Els escafiopòdids o gripaus pota de pala (Scaphiopodidae) són una família de gripaus natius dels Estats Units, Canadà i Mèxic. Està representat per 7 espècies repartides en 2 gèneres. Habiten en deserts, passant la major part del temps sota terra fins a l'estació plujosa. Els capgrossos en aquesta família presenten un desenvolupament particularment ràpid. Antigament eren classificats dins de Pelobatidae.
Els escafiopòdids o gripaus pota de pala (Scaphiopodidae) són una família de gripaus natius dels Estats Units, Canadà i Mèxic. Està representat per 7 espècies repartides en 2 gèneres. Habiten en deserts, passant la major part del temps sota terra fins a l'estació plujosa. Els capgrossos en aquesta família presenten un desenvolupament particularment ràpid. Antigament eren classificats dins de Pelobatidae.
Scaphiopodidae je čeleď žab, která se vyskytuje na jihu Kanady, po celém území USA a na severu Mexika.
Jsou to suchozemské žáby s krátkýma nohama a zakulaceným tělem. Nohy jsou dobře přizpůsobené pro hrabání. Jejich barva kůže, která může být tmavě hnědá, tmavě zelená nebo šedá, jim poskytuje dobré maskování.
Synonyma[1]
Dříve byla tato čeleď řazená jako další rod (vedle rodu rod Pelobates - Blatnice) v čeledi Pelobatidae (Blatnicovití).
podřád Mesobatrachia
Obrázky, zvuky či videa k tématu Scaphiopodidae ve Wikimedia Commons
Scaphiopodidae je čeleď žab, která se vyskytuje na jihu Kanady, po celém území USA a na severu Mexika.
Jsou to suchozemské žáby s krátkýma nohama a zakulaceným tělem. Nohy jsou dobře přizpůsobené pro hrabání. Jejich barva kůže, která může být tmavě hnědá, tmavě zelená nebo šedá, jim poskytuje dobré maskování.
Synonyma
Scaphiopodidae (Cope, 1865, Scaphiopus Holbrook, 1836) Scaphiopidae (Cope, 1865) Scaphiopodina (Mivart, 1869) Scaphiopodidae (Günther, 1901 Storer, 1925) Scaphiopinae (Spinar, 1972) Scaphiopodidae (Rocek, 1981 "1980"; García-París, Buchholz, and Parra-Olea, 2003) Scaphiopodinae (Dubois, 1983)Die Amerikanischen Schaufelfußkröten (Scaphiopodidae), kurz auch Schaufelfüße genannt, sind eine Familie der Froschlurche (Anura). Sie stellen das nordamerikanische „Gegenstück“ zu den Europäischen Schaufelfußkröten (Pelobatidae) dar, zu denen unter anderem die Knoblauchkröte gehört. Noch näher sind sie allerdings mit den Schlammtauchern verwandt, mit denen sie die Überfamilie Pelodytoidea bilden. Deren Schwestergruppe sind die Krötenfrösche (Pelobatoidea). Die Abgrenzung der Familie Scaphiopodidae geschieht aufgrund von DNA-Untersuchungen;[1] zuvor wurden alle Schaufelfußkröten zur Familie Pelobatidae gerechnet.
Wie bei allen Krötenfröschen bzw. Schaufelfußkröten fällt zunächst die senkrecht geschlitzte Pupille der Augen auf. Auch die plumpe Gestalt mit einer kurzen, nach vorne stark abfallenden Schnauze ähnelt sehr den europäischen Knoblauchkröten oder dem Messerfuß. Ebenso wie diese besitzen die Amerikanischen Schaufelfüße die namensgebenden „Grabeschaufeln“ auf der Unterseite der Hinterfüße – verhärtete, scharfkantige Horngebilde, mit denen sich die Tiere sehr rasch rückwärts in den Boden eingraben können. Die Haut der erwachsenen Lurche, die etwa sechs bis neun Zentimeter groß werden, ist relativ glatt und feucht und enthält zahlreiche Drüsen, welche ein teilweise streng nach Moder riechendes Sekret absondern. Dieses dient in erster Linie dem Schutz vor Austrocknung und vor Parasiten, aber auch der Abwehr von Fressfeinden. Der Paarungsruf der Männchen einiger Arten wird als lautes, schafähnliches „stöhnendes Blöken“ beschrieben. Besonders unharmonisch für das menschliche Gehör sollen die „Konzerte“ des Östlichen Schaufelfußes sein.
Die Familie Scaphiopodidae weist eine Reihe von bemerkenswerten Besonderheiten gegenüber anderen Amphibien auf. So besiedelt sie überwiegend aride Grassteppen- und Halbwüstengebiete, und die Tiere verbringen, um nicht auszutrocknen, einen großen Teil des Jahres metertief eingegraben im sandigen Boden. Sie können einen Verlust durch Wasserverdunstung von nahezu 50 % des Körpergewichtes verkraften. Eine weitere Anpassung an die für Amphibien sehr unwirtlichen Lebensräume ist die ausgeklügelte Fortpflanzungsbiologie. An kleinen, meist nur temporär vorhandenen Wasserstellen wie Pfützen oder Wildsuhlen versammeln sich in einer regnerischen Sommernacht die Schaufelfüße der Umgebung, um dort abzulaichen. Bereits am zweiten Tag nach der Eiablage schlüpfen die Larven und benötigen nun im Extremfall nur noch 12 bis 15 Tage bis zur Metamorphose zum Landtier (zum Vergleich: die Kaulquappen der meisten mitteleuropäischen Froschlurche brauchen dazu rund zweieinhalb bis drei Monate; die ökologisch noch am ehesten vergleichbare Kreuzkröte schafft es manchmal in drei bis sechs Wochen).
