Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
La pita india[2] ye un miembru de la familia Pittidae qu'habita nel norte de la India y envierna nel sur del país y Sri Lanka.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. La pita india ye un miembru de la familia Pittidae qu'habita nel norte de la India y envierna nel sur del país y Sri Lanka.
Pitta Indez(Daveoù a vank) pe berrlost Bengal(Daveoù a vank), Pitta brachyura eus e anv skiantel, a zo ur golvaneg bihan, flamm e livioù.
Bevañ a ra diwar divellkeineged, amprevaned dreist-holl.
Al labous-se eo, hervez Per Bourdellez[1], "Labous Sant Erwan", unan eus "kaerañ evned a zo er bed".
Kavez e vez al labous en iskevandir Indez a-bezh[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Pitta Indez(Daveoù a vank) pe berrlost Bengal(Daveoù a vank), Pitta brachyura eus e anv skiantel, a zo ur golvaneg bihan, flamm e livioù.
La pita índia (Pitta brachyura) és una espècie d'ocell membre de la família Pittidae que habita en el nord de l'Índia i hiverna en el sud del país i Sri Lanka.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pita adeinlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pitaod adeinlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pitta brachyura; yr enw Saesneg arno yw Blue-winged pitta. Mae'n perthyn i deulu'r Pitaod (Lladin: Pittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. brachyura, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r pita adeinlas yn perthyn i deulu'r Pitaod (Lladin: Pittidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pita bronwyn Pitta maxima Pita cain Pitta elegans
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pita adeinlas (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pitaod adeinlas) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pitta brachyura; yr enw Saesneg arno yw Blue-winged pitta. Mae'n perthyn i deulu'r Pitaod (Lladin: Pittidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. brachyura, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Die Bengalenpitta (Pitta brachyura), auch Neunfarbenpitta genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung Pitta innerhalb der Familie der Pittas (Pittidae).
Die 15–20 cm lange Bengalenpitta ist ein gedrungener Vogel mit großem Kopf und kräftigen Schnabel sowie großen Augen; oberseits ist sie grün gefärbt mit blauen Partien an den Flügeln, unterseits ist sie orangegelb. Er hat einen breiten schwarzen Augenstreif.
Die Bengalenpitta bewohnt tropische und subtropische Wälder und dichtes Gebüsch in Indien. Die nördlichen Populationen ziehen zum Überwintern nach Südindien und Sri Lanka.
Die Bengalenpitta ist ein Bodenbewohner, der sich schnell hüpfend im Unterwuchs fortbewegt. Sie nächtigt und singt gelegentlich auf Bäumen. Ihre Nahrung, die hauptsächlich Früchte, Samen, Insekten und andere Wirbellose sowie kleine Wirbeltiere besteht, sucht sie mit dem Schnabel in der Erde. Gehäuse von Schnecken zertrümmert sie, indem sie sie gegen Baumstämme oder Steine schlägt.
Die Bengalenpitta baut meist im Gebüsch nahe am Boden aus Zweigen ein kuppelförmiges Nest mit Seiteneingang, das mit Moos ausgepolstert wird. Das Gelege besteht aus drei Eiern.
Die Bengalenpitta (Pitta brachyura), auch Neunfarbenpitta genannt, ist eine Vogelart aus der Gattung Pitta innerhalb der Familie der Pittas (Pittidae).
गाजले पिट्टा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।
नवरंग (मराठी, हिंदी) म्हणजे भारतीय पिटा (इंग्रजी : Indian Pitta), (शास्त्रीय नाव : Pitta brachyura brachyura). या पक्षाची अन्य मराठी नावे बहिरा पाखरू, बहिरा, बंदी, खाटिक, गोळफा, पाऊसपेव, पाचापिल अशी आहेत.
हा पक्षी भारतभर सर्वत्र दिसतो. तो भारतातील सर्व वनांत आणि झुडपी वनांत आढळतो व त्याच्या विणीच्या काळात म्हणजे, मे ते ऑगस्ट या काळात दिसतो.
पक्षातील नर आणि मादी दिसायला सारखेच असतात. त्यांच्यात निळा, हिरवा, काळा, पांढरा, तांबडा हे भडक रंग प्रामुख्याने दिसतात. हा पक्षी आकारमानाने मैनेएवढा असू भुंड्या शेपटीचा आहे. त्याचा पोटाखालचा व शेपटीखालचा रंग किरमिजी असतो. नवरंग पक्षी उडताना पंखांच्या टोकावर ठळक पांढरे ठिपके दिसतात.
नवरंगाच्या विणीचा काळ मे ते ऑगस्ट असून गवत, झाडांचे मूळ, काड्या यापासून बनविलेल्या घरट्यात पक्ष्याची मादी चार ते सहा अंडी देते.
विविध प्रकारचे कीटक हे नवरंगाचे खाद्य आहे.
झुडपी जंगलात राहणे अधिक पसंत करणारा हा पक्षी आपला बहुतेक वेळ जमिनीवर घालवतो. त्याचा व्हीट – ट्यू असा आवाज सकाळ संध्याकाळ ऐकू येतो. हा ढगाळ हवेत दिवसभर आवाज करतो.
गुहागर, महाराष्ट्र, भारत येथील विणीच्या हंगामातील नवरंग पक्षी
नवरंग (मराठी, हिंदी) म्हणजे भारतीय पिटा (इंग्रजी : Indian Pitta), (शास्त्रीय नाव : Pitta brachyura brachyura). या पक्षाची अन्य मराठी नावे बहिरा पाखरू, बहिरा, बंदी, खाटिक, गोळफा, पाऊसपेव, पाचापिल अशी आहेत.
