Botanical description: The following descriptions cover characteristics that may be relevant to fire ecology and are not meant for identification. Keys for identification are available (e.g., for bigleaf periwinkle: [29,42,51,78,113]; for common periwinkle: [29,42,78,97,113]).
Periwinkles are vines [42,113] with scrambling or trailing stolons up to 3 feet (1 m) long and vertical stems 1 foot (30 cm) high [72]. The succulent stems become somewhat woody at the caudex [72]. Bigleaf periwinkle leaves are semievergreen [78], have a waxy cuticle [10], and are heart-shaped to triangular. They are 1.5 to 2.5 inches (4 to 6 cm) long [72]. Common periwinkle leaves are evergreen [113], narrow, elliptic, and 0.8 to 1.8 inches (2 to 4.5 cm) long [72].Periwinkle flowers are violet to blue-lavender, with 5 petals radiating pinwheel-like at right angles from floral a tube. Flowers are infrequently white. The flowers of bigleaf periwinkle are larger than those of common periwinkle [72].
Periwinkle fruits are slender, cylindrical follicles up to 2 inches (5 cm) long [72]. Follicles dry, split, and release 3 to 5 seeds (review by [72]). Periwinkle seeds are naked and without a coma [29].
Periwinkles are "fairly deep-rooted" (review by [79]). Common periwinkle plants in western Montana exhibited fibrous roots ranging from 1 to 3 inches (3-8 cm) long [96]. Further descriptions of roots were unavailable as of 2009.
Common (left) and bigleaf (right) periwinkle flowers.
Bigleaf periwinkle is native to Mediterranean Europe [1,4], Asia Minor [1], and northern Africa (review by [10]). Common periwinkle is native across all of continental Europe as far north as the Baltic States [86]. Both bigleaf [51,55,92,107] and common [29,42,50,55,97,100,103,117] periwinkle are frequently planted in North America and escape from cultivation. Periwinkles may also spread with the dumping of yard waste ([17,37], review by [10]). A review of 19th-century floras documented periwinkles in the United States by the late 1700s [112].
In the United States, bigleaf periwinkle has a U-shaped distribution from New York and Massachusetts in the east, south to Georgia, west to California, and north to Washington. Exceptions to this distributional pattern include Connecticut, Rhode Island, New Jersey, West Virginia, Florida, Oklahoma, and Nevada. Bigleaf periwinkle does not occur in the majority of the states in the Northern Great Plains or Northern and Central Rockies. Common periwinkle occurs in every state in the eastern United States from Minnesota south to Louisiana. It is discontinuously distributed in the western United States, occurring in Nebraska, Kansas, Texas, Arizona, Utah, Oregon, Washington, and Montana. The Plants Database provides a map of bigleaf and common periwinkle distributions in North America.
Fuels: As of this writing (2009), there was no information available regarding the flammability of periwinkles. Some evidence suggests that periwinkles may alter local fuel characteristics by changing community structure, litter dynamics, fuel arrangement, and understory temperatures. In Michigan, understory structure in a mixed-hardwood dune successional forest was changed when mats of common periwinkle replaced canopy tree seedlings and herbaceous understory plants [17]. Common periwinkle also greatly reduced the overall accumulation of leaf litter in this area (Bultman personal observation cited in [17]). In mature oak-hickory forest in southwestern Illinois, common periwinkle in the understory led to an increase in the amount of vegetated surface area [88]. Near Sydney, Australia, areas dominated by bigleaf periwinkle had significantly cooler temperatures than sites with little bigleaf periwinkle cover (P<0.01) [31]. The impact of these altered fuel characteristics likely varies based on departure from historical conditions and the dynamics of local FIRE REGIMES.
FIRE REGIMES: It is not known what type of fire regime periwinkles are best adapted to. In North America, periwinkles are found in plant communities that historically experienced long (e.g., northern hardwood, southern floodplain forests) and short (e.g., Appalachian oak-hickory-pine forests) fire-return intervals (see the Fire Regime Table). In many areas where periwinkles occur, historical FIRE REGIMES have been dramatically altered due to fire exclusion and massive disturbances associated with human settlement.
It is unclear how the presence of periwinkles may affect FIRE REGIMES in invaded communities. In ecosystems where periwinkles replace plants with similar fuel characteristics, they may alter fire intensity or slightly modify an existing fire regime. If periwinkle spread introduces novel fuel properties to the invaded ecosystem, fire behavior, and potentially fire regime, may be altered (see these citations: [14,26]). This topic warrants additional study.
Find further fire regime information for the plant communities in which these species may occur by entering the species' names in the FEIS home page under "Find FIRE REGIMES".
General site types: Bigleaf periwinkle occurs in riparian areas ([6,21,29,33,34,49,71,112], reviews by [81,111]), forests ([29], reviews by [72,111]), grasslands, and coastal dunes (review by [111]). Bigleaf periwinkle is also associated with sites linked to human activities, including old homesites ([74,78,94], review by [72]), gardens [55], roadsides [55,92], "waste" areas ([55,78], review by [72]), and other highly disturbed areas [55].
Common periwinkle occurs in forests or "wooded" areas [29,37,45,57,60,78], including both open ([42,100,115], review by [72]) and closed ([53], reviews by [72,81]) forest. Common periwinkle also occurs along forest edges ([37], review by [25]), within second-growth forest [32], and in fields or meadows [77,78,90]. Common periwinkle is found along roadsides [3,18,42,47,48,78,94,97,100,115] or trail edges [47], at homesites ([12,35,50,74,84,85,94,103], review by [72]), in gardens [55] or yards [94], cemeteries [57,97], "waste" places [3,55,78,115], and in other disturbed sites [8,55,101,117]. At an "ancient" archeological site in the oak-beech forest region of France, common periwinkle was most abundant in disturbed areas including abandoned homesites, enclosures, and agricultural terraces, but was also found to a lesser extent in areas that showed no archeological evidence of human disturbance [35].
Elevation: Periwinkles occur at a range of elevations from sea level to 7,500 feet (2,300 m).
Elevation for sites with periwinkles in their nonnative ranges Species Location Elevation (feet) Bigleaf periwinkle California 7 to 650 [49] North Carolina 5 [92] Utah 5,000 [113] Common periwinkle Florida 0 [24] Utah 7,500 [113] West Virginia 1,200 to 2,500 [9,18]Climate: In their nonnative ranges, periwinkles do best in mild climates [4,99]. Few authors report climate data for sites with periwinkles; therefore, the climate data presented here may not represent climatic conditions throughout the nonnative ranges of periwinkles. Both species occur near Washington, DC, where the average daily temperature is 55.0 °F (12.8 °C) [94]. In Arkansas, periwinkles occur in an area with hot summers and moderately cool winters; only 4 days/year have snowfall >1.0 inch (2.5 cm). The first and last frosts in this region occur in early April and late October, respectively [55]. Bigleaf periwinkle occurs in the Huachuca Mountains, where mean daily temperatures are 79 °F (26 °C) in July and 48 °F (9 °C) in January [83]. Common periwinkle occurs on sites with mean daily temperatures in January as low as -7.8 °F (-22.1 °C) in New York [93], and in July as high as 82.2 °F (27.9 °C) in southwestern Georgia [100].
Annual rainfall is variable across the nonnative ranges of periwinkles.
Average annual rainfall for sites with periwinkles in their nonnative ranges Species Location Annual rainfall (mm) Both species Arkansas 1,080 [55] Washington, DC 1,114 [94] Bigleaf periwinkle Arizona 400 [83] North Carolina 1,417 [92] Common periwinkle Georgia 1,211 to 1,367 [100] Illinois 963 [88] New York 890 [93] West Virginia 1,209 [18]Periwinkles are somewhat drought tolerant; a review suggests that bigleaf periwinkle is more tolerant of drought than common periwinkle [79]. One review reports that hot, dry weather may cause bigleaf periwinkle death [7]. All bigleaf periwinkles in a greenhouse died after exposure to drying winds and intense heat (>100° F (38° C) for more than 10 days) [114]. Cold weather may damage bigleaf periwinkle (review by [7]), though one population in Ohio survived 2 of "the most severe winters of the past century, those of 1976 to 1977 and 1977 to 1978" [4].
Soils: Periwinkles are found on soils with a range of characteristics.
Parent material: Bigleaf periwinkle occurs on soils derived from granite, gneiss, or schist in Georgia [22]. In north-central Texas, it is associated with limestone [29].
Texture: In the Huachuca Mountains, bigleaf periwinkle occurs mainly on sandy-loam and sandy clay-loam riparian soils [83]. In its native range, common periwinkle is associated with soils of varying textures [35,44,53]. Common periwinkle occurs on silt loams in Ohio [58] and Illinois [88], clayey, loamy, and sandy soils in the Northeast [68], and rocky, sandy soil in Missouri [99].
Other soil characteristics: A review states that bigleaf periwinkle grows most vigorously in moist soil with only partial sun but may grow in deep shade with "poor" soil [7]. In Georgia, bigleaf periwinkle is associated with acidic clays [22]. Common periwinkle prefers moist sites [28,76,88], though it tolerates moderately well-drained soil [68]. While some sources suggest common periwinkle prefers fertile soil ([28], review by [25]), one source states that common periwinkle tolerates soils of low fertility [68]. In the oak-beech forest region of France, common periwinkle occurred on shallow soils ranging from 5.7 to 8.7 inches (14.4-22.1 cm) deep [35]. In its nonnative range, common periwinkle occurs on acid soils [18,68,88]. In France, common periwinkle occurred on soils with pH ranging from 6.7 to 7.2 [35].
