Els sílfids (Silphidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels estafilinoïdeus, amb 15 gèneres i unes 200 espècies descrites.[1] La majoria de les espècies s'alimenten de carronya i alguns són coneguts com a "escarabats enterradors", pel seus curiós costum d'enterrar cadàvers de petits animals.
La seva longitud oscil·la entre 4 i 40 mm. Posseeixen el cos aplanat, de color negre, de vegades amb taques groguenques o vermelles, i el tegument és tou. Les antenes són curtes acabades en una maça.
Tant les larves com els adults viuen majoritàriament en cadàvers d'animals, encara que hi ha espècies associades a vegetals en descomposició i excrements, i unes altres són depredadores.
Els nicroforins posseeixen un complex comportament, ja que enterren petits cadàvers i modelen amb ells una bola d'aliment per a les seves futures larves; la femella diposita uns pocs ous en una galeria que excava a la rodalia i va alimentant periòdicament les seves larves amb el contingut del cadàver enterrat.
Els sílfids es subdivideixen en dues subfamílies:[2]
Els sílfids (Silphidae) són una família de coleòpters polífags de la superfamília dels estafilinoïdeus, amb 15 gèneres i unes 200 espècies descrites. La majoria de les espècies s'alimenten de carronya i alguns són coneguts com a "escarabats enterradors", pel seus curiós costum d'enterrar cadàvers de petits animals.
Mrchožroutovití (Silphidae) je čeleď brouků, obecně známých jako hrobaříci nebo mrchožrouti, obsahující asi 200 druhů. Mnoho druhů je carnivorních (masožravých), některé druhy se živí pouze zdechlinami.
Tato čeleď se dělí na dvě podčeledi Nicrophorinae a Silphinae.
Rody Phosphuga, Ablattaria a Silpha jsou převážně lovci šneků. Do ulity šneka vstříknou trávící šťávy a natrávené maso pak z ulity vysají. Nejvíce rozšířeným evropským druhem je mrchožrout černý (Phosphuga atrata). Mrchožrouti rodu Dendroxena (dříve Xylodrepa) loví housenky a jsou užiteční, zatímco mrchožrouti rodu Aclypea (dříve Blitophaga) jsou považováni za škůdce, protože se přiživují na zahradních rostlinách.
Nejznámějšími představiteli čeledi jsou hrobaříci (Nicrophorus Fabricius, 1775), kteří jsou mrchožrouty.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Silphidae na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mrchožroutovití ve Wikimedia Commons
Mrchožroutovití (Silphidae) je čeleď brouků, obecně známých jako hrobaříci nebo mrchožrouti, obsahující asi 200 druhů. Mnoho druhů je carnivorních (masožravých), některé druhy se živí pouze zdechlinami.
Tato čeleď se dělí na dvě podčeledi Nicrophorinae a Silphinae.
Rody Phosphuga, Ablattaria a Silpha jsou převážně lovci šneků. Do ulity šneka vstříknou trávící šťávy a natrávené maso pak z ulity vysají. Nejvíce rozšířeným evropským druhem je mrchožrout černý (Phosphuga atrata). Mrchožrouti rodu Dendroxena (dříve Xylodrepa) loví housenky a jsou užiteční, zatímco mrchožrouti rodu Aclypea (dříve Blitophaga) jsou považováni za škůdce, protože se přiživují na zahradních rostlinách.
Nejznámějšími představiteli čeledi jsou hrobaříci (Nicrophorus Fabricius, 1775), kteří jsou mrchožrouty.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Silphidae na anglické Wikipedii.
Die Aaskäfer (Silphidae) sind eine Familie der Käfer. Bis 2008[1] sind 183 Arten weltweit beschrieben worden, allerdings kommen nach wie vor jedes Jahr neue Arten hinzu.
Die Aaskäfer werden 7 bis 45 Millimeter, die meisten Arten allerdings zwischen 12 und 20 Millimeter lang. Die Körperform ist meist mehr oder weniger langgestreckt oval, sie ist deutlich (Silphinae) oder schwach (Nicrophorinae) abgeplattet. Die meisten Arten sind schwarz gefärbt (Ausnahme: Dendroxena), viele mit auffallender roter oder oranger Flecken- oder Bindenzeichnung. Der Körper ist meist glänzend und nur schwach punktiert sowie meist spärlich behaart.
Der Kopf wird nach vorn vorgestreckt oder sitzt etwas hängend unter dem großen Halsschild. An ihm sitzen zwei halbkugelig vorragende Komplexaugen. Die Fühler sind elfgliedrig, wobei die der Unterfamilie Nicrophorinae zehngliedrig erscheinen (zweites und drittes Antennensegment verschmolzen). Die letzten drei Fühlerglieder bilden eine abgesetzte Keule, die bei den Silphinae nicht wie der übrige Fühler glänzend, sondern auffallend matt sind. Bei der Gattung Nicrophorus ist die Keule in einzelne Blätter gegliedert.
Das Halsschild (Pronotum) ist immer groß und abgeflacht und an den Seiten gerandet; meist ist es genauso breit wie die Flügeldecken. Auffallend und sehr charakteristisch für die Familie ist auch das große Scutellum, das genauso breit wie der Kopf sein kann. Die Flügeldecken bedecken bei den meisten Silphinae den ganzen Hinterleib; bei den Gattungen Diamesus, Necrodes und allen Nicrophorinae sind sie aber verkürzt und lassen ein bis fünf Tergite des Hinterleibs frei. Die meisten Arten besitzen voll ausgebildete Hinterflügel und sind gut flugfähig, es kommen aber einzelne Arten mit verkürzten Hinterflügeln vor. Seitlich sind die Deckflügel nach unten umgeschlagen. Der an den Körperseiten sitzende Teil wird durch einen Kiel abgegrenzt; diese seitlichen Abschnitte werden Epipleuren genannt. Auf der Scheibe der Flügeldecken sitzen in der Regel drei markante Längskiele (bei Nicrophorus und Ablattaria sehr undeutlich), dafür fehlen die bei vielen Käferfamilien charakteristischen Streifen oder Punktreihen vollständig. Am Ende des äußersten Kiels sitzt eine auffallende Beule; diese ist die einzige gesicherte Autapomorphie der Familie[2]. Die kräftigen Beine tragen fünfsegmentige Tarsen. Bei den Männchen sind in der Regel die Glieder der Vordertarsen deutlich verbreitert (sie dienen zum Festhalten auf dem Weibchen bei der Kopula).
Am Hinterleib ist das erste Segment nicht erkennbar; das zweite wird von den Hinterhüften verdeckt, ist aber an der Seite sichtbar. Die Sternite drei bis acht, beim Männchen drei bis neun, sind klar erkennbar[2]. Bei der Unterfamilie Nicrophorinae sitzen auf dem fünften Tergit Längsrillen. Die Tiere können Töne erzeugen, indem sie mit den Flügeldecken darüber reiben (Stridulation).
Die Gestalt der Larven ist zwischen den beiden Unterfamilien sehr unterschiedlich[3]. Die Larven sind langgestreckt und 12 bis 40 Millimeter lang. Bei den Nicrophorinae sind sie walzenförmig und parallelseitig, nur schwach sklerotisiert und überwiegend weißlich. Bei den Silphinae sind sie meist stark abgeplattet, nach hinten verschmälert und auf der Oberseite deutlich sklerotisiert und in der Regel ausgedehnt schwarz gefärbt, oft mit heller Zeichnung. Diese Larvenform wird als „asselförmig“ umschrieben. Der Kopf ist vorgestreckt (prognath), er trägt bei den Silphinae sechs, bei den Nicrophorinae nur ein Larvenauge (Stemma oder Ocellus). Die dreigliedrigen Antennen sind meist recht lang. Die Mandibeln sind groß und ein- oder mehrspitzig ohne Kauflächen. Am Thorax sitzen drei lange, fünfgliedrige Beinpaare. Der Hinterleib besteht aus zehn Segmenten, am Ende sitzen zwei kurze, zweigliedrige Fortsätze, die als Urogomphi bezeichnet werden.
Die Aaskäfer besitzen drei Larvenstadien. Die Lebensweise der Larven ist dabei deutlich verschieden. Die Larven der Silphinae sind freilebend und ernähren sich selbständig. Diejenigen der Nicrophorinae sitzen in einem von den Elterntieren gebauten und verproviantiertem Nest, sie werden meist von der Mutter gefüttert (Brutfürsorge, vgl. u.). Aufgrund der meist sehr energiereichen Nahrung (überwiegend Aas, vgl. u.) ist das Jugendwachstum sehr rasch. Bei den untersuchten Arten lag die Dauer der Embryonalentwicklung bei ca. 5 bis 6 Tagen. Die drei Larvenstadien werden in ca. 20 bis 30 Tagen durchlaufen. Hinzu kommen noch acht bis zehn Tage Puppenruhe. Bei vielen Arten gräbt allerdings das umwandlungsbereite letzte Larvenstadium (dann „Präpuppe“ genannt) eine Erdhöhle und überwintert darin.
Die Familie ist vor allem in den gemäßigten (temperaten) nördlichen Breiten verbreitet, sowohl in Eurasien (Paläarktis) als auch in Nordamerika (Nearktis). In den Tropen sind sie selten, sie kommen mit einigen Arten in Gebirgsregionen vor, sind aber im Tiefland beinahe abwesend (hier werden sie von Vertretern der Familie Scarabaeidae mit sehr ähnlicher Lebensweise abgelöst[4]). In Australien leben drei Arten[5], in Südafrika ebenfalls. Drei Arten der endemischen Gattung Heterotemna kommen ausschließlich auf den Kanarischen Inseln vor. Aaskäfer fehlen auffallenderweise fast vollständig in trockenen Lebensräumen wie z. B. Wüsten[1]. Sie sind artenreich vor allem in Wäldern und in Grasländern, einschließlich Kulturland, zu finden.
Die meisten Arten der Familie sind sowohl als Käfer (Imago) wie auch als Larve primär Aasfresser. Neben den Leichen, meist von Wirbeltieren, selbst, fressen die meisten Arten andere an Aas lebende Tiere, insbesondere Fliegenmaden, mit, sind also teilweise räuberisch. Eine Reihe von Arten, insbesondere in der Unterfamilie Silphinae, sind sekundär von Aas auf andere Nahrungsquellen übergegangen. Die meisten Arten der Unterfamilie Nicrophorinae sind spezialisiert auf die Leichen kleiner Wirbeltiere wie Mäuse oder Singvögel. Einzigartig ist die nordamerikanische Art Nicrophorus pustulatus, die (neben einer weit bestehenden Nutzung von Aas) in Nester von Schlangen eindringt und die Schlangeneier als Nahrungsquelle für die Larven nutzt[6]. Eine Reihe von Arten der Unterfamilie Silphinae sind Räuber ohne jede Beziehung zu Aas. Bemerkenswerterweise sind die meisten räuberischen Arten nicht flugfähig, während die meisten an Aas gebundenen Arten gut fliegen können[7]. Dies wird durch die Besonderheiten der Ressource Aas erklärt: Es handelt sich um eine sehr hochwertige Nahrung, die aber im Lebensraum selten und unvorhersagbar verteilt ist und die sehr starker Konkurrenz, von anderen Käfern derselben und anderer Arten, von anderen Insekten wie z. B. Fliegen und von Wirbeltieren, unterliegt. Deshalb haben aasnutzende Arten einen sehr großen Vorteil, wenn sie sehr schnell, möglichst als erste, ein Nahrungsobjekt erreichen.
