Nastergal of Sobosobo (Solanum nigrum), is 'n wilde vrug wat in Suid-Afrika aangetref word en wat bessies dra wat baie soos die oorsese braambessie lyk. Dit word soms gebruik om konfyt te kook.
Die spesie kom voor in Suid-Afrika, maar dit is 'n ingeburgerde indringerplant.[1]
Die Nastergalagtiges is een van die grootste groepe bedeksadige plante. Kenmerkend vir die meeste lede van hierdie orde is die buisvormige blomme waarvan die kroonblare vergroei is, asook die afwisselende blare. Die blomvorm wissel van reëlmatig tot sigomorf.
Heelwat nastergalagtiges, veral die egte Nastergalagtiges (familie Solanaceae) bevat alkaloïede soos nikotien en atropien wat dikwels deur die mens gebruik word, maar ook veroorsaak dat baie nastergalagtiges giftig is. Heelparty lede van hierdie plantgroep is vir die mens van nut en word as landbougewasse aangeplant. Die bekendstes is die aartappel, die tamatie, die groen en rooipepersoorte en die tabakplant.
Baie spesies word as sierplante gekweek. Die orde word in ongeveer 15 families onderverdeel. Nastergalagtiges (orde Solanales of Tubiflorae) bestaan hoofsaaklik uit kruidagtige plante met relatief groot blare wat afwisselend gerangskik is en geen steunblare het nie. Die blomkranse het meestal 5 dele en is tweeslagtig (dit wil sê hulle het meeldrade sowel as stampers).
Die kroonblare is meestal tot 'n buis vergroei (vandaar die naam Tubiflorae), en die meeldrade is dikwels aan die kroon vergroei. Dikwels is daar slegs 4 of selfs net 2 meeldrade. Die vrug is meestal bostandig en bestaan uit 2 vrugblare. Die blomme van die Tubiflorae wissel van reëlmatig met vyfledige kranse tot sigomorf met ʼn verminderde aanta1 (4 of 2) meeldrade.
Die familie egte Nastergalagtiges (Solanaceae) bestaan uit ongeveer 85 genera en 2000 spesies, waarvan heelparty uiters giftig is en ander belangrike landbougewasse is. Die meeste landbougewasse behoort tot die genus Solanum, waartoe ook die nastergal (Solanum nigrum) behoort. Die lede van hierdie familie het almal doosvrugte of bessies. Die aartappel (Solanum tuberosum) kom oorspronklik uit Suid-Amerika en dit is die styselryke ondergrondse stingelknolle wat as voedsel gebruik word.
Die wit tot pers lyk baie soos die van ander Solanum-spesies soos tamaties en nastergal. Veral in Europa is aartappels 'n belangrike stapelvoedsel, en Ierland is bekend vir die geweldige hongersnood wat daar geheers het toe die aartappeloes in 1845/46 misluk het. Deur middel van kruising met onder meer Solanum andigenum is aartappelvariëteite gekweek wat 'n hoe weerstand teen aartappelsiekte het.
Ook die tamatie (Solanum lyeopersicum) is oorspronklik van Suid-Amerika afkomstig. In die geval is dit die rooi besvrugte wat geëet word. Verskeie onkruidspesies behoort tot die genus Solanum, en hulle het almal kenmerkende blomme, soortgelyk aan die van aartappels. Die nastergal of nagskade met sy wit blommetjies en donkerpers bessies is een van hulle en word dikwels op ou landerye aangetref.
Die onryp bessies bevat 'n giftige alkaloïed, bekend as solanien, maar die stof word afgebreek sodra die bessies ryp word, sodat die ryp bessies eetbaar is. Die tabakplant (Nicotiana tabacum) behoort ook tot die Solanaceae. Die plant kom oorspronklik uit Amerika, maar word hedendaags op groot skaal in al die tropiese wêrelddele gekweek. Die blare bevat die alkaloïed nikotien en dit is juis daarom dat hulle vir tabak gebruik word, hoewel die gevaar van nikotien vandag terdeë besef word. 'n Verskeidenheid van sierplante behoort ook tot die genus Nicotiana.
'n Groot aantal variëteite van die Spaanse peper (Capsicum annuum) is bekend en word as groente geplant. Die met groot vrugte staan meestal as paprika bekend, terwyl die met kleiner vrugte as groen- of rooipeper bekend is. Die bekende en gewilde petunia (Petunia hybrida) behoort ook tot die Solanaceae en talle kleurvariëteite daarvan is bekend. Ook hierdie plant kom oorspronklik uit Amerika. Behalwe sy gebruik as sierplant leen die plant hom ook goed tot navorsing op die gebied van die genetika.
Die Polemoniaceae is 'n familie van 12 genera en ongeveer 280 spesies, waarvan die meeste in die VSA voorkom. Die blomme is reëlmatig of soms effens sigomorf en pentameer (die kranse bestaan uit 5 dele). Die jakobsleer (Polemonium coeruleum) en verskeie Phlox-spesies word soms in tuine aangetref, maar verder is die familie betreklik onbekend in Suid-Afrika, aangesien daar geen inheemse spesies is nie.
Die Boraginaceae is 'n groot familie met ongeveer 100 genera en 2 000 spesies wat wêreldwyd versprei is. Heelparty van die spesies kom ook in Suid-Afrika voor. Die meeste van hulle is kruide, maar 'n paar, soos die bekende deurmekaarbos (Ehretia rigida) en die pieringbessies (genus Cordia) van Suid-Afrika, is bome of struike. Die genus Lobostemon is met sy ongeveer 30 spesies die grootste in Suid-Afrika en die meeste van hierdie spesies groei in Suid-Kaap.
Die blomme van spesies van die Boraginaceae is reëlmatig of soms effens sigomorf en al die kranse, behalwe die vrugbeginsel, bestaan uit 5 dele. Die Scrophulariaceae of leeubekkiefamilie het baie bekende spesies in Suid-Afrika en elders en word dikwels in tuine geplant. Ongeveer 205 genera en 2600 spesies van hierdie familie is wêreldwyd versprei, waarvan die meeste kruide is. Die blomme is sigomorf en meestal pentameer, maar die aantal meeldrade is soms gereduseer.
Bekende Suid-Afrikaanse genera, waarvan baie in tuine aangeplant word, is Nemesia, Diascia, Phygelius, Sutera en Zaluzianskya. Die skulpblombos (Bowkeria cymosa) en die notsung (Halleria lucida) is twee struike of bome wat in en om Suid-Afrikaanse woude groei. Die bekende leeubekkies behoort ook tot hierdie familie. Die familie Selaginaceae word dikwels onder die Scrophulariaceae geklassifiseer, maar sommige deskundiges beskou dit as 'n afsonderlike familie.
Dit is 'n klein familie wat in Suid-Afrika hoofsaaklik in Suidwes- Kaap aangetref word. Die bekendste genus is Selago. Die familie Orobanchaceae is ʼn familie van parasitiese kruide, waarvan die blomme baie met die van die Scrophulariaceae ooreenkom. Hulle word ook dikwels onder laasgenoemde familie geklassifiseer. Die plant het geen of min chlorofil omdat hulle hul voedingstowwe uit die wortels van hul gashere kry. Die blomme het slegs 4 meeldrade. Die bekendste verteenwoordigers van die familie Gesneriaceae is spesies van die genus Streptocarpus, waarvan daar ongeveer 45 in Suid-Afrika is. Die meeste van die spesies groei in die vogtige woude in die oostelike dele van die land.
Die plante het geen stingels nie en baie van hulle het slegs 1 groot blaar, wat eintlik ʼn oorontwikkelde saadlob is. Die blomme het 5, 4 of 2 meeldrade (in die geval van Streptocarpus meestal 2 vrugbare en 3 onvrugbare meeldrade). Die vrugte van Streptocarpus-spesies is kenmerkende lang, dun kapsules waarvan die 2 kleppe spiraalsgewys draai wanneer hulle oopbars. Die saadjies is uiters klein. Die Pedaliaceae is 'n klein familie met 16 genera en ongeveer 60 spesies, waarvan die meeste kus of woestynplante in Afrika, Asië en Australië is.
Sesamum is die grootste genus van die familie, en 11 spesies van die genus word in die droër dele van Suider-Afrika aangetref. Sesamspesies se sade is ryk aan olie en is eetbaar - die van Sesamum indicum is die bekende sesamsaad wat dikwels oor brode gestrooi word. Ander bekende Suid-Afrikaanse spesies is die beesdubbeltjie (Dicerocaryum zanguebarium) en die vingerhoedblom (Ceratotheca triloba). Die Bignoniaceae is die enigste familie van die orde wat slegs houtagtige verteenwoordigers - bome, struike of klimplante - het.
Die sentrum van die verspreiding van die ongeveer 110 genera en 550 spesies van die familie is die tropiese woude van Suid-Amerika, maar hulle kom ook in ander tropiese en subtropiese wêrelddele voor. Bekende Suid-Afrikaanse voorbeelde is die trompettersblom (Tecomaria capensis), wat baie in tuine aangeplant word, en die worsboom (Kigelia africana) van die Laeveld. Die driedorings (genus Rhigozum) van die Karoo behoort ook tot die familie. Die Lentibulariaceae bestaan uit 5 genera en ongeveer 250 spesies, en ongeveer 200 van die spesies behoort tot die genus Utricularia. Vyftien daarvan kom in Suid-Afrika voor en hulle groei almal soos die ander lede van die familie in of naby water.
Die kroon, en dikwels ook die kelk, van die blomme is tweelippig en die onderste lip van die kroon is sakvormig of in die vorm van ʼn spoor. Baie van die Lentibulariaceae is insekte-etende plante. Die familie Acanthaceae bestaan uit ongeveer 220 genera en meer as 2000 spesies wat meestal in die warmer wêrelddele voorkom. Hulle is kruide, struike of bome wat veral in woude groei. In Suid-Afrikaanse woude bestaan die ondergroei dikwels grotendeels uit lede van hierdie familie.
Die kroon van die blomme is tweelippig en daar is 2 of 4 meeldrade aanwesig. Die families Verbenaceae en Lamiaceae word dikwels onder die orde Tubiflorae geklassifiseer, maar kan ook as 'n aparte orde, die Lamiales, beskou word. Die families Convolvulaceae en Cuscutaceae word ook deur sommige deskundiges onder die orde Tubiflorae geklassifiseer, terwyl ander dit as 'n aparte orde, die Convolvulales, beskou. Soms word die Cuscutaceae ook as deel van die Convolvulaceae geklassifiseer.
Die Convolvulaceae bestaan grotendeels uit rank plante en die verteenwoordigers daarvan het meestal kenmerkende tregtervormige blomme. Die familie word verteenwoordig deur ongeveer 55 genera en 1 600 spesies regoor die wêreld, behalwe in bale koue dele. Die grootste en bekendste genus is Ipomoea, waarvan daar ongeveer 50 spesies in Suid-Afrika voorkom. Ipomoea pes-caprae het groot, amper ronde blare en is een van die pionierplante op die sandduine langs die Ooskus van Suider-Afrika.
Die familie Cuscutaceae het slegs 1 genus (Cuscuta) met ongeveer 80 spesies wat oor die warmer dele van die wêreld versprei is. AI die spesies het lang, dun, slingerende stingels met slegs rudimentêre blare. Hulle is parasities en het geen chlorofil nie. Die meeste van die 15 Suid-Afrikaanse spesies staan in die volksmond as dodder bekend. Die ander families wat algemeen onder die nastergalagtiges geklassifiseer word, is die Hydrophyllaceae (170 spesies), die Nolanaceae (40 spesies) en die Plantaginaceae (270 spesies).
Blare en 'n blom.
Die plant se blom van naby.
'n Bessie.
Nastergal of Sobosobo (Solanum nigrum), is 'n wilde vrug wat in Suid-Afrika aangetref word en wat bessies dra wat baie soos die oorsese braambessie lyk. Dit word soms gebruik om konfyt te kook.
Die spesie kom voor in Suid-Afrika, maar dit is 'n ingeburgerde indringerplant.
Die Nastergalagtiges is een van die grootste groepe bedeksadige plante. Kenmerkend vir die meeste lede van hierdie orde is die buisvormige blomme waarvan die kroonblare vergroei is, asook die afwisselende blare. Die blomvorm wissel van reëlmatig tot sigomorf.
Heelwat nastergalagtiges, veral die egte Nastergalagtiges (familie Solanaceae) bevat alkaloïede soos nikotien en atropien wat dikwels deur die mens gebruik word, maar ook veroorsaak dat baie nastergalagtiges giftig is. Heelparty lede van hierdie plantgroep is vir die mens van nut en word as landbougewasse aangeplant. Die bekendstes is die aartappel, die tamatie, die groen en rooipepersoorte en die tabakplant.
Baie spesies word as sierplante gekweek. Die orde word in ongeveer 15 families onderverdeel. Nastergalagtiges (orde Solanales of Tubiflorae) bestaan hoofsaaklik uit kruidagtige plante met relatief groot blare wat afwisselend gerangskik is en geen steunblare het nie. Die blomkranse het meestal 5 dele en is tweeslagtig (dit wil sê hulle het meeldrade sowel as stampers).
Die kroonblare is meestal tot 'n buis vergroei (vandaar die naam Tubiflorae), en die meeldrade is dikwels aan die kroon vergroei. Dikwels is daar slegs 4 of selfs net 2 meeldrade. Die vrug is meestal bostandig en bestaan uit 2 vrugblare. Die blomme van die Tubiflorae wissel van reëlmatig met vyfledige kranse tot sigomorf met ʼn verminderde aanta1 (4 of 2) meeldrade.
La yerbamora (Solanum nigrum) ye una planta yerbácea de la familia de les solanacees; crez montés en casi tol mundu.
Según el terrén y les condiciones de nutrición, puede aportar a por demás tóxica, conteniendo elevaes concentraciones de solanina, un alcaloide que la planta emplega como defensa contra los predadores; sicasí, cuenta con ciertu usu en fitoterapia.
S. nigrum ye una yerba llixeramente pubescente d'hasta 80 cm d'altor, con fueyes grandes, llanceolaes o romboidales, alternes y peciolaes, llimbu ovoide más o menos sinuáu, ya inflorescencies compuestes por 3 a 6 flores hermafrodites d'ente 5 y 7 milímetros; éstes arrexuntar en visos pedunculaos, con pétalos blancos vellosos, más o menos reflexos, de los que sobresalen les anteres marielles, arrexuntaes cónicamente y bien destacaes. El mota, con vellosidá glabrescente, tien 5 sépalos los. Les flores son lo suficientemente pequeñes pa nun resultar distintives a güeyu.
Los frutos son bayes globulares centimétricas; verdes cuando inmaduros, pónense negros, brillosos y llisos a la fin del maduror. Contienen grandes concentraciones de solanina, lo que los vuelve bien tóxicos. pablo
Nativa de Eurasia ya introducida n'América, Australasia y África del Sur. Repartición cosmopolita en cantos de caminos, llindes de cultivos, escombreres, etc...
La solanina resulta bien venenosa, al igual qu'otros alcaloides (chaconina y solasonina) presentes nel frutu y les fueyes de la planta. L'envelenamientu produz vultures, dolor estomacal, apigazadura, aumentu de temperatura y en casos estremos, paralises y finalmente la muerte por fallu cardiacu. La concentración de solanina depende del grau de maduror de los frutos, del terrén de cultivu y de les condiciones nutricionales de la planta, y nun puede prevese a güeyu. La so tosicidá fai que'l fervinchu empléguese dacuando como insecticida pa protexer los cultivos.
En medicina popular, les fueyes o'l fervinchu en fríu de les mesmes empléguense como sedante, antiinflamatoriu, antipirético y purgante; la sobredosis, sicasí, pue ser fatal.[1]
Cuidao que la cocción destrúi en parte la solanina, los frutos maduros usáronse dacuando en mermelaes y conserves.
