Pongamia pinnata (L.) Pierre

Blütenstand

Frucht und Samen

Millettia pinnata (Syn.: Pongamia pinnata) ist ein Baum aus der Familie der Hülsenfrüchtler, der in Indien und Südostasien beheimatet ist. Die Samen dieser Pflanze können für die Produktion von Biokraftstoff verwendet werden.

Beschreibung

Millettia pinnata ist ein immergrüner, recht schnellwüchsiger Baum mit breiter Krone und kurzem Stamm oder Strauch der ca. 10–25 Meter hoch (in China 8–15 Meter^[1]) werden kann. Der Stammdurchmesser erreicht 50–80 cm mit einer dünnen, graubraunen, relativ glatten bis leicht rissigen Borke.^[2] Der Baum bildet eine tiefe Pfahlwurzel aus.^[3]

Die unpaarig gefiederten und gestielten, unbehaarten Laubblätter mit fünf bis sieben^[1] bzw. neun^[2] Blättchen stehen wechselständig. An der Basis sind die kurz gestielten Blättchen abgerundet bis spitz, der Länge nach eiförmig bis verkehrt-eiförmig oder elliptisch, an der Spitze abgerundet bis bespitzt oder spitz bis zugespitzt und ganzrandig. Sie sind in der Jugend weich und glänzend weinrot und reifen im Laufe der Saison zu einem glänzenden, tiefen Grün mit ausgeprägten Adern an der Unterseite. Die kleinen Nebenblätter sind abfallend.^[2] Der Baum ist immergrün, nur in einer kurzen Periode im Frühjahr unmittelbar vor dem Austrieb der neuen Blätter laubwerfend.^[4]

Die Blüte beginnt in der Regel nach 3–4 Jahren mit kleinen Büscheln von weißen, violetten und rosa Blüten, die das ganze Jahr über blühen. Der bis 20^[1] bzw. 27^[2] Zentimeter lange (damit durchschnittlich etwas kürzer als die Laubblätter), lockere, meist traubige, achselständige Blütenstand trägt paarig angeordnete Schmetterlingsblüten mit doppelter Blütenhülle die stark duften und 15–18 Millimeter lang werden. Der kleine, stumpfe und rötlich-braune Kelch ist becherförmig, während die Fahne der weißen bis rosa Blumenkrone, mit kleinen, basalen „Öhrchen“, eine verkehrt- oder breit-eiförmige Form aufweist und oft einen kleinen, zentralen grünen Fleck besitzt.^[2]

Die Fruchtstände können im Alter von 4–6 Jahren erscheinen. Die braunen, bis etwa 5–8 cm langen und bespitzten Hülsenfrüchte erscheinen sofort nach der Blüte und reifen in 10 bis 11 Monaten. Sie sind dickledrig, relativ glatt, abgeflacht und schmal-elliptisch bis -eiförmig. Sie enthalten einen oder zwei bohnenähnliche, rotbraune Samen, aber da sie sich nicht von selbst öffnen, müssen sich zersetzen, bevor die Samen keimen können. Die abgeflachten Samen sind etwa 1,5–2,5 Zentimeter groß, haben eine brüchige, ölige, ledrige Samenschale und sind für Pflanzenfresser ungenießbar.^[2]

Millettia pinnata ist diploid, mit einer Chromosomenzahl von 20 oder 22. Die Wurzelknöllchen sind vom determinierten Typ (wie bei der Soja- und Ackerbohne) und werden von dem verursachenden Bakterium Bradyrhizobium gebildet.

Verbreitung

Natürliche Verbreitung im tropischen und gemäßigten Asien, von Indien über Japan, Thailand und Malesien bis hin zum nördlichen und nordöstlichen Australien und einigen pazifischen Inseln. Sie wurde vermehrt und weltweit in feuchten und subtropischen Umgebungen von Meereshöhe bis in 1200 m Höhe verbreitet, obwohl sie in den Ausläufern des Himalaya nicht über 600 m gefunden wird. Der Baum verträgt Temperaturen von knapp unter 0 °C bis zu etwa 50 °C (USDA-Klimazonen 10b bis 11^[4]) und jährliche Niederschläge von 500–2500 mm. Er wächst wild auf sandigen und felsigen Böden, einschließlich oolithischem Kalkstein, und wächst in den meisten Bodentypen, sogar in Salzwasser.

Der Baum ist gut geeignet für intensive Hitze und Sonnenlicht und sein dichtes Netzwerk von Seitenwurzeln und seine dicke, lange Pfahlwurzel machen ihn trockenheitstolerant. Der dichte Schatten, den er spendet, verlangsamt die Verdunstung von Oberflächenwasser und seine Wurzelknöllchen fördern die Stickstofffixierung, einen symbiotischen Prozess, bei dem gasförmiger Stickstoff (N₂) aus der Luft in Ammonium (NH₄⁺, eine für die Pflanze verfügbare Form von Stickstoff) umgewandelt wird. M. pinnata ist eine Art die auch ein mehrmonatiges Untertauchen in Süßwassersumpf überleben kann. M. pinnata ist auch in den Sumpfwäldern des Tonlesap-Sees in Kambodscha verbreitet.

Verwendung

Die Samen enthalten ein dickflüßiges, bitteres, butterartiges Fett (Pongamöl, Karanjaöl, Pongamia oil) mit unangenehmem Geschmack und hohem Schmelzpunkt. Das Fett wurde früher als Lampenöl oder als Schmiermittel, für Seifen sowie für anderes verwendet. Im Plantagenanbau können zwischen 900 und 9000 Kilogramm Samen je Hektar geerntet werde. Die Samen enthalten 30 bis 40 % ihres Gewichts an Öl. Das Öl setzt sich aus 44,5 bis 71,3 % Ölsäure, 10,8 bis 18,3 % Linolsäure, 3,7 bis 7,9 % Palmitinsäure und 2,4 bis 8,9 % Stearinsäure zusammen.^[5]

Das recht schöne, mittelschwere, recht harte Holz ist nicht beständig, es wird für verschiedene Anwendungen, sowie zur Papierherstellung genutzt.

Phylogenie und Taxonomie

Die Art wurde 1753 von Carl von Linné unter dem Basionym Cytisus pinnatus erstbeschrieben. 1763 beschrieb er dieselbe Art (auf Grundlage desselben Typus) ein zweites Mal als Robinia mitis. 1803 beschrieb Étienne Pierre Ventenat eine Art Pongamia glabra in der Gattung Pongamia, als Ersatzname für Robinia mitis L. Aufgrund dieser Synonymie ist sein Name ein ungültiges jüngeres Synonym, blieb aber Typusart der Gattung Pongamia. Dieser Name hat jahrhundertelang für Konfusion gesorgt. Er geht zurück auf eine Tafel im berühmten Werk Hortus Malabaricus durch Hendrik Adriaan van Rheede tot Draakenstein, in der er eine Baumart unter dem tamilischen Volksnamen „Pongam“ abbildet. Diese Abbildung haben verschiedene Botaniker verwendet, um mit ihr als Typus eine Gattung zu beschreiben, Pongam durch Michel Adanson (1763), Pungamia durch Jean-Baptiste de Lamarck 1796 (als Ersatznamen für den von ihm auf Basis desselben Typus vergebenen Namens Galedupa), dieser wurde dann schließlich von Ventenat zu Pongamia abgeändert. Um die Konfusion zu beenden, wurde dieser Name schließlich von der ICBN formell festgeschrieben (nom.cons.). Pongamia, in dieser Auffassung, blieb danach seit der grundlegenden Bearbeitung durch den englischen Botaniker George Bentham 1860, eine kleine Gattung mit zwei Arten (außer dieser Art nur ein Endemit von Neuguinea) in seiner Tribus Dalbergieae, begründet durch die sich nicht öffnenden Hülsen.^[6][7]

Nachdem schon andere Botaniker dieses etablierte System in Zweifel gezogen hatten, wies schließlich der niederländische Botaniker Robert Geesink anhand morphologischer Merkmale überzeugend nach, dass Bentham das Merkmal der nicht öffnenden Hülsen überbewertet hatte. Anhand anderer Merkmale ergab sich eine klare Beziehung zwischen der vermeintlichen Gattung Pongamia und der Gattung Millettia und in dieser in seiner Sektion Fragiliflorae. Damit war die Art nicht nur in eine andere Tribus gewechselt, sondern in die Gattung Millettia eingeschachtelt. Konsequenterweise bezog er sie als eine Art in diese Gattung mit ein.^[8] Diese Auffassung hat sich später in genetischen Studien bestätigt.^[9]

Daraus ergab sich nun ein weiteres Problem: Da der Name Pongamia (1803) älter ist als Millettia (1834) hätte eigentlich der ältere Name Priorität. Die alte Gattung Millettia umfasste aber weit über 100 Arten mit einer sehr weiten Verbreitung, während unter Pongamia im Wesentlichen nur diese Art zu berücksichtigen war. Geesinck schlug daher vor, diesen Gattungsnamen zu konservieren^[6], was von ICBN bestätigt wurde. Erst damit wurde Millettia pinnata zum gültigen Namen der Art.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c} Zhang Dianxiang, Les Pedley (2010): Pongamia. In Flora of China 10: 187–188, online.
2. ↑ ^{a b c d e f} Agroforestry Species Profile Pongamia pinnata. in C. Orwa C, A. Mutua, R. Kindt, R. Jamnadass, A. Simons (2009): Agroforestree Database:a tree reference and selection guide, version 4.0 online.
3. ↑ Vigya Kesari, Latha Rangan: Development of Pongamia pinnata as an alternative biofuel crop – current status and scope of plantations in India. In: Journal of Crop Science and Biotechnology. 13(3), 2010, S. 127–137, doi:10.1007/s12892-010-0064-1, online auf researchgate.net.
4. ↑ ^{a b} Edward F. Gilman, Dennis G. Watson, Ryan W. Klein, Andrew K. Koeser, Deborah R. Hilbert, Drew C. McLean: Pongamia pinnata: Pongam. University of Floria, IDAS Extension, ENH657 online und download.
5. ↑ Baskar Thangaraj, Pravin Raj Solomon: Scope of biodiesel from oils of woody plants: a review. (PDF) In: Clean Energy, 2020, Vol. 4, No. 2. Oxford University Press, S. 91, abgerufen am 27. Dezember 2020 (englisch).
6. ↑ ^{a b} Robert Geesink: Proposals to Conserve Millettia W. & A. and Revise the Conservation of Pongamia Vent. (Leguminosae-Papilionoideae). In: Taxon. 30(1), 1981, S. 327–329, JSTOR 1219419.
7. ↑ K. Thothathri: Studies in Leguminosae 2. The genus Pongamia Vent in India. In: Bulletin of the Botanical Survey of India. 3(3/4), 1961, S. 417–423.
8. ↑ Robert Geesinck: Scala Millettiearum. A survey of the genera of the Millettieae (Legum.-Pap.) with methodological considerations. E. J. Brill / Leiden University Press, Leiden 1984 (Leiden Botanical Series, vol. 8, viii + 131 S.).
9. ↑ Jer-Ming Hu, Matt Lavin, Martin F. Wojciechowski, Michael J. Sanderson: Phylogenetic Analysis of Nuclear Ribosomal ITS/5.8S Sequences in the Tribe Millettieae (Fabaceae): Poecilanthe-Cyclolobium, the Core Millettieae, and the Callerya Group. In: Systematic Botany. 27(4), 2002, S. 722–733.

