El lapacho negru (Handroanthus heptaphyllus),[1] tamién llamáu tajy, ye una especie botánica de la familia de les bignonacees. Natural de les zones tropical y subtropical de Suramérica. Crez nel monte altu de la cuenca de los ríos Paraná, Paraguái, y Uruguái. Tien una distribución llindada. Habita casi puramente los sitios baxos con suelos húmedos y fondu, onde forma parte del estratu cimeru. Ye bien raru n'otros microambientes.
Ye l'árbol nacional de Paraguái, declaráu como tal por Llei Nº4631 del 10 de mayu de 2012, a propuesta de la Facultá de Ciencies Químiques de la Universidá Nacional d'Asunción y n'adhesión al bicentenariu de la independencia de la República del Paraguái.
Ye un árbol de gran altor, hasta 40 m d'altor. Les fueyes de 10-15 cm de llargu, compuestes y trifoliaes con foliolos elípticos. Tueru llargu, cilíndricu, de porte maxestosu. La corteza ye castañu-abuxada, bien rugosa, con resquiebros fondos n'exemplares adultos. Copa grande, semiesférica, con cañes abiertes n'abanicu. Xamasca semipersistente. Fueyes opuestes, palmaticompuestas, con 5-7 folíolos de cantu serrucháu. Flores, apaecen enantes de la foliación, rosaes, tubulosas, vistoses, variando la tonalidá dende rosáu moráu a rosáu pálidu. En dómina de floriamientu l'árbol amuesa un formosu aspeutu. El frutu ye una cápsula llinial, d'hasta 3-4 dm de llongura por 1-1,5 cm d'anchu, de color castañu al maurecer, abrir llonxitudinalmente en dos valves y dexando cayer unes 150 granes alaes.
El floriamientu empieza na primera quincena de setiembre; aprosimao 30 díes dempués apaecen les primeres fueyes, produciéndose la maduración de los frutos en xineru-febreru.
Árbol bien decorativu, utilizándose con frecuencia en parques, places y nel arboláu público. Aguanta grandes vientos por tener un fuerte y fondu sistema radical.
Esixente tocantes a lluz y mugor, sensible a les xelaes cuando ye nueva. Prefier suelos llixeros, fondos, húmedos.
De madera duro, pesada, con diferencies bien marcaes ente albura y duramen. El duramen al aferruñase toma una coloración escura. Bien resistente albentestate. Usar en construcción d'embarcaciones, muelles, carrocería, abertures, tirantería, escaleres, pisu, tornería, etc. Al serruchase llógrase un aserrín mariellu-ocre que contién la sustanza lapachol. La madera tien taninos y sustances tintóreas.
Ye una planta melecinal, úsense l'aserrín o forgaxa, la corteza y les fueyes pa tal fin.
Reproduzse fácilmente por granes. El númberu de granes/kg ye de 32.000 a 35.000. La llantadera tien de faese lo más rápido posible, apenes tean madures les granes, una y bones el poder germinativo ye bien curtiu, de 12-15 díes. Ye posible la multiplicación vexetativa per mediu de cachos de raigaños. Nesta especie, escepcionalmente nacen individuos con flores blanques, estos "lapachos blancos" reproducir por ensiertos.
El so anterior xéneru, Tabebuia, refier al so nome vernáculu brasileñu: tabebuia o taiaveruia; heptaphylla, col prefixu hepta = siete y del griegu phyllon = fueya, con siete folíolos.
Handroanthus heptaphyllus describióse por (Vell.) Mattos y espublizóse en Loefgrenia; communicaçoes avulsas de botânica 50: 2. 1970.[2]
Tabebuia eximia (Miq.) Sandwith
Tabebuia ipe (Mart. ex K.Schum.) Standl.
El lapacho negru (Handroanthus heptaphyllus), tamién llamáu tajy, ye una especie botánica de la familia de les bignonacees. Natural de les zones tropical y subtropical de Suramérica. Crez nel monte altu de la cuenca de los ríos Paraná, Paraguái, y Uruguái. Tien una distribución llindada. Habita casi puramente los sitios baxos con suelos húmedos y fondu, onde forma parte del estratu cimeru. Ye bien raru n'otros microambientes.
