Aegithalidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1849-50 gant ar skiantour alaman Ludwig Reichenbach (1793-1879)[1].
Diouzh Doare 6.4 an IOC World Bird List[2] ez a pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Aegithalidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1849-50 gant ar skiantour alaman Ludwig Reichenbach (1793-1879).
Diouzh Doare 6.4 an IOC World Bird List ez a pevar genad golvaneged d'ober ar c'herentiad :
Els egitàlids (Aegithalidae), són una família de petits ocells passeriformes. La família conté 13 espècies en quatre gèneres. L'única espècie que habita als països catalans és la mallerenga cuallarga (Aegithalos caudatus). Formen part del subordre dels ocells cantaires.
Tots els egitàlis viuen al bosc, particularment als clars i a nivell del sotabosc. Les espècies del gènere Aegithalos mostren preferència pels boscos caducifolis o mixtos, mentre que Psaltria exilis la mostra pels boscos de coníferes de muntanya. Psaltriparus minimus es troba en una àmplia gamma d'hàbitats, fins i tot en zones arbustives àrides, però és més comú en els boscos mixtos. La majoria de les espècies d'aquesta família viuen en hàbitats muntanyencs als voltants de l'Himàlaia, i tots es distribueixen per Euràsia, excepte Psaltriparus minimus, que és nativa de l'oest d'Amèrica del Nord.. La mallerenga cuallarga té una distribució més àmplia que qualsevol altre egitàlid, ja que viu per tota Euràsia, des de Gran Bretanya fins al Japó. Hi ha dues espècies en canvi que tenen una distribució mot reduïda, Aegithalos sharpei, restringida a dues muntanyes de Birmània, i Psaltria exilis, limitat a les muntanyes de l'oest de Java. Són espècies sedentàries, malgrat que la mallerenga cuallarga pot fer moviments de dispersió al límit nord de la seva àrea de distribució (sobretot a Sibèria). Moltes espècies es traslladen des de la muntanya al pla en hivern.
Són omnívors, menjant principalment insectes i altres invertebrats. Prenen material vegetal de tant en tant durant l'hivern. La família en general, cerca l'aliment als arbres, generalment en l'estrat arbustiu o al dosser, i poques vegades baixa a terra. Generalment pren les seves prses de branques, fulles i capolls, Molt poques vegades de l'aire. Quan està a la recerca d'aliments poden penjar cap per avall en les branques i fins i tot manipular branques i fulles per tal de localitzar aliments amagats.
En general, són monògams. Als pares els poden ajudar per assistents mentre que crien. Si bé això només ha estat registrada en dues espècies, potser la raó és la manca d'informació. Els egitàlids fán nius en forma de cúpula, utilitzant en la construcció plomes. teranyines i molsa o líquens. Fan els nius entre el fullatge d'arbres o arbusts, molt amagats. Ponen 6 - 10 ous blancs, que en moltes de les espècies tenen taques vermelles. Els adults coven els ous 13 - 14 dies. Els joves romanen al niu 16 - 17 dies. Almenys en les dues espècies ben estudiades (Aegithalos caudatus i Psatriparus minimus), és probable que només cove la femella. Els pollets s'alimenten exclusivament d'insectes i aranyes.
Hi ha 13 espècies en quatre gèneres:.
Els egitàlids (Aegithalidae), són una família de petits ocells passeriformes. La família conté 13 espècies en quatre gèneres. L'única espècie que habita als països catalans és la mallerenga cuallarga (Aegithalos caudatus). Formen part del subordre dels ocells cantaires.
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Titwod cynffonhir (enw gwyddonol neu Ladin: Aegithalidae).[1] Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr is-urdd Passeri.[2][3]
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y safle tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Yn ôl IOC World Bird List ceir 240 teulu (Mawrth 2017) sy'n fyw heddiw (nid ffosiliau):
TeuluoeddAdar Asgelldroed • Adar Dail • Adar Deildy • Adar Dreingwt • Adar Drudwy • Adar Ffrigad • Adar Gwrychog • Adar Haul • Adar Morgrug • Adar Olew • Adar Paradwys • Adar Pobty • Adar Tagellog • Adar Telyn • Adar Tomen • Adar Trofannol • Adar y Cwils • Albatrosiaid • Apostolion • Asitïod • Barbedau • Brain • Brain Moel • Breision • Brenhinoedd • Brychion • Bwlbwliaid • Cagwod • Carfilod • Casowarïaid • Ceiliogod y Waun • Ceinddrywod • Chwibanwyr • Ciconiaid • Ciconiaid Pig Esgid • Cigfachwyr • Cigyddion • Ciwïod • Cnocellod • Coblynnod • Coblynnod Coed • Cocatwod • Cogau • Cog-Gigyddion • Colïod • Colomennod • Copogion • Copogion Coed • Cornbigau • Corsoflieir • Cotingaod • Crehyrod • Crehyrod yr Haul • Cropwyr • Crwydriaid y Malî • Cwrasowiaid • Cwroliaid • Cwtiaid • Cwyrbigau •
Seriemaid • Cynffonau Sidan • Delorion Cnau • Dreinbigau • Dringhedyddion • Dringwyr Coed • Dringwyr y Philipinau • Drongoaid • Drywod • Drywod Seland Newydd • Ehedyddion • Emiwiaid • Eryrod • Estrysiaid • Eurynnod • Fangáid • Ffesantod • Fflamingos • Fireod • Fwlturiaid y Byd Newydd • Garannod • Giachod Amryliw • Gïachod yr Hadau •
Golfanod • Gwanwyr • Gwatwarwyr • Gweilch Pysgod • Gweinbigau • Gwenoliaid • Gwenynysorion • Gwyachod • Gwybed-Ddaliwyr • Gwybedogion • Gwybedysyddion • Gwylanod • Gylfindroeon • Hebogiaid • Helyddion Coed • Hercwyr • Hirgoesau • Hirgoesau Crymanbig • Hoatsiniaid • Huganod • Hwyaid • Ibisiaid • Ieir y Diffeithwch • Jacamarod • Jasanaod • Llwydiaid • Llydanbigau • Llygadwynion • Llygaid-Dagell • Llysdorwyr • Lorïaid • Manacinod • Meinbigau • Mel-Gogau •
Mêl-Gropwyr Hawaii • Melysorion • Mesîtau • Motmotiaid • Mulfrain • Parotiaid • Pedrynnod • Pedrynnod • Pedrynnod Plymio • Pelicanod • Pengwiniaid • Pennau Morthwyl • Pibyddion • Pigwyr Blodau • Pincod • Piod Môr • Pitaod • Potwaid • Preblynnod • Prysgadar • Pysgotwyr • Rheaod • Rhedwyr • Rhedwyr • Rhedwyr y Crancod • Rhegennod • Rhesogion y Palmwydd • Rholyddion • Rholyddion Daear • Robinod Awstralia •
Seriemaid • Sgimwyr • Sgiwennod • Sgrechwyr • Sïednod • Siglennod • Tapacwlos • Teloriaid • Telorion y Byd Newydd • Teyrn-Wybedogion • Tinamwaid • Titwod • Titwod Cynffonhir • Titwod Pendil • Todiaid • Tresglod • Trochwyr • Trochyddion • Troellwyr • Troellwyr Llydanbig • Trogoniaid • Trympedwyr • Twcaniaid • Twinc Banana • Twracoaid • Tylluan-Droellwyr • Tylluanod • Tylluanod Gwynion •
Teulu neu grŵp o adar ydy'r Titwod cynffonhir (enw gwyddonol neu Ladin: Aegithalidae). Mae'r teulu hwn o adar o fewn yr is-urdd Passeri.
Gan fod lleoliad rhywogaethau, genera a theuluoedd yn newid yn eitha aml o fewn y safle tacson, yn enwedig o ganlyniad i ymchwil DNA, gall y dosbarthiad hwn hefyd newid.
Mlynaříkovití (Aegithalidae) je čeleď malých zpěvných ptáků, zahrnující 13 druhů ve čtyřech rodech.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mlynaříkovití ve Wikimedia Commons
Galerie mlynaříkovití ve Wikimedia Commons
Mlynaříkovití (Aegithalidae) je čeleď malých zpěvných ptáků, zahrnující 13 druhů ve čtyřech rodech.
Halemejser (Aegithalidae) er en familie af spurvefugle, der omfatter 13 arter fordelt på fire slægter.
Halemejserne betegnes af nogle forskere som temmelig nært beslægtede med bl.a. familien løvsangere (Phylloscopidae) og de afrikanske arter vævermejse (Pholidornis rushiae) og hylia (Hylia prasina).[1]
Halemejser (Aegithalidae) er en familie af spurvefugle, der omfatter 13 arter fordelt på fire slægter.
Halemejserne betegnes af nogle forskere som temmelig nært beslægtede med bl.a. familien løvsangere (Phylloscopidae) og de afrikanske arter vævermejse (Pholidornis rushiae) og hylia (Hylia prasina).
