Tindola oder Scharlachranke (Coccinia grandis) ist eine Nutzpflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Die Tindola ist eine ausdauernde krautige Kletterpflanze mit Knollen, die kahlen Sprossachsen von bis zu 5 Metern Länge bildet. Die einfachen Laubblätter sind wechselständig und besitzen einen 5 bis 55 Millimeter langen Stiel. Die meist kahle Blattspreite ist 3 bis 11 Zentimeter lang und 3 bis 13 Zentimeter breit. Sie ist herzförmig oder fünfeckig bis handförmig 3- bis 5-fach gelappt. Die stumpfen bis spitzen und feinstachelspitzigen, teils gelappten Lappen oder Spreiten sind, meist drüsig, gezähnt. Die Blattform ist ausschlaggebend für den englischen Trivialnamen Ivy Gourd („Efeu-Kürbis“).
Die Art ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Das Geschlecht wird über Geschlechtschromosomen bestimmt. Ähnlich wie beim Menschen haben weibliche Pflanzen zwei X-Chromosomen und männliche Pflanzen ein X- und ein Y-Chromosom, wobei das Y-Chromosom bei C. grandis mehr als 2,5 mal größer ist als die anderen Chromosomen. Die gestielten und fünfzähligen Blüten mit doppelter Blütenhülle stehen meist einzeln in Blattachseln, sehr selten in wenigblütigen Büscheln, Trauben. Sie sind schneeweiß in Asien und gelblich in Afrika. Der Blütenstiel ist bis zu 32 Millimeter lang. Die schmalen, kleinen Kelchzipfel sind 1,2 bis 3,5 Millimeter lang. Die verwachsene Krone ist 1,7 bis 4 Zentimeter lang mit kürzeren Lappen. Die drei Staubblätter sind zu einer Säule mit kugeligem Kopf verwachsen. In weiblichen Blüten sind es drei kleine sterile Staubblätter (Staminodien). Der Fruchtknoten ist dreiteilig, unterständig und trägt zahlreiche Samenanlagen. Es gibt einen Griffel mit drei zweilappigen Narben.
Die kahle Frucht ist eine fleischige, (scharlach-)rote Panzerbeere von bis 45 Millimetern Länge und kugeliger bis ellipsoider oder eiförmiger Form. Sie ist rund 15 Millimeter breit.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[1]
Die Art ist von Afrika bis Südostasien und Malesien heimisch und wird hier auch angebaut. Darüber hinaus ist sie in Lateinamerika, Australien und anderen tropischen Gebieten eingeschleppt worden.
Die reifen Früchte werden roh, gekocht oder kandiert gegessen. Blätter, junge Sprosse und unreife Früchte werden gekocht als Gemüse gegessen. Verschiedenen Pflanzenteile werden medizinisch genutzt. Manchmal wird die Art auch als Zierpflanze angepflanzt. Blätter und junge Sprosse sind relativ reich an Kalium, Eisen, Zink und Selen, auch die Aminosäurezusammensetzung der Proteine ist für den Menschen günstig[2].
Die Tindola wird häufig über Stecklinge vermehrt, wobei rund 10-mal so viele weibliche wie männliche Pflanzen angepflanzt werden. Die Stecklinge werden im Abstand von ein bis zwei Metern an Spalieren gezogen. Häufig ist Bewässerung nötig. Manche Landrassen entwickeln sich ohne Befruchtung (parthenokarpisch). Eine Einzelpflanze kann bis zu 300 Früchte pro Saison tragen.
Die Art wird in etlichen Gebieten, wo sie eingeschleppt wurde, als invasive Art eingestuft. Da sie eine dichte Vegetationsschicht bildet, erdrückt sie die unter ihr befindliche Vegetation. Sie gilt als sehr aggressiv auf Guam und Saipan. Auf Hawaii gilt sie als Problem in Gärten, an Straßenrändern und in natürlicher Vegetation.[3] Die Bekämpfung erfolgt zum Teil durch Ausbringung von Insekten, etwa den Käfern Acythopeus cocciniae und Acythopeus burkhartorum (Curculionidae) und dem Schmetterling Melittia oedipus (Sessidae).[4] Weitere Bekämpfungsarten sind das Aufbringen von 2,4-D oder Triclopyr an die basalen Stammteile oder von Triclopyr und Dicamba auf die Blätter, mechanische Bekämpfung ist wirkungslos.
Tindola oder Scharlachranke (Coccinia grandis) ist eine Nutzpflanze aus der Familie der Kürbisgewächse (Cucurbitaceae).
Ko e vaine fakafulutāmakiaʻi (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ʻOku ʻakau ʻomi mei ʻEsia hahake, ʻoku fakaaoao ʻaupito, ʻoku ne fakafulutāmakiaʻi ʻa e ʻakau kehe, ʻufiʻufi ʻa e ngaahi pu ʻuhila moe hā fua. ʻOku tatau ʻene ʻasi mo e vaine, kā ko e kāinga mo e fokotuʻunga kehe, ko e kāinga ʻo e kiukamipaá. ʻOku tatau mo e C. cordifolia.
ʻOku lava ke kai ʻa e foʻi fua (kei lanumata pe momoho ʻi he kulokula ʻaupito), tatau mo e kiukamipā. Ko e tindora ia ʻi he peito ʻInitia.
ʻOku lahi ʻene tupu ʻi Tongatapu, kā teʻeki aʻu ki Vavaʻu e taimí ni.
English abstract available: GO
Ko e vaine fakafulutāmakiaʻi (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ʻOku ʻakau ʻomi mei ʻEsia hahake, ʻoku fakaaoao ʻaupito, ʻoku ne fakafulutāmakiaʻi ʻa e ʻakau kehe, ʻufiʻufi ʻa e ngaahi pu ʻuhila moe hā fua. ʻOku tatau ʻene ʻasi mo e vaine, kā ko e kāinga mo e fokotuʻunga kehe, ko e kāinga ʻo e kiukamipaá. ʻOku tatau mo e C. cordifolia.
ʻOku lava ke kai ʻa e foʻi fua (kei lanumata pe momoho ʻi he kulokula ʻaupito), tatau mo e kiukamipā. Ko e tindora ia ʻi he peito ʻInitia.
ʻOku lahi ʻene tupu ʻi Tongatapu, kā teʻeki aʻu ki Vavaʻu e taimí ni.
