El buco picogordo oriental, buco picogordo[3] o Juan bobu (Venezuela)[4] (Notharchus macrorhynchos), tamién denomináu macuru-de-pescoço-branco (en portugués de Brasil), ye una especie d'ave galbuliforme perteneciente al xéneru Notharchus qu'integra la familia Bucconidae.[5] Ye nativa del nordés d'América del Sur.
Grande, mide 25 cm. Tien un picu negru robustu, col estremu curvu, y arrodiáu de vibrisas y una cabeza demasiáu grande en proporción al restu del cuerpu. Pescuezu curtiu. Plumaxe laxo. Dorsalmente negru, cabeza blanca con corona y antifaz negros, ancha banda pectoral negra, restu de les partes inferiores blanques, lladrales barrados. Pates negres, curties y débiles.[6]
Distribuyir nel Escudu de les Guayanas, dende l'estremu este de Venezuela, Guyana, Guayana francesa, Surinam y estremu norte de Brasil escontra'l sur hasta'l Ríu Amazones.[2]
Habita en cantos de forestas de tierra firme, clareras y montes secundarios, manglares y plantíos.[7] Prefier montes tropicales y subtropicales secos y sabanes seques.[1]
Ye pasivu. Solitariu o en pareya, se encarama quietu y daqué erecto a lo cimero del dosel, en cañes seques, d'onde repara les sos preses.[6][7] Ye malo de ser vistu por cuenta del altor onde usualmente queda, siquier que-y lo faiga dende una torre d'observación.
La so dieta consiste n'artrópodos grandes y llagarteses qu'atrapa col so picu robustu batiéndolos contra rama enantes de tragalos.[7]
Constrúi'l so nial en túneles en fuécares, nel suelu o hasta en termitero, a un altor ente 3 y 18 m del suelu.[7]
El cantar descríbese como un trinado bien alto y débil a velocidaes variables, usualmente descendiente “ui-ui-uiwi-di-dik wi-di-dik wi-di-dik”.[8]
La especie N. macrorhynchus describióse per primer vegada pol naturalista alemán Johann Friedrich Gmelin en 1788 sol nome científicu Bucco macrorhynchos; llocalidá tipo «Cayenne».[2]
Forma una superespecie con Notharchus swainsoni y Notharchus hyperrhynchus, con quien yera enantes considerada conespecífica.
La especie N. swainsoni foi considerada una subespecie del presente, pero los dos difieren en morfoloxía, osteoloxía y vocalización d'alcuerdu a los estudios de Alvarenga et al. 2002[9] y Rassmusen y Collar 2002.[8] Arriendes d'ello, fueron dixebraes en dos especies pol South American Classification Committee (SACC) American Ornithologists' Union, en 2004, por aciu l'aprobación de la Propuesta N° 124.[10]
La especie N. hyperrhynchus foi mientres un tiempu considerada una subespecie, grupu politípico, del presente, sol nome común buco pescuezu blancu, pero los dos difieren en tamañu (N. hyperrhynchus con picu más grande que N. macrorhynchos), nel plumaxe (ente otros, N. hyperrhynchus tien menos negru nos lladrales y más blancu que la frente que N. macrorhynchos) y nel cantar, qu'en N. hyperrhynchus ye nuy finu pa una ave del so tamañu, acordies con Rassmusen y Collar 2002.[8] Arriendes d'ello, fueron dixebraes en dos especies pol South American Classification Committee (SACC) American Ornithologists' Union, en 2004, por aciu l'aprobación de la Propuesta N° 125.[11] D'esta forma, N. macrorhynchos quedó monotípica.
El buco picogordo oriental, buco picogordo o Juan bobu (Venezuela) (Notharchus macrorhynchos), tamién denomináu macuru-de-pescoço-branco (en portugués de Brasil), ye una especie d'ave galbuliforme perteneciente al xéneru Notharchus qu'integra la familia Bucconidae. Ye nativa del nordés d'América del Sur.
Notharchus macrorhynchus; ilustración de Swainson, 1821.Notharchus macrorhynchos (lat. Notharchus macrorhynchos) - notharchus cinsinə aid heyvan növü.