Castellán: beninas, bleo negru, enfile, cenizos, ceñiglos (2), ceñilos, chirinchos, ciñilos, diaños, gayu tomatero, genijo, guinda de perru, yerba moro (28), yerba negro, yerba negral, hierbamora (2), jajo burriqueru, jajo caballar, jajo rastreru, pan de culiebra, picu de fesoria (2), pimenticos, planta mora, solanu negru (5), tomate del diañu (9), tomatal, tomatera borde, tomatal moriscu, tomatal negru, tomaterilla, tomaterilla cantu, tomates del diañu (2), tomatico, tomaticos del diañu, tomatilla, tomatillo (3), tomatillo del diañu (2), tomatillo negru (2), tomatillo zorrero, tomatillos (3), tomatillos del diañu (10), tomatillos verdes, tomatina, tomatito, tomatitos, tomatitos del diañu, ugueros, uva de perru, uves de culiebra (2), uves de perru (4), uves del diañu, venenos, yerba mora (7), yerba mora española, yerba mora italiana, yerba mora menor, yerba morisca, yerba-cotones, yerbos moros. Ente paréntesis, la frecuencia del vocablu n'España.[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La yerbamora (Solanum nigrum) ye una planta yerbácea de la familia de les solanacees; crez montés en casi tol mundu.
Según el terrén y les condiciones de nutrición, puede aportar a por demás tóxica, conteniendo elevaes concentraciones de solanina, un alcaloide que la planta emplega como defensa contra los predadores; sicasí, cuenta con ciertu usu en fitoterapia.
Qara quşüzümü (lat. Solanum nigrum)[1] - badımcankimilər fəsiləsinin quşüzümü cinsinə aid bitki növü.[2]
Hündürlüyü 30-120 sm olan düzgövdəli birillik ot bitkisidir. Yarpağı ovalşəkilli olub, kənarları çıxıntılıdır. Çiçəkləri ağ rəngli beşguşəli ulduz şəklindədir. Meyvəsi qara giləmeyvə olub avqust-oktyabr aylarında yetişir.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Qara quşüzümü (lat. Solanum nigrum) - badımcankimilər fəsiləsinin quşüzümü cinsinə aid bitki növü.
Planhigyn blodeuol yw Codwarth du sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Solanaceae. Mae i'w gael ym mhob cyfandir oddigerth i Antartig. Mae'r amrywiaeth fwyaf i'w gael yng Nghanolbarth a De America, fodd bynnag. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Solanum nigrum a'r enw Saesneg yw Black nightshade.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Codwarth Du, Codwarth Caled, Cysgadur, Cysgiadur, Gedawrach, Gedorwrach, Llysiau'r Moch, Melys a Chwerw, Mochlys, Mochlys Cyffredin, Mochlys Duon a Mochlys Grawnddu.
Planhigyn blodeuol yw Codwarth du sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Solanaceae. Mae i'w gael ym mhob cyfandir oddigerth i Antartig. Mae'r amrywiaeth fwyaf i'w gael yng Nghanolbarth a De America, fodd bynnag. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Solanum nigrum a'r enw Saesneg yw Black nightshade. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Codwarth Du, Codwarth Caled, Cysgadur, Cysgiadur, Gedawrach, Gedorwrach, Llysiau'r Moch, Melys a Chwerw, Mochlys, Mochlys Cyffredin, Mochlys Duon a Mochlys Grawnddu.
Sort natskygge (Solanum nigrum) er en 10-80 cm høj urt, der i Danmark vokser meget almindeligt på næringsrig bund f.eks. nær bebyggelse eller på marker. Alle dele af planten er giftige.
Sort natskygge er en enårig, urteagtig plante med en opret og busket, åbent forgrenet vækst. Stænglerne er hårløse og lysegrønne. De bærer spredtstillede blade, som er ægformede med hel eller rundtandet rand. Oversiden er græsgrøn ligesom undersiden. Begge sider er ganske svagt hårede.
Blomstringen sker i juli-oktober, hvor de hvide blomster sidder i fåblomstrede stande fra bladhjørnerne. De enkelte blomster er regelmæssige, 5-tallige og har fem tæt samlede, gule støvdragere. Frugterne er sorte bær med mange frø.
Rodnettet er svagt udviklet, men groft forgrenet.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,80 x 0,80 m (80 x 80 cm/år).
Artens oprindelige hjemsted er ukendt, for i dag er den udbredt og naturaliseret overalt i verden, hvor den optræder som ukrudt mellem enårige kulturplanter.
I Danmark er den meget almindelig på næringsrig bund på marker, omkring bebyggelse og på tangopskyl ved stranden. Underarten Kirtel-Natskygge (S. nigrum ssp. schultesii), der er uld- og kirtelhåret, findes sjældent på affaldspladser og jernbaneterræn.
I bykernen af Strasbourg findes den sammen med bl.a. alm. fuglegræs, hyrdetaske, korsknap, løgkarse, alm. svinemælk, enårig rapgræs, glat vejbred, gråbynke, gul sennep, hvidmelet gåsefod, lodden dueurt, skvalderkål og stinkende storkenæb[1].
Sort natskygge (Solanum nigrum) er en 10-80 cm høj urt, der i Danmark vokser meget almindeligt på næringsrig bund f.eks. nær bebyggelse eller på marker. Alle dele af planten er giftige.
Der Schwarze Nachtschatten oder Schwarz-Nachtschatten (Solanum nigrum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Nachtschatten (Solanum), die fast weltweit verbreitet und häufig als Ruderalpflanze zu finden ist.
Der Schwarze Nachtschatten ist eine einjährige, krautige Pflanze, die meist bis zu 70 cm hoch werden kann und niederliegend bis aufrecht wächst. Die Oberfläche aller Pflanzenteile kann schwach bis filzig behaart sein, die Trichome sind einfache, mehrzellige Haare mit drüsigen oder nichtdrüsigen Köpfen. Die Stängel verholzen auch an der Basis nicht, sind nicht oder nur wenig kantig, oftmals schwärzlich überlaufen.
Die auffallend dunkelgrün gefärbten Laubblätter sind zwischen 2,5 und 7,0 cm lang und zwischen 2,0 und 4,5 cm – selten auch bis 6,0 cm – breit. Sie sind eiförmig, eiförmig-lanzettlich, eiförmig-rhombisch oder lanzettlich geformt, der Blattrand ist ganzrandig bis geschwungen gezähnt. Sie stehen an 2 bis 5 cm langen, drehrunden Blattstielen.[1][2][3]
Die Wurzeln besitzen oligarche Leitbündel mit kleinlumigen Gefäßen. Die Endodermis ist nicht klar ausdifferenziert.[4]
Die Blütezeit des Schwarzen Nachtschattens reicht von Juni bis Oktober. Die Blütenstände sitzen in den Achseln der mittleren bis oberen Blätter. Sie sind einfache, lockere, oftmals verlängerte Trugdolden aus meist fünf bis zehn, seltener auch nur drei Blüten. Die Blütenstandstiele haben eine Länge von 14 bis 28 mm, selten haben sie auch nur eine Länge von 8 mm. Die Blütenstiele sind deutlich kürzer und biegen sich während der Ausbildung der Früchte zurück. Der glockenförmige Blütenkelch ist 1,2 bis 2,5 mm lang und besteht aus meist eiförmigen Kelchblättern. Während der Fruchtreife vergrößert er sich leicht, biegt sich dabei zurück oder liegt an der Frucht an. Die sternförmige Blütenkrone besteht aus fünf weißen Kronblättern, die an der Basis bis zur Hälfte ihrer Länge miteinander verwachsen sind und zum Blütenzentrum durchscheinend werden. Die Krone hat einen Durchmesser von 5 bis 7 mm, wobei Extremwerte zwischen 4 und 9 mm liegen können. Sie besitzt die 1,5- bis 3-fache Länge des Blütenkelches. Die fünf an der Kronenbasis fixierten Staubblätter sind gelb, 1,5 bis 2,5 mm, selten auch bis 2,8 mm lang. Die zusammenneigend angeordneten Staubbeutel sind dicht behaart und öffnen sich löcherig, begleitet von einem Spalt entlang der Längsachse. Die Pollenkörner haben eine Größe von etwa 29,5 bis 33,9 µm Durchmesser. Der Griffel ist etwa 2,8 bis 3,5 mm oder selten auch bis zu 4,5 mm lang und steht nicht über die Staubblätter hinaus. Typische Befruchter des Schwarzen Nachtschattens sind Schwebfliegen (Syrphidae), Bienen (Apis) und Hummeln (Bombus).[1][2][5][6]
Die Früchte sind 6 bis 10 mm große, breit eiförmige Beeren mit zwei Kammern und einem saftigen Perikarp ohne Steinzellen, deren Farbe zwischen mattem violett, schwarz und gelblich-grün variiert. Jede Beere enthält meist zwischen 26 und 60 Samen, Extremwerte liegen jedoch zwischen 15 und 96. Die abgeflachten Samen sind 1,7 bis 2,4 mm lang. Der Embryo ist stark schraubenförmig, die Kotyledonen sind kürzer als der restliche Embryo, das Endosperm ist reichlich ausgeprägt.[1][5]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 40.[7]
Aufgrund des hohen Gehalts an Alkaloiden, vor allem in den unreifen Beeren, wird die Pflanze häufig als Giftpflanze kategorisiert, jedoch werden reife Beeren und die Blätter in einigen Teilen der Welt als Gemüse genutzt. Alle Teile des Schwarzen Nachtschatten enthalten die den Glycoalkaloiden zugerechneten Steroidalkaloide Solanin, Solasonin, Solamargin und Chaconin. Die Konzentration dieser Stoffe schwankt sehr stark und ist wahrscheinlich abhängig vom Klima und Bodentyp, in dem die Pflanze wächst, zudem nimmt die Konzentration mit zunehmendem Alter der Pflanze ab. Dadurch lässt sich erklären, dass es zahlreiche Belege gibt, die entweder die Pflanze als Giftpflanze kategorisieren oder aber einen Einsatz als Nahrungsmittel beschreiben.
Das Verbreitungsgebiet der Art umfasst ganz Europa, große Teile Afrikas, den mittleren Osten, Indien, China, Australien, Neuseeland und Nordamerika. Die geographischen Ursprünge der Art konnten bisher nicht genau bestimmt werden. Es wird aber vermutet, dass diese im eurasischen Raum liegen, da eine sehr gute Anpassung an die Verhältnisse im Mittelmeerraum besteht. Weitere mögliche Ursprungsgebiete sind der Mittlere Osten, Indien oder auch Afrika. In Nordamerika, Australien und Neuseeland zählt der Schwarze Nachtschatten zu den eingeschleppten Pflanzenarten.
Die Standorte des Schwarzen Nachtschatten liegen zwischen 0 und 3000 Metern über NN. Die Art ist sehr gut an unterschiedliche Umgebungsverhältnisse angepasst, kann aber längere Trockenperioden nicht überstehen. Oft sind die Pflanzen an Straßenrändern, Bahndämmen, Hecken, am Rand von landwirtschaftlichen Nutzflächen, Gewässern und Müllhalden sowie im Umfeld bebauter Flächen zu finden.
Die Pflanzen sind nicht frosttolerant, Tagestemperaturen zwischen 20 und 30 °C bieten die besten Wachstumsvoraussetzungen, das Wachstum ist bei Temperaturen unter 15 °C und über 35 °C stark eingeschränkt. Die für das Wachstum besten Lichtbedingungen bestehen bei einer Photoperiode von 16 Stunden, der Fruchtansatz wird durch Beschattung deutlich eingeschränkt, während das vegetative Wachstum der Blätter nur leicht beeinflusst wird.[1]
Bereits der im ersten Jahrhundert lebende römische Gelehrte Plinius der Ältere erwähnt die Art in seinen Schriften, ebenso viele spätere Pflanzenkundler, unter ihnen auch Dioscurides.
Eine erste bekannte taxonomische Untersuchung des Schwarzen Nachtschatten und verwandter Arten, stammt von Johann Jacob Dillen, der 1732 vier verschiedene Taxa beschreibt. Die botanische Erstbeschreibung des Schwarzen Nachtschatten erfolgte 1753 durch Carl von Linné in seinem Werk „Species Plantarum“,[8] in dem insgesamt sechs Varietäten unter dem Namen Solanum nigrum zusammengefasst wurden.[1] 1974 wurde das von Linné in seinem Herbarium als Eintrag 248.18 bezeichnete Exemplar als Lektotypus der Art festgelegt. Damit ist diese, zur Unterart Solanum nigrum subsp. nigrum gehörende, Pflanze sowohl Lektotypus der Gattung der Nachtschatten (Solanum), der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae) und der Ordnung der Nachtschattenartigen (Solanales).[9]
Erst während der Revision der Sektion Solanum für die 1972 erschienene Flora Europaea Band 3 stellte sich heraus, dass in Europa zwei unterschiedliche Formen der Art parallel existieren. Die am weitesten verbreitete Form wurde als Unterart Solanum nigrum subsp. nigrum, die zweite, seltener anzutreffende Art als Solanum nigrum subsp. schultesii klassifiziert.[1]
Innerhalb der Gattung Solanum ist die Art in die Sektion Solanum eingeordnet, die teilweise auch als Sektion Morella oder als Solanum nigrum-Komplex bezeichnet wird. Die Arten dieser Sektion bilden eine polyploide Serie, mit diploiden (2n = 2x = 24), tetraploiden (2n = 4x = 48) und hexaploiden (2n = 6x = 72) Vertretern, auch Oktoploidie ist aus zwei Berichten bekannt. Solanum nigrum ist hexaploid, während die früher oftmals ebenfalls zur Art gezählten Solanum americanum und Solanum scabrum diploid beziehungsweise hexaploid sind.[1]
Solanum villosum
Solanum nigrum
Solanum scabrum
N.N.
Solanum americanum
Kladogramm nach [10]
Auf höherer Ebene wird die Sektion von der klassischen Systematik in die Untergattung Solanum eingeordnet, phylogenetische Untersuchungen platzieren die Sektion in der Morelloid-Klade.[11]
Innerhalb der Art werden zwei Unterarten unterschieden:
Erstere ist im gesamten Verbreitungsgebiet der Art anzutreffen und zeichnet sich durch eine geringe Behaarung mit anliegenden, nichtdrüsigen, mehrzelligen Trichomen aus. Die zweite Unterart ist nur in den trockeneren Gebieten Mittel-, Süd- und Osteuropas, sowie auf dem australischen Kontinent südöstlich von Adelaide zu finden. Sie besitzt eine filzigere Behaarung mit aufrechten, selten anliegenden, mehrzelligen Trichomen, die drüsige Spitzen besitzen und in unterschiedlichen Längen auftreten.[1]
Molekularbiologische Untersuchungen auf Basis von AFLP-Daten konnten die morphologisch begründete Aufteilung der Art nicht bestätigen. Da diese Untersuchungen jedoch nur mit relativ wenigen Vertretern der beiden Unterarten durchgeführt wurde, lassen sich noch keine taxonomischen Rückschlüsse ziehen.[10]
Obwohl eine Vielzahl von Berichten über Vergiftungen durch den Genuss von Pflanzenteilen des Schwarzen Nachtschattens bekannt sind, gibt es ebenso eine hohe Anzahl von Belegen über die Verwendung als Nahrung. Zum einen finden die Blätter Verwendung als Spinat-ähnliches Gemüse, andererseits werden die reifen Beeren als Obst gegessen. Oftmals wird berichtet, dass die Blätter gekocht werden, wobei das Kochwasser mehrmals gewechselt oder mit Milch ausgetauscht wird, um mögliche Vergiftungen zu verhindern. Eine Zubereitungsvariante aus Malawi beinhaltet die Zugabe von pflanzlicher Pottasche oder Natriumcarbonat, Erdnussbutter und Salz. Einem kenianischen Volksglauben zufolge haben Neugeborene, deren Mütter während der Schwangerschaft gekochte Nachtschatten-Blätter gegessen haben, besonders dunkle Augen und glatte Haut.
Die reifen Früchte werden vor allem in Teilen Afrikas, aber auch in Nordamerika, Indien und China, Russland und Kasachstan gegessen. In Nordamerika bezeichnet man die Früchte auch als „Wonderberry“ und kocht aus ihnen Konfitüre.[1][12]
Medizinische Anwendungen des auch kurz Nachtschatten[13] genannten Schwarzen Nachtschattens sind aus vielen Kulturen bekannt. Das während der Blütezeit gesammelte und getrocknete Kraut wird in der Volksheilkunde als Medizin gegen Magen- und Blasenkrämpfe und Keuchhusten eingesetzt, eine äußerliche Anwendung wird bei Ekzemen, nässenden Flechten, Juckreiz, Hämorrhoiden, Schrunden, Prellungen und Abszessen empfohlen.
