Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Myxinidae ydy'r safngrwn sy'n enw gwrywaidd; lluosog: safngrynion (Lladin: Myxine glutinosa; Saesneg: Myxine glutinosa).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, America, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Myxinidae ydy'r safngrwn sy'n enw gwrywaidd; lluosog: safngrynion (Lladin: Myxine glutinosa; Saesneg: Myxine glutinosa).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop, America, y Môr Canoldir a Chefnfor yr Iwerydd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Sliznatka cizopasná (Myxine glutinosa) je zástupce třídy sliznatek, vývojově nejprimitivnějších strunatců.
Sliznatka je dlouhá 40 až 80 cm a dosahuje hmotnosti až 750 g.[2] Žije parazitickým způsobem a je rozšířená v severní části Atlantského oceánu a ve Středozemním moři. Místy jde o běžný druh.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sliznatka cizopasná ve Wikimedia Commons
Sliznatka cizopasná (Myxine glutinosa) je zástupce třídy sliznatek, vývojově nejprimitivnějších strunatců.
Sliznatka je dlouhá 40 až 80 cm a dosahuje hmotnosti až 750 g. Žije parazitickým způsobem a je rozšířená v severní části Atlantského oceánu a ve Středozemním moři. Místy jde o běžný druh.
Myxine glutinosa, known as the Atlantic hagfish in North America, and often simply as the hagfish in Europe, is a species of jawless fish of the genus Myxine.
The distribution of Myxine glutinosa in the eastern Atlantic Ocean extends from the western Mediterranean Sea and Portugal to the North Sea, Skagerrak, Kattegat and the Varanger Fjord.[3] It is also found in the western Atlantic Ocean from Baffin Island, Canada south to North Carolina.[4] A related species, the Gulf hagfish (Eptatretus springeri), occurs in the Gulf of Mexico.[5]
The Atlantic hagfish may grow up to 2.5 feet (0.76 m) long, with no eyes and no jaws; its star-shaped mouth is surrounded by 6 barbels.[4] There is a single gill slit on each side of the eel-like body.[4] It has a total of 88–102 pores from which it can exude a slimy mucus.[3] Hagfish have very flexible bodies which allow them to manipulate themselves into knots. The knots created by the hagfish remove mucous from the body, allow them to escape tight spaces, pull potential prey from burrows, and because they have no opposable jaws it helps create leverage while they eat.[6]
Hagfish such as M. glutinosa feed on the carcasses of fishes, which they bore into through any available opening.[3][4]
Haney, W. A., Clark, A. J., & Uyeno, T. A. (2019). Characterization of body knotting behavior used for escape in a diversity of hagfishes. Journal of Zoology. doi: 10.1111/jzo.12752
Myxine glutinosa, known as the Atlantic hagfish in North America, and often simply as the hagfish in Europe, is a species of jawless fish of the genus Myxine.
El mixino (Myxine glutinosa) es una especie de pez agnato (sin mandíbulas) de la familia Myxinidae que habita las costas de la mitad norte del Océano Atlántico y ciertas regiones muy localizadas alejadas de la costa. También se pueden encontrar en el Mar Negro, pero estos casos son más raros.
Esta especie posee un cuerpo muy alargado, anguiliforme, con un orificio branquial a cada lado de la parte anterior del cuerpo. No posee ojos, ni mandíbulas, ni aletas pectorales. Todo el cuerpo está recubierto de una mucosidad muy espesa. La coloración de este animal es muy variada, generalmente se encuentra en tonos rojizos y grisáceos. Suele medir alrededor de 60 cm y pesa 1 kg aproximadamente.
Viven principalmente en fondos que van desde los 20 a 600 m de profundidad.
Viven tanto de manera solitaria como en grupos. Son carnívoros y atacan a sus presas clavándoles su lengua dentada, la cual perfora sus cuerpos, permitiendo al mixino devorar su carne y vísceras.
Son animales principalmente nocturnos que atacan generalmente a animales disminuidos, enfermos, o capturados en redes.