Ing bani (Millettia pinnata) metung yang is a species ning pun dutung king familiang gisantis, ing Fabaceae, a katutubu king kasantingan klima (temperate) ampong malisangan (tropical) a dake ning Asia, kayabe la reng dake ning India, Tsina, Hapon, Malesia, Australia among Kapuluan Pacifico.^[1][2][3] Maralas deng balu king kayang kasingkabaldugan o synonym a Pongamia pinnata uling miyalis ya king genus a Millettia bayu-bayu pamu. Kayabe la kareng karaniwan nang lagyu deng Indian beech, pongam oiltree, balikbalik (Tagalug), karanj (Hindi), ಹೊಂಗೆ honge (Kannada), புங்கை pungai (Tamil), కానుగ kānuga (Telugu), ampong नक्तमाल naktamāla (Sanskrit).

Dalerayan

External links

• Pongamia Pinnata: The Prospects For Profitable Sustainability
• The Rural Oil Well
• Seeds of Hope
• Lambkin, Trevor A (1999). "A host list for Aleurodicus dispersus Russell (Hemiptera: Aleyrodidae) in Australia". Australian Journal of Entomology 38 (4): 373. doi:10.1046/j.1440-6055.1999.00119.x.
• First commercial research program for Pongamia in Australia
• Information on Millettia pinnata (pongamia) as a biofuel crop

Template:Bioenergy

Pongami, honge au mkwara wa Uhindi (Millettia pinnata, syn. Pongamia pinnata) una urefu wa takribani mita 15 –25, inapatikana kwenye familia ya Fabaceae. Ni mkubwa sehemu ya juu na maua madogo madogo mengi ya rangi nyeupe, waridi au urujuani. Asili yake ni Uhindi, lakini inaoteshwa kwa kiwango kikubwa Kusini – Mashariki mwa Asia.

Picha

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

• Pongami, Uhindi.

Viungo vya Nje

• Pongami Millettia pinnata

Индиень бук (панчф)

Индиень бук (шуфта)

Индиень бук^[1] (латинокс Milletia pinnata) лопань прашенды шуфттнень эзда фкясь куфтолоттнень тъналста (Fabaceae), конатне сашендыхть Индиеста, сонь тага сидеста касфнихть Пелешинь-Шистяма Азиеса.

Сон уленди 15–25 метрашка серес эди сонь пяк шову пряц. Панчфкянза пяк шовине пусмань-пусмань, акша, розань эли сыияф тюсса.

Сон кирди пси ди пиди шинь валда, стане ина коське пинге сяс мес сонь юронза пяк вии. Касонды шуваронь эди кеву модаса, кельги пуронь мода, интай сон касфтови эрь кодама модаса нъльне салунь эса. Сонь сидеста озафнихть коське модаса кода вармада ваксар эли ошева эшксонкса. Судоц моли шпагат эли эчке пикс, равжа резин (эряви калонь кулофнембяльда пъчкафтоманди) нолдаманди. Сон машты кирдемс кожфонь азота, тянь сюнеда сонь касфтсазь осал модаса, модань паранзаманди. Тянь лангс аф ваномок тя шуфтсь кулофни, сон эрявикс пъчкафтоманди. Ведец эди ваец ащи цебярь антицептикокс. Видьмонь вай моли вайтолонди, сапонь эди вадембяль нолдаманди. Тяни сон арси сяда эрявиксокс сяс мес сон кондясти биобензинонь полаткс нолдаманди.

Кучфтемат

1. ↑ Вятемовал кода видемс унжань сиви касыкст

करंज नाम से प्राय: तीन वनस्पति जातियों का बोध होता है जिनमें दो वृक्ष जातियाँ और तीसरी लता सदृश फैली हुई गुल्म जाति है। इनका परिचय निम्नांकित है :

नक्तमाल

करंज नाम से जानी जाने वाली प्रथम वृक्ष जाति को संस्कृत वाङ्मय में नक्तमाल, करंजिका तथा वृक्षकरंज आदि और लोकभाषाओं में डिढोरी, डहरकरंज अथवा कणझी आदि नाम दिए गए हैं। इसका वैज्ञानिक नाम पोंगैमिया ग्लैब्रा (Pongamia glabra) है, जो लेग्यूमिनोसी (Leguminosae) कुल एवं पैपिलिओनेसी (Papilionaceae) उपकुल में समाविष्ट है। यही संभवत: वास्तविक करंज है।

यद्यपि परिस्थिति के अनुसार इसकी ऊँचाई आदि में भिन्नता होती है, परंतु विभिन्न परिस्थितियों में उगने की इसमें अद्भुत क्षमता होती है। इसके वृक्ष अधिकतर नदी-नालों के किनारे स्वत: उग आते हैं, अथवा सघन छायादार होने के कारण सड़कों के किनारे लगाए जाते हैं।

इसके पत्र, पक्षवत्‌ संयुक्त (पिन्नेटली कंपाउंड, Pinnately compound), असम पक्षवत्‌ (इंपेरी-पिन्नेट, Impari-pinnate) और पत्रक गहरे हरे, चमकीले और प्राय: 2-5 इंच लंबे होते हैं। पुष्प देखने में मोती सदृश, गुलाबी और आसमानी छाया लिए हुए श्वेत वर्ण के होते हैं। फली कठोर एवं मोटे छिलके की, एक बीजवाली, चिपटी और टेढ़ी नोकवाली होती है। पुष्पित होने पर इसके मोती तुल्य पुष्प रात्रि में वृक्ष के नीचे गिरकर बहुत सुंदर मालूम होते हैं। 'करंज' एवं 'नक्तमाल' संज्ञाओं की सार्थकता और काव्यों में प्रकृतिवर्णन के प्रसंग में इनका उल्लेख इसी कारण होता है।

आयुर्वेदीय चिकित्सा में मुख्यत: इसके बीज और बीजतैल का प्रचुर उपयोग बतलाया गया है। इनका अधिक उपयोग व्रणशोधक एवं व्रणरोपक, कृमिघ्न, उष्णवीर्य तथा चर्मरोगघ्न रूप में किया जाता है।

चिरबिल्ब

भिन्न जाति एवं कुल का होने पर भी चिरबिल्व नाम-रूप-गुण तीनों बातों में नक्तमाल से बहुत कुछ मिलता जुलता है। यह अल्मेसी (Ulmaceae) कुल का होलोप्टीलिया इंटेग्रिफ़ोलिया (Holoptelia integrifolia) नामक जाति का वृक्ष है, जिसे चिरबिल्व, करंजक वृक्ष या वृद्धकरंज तथा उदकीर्य और लोकभाषाओं में चिलबिल, पापड़ी, कंजू तथा कणझी आदि नाम दिए गए हैं।

इसके वृक्ष प्राय: बहुत ऊँचे और मोटे होते हैं और नदी नालों के सन्निकट अधिक पाए जाते हैं। छाल धूसर वर्ण की और पत्तियाँ प्राय: अखंड और लंबाग्र होती हैं। ताजी छाल और काष्ठ से तथा मसलने पर पत्तियों से तीव्र दुर्गन्ध आती है। जाड़ों में पत्ते गिर जाने पर नंगी शाखाओं पर सूक्ष्म हरित पुष्पों के गुच्छे निकलते हैं और ग्रीष्म में बहुत हलके, पतले चिपटे तथा सपक्ष वृत्ताकार फलों के गुच्छे बन जाते हैं, जो सूखने पर वायु द्वारा प्रसारित होते हैं। द्विखंडित पंख के बीच में एक बीज बंद रहता है जिसे निकालकर ग्रामीण बाच्चे चिरौंजी की भाँति खाते हैं। बीजों से तेल भी निकाला जा सकता है। प्रथम श्रेणी के करंज के सदृश इसके पत्र, बीज तथा बीजतैल चिकित्सोपयोगी माने जाते हैं, किंतु आजकल इन्हें प्रयोग में नहीं लाया जाता। शोथ, व्रण तथा चर्मरोगों में इसका उपयोग ग्रामीण चिकित्सा में पाया जाता है।

कटकरंज

यह एक काँटेदारलता सदृश फैला हुआ गुल्म है जिसे विटपकरंज, कंटकीरंज, प्रकीर्य और लोकभाषा के कंजा, सागरगोटा तथा नाटा करंज कहते हैं। इसका एक नाम 'फ़ीवर नट' (Fever nut) भी है। आधुनिक ग्रंथकारों ने इसे ही आयुर्वेदीय साहित्य का 'पूर्ति (ती) क' एवं 'पूतिकरंज' भी लिखा है। किंतु करंज के सभी भेदों में न्यूनाधिक पूति (दुर्गंध) होने के कारण किसी वर्गविशेष को ही पूतिकरंज कहना संगत नहीं प्रतीत होता।

