dcsimg

Rupicola peruviana ( Asturian )

fornì da wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Rupicola peruviana ye una especie d'ave paseriforme de la familia Cotingidae. Ye l'ave nacional del Perú. Habita na rexón amazónica. El so pariente más cercanu ye'l gallu de roca guayanés (Rupicola rupicola) y ye notable pola increíble guapura del so plumaxe. La so forma exótica ye bien popular, pos la so figura foi afigurada en grabaos, pintures y fotografíes que se publicar peruquier. La figura del Gallín ye'l símbolu de la Sociedá Vallecaucana d'Ornitoloxía.

Taxonomía

Gallito de les roques, Gallín de les Sierres, Gallu de la Peña Andín, Tunqui, gallín de monte, berreador, chaperón. El nome llatín Rupicola peruviana' significa "[ave] de les roques peruana o del Perú".

Los dos especies del xéneru Rupicola son d'afinidá incierta. Dellos autores clasificar dientro d'una familia esclusives pa dambes, Rupicolidae, ente qu'otros incluyir dientro de Cotingidae, d'alcuerdu a los últimos estudios desenvueltos en base a ADN mitocondrial, taríen allugaos dientro de la familia Tyrannidae.

Distribución y hábitat

Habita nos altos y húmedos montes de neblina de l'Amazonía allugaos na aguada oriental de la cordal de los Andes dende Colombia pasando por Ecuador y el Perú hasta Bolivia ente los 400 y 2.500 msnm, meyor conocíu como Yungas.

Va décades los gallinos atopábense, non solamente nes vecindaes del Orinoco, sinón nos matos de monte vecines a l'agua, nos climes medios y fríos de tol país (Rupicola peruviana), pero la so guapura incomparable y la so popularidá convertir, dende principios del sieglu pasáu, como se llee nel testimoniu de Humboldt, n'aves escorríes por munchos, Anguaño ta sufriendo fuerte presión de captura y tráficu teniendo en cuenta qu'un exemplar puede algamar US$ 5,000 (cinco mil dólares) nel mercáu illegal esternu.

Por estes razones, puede considerase que los gallinos de les roques tán en peligru d'estinción, magar la so clasificación actual na Llista Colorada de la UICN.

Descripción

Presenten un marcáu dimorfismu sexual. El machu tien un plumaxe bien coloríu, combinación de naranxa y negru. Les femes, en contraposición, tienen un plumaxe de color austeru y apagáu, apoderáu por tonos en marrón. Aliméntase sobremanera de frutos diversos que les sos granes dixer y esvalixada siendo asina un preséu de la naturaleza na preservación de la so redolada ecolóxica.[2]

El picu curtiu, les pates y los deos son fuertes. Dambos sexos tienen una cresta de plumes en forma de discu permanentemente esplegada (muncho más grande nos machos). A pesar de los brillosos colores nos machos, polo xeneral son difíciles de reparar cuando nun tán nos sos campos d'esplegue, pos son ariscos y viven en cascaes bien fondes o en llombes remotes de tierres baxes.

Comportamiento

Alimentación

 src=
Cabeza d'un machu, cola so prominente cresta.

El gallu de roca peruanu s'alimenta d'una gran cantidá de frutos monteses, los que crecen en grandes cantidaes nel monte de monte de les aguaes orientales andines.

Los gallos de roca son, ensin dulda, únicos, pero munches de les aves más conspicuas de los montes tropicales son tamién eminentemente frugívoras. Esto ye consecuencia de qu'ente'l 50% y 80% de los árboles de la selva amazónica producen frutes como mecanismu d'espardimientu. Amás de la so probada bayura, factores adicionales como la disponibilidad y diversidá de los frutos monteses van determinar que seya posible topar frutes en cualquier estación o dómina del añu, anque la calidá del alimentu nun seya la mesma mientres tol añu.

Reproducción

Según les investigaciones realizaes por biólogos de campu, la bayura d'alimentu na zona onde habita dexa qu'en poco tiempu'l gallín de les roques machu satisfaiga les sos necesidaes alimentarias, quedando llibre pa dedicase al so complexu sistema de competencia dientro de la bandada. La fema, sicasí, encárgase sola de la incubación y el cuidu de les críes. Pero nun se quexa d'ello, una y bones la collaboración del machu nestes xeres podría resultar altamente peligrosa. Por cuenta de los sos llamativos colores, el tráficu continuu del machu poles cercanía del nial atraería l'atención de los depredadores (águiles, culiebres, furonos y coatíes), añediendo un factor de riesgu al de por sí peligrosu esfuerciu de criar una camada de pitucos. El color apagáu de les femes toma entós un valor fundamental, yá que sirve, al pie de los sos pocu conspicuos niales, pa evitar ser detectada polos sos enemigos.

El so nome, diz Humboldt, acomuñar coles roques porque habita en cañaes húmedes de gran fondura nes que frecuenten les fuécares o peñes empinaes; ellí ente buecos crian los sos pitucos.

Nun estudiu realizáu nel sudeste peruanu menten que la reproducción empecipiar nel mes d'ochobre cola formación de leks y termina cola incubación nos meses de payares a febreru, la fema encárgase sola del cuidu del güevu y la cría, la incubación dura d'ente 40 a 42 díes, pero les críes permanecen cola fema los primeros trés meses (Quispe & Florez, 2006)

Pero entós, surde la entruga obvia: ¿Qué ye lo qu'ufierten los machos a estes autosuficientes femes?. La respuesta paez ser, a cencielles, les sos habilidaes como cantantes y baillarinos. Les singulares demostraciones de los machos, baillando y cantando en llugares escoyíos del monte conocíos col nome escandinavu de lek, constitúin una eficaz forma de seleición ente los machos de la especie. El machu que baille meyor a los güeyos de la fema, y aquel que torne puntual cada día a la sesión de baille evitando ser presa de los depredadores, va ser escoyíu pa brindar los sos xenes a les nueves xeneraciones de gallinos de les roques.

De les munches hipótesis qu'esisten sobre la formación de leks, paez que la de los Gallinos de les roques averar a la de la Teoría de los Sitios importantes (Hotspots n'inglés) d'alcuerdu a un estudiu realizáu nel sureste peruanu onde se comparen cuandoquier 20 distintes carauterístiques del hábitat (Quispe & Florez, 2006), resaltaron ente les más importantes, la composición vexetal, el llume y la cercanía de los llugares de anidamiento.

Ver tamién

Referencies

  1. «Rupicola peruviana» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2012.1. Consultáu'l 12 d'ochobre de 2012.
  2. Roda J., Franco A.M., Baptiste M.P., Munera C., Gómez M. Manual d'Identificación d'Aves de Colombia. Institutu d'Investigaciones de Recursos Naturales Alexander Von Humbolt.2003

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia AST

Rupicola peruviana: Brief Summary ( Asturian )

fornì da wikipedia AST
Rupicola peruviana Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Rupicola peruviana ye una especie d'ave paseriforme de la familia Cotingidae. Ye l'ave nacional del Perú. Habita na rexón amazónica. El so pariente más cercanu ye'l gallu de roca guayanés (Rupicola rupicola) y ye notable pola increíble guapura del so plumaxe. La so forma exótica ye bien popular, pos la so figura foi afigurada en grabaos, pintures y fotografíes que se publicar peruquier. La figura del Gallín ye'l símbolu de la Sociedá Vallecaucana d'Ornitoloxía.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia AST

Rupicola peruvianus ( Breton )

fornì da wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

Rupicola peruvianus[1] a zo anv skiantel ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Cotingidae.

Anvet e voe Pipra peruviana (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).

Lakaet eo bet da vezañ labous arouez Perou (graet e vez tunki anezhañ e kechuaeg)[2].

Doareoù pennañ

Ur barez Rupicola peruvianus.

Boued

Bevañ a ra diwar amprevaned bras, frouezh ha mellkeineged bihan[3].

Annez hag isspesadoù

Ar spesad a gaver ar pevar isspesad[4] anezhañ e Suamerika :

  • Rupicola peruvianus aequatorialis, e reter Kolombia, kornôg Venezuela, reter Ecuador ha biz Perou,
  • R. p. peruvianus, e kreiz Perou,
  • R. p. sanguinolentus, e kornôg Kolombia ha kornôg Ecuador,
  • R. p. saturatus, e gevred Perou ha kornôg Bolivia.

Liammoù diavaez

Notennoù ha daveennoù

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia BR

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( Breton )

fornì da wikipedia BR
lang="br" dir="ltr">

Rupicola peruvianus a zo anv skiantel ur spesad golvaneged eus ar c'herentiad Cotingidae.

Anvet e voe Pipra peruviana (kentanv) da gentañ-penn (e 1790) gant an evnoniour saoz John Latham (1740-1837).

Lakaet eo bet da vezañ labous arouez Perou (graet e vez tunki anezhañ e kechuaeg).

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Skrivagnerien ha kempennerien Wikipedia |
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia BR

Gallet de roca dels Andes ( Catalan; Valensian )

fornì da wikipedia CA

El gallet de roca dels Andes (Rupicola peruviana) és una espècie d'ocell passeriforme de la família Cotingidae. És l'au nacional del Perú. Habita en els boscos de la selva alta del Perú i Bolívia. La seva forma exòtica és molt popular, perquè la seva figura ha estat plasmada en gravats, pintures i fotografies que es publiquen per onsevulla.

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Gallet de roca dels Andes Modifica l'enllaç a Wikidata
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autors i editors de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CA

Ceiliog craig yr Andes ( Galèis )

fornì da wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog craig yr Andes (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod craig yr Andes) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rupicola peruviana; yr enw Saesneg arno yw Andean cock of the rock. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. peruviana, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r ceiliog craig yr Andes yn perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn cloch barfog Procnias averano Aderyn cloch gwyn Procnias albus
Procnias albus - White bellbird (male).JPG
Aderyn cloch gyddf-foel Procnias nudicollis
Procnias nudicollis.jpg
Aderyn cloch tair tagell Procnias tricarunculatus
Procnias tricarunculataIbis1865P003A.jpg
Aderyn trilliw penfoel Perissocephalus tricolor
Capuchinbird - Perissocephalus tricolor.jpg
Cotinga bochwyn Zaratornis stresemanni Cotinga cennog Ampelioides tschudii
Ampelioides tschudii.jpg
Cotinga cwta Calyptura cristata
Calyptura cristata.jpg
Cotinga gyddfbiws Porphyrolaema porphyrolaema
Porphyrolaema porphyrolaema - Purple-throated cotinga (male) 01.JPG
Cotinga wynebddu Conioptilon mcilhennyi
Conioptilon mcilhennyi - Black-faced cotinga.jpg
Ffrwythfrân fwlturaidd Gymnoderus foetidus
Gymnoderus foetidus Bare-necked Fruitcrow.jpg
Ffrwythfrân goch Haematoderus militaris
Haematoderus militaris.jpg
Ffrwythfrân yddfbiws Querula purpurata
Querula purpurata - Purple-throated Fruitcrow (male); Parauapebas, Pará, Brazil.jpg
Ffrwythfrân yddfgoch Pyroderus scutatus
Pyroderus scutatus 1838.jpg
Piha cynffonlwyd Snowornis subalaris
LipaugusSubalarisSmit.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CY

Ceiliog craig yr Andes: Brief Summary ( Galèis )

fornì da wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog craig yr Andes (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod craig yr Andes) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rupicola peruviana; yr enw Saesneg arno yw Andean cock of the rock. Mae'n perthyn i deulu'r Cotingaod (Lladin: Cotingidae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. peruviana, sef enw'r rhywogaeth.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CY

Skalňák andský ( Cech )

fornì da wikipedia CZ

Skalňák andský (Rupicola peruvianus) je poměrně velký, zhruba 30 cm dlouhý pěvec z čeledi kotingovitých rozšířený v andských lesích ve Venezuele, v Kolumbii, Ekvádoru, Peru a v Bolívii. Spolu se skalňákem oranžovým je jediným žijícím zástupcem rodu Rupicola.

