Die Sleetooghaai (Loxodon macrorhinus) is 'n haai wat voorkom in die Indiese-Pasifiese area, die Rooisee en aan die ooskus van Afrika tot by sentraal KwaZulu-Natal.
Die Sleetooghaai (Loxodon macrorhinus) is 'n haai wat voorkom in die Indiese-Pasifiese area, die Rooisee en aan die ooskus van Afrika tot by sentraal KwaZulu-Natal.
Loxodon macrorhinus és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 98 cm de longitud total.[3][4]
Es troba des del Mar Roig i l'Àfrica Oriental fins a Indonèsia, Japó i Austràlia.[3]
Loxodon macrorhinus és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Schlitzaugenhai (Loxodon macrorhinus) ist die einzige Art in der Gattung Loxodon innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Die Art ist in weiten Teilen des Indischen Ozeans von Südafrika bis Indien, im Roten Meer und im Westpazifik von Japan über China und die Philippinen bis nach Nordaustralien verbreitet.
Der Schlitzaugenhai ist ein kleiner und sehr schlanker Hai mit einer Körperlänge von maximal 90 cm und Durchschnittslängen zwischen 60 und 80 Zentimeter. Er hat eine grau-braune Körperfarbe und eine weißliche Bauchregion ohne Musterung. Er gleicht im Habitus den Blauhaien der Gattung Carcharhinus. Namensgebend sind die großen Augen, die am Hinterrand eine deutliche Kerbe aufweisen. Er besitzt eine Afterflosse und zwei Rückenflossen, wobei die zweite Rückenflosse deutlich kleiner als die erste und die Afterflossen ist. Außerdem zeichnen sie sich durch eine lange Schnauze, fünf Kiemenspalten und Zähnen in beiden Kiefern mit schrägen und gesägten Kanten aus. Außerdem besitzen auch sie kein Spritzloch.
Der Schlitzaugenhai ist eine Flachwasserart und ernährt sich räuberisch wahrscheinlich von verschiedenen Fischen der Uferzonen. Die Haie sind lebendgebärend und bilden eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar). Die Weibchen bekommen in einem Wurf zwischen 2 und 4 Jungtiere mit einer Länge von etwa 40 cm. Die Geschlechtsreife erreichen Männchen mit etwa 65 und Weibchen mit etwa 80 cm Körperlänge.
Die Art ist in weiten Teilen des Indischen Ozeans von Südafrika bis Indien, im Roten Meer und im Westpazifik von Japan über China und die Philippinen bis nach Nordaustralien verbreitet. Dabei kommt er nur in den Küstengebieten und den entsprechenden Flachwasserzonen von 7 bis 80 Metern Wassertiefe vor.
Der Schlitzaugenhai (Loxodon macrorhinus) ist die einzige Art in der Gattung Loxodon innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Die Art ist in weiten Teilen des Indischen Ozeans von Südafrika bis Indien, im Roten Meer und im Westpazifik von Japan über China und die Philippinen bis nach Nordaustralien verbreitet.
The sliteye shark (Loxodon macrorhinus) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, and the only member of its genus.[2] It is found in the tropical waters of the Indo-West Pacific between latitudes 34° N and 30° S, from depths of 7 to 100 m.[2] It can reach a length of about 95 cm.
The sliteye shark (Loxodon macrorhinus) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, and the only member of its genus. It is found in the tropical waters of the Indo-West Pacific between latitudes 34° N and 30° S, from depths of 7 to 100 m. It can reach a length of about 95 cm.
El tiburón ojuelo (Loxodon macrorhinus ) es una especie de tiburón de la familia carcharhinidae.
Los machos pueden alcanzar los 98 cm de longitud total.[2][3]
Se encuentra desde el Mar Rojo y África Oriental hasta Indonesia, Japón y Australia.[2]
El tiburón ojuelo (Loxodon macrorhinus ) es una especie de tiburón de la familia carcharhinidae.
Loxodon macrorhinus Loxodon generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Loxodon macrorhinus Loxodon generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Loxodon macrorhinus
Le requin sagrin (Loxodon macrorhinus) est une espèce de requin.