Palatability and/or nutritional value: Periwinkles are generally unpalatable and have little nutritional value. Bigleaf periwinkle is listed as poisonous in South Africa [16]. Common periwinkle was an infrequent food item of the volcano rabbit in Mexico [20] and white-tailed deer in Indiana [91]. Caged Canada geese would not feed on common periwinkle, even when it was the only forage available [23].
Cover value: No information is available on this topic.
Bigleaf periwinkle generally flowers from March to June [4,29,42,78] but may bloom year-round in north-central Texas [29]. In the Carolinas bigleaf periwinkle produces fruit in June and July [78].
Common periwinkle generally flowers from between March and June depending on location [4,29,42,45,50,78,97]. In Georgia, most common periwinkle flowering occurs in early March, though flowering was observed as early as 28 February [40]. Common periwinkle fruits are produced from May to July in the southeastern United States ([78], review by [72]).
Documentation of periwinkle establishment by seed is rare. Bigleaf periwinkle seedlings were found in riparian areas in California [21], though seedlings are rarely found in the field (review by [7]). Documentation of common periwinkle seedlings was not found in the literature as of 2009.
Limitations to periwinkle growth have been infrequently documented. Bigleaf periwinkle growth is limited by dry or cold temperatures, and hot, dry weather may cause death (review by [7]). Bigleaf periwinkle was limited to shady areas of a riparian canyon bottom at the Ramsey Canyon Preserve (Gebow 2009 personal communication [41]).
The genus name for periwinkles is Vinca L. (Apocynaceae). This review summarizes information on the following periwinkle species [29,42,61,78,113]:
Vinca major L., bigleaf periwinkle
Vinca minor L., common periwinkle
In this review, species are referred to by their common names, and "periwinkles" refers to both species.
Vegetative regeneration is very important to the establishment and spread of both bigleaf ([74,113], reviews by [81,111]) and common ([66,88], review by [81]) periwinkles. Bigleaf periwinkle spreads with "great rapidity" by arching stolons, which root at the tips (review by [7]). Periwinkles form mats and extensive infestations even under forest canopies ([32], review by [72]). Given their ability to spread with the dumping of yard waste ([17,37], review by [10]), it is likely that periwinkles establish from plant fragments.
Bigleaf periwinkle grows in patches around the bases of trees or spreads up and down drainages through vegetative spread (review by [7]). In Belgium, common periwinkle distribution was not significantly clumped within forest patches despite its inability to disperse long distances (P>0.05) [56]. See Impacts for more information about vegetative rate of spread in periwinkles.
Stolons and roots of common periwinkle.
Qıfotu (lat. Vinca)[1] — paxlakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Bu cinsin adının yaranma tarixi məlum deyildir. Cinsə 12növ daxildir. İkisindən gülçülükdə istifadə olunur. Azərbaycanda Otvari qıfotu (V. herbacea) yabanı halda geniş yayılmışdır. Kiçik qıfotu (V.minor) sürünə, budaqlı, bütün uzunluğu boyu kök bağlayan, gövdələri olan çoxillik bitkidir. Yarpaqları həmişəyaşıl, parlaqdır. Çiçəklərinin diametri 3 sm-ə qədər olub, göy-bənövşəyi rəngdədir. Azərbaycanda qıfotu bir çox yerlərdə bitir. Onun Alba-ağ çiçəkli, multiplex-çoxləçəkli və aureovariegata-rəngbərəng yarpaqlı mədəni formaları vardır. İriyarpaqlı və iri açıq- göy rəngli çiçəyi olan böyük qıfotu (V. major L.) yaşıllaşdırmada az istifadə olunur. Qıfotu üzvi maddələrlə zəngin, rütubətli torpaqda və kölgəli sahələrdə yaxşı inkişaf edir. Günəşin və suyun olmaması bitkinin məhvinə səbəb olur. Qələmlə çoxaldılır. Bunun üçün cavan, sürünən gövdənin hər hissəsindən 2-3 buğum kəsmək lazımdır. Gülçülükdə 2 növündən istifadə olunur. Qiymətli dərman bitkisidir.
Qıfotu (lat. Vinca) — paxlakimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Bu cinsin adının yaranma tarixi məlum deyildir. Cinsə 12növ daxildir. İkisindən gülçülükdə istifadə olunur. Azərbaycanda Otvari qıfotu (V. herbacea) yabanı halda geniş yayılmışdır. Kiçik qıfotu (V.minor) sürünə, budaqlı, bütün uzunluğu boyu kök bağlayan, gövdələri olan çoxillik bitkidir. Yarpaqları həmişəyaşıl, parlaqdır. Çiçəklərinin diametri 3 sm-ə qədər olub, göy-bənövşəyi rəngdədir. Azərbaycanda qıfotu bir çox yerlərdə bitir. Onun Alba-ağ çiçəkli, multiplex-çoxləçəkli və aureovariegata-rəngbərəng yarpaqlı mədəni formaları vardır. İriyarpaqlı və iri açıq- göy rəngli çiçəyi olan böyük qıfotu (V. major L.) yaşıllaşdırmada az istifadə olunur. Qıfotu üzvi maddələrlə zəngin, rütubətli torpaqda və kölgəli sahələrdə yaxşı inkişaf edir. Günəşin və suyun olmaması bitkinin məhvinə səbəb olur. Qələmlə çoxaldılır. Bunun üçün cavan, sürünən gövdənin hər hissəsindən 2-3 buğum kəsmək lazımdır. Gülçülükdə 2 növündən istifadə olunur. Qiymətli dərman bitkisidir.
Ar rouanez a zo ur blantenn-red c'heotennek vividik, dezhi bleunioù glas pe wenn. Vinca eo anv latin ar genad.
Vinca major
Vinca major var. oxyloba
Vinca minor
Ar rouanez a zo ur blantenn-red c'heotennek vividik, dezhi bleunioù glas pe wenn. Vinca eo anv latin ar genad.
Vinca és un gènere de plantes amb flor dins la família de les apocinàcies.
És un gènere originari d'Europa, d'Àfrica del nord-oest i del sud-oest d'Àsia.
Se'n compten cinc espècies,[1] tres de les quals es troben als Països Catalans.[2]
Les espècies del gènere vinca són herbàcies, arbustives o subarbustives. Normalment, creixen aplicades a terra i les tiges espontàniament s'enterren i fan arrels. Les fulles tenen una disposició oposada, són simples i, excepte en l'espècie vinca herbacea, perennes.
Floreixen durant bona part de l'any. Fan unes flors violeta o blanques amb els pètals soldats a la base formant un tub. Les flors són actinomorfes (o sigui, tenen simetria radial), però els pètals són asimètrics, de manera que la flor vista de dalt ofereix un curiós aspecte d'hèlix o molinet. El fruit és un grup de fol·licles dehiscents, és a dir, que s'obren espontàniament per deixar caure les llavors.
Les espècies més corrents en bona part d'Europa central i occidental són Vinca major i Vinca minor, però als Països Catalans és més freqüent i més estesa la vincapervinca (Vinca difformis).[2] De vegades, s'usen en jardineria tot i que tenen tendència a envair el territori i no deixar créixer altres plantes (les tres espècies es poden trobar també subespontànies a les zones on es conreen).
Com altres espècies de la família apocinàcia, les vinca són verinoses o medicinals segons la dosi.
Les fulles de la vincapervinca tenen la base arrodonida o fins i tot una mica cordada (en forma de cor), semblantment a la Vinca major i a diferència de la Vinca minor, si bé a l'extrem superior de la planta les fulles són més petites i poden tenir la base apuntada
Flors de la vincapervinca a finals de febrer a Collserola
Els sèpals de la vincapervinca són glabres (sense pèls), cosa que ajuda a diferenciar-la de la Vinca major
La vincapervinca fa poblaments vora els torrents, com aquest al torrent de la Budellera, a Collserola
Flor de vinca major
Fulles de v. minor (dalt) i v. major (baix). La Vinca major es distingeix, entre altres caràcters, per tenir les vores de la fulla i dels sèpals ciliats, o sigui, amb pèls (podeu clicar sobre la imatge per a ampliar-la); en canvi, v. minor i v. difformis no n'hi tenen.[2]
Les vores dels sèpals de V. major són ciliades com les de les fulles, com es pot veure en aquest exemplar fotografiat a Collserola
Vinca minor
Vinca petita a Białowieża (Polònia) al mes de maig. Es pot apreciar molt bé l'asimetria dels pètals
Fulles de Vinca minor (a dalt) i de Vinca major (a baix), on es pot apreciar la diferència entre la base atasconada característica de les de v. minor i la base arrodonida de les de v. major
Vinca és un gènere de plantes amb flor dins la família de les apocinàcies.
És un gènere originari d'Europa, d'Àfrica del nord-oest i del sud-oest d'Àsia.
Se'n compten cinc espècies, tres de les quals es troben als Països Catalans.