कन्नड नावे :पित्त, नेल्गुप्प म्हणतात. गुजराथी नावे : नवरंग, हरियो तेलुगू नावे : पालान्की पितट, पोन्नगी संस्कृत नावे : पद्मापुष्प, पिकाद्द, भारत पद्मापुष्प हिंदी नावे : चरचरी, नवरंग, नोरंग, रुगेलਨੌਰੰਗਾ ਦਾ ਰੰਗਾਂ ਕਰਕੇ ਨਾਮ ਪਿਆ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ‘ਇੰਡੀਅਨ ਪਿੱਟਾ‘ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਦੇ ਸਿਰ ਉਪਰਲੀ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਘੱਟ ਚੌੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ 32 ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ‘ਪਿੱਟੀਡੇਈ’ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਦਾ ਸਥਾਨ ਹਿੰਦ ਮਹਾਂਦੀਪ, ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਕਿਸਤਾਨ, [[ਨੇਪਾਲ ਤੱਕ ਅਤੇ ਮੱਧਭਾਰਤ ਦੇ ਪਹਾੜੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਦੇਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਸ਼੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਤੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਨੌਰੰਗੇ ਗੂੜ੍ਹੇ, ਚਮਕੀਲੇ-ਬਹੁਰੰਗੇ ਅਤੇ ਸ਼ਰਮਾਕਲ ਪਰ ਚੇਤਨ ਪੰਛੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਅਪਰੈਲ 1975 ਵਿੱਚ 25 ਪੈਸੇ ਦੀ ਟਿਕਟ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਜਾਰੀ ਕੀਤੀ।
ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਲੰਬਾਈ 18 ਤੋਂ 20 ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਚੁੰਝ ਸੰਗਤਰੀ-ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਜਿਸ ਦਾ ਅਖ਼ੀਰਲਾ ਸਿਰਾ ਕਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਗੂੜ੍ਹੀਆਂ ਭੂਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਉਪਰੋਂ ਇੱਕ ਚੌੜੀ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਲੰਘਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਸਿਰ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੀ ਪਿੱਠ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਿੱਠ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ ਹਰਾ ਅਤੇ ਪਰ ਨੀਲੀ ਭਾ ਵਾਲੇ ਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰਾਂ ਉੱਤੇ ਗੂੜੇ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਚਿੱਟੇ ਅਤੇ ਕਾਲੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਗਰਦਨ ਅਤੇ ਠੋਡੀ ਚਿੱਟੀ, ਪਰ ਛਾਤੀ ਅਤੇ ਢਿੱਡ ਦਾ ਅਗਲਾ ਹਿੱਸਾ ਸੰਗਤਰੀ-ਪੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਢਿੱਡ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਪਾਸਾ ਸੁਰਖ ਲਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਲੰਬੀਆਂ ਅਤੇ ਪੰਜੇ ਗੁਲਾਬੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਦੀ ਖੁਰਾਕ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਗੰਡੋਏ, ਸੁੰਡੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਆਪਣੀ ਧੌਣ ਅਕੜਾ ਕੇ ਚੁੰਝ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਇਕੱਠੀਆਂ ਦੋ ਸੀਟੀਆਂ ਕਈ ਵਾਰ ਮਾਰਦੇ ਹਨ।
ਗਰਮੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ’ਤੇ ਨਵੇਂ ਖੰਭ ਉਗਾ ਕੇ ਇਹ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ 30-50 ਪੰਛੀਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹਾੜਾਂ ’ਤੇ 1200 ਤੋਂ 2000 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ’ਤੇ ਨਰ ਜ਼ਮੀਨ ’ਤੇ ਜਾਂ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ 1 ਮੀਟਰ ਦੀ ਉੱਚਾਈ ਘਾਹ-ਫੂਸ ਅਤੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨਾਲ 4 ਤੋਂ 5 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੋਲ ਜਿਹਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮਾਦਾ 4 ਤੋਂ 5 ਅੰਡੇ ਜੋ ਅਕਾਰ 'ਚ ਚਮਕੀਲੇ ਚਿੱਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਦੋਨੋਂ ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਅੰਡੇ ਸੇਕਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ 'ਚ 14 ਤੋਂ 16 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ ਦੋਨੋ ਹੀ ਰਲ ਕੇ ਪਾਲਦੇ ਹਨ।
1834 'ਚ ਥਾਮਸ ਹਾਰਡਵਿਕ ਦੀ ਬਣਾਈ ਪੇਂਟਿੰਗ
ਅਲਫਰਿਡ ਬ੍ਰੇਹਮ ਦੀ ਪੇਂਟਿੰਗ
ਪੰਛੀ ਦੀ ਲੰਬਾਈ ਦੀ ਮਿਣਤੀ ਸਮੇਂ
ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ 'ਚ ਪੰਛੀ
இந்திய பொன்னுத் தொட்டான் அல்லது இந்திய தோட்டக்கள்ளன் ("Indian Pitta", Pitta brachyura) என்பது ஒரு இடைப்பட்ட அளவு கொண்ட மரக்கிளைகளில் வந்து அமரும் வகைப் பறவை ஆகும். இமயமலைக்குத் தெற்கே இது இனப்பெருக்கம் செய்து, குளிர்காலத்தில் தென்னிந்தியாவிற்கும் இலங்கைக்கும் வலசை வரும்.