Il vit dans l'océan Indien et le Pacifique ouest, jusqu'à 100 mètres de fond.
Il peut atteindre 90 cm de long.
Loxodon macrorhinus, vrsta malenih morkih pasa iz porodice Carcharhinidae. Žive od crvenog mora i istočne Afrike do Indonezije, sjeverno do japana, i na jug do Australije.
Narastu maksimalno 98 centimetara. Vole morska dna gdje se hrane manjim ribama, škampima i sipama. Ženka jednom godišnje okoti dva do četiri mlada. Lokalni ribari love ih i zbog prehrane (meso i peraje), pa je poznat pod brojnim vernakularnim nazivima, a FAO nazivi za nejga su Tiburón ojuelo, قرش ذو عيون مُغولية, Requin sagrin, Sliteye shark, 弯齿鲨[2].
Jedina je vrsta u svom rodu.
Loxodon macrorhinus
Loxodon macrorhinus, vrsta malenih morkih pasa iz porodice Carcharhinidae. Žive od crvenog mora i istočne Afrike do Indonezije, sjeverno do japana, i na jug do Australije.
Narastu maksimalno 98 centimetara. Vole morska dna gdje se hrane manjim ribama, škampima i sipama. Ženka jednom godišnje okoti dva do četiri mlada. Lokalni ribari love ih i zbog prehrane (meso i peraje), pa je poznat pod brojnim vernakularnim nazivima, a FAO nazivi za nejga su Tiburón ojuelo, قرش ذو عيون مُغولية, Requin sagrin, Sliteye shark, 弯齿鲨.
Jedina je vrsta u svom rodu.
Loxodon macrorhinus
Loxodon macrorhinus conosciuto anche come "squalo dagli occhi a fessura" J. P. Müller & Henle, 1839 è uno squalo della famiglia Carcharhinidae ed è l'unico membro del genere Loxodon.
Vive sulle coste dell'area Indopacifica dal Mar Rosso attraverso tutta l'Africa orientale, fino all'Indonesia, al Giappone ed all'Australia. Abita acque tropicali a profondità comprese tra 7 e 100 metri. In particolare vivono sulle piattaforme continentali ed insulari, in genere nei pressi del fondale[1].
Questo squalo è piccolo e snello, con muso appuntito, occhi grandi. La seconda pinna dorsale è molto piccola e la cresta interdorsale praticamente assente[2]. Grigi sul dorso e pallidi sul ventre, questi squali hanno sulla punta delle pinne caudale e prima dorsale delle macchie di colore scuro.[3].
I membri di questa specie si nutrono principalmente di piccoli pesci ossei, gamberi e calamari[4]. Sono vivipari[5] ed ogni anno le femmine mettono al mondo da due a quattro squaletti.[6]. Vengono catturati sia da piccoli pescherecci che da compagnie organizzate e consumati freschi per l'alimentazione umana[4]. Le pinne sono utilizzate, ma hanno valore limitato in quanto di piccole dimensioni[6].
Loxodon macrorhinus conosciuto anche come "squalo dagli occhi a fessura" J. P. Müller & Henle, 1839 è uno squalo della famiglia Carcharhinidae ed è l'unico membro del genere Loxodon.
De spleetooghaai (Loxodon macrorhinus) is een vis uit de familie van roofhaaien (Carcharhinidae), orde grondhaaien (Carcharhiniformes), die voorkomt in het westen van de Indische Oceaan, het oosten van de Indische Oceaan en het noordwesten en de Grote Oceaan.
De spleetooghaai kan een lengte bereiken van 95 centimeter. Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm.
De spleetooghaai is een zoutwatervis die voorkomt in een tropisch klimaat. De diepte waarop de soort voorkomt is 7 tot 100 meter onder het wateroppervlak.
Het dieet van de vis bestaat hoofdzakelijk uit dierlijk voedsel, waarmee het zich voedt door te jagen op macrofauna en vis.
De spleetooghaai is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. Bovendien wordt er op de vis gejaagd in de hengelsport.
