Şərq qambuziyası[1] (lat. Gambusia holbrooki) — Şüaüzgəclilər yarımsinfinə, Pesililər fəsiləsinə daxil olan balıq növü.
Balıqlar bir qayda olaraq 3 - 5 sm uzunluğunda olur. Erkəklər isə dişilərdən ölçü baxımından kiçikdir.
Təbii arealı Şimali Amerikanın Nyu-Cersidən Alabama ştatlarına qədər olan bölgələırini əhatə edir[2][3]. Qida rasionu ilə əlaqədar olaraq (malariya yumurtaları ilə qidalandığından) dünyanın bir çöx ölkələrinə introduksiya olunmuşdur. Onlar Gürcüstan, Rusiya və Ukrayna ərazisində də yayılmışdır.
Qambusiya çox acğöz olmaları ilə seçilir. Gün ərzində, onlar bir neçə yüz milçək sürfəsini yeyə bilər. Bununla belə öz növlərinin də daxil olmaqla, digər balıqların kürüləri ilə qidalanır.
|deadurl= (kömək); Unknown parameter |datepublished= ignored (kömək)
Şərq qambuziyası (lat. Gambusia holbrooki) — Şüaüzgəclilər yarımsinfinə, Pesililər fəsiləsinə daxil olan balıq növü.
La gambúsia [2](Gambusia holbrooki) és un peix de la família dels pecílids i de l'ordre dels ciprinodontiformes. Els mascles poden assolir els 3,5 cm de longitud total.[3] És nativa d'Amèrica del Nord des de Nova Jersey fins a Alabama. Està introduïda i és invasora a gran part d'Europa, Àsia, Àfrica i Austràlia[3][4] Malauradament, molt sovint allà on s'ha introduït s'ha vist que hi desplaçava els peixos endèmics. Als Països Catalans, per exemple, G. holbrooki constitueix una forta amenaça per a espècies endèmiques de peix com el fartet o el samaruc.[5][4]
La gambúsia (Gambusia holbrooki) és un peix de la família dels pecílids i de l'ordre dels ciprinodontiformes. Els mascles poden assolir els 3,5 cm de longitud total. És nativa d'Amèrica del Nord des de Nova Jersey fins a Alabama. Està introduïda i és invasora a gran part d'Europa, Àsia, Àfrica i Austràlia Malauradament, molt sovint allà on s'ha introduït s'ha vist que hi desplaçava els peixos endèmics. Als Països Catalans, per exemple, G. holbrooki constitueix una forta amenaça per a espècies endèmiques de peix com el fartet o el samaruc.
Der Östliche Moskitofisch (Gambusia holbrooki), genannt auch Kobold-Kärpfling, Texas-Kärpfling und Silber-Kärpfling, ist eine Fischart aus der Unterfamilie der Lebendgebärenden Zahnkarpfen (Poeciliinae). Sie kommt in den östlichen Vereinigten Staaten von New Jersey bis Alabama vor und wurde vom Menschen zur Mückenbekämpfung nach Südeuropa und in viele andere subtropische und tropische Länder eingeführt. Gambusia holbrooki wurde nach dem amerikanischen Naturforscher John Edwards Holbrook benannt, der deutsche Name grenzt die Art vom Westlichen Moskitofisch (Gambusia affinis) ab, dessen Verbreitungsgebiet sich westlich anschließt und vom südlichen Alabama bis zum Río Pánuco in Mexiko reicht.
Weibchen erreichen eine Länge von 4 bis 8 cm, Männchen bleiben mit 3 bis 3,5 cm kleiner. Das Gonopodium der Männchen hat im Unterschied zu dem von Gambusia affinis drei Zähnchen. Meist sind die Fische einfarbig grau, stark gescheckte Männchen treten nur selten, vor allem in Florida auf. Der Trächtigkeitsfleck der Weibchen ist deutlicher sichtbar als bei Gambusia affinis.
Der Östliche Moskitofisch lebt vor allem in stehenden oder langsam fließenden Gewässern mit dichtem Pflanzenbestand, vor allem in Neben- und Altarmen von Flüssen, in Seen und Teichen und geht auch in Brackwasser. Er hat eine hohe Temperaturtoleranz und verträgt Temperaturen von 30 °C bis fast an den Gefrierpunkt, bevorzugt allerdings hohe Temperaturen. Er ernährt sich vor allem von Mückenlarven.
Der Östliche Moskitofisch (Gambusia holbrooki), genannt auch Kobold-Kärpfling, Texas-Kärpfling und Silber-Kärpfling, ist eine Fischart aus der Unterfamilie der Lebendgebärenden Zahnkarpfen (Poeciliinae). Sie kommt in den östlichen Vereinigten Staaten von New Jersey bis Alabama vor und wurde vom Menschen zur Mückenbekämpfung nach Südeuropa und in viele andere subtropische und tropische Länder eingeführt. Gambusia holbrooki wurde nach dem amerikanischen Naturforscher John Edwards Holbrook benannt, der deutsche Name grenzt die Art vom Westlichen Moskitofisch (Gambusia affinis) ab, dessen Verbreitungsgebiet sich westlich anschließt und vom südlichen Alabama bis zum Río Pánuco in Mexiko reicht.
The eastern mosquitofish (Gambusia holbrooki) is a species of freshwater fish, closely related to the western mosquitofish, Gambusia affinis.[3][4][5] It is a member of the family Poeciliidae of order Cyprinodontiformes. The eastern mosquitofish is native to the eastern and southern United States from Florida to Pennsylvania and inland to Alabama and Tennessee, while the western mosquitofish has a larger distribution throughout the United States.[6][7]
The eastern mosquitofish is a small, light-colored fish with semitransparent fins. The females usually have a black stripe near their eye area and light spots can be seen on the caudal and dorsal fins of both sexes.[8] Due to its similar size, shape, and reproductive habits, it can easily be mistaken for a guppy.[9] Generally, males reach 1.5 in (3.8 cm) and females 2.5 in (6.4 cm). These fish are a livebearer species, and as such, the females are larger and more rounded than the males. Pregnant females are also easily recognizable by their gravid spot; a darker area on their bellies where they hold the fry.