Xamasca Inflorescencia Flor Fueyes Tueru Vista del árbolYe l'árbol nacional de Paraguái, declaráu como tal por Llei Nº4631 del 10 de mayu de 2012, a propuesta de la Facultá de Ciencies Químiques de la Universidá Nacional d'Asunción y n'adhesión al bicentenariu de la independencia de la República del Paraguái.
Handroanthus heptaphyllus ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Sie ist im östlichen Südamerika heimisch. Sie wird als Zierpflanze verwendet und ihr Holz wird genutzt.
Handroanthus heptaphyllus wächst als laubabwerfender Baum, der Wuchshöhen von 4 bis 30 (selten auch nur 2) Meter und dessen Stamm einen Brusthöhendurchmesser von 65 Zentimeter erreichen kann. Die Rinde ist schwach bis stark mit längs verlaufenden Furchen versehen. Die Zweige sind nahezu drehrund, zunächst mit Trichomen besetzt, später jedoch verkahlend. Vor allem an den Spitzen sind sie mehlig mit dicken, sternförmigen Trichomen behaart.
Die gegenständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der Blattstiel ist 4 bis 11 Zentimeter lang, unbehaart oder zumindest verkahlend: am oberen Ende junger Blattstiele befinden sich einige feine Schuppen und dicke, sternförmige Trichome. Die Blattspreite ist zusammengesetzt handförmig mit 5–7 Blättchen. Die gestielten Teilblättchen sind häutig bis papierartig und auf beiden Seiten etwas feinschuppig, breit-eilanzettlich bis eiförmig oder schmal-elliptisch. Am oberen Ende sind sie mehr oder weniger zugespitzt, an der Basis keilförmig bis gerundet oder gestutzt. Ihr Rand ist mehr oder weniger gleichmäßig gezähnt. Auf der Unterseite finden sich in den Verzweigungen der Blattadern einfache Trichome. Das mittlere Teilblättchen erreicht eine Länge von 3 bis 16 Zentimeter und ist 1,7 bis 6 Zentimeter breit. Die seitlichen Teilblättchen werden zunehmend kleiner. Das Stielchen des mittleren Teilblättchens ist etwa 2 bis 5 Zentimeter lang, auch dieses wird an den seitlichen Teilblättchen immer kürzer.
Die Blütezeit der Art reicht vom späten Juni bis in den Oktober. Die Blüten stehen in endständigen, aufrechten, oftmals zusammengedrängten, rispigen Blütenstände zusammen. Die Verzweigungen wirken meist durch eine mehlige Behaarung aus dicken, sternförmigen Trichomen weißlich bis lohfarben, gelegentlich sind sie jedoch vollständig unbehaart und dann schwärzlich.
Die zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Der Kelch ist becherförmig, gestutzt oder leicht und abgestumpft fünflappig. Er ist 4 bis 11 Zentimeter lang und 3 bis 8 mm breit und ähnlich den Blütenstandsverzweigungen mehlig behaart. Die röhrig-glockenförmige Krone ist magenta gefärbt, zur Blütezeit zeigt sich zunächst ein gelber Kronschlund, der zu einem purpurrot wechselt. Die Krone erreicht eine Länge von 4 bis 6,5 Zentimeter, wovon die Kronröhre 3 bis 5,5 Zentimeter ausmacht. Die Kronröhre ist an der Öffnung 1 bis 2,5 cm breit. Die fünf Kronlappen sind 0,8 bis 1,5 Zentimeter lang und auf der Außenseite mit mehr oder weniger unregelmäßig verzweigten mehrzelligen Trichomen besetzt. Um den Ansatzpunkt der Staubfäden herum befinden sich einige wenige drüsige Trichome. Von den vier Staubblätter gibt es zwei Paare mit unterschiedlichen Längen. Die Staubbeutel bestehen aus zwei gegabelt stehenden, etwa 3 Millimeter langen Theken. Der Fruchtknoten ist langgestreckt, 3 Millimeter lang und 1,2 Zentimeter breit und mehr oder weniger feinschuppig besetzt. Er wird teilweise von einem becherförmigen Blütenboden umgeben, der 0,5 Millimeter hoch und 2,5 Millimeter breit ist.
Die langgestreckt-zylindrische Kapselfrucht ist an beiden Enden zugespitzt und stark streifig gerillt. Bis auf einige wenige unauffällige feine Schuppen ist sie vollständig unbehaart. Beim Trocknen verfärbt sie sich schwärzlich. Sie hat eine Länge von 9 bis 47 Zentimeter, wird 0,7 bis 1,7 Zentimeter breit und öffnet sich über ledrige Klappen.
