Cacing kremi ya iku cacing Enterobius vermicularis kang tumbuh lan ngendhog ning sajeroning usus. Cacing Enterobius vermicularis nyebabkaké infeksi cacing kremi kang karan uga enterobiasis utawa oksiuriasis. Infeksi racaké kedaden liwat 2 tahap. Pisanan, endhog cacing pindah saka laladan sekitaré anus penderita maring klambi, seprei utawa dolanan. Nuli liwat driji tangan, endhog cacing pindah maring cangkem bocah liyané lan akiré keeleg. Endhog cacing uga bisa keserot karo angin saka irung nuli keeleg. Sawisé endhog cacing keeleg, nuli larvané netès ning njeroning usus cilik lan bakal dadi cacing diwasa ning njeroning usus gedhé (prosès pematangan iki waktuné nganti 2-6 minggu). Cacing diwasa wadon nyedhaki anus (nalika bengi) kanggo nyimpen endhogé ning limpetan kulit anus. Endhog iku bisa kuat 3 minggu ning njabané awak manungsa ning suhu ruangan kang normal. Nanging endhog bisa netes luwih rikat lan cacing sing enom bisa mlebu manèh ning rektum lan usus pérangan ngisor.
Gejalané keneng cacingan kaya ta:
Cacing kremi bisa dideleng karo mata telanjang ning anusé sing lelara, ning wektu 1-2 jam sawisé bocahé turu nalika bengi. Cacing kremi warnané pitih lan tipisé kaya rambut, lan aktif gerak.
Endhog utawa cacingé bisa tinemu kanthi cara nempelaké selotip ning lipatan kulit pinggiré anus, nalika ésuk sadurungé bocah tangi. Nuli selotip mau ditempelaké ning kaca objek lan diperiksa karo mikroskop.
Infeksi cacing kremi bisa ditambani ngan ganggo obat dosis tunggal obat anti-parasit mebendazole, albendazole utawa pirantel pamoat. Kabehé anggota kulawarga ning saumah rumah kuduné ngombé obat obat mau, amarga infeksi ulang bisa nyebar saka wong liyané manèh.
Kanggo ngurangi rasa gatel, bisa diolesaké krim utawa salep anti gatél mring pinggiré anus akehé nganti 2-3 kali nggal dina. Sanajan wis ditambani, sok kedaden infeksi ulang amarga endhog kang esih urip terus dibuang karo tinja seminggu suwené sawisé pangobatan. Pakaian, seprei lan dolanané bocah apiké sok dicuci kanggo musnahaké endhog cacing kang esih nempel.
Carané ngendalikaké infeksi cacing kremi ya iku:
Cacing kremi ya iku cacing Enterobius vermicularis kang tumbuh lan ngendhog ning sajeroning usus. Cacing Enterobius vermicularis nyebabkaké infeksi cacing kremi kang karan uga enterobiasis utawa oksiuriasis. Infeksi racaké kedaden liwat 2 tahap. Pisanan, endhog cacing pindah saka laladan sekitaré anus penderita maring klambi, seprei utawa dolanan. Nuli liwat driji tangan, endhog cacing pindah maring cangkem bocah liyané lan akiré keeleg. Endhog cacing uga bisa keserot karo angin saka irung nuli keeleg. Sawisé endhog cacing keeleg, nuli larvané netès ning njeroning usus cilik lan bakal dadi cacing diwasa ning njeroning usus gedhé (prosès pematangan iki waktuné nganti 2-6 minggu). Cacing diwasa wadon nyedhaki anus (nalika bengi) kanggo nyimpen endhogé ning limpetan kulit anus. Endhog iku bisa kuat 3 minggu ning njabané awak manungsa ning suhu ruangan kang normal. Nanging endhog bisa netes luwih rikat lan cacing sing enom bisa mlebu manèh ning rektum lan usus pérangan ngisor.
Ang Enterobius (Ingles: pinworm o threadworm) ay isang uri ng ulyabid o ulay (mga parasitong bulati) na nabubuhay sa tiyan at bituka ng mga vertebrata.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang Enterobius (Ingles: pinworm o threadworm) ay isang uri ng ulyabid o ulay (mga parasitong bulati) na nabubuhay sa tiyan at bituka ng mga vertebrata.
O οξύουρος (Enterobius vermicularis) είναι μικρός, λευκός, παθογόνος νηματέλμινθας του εντέρου.[1] Ο θηλυκός έχει μήκος 8-13 mm και πάχος 0,5 mm και ο αρσενικός 2-5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια οξυουρίαση.