இது சுலபமாக நம் கண்களில் படுவதில்லை. ஏனெனில், இந்தப் பறவை சாதாரணமாக மற்ற பறவைகளைப் போல் உயரப் பறப்பதில்லை. இலைகள் அடர்ந்த கிளைகள் இடையே கிளைக்குக் கிளை சென்று கொண்டிருக்கும். இது இரை தேடும்போது தரையிலேயே தத்தித் தத்திச் சென்று இலை சரகுகளுக்கு கீழே உள்ள புழு பூச்சிகளைத்தேடி உண்ணும். பொன்னுத் தொட்டான் தேவை ஏற்படும் போது சற்றே பறந்து தாழ உள்ள மரக் கிளைகளில் உட்காரும். இதன் வண்ணம் கிளைகளில் உள்ள இலைகள் மற்றும் தரையில் கிடக்கும் இலை சரகுகளுடன் ஒன்றி விடுவதால் இது நம் கண்களுக்குப் புலப்படுவதில்லை.
பிட்டா என்றால் “சிறு பறவை” என்று தெலுங்கில் பொருள்.[3] ஹிந்தியில் இதன் பெயர் நவ்ரங். அதாவது ஒன்பது நிறங்கள் என்பது பொருள். வானவில்லின் ஏழு நிறங்களுடன் கருப்பு வெள்ளை இரண்டும் சேர்ந்து ஒன்பது ஆகிறது.
இதன் சிறகுப் போர்வையில் பல நிறங்களைக் காணலாம் - பச்சை நிற முதுகு, நீல நிறமும் கருப்பு-வெள்ளைமும் கொண்ட இறக்கை, மஞ்சட்பழுப்பு நிற அடி, கருஞ்சிவப்புப் பிட்டம், கண்ணையொட்டி கருப்பு வெள்ளைப் பட்டைகள் - எனவே தான் இதற்கு பஞ்சவர்ணக் குருவி என்றொரு பெயருண்டு; மேலும் இதற்கு ஆறுமணிக்குருவி, பொன்னுத் தொட்டான், பச்சைக்காடை, காசிக்கட்டிக் குருவி,கஞ்சால் குருவி, காளி(மலையாளத்தில்) எனப் பல பெயர்களுண்டு.[4]
ஆசிய தோட்டக்கள்ளன் நான்கு வகைப்படும்.
இந்திய பொன்னுத் தொட்டான் அல்லது இந்திய தோட்டக்கள்ளன் ("Indian Pitta", Pitta brachyura) என்பது ஒரு இடைப்பட்ட அளவு கொண்ட மரக்கிளைகளில் வந்து அமரும் வகைப் பறவை ஆகும். இமயமலைக்குத் தெற்கே இது இனப்பெருக்கம் செய்து, குளிர்காலத்தில் தென்னிந்தியாவிற்கும் இலங்கைக்கும் வலசை வரும்.
இது சுலபமாக நம் கண்களில் படுவதில்லை. ஏனெனில், இந்தப் பறவை சாதாரணமாக மற்ற பறவைகளைப் போல் உயரப் பறப்பதில்லை. இலைகள் அடர்ந்த கிளைகள் இடையே கிளைக்குக் கிளை சென்று கொண்டிருக்கும். இது இரை தேடும்போது தரையிலேயே தத்தித் தத்திச் சென்று இலை சரகுகளுக்கு கீழே உள்ள புழு பூச்சிகளைத்தேடி உண்ணும். பொன்னுத் தொட்டான் தேவை ஏற்படும் போது சற்றே பறந்து தாழ உள்ள மரக் கிளைகளில் உட்காரும். இதன் வண்ணம் கிளைகளில் உள்ள இலைகள் மற்றும் தரையில் கிடக்கும் இலை சரகுகளுடன் ஒன்றி விடுவதால் இது நம் கண்களுக்குப் புலப்படுவதில்லை.
ನವರಂಗ (Indian pitta) ಇದು Pittidae ಕುಟುಂಬದ ಪಕ್ಷಿ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು Pitta brachyura. ಹಿಮಾಲಯ ಮೂಲದ ಈ ಪಕ್ಷಿಯು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕದ ಕಾಡುಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಓಡಾಡುವ ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಹೆಚ್ಚಿನದಾಗಿ ದಟ್ಟ ಪೊದೆಗಳಿರುವೆಡೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ. ಪೊದೆಗಳ ಕೆಳಗೆ ತರಗೆಲೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಹಾಕುತ್ತಾ ಅದರಡಿ ಹುದುಗಿರುವ ಕೀಟಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ದೇಹದ ಆಕಾರಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಉದ್ದವೆನಿಸುವ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇವು ಹಾರುವುದಕ್ಕಿಂತ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವುದೇ ಹೆಚ್ಚು.
ನವರಂಗಗಳು ಉಜ್ವಲ ಬಣ್ಣಗಳುಳ್ಳ, ಗಿಡ್ಡ ಕತ್ತಿನ ಪಕ್ಷಿಗಳು. ಇವು ಗಟ್ಟಿಯಾದ ತುಸು ಬಾಗಿದ ಕೊಕ್ಕನ್ನೂ ಮತ್ತು ನೀಳವಾದ ಬಲಿಷ್ಟ ಕಾಲುಗಳನ್ನೂ ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಎದೆ ಮತ್ತು ಹೊಟ್ಟೆ ಕಂದು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ರೆಕ್ಕೆಯು ಹಸಿರು ಬಣ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಕತ್ತಿನ ಮೇಲ್ಬಾಗದ ವರೆಗೆ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿ ಇರುತ್ತದೆ. ನೀಲಿ ಬಾಲದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಅಂಚು ಇರುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಿನ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ನೆತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಬಾಲದ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ರಕ್ತಗೆಂಪು ಬಣ್ಣವಿರುತ್ತದೆ. ಹಾರುವಾಗ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಮಚ್ಚೆಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.
