Die Treurwilger (Salix babylonica) is 'n genaturaliseerde boom, dus 'n indringerplant, in Suider-Afrika wat oorspronklik uit China kom. Daar kom slegs vroulike bome hier voor maar die bome het gevestig geraak deur vegatiewe voortplanting - 'n natuurlike gevolg van takke wat afval. Hierdie spesie is water liewend, en is van die min spesies wat kan oorleef as die wortels vir lang tye onder water staan. Dit het 'n aggresiewe wortelstelsel, wat groot probleme kan veroorsaak as dit naby rioolpype geplant word. Die boom kom wydverspreid langs strome en op rivieroewers voor. Dit het lang lowerryke, neerhangende takke. Die blare is lank, dun en glansend met fyn getande blaarrande. Die blare is bo liggroen en onder blouerig. Die Treurwilger het 'n ligkleurige, sagte, swak hout.
Dik takke van die boom kan afgekap word, en vir 'n week in die water gegooi word, waarna dit in die grond geplant kan word, en maklik sal groei.
Die Treurwilger is deur die Boere tydens die Groot Trek in die binneland versprei, deur takke van die boom in die sand langs rivieroewers by hulle kamp plekke te plant. Op hierdie wyse het hierdie waterliewende plant met tyd wyd versprei in veral die Vrystaat en Wes-Transvaal geraak. 'n Goeie voorbeeld hiervan is die bekende Wilgerbome langs die Mooirivier in Potchefstroom.
Die Treurwilger (Salix babylonica) is 'n genaturaliseerde boom, dus 'n indringerplant, in Suider-Afrika wat oorspronklik uit China kom. Daar kom slegs vroulike bome hier voor maar die bome het gevestig geraak deur vegatiewe voortplanting - 'n natuurlike gevolg van takke wat afval. Hierdie spesie is water liewend, en is van die min spesies wat kan oorleef as die wortels vir lang tye onder water staan. Dit het 'n aggresiewe wortelstelsel, wat groot probleme kan veroorsaak as dit naby rioolpype geplant word. Die boom kom wydverspreid langs strome en op rivieroewers voor. Dit het lang lowerryke, neerhangende takke. Die blare is lank, dun en glansend met fyn getande blaarrande. Die blare is bo liggroen en onder blouerig. Die Treurwilger het 'n ligkleurige, sagte, swak hout.
Dik takke van die boom kan afgekap word, en vir 'n week in die water gegooi word, waarna dit in die grond geplant kan word, en maklik sal groei.
Ağlar söyüd (yaxud Babil söyüdü və ya sallaq söyüd) (lat. Salix babylonica) - Söyüd fəsiləsindən bitki cinsi.
Vətəni İran və Çindir.
Hündürlüyü 15 m-ə, gövdəsinin diametri 60 sm-ə çatan ağacdır. Çətiri uzun, nazik, elastiki, sallaq budaqlardan ibarət sarımtıl-yaşıldır. Yarpaqlarının alt tərəfi tüklü olub, sonralar hər iki tərəfi çılpaqlaşır. Yarpaq ayasının uzunluğu 9-16 sm, eni 1-2,5 sm-dir, neştərvari-хətvari və ya uzunsov-neştərvaridir, ucuna doğru uzun və çəpəki sivridir, qaidəsinə doğru isə tədricən daralır, kənarları хırda mişardişlidir, üst tərəfi tünd-yaşıl, alt tərəfi göyümtüldür. Uzunluğu 1 sm-ə qədər olan yarpaqaltlıqları neştərşəkilli, sivri, tüklü, yanları dişli olub, çoх vaхt damarlıdır və erkən tökülür. Çiçəkləri bircinslidir. Erkəkcikləri 2, sərbəst, qaidəyə yaхın hissəsi tüklüdür. Yumurtalığı oturaq və çılpaqdır. Erkəkcikli çiçəklərdə çiçək ballığı 2, dişicikli çiçəklərdə 1-dir.
Küləyə, istiyə davamlıdır, yazda tez yarpaqlayır. Göllərin, yolların, kənarlarında bitir.
Abşeronda, Lənkəranda, Kür-Araz və Samur-Dəvəçi ovalıqlarında rast gəlinir.
Bəzi yerlərində dekorativ ağac kimi becərilir. Göllərin, yolların, kanalların kənarlarında хüsusən yaraşıqlı görünür.
Ağlar söyüd (yaxud Babil söyüdü və ya sallaq söyüd) (lat. Salix babylonica) - Söyüd fəsiləsindən bitki cinsi.
Salix japonica (lat. Salix japonica) - söyüdkimilər fəsiləsinin söyüd cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Salix japonica (lat. Salix japonica) - söyüdkimilər fəsiləsinin söyüd cinsinə aid bitki növü.
El desmai, salze ploraner[1] (en rossellonès: salze ploraire/plorós/plorant), o simplement plorador[2] o ploraire, salze sepulcral (Salix babylonica), és un arbre caducifoli del gènere Salix originari de les parts àrides del nord de la Xina, però cultivat des de fa segles a tota l'Àsia i altres parts del món, entre les quals a Barcelona o a l'estany de Banyoles. El nom específic babylonica deriva d'una confusió de Linnaeus que pensava que era l'arbre que s'esmenta en la Bíblia, en Salms, 137: "Pels rius de Babilònia... salzes...". Tanmateix, l'arbre anomenat gharab en hebreu és un pollancre, Populus euphratica.
Arriba a fer de 20 a 25 m d'alt. Creix de pressa, però és de curta vida. Les fulles estan disposades en espiral, són estretes, serrades i de color verd clar; fan de 4 a 16 cm de llarg i de 0,5 a 2 cm d'ample. Les flors estan disposades en aments i és una planta dioica, és a dir, amb sexes separats en peus diferents.
El desmai és una planta molt utilitzada en jardineria, en particular la varietat Salix babylonica, Pendula. S'acostuma a plantar com a arbre aïllat al costat de superfícies d'aigua. Al seu lloc d'origen, la seva fusta serveix de combustible i per a altres usos. En els oasis del desert de Gobi, protegeix les terres agrícoles dels vents forts.
El desmai, salze ploraner (en rossellonès: salze ploraire/plorós/plorant), o simplement plorador o ploraire, salze sepulcral (Salix babylonica), és un arbre caducifoli del gènere Salix originari de les parts àrides del nord de la Xina, però cultivat des de fa segles a tota l'Àsia i altres parts del món, entre les quals a Barcelona o a l'estany de Banyoles. El nom específic babylonica deriva d'una confusió de Linnaeus que pensava que era l'arbre que s'esmenta en la Bíblia, en Salms, 137: "Pels rius de Babilònia... salzes...". Tanmateix, l'arbre anomenat gharab en hebreu és un pollancre, Populus euphratica.
Coeden gollddail fechan o deulu'r helygen yw Helygen frau wylofus sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Salicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Salix x pendulina a'r enw Saesneg yw Weeping crack-willow.[1]
Mae gwreiddiau'r goeden fechan hon yn hoff o bridd gwlyb, a thyf fel arfer ar lan afon, nant neu lyn. Mae'r dail wedi eu lleoli bob yn ail a'r blodau'n unrhyw - gyda chynffonau wyn bach benyw ar un coeden a'r gwryw ar goeden arall hy mae'n blanhigyn deuoecaidd. Mae'r petalau'n fach iawn ac ni cheir petalau. Mae gan y goeden briodweddau meddygol, gan gynnwys atal y ddannodd a gwrth-feiotig.
Coeden gollddail fechan o deulu'r helygen yw Helygen frau wylofus sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Salicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Salix x pendulina a'r enw Saesneg yw Weeping crack-willow.
Mae gwreiddiau'r goeden fechan hon yn hoff o bridd gwlyb, a thyf fel arfer ar lan afon, nant neu lyn. Mae'r dail wedi eu lleoli bob yn ail a'r blodau'n unrhyw - gyda chynffonau wyn bach benyw ar un coeden a'r gwryw ar goeden arall hy mae'n blanhigyn deuoecaidd. Mae'r petalau'n fach iawn ac ni cheir petalau. Mae gan y goeden briodweddau meddygol, gan gynnwys atal y ddannodd a gwrth-feiotig.
Vrba babylónská (Salix babylonica) je teplomilný druh rodu vrba pocházející ze severní a střední Číny, kde v povodích řek Jang-c’-ťiang a Žlutá řeka vytváří rozlehlé porosty. Druhové jméno „babylónská“ dostala podle mylného předpokladu, že pochází z oblasti Babylonie, kam se ve skutečnosti dostala až počátkem našeho letopočtu hedvábnou stezkou přes Střední Asii, Afghánistán, Irák a Sýrii.[1][2]
Nyní je rozšířena v teplých oblastech všech kontinentů, vyrůstá na severu i jihu Afriky, v Severní a Jižní Americe i na ostrovech Karibiku, v Austrálii, na Novém Zélandu i ostrovech Pacifiku. Po Asii se z Číny rozšířila až na Malajský poloostrov, do Indonésie i do severních oblastí indického subkontinentu. Do Evropy se dostala počátkem 17. století a s malým zpožděním začala být řídce vysazována i na území dnešní České republiky.
Původní druh vrby babylonské vyžaduje poměrně teplé polohy a je pěstován jako sadovnická dřevina v klimatu s vyšší průměrnou teplotou. Ve Střední Evropě se sázel hlavně vyšlechtěný převislý kultivar 'Pendula', z něhož jsou k dispozici pouze samičí jedinci. Nyní je však obvyklejší nový kultivar 'Tortuosa', lišící se nápadně pokroucenými větvemi a vyšší odolností proti jarním mrazíkům.[3][4][5]
Preferuje vlhké prostředí, obvykle se přirozeně vyskytuje podél vodních toků, na vlhkých údolních nánosech a v písčitých sníženinách. Toleruje záplavy a může růst i v mokřadech. Je náročná na dostatek světla, špatně roste v zastínění. Vyskytuje se do nadmořské výšky 2000 m a v místech, kde bývají průměrné roční srážky od 550 do 1700 mm. Ploidie druhu je 2n = 76.
Vrba babylónská je fanerofyt kvetoucí koncem března a v dubnu, před nebo krátce po rašení listů. Plody dozrávají v květnu. V České přírodě se vyskytuje převážně jen jako kulturní, pěstovaná dřevina.[1][2][4][6][7]
Vrba babylónská je dvoudomá dřevina, strom vysoký 10 až 12 m se šedočernou kůrou, nepravidelně široce protáhlou korunou a mělce zahloubenými kořeny, Má dlouhé, převislé větve zelené barvy a téměř k zemi sahající tenké, metlovité letorosty. Z úzkých, špičatých pupenů ve spirále vyrůstají listy s 5 mm řapíky. Mají chlupaté, čárkovitě kopinaté čepele 5 až 15 cm dlouhé a 1 až 1,5 cm široké, u báze klínovité a na konci zašpičatělé, po obvodě jemně pilovité, svrchu tmavě zelené, zespod nasivělé a výrazně síťnaté, v horní polovině zkroucené. Palisty jsou kopinaté, dlouze špičaté a v koncové části zkroucené. Na podzim se listy před opadem zbarvují zelenožlutě.