Laut afrikanischer Volksmedizin sollen Kinder, die schwarzen Nachtschatten als Gemüse essen, von Krankheiten wie Marasmus und Kwashiorkor verschont bleiben.[1]
Durch das Vorkommen von Solanin und anderen Alkaloiden, vor allem in den unreifen Früchten, werden immer wieder Vergiftungen beschrieben. Bei Kleinkindern ist zum Teil auch der eigentlich geringe Solaningehalt reifer Früchte ausreichend, um Vergiftungserscheinungen hervorzurufen. Die Symptome können dabei Erbrechen, Durchfall, Atembeschwerden, erhöhte Herzfrequenz und Nierenreizung sein. Zudem treten Angstzustände, Krämpfe und Lähmungen auf, ebenso ein Ansteigen der Körpertemperatur mit anschließendem Abfallen unter den Normalwert. Bei starken Vergiftungen tritt der Tod durch Lähmung des zentralen Atemsystems ein.
Da zum Teil Hühner nach dem Fressen von giftigen, unreifen Beeren verenden, hat sich für die Art auch der Name Hühnertod eingebürgert. Vergiftungen von Weidetieren können zum Teil auch auf den hohen Nitratgehalt der Pflanzen zurückgeführt werden. Ist dies der Fall, schmeckt die Milch betroffener Tiere bitter.[14]
In Deutschland verbietet die Kosmetik-Verordnung die Verwendung von Solanum nigrum und seinen Zubereitungen aufgrund der Giftigkeit für die Herstellung und Behandlung von kosmetischen Stoffen.
Der Name Nachtschatten (althochdeutsch nahtscato, mittelhochdeutsch nahtschade bzw. nahtschate), der heute als Gattungsname der Solanum-Arten benutzt wird, bezeichnete ursprünglich vor allem die im Lateinischen früher als Solanum solatrum,[15] solatrum und strignus[16] bezeichnete Art Schwarzer Nachtschatten (daneben auch den Bittersüßen Nachtschatten, Solanum dulcamara[17]) und findet sich in älteren Texten auch in der Form Nachtschatt. Die Namensherkunft ist ungewiss, kann einerseits auf die schwarzen Beeren der Pflanze, andererseits auf die Wirkung der Pflanze (Schatten in der Bedeutung Schaden) zurückgeführt werden.
Umdeutungen des Begriffes Nachtschatten werden oftmals als weitere, lokal verwendete Namen gebraucht, so unter anderem Nachtschaat, Nachtigaal und Tag- und Nachtkraut. Aus der Form und Farbe der Beeren leiten sich die Namen Krällekesdreck, Tintenbeer, Tenteknerzcher und Schwartebobbelkrut ab, aus der Giftigkeit die Namen Giftblome, Giftkraut, Giftbeer, Teufelskraut, Düvelskiesche, Deiwelskersche, Teufelsdreck, Teufelskrall, Juddekersch, Katzenbeere, Saukraut, Sautod, Hühnertod, Schitbeeren, Scheißkraut und viele andere. Die Bezeichnung Morellenkraut ist eine Entlehnung aus dem französischen morelle. Weiterhin werden auch die Bezeichnungen Alpkraut, wilde Kartoffel, Poschitschkebeere und Barbenkraut als Bezeichnungen für den Schwarzen Nachtschatten aufgeführt.[18]
Der Schwarze Nachtschatten oder Schwarz-Nachtschatten (Solanum nigrum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Nachtschatten (Solanum), die fast weltweit verbreitet und häufig als Ruderalpflanze zu finden ist.
Agoman se yon plant. Li nan fanmi plant kategori:Solanaceæ. Non syantifik li se Solanum nigrum L.
Istwa
Agoman se yon plant. Li nan fanmi plant kategori:Solanaceæ. Non syantifik li se Solanum nigrum L.
Carna ronica (Solanum nigrum) jo rostlina ze swójźby ronicowych rostlinow (Solanaceae).
Carna ronica jo jadnolětna rostlina, kótaraž dośěgnjo wusokosć wót 10 až do 80 cm (20-100 cm). Rostlina jo śamnozelena, cesto wioletnje pśeběžana, kósmata abo naga. Njaso kwiśonki, njezdrjałe zelene a zdrjałe cerwjene płody zwětšego w samskim casu.
Śamnozeleny kijašk jo rowny, njejasnje granity a mócnje roznogaśowany.
Łopjena su jajojśe-rombiske až tśirožkate.
Kwiśo wót junija až do oktobra. Kwiśonki stoje we krotkowogonkatych, wokołkojtych zawitkach. Krona jo běła, płonje rozšyrjona a dośěgnjo wjelikosć wót 10 až do 15 mm a šyrokosć wót 6 až do 10 mm. Keluškowe cypliški su pśez wótše zalewy rozdźělone. Prošniki su dlejše ako proškowe nitki.
Płody su carne, rědko nazeleń žołte, 6-10 mm šyroke, gadowate jagody. Wóni dośěgnu wjelikosć wót grochowkow.
Rostlina wopśimjejo gadowate alkaloidy.
Rosćo na źěratych zelowych pórostkach na wótsypkowych městnach, w zagrodach, na rolach a winicach. Ma lubjej w pšawem měrje suche zemje.
Rostlina jo nic jano w Europje, ale samo w cełem swěśe rozšyrjona.
Carna ronica (Solanum nigrum) jo rostlina ze swójźby ronicowych rostlinow (Solanaceae).
U cinnerone (o cinnaronu) (Solanum nigrum) hè una pianta chì face parte di a famiglia di e Solanaceae. Hè altu sin'à 60 cm. U cinnerone hè vilenosu.
U cinnerone hè cumunu in Corsica.
U cinnerone (o cinnaronu) (Solanum nigrum) hè una pianta chì face parte di a famiglia di e Solanaceae. Hè altu sin'à 60 cm. U cinnerone hè vilenosu.
Nachtschattenartige (Solanales) Familie: Nachtschattengewächse (Solanaceae) Gattung: Nachtschatten (Solanum) Art: Schwarzer Nachtschatten
Ju Fuulbäie (Solanum nigrum), düütsk: Schwarzer Nachtschatten is n Jood mäd swotte Bäien. Dät een Oard fon Noachtskaad, juust so as t.B. ju Tuffelke un ju Tomoate. Ju Plonte woaksed an do Raante fon Sträiten, Domme, Iersenboansträkken, Äien un Toachte. Ju Plonte skäl me bloot iete, wan me uur ju nöödige Feroarbaidenge niep Beskeed weet, uurs kon dät Fergiftengen reeke.
Nit ferwikselje! Buute düsse Plonte wäd noch uurs ne Plonte mäd dän Noome Fuulbäie beteekent: Die Huundestok (Frangula alnus, düütsk: Faulbaum).
Nachtschattenartige (Solanales) Familie: Nachtschattengewächse (Solanaceae) Gattung: Nachtschatten (Solanum) Art: Schwarzer Nachtschatten
Ju Fuulbäie (Solanum nigrum), düütsk: Schwarzer Nachtschatten is n Jood mäd swotte Bäien. Dät een Oard fon Noachtskaad, juust so as t.B. ju Tuffelke un ju Tomoate. Ju Plonte woaksed an do Raante fon Sträiten, Domme, Iersenboansträkken, Äien un Toachte. Ju Plonte skäl me bloot iete, wan me uur ju nöödige Feroarbaidenge niep Beskeed weet, uurs kon dät Fergiftengen reeke.
Nit ferwikselje! Buute düsse Plonte wäd noch uurs ne Plonte mäd dän Noome Fuulbäie beteekent: Die Huundestok (Frangula alnus, düütsk: Faulbaum).
Tekst üüb Öömrang At hünjbei (Solanum nigrum), uk kaatbei as en plaant uun det famile faan a naachtskaadplaanten (Solanaceae). Hat as giftag, auer diar Solanin uun as, woort dialwiis oober uk eden an uun a medesiin iinsaat.
At hünjbei (Solanum nigrum), uk kaatbei as en plaant uun det famile faan a naachtskaadplaanten (Solanaceae). Hat as giftag, auer diar Solanin uun as, woort dialwiis oober uk eden an uun a medesiin iinsaat.
Kiaulougė aba šonougė (luotīnėškā: Solanum nigrum) tas ī tuokis augals, muokslėškā prigolons bolbėniu augalū (Solanaceae) šeimā.
Aug daržūs, patuoriūs, pakelies, šiokšlīnūs, opiu krontūs. Kiaulougē tink muolė dėrvas, šėltas, atvėras vėitas, naparneš ėlgū sausmetiu.
Augals vėinmetis ī, lėg 70 cm augoma, smėrda. Stombris statmens, šakuots. Lapā 2,5-7 cm ėlgoma, 2-4,5 cm platoma, apaugė̄ plaukalēs.
Žėidā balti, ėšruod kap bolbės, ale mažesni, žīdia nug lėipas lėg spalė. Ved žėrnė dėdloma ougas, katras pradiuo būn žalės, vuo paskom pajuodoun.
Ciels kiaulougės kēsos trocīzna ī, ale ougas kap prisėrpst, tap jau tink jiestė. Ėš anūm taisa ougėinės, ded i pīragus. Ī liekvarstos nug drogė, karštė, vara mīžala. Tink dažīmou jouda spalva.
.png){kind=small}
Mažeikių krašto enciklopedija. Interaktīvė.
Kiaulougė aba šonougė (luotīnėškā: Solanum nigrum) tas ī tuokis augals, muokslėškā prigolons bolbėniu augalū (Solanaceae) šeimā.
Aug daržūs, patuoriūs, pakelies, šiokšlīnūs, opiu krontūs. Kiaulougē tink muolė dėrvas, šėltas, atvėras vėitas, naparneš ėlgū sausmetiu.
Augals vėinmetis ī, lėg 70 cm augoma, smėrda. Stombris statmens, šakuots. Lapā 2,5-7 cm ėlgoma, 2-4,5 cm platoma, apaugė̄ plaukalēs.
Žėidā balti, ėšruod kap bolbės, ale mažesni, žīdia nug lėipas lėg spalė. Ved žėrnė dėdloma ougas, katras pradiuo būn žalės, vuo paskom pajuodoun.
Ciels kiaulougės kēsos trocīzna ī, ale ougas kap prisėrpst, tap jau tink jiestė. Ėš anūm taisa ougėinės, ded i pīragus. Ī liekvarstos nug drogė, karštė, vara mīžala. Tink dažīmou jouda spalva.
Leunca (Solanum nigrum) ngaran hiji spésiés dina genus Solanum, pituin Eurasia nu disebarkeun ka Amérika jeung Australasia, tumuwuh liar, jangkungna 30–120 cm, daunna rérégéan, panjangna 4-7,5 cm. Buahna buleud sababaraha dina sagagang, kelirna héjo (ngora) nepi ka hideung (kolot), sok didahar pikeun lalab.
Leunca nu héjo kénéh jeung daunna anu geus kolot ngandung glikoalkaloid antukna ngandung racun mun didahar atah. Toksisitasna teu sarua, gumantung galurna[1]. Najan jarang pisan nepi ka parna karacunanana, kungsi aya laporanana. Racunna téh cenah asalna tina solanin[2].
Di Tatar Sunda jeung India, leunca biasa dipelak jeung dilalab. Olahan nu paling kawentar nyaéta karédok leunca.
Masarakat loba nu nganggap leunca téh kaasup afrodisiak.
Kembang leunca]]
Buah leunca]]
Leunca (Solanum nigrum) ngaran hiji spésiés dina genus Solanum, pituin Eurasia nu disebarkeun ka Amérika jeung Australasia, tumuwuh liar, jangkungna 30–120 cm, daunna rérégéan, panjangna 4-7,5 cm. Buahna buleud sababaraha dina sagagang, kelirna héjo (ngora) nepi ka hideung (kolot), sok didahar pikeun lalab.
Mnavu au mnafu (Solanum nigrum) ni mmea katika familia Solanaceae. Kwa kawaida huu ni mmea wa pori, lakini unapandwa mahali pengi katika Afrika ya Mashariki. Mingi ya mimea ya pori ina sumu, matunda mabichi hasa. Kula kwa beri bichi na mara nyingi majani pia kunaweza kusababisha kifo cha watoto na mifugo. Lakini aina za mnavu zinazopandwa zinaweza kuliwa baada ya kuzipika. Majani huuzwa kwa jina la manavu. Matunda mabivu yanaweza kuliwa kwa kawaida bila kupikwa, aina zenye matunda mekundu au yenye rangi ya machungwa hasa (rangi ya kawaida ni nyeusi).
Kuna spishi nyingine, Solanum americanum, ambayo imewasilishwa katika Afrika na ambayo inafanana sana na S. nigrum. Watu wengi hawawezi kulinganua spishi hizi na mbili zote huitwa mnavu. Hata S. americanum hulika.
Ua
Matunda mabichi
Matunda mabivu aina ya nyeusi
Matunda mabivu aina ya nyekundu
Mnavu na mnvavunavu
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mnavu au mnafu (Solanum nigrum) ni mmea katika familia Solanaceae. Kwa kawaida huu ni mmea wa pori, lakini unapandwa mahali pengi katika Afrika ya Mashariki. Mingi ya mimea ya pori ina sumu, matunda mabichi hasa. Kula kwa beri bichi na mara nyingi majani pia kunaweza kusababisha kifo cha watoto na mifugo. Lakini aina za mnavu zinazopandwa zinaweza kuliwa baada ya kuzipika. Majani huuzwa kwa jina la manavu. Matunda mabivu yanaweza kuliwa kwa kawaida bila kupikwa, aina zenye matunda mekundu au yenye rangi ya machungwa hasa (rangi ya kawaida ni nyeusi).
Kuna spishi nyingine, Solanum americanum, ambayo imewasilishwa katika Afrika na ambayo inafanana sana na S. nigrum. Watu wengi hawawezi kulinganua spishi hizi na mbili zote huitwa mnavu. Hata S. americanum hulika.
Q'aya-q'aya[1][2] (Solanum nigrum) nisqaqa huk quram, miyusapa. Kunan pacha tukuy Tiksimuyuntinpi wiñan. Manam riqsinchikchu, maymantam hamun, Asyamantachu icha Awya Yalamantachu.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Q'aya-q'aya.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Q'aya-q'aya
Q'aya-q'aya (Solanum nigrum) nisqaqa huk quram, miyusapa. Kunan pacha tukuy Tiksimuyuntinpi wiñan. Manam riqsinchikchu, maymantam hamun, Asyamantachu icha Awya Yalamantachu.
Авранҷ, ангури сагак (лот. Solánum nígrum) — гиёҳест худрӯй. Пояаш рост, сершох (15 – 100 см қад мекашад).
Баргаш сегӯша (дарозиаш 3 – 7 см, бараш 2 – 4 см), сабзи баланд, сершира, одатан дандонадор, баъзан бедандона, нӯгтез. Гулаш сафеди 5-барга (дарозии гулбаргаш 6 – 7 мм). Моҳҳои июн – окт. гул карда, июл – октябр мева мебандад. Мевааш лӯнда (диаметраш 6 – 10 мм), сиёҳ, сершира, сертухм; тухмаш майда, зард, гирда ё дарозрӯяи барҷаста (дарозиаш 1,75 – 2 мм); вазни 1000-тоаш тақр. 0,75 г (1 кг-и он тақр. аз 300 ҳазор дона иборат аст), пурҷило. Як бех Авранҷ соле то 40 ҳазор тухм мебандад.
Дар Тоҷикистон Авранҷ асосан чун алафи бегона дар боғ, полиз, пахтазор, киштзори зироатҳои техникӣ ва ғалладона, инчунин дар соҳили рӯду дарёҳо ва ғайра (қуллаи-кӯҳҳои Ҳисору Дарвоз, Зарафшон, мавзеъҳои ҷануби Тоҷикистон, Помири Ғарбӣ, воҳаи дарёи Сир ва ғайра; дар баландии 400 – 2000 м аз соҳили баҳри) нумӯ меёбад. Махсусан ба кишти пахтазор, полиз ва картошка зарари калон мерасонад. Барои нест кардани Авранҷ заминро дуқатора шудгор, култиватсия ва киштгардон бояд кард.