Mosquitofish may have a melanistic color pattern with black spots, resembling a dalmatian. This could result in its being misidentified as another species.
In its native range, eastern mosquitofish may be confused with the western mosquitofish (Gambusia affinis) or the sailfin molly (Poecilia latipinna).
In eastern Australia, the female and juvenile local Pacific blue-eye (Pseudomugil signifer) are similar in appearance but have a forked tail fin.[9]
French naturalist Charles Frédéric Girard described the species in 1859. The genus Gambusia comes from the Cuban term, "Gambusino", which means "free-lance miner".[2] Common names include eastern mosquitofish, plague minnow and eastern gambusia.[9] The identity of the person honored in the specific name is uncertain but is thought to be the physician and naturalist John Edwards Holbrook (1796–1871).[10]
G. holbrooki is considered a planktivorous species which consumes algae and detritus. Feeding habits seem to change based on maturity and mating season.[11][12] Gambusia holbrooki will, if need arises, switch food sources to survive. With an increase of competition, this species will switch from a diet rich in phytoplankton, algae, and detritus to one consisting of zooplankton, invertebrates, the larvae of many other fish and amphibian species, and plant-associated animals.[11] The main source of competition for G. holbrooki seems to be an increase of its own species and other planktivorous species. The main problem with this is, as mentioned before, it will change its diet; this is common even among the juveniles and both sexes of its own species. The females tend to not specialize on one prey, and consume all evenly, whereas the males and juveniles specialize on one prey type. However. males, females, and juveniles all consume detritus at the same rate.[13]
Eastern mosquitofish are native to the southeastern United States. They have been introduced worldwide and have become an invasive species in many places including Australia and Europe.[2][14]
Eastern mosquitofish are found in shallow, standing to slow-flowing water, mostly in vegetated ponds, lakes, and sloughs.[2] This species thrives in water between 31 °C (88 °F) and 35 °C (95 °F), and seems to be able to acclimate to temperatures above and below this. G. holbrooki has been shown to survive in water with pH and chemical levels known to kill other fish species, and prefers to live in areas where the water flows at a slow pace, is clear and without free-floating plant life, and seeks shelter in rooted plants. No decrease in this species due to human activities has been noted.[13] The Eastern mosquitofish is easily maintained and has never been considered an endangered or threatened species due to its ability to thrive in its native habitat.[15] Due to releases in new areas, G. holbrooki has actually increased its range. It tolerates chemical and thermal changes quite easily.[13][16]
Temperature has been shown to change the length of time it takes them to reach reproductive maturity and body size. This species is also known to give birth to live young instead of laying a clutch of eggs.[13][16] The breeding season is between midspring and midautumn, with the peak breeding time being around summer. Females can have up to nine broods per mating season, with the average size ranging from five to 100.[13] The variability of the average brood size is due to many variables, including temperature, age, and available nutrients. Higher temperatures have been shown to increase the fecundity of this species.[16] The gestation period for this species is between 22 and 25 days. Predation stress is also known to affect their reproduction (clutch size). Predator-exposed females were found to give birth to higher number of stillborn offspring compared to unexposed females.[17]
According to Pilastro et al. male mosquito fish can be especially sexually aggressive. This aggression can reduce female foraging efficiency by more than half. Females frequently form shoals to reduce sexual harassment from males.[18]
The offspring juvenile stage lasts between 18 days and eight weeks. Once again, changes in temperature affects these numbers; colder temperatures decrease and higher temperatures can increase maturity. This species can have several generations within their breeding period because of their fast rate of growth. The usual lifespan is between one and two years, as determined by stress factors in their habitats.[13][16] Sexual selection in this species is based on the size of the male. Females tend to choose larger, more aggressive males. Females tend to choose areas of shallow water with dark soil cover for brooding sites, while juveniles prefer more rooted plants in which to hide.[12] The main human-induced change that affects the growth rate and life history of G. holbrooki is the water temperature.
Eastern mosquitofish have become an invasive species in Australia.[13] Eastern mosquitofish were introduced into New South Wales in the 1920s to control mosquitoes, but provided no further benefit over small Australian native fish.[9] Further, they cause harm to native fauna that have an aquatic larval stage. Mosquitofish are aggressive, fin-nipping harassers of other fish, and pose a serious threat to native Australian fish and aquatic invertebrates. Negative impacts on rainbowfish species and at least one frog species have been documented. Several rainbowfish populations appear to have become extinct due to the impacts of introduced Gambusia. Compounding the issue, Eastern mosquitofish have the ability to thrive in many different environmental conditions which are usually lethal to other fish species.[15]
Australia set up conservation management plans to try to save native species from G. holbrooki. One such management plan included releasing a chemical known to kill mosquito larvae. The chemicals used were found to have a strong effect on the G. holbrooki, but they became tolerant to most of them fairly rapidly unless amounts considered unsafe for native species were used. Another strategy tried, and failed, to decrease this invasive species was electrocuting a lake known to have been invaded. The cost and loss of native fish was so great, this method was dropped. The main reason it failed was mosquitofish stay in the shallows, which receive the smallest charge from the electrification method used. Later tests also revealed this species has a high tolerance for electrical shock, but the exact mechanism that allows this still seems to be questionable.[13]
Little research has been done to determine all G. holbrooki predators, due to its own predatory nature in the areas where it has been introduced. In the introduced areas, it has been known to cause top-down trophic effects due to its eating the larvae of some top predators, which include frogs and other fish.[11] Visual exposure to its predator, largemouth bass (Micropterus salmoides) is known to affect its reproduction.[17]
Eastern mosquitofish in a pond in the Pee Dee region of South Carolina, 2011 The eastern mosquitofish (Gambusia holbrooki) is a species of freshwater fish, closely related to the western mosquitofish, Gambusia affinis. It is a member of the family Poeciliidae of order Cyprinodontiformes. The eastern mosquitofish is native to the eastern and southern United States from Florida to Pennsylvania and inland to Alabama and Tennessee, while the western mosquitofish has a larger distribution throughout the United States.