Květenství jsou štíhlé jehnědy válcovitého tvaru, často ohnuté, samičí do 3 cm a samčí do 4 cm dlouhé a 0,5 cm široké. Jejich jednopohlavné květy jsou nahé, nemají okvětní lístky. Samčí květy se žlutozelenými listeny mají dvě tyčinky s červenavě žlutými prašníky a dvě žlázky produkující nektar. Samičí květy mají přisedlý semeník s krátkou čnělkou s nedělenou bliznou a jednu nektarovou žlázku.
Plody jsou žlutohnědé, úzce kuželovité tobolky asi 3 mm dlouhé a obsahují množství velmi jemných semen, ta jsou rozšiřována větrem a jejich doba klíčivosti se pohybuje pouze od 5 do 10 dnů.[1][4][6][7][8][9]
Nové stromy mohou vyrůst ze semen nebo z řízků či odkopků kořene. Semenáče rostou pomaleji, ale mají dlouhou životnost a vytvářejí vysoké stromy s rozložitou korunou. Stromy z dobře kořenících řízků jsou pro průmyslové zpracování (na palivo nebo pro výrobu papíru) pěstované na plantážích. Po jejich seřezání vyrůstají z pařezů výmladky, které mohou být za rok vysoké až 3 m. Dřevo stromů je měkké a bývá napadáno živočišnými škůdci, např. brouky tesaříky druhu Anoplophora.[6][7]
Vrba babylónská se často kříží s jinými druhy. Ve střední Evropě se vyskytují hlavně tyto její hybridy:
Vrba obloukovitá má poměrně pevné dřevo a je vhodná do vyšších poloh. Pěstuje se kultivar 'Blanda' s větvemi jen mírně převislými nebo kultivar 'Elegantissima' s větvemi delšími a více převislými.
Vrba náhrobní se žlutě zbarvenými letorosty je oceňována pro dekorativní vzhled, ale její dřevo je poměrně křehké a bývá poškozována větrem. Pěstuje se kultivar 'Chrysocoma' s dlouhými, převislými, žlutými větvemi nebo kultivar 'Salamonii' s větvemi hnědavými až zelenkavými a méně převislými.[1][8][10]
Kromě estetické funkce je vrba babylonská využívána jako palivové dříví, bývá zdrojem buničiny pro výrobu vysoce kvalitního papíru a dlouhé letorosty se používají k pletení košů a podobných produktů. Dřevo je lehké a měkké, středně husté (400 kg/m³) a má červenohnědou barvu. Vyrábí se z něho nábytek, dřevěné obaly a nářadí, dřevovláknité desky a překližky.
Stromy se vysazují podél břehů řek, rybníků a jiných vodních toků k zábraně eroze půdy, nebo na plantáže pro průmyslové vyžití, na 1 ha se sází 2000 až 3000 jedinců. Dřevina je také ceněná jako solitérní parkový strom, který však spotřebuje velké množství vody. Obecně se nedoporučuje vysazovat blízko objektů, může vyrůst ve velmi velký strom, který invazními kořeny proniká do prasklin kanalizačních potrubí která ničí a ucpává, křehké větve se pod tíhou sněhu často lámou a poškozují střechy a na podzim vzniká opadem listů velké množství smetí.
Kůra stromu obsahuje kyselinu salicylovou (klíčová složka aspirinu) a proto se používá k léčbě horečky a revmatoidní artritidy. Vrba babylónská má i fytoremediační potenciál, v listech hromadí získaný ethanol a benzen.[2][6][7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu vrba babylónská ve Wikimedia Commons
Vrba babylónská (Salix babylonica) je teplomilný druh rodu vrba pocházející ze severní a střední Číny, kde v povodích řek Jang-c’-ťiang a Žlutá řeka vytváří rozlehlé porosty. Druhové jméno „babylónská“ dostala podle mylného předpokladu, že pochází z oblasti Babylonie, kam se ve skutečnosti dostala až počátkem našeho letopočtu hedvábnou stezkou přes Střední Asii, Afghánistán, Irák a Sýrii.
Die Echte Trauerweide (Salix babylonica) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Weiden (Salix) in der Familie der Weidengewächse (Salicaceae). Sie wird auch nach dem ihrer Herkunft als Chinesische bzw. nach ihrem botanischen Namen als Babylonische Trauerweide bezeichnet.
Die Echte Trauerweide ist ein Baum mit weit ausladenden Ästen, der Wuchshöhen von 10 bis 20 Meter erreicht. Die Zweige sind lang rutenförmig, dünn, hellgrau, kahl und überhängend.
Die Laubblätter sind kurz gestielt, lanzettlich, bis 17 Zentimeter lang und 2,5 Zentimeter breit, lang zugespitzt und am Grund genauso zusammenlaufend. Der Blattrand ist knorpelig gesägt. Die Oberseite ist dunkelgrün, die Unterseite graugrün, beide Seiten sind kahl. Der Blattstiel ist 5 Millimeter lang. Nebenblätter sind nur selten vorhanden.
Die Echte Trauerweide ist, wie alle Weiden, zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch), allerdings gibt es bei ihr als eine Ausnahme gelegentlich weibliche Blüten, die in den männlichen Kätzchen vorkommen. Die Kätzchen sind 4 bis 5 Zentimeter lang, zylindrisch und hängend. Männliche Kätzchen besitzen Blüten mit zwei kahlen Staubblättern. Weibliche Kätzchen besitzen Blüten, die einen kahlen Fruchtknoten und dicke Narben enthalten. Das Tragblatt ist einfarbig und hell, seine Außenseite ist locker behaart, die Spitze ist nicht bärtig. Von den zwei männlichen Nektardrüsen ist die hintere länglich und keulenförmig, die vordere klein. Die weibliche Nektardrüse ist das hintere Nektarium.
Die Blütezeit dauert von April bis Mai.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 38, 76, seltener 63 oder 72.[1]
Die Echte Trauerweide stammt aus Ostasien. Hier kommt sie ursprünglich von China und Japan bis nach Ost-Turkestan vor. Heute ist sie als Zierbaum weltweit verbreitet. Sie wächst auf feuchten und lockeren Böden an Gewässern.
Die Echte Trauerweide (Salix babylonica) bastardiert mit der Silber-Weide (Salix alba) ebenso wie mit der Bruch-Weide (Salix fragilis). Der wissenschaftliche Name für die Hybride Salix fragilis × Salix babylonica ist Salix × pendulina Wenderoth, für die Hybride Salix alba × Salix babylonica ist er Salix × sepulcralis Simonk. Beide Hybriden sind ebenfalls trauerwüchsig (Meikle 1984; Jäger 2000).
Salix × sepulcralis Simonk. (Synonym: Salix × salamonii (Carrière) Carrière) ist in Mitteleuropa die am weitesten verbreitete Trauerweide, da die eingeführte Echte Trauerweide frostempfindlich ist und leicht auswintert, bei ihr kommen oft auch zwittrige Blüten vor. Gegenüber der Hybride mit der Bruch-Weide wird die Hybride mit der Silber-Weide im Garten- und Landschaftsbau bevorzugt, da sie – von der Silber-Weide vererbt – eine dichte silbrig schimmernde unterseitige Behaarung der Blätter hat.
Die Sorte 'Chrysocoma' ist unter den verschiedenen Sorten von Salix × sepulcralis die häufigste, sie ist eine Hybride aus der Silberweiden-Sorte Dotter-Weide (Salix alba 'Vitellina' bzw. Salix alba var. vitellina) mit der Echten Trauerweide (Salix babylonica).
Ferner ist eine Trauerform der Silber-Weide Salix alba 'Tristis' im Handel und vielfach gepflanzt (Jäger 2000). Salix alba 'Tristis' wird oft als Synonym von Salix × sepulcralis 'Chrysocoma' verstanden und von dieser nicht unterschieden, aber die Trauerform der Silber-Weide, die als Salix alba var. tristis (Seringe) K. Koch bezeichnet wird, stellt möglicherweise eine unabhängige Form dar, die keine Salix babylonica-Hybride ist, bei ihr kommen im Gegensatz zu Salix × sepulcralis keine zwittrigen Blüten vor. Salix alba 'Tristis' wird bis zu 20 Meter hoch, während Salix × sepulcralis 'Chrysocoma' nur etwa 12 Meter hoch wird und nicht ganz so winterhart ist. Beide haben goldgelbe Triebe und lassen sich nur schwer unterscheiden.
Die Wisconsin Trauerweide (Salix × blanda Andersson) (Synonym Salix × elegantissima K. Koch) oder Thurlow-Trauerweide ist aus Nordamerika bekannt, möglicherweise ist sie eine Hybride mit der Lorbeer-Weide (Salix pentandra L.), aber auch die Bruch-Weide (Salix fragilis L.) kommt als Elternart in Betracht, dann wäre Salix × blanda ein Synonym von Salix × pendulina Wender..
Generell muss man davon ausgehen, dass die genaue Identität und der Ursprung der im Handel zu findenden Trauerweidensorten nicht ausreichend geklärt werden kann.
Die Echte Trauerweide (Salix babylonica) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Weiden (Salix) in der Familie der Weidengewächse (Salicaceae). Sie wird auch nach dem ihrer Herkunft als Chinesische bzw. nach ihrem botanischen Namen als Babylonische Trauerweide bezeichnet.
Ko e hakoloaʻani ko e fuʻu ʻakau lahi ia. ʻOku tātelau ha ngaahi fuʻu hakoloaʻani ʻi Tongá ni. ʻOku ui foki ko e uilou.
Ko e hakoloaʻani ko e fuʻu ʻakau lahi ia. ʻOku tātelau ha ngaahi fuʻu hakoloaʻani ʻi Tongá ni. ʻOku ui foki ko e uilou.
Salix aurita (лат. Salix babylonica ) – Salicaceae семьяысь Китайын будӥсь бадь. Ӝуждалаез ог 20-25 м.
Salix babylonica es un specie de salice.
Shelgu pikëllues ( lat. Salix babylonica L.) është antar i familjes Salicaceae.
S. babylonica
Shelgu pikëllues
Salix x chrysocoma
S. babylonica 'Tortuosa'
Shelgu pikëllues
S. babylonica 'Tortuosa'
Shelgu pikëllues
Shelgu pikëllues ( lat. Salix babylonica L.) është antar i familjes Salicaceae.
S. babylonica
Shelgu pikëllues
Salix x chrysocoma
S. babylonica 'Tortuosa'
Shelgu pikëllues
S. babylonica 'Tortuosa'
Shelgu pikëllues
မိုးမခပင် နေရာဒေသ မရွေးပေါက်ရောက်ပြီး ကိုင်းမှဖြတ်၍ စိုစွတ်သောမြေတွင် ထိုးထားပါက ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အမြစ်ထွက်လာသည်။
မိုးမခပင် နေရာဒေသ မရွေးပေါက်ရောက်ပြီး ကိုင်းမှဖြတ်၍ စိုစွတ်သောမြေတွင် ထိုးထားပါက ရက်အနည်းငယ်အတွင်း အမြစ်ထွက်လာသည်။
Sàlighe o sàlixi (Salix babylonica) de sa Familia Salicacae. Arvure chi creschede in terrinos umidos. Sa linna no est tantu dura, sos ramos sunt longos chi calana fintzas a terra, fozas minores; s'agatada in giardinos e parcos; est una pianta po ornamentu.