कुंदुरी या कुंदरू (Coccinia grandis, Kovakka अथवा Coccinia indica) एक उष्णकटिबंधीय लता है।[1] यह सारे भारत में स्वतः भी उगती है और कुछ जगहों पर इसकी खेती भी की जाती है।
इसकी जड़ें लंबी और फल २ से ५ सें. मी. लंबे और १ से २.५ सें. मी. व्यासवाले अंडाकार अथवा दीर्घवृत्ताकार होते हैं। फल कच्चा रहने पर हरे और सफेद धारियों से युक्त होता है। पक जाने पर इसका रंग चटक सिंदूरी हो जाता है। कच्चे फल तरकारी बनाने के काम आते हैं और पकने पर ये ताजे भी खाए जाते हैं। कुछ लोग पके हुए फलों को शक्कर में पाग देते हैं।
कुंदुरी के फलों के रासायनिक विश्लेषण से निम्नांकित मान प्राप्त हुए हैं:
कुंदुरी की जड़ों, तनों और पत्तियों के अनेक विरचनों का उल्लेख देशी ओषधियों में पाया जाता है जिसके अनुसार इसे चर्म रोगों, जुकाम, फेफड़ों के शोथ तथा मधुमेह में लाभदायक बताया गया है।
कुंदुरी या कुंदरू (Coccinia grandis, Kovakka अथवा Coccinia indica) एक उष्णकटिबंधीय लता है। यह सारे भारत में स्वतः भी उगती है और कुछ जगहों पर इसकी खेती भी की जाती है।
इसकी जड़ें लंबी और फल २ से ५ सें. मी. लंबे और १ से २.५ सें. मी. व्यासवाले अंडाकार अथवा दीर्घवृत्ताकार होते हैं। फल कच्चा रहने पर हरे और सफेद धारियों से युक्त होता है। पक जाने पर इसका रंग चटक सिंदूरी हो जाता है। कच्चे फल तरकारी बनाने के काम आते हैं और पकने पर ये ताजे भी खाए जाते हैं। कुछ लोग पके हुए फलों को शक्कर में पाग देते हैं।
कुंदुरी के फलों के रासायनिक विश्लेषण से निम्नांकित मान प्राप्त हुए हैं:
आर्द्रता ९३.१० प्रतिशत कार्बोहाइड्रेट ०३.५० प्रतिशत प्रोटीन ०१.२० प्रतिशत खनिज पदार्थ ००.५० प्रतिशत वसा ००.१० कैल्सियम ००.४० प्रतिशत तंतु ०१.६० प्रतिशत फास्फोरस ००.०३ प्रतिशतकुंदुरी की जड़ों, तनों और पत्तियों के अनेक विरचनों का उल्लेख देशी ओषधियों में पाया जाता है जिसके अनुसार इसे चर्म रोगों, जुकाम, फेफड़ों के शोथ तथा मधुमेह में लाभदायक बताया गया है।
श्वसनकसनतृष्णायक्ष्मपित्ताश्रपित। ज्वरदवथुकफघ्नस्तन्यकृद् बिम्बमाहुः॥ -- वैद्यवतांशः (लोलिम्बराज) बिम्ब (कुन्दुरी) के फल के सेवन से श्वसन, खांसी, भूख, पित्त सम्बन्धी रोग, ज्वर आदि का नाश होता है। कुन्दरी कफघ्न (कफ को मारने वाला) है।
माध्यमे अपभारण करा
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन Taxonomyसाम्राज्यPlantaeSubkingdomViridiplantaeInfrakingdomStreptophytaSuperdivisionEmbryophytaDivisionTracheophytaSubdivisionSpermatophytinaOrderCucurbitalesFamilyCucurbitaceaeTribeBenincaseaeGenusCocciniaSpeciesCoccinia grandisTaxon author Joachim Otto Voigt, इ.स. १८४५ 
अधिकार नियंत्रण 
तोंडले ( इग्रजी:Coccinia grandis;) ही भारतात उगवणारी एक वेलवर्गीय आयुर्वेदीक औषधी वनस्पती आहे. याच्या फळांची भाजी करतात. फळे सुरुवातीला हिरवी असतात, पिकल्या नंतर ती लाल दिसतात.
तोंडले ( इग्रजी:Coccinia grandis;) ही भारतात उगवणारी एक वेलवर्गीय आयुर्वेदीक औषधी वनस्पती आहे. याच्या फळांची भाजी करतात. फळे सुरुवातीला हिरवी असतात, पिकल्या नंतर ती लाल दिसतात.
ટિંડોળી અથવા ઘિલોડી એક બહુવર્ષાયુ વેલાવર્ગમાં આવતી વનસ્પતિ છે. ટિંડોળા અથવા ઘિલોડા તરીકે ઓળખાતાં તેનાં ફળ શાકભાજી તરીકે ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે. આ ફળનો ઉપયોગ આયુર્વેદના શાસ્ત્રમાં પણ દર્શાવવામાં આવ્યો છે[૧]. આ ફળ પુખ્ત થાય ત્યાં સુધી લીલા રંગનાં હોય છે, જ્યારે પાકી જાય ત્યારે લાલ રંગનાં જોવા મળે છે[૨]. આપણે ત્યાં ગુજરાત રાજ્યમાં સુરત, તાપી, નવસારી, વડોદરા, ખેડા, અમદાવાદ, જૂનાગઢ જેવા જિલ્લામાં ટિંડોળાનું ઉત્પાદન વિશેષ પ્રમાણમાં લેવામાં આવે છે. ટિંડોળાનું વાવેતર ચોમાસુ તથા ઉનાળુ પાક તરીકે કરી શકાય છે[૩].
ટિંડોળાના પાકને ગરમ અને ભેજવાળી આબોહવા વધુ માફક આવે છે. સારા નિતારવાળી, મધ્યમ કાળી, બેસર, ગોરાડુ અને ફળદ્રુપ ભાઠાની જમીન આ પાક માટે વધુ માફકસરની ગણાય છે.