Es kann allerdings auch sechs Wochen dauern bis zum Landgang der Schaufelfüße – die Kaulquappen reagieren beim Tempo ihrer Entwicklung vielleicht auf die voraussichtliche Existenzdauer der Wasseransammlung. Denkbar ist aber auch, dass es einfach an ausreichend Nahrung (Algen, organische Schwebteilchen, Aas) in neu entstandenen Pfützen mangelt. Es wird dann sogar Schlamm aufgenommen, was die Individualentwicklung sicher eher verzögert. Günstigenfalls weisen sie jedoch eine erstaunliche Wachstumsgeschwindigkeit auf: Die Larven verdoppeln ihre Körpergröße mitunter innerhalb eines Tages.
Bei der Nahrungsaufnahme zeigen die Kaulquappen ein gewisses soziales Verhalten, indem sie in Schwärmen nahe über den Bodengrund schwimmen und davon profitieren, dass der „Vordermann“ durch Schwanzschläge den organischen Mulm des Bodens aufwirbelt. In anderen Situationen verhalten sich die Tiere aber wieder opportunistisch: Wenn ein Artgenosse verletzt ist oder stirbt, wird er von den anderen aufgefressen – ein bei Nahrungsknappheit im Sinne der Arterhaltung ökonomisch sinnvolles Verhalten zur Verwertung aller vorhandenen Ressourcen. Tritt eine Überbevölkerung in zu klein gewordenen oder zu nahrungsarmen Gewässern ein, kann es zu ausgeprägtem Kannibalismus in der Larvenpopulation kommen. Es ist sogar festgestellt worden, dass in solchen Situationen manche Kaulquappen kurzfristig andere Mundwerkzeuge ausbilden und plötzlich zu Fleischfressern gegenüber ihren Algen verzehrenden Artgenossen mutieren. Auch dahinter steht letztlich der Vorteil der Spezies, dass zumindest einige Individuen beschleunigt die Metamorphose vor dem Austrocknen des Tümpels erreichen, während sonst alle umgekommen wären. Schaffen sie es bis zur Umwandlung, so kann auch hierbei ein Massenphänomen beobachtet werden, indem alle Tiere gleichzeitig ihre bisher noch fehlenden Vorderbeine entwickeln und dann invasionsartig gemeinsam an Land gehen. Nach ein bis zwei Jahren erreichen die Kröten die Geschlechtsreife. Bis dahin ernähren sie sich von Insekten und anderen Wirbellosen, die sie nachts – bevorzugt bei Regenwetter – jagen.
Die meisten Schaufelfußarten kommen im Südwesten und Westen der USA vor, teilweise noch am Nordrand Mexikos. Sie können dann gelegentlich auch zu mehreren Arten syntop – im selben Biotop – auftreten. Spea bombifrons dringt östlich entlang der Rocky Mountains, also in den Great Plains, weiter nach Norden vor. Spea intermontana erreicht im Westen der USA ebenfalls etwas höhere nördliche Breiten und besiedelt dabei auch bergigere Landschaften. Scaphiopus holbrookii kommt als einziger Schaufelfuß im Osten der USA vor.
Die Familie der Amerikanischen Schaufelfußkröten besteht aus zwei Gattungen mit 7 Arten:[2]
Die Amerikanischen Schaufelfußkröten (Scaphiopodidae), kurz auch Schaufelfüße genannt, sind eine Familie der Froschlurche (Anura). Sie stellen das nordamerikanische „Gegenstück“ zu den Europäischen Schaufelfußkröten (Pelobatidae) dar, zu denen unter anderem die Knoblauchkröte gehört. Noch näher sind sie allerdings mit den Schlammtauchern verwandt, mit denen sie die Überfamilie Pelodytoidea bilden. Deren Schwestergruppe sind die Krötenfrösche (Pelobatoidea). Die Abgrenzung der Familie Scaphiopodidae geschieht aufgrund von DNA-Untersuchungen; zuvor wurden alle Schaufelfußkröten zur Familie Pelobatidae gerechnet.
The Scaphiopodidae are a family of American spadefoot toads, which are native to North America. The family is small, comprising only seven different species.
The American spadefoot toads are of typical shape to most fossorial (or burrowing) frogs. They are round, with short legs and protruding eyes. As suggested by their name, these frogs have hard, keratinous protrusions present on their feet, which help them to dig. Like most fossorial frogs, they dig backwards into the ground.[1] They differ from true toads because they have vertical pupils and no parotoid gland.[2]
The American spadefoot toads are terrestrial when not underground. They are dully colored, usually a grey or dull green or brown, to aid in camouflage in their arid habitats.
The American spadefoot toads were previously included in a broader circumscription of the family Pelobatidae, which then united Palaearctic and Neoarctic spadefoot toads in the same family. However, the American spadefoot genera were split off into Scaphiopodidae, with the Pelobatidae restricted to the European spadefoot toads in the genus Pelobates.[3][4][5]
The Scaphiopodidae contains two genera, both in North America:[5]
Despite the common name and current distribution of the family, fossil evidence indicates that it once had a much larger distribution that at least reached eastern Asia. The extinct genus †Prospea is the earliest known member of this family, and is only known from Paleocene sediments in Mongolia.[6]
Similar to other burrowing frogs, American spadefoot toads are about 2-3 inches in length with round, stocky bodies and eyes that bulge from their heads. The name “spadefoot” is derived from the keratinous bone in its hind legs that allow it to burrow within soil. The skin of the toad is grey or brown in appearance and smooth to the touch.
Spadefoot toads are generally found in arid climates, where they spend the majority of their lives underground, generally beneath perennial ponds, creek beds, or other moisture-retaining areas. During years of sufficient rainfall, the toads surface to breed and lay eggs.
