There are almost 2 million eastern grey kangaroos in Australia and the surrounding areas, and thus, are not considered to be in any immediate danger of extinction. There was a sharp decline in the popluation of eastern grey kangaroos in the late 1990's especially in Tasmania. However, these kangaroos are now protected by law by the Australian government and most of their range is now on private property. This has enabled the eastern grey kangaroo population to increase and continue growing. There is a large kangaroo industry in Australia but the number of kangaroos killed each year is striclty monitored and regulated by the Australian government.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Eastern grey kangaroos are the only species of kangaroo found in Tasmania. Their population took a sharp decline before laws were passed to protect eastern grey kangaroo populations.
Both male and female eastern grey kangaroos usually communicate with each other and their young using clucking noises. When alarmed, they can also emit a guttural cough. This cough is also heard when males warn each other, fight, or display dominance. All grey kangaroos stamp their hind legs on the ground when they sense danger. This stamping, along with the guttural noise, sends a warning that travels quite distantly.
Communication Channels: tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Eastern grey kangaroos do not have much of a negative economic impact on human populations except that they sometimes have a tendency to wander into gardens and grazing lands to feed. This leads to the destruction of private land or property. They are sometimes shot by farmers who want to protect their grazing land, but are not considered a serious economic problem.
Negative Impacts: crop pest
Eastern grey kangaroos are endemic to the continent of Australia. There is not enough information to suggest that these kangaroos have a positive economic impact on human populations except for the fact that they have been hunted for food by Australian aborignes and Europeans settlers. The kangaroo industry is fairly large in Australia and the number hunted annually is based upon a quota set by the government of Australia.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Eastern grey kangaroos have a similar impact on the ecoystem as most other species of kangaroo. They are grazers and control the growth and spread of grass and other types of foliage. As with other grazers, this leads to soil dessication if unchecked, but their numbers are not great enough to be considered a serious ecological hazard.
Eastern grey kangaroos can be found on the eastern coastlines of Australia, all of Queensland with the exception of western Cape York, South Wales, and parts of Tasmania, most notably the north eastern portion.
Biogeographic Regions: australian (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Eastern grey kangaroos have few natural predators. They have been hunted for thousands of years by Australian aborigines for fur and meat and later by European settlers. However, in the wild there are no species of animals that truly prey upon this species of kangaroo, with the exception of dingos. The effect of dingos is considered minimal.
Known Predators:
Eastern grey kangaroos are often confused with the western grey kangaroos, which were initially considered a subspecies of the eastern grey. While a stark contrast in fur color can be seen in the throat and other areas of the western grey, eastern grey kangaroos have a more even distribution in fur color. The faces of the two species differ in that the western grey has a darker complexion as opposed to the almost white face of the eastern grey. Eastern greys also lacks the white patch on the upper thigh which is characteristic of a western grey. There is great sexual dimorphism in size, with the males ranging from twice to three times the mass of an average female. Eastern grey kangaroos on the coastline will usually exhibit lighter colored fur than those inland, which are considerably darker in color. Eastern greys in Tasmania and the southern portions of Queensland also exhibit longer fur than in other areas. One other identifying characteristic is the black tip on the tails of this species. Females usually weigh up to about 40 kg, while males can weigh over twice as much, up to 90 kg. The standard metabolic rates of both eastern grey kangaroos and western grey kangaroos are lower than eutherians, although eastern grey kangaroos have a lower standard metabolic rate than western grey kangaroos.
Range mass: 3.5 to 90 kg.
Range length: 1.5 to 1.8 m.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Eastern grey kangaroos live for about 7-10 years in the wild, while there are records of those in captivity that have lived in excess of 20 years. Research in southern Queensland has shown that approximately 50% of young joeys fail to live to independence.
Range lifespan
Status: captivity: 25 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 8 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 18 to 20 years.
Average lifespan
Status: wild: 20.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 19.8 years.
Eastern grey kangaroos inhabit a wide variety of habitats ranging from open woodlands to grasslands. They can also be found in mountains with extensive forest cover. The habitats of this species are usually areas of high rainfall, but this can also range to semi-arid areas.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; mountains
Eastern grey kangaroos are grazers and eat a wide variety of foliage ranging from grasses to forbs (broad-leaved herbs besides grass that grow on plains and meadows). The main choice of food, however, is grass, which grows on the plains that these kangaroos usually inhabit. In captivity, eastern greys may also feed upon fruits, although this is not part of the usual diet in the wild.
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Male eastern grey kangaroos often 'box' or exhibit other types of aggressive behavior to establish dominance. The dominant male is the most likely individuals to mate with a female in estrus. When a female eastern grey kangaroo reaches estrus, the male will approach and sniff various parts of her body including her pouch and urogenital area. He may also make clucking noises and paw her head and tail, a behavior characteristic of many kangaroo species.
Mating System: polygynous
Eastern grey kangaroos are seasonal breeders (spring and early summer), unlike some kangroo species such as the red kangaroo or even the closely related western grey kangaroo, which breeds continously as long as the conditions are good. The eastern grey kangaroo exhibits embryonic diapause, a condition in which development of the zygote is halted. This is similar to all kangaroo species with the exception of the western grey. The estrous period for eastern grey kangaroos lasts about 46 days, which is longer than the gestation period of 36 days. Sexual maturity for males is reached at about 20 months and for females at 17 months.
Breeding interval: Eastern grey kangaroos breed seasonally
Breeding season: Usually breed in the spring and early summer
Range number of offspring: 1 to 2.
Range gestation period: 34.8 to 38 days.
Average weaning age: 9.5 months.
Average time to independence: 11 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 15 to 20 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 20 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous ; embryonic diapause
Average birth mass: 0.89867 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 1290 days.
A joey, or baby kangaroo, usually stays in the pouch for 11 months during which it feeds from its mother's milk. It feeds for an additional 9 months, on average, from the mother's milk, although it leaves the pouch at 11 months. During this time, the mother provides protection and food and also guidance as the joey comes closer to becoming fully independent. An interesting point about the milk produced by the female kangaroo is that its nutrional content changes depending upon the nutrional requirements of the joey. Thus, the milk produced while the joey is exclusively inside the pouch differs from the milk produced when the joey spends part of its time outside the pouch. Females with joeys that are semi-independent to fully-independent from the pouch usually stay away from large groups, a behavior thought to avoid the risk of predation.
Parental Investment: altricial ; pre-hatching/birth (Protecting: Male); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female)
Kangourou gris ar reter (Macropus giganteus) a zo ur bronneg geotdebrer godellek hag a vev e su ha reter Aostralia.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Kangourou gris ar reter (Macropus giganteus) a zo ur bronneg geotdebrer godellek hag a vev e su ha reter Aostralia.
El cangur gris oriental (Macropus giganteus) és un marsupial que es troba al sud i est d'Austràlia.
El cangur gris oriental (Macropus giganteus) és un marsupial que es troba al sud i est d'Austràlia.
Klokan obrovský (Macropus giganteus) je velký, poměrně početný a převážně šedý klokan, s délkou těla až 120 centimetrů a hmotností až 65 kilogramů. Přesto to není největší z rodu klokanů, největší je klokan rudý.
Klokan obrovský je druhý největší a nejtěžší žijící vačnatec žijící v Austrálii. Největší známý exemplář měl hmotnost 91 kilogramů a měřil 2,92 metrů. Na první pohled je znát výrazný pohlavní dimorfismus, samice jsou výrazně menší a lehčí. Tyto klokany je snadné rozpoznat; charakteristická měkká, šedá srst a zvláštní uši, které se od kořene ke špičkám zvětšují dělají klokana obrovského snadno rozeznatelného. Klokan rudý má zcela jinou tvář a většina jiných klokanů ani zdaleka nedosahuje velikosti a hmotnosti klokana obrovského. Vůbec nejvyšší zaznamenaná rychlost klokana obrovského byl 64 km za hodinu.
Je nejrozšířenějším klokanem sušších oblastí. Vyskytuje se zejména v řídkých lesích východní Austrálie, dokonce je zde nejpočetnější z klokanů. Klokan obrovský žije v tlupách, které tvoří velký dospělý samec, dvě až tři samice s mláďaty a dva až tři mladí samci. V českých zoo jsou k vidění v Zoo Hodonín.
Za úbytkem klokanů obrovských nestojí organizovaný lov, ale hlavně dopravní nehody. Přestože klokani obrovští jsou početní, přes 1 000 jich ročně zahyne při dopravních nehodách.
Co se potravy týká, pak jsou klokani obrovští stejně jako ostatní klokani býložravci. Přes den tlupa odpočívá, po soumraku klokani okusují šťavnaté výhonky keřů, trávu, byliny a spadané plody.
Samice klokana obrovského dosahují pohlavní dospělosti mezi 17 - 28 měsíci, u samců je to okolo 25 měsíců. V době páření bojují samci o samice tak, že se snaží dostat svého soupeře na lopatky. Často se při tom opírají i o své ocasy. Březost u klokana obrovského trvá 36 dnů a většina mláďat se rodí na začátku léta. Většinou se narodí jedno mládě, které je velmi malé, holé a slepé. Pomocí drápků na předních nohách se mládě doplazí srstí matky až do vaku, kde se přisaje k prsní bradavce. Bradavka se prodlouží, její konec zduří a mláděti srostou ústní koutky, takže visí pevně na bradavce. Mládě ještě nemůže samo sát a samice mu sama několikrát za den vstříkne mléko do tlamičky. Samec se nijak o své potomky nestará. Mláďata klokana obrovského poprvé opouštějí vak asi po 11 měsících, mateřské mléko však sají až do věku 18 měsíců. Pokud dojde k oplození dalšího vajíčka ještě během doby, kdy je mládě ve vaku, nové embryo zůstává v děloze v klidu do chvíle, než předešlé mládě opustí vak. Mláďata poté začnou žít sama.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Eastern grey kangaroo na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu klokan obrovský ve Wikimedia Commons
Galerie klokan obrovský ve Wikimedia CommonsKlokan obrovský (Macropus giganteus) je velký, poměrně početný a převážně šedý klokan, s délkou těla až 120 centimetrů a hmotností až 65 kilogramů. Přesto to není největší z rodu klokanů, největší je klokan rudý.