Les espècies del gènere vinca són herbàcies, arbustives o subarbustives. Normalment, creixen aplicades a terra i les tiges espontàniament s'enterren i fan arrels. Les fulles tenen una disposició oposada, són simples i, excepte en l'espècie vinca herbacea, perennes.
Floreixen durant bona part de l'any. Fan unes flors violeta o blanques amb els pètals soldats a la base formant un tub. Les flors són actinomorfes (o sigui, tenen simetria radial), però els pètals són asimètrics, de manera que la flor vista de dalt ofereix un curiós aspecte d'hèlix o molinet. El fruit és un grup de fol·licles dehiscents, és a dir, que s'obren espontàniament per deixar caure les llavors.
Les espècies més corrents en bona part d'Europa central i occidental són Vinca major i Vinca minor, però als Països Catalans és més freqüent i més estesa la vincapervinca (Vinca difformis). De vegades, s'usen en jardineria tot i que tenen tendència a envair el territori i no deixar créixer altres plantes (les tres espècies es poden trobar també subespontànies a les zones on es conreen).
Com altres espècies de la família apocinàcia, les vinca són verinoses o medicinals segons la dosi.
Barvínek[1][2] (Vinca), v minulosti též nazývaný brčál, je rod rostlin z čeledi toješťovité. Barvínky jsou vytrvalé byliny a polokeře s jednoduchými, celokrajnými, vstřícnými listy a pohlednými, nejčastěji modrofialovými květy. Rod zahrnuje 6 druhů a je rozšířen v Evropě, severozápadní Africe a jihozápadní Asii. V České republice roste jediný druh, barvínek menší. Barvínky mají význam v lékařství a jsou pěstovány jako okrasné rostliny.
Barvínky jsou vytrvalé byliny nebo řidčeji polokeře. Lodyhy jsou poléhavé nebo řidčeji přímé, na bázi dřevnatějící. Obsahují vodnatou šťávu. Oddenek je dlouze plazivý. Listy jsou jednoduché, vstřícné, kožovité, krátce řapíkaté až přisedlé, celokrajné, bez palistů. Listy jsou většinou stálezelené, řidčeji na zimu odumírají i s nadzemní částí stonků (např. barvínek bylinný). Květy jsou jednotlivé (výjimečně ve dvoukvětých vrcholících), úžlabní. Kalich je drobný, bez žlázek, s krátkou trubkou a dlouze zašpičatělými kališními cípy. Koruna je nejčastěji modrá až fialová, řidčeji červená nebo bílá, řepicovitá, s válcovitou korunní trubkou. Okraje korunních laloků se překrývají směrem doleva. V ústí korunní trubky jsou chlupy nebo šupiny. Tyčinek je 5 a jsou nitkami přirostlé v dolní polovině korunní trubky. Gyneceum je svrchní, složené ze 2 volných plodolistů. Čnělka je nitkovitá, zakončená hlavatou, na konci hustě chlupatou bliznou. Pod bliznou je prstencovitý val. Plodem je souplodí na bázi srostlých, válcovitých měchýřků. Měchýřky pukají břišním švem a obsahují úzce elipsoidní, lysá semena.[1][3]
Barvínek Vinca difformis subsp. sardoa
Detail středu květu barvínku většího
Barvínek bylinný (Vinca herbacea)
Rod barvínek zahrnuje 6 druhů.[4][5] Je rozšířen v Evropě, Jihozápadní a Střední Asii a severozápadní Africe. V České republice se vyskytuje barvínek menší (Vinca minor), druh rozšířený téměř v celé Evropě. V teplejších částech Evropy se dále vyskytuje barvínek větší (V. major), barvínek bylinný (V. herbacea) a v západní polovině Středomoří barvínek Vinca difformis. Severní okraj areálu barvínku bylinného zasahuje až do nejteplejších oblastí Slovenska.[6][7] Druh Vinca erecta, je rozšířen v Afghánistánu a Střední Asii. V roce 2012 byl z oblasti východní Anatolie v Turecku popsán nový druh polokeřovitého růstu, Vinca soneri.[5]
Rod Vinca je v rámci čeledi Apocynaceae řazen do podčeledi Rauvolfioideae a tribu Vinceae. Ze známějších rodů jsou do tohoto tribu dále řazeny např. rody Catharanthus a Rauvolfia.
Barvínky obsahují malé množství alkaloidů a jsou mírně jedovaté. Průměrný obsah alkaloidů v nati barvínku menšího je asi 0,3%.[8] Mezi alkaloidy byl identifikován vinkamin, pervincin, isovinkamin, vinkamidin, vinkaminorein a vinkaleukoblastin. Z dalších látek obsahuje barvínek menší saponiny, třísloviny, pektin, hořčiny (vincin), flavonoly a kyselinu ursolovou.[8][9]
Tzv. vinka alkaloidy (vinca alkaloids), používané v chemoterapii při léčbě rakoviny, pocházejí z odlišné rostliny, barvínkovce růžového (Catharanthus roseus). Barvínkovec růžový pochází z Madagaskaru a v minulosti byl rovněž řazen do rodu Vinca.
Výtažky z různých druhů barvínku a izolované alkaloidy jsou zkoumány z lékařského hlediska. Alkaloid vinkamin způsobuje snížení vysokého krevního tlaku a používá se jako součást různých preparátů k léčbě hypertenze. Vinkaleukoblastin způsobuje trvalý pokles počtu bílých krvinek a potlačuje růst a aktivitu nádorových buněk.[8] Barvínek menší má význam v bylinném léčení a homeopatii.[10]
Barvínek menší (Vinca minor) je v České republice běžně pěstován v různých kultivarech jako stínomilná a půdopokryvná zahradní trvalka. Existují kultivary s bílými, růžovými či jinak zbarvenými květy, s panašovanými listy apod. V teplejších oblastech je možno s dobrým zimním krytem pěstovat i barvínek větší (Vinca major).[11]
Ze sbírek českých botanických zahrad jsou uváděny různé kultivary barvínku menšího a barvínku většího a rovněž barvínek bylinný.[12]
Bíle panašovaný kultivar barvínku menšího
Žlutě panašovaný kultivar barvínku menšího 'Illumination'
Zlatolistý kultivar barvínku většího 'Oxyloba'
Obrázky, zvuky či videa k tématu brčál ve Wikimedia Commons
Barvínek (Vinca), v minulosti též nazývaný brčál, je rod rostlin z čeledi toješťovité. Barvínky jsou vytrvalé byliny a polokeře s jednoduchými, celokrajnými, vstřícnými listy a pohlednými, nejčastěji modrofialovými květy. Rod zahrnuje 6 druhů a je rozšířen v Evropě, severozápadní Africe a jihozápadní Asii. V České republice roste jediný druh, barvínek menší. Barvínky mají význam v lékařství a jsou pěstovány jako okrasné rostliny.
Singrøn (Vinca) er en lille slægt med 7 arter, som er udbredt i Europa, Nordafrika og Mellemøsten. Det er stauder eller halvbuske med krybende vækst og helrandede, modsatte blade. Blomsterne sidder i bladhjørnerne, og de er regelmæssige og blå. Frugterne er kapsler, men de ses sjældent i Danmark. Her omtales kun de arter, der dyrkes i Danmark.
Arter
Wikimedia Commons har flere filer relateret til Singrøn
Immergrün (Vinca) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae). Sie ist eine der beiden auch in Mitteleuropa vorkommenden Gattungen, der vor allem in den Tropen verbreiteten Familie Apocynaceae.
Die Vinca-Arten sind mehrjährige krautige Pflanzen bis Halbsträucher. Entgegen dem Gattungsnamen sind nicht alle Vinca-Arten immergrün: Das Krautige Immergrün verliert im Winter seine Laubblätter und ist daher sommergrün. Sie besitzen Stolonen und einen wässerigen, klaren Milchsaft. Die gegenständig angeordneten Laubblätter sind kurz gestielt. Die Blattspreiten sind einfach und ganzrandig.
Die Blüten stehen meist einzeln in den Blattachseln, oder selten zu zweit in zymösen Blütenständen.
Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der Kelch ist klein. Die fünf blauen, violetten oder weißen Kronblätter sind röhrig verwachsen. Die Innenfläche der Kronröhre ist behaart oder es sind Schüppchen vorhanden. Die Kronlappen sind kürzer als die Kronröhre und überlappen sich. Es ist nur ein Kreis mit fünf Staubblättern vorhanden; sie sind mit der Kronröhre verwachsen, aber untereinander frei. Zwei Fruchtblätter sind zu einem oberständigen Fruchtknoten verwachsen. Die Griffel sind fadenförmig.
Aus jeder befruchteten Blüte entwickeln sich zwei Balgfrüchte. Die Balgfrüchte sind 35 bis 40 Millimeter lang und enthalten vier bis acht Samen. Die Samen sind glänzend.
Die Gattung Vinca wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 1, Seite 209 aufgestellt. Der botanische Gattungsname Vinca ist abgeleitet von lateinisch[1] vinca pervinca, von pervincire für „umwinden, Kränze binden“; in Bezug auf die langen biegsamen Stängel.[2]
Die Vinca-Arten sind von Europa bis Westasien verbreitet.