La gambusia Gambusia holbrooki es un pez de la familia de los poecílidos en el orden de los ciprinodontiformes, una especie muy invasora en todo el planeta[3] e incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras.[4]
Los machos pueden alcanzar los 3,5 cm de longitud total,[5] pudiendo las hembras doblar esa longitud.
Se encuentran en Norteamérica: desde Nueva Jersey hasta Alabama.[5]
Ha sido introducida en humedales de muchos países de Europa, África, Asia y Australia con la idea infundada de que puede controlar las plagas de mosquitos. A principios del siglo XX, cuando el paludismo o malaria era aún un mal endémico no sólo en países tropicales, como ahora, sino en países europeos, se pensó en la gambusia como medio biológico de control de los mosquitos del género Anopheles, que transmiten esa enfermedad, y otros mosquitos a veces vectores de enfermedades infeciosas. Se introdujo Gambusia holbrooki en todo el mundo, pagando el precio ecológico del desplazamiento de las especies autóctonas de peces, anfibios y otros organismso sobre los que depreda o con los que compite, y el correspondiente desarreglo de las redes tróficas locales.[6][7][8][9] Además, la gambusia, como muchos otros peces, es un depredador generalista que a menudo no consume prácticamente mosquitos,[6][10] generalmente no es más eficiente que las especies autóctonas de peces comiendo mosquitos,[6][11][12] a menudo no afecta la abundancia de larvas de mosquitos en condiciones naturales[6] y mucho menos la de mosquitos adultos y enfermedades asociadas.[6][13] Por tanto, introducir gambusias, además de estar a menudo prohibido por la legislación y causar un fuerte impacto ecológico, no sirve para el control de mosquitos o sus enfermedades asociadas.
La introducción en Europa en los años 1920 fue precedida de su aclimatación en la Quebrada del Repinar, desagüe de la Fuente del Roble, en Talayuela (provincia de Cáceres, Extremadura) por el joven médico e investigador Sadí de Buen Lozano, quien había investigado con su hermano, el oceanógrafo Fernando de Buen y Lozano, la cría en cautividad, sin demasiado éxito. Fernando de Buen llamó la atención sobre las probables consecuencias ecológicas y económicas, para la pesca fluvial, de la introducción de Gambusia holbrooki, habiendo observado en condiciones experimentales cómo esta especie desplazaba a Aphanius iberus, una especie local.[14]
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[4]
La gambusia Gambusia holbrooki es un pez de la familia de los poecílidos en el orden de los ciprinodontiformes, una especie muy invasora en todo el planeta e incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras.
Gambusia holbrooki Gambusia generoko animalia da. Arrainen barruko Poeciliidae familian sailkatzen da.
Gambusia holbrooki Gambusia generoko animalia da. Arrainen barruko Poeciliidae familian sailkatzen da.
Gambusia holbrooki, conosciuta nei luoghi d'origine come gambusia orientale ma in Italia soltanto come gambusia, è un piccolo pesce d'acqua dolce della famiglia dei Pecilidi.
Questi pesci sono nativi delle acque dolci e salmastre degli Stati Uniti bagnati dall'Atlantico, dal New Jersey all'Alabama. Nel corso del XX secolo sono stati introdotti in molte zone paludose del mondo (tra cui l'Italia e tutta l'Europa meridionale) per combattere le zanzare.
G. holbrooki presenta un chiaro dimorfismo sessuale: il maschio è minuto, con testa piccola, dorso incurvato, ventre arrotondato e un lungo e sottile peduncolo caudale, terminante in una coda arrotondata. La pinna dorsale è alta, le ventrali sono appuntite, l'anale è trasformata in organo copulatore (gonopodio). La livrea maschile vede un fondo bruno chiaro, semitrasparente, dai riflessi metallici. La femmina ha corpo più ampio e lungo, con un dorso più lineare e un grande ventre arrotondato. Le pinne sono ampie. La livrea femminile è ancora più semplice: un uniforme colore grigio-bruno, tendente al giallo trasparente.
I maschi raggiungono una lunghezza massima di 3,5 cm, le femmine anche gli 8 cm.
La fecondazione è interna e avviene mediante passaggio di spermatozoi dal corpo del maschio a quello della femmina con il gonopodio. La gestazione dura 3-4 settimane, dopo i quali la femmina partorisce circa 40-60 avannotti bianco-trasparenti e completamente indipendenti (sono stati registrati parti di oltre 350 nuovi nati).
La specie è famosa per cibarsi di larve di zanzara, tanto da essere chiamata in inglese mosquitofish, pesce delle zanzare. Per tale motivo è stata introdotta in Molti Paesi del mondo, assieme alla simile Gambusia occidentale, come agente di controllo biologico per impedire la proliferazione delle zanzare in ambienti acquatici, specialmente in zone interessate dalla presenza della Malaria. È questo il caso dell'Italia, dove G. holbrooki è stata introdotta a partire dagli anni '30 con lo scopo di eradicare la malaria dalle zone paludose del Paese, in special modo dalla pianura pontina, oggetto di un imponente intervento di bonifica da parte del regime fascista. Purtroppo la specie si è rivelata essere un agente di controllo biologico altamente inadeguato e dannoso per l'ambiente, in quanto si nutre di una vasta gamma di invertebrati e piccoli vertebrati acquatici, senza agire specificatamente sulle zanzare, che non hanno subito la riduzione sperata. Al contrario, G. holbrooki ha causato e causa tutt'oggi gravi danni alla biodiversità degli ambienti in cui è stata introdotta, risultando essere una specie altamente invasiva. Alla vasta dieta si combina la grande adattabilità a diverse condizioni ambientali di questa specie, in grado di sopravvivere anche in acque scarsamente ossigenate, salmastre e dalle basse temperature, nonostante sia di origine tropicale. Per tale motivo è altamente sconsigliato il suo utilizzo per impedire la proliferazione delle zanzare in laghetti e stagni, e dunque la sua ulteriore diffusione, per evitare la sua ulteriore diffusione e i risultanti impatti.