Indian Pitta ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಇವುಗಳಿಗೆ ಆ ಹೆಸರು ತೆಲಗು ಶಬ್ದ "పిట్ట" (ಪಿಟ್ಟ) ದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅದರ ಗುಣಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ವಿವಿಧ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ-
ತೆಲಗು: పోలంకి పిట్ట (ಪೋಲಂಕಿ ಪಿಟ್ಟ),
ಕನ್ನಡ: ನವರಂಗ,
ಹಿಂದಿ: नवरंग् (ನವರಂಗ),
ಪಂಜಾಬಿ: ਨਵਰਂਗ (ನವರಂಗ),
ಗುಜರಾತಿ: નવરંગ્ (ನವರಂಗ),
ಮಲಯಾಳಂ: കാവി (ಕಾವಿ),
ತಮಿಳು: அருமநி குருவி (ಅರುಮನಿ ಕುರುವಿ- 6'O clock bird) ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.
ಮೂಲತಃ ಹಿಮಾಲಯ ವಾಸಿಗಳಾದ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಹಿಮಾಲಯದಲ್ಲಿ, ಉತ್ತರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ನೇಪಾಳ ಮತ್ತು ಸಿಕ್ಕಿಂ ವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿವೆ. ಕೆಲವೂಮ್ಮೆ ಮಧ್ಯ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ನಡೆಸುತ್ತವೆ. ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ವರೆಗೂ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ.
ಇವು ಜೂನ್ ದಿಂದ ಅಗಸ್ಟ್ ವರೆಗೆ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ನಡೆಸುತ್ತವೆ. ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಅಥವಾ ತಗ್ಗಿನ ಗಿಡಗಳ ಮೇಲೆ ಒಣ ಹುಲ್ಲು, ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಗೂಡುಕಟ್ಟಿ, ತಿಳಿನೀಲಿ ಚುಕ್ಕೆಗಳಿರುವ ಬಿಳಿಯ 4 ರಿಂದ 5 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಮರಿಮಾಡುತ್ತವೆ. ಇವು ಅಕಶೇರುಕಗಳು, ಕ್ರಿಮಿ ಕೀಟಗಳು ಮತ್ತು ಮರಿ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಆಹಾರವಾಗಿ ಸೇವಿಸುತ್ತವೆ.
ನವರಂಗ (Indian pitta) ಇದು Pittidae ಕುಟುಂಬದ ಪಕ್ಷಿ. ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು Pitta brachyura. ಹಿಮಾಲಯ ಮೂಲದ ಈ ಪಕ್ಷಿಯು ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕದ ಕಾಡುಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
The Indian pitta (Pitta brachyura) is a passerine bird native to the Indian subcontinent. It inhabits scrub jungle, deciduous and dense evergreen forest. It breeds in the forests of the Himalayas, hills of central and western India, and migrates to other parts of the peninsula in winter. Although very colourful, it is usually shy and hidden in the undergrowth where it picks insects on the forest floor. It has a distinctive two note whistling call which is heard at dawn and dusk.[3] It is listed as least concern on the IUCN Red List as the population is considered large.[1]
The Indian pitta was first known in England after an illustration by an Indian artist was sent by Edward Bulkley to James Petiver and given the name of "Ponnunky pitta" (in Telugu: పొన్నంకి పిట్ట). This illustration was included by William Derham at the end John Ray's posthumous Synopsis methodica avium which was published in 1713.[4] The bird was again described and illustrated by Mathurin Jacques Brisson in 1760 and George Edwards in 1764.[5][6] The Latin names coined by Brisson do not conform to the binomial nomenclature and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.[7] In 1766, Carl Linnaeus included the Indian pitta in his Systema Naturae and citing earlier publications and coining the scientific name Corvus brachyura.[8] Linnaeus specified the type location as "Moluccis" and "Zeylona". The Maluku Islands is an error as the Indian pitta does not occur there.[9] The generic name Pitta was proposed by Louis Jean Pierre Vieillot in 1816 for birds with a short tail, a straight pointed beak and long wing feathers.[10] It is a monotypic species.[11]
The word 'pitta' is derived from the Telugu language meaning 'small bird'.[12] The specific name brachyura is a combination of the classical Greek words βραχυς brakhus 'short' and -ουρος -ouros '-tailed'.[13]
Local names in India are based on the colours and behaviours like the time of calling and these include Hindi: Naorang, Punjabi: Nauranga (=Nine colours), Bengali: Shumcha, Cachar: Dao bui yegashi, Gujarati: Navaranga or Hariyo; Tamil: Kaachul, Aru-mani kuruvi (=6-O'Clock bird), Kathelachi, Thotta kallan; Telugu: Polanki pitta, Ponnangi pitta; Malayalam: Kavi; Kannada: Navaranga and Sinhala: Avichchiya.[14] The Sinhala interpretation of its call is that the bird is complaining about the theft of its dress by a peacock: Evith giya, evith giya, ayith kiyannam, methe budun buduwana vita ayith kiyannam,which translates as: "Came and went! Came and went! I'll still be complaining when the next Buddha comes! I'll still be complaining!"[15]
The Indian pitta is a small stubby-tailed bird that is mostly seen on the floor of forests or under dense undergrowth, foraging on insects in leaf litter. It has long, strong legs, a very short tail and stout bill, with a buff-coloured crown stripe, black coronal stripes, a thick black eye stripe and white throat and neck. The upper parts are green, with a blue tail, the underparts buff, with bright red on the lower belly and vent. The bird hops on the ground to forage and has been known to get trapped in ground traps meant for small mammals.[16] It has been suggested that the width of the coronal stripe may differ between the sexes.[17]
It is more often heard than seen and has a distinctive loud two-note whistle wheeet-tieu or wieet-pyou or sometimes, a triple note hh-wit-wiyu. They also have a single note-mewing call.[3] They have a habit of calling once or twice, often with neighbouring individuals joining in, at dawn or dusk leading to their common name of "Six-O-Clock" bird in Tamil.[18] When calling the head is thrown back and the bill is pointed upwards.[19]