Es gibt fünf bis sieben (bis zwölf) Arten in der Gattung Vinca (Auswahl):[3]
Einige ehemalige bei Vinca eingeordnete Arten gehören heute zu Catharanthus, darunter auch das arzneilich bedeutsame Madagaskar-Immergrün. Verschiedene Sorten von Catharanthus werden als Beet- und Balkonpflanzen mit unterschiedlichen Blütenfarben kultiviert.
Zwei Arten werden als Zierpflanzen in Parks und Gärten genutzt und verwildern leicht.
Bekannt ist vor allem das Kleine Immergrün (Vinca minor), welches eine alte Volksarznei-Pflanze ist und noch in der Homöopathie verwendet wird. Vincaalkaloide aus Catharanthus roseus werden als Zytostatika verwendet.
Pseudo-Apuleius Leiden 6. Jahrhundert
Gart der Gesundheit 1485
Otto Brunfels 1532
Leonhart Fuchs 1543
Hieronymus Bock 1546
Mattioli / Handsch / Camerarius 1586
Immergrün (Vinca) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Hundsgiftgewächse (Apocynaceae). Sie ist eine der beiden auch in Mitteleuropa vorkommenden Gattungen, der vor allem in den Tropen verbreiteten Familie Apocynaceae.
She genus dy hey dooieyn 'sy chynney Apocynaceae ad blaaghyn ny feoghaig (Vinca). T'ad dooghyssagh da'n Europey, yn Affrick heear-hwoaie as yn Aishey hiar-yiass.[1][2][3]
She lus lussagh t'ayn. Ta gish snauee 1-2m er lhiurid oc, cha nel ny smoo na 20-70cm erskyn y thallooin. T'ad cur magh fraueyn dy mennick my t'ad bentyn rish y thalloo, as myr shen ta'n lus skeaylley dy lheead. Ta duillagyn sleeanagh dys oochrooagh piyral oc, mysh 1-9cm er lhiurid as 0.5-6cm er lheead. Ta kiare dooieyn sheer-ghlass, agh ta V. herbacea yn-lhoamey.[4][5]
T'ad cur magh blaaghyn car ny bleeaney. T'ad jiarg-ghorrym son y chooid smoo, agh bane ny keayrtyn. Ta queig petyllyn kianglt ec y vun dys çhoob. She piyr dy 'alacailjyn eh y mess oc.[4][5]
She genus dy hey dooieyn 'sy chynney Apocynaceae ad blaaghyn ny feoghaig (Vinca). T'ad dooghyssagh da'n Europey, yn Affrick heear-hwoaie as yn Aishey hiar-yiass.
Bôrwik (Vinca L.) – to je szlach roscënów z rodzëznë Apocynaceae. Na Kaszëbach bôrwik mòże rosc np. w ògródkù, ale biwało, że sadzelë gò na grobach.
Bôrwik (Vinca L.) – to je szlach roscënów z rodzëznë Apocynaceae. Na Kaszëbach bôrwik mòże rosc np. w ògródkù, ale biwało, że sadzelë gò na grobach.
Vinca (/ˈvɪŋkə/;[2] Laitin: vincire "tae bind, fetter") is a genus in the faimily Apocynaceae, native tae Europe, northwast Africae an soothwast Asie.[3][4][5][6]
Vinca l'è 'n zèner de piànte de la famìa botànica de le Apocynaceae. L'è furmàt de sich spéci uriginàrie de l'Europa, del nordest de l'Africa, sudòvest de l'Asia.[1][2]
Vinca (/ˈvɪŋkə/; Laitin: vincire "tae bind, fetter") is a genus in the faimily Apocynaceae, native tae Europe, northwast Africae an soothwast Asie.
Vinca l'è 'n zèner de piànte de la famìa botànica de le Apocynaceae. L'è furmàt de sich spéci uriginàrie de l'Europa, del nordest de l'Africa, sudòvest de l'Asia.
Li vintche, c' est ene plante des bwès, avou des bleuw-måvès fleurs, ås cénk petales.
Ele si spåde a môde di rampe, et rvént åjheymint dins les cortis.
No del sôre e sincieus latén Vinca spp.
Li vintche, c' est ene plante des bwès, avou des bleuw-måvès fleurs, ås cénk petales.
Ele si spåde a môde di rampe, et rvént åjheymint dins les cortis.
No del sôre e sincieus latén Vinca spp.
Vinca (/ˈvɪŋkə/;[2] Latin: vincire "to bind, fetter") is a genus of flowering plants in the family Apocynaceae, native to Europe, northwest Africa and southwest Asia.[3][4][5][6] The English name periwinkle is shared with the related genus Catharanthus (and also with the common seashore mollusc, Littorina littorea).
Vinca plants are subshrubs or herbaceous, and have slender trailing stems 1–2 m (3.3–6.6 ft) long but not growing more than 20–70 cm (8–27.5 in) above ground; the stems frequently take root where they touch the ground, enabling the plant to spread widely. The leaves are opposite, simple broad lanceolate to ovate, 1–9 cm (0.5–3.5 in) long and 0.5–6 cm (0.20–2.36 in) broad; they are evergreen in four species, but deciduous in the herbaceous V. herbacea, which dies back to the root system in winter.[7][8]
The flowers, produced through most of the growing season, are salverform (like those of Phlox), simple, 2.5–7 cm (0.98–2.76 in) broad, with five usually violet (occasionally white) petals joined together at the base to form a tube. The fruit consists of a pair of divergent follicles; the dry fruit dehisces along one rupture site to release seeds.[7][8]
Two of the species, Vinca major and Vinca minor, are extensively cultivated as a flowering evergreen ornamental plant. Because the plants are low and spread quickly, they are often used as groundcover in garden landscapes and container gardens. They are also traditionally used in older cemeteries as an evergreen maintenance-free ground cover.[9] Many cultivars are available, with different plant, leaf, and flower colors, sizes, and habits.
Although attractive, both Vinca major and Vinca minor may be invasive in some regions where they are introduced species because the rapid spreading chokes out native plant species and alters habitats. Areas affected include parts of Australia, New Zealand, Canada, and the United States, especially coastal California.[10][11]
The vinca alkaloids include at least 86 alkaloids extracted from plants in the genus Vinca.[12][13][14] The chemotherapy agent vincristine is extracted from a closely related species, Catharanthus roseus,[15][16][17] and is used to treat some leukemias,[18] lymphomas,[19] and childhood cancers,[20] as well as several other types of cancer and some non-cancerous conditions. Vinblastine is a chemical analogue of vincristine[13][16][21] and is also used to treat various forms of cancer.[22] Dimeric alkaloids such as vincristine and vinblastine are produced by the coupling the smaller indole alkaloids vindoline and catharanthine.[13][23] In addition, the nootropic agent vincamine is derived from Vinca minor. Vinorelbine, a newer semi-synthetic chemotherapeutic agent, is used in the treatment of non-small-cell lung cancer[16][24] and is prepared either from the natural products leurosine[25][26] or catharanthine and vindoline,[16][27] in both cases by first preparing anhydrovinblastine.[15][16][27]
Accepted species:[1]
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Vinca (/ˈvɪŋkə/; Latin: vincire "to bind, fetter") is a genus of flowering plants in the family Apocynaceae, native to Europe, northwest Africa and southwest Asia. The English name periwinkle is shared with the related genus Catharanthus (and also with the common seashore mollusc, Littorina littorea).
Vinko (Vinca el apocinacoj) estas palearktisa genro de plurjaraj, laktosukohavaj herboj kaj duolignecaj plantoj kun vintrodaŭraj, kontraŭe duopaj folioj, kun unuope akselaj, bluaj aŭ blankaj floroj, havantaj kuniĝpetalan, kvinloban korolon, kaj kun kapsulecaj fruktoj (dufolikloj); 7 specioj en Eŭropo, Norda Afriko kaj Okcidenta kaj Centra Azio, kelkaj pororname kultivataj ekz. granda vinko (Vinca major) kaj unu, eta vinko aŭ malgranda vinko (Vinca minor), medicine uzata inter alie pro enhavo de vinkamino.
La granda vinko (Vinca major) estas ĉiamverda , multjara duonarbusto kun unu ĉefakso, kiu kreskas sur la grundon kaj enradikiĝas ĉe la nodoj. La branĉetoj kreskas ĝis unu metro. Je la bazo la branĉetoj kreskas vertikale kaj poste ili kurbiĝas malsupren kaj poste rampas sur la grundo. La florsprosoj atingas altecon de ĉ. 30 cm.
La alterne starantaj folioj estas ledecaj kaj havas tigetojn. Ili longas 9 cm kaj larĝas 6 cm. La foliformo plejofte estas ovoformaj, malofte lancetaj. Je la bazo ili estas preskaŭ korformaj.
La floroj staras en la foliakseloj, ili havas relative longajn tigetojn kaj estas kvinnombraj. La flortigetoj estas pli mallongaj ol la folioj, kiuj apartenas al ili. La telerforma helblua aŭ violkolora (malofte blanka) petalo havas diametron de 50 mm. La tubeto estas mallonga kaj funebroforma. La ovario estas epigina kaj dufaka. La stilusoj estas mallongaj. La frukto konsistas el du sekaj folikloj.
La flortempo estas de marto ĝis majo, kelkfoje aldone ankaŭ en aŭtuno.
La kromosomnombro estas 2n = 90 aŭ 92.
