Ptilopachus petrosus[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad an Odontophoridae.
Anvet e voe Tetrao petrosusi (kentanv) da gentañ-penn (e 1789)[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad anezhañ[3] en Afrika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ptilopachus petrosus a zo ur spesad evned eus kerentiad an Odontophoridae.
Anvet e voe Tetrao petrosusi (kentanv) da gentañ-penn (e 1789) gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).
La perdiu del Sahel (Ptilopachus petrosus) és un ocell de la família dels Odontofòrids (Odontophoridae) que habita zones rocalloses de sabana i boscos oberts de l'Àfrica subsahariana al nord de l'Equador, des del sud de Mauritània i Senegal per l'oest fins a Etiòpia i Eritrea a l'est.
La perdiu del Sahel (Ptilopachus petrosus) és un ocell de la família dels Odontofòrids (Odontophoridae) que habita zones rocalloses de sabana i boscos oberts de l'Àfrica subsahariana al nord de l'Equador, des del sud de Mauritània i Senegal per l'oest fins a Etiòpia i Eritrea a l'est.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen gerrig (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris cerrig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptilopachus petrosus; yr enw Saesneg arno yw Stone partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. petrosus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r petrisen gerrig yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Petrisen gerrig (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: petris cerrig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptilopachus petrosus; yr enw Saesneg arno yw Stone partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. petrosus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Das Felsenrebhuhn (Ptilopachus petrosus) – seltener auch Felsenwachtel, Felsenhühnchen oder Felsenhenne genannt – ist eine Art aus der Familie der Zahnwachteln. Es kommt ausschließlich in Afrika vor und unterscheidet sich von anderen afrikanischen Hühnervögeln durch den nur geringfügig ausgeprägten Sexualdimorphismus, die spornenlosen und roten Läufe und den hühnerähnlichen Schwanz, der aus 14 Schwanzfedern besteht. Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die Art gilt als ungefährdet.
Das Felsenrebhuhn erreicht eine Größe von 23 bis 28 Zentimetern und wiegt durchschnittlich 190 Gramm.[1] Die Stirn und der Oberkopf sind fast weißlich. Die Kehle und die Kopfseiten sind aufgehellt und dunkelblau gefleckt. Der Vorderhals ist matt graubraun mit weißen Federsäumen, die einzelnen Federn haben einen schwarzen Schaft und einen kastanienfarbenen Streif in der Mitte. Der Mantel und die Flügeldecken sind mattbraun mit weißlichen Säumen und kastanienfarbenen Längsstreifen. Die Mitte der Brust und der Bauch sind gelbbraun. Der Rest des Körpergefieders ist mattbraun mit gelbbraunen und weißlichen Flecken. Die Flanken haben kastanienbraune Streifen. Der Schwanz hat ein dunkles Braun. Weibchen ähneln dem Männchen sehr stark. Auf der unteren Brust sind sie jedoch fast weißlich.
Das Felsenrebhuhn kommt in Zentralafrika zwischen dem 7. und 17. nördlichen Breitengrad vor. Das Verbreitungsgebiet reicht von der Küste Gambias und Senegals über Guinea-Bissau, Guinea und Sierra Leone, dem Süden Malis, Burkina Faso, dem Südwesten Nigers, dem Süden des Tschads, dem Norden der Elfenbeinküste und Ghanas, Togo, Benin, Nigeria und dem Norden Kameruns sowie der Zentralafrikanischen Republik und dem Nordosten Zaires bis zum Sudan, dem Norden Ugandas sowie dem Westen Kenias. Isolierte Populationen gibt es in Äthiopien und dem Norden Eritreas.
Der Lebensraum ist trockenes, felsiges Land in Höhenlagen zwischen 600 und 1.500 Höhenmetern. Sehr häufig findet man Felsenrebhühner in dichtem Busch an der Basis von Felssteilwänden und auf mit großen Steinen bedeckten Hängen.