Molto voraci, questi pesci si cibano di larve di insetti, insetti acquatici (come zanzare e Ephemeroptera), vermi e crostacei.
Gambusia affinis è una specie estremamente simile a G. holbrooki (da cui è distinguibile solo ad un occhio esperto), anch'essa introdotta in Europa ma assente in Italia.
Anche se non appariscente come i guppy, al quale le femmine assomigliano parecchio, questi pesci sono commerciati in tutto il mondo e destinati prevalentemente all'allevamento in stagni e piscinette dei giardini delle case, proprio a causa della loro alimentazione a base di larve di zanzara. Sono inoltre utilizzati per fornire cibo vivo alle specie carnivore di pesci d'acqua dolce.
Gambusia holbrooki, conosciuta nei luoghi d'origine come gambusia orientale ma in Italia soltanto come gambusia, è un piccolo pesce d'acqua dolce della famiglia dei Pecilidi.
Gambusia holbrooki is een zoetwatervis uit de familie van de levendbarende tandkarpers (Poeciliidae). De soort komt oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, maar leeft in alle continenten behalve Antarctica als exoot.
Gambusia holbrooki is een muskietvis waarbij mannetjes ongeveer 3,5 cm en vrouwtjes 6 cm worden. Hij is olijfgroen tot bruin op de rug. De flanken zijn grijs met een blauwe schijn, de buik is zilverwit. Net boven de anus hebben vrouwtjes een goudkleurige vlek met daarin een zwarte vlek. Bij mannetjes zijn de derde, vierde en vijfde vinstraal van de aarsvin langer en dikker dan bij vrouwtjes. Ze vormen een "gonopodium" waarmee ze vrouwtjes kunnen bevruchten. Het is een omnivoor die leeft van kleine ongewervelden, algen en plantaardig materiaal.
De vis is levendbarend. Het vrouwtje draagt de jongen tussen 21 en 28 dagen en heeft 2 tot 3 worpen per jaar. Elke worp telt tussen 50 en 100 jongen. Na 2 maanden zijn ze geslachtsrijp. Vrouwtjes leven zo'n 15 maand. Ze zijn in staat om sperma op te slaan om die te gebruiken in een volgend broedseizoen.
De soort leeft in subtropisch water van 15°C tot 35°C.
Gambusia holbrooki werd in Australië ingevoerd om er het muskietenpeil onder controle te houden. De soort is echter een bedreiging gaan vormen voor inheemse regenboogvissen en kikkers. Enkele populaties van regenboogvissen zijn waarschijnlijk al uitgestorven als gevolg van de invoering. Die invoering bleek later onnodig: inheemse soorten zouden net zo efficiënt zijn bij het inperken van de muskietenpopulatie.
De soort komt ook in de mediterrane rivieren van Spanje, Frankrijk en Slovenië voor als exoot. Sinds de invoering in Spanje in 1921, eveneens ter bestrijding van muggen, is ook daar de populatie van enkele inheemse soorten geslonken tot een kritiek peil. Volgens wetenschappers van de Universiteit van Girona bestaat de kans dat de soort door de opwarming van de Aarde verder noordelijk in Europa zal trekken.
Behalve op Antarctica komt de soort op alle continenten voor. Ze worden tegenwoordig niet langer gebruikt voor het inperken van muggenpopulaties, maar worden wel nog gehouden in aquaria.
Bronnen, noten en/of referentiesGambusia holbrooki is een zoetwatervis uit de familie van de levendbarende tandkarpers (Poeciliidae). De soort komt oorspronkelijk uit de Verenigde Staten, maar leeft in alle continenten behalve Antarctica als exoot.
Multimedia w Wikimedia Commons Gambuzja kropkowana (Gambusia holbrooki) – gatunek słodkowodnej ryby, blisko spokrewnionej z gambuzją pospolitą (Gambusia affinis)[3][4][5]. Należy do rodziny piękniczkowatych w rzędzie karpieńcokształtnych. Gambuzja kropkowana występuje naturalnie na wschodzie i południu Stanów Zjednoczonych, od Florydy po Delaware i w głąb lądu po Alabamę oraz Tennessee, jest mniej rozpowszechniona od gambuzji pospolitej[6][7][8].
Gambuzja kropkowana jest rybą niewielkich rozmiarów, o jasnym kolorze i na wpół przezroczystych płetwach. Samice zazwyczaj mają czarne pasy w okolicach oczu, natomiast u obu płci można dostrzec jasne kropki na płetwie ogonowej i grzbietowej. Z powodu podobnego rozmiaru, kształtu i zwyczajów rozrodczych może być łatwo pomylona z gupikiem[9]. Samce osiągają 3.8 cm długości, natomiast samice do 6.4 cm. Gambusia holbrooki jest gatunkiem żyworodnym, w związku z czym samice są większe i bardziej zaokrąglone od samców. Ciężarne samice mogą być łatwo rozpoznane po tzw. "plamach ciążowych"; ciemniejszej strefie na brzuchu w miejscu gdzie gromadzony jest narybek.
W strefie naturalnego występowania gambuzja kropkowana może być pomylona z gambuzją pospolitą (Gambusia affini) i molinezją szerokopłetwą (Poecillia latipinna).
We wschodniej Australii, samice i młode lokalnego Pseudomugil signifer są podobne do gambuzji kropkowanej, jednakże ich płetwy są rozwidlone[9].
Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1859 roku przez francuskiego przyrodnika Charles'a Frédéric'a Girarda. Nazwa rodzajowa Gambusia pochodzi od kubańskiego terminu, "Gambusino", który oznacza "nic"[10]. Potoczna nazwa gatunku brzmi gambuzja kropkowana.
Gambusia hoblrooki uważana jest za gatunek planktonożerny żywiący się glonami i detrytusem. Zwyczaje żywieniowe zmieniają się w zależności od dojrzałości osobnika i okresu rozrodczego[11]. W razie potrzeby (w przypadku wzrostu konkurencji) gambuzja może zmienić dietę na bogatą w zooplankton, drobne bezkręgowce i larwy[11][12]. Głównym źródłem wspomnianej konkurencji są inni przedstawiciele gatunku lub inne gatunki planktonożerne. Samce i młode wykazują skłonność do specjalizacji pokarmowej objawiającej się polowaniem na tylko jeden ofiar, podczas gdy samice zazwyczaj zachowują różnorodność, polując na rozmaite ofiary. Spożycie detrytusu nie zmienia się w zależności od płci osobnika[13].
Gambuzja kropkowana występuje natywnie w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, jednakże została introdukowana w wielu miejscach na świecie i stała się gatunkiem inwazyjnym w Australii i Europie[10][14].
Gambusia holbrooki występuje w płytkich zbiornikach wody stojącej lub wolno płynącej, zazwyczaj w formie zarośniętych stawów, jezior i mokradeł[10]. Preferuje zbiorniki bogate w ukorzenioną roślinność, wśród której znajduje schronienie. Optymalna temperatura życia zawiera się w granicach 31°C do 35°C, lecz gambuzja jest w stanie przystosować się do temperatury zarówno wyższej jak i niższej. Dodatkowo Gambusia holbrooki wykazuje wysoką tolerancję na zmiany pH środowiska i zawartość związków chemicznych, które działają zabójczo na inne gatunki ryb[15]. Nie wykazano spadku populacji gambuzji wywołanego przez działania człowieka, a wręcz przeciwnie, zasięg występowania tej ryby znacząco wzrósł w wyniku poczynań człowieka[13]. Gambuzja kropkowana nigdy nie była na liście gatunków zagrożonych, głównie ze względu na wysoką tolerancję i zdolność przetrwania w rozmaitych warunkach[13][16].
Wykazano wpływ temperatury na zmianę czasu dojrzewania i osiągania maksymalnego rozmiaru ciała u Gambusia holbrooki. Okres rozrodczy tych żyworodnych ryb trwa od połowy wiosny do połowy jesieni, ze szczytowym momentem w okresie letnim[13][15]. Samice mogą mieć do dziewięciu miotów w jednym okresie rozrodczym, przy czym średni rozmiar jednego miotu waha się w granicach od 5 do 100 młodych[13]. Tak duża zmienność wielkości miotu zależy od wielu zmiennych, między innymi temperatury, wieku i dostępnych składników odżywczych. Wyższa temperatura zwiększa płodność gambuzji kropkowanej[15]. U tego gatunku ciąża trwa od 22 do 25 dni. Stres wywołany obecnością drapieżników wpływa negatywnie na rozród, gdyż zwiększa liczbę poronień[17].
Według Pilastr et al. samce gambuzji kropkowanej potrafią być wyjątkowo agresywne seksualnie. Może to spowodować spadek zdolności zdobywania pożywienia samic o ponad połowę, wobec czego samice zmuszone są do formowania ławic dla obrony przed agresywnymi zachowaniami samców[18].
Okres młodości osobników gambuzji kropkowanej może trwać od 18 dni do 8 tygodni. I znów, wpływ na to ma temperatura środowiska, niższe temperatury zwalniają proces dojrzewania, a wyższe temperatury go przyspieszają. Gambuzja kropkowana może wydać na świat kilka generacji w ciągu jednego okresu rozrodczego dzięki szybkiemu tempu wzrostu. Życie osobnika może trwać od roku do dwóch lat i zależy od czynników stresowych występujących w środowisku[13][15]. Wybór partnera dokonuje się na podstawie rozmiaru samca, samice wybierają większe, bardziej agresywne samce. O wyborze miejsca rozrodu decyduje ilość kryjówek dostępnych dla młodych[12]. Głównym czynnikiem modyfikowalnym przez człowieka, mającym znaczny wpływ na wzrost i cykl życiowy gambuzji jest temperatura wody.
Gambuzja kropkowana jest gatunkiem inwazyjnym w Australii[13]. Pojawiła się tam w latach 20. XX wieku, kiedy została introdukowana w Nowej Południowej Walii w celu kontroli populacji komarów, jednakże nie przyczyniła się do korzystnych zmian bardziej niż natywne gatunki australijskie[9]. Ponadto introdukowana gambuzja czyniła szkody wobec gatunków posiadających wodne stadium larwalne w cyklu rozwojowym, a ich agresywne zachowania powodują, że stały się poważnym zagrożeniem dla australijskiej fauny wodnej, w tym dla rodziny tęczankowatych oraz co najmniej jednego gatunku żaby. Kilka populacji tęczankowatych przestało istnieć w wyniku presji ze strony gambuzji kropkowanej. Sytuację pogarsza fakt, że Gambusia holbrooki ma zdolność przetrwania w warunkach środowiskowych zabójczych dla innych gatunków ryb[16].