Sàlighe o sàlixi (Salix babylonica) de sa Familia Salicacae. Arvure chi creschede in terrinos umidos. Sa linna no est tantu dura, sos ramos sunt longos chi calana fintzas a terra, fozas minores; s'agatada in giardinos e parcos; est una pianta po ornamentu.
Salix babylonica (Babylon willow or weeping willow; Chinese: 垂柳; pinyin: chuí liǔ) is a species of willow native to dry areas of northern China, but cultivated for millennia elsewhere in Asia, being traded along the Silk Road to southwest Asia and Europe.[3][4]
Salix babylonica is a medium- to large-sized deciduous tree, growing up to 20–25 m (66–82 ft) tall. It grows rapidly, but has a short lifespan, between 40 and 75 years. The shoots are Yellowish-brown, with small buds. The leaves are alternate and spirally arranged, narrow, light green, 4–16 cm (1.6–6.3 in) long and 0.5–2 cm (0.2–0.8 in) broad, with finely serrate margins and long acuminate tips; they turn a gold-yellow in autumn. The flowers are arranged in catkins produced early in the spring; it is dioecious, with the male and female catkins on separate trees.[3][5]
Male flowers of Salix babylonica
Pendulous branchlets of Salix babylonica
Bark of Salix babylonica
Leaves of Salix babylonica
Salix babylonica was described and named scientifically by Carolus Linnaeus in 1736, who knew the species as the pendulous-branched ("weeping") variant then recently introduced into the Clifford garden in Hartekamp in The Netherlands.[6]
Early Chinese cultivar selections include the original weeping willow, Salix babylonica 'Pendula', in which the branches and twigs are strongly pendulous, which was presumably spread along ancient trade routes.[6] These distinctive trees were subsequently introduced into England from Aleppo in northern Syria in 1730,[7] and have rapidly become naturalised, growing well along rivers and in parks. These plants are all females, readily propagated vegetatively, and capable of hybridizing with various other kinds of willows, but not breeding true from seed. This type of tree is grown very easily through plant propagation.
Two cultivated hybrids between pendulous Salix babylonica and other species of Salix willows also have pendulous branchlets, and are more commonly planted than S. babylonica itself:
Cultivars derived from either of these hybrids are generally better adapted than S. babylonica to the more humid climates of most heavily populated regions of Europe and North America.[8][9]
A similar willow species also native to northern China, Salix matsudana (Chinese willow), is now included in Salix babylonica as a synonym by many botanists, including the Russian willow expert Alexey Skvortsov.[6][8] The only reported difference between the two species is S. matsudana has two nectaries in each female flower, whereas S. babylonica has only one; however, this character is variable in many willows (for example, crack willow, Salix × fragilis, can have either one or two), so even this difference may not be taxonomically significant.[8] A horticultural variant with twisted twigs and trunk, the corkscrew willow (S. matsudana var. tortuosa), is widely planted.
Salix babylonica, especially its pendulous-branched ("weeping") form, has been introduced into many other areas, including Europe and the southeastern United States, but beyond China, it has not generally been as successfully cultivated as some of its hybrid derivatives, being sensitive to late-spring frosts. In the more humid climates of much of Europe and eastern North America, it is susceptible to a canker disease, willow anthracnose (Marssonina salicicola), which makes infected trees very short-lived and unsightly.[8][9]
Salix babylonica (Babylon willow) has many cultivars, including:
Various cultivars of Salix matsudana (Chinese willow) are now often included within Salix babylonica, treated more broadly, including:
Yet other weeping willow cultivars are derived from interspecific Salix hybrids, including S. babylonica in their parentage.[6] The most widely grown weeping willow cultivar is Salix × sepulcralis 'Chrysocoma', with bright yellowish branchlets.[8][9]
Peking willow is a popular ornamental tree in northern China, and is also grown for wood production and shelterbelts there, being particularly important around the oases of the Gobi Desert, protecting agricultural land from desert winds.
The epithet babylonica in this Chinese species' scientific name (S. babylonica), as well as the related common names "Babylon willow" or "Babylon weeping willow", derive from a misunderstanding by Linnaeus that this willow was the tree described in the Bible in the opening of Psalm 137 (here in Latin and English translations):
Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, cum recordaremur Sion.
- In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra....
By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion.
- We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.
By the waters of Babylon, there we sat down and wept, when we remembered Zion
- On the willows there we hung up our lyres....
Despite these Biblical references to "willows", whether in Latin or English, the trees growing in Babylon along the Euphrates River in ancient Mesopotamia (modern Iraq) and named gharab in early Hebrew, are not willows (Salix) in either the modern or the classical sense, but the Euphrates poplar (Populus euphratica), with willow-like leaves on long, drooping shoots, in the related genus Populus.[7][8] Both Populus and Salix are in the plant family Salicaceae, the willow family.
These Babylonian trees are correctly called poplars, not willows, in the New International Version of the Bible (English, 1978):
By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion
- There on the poplars we hung our harps.
Salix babylonica (Babylon willow or weeping willow; Chinese: 垂柳; pinyin: chuí liǔ) is a species of willow native to dry areas of northern China, but cultivated for millennia elsewhere in Asia, being traded along the Silk Road to southwest Asia and Europe.
Salix babylonica, o sauce llorón, es un árbol que pertenece a la familia de las salicáceas y es nativo del este de Asia (especialmente del norte de China).[1][2]
Es un árbol caducifolio de 8 a 12 m de altura (excepcionalmente 26 m), con ramas delgadas, flexibles, largas, colgantes casi hasta el suelo. Su tronco tiene la corteza fisurada. Hojas linear-lanceoladas, de 8 a 15 cm de largo, acuminadas, borde finamente aserrado, glabras y glaucas en el envés cuando son adultas. Pecíolo corto, pubescente. Las inflorescencias brotan junto con las hojas, tiene amentos cilíndricos de 2 a 5 cm de largo, con flores de color amarillo pálido. Se reproduce por anemocoria. [1][3]
Se multiplica perfectamente por injertos y esquejes, pues enraízan muy bien. Se suele plantar de manera aislada para que resalte su bello porte. Al igual que los chopos o álamos sufre mucho el ataque de insectos minadores con graves secuelas.[4][5]
Si bien su crecimiento es rápido, no vive más de 50 años. Crece de manera silvestre y sin cuidados especiales en la región de Soconusco, zona costera del estado de Chiapas, México; también se le encuentra en la zona del Centro de Chiapas, en las riberas de arroyos y ríos, intercalado con otros árboles que forman las galerías; es un árbol usado por los nativos de estas zonas para diversos usos, como por ejemplo postes para cercas, leña y sombra, y tiene un importante valor desde el punto de vista ecológico ya que evita la erosión del suelo en riberas de ríos, con lo que protege la flora de la zona y fortalece los cauces ante posibles desbordamientos. Una plaga importante es Corythucha salicata Gibson (Hemiptera, Tingidae).
Muchos botánicos consideran que Salix matsudana y Salix babylonica son la misma especie de árbol (este último sauce, a pesar de su nombre botánico, es también originario del norte de China). La única diferencia encontrada entre ambos es que S. matsudana tiene dos nectarios en cada flor femenina, mientras que S. babylonica tiene solamente uno. Sin embargo esta característica es variable en muchos sauces (por ejemplo, Salix fragilis puede tener tanto uno como dos), por lo que puede no ser significativa para considerarlas especies diferentes.
Salix babylonica fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1017, en el año 1753.[6]
Salix: nombre genérico latino para el sauce, sus ramas y madera.[7]
babylonica: epíteto por Babilonia (Mesopotamia), de donde se le creía nativo. En el Salmo 137 ("Por los ríos de Babilonia"), se lamenta el exilio de los hebreos de su tierra, Judea, a una extraña y enemiga Babilonia. El lamento lo hacían cerca de los "sauces llorones" en los ríos de Babilonia.[8]
Salix babylonica, o sauce llorón, es un árbol que pertenece a la familia de las salicáceas y es nativo del este de Asia (especialmente del norte de China).
Zume negartia edo sahats negartia (Salix babylonica) sahatsen familiako zuhaitza da.
Izen generikoa, Salix, zeltikozko "sal" (hurbil) eta "lis" (ura) hitzetatik omen dator, zona hezeetan hazteko joera baitu. Espezifikoak, babylonica, Babiloniakoa (Mesopotamia) dela adierazten du, bertako zuhaitza zela uste baitzen. Malguak eta zintzilikariak ditu adarrak, eta ia lurra ukitzera iristen dira -hortik datorkio "negarti" adjektiboa-.
Zuhaitz hosto-erorkorra da, 8-12 metroko altuera duena (nahiz eta 26 metrokoak ere ezagutzen diren). Adar meheak ditu, malguak, luzeak eta lurreraino zintzilik luzatzen direnak, berde-hori koloreko milaka hostoz estalirik daudenak. Enborra, bihurria eta zabala da, batzuetan okertua egoten da, eta azal gogorra eta zartatua izaten du, kafe kolorekoa.
Hostoak erorkorrak dira, adartxoetan txandakatuak, sinpleak, lantzeolatuak eta 8-16 cm-koak. Ertz zerraduna dute. Gainaldetik, berde ilunak dira, eta, azpialdean, berde argiak eta glaukoak. Nerbiazio sakona eta argia dute. Kolore berde-horixka ematen diote zuhaitzari urteko adaxka gazteek. Udazkenean horitu egiten dira, sahatsek itxura urreztatua hartzen dutelarik.
Sahats negartia, sahats guztiak bezala, ||dioiko]]a da, hau da, ale ar eta emeak bereizirik agertzen dira. Sahatsen lore mota amentua da, baina gainontzeko amentuak ez bezala, hauek intsektuen bidezko polinizaziora moldaturik daude. Amentu motzak dituzte, terminalak, eta hostoen antzeko pedunkulu berdeetatik aurrera garatzen direnak.
Lore estaminatu arrak 1,8-3 x 0,5-1 cm-koak dira, 2-10 estamine dituzte, guruin nektarifero batez lagundurik doazenak. Anterak arroxa kolorekoak dira muturrean baina naranja kolorea hartzen dute lorea irekitzean. Bi gelaxka dituzte, longitudinalki zabaltzen direnak. Filakentuak filiformeak dira, hori argiak eta orokorrean pubeszenteak.
Lore pistilatuak 1,5-2,5 x 0,5 cm-koak dira eta obario bakar batez osaturik daude, nektar guruin txiki batez lagundurik doana. Obarioan bi lobuluko estiloa eta obulu ugari daude.