कटकरंज लेग्यूमिनोसी कुल एवं सेज़ैलपिनिआपडी उपकुल का सेज़ैलपिनिया क्रिस्टा (Caesalpinia crista) नाम का गुल्म है, जिसकी काँटेदार शाखाएँ लता के समान फैलती है। काँटे दृढ़मूलक, सीधे अथवा पत्रदंड पर प्राय: टेढ़े होते हैं। पत्तियाँ द्विपक्षवत्‌ (बाइपिन्नेट, bipinnate) और पत्रक लगभग एक इंच तक बड़े होते हैं। हलके पीले पुष्पों की मंजरियाँ नक्तमाल के फलों के आकार की होती हैं, किंतु फल काँटों से ढके रहते हैं और उनमें दृढ़ कवचवाले तथा धूम्रवर्ण के प्राय: दो-दो बीज होते हैं। बीज, बीजतैल एवं पत्ती का चिकित्सा में अधिक उपयोग होता है। कटकरंज उत्तम ज्वरघ्न, कटु, पौष्टिक, शोथघ्न और कृमिघ्न द्रव्य है और सूतिकाज्वर, शीतज्वर, यकृत एवं प्लीहा के रोग तथा कुपचन में इसके पत्ते का रस, या बीजचूर्ण का उपयोग होता है। यद्यपि निघंटुओं में करंज के तीन भेद बताए गए हैं, तथापि चिकित्साग्रंथों में अनेक बार 'करंजद्वय' का एक साथ उपयोग बतलाया गया है। करंजद्वय से यहाँ किन-किन भेदों का ग्रहण होना चाहिए, इसका निर्णय प्रसंग तथा व्यक्तिगत गुणों के अनुसार किया जा सकता है।

करँज के वृक्ष बहुत बडे-बडे होते हैं। जो अधिकतर वनों में होते हैं। पत्ते पाकर पत्तों के समान गोल होते हैं। और ऊपर के भाग में चमकदार होते हैं।

फूल

पुष्प

इसके फूल आसमानी रंग के होते हैं। और फल भी नीले-नीले झुमकेदार होते हैं। पत्तों में दुर्गंध आती है।

गुण

पुष्पित कलिका

करँज पचने में चरपरी, नेत्र हितकारी, गरम, कडुवी, कसैली तथा उदावर्त, वात योनी रोग, वात गुल्म, अर्श, व्रण, कण्डू, कफ, विष, कुष्ठ, पित्त, कृमि, चर्मरोग, उदररोग, प्रमेह, प्लीहा को दूर करती है। करँज के फल - गरम, हल्के तथा शिरोरोग, वात, कफ, कृमि, कुष्ठ, अर्श और प्रमेह को नष्ट करते हैं।

पत्ते

पत्ते

पचने में चरपरे, गरम, भेदक, पित्तजनक, हल्के तथा वात, कफ, अर्श, कृमि, घाव तथा शोथ रोग नाशक है। फूल - ऊष्ण, वीर्य तथा त्रिदोष नाशक है।

अँकुर

रस एवं पचने में चरपरे, अग्निदीपक, पाचक, वात, कफ, अर्श, कुष्ठ, कृमि, विष, शोथ रोग को नष्ट करता है।

करँज तेल

तीक्ष्ण, गरम, कृमिनाशक, रक्तपित्तकारक, तथा नेत्र रोग, वात पीडा, कुष्ठ, कण्डू, व्रण तथा खुजली को नष्ट करता है। इसके लेप से त्वचा विकार दूर होते हैं घृत करँज - चरपरा गर्म तथा व्रण, वात, सर्व प्रकार के त्वचा रोग, अर्श रोग, तथा कुष्ठ रोग को नष्ट करता है।

नाम सं- करँज, हिं-करँज, बं- डहर, म- चपडा, करँज, अं-स्मूथलिब्ड षोन गोमिया |

चित्र दीर्घा

• leaves in हैदराबाद.

• fruits in हैदराबाद.

• trunk in हैदराबाद.

सन्दर्भ

बाहरी कड़ियां

• The Rural Oil Well
• Seeds of Hope
• Rising Bio-Diesel Tide
• Pictures of Pongamia pinnata
• first commercial research program for Pongamia in Australia
• Information on Millettia pinnata (pongamia) as a biofuel crop

इन्हें भी देखें

भारत में सौर ऊर्जा

वृक्षतेलझाड

नावे:-

• मराठी : करंज
• संस्कृत - करंज; गौरा; चिरबिल्वक; नक्तमाल; पूतिक; प्रकीर्य; स्निग्धपत्र
• इंग्रजी : Pongam; Indian Beach
• लॅटिन : Pongamia pinnata
• गुजराथी : कनझी; कानजी
• हिंदी : करंज; कांजा; किरमल; पपर
• कानडी : हुलीगिली; होंगे

करंज (शास्त्रीय नाव: Pongamia Pinnata (L.) Pierre Fabaceae) ही भारतात उगवणारी एक आयुर्वेदिक औषधी वनस्पती आहे. या मध्यम उंचीच्या झाडास करंजीच्या आकाराची फळे लागतात म्हणून याचे नाव करंज पडले.या फळांपासून निघणारे तेल हे आयुर्वेदात औषधी म्हणून वापरतात.त्यास 'करंजीचे तेल' असे म्हणतात.

करंज हा सदाहरित वृक्ष भारतात सर्वत्र आढळून येतो. याचे वनस्पतिशास्त्रातील नाव ‘पोंगॅमिया पिन्नाटा’ असे आहे. सर्व प्रकारच्या हवामानात याची वाढ होते. काळी चिकणमाती अथवा जांभ्या जमिनीत याची वाढ चांगली होते. हा पश्चिम घाटातील मूळ रहिवासी असून ब्रह्मदेश, आग्नेय आशिया, ऑस्ट्रेलिया, अमेरिकेपर्यंत पोहोचला आहे.

करंज साधारण १५ ते २० मीटर उंचीपर्यंत वाढतो, पण काही ठिकाणी ३० मीटर उंचीपर्यंत वाढला आहे. खोड काहीसे पसरट असते. खोडाची साल मऊ, गुळगुळीत किंवा गाठीयुक्त असून रंगांनी हिरवी-राखाडी असते. झाडाचा पर्णसंभार पसरणारा असतो. पाने एकांतरित, संयुक्त व विषमपर्णी असतात. ६ इंच ते १२ इंच लांब असणाऱ्या पानामध्ये पाच, सात किंवा नऊ लंबगोलाकार, टोकदार पर्णिका असतात. ती अत्यंत तुकतुकीत, मऊ, मुलायम, चमकदार, पोपटी-हिरव्या, तजेलदार वर्णाची असतात, म्हणूनच या झाडाच्या चमकत्या पालवीवरून त्याच्या ‘स्निग्धपत्र’ नावाची सार्थता पटते.

साधारण एप्रिल ते जूनमध्ये झाड फुलांनी बहरून जाते. पान आणि खोडाच्या खोबणीमधून मंजिऱ्या बाहेर पडतात. त्यावर अतिशय लहान देठाच्या, तपकिरी कळ्या बाहेर पडतात. कळ्या उमलून त्याचे फिक्या गुलाबी, जांभळट फुलांत रूपांतर होते. या फुलांच्या तुऱ्यांना मंद वास असतो. काही ठिकाणी ही फुले रंगाने हिरवट पांढरी किंवा दुधी पांढरीही आढळतात. फुलात पाच पाकळ्या असतात, त्यापकी चार गुलाबी रंगाच्या असतात तर पाचवी पाकळी हिरव्या रेषांनी मढलेली असते. फुले कोमेजण्यापूर्वीच खाली गळतात.

फुले ओसरल्यावर पाठोपाठ येतात पिवळसर, टणक, चपटय़ा करंजीच्या आकारासारख्या शेंगा. बियांपासूनच तेल काढतात. ‘करंजतेल’ म्हणून हे प्रसिद्ध आहे. हे तेल जंतुनाशक आहे. यामध्ये ‘करंजीन’ व ‘पॉन्गेमॉल’ ही द्रव्ये आहेत. प्राचीन काळी विविध त्वचारोग, सर्पदंश, कृमी व दूषित जखमा भरण्यासाठी वापरले जात असे. पानांचा उपयोग संधिवातावर करतात. जंतुनाशक म्हणून याची पेंड बऱ्याच ठिकाणी वापरली जाते. दिव्यामध्ये जाळण्यासाठी याचा उपयोग करतात. साबण बनविण्यासाठीही आणि वंगण म्हणूनही याचा वापर करतात. पानांचा वापर हिरवे खत म्हणुन केला जातो .करंज हा रस्त्याच्या कडेला लावण्यासाठी एक वृक्ष आहे.

