Dendrocitta vagabunda (Latham 1790)

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Dendrocitta vagabunda^[2][3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae, nativa del sureste d'Asia.

Distribución

L'área de distribución d'esta especie ye bastante amplia, cubriendo tol territoriu continental de la India hasta'l Himalaya y una amplia banda d'Indochina en Myanmar, Laos y Tailandia. Pue atopase en montes abiertos, carbes, plantíos y xardinos.

Comportamientu y ecoloxía

Ye una especie omnívora arbórea, aliméntase cuasi por completu nos árboles, de frutos, granes,^[4] invertebraos, pequeños reptiles, de güevos y pitucos d'otres aves^[5] y carroña. Ye un forraxeru axilosu, enferronándose y engatando poles cañes y dacuando xuniéndose a partíes de caza mistes xuntu con especies como dicrúridos y charranes. Tamién se reparó alimentándose d'ectoparásitos de venaos selvaxes.^[6]

Al igual que munchos otros córvidos conózse-y por almacenar alimentos.^[7] Considérase-y como beneficiosu pal cultivu de palma nel sur de la India por cuenta de qu'aliméntase de les destructives canesbes del Rhynchophorus ferrugineus.^[8] Sábese que s'alimenten de los frutos de Trichosanthes palmata que son tóxicos pa los mamíferos.^[9]

La temporada de cría na India ye d'abril a xunu. El nial constrúise n'árboles y parrotales, y ye polo xeneral una plataforma pocu fonda. Les puestes xeneralmente son de 3 a 5 güevos.^[10][11]

Esta especie tien un ampliu repertoriu de llamaes, pero un bob-o-link o ko-tree son les más comunes.^[12] El nome llocal pa esta especie ye kotri que se deriva de la llamada, otros nomes inclúin handi chancha y taka chor.^[9][13]

El parásitu protozóu del sangre Trypanosoma corvi describióse d'esta especie,^[14] y Babesia foi reportáu d'esta especie.^[15] Atopáronse parásitos trematodos, Haplorchis vagabundi, nos sos intestinos.^[16] Una especie d'ácaru de la pluma Syringophiloidus dendrocittae describióse d'esta especie.^[17]

Subespecies

Reconócense les siguientes subespecies:^[18]

• D. v. behni Steinheimer, 2009
• D. v. bristoli Paynter, 1961–Afganistán y Paquistán.
• D. v. kinneari Y. C. S. Baker, 1922–sur de Birmania y el norte de Tailandia.^[19]
• D. v. pallida (Blyth, 1846)
• D. v. parvula Whistler & Kinnear, 1932–Ghats Occidentales .
• D. v. sakeratensis Gyldenstolpe, 1920–Indochina.^[20]
• D. v. saturatior Ticehurst, 1922–sur de Tailandia.
• D. v. sclateri Y. C. S. Baker, 1922
• D. v. vagabunda (Latham, 1790)–parte de la India peninsular hasta'l sur de Hyderabad.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Dendrocitta vagabunda.

• Photos and other media
• Type specimen of sakeratensis

• Esta obra deriva de la traducción de Rufous Treepie de Wikipedia - inglés, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech-bioden yr India (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrech-biod yr India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocitta vagabunda; yr enw Saesneg arno yw Indian tree pie. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. vagabunda, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r sgrech-bioden yr India yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Brân America Corvus brachyrhynchos Brân bigfain Corvus enca Brân Caledonia Newydd Corvus moneduloides Brân Dyddyn Corvus corone Brân Hawaii Corvus hawaiiensis Brân jyngl Corvus macrorhynchos Brân Lwyd Corvus cornix Brân Molwcaidd Corvus validus Brân Sinaloa Corvus sinaloae Brân tai Corvus splendens Brân Tamaulipas Corvus imparatus Cigfran Corvus corax Cigfran bigbraff Corvus crassirostris Cigfran yddfwinau Corvus ruficollis Ydfran Corvus frugilegus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Straka toulavá (Dendrocitta vagabunda), známá také pod názvy strakule hnědá či strakule stěhovavá,^[2] je asijský druh krkavcovitého ptáka. Vyskytuje se v otevřených lesích, na plantážích a v zahradách na území Bangladéše, Bhútánu, Kambodžy, Indie, Laosu, Myanmaru, Nepálu, Pákistánu, Thajska a Vietnamu.^[3] Obě pohlaví jsou převážně skořicově hnědá s černou hlavou, hrdlem a hrudí, převážně černo-bílými křídly a dlouhým, svrchu modravě šedým a ze spodní strany černo-bílým ocasem.^[4]

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Rufous Treepie na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ straka toulavá Dendrocitta vagabunda [online]. BioLib [cit. 2010-07-02]. Dostupné online.
3. ↑ Dendrocitta vagabunda [online]. The IUCN Red List of Threatened species [cit. 2010-07-02]. Dostupné online. (anglicky)
4. ↑ RASMUSSEN, P. C.; ANDERTON, J. C. Birds of South Asia: The Ripley guide. Volume 2. [s.l.]: Smithsonian Institution & Lynx Edicions, 2005. S. 595. (anglicky)

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Die Wanderbaumelster (Dendrocitta vagabunda) ist eine Vogelart aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Ihr Verbreitungsgebiet sind der indische Subkontinent, Hinterindien und große Teile des subtropischen Asiens. Typische Habitate dieser Baumelster sind Wälder und Parkland, gelegentlich aber auch urbane Lebensräume. Sie ist ein großer Vertreter der Baumelstern (Dendrocitta) und hat schwarz-weiß-braunes Gefieder und einem kurzen, kräftigen Schnabel.

Wanderbaumelstern ernähren sich vorwiegend von Früchten, Kleintieren und Aas. Sie bilden Familienverbände bis hin zu kleinen Schwärmen, die gemeinsam auf Nahrungssuche gehen. Je nach geographischer Breite brüten sie zwischen Februar und Juni zwei bis sechs Eier aus. Der Nachwuchs wird von beiden Eltern gefüttert. Für die Wanderbaumelster werden neun Unterarten anerkannt, die Übergänge zwischen diesen sind jedoch fließend. Der Weltbestand der Art ist nicht bekannt, mit Ausnahme von Vietnam gilt sie jedoch in ihrem gesamten Verbreitungsgebiet als häufiger Vogel. Von BirdLife International wird sie als nicht gefährdet (least concern) eingestuft.

Merkmale

Körperbau und Gefieder

Die Wanderbaumelster ist ein relativ großer und kräftiger Singvogel mit gedrungenem Körperbau, relativ kurzen Beinen und Flügeln, einem robusten, gekrümmten Schnabel und langem Schwanz. Die Körperlänge liegt zwischen 46 und 50 cm. Beide Geschlechter erreichen ungefähr die gleiche Körpergröße, das Männchen hat aber meist einen längeren Schwanz. Vögel nördlicher Populationen werden größer als solche aus dem Süden des Verbreitungsgebiets. ^[2]

Wanderbaumelstern wiegen 90–130 g. Die Flügellänge beträgt 144–173 mm, der Laufknochen hat eine Länge von 32–37 mm. Der kurze, gekrümmte und kräftige Schnabel misst vom Ansatz bis zur Spitze 30–37 mm. Der Schwanz wird zwischen 189 und 363 mm lang. Dabei unterscheiden sich die Unterarten teilweise sehr stark: Während die Schwanzfedern bei der südwestindischen Unterart D. vagabunda parvula 189–239 mm lang werden, beträgt ihre Länge bei der pakistanischen Form D. vagabunda bristoli 265–363 mm. ^[2]

Auch die Färbung ist im Verbreitungsgebiet variabel, folgt aber stets dem gleichen Grundmuster. Die kurzen, steifen Nasalfedern und das Kopfgefieder bis hinunter zur Brust und zum Nacken sind schwarz bis grau gefärbt. Rücken und Schulterfedern zeigen ein rötliches Sandbraun, das zum Schwanz hin heller wird. Die Flügeldecken und die Schirmfedern sind hell grau bis weiß gefärbt, ebenso wie die Außenfahnen der inneren drei und in geringerem Maß die der nächsten drei Armschwingen. Der Rest des Flügels ist einheitlich schwarz, das Remicle ist gut entwickelt. Das Bauchgefieder ist heller sandbraun als die Körperoberseite und wird zu den Unterschwanzdecken hin heller. Bei einigen Unterarten kann die Körperunterseite auch ins Cremefarbene tendieren. Die Steuerfedern sind stark gestuft und an der Basis schmutzig grau. Sie werden von einer hellgrauen Subterminalbinde und einer schwarzen Endbinde geziert, wobei die Schwarzfärbung von innen nach außen einen immer größeren Anteil der Federn einnimmt. Das mittlere Federpaar, das weit über den Rest der Schwanzfedern hinausragt, hat lediglich schwarze Spitzen, während das äußerste Paar zu mehr als der Hälfte schwarz gefärbt ist. Jungvögel haben schmalere mittlere Steuerfedern und sind insgesamt heller und verwaschener gefärbt, sodass die schwarzen Gefiederanteile eher dunkelbraun und die Bauchfedern intensiver gelb erscheinen. Zudem besitzen die Schwanzfedern – mit Ausnahme des Mittelpaares – sandfarbene Spitzen, an denen die Vögel während des ersten Lebensjahres deutlich zu erkennen sind.^{[3] [4]}

Schnabel und Wachshaut der Wanderbaumelster sind schiefergrau gefärbt, wobei die Schnabelbasis meist heller als die Spitze ist. Das Schnabelinnere und der Schnabelwinkel sind bei Jungvögeln rosa. Die Iris ist unabhängig vom Alter dunkel rotbraun, die Beine sind dunkel hornfarben bis schiefergrau. ^[4]

Flugbild und Fortbewegung

Die Wanderbaumelster fliegt in der Regel in niedriger Höhe und selten über den Baumkronen. Ihr Flug ist wellenförmig, die Flügelschläge sind kräftig. Der normale Flug wird bisweilen von schnellen, flatternden Flügelschlägen oder einem länger anhaltenden Gleitflug unterbrochen. Charakteristisch sind vor allem die runden, breiten Flügel und der deutlich gestufte Schwanz, dessen mittleres Federpaar weit über die anderen Steuerfedern hinausragt. Wanderbaumelstern bewegen sich meist im Geäst, wo sie sehr agil von Zweig zu Zweig springen, klettern oder auch im Kronenbereich fliegen. Auf dem Erdboden bewegen sie sich, verglichen etwa mit Raben und Krähen (Corvus spp.), eher unbeholfen, weil ihr langer Schwanz und die kurzen Beine beim Laufen hinderlich sind. Entsprechend selten sind Wanderbaumelstern auf dem Boden zu sehen, wo sie meist hüpfen und dabei den Schwanz hochstellen.^{[5] [6]}

Lautäußerungen

Die Rufe der Wanderbaumelster gehören zur typischen Klangkulisse indischer Wald- und Parklandschaften. Sie verfügt über ein breites Repertoire von sowohl lauten und krächzenden als auch weichen und melodiösen Rufen. Charakteristisch ist vor allem das melodiöse, dreisilbige ki-ko-kik oder bob-o-link, das die Vögel mit gekrümmtem Rücken und senkrecht gewinkeltem Schwanz von einer Sitzwarte aus von sich geben. Auch ein ratterndes Geschacker, ähnlich dem der Echten Elstern (Pica), ist ein häufig zu vernehmender Ruf und dient wahrscheinlich als Warnsignal. Als eine charakteristische Lautäußerung gilt auch ein metallisches ta-tschack tschak tschak. In der Brutsaison lässt die Wanderbaumelster ein langgezogenes mii-aao vernehmen; balzende Paare kommunizieren mit einer Vielzahl musikalischer Kehl- und Krächzlaute. ^[7]

Verbreitung und Wanderungen

Die Wanderbaumelster kommt fast im gesamten Kontinentalasien südlich des Himalayas vor. Ihr Artareal wird weitgehend von den Gebirgszügen des südlichen Asiens und den Vegetationsräumen bestimmt. Die westliche Grenze des Verbreitungsgebiets verläuft in Südwest-Richtung entlang der pakistanischen Hindukusch-Ausläufer.

