dcsimg

Milzfarn ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src=
Wedeloberseite
 src=
Wedelunterseite
 src=
Milzfarn (Asplenium ceterach) im Spessart

Der Milzfarn (Asplenium ceterach, Synonym: Ceterach officinarum) wird auch Schriftfarn oder Apothekerfarn genannt und ist eine Art der Familie der Streifenfarngewächse (Aspleniaceae), die in Mitteleuropa anzutreffen ist. In Deutschland steht sie unter Naturschutz. Sie gehört zu den poikilohydren Pflanzen (Wechselfeuchte Pflanzen, so genannte „Auferstehungspflanzen“). Nach längerer Trockenheit sehen die Pflanzen eingerollt und vertrocknet aus; sobald es feucht wird, ergrünen sie.

Merkmale

Die Pflanze erreicht eine Wuchshöhe von 6 bis 20 cm. Die Spreite sind im Umriss linealisch bis lineal-lanzettlich, glanzlos, fiederschnittig, mit beiderseits jeweils neun bis zwölf halb-kreisrunden bis eiförmigen, ganzrandigen Abschnitten. Die Blattunterseite ist mit bleibenden, einander ziegeldachig deckenden, hellbraunen, eiförmigen Spreuschuppen bedeckt. Diese stehen am Blattrand etwas vor und verleihen so dem Wedel einen silbrigen Saum. Bei Trockenheit rollen sich die Blätter zusammen. Die spreuschuppige Seite schützt dann die Pflanze vor Verdunstung. Die Sporen erlangen ihre Reife zwischen Juni und August.

Die Chromosomenzahl ist 2n = 144, nur bei der Unterart subsp. bivalens ist sie 2n = 72.[1]

Vorkommen

Das Hauptverbreitungsgebiet des Milzfarns befindet sich in mediterranen Gebieten von der Ebene bis in höhere Gebirgslagen steigend. In Frankreich wurden mehrere interessante Fundstellen im Süden des Savoyen in Höhenlagen zwischen 1100 und 1600 m bestätigt. Ohne Schaden zu nehmen, widersteht die Pflanze in dieser Region Trockenheitsperioden und beträchtlichen Temperaturunterschieden. In Österreich ist sie sehr selten im Burgenland und vom Aussterben bedroht; in Vorarlberg gilt sie als ausgestorben. In Deutschland findet man sie in wintermilden Lagen und insbesondere in Weinbaugebieten der Flusstäler, wie z. B. dem Rheintal. Der Milzfarn gedeiht in Fels- und Mauerspalten. Im gemäßigten Europa werden diese eher in sonnigen Lagen, in Südeuropa vorzugsweise an schattigen Stellen besiedelt[2]. Er ist eine Charakterart der Klasse Asplenietea trichomanes.[3]

Ökologie

Als Xerophyt ist der Milzfarn in verschiedener Weise an trockene Standorte angepasst. Bei Wasserverlust schränkt diese wechselfeuchte Pflanze ihre Stoffwechselprozesse ein, stirbt jedoch nicht ab. Bei Trockenheit schrumpfen die Zellen auf der Wedeloberseite stärker ein, wodurch sich die mit Spreuschuppen besetzte Blattunterseite nach oben wendet und sich das Blatt schließlich nach innen einrollt. Die Verdunstungsrate wird hierdurch reduziert. Die rostbraunen Spreuschuppen reflektieren das einfallende Sonnenlicht in hohem Maße, wodurch das Chlorophyll geschützt wird. Sie unterstützen auch eine rasche Wasseraufnahme, da sie bereits bei kurzfristiger Feuchte, wie beispielsweise Nachttau, eine schnelle kapillare Wasserleitung fördern[2].