मूळ भारतीय रहिवाशी असलेल्या करंज वृक्षाचा तसा आसेतुहिमाचल अधिवास असला तरी तो प्रामुख्याने पश्चिम घाटांतील नदीनाल्यांच्या काठी तसेच समुद्रकिनाऱ्यालगतच्या जंगलातील दमट हवामानात सुखाने वाढतो. अर्थात पाणी किंवा क्षारयुक्त जमिनीत तसेच समुद्रसपाटीपासून ४००० हजार फुट उंचीवरील जंगलात देखील चांगला वाढताना दिसतो. भारतात सर्वत्र या डेरेदार वृक्षाची लागवड सावलीसाठी रस्त्यांच्या कडेला केलेली दिसते. या झाडाच्या सावलीत गवताची वाढ चांगली होत असल्याने गवताळ प्रदेशात लागवडीसाठी हे झाड उपयुक्त आहे. भारतातून या झाडाचा प्रसार दक्षिण पूर्व आशिया तसेच ऑस्ट्रेलियाच्या किनाऱ्याजवळील प्रदेशात झालेला आढळतो. करंज हे मध्यम स्वरूपाचे आकारचे, मध्यम बांध्याचे झाड असून त्याच्या पानांचा डोलारा पसरलेला दिसतो. याची उंची जवळपास ५०-५५ फुट किंवा त्यापेक्षा जास्त आढळते. बुंध्याचा घेर २ ते ३ फुटांचा असतो. याची संयुक्त पाने पाच-सात अंडाकृती पर्णिकांची असतात. पानांच्या कुशीत फुलणारी फुले इवलीशी पण उदंड, सुगंधी, शुभ्र रंगापासून गुलाबी, जांभळ्या रंगापर्यंत विविध रंगाची उधळण करणारी. याची फळे म्हणजे शेंगा, चपट करंजीच्या आकाराच्या किंवा पापडीसारख्या, कडक, पिकल्यावर पिवळट उदी रंगाच्या. संपूर्ण वृक्ष जेव्हा पानगळीने निष्पर्ण होतो तेव्हा सर्व फांद्यांवर शेंगा लटकलेल्या असतात.प्रत्येक शेंगेत बी मात्र एकच, क्वचित प्रसंगी दोन असतात. या बिया लाल-तांबडया रंगाच्या, कडू चवीच्या आणि तेलयुक्त असतात. जंगलवृद्धीसाठी झाड साधारणपणे ४-६ वर्षात फळावर येते. फळांची तोडणी सर्वसाधारणपणे नोव्हेंबर – डिसेंबर ते मे-जून या काळामध्ये केली जाते. शेंगा हाताने सोलून बिया वेगळ्या केल्या जातात प्रत्येक झाडामागे अंदाजे ९ ते ९० किलो बियांची उपज होते. उपजेच्या अंदाजे ७५% संपादन एकटया कर्नाटकात होते. भारतात एकूण बियांच्या उत्पादनापैकी फक्त १०% बियांचे संपादन होते. झाडाच्या हिरव्या पानांवरील सफेद नक्षीकाम हे नेमॅटोड या सूक्ष्म प्राण्याच्या चलनवलामुळे झालेले आहे. करंजाच्या बिया त्यातील तेलासाठी उपयुक्त आहे. विविध उद्योगधंद्यात व औषधात त्याचा उपयोग होतो. करंजाच्या बियांमध्ये अपचनकारक तत्वे असून त्यांचा विषारी परिणाम अन्नातून बियांचे चूर्ण किंवा पेंड दिल्यास प्राण्यांवर दिसून येतो. करंजाचे तेल कातडे कमाविण्यासाठी, वंगणासाठी व मेणबत्या बनविण्यासाठी वापरतात. या तेलाचा औषधी उपयोग आयुर्वेदात विशद केला आहे. करंज तेल पिवळट रंगाचे असून दीर्घकाल साठवणीनंतर ते अधिक गडद रंगाचे होते. तेलाचा उग्र गंध असून ते कडू असते. अतिशयोक्ती अलंकाराचा सर्रास वापर आयुर्वेदात आढळतो त्यानुसार ‘करं जनयति इति करंज’ असे नाव या वृक्षास प्राप्त झाले आहे. या तेलाच्या वापरामुळे महारोगाने जडलेली हाताची बोटे पुन्हा निर्माण होतात अशी कल्पना त्यात गर्भित आहे. तेल काढल्यानंतर उरलेली करंजाच्या पेंडीतील नत्राच्या उच्च प्रमाणामुळे तिचा खत म्हणून नेहमी वापर केला जातो. नत्राबरोबरच या पेंडीच्या खतातून शेतीला स्फुरद व पालाश हि द्रव्ये देखील मिळतात, शिवाय त्यातील विषद्रव्यांमुळे मातीतील किटक व बुरशीजन्य रोगांपासून पिकांचे संरक्षणही अपोआप होते. [मुंबई उपनगरात रस्त्याच्या कडेला तसेच दक्षिण मुंबईत देखील हा वृक्ष आढळतो.

चित्रदालन

• करंज / करंजी चे झाड

• करंज / करंजी ची पाने

• करंजाची कोवळी पालवी

• करंजाच्या मंजिऱ्या व कळ्या

• Millettia pinnata1

• Koranjo (in Oriya) (7211120648)

• करंजाच्या लटकणाऱ्या शेंगा

• करंजाच्या शेंगा व बिया

कारेङ्गी वा करञ्जको रूख केराउको प्रजातिको रूख हो। यो एसियाका नेपाल, भारत, चिन, जापान र मलेशिया लगायत अष्ट्रेलियाको उष्ण तथा समशितोष्ण भूभागमा पाइने गर्छ।

ग्यालरी

• रूख

• फूल

• पात

सन्दर्भ सूची

बाहिरी कडीहरू

କରଞ୍ଜ ଏକ ଦ୍ରୁମ ଜାତୀୟ ଉଦ୍ଭିଦ। ଏହା ଜଳ ବହୁଳ ସ୍ଥାନରେ ସାଧାରଣତଃ ବଢିଥାଏ। ଏହାର ଡାଳକୁ ଲୋକେ ଦାନ୍ତକାଠି କରିଥାନ୍ତି। ଏହାର ପତ୍ର ମଧ୍ୟମ ଆକାରର, ମୁନିଆ। ଏହାର ଫଳ ଟାଣ, ଦେଖିବାକୁ ବୃକକ ଆକାରର। ଫଳ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ମଞ୍ଜି ରହିଥାଏ।

ବିବିଧ ଭାଷାରେ ନାମ

ବ୍ୟବହାର

ଔଷଧୀୟ

• ଶରୀରରୁ କୃମି ଦୂରୀକରଣ, ଆଖିର ରୋଗ, ଯୋନିର ରୋଗ, ଚର୍ମ ରୋଗ, ଆବୁ, ଅର୍ଶ, ଘାଆ, କୁଣ୍ଡିଆ, ତଳିପେଟରେ ପାଣି ଜମା ହେବା, ତଳିପେଟ ପ୍ଳୀହା ବଢ଼ିବା, ଯକୃତର ସଙ୍କୋଚନ ଆଦିରେ ଏହାର ପ୍ରୟୋଗ ହୋଇଥାଏ।
• ଏହା ପାକସ୍ଥଳୀକୁ ସୁସ୍ଥ ଓ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରେ। ଏହା ଭୋକ ବଢାଏ, ଆନ୍ତରିକ କ୍ଷତ ଦୂର କରେ, ଦେହରୁ ବିଷ ଓ ବିଜାତୀୟ ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ବାହାର କରିଦିଏ।
• ହଜମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ଓ ଏହା ମୃଦୁ ବିରେଚକ।
• ପିତ୍ତ ବିକାର ଓ ମଧୁମେହରେ ଗୁଣକାରୀ।
• ରକ୍ତ ଶୋଧକ, କାନଟଣା ନିବାରକ, ପୁରୁଣା ଜ୍ୱର ଓ ହାଇଡ୍ରୋସିଲ ଦୂର କରେ।
• ଆଣ୍ଠୁ-ଗଣ୍ଠିର ଯନ୍ତ୍ରଣା, ଚର୍ମରେ ଧଳା ଦାଗ, କୁଣ୍ଡିଆ, କୁଷ୍ଠ, ଘାଆ, ମୂତ୍ର ବିକାର, ମୁଣ୍ଡବିନ୍ଧା, ଯକୃତ ପ୍ରଦାହରେ ଏହା ଗୁଣକାରୀ।

ଏହାର ସର୍ବାଙ୍କ ଔଷଧୀୟ ଗୁଣରେ ଭରା। ଏହାର ଛେଲିର ସିଝା, ପତ୍ର ଓ ଫୁଲ ଉପରୋକ୍ତ ବିଭିନ୍ନ ରୋଗରେ କାମରେ ଆସିଥାଏ।

କରଞ୍ଜ ଫଳ

ଅନ୍ୟାନ୍ୟ

• କରଞ୍ଜ ଡାଳ ଦାନ୍ତ କାଠି ରୂପେ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ। ଏହାର ତେଲକୁ ମଧ୍ୟ ଲୋକେ ବିଭିନ୍ନ ଚର୍ମ ରୋଗରେ ଓ ଆଣ୍ଠୁ-ଗଣ୍ଠି ବାତରେ ମାଲିସ କରିବାପାଇଁ ବ୍ୟବହାର କରିଥାନ୍ତି।

ଆଧାର

புங்கை அல்லது புங்கு அல்லது பூந்தி அல்லது கிரஞ்ச மரம் (Millettia pinnata) என்னும் இத்தாவரம் பட்டாணி சார்ந்துள்ள பேபேசியேக் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. இது வெப்பமண்டலப் பகுதிகளான ஆசியாவைத் தாயகமாகக் கொண்டது. இது இந்தியா மட்டும் அல்லாது சீனா, சப்பான், மலேசியா, ஆஸ்திரேலியா மற்றும் பசிபிக் தீவுகளிலும் காணப்படுகிறது^[2].