Im Westen des Indus existiert mit dem Rann von Kachchh und der Thar eine Verbreitungslücke. Davon abgesehen ist aber fast ganz Indien und Bangladesch von der Wanderbaumelster besiedelt, lediglich der Himalaya und seine Ausläufer bilden eine Verbreitungsgrenze. In Südostasien reicht das Verbreitungsgebiet bis auf die nördliche Malaiische Halbinsel und die Indochinesische Halbinsel, spart aber den Osten Thailands und die Westküste Vietnams aus. Auf Sri Lanka fehlt die Wanderbaumelster trotz geeigneter Habitate, dort existiert auch keine andere Art der Gattung. Im Nordosten schließt entlang des Himalayas und in China das Verbreitungsgebiet der Graubrustbaumelster (Dendrocitta formosae) an; im Goldenen Dreieck und in Orissa überschneiden sich die beiden Artareale. In Singapur wurde die Wanderbaumelster eingeführt.^{[8] [9]}

Die Wanderbaumelster ist, anders als ihr Name nahelegt, kein Zugvogel. Einige Populationen unternehmen aber saisonale Höhenwanderungen. So wandern Brutpaare vom Tiefland oft ins Hügelland und verlassen im Winter die höheren Lagen. Das gilt insbesondere für die Populationen am Südrand des Himalayas. ^[6]

Lebensraum

Ausreichender Baumbestand ist wesentlich für die Habitatwahl der Wanderbaumelster. Zwar werden von lichten Wäldern bis hin zu landwirtschaftlichen Flächen sehr verschiedene Lebensräume von ihr besiedelt, ausschlaggebend sind jedoch die Brut- und Schlafmöglichkeiten. ^[6] Dabei nutzt die Wanderbaumelster vorwiegend Laubbäume und Lebensräume im Tief- und Hügelland. Sie ist dort sowohl in trockenen wie auch in feuchten, offenen und halboffenen Wäldern anzutreffen, aber auch auf Feldern mit Baumbestand, in Buschsteppen und Plantagen. Dichte Wälder werden gemieden. Als einzige Art der Baumelstern^[10] dringt die Wanderbaumelster auch in urbane Habitate vor. In den Städten und Dörfern des südlichen Asiens ist sie ein häufiger Vogel, der Gärten, Parks und ähnliche anthropogene Lebensräume bewohnt. ^[11]

Die vertikale Verbreitung der Wanderbaumelster reicht vom Tief- bis ins Hügelland. In der Regel werden Lagen bis zu einer Höhe von 1000 m besiedelt.^[12] Örtlich, etwa am Südrand des Himalayas, ist die Art auch bis auf 2100 m anzutreffen. Voraussetzung dabei ist das zumindest vereinzelte Vorhandensein von Bäumen oder Gehölzpflanzen entlang der Hänge oder in den Tälern. In Regionen, in denen sich das Verbreitungsgebiet mit dem der Graubrustbaumelster (D. formosae) überschneidet, weicht die Wanderbaumelster in tiefere Lagen oder in anthropogene Habitate aus.^{[13] [6]}

Lebensweise

Ernährung

Wanderbaumelstern nutzen ein breites Spektrum an Nahrungsquellen. Sie fressen vor allem Früchte, Beeren, Samen und Wirbellose. Aufgrund ihrer Vorliebe für fleischige Früchte wird die Art mancherorts als Schädling verfolgt, teilweise aber auch als Fressfeind des Sagowurms geschätzt. Sie frisst Früchte aller Größen, von den Beeren des Zedrachbaumes (Melia azedarach) bis hin zu Papayas und den Kürbisfrüchten von Trichosanthes tricuspidata. Am häufigsten werden allerdings die Früchte verschiedener Feigenarten (Ficus spp.) gefressen. Daneben finden sich auch kleine Wirbeltiere (Eidechsen, Vögel und Nagetiere), Aas und menschliche Abfälle in ihrer Nahrung. Eier werden wahrscheinlich weniger häufig gefressen als landläufig angenommen.^{[11] [5]}

Die Bindung der Wanderbaumelster an Bäume gilt auch für die Ernährung. Der Großteil der Nahrung wird im Geäst oder im Gebüsch erbeutet, gesammelt und gefressen. Wanderbaumelstern kommen eher selten auf den Boden, etwa wenn sie von ergiebigen Futterquellen angelockt werden oder trinken und baden möchten. Bei der Nahrungssuche agieren sie – je nach Situation – sehr scheu oder überaus neugierig und ohne Anzeichen von Furcht. Häufig schließen sie sich anderen Vogelarten an und streifen zusammen mit Koels, Flaggendrongos^[11] und Grüntauben durch das Geäst und fangen von ihnen aufgescheuchte Insekten. ^[6] Zusammen mit Kuhreihern picken sie Parasiten aus dem Fell von Sambars (Rusa unicolor), die den Vögeln befallene Körperstellen bereitwillig anbieten.^[14] Wie auch andere Rabenvögel versteckt die Wanderbaumelster wahrscheinlich überschüssige Nahrung. Es ist allerdings unbekannt, auf welche Weise und an welchen Orten sie dies tut. Gefressenes Aas stammt meist von Kadavern größerer Säugetiere. Dort drängeln sich Wanderbaumelstern in der Rangordnung vor, was sie aufgrund ihrer Wendigkeit auch meist unbeschadet überstehen. Auch abseits von Kadavern können Wanderbaumelstern sehr forsch auftreten: In Tourismusgebieten fressen wilde Vögel Besuchern aus der Hand; in Städten und Dörfern dringen sie teils auch in Häuser ein, um dort Insekten, Fledermäuse und Geckos zu fangen. ^[11]

Sozial- und Territorialverhalten

Verglichen mit anderen Rabenvögeln sind Wanderbaumelstern moderat sozial. Sie bilden Paare oder lockere, vier- bis fünfköpfige Familienverbände, die gemeinsam auf Nahrungssuche gehen oder durchs Geäst wandern. Bei gutem Nahrungsaufkommen können sich zeitweilig aber auch bis zu 20 Tiere zusammenschließen. Diese Gruppen schließen sich wiederum auch zu gemischten Schwärmen mit anderen Vogelarten zusammen. ^[5]

Fortpflanzung und Brut

Wie viele andere Rabenvögel bilden Wanderbaumelstern häufig lebenslange Brutpaare. Während der Balz sitzen beide Partner ein paar Zentimeter voneinander entfernt auf einer Sitzwarte, bewegen den Kopf ruckartig in Richtung des anderen, strecken den Hals, bis sich ihre Schnäbel fast berühren und geben glucksende und krähende Laute von sich. Beide Geschlechter beteiligen sich am Bau des Nests, der Bebrütung der Eier und der Fütterung der Jungen. ^[7]

Wanderbaumelstern brüten zwischen Februar und Juli. Die Hauptbrutzeit liegt bei den südlichsten Unterarten zwischen März und April und verschiebt sich mit zunehmender geographischer Breite immer weiter nach hinten. Das Nest entspricht der für die Familie Corvidae typischen Form: Eine unordentliche, lockere Konstruktion in Form einer tiefen Schüssel, die auf einer Plattform aus dickeren Zweigen liegt^[11]. Oft verwebt die Wanderbaumelster für das Nest Dornzweige mit feineren, unbedornten Zweigen und feinen Wurzeln. Für die Größe der Art ist es vergleichsmäßig klein und unauffällig. Die Vögel platzieren es in 6–8 m Höhe in großen, tendenziell freistehenden und entlaubten Bäumen, beispielsweise Sheesham (Dalbergia sissoo), Indischem Weihrauch (Boswellia serrata) oder der Akazie Acacia concinna. Das Gelege besteht aus 2–6 Eiern, im Durchschnitt sind es zwischen 4 und 5.^[6] Nördliche Populationen legen größere Gelege als südliche.^[11] Die Eier sind durchschnittlich 29,0 × 21,5 mm groß und sehr variabel geformt und gefärbt. Meist haben sie eine rosig-weiße Grundfarbe und sind mit rotbraunen und grauen Tüpfeln überzogen, vor allem am stumpfen Ende. Brut- und Nestlingsdauer sind unbekannt, die Jungen verbleiben mehrere Monate oder Jahre bei den Elternvögeln.^{[6] [15]}

Krankheiten und Mortalitätsursachen

Endoparasiten der Wanderbaumelster sind unter anderem das Trypanosom Trypanosoma corvi^[16] und der Saugwurm Haplorchis vagabundi.^[17] Wie auch bei vielen anderen Corviden sind die Nestlinge anfällig für eine durch Babesia frugilegica ausgelöste Babesiose.^[18] Im Gefieder der Art gefundene Ektoparasiten umfassen die Kieferläuse Bruelia meinertzhageni und Philopterus vagabunda, deren Typwirt die Wanderbaumelster ist,^[19] sowie die Lausfliege Ornithophila metallica.^[20]

Systematik und Taxonomie

Die Wanderbaumelster wurde 1790 von John Latham in seinem Verzeichnis Index ornithologicus sive Systema ornithologiæ anhand eines Museumsbalges beschrieben. Er ordnete sie damals noch den Racken (Coraciidae) als Coracias vagabunda zu.^[1] In die Gattung Dendrocitta stellte sie erst John Gould 1833. Gould reichte auch eine Erklärung für das von Latham gewählte Artepitheton nach: Anders als die europäische Elster (Pica pica) verharre die Wanderbaumelster nicht ruhig auf einer Sitzwarte, sondern bewege sich unablässig von Baum zu Baum durch das Geäst. ^[21] Der Name „Lanius rufus“ (beziehungsweise „Dendrocitta rufa“) von Giovanni Antonio Scopoli aus dem Jahr 1786 hat keine Gültigkeit, da der gleiche Name bereits 1766 von Carl von Linné für eine andere Vogelart verwendet worden war.^[22]

Die innere Systematik der Baumelstern wurde bisher nicht näher untersucht. Derek Goodwin ordnete die Wanderbaumelster aufgrund äußerer Merkmale als ursprünglichen Vertreter ihrer Gattung ein und stellte sie in die Nähe der Maskenbaumelster (D. frontalis).^[23] Für die Wanderbaumelster werden neun Unterarten anerkannt. Die Variation verläuft allerdings weitgehend klinal, das heißt die Übergänge zwischen den einzelnen Unterarten sind fließend. Vögel aus dem Nordwesten des Verbreitungsgebiets sind tendenziell am größten und hellsten, südlichere Formen kleiner, östliche Formen dunkler.^{[24] [6]}

Für taxonomische Verwirrung sorgte lange Zeit die 1846 von Edward Blyth aufgestellte Unterart D. vagabunda pallida. Blyth hatte das Typusexemplar der Unterart von Wilhelm Behn zur Verfügung gestellt bekommen. Dieser hatte den Balg auf einem Markt in Kalkutta gekauft. Blyth war der Ansicht, der Vogel stamme aus dem westlichen Himalaya. Spätere Autoren übernahmen diese Typlokalität in der Regel unkritisch, Claud Buchanan Ticehurst präzisierte sie 1922 auf Shimla. Obwohl Blyths Maßangaben nicht mit denen nordwestlicher Populationen übereinstimmten, wurden höchstens die Maße des Holotyps, nicht die Typlokalität in Zweifel gezogen. Lediglich Raymond Andrew Paynter, Jr. stellte 1961 Blyths Ortsangabe in Frage und forderte, Galkund in den Dangs als neuen Typort festzulegen, um Blyths Typexemplar in die klinale Variation einzuordnen.^[25] Erst Frank Steinheimer konnte in einer Revision des Holotyps nachweisen, dass dieser aus dem südwestlichen Indien stammte. Da die ursprüngliche Typlokalität nicht mehr zu ermitteln war, legte Steinheimer Chennai als neuen Typort fest. Das hatte zur Folge, dass D. vagabunda pallida den Namen D. vagabunda vernayi für die südöstliche Unterart der Wanderbaumelster ersetzte. Als neuen Namen für die nordwestliche Unterart legte Steinheimer D. vagabunda behni zu Ehren von Wilhelm Behn fest. ^[26]

Bestand und Siedlungsdichte

Für den Weltbestand der Wanderbaumelster liegen keine Schätzungen vor. Die Art gilt aber in ihrem Verbreitungsgebiet fast durchweg als häufig bis sehr häufig. Lediglich in Vietnam wird sie als selten angesehen. BirdLife International stuft die Wanderbaumelster daher als ungefährdet (least concern) ein. ^[8]