Grå kæmpekænguru (Macropus giganteus) er en kænguru, der er vidt udbredt i den østlige del af det australske fastland og desuden findes på Tasmanien. Grå kæmpekænguru findes både i tørre skove og i busk- og hedelandskaber såvel som i landbrugsland.
Den er blevet almindeligere i nogle områder, fordi den har kunnet udnytte kunstige vandhuller for kvæget. Det er et flokdyr, der samles hvor der er rigelig føde. Hvor arten gør skade på afgrøder, græsgange eller hegn, er det tilladt at regulere bestanden ved jagt.[1]
Grå kæmpekænguru (Macropus giganteus) er en kænguru, der er vidt udbredt i den østlige del af det australske fastland og desuden findes på Tasmanien. Grå kæmpekænguru findes både i tørre skove og i busk- og hedelandskaber såvel som i landbrugsland.
Den er blevet almindeligere i nogle områder, fordi den har kunnet udnytte kunstige vandhuller for kvæget. Det er et flokdyr, der samles hvor der er rigelig føde. Hvor arten gør skade på afgrøder, græsgange eller hegn, er det tilladt at regulere bestanden ved jagt.
Das Östliche Graue Riesenkänguru (Macropus giganteus) ist eine Beuteltierart aus der Familie der Kängurus (Macropodidae). Nach dem Roten Riesenkänguru ist es der zweitgrößte Vertreter dieser Gruppe.
Östliche Graue Riesenkängurus sind großgewachsene Tiere. Sie erreichen 85 bis 140 Zentimeter Kopfrumpflänge, der kräftige Schwanz wird nochmals 75 bis 100 Zentimeter lang. Männchen werden oft doppelt so schwer wie Weibchen und können bis zu 55 Kilogramm erreichen. Wie alle Kängurus haben sie muskulöse Hinterbeine, kurze Vorderbeine und einen langgezogenen Kopf mit großen Ohren. Ihr raues, dichtes Fell ist silbergrau, wobei Tiere an den Küsten meist heller gefärbt sind als Tiere im Landesinneren.
Östliche Graue Riesenkängurus bewohnen den ganzen Osten und Südosten Australiens einschließlich der Insel Tasmanien. Sie leben in einer Reihe von Habitaten, darunter offene Wälder und Grasländer, aber auch bewaldete Gebirgsregionen.
Diese Tiere sind vorwiegend dämmerungs- oder nachtaktiv, tagsüber ruhen sie oft im Schatten. Sie sind sehr standorttreu und verlassen ihr Revier auch in Dürrezeiten nur selten. Ein Territorialverhalten ist nicht ausgeprägt.
Wie viele andere Kängurus kennen Riesenkängurus zwei Arten der Fortbewegung. Bei der Nahrungssuche bewegen sie sich auf allen vieren fort, stützen sich auf die kurzen Vorderbeine und grasen den Boden ab. Bei hohem Tempo hüpfen sie in der bekannten Weise nur mit den Hinterbeinen, der Schwanz dient der Balance.
Diese Kängurus leben in kleinen Gruppen von zehn bis dreißig Tieren. Diese bestehen aus mehreren Männchen und Weibchen sowie dem Nachwuchs und sind ein unorganisierter, lockerer Verband von Tieren, der oft nicht allzu langlebig ist. Die Männchen etablieren durch Kämpfe eine Rangordnung, die vor allem bei der Fortpflanzung von Bedeutung ist.
Östliche Graue Riesenkängurus ernähren sich von Pflanzen, vorwiegend von Gräsern und in geringerem Ausmaß von Blättern. In Gefangenschaft fressen sie auch Früchte, in freier Natur wurde dieses Verhalten nicht beobachtet. Ein mehrkammeriger Magen und spezielle Mikroorganismen im Verdauungstrakt helfen bei der Verdauung der Nahrung.
Diese Kängurus haben einen gut entwickelten Beutel mit vier Zitzen. Die Tragzeit beträgt rund 36 Tage, die meisten Neugeborenen kommen im Frühling zur Welt, wenn das Nahrungsangebot am größten ist. In der Regel überwiegen Einlingsgeburten. Manchmal kommt es zu einer verzögerten Geburt, das Weibchen paart sich kurz nach der Geburt erneut, der Embryo wächst jedoch erst heran, wenn das vorherige Neugeborene entwöhnt wird oder stirbt.
Die Entwicklung des Jungtieres dauert sehr lang. Nach 280 Tagen kommt es erstmals aus dem Beutel, nach 320 Tagen verlässt es ihn dauernd. Es wird mit rund 18 Monaten entwöhnt und mit 20 Monaten geschlechtsreif. Die Lebenserwartung wird auf sieben bis zehn Jahre in freier Wildbahn geschätzt, in Einzelfällen können sie aber auch zwanzig Jahre und älter werden.
Diese Art gehört zur Gattung Macropus, zu der unter anderem auch das Rote Riesenkänguru, die Wallabys und die Bergkängurus gezählt werden. Sein nächster Verwandter ist das ähnliche, aber etwas kleinere Westliche Graue Riesenkänguru.
Ausgewachsene Tiere haben kaum natürliche Feinde, Jungtiere fallen manchmal Dingos oder Greifvögeln zum Opfer. Ihre einzige ernstzunehmende Bedrohung stellt der Mensch dar. Allerdings sind sie wie alle großen Känguruarten durch die Ankunft der Europäer weniger in Mitleidenschaft gezogen worden als kleinere Arten. Sie werden zwar wegen ihres Fleisches und manchmal auch wegen ihres Felles gejagt, die Jagd ist jedoch streng reglementiert. Aus manchen dicht besiedelten Regionen sind sie verschwunden, ansonsten haben sie ihren Siedlungsraum beibehalten können. Das Östliche Graue Riesenkänguru steht nicht auf der Liste bedrohter Arten.
Die Art wird in mehreren deutschen Zoos gepflegt.[1]
Das Östliche Graue Riesenkänguru (Macropus giganteus) ist eine Beuteltierart aus der Familie der Kängurus (Macropodidae). Nach dem Roten Riesenkänguru ist es der zweitgrößte Vertreter dieser Gruppe.
The eastern grey kangaroo (Macropus giganteus) is a marsupial found in the eastern third of Australia, with a population of several million. It is also known as the great grey kangaroo and the forester kangaroo. Although a big eastern grey male typically weighs around 66 kg (146 lb) and stands almost 2 m (6 ft 7 in) tall, the scientific name, Macropus giganteus (gigantic large-foot), is misleading: the red kangaroo of the semi-arid inland is larger, weighing up to 90 kg (200 lb).
The eastern grey kangaroo was described by George Shaw in 1790 as Macropus giganteus.
There are two subspecies:[1]
The eastern grey kangaroo is the second largest and heaviest living marsupial and native land mammal in Australia. An adult male will commonly weigh around 50 to 66 kg (110 to 146 lb) whereas females commonly weigh around 17 to 40 kg (37 to 88 lb). They have a powerful tail that is over 1 m (3 ft 3 in) long in adult males.[4] Large males of this species are more heavily built and muscled than the lankier red kangaroo and can occasionally exceed normal dimensions. One of these, shot in eastern Tasmania weighed 82 kg (181 lb), with a 2.64 m (8 ft 8 in) total length from nose to tail (possibly along the curves). The largest known specimen, examined by Lydekker, had a weight of 91 kg (201 lb) and measured 2.92 m (9 ft 7 in) along the curves. When the skin of this specimen was measured it had a "flat" length of 2.49 m (8 ft 2 in).[5]
The eastern grey is easy to recognise: its soft grey coat is distinctive, and it is usually found in moister, more fertile areas than the red. Red kangaroos, though sometimes grey-blue in colour, have a totally different face than eastern grey kangaroos. Red kangaroos have distinctive markings in black and white beside their muzzles and along the sides of their face. Eastern grey kangaroos do not have these markings, and their eyes seem large and wide open.
Where their ranges overlap, it is much more difficult to distinguish between eastern grey and western grey kangaroos, which are closely related. They have a very similar body and facial structure, and their muzzles are fully covered with fine hair (though that is not obvious at a distance, their noses do look noticeably different from the noses of reds and wallaroos). The eastern grey's colouration is a light-coloured grey or brownish-grey, with a lighter silver or cream, sometimes nearly white, belly. The western grey is a dark dusty brown colour, with more contrast especially around the head.[6] Indigenous Australian names include iyirrbir (Uw Oykangand and Uw Olkola) and kucha (Pakanh).[7] The highest ever recorded speed of any kangaroo was 64 km/h (40 mph) set by a large female eastern grey kangaroo.[8]
Although the red is better known, the eastern grey is the kangaroo most often encountered in Australia, due to its adaptability. Few Australians visit the arid interior of the continent, while many live in and around the major cities of the southern and eastern coast, from where it is usually only a short drive to the remaining pockets of near-city bushland where kangaroos can be found without much difficulty. The eastern grey prefers open grassland with areas of bush for daytime shelter and mainly inhabits the wetter parts of Australia.[9] It also inhabits coastal areas, woodlands, sub-tropical forests, mountain forests, and inland scrubs.[9]
Like all kangaroos, it is mainly nocturnal and crepuscular,[6] and is mostly seen early in the morning, or as the light starts to fade in the evening.[10] In the middle of the day, kangaroos rest in the cover of the woodlands and eat there but then come out in the open to feed on the grasslands in large numbers.[6] The eastern grey kangaroo is predominantly a grazer, eating a wide variety of grasses, whereas some other species (e.g. the red kangaroo) include significant amounts of shrubs in their diet.