ટિંડોળાની વાવણી એક વર્ષ જૂના વેલાઓના ટૂકડા વડે કરવામાં આવે છે. સૌરાષ્ટ્રમાં ટિંડોળાની ટૂંકા ફળવાળી જમીન પર ફેલાતી જાતનું વાવેતર ગાંઠ અથવા કંદ વડે કરવામાં આવે છે. રોપણી માટે રોગ-જીવાતથી મુકત વેલા પસંદ કરી ૪૦થી ૫૦ સે.મી. લંબાઈના ૩થી ૪ ગાંઠોવાળા ટૂકડા તૈયાર કરવામાં આવે છે. દરેક ખામણાની મધ્યમાં બે ટૂકડા રોપવામાં આવે છે. વેલાના ટૂકડાના બંને છેડા જમીનની બહાર રહે તથા મધ્યભાગ જમીનમાં ૫થી ૭ સે.મી. ઉંડાઈએ રહે તે રીતે રોપણી કરવી. એક હેકટરમાં રોપણી માટે ૧૦ હજાર નંગ ટૂકડા રોપી શકાય છે. સામાન્ય રીતે ટિંડોળાનું વાવેતર ૨ બાય ૧ મીટરના અંતરે ખામણા બનાવીને કરવામાં આવે છે.
ટિંડોળાના વાવેતર માટે જમીન તૈયાર કરતી વખતે ૧૫થી ૨૦ ટન સારૂં કહોવાયેલું છાણિયું ખાતર આપવાથી તેમ જ અનુકૂળતા હોય તો લીલો પડવાશ કરવાથી ઉત્પાદન સારૂં મેળવી શકાય છે. ટિંડોળાના પાક માટે દર હેકટરે ૫૦ કિ.ગ્રા. નાઈટ્રોજન, ૫૦ કિ.ગ્રા. ફોસ્ફરસ તથા ૫૦ કિ.ગ્રા. પોટાશ રોપણી કર્યા બાદ સ્ફૂરણ વખતે આપવું જરૂરી છે. ૨૫ કિ.ગ્રા. નાઈટ્રોજનનો હપ્તો ફૂલ બેસે ત્યારે અને ૨૫ કિ.ગ્રા. નાઈટ્રોજનનો હપ્તો આરામની અવસ્થા પછી આપવો.
ટિંડોળાના વેલાને ટેકાની જરૂર હોય છે. જાતે ઉગી નીકળતા વેલા વાડનો કે મોટા પથ્થરનો સહારો લે છે, જ્યારે ખેતી કરી ઉગાડેલા વેલાને ટેકો આપવા લાકડા, સિમેન્ટ કે વાંસના થાંભલાનો મંડપ બનાવી ઉપરના ભાગે તારની જાળી બનાવવામાં આવે છે. ગુજરાતમાં ટિંડોળાની ખેતીમાં હેકટર દીઠ સરેરાશ ૨૦ હજાર કિ.ગ્રા. જેટલું ઉત્પાદન મળે છે[૪].
ટિંડોળી અથવા ઘિલોડી એક બહુવર્ષાયુ વેલાવર્ગમાં આવતી વનસ્પતિ છે. ટિંડોળા અથવા ઘિલોડા તરીકે ઓળખાતાં તેનાં ફળ શાકભાજી તરીકે ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે. આ ફળનો ઉપયોગ આયુર્વેદના શાસ્ત્રમાં પણ દર્શાવવામાં આવ્યો છે. આ ફળ પુખ્ત થાય ત્યાં સુધી લીલા રંગનાં હોય છે, જ્યારે પાકી જાય ત્યારે લાલ રંગનાં જોવા મળે છે. આપણે ત્યાં ગુજરાત રાજ્યમાં સુરત, તાપી, નવસારી, વડોદરા, ખેડા, અમદાવાદ, જૂનાગઢ જેવા જિલ્લામાં ટિંડોળાનું ઉત્પાદન વિશેષ પ્રમાણમાં લેવામાં આવે છે. ટિંડોળાનું વાવેતર ચોમાસુ તથા ઉનાળુ પાક તરીકે કરી શકાય છે.
ટિંડોળાના પાકને ગરમ અને ભેજવાળી આબોહવા વધુ માફક આવે છે. સારા નિતારવાળી, મધ્યમ કાળી, બેસર, ગોરાડુ અને ફળદ્રુપ ભાઠાની જમીન આ પાક માટે વધુ માફકસરની ગણાય છે.
கோவை அல்லது கொவ்வை (ivy gourd, Coccinia grandis) மருத்துவப் பயன்பாடுடைய தாவரமாகும். இக் கொடித் தாவரம் பற்றைக் காடுகள், வேலிகளில் வளர்கிறது. இதன் இலையின் பிளவு அமைப்பைக் கொண்டு மூவிரல் கோவை, ஐவிரல் கோவை என்ற பிரிவுகள் உண்டு. இதன் பூ வெள்ளை நிறமானதாகும். இலை, காய், தண்டு, வேர் என எல்லாப் பாகங்களும் மருத்துவ குணமுடையனவாகும். இலைக்கஞ்சியில் இதன் இலை சேர்க்கப்படுவதுண்டு.
கண்குளிர்ச்சியை உண்டாக்கும். இலைச்சாற்றுடன் வெண்ணெய் சேர்த்து சிரங்குகளுக்குப் பூசலாம். இதன் இலைச்சாற்றைப் பருகி வந்தால் நீரழிவு நோய் கட்டுப்படும். கொவ்வங்காய் கோரோசனை மாத்திரை செய்யப் பயன்படுகிறது.
இதன் பழங்கள் ஒரு கவனிக்கத்தக்க செந்நிறத்தில் இருக்கும். இதன் காரணமாக திருநாவுக்கரசர் பின்வரும் தனது பாடலில் சிவனின் வாய்நிறத்திற்கு உவமையாக இதைப் பயன்படுத்துகிறார்.[1]
குனித்த புருவமும் கொவ்வைச் செவ்வாயில் குமிண் சிரிப்பும் பனித்த சடையும் பவளம்போல் மேனியில் பால்வெண்ணீறும் இனித்தமுடைய எடுத்த பொற்பாதமும் காணப்பெற்ல் மனித்தப் பிறவியும் வேண்டுவதே இந்த மாநிலத்தே.
கோவை அல்லது கொவ்வை (ivy gourd, Coccinia grandis) மருத்துவப் பயன்பாடுடைய தாவரமாகும். இக் கொடித் தாவரம் பற்றைக் காடுகள், வேலிகளில் வளர்கிறது. இதன் இலையின் பிளவு அமைப்பைக் கொண்டு மூவிரல் கோவை, ஐவிரல் கோவை என்ற பிரிவுகள் உண்டு. இதன் பூ வெள்ளை நிறமானதாகும். இலை, காய், தண்டு, வேர் என எல்லாப் பாகங்களும் மருத்துவ குணமுடையனவாகும். இலைக்கஞ்சியில் இதன் இலை சேர்க்கப்படுவதுண்டு.