Popis

Samec má černý ocas a křídla, žluté končetiny, pomerančově až červeně zbarvené hrdlo a hlavu a na ní charakteristický, velký hřeben, který zcela zakrývá nažloutlý zobák. Samice není zdaleka tak barevná, nejčastěji hnědá, má šedé končetiny a výrazně kratší hřeben.

Způsob života

Žije v menších hejnech a živí se především místními lesními plody a květy, občas chytá i malý hmyz. Během zásnub se samci zdržují na společných tokaništích, kde se spolu útočně konfrontují, zvláště bouřlivě tak činí při příletu samice. Vejce klade do hnízd z vlhké zeminy.

Dlouhodobě je též národním ptákem Peru.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Andean Cock-of-the-rock na anglické Wikipedii.

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia autoři a editory
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CZ

Skalňák andský: Brief Summary ( Cech )

fornì da wikipedia CZ

Skalňák andský (Rupicola peruvianus) je poměrně velký, zhruba 30 cm dlouhý pěvec z čeledi kotingovitých rozšířený v andských lesích ve Venezuele, v Kolumbii, Ekvádoru, Peru a v Bolívii. Spolu se skalňákem oranžovým je jediným žijícím zástupcem rodu Rupicola.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia autoři a editory
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CZ

Rød klippehane ( Danèis )

fornì da wikipedia DA

Rød klippehane (latin: Rupicola peruvianus) er en spurvefugl, der lever i Andesbjergene - fra Venezuela til Bolivia.

Noter

Eksterne henvisninger

Stub
Denne artikel om fugle er kun påbegyndt. Hvis du ved mere om emnet, kan du hjælpe Wikipedia ved at udvide den.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DA

Rød klippehane: Brief Summary ( Danèis )

fornì da wikipedia DA

Rød klippehane (latin: Rupicola peruvianus) er en spurvefugl, der lever i Andesbjergene - fra Venezuela til Bolivia.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DA

Andenfelsenhahn ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src=
Männlicher Andenfelsenhahn
 src=
Weibchen des Andenfelsenhahns

Der Andenfelsenhahn (Rupicola peruvianus), auch Andenklippenvogel oder Roter Felsenhahn genannt, ist eine südamerikanischer Vogelart aus der Familie der Schmuckvögel (Cotingidae). Er ist der Nationalvogel von Peru.

Merkmale

Die Andenfelsenhähne haben eine gedrungene Gestalt mit starken Füßen. Das Männchen hat eine Größe von 35 bis 38 cm. Man unterscheidet zwei Unterarten: das Männchen der Unterart Rupicola peruvianus aequatorialis ist tief orange gefärbt, der weibliche Vogel orange-braun, Männchen von Rupicola peruvianus sanguiolenta sind scharlachrot, die Weibchen dunkel kastanienrot. Die Flügel und der Schwanz der männlichen Vögel sind schwarz und die verlängerten Flügeldecken hellgrau gefärbt. Das auffälligste Merkmal ist der bogenförmige Federkamm, der vom Hinterkopf bis zum Schnabel reicht und den Schnabel beinahe verdeckt. Das Weibchen hat eine kleinere Haube.

Vorkommen

Der Vogel lebt in tropischen und subtropischen Höhenlagen der Anden von Venezuela bis Bolivien. Dort besiedelt er dichte, feuchte Wälder und auch Sekundärwald in der Nähe von Flüssen und Strömen mit locker baumbestandenen, felsigen Schluchten und Wälder mit kahlem Fels.[1]

Verhalten

Der Andenfelsenhahn ernährt sich von Früchten, Insekten und kleinen Wirbeltieren.

Fortpflanzung

Zur Brutzeit treffen sich bis zu 50 Männchen auf einer Lichtung zur Gruppenbalz. Das Männchen sitzt auf einem Ast oder einem Felsvorsprung und wirbt mit dem Aufstellen der Federnhaube und lautem Rufen um Weibchen.

Das Weibchen baut an einer geschützten Felswand oder in einer Höhle ein schalenförmiges Nest aus Lehm und bebrütet die gewöhnlich zwei Eier alleine.

Unterarten

Bisher sind vier Unterarten bekannt:[2]

  • Rupicola peruvianus aequatorialis Taczanowski, 1889[3]
  • Rupicola peruvianus peruvianus (Latham, 1790)[4]
  • Rupicola peruvianus sanguinolentus Gould, 1859[5]
  • Rupicola peruvianus saturatus Cabanis & Heine, 1859[6]

Die Unterart sanguinolentus kommt in den Westanden Kolumbiens und im Nordwesten Ecuadors vor. Die Subspezies aequatorialis findet man in den Anden des westlichen Venezuelas, in den Zentral- und Ostanden Kolumbiens sowie an den Osthängen des Süden Ecuadors bis in den Amazonas Perus. In Venezuela ist dies nordwestlich von Barinas sowie im Bundesstaat Táchira. In Peru ist sie auch im Norden der Region San Martín präsent. In Zentralperu, im Süden San Martíns bis in den Süden Junín kann man auf die spp. peruvianus treffen. Schließlich ist im Südosten und Westbolivien die ssp. saturatus heimisch. Hier kann man sie um La Paz und Cochabamba beobachten.

Literatur

  • Wolfgang Baars: Fruchtfresser und Blütenbesucher. Eugen Ulmer Verlag, Stuttgart 1986, ISBN 3-8001-7088-4.
  • Colin Harrison, Alan Greensmith: Vögel. Dorling Kindersley Limited, London 1993, 2000, ISBN 3-8310-0785-3.
  • Bryan Richard: Vögel. Parragon, Bath, ISBN 1-4054-5506-3.
  • Das moderne Tierlexikon. Verlagsgruppe Bertelsmann, Band 3, 1981.
  • John Latham: Index ornithologicus, sive, Systema ornithologiae; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c. Band 2. Prostant Venales Apud Leigh et Sotheby, London 1790 (biodiversitylibrary.org).
  • John Gould: On the Members of the Genus Rupicola, and whether there be two or mor species. In: Proceedings of the Zoological Society of London. Band 27, Nr. 304, 1859, S. 99–100 (biodiversitylibrary.org).
  • Władysław Taczanowski: Kollekc i Zoologičeskago kabineta Imperatorskago Varšavskago universiteta.I. Spisok” tipičnyh” ekzemplârov” ptic”, po kotorym” byli ustanovleny novye vidy. In: Varšavskiâ Universitetskiâ Izvestiâ. Band 4, 1889, S. 1–40.
  • Jean Louis Cabanis, Ferdinand Heine junior: Museum Heineanum Verzeichniss der ornithologischen Sammlung des Oberamtmann Ferdinand Heine auf Gut St. Burchard vor Halberstadt. Mit kritischen Anmerkungen und Beschreibung der neuen Arten systematisch bearbeitet von Jean Cabanis, erstem Custos der Königlichen zoologischen Sammlung zu Berlin und Ferdinand Heine, Stud. philos. Band 2. R. Frantz, Halberstadt 1859 (biodiversitylibrary.org – 1859–1860).

Einzelnachweise

  1. Baars: Fruchtfresser und Blütenbesucher. S. 47.
  2. IOC World Bird List Cotingas, manakins, tityras, becards
  3. Władysław Taczanowski, S. 19.
  4. John Latham, S. 555.
  5. John Gould, S. 100.
  6. Jean Louis Cabanis u. a., S. 99.
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Andenfelsenhahn: Brief Summary ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src= Männlicher Andenfelsenhahn  src= Weibchen des Andenfelsenhahns

Der Andenfelsenhahn (Rupicola peruvianus), auch Andenklippenvogel oder Roter Felsenhahn genannt, ist eine südamerikanischer Vogelart aus der Familie der Schmuckvögel (Cotingidae). Er ist der Nationalvogel von Peru.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Tunki ( quechua )

fornì da wikipedia emerging languages

Tunki (Rupicola peruviana) nisqaqa huk pisqum, Piruwpi rupa-rupa nisqap sach'a-sach'akunapi kawsaq, ruru mikhuq.

Hawa t'inkikuna

  • Commons nisqapi ruray Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Tunki.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors

Tunki: Brief Summary ( quechua )

fornì da wikipedia emerging languages

Tunki (Rupicola peruviana) nisqaqa huk pisqum, Piruwpi rupa-rupa nisqap sach'a-sach'akunapi kawsaq, ruru mikhuq.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors

Tunki ( Aymara )

fornì da wikipedia emerging_languages
Tunki Rupicola peruviana
 src=
Tunki Rupicola peruviana.

Tunki, (Rupicola peruviana) (kastilla aru: Gallito de las rocas, Tunqui), jamach'i uywa.

Piruwpa nasyunal uywa.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors

Andean cock-of-the-rock ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The Andean cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus), also known as tunki (Quechua),[3] is a large passerine bird of the cotinga family native to Andean cloud forests in South America. It is the national bird of Peru. It has four subspecies and its closest relative is the Guianan cock-of-the-rock.

The Andean cock-of-the-rock exhibits marked sexual dimorphism; the male has a large disk-like crest and scarlet or brilliant orange plumage, while the female is significantly darker and browner. Gatherings of males compete for breeding females with each male displaying his colourful plumage, bobbing and hopping, and making a variety of calls. After mating, the female makes a nest under a rocky overhang, incubates the eggs, and rears the young by herself.

The Andean cock-of-the-rock eats a diet of fruit, supplemented by insects, amphibians, reptiles, and smaller mice. It is distributed all across the cloud forest of the Andes, having a range of around 260,000 km2 (100,000 sq mi). Even though it is being affected by destruction of its habitat, the Andean cock-of-the-rock is not classified as threatened.