Eine Reihe von Arten sind in der Ernährung unspezialisiert, sie können neben Aas auch andere nährstoffreiche organische Substanz, sowohl pflanzlicher wie tierischer Herkunft, nutzen, dies gilt für viele Silpha-Arten. Oiceoptoma thoracicum hat sich Fruchtkörper von Pilzen als zusätzliche Nahrungsquelle erschlossen[8], insbesondere Stinkmorcheln[2]. Der Vierpunktige Aaskäfer (Dendroxena quadrimaculata) frisst lebende Beute, unter anderem Schmetterlingsraupen.[9] Phosphuga atrata ist ein spezialisierter Jäger von Gehäuseschnecken[10]. Die Arten der Gattung Aclypea sind phytophag (Pflanzenfresser), Aclypea opaca ist als landwirtschaftlicher Schädling an Rüben bekannt geworden.
Besonders bekannt wegen ihres außerordentlich interessanten Brutpflegeverhaltens sind die Totengräber (Nicrophorus spec.). Nicrophorus, die ein totes kleines Wirbeltier, z. B. eine Maus, entdeckt haben, versuchen dieses, für sich zu monopolisieren. Dazu kämpfen sie gegen andere Nicrophorus am selben Kadaver, sowohl ihrer eigenen wie auch anderer Arten. In der Regel gewinnen dabei die Individuen mit der größten Körpergröße. Zum Schluss bleibt ein Pärchen besonders großer Käfer übrig. Diese zerkauen den Kadaver, entfernen Haare oder Federn und bearbeiten ihn solange, bis er zu einer formlosen Kugel geworden ist, dabei werden auch Drüsensekrete eingearbeitet. Parallel dazu scharren sie Erdreich unter der Leiche zur Seite und vergraben das Tier so nach und nach im Erdreich, wo sie eine Brutkammer mit stabilen Wänden konstruieren. Diese Tätigkeiten geschehen in größtmöglicher Geschwindigkeit, um möglichen später eintreffenden Konkurrenten zuvorzukommen. Ist eine Tierleiche schon stark mit Fliegenmaden befallen, wird sie in der Regel nicht mehr von Nicrophorus genutzt. Es gibt Hinweise darauf, dass den Käfern als „Passagiere“ mitgebrachte (phoretische) Milbenarten[11] helfen, die sich bevorzugt von Fliegeneiern ernähren (Mutualismus).[1] Erst in der fertigen Brutkammer kommt es schließlich zur Paarung. Anschließend legt das Weibchen ein meist kleines Eigelege ins Erdreich ab. Die ausschlüpfenden Larven wandern zu der Nahrungskugel. Hier versammeln sie sich in einer von den Elterntieren angelegten kleinen Grube, meist auf der Oberseite. Die Elterntiere, aber insbesondere das Weibchen, pflegen die Jungtiere und füttern sie mit heraufgewürgtem, vorverdauten Nahrungsbrei. Auch die Nahrungskugel wird gepflegt und mit Sekret behandelt, was wichtig ist, um das Aufkommen von schädlichen Pilzen zu verhindern. Der Vater verlässt in diesem Stadium meist das Nest, manchmal von der Mutter vertrieben. Offensichtlich profitieren die Jungtiere nicht sonderlich von seiner Anwesenheit.[12] Sein Zurückbleiben dient vor allem dazu, anderen Männchen den Zutritt zu verwehren, die ggf. die Junglarven töten würden und mit dem Weibchen eine neue Brut eigenen Nachwuchses großziehen würden. Die ausgewachsenen Larven fressen schließlich ohne Hilfe der Mutter weiter, in der Regel, bis die Nahrungskugel komplett aufgebraucht ist. Da ihre Körpergröße variabel und abhängig von der Ernährung ist, und große Tiere einen starken Konkurrenzvorteil besitzen (vgl. o.), profitieren sie besonders von Größenwachstum, auch auf Kosten der Entwicklungsgeschwindigkeit. Meist dauern die drei Larvenstadien einige Wochen an. Im Anschluss graben die verpuppungsbereiten Altlarven sich eine Erdhöhle, in der sie, abhängig von der Jahreszeit, entweder überwintern oder sich sofort verpuppen.
Die Käfer sind in der Lage, ihren jeweiligen Partner von Eindringlingen derselben Art in die Brutkammer, die das Nest übernehmen oder zumindest als Brutparasiten ohne eigenen Beitrag davon profitieren wollen, zu erkennen. Dabei erkennen sie weniger den Partner selbst als vielmehr den Fortpflanzungsstatus, indem sich ein Käfer gerade befindet. Als Marker dienen die Kohlenwasserstoff-Muster in der wachsartigen Außenschicht des Exoskeletts, der Epicuticula.[13][14] Sind fremde Larven einmal in der Nistkammer vorhanden, können die Käfer sie nicht von ihrem eigenen Nachwuchs unterscheiden. Es kommt deshalb verbreitet zu Brutparasitismus. Ist ein Aas zu groß, als dass es einem Paar gelingen könnte, alle Konkurrenten zu vertreiben, etabliert sich häufig ein weiteres Paar an der Nahrungskugel. Diese legen Eier ab, beteiligen sich aber nicht an der Brutpflege. Eine ostasiatische Art, Ptomascopus morio, ist sogar obligater Brutparasit bei Nicrophorus-Arten und legt gar keine eigenen Brutnester mehr an.[15]
Obwohl im Prinzip alle Nicrophorus-Arten einen vergleichbaren Lebensstil haben, kommen in einem bestimmten Habitat in der Regel mehrere, oft drei bis fünf, verschiedene Arten nebeneinander vor. Die Konkurrenz zwischen gemeinsam vorkommenden Arten ist sehr intensiv und führt häufig zum Konkurrenzausschluss unterlegener Arten.[16] Sie können dann miteinander koexistieren, wenn sie jeweils Besonderheiten in Lebenszyklus und Lebensweise aufweisen,[17] sie also ökologisch gegeneinander eingenischt sind. Die Arten unterscheiden sich z. B. in der Jahreszeit ihres Auftretens, in der Hauptaktivitätsperiode im Tagesgang, in der Größe der bevorzugt aufgesuchten Tierleichen. Lebensräume mit harten, trockenen Böden können nur von großen Arten genutzt werden, weil kleine Käfer hier nicht genügend Kraft zum Graben der Bruthöhle besitzen.
Aaskäfer gehören in der Sukzession an Wirbeltierleichen in der Regel zur zweiten Besiedlungswelle nach den Schmeißfliegen und Fleischfliegen. Obwohl sie in der forensischen Entomologie zur Bestimmung des Zeitpunkts und der Todesumstände von menschlichen Leichen nutzbar wären, werden sie heute in der Regel nicht dafür herangezogen[18]. Grund dafür ist in erster Linie, dass sie seltener in Häusern und Wohnungen auftreten als Fliegen. Außerdem sind sie bisher in dieser Hinsicht noch wenig erforscht.
Die Zugehörigkeit der Aaskäfer zu den Staphylinoidea ist durch zahlreiche Merkmale gut abgesichert. Ihre Position ist aber noch nicht mit letzter Sicherheit geklärt. In den meisten Untersuchungen wurden sie als Schwestergruppe der Staphylinidae (im weiteren Sinne, unter Einschluss der früheren Familien Scydmaenidae und Scaphidiidae) aufgefasst, einige Untersuchungen lassen aber auch eine Position innerhalb der Kurzflügelkäfer (die danach paraphyletisch wären) denkbar erscheinen[2]. Neuere Untersuchungen (z. B.[19]) unterstützen eher die Hypothese eines Schwestergruppenverhältnisses. Die Silphidae werden in die beiden gut charakterisierbaren Unterfamilien Silphinae und Nicrophorinae (in älterer Literatur oft noch als Necrophorinae) geteilt, die durch zahlreiche Autapomorphien besser gesichert sind als die Familie selbst. Früher wurden die Agyrtinae als dritte Unterfamilie aufgefasst, die inzwischen als eigenständige Familie Agyrtidae gelten. Die Position der Agyrtidae ist nicht geklärt, sie sind wahrscheinlich keine Schwestergruppe der Silphidae. Während die Unterfamilie Silphinae mindestens zwölf Gattungen umfasst, wird ein Großteil der Nicrophorinae zur Gattung Nicrophorus gerechnet. Es sind lediglich zwei weitere, artenarme Gattungen bekannt (Eonecrophorus und Ptomascopus mit zusammen drei Arten), die beide in Ostasien leben.
In Europa sind beide Unterfamilien mit insgesamt zehn Gattungen und 47 Arten bekannt[20], in Mitteleuropa kommen 30 Arten vor, auf den Britischen Inseln sind es 21.
Gattung Totengräber (Nicrophorus)
Wikisource: Aaskäfer – Artikel der 4. Auflage von Meyers Konversations-LexikonDie Aaskäfer (Silphidae) sind eine Familie der Käfer. Bis 2008 sind 183 Arten weltweit beschrieben worden, allerdings kommen nach wie vor jedes Jahr neue Arten hinzu.
Өлүкчүлдөр (лат. Silphidae) — коңуздардын бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр кирет: кызыл төш өлүкчүл (лат. Aclypaea rubrosterna), төрт чекиттүү өлүкчүл (Xylodrepa quadripunctata).
Өлүкчүлдөр (лат. Silphidae) — коңуздардын бир тукуму, буларга төмөнкү түрлөр кирет: кызыл төш өлүкчүл (лат. Aclypaea rubrosterna), төрт чекиттүү өлүкчүл (Xylodrepa quadripunctata).
Silphidae is a family of beetles that are known commonly as large carrion beetles, carrion beetles or burying beetles. There are two subfamilies: Silphinae and Nicrophorinae. Nicrophorines are sometimes known as sexton beetles. The number of species is relatively small at around two hundred. They are more diverse in the temperate region although a few tropical endemics are known. Both subfamilies feed on decaying organic matter such as dead animals. The subfamilies differ in which uses parental care and which types of carcasses they prefer. Silphidae are considered to be of importance to forensic entomologists because when they are found on a decaying body they are used to help estimate a post-mortem interval.
The family Silphidae belongs to the order Coleoptera. They are commonly referred to as carrion beetles or burying beetles and are usually associated with carrion, fungi, and dung. In the past, members of the family Agyrtidae were included. This family has two subfamilies, Silphinae and Nicrophorinae. The antenna is made up of 11 segments and is capitate (ending in an abruptly capped club) in the Nicrophorinae and has a more gradual club shape in the Silphinae. The subfamilies also differ in behavior. Members of the subfamily Silphinae show little to no care for their young and breed on large carrion. Nicrophorinae breed on small animal carrion and will bury themselves and their food to rear their offspring in a bi-parental manner.[2] There are approximately 183 species in this family, which are found worldwide although they are commoner in temperate regions. Nicrophorus americanus, known as the American burying beetle, is an endangered species.[3]
The oldest fossils of silphids are known from the Middle Jurassic (~ 163 million years ago) Daohugou Bed in Northern China.[4][5] Many Silphidae are flightless although they have wings. This loss is thought to be a result due to the changes in habitat over time. Researchers have found that most flight-capable species in this group feed on vertebrate carcasses, whereas flightless species will feed on soil invertebrates. They also found that egg production increased with flight loss because of a more limited food supply.[6]
The word "silphid" or "sylph", first seen in the sixteenth century in Paracelsus' works, refers to any race of spirits inhabiting the air and is described as mortal, but lacking soul. The word is also related to the Latin word silva meaning "forests" or "of the woods".[7]
Silphidae beetles are ubiquitous and are most abundant in the temperate zone. The diversity is also greater in the temperate zone and they are quite rare in the tropics although there are species endemic to the region. It is thought that ants, flies and other carrion feeders outcompete them in these regions.[8] They vary in size from 7 to 45 mm.[9]
There are about 46 different species of Silphidae in North America which include Heterosilpha ramosa, Necrodes surinamensis, Necrophila americana, Nicrophorus americanus, Nicrophorus carolinus, Nicrophorus investigator, Nicrophorus marginatus, Nicrophorus orbicollis, Nicrophorus tomentosus, Oiceoptoma inaequale, Oiceoptoma noveboracense, Oiceoptoma rugulosum, Thanatophilus lapponicus.[10][11] A species found in Great Britain is Oiceoptoma thoracicum.