W Australii podjęto działania mające na celu ochronę gatunków natywnych przed gambuzją kropkowaną. Jednym z takich przedsięwzięć była próba wyniszczenia populacji gatunku inwazyjnego przez wprowadzenie do środowiska związku chemicznego zabijającego larwy komarów. Okazało się, że ma on silny wpływ na G. holbrooki, jednakże szybko przystosowała się ona do jego obecności, natomiast zwiększenie dawki nie wchodziło w grę ze względu na szkodliwość dla gatunków natywnych. Inna podjęta próba opierała się na elektryzowania zbiorników "zainfekowanych" przez gambuzję. Okazało się, że straty w gatunkach natywnych oraz koszty przedsięwzięcia przerosły znacząco korzyści i w efekcie projekt został zarzucony. Głównym powodem niepowodzenia był fakt wybierania przez gambuzję płytkich stref na środowisko życia, a strefy te przy elekryzowaniu zbiornika otrzymują najmniejszą dawkę ładunku, niewystarczającą do wyeliminowania G.holbrooki. Późniejsze testy wykazały również wysoką odporność gambuzji kropkowanej na szok elektryczny, jednakże mechanizm tej odporności nie został jeszcze poznany[potrzebny przypis].
Przeprowadzono niewiele badań mających na celu określenie drapieżników żywiących się gambuzją, prawdopodobnie ze względu na fakt, że sama jest agresywnym drapieżnikiem w obszarach, w których została introdukowana, a w których wywołuje odgórny efekt troficzny poprzez zjadanie larw i młodych niektórych szczytowych drapieżników[11]. Obecność bassa wielkogębowego (Micropterus salmoides) będącego naturalnym drapieżnikiem gambuzji kropkowanej ma negatywny wpływ na jej rozród[17].
Gambuzja kropkowana (Gambusia holbrooki) – gatunek słodkowodnej ryby, blisko spokrewnionej z gambuzją pospolitą (Gambusia affinis). Należy do rodziny piękniczkowatych w rzędzie karpieńcokształtnych. Gambuzja kropkowana występuje naturalnie na wschodzie i południu Stanów Zjednoczonych, od Florydy po Delaware i w głąb lądu po Alabamę oraz Tennessee, jest mniej rozpowszechniona od gambuzji pospolitej.
Gambusis holbrooki é uma espécie de peixe de água doce. Pertence à família Poeciliidae. É nativa do este e sul dos Estados Unidos, e cresce até ao 3,5 cm de comprimento.[1]
Foi introduzida em Portugal para controlar os possíveis mosquitos portadores de esporozoítos infectantes da malária do gênero Plasmodium.[2]
Foi introduzida na Europa no início do século XX para combater os mosquitos portadores da malária, pois alimenta-se das larvas de mosquito. O sucesso da gambúsia foi tal que rapidamente se transformou numa praga.
O peixe-mosquito passou a ser importado da Carolina do Norte para Itália, em 1921. Contudo, durante a viagem detectou-se uma grande mortalidade de peixes e daí uma escala em Espanha para aclimatação. O que foi feito com sucesso. A aclimatação aconteceu na região de Cáceres e a gambúsia rapidamente se multiplicou, alastrou à bacia do Tejo e daí a todos os rios, lagos, pateiras, pântanos, pauis, lagoas e charcos portugueses. Foi também criada nas lagoas de Mira, tendo sido introduzida em áreas de arrozal e outras onde as larvas do mosquito se desenvolvem.
Espécie invasora, foi transportada para um ecossistema que não era o seu de origem e rapidamente aumentou o seu efectivo populacional visto adaptar-se muito bem a ambientes hostis e condições adversas como sejam temperaturas elevadas e águas pouco oxigenadas.
É muito voraz, tudo o que na prática for possível de ser comido, eles comem. São canibais, capazes de predar a própria descendência. A sua fome permanente coloca em desequilíbrio os ecossistemas onde se introduz, provocando mesmo o desaparecimento de outros predadores naturais de mosquito.
A gambúsia reproduz-se rapidamente, pois atinge a maturidade sexual ao fim de quatro a seis semanas, podendo reproduzir-se quatro vezes num ano. Os ovos são fecundados no ventre materno e as suas crias nascem não completamente desenvolvidas, mas já com alguma autonomia, já conseguindo alimentar-se, nadar e comer larvas.
Não tendo interesse económico, não é capturada pelo homem. E o controlo das populações não é viável porque a sua pequenez e o seu ritmo reprodutivo não permitem a utilização de meios mecânicos para limpar os meios húmidos que habitam.
Gambusis holbrooki é uma espécie de peixe de água doce. Pertence à família Poeciliidae. É nativa do este e sul dos Estados Unidos, e cresce até ao 3,5 cm de comprimento.
Foi introduzida em Portugal para controlar os possíveis mosquitos portadores de esporozoítos infectantes da malária do gênero Plasmodium.
Foi introduzida na Europa no início do século XX para combater os mosquitos portadores da malária, pois alimenta-se das larvas de mosquito. O sucesso da gambúsia foi tal que rapidamente se transformou numa praga.
O peixe-mosquito passou a ser importado da Carolina do Norte para Itália, em 1921. Contudo, durante a viagem detectou-se uma grande mortalidade de peixes e daí uma escala em Espanha para aclimatação. O que foi feito com sucesso. A aclimatação aconteceu na região de Cáceres e a gambúsia rapidamente se multiplicou, alastrou à bacia do Tejo e daí a todos os rios, lagos, pateiras, pântanos, pauis, lagoas e charcos portugueses. Foi também criada nas lagoas de Mira, tendo sido introduzida em áreas de arrozal e outras onde as larvas do mosquito se desenvolvem.
Espécie invasora, foi transportada para um ecossistema que não era o seu de origem e rapidamente aumentou o seu efectivo populacional visto adaptar-se muito bem a ambientes hostis e condições adversas como sejam temperaturas elevadas e águas pouco oxigenadas.
É muito voraz, tudo o que na prática for possível de ser comido, eles comem. São canibais, capazes de predar a própria descendência. A sua fome permanente coloca em desequilíbrio os ecossistemas onde se introduz, provocando mesmo o desaparecimento de outros predadores naturais de mosquito.
A gambúsia reproduz-se rapidamente, pois atinge a maturidade sexual ao fim de quatro a seis semanas, podendo reproduzir-se quatro vezes num ano. Os ovos são fecundados no ventre materno e as suas crias nascem não completamente desenvolvidas, mas já com alguma autonomia, já conseguindo alimentar-se, nadar e comer larvas.
