Paeonia lactiflora, peonía china, peonía híbrida, rosa de monte, rosa ensin escayos ye una especie yerbácea perenne fanerógama de la familia Paeoniaceae.
Ye nativa d'Asia central y este, dende l'este de Tíbet al norte de China y este de Siberia. Llega a 60-100 cm d'altor, con grandes fueyes compuestes de 2-4 dm de llargu. Los biltos florales son grandes y redondos, abriendo en grandes flores arumaes, de 8-16 cm de diámetru, con 5-10 pétalos blancos, rosaos, o carmesí, y estames mariellos. De crecedera lenta, y nun crecer bien en climes templaos.
Ye una floritu na medicina tradicional china, llamada 芍药 (pinyin: sháo yào) o 白芍药 (pinyin: bái sháo yào). El raigañu úsase para amenorgar la fiebre y como analxésicu, sobre mancaes pa la hemorraxa y previen infeiciones. Tamién tien efeutos antiespasmódicos rexistraos na Farmacopea Xaponesa.
Bien usada como planta ornamental en xardinos, con dellos centenares de cultivares selectos; munchos de los cualos tienen flores dobles, colos estames modificaos en pétalos adicionales. En China, sicasí, ye menos apreciáu como planta ornamental que los cultivar de peonía arbórea Paeonia rockii (ziban mǔ dān, en chinu) y el so híbridu Paeonia x suffruticosa, o mǔ dān (牡丹 ).
Cultivar axuntar en tres grupos:
Paeonia lactiflora describióse por Peter Simon Pallas y espublizóse en Reise durch verschiedene Provinzen des russischen Reichs 3: 286. 1776. [1]
Paeonia: nome xenéricu n'honor de Pion, el médicu de los dioses qu'apaez mentáu na Ilíada y na Odisea de Homero. Curó a Ares cuando foi mancáu por Diomedes mientres la guerra de Troya; tamién se menta un sanamientu anterior que-y fixo a Haes d'una flecha llanzada por Heracles en Pilos.[2] Tamién en Pliniu'l Vieyu, llibru 25, X, 1, que la encamienta contra «les velees provocaes polos Faunos.»[3] [4]
lactiflora: epítetu llatín que significa "con flores llechientes".[5]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Paeonia lactiflora, peonía china, peonía híbrida, rosa de monte, rosa ensin escayos ye una especie yerbácea perenne fanerógama de la familia Paeoniaceae.
La peònia de jardí, Paeonia lactiflora, o peònia de la Xina: en ideogrames xinesos:芍|芍 en pinyin: sháo o bái sháo; (bái significa blanc), és una espècie de peònia herbàcia i perenne. És nativa del centre i est d'Àsia des del Tibet passant pel nord de la Xina fins a l'est de Sibèria. La planta fa de 60–100 cm d'alt i té fulles grosses i compostes de 20–40 cm de llarg. Els borrons de les flors són grossos i rodons i les flors fan de 8–16 cm de diàmetre amb els pètals que poden ser blancs, rosa o de color carmesí mentre que els estams són grocs.
Aquesta espècie es cultiva molt com a planta ornamental amb diversos cultivars molts d'ells de flors dobles .[1]
A la Xina, el seu lloc d'origen, es cultiva més n jardineria l'espècie de peònia Paeonia rockii (coneguda en xinès com ziban mǔ dān) i el seu híbrid Paeonia x suffruticosa, o mǔ dān (牡丹).
A la medicina tradicional xinesa la Paeonia lactiflora es fa servir per reduir la febre i com analgèsic entre altres problemes de salut (utilitzant l'arrel) Les fulles de molts cultivars són riques en àcid oleanòlic i àcid ursòlic.[2]
La peònia de jardí, Paeonia lactiflora, o peònia de la Xina: en ideogrames xinesos:芍|芍 en pinyin: sháo o bái sháo; (bái significa blanc), és una espècie de peònia herbàcia i perenne. És nativa del centre i est d'Àsia des del Tibet passant pel nord de la Xina fins a l'est de Sibèria. La planta fa de 60–100 cm d'alt i té fulles grosses i compostes de 20–40 cm de llarg. Els borrons de les flors són grossos i rodons i les flors fan de 8–16 cm de diàmetre amb els pètals que poden ser blancs, rosa o de color carmesí mentre que els estams són grocs.
Aquesta espècie es cultiva molt com a planta ornamental amb diversos cultivars molts d'ells de flors dobles .
A la Xina, el seu lloc d'origen, es cultiva més n jardineria l'espècie de peònia Paeonia rockii (coneguda en xinès com ziban mǔ dān) i el seu híbrid Paeonia x suffruticosa, o mǔ dān (牡丹).
A la medicina tradicional xinesa la Paeonia lactiflora es fa servir per reduir la febre i com analgèsic entre altres problemes de salut (utilitzant l'arrel) Les fulles de molts cultivars són riques en àcid oleanòlic i àcid ursòlic.
Pivoňka čínská (Paeonia lactiflora) je vytrvalá, původem východoasijská květina, která byla v zahradách Číny a Japonska pěstována již v pátém století našeho letopočtu. V roce 1754, kdy byla dovezena do Evropy, existovalo v Asii již více než sto kultivarů vzniklých přirozeně nebo šlechtěním. Dovezené rostliny se od v Evropě známé pivoňky lékařské odlišovaly a zalíbily se, což bylo popudem pro další šlechtění evropskými zahradníky. Je považována za mateřskou rostlinu téměř všech dnes pěstovaných kultivarů bylinných pivoněk.[1][2]
Za místa původního výskytu této květiny jsou považované oblasti Číny, Mongolska a Vietnamu, odkud se v dávné minulosti rozšířily do Japonska, na Korejský poloostrov a jih ruského Dálného východu. V současnosti bývají pivoňky čínské běžně pěstované v zahradách téměř celého mírného pásma, téměř vždy se však nejedná o původní rostliny, nýbrž o vyšlechtěné křížence.[2][3]
Ve své domovině rostou na loukách, na kamenitých i křovinami porostlých stráních i po okrajích lesů. Vyskytují se na osluněných stanovištích s vlhkou, mírně kyselou a živinami bohatou půdou až do nadmořské výšky 2300 m. Za vhodných podmínek rostou a kvetou na stejném místě po desítky let. Jsou tolerantní k široké škále půdních podmínek, ale dlouho nepřežijí na stanovištích trvale zamokřených nebo dlouhodobě suchých. Je geofyt s ploidií 2n = 10.[1][2][4][5]
Vytrvalá bylina vysoká okolo 60 cm vyrůstající z hustých, ztlustlých kořenů. Lodyha je rozvětvená, lysá a její jarní, mladé odbočky bývají tmavočerveně naběhlé. Listy jsou velké, lesklé, kožovité, a obvykle dvakrát trojčetné, na líci bývají tmavě a na rubu světle zelené, okraj mají chrupavčitý a někdy vroubkovaný. Lístky jsou oválné až kopinaté, mívají krátké řapíčky nebo jsou po stranách přisedlé.