Die Schwanzmeisen (Aegithalidae) sind eine Familie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Diese umfasst neben der Gattung Aegithalos die beiden monotypischen Gattungen Psaltriparus und Psaltria und somit acht Arten. Ungeklärt ist der Status der zwei Arten umfassenden Gattung Leptopoecile, die früher den Grasmücken (Sylviidae) zugeordnet wurde, und die nun nach neueren Untersuchungen mitochondrialer DNA häufig zu den Schwanzmeisen gestellt wird.[1]
Bei den Schwanzmeisen handelt sich um kleine, meisenähnliche Vögel mit kurzen Flügeln, recht langen Schwänzen und feinen, kurzen Schnäbeln mit gebogenem First. Das Gefieder ist lose und weitstrahlig. Das Auge säumt ein schmaler, farbiger (meist gelber) Hautring. Ein Sexualdimorphismus ist so gut wie nicht vorhanden. Im Unterschied zu den eigentlichen Meisen sind die frischgeschlüpften Jungvögel nackt und haben eine kürzere Nestlingszeit. Sie durchlaufen zudem eine Jugendvollmauser. Auch von den stimmlichen Äußerungen her unterscheiden sich die Schwanzmeisen wesentlich von den Paridae. Tatsächlich sind die Schwanzmeisen nicht besonders nah mit den eigentlichen Meisen (Paridae) und den Beutelmeisen (Remizidae) verwandt, sondern stehen der Wüstenprinie und den Cettiidae als Schwestertaxon gegenüber.[2]
Die Brutverbreitung der Familie erstreckt sich über Eurasien (6 bzw. 8 Arten), Java und das westliche Nordamerika (jeweils 1 Art).
Das Nest ist ein geschlossener Bau mit seitlichem Eingang. Er besteht meist aus Moos, Flechten, anderen Pflanzenteilen und Spinnweben, seltener aus trockenen Zweigen. Die Eier sind meist reinweiß oder weisen am stumpfen Pol eine feine bräunliche Fleckung auf und ähneln daher eher denen der Goldhähnchen (Regulidae) als denen der eigentlichen Meisen.
Die Schwanzmeisen sind sehr sozial und leben außerhalb der Brutzeit in kleinen Trupps, innerhalb derer eine Individualdistanz kaum ausgeprägt ist und häufig Schlafgemeinschaften mit sehr engem Körperkontakt gebildet werden. Ein Paar wird bei der Aufzucht der Jungen oft von anderen nicht diesjährigen Individuen aus dem Schwarm unterstützt. Die Schwärme haben ein Gruppenterritorium, innerhalb dessen meist auch zur Brutzeit die Einzelreviere gebildet werden. Die letzteren werden nur kurze Zeit gegen Artgenossen aus dem Schwarm verteidigt, ein Reviergesang fehlt.
Da diese und einige andere Merkmale für viele tropische Arten typisch sind, wurde diskutiert, ob die Familie ursprünglich tropischen Breiten entstammt.
Gattung Aegithalos
Gattung Psaltria (teilweise bei Aegithalos eingeordnet)
Gattung Psaltriparus
Gattung Leptopoecile (früher zu Sylviidae gestellt)
Die Schwanzmeisen (Aegithalidae) sind eine Familie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Diese umfasst neben der Gattung Aegithalos die beiden monotypischen Gattungen Psaltriparus und Psaltria und somit acht Arten. Ungeklärt ist der Status der zwei Arten umfassenden Gattung Leptopoecile, die früher den Grasmücken (Sylviidae) zugeordnet wurde, und die nun nach neueren Untersuchungen mitochondrialer DNA häufig zu den Schwanzmeisen gestellt wird.
Bei den Schwanzmeisen handelt sich um kleine, meisenähnliche Vögel mit kurzen Flügeln, recht langen Schwänzen und feinen, kurzen Schnäbeln mit gebogenem First. Das Gefieder ist lose und weitstrahlig. Das Auge säumt ein schmaler, farbiger (meist gelber) Hautring. Ein Sexualdimorphismus ist so gut wie nicht vorhanden. Im Unterschied zu den eigentlichen Meisen sind die frischgeschlüpften Jungvögel nackt und haben eine kürzere Nestlingszeit. Sie durchlaufen zudem eine Jugendvollmauser. Auch von den stimmlichen Äußerungen her unterscheiden sich die Schwanzmeisen wesentlich von den Paridae. Tatsächlich sind die Schwanzmeisen nicht besonders nah mit den eigentlichen Meisen (Paridae) und den Beutelmeisen (Remizidae) verwandt, sondern stehen der Wüstenprinie und den Cettiidae als Schwestertaxon gegenüber.
Die Brutverbreitung der Familie erstreckt sich über Eurasien (6 bzw. 8 Arten), Java und das westliche Nordamerika (jeweils 1 Art).
Das Nest ist ein geschlossener Bau mit seitlichem Eingang. Er besteht meist aus Moos, Flechten, anderen Pflanzenteilen und Spinnweben, seltener aus trockenen Zweigen. Die Eier sind meist reinweiß oder weisen am stumpfen Pol eine feine bräunliche Fleckung auf und ähneln daher eher denen der Goldhähnchen (Regulidae) als denen der eigentlichen Meisen.
Die Schwanzmeisen sind sehr sozial und leben außerhalb der Brutzeit in kleinen Trupps, innerhalb derer eine Individualdistanz kaum ausgeprägt ist und häufig Schlafgemeinschaften mit sehr engem Körperkontakt gebildet werden. Ein Paar wird bei der Aufzucht der Jungen oft von anderen nicht diesjährigen Individuen aus dem Schwarm unterstützt. Die Schwärme haben ein Gruppenterritorium, innerhalb dessen meist auch zur Brutzeit die Einzelreviere gebildet werden. Die letzteren werden nur kurze Zeit gegen Artgenossen aus dem Schwarm verteidigt, ein Reviergesang fehlt.
Da diese und einige andere Merkmale für viele tropische Arten typisch sind, wurde diskutiert, ob die Familie ursprünglich tropischen Breiten entstammt.
Уһун кутуруктаах чычып-чааптыҥылар кэргэннэрэ (нууч. Семейство Длиннохвостые синицы, лат. Aegithalidae) — барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 1 уус бэрэстэбиитэлэ баар: Уһун кутуруктаах чычып-чааптар уустара[1].
The bushtits or long-tailed tits are small passerine birds from the family Aegithalidae, containing 13 species in three genera, all but one of which (Psaltriparus) are found in Eurasia. Bushtits are active birds with long tails compared to their size, moving almost constantly while they forage for insects in shrubs and trees. During non-breeding season, birds live in flocks of up to 50 individuals. Several bushtit species display cooperative breeding behavior, also called helpers at the nest.
All the Aegithalidae are forest birds, particularly forest edge and understory habitats. The species in the genus Aegithalos prefer deciduous or mixed deciduous forests, while the Indonesian pygmy bushtit is found mostly in montane coniferous forest. Bushtits are found in a wide range of habitats, including on occasion sagebrush steppe and other arid shrublands, but are most common in mixed woodland. Most species in this family live in mountainous habitats in and around the Himalayas, and all are found in Eurasia except the American bushtit, which is native to western North America. The long-tailed tit has the most widespread distribution of any species of Aegithalidae, occurring across Eurasia from Britain to Japan. Two species, in contrast, have tiny distributions, the Burmese bushtit, which is entirely restricted to two mountains in Burma, and the pygmy bushtit, which is restricted to the mountains of western Java. The species in this family are generally not migratory, although the long-tailed tit is prone to dispersing in the northern edges of its range (particularly in Siberia). Many mountainous species move to lower ground during the winter.[1]
They are small birds, measuring 9 to 14 cm (3.5–5.5 in) in length, including the relatively long tail, and weighing just 4.5 to 9 g (0.16–0.32 oz). Their plumage is typically dull grey or brown, although some species have white markings and the long-tailed tit has some pinkish colour.[2] In contrast to the rest of the family the two Leptopoecile tit-warblers are quite brightly coloured, having violet and blue plumage. The crested tit-warbler is the only member of the family to have a crest. The bills in this family are tiny, short and conical in shape. The wings are short and rounded and the legs are relatively long.