Systematik

Der Milzfarn wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.[4]

Es gibt drei Unterarten, die sich hauptsächlich durch ihre Chromosomenzahl und ihre Sporengröße unterscheiden:

  • Asplenium ceterach subsp. bivalens (D.E. Meyer) Greuter & Burdet, Syn. Asplenium javorkeanum Vida, Ceterach javorkeanum (Vida) Soó. Diese Unterart ist mit 2n = 72 Chromosomen diploid, die Größe der Sporen reicht von 32 bis 39 µm[5]. Sie ist selten und kommt in Italien, Ungarn, Südosteuropa und in der Türkei vor.
  • Asplenium ceterach L. subsp. ceterach: Dies ist die verbreitete Unterart; sie ist tetraploid mit 2n = 144 Chromosomen, die Größe der Sporen reicht von 41 bis 48 µm[5]. Sie kommt in Europa (vor allem im Mittelmeergebiet), in Nordafrika, in Vorderasien bis Ostasien vor.
  • Asplenium ceterach subsp. mediterraneum Pinter (Syn.: Asplenium cyprium Viane & Van den heede): Sie kommt in Italien, Sizilien, Sardinien, Tunesien, Griechenland und auf Zypern vor.[6]

Besonderheiten

Im Mittelalter wurde der als ceterac und cetrac (von arabisch chet[e]rak)[7] bezeichnete Farn als Arznei gegen Milzerkrankungen und zum Austreiben von Fieber verwendet. Insbesondere in pulverisierter Form fand Milzfarn Anwendung, so etwa bei einer im 15. Jahrhundert tätigen Laienärztin namens Polhaimerin in Niederbayern, die sich auf die Austreibung von Harnsteinleiden spezialisiert hatte.[8]

Trivialnamen

Für den Milzfarn bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Cetarad, Ceterac, Ceterrad, Cetrac, Kleine Hirschzunge (Thüringen), Milzfarn (Schlesien), Milzkraut, Nösselfahrn, Steinfarn und Zecht.[9]

Literatur

  • Gerhard K. F. Stinglwagner, Ilse E. Haseder, Reinhold Erlbeck: Das Kosmos Wald- und Forstlexikon, Kosmos, Stuttgart 2005, ISBN 3-440-10375-7.
  • Botanik im Bild – Flora von Österreich
  • Philippe Julve: Baseflor. Index botanique, écologique et chorologique de la flore de France. Zugriff: 23. April 2004 (online).
  • Tadeus Reichstein: Aspleniaceae. In: Karl Ulrich Kramer (Hrsg.): Illustrierte Flora von Mitteleuropa. Pteridophyta, Spermatophyta. Begründet von Gustav Hegi. 3., völlig neubearbeitete Auflage. Band I. Teil 1 Pteridophyta. Paul Parey, Berlin/Hamburg 1984, ISBN 3-489-50020-2, S. 221–224.
  • Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands. Ein botanisch-ökologischer Exkursionsbegleiter zu den wichtigsten Arten. 6., völlig neu bearbeitete Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2005, ISBN 3-494-01397-7.

Einzelnachweise

  1. Tropicos. [1]
  2. a b Ruprecht Düll, Irene Düll: Taschenlexikon der Mittelmeerflora. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2007, ISBN 978-3-494-01426-5, S. 95f
  3. Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. Unter Mitarbeit von Angelika Schwabe und Theo Müller. 8., stark überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 78–79.
  4. Carl von Linné: Species Plantarum. Band 2, Impensis Laurentii Salvii, Holmiae 1753, S. 1080, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D2%26issue%3D%26spage%3D1080%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D
  5. a b Sandro Pignatti (Hrsg.): Flora d'Italia. Vol. 1. Edagricole, Bologna 2003, ISBN 88-506-2449-2, S. 59 (Dritter unveränderter Nachdruck der 1. Auflage von 1982).
  6. Christenhusz, M. & Raab-Straube, E. von (2013): Lycopodiophytina. – In: Euro+Med Plantbase - the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Datenblatt Asplenium ceterach In: Euro+Med Plantbase - the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.
  7. Rudolf Schubert und Günther Wagner: Pflanzennamen und botanische Fachwörter. Botanisches Lexikon mit einer „Einführung in die Terminologie und Nomenklatur“ [...]. 6. Aufl. Melsungen u. a. 1975, S. 101.
  8. Wolfgang Wegner: Polhaimerin. In: Werner E. Gerabek, Bernhard D. Haage, Gundolf Keil, Wolfgang Wegner (Hrsg.): Enzyklopädie Medizingeschichte. De Gruyter, Berlin/ New York 2005, ISBN 3-11-015714-4, S. 1173.
  9. Georg August Pritzel, Carl Jessen: Die deutschen Volksnamen der Pflanzen. Neuer Beitrag zum deutschen Sprachschatze. Philipp Cohen, Hannover 1882, Seite 88. (online).
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Milzfarn: Brief Summary ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src= Wedeloberseite  src= Wedelunterseite  src= Milzfarn (Asplenium ceterach) im Spessart