.jpg)
Eastern grey kangaroos are gregarious and form open-membership groups.[11] The groups contain an average of three individuals.[10] Smaller groups join to graze in preferred foraging areas, and to rest in large groups around the middle of the day.[10] They exist in a dominance hierarchy and the dominant individuals gain access to better sources of food and areas of shade.[6] However, kangaroos are not territorial. Eastern grey kangaroos adjust their behaviour in relation to the risk of predation with reproductive females, individuals on the periphery of the group and individuals in groups far from cover being the most vigilant.[11] Vigilance in individual kangaroos does not seem to significantly decrease when the size of the group increases. However, there is a tendency for the proportion of individuals on the periphery of the group to decline as group size increases.[11] The open membership of the group allows more kangaroos to join and thus provide more buffers against predators.[11]
Females may form strong kinship bonds with their relatives. Females with living female relatives have a greater chance of reproducing.[12] Most kangaroo births occur during the summer.[13] Eastern grey kangaroos are obligate breeders in that they can reproduce in only one kind of habitat.[14]
The female eastern grey kangaroo is usually permanently pregnant except on the day she gives birth; however, she has the ability to freeze the development of an embryo until the previous joey is able to leave the pouch. This is known as embryonic diapause, and will occur in times of drought and in areas with poor food sources. The composition of the milk produced by the mother varies according to the needs of the joey. In addition, the mother is able to produce two different kinds of milk simultaneously for the newborn and the older joey still in the pouch. Unusually, during a dry period, males will not produce sperm, and females will conceive only if there has been enough rain to produce a large quantity of green vegetation.[15] Females take care of the young without any assistance from the males. The joeys are heavily reliant on their mothers for about 550 days, which is when they are weaned. Females sexually mature between 17 and 28 months, while males mature at around 25 months.[9]
It is popularly thought, but not confirmed by evidence,[16][17] that kangaroo populations have increased significantly since the European colonisation of Australia because of the increased areas of grassland (as distinct from forest), the reduction in dingo numbers, and the availability of artificial watering holes. The estimated population of the species Australia-wide in 2010 was 11.4 million.[18] In some places the eastern grey is so numerous it causes overgrazing and some individual populations have been culled in some parts of Australia (see, for example, the Eden Park Kangaroo Cull).[19][20][21] Despite the commercial harvest and some culls, the eastern grey remains common and widespread. Eastern greys are common in suburban and rural areas where they have been observed to form larger groups than in natural areas.[22] It still covers the entire range it occupied when Europeans arrived in Australia in 1788[23] and it often comes into conflict with agriculture as it uses the more fertile districts that now carry crops or exotic pasture grasses, which kangaroos readily eat.[24] Kangaroo meat has also been considered to replace beef in recent years, as their soft feet are preferable to hooves in erosion prone areas.[25]
The eastern grey kangaroo (Macropus giganteus) is a marsupial found in the eastern third of Australia, with a population of several million. It is also known as the great grey kangaroo and the forester kangaroo. Although a big eastern grey male typically weighs around 66 kg (146 lb) and stands almost 2 m (6 ft 7 in) tall, the scientific name, Macropus giganteus (gigantic large-foot), is misleading: the red kangaroo of the semi-arid inland is larger, weighing up to 90 kg (200 lb).
La orienta griza kanguruo estas specio de kanguruo denaska de suda kaj orienta Aŭstralio. La scienca nomo Macropus giganteus estas mispriskriba, ĉar kvankam la griza kanguruo estas almenaŭ 2 m alta, la ruĝa kanguruo estas pli granda. Kiel ĉiuj kanguruoj, la orienta grizaj kanguruoj estas ĉefe noktumaj.
El canguro gris oriental (Macropus giganteus), o simplemente canguro gigante, es una especie de marsupial diprotodonto de la familia Macropodidae que habita en el sur y este de Australia y Tasmania. No debe confundirse con el canguro gris occidental (Macropus fuliginosus). El canguro macho puede alcanzar los 120 kilogramos de peso y medir hasta 2 metros de altura, puede correr muy rápido, se ha registrado una velocidad de 55 km/h.[3] La población estimada actual es de aproximadamente dos millones de individuos.
Se reconocen dos subespecies de Macropus giganteus .[1]
El canguro gris oriental (Macropus giganteus), o simplemente canguro gigante, es una especie de marsupial diprotodonto de la familia Macropodidae que habita en el sur y este de Australia y Tasmania. No debe confundirse con el canguro gris occidental (Macropus fuliginosus). El canguro macho puede alcanzar los 120 kilogramos de peso y medir hasta 2 metros de altura, puede correr muy rápido, se ha registrado una velocidad de 55 km/h. La población estimada actual es de aproximadamente dos millones de individuos.
Kangurutzar gris edo ekialdeko kanguru gris (Macropus giganteus) Macropus generoko animalia da. Martsupialen barruko Diprotodontia ordeneko animalia da. Macropodinae azpifamilia eta Macropodidae familian sailkatuta dago.
Kangurutzar grisak bi azpiespezie ditu:
Kangurutzar gris edo ekialdeko kanguru gris (Macropus giganteus) Macropus generoko animalia da. Martsupialen barruko Diprotodontia ordeneko animalia da. Macropodinae azpifamilia eta Macropodidae familian sailkatuta dago.
Kangurutzar grisak bi azpiespezie ditu:
Macropus giganteus giganteus - Australia Macropus giganteus tasmaniensis - TasmaniaMacropus giganteus
Le kangourou géant (Macropus giganteus ; en anglais : Eastern grey kangaroo) est un marsupial très répandu dans le Sud et l'Est de l'Australie avec une population de plusieurs millions d'individus.
Avec ses 60 kg pour le mâle, 32 pour la femelle et une taille de 1,5 m à 1,8 m, il ne mérite pas son qualificatif de giganteus, le kangourou roux étant plus lourd que lui. Sa queue puissante de 1,2 m lui sert de contrepoids lorsqu'il saute, d'appui lorsqu'il est au repos.
Son pelage gris, avec un bas ventre, la face inférieure de la queue et l'intérieur des pattes blanc permettent de le distinguer facilement du kangourou roux.
Il se déplace en bondissant sur ses pattes arrière et à pleine vitesse, il peut faire des bonds de 9 m. Il peut se déplacer sur ses quatre pattes lorsqu'il avance lentement, par exemple pour brouter.
Il a une vue puissante, un odorat développé et il peut orienter le pavillon de ses grandes oreilles pour localiser l'origine d'un bruit.
On le trouve dans toute la partie est de l'Australie, depuis le Queensland jusqu'à la Tasmanie. Il vit dans les prairies et les bois clairsemés.
Animal nocturne, il dort le jour dans des trous creusés dans la terre et profite des heures fraîches et de la nuit pour se nourrir.
Il vit en petits groupes (un mob en anglais) avec un mâle dominant, 2 ou 3 femelles et 2 ou 3 jeunes mâles. Plusieurs mobs peuvent se rassembler pour brouter ensemble.
Ce sont des animaux herbivores qui vivent dans les prairies humides (à la différence du kangourou roux qui vit dans des zones semi-arides) très souvent à la limite des prairies agricoles (il mange donc principalement de l'herbe).
Formule dentaire :
Formule dentaire mâchoire supérieure 3 0 1 2 2 1 0 3 3 1 0 1 1 0 1 3 mâchoire inférieure Total : 22 Denture du kangourou géant
Le kangourou géant devient adulte vers un an et demi, deux ans. La période de reproduction se fait du printemps au début de l'été. La durée de gestation est de 30 à 38 jours puis le petit passe dans la poche marsupiale pour une période de 300 jours. Il restera avec sa mère jusqu'à 18 mois.
Il n'a que deux ennemis : le dingo et l'homme, qui supporte difficilement sa proximité.
Macropus giganteus
Le kangourou géant (Macropus giganteus ; en anglais : Eastern grey kangaroo) est un marsupial très répandu dans le Sud et l'Est de l'Australie avec une population de plusieurs millions d'individus.
Istočni sivi klokan (Macropus giganteus), veliki tobolčar i vrsta klokana koji nastanjuje otvorene šumske oblasti južne i istočne Australije, te Tasmaniju. Znanstveno ime ove vrste je pomalo zbunjujuće - ukazuje na njegovu veličinu, iako je najveći predstavnik zapravo crveni klokan.
Ovi klokani imaju gusto krzno izrazito sive boje koje postepeno prelazi u braon nijanse, sa bijelim trbuhom, nogama i krajem repa. Klokani koji nastanjuju prostore oko obala su uglavnom svjetlije obojeni od onih iz unutrašnjosti zemlje. Odlikuje ih mala glava, velike uši, kao i svijetla traka koja se prostire duž njuške između nozdrva. Iako manji od crvenog, istočni sivi klokan obično je teži od svog rođaka. Mogu narasti od 85 do 140 centimetara u dužini, a težina mužjaka iznosi 55-66 kilograma. Kao i ostali klokani, imaju snažne zadnje noge i kratke prednje udove. Posjeduju također mišićav rep koji prelazi dužinu od 100 centimetara.