De spleetooghaai (Loxodon macrorhinus) is een vis uit de familie van roofhaaien (Carcharhinidae), orde grondhaaien (Carcharhiniformes), die voorkomt in het westen van de Indische Oceaan, het oosten van de Indische Oceaan en het noordwesten en de Grote Oceaan.
Multimedia w Wikimedia Commons Loxodon macrorhinus – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Loxodon. Rekin ten występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego, zamieszkuje przybrzeżne akweny wzdłuż wybrzeży wschodniej Afryki, południowej Azji i północno-wschodniej Australii. Długość dorosłego osobnika nie przekracza metra. Ma wydłużone wrzecionowate ciało i proporcjonalnie małe płetwy. Niewiele wiadomo o biologii i zachowaniu tego gatunku. Jest żyworodny. Żywi się głównie małymi rybami kostnoszkieletowymi i drobnymi bezkręgowcami.
Intensywnie poławiany na całym obszarze występowania, w szczególności u wybrzeży Australii. Wykorzystuje się głównie jego mięso, rzadziej płetwy czy olej z wątroby. Pomimo intensywnych połowów, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, z uwagi na szybkie tempo reprodukcji, uznała L. macrorhinus za gatunek najmniejszej troski.
Gatunek ten opisali naukowo po raz pierwszy dwaj niemieccy przyrodnicy Johannes Peter Müller i Jakob Henle w 1839 roku[3]. Nazwę rodzajową Loxodon tłumaczy się jako "skośnozęby" (loxos = "skośny", "pochyły", odous = "zęby"). Epitet gatunkowy pochodzi od greckich słów makros znaczącego "długi" oraz rhinos oznaczającego "nos". Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wskazała, że L. macrorhinus jest taksonem siostrzanym Triaenodon obesus i wraz z nim tworzy wspólny klad z żarłaczem żółtym (Negaprion brevirostris)[4]. Carrier i inni w 2004 roku uznali, że rodzaj Loxodon wraz z Lamiopsis, Negaprion, Glyphis i Triaenodon, zajmują pośrednią pozycję na drzewie ewolucyjnym żarłaczowatych, pomiędzy bazalnymi rodzajami Galeocerdo, Rhizoprionodon i Scoliodon oraz bardziej zaawansowanymi Carcharhinus i Sphyrna[5]. Badania przeprowadzone w 2012 roku przez Naylora i innych sugerują, że L. macrorhinus jest najbliżej spokrewniony z Scoliodon laticaudus i Scoliodon macrorhynchos i wraz z nimi tworzy klad siostrzany z rodzajem Rhizoprionodon, co wskazuje, że jest bardziej bazalny niż wcześniej sądzono[6].
Rekin ten występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego. Na zachodzie spotykany jest u wschodnich wybrzeży Afryki, od północnych krańców Południowej Afryki na południu po Dżibuti na północy, w Morzu Czerwonym, Zatoce Adeńskiej, Zatoce Perskiej, Zatoce Omańskiej, w wodach wokół Madagaskaru, Wysp Sokotra i Archipelagu Czagos, na Komorach, Seszelach i Maskarenach. Na północy zamieszkuje przybrzeża Iranu, Pakistanu, Indii, Bangladeszu i Mjanmy, Morze Arabskie, Zatokę Bengalską oraz wody wokół Lakszadiwów, Malediwów, Andamanów, Nikobarów oraz Sri Lanki. Na północnym wschodzie występuje u wybrzeży Wietnamu, Chin i Japonii, w wodach Zatoki Tonkińskiej, Cieśniny Hajnańskiej, Morza Południowochińskiego, Morza Wschodniochińskiego, Cieśniny Tajwańskiej, wokół wysp Hajnan, Tajwan, Kiusiu, Sikoku i południowego Honsiu. Na południowym wschodzie spotykany jest w wodach Morza Jawajskiego, Morza Flores, Morza Sawu, Morza Timor, Morza Banda, Morza Arafura, Zatoki Karpentaria, Cieśniny Torresa i Morza Koralowego, u wybrzeży wysp Sumatra, Jawa, Sumbawa, Flores, Sumba, Timor, Alor, Wetar oraz północno-wschodniej Australii. Preferuje płytkie przybrzeżne wody o głębokości 7-100 m wzdłuż górnych półek szelfów kontynentalnych[7][8].
Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie do 100 cm długości. Nie stwierdzono dymorfizmu płciowego w odniesieniu do wielkości ciała. L. macrorhinus ma wydłużony, wrzecionowaty korpus i wąską, ostro zakończoną głowę z szerokim V-kształtnym otworem gębowym. W szczękach mieści się kilka rzędów heterodontycznych zębów (inne w każdej ze szczęk). Pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Ostre, mocno wygięte na boki zęby posiadają piłkowane krawędzie i masywne podstawy. Zęby szczęki są szersze i masywniejsze niż gładkie, wąskie zęby żuchwy. Na dolnej stronie pyska po obu stronach znajdują się małe, wąskie nozdrza z trójkątnymi, drobnymi fałdami skórnymi na zewnętrznej krawędzi. Proporcjonalne duże okrągłe oczy wyposażone w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę) i posiadają okrągłą źrenicę. Za nimi znajdują się niewielkie, owalne tryskawki. Rekin ten ma pięć niedużych, równych szczelin skrzelowych. Na spodzie pyska widoczne są liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego[7][9].
Wygięta ku tyłowi pierwsza płetwa grzbietowa jest stosunkowo niska o trójkątnym kształcie i ostrym górnym wierzchołku. Drobna druga płetwa grzbietowa ma romboidalny kształt podobnie jak nieco większe płetwy brzuszne. Między płetwami grzbietowymi nie występuje wyraźny łuk międzygrzbietowy. Płetwy piersiowe są równe i szerokie. Proksymalna krawędź ich podstawy mieści się pod piątą parą szczelin skrzelowych. Proporcjonalnie małe płetwy brzuszne, mają romboidalny kształt i stosunkowo szeroką podstawę. U samca z części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Trójkątna płetwa odbytowa ma długą wolną końcówkę. Znajdująca się na końcu ogona długa heterocerkiczna płetwa ogonowa ma na górnym łuku duży, szeroki, trójkątny płat skóry, poprzedzony niewielkim, łagodnym wycięciem. Dolny łuk jest kilkukrotnie krótszy od górnego.
Skóra pokryta jest drobnymi nachodzącymi na siebie łuskami plakoidalnymi. Grzbiet rekina cechuje się jasnobrunatną barwą. Płetwy są nieco jaśniejsze. Spód ciała jest barwy białej lub srebrnej. Na grzbiecie i bokach rekina występują nieregularne ciemne charakterystyczne cętki i plamki[7][10].
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny[7][11]. Dojrzałość płciową osiąga przy długości 60–70 cm[8]. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się ze ścianą macicy tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywianie z organizmu matki. Samica rodzi od 2 do 4 młodych, mających długość około 40–55 cm[8]. Nie ma szczegółowych danych danych dotyczących parametrów historii życia, przypuszcza się, że podobnie jak inne małe żarłaczowate, cechuje się szybkim osobniczym tempem wzrostu i wcześnie przystępuje do rozrodu[2]. Dieta L. macrorhinus składa się głównie z małych ryb kostnoszkieletowych, w tym sardelowatych (Engraulidae) i kulbinowatych (Sciaenidae)[12] oraz głowonogów i krewetek[11]. Najczęściej odżywiają się bliżej dna morskiego niż powierzchni[11]. Jednym z poznanych pasożytów tego gatunku jest tasiemiec Ancipirhynchus afossalis[13].
Gatunek ten jest poławiany komercyjnie na potrzeby handlu na wszystkich obszarach swojego występowania. Największy popyt na ten gatunek istnieje u wybrzeży Indii, gdzie jego mięso uznawane jest za przysmak. U wybrzeży Australii jest to jeden z najczęściej łowionych gatunków rekinów. Z uwagi na niewielkie rozmiary, jego płetwy oraz wątroby nie mają większego znaczenia ekonomicznego. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów wpisała go do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych w kategorii gatunków najmniejszej troski z uwagi na stosunkowo duży potencjał reprodukcyjny[2].