Fruituak, amentu emea zenetik agertzen dira multzokatuta. Kapsula motakoak dira eta 2- 4 balben bidez irekitzen dira. Hori-marroi kolorekoak dira, estuak eta forma konikokoak, 3-4 cm luze direnak eta orokorrean, glabroak. Hazi txiki asko dituzte barruan, itxura kotoitsukoak.
Sahats negartia jatorriz Asiako espeziea da, eta bertan landare inbaditzailea izatera irits daiteke. Europarantz Erdi Aroan pasa zela uste da eta gure kontinentean lehen aldiz 1692an dago dataturik. Europan, Euskal Herrian barne, ezinbesteko zuhaitz apaingarri bilakatu da, bereziki ibai ertzetan.
Ibaietan, erreketan, urtegietan, eta, orokorrean, maila freatikoa azaletik hurbil duen edozein lurzorutan hazten da zume negartia.
Munduan, gehien zabaldu diren zuhaitzak dira Salix generokoak.
Sahats negartia urte osoan zehar hazten da. Hostoak martxoa hasieran ateratzen hasten dira eta abendu bukaeran erori. Loraketa hostoen agerpenarekin batera edo lehenago gertatzen da, martxoan. Loreak erabateko garapena martxoa bukaera aldera lortzen du eta fruituek apirila bukaeratik maiatza hasierara lortzen dute heldutasuna.
Batez ere bere edertasunagatik erabiltzen da, zuhaitz apaingarri modura. Bere zura ez da oso kalitate onekoa eta kutxak, paper pasta eta pospoloak egiteko erabiltzen da batez ere.
Medikuntzan, besteak beste aspirina bezalako botikak egiteko erabili izan dira sahatsak, Azido azetilsalizilikoa dutela-eta. Substantzia hau enborrean aurki daiteke eta propietate astringente eta antidiarreikoak ditu. Sahats hostoekin egindako infusioak Afrikan asko erabili izan dira erreumatismoen aurka.
Zume negartia edo sahats negartia (Salix babylonica) sahatsen familiako zuhaitza da.
Izen generikoa, Salix, zeltikozko "sal" (hurbil) eta "lis" (ura) hitzetatik omen dator, zona hezeetan hazteko joera baitu. Espezifikoak, babylonica, Babiloniakoa (Mesopotamia) dela adierazten du, bertako zuhaitza zela uste baitzen. Malguak eta zintzilikariak ditu adarrak, eta ia lurra ukitzera iristen dira -hortik datorkio "negarti" adjektiboa-.
Itkupaju (Salix babylonica) on pajujen suvun puulaji, jota tavataan luonnonvaraisena Kiinassa ja viljeltynä koristekasvina laajalti Euraasiassa. Lajista on kehitetty lukuisia lajikkeita ja risteymiä.
Itkupaju kasvaa suurimmillaan 18-metrikseksi puuksi, jonka rungon kaarna on harmaan musta ja uurteinen. Oksanhaarat ovat selvästi riippuvia. Lehdet ovat lähes suikean muotoisia, 9–16 senttimetriä pitkiä, lähes sileitä, sahalaitaisia ja pitkäkärkisiä. [2]
Pohjoismaissa viljellään koristepuina joitain itkupajusta periytyviä risteymiä ja niiden lajikkeita. Muun muassa kyynelsalavaa (Salix × pendulina), joka on itkupajun ja salavan (Salix fragilis) välinen risteymä ja riippasalavaa (Salix × sepulcralis), joka on itkupajun ja valkosalavan (Salix alba) risteymä. [1] Suomessa menestyy ainakin kyynelsalava. [3]
Itkupaju (Salix babylonica) on pajujen suvun puulaji, jota tavataan luonnonvaraisena Kiinassa ja viljeltynä koristekasvina laajalti Euraasiassa. Lajista on kehitetty lukuisia lajikkeita ja risteymiä.
Salix babylonica
Le saule pleureur (Salix babylonica) est une espèce d'arbre de la famille des Salicaceae. Son port retombant est caractéristique et en fait une espèce très appréciée comme arbre d'ornement notamment au bord des pièces d'eau. Ses longues branches-lianes pendantes sont la cause de son appellation de « pleureur ». Une autre explication de cette dénomination est liée au fait que de la sève ou encore de l'eau de condensation peuvent s'écouler des feuilles et des branches en quantité abondante.
Il s'agit d'un arbre de taille moyenne, de 10 à 30 mètres de hauteur. Les branches très flexibles, ont un port retombant, l'extrémité des rameaux se rapprochant fortement du sol. Les nombreuses feuilles alternes, simples, lancéolées sont longues, étroites et finement dentées. Elles sont portées par un pétiole très court. Les fleurs sont regroupées en chatons grêles de 2 cm de long environ. La plante est dioïque.
L'arbre peut consommer jusqu'à 400 litres d'eau par jour à l'âge adulte.
Cette espèce est originaire de Chine. Elle fut importée en Europe à la fin du XVIIe siècle à partir du Japon. Le saule pleureur est une espèce de saule originaire des régions sèches du nord de la Chine, mais cultivée depuis des millénaires ailleurs en Asie, faisant l'objet d'un commerce le long de la Route de la soie vers l'Asie du Sud-Ouest et l'Europe[2],[3].
Largement popularisée par la culture, l'espèce s'est naturalisée dans tous les continents, notamment en Europe, en Amérique du nord, en Afrique et en Australie.
Comme tous les saules, le saule pleureur préfère les sols frais humides et mouillés.
S'il n'était visible en France que cultivé, on peut maintenant en apercevoir épisodiquement en bordure de rivière.
Arbre d'ornement très décoratif, il connut une très grande vogue en Europe pendant la période pré-romantique.
La multiplication se fait par bouturage.
Il existe différentes espèces appelées « saule pleureur » :
L'écorce est utilisé comme anti douleur et aussi pour fabriquer de l'hormone de bouturage naturel[4].
Salix babylonica
Le saule pleureur (Salix babylonica) est une espèce d'arbre de la famille des Salicaceae. Son port retombant est caractéristique et en fait une espèce très appréciée comme arbre d'ornement notamment au bord des pièces d'eau. Ses longues branches-lianes pendantes sont la cause de son appellation de « pleureur ». Une autre explication de cette dénomination est liée au fait que de la sève ou encore de l'eau de condensation peuvent s'écouler des feuilles et des branches en quantité abondante.
Gnéithe éagsúla di ann, iad go léir ina gcrainn mhóra le han-chuid craobhacha ar luascadh, go minic ag teacht anuas go talamh. I gcomhair maisiúcháin an-chuid díobh, ina measc an ceann is coitinne, an tsaileach shilte órga.
O salgueiro chorón, ou simplemente chorón (Salix babylonica), é unha árbore caducifolia do xénero Salix, pertencente á familia das salicáceas, moi apreciada como especie ornamental.
Carl von Linné deulle en 1753 o nome de Salix babylonica por un salmo da Biblia, no que se fala de que durante o exilio dos xudeus en Babilonia, penduraban as súa pregarias dos salgueiros. O nome galego da especie, chorón, vén dado pola conformación das súas pólas pendurantes.
É unha árbore de talle medio que alcanza de 10 a 15 metros de altura, aínda que excepcionalmente pode superar os 20. As pólas son moi flexíbeis, e a súas extremidades diríxesense con forza cara o chan, como caíndo, de aí o seu aspecto "tristeiro", que lles gañou a designación de choróns, que tamén aparece noutras linguas: francés pleureur, inglés weeping willow, español llorón etc.
As follas son alternas, simples, lanceoladas, con dentado fino, estreitas e longas, acadando de 10 a 15 cm de comprimento, e sostidas por un curto pecíolo.
As flores, como noutros salgueiros, están agrupadas en amentos de arredor de 2 cm de longo, recibindo o nome popular de gatiños.
É unha planta dioica, na que as flores masculinas e femininas corresponden a árbores diferentes. En Europa non se coñecen máis que exemplares femias.
Esta especie é orixinaria de China. Tróuxose para Europa a finais do século XVII, desde o Xapón.
Popularizado por cultivo, a especie foi naturalizada en todos os continentes, especialmente en Europa, Estados Unidos, África e Australia. Pode reproducirse a partir de simples escallos.
Como todos os salgueiros, o chorón prefire solos húmidos e lixeiros.
En Galicia abunda en parques e xardíns preto dos regos.
É unha árbore ornamental moi decorativa. Tivo grande éxito na Europa do período prerromántico e romántico. Plántase como árbore de ribeira, xa que as súas raíces poden acadar grandes distancias para atopar auga. En Galiza é unha das especies ornamentais máis comúns; moi plantada en parques urbanos á beira dos regos e ríos.
Desta fontiña à beira froleada
sentado à sombra dun choron estou,
doído o peito, a alma esconsolada,
triste morrendo pouco a pouco vou[1].
Hai diferentes especies de choróns:
O salgueiro chorón, ou simplemente chorón (Salix babylonica), é unha árbore caducifolia do xénero Salix, pertencente á familia das salicáceas, moi apreciada como especie ornamental.
Žalosna vrba (lat. Salix babylonica) je bjelogorična vrsta drveća iz porodice vrba (lat. Salicaceae).
Porijekom je iz sjeverne Kine. Raširena je po Aziji, Europi i Sjevernoj Americi. Došla je u Europu, putom svile. Kod nas se sadi u parkovima, vrtovima i na grobljima. I to ženski primjerci.
Raste kao drvo visoko do 15 m. Izbojci su vrlo dugi, tanki i vise. Lišće je 8 do 15 cm dugo, odozdo sivo-zeleno, golo, kad uvene posmeđi. Prašnika su 2. U cvijetovima su po 2 žlijezde. Rese su na postranim mladicama. Cvate za ili iza listanja. Cvijetni priperci su žuti, ujednačene boje. Oprašivanje vrše kukci. Supke su sitne, eliptične.
Još iz domovine Kine potječe česti kultivar žalosne vrbe je Salix babylonica 'Pendula'. Ima jako spuštene grane. Većina žalosnih vrba izvan Kine su hibridi ovog kultivara s bijelom vrbom pa nastane hibrid žalosne vrbe (Salix × sepulcralis Simonk.) ili s krhkom vrbom pa nastane hibrid (Salix × pendulina Wenderoth). Česti kultivar je Salix × sepulcralis 'Chrysocoma', žute boje.
Lišće žalosne vrbe
Stablo žalosne vrbe
Drvored u Kini
Ilustracija žalosne vrbe
Žalosna vrba (lat. Salix babylonica) je bjelogorična vrsta drveća iz porodice vrba (lat. Salicaceae).
Wisata wjerba[3][4] (Salix babylonica) je rostlina ze swójby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Wisata wjerba je štom, kotryž docpěwa wysokosć a šěrokosć wot hač do 15 m. Štom je małko zmjerzkokruty.
Hałuzy su oliwobrune hač čerwjenojće brune a dele wisaja.
Wuske, nahe łopjena su jasnozelene a docpěwaja dołhosć wot 8 hač do 15 cm.
Micki je njenapadne.
Pochada z Chinskeje.