The two main species of spadefoot toads are found in different locations across North America. The eastern spadefoot is the only species found east of the Mississippi River, ranging from New England to southern Florida. The Great Basin spadefoot and the plains spadefoot are both found in Western Canada and the northwestern U.S., but the plains spadefoot has also spread into Texas and northern Mexico. Couch's spadefoot, Hurter's spadefoot, and the New Mexico spadefoot are all spread across the Southern and Southwestern U.S., with Couch's and Hurter's also reaching into Mexico. The western spadefoot is the only species found in California, mainly southern parts of the state and extending into Mexico, as well.[7]
The toads are believed to have moved into North America from South American countries due to a changing climate. They most likely moved into the U.S. as a single species, but split up as they spread across the continent and adapted to their new surroundings. The toads prefer marsh-like environments, but only enter the water to breed. They stay buried in the soil for most of the year as a mechanism to deal with changing weather.[8]
American spadefoot toads have a unique diet. The adults' and tadpoles' diets vary. The adults' diet consists of invertebrates.[9] They eat flies, crickets, caterpillars, moths, spiders, centipedes, millipedes, earthworms, and snails.[10] The tadpoles' diet is related to its surroundings and food supply. When they are first hatched, they eat plankton.[10] After a few days, they become carnivorous and eat animals.[10] Tadpoles sometimes resort to cannibalism to survive. After multiple experiments, Paul Székely, Marian Tudor, and Dan Cogalniceanu concluded that tadpole development is influenced by hydroperiod, or the period in which an area is full of water. Since American spadefoot toads breed in shallow waters, they are under “constant stress from drying waters, increasing temperatures, reduced food densities, and crowding”.[9] This stress, or simply a lack of adequate food, can increase the likelihood of cannibalism.[9] If they do resort to cannibalism, their bodies can transform. They “develop larger heads, sharp beaks, stronger jaw muscles, and shortened intestine”.[9] Researchers have concluded that this is an adaptive trait because it accelerates the rate of growth of the tadpoles by allowing for an increased caloric intake.[9]
The eastern spadefoot was placed on the endangered list of Pennsylvania in 2005[11] (though also endangered in: Ohio, Connecticut, and Rhode Island[12]), when living populations were only found in two of their known locations. One possibility for their low population size could be that breeding pools and ponds “often dry up before the tadpoles get to complete metamorphosis”(Naish, 2015[13])
So far, conservation efforts have affected the prevention of the species habitat loss. In 2012, a couple learned that 32 acres of a property they planned to subdivide and break ground on could potentially be spadefoot habitat. So as per a species action plan put forth by Berks County conservancy and its partners, the couple would now need to seek state approval, and “hire someone familiar with the eastern spadefoot toad to survey the tract for signs of its habitat”.[14] The Natural Diversity Section of the State of Pennsylvania published a 2011 species action plan[15] for the Eastern Spadefoot toad. This plan identifies the following counties for populations: Adams, Berks, Bucks, Centre, Cumberland, Franklin, Lehigh, Northampton, Northumberland, Union, and York.
As per conservation efforts, the awareness of citizens to the endangerment of spadefoot toads in their regions has been a success.
In 2004, the western spadefoot toad was the only member of the family Scaphiopodidae to be classified as near threatened by the ICUN Red List.[16] All other species, including the eastern spadefoot, were listed as least concern. Presently, all species' conservation status require reviewing.
Southern spadefoot toad, Florida-adult The Scaphiopodidae are a family of American spadefoot toads, which are native to North America. The family is small, comprising only seven different species.
The American spadefoot toads are of typical shape to most fossorial (or burrowing) frogs. They are round, with short legs and protruding eyes. As suggested by their name, these frogs have hard, keratinous protrusions present on their feet, which help them to dig. Like most fossorial frogs, they dig backwards into the ground. They differ from true toads because they have vertical pupils and no parotoid gland.
The American spadefoot toads are terrestrial when not underground. They are dully colored, usually a grey or dull green or brown, to aid in camouflage in their arid habitats.
La familio amerikaj ŝpatokruraj ranoj aŭ Skafiopodedoj (Scaphiopodidae) apartenas al klaso amfibioj (Amphibia), ordo anuro (Anura). Ĝi estas nord-amerika parenco de la eŭropaj ŝpatokruraj ranoj.
Ĝi havas 2 genrojn kaj 7 speciojn.
La familio amerikaj ŝpatokruraj ranoj aŭ Skafiopodedoj (Scaphiopodidae) apartenas al klaso amfibioj (Amphibia), ordo anuro (Anura). Ĝi estas nord-amerika parenco de la eŭropaj ŝpatokruraj ranoj.
Ĝi havas 2 genrojn kaj 7 speciojn.
Los sapos pata de pala (Scaphiopodidae) son un clado de anfibios anuros nativos de Estados Unidos, sur de Canadá y México. Está representado por 7 especies repartidas en 2 géneros. Habitan en desiertos, pasando la mayor parte del tiempo bajo tierra hasta la estación lluviosa. Los renacuajos en esta familia presentan un desarrollo particularmente rápido. Antiguamente eran clasificados dentro de Pelobatidae.
Se reconocen las siguientes:[2]
Los sapos pata de pala (Scaphiopodidae) son un clado de anfibios anuros nativos de Estados Unidos, sur de Canadá y México. Está representado por 7 especies repartidas en 2 géneros. Habitan en desiertos, pasando la mayor parte del tiempo bajo tierra hasta la estación lluviosa. Los renacuajos en esta familia presentan un desarrollo particularmente rápido. Antiguamente eran clasificados dentro de Pelobatidae.
Les Scaphiopodidae forment une famille d'amphibiens. Elle a été créée par Edward Drinker Cope (1840-1897) en 1865.
Les Scaphiopodidae se rencontrent du Sud du Canada jusqu'au Sud du Mexique.
Selon Amphibian Species of the World (19 avril 2013)[1] :
Les Scaphiopodidae forment une famille d'amphibiens. Elle a été créée par Edward Drinker Cope (1840-1897) en 1865.