Istočni sivi klokani žive u grupi koju predvodi mužjak i sastoji se od mlađih mužjaka i ženki sa svojim mladima. Noćne su životinje, dok danju ljenčare i spavaju. Kada nanjuše opasnost, početi će lupati o zemlju kako bi informirali ostale iz grupe. Imaju odlično čulo mirisa i vrlo pokretljive uši koje detektiraju i najmanje zvukove.
Mogu se kretati veoma brzo - najveća izmjerena brzina iznosila je 64 kilometara na sat kod odrasle ženke.
Nastanjuje više pošumljene oblasti istočne Australije i Tasmanije.
Ženka je trudna oko 35 dana. Poslije 300 dana provedenih u tobolcu, mladunče počinje izlaziti i samo se kreće. Najčešće ih majka hrani 18 mjeseci nakon čega potpuno napuštaju tobolac.
Sadašnja populacija istočnih sivih klokana broji na desetine milijuna jedinki, a u uspoređivanju sa populacijom od prije europskih osvajanja, vjerovalo se da ih je bilo skoro stotinu milijuna.
Istočni sivi klokan (Macropus giganteus), veliki tobolčar i vrsta klokana koji nastanjuje otvorene šumske oblasti južne i istočne Australije, te Tasmaniju. Znanstveno ime ove vrste je pomalo zbunjujuće - ukazuje na njegovu veličinu, iako je najveći predstavnik zapravo crveni klokan.
Kanguru Abu-abu Timur (Macropus giganteus) adalah hewan berkantung yang sesuai namanya ditemui di daerah subur timur dan selatan Australia. Kanguru Abu-abu timur disebut juga kanguru hutan atau kanguru abu-abu besar. Kanguru abu-abu timur memiliki berat tubuh 17–66 kg (37–146 lb) dengan tinggi sekitar 2 m. Kanguru abu-abu timur adalah spesies kanguru terbesar di dunia yang masih hidup setelah Kanguru Merah.
Kanguru Abu-abu Timur (Macropus giganteus) adalah hewan berkantung yang sesuai namanya ditemui di daerah subur timur dan selatan Australia. Kanguru Abu-abu timur disebut juga kanguru hutan atau kanguru abu-abu besar. Kanguru abu-abu timur memiliki berat tubuh 17–66 kg (37–146 lb) dengan tinggi sekitar 2 m. Kanguru abu-abu timur adalah spesies kanguru terbesar di dunia yang masih hidup setelah Kanguru Merah.
Il canguro grigio orientale (Macropus giganteus, Shaw, 1790) è un marsupiale australiano appartenente alla famiglia Macropodidae.
È uno dei canguri di maggiori dimensioni, ma, nonostante il nome scientifico suggerisca il contrario, non è il più grande (essendo superato dal canguro rosso): la lunghezza del corpo varia tra 85 e 140 cm e il peso tra 28 e 55 kg. Esibisce un netto dimorfismo sessuale: il maschio ha dimensioni circa doppie di quelle della femmina.
L'aspetto generale, come per la maggior parte dei canguri, è caratterizzato dalla coda lunga e forte, dalle zampe posteriori molto più grandi e muscolose di quelle anteriori dal muso allungato e dalle grandi orecchie.
Il colore grigio ha varie tonalità a seconda delle regioni, ma è sempre notevolmente uniforme: una caratteristica che permette di distinguere facilmente questa specie dal canguro grigio occidentale, che è invece molto più chiaro sul lato ventrale che su quello dorsale.
Vive lungo la costa orientale dell'Australia e in Tasmania. Si adatta a diversi habitat, incluse zone semiaride, praterie e foreste di montagna.
L'attività è notturna; il giorno viene trascorso riposando all'ombra. Usa sia l'andatura quadrupede, in particolare durante la ricerca del cibo, sia quella a salti sulle zampe posteriori quando ha bisogno di spostarsi velocemente. La dieta consiste soprattutto di erba e in misura minore di foglie. Il cibo solido non fornisce una quantità sufficiente d'acqua, che deve essere assunta bevendo.
Vive in gruppi, formati un numero di individui compreso tra 10 e 30, privi di una chiara struttura sociale e non hanno un comportamento territoriale. I maschi combattono tra loro per le femmine con morsi e colpi delle zampe anteriori.
La gestazione dura circa 36 giorni; il cucciolo esce per la prima volta dal marsupio dopo 280 giorni e lo abbandona definitivamente dopo 320. A volte sono state osservate nascite ritardate: la femmina concepisce subito dopo il parto, ma l'embrione non si sviluppa fino a quando il nato precedente non lascia il marsupio. Dopo essere uscito dal marsupio il cucciolo continua ad essere allattato dalla madre fino all'età di circa 18 mesi. La maturità sessuale giunge intorno ai 20 mesi di età. La longevità osservata in cattività può arrivare a 20 anni, ma in natura è tra 7 e 10 anni.
Si conoscono due sottospecie:
Il canguro grigio orientale (Macropus giganteus, Shaw, 1790) è un marsupiale australiano appartenente alla famiglia Macropodidae.
Macropus giganteus (binomen a Shaw inventum anno 1790), (Anglice: eastern grey-kangaroo) est animal Marsupiale herbivorum Australianum.
Macropus cum catulo
Macropus stans
Macropus in magnis pedibus stat
Duo macropodes et catulus
Macropus giganteus ab Ioanne Gould pictus
Vide "Macropus giganteus" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Macropus giganteus (binomen a Shaw inventum anno 1790), (Anglice: eastern grey-kangaroo) est animal Marsupiale herbivorum Australianum.
Didžioji pilkoji kengūra (lot. Macropus giganteus, angl. Eastern Grey Kangaroo, vok. Östliches Graues Riesenkänguru) – kengūrinių (Macropodidae) šeimos sterblinis žinduolis.
Austrumu pelēkais ķengurs jeb meža ķengurs[1] (Macropus giganteus) ir ķenguru dzimtas (Macropodidae) somainis. Tas ir viens no lielākajiem un plašāk izplatītajiem ķenguriem, kas mājo Austrālijas dienvidaustrumu un austrumdaļā, izplatības areālam plešoties pāri Kvīnslendas (izņemot Jorkas raga rietumdaļu), Jaundienvidvelsas un Viktorijas štatiem, kā arī tas sastopams nelielā Tasmanijas daļā, salas ziemeļaustrumos.[2] Šī suga, atšķirībā no citiem lielajiem ķenguriem, mājo auglīgākos un mitrākos biotopos, pamatā apdzīvo atklātas ainavas ar biezu krūmu puduriem, bet tas mājo arī piekrastē, subtropu un kalnu mežos, iekšzemes krūmājos.[3] Kopējā populācija pārsniedz vairākus miljonus.
Austrumu pelēkais ķengurs ir otrs lielākais zīdītājs Austrālijā, par to lielāks ir tikai rudais ķengurs. Sugai ir raksturīgs dzimumu dimorfisms — tēviņi ir izteikti lielāki nekā mātītes. Tēviņa ķermeņa garums, galvu un asti ieskaitot, ir apmēram 97—230 cm, no tiem astes garums 43—109 cm,[4] vidējais svars 50—66 kg, tomēr lieli tēviņi sasniedz apmēram 82—85 kg. Lielākais zināmais tēviņš ir svēris 91 kg, un tā kopējais ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir bijis 2,92 metri.[5] Mātītes ķermeņa garums ir 96—186 cm, astes garums 45—84 cm, svars 17—42 kg.[4]
Austrumu pelēkajam ķenguram ir mīksts, biezs, pelēks vai pelēkbrūns kažoks, mugurpuse tumšāka (reizēm uz muguras ir tumša garenvirziena svītra[4]), bet pavēdere gaišāka, reizēm gandrīz balta. Austrumpiekrastes ķenguri parasti ir gaišāki nekā iekšzemē dzīvojošie, bet Tasmanijā dzīvojošajiem ir garspalvaināks un brūnāks kažoks.[2][4] Galva gaiša, ļoti bieži ar gandrīz baltu seju, izceļoties lielām, tumšām acīm. Purniņu sedz smalks matojums. Pirksti gan priekšķepām, gan pakaļkājām tumši, bet astes gals ir melns.[4] Priekškājas ir salīdzinoši īsas un smalkas ar asiem nagiem. Tomēr tēviņa pleci ir ļoti spēcīgi, labi attīstīti, arī priekškājas muskuļotas un nagi daudz garāki nekā mātītēm. Pakaļkājas lielas, garas un spēcīgas, piemērotas lēkšanai. Arī aste muskuļota un spēcīga, kas ne tikai palīdz noturēt līdzsvaru lēcienos, bet, atbalstīta pret zemi, kalpo arī kā trešā "kāja", kad ķengurs sēž uz pakaļkājām.