Birds in this family live in flocks ranging from 4 to over 50 individuals.[3][4] Flocks form as soon as one breeding season finishes and last until the next one begins. They maintain contact by contact calls that vary among species; their songs are quiet or nonexistent.[2][4] Other species of birds, such as tits or warblers, will occasionally join the flock to forage.[3]
Bushtits are insectivorous, primarily eating insects and other invertebrates [5] such as leafhoppers, treehoppers, aphids, scale insects, and caterpillars.[6] Plant material, such as berries or seeds, is taken occasionally during the winter.[6] The family generally forages arboreally, usually in the shrub layer or canopy, and seldom visits the ground. Prey is generally gleaned from branches, leaves and buds. Less frequently, prey is taken in the air. While foraging, this agile family may hang upside down on branches (although this behaviour is not thought to occur in the tit-warblers) and even manipulate branches and leaves in order to locate hidden food.[1]
The family generally has a monogamous breeding system; however, there is some evidence that the American bushtit may be frequently polyandrous and occasionally polygynandrous or polygynous.[7][4] Pairs may be aided by helpers, where a related or unrelated individual (or more than one) helps the established pair raise the young. This has been recorded in at least four of the species; further research is required to see if the behavior carries over to other members of the family.[1][3][7][4] Aegithalids make domed or hanging, bag-like nests of woven cobwebs and lichen, which they line with feathers. Many nests are constructed in trees with thick foliage, making them difficult for predators to find.[5] However, the American bushtit often places nests such that it is entirely exposed. [4]The clutch comprises 5 to 10 white eggs, which in many of the species have red speckles. Adults incubate the eggs for 13 to 14 days; young stay in the nest for 16 to 18 days. In at least four of the species (the long-tailed tit, the black-throated bushtit, and silver-throated bushtit), only the female incubates.[2][3] Young chicks are fed exclusively on insects and spiders.[1]
Phylloscopidae – leaf warblers (80 species)
Hyliidae – hylias (2 species)
Aegithalidae – bushtits (13 species)
Erythrocercidae – flycatchers (3 species)
Scotocercidae – streaked scrub warbler
Cettiidae – bush warblers and allies (32 species)
Cladogram showing the family relationships based on a study by Carl Oliveros and colleagues published in 2019.[8] The number of species is taken from the bird list maintained by Frank Gill, Pamela Rasmussen and David Donsker on behalf of the International Ornithological Committee (IOC).[9]The family Aegithalidae (as a subfamily Aegithalinae) was introduced by the German naturalist Ludwig Reichenbach in 1850.[10][11] The name comes from the Ancient Greek word aigithalos for a tit. Aristotle recognised three species: the long-tailed tit, the great tit, and the Eurasian blue tit.[12]
The pygmy bushtit is placed in this family because it moves around in flocks and its nests resemble the long-tailed tits', but information about it is so scanty that the placement is only provisional.[2] The Burmese bushtit is sometimes treated as conspecific with the black-browed bushtit.[1] The American bushtit was once thought to belong to the chickadee family, but it has distinctive behavioral habits, especially when it comes to nesting.[6]
There are 13 species in 3 genera.[13][14][15]
The bushtits or long-tailed tits are small passerine birds from the family Aegithalidae, containing 13 species in three genera, all but one of which (Psaltriparus) are found in Eurasia. Bushtits are active birds with long tails compared to their size, moving almost constantly while they forage for insects in shrubs and trees. During non-breeding season, birds live in flocks of up to 50 individuals. Several bushtit species display cooperative breeding behavior, also called helpers at the nest.
La egitaledoj (Aegitalidae) estas familio el la ordo de Paseroformaj birdoj (Paseriformes), subfamilio de Kantbirdoj (Passeres). Ĝi enhavas 8 aŭ 9 speciojn en 3 genroj.
Plej parto de specioj loĝas en montaraj habitatoj de kaj ĉirkaŭ Himalajo, sed la Nana psaltriparo estas indiĝena de Nordameriko, dum la Longvosta paruo loĝas tra Eŭrazio, el Britio al Japanio. Tiuj du birdoj estas multe pli konataj ol la resto de la familio.
Temas pri etaj birdoj, 9 al 14 cm longaj, inklude la relative longan voston, kaj 4.5 al 9 g pezaj. Ties plumaro estas tipe griza aŭ bruna, kvankam kelkaj specioj havas blankajn markojn kaj la Longvosta paruo havas kelkan rozkoloron.[1] Ili estas ĉiomanĝantaj, ĉefe nutrante sin el insektoj kaj semoj, kaj havas etajn bekojn, pli ol ekzemple la rilataj Remizedoj aŭ Paruedoj.[2]
La birdoj de tiu familio vivas en aroj de 6 al 12 grandan parton de la jaro. Ili kontaktas per susuraj alvokoj; ties kanto estas silentema.[1]
Egitaledoj faras kupolajn sakformajn nestojn de teksita araneretoj kaj likenoj, kion ili kovras per plumoj. Ili faras la nestojn en arboj de densa foliaro, malfacilante la atingon al predantoj.[2] La ino demetas 6 al 10 blankajn ovojn, kiuj en multaj el la specioj havas ruĝajn makuletojn. Plenkreskuloj kovas la ovojn dum 13 aŭ 14 tagoj; junuloj restas en la nesto 16 aŭ 17 tagojn. Almenaŭ en la du plej bone studitaj specioj, ŝajne nur la ino kovas.[1]
La Psaltrio estas lokita en tiu familio ĉar ĝi moviĝas en aroj kaj ties nestoj similas al tiuj de la Longvosta paruo, sed informo estas tiom malabunda ke tiu lokigo estas ankoraŭ nur provizora.[1]
La egitaledoj (Aegitalidae) estas familio el la ordo de Paseroformaj birdoj (Paseriformes), subfamilio de Kantbirdoj (Passeres). Ĝi enhavas 8 aŭ 9 speciojn en 3 genroj.
Los egitálidos (Aegithalidae), denominados comúnmente mitos, son una familia de aves perteneciente al orden Passeriformes. Sus miembros tienen picos cortos y con colas de medianas a largas. Hacen nidos en forma de bolsas entretejidas, colgantes de árboles. La mayoría come una dieta mixta que incluye insectos.
Existen 13 especies distribuidas en 3 géneros:[2][3]
Los egitálidos (Aegithalidae), denominados comúnmente mitos, son una familia de aves perteneciente al orden Passeriformes. Sus miembros tienen picos cortos y con colas de medianas a largas. Hacen nidos en forma de bolsas entretejidas, colgantes de árboles. La mayoría come una dieta mixta que incluye insectos.
Aegithalidae familiako hegazti paseriformea da, 11 espezieako eta lau generoako menditsuetan bizi dena.
Aegithalidae familiako hegazti paseriformea da, 11 espezieako eta lau generoako menditsuetan bizi dena.
Pyrstötiaiset (Aegithalidae) on pienenkokoisten varpuslintujen heimo. Pyrstötiaisten ruokavalio on vaihteleva, mutta se koostuu pääosin hyönteisistä ja siemenistä. Pyrstötiaisten taidokkaasti rakennettu pesä on pussimainen ja riippuu puusta. Pohjoisamerikkalaista pensastiaista lukuun ottamatta pyrstötiaisia elää ainoastaan Aasiassa ja Euroopassa. Suomessa pyrstötiaisista tavataan ainoastaan pyrstötiaista, joka pesii maassa vuosittain.
Pyrstötiaisten heimoon kuuluu 4 sukua ja kaikkiaan 10 lajia. Suurin suku ovat pyrstötiaiset, johon kuuluu 6 lajia[1].
Pyrstötiaiset (Aegithalidae) on pienenkokoisten varpuslintujen heimo. Pyrstötiaisten ruokavalio on vaihteleva, mutta se koostuu pääosin hyönteisistä ja siemenistä. Pyrstötiaisten taidokkaasti rakennettu pesä on pussimainen ja riippuu puusta. Pohjoisamerikkalaista pensastiaista lukuun ottamatta pyrstötiaisia elää ainoastaan Aasiassa ja Euroopassa. Suomessa pyrstötiaisista tavataan ainoastaan pyrstötiaista, joka pesii maassa vuosittain.
Pyrstötiaisten heimoon kuuluu 4 sukua ja kaikkiaan 10 lajia. Suurin suku ovat pyrstötiaiset, johon kuuluu 6 lajia.
Les Aegithalidae, aussi appelées mésanges à longue queue, tupinets ou orites, forment une famille de passereaux constituée de trois genres et treize espèces. L'espèce Aegithalos caudatus du Paléarctique, dont le nom vulgaire français est « Mésange à longue queue », donne son nom aux autres espèces de la famille. Cependant, si les Aegithalidae sont appelés « mésanges » dans le langage courant, ainsi que les Remizidae et les Panuridae, ils ne sont pas directement apparentés aux « mésanges vraies » de la famille des Paridae ; il est donc proposé de remplacer leurs noms normalisés.
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] :
D'après la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.2, 2018)[1] (ordre phylogénique) :
Les Aegithalidae, aussi appelées mésanges à longue queue, tupinets ou orites, forment une famille de passereaux constituée de trois genres et treize espèces. L'espèce Aegithalos caudatus du Paléarctique, dont le nom vulgaire français est « Mésange à longue queue », donne son nom aux autres espèces de la famille. Cependant, si les Aegithalidae sont appelés « mésanges » dans le langage courant, ainsi que les Remizidae et les Panuridae, ils ne sont pas directement apparentés aux « mésanges vraies » de la famille des Paridae ; il est donc proposé de remplacer leurs noms normalisés.
