Bitlər (lat. Anoplura) — buğumayaqlılar tipinin açıqçənəlilər yarımfəsiləsinə aid olan dəstə.
Bitlər məməlilərin daimi paraziti olan xırda, qanadsız cücülərdir. Hər iki cinsi qansorandır. Bitlərin bədəni bel-qarın istiqamətində yastılanmış, oval, uzunsov və ya enli, 1-5 mm uzunluğundadır. Erkəklər adətən dişilərdən kiçik olur. Başı qabaq tərəfdən daralmışdır. Ağız orqanları adətən irəli yönəlmiş, heyvanların qalın örtüklərini deşmək və qan sormaq üçün yaxşı uyğunlaşmışdır. Bir cüt sadə gözü başın yanlarında, bığcıqlardan arxada yerləşmişdir. Üç döş seqmenti adətən kip bitişmişdir. Ayaqları qısa, beş hissədən ibarətdir. Pəncəsindəki hərəkətli caynaqla sahibin tükündən yapışıb yerini dəyişir. Qarıncığı 9 seqmentdən ibarətdir.
Bitlər istisnasız olaraq sahibin qanı ilə qidalanır. Yaraya axan tüpürcək vəziləri ifrazatı qanın laxtalanmasına mane olur. Bitlər – yumurtaqoyan cücülərdir. Yaşlı dişi bir gecə-gündüzdə 2-4 yumurta qoyur (donuz biti), bəzilərində yumurtaların sayı 5-14-ə çatır (paltar biti). Bit yumurtaları parlaq, uzunsov-oval formada olur. Dişinin cinsiyyət yollarından çıxarkən yumurta qabığındakı vəzilərin sekretini çıxardır və bunun köməyi ilə arxa ucunu tükə və ya parça xovuna möhkəm yapışdırır. Embrional inkişaf 8-10 gün çəkir. Sürfələrin inkişafı 7-10 günə başa çatır. Meydana çıxdıqdan 1-2 gün sonra cavan dişi yumurta qoymağa başlayır. Ancaq yumurta qoymazdan əvvəl mütləq qansorma baş verir. Yaşlı bitlər 2 aya yaxın yaşayır. İl ərzində bitlər bir neçə nəsildə inkişaf edirlər. Bitlərin bütün inkişaf sikli natamam metamorfozla keçir. Yoluxmuş heyvan və insanın yoluxmamışla təması, ümumi istifadə əşyaları və başqa vasitələrlə bir sahibdən başqasına keçirlər.
Ayrı-ayrı qohum sahib növlərinə münasibətdə bitləri dar spesifiklik səciyyələndirir. Adətən hər bir məməli növündə bir, nadir hallarda 2-3 bit növü parazitlik edir. İnsanda 3 növ bit (paltar, baş, qasıq) parazitlik edir. Dünyada – 300, MDB-də – 40, Azərbaycanda – 20 növü məlumdur.
Bitlər (lat. Anoplura) — buğumayaqlılar tipinin açıqçənəlilər yarımfəsiləsinə aid olan dəstə.
Die Echten Tierläuse (Anoplura), auch als Echte Läuse[1] oder einfach als Läuse[2] bezeichnet, sind eine Unterordnung der Tierläuse. Alle Arten leben als blutsaugende Ektoparasiten auf Säugetierarten, darunter auch dem Menschen.
Der altgerm. Insektenname mhd., ahd. lūs ist mit der kelt. Wortgruppe von kymr. llau „Läuse“ verwandt; weitere Beziehungen sind unklar.[3]
Läuse erreichen eine Körperlänge zwischen 0,35 Millimeter (Microphthirus, Männchen) und 8 Millimeter (Pecaroecus).[1][4] Wie alle Tierläuse handelt es sich um dorsoventral (von oben nach unten) abgeplattete, stark sklerotisierte und völlig flügellose Insekten von gelblicher über bräunlicher bis zu fast schwarzer Farbe. Der Kopf ist in Aufsicht schmal, er ist immer schmaler als der Rumpf (Unterschied zu den oft als Kieferläuse zusammengefassten Unterordnungen Amblycera und Ischnocera[2]). Die frei sichtbaren, kurzen Fühler besitzen nur drei bis fünf Glieder, von denen das Grundglied am größten und die anderen perlschnurförmig sind. Bei den Männchen sind sie bei manchen Arten umgebildet. Bei einigen Arten sind kleine, einlinsige Augen vorhanden, die meisten Arten sind aber völlig augenlos.
Die stechend-saugenden, stilettförmigen Mundwerkzeuge sind in Ruhestellung in die Kopfkapsel zurückgezogen und werden nur beim Saugakt vorgestreckt. Der Saugrüssel[5] besteht aus zwei schmalen, ineinander verfalzten Stechborsten, die aus dem umgebildeten Hypopharynx und Labium bestehen. Beim Stechakt wird der Mundkegel auf die Haut gepresst und mit durch Haemolymphdruck vorstülpbaren Zähnchen verankert, anschließend dringen die Stechborsten abwechselnd in die Haut ein, bis ein Blutgefäß getroffen wird. Die obere Stechborste bildet einen Nahrungskanal, die untere einen Speichelkanal aus.