Είναι σκώληκας που μολύνει παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει τον απλούστερο κύκλο ζωής απ’ όλους τους εντερικούς νηματέλμινθες. Οι ενήλικοι ζουν στο παχύ έντερο και ενίοτε και στη σκωληκοειδή απόφυση. Τα έγκυα θηλυκά εξέρχονται από το ορθό τη νύχτα και εναποθέτουν τα ωάριά τους στην περιπρωκτική περιοχή. Η μία πλευρά των ωαρίων είναι χαρακτηριστικά πιο κυρτή από την άλλη και συνήθως περιέχουν πλήρως ανεπτυγμένα έμβρυα. Η οξυουρίαση ξεκινά με την κατάποση αυτών των εμβρυοφόρων ωαρίων. Το κυριότερο σύμπτωμα που προκαλούν είναι ο περιπρωκτικός κνησμός (pruritus ani), που οφείλεται στην παρουσία των ωαρίων του σκώληκα.[2]
Παρουσιάζει ευρεία γεωγραφική κατανομή, συχνότερα όμως συναντάται σε υγρά και θερμά κλίματα. Δεν υπάρχει διάμεσος ξενιστής. Συχνότερα μολύνονται τα παιδιά της νηπιακής ηλικίας (5-6 ετών). Οι ενήλικες είναι περισσότερο ανθεκτικοί στη μόλυνση. Η μόλυνση γίνεται με τα αυγά, τα οποία καταπίνονται ή εισπνέονται.. Τα αυγά συγκεντρώνονται στη γλοιώδη έκκριση του δέρματος της περιοχής του περίνεου από τους περιφερόμενους κατά τη νύκτα θηλυκούς οξύουρους και λόγω της τοπικής φαγούρας που προκαλούν και το επακόλουθο ξύσιμο μολύνονται τα δάχτυλα των χεριών. Επίσης τα ωάρια τους μολύνουν τα κλινοσκεπάσματα και κατά την προετοιμασία στρωσίματος αυτών δημιουργούνται μολυσματικά αερολύματα.[1]
Τα αβγά εκκολάπτονται στο παχύ έντερο. Οι σκώληκες ωριμάζουν σε 2-4 εβδομάδες και ζουν 2 μήνες. Το ένα τρίτο των λοιμώξεων είναι ασυμπτωματικές. Το συχνότερο σύμπτωμα είναι ο ερεθισμός και η φαγούρα του πρωκτού. Μερικές φορές ο κνησμός είναι σοβαρός και μπορεί να παρατηρηθούν δευτερογενείς βακτηριακές μολύνσεις. Σπάνια οι οξύουροι μεταναστεύουν σε άλλες περιοχές του σώματος όπως στον ουρογεννητικό σωλήνα των γυναικών με αποτέλεσμα την πρόκληση κολπίτιδας.[1]
Η εργαστηριακή διάγνωση γίνεται κυρίως με την ανεύρεση των χαρακτηριστικών αβγών του οξύουρου.[1] Δεδομένου ότι τα ωάρια του δεν αποβάλλονται στα κόπρανα, η παρασιτολογική εξέταση κοπράνων είναι περιττή. Η διάγνωση τίθεται με την ανίχνευση των νέων χαρακτηριστικών σκωλήκων που μοιάζουν με μικρές κλωστές, στην επιφάνεια των κοπράνων, ή την ανίχνευση ετων χαρακτηριστικών ωαρίων του σε εξέταση δείγματος ληφθέντος με σελοτέιπ (ή με επιίχρισμα) από την περιπρωκτική περιοχή, τις πρώτες πρωινές ώρες, πριν από το πλύσιμο του ασθενούς.[2]
Οι θηλυκοί οξύουροι εναποθέτουν τα αβγά τους στην περιοχή του περινέου κατά το διάστημα της νύκτας, και γι’ αυτό τις πρωινές ώρες και πριν το πλύσιμο επικολλάται ταινία σελοτέιπ στην περιοχή του περινέου. Στη συνέχεια η ταινία επικολλάται σε αντικειμενοφόρο πλάκα και αποστέλλεται στο μικροβιολογικό εργαστήριο. Εάν υπάρχουν αβγά, θα κολλήσουν στην ταινία και θα γίνουν ορατά κατά τη μικροσκόπηση της πλάκας με την επικολλημένη ταινία. Τα αβγά είναι ωοειδή (οβάλ) μεγέθους 55x25 μm, επίπεδα στη μία πλευρά και περιέχουν την προνύμφη. Αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, επαναλαμβάνεται τέσσερις με έξι φορές.
