Reiers is voëls wat aan die familie Ardeidae behoort en het lang snawels, nekke en pote. Reiers kom by water voor. In broeidrag het talle reiersoorte lang, haaragtige pluime op die rug en/of onderbors, terwyl ander heeljaar lang pluime op die agterkop dra. Reiers vlieg met die nek tussen die skouers ingetrek en verskil só van ooievaars, ibisse en kraanvoëls. Hulle stygsweef selde. Talle reiersoorte is skugter alleenlopers, terwyl ander in groepe hou en meer opvallend is. Hulle gaan geredelík in bome sít en maak in bome, tussen riete óf selfs op die grond nes. Reiers se kras, skor geroep word veral gehoor wanneer hulle opvlieg.
Reiers (familie Ardeidae) behoort saam met onder meer ooievaars en ibisse tot die voëlorde van die reieragtiges (Ciconiiformes). Dit is taamlike groot, skraal voëls met lang nekke, breë vlerke en kort sterte.
Wanneer hulle vlieg, trek hulle hul nekke in en strek die pote uit. Reiers se vere word nie met ʼn vetafskeiding uit die stuitklier waterdig gehou nie, maar met die punte van spesiale vere (poeierdonsvere) wat mettertyd verpoeier. Hierdie vere kom op die bors, weerskante van die stuitjie en soms ook in die lieste voor. Talle reierspesies vertoon in die paartyd pronkvere op die kop, nek of rug.
Die lang, wit rugvere van die groot witreier (Casmerodius albus) was rondom die eeuwisseling gewilde versierings vir vrouehoede en is daarom in Europa kwaai gejag. Teenswoordig word die voel egter in Europa beskerm. Reiers kom hoofsaaklik in moerasse en langs vleie, damme en riviere voor, maar sommige spesies word ook op grasvlaktes en in landerye aangetref.
Hulle vreet vis, paddas, waterinsekte en ook klein landdiere. Die meeste spesies vang hul prooi deur roerloos in die vlak water te staan en hul koppe dan vinnig uit te skiet, die prooi te vang, en dit heel in te sluk. Die lang pote en tone bied hierby 'n goeie houvas in die modder. Onverteerde kosreste word later in die vorm van "braakselballe" uitgespoeg.
Die pote van die woudapie of kleinrietreier (Ixobrychus minutus) en verwante spesies is te kort om staande in die water sy kos te soek. Hulle klou met hul lenige tone op rietstingels vas en vang hul prooi dan al hangende. Die meeste spesies broei in groot kolonies. 'n Reiernes bestaan uit ʼn platform van takkies of waterplante en word in bome of tussen riete gemaak. Die 3 tot 5 eiers is gewoonlik groenerig van kleur maar sommige spesies lê ook wit eiers. Gewoonlik bou albei ouers die nes en versorg saam die kuikens.
In Suider-Afrika word meer as 15 spesies reiers aangetref. Die grootste is die reusereier (Ardea goliath), wat sowat 1,4 m lank word. Hy word veral in Gauteng en KwaZulu-Natal aangetref en is een van die spesies wat nie in kolonies broei nie. ʼn Ander groot spesie is die bloureier (Ardea cinerea), wat sowat 1 m lank word. Die gryserige reier word oral in Suider-Afrika by water aangetref.
Baie algemene spesies is die 4 spierwit reiers, naamlik die groot witreier (Casmerodius albus), die klein witreier (Egretta garzetta), die geelbek-witreier (Egretta intermedia) en die veereier (Bubulcus ibis). Eersgenoemde drie word oral in Suider-Afrika by oop water aangetref. Die veereier, wat net so algemeen verspreid is, is baie onafhanklik van water en word gewoonlik in die teenwoordigheid van vee, grootwild en renosters aangetref, waar hy insekte en kewers vang wat deur die diere uit die gras opgejaag word.
Hy vis egter ook in vlak water en sy nes is gewoonlik naby water. Verskeie reierspesies is hoofsaaklik snags of in die skemer aktief, byvoorbeeld die nagreier (Nycoticorax nycoticorax), ʼn algemene standvoël in Suid-Afrika, en die skaarser groenrugreier (Butorides striatus) en witrugnagreier (Gorsachius leuconotus). Reiers kom ook in ander wêrelddele in veral tropiese en subtropiese streke voor.
'n Interessante spesie is die groot bloureier (Ardea herodias) van Noord-Amerika, wat 'n baie eienaardige baltsgedrag vertoon. Wanneer paartyd aanbreek, kom die voëls in groot swerms op 'n oop terrein byeen, waar die mannetjies met mekaar begin veg terwyl die wyfies kras geluide maak om hul aandag te trek. Nadat hulle gepaar het, verlaat hulle weer die terrein.
Die koningsreier (Ardea humbloti) is 'n tipiese eilandbewoner wat net op Madagaskar voorkom. Sommige reiers word ook langs kuste aangetref, byvoorbeeld die rifreier (Egretta sacra), wat langs die steil rotskuste van Suidoos-Asië tot in Japan en op Nieu-Seeland broei. Tydens eb soek die reiers na klein seediere op die strand.
Reiers is voëls wat aan die familie Ardeidae behoort en het lang snawels, nekke en pote. Reiers kom by water voor. In broeidrag het talle reiersoorte lang, haaragtige pluime op die rug en/of onderbors, terwyl ander heeljaar lang pluime op die agterkop dra. Reiers vlieg met die nek tussen die skouers ingetrek en verskil só van ooievaars, ibisse en kraanvoëls. Hulle stygsweef selde. Talle reiersoorte is skugter alleenlopers, terwyl ander in groepe hou en meer opvallend is. Hulle gaan geredelík in bome sít en maak in bome, tussen riete óf selfs op die grond nes. Reiers se kras, skor geroep word veral gehoor wanneer hulle opvlieg.
Les ardeidas (Ardeidae) son una familia d'aves pelecaniformes[1][2] qu'inclúi más de sesenta especies, conocíes genéricamente como garces en tol mundu hispanu. Les ardeidas antes clasificábense dientro del orde Ciconiiformes.
Son aves zancudes, y dalgunes especies lleguen a midir hasta 85 cm d'altu. Xeneralmente'l so plumaxe ye blancu, el so picu mariellu y les sos llargues pates grises, anque'l plumaxe varia según la estación del añu. Alimentar de peces, crustáceos y pequeños anfibios, y tienen como hábitat les zones pantanoses o cercanes a los llagos de tol mundu.
Xeneralmente son solitaries, pero ye normal veles axuntaes en comunidá na dómina de cría. Añeren n'árboles altos, onde faen niales toscos, práuticamente planos, y lleguen a poner hasta 6 güevos.
Distribúyense mundialmente y tán ente les aves continentales más abondoses del mundu. Solo superaes poles passeriformes. Les garces son importantes nel control d'especies invasores como la trucha arcoíris (Oncorhynchus mykiss) .[ensin referencies]
Les ardeidas subdividir en cuatro subfamilies y diecinueve xéneros, dellos aldericaos:[2]
Les ardeidas (Ardeidae) son una familia d'aves pelecaniformes qu'inclúi más de sesenta especies, conocíes genéricamente como garces en tol mundu hispanu. Les ardeidas antes clasificábense dientro del orde Ciconiiformes.
Son aves zancudes, y dalgunes especies lleguen a midir hasta 85 cm d'altu. Xeneralmente'l so plumaxe ye blancu, el so picu mariellu y les sos llargues pates grises, anque'l plumaxe varia según la estación del añu. Alimentar de peces, crustáceos y pequeños anfibios, y tienen como hábitat les zones pantanoses o cercanes a los llagos de tol mundu.
Xeneralmente son solitaries, pero ye normal veles axuntaes en comunidá na dómina de cría. Añeren n'árboles altos, onde faen niales toscos, práuticamente planos, y lleguen a poner hasta 6 güevos.
Distribúyense mundialmente y tán ente les aves continentales más abondoses del mundu. Solo superaes poles passeriformes. Les garces son importantes nel control d'especies invasores como la trucha arcoíris (Oncorhynchus mykiss) .[ensin referencies]
Vağlar (lat. Ardeidae) leyləkkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Qayıq dimdikli vağ (Cochlearius cochlearius)
Meksika pələng vağı (Tigrisoma mexicanum)
Pələng vağı (Tigrisoma lineatum)
Afrika pələng vağı (Tigriornis leucopha)
Cins Zonerodius
[[Xırda balaban (Ixobrychus minutus)
Ixobrychus dubius
Ixobrychus novaezelandiae (nəsli tükənib 1890)
Ixobrychus cinnamomeus
Ixobrychus involucris
Ixobrychus exilis
Ixobrychus sinensis
Ixobrychus eurhythmus
Ixobrychus sturmii
Ixobrychus flavicollis
Cins Botaurus
Botaurus lentiginosus
Adi balaban (Botaurus stellaris)
Botaurus pinnatus
Botaurus poiciloptilus
Alt familya : Ardeinae
Cins Nycticorax
Gecə vağı (Nycticorax nycticorax)
Nanken gecə vağı(Nycticorax caledonicus)
Cins Nyctanassa
Nyctanassa carcinocatactes (nəsli 17-ci əsrdə tükənib.)
Sarı taclı gece vağı (Nyctanassa violacea)
Cins Gorsachius
Gorsachius leuconotus
Gorsachius magnificus
Gorsachius goisagi
Gorsachius melanolophus
Cins Butorides
Butorides virescens
Butorides sundevalli
Yaşıl arxalı balıqcıl (Butorides striata)
Cins Agamia
Agamia agami
Cins Pilherodius
Pilherodius pileatus
Cins Ardeola
Ardeola grayii
Adi vağ (Ardeola ralloides)
Ardeola bacchus
Ardeola speciosa
Ardeola idae
Ardeola rufiventris
Cins Bubulcus
Misir vağı (Bubulcus ibis)
Cins Ardea
Böyük mavi vağ (Ardea herodias)
Boz vağ (Ardea cinerea)
İri vağ (Ardea goliath)
Ardea cocoi
Ardea pacifica
Ardea melanocephala
Ardea humbloti
Ardea insignis
Ardea sumatrana
Erquvani vağı (Ardea purpurea)
İri ağ vağ (Ardea alba)
Ardea picata
Cins Syrigma
Fit çalan vağ (Syrigma sibilatrix)
Cins Egretta
Xırda ağ vağ (Egretta garzetta və ya Ardea garzetta)
Qar vağı (Egretta thula)
Qızılı vağ (Egretta rufescens)
Egretta vinaceigula
Qara vağ (Egretta ardesiaca)
Louisiana vağı (Egretta tricolor)
Egretta novaehollandiae (və ya Ardea novaehollandiae)
Xırda mavi vağ (Egretta caerulea)
Egretta sacra (ya da Ardea sacra)
Sahil vağı (Egretta gularis)
Egretta dimorpha
Egretta eulophotes
Cins Mesophoyx
Mesophoyx intermedia
Azərbaycanda 8 növü yaşayır:Erquvani vağı (Ardea purpurea);Boz vağ (Ardea cinerea);Xırda ağ vağ (Egretta garzetta və ya Ardea garzetta);İri ağ vağ (Ardea alba);Misir vağı (Bubulcus ibis);Adi vağ (Ardeola ralloides);Gecə vağı (Nycticorax nycticorax);Adi balaban (Botaurus stellaris)
Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
https://tr.wikipedia.org/wiki/Bal%C4%B1k%C3%A7%C4%B1lgiller
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_birds_of_Azerbaijan#Bitterns.2C_herons_and_egrets
Vağlar (lat. Ardeidae) leyləkkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ardeidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1820 gant al loenoniour saoz William Elford Leach (1791-1836) : ennañ emañ ar bongorzed hag ar c'herc'heized.
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List[1] ez a triwec'h genad d'ober ar c'herentiad.
Ouzhpennet 'voe daou henspesad :
Ardeidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1820 gant al loenoniour saoz William Elford Leach (1791-1836) : ennañ emañ ar bongorzed hag ar c'herc'heized.
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List ez a triwec'h genad d'ober ar c'herentiad.
Els ardeids[1] (Ardeidae) són una família d'ocells majoritàriament de mida gran, coneguts genèricament amb el nom de bernats, martinets o agrons. Sanxo l'anomena agró de fel car és un ocell la carn del qual és impossible menjar-se, per motius de l'amargor.[2]
Tenen les potes molt llargues i proveïdes de quatre dits portadors d'ungles poc recargolades, la del dit mitjà dentada de forma característica i destinada a l'arranjament del plomatge.
Una petita membrana uneix dos dels dits.
El coll és notable pel seu allargament, a causa de la presència d'un nombre de vèrtebres que oscil·la, segons les espècies, entre 16 i 20. És molt característic dels ardeids el gest de doblegar el coll en forma de "S" quan volen i quan estan en repòs, estirant-lo només en determinades ocasions, de vegades de forma extremament violenta, com és el cas de quan pesquen o quan capturen algun altre tipus d'aliment; llavors empren el bec en forma de punyal, proveït d'un extrem punxegut i vores tallants, com un destre arpó.
A les zones humides dels Països Catalans viuen una gran varietat d'ardeids, molts dels quals nidifiquen i formen grans colònies mixtes.
Algunes espècies són sedentàries, mentre que d'altres només es troben a l'època reproductora, provinents de les zones d'hivernada del continent africà.
Aquesta família s'ha classificat en quatre subfamílies.[3] que contenen 19 gèneres amb 64 espècies vives.[4]
Els ardeids (Ardeidae) són una família d'ocells majoritàriament de mida gran, coneguts genèricament amb el nom de bernats, martinets o agrons. Sanxo l'anomena agró de fel car és un ocell la carn del qual és impossible menjar-se, per motius de l'amargor.
Grŵp a theulu o adar dyfrol ydy'r Crehyrod (enw gwyddonol neu Ladin: Ardeidae).[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr urdd Pelecaniformes.[2][3]
Mae coesau aelodau'r teulu hwn o adar yn fain ac yn hir iawn. Gallant fyw ar arfordiroedd morol neu lynnoedd a phyllau o ddŵr croyw. Ceir 64 rhywogaeth. Gallant hefyd ymddangos yn hynod o debyg i nifer o deuluoedd eraill e.e. y Ciconiad a'r Ibisiaid, y Llwybig a'r Garannod, ond tra'n hedfan, ceir cryn gwahaniaeth rhyngddynt gan fod eu gyddfau wedi'u tynnu yn ôl, a'r lleill yn syth ymlaen. Mae rhai rhywogaethau'n byw mewn coed ac eraill mewn corsydd o frwyn.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Volavkovití (Ardeidae) jsou jednou z čeledí veslonohých ptáků. Jedná se o štíhlé ptáky, většinou velké nebo středně velké, s úzkým klínovitým zobákem. Mají 19-20 krčních obratlů, v klidu nesou krk esovitě prohnutý, ale při lovu kořisti dokáží hlavu prudce vymrštit a zobák přitom použijí jako harpunu. Esovitě prohnutý krk mají i za letu,[1] čímž se odlišují od podobných ptáků, jako jsou čápovití, ibisovití, kolpíci a jeřábi.
Nohy volavkovitých jsou dlouhé, s neopeřenými běháky, noha je anizodaktylní, tři prsty směřují dopředu a jeden dozadu.[2] Volavkovití mají na prsou a na kostřeci tzv. pudrové peří, jehož horní část se neustále odlamuje a vzniklý prach si pták vtírá do ostatního opeření. Nebývají pestře zbarvení a samec a samice vypadají velice podobně, ale zvláště ve svatebním šatě mohou mít chocholky či ozdobná pera. Jsou monogamní a hnízdí nad zemí, podle druhu v rákosinách nebo na stromech, vždy v blízkosti vody. Mláďata jsou krmivá.
Typickým životním prostředím volavkovitých jsou mělké sladké vody a mořská pobřeží. Jsou draví, většinou se živí vodními živočichy, rybami a obojživelníky, podle druhu ale požírají i ještěrky, malé savce, měkkýše, korýše nebo hmyz. Obvykle na kořist nehnutě číhají a loví jí prudkým vymrštěním ostrého zobáku.
Na území České republiky pravidelně hnízdí čtyři druhy volavkovitých: volavka popelavá (Ardea cinerea), kvakoš noční (Nycticorax nycticorax), bukáček malý (Ixobrychus minutus) a bukač velký (Botaurus stellaris). Nepravidelně zde hnízdí též volavka bílá (Ardea alba) a volavka červená (Ardea purpurea), příležitostně, jako letní host, sem zalétá volavka stříbřitá (Egretta garzetta).
Obrázky, zvuky či videa k tématu volavkovití ve Wikimedia Commons
Volavkovití (Ardeidae) jsou jednou z čeledí veslonohých ptáků. Jedná se o štíhlé ptáky, většinou velké nebo středně velké, s úzkým klínovitým zobákem. Mají 19-20 krčních obratlů, v klidu nesou krk esovitě prohnutý, ale při lovu kořisti dokáží hlavu prudce vymrštit a zobák přitom použijí jako harpunu. Esovitě prohnutý krk mají i za letu, čímž se odlišují od podobných ptáků, jako jsou čápovití, ibisovití, kolpíci a jeřábi.
Nohy volavkovitých jsou dlouhé, s neopeřenými běháky, noha je anizodaktylní, tři prsty směřují dopředu a jeden dozadu. Volavkovití mají na prsou a na kostřeci tzv. pudrové peří, jehož horní část se neustále odlamuje a vzniklý prach si pták vtírá do ostatního opeření. Nebývají pestře zbarvení a samec a samice vypadají velice podobně, ale zvláště ve svatebním šatě mohou mít chocholky či ozdobná pera. Jsou monogamní a hnízdí nad zemí, podle druhu v rákosinách nebo na stromech, vždy v blízkosti vody. Mláďata jsou krmivá.
Typickým životním prostředím volavkovitých jsou mělké sladké vody a mořská pobřeží. Jsou draví, většinou se živí vodními živočichy, rybami a obojživelníky, podle druhu ale požírají i ještěrky, malé savce, měkkýše, korýše nebo hmyz. Obvykle na kořist nehnutě číhají a loví jí prudkým vymrštěním ostrého zobáku.
Hejrer (Ardeidae) er en familie af fugle i ordenen Pelecaniformes. Den omfatter vore hjemlige ynglefugle fiskehejre og rørdrum. Der findes 67 arter af hejrer i verden.
Arter af hejrer, der er truffet i Danmark mindst en gang.[1]
Slægter i familien Ardeidae:
Hejrer (Ardeidae) er en familie af fugle i ordenen Pelecaniformes. Den omfatter vore hjemlige ynglefugle fiskehejre og rørdrum. Der findes 67 arter af hejrer i verden.
Die Reiher (Ardeidae) sind eine Familie in der Ordnung Pelecaniformes. Zu dieser Familie gehören 19 Gattungen und 68 Arten. Die meisten Arten haben lange Beine und einen dolchartigen Schnabel. Viele Arten haben außerdem einen langen Hals. Reiher sind fast ausschließlich an Süßwasserhabitate gebunden, die Nahrung besteht vor allem aus Fischen und anderen wasserbewohnenden Tieren und wird dort im ufernahen Flachwasser gesucht. Sie sind weltweit verbreitet.
Alle Reiher haben einen langen, dolchartigen Schnabel, einen kurzen Schwanz und große, breite Flügel. Der Hals ist S-förmig gebogen, was durch den verlängerten sechsten Halswirbel bedingt ist. Bei fliegenden Reihern ist der gebogene Hals besonders auffällig. Die sogenannten Tagreiher sind meist große Vögel mit ausgeprägt langem Hals und langen Beinen; die Nachtreiher und Dommeln sind untersetzter gebaut und wesentlich kurzhalsiger. Die größte Art, der Goliathreiher, wird bis 140 cm lang und hat eine Flügelspannweite von bis zu 230 cm. Die kleinsten Reiher findet man in der Gattung der Zwergdommeln, von denen manche nur eine Körperlänge von 27 cm erreichen. Zwischen Männchen und Weibchen gibt es nur geringe Größenunterschiede: Männchen sind etwa 2 bis 4 % größer als Weibchen. Ansonsten gibt es keinen auffälligen Geschlechtsdimorphismus, eine Ausnahme bilden allerdings die Zwergdommeln, bei denen das Gefieder von Männchen und Weibchen grundlegend anders gefärbt ist. Ferner gibt es oft Jugendkleider, die vom Gefieder adulter Vögel sehr verschieden sind.
Es gibt sowohl sehr farbenprächtige als auch unauffällig graubraun gefärbte Reiher. Die häufigsten Farben sind schwarz, braun, blau, grau und weiß. Oft dienen Farben der Tarnung. Am auffälligsten ist dies bei den Rohrdommeln, die mit ihrer schwarz-braunen Streifung im Röhricht kaum auszumachen sind; aber auch scheinbar auffällig gefärbte Reiher haben oft eine schwarz-weiß gestrichelte Bauchseite, die sich unter Wasser betrachtet schwer erkennen lässt. Viele Arten der Tag- und Nachtreiher sind durch verlängerte Schmuckfedern an Kopf, Hals, Brust und/oder Rücken gekennzeichnet. Diese sind oft auffällig gefärbt und erreichen darin ihre höchste Ausprägung bei der Balz. Eine weitere Besonderheit des Reihergefieders sind die Puderdunen. Diese Daunenfedern wachsen ein Leben lang und zerfallen letztlich zu einer puderartigen Substanz, die zur Reinigung des Gefieders verwendet wird. Reiher haben meist drei paarige Gefiederregionen mit Puderdunen, manche Arten auch zwei oder vier. Außerdem verfügen Reiher über eine Bürzeldrüse, die verglichen mit der vieler anderer Wasservögel jedoch sehr klein ist.
Die unbefiederten Körperteile der Reiher sind meistens gelb, schwarz oder braun. Dies sind die Beine und der Schnabel, aber auch Teile des Kopfes zwischen Auge und Schnabel. Diese Farben werden zur Brutzeit heller und leuchtender. So hat der Graureiher für gewöhnlich einen gelbbraunen Schnabel, der sich zur Brutzeit leuchtend orangegelb färbt.
Der Schnabel der Reiher ist lang und dolchartig. Einzige Ausnahme ist der Kahnschnabel, der einen sehr breiten, dicken Schnabel hat, eine deutliche Abweichung von allen anderen Arten.
Die langen Beine enden in einem anisodactylen Fuß. Die Mittelzehe ist stets am längsten, die Hinterzehe steht ihr direkt gegenüber. Mittelzehe und innere Zehe sind durch eine basale Schwimmhaut miteinander verbunden, ansonsten fehlen Schwimmhäute. Die Beine ermöglichen das Schreiten in tiefem Wasser. Einige Arten haben stark verlängerte Zehen, mit denen sie auf schwimmenden Pflanzenteilen Halt finden. Die Dommeln können schließlich im Gesträuch und im Röhricht umherklettern.
Die Flügel haben zehn bis elf (beim Kahnschnabel neun) Handschwingen und 15 bis 20 Armschwingen. Sie ermöglichen einen langsamen Flug mit kräftigen Flügelschlägen. Nachtreiher und Dommeln haben einen rascheren Flügelschlag als Tagreiher. Die größten Reiher brauchen 100 Flügelschläge je Minute, die kleinsten 200. Der Hals wird im Flug rückwärts gebogen, so dass der Kopf auf den Schultern ruht. Einzige Ausnahme ist der Pfeifreiher, der auch mit seinem eher entenartigen, schnellen Flug abweichend ist.
Reiher sind auf allen Kontinenten außer Antarktika verbreitet. Sie fehlen nur in den Polargebieten und auf einigen ozeanischen Inseln. Die größte Artenvielfalt herrscht in Süd- und Südostasien (24 Arten), gefolgt von Afrika (21), Süd- und Mittelamerika (20) sowie Australien und Ozeanien (16). Artenärmer sind die Nearktis mit 12 und die Paläarktis mit 9 Arten.
Reiher sind vor allem Vögel des Flachlands und im Gebirge selten anzutreffen. Auch hier gibt es allerdings Ausnahmen. Den Höhenrekord hält ein Nachtreiher, der in den chilenischen Anden in 4816 m Höhe angetroffen wurde.
Für gewöhnlich sind Reiher Bewohner von Gewässerufern. Man findet sie vor allem an flachen Seen und in Sümpfen, aber auch an Flüssen, Mangroven und sogar an Meeresküsten. Aber auch von dieser Regel gibt es Ausnahmen. Einige Arten sind vorübergehend oder dauerhaft weit vom Wasser entfernt anzutreffen. Der ostasiatische Wellenreiher kommt zwar auch an Gewässerrändern vor. Sein präferierter Lebensraum sind jedoch subtropische Regenwälder, wo er am Waldboden Frösche und Erdwürmer jagt.[1] Das bekannteste Beispiel für eine nicht an Gewässer gebundene Reiherart ist der Kuhreiher, der in Grasland und Savanne lebt und keine nennenswerte Bindung ans Wasser hat.
Die meisten Reiher sind Stand- oder Strichvögel. Allerdings gibt es auch viele ausgesprochene Zugvögel in der Familie. Das Zugverhalten bei Arten der gemäßigten und kalten Zonen ist ausgeprägter als jenes der Arten im Bereich der Tropen. So überwintern die europäischen Populationen von Purpurreiher, Nachtreiher und Zwergdommel in Afrika südlich der Sahara. Der Graureiher ist ein Teilzieher; aus Mitteleuropa ziehen 25 bis 45 % in die afrikanischen Winterquartiere, aus Schweden 70 %; hingegen sind die Graureiher auf den Britischen Inseln Standvögel.
Die Bezeichnungen Tag- und Nachtreiher sind nicht immer treffend gewählt. Es gibt fast keine Reiherart, die ausschließlich tag- oder nachtaktiv ist. Der Graureiher ist überwiegend tagaktiv, jagt aber gelegentlich auch bei Nacht, ohne dass ein Unterschied in der Effizienz festgestellt werden konnte. Der Nachtreiher ist tatsächlich meistens dämmerungs- und nachtaktiv, kann aber mitunter auch am helllichten Tag jagend angetroffen werden. Mit dem afrikanischen Weißrückenreiher ist nur eine Art bekannt, die tatsächlich ausschließlich nachtaktiv zu sein scheint.