Die Samen sind dünn, mit zwei durchscheinenden, häutigen Flügeln versehen und 0,5 bis 0,9 Zentimeter lang und 1,8 bis 3,2 Zentimeter breit.
Das Verbreitungsgebiet von Handroanthus heptaphyllus befindet sich im Osten Südamerikas. Es umfasst die küstennahe Mata-Atlântica-Formation Brasiliens, etwa von Bahia bis nach Rio Grande do Sul. Weiterhin ist diese Art in den Abflussgebieten des Río Paraná in Paraguay, im Nordosten Argentiniens sowie einem kleinen Teil des östlichen Boliviens, in bodennassen Telen des Chaco, zu finden. Die Standorte befinden sich unterhalb von 1000 Meter.
Die Erstbeschreibung dieser Art von José Mariano da Conceição Vellozo als Bignonia heptaphylla wurde 1825, also nach dem Tode Vellozos veröffentlicht. In neuerer Zeit wurde sie je nach Bearbeiter als Tabebuia heptaphylla der Gattung Tabebuia zugeordnet, oder aber mit anderen verwandten Arten unter dem Namen Handroanthus heptaphyllus in die Gattung Handroanthus ausgegliedert. Molekularbiologische Untersuchungen bestätigen diese Ausgliederung, so dass diese Art heute als Handroanthus heptaphyllus geführt wird.
Handroanthus heptaphyllus wird oftmals wegen der auffälligen Blüten als Ziergehölz angepflanzt, aber auch wegen seines extrem harten und sehr schweren Holzes, Eisenholz (Ipê, Lapacho) als Nutzholz gefällt. Es ist eines der wichtigsten Nutzhölzer im östlichen Paraguay.
Der viel Lapachol und verwandte Substanzen enthaltenden Rinde wird nachgesagt, ein Heilmittel für Krebs zu sein.
Lokale Trivialnamen sind in Brasilien ipe roxo, ipe cabroe oder pau d'arco roxo; in Paraguay lapacho, lapacho negro, taiiy zaiyi und Argentinien lapacho negro, ipe, lapacho, lapacho morado oder lapacho crespo.
Handroanthus heptaphyllus ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Sie ist im östlichen Südamerika heimisch. Sie wird als Zierpflanze verwendet und ihr Holz wird genutzt.
Tajy hu (karaiñe'ẽ: tajy, lapacho negro, lasioñe'ẽ: Tabebuia heptaphylla) peteĩ yvyra Paraguaietéva. Ipoty jasyporundy guive jasypateĩ meve. Ijyvate 40 m rupi. Avei ojepuru pohãramo.
Handroanthus heptaphyllus,[2] commonly referred to as the pink trumpet tree or pink tab, is a Bignoniaceae tree native to tropical and subtropical regions of South America. It grows in the high forest watershed of the Paraná River, Paraguay River and Uruguay River. It has a limited distribution, almost exclusively inhabiting low lands with wet and deep soils, where it forms part of the upper layer of tree cover.
It is the national tree of Paraguay, declared as such in the Nº4631 Act of May 10, 2012, as proposed by the School of Chemical Sciences at the National University of Asunción in celebration of the bicentenary of Paraguay's independence.
Handroanthus heptaphyllus can reach up to 40 m in height. The bark is brown-gray, very rough, with deep cracks in adult specimens. H. heptaphyllus requires specific light and humidity conditions, and is susceptible to frost when young. The tree is considered decorative, and is frequently used in parks, squares and public woodland.
It is often confused with Handroanthus impetiginosus, which has similar characteristics except for tree height and leaf size. As per Brazilian botanist Lúcia Lohmann, Handroanthus heptaphyllus is a short-medium height tree with a maximum height of 15 m.[3]
Its leaves are palmate compound with opposite orientation. Each compound leaf contains 5-7 elliptical leaflets that are 10-15 cm long and have serrated edges. The tree is semi-deciduous with purple/pink tubular flowers that develop before the leaves. The flowers can vary in color from bright pink to pale pink or even white. The fruit of H. heptaphyllus is shaped like a long pod up to 30–40 cm long and 1-1.5 cm wide. The pods are brown when ripe and eventually open longitudinally and drop up to 150 winged seeds. It withstands high winds and has a strong and deep root system.