Das Felsenrebhuhn ist ein sehr scheuer und leicht zu übersehender afrikanischer Hühnervogel. Er fällt Beobachtern meist auf, wenn er Sandbäder auf unbefestigten Wegen nimmt. Felsenrebhühner sind sozial lebende Vögel. Sie kommen in Paaren oder in Gruppen von drei bis vier, gelegentlich auch von 15 bis 20 Vögeln vor. Die Nahrung besteht aus Sämereien und kleinen Beeren, die in den frühen Morgen- und späten Abendstunden gesucht werden. Während der heißesten Zeit des Tages ruhen die Felsenrebhühner im Schatten von Felsen oder Pflanzen. Sie sind gelegentlich fernab von Wasserstellen zu beobachten.
Das Nest ist eine Bodenmulde an der Basis eines Felsens oder Baumes. Das Gelege umfasst vier bis sechs Eier. Die Fortpflanzungszeit variiert in Abhängigkeit mit dem Verbreitungsgebiet. Möglicherweise sind einsetzende Regenfälle Auslöser der Balz.
Das Felsenrebhuhn (Ptilopachus petrosus) – seltener auch Felsenwachtel, Felsenhühnchen oder Felsenhenne genannt – ist eine Art aus der Familie der Zahnwachteln. Es kommt ausschließlich in Afrika vor und unterscheidet sich von anderen afrikanischen Hühnervögeln durch den nur geringfügig ausgeprägten Sexualdimorphismus, die spornenlosen und roten Läufe und den hühnerähnlichen Schwanz, der aus 14 Schwanzfedern besteht. Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die Art gilt als ungefährdet.
The stone partridge (Ptilopachus petrosus) is a bird of the New World quail family. This largely brown bird, which commonly holds its tail raised, is found in scrubland and lightly wooded habitats, often near rocks, from Kenya and Ethiopia to Gambia (a large part if its range is in the Sudanian Savanna).
The stone partridge was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with all the other partridge like birds in the genus Tetrao and coined the binomial name Tetrao petrosus.[2] Gmelin's description was based on the Comte de Buffon's "Le perdrix de roche ou de la Gambia" and John Latham's "Rufous-breasted partridge".[3][4] The stone partridge is now placed with Nahan's partridge in the genus Ptilopachus that was introduced in 1837 by the English naturalist William John Swainson.[5][6] The genus name is from the Ancient Greek ptilon meaning "feather" with pakhus meaning "thick" or "dense". The specific epithet petrosus is Latin meaning "rocky".[7]
Four subspecies are recognised:[6]
Some confusion exists in the naming of this species because the name of this bird in many languages translates literally into English as "rock partridge". For instance, in Dutch the species is rotspatrijs, in German - Felsenhenne, in French - poulette de roche - all literal translations of "rock partridge". The bird known as rock partridge in English is actually a member of another genus, Alectoris graeca. The confusion is further compounded as in some languages, Alectoris species are known by names that literally translate as stone partridge. In Dutch, steenpatrijs, in German Steinhuhn; red-legged partridge (A. rufa) being rode steenpatrijs in Dutch. Further complication arises as, particularly within the US, the name "rock partridge" has been used for a variety of Alectoris species and hybrids. The international bird trade, for sport, aviaries' and meat, has led to misapplication of various of these common and scientific names. Alectoris and Ptilopachus species are actually very different in size and habits, Ptilopachus being only 20–25 cm long.
The stone partridge is exceptional among gamebirds in that the female, to human eyes, is showier than the male. Both sexes are predominantly earthy chocolate brown above, with sparse, pale, cream-grey spotting. The head, neck, and chest are paler brown and have broad cream edging to the feathers that gives the bird a scaled appearance. In males, the lower chest and belly are orange-cream; in females, very pale cream. Both sexes raise their crown feathers to form a rudimentary crest, but the feathers of females are somewhat longer, hence more obvious when raised.
Eggs are pale pink, fading to cream; juveniles are dark chocolate-brown throughout, moulting into adult plumage at several weeks old. In captivity at least, the male plays a major role in both incubation and rearing of the young, offering young small items of food by picking them up, dropping them, and calling to the chicks.