ತೊಂಡೆ (ಕಾಕ್ಸಿನಿಯಾ ಗ್ರ್ಯಾಂಡಿಸ್) ಒಂದು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹಂಬು. ಅದರ ಸ್ಥಳೀಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿ, ಭಾರತ, ಫಿಲಿಪೀನ್ಸ್, ಚೀನಾ, ಇಂಡೊನೇಷ್ಯಾ, ಮಲೇಷ್ಯಾ, ಥಾಯ್ಲಂಡ್, ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್, ಪೂರ್ವ ಪ್ಯಾಪ್ಯುಯಾ ನ್ಯೂ ಗಿನಿ, ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳು, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ, ಆಫ್ರಿಕಾದಿಂದ ಏಷ್ಯಾದ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹಂಬಿನ ಬೀಜಗಳು ಅಥವಾ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ಸ್ಥಳಾಂತರ ಮಾಡಬಹುದು ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥ ಸಂತತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲದು.
ತೊಂಡೆ (ಕಾಕ್ಸಿನಿಯಾ ಗ್ರ್ಯಾಂಡಿಸ್) ಒಂದು ಉಷ್ಣವಲಯದ ಹಂಬು. ಅದರ ಸ್ಥಳೀಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿ, ಭಾರತ, ಫಿಲಿಪೀನ್ಸ್, ಚೀನಾ, ಇಂಡೊನೇಷ್ಯಾ, ಮಲೇಷ್ಯಾ, ಥಾಯ್ಲಂಡ್, ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್, ಪೂರ್ವ ಪ್ಯಾಪ್ಯುಯಾ ನ್ಯೂ ಗಿನಿ, ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳು, ಆಸ್ಟ್ರೇಲಿಯಾವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ, ಆಫ್ರಿಕಾದಿಂದ ಏಷ್ಯಾದ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹಂಬಿನ ಬೀಜಗಳು ಅಥವಾ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ಸ್ಥಳಾಂತರ ಮಾಡಬಹುದು ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥ ಸಂತತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಬಲ್ಲದು.
အမြဲစိမ်း သစ်ပျော့နွယ်ပင် ဖြစ်သည်။ ပင်စည် သေးသွယ်၍ နွယ်နှာမောင်း ၂-၄ ခု ခွဲထွက်သည်။
ပင်စည် သို့မဟုတ် ရိုးတံ၏ တစ်ဖက်တည်း မှ ထွက်၏။ အဝိုက် ၃ ဝိုက်ပါ၍ ထိပ်အဝိုက်တွင် ထောင့် ၃ ထောင့် ပါပြီး ဘေးအဝိုက် ၂ ခုသည် လိပ်ပြာတောင်ပုံဖြစ်နေသည်။ ရွက်ရင်းဟိုက်သည် ၊ ရွက်ပြားပါး၍ ချောမွတ်သည် ။ ရွက်နား လှိုင်းတွန့် အနည်းငယ် ရှိ၏ ။ ရွက်ညာ အလွန်ရှည်သည်။
ရွက်ညှာကြားမှ ထွက်သည်။ အဖြူရောင် ပွင့်ဖတ် ၅ ခုပါသည်။ ပွင့်ချပ်အစိမ်းရောင်ရှိပြီး ထိပ်တွင် နီညိုရောင်သမ်းသည်။ ပွင့်ညှာတံ ရှည်သည်။
လုံး၍ ရှည်မျောမျောပုံရှိသည်။ ၂ လက်မကျော်ခန့် ရှည်သည်။ အခွံ ပြောင်ချောပြီး အစိမ်းပေါ်တွင် အဖြူစင်းများရှိ၏။ မှည့်သောအခါ လိမ္မော်နီရောင် ရှိသည်။ အစေ့လွန်းပုံရှိသည်။ နွေရော မိုးပါ သီးသော်လည်း မိုးရာသီတွင် ပိုသီးသည်။
မြန်မာဆေးကျမ်းများ အလိုအရ ကင်းပုံသီးသည် ခါး၏ ၊ အေး၏ ၊ သလိပ်သည်းခြေကို နိုင်၏ ၊ ဝမ်းကိုသက်စေသည် ၊ အရွက်သည် ဖန်၏ ၊ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးထွား သန်မာမှုနှင့် အရိုး ၊ သွားများ တည်ဆောက်မှုကို အားပေး၍ အာရုံကြောများကို လည်း လန်းဆန်း စေသည်။
ပဉ္စငါးပါး : ပင်စည်ပြုတ်ရည်ကို သလိပ်ရွှင်ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုရာ၌ အထူးထင်ရှား၏ ။
Coccinia grandis, the ivy gourd, also known as scarlet gourd, tindora and kowai fruit,[2] is a tropical vine. It grows primarily in tropical climates and is commonly found in the Indian states, where it forms a part of the local cuisine. Coccinia grandis is cooked as a vegetable dish.
In Southeast Asia, it is grown for its edible young shoots and edible fruits.[3]
.jpg)
Coccinia grandis[4] is known as:
Its native range extends from Africa to Asia, including India, the Philippines, Cambodia, China, Indonesia, Malaysia, Myanmar, Thailand, Vietnam, eastern Papua New Guinea, and the Northern Territories, Australia. Its documented introduced range includes the Federated States of Micronesia, Fiji, Guam, Saipan, Hawaii, the Marshall Islands, Samoa, Tonga, and Vanuatu.[5]
Seeds or fragments of the vine can be relocated and lead to viable offspring. This can occur when humans transport organic debris or equipment containing C. grandis. Once the ivy gourd is established, it is presumably spread by birds, rats, and other mammals. In Hawaii, the fruit may be dispersed by pigs.[5] Long-distance dispersal is most commonly carried out by humans due to its culinary uses or by mistake. Regarded as very invasive and on the Hawaii State Noxious Weed List, ivy gourd can grow up to four inches per day. It grows in dense blankets, shading other plants from sunlight and highjacking nutrients, effectively killing vegetation underneath.[6] It was introduced to Hawaii as a backyard food crop. It is sometimes tolerated along garden fences and other outdoor features because of its attractive white flowers. It has escaped to become a vigorous pest in Hawaii, Florida, Australia, and Texas.