Während die Tag- und Nachtreiher in Kolonien leben, sind Tigerreiher und Dommeln Einzelgänger. Erstere brüten und ruhen zwar gesellig, gehen meist aber allein auf die Jagd. Vor allem die einzelgängerischen Rohrdommeln vermeiden es mit Bewegungslosigkeit und farblicher Tarnung gesehen zu werden; perfektioniert haben sie diese Eigenschaften durch ihre Pfahlstellung bei Bedrohung, bei der sie den Kopf und den Schnabel emporstrecken, um im Röhricht noch weniger aufzufallen; diese Stellung können sie über Stunden beibehalten.
Abgesehen von wenigen Ausnahmen ernähren sich Reiher von Wassertieren, namentlich Fischen, Amphibien, Reptilien, Wasservögeln, Kleinsäugern, Insekten, Mollusken und Krebstieren. Der Nahrungsbedarf eines Graureihers liegt täglich bei wenigstens 330 bis 500 g. Für gewöhnlich wird die Beute überrascht, indem der Reiher bewegungslos auf der Stelle steht und dann blitzschnell mit dem Schnabel zustößt. Idealerweise wird das zu erbeutende Tier durchbohrt. Manchmal schreiten Reiher auch auf Beutesuche langsam umher.
Andere Jagdtechniken sind seltener. Beobachtet wurde bei verschiedenen Arten ein Fang von Wassertieren aus dem Fluge heraus, Insektenjagd im Fluge und schwimmendes Anpirschen.
Viele Reiher nutzen ihre Flügel beim Beutefang. Sie breiten sie aus, um Schatten zu spenden, in dem potenzielle Beutetiere Schutz vor der Sonne suchen. Ein anderer Vorteil des Flügelschattens ist, dass er Reflexionen der Wasseroberfläche minimiert und dem Reiher eine bessere Sicht gibt. Viele Reiherarten bedienen sich dieser Technik gelegentlich, der afrikanische Glockenreiher hingegen fast ausschließlich. Er kann mit seinen Flügeln einen geschlossenen Baldachin bilden. Eine andere bemerkenswerte Jagdtechnik nutzt der Mangrovereiher, der gezielt Insekten als Köder auf der Wasseroberfläche platziert, um Fische anzulocken.
Die großen Reiher sind imstande, auch sehr große Beutetiere zu jagen. Ein Graureiher wurde in Belgien beim Erbeuten eines Blässhuhns beobachtet; ein anderer wurde in den Niederlanden in Vianen in der Provinz Utrecht beim Erbeuten eines Kaninchens fotografiert.[2] Dies sind jedoch Ausnahmen. Häufiger ist das Plündern von Vogelnestern: Zwergdommeln fressen gelegentlich Eier und Junge von Rohrsängern, während den Nachtreiher die Gelege von Ibissen, Seeschwalben und anderen Reihern anziehen.
Einige Arten haben ein ungewöhnliches Beutespektrum. Weißwangenreiher und Schwarzhalsreiher wurden beim Fressen von Aas beobachtet, der Mangrovereiher sogar beim Verzehren von Eicheln. Der Generalist unter den Reihern ist der Kuhreiher. Zwar erbeutet auch er gelegentlich die reihertypische Nahrung wie Fische und andere Wassertiere, für gewöhnlich hält er sich aber weit vom Wasser entfernt auf, so dass Insekten zu seiner Hauptbeute geworden sind. Als Kulturfolger sucht er seine Nahrung manchmal auf Müllkippen, ebenso nimmt er große Anteile pflanzlicher Nahrung, die er auch aus Silos stiehlt. Besonders bekannt ist der Kuhreiher aber dafür, große Säugetiere (Rinder, Büffel, Elefanten u. a.) zu begleiten und sie von Hautparasiten zu befreien.
Die meisten Reiher brüten in Kolonien – es gibt jedoch auch allein brütende Arten wie den Goliathreiher und die Rohrdommeln, sowie Arten, die sowohl in Kolonien als auch einzeln brüten können, wie den Graureiher. Reiherkolonien können gewaltige Ausmaße annehmen: Im Nigerdelta umfasste eine Reiherkolonie 68.300 bis 70.800 Paare verschiedener Arten.
An der Niststätte trifft zunächst das Männchen ein, das sogleich mit der Balz beginnt. Eine Reihe ritualisierter Gesten sollen die Aufmerksamkeit eines Weibchens erregen und männliche Konkurrenten fernhalten. Zu solchen Gesten gehören das senkrechte Ausstrecken von Kopf und Hals, das Ausbreiten der Flügel, das Auf- und Abschwenken des Kopfes bei gleichzeitigem Aufstellen der Federn sowie Schnabelklappern.
Die Nester befinden sich entweder in Bäumen oder im Röhricht. Das Nest wird bei der Zwergdommel ausschließlich vom Männchen, bei anderen Arten von beiden Partnern gemeinsam gebaut. Es handelt sich um eine unstrukturiert wirkende Anhäufung von Zweigen oder Schilfhalmen. Bei vielen Arten werden die Nester alljährlich erweitert, wodurch sie gewaltige Ausdehnungen erreichen können – etwa 1,5 m beim Baumnest des Graureihers. Das Gelege der Reiher besteht aus ein bis zehn Eiern. Das untere Extrem (ein Ei) tritt beim Bindenreiher und beim Weißschopfreiher auf, das obere bei den Zwergdommeln. Bei den allermeisten Arten werden drei bis fünf Eier gelegt. Im Durchschnitt haben die Reiher der gemäßigten Zonen größere Gelege als jene der Tropen. Die Eier sind meist glänzend weiß oder hellblau, bei einigen Arten auch olivbraun (Rohrdommeln) oder gefleckt (Tigerreiher). Sie werden 14 bis 30 Tage bebrütet, was für gewöhnlich beide Partner übernehmen. Selten kommt auch Brutparasitismus vor, wobei ein Reiherweibchen die Eier in das Nest einer anderen Art legt[3].
Die Jungen schlüpfen nicht gleichzeitig. Das älteste Junge eines Geleges hat somit einen Wachstumsvorsprung; bei der Fütterung durch die Elternvögel versucht es, die jüngeren Geschwister von der Nahrung zu verdrängen. Dadurch kommt es oft vor, dass die jüngsten Geschwister verhungern, oder aber durch Aggressionen mit Schnabelhieben zu Tode kommen.
Die Jungen sind zunächst fast vollkommen nackt. Sie verbleiben dreieinhalb bis dreizehn Wochen im Nest. Während dieser Zeit werden sie mit einem halbverdauten Nahrungsbrei gefüttert, der von beiden Altvögeln entweder ins Nest oder direkt in den Schnabel des Jungen ausgewürgt wird.
Obwohl Fossilfunde von Reihern äußerst selten sind, kann man anhand dieser ablesen, dass Reiher eine sehr alte Vogelgruppe sind: Die Gattung Proardea aus dem Eozän Frankreichs ist der älteste bekannte Reiher, und aus derselben Epoche sind Fußspuren bekannt, die wahrscheinlich von Reihern stammen. Bereits im Miozän lassen sich die Linien der großen Tagreiher sowie der kleinen Nachtreiher erkennen, die teils schon den rezenten Gattungen Ardea, Ardeola, Egretta und Nycticorax zugeordnet werden.
Im Pleistozän lebten bereits viele der rezenten Arten. Erst in sehr junger Zeit ausgestorben ist Ardea bennuides, ein auf der Arabischen Halbinsel verbreiteter Reiher, der die größte bekannte Art ist, die je gelebt hat[4].
Insgesamt sind weniger als vierzig fossile Arten beschrieben worden. Ferner ist aus dem Oligozän eine ausgestorbene Familie Xenerodiopidae bekannt, die man für nahe Verwandte der Reiher hält.
Lange wurden die Reiher den Schreitvögeln zugeordnet, wo sie unter anderem mit Störchen, Ibissen und Neuweltgeiern gruppiert wurden. Zu den wenigen Ausnahmen gehörte das von Ligon, der 1967 die Reiher in einer eigenen Ordnung Ardeiformes von den Schreitvögeln (Ciconiiformes) abtrennte; in letzterer vereinte er Störche und Neuweltgeier[5]. Die Beziehung der Reiher zu den übrigen Familien der Schreitvögel blieb allerdings lange ungeklärt[6].
Neuere genetische Analysen legen nahe, dass die Reiher, wie ihre Schwesterklade der Ibisse und Löffler, zu den Pelecaniformes gehören, also näher mit den Pelikanen als mit den Störchen verwandt sind.[7] Dieser Einordnung, die auch in diesem Artikel Anwendung findet, folgt auch die International Ornithological Union (IOU).[8]
Carl von Linné ordnete noch alle ihm bekannten Reiher einer einzigen Gattung Ardea zu. Im 20. Jahrhundert wurde es zunächst üblich, die Familie in die Unterfamilien der Echten Reiher (Ardeinae) und der Dommeln (Botaurinae) zu gliedern. Payne und Risley unterschieden 1976 hingegen vier Linien: die großen Tagreiher (Ardeinae), die kleinen Nachtreiher (Nycticoracinae), die Tigerreiher (Tigrisomatinae) und die Dommeln (Botaurinae) – ein System, das oft zitiert und übernommen wurde[9].
Hingegen fassen Kushlan und Hancock 2005 die Tag- und Nachtreiher wieder in einer gemeinsamen Unterfamilie zusammen. Zudem trennen sie den abweichenden Kahnschnabel sowie den Speerreiher als jeweils eigene Unterfamilien Agamiinae und Cochleariinae ab. Die Abtrennung des Speerreihers wurde hier erstmals vorgenommen, während der Kahnschnabel schon länger als stark abweichende Art angesehen wurde, ja gelegentlich sogar seine Zugehörigkeit zu den Reihern bezweifelt wurde[10].
Die folgende Klassifikation der Reiher folgt der IOC World Bird List:[11]
Reiher wurden wahrscheinlich schon seit Jahrtausenden bejagt. So hat man in Mexiko Hinweise auf Reiherjagd aus dem zweiten Jahrtausend vor Christus gefunden[12]. Im Mittelalter gehörten Reiher in Europa zur sogenannten Hohen Jagd, die dem Adel vorbehalten war. Die Reiherjagd wurde in De arte venandi cum avibus, dem Falkenbuch von Friedrich II., beschrieben und illustriert.[13] Zwischen dem Freiherrn von Crailsheim und dem Markgrafen von Ansbach kam es sogar zu einem „Reiherkrieg“, bei dem um den Besitz einer Graureiherkolonie gestritten wurde[14]. Der Graureiher wurde aber nicht nur zum Vergnügen gejagt, sondern galt auch als besonders exquisite Speise.
Die größte Ausweitung erlebte die Reiherjagd aber mit der steigenden Beliebtheit von Reiherfedern. Bei vielen Völkern hatten die Schmuckfedern verschiedener Reiherarten eine Bedeutung als Schmuck – so bei den Maori, bei denen die Federn des Silberreihers als Kopfschmuck der Häuptlinge üblich waren, oder bei indianischen Völkern, die Federn des Pfeifreihers als Tauschware nutzten. Am Ende des 19. Jahrhunderts wurde es in Europa Mode, Hüte mit den Federn weißer Reiher (vor allem Silber- und Seidenreiher) zu schmücken. Hierfür begann weltweit eine beispiellose Jagd, bei der ganze Kolonien vernichtet wurden, mitsamt den mit Reihern vergesellschaftet brütenden Arten. Die Dimensionen dieser Jagd werden an einigen Beispielen deutlich: 1887 bot ein einziger Händler in London zwei Millionen Reiherhäute an; 1898 wurden 1,5 Millionen Reiher aus Venezuela exportiert. Die Vernichtung der Reiherkolonien war der Beweggrund für die Gründung der ersten Naturschutzorganisationen, vor allem der National Audubon Society der USA – zwei von der Audubon Society gestellte Männer, die eine Reiherkolonie schützen sollten, wurden sogar von Jägern getötet. 1913 verboten die USA den Handel mit Reiherfedern, Großbritannien folgte 1920. Bis heute ist der Silberreiher das Wappentier der Audubon Society.
Während heute die Jagd für Fleisch und Federn nur eine sehr untergeordnete Rolle spielt, werden Reiher vor allem als Konkurrenten der Fischereiwirtschaft gesehen. Seit dem 19. Jahrhundert sind Ausrottungskampagnen durch Fischer belegt. Zwar zeigten Studien, dass Reiher fast ausschließlich für die Fischerei uninteressante Fische fressen, doch trotzdem gibt es in Europa und Nordamerika immer wieder Forderungen von Interessenverbänden der Fischer, die Reiherbestände zu dezimieren.
Überwiegend positiv ist wohl allein die Beziehung des Menschen zum Kuhreiher, der hauptsächlich Insekten frisst. Da er in der Nähe des Menschen bleibt, sah man in ihm ein nützliches Instrument zur Bekämpfung von Heuschreckenplagen. So führte man ihn etwa in Hawaii ein.
Reiher reagieren empfindlich auf Veränderungen ihres wassernahen Lebensraumes. Die Rodung von Ufervegetation, die Begradigung von Flüssen, die Verschmutzung des Wassers, die Überfischung der Seen und die Zersiedelung ihrer Habitate sind Ursachen für den Rückgang vieler Reiherarten.
Die IUCN führt vier Reiherarten als ausgestorben:
Ob der große Reiher Ardea bennuides des Nahen Ostens von Menschen ausgerottet wurde, fällt in den Bereich der Spekulation. Er lebte noch 3000 v. Chr. und war damit Zeitgenosse der ersten Zivilisationen jener Region.
Von den heute lebenden Reiherarten ist keine vom Aussterben bedroht. Allerdings führt die IUCN sechs Arten im Status stark gefährdet (Hainanreiher, Rotscheitelreiher, Kaiserreiher, Madagaskarreiher, Dickschnabelreiher, Australische Rohrdommel).
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Reiher (Ardeidae) sind eine Familie in der Ordnung Pelecaniformes. Zu dieser Familie gehören 19 Gattungen und 68 Arten. Die meisten Arten haben lange Beine und einen dolchartigen Schnabel. Viele Arten haben außerdem einen langen Hals. Reiher sind fast ausschließlich an Süßwasserhabitate gebunden, die Nahrung besteht vor allem aus Fischen und anderen wasserbewohnenden Tieren und wird dort im ufernahen Flachwasser gesucht. Sie sind weltweit verbreitet.
Ardeidae are lang-legged freshwatter an coastal birds.
Ardeidae es un familia de Pelecaniformes.
As ardeidas (scientificament Ardeidae) son una familia d'aus aintro d'a orden d'as Ciconiiformes. Son muixons granizos y gosan d'habitar amán d'es cursos d'augua, especialment en lacunas, basas, pilonas u altros puestos a on l'augua se trobe estancata y bi haiga prou vechetación. Corresponden alto u baixo con es animals que en aragonés gosan a clamar-se garras y garrons.
Plegan a fer de 70 – 85 cm d'altaria, con o plomache de color blanca en amés gran parti d'as especies (en bi ha que tienen altras colors, como a garrapescaire), y totas tienen per un regular o pico de color amariella con as patas liergas y grisas, que les dan o nombre. En l'Alto Aragón, a parola garra s'emplega a sobén también ta designar qualsiquier muixón de patas liergas, anque propiament dita, se tracta d'istes animals.
Habitualment son animals solitarios, pero en a suya epoca de nidificación se tornan gregarias. Es abetoros y es pescataires también perteneixen a ista familia d'animals. A familia d'as ardeidas tien 60 especies aintro de 15 cheneros.
As ardeidas (scientificament Ardeidae) son una familia d'aus aintro d'a orden d'as Ciconiiformes. Son muixons granizos y gosan d'habitar amán d'es cursos d'augua, especialment en lacunas, basas, pilonas u altros puestos a on l'augua se trobe estancata y bi haiga prou vechetación. Corresponden alto u baixo con es animals que en aragonés gosan a clamar-se garras y garrons.
Plegan a fer de 70 – 85 cm d'altaria, con o plomache de color blanca en amés gran parti d'as especies (en bi ha que tienen altras colors, como a garrapescaire), y totas tienen per un regular o pico de color amariella con as patas liergas y grisas, que les dan o nombre. En l'Alto Aragón, a parola garra s'emplega a sobén también ta designar qualsiquier muixón de patas liergas, anque propiament dita, se tracta d'istes animals.
Habitualment son animals solitarios, pero en a suya epoca de nidificación se tornan gregarias. Es abetoros y es pescataires también perteneixen a ista familia d'animals. A familia d'as ardeidas tien 60 especies aintro de 15 cheneros.
Ardeidae are lang-legged freshwatter an coastal birds.
La ardides es un familia de avias de la ordina siconiformes, e es clamada comun la erones. La ardidas abita pantanes e come coneos, pexes, ranas, e otra spesies acual.
Ang bakaw o tagak (Ingles: heron, crane o egret) ay isang uri ng ibong kumakain ng isda.[1] Kabilang sila sa mga ibong lumulusong sa tubig[2] na kabilang sa pamilyang Ardeidae. Mayroon kahirapan sa klasipikasyon ng bawat isang uri ng bakaw o tagak, at wala pa ring malinaw na pagkakasundo hinggil sa tamang paglalagay ng maraming mga uri sa loob ng dalawang pangunahing sari, ang Ardea at Egretta. Bilang katulad, ang pagkakaugnayan ng mga sari sa loob ng pamilya ay hindi pa rin lubos na nalulutas. Subalit may isang uring dating itinuturing na bumubuo sa isang nakahiwalay na monotipikong pamilya, o mag-anak na binubuo ng iisang uri lamang, na Cochlearidae ang itinuturing na ngayon bilang isang kasapi sa Ardeidae.
Kilala rin ang mga bakaw bilang tipol, tika, kanasta,[3] at tikling.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang bakaw o tagak (Ingles: heron, crane o egret) ay isang uri ng ibong kumakain ng isda. Kabilang sila sa mga ibong lumulusong sa tubig na kabilang sa pamilyang Ardeidae. Mayroon kahirapan sa klasipikasyon ng bawat isang uri ng bakaw o tagak, at wala pa ring malinaw na pagkakasundo hinggil sa tamang paglalagay ng maraming mga uri sa loob ng dalawang pangunahing sari, ang Ardea at Egretta. Bilang katulad, ang pagkakaugnayan ng mga sari sa loob ng pamilya ay hindi pa rin lubos na nalulutas. Subalit may isang uring dating itinuturing na bumubuo sa isang nakahiwalay na monotipikong pamilya, o mag-anak na binubuo ng iisang uri lamang, na Cochlearidae ang itinuturing na ngayon bilang isang kasapi sa Ardeidae.
Kilala rin ang mga bakaw bilang tipol, tika, kanasta, at tikling.
Haigarit[1] (Ardeidae) ollah pelikuanulinduloin lahkoh kuului heimo. Suomes on tavattu yheksä heimoh kuulujua linduluaduu:
Haigarit (Ardeidae) ollah pelikuanulinduloin lahkoh kuului heimo. Suomes on tavattu yheksä heimoh kuulujua linduluaduu:
Kaglushaigari (Botaurus stellaris) Harmaihaigari (Ardea cinerea) Ruskeihaigari (Ardea purpurea) Jalohaigari (Egretta alba) Šulkuhaigari (Egretta garzetta) Yöhaigari (Nycticorax nycticorax) Riäčkyhaigari (Ardeola ralloides) Pikkuhaigari (Ixobrychus minutus) Lehmyhaigari (Bubulcus ibis)
Tekst üüb Öömrang Heegern (Ardeidae) san en fögelfamile an hiar tu det kategorii faan a Pelecaniformes. Diar hiar 62 slacher tu.
Heegern (Ardeidae) san en fögelfamile an hiar tu det kategorii faan a Pelecaniformes. Diar hiar 62 slacher tu.
Vingoyo ni ndege wakubwa wa jenasi mbalimbali za familia Ardeidae wenye domo refu na nyembamba lakini miguu mifupi kuliko spishi nyingine za familia hii. Hupinda shingo yao wakiruka angani. Spishi moja huitwa ngojamalika. Ndege hawa wana rangi nyeupe na nyeusi, nyekundu au ya manjano. Vingoyo hula samaki hasa. Hizi ni spishi zinazojificha ndani ya uoto. Hujenga matago yao kwa matawi juu ya miti au matete. Hata matago yamefichika kwa kawaida.
Ngojamalika
Kingoyo mgongo-mweupe
Kingoyo utosi-mweusi
Lava heron
Green heron
Boat-billed heron
Bermuda night heron
Yellow-crowned night heron
Nankeen night heron
Japanese night heron
Malayan night heron
Vingoyo ni ndege wakubwa wa jenasi mbalimbali za familia Ardeidae wenye domo refu na nyembamba lakini miguu mifupi kuliko spishi nyingine za familia hii. Hupinda shingo yao wakiruka angani. Spishi moja huitwa ngojamalika. Ndege hawa wana rangi nyeupe na nyeusi, nyekundu au ya manjano. Vingoyo hula samaki hasa. Hizi ni spishi zinazojificha ndani ya uoto. Hujenga matago yao kwa matawi juu ya miti au matete. Hata matago yamefichika kwa kawaida.
Kuntul atawa belekok nyaéta sebutan pikeun manuk ti kulawarga Ardeidae. Manuk ieu boga suku nu panjang, beuheung panjang sarta sumebar di sakuliah dunya.
Mangsa hiber, manuk kuntul beuheungna ngawangun aksara "s" sarta henteu lempeng, béda jeung manuk ti kulawarga Bango (Ciconiidae) jeung Ibis (Threskiornithidae) anu ngalempengkeun beuheung sarta nyangegangkeun suku-sukuna waktu hiber.
Dina basa Malayu, manuk ti kulawarga Ardeidae jeung Ciconiidae disebut Bango, sedengkeun di Indonésia istilah Bango dipaké pikeun manuk ti kulawarga Ciconiidae.
Habitat manuk Kuntul nyaéta di lahan baseuh, di basisir atawa terumbu karang. Kadaharanana mangrupa lauk, bangkong, sarta sato invertebrata. Spésiés kawas Kuntul munding (Bubulcus ibis ) ngadahar serangga anu ukuranana leuwih badag sarta henteu gumantung teuing kana taneuh anu caian.
Dina taun 2005, élmuwan Kanada anu ngaranna Dr Louis Lefebvre nyalabarkeun padika ngukur IQ anu patali jeung kabiasaan dahar. Dumasar padika ieu, manuk Kuntul mangrupa salah sahiji manuk anu pangpinterna.
Klasifikasi manuk Kuntul rada hésé alatan aya béda pamadegan dina ngagolongkeun spésiés kana dua génus badag: Ardea jeung Egretta.
Kuntul di Sawah
Kuntul atawa belekok nyaéta sebutan pikeun manuk ti kulawarga Ardeidae. Manuk ieu boga suku nu panjang, beuheung panjang sarta sumebar di sakuliah dunya.
Mangsa hiber, manuk kuntul beuheungna ngawangun aksara "s" sarta henteu lempeng, béda jeung manuk ti kulawarga Bango (Ciconiidae) jeung Ibis (Threskiornithidae) anu ngalempengkeun beuheung sarta nyangegangkeun suku-sukuna waktu hiber.
Dina basa Malayu, manuk ti kulawarga Ardeidae jeung Ciconiidae disebut Bango, sedengkeun di Indonésia istilah Bango dipaké pikeun manuk ti kulawarga Ciconiidae.
Habitat manuk Kuntul nyaéta di lahan baseuh, di basisir atawa terumbu karang. Kadaharanana mangrupa lauk, bangkong, sarta sato invertebrata. Spésiés kawas Kuntul munding (Bubulcus ibis ) ngadahar serangga anu ukuranana leuwih badag sarta henteu gumantung teuing kana taneuh anu caian.
Dina taun 2005, élmuwan Kanada anu ngaranna Dr Louis Lefebvre nyalabarkeun padika ngukur IQ anu patali jeung kabiasaan dahar. Dumasar padika ieu, manuk Kuntul mangrupa salah sahiji manuk anu pangpinterna.
Klasifikasi manuk Kuntul rada hésé alatan aya béda pamadegan dina ngagolongkeun spésiés kana dua génus badag: Ardea jeung Egretta.
Lô-sĭ (鷺絲, Ĭng-ngṳ̄ : Heron), sê Nēu-gŏng Guáng-hìng-mŭk dṳ̆ng gì siŏh cṳ̄ng. Cuō-iéu uăk-dâe̤ng diŏh sék-dê gĭk hó-gê̤ṳng sĕng-lìng dê.
Lô-sĭ (鷺絲, Ĭng-ngṳ̄ : Heron), sê Nēu-gŏng Guáng-hìng-mŭk dṳ̆ng gì siŏh cṳ̄ng. Cuō-iéu uăk-dâe̤ng diŏh sék-dê gĭk hó-gê̤ṳng sĕng-lìng dê.
Şaqavî an masîxwer (Ardeidae), famîleyek balindeyên beraviyên dirûvê keraviyan (Pelecaniformes) e ku bi jîndarên avê yên wek masî, beq û kurmikan û hwd xwedî dibin.
Bi çîq û stû drêjahiya xwe dişibitin leglegan. Li nêzî çem, golan û çiravan bi colan dijîn. Hêlînen xwe hinek ji wan li ser daran, hinek ji wan jî di nava zilan de çêdikin. Piştî çêçikên xwe mezin dikin û bi firê dixin, payizê ji nû ve koçî welatên germ dikin.
Egretta garzetta
Şaqavî an masîxwer (Ardeidae), famîleyek balindeyên beraviyên dirûvê keraviyan (Pelecaniformes) e ku bi jîndarên avê yên wek masî, beq û kurmikan û hwd xwedî dibin.