Widespread and common throughout its large range, the stone partridge is evaluated as least concern on the IUCN Red List of Threatened Species.
Since 2000, the stone partridge has been imported into the United States and Europe, where it is hoped that it will become established in zoos and bird collections.
The stone partridge (Ptilopachus petrosus) is a bird of the New World quail family. This largely brown bird, which commonly holds its tail raised, is found in scrubland and lightly wooded habitats, often near rocks, from Kenya and Ethiopia to Gambia (a large part if its range is in the Sudanian Savanna).
La Ŝtonperdriko, Ptilopachus petrosus, estas mezgranda birdo de la familio de Fazanedoj de la ordo de Kokoformaj kaj subfamilio de Perdrikenoj. Ĝi komune troviĝas en Centra Afriko el la okcidenta marbordo al Kenjo. Ĝi estas la ununura membro de la genro Ptilopachus.
Estas iome da konfuzo pro la nomo de tiu specio ĉar en multaj lingvoj tradukiĝis kiel "rokperdriko", ekzemple angle Rock Partridge, nederlande rotspatrij, germane Felsenhenne, france poulette de roche kaj tiu nomo estas ĉefe uzata por la membro de alia genro, nome Alectoris graeca. Konfuzo pliiĝas ĉar en kelkaj lingvoj la specio de Alectoris estas konataj per nomoj kiuj laŭlitere tradukeblas kiel ŝtonperdriko. Tio estas kialo por problemoj ĉe internacia birdokomerco, sporto, birdejoj kaj viandindustrio, ĉefe inter la komunaj nomoj de la genroj Alectoris kaj Ptilopachus kies specioj estas fakte tre diferencaj laŭ grando kaj kutimaro, ĉar Ptilopachus estas nur 20–25 cm longa.
La Ŝtonperdriko estas escepta inter ĉasbirdoj pro tio ke la ino, ĉe homaj okuloj, estas pli rimarkinda ol masklo. Ambaŭ seksoj estas ĉefe ĉokoladaj terbrunaj supre, kun disa helkremogriza punkteco. La kapo, kolo kaj brusto estas pli palbrunaj kaj havas larĝajn kremobordojn de plumoj kiuj havigas al la birdo skvamecan aspekton. Ĉe maskloj la suba brusto kaj ventro estas oranĝece kremokoloraj; ĉe inoj estas tre palkremokoloraj. Ambaŭ seksoj levas siajn kronoplumojn por formi ioman kreston sed la plumoj de inoj estas iome pli longaj kaj pro tio pli rimarkindaj kiam levatas.
La ovoj estas palrozkoloraj, nuance al kremokoloraj. La junuloj estas malhele ĉokoladbrunaj, kaj plumoŝanĝas al plenkreska plumaro post kelkaj semajnoj. En kaptiveco almenaŭ, la masklo ludas pli gravan rolon kaj en kovado kaj en idozorgado, proponante al junuloj malgrandajn manĝerojn per plukado, faligado kaj alvokado al idoj.
Ĝi estas disvastigata kaj komuna tra sia granda teritorio; la Ŝtonperdriko estas pritaksata kiel Malplej Zorgiga ĉe la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj.
El 2000 la Ŝtonperdriko estis importata en Usonon kaj Eŭropon, kie oni esperas ke ĝi setliĝu en zooj aŭ bestoĝardenoj kaj birdokolektoj.
La Ŝtonperdriko, Ptilopachus petrosus, estas mezgranda birdo de la familio de Fazanedoj de la ordo de Kokoformaj kaj subfamilio de Perdrikenoj. Ĝi komune troviĝas en Centra Afriko el la okcidenta marbordo al Kenjo. Ĝi estas la ununura membro de la genro Ptilopachus.