Kulturgeschichte

Aelianus Tacticus berichtet über einen Vogel namens Kerkorōnos (κερκορώνος), den die Inder ihrem König verehrten. Ein griechisch-armenisches Wörterbuch aus dem Mittelalter ordnet die Dohle (Corvus monedula) diesem Wort zu. William Arnott sieht in Kerkorōnos aber vielmehr die Wanderbaumelster: Die Dohle kommt zwar häufig in Armenien, aber nur sehr lokal in Indien vor. Zudem impliziert der Wortbestandteil Kerkos (κερκος, griechisch für Schwanz), dass es sich bei dem Vogel um eine Art mit langen Steuerfedern handelte, die Dohle besitzt jedoch nur einen sehr kurzen Schwanz und ist für ein königliches Geschenk eher unauffällig gefärbt. Ein viel wahrscheinlicherer Kandidat sei die Wanderbaumelster, die durch ihren langen Schwanz und ihr kontrastreiches Gefieder auffalle. ^[35] Alfred Brehm erwähnt in seinem Tierleben, dass die Wanderbaumelster auf dem indischen Subkontinent traditionell ein beliebter Käfigvogel und leicht zu zähmen sei.^[36]

Quellen

Literatur

• Salím Ali, S. Dillon Ripley: Handbook of the Birds of India and Pakistan. Volume 5: Larks to the Grey Hypocolius. Oxford University Press, London 1972.
• Muhammad Atiqur Rahman Ansari: Some New Ischnoceran Mallophaga in the Zoological Survey Department, Karachi. In: Pakistan Journal of Scientific Research 8 (1), 1956. S. 10–22.
• William Geoffrey Arnott: Birds in the Ancient World from A to Z. Routledge, 2007. ISBN 0-415-23851-X.
• Edward Charles Stuart Baker: The Fauna of British India, Including Ceylon and Burma. Birds – Vol. I. (Second Edition). Taylor and Francis, London 1922. (Online)
• S. C. Baugh: Contributions to our Knowledge of Digenetic Trematodes IV. In: Zeitschrift für Parasitenkunde 22 (4), 1963. doi:10.1007/BF00260191, S. 303–315.
• Edward Blyth: Notices and Descriptions of various New or Little Known Species of Birds. In: The Journal of the Asiatic Society of Bengal 15, 1846. S. 1–280. (Online)
• Alfred Brehm: Brehms Thierleben. Allgemeine Kunde des Thierreichs, Fünfter Band, Zweite Abtheilung: Vögel, Zweiter Band: Raubvögel, Sperlingsvögel und Girrvögel. Verlag des Bibliographischen Instituts, Leipzig 1882.
• E. C. Dickinson, R. W. R. J. Dekker, S. Eck, S. Somadikarta: Systematic notes on Asian birds. 45. Types of the Corvidae. In: Zoologische Verhandelingen 350. S. 111–148. (Online)
• Derek Goodwin: Crows of the World. 2. Auflage. The British Museum (Natural History), London 1986, ISBN 0-565-00979-6.
• John Gould: On a new Genus in the Family of Corvidæ. In: The Transactions of the Zoological Society 1 (1), 1833. S. 87–90. (Online)
• Nils Gyldenstolpe: Dendrocitta vagabunda sakeratensis. In: Bulletin of the British Ornithologist’s Club. 41, 1920. S. 32. (Online)
• Joseph del Hoyo, Andrew Elliot, David Christie (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World. Volume 14: Bush-shrikes To Old World Sparrows. Lynx Edicions, Barcelona 2009. ISBN 978-84-96553-50-7.
• John Latham: Index ornithologicus sive Systema ornithologiæ. London 1790. (Online)
• David M. Leslie jr.: Rusa unicolor (Artiodactyla: Cervidae). In: Mammalian Species 43 (871), 2011. doi:10.1644/871.1, S. 1–30.
• Steve Madge, Hilary Burn: Crows & Jays. Princeton University Press, Princeton 1994, ISBN 0-691-08883-7.
• Richard M. Mitchell, James A. Dick: Ectoparasites from Nepal Birds. In: Journal of the Bobay Natural History Society 74, 1975. S. 264–274.
• Pamela C. Rasmussen, John C. Anderton: Birds of South Asia: The Ripley Guide. Volume 1: Field Guide. Lynx Edicions, Barcelona 2005. ISBN 84-87334-65-2.
• Raymond Andrew Paynter: Notes on some Corvidae from Nepal, Pakistan and India. In: Journal of the Bombay Natural History Society 58 (2), 1961. S. 379–386.
• M. A. Peirce: A Taxonomic Review of Avian Piroplasms of the Genus Babesia. In: Journal of Natural History 34 (3), 2000. doi:10.1080/002229300299507, S. 317–332. Starcovici, 1893 (Apicomplexa: Piroplasmorida: Babesiidae)
• Pamela C. Rasmussen, John C. Anderton: Birds Of South Asia The Ripley Guide Volume 2: Attributes and Status. Lynx Edicions, Barcelona 2005. ISBN 84-87334-66-0.
• Craig Robson: A Guide to the Birds of Southeast Asia. Princeton University Press, Princeton 2000. ISBN 0-691-05012-0.
• Frank D. Steinheimer: The type specimens of Corvidae (Aves) in the Museum für Naturkunde at the Humboldt-University of Berlin, with the description of a new subspecies of Dendrocitta vagabunda. In: Zootaxa 2149, 2009. S. 1–49.
• Claud Buchanan Ticehurst: Dendrocitta vagabunda saturiator. In: Bulletin of the British Ornithologist’s Club. 42, 1922. S. 56. (Online)
• Jan Votýpka, Julius Lukeš, Miroslav Oborník: '^[16]Phylogenetic Relationship of Trypanosoma corvi with Other Avian Trypanosomes. In: Acta Protozoologica 43, 2004. S. 225–231.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Latham 1790, S. 171–172.
2. ↑ ^{a b} Madge & Burn 1994, S. 112–113.
3. ↑ Goodwin 1986, S. 182.
4. ↑ ^{a b} Madge & Burn 1994, S. 112.
5. ↑ ^{a b c} Ali & Ripley 1972, S. 219.
6. ↑ ^{a b c d e f g h} Madge & Burn 1994, S. 113.
7. ↑ ^{a b} Ali & Ripley 1972, S. 219–220.
8. ↑ ^{a b} Butchart & Ekstrom 2011. Abgerufen am 22. November 2011.
9. ↑ Madge & Burn 1994, S. 36.
10. ↑ del Hoyo 2009, S. 517.
11. ↑ ^{a b c d e f} Goodwin 1986, S. 183.
12. ↑ Robson 2000, S. 371.
13. ↑ del Hoyo 2009, S. 501.
14. ↑ Leslie 2011, S. 17.
15. ↑ Ali & Ripley 1972, S. 216–221.
16. ↑ ^{a b} Votýpka et al. 2004, 226.
17. ↑ Baugh 1963, S. 303.
18. ↑ Peirce 2000, S. 321.
19. ↑ Ansari 1956, S. 18.
20. ↑ Mitchell & Dick 1975, S. 271.
21. ↑ Gould 1833, S. 87–88.
22. ↑ Dickinson et al. 2004, S. 118.
23. ↑ Goodwin 1986, S. 180–181.
24. ↑ Rasmussen & Anderton 2005b, S. 595.
25. ↑ Paynter 1961, S. 380.
26. ↑ Steinheimer 2009, S. 16–17.
27. ↑ Steinheimer 2009, S. 21–22.
28. ↑ ^{a b} Steinheimer 2009, S. 21.
29. ↑ Paynter 1961, S. 381.
30. ↑ ^{a b c} Baker 1922, S. 51.
31. ↑ Blyth 1846, S. 30.
32. ↑ ^{a b} Gyldenstolpe 1920, S. 32.
33. ↑ Steinheimer 2009, S. 20.
34. ↑ Ticehurst 1922, S. 56.
35. ↑ Arnott 2007, S. 138.
36. ↑ Brehm 1882, S. 70.

Eine Fußnote direkt hinter einer Aussage belegt nur diese Aussage, eine Fußnote direkt am Anschluss an ein Satzzeichen den gesamten vorausgehenden Satz. Eine Fußnote hinter einem Leerzeichen bezieht sich auf den gesamten vorangehenden Absatz.

Témia vacabonde (Dendrocitta vagabunda)

De Wondabamöista (Dendrocitta vagabunda) is a Fogloat vu de Romfegl. S'is a groußa Vatreta vu de Bamöistan (Dendrocitta) und hod a schwoaz-weiß-brauns Gfida und an kuazn, kreftign Schnobl. Zum Vabroadungsgebiet vu dera Oat ghern as sidliche Pakistan, da indische Subkontinent und da greßte Teil vu Hinterindien. De Wonderbamöista kimmt vua oim im Woid und im Parkland vua, ma kos aba aa in da Stod und in Deafan findn. Wondabamöistan fressn vua oim Fricht, gloane Viecha und Aas. Heifig sans in Gruppn aus aner Famij oda am gressan Schwarm untawegs, de zammad noch Fressn suacha. Abhängig vu da geografischn Breitn dans zwischn Mäaz und Aprü zwoa bis sechs Eia ausbriatn. Wenn de Biwal gschlupft san, weans vu beide Öitan gfuadad.

Bschriem hod de Oat da John Latham im Joa 1790. Insgsamt gibts nein Untaoatn vu da Wondabamöista, aba d'Unterschied san fließnd. Wie vui Fegl s vu dera Oat gibt woaß ma ned gwieß, aber iberall wos voakimmt is a heifiga Fogl, nua in Vietnam ned. BirdLife International geht ned davo aus, daß de Wondabamöista gfährdet is. Fria hom de Inda en Fogl eana Kenig gschenkt.

Beleg

• Joseph del Hoyo, Andrew Elliot, David Christie (Hrsg.): Handbook of the Birds of the World. Volume 14: Bush-shrikes To Old World Sparrows. Lynx Edicions, Barcelona 2009, ISBN 978-84-96553-50-7.

कोकले (वैज्ञानिक नाम: Dendrocitta vagabunda)^[२][३] नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो ।

तस्विर संग्रह

• 
• 
• 
• 
• 
• 

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

चित्रदालन

• 
• 
• 
• 

मराठी नाव : भेरा, टक्काचोर
हिंदी नाव : टका चोर
संस्कृत नाव : करायिका, भष
इंग्रजी नाव : Rufous Tree Pie
शास्त्रीय नाव : Dendrocitta vagabunda

---

साधारण २३ सें. मी. (९ इं) आकाराचा भेरा पक्षी लांब शेपटीसह सुमारे ५० सें. मी. आकाराचा भरतो. याचे डोके, कंठ, छाती काळसर राखाडी रंगाचे, चोच काळी, पंखावर काळा व पांढरा पट्टा, पोटाचा, पाठीचा मुख्य रंग तपकिरी आणि शेपटीच्या टोकाशी काळा भाग असतो. भेरा नर-मादी दिसायला सारखेच असतात.

भेरा संपूर्ण भारतभर आढळणारा पक्षी असून पाकिस्तान, बांगलादेश, म्यानमार या देशातही आढळतो. रंग आणि आकारमानावरून याच्या किमान ५ उपजाती आहेत.

भेरा झुडपी जंगल, शेतीचे प्रदेश, पानगळीचे जंगल या ठिकाणी राहणे पसंत करतो. हा पक्षी कावळ्यासारखाच उभयचर असून फळे, कीटक, पाली, बेडुक, शतपाद, इतर पक्ष्यांची अंडी, लहान पिले, उंदीर असे सर्व प्रकारचे खाद्य त्याच्या आहारात असतात.

फेब्रुवारी ते जुलै हा काळ भेरा पक्ष्याचा विणीचा काळ असून तो गवत, काड्या, काटे यापासून खोलगट घरटे तयार करतो. भेराचे घरटे जमिनीपासून उंच असलेल्या झाडांमध्ये व्यवस्थित लपलेले असते. मादी एकावेळी ४ ते ५ अंडी देते. साधारणपणे ही अंडी पांढऱ्या रंगावर लाल-तपकिरी तुटक रेषा किंवा ठिपके असलेली असतात, पण यात आणखीही विविध प्रकार आढळले आहेत. भेरा नर आणि मादी पिलांना खाऊ घालण्याचे मिळून करतात.

जंगलात शिकार झाल्यावर शिकाऱ्याला चुकवून भेरा आपला हिस्सा पळवून नेतो. यावरून याला टका (हिस्सा) चोर नाव पडले असावे.