Silphidae undergo holometabolous development. The development in the subfamily Silphinae proceeds at a slower rate than in Nicrophorinae. The Silphinae life cycle takes approximately twenty six to fifty eight days to go from an egg to adult. The breakdown of this process is essential to forensic entomologists. The cycle takes two to seven days after the egg is laid to hatch. The larvae will develop through three instars on the carrion lasting for ten to thirty days. After that time period is up the third instar larvae will venture away from the detritus to pupate. Pupation takes fourteen to twenty one days and is the major part of metamorphosis where a grandiose change occurs. During this stage the wings become fully developed and sexual maturity is reached, sometimes called the imago or adult stage where the cycle is then repeated. The Nicrophorinae cycle is generally quicker. Oviposition is done near the carcass and takes twelve to forty eight hours for the eggs to hatch into larvae. The amount of food and parental care exhibited help determine the length of the larval stage. Pupation in this subfamily lasts six to eight days and is completed in the soil. The adult Nicrophorinae will emerge from the soil and venture to find food and a mate.[10]
_pair.jpg)
Nicrophorinae are well known for the habit of locating a carcass and burying it by unearthing the soil underneath it. The burying behavior has seemingly evolved to prevent competition from other insects such as fly maggots. It has been observed that the cooperation of the two parent beetles leads to breeding success. More likely than not a breeding pair will work together, but in cases where there is large carrion males try to boost their reproduction by emitting pheromones. In this way, he will father more offspring, but the reproductive success of the primary female steadily declines. Sometimes, where there is a large carcass the likelihood of intense competition from flies leads to communal breeding. There appears to be a truce between females who would normally compete for the males, and in these cases cooperative behavior extends to females caring for each other's offspring. At the height of breeding season pairs of beetles may compete for the carrion. The losing pair will be ejected from the carrion and if any eggs have been laid they are killed so the new female can lay her own.[12]
Silphid adults feed in a saprophagous manner: they colonize the carrion during all four stages of decomposition, which are fresh, bloated, decay, and dry. The main areas of decomposition for adults are during both the bloated and decaying stages. Silphid larvae mainly inhabit during the decaying and dry stages of the carrion. The primary food source for the subfamily Silphinae is the maggot mass present on the detritus. Nicrophorinae will colonize the body earlier in decomposition in order to avoid competition with maggots. If there is a sufficiently large maggot mass they will not colonize the carcass. The parental care exhibited by this subfamily is that the adult beetles regurgitate food into the mouths of the young larvae until they are mature. Silphinae colonize later in the decaying process and the adults eat the maggot mass, sometimes leaving little maggot evidence left to estimate a post-mortem interval. In the case of the sexton or burying beetles, Nicrophorinae, the adults will bury small animal carcasses and lay their eggs on it. In some species, a slight depression is made on the detritus for maturing larvae that the adult beetles feed and protect. In both subfamilies the larvae are observed to eat the decaying organic material while the adults mainly consume the maggots. Flies are the major competitor of silphids for detritus. If a carcass is infested with maggots, many of the Nicrophorinae will abandon the carcass while members of Silphinae will feed on the maggots.[10]
Beetles have many different weapons available to protect them against predator attacks. The members of Silphidae have many different modifications that allow them to thrive in different ecological niches including colour warnings (from aposematism to Batesian mimicry), chemical defenses and parental care. Silphines are usually dark in color consisting of gold, black and brown. This dark coloring allows them to blend into their environment. Many nicrophorines have bright orange coloring on their elytra, which may serve as a warning to other predators.[13] Some species secrete a chemical from a rectal gland that consists of aliphatic acids and terpene alcohols. The secretion has a strong, foul odor and may be topically irritating to cockroaches and flies. The species Necrodes surinamensis ejects this secretion as a spray and can rotate the end of its abdomen to spray in all directions.[14]
Walking is the primary form of locomotion for Silphidae beetles. They are able to travel great distances to find carcasses to breed and feed on. Beetles also have two sets of wings, the elytra and the hind wings. The hind wings are membranous and are modified for flying or swimming. There are some Silphidae who are able to fly, but others have lost this ability throughout evolution. When an animal dies, hydrogen sulfide and some cyclic compounds are released. Silphidae use their sense of smell to locate carcasses from a long distance by chemoreceptors on their antennae, which are adapted to detect these chemicals.[15] At a short distance, the end organs of the palpi detect the odors.[13] Silphid beetles are usually more active at night, nocturnal, which may help reduce competition.
Competition from other organisms for the carrion puts the Silphids at both an advantage and a disadvantage. The advantage is that fly competitors lay eggs that result in maggots and supply food for Silphids. The disadvantage for the Nicrophorinae is that if the carcass is already “blown”, referring to Shakespearean time as being infected with fly maggots, they will not colonize. Nicrophorinae have adapted to these situations and will bury the carcass to remove it from other competitors.[16] With this technique, a steady food source is available for the larvae and procreation chances increase.
Silphidae compete for brooding areas. If an invader male overpowers the original male, it will mate with the original female and create a new brood.[17] If an invader female overpowers the original female, it will also create a new brood with the primary male.
Silphids are usually not considered a nuisance to humans. They help the environment by laying their eggs on carcasses and the larvae break down the detritus, which prevents accumulation of deceased organisms.
Carcasses are kept out of sight and foul odors are prevented when Nicrophorinae bury it under the ground. This will also reduce the surface area for flies to lay their eggs and decrease fly population.
Some Silphidae occupy human-inhabited areas and become pests to farmers by using crops as a second source of nutrients. Aclypea opaca in Europe feed on beets. Necrophila americana feed on pumpkin, spinach, and sugar beet.
Members from the family Silphidae are known to have mutualistic relationships with other organisms. Nicrophorinae have a mutual relationship with phoretic mites. Mites from the genus Poecilochirus produce deutonymphs that crawl on Nicrophorinae and are transported to carrion. Once they arrive at the carrion, deutonymphs leave the adult Nicrophorinae and proceed to feed on nearby fly eggs and immature larvae. Mites help Nicrophorinae reduce the number of competitors on carrion. With less competition, both species are able to reproduce successfully underground.[18]
Silphidae are known for being hosts to juvenile nematodes. Nicrophorus vespilloides are closely associated with the nematode parasite. The parasites can be easily transmitted to other hosts during copulation.
Silphidae are one of several families of forensic importance in the order Coleoptera. They are a very important tool in determining a post-mortem interval by collecting Silphid progeny from the carcass, and determining the developmental rate. Based on the number of instars and the larval development stage, a time of death can be estimated. This is very useful in medicocriminal entomology, the emphasis on utilizing arthropods as evidence to aid in solving crimes.[10] Many of the methods in determining stages of development are subjective. However, recent studies have found a more precise way of determining the stage of development of Silphid larvae by measuring the maximum cranial width and other heavily sclerotized areas of the larvae instead of measuring just the length, which is subject to change with each larva, particularly in O. inaequale and N. surinamensis, which are more robust and have greater variations of length. The most accurate instar identification is possible by using distinct morphological features that are instar specific and cannot be affected by the size of the specimen. Although this is possible only for few species with described larvae of all instars, such as Thanatophilus rugosus.[19]
Silphidae are being studied to find more exact estimations of post-mortem intervals and possible manners of death.[20] Also, in the future, entomologists will explore the social behavior of the beetles to a greater degree. Members of family Silphidae are typically the first of the coleopterans to come in contact with carrion. Silphidae larvae are opportunistic predators that will feed on dipteran eggs, larvae, and on the carcass itself.[20] This presents a problem in the determination of post-mortem interval because Silphidae are known to eradicate other species from carrion. By eliminating the first colonizing species Silphidae can give an incorrect post-mortem interval.
Unlike most of the insects used as forensic markers, it is possible to assess if Silphidae adults have colonized a corpse and left it later. For this purpose, some Parasitidae mites (for example, Poecilochirus species) are used due to their phoront-host specificity. If a corpse is invaded by Poecilochirus specimens and no Silphidae were sampled by forensic entomologists, it is reasonable to suspect that some Silphidae carrying Poecilochirus phoretic instars arrived previously to the corpse and abandoned it some time later, leaving Poecilochirus mites in the process.[21]
Silphidae is a family of beetles that are known commonly as large carrion beetles, carrion beetles or burying beetles. There are two subfamilies: Silphinae and Nicrophorinae. Nicrophorines are sometimes known as sexton beetles. The number of species is relatively small at around two hundred. They are more diverse in the temperate region although a few tropical endemics are known. Both subfamilies feed on decaying organic matter such as dead animals. The subfamilies differ in which uses parental care and which types of carcasses they prefer. Silphidae are considered to be of importance to forensic entomologists because when they are found on a decaying body they are used to help estimate a post-mortem interval.
Los sílfidos (Silphidae) son una familia de coleópteros polífagos con más de 300 especies descritas.[2] Su tamaño oscila entre 4 y 40 mm. La mayoría de las especies se alimentan de carroña y son conocidos como "escarabajos enterradores".
Poseen el cuerpo aplanado, de color negro, a veces con manchas amarillentas o rojas, y el tegumento es blando. Antenas cortas terminadas en una maza.
Tanto las larvas como los adultos viven mayoritariamente en cadáveres de animales, aunque hay especies asociadas a vegetales en descomposición y excrementos, y otras son depredadoras.
Los miembros de la subfamilia silfinos muestran poca o ninguna atención a sus crías y se reproducen en carroña de animales grandes. Los nicroforinos poseen un complejo comportamiento, ya que entierran pequeños cadáveres y moldean con ellos una bola de alimento para sus futuras larvas; la hembra deposita unos pocos huevos en una galería que excava en las cercanías y va alimentando periódicamente sus larvas con el contenido del cadáver enterrado.
Los sílfidos (Silphidae) son una familia de coleópteros polífagos con más de 300 especies descritas. Su tamaño oscila entre 4 y 40 mm. La mayoría de las especies se alimentan de carroña y son conocidos como "escarabajos enterradores".
Raisamardiklased (Silphidae) on putukate sugukond mardikaliste seltsist.
Raatokuoriaiset (Silphidae) ovat haiskiaismaisten yläheimoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Sen entinen nimi oli haiskiaiset. Heimoon kuuluu turkkiloiden (Nicrophorus) suku, johon kuuluvia lajeja ovat esimerkiksi mustaturkkilo (Nicrophorus humator), tutkijaturkkilo (Nicrophorus investigator), pikkuturkkilo (Nicrophorus vespilloides) ja karvaturkkilo (Nicrophorus vespillo).
Raatokuoriaiset ovat kooltaan isoja. Ne ovat väriltään tummia. Turkkiloilla on selässään punaisia tai keltaisia juovia tai täpliä.