Estas iome da konfuzo pro la nomo de tiu specio ĉar en multaj lingvoj tradukiĝis kiel "rokperdriko", ekzemple angle Rock Partridge, nederlande rotspatrij, germane Felsenhenne, france poulette de roche kaj tiu nomo estas ĉefe uzata por la membro de alia genro, nome Alectoris graeca. Konfuzo pliiĝas ĉar en kelkaj lingvoj la specio de Alectoris estas konataj per nomoj kiuj laŭlitere tradukeblas kiel ŝtonperdriko. Tio estas kialo por problemoj ĉe internacia birdokomerco, sporto, birdejoj kaj viandindustrio, ĉefe inter la komunaj nomoj de la genroj Alectoris kaj Ptilopachus kies specioj estas fakte tre diferencaj laŭ grando kaj kutimaro, ĉar Ptilopachus estas nur 20–25 cm longa.
La gallineta roquera o gallina de las rocas (Ptilopachus petrosus) es una especie de ave de la familia Odontophoridae. Esta ave mayormente de tono marrón, por lo general mantiene su cola parada, es el único miembro del género Ptilopachus, aunque la evidencia genética indicaría que dicho género también aloja al Ptilopachus nahani.[2][3][4]
Existen cuatro subespecies reconocidas:
La gallineta roquera es un ave rara entre las aves de caza, en cuanto a que las hembras tienen un aspecto más vistoso que los machos. El dorso de ambos sexos es predominantemente de color marrón chocolate, con manchitas color crema-grisáceas. La cabeza, cuello y pecho son de un color marrón pálido y sus plumas poseen un gran borde color crema que le otorga al ave el aspecto escamado. Los machos tienen la zona baja del pecho y el vientre de color anaranjado-crema; mientras que en las hembras dicha zona es color crema muy claro. ambos sexos pueden parar las plumas de sus coronas para formar una cresta rudimentaria pero las plumas de las hembras son un poco más largas y por ello más obvias cuando se paran.
Los huevos son de color rosado claro a crema, los juveniles son de color marrón chocolate, moulting into adult plumage at several weeks old. Por lo menos en cautividad se ha observado que el macho desempeña un rol importante en la incubación y cuidado de los jóvenes, ofreciendo a los pichones pequeños trocitos de alimento, picoteándolos y dejándolos caer y llamando a los pichones.
Se la encuentra en las zonas arbustivas y bosques abiertos, a menudo cerca de rocas, desde Kenia y Etiopía hasta Gambia (gran parte de la zona donde habita es la sabana sudanesa).
La gallineta roquera o gallina de las rocas (Ptilopachus petrosus) es una especie de ave de la familia Odontophoridae. Esta ave mayormente de tono marrón, por lo general mantiene su cola parada, es el único miembro del género Ptilopachus, aunque la evidencia genética indicaría que dicho género también aloja al Ptilopachus nahani.
Ptilopachus petrosus Ptilopachus generoko animalia da. Hegaztien barruko Odontophoridae familian sailkatua dago.
Ptilopachus petrosus Ptilopachus generoko animalia da. Hegaztien barruko Odontophoridae familian sailkatua dago.
Ptilopachus petrosus
La Poulette de roche (Ptilopachus petrosus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Odontophoridae.
La poulette de roche occupe une large bande dans le centre de l’Afrique entre 7°N et 17°N, de la Gambie à l’ouest de l’Éthiopie et du sud du Cameroun au nord du Kenya. Des observations auraient été faites dans le sud est de l’Éthiopie mais elles n’ont pas été confirmées (Ash 1992).
La poulette de roche vit dans les régions rocheuses chaotiques comportant des plages de végétation épaisse, entre 600 et 1 500 m, mais on peut également l’observer dans des zones moins accidentées comme les plateaux et collines de latérite entrecoupés de cours d’eau asséchés et plus ou moins boisés, ou même les cultures adjacentes. Enfin, au Mali, elle peut même être rencontrée dans les régions sableuses désertiques pourvu qu’il y ait quelque endroit ombragé (Urban et al. 1986).