Na koncích z lodyhy odbočujících větví vyrůstají vonné květy velké 7 až 10 cm, jsou růžové nebo bílé, u zahradních kultivarů bývají větší a purpurové až červenofialové. Květy jsou oboupohlavné a mají volný, zelený, pětičetný kalich a korunu složenou z osmi a více obvejčitých lístků. Obsahují zvětšený nektarový terč, žluté tyčinky s prašníky a tři až šest pestíků s růžovou, zakřivenou bliznou. Květy se mohou opylit i vlastním pylem přeneseným hmyzem, nejčastěji motýly, přilétajícími pro nektar. Plod je dřevnatějící, podlouhle elipsoidní měchýřek dlouhý asi 2,5 cm a vyrůstající obvykle v souplodí. Po dozrání podélně puká a vypouští velká, hnědá semena.[1][2][4][5][6][7]
Přírodní odrůdy se množí semeny nebo rozrůstáním kořenů. Vyšlechtěné odrůdy se pro zachování vlastností množí oddělky kořenů, navíc často nevytvářejí plody nebo jejich semena neklíčí. Semena původních kultivarů vysetá brzy po dozrání klíčí asi za šest týdnů, mladým semenáčům škodí brzké přesazení, vysazují se na stanoviště obvykle až ve dvou letech. Kvetou za čtyři až pět let. Silnější rostliny lze dělit na jaře i na podzim. Oddělek s jedním nebo dvěma pupeny bude po několik let vytvářet jen listy, s více pupeny pokvete mnohem dřív.[5][6]
Pivoňka čínská má velký význam pro okrasné zahradnictví, přestože se nyní pěstuje jen výjimečně, téměř všechny současné odrůdy jsou kříženci, kteří z ní pocházejí. Uplatňuje se v zahradách jako solitéra i ve skupinách různých odrůd rozkvétajících postupně. Je také vhodnou květinou k řezu.
Vědecké jméno rodu Paeonia je odvozeno ze jména Paean, řeckého boha lékařů, v Číně je pivoňka využívána více než 1500 let jako léčivá rostlina. Používá se hlavně kořen starší rostliny sklízený na podzim. Hlavní léčivou složkou je paeonol, paeoniflorin a mnoho dalších monoterpenů a flavonoidů.[1][4][6]
Kultivar 'Blaze'
Kultivar 'Circus Circus'
Kultivar 'Krinkled White'
Kultivar 'Bowl of Beauty'
Obrázky, zvuky či videa k tématu pivoňka čínská ve Wikimedia Commons
Pivoňka čínská (Paeonia lactiflora) je vytrvalá, původem východoasijská květina, která byla v zahradách Číny a Japonska pěstována již v pátém století našeho letopočtu. V roce 1754, kdy byla dovezena do Evropy, existovalo v Asii již více než sto kultivarů vzniklých přirozeně nebo šlechtěním. Dovezené rostliny se od v Evropě známé pivoňky lékařské odlišovaly a zalíbily se, což bylo popudem pro další šlechtění evropskými zahradníky. Je považována za mateřskou rostlinu téměř všech dnes pěstovaných kultivarů bylinných pivoněk.
Paeonia lactiflora, manchmal Milchweiße Pfingstrose[1] oder Chinesische Pfingstrose genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie Pfingstrosengewächse (Paeoniaceae). Beheimatet ist sie in Zentral- und Ostasien, von Südsibirien, Mongolei, Tibet über Nordchina bis in den russischen Fernen Osten sowie Korea. Sie wird mit vielen Sorten, auch Edel-Pfingstrose genannt, als Zierpflanze verwendet.[2]
Die Art Paeonia lactiflora unterscheidet sich von vielen anderen Arten der Gattung dadurch, dass sie einen diploiden Chromosomensatz trägt und neben einer terminalen Blüte auch Seitenknospen hat.[3]
Paeonia lactiflora wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 50 bis 60 cm. Der Stängel ist kahl und von heller grüner Farbe mit roten Anflug.
Die unteren Laubblätter sind doppelt dreizählig (biternat). Die Blattspreite ist ungeteilt, selten gelappt, elliptisch bis lanzettlich mit keilförmigen Grund und spitzem bis zugespitztem, seltener gerundetem oder bespitztem oberen Ende. Die Blattränder sind gesägt mit kleinen knorpeligen Zähnen. Die Blattoberseite ist dunkelgrün sowie kahl mit Ausnahme von Härchen an den Blattadern und die Blattunterseite ist kahl oder mit kurzen Härchen an den Blattadern.
Jeder Stängel trägt zwei oder mehrere Blüten. Die angenehm süß duftenden, zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch mit einem Durchmesser von 6 bis 7 cm. Die weißen Kronblätter sind verkehrt-eiförmig und messen 3 bis 4 (bis 5 cm) in der Länge und 2 bis 3 cm in der Breite. Sie sind bei Wildformen weiß oder kräftig rosa (pink).[4] Die vielen Staubblätter sind 1,5 cm lang. Die Staubfäden und Staubbeutel sind gelb. Es sind vier bis fünf freie, kahle Fruchtblätter vorhanden.
Es werden Balgfrüchte gebildet.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 10.[5]
Das ostasiatische Verbreitungsgebiet Paeonia lactiflora reicht im Westen von Baikalien bis Ussurien am Pazifik im Osten, sowie von Südsibirien (Daurien, auch Transbaikal-Region genannt) bis Tibet.[6] In China kommt Paeonia lactiflora in der Inneren Mongolei, der Mandschurei sowie am Wutai Shan in Shanxi vor. Paeonia lactiflora ist auch in Nordkorea und der Mongolei verbreitet.
Standorte und Ökologie der Milchweißen Päonie wurden in der Sowjetunion durch Alexander M. Zarubin und T. I. Bykova 1988[7] näher beschrieben. Danach ist Paeonia lactiflora in Steppen und Waldsteppen verbreitet. Standorte sind offene steinige Böschungen, Trockenrasen auf Flussterrassen, an Waldlichtungen, lichten Waldrändern, in Strauchgruppen, in breiten Flusstälern und den Böschungen von Flussufern. Sie sind hier pflanzensoziologische Bestandteile vieler gemischter Pflanzengesellschaften.[7]
Im Hinterbaikalgebiet werden auch echte Päonien-Steppen vorgefunden. Sie sind im südöstlichen Daurien aus einem Gebiet hinter dem Klitschkinskij-Gebirge, östlich des Ortes Dono beschrieben worden. Diese Päonien-Steppen werden an Gebirgshängen und in Schluchten an unterschiedlichen Exposition und verschieden steilen Böschungen gefunden. Standorte sind dabei nur flache oder wenig-hügelige Habitate. Begleitende Gräser sind an diesen Standorten mittelhoch und mäßig geschlossen. Als Böden werden steinige, wenig humuse schwarze Rendzinen, seltener dunkel-braune Waldböden oder Steppenböden besiedelt.[7]
In den Päonien-Steppen dominiert Paeonia lactiflora mit einer Stetigkeit von 200 bis 300 Exemplare auf 100 m². Dabei sind die Päonien mit Deckungsgraden von 20 bis 40 % die charakteristischen Kennarten der Päonien-Steppe. Daneben sind Stipa baicalensis, Koeleria cristata, Leymus chinensis, Poa attenuata dominant. Zusätzlich noch Scabiosa comosa, Lilium pumilum, Iris dichotoma, Scutellaria baicalensis, Veronica dahurica, Bupleurum scorzonerifolium, Galium verum, Dianthus versicolor, Dictamnus dasycarpus, Platycodon grandiflorus, Schizonepeta multifida, Trigonella ruthenica, Sanguisorba officinalis, Serratula centauroides, Trifolium lupinaster, Potentilla tanacetifolia, Filifolium sibiricum.[7]
Peonia lactiflora tritt auch als Bestandteil weiterer Steppen-Typen (Tanacetum, Stipa u. a.) auf.[7]
Durch starke Beweidung sterben Päonienhorste aber mit der Zeit ab.[7]
In ihrem Verbreitungsgebiet werden aktuell keine Unterarten ausgeschieden.