Loxodon macrorhinus – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Loxodon. Rekin ten występuje w tropikalnych wodach Oceanu Indyjskiego, zamieszkuje przybrzeżne akweny wzdłuż wybrzeży wschodniej Afryki, południowej Azji i północno-wschodniej Australii. Długość dorosłego osobnika nie przekracza metra. Ma wydłużone wrzecionowate ciało i proporcjonalnie małe płetwy. Niewiele wiadomo o biologii i zachowaniu tego gatunku. Jest żyworodny. Żywi się głównie małymi rybami kostnoszkieletowymi i drobnymi bezkręgowcami.
Intensywnie poławiany na całym obszarze występowania, w szczególności u wybrzeży Australii. Wykorzystuje się głównie jego mięso, rzadziej płetwy czy olej z wątroby. Pomimo intensywnych połowów, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, z uwagi na szybkie tempo reprodukcji, uznała L. macrorhinus za gatunek najmniejszej troski.
Загальна довжина досягає 98 см, середній розмір становить 90 см. Голова велика. Морда вузька, стиснута, параболічна, округла на носі. Очі великі, круглі з мигательною перетинкою. Зіниці дуже вузькі. Звідси походить її назва. У країв верхньої губи присутні короткі, ледь помітні борозни. Ніздрі маленькі, носові клапани короткі. На обох щелепах присутньо по 25-28 робочих зубів. Зуби однакові на щелепах, дрібні, трохи спрямовані всередину пащі. У неї 5 пар зябрових щілин. Тулуб стрункий, довгий. Грудні плавці широкі, трикутні, з увігнутою задньою крайкою. Вони починають між 3 та 4 зябровими щілинами. Має 2 спинних плавця, з яких передній значно перевищує задній, останній у 4 рази нижче. Між спинними плавцями відсутнє хребтове узвишшя. Передній спинний плавець розташовано між грудними та черевними плавцями. Задній спинний плавець розташовано трохи позаду анального плавця. Хвостовий плавець гетероцеркальний, верхня лопать значно довше за нижню, має виїмку-вимпел.
Забарвлення спини сіро-коричневе з жовтувато-коричневим або сіро-коричневий відлив. Черево має білий колір. Кінчик переднього спинного плавця часто буває трохи темніше за колір спини. Задні крайки плавців прозорі, у мертвої акули стають світлими.
Тримається на глибині до 100 м, материковому шельфі. Живиться дрібною костистою рибою, переважно донною, кальмарами, каракатицями, креветками, крабами, морськими черв'ями.
Статева зрілість настає при розмірі 60 см. Це живородна акула. Народження відбувається щорічно. Самиця народжує 2-4 акуленят завдовжки 40-45 см. Молодь доволі швидко росте.
М'ясо їстівне, проте внаслідок малих розмірів не є об'єктом промислового вилову.
Небезпеки для людини не становить.
Мешкає від узбережжя Мозамбіку до Червоного моря включно, від Аравійського півострова до Індії та Бангладеш, уздовж узбережжя Китаю, в акваторії Індонезії, Філіппін, Тайваню, південної Японії, північно-східної Австралії.
Щелеглазые акулы являются объектом кустарного и малого промышленного рыболовства[5]. Мясо употребляют в пищу[6], однако из за небольшого размера плавников они мало ценятся. Опасности для человека не представляет. По данным Международного союза охраны природы признан видом, вызывающим наименьшие опасения.
Щелеглазые акулы являются объектом кустарного и малого промышленного рыболовства. Мясо употребляют в пищу, однако из за небольшого размера плавников они мало ценятся. Опасности для человека не представляет. По данным Международного союза охраны природы признан видом, вызывающим наименьшие опасения.
廣鼻曲齒鮫（学名：Loxodon macrorhinus），又名彎齒鯊、沙條、尖頭沙，为白眼鮫科彎齒鯊屬下的一个种。
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