பயன்கள்

• புங்கை மரத்தின் ஒவ்வொரு பாகமும் பல வகைகளில் மருத்துவக் குணம் கொண்டவை. தீப் புண்களை ஆற்றும் சக்தி புங்கை மரத்தின் பட்டைக்கு உள்ளது. புங்கை மரத்தின் பட்டை, ஆலம்பட்டை, பழுத்த அத்தி இலை -இவை மூன்றையும் நன்கு அரைத்து புங்கன் எண்ணெய் விட்டுக் காய்ச்சி வடிகட்டிய தைலத்தை தீ சுட்ட புண்களின் மீது தடவி வர புண்கள் வெகுவாக ஆறும்.
• புங்கை மரப்பட்டையை ஒன்றிரண்டாக இடித்து நீர்விட்டு காய்ச்சி வடிகட்டி குடித்து வர மூல நோய் தீரும்.
• பல் துலங்க புங்கை மரத்தின் குச்சிகளைப் பயன்படுத்தினார்கள்.
• புங்கம் வேர், மிளகு, திப்பிலி, சீந்தில் இலை, மகிழவேர் இவற்றை சம அளவு எடுத்து கற்றாழை சாற்றால் அரைத்து சிறு உருண்டையளவு உட்கொள்ள எலி கடியினால் ஏற்படும் விஷம் முறியும்.
• புங்கை இலைக்கு அல்சர் எனப்படும் வயிற்றுப் புண்ணை போக்கும் சக்தி உள்ளது. புங்கன் மர இலையை இடித்து சாறு பிழிந்து 30 முதல் 60 மில்லி அளவு குடித்து வர வயிற்றுப்புண் மற்றும் அதனால் ஏற்படும் வயிற்று வலி குணமாகும்.
• புங்கன் இலையை தூளாக்கி விளக்கெண்ணெய் விட்டுக் காய்ச்சி, அதில் தேங்காய் எண்ணெய் சேர்த்து குழைத்து தடவி வர காயம் ஆறும். இதில்லாமல், புங்கன் இலையை பச்சையாக அரைத்து வைத்துக் கட்டினாலும் வெட்டுக்காயம் விரைவில் ஆறும். புங்கன் இலையை விளக்கெண்ணெய் விட்டு வதக்கி வீக்கத்தின் மீது வைத்து கட்டி வர வீக்கம் குறையும்^[3]

சங்க இலக்கியத்தில்

சங்ககால நூல் குறிஞ்சிப் பாட்டு இதன் பூவைக் குறிப்பிடுகிறது. குறிஞ்சி நிலத்து மகளிர் பல்வேறு வகையான மலர்களைக் குவித்து விளையாடியபோது இதனையும் சேர்த்துக் குவித்தார்களாம்.^[4]

சங்கப்பாடல்களில் ஒன்று இதனைப் ”புன்கு” எனக் குறிப்பாடுகிறது.^[5]

மேற்கோள்

படங்கள்

• போங்க(புங்க)மரம்

• பூத்துக் குலுங்கும் புங்கமரம்

• மரத்தடியில் புங்கஞ் செம்மல்

• தரையில் புங்கஞ் செம்மல்

ಹೊಂಗೆಮರ

ಹೂ ಗೊಂಚಲು

ಹೂವು

ಹಸಿಕಾಯಿ

ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಚಿರಪರಿಚಿತವಿರುವ ಮರ. ರೈತರು ಗದ್ದೆ ಮತ್ತು ಹೊಲಗಳ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ನೀರಿನ ನಾಲೆಗಳ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಎಲೆಗಳು ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಹೊಳಪಿನಿಂದ ಜಿಡ್ಡಿನಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತವೆ. ಹೂವುಗಳು ಗುಚ್ಚಾಕಾರವಾಗಿದ್ದು ಎಲೆಗಳ ನಡುವೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಹೂವುಗಳು ಗಾಢನೀಲಿವರ್ಣವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಕಾಯಿ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದು ಉಬ್ಬಿರುತ್ತವೆ, ಬೀಜಗಳಿಂದ ಕಹಿಯಾದ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾರೆ.^[೧], ^[೨][೩]

ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯ ಉಪಯೋಗ

ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯಿಂದ ಹಲವಾರು ಉಪಯೋಗಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳು

ಸರಳ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಳು

ಹೊಂಗೆಯ ನೆರಳು ದಣಿವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಮನಸ್ಸಿನ ದುಗುಡವನ್ನು ಕಳೆದು ಮನಸ್ಶಾಂತಿಯನ್ನು ನೀಡುವುದರಿಂದ " ಹೊಂಗೆಯ ನೆರಳು, ತಾಯಿಯ ಮಡಿಲು" ಎಂಬ ನಾಣ್ಣುಡಿ ಪ್ರಚಲಿತದಲ್ಲಿದೆ.

ಮಧುಮೇಹಕ್ಕೆ

ಒಂದು ಹಿಡಿ ಹಸಿ ಅಥವಾ ಒಣಗಿದ ಹೊಂಗೆ ಎಲೆಗಳನ್ನು ತಂದು ಸಮ ಭಾಗ ಒಣಗಿದ ಹಾಗಲಕಾಯಿ ಮತ್ತು ನೇರಳೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಕೂಡಿಸಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಚೂರ್ಣ ಮಡಿ ಕದಡಿ ಸೇವಿಸುವುದು.

ಹೇನು ಕೆರೆ, ಮೀಸೆ,ಗಡ್ಡ ಮತ್ತು ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೂದಲಿನ ನಾಶ ತಡೆಯಲು

ಒಣಗಿದ ಹೊಂಗೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತೇದು ಗಂಧವನ್ನು ಕೂದಲು ಉದುರುವ ಕಡೆ ಹಚ್ಚುವುದು.

ಅರ್ಧ ತಲೆ ನೋವಿಗೆ

ಒಂದೆರೆಡು ಹೊಂಗೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ನೀರು ಸೇರಿಸಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆದು, ತೆಳು ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ 2,3 ತೊಟ್ಟು ರಸವನ್ನು ಮೂಗಿನ ಹೊಳ್ಳೆಗಳಿಗೆ ಬಿಡುವುದು.

ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೇನು ಮತ್ತು ಸೀರುಗಳಿಗೆ

ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವಾಗ ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಕೂದಲಿಗೆ ಹಚ್ಚಿ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿ ಮಲಗುವುದು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಸೀಗೇ ಪುಡಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಿಸಿನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವುದು.

ಜೇನು ಹುಳುಗಳ ಕಡಿತಕ್ಕೆ

ಜೇನು ಹುಳು ಕಡಿದಿರುವ ಕಡೆ ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಹಚ್ಚುವುದು, ಕಾಡಿನ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವರು, ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಉಪಯೋಗಿಸಬಹುದು.

ಕೈಕಾಲು ಮತ್ತು ಕೀಲು ನೋವಿಗೆ

ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಚಮಚ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಮಂದಾಗ್ನಿಯಿಂದ ಕಾಯಿಸುವುದು. ಎಣ್ಣೆ ಬಿಸಿಯಾದ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗಿಳಿಸುವಾಗ 5 ಗ್ರಾಂ ಆರತಿ ಕರ್ಪೂರವನ್ನು ಹಾಕುವುದು. ತೈಲವು ತಣ್ಣಗಾದ ನಂತರ ನೋವಿರುವ ಕಡೆ ಹಚ್ಚುವುದು.

ಗಡ್ಡೆಗಳ ನಿವಾರಣೆಗೆ

ಎಳ್ಳು, ಸಾಸಿವೆ, ಹೊಂಗೆ ಬೀಜ, ಎಲ್ಲಾ 10 ಗ್ರಾಂ ಸೇರಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ನೀರು ಹಾಕಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆಯುವುದು. ಅನಂತರ ಬಹುಕಾಲದಿಂದ ವಾಸಿಯಾಗದೆ ಇರುವ ಗಡ್ಡೆ ಮತ್ತು ಕುರುಗಳಿಗೆ ಲೇಪಿಸುವುದು.

ಹಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ

ಗೇಣುದ್ದ, ಬೆರಳು ಗಾತ್ರದ ಹೊಂಗೆ ಹಸಿ ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ತಂದು ಹಲ್ಲುಗಳಿಂದ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಡಿದು, ಬ್ರಷಿನಂತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದರಿಂದ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ತಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕ್ರಿಮಿಗಳು ನಾಶವಾಗುವವು. ಒಸಡುಗಳು ಗಟ್ಟಿಯಾಗುವುವು ಮತ್ತು ಬಾಯಿಯ ದುರ್ಗಂಧ ಪರಿಹಾರವಾಗುವುದು.

ಕುರುಗಳಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿರುವ ಕ್ರಿಮಿಗಳ ನಾಶ ಮಾಡಲು

ಬೇವಿನ ಮತ್ತು ಹೊಂಗೆಯ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಸಮ ತೂಕ ಸೇರಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಅರಿಶಿನ ಕೊಂಬಿನ ಪುಡಿಯನ್ನು ಹಾಕಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಅರೆದು ಹುಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಲೇಪಿಸಿ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟುವುದು.

ಮಲೇರಿಯಾ ಜ್ವರಕ್ಕೆ

ಹೊಂಗೆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ತಂದು ಅದರ ಮೇಲಿನ ಕೆಂಪು ಸಿಪ್ಪೆಯನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿ ಚೂರ್ಣ ಮಾಡುವುದು.ಒಂದು ವೇಳೆಗೆ 1/4 ಟೀ ಚಮಚ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಜೇನಿನೊಂದಿಗೆ ಸೇವಿಸುವುದು.

ಕಣ್ಣು ರೆಪ್ಪೆಗಳ ಮೇಲಿನ ಕೂದಲುಗಳ ನಾಶ ತಪ್ಪಿಸಲು

ಹೊಂಗೆ ಬೀಜ, ತುಳಸಿ ಎಲೆ ಮತ್ತು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೊಗ್ಗು ಸಮ ತೂಕ ಸೇರಿಸಿ, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಜಜ್ಜಿ ಒಂದು ಬಟ್ಟಲು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಮಂದಾಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಯಿಸಿ ನೀರು ಇಂಗಿ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಬಟ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಕೂದಲು ಉದುರಿರುವ ಕಡೆ ಹಚ್ಚುವುದು.

ಗಜಕರ್ಣ, ಇಸುಬು ಮತ್ತು ತುರಿಕೆಗೆ

ಒಂದು ಬಟ್ಟು ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಗೆ ಗಂಧಕ ಮತ್ತು ಕರ್ಪೂರ ಹತ್ತು ಗ್ರಾಂ ಮತ್ತು ನಿಂಬೆ ಹಣ್ಣಿನ ರಸ 20 ಗ್ರಾಂ ಸೇರಿಸಿ, ಮಿಶ್ರ ಮಾಡಿ ಹಚ್ಚುವುದು.