1776 hatte Peter Simon Pallas diese Pfingstrose als Paeonia lactiflora mit zugehörigem Protolog (Erstnennung) im Dritten Band der Reise durch verschiedene Provinzen des Russischen Reichs gültig aufgeführt. Pallas hatte diese Pflanzenart am 6./7. Juli 1772 in den Gebirgen um den Baikalsee und im Einzugsgebiet der Selenga aufgesammelt.[8] Er notierte im Protolog zu Paeonia lacteo flore (sic): Eine durch ihre Blumen und Blätter genugsam von den gemeinen Päonien unterschiedene Art.[9]
Pallas stellte später aber zugleich eine ungültige Synonymie in der Aufstellung eines neuen Epithets zu Paeonia albiflora auf,[10] die 1788 in seiner Flora Russlands veröffentlicht wurde. Danach wurde Pallas’ irrtümliche Synonymie sowohl von Henry Charles Andrews als auch Aimé Bonpland als wissenschaftlicher Name der Art fortgeführt. Der gültige akzeptierte wissenschaftliche Name ist aber die Erstnennung im Protolog 1776. In der klassischen Bearbeitung der Gattung Paeonia durch Stern 1946 stellte dieser Paeonia lactiflora in die Sektion Paeon, Subsektion Foliolatae in die Gruppe lactiflorae. In der neuesten Revision zu Paeonia hat Hong De-Yuan 2010 Paeonia lactiflora und ihre nächstverwandten Arten Paeonia emodi Wall. ex Royle, Paeonia sterniana H.R.Fletcher und Paeonia anomala L. mit der Unterart Paoniea anomala subsp. veitchii D.Y. Hong & K.Y. Pan zur Sektion III. Paeonia in die Subsektion Albiflorae (Salm-Dyck) D.Y. Hong gestellt.[11]
Die Wildart wurde Anfang des 19. Jahrhunderts in Europa von Abraham Hume (1810) und Whiley (1808) eingeführt.[12] Paeonia lactiflora ist heute aufgrund ihrer auffälligen, oftmals gefüllt blühenden Sorten die bedeutendste gärtnerische Pfingstrose.
Paeonia lactiflora hat seit Jahrtausenden eine Verwendung als Nutz- und Zierpflanze in Ostasien erfahren.[13] Erste Zeugnisse über die Verwendung als Zierpflanze wurden in China für das erste Jahrhundert belegt und 536 wurden hier schon mehrere Kultivare unterschieden.[14] Die ersten gärtnerischen Kultivare der Edelpäonie als Geschenke des Chinesischen Kaisers an Napoleon kamen zu Beginn des Ersten Kaiserreichs nach Europa. Aus der Förderung Joséphines und aus den Nachkommen der Pflanzen ihrer Päoniensammlung im Garten des Schlosses Malmaison wurden diese bald in Frankreich und nachfolgend in ganz Europa populär gemacht.[14]
Von der Milchweißen Pfingstrose[1] stammen die meisten heutigen modernen Gartenvarietäten der Pfingstrosen ab (Ausnahme sind die Bauernpfingstrosen, die Sorten der Gemeinen Pfingstrose sind).[13]
Die mehreren hundert selektierten Kultivare sind durch ihre Blütenform, Größe, Farbe und Blühzeit unterschieden. Viele Sorten sind doppelt gefüllt; bei diesen sind die Staubblätter zu zusätzlichen Kronblättern umgeformt.[15]
Seit einigen Jahrzehnten werden auch Hybride mit anderen Arten gezüchtet, sie haben im Vergleich zu den Sorten von Paeonia lactiflora aber immer einen früheren Blühzeitpunkt, besitzen nur sehr selten gefüllte Blüten, haben keinen Duft, sind oft behaart (Stängel, Blätter, Fruchtblätter) und unterscheiden sich in der Blattform, der Fiederteilung der unteren Blätter und ganz allgemein im Glanz des Laubes (mit Ausnahme von Hybriden die mit Paeonia peregirna gekreuzt wurden) aber deutlich von Laktiflora-Sorten.
Übersicht über einige bedeutende gefüllte Edelpfingstrosen und ihre Einführung
Arthybriden von Wildpäonien mit Paeonia lactiflora werden von Päonienzüchtern verwendet, um neue Farbvariationen und Blütenformen zu züchten. Eine Kreuzung zwischen der Paeonia lactiflora und der Sorte Paeonia peregrina 'Otto Froebel' ergab beispielsweise die Hybride 'Pink Hawaiian Coral', eine halbgefüllte Hybride mit dem Laubtyp von Paeonia peregrina und duftenden Blüten von Paeonia lactiflora, die 2000 von der American Peony Society den von der Züchtervereinigung vergebenen „Gold-Award“ sowie 2009 den „Award of Landscape Merit“ bekommen hat.[16][17]
Paeonia lactiflora, manchmal Milchweiße Pfingstrose oder Chinesische Pfingstrose genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie Pfingstrosengewächse (Paeoniaceae). Beheimatet ist sie in Zentral- und Ostasien, von Südsibirien, Mongolei, Tibet über Nordchina bis in den russischen Fernen Osten sowie Korea. Sie wird mit vielen Sorten, auch Edel-Pfingstrose genannt, als Zierpflanze verwendet.
Paeonia lactiflora (Chinese peony, Chinese herbaceous peony, or common garden peony) is a species of herbaceous perennial flowering plant in the family Paeoniaceae, native to central and eastern Asia from eastern Tibet across northern China to eastern Siberia.
It is 50–70 cm (20–28 in) tall and broad, with 9-lobed leaves 20–40 cm (8–16 in) long.
The flower buds appear in late spring (May in the Northern Hemisphere). They are large and round, opening into fragrant, cup- or bowl-shaped flowers 8–16 cm (3–6 in) in diameter, with 5–10 white, pink, or crimson petals and yellow stamens.[1] The plant attracts butterflies.[2] Its habitats include dry open stony slopes, riverbanks and sparse woodland edges.[3]
Paeonia lactiflora was known as the white peony (P. albiflora) when first introduced into Europe.[4] It was brought to England in the mid-18th century, and is the parent of most modern varieties. It has been grown as an ornamental in China since the 7th century.[2]
The Latin specific epithet lactiflora means “with milk white flowers”.[5]
In China, P. lactiflora is likened to "the Minister of Flowers" (花相), while Paeonia × suffruticosa is known as "the King of Flowers" (花王).[6]
There are several hundred selected cultivars in a range of colours, sizes and forms; many have double flowers, with the stamens modified into additional petals.[7] There are many colors now available, from pure milk white, to pink, rose, and near red, along with single to fully double forms. They are prolific bloomers, and have become the main source of peonies for the cut flower business.[4]
The following cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:[8]
The leaves of many cultivars are high in oleanolic and ursolic acid.[19]
Cis-epsilon-viniferin, trans-resveratrol, trans-resveratrol-4'-O-beta-D-glucopyranoside, trans-epsilon-viniferin, gnetin H, and suffruticosol A, B[20] and paeoniflorin esters[21] can be found in P. lactiflora.
Petals color is dependent on a UDP-glucose: Flavonoid 5-O-glucosyltransferase expressing anthocyanins such as peonidin-3,5-di-O-glucoside, pelargonidin-3,5-di-O-glucoside, cyanidin-3,5-di-O-glucoside, peonidin-3-O-glucoside, cyanidin-3-O-glucoside, peonidin-3-O-glucoside-5-O-arabinoside, cyanidin-3-O-glucoside-5-O-galactoside and pelargonidin-3-O-glucoside-5-O-galactoside.[22]
Paeonia lactiflora became a popular still life subject for Impressionist artists in the late 19th century.
Paeonia lactiflora (Chinese peony, Chinese herbaceous peony, or common garden peony) is a species of herbaceous perennial flowering plant in the family Paeoniaceae, native to central and eastern Asia from eastern Tibet across northern China to eastern Siberia.
La Peonio de Ĉinio aŭ laktopeonio (Paeonia lactiflora) estas specio de staŭda herba planto el la familio Peoniacoj. Ĝi devenas de centra kaj orienta Azio (de la orienta Tibeto preterpasante la nordan Ĉinion ĝis la orienta Siberio).
La botanika specio estas herba, stauxda planto de 70 cm de alto kun dika radiko.[1] Ĝi estas tre ŝanĝiĝema specio.
Vintre la folioj malaperas kaj nur persistas la burĝonoj je grundonivelo. La folioj estas biternaj (t.e. la folitigoj disiĝis triparte kaj ankaŭ la folio disiĝis triparte), kun segmentoj lanceolaj aŭ oval-lanceolaj. La segmentoj estas plenaj aŭ foje lobaj.
