Die Dickmaulrüssler (Otiorhynchus) stellen eine Käfergattung aus der Familie der Rüsselkäfer (Curculionidae) dar. Viele Vertreter werden als landwirtschaftliche Schädlinge angesehen, da die Larven die Wurzeln, Knollen und Rhizome abfressen und die adulten Tiere (Imagines) sich hauptsächlich von Blättern, Knospen oder jungen Trieben der Pflanzen ernähren.
Dickmaulrüssler besitzen meist eine dunkle schwarze oder braune Färbung. Einige Vertreter können jedoch auch gelb gefärbt sein. Sie können zwischen 3 und 14 mm groß werden. Der für sie typische Rüssel ist stets kräftig entwickelt und besitzt ohrenförmige wulstartige Gebilde (Pterygien genannt), die sich neben den Fühlergruben befinden. An der Spitze sind diese verbreitert und etwa doppelt so lang wie breit. Sowohl die Oberseite des Körpers als auch die Schienen, die Antennen und die in der Mitte verdickten Schenkel sind kahl, seltener behaart oder beschuppt. Die obere Rückenseite (das Pronotum) ist häufig geriffelt, gerunzelt, gekörnt und mit dunkelbraun bis gelb gefärbten Pünktchen versehen.
Die erwachsenen Tiere treten meist zur Dämmerung oder nachts auf und sind polyphag an krautigen Pflanzen oder kleineren Gehölzen von April bis Oktober zu finden. Die Einschleppung des Schädlings in der Landwirtschaft bzw. im Garten erfolgt oft mit dem Substrat oder über getopfte Pflanzen, von denen aus sie sich dann auf die verschiedenen Pflanzenarten ausbreiten. Die Bekämpfung der Larven kann mit räuberischen Nematoden erfolgen.
Nach der Kopulation erfolgt die Eiablage, welche auch durch Jungfernzeugung möglich ist, in den Boden, wo die Larven zunächst an Wurzeln fressen. Die daraus entstehenden Puppen graben sich kleinere Erdhöhlen und überwintern zumeist wieder als Larve, seltener als Puppe. Der Käfer fällt durch vom Rand her angefressene Blätter auf. Bei Gefahr lässt er sich zu Boden fallen und sucht ein Versteck auf.
Die Gattung der Dickmaulrüssler ist umfangreich. Sie umfasst in der Paläarktis etwa 1.000 Arten und Unterarten.[1][2] Hier eine kleine Auswahl:
Die Dickmaulrüssler (Otiorhynchus) stellen eine Käfergattung aus der Familie der Rüsselkäfer (Curculionidae) dar. Viele Vertreter werden als landwirtschaftliche Schädlinge angesehen, da die Larven die Wurzeln, Knollen und Rhizome abfressen und die adulten Tiere (Imagines) sich hauptsächlich von Blättern, Knospen oder jungen Trieben der Pflanzen ernähren.
Otiorhynchus (sometimes misspelled as Otiorrhynchus) is a large genus of weevils in the family Curculionidae. Many species of the genus, particularly the black vine weevil (O. sulcatus) and the strawberry root weevil (O. ovatus), are important pests, both as larvae and as adults. Larvae feed on plant roots. Adults are flightless with fused elytra and feed at night on plant foliage.[2][3] In many species of the genus at least some races are polyploid and parthenogenetic, while the rest of the races and species are diploid and bisexual. Otiorhynchus weevils, particularly O. scaber, have been a popular subject for studies of the evolution of parthenogenesis. The genus is native to the Palearctic region. However, sixteen species were inadvertently introduced to North America and have become widespread there.[2][3]
A number of species are troglobites, cave-dwelling animals that lack eyes.[4][5]
There are over 1,500 species in this genus, which is divided into at least 105 subgenera.[4]
Species include:
Wikimedia Commons has media related to Otiorhynchus. Otiorhynchus (sometimes misspelled as Otiorrhynchus) is a large genus of weevils in the family Curculionidae. Many species of the genus, particularly the black vine weevil (O. sulcatus) and the strawberry root weevil (O. ovatus), are important pests, both as larvae and as adults. Larvae feed on plant roots. Adults are flightless with fused elytra and feed at night on plant foliage. In many species of the genus at least some races are polyploid and parthenogenetic, while the rest of the races and species are diploid and bisexual. Otiorhynchus weevils, particularly O. scaber, have been a popular subject for studies of the evolution of parthenogenesis. The genus is native to the Palearctic region. However, sixteen species were inadvertently introduced to North America and have become widespread there.