Κατά την γενική εξέταση των κοπράνων σπάνια ανευρίσκονται αβγά. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να βρεθούν θηλυκοί οξύουροι με αβγά. Χαρακτηριστικό τους είναι το κεφαλικό τμήμα του σκώληκα.[1]
Για τη θεραπεία της λοίμωξης από οξύουρο χρησιμοποιούνται τα εξής φάρμακα: πιπεραζίνη, παμοϊκό πυραντέλιο, μεβενδαζόλη, αλβενδαζόλη (πολύ καλή δραστικότητα) και θειαβενδαζόλη (μέτρια δραστικότητα). Η λεβαμιζόλη, που χρησιμοποιείται στη θεραπεία λοιμώξεων από άλλους εντερικούς νηματέλμινθες, δεν παρουσιάζει καμία δραστικότητα.[2] Τα φάρμακα αυτά σκοτώνουν τους ενήλικες σκώληκες αλλά όχι τα αυγά και γι’αυτό τις ημέρες όπου το παιδί παίρνει το σιρόπι του είναι καλό να κάνει ντουζ το βράδυ και το επόμενο πρωί, ώστε να απομακρυνθούν τα ωάρια που έχουν απομείνει.
Η εφάπαξ δόση μεβενδαζόλης ή πυραντέλιου είναι πολύ αποτελεσματικές. Επειδή συνήθως παρατηρούνται αναμολύνσεις συνιστάται και δεύτερη δόση μετά από 10 με 14 ημέρες για να σκοτώσει τους νέους σκώληκες που θα αναπτυχθούν.
Μερικοί γιατροί συνιστούν θεραπεία όλης της οικογένειας. Τα ωάρια συνήθως δεν αντέχουν την αποξήρανση και επιβιώνουν στο περιβάλλον μόλις 6 - 12 ώρες, αλλά μπορούν να επιβιώσουν για λίγες εβδομάδες σε ψυχρότερο περιβάλλον με περισσότερη υγρασία.[1]
Η ατομική υγιεινή, η κοπή των νυχιών, το καλό πλύσιμο των κλινοσκεπασμάτων και των πετσετών και η άμεση θεραπεία των προσβληθέντων ατόμων είναι χρήσιμα μέτρα καταπολέμησης και αποφυγής επαναμολύνσεων. Όταν καθαρίζεται το σπίτι μιας μολυσμένης οικογένειας, πρέπει να απομακρύνεται η σκόνη κάτω από τα κρεβάτια και επάνω από τις πόρτες με υγρό πανί για να αποφευχθεί η εισπνοή μολυσματικών αβγών.[3]
O οξύουρος (Enterobius vermicularis) είναι μικρός, λευκός, παθογόνος νηματέλμινθας του εντέρου. Ο θηλυκός έχει μήκος 8-13 mm και πάχος 0,5 mm και ο αρσενικός 2-5 mm και πάχος 0,2 mm. Προκαλεί την ασθένεια οξυουρίαση.
Бабасыр [1] ҡыл селәүсен[2] (лат. Enterobius, рус. Острицы ) —кешеләрҙең, бигерәк тә балаларҙың тура эсәктәрендә паразитлыҡ итә торған ваҡ йоморо селәү[3].
Кәүҙәһе орсоҡ һымаҡ, аҡ төҫтә. Инә заттарҙың оҙонлоғо - 12 мм, ата заттар 5 мм-ға етә. Кеше һәм приматтар эсәгесе паразиты. 20 төрө билдәле. Үҫеше аралаштан хужаларҙан башҡа үтә. Инә зат 5 тән алып 17 меңгә ҡәҙәр йомортҡа (оҙонлоғо яҡынса 0,05 мм) һала, улар 4-6 сәғәт эсендә етлегәләр. Тышҡы мөхиттә 3 аҙнаға яҡын йәшәргә һәләтле. Кеше инвазион йомортҡалар йотоп зарарлана; нескә эсәктә тишелеп сыҡҡан личинкалар йыуан эсәк башланған урынға күсәләр һәм 2 аҙнанан һуң енси яҡтан етлегәләр. Етлеккән инә заттар арт юлдан сыға һәм уның тирәләй йомортҡа һалып ҡалдырып үлә. Бабасырҙар 1 айҙан артыҡ йәшәмәй, энтеробиоз ауырыуын китереп сығара. Тормош циклының ябайлығы, зарарланыуҙың һәм кешенең ҡабат үҙ-үҙен зарарлауҙың еңеллеге арҡаһында ауырыу оҙаҡка һуҙыла һәм хроник төҫ ала.