La floroj de 8 ĝis 12 cm diametre situas pintaj. Eventuale ili estas ankaŭ aksaj. Ili havas 4-5 brakteojn lancoformajn, neegalajn, 3-4 sepalojn kvazaŭ rondajn, 9-13 rondajn petalojn, blankajn aŭ rozajn por la sovaĝa specio kaj de koloroj variaj ĉe la kultivataj plantoj. La stamenoj 8–15 mm longe havas kremoflavajn stamentigojn. La karpeloj nombre de 2 ĝis 5 estas verdaj aŭ purpuraj, ĝenerale senharaj kaj kun ruĝaj stigmoj. La florado efektiviĝas en majo-junio.
La fruktoj estas longoform-elipsoidaj folikloj.
La peonio de Ĉinio kreskas en la arbaroj kaj la herbejoj en norda Ĉinio (Interna Mongolio, Hejlongĝjango, Jilin, Liaoning), en Koreio, en Mongolio, en Siberio kaj en Japanio. Ĝi estas ankaŭ vaste kultivita en tiuj landoj.
Ĝi estis enigita en Anglio komence de la 19a jarcento sub formo de ĉinaj kultivaroj, el kiuj la ĝardenistoj francaj kaj poste usonaj eligis multnombrajn aliajn ĝardenajn varioj, kiujn nuntempe oni trovas en ĝardenoj en la tuta modere varma zono.
Sinonimoj: Paeonia albiflora Pallas, P. Chinensis Vilmorin, P. Sinensis Steudel, P. Yui W. P. Fang.
Nuntempe, ĉinoj nomas la Paeonia lactiflora per la termino de 芍药 sháoyào. Oni trovas la unuan mencion de tiu termino en la libro Shijing, la Libro de la Odoj, kunmetita de la 11a ĝis la 5a jarcento antaŭ nia erao[noto 1]. Ĉi tiu nomo estis delonge uzita kiel signifanta peono ambaŭ herba kaj arbusta.
Tio estas nur ekde la epoko de la Sui (581-618), ke la termo 芍药 sháoyào estis firme ligita al la herba peono kaj kaj la termo 牡丹 mǔdān al la arbusta peono[2].
Sed laŭ la aktualaj priskriboj, la herbaj peonoj de Ĉinio enhavas plurajn speciojn (P. Obovata, P. Emodi, P. lactiflora, P. Mairei ktp ... vidu la klasifikon Paeonia) kaj tio estas nur dum la epoko, kiam la Ĉinoj konsciigis la modernan nocion de botanika specio, en la dua duono de la jarcento, ke ili ekkomprenis, ke ili devu disigi la shaoyaonen pluaj kategorioj. Tiel, estis enkondukitaj 草芍药 cao shaoyao por P. Obovata, 多花芍药 duo hua shaoyao por P. Emodi, ktp. Nur P. Lactiflora gardis la titolon de 芍药 shaoyao. Dum 3000 jaroj, la etendo de la termo ne ĉesis restriktiĝi.
La unua scienca priskribo estis farita en 1776 de germana botanikisto profesoro en Saint-Péterbourg, Peter Pallas (1741-1811), kiu surbaze de peono kun blankaj floroj malkovrita en la provinco de la lago Bajkalo, en Rusio, priskribis tiun specion sub la nomo de Paeonia lactiflora. Sed ĉirkaŭ 12 jaroj poste, en 1788, (ŝajne li forgesis sian unuan nomadon) li priskribis alian specimenon sub la nomo de Paeonia albiflora[3]. Dum pli ol unu jarcento, oni uzis ĉi tiun nomon sed kiam oni malkovris la eraron, la unua nomo estis restarigita, konforme al la konvencioj de la botanika nomenklaturo. Tamen la ĝardenoj kaj la arbistoj akceptis malfacile ĉi tiun ŝanĝon kaj uzis daŭre la malnovan nomon.
La ĉefa komponanto de la radiko de Paeonia lactiflora estas unuterpena glukoza komponaĵo, la paeoniflorino (vidu en vikidatumoj). La minoritataj komponantoj estas ankaŭ monoterpenaj: okspaeoniflorino, paeflorigenomo[4]. Farmacie, la paeoniflorino estas kontraŭspama kaj sedativa, kaj, kiel la paeonolo, kontraŭinflama kaj preventas la kuniĝon de trombocito[4].
Peonidino estas organika kombinaĵo, kiu apartenas al la familio de la antocianidinoj kaj prezentanta grupon de flavonoidoj. Ĝi estas vegetala pigmento kiu, asociita al la flavono, donas la rozkoloron al la floroj de certaj kultivaroj de Paeonia lactiflora.
La peonio de Ĉinio estas uzita kiel Kuracplanto en la ĉina tradicia medicino, kie gxia radiko senŝeligita, detranĉita en tranĉaĵoj estas konita kiel medicina materio sub la nomo de Radix Paeonia Alba 白芍药 pinjino : báisháoyào. Ĝiaj tradiciaj funkcioj estas :[5]
La indikoj estas :
Sub la nomo de Radix Paeonia Rubrae, 赤芍药 pinjino : chì sháo yào, la ĉina Farmakopeo (2005) kolektas du specojn, la pivoine de Ĉinio, Paeonia lactiflora Pallas kaj la pivoine de Veitch, Paeonia veitchii Lynch. La radiko kolektita printempe aŭ aŭtune estas sekigita per la suno kaj poste ĝi estas tranĉita en lameneto. Ĝi estas uzita kruda aŭ kuirita en la forno. Ĝi stas unu el la tradiciaj drogoj la plej uzitaj en Ĉinio. Ĝi estas konata por havi la sekvajn funkciojn :[5].
La tradiciaj indikoj estas :
La japana farmakopeo uzas ĝin kiel antispasma substanco.
Ĝi estas rekomendita ankaŭ en la kuracado de iuj formoj de la vitiligo[6].
Ĝi estas ankaŭ vaste kultivita kiel ornamplanto en la ĝardenoj, kun pluraj centoj da kultivaroj. Bona nombro de tiuj kultivaroj havas duoblajn florojn kaj staminojn modifitajn al petaloj. Tamen en Ĉinio, ĝi estas malpli konsiderita kiel planto ornementale ol la kultivaroj de arbustaj peonoj (Paeonia suffruticosa, Paeonia rockii, ktp., Portante en ĉina la malspecifan nomon de mǔdān 牡丹).
La kultivaroj povas esti distribuitaj en tri grupoj:
En Ĉinio, la herbaj peonoj, nomitaj en ĉina lingvo 芍药 sháoyào, estis kultivitaj antaŭ ĉio kiel kuraca planto. La dua karaktero 药 yào estas pri tio veninta por signifi ĝi mem medikamenton. La herbaj peonoj sháoyào ne komencis esti aprezitaj por iliaj floroj nur ekde la dinastio Song (960-1279).
La profesoro Peter Pallas estus eniginta Paeonia lactiflora en Eŭropo proksime de 1784 sed oni ne havas neniun ateston indikante, ke la planto estus utilinta por produkti kultivarojn.
La unuaj Paeonia lactiflora enigitaj en Britio, danke al la penadoj de Sir Joseph Banks, estis : ‘Fragrans’ kun floroj tre parfumitaj en 1805, ‘Whitleyi’ kun blankaj duoblaj floroj en 1808 kaj ‘Humei’ kun sombraj ruĝaj floroj. Tiuj tri plantoj estis vaste distribuitaj en Eŭropo kaj estas la deveno de multnombraj modernaj kultivaroj.