Авранҷ гиёҳи заҳрнок аст. Аз хошоке, ки баргу пояи он омехта шудааст, борҳо заҳролуд гаштани чорво (гов, гӯсфанд, хук) ва мурғонро мушоҳида кардаанд. Заҳрнокии Авранҷ ба шароити хоку иқлими маҳали рушд ва давраи сабзишу инкишофи растанӣ вобастагӣ дорад. Таъсири заҳрии меваи авранҷ чандон маълум нест. Масалан, ҳарчанд ба асп 500, 600, 1000 г (дар давоми 3 рӯз) ва ба гӯсфанд 450 г меваи хоми онро дода бошанд ҳам, ягон аломати заҳролудиро мушоҳида накардаанд.
Авранҷ гиёҳи доруии қадимист. Дисқуридус (Диоскорид, а 1 м.) хосияти шифоӣ ва хӯрданбобии онро қайд кардааст. Авранҷро дар амалияи тиббии бисёр кишварҳои дунё (Англия, Франсия, Португалия, Туркия ва Венесуэла) истифода мебаранд. Табибони Ҳинд бо мевааш вараҷа, дарди чашм, исҳол, бо шираи он иллати ҷигар, сил, исҳоли хунин (дизентерия) ва бавосирро табобат мекунанд. Дар фитотерапия (табобати наботӣ) асосан навдаи навраси авранҷ (Herba solani nigri)-ро кор мефармоянд.
Ҷӯшоби авранҷ барои табобати саръ, дарди сар, ташаннуҷи масона, халаи меъда, дарди ниқрис, тарбод ва ғайра муфид аст: 1 қошуқча кӯфтаи баргу пояи авранҷ (3 г)-ро дар 150 грам об (10 дақиқа) меҷӯшонанд ва ҳар рӯз (дар давоми 10 рӯз) 2-қошуқчагӣ менӯшанд. Бо ҷӯшобаш даҳонро (агар римхона пайдо шуда бошад) мечайқонанд. Барги тару тозаашро дар равғани растанӣ марҳам сохта, ба захми фасоднок мебанданд. Баргу пояи Авранҷро дар об ҷӯшонда, думбалро тарбандӣ мекунанд. Табибони халқӣ бо меваи авранҷ иллати ҷигар, зардаҷӯш, саромос, бавосир, амрози узвҳои ҳозима, обхӯра ва ғайраро муолиҷа менамоянд; гулашро балғамовар ва пешоброн меҳисобанд. Доруи аз Авранҷ тайёршуда ғалаёни хунро паст ва рагҳои хунгардро васеъ мекунад. Махсусан баргу поя ва меваи хоми Авранҷ заҳрноканд, аз ин рӯ бе назорати духтур истифода бурдани Авранҷ хавфнок аст. Меваи пухтагии Авранҷ безарар аст. Аз меваи тару тозааш мураббо, шарбат, повидло, қиём ва ғайра тайёр мекунанд. Пештар аз мевааш ранг мегирифтанд. Меваи авранҷ 10 – 18% қанд, то 5% оҳар (крахмал), 5,5% ҷавҳари лиму, 0,5% моддаҳои пектинӣ, то 353,2 мг% витамини С, баргаш 4,95% ҷавҳари лиму, 40 – 184 (аз рӯи маълумоти дигар 815,5) мг% витамини С, то 9 мг% каротин (провитамини А), 7 – 10% моддаҳои даббоғӣ, сапонинҳои стреоидӣ ва ғайра дорад. Дар баргу пояаш 0,5% соласонин (мувофиқи маълумоти дигар соланин), соламаргин ва соламагрин ном алкалоидҳо мавҷуданд.
Ходжиматов М., Дикорастущие лекарственные растения Таджикистана, Д., 1989.
Мақсуди Ҳоҷимуҳаммад. Ангури сагаки сиёҳ.//«Илм ва ҳаёт», 1991, №12.
Авранҷ, ангури сагак (лот. Solánum nígrum) — гиёҳест худрӯй. Пояаш рост, сершох (15 – 100 см қад мекашад).
Баргаш сегӯша (дарозиаш 3 – 7 см, бараш 2 – 4 см), сабзи баланд, сершира, одатан дандонадор, баъзан бедандона, нӯгтез. Гулаш сафеди 5-барга (дарозии гулбаргаш 6 – 7 мм). Моҳҳои июн – окт. гул карда, июл – октябр мева мебандад. Мевааш лӯнда (диаметраш 6 – 10 мм), сиёҳ, сершира, сертухм; тухмаш майда, зард, гирда ё дарозрӯяи барҷаста (дарозиаш 1,75 – 2 мм); вазни 1000-тоаш тақр. 0,75 г (1 кг-и он тақр. аз 300 ҳазор дона иборат аст), пурҷило. Як бех Авранҷ соле то 40 ҳазор тухм мебандад.
Паслён чёрный (лат. Solánum nígrum) — йыт çырли йышĕнчи биологи тĕсĕ. Евразинчен тухнăскер, халĕ Америка тата Австралинче те тĕл пулать.
Пĕр çул ӳсекен 30—120 см çӳллĕш тӳрĕ пайланакан тыналлă курăк. Шурă чечекĕсем çăлтăр евĕр пилĕк çунатлă. Çимĕçĕ - пăрçа пысăккăш хура çырла, çурла-авăн уйăхĕсенче пиçет.
Курăкĕнче тата пиçмен çырлинче наркăмăшлă алкалоид соланидин пур, çавăнпа вĕсене çиме юрамасть.
Хăшпĕр çĕршысенче, ытларах Индипе Эфиопинче, тата Раççейре[1] пиçнĕ çырлисене çиеççĕ. Вырăссем ăна поздника, вороняжка, бздника тесе калалаççĕ. Пиçнĕ çырлисене чĕрĕлле çиеççĕ, кукăль ăшне хураççĕ, варенисемпе кĕселсем хатĕрлеççĕ.
Паслён чёрный (лат. Solánum nígrum) — йыт çырли йышĕнчи биологи тĕсĕ. Евразинчен тухнăскер, халĕ Америка тата Австралинче те тĕл пулать.
Пĕр çул ӳсекен 30—120 см çӳллĕш тӳрĕ пайланакан тыналлă курăк. Шурă чечекĕсем çăлтăр евĕр пилĕк çунатлă. Çимĕçĕ - пăрçа пысăккăш хура çырла, çурла-авăн уйăхĕсенче пиçет.
Эт ҡарағаты (рус. Паслён чёрный, лат. Solánum nígrum) — бер йыллыҡ ағыулы үлән үҫемлек, бейеклеге 70 см-ға ете ала. Июнь-сентярь айҙарында йәшкелт сәскә ата, июль-сентябрҙә емеше өлгөрә. Бешеп етмәгән емеше ағыулы, яҡшы бешкәненең ағыуы юҡ.
Үҫемлек Евразияла таралған, Төньяҡ Америка һәм Автралияға күсереп таратылған. Эт ҡарағаты баҡсаларҙа, йырғанаҡтарҙа, йылға-күл ярҙарында үҫә. Башҡортостанда киң таралған.
Эт ҡарағаты (рус. Паслён чёрный, лат. Solánum nígrum) — бер йыллыҡ ағыулы үлән үҫемлек, бейеклеге 70 см-ға ете ала. Июнь-сентярь айҙарында йәшкелт сәскә ата, июль-сентябрҙә емеше өлгөрә. Бешеп етмәгән емеше ағыулы, яҡшы бешкәненең ағыуы юҡ.
मकोय (BLACK NIGHT OR NIGHT SHADE) को काकमाची और भटकोइंया भी कहते हैं। यह एक छोटा-सा पौधा है जो भारतवर्ष के छाया-युक्त स्थानों में हमेशा पाया जाता हैं। मकोय में पूरे वर्ष फूल और फल देखे जा सकते हैं। मकोय में शाखायुक्त एक-डेड़ फुट तक उँची, तथा शाखाओं पर उभरी हुई रेखाएं होती हैं। इसके पत्तें हरें, अंडाकर या आयताकार, दन्तुर या खण्डित, 2-3 इंच लम्बे, एक-डेड़ इंच तक चौड़े होते हैं। फूल छोटे, सफेद वर्ण (रंग) बहिकक्षीय फूल दंडों पर 3 से 8 के गुच्छों मे नीचे झुके होते हैं। मकोय का फल छोटे, चिकना गोलाकार अपरिक्व अवस्था में हरे रंग के और पकने पर नीले या बैंगनी रंग के, कभी-कभी पीले या लाल होते हैं। बीज छोटे, चिकने, पीले रंग के, बैंगन के बीजों की तरह होते है परन्तु बैंगन के बीजों से बहुत छोटे होते हैं। पकने पर फल मीठे लगते हैं।
मकोय का दूसरा नाम ककमाची भी है। इस के पतियों मैं त्रिदोष नाशक गुण होते हैं। यह कुष्ट रोग और स्वरयंत्र के लिए लाभकारी होती है। यह ऊषण वीर्य और सर होती है।
मकोय (BLACK NIGHT OR NIGHT SHADE) को काकमाची और भटकोइंया भी कहते हैं। यह एक छोटा-सा पौधा है जो भारतवर्ष के छाया-युक्त स्थानों में हमेशा पाया जाता हैं। मकोय में पूरे वर्ष फूल और फल देखे जा सकते हैं। मकोय में शाखायुक्त एक-डेड़ फुट तक उँची, तथा शाखाओं पर उभरी हुई रेखाएं होती हैं। इसके पत्तें हरें, अंडाकर या आयताकार, दन्तुर या खण्डित, 2-3 इंच लम्बे, एक-डेड़ इंच तक चौड़े होते हैं। फूल छोटे, सफेद वर्ण (रंग) बहिकक्षीय फूल दंडों पर 3 से 8 के गुच्छों मे नीचे झुके होते हैं। मकोय का फल छोटे, चिकना गोलाकार अपरिक्व अवस्था में हरे रंग के और पकने पर नीले या बैंगनी रंग के, कभी-कभी पीले या लाल होते हैं। बीज छोटे, चिकने, पीले रंग के, बैंगन के बीजों की तरह होते है परन्तु बैंगन के बीजों से बहुत छोटे होते हैं। पकने पर फल मीठे लगते हैं।
मकोय का दूसरा नाम ककमाची भी है। इस के पतियों मैं त्रिदोष नाशक गुण होते हैं। यह कुष्ट रोग और स्वरयंत्र के लिए लाभकारी होती है। यह ऊषण वीर्य और सर होती है।
ਮਕੋਅ (Solanum nigrum) ਇੱਕ ਬੂਟੀ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਸਾਲ ਭਰ ਫੁਲ ਅਤੇ ਫਲ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਮਕੋਅ ਵਿੱਚ ਟਾਹਣੀਯੁਕਤ ਇੱਕ-ਡੇਢ ਫੁੱਟ ਤੱਕ ਉਂਚੀ, ਅਤੇ ਟਾਹਣੀਆਂ ਉੱਤੇ ਉਭਰੀਆਂ ਹੋਈ ਰੇਖਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਦੇ ਪੱਤੇ ਹਰੇ, ਅੰਡਾਕਰ ਜਾਂ ਆਇਤਾਕਾਰ, ਦੰਤੁਰ ਜਾਂ ਖੰਡਿਤ, 2-3 ਇੰਚ ਲੰਬੇ, ਇੱਕ-ਡੇਢ ਇੰਚ ਤੱਕ ਚੌੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਫੁਲ ਛੋਟੇ, ਸਫੇਦ ਰੰਗ ਫੁਲ ਦੰਡਾਂ ਉੱਤੇ 3 ਤੋਂ 8 ਦੇ ਗੁੱਛੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮਕੋਅ ਦੇ ਫਲ ਛੋਟੇ, ਚਿਕਨੇ, ਗੋਲਾਕਾਰ, ਕੱਚੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਹਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਅਤੇ ਪੱਕਣ ਤੇ ਨੀਲੇ ਜਾਂ ਬੈਂਗਨੀ ਰੰਗ ਦੇ, ਕਦੇ - ਕਦੇ ਪੀਲੇ ਜਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬੀਜ ਛੋਟੇ, ਚਿਕਨੇ, ਪਿੱਲੇ ਰੰਗ ਦੇ, ਬੈਂਗਨ ਦੇ ਬੀਜਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਬੈਂਗਨ ਦੇ ਬੀਜਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪੱਕਣ ਤੇ ਫਲ ਮਿੱਠੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।
மணித்தக்காளி அல்லது மணத்தக்காளி என்பது சொலனேஸி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தாவரமாகும்.[1]
இது மணித்தக்காளி, கறுப்பு மணித்தக்காளி, மிளகு தக்காளி மற்றும் மணல்தக்காளி என்ற பெயர்களைக் கொண்டும் குறிப்பிடப்படுகிறது.[2]
காகமாசீ,உலகமாதா,விடைக்கந்தம்,வாயசம் போன்றன ஆகும்.
மணித்தக்காளி தமிழ்நாட்டின் சில பகுதிகளில் சுக்குட்டி கீரை எனவும் கூறப்படுகிறது.
இதன் தாவரவியல் பெயர் சொலனம் நைக்ரம். இது ஓராண்டுத் தாவரம் ஆகும்.
இதிலுள்ள சத்துக்கள் மற்றும் மருத்துவப் பண்புகள் காரணமாக இது உணவில் சேர்த்துக் கொள்ளப்படுகிறது. இதில் அடங்கியுள்ள சத்துக்கள் நீர்ச்சத்து, புரதம், கொழுப்பு, சுண்ணாம்பு மற்றும் பாஸ்பரஸ் போன்ற தாது உப்புக்கள் ஆகியன.உடற்றேற்றி,சிறுநீர் பெருக்கி,வியர்வைப்பெருக்கி,கோழையகற்றி செய்கைகள் உள.
இதை உட்கொள்வதன்மூலம் இதயம், நுரையீரல், கல்லீரல், மண்ணீரல், கணையம், வயிறு மற்றும் குடல் தொடர்பான பல நோய்களுக்கு உகந்தது என்பது மரபாக அறியப்படுவது. வாய் புண் மற்றும் வயிற்று புண் குணமடைய இது ஒரு சிறப்பான மருந்தாகும், கீரையாக சமைத்தும் அல்லது அரைத்து சாறு எடுத்து பருகலாம்.
மணத்தக்காளியினது காய்,கனி,இலை,வேர் இவற்றை ஊறுகாய், வற்றல் குடிநீர் செய்து உட்கொள்ள நீண்ட வாழ்நாள் மற்றும் நோயற்ற உடலுடனும் வாழலாம்.
மணத்தக்காளிக்காய் வாந்தியைப் போக்கும்.வாயிலைப்பை நீக்கும்.
வற்றல் அரோசகத்தை நீக்கும்.
காகமாசிதைலம் இருமல் இளைப்பை நீக்கும்.
3.குணபாடம் (முதல் பாகம்) -Siddha materia medica -வைத்திய ரத்தினம் க.ச.முருகேசன்
மணித்தக்காளி அல்லது மணத்தக்காளி என்பது சொலனேஸி குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தாவரமாகும்.
కామంచి (ఆంగ్లం: Black Nightshade) ఒక విధమైన చిన్న మందు మొక్క. దీని శాస్త్రీయనామం సొలానమ్ నైగ్రమ్ (Solanum nigrum). ఇది సొలనేసి కుటుంబంలో సొలానమ్ ప్రజాతికి చెందినది.
ఈ మొక్క యావత్తు వివిధ ఔషధ ప్రయోగాలున్నాయి.[1]
ಇದು ಮಲೆನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಳೆ ಗಿಡ , ಕೆಲವು ಕಡೆ ಔಷಧಗಾಗಿ ಸಾಗುವಳಿ ಮಾಡಿಬೆಳೆಯುವ ಪದ್ದತಿಯೂ ಇದೆ.ಉಷ್ಣವಯದ ಎಲ್ಲಾಪ್ರದೇಶಗಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಯುವುದು.