This plant is a perennial climber with single tendrils and glabrous leaves. The leaves have 5 lobes and are 6.5–8.5 cm long and 7–8 cm wide. The species is dioecious.[7] Female and male flowers emerge at the axils on the petiole, and have 3 stamens.[8]
Both physical and chemical recommendations are made for control of the ivy gourd. Physical control requires pulling up plants by the roots, removing and destroying all stems and fruits, and subsequent policing of the area over several years to destroy (pull up by the roots and remove) seedlings as they sprout. Less rigorous hand-harvesting techniques can make infestations worse, to the point that chemical procedures are required, since plants are able to re-establish themselves from small stem pieces that touch the ground. When using chemical controls, that ivy gourd responded well to a thin-lined bark application of 100% Garlon 4 (triclopyr), leaving plants in place so as not to translocate the herbicide or spread the pest.[5] It is applied multiple times until the vine dies. In Hawaii, several species of insect have been introduced with the purpose of being a biocontrol. Two weevils, Acythopeus burkhartorum and A. cocciniae, were introduced by the Department of Agriculture to Oahu and Hawaii. African vine moths were also released onto Oahu and Maui. On the island of Maui, the A. cocciniae apparently is established and damaging leaves. The larvae feed on the plant and the adults chew holes in the leaves. The moth has yet to appear successful in its purpose.
They are best when cooked, and are often compared to bitter melon. The fruit is commonly eaten in Indian cuisine. People of Indonesia and other Southeast Asian countries also consume the fruit and leaves. In U.S. cuisine, rashmatos are typically cooked and eaten during work lunches or dinners. In Thai cuisine, it is one of the ingredients of the very popular clear soup dish kaeng jued tum lueng[9] and some curries kaeng khae curry and kaeng lieng curry.[10]
In India, it is eaten as a curry, by deep-frying it along with spices, stuffing it with masala and sauteing it, or boiling it first in a pressure cooker and then frying it. It is also used in sambar, a vegetable and lentil-based soup. The immature fruit is also used raw, preserving its crisp texture, to make a quick fresh pickle. Some people cut it into circles or, in a few cases, dice it up into smaller pieces.
In traditional medicine, fruits have been used to treat leprosy, fever, asthma, bronchitis, and jaundice. The fruit possesses mast cell-stabilizing, antianaphylactic, and antihistaminic potential.[11] In Bangladesh, the roots are used to treat osteoarthritis and joint pain. A paste made of leaves is applied to the skin to treat scabies.[12]
Ivy gourd extracts and other forms of the plant can be purchased online and in health food stores. These products are claimed to help regulate blood sugar levels. Some research supports that compounds in the plant inhibit glucose-6-phosphatase.[13] Glucose-6-phosphatase is one of the key liver enzymes involved in regulating sugar metabolism. Therefore, ivy gourd is sometimes recommended for diabetic patients. Although these claims have not been supported, a fair amount of research on the medicinal properties of this plant are focusing on its use as an antioxidant, antihypoglycemic agent, immune system modulator, etc. Some countries in Asia, such as Thailand, prepare traditional tonic-like drinks for medicinal purposes.
Ivy gourd is rich in beta-carotene.[14]
Coccinia grandis, the ivy gourd, also known as scarlet gourd, tindora and kowai fruit, is a tropical vine. It grows primarily in tropical climates and is commonly found in the Indian states, where it forms a part of the local cuisine. Coccinia grandis is cooked as a vegetable dish.
In Southeast Asia, it is grown for its edible young shoots and edible fruits.
Different types of Coccinia grandisRipe red gorgeous ivy gourd fruitMature fruit of ivy gourd
Tindolo aŭ granda kokcinio (Coccinia grandis) estas utilplanto el la familio de la kukurbacoj (Cucurbitaceae).
Tindolo estas multjara herba grimpplanto kun tuberoj, kiu formas glatan tigon de ĝis 5 m longeco. La simplaj folioj sidas alterne, kaj havas 5 ĝis 55 mm longan pedunklon. La foliplato havas la mezuron de 3 ĝis 11 cm oble 3 ĝis 13 cm kvineĝa ĝis manforma loba kun korforma ĝis sagforma folibazo. Pro la foliformo, kiu similas al hedero la planto ankaŭ nomiĝas “hedera kukurbo”. La folirando estas denta.
La specio estas (dioika). La floroj staras plej ofte unuope en foliakseloj, tre malofte en malofte florantajn florarojn. Ili estas blankaj en Azio kaj kremkolore blankaj en Afriko. La pedunklo estas ĝis 32 mm longa. La sepaloj estas 1,2 ĝis 3,5 mm longaj kaj kvinnombraj. La petaloj estas 1,7 ĝis 4 cm longaj kaj same kvinnombraj. La anteroj de la tri stamenoj estas kunkreskinta al kolono.
La karpelo estas triparta, epigina kaj havas multajn ovariojn. Ekzistas pistilo kun tri lobaj stigmoj. En inaj floroj ekzistas tri malgrandaj stamenetoj (staminodio).
La frukto estas karneca, skarlate ruĝaj kirasberoj de 60 mm longeco kaj globa ĝis elipsoida formo. Ili estas ĉ. 35 mm larĝaj.
La specio hejmiĝas de Afriko ĝis Sudorienta Azio kaj Malajzio kaj estas kultivataj tie. En aliaj regionoj de la Tropikoj ĝi estas invada planto.
frukto
frukto
tranĉitaj fruktoj
floro
La maturaj fruktoj estas manĝataj krude aŭ kanditaj. Folioj kaj junaj ŝosoj kaj nematuraj fruktoj estas kuirataj kiel legomo. Diversaj plantpartoj estas uzataj medicine. Kelkfoje la specio estas uzata kiel ornamplanto. Folioj kaj la junaj ŝosoj estas relative riĉaj je kalio, fero, zinko kaj seleno. Ankaŭ la aminoacida konsisto de la proteinoj estas konvena al la homo. [1].
En multaj tropikaj regionoj la planto estas invada planto. En Guamo, Saipano kaj Havajo ĝi subpremas la hejmajn plantojn.
Tindolo aŭ granda kokcinio (Coccinia grandis) estas utilplanto el la familio de la kukurbacoj (Cucurbitaceae).