Notharchus macrorhynchos (lat. Notharchus macrorhynchos) - notharchus cinsinə aid heyvan növü.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn gwrychog gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar gwrychog gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Notharchus macrorhynchos; yr enw Saesneg arno yw White-necked puffbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Gwrychog (Lladin: Bucconidae) sydd yn urdd y Piciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. macrorhynchos, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r aderyn gwrychog gyddfwyn yn perthyn i deulu'r Adar Gwrychog (Lladin: Bucconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn gwrychog adeinwennol Chelidoptera tenebrosa Aderyn gwrychog barfog Malacoptila panamensis Aderyn gwrychog brith Notharchus tectus Aderyn gwrychog brych Nystalus striolatus Aderyn gwrychog cefnrhesog Nystalus radiatus Aderyn gwrychog mwstasiog Malacoptila mystacalis Aderyn gwrychog penddu Bucco noanamae Aderyn gwrychog torchog y Dwyrain Malacoptila striata Lleian dalcenddu Monasa nigrifrons Mynach bach Micromonacha lanceolataAderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn gwrychog gyddfwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar gwrychog gyddfwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Notharchus macrorhynchos; yr enw Saesneg arno yw White-necked puffbird. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Gwrychog (Lladin: Bucconidae) sydd yn urdd y Piciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. macrorhynchos, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
The Guianan puffbird (Notharchus macrorhynchos) is a species of bird in the family Bucconidae, the puffbirds, nunlets, and nunbirds. It is found in Brazil, French Guiana, Guyana, Suriname, and Venezuela. It was formerly considered to be conspecific with the white-necked puffbird and the buff-bellied puffbird with the English name "white-necked puffbird".
The Guianan puffbird was formally described in 1788 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it in the genus Bucco and coined the binomial name Bucco macrorhynchos.[2] Gmelin based his description on the Tamatias noirs et blancs or Barbu à gros bec, de Cayenne that had been described and illustrated in 1780 by the French polymath the Comte de Buffon. Buffon's specimen had been sent to Paris from Cayenne by Monsieur Duval.[3][4] The Guianan puffbird is now placed in the genus Notharchus that was introduced in 1863 by the German ornithologists Jean Cabanis and Ferdinand Heine.[5][6] The generic name combines the Ancient Greek nōthēs meaning "sluggish" and arkhos meaning "leader" or "chief". The specific epithet macrorhynchos is from Ancient Greek makrorrhunkhos and means "long-billed".[7]
The white-necked puffbird (Notharchus hyperrhynchus) and the buff-bellied puffbird (Notharchus swainsoni) were formerly considered as subspecies.[8] In 2002 Pamela Rasmussen and Nigel Collar, in their chapter in the Handbook of the Birds of the World, promoted swainsoni to species status and suggested that hyperrhynchus might also be a separate species.[9] In 2004 the South American Classification Committee of the American Ornithologists' Union split macrorhynchos into three species. The English name "white-necked puffbird" was transferred to Notharchus hyperrhynchus and a new name "Guianan puffbird" given to the nominate subspecies Notharchus macrorhynchos.[10][11][12][13] These changes have been adopted by other taxonomists.[6][14] The Guianan puffbird is now considered to be monotypic: no subspecies are recognised.[6]
The Guianan puffbird is about 25 cm (9.8 in) long and weighs 81 to 106 g (2.9 to 3.7 oz). It is mostly glossy blue-black. It has a white forehead, throat, upper breast, and center of the belly. A broad black band separates the last two. The white of the throat extends as a narrow line around the nape. The flanks are barred black and white and the tail is black with narrow white tips to the feathers. The eye color varies from straw to red. The large bill and feet are black.[9]
The song is "a series of whistles...'ui-ui-ui... wi-di-dik wi-di-dik wi-di-dik...'". It also makes "a clear nasal falling 'düür'" call.[9]
The Guianan puffbird is found in extreme eastern Venezuela, the Guianas, and northeastern Brazil north of the Amazon River. It inhabits primary tropical evergreen forest, semi-evergreen forest, and terra firme forest. It occurs at all levels from the ground to the canopy.[9]
The Guianan puffbird hunts from an open perch by sallying, either catching its insect prey on the wing or plucking it from vegetation, and usually returning to the same perch. It beats its catch on the perch before eating it.[9]
Both sexes excavate the nest cavity, usually in an arboreal termitarium or rotting tree. Most nests are about 12 to 15 m (39 to 49 ft) above the ground, but they have been reported as low as 3 m (9.8 ft) and as high as 18 m (59 ft). Holes in the ground and an earth bank have also been reported. The clutch size is not known.[9]
The IUCN has assessed the Guianan puffbird as being of Least Concern. It has a large range and a stable population of at least 50,000 mature individuals.[1]
The Guianan puffbird (Notharchus macrorhynchos) is a species of bird in the family Bucconidae, the puffbirds, nunlets, and nunbirds. It is found in Brazil, French Guiana, Guyana, Suriname, and Venezuela. It was formerly considered to be conspecific with the white-necked puffbird and the buff-bellied puffbird with the English name "white-necked puffbird".