ಕಾಕಮಾಚಿ ಎಂಟು ರಸಗಳಿವೆ. ಮಕ್ಕಳಆರೋಗ್ಯ ಕಾಪಾಡಲು ಇದನ್ನು ಬಳಸುವರು. ಇದು ಕಫ ನಾಶಕ. ಹೃದ್ರೋಗ ಸಮಸ್ಯೆಗೂ, ಕೆಮ್ಮು ಉಪಶಮನಕ್ಕೂ ಉತ್ತಮ ಔಷಧಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ದೇಹದಲ್ಲಿ ರಕ್ತದ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದಾಗ ಇದರ ಕುಡಿಯ ತಂಬಳಿ ಉಪಕಾರಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇದರ ಸೊಪ್ಪನ್ನು ಅರೆದು ಬಿಸಿ ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ನೆಯಲ್ಲ ಹಾಕಿ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಮಿಶ್ರಣವನ್ನು ಹಚ್ಚದರೆ ಕಜ್ಜಿ ,ತುರಿ ಬಾಧೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಬಂದರೆ ವಾಸಿಯಾಗುವುದು ,ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ೧೫ ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಇದರ ಸೊಪ್ಪಿನ ಮತ್ತು ಕೊಬ್ಬರಿ ಎಣ್ನೆಯ ಮಿಶ್ರಣವನ್ನು ಚಿಕ್ಕ ಶಿಶುಗಳ ಮೈಗೆ ಹಚ್ಚಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯಡ ನಂತರ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುವುದು ಮಲೆ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿದೆ.
[[೧]]
ಇದು ಮಲೆನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಳೆ ಗಿಡ , ಕೆಲವು ಕಡೆ ಔಷಧಗಾಗಿ ಸಾಗುವಳಿ ಮಾಡಿಬೆಳೆಯುವ ಪದ್ದತಿಯೂ ಇದೆ.ಉಷ್ಣವಯದ ಎಲ್ಲಾಪ್ರದೇಶಗಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಯುವುದು.
atimsi 龍葵
salaedan(cie)：Plantae (Amilika a kamu)
panan(men)：Angiosperms (Amilika a kamu)
upiz(kang)：Eudicots (Amilika a kamu)
mata(mu)：Solanales (Amilika a kamu)
sapamat(ke)：Solanaceae (Amilika a kamu)
mikitinay(su)：Solanum (Amilika a kamu)
hicahicaay(cong)：S. nigrum (Amilika a kamu)
atimsi, u tatukem hanita nu ayaw kyami. sa ayza sa u atimsi kyami sa, u langaw kyami sa, cacay a mihcaan sa, iza tu maazih nu mita. macunus itini i kalalulan tu kadasatimsian tu atu demiad hawsa, kapah kuni u langaw nuni atimsi. i palami’an(菜園) tu asaca itini i umahumahan tu asaca itini i tukus kyami haw. yadah amiazih kita tu nu atimsi. atimsi kyami haw maazih kita sa, miala kita. samazungay tu mahini tu ku pikan nu mita. sa anu mahica kayinyin ku cilal kyami haw, asaca ilidulidung kyami sa, kapah ku langaw nu atimsi. icelang ku langaw nu atimsi. sa u atimsi tu kyami haw, anu ngaay nu mita misakabi sa, akeakenekan(略具苦味) tu adidi’.
sa u kamu nu katengilan kyami haw sa, kapah maselep ku ni akuti' nu uzip sa. tuni u atimsi isaw. kyu manamuh tu katuuday tu atimsai hananay. itawya sa mahini kami itiza inainayi’ kaeneng sa, u adiwawa nay itawya sasizumaay sa amipelu’ isaw tuni u heci nu atimsi. akekenekan ku atimi sabasaw tu akuti’ nu uzip. u aesu’ay a lami’ ku atimsi, pahipu i, papaykut i, pacamelen tu zuma a lami’ kapah tu. sawsawni mukan tu atimsi, caay katalakaw ku izang-cuduh(血壓), caay katalakaw ku izang-simal(血脂), pasakapah tu uzip nu babalaki. yadah ku siyanwey(外來語:纖維) , kapah tu milisawada’(腸胃). mukan kami tu langaway nu papah. u papah nu atimsi sa, u langdaway, u heci sa u kalawlaway, u balu sa, sangelacay. mulangaw i pataputah i buyu’.
Wikipayke paybalucu'ay pulungamin a cudad-身體
nasulitan nay paybalucu'ay a kawaw nu subana'ay a pu 2018-1, nasulitan ni Tuku Sayun
龍葵野菜隨手可摘 生命力特別強 2017-04-19 Sakizaya TITV 原視族語新聞
Solanum nigrum (Purdue University)
龍葵, Longkui 藥用植物圖像資料庫 (香港浸會大學中醫藥學院) （繁體中文）（英文）
龍葵 Long Kui 中藥標本資料庫 (香港浸會大學中醫藥學院) （繁體中文）（英文）
江蘇新醫學院, 中藥大辭典, 上海科學技術出版社, 1986.5. ISBN 7-5323-0842-1
《台灣蔬果實用百科第二輯》，薛聰賢 著，薛聰賢出版社，2001年
Solanum nigrum, the European black nightshade or simply black nightshade or blackberry nightshade,[1] is a species of flowering plant in the genus Solanum, native to Eurasia and introduced in the Americas, Australasia, and South Africa. Ripe berries and cooked leaves of edible strains are used as food in some locales, and plant parts are used as a traditional medicine. A tendency exists in literature to incorrectly refer to many of the other "black nightshade" species as "Solanum nigrum".[2]
Solanum nigrum has been recorded from deposits of the Paleolithic and Mesolithic era of ancient Britain and it is suggested by the botanist and ecologist Edward Salisbury that it was part of the native flora there before Neolithic agriculture emerged.[3] The species was mentioned by Pliny the Elder in the first century AD and by the great herbalists, including Dioscorides.[4] In 1753, Carl Linnaeus described six varieties of Solanum nigrum in Species Plantarum.[5]
Black nightshade is a common herb or short-lived perennial shrub, found in many wooded areas, as well as disturbed habitats. It reaches a height of 30 to 120 cm (12 to 47 in), leaves 4.0 to 7.5 cm (1.6 to 3.0 in) long and 2 to 5 cm (1 to 2 in) wide; ovate to heart-shaped, with wavy or large-toothed edges; both surfaces hairy or hairless; petiole 1 to 3 cm (0.5 to 1 in) long with a winged upper portion. The flowers have petals greenish to whitish, recurved when aged and surround prominent bright yellow anthers. The berry is mostly 6 to 8 mm (0.24 to 0.31 in) in diam., dull black or purple-black.[6] In India, another strain is found with berries that turn red when ripe.[7]
Sometimes S. nigrum is confused for the more toxic deadly nightshade (Atropa belladonna), which is in a different genus within Solanaceae. A comparison of the fruit shows that the black nightshade berries grow in bunches, whereas the deadly nightshade berries grow individually. Another distinction is black nightshade flowers have white petals.
The suited soil pH value of black nightshade is between 5.5 and 6.5. It is rich in organic matter, water and fertility on the strong soil growth, in the lack of organic matter, poor ventilation clay, its roots will be stunted, plant growth is weak, commodity is poor. It is difficult to grow under the condition of high temperature and high humidity, the plant grows slowly, the tender shoot is easy to aging fiber, and the commodity is poor.[8]
Solanum nigrum is a highly variable species with many varieties and forms described.[9] The recognized subspecies are:[4]
1. S. nigrum L. subsp. nigrum — glabrous to slightly hairy with appressed non-glandular hairs
2. S. nigrum L. subsp. schultesii (Opiz) Wessley — densely hairy with patent, glandular hairs
The Solanum nigrum complex — also known as Solanum L. section Solanum — is the group of black nightshade species characterized by their lack of prickles and stellate hairs, their white flowers, and their green or black fruits arranged in an umbelliform fashion.[9] The Solanum species in this group can be taxonomically confused, more so by intermediate forms and hybridization between the species.[4] Some of the major species within the S. nigrum complex are: S. nigrum, S. americanum, S. douglasii, S. opacum, S. ptychanthum, S. retroflexum, S. sarrachoides, S. scabrum, and S. villosum.
Solanine levels in S. nigrum have been tested, and the plant is rarely fatal.[10]
Solanine poisoning symptoms may occur when immature green fruit (looks similar to green peas) or mature leaves are ingested raw. They are typically delayed for 6 to 12 hours after ingestion.[11] Initial symptoms of toxicity include fever, sweating, vomiting, abdominal pain, diarrhea, confusion, and drowsiness.[12] Death from ingesting large amounts of the plant results from cardiac arrhythmias and respiratory failure.[12] Livestock have also been poisoned from nitrate toxicity by grazing the mature leaves and green berries of S. nigrum.[4] However, in central Spain, the great bustard (Otis tarda) may act as a seed disperser of European black nightshade (Solanum nigrum).[13] Black nightshade is highly variable, and some advise to avoid eating the berries unless they are a known edible strain.[14] The toxin levels may also be affected by the plant's growing conditions.[4] The toxins in S. nigrum are most concentrated in the unripe green berries, and immature fruit should be treated as toxic.[11][12][15] Most cases of suspected poisoning are due to consumption of leaves or unripe fruit. There are ethnobotanical accounts of S. nigrum young leaves and shoots being boiled as a vegetable with the cooking water being discarded and replaced several times to remove toxins.[4] Solanine is water-soluble and is destroyed by boiling.[12] S. nigrum leaves may be different from this perspective. Young cooked leaves of Solanum complex sp. are a source many useful nutrients similar to levels found in spinach.[16] Solanum complex berries have been consumed on every continent since ancient times. [1]
Some of the uses ascribed to S. nigrum in literature may actually apply to other black nightshade species within the same species complex, and proper species identification is essential for food and medicinal uses (See Taxonomy section).[2][9]
S. nigrum has been widely used as a food since early times, and the fruit was recorded as a famine food in 15th-century China.[17] Despite toxicity issues with some forms, the ripe berries and boiled leaves of edible strains are eaten. The thoroughly boiled leaves — although strong and slightly bitter flavours — are used like spinach as horta and in fataya pies and quiches. The ripe black berries are described as sweet and salty, with hints of liquorice and melon.[18]
In Kenya, among the Abagusii, S. nigrum (rinagu - singular; amanagu - plural) is a vegetable delicacy which when blanched and sauteed or boiled to soften and then salted or sauteed and eaten with Ugali (a corn meal product). In the rest of Kenya, S. nigrum(managu) is eaten in a similar way.
In Tanzania, S. nigrum (mnafu or mnamvu in Kiswahili) is a popular green vegetable. Sautéed with chicken or pork, eaten with Ugali, it is both delicious and expensive meal in most restaurants in urban areas. Traditionally, the Iraqw people in northern Tanzania have used S. nigrum (manakw) as vegetable for generations, eaten with special ‘ugali’ (xwante), stiff porridge made with corn, millet or sorghum flour. An ethnobotanical survey conducted in the mid 1990s on the islands of Zanzibar and Pemba indicated that S. nigrum was referred to as vwevwe in Kiswahili.[19]
In India, the berries are casually grown and eaten, but not cultivated for commercial use. In South India, the leaves and berries are routinely consumed as food after cooking with tamarind, onion, and cumin seeds.[20] The berries are referred to as "fragrant tomato". Although not very popular across much of its growing region, the fruit and dish are common in Tamil Nadu (மணத்தக்காளி in Tamil), Kerala, southern Andhra Pradesh, and southern Karnataka.
In Ethiopia, the ripe berries are picked and eaten by children in normal times, while during famines, all affected people would eat berries. In addition, the leaves are collected by women and children, who cook the leaves in salty water and consume them like any other vegetable. Farmers in the Konso Special Woreda report that because S. nigrum matures before the maize is ready for harvesting, it is used as a food source until their crops are ready.[21] The Welayta people in the nearby Wolayita Zone do not weed out S. nigrum that appears in their gardens since they likewise cook and eat the leaves.[22]
In Ghana, they are called kwaansusuaa, and are used in preparing various soups and stews, including the popular palm nut soup commonly eaten with banku or fufu.[23]
In South Africa, the very ripe and hand-selected fruit (nastergal in Afrikaans and umsobo in Zulu) is cooked into a beautiful but quite runny purple jam.[24] However, the fruit used in South Africa is more likely to be Solanum retroflexum.[25]
In Greece and Turkey, the leaves are called istifno, and in Crete known as stifno. They are one of the ingredients included in the salad of boiled greens known as horta.[26]
In Indonesia, the young fruits and leaves of cultivated forms are used and are known as ranti (Javanese) or leunca (Sundanese). The fruit and leaves are eaten raw as part of a traditional salad lalapan, or the fruit is cooked (fried) with oncom.[27]
It was imported into Australia from Mauritius in the 1850s as a vegetable during the gold rush,[18] but S. nigrum is now prohibited for trade as a food by the Australia New Zealand Food Standards Code.[28]
During ancient times in Hawaii young shoots, leaves, small white flowers, and small black berries were eaten.[29] The leaves, among other greens, were cooked by rolling hot stones among them in a covered gourd.[30]
The plant has a long history of medicinal usage, dating back to ancient Greece. "... In the fourteenth century, we hear of the plant under the name of Petty Morel being used for canker and with Horehound and wine taken for dropsy."[31] It was a traditional European medicine used as a strong sudorific, analgesic and sedative with powerful narcotic properties, but was considered a "somewhat dangerous remedy".[31][32] Internal use has fallen out of favor in Western herbalism due to its variable chemistry and toxicity, but it is used topically as a treatment for herpes zoster.[33][34][35][36] There is much disagreement as to whether the leaves and fruit of S. nigrum are poisonous. But many countries grow this plant as a food crop. The toxicity of S. nigrum may vary by the region and species where it grows.[37] Native Hawaiians use the berries' juice as a laxative, they also take the young leaves boiled to relieve sore throats and coughs.[38]
S. nigrum is an important ingredient in traditional Indian medicines. Infusions are used in dysentery, stomach complaints, and fever.[39] The juice of the plant is used on ulcers and other skin diseases.[39] The fruits are used as a tonic, laxative, appetite stimulant, and for treating asthma and "excessive thirst".[39] Traditionally the plant was used to treat tuberculosis. This plant's leaves are used to treat mouth ulcers that happen during winter periods of Tamil Nadu, India. In North India, the boiled extracts of leaves and berries are also used to alleviate liver-related ailments, including jaundice. The juice from its roots is used against asthma and whooping cough.[40]
S. nigrum is a widely used plant in oriental medicine where it is considered to be antitumorigenic, antioxidant, anti-inflammatory, hepatoprotective, diuretic, and antipyretic.[41][42]
Some experiments indicate that the plant inhibits growth of cervical carcinoma in mice.[43] The active ingredient of the plant, solanine, inhibits the proliferation of different cancer cells in vitro, such as breast cancer and pancreatic cancer. Its anti-tumor mechanism is mainly through the induction of different cell and molecular pathways, leading to apoptosis and autophagy of cells and molecules, and inhibiting tumor metastasis.[44][45] Water extracts of Solanum nigrum have shown a citotoxic activity in reducing ROS generation of the human MM cell line A-375.[46]
Solanum nigrum is known to contain solasodine (a steroidal glycoalkaloid that can be used to make 16-DPA progenitor); a possible commercial source could be via cultivating the hairy roots of this plant.[47][48]
It is also a treatment of gastric ulcer. Through experiments on mice gastric ulcer model and control group, the results showed that the extract of black nightshade powder and methanol could significantly affect the secretion of gastric acid and protease in mice, thus significantly reducing the gastric ulcer index of mice.[49] Solanum nigrum,[46] Tasmannia pepper leaf, anise myrtle and lemon myrtle share a high concentration of polyphenols and polysaccharides, which take a role in inhibition of iNOS and COX-2 activities, resulting "a viable approach to inhibit inflammation and carcinogenesis and to prevent cancer."[50]
Uttroside B, a saponin, was identified as a bioactive chemotherapeutic agent, against hepatocellular carcinoma, obtained from the methanolic extract of S. nigrum.[51] Lankalapalli et al. isolated uttroside B and provided its structure elucidation by derivatization, which afforded an enol ether, and characterized by detailed 2D NMR analysis in this publication.[52] Uttroside B and uttroside A can be differentiated by the group present in C-22 with hydroxyl and methoxy groups, respectively. The structural resemblance of uttroside B and uttroside A poses a challenge in differentiation of these two molecules by NMR or other techniques. Recently, this group provided a correction of a NMR figure with respect to the structure of uttroside B, which enable differentiation of uttroside B from uttroside A with characteristic chemical shift difference in 13C NMR of hemiketal carbon C-22 at 110.5 and 112.5 ppm, respectively.[53] US-FDA granted an orphan drug designation for uttroside B against hepatocellular carcinoma.