La unuaj modernaj hibridistoj de herbaj peonoj estis Francoj laborante en vilaĝoj proksimaj de Parizo kaj en Nancio. Nicolas Lémon, kiu havis bredejon en Belleville (en la epoko apud Parizo) estis la unua Eŭropano por produkti kaj vendi kultivarojn faritajn per semo[7]. Li estas la kreinto de la kultivaro ‘Edulis Superba’ (1824), ankaŭ tre populara ĝis hodiaŭ ĉe la ĝardenistoj. Modesta Guérin, kiu laboris al Charonne sukcesis la unuan peonian kultivaron havante flavan tuŝon. Alia granda peoniisto de la 19a estas Félix Crousse, de Nancio, kreinto de « monsieur Jules Élie » (1888) kun bombonrozkoloraj floroj, enormaj kaj parfumitaj, ĉiam tre demandata. En Nancio ankoraŭ, Emile Lemoine estis la unuo por hibridi du herbajn peonojn de malsama deveno : Paeonia lactiflora de Ĉinio kaj P. Wittmannania de Kaŭkazo. Du de tiuj kultivaroj ‘La Printempo’ kaj ‘Mai florinta’ (1905) estas ankoraŭ disponeblaj.
Floro
P. lactiflora 'White Wings' simpla Floro.
P. lactiflora 'Blaze'
P. lactiflora 'Pink Hawaiian Coral' duobla Floro.
P. lactiflora 'Monsieur Jules Elie'
P. lactiflora 'Barrington Bride' japana Floro.
P. lactiflora 'Doreen'
Folio de P. Lactiflora 'Couronne d'or’
Grajnoj
P. lactiflora 'Jacques Doriat'
P. lactiflora 'Irwin Altman’
P. lactiflora 'Souvenir du Général Gallieni’
P. lactiflora 'La Perle’
P. lactiflora 'Bossuet’
La Peonio de Ĉinio aŭ laktopeonio (Paeonia lactiflora) estas specio de staŭda herba planto el la familio Peoniacoj. Ĝi devenas de centra kaj orienta Azio (de la orienta Tibeto preterpasante la nordan Ĉinion ĝis la orienta Siberio).
Paeonia lactiflora, peonía china, peonía híbrida, rosa de monte, rosa sin espinas es una especie herbácea perenne fanerógama de la familia Paeoniaceae.
Es nativa de Asia central y este, desde el este de Tíbet al norte de China y este de Siberia. Llega a 60-100 cm de altura, con grandes hojas compuestas de 2-4 dm de largo. Los brotes florales son grandes y redondos, abriendo en grandes flores perfumadas, de 8-16 cm de diámetro, con 5-10 pétalos blancos, rosados, o carmesí, y estambres amarillos. De crecimiento lento, y no crece bien en climas cálidos.
Es una hierba medicinal en la medicina tradicional china, llamada 芍药 (pinyin: sháo yào) o 白芍药 (pinyin: bái sháo yào). La raíz se usa para reducir la fiebre y como analgésico, sobre heridas para la hemorragia y previene infecciones. También tiene efectos antiespasmódicos registrados en la Farmacopea Japonesa.
Muy usada como planta ornamental en jardines, con varios centenares de cultivares selectos; muchos de los cuales tienen flores dobles, con los estambres modificados en pétalos adicionales. En China, sin embargo, es menos apreciado como planta ornamental que los cultivares de peonía arbórea Paeonia rockii (ziban mǔ dān, en chino) y su híbrido Paeonia x suffruticosa, o mǔ dān (牡丹 ).
Los cultivares se reúnen en tres grupos:
Paeonia lactiflora fue descrita por Peter Simon Pallas y publicado en Reise durch verschiedene Provinzen des russischen Reichs 3: 286. 1776.[1]
Paeonia: nombre genérico en honor de Peón, el médico de los dioses que aparece mencionado en la Ilíada y en la Odisea de Homero. Curó a Ares cuando fue herido por Diomedes durante la guerra de Troya; también se menciona una curación anterior que le hizo a Hades de una flecha lanzada por Heracles en Pilos.[2] También en Plinio el Viejo, libro 25, X, 1, que la recomienda contra «las pesadillas provocadas por los Faunos.»[3] [4]
lactiflora: epíteto latíno que significa "con flores lechosas".[5]
Paeonia lactiflora, peonía china, peonía híbrida, rosa de monte, rosa sin espinas es una especie herbácea perenne fanerógama de la familia Paeoniaceae.
Paeonia lactiflora
La Pivoine de Chine (Paeonia lactiflora) est une espèce de plantes herbacées vivaces de la famille des Paeoniaceae, originaire d'Asie centrale et orientale (de l'Est du Tibet en passant par le Nord de la Chine jusqu'à l'Est de la Sibérie).
L'espèce botanique est une plante herbacée, pérenne, de 70 cm de hauteur, dotée d'une grosse racine[1]. C'est une espèce très variable.
L'hiver les feuilles disparaissent et seuls persistent les bourgeons au niveau du sol. Les feuilles sont biternées, avec des segments lancéolés ou ovales-lancéolés. Les folioles sont entiers ou parfois lobés.
Les fleurs de 8 à 12 cm de diamètre sont terminales avec éventuellement en plus des fleurs axillaires. Elles sont pourvues de 4-5 bractées lancéolées, inégales, de 3-4 sépales ovés ou suborbiculaires, de 9 à 13 pétales obovés, blancs ou roses pour l'espèce sauvage et de couleurs variées chez les plantes cultivées. Les étamines de 15 mm de long ont des filets jaune crème. Les carpelles au nombre de 2 à 5 sont verts ou pourpres, en général glabres, et pourvus de stigmates rouges. La floraison a lieu en mai-juin.
Les fruits sont des follicules oblongs-ellipsoïdes.
La pivoine de Chine pousse dans les bois et les prairies en Chine du nord (Mongolie-Intérieure, Heilongjiang, Jilin, Liaoning), en Corée, en Mongolie, en Sibérie et au Japon. Elle est aussi largement cultivée dans ces pays.
Elle fut introduite en Angleterre au début du XIXe siècle sous forme de cultivars chinois à partir desquels les pépiniéristes français puis américains tirèrent de nombreuses autres variétés horticoles, répandues actuellement partout dans les jardins des régions tempérées.
Synonymes : Paeonia albiflora Pallas; P. chinensis Vilmorin (1870), non Oken (1841); P. sinensis Steudel; P. yui W. P. Fang.
Actuellement, les Chinois désignent les Paeonia lactiflora par le terme de 芍药 sháoyào.
La première mention de ce terme se trouve dans le Shijing, le Livre des Odes, composé du XIe au ve siècle avant notre ère[2]. Il fut longtemps utilisé comme un générique de pivoine, aussi bien herbacée qu'arbustive. Ce n’est qu’à l’époque des Sui (581-618) que le terme de 芍药 sháoyào a été fermement attaché à la pivoine herbacée et celui de 牡丹 mǔdān à la pivoine arbustive[3].
Mais d’après les descriptions actuelles, les pivoines herbacées chinoises comprennent plusieurs espèces (P. obovata, P. emodi, P. lactiflora, P. mairei, etc., voir la classification Paeonia) et ce n’est qu'à l'époque où les Chinois ont commencé à prendre connaissance de la notion moderne d’espèce botanique, dans la seconde moitié du XIXe siècle, qu’ils se sont aperçus qu’ils devaient sous-catégoriser les shaoyao. Ainsi, furent introduits 草芍药 cao shaoyao pour P. obovata, 多花芍药 duo hua shaoyao pour P. emodi, etc. Seul P. lactiflora garda le titre de 芍药 shaoyao. En 3 000 ans, l'extension du terme n'a donc cessé de se restreindre.
La première description scientifique fut faite en 1776, par un botaniste allemand professeur à Saint-Pétersbourg, Peter Pallas (1741-1811), qui sur la base d’une pivoine aux fleurs blanches découverte dans la province du lac Baïkal, en Russie, décrivit cette espèce sous le nom de Paeonia lactiflora. Mais quelque douze ans plus tard, en 1788, semblant avoir oublié sa première dénomination, il décrivit un autre spécimen sous le nom de Paeonia albiflora[4]. Durant plus d’un siècle, cette dernière appellation s’imposa mais quand l’erreur fut découverte la première dénomination fut rétablie, conformément aux conventions de la nomenclature botanique. Pourtant les horticulteurs et les pépiniéristes eurent beaucoup de mal à accepter ce changement et continuèrent encore à utiliser l’ancien terme.