El mixino (Myxine glutinosa) es una especie de pez agnato (sin mandíbulas) de la familia Myxinidae que habita las costas de la mitad norte del Océano Atlántico y ciertas regiones muy localizadas alejadas de la costa. También se pueden encontrar en el Mar Negro, pero estos casos son más raros.
Limaaja eli limanahkiainen (Myxine glutinosa) on viiksiympyräsuisten luokkaan, limaajakalojen (limanahkiaisten) lahkoon kuuluva alkeellinen kala. Se elää valtamerten pohjamutaan kaivautuneena. Limaaja karttaa valoa ja lähtee etsimään ravintoa vasta yöllä, vaikka se elää yleensä valon ulottumattomissa.
Limaajan ravinto koostuu lähinnä kuolleista tai kuolevista eläimistä, jotka vajoavat pintavesistä pohjaan. Jos pohjaan esimerkiksi vajoaa kuollut valas, sen kimpussa on muiden raadonsyöjien ohella pian kymmeniä limaajakaloja.
Kalastajat eivät pidä tästä eläimestä, sillä usein niitä löydetään syömästä verkkoon jääneitä kaloja. Irrotettaessa ne sitten erittävät melkoisia määriä limaa, josta laji on saanut nimensä.
Limaaja eli limanahkiainen (Myxine glutinosa) on viiksiympyräsuisten luokkaan, limaajakalojen (limanahkiaisten) lahkoon kuuluva alkeellinen kala. Se elää valtamerten pohjamutaan kaivautuneena. Limaaja karttaa valoa ja lähtee etsimään ravintoa vasta yöllä, vaikka se elää yleensä valon ulottumattomissa.
Limaajan ravinto koostuu lähinnä kuolleista tai kuolevista eläimistä, jotka vajoavat pintavesistä pohjaan. Jos pohjaan esimerkiksi vajoaa kuollut valas, sen kimpussa on muiden raadonsyöjien ohella pian kymmeniä limaajakaloja.
Kalastajat eivät pidä tästä eläimestä, sillä usein niitä löydetään syömästä verkkoon jääneitä kaloja. Irrotettaessa ne sitten erittävät melkoisia määriä limaa, josta laji on saanut nimensä.
La missina (Myxine glutinosa Linnaeus, 1758)[2] è un agnato appartenente alla famiglia Myxinidae.[3][4]
M. glutinosa è diffusa nelle acque dell'Oceano Atlantico nord-orientale, con una distribuzione che va dal Mediterraneo occidentale, incluse le acque italiane, fino al Mare del Nord e alle coste più settentrionali della Norvegia. È stata ritrovata anche nell'Atlantico nord-occidentale, lungo le coste del Canada e degli Stati Uniti.[3][4]
Vive fino a 1200 metri di profondità, su fondali fangosi nei quali è solita seppellirsi lasciando fuoriuscire solo la testa.
La missina presenta corpo anguilliforme, a sezione cilindrica, poco compresso ai fianchi, di colore variabile dal grigio brunastro al grigio rossastro. Un'unica piega cutanea percorre il corpo, sopra e sotto, a partire dalla parte posteriore del dorso, attorno alla coda, e lungo tutto il ventre. Lo scheletro è composto interamente di cartilagine. La missina non ha né scaglie, né occhi, né mascelle. La testa è affusolata e depressa, provvista di 6 barbigli, 4 intorno alla bocca e 2 ai due lati dell'unica narice. La bocca a forma di stella è in posizione ventrale, ed è provvista di una grossa lingua dotata di file di denti cornei. Ai lati della testa sono presenti 2 aperture branchiali, una per lato. Su entrambi i lati dell'addome è presente una fila di sacchi mucosi.
Raggiunge una lunghezza massima di 80 cm, ma di solito la sua lunghezza è di 40 cm.
Se aggredita rilascia una gran quantità di muco viscido prodotto dalle sacche dell'addome.