Die Kopfkapsel ist in der Regel nach hinten halsartig abgeschnürt. Die oberen Sklerite (Tergite) der drei Segmente des Rumpfs (Thorax) sind bei Ansicht von oben nahtlos zu einer durchgehenden Platte verschmolzen. Von den drei seitlich sitzenden, gut entwickelten Beinpaaren ist das erste das kürzeste, meist ist das dritte am längsten. Die Beine sind zum Festhalten im Haarkleid des Wirts zu Klammerbeinen umgewandelt, an deren zweigliedrigen Tarsen eine einzelne, starke Klaue ansitzt. Beide Tarsenglieder sind mit der Tibia, wie bei den meisten Tierläusen, zu einer unbeweglichen Struktur, dem Tibiotarsus, verschmolzen. Der Hinterleib besteht aus zehn Segmenten, von denen acht oder neun frei sichtbar sind. Der Hinterleib ist an den Seiten stark sklerotisiert, oben und unten aber flexibel, um Ausdehnung bei der Blutmahlzeit zu ermöglichen. Am Hinterleibsende, zwischen dem achten und neunten (Weibchen) bzw. neunten und zehnten (Männchen) Segment liegen die Begattungsorgane in einer eingestülpten Genitalkammer, deren Öffnung bei den Männchen von sichtbaren Anhängen (Gonapophysen) eingefasst ist. Der Genitalapparat der Männchen ist groß, kräftig sklerotisiert und kompliziert gebaut, wie bei vielen Insekten trägt er wesentliche Merkmale für die Bestimmung der Arten.[1]
Der Darm der Läuse besitzt im Vorderabschnitt eine Erweiterung (Kropf) zur Nahrungsspeicherung. Der Mitteldarm besitzt meist zwei große Blindsäcke (Caeca). Läuse sind zur Ernährung auf im Darm lebende, symbiontische Bakterienarten angewiesen, die das Tier mit im sehr einseitigen Nahrungssubtrat Blut fehlenden Vitaminen anreichern. Die Bakterien befinden sich insbesondere in differenzierten Zellen (Bakteriozyten) der Darm- und Ovarienwand. Die Übertragung erfolgt durch Infektion der vom Weibchen abgelegten Eier, also vertikal.[1]
Läuse sind immer zweigeschlechtlich. Nach der, meist sehr kurzen, Kopulation auf dem Wirt legt das Weibchen die „Nissen“ genannten Eier meist einzeln ab, in dem jedes Ei mit einer Kittsubstanz an Haaren seines Wirts festgeklebt wird (bei wenigen Arten sitzt das Ei dabei auf einem Stielchen). Jedes Weibchen legt im Lauf seines Lebens so ca. 15 bis 100 Eier. Die Eier öffnen sich über einen abgesonderten Deckel. Die drei Larvenstadien (oft Nymphen genannt, da sie den Imagines in Körperbau und Lebensweise gleichen) sind ganzjährig anzutreffen. Die Entwicklungsdauer bis zur Imago nimmt, soweit bekannt, unter günstigen Bedingungen meist 2 bis 4 Wochen in Anspruch, pro Jahr können 3 bis 4 Generationen durchlaufen werden.[1]
Läuse sind mit ihren Wirten weltweit verbreitet, wobei die afrikanische Fauna besonders artenreich ist. Alle Arten der Echten Tierläuse sind permanente, blutsaugende Parasiten von Säugetier-Arten. Dabei ist auch der Mensch Wirt von zwei Arten (Menschenläuse). Die meisten Arten sind sehr wirtsspezifisch, sie kommen nur auf einer oder auf wenigen nahe verwandten Wirtsarten vor. Wirte sind von den meisten Ordnungen der höheren Säugetiere bekannt. Ausnahmen sind die Fledertiere (Chiroptera), die Rüsseltiere (Proboscidea), die Zahnarmen (Edentata) und Schuppentiere (Pholidota) sowie die wasserlebenden Wale (Cetacea) und Seekühe (Sirenia), die keine Echten Tierläuse beherbergen. Sie fehlen auch bei den meisten Raubtieren (Carnivora) und Insektenfressern (Insectivora). Insgesamt werden Echte Tierläuse bei etwa 2600 Säugetierarten vermutet, das sind etwa zwei Drittel aller Arten. Tatsächlich nachgewiesen wurden sie aber bisher nur bei gut 800 davon.[4]
Die Echten Tierläuse bilden die Unterordnung Anoplura, eine der vier Unterordnungen der Tierläuse oder Phthiraptera. Ein synonymer Name für die Anoplura ist Siphunculata Latreille, 1825. Es sind etwa 530 bis 540 Arten bekannt[6][1], sie sind also eine verhältnismäßig artenarme Insektengruppe, wobei vermutet wird, dass die tatsächliche Artenzahl höher, bei etwa 1000 Arten, liegen wird.
Über die Einordnung der Anoplura ins System der Insekten bestehen noch wissenschaftliche Kontroversen. Während sie traditionell neben den als Taxon Mallophaga genannten Kieferläusen in die Ordnung der Phthiraptera gestellt wurden[7], die als Schwestergruppe der Staubläuse (Ordnung Psocoptera) aufgefasst wurde, gibt es heute gewichtige Argumente für eine andere Gliederung. Die Schwestergruppe der Tierläuse sind demnach vermutlich nicht die Psocoptera als Ganzes, sondern nur eine Teilgruppe davon, was die Staubläuse paraphyletisch macht. Vermutlich bilden aber auch die vier Unterordnungen der Tierläuse keine monophyletische Einheit, darauf deuten neben phylogenomischen Daten[8] auch morphologische Untersuchungen[9] hin. Wahrscheinlichste Schwestergruppe der Anoplura ist, allen Daten zufolge, die artenarme Gruppe der Rhynchophthirina oder „Rüsselläuse“ (mit der Elefantenlaus), deren gemeinsame Schwestergruppe die Ischnocera. Die Amblycera könnten aber Schwestergruppe der zu den Staubläusen gerechneten Bücherläuse (Liposcelididae) oder der diese enthaltenden Ordnung Troctomorpha sein. Viele Autoren fassen daher heute die Psocodea, die gemeinsame Klade der Tierläuse und der Staubläuse, als Ordnung auf.
Heute werden meist 15 Familien der Anoplura unterschieden[10][6], wobei die Monophylie der traditionellen Familien Hoplopleuridae und Polyplacidae nach molekularen Daten bezweifelt wird.[11]
Die Echten Tierläuse (Anoplura), auch als Echte Läuse oder einfach als Läuse bezeichnet, sind eine Unterordnung der Tierläuse. Alle Arten leben als blutsaugende Ektoparasiten auf Säugetierarten, darunter auch dem Menschen.