Der Milzfarn (Asplenium ceterach, Synonym: Ceterach officinarum) wird auch Schriftfarn oder Apothekerfarn genannt und ist eine Art der Familie der Streifenfarngewächse (Aspleniaceae), die in Mitteleuropa anzutreffen ist. In Deutschland steht sie unter Naturschutz. Sie gehört zu den poikilohydren Pflanzen (Wechselfeuchte Pflanzen, so genannte „Auferstehungspflanzen“). Nach längerer Trockenheit sehen die Pflanzen eingerollt und vertrocknet aus; sobald es feucht wird, ergrünen sie.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Asplenium ceterach ( macédon )

fornì da wikipedia emerging languages

Asplenium ceterach е вид папрат познат како Rustyback. Тој се карактеризира со краток ризом кој продолжува со неколку зелени треви. Овие папрати се застапени во Западна и Централна Европа, вклучувајќи го и Медитеранскиот регион. Папратот расте на карпи и малтер од камен и тули.

Традиционални начини на употреба

Тој се користи за правење на инфузии како диуретик.

Услови за растење

Папратот расте на карпести ѕидови, особено во алкални предели.Може да расте и до 2700 м.н.в, исто така расте и на планински локации, каде што обично се појавува на сончеви предели.

За разлика од другите папрати, овој вид на прапрат расте во сончеви предели и ако може да расте и без сонце доколку има влажност.

Референци

  1. „Taxon: Asplenium ceterach L.“. Germplasm Resources Information Network (GRIN). United States Department of Agriculture, Agricultural Research Service, Beltsville Area. конс. 2010-12-14.
  • Carrión Vilches, Miguel Ángel (2000). Helechos de la Región de Murcia. ISBN 84-699-3093-1.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Автори и уредници на Википедија

Asplenium ceterach: Brief Summary ( macédon )

fornì da wikipedia emerging languages

Asplenium ceterach е вид папрат познат како Rustyback. Тој се карактеризира со краток ризом кој продолжува со неколку зелени треви. Овие папрати се застапени во Западна и Централна Европа, вклучувајќи го и Медитеранскиот регион. Папратот расте на карпи и малтер од камен и тули.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Автори и уредници на Википедија

Tisfuccatin ( Kabyl )

fornì da wikipedia emerging languages

Tisfuccatin (Isem usnan: Asplenium ceterach) d talmest n yemɣi seg twacult n wespleniaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.

 src=
Asplenium ceterach - Doradille d'Espagne - Tisfuccatin[1]

Tilmas

Ismawen

  • Isem-is s latinit: Asplenium ceterach
  • Isem-is s tefransist: Doradille d'Espagne
  • Ismawen-is nniḍen s teqbaylit:
  • Ismawen-is nniḍen s tmaziɣt:

Isseqdac

Tiwelhiwin

Leṣnaf nniḍen

Isseqdac

  1. 'Imɣan n Tensawt - Plantes de Kabylie ' - Saïd Zidat - Editions Innexsys, Luxembourg, Avril 2016 ISBN 978-99959-0-205-6 www.imghantensawt.lu
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors

Tisfuccatin: Brief Summary ( Kabyl )

fornì da wikipedia emerging languages

Tisfuccatin (Isem usnan: Asplenium ceterach) d talmest n yemɣi seg twacult n wespleniaceae Suqel. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.

 src= Asplenium ceterach - Doradille d'Espagne - Tisfuccatin
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors

Asplenium ceterach ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

Asplenium ceterach (syn. Ceterach officinarum) is a fern species commonly known as rustyback.[3]

Description

It is characterised by a short rhizome which gives rise to several green fronds that have a pinnated lamina with trichomes on the abaxial (lower) surface, but not the adaxial (upper) one. These trichomes (hairs) are orange-brown in colour, hence the name "rustyback". The petiole is shorter than the corpus of the leaf.