Taxonomy and etymology

One of two species in the genus Rupicola, the other being the Guianan cock-of-the-rock, the Andean cock-of-the-rock was first described by English ornithologist John Latham in 1790. It is classified in the Cotingidae, a family of largely frugivorous tropical forest suboscine passerines. The generic name is derived from the Latin stems rupes "rock" or "cliff", and cola "inhabiting",[4] and is derived from its habit of nesting in rock walls. Its specific epithet peruvianus "of Peru" is masculine despite the -a ending of the genus name (in Latin, names in -cola were masculine or neuter); peruviana is seen in older works.[5]

Four subspecies are known:[6]

Description

Immature male at the Cincinnati Zoo, USA

The Andean cock-of-the-rock is a large passerine, approximately 32 cm (13 in) long and weighing around 265 grams (9.3 oz; 0.584 lb), although males are somewhat larger and the heaviest specimens can reach 300 grams (11 oz; 0.66 lb). The bird is one of many bird species to exhibit marked sexual dimorphism. The male has a large disk-like crest and brilliant scarlet or orange plumage. He has a black tail and wings, and pale greyish scapulars. The female is significantly drabber and browner than the male and has a less prominent crest. The bill is yellowish in the male, and dark with a small yellow tip in the female. Depending on gender and subspecies there are significant variations in the color of the iris, ranging from red over orange and yellow to bluish-white in the male, and whitish over reddish to brown in the female.[7] In addition to the display calls described in the breeding section below, foraging birds give a loud querulous “tank?” when disturbed or in flight.[8][9]

Distribution and habitat

The Andean cock-of-the-rock is distributed in cloud forests of the Andes. It lives in a large range of about 260,000 km2 (100,000 sq mi) across Venezuela, Colombia, Ecuador, Perú, and Bolivia,[1] mostly in ravines and forested streams in montane areas at 500 to 2,400 m (1,600 to 7,900 ft) elevation. It typically stays in the lower and middle forest levels, but will range higher in fruiting trees and will sometimes enter and cross clearings. It is generally shy and inconspicuous, often seen only briefly after being flushed out or while swiftly flying down a valley.[8]

R. p. aequatorialis is the most widespread subspecies, ranging across the Andes of East Colombia to West Venezuela, East Ecuador and East Peru. The nominate subspecies, R. p. peruvianus has a small range stretching only through the Andes of Central Peru. R. p. sanguinolentus ranges throughout the Andes in West Colombia to Northwest Ecuador. The subspecies R. p. saturatus has a range across Southeast Peru and West Bolivia.[10]

Behavior

Food and feeding

The diet consists mainly of fruit and insects, although small reptiles and frogs have been recorded.[11] The fruits consumed are often from the plant families Lauraceae, Annonaceae, and Rubiaceae, although a few other plant families have also been reported in their diet.[9] They are one of many species recorded following army ants.[12] They occasionally will eat high protein fruits, but they prefer to eat the other fruits on their menu.[9]

Breeding

Detail of the male head plumage

Male cocks-of-the-rock are polygamous, and have nothing to do with nesting once mating is done. The male's energy instead is devoted to very elaborate display rituals that show off his magnificent plumage. These displays take place in communal leks, where males gather to challenge rivals and beckon the females.[7] The males are easily disturbed, so their behavior is not easy to see.[8] One study reported that the display activity is dependent on light intensity, with the morning display period occurring during the same light intensity level as the afternoon period.[13]

Male Andean cock-of-the-rock choosing the best lekking position

At the lek, males have been observed to break up into pairs, performing “confrontation displays”. This consists of facing each other while bowing, jumping, and flapping their wings, sometimes even snapping their bills, and at the same time giving off various squawking and grunting calls. When the female approaches, she becomes even more intense. The display turns into a cacophony of bright color and a frenzied activity filling the air with very strange sounds.[8]

Breeding takes place during different times of year in different areas. In Colombia, breeding normally happens in February until July. In Ecuador, the breeding interval spans from July until February.[14]

Nesting

The nests, built entirely by the female, are mud plastered to cave entrances or rocky outcrops in forest ravines.[15] The nests are often constructed from the saliva of the females mixed in with vegetable matter and mud.[9][14] The nest is shaped like a concave cup.[14] The female typically lays two white eggs.[16] The female incubates these eggs for about 25 to 28 days.[9]

Impact on environment

Andean cocks-of-the-rocks influence the environment around them. It was found that a white-capped dipper renovated an abandoned cock-of-the-rock nest to lay its eggs in. Cock-of-the-rocks also change the surrounding flora through seed dispersal. Seeds that the birds ingest often are found deposited around lek and nesting sites. This favors the germination and growth of those seeds. The diversity of these types of seeds has been found to be increased at lek and nests and decreased throughout the surrounding forest.[17]

Predators

Andean cocks-of-the-rock face slightly larger predators than smaller songbirds. Predators are attracted to leks by the conspicuous behavior of the displaying males. The animals reported to prey on adult cocks-of-the-rock include hawk-eagles, forest-falcons, hawks, owls, jaguars, mountain lions, ocelots and the boa constrictor.[17]

Relationship with humans

The Andean cock-of-the-rock is the national bird of Peru.[7][18] Juveniles and adults have occasionally been pets.[19]

Conservation

The worldwide population size and trends in population numbers have not been determined, but it is believed that the Andean cock-of-the-rock is not threatened. The species is evaluated as Least Concern on the IUCN Red List of Threatened Species despite habitat destruction. It is patchily distributed, but its range is large enough to sustain it at a Least Concern status.[1][9]

References

  1. ^ a b c BirdLife International (2018). "Rupicola peruvianus". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T22700974A130267257. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T22700974A130267257.en. Retrieved 13 November 2021.
  2. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
  3. ^ "Diccionario: Quechua - Español - Quechua, Simi Taqe: Qheswa - Español - Qheswa" (PDF). Diccionario Quechua - Español - Quechua. Gobierno Regional del Cusco, Perú: Academía Mayor de la Lengua Quechua. 2005.
  4. ^ Simpson, D.P. (1979). Cassell's Latin Dictionary (5th ed.). London: Cassell Ltd. p. 883. ISBN 0-304-52257-0.
  5. ^ David, N.; Gosselin, M. (2002). "The grammatical gender of avian genera". Bulletin of the British Ornithologists' Club. 122 (4): 257–282.
  6. ^ "Zoological Nomenclature Resource: Psittaciformes (Version 9.005)". www.zoonomen.net. 18 December 2008.
  7. ^ a b c Bostwick, K.S. (2004). del Hoyo, J.; Elliot, A.; Christie, D.A. (eds.). Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus). Handbook of the Birds of the World. Vol. 9. Cotingas to Pipits and Wagtails. Barcelona: Lynx Editions. pp. 107–108. ISBN 84-87334-69-5.
  8. ^ a b c d Ridgely, Robert S.; Tudor, Guy (1994). The Birds of South America: The Suboscine Passerines. University of Texas Press. pp. 778–779. ISBN 0-19-857218-2.
  9. ^ a b c d e f Begazo, A.; Farrow-Johnson (2012). Schulenberg, T.S. (ed.). "Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus)". neotropical.birds.cornell.edu. Ithaca, NY, US: Cornell Lab of Ornithology: Neotropical Birds Online.
  10. ^ "Rupicola peruvianus". Avibase.
  11. ^ Lopes, Leonardo E.; Fernandes, Alexandre M.; Marini, Miguel Â. (2005). "Predation on vertebrates by Neotropical passerine birds" (PDF). Lundiana. Instituto de Ciências Biológicas - UFMG. 6 (1): 57–66.
  12. ^ Rios, Margarita; Londoño, Gustavo; Biancucci, Luis (2008). "Notes on birds that follow army ants in the northern Andes" (PDF). Ornitologia Neotropical. The Neotropical Ornithological Society. 19: 137–142.
  13. ^ Hill, Geoffrey E.; McGraw, Kevin J. (2006). Bird Coloration. Harvard University Press. p. 159. ISBN 978-0-674-01893-8.
  14. ^ a b c Janni, O.; Boano, G.; Pavia, M.; Gertosio, G. (2008). "Notes on the breeding of birds in Yanachaga-Chemillén National Park, Peru". Cotinga. 30: 42–46.
  15. ^ Hilty, Steven L.; Brown, Bill; Brown, William L. (1986). A Guide to the Birds of Colombia. Princeton University Press. p. 440. ISBN 978-0-691-08372-8.
  16. ^ Reina, Ruben; Reina, E. (1991). The Gift of Birds. UPenn Museum of Archaeology. p. 124. ISBN 978-0-924171-12-3.
  17. ^ a b "Rupicola peruvianus". Ecology.Info.
  18. ^ "Andean Cock-of-the-rock - Rupicola peruvianus". New Hampshire Public Broadcasting. Retrieved 29 May 2023.
  19. ^ BirdLife species factsheet for Rupicola peruvianus

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Andean cock-of-the-rock: Brief Summary ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The Andean cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus), also known as tunki (Quechua), is a large passerine bird of the cotinga family native to Andean cloud forests in South America. It is the national bird of Peru. It has four subspecies and its closest relative is the Guianan cock-of-the-rock.

The Andean cock-of-the-rock exhibits marked sexual dimorphism; the male has a large disk-like crest and scarlet or brilliant orange plumage, while the female is significantly darker and browner. Gatherings of males compete for breeding females with each male displaying his colourful plumage, bobbing and hopping, and making a variety of calls. After mating, the female makes a nest under a rocky overhang, incubates the eggs, and rears the young by herself.

The Andean cock-of-the-rock eats a diet of fruit, supplemented by insects, amphibians, reptiles, and smaller mice. It is distributed all across the cloud forest of the Andes, having a range of around 260,000 km2 (100,000 sq mi). Even though it is being affected by destruction of its habitat, the Andean cock-of-the-rock is not classified as threatened.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Anda montarkoko ( Esperant )

fornì da wikipedia EO
 src=
Detalo de maskla kapoplumaro.

Anda montarkokoPerua montarkoko (Rupicola peruvianus), konata ankaŭ kiel tunki (keĉua),[1] estas granda paserina birdo de la familio de Kotingedoj indiĝena de Andaj nubarbaroj en Sudameriko. Ĝi estas amplekse konsiderata kiel nacia birdo de Peruo. Ĝi havas kvar subspeciojn kaj ties plej proksima parenco estas la Gujana montarkoko.

La Anda montarkoko montras markitajn trajtojn de seksa dimorfismo; la masklo havas tre grandan diskoforman kreston kaj skarlatan aŭ briloranĝan plumaron, dum la ino estas multe pli malhela kaj bruna. Masklaroj konkurencas por reproduktaj inoj en kiuj ĉiu masklo montras sian koloran plumaron, kaposvingadon, kaj grandan varion de alvokoj. Post pariĝado, la ino faras neston sub roka kornico, kovas la ovojn kaj idozorgas, ĉion per si mem.

La Anda montarkoko manĝas dieton de frukto, suplementita de insektoj, amfibioj, reptilioj, kaj malgrandaj musoj. Ĝi estas distribuata tra la tuta nubarbaro de Andoj, havante teritorion de ĉirkaŭ 260 000 km². Kvankam ĝi estas tuŝita de la detruo de ties habitato, la Anda montarkoko ne estas klasita kiel minacata.

Referencoj

  1. Diccionario Quechua - Español - Quechua, Academía Mayor de la Lengua Quechua, Gobierno Regional Cusco, Cusco 2005 (keĉua-hispana vortaro)
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Anda montarkoko: Brief Summary ( Esperant )

fornì da wikipedia EO
 src= Detalo de maskla kapoplumaro.