Pakaļkāju motorika, pateicoties garajām Ahileja cīpslām, darbojas līdzīgi gumijas auklai — brīdī, kad dzīvnieks piezemējas, Ahileja cīpslas izstiepjas, pēc tam to enerģija atbrīvojas, pasviežot dzīvnieku augšā un uz priekšu, radot par ķenguru lēkājošas bumbiņas iespaidu. Austrumu pelēkā ķengura lēciens parasti ir apmēram 9 metru platumā,[2] bet lēkšanas ātrums var sasniegt 64 km/h.[6] Ķengurs var mainīt savu ātrumu, nemainot lēcienu skaitu sekundē. Lai kāpinātu ātrumu, ķengurs pagarina lēcienus. Izņēmums ir tie gadījumi, kad tas ir iztrūcināts. Tad ķengurs parasti metas bēgt, uzsākot skrējienu ar dažiem īsiem, straujiem lēcieniem, lai uzņemtu ātrumu.[7] Austrumu pelēkais ķengurs ir īar labs peldētājs.[4]
Austrumu pelēkais ķengurs ir ļoti līdzīgs rietumu pelēkajam ķenguram, kuru ilgstoši uzskatīja par austrumu pelēkā ķengura pasugu.[2] Austrumu pelēkais ķengurs atšķiras ar vienmērīgāku, pelēcīgāku matojumu. Atšķirībā no rietumu pelēkā ķengura tumšās galvas, austrumu ķenguram ir gaiša galva, bieži gandrīz balta seja, kā arī gaišākais vēders neveido asu kontrastu ar tumšāko muguru. Krāsu pāreja ir plūstoša.[2] Arī ausis austrumu pelēkajam ķenguram ir salīdzinoši īsākas un noapaļotākas.[4] Austrumu pelēko ķenguru no līdzīgā rudā ķengura var atšķirt pēc astes gala, kas pirmajam ir tumšs, bet rudajam ķenguram gaišs, kā arī tam pāri vaigiem stiepjas balta josla. Austrumu pelēkajam ķenguram šādu baltu joslu nav.
Austrumu pelēkais ķengurs kļūst aktīvs vēlā pēcpusdienā un aktivitāte rimstas tikai agri no rīta, dienas laiku tas pavada koku vai krūmu ēnā atpūšoties. Barošanās laikā, lēnām ganoties pa pļavu, ķengurs pārvietojas uz visām četrām kājām, bet to varētu saukt arī par "piecu pēdu" gaitu, jo atbalstam tiek izmantotas ne tikai visas četras ķepas, bet arī aste. Balstoties uz priekškājām un astes, tas ar abām pakaļkājām lec soli uz priekšu.[4] Rietumu pelēkais ķengurs pamatā barojas ar zāli un lakstaugiem,[4] bet daudz biežāk nekā citas ķenguru sugas barojas arī ar krūmu zariem un lapām.[8]
Austrumu pelēkie ķenguri ir sabiedriski un dzīvo nelielos, atvērta tipa baros,[9] kuros ir 2—3 mātītes un to mazuļi, kā arī vairāki (2—3) tēviņi, baru pārvaldot dominantajam tēviņam.[2] Hierarhija tiek ievērota visās dzīves situācijās, dominantiem īpatņiem izvēloties labākās barošanās un atpūtas vietas.[8] Tomēr tā kā ķenguri nav teritoriāli dzīvnieki, cīņas notiek tikai tad, ja kāda mātīte sāk meklēties. Tēviņi laužas ar priekšķepām, saķēruši pretinieka plecus, bet ar pakaļkājām sper viens otram pa vēderu.[2]
Lai arī sapārošanās var notikt jebkurā gada mēnesī, tomēr mazuļi visvairāk dzimst laikā no septembra līdz martam, uzreiz pēc ziemas lietiem, kad dabā ir visbagātākā veģetācija.[4] Grūsnības periods ilgst 36 dienas, piedzimst viens sīciņš mazulītis, kas sver 0,8 gramus. Tam paiet vairākas minūtes, līdz tas, ieķeroties mātes kažokā, aizrāpo līdz somai, kurā tas uzreiz piestiprinās pie zīdekļa un vairākas nedēļas pavada, tikai zīžot mātes pienu. Līdzko zīdekļa gals ir mazuļa mutē, tas tūlīt piebriest, nostiprinot ķengurēnu kā ar enkuru uz vietas. Šīs īpašības dēļ kādreiz domāja, ka ķengurēni izaug no zīdekļa.[7] Austrumu pelēkie ķenguri attīstās lēnāk kā lielākā daļa citu ķenguru sugu.[4] Mazulis pirmo reizi izkāpj no somas apmēram 283 dienu vecumā, bet somu pamet 320 dienu vecumā, turpinot zīst pienu, līdz sasniedz 18 mēnešu vecumu.[4] Mātītes dzimumbriedumu sasniedz 20—22 mēnešu vecumā, tēviņi apmēram 43 mēnešos.[4] Rietumu pelēkā ķengura dzīves ilgums var sasniegt 25 gadus nebrīvē.[4]
Austrumu pelēkā ķengura mātīte sapārojas pēc 150 dienām pēc dzemdībām. Pēc tam embrija attīstība tiek apturēta, tam atsākot attīstīties apmēram 30 dienas pirms vecākais mazulis pilnībā ir pametis somu.[4] Tādējādi mātītei ir viens mazulis gada periodā. Tikko dzimušais mazulis piestiprinās pie cita zīdekļa, nekā tas, ko zīž jau skraidošais mazulis. Lai cik tas neizklausītos brīnumaini, jaunāko mazuli māte baro ar citādu pienu nekā vecāko. Katru no šiem piena veidiem ražo cits piena dziedzeris, un šie veidi atšķiras gan pēc apjoma, gan sastāva. To, kā tas iespējams vienādos hormonālos apstākļos, zinātnieki līdz šim nav spējuši izskaidrot.[2][7]
Austrumu pelēkais ķengurs jeb meža ķengurs (Macropus giganteus) ir ķenguru dzimtas (Macropodidae) somainis. Tas ir viens no lielākajiem un plašāk izplatītajiem ķenguriem, kas mājo Austrālijas dienvidaustrumu un austrumdaļā, izplatības areālam plešoties pāri Kvīnslendas (izņemot Jorkas raga rietumdaļu), Jaundienvidvelsas un Viktorijas štatiem, kā arī tas sastopams nelielā Tasmanijas daļā, salas ziemeļaustrumos. Šī suga, atšķirībā no citiem lielajiem ķenguriem, mājo auglīgākos un mitrākos biotopos, pamatā apdzīvo atklātas ainavas ar biezu krūmu puduriem, bet tas mājo arī piekrastē, subtropu un kalnu mežos, iekšzemes krūmājos. Kopējā populācija pārsniedz vairākus miljonus.
De grijze reuzenkangoeroe of oostelijke grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus) is een soort kangoeroe. Samen met de westelijke grijze reuzenkangoeroe (Macropus fuliginosus) vormen ze het ondergeslacht Macropus. Ondanks de soortaanduiding giganteus is de grijze reuzenkangoeroe niet de grootste soort kangoeroe. Dit is de rode reuzenkangoeroe (Macropus rufus).
De grijze reuzenkangoeroe heeft een zilvergrijze vacht, waarbij de buikzijde lichter gekleurd is dan de flanken en de rugzijde. De staartpunt is donker van kleur. Mannetjes zijn veel groter dan vrouwtjes: ze kunnen wel tot zes keer zo zwaar worden. Het mannetje wordt 140 tot 180 centimeter lang en 66 tot meer dan 100 kilogram zwaar. De staart is tot een meter lang. Vrouwtjes worden tot 120 centimeter lang en 20 tot 32 kilogram zwaar, met een staart van zo'n 75 centimeter lang.
Grijze reuzenkangoeroes leven in groepen van tien tot dertig dieren. In de schemering zijn de reuzenkangoeroes actief. Ze eten sappige twijgen, kruiden, gras en afgevallen vruchten.
Bij gevaar kunnen ze dodelijke trappen geven, maar ze zullen eerder snel wegvluchten. Ze kunnen al springend snelheden bereiken tot wel 85 kilometer per uur op de korte afstand en 55 kilometer per uur op de lange afstand, en sprongen maken van wel drie meter hoog of negen tot tien meter ver.
Het grootste en oudste mannetje is meestal dominant en heeft het alleenrecht om te paren. Zo kan zijn nageslacht uit zo'n twintig tot dertig jongen bestaan. Meestal houdt het mannetje deze positie slechts een jaar vast, en veel mannetjes zullen nooit de top bereiken. Vrouwtjes zullen zich meestal hun gehele volwassen leven voortplanten.
Een jong wordt geboren na een draagtijd van 32 tot 36 dagen. Het jong weegt slechts 0,8 gram. Na de geboorte wordt het gedragen in de buidel, waar het wordt gezoogd. Hier blijft het jong zo'n driehonderd dagen, totdat het ongeveer vijf kilogram zwaar is en hij de buidel verlaat. Hierna wordt het jong nog gezoogd totdat het ongeveer achttien maanden oud is. Deze zoogfase heet de young-at-foot-fase. Meestal is de plaats van het oude jong alweer ingenomen door een nieuw jong van zo'n 0,8 gram, en zoogt het vrouwtje beide jongen tegelijkertijd.
Vrouwtjes met veel vrouwelijke verwanten in een groep zullen meer kans hebben om hun jongen succesvol te laten opgroeien. Oma's, tantes etc. helpen tijdens de young-at-foot-fase mee met de opvoeding en zullen de zorg overnemen, mocht de moeder sterven. Jonge moeders krijgen waarschijnlijk hierdoor vaker dochters, terwijl oudere moeders vaker zonen krijgen.
De grijze reuzenkangoeroe is vrij algemeen en wordt in Australië afgeschoten als plaagdier. De jacht wordt gereguleerd door middel van jachtvergunningen.
De grijze reuzenkangoeroe leeft op beboste grasvlakten en in open bosland in Oost-Australië, in Oost- en Centraal-Queensland, Nieuw-Zuid-Wales, Victoria, het zuidoosten van Zuid-Australië en de eilanden Tasmanië, Kingeiland en Kangaroo-eiland.
Bronnen, noten en/of referentiesDe grijze reuzenkangoeroe of oostelijke grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus) is een soort kangoeroe. Samen met de westelijke grijze reuzenkangoeroe (Macropus fuliginosus) vormen ze het ondergeslacht Macropus. Ondanks de soortaanduiding giganteus is de grijze reuzenkangoeroe niet de grootste soort kangoeroe. Dit is de rode reuzenkangoeroe (Macropus rufus).