El buco picogordo oriental, buco picogordo[4] o Juan bobo (en Venezuela)[5] (Notharchus macrorhynchos), es una especie de ave galbuliforme perteneciente al género Notharchus de la familia Bucconidae.[6] Es nativa del noreste de América del Sur.
Grande, mide 25 cm de longitud. Posee un pico negro robusto, con el extremo curvo, y rodeado de vibrisas y una cabeza demasiado grande en proporción al resto del cuerpo. Cuello corto. Plumaje laxo. Dorsalmente negro, cabeza blanca con corona y antifaz negros, ancha banda pectoral negra, resto de las partes inferiores blancas, flancos barrados. Patas negras, cortas y débiles.[7]
Se distribuye en el Escudo de las Guayanas, desde el extremo este de Venezuela, Guyana, Guayana francesa, Surinam y extremo norte de Brasil hacia el sur hasta el Río Amazonas.[3]
Habita en bordes de selvas húmedas de terra firme, clareras y bosques secundarios, manglares y plantaciones.[8] Prefiere bosques tropicales y subtropicales secos y sabanas secas.[1]
Es pasivo. Solitario o en pareja, se encarama quieto y algo erecto en lo alto del dosel, en ramas secas, de donde observa sus presas.[7][8] Es difícil de ser visto debido a la altura donde usualmente queda, al menos que se lo haga desde una torre de observación.
Su dieta consiste en artrópodos grandes y lagartijas que atrapa con su pico robusto batiéndolos contra ramas antes de tragarlos.[8]
Construye su nido en túneles en barrancas, en el suelo o hasta en termiteros, a una altura entre 3 y 18 m del suelo.[8]
El canto se describe como un trinado muy alto y débil a velocidades variables, usualmente descendiente «ui-ui-uiwi-di-dik wi-di-dik wi-di-dik».[9]
La especie N. macrorhynchus fue descrita por primera vez por el naturalista alemán Johann Friedrich Gmelin en 1788 bajo el nombre científico Bucco macrorhynchos; localidad tipo «Cayena».[3]
Forma una superespecie con Notharchus swainsoni y Notharchus hyperrhynchus, con quienes era antes considerada conespecífica.
La especie N. swainsoni ya fue considerada una subespecie de la presente, pero las dos difieren en morfología, osteología y vocalización de acuerdo a los estudios de Alvarenga et al. (2002)[10] y Rassmusen y Collar (2002).[9] En consecuencia, fueron separadas en dos especies por el Comité de Clasificación de Sudamérica (SACC), en 2004, mediante la aprobación de la Propuesta N° 124.[11]
La especie N. hyperrhynchus fue durante un tiempo considerada una subespecie, grupo politípico, de la presente, bajo el nombre común buco cuello blanco, pero los dos difieren en tamaño (N. hyperrhynchus con pico más grande que N. macrorhynchos), en el plumaje (entre otros, N. hyperrhynchus tiene menos negro en los flancos y más blanco en la frente que N. macrorhynchos), y en el canto, que en N. hyperrhynchus es nuy fino para un ave de su tamaño, de acuerdo con Rassmusen y Collar (2002).[9] En consecuencia, fueron separadas en dos especies por el SACC en 2004, mediante la aprobación de la Propuesta N° 125.[12] De esta forma, N. macrorhynchos quedó monotípica.
|formato=
requiere |url=
(ayuda)) (en inglés). El buco picogordo oriental, buco picogordo o Juan bobo (en Venezuela) (Notharchus macrorhynchos), es una especie de ave galbuliforme perteneciente al género Notharchus de la familia Bucconidae. Es nativa del noreste de América del Sur.