Bit, bitlar (Anoplura, Siphunculata) — qon soʻruvchi hasharotlar turkumi. TashQI koʻrinishi parxoʻrlarga oʻxshab ketadi. Tanasi yassi, uz. 1–6 mm, qanotsiz. Baʼzi B.ning bir juft oddiy koʻzi bor, koʻpchiligida koʻz rivojlanmagan. Moʻylovlari kalta, maxsus egatchaga kirib turadi. Ogʻiz apparata sanchib soʻruvchi. Ogʻiz teshigi agʻdarilib tashqariga chiqadigan nay bilan oʻralgan. Nay devorida qator joylashgan ilmoqlar yordamida B. qon soʻrayotganida teriga yopishib oladi. 3 juft oyoqlari tanasining 2 yoniga keng yoyilib turadi. Barmoqlarining uchida ilmoqka oʻxshash qayrilgan tirnoqlari yordamida kiyim yoki soch tolalariga yopishib oladi. Urgʻochi B.lar oʻz hayoti davomida bir necha oʻntadan 300 tagacha sirka (tuxum) qoʻyadi. Sirkasini maxsus yopishqoq sekreta yordamida kiyim yoki soch tolalariga yopishtiradi. Sirkadan bir haftada yosh bitcha (magʻzak)lar chiqadi. B. chala oʻzgarish bilan rivojlanadi, 18—20 kun yoki undan koʻproq vaqt davomida voyaga yetadi. 300 ga yaqin turi maʼlum. B. sut emizuvchi hayvonlarda parazitlik qiladi. Har bir hayvonning oʻz biti boʻladi. Odamda bosh B.i (Pediculus humanis capites), kiyim B.i (P. humanis westimenti) va qov B.i (Phthiras pubis, badanning siyrak yungli aʼzolari: qosh, kiprik, qoʻltiq osti, jinsiy aʼzolar atrofida) boʻladi. B.lar toshmali va qaytalama terlama kasalliklarini tarqatadi. Odamlar gʻuj boʻlib yashaydigan joylarda (bogʻcha, maktablar, koʻp bolali oilalar, harbiy xizmat joylari) B.larning tarqalishi uchun qulay sharoit tugʻiladi. Bitlashning oldini olish uchun shaxsiy gigiyena qoidalariga rioya qilish lozim.
Bit, bitlar (Anoplura, Siphunculata) — qon soʻruvchi hasharotlar turkumi. TashQI koʻrinishi parxoʻrlarga oʻxshab ketadi. Tanasi yassi, uz. 1–6 mm, qanotsiz. Baʼzi B.ning bir juft oddiy koʻzi bor, koʻpchiligida koʻz rivojlanmagan. Moʻylovlari kalta, maxsus egatchaga kirib turadi. Ogʻiz apparata sanchib soʻruvchi. Ogʻiz teshigi agʻdarilib tashqariga chiqadigan nay bilan oʻralgan. Nay devorida qator joylashgan ilmoqlar yordamida B. qon soʻrayotganida teriga yopishib oladi. 3 juft oyoqlari tanasining 2 yoniga keng yoyilib turadi. Barmoqlarining uchida ilmoqka oʻxshash qayrilgan tirnoqlari yordamida kiyim yoki soch tolalariga yopishib oladi. Urgʻochi B.lar oʻz hayoti davomida bir necha oʻntadan 300 tagacha sirka (tuxum) qoʻyadi. Sirkasini maxsus yopishqoq sekreta yordamida kiyim yoki soch tolalariga yopishtiradi. Sirkadan bir haftada yosh bitcha (magʻzak)lar chiqadi. B. chala oʻzgarish bilan rivojlanadi, 18—20 kun yoki undan koʻproq vaqt davomida voyaga yetadi. 300 ga yaqin turi maʼlum. B. sut emizuvchi hayvonlarda parazitlik qiladi. Har bir hayvonning oʻz biti boʻladi. Odamda bosh B.i (Pediculus humanis capites), kiyim B.i (P. humanis westimenti) va qov B.i (Phthiras pubis, badanning siyrak yungli aʼzolari: qosh, kiprik, qoʻltiq osti, jinsiy aʼzolar atrofida) boʻladi. B.lar toshmali va qaytalama terlama kasalliklarini tarqatadi. Odamlar gʻuj boʻlib yashaydigan joylarda (bogʻcha, maktablar, koʻp bolali oilalar, harbiy xizmat joylari) B.larning tarqalishi uchun qulay sharoit tugʻiladi. Bitlashning oldini olish uchun shaxsiy gigiyena qoidalariga rioya qilish lozim.
De Echten Lüse (Anoplura), ok Echte Deertlüse oder eenfach bloß Lüse nömmt[1] sünd en Unnerornen vun de Deertlüse. All Aarden suugt Blood un leevt as Ektoparasiten up allerhand Söögdeerter, dormank ok up’n Minschen.
De Lüse ehr Lief warrt twuschen 0,35 Millimeters (Microphthirus, Heken) un 8 Millimeters (Pecaroecus).[2][3] lang. Se sünd na’n Buuk hen afplatt‘ un ehr Lief is bannig stief. Flunken hefft se rein gornich, ofschoonst se to de Neeflunken tohören doot. De Flunken sünd mit’n Loop vun de Evolutschoon wedder afboot wurrn. Vun’e Farv sünd se geel over bruun bit hen na meist swatt. Vun boven bekeken is de Kopp small, he is jummers smaller, as dat Lief. De korten Föhlspriete hefft man bloß dree bit fiev Le’e. Bi de wecken Aarden gifft dat lüttje Ogen mit man een Linse, man de meisten Aarden hefft gor keen Ogen. De Suugrüssel besteiht ut twee Steekbössen, de tosamenhangen doot, un düsse Steekbössen bestaht ut de ummuddelten Hypopharynx un Unnerlipp (Labium, kiek bi Mundwarktüüch). Lüse bruukt sunnerliche Bakterien in ehren Darm. De spiest Vitamine to, de in dat Blood, wat se freten doot, heel un deel fehlt.