Questa specie si nutre di pesci, vermi, gasteropodi, crostacei (Pandalus borealis)[5] e anche di mammiferi e uccelli morti e caduti in acqua, che trova grazie all'olfatto molto sviluppato e all'interno dei quali si introduce attraverso qualsiasi apertura disponibile (generalmente la bocca o una ferita) per divorarne le carni dall'interno, lasciando intatte la pelle e le ossa.
È preda abituale di pesci gadiformi e di mammiferi marini come la focena[6].
De gewone slijmprik (Myxine glutinosa) is een kaakloze vissensoort uit de familie van de slijmprikken (Myxinidae).[2] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Deze dieren hebben een aalvormig lichaam met een vinzoom langs de staart. Ze hebben geen benig skelet. Door de rug loopt een kraakbeenstaaf, de zogenaamde notochord. Hun lichaamslengte gaat tot 40 cm en het gewicht tot 750 gram.
Ze eten vooral van dode of stervende dieren. Vaak eten ze ook van vissen die in visnetten gevangen zitten. Voor de visser blijft dan alleen een leeg omhulsel met graten over.
Slijmprikken kunnen hun lichaam in een knoop leggen en de knoop van hun staart naar hun kop bewegen. Op deze manier kunnen ze kracht zetten om stukken vlees van hun prooien los te trekken. Ook doen ze het om het slijm van hun huid af te stropen. Hun kleverige slijmlaag dient vooral om vijanden af te schrikken.
Deze soort komt plaatselijk algemeen voor op de bodem van de Noord-Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee, meestal op vrij grote diepte in zachte modder.
Bronnen, noten en/of referentiesDe gewone slijmprik (Myxine glutinosa) is een kaakloze vissensoort uit de familie van de slijmprikken (Myxinidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.
Slimål (Myxine glutinosa), også kalla pirål og sleipmark, er ein fisk som lever i saltvatn. Han er ein rundmunn i klassen slimålar, og ikkje i nær slekt med europeisk ål.
Slimålen er som vaksen 35 til 60 cm lang, rosafarga og utan skjel. Han har ikkje eigentlege finnar, mein ein hudfold langsetter bakkroppen. Langs buken har han slimkjertlar og rundt munnen har han fire tentaklar. Augene er tilbakedanna, og med nedsett funksjon. Slimålen er hermafroditt fram til kjønnsmodning. Befruktinga skjer truleg utvendig, og yngelen klekkast utan larvestadie.
Han finst langs heile norskekysten, og elles i det nordlege Atlanterhavet, på eit djup frå 20-40 meter og ned til 600, i ekstreme tilfelle 2000 meter. Slimålen lev på blaut botn, kor den ofte grev seg ned. Han vil ha temperatur under 10 grader og vatn med 32 promille salt.
Han lever hovudsakleg av åtsel, mellom anna av daud og halvdaud fisk, og er difor ein plage i botngarn og liner kor han går på fanga fisk. Han et også børstemark, havsniglar og anna.
Kjøttet er velsmakande, men ikkje bruka i Noreg.
Slimål (Myxine glutinosa), også kalla pirål og sleipmark, er ein fisk som lever i saltvatn. Han er ein rundmunn i klassen slimålar, og ikkje i nær slekt med europeisk ål.
Slimål er en art i gruppen Myxine.
Det er en saltvannsfisk som blir opptil 80 cm lang.
Den ble kåret til Norges nasjonalfisk av NRK Nitimens lyttere i 1982 etter det som trolig var en aksjon satt i gang av biologistudenter med støtte av Per Hafslund. Nitimens Kjell Thue underkjente imidlertid stemmene på slimålen fordi: «Det var ingen nasjonalfisk-konkurranse, men en kåring av den fisken som kan representere Norge som fiskerinasjon. Slimålen derimot har ingen betydning for fiskerinæringen.»[1] Dermed ble de ca. 4000 stemmene på slimålen forkastet og torsken ble utropt til vinner med 2552 lytterstemmer.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Slimål er en art i gruppen Myxine.
Det er en saltvannsfisk som blir opptil 80 cm lang.