Otiorhynchus sp. A number of species are troglobites, cave-dwelling animals that lack eyes.
There are over 1,500 species in this genus, which is divided into at least 105 subgenera.
Species include:
Otiorhynchus alpicola Otiorhynchus arcticus Otiorhynchus cribricollis Otiorhynchus cuneiformis Otiorhynchus dieckmanni Otiorhynchus frater Otiorhynchus gemmatus Otiorhynchus grischunensis Otiorhynchus ligneus Otiorhynchus ligustici Otiorhynchus magnanoi Otiorhynchus meridionalis Otiorhynchus morio Otiorhynchus ovatus Otiorhynchus porcatus Otiorhynchus rhacusensis Otiorhynchus radjai Otiorhynchus raucus Otiorhynchus rugifrons Otiorhynchus rugostriatus Otiorhynchus scaber Otiorhynchus singularis Otiorhynchus sulcatus Otiorhynchus vehemensOtiorhynchus es un género muy numeroso de gorgojos de la familia Curculionidae. Hay alrededor de 1500 especies en 105 subgéneros. Varias especies de esta familia, especialmente O. sulcatus y O. ovatus, son importantes plagas de los cultivos tanto las larvas como los adultos. Las larvas se alimentan de las raíces de las plantas. Los adultos poseen los élitros fusionados y no vuelan y se alimentan durante la noche de las hojas de las plantas.[2][3] En muchas especies de este género algunas razas son poliploides y partenogenéticas, mientras que el resto de las razas son diploides y de reproducción sexual. O. scaber, ha sido muy estudiado en la evolución de la partenogénesis.
El género es originario de la región paleártica. Aunque dieciséis especies fueron introducidas accidentalmente en América del Norte donde se han extendido ampliamente. Debido a su capacidad partenogenética en este continente solo se han encontrado hembras de todas las especies introducidas excepto de O. ligneus, O. meridionalis y O. porcatus.[2][3]
Muchas especies viven en cuevas y carecen de ojos.[4][5]
Hay más de 1500 especies en el género dentro de 105 subgéneros.[4]
Otiorhynchus es un género muy numeroso de gorgojos de la familia Curculionidae. Hay alrededor de 1500 especies en 105 subgéneros. Varias especies de esta familia, especialmente O. sulcatus y O. ovatus, son importantes plagas de los cultivos tanto las larvas como los adultos. Las larvas se alimentan de las raíces de las plantas. Los adultos poseen los élitros fusionados y no vuelan y se alimentan durante la noche de las hojas de las plantas. En muchas especies de este género algunas razas son poliploides y partenogenéticas, mientras que el resto de las razas son diploides y de reproducción sexual. O. scaber, ha sido muy estudiado en la evolución de la partenogénesis.
El género es originario de la región paleártica. Aunque dieciséis especies fueron introducidas accidentalmente en América del Norte donde se han extendido ampliamente. Debido a su capacidad partenogenética en este continente solo se han encontrado hembras de todas las especies introducidas excepto de O. ligneus, O. meridionalis y O. porcatus.
Muchas especies viven en cuevas y carecen de ojos.
Korvakärsäkkäät (Otiorhynchus) on kärsäkkäiden (Curculionidae) heimoon kuuluva kovakuoriaissuku. Monet korvakärsäkkäät ovat tuholaiseläimiä puutarhassa ja viljelyksillä.
Korvakärsäkkäät (Otiorhynchus) on kärsäkkäiden (Curculionidae) heimoon kuuluva kovakuoriaissuku. Monet korvakärsäkkäät ovat tuholaiseläimiä puutarhassa ja viljelyksillä.
Otiorhynques, Otiorrhynques
Les otiorhynques[1], otiorhynches[2] ou otiorrhynques[3] (Otiorhynchus) sont un genre d'insectes coléoptères de la famille des Curculionidae, originaire de la zone paléarctique. Plusieurs espèces de ces charançons sont des ravageurs des plantes, tant à l'état adulte que larvaire.
En Europe on rencontre près de 937 espèces et sous-espèces appartenant à ce genre.
Couple de Otiorhynchus pyrenaeus
Larves de l'Otiorhynque de la vigne (Otiorhynchus sulcatus)
La présence des adultes se fait remarquer sur une plante par des découpes régulières en demi cercle, en bordure des feuilles. Il ne faut toutefois pas les confondre avec les découpes un peu plus grosses et parfaitement découpées faites par les abeilles coupeuses de feuilles.