কোকলোঙা^[2] (ইংৰাজী: Rufous Treepie, বৈজ্ঞানিক নাম-Dendrocitta vagabunda) দক্ষিণ-পূব এছিয়াত স্থানীয় ভাৱে পোৱা এবিধ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই কাউৰী পৰিয়াল (Corvidae) ৰ অন্তৰ্ভুক্ত৷ ইয়াৰ নেজ অতি দীঘল আৰু ইয়াৰ ডাঙৰ মাতৰ বাবে চকুত পৰা বিধৰ হয়৷ কোকলোঙা সাধাৰণতে মুকলি কাঠনি, খেতি-পথাৰ, বনাঞ্চল তথা নগৰীয়া অঞ্চলতো দেখিবলৈ পোৱা যায়৷

বিৱৰণ

The sexes are alike and the main colour of the body is cinnamon with a black head and the long graduated tail is bluish grey and is tipped in black. The wing has a white patch. The only confusable species is the Grey Treepie which however lacks the bright rufous mantle. The bill is stout with a hooked tip. The underparts and lower back are a warm tawny-brown to orange-brown in colour with white wing coverts and black primaries. The bill, legs and feet are black.^[3]

টেক্স'নমি

The widespread populations show variations and several subspecies are recognized.

• The nominate subspecies is found in the northeastern part of peninsular India south to Hyderabad.
• The desert form is paler and called pallida,
• vernayi of the Eastern Ghats is brighter while parvula of the Western Ghats is smaller in size.^[3]
• The form in Afghanistan and Pakistan is bristoli
• while the form in southern Thailand is saturatior.
• E C Stuart Baker describes sclateri from the upper Chindwin to the Chin Hills and
• kinneari from souther Myanmar and northwest Thailand.^[4]
• The population in eastern Thailand an Indochina is sakeratensis.^[5]

বিতৰণ

The range of this species is quite large, covering all of mainland India up to the Himalayas, and southeasterly in a broad band into Burma (Myanmar), Laos, and Thailand in open forest consisting of scrub, plantations and gardens.

আচৰণ

খাদ্য

The Rufous Treepie is an arboreal omnivore feeding almost completely in trees on fruits, seeds,^[6] invertebrates, small reptiles and the eggs and young of birds;^[7] it has also been known to take flesh from recently killed carcasses. It is an agile forager, clinging and clambering through the branches and sometimes joining mixed hunting parties along with species such as drongos and babblers. It has been observed feeding on ecto-parasites of wild deer.^[8]

প্ৰজনন

The breeding season in India is April to June. The nest is built in trees and bushes and is usually a shallow platform. There are usually 3-5 eggs laid.^[9][10]

তথ্যসুত্ৰ

ખેરખટ્ટો એ ભારતીય ઉપખંડમાં જોવા મળતું કાગડા કુળનું એક પક્ષી છે. આ પક્ષી એકલું કે જોડીમાં ફરતું જોવા મળે છે, કદીય ટોળામાં ફરતું નથી. તેનો અવાજ ઘડીકમાં મીઠો તો ઘડીકમાં કર્કશ સંભળાય છે.

દેખાવ

કાગડા કુળનાં પંખીઓમાં આ પક્ષી સૌથી આકર્ષક દેખાવ ધરાવે છે. તે રંગ અને રૂપથી દેખાવડો હોય છે. તેનું માથું, ડોક, ગળું, તથા છાતી ધૂમાડીયા કાળા રંગનાં અને બાકીનું શરીર કથ્થાઈ હોય છે. તેની પાંખ પર મોટું ધોળું ધાબું અને બાજુનો બાકીનો ભાગ કાળો હોય છે. તેની લાંબા કદની પૂંછડીના ઉપરના ભાગે રાખોડી રંગ અને છેડા પર કાળા રંગની પટ્ટી હોય છે. તેની ચાંચ નાની અને સહેજ વળેલી હોય છે. પગ ભૂખરા રંગના હોય છે. આ પક્ષી દેખાવમાં નર અને માદા સરખાં જ હોય છે..^[૨]

રહેઠાણ

ખેરખટ્ટો બગીચા, જંગલ, ઝાડી ઉપરાંત ગામમાં મોટાં વૃક્ષો પર માર્ચ મહીનાથી શરૂ કરીને મે-જૂન સુધીમાં પોતાનો માળો બનાવે છે. તેનો માળો ઉંચા વૃક્ષ પર બેલાખામાં હોય છે. તેના ઈંડાનો રંગ લીલાશ પડતો હોય છે અને એના પર રાખોડી કથ્થાઈ છાંટણા હોય છે.^[૩]

ખોરાક

કાગડાની જેમ ખોરાક તરીકે સર્વભક્ષી, ફળો, જીવડાં, ઈંડાં, નાના પક્ષીઓનાં બચ્ચાં, ઉંદર વગેરે બધું જ ખાય છે. ખોરાકથી ધરાઈ ગયા પછી વધુ ખોરાક ઝાડની કે મકાનની બખોલમાં છુપાવે છે.

સંદર્ભો

வால் காக்கை (Rufous Treepie அல்லது Dendrocitta vagabunda) என்பது காக்கைக் குடும்பத்திலுள்ள பறவைகளுள் ஒன்று. இது அரிகாடை என்றும் முக்குறுணி என்றும் மாம்பழத்தான் குருவி என்றும் கொய்யாப் பழத்தான் என்றும் அழைக்கப்படும்^[2]. நீண்ட வாலும் உரத்த இசைக் கூப்பாடும் (கோகீலா ... கோகீலா... என்ற தொனியில் இருக்கும்) இதன் தெளிவான அடையாளங்கள். வேளாண் இடங்களிலும் நகர்ப்புறத் தோட்டங்களிலும் தென்படும் இப்பறவை காக்கையைப் போலவே ஒரு அனைத்துண்ணி. இப்பறவைக்கு விஞ்ஞான ரீதியாக அளிக்கப் பட்டுள்ள பெயர் டென்றொசிட்டா வேகபண்டா (Dendrocitta vagabunda). இதன் பொருள் மரங்கள் இடையே அலைபவன் (Wanderer amongst trees) என்பதாகும்.

தோற்றமும் கள இயல்புகளும்

காக்கையைப் போன்ற அலகு, கருந்தலை, மஞ்சட்பழுப்பு (சிவலை) நிறவுடல், வெள்ளைப் பட்டைகளுள்ள இறக்கை, கருமுனை கொண்ட சாம்பல் நிற வால் உடைய பறவை.^[3] மைனாவின் அளவை ஒத்திருக்கும், ஆனால் வால் மட்டும் 30 செ.மீ நீளம் உடையது. ஆணும் பெண்ணும் ஒரே அளவும் தோற்றமும் கொண்டவை. ஏற்றவிறக்கத்துடன் கூடிய பறப்பு - இறக்கைகளை விரைவாக அடித்து அதனைத் தொடர்ந்து இறக்கைகளையும் வாலையும் விரித்த வண்ணம் சிறு நழுவிச் செல்லும் இயக்கம் - இப்பறவையை அடையாளங் காட்ட உதவும்.^[4]

பழக்கங்கள்

மரங்களடர்ந்த கிராமச்சூழல், புதர்ச்செடிகள் மண்டிய இடங்கள் தவிர நகர்ப்புற வீட்டுத் தோட்டங்களிலும் சத்தமிட்டுக் கொண்டே சோடியாகவோ குடும்பமாகவோ வருகின்றன. ரி-ரி-ரி என்ற கரகரப்பும் வெண்கலத்தின் இனிய ஓசை கலந்த குரலிலும் (கோகீலா-கோகீலா) இவற்றின் கூப்பாடு பலவாறிருக்கும்.

உணவு

காக்கையைப் போல அனைத்துண்ணி; விரும்பி உண்பது பழங்கள், பூச்சி, பல்லி, தவளை, பூரான், பிற பறவைகளின் முட்டைகள் - ஏன் - பிணம் கூடவும் இதற்கு உணவாகும். கூட்டமாகவோ பிற வேட்டையாடும் பறவைகளுடன் சேர்ந்தோ இவை வேட்டையாடப் போவதைக் காண முடிகிறது.^[4]

கூடு கட்டுதல்

பெப்ருவரி முதல் சூலை வரை - குறிப்பாக, மார்ச்சு முதல் மே வரை இதன் கூடு கட்டும் காலம். நான்கு முதல் ஐந்து முட்டைகள் இடப்படுகின்றன. காக்கையைப் போன்றே கூடு கட்டும், குஞ்சு பொரிக்கும் தருணங்களில் நெருங்குபவரின் தலையைச் சுற்றி சுற்றி வந்து தாக்க வரும்.

ஒலி எழுப்புதல்

இந்தப் பறவை பல விதமான ஒலிகளை எழுப்ப வல்லது. அவற்றில் சில காதுக்கு மிக இனிமையானதாகவும், சில சாதாரணமானதாகவும் சில நாராசமானதாகவும் இருக்கும். இது சில வினாடிகள் இறக்கையை அடித்துக் கொண்டு நேர் கோட்டிலும், பின்னர் சிறிது தூரம் இறக்கையை அடிக்காமல் விரித்து வைத்துக் கொண்டு அதே நேர் பாதையிலும் பறக்கும். திடீரென சற்று தூரம் கீழ் நோக்கிச் சென்று பின் இறக்கைகளை அடித்துக்க் கொண்டு பழய நேர்கோட்டுப் பாதையை அடைந்து முன் போலவே பறக்கும்.

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Dendrocitta vagabunda". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2008. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2009).
2. ↑ பக்கம் 100, பறவைகளும் வேடந்தாங்கலும், மா. கிருட்டிணன், தொகுப்பாசிரியர்: பெருமாள் முருகன், காலச்சுவடு பதிப்பகம்
3. ↑ மா. கிருஷ்ணன் - தமிழிணையப் பல்கலையின் கலைக்களஞ்சியத்திலிருந்து
4. ↑ ^{4.0 4.1} The Book of Indian Birds - Salim Ali p.223

"ಮಟಪಕ್ಷಿ” (Dendrocitta vagabunda) ಮಟಪಕ್ಷಿ, ಇದರ ಮೂಲ ವಾಸಸ್ಥಳ ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡ ಮತ್ತು ಈಶಾನ್ಯ ಏಷ್ಯಾ ದ ಪ್ರದೇಶ. ಮಟಪಕ್ಷಿಯು ಕೊರ್ವಿಡಿಯ (ಕಾಗೆ) ಕುಂಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಕ್ಕಿ.. ಇದು ಉದ್ದವಾದ ಬಾಲದ ಹಕ್ಕಿ, ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ಕೂಗು ಕೇಳಲು ಇಂಪಾಗಿದ್ದು ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಹಕ್ಕಿಯು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕುರುಚಲು ಕಾಡು, ಪರ್ಣಪಾತಿ ಕಾಡು, ಕೃಷಿಭೂಮಿ, ನಗರದ ಉದ್ಯಾನವನಗಳ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಕಾಗೆಗಳ ಕುಟುಂಬ(ಕಾರ್ವಿಡೇ)ಗಳಂತೆಯೇ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿರುವ ಹಕ್ಕಿ , ಈ ಹಕ್ಕಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೀಟಗಳು, ಕಪ್ಪೆ, ಹಲ್ಲಿ ಮುಂತಾದ ಮಾಂಸಹಾರವನ್ನು ಭಕ್ಷಿಸುವುದುಂಟು.