La eta vinko aŭ malgranda vinko estas ĉiamverda, malalta duonarbusto, ĝia alteco estas 10 ĝis maksimume 15 cm. La vegetativaj ŝosoj kuŝas zur la grundo. Ili ricevas radikojn ĉe la nodoj. La sproso povas atingi ĝis du metrojn jare. La florŝoso staras vertikale.
La kontraŭstarantaj folioj estas ovoformaj, kompletrandaj, ledecaj, malhelverdaj kaj flavaj sur la dorsa flanko. La folioj longas ĝis 4 cm. La folitigoj estas kunkreskintaj je la bazo.
La duseksaj, kvinnombraj floroj staras unuope kaj havas longajn tigojn. Ilia diametro estas de 2 ĝis 3 cm. La petaloj estas kunkreskintaj al 11 mm longa tubo. Ĉe la sovaĝaj varioj la floroj estas helbluaj ĝis violkoloraj kaj tre malofte blankaj. La malgranda vinko floras de marto ĝis junio.
La kromosomnombro estas 2n = 46.
[1].
Vinko (Vinca el apocinacoj) estas palearktisa genro de plurjaraj, laktosukohavaj herboj kaj duolignecaj plantoj kun vintrodaŭraj, kontraŭe duopaj folioj, kun unuope akselaj, bluaj aŭ blankaj floroj, havantaj kuniĝpetalan, kvinloban korolon, kaj kun kapsulecaj fruktoj (dufolikloj); 7 specioj en Eŭropo, Norda Afriko kaj Okcidenta kaj Centra Azio, kelkaj pororname kultivataj ekz. granda vinko (Vinca major) kaj unu, eta vinko aŭ malgranda vinko (Vinca minor), medicine uzata inter alie pro enhavo de vinkamino.
Vinca (del latín vincire "sujetar, trabar") es un género de cinco especies de la familia de las Apocynaceae, nativa de Europa, noroeste de África, sudoeste de Asia.
Son subarbustos o herbáceas, con delgadas ramas de 1-2 m[2] de long., y no crece más de 2-7 dm[3] debajo de la tierra; las ramas frecuentemente toman raíces cuando tocan el suelo, permitiendo a la planta propagarse ampliamente. Hojas opuestas, simples, anchas, lanceoladas a ovales, de 1-9 cm[4] de long. y 0,5-6 cm[5] de ancho; siempreverdes en cuatro especies, y decidua en la herbácea V. herbacea, que muere la parte aérea en invierno.
Las flores, producidas a través de gran parte del año, son parecidas a Phlox, simples, de 2,5-7 cm[6] de ancho, con cinco usualmente violáceos (ocasionalmente blancos) pétalos unidos a la base formando un tubo. El fruto es un grupo de folículos divergentes; el fruto seco hace dehiscencia a lo largo de un sitio de ruptura para liberar las semillas.
Dos especies, la pequeña pervinca V. minor y la grande V. major, son muy populares planta ornamentales en jardinería, crece en densas coberturas siempreverdes y con delicadas flores violáceas. V. major tiene hojas más anchas con orillas vellosas y flores más grandes y el doble de cromosomas que V. minor. Una selección variegada de V. major es comúnmente cultivada. Ambas especies son malezas en partes de Estados Unidos y de Australia. No responden a los herbicidas comunes y requieren combinaciones hormonales para asperjarlas y controlarlas.
Se usa formalmente en homeopatía para catarro, dispepsia, pero por la naturaleza y efectos de sus alcaloides vincamina, isovincamina, vincamidina, es raro su uso. También contiene tanino.[7]
Las drogas farmacéuticas para quimioterapia vincristina y vinblastina se derivaron de este género botánico.
A continuación se brinda un listado de las especies del género Vinca aceptadas hasta octubre de 2013, ordenadas alfabéticamente. Para cada una se indica el nombre binomial seguido del autor, abreviado según las convenciones y usos.
Vinca minor (arriba), Vinca major (abajo); hojas para comparar
Vinca minor (arriba), Vinca major (abajo); márgenes foliares para comparar; note los márgenes glabros de V. minor, y los bien pilosos de V. major
Vinca (del latín vincire "sujetar, trabar") es un género de cinco especies de la familia de las Apocynaceae, nativa de Europa, noroeste de África, sudoeste de Asia.
Igihali (Vinca L.) on koerakooluliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond.
Perekonda kuulub kuus liiki, millest tuntuim on ilutaim väike igihali (Vinca minor). Neli liiki on igihaljad, rohtja igihali maapealne osa sureb talveks.
Igihaljad kasvavad Euroopas, Loode-Aafrikas ja Edela-Aasias. Nad on rohttaimed. Varred on 1–2 m pikad ja roomavad. Tavaliselt on taime kõrgus 20–70 cm. Kohtades, kus taimevars maad puudutab, võib see juurduda, mis võimaldab taimel levida. Vastakuti asetsevad lehed on 1–9 cm pikad ja 0,5–6 cm laiad, süstjad või ovaaljad.
Õied on lehterjad, lihtsad, 2,5–7 cm laiad, meenutavad floksi omi. Pikaraolised viietised lillakad, sinakad, roosad või valged õied asuvad üksikult lehekaenlas. Õiepõhja lähedal on õielehed kokku kasvanud ja moodustavad toru.
Õitseb maist septembrini. Vili on kukkurvili.
Igihali (Vinca L.) on koerakooluliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond.
Perekonda kuulub kuus liiki, millest tuntuim on ilutaim väike igihali (Vinca minor). Neli liiki on igihaljad, rohtja igihali maapealne osa sureb talveks.
Igihaljad kasvavad Euroopas, Loode-Aafrikas ja Edela-Aasias. Nad on rohttaimed. Varred on 1–2 m pikad ja roomavad. Tavaliselt on taime kõrgus 20–70 cm. Kohtades, kus taimevars maad puudutab, võib see juurduda, mis võimaldab taimel levida. Vastakuti asetsevad lehed on 1–9 cm pikad ja 0,5–6 cm laiad, süstjad või ovaaljad.
Õied on lehterjad, lihtsad, 2,5–7 cm laiad, meenutavad floksi omi. Pikaraolised viietised lillakad, sinakad, roosad või valged õied asuvad üksikult lehekaenlas. Õiepõhja lähedal on õielehed kokku kasvanud ja moodustavad toru.
Õitseb maist septembrini. Vili on kukkurvili.
Talviot (Vinca) on kasvisuku, joka kuuluu oleanterikasvien heimoon. Talvioihin kuuluu vain muutama laji. Niitä viljellään perennana, isotalviota myös huonekasvina.[1]
Yrttitalvio.
Isotalvio.
Pikkutalvio.
Pikkutalvio.
Talviot (Vinca) on kasvisuku, joka kuuluu oleanterikasvien heimoon. Talvioihin kuuluu vain muutama laji. Niitä viljellään perennana, isotalviota myös huonekasvina.
Vinca
Les pervenches (Vinca L.) sont un genre de plantes vivaces herbacées de la famille des Apocynacées. Les différentes espèces de ce genre sont des plantes couvre-sol à feuillage persistant. Elles sont remarquables par leur floraison printanière, généralement d'un bleu bien particulier, toutefois les cultivars créés par les horticulteurs peuvent présenter d'autres teintes.
Les espèces de ce genre sont vivaces à tiges rampantes, pouvant atteindre 2-3 m de long. Les feuilles sont opposées, luisantes, leur nervure principale est très marquée. Les fleurs solitaires poussent à l’aisselle des feuilles sur un long pédoncule. Leur calice présente des divisions étroites, pointues au sommet, entourant une corolle un peu tubuleuse avec 5 pétales généralement asymétriques. L'androcée est constituée de cinq étamines à filets velus et élargis au sommet. Le pistil présente 2 carpelles et se termine par un style surmonté d’un stigmate arrondi et plat, glutineux. Deux nectaires sont en alternance avec les carpelles. Le fruit est un double follicule renfermant des graines tuberculeuses. Elles se multiplient par stolons, comme les fraisiers : leurs tiges s'allongent, couvrent le sol et y prennent racine de place en place. À chaque nouveau petit bouquet de racines se développe une nouvelle plante.
Tapis de pervenches
(ici Vinca major)
Vinca minor,
Fruits
Les papillons de nuit (hétérocères) suivants se nourrissent de pervenches :
En zone européenne tempérée, les petites pervenches (Vinca minor) seraient un bioindicateur qui signale qu'une parcelle a été autrefois cultivée, éventuellement plusieurs siècles ou millénaires auparavant. Elles renseignent donc sur la naturalité des forêts[1].
Ce genre a été décrit en 1753 par le naturaliste suédois Carl von Linné (1707-1778).
La pervenche de Madagascar (Catharanthus roseus) ne fait plus partie du genre Vinca, dans lequel elle a été classée par le passé sous le synonyme de Vinca rosea L. ou Vinca speciosa Salisb.
Selon GRIN (24 mars 2015)[2] et NCBI (24 mars 2015)[3] :
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (24 mars 2015)[4] et Catalogue of Life (24 mars 2015)[5] :
Selon Tropicos (24 mars 2015)[6] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Dans les jardins, les pervenches sont des plantes couvre-sol utilisées pour garnir les zones ombragées.
Les horticulteurs ont sélectionné des cultivars avec des fleurs ou des feuillages de formes ou de teintes variées.