Pittas are among the few Old World suboscine birds. The Indian pitta is the basal member of a distinct clade that includes many of the Oriental species.[20] It forms a superspecies with the fairy pitta (P. nympha), mangrove pitta (P. megarhyncha) and blue-winged pitta (P. moluccensis).[21]
The Indian pitta breeds mainly in the Himalayan foothills from the Margalla hills in northern Pakistan to Nepal and possibly up to Sikkim in the east, and in the hills of central India and in the Western Ghats south to Karnataka.[22][23][24] It migrates to all parts of peninsular India and Sri Lanka in winter. Exhausted birds sometimes turn up in human settlements.[19] It is rare in the Thar Desert.[25]
Indian pittas roost in trees.[23] They feed on insects and other small invertebrates that they usually pick up from the ground or leaf litter. They have also been noted to take kitchen food scraps from the ground.[26]
They breed during the south-west monsoon from June to August, with peaks in June in central India, and in July in northern India.[27] The nest is a globular structure with a circular opening on one side built on the ground or on low branches. It is made up of dry leaves and grasses. The clutch is four to five eggs which are very glossy white and spherical with spots and speckles of deep maroon or purple.[19][23]
Avian malaria parasites have been noted in the species.[28] Five out of thirteen birds in an ectoparasite survey were found to have the tick, Haemaphysalis spinigera.[29]
Their seasonal movements associated with the rains have not been well studied.[3]
The Indian pitta (Pitta brachyura) is a passerine bird native to the Indian subcontinent. It inhabits scrub jungle, deciduous and dense evergreen forest. It breeds in the forests of the Himalayas, hills of central and western India, and migrates to other parts of the peninsula in winter. Although very colourful, it is usually shy and hidden in the undergrowth where it picks insects on the forest floor. It has a distinctive two note whistling call which is heard at dawn and dusk. It is listed as least concern on the IUCN Red List as the population is considered large.
La Kurtvosta pito (Pitta brachyura), ankaŭ konata kiel Bluflugila pito, estas birdospecio el la familio de la Pitedoj (Pittidae) en la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes).
Ĝi estas videbla en Hebej, Henan, Anhuj kaj Fuĝjan en Ĉinio, kaj ankaŭ en Hindio – sed tie malofte en pli aridaj regionoj –, Srilankao, Koreio kaj Japanio.
Ĝi havas rigide mallongan voston kun longeco de 18 - 19 centimetroj. Ĝi estas bela birdo kun plumaro blua, nigra, ruĝa, bruna, verda, ĉamkolora kaj blanka. Ĝiaj brile bluaj plumoj sur la ŝultroj estas tre okulfrapaj, tial oni nomas ĝin ankaŭ bluflugila pito. Dum flugado la blankaj makuloj sur la flugiloj montriĝas klare. Ambaŭ seksoj havas la saman koloron.
La kurtvosta pito vivas solece kaj emas sin kaŝi. Ĝi ofte aktivadas unuope en densaj arbetaroj kaj herbaroj. Ĝi estas sprita kaj sagaca. Ĝi saltas, kun kuntirita kolo kaj kurbigita dorso, sinsekve kelkfoje, ĉiufoje pli ol unu metron. Sidante, ĝi de tempo al tempo etendas sian kolon por rigardi ĉirkaŭen. Dum ekscitiĝo ĝi hirtigas plumojn kaj tremigas siajn flugilojn en palpebruma daŭro. Kiam ĝi atakas, ĝi bekas kun flugiloj supren levitaj kaj kolo etendita. Kaj kiam ĝi estas surprizita, ĝi fuĝas en herbaron kun klinita kapo. Ĝi manĝas ĉefe lumbrikojn, helikojn, araneojn kaj aliajn animalojn. Ĝi flugas en rekta linio, sed ne alte nek longe. Gi ofte flugas tuj super la tero, aŭ flugas kun saltado. Ĝia fluga rapideco estas 40 kilometroj hore. Ĝia krio havas tri silabojn. Dum sezono de fekundiĝo ĝia krio similas al tiu de la kato.
La kurtvosta pito kutime konstruas surtere aŭ sur branĉoj neston el branĉetoj, radikoj, folioj kaj musko. La birdino zorgas pri konstruado de nesto, kovado kaj nutrado de idoj. Ĝi kovas ĉiufoje 4 - 6 ovojn grizajn kun purpure brunaj makuloj. Kiam la birdino estas surprizita, ĝi havas la kutimon ŝirmi la enirejon de la nesto per maldikaj branĉoj.
La Kurtvosta pito (Pitta brachyura), ankaŭ konata kiel Bluflugila pito, estas birdospecio el la familio de la Pitedoj (Pittidae) en la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes).
La pita india (Pitta brachyura)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Pittidae que habita en el norte de la India y pasa el invierno en el sur del país y Sri Lanka.
Es un ave pequeña y con colores vivos: dorado en la parte del pecho, cabeza y parte del abdomen, en la zona anal un rojo vivo, verde en el lomo y alas y una especie de banda o antifaz negro en su cara.
La pita india (Pitta brachyura) es una especie de ave paseriforme de la familia Pittidae que habita en el norte de la India y pasa el invierno en el sur del país y Sri Lanka.
Pitta brachyura Pitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Pittidae familian sailkatua dago.
Bengalinpitta (Pitta brachyura)[2] on pittojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Bengalinpittaa tavataan Bangladeshissa, Intiassa, Nepalissa, Pakistanissa ja Sri Lankassa, ja sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 211 000 km2. Lajin arvellaan olevan vähenemässä metsien hävittämisen takia. Sen ei kuitenkaan uskota olevan vielä vaarassa ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Bengalinpitta (Pitta brachyura) on pittojen heimoon kuuluva varpuslintu.