Scaphiopodidae (Cope, 1865) è una famiglia di anfibi dell'ordine degli Anuri, vive in climi temperati nel sud del Canada e degli Stati Uniti e in alcune zone del Messico[1][2]
La famiglia comprende 7 specie raggruppate in 2 generi:[1]
Scaphiopodidae (Cope, 1865) è una famiglia di anfibi dell'ordine degli Anuri, vive in climi temperati nel sud del Canada e degli Stati Uniti e in alcune zone del Messico
Scaphiopodidae zijn een familie van amfibieën die behoren tot de orde kikkers (Anura). De verschillende soorten worden woelpadden genoemd, ze werden lange tijd tot de familie knoflookpadden (Pelobatidae) gerekend.
Scaphiopodidae is een relatief kleine familie van kikkers die wordt vertegenwoordigd door zeven soorten in twee geslachten.[1]
Woelpadden zijn 's nachts actief en verstoppen zich overdag in holen. Ze komen na zonsondergang tevoorschijn en worden zelden door mensen gezien. De kikkers zijn bewoners van drogere gebieden. Ze zijn in staat om lange tijd ingegraven in de bodem te overleven. Woelpadden leven in zelfgegraven holen en komen alleen bovengronds als de weersomstandigheden zeer vochtig zijn. Soms komen de dieren al vele jaren voor in een gebied voordat ze worden ontdekt. Alle soorten komen voor in delen van zuidelijk Canada, de Verenigde Staten en delen van Mexico.
De groep werd voor het eerst officieel beschreven door Edward Drinker Cope in 1865. Later werd de wetenschappelijke naam Scaphiopidae (in plaats van Scaphiopodidae) gebruikt.[1] De wetenschappelijke namen van zowel familie als de verschillende geslachten slaan op het graafgedrag van de kikkers. De familienaam Scaphiopodidae betekent vrij vertaald schoffel-voetig (Oudgrieks σκαφεῖον, skapheion, 'schoffel of schep' en πούς, pous, 'voet'). Dit verklaart tevens de etymologie van de geslachtsnaam Scaphiopus.
De naam van het geslacht Spea is afgeleid van het Oudgriekse σπέος (speos), dat 'grot' betekent en verwijst naar de holen waarin de dieren leven.
De verschillende soorten worden in de Nederlandse taal wel met woelpadden aangeduid maar er is nog geen officiële Nederlandstalige naam voor de familie. Ook andere namen zoals schoffelpadden[2] of Amerikaanse knoflookpadden[3] worden gebruikt, naar het bekendste geslacht Amerikaanse knoflookpadden (Scaphiopus).
In de Engelse taal worden de kikkers meestal 'American spadefoot toad' genoemd wat Amerikaanse schoffelvoetpad betekent. Ook de namen 'hermit spadefoot' en 'storm toad' worden wel gebruikt. Deze eerste naam betekent kluizenaar schoffelvoet en verwijst naar de gewoonte om lang in een ondergronds hol te verblijven. De tweede naam slaat op de gewoonte om na een cycloon massaal tevoorschijn te komen uit deze holen om te paren.[4]
De Scaphiopodidae komen voor in delen van Noord-Amerika in de landen Canada, de Verenigde Staten en Mexico. De verschillende soorten leven in droge habitats, maar deze verschillen wat per soort.
Oorspronkelijk leefden de verschillende soorten in sterk geïsoleerde gebieden. Door ingrepen van de mens zijn veel gebieden dusdanig aangepast dat verschillende soorten woelpadden in hetzelfde gebied kunnen voorkomen. Dit heeft als gevolg dat kruisingen tussen de verschillende soorten veel voorkomen. De grenzen van de verspreidingsgebieden van de verschillende soorten lopen soms in elkaar over. In dergelijke streken zetten soms verschillende soorten woelpadden de eieren af in dezelfde vijver. Hierdoor wordt de kans op kruisingen vergroot, omdat de volwassen kikkers naar dezelfde vijver terugkeren om zich voort te planten. Daar staat tegenover dat sommige soorten in diepere poelen leven en andere een voorkeur hebben voor ondiepe poelen. De vrouwtjes zijn bovendien vatbaarder voor de roep van een mannetje van de eigen soort.[5]
In de Verenigde Staten komen de kikkers voor in grote delen van het land. Woelpadden komen hier voor in de volgende staten: Alabama, Arizona, Arkansas, Californië, Colorado, Connecticut, Columbia, Delaware, Florida, Georgia, Illinois, Indiana, Iowa, Kansas, Kentucky, Louisiana, Massachusetts, Maryland, Missouri, Mississippi, Montana, Nebraska, New Jersey, New Mexico, North Carolina, North Dakota, New Mexico, New York, Ohio, Oklahoma, Pennsylvania, Rhode Island, South Carolina, South Dakota, Tennessee, Texas, Utah, Virginia, West Virginia en Wyoming.
In Canada komen de dieren voor in de deelstaten Alberta, Manitoba, Saskatchewan en in Brits-Columbia.
In Mexico komen de verschillende soorten voor in de staten Baja California, Hidalgo, Nayarit, San Luis Potosí, Veracruz en Zacatecas.
De habitat kan bestaan uit grasvlakten, halfwoestijnen, bossen, opgedroogde meren, zanderige kuststreken, drogere prairie en prairie met graspollen en (rivier)valleien. De juveniele dieren hebben geen eigen voorkeur voor een habitat en zijn gezamenlijk met de volwassen exemplaren te vinden. De oostamerikaanse woelpad komt voor in het oosten van de VS en leeft in zanderige gebieden in loofbossen en dennenbossen in kuststreken. In sommige delen worden de kikkers ook aangetroffen in riviervalleien en langs de Atlantische Kustvlakte van de VS.[6] Hier komen maar weinig droge gebieden voor in vergelijking met andere soorten die tot in halfwoestijnen kunnen overleven.