Raatokuoriaiset syövät yleensä mätäneviä eläinjätteitä. Niillä on erittäin hyvä hajuaisti ja ne löytävät tuntosarviensa avulla haaskan jopa usean kilometrin päästä. Raatokuoriaiset ovat myös hyviä lentäjiä ja voivat saapua ravinnon ääreen melko kaukaakin. Osa lajeista syö kasveja[2].[3]
Raatokuoriaiset (Silphidae) ovat haiskiaismaisten yläheimoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Sen entinen nimi oli haiskiaiset. Heimoon kuuluu turkkiloiden (Nicrophorus) suku, johon kuuluvia lajeja ovat esimerkiksi mustaturkkilo (Nicrophorus humator), tutkijaturkkilo (Nicrophorus investigator), pikkuturkkilo (Nicrophorus vespilloides) ja karvaturkkilo (Nicrophorus vespillo).
Les Silphidae forment une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères et de la super-famille des Staphylinoidea. Il s'agit d'une petite famille qui ne comprend pas plus de 200 espèces. On y retrouve deux sous-familles : les Silphinae et les Nicrophorinae.
Ces insectes sont généralement retrouvés dans les régions tempérées. Quelques espèces sont mentionnées dans les climats plus tropicaux. Les Silphidae se nourrissent de matières organiques en décomposition, comme les cadavres d'animaux. À cause de leur mode de vie nécrophage, ils sont d'une grande importance dans la médecine légale. Leur présence dans un corps en décomposition permet d'estimer l'intervalle de temps post-mortem (IPM). Certaines espèces sont connues pour avoir des comportements parentaux. Leur taille varie de 7-45 mm.
Cette famille a été décrite par l'entomologiste français Pierre André Latreille en 1806.
Le mot «Silphide» serait apparu au XVIe siècle dans les œuvres de Paracelse et se réfère à une race d'esprits immortels et sans âme qui habitent l'air. Le mot est également lié au latin «sylva» qui signifie «jeune fille mince et gracieuse». En grec, il signifie «nymphe de lumière, mouvement aérés»[2].
On retrouve les silphidae pratiquement partout à travers le monde et ils sont surtout abondants dans les zones tempérées. Ils y sont également plus diversifiés. Ils sont assez rares dans les zones tropicales mais on retrouve des espèces endémiques de ce type de région. À ces endroits, la présence des fourmis, des mouches et d'autres charognards comblent leur niche écologique et pourraient expliquer leur absence dans ces régions.
Les adultes Silphidae sont nécrophages, nécrophiles ou prédateurs. On les retrouve dans les quatre stades de décomposition d'un corps mort : frais, ballonné, putréfié et sec. Les adultes semblent préférer lorsque le cadavre est ballonné ou encore en état de putréfaction. C'est d'ailleurs pendant ces étapes de décomposition qu'ils pondront leurs œufs à l'intérieur du corps. Les larves se développent au cours du processus[3].
Chez la sous-famille des Silphinae, les adultes et les larves se nourrissent d'asticots. Ils colonisent donc lorsque les larves de mouche sont en très grand nombre, soit durant la putréfaction. Les larves de Silphinae peuvent également se nourrir de la chair en décomposition. Certains sont également prédateurs, comme le Petit Silphe noir (Phosphuga atrata), qui se nourrit principalement d'escargots[4].
Les adultes de la sous-famille des Nicrophorinae vont coloniser le corps plus tôt, afin d'éviter la concurrence avec les larves de mouches. Si le nombre d'asticot est trop important, ils délaisseront le corps. Chez certaines espèces de nécrophores, le mâle et la femelle enterrent la carcasse d'un petit animal et la femelle pond ses œufs dessus. Ainsi caché sous terre, il n'y a plus de compétition avec les asticots et les autres insectes décomposeurs. Chez d'autres espèces, les adultes creusent une légère dépression sous le corps où ils se placeront pour protéger et nourrir leurs larves. Les Nicrophorinae sont connues pour prendre soin de leur progéniture. Les adultes régurgitent de la nourriture dans la bouche des larves jusqu'à ce qu'elles deviennent adultes.
Avec le temps, les membres de cette famille ont développé de nombreuses adaptations qui leur permettent de prospérer dans plusieurs niches écologiques. La plupart des silphides ont une coloration terne constituée de dorée, de noir ou de brun. Une robe qui facilite le camouflage dans leur environnement. D'autres, comme le genre Nicrophorus, ont des couleurs d'avertissement (aposématisme et mimétisme batésien). On retrouve également l'espèce, Oiceoptoma inaequale, qui mime d'être plus imposant. Cet insecte tient ses élytres au-dessus de son abdomen lorsqu'il vole. Lorsqu'elles sont exposées à la lumière, l'envers devient bleu métallique. Un effet visuel qui lui donne l'apparence d'être plus large[5]. Beaucoup de Silphidae sécrètent par leur glande rectale, une substance chimique composée d'acides aliphatiques et d'alcools terpéniques. Cette sécrétion a une forte odeur et pourrait être irritante pour certains prédateurs. L'espèce Necrodes surinamensis est capable de pulvériser cette sécrétion dans toutes les directions possibles grâce à la contorsion de son abdomen[6].
Les silphidae se déplacent surtout en marchant. Ils sont capables de parcourir de grandes distances pour trouver une carcasse. La plupart des espèces sont aptes à voler mais certaines ont perdu cette capacité. Lors de la décomposition, l'hydrogène sulfuré et des différents gaz libérés tracent un chemin olfactif. Ces molécules sont interceptées par des chémorécepteurs positionnés sur les antennes de l'insecte. Les silphidae sont donc capables de sentir une carcasse à une très grande distance[7]. À une courte distance, le bout des palpes détectent les odeurs[5]. Ces insectes sont surtout actifs la nuit.
La concurrence avec les autres organismes charognards peut avantager ou désavantager ceux-ci. L'avantage est que les larves de mouches deviennent une nourriture d'approvisionnement pour les Silphidae. Le désavantage, c'est que si elles sont trop nombreuses, les nécrophores ne voudront pas coloniser le cadavre. C'est probablement pour cette raison que ce groupe s'est adapté à enterrer la carcasse de petits animaux. Une technique qui permet aux larves d'avoir accès à la nourriture[8].
Les Silphidae forment une famille d'insectes de l'ordre des coléoptères et de la super-famille des Staphylinoidea. Il s'agit d'une petite famille qui ne comprend pas plus de 200 espèces. On y retrouve deux sous-familles : les Silphinae et les Nicrophorinae.
Ces insectes sont généralement retrouvés dans les régions tempérées. Quelques espèces sont mentionnées dans les climats plus tropicaux. Les Silphidae se nourrissent de matières organiques en décomposition, comme les cadavres d'animaux. À cause de leur mode de vie nécrophage, ils sont d'une grande importance dans la médecine légale. Leur présence dans un corps en décomposition permet d'estimer l'intervalle de temps post-mortem (IPM). Certaines espèces sont connues pour avoir des comportements parentaux. Leur taille varie de 7-45 mm.
Os sílfidos (Silphidae) son unha familia de escaravellos, xeralmente chamados moitos deles escaravellos enterradores polos seus hábitos necrófagos e preeiros. Comprende dúas subfamilias: Silphinae e Nicrophorinae. O seu número de especies é relativamente pequeno, de só unhas duascentas. Son moi diversos na rexión temperada, aínda que tamén se coñecen algúns endémicos das rexións tropicais. Ambas as subfamilias aliméntanse esencialmente de materia orgánica en descomposición, como animais mortos. As subfamilias difiren en prestar ou non coidados paternais e no tipo de carcasas que prefiren. Os sílfidos son considerados de importancia forense porque cando se encontran nun corpo en descomposición poden usarse para estimar un intervalo post mortem.
As palabras "sylphes" ou "sylphide", utilizounas por primeira vez Paracelso, referíndose a calquera raza de espíritos que habitaban no aire e descríbense como mortais, pero carentes de alma. A palabra está relacionada co latín sylva, que significa 'moza xeitosa e esvelta' e coa palabra grega nymphé, que significa 'desposada' (entre outras cousas).[1]
A familia Silphidae pertence á orde dos Coleoptera. Atópanse xeralmente asociados con prea, fungos e feces. No pasado, os membros da familia Agyrtidae estaban tamén incluídos entre os Silphidae. Silphidae ten dúas subfamilias: Silphinae e Nicrophorinae. Nos Nicophorinae as súas antenas constan de 11 segmentos e son capitadas (acaban nunha maza coa cabeza da maza moi marcada), mentres que teñen unha forma de maza máis gradual nos Silphinae. As subfamilias tamén difiren en comportamento. Os membros da subfamilia Silphinae prestan pouco ou ningún coidado ás crías e aliméntanse de prea de gran tamaño. Os Nicrophorinae aliméntanse de prea de pequenos animais e entérranse eles mesmos xunto coa súa comida para criar a súa descendencia entre os dous proxenitores.[2] Hai aproximadamente 183 especies nesta familia, que se encontran en todo o mundo, aínda que son máis comúns nas rexións temperadas. Algunhas especies están en perigo}, como Nicrophorus americanus de Norteamérica.[3]
Os fósiles máis antigos de escaravellos datan de hai 265 millóns de anos do Permiano, pero o fósil máis antigo de sílfido é Nicrophorus humator que data de só hai 10 500 anos e foi descrito en 1962 por Pearson.[4] Moitos sílfidos non poden voar, aínda que posúen ás. Esta perda da capacidade voadora pénsase que é o resultado de cambios no hábitat que ocorreron co tempo. Os investigadores encontraron que a maioría das especies con capacidade de voar neste grupo aliméntanse de carcasas de vertebrados, mentres que as especies non voadoras se alimentan de invertebrados do solo. Tamén se atopou que a produción de ovos se incrementa cando se perde a capacidade de voar debido á menor dispoñibilidade de comida.[5]
Os sílfidos son máis abundantes nos climas temperados. A diversidade é tamén maior na zona temperada e son bastante raros nos trópicos, aínda que tamén hai algunhas especies endémicas desa rexión. Pénsase que as formigas, moscas e outros comedores de prea compiten favorablemente con eles nesas rexións.[6] Varían en lonxitude de 7 a 45 mm.[7]
En Europa occidental hai 28 especies de sílfidos.[7] En Norteamérica hai 46 especies.[8][9]
Entre as formas tropicais están Diamesus de Asia e Australia, Ptomophila de Australia e Nicrophorus mexico de América Central. Os Nicrophorinae teñen unha distibución máis restrinxida que os Silphinae.
Os sílfidos teñen un desenvolvemento holometábolo. O desenvolvemento na subfamilia Silphinae é máis lento que nos Nicrophorinae. O ciclo vital dos Silphinae dura aproximadamente de 26 a 58 días desde ovo a adulto. A análise deste proceso é esencial para os entomólogos forenses. O ciclo dura de dous a sete días desde que se pon o ovo ata que eclosiona. As larvas pasan por tres estadios sobe a prea na que permanecen de dez a trinta días. Pasado ese período chegan ao terceiro estadio larvario e aventúranse a abandonar os detritos para pupar. A pupación dura de 14 a 20 días e constitúe a principal parte da súa metamorfose, na que ocorren enormes cambios. Durante esta fase as ás desenvólvense completamente e chegan á madurez sexual, no que se chama imago ou estadio adulto, que recomeza o ciclo outra vez.