Lüse vermehrt sik nie nich dör Jumferntügen. Jummers gifft dat Heken un Seken. De Paarung duert meist nich lang. Achternah leggt dat Seken meist enkelte Eier af. De weert „Nissen“ nömmt un weert an de Haare vun sien Weert anbackt. In sien Leven kann en Seken so bi 15 bit 100 Eier leggen. De Nymphen treckt dreemol ehre Huud ut, denn sünd se utwussen. Se sünd over’t ganze Johr hen to finnen. Wenn dat Umto günstig is, duert dat meist 2 bit 4 Weken, bit de Nymphen utwussen sünd. In een Johr kann dat bit hen to 4 Generatschonen Lüse geven.[2]
Lüse gift dat up de ganze Welt allerwegens, wo se Weerte finnen doot. Sunnerlich veel Aarden gifft dat in Afrika. All Aarden mank de Echten Lüse suugt Blood un sitt permanent up allerhand Aarden vun Söögdeerter. De Minsch is Weert for twee Aarden vun Lüse (Minschenlüse). De meisten Aarden hangt vun een sunnerlichen Weert af, se kaamt bloß up een Aart, oder up en ganz poor eng verwandte Aarden vor. Weerte gifft dat in de meisten Ornens mank de Högern Söögdeerter, bloß nich unner de Fladdermüse (Chiroptera), de Rüsseldeerter (Proboscidea) de Iemeckenfreters un Fuuldeerter (Edentata) und Schinnendeerter (Pholidota), un ok nich mank de Wale (Cetacea) un Seeköh (Sirenia), de in’t Water leven doot. Ok bi de meisten Roofdeerter (Carnivora) un Insektenfreters (Insectivora) gifft dat keen Lüse. Annahmen warrt, datt Echte Lüse bi um un bi 2.600 Aarden mank de Söögdeerter vörkaamt, dat is bi um un bi twee Drüddels vun all Aarden. Worraftig funnen wurrn sünd se bitherto avers man bloß bi um 800 mank jem.[3]
De Echten Lüse (Anoplura) sünd een vun de veer Unnerornens vun de Deertlüse (Phthiraptera). Bi 530 bit 540 Aarden sünd bekannt.[4][2]Bi jem hannelt sik dat also um en Insektengrupp mit man wenig Aarden. Dat warrt avers annahmen, datt dat doch bi um un bi 1.000 Aarden gifft. Wie de Echten Lüse in de Systematik vun de Insekten insorteert weern mütt, dor hefft sik hüdigendags de Wetenschopplers noch over in’e Plünnen. Meist weert 15 Familien mank de Echten Lüse unnerscheden.[5][4].
De Echten Lüse (Anoplura), ok Echte Deertlüse oder eenfach bloß Lüse nömmt sünd en Unnerornen vun de Deertlüse. All Aarden suugt Blood un leevt as Ektoparasiten up allerhand Söögdeerter, dormank ok up’n Minschen.
Бетлә́р (Anoplura, яки Siphunculata) - имезүчеләрдә паразитлык итүче ялган хортумлылар отряды. 200 ләп төре билгеле, Татарстанда 8 төре тасвирланган.
Гәүдәсе ромбсыман, зурлыгы 2,5 тән алып 5 мм га кадәр, тыгыз, саргылт-соры төстә; баш, күкрәк һәм корсак өлешләренә бүленә. Күкрәгендә хәрәкәтчел тырнаклы өч пар кыска аяклары бар. Авыз аппараты тирене тишеп суыруга җайлашкан. Бетләрнең төкерек бизләре бүлентеләре кеше һәм хайваннарда кан оешуны тоткарлый. Тулы булмаган әверелеш юлы белән үсә торган бөҗәкләр. Ана бетләр тәүлегенә 3 тән алып 15 кә кадәр, ә үз гомеренә (1,5 айга кадәр) барлыгы 50 дән алып 350 гә кадәр йомырка (серкә) сала. Кеше тәнендә 3 төре паразитлык итә, кием бетләре (Pediculus vestimenti), баш бетләре (P. capitis) һәм касык бетләре яки площица (Phthirius inguinalis). Бетләр тешләгән урын кычыта, кашу нәтиҗәсендә тире тупаслана, үлекли. Бетләр - паразитар тиф, волын яки траншея бизгәге, түләрәмә авыруларын таратучылар.
Бетлә́р (Anoplura, яки Siphunculata) - имезүчеләрдә паразитлык итүче ялган хортумлылар отряды. 200 ләп төре билгеле, Татарстанда 8 төре тасвирланган.
Гәүдәсе ромбсыман, зурлыгы 2,5 тән алып 5 мм га кадәр, тыгыз, саргылт-соры төстә; баш, күкрәк һәм корсак өлешләренә бүленә. Күкрәгендә хәрәкәтчел тырнаклы өч пар кыска аяклары бар. Авыз аппараты тирене тишеп суыруга җайлашкан. Бетләрнең төкерек бизләре бүлентеләре кеше һәм хайваннарда кан оешуны тоткарлый. Тулы булмаган әверелеш юлы белән үсә торган бөҗәкләр. Ана бетләр тәүлегенә 3 тән алып 15 кә кадәр, ә үз гомеренә (1,5 айга кадәр) барлыгы 50 дән алып 350 гә кадәр йомырка (серкә) сала. Кеше тәнендә 3 төре паразитлык итә, кием бетләре (Pediculus vestimenti), баш бетләре (P. capitis) һәм касык бетләре яки площица (Phthirius inguinalis). Бетләр тешләгән урын кычыта, кашу нәтиҗәсендә тире тупаслана, үлекли. Бетләр - паразитар тиф, волын яки траншея бизгәге, түләрәмә авыруларын таратучылар.
Беттәр (лат. Anoplura, (рус. Вши ) — ҡан һурыусы бөжәктәр отрядына ҡараған, кеше, ҡош, йәнлек тәнендә булған паразиттар; тиф, биҙгәк таратыусылар[1]; тулы булмаған әүерелеш юлы менән үҫә торған бөжәктәр.
Кәүҙәһе ромб һымаҡ, ҙурлығы 2,5-тән алып 5 мм-ға ҡәҙәр, тығыҙ, һарғылт-һоро төҫтә; баш, күкрәк һәм ҡорһаҡ өлөштәренә бүленә. Күкрәгендә хәрәкәтсел тырнаҡлы өс пар ҡыҫҡа аяҡтары бар. Ауыҙ аппараты тирене тишеп һурыуга яйлашҡан. Беттәрнең төкөрөк биҙҙәре бүлентеләре кеше һәм хайуандарҙа ҡан ойошоуҙы тотҡарлай. Инә беттәр тәүлегенә 3-тән алып 15-кә ҡәҙәр, ә үҙ ғүмеренә (1,5 айға ҡәҙәр) барлығы 50-нән алып 350-гә ҡәҙәр күкәй (һеркә) һала. Кеше тәнендә 3 төрө бет паразитлык итергә мөмкин, кейем беттәре (Pediculus vestimenti), баш беттәре (P. capitis) һәм касык түмһәкәй бете (Phthirius inguinalis). Беттәр тешләгән урын ҡысыта, тырнау нәтижәһендә тире тупаҫлана, үлекләй.
Беттәр — паразитар тиф, волын йәки траншея биҙгәге, түләрәмә ауырыуҙарын таратыусылар.
Беттәр (лат. Anoplura, (рус. Вши ) — ҡан һурыусы бөжәктәр отрядына ҡараған, кеше, ҡош, йәнлек тәнендә булған паразиттар; тиф, биҙгәк таратыусылар; тулы булмаған әүерелеш юлы менән үҫә торған бөжәктәр.