Cette perdrix, très sédentaire (Urban et al. 1986), vit en couple ou en petit groupe familial de trois ou quatre oiseaux. Hors saison de reproduction, les rassemblements peuvent être plus importants et atteindre alors une vingtaine d’individus. C’est une espèce assez farouche qui trouve sa nourriture tôt le matin ou tard le soir, sous les buissons et arbustes. Elle consomme des graines, des baies, des feuilles vertes, des pousses, de petits invertébrés. Elle peut demeurer longtemps éloignée de tout point d’eau. En cas d’alerte la poulette de roche dresse les plumes de la tête (Ameel 2008) mais répugne à s’envoler, préférant courir et dévaler à toute vitesse les pentes et les ravins. Elle ne prend son vol que contrainte ; celui-ci est rapide, direct, accompagné de cris stridents. Cette perdrix peut se percher sur des branches basses. Elle est facilement repérable dans les zones rocheuses d’où elle émet ses vocalises, où elle passe la nuit et se réfugie en cas de danger. Ailleurs, elle est timide et passe facilement inaperçue, prenant des bains de poussière en bordure de sentiers ou se nourrissant sous les buissons par couples ou en petits groupes de trois ou quatre individus (Madge & McGowan 2002).
La poulette de roche chante surtout au lever du jour et au coucher du soleil mais elle peut aussi se faire entendre toute la journée en saison des pluies. Son cri est répétitif, plaintif, haut perché ouit-ouit-ouit-ouit...
Mâle et femelle se poursuivent mutuellement, queue levée, en exécutant un duo vocal qui sert probablement à marquer le territoire. D’autres couples répondent alors à ce chant. Enfin le mâle peut tenter de séduire sa femelle, plumes du cou gonflées, plumes de la queue et des ailes étalées en éventail et traînant au sol ; cette parade s’accompagne souvent d’une offrande de nourriture. La saison de reproduction est variable : en zone sèche, elle a lieu pendant la saison des pluies ; en région humide, elle se déroule plutôt en saison sèche ; enfin elle peut parfois avoir lieu toute l’année (République de Centre Afrique). Le nid est une simple dépression placée à la base d’un rocher, d’un arbuste, d’une touffe d’herbes (Hennache & Ottaviani 2011). D’après Ameel (2008) la durée d’incubation serait de 20 jours et les poussins savent voler très tôt. La famille reste unie jusqu’à la saison suivante.
Cette espèce, localement commune ou abondante, n’est pas pour l’instant menacée bien que sa répartition soit très fragmentée.
Ptilopachus petrosus
La Poulette de roche (Ptilopachus petrosus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Odontophoridae.
La pernice delle rocce o pernice sassicola (Ptilopachus petrosus (Gmelin, 1789)) è una delle due specie del genere Ptilopachus.
Entrambi i sessi di pernice delle rocce presentano il contorno degli occhi arancione e una colorazione marrone cioccolato con poche macchie panna più grosse e frequenti nel capo e assenti sulla coda che è di colore marrone intenso. I maschi hanno il ventre e la parte inferiore del petto di colore arancio-crema, le femmine invece crema chiaro. Questi uccelli presentano un raro caso di dimorfismo sessuale poiché gli esemplari femmina presenta una cresta più lunga e appariscente dei maschi. Le femmine depongono uova rosa pallido tendente al crema, i pulcini sono color cioccolato e completano la muta in poche settimane. È stato osservato che il maschio ha un ruolo fondamentale, almeno in cattività, nella cova e nello svezzamento dei piccoli.
La pernice delle rocce vive nella macchia e in aree leggermente boschive ricche di rocce del Kenya, Etiopia e del Gambia. Dal 2000 si è iniziati ad importare questa specie in Europa e Stati Uniti come uccello da voliera per zoo ed appassionati.
