Carcharhinus macloti és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 110 cm de longitud total.[3]
Es troba a Kenya, Tanzània, Pakistan, Índia, Sri Lanka, Mar d'Andaman, Birmània, Vietnam, Xina, Taiwan, Hong Kong, Filipines, Nova Guinea i el Mar d'Arafura.[3]
Carcharhinus macloti és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Hartnasenhai (Carcharhinus macloti) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet dieser Art erstreckt sich an den Küsten des Indopazifik, wo er sowohl vor Ostafrika, Süd- und Südostasien wie Australien anzutreffen ist.
Der Hartnasenhai ist ein relativ kleiner und schlanker Hai mit einer Maximallänge von etwa 110 Zentimetern, wobei die Durchschnittslänge bei etwa 70 bis 75 Zentimeter liegt. Er hat eine graue bis grau-braune Rückenfärbung ohne auffällige Zeichnung und einen weißen Bauch. Die Vorderkante der 2. Rückenflosse und der Schwanzflosse kann eine dunklere Färbung aufweisen, die Hinterenden der Brustflossen und der untere Schwanzlobus können heller sein.
Er besitzt eine Afterflosse und zwei Rückenflossen. Die erste Rückenflosse ist vergleichsweise niedrig und oberhalb des freien Endes der Brustflossen. Ein Interdorsalkamm ist nicht vorhanden. Auch die 2. Rückenflosse ist niedrig und hat ein langes freies Ende. Die Brustflossen sind relativ klein ausgebildet und laufen sichelförmig und spitz aus. Die Schnauze ist spitz und auf der Oberseite auffallend hart (namensgebend), die Augen sind vergleichsweise groß. Wie alle Arten der Gattung besitzen die Tiere fünf Kiemenspalten und haben kein Spritzloch.
Der Hartnasenhai lebt in Küstennähe im Bereich des Kontinentalschelfs sowie an Inselsockeln in Tiefen von bis zu 170 m. Er ernährt sich räuberisch, wobei vor allem kleine Knochenfische und verschiedene Tintenfische und Krebstiere zu seinem Nahrungsspektrum gehören. Der Hai bildet Gruppen, so genannte Schulen, und vergesellschaftet sich häufig mit anderen Haien wie dem Australischen Schwarzspitzenhai (Carcharhinus tilstoni ) und dem Fleckzahnhai (Carcharhinus sorrah).
Er ist wie andere Arten der Gattung lebendgebärend und bildet eine Dottersack-Plazenta aus (plazental vivipar). Die Junghaie kommen nach einer Tragzeit von etwa 12 Monaten auf die Welt und haben eine Größe von etwa 45 Zentimeter, die Geschlechtsreife erreichen die Tiere mit 70 bis 75 cm.
Das Verbreitungsgebiet des Hartnasenhais zieht sich entlang der Küsten des Indopazifik. So kommt er vor den Küsten Kenias und Tansanias in Ostafrika, sowie an der asiatischen Küste von Indien, Pakistan und Sri Lanka bis Burma, Vietnam und China bis nach Neuguinea und der Westküste Australiens vor Queensland und Westaustralien vor.
Der Hartnasenhai (Carcharhinus macloti) ist eine Art der Gattung Carcharhinus innerhalb der Requiemhaie (Carcharhinidae). Das Verbreitungsgebiet dieser Art erstreckt sich an den Küsten des Indopazifik, wo er sowohl vor Ostafrika, Süd- und Südostasien wie Australien anzutreffen ist.
The hardnose shark (Carcharhinus macloti) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, so named because of the heavily calcified cartilages in its snout. A small bronze-coloured shark reaching a length of 1.1 m (3.6 ft), it has a slender body and a long, pointed snout. Its two modestly sized dorsal fins have distinctively elongated rear tips. The hardnose shark is widely distributed in the western Indo-Pacific, from Kenya to southern China and northern Australia. It inhabits warm, shallow waters close to shore.