De reigers (Latien: Ardeidae) bint n familie van vogels uut de orde van de pelikaanachtigen. De familie bestiet uut 67 soorten[1]. De reigersoort die in Nederland t meest veurkömp is de blauwe reiger. Ok de grote zilverreiger, kleine zilverreiger, purperreiger, roerdompe, kleine roerdompe en nachtreiger (of: kwak) kommen in Nederland veur; de grune reiger wordt soms as dwaolgast ezien. De reiger is n bescharmde diersoort.
Reigers bint karnivoren (oftewel: vleisaeters) ze aet veural vissen, amfibieën (waoronder kikkers), weekdieren, kreeftachtigen en insekten, mar ok kleine zoogdieren, vogeleier en reptielen. Soms gaot der vogels ter grootte van n waterralle naor binnen. Van de vissen bint voorns, goldvissen, en kleine koikarpers vake arg geliefd bie reigers. Swinters as vievers en plassen dichtevriezen, zal de reiger toch proberen um open plassen te bereiken. Reigers staot vake stokstief te wachten töt ze toeslaon kunt.
Mensen mit n viever in de hof kunt nog wel es last hebben van reigers. Reigers wachten meestal heur kans of. Vake slaot ze heur slag bie t eerste ochtendlicht, zodat ze ongestoord an heur aeten kommen kunt. Komplete vievers mit goldvissen die laegevist bint komp niet vake veur, mar um der wisse van te waen dat dat niet gebeurt ku'j t mar baeter bescharmen. t Plaatsen van n net aover n viever, of t gebruken van n vieveralarm, bint manieren um te veurkommen dat n viever laegevist wordt.
Volgorde van geslachten die töt de reigerfamilie beheurt volgens de IOC World Bird List[2]
De reigers (Latien: Ardeidae) bint n familie van vogels uut de orde van de pelikaanachtigen. De familie bestiet uut 67 soorten. De reigersoort die in Nederland t meest veurkömp is de blauwe reiger. Ok de grote zilverreiger, kleine zilverreiger, purperreiger, roerdompe, kleine roerdompe en nachtreiger (of: kwak) kommen in Nederland veur; de grune reiger wordt soms as dwaolgast ezien. De reiger is n bescharmde diersoort.
De reygers (Ardeidae) zyn e familie van veugels van d' orde pelikoanachtign (Pelecaniformes). Der bestoan 64 erkende soortn. De reygersoorte die 't meest te zien is in Vloandern is de blauwe reyger (Ardea cinerea).
Reygers zyn middelgroote toet groote veugels mè lange pootn en nekke. De kleenste soortn zyn de dwergreygers die 25 toet 30 cantimeter lank kommn en de grotste soorte is de reuzereyger (Ardea goliath), maximoal 152 cantimeter. On ze vliegn, wordt de nekke ingetrokkn en de pootn wordn noar achtern g'houdn.
Reygers zyn te viendn ip al de continentn, uutgezoenderd Antarctica. Bykan al de soortn wordn g'associeerd mè woater. 't Zyn woaterveugels die nie zwemmn, moar hunder eetn zoekn in meern, riviern, moerassn, vyvers en de zee.
De reygers (Ardeidae) zyn e familie van veugels van d' orde pelikoanachtign (Pelecaniformes). Der bestoan 64 erkende soortn. De reygersoorte die 't meest te zien is in Vloandern is de blauwe reyger (Ardea cinerea).
Reygers zyn middelgroote toet groote veugels mè lange pootn en nekke. De kleenste soortn zyn de dwergreygers die 25 toet 30 cantimeter lank kommn en de grotste soorte is de reuzereyger (Ardea goliath), maximoal 152 cantimeter. On ze vliegn, wordt de nekke ingetrokkn en de pootn wordn noar achtern g'houdn.
Reygers zyn te viendn ip al de continentn, uutgezoenderd Antarctica. Bykan al de soortn wordn g'associeerd mè woater. 't Zyn woaterveugels die nie zwemmn, moar hunder eetn zoekn in meern, riviern, moerassn, vyvers en de zee.
D'Famill vun de Räeren (la: Ardeidae) gehéiert zu der Uerdnung vun de Stelzevullen (Ciconiiformes)[1].
Et gëtt ronn 68 "lieweg" a 16 ausgestuerwen Aarten, déi a 25 Gattungen opgedeelt sinn[2].
D'Räere si meeschtens laangbeeneg Vulle mat laangem a schmuelem Schniewel, déi nieft suppegen oder rouege Gewässer liewen[1].
D'Famill vun de Räeren (la: Ardeidae) gehéiert zu der Uerdnung vun de Stelzevullen (Ciconiiformes).
Et gëtt ronn 68 "lieweg" a 16 ausgestuerwen Aarten, déi a 25 Gattungen opgedeelt sinn.
D'Räere si meeschtens laangbeeneg Vulle mat laangem a schmuelem Schniewel, déi nieft suppegen oder rouege Gewässer liewen.
Waqar (Ardeidae) nisqakunaqa huk pisqu rikch'aq ayllum. Achka waqarkunaqa yaku patapim kawsan, challwa mikhuqmi.
Kaymi huk waqar rikch'aqkunam:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Waqar
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Waqar.
Waqar (Ardeidae) nisqakunaqa huk pisqu rikch'aq ayllum. Achka waqarkunaqa yaku patapim kawsan, challwa mikhuqmi.
Kaymi huk waqar rikch'aqkunam:
Hatun waqar (Casmerodius albus) Yuraq waqar (Egretta thula) Waqwa (Nycticorax nycticorax) Kunkuwana (Tigrisoma lineatum)
Çafkat (latinisht: Ardeidae), të njohura edhe si gatat, janë shpendë uji, që kanë qafë të gjatë e këmbë të gjata, sqep të hollë dhe një tufë puplash të zeza në krye, e që jetojnë nëpër moçale e këneta.
Ky artikull në lidhje me biologjinë është i cunguar. Ndihmoni dhe ju në përmirsimin e tij.
Çafkat (latinisht: Ardeidae), të njohura edhe si gatat, janë shpendë uji, që kanë qafë të gjatë e këmbë të gjata, sqep të hollë dhe një tufë puplash të zeza në krye, e që jetojnë nëpër moçale e këneta.
Čaplje (lat. Ardeidae) su porodica ptica iz reda pelikanki. Većinu vrsta odlikuju duge noge, dug i špicast kljun te dug vrat. Ispod perja imaju gusto i mekano paperje. Za razliku od morfološki sličnih vrsta ptica iz nekih drugih porodica, kao što su rode, ždralovi i ibisi, koje lete sa ispruženim vratom, čaplje lete sa savijim vratom. Čaplje obično žive uz obale slatkih voda, jezera , močvare i rijeka te šumama mangrova, ali i uz morske obale. Gnijezda prave blizu ili iznad vode, a polažu 3-7 jaja. Rasprostranjene su širom svijeta, osim na Antarktiku. Većina vrsta su stanarice ili skitalice, a manji broj vrsta su selice. [1]
Postoje 64 vrste čaplji, koje su raspoređene u 3 podporodice: Ardeinae, Botaurinae , Tigrisomatinae, a prema nekim klasikacijama i podporodicu Cochleariinae.[2]
Rodovi:
Rodovi:
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(6001840951).jpg)
_-fishing_on_Galapagos.jpg)
.jpg)
|url= (pomoć). animaldiversity.org. University of Michigan, Museum of Zoology. Pristupljeno 14. 4. 2017. Čaplje (lat. Ardeidae) su porodica ptica iz reda pelikanki. Većinu vrsta odlikuju duge noge, dug i špicast kljun te dug vrat. Ispod perja imaju gusto i mekano paperje. Za razliku od morfološki sličnih vrsta ptica iz nekih drugih porodica, kao što su rode, ždralovi i ibisi, koje lete sa ispruženim vratom, čaplje lete sa savijim vratom. Čaplje obično žive uz obale slatkih voda, jezera , močvare i rijeka te šumama mangrova, ali i uz morske obale. Gnijezda prave blizu ili iznad vode, a polažu 3-7 jaja. Rasprostranjene su širom svijeta, osim na Antarktiku. Većina vrsta su stanarice ili skitalice, a manji broj vrsta su selice.
Οι ερωδιοί είναι καλοβατικά πτηνά που ανήκουν στην οικογένεια Ερωδιίδες (Ardeidae) της τάξης των Πελαργόμορφων (Ciconiiformes) και περιλαμβάνει 24 γένη.
Σε αυτή την οικογένεια ανήκουν οι ερωδιοί. Είναι πουλιά με μακριά πόδια και ράμφος που τους βοηθούν πολύ αφού ζουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε περιοχές με ρηχά νερά. Τα βρίσκουμε κοντά σε ποτάμια, λίμνες, έλη, δέλτα, θάλασσα, σε υγρά λιβάδια και υγρές καλλιέργειες. Είναι όλα σαρκοφάγα είδη με τα περισσότερα να τρέφονται κυρίως με ψάρια ενώ τα υπόλοιπα με έντομα, άλλα μέρη της δίαιτάς τους αποτελούνται από ασπόνδυλα, αμφίβια και μικρά ερπετά. Όταν κυνηγούν χρησιμοποιούν την πολύ καλή τους όραση και γρήγορη κίνηση του λαιμού τους. Κατά την πτήση εναλλάσσουν το χτύπημα των φτερών με στιγμές αιώρησης. Κατά την πτήση έχουν τον λαιμό μαζεμένο σε σχήμα S και τα πόδια τεντωμένα. Με λίγες εξαιρέσεις ζουν και φωλιάζουν σε αποικίες, χρησιμοποιούν κυρίως τα δέντρα ή την πυκνή βλάστηση κοντά στο νερό. Δεν είναι λίγα τα είδη που ζουν και φωλιάζουν μαζί με άλλα είδη της ίδιας οικογένειας. Δημιουργούν μονογαμικά ζευγάρια την περίοδο της αναπαραγωγής και στην ανατροφή των μικρών συμμετέχουν και οι δύο γονείς. Τα είδη που ζουν στις εύκρατες περιοχές είναι μεταναστευτικά.
Είναι κοσμοπολίτικη οικογένεια και τα μέλη της τα βρίσκουμε παντού εκτός από την Ανταρκτική, την Αρκτική και σε μεγάλο υψόμετρο στα βουνά
Στην Ελλάδα βρίσκουμε 10 είδη:
Οι ερωδιοί είναι καλοβατικά πτηνά που ανήκουν στην οικογένεια Ερωδιίδες (Ardeidae) της τάξης των Πελαργόμορφων (Ciconiiformes) και περιλαμβάνει 24 γένη.
Аҥырдыҥылар кэргэннэрэ (лат. Ardeidae, нууч. Семейство цаплевые) - эһирдиҥилэр аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр 2 уус киирэр: Аҥырдар уустара, Бороҥ кутаннар уустара[1].
Гырпум (латин нимыз Ardeidae ) – ӝужыт мугоро тылобурдо. Улэ ву дурын ӝужыт турын пӧлын, кот возь вылын, лоба дыртытэк, кар лэсьтэ турын-куар яке куак пӧлы, сие векчи лулосъёсты-эбекъёсты, чорыгъёсты.
Кытандар (лат. Ardeidae) — кунас сымалдар түркүмүндөгү тукум. Салмагы 130дан—2 кгга чейин жетет. Денеси сүйрү, мойну, буту узун. Тумшугу учтуу, узун, уч жагында тишчелери бар. Шыйрагы жүнсүз, канаты кыска, жазы, куйругу кыска,түрдүү түстө (саргыч, күрөң, көгүш, айрымдары ак). 32 уруусу, 66 түрү түндүктөн башка бардык жерлерде таралган. КМШ өлкөлөрүндө 12 уялоочу түрү кездешет. Алар суу боюнда жашап, майда балык, бака, курт-кумурска, айрымдары жумуртка жана балапан жейт. Жай учат. Бакта топтолуп уялайт, 3—7 жумуртка тууйт. Балапандарын кулгуп азыктандырат. Көпчүлүгү азыгын күүгүмдө, түнкүсүн издейт.
Псыхэуэ лъэпкъыр (лат-бз. Ardeidae) — псыхэуэбзагуэ хэкӀыгъуэм щыщ лъэпкъщ.
Пкъы Ӏузэ кӀыхьхэщ. Нэхъыбэм я лъакъуи, пщэи, пэи кӀыхьщ. Лъэбжьанэхэр псыгъуэ кӀыхь папцӀэхэщ. Псыхэуэ лӀэужьыгъуэхэм я цы пхъашэхэр зымыгъэупсыф цыщӀэудэ яӀэщ. Ар хэхъуэхункӀэ щащэурэ хьэжыгъэм хуэдэу цы пхъашэхэм хотӀысхьэ, псы кӀэримыгъапщӀэу. ЦыщӀэудэр къыздэкӀыр тхыцӀэмрэ бгъэмрэщ. Псыхэуэ лӀэужьыгъуэхэр я инагъкӀэ ину зэщхьэщокӀ, щылъатэкӀэ я лъакъуэ кӀыхьхэр къызщӀадз, я пщэр дамэпкъым ирагъапщхьэ, щхьэ щӀыбыр тхыцӀэм тыралъхьэрэ жыпӀэу.
Лъэпкъым зыщӀеубыдэ лъэпкъыгъуэ 16, ахэр:
Чапји (науч. Ardeidae) — семејство долгоноги птици од редот на пеликановидните (Pelecaniformes) кои живеат крај вода, и има околу 64 вида. Класификацијата на поодделни видови задава тешкотии, па понекогаш може да се сместат во нови редови и семејства. Тие се слични со штрковите, ибисите и лажичарките, а се разликуваат од нив по начинот на летање, бидејќи летаат со згрчен врат (а не со испружен).
Чапјите се средни до големи птици, со долги нозе и вратови. Тие покажуваат сосема мал полов диморфизам во својата големина. Најмалатите чапји се долги 30 cm, а најголемите 152 cm. Вратот може да го држат во форма на S, да го издолжуваат и да го згрчуваат. Го држат згрчено за време на летање, за разлика од сите други долговрати птици. Нозете им се долги и силни, и речиси кај сите видови долниот дел им е без пердуви. Кога летаат, нозете и стапалата им се наназад. На нозете имаат долги тенки прсти, од кои три им се свртени нанапред, а еден наназад.[1] Клуновите им се обично долги и во облик на харпун. Варираат од многу фини, елегантни, до затапени и дебели. Клуновите, како и другите делови без перја им се обично жолти, црни или кафени, но и тие бои може да се менуваат во сезоната на парење. Пердувите на чапјите се меки, а перјето е сино, црно, кафено, сиво или бело.
Чапјите се месојадци. Тие живеат крај вода, и нивната исхрана се состои претежно од водни животни: риби, водоземци, влекачи, водни инсекти и сл. Ловат, така што мирно стојат крај водата и чекаат пленот да се приближи во нивниот домет. Понекогаш, прават сенка со своите крилја, за подобро да гледаат во водата и се наведнуваат подолу, за клунот да им е поблиску до пленот. Кога ќе го здогледаат пленот, се движат малку лево-десно, да ја проценат положбата и потоа го прободуваат со својот клун. Во ловот, може да бидат и поактивни, а не само да стојат и чекаат, одејќи полека и гонејќи го пленот откако ќе го здогледаат. Понекогаш ги употребуваат нозете, за да го избркаат скриениот плен.[2]
Чапјите се моногамни и претежно се размножуваат во колонии. Во колониите може да живеат повеќе видови чапји како и други видови водни птици.[3] Прво мажјаците доаѓаат и го градат гнездото и со свои изведби ги привлекуваат женките. Откако ќе се спарат, заеднички продолжуваат да го градат гнездото. Гнездата ги градат до или над вода, врз вегатеација, ретко на земја.[1][3] Некои видови гнездата ги прават вискоко на дрвјата.[1] Вообичаено, чапјите излегнуваат 3-7 јајца. Тие се сјајно сини или бели, освен кај големите чапји кои имаат маслинасто-кафени јајца.[1]
Во 2008 година, по извршените анализи и студии, семејството на чапјите беше ставена во редот на пеликановидните,[4] а претходно беа во редот на штрковидните.[5]
Во семејството на чапјите се разликуваат неколку потсемејства со нивните родови:
потсем. Tigrisomatinae
потсем. Botaurinae
потсем. Ardeinae
Чапји (науч. Ardeidae) — семејство долгоноги птици од редот на пеликановидните (Pelecaniformes) кои живеат крај вода, и има околу 64 вида. Класификацијата на поодделни видови задава тешкотии, па понекогаш може да се сместат во нови редови и семејства. Тие се слични со штрковите, ибисите и лажичарките, а се разликуваат од нив по начинот на летање, бидејќи летаат со згрчен врат (а не со испружен).
Челән кошлар (лат. Ardeidae) — ләкләксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Томшыклары озын, балтырлары күбесенчә каурыйсыз була. 66 төре киң таралган. Ояларын агачларда яки камышлыкларда коралар.
Татарстанда 4 төре очрый: зур күлбога, кече күлбога, соры челән, зур ак челән.
Tigrisomatinae асгаиләлеге
Botaurinae асгаиләлеге
Ardeinae асгаиләлеге
Челән кошлар (лат. Ardeidae) — ләкләксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Томшыклары озын, балтырлары күбесенчә каурыйсыз була. 66 төре киң таралган. Ояларын агачларда яки камышлыкларда коралар.
Татарстанда 4 төре очрый: зур күлбога, кече күлбога, соры челән, зур ак челән.
बकुला चिरई सभ के परिवार हवे जौना में कई ठो जाति आ प्रजाति पावल जालीं।
Subfamily Tigriornithinae
Subfamily Botaurinae
Subfamily Ardeinae
Other prehistoric and fossil species are included in the respective genus accounts. In addition, Proherodius is a disputed fossil which was variously considered a heron or one of the extinct long-legged waterfowl, the Presbyornithidae. It is only known from a sternum; a tarsometatarsus assigned to it actually belongs to the paleognath Lithornis vulturinus.
बगुला (Herons) नदियों, झीलों और समुद्रों के किनारे मिलने वाले लम्बी टांगों व गर्दनों वाले चिड़िया का एक कुल है।[1]
बगुला (Herons) नदियों, झीलों और समुद्रों के किनारे मिलने वाले लम्बी टांगों व गर्दनों वाले चिड़िया का एक कुल है।
ஹெரான்கள் என்பவை ஒரு வகைக் கொக்குகள் ஆகும். இவை நீளமான கால்களுடையவை ஆகும். இவை நன்னீர் மற்றும் கடற்கரைப் பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. இவை சிறிய நாரைகளைவிடப் (egret) பெரியவை. இவற்றிற்கு நீண்ட அலகுகள் உள்ளன.
ஹெரான்கள் என்பவை நாரைகள், அரிவாள் மூக்கன்கள் மற்றும் துடுப்புவாயன்கள் குடும்பங்களில் உள்ள பறவைகளைப் போன்றே இருந்தாலும், இவை பறக்கும்போது கழுத்தை உள்ளிளுத்தவாறு பறக்கின்றன, முன்னால் கூறிய வகைகளைப்போல் கழுத்தை நீட்டியவாறு அல்ல. இவற்றின் இறகுகளில் இருந்து தூசி பறக்கிறது.
இவை நீண்ட கால்கள், கழுத்துகள் கொண்ட நடுத்தர-பெரிய அளவுள்ள பறவைகள் ஆகும். இவற்றில் ஆண் பெண் வேறுபாடு (பால் ஈருருமை ) அறிவது கடினம் ஆகும். இக்குடும்பத்தில் சிறிய குருகு தான் மிகச் சிறியது ஆகும். அது வழக்கமாக 30 செமீ (12 அங்குலம்) நீளத்தைக் கொண்டிருக்கும். ஹெரான்களில் மிகப்பெரிய இனம் கோலியத் ஹெரான் ஆகும். இது 152 செமீ (60 அங்குலம்) உயரம் உள்ளது. இவற்றின் கழுத்து S- வடிவத்தில் இருக்கும். பகலாடி ஹெரான்களின் கழுத்து இரவாடி ஹெரான்கள் மற்றும் குருகுகளைவிட நீளமாக இருக்கும். இவற்றின் கால்கள் முடியற்றுக் காணப்படுகின்றன (விதிவிலக்கு ஜிக்சாக் ஹெரான்). இவை பறக்கும்போது கால்களும் பாதமும் பின்னோக்கி நீட்டப்பட்டு இருக்கும்.[1]
ஹெரான்கள் என்பவை ஒரு வகைக் கொக்குகள் ஆகும். இவை நீளமான கால்களுடையவை ஆகும். இவை நன்னீர் மற்றும் கடற்கரைப் பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன. இவை சிறிய நாரைகளைவிடப் (egret) பெரியவை. இவற்றிற்கு நீண்ட அலகுகள் உள்ளன.
ஹெரான்கள் என்பவை நாரைகள், அரிவாள் மூக்கன்கள் மற்றும் துடுப்புவாயன்கள் குடும்பங்களில் உள்ள பறவைகளைப் போன்றே இருந்தாலும், இவை பறக்கும்போது கழுத்தை உள்ளிளுத்தவாறு பறக்கின்றன, முன்னால் கூறிய வகைகளைப்போல் கழுத்தை நீட்டியவாறு அல்ல. இவற்றின் இறகுகளில் இருந்து தூசி பறக்கிறது.
ಕಬ್ಬಾರೆ ಹಕ್ಕಿ :ಇವು ಪ್ರಪಂಚದ ಉಷ್ಣ ಹಾಗೂ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡು ಬರುವ ನೀಳಗಾಲಿನ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಡುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು (ಹೆರಾನ್).
ಸಿಕೋನಿಫಾರ್ಮಿಸ್ ಗಣದ ಆರ್ಡೆಯಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹಕ್ಕಿಗಳು.ಒಂದು ಬಗೆಯ ಕಬ್ಬಾರೆಯನ್ನು ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಕೆಲವೆಡೆ ನಾರಾಯಣಿ ಪಕ್ಷಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಬ್ಬಾರೆ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿವೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಇವುಗಳ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಅಮೆರಿಕ, ಯುರೋಪು, ಆಫ್ರಿಕ ಖಂಡಗಳಲ್ಲೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿವೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅರ್ಡೆಯ ಜಾತಿಯಲ್ಲಿ ಆರ್ಡೆಯ ಇನ್ನಿಗ್ನಿಸ್ (ಬಿಳಿ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಬ್ಬಾರೆ), ಆರ್ಡೆಯ ಗೋಲಿಯಾಸ್ (ಐದಡಿ ನಿಲುವಿನ ಪಕ್ಷಿ), ಆರ್ಡೆಯ ಸಿನೇರಿಯ (ನಾರಾಯಣಿ ಪಕ್ಷಿ) ಮತ್ತು ಆರ್ಡೆಯ ಪಫೂರ್ಯ್ರಿಯ (ಕೆಂಪು ನಾರಾಯಣಿ ಪಕ್ಷಿ)-ಇವು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಭೇದಗಳು. ಬೂಟೊರಿಡಿಸ್ ಸ್ಟ್ರಯೇಟಸ್ (ಪುಟ್ಟ ಹಸಿರು ಕಬ್ಬಾರೆ), ಆರ್ಡಿಯೋಲ ಗ್ರಾಯಿ (ಬತ್ತದ ಗದ್ದೆಯ ಅಥವಾ ಕೊಳದ ಕಬ್ಬಾರೆ), ನಿಕ್ಟಿಕೊರಾಕ್ಸ್ ನಿಕ್ಟಿಕೊರಾಕ್ಸ್ (ಇರುಳ ಕಂಕ)-ಈ ಜಾತಿ ಪ್ರಭೇದಗಳೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.
ಇವುಗಳ ದೇಹದ ಗಾತ್ರ ಕೋಳಿಯ ಗಾತ್ರದಿಂದ ಹಿಡಿದು ರಣಹದ್ದಿನ ಗಾತ್ರಕ್ಕೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳ ಕೊಕ್ಕು ನೀಳ ಮತ್ತು ಚೂಪು, ಭಲ್ಲೆಯ ಆಕಾರ; ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಕ್ಕಿನ ಅಂಚು ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ದಂತಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕುತ್ತಿಗೆ ಅನೇಕ ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ನೀಳ, ತೆಳು ಹಾಗೂ ಬಳುಕುವಂಥದ್ದು, ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಮಧ್ಯಭಾಗ ಕೊಂಕಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಇವು ಹಾರುವಾಗ ಅಥವಾ ಕಾಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತಾಗ, ಕುತ್ತಿಗೆ S ಆಕಾರದಂತಿರುವುದು ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮತ್ತೊಂದು ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಇವುಗಳ ಕಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಟಿಬಿಯ ಎಲುಬು ಇರುವ ಭಾಗ ನೀಳವಾಗಿದ್ದು, ಭಾಗಶಃ ಬೋಳಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಬೆರಳುಗಳು ನೀಳವಾಗಿ ತೆಳುವಾಗಿವೆ. ಮಧ್ಯದ ಮತ್ತು ಹೊರ ಬೆರಳುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಜಲಪಾದವಿದೆ. ಮಧ್ಯದ ಬೆರಳಿನ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಗಿದ ಚೂಪು ನಖದ ಮೇಲೆ ಬಾಚಣಿಗೆಯಂಥ ರಚನೆಯಿದೆ. ಹಿಂಬೆರಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಇತರ ಬೆರಳುಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವುದರಿಂದ ಹಕ್ಕಿ ನಿಂತು ಕೊಂಡಾಗ ದೇಹದ ಭಾರ ಎಲ್ಲ ಬೆರಳುಗಳ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ ತುಪ್ಪಳ ಮೃದು ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ವಿರಳ. ದೇಹದ ಬಣ್ಣ ಬಿಳುಪು. ಬೂದು, ಕಂದು ಅಥವಾ ಪಾಟಿಲ. ಕೆಲವು ಪ್ರಭೇದಗಳಲ್ಲಿ ಗರಿಗಳು ಮಚ್ಚೆ ಮತ್ತು ಪಟ್ಟೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿರುವುದೂ ಉಂಟು. ಸಂತಾನವೃದ್ಧಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಬಗೆಯ ಪಕ್ಷಿಗಳ ತಲೆಯ ಮತ್ತು ಬೆನ್ನಿನ ಮೇಲೆ ಉದ್ದದ, ನಾರು ರೂಪದ ಅಲಂಕಾರದ ಗರಿಗಳು ಮೂಡುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಬಗೆ. ಇವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕೆರೆ, ಕೊಳ, ತೊರೆ, ಖಾರಿ ಮತ್ತು ಅಳಿವೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದರೂ ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಒಣ ಭೂ ಪ್ರದೇಶದ ಮೇಲೂ ನಡೆದಾಡುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಇವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ಅಗಲ, ಬಾಲ ಮೊಟಕು. ಇವು ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿಯೇ ಹಾರುತ್ತವೆ. ಉತ್ತಳ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ಇವಕ್ಕೆ ಪ್ರಿಯ. ಈ ಭಂಗಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಇವು ತಮ್ಮ ಆಹಾರ ಜೀವಿಯನ್ನು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ತಮ್ಮ ಚೂಪಾದ ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇಡಿಯಾಗಿ ಗಬಕ್ಕನೆ ನುಂಗುತ್ತವೆ. ಅಜೀರ್ಣವಾದ ಆಹಾರವನ್ನು ತುತ್ತುಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೊರಕ್ಕೆ ಹಾಕುತ್ತವೆ. ನೀರಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಮೀನು, ಕಪ್ಪೆ, ಏಡಿ, ಸೀಗಡಿ ಮುಂತಾದುವು ಇವುಗಳ ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ. ಬಯಲಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಕೀಟ ಮತ್ತು ಹಲ್ಲಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವುದೂ ಉಂಟು.