Den ble kåret til Norges nasjonalfisk av NRK Nitimens lyttere i 1982 etter det som trolig var en aksjon satt i gang av biologistudenter med støtte av Per Hafslund. Nitimens Kjell Thue underkjente imidlertid stemmene på slimålen fordi: «Det var ingen nasjonalfisk-konkurranse, men en kåring av den fisken som kan representere Norge som fiskerinasjon. Slimålen derimot har ingen betydning for fiskerinæringen.» Dermed ble de ca. 4000 stemmene på slimålen forkastet og torsken ble utropt til vinner med 2552 lytterstemmer.
Multimedia w Wikimedia Commons Śluzica pospolita[3], śluzica atlantycka[4], śluzica[5] (Myxine glutinosa) – gatunek bezżuchwowca z rodziny śluzicowatych (Myxinidae).
Europejskie i północnoamerykańskie przybrzeżne wody płn. Atlantyku; od wybrzeży północno-wschodniej Rosji (okolice Murmańska) do zachodniej części Morza Śródziemnego i od Grenlandii po USA. Jedyna śluzica w płn.-wsch. Atlantyku.
Dorastają przeciętnie do 30–40 cm długości (maksymalnie 60 - 80 cm), samice są większe od samców; masa ciała około 0,5 kg.
Ciało wężowate i wydłużone, skóra gładka, bez łusek, pokryte grubą warstwą śluzu; brak oczu i parzystych płetw. Jama gębowa bezzębna z 4 parami śluzowych wyrośli. Z przodu na każdym boku śluzic widnieje duży owalny otwór, przez który odprowadzana jest woda ze skrzeli. Otwór ten jest oddalony od głowy, co stanowi wyraz przystosowania do pasożytniczego trybu życia. Śluzice wyżerając bowiem wnętrzności i mięśnie częściowo wpełzają do wnętrza ciała ofiary.
Ubarwienie grzbietu szarobrązowe do czerwonobrązowego - zależnie od koloru dna.
Śluzice występują w pobliżu brzegów, na głębokości 20–60 m (max. 1200m), gdzie prowadzą typowe życie pasożytnicze. Przebywają na obszarach, gdzie stykają się bogate w ryby prądy morskie. Wymagają dużego zasolenia (co najmniej 30‰), oraz niskiej temperatury (poniżej 12 °C). Dzień spędzają zakopane po głowę w piasku. Dopiero w nocy wyruszają na poszukiwanie pokarmu.
Pasożyt, odżywia się bezkręgowcami (ważnym składnikiem diety jest krewetka północna) i rybami. Chętnie zbierają bezkręgowce tuż nad dnem morza, jednak głównie odżywiają się rybami, zarówno zdrowymi jak i chorymi, padłymi i uwięzionymi w sieciach. Język śluzic jest zaopatrzony w rogowe zęby, którymi wgryzają się w ciało schwytanej ryby. Najpierw nagryzają skórę, a następnie po kawałku wyrywają mięśnie. Aby to wykonać zwijają ciało w supeł, którego pętla opiera się na ciele ryby. Do wnętrza dużych ryb mogą wniknąć całkowicie. Często śluzice napadają gromadnie na swoje ofiary. Znany jest przypadek znalezienia w złowionym dorszu aż 213 śluzic. Do wrogów naturalnych należą m.in.: dorsz, brosma i morświn.
Śluzice osiągają dojrzałość płciową po osiągnięciu 25–28 cm długości ciała. Na okres tarła opuszczają wybrzeża i udają się na większe głębokości, gdzie na dnie składają 19–30 dużych jaj o średnicy 20-25 mm. Jaja śluzic są chronione przez podłużne rogowe otoczki, które na obu końcach mają włókna z haczykami. Dzięki nim jaja są sczepione i przymocowane do podłoża. Okres tarła trwa przez cały rok.
Przez rybaków jest uważana za szkodnika ze względu na wyjadanie ryb z sieci.
Śluzica pospolita, śluzica atlantycka, śluzica (Myxine glutinosa) – gatunek bezżuchwowca z rodziny śluzicowatych (Myxinidae).