Anda montarkoko aŭ Perua montarkoko (Rupicola peruvianus), konata ankaŭ kiel tunki (keĉua), estas granda paserina birdo de la familio de Kotingedoj indiĝena de Andaj nubarbaroj en Sudameriko. Ĝi estas amplekse konsiderata kiel nacia birdo de Peruo. Ĝi havas kvar subspeciojn kaj ties plej proksima parenco estas la Gujana montarkoko.

La Anda montarkoko montras markitajn trajtojn de seksa dimorfismo; la masklo havas tre grandan diskoforman kreston kaj skarlatan aŭ briloranĝan plumaron, dum la ino estas multe pli malhela kaj bruna. Masklaroj konkurencas por reproduktaj inoj en kiuj ĉiu masklo montras sian koloran plumaron, kaposvingadon, kaj grandan varion de alvokoj. Post pariĝado, la ino faras neston sub roka kornico, kovas la ovojn kaj idozorgas, ĉion per si mem.

La Anda montarkoko manĝas dieton de frukto, suplementita de insektoj, amfibioj, reptilioj, kaj malgrandaj musoj. Ĝi estas distribuata tra la tuta nubarbaro de Andoj, havante teritorion de ĉirkaŭ 260 000 km². Kvankam ĝi estas tuŝita de la detruo de ties habitato, la Anda montarkoko ne estas klasita kiel minacata.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Rupicola peruvianus ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

Rupicola peruvianus, el gallito de las rocas peruano,[4]​ (en quechua: tunki) o simplemente gallito de las rocas,[5]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Cotingidae, una de las dos perteneciente al género Rupicola. Es nativo de la región andino - amazónica del noroeste y oeste de América del Sur. No se conocen subespecies. Su pariente más cercano es el gallito de las rocas guayanés (R. rupicola) y es notable por la increíble belleza de su plumaje. En Ecuador se lo puede encontrar en las estribaciones occidentales de los Andes.

Nombres populares

Se le denomina también gallito de las rocas de los andes (en Perú), gallito de las sierras (en Venezuela), gallo de la peña andino (en Ecuador), gallito o gallo de roca andino (en Colombia),[3]gallito de monte, berreador o chaperón.[cita requerida]

Distribución y hábitat

 src=
Bosque andino del parque nacional Podocarpus, en Ecuador, ejemplo de hábitat de la especie.

Se distribuye por los contrafuertes andinos desde el oeste de Venezuela pasando por Colombia, Ecuador y Perú hasta el centro oeste de Bolivia.[6]

Esta especie es considerada localmente no poco común en su hábitat natural, los altos y húmedos bosques de neblina de la Amazonía ubicados en la vertiente oriental de la cordillera de los Andes entre los 500 y 2400 metros de altitud, donde prefiere los barrancos y quebradas[7]​ (también conocidos como yungas).

Hace décadas los gallitos de las rocas se encontraban, no solamente en las vecindades del Orinoco, sino en las matas de monte vecinas al agua, en los climas medios y fríos de todo el país, pero su belleza incomparable y su popularidad los convirtió, desde principios del siglo pasado, como se lee en el testimonio de Humboldt, en aves perseguidas por muchos, Actualmente está sufriendo fuerte presión de captura y tráfico teniendo en cuenta que un ejemplar puede alcanzar $ 7,000 en el mercado ilegal externo.[cita requerida]

Por estas razones, se puede considerar que los gallitos de las rocas están en peligro de extinción, pese a su clasificación actual como preocupación menor en la Lista Roja de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN).

Descripción

 src=
Cabeza de un macho, con su prominente cresta.

Presentan un marcado dimorfismo sexual. El macho posee un plumaje muy colorido, combinación de naranja y negro. Las hembras, en contraposición, poseen un plumaje de color austero y apagado, dominado por tonos en marrón. Se alimenta sobre todo de frutos diversos cuyas semillas digiere y dispersa siendo así un instrumento de la naturaleza en la preservación de su entorno ecológico.[8]

El pico corto, las patas y los dedos son fuertes. Ambos sexos tienen una cresta de plumas en forma de disco permanentemente desplegada (mucho más grande en los machos). A pesar de los brillantes colores en los machos, por lo general son difíciles de observar cuando no están en sus campos de despliegue, pues son ariscos y viven en cascadas muy profundas o en colinas remotas de tierras bajas.

Comportamiento

Por lo general es silencioso, Son principalmente diurnos, aunque tienen actividades al atardecer donde salen a buscar frutas.

Alimentación

El gallito de las rocas peruano es frugívoro, se alimenta de una gran cantidad de frutos silvestres(secos) e insectos, los que crecen en grandes cantidades en el bosque de montaña de las vertientes orientales andinas.

Los gallitos de las roca son, sin duda, únicos, pero muchas de las aves más conspicuas de los bosques tropicales son también eminentemente frugívoras.

Esto es consecuencia de que entre el 50% y 80% de los árboles de la selva amazónica producen frutas como mecanismo de propagación.

Además de su probada abundancia, factores adicionales como la disponibilidad y diversidad de los frutos silvestres determinarán que sea posible hallar frutas en cualquier estación o época del año, aunque la calidad del alimento no sea la misma durante todo el año.

Reproducción

Según las investigaciones realizadas por biólogos de campo, la abundancia de alimento en la zona donde habita permite que en poco tiempo el gallito de las rocas macho satisfaga sus necesidades alimentarias, quedando libre para dedicarse a su complejo sistema de competencia dentro de la bandada. La hembra, en cambio, se encarga sola de la incubación y el cuidado de las crías. Esta dedicación uniparental podría deberse a que el tráfico continuo del macho por las cercanías del nido atraería la atención de los depredadores (águilas, serpientes, hurones y coatíes), añadiendo un factor de riesgo al de por sí peligroso esfuerzo de criar una camada de polluelos. El color apagado de las hembras toma entonces un valor fundamental, ya que sirve, junto a sus poco conspicuos nidos, para evitar ser detectada por sus enemigos.

Su nombre, dice Humboldt, se asocia con las rocas porque habita en cañadas húmedas de gran profundidad en las que frecuentan las barrancas o peñas empinadas; allí entre huecos crían sus polluelos.

En un estudio realizado en el sudeste peruano mencionan que la reproducción se inicia en el mes de octubre con la formación de leks y termina con la incubación en los meses de noviembre a febrero, la hembra se encarga sola del cuidado del huevo y la cría, la incubación dura de entre 40 a 42 días, pero las crías permanecen con la hembra los primeros tres meses (Quispe & Florez, 2006)

Pero entonces, surge la pregunta obvia: ¿Qué es lo que ofrecen los machos a estas autosuficientes hembras?. La respuesta parece ser, simplemente, sus habilidades como cantantes y bailarines. Las singulares demostraciones de los machos, bailando y cantando en lugares seleccionados del bosque conocidos con el nombre escandinavo de lek, constituyen una eficaz forma de selección entre los machos de la especie. El macho que baile mejor a los ojos de la hembra, y aquel que regrese puntual cada día a la sesión de baile evitando ser presa de los depredadores, será elegido para brindar sus genes a las nuevas generaciones de gallitos de las rocas.

De las muchas hipótesis que existen sobre la formación de leks, parece que la de los gallitos de las rocas se aproxima a la de la Teoría de los Sitios importantes (Hotspots en inglés) de acuerdo a un estudio realizado en el sureste peruano donde se comparan cuando menos 20 diferentes características del hábitat (Quispe & Florez, 2006), resaltaron entre las más importantes, la composición vegetal, la iluminación y la cercanía de los lugares de anidamiento.

Vocalización

Vocalizaciones en un lek, grabado en Imbabura, Ecuador.

Cuando se exhiben en leks, emiten una variedad de llamados como graznidos y gruñidos sonoros que alcanzan la cacofonía cuando la hembra se aproxima. Ambos sexos emiten un alto y quejoso «uaank?» o «quaannk?», especialmente en vuelo.[7]

En la cultura popular

El gallito de las rocas es considerado el ave símbolo de Perú.[5]

Su forma exótica es muy popular, pues su figura ha sido plasmada en grabados, pinturas y fotografías que se publican por doquier. La figura del gallito es el símbolo de la Sociedad Vallecaucana de Ornitología.[9]

Sistemática

 src=
Rupicola peruvianus sanguinolentus, ilustración de Smit para Exotic ornithology: containing figures and descriptions of new or rare species of American birds, 1869.

Descripción original

La especie R. peruvianus fue descrita por primera vez por el naturalista británico John Latham en 1790 bajo el nombre científico Pipra peruviana; localidad tipo «Chanchamayo, Junín, Peru».[6]

Etimología

El nombre genérico masculino «Rupicola» deriva del latín «rupes, rupis»: roca, y «colere»: habitante; significando «habitante de las rocas».[10]​ y el nombre de la especie «peruvianus», se refiere a Perú, país de la localidad tipo de la especie.[11]

Taxonomía

Berv & Prum (2014)[12]​ produjeron una extensa filogenia para la familia Cotingidae reflejando muchas de las divisiones anteriores e incluyendo nuevas relaciones entre los taxones, donde se propone el reconocimiento de cinco subfamilias. De acuerdo a esta clasificación, Rupicola pertenece a una subfamilia Rupicolinae Bonaparte, 1853, junto a Carpornis, Phoenicircus y Snowornis.

Subespecies

Según la clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC)[13]​ y Clements Checklist v.2017,[14]​ se reconocen cuatro subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[6]

Véase también

Referencias

  1. BirdLife International (2016). «Rupicola peruvianus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2018.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 13 de agosto de 2018.
  2. a b Latham, J. (1790). Index ornithologicus, sive systema ornithologiæ; complectens avium divisionem in classes, ordines, genera, species, ipsarumque varietates: adjectis synonymis, locis, descriptionibus, &c. (en latín). Vol. II. pp. 467–920. Londini (Londres): Leigh & Sotheby. Pipra peruviana, descripción original, p.555, en: Disponible en Biodiversitas Heritage Library.
  3. a b Gallito de las Rocas Peruano Rupicola peruvianus (Latham, 1790) en Avibase. Consultada el 13 de agosto de 2018.
  4. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2004). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Novena parte: Orden Passeriformes, Familias Cotingidae a Motacillidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 51 (2): 491-499. ISSN 0570-7358. Consultado el 13 de agosto de 2018. P. 492.
  5. a b «Perú: Emblemas y símbolos nacionales» Profesor en línea. Consultada el 29 de mayo de 2017.
  6. a b c Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus) en Handbook of the Birds of the World - Alive (en inglés). Consultada el 13 de agosto de 2018.
  7. a b Ridgely, Robert & Tudor, Guy. 2009. Rupicola peruvianus, p. 515, lámina 72(7), en Field guide to the songbirds of South America: the passerines – 1.a edición – (Mildred Wyatt-World series in ornithology). University of Texas Press, Austin. ISBN 978-0-292-71748-0
  8. Roda J., Franco A.M., Baptiste M.P., Munera C., Gómez M. 2003. Manual de Identificación de Aves de Colombia. Instituto de Investigaciones de Recursos Naturales Alexander Von Humbolt.
  9. «Gallos de rocas» Archivado el 9 de agosto de 2016 en Wayback Machine. Recursos biológicos - Trabajos estudiantiles. Consultada el 29 de mayo de 2017.
  10. Jobling, J. A. (2017). Rupicola Key to Scientific Names in Ornithology (en inglés). En: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Consultado el 13 de agosto de 2018.
  11. Jobling, J. A. (2017) peruvianus Key to Scientific Names in Ornithology (en inglés). En: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Consultado el 13 de agosto de 2018.
  12. Berv, J.S. & Prum, R.O. (2014). «A comprehensive multilocus phylogeny of the Neotropical cotingas (Cotingidae, Aves) with a comparative evolutionary analysis of breeding system and plumage dimorphism and a revised phylogenetic classification» (Artículo completo en PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution (81): 120-136. ISSN 1055-7903. doi:10.1016/j.ympev.2014.09.001.
  13. Gill, F. & Donsker, D. (Eds.). «Cotingas, manakins, tityras & becards». IOC – World Bird List (en inglés). Consultado el: 13 de agosto de 2018. Versión/Año: 8.2., 2018.
  14. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan & C. L. Wood (2017). «The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2017». Disponible para descarga. The Cornell Lab of Ornithology (Planilla Excel|formato= requiere |url= (ayuda)) (en inglés).