ವಿವರ

ಕಾಗೆ ಗಾತ್ರದ, ಹಳದಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು ಹಕ್ಕಿ , ಕಪ್ಪು ತಲೆ, ನಸು ನೀಲಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಬೂದು ಬಣ್ಣದ ಉದ್ದವಾದ ಬಾಲ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟಿ ಇದೆ. ರೆಕ್ಕೆ ಯ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಯ ಅಡ್ಡ ಪಟ್ಟಿ ಇದ್ದು. ನೋಡಲು Grey Treepie ಹೋಲುತ್ತದೆ, ಬಲಿಷ್ಠವಾದ ಕೊಕ್ಕು, ಕೊಕ್ಕಿನ ತುದಿ ಕೊಕ್ಕೆಯಾಕಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ದೇಹದ ಕೆಳಭಾಗ ಮತ್ತು ಕೆಳಭಾಗದ ತುದಿ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಕಂದುಮಿಶ್ರಿತ ಬೂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು. ಬಿಳಿಯ ರೆಕ್ಕೆಯ ಕೆಳಗೆ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಕೊಕ್ಕು, ಕಾಲುಗಳು, ಪಾದಗಳು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದಿಂದಕೂಡಿದೆ. ^[೨]

ಈ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದು ಹಲವಾರು ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳು ಇರುವುದರಿಂದ ಈ ಜಾತಿಯ ಪಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಉಪಜಾತಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಭಾರತ ಉಪಖಂಡದ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾಗ ಹೈದರಾಬಾದ್ ವರಿಗೆ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಉಪಜಾತಿಗಳು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. ಮರುಭೂಮಿಯ ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಒಂದು ಬಗೆ "ಪ್ಯಾಲಿಡ (Pallida) " ಎಂದು ಕರೆದರೆ, ಪೂರ್ವಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು "ವೆರ್ಣಯಿ (vernayi)"ಎಂತಲೂ, ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೊಳೆಯುವ "ಪರ್ವುಳ (parvula)” ಎಂತಲೂ.^[೨] ಆಫ್ಗಾನಿಸ್ತಾನ್ ಮತ್ತು ಪಾಕೀಸ್ತಾನ" ಬ್ರೊಸ್ತೊಲಿ (bristoli)” ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಇವು. ದಕ್ಷಿಣದ ಥೈಲ್ಯಾಂಡಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಯಾಚುರೇಶರ್ (saturatior)ಎಂದು ಕರೆಯುದುಂಟು. ಇ ಸಿ ಸ್ಟ್ಯಾರ್ಟ್ ಬ್ಯಾಕರ್ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಮೇಲಿನ ಚೀನ್ಡ್ ವೀನ್ ನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಚೀನಾದ ಬೆಟ್ಟಗಳ ವರೆಗೆ ಸ್ಚ್ಲಟೇರಿ" (sclateri)ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ದಕ್ಷಿಣದ ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್ ಯಿಂದ ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ ನ ವಾಯುವ್ಯ ಭಾಗದವರಿಗೂ ಕಿನ್ನೇರಿ (kinneari) ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು .^[೩]ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳು ಪೂರ್ವ ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ , ಇಂಡೋಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಸಕೆರಟೆಂನ್ಸಿಸ್ (sakeratensis)ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ^[೪]ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಕರಾಯಿಕ, ಕೃಶಕೂಟ, ಎಂದು. ತುಳುವಿನಲ್ಲಿ ಕುಟ್ಲುಂಕು, ಕೊಡವದಲ್ಲಿ ನೂಕರೆಬಾಲ ಎಂತಲೂ, ಇನ್ನೂ ಸ್ಥಳಿಯವಾಗಿ ಕದುಗನ ಹಕ್ಕಿ, ಕಳ್ಳಹಕ್ಕಿ, ಬಿಳಿಕೋಗಿಲೆ, ಮರಕೋಗಿಲೆ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಹಲವಾರು ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಹಂಚಿಕೆ

ಮಟಪಕ್ಷಿ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಪ್ರದೇಶವು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡದು, ಈ ಪಕ್ಷಿಯ ಹಂಚಿಕೆಯು ವಿಶಾಲವಾದ ಭೂಭಾಗವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಭಾರತ ಹಿಮಾಲಯಪರ್ವತಗಳವರೇಗೂ ಮತ್ತು ಬರ್ಮಾ (ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್), ಲಾಸ್ ಮತ್ತು ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಕುರುಚಲು ಕಾಡು, ನೆಡುತೋಪುಗಳು ಮತ್ತು ತೋಟಗಳು ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳ ಆವಾಸಗಳಾಗಿವೆ.

ವರ್ತನೆ ಮತ್ತು ಪರಿಸರ

ಈ ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳು ವೃಕ್ಷಸಂಬಂಧಿಯ ಸರ್ವಭಕ್ಷಕ ಹಕ್ಕಿ, ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಹಣ್ಣು, ಬೀಜಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ^[೫] ಕೀಟಗಳು, ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಸರೀಸೃಪಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳು, ಮತ್ತು ಪಕ್ಷಿಗಳ ಸಣ್ಣ ಮರಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತವೆ.^[೬] ಇತ್ತಿಚ್ಚಿಗೆ ತಿಳಿದುಬಂದಿರುವಂತೆ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸತ್ತ ಹಸುವಿನ ಮಾಂಸವನ್ನು ಕೂಡ ತಿಂದ ನಿದರ್ಶನಗಳಿವೆ. ಇವು ಚಟುವಟಿಕೆಯಿಂದ ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ, ರೆಂಬೆಗಳಿಗೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅಂಟಿಕೊಂಡು ಸರಾಗವಾಗಿ ಹತ್ತುತ್ತವೆ. ಮತ್ತು ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಬೇರೆ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಜೊತೆ ಒಟ್ಟುಗೂಡಿ ಬೇಟೆಯಾಡುವುದುಂಟು ಇವುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಜಾಣಗಳು ಮತ್ತು ಸಿದಗಾರ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಈ ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಜಿಂಕೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಪರೋಪ ಜೀವಿಗಳಾದ ಉಣ್ಣೆ, ಚಿಗಟೆ, ಹೇನುಗಳು ಮುಂತಾದ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದುಂಟು. ^[೭]ಕಾಗೆಗಳಂತೆ ಇವೂ ಸಹ ಮಿಶ್ರಹಾರಿಗಳೇ ^[೮]ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ತಾಳೆ ಬೆಳೆಗಾರರಿಗೆ ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳು ಮಿತ್ರರಂತೆ ಏಕೆಂದರೆ ಇವು ತಾಳೆ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಬೀಳುವ en:Rhynchophorus ferrugineusಎಂಬ ಕೀಟಗಳನ್ನ ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ^[೯]ಸಸ್ತನಿಗಳಿಗೆ ವಿಷಕಾರಿಯಾದ en:Trichosanthes palmata ಎಂಬ ಹಣ್ಣನ್ನು ಈ ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ^[೧೦]

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಏಪ್ರಿಲ್ ನಿಂದ ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಮಾಡುವ ಇವು, ತಮ್ಮ ಗೂಡುಗಳನ್ನ ಮರ,ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಡ್ಡಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಬಟ್ಟಲಿನಾಕಾರದ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿ ಮೂರರಿಂದ ಐದು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನ ಇಟ್ಟು ಮರಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ^{[೧೧][೧೨]}

ಈ ಜಾತಿಯ ಪಕ್ಷಿಗಳ ಕೂಗು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದ್ದು ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆ...... ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆಕ್ಕೆ ,ಬಾಬ್-ಒ-ಲಿಂಕ್..... ,ಕೋ-ಟ್ರೀ.... ಎಂಬ ಕೂಗು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ^[೨]ಇವುಗಳ ಕೂಗಿನ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಹಳ್ಳಿಗಳ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ " ಕೋ ಟ್ರಿ" “ಹಂದಿ ಚಂಚಾ" ಮತ್ತು "ಟಾಕಾ ಚೋರ್"(ಕಳ್ಳಹಕ್ಕಿ),ಕದುಗನಹಕ್ಕಿ, ಬಿಳಿಕೋಗಿಲೆ,ಮರಕೋಗಿಲೆ, ತುಳು ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ಕುಟ್ಲುಂಕ್ಕು" , ಕೊಡವ ಬಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ನೂಕರೆ ಬಾಲ"ಎಂದೂ ಕರೆಯುವುದುಂಟು. ^{[೧೦][೧೩]} en:Trypanosoma corvi ಎಂಬ ಪರಾವಲಂಬಿ ಪ್ರೋಟೋಜೋವಾವು ಇದೇ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಂದ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ^[೧೪]ಮತ್ತು en:Babesia ವನ್ನು ಕೂಡ ಇದೇ ಜಾತಿಯ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದ ವರದಿಯಾಗಿದೆ. ^[೧೫] en:Trematode ಪರಾವಲಂಬಿಗಳು ಮತ್ತು Haplorchis vagabundi ಗಳು ಮಟಪಕ್ಷಿಯ ಕರಳಿನಲ್ಲಿ ದೊರೆತಿವೆ. ^[೧೬] Syringophiloidus dendrocittae ಎಂಬ ದೊಡ್ಡ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನ ಹೊಂದಿರುವ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಈ ಮಟಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದಲೇ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ . ^[೧೭]

ಮೂಲಗಳು

೧೭. ಪಕ್ಷಿ ಪ್ರಪಂಚ: ಹರೀಶ್ ಆರ್.ಭಟ್ ಹಾಗೂ ಪ್ರಮೋದ್ ಸುಬ್ಬರಾವ್

The rufous treepie (Dendrocitta vagabunda) is a treepie, native to the Indian Subcontinent and adjoining parts of Southeast Asia. It is a member of the crow family, Corvidae. It is long tailed and has loud musical calls making it very conspicuous. It is found commonly in open scrub, agricultural areas, forests as well as urban gardens. Like other corvids it is very adaptable, omnivorous and opportunistic in feeding.

Description

The sexes are alike and the main colour of the body is cinnamon with a black head and the long graduated tail is bluish grey and is tipped in black. The wing has a white patch. The only confusable species is the grey treepie which however lacks the bright rufous mantle. The bill is stout with a hooked tip. The underparts and lower back are a warm tawny-brown to orange-brown in colour with white wing coverts and black primaries. The bill, legs and feet are black.^[2]

The widespread populations show variations and several subspecies are recognized. The nominate subspecies is found in the northeastern part of peninsular India south to Hyderabad. The desert form is paler and called pallida, vernayi of the Eastern Ghats is brighter while parvula of the Western Ghats is smaller in size.^[2] The form in Afghanistan and Pakistan is bristoli while the form in southern Thailand is saturatior. E. C. Stuart Baker describes sclateri from the upper Chindwin to the Chin Hills and kinneari from southern Myanmar and northwest Thailand.^[3] The population in eastern Thailand an Indochina is sakeratensis.^[4]

Distribution and habitat

The range of the rufous treepie is quite large, covering Pakistan, India and into Bangladesh, Myanmar, Laos, and Thailand. It inhabits open forest consisting of scrub, plantations and gardens.^[1] In the Garhwal Himalayas, it migrates seasonally between different elevations.^[5]

Behaviour and ecology

The rufous treepie is primarily an arboreal omnivore feeding on fruits, nectar (of Bombax ceiba^[6]) seeds,^[7] invertebrates, small reptiles and the eggs and young of birds;^[8] it has also been known to take flesh from recently killed carcasses. It is an agile forager, clinging and clambering through the branches and sometimes joining mixed hunting parties along with species such as drongos and babblers. They are known to be a cleaning symbiont of deer, feeding on ectoparasites of sambar which permit them to perch and position themselves to invite the birds to examine specific parts.^[9][10] Like many other corvids, it caches food.^[11] It is considered to be beneficial to palm cultivation in southern India due to its foraging on the grubs of the destructive weevil Rhynchophorus ferrugineus.^[12] Its feeds on the fruits of Trichosanthes tricuspidata which are toxic to mammals.^[13]

The breeding season in India is April to June. In Bengal, the peak is in April and May with heightened levels of pineal gland activity and serotonin production.^[14] It builds its shallow nest in trees and bushes and usually lays 3-5 eggs.^[15][16]

The rufous treepie has a wide repertoire of calls, but a bob-o-link or ko-tree call is most common.^[2] A local name for this bird kotri is derived from the typical call while other names include Handi Chancha and taka chor (="coin thief").^[13][17]

A blood parasitic protozoan Trypanosoma corvi^[18] and Babesia has been reported from this species.^[19] Trematode parasites, Haplorchis vagabundi, have been found in their intestines.^[20] An acanthocephalan parasite Centrorhynchus lancea is also known.^[21] A species of quill mite Syringophiloidus dendrocittae is known to live in the feathers of rufous treepies.^[22]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Rufous_treepie&oldid=1112862063"

La Ruĝeca arbopigo (Dendrocitta vagabunda) estas birdo de la aziaj arbopigoj, mezgranda membro de la familio de Korvedoj kiu inkludas la korvojn kaj la garolojn.