De verschillende soorten hebben een grote kop, gedrongen lichaam en korte pootjes. De totale lichaamslengte zonder poten loopt uiteen van ongeveer 4,5 tot bijna negen centimeter. De prairiewoelpad is de kleinste soort; deze vertegenwoordiger wordt 3,8 tot 5,1 centimeter lang, maximaal 6,4 cm.[7]
De kop is kort en afgerond aan de voorzijde, de ogen puilen sterk uit in vergelijking met andere groepen van kikkers. Het oog heeft een gele tot groene of bruine iris en de pupil is verticaal, wat de nachtelijke levenswijze verraad. Mannetjes hebben een kwaakblaas die wit van kleur is en zeer groot; deze blaas kan bijna net zo groot worden als het lichaam.
Het lichaam van de woelpadden is breed en dik, deze kikkers zien er heel anders uit dan hun lenige verwanten uit bijvoorbeeld de familie schuimnestboomkikkers. Alle soorten hebben een grijsbruine tot bruine of deels groene kleur. Woelpadden hebben daarnaast in meer of mindere mate vlekpatronen op de rugzijde. Enkele soorten hebben bonte vlekjes zoals rood en oranje. Sommige exemplaren van de zuidelijke woelpad hebben heldere groene kleuren. Bij de prairiewoelpad komen zeer donkere tot bijna zwarte kleuren voor.[7]
De kikkers worden gekenmerkt door een verhard deel aan de achterpoten dat wordt gebruikt om zich achterwaarts in te graven. De achterpoten zijn altijd voorzien van een verharde richel die zeer donker tot zwart van kleur is. Deze wordt de graafknobbel of metatarsusknobbel genoemd. De metatarsusknobbel van de zuidelijke woelpad wijkt af vanwege de sikkelachtige vorm.[8] De achterpoten zijn voorzien van duidelijke zwemvliezen.
De voorpoten dragen geen zwemvliezen. De mannetjes hebben in de voortplantingstijd zwart gekleurde plekjes op de duimen en de eerste twee vingers van de voorpoot.[7]
De woelpadden zijn wat betreft uiterlijke kenmerken voornamelijk te verwarren met de knoflookpadden uit de familie Pelobatidae. In het veld zijn ze gemakkelijk te onderscheiden omdat de woelpadden alleen in delen van Noord-Amerika voorkomen en de knoflookpadden leven in Afrika, Azië en Europa.
Daarnaast zijn woelpadden te verwarren met soorten uit de familie echte padden (Bufonidae). Woelpadden hebben echter een verticale pupil en geen horizontale zoals de echte padden. Achter de kop zijn geen vergrote oorklieren zichtbaar, dit zijn grote (gif)kliercomplexen die padden wel hebben. Ten slotte hebben echte padden twee verharde structuren aan de onderzijde van de achterpoten in plaats van een enkele verharde richel zoals de woelpadden.[7]
Woelpadden leven in relatief droge gebieden zoals halfwoestijnen en zijn zonder uitzondering sterk fossorisch; dit wil zeggen dat ze ondergronds leven. Dit doen ze omdat het overdag te droog is om op de bodem te schuilen. Woelpadden komen alleen 's nachts tevoorschijn en hierdoor worden ze zelden door mensen gezien. Soms komen de dieren al vele jaren voor in een gebied voordat ze worden ontdekt. De ingangen van hun holen zijn meestal moeilijk te zien want ze zijn niet erg instortingsbestendig zoals die van de holen van knaagdieren en de ingangen storten meestal deels in. De biologie en levenswijze van de woelpadden is door de Amerikaanse bioloog Arthur Norris Bragg (1897 - 1968) tientallen jaren lang bestudeerd. Hij publiceerde het boek "Gnomes of the Night" over de woelpadden waarin het gedrag van de dieren nauwkeurig werd opgetekend.[3]
De meeste kikkers en padden die veel ondergronds schuilen maken gebruik van bestaande holen van bijvoorbeeld zoogdieren. De woelpadden echter graven hun eigen hol en alle soorten kunnen de gang door de spade-achtige pootuitsteeksels relatief snel uitgraven. Ze komen vaak langere tijd terug naar hun zelfgegraven schuilplaats, hierdoor weet men dat ze een goed oriëntatievermogen bezitten. Het hol van een woelpad kan tot meer dan een halve meter diep worden uitgegraven.[2] Onder drogere omstandigheden kan het hol tot meer dan een meter diep worden. Er is zelfs een waarneming bekend van een exemplaar dat zich 4,5 meter onder het oppervlak bevond. De kikker zit helemaal onderin waar het vrij vochtig is, ondanks de droge omstandigheden bovengronds. Doordat het hol vrij diep is, is de kikker niet alleen beschermd tegen droogte, maar kan zelfs bosbranden overleven.[4] Door de dunne huid wordt het vocht via osmose opgenomen zodat het dier niet uitdroogt. Het slijm dat door de huid wordt afgescheiden mengt zich met het zand en hardt uit. Hierdoor ontstaat een cocon en wordt waterverlies beperkt.