ಕುಷ್ಠ ರೋಗಕ್ಕೆ

ಹೊಂಗೆ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ಹುಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಹಚ್ಚುವುದು ಮತ್ತು ಹಸಿ ಹೊಂಗೆ ರಸ, 1 ಟೀ ಚಮಚದಲ್ಲಿ ಸೈಂಧವ ಲವಣ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರಮೂಲ ಬೇರಿನ ಚೂರ್ಣ 1/2 ಟೀ ಚಮಚ ಸೇರಿಸಿ ಹಸುವಿನ ಮೊಸರಿನಲ್ಲಿ ಕದಡಿ ಕುಡಿಸುವುದು, ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಎರಡು ವೇಳೆ ಮಾತ್ರ.

ಉಲ್ಲೇಖ

1. ↑ http://www.prajavani.net/news/article/2011/11/24/115377.html
2. ↑ http://www.vartamaana.com/2012/10/07/%E0%B2%87%E0%B2%82%E0%B2%A7%E0%B2%A8-%E0%B2%B8%E0%B3%8D%E0%B2%B5%E0%B2%BE%E0%B2%B5%E0%B2%B2%E0%B2%82%E0%B2%AC%E0%B2%A8%E0%B3%86%E0%B2%97%E0%B3%86-%E0%B2%B9%E0%B3%8A%E0%B2%82%E0%B2%97%E0%B3%86/
3. ↑ ಪುಸ್ತಕದ ಹೆಸರು: ಬಾಬಾ ಬುಡನ್ ಗಿರಿ ಮತ್ತು ಸಿದ್ದರ ಬೆಟ್ಟದ ಅಪೂವ‍ ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳು ಹಾಗೂ ಸರಳ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗಳು ಸಂಪಾದಕರು: ವೈದ್ಯ ಎ.ಆರ್.ಎಂ. ಸಾಹೇಬ್ ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಮಠಾಧೀಶರು, ಸದ್ಗುರು ದಾದಾ ಹಯಾತ್ ಮೀರ್ ಖಲಂದರ್ ಪೀಠ, ಬಾಬಾಬುಡನ್ ಗಿರಿ, ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರು

Igiti cy’Ubuhinde

Igiti cy’Ubuhinde (izina ry’ubumenyi mu kilatini Millettia pinnata , Pongamia pinnata ), ni igiti gitakaza amababi mu gihe cy’urugaryi, kikagira uburebure buri hagati ye metero 15 kugeza kuri 25, gisa n’ibiti byo mu muryango w’amafabase (Fabaceae). Kigira hejuru hanini n’indabyo ntoya z’umweru, igitaka cyangwa ikigina. Gikomoka mu Buhinde, ariko kigahingwa muri Aziya y’Amajyapfo y’uburasirazuba. ^[1]

Amafoto

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

• Pongamia Pinnata, Ubuhinde.

Notes

1. ↑ http://www.botanix.kpr.eu/rw/index.php?text=4-igiti-cy-ubuhinde-pongamia-pinnata

Millettia pinnata is a species of tree in the pea family, Fabaceae, native to eastern and tropical Asia, Australia, and Pacific islands.^[3][5][4][6] It is often known by the synonym Pongamia pinnata. Its common names include Indian beech and Pongame oiltree.^[5][4]

Description

Millettia pinnata is a legume tree that grows to about 15–25 m (50–80 ft) in height with a large canopy that spreads equally wide. It may be deciduous for short periods. It has a straight or crooked trunk, 50–80 cm (20–30 in) in diameter, with grey-brown bark, which is smooth or vertically fissured. Its wood is white colored.^[7] Branches are glabrous with pale stipulate scars. The imparipinnate leaves of the tree alternate and are short-stalked, rounded, or cuneate at the base, ovate or oblong along the length, obtuse-acuminate at the apex, and not toothed on the edges. They are a soft, shiny burgundy when young, and mature to a glossy, deep green as the season progresses, with prominent veins underneath.^[8]

Flowering generally starts after 3–4 years with small clusters of white, purple, and pink flowers blossoming throughout the year.^[9] The raceme-like inflorescences bear two to four flowers that are strongly fragrant and grow to be 15–18 mm (0.59–0.71 in) long. The calyx of the flowers is bell-shaped and truncated, while the corolla is a rounded ovate shape with basal auricles and often with a central blotch of green color.^[4][10]

Croppings of indehiscent pods can occur by 4–6 years. The brown seed pods appear immediately after flowering, and mature in 10 to 11 months. The pods are thick-walled, smooth, somewhat flattened, and elliptical, but slightly curved with a short, curved point. The pods contain within them one or two bean-like brownish-red seeds, but because they do not split open naturally, the pods need to decompose before the seeds can germinate. The seeds are about 1.5–2.5 cm (0.59–0.98 in) long with a brittle, oily coat, and are unpalatable in natural form to herbivores.^{[8][10][11][7]}

The species is naturally distributed in tropical and temperate Asia, from India to Japan to Thailand to Malesia to north and north-eastern Australia to some Pacific islands;^[3][4] It has been propagated and distributed further around the world in humid and subtropical environments from sea level to 1,360 m (Chingola, Zambia), although in the Himalayan foothills, it is not found above 600 m.^[12] Withstanding temperatures slightly below 0 °C (32 °F) and up to about 50 °C (122 °F) and annual rainfall of 500–2,500 mm (20–98 in), the tree grows wild on sandy and rocky soils, including oolitic limestone, and will grow in most soil types, even with its roots in salt water.^[13]

The tree is well suited to intense heat and sunlight, and its dense network of lateral roots and its thick, long taproot make it drought tolerant. The dense shade it provides slows the evaporation of surface water and its root nodules promote nitrogen fixation, a symbiotic process by which gaseous nitrogen (N₂) from the air is converted into ammonium (NH₄⁺, a form of nitrogen available to the plant). M. pinnata is also a freshwater flooded forest species, as it can survive total submergence in water for few months continuously. M. pinnata trees are common in Tonlesap lake swamp forests in Cambodia.

Millettia pinnata is an outbreeding diploid legume tree, with a diploid chromosome number of 22.^[10] Root nodules are of the determinate type (as those on soybean and common bean) formed by the causative bacterium Bradyrhizobium. trad

Distribution

M. pinnata is broadly distributed across India, Asia, Africa, northern Australia and the Pacific and Caribbean Islands and has been cultivated and transported since the 19th century or earlier. As a result, some literature declares M. pinnata naturalized in Africa and certain parts of the United States, while its status as naturalized or native is uncertain in other regions.^[14]

Uses

Millettia pinnata is well-adapted to arid zones, and has many traditional uses. It is often used for landscaping as a windbreak or for shade due to the large canopy and showy, fragrant flowers. The flowers are used by gardeners as compost for plants. The bark can be used to make twine or rope, and it also yields a black gum that has historically been used to treat wounds caused by poisonous fish. The wood is said to be beautifully grained, but splits easily when sawn, thus relegating it to firewood, posts, and tool handles.^[12] The tree's deep taproot and drought tolerance makes this tree ideal for controlling soil erosion and binding sand dunes.^[12]

Millettia pinnata seeds generally contain oil (27-39%), protein (17-37%), starch (6-7%), crude fiber (5-7%), moisture (15-20%) and ash content (2-3%).^[11] Nearly half of the oil content of M. pinnata seeds is oleic acid.^[15] Oil made from the seeds, known as pongamia oil, has been used as lamp oil, in soapmaking, and as a lubricant. The oil has a high content of triglycerides, and its disagreeable taste and odor are due to bitter flavonoid constituents, including karanjin, pongamol, tannin, and karanjachromene.^[13] These biocompounds induce nausea and vomiting if ingested in its natural form.^[16] The fruits, sprouts and seeds are used in traditional medicine.^[13][11] Rumphius writes the Malaparius (from Moluccan malapari^[1]) bark can be used to neutralize eeltail catfish venom, Seram Timur and Banda peoples infuse it with garlic, Cryptocarya massoia and clover to treat beri-beri menyembuhkan sakit beri-beri.^[17] People of Grajagan, Banyuwangi, use the bark to treat scabies.^[2] It can be grown in rainwater harvesting ponds up to 6 m (20 ft) in water depth without losing its greenery and remaining useful for biodiesel production.^[18]

Degani et al have published a review of the applications of M. pinnata.^[19] Studies have shown seedlings with tolerance to salinity levels between 12 and 19 dS/m,^[20] with an ability to tolerate salinity stresses of 32.5 dS/m. ^[21] M. pinnata is therefore capable of using irrigation that is considered saline (>4.7 dS/m) and in soils considered saline (>4 dS/m).

Research

Pacific Renewable Energy trial plantation in Caboolture, Queensland

The seed oil has been found to be useful in diesel generators, and along with Jatropha and castor, it is being explored in hundreds of projects throughout India and the third world as feedstock for biodiesel.^[22] M. pinnata as a biofuel is commercially valuable to the rural populations of places such as India and Bangladesh, where the plant grows abundantly, because it can support the socioeconomic development of these areas.^[23][24]

Several unelectrified villages have used pongamia oil, simple processing techniques, and diesel generators to create their own grid systems to run water pumps and electric lighting.^[25]

Research indicates potential use of M. pinnata as a food source for cattle, sheep and poultry, as its byproduct contains up to 30% protein.^[26][27] A report commissioned and financed by Deutsche Gesellschaft für Internationale Zusammenarbeit (GIZ) GmbH found that the protein-rich byproduct can be free from alkaloids and therefore a dietary source of protein for humans.^[11]

See also

• Solar power in India

References

Parches en las hojas pinnadas de Millettia.

Millettia pinnata (L.) Pierre^[1]​ es una especie de árbol de la familia de los guisantes, Fabaceae, nativa de Asia tropical y templada que incluye partes de la India, China, Japón, Malasia, Australia y las islas del Pacífico.^[2]​^[3]​ A menudo es conocida por el sinónimo Pongamia pinnata, ya que fue trasladado al género Millettia solo recientemente. Los nombres comunes incluyen haya india, oiltree de Pongam, karanj (Hindi), honge / karajata (ಹೊಂಗೆ / ಕರಜಾತ en kannada), pungai (புங்கை en kan), kānuga (కానుగ en telugu), karach (করচ গাছ en bengalí), naktamāla (नक्तमाल) en sánscrito), Magul karanda (මැගුල් කරන්ද en Sinhala), Sukh Chain (سکھ چین en urdu).