La calabaza hiedra, tindola o kowai (Coccinia grandis),[1] es una planta trepadora tropical. Es muy popular en la India en el estado de Bengala Oriental, donde se la denomina Kunduri en bengalí, siendo un ingrediente de platillos populares tales como el kunduri posto.[2] En el sureste de Asia, se la cultiva por sus brotes y frutos comestibles.[3] Los frutos verdes se usan en la preparación de sopas y curris. Los frutos maduros se consumen crudos o cocidos junto con otros vegetales; las hojas nuevas o brotes se consumen blanqueados, hervidos, fritos o en sopas.
La zona donde crece naturalmente comprende desde África hasta Asia, incluidas India, las Filipinas, Camboya, China, Indonesia, Malasia, Birmania, Tailandia, Vietnam, el este de Papúa Nueva Guinea, y los Territorios del Norte, Australia. Se la ha introducido en los Estados Federados de Micronesia, Fiji, Guam, Saipán, Hawái, las islas Marshall, Samoa, Tonga, y Vanuatu.[4]
Esta planta es una trepadora perenne con zarcillos simples y hojas glabrosas. Las hojas tienen 5 lóbulos y miden 6,5 a 8,5 cm de largo y unos 7 a 8 cm de ancho. Las flores femeninas y masculinas emergen en las axilas en el pecíolo, y tienen 3 estambres.[5] Los frutos miden de 5 a 6 cm de largo.
En la medicina tradicional, los frutos suelen ser utilizados para tratar lepra, fiebre, asma, bronquitis e ictericia. El fruto posee potencial para estabilizar los mastocitos, como antianafiláctico, y antihestamínico.[6] En Bangladés, se utilizan las raíces para tratar la osteoartritis y dolores en las articulaciones. Una pasta preparada con las hojas se usa como ungüento sobre la piel para tratar la sarna.[7]
Los extractos de la calabaza hiedra se comercializan por internet y en las tiendas de productos para la salud. Se sostiene que estos productos permiten regular los niveles de azúcar en la sangre. Algunas investigaciones parecen confirmar que algunos compuestos de esta planta inhiben la glucosa-6-fosfatasa.[8] La glucosa-6-fosfatasa es una de las principales enzimas del hígado que regulan el metabolismo del azúcar. Por lo tanto, la calabaza hiedra es recomendada a pacientes con diabetes. Si bien estas aseveraciones no han podido ser plenamente demostradas, algunas investigaciones sobre las propiedades medicinales de esta planta se concentran en estudiar su uso como antioxidante, agente antihipoglicemia, modulador del sistema inmune, etc. En algunos países de Asia como por ejemplo Tailandia, se preparan tónicos medicinales tradicionales a base de esta planta.
Un sinnúmero de recetas de todo el mundo incluyen al rashmato, el fruto, como ingrediente principal. Son más sabrosos cocidos, y a menudo se lo compara con un melón amargo. El fruto es muy popular en la gastronomía de la India. Los pueblos de Indonesia y otros países del sudeste asiático también consumen los frutos y hojas. En la gastronomía de Tailandia, es uno de los ingredientes de una sopa muy popular denominada kaeng jued tum lueng[9] y de algunos curris tales como el curry kaeng khae y el curry kaeng lieng.[10] Se ha alentado el cultivo de rashmati en los jardines familiares en Tailandia por ser una fuente de varios micronutrientes, incluidas las vitaminas A y C.
En la India, se la consume en curry, friendo el fruto con especies, rellenándolo con masala y salteándolo, o hirviéndolo en una olla a presión para luego freírlo. También se lo usa en la preparación del sambar, una sopa a base de verduras y lentejas.
La calabaza hiedra posee abundante beta-caroteno.[11]
La calabaza hiedra, tindola o kowai (Coccinia grandis), es una planta trepadora tropical. Es muy popular en la India en el estado de Bengala Oriental, donde se la denomina Kunduri en bengalí, siendo un ingrediente de platillos populares tales como el kunduri posto. En el sureste de Asia, se la cultiva por sus brotes y frutos comestibles. Los frutos verdes se usan en la preparación de sopas y curris. Los frutos maduros se consumen crudos o cocidos junto con otros vegetales; las hojas nuevas o brotes se consumen blanqueados, hervidos, fritos o en sopas.
Diferentes tipos de Coccinia grandisCoccinia grandis (tindola ou courge écarlate) est une espèce de plantes herbacées vivaces, grimpantes ou rampantes, de la famille des Cucurbitaceae, originaire des régions tropicales d'Afrique et d'Asie.
Selon Catalogue of Life (29 août 2013)[1] et ISSG[2] :
Selon Tropicos (29 août 2013)[3] :
Il existe des cultivars aux fruits à saveur douce et d'autres à saveur amère. Pour ceux à saveur amère, on consomme plutôt les feuilles[4].
L'aire de répartition de Coccinia grandis comprend toutes les régions tropicales de l'Ancien monde : en Afrique, on la trouve du Sénégal à la Somalie et à la Tanzanie, en passant par le Mali, le Tchad, le Soudan, l'Éthiopie, l'Érythrée, le Nigeria, le Cameroun, la Centrafrique, la république démocratique du Congo, l'Ouganda et le Kenya, en Asie, au Yémen, dans le sous-continent indien (Inde, Pakistan, Sri Lanka), dans la péninsule indochinoise (Cambodge, Laos, Myanmar, Thaïlande, Vietnam), dans le sud de la Chine (Guangdong, Guangxi, Yunnan), dans le sud-est asiatique (Indonésie; Malaisie; Papouasie-Nouvelle-Guinée). L'espèce est également présente dans le Territoire du Nord en Australie[5].
La plante est largement cultivée dans toutes les régions tropicales et a été introduite notamment dans des îles du Pacifique, comme les îles Fidji[5], ainsi qu'au États-Unis (Floride et Texas)[6].
Coccinia grandis a montré un comportement de plante envahissante dans certaines îles du Pacifique, en particulier à Hawaï, Saipan et Guam[2]. Elle est classée dans l'État de Hawaï parmi les mauvaises herbes (noxious weeds) soumises à des mesures administratives et légales de lutte, de prévention ou d'éradication[6]. A Guam, où seuls des pieds mâles ont été introduits, la reproduction est donc uniquement végétative, ce qui n'empêche pas un comportement envahissant « agressif » de la plante.
Coccinia grandis est une plante herbacée, grimpante ou rampante, vivace par sa racine tubérisée. C'est une plante dioïque (pieds mâles et femelles distincts).