Soms blijft de kikker een half jaar lang bewegingsloos in zijn hol tot de omstandigheden aan de oppervlakte beter worden, bijvoorbeeld na een regenbui.[9] Gedurende deze zomerslaap wordt het lichaam voorzien van de benodigde voedingsstoffen uit de reserves van het dier.[9]
De kikker kan droge periodes lange tijd doorstaan omdat het dier een relatief grote hoeveelheid water kan opslaan in de blaas. Bij de meeste dieren wordt de blaas gevuld met urine; overtollig water en geconcentreerde afvalstoffen in de vorm van ureum, waarbij de blaas regelmatig moet worden geledigd. Bij de woelpadden wordt ureum opgeslagen in het bloed en vloeistoffen in de lichaamsweefsels. Het water wordt in zuivere vorm naar de blaas gevoerd die dient als opslagvat. De blaas kan zeer sterk worden vergroot en kan tot wel de helft van het totale lichaamsvolume beslaan.[9]
In de zomer zorgt de woelpad er altijd voor dat de ingang van het hol open blijft zodat verse lucht kan worden aangevoerd. Als de kikker merkt dat de opening geheel gesloten is kruipt het dier naar boven om de opening weer uit te graven. In de winter zit de kikker roerloos in zijn hol en beweegt lange tijd niet tot het weer warmer wordt. Deze sluimerperiode wordt wel de winterslaap genoemd. Gedurende deze tijd verbruikt de kikker zeer weinig zuurstof en onderneemt geen actie als de ingang verstopt raakt.[2]
Bij vochtig weer verlaat de kikker vroeg in de avond zijn hol om te foerageren, bij droog weer wordt het hol later verlaten.[2] Op het menu staan allerlei kleine diertjes, zoals duizendpoten, krekels, miljoenpoten, regenwormen, slakken, spinnen, vliegen en ten slotte vlinders en hun rupsen.[10]
De jongen leren snel welke prooien ze beter kunnen vermijden; als ze één keer een onaangename ervaring hebben met een smerige of stekende prooi weigeren ze deze iedere volgende keer.[4]
De huid van de woelpadden scheidt een vergif af dat muf ruikt en enigszins aan knoflook doet denken, deze afscheiding dient om vijanden af te weren. De smaak van de huidafscheidingen werd door een onderzoeker wel omschreven als "één van de smerigste dingen die ik ooit heb geproefd".
Ook is bekend dat als men de kikkers regelmatig hanteert, bijvoorbeeld voor onderzoek, er een sterke allergische reactie wordt opgebouwd. De gevolgen zijn hevige niesbuien, waterige ogen en overvloedige slijmvorming door de neusweefsels.[7]
Woelpadden leven in streken waar slechts af en toe een regenbui valt en er gedurende korte tijd kleine poeltjes ontstaan. Als er een zeldzame regenbui valt kan deze zeer hevig zijn als gevolg van een tropische cycloon, er valt veel regen binnen korte tijd. Na zo'n grote regenbui in het natte seizoen komen de kikkers naar boven om een partner te zoeken en zich voort te planten. De temperatuur moet wel hoger zijn dan elf graden Celsius. De kikkers komen allemaal tegelijkertijd naar boven en het betreft dan vele duizenden tot honderdduizenden exemplaren. De mannetjes komen het eerst naar het water en kwaken zeer luid om een vrouwtje te lokken. De vrouwtjes komen af op het luidruchtige gekwaak van poelen met veel mannetjes.[5]
Het gekwaak van de mannetjes is berucht omdat ze ten eerste geluiden maken die zeer hard zijn en daarnaast niet erg aantrekkelijk zijn om naar te luisteren. Mannetjes van de zuidelijke woelpad hebben een lokroep die aan een "kreunend geblaat, wat aan een ongelukkig schaap doet denken".[2] Het gekwaak van de mannetjes van de oostamerikaanse woelpad klinkt als het krassen van kraaien. Ook wordt het gekwaak wel omschreven als het geluid van een huilende baby of van mensen die overgeven.[4] Als de mannetjes massaal voorkomen is het gezamenlijke gekwaak zo luid dat mensen het als geluidsoverlast ervaren. Voor de mens is het gekwaak op een afstand tot vier kilometer te horen.
Voorafgaand aan de eiafzet klampen de mannetjes zich stevig aan een vrouwtje gedurende langere tijd vast met hun voorpoten, dit wordt wel de paargreep of amplexus genoemd.[3] Bij de woelpadden komt meer specifiek de lumbale amplexus. Lumbaal betekent 'aan de lendenen' en de mannetjes klemmen hierbij de voorpoten rond de basis van de achterpoten van het vrouwtje. De mannetjes nemen soms abusievelijk een ander mannetje in de paargreep. Door een bepaalde roep weten de mannetjes elkaar snel duidelijk te maken dat er een verkeerde keuze is gemaakt, want de vrouwtjes kunnen niet kwaken.