Is fine d'éin bheaga bhídeacha iad na hAegithalidae, (Gaeilge: Meantáin earrfhada nó Meantáin toir), éin phasaireacha dhonna le eireabaill measartha fada is ea iad. Tá 13 speiceas i gceithre ghéineas san fhine, agus níl ach ceann díobh seo ar fáil taobh amhigh den Eoráise. Is éin ghníomhacha iad na meantáin toir, agus iad ag gluaiseacht beagnach i gcónaí agus ag lorg bia i dtoir agus i gcrainn. Le linn an tséasúir neamhphóraithe, maireann na héin in ealtaí de suas le 50 aonán. [1] Taispeánann roinnt speiceas dóibh pórú comhoibritheach, ar a dtugtar cúntóirí ag an nead freisin. [1]
Is éin foraoise iad na hAicithalidae go léir, go háirithe gnáthóga ar imeall na foraoise agus san tsraith mheánach. Is fearr leis na speicis sa ghéineas Aegithalos foraoisí dhuillsilteacha nó mheasctha dhuillsilteacha, agus is i bhforaoisí bhuaircíneacha shléibhtiúla den chuid is mó, a fhaihtear an mionmheantáln. Faightear an meantán toir i raon leathan de ghnáthóga, lena n-áirítear ó am go ham sáiste toir agus muineacha tirime eile, ach bíonn an chuid is mó de ghnáth sna coillearnacha measctha. Cónaíonn formhór na speiceas sa bhfine seo i ngnáthóga sléibhtiúla sna Himiléithe agus timpeall orthu, agus bíonn siad go léir le fáil go forleathan san Eoráise ach amháin an meantán toir Meiriceánach, atá dúchasach d'iarthar Mheiriceá Thuaidh. Bíonn an dáileadh is forleithne d'aon speiceas de na hAegithalidae ag an mheantán earrfhada, a bhíonn beo ar fud an Eoráise ón mBreatain go dtí an tSeapáin. I gcodarsnacht leis sin tá dáiltí bheaga bhídeacha ag dhá speiceas, an meantán toir as Maenmar, atá teoranta go hiomlán do dhá shliabh i Maenmar, agus an mionmheantán, atá teoranta do shléibhte Iáva thiar. De gnáth ní bhíonn na speicis sa bhfine seo i gcoitinne imirceach, cé go bhfuil claonadh ag an mheantán earrfhada scaipeadh ar imill thuaidh a raon (go háirithe sa tSibéir). Bogann go leor speiceas sléibhtiúla go talamh níos ísle i rith an gheimhridh. [2]
Is éin bheaga iad, ag tomhas 9 go 14 cm ar fhadar, lena n-áirítear an t-eireaball sách fada, agus ag meá 4.5 go 9 g. De ghnáth bíonn cluimhreach modartha liath nó donn acu, cé go bhfuil roinnt speiceas marcálacha bán agus tá an tit fad-tailed roinnt dath pinkish. [3] I gcodarsnacht leis an gcuid eile den teaghlach, tá an dá chlaochladán Leptopoecile daite go geal, agus tá corcairghorm agus pluma gorm orthu. Is é an cíbire cata an t-aon bhall den teaghlach a bhfuil suaitheantas air. Tá na billí sa teaghlach seo cruth beag bídeach, cónúil agus cónúil. Tá na sciatháin gearr agus cruinn agus tá na cosa sách fada.
Tá éin san fhine seo ina gcónaí in ealtaí idir 4 agus 50 aonáin. [1] Tagann ealtaí le chéile a luaithe agus a chríochnaíonn séasúr pórúcháin amháin agus maireanna siad go dtí go dtosaíonn an chéad cheann eile. Coinníonn siad teagmháil trí bhícearnach; bíonn a gcuid amhrán ciúin. [3] Rachaidh speicis eile éan, ar nós meantáin nó ceolairí, isteach san ealta ó am go chéile chun foráiste a dhéanamh. [1]
Is uiliteoirí iad, go príomha ag ithe feithidí agus inveirteabraigh eile [4] nós lingirí duille, lingirí crainn, aifidí, feithidí gainneacha agus boilb. [5] Tógtar ábhar plandaí, mar shampla caora nó síolta, ó am go chéile le linn an gheimhridh. [5] Is iondúil go bhfreastalaíonn an fhine ar na gcrainn, go hiondúil sa torbhrat nó sa cheannbhrat, agus is annamh a thugann siad cuairt ar an talamh. De ghnáth baintear creach as brainsí, duilleoga agus bachlóga. Níos minice, tógtar creiche san aer. Agus iad ag sealgaireacht, féadfaidh an fhine lúfar seo crochadh bun os cionn sna mbrainsí (cé nach meastar go dtarlaíonn an t-iompar seo sna ceolairí meantáin) agus fiú brainsí agus duilleoga a ionramháil chun bia ceilte a aimsiú. [2]
De ghnáth bíonn córas pórúcháin aonchineálach ag an bhfine. Is féidir le cúntóirí cúnamh a thabhairt do phéirí, áit a gcabhraíonn aonán gaolmhar (nó níos mó ná ceann amháin) leis an mbeirt bhunaithe an cleitiú a thógáil. Taifeadadh seo i gceithre speiceas ar a laghad; teastaíonn tuilleadh taighde chun a fháil amach an bhfuil an t-iompar ag dul ar aghaidh chuig baill eile den bhfine. [2][1] Déanann na hAegithalidae neadacha dromchlacha, cosúil le málaí, neadacha fite as gréasáin dhamhán alla agus léicin, a chlúdaíonn siad le cleití. Déanann siad na neadacha i gcrainn le duilliúr tiubh, rud a chiallaíonn go mbíonn sé deacair ar chreachadóirí iad a aimsiú. [4] Cuimsíonn an clutch 6 go 10 ubh bhán, agus bíonn uibheacha deargbhreaca i gcuid mhaith de na speicis. Gorann aosaigh na huibheacha ar feadh 13 go 14 lá; fanann na gearrcaigh sa nead ar feadh 16 go 17 lá. I gceithre cinn ar a laghad de na speicis (an meantán earrfhada, an meantán toir Meiriceánach, an meantán toir píbdhubh, agus an menatán toir píbgheal), na baineann amháin a ghorann. [3][1] Itheann na sicíní óga go heisiach feithidí agus damháin alla. [2]
Thug an nádúraí Gearmánach Ludwig Reichenbach an fhine Aegithalidae (mar an fho-fhine Aegithalinae) isteach sa bhliain 1850. [6][7] Tagann an t-ainm ón bhfocal Sean-Ghréigise aigithalos ( 'meantán' sa Ghaeilge). D' aithin Aristotle trí speiceas: an meantán earrfhada, an meantan mór, agus an meantán gorm Eoráiseach. [8]
Cuirtear an mionmheantán toir sa bhfine seo toisc go mbogann sé thart i ealtaí agus is cosúil go bhfuil na neadacha cosúil leis na meantáin earrfhada, ach tá faisnéis mar gheall air chomh tearc sin nach bhfuil an socrúchán ach sealadach. [3] Uaireanta caitear leis an meantán toir ó Mhaenmar amhail goraibh sé sa speiceas céanna leis an meantán toir dú-mhalach nó Aegithalos bonvaloti . [2] Ceaptar uair amháin gur leis an fhine chickadee an meantán toir Meiriceánach nó Psaltriparus minimus, ach tá nósanna iompraíochta sainiúla aige, go háirithe nuair a bhíonn sé ag neadú. [5]
Tá 13 speiceas ann i 3 ghéineas. [9]
Aegithalos
Psaltriparus
Leptopoecile
Is fine d'éin bheaga bhídeacha iad na hAegithalidae, (Gaeilge: Meantáin earrfhada nó Meantáin toir), éin phasaireacha dhonna le eireabaill measartha fada is ea iad. Tá 13 speiceas i gceithre ghéineas san fhine, agus níl ach ceann díobh seo ar fáil taobh amhigh den Eoráise. Is éin ghníomhacha iad na meantáin toir, agus iad ag gluaiseacht beagnach i gcónaí agus ag lorg bia i dtoir agus i gcrainn. Le linn an tséasúir neamhphóraithe, maireann na héin in ealtaí de suas le 50 aonán. Taispeánann roinnt speiceas dóibh pórú comhoibritheach, ar a dtugtar cúntóirí ag an nead freisin.
A dos exitálidos[1] (Aegithalidae) é unha familia de aves da orde dos paseriformes, subordo dos páseros, infraorde dos paséridos, e da superfamilia dos silvioideos.
Comprende trece especies distribuídas en catro xéneros.
A familia foi descrita en 1850 polo botánico e zoólogo alemán Ludwig Reichenbach na súa obra Vollständigste Naturgeschichte des In- und Auslandes, publicada entre 1845 e 1854 en 2 volumes, en 9 fascículos, con máis de 1 000 láminas.
O nome científico Aegithalidae está formado sobre a base da raíz do nome do seu xénero tipo, Aegithalos, coa adición da desinencia do latín científico ´-ideae, tirada da foma do grego antigo -ειδής, -eidḗs, da raíz de εἶδος, eĩdos "forma", "aspecto", "aparencia", usada para a formación do nome das familias de animais.