Taxonomy

Linnaeus was the first to describe rustyback with the binomial Asplenium ceterach in his Species Plantarum of 1753.[4]

A global phylogeny of Asplenium published in 2020 divided the genus into eleven clades,[5] which were given informal names pending further taxonomic study. A. scolopendrium belongs to the "Ceterach subclade" of the "Phyllitis clade".[6] Members of the Phyllitis clade have undivided or pinnatifid leaf blades with a thick, leathery texture, persistent scales on their stalk, and often possess anastomosing veins. Members of the Ceterach subclade have pinnatifid leaves, usually with a thick covering of hairs and/or scales and irregularly anastomosing veins.[7]

Distribution and habitat

This species is found in Western and Central Europe, including the Mediterranean region, in the Arabian Peninsula and in temperate Asia as far east as Tibet.[8] It is associated with fissures in carbonate rocks and also grows on the mortar of stone and brick walls. Can be found growing up to 2700 metres above the sea level, although it prefers mountainous locations, where it is usually found growing in sunny rocky walls and slopes.

Unlike many others, this fern likes growing in full sun, and requires little, if any, humidity.[9]

Traditional uses

It has been widely used for making infusions as a diuretic.

Desiccation tolerance

This fern is well known as a resurrection plant due to its ability to withstand desiccation and subsequently recover on rewetting. It has been shown that this is in part due to its high concentrations of phenolic compounds such as chlorogenic acid and caffeic acid which allow it to negate the destructive capacity of the reactive oxygen species generated by the drying process; the concentrations of these phenols decrease during the dehydration process. Enzymes such as peroxidase and polyphenol oxidase have also been shown to be important in allowing this fern to cope with desiccation; the concentrations of these enzymes increase when the fern is subjected to water shortages.[10]

References

  1. ^ Christenhusz, M., Bento Elias, R., Dyer, R., Ivanenko, Y., Rouhan, G., Rumsey, F. & Väre, H. (2016). "Asplenium ceterach". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T83470465A83470575. Retrieved 31 May 2021.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  2. ^ "Asplenium ceterach". Germplasm Resources Information Network (GRIN). Agricultural Research Service (ARS), United States Department of Agriculture (USDA). Retrieved 2010-12-14.
  3. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 2015-06-26. Retrieved 2014-10-17.
  4. ^ Linnaeus, C. (1753). Species Plantarum. Vol. II (1st ed.). Stockholm: Laurentii Salvii. p. 1080.
  5. ^ Xu et al. 2020, p. 27.
  6. ^ Xu et al. 2020, p. 30.
  7. ^ Xu et al. 2020, p. 41.
  8. ^ "Asplenium ceterach L.". Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 2021-06-01.
  9. ^ "Ceterach Officinarum, Doradilla; Flora and Fauna of Cantabria (Spanish)".
  10. ^ Suzana Živković (2010). "Dehydration-related changes of peroxidase and polyphenol oxidase activity in fronds of the resurrection fern Asplenium Ceterach l." Arch. Biol. Sci. 62 (4): 1071–1081. doi:10.2298/ABS1004071Z.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Asplenium ceterach: Brief Summary ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

Asplenium ceterach (syn. Ceterach officinarum) is a fern species commonly known as rustyback.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Ceterach officinarum ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

Ceterach officinarum, Asplenium ceterach o doradilla es una especie de helecho perteneciente a la familia Aspleniaceae.

 src=
En su hábitat

Descripción

Se trata de una planta con un rizoma grueso y corto, del cual emergen unas frondes, en fascículos densos, que poseen una lámina pinnada una vez, verdosa, glabra por el haz, con un indumento plateado por el envés; dichas pinnas son alternas, ovadas. El peciolo es menor en longitud que el limbo. Sus soros, carentes de indusio, son lineares. 2n=144.