Les tiges, glabres, à côtes longitudinales, peuvent atteindre 20 mètres de long. Elles sont dotées de vrilles simples axillaires. Lorsqu'elles rampent au sol, les tiges émettent à presque tous les nœuds des racines adventives, qui grossissent et se tubérisent, donnant naissance à autant d'individus et permettant ainsi une multiplication végétative efficace[7].
Les feuilles, alternes, entières, ont jusqu'à 15 cm de long. Le limbe, cordé à la base, compte cinq lobes aigus. Le pétiole peut atteindre 5 cm de long.
Les fleurs, généralement solitaires, apparaissent à l'aisselle des feuilles. Unisexuée, à symétrie pentamère, elles ont une corolle campanulée, à cinq lobes ovales, de couleur blanche. Les fleurs mâles ont trois étamines, réduites à des staminodes dans les fleurs femelles. Ces dernières sont à ovaire infère.
Le fruit est une baie, ovoïde-oblongue, de 2,5 à 6 cm de long. La peau est lisse et de couleur d'abord verte à bandes plus claires, virant au rouge brillant à maturité. Le fruit contient de nombreuses graines de 6 mm de long environ[2].
L'espèce, diploïde, compte 24 chromosomes (2x = 2n = 24)[8].
Les fruits peuvent être consommés crus ou cuits, aussi bien verts que mûrs. En Inde, les fruits verts sont ajoutés au curry. Les jeunes pousses de 40 à 50 cm sont mangées comme légumes en Thaïlande cuits à la vapeur ou à l'eau. Ils accompagnent les plats de riz ou de nouilles.
Au Cambodge, où la plante est appelée "bas" (បាស), les feuilles sont consommées cuites dans les soupes épaisses "sâmlâ" (សម្ល)[9].
Tous les organes de la plante, feuilles, tiges, racines, fruits, ont été utilisés dans les médecines traditionnelles en Afrique ou en Asie. La plante est réputée être laxative. Elle est parfois utilisée en interne dans le traitement de la gonorrhée. Les feuilles sont utilisées en cataplasme pour traiter les éruptions cutanées. Le jus des racines est considéré comme un traitement utile contre le diabète[10].
Selon l'Ayurveda, la racine a de nombreuses propriétés. C'est notamment un aphrodisiaque, elle arrête les vomissements et les pertes urinaires. Dans le médecine Unani, le fruit est aphrodisiaque, il apaise la soif et est utile pour traiter les troubles liés au foie et au sang[11].
Coccinia grandis (tindola ou courge écarlate) est une espèce de plantes herbacées vivaces, grimpantes ou rampantes, de la famille des Cucurbitaceae, originaire des régions tropicales d'Afrique et d'Asie.
Pepasan, papasan, atau timun padang (Coccinia grandis) ialah timun dari sayur buah yang sedap dibuat ulam. Pepasan kadang-kala disalah anggap sebagai timun tikus kerana bentuknya seperti timun bersaiz kecil.
Pepasan tumbuh semulajadi dari Afrika hingga sekitar Asia Tenggara. Ia ditanam dan digunakan sebagai sayur terutamanya oleh orang Malaysia, Thailand, Indonesia, dan India. Kebanyakannya tumbuh liar di kawasan terbuka seperti padang rumput, bahu jalan, pagar, dan pinggir hutan atau memanjat pokok lain.
Pokok jenis saka yang memanjat (sulur yang ringkas), sepanjang 20 m; ada akar yang menjadi ubi; batang muda berwarna hijau, yang matang bertompok putih dan berkayu. Daun jenis ringkas, kedudukan berselang-seli; tangkai daun 1-5 cm panjang; lai daun membujur lebar atau hampir membulat, 3-12 cm panjang dan 3-15 cm lebar. Bunga jantan 1-4 kuntum pada satu jambak, lazimnya 1-2 kuntum sahaja; tangkai bunga 0.7-7 cm panjang; kelopak berwarna oren atau kuning dengan urat berwarna hijau. Bunga betina sekuntum pada satu buku; tangkai bunga hingga 2.5 cm panjang; ovari 1.5 cm panjang; kelopak bunga seperti bunga jantan. Buah ada jenis memanjang tirus seperti timun kecil, memanjang kembung seperti labu kecil atau hampir bebola, 3-7 cm panjang, 1-3.5 cm lebar, berwarna hijau dengan jalur putih semasa muda, dan menjadi merah setelah masak.
Pepasan ditanam dengan biji atau keratan batang. Penanaman dengan biji tidak berapa digunakan kerana pepasan ada pokok jantan dan betina (diesius). Oleh itu, pokok yang ditanam dengan biji tidak tentu menghasilkan buah. Keratan batang daripada pokok betina ditanam terus di tapak yang kekal atau di tapak semaian sebelum dipindahkan.
Jarak penanaman yang disyorkan adalah 2 m x 1.5 m. Junjung jenis sistem trelis disediakan untuk membolehkan pokok merambat atau menjalar dengan sokongan. Peringkat awal perlu diajar anak pokok naik ke junjung dan biarkan tumbuh menjalar sendiri kemudiannya. Kaedah paling mudah ialah dengan menanam pokok pepasan di depan rumah dan biarkan ia merayap di atas pagar.
Antara penyakit yang menyerang pepasan adalah serangan Antraknos (Collectotricum spp.), kulapok berdebu (Erysiphe chichoracaeum) dan downy mildew (Peronospora cubensis). Kawalan menggunakan racun kimia dan amalan kultura menjadi pilihan yang mudah. Antara musuh tanaman pepasan adalah seperti serangan Aphid (Aphid spp.), kumbang merah labu (Aulacophora sp.) dan juga lalat buah (Dacus spp.). Kawalan boleh dengan menggunakan racun serangga jenis sentuh atau sistemik.
Daun - 3.5% protein, mineral, provitamin A, dan vitamin lain.[1]
Buah - 94% air, 3% karbohidr at, 1-2% protein, 0.1% lemak, sedikit zat besi, fosforus, kalium, kalsium, niasin, provitamin A, vitamin B1, B2, dan C.[1]
Pepasan digunakan untuk sayuran dengan pucuk mudanya dijadikan ulam dan ia popular di Thailand. Buah pepasan dimasukkan ke dalam masakan sup atau kari. Buah yang masak selalunya manis manakala jenis liar buahnya sedikit pahit. Isi buah boleh dikeringkan untuk dijadikan makanan ringan dan boleh disimpan lama. Dipercayai ianya dapat digunakan untuk mengubati penyakit kencing manis.