Nos Nicrophorinae o ciclo é máis rápido, a oviposición faise preto da carcasa e cómpren de 12 a 14 horas para que o ovo eclosione e emerxa a larva. A cantidade de comida e coidados parentais axuda a determinar a duración da fase larvaria. A pupación nesta subfamiia dura de seis a oito días e complétase no solo. Os Nicrophorinae adultos emerxen do solo e saen a procurar comida e parella.[8]
Os Nicrophorinae teñen o hábito de localizar carcasas e enterralas ao escavar o solo que teñen debaixo. Este comportamento enterrador parece que evolucionou para evitar a competición con outros insectos como as careixas (larvas) de moscas. Observouse que hai unha cooperación de ambos os proxenitores para o éxito do acto da reprodución. O máis probable é que a parella reprodutora traballe conxuntamente nisto, pero nos casos en que dispoñen dunha prea grande, os machos tratan de potenciar as súas posibilidade de reprodución emitindo feromonas. Deste modo, serán pais dunha descendencia máis numerosa, pero o éxito reprodutor das femias primarias declina continuamente. Ás veces, onde hai unha gran carcasa a probabilidade dunha intensa competición coas moscas leva a que se produza unha reprodución comunal. Neses casos, parece haber unha tregua entre as femias que normalmente competirían polos machos, e o comportamento cooperativo amplíase a femias que coidan da descendencia doutras femias. No período culminante da estación reprodutora parellas destes escaravellos poden competir pola prea. A parella perdedora será expulsada da prea e se lles deu tempo de poñer ovos, as outras femias mátanos, para que elas poidan poñer os seus propios ovos.[10]
Os sílfidos adultos aliméntanse de forma saprófaga: colonizan as preas durante os catro estadios da decomposición, que son o fresco, o inchado, a putrefacción e o seco. As fases de descomposición preferidas polos adultos ocorren durante as fases de inchamento e putrefacción. As larvas de sílfidos viven principalmente durante as fases de putrefacción e secado da prea. A principal fonte de alimento para a subfamilia Silphinae é a masa de careixas (larvas de mosca) presentes no detrito. Os Nicrophorinae colonizan o corpo antes na descomposición para evitar a competición coas larvas de mosca. Se hai unha masa suficientemente grande de careixas eses sílfidos non colonizan a carcasa. Os coidados parentais que prodiga esta subfamilia consisten en que os escaravellos adultos regurxitan a comida nas bocas de larvas novas ata que maduran. Os Silphinae colonizan posteriormente no proceso de putrefacción e os adultos comen a masa de larvas de moscas, ás veces deixando poucas evidencias da presenza de careixas para que os forenses estimen o intervalo post mortem. No caso dos escaravellos enterradores Nicrophorinae, os adultos enterran as carcasas de pequenos animais e poñen os seus ovos nelas. Nalgunhas especies fan unha lixeira depresión no detrito para que maduren as súas larvas, que os escaravellos adultos alimentan e protexen. En ambas as subfamilias as larvas comen a materia orgánica podre, mentres que os adultos comen principalmente careixas. As moscas son os maiores competidores dos Silphiade polo detrito. Se unha carcasa está intensamente infestada de larvas de mosca, moitos dos Nicrophorinae abandonan a cacasa, mentres que, ao contrario, membros dos Silphinae alimentaranse das careixas.[8]
Os escaravellos dispoñen de diversas armas para protexerse contra os predadores. Os Silphidae teñen modificacións moi diferentes que lles permiten prosperar en diferentes nicos ecolóxicos como as advertencias por medio de cores (desde o aposematismo ao mimetismo batesiano), defensas químicas e coidados parentais. Os sílfidos son xeralmente de cores escuros como dourado, negro e marrón. Esta coloración escura confúndeos co seu ambiente. Unha especie de Silphidae usa un medio físico de defensa: Oiceoptoma inaequalis mantén os élitros sobre o seu dorso cando voa. A parte inferior dos élitros é azul clara e cando están expostos fan que o escaravello pareza máis grande. Despois de tomar terra, o escaravello prega as ás e a cor azul desaparece da vista. Moitos Silphidae teñen unha coloración laranxa brillante nos élitros, que pode servir como advertencia a outros predadores.[11] Algúns sílfidos segregan un composto químico por unha glándula rectal que contén en ácidos alifáticoss e alcohois terpénicos. A secreción ten un cheiro forte e fedorento e pode ser irritante topicamente para os Blattodea e Diptera. As especies Necrodes surinamensis excreta esta secreción como un spray e pode rotar o extremo do seu abdome para asperxer en todas direccións.[12]
Camiñar é a principal forma de locomoción dos sílfidos. Poden viaxar a grandes distancias para encontrar carcasas para reproducirse e alimentarse. Todos os escaravellos tamén teñen dous conxuntos de ás, os élitros protectores e as ás posteriores membranosas e voadoras. Hai algúns Silphidae que poden voar, pero outros perderon esta capacidade ao longo da súa evolución. Cando un animal morre, libéranse substancias como o sulfuro de hidróxeno e algúns compostos cíclicos. Os Silphidae usan o seu sentido do olfacto para localizar as carcasas desde longa distancia grazas aos quimiorreceptores que teñen nas antenas, que están adaptados para detectar esas substancias químicas.[13] A curta distancia, os órganos terminais dos palpos detectan cheiros.[11] Os sílfidos son xeralmente máis activos de noite, o que lles axuda a reducir a competencia.
A competencia con outros organismos pola prea ten para o sílfidos tanto vantaxes coma desvantaxes. A vantaxe é que as moscas competidoras poñen ovos que orixinan larvas (careixas), as cales son unha fonte de comida para os Silphinae. A desvantaxe para os Nicrophorinae é que se a carcasa está xa infestada de careixas, non a colonizan. Os Nicrophorinae adaptáronse a esta situación e o que fan é enterrar a carcasa para evitar así outros competidores.[14] Con esta técnica, dispoñen dunha fonte de alimento estable para as larvas e as súas posibilidades de procreación aumentan.
Os sílfidos compiten polas áreas de reprodución e crianza. Se un macho invasor acaba por dominar o macho orixinal, aparéase coa femia orixinal e crea unha nova proxenie.[15] Se unha femia invasora consegue dominar a femia orixinal, tamén crea unha nova descendencia co macho primario.
Os sílfidos non son considerados usualmente como unha molestia para os humanos. Axudan ao medio ambiente ao poñer ovos sobre as carcasas, dos que se orixinan larvas que descopoñen os detritos, o que impide a acumulación de restos de organismos mortos.
Cando os Nicrophorinae enterran as carcasas, estas quedan fóra do campo visual e os malos cheiros que desprenderían non se espallan. Tamén reducen a área superficial para que as moscas poñan os ovos e así as poboacións de moscas descende.
Algúns Silphidae ocupan áreas habitadas polos humanos e convértense en pragas para os granxeiros ao usaren as colleitas como unha segunda fonte de alimento. Aclypea opaca en Europa aliméntase de remolacha. Necrophila americana aliméntase de cabazas, espinacas e remolacha azucreira.
Membros da familia Silphidae establecen relacións de mutualismo con outros organismos. Os Nicrophorinae teñen relacións mutualistas con ácaros foréticos. Os ácaros do xénero Poecilochirus producen deutoninfas que se soben aos Nicrophorinae e son transportados á prea. Unha vez que chegan á prea, a deutoninfa abandona os Nicrophorinae adultos, pasan á prea e empezan a alimentarse dos ovos de mosca e larvas inmaturas. Os ácaros axudan aos Nicrophorinae a reduciren a cantidade de competidores na prea. Con menos competición, ambas as especies poden reproducirse con éxito baixo terra.[16]
Os Silphidae son hóspedes de nematodos xuvenís. Nicrophorus vespilloides está estreitamente asociado con nematodos parasitos. Os parasitos poden ser doadamente transmitidos a outros hóspedes durante a copulación.
Os sílfidos son unha das varias familias de coleópteros de importancia forense. Son unha ferramenta moi importante na determinación dun intervalo post morte, para o cal se recolle das carcasas a proxenia dos sílfidos, e determínase a rapidez de desenvolvemento. Baseándose no número de estadios ou ínstares presentes e en que estadio de desenvolvemento están, pode estimarse o momento da morte. Isto é moi útil en entomoloxía forense, que utiliza os artrópodos como evidencias para axudar a resolver crimes.[8] Porén, moitos dos métodos para determinar os estadios de desenvolvemento son subxectivos. Afortunadamente, recentes estudos atoparon novas vías para determinar en que estadio de desenvolvemento están as larvas de sílfidos, como medir a máxima anchura cranial e outras áreas fortemente esclerotizadas das larvas en vez de medir só a lonxitude, xa que esta está suxeita a cambios en cada larva, particularmente en O.inaequale e N. surinamensis, que son máis robustos e teñen grandes variacións de lonxitude respectivamente. A identificación máis exacta do ínstar é posible usando distintas características morfolóxicas que son específicas do ínstar e non poden ser afectadas polo tamaño do espécime, aínda que isto só é posible en poucas especies cuxas larvas foron descritas en todos os ínstares, como Thantophilus rugosus.[17]
Os sílfidos seguen estudándose para encontrar estimacións máis exactas de intevalos post mortem e posibles causas da morte.[18] Ademais, no futuro, os entomólogos pretenden explorar o comportamento social dos excaravellos en gran detalle. Os membros da familia Silphidae son tipicamente o primeiro coleóptero en tomar contacto coas preas. As larvas de Silphidae son predadores oportunistas que se alimentan de ovos e larvas de moscas e da propia carcasa.[18] Isto presenta un problema na determinación do intervalo post mortem, porque se sabe que os Silphidae erradican outras especies de prea. Ao eliminaren a primeira colonización de especies, os sílfidos poden dar un intervalo post mortem incorrecto.
Porén, a diferenza da maioría dos insectos usados como marcadores forenses, é posible estimar se os sílfidos adultos colonizaron un cadáver e o abandonaron despois. Para este propósito, algúns ácaros Parasitidae (por exemplo, especies de Poecilochirus) son utilizados debido á súa especificidade foronte-hóspede. Se un cadáver é invadido por espécimes de Poecilochirus e ningún Silphidae aparece nas mostras tomadas polos forenses, é razoable sospeitar que algúns Silphidae transportaban ínstares foréticos de Poecilochirus que chegaron previamente ao cadáver e abandonárono algún tempo despois, deixando alí os ácaros Poecilochirus no proceso.[19]
Os sílfidos (Silphidae) son unha familia de escaravellos, xeralmente chamados moitos deles escaravellos enterradores polos seus hábitos necrófagos e preeiros. Comprende dúas subfamilias: Silphinae e Nicrophorinae. O seu número de especies é relativamente pequeno, de só unhas duascentas. Son moi diversos na rexión temperada, aínda que tamén se coñecen algúns endémicos das rexións tropicais. Ambas as subfamilias aliméntanse esencialmente de materia orgánica en descomposición, como animais mortos. As subfamilias difiren en prestar ou non coidados paternais e no tipo de carcasas que prefiren. Os sílfidos son considerados de importancia forense porque cando se encontran nun corpo en descomposición poden usarse para estimar un intervalo post mortem.
Hræbjöllur (Silphidae) er ætt bjallna og eru til um um 175 tegundir. Hræbjöllur lifa flestar á hræjum og verpa oft í hræ smárra spendýra og fugla sem þær grafa í jörð í heilu lagi. Sumar tegundir eru meindýr, m.a. í sykurrófnarækt. Á Íslandi lifir fúkahræma (Catops borealis) sem nærist á myglusveppum.