Le constituant principal de la racine de Paeonia lactiflora est un glucoside monoterpénique, la paeoniflorine (en). Les constituants minoritaires sont également d'origine monoterpénique oxypaeoniflorine, paeflorigénone.
Sur le plan pharmacologique, la paeoniflorine est antispasmodique et sédative et comme le paéonol, anti-inflammatoire et inhibitrice de l'agrégation plaquettaire.
La pivoine de Chine est utilisée comme plante médicinale dans la médecine traditionnelle chinoise, où sa racine pelée, découpée en tranches est connue en tant que matière médicale sous le nom de Radix Paeonia Alba 白芍药 pinyin : báisháoyào. Ses fonctions traditionnelles[6] sont :
Les indications sont :
Sous le nom de Radix Paeonia Rubrae, 赤芍药 pinyin : chì sháo yào, la Pharmacopée chinoise (2005) rassemble deux espèces, la pivoine de Chine, Paeonia lactiflora Pallas et la pivoine de Veitch, Paeonia veitchii Lynch. La racine collectée au printemps ou en automne, est séchée au soleil puis coupée en lamelles. Elle est utilisée crue ou cuite au four. C’est une des drogues traditionnelles les plus utilisées en Chine. Elle est réputée avoir les fonctions suivantes[6] :
Les indications traditionnelles sont :
La pharmacopée japonaise l'utilise comme antispasmodique.
Elle est préconisée aussi dans le traitement de certaines formes du vitiligo[7].
La Pivoine de Chine est aussi largement cultivée comme plante ornementale dans les jardins, avec plusieurs centaines de cultivars. Bon nombre de ces cultivars ont des fleurs doubles et des étamines modifiés en pétales. En Chine, toutefois, elle est moins considérée comme une plante ornementale que les cultivars de pivoines arbustives (Paeonia suffruticosa, Paeonia rockii, etc., portant en chinois le nom générique de mǔdān 牡丹).
Les cultivars peuvent être répartis en trois groupes:
En Chine, les pivoines herbacées, appelées en chinois 芍药 sháoyào, ont été cultivées avant tout comme plante médicinale. Le second caractère 药 yào en est venu à désigner par lui-même un médicament. Les pivoines herbacées sháoyào n’ont commencé à être appréciées pour leurs fleurs qu’à partir des Song (960-1279).
Le professeur Peter Pallas aurait introduit Paeonia lactiflora en Europe aux environs de 1784 mais on n'a aucun témoignage indiquant que la plante aurait servi à produire des cultivars.
Les premiers pieds de Paeonia lactiflora à être introduits au Royaume-Uni, grâce aux efforts de Sir Joseph Banks, furent : ‘Fragrans’ aux fleurs très parfumées en 1805, ‘Whitleyi’ aux fleurs doubles blanches en 1808, et ‘Humei’ aux fleurs rouge sombre. Ces trois plantes furent largement distribuées en Europe et sont à l’origine de nombreux cultivars modernes.
Les premiers hybrideurs modernes de pivoine herbacée furent des Français travaillant dans des villages proches de Paris et à Nancy. Nicolas Lémon qui avait une pépinière à Belleville (à l’époque près de Paris) fut le premier Européen à produire et vendre des cultivars à partir de semis[8]. Il est le créateur du cultivar ‘Edulis Superba’ (1824), resté très populaire jusqu’à aujourd’hui auprès des jardiniers. Modeste Guérin qui travaillait à Charonne réussit le premier cultivar de pivoine ayant une touche de jaune. Un autre grand péoniste du XIXe est Félix Crousse, de Nancy, créateur de « M. Jules Élie » (1888) aux fleurs rose tendre, énormes et parfumées, toujours très demandé. A Nancy encore, Émile Lemoine fut le premier à croiser deux pivoines herbacées d’origine différentes : Paeonia lactiflora de Chine et P. wittmannania du Caucase. Deux de ces cultivars ‘Le Printemps’ et ‘Mai fleuri’ (1905) sont encore disponibles.
Fleur
Feuille de P. lactiflora 'Couronne d'or’
Paeonia lactiflora
La Pivoine de Chine (Paeonia lactiflora) est une espèce de plantes herbacées vivaces de la famille des Paeoniaceae, originaire d'Asie centrale et orientale (de l'Est du Tibet en passant par le Nord de la Chine jusqu'à l'Est de la Sibérie).
Chinska swjatkownička (Paeonia lactiflora) je rostlina ze swójby swjatkowničkowych rostlinow (Paeoniaceae).
Chinska swjatkownička (Paeonia lactiflora) je rostlina ze swójby swjatkowničkowych rostlinow (Paeoniaceae).
Puikusis bijūnas (lot. Paeonia lactiflora, angl. Chinese Peony, vok. chinesische Paeonie, kin. 芍, pinyin: sháo) – bijūninių (Paeoniaceae) šeimos daugiametė gėlė. Natūraliai paplitusi Rytų Azijoje: Tibete, šiaurinėje Kinijoje, pietryčių Sibire. Aukštis 60-100 cm, lapai tamsūs, 20-40 cm ilgio. Žydi birželio pradžioje dideliais (8-16 cm skersmens), rausvais, kvapniais žiedais. Puikiaisiais bijūnais puošiami darželiai ir gėlynai. Augalas turi didelę vaistinę vertę (ypač naudojamas Japonijoje)
Silkepion (Paeonia lactiflora) er en flerårig urt i pionslekta.
Den blir opptil 70 cm høy og har glatt stengel. Røttene er opptil 1,3 cm tykke. Bladene er dobbeltfinnete, og blomstene er enten endestilte eller sitter i bladhjørnene. Bladranden er hvit og fintannet. Blomsten er 8–13 cm i diameter og har 3–4 begerblad og 9–13 kronblad. Kronbladene er hvite eller rosa hos vilvoksende planter, men kan ha andre farger hos hagekultivarer. Frukten består av 2–5, oftest glatte, belgkapsler. Planten vokser i skog og grasmark, og arten er utbredt i Kina, Japan, Korea, Mongolia og Russland (Russlands fjerne østen, Transbajkal).
Silkepion har vært dyrket lenge i Kina, både for røttene som brukes som medisin og på grunn av de vakre, duftende blomstene. På 1800-tallet spredte dyrkingen seg til Europa, og silkepion ble raskt en svært populær hageplante. De dyrkete kultivarene har som regel doble kronblad eller fylte blomster.
Bladverk
Umodne belgkapsler
Blomsterknopp
'Festiva maxima'
'Felix Crousse'
'Sarah Bernhardt'
Silkepion (Paeonia lactiflora) er en flerårig urt i pionslekta.
Den blir opptil 70 cm høy og har glatt stengel. Røttene er opptil 1,3 cm tykke. Bladene er dobbeltfinnete, og blomstene er enten endestilte eller sitter i bladhjørnene. Bladranden er hvit og fintannet. Blomsten er 8–13 cm i diameter og har 3–4 begerblad og 9–13 kronblad. Kronbladene er hvite eller rosa hos vilvoksende planter, men kan ha andre farger hos hagekultivarer. Frukten består av 2–5, oftest glatte, belgkapsler. Planten vokser i skog og grasmark, og arten er utbredt i Kina, Japan, Korea, Mongolia og Russland (Russlands fjerne østen, Transbajkal).
Silkepion har vært dyrket lenge i Kina, både for røttene som brukes som medisin og på grunn av de vakre, duftende blomstene. På 1800-tallet spredte dyrkingen seg til Europa, og silkepion ble raskt en svært populær hageplante. De dyrkete kultivarene har som regel doble kronblad eller fylte blomster.