Flowering begins in the first half of September. Approximately 30 days after flowering begins, the first leaves begin to appear. Ripe fruit appears between January and February.
The wood is hard and heavy, with noticeable differences between sapwood and heartwood. The heartwood turns a dark color with oxidation. The wood is very weatherproof. It is used in the construction of boats, docks, truck beds, beams, crosspieces, stairs, floors, as well as woodturning. Sawing produces a pale yellow sawdust containing lapachol. The wood has tannins and pigments.
The sawdust or wood chips, bark and leaves can be used for medicinal purposes.
The tree is easily propagated by seeds. The number of seeds/kg is 32,000 to 35,000. Planting should be done as quickly as possible, as the seeds will only germinate during the first 12–15 days. Vegetative propagation through the rootstock is also possible. In this species, certain trees produce white flowers. These "white lapachos" are often reproduced by grafting.
Handroanthus heptaphyllus, commonly referred to as the pink trumpet tree or pink tab, is a Bignoniaceae tree native to tropical and subtropical regions of South America. It grows in the high forest watershed of the Paraná River, Paraguay River and Uruguay River. It has a limited distribution, almost exclusively inhabiting low lands with wet and deep soils, where it forms part of the upper layer of tree cover.
It is the national tree of Paraguay, declared as such in the Nº4631 Act of May 10, 2012, as proposed by the School of Chemical Sciences at the National University of Asunción in celebration of the bicentenary of Paraguay's independence.
El Handroanthus heptaphyllus, llamado lapacho negro[1] (por el color de su madera), también conocido, junto con H. impetiginosus,[2] como lapacho rosado (por el color de sus flores), es una especie botánica de la familia de las bignonáceas. Natural del sur de Bolivia, Brasil meridional, norte de Argentina, este de Paraguay y Uruguay,[3] crece en el bosque alto de la cuenca de los ríos Paraná, Paraguay y Uruguay. En su hábitat natural se lo encuentra casi exclusivamente los sitios bajos con suelos húmedos y profundos, en donde forma parte del estrato superior. Tiene una distribución limitada y es muy raro en otros microambientes.
Junto con otras especies de lapacho, es el árbol nacional de Paraguay, declarado como tal por ley N.º 4631 del 10 de mayo de 2012,[4] a propuesta de la Facultad de Ciencias Químicas de la Universidad Nacional de Asunción y en adhesión al bicentenario de la independencia de la República del Paraguay, donde se los conoce por su nombre genérico guaraní, tajy.
Es un árbol de gran altura, hasta 40 m de altura. Las hojas de 10-15 cm de largo, compuestas y trifoliadas con foliolos elípticos. Tronco largo, cilíndrico, de porte majestuoso. La corteza es castaño-grisácea, muy rugosa, con grietas profundas en ejemplares adultos. Copa grande, semiesférica, con ramas abiertas en abanico. Follaje semipersistente. Hojas opuestas, palmaticompuestas, con 5-7 folíolos de borde aserrado. Flores, aparecen antes de la foliación, rosadas, tubulosas, vistosas, variando la tonalidad desde rosado morado a rosado pálido. En época de floración el árbol muestra un hermoso aspecto. El fruto es una cápsula lineal, de hasta 3-4 dm de largo por 1-1,5 cm de ancho, de color castaño al madurar, abriéndose longitudinalmente en dos valvas y dejando caer unas 150 semillas aladas.
La floración comienza en la primera quincena de septiembre; aproximadamente 30 días después aparecen las primeras hojas, produciéndose la maduración de los frutos en enero-febrero.
Árbol muy decorativo, utilizándose con frecuencia en parques, plazas y en el arbolado público. Resiste grandes vientos por poseer un fuerte y profundo sistema radical.
Exigente en cuanto a luz y humedad, sensible a las heladas cuando es joven. Prefiere suelos livianos, profundos, húmedos.
De madera dura, pesada, con diferencias bien marcadas entre albura y duramen. El duramen al oxidarse toma una coloración oscura. Muy resistente a la intemperie. Se la usa en construcción de embarcaciones, muelles, carrocería, aberturas, tirantería, escaleras, piso, tornería, etc. Al aserrarse se obtiene un aserrín amarillo-ocre que contiene la sustancia lapachol. La madera posee taninos y sustancias tintóreas.