Van de oostamerikaanse woelpad is bekend dat er 1000 tot 2500 eieren worden afgezet per legsel, en er worden meerdere legsels geproduceerd. Andere soorten zetten minder eieren af, de westelijke woelpad zet maximaal 300 tot 500 eitjes af. De eitjes worden altijd afgezet in het water. Omdat water in grote delen van het verspreidingsgebied schaars is, wachten de kikkers op een grote regenbui waarbij kleine poeltjes ontstaan. Hierin zetten de vrouwtjes de eieren af waarna de mannetjes deze bevruchten. De vrouwtjes zetten de eieren in strengen af waarna het mannetje, die bovenop zit, ze bevrucht. De eieren worden verspreid over het poeltje afgezet. De eitjes komen binnen twee dagen uit, wat uitzonderlijk snel is in vergelijking met andere kikkers.[4]
De larven zijn bronskleurig of bruin van kleur, ze worden enige centimeters lang. De larven leven de eerste dag op hun dooiervoorraad, ze beginnen ongeveer 24 uur nadat ze zijn uitgekomen te eten. De larven eten zowel algen als in het water zwevende deeltjes en kleine diertjes en ook aas wordt gegeten. Prooien bestaan onder andere uit regenwormen en dode soortgenoten.[3]
De kikkervisjes groeien snel en ze worden de eerste dagen ongeveer twee keer zo zwaar per dag. Als de omstandigheden zoals voedselaanbod en omgevingstemperatuur meezitten kunnen de larven al na twaalf dagen metamorfoseren.[2] Als de omstandigheden tegenzitten duurt de ontwikkeling van larve naar kleine kikker tot zes weken.[9] Een uitzondering vormen de larven van de oostamerikaanse woelpad, die zich langzamer ontwikkelen. Deze soort komt voor in gebieden waar zelden droogte heerst. De larven van deze soort komen na 1,5 tot 15 dagen uit het ei en ontwikkelen zich in twee weken tot twee maanden, afhankelijk van de watertemperatuur.[11]
Ondanks de snelle groei drogen de poeltjes soms zo vlug op dat er geen plaats meer is voor de vrij zwemmende larven. Ze bewegen zich dan als een school, wat zeer ongebruikelijk is bij de kikkers. De kikkervisjes zoeken het diepste deel van het poeltje op en maken et poeltje dieper door met hun staarten de bodem uit te diepen. De larven die in deze situatie verkeren komen gesynchroniseerd en in grote gelaten aan land. Ze verliezen opmerkelijk snel hun staart; deze wordt binnen een half uur in het lichaam opgenomen en zijn de kikkervisjes gemetamorfoseerd in kleine kikkertjes.[5]
Als er wel voldoende water is maar te weinig voedsel wordt eveneens een school gevormd. De kikkervisjes woelen met hun staart de bodem om zodat de voedseldeeltjes opdwarrelen. Exemplaren die van de honger omkomen worden door de andere kikkervisjes opgegeten. Kannibalisme is zeer gebruikelijk bij de woelpaddenlarven. Doordat de larven hun omgekomen soortgenoten opeten ontwikkelen zich sneller en maken een betere kans tot ontwikkeling te komen voordat het water is verdampt.[5]
Zelfs als een poeltje te snel uitdroogt en alle larven omkomen voor ze metamorfoseren en het land kunnen betreden, gaan hun afgestorven lichamen niet verloren. De lijken komen op de bodem van het uitgedroogde poeltje terecht en dienen als voedsel voor de volgende generatie kikkervisjes. Kannibalisme draagt bij aan een gezonde populatie omdat in veel gevallen de overlevende larven hun bestaan te danken hebben aan de soortgenoten die ze hebben opgegeten. Er is zelfs bekend dat larven die soortgenoten verorberen sneller groeien dan larven die leven van het weinig voedselrijke bodemmateriaal.[3] Woelpadden produceren gezamenlijk zoveel larven dat kannibalisme en uitdroging de populatie stabiel houdt. De in woelpadden gespecialiseerde bioloog Arthur Bragg omschreef het eens als volgt:
Als ieder ei van een woelpad uitgroeit tot een volwassen exemplaar zou er op de planeet Aarde binnen korte tijd geen plaats meer zijn voor andere dingen.
Van sommige soorten is bekend dat de larven sowieso kleine diertjes eten en van de larven van andere soorten kikkers opeten. De larven van woelpadden veranderen soms zodanig van gedrag en vorm -de monddelen worden bijvoorbeeld omgevormd- dat ze zich ontwikkelen van algeneters tot kannibalen. Het is beschreven dat de larven van de prairiewoelpad (Spea bombifrons) de kikkervisjes van de zuidelijke woelpad opeten.[3]
Woelpadden zijn een kleine familie die vertegenwoordigd wordt door zeven soorten die in twee geslachten zijn opgedeeld. Alle soorten behoorden lange tijd tot de familie knoflookpadden (Pelobatidae). De woelpadden werden indertijd als een onderfamilie gezien (Scaphiopodinae). Tegenwoordig worden ze als een aparte familie beschouwd. Deze nieuwe indeling is in de literatuur nog niet overal opgenomen.
Scaphiopodidae zijn een familie van amfibieën die behoren tot de orde kikkers (Anura). De verschillende soorten worden woelpadden genoemd, ze werden lange tijd tot de familie knoflookpadden (Pelobatidae) gerekend.
Scaphiopodidae is een relatief kleine familie van kikkers die wordt vertegenwoordigd door zeven soorten in twee geslachten.
Woelpadden zijn 's nachts actief en verstoppen zich overdag in holen. Ze komen na zonsondergang tevoorschijn en worden zelden door mensen gezien. De kikkers zijn bewoners van drogere gebieden. Ze zijn in staat om lange tijd ingegraven in de bodem te overleven. Woelpadden leven in zelfgegraven holen en komen alleen bovengronds als de weersomstandigheden zeer vochtig zijn. Soms komen de dieren al vele jaren voor in een gebied voordat ze worden ontdekt. Alle soorten komen voor in delen van zuidelijk Canada, de Verenigde Staten en delen van Mexico.
Multimedia w Wikimedia Commons Scaphiopodidae – rodzina płazów bezogonowych. Żyjący przedstawiciele rodziny występują na obszarze Ameryki Północnej (USA, Kanada, południowy Meksyk); wymarły przedstawiciel rodziny, paleoceński Prospea holoserisca, jest znany ze skamieniałości odkrytych na obszarze Mongolii[1]. Rodzina obejmuje 7 współcześnie żyjących gatunków umieszczonych w 2 rodzajach.
W przeszłości zaliczano je do rodziny Pelobatidae, z których je wyłączono, pozostawiając tam jedynie rodzaj Pelobates[2].
Ich ciało przystosowało się kształtem do rycia w glebie. Ich zaokrąglony tułów podpierają krótkie łapy. Oczy są wystające. Płazy te potrafią kopać w ziemi do tyłu[3]. Poza tym prowadzą lądowy tryb życia, zakamuflowane dzięki stonowanemu szaremu lub brązowemu czy zielonkawemu ubarwieniu.
Scaphiopodidae – rodzina płazów bezogonowych. Żyjący przedstawiciele rodziny występują na obszarze Ameryki Północnej (USA, Kanada, południowy Meksyk); wymarły przedstawiciel rodziny, paleoceński Prospea holoserisca, jest znany ze skamieniałości odkrytych na obszarze Mongolii. Rodzina obejmuje 7 współcześnie żyjących gatunków umieszczonych w 2 rodzajach.