ಆಹಾರಾರ್ಜನೆ ಮಾಡುವಾಗ ಇವು ಒಂಟೊಂಟಿಯಾಗಿ ಕಂಡು ಬಂದರೂ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗುಂಪುಗೂಡಿ ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ, ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಮರದ ಕಡ್ಡಿಗಳ ಒರಟು ಗೂಡುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ 3-6 ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತವೆ. ಮೊಟ್ಟೆಗಳ ಬಣ್ಣ ಮಾಸಲು ಕಂದು ಅಥವಾ ನೀಲಿಮಿಶ್ರಿತ ಬೂದು. 21-26 ದಿನಗಳವರೆಗೆ ಕಾವು ಕೊಟ್ಟಮೇಲೆ ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮರಿಗಳು ಹೊರಬರುತ್ತವೆ. ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವುದರಲ್ಲಿ ಕಾವು ಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಮರಿಗಳಿಗೆ ಗುಟುಕು ಕೊಟ್ಟು ಪಾಲನೆ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಎರಡೂ ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತವೆ.
ಕಬ್ಬಾರೆ ಹಕ್ಕಿ :ಇವು ಪ್ರಪಂಚದ ಉಷ್ಣ ಹಾಗೂ ಸಮಶೀತೋಷ್ಣ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡು ಬರುವ ನೀಳಗಾಲಿನ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಡುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು (ಹೆರಾನ್).
Perdigiurni o perdi-giurnu [1], oxelli che fan parte da famiggia di Ardeidæ.
Gh'han u beccu lungu e dritu, u collu u furma ina "S", e e sampe en belle lunghe.
Stan insce e rive di sciümmi, laghi, bei, riæ, e in riva o-u mâ ascì.
Se vedde che i ciamman cuscì perchè pâ che passan a ciü gran parte du tempu fermi lì, imbâgiæ.
Mangian pesci, anfibbi, insetti, rettili e rodituî.
Ghe n'è de specce che cumpiscian de lunghe migraçiuin.
In Ligürria, tra migranti e rescidenti, ghe n'emmu növe specce de sette genneri:[2] [3] [4]
Perdigiurni çenen
Ardea cinerea
Perdigiurni russu
Ardea purpurea
Perdigiurni pagiæn
Ardeola ralloides
Perdigiurni foestê
Bubulcus ibis
Perdigiurni grixu
Botaurus stellaris
Perdigiurni airun
Egretta garzetta
Perdigiurni giancu
Egretta alba
Perdigiurni picin
Ixobrychus minutus
Perdigiurni neigru
Nycticorax nycticorax
Perdigiurni o perdi-giurnu , oxelli che fan parte da famiggia di Ardeidæ.
Gh'han u beccu lungu e dritu, u collu u furma ina "S", e e sampe en belle lunghe.
Stan insce e rive di sciümmi, laghi, bei, riæ, e in riva o-u mâ ascì.
Se vedde che i ciamman cuscì perchè pâ che passan a ciü gran parte du tempu fermi lì, imbâgiæ.
Mangian pesci, anfibbi, insetti, rettili e rodituî.
Ghe n'è de specce che cumpiscian de lunghe migraçiuin.
In Ligürria, tra migranti e rescidenti, ghe n'emmu növe specce de sette genneri:
Perdigiurni çenen
Ardea cinerea
Perdigiurni russu
Ardea purpurea
Perdigiurni pagiæn
Ardeola ralloides
Perdigiurni foestê
Bubulcus ibis
Perdigiurni grixu
Botaurus stellaris
Perdigiurni airun
Egretta garzetta
Perdigiurni giancu
Egretta alba
Perdigiurni picin
Ixobrychus minutus
Perdigiurni neigru
Nycticorax nycticorax
The herons are long-legged, long-necked, freshwater and coastal birds in the family Ardeidae,[2] with 72 recognised species, some of which are referred to as egrets or bitterns rather than herons. Members of the genera Botaurus and Ixobrychus are referred to as bitterns, and, together with the zigzag heron, or zigzag bittern, in the monotypic genus Zebrilus, form a monophyletic group within the Ardeidae. Egrets do not form a biologically distinct group from herons, and tend to be named differently because they are mainly white or have decorative plumes in breeding plumage. Herons, by evolutionary adaptation, have long beaks.
The classification of the individual heron/egret species is fraught with difficulty, and no clear consensus exists about the correct placement of many species into either of the two major genera, Ardea and Egretta. Similarly, the relationships of the genera in the family are not completely resolved. However, one species formerly considered to constitute a separate monotypic family, the Cochlearidae or the boat-billed heron, is now regarded as a member of the Ardeidae.
Although herons resemble birds in some other families, such as the storks, ibises, spoonbills, and cranes, they differ from these in flying with their necks retracted, not outstretched. They are also one of the bird groups that have powder down. Some members of this group nest colonially in trees, while others, notably the bitterns, use reed beds. A group of them is called a "siege."[3]
The word heron first appeared in the English language around 1300, originating from Old French hairon, eron (12th century), earlier hairo (11th century), from Frankish haigiro or from Proto-Germanic *haigrô, *hraigrô.[4]
Herons are also known as shitepokes /ˈʃaɪtpoʊk/, or euphemistically as shikepokes or shypokes. Webster's Dictionary suggests that herons were given this name because of their habit of defecating when flushed.[5]
The 1971 Compact Edition of the Oxford English Dictionary describes the use of shitepoke for the small green heron of North America (Butorides virescens) as originating in the United States, citing a published example from 1853. The OED also observes that shiterow or shederow are terms used for herons, and also applied as derogatory terms meaning a thin, weakly person. This name for a heron is found in a list of game birds in a royal decree of James VI (1566–1625) of Scotland. The OED speculates that shiterow is a corruption of shiteheron.[6]
Another former name was heronshaw or hernshaw, derived from Old French heronçeau. Corrupted to handsaw, this name appears in Shakespeare's Hamlet.[7] A possible further corruption took place in the Norfolk Broads, where the heron is often referred to as a harnser.
The herons are medium- to large-sized birds with long legs and necks. They exhibit very little sexual dimorphism in size. The smallest species is usually considered the dwarf bittern, which measures 25–30 cm (10–12 in) in length, although all the species in the genus Ixobrychus are small and many broadly overlap in size. The largest species of heron is the goliath heron, which stands up to 152 cm (60 in) tall. The necks are able to kink in an S-shape, due to the modified shape of the cervical vertebrae, of which they have 20–21. The neck can retract and extend and is retracted during flight, unlike most other long-necked birds. The neck is longer in the day herons than the night herons and bitterns. The legs are long and strong and in almost every species are unfeathered from the lower part of the tibia (the exception is the zigzag heron). In flight, the legs and feet are held backwards. The feet of herons have long, thin toes, with three forward pointing ones and one pointing backwards.[8]
The bill is generally long and harpoon-like. It can vary from extremely fine, as in the agami heron, to thick as in the grey heron. The most atypical bill is owned by the boat-billed heron, which has a broad, thick bill. The bill and other bare parts of the body are usually yellow, black, or brown in colour, although this can vary during the breeding season. The wings are broad and long, exhibiting 10 or 11 primary feathers (the boat-billed heron has only nine), 15–20 secondaries, and 12 rectrices (10 in the bitterns). The feathers of the herons are soft and the plumage is usually blue, black, brown, grey, or white, and can often be strikingly complex. Amongst the day herons, little sexual dimorphism in plumage is seen (except in the pond-herons); differences between the sexes are the rule for the night herons and smaller bitterns. Many species also have different colour morphs.[8] In the Pacific reef heron, both dark and light colour morphs exist, and the percentage of each morph varies geographically. White morphs only occur in areas with coral beaches.[9]
_Galapagos2.jpg)
The herons are a widespread family with a cosmopolitan distribution. They exist on all continents except Antarctica and are present in most habitats except the coldest extremes of the Arctic, extremely high mountains, and the driest deserts. Almost all species are associated with water; they are essentially non-swimming waterbirds that feed on the margins of lakes, rivers, swamps, ponds, and the sea. They are predominantly found in lowland areas, although some species live in alpine areas, and the majority of species occur in the tropics.[8]
The herons are a highly mobile family, with most species being at least partially migratory; for example, the grey heron is mostly sedentary in Britain, but mostly migratory in Scandinavia. Birds are particularly inclined to disperse widely after breeding, but before the annual migration, where the species is colonial, searching out new feeding areas and reducing the pressures on feeding grounds near the colony. The migration typically occurs at night, usually as individuals or in small groups.[8]
The herons and bitterns are carnivorous. The members of this family are mostly associated with wetlands and water and feed on a variety of live aquatic prey. Their diet includes a wide variety of aquatic animals, including fish, reptiles, amphibians, crustaceans, molluscs, and aquatic insects. Individual species may be generalists or specialize in certain prey types, such as the yellow-crowned night heron, which specializes in crustaceans, particularly crabs.[10] Many species also opportunistically take larger prey, including birds and bird eggs, rodents, and more rarely carrion. Even more rarely, herons eating acorns, peas, and grains have been reported, but most vegetable matter consumed is accidental.[8]
The most common hunting technique is for the bird to sit motionless on the edge of or standing in shallow water and to wait until prey comes within range. Birds may either do this from an upright posture, giving them a wider field of view for seeing prey or from a crouched position, which is more cryptic and means the bill is closer to the prey when it is located. Having seen prey, the head is moved from side to side, so that the heron can calculate the position of the prey in the water and compensate for refraction, and then the bill is used to spear the prey.[8]
In addition to sitting and waiting, herons may feed more actively. They may walk slowly, around or less than 60 paces a minute, snatching prey when it is observed. Other active feeding behaviours include foot stirring and probing, where the feet are used to flush out hidden prey.[11] The wings may be used to frighten prey (or possibly attract it to shade) or to reduce glare; the most extreme example of this is exhibited by the black heron, which forms a full canopy with its wings over its body.[12]
Some species of heron, such as the little egret and grey heron, have been documented using bait to lure prey to within striking distance. Herons may use items already in place, or actively add items to the water to attract fish such as the banded killifish. Items used may be man-made, such as bread;[13] alternatively, striated herons in the Amazon have been watched repeatedly dropping seeds, insects, flowers, and leaves into the water to catch fish.[14]
Three species, the black-headed heron, whistling heron, and especially the cattle egret, are less tied to watery environments and may feed far away from water. Cattle egrets improve their foraging success by following large grazing animals, catching insects flushed by their movement. One study found that the success rate of prey capture increased 3.6 times over solitary foraging.[15]
While the family exhibits a range of breeding strategies, overall, the herons are monogamous and mostly colonial. Most day herons and night herons are colonial, or partly colonial depending on circumstances, whereas the bitterns and tiger herons are mostly solitary nesters. Colonies may contain several species, as well as other species of waterbirds. In a study of little egrets and cattle egrets in India, the majority of the colonies surveyed contained both species.[16] Nesting is seasonal in temperate species; in tropical species, it may be seasonal (often coinciding with the rainy season) or year-round. Even in year-round breeders, nesting intensity varies throughout the year. Tropical herons typically have only one breeding season per year, unlike some other tropical birds which may raise up to three broods a year.[8]
Courtship usually takes part on the nest. Males arrive first and begin the building of the nest, where they display to attract females. During courtship, the male employs a stretch display and uses erectile neck feathers; the neck area may swell. The female risks an aggressive attack if she approaches too soon and may have to wait up to four days.[17] In colonial species, displays involve visual cues, which can include adopting postures or ritual displays, whereas in solitary species, auditory cues, such as the deep booming of the bitterns, are important. The exception to this is the boat-billed heron, which pairs up away from the nesting site. Having paired, they continue to build the nest in almost all species, although in the little bittern and least bittern, only the male works on the nest.[8]
Some ornithologists have reported observing female herons attaching themselves to impotent mates, then seeking sexual gratification elsewhere.[8]
The nests of herons are usually found near or above water. Although the nests of a few species have been found on the ground where suitable trees or shrubs are unavailable, they are typically placed in vegetation.[8][16] Trees are used by many species, and here they may be placed high up from the ground, whereas species living in reed beds may nest very close to the ground.[8]
Generally, herons lay between three and seven eggs. Larger clutches are reported in the smaller bitterns and more rarely some of the larger day herons, and single-egg clutches are reported for some of the tiger herons. Clutch size varies by latitude within species, with individuals in temperate climates laying more eggs than tropical ones. On the whole, the eggs are glossy blue or white, with the exception being the large bitterns, which lay olive-brown eggs.[8]
Analyses of the skeleton, mainly the skull, suggested that the Ardeidae could be split into a diurnal and a crepuscular/nocturnal group which included the bitterns. From DNA studies and skeletal analyses focusing more on bones of body and limbs, this grouping has been revealed as incorrect.[18] Rather, the similarities in skull morphology reflect convergent evolution to cope with the different challenges of daytime and nighttime feeding. Today, it is believed that three major groups can be distinguished,[19][20] which are:
The night herons could warrant separation as subfamily Nycticoracinae, as it was traditionally done. However, the position of some genera (e.g. Butorides or Syrigma) is unclear at the moment, and molecular studies have until now suffered from a small number of studied taxa. Especially, the relationships among the subfamily Ardeinae are very badly resolved. The arrangement presented here should be considered provisional.
A 2008 study suggests that this family belongs to the Pelecaniformes.[21] In response to these findings, the International Ornithological Congress reclassified Ardeidae and their sister taxa Threskiornithidae under the order Pelecaniformes instead of the previous order of Ciconiiformes.[22]
Other prehistoric and fossil species are included in the respective genus accounts. In addition, Proherodius is a disputed fossil which was variously considered a heron or one of the extinct long-legged waterfowl, the Presbyornithidae. It is only known from a sternum; a tarsometatarsus assigned to it actually belongs to the paleognath Lithornis vulturinus.
White-faced heron (Egretta novaehollandiae), demonstrating the retracted neck that is typical of herons in flight.
Bare-throated tiger heron (Tigrisoma mexicanum)
.jpg)
Great bittern (Botaurus stellaris)
-_Non-breeding_plumage_in_Kolkata_W2_IMG_4341.jpg)
Eastern great egret (Ardea modesta)
The Wounded Heron by George Frederic Watts, 1837 (Watts Gallery)
.jpg)
Heron pictured in the coat of arms of Priozersk, Russia
Squacco Heron from Egypt
Heron in Zagreb Zoological Garden, Croatia
The herons are long-legged, long-necked, freshwater and coastal birds in the family Ardeidae, with 72 recognised species, some of which are referred to as egrets or bitterns rather than herons. Members of the genera Botaurus and Ixobrychus are referred to as bitterns, and, together with the zigzag heron, or zigzag bittern, in the monotypic genus Zebrilus, form a monophyletic group within the Ardeidae. Egrets do not form a biologically distinct group from herons, and tend to be named differently because they are mainly white or have decorative plumes in breeding plumage. Herons, by evolutionary adaptation, have long beaks.
The classification of the individual heron/egret species is fraught with difficulty, and no clear consensus exists about the correct placement of many species into either of the two major genera, Ardea and Egretta. Similarly, the relationships of the genera in the family are not completely resolved. However, one species formerly considered to constitute a separate monotypic family, the Cochlearidae or the boat-billed heron, is now regarded as a member of the Ardeidae.
Although herons resemble birds in some other families, such as the storks, ibises, spoonbills, and cranes, they differ from these in flying with their necks retracted, not outstretched. They are also one of the bird groups that have powder down. Some members of this group nest colonially in trees, while others, notably the bitterns, use reed beds. A group of them is called a "siege."
Subfamilio Tigrisomatenoj (nome la koklearo kaj la tigrardeoj)
Subfamilio Botaŭrenoj
Subfamilio Ardeenoj
La ardeoj kaj botaŭroj estas karnomanĝuloj. La membroj de tiu familio plej asocias kun humidejoj kaj akvo, kaj manĝas varion de vivantaj akvopredoj. La dieto inkludas ampleksan varion de akvaj animaloj, inklude fiŝojn, reptiliojn, amfibiojn, krustulojn, moluskojn kaj akvajn insektojn. Individuaj specioj povas esti ĝeneralistaj aŭ specialiĝi pri iaj predotipoj, kiaj la Flavkresta noktardeo, kiu specialiĝas en krustuloj, precize kraboj.[8] Multaj specioj povas oportuneme kapti ankaŭ pli grandajn predojn, inklude birdojn kaj birdovojn, rodulojn, kaj pli rare kadavraĵojn. Eĉ pli rare estis informoj pro ardeoj manĝantaj glanojn, pizojn kaj grenon, sed plej vegetala materialo konsumata estas hazarda.[1]
Plej komuna ĉastekniko estas ke la birdo staras senmove borde de aŭ ene de neprofunda akvo kaj atendas ĝis predo venas ene de sia teritorio. Birdoj povas fari tion el rekta sinteno, kio havigas al ili pli ampleksan vidkampon por vidi predon, aŭ el kaŭra sinteno, kio estas pli kamufla kaj permesas ke la beko estas pli proksima al la predo kiam oni lokigas ĝin. Vidinte predon, la kapo moviĝas el flanko al flanko, por ke la ardeo povas kalkuli la situon de la predo en la akvo kaj malatenti la refrakton, kaj poste la beko estas uzata por harpuni la predon.[1]
Aldone al staro kaj gvatatendo, ardeoj povas manĝi pli aktive. Ili povas piediri malrapide, je ĉirkaŭ 60 paŝojn por minuto, kaptante predon post ties observo. Aliaj aktivaj manĝoteknikoj estas piedotrenado kaj plukado, kiam oni uzas piedojn por fortimigi la kaŝitan predon.[9] La flugiloj povas esti uzataj por timigi predon (aŭ por allogi ĝin al ombro) aŭ por malpliigi la lumobrilon; plej ekstrema ekzemplo de tio estas montrata de la Nigra ardeo, kiu formas plenan kanopeon aŭ ombrelon per siaj flugiloj super sia korpo.[10]
Kelkaj specioj de ardeoj, kiaj la Malgranda egreto kaj la Griza ardeo, estis dokumentitaj uzante allogon por allogi predon al atingebla distanco. Ardeoj povas uzi erojn kiuj jam estas surloke aŭ eĉ aktive aldoni erojn al akvo por allogi fiŝojn. Erojn povas esti homfaritaj, kiaj paneroj;[11] alternative la Striardeo en la Amazono estis vidata ripete faligante semojn, insektojn, florojn kaj foliojn en la akvon por kapti fiŝojn.[12]
Tri specioj, nome la Nigrakapa ardeo, la Fajfardeo kaj ĉefe la Bovardeo, estas malpli ligataj al akvaj medioj kaj povas manĝi for el akvo. La Bovardeoj plibonigas sian manĝosukceson sekvante grandajn paŝtomamulojn (moderne respektive traktorojn), kaptante insektojn forpelitajn el ties movado. Unu studo trovis, ke la sukcesindico de predokapto pliboniĝas en 3.6 fojojn super solecaj manĝintoj.[13]
Dum la familio montras gamon de reproduktaj strategioj, ĝenerale la ardeoj estas monogamaj kaj ĉefe koloniaj. Plej dumtagaj ardeoj kaj noktardeoj estas koloniaj, aŭ parte koloniaj depende el cirkonstancoj, dum botaŭroj kaj tigrardeoj estas ĉefe solemaj nestumantoj. Kolonioj povas enhavi kelkajn speciojn same kiel aliajn tipojn de akvobirdoj. En studo pri Malgrandaj egretoj kaj Bovardeoj en Barato la majoritato de kolonioj studitaj enhavis ambaŭ speciojn.[14] Nestumado estas sezona en moderklimataj specioj; en tropikaj specioj ĝi povas esti sezona (ofte koincide kun la pluvsezono) aŭ povas okazi la tutan jaron. Eĉ ĉe tutan jaron reproduktuloj nestumintenso varias tra la jaro. Tropikaj ardeoj tipe havas nur unu reproduktan sezonon por jaro, malkiel kelkaj aliaj tropikaj birdoj kiuj povas fari ĝis tri ovodemetadojn jare.[1]
Pariĝado kutime okazas ĉe la nesto. Masklo alvenas la unua kaj ekkonstruas la neston, kie li memmontradas por allogi inojn. En koloniaj specioj memmontrado enhavas vidajn indikojn, kiaj adoptado de sintenoj aŭ rita memmontrado, dum ĉe solemaj specioj gravas aŭdaj indikoj, kiaj profunda muĝado fare de botaŭroj. La escepto por tio estas la Ŝipbekulo, kiu pariĝas for el la nestoloko. Pariĝinte la paro plukonstruas la neston ĉe preskaŭ ĉiuj specioj, kvankam ĉe la Malgranda botaŭro kaj ĉe la Eta botaŭro nur la masklo laboras por la nesto.[1]
Kelkaj ornitologoj informis pri observado de inardeoj ligataj al impotentaj maskloj, kaj poste serĉante seksan satigon ie fore.[1]
La nestoj de ardeoj troviĝas kutime ĉe aŭ super akvo. Ili situantas tipe inter vegetaĵaro, kvankam la nestoj de kelkaj specioj estis trovataj surgrunde kie ne disponeblas taŭgaj arboj aŭ arbustoj.[1][14] Multaj specioj uzas arbojn, kaj tie la nestoj troviĝas alte supergrunde, dum specioj kiuj loĝas en kareksejoj povas nestumi tre proksime de la grundo.[1]
Ĝenerale ardeinoj demetas 3 al 7 ovojn. Pli grandaj ovodemetadoj konstatiĝis ĉe la plej malgrandaj botaŭroj kaj kak pli rare ĉe kelkaj pli grandaj tagulaj ardeoj, kaj ovodemetadoj kun ununura ovo estis registritaj ĉe kelkaj el la tigrardeoj. Ovarkvanto varias laŭ latitudo ene de specio, kun individuoj de moderklimataj areoj ovodemetantaj pli da ovoj ol tiuj de tropikaj areoj. Ĝenerale la ovoj estas brile bluecaj aŭ blankaj, kun la escepto de la plej grandaj botaŭroj kiuj demetas olivecbrunajn ovojn.[1]
Subfamilio Tigrisomatenoj (nome la koklearo kaj la tigrardeoj)
Genro Cochlearius aŭ Koklearo — Ŝipbeka ardeo, Ŝipbekulo aŭ koklearo, Cochlearius cochlearius Genro Tigrisoma — tipaj tigrardeoj (3 specioj) Nudkola tigrardeo, Tigrisoma mexicanum Malhela tigrardeo, Tigrisoma fasciatum Ruĝa tigrardeo, Tigrisoma lineatum Genro Tigriornis Blankakresta tigrardeo, Tigriornis leucolophus Genro: Zonerodius Novgvinea tigrardeo, Zonerodius heliosylusSubfamilio Botaŭrenoj
Genro: Zebrilus Zigzaga tigrardeo, Zebrilus undulatus Genro Ixobrychus — malgrandaj botaŭroj (8 vivantaj specioj, 1 ĵus formortinta) Malgranda botaŭro, Ixobrychus minutus Nigradorsa botaŭro, Ixobrychus dubius Novzelanda botaŭro, Ixobrychus novaezelandiae (formortinta) Cinamoma botaŭro, Ixobrychus cinnamomeus Stridorsa botaŭro, Ixobrychus involucris Eta botaŭro, Ixobrychus exilis Ĉina botaŭro, Ixobrychus sinensis Ŝrenkena botaŭro, Ixobrychus eurhythmus Nana botaŭro, Ixobrychus sturmii Nigra botaŭro, Ixobrychus flavicollis Genro Botaurus — grandaj botaŭroj (4 specioj) Nordamerika botaŭro, Botaurus lentiginosus. Granda botaŭro, Botaurus stellaris Sudamerika botaŭro, Botaurus pinnatus Aŭstralazia botaŭro Botaurus poiciloptilusSubfamilio Ardeenoj
Genro Zeltornis (fosilio) Genro Nycticorax — tipaj noktardeoj (2 vivantaj specioj, 4 ĵuse formortintaj; includes Nyctanassa) Noktardeo, Nycticorax nycticorax Oceania noktardeo aŭ Ruĝecbruna noktardeo, Nycticorax caledonicus Genro Nyctanassa — amerikaj noktardeoj (1 vivanta specio, 1 ĵuse formortinta) Flavkresta noktardeo, Nyctanassa violacea Genro Gorsachius — aziaj kaj afrikaj noktardeoj (4 specioj) Blankadorsa noktardeo, Gorsachius leuconotus Blankorela noktardeo, Gorsachius magnificus Japana noktardeo, Gorsachius goisagi Tigra noktardeo, Gorsachius melanolophus Genro Butorides — verdadorsaj ardeoj (3 specioj; foje inkludataj en Ardea) Verda ardeo, Butorides virescens Sundevala ardeo, Butorides sundevalli Striardeo, Butorides striatus aŭ Ardea striatus Genro Agamia — Agamia ardeo, Agamia agami Genro Pilherodius — Kronardeo, Pilherodius pileatus Genro Ardeola — ralardeoj (6 specioj) Hinda ardeo, Ardeola grayii Ralardeo, Ardeola ralloides Ĉina ralardeo, Ardeola bacchus Indonezia ralardeo, Ardeola speciosa Madagaskara ralardeo, Ardeola idae Ruĝventra ralardeo, Ardeola rufiventris Genro Bubulcus — bovardeoj (1-2 specioj, foje inklude en Ardea) Bovardeo, Bubulcus ibis Genro Proardea — (fosilio) Genro Ardea — tipaj ardeoj (11-17 specioj) Blucindra ardeo, Ardea herodias Griza ardeo, Ardea cinerea Goliata ardeo aŭ Giganta ardeo, Ardea goliath Kokoia ardeo, Ardea cocoi Pacifika ardeo, Ardea pacifica Nigrakapa ardeo, Ardea melanocephala Madagaskara ardeo, Ardea humbloti Blankventra ardeo, Ardea insignis Sumatra ardeo, Ardea sumatrana Purpura ardeo, Ardea purpurea Blanka ardeo aŭ Blanka egretardeo, Ardea alba Orienta egretardeo, Ardea alba modesta, konsiderata subspecio de Ardea alba Makula ardeo, Ardea picata Genro Syrigma — Fajfardeo, Syrigma sibilatrix Genro Egretta — tipaj egretoj (7-13 specioj) Malgranda egreto, Egretta garzetta aŭ Ardea garzetta Blanka egreto, Egretta thula Ruĝeca egreto, Egretta rufescens Ruĝgorĝa egreto, Egretta vinaceigula Nigra egreto, Egretta ardesiaca Trikolora egreto, Egretta tricolor konata ankŭ kiel Luiziana ardeo Blankavizaĝa egreto, Egretta novaehollandiae aŭ Ardea novaehollandiae Blua egreto, Egretta caerulea Rifegreto, Egretta sacra aŭ Ardea sacra, konata ankaŭ kiel Pacifika rifegreto aŭ Orienta rifegreto Okcidenta rifegreto, Egretta gularis Duforma egreto, Egretta dimorpha Ĉina egreto, Egretta eulophotes Genro Mesophoyx — Intermeza ardeo aŭ Intermeza egreto, Mesophoyx intermediaLos ardeidos (Ardeidae) son una familia de aves Pelecaniformes[1][2] que incluye más de sesenta especies, conocidas genéricamente como garzas en todo el mundo hispano. Las ardeidas antes se clasificaban dentro del orden de los ciconiiformes.