Les larves, cachées dans le sol, dévorent les racines, puis remontent par la tige d'une plante dont elles font dépérir subitement le pied. Les adultes sont friands de feuilles de rhododendrons. Les heuchères, les fraisiers ou les sédums sont aussi des plantes exposées à de sérieux dégâts[4].
Découpes faites par un otiorhynque sur un Rhododendron
Découpes faites par un otiorhynque sur un Hydrangea paniculata
Découpes faites par Otiorhynchus meridionalis sur un Syringa vulgaris
Heuchère dont le pied est dévoré par les larves
Larve s'attaquant à la racine d'une heuchère
Certaines espèces de nématodes (Heterorhabditis bacteriophora, Steinernema feltiae) entomopathogènes sont des parasites des othiorhynques et sont utilisées en lutte biologique pendant les phases de croissance des plantes (de mars à septembre dans l'hémisphère nord), et sur plusieurs années[5].
Les larves peuvent être contrôlées en utilisant une muscardine, maladie provoquée par des champignons parasites comme Beauveria bassiana ou Metharizium Anisopliae.
On peut aussi recourir à la lutte manuelle, en piégeant les adultes dans des récipients la nuit ou en extirpant les larves du sol. Certains répulsifs sont réputés les éloigner, tels que le marc de café en grande quantité ou une décoction de tanaisie (Tanacetum vulgare).
Enfin, ces insectes méditerranéens préfèrent un sol sec et chaud. En ajoutant un couvre-sol ou en augmentant les fréquences d'arrosage pour les plantes qui le supportent, les conditions de leur développement seront moins favorables. Dans le cas d'un plante en pot, il est possible de noyer adultes et larves en le plongeant dans l'eau une nuit entière.
Selon Catalogue of Life (30 août 2014)[6] :
Selon ITIS (30 août 2014)[8] :
Otiorhynques, Otiorrhynques
Les otiorhynques, otiorhynches ou otiorrhynques (Otiorhynchus) sont un genre d'insectes coléoptères de la famille des Curculionidae, originaire de la zone paléarctique. Plusieurs espèces de ces charançons sont des ravageurs des plantes, tant à l'état adulte que larvaire.
En Europe on rencontre près de 937 espèces et sous-espèces appartenant à ce genre.
Otiorhynchus (stundum stafað Otiorrhynchus) er stór ættkvísl af ranabjöllum. Margar tegundir af ættkvíslinni, þar á meðal eggkeppur (O. sulcatus) og húskeppur (O. ovatus), eru alvarlegar plágur í ræktun, bæði lirfur og fullorðnar. Lirfurnar nærast á plönturótum. Bjöllurnar eru ófleygar og nærast á nóttinni á blöðum.[2][3] Ættkvíslin er upprunnin frá palearktíska svæðinu. Hinsvegar hafa 16 tegundir verið fluttar til Norður-Ameríku (nearktíska svæðisins) eru orðnar algengar þar.[2][3]
Fjöldi tegunda eru Troglofauna, hellategundir sem vantar augu.[4][5]
Það eru yfir 1.500 tegundir í þessari ættkvísl, sem skiptist í a.m.k. 105 undirættkvíslir.[4]
Meðal tegunda eru:
Otiorhynchus (stundum stafað Otiorrhynchus) er stór ættkvísl af ranabjöllum. Margar tegundir af ættkvíslinni, þar á meðal eggkeppur (O. sulcatus) og húskeppur (O. ovatus), eru alvarlegar plágur í ræktun, bæði lirfur og fullorðnar. Lirfurnar nærast á plönturótum. Bjöllurnar eru ófleygar og nærast á nóttinni á blöðum. Ættkvíslin er upprunnin frá palearktíska svæðinu. Hinsvegar hafa 16 tegundir verið fluttar til Norður-Ameríku (nearktíska svæðisins) eru orðnar algengar þar.
Fjöldi tegunda eru Troglofauna, hellategundir sem vantar augu.
Það eru yfir 1.500 tegundir í þessari ættkvísl, sem skiptist í a.m.k. 105 undirættkvíslir.