Vinca major à feuillage panaché
Vinca major à feuillage blanc
Vinca major, cultivar
Vinca major var. oxyloba
Vinca minor 'Illumination'
Vinca minor, variété blanche
La petite pervenche doit ses propriétés médicinales à présence dans ses feuilles de vincamine, un alcaloïde qui possède des propriétés vasodilatatrices, particulièrement au niveau cérébral. Elle est ainsi proposée comme remède pour traiter les troubles neurologiques liés à la sénescence : troubles de la mémoire, de la concentration[7].
Le mot « pervenche » vient de la formule latine vinca pervinca, une formule « magique » créée à partir de vincere (vaincre) car la pervenche aurait des vertus médicinales permettant de vaincre de nombreux maux[8] ou aurait la capacité de résister aux froids de l'hiver[9]. Une autre hypothèse fait venir le nom donné au genre des pervenches de vincire (lier, attacher) car cette plante s'étend comme une corde.
Le nom de pervenche a été donné à la couleur bleu mauve légèrement grisâtre qui rappelle celle de ses fleurs.
Par métonymie, le mot désigne une contractuelle de la préfecture de police de Paris en raison de la couleur de son uniforme de 1977 à 1993[10].
Dans le langage des fleurs, la pervenche peut être l'emblème du « doux souvenir »[13], ou bien symboliser la mélancolie ou l'amitié durable[14].
Vinca
Les pervenches (Vinca L.) sont un genre de plantes vivaces herbacées de la famille des Apocynacées. Les différentes espèces de ce genre sont des plantes couvre-sol à feuillage persistant. Elles sont remarquables par leur floraison printanière, généralement d'un bleu bien particulier, toutefois les cultivars créés par les horticulteurs peuvent présenter d'autres teintes.
Zimzelen (pavenka, zimozelenka, lat. Vinca), rod vazdazelenih trajnica i polugrmova iz porodice Apocynaceae.
Posljednja otkrivena vrsta iz ovog roda je Vinca ispartensis iz Turske, otkrivena 2015 u provinciji Isparta[1].
U Hrvatskoj rastu 3 vrste, mali i veliki zimzelen i Vinca herbacea[2]
Po rodu zimzelen u hrvatskom jeziku imenovana je porodica Apocynaceae, čiji je najpoznatiji predstavnik indijska konoplja.
Zimzelen (pavenka, zimozelenka, lat. Vinca), rod vazdazelenih trajnica i polugrmova iz porodice Apocynaceae.
Posljednja otkrivena vrsta iz ovog roda je Vinca ispartensis iz Turske, otkrivena 2015 u provinciji Isparta.
U Hrvatskoj rastu 3 vrste, mali i veliki zimzelen i Vinca herbacea
Po rodu zimzelen u hrvatskom jeziku imenovana je porodica Apocynaceae, čiji je najpoznatiji predstavnik indijska konoplja.
Vinca L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Apocynaceae[1], originario dell'Europa e dei tropici, comprendente specie erbacee perenni, erette o striscianti, note con il nome comune di pervinca.
«So perché ad un pensier di cielo
misterïoso il tuo pensier s'avvinca,
sì come stelo tu confondi a stelo,
vinca pervinca.»
L'origine del nome scientifico è incerta. Secondo alcune fonti deriva dal latino vincire (= legare), per la capacità della pianta di ancorarsi al terreno con le numerosi radici, o da vincus (=flessibile), con riferimento ai fusti sottili e flessibili[2][3].
Il genere comprende le seguenti specie[1]:
La vinca del Madagascar, un tempo inclusa in questo genere come Vinca rosea, è oggi attribuita al genere Catharanthus (C. roseus)[4].
La pervinca è considerata una pianta tossica per il suo contenuto in vincristina. In caso di assunzione di parti della pianta i sintomi precoci compaiono entro le 24 ore e sono a carico dell'apparato digerente, con nausea, vomito e febbre; quelli tardivi, nella prima settimana, consistono in cefalea, insonnia, delirio, allucinazioni, neuropatie, convulsioni e coma. Nel medioevo la pervinca veniva usata anche come preparato per filtri d'amore.
Come piante ornamentali, per aiuole in zone ombreggiate, per decorare freschi sottobosco, oppure coltivate in vaso e per usi erboristici. Da questo genere è possibile estrarre anche una sostanza chiamata vincristina, la cui attività antitumorale è riconosciuta: è in grado di interferire nella formazione del fuso mitotico delle cellule cancerogene. La sua sintesi risulta essere un po' difficile.
Le specie rustiche perenni gradiscono posizioni fresche e ombreggiate, suoli ricchi, acidi, soffici. Si moltiplicano con la semina, per divisione dei cespi o per talea dei fusti che radicano con facilità.
Vinca L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Apocynaceae, originario dell'Europa e dei tropici, comprendente specie erbacee perenni, erette o striscianti, note con il nome comune di pervinca.
Žiemė (lot. Vinca, angl. Periwinkle, vok. Immergrün) – stepukinių (Apocynaceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso visžaliai augalai su gulsčiu ar kylančiu stiebu. Lapai priešiniai. Žiedai pavieniai, išaugę lapų pažastyse.
Gentyje yra 5 rūšys, paplitusios Europoje, Šiaurės vakarų Afrikoje ir pietvakarių Azijoje.
Lietuvoje auginamos dvi rūšys:
Maagdenpalm (Vinca) is een geslacht van vier groenblijvende struiken uit de maagdenpalmfamilie (Apocynaceae).
Het geslacht komt van nature voor in Europa, Noordwest-Afrika en Zuidwest-Azië.
De lange, slingerende takken worden 1-2 m lang maar komen niet meer dan 20-40 cm boven de grond. De takken schieten gemakkelijk wortel waar ze de grond raken. De plant verspreidt zich hierdoor gemakkelijk.
De bladeren zijn overstaand, breed lancetvormig tot ovaal en 1-9 cm x 0,5-6 cm groot.
De bloemen worden vrijwel het gehele jaar door geproduceerd. Ze hebben dezelfde vorm als die van de Phlox, enkelvoudig, 2,5-7 cm breed, met vijf ongebruikelijk paars/violette (soms witte) kroonbladen. De kroonbladen komen aan de voet samen en vormen dan een buis.
De twee soorten kleine maagdenpalm (Vinca minor) en grote maagdenpalm (Vinca major) zijn populaire tuinplanten. Zij worden aangeplant om hun groenblijvende bladeren en hun paarse bloemen.
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht.Een plant uit een ander geslacht maar wel dezelfde familie, de roze maagdenpalm, bevat vinca-alkaloïden, die gebruikt worden bij kankertherapie.
De plant werd vroeger gebruikt om ontstekingen in de mond en keelholte te genezen. Hiervoor werd het toegepast in een gorgeldrank. Een thee getrokken van maagdenpalm zou helpen tegen diarree.
De plant wordt gerekend tot de zogenaamde afweerkruiden. Het zou afweer bieden tegen hekserij.
De kleine maagdenpalm (Vinca minor) is de enige soort die in België en Nederland in het wild voorkomt.
Overige soorten:
Maagdenpalm (Vinca) is een geslacht van vier groenblijvende struiken uit de maagdenpalmfamilie (Apocynaceae).
Het geslacht komt van nature voor in Europa, Noordwest-Afrika en Zuidwest-Azië.
De lange, slingerende takken worden 1-2 m lang maar komen niet meer dan 20-40 cm boven de grond. De takken schieten gemakkelijk wortel waar ze de grond raken. De plant verspreidt zich hierdoor gemakkelijk.
De bladeren zijn overstaand, breed lancetvormig tot ovaal en 1-9 cm x 0,5-6 cm groot.
De bloemen worden vrijwel het gehele jaar door geproduceerd. Ze hebben dezelfde vorm als die van de Phlox, enkelvoudig, 2,5-7 cm breed, met vijf ongebruikelijk paars/violette (soms witte) kroonbladen. De kroonbladen komen aan de voet samen en vormen dan een buis.
De twee soorten kleine maagdenpalm (Vinca minor) en grote maagdenpalm (Vinca major) zijn populaire tuinplanten. Zij worden aangeplant om hun groenblijvende bladeren en hun paarse bloemen.
Gravmyrtslekta (Vinca) er ei planteslekt i gravmyrtfamilien.
Artene er halvbusker eller flerårige urter med krypende stengler som ofte slår rot. De fleste artene er eviggrønne, men hos Vinca herbacea og V. moneri visner alle overjordiske deler av planten om vinteren. Alle artene inneholder giftige alkaloider. Bladene er hele og sitter motsatt.
De blå, eller mer sjeldent hvite, blomstene sitter enkeltvis i bladhjørnene; de er tvekjønnede, femtallige og undersittende. Kronbladene er vokst sammen til et rør, og pollenbærerne er festet halvveis opp i kronrøret. To fruktblad er vokst sammen til en fruktknute. Kronflikene er asymmetriske, så blomsten minner litt om en propell. Den befruktede blomsten utvikler seg til to belgkapsler.
Gravmyrtslekta er utbredt i Sør- og Mellom-Europa, Algerie og Vest- og Sentral-Asia. Gravmyrt (V. minor) og storgravmyrt (V. major) er populære hageplanter og brukes som bunndekkere på blant annet graver. Disse to artene opptrer som invaderende arter i blant annet Norden, Australia, New Zealand og Nord-Amerika.