La pitta indiana (Pitta brachyura (Linnaeus, 1766)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Pittidi[2].
Misura una ventina di centimetri di lunghezza, coda compresa.
Questi uccelli hanno un aspetto paffuto e massiccio, con ali e coda corte, forti zampe e testa e becco allungati.
Il piumaggio, sebbene non sgargiante, è piuttosto variopinto, tant'è vero che sia il nome lingua hindi (Naurang) che quelli punjabi (Naoranga), kannada e gujarati (Navaranga) della pitta indiana hanno come significato "dai nove colori"[3]. Questo uccello presenta infatti fronte, vertice e nuca giallo-verdastri, una banda longitudinale nera che dai lati del becco raggiunge la base della nuca, sopracciglio, gola e guance bianchi, petto, fianchi e ventre di colore beige, dorso e ali verdi con remiganti primarie di colore azzurro carico (stesso colore della coda), sottocoda e coda rossi, mentre il becco è nerastro ocn tendenza a schiarirsi alla base, gli occhi sono bruni e le zampe sono di color carnicino.
Non è presente un dimorfismo sessuale evidente, tuttavia alcuni studiosi ritengono vi sia una differenza nell'estensione della mascherina facciale nera nei due sessi[4].
Si tratta di uccelli diurni dalle abitudini strettamente solitarie, molto timidi e riservati: essi passano la maggior parte della giornata muovendosi con circospezione nel folto del sottobosco, alla ricerca di cibo, salvo poi far ritorno ai rami bassi degli alberi per passare la notte, rifugiandosi nel folto della vegetazione al minimo segno di pericolo[5].
A causa delle abitudini schive di questi uccelli, è assai più facile udirli che vederli: il richiamo della pitta indiana consiste in un caratteristico fischio a due, raramente anche tre toni, emesso col becco puntato verso l'alto[6]. Esso ha funzione territoriale e infatti viene ripetuto a intervalli regolari, spesso con altri esemplari nelle vicinanze che rispondono fischiando a loro volta[7]: il fatto che la frequenza di emissione del richiamo della pitta indiana sia massima all'alba e al tramonto ha fruttato a questi uccelli uno dei propri nomi in lingua tamil, Arumani kuruvi ("uccello delle sei")[3]. Un'altra leggenda è alla base del nome della pitta indiana in singalese, Avichchiya: esso, onomatopeico del richiamo emesso dall'animale, è legato al fatto che esso si lamenti continuamente del furto della propria livrea subito da parte del pavone maschio, con la formula "Evith giya, evith giya, ayith kiyannam, methe budun buduwana vita ayith kiyannam" ("Venne e andò via, venne e andò via, me ne lamenterò fino all'arrivo del prossimo Buddha! Mi starò ancora lamentando!")[3][8].
La dieta della pitta indiana è composta essenzialmente da insetti e altri piccoli invertebrati che vengono rinvenuti al suolo: questi uccelli si spingono inoltre nei villaggi per nutrirsi degli avanzi dei pasti[9], e ne sono anche stati ritrovati alcuni in trappole con esca pensate per la cattura di mammiferi[10].
La stagione riproduttiva coincide con l'arrivo del monsone di sud-ovest, e pertanto tende a variare a seconda della popolazione presa in considerazione: gli esemplari dell'India centrale mostrano picchi riproduttivi a giugno, mentre quelli dell'India settentrionale nidificano prevalentemente in luglio-agosto[11].
Il nido consiste in una struttura sferica costruita da ambo i sessi al suolo o fra i rami bassi, utilizzando per la costruzione rametti e foglie secche. Al suo interno la femmina depone 4-5 uova bianche con maculature rossicce, che essa provvede a covare alternandosi col maschio per poco più di due settimane: i due partner collaborano inoltre alle cure parentali verso i pulli, che alla nascita sono ciechi ed implumi[12].
L'areale riproduttivo della pitta indiana comprende un'area piuttosto vasta che va dalle zone ai piedi dell'Himalaya dal Nepal al Sikkim a sud fino al Karnataka e al Gujarat[13], con alcune popolazioni che si spingono a ovest fino alle Margalla Hills, a nord di Islamabad[14]: durante l'inverno, questi uccelli tendono a migrare a sud in tutto il resto del subcontinente indiano e nello Sri Lanka. I processi e le rotte migratorie di questi uccelli, tuttavia, non sono ancora stati studiati sufficientemente e non sono pertanto ben conosciuti[15]: tali abitudini migratorie hanno inoltre fruttato alla pitta indiana uno dei propri nomi in lingua tamil, Kathu-alechi ("portato dal vento")[3].
L'habitat di questi uccelli è costituito dalle aree boschive con presenza di folto sottobosco in cui cercare cibo e riparo: sebbene si dimostrino piuttosto adattabili (come del resto intuibile dall'esteso areale), le pitte tendono a evitare le aree troppo secche[16].
Classificata inizialmente da Linneo nel genere Corvus col nome di Corvus brachyurus, in seguito la pitta indiana è stata riclassificata in un proprio genere, Pitta, comprendente buona parte dei suboscini del Vecchio Mondo e nell'ambito del quale questa specie rappresenta un clade basale ben distinto assieme a pitta ninfa, pitta delle mangrovie e pitta delle Molucche, con le quali forma una superspecie[17][18] [19].
La specie è monotipica: il suo nome scientifico deriva dall'unione delle parole greche βραχύς (bracys/brachys, "corto") e οὐρά (ura, "coda"), col significato di "dalla coda corta".
La pitta indiana (Pitta brachyura (Linnaeus, 1766)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Pittidi.