Common and gregarious, the hardnose shark is a predator of bony fishes, cephalopods, and crustaceans. This species is viviparous, with the growing embryos sustained to term via a placental connection to their mother. Females have a biennial reproductive cycle and bear litters of one or two pups after a twelve-month gestation period. The hardnose shark is fished for meat throughout its range and, given its low reproductive rate, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) has listed it as Near Threatened.
The hardnose shark was described by German biologists Johannes Müller and Jakob Henle in their 1839 Systematische Beschreibung der Plagiostomen. They named it Carcharias (Hypoprion) macloti in honour of Heinrich Christian Macklot, who collected the type specimen from New Guinea.[3] In 1862, American ichthyologist Theodore Gill elevated Hypoprion to the rank of full genus, with C. macloti as the type species. In 1985, Jack Garrick synonymised Hypoprion with Carcharhinus.[4] This species may also be called Maclot's shark.[5]
The evolutionary relationships of the hardnose shark have not been fully resolved. In a 1988 study based on morphology, Leonard Compagno tentatively grouped the hardnose shark with the Borneo shark (C. borneensis), whitecheek shark (C. dussumieri), Pondicherry shark (C. hemiodon), creek whaler (C. fitzroyensis), smalltail shark (C. porosus), blackspot shark (C. sealei), and spottail shark (C. sorrah).[6] Results from molecular phylogenetic analyses have been inconsistent, with some supporting parts of Compagno's hypothesis: a 1992 study could not resolve the hardnose shark's position in detail,[7] a 2011 study reported that it was close to the clade formed by the whitecheek and blackspot sharks,[8] and a 2012 study concluded that it was the sister species of the Borneo shark.[9]
Teeth apparently belonging to the hardnose shark have been recovered from the Pungo River and Yorktown Formations in the United States, and from the Pirabas Formation in Brazil. The earliest of these fossils date to the Lower Miocene (23–16 Ma).[10]
The hardnose shark is a slim-bodied species with a long, narrow, and pointed snout. Unlike in other Carcharhinus species, its rostral (snout) cartilages are highly calcified, hence the name "hardnose". The circular eyes are rather large and equipped with protective nictitating membranes. There is a narrow lobe of skin on the anterior rim of each nostril. The arched mouth bears inconspicuous furrows at the corners; some sources report that the hyomandibular pores (a series of pores above the corners of the mouth) are enlarged, while others report that they are not. The upper teeth number 29–32 rows and have a narrow, smooth-edged central cusp with very coarse serrations at the base on either side. The lower teeth number 26–29 rows and are narrow and smooth-edged. There are five pairs of fairly short gill slits.[2][5][11]
The pectoral fins are fairly short and pointed, with a falcate (sickle-like) shape. The first dorsal fin is medium-sized and triangular, and originates roughly over the pectoral fin free rear tips. The second dorsal fin is small and low, and originates over the middle of the anal fin base. Both dorsal fins have very long free rear tips, and there is a subtle midline ridge between them. A prominent notch is present on the caudal peduncle at the dorsal origin of the caudal fin. The caudal fin has a well-developed lower lobe and a longer upper lobe with a ventral notch near the tip. The skin is covered by overlapping, oval-shaped dermal denticles; each denticle has three horizontal ridges leading to marginal teeth. This species is bronze above and white below, with a barely noticeable pale band on the flanks. The pectoral, pelvic, and anal fins sometimes have lighter margins, while the first dorsal fin and upper caudal fin lobe may have darker margins. The hardnose shark reaches 1.1 m (3.6 ft) in length.[2][5][11]
The hardnose shark is common and widely distributed in the tropical western Indo-Pacific. It is found from Kenya to Myanmar in the Indian Ocean, including Sri Lanka and the Andaman Islands. In the Pacific Ocean, it is found from Vietnam to Taiwan and southern Japan, in Indonesia, and off New Guinea and northern Australia.[1][5] It is usually found in shallow, inshore waters, but has been reported to a depth of 170 m (560 ft). Tagging data has shown that this shark tends not to make long-distance movements, with 30% of re-caught individuals having moved less than 50 km (30 mi) from their initial tagging location. The longest known distance travelled by an individual is 711 km (442 mi).[2]