Кәүҙәһе ромб һымаҡ, ҙурлығы 2,5-тән алып 5 мм-ға ҡәҙәр, тығыҙ, һарғылт-һоро төҫтә; баш, күкрәк һәм ҡорһаҡ өлөштәренә бүленә. Күкрәгендә хәрәкәтсел тырнаҡлы өс пар ҡыҫҡа аяҡтары бар. Ауыҙ аппараты тирене тишеп һурыуга яйлашҡан. Беттәрнең төкөрөк биҙҙәре бүлентеләре кеше һәм хайуандарҙа ҡан ойошоуҙы тотҡарлай. Инә беттәр тәүлегенә 3-тән алып 15-кә ҡәҙәр, ә үҙ ғүмеренә (1,5 айға ҡәҙәр) барлығы 50-нән алып 350-гә ҡәҙәр күкәй (һеркә) һала. Кеше тәнендә 3 төрө бет паразитлык итергә мөмкин, кейем беттәре (Pediculus vestimenti), баш беттәре (P. capitis) һәм касык түмһәкәй бете (Phthirius inguinalis). Беттәр тешләгән урын ҡысыта, тырнау нәтижәһендә тире тупаҫлана, үлекләй.
Беттәр — паразитар тиф, волын йәки траншея биҙгәге, түләрәмә ауырыуҙарын таратыусылар.
Биттер (лат. Anoplura) — кан соргуч жандык, сүт эмүүчүлөрдүн жана кишинин мителери (лат. Pediculus humanus); бүт тиричилиги ээсинде өтөт. 2380ден ашык түрү белгилүү. Үч тукумга бөлүнөт. Сокур биттер — кургакта жашоочу сүт эмүүчүлөрдүн (маймыл менен кишиден башка), сайгычтуу биттер — деңиз сүт эмүүчүлөрүнүн, педикулиддер маймыл менен кишинин мителери.
Кишиде кийим бити, чач бити мителик кылат. Беттер бардык өөрчүү стадиясында (сиркесинен башка) кан менен азыктанат. Көйнөк бити суткасына 2—3 жолу кан сорот. Сиркесин 28—30° температурада чачка же кийимдин түгүнө жабыштырып таштайт. Сиркеден личинканын чыгышы жана андан ары өөрчүшү чөйрөнүн температурасына жараша болот. Личинкасы үч жолу түлөп, битке айланат. Өөрчүшүнүн бүт цикли 15 күндө бүтөт. Кийим бити 2 ай, чач бити 4 жумача жашайт. Биттер баш келтенин, кайталанма келтенин козгогучтарын таратат.
Биттөө жагымсыз санитардык-гигиеналык шартка, калктын материалдык жана маданий деңгээлинин төмөн болушуна байланыштуу. Биттегенде дене дүүлүгүп кычышат, тырмагандан тери тытылып, ириңдүү жара пайда болот.
Биттөөнүн алдын алуу үчүн калктын материалдык жана маданий деңгээлин жогорулатуу, санитариялык билимди жайылтуу, мончо, кир жуугуч жайларды жакшыртуу керек, ошондой эле тез-тез жуунуп, кийимди жана шейшептерди алмаштырып туруу зарыл. Чач биттеп кеткенде майда тарак менен тарап, балдардын жана эркектердин чачын алып таштаган оң.
Химиялык заттарды пайдалануу жакшы натыйжа берет. Ага таза керосин, самын-керосин эмульсиясын жана башка колдонсо болот. Булардын бирөөнү чачка сүйкөп 20—30 минутага башты жоолук менен катуу байлап коюп, андан кийин жылуу суу менен самындап жууп, майда тарак менен тарайт. Кийим битин жоготуу үчүн денени ысык суу менен жууп, кийимди, төшөнчүнү дезинфекциялоо керек.
Bitler mör-möjekler klasyna degişli bolup, olar örän hapa ýerlerde, gyzgynlyk howa şertlerde, esasanam saçyna seretmeýän adamlaryň saçlarynda ýaşaýarlar we iýmitlenýärler. Uzynlygy 1一6 mm. Bitler ganatsyzdyr. Agyz tarapynda sanjyp gan sorujy organjygy bolýar. Urkaçylary 300 golaý (sirke) tohum taşlaýar. Bitler süýdemdirijilerde we adamlarda mugthorlyk edip ýaşaýarlar. Umuman bular tebigat sredasyna zyýanly mör-möjekdirler. Bu bitler adamyň saçyna düşse, saçyňy we kelläňi gyzgyn gijiledýär. Saçy bitli adam ony kellesinden gyryp aýyraýyn diýse tutup şyrkylladyp oturýar.
Sucking lice (Anoplura, formerly known as Siphunculata) have around 500 species and represent the smaller of the two traditional superfamilies of lice. As opposed to the paraphyletic chewing lice, which are now divided among three suborders, the sucking lice are monophyletic.
The Anoplura are all blood-feeding ectoparasites of mammals. They only occur on about 20% of all placentalian mammal species, and are unknown from several orders of mammals (Monotremata, Edentata, Pholidota, Chiroptera, Cetacea, Sirenia, and Proboscidea).[1] They can cause localized skin irritations and are vectors of several blood-borne diseases. Children appear particularly susceptible to attracting lice, possibly due to their fine hair.
At least three species or subspecies of Anoplura are parasites of humans; the human condition of being infested with sucking lice is called pediculosis. Pediculus humanus is divided into two subspecies, Pediculus humanus humanus, or the human body louse, sometimes nicknamed "the seam squirrel" for its habit of laying of eggs in the seams of clothing, and Pediculus humanus capitis, or the human head louse. Pthirus pubis (the human pubic louse) is the cause of the condition known as crabs.
These 15 families are generally recognized in the Anoplura:[2]
Sucking lice (Anoplura, formerly known as Siphunculata) have around 500 species and represent the smaller of the two traditional superfamilies of lice. As opposed to the paraphyletic chewing lice, which are now divided among three suborders, the sucking lice are monophyletic.
The Anoplura are all blood-feeding ectoparasites of mammals. They only occur on about 20% of all placentalian mammal species, and are unknown from several orders of mammals (Monotremata, Edentata, Pholidota, Chiroptera, Cetacea, Sirenia, and Proboscidea). They can cause localized skin irritations and are vectors of several blood-borne diseases. Children appear particularly susceptible to attracting lice, possibly due to their fine hair.