Son aves zancudas, y algunas especies llegan a medir hasta 85 cm de alto. Generalmente su plumaje es blanco, su pico amarillo y sus largas patas grises, aunque el plumaje varía según la estación del año. Se alimentan de peces, crustáceos y pequeños anfibios, y tienen como hábitat las zonas pantanosas o cercanas a los lagos de todo el mundo.
Generalmente son solitarias, pero es normal verlas reunidas en comunidad en la época de cría. Anidan en árboles altos, en donde hacen nidos toscos, prácticamente planos, y llegan a poner hasta seis huevos.
Se distribuyen mundialmente y están entre las aves continentales más abundantes del mundo, solo superadas por las paseriformes. Las garzas son importantes en el control de especies invasoras como la trucha arcoíris (Oncorhynchus mykiss).[cita requerida]
Las ardeidas se subdividen en cuatro subfamilias y diecinueve géneros, algunos discutidos:[2]
Los ardeidos (Ardeidae) son una familia de aves Pelecaniformes que incluye más de sesenta especies, conocidas genéricamente como garzas en todo el mundo hispano. Las ardeidas antes se clasificaban dentro del orden de los ciconiiformes.
Son aves zancudas, y algunas especies llegan a medir hasta 85 cm de alto. Generalmente su plumaje es blanco, su pico amarillo y sus largas patas grises, aunque el plumaje varía según la estación del año. Se alimentan de peces, crustáceos y pequeños anfibios, y tienen como hábitat las zonas pantanosas o cercanas a los lagos de todo el mundo.
Generalmente son solitarias, pero es normal verlas reunidas en comunidad en la época de cría. Anidan en árboles altos, en donde hacen nidos toscos, prácticamente planos, y llegan a poner hasta seis huevos.
Se distribuyen mundialmente y están entre las aves continentales más abundantes del mundo, solo superadas por las paseriformes. Las garzas son importantes en el control de especies invasoras como la trucha arcoíris (Oncorhynchus mykiss).[cita requerida]
Haigurlased (Ardeidae) on pelikaniliste seltsi kuuluv sugukond pikajalgseid magevees toituvaid seltsingulisi linde.
Sugukonda kuulub 72 linnuliiki.
Eestis kohatud seitse liiki on järgmised: hüüp, väikehüüp, ööhaigur, siidhaigur, hõbehaigur, hallhaigur ja purpurhaigur.
Haigurlaste sugukond sisaldab alamsugukondi:
Haigurlased (Ardeidae) on pelikaniliste seltsi kuuluv sugukond pikajalgseid magevees toituvaid seltsingulisi linde.
Sugukonda kuulub 72 linnuliiki.
Eestis kohatud seitse liiki on järgmised: hüüp, väikehüüp, ööhaigur, siidhaigur, hõbehaigur, hallhaigur ja purpurhaigur.
Koartzak Ardeidae familiako hegazti hankaluze, lepoluze eta mokoluzeak dira.
Euskal Herrian bizi diren koartzen artean, honako hauek daude, besteak beste:
Haikarat (Ardeidae) on pelikaanilintujen lahkoon kuuluva heimo.[2]
Haikaroiden uskotaan ilmestyneen noin 55 miljoonaa vuotta sitten, mutta niiden luokittelu on ollut ongelmallisempaa. Haikarat luokiteltiin aiemmin haikaralintuihin (Ciconiiformes), mutta on sittemmin siirretty pelikaanilintuihin (Pelecaniformes). Asema on kuitenkin vielä epäselvä. Haikaroiden heimo on uskottavasti iibisten (Threskiornithidae) sisarryhmä, mutta niiden kehityslinjat erkanivat luultavasti jo paleoseenilla. Siitä johtuen eräät tutkijat sijoittavat ne omiin lahkoihinsa, Ardeiformes (haikarat) ja Plataleiformes (iibkset), mutta tämä ei ole saanut (alustavaa) laajaa hyväksyntää.[3] Kuramoto et al. (2015) ovat kutenkin saaneet todisteita varhaisesta risteytyksestä haikaroiden ja iibisten välillä erkaantumisen jälkeen.[4]
Vasarapäähaikaran asema luokittelussa on ollut epävarma, ja se on tavallisesti sijotettu omaan heimoonsa, mutta AOU lukee sen pelikaanien heimoon. HBW Alive sijoittaa sen kuitenkin omaan heimoonsa, mitä kladogrammi alla myös kuvastaa.[5]
Kattohaikarat (Ciconiidae)
Fregattilinnut (Fregatidae)
Suulat (Sulidae)
Käärmekaulat (Anhingidae)
Merimetsot (Phalacrocoracidae)
Haikarat (Ardeidae)
Iibikset (Threskiornithidae)
Varjohaikarat (Scopidae)
Pelikaanit (Pelecanidae)
Kenkänokat (Balaenicipitidae)
Haikarat (Ardeidae) on pelikaanilintujen lahkoon kuuluva heimo.
Ardéidés
Les ardéidés, ou Ardeidae, sont une famille d'oiseaux comportant 19 genres et 67 espèces de hérons, aigrettes, butors et apparentés (crabiers, bihoreaux, savacou, onorés et blongios).
Ces oiseaux sont des échassiers de taille moyenne à grande (de 27 à 140 cm), à long bec, long cou et longues pattes.
Cosmopolites à l'exception de l'Antarctique, ils présentent la plus grande diversité sous les tropiques. Ils fréquentent une large variété de milieux humides ; quelques espèces sont principalement terrestres. En Europe occidentale, on compte 9 espèces (les autres sont considérées comme accidentelles) : le Butor étoilé, le Blongios nain, le Bihoreau gris, le Héron garde-bœufs, le Crabier chevelu, l'Aigrette garzette, la Grande aigrette, le Héron cendré et le Héron pourpré.
D'après Alan P. Peterson[1] :
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international :
Parmi celles-ci, six espèces sont éteintes :
Ardéidés
Les ardéidés, ou Ardeidae, sont une famille d'oiseaux comportant 19 genres et 67 espèces de hérons, aigrettes, butors et apparentés (crabiers, bihoreaux, savacou, onorés et blongios).
Éan lapaire, gaolmhar leis an mbonnán, a fhaightear ar fud an Domhain is ea an corr réisc (uaireanta, corr éisc). Is baill d'fhine na Ardeidae iad. Eitlíonn sé lena mhuineál tarraingthe siar, in ionad a bheith sínte amach. Dianscaoileann cuid dá cleití ina púdar a úsáideann sí chun pioctha. 3 shaghas ann: an chorr éisc lae nó an ghnáthchorr éisc a bhfuil an éigrít mar shampla di, an chorr éisc oíche, agus an chorr tíogair.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Os ardeidos[1] (Ardeidae) son unha familia de aves Pelecaniformes[2][3] que inclúe máis de 60 especies, cuxos membros máis coñecidos son as garzas (tamén comprende os abetouros e gazotas).[4] Os ardeidos hai quen os clasifica dentro da orde Ciconiiformes.
Son aves patilongas, e algunhas especies chegan a medir até 85 cm de alto. Xeralmente a súa plumaxe é branca, o seu peteiro amarelo e as súas longas patas grises, aínda que a plumaxe varía segundo a estación do ano. Aliméntanse de peixes, crustáceos e pequenos anfibios, e teñen como hábitat as zonas pantanosas ou próximas aos lagos de todo o mundo.
Xeralmente son aves solitarias, pero é normal velas reunidas en comunidade na época de cría. Aniñan en árbores altas, onde fan niños rudos, practicamente planos, e chegan a poñer até 6 ovos.
Os ardeidos subdivídense en catro subfamilias e 19 xéneros, algúns discutidos:[3]
Os ardeidos (Ardeidae) son unha familia de aves Pelecaniformes que inclúe máis de 60 especies, cuxos membros máis coñecidos son as garzas (tamén comprende os abetouros e gazotas). Os ardeidos hai quen os clasifica dentro da orde Ciconiiformes.
Son aves patilongas, e algunhas especies chegan a medir até 85 cm de alto. Xeralmente a súa plumaxe é branca, o seu peteiro amarelo e as súas longas patas grises, aínda que a plumaxe varía segundo a estación do ano. Aliméntanse de peixes, crustáceos e pequenos anfibios, e teñen como hábitat as zonas pantanosas ou próximas aos lagos de todo o mundo.
Xeralmente son aves solitarias, pero é normal velas reunidas en comunidade na época de cría. Aniñan en árbores altas, onde fan niños rudos, practicamente planos, e chegan a poñer até 6 ovos.
Čaplje (lat. Ardeidae) su porodica ptica iz reda pelikanki. Porodica ima 62 vrste. Većina ima duge noge i dug, šiljasti kljun. Pored toga, brojne vrste imaju i dugačak vrat. Vezane su gotovo isključivo uz slatkovodna staništa gdje u plićacima uz obalu tragaju za ribama.
Rasprostranjene su širom svijeta, nema ih samo na Antarktiku i nekim oceanskim otocima. Najveći broj vrsta (24 vrste) živi u južnoj i jugoistočnoj Aziji.
Čaplje su prije svega stanovnici nizina i rijetko ih se sreće u brdovitim predjelima, no ima i iznimaka. Tako je gak (Nycticorax nycticorax) viđen u čileanskim Andama na visini od 4816 m.
Čaplje uobičajeno žive uz obale slatkih voda. Najčešće ih se sreće uz plitka jezera i močvare, ali i uz rijeke, u šumama mangrova pa čak i uz morske obale. Neke vrste se povremeno ili trajno mogu sretati i udaljene od vode. Najpoznatiji takav primjer je afrička žuta čaplja koja obitava na travnjacima i savanama, i nema spomena vrijednu vezu s vodom.
Većina vrsta su stanarice ili skitalice, no u porodici ima i selica. Selidbeno ponašanje izraženije je kod ptica u umjerenim i hladnijim područjima nego kod onih koje žive u tropima. Tako europske populacije čaplji danguba, gakova i bukavčića prezimljuju u Africi, južno od Sahare. Siva čaplja je djelomična selica; iz Srednje Europe seli u zimovališta od 25 do 45% populacije, iz Švedske 70%, dok populacija koja obitava na britanskim otocima ne seli uopće.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Čaplje
Wikivrste imaju podatke o: Čaplje Čaplje (lat. Ardeidae) su porodica ptica iz reda pelikanki. Porodica ima 62 vrste. Većina ima duge noge i dug, šiljasti kljun. Pored toga, brojne vrste imaju i dugačak vrat. Vezane su gotovo isključivo uz slatkovodna staništa gdje u plićacima uz obalu tragaju za ribama.
Kuntul adalah sebutan untuk burung dari keluarga Ardeidae. Burung ini berkaki panjang, berleher panjang, dan tersebar di seluruh dunia. Burung Cangak dan Kowak juga termasuk keluarga Kuntul.
Burung kuntul sewaktu terbang lehernya membentuk seperti huruf "s" dan tidak diluruskan, berbeda dengan burung dari keluarga Bangau (Ciconiidae) dan Ibis (Threskiornithidae) yang meluruskan leher dan merentangkan kaki-kakinya sewaktu terbang.
Dalam bahasa Melayu, burung dari keluarga Ardeidae dan Ciconiidae disebut Bangau, sedangkan di Indonesia istilah Bangau digunakan untuk burung dari keluarga Ciconiidae.
Habitat burung Kuntul di lahan basah, di pantai atau terumbu karang. Makanan berupa ikan, Katak, dan hewan invertebrata. Spesies seperti Kuntul kerbau (Bubulcus ibis ) memakan serangga yang berukuran lebih besar dan tidak terlalu tergantung pada tanah yang berair.
Pada tahun 2005, ilmuwan Kanada yang bernama Dr Louis Lefebvre mengumumkan metode pengukuran IQ yang berkaitan dengan kebiasaan makan. Berdasarkan metode ini, burung Kuntul merupakan salah satu burung yang paling pintar.
Klasifikasi burung Kuntul mengalami kesulitan karena ada perbedaan pendapat dalam pengelompokan spesies ke dalam dua genus besar: Ardea dan Egretta.
-_Non-breeding_plumage_in_Kolkata_W2_IMG_4341.jpg)
.jpg)
_Galapagos2.jpg)
Kuntul adalah sebutan untuk burung dari keluarga Ardeidae. Burung ini berkaki panjang, berleher panjang, dan tersebar di seluruh dunia. Burung Cangak dan Kowak juga termasuk keluarga Kuntul.
Burung kuntul sewaktu terbang lehernya membentuk seperti huruf "s" dan tidak diluruskan, berbeda dengan burung dari keluarga Bangau (Ciconiidae) dan Ibis (Threskiornithidae) yang meluruskan leher dan merentangkan kaki-kakinya sewaktu terbang.
Dalam bahasa Melayu, burung dari keluarga Ardeidae dan Ciconiidae disebut Bangau, sedangkan di Indonesia istilah Bangau digunakan untuk burung dari keluarga Ciconiidae.
Habitat burung Kuntul di lahan basah, di pantai atau terumbu karang. Makanan berupa ikan, Katak, dan hewan invertebrata. Spesies seperti Kuntul kerbau (Bubulcus ibis ) memakan serangga yang berukuran lebih besar dan tidak terlalu tergantung pada tanah yang berair.
Pada tahun 2005, ilmuwan Kanada yang bernama Dr Louis Lefebvre mengumumkan metode pengukuran IQ yang berkaitan dengan kebiasaan makan. Berdasarkan metode ini, burung Kuntul merupakan salah satu burung yang paling pintar.
Klasifikasi burung Kuntul mengalami kesulitan karena ada perbedaan pendapat dalam pengelompokan spesies ke dalam dua genus besar: Ardea dan Egretta.
Hegrar eru vaðfuglar sem tilheyra ættinni Ardeidae. Þótt hegrar líkist fuglum eins og storkum, kúhegrum og flatnefjum eru þeir frábrugðnir að því leyti að hegrar fljúga með hálsinn dreginn inn. Til skamms tíma voru hegrar flokkaðir sem storkfuglar en í ljósi nýlegra erfðafræðirannsókna eru þeir nú verið flokkaðir sem pelíkanfuglar.
Hegrar eru vaðfuglar sem tilheyra ættinni Ardeidae. Þótt hegrar líkist fuglum eins og storkum, kúhegrum og flatnefjum eru þeir frábrugðnir að því leyti að hegrar fljúga með hálsinn dreginn inn. Til skamms tíma voru hegrar flokkaðir sem storkfuglar en í ljósi nýlegra erfðafræðirannsókna eru þeir nú verið flokkaðir sem pelíkanfuglar.
Gli ardeidi (Ardeidae Leach, 1820) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Pelecaniformes[1] a cui appartengono, ad esempio, gli aironi.
Il nome deriva dalla cittadina di Ardea da cui, come narra Ovidio[2], si levò in volo un airone dopo che Enea ridusse la città in cenere.
Sono uccelli trampolieri dall'aspetto slanciato, con gambe e collo lungo, coda corta e becco robusto.[3]
Gli aironi sono presenti in tutti i continenti, eccetto l'Antartide.[3]
Le varie specie di airone utilizzano risorse alimentari e zone di caccia differenti tra loro. Gli ambienti frequentati dalle varie specie sono: le risaie (tutte le specie), paludi e canneti (es. airone rosso), fiumi (es. airone cenerino), canali (es. nitticora).
Gli aironi sono animali strettamente carnivori. Il tipo di preda dipende dall'ambiente in cui vive o va a caccia la specie, per cui la dieta varia da una specie all'altra. Le prede più cacciate sono:
Gli aironi utilizzano varie posizioni e movimenti durante la loro caccia che dipendono sia dalle dimensioni degli aironi che dalla situazione ambientale (presenza di altri aironi, tempo atmosferico, profondità dell'acqua). La specializzazione in determinate tecniche delle diverse specie è dovuta alla differente altezza e lunghezza di arti e collo che determinano la profondità a cui si può cacciare e il tipo di prede che si possono catturare. Le tecniche si dividono in "posture" e "movimenti".
Posture:
Movimenti:
La famiglia Ardeidae comprende i seguenti generi e specie:[1]
Gli ardeidi (Ardeidae Leach, 1820) sono una famiglia di uccelli dell'ordine dei Pelecaniformes a cui appartengono, ad esempio, gli aironi.
Il nome deriva dalla cittadina di Ardea da cui, come narra Ovidio, si levò in volo un airone dopo che Enea ridusse la città in cenere.
Vide etiam paginam discretivam: Ardea (discretiva)
Ardea est genus circa duodecim specierum avium familiae Ardeidarum. His avibus sunt gralli (longis cruribus); eae sic sunt ex media statura ad magnam staturam, cum collo longo et gracili, plicato in "S," rostro longo conicoque. Eae in paludibus habitant, vel lacubus stagnisque, vel etiam in fluminibus.
Garniniai (lot. Ardeidae) – irklakojinių (Pelecaniformes) paukščių šeima.Paplitę visuose žemynuose, išskyrus Antarktidą. Biotopas – ežerų, upių pakrantės, pelkės, tvenkiniai, pajūriai.
Vidutinio dydžio ir dideli neplaukiojantys vandens paukščiai. Spalvinis lytinis dimorfizmas dažniausiai neryškus. Kūnas yra siauras, ištįsęs. Kaklas ilgas. Snapas ilgas, tiesus. Antsnapio ir posnapio kraštai yra aštrūs[1]. Šnervės be pertvaros. Kojos ilgos. Kojų pirštai ilgi, nagai aštrūs, vidurinio piršto nagas yra dantytas. Krūtinės srityje ir kūno šonuose yra pudrinės plunksnos, kurių galai nuolat nutrupa[2]. Jas šukuodami dantytu nagu, apibarsto plunksnas pudra, kuri iš dalies saugo jas nuo sušlapimo[3].
Minta gyvūniniu maistu, dažniausiai žuvimi. Grobio tyko seklumose. Daugelis aktyvūs sutemose ir naktį[4]..
Dažniausiai peri kolonijomis, rečiau pavienėmis poromis. Lizdavietės - medžiai, krūmai ir nendrynai. Dėtyje 2 – 5 melsvi arba žalsvi kiaušiniai. Peri abu tėvai. Inkubacija 16 – 30 dienų. Išsiritę jaunikliai pliki, akių vokai silpnai prasivėrę[5] . Skraidyti pradeda 4 – 8 savaičių. Lytiškai subręsta 2 – 3 metų
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Šeimoje yra 62 rūšys:
Pošeimis Tigrisomatinae
Pošeimis Botaurinae
Pošeimis Ardeinae
Garniniai (lot. Ardeidae) – irklakojinių (Pelecaniformes) paukščių šeima.Paplitę visuose žemynuose, išskyrus Antarktidą. Biotopas – ežerų, upių pakrantės, pelkės, tvenkiniai, pajūriai.
Vidutinio dydžio ir dideli neplaukiojantys vandens paukščiai. Spalvinis lytinis dimorfizmas dažniausiai neryškus. Kūnas yra siauras, ištįsęs. Kaklas ilgas. Snapas ilgas, tiesus. Antsnapio ir posnapio kraštai yra aštrūs. Šnervės be pertvaros. Kojos ilgos. Kojų pirštai ilgi, nagai aštrūs, vidurinio piršto nagas yra dantytas. Krūtinės srityje ir kūno šonuose yra pudrinės plunksnos, kurių galai nuolat nutrupa. Jas šukuodami dantytu nagu, apibarsto plunksnas pudra, kuri iš dalies saugo jas nuo sušlapimo.
Minta gyvūniniu maistu, dažniausiai žuvimi. Grobio tyko seklumose. Daugelis aktyvūs sutemose ir naktį..
Dažniausiai peri kolonijomis, rečiau pavienėmis poromis. Lizdavietės - medžiai, krūmai ir nendrynai. Dėtyje 2 – 5 melsvi arba žalsvi kiaušiniai. Peri abu tėvai. Inkubacija 16 – 30 dienų. Išsiritę jaunikliai pliki, akių vokai silpnai prasivėrę . Skraidyti pradeda 4 – 8 savaičių. Lytiškai subręsta 2 – 3 metų
Lietuvoje aptinkamos šios rūšys:
Pilkasis garnys (Ardea cinerea) Purpurinis garnys (Ardea purpurea) Didysis baublys (Botaurus stellaris). Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Ibiškasis garnys (Bubulcus ibis) Didysis baltasis garnys (Egretta alba, sin. Ardea alba, Casmerodius albus) Mažasis baltasis garnys (Egretta garzetta) Mažasis baublys (Ixobrychus minutus). Įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą. Naktikovas (Nycticorax nycticorax)Gārņu dzimta (Ardeidae) ir viena no pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) putnu dzimtām. Pazīstamākie putni gārņu dzimtā ir zīda gārnis, zivju gārnis un lielais dumpis. Šajā dzimtā ir 64 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas iedalītas 18 ģintīs un 3 apakšdzimtās: dumpju apakšdzimtā (Botaurinae), gārņu apakšdzimtā (Ardeinae) un tīģergārņu apakšdzimtā (Tigrisomatinae).
Gārņu dzimtas putni ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Tos var sastapt gandrīz visās biomās, izņemot galējos ziemeļus un dienvidus, un augstu kalnos vai tuksnešos. Lielākā daļa gārņu sugu dzīvo pie ūdeņiem, bet tie nespēj peldēt. Gārņu dzimtas putni barojas ar ūdens dzīvniekiem, bradājot seklos piekrastes ūdeņos. Tos var sastapt ezeru, upju, dīķu un citu ūdenstilpju krastos, jūras krastu ieskaitot. Visbiežāk gārņu dzimtas putni mājo zemienēs, bet dažas sugas dzīvo kalnos. Vislielākā sugu dažādība dzīvo tropos.[1] Gārņu dzimtas putniem lielākā daļa ir gājputni vai daļēji gājputni. Migrācija parasti notiek nakts laikā, gārņiem lidojot individuāli vai nelielās grupās.[1]
Latvijā ir sastopamas un kā maldu viesi novērotas 7 gārņu dzimtas sugas: zivju gārnis (Ardea cinerea), sudrabgārnis (Ardea alba), lielais dumpis (Botaurus stellaris), zīda gārnis (Egretta garzetta), mazais dumpis (Ixobrychus minutus), nakts gārnis (Nycticorax nycticorax) un lopu gārnis (Bubulcus ibis).[2]
Vēl nesenā pagātnē gārņu dzimta tika sistematizēta stārķveidīgo kārtā (Ciconiiformes), tomēr veicot padziļinātus pētījumus, zinātnieki vairākas tradicionālās stārķveidīgo dzimtas pārcēla uz pelikānveidīgo kārtu (Pelecaniformes).[3] Lai arī ārēji gārņi atgādina stārķus, tomēr lidojumā tie kaklu tur līdzīgi pelikāniem; kakls ir atliekts, nevis izstiepts taisni uz priekšu kā stārķiem. Arī par divām galvenajām gārņu dzimtas ģintīm sistemātiķiem nav vienprātības. Tās ir gārņi (Ardea) un mazie gārņi (Egretta). Ik pa laikam kāda suga tiek sistematizēta vai nu vienā vai otrā ģintī. Kopumā abu ģinšu putni savstarpēji ir līdzīgi, tikai mazo gārņu ģints putni ir mazāka auguma nekā gārņu ģints putni, un tiem galvenokārt it balts apspalvojums. Gārņu dzimtā mūsdienās tiek sistematizēti arī laivknābji (Cochlearius), kas kādreiz tika sistematizēti atsevišķā laivknābju dzimtā (Cochlearidae).