A enguia-de-casulo-do-atlântico, mixina-do-atlântico ou simplesmente mixina (Myxine glutinosa) é um agnata do género Myxine.[1] Caça invertebrados durante a noite, mas também se alimenta de carcaças de animais. É conhecida pela capacidade de produzir grandes quantidades de muco para o qual tem de fazer nós para remover excessos.
A enguia-de-casulo-do-atlântico, mixina-do-atlântico ou simplesmente mixina (Myxine glutinosa) é um agnata do género Myxine. Caça invertebrados durante a noite, mas também se alimenta de carcaças de animais. É conhecida pela capacidade de produzir grandes quantidades de muco para o qual tem de fazer nós para remover excessos.
Myxine glutinosa este o specie de pește fără maxilar din genul Myxine.
Arealul de răspândire al speciei Myxine glutinosa în partea estică a Oceanului Atlantic se extinde din partea vestică a Mării Mediterene și Portugalia până în Marea Nordului, Skagerrak, Kattegat și Varangerfjord.[1] Specia este de asemenea întâlnită în vestul Oceanului Atlantic, de la Insula Baffin și Canada spre sud, până în Carolina de Nord.[2] O specie asemănătoare, Eptatretus springeri, se găsește în Golful Mexic.[3]
|date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista editorilor (link) Myxine glutinosa este o specie de pește fără maxilar din genul Myxine.
Pirål (Myxine glutinosa), i Bohuslän även pilål, är ett fiskliknande djur tillhörande klassen rundmunnar. Pirålarna hör till överklassen käklösa fiskar (Agnatha).
Pirålen är maskformig och saknar fjäll och käkar. Kännetecknande för arten är också ett stort antal slemkörtlar längs bukens sidor som utsöndrar stora mängder genomskinligt slem. Slemmet bildar efterhand vita trådmassor. Runt munnen finns fyra skäggtrådar. En gälöppning sitter på vardera sidan om huvudet. Pirålen är blind, eftersom ögonen är övervuxna med hud. I munhålan finns spetsiga tänder av hornämne. Tarmkanalen är nästan rak och saknar spiralklaff.
Pirålen är hermafroditisk under sin levnad. Pirålen är vid könsmognad hane, övergår efterhand till att bli tvåkönad och slutligen uteslutande av honkön.
Pirålen blir omkring 47 cm och förekommer i Atlanten från Grönland till Storbritannien, västerut till Nordamerika, österut till Skagerrak och Kattegatt ner till Kullen, sällsynt i Öresund. Den uppehåller sig på dyiga bottnar mellan 20–1000 meters djup.
Pirålen saknar ekonomisk betydelse. Fisk som blivit kvar i vattnet efter att den fångats kan ibland utsättas för pirålsangrepp så att den blir oanvändbar. Arten, som anses vara omkring 500 miljoner år gammal, är evolutionsbiologiskt intressant och har använts i medicinsk forskning för diabetes och cancer.
Pirål (Myxine glutinosa), i Bohuslän även pilål, är ett fiskliknande djur tillhörande klassen rundmunnar. Pirålarna hör till överklassen käklösa fiskar (Agnatha).
Pirålen är maskformig och saknar fjäll och käkar. Kännetecknande för arten är också ett stort antal slemkörtlar längs bukens sidor som utsöndrar stora mängder genomskinligt slem. Slemmet bildar efterhand vita trådmassor. Runt munnen finns fyra skäggtrådar. En gälöppning sitter på vardera sidan om huvudet. Pirålen är blind, eftersom ögonen är övervuxna med hud. I munhålan finns spetsiga tänder av hornämne. Tarmkanalen är nästan rak och saknar spiralklaff.
Pirålen är hermafroditisk under sin levnad. Pirålen är vid könsmognad hane, övergår efterhand till att bli tvåkönad och slutligen uteslutande av honkön.
Pirålen blir omkring 47 cm och förekommer i Atlanten från Grönland till Storbritannien, västerut till Nordamerika, österut till Skagerrak och Kattegatt ner till Kullen, sällsynt i Öresund. Den uppehåller sig på dyiga bottnar mellan 20–1000 meters djup.