Non è chiaro se questa specie vada collocata nei odontoforide o nei fasianide; è tuttavia certa la collocazione tassonomica nel genere Ptilopachus, del quale è stata, ed è ancora da molti tassonomi, considerata l'unica specie rappresentata anche se esisto prove genetiche che legano questa specie alla pernice di Nahan il cui profilo tassonomico è ancora più incerto.[2][3][4]
La specie comprende quattro sottospecie riconosciute:
La pernice delle rocce o pernice sassicola (Ptilopachus petrosus (Gmelin, 1789)) è una delle due specie del genere Ptilopachus.
De rotspatrijs (Ptilopachus petrosus) is een vogel uit de familie Odontophoridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1789 door Johann Friedrich Gmelin.
De vogel is 23 tot 28 cm lang en weegt gemiddeld 190 gram. Een typisch kenmerk van dit hoen is de opgeheven staart zoals bij de gewone kip. Oppervlakkig gezien lijkt dit een nogal donker soort hoen, met een oranjebruine buik en kastanjebruine strepen op de flanken. De hen is roomwit op de buik. De vogel heeft een rode ring om het oog en de iris is bruin gekleurd, de snavel is roodachtig met grijsgele punt en de poten zijn donkerrood.[2]
De soort komt voor in het westen van Afrika en telt 4 ondersoorten:[3]
Het leefgebied bestaat uit stenig terrein met dicht struikgewas en rotsblokken of lateriet- en granietopduikingen in het landschap, zowel in laagland tot in kustvlaktes (in Gambia) als ook in middengebergte op rotsige hellingen met droog bos, stromend water en extensief beweid gebied tussen de 600 en 1500 m boven de zeespiegel.[2]
De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de rotspatrijs als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe rotspatrijs (Ptilopachus petrosus) is een vogel uit de familie Odontophoridae. De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1789 door Johann Friedrich Gmelin.
Stenvaktel[2] (Ptilopachus petrosus) är en av endast två afrikanska fågelarter i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar.[3]
Stenvakteln är en liten (24-29 cm) och mörk hönsfågel med unika vanan att resa och sprida stjärten. Benen är dovt röda, en bar hudflik runt ögat likaså. På närmare håll syns bandade flanker och en gräddvit bukfläck. Stenvakteln spelar ett ihållande "weet-weet" i smågrupper, vissa i duett i gryning och skymning, under regnperioden dock dagen lång.[4][5]
Stenvaktel delas in i två till fyra underarter med följande utbredning:[3][6]
Fram tills nyligen betraktades den tillhöra familjen fälthöns, men genetiska studier visar att den liksom nahanvaktel (Ptilopachus nahani, tidigare i Francolinus) förvånande nog visar sig vara de enda afrikanska medlemmarna i den i övrigt amerikanska familjen tofsvaktlar.[7]
Stenvakteln hittas i torra och steniga sluttningar, utmed floder och i öppen skog, från 600 till 1500 mets höjd. Födan består av frön från gräs och örter, men även gröna blad, frukter, knoppar och olika insekter. Arten är stannfågel.[4][5]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som lokalt vanlig till mycket vanlig.[8][9]
Wikimedia Commons har media som rör stenvaktel.
Wikispecies har information om Ptilopachus petrosus.
Stenvaktel (Ptilopachus petrosus) är en av endast två afrikanska fågelarter i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar.
Ptilopachus petrosus là một loài chim trong họ Phasianidae.[1]
Ptilopachus petrosus là một loài chim trong họ Phasianidae.
Ptilopachus petrosus (J. F. Gmelin, 1789)
Охранный статус
Африка́нская ска́льная куропа́тка[1] (лат. Ptilopachus petrosus) — птица семейства фазановые. Единственный представитель рода Ptilopachus, обитающий исключительно в Африке. Вид отличается от других представителей африканских куриных незначительно выраженным половым диморфизмом, красными, без шпор лапами и похожим на куриный хвост, состоящий из 14 перьев.