I Silfidi (Silphidae Latreille, 1807) sono una famiglia di insetti appartenente all'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, infraordine Staphyliniformia).[1]
Adulti e larve vivono generalmente nei cadaveri dei vertebrati, nei vegetali putrescenti o negli escrementi.[2]
Le dimensioni e le forme di questi coleotteri sono molto varie, la loro lunghezza va infatti da 7 a 45 mm.[2] Alcuni sono uniformemente neri o brunastri, altri hanno dei disegni rossi sulle elitre, ma è raro che siano a macchie o chiari. Le antenne, molto corte, si allargano verso l'estremità oppure gli ultimi articoli formano una clava. Le elitre coprono completamente l'addome o lasciano visibili solo gli ultimi segmenti.
Hanno la caratteristica di essere necrofori ovvero sono attratti da corpi in decomposizione per la deposizione di uova per l'alimentazione delle nuove larve.[2]
Sono coleotteri di interesse forense in quanto permettono di determinare le varie fasi di decomposizione di un cadavere e quindi in relazione a temperatura, umidità ed altri fattori a risalire alla data del decesso.[2][3]
La famiglia ha una distribuzione cosmopolita, con la maggior parte delle specie diffuse nelle zone temperate della regione olartica.[2]
In Italia sono presenti una trentina di specie.[4]
Questa famiglia si divide in due sottofamiglie:[1]
I Silfidi (Silphidae Latreille, 1807) sono una famiglia di insetti appartenente all'ordine dei Coleotteri (sottordine Polyphaga, infraordine Staphyliniformia).
Adulti e larve vivono generalmente nei cadaveri dei vertebrati, nei vegetali putrescenti o negli escrementi.
Maitvabaliai (lot. Silphidae, angl. carrion beetles, vok. Aaskäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Vabalai vidutinio dydžio arba stambūs. Antenos prisegtos po kaktos šoniniais kraštais, sudarytos iš 11, rečiau 10 narelių, į galus kiek storėjančios arba su 3-5-nare didoka buožele. Priekiniai dubenėliai kūgiški, labai išsikišę. Antsparniai dažniausiai juodi ar raudoni su juodais skersiniais dryžiais, dažniausiai pridengia visą pilvelį. Kai kurių rūšių (pvz., Duobkasių (Nicrophorus) genties) viršūnės nukirstos, todėl pilvelio galas būna nepridengtas.
Pasaulyje žinoma apie 300 rūšių.
Vabalai ir lervos dažniausiai minta dvėseliena. Kai kurie maitvabaliai gali misti išmatomis, grybais, yra taip pat grobuoniškų rūšių: mintančių kitų vabzdžių lervomis, šliužais, sliekais. Dalis maitvabalių yra augalų kenkėjai ir todėl žalingi.
Lietuvoje gyvena 19 rūšių ir dar 3 ieškotinos[1]. Viena rūšis – Plėšrusis maitvabalis (Xylodrepa quadrimaculata) – įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Plėšrusis maitvabalis (Xylodrepa quadrimaculata)
Paprastasis duobkasys (Nicrophorus vespillo)
Raudonnugario maitvabalio (Oiceoptoma thoracicum) Lerva.
Raudonnugaris maitvabalis (Oiceoptoma thoracicum)
Maitvabaliai (lot. Silphidae, angl. carrion beetles, vok. Aaskäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Vabalai vidutinio dydžio arba stambūs. Antenos prisegtos po kaktos šoniniais kraštais, sudarytos iš 11, rečiau 10 narelių, į galus kiek storėjančios arba su 3-5-nare didoka buožele. Priekiniai dubenėliai kūgiški, labai išsikišę. Antsparniai dažniausiai juodi ar raudoni su juodais skersiniais dryžiais, dažniausiai pridengia visą pilvelį. Kai kurių rūšių (pvz., Duobkasių (Nicrophorus) genties) viršūnės nukirstos, todėl pilvelio galas būna nepridengtas.
Pasaulyje žinoma apie 300 rūšių.
Kumbang bangkai adalah sejenis kumbang dalam famili Silphidae. Terdapat dua subfamili: Silphinae dan Nicrophorinae. Kedua-dua famili makan bahan organik reput seperti haiwan mati. Famili ini berbeza dalam menjaga anaknya serta jenis bangkai yang disukai. Silphidae dianggap penting kepada ahli entomologi forensik kerana apabila ia ditemui pada bangkai reput ia digunakan untuk membantu menganggarkan jeda post-mortem atau PMI (post mortem interval).
Kumbang bangkai adalah sejenis kumbang dalam famili Silphidae. Terdapat dua subfamili: Silphinae dan Nicrophorinae. Kedua-dua famili makan bahan organik reput seperti haiwan mati. Famili ini berbeza dalam menjaga anaknya serta jenis bangkai yang disukai. Silphidae dianggap penting kepada ahli entomologi forensik kerana apabila ia ditemui pada bangkai reput ia digunakan untuk membantu menganggarkan jeda post-mortem atau PMI (post mortem interval).
De aaskevers (Silphidae) zijn een familie van kevers behorende tot de onderorde Polyphaga. De meeste soorten (maar niet alle) leven van of op aas. Vaak wordt er gejaagd op de andere insecten die op aas leven.
Ze hebben knotsvormige antennen en een sterk ontwikkeld reukvermogen. De dekschilden zijn vaak sterk afgeknot. Het zijn meestal prima vliegers. Ze hebben een afgeplat, bruin of zwart lichaam, vaak met gele of rode banden of vlekken. De lichaamslengte varieert van 0,4 tot 4,5 cm.
In Midden-Europa zijn de onderfamilies Necrophorinae en Silphinae vertegenwoordigd. Bij de Necrophorinae zijn de dekschilden niet zo lang en laten de laatste paar segmenten van het achterlijf onbedekt. Bij de Silphinae bedekken de dekschilden wel het gehele achterlijf. Het geslacht Nicrophorus heeft korte dekschilden, die een gedeelte van het achterlijf onbedekt laten.
Na de paring graven ze de grond weg onder een kadaver en leggen hun eieren naast het dode dier. Na het uitkomen beginnen de larven direct van het rottende vlees te eten. De larven worden ook vaak gevoerd met opgebraakt voorverteerd voedsel. Er zijn ook aaskevers die dierenmest tot balletjes oprollen en daarin hun eitjes leggen. Als de larven uitkomen, beginnen ze de mest van binnenuit op te eten.
Deze familie komt voor op het hele noordelijk halfrond, op de grond bij kadavers, mest en zwammen.
De familie omvat onder andere de volgende geslachten:
De aaskevers (Silphidae) zijn een familie van kevers behorende tot de onderorde Polyphaga. De meeste soorten (maar niet alle) leven van of op aas. Vaak wordt er gejaagd op de andere insecten die op aas leven.
Åtselbiller (Silphidae) er ei gruppe av biller. Langt frå alle lever av åtsel, mange av artane er rovdyr eller planteetare. Billene er ofte ganske store og fargerike. I Noreg er det funne 17 artar.
Billene er mellomstore til store, frå 3 til 35 mm, men dei fleste er over 10 mm. Dei vanlegvis mørke på grunnfarge, men ofte delvis raude eller gule. Gruppa består av to underfamiliar som ser nokså forskjellige ut. Underfamilien Silphinae er meir eller mindre flate, som oftast matte, og med lite til moderat kølleforma, 11-ledda antenner. Hovudet er vanlegvis forholdsvis lite og flatt, og mellom antennene trekt ut til ein kort snute. Det er ikkje noko tydeleg skilje mellom panna (frons) og munnkanten (clypeus). Brystskjoldet (pronotum) er stort, breitt og flatt, vanlegvis minst så breitt som dekkvengene. Dekkvengene er ganske flate med opphøgde lengderibber, og dekker vanlegvis heile bakkroppen. Larvene er mørkfarga, flate og harde. Mellomkroppen (thorax) er breiare enn bakkroppen og dekt av store ryggplater.
Underfamilien åtselgravarar (Nicrophorinae) er store biller, temmeleg sylindriske på form, meir eller mindre blanke med sterkt kølleforma antenner. Det andre leddet i antennene er sterkt redusert slik at dei virkar 10-ledda. Hovudet er stort, nesten like breitt som brystskjoldet, og ikkje spesielt flattrykt, utan «snute». Pannen (frons) og munnkanten (clypeus) er tydeleg skilte med ein saum. Brystskjoldet (pronotum) er ikkje påfallande stort, omtrent så langt som breitt, og ganske kvelva, ofte med tydelege knølar eller groper. Det er langt smalare enn dekkvengene. Dekkvengene er ganske høgt kvelva, utan opphøgde lengderibber, og dei er tvert avbroten og dekker ikkje dei bakarste bakkroppsledda. Larvene er som oftast lyse, sylindriske og mjuke.
Ikkje alle åtselbiller lever av åtsel. Slektene Silpha og Phosphuga er rovdyr som lever av sniglar. Den vanlegaste arten i Noreg, svart åtselbille (Phosphuga atrata) er blankt svart med eit hovud som er noko forlenga mellom antennene. Dette gjer det enklare for billa å nå inn i sniglehus for å få tak i sniglane. Gråsvart åtselbille (Aclypea opaca) er ein planteeter, og larvene kan gjere ein del skade på hagevokster. Fireprikka åtselbille er eit rovdyr som lever av ulike slags insektlarver. Denne forholdsvis sjeldne arten er knytt til eiketre, der han jakter på sommarfugllarver. Elles er medlemmene av underfamilien Silphinae stort sett knytt til store kadaver, som pattedyr og fuglar.
Åtselgravarar (Nicrophorinae) lever på små åtsel, som smågnagarar og småfuglar. Dei utmerker seg ved ein avanserte yngelpleie. Både mora og faren tar seg av avkommet, noko som er ganske uvanleg hos insekt. Åtselgravarane har god luktesans og flyr godt, så dei kan finne eit kadaver på lang avstand. Både hannar og hoer vert tiltrekt. Desse går då saman om å grave ned kadaveret. Hovudårsaka til at dei gravlegg maten er truleg for å hindre at fluger legg egg på det. Dei rasktveksande flugelarvene ville då gjerne kunne utkonkurrere avkommet til åtselgravarane, sjølv om dei vaksne billene gjerne et flugelarver. Om bakken der åtselet ligg ikkje eignar seg for graving kan billene flytte det ganske langt (namnet Nicrophorus tyder likberar). Når kadaveret er heilt gravlagd, klemmer billene det saman til ein ball, og fjernar alle hår eller fjør. Billene har para seg og hoa legg egg på det samanrulla åtselet. Hannen forlet så ynglekammeret, medan hoa vert igjen og ventar på at eggene skal klekke. Larvene kan ikkje tygge maten sjølv men er avhengige at at mora gulpar opp halvmelta mat til dei.
Om ein ser ein åtselgravar vil ein legge merke til at det ofte sit mange, ganske store, raude midd på han. Desse er ikkje parasittar, men er derimot nyttige for billa. Dette er rovmidd som angrip mellom anna egg av fluger, og dei medverkar dermed til å halde nede bestandane av dyr som konkurrerer med larvene til åtselgravarane. Middane hektar seg fast på åtselgravaren og vert dermed transportert til eit nytt kadaver. Fangar ein ein åtselgravar vil han forsvare seg ved å spy opp illeluktande mageinnhald. Mange åtselgravarar er svarte med raudoransje tverrstriper. Desse påfallande fargene tener truleg som eit signal om at billa er usmakeleg (såkalla aposematisme). Dei kan òg lage ein gnissande lyd ved å gni spissen av dekkvengene mot ei skrape på femte bakkroppsledd, dette er truleg òg ei åtvaring.