Ĝi estas iom pli malgranda ol la Eŭropa pigo (Pica pica) kaj havas pli mallongajn kaj rondoformajn flugilojn kaj proporcie pli longan voston. La beko estas pli mallonga kaj dika kaj iomete subenkurba, kaj la gamboj estas pli mallongaj. La kapo, kolo kaj brusto estas tre ardezgrizaj kaj foje iom brunecaj. La subaj partoj kaj la dorso estas ruĝoranĝaj (ĉefe sube) aŭ ruĝecbrunaj (ĉefe supre) kun blankaj flugiljkovriloj kaj nigraj unuarangaj flugilplumoj, kiuj videblas ripoze kiel rimarkinda flanka blanka strio super nigra fono. La vosto estas helblugrizeca kun dika nigra fina strio. La beko, gamboj kaj piedoj estas nigraj. Ĝenerale estas ruĝeca birdo (kio nomigas la specion) kun nigreca kapo, kiel la rilata samgenrano nome Griza arbopigo; ambaŭ nomoj konvenus same, sed la Griza arbopigo havas pli helan ventron, dum tiu ĉi estas pli ruĝoranĝa kaj krome havas la menciitan rimarkindan blankan markon en flugiloj, kiu nuancigas la ĝeneralan grizecon.

La teritorio de tiu specio estas tre granda, el Barato supre al Himalajo, kaj sudorienten kiel larĝa strio al Birmo, Laoso kaj Tajlando in malferma arbaro de arbustoj, plantejoj kaj ĝardenoj.

Tiu estas tipa arbema specio kiu manĝas preskau komplete en arboj fruktojn, senvertebrulojn, etajn reptiliojn kaj ovojn kaj birdidojn; oni konas, ke ili ankaŭ prenas viandon el ĵusaj kadavraĵoj. Ili estas tre lertaj dum la serĉado de manĝaĵoj, saltetante kaj grimpante tra la branĉaro kaj foje veturas en etaj miksitaj aroj kun nerilataj specioj kiel dikruredoj aŭ timaliedoj.

La neston ili konstruas en arboj kaj arbustoj kaj kutime estas tre profundaj. La ino demetas kutime 3-5 ovojn.

Tiu specio havas varion de alvokoj, sed unu el la plej komuna estas iu aŭdata kia bubu-link kun alia vario de akraj alvokoj.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Dendrocitta vagabunda. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej zorgiga

La urraca vagabunda (Dendrocitta vagabunda)^[2]​^[3]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae, nativa del sureste de Asia.

Distribución

El área de distribución de esta especie es bastante amplia, cubriendo todo el territorio continental de la India hasta el Himalaya y una amplia banda de Indochina en Birmania, Laos y Tailandia. Se puede encontrar en bosques abiertos, matorrales, plantaciones y jardines.

Comportamiento y ecología

Es una especie omnívora arbórea, se alimentar casi por completo en los árboles, de frutos, semillas,^[4]​ invertebrados, pequeños reptiles, de huevos y polluelos de otras aves^[5]​ y carroña. Es un forrajero ágil, aferrándose y trepando por las ramas y a veces uniéndose a partidas de caza mixtas junto con especies como dicrúridos y charlatanes. También se ha observado alimentándose de ectoparásitos de ciervos salvajes.^[6]​

Al igual que muchos otros córvidos se le conoce por almacenar alimentos.^[7]​ Se le considera como beneficioso para el cultivo de palma en el sur de la India debido a que se alimenta de las destructivas larvas del picudo rojo Rhynchophorus ferrugineus.^[8]​ Se sabe que se alimentan de los frutos de Trichosanthes palmata que son tóxicos para los mamíferos.^[9]​

La temporada de cría en la India es de abril a junio. El nido es construido en árboles y arbustos, y es por lo general una plataforma poco profunda. Las puestas generalmente son de 3 a 5 huevos.^[10]​^[11]​

Esta especie tiene un amplio repertorio de llamadas, pero un bob-o-link o ko-tree son las más comunes.^[12]​ El nombre local para esta especie es kotri que se deriva de la llamada, otros nombres incluyen handi chancha y taka chor.^[9]​^[13]​

El parásito protozoo de la sangre Trypanosoma corvi fue descrito de esta especie,^[14]​ y Babesia ha sido reportado de esta especie.^[15]​ Parásitos trematodos, Haplorchis vagabundi, han sido encontrados en sus intestinos.^[16]​ Una especie de ácaro de la pluma Syringophiloidus dendrocittae ha sido descrito de esta especie.^[17]​

Subespecies

Se reconocen las siguientes subespecies:^[18]​

• D. v. behni Steinheimer, 2009
• D. v. bristoli Paynter, 1961–Afganistán y Pakistán.
• D. v. kinneari E. C. S. Baker, 1922–sur de Birmania y el norte de Tailandia.^[19]​
• D. v. pallida (Blyth, 1846)
• D. v. parvula Whistler & Kinnear, 1932–Ghats Occidentales.
• D. v. sakeratensis Gyldenstolpe, 1920–Indochina.^[20]​
• D. v. saturatior Ticehurst, 1922–sur de Tailandia.
• D. v. sclateri E. C. S. Baker, 1922
• D. v. vagabunda (Latham, 1790)–parte de la India peninsular hasta el sur de Hyderabad.

Referencias

Dendrocitta vagabunda Dendrocitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Dendrocitta
• Corvidae

Huppuviidakkoharakka (Dendrocitta vagabunda) on varisten heimoon ja viidakkoharakoiden sukuun kuuluva lintulaji.

Koko ja ulkonäkö

Huppuviidakkoharakka on hieman eurooppalaista harakkaa pienempi. Sillä on harakkaa pidempi pyrstö, lyhyempi ja leveämpi nokka ja lyhyemmät jalat.

Lintu on vatsapuolelta ja alaselästä vaalean punaruskea. Pää ja kaula ovat tummanharmaat, siivet osittain valkoiset ja osittain mustat. Pyrstö on vaalean siniharmaa mustaa kärkeä lukuun ottamatta. Nokka ja jalat ovat mustat.

Levinneisyys ja elinympäristö

Huppuviidakkoharakka on levinnyt laajalle. Se elää Himalajalta aina Burmaan, Laosiin ja Thaimaahan asti ulottuvalla alueilla.

Se elää pääosin puissa ja viihtyy siten parhaiten metsissä, puutarhoissa ja plantaaseilla.

Elintavat

Huppuviidakkoharakka etsii lähes kaiken ravintonsa puista. Se syö hedelmiä, selkärangattomia, pieniä matelijoita sekä lintujen poikasia ja munia.

Huppuviidakkoharakka rakentaa matalan pesänsä yleensä puuhun tai pensaaseen. Naaras munii kolmesta viiteen munaa.

Lähteet

Dendrocitta vagabunda

La Témia vagabonde (Dendrocitta vagabunda - Latham, 1790) est une espèce de passereau apparenté aux pies de la famille des Corvidae.

Elle est abondante dans le sous-continent indien, en Chine et dans la péninsule indochinoise. Elle habite les bois, les zones cultivées, les grands arbres des villages, les parcs et les jardins.

La témia vagabonde mesure 50 cm pour un poids de 90 à 130 g.

C'est un oiseau qui vit en couples ou en petits groupes familiaux en haut des arbres et qui descend rarement au sol.

Son alimentation est constituée d'insectes, d’œufs et d'oisillons, de lézards dont des geckos, de petits rongeurs mais aussi de fruits, baies et graines.

Ses cris métalliques, résonnants et flûtés dont le ko-ki-la ou ko-kou-lii ou kokli, kokli sont typiques et familiers dans les campagnes d'Asie^[1].

Notes et références

La dendrogazza rossiccia (Dendrocitta vagabunda (Latham, 1790)) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Corvidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, vagabunda, deriva dal latino e rappresenta un riferimento alle abitudini erratiche di questi uccelli.

Descrizione

Dimensioni

Misura 46-50 cm di lunghezza, per 90-130 g di peso^[3]: sussiste un gradiente di dimensioni crescenti in direttrice SE-NW, con gli esemplari del sud dell'areale più piccoli^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto, muniti di testa arrotondata, becco conico forte e visibilmente ricurvo verso il basso, forti zampe, ali digitate e lunga coda rettangolare, con le penne che tendono ad allargarsi verso la punta: nel complesso, la dendrogazza rossiccia ricorda una sorta di incrocio fra una gazza (con la quale condivide l'aspetto slanciato, la lunga coda e le ali digitate con bande alari) ed un corvo (al quale l'accomunano la grossa testa e la conformazione del becco, oltre che il portamento).

Il piumaggio si presenta di color nero su testa, spalle e parte superiore del petto: nere sono anche le remiganti e le copritrici primarie, mentre in entrambi i casi le secondarie sono invece di colore bianco. La coda è anch'essa nera, con le due lunghe penne centrali che mostrano solo la punta di colore nero, presentandosi per il resto di color bianco-grigiastro. Il nero cefalico assume sfumature cenerine prima di sfumare definitivamente nella colorazione bruno-aranciata del torso alla quale la dendrogazza rossiccia deve il proprio nome comune: tale colorazione si presenta più scura su dorso, ali e codione (che tendono più verso un caldo bruno-castagna) e più chiara nell'area ventrale e sui fianchi (tendenti al sabbia, con sfumature color pesca). Il sottocoda è ulteriormente più chiaro rispetto al ventre, sfumando nel bianco-grigiastro.
I sessi sono simili, sia per quanto riguarda le dimensioni che per quanto concernente la colorazione: le popolazioni delle aree più secche tendono ad essere più chiare rispetto a quelle delle aree tropicali.

Il becco e le zampe sono di colore nerastro: gli occhi sono invece di colore bruno-rossiccio.

Biologia

La dendrogazza rossiccia è un uccello dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che vive in coppie o in gruppetti, non di rado aggregandosi a stormi misti in compagnia di altre specie dalle abitudini di vita simili, come i dronghi e i garruli.

Questi uccelli popolano generalmente la canopia o i rami degli alberi, muovendosi agilmente alla ricerca di cibo fra di essi ed il fogliame e scendendo solo raramente al suolo: durante la ricerca del cibo, le dendrogazze rossicce utilizzano il becco per scandagliare le foglie e le spaccature della corteccia, non di rado rimanendo appese a testa in giù.
Essi si dimostrano maggiormente attivi durante le prime ore del mattino, mentre nel tardo pomeriggio le dendrogazze rossicce si ritirano nel fitto della vegetazione arborea, passando la nottata al riparo dalle intemperie e da eventuali predatori.

Similmente agli altri corvidi, la dendrogazza rossiccia è un uccello molto vocale: i vari membri di un gruppo si tengono in contatto vocale quasi costante fra loro, utilizzando allo scopo una vasta gamma di richiami, che vanno da suoni aspri e gracchianti ad altri più flautati, passando attraverso l'imitazione dei suoni uditi nell'ambiente circostante. Il richiamo tipico della dendrogazza rossiccia è un gracchio bitonale che suona come ko-tri, al quale l'animale deve uno dei suoi nomi comuni indiani, kotri.

Alimentazione

La dendrogazza rossiccia è un uccello virtualmente onnivoro: in questi uccelli, tuttavia, similmente a quanto osservabile nelle altre specie di dendrogazza la componente carnivora è preponderante rispetto a quella vegetariana.

Questi animali si nutrono di una grande varietà di invertebrati e delle loro larve (fra cui anche il punteruolo rosso, motivo per il quale questi uccelli sono fra i pochissimi corvidi non considerati dannosi ma anzi benefici^[4]), nonché di uova e nidiacei (reperiti saccheggiando i nidi di altri piccoli uccelli^[5]), topolini, lucertole, gechi, rane, serpentelli ed altri piccoli vertebrati, nonché, sebbene più sporadicamente, di bacche, frutta matura (fra cui i frutti di Trichosanthes tricuspidata, tossici per altri animali^[6]), nettare e granaglie. La dendrogazza rossiccia reperisce inoltre il proprio cibo sia dalle carcasse degli animali morti, piluccando la carne ed i saprofagi ad essa associati, che fra i rifiuti e le discariche delle aree antropizzate.

La dendrogazza rossiccia, similmente a molte specie di corvidi, è solita nascondere il cibo in surplus al fine di consumarlo in un secondo momento^[7]: questi uccelli, inoltre, sono stati osservati mentre percorrevano i dorsi e le teste di alcune specie di cervidi al fine di nutrirsi dei parassiti annidati nella pelliccia, similmente a quanto fanno le bufaghe africane^[8].