Wona je najbóle woblubowana z dźensa plahowanych wjerbow.
Wisata wjerba (Salix babylonica) je rostlina ze swójby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Grátvíðir (fræðiheiti Salix babylonica) er tré af víðisætt, með löngum, slútandi greinum. Hann er upprunninn í Kína en hefur verið ræktaður víða í Asíu og barst til Evrópu með silkiveginum. Grátviður verður 20-25 m hár, vex hratt en er ekki langlífur. Hann er víða ræktaður sem skrauttré en einnig vegna viðar og er notaður til skjóls í Góbíeyðimörkinni þar sem hann er ræktaður til að verja ræktunarland fyrir sandfoki frá eyðimörkinni.
Blóm
Laufblöð
Börkur
Lauf
Til skrauts
Til að verja vatnsbakka
Grátvíðir (fræðiheiti Salix babylonica) er tré af víðisætt, með löngum, slútandi greinum. Hann er upprunninn í Kína en hefur verið ræktaður víða í Asíu og barst til Evrópu með silkiveginum. Grátviður verður 20-25 m hár, vex hratt en er ekki langlífur. Hann er víða ræktaður sem skrauttré en einnig vegna viðar og er notaður til skjóls í Góbíeyðimörkinni þar sem hann er ræktaður til að verja ræktunarland fyrir sandfoki frá eyðimörkinni.
Il salice piangente (Salix babylonica L.) è uno dei salici maggiormente utilizzati per scopo ornamentale.
Il salice piangente è un albero deciduo che raggiunge normalmente l'altezza di 10–15 m (può arrivare a 25), i rami sono penduli e sottili, caratteristica esaltata nelle varietà ornamentali. L'albero assume così un portamento particolare, riverso in basso.
Le foglie sono disposte a spirale, di colore verde chiaro, strette e lunghe (0,5-2 x 4–16 cm), appuntite, con margini finemente seghettati. In autunno, prima di cadere, diventano giallo dorato.
I fiori, come in tutti i salici, sono riuniti in amenti, che appaiono precocemente in primavera. Gli amenti maschili e femminili compaiono su alberi distinti (pianta dioica).
I frutti sono capsule, con molti piccoli semi provvisti ciascuno di un ciuffo di peli bianchi e setosi.
In natura, Salix babylonica è limitato alle regioni temperate della Cina.
La specie molto affine Salix matsudana, anch'essa della Cina temperata, è considerata da molti autori una varietà o una sottospecie di Salix babylonica.
Già in tempi remoti si diffuse l'uso di questo salice per scopi ornamentali, prima in Cina e poi, seguendo la via della seta, verso occidente.
Alcune varietà ornamentali, in particolare Salix babylonica 'Pendula', hanno origine antica.
Oggi, per scopo ornamentale, sono molto usati gli ibridi con Salix alba (denominato Salix x sepulcralis) e con Salix fragilis (denominato Salix x pendulina). La varietà ornamentale attualmente più diffusa in Europa è Salix x sepulcralis 'Chrysocoma', indicata anche come Salix x chrysocoma.
Il salice piangente (Salix babylonica L.) è uno dei salici maggiormente utilizzati per scopo ornamentale.
Svyruoklinis gluosnis (lot. Salix babylonica, angl. Peking Willow) – gluosninių (Salicaceae) šeimos medis.
Aukštis 10-12 m. Šakos plonos, ilgos, nusvirusios, dažnai beveik siekiančios žemę. Lapai linijiški, smulkiai dantyti, 9-16 cm ilgio ir 1-2,5 cm pločio.
Žirginiai iki 2,5 cm ilgio, nusvirę, išauga lapams skleidžiantis. Žydi balandžio-gegužės mėn.
Lietuvoje retai auginamas parkuose.
Dekoratyvinis, medingas augalas. Jauni lapai, šakutės ir žirginiai naudojami liaudies medicinoje.
De treurwilg Salix babylonica (synoniem: Salix pendula) is een boom van de wilgenfamilie (Salicaceae).
De treurwilg kan een hoogte bereiken van meestal 10 tot 15 meter. De glanzend bruine takken zijn hangend, vandaar ook de naam treurwilg. De bladeren zijn ongeveer 5-10 cm lang. De bovenkant van het blad is groen en de onderkant blauwachtig groen.
De treurwilg Salix babylonica (synoniem: Salix pendula) is een boom van de wilgenfamilie (Salicaceae).
De treurwilg kan een hoogte bereiken van meestal 10 tot 15 meter. De glanzend bruine takken zijn hangend, vandaar ook de naam treurwilg. De bladeren zijn ongeveer 5-10 cm lang. De bovenkant van het blad is groen en de onderkant blauwachtig groen.
O chorão, salgueiro-chorão ou salso-chorão (Salix babylonica) é o nome uma árvore pertencente à família das Salicaceae ou salgueiros. Parece ser originária do Leste da Ásia. É uma árvore nativa do norte da China, mas cultivado há milénios em vários locais da Ásia, tendo sido disperso pelo homem ao longo da rota da seda até à Babilónia, daí o seu nome científico.
É uma árvore de médio a grande porte que pode alcançar até 20 a 25 metros de altura. É de crescimento rápido mas tem uma curta longevidade. É caducifólia, perde as folhas no inverno ainda que, por vezes, durem na árvore até irromperem as novas. É muito pouco exigente com os solos, que apenas têm de ter água suficiente. Medra muito bem em terrenos muito húmidos, sendo capaz de saneá-los absorvendo a água em excesso.
O tronco tem uma cortiça escura que vai rompendo com os anos. Os rebentos são delgados, longos e muito flexíveis, formando uma copa arredondada. O salgueiro é muito utilizado como ornamental pela beleza e frescura que aporta aos jardins. Não é muito longevo a pesares do que díz a adivinha: "Nunca envelheço, eterno sou, e cobijo os sabios dou". As folhas são atacadas pelos insectos minadores que podem fazer agalhas como as da fotografia. Um resumo da árvore neste fermoso desenho que podeis ver. É muito fácil de reproduzir por estaquilhas, de preferência dos pés femininos.
As folhas são lanceoladas de 4 a 10 cm de comprimento, serrilhadas, com a folha superior cor verde intensa, a folha inferior é mais clara e com pêlos que vai perdendo. As flores são muito pequenas e sem pétalas, formam amentilhos na primavera. São de cor amarelo-esverdeada. Têm flores masculinas e femininas em pés separados (são plantas dióicas).
Salix babylonica, variante "Pendula", refere-se, geralmente, aos híbridos do salgueiro-branco (Salix alba, L.) com o S. babylonica - o Salix x sepulcralis chrysocoma. Existem outras variedades híbridas, muito cultivadas para fins ornamentais em jardins, como o Salix x pendulina, designada também como Salix x blanda Anderss. e Salix elegantissima K. Koch.
O híbrido Salix x pendulina tem folhas quase ou totalmente sem pelos e caracteriza-se, na flor, pelos ovários muito mais compridos que a bráctea que a envolve. O Salix x sepulcralis, por seu lado, apresenta folhas finamente serrilhadas, levemente aveludadas na página inferior, enquanto que na flor, o ovário não se apresenta maior que a bráctea ou, acontecendo, não de forma muito acentuada.
Muitos botânicos consideram a espécie Salix matsudana como sinónimo da Salix babylonica, também nativa do norte da China. A única diferença verificada, entretanto, entre as duas "espécies" é a presença de duas glândulas nectaríferas em cada flor feminina, na S. matsudana, enquanto que a S. babylonica apenas tem uma. Tal característica, contudo, não é determinante nos salgueiros, existindo, mesmo algumas espécies que podem ter um ou dois simultaneamente em várias flores.
Na tradição cristã uma lenda diz que o salgueiro chorão dobrou as suas ramas para esconder nelas a Virgem e o menino Jesus na fugida para o Egipto. Noutra lenda, o salgueiro chora desde que um ramo seu serviu para golpear Jesus. Na Rússia e na Alemanha, no Domingo de Ramos, a oliveira é substituída, nos ramos, pelo salgueiro.
Os ramos novos, pendentes, parecem conotar tristeza e melancolia, pelo que é uma árvore muito frequente nos cemitérios. Entre as variedades cultivares encontramos o Salix babylonica 'Pendula', cujo nome faz referência a tais ramos longos e pendentes quase até ao chão e que lhe proporcionam uma copa arredondada. Teria correspondido à letra S no alfabeto dos druidas, em que as árvores, ou os seus nomes, correspondiam às letras. Depois, através de um complexo sistema de junção de sufixos e prefixos, formavam palavras, constituindo uma linguagem secreta e mágica.
Observando esta fermosa árvore é simples compreender a imagem de mágico que teve noutras culturas. Na China era símbolo da imortalidade, cresce ainda que se plantar do revés. Os Chineses sacrificavam um salgueiro ao sol para reconhecer a força do astro. Primeiro chantavam uma rama na terra, junto à porta da casa, e segundo onde caísse ia ser o local da comida. Os caracteres Kanji para o salgueiro são: yang-lieu, e significam "árvore consagrada ao sol, que se planta junto das portas ao ofereceres um sacrifício". Ainda hoje na China decoram-se as portas das casas com folhas de salgueiro, durante o solstício de verão. Tem sido utilizada, experimentalmente, para recuperar águas poluídas, devido à sua capacidade para absorver e transformar poluentes em matéria orgânica.
Para alcançar a imortalidade os ataúdes cobriam-se de folhas de salgueiro. Ainda hoje, atrás do ataúde vai um ramo de salgueiro do qual penduram bandeirinhas. Chama-se Lieu-tsing, ou bandeira de salgueiro.
O chorão, salgueiro-chorão ou salso-chorão (Salix babylonica) é o nome uma árvore pertencente à família das Salicaceae ou salgueiros. Parece ser originária do Leste da Ásia. É uma árvore nativa do norte da China, mas cultivado há milénios em vários locais da Ásia, tendo sido disperso pelo homem ao longo da rota da seda até à Babilónia, daí o seu nome científico.
Salcia plângătoare (Salix babylonica L.) sau salcie pletoasă, este una dintre cele mai cunoscute specii de salcie.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|access-date= (ajutor)
Salcia plângătoare (Salix babylonica L.) sau salcie pletoasă, este una dintre cele mai cunoscute specii de salcie.
Tårpil (Salix babylonica) är ett pilträd som härstammar från Kina.
Tårpil används och har även införts till områden utanför sitt naturliga utbredningsområde som ett prydnadsträd i stadsmiljöer, parkmiljöer och trädgårdar, ofta nära vatten. Det finns flera sorter och hybrider av tårpil som även de används som prydnadsträd.[1][2]
Wikimedia Commons har media som rör Tårpil.
Tårpil (Salix babylonica) är ett pilträd som härstammar från Kina.
Tårpil används och har även införts till områden utanför sitt naturliga utbredningsområde som ett prydnadsträd i stadsmiljöer, parkmiljöer och trädgårdar, ofta nära vatten. Det finns flera sorter och hybrider av tårpil som även de används som prydnadsträd.