Meðal tegunda eru:
Otiorhynchus alpicola Otiorhynchus arcticus - Silakeppur Otiorhynchus cribricollis Otiorhynchus cuneiformis Waterhouse Otiorhynchus dieckmanni Otiorhynchus frater Styerlyn, 1861 Otiorhynchus gemmatus Otiorhynchus grischunensis Otiorhynchus ligneus Otiorhynchus ligustici Otiorhynchus nodosus - Hélukeppur Otiorhynchus magnanoi Otiorhynchus meridionalis Otiorhynchus morio Germar, 1824 Otiorhynchus ovatus Linnaeus, 1758 - Eggkeppur Otiorhynchus porcatus Otiorhynchus rhacusensis Otiorhynchus radjai Otiorhynchus raucus Otiorhynchus rugifrons - Steinkeppur Otiorhynchus rugostriatus Otiorhynchus scaber Otiorhynchus singularis - Trjákeppur Otiorhynchus sulcatus - Húskeppur Otiorhynchus vehemensOtiorhynchus Germar, 1822, è un genere di coleotteri curculionidi comprendente oltre 1500 specie[1], note con il nome comune di oziorrinchi, diffuse soprattutto nella regione Paleartica. Sia le larve che gli adulti sono fitofagi.
L'adulto ha un capo allungato a forma di rostro, un torace di forma sferica o emisferica, e un addome di forma ovale o emisferica, appuntito o mucronato all'apice. La superficie del corpo, di solito nera o bruna opaca, può essere punteggiata o rugosa, ricoperta di pubescenza o di piccole squame chiare, che talvolta presentano riflessi metallici verdi o cuprei. La lunghezza varia da 5 a 18 mm, ma la maggior parte delle specie sono lunghe circa 1 cm.
Le larve, lunghe all'incirca come i rispettivi adulti, presentano una tipica forma a "C", sono bianche, carnose, prive di zampe e con un capo sclerificato di colore rosso pallido.
Sono animali generalmente notturni. Gli adulti escono al crepuscolo dal loro rifugio sotterraneo e si arrampicano sul fusto della pianta da loro attaccata per raggiungere le foglie più giovani e cibarsene. Tornano poi sottoterra all'alba. Le larve vivono invece sottoterra e si nutrono delle radici, risultando dannose a un gran numero di piante. Le femmine della maggior parte delle specie si riproducono per partenogenesi.
La maggior parte delle specie non ha importanza economica, ma alcune possono essere dannose alla piante coltivate dall'uomo.
Gli oziorinchi compaiono prevalentemente nel periodo estivo e pre-autunnale specialmente da maggio a ottobre.
Sono note oltre 1.500 specie tra cui:[2]
Gli adulti provocano erosioni a forma di mezzaluna sui margini delle foglie, limitando la superficie che la pianta ha a disposizione per la fotosintesi e per la crescita, in quanto compromettono la chioma.
Le larve sono dannose ai tuberi, alle radici e alla base dei fusti delle piante, che scavano in profondità, talvolta provocandone la morte.
Otiorhynchus Germar, 1822, è un genere di coleotteri curculionidi comprendente oltre 1500 specie, note con il nome comune di oziorrinchi, diffuse soprattutto nella regione Paleartica. Sia le larve che gli adulti sono fitofagi.
Pjovėjai (lot. Otiorrhynchus, vok. Dickmaulrüssler) – straubliukų (Curculionidae) šeimos vabalų gentis, kuriai priklauso vidutinio dydžio ir stambūs straubliukai. Jų straublelis storas, maždaug tokio dydžio kaip galva.
Lietuvoje 8 rūšys:
Opuchlak (Otiorhynchus) – rodzaj owadów z rzędu chrząszczy, długości do 11 mm, o pokrywach z licznymi podłużnymi żeberkami i charakterystycznymi plamkami. Niektóre gatunki opuchlaków są szkodnikami w rolnictwie i leśnictwie.
W Polsce na plantacjach truskawki występuje głównie opuchlak rudonóg (Otiorhynchus ovatus L.), a lokalnie także opuchlak truskawkowiec (Otiorhynchus sulcatus F.) (występują dwie rasy: w jednej zimują osobniki dorosłe, w drugiej – wyrośnięte larwy)[1]. Ponadto szkodnikami są opuchlak lucernowiec – (Otiorhynchus ligustici)[2], opuchlak pstrokacz (Otiorhynchus singularis) i opuchlak lilakowiec (Otiorhynchus rotundatus)[3].