Es una planta medicinal, se usan el aserrín o viruta, la corteza y las hojas para tal fin.
Se reproduce fácilmente por semillas. El número de semillas/kg es de 32.000 a 35.000. La siembra debe hacerse lo más rápido posible, apenas estén maduras las semillas, ya que el poder germinativo es muy corto, de 12-15 días. Es posible la multiplicación vegetativa por medio de trozos de raíces. En esta especie, excepcionalmente nacen individuos con flores blancas, estos "lapachos blancos" se reproducen por injertos.
El árbol es de porte mediano de hasta 15 metros, con tronco corto y tortuoso, copa redondeada con ramas largas y desordenadas de nudos muy notables, y ramas secundarias saliendo en pares y en ángulo recto con la rama principal, formando una cruz. Las hojas son simples y espatuladas, de margen entero y peciolo corto, opuestas o en grupos de 1-5x0,5-1,5 cm. Las flores son grandes y acampanadas, de hasta 8 cm, solitarias o en grupos de hasta 40 flores, y floreciendo cuando el árbol no tiene hojas (entre junio y agosto). El fruto aparece en agosto y setiembre, es una cápsula alargada y estrecha, parecida a una vaina, con semillas planas y con alas membranosas. La corteza es gris gruesa, con profundas fisuras longitudinales.
Su anterior género, Tabebuia, refiere a su nombre vernáculo brasileño: tabebuia o taiaveruia; heptaphylla, con el prefijo hepta = siete y del griego phyllon = hoja, con siete folíolos.
Handroanthus heptaphyllus fue descrita por (Vell.) Mattos y publicado en Loefgrenia; communicaçoes avulsas de botânica 50: 2. 1970.[5]
El Handroanthus heptaphyllus, llamado lapacho negro (por el color de su madera), también conocido, junto con H. impetiginosus, como lapacho rosado (por el color de sus flores), es una especie botánica de la familia de las bignonáceas. Natural del sur de Bolivia, Brasil meridional, norte de Argentina, este de Paraguay y Uruguay, crece en el bosque alto de la cuenca de los ríos Paraná, Paraguay y Uruguay. En su hábitat natural se lo encuentra casi exclusivamente los sitios bajos con suelos húmedos y profundos, en donde forma parte del estrato superior. Tiene una distribución limitada y es muy raro en otros microambientes.
Follaje Inflorescencia Flor Hojas Tronco Vista del árbolJunto con otras especies de lapacho, es el árbol nacional de Paraguay, declarado como tal por ley N.º 4631 del 10 de mayo de 2012, a propuesta de la Facultad de Ciencias Químicas de la Universidad Nacional de Asunción y en adhesión al bicentenario de la independencia de la República del Paraguay, donde se los conoce por su nombre genérico guaraní, tajy.
Handroanthus heptaphyllus est un arbre à faible densité qui dispose d'un aubier visible et d'un duramen violet. On le trouve en Amérique du Sud et en Amérique centrale[1].
Depuis 2012, il est l'arbre national du Paraguay[2].
C'est un grand arbre pouvant atteindre 40 m.
Handroanthus heptaphyllus est un arbre à faible densité qui dispose d'un aubier visible et d'un duramen violet. On le trouve en Amérique du Sud et en Amérique centrale.
Depuis 2012, il est l'arbre national du Paraguay.
Septynlapis balamedis (lot. Tabebuia heptaphylla, isp. lapacho negro, gvar. tajy) – bignonijinių (Bignoniaceae) šeimos lapus metanti medžių rūšis. Paplitusi Pietų Amerikos tropinėse ir subtropinėse srityse, Paranos aukštupio baseine.
Užauga 40 m aukščio. Lapai 10-15 cm ilgio, elipsiški. Kamienas aukštas, cilindriškas. Žydi rausvais žiedynais prieš suželiant lapams. Medžio lapai ir žievė naudojami medicinoje.
Septynlapis balamedis - Paragvajaus nacionalinis medis.
O ipê-rosa (Handroanthus heptaphyllus (Vell.) Mattos)[2] é uma árvore sul-americana da família das Bignoniaceae[3].
Há vários Handroanthus conhecidos como ipê-rosa.