Distribución y hábitat

Se trata de una especie propia de Europa occidental y central, incluyendo la región mediterránea hasta Asia, en su zona templada. Su hábitat preferente consiste en fisuras de rocas, especialmente sobre sustratos calizos.

Posee aplicaciones en medicina popular como diurético.

Propiedades

Principios activos: se ha descrito la presencia de taninos, ácidos orgánicos y mucílagos.[1]

Se ha utilizado como diurético, colerético, hipotensor, hipoviscosizante, tónico general y antitusivo. Indicado para estados en los que se requiera un aumento de la diuresis: afecciones genitourinarias (cistitis, ureteritis, uretritis, oliguria, urolitiasis), hiperazotemia, hiperuricemia, gota, hipertensión arterial, edemas o sobrepeso acompañado de retención de líquidos.[1][2]

Se usan las partes aéreas. Se recolecta de mayo a agosto. se puede preparar como cocimiento[3]​ o como infusión.[1]

Taxonomía

Ceterach officinarum fue descrita por Carl Ludwig Willdenow y publicado en Anleitung zum Selbststudium der Botanik 578. 1804.[4]

Citología

Número de cromosomas de Ceterach officinarum (Fam. Aspleniaceae) y táxones infraespecíficos: 2n=144[5]

Sinonimia
  • Asplenium ceterach L.[6]

Nombres comunes

  • Castellano: adoradilla, capilera dorada, ceterach, charranguilla, culantrillo, dorada, doradilla, doradillo, dorailla, doraílla, escolopendria, hierba de la tos, hierba del oro, hierba dorada, hierba dorailla, hierba plateada, ormabelarra, pulipodio, pulmonaria dorada, rompepiedra, sardineta, té, té bravío, yerba dorada, zanca morenilla.[7]

Referencias

  1. a b c «Ceterach officinarum». Plantas útiles: Linneo. Archivado desde el original el 23 de noviembre de 2010. Consultado el 30 de noviembre de 2009.
  2. «Doradilla, planta medicinal - Sonremedioscaseros.com». www.sonremedioscaseros.com. Consultado el 2 de octubre de 2016.
  3. «Doradilla con fines medicinales». 16 de junio de 2011. Consultado el 21 de abril de 2019.
  4. «Ceterach officinarum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 1 de noviembre de 2014.
  5. Cytotaxonomy of spanish plants. I. Introduction. Pteridophyta and Gymnospermae. Löve, A. & E. Kjellqvist (1972) Lagascalia 2(1): 23-35
  6. Ceterach officinarum en PlantList
  7. «Ceterach officinarum». Real Jardín Botánico: Proyecto Anthos. Consultado el 30 de noviembre de 2009.

Bibliografía

  • Carrión Vilches, Miguel Ángel (2000). Helechos de la Región de Murcia. ISBN 84-699-3093-1.

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Ceterach officinarum: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

Ceterach officinarum, Asplenium ceterach o doradilla es una especie de helecho perteneciente a la familia Aspleniaceae.

 src= En su hábitat
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Cétérach officinal ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Asplenium ceterach

Le Cétérach officinal (Asplenium ceterach) est une fougère de la famille des Aspleniaceae, à feuilles persistantes, découpées en lobes, qui forme des rosettes denses. La face inférieure des feuilles est recouverte d'écailles. Adaptée à la sécheresse (les feuilles s'enroulent) grâce à une aptitude à l'anhydrobiose et la reviviscence[1], c'est une plante commune des fentes des rochers (plante chasmophyte) et vieux murs calcaires (plante lithophyte)[2].

Synonyme

  • Ceterach officinarum Willd., 1804.