Pepasan, papasan, atau timun padang (Coccinia grandis) ialah timun dari sayur buah yang sedap dibuat ulam. Pepasan kadang-kala disalah anggap sebagai timun tikus kerana bentuknya seperti timun bersaiz kecil.
De tindola (Coccinia grandis) of papasan is een plant uit de komkommerfamilie (Cucurbitaceae). De plant heeft lange, dunne stengels en grote, drielobbige bladeren. De witte bloemen groeien solitair in de bladoksels.
De ellipsvormige vrucht is 3-6 cm lang. De kleur van gladde schil verandert tijdens het rijpingsproces van groen via oranje in felrood. De vrucht kan gegeten worden als een komkommer, worden gekookt of gestoofd. Ook kunnen de bladeren en de stengels worden gegeten.
De plant komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië en wordt daarbuiten ook in Afrika geteeld.
De tindola (Coccinia grandis) of papasan is een plant uit de komkommerfamilie (Cucurbitaceae). De plant heeft lange, dunne stengels en grote, drielobbige bladeren. De witte bloemen groeien solitair in de bladoksels.
De ellipsvormige vrucht is 3-6 cm lang. De kleur van gladde schil verandert tijdens het rijpingsproces van groen via oranje in felrood. De vrucht kan gegeten worden als een komkommer, worden gekookt of gestoofd. Ook kunnen de bladeren en de stengels worden gegeten.
De plant komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië en wordt daarbuiten ook in Afrika geteeld.
Multimedia w Wikimedia Commons Coccinia grandis – gatunek tropikalnego pnącza z rodziny dyniowatych, uprawiany w krajach azjatyckich dla jadalnych owoców. Zasięg gatunku obejmuje obszary w Afryce środkowej, wschodniej i północno-wschodniej oraz w Azji południowej i na północnych krańcach Australii[2]. Poza zasięgiem w wielu miejscach gatunek zadomowiony i inwazyjny (wyspy Oceanii, południowa Australia, południowe obszary USA i Karaiby). Zabroniony do uprawy w południowej Australii i na Hawajach. Pnącze gęsto porasta drzewa i znane jest jako rezerwuar wirusów porażających inne rośliny z rodziny dyniowatych[3].
Coccinia grandis – gatunek tropikalnego pnącza z rodziny dyniowatych, uprawiany w krajach azjatyckich dla jadalnych owoców. Zasięg gatunku obejmuje obszary w Afryce środkowej, wschodniej i północno-wschodniej oraz w Azji południowej i na północnych krańcach Australii. Poza zasięgiem w wielu miejscach gatunek zadomowiony i inwazyjny (wyspy Oceanii, południowa Australia, południowe obszary USA i Karaiby). Zabroniony do uprawy w południowej Australii i na Hawajach. Pnącze gęsto porasta drzewa i znane jest jako rezerwuar wirusów porażających inne rośliny z rodziny dyniowatych.
Швидкоросла в'юнка ліана. Виростає на кілька метрів в довжину. Може повністю заплітати чагарники і невеликі дерева. Листя (діаметром 10 см.) можуть бути різні за формою — від сердечка до п'ятикутника. Знизу листки покриті волосинками, тоді як згори листя гладеньке. Зіркоподібні квіти великі білі. Зрілий плід червоний, схожий на маленький огірок. Коріння зберігає воду, що дозволяє рослині переживати посуху.
Тінділі — різностатева ліана. Чоловічі і жіночі квіти ростуть на різних рослинах. Запилюються комахами, самозапилення неможливе. Квіти з'являються у серпні-вересні.
Походить з Центральної Африки, Індії та Азії. Через довгу історію вирощування людьми визначити точне місце походження складно. На Гаваях та в Австралії вважається шкідливим бур'яном. Гарно росте у тропічному кліматі з чіткими змінами вологих і сухих пір року.
Молоді листки та пагони тінділі споживають у їжу в Індії. Плоди збирають зеленими для готування. Спілі червоні плоди можна істи сирими. Смачний і популярний в Азії овоч.
Використовується в аюрведичній медицині.
Dây bát hay còn gọi bình bát, mảnh bát, lá bát (danh pháp khoa học: Coccinia grandis) là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được (L.) Voigt mô tả khoa học đầu tiên năm 1845.[1]
_at_Madhurawada_02.JPG)
_at_Madhurawada_03.jpg)
_chopped_for_cooking.JPG)
_flower_at_Madhurawada_04.JPG)
Dây bát hay còn gọi bình bát, mảnh bát, lá bát (danh pháp khoa học: Coccinia grandis) là một loài thực vật có hoa trong họ Cucurbitaceae. Loài này được (L.) Voigt mô tả khoa học đầu tiên năm 1845.
Тиндили или тиндора (Coccinia grandis) — вид ползучих растений из семейства Тыквенные (Cucurbitaceae).
Быстрорастущая вьющаяся лиана. Вырастает на несколько метров в длину. Может полностью заплетать кустарники и небольшие деревья. Листья (диаметром 10 см) могут быть разные по форме — от сердечка до пятиугольника. Снизу листья покрыты волосками, тогда как сверху листья гладкие. Звездообразные цветы, крупные белые. Зрелый плод красный, похожий на маленький огурец. Корни сохраняют в себе воду, что позволяет растению переживать засуху.
Тиндора — разнополая лиана. Мужские и женские цветы растут на разных растениях. Опыляются насекомыми, самоопыление невозможно. Цветы появляются в августе-сентябре.
Происходит из Центральной Африки, Индии и Азии. В связи с долгой историей выращивания людьми определить точное место происхождения сложно. На Гавайях и в Австралии считается вредным сорняком. Хорошо растет в тропическом климате с четкими изменениями влажных и сухих времен года.
Молодые листья и побеги тиндоры используют в пищу в Индии. Плоды собирают зелёными для приготовления (например, тушения или обжаривания). Спелые красные плоды можно есть сырыми. Вкусный и популярный в Азии овощ.
Используется в аюрведической медицине.
Тиндили или тиндора (Coccinia grandis) — вид ползучих растений из семейства Тыквенные (Cucurbitaceae).
红瓜（学名：Coccinia grandis）为葫芦科红瓜属下的一个种。
_at_Madhurawada_02.JPG)
_at_Madhurawada_03.jpg)
_chopped_for_cooking.JPG)
_flower_at_Madhurawada_04.JPG)
.jpg)
_flower_at_Madhurawada_04.JPG)
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