Gārņu dzimtas putni ir liela vai vidēja auguma putni, kuriem ir garas kājas un kakli. Abi dzimumi ir gandrīz vienādi. Vismazākais gārņu dzimtā ir mazais dumpis (Ixobrychus minutus), kura ķermeņa augstums ir 27—36 cm, spārnu plētums 40—58 cm, svars 60—150 g.[4] Kopumā mazo dumpju ģints (Ixobrychus) sugas ir mazākās gārņu dzimtā. Lielākais ir milzu gārnis (Ardea goliath), kura ķermeņa augstums ir 135—150 cm, spārnu plētums 180 – 210 cm, svars apmēram 5 kg.[5]
Gārņu dzimtas putni kaklus spēj turēt taisni vai atliektus "S" formā, tā kā tiem ir 6 kakla skriemeļi. Lidojumā kakls tiek turēts atliektā stāvoklī. Gārņiem, kuri ir aktīvi dienas laikā, kakli ir garāki nekā nakts gārņiem un dumpjiem. Kājas ir garas un spēcīgas, tām nav apspalvojuma visā to garumā, izņēmums ir zigzag gārnis (Zebrilus undulatus). Lidojuma laikā kājas un pēdas tiek turētas izstieptas uz atpakaļu. Pēdām ir gari, tievi pirksti, no kuriem 3 pirksti ir vērsti uz priekšu, bet viens uz atpakaļu.[1] Knābis lielākajai daļai sugu ir garš un šķēpam līdzīgs. Dažām sugām tas ir īpaši smalks, piemēram, agami gārnim (Agamia agami) vai biezs kā zivju gārnim. Visnetipiskākais knābis ir laivknābim. Tā knābis ir plats un biezs. Gārņu dzimtas putnu knābji un citas neapspalvotās ķermeņa daļas visbiežāk ir dzeltenas, melnas vai brūnas, bet krāsa var mainīties riesta laikā. Spalvas gārņu dzimtas putniem ir mīkstas un pūkainas, kā arī tiem ir dūnas. Apspalvojums visbiežāk ir zilpelēks, melns, brūns vai balts, bet var būt arī raibumains. Dienas gārņiem, izņemot dīķu gārņus (Ardeola), ir nelielas dzimuma atšķirības apspalvojumā. Lielākas atšķirības ir nakts gārņiem un dumpjiem.[1]
Gārņu dzimtas putni ir plēsīgi un barojas ar dažādiem ūdens dzīvniekiem, zivis, rāpuļus, abiniekus, vēžveidīgos, moluskus un ūdens kukaiņus ieskaitot. Dažas sugas var būt specializējušās uz konkrētu barības veidu. Piemēram, dzeltencekula naktsgārnis (Nyctanassa violacea) barojas ar vēžveidīgajiem, turklāt pamatā barojoties ar krabjiem.[6] Bet daudzas sugas barojas ar to, ko var atrast, ieskaitot nelielus putnus un to olas. Ļoti retos gadījumos gārņi barojas arī ar maitu, bet vēl retāk ir novērots, ka tie barotos ar graudiem, zīlēm un zirņiem. Kopumā var teikt, ka augu izcelsmes barība ir nejauši gadījumi.[1]
Gārņu dzimtas putni parasti medī, ilgstoši un nekustīgi stāvot seklā ūdenī un gaidot, kamēr medījums pats pienāk tuvumā. Reizēm tie stāv uz kāda paaugstinājuma, lai plašāku laukumu varētu pārredzēt, vai tieši pretēji — stāvot saliektā pozā, gatavībā knābt ar knābi. Kad putns ir pamanījis medījumu, tas groza galvu no vienas puses uz otru, rūpīgi apskatot upuri un novērtējot attālumu līdz tam, tad seko zibenīgs knābiens kā metiens ar šķēpu.
Reizēm gārņu dzimtas putni izvēlas citu veidu medīšanai nevis stāvēšanu. Tie var lēni soļot, meklējot barību. Reizēm tie ar pēdām maisa ūdeni, lai izbiedētu no paslēptuvēm medījumu.[7] Lai izbiedētu medījumu, tiek lietoti arī spārni, vai no spārniem tiek veidots noēnojums, kas vilina medījumu slēpties tajā. Melnais gārnis (Egretta ardesiaca) ir spilgtākais piemērs medīšanas tehnikai, veidojot noēnojumu. Tas pilnībā apsedz savu augumu un izveido kaut ko līdzīgu nojumai vai atvērtam lietussargam.[8]
Ir novērots, ka zīda gārnis un zivju gārnis, lai pievilinātu zivis, izmanto ēsmu. Tā var, piemēram, būt atrasta maize vai kādas sēklas. Svītrainais gārnis (Butorides striata) met ūdenī ne tikai sēklas, bet arī kukaiņus, ziedus un lapas.[9]
Gārņu dzimtā 3 sugas (melnkakla gārnis (Ardea melanocephala), svilpojošais gārnis (Syrigma sibilatrix) un lopu gārnis (Bubulcus ibis)) barību meklē nevis ūdenī, bet uz sauszemes. Lopu gārnis seko lieliem zālēdājiem, ķerot kukaiņus, kurus iztraucē lielo dzīvnieku pārvietošanās.
Lai arī katrai sugai var būt savas pārošanās un ligzdošanas īpatnības, tomēr kopumā gārņu dzimtas putni veido monogāmus pārus un lielākā daļa ligzdo kolonijās. Bet dumpju un tīģergārņu apakšdzimtas sugas ir vientuļnieces. Kolonijā var ligzdot arī vairākas sugas, kā arī citi ūdensputni.[1] Ligzdošanas vietā pirmie ierodas tēviņi, tie uzsāk ligzdas būvēšanu un tad cenšas piesaistīt mātītes uzmanību. Ligzda parasti atrodas tuvu ūdenim vai uz ūdens ieslēpta krasta augos. Daudzas sugas ligzdo kokos augstu gaisā.
Gārņu dzimta (Ardeidae) ir viena no pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) putnu dzimtām. Pazīstamākie putni gārņu dzimtā ir zīda gārnis, zivju gārnis un lielais dumpis. Šajā dzimtā ir 64 mūsdienās dzīvojošas sugas, kas iedalītas 18 ģintīs un 3 apakšdzimtās: dumpju apakšdzimtā (Botaurinae), gārņu apakšdzimtā (Ardeinae) un tīģergārņu apakšdzimtā (Tigrisomatinae).
Gārņu dzimtas putni ir sastopami visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Tos var sastapt gandrīz visās biomās, izņemot galējos ziemeļus un dienvidus, un augstu kalnos vai tuksnešos. Lielākā daļa gārņu sugu dzīvo pie ūdeņiem, bet tie nespēj peldēt. Gārņu dzimtas putni barojas ar ūdens dzīvniekiem, bradājot seklos piekrastes ūdeņos. Tos var sastapt ezeru, upju, dīķu un citu ūdenstilpju krastos, jūras krastu ieskaitot. Visbiežāk gārņu dzimtas putni mājo zemienēs, bet dažas sugas dzīvo kalnos. Vislielākā sugu dažādība dzīvo tropos. Gārņu dzimtas putniem lielākā daļa ir gājputni vai daļēji gājputni. Migrācija parasti notiek nakts laikā, gārņiem lidojot individuāli vai nelielās grupās.
Latvijā ir sastopamas un kā maldu viesi novērotas 7 gārņu dzimtas sugas: zivju gārnis (Ardea cinerea), sudrabgārnis (Ardea alba), lielais dumpis (Botaurus stellaris), zīda gārnis (Egretta garzetta), mazais dumpis (Ixobrychus minutus), nakts gārnis (Nycticorax nycticorax) un lopu gārnis (Bubulcus ibis).
De reigers (Ardeidae) zijn een familie van vogels uit de orde van roeipotigen. De familie telt 67 soorten[1]. De meest voorkomende reigersoort in Nederland en België is de blauwe reiger. Ook de grote zilverreiger, kleine zilverreiger, purperreiger, roerdomp, woudaap en kwak komen in Nederland en België voor; de groene reiger wordt soms als dwaalgast waargenomen.
Volgorde volgens IOC World Bird List[2]
Reigers en roerdompen · Hamerkop · Schoenbekooievaar · Ooievaars · Ibissen en lepelaars · Flamingo's
De reigers (Ardeidae) zijn een familie van vogels uit de orde van roeipotigen. De familie telt 67 soorten. De meest voorkomende reigersoort in Nederland en België is de blauwe reiger. Ook de grote zilverreiger, kleine zilverreiger, purperreiger, roerdomp, woudaap en kwak komen in Nederland en België voor; de groene reiger wordt soms als dwaalgast waargenomen.
Hegrar er vassfuglar i familien Ardeidae. Det er ca. 63 anerkjende artar i denne familien. Alle medlemmene av slektene Botaurus og Ixobrychus blir kalla røyrdrumar, og sikksakkhegre dannar ei monofyletisk gruppe innanfor Ardeidae. På engelsk språk har somme artar fellesnamnet egrett. Egrettar er ikkje ei biologisk distinkt gruppe skilt frå hegrar, dei har ein tendens til å ha dette fellesnamnet fordi dei hovudsakleg er kvite eller har dekorative fjør, og dei har ein tendens til å vere mindre enn artar med fellesnamnet hegrar.
Sjølv om hegrar liknar fuglar i einskilde andre familiar, til dømes storkar, ibisar og skeistorkar, skil hegrar seg frå desse i flukt med at dei flyg med halsen samantrekt, og ikkje utstrekt. Hegrar er òg ei av gruppene som har dunfjør.
Hegrar er middels til store fuglar med lange bein og lang hals. Dei viser svært lite kjønnsdimorfisme i storleik. Halsen er i stand til å bøye i ein s-form, på grunn av endra form på den sjette ryggvirvelen. Halsen er i stand til å trekkje seg inn og strekkje seg ut, og er tilbaketrekt under flyging, i motsetnad til dei fleste andre langhalsa fuglar. Halsen er lengre på daghegrar enn hos natthegrar og røyrdrumar. Beina er lange og sterke, og nesten alle artar er utan fjør frå nedre delen av leggen, tibia. Unntaket er sikksakkhegre. Under flyging held dei føtene strekt ut bakover. Føtene til hegrar har lange tynne tær, med tre som peikar fram og ei bakover.[1]
Generelt er nebbet langt og harpunforma. Det kan variere frå svært tynnt, som hos sverdhegre, til tjukt som hos gråhegre. Det mest avvikande nebbet finn ein hos båtnebbhegre, med eit breitt tjukt nebb. Nebba, og dessutan andre fjørlause delar av kroppen, er vanlegvis gule, svarte eller brunfarga, men denne farga kan skifte under hekkesesongen. Hegrar har mjuke fjør. Fjørdrakta er vanlegvis blå, svart, brun, grå eller kvit, og kan ofte vere påfallande samansett. Blant daghegrar er det lite kjønnsdimorfisme i fjørdrakt, unntatt hos Ardeola-hegrane. Hos natthegrar og dei mindre røyrdrumar derimot, er det i regelen kjønnsdimorfisme i fjørdrakta. Mange artar har òg ulike fargevariantar.[1] Hos sothegre det er både mørke og lyse fargevariantar, og innslaget av lys morf varierer geografisk. Kvite morfar finst berre i område med korallstrender.[2]
Hegrar er ein familie med vid spreiing og ein kosmopolitisk distribusjon. Dei finst på alle kontinent bortsett frå Antarktis, og er tilstades i dei fleste habitata unntatt dei kaldaste ytterpunkta i Arktis, ekstremt høge fjell og dei tørraste ørkenane. Nesten alle artane er knytt til vatn, dei er i hovudsak ikkje-symjande vassfuglar som lever ved innsjøar, elver, sumpar, dammar og ved sjøen. Dei er mest vanlege i lågland, sjølv om nokre artar lever i alpine område. Majoriteten av artane finn ein i tropane.[1]
Hegrar er særs mobile fuglar, i det minste er dei fleste artane delvis trekkfuglar. Til dømes gråhegre, som er mest standfugl i Storbritannia, men stort sett trekkfugl i Skandinavia. Fuglar er spesielt tilbøyeleg til å spreie seg mykje etter hekking. Migrasjonen skjer typisk om natta, vanlegvis ein og ein eller i små grupper.[1]
Hegrar og røyrdrumar er kjøtetarar. Medlemmene i denne familien er for det meste knytt til våtmarker og vatn, og lever på eit utval av levande akvatiske byttedyr. Dietten inneheld eit breitt utval av akvatiske dyr, inkludert fisk, krypdyr, amfibium, krepsdyr, blautdyr og akvatiske insekt. Einskilde hegreartar kan vere generalistar eller dei kan vere spesialistar på visse typar byttedyr, til dømes gulkronehegre, som spesialiserer seg på skaldyr, spesielt krabbe.[3] Mange artar vil òg opportunistisk ta større byttedyr, inkludert fuglar og fugleegg, og meir sjeldan åtsel. Det har kome sporadiske rapportar om vegetabilske innslag i dietten, som nøtter og korn.[1]
Den vanlegaste jaktteknikken for hegrar er å stå urørleg på kanten av eller i grunt vatn og vente til byttedyr under vatn kjem innanfor rekkjevidd. Fuglar kan anten gjere dette i oppreist stilling, som gjev dei eit breiare synsfelt for å sjå byttedyr, eller i nedhukt posisjon, meir i skjul og medfører at nebbet er nærare byttet. Etter å ha oppdaga byttedyret, rører dei hovudet frå side til side, slik at hegren kan berekne plasseringa av byttedyr i vatnet med kompensering for brytning, og deretter spiddar han byttet med nebbet.[1]
I tillegg til å stå og vente, kan hegrar søkje meir aktivt etter føde. Dei kan gå sakte, på rundt 60 skritt eller mindre i minuttet, og snappar byttedyret når dei oppdagar det. Anna aktiv åtferd inkluderer undersøking med ein fot, der føtene blir brukt til å skremme ut skjulte byttedyr.[4] Vengene kan brukast til å skremme byttedyr, eller kanskje dyra vil flykte under skuggen, eller skuggen reduserer gjenskin. Det mest ekstreme dømet viser skuggehegre, som dannar ein full parasoll over kroppen med vengene.[5]
Ein har observert nokre artar av hegre, slik som silkehegre og gråhegre, i å nytte agn for å lokke byttedyr innanfor rekkjevidde av nebbet. Hegrar kan bruke objekt som er på staden, eller aktivt leggje ting på vassoverflata som trekkjer til seg merksemd frå fisk. Agna som blir brukte kan vere menneskeskapte, som brødbitar.[6] Krabbehegre i Amazonas har vore observert fleire gonger med å sleppe frø, insekt, blomar og blad ned i vatnet for å fange fisk.[7]
Tre artar, svarthovudhegre, plystrehegre og spesielt kuhegre er mindre knytt til våte miljø og kan beite langt unna vatn. Kuhegrar forbetrar tilgangen på føde ved å følgje store beitedyr og fange insekt som blir skremt av rørsla deira. Ein studie fann at hegrar som følgde beitedyr oppnådde 3,6 gonger betre suksessrate på fangst enn dei som beita einslege.[8]
Medan familien viser eit utval av hekkestrategiar, er hegrar mest typisk monogame og for det meste kolonihekkarar. Dei fleste daghegrar og natthegrar er kolonihekkarar, eller delvis koloniale avhengig av tilhøva, medan røyrdrumar og tigerhegrar hekkar stort sett parvis. Koloniar kan innehalde fleire artar, og dessutan andre artar av vassfuglar. I ein studie av silkehegrar og kuhegrar i India, var dei fleste av dei undersøkte koloniane busette av begge artane.[9] Artar i tempererte område foretar sesongmessig hekking, for dei tropiske artane kan hekking vere sesongmessig, ofte samanfallande med regntida, eller gjennom heile året.
Det er vanlegvis hannfuglar som startar bygginga av reiret, som dei syner fram for å trekke til seg hofuglar. Etter pardanning held para fram saman med å byggje reir blant nesten alle artar, men hos dvergrøyrdrum og pygmérøyrdrum er det berre hannen som arbeider på reiret.[1]
Reirplassen er vanlegvis like ved eller over vatn. I regelen er reira plasserte i vegetasjon, sjølv om nokre få artar kan byggje på bakken om passande buskar er utilgjengelege.[1][9] Artar som byggjer i tre kan plassere reiret høgt over bakken, medan artar som lever i takrøyrbeltet kan legge reiret svært nær bakken.[1]
Vanlegvis legg hegrar mellom tre og sju egg. Større kull er rapporterte hos mindre røyrdrumartar og meir sjeldan hos nokre av dei store daghegrane, og éitt egg i kullet er rapportert for nokre tigerhegrar. I det heile er egga skinande blå eller kvite, unntaket er store røyrdrumartar som legg olivenbrune egg.[1]
Klassifiseringa av dei einskilde artane er vanskeleg, og det er framleis inga klår semje om rett plassering av mange artar i ei av dei to store slekter, Ardea og Egretta. Tilsvarande er tilhøvet av slektene i familien ikkje heilt løyst. Men, ein art som tidlegare ansa å utgjere ein separat monotypisk familie Cochlearidae, båtnebbhegre, blir no rekna som ein medlem av hegrefamilien.
Hegrar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[10] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[11]
Slekt Botaurus
Slekt Zebrilus
Slekt Ixobrychus
Slekt Tigrisoma
Slekt Zonerodius
Slekt Tigriornis
Slekt Ardea
Slekt Egretta
Slekt Bubulcus
Slekt Ardeola
Slekt Butorides
Slekt Agamia
Slekt Syrigma
Slekt Pilherodius
Slekt Nycticorax
Slekt Nyctanassa
Slekt Gorsachius
Slekt Cochlearius
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Hegrefamilien Hegrar er vassfuglar i familien Ardeidae. Det er ca. 63 anerkjende artar i denne familien. Alle medlemmene av slektene Botaurus og Ixobrychus blir kalla røyrdrumar, og sikksakkhegre dannar ei monofyletisk gruppe innanfor Ardeidae. På engelsk språk har somme artar fellesnamnet egrett. Egrettar er ikkje ei biologisk distinkt gruppe skilt frå hegrar, dei har ein tendens til å ha dette fellesnamnet fordi dei hovudsakleg er kvite eller har dekorative fjør, og dei har ein tendens til å vere mindre enn artar med fellesnamnet hegrar.
Sjølv om hegrar liknar fuglar i einskilde andre familiar, til dømes storkar, ibisar og skeistorkar, skil hegrar seg frå desse i flukt med at dei flyg med halsen samantrekt, og ikkje utstrekt. Hegrar er òg ei av gruppene som har dunfjør.
Hegrefamilien eller hegrer (Ardeidae) er en relativt tallrik familie med mellomstore til store fugler i ordenen av pelikanfugler (Pelecaniformes).[2] Familien består av mer eller mindre terrestriske vadefugler med semi-lange undere ekstremiteter, semi-lange slangehalser, og et semi-langt stilett- og kileformet nebb som fungerer som en forlengelse av halsen og det vanligvis slanke hodet. Kun gråhegre (Ardea cinerea) opptrer regulært i Norge.
Hegrefamilien teller 69 arter, hvorav 64 nålevende (med tilsammen 158 taxa) og fem utdødde (etter år 1600) arter. Artene fordeler seg på 19 slekter, hvorav ti er monotypiske. Hele 34 av artene regnes også som monotypiske. Ifølge BirdLife International er én art er kritisk truet, fem arter er sterkt truet, tre arter er sårbare, tre arter er nær truet, og 52 arter er livskraftige blant de 64 nålevende artene.[2]
Opprinnelsen til denne familien oppsto trolig for omkring 55 millioner år siden, men klassifiseringen av den har vært mer problematisk. Hegrefamilien ble tidligere regnet til ordenen storkefugler (Ciconiiformes), men en studie publisert i 2008 foreslo å flytte den og ibisfamilien til pelikanfugler.[3] Det knytter seg imidlertid fortsatt usikkerhet til plasseringen.
Hegrefamilien er trolig søstergruppen til ibisfamilien (Threskiornithidae), men linjene skilte sannsynligvis lag alt under paleocen. Derfor plasserer noen disse familiene i egne ordener, Ardeiformes (hegrefugler) og Plataleiformes (ibisfugler), men dette savner (i øyeblikket) bred aksept.[4] Kuramoto et al. (2015) har imidlertid funnet bevis for tidlig hybridisering mellom hegrer og ibiser etter splittelsen.[5]
Hegrefamilien blir av og til delt inn i tre eller fire underfamilier; Tigrisomatinae (tigerhegrer), Botaurinae (rørdrummer) og Ardeinae (egentlige hegrer). Noen har også forsøkt å dele egentlige hegrer i daghegrer (Ardeinae) og natthegrer (Nycticoracinae). HBW Alive støtter ingen av disse inndelingene i øyeblikket, blant annet fordi den nåværende plasseringen av slekten Agamia gjør den parafyletisk. Agamia ble regnet til Ardeinae da tredelingen ble initiert. Tilsvarende usikkerhet knytter seg til plasseringen av slekten Cochlearius. En studie av skjelettets karakter for disse fuglene antyder at slekten kan være nærmere beslektet med de to rørdrummerslektene Botaurus og Ixobrychus.[6]
Skyggefuglens systematiske plassering har vært usikker. Den har tradisjonelt hatt sin egen familie, men AOU mente den var en del av pelikanfamilien. HBW Alive plasserer den imidlertid i sin egen familie, noe kladogrammet nedenfor også reflekter.[7]
Aequornithes CiconiiformesStorker (Ciconiidae)
Fregattfugler (Fregatidae)
Suler (Sulidae)
Slangehalsfugler (Anhingidae)
Skarver (Phalacrocoracidae)
Hegrefamilien (Ardeidae)
Ibisfamilien (Threskiornithidae)
Skyggefugler (Scopidae)
Pelikaner (Pelecanidae)
Treskonebber (Balaenicipitidae)
Hegrer er mellomstore til store (27–140 cm) vadende vannrovfugler med lange eller semi-lange ekstremiteter, lang eller semi-lang slangehals (S-hals), et langt eller semi-langt, spisst og kileformet nebb, kort stjert og relativt lange, brede vinger. Det er liten forskjell på kjønnene.[2]
Artene har en kosmopolitisk utbredelse, med unntak av i Antarktis og i ekstreme ørkenområder, og er nært knyttet til klodens våtmarkssystemer. Artene er heller ikke representert i arktiske strøk. Bare et lite antall arter er primært terrestriske. Størst biologisk mangfold finnes man i tropiske strøk. Hegrer livnærer seg i hovedsak av fisker, frosker og andre akvatiske organismer, men mange eter også insekter og annet når anledningen byr seg. Når hegrene flyr trekker de sammen halsen på pelikanvis, og kan på grunn av de brede vingene sett nedenfra minne om rovfugler.[2]
Såkalte tigerhegrer (Tigrisomatinae) og rørdrummer (Botaurinae) er i hovedsak solitære fugler, mens egentlige hegrer (Ardeinae) for det meste er sosiale fugler som lever i flokk og hekker i kolonier.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[2] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][8] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Hegrefamilien eller hegrer (Ardeidae) er en relativt tallrik familie med mellomstore til store fugler i ordenen av pelikanfugler (Pelecaniformes). Familien består av mer eller mindre terrestriske vadefugler med semi-lange undere ekstremiteter, semi-lange slangehalser, og et semi-langt stilett- og kileformet nebb som fungerer som en forlengelse av halsen og det vanligvis slanke hodet. Kun gråhegre (Ardea cinerea) opptrer regulært i Norge.
Hegrefamilien teller 69 arter, hvorav 64 nålevende (med tilsammen 158 taxa) og fem utdødde (etter år 1600) arter. Artene fordeler seg på 19 slekter, hvorav ti er monotypiske. Hele 34 av artene regnes også som monotypiske. Ifølge BirdLife International er én art er kritisk truet, fem arter er sterkt truet, tre arter er sårbare, tre arter er nær truet, og 52 arter er livskraftige blant de 64 nålevende artene.
Multimedia w Wikimedia Commons Czaplowate[2] (Ardeidae) – rodzina ptaków z rzędu pelikanowych (Pelecaniformes)[3]. Do 2008 roku czaplowate umieszczane były w rzędzie bocianowych, lecz badania genetyczne zasugerowały że rodzina ta jest bliżej spokrewniona z pelikanowymi[4].
Rodzina obejmuje gatunki zamieszkujące niemal cały świat[5], choć z przewagą strefy klimatów ciepłych.
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Zamieszkują one środowiska błotne i brzegi wód, a gniazda zazwyczaj zakładają na drzewach, w koloniach. Czaplowate żywią się głównie rybami oraz innymi drobnymi zwierzętami wodnymi. Wiele gatunków czaplowatych odbywa zrytualizowane toki. Znoszą zazwyczaj 3 do 7 jaj, które są wysiadywane przez obydwojga rodziców. Pisklęta są gniazdownikami.
Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
Czaplowate (Ardeidae) – rodzina ptaków z rzędu pelikanowych (Pelecaniformes). Do 2008 roku czaplowate umieszczane były w rzędzie bocianowych, lecz badania genetyczne zasugerowały że rodzina ta jest bliżej spokrewniona z pelikanowymi.