Åtselbiller (Silphidae) er ei gruppe av biller. Langt frå alle lever av åtsel, mange av artane er rovdyr eller planteetare. Billene er ofte ganske store og fargerike. I Noreg er det funne 17 artar.
Åtselbiller (Silphidae) er en gruppe av biller som har en del interessante adferdstrekk. Langt fra alle lever av åtsler, mange av artene er rovdyr eller planteetere. Disse er ganske store og ofte fargerike biller. Det er funnet 17 arter i Norge.
Middelsstore til store biller (3 – 35 mm, de fleste over 10 mm), vanligvis med mørk grunnfarge, men ofte delvis røde eller gule. Gruppen består av to underfamilier som ser nokså forskjellige ut. Underfamilien åtselbiller (Silphinae) er mer eller mindre flate, som oftest matte, og med lite til moderat kølleformede, 11-leddete antenner. Hodet er vanligvis forholdsvis lite og flatt, mellom antennene trukket ut til en kort snute. Det er ikke noe tydelig skille mellom pannen (frons) og munnkanten (clypeus). Brystskjoldet (pronotum) er stort, bredt og flatt, vanligvis minst så bredt som dekkvingene. Dekkvingene er ganske flate med opphøyde lengderibber, og dekker vanligvis hele bakkroppen. Larvene er mørkfargede, flate og harde. Mellomkroppen (thorax) er bredere enn bakkroppen og dekket av store ryggplater. Underfamilien åtselgravere (Nicrophorinae) er store biller, temmelig sylindriske på form, mer eller mindre blanke med sterkt kølleformede antenner. Antennenes andre ledd er sterkt redusert slik at de virker 10-leddete. Hodet er stort, nesten så bredt som brystskjoldet, og ikke spesielt flattrykt, uten "snute". Pannen (frons) og munnkanten (clypeus) er tydelig skilte med en søm. Brystskjoldet (pronotum) er ikke påfallende stort, omtrent så langt som bredt, og ganske hvelvet, ofte med tydelige knøler eller groper. Det er betydelig smalere enn dekkvingene. Dekkvingene er ganske høyt hvelvet, uten opphøyde lengderibber, og de er tvert avbrutt og dekker ikke de bakerste bakkroppsleddene. Larvene er som oftest lyse, sylindriske og myke.
Ikke alle åtselbiller lever av åtsel, men blant annet larver av insekter og landlevende lungesnegler.
Slektene Silpha og Phosphuga er rovdyr som lever av snegler. Den vanligste arten i Norge, svart åtselbille (Phosphuga atrata) er blankt svart med et hode som er noe forlenget mellom antennene. Dette gjør det enklere for billen å nå inn i sneglehus for å få tak i sneglene. gråsvart åtselbille (Aclypea opaca) er planteeter, og larvene kan gjøre en del skade på hagevekster. fireprikket åtselbille er et rovdyr som lever av ulike slags insektlarver. Denne forholdsvis sjeldne arten er knyttet til eiketrær, der den jakter på sommerfugllarver. Ellers er medlemmene av underfamilien åtselbiller (Silphinae) stort sett knyttet til store kadavere, som pattedyr og fugler.
Åtselgraverne (Nicrophorinae) lever på små åtsler, som smågnagere og småfugler. De utmerker seg ved sin avanserte yngelpleie. Både moren og faren tar seg av avkommet, noe som er ganske uvanlig blant insekter. Åtselgraverne har utmerket luktesans og flyr godt, så de kan finne et kadaver på lang avstand. Både hanner og hunner blir tiltrukket. Disse går da sammen om å grave ned kadaveret. Hovedårsaken til at de begraver maten er trolig for å hindre at fluer legger egg på den. De rasktvoksende fluelarvene ville da gjerne kunne utkonkurrere åtselgravernes avkom, selv om de voksne billene gjerne spiser fluelarver. Om bakken der åtselet ligger ikke egner seg for graving kan billene flytte det ganske langt (navnet Nicrophorus betyr likbærer). Når kadaveret er helt begravet, klemmer billene det sammen til en ball, og fjerner alle hår eller fjær. Billene har parret seg og hunnen legger egg på det sammenrullede åtselet. Hannen forlater nå ynglekammeret, men hunnen blir igjen og venter på at eggene skal klekke. Larvene kan ikke tygge maten selv, men er avhengige at at moren gulper opp halvfordøyd mat til dem.
Om man ser en åtselgraver vil man legge merke til at det ofte sitter mange, ganske store, røde midd på den. Disse er ikke parasitter, men er derimot nyttige for billen. Dette er rovmidd som angriper blant annet egg av fluer, og de bidrar dermed til å holde nede bestandene av dyr som konkurrerer med åtselgravernes larver. Middene hekter seg fast på åtselgraveren og blir dermed transportert til et nytt kadaver. Fanger man en åtselgraver, vil den forsvare seg ved å spy opp sitt illeluktende (og ganske sikkert illesmakende) mageinnhold. Mange åtselgravere er svarte med rødoransje tverrstriper. Disse påfallende fargene tjener trolig som et signal om at billen er usmakelig (såkalt aposematisme). De kan også lage en gnissende lyd ved å gni spissen av dekkvingene mot en skrape på femte bakkroppsledd, dette er trolig også en advarsel.
Sikes, D.S., Trumbo, S.T. & Peck, S.B. 2005. Silphidae Latreille, 1807, large carrion and burying beetles, Silphidae Tree of Life
Åtselbiller (Silphidae) er en gruppe av biller som har en del interessante adferdstrekk. Langt fra alle lever av åtsler, mange av artene er rovdyr eller planteetere. Disse er ganske store og ofte fargerike biller. Det er funnet 17 arter i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Omarlicowate (Silphidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i nadrodziny Staphylinoidea. Takson kosmopolityczny, ale głównie holarktyczny. Obejmuje 183 gatunki. Większość to padlinożercy. Częste jest też drapieżnictwo, w tym wyspecjalizowane. Gatunki roślinożerne są nieliczne. Przedstawiciele jednej podrodziny wykazują zachowania społeczne i troskę o potomstwo u obojga rodziców.
Takson ten wprowadzony został po raz pierwszy przez P.A. Latreille'a w 1807 roku. Dawniej obejmował również Agrytidae w randze podrodziny[1][2]. Obecnie zalicza się do niego tylko dwie podrodziny: Silphinae i Nicrophorinae[3][2]. Łącznie obejmują one 183 gatunki należące do 15 rodzajów[2].
Owady dorosłe jak i larwy o różnorodnych kształtach[2].
Ciało dorosłych chrząszczy ma długość od 7 do 45 mm[2] (przeciętnie 10–20 mm[1]) i kształt owalny do podłużnego z wyłupiastymi oczami, spłaszczony do silnie wypukłego. Ubarwienie zwykle ciemne, czasem z jaskrawymi znakami barwy od żółtej do czerwonej[2]. Głowa zwykle krótka, niekiedy ryjkowato wydłużona, pozbawiona przyoczek na czole[1]. Jedenastoczłonowe czułki są osadzone po bokach głowy i mają formę maczugowatą (Silphinae) lub z wyraźnie odgraniczoną buławką (Nicrophorinae)[2]. Ich czwarty człon może być zredukowany[1], a ostatnie trzy człony pokryte mikroszczecinkami[2]. Przedplecze najczęściej trapezowate, zwykle mniej lub więcej na przodzie wcięte[1]. Tarczka często bardzo duża. Pokrywy przykrywają cały odwłok lub odsłaniają od 1 do 5 jego segmentów[2]. Powierzchnia pokryw z nieregularnym pomarszczeniem, bezładnym punktowaniem, dziewięcioma rządkami punktów albo kilkoma żeberkami[1].
Larwy kampodealne lub pędrakowate. Mają aparat gębowy bez płatka molarnego na żuwaczkach oraz z szeroką, podzieloną wierzchołkowo malą, wyposażoną w szczecinki na płacie zewnętrznym. Zwykle występują u nich dwuczłonowe, stawowo połączone urogomfy[2].
Większość gatunków jest padlinożerna, a wiele z nich jest również drapieżnych i zjada innych przedstawicieli nekrofauny, np. jaja i czerwie muchówek. Niektóre gatunki są wyłącznie drapieżne. Część z nich jest wyspecjalizowana w określonym typie ofiary, np. zaciemka czarna (Phosphuga atrata) jest ślimakożerna, a omarlica czterokropkowa poluje na gąsienice. Nieliczne gatunki są fitofagami, np. z rodzaju Aclypea. Atraktorami niektórych gatunków są rozkładające się grzyby lub rośliny oraz odchody[2].
Larwy gatunków nekrofagicznych żywią się padliną, przy czym każdą z podrodzin cechuje odmienna strategia rozrodcza. Silphinae wybierają truchła większych kręgowców i składają jaja na lub do gleby w ich pobliżu, po czym więcej się nimi nie interesują. Nicrophorinae są subsocjalne i obaj rodzice wykazują troskę rodzicielską o potomstwo. Samce po znalezieniu padliny małego kręgowca przywabiają samice feromonami. Następnie para wspólnie zakopuje truchło, po czym odziera je ze skóry, formuje w kulę i zabezpiecza wydzielinami o działaniu przeciwmikrobowym. Następnie samica tworzy w niej jamkę, w której składa jaja. Rodzice karmią wyklute larwy zwracanym pokarmem, a samica pozostaje z nimi do zakończenia ich rozwoju[2].
U wielu gatunków występuje ubarwienie ostrzegawcze np. w formie jaskrawopomarańczowych wzorów na pokrywach, które może odstraszać drapieżniki[4]. U obu podrodzin występuje na końcu odwłoka gruczoł rektalny, wydzielający substancje obronne. Najczęściej wydzielina ma postać brunatnej kropli, ale Necrodes surnamensis potrafi ją rozpylać, w dodatku, dzięki dużej ruchomości końcówki odwłoka, w dowolnym kierunku. Wydzielina u wielu rodzajów zawiera około 4,5% roztwór amoniaku, ale np. u N. surnamensis zawiera m.in. kwas kapronowy, kwas kaprylowy oraz terpenoidy, w tym nekrodany[5][6]. Wydzielina owych gruczołów może u drapieżników służyć również do ataku, np. u Ablattaria laevigata[6].
Rodzina kosmopolityczna, jednak głównie holarktyczna, przy czym większość gatunków zasiedla strefę umiarkowaną Palearktyki. W strefie tropikalnej skrajnie rzadka, ze względu na przegrywanie konkurencji o padlinę z tamtejszymi mrówkami i muchówkami[2].
W Polsce występują 22 gatunki[7] (zobacz: omarlicowate Polski).
Gatunki padlinożerne odgrywają ważną rolę w rozkładzie i obiegu materii w ekosystemach lądowych. Niektóre z nich wykorzystuje się w entomologii sądowej do oznaczania czasu zgonu, aczkolwiek grupa ta jest słabiej poznana pod tym względem niż muchówki[2]. Jeden z gatunków roślinożernych: omarliniec włochaty (Aclypea opaca), notowany bywa jako szkodnik buraków cukrowych[1][2].
Omarlicowate (Silphidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych i nadrodziny Staphylinoidea. Takson kosmopolityczny, ale głównie holarktyczny. Obejmuje 183 gatunki. Większość to padlinożercy. Częste jest też drapieżnictwo, w tym wyspecjalizowane. Gatunki roślinożerne są nieliczne. Przedstawiciele jednej podrodziny wykazują zachowania społeczne i troskę o potomstwo u obojga rodziców.