Riproduzione

Si tratta di uccelli rigidamente Monogami: la stagione riproduttiva varia a econda della stagione delle piogge, estendendosi comunque in generale fra marzo e luglio^[3].

Il nido, a forma di coppa con ampio bordo a piattaforma, viene edificato da ambedue i partner nel folto della vegetazione arborea, intrecciando rametti e fibre vegetali ed imbottendo l'interno con materiale più soffice, sempre di origine vegetale (come foglie e radichette): al suo interno, la femmina depone 3-6 uova, che provvede a covare da sola per circa una ventina di giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi.

Il maschio (che durante la cova staziona di guardia nei pressi del nido, occupandosi inoltre di reperire il cibo per sé e per la compagna intenta nell'incubazione) collabora con la femmina nell'allevamento dei nidiacei: questi cominciano a tentare l'involo a partire dalle tre settimane circa dalla schiusa, pur non allontanandosi definitivamente dal territorio natio, rendendosi virtualmente indipendenti, prima dei quaranta giorni di vita.

Distribuzione e habitat

La dendrogazza rossiccia occupa un areale piuttosto vasto che abbraccia gran parte dell'Asia meridionale e del Sud-est asiatico, andando dalla valle dell'Indo al nord della Birmania attraverso Pakistan, India, Nepal, Bhutan e Bangladesh, e da qui a sud fino alla Cocincina e all'istmo di Kra attraverso lo Yunnan sud-occidentale, la Thailandia, la Cambogia ed il Vietnam meridionale.

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree alberate: la dendrogazza rossiccia si dimostra un animale molto adattabile, popolando una grande varietà di ambienti che va dalla foresta pluviale alla foresta secca, sia primaria che secondaria, colonizzando senza problemi anche le aree antropizzate, purché con sufficiente copertura arborea (aree coltivate, giardini, parchi e viali nelle aree urbane).

Tassonomia

Se ne riconoscono 9 sottospecie^[2]:

• Dendrocitta vagabunda bristoli Paynter, 1961 - diffusa nella porzione più occidentale dell'areale occupato dalla specie;
• Dendrocitta vagabunda vagabunda (Latham, 1790) - la sottospecie nominale, diffusa dall'Uttarakhand al Bangladesh, e a sud fino all'Andhra Pradesh settentrionale;
• Dendrocitta vagabunda behni Steinheimer, 2009 - diffusa dal Gujarat al Karnataka;
• Dendrocitta vagabunda parvula Whistler & Kinnear, 1930 - endemica dei Ghati occidentali;
• Dendrocitta vagabunda pallida (Blyth, 1846) - diffusa a sud dei Ghati orientali;
• Dendrocitta vagabunda sclateri Baker, ECS, 1922 - endemica del bacino dell'Irrawaddy;
• Dendrocitta vagabunda kinneari Baker, ECS, 1922 - diffusa nell'area di confine fra Birmania orientale, Cina sud-occidentale e Thailandia settentrionale;
• Dendrocitta vagabunda saturatior Ticehurst, 1922 - diffusa in Tenasserim fino all'istmo di Kra;
• Dendrocitta vagabunda sakeratensis Gyldenstolpe; 1920 - diffusa nella porzione sud-orientale dell'areale occupato dalla specie;

La tassonomia della specie è ancora oggetto di dibattito, in quanto si basa su criteri di carattere fenetico piuttosto che genetico, con le varie popolazioni che intergradano l'una nell'altra nelle aree di sovrapposizione dell'areale^[3].

Note

Brūnā koku žagata jeb Indijas koku žagata (Dendrocitta vagabunda) ir zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas pieder garastes koku žagatu ģintij (Dendrocitta). Izdala 9 pasugas.^[1][2]

Brūnās koku žagatas izplatības areāls ir ļoti liels, tas aptver visu Indiju līdz Himalajiem un reģionus uz austrumiem līdz Birmai, Laosai un Taizemei. To var sastapt skrajos krūmājos un mežos, kultivētos dārzos un pilsētu parkos.

Izskats un īpašības

Brūnā koku žagata ir vidēji liels putns, tās ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir 46—50 cm, svars 90—130 g.^[3][4] Aste ļoti gara, tā var sasniegt 30 cm garumu.^[5]

Apspalvojums kanēļbrūns, galva, kakls un krūtis melnas, aste zilpelēka ar melnu galu. Uz spārniem ir gaiši pelēkas, gandrīz baltas apspalvojuma joslas, lidspalvas melnas. Melnais knābis masīvs un spēcīgs, un tā asais gals līks un plēsīgs. Pavēdere un muguras lejasdaļa ir gaiši brūna vai oranžīgi brūna. Kājas un acis ir melnas.^[6] Abi dzimumi izskatās vienādi. Jaunie putni mazāk koši, to melnais apspalvojums ir nevis melns, bet tumši brūns.^[4]

Vienīgā suga, ar kuru brūno koku žagatu var viegli sajaukt, ir pelēkā koku žagata (Dendrocitta formosae), lai arī tai nav raksturīgs košais, kanēļbrūnais apspalvojums.

Uzvedība un barība

Brūnā koku žagata ir tipiska koku žagata. Barību galvenokārt meklē kokos, barojoties ar augļiem un sēklām,^[7] dažādiem kukaiņiem, maziem rāpuļiem un citu putnu olām un putnēniem.^[8] Ir novērots, ka tā barojas arī ar svaigi nogalinātu dzīvnieku gaļu.

Brūnā koku žagata, meklējot barību, ir ļoti veikla, tā spēj rāpties, pieķerties, karāties un pārlekt no zara uz zaru. Tās akrobātisko deju pa kokosriekstu palmu zariem vietējie iedzīvotāji sauc par olenjali, jo ola nozīmē palmu lapa.^[9] Medījot un meklējot barību, brūnā koku žagata labprāt piebiedrojas drongo (Dicruridae) vai bārdzīlītēm (Timaliidae). Reizēm var novērot, ka brūnā koku žagata meklē parazītus uz lielo zālēdāju mugurām.^[10] Kā daudzi vārnu dzimtas putni tā veido barības uzkrājumus, ir novērots, ka brūnā koku žagata iekarina gaļu koku zaros.^[11]

Ligzdošana

Ligzdošanas laiks brūnajai koku žagatai ir no aprīļa līdz jūnijam. Ligzda tiek būvēta kādā kokā vai krūmā, tā ir sekla un plakana. Dējumā ir 3—5 olas.^[12]

Sistemātika

Brūnajai koku žagatai ir 9 pasugas:^[1]

• Dendrocitta vagabunda vagabunda — nominālpasuga, sastopama no Indijas ziemeļaustrumiem līdz Bangladešai;
• Dendrocitta vagabunda behni — sastopama Indijas rietumos;
• Dendrocitta vagabunda bristoli — sastopama Pakistānas austrumos un Indijas ziemeļos;
• Dendrocitta vagabunda kinneari — sastopama no Mjanmas centrālās daļas līdz Ķīnas dienvidiem un Taizemes ziemeļrietumiem;
• Dendrocitta vagabunda pallida — sastopama Indijas dienvidaustrumos;
• Dendrocitta vagabunda parvula — sastopama Indijas dienvidrietumos;
• Dendrocitta vagabunda sakeratensis — sastopama no Taizemes centrālās daļas līdz Vjetnamas dienvidiem;
• Dendrocitta vagabunda saturatior — sastopama Mjanmas dienvidaustrumos un Taizemes dienvidrietumos;
• Dendrocitta vagabunda sclateri — sastopama Mjanmas ziemeļos un rietumos.

Atsauces

Vogels

De rosse boomekster (Dendrocitta vagabunda) is een zangvogel uit de familie van de kraaien en het geslacht boomeksters (Dendrocitta).

Kenmerken

De rosse boomekster is in totaal 46–50 cm lang. Hij heeft een 19–26 cm lange staart die trapvormig afloopt en bruin-wit-zwarte vleugels. De poten zijn zwart en met 32–37 mm betrekkelijk klein. De zwarte snavel is relatief kort (30–37 mm), gebogen en sterk. De rosse boomekster weegt ongeveer 90–130 g.

De soort is van onder licht bruinachtig of zandkleurig gekleurd. De kop en de nek zijn donkerbruin tot zwart. De Rosse boomekster heeft korte zwarte veren boven de neusgaten. De rug is bruin en wordt lichter richting staart. De staart is grijs met zwarte uiteinden.

Leefwijze

Rosse boomeksters foerageren in de kronen van bomen en door struikgewas, soms alleen, vaak ook in groepjes. Ze eten grote vruchten, bessen, grote insecten zoals kevers, eieren van anderen vogelen en aas. Het zijn vrij brutale vogels die gemakkelijk uit de hand komen eten.

Verspreiding en leefgebied

De rosse boomekster is een vrij algemene vogel in bosland, parken en tuinen. Hij komt voor de Pakistan tot Vietnam en de Himalaya is de noordelijke grens van de distributie. De soort leeft vooral op een hoogte tussen 0 en 1000 m maar in de zuidelijke Himalaya ook tot 2100 m boven de zeespiegel.

De soort telt 9 ondersoorten:

• D. v. bristoli: oostelijk Pakistan en noordelijk India.
• D. v. vagabunda: van noordoostelijk en het oostelijke deel van Centraal-India tot Bangladesh.
• D. v. behni: westelijk en het westelijke deel van Centraal-India.
• D. v. parvula: zuidwestelijk India.
• D. v. pallida: zuidoostelijk India.
• D. v. sclateri: westelijk en noordelijk Myanmar.
• D. v. kinneari: van centraal Myanmar tot zuidelijk China en noordwestelijk Thailand.
• D. v. saturatior: zuidoostelijk Myanmar en zuidwestelijk Thailand.
• D. v. sakeratensis: van centraal Thailand tot zuidelijk Vietnam.

Status

In grote delen van het verspreidingsgebied is het een algemene tot zeer algemene vogel, behalve in Vietnam. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om deze redenen staat deze boomekster als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

• (en) Ali, Salím & S. Dillon Ripley, 1972. Handbook of the Birds of India and Pakistan. Volume 5: Larks to the Grey Hypocolius. Oxford University Press, London 1972.
• (en) del Hoyo, Joseph; Andrew Elliot, David Christie, 2009. Handbook of the Birds of the World. Volume 14: Bush-shrikes To Old World Sparrows. Lynx Edicions, Barcelona 2009. ISBN 9788496553507.

Ockrabukig trädskata^[2] (Dendrocitta vagabunda) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.^[3].

Utbredning och systematik

Ockrabukig trädskata delas in i åtta underarter med följande utbredning:^[3]

• Dendrocitta vagabunda bristoli - nordöstra Pakistan och nordvästra Indien till västra Nepal
• Dendrocitta vagabunda behni - västra Indien (Rajasthan, västra Madhya Pradesh och Gujarat söderut till Karnataka)
• Dendrocitta vagabunda vagabunda – nedre Himalaya och nordöstra Indien (i söder till Hyderabad)
• Dendrocitta vagabunda parvula – sydvästra Indien (södra Kanara till Cape Comorin)
• Dendrocitta vagabunda pallida – sydöstra Indien
• Dendrocitta vagabunda sclateri – östra Burma (övre Chindwin till Chin Hills och Arakan Yoma)
• Dendrocitta vagabunda kinneari – södra Burma och nordvästra Thailand
• Dendrocitta vagabunda saturatior – Tenasserim och södra Thailand
• Dendrocitta vagabunda sakeratensis – östra Thailand och Indokina

Status

IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Bilder

• 
• 
• 

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2017 Dendrocitta vagabunda . Från: IUCN 2017. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2017.3. Läst 2018-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Ockrabukig trädskata.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Dendrocitta vagabunda.
  Artförteckning

Choàng choạc hung (danh pháp hai phần: Dendrocitta vagabunda) là một loài chim trong họ Quạ.^[2] Đây là loài bản địa tiểu lục địa Ấn Độ và các khu vực phụ cận Đông Nam Á. Loài này được tìm thấy ở trong các bụi cây mở, đất nông nghiệp, rừng cũng như vườn đô thị. Nó là loài ăn tạp và là loài tìm mồi cơ hội.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 
• 
• Ba kiểu tiếng kêu của choàng choạc hung.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Dendrocitta vagabunda tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Dendrocitta vagabunda tại Wikimedia Commons

Голос индийской древесной сороки часто слышен в индийских лесных и парковых ландшафтах. Птица имеет в своём распоряжении широкий репертуар как громких каркающих, так и мягких мелодичных звуков. Характерен, прежде всего, мелодичный, трёхсложный призыв «ки-ко-кик» или «боб-о-линк», издаваемый сидящими в засаде птицами. При этом они выгибают спину, поднимая вертикально хвост. Также нередко можно услышать серию стрекочущих звуков, по всей видимости играющую роль предупреждения об опасности. Ещё одним характерным для вида криком считается металлическое «та-чак-чак-чак». В период размножения индийская древесная сорока использует растянутое «мии-аао». Токующие пары общаются с помощью большого количества горловых и стрекочущих звуков^[7].