Pirålen saknar ekonomisk betydelse. Fisk som blivit kvar i vattnet efter att den fångats kan ibland utsättas för pirålsangrepp så att den blir oanvändbar. Arten, som anses vara omkring 500 miljoner år gammal, är evolutionsbiologiskt intressant och har använts i medicinsk forskning för diabetes och cancer.
Загальна довжина сягає 45-70 см, іноді зустрічаються особини до 79 см. Присутня непарна ніздря, що розташована на кінці голови і сполучається з глоткою. Рот і ніздря обрамлені 6-8 м'ясистими вусиками. Зябровий скелет складається з невеликого числа хрящових пластинок. Кровоносна система незамкнута, є основне серце і 3 додаткових. Очі затягнуті шкірою. Світлочутливі клітини розташовуються навколо клоаки.
Мешкає на глибині від 20 до 350 м і навіть до 1100 м. Велику частину часу проводить на дні, зарившись у мул. Пристосовані до тиску, властивому глибині більше 25 м. При подразненні виділяє величезну кількість слизу, яка служить захистом при ендопараразитичному способі життя від травних соків хазяїна. Дві або три особини, поміщені в глечик води, за короткий термін перетворюють її в драглисту рідину.
На полювання виходить вночі. Здобиччю її стають риби, що потрапили в мережі або ослаблені хворобами. Якщо жертва ще досить активна і здатна до опору, міксина проникає до неї під зяброву кришку і рясно виділяє слиз. Ослизлі зябра перестають нормально функціювати, і жертва гине від задухи. Їсть здобич і поодинці і спільно. Улюблена їжа — осетер, пікша, тріска, скумбрія та оселедець.
Статева зрілість настає по досягненні 25-26 см. Кожна самка відкладає на глибинах близько 90-270 м від 12 до 30 яєць.
Міксина — небезпечний шкідник, так як нападає на риб, спійманих в невід. Міксина з'їдає нутрощі спійманих риб і, таким чином, знецінює улов. Відомий випадок, коли з однієї тріски було витягнуто 125 міксин. Великого промислового значення міксина не має. Міксина, поміщена в акваріум, швидко гине.
Мешкає біля узбережжя Атлантичного океану, біля берегів Північної Амерпики та Європи.
Myxine glutinosa Linnaeus, 1758
Охранный статус
Атлантическая миксина[1], или европейская миксина[1] (лат. Myxine glutinosa) — вид бесчелюстных из семейства миксиновых.
Атлантическая миксина обитает в восточной Атлантике от западной части Средиземного моря и Португалии до Северного моря, Скагеррака, Каттегата и Варангер-фьорда[2]. В западной Атлантике — от острова Баффинова Земля на юг до Северной Каролины[3].
Длина тела достигает 76 см. Недоразвитые глаза скрыты под кожей. Спинного плавника нет. Вокруг рта расположено 6 усиков. На боковых сторонах тела одна жаберная щель[3]. На поверхности тела в общей сложности от 88 до 102 пор, из которых сочится слизь[2].
Атлантическая миксина — хищник, она выедает внутренности и мышцы у ослабевших рыб, вгрызаясь в жертву с помощью мощного языка с роговыми зубцами[2][3].
Атлантическая миксина, или европейская миксина (лат. Myxine glutinosa) — вид бесчелюстных из семейства миксиновых.
Атлантическая миксина обитает в восточной Атлантике от западной части Средиземного моря и Португалии до Северного моря, Скагеррака, Каттегата и Варангер-фьорда. В западной Атлантике — от острова Баффинова Земля на юг до Северной Каролины.
Длина тела достигает 76 см. Недоразвитые глаза скрыты под кожей. Спинного плавника нет. Вокруг рта расположено 6 усиков. На боковых сторонах тела одна жаберная щель. На поверхности тела в общей сложности от 88 до 102 пор, из которых сочится слизь.
Атлантическая миксина — хищник, она выедает внутренности и мышцы у ослабевших рыб, вгрызаясь в жертву с помощью мощного языка с роговыми зубцами.