Silphidae (vernáculo: silfídeos) é uma família de insectos coleópteros, com mais de 300 espécies descritas.[1] O seu tamanho oscila entre 4 e 40 mm. A maioria das espécies alimentam-se de detritos.
Possui um corpo aplanado, de cor negra, a vezes com manchas amareladas ou vermelhas, e o tegumento é mole. Antenas curtas que terminam com uma protuberância.
Tanto as larvas como os adultos vivem maioritariamente em cadáveres de animais, ainda que haja espécies associadas a vegetais em descomposição e excrementos, e outras são predadoras.
Possuem um complexo comportamento, já que enterram pequenos cadáveres e moldam con eles uma bola de alimento para as suas futuras larvas; a fêmea deposita alguns ovos numa galeria que escava nas redondezas e vai alimentando periodicamente as larvas com o conteúdo do cadáver enterrado.
Esta família apresenta onze subfamílias.[2][3]
Silphidae (vernáculo: silfídeos) é uma família de insectos coleópteros, com mais de 300 espécies descritas. O seu tamanho oscila entre 4 e 40 mm. A maioria das espécies alimentam-se de detritos.
Asbaggar (Silphidae) är en familj av medelstora, 9 till 35 millimeter långa, platta skalbaggar i underordningen allätarbaggar. Hittills är cirka 400 arter kända som vanligtvis förekommer i tempererade regioner. I Sverige är 24 arter kända [1].
Dessa skalbaggar har en utplattad och skarpkantad halssköld, klubblika antenner, 5-ledade tarser (benlemmar) och starkt utstående, kägelformiga framfötter. De flesta hithörande arterna lever på as och utmärkas av utomordentligt fint luktsinne, som tillåter dem att långväga ifrån vädra och uppsöka döda djurkroppar.
Andra arter jagar snäckor eller livnär sig av växtdelar. Till exempel betraktas arterna av släktet Aclypea som skadedjur på betor. Släktets medlemmar är däremot allätare.[2]
Familjen delas i två underfamiljer med tillsammans 10 släkten[3]:
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Silphidae, 1904–1926.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Asbaggar (Silphidae) är en familj av medelstora, 9 till 35 millimeter långa, platta skalbaggar i underordningen allätarbaggar. Hittills är cirka 400 arter kända som vanligtvis förekommer i tempererade regioner. I Sverige är 24 arter kända .
Dessa skalbaggar har en utplattad och skarpkantad halssköld, klubblika antenner, 5-ledade tarser (benlemmar) och starkt utstående, kägelformiga framfötter. De flesta hithörande arterna lever på as och utmärkas av utomordentligt fint luktsinne, som tillåter dem att långväga ifrån vädra och uppsöka döda djurkroppar.
Andra arter jagar snäckor eller livnär sig av växtdelar. Till exempel betraktas arterna av släktet Aclypea som skadedjur på betor. Släktets medlemmar är däremot allätare.
Мертвоїди дуже різноманітні по вигляду, забарвленню і розмірам. Довжина тіла варіює від 6 до 40 мм. Характерні 11-членикові вусики, що товщають на кінці або з вираженою булавою. Крила неперисті, покриті надкрилами. Надкрила покривають усе черевце (підродина Silphinae) або злегка укорочені (підродина Nicrophorinae). Найбільш відомі представники родини — жуки-могильники виділяються чорно-помаранчевим візерунком на надкрилах. Деякі види — тьмяно-темні і чорні. Формула лапок 5-5-5 Личинки у мертвоїдів плоскі і рухливі, схожі на мокриць.
Більшість видів родини — хижаки або харчуються падалю як у стадії імаго, так і в личинковій стадії. Звідси їх народна назва у багатьох мовах. Деякі види окрім падалі поїдають живих слимаків і равликів : наприклад Silpha perforata і Silpha obscura, а також Ablattaria, що мешкають на Кавказі і в Південній Європі. Такі види, як Phosphuga atrata і Xylodrepa quadripunctata — виключно хижаки. Є і рослиноїдні види, що сильно шкодять буряку, городнім і іншим рослинам, поїдаючи сходи і листя.)
Мертвое́ды[1][2][3] (лат. Silphidae) — семейство жуков, состоящее примерно из 200 видов. В ископаемом виде известно, начиная с середины юрского периода[4]. Мертвоеды распространены на всех материках, но в основном в странах Северного полушария, в зоне умеренного климата. Тропические виды малочисленны. В России более 50 видов[5]. В семействе два подсемейства — Silphinae и Nicrophorinae, представители которых питаются мёртвой, разлагающейся органикой. Подсемейства отличаются между собой по проявлению родительской заботы о потомстве и по предпочтению типа трупов. Silphidae представляют важность для судебной энтомологии, поскольку нахождение их личинок или имаго на трупе позволяет определить посмертный интервал.
Мертвоеды очень разнообразны по облику, окраске и размерам. Длина тела варьирует от 6 до 40 мм. Характерны 11-члениковые усики, утолщающиеся на конце или с выраженной булавой. Крылья не перистые, покрыты надкрыльями[6]. Надкрылья покрывают всё брюшко (подсемейство Silphinae) или слегка укорочены (подсемейство Nicrophorinae). Наиболее известные представители семейства — жуки-могильщики — выделяются чёрно-оранжевым узором на надкрыльях. Некоторые виды — тускло-тёмные и чёрные. Формула лапок 5-5-5[6].
Личинки у мертвоедов плоские и подвижные, похожие на мокриц.
Большинство видов семейства — хищники или питаются падалью как в стадии имаго, так и в личиночной стадии. Отсюда их народное название во многих языках, включая русский. На территории России исключительно падальщиками-сапрофагами являются жуки-могильщики (Necrophorus) и падальник выемчатокрылый (Thanatophilus sinuatus). Другие виды, помимо падали, поедают живых слизней и улиток: мертвоед перфорированный (Silpha perforata) и тёмный (Silpha obscura), а также аблаттарии (Ablattaria), обитающие на Кавказе и в Южной Европе. Красногрудого мертвоеда (Oiceoptoma thoracicum) можно, кроме падали, встретить на гниющих растениях, грибах и вытекающем берёзовом соке. Такие виды, как мертвоед трёхрёберный (Phosphuga atrata) и мертвоед четырёхточечный (Xylodrepa quadripunctata), — исключительно хищники. Например, мертвоед четырёхточечный, обитающий в широколиственных лесах, полезен тем, что истребляет вредителей лесов и садов: гусениц (златогузки, монашенки и других волнянок, дубовой листовёртки, кольчатого коконопряда, пядениц), тлей, личинок листоедов.
Имеются и растительноядные виды. Например, матовый мертвоед сильно вредит свёкле, огородным и другим растениям, поедая всходы и листья.
Мертвое́ды (лат. Silphidae) — семейство жуков, состоящее примерно из 200 видов. В ископаемом виде известно, начиная с середины юрского периода. Мертвоеды распространены на всех материках, но в основном в странах Северного полушария, в зоне умеренного климата. Тропические виды малочисленны. В России более 50 видов. В семействе два подсемейства — Silphinae и Nicrophorinae, представители которых питаются мёртвой, разлагающейся органикой. Подсемейства отличаются между собой по проявлению родительской заботы о потомстве и по предпочтению типа трупов. Silphidae представляют важность для судебной энтомологии, поскольку нахождение их личинок или имаго на трупе позволяет определить посмертный интервал.
葬甲科（學名：Silphidae），俗稱埋葬蟲，是多食亞目隱翅蟲總科之下的一種甲蟲分類[1]，由兩個亞科組成[2]：葬甲亞科（Silphinae）及覆葬甲亚科（Nicrophorinae）。
除了和其他真社會性動物物種（如：螞蟻、蜜蜂等）相比，照顧幼蟲在昆蟲之中很罕見，所以埋葬蟲的等性在昆蟲界來說可以是一個異數。這種行為昆蟲學家稱之為亞社會性動物（Presociality）[3]。
本科物種通常都與腐屍、真菌和糞便等相關連。 觸角呈11節。 過往Agyrtidae科的物種亦被包括進本科，現時已獨立出來。 現時本科由兩個亞科組成[2][4]：
葬甲科（學名：Silphidae），俗稱埋葬蟲，是多食亞目隱翅蟲總科之下的一種甲蟲分類，由兩個亞科組成：葬甲亞科（Silphinae）及覆葬甲亚科（Nicrophorinae）。
除了和其他真社會性動物物種（如：螞蟻、蜜蜂等）相比，照顧幼蟲在昆蟲之中很罕見，所以埋葬蟲的等性在昆蟲界來說可以是一個異數。這種行為昆蟲學家稱之為亞社會性動物（Presociality）。
シデムシは、コウチュウ目・ハネカクシ上科・シデムシ科（Silphidae）に属する昆虫の総称。
シデムシは、動物の死体に集まり、それを餌とすることで有名な甲虫である。名前の由来は、死体があると出てくるため、「死出虫」と名づけられたことによる。また、死体を土に埋め込む習性をもつものもあるため、漢字では「埋葬虫」と表記することもある。
体長は3mm-3cm。頭部には大顎がよく発達する。触角は先端がふくらんでいる。体は平たく、黒っぽいものが多い。
体型は、モンシデムシ類は前胸は丸っこく、中胸～腹部は後方に向かって幅が広がる台形、上翅の後端から腹部末端が覗く。多くは光沢があり、黒っぽい上翅に黄色の斑紋をもつものもある。ヒラタシデムシ類は全体が小判型で、黒い艶消しの体をしており、やはり上翅の後ろから腹部末端が覗く。
そのほとんどがその名の通り死肉食、あるいは死体で繁殖するハエの幼虫を捕食するなど動物の死体に依存した生活を送る。中には動物の糞で繁殖するハエの幼虫をもっぱら捕食しているものもある。また、死体だけではなく、腐敗したキノコやその他の腐敗物に集まっているのも見ることがある。
幼虫も同様のものを食物とする。ヒラタシデムシ類のように幼虫も単独自由生活で餌を漁るものもあるが、成虫が幼虫を保護する習性が発達しているものもある。
特にモンシデムシ属 Nicrophorus のシデムシは、家族での生活、すなわち亜社会性の昆虫である。雌雄のつがいで小鳥やネズミなどの小型の脊椎動物の死体を地中に埋めて肉団子に加工し、これを餌に幼虫を保育する。親が子に口移しで餌を与える行動も知られており、ここまで幼虫の世話をする例は、甲虫では他に見られないものである。
なお、この死体を土の中に埋め込む行動については昆虫学者ファーブルの興味を引き、昆虫記の中で様々な実験を行なってその習性を検討している。
日本産で著名なものをいくつかあげる。
モンシデムシ属では最大種でヘビの死体すら幼虫保育用の肉団子に加工してしまう。
人里の山林で最も普通に見られ、よくミミズの死体などを摂食している姿を見かける。
汲み取り便所でハエの幼虫を捕食することがよく知られている。
シデムシは、コウチュウ目・ハネカクシ上科・シデムシ科（Silphidae）に属する昆虫の総称。
.jpg)
_pair.jpg)
_male_(3296105414).jpg)
_(3389927652).jpg)
_(3389117445).jpg)
_(3389927652).jpg)
_pair.jpg)
_(3389117445).jpg)
_(3389927652).jpg)
_female_(3389926546).jpg)