Grå kjempekenguru (Macropus giganteus) er en pungdyrart i kengurufamilien. Den er den nest største kenguruarten, etter rød kjempekenguru.
Den grå kjempekenguruen er hovedsakelig grå eller gråbrun i fargen. Den kan bli så lang som mellom 150 og 210 cm.[1] Halen er 70-100 cm, og hjelper kenguruen med å holde balansen når den går sakte og brukes som styrestang når den hopper.[2] Hannen veier mellom 50 og 66 kg, hunnen mellom 17 og 40 kg. Noen grå kjempekenguruer er kraftigere bygd enn rød kjempekenguru, og kan veie mer enn normalt. En av disse som ble skutt i Tasmania veide 82 kg og hadde en lengde på 264 cm. Den største man vet om ble funnet av Richard Lydekker og veide 91 kg og hadde en lengde på 292 cm.
Grå kjempekenguru er utbredt i østlige og sørøstlige Australia og på Tasmania. Den er dessuten introdusert på Maria Island. Den finnes i ulike habitat, den lever blant annet på sletter, gjerne med innslag av busker som kan brukes som gjemmested, krattskog, skogsområder og kystområder.[3]
Den grå kjempekenguruen er mest aktiv på kvelden, natten og morgenen. Om dagen sover den i skyggen av trær og klipper.[4]
Grå kjempekenguruer lever i flokker på mellom 10 og 31 individer. I flokkene finnes flere hunner og hanner, samt ungene deres. Gruppene blir ofte utskiftet, da hannen ofte sloss om en bedre plass i hierarkiet og retten til å pare seg. Halen kan ofte brukes som et våpen under slåsskampene.[5]
Kenguruhunnene går drektige i ca 36 dager og ungen fødes som regel under våren eller tidlig på sommeren, når tilgangen på føde er bra.[5]Kenguruhunnens pung er velutviklet med fire spener. Ungen blir i pungen lenge, etter omtrent 280 dager forlater den pungen for første gang. Etter omtrent 320 dager forlater den pungen for alltid.[4] Kenguruungen slutter å die etter 18 måneder. Etter 17 måneder blir hunnungene kjønnsmoden, hannungene etter 20 måneder.[5] Kenguruene blir som regel mellom sju og ti år, men noen individer kan bli tjue år eller eldre.
Grå kjempekenguru er en planteeter som først og fremst eter busker, løv, gress og urter. Med sine store, uvanlige tenner river den løs store plantedeler. Kenguruenes nedre framtenner er lange og kvasse og peker framover. Dette gjør det lett å rive løs eucalyptusblader og akasiebusker.[4]
Grå kjempekenguru (Macropus giganteus) er en pungdyrart i kengurufamilien. Den er den nest største kenguruarten, etter rød kjempekenguru.
Multimedia w Wikimedia Commons Kangur olbrzymi (Macropus giganteus) – duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770. Obok kangura rudego i szarego należy do największych współcześnie żyjących torbaczy.
Zasięg występowania kangura olbrzymiego jest ograniczony do kontynentu australijskiego i wysp wchodzących w skład stanu Tasmania. Na kontynencie można go spotkać wzdłuż wschodnich wybrzeży – Queensland, oprócz zachodniej części Półwyspu Jork, Nowa Południowa Walia, Wiktoria i nielicznie na obszarach Australii Południowej.
Typowe siedlisko kangura olbrzymiego to otwarte tereny lesiste i trawiaste, ze stosunkowo dużymi opadami deszczów, ale coraz częściej spotykany jest na terenach półpustynnych[2], gdzie został zepchnięty na skutek rozwoju gospodarki człowieka[3].
Z typową dla kangurowatych sylwetką – mała głowa, duże uszy, krótkie przednie i długie tylne kończyny – całkowicie wyprostowany osiąga ponad 2 metry, przy wadze ponad 60 kg, maksymalnie do 90 kg. Przeciętna długość ciała wynosi 1,5–1,8 m[2], ogona 95–120 centymetrów. Samica jest zwykle mniejsza – 40 kg masy ciała i 85–120 cm długości, ogon 75 cm[4].
Ciało pokrywa gładka, miękka i gęsta sierść koloru szarobrunatnego, część brzuszna, nogi i spodnia część ogona są jaśniejsze, na części twarzowej mogą miejscami występować siwe włosy. Kangury olbrzymie z terenów położonych bliżej wybrzeży mają jaśniejsze futro niż w głębi lądu, natomiast na południu kontynentu i w Tasmanii mają futro dłuższe.
Dymorfizm płciowy jest wyraźnie widoczny w różnicy wielkości. Przeciętna masa ciała samców jest 2–3 razy większa niż samic.
Bardzo mocny ogon pomaga w balansowaniu ciałem w szybkim biegu i stanowi podporę, kiedy kangur stoi. Tylne kończyny są silnie umięśnione, przystosowane do skakania, zakończone szerokimi stopami dorastającymi do 56 cm długości. Nogi zbudowane są w taki sposób, że poruszając się szybciej kangur zużywa mniej energii, potrafi wykonywać skoki do 9 metrów, a na krótkich odcinkach może osiągać prędkość do 48 km/h[5].
Przednie kończyny są krótkie, ruchliwe, zakończone pięciopalczastą dłonią. Służą do zbierania pokarmu i podawania go do pyska oraz do drapania się. Chód kangura olbrzymiego robi wrażenie niezgrabnego, ciężkiego i utykającego.
Mają dobrze rozwinięty wzrok, węch i słuch. Budowa uszu umożliwia ich obracanie w pożądanym kierunku. Każdy podejrzany szelest wywołuje niepokój i ucieczkę. Uciekają ogromnymi susami o długości do 9 m i wysokości 3 m. W normalnym biegu wykonują 3-metrowe skoki[4]. Poruszając się powoli podpierają się przednimi łapami.
Kangur olbrzymi jest często mylony z kangurem szarym, który był początkowo klasyfikowany jako podgatunek kangura olbrzymiego. Obydwa gatunki osiągają podobne rozmiary ciała i prowadzą podobny tryb życia. Pysk kangura szarego jest ciemny, podczas gdy kangur olbrzymi ma tę część łba niemal białą. Ponadto kangury olbrzymie nie posiadają charakterystycznej dla kangurów szarych białej łaty na udach. Kangur olbrzymi ma czarne zakończenie ogona[2].
Kangury olbrzymie są zwierzętami wyłącznie roślinożernymi. Żywią się liśćmi, pędami traw z rodzaju Spinifex, ziołami, nierzadko pasąc się razem ze zwierzętami hodowlanymi (owce, bydło). W niewoli zjadają również owoce. Żerują od zmierzchu do świtu, a w ciągu dnia śpią lub odpoczywają, chowając się w cieniu drzew lub wykopując zagłębienia w ziemi. Pasący się kangur skubie trawę w pozycji siedzącej podpierając się ogonem. Po oskubaniu trawy podnosi się i zjada ją w pozycji wyprostowanej. Po jedzeniu kładzie się na ziemi, wyciągając tylne nogi na bok, co ma znaczenie obronne – pozwala natychmiast zerwać się i uciec.
Kangury olbrzymie tworzą małe grupy, w skład których wchodzi dorosły samiec – lider stada, czasem 2–3 młodsze samce i 2–3 samice z młodymi. Na bogatych w pokarm pastwiskach spotykane są większe stada[4]. Grupy kilku stad często pasą się razem. Po wyczerpaniu się pokarmu większe stado ponownie dzieli się na grupki poszukujące pokarmu oddzielnie.
Samce wykazują agresję przy ustalaniu hierarchii w stadzie. Dominujący samiec ma pierwszeństwo w pokrywaniu samicy wchodzącej w okres rui. Wyczuwając gotowość samicy do rozrodu zbliża się do niej i obwąchuje, wydając przy tym dźwięki przypominające gdakanie i przytrzymując jej głowę i ogon w sposób charakterystyczny dla wielu kangurowatych[2].
Porozumiewają się emitując różnorodne dźwięki przypominające gdakanie, kwiczenie i gardłowy kaszel (takie odgłosy wydają również samce w czasie konfrontacji z rywalami). Wyczuwając zagrożenie tupią tylnymi nogami o ziemię. Jest to kierowany do współplemieńców sygnał ostrzegawczy roznoszący się na znaczną odległość.
Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 20 miesięcy, a samice – 17 miesięcy. Gody odbywają się w większości przypadków od wiosny do wczesnego lata. Po 30–38 dniowej ciąży rodzi się zawsze jedno młode. Ma 3 cm długości. Kończyny, uszy i otwory nosowe są słabo rozwinięte[4]. Młody kangur zaraz po urodzeniu samodzielnie wdrapuje się po futrze matki do jej torby lęgowej, gdzie przytwierdza się do sutka i zaczyna pobierać pokarm. W torbie lęgowej przebywa około 10 miesięcy[5], ale po jej opuszczeniu jeszcze przez 9 miesięcy żywi się mlekiem matki. Skład mleka zmienia się wraz z rozwojem młodego kangura. Matka komunikuje się z młodym serią pisków i dźwięków przypominających gdakanie.
Kangury olbrzymie żyją przeciętnie 7-10 lat na wolności, rekord w niewoli wynosi około 20 lat[2].