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

Rupicola peruvianus, el gallito de las rocas peruano,​ (en quechua: tunki) o simplemente gallito de las rocas,​ es una especie de ave paseriforme de la familia Cotingidae, una de las dos perteneciente al género Rupicola. Es nativo de la región andino - amazónica del noroeste y oeste de América del Sur. No se conocen subespecies. Su pariente más cercano es el gallito de las rocas guayanés (R. rupicola) y es notable por la increíble belleza de su plumaje. En Ecuador se lo puede encontrar en las estribaciones occidentales de los Andes.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Rupicola peruvianus ( Basch )

fornì da wikipedia EU

Rupicola peruvianus Rupicola generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EU

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( Basch )

fornì da wikipedia EU

Rupicola peruvianus Rupicola generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EU

Tuliharjakotinga ( Finlandèis )

fornì da wikipedia FI

Tuliharjakotinga (Rupicola peruvianus) on Etelä-Amerikassa tavattava kotingoihin kuuluva varpuslintu. Monet pitävät lajia Perun kansallislajina. [2]

Koko ja ulkonäkö

 src=
Naaras

Kooltaan tuliharjakotinga on noin 31 cm. Koiraan pää, kaula, yläselkä ja vasa ovat väriltään kirkkaan oranssit, P.r.sangiolentus-alalajilla verenpunaiset. Koiraan päässä on tuuhea hieman sivuilta litistynyt töyhtö. Selkä on väritykseltään musta ja siivet mustat ja harmaat. Silmän iiris on valkoinen tai sininen. Naaras on väritykseltään pääosin oranssin ruskea. P.r.sangiolentus-alalajin höyhenpuku on huomattavasti punaisempi kuin muilla tuliharjakotingan alalajeilla. [3]

Levinneisyys ja elinympäristö

Tuliharjakotingaa tavataan Boliviassa, Kolumbiassa, Ecuadorissa, Perussa ja Venezuelassa. [1] Tuliharjakotingat elävät metsissä usein jokien lähettyvillä ja soisilla alueilla. Yleensä laji pysyttelee metsän sisäosissa ja tulee harvoin avoimille alueille. Laji elää yleensä 500–2 400 metrin korkeudella merenpinnasta. [3]

Ravinto

Tuliharjakotingat syövät pääasiassa hedelmiä, mutta myös hyönteisiä, joita ne voivat etsiä maasta pitkiäkin aikoja. Vankeudessa lajin kunnon on todettu huonontuvan nopeasti, mikäli lintu ei saa hyönteisiä syötäväkseen. Lintujen on todettu oppineen syömään kotiloita, joiden kuoret ne rikkovat hakkaamalla kotiloita kiviä vasten. [4]

Elintavat ja lisääntyminen

Tuliharjakotingat ovat varovaisia ja lentävät nopeasti tiehensä, mikäli tuntevat olonsa häirityksi.[3] Lisääntymisaikana koiraat kokoontuvat perinteisille näytöspaikoilleen. Jopa 40 koiraslintua kokoontuu pienelle alueelle esiintymään naaraille. Koiraat esittelevät höyhenpukuaan, päästelevät ääniä ja nokkivat sekä jahtaavat toisiaan. Naaras valitsee itselleen mieluisen parittelukumppanin laskeutumalla tämän selkään ja lyömällä sen maahan ja lähtemällä tämän jälkeen välittömästi lentoon. Koiras seuraa naarasta hetken kuluttua.[4]

Naaras rakentaa kuppimaisen pesän mudasta. Se sijaitsee usein kiven tai kallion juurella tai kallion kolossa tai pienessä luolassa. Naaras munii yleensä kaksi valkoista munaa. Koiraat eivät osallistu pesintään millään tavoin. Naaran pesiessä koiras taistelee kilpailijoidensa kanssa tai yrittää kiinnittää muiden naaraiden huomion.[4]

Lähteet

  1. a b BirdLife International: Rupicola peruvianus IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2012. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 7.1.2014. (englanniksi)
  2. Symbols that identify Peru Peruvian Embassy in the UK. Viitattu 11.3.2009. (englanniksi)
  3. a b c Robert S. Ridgely, Guy Tudor, William L. Brown: The Birds of South America, s. 778. University of Texas Press, 1994. ISBN 978-0-292-77063-8. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 11.3.2009). (englanniksi)
  4. a b c Maurice Burton, Robert Burton: International Wildlife Encyclopedia, s. 490. Marshall Cavendish, 2002. ISBN 9780761472704. Kirja Googlen teoshaussa (viitattu 11.3.2009). (englanniksi)

Aiheesta muualla

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FI

Tuliharjakotinga: Brief Summary ( Finlandèis )

fornì da wikipedia FI

Tuliharjakotinga (Rupicola peruvianus) on Etelä-Amerikassa tavattava kotingoihin kuuluva varpuslintu. Monet pitävät lajia Perun kansallislajina.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FI

Coq-de-roche péruvien ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Rupicola peruvianus

Le Coq-de-roche péruvien (Rupicola peruvianus) ou Tunqui (du quechua: tunki) est une espèce de passereaux de la famille des Cotingidae. C'est l'oiseau national du Pérou.

L'espèce la plus proche est le Coq-de-roche orange (Rupicola rupicola). Le Coq-de-roche péruvien habite les bois de la Haute Forêt du Pérou et de la forêt bolivienne, et il est distribué tout au long des bois de montagne du flanc oriental andin dès la Colombie jusqu'à la Bolivie.

Les Coqs-de-roche péruviens sont classés dans la famille des Cotingidés, mais il y a quelques auteurs qui les classent dans une famille exclusive avec l'autre espèce de Coq-de-roche : les Rupicolidae.

Caractéristiques

Anatomie

 src=
Femelle de coq-de-roche.

Le Coq-de-roche péruvien est un oiseau de taille moyenne (32 cm). Il existe un dimorphisme sexuel très net : tandis que le mâle est d'une couleur rouge-orange bien intense, avec un bec et des pattes de couleur jaune-orange, une crête dressée sur le bec et le front, des ailes et une queue noires et quelques plumes grises dans les ailes; la femelle est complètement de couleur marron-rouge foncé et elle a une crête plus petite (cette combinaison des couleurs lui permet de se cacher entre les branches des arbres).

Le bec est similaire à celui des Galliformes ; les pattes et les doigts sont forts. Malgré les couleurs criardes des mâles, ce n'est pas facile de les observer en dehors de l'époque de la parade nuptiale car ils sont farouches et habitent des endroits inaccessibles.

Habitat et coutumes

 src=
Une vue de la forêt amazonienne, où le Coq-de-roche péruvien habite.

La distribution géographique du Coq-de-roche péruvien s'étend du Venezuela jusqu'à la Bolivie, à travers la Colombie, l'Équateur et le Pérou, entre 1400 et 2500 mètres au-dessus niveau de la mer, dans les bois humides et denses de la région amazonienne ainsi qu'à l'ouest des Andes.

Le Coq-de-roche péruvien n'est pas trouvable partout dans la Haute Forêt. Il préfère certaines zones des bois qui sont généralement situées près des ruisseaux, et qui ont des surfaces rocheuses ou des pentes. Il est en général un oiseau silencieux, qui seulement émet des sons lorsqu'il est en période de parade nuptiale, quand il est effrayé ou loin de son territoire.

Reproduction

En période de parade nuptiale, plusieurs mâles se réunissent dans une zone bien définie, l'aire de parade ou lek. Ils sont environ 40 sur un espace d'approximativement 12m, où ils espèrent être choisis par la femelle.

 src=
Femelle du Coq-de-roche au nid, Cueva del Higueron, Aguas Verdes, Pardo Miguel, Rioja, San Martin, Pérou.

Dans les premiers moments de la parade nuptiale, la crête et les plumes du mâle se hérissent, changeant complètement l'apparence de l'animal. Ils émettent deux sons différents à la fois : un type de craquement qu'ils produisent avec le bec et un sifflement décroissant comme une conséquence de la perforation de l'une des plumes de l'aile. Quand la femelle s'approche du lek, les mâles s'efforcent de l'attirer. Cette danse dure jusqu'à ce que la femelle s'approche d'un mâle pour s'accoupler.

Les mâles essaient d'attirer les femelles vers les lek traditionnels pendant presque toute l'année. L'accouplement est l'unique moment où les sexes se rencontrent : les femelles effectuent seules toutes les activités nidificatrices.

Les Coqs-de-roche péruviens nichent sur les surfaces rocheuses, près de l'eau. Ils font leurs nids avec des mousses, des lichens et des autres matériaux d'origine végétale. Pendant l'époque d'incubation, il devient très difficile de détecter les femelles à cause de leur couleur qui imite celle des roches et des matériaux du nid. Elles pondent deux œufs. L'époque de reproduction est comprise entre les mois de janvier et septembre.

Alimentation

Le Coq-de-roche péruvien est un oiseau presque exclusivement frugivore, sauf les poussins, qui sont nourris avec des insectes pendant la première semaine après leur naissance.

Références taxonomiques

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Coq-de-roche péruvien: Brief Summary ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Rupicola peruvianus

Le Coq-de-roche péruvien (Rupicola peruvianus) ou Tunqui (du quechua: tunki) est une espèce de passereaux de la famille des Cotingidae. C'est l'oiseau national du Pérou.

L'espèce la plus proche est le Coq-de-roche orange (Rupicola rupicola). Le Coq-de-roche péruvien habite les bois de la Haute Forêt du Pérou et de la forêt bolivienne, et il est distribué tout au long des bois de montagne du flanc oriental andin dès la Colombie jusqu'à la Bolivie.