De crescimento bem rápido em regiões livres de geadas (em dois anos ela atinge 3,5 metros), pode atingir até 35 m. Floresce abundantemente de Junho a Agosto, e prefere climas mais quentes, porém num Inverno seco e ameno, ela oferece também uma linda florada no começo da Primavera. Ideal para áreas isoladas, ou paisagismo de grandes avenidas, o Ipê Rosa prefere solos férteis e bem drenados. É largamente empregada no paisagismo em geral por apresentar belíssimas inflorescências de cor rosa. É uma espécie recomendada para recuperação de ecossistemas degradados, sendo considerada promissora para revegetação de áreas contaminadas com metais pesados.
O ipê-rosa é uma árvore nativa da América do Sul, distribuída bem entre o México e o Norte da Argentina, por conseguinte às regiões tropicais e subtropicais.
Suas flores duram de Maio a Agosto. As suas numerosas flores são recortadas e na forma de sino.
A sua madeira é preciosa. É uma espécie conspícua e famosa com uma história longa do uso humano, usada como medicamento, e é utilizada na medicina alternativa. O ipê contem potássio, cálcio, ferro, bário, estrôncio e iodo. Contem também um potente antibiótico. Possuindo vários nomes populares, ipê-comum, ipê-reto, ipê-rosa, ipê-roxo da mata, pau d'arco-roxo, etc. A madeira às vezes é comercializada como "pau-brasil".
Encontramos o ipê-rosa na Mata Atlântica da Argentina, Bolívia[4], Brasil e Paraguai. Nos climas Tropical úmido e subúmido; Tropical, com inverno seco; Subtropical de inverno seco e subtropical com verão quente. Temperaturas variando de 18 a 26°C.
O Ipê-rosa tem o Caule do tipo tronco, chegando a mais de 30 metros de altura e 90 cm de diâmetro. Folhas de coloração verde-escura, compostas, de distribuição oposta, medindo 6x10cm. A margem é serreada, há um pecíolo longo, liso e cilíndrico e a venação é nítida, do tipo peninérvea.
As flores estão agrupadas em inflorescências do tipo corimbo, medindo de 5 a 8 cm, com corola 5-mera, de coloração rosa, zigomorfa, gamopétala. O cálice é do tipo cupular, 5-mero, verde e gamossépalo. Existem 4 estames, didínamos, 2 anteras e um disco nectarífero. O ovário é súpero, bicarpelar, bilocular.
A floração ocorre de junho a setembro e a polinização é realizada por abelhas e pássaros. Os frutos medem até 50 cm, são pretos, secos e deiscentes, do tipo síliqua. A dispersão é realizada através do vento, as sementes medem de 2,5 a 3 cm de comprimento e são aladas.
Necessita de sol pleno e adapta-se a qualquer tipo de solo. Adquirir muda bem formada em viveiro de árvores, que venha com tutor para melhor desenvolvimento. Plantar a muda em cova com o dobro do tamanho do torrão, adicionando fertilizante orgânico ou composto vegetal adicionando cerca de 200 gramas de adubo granulado NPK, formulação 10-10-10. As regas no plantio e depois em até 10 dias posteriores poderão garantir sua sobrevivência.[5]
O ipê-rosa (Handroanthus heptaphyllus (Vell.) Mattos) é uma árvore sul-americana da família das Bignoniaceae.
Há vários Handroanthus conhecidos como ipê-rosa.
De crescimento bem rápido em regiões livres de geadas (em dois anos ela atinge 3,5 metros), pode atingir até 35 m. Floresce abundantemente de Junho a Agosto, e prefere climas mais quentes, porém num Inverno seco e ameno, ela oferece também uma linda florada no começo da Primavera. Ideal para áreas isoladas, ou paisagismo de grandes avenidas, o Ipê Rosa prefere solos férteis e bem drenados. É largamente empregada no paisagismo em geral por apresentar belíssimas inflorescências de cor rosa. É uma espécie recomendada para recuperação de ecossistemas degradados, sendo considerada promissora para revegetação de áreas contaminadas com metais pesados.
Handroanthus heptaphyllus là một loài thực vật có hoa trong họ Chùm ớt. Loài này được (Vell.) Mattos mô tả khoa học đầu tiên năm 1970.[1]
Handroanthus heptaphyllus là một loài thực vật có hoa trong họ Chùm ớt. Loài này được (Vell.) Mattos mô tả khoa học đầu tiên năm 1970.