At least three species or subspecies of Anoplura are parasites of humans; the human condition of being infested with sucking lice is called pediculosis. Pediculus humanus is divided into two subspecies, Pediculus humanus humanus, or the human body louse, sometimes nicknamed "the seam squirrel" for its habit of laying of eggs in the seams of clothing, and Pediculus humanus capitis, or the human head louse. Pthirus pubis (the human pubic louse) is the cause of the condition known as crabs.
Anopluroj estas subordo de senflugilaj insektoj parazitaj sur mamuloj, de kiuj ili suĉas sangon. Ili estas en la biologia ordo de ĉiuj laŭsoj. Iuj specioj el anopluroj minacas homojn, kiel hom-laŭso (pediko) kaj pubi-laŭso (ftiro). Ili povas kaŭzi lokajn iritojn de la haŭto, kaj ankaŭ esti vehikloj de sango-portataj epidemioj inter la plej danĝeraj por homoj, inklude tifon.
Pediculus humanus var. capitis (hom-laŭso)
Phthirus pubis (pubia laŭso)
Pediculus humanus capitis (kapa laŭso)
Los anopluros (Anoplura, del griego a(n), "no", hóplon, "arma", "armadura" y ourá, "cola") son un suborden de piojos, comúnmente denominados "piojos chupadores" para enfatizar su alimentación hematófaga, a diferencia de la mayoría de los restantes piojos, conocidos como "piojos masticadores".
Mientras los piojos masticadores son muy frecuentes tanto en mamíferos como en aves, los anopluros sólo se encuentran en mamíferos. Por tanto, todos los piojos humanos (el piojo de la cabeza, el piojo del cuerpo y la ladilla) son anopluros.
Estos son comúnmente llamados piojos de carácter humano, pueden vivir de 30 a 40 días, las hembras pueden poner entre 100 y 70 huevos por día y las liendres tardan en nacer entre 4 y 7 días aproximadamente
Täilised (Anoplura) on putukate klassi kuuluv selts.
Maailmas on täilisi ligikaudu 500 liiki. Eestis on teada umbes 20 liiki.
Täilised on 0,4–6 mm pikkused imetajate välisparasiidid.[1] Täimune nimetatakse tingudeks ehk saerdeteks (ainsus: saere).
Nüüdisajal käsitletakse täilisi ka alamseltsina ning nad moodustavad koos väivilistega (Mallophaga) seltsi Phthiraptera.
Täilised (Anoplura) on putukate klassi kuuluv selts.
Maailmas on täilisi ligikaudu 500 liiki. Eestis on teada umbes 20 liiki.
Täilised on 0,4–6 mm pikkused imetajate välisparasiidid. Täimune nimetatakse tingudeks ehk saerdeteks (ainsus: saere).
Nüüdisajal käsitletakse täilisi ka alamseltsina ning nad moodustavad koos väivilistega (Mallophaga) seltsi Phthiraptera.
Les anoploures (Anoplura) forment un groupe d'insectes, quelquefois référencé comme sous-ordre de l'ordre Phthiraptera, quelquefois comme ordre du super-ordre Neoptera.
Les quelque 230 espèces connues sont toutes parasites des mammifères, dont elles sucent le sang. D'aspect semblable au mallophages, elles ont des pièces buccales acérées qui percent l'épiderme comme de minuscules stylets. Leur griffes leur permettent d'agripper fermement les poils de leur hôte.
Ils constituent les poux suceurs, dont les poux humains, p. ex. pou de la tête et pou du pubis, et des poux parasites d'autres mammifères. Ils se nourrissent de sang. Ils peuvent provoquer des irritations locales de la peau, et peuvent être vecteurs de maladies d'origine sanguine épidémiques parmi les plus dangereuses pour l'homme, notamment le typhus.
Les anoploures (Anoplura) forment un groupe d'insectes, quelquefois référencé comme sous-ordre de l'ordre Phthiraptera, quelquefois comme ordre du super-ordre Neoptera.
Les quelque 230 espèces connues sont toutes parasites des mammifères, dont elles sucent le sang. D'aspect semblable au mallophages, elles ont des pièces buccales acérées qui percent l'épiderme comme de minuscules stylets. Leur griffes leur permettent d'agripper fermement les poils de leur hôte.
Ils constituent les poux suceurs, dont les poux humains, p. ex. pou de la tête et pou du pubis, et des poux parasites d'autres mammifères. Ils se nourrissent de sang. Ils peuvent provoquer des irritations locales de la peau, et peuvent être vecteurs de maladies d'origine sanguine épidémiques parmi les plus dangereuses pour l'homme, notamment le typhus.
Prave uši (Anoplura), prije poznata kao Siphunculata, je podred ušiju sa oko 500 vrsta. Žive kao paraziti na sisavcima.
Ovo je 15 porodica u podredu Anoplura:
Nedovršeni članak Prave uši koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Prave uši (Anoplura), prije poznata kao Siphunculata, je podred ušiju sa oko 500 vrsta. Žive kao paraziti na sisavcima.
Gli Anoplura o Siphunculata sono un piccolo ordine di insetti, i cosiddetti veri "pidocchi", tutti parassiti epizoi ematofagi persistenti e obbligati di Mammiferi.
L'Ordine comprende circa 490 specie descritte nel mondo, riunite in 15 Famiglie e parecchi Generi, strettamente affini ai Mallofagi e, come questi, presentano notevole specificità riguardo ai loro ospiti, che abbandonano comunemente dopo la morte.
Rivestono un particolare interesse in Parassitologia per i danni che possono arrecare e, soprattutto, per il fatto di poter trasmettere, come vettori, agenti eziologici di varie patologie.
Cranio mobile, prognato, libero o parzialmente retrattile nel protorace.
Antenne brevi, libere, 3-5 articolate (il numero di 3 articoli è comunemente proprio degli stadi preimmaginali, ma è conservato anche allo stadio adulto in Pedicinus GERV..)