Rosegravmyrt (Catharanthus roseus) regnes ikke lenger til slekta Vinca.
Gravmyrtslekta (Vinca) er ei planteslekt i gravmyrtfamilien.
Artene er halvbusker eller flerårige urter med krypende stengler som ofte slår rot. De fleste artene er eviggrønne, men hos Vinca herbacea og V. moneri visner alle overjordiske deler av planten om vinteren. Alle artene inneholder giftige alkaloider. Bladene er hele og sitter motsatt.
De blå, eller mer sjeldent hvite, blomstene sitter enkeltvis i bladhjørnene; de er tvekjønnede, femtallige og undersittende. Kronbladene er vokst sammen til et rør, og pollenbærerne er festet halvveis opp i kronrøret. To fruktblad er vokst sammen til en fruktknute. Kronflikene er asymmetriske, så blomsten minner litt om en propell. Den befruktede blomsten utvikler seg til to belgkapsler.
Gravmyrtslekta er utbredt i Sør- og Mellom-Europa, Algerie og Vest- og Sentral-Asia. Gravmyrt (V. minor) og storgravmyrt (V. major) er populære hageplanter og brukes som bunndekkere på blant annet graver. Disse to artene opptrer som invaderende arter i blant annet Norden, Australia, New Zealand og Nord-Amerika.
Rosegravmyrt (Catharanthus roseus) regnes ikke lenger til slekta Vinca.
Barwinek (Vinca L.) – rodzaj roślin z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Należy do niego 5 gatunków[3][4]. Występują one w Europie, zwłaszcza południowej, oraz północnej Afryce i zachodniej Azji. Jeden gatunek rośnie w Azji środkowej w rejonie Samarkandy i Fergany. W uprawie szeroko rozpowszechnione są zwłaszcza dwa gatunki – barwinek pospolity (V. minor) i barwinek większy (V. major)[5], z których pierwszy rośnie także dziko w Polsce, poza tym oba są też w Polsce uprawiane[6]. Rośliny te występują w lasach i zaroślach, na skałach wapiennych. Uprawiane są jako lecznicze i ozdobne, w tym w postaci odmian pstrolistnych i pełnokwiatowych[7].
Należy do podrodziny Rauvolfioideae Kosteletzky, rodziny toinowatych (Apocynaceae), która jest jednym z kladów w obrębie rzędu goryczkowców (Gentianales) z grupy astrowych spośród roślin okrytonasiennych[1][8]
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa jasnotowe (Lamiidae Takht. ex Reveal), nadrząd Gentiananae Thorne ex Reveal, rząd toinowce (Apocynales Bromhead), rodzina toinowate (Apocynaceae Juss.), plemię Vinceae Duby, rodzaj barwinek (Vinca L.)[9].
Barwinek (Vinca L.) – rodzaj roślin z rodziny toinowatych (Apocynaceae). Należy do niego 5 gatunków. Występują one w Europie, zwłaszcza południowej, oraz północnej Afryce i zachodniej Azji. Jeden gatunek rośnie w Azji środkowej w rejonie Samarkandy i Fergany. W uprawie szeroko rozpowszechnione są zwłaszcza dwa gatunki – barwinek pospolity (V. minor) i barwinek większy (V. major), z których pierwszy rośnie także dziko w Polsce, poza tym oba są też w Polsce uprawiane. Rośliny te występują w lasach i zaroślach, na skałach wapiennych. Uprawiane są jako lecznicze i ozdobne, w tym w postaci odmian pstrolistnych i pełnokwiatowych.
Vinca L. é um gênero de ervas lenhosas, subarbusto, da família das apocináceas.
Suas flores podem ser nas cores azuis, vermelhas ou amarelas.
Vinca L. é um gênero de ervas lenhosas, subarbusto, da família das apocináceas.
Suas flores podem ser nas cores azuis, vermelhas ou amarelas.
Vintergrönesläktet (Vinca)[1] är ett släkte i familjen oleanderväxter med fem arter i Europa och västra Asien. Två arter är vanliga trädgårdsväxter i Sverige.
Släktet innehåller örter med klar växtsaft. Bladen är motsatta, enkla med korta bladskaft. Blommorna sitter ensamma, eller sällan två och två, i bladvecken. Fodret är litet, utan körtlar. kronan är ofta blå i olika toner, men vita och vinröda blommor förekommer, de är trattlika med cylindrisk blompip, håriga eller med fjäll i svalget, flikarna är utbredda, kortare än pipen, de överlappar åt vänster. Ståndarna är infästade under mitten av blompipen. Frukten består av två kapslar, de är upprätta eller utbredda, cylindriska.
Kladogram enligt Catalogue of Life[1]:
Vintergrönor
Wikimedia Commons har media som rör Vintergrönesläktet.
Wikispecies har information om Vinca.
Cezayir menekşesi, Apocynaceae familyasından Vinca cinsini oluşturan yer örtücü bahçe bitki türlerinin ortak adı.
Yaprakları yaz kış dökülmez ve karşılıklı şekilde dizili bulunurlar. Mor, eflatun, beyaz renkte çiçekleri vardır. Çiçek yaprakları beş parçalıdır. Ilıman iklimde, nemli ve ışık alan yerlerde gelişir. Toprağı besin maddelerince zengin olmalıdır. Bahçede grup olarak yetiştirilebilir. Avrupa, Kafkaslar ve Türkiye'de doğal olarak yetişen türleri vardır.
Kök salar ve saldığı yerde yeni bir bitki oluşturur. Geniş ve üstüne basılmayan mekanlarda, çok güneş ihtiyacı duymadan yeşil bölgeler oluşturmada kullanılabilir.
Cezayir menekşesi, Apocynaceae familyasından Vinca cinsini oluşturan yer örtücü bahçe bitki türlerinin ortak adı.
Латинська назва vinca походить від ранішого pervinca, пов'язаного з дієсловом pervincire, vincīre — «оплітати», «обвивати», «обв'язувати»[1].
Українське барвінок являє собою викривлену (запозичено через посередництво пол. barwinek) латинську назву pervinca[1]. Форма з «і» (замість належного «и») в українській мові, очевидно, пов'язана впливом слова вінок[2].
Напівкущі або трави з тонким витким стеблом 1-2 м завдовжки, піднімається над землею не більше ніж на 20-70 см. Стебло часто пускає корені в місцях, де воно торкається ґрунту, що допомагає рослинам займати велику територію. Листки супротивні, прості, широкі, ланцетовидні або овальні 1-9 см завдовжки, 0,5-6 см завширшки. Чотири види роду вічнозелені, листя зберігає свій зелений колір навіть узимку. Має довгастий трилисник.
Цвітіння відбувається більшу частину року. Навесні зацвітає синім цвітом, який нагадує вогник. Квітки прості 2,5-7 см завширшки, з 5 зазвичай синіми (рідко білими) пелюстками, з'єднаними біля основи в трубку. Плід складається з кількох стручків.
Два види — барвінок малий (Vinca minor) та барвінок великий (Vinca major) — популярні декоративні садові рослини. У барвінка великого ширші листки з волосистими краями та більшими квітками; менш морозостійкий. В США та Австралії обидва види вважаються бур'янами, стійкі до звичайних гербіцидів. За спостереженнями екологів, барвінок слід занести до Червоної книги України як рослину, яка знаходиться на межі зникнення в межах території країни.
Барвінок раніше застосовувався в гомеопатії для лікування кашлю та диспепсії, але через алкалоїди вінкамін, ізовінкамін та вінкамідін, використовується рідко. Також містить таніни. Всі частини барвінку можуть викликати розлад шлунка.
З барвінку виробляють лікарські засоби вінкрістин та вінбластин.
Барвінок – символ радісної життєвої сили, вічності усталеного буття, провісника весни та емблема викривальних сил; невмирущої пам’яті про покійних; взаємозв’язку смерті і життя та його продовження, дівоцтва, незайманості, цнотливості, чоловічого начала, молодого козака[3].
За українськими народними уявленнями, барвінок символізує трійцю: дитинство, зрілий вік, старість; батька, матір, дитя; весну, літо, осінь; вічне нев'януче кохання, нестаріюче життя, пам'ять, а тому з барвінком українці віками сплітали весільні вінки, робили косиці, плели вінки й на могили, що символізувало вічну пам'ять, барвінок садили й садять на могилах.
Збирання барвінку перед весіллям, коли з нього плели вінки-силимени (долю) на стіну, сволок чи стелю, на голову княгині — молодій, — було цілим ритуалом. Дружки з дівчатами йшли в городець, де спеціально садили барвінок чи в сад, парк або до лісу, особливо грабово-букового, де були барвінкові місця, зістригали листя, співаючи пісні-ладканки й балади.
На Коломийщині записано легенди про те, що барвінок прополюють і доглядають красні діви (лісні), щоби він розкішно ріс і цвів. Ним обсаджували кринички-джерела, його садили в криницях поміж каміння, ним прикрашали посуд на Водохреща.