Les Coqs-de-roche péruviens sont classés dans la famille des Cotingidés, mais il y a quelques auteurs qui les classent dans une famille exclusive avec l'autre espèce de Coq-de-roche : les Rupicolidae.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Galo das rochas ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician
 src=
Un galo das rochas.

O galo das rochas ou tunqui (en quechua tunki) é a ave nacional do Perú. O seu nome científico é Rupicola peruviana ("ave das rochas peruanas").

A súa plumaxe é considerada unha das máis exóticas de todo o mundo e mora nos bosques da selva alta do Perú e Bolivia.

Véxase tamén


licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Galo das rochas: Brief Summary ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician
 src= Un galo das rochas.

O galo das rochas ou tunqui (en quechua tunki) é a ave nacional do Perú. O seu nome científico é Rupicola peruviana ("ave das rochas peruanas").

A súa plumaxe é considerada unha das máis exóticas de todo o mundo e mora nos bosques da selva alta do Perú e Bolivia.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Rupicola peruvianus ( Italian )

fornì da wikipedia IT

Il galletto di roccia andino (Rupicola peruvianus (Latham, 1790)) è un uccello passeriforme della famiglia Cotingidae[3].

Descrizione

 src=
Maschio in cattività.
 src=
Femmina in cattività.

Dimensioni

Misura 30-32 cm di lunghezza, per un peso di 213-266 g: a parità d'età, i maschi sono più grossi e pesanti rispetto alle femmine[4].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto paffuto e massiccio, ma più slanciato rispetto al simile galletto di roccia della Guyana, rispetto al quale possiedono anche coda più lunga.
Anche il galletto di roccia andino è caratterizzato da un marcato dimorfismo sessuale: le femmine, infatti, possiedono piumaggio di colore bruno-ruggine, con ali e coda nere. Nel maschio, invece, la livrea è quasi completamente di colore rosso-arancio, fatta eccezione per la coda, che è nera, e le ali, che sono nere con scapolare grigio cenere. Le zampe sono rosa nei maschi e nere nelle femmine, mentre il becco è anch'esso nero in queste ultime e giallo nei maschi: gli occhi possiedono una certa variabilità nella colorazione a seconda della sottospecie presa in considerazione, potendo essere indipendentemente dal sesso grigio-azzurrini, gialli o rossi.

Biologia

 src=
Veduta frontale di un maschio.

I galletti di roccia andini sono uccelli dalle abitudini diurne e perlopiù solitarie, che tendono a passare la giornata sui rami bassi alla ricerca di cibo, salvo poi ritirarsi nel folto della vegetazione della canopia durante la notte.

Alimentazione

Questi uccelli mostrano dieta prevalentemente frugivora, basata perlopiù sui frutti di piante delle Lauraceae, Annonaceae e Rubiaceae[4]; sporadicamente essi possono cercare proteine di origine animale, nutrendosi di insetti e piccoli rettili e anfibi[5]. I galletti di roccia delle Ande sono stati a più riprese osservati mentre seguivano le formiche legionarie nel loro cammino, allo scopo di nutrirsi dei piccoli animali messi in fuga dall'arrivo di questi insetti[6]. Digerendo unicamente la polpa dei frutti e lasciando intatti i semi (che vengono rigurgitati o espulsi tramite le feci), questi uccelli sono molto importanti nella dispersione di numerose piante da frutto.

Riproduzione

Si tratta di uccelli poligini, i cui maschi si riuniscono durante la stagione degli amori (che dura generalmente sei mesi ma varia a seconda dell'areale, con le popolazioni ecuadoregne che si riproducono fra luglio e febbraio e quelle colombiane che sfruttano il periodo opposto, febbraio - luglio[4]) in lek dove si esibiscono per attrarre le femmine.

 src=
Tre maschi nel parco nazionale di Manu.

Le esibizioni dei maschi sono strettamente legate alla quantità di luce nell'ambiente circostante: questi uccelli, inoltre, sono molto più circospetti rispetto ai loro cugini guyanesi, sicché risulta molto difficile osservarne le parate nuziali a dispetto della colorazione sgrargiante.
All'interno del lek, i maschi tendono a sfidarsi in coppie, coi due sfidanti che si fronteggiano saltellando, arruffando le penne e facendo schioccare il becco, emettendo al contempo dei richiami queruli: l'intera esibizione aumenta d'intensità con l'approssimarsi di una o più femmine, che osservano con cura i maschi, scegliendo di accoppiarsi con quelli più grossi e aggressivi[7].

 src=
Giovane maschio allo zoo di CIncinnati.

Dopo l'accoppiamento, il maschio e la femmina si separano, col primo che continua ad esibirsi per cercare di accoppiarsi col maggior numero possibile di femmine e la seconda che si sobbarca in completa solitudine la costruzione del nido, la cova e le cure ai nidiacei.
Il nido, a forma di coppa semisferica, viene costruito dalla femmina su pareti rocciose verticali nella foresta con un minimo di riparo dagli elementi, come burroni o caverne: esso viene edificato impastando del terriccio con la saliva e stabilizzato con l'aggiunta di fibre vegetali, come rametti e steli d'erba. La femmina cerca di utilizzare più volte lo stesso nido quando possibile, rimaneggiandolo prima di ogni stagione degli amori: i nidi abbandonati possono essere occupati da altre specie di uccelli, come il merlo acquaiolo testabianca.
All'interno del nido, vengono generalmente deposte dalla femmina due uova di colore bianco sporco, che vengono incubate per 25-28 giorni: i pulli, ciechi ed implumi alla nascita, vengono nutriti con frutta e insetti rigurgitati e sono in grado d'involarsi attorno al mese di vita.

Distribuzione e habitat

Il galletto di roccia andino, come intuibile dal nome comune, è diffuso nella porzione settentrionale della cordigliera delle Ande, dal Venezuela occidentale alla Bolivia occidentale, attraverso la Colombia, l'Ecuador e il Perù.

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla foresta pluviale montana e dalla foresta nebulosa fra i 500 e i 2400 m di quota[4]: come il nome comune suggerisce, il galletto di roccia andino è legato alla presenza di affioramenti rocciosi più o meno cospicui, come burroni, crepacci e caverne, nei quali le femmine nidificano.

Tassonomia

 src=
Maschio impagliato della sottospecie nominale.
 src=
Maschio impagliato della sottospecie sanguinolenta.

Se ne riconoscono quattro sottospecie[3]:

Le varie sottospecie differiscono fra loro per l'intensità della colorazione rossa e per la colorazione dell'iride.

Note

  1. ^ (EN) BirdLife International 2013, Rupicola peruvianus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ David, N. & Gosselin, M., The grammatical gender of avian genera, in Bulletin of the British Ornithologists' Club, vol. 122, n. 4, 2002, p. 257-282.
  3. ^ a b (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Cotingidae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 19 aprile 2016.
  4. ^ a b c d (EN) Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus), su Handbook of the Birds of the World. URL consultato il 19 aprile 2016.
  5. ^ Lopes, L. E.; Fernandes, A. M.; Marini, M. Â., Predation on vertebrates by Neotropical passerine birds (PDF), in Lundiana, vol. 6, n. 1, Instituto de Ciências Biológicas - UFMG, 2005, p. 57–66.
  6. ^ Rios, M.; Londoño, G.; Biancucci, L., Notes on birds that follow army ants in the northern Andes (PDF), in Ornitologia Neotropical, vol. 19, The Neotropical Ornithological Society, 2008, p. 137–142.
  7. ^ Janni, O.; Boano, G.; Pavia, M.; Gertosio, G., Notes on the breeding of birds in Yanachaga-Chemillén National Park, Peru, in Cotinga, vol. 30, 2008, p. 42-46.

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( Italian )

fornì da wikipedia IT

Il galletto di roccia andino (Rupicola peruvianus (Latham, 1790)) è un uccello passeriforme della famiglia Cotingidae.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT

Andinis akmengaidis ( lituan )

fornì da wikipedia LT

Andinis akmengaidis (lot. Rupicola peruvianus) – kotinginių (Cotingidae) šeimos paukščių rūšis. Paplitusi Andų kalnų debesų miškuose – 500–2400 m aukštyje rytiniuose Andų šlaituose ir slėniuose Kolumbijoje, Ekvadore, Peru, Bolivijoje, Venesueloje.[1]

Paukštis 32 cm dydžio, sveria 235 g. Ryškus lytinis dimorfizmas – patinas ryškiai oranžine galva, su skiautere, nugara pilka, sparnai ir uodega juodi; patelė rusvai oranžinė, blausesnių spalvų, be skiauterės.

Andinis akmengaidis maitinasi daugiausia vaisiais ir vabzdžiais, kartais ropliais, varlėms. Patinai poligamiški, dalyvauja sudėtinguose poravimosi ritualuose, kurių metu rodo savo plunksnas. Lizdus iš molio urvų prieangiuose, miško griovose stato patelės. Deda 2 baltus kiaušinius ir peri 25–28 dienas. Andinis akmengaidis skleidžia triukšmingus garsus. Šiais paukščiais minta įvairūs ereliai, vanagai, plėšrieji žinduoliai, smaugliai.

Andinis akmengaidis yra Peru tautinis paukštis.

Vietiniai pavadinimai:

  • isp. gallito de las rocas, tunqui
  • keč. tunki
 src=
Patelė

Šaltiniai

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia LT

Andinis akmengaidis: Brief Summary ( lituan )

fornì da wikipedia LT

Andinis akmengaidis (lot. Rupicola peruvianus) – kotinginių (Cotingidae) šeimos paukščių rūšis. Paplitusi Andų kalnų debesų miškuose – 500–2400 m aukštyje rytiniuose Andų šlaituose ir slėniuose Kolumbijoje, Ekvadore, Peru, Bolivijoje, Venesueloje.

Paukštis 32 cm dydžio, sveria 235 g. Ryškus lytinis dimorfizmas – patinas ryškiai oranžine galva, su skiautere, nugara pilka, sparnai ir uodega juodi; patelė rusvai oranžinė, blausesnių spalvų, be skiauterės.

Andinis akmengaidis maitinasi daugiausia vaisiais ir vabzdžiais, kartais ropliais, varlėms. Patinai poligamiški, dalyvauja sudėtinguose poravimosi ritualuose, kurių metu rodo savo plunksnas. Lizdus iš molio urvų prieangiuose, miško griovose stato patelės. Deda 2 baltus kiaušinius ir peri 25–28 dienas. Andinis akmengaidis skleidžia triukšmingus garsus. Šiais paukščiais minta įvairūs ereliai, vanagai, plėšrieji žinduoliai, smaugliai.

Andinis akmengaidis yra Peru tautinis paukštis.

Vietiniai pavadinimai:

isp. gallito de las rocas, tunqui keč. tunki  src= Patelė
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia LT

Rode rotshaan ( olandèis; flamand )

fornì da wikipedia NL

Vogels

De rode rotshaan (Rupicola peruvianus) is een zangvogel uit de familie van de cotinga's (Cotingidae).