Piwonia chińska ((łac.) Paeonia lactiflora) – roślina należąca do rodziny piwoniowatych, pochodząca z terenu Syberii i Chin. Jest popularnym kwiatem wśród Japończyków[potrzebny przypis].
Roślina trudna w uprawie. Wymagająca intensywnego nawożenia (należy unikać wapnia), wiosną używając do tego celu obornika lub kompostu torfowo-obornikowego. W okresie letnim-gnojowicą. Na okres zimowy roślinę należy okryć gałązkami np. świerku. Wymagają gleb żyznych, próchniczych, lekko kwaśnych i głęboko przekopanych i nawożonych. Stanowisko słoneczne lub lekko zacienione. Roślina używana na rabaty bylinowe, w grupach na trawniku, ew. stosowane wzdłuż ogrodzeń[1].
Piwonia chińska ((łac.) Paeonia lactiflora) – roślina należąca do rodziny piwoniowatych, pochodząca z terenu Syberii i Chin. Jest popularnym kwiatem wśród Japończyków[potrzebny przypis].
Luktpion (Paeonia lactiflora) är en art i familjen pionväxter som härstammar från Kina, Mongoliet och Sibirien. Den växer på sluttningar, flodbankar och i lundar. Arten är en vacker och lättodlad trädgårdsväxt.
Arten är en örtartad perenn med tjocka rötter. Stjälkarna är vanligen mer eller mindre röda, kala. Bladen är skaftade, dubbelt 3-fingrade och har ofta fina hår utmed nerverna. Blommorna sitter en eller flera på varje stjälk och är upp till 10 cm vida, doftande. Hos vilda populationer förekommer plantor med röda, rosa och vita blommor.
Tusentals trädgårdsformer har sett dagens ljus. Dessa har främst odlats fram i England, Frankrike och USA. De har blommor i olika former och det går att dela in sorterna i tre huvudgrupper:
Kronblad i en serie. Ståndare fertila. Liknar de vild typerna, men blommorna är vanligen större.
Kronblad i en eller flera serier. Ståndare ombildade till sterila staminoider. Vissa sorter med extra breda staminoider gränsar till de fylldblommiga och kallas ibland anemonblommiga. Fröfertila.
Alla ståndarna är ombildade till kronblad, med eller utan insprängda ståndare. Detta är kanske de vanligast förekommande piontypen i trädgårdar. Vanligen helt sterila.
'Ann Cousins' (Cousins 1946)
'Bowl of Beauty' (Hoogendoorn 1949)
'Bowl of Cream' (Klehm 1963)
'Do Tell' (Auten 1946)
'Doreen' (Sass 1949)
'Felix Crousse' (Crousse 1881)
'Fen Yu Nu'
'Gay Paree' (Auten 1933)
'Monsieur Jules Elie' (Crousse 1888)
'Nymphe'
'Sarah Bernhardt' (Lemoine 1906)
'Sword Dance' (Auten 1933)
'White Wings' (Hoogendoorn 1949)
'White Wings' (Hoogendoorn 1949)
Luktpion (Paeonia lactiflora) är en art i familjen pionväxter som härstammar från Kina, Mongoliet och Sibirien. Den växer på sluttningar, flodbankar och i lundar. Arten är en vacker och lättodlad trädgårdsväxt.
Arten är en örtartad perenn med tjocka rötter. Stjälkarna är vanligen mer eller mindre röda, kala. Bladen är skaftade, dubbelt 3-fingrade och har ofta fina hår utmed nerverna. Blommorna sitter en eller flera på varje stjälk och är upp till 10 cm vida, doftande. Hos vilda populationer förekommer plantor med röda, rosa och vita blommor.
Thược dược Trung Quốc hay bạch thược, mẫu đơn (danh pháp hai phần: Paeonia lactiflora) là một loài thực vật trong họ Paeoniaceae. Loài này được tìm thấy ở Trung Quốc. Đây là cây hoa trồng trong vườn phổ biến, là cây thân thảo sống lâu năm, có nguồn gốc từ Trung và Đông Á từ miền Đông Tây Tạng trên khắp miền bắc Trung Quốc với miền Đông Siberia. Nó cao khoảng 60–100 cm với lá kép dài 20–40 cm. Nụ hoa lớn và tròn, mở thành hình bông hoa lớn có đường kính 8–16 cm, 5-10 với cánh hoa màu trắng, màu hồng hoặc đỏ thẫm và nhị hoa màu vàng.
Loài cây này đã được du nhập lần đầu tiên đến Anh vào giữa thế kỷ 18. Ở Trung Quốc, trong vai trò cây cảnh nó được đánh giá thấp hơn so với mẫu đơn rocki (Paeonia rockii) và Paeonia suffruticosa và cây lai của loài.
Trong Đông Y, nó được sử dụng như một loại dược thảo với tên gọi là 芍药 (thược dược) hoặc 白芍药 (bạch thược dược). Rế cây được sử dụng để làm giảm sốt và đau, và trên vết thương để cầm máu và ngăn ngừa nhiễm trùng. Một tác dụng chống co thắt cũng được ghi trong dược điển của Nhật Bản.
Bài viết chủ đề bộ Tai hùm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Thược dược Trung Quốc hay bạch thược, mẫu đơn (danh pháp hai phần: Paeonia lactiflora) là một loài thực vật trong họ Paeoniaceae. Loài này được tìm thấy ở Trung Quốc. Đây là cây hoa trồng trong vườn phổ biến, là cây thân thảo sống lâu năm, có nguồn gốc từ Trung và Đông Á từ miền Đông Tây Tạng trên khắp miền bắc Trung Quốc với miền Đông Siberia. Nó cao khoảng 60–100 cm với lá kép dài 20–40 cm. Nụ hoa lớn và tròn, mở thành hình bông hoa lớn có đường kính 8–16 cm, 5-10 với cánh hoa màu trắng, màu hồng hoặc đỏ thẫm và nhị hoa màu vàng.
Loài cây này đã được du nhập lần đầu tiên đến Anh vào giữa thế kỷ 18. Ở Trung Quốc, trong vai trò cây cảnh nó được đánh giá thấp hơn so với mẫu đơn rocki (Paeonia rockii) và Paeonia suffruticosa và cây lai của loài.
Trong Đông Y, nó được sử dụng như một loại dược thảo với tên gọi là 芍药 (thược dược) hoặc 白芍药 (bạch thược dược). Rế cây được sử dụng để làm giảm sốt và đau, và trên vết thương để cầm máu và ngăn ngừa nhiễm trùng. Một tác dụng chống co thắt cũng được ghi trong dược điển của Nhật Bản.
Многолетнее травянистое растение, 60—90 см высотой.
Цветки 8×4 см, ароматные[5]. Лепестки розовые[6], центр цветка жёлтый[5].
Генетически близок 'Wu Long Xi Zhu', 'Hong Guang', 'Jin Jiang Hong', 'Zi Lian' и 'Yan Li'[6].
Раннецветущий сорт[4].
USDA-зоны: 2a (−42,8 °C… −45,6 °C) — 8b (−6,7 °C… −9,4 °C)[8][7].
В Китае выращивается как декоративный сорт, а также для получения из корней растения лекарственного сырья[1].
Используется в качестве модели для изучения размножения in vitro[9].
Условия культивирования: см. Пион молочноцветковый.
Многолетнее травянистое растение, 60—90 см высотой.
Цветки 8×4 см, ароматные. Лепестки розовые, центр цветка жёлтый.
Генетически близок 'Wu Long Xi Zhu', 'Hong Guang', 'Jin Jiang Hong', 'Zi Lian' и 'Yan Li'.
Paeonia lactiflora Pallas
Синонимы
Пион молочноцветковый (лат. Paeonia lactiflora) — вид травянистых многолетних растений рода Пион семейства Пионовые (Paeoniaceae).
С давних времен разводится в садах и парках, благодаря крупным и красивым цветкам и своей выносливости.