Поширеною є легенда про наречених, які брали шлюб у церкві, а в цей час налетіли татари і намагалися захопити молоду, аби продати її на невільничому базарі. За легендою, в сутичці гинуть гості, наречений, а дівчина у вінку втікає до лісу. Її наздоганяє татарин, ловить за стрічки, вінок падає, а разом з ним і дівоча голова, яка стає криничкою, а вінок довкола проростає барвінком. Такі кринички часто трапляються на Прикарпатті, хоч легенда майже не має нічого спільного з татарами. Татари-мусульмани сприймалися як «погана віра», так само як і дохристиянську віру українців називали «поганською». Тому й міф перенісся на новітні часи, а колись ці легенди пов'язувалися з виникненням священних джерел і тройзілля.
Різна у етнографічно-фольклорному відношенні Коломийщина має свої весільні пісні про барвінок, по-різному використовує його у весільних звичаях.
У селах Запруття, ближчих до Гуцульщини (Сопів, Вербіжі, Ключеви, Княждвір, Печеніжин, Марківка, Молодятин, Рунґури, Слобода, Воскресинці, Корнич, Пилипи, Кропивище та ін.) на весіллях співають так звані «барвінкові» чи «бервінковіє», в яких обов'язковим є початковий рядок «Лежьили берви бервінковії» або «Ба й лежі берви бервінковіє». Ці «бервінкові» бувають кількох мелодій і віршованих розмірів. Краєзнавець Савчук Микола записав у Великому Ключеві упродовж 1975—1996 рр. майже 50 «бервінкових».
Під час весільних обрядів Барвінок кладуть у склянку чи миску з свяченою водою перед тим, як вплітають його у вінок молодій (с. Воскресинці, Корнич та інші), у Семаківцях молода несе барвінок до молодого.
Про барвінок на весіллях співають багато пісень:
(с. Черемхів, 1990-ті)
…….
(с. Тростянка, 1990-ті)
На Коломийщині існує повір'я, що якщо хтось зірве барвінок до свічки на похорон, то барвінок може пропасти.
Chi Dừa cạn châu Âu (danh pháp khoa học: Vinca, từ tiếng Latinh vincire nghĩa là "trói buộc, cùm xích") là một chi của 5 loài trong họ La bố ma (Apocynaceae), có nguồn gốc châu Âu, tây bắc châu Phi và tây nam châu Á. Tên gọi chung, chia sẻ cùng các loài trong chi Catharanthus có họ hàng gần, là dừa cạn. Tên gọi gốc Hán-Việt là mạn trường xuân hoa.
Chúng là các lại cây bụi nhỏ hay cây thân thảo, có thân cây mảnh dẻ, bò leo, dài khoảng 1–2 m (3–6 ft) nhưng không mọc cao quá 20–70 cm (8-30 inch) trên mặt đất; thân cây thường ra rễ ở những chỗ nó tiếp xúc với đất, tạo điều kiện cho cây lan rộng. Các lá đơn, mọc đối, hình mũi mác hay hình trứng, dài 1–9 cm (0,25-3,5 inch) và rộng 0,5–6 cm (0,25-2,25 inch). Ở 4 loài thì lá thường xanh còn một loài (dừa cạn thân thảo (Vinca herbacea) thì lá sớm rụng, về mùa đông lá và thân cây sẽ chết hết tới tận gốc.
Các hoa có hình khay ngũ giác (tương tự như ở Phlox), mọc quanh năm, rộng 2,5–7 cm (1-3 inch), với 5 cánh hoa màu tím (đôi khi màu trắng), hợp lại tại gốc cánh hoa để tạo ra một ống. Quả là một nhóm các quả đại; một dạng quả khô bị nứt ra dọc theo một bên để giải phóng hạt.
Hai loài, bao gồm dừa cạn nhỏ (Vinca minor) và dừa cạn lớn (Vinca major), là các loại cây cảnh phổ biến trong vườn, được trồng vì có tán lá rậm thường xanh che phủ mặt đất và các hoa màu tím đẹp mắt. V. major có lá rộng hơn, mép lá có lông tơ và hoa to hơn, nhưng chịu lạnh kém hơn và có số nhiễm sắc thể cao gấp hai lần của V. minor. Các giống của V. major với hoa lốm đốm hay được trồng. Cả hai loài đều bị coi là loài xâm hại tại Hoa Kỳ và Australia. Chúng không bị tác động của các loại thuốc trừ cỏ thông thường và cần phải có các loại thuốc dựa trên cơ sở hoóc môn mới có thể kiểm soát được.
Các loài dừa cạn này trước đây đã được sử dụng trong liệu pháp vi lượng đồng cân để điều trị sổ mũi, khó tiêu nhưng do bản chất và các tác động của các ancaloit như vincamin, isovincamin và vincamidin, nó ít được sử dụng. Chúng cũng chứa tanin[2].
Các loại thuốc của hóa học trị liệu như vincristin và vinblastin trong điều trị ung thư cũng có thể thu được từ các loài cây này.
Vinca minor (trên), Vinca major (dưới); so sánh lá
Vinca minor (trên), Vinca major (dưới); so sánh mép lá
Chi Dừa cạn châu Âu (danh pháp khoa học: Vinca, từ tiếng Latinh vincire nghĩa là "trói buộc, cùm xích") là một chi của 5 loài trong họ La bố ma (Apocynaceae), có nguồn gốc châu Âu, tây bắc châu Phi và tây nam châu Á. Tên gọi chung, chia sẻ cùng các loài trong chi Catharanthus có họ hàng gần, là dừa cạn. Tên gọi gốc Hán-Việt là mạn trường xuân hoa.
Vinca L.
Синонимы
Барви́нок (лат. Vínca) — род стелющихся полукустарников или многолетних трав семейства Кутровые (Apocynaceae).
Представители рода встречаются в Европе, Азии и Северной Африке.
Вечнозелёные или листопадные стелющиеся полукустарники или травы с прямостоячими цветущими побегами.
Листорасположение супротивное.
Цветки довольно крупные, большей частью синие, одиночные, в пазухах листьев. Чашечка маленькая, глубоко пятинадрезанная, лопасти узкие, острые, при основании или несколько выше с двумя маленькими зубчиками. Венчик сростнолепестный, воронковидный, с пятираздельным колесовидным отгибом, лопасти которого согнуты влево, с длинной цилиндрической тонкой трубкой, в середине немного расширенной, в зеве голой или опушенной. Тычинок 5, с толстыми согнутыми нитями, прикрепленными к средине трубки венчика; пыльники короткие, расширенные, с толстоватым, наверху расширенным связником, прилегают к широкому рыльцу, нектарных железок две, сросшихся с завязью, округлых. Пестик из двух плодолистиков; завязь с 6—8 семяпочками.
Плод — две цилиндрических листовки. Семена без хохолка, цилиндрические с прямым зародышем, окруженным эндоспермом.
Листья барвинка отличаются удивительной прочностью и живучестью, сохраняя свежий вид даже под снегом, — вот почему перенесённый из леса в сады и парки барвинок стал символом жизненной силы, а посаженный на кладбищах — символом вечной любви и доброй памяти.
Подобно душистой фиалке, он рано распускается весной, но мало кто обращает на него внимание. По преданию, он пожаловался на свою участь богине Флоре, и та подарила ему цветы крупнее, а жизнь дольше, чем у фиалки, и дала скромной вестнице весны имя Первинка (победительная).
Неувядающему растению издавна приписывалась особая волшебная сила. В Австрии и Германии венки из барвинка использовали для гадания на замужество; повешенные над окнами, они предохраняли дом от удара молнии. Цветы, собранные между Успением и Рождеством Богородицы, обладали свойством прогонять всякую нечисть: их носили на себе или вешали над входной дверью. В средние века в суде с помощью барвинка проверяли, не имеет ли обвиняемый связи с дьяволом. Венки из барвинка малого (его называли «фиалкой мертвецов», так как из него плели венки на могилы), повешенные над входом, помогали обнаружить ведьму. Всеми этими магическими свойствами барвинок обязан своей удивительной жизненной силе — он живёт, пока остаётся хоть капля воды в вазе (а другие цветы букета уже давно засохли), и если его вынуть из вазы и воткнуть в землю, то он быстро пустит корни. [2]
Барвинок ядовит. В народной медицине барвинок употреблялся при диарее, кровотечении, чахотке, цинге, зубной боли. В местностях Пинских болот крестьяне употребляли отвар барвинка от колтуна[3]. В гомеопатии применяется эссенция из свежего растения, которое должно быть собрано в начале цветения[4].
Барвинок розовый (лат. Vinca Rosea Linn L.) содержит противоопухолевые алкалоиды, оказывающие цитостатическое действие. Из них винбластин, винкристин и винорелбин отнесены к жизненно необходимым и важнейшим лекарственным средствам.
Род Барвинок входит в трибу Vinceae подсемейства Rauvolfioideae семейства Кутровые (Apocynaceae) порядка Горечавкоцветные (Gentianales).
Согласно данным сайта Королевских ботанических садов Кью род насчитывает 5 видов:
Барви́нок (лат. Vínca) — род стелющихся полукустарников или многолетних трав семейства Кутровые (Apocynaceae).
Представители рода встречаются в Европе, Азии и Северной Африке.
蔓长春花属（学名：Vinca）是夹竹桃科下的一个属，为蔓性亚灌木植物。该属共有约10种，分布欧洲。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
.JPG)
_-_2.jpg)