Black nightshade is cultivated as a food crop on several continents, including Africa and North America. The leaves of cultivated strains are eaten after cooking.[18] A garden form with fruit about 1.27 cm (0.50 in) diam. is occasionally cultivated.[54]
Black nightshade can be a serious agricultural weed when it competes with crops.[55][56] It has been reported as a weed in 61 countries and 37 crops. Herbicides are used extensively to control it in field crops such as cotton.
Ripe Berries of S. nigrum Solanum nigrum, the European black nightshade or simply black nightshade or blackberry nightshade, is a species of flowering plant in the genus Solanum, native to Eurasia and introduced in the Americas, Australasia, and South Africa. Ripe berries and cooked leaves of edible strains are used as food in some locales, and plant parts are used as a traditional medicine. A tendency exists in literature to incorrectly refer to many of the other "black nightshade" species as "Solanum nigrum".
Solanum nigrum has been recorded from deposits of the Paleolithic and Mesolithic era of ancient Britain and it is suggested by the botanist and ecologist Edward Salisbury that it was part of the native flora there before Neolithic agriculture emerged. The species was mentioned by Pliny the Elder in the first century AD and by the great herbalists, including Dioscorides. In 1753, Carl Linnaeus described six varieties of Solanum nigrum in Species Plantarum.
La Nigra solano aŭ latine Solanum nigrum estas plantospecio el la genro de la Solano (Solanum), kiu preskaŭ disvastiĝis tutmonde kiel ruderala planto.
La nigra solano estas unujara, herba planto, kiu povas atingi altecon de pli ol 70 cm. La surfaco de ĉiuj plantsurfacoj povas havi malmultajn aŭ multajn haron. La triĥomoj estas simplaj aŭ plurĉelaj kun glandoj. La tigoj ne ligniĝas ĝis la bazo.
La malhelverdaj folioj longas inter 2,5 und 7,0 cm kaj larĝas inter 2,0 kaj 4,5 cm – malofte ĝis 6,0 cm . Ili estas ovoforma,j ovoforme oblongaj ĝis lancetaj. La folirando estas glatranda ĝis denta.
La nigra solano floras de junio ĝis oktobro. La floraro staras en la akseloj de la mezaj ĝis supraj folioj. Ili estas simplaj, maldensaj kaj ŝajnumbelo havas el kvin ĝis dek kaj malofte nur tri florojn. La florartigoj longas de 14 ĝis 28 mm, malofte nur 8 mm. La sonorilformaj sepaloj longas 1,2 ĝis 2,5 mm. La kvin blankaj stelformaj peltatoj estas travideblaj direkte al la centro de floro. La korono havas diametron de 5 ĝis 7 mm. La stamenoj estas dense harkovritaj. La stiluso longas 2,8 ĝis 3,5 mm. Tipaj polenigantoj de la nigra solano estas sirfidoj (Syrphidae), mielabeloj (Apis) kaj burdoj (Bombus).
La fruktoj havas grandecon de 6 ĝis 10 larĝaj, ovoformaj beroj, du po kamero kaj sukoza perikarpo sen ŝtonĉeloj. La koloro de la beroj varias inter malbrile violkolora, nigra kaj flave verda. Ĉiu bero enhavas inter 26 kaj 60 semoj.
Pro la alta procentaĵo de alkaloidoj, antaŭ ĉio en nematuraj beroj, la planto ofte estas priskribita kiel venenoplanto, sed la maturaj beroj kaj la folioj estas uzataj en kelkaj partoj de la mondo kiel legomo.
Ĉiuj partoj de la nigra solano enhavas la steroidajn alkaloidojn nome solanino, solasonino, solamargino kaj ĉakonino. La koncentraĵo de tiuj substancoj tre varias depende de la klimato kaj grundtipo. La koncentraĵo malaltiĝas dum la aĝo la planto. Ial ekzistas tiu ambigua klasifikado kiel nutraĵplanto au venenoplanto.
La planto hejmiĝas en tuta Eŭropo, grandaj partoj de Afriko, la proksima oriento, Hindujo, Ĉinujo, Aŭstralio, Nov-Zelando kaj Nordameriko. La geografia origino ankoraŭ ne estas klara. Oni supozas, ke ĝi estas Eŭrazio.
La nigra solano havas kreskejojn inter 0 kaj 3000 metroj super marnivelo. La specio tre aklimatiziĝas je diversaj cirkonstancoj, sed ĝi ne povas transvivi longajn sekajn periodojn. Ofte la planto kreskas ce ŝoserandoj, relvojaj talusoj, heĝoj, rande de agrikulturaj kampoj, akvejoj kaj rubejoj kaj neuzataj areoj.
La planto ne toleras froston. Optimaj temperaturoj estas inter 20 kaj 30 °C.
Jam la unua-jarcenta romia klerulo Plinio la Maljuna menciis la specion en siaj skribaĵoj, same pli postaj plantologoj, inter ili ankaŭ Dioskorido.
La konata unua taksonoma esploro de la nigra solano kaj parencaj specioj estis de Johann Jacob Dillen, kiu en 1732 priskribis kvar diversajn taksonojn. La botanika unua priskribo de la nigra solano faris en 1753 Carl von Linné en sia verko „Species Plantarum“. Nur dum la revizio de la sekcio Solanum por la jaro 1972 publikigota Flora Europaea volumo 3 evidentiĝis, ke en Eŭropo ekzistas du diversaj formoj de tiu specio. La plej disvastigita formo estis nomita subspecio Solanum nigrum subsp. nigrum, la dua, pli malofta specio nomiĝas Solanum nigrum subsp. schultesii.
Ene de la genro Solanum la specio estas enordigita en sekcio Solanum, kiu parte estas enordigita kiel la sekcio Morella aŭ kiel Solanum nigrum-komplekso. La specioj de tiu sekcio formas poliploidan serion, kun diploida (2n = 2x = 24), tetraploida (2n = 4x = 48) kaj heksaploida (2n = 6x = 72) reprezentantoj, ankaŭ kiel oktoploida formo. Solanum nigrum estas heksploida, dum la frue ofte al la specio kalkulita specio Solanum americanum kaj Solanum scabrum diploidaj kaj heksaploidaj.
Solanum villosum
Solanum nigrum
Solanum scabrum
N.N.
Solanum americanum
Ene de la specio oni distingas du subspeciojn:
La folioj estas uzataj kiel spinacsimila legomo. La maturaj beroj estas manĝataj kiel fruktoj. Preparmaniero el Malavio konsistas el aldono de planta kalia karbonato aŭ natria karbonato, ternuksa butero kaj salo.
La maturaj fruktoj estas manĝataj en partoj de Afriko, sed ankaŭ en Nordameriko, Hindujo kaj Ĉinujo, Rusujo kaj Kazaĥio. En Nordameriko la fruktoj estas nomataj miraklobero („Wonderberry“). Ili taŭgas por fari konfitaĵon.
La Nigra solano aŭ latine Solanum nigrum estas plantospecio el la genro de la Solano (Solanum), kiu preskaŭ disvastiĝis tutmonde kiel ruderala planto.
*Advertencia: La validez de la especie está hoy en día discutida y autores la consideran un mero sinónimo de Solanum americanum[1]
Solanum nigrum, la hierba mora, entre otros numerosos vocablos vernáculos, es una planta herbácea de la familia de las solanáceas; crece silvestre en casi todo el mundo.
Se trata de una especie anual, eventualmente leñosa en su base, inerme, subglabra, pubescente o vilosa, con tallos ramificados erectos o decumbentes de 30-80 cm de alto. Las hojas, de 2,5-7 por 2-6 cm, son ovado-rómbicas u ovado-lanceoladas, enteras o sinuadas dentadas con un pecíolo de 1-4 cm. Las inflorescencias, pedunculadas pero no axilares, son en cimas racemiformes laxas con 3-10 flores actinomorfas, hermafroditas y pediceladas. El cáliz es pequeño, campanulado, pentalobulado (con lóbulos redondeados y generalmente retrorses en la frustificación), mientras la corola, rotácea, tiene 5 lóbulos ovado-lanceolados, agudos, blancos patentes o, incluso, retrorsos. Los frutos son bayas centimétricas, subglobosas, verdes cuando inmaduras, y negras, brillantes y lisas al final de la madurez. Las semillas son espiraloides, comprimidas, finamente alveoladas, de tamaño bimilimétrico y de color beis/anaranjado.[2]
Nativa de Eurasia e introducida en América, Australasia y África del Sur. Crece en bordes de caminos, lindes de cultivos, escombreras, etc... entre el nivel del mar y 1200 m de altitud. Florece y fructifica todo el año.[2]
La solanina, al igual que otros alcaloides (chaconina y solasonina) presentes en el fruto y las hojas de la planta resulta muy tóxica para los animales y los humanos. El envenenamiento produce vómitos, dolor estomacal, sopor, aumento de temperatura y en casos extremos, parálisis y finalmente la muerte por fallo cardíaco. La concentración de solanina depende del grado de madurez de los frutos, del terreno de cultivo y de las condiciones nutricionales de la planta, y no puede preverse a simple vista. Su toxicidad hace que la infusión se emplee a veces como insecticida para proteger los cultivos.
En medicina popular, las hojas o la infusión en frío de las mismas se emplean como sedante, antiinflamatorio, antipirético y purgante; la sobredosis, sin embargo, puede ser fatal.[3]
A pesar de su eventual toxicidad, en El Salvador, es utilizada comúnmente como alimento para preparar sopas altamente nutricionales, agregando a sus as hojas, verduras, carne (pollo), muy apreciados por una gran mayoría de la población salvadoreña. Se comercializa en los mercados tanto del interior como de la capital y tanto las familias campesinas como las populares urbanas la consumen desde tiempo inmemorial.
Puesto que la cocción destruye en parte la solanina, los frutos maduros se han usado ocasionalmente en mermeladas y conservas.
La especie fue nombrada por Carlos Linneo y publicada en Species Plantarum, vol. 1, p. 186 [1], 1753
Uvas de perro, beninas, bleo negro, borrachera, cenizos, ceñiglos (2), ceñilos, chirinchos, ciñilos, diablos, gajo tomatero, genijo, guinda de perro, hierba mora (28), hierba negra, hierba negral, hierbamora (2), jajo borriquero, jajo caballar, jajo rastrero, pan de culiebra, pico de azada (2), pimenticos, planta mora, solano negro (5), tomate del diablo (9), tomatera, tomatera borde, tomatera morisca, tomatera negra, tomaterilla, tomaterilla borde, tomates del diablo (2), tomatico, tomaticos del diablo, tomatilla, tomatillo (3), tomatillo del diablo (2), tomatillo negro (2), tomatillo zorrero, tomatillos (3), tomatillos del diablo (10), tomatillos verdes, tomatina, tomatito, tomatitos, tomatitos del diablo, ugueros, uva de perro, uvas de culiebra (2), uvas de perro (4), uvas del diablo, venenos, yerba mora (7), yerba mora española, yerba mora italiana, yerba mora menor, yerba morisca, yerba-cotones, yerbos moros. Entre paréntesis, la frecuencia del vocablo en España.[5]
*Advertencia: La validez de la especie está hoy en día discutida y autores la consideran un mero sinónimo de Solanum americanum
Solanum nigrum, la hierba mora, entre otros numerosos vocablos vernáculos, es una planta herbácea de la familia de las solanáceas; crece silvestre en casi todo el mundo.
Must maavits (Solanum nigrum) on maavitsaliste sugukonda maavitsa perekonda kuuluv taim.
Esimesena kirjeldas musta maavitsa liigina Carl von Linné 1753. Kuid juba 1732. aastal avaldas Johann Jacob Dillen uurimuse, milles ta selgitas musta maavitsa erinevust teistest maavitstest. Veelgi varem, juba 1. sajandil, kirjeldas musta maavitsa Plinius vanem, kelle tööd on säilinud Pedanios Dioscoridese vahendusel.
Must maavits kasvab mägedes, karjamaadel, aedades ja põõsastikes peaaegu kõikjal Euraasias ja Ameerikas[1]. Liik on pärit Euraasiast, aga Ameerikasse, Australaasiasse ja Lõuna-Aafrikasse on ta sisse viidud.
Kasvab metsades ja jäätmaadel.
Must maavits on tavaliselt üheaastane, harvem mõneaastane rohttaim.
Varred on püstised, rohtjad, harunenud[2]. Kasvab 15–70 cm pikkuseks[1].
Lehed on munajad, tihedalt saagja servaga[1]. Lehed on 4–7,5 cm pikad ja 2–5 cm laiad. Lehed võivad olla nii karvased kui ka karvutud. Leheroots on 1–3 cm pikk.
Õied on valged, 10 mm läbimõõduga. Õielehti on 5. Äsjapuhkenud õie õielehed on rohkem torus, hiljem kaarduvad nad tagasi ja paljastavad õie keskel asuvad erekollased tolmukapead. Õied asuvad ebasarikais[2]. Eestis õitseb must maavits juunist septembrini [1].
Vili on must mari[1]. Indias kasvab teistsugune alamliik, mille marjad muutuvad valmides punaseks. Marja läbimõõt on 6–8 mm ja ta on kujult munajas. Igas marjas on 15–96, tavaliselt 26–60 seemet. Seeme on 1,7–2,4 mm pikk.
Taim sisaldab solaniini ja võib olla ohtlik karjamaal söövatele loomadele. Küpsed marjad sisaldavad solaniini vähe, kuid lastel on siiski esinenud mürgistusi. Mürgitusnähud on samad, mis tekivad hariliku maavitsa korral, lisandub vaid pupillide laienemine.[2]
Mitmel pool maailmas süüakse musta maavitsa marju ja neid valmistatakse toiduks mitmel moel. Süüakse ka lehti, kuid üksnes pärast keetmist. Siiski on kõikjal maailmas must maavits peamiselt näljaaja toit või toit, mida süüakse siis, kui paremad viljad pole veel küpseks saanud.
Must maavits (Solanum nigrum) on maavitsaliste sugukonda maavitsa perekonda kuuluv taim.
Esimesena kirjeldas musta maavitsa liigina Carl von Linné 1753. Kuid juba 1732. aastal avaldas Johann Jacob Dillen uurimuse, milles ta selgitas musta maavitsa erinevust teistest maavitstest. Veelgi varem, juba 1. sajandil, kirjeldas musta maavitsa Plinius vanem, kelle tööd on säilinud Pedanios Dioscoridese vahendusel.
Mairu-belarra (Solanum nigrum) Solanaceae generoko landare-espeziea.
Landare belarkara da, eta 50 cm-ko garaierara hel daiteke. Hosto handi, lantzeolatu edo erronboide-formakoak ditu, peziolatuak eta aldizkakoak. Loreak hermafroditak dira, 5-7 cm-koak, eta 3-6 loreko infloreszentziak osatzen dituzte. Loreek petalo zuriak eta antena horiak dituzte.
Fruituak globulu-formako baiak dira; berdeak izan ohi dira ondu gabe daudenean, eta beltzak eta distiratsuak, ondutakoan. Solanina-kontzentrazio handia izan lezakete, lurzoruaren eta fruituen umotasunaren arabera. Substantzia hori oso toxikoa izan liteke; izan ere, harrapariek jan ez dezaten baliatzen du, defentsa gisa. Hortaz, ez du bazka-baliorik abereentzat, ezta elikadura interesik ere gizakiontzat. Solanum nigrumaz pozoituz gero, goitika, tripako mina, loeria, tenperatura-igoera eta, kasu larrietan, paralisia eta heriotza eragin dezake, bihotza gelditzeagatik.
Landare pozoitsu askok bezala, ordea, badu interesik sendabelar gisa. Kasu honetan, hosto, zurtoin eta fruituak baliatzen dira. Solanum nigrumen hostoekin egindako infusioak propietate lasaigarri, antiinflamatorio, antipiretiko eta libragarriak ditu. Nekazaritza ekologikoan ere baliatzen da intsektizida gisa, Agrobacterium tumefaciens bakterioarekin nahasita, bereziki.
Jatorriz Eurasiakoa da, eta Amerikan, Australian, Asian eta Afrikaren hegoaldean ere sartu da. Solanazeoa denez, patataren, alberjiniaren eta tomatearen familiakoa da. Nitrogeno ugari duten lurzoruak gustatzen zaizkio, eta, hori dela eta, ganadua dagoen tokiekin hazten da sarri.