Descripción

Millettia pinnata (L.) Pierre es un árbol leguminoso que crece a unos 15-25 metros (50-80 pies) de altura con un dosel grande que se extiende igualmente ancho. Puede ser de hoja caduca por períodos cortos. Tiene un tronco recto o torcido, de 50-80 centímetros (20-30 pulgadas) de diámetro, con una corteza de color gris-marrón que tiene una fisura suave o vertical. Las ramas son glabras con cicatrices estipuladas pálidas. Las hojas imparipinnadas del árbol se alternan y son cortas, redondeadas o cuneadas en la base, ovadas u oblongas a lo largo, obtusas-acuminadas en el ápice, y no dentadas en los bordes. Son de color borgoña suave y brillante cuando jóvenes y maduran a un color verde brillante y profundo a medida que la temporada avanza con venas prominentes debajo.^[4]​

La floración generalmente comienza después de 3-4 años con pequeños racimos de flores blancas, moradas y rosadas que florecen durante todo el año. La inflorescencia similar a un racimo tiene de dos a cuatro flores que son fuertemente fragantes y crecen hasta 15-18 milímetros (0.59-0.71 pulgadas) de largo. El cáliz de las flores es en forma de campana y truncado, mientras que la corola es una forma ovalada redondeada con aurículas basales y, a menudo con una mancha central de color verde.^[3]​^[5]​

Los cultivos de vainas indehiscentes pueden ocurrir de 4 a 6 años. Las vainas de semillas marrones aparecen inmediatamente después de la floración y maduran en 10 a 11 meses. Las vainas son de pared gruesa, lisas, algo aplanadas y elípticas, pero ligeramente curvadas con un punto corto y curvo. Las vainas contienen dentro de ellas una o dos semillas de color pardo rojizo, pero como no se abren de forma natural, las vainas necesitan descomponerse antes de que las semillas puedan germinar. Las semillas miden alrededor de 1.5-2.5 centímetros (0.59-0.98 pulgadas) de largo con un pelaje frágil y aceitoso y no son apetecibles para los herbívoros.^[4]​^[5]​

Distribución natural en Asia tropical y templada, desde India a Japón a Tailandia a Malasia, al norte y noreste de Australia a algunas islas del Pacífico; Se ha propagado y distribuido en todo el mundo en ambientes húmedos y subtropicales desde el nivel del mar hasta 1200 m, aunque en las estribaciones del Himalaya no se encuentra por encima de 600 m.^[6]​ Con temperaturas ligeramente inferiores a 0 ° C (32 ° F) y hasta aproximadamente 50 ° C (120 ° F) y una precipitación anual de 500-2,500 mm (20-100 in), el árbol crece silvestre en suelos arenosos y rocosos, incluyendo piedra caliza oolítica, y crecerá en la mayoría de los tipos de suelo, incluso con sus raíces en agua salada.^[7]​

El árbol es muy adecuado para el calor intenso y la luz solar; su densa red de raíces laterales, su raíz pivotante larga y gruesa lo hacen tolerante a la sequía. La densa sombra que proporciona ralentiza la evaporación del agua superficial y sus nódulos de raíz promueven la fijación de nitrógeno, un proceso simbiótico mediante el cual el nitrógeno gaseoso (N2) del aire se convierte en amonio (NH4 +, una forma de nitrógeno disponible para la planta). M. pinnata es también una especie de bosque inundado de agua dulce, ya que puede sobrevivir a la inmersión total en agua dulce durante algunos meses continuamente. El árbol M. pinnata es el árbol pionero en el bosque inundado de agua dulce de Ratargul en Bangladés y en los bosques pantanosos del lago Tonlesap en Camboya.

Millettia pinnata es un árbol leguminoso diploide exógamo, con 22 cromosomas diploides. Los nódulos de raíz son del tipo determinado (como los de soja y frijol común) formados por la bacteria causante Bradyrhizobium.

Usos

Millettia pinnata es famosa por su sombra y es bien conocida en usos tradicionales por sus propiedades medicinales. También se cultiva como una planta huésped para insectos lac. El árbol es también una de las plantas alimenticias para Cerulean común (Jamides celeno). Las semillas contienen aceite de pongam que ahora se está explorando como una fuente de combustible alternativa.

Millettia pinnata (L.) Pierre está bien adaptada a las zonas áridas y tiene muchos usos tradicionales. A menudo se usa con fines paisajísticos como protección contra el viento o para sombra debido a la gran copa y las vistosas flores fragantes. Las flores son utilizadas por los jardineros como composta para las plantas que requieren nutrientes ricos. La corteza se puede utilizar para hacer cordel o cuerda y también produce una goma negra que históricamente se ha utilizado para tratar heridas causadas por peces venenosos. Se dice que la madera tiene un grano fino, pero se divide fácilmente cuando se aserra, relegándola a leña, postes y mangos de herramientas.^[6]​

Si bien el aceite y los residuos de la planta son tóxicos e inducirán náuseas y vómitos si se ingieren, las frutas y los brotes, junto con las semillas, se usan en muchos remedios tradicionales. Los jugos de la planta, así como el aceite, son antisépticos y resistentes a las plagas. Además, M. pinnata tiene la rara propiedad de producir semillas con un contenido de lípidos del 25-40%, de las cuales casi la mitad es ácido oleico.^[8]​ El aceite hecho de las semillas, conocido como aceite de pongamia, es un activo importante de este árbol y se ha utilizado como aceite de lámpara, en la fabricación de jabón y como lubricante durante miles de años. El aceite tiene un alto contenido de triglicéridos, y su desagradable sabor y olor se deben a componentes amargos del flavonoide, incluyendo karanjin, pongamol, tanino y karanjachromene.^[7]​ Puede cultivarse en estanques de captación de agua de lluvia hasta 6 m (20 pies) de profundidad sin perder su vegetación y ser útil para la producción de biodiésel.^[9]​

El residuo de la extracción de aceite, llamado torta de prensa, se usa como fertilizante y como alimento para rumiantes y aves de corral.^[10]​

Utilizado durante mucho tiempo como árbol de sombra, M. pinnata se siembra intensamente y puede extender las raíces laterales hasta 9 m (30 pies) durante su vida útil. Si no se maneja con cuidado, puede convertirse rápidamente en una maleza que lleve a algunos, incluido el condado de Miami-Dade, a etiquetar al árbol como una especie invasora.^[11]​ Sin embargo, esta densa red de raíces laterales hace que este árbol sea ideal para controlar la erosión del suelo y atar las dunas de arena.^[6]​

Esfuerzos de investigación

Se ha descubierto que el aceite de la semilla es útil en generadores diésel y, junto con Jatropha y Castor, se está explorando en cientos de proyectos en toda la India y el tercer mundo como materia prima para biodiésel.^[12]​ Es especialmente atractivo porque crece de forma natural en gran parte de la árida India, tiene raíces muy profundas para llegar al agua y es uno de los pocos cultivos adecuados para la comercialización por parte de la gran población de pobres rurales de la India. Varios pueblos no electrificados recientemente han usado aceite de pongamia, técnicas simples de procesamiento y generadores de diésel para crear sus propios sistemas de grillas para hacer funcionar bombas de agua e iluminación eléctrica.^[13]​

En 1997, el Indian Institute of Science comenzó a investigar y promover el uso del aceite de semilla como combustible de aceite vegetal para generadores estacionarios de electricidad y bombas de irrigación en las áreas rurales de Karnataka y Andhra. El programa, SuTRA, demostró con éxito la sostenibilidad de dicho uso de aceite en varias aldeas de toda la India.^{[cita requerida]}

En 2003, el Instituto de Filosofía y Ciencias del Yoga del Himalaya, como parte de su Iniciativa de Desarrollo Rural de Biocombustibles, inició una campaña de educación y conciencia pública para los agricultores rurales sobre M. pinnata en dos estados de la India. Uno de los socios del Instituto del Himalaya desarrolló un vástago de alto rendimiento consistente que redujo el tiempo que lleva madurar de 10 años a tan solo tres. Para ayudar a los agricultores en la transición de cultivos tradicionales a M. pinnata, el gobierno indio ha contribuido con más de $ 30 millones en préstamos a bajo interés y ha donado 4,5 millones de toneladas de arroz para mantener a los agricultores empobrecidos hasta que comiencen los árboles. para producir ingresos. Desde que comenzó el proyecto en 2003, se han plantado más de 20 millones de árboles y 45,000 agricultores están ahora involucrados.^[14]​

Plantación de prueba de Pacific Renewable Energy en Caboolture, Queensland.

En 2006, el Himalayan Institute comenzó a buscar ubicaciones en África para trasplantar M. pinnata. Inicialmente comenzaron en Uganda, pero debido a la falta de infraestructura y la creciente desertificación, el proyecto ha estado creciendo muy lentamente. También han comenzado un proyecto en la región de Kumbo en Camerún, donde las condiciones son mejores. Ha habido algunas sugerencias de que M. pinnata podría cultivarse en todo el continente como una forma de prevenir la invasión del Sahara.^[15]​

El nodo de la Universidad de Queensland del Centro para la Excelencia en Investigación de Legumbres del Consejo Australiano de Investigación, bajo la dirección del profesor Peter Gresshoff, junto con Pacific Renewable Energy están trabajando actualmente en M. pinnata para uso comercial para la producción de biocombustible. Actualmente, los proyectos se centran en comprender los aspectos de M. pinnata, incluida la biología de las raíces, la nodulación, la fijación de nitrógeno, los genes de domesticación, los injertos, la tolerancia a la salinidad y la genética de las vías de producción de petróleo. Se enfatiza el análisis del fijación de carbono (en relación con los créditos de carbono) y la ganancia de nitrógeno.