Não tendo interesse económico, não é capturada pelo homem. E o controlo das populações não é viável porque a sua pequenez e o seu ritmo reprodutivo não permitem a utilização de meios mecânicos para limpar os meios húmidos que habitam.
Gambuzia sau gambuzia orientală (Gambusia holbrooki, Gambusia affinis holbrooki) este un pește mic vivipar, dulcicol, din familia Poeciliidae, din apele stătătoare sau lent curgătoare, puțin adânci. Este originar din America de Nord, de unde a fost adus și în Europa. În România gambuziile au fost aduse pentru prima oară în 1927 din Hamburg de către profesorul D. Mezincescu, apoi din Bulgaria și în 1930 din Italia. S-au populat mai multe ape din Transilvania, lacul Pantelimon de lângă București, alte lacuri din București, diferite lacuri și bălți din Ardeal și unele lacurile litorale ale Mării Negre (lacul Mangalia etc.).
Femelele măsoară 4-5 cm, pe când masculii, mai puțin numeroși, sunt de talie mică, respectiv 2,5-3,5 cm. Are corpul gros, alungit și ușor comprimat lateral. Capul este turtit dorso-ventral cu botul ușor alungit, ochi mari și gura largă așezată oblic și cu dinți mici pe maxilare. Înotătoarea dorsală este inserată în jumătatea posterioară a corpului, în urma înotătoarelor ventrale, care au poziție abdominală. Înotătoarea caudală este rotunjită. Corpul este acoperit cu solzi verzi-măslinii, ceva mai închis pe spate și alburiu pe abdomen. Masculul are un organ copulator (numit gonopodiu), rezultat din transformarea înotătoarei anale și prin alungirea radiilor 3-5 ale acestei înotătoare.
Este un pește carnivor și anume un larvivor, consumând în special larve de țânțari, al căror număr îl poate reduce într-un lac cu 97%. Consumă și crustacee mici (cladocere), diatomee și alte alge verzi sau albastre, icre de pește, iar, la nevoie, devine chiar canibal. Poate distruge în eleștee mici pontele și puietul celorlalți pești (crapi, etc.). Se ține la suprafața apei și înoată în grupuri foarte numeroase. Se reproduce vara, când apa are 16-20°. Fecundația este internă, gonopodiul masculului servind drept penis. Femelele, fecundate, dau naștere după 4-6 săptămâni la 60-120 de pui. Se înmulțește foarte repede, astfel încât 1 m3 apă poate conține 1.000 de exemplare. După fecundare și ecloziune, puii sunt purtați în abdomenul mamei până pot înota singuri. Maturitatea sexuală e atinsă chiar în primul an. La o temperatură sub 10°, gambuzia se îngroapă în nisip, intrând în somnul de iarnă.
Gambuzia se folosește pentru combaterea larvelor de țânțari purtători ai malariei și ca pește de acvariu.
Gambuzia sau gambuzia orientală (Gambusia holbrooki, Gambusia affinis holbrooki) este un pește mic vivipar, dulcicol, din familia Poeciliidae, din apele stătătoare sau lent curgătoare, puțin adânci. Este originar din America de Nord, de unde a fost adus și în Europa. În România gambuziile au fost aduse pentru prima oară în 1927 din Hamburg de către profesorul D. Mezincescu, apoi din Bulgaria și în 1930 din Italia. S-au populat mai multe ape din Transilvania, lacul Pantelimon de lângă București, alte lacuri din București, diferite lacuri și bălți din Ardeal și unele lacurile litorale ale Mării Negre (lacul Mangalia etc.).
Femelele măsoară 4-5 cm, pe când masculii, mai puțin numeroși, sunt de talie mică, respectiv 2,5-3,5 cm. Are corpul gros, alungit și ușor comprimat lateral. Capul este turtit dorso-ventral cu botul ușor alungit, ochi mari și gura largă așezată oblic și cu dinți mici pe maxilare. Înotătoarea dorsală este inserată în jumătatea posterioară a corpului, în urma înotătoarelor ventrale, care au poziție abdominală. Înotătoarea caudală este rotunjită. Corpul este acoperit cu solzi verzi-măslinii, ceva mai închis pe spate și alburiu pe abdomen. Masculul are un organ copulator (numit gonopodiu), rezultat din transformarea înotătoarei anale și prin alungirea radiilor 3-5 ale acestei înotătoare.
Este un pește carnivor și anume un larvivor, consumând în special larve de țânțari, al căror număr îl poate reduce într-un lac cu 97%. Consumă și crustacee mici (cladocere), diatomee și alte alge verzi sau albastre, icre de pește, iar, la nevoie, devine chiar canibal. Poate distruge în eleștee mici pontele și puietul celorlalți pești (crapi, etc.). Se ține la suprafața apei și înoată în grupuri foarte numeroase. Se reproduce vara, când apa are 16-20°. Fecundația este internă, gonopodiul masculului servind drept penis. Femelele, fecundate, dau naștere după 4-6 săptămâni la 60-120 de pui. Se înmulțește foarte repede, astfel încât 1 m3 apă poate conține 1.000 de exemplare. După fecundare și ecloziune, puii sunt purtați în abdomenul mamei până pot înota singuri. Maturitatea sexuală e atinsă chiar în primul an. La o temperatură sub 10°, gambuzia se îngroapă în nisip, intrând în somnul de iarnă.
Gambuzia se folosește pentru combaterea larvelor de țânțari purtători ai malariei și ca pește de acvariu.
Östlig moskitfisk (Gambusia holbrooki), mer sällan omnämnd som östlig moskitofisk, är en fiskart i familjen levandefödande tandkarpar. Den levde ursprungligen endast i östra Nordamerika, men har inplanterats i Afrika, Asien, södra Europa och USA för bekämpning av malariamyggans larver,[1] något som dock knappast givit önskvärt resultat utan i stället ofta skadat den lokala faunan.