Solanum nigrum
La Morelle noire (Solanum nigrum), est une plante herbacée de la famille des Solanacées, appartenant à l'important genre Solanum, qui contient notamment la pomme de terre, l'aubergine, la tomate, et la douce-amère. Comme toutes les solanacées, certaines parties de la plantes (dont le fruit non mûr) contiennent des glucoalcaloides toxiques[1], ce pourquoi la plante est considérée comme indésirable dans les cultures (son fruit non-mûr ayant l'apparence et la taille d'un pois)[2]. Cette plante a des usages médicinaux et est cultivée pour être mangée dans certaines régions du monde.
Le nom du genre Solanum viendrait du latin sol, soleil, peut-être en raison de la forme de la fleur ou bien du verbe solari (je console), allusion aux propriétés narcotiques de nombreuses espèces du genre ou à leurs feuilles émollientes. Quant au nom de l’espèce, il est transparent, nigrum, noir est la couleur du fruit[3].
La Morelle noire a aussi beaucoup de noms vernaculaires : Amourette, Tomate du diable, Herbe aux magiciens qui font allusion à son usage en sorcellerie ; Crève-Chien, Tue chien, Raisin de loup qui renvoient à ses propriétés toxiques ; Herbe à gale à ses propriétés médicinales ; Myrtille de jardin sans doute en raison de ses baies qui ressemblent à celles de la Myrtille ; Herbe maure, Morette, Mourelle.
La morelle noire se dit en allemand Schwarzer Nachtschatten, en anglais, European Black nightshade (par opposition à Solanum americanum 'American Black nightshade'), common nightshade, garden nightshade, wonderberry ou plus rarement garden huckleberry ou sunberry ; Zwarte nachtschade en néerlandais.
En Grêce et en Turquie, les feuilles sont nommées Istifno, tandis que la Crète utilise plutôt le nom Stifno.[4]
En Inde elle peut porter le nom de Makoï (ou Makoy) ou de Kakmachi.[5]
Elle peut également se trouver sous les noms de Nastergal en afrikaans, Umsobo en zoulou[6], Mnafu ou Mnamvu en kiswahili, Rinagu (au singulier) ou Amanagu (au pluriel) en Gusii, Manakw en swahili et Kwaansusuaa au Ghana.
A Madagascar, Mayotte et à la Réunion, il est possible de la trouver sur les étals sous le nom de Brède Morelle, Brède Martin, Brède Bleue ou Anamamy. Les brèdes désignent un ensemble très divers de légumes feuilles comestibles qui sont cuisinées avant d'être consommées dans les pays tropicaux.
La Morelle noire est une plante annuelle hermaphrodite et entomogame, aux formes très variables, mais généralement assez basse (moins de 60 cm). Ses tiges sont le plus souvent glabres ou peu poilue, vertes à noirâtres, à rameaux dressés ou étalés. Ses feuilles sont ovales à légèrement lancéolées, entières ou légèrement lobées et plus ou moins sinuées ou dentées.
En France, elle fleurit de juin à début décembre et parfois plus tard en hiver. Il n’est pas rare de voir sur la même plante, les fleurs et les fruits à différents stades de maturité. L'inflorescence est une cyme unipare scorpioïde de cinq à dix fleurs, à corolle blanche (environ 1 cm), à pétales souvent réfléchis, et étamines jaunes saillantes. Le fruit est une baie globuleuse de 6 à 8mm, noire à maturité, contenant de nombreuses graines disséminées par endozoochorie[7].
Fleurs de morelle noire.
Fruits de morelle noire.
Branche de Solanum nigrum.
Fleurs de Solanum nigrum.
Fruits dans le village de Periya.
La Morelle noire est une plante de la famille des Solanacées, appartenant à l'important genre Solanum.
Cette espèce est proche de Solanum villosum, qui a des baies oranges, ainsi que d’autres morelles aux baies noires comme Solanum americanum, Solanum retroflexum, Solanum ptychanthum, Solanum douglasii, Solanum scabrum classées parfois comme une sous-espèce de Solanum nigrum, notamment dans les ouvrages anciens[8]. Cette similitude des caractéristiques a donné lieu au nom de Solanum Nigrum Complex. Une étude ploïdique permet une différenciation formelle de l'espèce.
Cette espèce commensale des cultures a une distribution cosmopolite.
La Morelle noire est considérée en Europe comme une adventice. Elle pousse dans les cultures maraichères, les platebandes de fleurs, les cultures sarclées, les jardins. Elle aime les sols riches en nitrates et bien arrosés. En ville, on la trouve au pied des murs, des arbres, dans les haies et sous les plantations horticoles. Elle prospère jusqu’à 1 500 mètres d’altitude. Son origine exacte est inconnue. Ce serait sans doute une eurasienne.
Comme beaucoup de Solanacées (telles que les plantes comestibles pommes de terre, les tomates ou les aubergines, ou encore Datura stramonium, Atropa belladonna, Solanum nigrum, etc.), la morelle noire contient des glucoalcaloides toxiques, dont la solanine (généralement accompagnés de saponosides). Une plante est jugées non-comestible si sa teneur moyenne en glycoalcaloïdes dépasse 20 à 25 mg/100 g[9].
Ces substances toxiques sont présentes dans :
Les centre anti-poison et de toxicovigilance à partir de cas signalés et d'un travail d'histolocalisation visant à localiser les alcaloïdes ou d'autres composés toxiques dans la plante ont rédigé des fiches toxicologiques sur neuf plantes périodiquement responsables d'intoxication (Datura stramonium, Atropa belladonna, Hyoscyamus niger, Nicotiana tabacum, Solanum dulcamara, Solanum nigrum, Solanum pseudocapsicum, Solanum tuberosum et Physalis alkekengi).
Les feuilles cuites et les baies mûres, sucrées mais insipides, semblent donc inoffensives[10].
En 1998, les méthodes de cuisson couramment utilisées pour les pommes de terre (Solanum tuberosum) ont montré que la cuisson faisait varier la teneur en solanine. Les cuissons par ébullition, par friture ou par micro-ondes ont un effet variable sur les glycoalcaloïdes[11]. Faire bouillir les pommes de terre réduit la teneur en α-chaconine et α-solanine de 1,2 % à 3,5 % tandis que la diminution via micro-onde est de 15 %. La friture à 150 °C n’apporte pas de changement mesurable. Un changement significatif débute à 170 °C et à partir de 10 minutes à une température de 210 °C il est possible de noter une baisse de 40 %[11].
Les feuilles et les baies mûres de la plante ont un usage alimentaire dans plus d’une douzaine de pays.
Le fruit, une fois complètement mûr et noir, devient comestible. Dans la culture méditerranéenne, on confit les fruits dans le vinaigre pour s'en servir comme condiment à la façon des câpres.
Les feuilles sont cultivées à grande échelle en Afrique subsaharienne dans les petites exploitations et les jardins potagers en périphérie des villes. Elles sont utilisées en légumes comme des épinards en Australie, Inde, Cameroun, Éthiopie, Nigeria, Somalie, Tanzanie, Ouganda, Madagascar, à la Réunion, en Amérique du Sud, ainsi qu’en Crète et en Grèce.
La morelle noire est une adventice à germination printanière qui peut devenir très gênante, principalement dans des cultures estivales comme celle du maïs. Elle est parfois utilisée en compagnonnage car elle attire les doryphores qui la préfèrent aux pommes de terre.
Son utilisation médicinale date au moins de la Grèce antique. « Au quatorzième siècle, nous entendons parler de la plante sous le nom de Petite Morelle […] utilisée pour l'ulcère et en mélange avec du Marrube blanc et du vin pour l'hydropisie »[18]. C'était une médecine européenne traditionnelle utilisée comme fort sudatoire, analgésique et sédatif avec des propriétés narcotiques puissantes, mais a été considérée comme « un remède quelque peu dangereux »[19],[18]. La phytothérapie occidentale l'a globalement abandonnée en raison de sa chimie variable et sa toxicité, mais elle est encore utilisée contre l’herpès[20],[21],[22],[23].
Solanum nigrum est un ingrédient important dans des médicaments indiens traditionnels. Les infusions sont utilisées contre la dysenterie, les maux d'estomac et la fièvre. Le jus est utilisé pour lutter contre les ulcères et d'autres maladies de peau[24]. Les fruits sont utilisés comme fortifiant, laxatif, stimulant d'appétit et pour traiter l'asthme et « la soif excessive »[24]. Traditionnellement la morelle noire a été utilisée pour traiter la tuberculose[25]. On la connait sous le nom de peddakasha pandla koora dans la région du Telangana. Les feuilles sont utilisées pour traiter les ulcères de bouche qui arrivent pendant les périodes d'hiver dans la région du Tamil Nadu. On la connaît également comme manathakkali keerai dans le Tamil Nadu et kaage soppu dans la région du Karnataka. En plus de son utilisation comme un remède domestique aux ulcères de bouche, elle est utilisée dans la cuisine comme l'épinard. Dans le nord de l'Inde, les extraits bouillis de feuilles et des baies sont utilisés pour soulager des maladies touchant le foie, y compris la jaunisse. Dans la région d’Assam, le jus de ses racines est utilisé contre l'asthme et la coqueluche[26].
Jadis, Solanum nigrum, était considéré comme une plante magique associée à la magie noire. Selon la légende, les sorcières transformaient la plante en onguent dont elles se recouvraient le corps pour aller au sabbat y rencontrer le diable.
Si le sabbat n’est pas une pure invention de malheureuses femmes et de pauvres hommes soumis à la torture de l’Inquisition, il semblerait que le pouvoir narcotique de la Morelle noire et autres solanacées y soit pour quelque chose. En tous cas, c’était l’opinion dès le XVIe siècle du médecin du pape Jules III, Andrès Laguna. Dans ses commentaires à l’œuvre de Dioscorides, à propos de la Morelle noire, il considère que son utilisation permettait aux sorcières de se rendre au Sabbat en songe. Il raconte que lors d’un voyage à Nancy il assista à un procès où deux vieillards accusés de sorcellerie furent condamnés au bûcher après qu’ils eurent avoués d’abominables méfaits. Chez eux, on trouva une marmite avec un onguent de couleur verte composé de cigüe, de morelle noire et de mandragore. Le Docteur Laguna voulut vérifier son effet. Une de ses patientes souffrait d’insomnie. Il la fit enduire de la tête aux pieds de cet onguent. Selon ses dires, la femme s’endormit aussitôt profondément et ne se réveilla que trente-cinq heures plus tard en disant « Vous m’avez réveillée à un bien mauvais moment car j’étais entourée de tous les plaisirs et charmes du monde. ». Ensuite, elle se serait adressée à son mari en lui disant : « Radin, je te fais savoir que je t’ai cocufié avec un beau gars plus jeune et plus allongé que toi » (d’après Maria Tausiet Carlès, 1993)[12].
La Morelle noire fait aussi partie des onguents dont devaient s’enduire ceux qui souhaitaient se transformer en loup-garou. Un moyen simple et paraît-il efficace, était de se mettre nu et de porter une peau de loup à la manière d’un pagne après s’être frotté le corps avec une mixture composée du suc de feuilles, de branches et de bourgeons de peuplier, de feuilles de jusquiame, de morelle noire, de pavot, d’axonge et d’alcool fort[27].
Claude Seignolle écrit dans son ouvrage Histoire et légendes du diable : « Ses voyages la nuit, sur la lande des morelles, le faisaient frissonner lorsqu'il y songeait, et ses rencontres avec le diable le glaçaient d'effroi »[28].
Solanum nigrum
La Morelle noire (Solanum nigrum), est une plante herbacée de la famille des Solanacées, appartenant à l'important genre Solanum, qui contient notamment la pomme de terre, l'aubergine, la tomate, et la douce-amère. Comme toutes les solanacées, certaines parties de la plantes (dont le fruit non mûr) contiennent des glucoalcaloides toxiques, ce pourquoi la plante est considérée comme indésirable dans les cultures (son fruit non-mûr ayant l'apparence et la taille d'un pois). Cette plante a des usages médicinaux et est cultivée pour être mangée dans certaines régions du monde.
Crna pomoćnica (pasje zelje, lat. Solanum nigrum) је jednogodišnja zeljasta biljka iz porodice Solanceae. Naraste do 60 cm visine. Listovi su trokutasti, pilastog ruba, Cvjetovi bijeli, plodovi crne boje. Posve mlada biljka jestiva je u prokuhanom stanju, starija je biljka otrovna. Jestivi su i potpuno zreli plodovi (Nezreli zeleni plodovi sadrže alkaloid solanin).
Koristi se i kao ljekovita biljka.
Kod nas se smatra za korov dok se u Africi i Aziji, te sjevernoj Americi uzgaja kao jestiva i ljekovita biljka.
List ,sviježi 100 gr
voda : 86.4%
Bjelančevine: 4g; Mast: 0.7g; Ugljikohidrati: 7.6g; Vlakna: 1.6g; Pepeo: 1.7g;
Minerali - kalcij: 210mg; fosfor: 70mg; željezo: 5mg; Magnezij: 0mg; natrij: 0mg; kalij: 0mg; cink: 0mg;
Vitamini - A: 2000mg; Tiamin (B1): 0.15mg; Riboflavin (B2): 0.15mg; Niacin: 1.2mg; B6: 0mg; C: 43mg;[1]
Grlić,Lj. Samoniklo jestivo bilje,Zagreb 1980.
Crna pomoćnica (pasje zelje, lat. Solanum nigrum) је jednogodišnja zeljasta biljka iz porodice Solanceae. Naraste do 60 cm visine. Listovi su trokutasti, pilastog ruba, Cvjetovi bijeli, plodovi crne boje. Posve mlada biljka jestiva je u prokuhanom stanju, starija je biljka otrovna. Jestivi su i potpuno zreli plodovi (Nezreli zeleni plodovi sadrže alkaloid solanin).
Koristi se i kao ljekovita biljka.
Kod nas se smatra za korov dok se u Africi i Aziji, te sjevernoj Americi uzgaja kao jestiva i ljekovita biljka.
Čorne wrónidło (Solanum nigrum) je rostlina ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Čorne wrónidło je jednolětna rostlina, kotraž docpěje wysokosć wot 10 hač 80 cm (20-100 cm). Rostlina je ćmowozelena, často wioletnje přeběžana, kosmata abo naha. Njese kćenja, njezrałe zelene a zrałe čerwjene płody zwjetša w samsnym času.
Ćmowozeleny stołpik je zrunany, njejasnje hranity a sylnje rozhałuzowany.
Měnjate łopjena su jejkojće-rombiske hač třiróžkate, maja hładku kromu abo su zarěznjene a docpěja dołhosć wot 3 hač do 8 cm.
Kćěje wot junija hač oktobra. Kćenja steja po pjećoch hač po dźesaćoch we krótkostołpikatych, wokołkojtych wijelach hornich łopjenowych rozporow. Króna je běła, płonje rozšěrjena a docpěje wulkosć wot 10 hač 15 mm a šěrokosć wot 6 hač 10 mm. Keluškowe kónčku su přez wótre zaliwy rozdźělene. Próšniki su dlěše hač próškowe nitki. Próškowe łopješka su złotožołte a centralnu kehel wutworja.
Płody su w zrałosći błyšćace čorne, rědko nazeleń žołte, 6-10 mm šěroke, jědojte jahody. Wone docpěja wulkosć wot hróšatkow.
Rostlina wobsahuje jědojte alkaloidy, předewšěm njezrałe płody.
Rosće na dźěratych njerodźowych wobrostach na drjebiznowych městnach, w zahrodach, na rolach a winicach. Preferuje w prawym měrje suche pódy.
Rostlina je nic jenož w Europje, ale samo w cyłym swěće rozšěrjena.
Čorne wrónidło (Solanum nigrum) je rostlina ze swójby wrónidłowych rostlinow (Solanaceae).
Ranti[1] atau lenca[2] (Solanum nigrum) adalah tumbuhan anggota suku terung-terungan (Solanaceae) yang buahnya dikenal sebagai sayuran dan juga menjadi bahan pengobatan. Tumbuhan ini berasal dari Asia Barat dan telah menyebar ke seluruh penjuru dunia karena mampu hidup dalam kondisi tertekan. Dalam bahasa Inggris ia paling banyak dikenal sebagai (European) black nightshade.