Notharchus macrorhynchos Notharchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Bucconidae familian sailkatua dago.
Notharchus macrorhynchos Notharchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Bucconidae familian sailkatua dago.
Notharchus macrorhynchos
Le Tamatia à gros bec (Notharchus macrorhynchos) est une espèce d'oiseaux de la famille des Bucconidae.
Cet oiseau peuple le plateau des Guyanes et régions avoisinantes du nord du Brésil.
D'après Alan P. Peterson, l'espèce est composée de quatre sous-espèces :
Notharchus macrorhynchos
Le Tamatia à gros bec (Notharchus macrorhynchos) est une espèce d'oiseaux de la famille des Bucconidae.
Cet oiseau peuple le plateau des Guyanes et régions avoisinantes du nord du Brésil.
O macuru-de-testa-branca (nome científico: Notharchus hyperrhynchus) é uma espécie de ave da família Bucconidae. É encontrado em florestas e bosques do sul do México, passando pela América Central até o Chocó, norte da Colômbia (incluindo o Vale de Magdalena), norte da Venezuela, e o oeste e o sul da Bacia Amazônica. No Brasil, é encontrado especialmente na Amazônia Centro-Ocidental. Seus hábitats naturais são florestas subtropicais ou tropicais úmidas de baixa altitude e florestas secundárias altamente degradadas.
Anteriormente, era considerado coespecífico com o macuru-de-pescoço-branco (Notharchus macrorhynchos) e com o macuru-de-barriga-castanha (Notharchus swainsoni).
Mede cerca de 25 cm,[2] pesando aproximadamente 81–106 g. Sua plumagem é fortemente marcada. Comparado com N. macrorhynchos, com o qual era anteriormente considerado coespecífico, N. hyperrhynchus difere mais obviamente por ter testa branca muito mais larga, bico maior, colas posteriores brancas mais largas, manchas pretas nas laterais muito menos extensas.
O macuru-de-testa-branca ocorre do nível do solo ao dossel e na borda de formações úmidas a semiáridas, principalmente em bosques de crescimento secundário e hábitats de borda, bosques abertos e savanas, bosques mistos de carvalho (Quercus) e pinheiros (Pinus), clareiras com árvores altas espalhadas, lotes abandonados e aberturas de floresta; também florestas tropicais primárias perenifólias e semiperenes, florestas de terra firme, florestas de transição, florestas inundadas e pantanosas com muitas árvores mortas, lado de terra de manguezais, margens de rios e plantações. A proximidade com água corrente pode ser importante. Geralmente encontrado desde o nível do mar até 1200 m.[4]
A época de reprodução desta ave ocorre de março a maio na Costa Rica, janeiro a julho no Panamá, em maio e setembro na Colômbia, março no extremo sudoeste da Venezuela[5] e de maio a junho no extremo sul da Venezuela. Para nidificar, cava uma galeria em solo acidentado ou barranco, usando seu bico, pernas e pés para isso. Também aproveita os cupinzeiros arborícolas ou buracos em árvores para fazer seu ninho. Ele é totalmente nu ou forrado de capim e folhas secas. A fêmea põe de dois a três ovos de branco puro e brilhante.[6]
O macuru-de-testa-branca (nome científico: Notharchus hyperrhynchus) é uma espécie de ave da família Bucconidae. É encontrado em florestas e bosques do sul do México, passando pela América Central até o Chocó, norte da Colômbia (incluindo o Vale de Magdalena), norte da Venezuela, e o oeste e o sul da Bacia Amazônica. No Brasil, é encontrado especialmente na Amazônia Centro-Ocidental. Seus hábitats naturais são florestas subtropicais ou tropicais úmidas de baixa altitude e florestas secundárias altamente degradadas.
Anteriormente, era considerado coespecífico com o macuru-de-pescoço-branco (Notharchus macrorhynchos) e com o macuru-de-barriga-castanha (Notharchus swainsoni).