Na actualidade recoñécense na familia os seguintes xéneros e especies:[2]
Familia Aegithalidae Reichenbach, 1850
A dos exitálidos (Aegithalidae) é unha familia de aves da orde dos paseriformes, subordo dos páseros, infraorde dos paséridos, e da superfamilia dos silvioideos.
Dugorepe sjenice (lat. Aegithalidae) su porodica ptica iz reda vrapčarki.
Sve dugorepe sjenice su šumske ptice koje najviše žive na rubovima šuma i donji kat šume. Vrste roda Aegithalos više vole listopadne ili mješovite listopadne šume, dok Psaltria exilis živi uglavnom u planinskim zimzelenim šumama. Psaltriparus minimus nastanjuje razna staništa, uključujući i šikare, ali je najčešća u mješovitim šumama. Većina vrsta ove porodice živi u planinskim staništima na i oko Himalaja. Sve žive i u Europi, osim Psaltriparus minimus, koja nastanjuje zapad Sjeverne Amerike. Dugorepa sjenica ima najveću rasprostranjenost, od Britanije do Japana. Suprotno od toga, dvije vrste imaju malen areal (jedna je ograničena na dvije planine u Burmi, a druga na zapadne planine Jave). Obično nisu selice, iako dugorepa sjenica ponekada odseli sjevernije od svog uobičajenog areala. Mnoge planinske vrste se zimi sele u doline.
Malene su ptice, dužine 9 do 14 cm, uključujući i relativno dugi rep. Teže samo 4,5 do 9 grama. Boja perja im je obično blijedosive ili smeđe boje, iako neke vrste imaju bijele šare, a dugorepa sjenica je pomalo ružičasta. Za razliku od ostatka porodice, dvije vrste roda Leptopoecile su upadljive ljubičaste i plave boje. Leptopoecile elegans jedini ima ćubu. Kljunovi su im sićušni, kratki i kupastog oblika. Krila su kratka i zaobljena, a noge su relativno duge.
Svejedi su, a uglavnom se hrane kukcima i drugim beskralježnjacima. Tokom zime često jedu biljke. Hranu uglavnom traže u žbunju i rijetko silaze na tlo. Dok je traže, ponekada se prevrću naopačke na grani.
Ptice iz ove porodice uglavnom žive u jatima od 6 do 12 ptica većinu godine.
Obično su monogamni, a pomaganje od strane prošlogodišnjih mladunaca je zabilježeno kod dvije vrste, ali vjerojatno takav sistem razmnožavanja postoji i kod još nekih. Prave kupolasta gnijezda od ispletenog lišaja i drugih materijala, koje oblože perjem. Prave gnijezda na drveću sa gustom krošnjom, tako da ga grabežljivci mogu teže uočiti. Leglo se sastoji od 6 do 10 bijelih jaja, koja kod mnogih vrsta imaju crvene pjegice. Odrasli ih inkubiraju 13 do 14 dana; mladi ostaju u gnijezdu 16 do 17 dana. Roditelji hrane mlade isključivo kukcima i paucima.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: dugorepe sjenice
Wikivrste imaju podatke o: dugorepim sjenicama Gli Aegitalidi o Egitalidi (Aegithalidae Reichenbach, 1850) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Passeriformes[1].
La famiglia comprende uccelli di piccole dimensioni (dagli 8,5 cm del codibugnolo pigmeo ai 16 cm delle specie più grandi di codibugnolo), dall'aspetto massiccio con grossa testa rotonda, corto becco e lunga coda dall'estremità squadrata.
La livrea varia molto a seconda della specie, con le silvicince dai vivaci colori pastello e gran parte dei codibugnoli che presentano piumaggio diminato dale tonalità del bianco, grigio e nerastro.
La famiglia ha ampia distribuzione olartica, con la maggior parte delle specie che vive sul limitare dei boschi cedui in Asia meridionale, ma col codibugnolo comune che abita anche gran parte dell'Europa ed il codibugnolo americano a diffusione nordamericana.
Le specie della famiglia sono tutte gregarie all'infuori della stagione degli amori, spostandosi in stormi (spesso in associazione con altre specie) e nutrendosi principalmente di insetti, reperiti nella canopia.
Questi uccelli sono monogami, e durante il periodo degli amori le coppie lasciano lo stormo d'appartenenza per nidificare in solitudine: il nido ha forma globosa e contiene 6-10 uova bianche con maculature rossicce, che è quasi sempre la sola femmina a covare.
La famiglia comprende quattro generi, per un totale di specie[1]:
Famiglia Aegithalidae
Nell'ambito della famiglia (vicina a Phylloscopidae, Erythrocercidae e all'enigmatica Hylia[1]), si distinguono un clade basale formato dal solo Leptopoecile e un altro comprendente i rimanenti tre generi, in cui Psaltria appare molto vicina ad Aegithalos ed in particolare con le specie del Sud-est asiatico[2].
Gli Aegitalidi o Egitalidi (Aegithalidae Reichenbach, 1850) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Passeriformes.
Ilgauodegės zylės (lot. Aegithalidae, angl. Long-tailed tits, vok. Schwanzmeisen) – žvirblinių paukščių šeima.
Smulkūs (8-16 cm, 5-10 g) krūmų ir medžių paukščiai. Išvaizda panašūs į zyles. Jų kaklas trumpas, galva didelė. Snapas mažas ir trumpas, atrodo šiek tiek pūstas. Šnervės pridengtos smulkiomis plunksnomis. Kojos vidutinio ilgio, o pirštai trumpi ir su nageliais. Plunksnų danga puri ir švelni.
Dieniniai paukščiai. Gyvena miškuose ir jų pakraščiuose. Miega medžiuose, susiglaudę vienas prie kito.
Lizdas rutuliškas, su šonine landa. Dėtyje 2-16 kiaušinių. Peri 12-18 dienų. Išsiritusius jauniklius maitina 14-18 dienų.
Minta vabzdžiais ir kitais bestuburiais.
Paplitusios Eurazijoje, Šiaurės ir Centrinėje Amerikoje. Lietuvoje vienintelė rūšis – ilgauodegė zylė, arba uodeguotoji zylė (Aegithalos caudatus).
Šeimoje 4 gentys, 13 rūšių.
Ilgauodegės zylės (lot. Aegithalidae, angl. Long-tailed tits, vok. Schwanzmeisen) – žvirblinių paukščių šeima.
Garastīšu dzimta (Aegithalidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā apvienotas 13 mūsdienās dzīvojošas putnu sugas, kas iedalītas 4 ģintīs.[1] Gandrīz visas sugas izplatītas Eirāzijā, izņemot krūmu zīlīti (Psaltriparus minimus), kura mājo Ziemeļamerikā. Latvijā sastopama viena garastīšu dzimtas suga — garastīte (Aegithalos caudatus).[2]
Visas garastīšu dzimtas sugas ir meža putni, parasti uzturas mežmalās un pameža krūmājos, visbiežāk jauktu koku mežos. Lielākā daļa sugu dzīvo Himalaju kalnu reģionā vai tā tuvumā. Visplašākais izplatības areāls ir garastītei, kura sastopama visā Eirāzijā, sākot ar Britu salām un beidzot ar Japānu.[3]
Divām sugām toties ir ļoti ierobežota, neliela izplatība: brūnaču zīlītei (Aegithalos bonvaloti), kas sastopama tikai Mjanmas kalnos[4] un mazajai garastītei (Psaltria exilis), kura mājo Javas kalnos.[5]
Garastītes dzimtas sugas kopumā nav gājputni, lai gan Eirāzijas garastīte nereti veic diezgan masveidīgas rudens migrācijas, kas īpaši raksturīgas ziemeļu un austrumu populācijām.[3] Kalnos mītošās sugas ziemā veic pārlidojumus lejup uz ielejām. Krūmu zīlīte sastopama Ziemeļamerikas rietumos, sākot ar Vankūveras apkārtni ziemeļos un beidzot ar Meksikas dienvidiem un Gvatemalu.[6]
Garastīšu dzimtas sugas ir neliela auguma putniņi ar garām astēm. To ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir apmēram 11 cm, svars 6—8 g. Mazākā dzimtā ir mazā garastīte (Psaltria exilis), kuras garums ir 8,5—8,7 cm,[7] bet lielākā dzimtā, iespējams, savas garās astes dēļ ir garastīte, kuras garums lielākajiem īpatņiem ir 16 cm, tajā skaitā astes garums 10 cm, svars 10,4 g.[8]
Lielākajai daļai sugu raksturīgs neuzkrītošs, pelēcīgi brūns apspalvojums. Dažām sugām ir košāks apspalvojums ar krāsainiem vai kontrastējošiem laukumiem, piemēram, melnrīkles zīlīte (Aegithalos concinnus) vai Severcova zīlīšķauķis (Leptopoecile sophiae) un cekulainais zīlīšķauķis (Leptopoecile elegans).[9] Visām sugām ir smalki, īsi, konusveida knābji. Spārni ir proporcionāli īsi, noapaļoti, bet kājas garas.