Terna atau perdu semusim atau tahunan, tergantung tempat hidupnya. Tumbuhan ini menyukai kawasan ladang atau kebun yang terang. Tingginya mencapai 120 cm. Batangnya cenderung tidak berkayu, ditutupi rambut halus. Daunnya dapat mencapai panjang 7 cm dan lebar 5 cm, bercangap di tepinya, dan permukaannya dapat ditutupi rambut. Bunga tersusun dalam rangkaian, mahkotanya brwarna putih kehijauan, dengan kepala sari kuning tegak, menutupi putiknya. Buahnya biasanya kecil, kurang dari satu cm diameternya, sewaktu muda berwarna hijau dan berangsur ungu pekat ketika masak.[3] Di India terdapat pula galurnya
Buah mengkal dan matang dapat mengandung racun, tergantung galurnya. Buah yang dapat dimakan berasal dari kultivar yang hanya mengandung racun dalam kadar yang rendah. Untuk itu, disarankan untuk tidak mengonsumsi buah ranti di sembarang tempat.
Telah digunakan sebagai obat-obatan lebih dari 2000 tahun yang lalu, di Indonesia ranti banyak dikonsumsi sebagai lalapan atau sayuran. Dalam bahasa Sunda, ranti dikenal sebagai leunca.
Ranti atau lenca (Solanum nigrum) adalah tumbuhan anggota suku terung-terungan (Solanaceae) yang buahnya dikenal sebagai sayuran dan juga menjadi bahan pengobatan. Tumbuhan ini berasal dari Asia Barat dan telah menyebar ke seluruh penjuru dunia karena mampu hidup dalam kondisi tertekan. Dalam bahasa Inggris ia paling banyak dikenal sebagai (European) black nightshade.
La morella comune (nome scientifico Solanum nigrum Carl von Linné, 1753) è una pianta erbacea della famiglia delle Solanaceae e può essere infestante.
La famiglia delle Solanaceae è una famiglia vegetale molto importante in quanto comprende fra l'altro diverse specie commestibili, come le patate, le melanzane, i pomodori e i peperoni; è inoltre una famiglia abbastanza numerosa, organizzata in quasi 100 generi per un totale di oltre 2000 specie, più della metà delle quali (circa 1400) appartengono al genere Solanum, una decina delle quali sono spontanee in Italia.
All'interno della famiglia, il genere della pianta di questa scheda appartiene alla sottofamiglia delle Solanoideae Kostel. (1834) e alla tribù delle Solaneae Dumort. (1829).
Essendo questo genere molto corposo, normalmente viene suddiviso in “sezioni”. Adriano Fiori (botanico italiano 1865–1950), soprattutto per le specie spontanee dell'Italia, ha individuato tre “sezioni”[1]:
“Morella comune” appartiene alla “sezione” centrale (Pachystemon), caratterizzata soprattutto da antere brevi e deiscenti per due pori apicali; piante non spinose a fiori bratteolati bianchi o violetti composti in corimbi. In realtà, considerando tutte le specie del genere, le tassonomie più complete lo suddividono in mezza dozzina di sottogeneri con almeno una cinquantina di "sezioni". In queste classificazioni la pianta di questa scheda è assegnata al sottogenere Solanum stricto sensu e alla “sezione” Solanum.
Sono piante molto variabili, sia come morfologia che come portamento (questo giustifica anche il lungo elenco di sottospecie, varianti e sinonimi generato da questa pianta): possono essere sia annue che perennanti; sia erbacee che suffrutici; il colore della bacca, che è normalmente nero, può essere rosso-miniato, ma anche verde oppure giallo; la corolla è generalmente bianca, ma può assumere anche colorazioni violacee; può variare molto anche in grandezza; l'infiorescenza può essere racemosa come ombrelliforme più o meno allungata; varia il tipo di pelosità (può essere a peli semplici o ghiandolari ma anche tomentosa); varia infine il tipo di margine delle foglie, che può essere intero, dentato-angoloso oppure sinuato-dentato.
In climi più caldi (in Italia questo avviene nel Meridione) si nota il passaggio ad un ciclo perenne con piante suffruticose, quindi con fusti lignificati alla base.
Nell'elenco che segue sono indicate alcune varietà e sottospecie (l'elenco può non essere completo e alcuni nomi sono considerati da altri autori dei sinonimi della specie principale o anche di altre specie – vengono descritte dettagliatamente solamente le sottospecie presenti sul territorio italiano):
La Solanum nigrum è strettamente collegata con la specie Solanum luteum Miller. Secondo Pignatti[2] la pianta di questa scheda (organismo di tipo esaploide) è derivata dall'incrocio tra Solanum luteum Miller (tetraploide) e Solanum americanum Miller (specie diploide non presente in Italia).
Un altro ibrido è indicato qui di seguito :
La specie di questa scheda ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Il nome generico (sōlānum) deriva da sōlāmĕn (=consolazione, conforto), ovvero sōlor (=consolare, alleviare) e deriva dalle proprietà medicamentose e sedative di alcune specie di questo genere. L'epiteto specifico deriva ovviamente dal colore delle bacche.
Il binomio scientifico della pianta di questa scheda è stato definito nel 1753 da Carlo Linneo (Råshult, 23 maggio 1707 – Uppsala, 10 gennaio 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi.
In lingua tedesca questa pianta si chiama schwarzer Nachtschatten (= ombra notturna nera); in francese si chiama Morelle noire; in inglese si chiama Black Nightshade (= ombra notturna nera).
Queste piante in genere sono ascendenti; il fusto può essere eventualmente prostrato solo nella parte basale. L'altezza varia da 1 a 7 dm. La forma biologica è terofita scaposa (T scap), ossia sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme, sono inoltre munite di asse fiorale eretto. Tutta la pianta (fusto e foglie) si presenta un po' biancastra.
Le radici sono fibrose e fittonanti.
Il fusto è molto ramoso (a ramificazione divaricata), non è spinoso ed ha una sezione cilindrica e superficie striata (2 strie longitudinali). Nella parte basale può essere legnoso, mentre in alto è erbaceo. Si presenta inoltre succoso (quasi vischioso-peloso) e dall'odore muschiato. Il colore del fusto può essere porporino.
Le foglie lungo il fusto sono a disposizione alterna (in realtà sono spiralate e senza stipole). Il picciolo è parzialmente alato. La forma della lamina va da lanceolata a ovata (può essere anche romboide) ed è asimmetrica, mentre il bordo è sinuato-dentato. La consistenza delle foglie è un po' fragile. Lunghezza del picciolo: 1 – 3 cm. Dimensione delle foglie: larghezza 3–5 cm; lunghezza 5–8 cm.
L'infiorescenza è di tipo extra-ascellare e più o meno cimosa-corimbosa con pochi fiori (da 3 a 5, massimo 10) bratteolati. L'infiorescenza ha un suo peduncolo eretto-patente, e i singoli fiori sono pedicellati. Lunghezza dei peduncoli alla fruttificazione: 14–30 mm.
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi, tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi). Diametro dei fiori: 8–12 mm.
Il frutto è del tipo a piccola bacca ovata ed è diviso in diverse logge per contenere i diversi semi a forma discoidale o reniforme. Il colore delle bacche è verde e poi nero lucido, mentre la forma è ovoidale (più lunga che larga). Alla base il frutto è avvolto dal calice che è persistente. A maturazione si presentano come dei grappoli appesi. Dimensione della bacca : 6 – 7 mm.
Dal punto di vista fitosociologico le sottospecie di questa scheda appartengono alle seguenti comunità vegetali[4]:
Si sconsiglia l'uso alimentare in quanto pianta generalmente tossica anche se la sua effettiva tossicità viene a volte messa in discussione. Un tempo in Europa si consumavano le foglie, ma anche i frutti (ora non più). In realtà grazie al grande polimorfismo di questa pianta, in America, si è riuscito a creare una varietà (chiamata Garden Huckliberry) senz'altro non tossica, i cui frutti sono usati in cucina per ricavarne conserve e dolciumi. Questo dimostra che la tossicità di questa pianta è anch'essa un aspetto variabile e dipende dalle zone e dalla sottospecie.[2].
Sono eduli invece le bacche di certi ceppi che crescono in India; queste profumano di pomodoro. Anche in Etiopia le bacche mature vengono normalmente mangiate.
Questa pianta è conosciuta e usata fin dall'antichità. Era uno dei tanti componenti dell'“unguento populeo” consigliato solo per uso esterno data la sua velenosità (specialmente per le periartriti e per l'azione antalgica locale)[5]. Sempre anticamente le foglie venivano usate contro le ustioni. Sembra inoltre che insieme ad altre erbe sia stata una delle prime sostanze usate per addormentare i pazienti durante gli interventi chirurgici. In Puglia e in sud Italia, viene spesso chiamata “pomodoro delle serpi”, poiché, molti rettili (sauri e testuggini, per l'esattezza), si cibano volentieri delle bacche mature, che hanno evidentemente una bassa concentrazione di principi attivi potenzialmente tossici, oppure non esercitano la loro azione a causa della diversa fisiologia di questi animali.
La morella comune (nome scientifico Solanum nigrum Carl von Linné, 1753) è una pianta erbacea della famiglia delle Solanaceae e può essere infestante.
Juodoji kiauliauogė (lot. Solanum nigrum, angl. European black nightshade, Black nightshade, Duscle, Garden nightshade, Hound's berry, Petty morel, Wonder berry, Small-fruited black nightshade, Popolo, vok. Schwarze Nachtschatten, Schwarz-Nachtschatten) – bulvinių (Solanaceae) šeimos kiauliauogių (Solanum) genties augalas. Natūraliai paplitęs Eurazijoje, introdukuotas Amerikoje, Australazijoje ir Pietų Afrikoje. Paplitęs beveik visoje Lietuvoje.
Auga daržuose, bergždynuose, laukų pasėliuose, šiukšlynuose, dykvietėse, panamėse, pakelėse, upių pakrantėse. Gerai auga sunkesnėse molio ir priemolio dirvose, mėgsta šiltas, atviras vietas, kur gausiau azoto. Augalas prisitaikęs išgyventi skirtingose augimo sąlygose, tačiau neištveria ilgų sausrų. Kai kuriose šalyse paskelbtas piktžole.
Žiedus apdulkina žiedmusės, bitės ir kamanės. Sėklas platina gyvūnai.
Tai vienmetis, iki 70 cm aukščio žolinis augalas, skleidžiantis nemalonų kvapą. Stiebas status, briaunotas, šakotas. Lapai 2,5-7 cm ilgio, 2-4,5 cm pločio, kiaušiniški arba beveik trikampiški, ilgais kotais, dažniausiai pliki, kraštai įlankstyti, atokiai dantyti. Visos augalo dalys apaugusios plaukeliais.
Balti taisyklingi žiedai panašūs į valgomosios bulvės, tik mažesni, nedideliuose žiedynuose. Žiedynkočiai 14-28 mm ilgio, rečiau 8 mm. Žiedkočiai nulinkę žemyn, su sustorėjusiom viršūnėm. Taurelė 1,2-2,5 mm ilgio, varpo formos, sudaryta iš penkių kiaušiniškų taurėlapių. Per vaisių brendimą taurelė truputį padidėja. Vainiklapiai penki, tarpusavyje suaugę, sudaro žvaigždės formos vainikėlį. Kuokeliai 1,5-2,5 mm ilgio, jų dulkinės geltonos, suaugusios į vamzdelį, kuris gaubia liemenėlį.
Žydi liepos – spalio mėnesiais. Vaisius – žalia, vėliau pajuostanti, rutuliška, 6-10 mm skersmens, žirnio dydžio uoga. Pasitaiko geltonų, raudonų ar net balkšvų uogų. Kiekviena uoga turi 40-60 sėklų. Sėklos plokščios, 1,7-2,4 mm ilgio, blyškiai geltonos.
Augalas nuodingas. Kaip ir visos kiauliauogių genties rūšys turi alkaloido solanino, taip pat ir gliukozidų, saponinų. Neprinokusiose uogose solanino yra daugiausia, todėl jomis kartais apsinuodija vaikai. Visai prinokusios uogos maistui tinkamos. Iš uogų verdamos uogienės, jų dedama į pyragus. Kai kuriose šalyse augalas auginamas kaip lapinė daržovė, vartojami termiškai apdoroti lapai. Vaistams naudojama žolė. Turi diuretiko, narkotiko, uždegimą, karščiavimą malšinančių savybių.
Žiedai
Lapai
Neprinokusios uogos Pietų Korėjoje
Prinokusios uogos
'Red Makoi' varieteto uogos
Sėklos
.png){kind=small}
Mažeikių krašto enciklopedija. Interaktyvi.Juodoji kiauliauogė (lot. Solanum nigrum, angl. European black nightshade, Black nightshade, Duscle, Garden nightshade, Hound's berry, Petty morel, Wonder berry, Small-fruited black nightshade, Popolo, vok. Schwarze Nachtschatten, Schwarz-Nachtschatten) – bulvinių (Solanaceae) šeimos kiauliauogių (Solanum) genties augalas. Natūraliai paplitęs Eurazijoje, introdukuotas Amerikoje, Australazijoje ir Pietų Afrikoje. Paplitęs beveik visoje Lietuvoje.
Melnā naktene (Solanum nigrum) ir indīga nakteņu dzimtas viengadīga lakstaugu suga. Dabiskais izplatības areāls ir Dienvideiropa un Centrāleiropa,[1] bet mūsdienās tas aug daudzviet arī citur. Melnā naktene ir ruderāls augs, tas ir, augs, kas aug cilvēka saimnieciskās darbības teritorijās, piemājā, ceļmalās, piegružotās vietās. Latvijā ir diezgan bieži izplatītā visā teritorijā.[1]
Melnā naktene (Solanum nigrum) ir indīga nakteņu dzimtas viengadīga lakstaugu suga. Dabiskais izplatības areāls ir Dienvideiropa un Centrāleiropa, bet mūsdienās tas aug daudzviet arī citur. Melnā naktene ir ruderāls augs, tas ir, augs, kas aug cilvēka saimnieciskās darbības teritorijās, piemājā, ceļmalās, piegružotās vietās. Latvijā ir diezgan bieži izplatītā visā teritorijā.
A Erva Moura ou Erva-Gardiniana (Solanum nigrum) é uma planta herbácea da família das solanaceaes. É originária da Eurásia, tendo sido introduzida noutras partes do mundo, nomeadamente no continente americano e na Australásia. Trata-se de uma planta aparentada com a beringela (Solanum melongena) e o tomate (Solanum lycopersicum) e neste momento cresce silvestre em quase todo o mundo.
De acordo com o terreno e condições de nutrição, pode tornar-se bastante tóxica, contendo elevadas concentrações de solanina, alcalóide que a planta emprega como defesa contra os predadores. Esta planta apresenta um certo uso em fitoterapia.
Em algumas regiões do Brasil ela é popularmente conhecida como "mata-cavalo" ou arrebenta cavalo, devido ao seu potencial altamente tóxico, supostamente capaz de matar até mesmo um cavalo se este vier a ingeri-la. Também é chamada de aguaraquiá, aguaraquiá-açu, araxixu, caaxixá, caraxixu, erva-noiva, guarataquiginha, guaraquim, pimenta-de-cachorro, pimenta-de-galinha, pimenta-de-rato.
A Erva Moura ou Erva-Gardiniana (Solanum nigrum) é uma planta herbácea da família das solanaceaes. É originária da Eurásia, tendo sido introduzida noutras partes do mundo, nomeadamente no continente americano e na Australásia. Trata-se de uma planta aparentada com a beringela (Solanum melongena) e o tomate (Solanum lycopersicum) e neste momento cresce silvestre em quase todo o mundo.
De acordo com o terreno e condições de nutrição, pode tornar-se bastante tóxica, contendo elevadas concentrações de solanina, alcalóide que a planta emprega como defesa contra os predadores. Esta planta apresenta um certo uso em fitoterapia.
Em algumas regiões do Brasil ela é popularmente conhecida como "mata-cavalo" ou arrebenta cavalo, devido ao seu potencial altamente tóxico, supostamente capaz de matar até mesmo um cavalo se este vier a ingeri-la. Também é chamada de aguaraquiá, aguaraquiá-açu, araxixu, caaxixá, caraxixu, erva-noiva, guarataquiginha, guaraquim, pimenta-de-cachorro, pimenta-de-galinha, pimenta-de-rato.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
