Loricariinae és una subfamília dins la família Loricariidae de l'ordre siluriformes.[1] Aquesta subfamília està dividida en dues tribus i en uns 30 gèneres.[2]
Els Loricariinae van ser descrits primer el 1831. Més tard, el 1979, molts dels gèneres abans descrits dels Loricariinae van ser dividits en quatre subfamílies: Loricariini, Harttiini, Farlowellini, i Acestridiini. Aquesta subfamília ha resultat monofilètica.[2]
Com a loricàrids, les espècies de loricariinae tenen el cos deprimit cobert de plaques óssies. i la boca xucladora.[2] Tenen un dimorfisme sexual sovint accentuat.
Llista basada en Covain i Fisch-Muller (2007), excepte per a Cteniloricaria.[2]
Loricariinae és una subfamília dins la família Loricariidae de l'ordre siluriformes. Aquesta subfamília està dividida en dues tribus i en uns 30 gèneres.
Siimapyrstöt (Loricariinae) on imumonnien alaheimo, johon kuuluu 30 sukua. Alaheimon 266 lajista 39 on kuvattu viimeisten 10 vuoden aikana.[1]
Siimapyrstöjen alaheimolle on tyypillistä pitkä, litteä siimamainen liehuke (peduncle) pyrstössä ja rasvaevän puuttuminen pyrstön ja selkäevän väliltä. Lajien välillä on suuria eroja vartalonmuodossa, huulten rakenteessa ja hammaskartassa. Naaraat ja koiraat poikkeavat toisistaan yleensä selvästi, sillä aikuisilla koirailla kasvaa jäykkiä partakarvamaisia ulokkeita rintaevän ruodoissa, kuonon reunoissa ja joskus myös etuselässä. Joillakin suvuilla myös koiraan ja naaraan huulet ja hampaat ovat erilaiset.[2]
Siimapyrstöt jaetaan kahteen tribukseen Harttiini ja Locariini, joista jälkimmäinen edelleen kahteen alatribukseen Sturisomina ja Loricariina. Näistä jälkimmäisestä on vielä erotettu neljä ryhmää.[3]
Monia melko pieniksi jääviä siimapyrstölajeja pidetään akvaarioissa. Niiden tunnistaminen lajin tai edes suvun tarkkuudella ei aina ole helppoa.[4] Akvaariossa suosittuja sukuja ovat ainakin[5]
Siimapyrstöt (Loricariinae) on imumonnien alaheimo, johon kuuluu 30 sukua. Alaheimon 266 lajista 39 on kuvattu viimeisten 10 vuoden aikana.
Siimapyrstöjen alaheimolle on tyypillistä pitkä, litteä siimamainen liehuke (peduncle) pyrstössä ja rasvaevän puuttuminen pyrstön ja selkäevän väliltä. Lajien välillä on suuria eroja vartalonmuodossa, huulten rakenteessa ja hammaskartassa. Naaraat ja koiraat poikkeavat toisistaan yleensä selvästi, sillä aikuisilla koirailla kasvaa jäykkiä partakarvamaisia ulokkeita rintaevän ruodoissa, kuonon reunoissa ja joskus myös etuselässä. Joillakin suvuilla myös koiraan ja naaraan huulet ja hampaat ovat erilaiset.
Siimapyrstöt jaetaan kahteen tribukseen Harttiini ja Locariini, joista jälkimmäinen edelleen kahteen alatribukseen Sturisomina ja Loricariina. Näistä jälkimmäisestä on vielä erotettu neljä ryhmää.
Monia melko pieniksi jääviä siimapyrstölajeja pidetään akvaarioissa. Niiden tunnistaminen lajin tai edes suvun tarkkuudella ei aina ole helppoa. Akvaariossa suosittuja sukuja ovat ainakin
Nokkamonnit Farlowella Rineloricaria Hemiloricaria Sturisoma Loricaria SturisomatichthysLoricariinae er en gruppe harniskmaller som består av ca. 30 slekter. Det er tropiske ferskvannsfisk som lever i Sør-Amerika.
Gruppen ble først beskrevet av Charles Lucien Bonaparte i 1831. Senere, i 1979, ble flere slekter beskrevet, og Loricariinae ble delt inn i fire underfamilier: Loricariini, Harttiini, Farlowellini og Acestridiini. Senere ble Acestridiini flyttet inn i Hypoptopomatinae og slektene i Farlowellini ble flyttet inn i Hartiini. Navnet henspiller på det latinske ordet lorica, som betyr brystplate.