Garastīšu dzimtas putni ir visēdāji, tie barojas ar kukaiņiem un citiem bezmugurkaulniekiem, dažādām augu daļām, sēklām, ogām. [10] Barību šie putni meklē kokos, parasti lapotņu daļā, retos gadījumos tie nolaižas arī uz zemes, vēl retāk kukaiņi tiek medīti gaisā lidojuma laikā. Garastīšu dzimtas putni koku zaros ir ļoti kustīgi, tie ar akrobātisku veiklību izložņā zarus, spējot karāties ar galvu uz leju, ja nepieciešams, un uzlasa barību no lapām, pumpuriem un zariem. Šie putniņi ne tikai uzlasa barību, ko var redzēt, bet arī veic dažādas manipulējošas darbības, lai atrastu noslēpušos kukaiņus, piemēram, apgriež lapas uz otru pusi, šķirsta lapas.[11]
Ārpus vairošanās sezonas garastīšu dzimtas putni veido barus, kuros ir 4—50 īpatņi.[12] Bars izveidojas uzreiz, tiklīdz ir beigusies vairošanās sezona un izjūk pirms nākamās vairošanās sezonas. Tas savstarpēji visu laiku sazinās, izmantojot čirkstināšanu, šo putnu dziesmas ir samērā klusas.[9] Reizēm baros apvienojas dažādu sugu putniņi, piemēram, garastītes apvienojas ar zīlītēm vai ķauķiem.[12]
Šīs dzimtas putni veido monogāmus pārus, reizēm pārim jauno paaudzi palīdz audzināt palīgi, kas ir pāra iepriekšējā gada pēcnācēji. Šis novērojums ir fiksēts 4 dzimtas sugām.[11][12] Ligzdai ir somas jeb maisveida forma, tā savīta no zirnekļu pavedieniem un ķērpjiem, no iekšpuses izklāta ar spalviņām. Ligzda tiek paslēpta koku lapotnes zaros un to parasti ir ļoti grūti ieraudzīt.[9] Dējumā parasti ir 6—10 baltas olas ar sarkanbrūniem raibumiņiem. Vairākām sugām perē tikai mātīte, inkubācijas perioda ilgums 13—14 dienas. Mazuļi no ligzdas izlido 16—17 dienu vecumā.[9][12] Putnēni tiek baroti tikai ar kukaiņiem un zirnekļiem.[11]
Garastīšu dzimta (Aegithalidae)[1]
Garastīšu dzimta (Aegithalidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā apvienotas 13 mūsdienās dzīvojošas putnu sugas, kas iedalītas 4 ģintīs. Gandrīz visas sugas izplatītas Eirāzijā, izņemot krūmu zīlīti (Psaltriparus minimus), kura mājo Ziemeļamerikā. Latvijā sastopama viena garastīšu dzimtas suga — garastīte (Aegithalos caudatus).
Staartmezen (Aegithalidae) vormen een kleine familie van zangvogels en de superfamilie Sylvioidea.
De dieren hebben over het algemeen een zeer lange staart vergeleken met hun lichaamsgrootte. Als ze niet zo'n lange staart zouden hebben, zouden ze tot de kleinste vogels ter wereld behoren. Ze hebben een kegelvormige snavel. De lichaamslengte varieert van 11 tot 15 cm.
Deze vogels leven in kleine groepen, broeden cöoperatief en verdedigen een gezamenlijk territorium. Ze roesten meestal samen, dicht op een tak opeengepakt.
Het bolvormige nest is met veertjes bekleed. Met de bouw hiervan zijn de vogels 20 dagen bezig. Het legsel bestaat uit 4 tot 12 eieren.
Deze vogels komen voor in Noord- en Midden-Amerika, Europa en Azië. In de Himalaya leeft een soort op 3400 meter hoogte, maar deze daalt in de winter af naar lagergelegen gebieden. De bekendste soort uit de familie is ongetwijfeld de (gewone) staartmees (Aegithalos caudatus). Dit is tevens de enige soort die in Europa voorkomt.
Staartmezen behoren niet tot de familie van echte mezen (Paridae). Volgens meer recente inzichten[1][2] behoren ze tot de superfamilie (of clade) Sylvioidea en vormt de familie Cettiidae (kleine zangers waaronder de Cetti's zanger) de naastbij gelegen groep. De familie telt 13 soorten.[3]
Acanthisittidae (Rotswinterkoningen) · Acanthizidae (Australische zangers) · Acrocephalidae · Aegithalidae (Staartmezen) · Aegithinidae (Iora's) · Alaudidae (Leeuweriken) · Artamidae · Atrichornithidae (Doornkruipers) · Bernieridae · Bombycillidae (Pestvogels) · Buphagidae · Calcariidae · Callaeidae (Nieuw-Zeelandse lelvogels) · Calyptophilidae · Campephagidae (Rupsvogels) · Cardinalidae (Kardinaalachtigen) · Certhiidae (Echte boomkruipers) · Cettiidae · Chaetopidae (Rotsspringers) · Chloropseidae (Bladvogels) · Cinclidae (Waterspreeuwen) · Cisticolidae · Climacteridae (Australische kruipers) · Cnemophilidae · Coerebidae · Conopophagidae (Muggeneters) · Corcoracidae (Slijknestkraaien) · Corvidae (Kraaien) · Cotingidae (Cotinga's) · Dasyornithidae · Dicaeidae (Bastaardhoningvogels) · Dicruridae (Drongo's) · Donacobiidae · Dulidae (Palmtapuiten) · Elachuridae · Emberizidae (Gorzen, tangaren en verwanten) · Erythrocercidae (Elfmonarchen) · Estrildidae (Prachtvinken) · Eulacestomidae (Leldikkoppen) · Eupetidae · Eurylaimidae (Breedbekken en hapvogels) · Formicariidae (Miervogels) · Fringillidae (Vinkachtigen) · Furnariidae (Ovenvogels) · Hirundinidae (Zwaluwen) · Hyliotidae · Hylocitreidae · Hypocoliidae · Icteridae (Troepialen) · Ifritidae (Ifrita's) · Irenidae (Irena's) · Laniidae (Klauwieren) · Leiothrichidae · Locustellidae · Machaerirhynchidae · Malaconotidae · Maluridae (Elfjes) · Macrosphenidae · Melampittidae (Paradijspitta's) · Melanocharitidae · Melanopareiidae · Meliphagidae (Honingeters) · Menuridae (Liervogels) · Mimidae (Spotlijsters) · Mitrospingidae · Modulatricidae (Vlekkeellijsters) · Mohoidae · Mohouidae · Monarchidae (Monarchen en waaierstaartvliegenvangers) · Motacillidae (Kwikstaarten en piepers) · Muscicapidae (Vliegenvangers) · Nectariniidae (Honingzuigers) · Neosittidae · Nesospingidae · Nicatoridae · Notiomystidae · Oreoicidae (Oreoica's) · Oriolidae (Wielewalen en vijgvogels) · Orthonychidae · Pachycephalidae (Dikkoppen en fluiters) · Panuridae · Paradisaeidae (Paradijsvogels) · Paramythiidae · Pardalotidae (Diamantvogels) · Paridae (Echte mezen) · Parulidae (Amerikaanse zangers) · Passerellidae (Amerikaanse gorzen) · Passeridae (Mussen en sneeuwvinken) · Pellorneidae · Petroicidae (Australische vliegenvangers) · Peucedramidae · Phaenicophilidae · Phylloscopidae · Picathartidae · Pipridae (Manakins) · Pittidae (Pitta's) · Pityriaseidae (Borstelkop) · Platysteiridae · Ploceidae (Wevers en verwanten) · Polioptilidae (Muggenvangers) · Pomatostomidae · Pnoepygidae · Prionopidae (Helmklauwieren) · Promeropidae (Afrikaanse suikervogels) · Prunellidae (Heggenmussen) · Psophodidae · Ptiliogonatidae (Zijdevliegenvangers) · Ptilonorhynchidae (Prieelvogels) · Pycnonotidae (Buulbuuls) · Rhagologidae (Geschubde dikkoppen) · Regulidae (Goudhaantjes) · Remizidae (Buidelmezen) · Rhinocryptidae (Tapaculo's) · Rhipiduridae (Waaierstaarten) · Sapayoidae · Scotocercidae (Maquiszanger) · Sittidae (Boomklevers) · Spindalidae · Stenostiridae · Sturnidae (Spreeuwachtigen) · Sylviidae (Zangers van de Oude Wereld) · Tephrodornithidae · Teretistridae · Thamnophilidae · Thraupidae · Tichodromidae · Timaliidae (Timalia's) · Tityridae · Troglodytidae (Winterkoningen) · Turdidae (Lijsters) · Tyrannidae (Tirannen) · Urocynchramidae · Vangidae (Vanga's) · Viduidae · Vireonidae (Vireo's) · Zeledoniidae · Zosteropidae (Brilvogels)
Staartmezen (Aegithalidae) vormen een kleine familie van zangvogels en de superfamilie Sylvioidea.