Африканская скальная куропатка достигает длины от 23 до 28 см и весит в среднем 190 г[2]. Лоб и верх головы почти белёсые. Горло и боковые стороны головы имеют светлые и тёмно-синие пятна. Шея бледно-бурая с белыми кромками перьев, у отдельных перьев имеются чёрные и каштановые полосы по середине. Мантия и верхние кроющие перья коричневые с белёсыми и каштановыми длинными полосами. Середина груди и брюхо жёлто-коричневые. Остальное оперение коричневое с жёлто-коричневыми и белёсыми пятнами. По бокам каштановые полосы. Хвост тёмно-коричневого цвета. Самки очень похожи на самцов. Только низ груди у них почти белёсый.
Африканская скальная куропатка обитает в Центральной Африке между 7 и 17° с. ш. Область распространения простирается от побережья Гамбии и Сенегала через Гвинею-Бисау, Гвинею и Сьерра-Леоне, юг Мали, Буркина Фасо, юго-запад Нигера, юг Чада, север Берега Слонового Кости и Ганы, Того, Бенин, Нигерию и север Камеруна, а также Центральноафриканскую Республику и северо-восток Заира до Судана, севера Уганды, а также запада Кении. Имеются изолированные популяции в Эфиопии и на севере Эритреи.
Жизненное пространство — это сухие, скалистые ландшафты на высоте от 600 и 1 500 м над уровнем моря. Очень часто африканских скальных куропаток можно встретить в густом кустарнике у основания крутых склонов скал и на покрытых большими камнями склонах.
Африканская скальная куропатка — это очень робкая и неприметная птица. Африканские скальные куропатки — это социальные птицы. Они встречаются в парах или в группах от 3 до 4 птиц, редко от 15 до 20 птиц. Питание состоит из семян и небольших ягод, которые птицы ищут в ранние утренние и поздние вечерние часы. В течение самого жаркого времени суток африканские скальные куропатки отдыхают в тени скал или растений. Их можно увидеть при случае издали у водопоя.
Гнездо — это ямка на земле у основания скалы или дерева. В кладке от 4 до 6 яиц. Период размножения варьирует в зависимости от области распространения. Вероятно, наступление сезона дождей является началом токования.
Африка́нская ска́льная куропа́тка (лат. Ptilopachus petrosus) — птица семейства фазановые. Единственный представитель рода Ptilopachus, обитающий исключительно в Африке. Вид отличается от других представителей африканских куриных незначительно выраженным половым диморфизмом, красными, без шпор лапами и похожим на куриный хвост, состоящий из 14 перьев.
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : イシシャコ属イシシャコ（石鷓鴣、学名：Ptilopachus petrosus）は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。本種1種でイシシャコ属を形成する。最新の研究結果に基づき、本種をナンベイウズラ科に移し、またイシシャコ属にコンゴモリシャコ(Francolinus nahani)も含む説が出されている。この場合属名は記載の古いイシシャコのPtilopachus が優先される。(イシシャコは1789年が初出、コンゴモリシャコは1905年が初出)[1]
アフリカ中東部（ガンビアからカメルーン、スーダン、エチオピア、ザイールからケニア）に分布する。
体長24-28cm。雌雄同色である。全体に暗い褐色で、頭部から翼にかけて不明瞭な白い斑がある。尾羽は14枚。脚は赤く、嘴は濃い灰色か暗い褐色である。足に距はない。
岩石の多い丘陵地帯に、番いか家族群で生息する。尾羽を上下させながら岩の上を走り回る姿がよく観察される。
繁殖期は12月頃で、地上の窪みに枯れ草などを敷いて営巣する。1腹4-6個の卵を産む。
以下の4亜種に分類される。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 イシシャコ（石鷓鴣、学名：Ptilopachus petrosus）は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。本種1種でイシシャコ属を形成する。最新の研究結果に基づき、本種をナンベイウズラ科に移し、またイシシャコ属にコンゴモリシャコ(Francolinus nahani)も含む説が出されている。この場合属名は記載の古いイシシャコのPtilopachus が優先される。(イシシャコは1789年が初出、コンゴモリシャコは1905年が初出)
.png){kind=small}