Opuchlaki wyrządzają lokalnie bardzo duże szkody i przyczyniają się do przedwczesnej likwidacji plantacji[4]. Owady te żerują w nocy m.in. na truskawkach, poziomkach, malinach, azalii, brzoskwiniach, różaneczniku, winorośli i cisach. Imago owada uszkadza nadziemną część rośliny wygryzając dziury w liściach, zaczynając od ich krawędzi[3]. Larwy opuchlaków wyżerają miękką skórkę korzeni oraz podstawę pnia. Zaatakowane rośliny po wyjęciu z ziemi mają uszkodzone korzenie, a często są też pokryte larwami widocznymi gołym okiem – żółtawobiałymi z brązową głową[2]. Rośliny przez nie zaatakowane wyglądają początkowo jakby podsychały, a następnie marnieją i przeważnie obumierają[3].
Opuchlak (Otiorhynchus) – rodzaj owadów z rzędu chrząszczy, długości do 11 mm, o pokrywach z licznymi podłużnymi żeberkami i charakterystycznymi plamkami. Niektóre gatunki opuchlaków są szkodnikami w rolnictwie i leśnictwie.
W Polsce na plantacjach truskawki występuje głównie opuchlak rudonóg (Otiorhynchus ovatus L.), a lokalnie także opuchlak truskawkowiec (Otiorhynchus sulcatus F.) (występują dwie rasy: w jednej zimują osobniki dorosłe, w drugiej – wyrośnięte larwy). Ponadto szkodnikami są opuchlak lucernowiec – (Otiorhynchus ligustici), opuchlak pstrokacz (Otiorhynchus singularis) i opuchlak lilakowiec (Otiorhynchus rotundatus).
Opuchlaki wyrządzają lokalnie bardzo duże szkody i przyczyniają się do przedwczesnej likwidacji plantacji. Owady te żerują w nocy m.in. na truskawkach, poziomkach, malinach, azalii, brzoskwiniach, różaneczniku, winorośli i cisach. Imago owada uszkadza nadziemną część rośliny wygryzając dziury w liściach, zaczynając od ich krawędzi. Larwy opuchlaków wyżerają miękką skórkę korzeni oraz podstawę pnia. Zaatakowane rośliny po wyjęciu z ziemi mają uszkodzone korzenie, a często są też pokryte larwami widocznymi gołym okiem – żółtawobiałymi z brązową głową. Rośliny przez nie zaatakowane wyglądają początkowo jakby podsychały, a następnie marnieją i przeważnie obumierają.
Otiorhynchus là một chi côn trùng trong họ Curculionidae. Phần lớn loài trong chi này, đặc biệt là Otiorhynchus sulcatus và Otiorhynchus ovatus), là loài gây hại chủ yếu, cả con ấu trùng lẫn con trưởng thành. Ấu trùng ăn rễ cây. Con trưởng thành không bay được và ăn lá cây về đêm.[2][3]
Bài viết liên quan đến họ côn trùng Curculionidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Otiorhynchus là một chi côn trùng trong họ Curculionidae. Phần lớn loài trong chi này, đặc biệt là Otiorhynchus sulcatus và Otiorhynchus ovatus), là loài gây hại chủ yếu, cả con ấu trùng lẫn con trưởng thành. Ấu trùng ăn rễ cây. Con trưởng thành không bay được và ăn lá cây về đêm.
Родовое латинское название Otiorhynchus — от др.-греч. ὠτίον «ушко» и ῥῠ́γχος «рыло»; ὠτιορυγχος, хотя в древнегреческом такого слова не было, и название изобретено автором описания рода.
Тело обычно в волосках, часто с пятнами чешуек, реже голое. Головотрубка обычно короткая и толстая, с явственными птеригиями. Передний край головотрубки с явственной, часто глубокой, полукруглой или треугольной вырезкой, обычно отделённой от остальной головотрубки приподнятой линией. Усиковые бороздки часто достигают глаза, не ямкообразные. Глаза хорошо развиты, обычно крупные. Плечи надкрылий всегда округлены, надкрылья сросшиеся на шве и частью на боках груди. Коготки свободные.[4]
Личинки обитают в почве, где питаются корнями разнообразных травянистых и древесно-кустарниковых видов растений. Личинки обычно не имеют пищевой специализации.[4]
Взрослые жуки питаются листьями.[4]
Некоторые виды:
Родовое латинское название Otiorhynchus — от др.-греч. ὠτίον «ушко» и ῥῠ́γχος «рыло»; ὠτιορυγχος, хотя в древнегреческом такого слова не было, и название изобретено автором описания рода.
.jpg)