The hardnose shark forms large groups, often associating with spottail sharks and Australian blacktip sharks (C. tilstoni). Males and females generally roam separately from each other. Bony fishes form the main part of this shark's diet, with cephalopods and crustaceans making up the remainder.[5] Parasites of this species include the nematode Acanthocheilus rotundatus[12] and the tapeworm Otobothrium carcharidis.[13] The hardnose shark is viviparous; like in other requiem sharks, once the embryos exhaust their yolk supply, the empty yolk sac develops into a placental connection through which the mother provides nutrition. Females give birth once every other year to one or two pups, following a gestation period of twelve months. Newborns measure 45–55 cm (18–22 in) long, and sexual maturity is attained at 70–75 cm (28–30 in) long. The maximum lifespan is at least 15–20 years.[1]
Harmless to humans, the hardnose shark is caught with gillnets and line gear by artisanal and commercial fisheries across much of its range. It is used for meat, which is sold fresh or dried and salted, though its small size limits its economic importance.[11] Its low reproductive rate may render it susceptible to overfishing, and given existing levels of exploitation, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) has assessed it as Near Threatened. Off northern Australia, the hardnose shark makes up 13.6% of the gillnet catch and 4.0% of the longline catch. Since these losses do not appear to have diminished its population there, the IUCN has given it a regional assessment of Least Concern.[1]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The hardnose shark (Carcharhinus macloti) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, so named because of the heavily calcified cartilages in its snout. A small bronze-coloured shark reaching a length of 1.1 m (3.6 ft), it has a slender body and a long, pointed snout. Its two modestly sized dorsal fins have distinctively elongated rear tips. The hardnose shark is widely distributed in the western Indo-Pacific, from Kenya to southern China and northern Australia. It inhabits warm, shallow waters close to shore.
Common and gregarious, the hardnose shark is a predator of bony fishes, cephalopods, and crustaceans. This species is viviparous, with the growing embryos sustained to term via a placental connection to their mother. Females have a biennial reproductive cycle and bear litters of one or two pups after a twelve-month gestation period. The hardnose shark is fished for meat throughout its range and, given its low reproductive rate, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) has listed it as Near Threatened.
El tiburón trompudo (Carcharhinus macloti) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae .
Los machos pueden alcanzar los 110 cm de longitud total.[2]
Se encuentra en Kenia, Tanzania, Pakistán, India, Sri Lanka, Mar de Andamán, Birmania, Vietnam, China, Taiwán, Hong Kong, Filipinas, Nueva Guinea y el Mar de Arafura.[2]
El tiburón trompudo (Carcharhinus macloti) es una especie de elasmobranquio carcarriniforme de la familia Carcharhinidae .
Carcharhinus macloti Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus macloti Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Requin à nez rude
Le Requin à nez rude (Carcharhinus macloti) est une espèce de requin de la famille des Carcharhinidae, nommé ainsi parce que des cartilages fortement calcifiés sont présents dans son museau. C'est un petit requin de couleur bronze, atteignant une longueur de 1,1 m. Il a un corps mince et un nez long et pointu. Ses deux nageoires dorsales sont de taille modeste et ont des extrémités arrières allongées caractéristiques. Le Requin à nez rude est largement distribué dans l'ouest de l'Indo-Pacifique, du large du Kenya au sud de la Chine et au nord de l'Australie. Il vit dans les eaux chaudes et peu profondes à proximité du rivage.
Courant et grégaire, le Requin à nez rude est un prédateur qui se nourrit de poissons osseux, les céphalopodes et les crustacés. Cette espèce est vivipare, les embryons se développent en étant relié à leur mère via une connexion placentaire. Les femelles ont un cycle de reproduction biennal et ont des portées d'un ou deux petits après une période de gestation de douze mois. Le Requin à nez rude est pêché pour sa viande dans l'ensemble de son aire de répartition, et compte tenu de son faible taux de reproduction, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) l'a classé comme quasi-menacé.