Kenmerken

Het mannetje, dat zo’n 30 centimeter groot wordt, heeft een opvallend rode (soms oranjeachtige) kuif, die kan worden opgezet. Ook de borst en rug zijn rood en de vleugels en de staart zijn zwart. Het vrouwtje is kaneelbruin en heeft geen kuif.

Leefwijze

Het voedsel bestaat uit insecten en fruit, maar soms staat er ook een kikker of hagedis op het menu.

Voortplanting

Het komvormig nest bestaat hoofdzakelijk uit modder en bevindt zich aan de ingang van een grot of in een rotsachtige beekoever. Het legsel bestaat uit 2 witte eieren. Na ongeveer 28 dagen komen de jongen uit het ei. Het vrouwtje belast zich helemaal alleen met de nestbouw, het broeden en het grootbrengen van de jongen.

Het mannetje houdt zich niet bezig met het grootbrengen van jongen, omdat hij het veel te druk heeft met het imponeren van andere vrouwtjes. Een groot deel van de dag is hij bezig met het showen van zijn prachtige verenkleed aan het andere geslacht.

Verspreiding

Het dier komt voor in de nevelwouden van Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru en Venezuela. De vogel is te vinden in kloven en rond beboste beekjes.

Ondersoorten

Externe link

  • [1] rode rotshaan op allevogels.nl
Bronnen, noten en/of referenties
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NL

Rode rotshaan: Brief Summary ( olandèis; flamand )

fornì da wikipedia NL

De rode rotshaan (Rupicola peruvianus) is een zangvogel uit de familie van de cotinga's (Cotingidae).

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NL

Andesklippehane ( norvegèis )

fornì da wikipedia NO

Andesklippehane (Rupicola peruviana) er en fugl i kotingafamilien.

Referanser

  1. ^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forenings hjemmesider (publisert 22.5.2008)

Eksterne lenker

ornitologistubbDenne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
Crystal Clear action configure.png
Taksonomisk opprydning: Denne artikkelen trenger en opprydning. Du kan hjelpe Wikipedia ved å forbedre og standardisere den, f.eks. ved å sette inn eller komplettere en taksoboks.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NO

Andesklippehane: Brief Summary ( norvegèis )

fornì da wikipedia NO

Andesklippehane (Rupicola peruviana) er en fugl i kotingafamilien.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NO

Skalikurek andyjski ( polonèis )

fornì da wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Skalikurek andyjski (Rupicola peruvianus) – gatunek ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae).

Morfologia
Długość ciała 32 cm. Sylwetka bardzo podobna do skalikurka gujańskiego. Samiec – upierzenie szkarłatne lub pomarańczowoczerwone (zależy od podgatunku). Ogon oraz skrzydła czarne z szerokimi białymi lotkami III rzędu. Samica – ciemna, czerwonawobrązowa, z białymi oczami i małym czubkiem. Toki skalikurka andyjskiego różnią się od toków skalikurka gujańskiego tym, że odbywają się na drzewach, a nie na ziemi.
Zasięg, środowisko
Pospolity od pogórza do średnich partii Andów, od Wenezueli do Boliwii. Zamieszkuje zalesione wąwozy, często w pobliżu rzek. Poza tokowiskami obserwowane zazwyczaj samotnie. Żerują na owocujących drzewach.
Podgatunki
Wyróżnia się kilka podgatunków R. peruviana[2][4]:
  • skalikurek czerwony (Rupicola peruvianus sanguinolentus)
  • skalikurek andyjski (Rupicola peruvianus peruvianus)
  • Rupicola peruvianus aequatorialis
  • Rupicola peruvianus saturatus

Przypisy

  1. Rupicola peruvianus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 19 lutego 2012].
  3. Rupicola peruvianus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  4. Nazwy polskie za: Paweł Mielczarek, Marek Kuziemko: Plemię: Rupicolini (wersja: 2015-01-25). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2015-02-04].

Bibliografia

  1. Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1994. ISBN 83-7073-059-0.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia POL

Skalikurek andyjski: Brief Summary ( polonèis )

fornì da wikipedia POL

Skalikurek andyjski (Rupicola peruvianus) – gatunek ptaka z rodziny bławatnikowatych (Cotingidae).

Morfologia Długość ciała 32 cm. Sylwetka bardzo podobna do skalikurka gujańskiego. Samiec – upierzenie szkarłatne lub pomarańczowoczerwone (zależy od podgatunku). Ogon oraz skrzydła czarne z szerokimi białymi lotkami III rzędu. Samica – ciemna, czerwonawobrązowa, z białymi oczami i małym czubkiem. Toki skalikurka andyjskiego różnią się od toków skalikurka gujańskiego tym, że odbywają się na drzewach, a nie na ziemi. Zasięg, środowisko Pospolity od pogórza do średnich partii Andów, od Wenezueli do Boliwii. Zamieszkuje zalesione wąwozy, często w pobliżu rzek. Poza tokowiskami obserwowane zazwyczaj samotnie. Żerują na owocujących drzewach. Podgatunki Wyróżnia się kilka podgatunków R. peruviana: skalikurek czerwony (Rupicola peruvianus sanguinolentus) skalikurek andyjski (Rupicola peruvianus peruvianus) Rupicola peruvianus aequatorialis Rupicola peruvianus saturatus
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia POL

Rupicola peruvianus ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

O galo-da-serra-andino (Rupicola peruvianus) é uma espécie de pássaro nativa da Cordilheira dos Andes, do sul da Venezuela a Bolívia. A outra espécie do gênero é o galo-da-serra-do-pará (R. rupicola), encontrada mais ao leste, ao norte do Rio Amazonas.[2] É um animal de pequeno porte atingindo cerca de 30cm, com cauda e bico pequenos e uma crista achatada lateralmente, maior nos machos. O macho possui brilhante coloração laranja-avermelhada com cauda e asas pretas, já as fêmeas um enfadonho laranja-amarronzado.[3]

Pertence ao gênero Rupicola junto com o galo-da-serra-do-pará e foi descrito por John Latham em 1790. Essas são as quatro subespécies reconhecidas[4] e suas respectivas distribuições geográficas[5]:

  • R. p. peruvianus, (Latham 1790) - centro do Peru
  • R. p. aequatorialis, (Taczanowski 1889) - oeste da Colômbia e noroeste do Equador
  • R. p. sanguinolentus, (Gould 1859) - leste da Colômbia a oeste da Venezuela, leste do Equador e leste do Peru
  • R. p. saturatus, (Cabanis and Heine 1859) - sudeste do Peru e leste da Bolívia

Referências

  1. a b BirdLife International (2012). Rupicola peruvianus (em inglês). IUCN {{{anoIUCN1}}}. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de {{{anoIUCN1}}} .
  2. «Ecologia do Galo-da-Serra». Ecologia.info. Consultado em 25 de outubro de 2014
  3. Cavendish, Marshall (2002). International Wildlife Encyclopedia: Chickaree - crabs. [S.l.: s.n.] p. 490-491. ISBN 0761472703
  4. «Zoological Nomenclature Resource: Psittaciformes (Version 9.005)». www.zoonomen.net. Consultado em 1 de novembro de 2014
  5. «Rupicola peruvianus». Avibase. Consultado em 1 de novembro de 2014
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

O galo-da-serra-andino (Rupicola peruvianus) é uma espécie de pássaro nativa da Cordilheira dos Andes, do sul da Venezuela a Bolívia. A outra espécie do gênero é o galo-da-serra-do-pará (R. rupicola), encontrada mais ao leste, ao norte do Rio Amazonas. É um animal de pequeno porte atingindo cerca de 30cm, com cauda e bico pequenos e uma crista achatada lateralmente, maior nos machos. O macho possui brilhante coloração laranja-avermelhada com cauda e asas pretas, já as fêmeas um enfadonho laranja-amarronzado.

Pertence ao gênero Rupicola junto com o galo-da-serra-do-pará e foi descrito por John Latham em 1790. Essas são as quatro subespécies reconhecidas e suas respectivas distribuições geográficas:

R. p. peruvianus, (Latham 1790) - centro do Peru R. p. aequatorialis, (Taczanowski 1889) - oeste da Colômbia e noroeste do Equador R. p. sanguinolentus, (Gould 1859) - leste da Colômbia a oeste da Venezuela, leste do Equador e leste do Peru R. p. saturatus, (Cabanis and Heine 1859) - sudeste do Peru e leste da Bolívia
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Andinsk klippfågel ( svedèis )

fornì da wikipedia SV

Andinsk klippfågel[2] (Rupicola peruvianus) är en tätting i familjen kotingor som lever i Anderna i Sydamerika och är Perus nationalfågel.

Taxonomi och utbredning

Andinsk klippfågel tillhör familjen kotingor och utgör en av två arter i släktet klippfåglar (Rupicola), där den andra är guldklippfågel (Rupicola rupicola). Den förekommer i norra Andernas molnskogar, i ett bälte som sträcker sig från Venezuela genom Colombia, Ecuador och Peru till Bolivia, på höjder mellan 500 och 2 400 meter.

Andinsk klippfågel delas vanligtvis upp i fyra underarter som alla förekommer i Anderna:[3]

  • R. p. sanguinolentus – västra Colombia och nordvästra Ecuador.
  • R. p. aequatorialis – östra Colombia till västra Venezuela, i östra Ecuador och östra Peru
  • R. p. peruvianus – i centrala Peru, från San Martín till Junín.
  • R. p. saturatus – sydöstra Peru, i Cusco och Puno, och i västra Bolivia

I litteratur förekommer även den grammatiskt felaktiga synonymen Rupicola peruviana som vetenskapligt namn för arten.

Utseende och fältkännetecken

 src=
Hona av nominatformen.

Den andinska klippfågeln har en längd på cirka 32 centimeter och en robust, något rundad kropp med kraftiga ben. Arten uppvisar en tydlig könsdimorfism, hanen är klart orangefärgad eller röd med svart stjärt och svarta och gråa vingar och har en karakteristisk halvmåneformad kam på huvudet som sträcker sig fram över näbben, medan honan är mer oansenligt brunaktig färgad och har en mindre kam.

Ekologi

Den hittas ofta i raviner och längs skogklädda bäckstränder. Den livnär sig främst på frukt och insekter. Under häckningstiden samlas fåglarna på en gemensam spelplats, där hanarna visar upp sin kam och konkurrerar om att attrahera honorna.

Referenser

Noter

  1. ^ BirdLife International 2012 Rupicola peruvianus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2015) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-09-01
  3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11

Källor

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från engelskspråkiga Wikipedia, 10 september 2009.

Externa länkar

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia författare och redaktörer
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SV

Andinsk klippfågel: Brief Summary ( svedèis )

fornì da wikipedia SV

Andinsk klippfågel (Rupicola peruvianus) är en tätting i familjen kotingor som lever i Anderna i Sydamerika och är Perus nationalfågel.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia författare och redaktörer
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SV

Rupicola peruvianus ( vietnamèis )

fornì da wikipedia VI

Rupicola peruvianus là một loài chim kích thước trung bình trong họ Cotingidae, gốc ở các khu rừng sương mù Andes thuộc Nam Mỹ. Nó là quốc điểu của Peru. Nó là họ hàng gần nhất của Rupicola rupicola.