Den östliga moskitfisken är en avlång fisk med tillplattad hjässa, liten, uppåtriktad mun och stora ögon. Kroppens ovansida är grönaktig till brunaktig, medan sidorna är blågrå och buken silverfärgad. Honorna har ofta en svart markering i höjd med kloaken. Stjärtfenan är avrundad, och hos hanarna är analfenan omformad till ett långt parningsorgan, ett så kallat gonopodium (fisken är levandefödare, och har därför inre befruktning).[2] Den enda ryggfenan har en taggstråle och sju mjukstrålar. Honan är tydligt större än hanen; längden kan nå upp till 8 cm hos honan, 3,5 cm hos hanen.[3]
Arten föredrar stillastående eller långsamt flytande, varmt vatten. Den är dock en mycket härdig fisk, som kan tåla vattentemperaturer från 0° till 44°C. Även kraven på vattenkvalitet är små, och den kan leva i bräckt vatten såväl som sötvatten.[2] Födan består främst av olika insekter, både vatteninsekter som vattenskalbaggar och larver av tvåvingar samt sådana som tillfälligtvis hamnat i vattnet, likt myror och tvåvingar. Den kan även ta fisk- och grodrom samt deras larver. Trots sin ringa storlek är den mycket aggressiv mot andra fiskar, som den kan skada svårt genom att bita sönder fenorna på.[4]
Den östliga moskitfisken kan leka vid upprepade tillfällen under den varma årstiden.[4] Hanen använder den omformade, förlängda analfenan för att para sig med honan, som går dräktig i 3 till 4 veckor innan hon föder ungar av ett par millimeters längd. Den genomsnittliga storleken på kullen är omkring 50 stycken, men upptill 300 kan födas vid ett tillfälle. De blir könsmogna efter två månader.[2]
Artens ursprungsområde är de östra kuststaterna i USA från New Jersey till Florida och Alabama. Den har emellertid introducerats till flera andra områden i östra USA,[5] och dessutom till flera länder i Sydeuropa, Afrika, Asien.[3] samt till Australien.[2]
Ett problem när det gäller att avgöra artens exakta spridning rör dess taxonomiska ställning: Till helt nyligen (1988–1991) betraktade man den östliga moskitfisken, Gambusia holbrooki, och dess nära släkting moskitfisk (G. affinis) som underarter av samma art; det råder därför viss osäkerhet om vilken art som inplanterats var.[5]
Dess användbarhet för malariakontroll anses numera inte större än flera inhemska arters; däremot utgör deras snabba reproduktion och aggressivitet mot andra arter ett allvarligt ekologiskt problem i många områden.[3][4]
Arten förekommer också som akvariefisk;[3] i New South Wales, där arten är klassificerad som skadedjur, är det emellertid förbjudet att hålla den i fångenskap.[4]
Östlig moskitfisk (Gambusia holbrooki), mer sällan omnämnd som östlig moskitofisk, är en fiskart i familjen levandefödande tandkarpar. Den levde ursprungligen endast i östra Nordamerika, men har inplanterats i Afrika, Asien, södra Europa och USA för bekämpning av malariamyggans larver, något som dock knappast givit önskvärt resultat utan i stället ofta skadat den lokala faunan.
Gambusia holbrooki, là một loài cá nước ngọt, liên quan chặt chẽ đến cá muỗi phía tây, Gambusia affinis. Nó là một thành viên của họ Poeciliidae của bộ Cyprinodontiformes. Nó có nguồn gốc ở miền đông và miền nam Hoa Kỳ, và phát triển đến chiều dài 3,5 cm.
Nhiệt độ đã được chứng minh có thể thay đổi độ dài của thời gian chúng cần để đạt được sự trưởng thành sinh sản và kích thước cơ thể. Mùa sinh sản của Gambusia holbrooki là giữa mùa xuân và nữa mùa đông, với thời gian sinh sản cao điểm là khoảng mùa hè. Con cái có thể đẻ tới chín lứa một mùa giao phối, với kích thước khu vực trung bình từ năm đến 100.[2] Nhiệt độ cao đã được chứng minh là làm tăng khả năng sinh sản của loài này. Thời kỳ mang thai cho loài này là giữa 22 và 25 ngày.
Bài viết Lớp Cá vây tia này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Gambusia holbrooki, là một loài cá nước ngọt, liên quan chặt chẽ đến cá muỗi phía tây, Gambusia affinis. Nó là một thành viên của họ Poeciliidae của bộ Cyprinodontiformes. Nó có nguồn gốc ở miền đông và miền nam Hoa Kỳ, và phát triển đến chiều dài 3,5 cm.
Gambusia holbrooki Girard, 1859
Охранный статус
Gambusia holbrooki (лат.) — вид живородящих лучепёрых рыб семейства пецилиевых.
Размер рыбы составляют от 3 до 5 см, самцы более мелкие, чем самки.
Естественный ареал — водоёмы Северной Америки от Нью-Джерси до Алабамы. Из-за особенности рациона (тропность к личинкам малярийного комара), рыбы интродуцированы в водоёмы многих регионов мира, в том числе в Грузии, Абхазии, южных регионах России и на Украине.
Гамбузия отличается большой прожорливостью. За сутки она может съесть несколько сотен личинок комара, но может поедать икру других рыб, а также мальков, в том числе собственного вида.
Gambusia holbrooki (лат.) — вид живородящих лучепёрых рыб семейства пецилиевых.
霍氏食蚊魚，為輻鰭魚綱鯉齒目鯉齒亞目花鳉科的其中一種，分布於北美洲美國新澤西州至阿拉巴馬州的淡水流域，並引入許多國家，體長可達3.5公分，棲息在植被生長、靜止的水塘、溪流、湖泊，屬於肉食性，以孑孓等為食，可做為觀賞魚。
这是一篇關於魚類的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