Scaphiopodidae é uma família de anfíbios pertencentes à ordem anura, subordem Mesobatrachia.
Scaphiopodidae é uma família de anfíbios pertencentes à ordem anura, subordem Mesobatrachia.
Scaphiopodidae[1] är en familj av groddjur som ingår i ordningen stjärtlösa groddjur (Anura).[1] Enligt Catalogue of Life omfattar familjen Scaphiopodidae 7 arter[1].
Släkten enligt Catalogue of Life[1] och Amphibian Species of the World[2]:
Wikimedia Commons har media som rör Scaphiopodidae.
Wikispecies har information om Scaphiopodidae.
Denna artikel om stjärtlösa groddjur saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Scaphiopodidae är en familj av groddjur som ingår i ordningen stjärtlösa groddjur (Anura). Enligt Catalogue of Life omfattar familjen Scaphiopodidae 7 arter.
Släkten enligt Catalogue of Life och Amphibian Species of the World:
Загальна довжина представників цієї родини сягає 10 см. Голова коротка, морда майже округла. Очі витрішкуваті. Надочні дуги піднято догори. Тулуб широкий, товстий з короткими ногами. Шкіра доволі гладенька та волога, містить багато залоз, які виділяють запах цвілі. Забарвлення сіре, тьмянно зелене або коричневе.
Полюбляють посушливі місцини, напівпустелі. Активні вночі або у присмерку. Значний час проводять під землею. Вправно риють нори. Здатні тривалий час не вживати воду. Живляться безхребетними, у тому числі дрібними членистоногими.
Це яйцекладні земноводні. Самці під час шлюбного періоду видають звуки, що нагадують бекання.
Мешкають у Північній Америці: від південної Канади та південної Мексики.
Scaphiopodidae là một họ động vật lưỡng cư trong bộ Anura. Họ này có 7 loài.[1]
Họ Scaphiopodidae gồm các chi loài sau:
Phương tiện liên quan tới Scaphiopodidae tại Wikimedia Commons
Scaphiopodidae là một họ động vật lưỡng cư trong bộ Anura. Họ này có 7 loài.
Лопатоноги (лат. Scaphiopodidae) — семейство бесхвостых земноводных, обитающих в Северной Америке.
Общая длина представителей этого семейства достигает 10 см. Голова короткая, морда почти округлая. Глаза навыкате. Туловище широкое, толстое с короткими ногами. На ногах имеют твёрдые, ороговевшие выступы, которые помогают им копать, откуда и происходит название. Кожа довольно гладкая и влажная, содержит много желёз, выделяющих запах плесени.
Окраска приспособлена к маскировке в засушливых местах обитания — серая, тускло-зелёная или коричневая, .
Населяют засушливые места, полупустыни. Активны ночью или в сумерках, Значительное время проводят под землёй, умело роют норы. Способны длительное время обходиться без воды. Питаются беспозвоночными: мухами, сверчками, гусеницами, пауками, многоножками, дождевыми червями и улитками.
Это яйцекладущие земноводные. Самцы во время брачного периода издают звуки, напоминающие блеяние. Головастики первые дни жизни питаются планктоном, потом становятся плотоядными. Поскольку лопатоноги размножаются на мелководье, то при пересыхания воды, повышении температуры, снижении плотности пищи и скученности головастики прибегают к каннибализму. При этом с ними происходит трансформация: развиваются большие головы, сильные челюстные мышцы и укорачивается кишечник — благодаря этому ускоряются темпы роста головастиков, позволяя увеличить потребление калорий.
Обитают в Северной Америке от южной Канады до южной Мексики.
На октябрь 2018 года в семейство включают 2 рода и 7 видов[1]:
Головастики лопатонога
Лопатоноги (лат. Scaphiopodidae) — семейство бесхвостых земноводных, обитающих в Северной Америке.
北美锄足蟾科（学名：Scaphiopodidae），又称掘足蟾科，是两栖纲无尾目的一科，分布于加拿大南部、美国、墨西哥等地，共包含7个物种。这一科属锄足蟾科，现已从中分出。[1]
北美锄足蟾与大多掘地蛙类的形态类似，体型圆润、四肢短小、眼睛突出。足部有坚硬的角蛋白凸出物，用来帮助它们掘地。[2]
当北美锄足蟾不在地底时则是陆栖的。它们身上的颜色暗淡，通常呈灰色、暗绿或棕色，这使得它们能够在栖息地中隐藏自己。
北美锄足蟾為了避免水分散失，平時都躲在地底，下雨的季節才會出來繁殖。
这是一篇與两栖动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
始蛙亚目 Archaeobatrachia
北美锄足蟾科（学名：Scaphiopodidae），又称掘足蟾科，是两栖纲无尾目的一科，分布于加拿大南部、美国、墨西哥等地，共包含7个物种。这一科属锄足蟾科，现已从中分出。
北美锄足蟾与大多掘地蛙类的形态类似，体型圆润、四肢短小、眼睛突出。足部有坚硬的角蛋白凸出物，用来帮助它们掘地。
当北美锄足蟾不在地底时则是陆栖的。它们身上的颜色暗淡，通常呈灰色、暗绿或棕色，这使得它们能够在栖息地中隐藏自己。
北美锄足蟾為了避免水分散失，平時都躲在地底，下雨的季節才會出來繁殖。
북아메리카두꺼비과(Scaphiopodidae)는 개구리목 중와아목에 속하는 양서류 과의 하나이다. 캐나다 남부부터 미국을 거쳐 멕시코 남부까지의 지역에 분포한다. 굴을 파는 다른 개구리와 마찬가지로 뒤로 땅을 파고 들어간다.[1] 작은 규모의 과로 2속 7종만을 포함하고 있다.
2012년 현재, 개구리목의 계통 분류는 다음과 같다.[2]
양서류 개구리목