Apparato boccale secondariamente entognato e atto a perforare la pelle dei Mammiferi e a succhiare il sangue. La porzione anteriore del cranio si prolunga in una sorta di muso, o di brevissima proboscide (haustellum), a forma di gronda rovesciata, aperta ventralmente lungo una stretta fenditura; essa è evaginabile mediante muscoli labiali e mandibolari ed è armata di denticoli ricurvi. La sua apertura anteriore immette in una vasta cavità (detta "cibario", o "cavità preorale", o "vestibolo boccale") che dorsalmente si continua con la faringe e ventralmente sfocia in una invaginazione sacciforme ("sacco trofico") prolungata posteriormente fino all'estremità caudale del cranio e contenente gli stiletti. Questi stiletti (il mediale è ritenuto parte morfologica del dorsale) sono 3: uno dorsale (formato da due lamine anteriormente accartocciate a tubo che costituiscono il canale di suzione del sangue), uno mediale (ipofaringe, sottilissimo e percorso da un canalicolo di fuoriuscita della saliva) e uno ventrale (denticolato innanzi e piegato a gronda). Tutti e tre sono retrattili e protrattili e sono azionati da muscoli attaccati alle pareti del sacco; dorsale e ventrale, inoltre, sono posteriormente divisi a forca. L'interpretazione morfologica delle parti è ancora controversa.
Torace piccolo coi tre segmenti indistinti o fusi assieme.
Zampe massicce, subsimili, tali da permettere all'ospite di uncinare la pelle o i peli. Tarsi uniarticolati, unghia robustissima oppure pretarso unguliforme, generalmente curvi e formanti assieme da un processo distale della tibia (quando si flette contro di essa) una sorta di pinza.
Addome sessile con 10 segmenti distinti (il IX urite può ridursi notevolmente, gli uriti I-V si fondono, in Phtirus LEACH, completamente insieme) e zone laterali in genere più pigmentate e sclerificate di quelle dorsali e ventrali in modo da assicurare notevolissima resistenza allo schiacciamento.
Sistema nervoso. Cerebro spostato all'indietro e ganglio ipocerebrale anteriore ad esso. Gangli della catena nervosa ventrale fusi in una massa unica.
Apparato digerente. Canale alimentare senza ingluvie e ventriglio con pompa cibariale e pompa faringeale; esofago sottile; mesentero voluminoso a volte fornito di ciechi gastrici e privo di membrana peritrofica; proctodeo non convoluto e provvisto di 6 papille rettali.
Apparato tracheale con massimo 7 paia di stigmi (un paio toracico, e sei paia addominale negli uriti III-VIII). Nel Gen.Neolinognathus BEDF. vi è un solo paio di stigmi addominali all'VIII urite.
Apparato circolatorio con cuore breve, globulare, fornito di 2 paia di ostioli e con aorta lunghissima e sottile.
Sistema escretore con 4 tubi malpighiani.
Apparato secretore con 2 paia di ghiandole salivari (un paio tubolari ed un paio reniformi) i cui dotti efferenti si uniscono a formare il canalicolo della saliva che percorre lo stiletto mediale, ed un paio di ghiandole mascellari, dette di Pawlowsky, che sboccano nel sacco trofico. Apparato endocrino retrocerebrale con corpi cardiaci e corpi allati pari e ridotti.
Apparato riproduttore. Ovari con 5 ovarioli politrofici ciascuno; spermateca presente o assente; 2 ghiandole colleteriche. Ovopositore rappresentato da un paio di brevi gonapofisi. Testicoli pari, compatti e bilobati. Deferenti sottili, provvisti o no di vescicole seminali. Canale eiaculatore differenziante caudalmente un sacco del pene e sboccante fra IX e X urosterno. Organo copulatorio formato da endeago e due parameri.
Insetti a riproduzione anfigonica (nell'accoppiamento la femmina si colloca sopra il maschio). Le uova, ovoidali o subpiriformi, sono cefalicamente opercolate; vengono disposte isolatamente ed incollate ai peli o alle setole dell'ospite. o anche su fili e fibre di indumenti) con l'asse maggiore disposto ne senso del pelo che lo sopporta. La neanide sguscia in modo simile a quella dei Mallophaga e passa tre stadi prima di divenire immagine. I Sifunculati si diffondono durante l'accoppiamento o in casuali contatti tra le vittime o anche, più raramente, facendo trasportare da altri insetti (specialmente Ditteri).
Gli Anopluri succhiano sangue prelevandolo dal lume dei vasi, in cui iniettano saliva che contiene un enzima anticoagulante; sono dotati di endosimbiosi batterica con presenza di micetociti nelle pareti intestinali o addirittura di micetomi siti nella cavità del corpo (con gli escrementi spesso vengono espulsi microrganismi patogeni). Possono trasmettere agenti eziologici di parecchi morbi e riuscire nocivi e pericolosi. Ad esempio il Pediculus humanus L., oltre a causare, con le sue punture, alterazioni papulose o vescicolare della pelle ed, indirettamente, foruncolosi dipendenti da Stafilococchi, eczemi, ecc., è in grado di trasmettere la Pasteurella pestis LEHM. & NEUM., una Parvobatteriacea agente eziologico della peste bubbonica, la Enterobatteriacea Salmonella typhimurinum LOEFF. nonché la Spirocheta Borrelia recurrentis BERG.& AL. della "febbre ricorrente cosmopolita", e le Rickettsiali Rickettsia prowazekii ROCHA LIMA del "tifo esantematico" e R.quintana TOEP. della "febbre delle trincee". Queste infezioni sono in generale provocate dallo schiacciamento sulla pelle degli insetti e attraverso le lesioni che il paziente si provoca grattandosi, ovvero per mezzo di escrementi secchi dei pidocchi portati in un modo o nell'altro a contatto con le mucose. I pidocchi però si contaminano succhiando sangue da soggetti ammalati.
La pediculosi appare collegata a cause sociali come la povertà o, in genere, alla scarsa igiene personale, ma si tratta esclusivamente di falsi miti: infatti tutte le specie di Pediculus humanus non sono attratte da particolari sostanze associabili ad una scarsa condizione igienica del cuoio (come, viceversa, da un'eccessiva igiene); possono dunque colpire chiunque entri in qualche modo in contatto con le lendini del pidocchio (quindi con un cuoio infestato o, anche se più difficilmente, scambiandosi oggetti con persone infestate). Si utilizzano polveri secche a base di malatione, carbaryl, formulati sinergizzati di piretrinici, derivati organici dello zolfo, alcuni reperibili anche in formulazione shampoo. Inoltre, viene utilizzato cotrimossazolo (Bactrim) che, ingerito nella dose di una compressa ogni 12 ore, elimina la pediculosi per via sanguigna già entro 48 ore. Ancora valido risulta il metodo antico di strofinare la sera le aree pilifere con una miscela in parti uguali di olio di paraffina ed olio di oliva, seguito al mattino dopo da una saponata. Contro P.h. corporis è indispensabile il lavaggio degli indumenti a temperatura superiore ai 60 gradi centigradi.