Бабасыр ҡыл селәүсен (лат. Enterobius, рус. Острицы ) —кешеләрҙең, бигерәк тә балаларҙың тура эсәктәрендә паразитлыҡ итә торған ваҡ йоморо селәү.
Кәүҙәһе орсоҡ һымаҡ, аҡ төҫтә. Инә заттарҙың оҙонлоғо - 12 мм, ата заттар 5 мм-ға етә. Кеше һәм приматтар эсәгесе паразиты. 20 төрө билдәле. Үҫеше аралаштан хужаларҙан башҡа үтә. Инә зат 5 тән алып 17 меңгә ҡәҙәр йомортҡа (оҙонлоғо яҡынса 0,05 мм) һала, улар 4-6 сәғәт эсендә етлегәләр. Тышҡы мөхиттә 3 аҙнаға яҡын йәшәргә һәләтле. Кеше инвазион йомортҡалар йотоп зарарлана; нескә эсәктә тишелеп сыҡҡан личинкалар йыуан эсәк башланған урынға күсәләр һәм 2 аҙнанан һуң енси яҡтан етлегәләр. Етлеккән инә заттар арт юлдан сыға һәм уның тирәләй йомортҡа һалып ҡалдырып үлә. Бабасырҙар 1 айҙан артыҡ йәшәмәй, энтеробиоз ауырыуын китереп сығара. Тормош циклының ябайлығы, зарарланыуҙың һәм кешенең ҡабат үҙ-үҙен зарарлауҙың еңеллеге арҡаһында ауырыу оҙаҡка һуҙыла һәм хроник төҫ ала.
Бабасырла́р (Enterobius) - йомры паразит суалчаннар ыругы. Гәүдәсе орчыксыман, ак төстә. Ана затларның озынлыгы - 12 мм, ата затларныкы 5 мм га җитә. Кеше һәм приматлар эчәгесе паразиты. 20 төре билгеле. Русиядә, шулай ук Татарстанда бер төре - балалар бабасыры (E. vermicularis) киң таралган. Үсеше арадаштан хуҗалардан башка үтә. Ана зат 5 тән алып 17 меңгә кадәр йомырка (озынлыгы якынча 0,05 мм) сала, алар 4-6 сәгать эчендә җитлегәләр. Тышкы мохиттә 3 атнага якын яшәргә сәләтле. Кеше инвазион йомыркалар йотып зарарлана; нечкә эчәктә тишелеп чыккан личинкалар юан эчәк башланган урынга күчәләр һәм 2 атнадан соң җенси яктан җитлегәләр. Җитлеккән ана затлар арт юлдан чыга һәм аның тирәли йомырка салып калдырып үлә. Бабасырлар 1 айдан артык яшәми, энтеробиоз авыруын китереп чыгара. Тормыш циклының гадилеге, зарарлануның һәм кешенең кабат үз-үзен зарарлауның җиңеллеге аркасында авыру озакка сузыла һәм хроник төс ала.
Бабасырла́р (Enterobius) - йомры паразит суалчаннар ыругы. Гәүдәсе орчыксыман, ак төстә. Ана затларның озынлыгы - 12 мм, ата затларныкы 5 мм га җитә. Кеше һәм приматлар эчәгесе паразиты. 20 төре билгеле. Русиядә, шулай ук Татарстанда бер төре - балалар бабасыры (E. vermicularis) киң таралган. Үсеше арадаштан хуҗалардан башка үтә. Ана зат 5 тән алып 17 меңгә кадәр йомырка (озынлыгы якынча 0,05 мм) сала, алар 4-6 сәгать эчендә җитлегәләр. Тышкы мохиттә 3 атнага якын яшәргә сәләтле. Кеше инвазион йомыркалар йотып зарарлана; нечкә эчәктә тишелеп чыккан личинкалар юан эчәк башланган урынга күчәләр һәм 2 атнадан соң җенси яктан җитлегәләр. Җитлеккән ана затлар арт юлдан чыга һәм аның тирәли йомырка салып калдырып үлә. Бабасырлар 1 айдан артык яшәми, энтеробиоз авыруын китереп чыгара. Тормыш циклының гадилеге, зарарлануның һәм кешенең кабат үз-үзен зарарлауның җиңеллеге аркасында авыру озакка сузыла һәм хроник төс ала.
पिनकृमि (pinworm) एक परजीवी है जो मानव (अधिकतर बच्चों की आंतों में) के आंतों में पाया जाता है।