Phân loài

Bốn phân loài được biết tới:[2]

  • R. p. peruvianus(Latham, 1790)
  • R. p. aequatorialisTaczanowski, 1889
  • R. p. sanguinolentusGould, 1859
  • R. p. saturatusCabanis and Heine, 1859

Chú thích

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia VI

Rupicola peruvianus: Brief Summary ( vietnamèis )

fornì da wikipedia VI

Rupicola peruvianus là một loài chim kích thước trung bình trong họ Cotingidae, gốc ở các khu rừng sương mù Andes thuộc Nam Mỹ. Nó là quốc điểu của Peru. Nó là họ hàng gần nhất của Rupicola rupicola.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia VI

Андский скальный петушок ( russ; russi )

fornì da wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Инфраотряд: Tyrannides
Клада: Tyrannida
Семейство: Котинговые
Вид: Андский скальный петушок
Международное научное название

Rupicola peruviana (Latham, 1790)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 711491NCBI 114383EOL 904337

Андский скальный петушок[1], или перуанский скальный петушок[1] (лат. Rupicola peruviana), — южноамериканский представитель семейства котинговых (Cotingidae), национальная птица Перу.

Внешность

У андских скальных петушков компактное тело с сильными лапами. Самцы достигают величины 35—38 см. Различают два подвида:

  • Rupicola peruviana aequatorialis — самцы оранжевые, самки оранжево-коричневые
  • Rupicola peruviana sanguiolenta — самцы ярко-алые, самки тёмно-красные либо каштановые

Крылья и хвост у самцов окрашены в чёрный цвет, некоторые из наиболее длинных перьев — светло-серые. Наиболее заметной особенностью является дугообразный гребешок, тянущийся от затылка к клюву и почти полностью закрывающий его. У самок этот гребешок меньше.

Распространение

Этот вид обитает в тропических и субтропических широтах Анд от Венесуэлы до Боливии. Он населяет лесистые склоны ущелий и прочие леса на скалистой основе.

Питание

Андские скальные петушки питаются плодами, насекомыми и мелкими позвоночными.

Размножение

Во время спаривания до 50 самцов собираются на поляне для групповой брачной церемонии. Самец, сидя на ветке или выступе скалы, пытается привлечь внимание самок своим гребешком и громкими криками. После спаривания самка строит в защищённом месте на скале либо в небольшой пещерке гнездо из глины и в одиночку насиживает, как правило, два яйца.

Примечания

  1. 1 2 Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 264. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Авторы и редакторы Википедии

Андский скальный петушок: Brief Summary ( russ; russi )

fornì da wikipedia русскую Википедию

Андский скальный петушок, или перуанский скальный петушок (лат. Rupicola peruviana), — южноамериканский представитель семейства котинговых (Cotingidae), национальная птица Перу.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Авторы и редакторы Википедии

安第斯動冠傘鳥 ( cinèis )

fornì da wikipedia 中文维基百科
二名法 Rupicola peruvianus
(Latham, 1790)

安第斯動冠傘鳥[2]學名Rupicola peruvianus),也稱安第斯冠傘鳥[3],是種分佈於南美洲安第斯山脈雲霧林內的中形雀形目鳥類。被廣泛認定是秘魯國鳥[4][5]
此鳥的兩性異形相當明顯:雄鳥有大的碟形鳥冠,身披緋紅色或鮮橙色的羽毛;雌鳥鳥冠較小,羽色明顯較晦暗。每到繁殖季節,雄鳥就會聚集到求偶場內,透過點頭及快速跳起來誇耀其亮麗的羽毛,並發出不同類型的嗚叫。交配過後,雌鳥會獨力堅負起築巢、孵化及照顧幼小的所有工作。

分類學

安第斯動冠傘鳥是動冠傘鳥屬兩種物種中的其中一種,首先由英國鳥類學家約翰·萊瑟姆(John Latham)於1790年描述。屬名 Rupicola 來自拉丁語,前半部rupes代表「石」或「峭壁」,後半部cola代表「棲息」,來自這類鳥類棲息築巢於石牆上的習性[6]種加詞 peruvianus 則是「來自秘魯」的意思,在較舊的著作中也會見 peruviana 這個種加詞[7][8]。目前已有四個亞種被確認:

  • R. p. peruvianus - 指名亞種
  • R. p. aequitorialis
  • R. p. sanguinolentus
  • R. p. saturatus

描述

安第斯動冠傘鳥是種中形,體長約32厘米的雀形目鳥種,有明顯的兩性異形。雄鳥有大的碟形鳥冠,身披緋紅色或鮮橙色的羽毛,尾羽及飛羽均為黑色,肩羽則為淡灰色,鳥啄帶有淡黃色;雌鳥羽色主要為暗褐色,明顯較雄性晦暗,鳥冠也小得多,鳥啄尖端有黃色點綴。虹膜色彩變化很大,不同性別及不同亞種均有不同的色彩,雄性包括紅到橙黃到藍白色,雌性則由白到淡紅到褐色也有[5]

分佈及生境

安第斯動冠傘鳥的分佈十分廣泛,南美洲大陸安第斯山脈上的雲霧林內均有其蹤影,生活範圍達260,000km²,國境包括厄瓜多爾委內瑞拉哥倫比亞秘魯玻利維亞[1]。主要在海拔500至2400的一些深谷、或有河流流經的森林山區內。常在中至低的林區內逗留活動,但也會因尋覓果實而到達較高的地區,並跨越空曠的林地。一般性格較害羞,不喜歡引人注目,多在其飛行往不同谷地時驚鴻一瞥[9]

行為

 src=
雄性安第斯動冠傘鳥近觀

鸣叫

在求偶場內雄性安第斯動冠傘鳥會發出多樣的嗚叫,此外在覓食時,如牠們受到騷擾,也會發出極響亮刺耳的「嗚嚇」叫聲[9]

食物

以果實及昆蟲為主為,偶爾也會捕食如青蛙蜥蜴脊椎動物[10]。牠們也是眾多會追隨行軍蟻的物種中的其一[11]

繁殖

整個繁育下代的過程中,雄性把絕大部分的精力用在求偶的展示上。牠們會聚集在求偶場上與其他雄性競逐異性,完成交配後則把所有工作交結雌性完成[5]。這種傾向也代表牠們是一夫多妻制的。 在求偶過程中雄性對外界的影響十分敏感,因此詳細的研究紀錄並不多。其中一個紀錄指雄性們會雙雙成組,並進行「對抗性的演示」。當中包括面對面的躬腰、跳躍、拍翼,有時甚至會猛咬喙部;與此同時會發出不同的嘎嘎及咕噥的叫聲。當雌鳥接近時,動作會變得更加頻繁激烈。整個演示就在瘋狂的行為及吵雜的叫囂中進行,而且夾雜著許多奇怪的叫聲[9]。 其中一個研究指出求偶展示與光強度有關連,當早上的光強度與午間的光強度一樣時,早上也會出現求偶展示[12]

築巢

鳥巢由雌性全權負責,多建在石脈外露或一些洞穴上,並用泥塗得厚厚的[13]。一巢多誕下兩枚白色的鳥蛋[14]

保護現狀

全球的種群數目並沒有正式統計,但普遍認為此物種並沒有受到威脅,因此在IUCN紅色名錄內列為无危物种(LC)。

參考資料

  1. ^ 1.0 1.1 Rupicola peruvianus[永久失效連結],載IUCN紅色名錄,2008年12月18日查閱。
  2. ^ 雀形目II,載中华人民共和国濒危物种科学委员会
  3. ^ 保護野生動物名錄 互联网档案馆存檔,存档日期2004-12-05.,載國立屏東科技大學 野生動物物種鑑定資訊網
  4. ^ Symbols: Birds. The Embassy for Peru in the UK. (原始内容存档于2008-12-01).
  5. ^ 5.0 5.1 5.2 Bostwick, K. S. (2004). Andean Cock-of-the-rock (Rupicola peruvianus). pp. 107-108 in: del Hoyo, J., Elliott, A. & Christie, D. A. eds. (2004). Handbook of the Birds of the World. Vol. 9. Cotingas to Pipits and Wagtails. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-69-5
  6. ^ Simpson DP. Cassell's Latin Dictionary 5. London: Cassell Ltd. 1979: 883. ISBN 0-304-52257-0.
  7. ^ David, N., & Gosselin, M. (2002). The grammatical gender of avian genera. Bulletin of the British Ornithologists' Club. 122(4): 257-282.
  8. ^ Peterson, A. D. (2008). Zoonomen. Retrieved 2008-12-10
  9. ^ 9.0 9.1 9.2 Ridgely, Robert S.; Guy Tudor. The Birds of South America: The Suboscine Passerines. University of Texas Press. 1994: 778–779. ISBN 0-19-857218-2. 引文使用过时参数coauthors (帮助)
  10. ^ Leonardo E. Lopes1, Alexandre M. Fernandes1, & Miguel Â. Marini. Predation on vertebrates by Neotropical passerine birds (PDF). Lundiana (Instituto de Ciências Biológicas - UFMG). 2005, 6(1): 57–66. (原始内容 (PDF)存档于2011-07-06).
  11. ^ Margarita Rios, Gustavo Londoño, & Luis Biancucci. Notes on birds that follow army ants in the northern Andes (PDF). Ornitologia Neotropical (The Neotropical Ornithological Society). 2008, 19: 137–142.
  12. ^ Hill, Geoffrey E.; Kevin J. McGraw. Bird Coloration. Harvard University Press. 2006: 159. ISBN 9780674018938. 引文使用过时参数coauthors (帮助)
  13. ^ Hilty, Steven L.; Bill Brown. A Guide to the Birds of Colombia. William L. Brown. Princeton University Press. 1986: p. 440. ISBN 9780691083728. 引文使用过时参数coauthors (帮助) 引文格式1维护:冗余文本 (link)
  14. ^ Reina, Ruben; E. Reina. The Gift of Birds. UPenn Museum of Archaeology. : 124. ISBN 9780924171123. 引文使用过时参数coauthors (帮助)
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
维基百科作者和编辑

安第斯動冠傘鳥: Brief Summary ( cinèis )

fornì da wikipedia 中文维基百科

安第斯動冠傘鳥(學名:Rupicola peruvianus),也稱安第斯冠傘鳥,是種分佈於南美洲安第斯山脈雲霧林內的中形雀形目鳥類。被廣泛認定是秘魯國鳥
此鳥的兩性異形相當明顯:雄鳥有大的碟形鳥冠,身披緋紅色或鮮橙色的羽毛;雌鳥鳥冠較小,羽色明顯較晦暗。每到繁殖季節,雄鳥就會聚集到求偶場內,透過點頭及快速跳起來誇耀其亮麗的羽毛,並發出不同類型的嗚叫。交配過後,雌鳥會獨力堅負起築巢、孵化及照顧幼小的所有工作。

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
维基百科作者和编辑