Kangury jako roślinożercy regulują wzrost i rozprzestrzenianie się roślinności trawiastej i krzewiastej. Zdarza się, że wkraczają na tereny uprawne wyrządzając lokalne szkody[6]. W globalnej skali ich negatywny wpływ na gospodarkę człowieka jest znikomy. Liczebność populacji nie jest na tyle duża, aby mogły znacząco szkodzić uprawom lub wpływać na parametry gleby na zajmowanych pastwiskach. Liczebność dzikiej populacji jest szacowana na blisko 2 miliony osobników. Ostry spadek liczebności odnotowany w latach 80. i 90. XX wieku – szczególnie w Tasmanii – został zahamowany.
Kangury olbrzymie mają niewielu naturalnych wrogów. Od tysięcy lat były obiektem polowań dla australijskich Aborygenów, a później dla europejskich osadników. Zabijano je dla futra i mięsa. Czasami są atakowane przez dingo.
Kangur olbrzymi jest chroniony przepisami prawa australijskiego, a jego wykorzystanie w przemyśle jest ściśle monitorowane i limitowane[2]. W klasyfikacji IUCN został zaliczony do kategorii mniejszego ryzyka (kategoria LR/lc ver 2.3)[7]. Odizolowana na Tasmanii od przynajmniej 10 000 – 15 000 lat populacja, zaklasyfikowana jako podgatunek Macropus giganteus tasmaniensis Le Souef, 1923 została zaliczona do kategorii NT[8]. Obecnie występuje tylko we wschodniej Tasmanii. Wcześniej był bardzo liczny, a jego obszar występowania został ograniczony na skutek rozwoju rolnictwa, degradacji siedlisk oraz nielegalnych polowań. Utracił 90% obszaru zajmowanego przed przybyciem europejskich osadników[9].
Kangur olbrzymi (Macropus giganteus) – duży torbacz z rodziny kangurowatych, endemit kontynentu australijskiego, jeden z najbardziej popularnych kangurów, często mylony z kangurem szarym, łapanym dla skór i mięsa już przez Aborygenów. Przez Europejczyków widziany po raz pierwszy w 1770. Obok kangura rudego i szarego należy do największych współcześnie żyjących torbaczy.
Macropus giganteus, ou canguru cinza oriental é uma espécie de canguru da família Macropodidae. Encontrado no leste e sudeste da Austrália, e também na Tasmânia, com uma população total de milhões. O macho desta espécie costuma pesar em torno dos 66 kg e medir 2 metros de estatura. Seu nome científico, Macropus giganteus é enganoso, devido a existência do canguru-vermelho que pode chegar a pesar 85 kg.
Macropus giganteus, ou canguru cinza oriental é uma espécie de canguru da família Macropodidae. Encontrado no leste e sudeste da Austrália, e também na Tasmânia, com uma população total de milhões. O macho desta espécie costuma pesar em torno dos 66 kg e medir 2 metros de estatura. Seu nome científico, Macropus giganteus é enganoso, devido a existência do canguru-vermelho que pode chegar a pesar 85 kg.
Kengura sivá alebo kengura veľká (lat. Macropus giganteus) je cicavec z čeľade kengurovité (Macropodidae).
Kengura sivá je po kengure červenej druhý najväčší vačkovec našej planéty. Samec dorastá do dĺžky cez 2 m a váži viac ako 60 kg. Samice sú o niečo menšie.
Kengura sivá obýva suché krovinaté kraje a polopúšte východnej Austrálie a Tasmánie (tam žije zvláštny poddruh).
Kengury sa živia trávou, lístím a vetvičkami krov, v suchých oblastiach púštnym rastlinstvom. Cez deň sa ukrývajú v tieni, na pastvu vychádzajú v neskorom popoludní. Novorodené mláďa meria sotva 2 cm a váži necelý gram. Je to vlastne len zárodok, ktorý sa v tele samice vyvíjal len 38 až 40 dni. Vo vaku potom svoj vývoj dokončuje po niekoľko mesiacov. Samice rodia vždy len jediné mláďa, v maternici však býva v zálohe ďalší oplodnený zárodok, ktorý sa po dobu kojenia prvého mláďaťa nevyvíja. Tak čelia kengury veľmi nepriaznivým podmienkam, a preto tiež samica, keď je prenasledovaná nepriateľom a naozaj v úzkych, mláďa z vaku vyhodí, aby si uľahčila útek.
Kengura sivá je považovaná za potravinového konkurenta oviec, a preto ju farmári ešte dnes bez milosti zabíjajú. Mäso sa spracováva ako krmivo pre psy a mačky. Kengura je však zviera, ktoré omnoho lepšie využíva sporú pastvu a nedevastuje rastlinstvo, takže je ekologicky omnoho vhodnejšia.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kengura sivá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kengura sivá
Kengura sivá alebo kengura veľká (lat. Macropus giganteus) je cicavec z čeľade kengurovité (Macropodidae).
Grå jättekänguru (Macropus giganteus) är den näst största arten i familjen kängurudjur. Den största är röd jättekänguru.
Gråa jättekängurun är allmänt gråbrun i färgen. Djuret når en kroppslängd mellan 150 och 200 centimeter, inklusive en 70 till 100 centimeter lång svans som ger bra balans.[2] Honor väger mellan 20 och 40 kg.[2] Vissa hanar blir dubbelt så tunga som honorna och når en vikt omkring 55 kilogram, den uppgår till högst 85 eller 90 kg.[3][4] Liksom andra känguruer har de kraftiga bakre extremiteter, korta främre extremiteter och ett långdraget huvud med stora öron.[3] Däremot är öronen kortare än hos Känguruöns jättekänguru.[3] Den långa grova pälsen är silvergrå till brun på ovansidan och ljusare till vitaktig på undersidan och på extremiteterna.[3] Individer som lever nära kustlinjen är vanligen ljusare än individer från inlandet.[4]
Arten förekommer i hela östra och sydöstra Australien samt på Tasmanien. Grå jättekänguru introducerades dessutom på Maria Island. Den lever i olika habitat, bland annat öppna skogar, gräsmarker, hed och bergstrakter med träd. Arten hittas även på jordbruksmark.[1]
Grå jättekänguru är vanligen aktiv på skymningen, natten och gryningen. På dagen sover den i skuggan av träd eller klippor.[3][4] De vistas hela livet i stort sett i samma region men avgränsade revir finns inte.[4]
Liksom flera andra kängurudjur rör sig arten på två olika sätt. När den äter går den på fyra extremiteter och de främre extremiteterna fungerar oftast bara som stöd. Vill de nå höga hastigheter hoppar de på sina bakre extremiteter och använder svansen för att hålla balansen. Benen gör att kängurun kan hoppa mycket långt men den använder dem också som vapen. När hanarna slåss om honorna under parningstiden "boxas" de med benen. Arten kan skutta nio meter långt.[4] För en hona av grå jättekänguru registrerades med 64 km/h den högsta hastigheten av ett kängurudjur.[5]
Dessa känguruer lever i grupper av tio till trettio individer. I gruppen finns flera hannar och honor samt deras ungdjur. Flockens sammansättning ändrar sig ofta.[3] Hannar utkämpar strider för att få en bättre position i hierarkin så att de får rättigheten att para sig.[3]
Grå jättekänguru är växtätare som främst livnär sig av buskar, löv, gräs och örter.[3] Med sina ovanliga tänder sliter den loss tjocka växtdelar. De nedre framtänderna är långa och vassa som huggtänder och pekar framåt. Med dem kan djuret skära sönder och tugga eukalyptusblad och akaciabuskar. Individer i fångenskap äter även frukter men detta beteende har inte iakttagits hos vilda djur.[4] Deras magsäck med flera sektioner och mikroorganismer hjälper vid ämnesomsättningen.[2]
Honor har en bra utvecklad pung med fyra spenar.[2] Dräktigheten varar i cirka 36 dagar och ungdjuret (tvillingar förekommer sällan) föds vanligen under våren eller tidiga sommaren när tillgången till föda är särskilt bra.[4] Ibland vilar fostret en tid, honan parar sig direkt efter födelsen på nytt och fostret fortsätter sin utveckling först när det äldre syskonet lämnar pungen eller när den dör i förtid.[2]
Ungarna, som kallas "joeys" i Australien stannar länge i pungen. Efter ungefär 280 dagar lämnar ungen pungen för första gången och efter cirka 320 dagar stannar den för alltid utanför pungen.[3] Honan slutar efter 18 månader att ge di och ungar av hankön blir efter 20 månader könsmogna, unga honor redan två månader tidigare.[4] Livslängden i naturen uppskattas till mellan sju och tio år men enskilda individer blir tjugo år eller äldre.[4]
Grå jättekänguru är en av 14 arter i släktet Macropus. Artens närmaste släkting är känguruöns jättekänguru (Macropus fuliginosus).[2] Däremot är den inte lika nära släkt med den röda jättekängurun.
Vuxna individer har med undantag av dingon inga naturliga fiender.[4] Det största hotet utgörs av människan men de stora känguruerna blev inte lika starkt påverkade av européernas ankomst som mindre arter. De jagas i viss mån för köttets och pälsens skull men jakten är reglerad. Arten försvann i tätbebyggda områden men lever kvar i vildmarken. IUCN listar arten som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Grå jättekänguru.
Grå jättekänguru (Macropus giganteus) är den näst största arten i familjen kängurudjur. Den största är röd jättekänguru.
Doğu boz kangurusu (Macropus giganteus), Avustralya'nın güney ve doğu bölgelerinde yaşayan bir keselidir. Ağırlığı ortalama 66 kg'dır. Boyu 2 m kadar olabilir. Kaslı bacakları sayesinde saatte 64 km hıza ulaşabilirler. Bu hızlarını da en büyük düşmanları olan dingolara karşı kullanırlar.
Korunma statüsü LC (Least Concern) yani asgari endişedir. Son geçerli tahminlere göre populasyonları 2.000.000 kadardır.