Salkım söğüt (Salix babylonica), söğütgiller (Salicaceae) familyasından sarkık dallı söğüt türü.
15 m'ye kadar boylanır. Sürgün ve dallar çok ince ve elastik olduğundan dik durmaz, aşağıya sarkar. Yaşlı gövdelerin uzunlamasına çatlaklı boz renkli kabukları vardır.
Sürgünler sarımtrak yeşil, cilalanmış gibi parlaktır. Uç tomurcuğu pseudo-terminal, çıplak tek pullu, tomurcuklar sürgünlere tam yaslanmıştır ve sarmal dizilmiştir. Yaprakları dar, şeritsidir, ucu sivri ve kenarları hafif dişlidir. Her iki yüzüde çıplak olan yaprakların, üst yüzü koyu, alt yüzü mat, açık gri yeşildir. Çoğunlukla yapraklar kıvrıktır. Damarlar belirgin ve çıplaktır. Yaprak sapı kısadır. Yaprak sapının sürgün üzerine bıraktığı iz dar şerit halindedir ve 3 iletim demeti izi vardır. 2n = 63, 72, 76.
Vatanı Çin'dir.
İki varyetesi vardır:
Salkım söğüt (Salix babylonica), söğütgiller (Salicaceae) familyasından sarkık dallı söğüt türü.
15 m'ye kadar boylanır. Sürgün ve dallar çok ince ve elastik olduğundan dik durmaz, aşağıya sarkar. Yaşlı gövdelerin uzunlamasına çatlaklı boz renkli kabukları vardır.
Sürgünler sarımtrak yeşil, cilalanmış gibi parlaktır. Uç tomurcuğu pseudo-terminal, çıplak tek pullu, tomurcuklar sürgünlere tam yaslanmıştır ve sarmal dizilmiştir. Yaprakları dar, şeritsidir, ucu sivri ve kenarları hafif dişlidir. Her iki yüzüde çıplak olan yaprakların, üst yüzü koyu, alt yüzü mat, açık gri yeşildir. Çoğunlukla yapraklar kıvrıktır. Damarlar belirgin ve çıplaktır. Yaprak sapı kısadır. Yaprak sapının sürgün üzerine bıraktığı iz dar şerit halindedir ve 3 iletim demeti izi vardır. 2n = 63, 72, 76.
Vatanı Çin'dir.
İki varyetesi vardır:
Salix babylonica var.babylonica Salix babylonica var.glandulipilosaЦей вид верби природно зростає в сухих районах Північного Китаю, проте тисячоліттями також культивується по всій Азії, нею торгували уздовж Шовкового Шляху до південно-західної Азії та Європи.[1][2]
Хоча прикметник «вавилонська» (babylonica) в назві виду і вказує на походження рослини з Вавилону, проте, рослина походить з Китаю. Вона потрапила в 1700 роках в Західну Азію з Китаю.[3] Одна гілочка, вплетена в корзину з винними ягодами, була надіслана з Азії в Європу. Корзину викинули, а з гілки виросла перша плакуча верба в Європі.[3] Salix babylonica був описаний і названий по науковому Карлом Ліннеєм в 1736 році.[4] Прикметник «вавилонська» в назві утворився від нерозуміння Ліннея.
Дерево висотою 10-12 (18) м, з великою (діаметром до 8-10 ж), красивою, плакучою кроною, з довгими (до 5-6 м), тонкими, звисаючими до землі, гнучкими, жовтувато-зеленими, голими, блискучими гілками. Особливо довгі, плакучі гілки мають жіночі екземпляри дерева. Бруньки маленькі, дуже гострі, буро-зелені. Листя вузько ланцетні, з верхівкою, витягнутої в довге вістря, до основи звужені, довжиною 9 16 см і шириною 1-2,5 см, по краях дрібнопильчасті. Молоде листя яскраво-зелене, пізніше зверху зелені, слабо блискучі, знизу сизі. Прилистки гострі, від ланцетних до шилоподібний, пилчасті.
Росте швидко, в Південному Криму (Нікітський ботанічний сад) в 10 років досягла висоти 12 м при діаметрах крони 10,5 X12 м та діаметром стовбура 40 см. Добре росте на будь-якому не надто сухому ґрунті, задовільно і на вапняно-глиняному ґрунті, але найкраще розвивається: на глибокому наносному (алювіальній), достатньо вологому (але не на заболоченному) ґрунті.
Вавилонська верба краса новітніх з дерев плакучої форми, служить одним з найкращих прикрас навіть в парках Крайнього Півдня, багатих ефектною субтропічною рослинністю. Найкраще використовувати її у вигляді солітерів і невеликими групами (по 2-3 екземпляри) на березі водоймищ або на великій галявині. При посадці необхідно враховувати ламкість гілок при сильних вітрах і вибирати більш захищене місце.
Чоловічі квітки в Salix babylonica
Висячі гілки Salix babylonica
Кора Salix babylonica
Листя Salix babylonica
Salix babylonica là một loài thực vật có hoa trong họ Liễu. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Saule pleureur, Claude Monet (1918).
Salix babylonica là một loài thực vật có hoa trong họ Liễu. Loài này được Carl von Linné miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Salix babylonica L.
И́ва вавило́нская[2] (лат. Sálix babylónica) (также Ива плакучая[2][3]) — деревянистое растение, вид рода Ива (Salix) семейства Ивовых (Salicaceae).
Дерево высотой 10—12 м, ствол 50—60 см в диаметре. Крона состоит из длинных, тонких, повислых до земли ветвей — голых, блестящих, красноватого или желтовато-зелёного цвета.
Листья продолговатой или узко-ланцетной формы, остриём вытянутые к верхушке, постепенно сужаются к основанию; длина 9—16 см, ширина 1—2,5 см. По краям железисто-пильчатые, сверху тёмно-зелёного, снизу сизо-зелёного цвета. Молодые листья слабо опушённые, взрослые голые. Жилки второго порядка тонкие, 15—30 штук, отходящие до углом 45—70°. Прилистники косо-ланцетовидной формы, зубчатой или шиловидной формы; иногда превращаются в колючки. Черешок достигает в длину 1 см, волосистый, довольно часто железистый.
Тычинок две, они свободные. Нектарников два в мужских цветках, и один в женских[4].
Серёжки тонкие, появляются либо раньше, либо позже листьев, расположены на укороченных веточках, тонкоцилиндрические. Чашечки яйцевидно-ланцетной формы, цвет желтовато-зелёный или бледно-палевый, всегда однообразный. Рыльце утолщённое, желтоватого цвета, с 2—4 широкими лопастями[5].
Природная область распространения ивы вавилонской — Китай. Завезена в Африку, Северную Америку, Европу, Австралию[6].
Ива вавилонская — декоративное растение, быстро растёт. Хорошо уживается на разных типах почвы. Эффективна в одиночных посадках и в небольших группах. Это растение высаживают возле водоёмов и на газонах[7].
Вид Ива вавилонская входит в род Ива (Salix) семейство Ивовые (Salicaceae).
И́ва вавило́нская (лат. Sálix babylónica) (также Ива плакучая) — деревянистое растение, вид рода Ива (Salix) семейства Ивовых (Salicaceae).
垂柳（学名：Salix babylonica）是杨柳科柳属的植物。别名“垂枝柳”、“倒挂柳”、“倒插杨柳”。原产于中国北方，后沿着丝绸之路传到欧洲和亚洲其他地区。[1][2]
落叶乔木，高可达18米，胸径1米，树冠倒广卵形，小枝细长下垂；披针形或线状披针形叶片，有锯齿；早春先叶开花，雌雄异株，葇荑花序直立；蒴果，种子小，有白色丝状长毛。
多生于道旁及水边，是平原水边常见树种。
秋季金黃的柳葉，攝於倫敦Ham Pond
柳叶
这是一篇與藥用植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
维基百科中的醫療相关内容仅供参考，詳見醫學聲明。如需专业意见请咨询专业人士。 垂柳（学名：Salix babylonica）是杨柳科柳属的植物。别名“垂枝柳”、“倒挂柳”、“倒插杨柳”。原产于中国北方，后沿着丝绸之路传到欧洲和亚洲其他地区。
Salix babylonica L. var. lavallei Dode、Salix ohsidare Kimura[2]
和名 シダレヤナギ、イトヤナギ、オオシダレヤナギ、オオシダレ[1] 英名 Weeping Willow 品種シダレヤナギ（枝垂柳、学名：Salix babylonica）は、ヤナギ科の落葉高木である。
古くから都市の街路樹としてよく用いられた。そのため、単にヤナギと言えばシダレヤナギを指すことが多い。ヤナギ並木などは、まず確実にこれである。銀座の柳は、よく知られ、多くの歌謡曲などにも顔を出す。都会の水辺、水路沿いや井戸などに植えられたため、井戸に出る幽霊にはシダレヤナギがつきものである。柳の木の下には幽霊が出るという迷信は、おそらく、夜間に風で揺れ動く柳の枝を誤認したところから来ていると思われる。陰陽道的には、柳は枝がよく動く＝「陽」の性質を強く持つ存在であるから、それを相殺するために、「陰」の存在である幽霊が出ると解釈される。しばしばこれと対照的に「桜が陰であるため、その下で陽気に花見をする」という解釈を引き合いに出して説明される。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。
수양버들(垂楊--, 학명: Salix babylonica, 영어: Babylon Willow)은 중화인민공화국 중남부가 원산지인[1][2] 낙엽성의 작은 활엽교목이다. 학명인 ‘Salix babylonica’는 구약성경의 시편 제137편에서 유래했다. 또한, 수양버들은 쌍떡잎식물로, 잎이 피침형으로 어긋나 자라며 잎의 끝에는 잔톱니가 있거나 밋밋하다. 10미터에서 25미터까지 자라며 줄기가 축 늘어지는 것이 특징이다. 수양버들의 뒷면은 분처럼 희다. 세계 도처에 식재하며[3] 한국에는 이미 통일신라시대 때 들어와 전국 곳곳에 널리 분포되어 있다.[4]
또한 수양버들은 이른 봄에 새잎이 나면서 꽃이 피는데, 수꽃은 황색이며 2개의 수술이 있고, 암꽃이삭은 원기둥 모양이며, 수양버들의 열매는 삭과로 여름에 익는다. 씨앗은 5월에 성숙해 퍼뜨리는데, 많은 솜털을 가지고 있어서 바람에 잘 날리기 때문에 호흡기에 질병을 일으키기도 한다.[4][5][6] 습한 곳에서 싹을 틔우며 잘 자라기에 강변에 서식하며 하천물을 막아 주변 지역을 침수시켜 피해를 주기도 하지만,[7] 류머티스, 황달, 화상, 습진 등을 다스리고 신경통, 치통 등 통증의 진통에 효과가 있으며, 종기의 치료에 이용되는 등 여러 효능을 지니고 있다. 이로 인해 민간요법의 재료 및 한약재로 쓰이며, 그밖에 수목은 가로수, 목재로 이용되는 등 많은 쓰임새를 지니고 있다. 여러 종교와 국가에서 수양버들을 소재로 한 문화가 나타나며, 그 독특한 생김새로 인해 여러 문학과 미술 작품에서도 소재로써 사용되고 있다.