Распространение

Индийская древесная сорока распространена на большей части континентальной Азии южнее Гималаев. Западная граница области распространения находится в пределах Пакистана на юго-западных отрогах Гиндукуша.

Индийская древесная сорока встречается повсеместно в Индии и Бангладеш, за исключением пустыни Тар западнее долины Инда. В Юго-Восточной Азии она распространена в северной части Малайского полуострова и Индокитае, однако отсутствует на востоке Таиланда и в прибрежной полосе Вьетнама. В Шри-Ланке вид, как и другие представители рода древесных сорок, не представлен, несмотря на наличие подходящих для него биотопов. На северо-восточной границе ареала в Гималаях и Китае индийскую сороку замещает другой родственный вид — серогрудая древесная сорока (Dendrocitta formosae), в области Золотого треугольника и Ориссе ареал обоих этих видов пересекается. За пределами природной области распространения вид интродуцирован в Сингапуре^[8][9].

Индийская древесная сорока не является типичной перелётной птицей. Тем не менее, для некоторых горных популяций характерна так называемая вертикальная миграция, когда птицы гнездятся на возвышенностях и в зимнее время перемещаются в близлежащие долины. В первую очередь это относится к сорокам, распространённым на южных границах Гималаев^[6].

Местообитание

Для выбора места обитания важную роль играет наличие достаточного количества древесных насаждений. Вид населяет различные местообитания от светлых лесов до сельскохозяйственных угодий, решающей при этом является возможность гнездования и ночёвки^[6]. Индийская древесная сорока использует для этого преимущественно лиственные деревья и жизненные пространства в низменности и холмистой местности. Птиц можно встретить как в сухих, так и в дождевых, открытых и полуоткрытых лесах, а также на полях с деревьями, в степи и на плантациях. Птицы избегают населять густые леса. Это единственный вид древесных сорок^[10], который селится также в городских ландшафтах. В городах и деревнях Южной Азии это частая птица, обитающая в садах, парках и схожих антропогенных ландшафтах^[11].

Вид населяет равнины и высокогорье, как правило, до высоты 1000 м над уровнем моря^[12]. А на южной границе Гималаев вид можно встретить также на высоте до 2100 м над уровнем моря. Решающее значение имеет наличие деревьев или деревянистых растений вдоль склонов или в долинах. В регионах, где ареал пересекается с серогрудой древесной сорокой (D. formosae), индийская древесная сорока предпочитает более низкие местоположения или антропогенные ландшафты^[6][13].

Образ жизни

Питание

Индийская древесная сорока используют широкий спектр источников питания. Птицы питаются, прежде всего, плодами, ягодами, семенами и беспозвоночными. Из-за своего пристрастия к мясистым плодам птиц местами преследуют как вредителя, но иногда и почитают как хищника, поедающего личинок вредителя саговых пальм Rhynchophorus ferrugineus. Индийская древесная сорока поедает плоды разной величины, от ягод мелии азедарах (Melia azedarach) до папайи и плодов Trichosanthes tricuspidata. Но чаще всего она предпочитает плоды разных видов фикуса (Ficus spp.). Наряду с этим она питается также мелкими позвоночными животными (ящерицы, птицы и грызуны), падалью и отходами человеческой жизнедеятельности. Яйцами птицы питаются, вероятно, не так часто, как общепринято считать^[5][11].

Связь индийской древесной сороки с деревьями прослеживается и в питании. Бо́льшую часть пищи она добывает в кроне дерева или в кустарнике. Птицы редко спускаются на землю, только чтобы попить воды или искупаться. В поисках корма они действуют, в зависимости от ситуации, либо очень робко, либо с чрезмерным любопытством и бесстрашием. Часто они присоединяются к другим видам птиц, передвигаясь с коэлями (Eudynamys), райскими дронго^[11] и зелёными голубями и хватая потревоженных птицами насекомых^[6]. Вместе с египетскими цаплями они склёвывают паразитов из шерсти индийского замбара (Rusa unicolor), которые охотно предлагают птицам поражённые участки своего тела^[14]. Как и другие врановые, индийская древесная сорока, вероятно, прячет излишки корма. Однако остаётся неизвестным, в каких местах и каким способом она это делает. Поедаемая падаль представляет собой чаще останки крупных млекопитающих. В туристических районах дикие птицы едят с рук посетителей. В городах и деревнях они даже частично проникают в дома, чтобы поймать там насекомых, летучих мышей и гекконов^[11].

Поведение

По сравнению с другими врановыми, индийская древесная сорока умеренно социальная птица. Они образуют пары или свободные, семейные союзы из четырёх — пяти особей, которые совместно отправляются на поиски пищи или прогуливаются в кроне деревьев. При большом ассортименте питания на время могут объединиться до 20 птиц. Эти группы объединяются также в смешанные стаи с другими видами птиц^[5].

Размножение

Как и многие другие врановые, индийские древесные сороки часто образуют постоянные пары. В период токования оба партнёра сидят на возвышенности на расстоянии в несколько сантиметров друг от друга и совершают резкие движения головой в направлении друг друга, вытягивая шею, до тех пор, пока их клювы почти не соприкоснутся, издавая при этом булькающие и каркающие звуки. Оба партнёра участвуют в строительстве гнезда, высиживании яиц и выкармливании птенцов^[7].

Индийская древесная сорока гнездится в период с февраля по июль. В основном сезон гнездования у самых южных подвидов начинается в период с марта по апрель, сдвигаясь всё дальше назад с возрастанием географической широты. Гнездо соответствует типичной для врановых форме — беспорядочная, свободная конструкция в форме глубокой чаши, расположенная на платформе из более толстых веток^[11]. Часто индийская древесная сорока заменяет ветки с шипами на более тонкие ветки без шипов и тонкие корни. Гнездо сравнительно небольшое и незаметное. Птицы устраивают его на высоте от 6 до 8 м на высокоствольных, лишённых листьев деревьях, таких как Dalbergia sissoo, Boswellia serrata или Acacia concinna. В кладке от 2-х до 6-и яиц, в среднем 4—5^[6]. Северные популяции кладут больше яиц, чем южные^[11]. Размер яиц в среднем составляет 29,0 мм в длину и 21,5 мм в ширину. Они очень разные по форме и по окраске. Чаще всего они розово-белого цвета с красно-коричневыми и серыми крапинками, прежде всего, на тупом конце. Продолжительность инкубационного и выводкового периода неизвестна. Птенцы остаются несколько месяцев и даже лет с родительскими птицами^[6][15].

Болезни

Эндопаразитами индийской древесной сороки являются трипаносома Trypanosoma corvi''^[16] и трематода Haplorchis vagabundi^[17]. Как и многие другие врановые, птенцы восприимчивы к возбудителю бабезиоза Babesia frugilegica^[18]. Среди экзопаразитов, найденных в оперении птиц, присутствуют пухоеды Bruelia meinertzhageni и Philopterus vagabunda^[19], а также кровососка Ornithophila metallica^[20].

Классификация

Индийская древесная сорока была описана в 1790 году Джоном Лэтэмом в его каталоге «Index ornithologicus sive Systema ornithologiæ» на основании музейного чучела птицы. Тогда он отнёс вид к семейству сизоворонковые (Coraciidae) как Coracias vagabunda^[21]. К роду Dendrocitta вид был отнесён только в 1833 году Джоном Гульдом. Гульд оставил выбранный Лэтэмом видовой эпитет, так как в отличие от европейской сороки (Pica pica) индийская древесная сорока не сидела спокойно на одном месте, а беспрерывно передвигалась сквозь ветви от дерева к дереву^[22]. Название Lanius rufus (и соответственно Dendrocitta rufa), данное Джованни Антонио Скополи в 1786 году, не имеет никакой силы, так как то же самое название уже было использовано в 1766 году Карлом Линнеем для другого вида птиц^[23].

Внутренняя систематика древесных сорок до сих пор не была исследована. Дерек Гудвин (англ.)русск. систематизировал индийскую древесную сороку на основании внешних признаков как первоначального представителя своего рода и поместил её рядом с масковой древесной сорокой (D. frontalis)^[24]. Вид насчитывает 9 подвидов. Различия между отдельными подвидами носят клинальный характер. Птицы с северо-запада области распространения, в соответствии с тенденцией, самые крупные и самые светлые, более южные формы меньше размером, а восточные формы темнее^[25][6].

Подвиды

• D. v. behni распространён в западной части Индии;
• D. v. bristoli обитает в Пакистане и на северо-западе Индии;
• D. v. kinneari — Таиланд и Восточная Мьянма;
• D. v. pallida — юго-восток Индии южнее Восточных Гхат;
• D. v. parvula — юго-запад Индии;
• D. v. sakeratensis — Восточный Таиланд до Вьетнама;
• D. v. saturatior — Танинтайи и юго-запад Таиланда;
• D. v. sclateri — Западная Мьянма;
• typusD. v. vagabunda — восточная часть Индии.

Популяция

Оценки мировой популяции вида отсутствуют. Вид считается частым и даже очень частым в своей области распространения, за исключением Вьетнама, где птица является редкой. BirdLife International классифицирует вид как вызывающий наименьшие опасения^[8].

Индийская древесная сорока в культуре

Античный автор Элиан Тактик сообщает о птице под названием κερκορώνος (kerkorōnos), которую индийцы принесли в дар своему правителю. Средневековый греко-армянский словарь упоминает это слово в значении галка (Corvus monedula). Уильям Арнотт, однако, видит в значении слова kerkorōnos скорее индийскую древесную сороку, так как хотя галка часто встречается в Армении, в Индии она распространена весьма локально. Кроме того, часть составного слова kerkos (др.-греч. κέρκος — хвост) подразумевает, что речь идёт о виде птиц с длинными хвостовыми перьями, у галки же, напротив, очень короткий хвост, а окраска её оперения для королевского подарка скорее неприметная. Более вероятным кандидатом являлась бы индийская древесная сорока, чей длинный хвост и чьё контрастное оперение сразу бросались бы в глаза^[26]. Альфред Брем упоминает в своей книге «Жизнь животных», что индийская древесная сорока на Индийском субконтиненте традиционно является популярной комнатной птицей, которая легко приручается^[27].

Примечания

二名法 Dendrocitta vagabunda
Latham, 1790^[1]

棕腹树鹊（学名：Dendrocitta vagabunda），是鸦科树鹊属的一种，分布于巴基斯坦、不丹、孟加拉国、老挝、新加坡（引进种）、越南、印度、泰国、缅甸、尼泊尔和柬埔寨。该物种的保护状况被评为无危。^[2]

棕腹树鹊的平均体重约为110.0克。栖息地包括城市、亚热带或热带的湿润低地林、亚热带或热带的旱林、亚热带或热带的湿润山地林和耕地。该物种的模式产地在印度加尔各答。^[1]

亚种

• 棕腹树鹊云南亚种（学名：Dendrocitta vagabunda kinneari）。在中国大陆，分布于云南等地。该物种的模式产地在缅甸南部的Toungoo。^[3]

参考文献

维基共享资源中相关的多媒体资源：棕腹树鹊 这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=棕腹树鹊&oldid=48684743”

チャイロオナガ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : カラス科 Corvidae 属 : タイワンオナガ属
Dendrocitta 種 : チャイロオナガ
D. vagabunda 学名 Dendrocitta vagabunda
(Latham, 1790) 和名 チャイロオナガ 英名 Rufous Treepie

チャイロオナガ (Dendrocitta vagabunda)は、スズメ目カラス科の鳥類。

分布[編集]

中国、インド、ベトナム

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類 ウィキメディア・コモンズには、チャイロオナガに関連するメディアがあります。 この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=チャイロオナガ&oldid=61391543」から取得