Stjertmeisfamilien (Aegithalidae) er ein familie av små, meiseliknande sporvefuglar med lang hale.
Familien er generelt utbreidd i Europa, Asia. Krattmeis lever i Nord- og Mellom-Amerika. Han har 10 - 13 artar fordelt på fire slekter. I Noreg hekkar berre stjertmeis, Aegithalos caudatus.
Alle artar i stjertmeisfamilien er skogsfuglar, med habitat særleg skogkanten og i underskog. Artane i slekta Aegithalos føretrekker lauvskog eller blanda lauvskog, medan den vesle pygmémeis finst hovudsakleg i alpin barskog. Krattmeis finst i eit breitt spekter av habitat, blant anna ved einskilde høve tørt buskland, men mest vanleg i blanda skog. Dei fleste artane i denne familien lever i fjellhabitat i og rundt Himalaya, og alle er fordelt i Eurasia med unntak av krattmeis, som har leveområde i vestlege Nord-Amerika. Arten stjertmeis har den mest omfattande distribusjonen av nokre artar av Aegithalidae, på tvers av Eurasia frå Storbritannia til Japan. I motsetnad til stjertmeis er pygmémeis avgrensa til fjella i vestlege Java. Artane i denne familien er vanlegvis ikkje trekkfuglar, sjølv om stjertmeis spreier seg i den nordlege utkanten av området, særleg i Sibir. Mange alpine artar flyttar seg ned til lågare område om vinteren. [1]
Dette er små fuglar, 9-14 centimeter i lengd, inkludert den relativt lange halen, og veg berre 4,5 til 9 gram. Fjørdrakta er vanlegvis kjedeleg grå eller brun, sjølv om nokre artar har kvite teikningar og stjertmeis òg har litt rosa farge.[2] I motsetnad til resten av familien er dei to Leptopoecile-artane ganske fargerike, har fiolett og blå fjørdrakt. Toppsongar er den einaste medlemmen av familien som har kam. Nebba i denne familien er små, korte og koniske i forma. Vengene er korte og runde, og beina er relativt lange.
Fuglane i stjertmeisfamilien er altetande, først og fremst et dei insekt og andre virvellause dyr.[3] Om vinteren kan dei av og til ta vegetabilsk føde. Familien beitar generelt i skog, vanlegvis i buskar eller i trekroner, og går sjeldan ned på bakken. Generelt tar dei bytte frå greiner, blad og knoppar, meir sjeldan i lufta. Desse smidige fuglane kan hengje opp ned frå greiner når dei et, og til og med granske greiner og blad for å finne skjult mat.[1]
Desse fuglane lever i flokkar på 6 til 12 i store delar av året. Dei opprettheld kontakten med trillelydar, songane deira er lågmælte.[2]
Familien har generelt eit monogamt sosialt system. Par kan bli stødd av hjelparar, der eit eller fleire nærskylde individ bidreg til at para får nye kull. Medan dette berre har vore registrert hos to artar, reflekterer det truleg mangel på informasjon om andre artar.[1] Aegithalid-artane lagar overbygde, poseliknande reir av vove spindelvev og lav som dei fôrar med fjører. Dei byggjer reira i tre med tett lauvverk, noko som gjer dei vanskeleg å oppdage.[3] Kullet består av 6-10 kvite egg, som hos mange av artane har raude flekker. Vaksne rugar eggene i 13 til 14 dagar, ungane held seg i reiret i 16 til 17 dagar. Hos dei godt studerte artane som stjertmeis og krattmeis, er det sannsynleg at berre hoa rugar.[2] Ungar blir utelukkande fôra på insekt og edderkoppar.[1]
Stjertmeiser i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[4] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[5]
Slekt Leptopoecile
Slekt Aegithalos
Slekt Psaltriparus
Slekt Psaltria
To artar som er godkjente av IOC World Bird List, Aegithalos bonvaloti og Aegithalos sharpei har ikkje namn på norsk.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Stjertmeisfamilien Stjertmeisfamilien (Aegithalidae) er ein familie av små, meiseliknande sporvefuglar med lang hale.
Familien er generelt utbreidd i Europa, Asia. Krattmeis lever i Nord- og Mellom-Amerika. Han har 10 - 13 artar fordelt på fire slekter. I Noreg hekkar berre stjertmeis, Aegithalos caudatus.
Stjertmeiser (Aegithalidae) er ei liten familie små, meiseliknende sangfugler med lang hale.
Gruppa er utbredt i Europa, Asia, Nord- og Mellom-Amerika. I Norge hekker bare stjertmeis (Aegithalos caudatus).
Aegithalos
Psaltriparus
Psaltria
Stjertmeiser (Aegithalidae) er ei liten familie små, meiseliknende sangfugler med lang hale.
Gruppa er utbredt i Europa, Asia, Nord- og Mellom-Amerika. I Norge hekker bare stjertmeis (Aegithalos caudatus).
Multimedia w Wikimedia Commons Raniuszki[2] (Aegithalidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes) obejmująca kilkanaście gatunków. Zasiedlają wyłącznie półkulę północną[3]. W Polsce występuje jeden gatunek – raniuszek zwyczajny.
Są to małe ptaki, wyglądem przypominające sikory, łacińska nazwa rodzaju Aegithalos wywodzi się z greki i oznacza właśnie sikorę. Podobnie jak sikory, raniuszki są owadożerne.
Raniuszki słyną z budowy bardzo specyficznych gniazd. Są to owalne konstrukcje z otworem wlotowym z boku, wykonane niemal w całości z mchu. Maskowane są dodatkami z porostów, kory i pajęczyn.
Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje[2]:
Raniuszki (Aegithalidae) – rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes) obejmująca kilkanaście gatunków. Zasiedlają wyłącznie półkulę północną. W Polsce występuje jeden gatunek – raniuszek zwyczajny.
Są to małe ptaki, wyglądem przypominające sikory, łacińska nazwa rodzaju Aegithalos wywodzi się z greki i oznacza właśnie sikorę. Podobnie jak sikory, raniuszki są owadożerne.
Raniuszki słyną z budowy bardzo specyficznych gniazd. Są to owalne konstrukcje z otworem wlotowym z boku, wykonane niemal w całości z mchu. Maskowane są dodatkami z porostów, kory i pajęczyn.
Aegithalidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.
Egitalidele (Aegithalidae), sau pițigoii codați, este o familie de păsări arboricole insectivore paseriforme răspândite din Europa de Vest până în Himalaia și Orientul Îndepărtat; iar o specie (Psaltriparus minimus) și în vestul Americii de Nord și Mexic. Trăiesc în ținuturi păduroase. Sunt păsări mici cu cozile relativ lungi și penajul înfoiat care le dă un aspect pufos și zbârlit. Au ciocul foarte mic, scurt și conic, destul de gros și puțin comprimat lateral. Aripile sunt scurte și rotunjite, cu zece remige primare. Coada este lungă sau foarte lungă. Coloritul penajului este în general deasupra întunecat, cenușiu sau brun sau mai deschis, și adesea alb dedesubt. Mai multe specii au o mască facială neagră, iar unele specii au o nuanță roză pe pene. Au o lungime de 8,9-16 cm și o greutate de 4-9 g. Familia egitalidelor cuprinde 4 genuri și 14 specii, din care o specie, pițigoiul codat (Aegithalos caudatus), locuiește și România și Republica Moldova.[1][2][3]
Familia egitalidelor cuprinde 4 genuri și 14 specii:[1]
Egitalidele (Aegithalidae), sau pițigoii codați, este o familie de păsări arboricole insectivore paseriforme răspândite din Europa de Vest până în Himalaia și Orientul Îndepărtat; iar o specie (Psaltriparus minimus) și în vestul Americii de Nord și Mexic. Trăiesc în ținuturi păduroase. Sunt păsări mici cu cozile relativ lungi și penajul înfoiat care le dă un aspect pufos și zbârlit. Au ciocul foarte mic, scurt și conic, destul de gros și puțin comprimat lateral. Aripile sunt scurte și rotunjite, cu zece remige primare. Coada este lungă sau foarte lungă. Coloritul penajului este în general deasupra întunecat, cenușiu sau brun sau mai deschis, și adesea alb dedesubt. Mai multe specii au o mască facială neagră, iar unele specii au o nuanță roză pe pene. Au o lungime de 8,9-16 cm și o greutate de 4-9 g. Familia egitalidelor cuprinde 4 genuri și 14 specii, din care o specie, pițigoiul codat (Aegithalos caudatus), locuiește și România și Republica Moldova.
Stjärtmesar (Aegithalidae) är en familj fåglar inom ordningen tättingar.