Description

 src=
Frondes : aspect lors d'une humidité suffisante

Appareil végétatif

Le cétérach officinal est une petite fougère vivace (5 à 20 cm)[3], qui forme des touffes denses. Les frondes, qui persistent toute l'année, partent d'un rhizome court, dressé, écailleux. Elles sont allongées et découpées en lobes le plus souvent entiers, ovales ou subtriangulaires, soudés à leur base au rachis. La face inférieure des frondes est recouverte d'écailles, argentées lorsqu'elles sont immatures puis virant au brun-roux. Celles-ci participent à une adaptation poussée contre la sécheresse : par temps sec, les frondes s'enroulent et présentent les écailles, qui limitent l'évapotranspiration.

Appareil reproducteur

Les sores, ou amas de sporanges, se situent sur la face inférieure des frondes (sous les écailles). De forme allongée, ils ne présentent pas d'indusie. Le mode de dissémination des spores est anémochore.

Répartition géographique et habitat

Le cétérach officinal est très abondant en Eurasie, dans les régions aux hivers doux et dans les régions méditerranéennes. Cette petite fougère se fait plus rare dans le nord-est de la France. On la trouve cependant dans le sud de la Savoie[réf. nécessaire] (région de Modane) jusqu'à des altitudes comprises entre 1 100 et 1 600 m[réf. nécessaire] où elle supporte dans cette région des sécheresses et chutes de température considérables[réf. nécessaire]. Dans le parc du Mercantour, elle dépasse rarement 1 000 m d'altitude[4].

Le cétérach officinal vit le plus souvent dans les stations sèches et chaudes. On le rencontre plus généralement sur les rochers et les vieux murs secs et calcaires et également sur les roches volcaniques (basaltes)[réf. nécessaire] de la région Auvergne. On le trouve presque toujours au ras du sol dans des creux de roche dépassant à peine de l'herbe ou des fissures.

Utilisations

Cette plante a été utilisée à des fins médicinales pour ses propriétés pectorales[5].

Notes et références

  1. (en) Suzana Živković, « Dehydration-related changes of peroxidase and polyphenol oxidase activity in fronds of the resurrection fern Asplenium Ceterach l. », Arch. Biol. Sci., vol. 62, no 4,‎ 2010, p. 1071–1081 (DOI )
  2. Robert Gorenflot, Biologie végétale, Masson, 1990, p. 213
  3. P. Fournier, Les quatre flores de France, éd. P. Lechevalier, Paris, 1961
  4. L. Persici et B. Charpentier, Fleurs du Mercantour, éd. Dromadaire, Parc National du Mercantour, (ISBN 2-909518-02-7), DL juillet 1992
  5. R. Auger, J. Laporte-Cru, Flore du domaine atlantique du Sud-ouest de la France et des régions des plaines, Bordeaux, CNDP, 1982, 516 p. (ISBN 2-86617-225-6), p. 38

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Cétérach officinal: Brief Summary ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Asplenium ceterach

Le Cétérach officinal (Asplenium ceterach) est une fougère de la famille des Aspleniaceae, à feuilles persistantes, découpées en lobes, qui forme des rosettes denses. La face inférieure des feuilles est recouverte d'écailles. Adaptée à la sécheresse (les feuilles s'enroulent) grâce à une aptitude à l'anhydrobiose et la reviviscence, c'est une plante commune des fentes des rochers (plante chasmophyte) et vieux murs calcaires (plante lithophyte).

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Douradiña ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician

A douradiña ou fento pequeniño (Ceterach officinarum ou Asplenium ceterach) é unha especie de fento pertencente á familia Aspleniaceae. Aparece en Galiza.

Descrición

Trátase dunha planta cun rizoma groso e curto, do que xorden unhas frondes en fascículos mestos, que posúen unha lámina pinnada, verdosa, glabra pola face superior, cun indumento prateado polo envés; ditas pinnas son alternas, ovadas. O pecíolo é menor en lonxitude có limbo. Os seus soros, carentes de indusio, son lineares. 2n=144.

Distribución e hábitat

Trátase dunha especie propia de Europa occidental e central, incluíndo a rexión mediterránea deica Asia, na súa zona temperada. O seu hábitat preferente consiste en fendas das rochas, especialmente sobre substratos calcarios.