De negenkleurige pitta (pitta brachyura) is een vogelsoort uit de familie van pitta's (Pittidae).
De negenkleurige pitta is 15 tot 20 cm groot en lijkt sterk op de Chinese pitta, de blauwvleugelpitta en de mangrovepitta. Kenmerkend voor deze pitta is de vrij brede okerkleurige wenkbrauwstreep.
Hoewel de dieren kunnen vliegen, geven ze er doorgaans de voorkeur aan om op de grond te blijven. Hun voedsel vinden ze op bosbodem en bestaat uit ongewervelde dieren zoals insecten en slakken maar ook wel kleine hagedissen.
De negenkleurige pitta broedt voornamelijk is het heuvelland aan de voet van de Himalaya van noordelijk Pakistan, India en Nepal en mogelijk tot Sikkim in het oosten. Ze broeden ook in heuvelland in midden India aan de rand van de West-Ghats zuidelijk tot Belgaum en Goa. In de winter trekken ze naar zuidelijke gebieden in India en Sri Lanka. Ze worden dan vaak op bijzondere plaatsen, soms in huizen, aangetroffen.
Het leefgebied van de negenkleurige pitta wordt waarschijnlijk steeds kleiner door ontbossingen. Het verspreidingsgebied is echter dermate groot, dat er geen aanleiding is te veronderstellen dat de soort wordt bedreigd in zijn voortbestaan. Daarom staat deze vogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe negenkleurige pitta (pitta brachyura) is een vogelsoort uit de familie van pitta's (Pittidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Kurtaczek bengalski (Pitta brachyura) – gatunek małego, kontrastowego ptaka z rodziny kurtaczków (Pittidae). Występuje w Indiach oraz w małej, izolowanej populacji w Pakistanie. Nie jest zagrożony, brak podgatunków. Zasięg występowania to około 862,000 km²[4]. Jest ptakiem wędrownym. Gnieździ się w Himalajach i północno-wschodnich Indiach, zimuje na południu. Niektóre ptaki pokonują cieśninę Palk i docierają do Sri Lanki.
Kurtaczek bengalski (Pitta brachyura) – gatunek małego, kontrastowego ptaka z rodziny kurtaczków (Pittidae). Występuje w Indiach oraz w małej, izolowanej populacji w Pakistanie. Nie jest zagrożony, brak podgatunków. Zasięg występowania to około 862,000 km². Jest ptakiem wędrownym. Gnieździ się w Himalajach i północno-wschodnich Indiach, zimuje na południu. Niektóre ptaki pokonują cieśninę Palk i docierają do Sri Lanki.
Wygląd Ma duże oczy, szary dziób i różowe nóżki. Czarny wierzch od czarnej maski i białego gardła oddziela kremowy pasek. Cały wierzch ciała, jak i lotki drugorzędowe zgniłozielone. Brzuszek pomarańczowy, pokrywy podogonowe czerwone. Posiada niesamowicie krótki, niebieski i opalizujący ogon. Lotki są czarne z białym paskiem. Wymiary długość ciała: 19 cm rozpiętość skrzydeł: 40,6 cm masa ciała: 40-51 g Zachowanie Jest skryty i porusza się w runie leśnym. Spłoszony zrywa się do lotu. Głos Czysty, krótki, dwusylabowy; sporadycznie dodaje trzecią sylabę. Odzywa się we wszystkich porach roku, głównie wieczorem. Pożywienie Bezkręgowce, w tym owady, ślimaki, dżdżownice i krocionogi. Biotop Cieniste zarośla oraz liściaste albo wiecznie zielone lasy z gęstym podszytem. Ponadto podgórskie lasy wiecznie zielone, oraz takie zrucające liście. Lęgi Najprawdopodobniej 1 lęg. Przylatuje gniazdować w maju. Gniazdo jest kuliste, ma podstawę z patyków i wejście z jednej strony; zbudowane z liści, korzonków, źdźbeł trawy i gałązek. Jeśli jest na drzewie, podstawa masywna, jak na ziemi, to lekka. Składa 4 lub 5 kremowobiałych jaj, w niewoli wysiaduje 17 dni, wysiadują oboje rodzice. Młode umieją latać po 15 dniach. Są karmione owadami i dżdżownicami.Indisk juveltrast[2] (Pitta brachyura) är en asiatisk fågel i familjen juveltrastar inom ordningen tättingar.[3]
Indisk juveltrast är en liten fågel med långa och starka ben, en mycket kort stjärt och kraftig näbb. Den har ett beigefärgat hjässband, svart diadem, ett tjockt svart ögonstreck samt vit strupe och hals. Ovansidan är grön, stjärten blå och undersidan beige med en lysande röd fläck på nedre delen av buken och undergumpen.