Loricariinae er en gruppe harniskmaller som består av ca. 30 slekter. Det er tropiske ferskvannsfisk som lever i Sør-Amerika.
Gruppen ble først beskrevet av Charles Lucien Bonaparte i 1831. Senere, i 1979, ble flere slekter beskrevet, og Loricariinae ble delt inn i fire underfamilier: Loricariini, Harttiini, Farlowellini og Acestridiini. Senere ble Acestridiini flyttet inn i Hypoptopomatinae og slektene i Farlowellini ble flyttet inn i Hartiini. Navnet henspiller på det latinske ordet lorica, som betyr brystplate.
Multimedia w Wikimedia Commons Loricariinae – podrodzina ryb sumokształtnych z rodziny zbrojnikowatych (Loricariidae), wyróżniających się długim i spłaszczonym trzonem ogonowym oraz brakiem płetwy tłuszczowej[2]. Obejmuje około 240 opisanych gatunków[3]. Przedstawiciele tej podrodziny wykazują dużą różnorodność kształtu ciała oraz morfologii otworu gębowego i uzębienia[2].
Większość gatunków jest szeroko rozprzestrzeniona w Ameryce Południowej, zwłaszcza w jej północnej i centralnej części. Mniej licznie występują w Środkowej (Panama i Kostaryka).
Przedstawiciele tej podrodziny diagnozowani są na podstawie długiego i spłaszczonego trzonu ogonowego oraz braku płetwy tłuszczowej. Żyją przytwierdzeni do podłoża (mineralnego lub organicznego) i wykazują dużą różnorodność kształtu ciała oraz morfologii otworu gębowego i uzębienia, w zależności od zajmowanych siedlisk. Dymorfizm płciowy jest często wyraźnie zaznaczony i jest wyrażany poprzez przerost zębów skórnych na promieniach płetw piersiowych, na krawędziach pyska, a czasami na przedgrzbietowej części ciała dojrzałych samców. Niektóre rodzaje wykazują również różnice płciowe w strukturach warg i zębów[2][4].
Pozycja podrodziny Loricariinae w obrębie zbrojnikowatych:
LoricariidaeLoricariinae
Loricariinae jest uznawana za takson monofiletyczny[5][4][6]. Na podstawie analizy cech morfologicznych oraz badań molekularnych rodzaje zaliczane do tej grupy ryb sklasyfikowano w dwóch plemionach: Harttiini i Loricariini[2][4].
Harttiini charakteryzują się licznymi zębami, płetwą ogonową z bardziej rozgałęzionymi promieniami, zaokrąglonymi ustami, wargami z brodawkami w kształcie frędzli (lub bez) i krótkimi wąsikami szczękowymi. Loricariini charakteryzują się większym zróżnicowaniem w kształcie warg i zębów, dłuższymi wąsikami szczękowymi, mniej licznymi zębami oraz rozgałęzionymi promieniami w płetwie ogonowej[2].
Znacznie liczniejsze w gatunki Loricariini podzielono na dwa klady: Farlowellina i Loricariina. Po rewizji taksonomicznej przeprowadzonej przez Covaina i in. w 2016 klasyfikacja rodzajowa Loricariinae wygląda następująco[4][7]:
Loricariinae HarttiiniHarttia, Cteniloricaria, Harttiella
Lamontichthys, Pterosturisoma, Farlowella, Aposturisoma, Sturisoma, Sturisomatichthys
Metaloricaria, Dasyloricaria, Fonchiiloricaria
Pseudoloricaria, Limatulichthys, Loricariichthys, Hemiodontichthys, Furcodontichthys
Spatuloricaria, Loricaria, Proloricaria, Brochiloricaria, Paraloricaria, Crossoloricaria, Planiloricaria, Pseudohemiodon, Rhadinoloricaria, Dentectus, Reganella, Pyxiloricaria, Ricola
Rodzajem typowym jest Loricaria[8].
Loricariinae – podrodzina ryb sumokształtnych z rodziny zbrojnikowatych (Loricariidae), wyróżniających się długim i spłaszczonym trzonem ogonowym oraz brakiem płetwy tłuszczowej. Obejmuje około 240 opisanych gatunków. Przedstawiciele tej podrodziny wykazują dużą różnorodność kształtu ciała oraz morfologii otworu gębowego i uzębienia.
_(14584238349).jpg)
.jpg){kind=small}