Keseliler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Незважаючи на свою назву, Велетенський кенгуру поступається у вазі Великому рудому кенгуру. Втім, велетенський кенгуру має зріст приблизно 2 м, вагу 66 кг, а його ступні найбільші серед представників роду. Ймовірно за це велетенський кенгуру й отримав свою назву. Шкіра в нього сіра — з цим пов'язані інші назви даного виду. Він розвиває найбільшу швидкість серед тварин Австралії — 64 км на годину. 2n=16.
У XIX ст. Велетенський кенгуру був звичайною твариною скрізь по Австралії, частково на о.Тасманія. Втім активне полювання нанесло шкоди чисельності цього представника кенгуру. Сьогодні велетенський кенгуру мешкає лише у Східній й деякий районах Південної Австралії.
Це нічний житель. Живиться здебільшого у нічний час. Вдень відпочиває серед трави під деревами. Полюбляє лісисті місцини, особливо евкаліптові савани. Звідси має назви від аборигенів — лісовий кенгуру.
Живиться травою, листям, молодим корінням.
Живуть як правило 2–3 самця з 2–3 самицями при домінування найсильнішого. До цієї групи можуть приєднуватися інші велетенські кенгуру. Статева зрілість у самців наступає у 25 місяців, у самиць — у 17–28 місяців. Народження дитинчат кенгуру відбувається протягом всього літа. Весь час самиця вагітна — тільки народила одного кенгуреня, як вагітна іншим. Тому вона має два типи молока для більш дорослих й для новонародженого.
У 1871 році видано дозвіл на полювання за велетенським кенгуру. Причиною послужило начебто нанесення шкоди сільському господарству. Справжньої причиною було здобуття гарної шкіри та м'яса. До того ж це був гарний об'єкт для мисливців, тому що не був агресивним та полохливим.
Окрім полювання значну шкоду розповсюдженню та існуванню гігантських кенгуру нанесло розширення людиною своєї сільськогосподарської діяльності. В результаті у середині XX ст. чисельність велетенського кенгуру опинилася під загрозою. У цих обставинах уряд Австралії взяв під охорону цю тварину. На сьогодні збереглося близько 2 млн велетенських кенгуру.
вид Macropus giganteus
Macropus giganteus là một loài động vật có vú trong họ Macropodidae, bộ Hai răng cửa. Loài này được Shaw mô tả năm 1790.[2]
_on_the_slopes_of_Rocky_Hill.jpg)
_on_the_top_of_Rocky_Hill.jpg)
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Macropus giganteus là một loài động vật có vú trong họ Macropodidae, bộ Hai răng cửa. Loài này được Shaw mô tả năm 1790.
Гигантский кенгуру[1] (лат. Macropus giganteus) — вид кенгуру, встречающийся на востоке и юге Австралии. Численность вида достигает двух миллионов особей. Является самым крупным после большого рыжего кенгуру, также ему принадлежит рекорд скорости всех кенгуру — 64 км/ч. По сравнению с другими видами кенгуру, больше всего контактирует с человеком, так как распространён в наиболее населённых регионах Австралии.
Большой кенгуру (неопр.). animalbox.ru — Энциклопедия животного мира. — Описание, фото- и видео материалы. Архивировано 24 мая 2012 года.
Гигантский кенгуру (лат. Macropus giganteus) — вид кенгуру, встречающийся на востоке и юге Австралии. Численность вида достигает двух миллионов особей. Является самым крупным после большого рыжего кенгуру, также ему принадлежит рекорд скорости всех кенгуру — 64 км/ч. По сравнению с другими видами кенгуру, больше всего контактирует с человеком, так как распространён в наиболее населённых регионах Австралии.
東部灰大袋鼠（學名：Macropus giganteus）又名東部灰袋鼠，为袋鼠科大袋鼠属的一种，是澳洲南部及東部的袋鼠，數量約有700萬。牠們一般重約66公斤，站立時約2米高。
東部灰大袋鼠主要呈淺灰色或褐灰色，腹部呈銀色或奶白色，有些甚至是白色的。東部灰大袋鼠與西部灰大袋鼠很難分辨，牠們有著非常相似的外觀及面部結構，吻部也同樣有幼毛覆蓋。[2]
東部灰大袋鼠全年都會繁殖。雌性是胚胎滯育的，即可以延後下一胎的出生，直至前一胎的幼袋鼠離開育幼袋。不同於有胎盤的哺乳動物，袋鼠的幼崽沒發育多久就會被生下來。剛出生的幼崽基本沒發育完全，身上無毛，四肢短小，非常無助。它得沿著雌袋鼠的腹部爬到袋子裡，在那繼續發育。等它大點了，它不能直接鑽進袋裡的時候，它會先把頭鑽進去，在裡面翻個身，腿部進去，然後從裡面探出頭來。
東部灰大袋鼠分佈在近大城市的南部及東岸。牠們棲息在遼闊的草原，日間以叢林作為遮蔭。牠們是夜間或暮晨活動的。在一些偏遠地區，東部灰大袋鼠是以大群聚居的。
東部灰大袋鼠可以移動得很快，最高紀錄達每小時64公里。[3]
有指自歐洲殖民澳洲後，袋鼠因草原的增加、澳洲野犬的減少及人工水井的出現而數量大幅上升。[4][5]現時估計東部灰大袋鼠就有200萬隻。[6]故在一些地區出現宰殺東部灰大袋鼠的情況。[4][5]雖然東部灰大袋鼠的數量仍很多，但也已從一些地區絕跡。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 二門歯目 Diprotodontia 科 : カンガルー科 Macropodidae 属 : カンガルー属 Macropus 種 : オオカンガルー M. giganteus 学名 Macropus gigantues Shaw, 1790 和名 オオカンガルー 英名 Eastern grey kangaroo 
オオカンガルー（Macropus giganteus）は、二門歯目カンガルー科カンガルー属に分類される有袋類。カンガルー属の模式種。別名ハイイロカンガルー。
オーストラリア（クイーンズランド州、ニューサウスウェールズ州、ビクトリア州）固有亜種
オーストラリア（タスマニア州東部）固有亜種
体長オス54-120cm、メス51-101cm。尾長オス43-110cm、メス44-84cm。体重オス4-66kg。メス3.5-32kg。メスよりもオスの方が大型になる。カンガルー属内でも大型で、種小名gigantuesは「巨大な」の意で和名とほぼ同義。全身は灰色の柔らかい体毛で被われる。尾の先端は黒い体毛で被われる。
吻端は体毛で覆われ、吻端の体毛が無く皮膚が露出した部分（鼻鏡）は小型。
草原や半砂漠地帯、荒地、森林に生息する。薄明薄暮性で、昼間は木陰などで休む。跳躍力は強く、時速64kmで走行することができる。約10頭の小規模な群れを形成し生活するが、最大で約100頭の群れを形成することもある。オス同士では尾でバランスを取り前肢で引っ掻いたり後肢で蹴りを繰り出すボクシングのような闘争を行う。
繁殖形態は胎生。周年繁殖するが、主に夏季に繁殖する。妊娠期間は30-40日。1回に1頭の幼獣を産む。新生児は1gほどの未熟な状態で、自力で育児胆まで辿り着きその中で発育する。生後約44週間は育児胆の中で生活し、約1年半で独立する。
オーストラリアでは食用とされて、肉は海外にも輸出されている[1]ほか、毛皮は様々な用途に利用されている。
人間による開発で森が減少し草地が増加したため、生息地および生息数が増加傾向にある。2010年にはは1100万頭が生存していたとされる[2]。農作物に対する被害が問題になり、駆除の対象となっている。夜に車のライト目掛け向かってくることがあり、交通事故により命を落とすこともある。大型動物のため車が負う被害も大きいことから、交通事故の際に車体を保護するカンガルーバーもある。
Cath Jones & Steve Parish、Field Guide to Australian Mammals、Steve Panish Publishing、2004
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
동부회색캥거루 또는 회색캥거루(Macropus giganteus)는 캥거루과에 속하는 캥거루속 유대류의 일종이다. 오스트레일리아 남부와 동부 지역에서 수백만 마리가 발견된다. 수컷은 대형 캥거루로 몸무게가 약 66kg에 어깨 높이는 2m에 달한다.
갓 낳은 새끼의 무게가 약 1.26g(어미무게의 6만분의1)으로 어미에 비하여 가장 작은 새끼를 낳는다. 새끼는 태어나자마자 아기 주머니에 들어가 젖을 먹으며 다시 5∼6개월 동안 자란다음 밖으로 나온다. 이와같은 번식습성은 아기 주머니를 몸에 지니고 있는 모든 불완전 태반동물의 공통점이다.
.jpg)
암컷(왼쪽)과 수컷(오른쪽)
암컷과 아기
동부회색캥거루 또는 회색캥거루(Macropus giganteus)는 캥거루과에 속하는 캥거루속 유대류의 일종이다. 오스트레일리아 남부와 동부 지역에서 수백만 마리가 발견된다. 수컷은 대형 캥거루로 몸무게가 약 66kg에 어깨 높이는 2m에 달한다.
갓 낳은 새끼의 무게가 약 1.26g(어미무게의 6만분의1)으로 어미에 비하여 가장 작은 새끼를 낳는다. 새끼는 태어나자마자 아기 주머니에 들어가 젖을 먹으며 다시 5∼6개월 동안 자란다음 밖으로 나온다. 이와같은 번식습성은 아기 주머니를 몸에 지니고 있는 모든 불완전 태반동물의 공통점이다.
.jpg)
_close-up_(9918727895).jpg)
_(10001643935).jpg)