Fågeln hörs oftare än den ses, en distinkt och högljudd tvåstavig vissling, wheeet-tieu eller wieet-pyou, ibland trestavigt hh-wit-wiyu. Den har vanan att vissla en eller ett par gånger, ofta med sällskap av revirgrannar, vid gryning eller skymning, vilket gett den namnet "klockan 6-fågeln" på tamil.[4] När den visslar kastar den huvudet bakåt och pekar näbben uppåt.[5]
Indisk pitta förekommer som namnet avslöjar på indiska subkontinenten,[3] i Bangladesh, Indien, Nepal, Pakistan och Sri Lanka.[1] Fågeln häckar huvudsakligen i Himalayas förberg från Margalla hills i norra Pakistan i väst[6] till åtminstone Nepal och möjligen Sikkim i öst. Den häckar också i höglänta områden i centrala Indien och Västra Ghats söderut till Karnataka.[7][8] Efter häckning flyttar de till andra delar av Indiska halvön samt Sri Lanka. Utmattade fåglar kan till och med påträffas inne i hus.[5] Den är sällsynt i Indiens torrare områden.[9]
Vid ett tillfälle har indisk juveltrast påträffats i Iran, 19 november 1968.[10]
Arten är närmast släkt med och formar en överart med kinesisk juveltrast (P. nympha), mangrovejuveltrasten (P. megarhyncha) och blåvingad juveltrast (P. moluccensis).[11]
Indisk juveltrast bebor snårdjungel samt både lövfällande och tät städsegrön skog. Där lever den ett undanskymt liv på marken eller under tät undervegetation och undgår därför trots sin färgglada fjäderdräkt upptäckt. Födan består av insekter och andra små ryggradslösa djur, men ha även noterats ta matrester som hamnat på marken.[12]
Indisk juveltrast häckar under sydvästmonsunen från juni till augusti, mest aktivt i juni i centrala Indien och juli i norra Indien.[13] Det runda boet av torra löv och gräs med en rund öppning på ena sidan placeras på marken eller på en låg gren. Honan lägger fyra till fem mycket glansigt vita runda ägg med rödbruna och lila fläckar.[5][7]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal till följd av skogsavverkning, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som inte ovanlig.[14] Stora antal fångas under flyttningen för att äta.[1]
Wikimedia Commons har media som rör indisk juveltrast.
Wikispecies har information om Pitta brachyura.
Indisk juveltrast (Pitta brachyura) är en asiatisk fågel i familjen juveltrastar inom ordningen tättingar.
Đuôi cụt Ấn Độ, tên khoa học Pitta brachyura, là một loài chim trong họ Pittidae.[3] Đây là loài bản địa của tiểu lục địa Ấn Độ. Chúng sinh sống ở rừng cây bụi, cây rụng lá và rừng thường xanh dày đặc. Chúng sinh sản trong các khu rừng của dãy Himalaya, đồi miền trung và miền tây Ấn Độ, chúng di chuyển đến các khu vực khác của bán đảo trong mùa đông. Mặc dù rất nhiều màu sắc, chúng thường nhát và ẩn mình trong các bụi cây nơi chúng bắt côn trùng trên mặt đất rừng. Chúng có tiếng hót hai nốt nổi bật có thể được nghe thấy vào lúc bình minh và hoàng hôn. Chúng được coi là quan tâm nhất của IUCN là phạm vi phân bố rất lớn.
Đuôi cụt Ấn Độ, tên khoa học Pitta brachyura, là một loài chim trong họ Pittidae. Đây là loài bản địa của tiểu lục địa Ấn Độ. Chúng sinh sống ở rừng cây bụi, cây rụng lá và rừng thường xanh dày đặc. Chúng sinh sản trong các khu rừng của dãy Himalaya, đồi miền trung và miền tây Ấn Độ, chúng di chuyển đến các khu vực khác của bán đảo trong mùa đông. Mặc dù rất nhiều màu sắc, chúng thường nhát và ẩn mình trong các bụi cây nơi chúng bắt côn trùng trên mặt đất rừng. Chúng có tiếng hót hai nốt nổi bật có thể được nghe thấy vào lúc bình minh và hoàng hôn. Chúng được coi là quan tâm nhất của IUCN là phạm vi phân bố rất lớn.
Pitta brachyura (Linnaeus, 1766)
Охранный статус
Синекрылая питта, или индийская питта, или нуранг[1] (лат. Pitta brachyura) — птица из семейства питтовые.
Длина тела взрослой особи составляет 15-20 сантиметров, длина крыльев — около 10 сантиметров. Окраска сверху зеленоватая или синяя, а снизу бежевая или оранжевая, область глаз чёрная с белыми окаймляющими полосами.
Обитает в тропических и субтропических лесах и кустарниковых зарослях в Индии. Северные популяции прилетают на зимовку в Южную Индию или Шри-Ланку.
Гнёзда строит на деревьях, либо в кустарниках. Они имеют овальную форму с боковым входом, выложенным мхом.
В рацион входят фрукты, семена, насекомые и другие мелкие позвоночные, добываемые на земле или на деревьях.
Синекрылая питта, или индийская питта, или нуранг (лат. Pitta brachyura) — птица из семейства питтовые.
蓝翅八色鸫（学名：Pitta brachyura），是八色鸫科八色鸫属的一种，是全面迁徙的候鸟，分布于印度、斯里兰卡、孟加拉国、中国大陆、尼泊尔和巴基斯坦。全球活动范围约为862,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。[3]
蓝翅八色鸫的平均体重约为53.9克。栖息地包括城市、亚热带或热带的（低地）湿润疏灌丛、亚热带或热带的（低地）干燥疏灌丛、亚热带或热带的湿润低地林、种植园、河流、溪流、乡村花园和亚热带或热带的湿润山地林，多栖息于落叶林、常绿林以及雨林。该物种的模式产地在朝鲜。[1]
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 蓝翅八色鸫（学名：Pitta brachyura），是八色鸫科八色鸫属的一种，是全面迁徙的候鸟，分布于印度、斯里兰卡、孟加拉国、中国大陆、尼泊尔和巴基斯坦。全球活动范围约为862,000平方千米。该物种的保护状况被评为无危。
蓝翅八色鸫的平均体重约为53.9克。栖息地包括城市、亚热带或热带的（低地）湿润疏灌丛、亚热带或热带的（低地）干燥疏灌丛、亚热带或热带的湿润低地林、种植园、河流、溪流、乡村花园和亚热带或热带的湿润山地林，多栖息于落叶林、常绿林以及雨林。该物种的模式产地在朝鲜。
インドヤイロチョウ （学名：Pitta brachyura）は、スズメ目ヤイロチョウ科に分類される鳥類の一種。
特徴は写真参照。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