В природе ареал вида охватывает Монголию, Китай, Корею и Японию. В России встречается в Читинской области, на Дальнем Востоке — на Амуре, в Приморье.[2]
Культивируется (в России) от широты Архангельска и южнее.
Произрастает по сухим, открытым, каменистым склонам, долинам, берегам рек, среди кустарников.
Корневые утолщения веретенообразные, бурые. Стебли голые, с одним или несколькими цветками, высотой 60—100 и более см.
Листья длиной 20-40 см, дваждытройчатые, листовые доли черешчатые или боковые сидячие, ланцетные или эллиптические, большей частью заострённые; некоторые прицветные листья листовидно-раздельные или цельные.
Цветки диаметром 8-16 см; лепестков 5—10, белых, розовых, бордовых или редко красных; тычинки золотисто-жёлтые;
Плодиков 3—6, сначала прямых, затем крючковато-отклоняющихся. Семена овальные, чёрные.
Цветение в мае — июне. Плодоношение в сентябре.
Пион молочноцветковый широко выращивается как декоративное растение в садах, создано несколько сотен сортов, многие сорта имеют двойные цветы с тычинками, модифицированными в дополнительные лепестки. Впервые интродуцирован в Англии в середине 1700-х годов, и этот вид стал прародителем большинства современных садовых пионов. Он был известен как Paeonia albiflora долгие годы и был первым белым пионом, интродуцированным в Европе.
В Китае как декоративное растение он ценится меньше, чем Пион Рока (Paeonia rockii) и его гибрид Пион древовидный (Paeonia suffruticosa).
Данное растение используется в качестве лекарственного в традиционной китайской медицине и японской медицине. Действующее вещество пионифлорин. Препараты корня используется для снижения температуры и боли, для остановки кровотечений, для профилактики деменции.
Пионы имеют два цикла активного корнеобразования: в конце августа и ранней весной, с началом роста побегов. Летом, с наступлением жаркой погоды, процесс корнеобразования останавливается и возобновляется с падением температуры почвы до +10 +15 ºС[3].
Вид Пион молочноцветковый входит в род Пион (Paeonia) монотипного семейства Пионовые (Paeoniaceae) порядка Камнеломкоцветные (Garryales).
Пион молочноцветковый (лат. Paeonia lactiflora) — вид травянистых многолетних растений рода Пион семейства Пионовые (Paeoniaceae).
С давних времен разводится в садах и парках, благодаря крупным и красивым цветкам и своей выносливости.
芍藥（学名：Paeonia lactiflora），又稱作白芍'、杭白芍、金芍藥，是一種芍藥科芍藥屬的著名草本花卉。
多年生草本，高60－80厘米，地下有圆柱形或纺锤形块根。二回三出复叶。初夏开美丽的花，花大型，有白、红、粉红等颜色，雌蕊常无毛，花型多样，有单瓣、半重瓣和重瓣等多种花型。遍布于中国東北及華北，亦见于西伯利亚等地。一般可以成活数年。
芍药是蓄根草本，牡丹是灌木木本，这是它们的主要区别，它们花型、叶片非常相似，牡丹于5月初开花，芍药花期要晚一些。在英语和其他欧洲语言中，牡丹和芍药是同一个词。芍药一般可以成活数年，牡丹可以存活30-60年。
芍药的根部可药用。在夏秋两季将根部挖掘后，去除根茎及须根，洗净去皮得到白芍[1]。野生种芍药及草芍药、川赤芍的不去皮根也被称为赤芍[2]，所以汉语中称其为芍“药”[來源請求]。
味苦酸，性凉，入肝、脾经。白芍的功效为养血敛银、柔肝止痛、平抑肝阳。赤芍的功效则为清热凉血、祛瘀止痛[3]。
芍药於1700年代中期被引种到英格兰，并培育出很多当地普遍种植的园艺栽培种[4]。芍药在过去很长的一段时间里都被描述为P. albiflora，因为芍药是第一个被引种到欧洲的白色芍药属品种。芍药繁殖力很强，是切花贸易所需的芍药属花卉中最主要的来源[5]。
在中国，芍药的观赏价值稍逊於紫斑牡丹（Paeonia rockii）和牡丹（Paeonia suffruticosa）。
在中国，大多数车迷将韶山1型电力机车昵称为“芍药”。
シャクヤク（芍薬）はボタン科の多年草。学名 Paeonia lactiflora。高さ約60cm。葉は複葉。初夏、大形の紅・白色などのボタンに似た花を開く。アジア大陸北東部の原産。品種も多い。
牡丹が「花王」と呼ばれるのに対し、芍薬は花の宰相、「花相」と呼ばれる。ボタンが樹木であるのに対して、シャクヤクは草本である。そのため、冬には地上部が枯れてしまい休眠する。ボタンの台木として使用されるが、シャクヤク自体の花も美しく、中国の宋代には育種が始まった。江戸時代には「茶花」として鑑賞され、品種改良も行われた古典園芸植物でもある。また熊本藩では武士の素養として園芸を重要視し、奨励された。特に六種類の植物が盛んに栽培、育種され、これを「肥後六花」と総称するが、キク、朝顔、椿等と共にシャクヤクもそこに加わっている。この熊本で育種された系統を「肥後芍薬」と呼ぶ。これを含め日本のシャクヤクは一重咲きが中心で、特に雄蕊が大きく発達して盛り上がり花の中央部を飾るものが多く、全般にすっきりした花容である。この花型を「金蕊咲き」と呼び、海外では「ジャパニーズ・タイプ」と呼んでいる。
花の形は「一重咲き」「八重咲き」「翁咲き」などがある。
株分けで増やすことが一般的。
中国で、宋代には育種が始まっている。
近代に入り西洋にも紹介され、19世紀には特にフランスで品種改良がなされ、豪華な千重咲き大輪の品種群が生まれた。明治時代以降の日本では、神奈川県農事試験場がこれらを導入し従来の日本の品種群との交配を重ねて、新たな一群が作られた。その後日本でも切り花用品種の育成が続いているほか、伊藤東一によりボタンの黄花品種との交配により濃黄色の品種がいくつか生まれ、世界的にも注目された。また20世紀後半にはアメリカでの育種が進み、いくつかの近縁種との種間交雑も試みられ、従来にない花色を備えたものもいろいろと現れている。外国での品種は「洋芍」とよばれる。
シャクヤクまたは近縁植物の根は、消炎・鎮痛・抗菌・止血・抗けいれん作用がある生薬であり[2][3]、日本薬局方に収録されている[4]。生薬名「芍薬」（シャクヤク）。初出は『神農本草経』[2]。漢方ではポピュラーな生薬で葛根湯、十全大補湯、芍薬甘草湯、大柴胡湯、当帰芍薬散など多くの漢方方剤に配合される[5]。根には配糖体であるペオネフリン、アルカロイドであるペオニンが含まれる[6]。
現在、中国では芍薬を赤芍と白芍とを区別して用いている。一時期、赤花を赤芍、白花を白芍としたり、野生品を赤芍、栽培品を白芍としたりしたが、外皮をつけたまま乾燥したものを赤芍、外皮を取り去って乾燥させたものを白芍とするのが正しい区別である[2][3]。
ボタンやヤマシャクヤク、パエオニア・ムロコセウィッチー、パエオニア・テヌイフォリア、パエオニア・オフィキナリスなど日本から中央アジア、地中海沿岸まで十数種が分布している。
シャクヤク（芍薬）はボタン科の多年草。学名 Paeonia lactiflora。高さ約60cm。葉は複葉。初夏、大形の紅・白色などのボタンに似た花を開く。アジア大陸北東部の原産。品種も多い。
_Bot._Mag,_42._1756._1815.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
_-_113.jpg)
_-_112.jpg)
_-_114.jpg)
_-_116.jpg)
_-_115.jpg)
_-_113.jpg)
_-_112.jpg)
_-_114.jpg)
_-_116.jpg)
_-_115.jpg)
.jpg)