Familjen är traditionellt uppdelad på fyra släkten. Antalet arter inom familjen varierar beroende på vilken taxonomisk källa man konsulterar. Taxonomin för de taxa inom släktet Aegithalos som lever i Himalaya; niveogularis (västra Himalaya), iouschistos (Blyth, 1845) (östra Himalaya), obscuratus (sydvästra Kina) och sharpei (Chin Hills, Myanmar) är inte fullt utredd och olika taxonomiska källor behandlar dem olika. Ibland slås alla taxonen samman till en art medan andra delar upp dem i arter.[1]Vissa taxonomer delar upp den amerikanska buskmesen (Psaltriparus minimus) i två arter, där den andra är Psaltriparus melanotis. En art återfinns i Sverige, nämligen stjärtmesen (Aegithalos caudatus).
Stjärtmesarna har tidigare inordnats inom familjen mesar.
Uzunkuyrukgiller (Aegithalidae), ötücü kuşlar takımında yer alan ve uzun kuyruklu kuş cinslerini kapsayan bir familyadır.
Neotropikler hariç tüm dünyada yaygın olarak bulunurlar. Yaşam alanları ormanlardır. Besinleri böcekler ve tohumlardır. Yuvaları, küre şeklindedir. Erkek ve dişi kuş birlikte yaparlar. Yosunlarla yuvayı hazırlarlar. Kulukça alanlarını savunurlar. Gagaları çok kısadır, kuvvetli değildir. Kuyrukları uzundur. Besinlerini parmaklarıyla tutan kuşlardır.
Uzunkuyrukgiller (Aegithalidae), ötücü kuşlar takımında yer alan ve uzun kuyruklu kuş cinslerini kapsayan bir familyadır.
Neotropikler hariç tüm dünyada yaygın olarak bulunurlar. Yaşam alanları ormanlardır. Besinleri böcekler ve tohumlardır. Yuvaları, küre şeklindedir. Erkek ve dişi kuş birlikte yaparlar. Yosunlarla yuvayı hazırlarlar. Kulukça alanlarını savunurlar. Gagaları çok kısadır, kuvvetli değildir. Kuyrukları uzundur. Besinlerini parmaklarıyla tutan kuşlardır.
Довгохвостосиницеві[1], Ополовникові (Aegithalidae) — родина дрібних співочих птахів ряду Горобцеподібних.
Це дрібні за розміром птахи розміром 9—14 см у довжину, включаючи довгий хвіст та вагою 4,4—9 г. Їхнє забарвлення зазвичай блідо сіре або коричневе, частина видів має білі частини оперення, довгохвості синиці мають рожеві відтінки в оперенні. На противагу цьому, решта представників родини — види роду Leptopoecile забарвленні яскраво, маючи фіолетове та блакитне оперення. Leptopoecile elegans єдині представники, які мають чубчик. Дзьоб у представників цієї родини є тонким, коротким та конічним за формою. Крила відносно короткі та заокруглені. Ноги відносно довгі.
Усі довгохвостосиницеві — лісові птахи, які віддають перевагу узліссю та підліску. Види роду синиця довгохвоста віддають перевагу листяним лісам, тоді як види роду Psaltria зустрічаються головним чином в хвойних лісах. Представники роду Psaltriparus використовують широкий діапазон місць існування, головним чином мішані ліси. Більшість видів родини мешкає в горах довкола Гімалаїв та всі поширені в Євразії, за виключенням Psaltriparus, які мешкають у Північній Америці. Довгохвості синиці є найбільш широко поширеними серед видів даної родини; зустрічаються в Євразії від Великої Британії до Японії. У протилежність іншим, два види мають дуже маленькі ареали: Aegithalos bonvaloti, поширення якого повністю обмежене двома горами в М'янмі та Psaltria exilis яка зустрічається тільки в горах на заході о. Ява. Види родини довгохвостосиницевих в цілому не є мігруючими, лише синиця довгохвоста проявляє тенденцію до міграцій, особливо на межі свого ареалу. Багато видів, які мешкають в горах, здійснюють взимку вертикальні міграції.
Моногами. Пари можуть мати так званих помічників (одного або більше), які допомагають парі вигодовувати пташенят. Гніздо зазвичай кулеподібної форми, ззовні замасковане павутинням, лишайниками, а всередині вистелене пір'ям. Гніздо розміщують на деревах. Кладка складається з 6—10 білих яєць, які у багатьох видів мають червоні крапки. Інкубація триває 13—14 днів, молоді птахи залишаються в гнізді 16—17 днів.
Це всеїдні птахи, живляться переважно комахами та іншими безхребетними. Рослинна їжа зустрічається випадково взимку. Здобич зазвичай знаходять на гілках дерев та листках, рідко ловлять у польоті.
Птахи цієї родини більшу частину року тримаються зграйками по 6—12 особин.
Таксономічний ранг та склад родини Довгохвостосиницеві відрізняється за різними системами. Інколи рід довгохвостих синиць відносять до родини Суторові (Paradoxornithidae)[2].
За сучасними системами родина включає 4 роди та 13 видів:
Довгохвостосиницеві, Ополовникові (Aegithalidae) — родина дрібних співочих птахів ряду Горобцеподібних.
Họ Bạc má đuôi dài (danh pháp khoa học: Aegithalidae) là một họ nhỏ chứa 13 loài chim nhỏ thuộc bộ Sẻ với đuôi từ trung bình tới dài khi so sánh với kích thước phần thân. Chúng làm tổ dạng túi kiểu dệt sợi trên các cây thân gỗ. Phần lớn các loài có thức ăn hỗn hợp, bao gồm nhiều loài sâu bọ.
13 loài phân bố trong 4 chi như sau.
Chi Psaltria
Chi Leptopoecile
Chi Psaltriparus
Chi Aegithalos
Họ Bạc má đuôi dài (danh pháp khoa học: Aegithalidae) là một họ nhỏ chứa 13 loài chim nhỏ thuộc bộ Sẻ với đuôi từ trung bình tới dài khi so sánh với kích thước phần thân. Chúng làm tổ dạng túi kiểu dệt sợi trên các cây thân gỗ. Phần lớn các loài có thức ăn hỗn hợp, bao gồm nhiều loài sâu bọ.
Aegithalidae Reichenbach, 1850
Роды
Длиннохво́стые сини́цы[К 1][1], или ополо́вники[1] (лат. Aegithalidae), — семейство мелких певчих птиц из отряда воробьинообразных[2].
Характерной чертой этих птиц является хвост средней и большой длины. Плетут на деревьях шарообразные гнёзда. Питаются в основном смешанным кормом, включая насекомых.
В семейство включают 4 рода с 13 видами[2][1]:
Комментарии
Источники
Длиннохво́стые сини́цы, или ополо́вники (лат. Aegithalidae), — семейство мелких певчих птиц из отряда воробьинообразных.
长尾山雀科（学名：Aegithalidae）是鸟纲雀形目的一科，分布于北半球的森林地带。分为4属13种：
长尾山雀属（Aegithalos）
Psaltriparus
Psaltria
雀莺属 （Leptopoecile）
.jpg){kind=small}
这是一篇與雀形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 _-on_branch.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : ウグイス上科 Sylvioidea 科 : エナガ科 Aegithalidae 学名 Aegithalidae Reichenbach, 1850 和名 エナガ（柄長） 英名 Bushtits 属 エナガ科 (エナガか、学名 Aegithalidae) は、鳥類スズメ目の科である。エナガ（柄長）と総称されるが、狭義にはこの1種をエナガと呼ぶ。
ウグイス上科の中で、メボソムシクイ科 Phylloscopidae・ウグイス科 Cettidae と近縁である[1]。
かつてウグイス科 Sylviidae にあったフジイロムシクイ属 Leptopoecile が、エナガ科に移された。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
오목눈이류(bushtits 또는 long-tailed tits)[1] 은 참새목 오목눈이과(Aegithalidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 오목눈이를 포함하고 있다. 4개 속에 11종을 포함하고 있으며, 1종을 제외하고 모든 종이 유라시아에서 발견된다. 오목눈이류는 활동적인 조류로, 관목과 나무 사이에서 곤충 먹이를 찾는 동안 거의 끊임없이 움직인다. 번식 기간이 아닐 때는 50마리 이상 무리를 지어 생활한다.[2] 또한 일부 오목눈이류는 '번식 보조자(helpers at the nest)'라 불리는 협력적 번식 행동을 하는 것으로 알려져 있다.[2]
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 흰턱딱새소목의 계통 분류이다.[3]
흰턱딱새소목 섬개개비상과 흰턱딱새상과 오목눈이상과Scotocercidae
오목눈이류(bushtits 또는 long-tailed tits) 은 참새목 오목눈이과(Aegithalidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 오목눈이를 포함하고 있다. 4개 속에 11종을 포함하고 있으며, 1종을 제외하고 모든 종이 유라시아에서 발견된다. 오목눈이류는 활동적인 조류로, 관목과 나무 사이에서 곤충 먹이를 찾는 동안 거의 끊임없이 움직인다. 번식 기간이 아닐 때는 50마리 이상 무리를 지어 생활한다. 또한 일부 오목눈이류는 '번식 보조자(helpers at the nest)'라 불리는 협력적 번식 행동을 하는 것으로 알려져 있다.
_-on_branch.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(20358099296).jpg)
.jpg)
.jpg)