Ecco una breve lista di luoghi comuni errati sulla pediculosi:
I pidocchi contratti in Africa e Asia possono veicolare Borrelia. In Asia, Africa e Sud America sono vettori di Tifo esantematico.
La Circolare ministeriale n. 4 del 13 marzo 1998 afferma che:
Gli Anoplura o Siphunculata sono un piccolo ordine di insetti, i cosiddetti veri "pidocchi", tutti parassiti epizoi ematofagi persistenti e obbligati di Mammiferi.
L'Ordine comprende circa 490 specie descritte nel mondo, riunite in 15 Famiglie e parecchi Generi, strettamente affini ai Mallofagi e, come questi, presentano notevole specificità riguardo ai loro ospiti, che abbandonano comunemente dopo la morte.
Rivestono un particolare interesse in Parassitologia per i danni che possono arrecare e, soprattutto, per il fatto di poter trasmettere, come vettori, agenti eziologici di varie patologie.
Anoplura – utėlių būrio pobūris.
Šis straipsnis apie entomologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Lus er ein insektorden med det vitskapleg namnet Anoplura (tidlegare Siphunculata) som er kjend for å setja seg fast på og suga blod frå ulike dyr. Omgepet «lus» blir også brukt om andre smådyr, som bladlus og veggelus, og andre småting som kan minna om dei, som strikka lus eller lus på segl.
Lus er vingelause insekt på 0,35 til 6,5 mm. Dei er spesialiserte parasittar som lever av blod eller andre delar av ulike pattedyr. Beina er gode til å klamra seg fast med, og har ei kraftig klo ytst. Munnane inneheld stikke- og sugedelar som kan trekkjast inn i hovudet når dei ikkje er i bruk. Dyra har anten svakt utvikla eller manglar fasettauge.
Lus har seig, lêraktig hud. Dyr som lever på havpattedyr har skjel eller piggar på kroppen som gjev dei ei luftblære når vertsdyret dykkar.
Lus kan leva på dei fleste pattedyr. To artar er tilpassa menneske: Menneskelus (hovudlus eller kroppslus) og flatlus, som lever rundt kjønnsorgana. Sellus (Echinophthirius horridus) går på ringsel og steinkobbe og Antarctophthirius trichechi lever på kvalross.
Pedikulosis er den medisinske nemninga på at eit menneske har lus.
Lus er ein insektorden med det vitskapleg namnet Anoplura (tidlegare Siphunculata) som er kjend for å setja seg fast på og suga blod frå ulike dyr. Omgepet «lus» blir også brukt om andre smådyr, som bladlus og veggelus, og andre småting som kan minna om dei, som strikka lus eller lus på segl.
A subordem dos anopluros (Anoplura) reúne cerca de 500 espécies de insetos conhecidos como piolhos. Os Anoplura são parasitas que se alimentam, de uma forma geral, do sangue de mamíferos.
Os piolhos que infestam seres humanos pertencem a esta subordem.
Wancki (łac. Anoplura) to je podraja uowadůw ze podgrůmady krzidlatych uowadůw, kery uobejmuje gatůnki co sům pasożytůma cyckoczy, we tym ludźi. Sům ńywjelgimi uowadůma, duge sům na 0,35 – 6 mm a fest plaskate. Cyckajům krew swojich żywićelůw a dostowo śe uod ńich skůrnych ńymocůw.
이아목(Anoplura)은 이목의 하위 아목으로 약 500여 종이 있다. 대표 종으로 사람과 가축의 몸에 기생하는 이(Pediculus humanus)가 있다. 이는 사람과 가축에 기생하여 흡혈하여 심한 가려움증을 일으킬 뿐만 아니라 각종 전염병도 매개하기 때문에, 의학적으로나 수의학적(獸醫學的)으로 주목된다. 몸길이는 0.5-6mm 정도로 작고 납작하다. 머리는 작고, 가슴과 배는 넓게 벌어져, 장타원형이다. 외부기생으로 특히 숙주의 털을 움켜잡고 생활하기 때문에 세 쌍의 다리는 몸에 비하여 매우 굵고, 다리 끝에 발톱이 있다. 이는 빠는 입이 있어 숙주의 피부를 뚫고 혈액을 빨아먹을 수 있다. 이는 난생(卵生)으로, 알은 숙주의 털이나 머리카락 밑둥 언저리에 분비물로 접착시킨다. 알은 성숙란이며, 유충은 금방 부화한다. 대개 3·4령을 거쳐 성충이 되는데, 유충과 성충의 모양이 같다. 성충의 수명은 1 ~ 1.5개월인데, 이 동안 암수컷이 활발히 흡혈하고, 교미해서 계속 산란하는데 알에서 부화한 암컷이 산란하기까지의 기간은 조건이 좋으면 약 20일이다.
이아목(Anoplura)은 이목의 하위 아목으로 약 500여 종이 있다. 대표 종으로 사람과 가축의 몸에 기생하는 이(Pediculus humanus)가 있다. 이는 사람과 가축에 기생하여 흡혈하여 심한 가려움증을 일으킬 뿐만 아니라 각종 전염병도 매개하기 때문에, 의학적으로나 수의학적(獸醫學的)으로 주목된다. 몸길이는 0.5-6mm 정도로 작고 납작하다. 머리는 작고, 가슴과 배는 넓게 벌어져, 장타원형이다. 외부기생으로 특히 숙주의 털을 움켜잡고 생활하기 때문에 세 쌍의 다리는 몸에 비하여 매우 굵고, 다리 끝에 발톱이 있다. 이는 빠는 입이 있어 숙주의 피부를 뚫고 혈액을 빨아먹을 수 있다. 이는 난생(卵生)으로, 알은 숙주의 털이나 머리카락 밑둥 언저리에 분비물로 접착시킨다. 알은 성숙란이며, 유충은 금방 부화한다. 대개 3·4령을 거쳐 성충이 되는데, 유충과 성충의 모양이 같다. 성충의 수명은 1 ~ 1.5개월인데, 이 동안 암수컷이 활발히 흡혈하고, 교미해서 계속 산란하는데 알에서 부화한 암컷이 산란하기까지의 기간은 조건이 좋으면 약 20일이다.