Ardeidae é a família de aves pelecaniformes[1] (tradicionalmente classificadas como ciconiformes) que inclui os socós e as garças (da mesma origem incerta que o espanhol garza; possivelmente de uma forma pré-romana *karkia). Vivem aos bandos, frequentam rios, lagoas, charcos, praias marítimas ou manguezais de pouca salinidade, e se alimentam principalmente de peixes, sapos e outros animais aquáticos. Algumas garças, como a vaqueira, se alimentam de insetos e não possuem relação com ambientes aquáticos.
Casal de garças pousadas sob um tronco em lago.
Garça da espécie Egretta thula.
Bando de garças, que costumam ficar junto ao gado.
Garças juntas ao gado.
Garça no Parque Zoológico de São Paulo.
Garça pousada sobre um tronco no Açude do Cedro.
Ardeidae é a família de aves pelecaniformes (tradicionalmente classificadas como ciconiformes) que inclui os socós e as garças (da mesma origem incerta que o espanhol garza; possivelmente de uma forma pré-romana *karkia). Vivem aos bandos, frequentam rios, lagoas, charcos, praias marítimas ou manguezais de pouca salinidade, e se alimentam principalmente de peixes, sapos e outros animais aquáticos. Algumas garças, como a vaqueira, se alimentam de insetos e não possuem relação com ambientes aquáticos.
Ardeidele (Ardeidae) sau stârcii este o familie de păsări acvatice care cuprinde 64-65 specii de talie mijlocie și mare, cu corp zvelt, comprimat lateral, cu cap mic, cioc conic, ascuțit la vârf, lung și subțire, cu gât foarte lung și subțire, pe care și-l țin îndoit în formă de S, cu picioare înalte prevăzute cu degete lungi. Unele specii, în epoca reproducerii, au așa-numitul penaj de nuntă sau egrete. Degetul extern este unit cu cel mijlociu la bază printr-o mică membrană (palmatură), formând astfel o suprafață de susținere mai mare pe substratul mâlos. Gheara degetului al treilea are latura proximală dințată. Au penele moi și nu prea dese.[1][2][3][4]
Glanda uropigiană este slab dezvoltată. În schimb, pe laturile pieptului și pe cele ale târtiței au porțiuni de piele cu puf, care produce un fel de mătreață fină ca praful și ceroasă (puf pudrant), pe care pasărea o răspândește cu ciocul și cu gheara dințată pe pene, impermeabilizând astfel penajul. Apa lunecă de pe penele astfel pudrate și nu le udă. Aripile sunt late și mari; zboară lent prin bătăi rare de aripi ținând gâtul îndoit în formă de S pentru a realiza un echilibru mai bun. Prin aceasta se deosebesc de toate celelalte familii înrudite, care zboară cu gâtul întins.[1][2][3][4]
Hrana preferată a stârcilor este peștele, pe care-l prind fie pășind rar prin smârcuri cu corpul aplecat înainte, fie stând la pândă nemișcate la marginea apelor. Gâtul îndoit ca un arc și ciocul ascuțit ca o suliță sunt două arme de vânătoare, dar și de apărare, temute. Afară de pește, mănâncă și broaște, tritoni și reptile, iar speciile mai mici și diferite nevertebrate acvatice mărunte: crustacei, insecte, moluște și viermi. Cele mai multe specii își fac cuiburile în colonii în arbori sau tufișuri, amestecate uneori cu alte specii din neamul lor sau din neamuri străine. Cuiburile lor sunt mari și grosolane. Depun de regulă 5 ouă unicolore. Puii iau hrana din ciocul părinților ori din cuib, după ce aceștia o regurgitează.[1][2][3][4]
Ardeidele sunt răspândite în ținuturile calde și temperate de pe întreg globul pamântesc, lipsind doar din regiunile polare; cele din ținuturile nordice sunt migratoare. Ardeidele sunt frecvente în zonele cu bălți întinse și în cele inundabile cu stufărișuri bogate.[1][2][3][4]
Ardeidele fac parte din familia stârcilor, având aspectul exterior asemănător, caracterizat prin gât, picioare și cioc lung. Gâtul în timpul zborului formează o buclă în formă de „S”. Acest lucru este ușurat de vertebra șasea cervicală, care este mai lungă.
Păsările din această familie prezintă un dimorfism sexual destul de accentuat, masculii fiind mai mari ca femelele. Culoarea penajului păsărilor este diferită, de la alb, cenușiu până la negru. Zborul lor este caracterizat prin planare cu bătăi rare din aripi. Păsările se hrănesc în special cu animale mici acvatice, pești, amfibii, crustacei, moluște, reptile, păsări, rozătoare mici, insecte, ele consumând pe zi hrană în greutate de 330 - 550 g.
Păsările sunt răspândite pe toate continentele cu excepția regiunilor arctice și al unor insule din Oceania. După numărul de specii, 24 trăiesc în Asia de Sud și Asia de Sud Est, 21 trăiesc în Africa, 20 în cele două Americi și 16 specii în Australia și Oceania. Egretele trăiesc de obicei în ținuturile joase din apropierea apelor în regiuni de baltă cu smârcuri sau în savane. În general sunt păsări sedentare, un număr mic de specii fiind păsări migratoare.
În general păsările clocesc în colonii, care la unele specii pot să fie uriașe. În delta Nilului numărul de păsări dintr-o colonie cu specii de stârc diferite pot să atingă cifra de 70.800 de perechi [5]. În timpul perioadei de împerechere masculii fac un adevărat ritual pentru ademenirea femelei, cu gâtul și aripile întinse. Cuiburile sunt construite în arbori sau ascunse în stuf, ouăle fiind clocite de ambii parteneri. Puii nu eclozează toți o dată, și se întâmplă frecvent ca frații mai mari să ia hrana de la cei mai mici, care astfel mor din cauza foametei, sau sunt omorâți cu ciocul de puii mai mari pentru a primi hrană mai multă.
Familia ardeide cuprinde 64-65 specii repartizate în 19 genuri:[6]
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareArdeidele (Ardeidae) sau stârcii este o familie de păsări acvatice care cuprinde 64-65 specii de talie mijlocie și mare, cu corp zvelt, comprimat lateral, cu cap mic, cioc conic, ascuțit la vârf, lung și subțire, cu gât foarte lung și subțire, pe care și-l țin îndoit în formă de S, cu picioare înalte prevăzute cu degete lungi. Unele specii, în epoca reproducerii, au așa-numitul penaj de nuntă sau egrete. Degetul extern este unit cu cel mijlociu la bază printr-o mică membrană (palmatură), formând astfel o suprafață de susținere mai mare pe substratul mâlos. Gheara degetului al treilea are latura proximală dințată. Au penele moi și nu prea dese.
Glanda uropigiană este slab dezvoltată. În schimb, pe laturile pieptului și pe cele ale târtiței au porțiuni de piele cu puf, care produce un fel de mătreață fină ca praful și ceroasă (puf pudrant), pe care pasărea o răspândește cu ciocul și cu gheara dințată pe pene, impermeabilizând astfel penajul. Apa lunecă de pe penele astfel pudrate și nu le udă. Aripile sunt late și mari; zboară lent prin bătăi rare de aripi ținând gâtul îndoit în formă de S pentru a realiza un echilibru mai bun. Prin aceasta se deosebesc de toate celelalte familii înrudite, care zboară cu gâtul întins.
Hrana preferată a stârcilor este peștele, pe care-l prind fie pășind rar prin smârcuri cu corpul aplecat înainte, fie stând la pândă nemișcate la marginea apelor. Gâtul îndoit ca un arc și ciocul ascuțit ca o suliță sunt două arme de vânătoare, dar și de apărare, temute. Afară de pește, mănâncă și broaște, tritoni și reptile, iar speciile mai mici și diferite nevertebrate acvatice mărunte: crustacei, insecte, moluște și viermi. Cele mai multe specii își fac cuiburile în colonii în arbori sau tufișuri, amestecate uneori cu alte specii din neamul lor sau din neamuri străine. Cuiburile lor sunt mari și grosolane. Depun de regulă 5 ouă unicolore. Puii iau hrana din ciocul părinților ori din cuib, după ce aceștia o regurgitează.
Ardeidele sunt răspândite în ținuturile calde și temperate de pe întreg globul pamântesc, lipsind doar din regiunile polare; cele din ținuturile nordice sunt migratoare. Ardeidele sunt frecvente în zonele cu bălți întinse și în cele inundabile cu stufărișuri bogate.
Volavkovité (lat. Ardeidae) je čeľaď vtákov radu brodivce.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Volavkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Volavkovité
Tento článok týkajúci sa ornitológie je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Čaplje (znanstveno ime Ardeidae) so družina ptic iz reda veslonožcev, v katero uvrščamo 66 danes živečih vrst.[1] V splošnem so to razmeroma veliki ptiči z dolgimi nogami, dolgim vratom in dolgim kljunom, ki živijo ob sladkovodnih telesih in močvirjih, kjer plenijo manjše živali na tleh ali v plitvinah. Na prvi pogled lahko spominjajo na druge večje ptice, kot so štorklje, ibisi in žerjavi, od katerih se najenostavneje ločijo po tem, da letijo z vratom, zvitim v obliki črke S (ostale letijo z zravnanim vratom).[2]
Največja vrsta, goljat (Ardea goliath), doseže več kot meter in pol v dolžino, najmanjša pa je čapljica z manj kot 30 cm. Dolg vrat so sposobne zviti na račun prilagojenih vratnih vretenc, ki jih imajo 20–21. Predvsem je to opazno v letu, za razliko od velike večine drugih dolgovratih ptic. Tudi kljun je dolg in ozek, razen pri čolnarici (Cochlearius cochlearius). V letu so poleg tega opazne še dolge noge, katerih konice in stopala molijo izza repa.[2]
Čaplje so tradicionalno uvrščali v red močvirnikov, skupaj s štorkljami, ibisi in nekaj drugimi družinami. Leta 2008 pa je izšla filogenetska analiza, po kateri so čaplje bolj sorodne plamencem, kormoranom in drugim veslonožcem.[3] Mednarodna ornitološka zveza je zato posodobila svojo klasifikacijo in prestavila čaplje z ibisi med veslonožce, štorklje pa so zdaj edina preostala družina močvirnikov.[1]
Klasifikacija številnih vrst je težavna in med ornitologi še ni enotnega mnenja niti o razmerjih med rodovi, sodeč po primerjalni anatomiji in molekularnih znakih pa ločimo tri glavne podskupine (klade):[4]
Čaplje (znanstveno ime Ardeidae) so družina ptic iz reda veslonožcev, v katero uvrščamo 66 danes živečih vrst. V splošnem so to razmeroma veliki ptiči z dolgimi nogami, dolgim vratom in dolgim kljunom, ki živijo ob sladkovodnih telesih in močvirjih, kjer plenijo manjše živali na tleh ali v plitvinah. Na prvi pogled lahko spominjajo na druge večje ptice, kot so štorklje, ibisi in žerjavi, od katerih se najenostavneje ločijo po tem, da letijo z vratom, zvitim v obliki črke S (ostale letijo z zravnanim vratom).
Največja vrsta, goljat (Ardea goliath), doseže več kot meter in pol v dolžino, najmanjša pa je čapljica z manj kot 30 cm. Dolg vrat so sposobne zviti na račun prilagojenih vratnih vretenc, ki jih imajo 20–21. Predvsem je to opazno v letu, za razliko od velike večine drugih dolgovratih ptic. Tudi kljun je dolg in ozek, razen pri čolnarici (Cochlearius cochlearius). V letu so poleg tega opazne še dolge noge, katerih konice in stopala molijo izza repa.
Hägrar (Ardeidae) är en fågelfamilj inom ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes). Familjen består av ett 70-tal arter kategoriserade i de båda släktgrupperna rördrommar och hägrar.
Hägrar finns över nästan hela jorden utom på de arktiska och antarktiska områdena. De är dock vanligast i tropiska områden.
De flesta hägrar har en lång kägelformig, stark och rak näbb, som ser ut som om den vore hoptryckt från sidorna. Hos några arter är näbben bred och välvd, med nedböjd spets. Näsborrarna är små, och huvudets sidor mellan ögonen och näbben är nakna. Benen är långa eller ganska långa. Hägrar har långa tår, varav den bakre fäst i samma plan som framtårna. Alla tårna har spetsiga klor. Den mellersta tåns klo är tandad som en kam på insidan. Vingarna är breda och ganska långa. Stjärten är kort och avrundad och består av 10-12 pennor. Fjäderdräkten är rik och mjuk, och längre på nacken, skuldrorna och frambröstet.
Merparten har långa eller mycket långa halsar och deras sjätte halskota är utformad så att de kan böja halsen i en S-form. I flykten drar hägrar in huvudet mot kroppen vilket ger dem en högbröstad profil. Detta skiljer dem från alla andra familjer inom ordningen pelikanfåglar.
Hägrar har ett speciellt puderdun som hela tiden nybildas och som finns på bröstet, sidorna och stjärten. Detta dun används för att rengöra näbben från fiskslem.
Merparten av alla arter inom familjen, utom exempelvis svarthuvad häger (Ardea melanocephala), är specialister på att fånga fisk och groddjur i grunda vatten. I motsats till exempelvis vadare sätter de sig gärna i träd - här har de nytta av baktåns fäste i jämnhöjd med de övriga tårna. Några arter häckar även i träd, medan andra placerar sina enkla bon på marken bland vass och säv. Honan ruvar vanligen ensam, medan hannen förser henne med mat. De utkläckta ungarna vårdas sedan av bägge föräldrarna och matas i boet, tills de är fullvuxna. Hägrarna är försiktiga och vaksamma och flyr helst undan en starkare fiende. En häger som inte kan fly försvarar sig ursinnigt och kan med sin långa vassa näbb utgöra en fara för fridstörare.
Hägrarna äter mest fisk, men även kräldjur, grodor, maskar, blötdjur, insekter och liknande. Några arter äter rom från fiskar och groddjur. En häger som söker efter mat kliver oftast omkring tyst och försiktigt i grunt vatten, men kan också stå stilla och lura på de djur som råkar närma sig. En häger som letar mat har ofta en mycket karakteristisk kroppsställning med halsen indragen, nacken vilande på skuldrorna och underkäken vilande på den krökta halsen. Kommer något byte inom räckhåll, sträcker fågeln ut halsen till dess fulla längd och griper bytet blixtsnabbt. Vissa arter använder sina vingar för att skugga vattenytan så att de ser fiskarna bättre.
Underfamilj Ardeinae
Underfamilj Botaurinae
Underfamilj Cochleariinae
Underfamilj Tigrisomatinae
De mindre arterna kan bli ganska tama i fångenskap. Plymerna från vissa arter av hägrar har under perioder varit mycket populära inom modeindustrin.
En version av Linuxdistributionen Ubuntu var uppkallad efter djuret och gick under namnet "The Hardy Heron"[2], vilket betyder "Den Härdiga Hägern".
Hägrar (Ardeidae) är en fågelfamilj inom ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes). Familjen består av ett 70-tal arter kategoriserade i de båda släktgrupperna rördrommar och hägrar.
Balıkçılgiller (Ardeidae), pelikanlar takımına ait, tatlısu ya da tuzlusu kıyılarında yaşayan uzun bacaklı kuşları kapsayan bir familya.
Balıkçıl türlerinin sınıflandırılması zorlukla ilerletilen bir konudur ve hâlâ Ardea ile Egretta cinsleri içine hangi türlerin alınacağı konusunda açık bir görüşbirliği oluşmamıştır. Familya içinde cinslerin birbirleriyle olan bağlantıları da tam olarak çözülememiştir. Ancak daha önceden tek başına monotipik bir familya olan Cochlearidae'yi oluşturan kayık gagalı balıkçıl artık balıkçılgiller familyasının bir üyesi olarak görülmektedir.
Balıkçılgiller familyasında yer alan kuş türleri, leylekgiller, aynakgiller ve turnagiller familyalarında sınıflandırılan kuş türlerine benzerlik gösterseler de bunlardan uçarken boyunlarını uzatmak yerine geriye çekmek özellikleri ile ayrılırlar.
Familya üyeleri çoğunlukla sulak alanlarda yaşayan, balık, kurbağa ya da diğer sucul canlılarla beslenen kuşlardır. Karasal formları dışında suya uyum sağlamışlardır. Bu kuşların çoğu ağaçlara gruplar halinde yuvalarlar, bunlar dışındakiler ise sazlıkları tercih ederler.
Balıkçılgiller kozmopolit dağılım gösteren geniş bir alana yayılmış bir familyadır. Antarktika dışında tüm kıtalarda bulunurlar. Arktik'in en soğuk bölgeleri, çok yüksek dağlar ve çöller dışında her türlü yaşam alanında yaşarlar. Hemen hemen tüm türlerin su ile bağlantısı vardır ve göllerin, ırmakların, bataklıkların ve denizlerin kıyısında beslenen, yüzemeyen sukuşlarıdır. Asıl olarak alçak rakımlı bölgelerde bulunsalar da bazı türler dağlık bölgelerde de bulunur. Türlerin çoğunluğu ise dönenceler arasında bulunan bölgede yaşar.[1]
Balıkçıllar oldukça hareketli bir familyadır. Türlerin tamamına yakını en azından kısmen göçmendir. Örneğin gri balıkçıl Büyük Britanya'da göçmen değilken İskandinavya'da yaşayan popülasyonu göçmendir. Yıllık göç döneminden önce koloni hâlinde yaşayan balıkçıllar yeni beslenme alanları aramak ve koloni yakınlarında bulunan beslenme bölgelerindeki baskıyı azaltmak için üreme döneminden sonra çok geniş bir alana dağılmaya meyillidirler. Göç ederken genellikle geceleri bireyler ya da küçük gruplar hâlinde uçarlar.[1]
Balıkçıllar uzun bacakları ve boyunları olan orta ve büyük boylu kuşlardır. Gövde büyüklüğü açısından çok az eşeysel dimorfizm gösterirler. En küçük tür 30 cm.'den az olan boyuyla küçük balaban olarak görülmektedir ancak Ixobrychus türünde sınıflandırılan tüm türler küçük balıkçıllardır. 152 cm'ye ulaşan boyuyla dev balıkçıl ise en büyük balıkçıl türüdür. Altıncı boyun eklemlerinin değişik şekli nedeniyle boyunları "S" yapacak şekilde kıvrılabilmektedir. Boyun geri çekilip toplanabilmekte ve ileriye doğru uzatılabilmektedir. Diğer uzun boyunlu kuşların aksine balıkçılların boynu uçarken geriye doğru çekilmiş durumdadır. Tüm balıkçılların boynu uzun değildir, gece balıkçılları ve balabanların boyunları daha kısadır. Bacaklar uzun ve güçlüdür. Zebrilus undulatus dışında tüm türlerde tibianın altından itibaren bacaklarda tüy yoktur. Uçarken bacaklar ve ayaklar geriye doğru uzanmış durumdadır. Balıkçılların ayaklarında bulunan ince uzun parmakların üçü öne biri de geriye doğru dönüktür.[1]
Gaga genellikle uzun ve zıpkın şeklindedir. Agamia agami türünde çok ince olan gagadan gri balıkçılın kalın gagasına kadar kalınlık açışından çeşitlilik gösterebilir. En atipik olan gaga şekli, kalın ve geniş gagası olan kayık gagalı balıkçılın gaga şeklidir. Gaga, gövdenin diğer tüysüz bölümleri gibi genellikle sarı, siyah ya da kahverengi renklidir ancak üreme dönemlerinde renk değiştirebilir. Kanatlar geniş ve uzundur. Balıkçılların tüyleri yumuşaktır ve genellikle mavi, siyah, kahverengi, gri ya da beyaz renklidir. Dikkat çekici karmaşık desenlere sahip olabilir. Gündüz balıkçılları arasında Ardeola cinsi dışında çok az eşeysel dimorfizm vardır ancak gece balıkçılları ve balabanlar arasında ise eşeyler arasında farklılık kuraldır. Birçok türün farklı renk fenotipleri bulunur.[1] Egretta sacra türünde hem açık hem koyu renkli fenotip vardır ve bu fenotiplerin yüzdesi coğrafi olarak değişiklik gösterir. Beyaz fenotiplar yalnızca mercan kayalıklarından oluşan sahillerde görülür.[2]
Balıkçıllar etçil kuşlardır. Bu familyanın üyeleri genellikle sulak alanlarla ve suyla ilişkilendirilir ve çeşitli sucul canlılarla beslenirler. Besinlerinin arasında balıklar, sürüngenler, amfibiler, kabuklular, yumuşakçalar ve sucul böcekler bulunur. Türler genel olarak çeşitli besinlerle beslenebilirken bazıları belirli besinler konusunda özelleşebilir; örneğin sarı taçlı gece balıkçılı kabuklular ve özellikle yangeçler ile beslenirler.[3] Türlerin çoğu kuşlar, kuş yumurtaları, kemirgenler gibi daha büyük avları başka kuşlardan kapabilir ama nadiren leş ile beslenirler. Çok nadiren meşe palamudu, baklagiller ve tohumlarla beslendikleri görülmüştür ancak balıkçılların yediği bitkisel besinlerin çoğu tesadüfidir.[1]
En yaygın avlanma teknikleri suyun kıyısında ya da sığ suyun içinde avlarını yakına gelene kadar hareketsiz olarak beklemektir. Kuşlar bunu daha geniş görüş açısı sağlayan dik bir duruş ile yaptıkları gibi gagalarının ava daha yakın olduğu ve daha iyi gizlenme sağlayabilen sinmiş bir duruşla da yapabilirler. Avını gören balıkçıl başını yanlara doğru hareket ettirerek su içindeki konumunu hesaplar ve kırılımı hesaplayarak gagalarını zıpkın gibi kullanarak avlanırlar.[1]
Hareketsiz beklemenin dışında balıkçıllar daha etken biçimlerde de avlanabilirler. Dakikada altmış adımdan daha yavaş olarak su içinde dolaşırlar ve gördükleri anda avlarını avlarlar. Diğer tekniklerin arasında ayaklarını su içinde hareket ettirerek gizlenmiş hayvanları ortaya çıkarmak sayılabilir.[4] Kanatlar avlarını korkutmak, gölgeye çekmek ve yansımayı azaltmak için kullanılabilir. Bu tekniğin en uç örneği kanatlarını gövdesinin üzerinde şemsiye gibi açarak kullanan kara balıkçılda görülür.[5]
Küçük ak balıkçıl ve gri balıkçıl gibi bazı türlerin avlarını yakına çekmek için yem kullandıkları kaydedilmiştir. Balıkçıllar ya bulundukları yerde bulunan malzemeyi yem olarak kullanır ya da ekmek gibi yanlarında getirdikleri malzemeyle avlarını yanlarına çekebilir.[6] Amazon Nehri havzasında yeşil sırtlı balıkçılların tohum, böcek, çiçek ve yaprak gibi değişik malzemeyi suya atarak avlarını yem ile çekmeye çalıştıkları gözlemlenmiştir.[7]
Ardea melanocephala, ıslıkçı balıkçıl ve özellikle de sığır balıkçılı suya daha az bağımlıdır ve sudan uzaklarda avlanabilirler. Sığır balıkçılı özellikle otlanan büyük hayvanları takip ederek bu hayvanların hareketi nedeniyle ortaya çıkan böcekleri avlayarak besin bulma şansını artırır. Yapılan bir araştırma bu şekilde avlanmanın tek başına avlanmaya göre başarı oranını 3,6 kat daha artırdığı gösterilmiştir.[8]
Familya içinde üreme stratejileri çeşitlilik gösterse de genel olarak balıkçıllar tek eşlidir ve koloniler hâlinde ürerler. Gündüz balıkçılları ile gece balıkçıllarının çoğu koloniler hâlinde ya da kısmen koloniler hâlinde üreme dönemini geçirirken balabanlar ve kaplan balıkçılları çoğunlukla münferit olarak yuvalanırlar. Koloniler içinde farklı balıkçıl türleri olabildiği gibi diğer su kuşları türleri de olabilir. Hindistan'da küçük ak balıkçıllar ve sığır balıkçılları üzerine yapılan bir araştırma da kolonilerin çoğunda her iki türe de rastlanmıştır.[9] Ilıman iklimde yaşayan türlerde yuvalanmak dönemseldir; tropikal bölgelerde yaşayan türlerde ise dönemsel olabildiği gibi (genellikle yağmurlu mevsimle aynı döneme gelir) yıl boyunca da görülebilir. Yıl boyunca üreyebilen türler de bile yuvalanma yoğunluğu yıl içerisinde değişiklik gösterebilir. Tropikal balıkçıllar, yılda üç kere üreyebilen diğer tropikal kuşlara karşın yılda bir kere üreme dönemine girerler.[1]
Kur yapma genellikle yuva içinde olur. Önce erkekler gelir ve yuvayı yapmaya başlar, aynı zamanda da dişileri çekmek için nümayişe başlarlar. Koloniler hâlinde yaşayan türlerde nümayişler değişik duruşlar ve ritüel davranışlar gibi görsel olabilirken münferit olarak üreyen türlerde özel işitsel nümayişler görülür. Bunlara tek istisna yuvadan uzakta çifti oluşturan kayık gagalı balıkçıldır. Çiftler bir araya geldikten sonra, yalnızca erkeğin yuva yapmaya devam ettiği küçük balaban ve Ixobrychus exilis türleri dışında çiftler yuvayı yapmaya birlikte devam eder.[1]
Bazı ornitologlar bazı dişi balıkçılların iktidarsız erkeklerle çift oluşturduklarını ve daha sonra cinsel ilişki için başka erkekler aradıkları gözlemlemiştir.[1]
Balıkçılların yuvaları genellikle su yanında ya da üzerinde bulunur. Yuvalar genellikle bitki örtüsünün üzerine yerleştirilir ancak etrafta uygun ağaç bulunmadığı durumlarda bazı türlerin yuvalarını yere yaptığı görülmektedir.[1][9] Ağaçların üzerine yuva birçok tür tarafından yapılmakta ve yuva yerden yüksektedir ancak sazlıklarda yaşayan türlerin yuvaları yere daha yakın olmaktadır.[1]
Dişi balıkçıllar genel olarak bir kerede üç ila yedi yumurta yumurtlar. Küçük balabanlarda ve bazı büyük gündüz balıkçıllarında daha çok sayıda yumurta yumurtlandığı kaydedilmiştir. Bazı kaplan balıkçıllarında da yalnızca tek yumurtanın yumurtlandığı gözlemlenmiştir. Yumurta sayısı türün bulunduğu enleme göre değişiklik gösterir, ılıman iklimlerde yaşayan bireyler tropikal bölgelerde yaşayanlara göre daha fazla sayıda yumurta yumurtlarlar. Genel olarak yumurtalar parlak mavi ya da beyaz renklidir; istisnai olarak büyük balabanlar zeytin-yeşili-kahverengi yumurta yumurtlarlar.[1]
Özellikle kafatası olmak üzere iskelet analizleri balıkçılgillerin gündüz ve içlerinde balabanları da barındıran gece balıkçılları olarak iki gruba ayrılabileceğini göstermiştir. DNA çalışmaları ve daha çok gövde ile uzuv kemikleri üzerinde yapılan analizler bu ayrımın yanlış olacağını göstermiştir.[10] Kafatası morfolojisindeki benzerliklerin gündüz ve gece beslenme özelliklerinin getirdiği sorunlarla mücadele etmek için yakınsak evrimi yansıttığı anlaşılmaktadır. Günümüzde üç ana grubun belirlenebileceği düşünülmektedir[11] ki bunlar en ilkelden en gelişmişe doğru:
Gece balıkçılları, geleneksel olarak yapıldığı üzere Nycticoracinae alt familyasına ayrılabilir ancak Butorides ve Syrigma gibi bazı cinslerin konumu günümüzde tam olarak belirgin değildir ve moleküler çalışmalar ancak çok az takson üzerine yapılmıştır. Özellikle Ardeinae alt familyasındaki ilişkiler doğru olarak çözümlenememiştir. Aşağıda belirtilen konumlama geçici olarak kabul edilmelidir.