수양버들의 '수양'이라는 이름의 유래는 아버지인 문제를 죽이고 보위에 오른 수나라의 제2대 황제 양제(煬帝)가 황하와 회수를 잇는 대운하를 건설할 당시 운하 제방에 버드나무를 심었는데, 대운하를 만들면서 백성들에게 상을 주며 많이 심게 하였기에 붙여졌다는 설이 있고,[8] 양제가 무더운 날씨에 광릉으로 행차할 때 우세기(虞世基)라는 관리가 둑에 수양버들을 심자고 제안하였고, 이를 수락하여 백성들에게 수양버들 한 그루씩을 바치면 비단 한 필을 하사하겠다고 하자 백성들이 앞다투어 바쳤고, 양제는 기뻐하며 친히 수양버들에 자신의 성인 양(楊)을 붙여 양류(楊柳)라고 이름을 하사하였기에 이와 같은 이름으로 불린다는 설이 있다.[9] 중국어에서 이와 같은 양류의 별칭으로는 수양류(垂楊柳)도 존재한다.[10][깨진 링크] 수양버들은 보통의 버들보다 가지와 잎이 더 가늘고 길어서 '실버들' 또는 '사류'(絲柳)[11], '세류'(細柳)라고도 불린다.[12]
수양버들의 속인 버드나무속의 학명인 Salix는 켈트어로 가깝다는 뜻의 살(sal)과 물이라는 뜻의 리스(lis)의 합성어인[8]〈물가〉라는 단어의 의미에서 유래했다. 종 이름인 수양버들의 학명인 Salix babylonica의 babylonica는 '바빌론의'라는 뜻인데, 구약성경의 시편 137편에서 나오는 바빌론 강변의 버드나무에서 유래하였다[주 1]. 다만, 실제로 시편에 나오는 바빌론의 강변에 나있던 나무는 사시나무의 일종인 유프라테스 포플러라는 설이 있다.[13]:214 영어 명칭인 ‘weeping willow’도 구약성경의 고사에서 유래하였다.[14] 꽃말은 '비애', '추도'이다.[15]
영어권에서는 ‘Babylon weeping willow’·‘Peking willow’·‘weeping willow’라 부르며, 아프리카에서는 ‘treurwilger’, 프랑스에서는 ‘saule de Babylone’·‘saule pleureur’, 독일에서는 ‘Trauerweide’, 스페인에서는 ‘sauce de Babilonia’·‘sauce llorón’, 일본에서는 ‘シダレヤナギ () 시다레야나기[*]’라 부른다.[16]
수양버들은 중국 중남부가 원산지로[1][2], 강변이나 연못의 가장자리 등 습지에 주로 서식하며[17] 세계 도처에 식재한다.[3] 중국에서는 장강과 황하 유역에 많이 자생한다.[2][14] 일본의 경우는 나라 시대에 한반도를 거쳐 도래한 것으로 보이며[14][18], 대부분 수포기이다.[14] 나라 시대의 수도인 나라의 장안의 대로의 가로수로 심어져 있었다.[17] 유럽의 경우는 17세기 말에 들어오게 되었으며,[14] 미국의 경우는 18세기에 정원수로 심기 위해 들어오게 되었다.[19] 중동 지방에서는 시리아와 팔레스타인, 그리고 아라비아와 특히 요르단 강에 많이 서식한다.[11] 이 밖에 남아프리카의 남아프리카 공화국과 레소토, 오스트레일리아와 뉴질랜드에 귀화하여 분포한다.[16]
수양버들은 10미터에서 25미터까지 자란다. 줄기는 굵고 길게 뻗어 있으나, 끝 부분만 가늘고 축 늘어뜨려 있다.[1] 가지는 사방으로 퍼진다.[11] 잎과 가지의 모양이 한국에 자생하는 능수버들과 비슷하여 식별하는 데 혼동하는 수가 있다.[3] 나무껍질은 짙은 갈색이며 세로로 깊게 갈라진다.[20] 수양버들의 새로 난 가지는 녹색빛에 매끈하며[2] 1년생 어린 가지는 붉은 자줏빛을 띤다.[5] 줄기 위의 많은 가지가 달린 부분인 수관은 구형 또는 종모양에 가깝고, 수양버들의 가지는 바람에 약해 매우 부러지기 쉽다.[2]
수양버들은 쌍떡잎식물이다.[21] 잎은 어긋나 자라며, 엽선이 점차 뾰족해지는 점첨두 형태를 띤다. 길이는 7~12센티미터까지 자라고, 폭은 10~17밀리미터까지 자란다. 잎 가장자리는 잔톱니가 있거나 거의 밋밋하며, 잎 양면에 털은 없다. 잎 뒷면은 녹회백색을 띤다. 잎자루는 2~4밀리미터로 짧은 편이며,[3] 털이 있다.[20] 어린 줄기와 가지에 달린 잎은 긴 타원형이어서 버드나무의 잎과 비슷하고, 늙은 줄기에 달린 잎은 달걀 모양 또는 마름모꼴이어서 미루나무의 잎과 비슷하다.[11]
수양버들은 3월에서 4월 무렵 꽃을 피운다.[1][3] 꽃은 갈래꽃으로서, 꽃잎이 낱낱이 서로 갈라져 있다.[21] 충매화이며 수꽃은 2~3센티미터이고 암꽃은 이보다 조금 작은 1~2센티미터이다. 수술은 2개이며 꽃밥은 노란색을 띤다.[2] 자웅이주로서, 꽃이 암수딴그루인 식물이나 간혹 암수한그루인 경우도 있다.[3] 암나무를 작게 꺽꽂이해 번식시킨다.[1] 4월에 잎과 함께 황록색으로 꽃이 핀다. 수꽃이 피는 꽃차례는 1~2센티미터로서 꽃차례의 중심축인 꽃대축에는 털이 있다. 꽃대나 꽃자루의 밑을 받치는 잎인 포는 길이 1.5밀리미터로 끝이 무디며 타원형에 털이 있다.[3] 열매는 원뿔 모양이며 익으면 말라 쪼개지면서 씨를 퍼뜨리는 삭과이다. 길이 3밀리미터로 씨방에는 털이 없으며 씨앗은 8월에 여물고 5월에 성숙하면[3] 바람을 통해 씨앗을 퍼뜨리며, 습한 토양에서 발아한다.[2] 씨앗의 수명은 짧아 일주일 정도가 지나면 발아력을 상실한다.[17] 암나무는 종자를 멀리 날려 보내기 위해 솜털이 붙어있는데, 이를 꽃가루로 오해하는 경우가 많다. 꽃가루가 아니기에 꽃가루 알레르기를 일으키는 것은 아니나, 먼지에 휩쓸려 다니면서 좋지 않은 것을 옮길 수 있다.[5] 또한 종자의 솜털이 바람에 날려 하천에 뿌리를 내리면 장마철 하천의 물을 막아 홍수 피해가 날 수 있기에 암그루를 베어내는 사례도 있다.[22]
햇빛을 좋아하고 내한성(耐寒性)이 강하며 먼지, 가스 등에도 잘 견딘다. 땅을 많이 가리지는 않으나, 습지에서 잘 자라는 편이다. 소금기가 있는 땅에서도 잘 자란다.[23] 수양버들은 꺾꽂이로 잘 자라기에 이를 통한 번식이 가능하다.[8][24] 봄에[15] 싹이 트기 전에 꺾꽂이를 한다.[23] 하지만 수양버들은 뿌리를 썩게 하는 곰팡이 균이 침투하기 쉽고, 뿌리가 썩기 시작하면 강한 바람에 밑둥이 파헤쳐져 나오기도 하는 등 바람에 약한 모습을 보인다. 곰팡이가 피기 시작한 수목은 뿌리의 부식이 진행되고 있다고 판단할 수 있다.[2]
수양버들과 관계가 있는 곤충으로는 버들진딧물, 버들쌍꼬리진딧물, 등줄버들머리매미충, 산버들머리매미충, 버들잎털진딧물, 대륙털진딧물, 버들왕진딧물, 닮은버드나무이, 무늬곤봉하늘소, 두눈사과하늘소, 캘리포니아나무좀, 미국흰불나방, 포플라가는나방, 수양버들혹파리 등이 있다.[3] 이들은 수양버들에 기생한다. 수양버들혹파리는 수양버들의 새로 난 가지에 벌레혹을 만들어 그 안에 알을 낳으며, 애벌레들은 벌레혹 안에서 수양나무의 식물 조직을 먹으며 자란다.[25]
버드나무속(Salix)에 속한 나무 가운데 교목이면서 키가 10미터가 넘는 종 중 수양버들처럼 가지가 밑으로 길게 처지는 나무에는 능수버들(S. pseudolasiogyne), 개수양버들(S. dependens), 용버들(S. matsudana f. tortuosa)이 있다. 용버들은 가지가 우불꾸불하여 구별이 쉬우나, 수양버들과 능수버들, 개수양버들은 구분이 쉽지 않다. 뒷 두 나무는 작은 나뭇가지가 황록색이고, 수양버들은 붉은빛을 많이 띤 자주색이라는 점에서 구분한다.[26] 또한 줄기의 대부분이 잘 늘어지는 것은 수양버들, 그 해에 새로 자라난 줄기만 들어지는 것은 능수버들, 새 잎이 붉은색을 띠면 왕버들로 구분한다.[27] 한반도에서는 가지가 아래로 늘어지는 버드나무류는 거의 능수버들이라 해도 틀리지 않는다.[5][8][28][29] 처진개벚나무는 일반적인 왕벚나무와 달리, 수양버들처럼 가지가 아래로 늘어지기에 "수양벚나무"라고도 불린다.[28][30]
수양버들은 대기오염에 강하고 대기 중의 오염물질을 흡착하여 대기를 깨끗이 하는 정화능력 또한 높기에[8] 전 세계에서 가로수와 정원수 등 관상수로 많이 이용된다.[11][31][32] 산업적으로는 목재를 이용하고, 각 지역에서 민간 의약품으로 쓰인다.[16]
잎에는 많은 비타민C를 포함하고 있기에 중국에서는 수양버들의 새싹을 초봄의 야채로도 먹으며, 다량으로 재배하기에 잎이나 가지는 가축의 사료로도 이용된다.[2] 한국에서도 잎이 달린 어린 가지를 집짐승 먹이로 쓴다.[23] 한국에서는 옛부터 우물가나[8] 연못가, 후원의 별당에 심었다.[33]:563 서울에서 1970년대에 처음으로 가로수 조성이 시작될 때 가로수는 주로 수양버들을 심었으나,[34] 종자의 솜털이 호흡기 질환을 유발하기에 90년대 초에 은행나무, 잣나무 등으로 대체되었다.[35] 일본에서 전국의 도시의 가로수로 식재되는 수종의 조사 결과에 따르면 수양버들은 전국의 가로수의 10퍼센트를 차지한다. 일본의 도쿄에 처음 수양버들이 가로수로 심어진 것은 1880년으로, 긴자, 니혼바시, 우에노, 아사쿠사 등에 심어졌었다.[2] 수양버들은 성장이 빠르기에 가로수로 심을 경우, 보도가 좁으면 가지치기 등에 비용이 많이 들게 되고 자라면서 간판을 가리거나 도보를 방해하게 된다. 따라서 가로수로 선정할 경우 선정할 지역, 수목의 유지와 관리에 주의를 기울일 필요가 있다.[2]
목재는 속목재와 겉목재의 구별이 뚜렷하지 않으나 대체로 겉목재는 희고 속목재는 약간 담갈색이다. 목재는 질이 연하고 유연하며 가볍기에 가공하기 쉽다.[2][13]:215 섬유소가 57.83% 들어 있어서 펄프재로 쓰며, 건축재, 가구재, 성냥재, 판자, 도마, 이쑤시개, 상자 등 여러 가지 세공재로도 쓴다.[2][23] 일본에서는 과거 풀을 베는 도구의 손잡이나 게다, 설날 장식 중 하나인 마유다마(繭玉)를 만드는 데 쓰였다.[2]
수양버들은 가지, 뿌리, 인피(靭皮), 잎, 꽃, 씨앗을 약으로 쓴다.[13]:215 한방에서 생약명[주 2] 은 가지를 약으로 쓰면 유지(柳枝), 인피는 유백피(柳白皮), 잎은 유엽, 꽃은 유화, 씨앗은 유서이다.