También se ha investigado el uso del material sobrante de la extracción de aceite como un suplemento alimenticio para ganado bovino, ovino y avícola, ya que este subproducto contiene hasta 30% de proteína. Otros estudios han mostrado cierto potencial de actividad biocida contra V. cholerae y E. coli, así como propiedades antiinflamatorias, antinociceptivas (reducción de la sensibilidad a los estímulos dolorosos) y antipiréticas (reducción de la fiebre). También hay investigaciones que indican que M. pinnata puede usarse como insecticida natural.^[16]​

Galería

• Millettia pinnata En Oahu, Hawái

• Millettia pinnata Flor

• Flores

• Las hojas que muestran hieles

• Algunas flores, Vainas & de semillas

Véase también

• Biocombustible

Referencias

Karanj

Le Karanj, Karanja ou arbre de pongolote (Millettia pinnata) est un arbre de la famille des Fabaceae à croissance rapide, fixateur d'azote, qui réside en zone tropicale ou subtropicale humide (250 à 2 500 ml/an) mais est résistant à la sécheresse, qui pousse en plein soleil, sur des sols difficiles, même salés, et producteur d'huile.

Elle est plus connue sous le nom de Pongamia pinnata. De récentes études génétiques accréditent le nom de Millettia pinnata.

Description

Millettia pinnata est un arbre de taille moyenne 15 m à 25 m.

Les feuilles sont alternes composées de 5 à 9 folioles et quasi persistantes^[1].

Utilisation

Traditionnellement son huile était utilisée en médecine et dans l'alimentation.

Une fabrication de biofuel est envisagée^[1].

Culture

La température maximale supportée est de 27 à 38 °C

L'Inde encourage actuellement fortement la plantation de cet arbre ainsi que de l'arbuste Jatropha curcas dans les zones impropres aux cultures traditionnelles, ceci dans l'optique de produire de l'huile végétale.

Les inflorescences de 60 à 270 mm de long sont formées de fleurs de couleur blanche à rose.

Des programmes de plantation de cet arbre ont également été lancés en Ouganda et au Cameroun (dans la région de Kumbo), à l'initiative de l'Himalayan Institute of Yoga Science and Philosophy. Cet arbre a un fort potentiel pour lutter contre la désertification, notamment en zone sahélienne.

On peut planter 200 arbres par hectare et chaque arbre permet de produire dès la 6^e ou 7^e année de 25 à 40 kg de fruits dont la teneur en huile est de 30 à 35 %. Une personne peut récolter chaque jour (8 heures de travail) 180 kg de fruits. Les rendements moyens sont de 5 tonnes par hectare par an la dixième année, ce qui est excellent. Cependant, contrairement à Jatropha curcas avec lequel il faut attendre 3 ans pour obtenir de le rendement maximal, avec Millettia pinnata, cette phase de maturation dure 4 à 5 ans. Les tourteaux obtenus après extraction de l'huile sont d'excellents fertilisants.

Autres espèces végétales intéressantes des zones arides

• Jatropha curcas
• Cleome viscosa
• Madhuca longifolia
• Moringa oleifera

Synonymes

• Cytisus pinnatus L.
• Derris indica (Lam.) Bennet
• Galedupa indica Lam.
• Galedupa pinnata (L.) Taub.
• Pongamia glabra Vent.
• Pongamia mitis Kurz
• Pongamia pinnata (L.) Pierre

Galerie

• Feuilles

• Fleur

• Fruit

• Écorce

Notes et références

Taxonomie

• (en) Référence NCBI : Millettia pinnata (taxons inclus)
• (en) Référence GRIN : espèce Millettia pinnata (L.) Panigrahi

Description et utilisation

• ICRISAT : The International Crops Research Institute for the Semi-Arid Tropics
• Pongamia pinnata, Département de la coopération du Gouvernement de Meghalaya, Inde.
• Pongamia pinnata sur Research Center for Biodiversity, Herbarium, Taïwan..
• Pongamia pinnata, informations générales sur la plante, Université de Purdue, Inde.
• Biofuel for the Future, Pongamia !
• Seeds of hope, (Les graines de l'espoir)
• Renulakshmi Agro Industries, Inde
• Plus d'informations sur les rendements en huile
• La plante en Afrique

Malapari atau mempari^[5] (Pongamia pinnata) adalah sejenis pohon penghuni pantai, anggota suku Fabaceae (Leguminosae). Pohon ini juga dikenal dengan nama-nama lokal seperti kacang kayu laut (Mly.); mabai (Bk.); ki pahang, ki pahang laut (Sd.); bangkong, bangkongan, kepik (Jw.); kranji (Md.); butis, sikam (Tim.); berah (Alor); asawali, sawali, awakal, wawakal (Amb.); liada (Seram); hate hira (Ternate); maho (Galela); marauwen (Minh.) ^[6]

Dinamakan sebagai Indian beech dalam bahasa Inggris, pohon ini tersebar mulai dari India di barat, Tiongkok dan Jepang di utara, kawasan Malesia, hingga Australia dan Pasifik.^[7][8][9] Dalam bahasa-bahasa di India: poongam, pungai, karanj, honge, dan lain-lain.

Pengenalan

Pelat botani menurut Blanco

Tumbuh di tepi pantai. Penutup tanah adalah katang-katang (Ipomoea pes-caprae)

Batang

Tandan bunga

Polong buah yang kering dan bijinya

Pohon berukuran sedang, tinggi hingga 25 m dan gemang batang hingga garis-tengah 25 cm. Pepagan halus hingga memecah dangkal, kelabu hingga cokelat-jambon; pepagan bagian dalam kecokelatan hingga kuning, keras berbau seperti kacang. Tajuknya padat, hijau mengilap. Kayunya berwarna putih.^[5][10]

Daun-daun majemuk menyirip gasal beranak daun 5, panjang 15-30 cm, gundul. Helai anak daun tipis seperti kertas, jorong lebar hingga bundar telur, 8 × 5 cm, dengan lk. 6 pasang tulang daun sekunder; helaian dengan ujung penetes yang pendek, tumpul atau membundar; pangkal helaian membundar. Perbungaan dalam tandan di ketiak, panjang hingga 20 cm. Kuntum bunga sepanjang lk. 1 cm; dengan kelopak bentuk mangkuk, merah-jambu hingga merah kusam; mahkota bunga merah-jambu atau putih. Polongan lonjong dengan ujung melengkung, lk. 4-7 cm, gundul, mengayu, cokelat pucat, tidak memecah; berisi sebutir biji.^[5]

Ekologi dan agihan

Malapari diyakini berasal dari Asia daratan, khususnya menyebar di wilayah tropika dan subtropika di India, Bangladesh, Nepal, Burma, dan Thailand; di sepanjang aliran sungai dan garis pantai.^[11][12] Dari kawasan ini, malapari kemudian menyebar ke negeri-negeri sekitarnya dan yang lebih jauh, di antaranya: Pakistan, Srilangka, Malaysia, Indonesia, Filipina, Papua Nugini, Australia, Samoa, Tonga, Fiji, Kepulauan Solomon, Selandia Baru, Tiongkok, Jepang, Amerika Serikat, Mauritius, Seychelles, Sudan, dan Mesir.^[11]

Di Nusantara, malapari umum ditemukan di pantai-pantai berpasir dan berkarang,^[10] dan di sana-sini juga di perbatasan hutan mangrove ke arah darat, pada bagian yang bertanah kering.^[13] Pohon ini berbunga di sepanjang tahun.^[13]

Satu varietasnya, yakni var. xerocarpa (Prain) Thoth., menyebar lebih jauh ke pedalaman, di sekitar tepian sungai. Varietas ini dibedakan karena memiliki 3 pasang + 1 helai anak daun; dengan helaian yang jorong sempit meruncing, ujung penetes yang panjang runcing, dan kiri kanan tulang daun utama di sisi bawah acap kali berambut halus.^[5][10]

Manfaat

Rumphius mencatat bahwa pepagan Malaparius dapat digunakan untuk mengobati akibat sengatan ikan sembilang atau sejenisnya. Menurutnya pula, rebusan kulit pohon ini bersama kacang (hijau ?), bawang putih, mesoyi dan cengkeh, dipakai orang-orang Seram Timur dan Banda untuk menyembuhkan sakit beri-beri.^[14]. Kulit berbau tak enak ini di Grajagan, Banyuwangi, dipakai untuk mengatasi kudis.^[15]

Bijinya beracun dan dipakai untuk meracun ikan.^[15] Minyak bijinya dipakai untuk mengobati penyakit kulit, sebagai minyak lampu, bahan pembuatan sabun, dan kini juga sebagai bahan biodiesel.^[16][17]

Malapari juga acap ditanam sebagai peneduh tepi jalan atau kanal irigasi, penghias taman, penghalang angin, dan penyubur tanah.^[11][12] Kayunya yang berserat bagus dipakai dalam pembuatan kabinet, alat-alat pertanian, gagang peralatan, tonggak dan lain-lain.^[11] Dengan nilai kalori sebesar 4600 kkal per kg, ranting-ranting dan kayu pohon ini baik untuk dijadikan kayu bakar.^[12]

Catatan kaki

Pranala luar

• Plant Illustrations: Pongamia pinnata (L.) Pierre (gambar-gambar ilustrasi)
• Prohati: Millettia pinnata (L.) G. Panigrahi
• Malapari (Pongamia pinnata/glabra, Derris indica) dalam Prihandana, R. & R. Hendroko. 2008. Energi hijau: pilihan bijak menuju negeri mandiri energi. Jakarta :Penebar Swadaya.
• Pongamia Pinnata: The Prospects For Profitable Sustainability
• The Rural Oil Well
• Seeds of Hope
• Lambkin, Trevor A (1999). "A host list for Aleurodicus dispersus Russell (Hemiptera: Aleyrodidae) in Australia". Australian Journal of Entomology. 38 (4): 373. doi:10.1046/j.1440-6055.1999.00119.x.
• First commercial research program for Pongamia in Australia
• Information on Millettia pinnata (pongamia) as a biofuel crop

Pokok Mempari merupakan sejenis tumbuhan yang terdapat di hutan Malaysia. Pokok ini juga dipercayai terdapat di negara-negara ASEAN yang lain. Nama botaninya Pongamia pinnata (L.) Pierre ^[1]

Rujukan

Lihat juga

• Senarai pokok