Yakın zamanlarda yapılan DNA araştırmalarının sağladığı kanıtlar bu familyanın Pelecaniformes (Pelikanlar) takımına ait olduğunu göstermiştir.[12] Bu buluntular ışığında Uluslararası Ornitoloji Kongresi Ardeidae familyası ile kardeş familyası olan Threskiornithidae (Aynakgiller) familyasını Ciconiiformes (Leyleksiler) takımından çıkararak Pelecaniformes (Pelikanlar) takımına dahil etmiştir.[13]
Balıkçılgiller (Ardeidae), pelikanlar takımına ait, tatlısu ya da tuzlusu kıyılarında yaşayan uzun bacaklı kuşları kapsayan bir familya.
Balıkçıl türlerinin sınıflandırılması zorlukla ilerletilen bir konudur ve hâlâ Ardea ile Egretta cinsleri içine hangi türlerin alınacağı konusunda açık bir görüşbirliği oluşmamıştır. Familya içinde cinslerin birbirleriyle olan bağlantıları da tam olarak çözülememiştir. Ancak daha önceden tek başına monotipik bir familya olan Cochlearidae'yi oluşturan kayık gagalı balıkçıl artık balıkçılgiller familyasının bir üyesi olarak görülmektedir.
Balıkçılgiller familyasında yer alan kuş türleri, leylekgiller, aynakgiller ve turnagiller familyalarında sınıflandırılan kuş türlerine benzerlik gösterseler de bunlardan uçarken boyunlarını uzatmak yerine geriye çekmek özellikleri ile ayrılırlar.
Familya üyeleri çoğunlukla sulak alanlarda yaşayan, balık, kurbağa ya da diğer sucul canlılarla beslenen kuşlardır. Karasal formları dışında suya uyum sağlamışlardır. Bu kuşların çoğu ağaçlara gruplar halinde yuvalarlar, bunlar dışındakiler ise sazlıkları tercih ederler.
Поширені на всіх континентах (відсутні в Арктиці й Антарктиці). Населяють береги водойм і болота.
Птахи від крупних до дрібних розмірів: сіра чапля масою до 2 кг, індійський бугайчик — близько 100 г. Характерна довга шия, у якій до 20 видовжених хребців; особливості будови шиї обмежують бічні рухи та визначають здатність різко згинати та розгинати її, діючи дзьобом, як списом. Дзьоб довгий, конічний, загострений та стиснутий з боків, з наскрізними ніздрями та довгим, тонким язиком. Кігті лап довгі, на внутрішньому боці середнього пальця є зазубрини у вигляді гребінця. Куприкова залоза у чаплевих розвинута слабко, та для попередження оперення від намокання виробляється так званий порошковий пух, що виділяється пудретками — особливими ділянками шкіри на грудях, попереку та (рідше) на череві. З пудреток безперервно ростуть особливі розгалужені та крихкі пухові пера, вершини яких постійно обламуються, утворюючи пудру, що нагадує тальк. Гребінцем середнього пальця птахи зішкрібають пудру з пудреток та поширюють по оперенню, яке завдяки цьому не намокає. Крило тупе, першорядних махових пер 11, хвіст короткий, прямий з 5—6 пар стернових пер.
Літають повільно, при цьому витягують лапи назад, а шию втягують та вона виглядає S-подібно, чим відрізняються у польоті від схожих на них лелек, ібісів та косарів, які, навпаки, витягують шию.
Моногами. Гніздяться переважно великими колоніями, іноді змішаними з іншими видами даної родини та бакланами. Гнізда будують на деревах великих кущах, заломах очерету, рідше на землі. Кладка у крупних видів складається з 2—5 зеленувато-блакитних яєць, у дрібних — до 9. Кількість відкладених яєць варіює по роках та залежить від географічного положення. У птахів, які мешкають в екстремальних умовах, кладки більші (ймовірно, цим компенсується велика загибель молодих птахів). Насиджують обидва члени пари. Тривалість інкубації 17—30 днів. Пташенята вилуплюються голими або з рідким пухом та не повністю відкритими очима. На початку постембріонального періоду самка обігріває та захищає пташенят, а годує їх самець, в подальшому корм приносять обидва партнери. Пташенята залишаються у гнізді до 4—5 тижнів у дрібних видів та до 8 у великих видів.
Живляться чаплі переважно дрібною рибою, земноводними, молюсками, ракоподібними, великими комахами, дрібними рептиліями, деякі великі види - гризунами, розміром до ховраха. Як і більшість рибоїдних птахів, жертву заковтують з голови.
Основний спосіб полювання — завмирання і вистежування здобичі із засідки за допомогою зору, а потім - удар крізь воду. Іноді здобич не захоплюється дзьобом, а протикається, втім, це трапляється рідко. При ударі чапля робить поправку на спотворення напрямку світлових хвиль під водою і бере нижче видимої здобичі. Іноді чапля здатна годинами стояти нерухомо у напруженій «незручній» позі. Такий спосіб полювання характерний у видів, які схильні до одиночного способу життя. Відомі й групові полювання без довгого чатування, деякі види постійно рухаються, каламутячи воду і хапаючи сполоханих риб.
Родина включає 19 сучасних родів за версією IOC World Bird List (версія 8.2)[1] на низку викопних форм:
Họ Diệc (danh pháp khoa học Ardeidae) là họ chứa một số loài chim lội nước, từng có lúc được xếp trong bộ Hạc (Ciconiiformes). Các tên gọi phổ biến của chúng trong tiếng Việt là vạc, diệc, diệc bạch hay cò[1]. Trong phạm vi họ này, các thành viên của các chi Botaurus, Ixobrychus và Zebrilus là một nhóm đơn ngành. Tuy nhiên, diệc bạch không phải là nhóm khác biệt về mặt sinh học với diệc, và có xu hướng được đặt tên như vậy là do chúng chủ yếu có bộ lông màu trắng hay lòe loẹt.
Việc phân loại các loài diệc, vạc, cò trong họ này là đầy khó khăn, và vì thế vẫn không có sự đồng thuận hoàn toàn về vị trí chính xác của nhiều loài trong hai chi chính là Ardea và Egretta. Tương tự, quan hệ giữa các chi trong họ vẫn chưa được giải quyết trọn vẹn. Ví dụ, diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.
Mặc dù các loài diệc, vạc hay cò này là tương tự như các loài chim ở một số họ khác, chẳng hạn như các loài cò, hạc, già đẫy của họ Hạc (Ciconiidae), hay cò quăm và cò mỏ thìa của họ Cò quăm (Threskiornithidae), nhưng chúng khác với các loài chim này ở kiểu cách bay với cổ rụt lại chứ không phải cổ dài ra. Chúng cũng là một trong các nhóm chim có lông tơ bột.
Các thành viên của họ này chủ yếu sống tại những vùng đất ẩm ướt, chúng tìm kiếm các loài cá, ếch, nhái và các loài động vật thủy sinh khác làm thức ăn. Một số, như cò ma (Bubulcus ibis) và diệc đầu đen (Ardea melanocephala) cũng bắt cả các loài côn trùng lớn, và ít bị phụ thuộc vào môi trường nước hơn. Một số thành viên trong họ này làm tổ thành đàn trên cây, các loài khác lại sử dụng các đám lau sậy vào mục đích này.
Tháng 2 năm 2005, một nhà khoa học người Canada là tiến sĩ Louis Lefebvre thông báo là đã tạo ra phương pháp đo chỉ số IQ của các loài động vật biết bay, dựa theo khả năng sáng tạo của chúng trong các môi trường kiếm ăn. Các loài diệc được đặt trong số các loài chim thông minh nhất, dựa trên kiểu tính toán này, phản ánh sự đa dạng, mềm dẻo và tính thích nghi cao của chúng trong việc tìm kiếm thức ăn.
Các phân tích bộ xương, chủ yếu là hộp sọ, cho rằng họ Ardeidae có thể chia thành hai nhóm là ăn ngày và ăn chạng vạng/ăn đêm (nhóm này chứa vạc), nhưng từ các phân tích ADN và phân tích bộ xương với sự tập trung nhiều hơn vào các xương thân và chi, thì việc gộp nhóm như trên được coi là không chính xác (McCracken & Sheldon 1998). Các tương tự trong hình thái hộp sọ phản ánh tiến hóa hội tụ để đối phó với các thách thức khác nhau của việc kiếm ăn ban ngày và ban đêm hơn là do chúng có quan hệ họ hàng gần. Hiện nay, người ta cho rằng có ba nhóm chính có thể phân biệt được (Sheldon và ctv. 1995, 2000), theo trật tự từ nguyên thủy nhất tới tiến hóa nhiều nhất, là:
Các loài diệc, vạc ăn đêm có thể được chia tách ra thành phân họ Nycticoracinae, như theo truyền thống vẫn làm như vậy. Tuy nhiên, vị trí của một vài chi (như Butorides hay Syrigma) là không rõ ràng vào thời điểm hiện nay và các nghiên cứu phân tử hiện tại mới chỉ nghiên cứu được một lượng nhỏ các đơn vị phân loại. Đặc biệt là quan hệ giữa các loài trong phân họ Ardeinae vẫn chưa được giải quyết tốt. Sắp xếp dưới đây nên được coi là tạm thời.
Chứng cứ ADN gần đây cho thấy họ này thuộc về bộ Pelecaniformes[2]. Điều này đã dẫn tới sự phân loại lại của Đại hội Điểu học quốc tế (IOC) đối với họ Ardeidae và đơn vị phân loại chị em của nó là Threskiornithidae vào bộ Bồ nông (Pelecaniformes) thay vì bộ cũ là Ciconiiformes[3].
HỌ ARDEIDAE
Các loài tiền sử và hóa thạch khác được đưa vào các chi tương ứng.
Các thành phố Forsand và Tysvær ở Na Uy có hình các con diệc trong huy hiệu của họ.
Họ Diệc (danh pháp khoa học Ardeidae) là họ chứa một số loài chim lội nước, từng có lúc được xếp trong bộ Hạc (Ciconiiformes). Các tên gọi phổ biến của chúng trong tiếng Việt là vạc, diệc, diệc bạch hay cò. Trong phạm vi họ này, các thành viên của các chi Botaurus, Ixobrychus và Zebrilus là một nhóm đơn ngành. Tuy nhiên, diệc bạch không phải là nhóm khác biệt về mặt sinh học với diệc, và có xu hướng được đặt tên như vậy là do chúng chủ yếu có bộ lông màu trắng hay lòe loẹt.
Việc phân loại các loài diệc, vạc, cò trong họ này là đầy khó khăn, và vì thế vẫn không có sự đồng thuận hoàn toàn về vị trí chính xác của nhiều loài trong hai chi chính là Ardea và Egretta. Tương tự, quan hệ giữa các chi trong họ vẫn chưa được giải quyết trọn vẹn. Ví dụ, diệc mỏ thuyền đôi khi được phân loại như là diệc, nhưng đôi khi lại được xếp trong họ riêng của chính nó là Cochlearidae, nhưng hiện nay nó thông thường được coi là thành viên của họ Ardeidae.
Mặc dù các loài diệc, vạc hay cò này là tương tự như các loài chim ở một số họ khác, chẳng hạn như các loài cò, hạc, già đẫy của họ Hạc (Ciconiidae), hay cò quăm và cò mỏ thìa của họ Cò quăm (Threskiornithidae), nhưng chúng khác với các loài chim này ở kiểu cách bay với cổ rụt lại chứ không phải cổ dài ra. Chúng cũng là một trong các nhóm chim có lông tơ bột.
Các thành viên của họ này chủ yếu sống tại những vùng đất ẩm ướt, chúng tìm kiếm các loài cá, ếch, nhái và các loài động vật thủy sinh khác làm thức ăn. Một số, như cò ma (Bubulcus ibis) và diệc đầu đen (Ardea melanocephala) cũng bắt cả các loài côn trùng lớn, và ít bị phụ thuộc vào môi trường nước hơn. Một số thành viên trong họ này làm tổ thành đàn trên cây, các loài khác lại sử dụng các đám lau sậy vào mục đích này.
Tháng 2 năm 2005, một nhà khoa học người Canada là tiến sĩ Louis Lefebvre thông báo là đã tạo ra phương pháp đo chỉ số IQ của các loài động vật biết bay, dựa theo khả năng sáng tạo của chúng trong các môi trường kiếm ăn. Các loài diệc được đặt trong số các loài chim thông minh nhất, dựa trên kiểu tính toán này, phản ánh sự đa dạng, mềm dẻo và tính thích nghi cao của chúng trong việc tìm kiếm thức ăn.
Ца́плевые (лат. Ardeidae) — семейство птиц отряда аистообразных. В целом семейство имеет ряд общих признаков, но классификация отдельных видов до сих пор затруднена и находится на стадии пересмотра. Выделение цапель в отдельный отряд цаплеобразные (Ardeiformes) не является общепризнанным[1][2].
Цаплевые — живущие на мелководье птицы, обитающие на заболоченных либо медленно текущих водоёмах. Как правило длинноногие, с длинным и узким, приплюснутым с боков клювом и сквозными ноздрями[3]. Они неподвижно стоят в воде и всматриваются в воду, выискивая добычу. Большинство видов гнездится колониями, иногда вперемешку с другими видами птиц. Моногамны, хотя пары обычно держатся только один сезон. Оба родителя строят гнездо — как правило, самец приносит материал для гнезда, а самка занимается его строительством. Также оба родителя насиживают яйца и кормят птенцов. Летают медленно, при этом вытягивают лапы назад, а шею S-образно втягивают в себя, чем отличаются от схожих с ними аистов, ибисов и колпиц, которые наоборот вытягивают голову.
В настоящее время семейство цаплевых разделяют на 4 подсемейства[4] с 17 современными родами и 64 видами[5]. Кроме того, описано более 20 вымерших за несколько последних столетий и около 35 ископаемых видов[4].
Подсемейство Tigrisomatinae
Подсемейство Botaurinae
Подсемейство Nycticoracinae
Подсемейство Ardeinae
Ца́плевые (лат. Ardeidae) — семейство птиц отряда аистообразных. В целом семейство имеет ряд общих признаков, но классификация отдельных видов до сих пор затруднена и находится на стадии пересмотра. Выделение цапель в отдельный отряд цаплеобразные (Ardeiformes) не является общепризнанным.
Цаплевые — живущие на мелководье птицы, обитающие на заболоченных либо медленно текущих водоёмах. Как правило длинноногие, с длинным и узким, приплюснутым с боков клювом и сквозными ноздрями. Они неподвижно стоят в воде и всматриваются в воду, выискивая добычу. Большинство видов гнездится колониями, иногда вперемешку с другими видами птиц. Моногамны, хотя пары обычно держатся только один сезон. Оба родителя строят гнездо — как правило, самец приносит материал для гнезда, а самка занимается его строительством. Также оба родителя насиживают яйца и кормят птенцов. Летают медленно, при этом вытягивают лапы назад, а шею S-образно втягивают в себя, чем отличаются от схожих с ними аистов, ибисов и колпиц, которые наоборот вытягивают голову.
「鹭」重定向至此。關於簡稱鹭的行政區域，詳見「廈門」。鹭科（学名Ardeidae）在动物分类学上是鸟纲中的鹳形目中的一个科，也被称为鹭类。本科的鸟类为大、中型涉禽，主要活动于湿地及附近林地，它们是湿地生态系统中的重要指示物种。
鹭科的鸟类具有“三长”的特点，即喙长、颈长、腿长。鹭科鸟类的体形呈纺锤形，胸前有饰羽，头顶有的有冠羽，在繁殖期时，这两部分是重要的炫耀特征。腿部被羽，胫部裸露，脚三趾在前一趾在后。
鹭科鸟没有明显的嗉囊，食道中部膨大，整个食道都能储存食物。
鹭科的鸟具有发达的粉䎃，在胸、腹和胁部成斑块分布。
鹭科的鸟多栖息在湿地环境，近水林区也有活动。它们大多要迁徙，并选择固定的地点筑巢，繁殖期时多群居营巢。鹭属、白鹭属、牛背鹭属、池鹭属、夜鹭属多结群在树上营巢，苇鳽属、麻鳽属的鸟多在芦苇或草丛间栖息。
鹭科鸟的卵呈圆形或椭圆形，卵壳多呈蓝或绿色，同巢的卵有的颜色、形状差别很大。双亲一起坐巢孵化。
雏鸟属晚成雏，多有双亲哺育。
鹭科鸟主要以水种生物为食，包括鱼、虾、蛙及昆虫等。
鹭科在鸟类传统分类系统中属鹳形目-鹭亚目下一个科，这在鸟类DNA分类系统中也同样适用。这个科可以被细分为鹭亚科Ardeinae，夜鹭亚科Nyticoracinae，虎鹭亚科Tigrisomatinae和麻鳽亚科Botaurinae。以下是各属的名称：
鹭科的鸟是人类认识较早的鸟类之一，由于体态优美，常成为古人诗歌中赞美的对象。由于它们主要在湿地栖息，对于湿地的变化具有重要的知识意义，所以也受到了人们的重视，成为科学研究的对象。人们对它们的鸟卵的成份和微观结构、血液生化和同工酶谱都有很细致的研究，对于它们的迁徙和行为学研究也有着很长的历史。
鹭科的鸟多分布在人口压力大的地区，有的甚至在市区中集群营巢，人们虽然喜爱它们，但鸟与人争树、争鱼的事情时有发生，而这多与湿地环境受到破坏，鹭科鸟栖息地缺乏有关。近些年有些种类大量出现在城市周边，有的人以此认为是城市环境变好而适合它们生存；但实际情况是，原有的栖息地受到破坏，鸟类被迫集中在城市的高树上营巢繁殖，有些地方由于远离觅食地，使雏鸟的哺育非常困难而造成繁殖失败。
「鹭」重定向至此。關於簡稱鹭的行政區域，詳見「廈門」。 鹭科（学名Ardeidae）在动物分类学上是鸟纲中的鹳形目中的一个科，也被称为鹭类。本科的鸟类为大、中型涉禽，主要活动于湿地及附近林地，它们是湿地生态系统中的重要指示物种。
サギ科（サギか、Ardeidae）は、鳥綱のうちペリカン目に含まれる科。
サギ科は、これまで伝統的にコウノトリ目 Ciconiiformes に分類され、Sibley らによる分類体系 (1990) においては、29科を抱合するコウノトリ目に置かれたが、その後のより近代的な遺伝子解析によって、現在ではペリカン目に置くことが多く支持されている[2]。日本においても、日本鳥類目録改訂第6版 (2000) まではコウノトリ目としていたが[3]、改訂第7版 (2012) よりペリカン目に分類された[4]。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、日本、フィリピン、ニュージーランド、マダガスカル。
世界におよそ72種が分布する。日本では19種が数えられ、そのうち16種が繁殖する[5]。
最小種はコヨシゴイで全長29センチメートル[1]。白鷺から白い羽毛のイメージが先行するが、種により羽毛の色は異なり、コサギ属（旧・シラサギ属）内のクロサギでも白色型（全身の羽毛が白い）と黒色型（全身の羽毛が黒い）の個体がいる。
尾に水を弾く脂を分泌する器官（羽脂腺）を持たない[1]。そのため粉末状の羽毛を全身に塗り、防水処理を施す[1]。この粉末状の羽毛は、胸部などに生える粉綿羽という崩れやすい特殊な羽毛から得る[1]。第3指は扁平で、粉末状の羽毛を指につけ全身に塗るのに適している[1]。
河川、湖、池沼、湿地、森林、海辺などに生息する。飛翔時には長い頸をＺ字型に縮めて飛ぶ（この飛翔姿勢で、コウノトリ目やツル目の類似種と区別できる。ペリカン目の中ではペリカン科とハシビロコウ科が同じように頸を縮めて飛ぶが、シュモクドリ科とトキ科は頸を伸ばして飛ぶ）。
食性は動物食で、魚類、両生類、爬虫類、鳥類やその卵、小型哺乳類、昆虫、甲殻類などを食べる。
繁殖形態は卵生。多くの種では樹上に木の枝を組み合わせた巣を作る[1]。繁殖地にはペアを形成するが、サンカノゴイは1羽のオスに対し複数羽のメスというハーレムを形成する[1]。一部の種では集団営巣し、大規模な繁殖地（コロニー）を形成することもある[1]。
羽毛は装飾品として利用される。養殖された魚類を食害する害鳥とされたり、害虫を駆除する益鳥とされることもある。開発による生息地の破壊、水質汚染、羽毛用の乱獲、害鳥としての駆除などにより生息数が減少している種もいる。
和名に使用される「ゴイ」は「五位」であり、醍醐天皇が神泉苑に行幸したときに飛来したサギが「宣旨ぞ」と言われるとかしこまったために天皇が喜び「正五位」の位を授けた故事に由来する。
アカハラサギ
A. agami
カンムリサギ
A. ralloides
サンカノゴイ
B. stellaris
アマサギ
B. ibis
ササゴイ
B. striatus
ヒロハシゴイ
C. cochlearius
コサギ
E. garzetta
チュウサギ
E. intermedia
ヒメヨシゴイ
I. minutus
ヨシゴイ
I. sinensis
ゴイサギ
N. nycticorax
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 サギ科（サギか、Ardeidae）は、鳥綱のうちペリカン目に含まれる科。
サギ科は、これまで伝統的にコウノトリ目 Ciconiiformes に分類され、Sibley らによる分類体系 (1990) においては、29科を抱合するコウノトリ目に置かれたが、その後のより近代的な遺伝子解析によって、現在ではペリカン目に置くことが多く支持されている。日本においても、日本鳥類目録改訂第6版 (2000) まではコウノトリ目としていたが、改訂第7版 (2012) よりペリカン目に分類された。
왜가리과는 사다새목에 속하는 과이다. 왜가리, 백로, 해오라기를 포함한다. 먹이는 물고기, 개구리 등의 수생동물들이기 때문에, 수질이 오염되면 영향을 받는다. 한때는 황새목으로 분류하였다.
흔히들 왜가리과에 속하는 새를 총칭하여 백로라고 하기도 한다. 키는 30-140cm 정도로 종에 따라 차이가 크며 몸은 작은 데 비해 머리와 다리가 매우 길다. 날개는 발달했고 날개 면적은 몸무게에 비하여 크며 날개를 서서히 흔들어 날 수 있다. 꼬리는 작다. 몸빛깔은 암수가 비슷하며 백색·갈색·회색·청색 등이 있고 얼룩무늬가 있는 것도 있다. 목과 다리가 길어 얕은 곳에서 물고기를 잡아먹는 것과 다리가 짧아 물가에서 물고기를 기다리는 것이 있다.
물고기 이외에도 가재·개구리·곤충 등을 먹는다. 해안 부근의 산림·소택지·갈대밭 등에서 서식한다. 무리를 지어 번식하며 먹이를 구할 때는 단독으로 행동한다. 둥지는 나뭇가지를 쌓아 조잡하게 짓고 그곳에 청록색 또는 백색의 알을 3-7개 낳는다. 17-28일 정도 알을 품고 새끼는 어미가 토해 낸 먹이로 자란다. 부화하여 둥지를 떠나기까지 대형종이 60일, 소형종이 20-25일이다. 극지방을 제외한 전 세계에 널리 분포하는데, 전 세계에 약 68종이 알려져 있으며 우리나라에는 15종이 알려져 있다.
다음은 수조류 계통 분류이다.[1]
수조류 사다새목
.jpg)
-_Non-breeding_plumage_in_Kolkata_W2_IMG_4341.jpg)
.jpg)
.jpg)
-_Non-breeding_plumage_in_Kolkata_W2_IMG_4341.jpg)
_in_Kolkata_W_IMG_3349.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Rufescent_Tiger-Heron_(Tigrisoma_lineatum)_-_(24213957044).jpg)
.jpg)
_REFON.jpg)
_-_male_(8724152438).jpg)
_Galapagos2.jpg)
.jpg)
_RWD.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
-_Adult_with_Immature_at_Kolkata_I_IMG_7985.jpg)
.jpg)