유지 30∼60그램을 달인 물로 양치질하거나 훈증하여 씻는 등의 방법으로 이용한다.[36] 류머티스, 황달, 화상, 습진 등을 다스리고 신경통, 치통 등 통증의 진통에 효과가 있으며 종기의 치료에도 이용된다.[15][36]
또한 타닌을 포함하고 있어서 어린 싹 부분을 말린 뒤에 달여 하루에 2~3회 마시면 이뇨 작용과 완화 작용을 하여 담의 결석을 녹여주고 황달의 치료에도 도움이 되며, 이 물로 머리를 감으면 비듬의 제거에도 유용하다.[36][37]
민간요법에 따르면, 수양버들을 달여 마시면 간장병에 효과가 있고[38], 수양버들의 잎이나 가지에서 짜낸 즙, 늙은 수양버들에 벌레가 생겨 나온 톱밥을 소주와 반죽한 것을 삔 부위에 싸매면 부종의 제거에 도움이 된다.[39]:137 가지를 잘게 썰어 생강을 넣고 달여 마시면 기침에 효능이 있고[39]:75, 껍질을 갈아서 분말로 만들어 담배처럼 말아 연기를 머금다가 밖으로 뿜어내면 치아 건강에도 유익하다.[40] 또, 수양버들의 즙을 장기 복용하면 자궁출혈 외용시에 치료에 효과가 있다.[39]:152 또한 수양버들의 잔가지를 삶은 물을 복용하면 신장과 폐 기능의 회복에 도움이 된다.[41]
불교 경전 중 〈부처님의 특출한 모습 32가지〉(三十二大人相)라는 경전에는 '빼어난 눈썹 모습이 휘늘어진 수양버들 같은 모습'이라는 의미로, '아미수양상'(蛾眉垂楊相)이라는 부처님의 모습을 묘사한 표현이 있다.[42]
구약성경 중 하나인〈사무엘 하〉 12장에는 다윗왕이 히타이트 출신 군인 우리아를 죽게 하고 그의 처를 빼앗아 범한 것을 예언자 나단이 책망하자 참회하여 눈물을 흘렸는데, 그가 흘린 눈물이 스며든 자리에서 수양버들과 유향목이 돋아났다는 구절이 있다.[13]:217
한국에서는 옛부터 수양버들을 문 안에는 심지 않았다. 가지가 늘어진 수양버들의 모습이 상을 당하여 머리를 풀어헤친 여인의 모습을 연상시켜 집안에 심으면 불행한 일이 닥친다는 미신과 수양버들이 많은 물가에 도깨비가 나타난다는 미신 때문이다.[33]:563 수양버들의 실가지가 요염한 여자의 허리와 비슷하다고 하여 심지 않았다고도 하며, 특히 양반집에 심지 않았다고 한다.[43] 또한 제주도에서는 버드나무 가지가 바람에 잘 흔들려 집안에 심으면 부부 중 한 사람이 바람을 피운다고 해서 집 안에 심지 않았다.[33]:563 서울의 노량진은 수양버들이 울창해 '노들나루'라고도 불렸다.[44][45] 경상북도 고령군에서 전해지는 설화에는, 한양에 과거를 보러 간 도령을 기다리다 절개를 지키려 자결한 낭자가 환생한 것이 수양버들이라고 한다. 과거에 급제하여 고향에 돌아온 도령은 강가의 수양버들이 자신의 금의환향을 환영하는 듯 춤추는 것을 보았다. 오늘날도 수양버들의 흔들림은 마치 누구를 기다리는 것처럼 보인다고 한다.[46]
조선민주주의인민공화국의 수도인 평양의 다른 이름은 '유경'(柳京)인데, 옛날 평안도 사람들의 기질이 너무 강해 이들의 정서를 유화시키기 위해 평양에 수양버들을 많이 심어 이와 같은 이름이 붙었다고 한다.[33]:551[47]
중국에서는 수양버들을 안마당에도 심는데, 이는 한국에서 마당에는 수양버들을 심지 않는 것과 대조된다.[48] 동진의 시인인 도연명은 관직을 버리고 귀향해 집 앞에 수양버들 다섯 그루를 심은 뒤, 스스로를 이러한 다섯 수의 수양버들을 뜻하는〈오류(五柳) 선생〉이라 칭했다.[49] 그리고 중국의 전족 문화에서는 청나라 때 방현(方絢)이라는 사람이《품조》(品藻)라는 책을 통해 전족의 형식을 열여덟 가지로 나누고 이를 다시 9품으로 세세히 나누었는데, 이러한 9품 중 '묘품상중'(妙品上中)이라는 품계는 "나약하고 가늘기가 그지없다. 바람에 기댄 수양버들처럼 가냘퍼 누군가의 부축이 필요하다.…"라는 뜻으로, 전족의 모양을 수양버들에 빗대 묘사하였다.[50] 중국에서는 옛부터〈折柳相送〉라는 말이 쓰이는데, 남북조 시대에 여행을 떠나는 사람에게 수양나무의 가지를 구부려 묶어 건네는 풍습에서 유래했다. 이는 버드나무를 뜻하는 중국어인 '柳'의 발음([ liǔ ])과 머무르다, 주의하다를 뜻하는 중국어인 '留'의 발음([ liú ])이 유사하기 때문이다.[2][48] 이와 같이 수양버들은 중국에서는 떠나는 사람과 관계되는 '이별'의 의미와 연관이 있으며, 중국 문학 속에서도 이별을 의미하는 데에 많이 쓰였다. 또한 중국 문학에서는 봄이 왔음을 상징하는 이미지로 ‘수양버들의 부드러운 가지’를 드는 경우도 많았다.[48]
일본에서는 수양버들 아래에서 유령이 나타난다는 미신이 있다.[18] 일본에서 불꽃놀이에 사용되는 불꽃의 종류 중 하나인 '니시키카무로기쿠'(일본어: 錦冠菊)는 '수양버들'이라고도 불린다.[51] 일본에서는 잡절(雑節)[주 3] 중 하나인 히간(彼岸)에, 주로 동북지방에서 무덤에 '게즈리바나'(일본어: けずり花)라고 하는 나무로 만든 꽃을 공양하는데, 이 꽃을 만드는 재료로 수양버들을 사용하기도 한다.[2]
키가 큰 수양버들은 중국에서 송나라 시대 사람들이 많이 그렸다.[52] 한국에서는 상감청자가 만들어지던 초기인 12세기 초에[53] 구름, 학, 연꽃을 비롯한 수양버들이 문양의 소재로 꾸준히 애용되었다.[54] 분청사기의 경우에도 초기에 연꽃과 수양버들이 번갈아 배치되는 문양이 나타난 점이 특징이다.[55] 벽허자(碧虛子) 이도영은〈수양버들과 꾀꼬리〉라는 작품을 통해 수양버들을 묘사하였다.[56] 대중적인 놀이인 화투의 12월에 해당하는 ‘비의 광(光)’(비광)에 그려진 나무가 수양버들이다.[57][58] 김소월의 시 〈실버들〉이 수양버들을 보고 지은 시이며[59], 시인 김용택이 2009년에 펴낸 시집 제목이 《수양버들》이다.[60] 시인 김광규는 시 〈4월의 가로수〉에서 전깃줄에 닿는다고 인간들이 가지치기를 해서 드러난, 수양버들의 가지가 잘린 모습을 팔다리가 잘려 나간 모습으로 형상화하여, 인간 문명의 파괴적 속성과 자연의 생명 복원력을 보여 주었다.[61]
“ …화가 클로드 모네는 수련을 비롯해 수양버들을 자신의 정원에 심고[62] 여러 작품 속에서 소재로 이용하였다.[63][64]
수양버들(垂楊--, 학명: Salix babylonica, 영어: Babylon Willow)은 중화인민공화국 중남부가 원산지인 낙엽성의 작은 활엽교목이다. 학명인 ‘Salix babylonica’는 구약성경의 시편 제137편에서 유래했다. 또한, 수양버들은 쌍떡잎식물로, 잎이 피침형으로 어긋나 자라며 잎의 끝에는 잔톱니가 있거나 밋밋하다. 10미터에서 25미터까지 자라며 줄기가 축 늘어지는 것이 특징이다. 수양버들의 뒷면은 분처럼 희다. 세계 도처에 식재하며 한국에는 이미 통일신라시대 때 들어와 전국 곳곳에 널리 분포되어 있다.
또한 수양버들은 이른 봄에 새잎이 나면서 꽃이 피는데, 수꽃은 황색이며 2개의 수술이 있고, 암꽃이삭은 원기둥 모양이며, 수양버들의 열매는 삭과로 여름에 익는다. 씨앗은 5월에 성숙해 퍼뜨리는데, 많은 솜털을 가지고 있어서 바람에 잘 날리기 때문에 호흡기에 질병을 일으키기도 한다. 습한 곳에서 싹을 틔우며 잘 자라기에 강변에 서식하며 하천물을 막아 주변 지역을 침수시켜 피해를 주기도 하지만, 류머티스, 황달, 화상, 습진 등을 다스리고 신경통, 치통 등 통증의 진통에 효과가 있으며, 종기의 치료에 이용되는 등 여러 효능을 지니고 있다. 이로 인해 민간요법의 재료 및 한약재로 쓰이며, 그밖에 수목은 가로수, 목재로 이용되는 등 많은 쓰임새를 지니고 있다. 여러 종교와 국가에서 수양버들을 소재로 한 문화가 나타나며, 그 독특한 생김새로 인해 여러 문학과 미술 작품에서도 소재로써 사용되고 있다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