Propiedades

Posúa aplicacións en medicina popular como diurético. Principios activos: Describiuse a presenza de taninos, ácidos orgánicos e mucilaxes.[1]

Indicacións: Uso popular coma: diurético, colerético, hipotensor, hipoviscosizante, tónico xeral e antitusivo. Indicado para estados nos que cómpre un aumento da diurese: afeccións xenitourinarias (cistite, ureterite, uretrite, oliguria, urolitíase), hiperazotemia, hiperuricemia, gota, hipertensión arterial, edemas, exceso de peso acompañado de retención de líquidos. Prevención da arteriosclerose; disquinesias biliares. Bronquite, gripe, arrefriados.[1] Úsanse as partes aéreas. Apáñase de maio até agosto. Infusión: 1 cullerada por cunca; dous ou tres cuncas por día, despois das comidas.[1]

Taxonomía

 src=
Fento pequeniño no seu hábitat

Asplenium ceterach foi descrita por Mary Tindale e publicado en Contributions from the New South Wales National Herbarium 3(3): 247 1963.[2]

Etimoloxía

O nome científico do xénero Asplenium fai referencia ao uso terapéutico que se daba a estas plantas durante a Idade Media para sandar doenzas ligadas co bazo (exceso de bile negra). Así, Asplenium sería unha adaptación ao latín do grego "splen" (bazo). ceterach: epíteto

Citoloxía

Número de cromosomas de Ceterach officinarum (Fam. Aspleniaceae) e táxones infraespecíficos: 2n=144[3]

Sinonimia
  • Ceterach officinarum subsp. officinarum Willd.
  • Ceterach officinarum Willd.
  • Ceterach vulgare var. crenatum Samp.
  • Ceterach vulgare Druce[4]

Notas

  1. 1,0 1,1 1,2 "Ceterach officinarum". Plantas útiles: Linneo. Arquivado dende o orixinal o 01 de decembro de 2009. Consultado o 30 de novembro de 2009.
  2. "Douradiña". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 23 de setembro de 2012.
  3. Cytotaxonomy of spanish plants. I. Introduction. Pteridophyta and Gymnospermae. Löve, A. & E. Kjellqvist (1972) Lagascalia 2(1): 23-35
  4. "Asplenium ceterach L.". www.theplantlist.org. Consultado o 2020-01-03.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Carrión Vilches, Miguel Ángel (2000). Helechos de la Región de Murcia. ISBN 84-699-3093-1.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Douradiña: Brief Summary ( Galissian )

fornì da wikipedia gl Galician

A douradiña ou fento pequeniño (Ceterach officinarum ou Asplenium ceterach) é unha especie de fento pertencente á familia Aspleniaceae. Aparece en Galiza.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia

Ceterach officinarum ( Italian )

fornì da wikipedia IT

La cedracca (Ceterach officinarum Willd.) è una felce della famiglia delle Aspleniaceae tipica dell'Europa centrale.

Caratteristiche

La pianta raggiunge un'altezza di 6–20 cm. La foglia è di forma lineare o lanceolata, opaca, a dal taglio simile a una piuma con 9-12 tratti ad angolo ottuso semicircolari od ovali, ognuno ricoperto da rimanenti scaglie con una disposizione che ricorda quella dei laterizi sul tetto di una casa.

Distribuzione

La specie è comune in Eurasia, nelle regioni a clima mite, in stazioni secche e calde. Si incontra generalmente su rocce e muri a secco.

Uso

Nel Medioevo la cedracca veniva utilizzata come medicinale contro le malattie della milza.

In fitoterapia viene proposta quale efficace rimedio disgregante i calcoli dell'apparato urinario (spaccapietra), come da tradizione mediterranea, sotto forma di varie preparazioni farmaceutiche anche in miscela con altre piante medicinali.[1]

Note

  1. ^ Campagna P, Farmaci vegetali, Minerva Medica ed., 2008.

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT

Ceterach officinarum: Brief Summary ( Italian )

fornì da wikipedia IT

La cedracca (Ceterach officinarum Willd.) è una felce della famiglia delle Aspleniaceae tipica dell'Europa centrale.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autori e redattori di Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia IT