Le Requin à nez rude est une espèce au corps mince avec un long museau étroit et pointu. Contrairement à d'autres espèces de Carcharhinus, les cartilages de son rostre (museau) cartilages sont très calcifiés, d'où le nom « nez rude ». Les yeux circulaires sont plutôt grands et équipés de membranes nictitantes. Il y a un lobe de peau étroit sur le bord antérieur de chaque narine. La bouche arquée porte des sillons peu visibles à chaque extrémité ; certaines sources indiquent que les pores hyomandibulaire (une série de pores situés au-dessus des coins de la bouche) sont particulièrement grands, tandis que d'autres déclarent qu'ils ne sont pas. Il y a 29 à 32 rangées de dents sur la mâchoire supérieure, et elles ont une pointe centrale aux bords lisses et des dentelures très grossières à la base. La mâchoire inférieure porte quant à elle 26 à 29 rangées de dents étroites et à bords lisses. Il y a cinq paires de fentes branchiales assez courtes[1],[2],[3].
Les nageoires pectorales sont assez courtes et pointues, et sont falciformes. La première nageoire dorsale est de taille moyenne et triangulaire, et prend naissance à peu près au niveau des extrémités arrières libres des nageoires pectorales. La deuxième nageoire dorsale est petite et faible, et est implantée au niveau du milieu de la base de la nageoire anale. Les deux nageoires dorsales ont de très longues extrémités arrière libres, et il y a une crête médiane subtile entre elles deux. Une encoche importante est présente à la base de la queue. La nageoire caudale a un lobe inférieur bien développé et un lobe supérieur plus grand et présentant une encoche près de son extrémité. La peau est recouverte par des denticules cutanées qui se chevauchent ; chaque denticule est de forme ovale et a trois arêtes horizontales menant à des dents marginales. Cette espèce est de couleur bronze dessus et blanc dessous, avec une bande pâle à peine perceptible sur les flancs. Les nageoires pectorales, pelviennes et anale ont parfois des bordures plus claires, tandis que la première nageoire dorsale et le lobe supérieur de la nageoire caudale peuvent avoir des bordures plus sombres. Le Requin nez rude atteint 1,1 m de long[1],[2],[3].
Les Requins à nez rude forment de grands groupes, s'associant souvent avec les Requins à queue tachetée et les Carcharhinus tilstoni. Les mâles et les femelles vivent généralement séparément l'un de l'autre en dehors de la période de reproduction. Les poissons osseux constituent la majeure partie de l'alimentation de ce requin, avec les céphalopodes et les crustacés[2]. Les parasites pouvant toucher cette espèce comprennent le nématode Acanthocheilus rotundatus[4] et le cestode Otobothrium carcharidis[5]. Le Requin à nez rude est vivipare ; comme les autres requins de la famille des Carcharhinidae, une fois que les embryons ont épuisé le vitellus, le sac vide de celui-ci se développe en une connexion placentaire par lequel la mère alimente l'embryon. Les femelles donnent naissance une fois tous les deux ans à un ou deux petits après une période de gestation de douze mois. Les nouveau-nés mesurent 45 à 55 cm de long, et la maturité sexuelle est atteinte à une taille de 70 à 75 cm de long. La longévité de ce requin est d'au moins 15 à 20 ans[6].
Le Requin à nez rude est commun et largement diffusé dans la zone tropicale de l'Ouest de l'Indo-Pacifique. On le rencontre du Kenya à la Birmanie dans l'océan Indien, en passant par le Sri Lanka et les îles Andaman. Dans l'océan Pacifique, il se rencontre au Vietnam, à Taiwan, au sud du Japon, en Indonésie, et de la Nouvelle-Guinée au nord de l'Australie[6],[2]. On le trouve habituellement dans les eaux côtières peu profondes, mais il a été observé à une profondeur de 170 m. Les données provenant d'individus marqués ont montré que ce requin ne fait pas de grands déplacements, et 30 % des individus repris l'ont été dans un rayon de moins de 50 km autour de leur lieu de capture. La plus longue distance parcourue par un individu recensée est de 711 kilomètres[1].
Le Requin à nez rude a été décrit par les biologistes allemands Johannes Müller et Jakob Henle dans leur Systematische Beschreibung der Plagiostomen de 1839. Ils l'ont alors appelé Carcharias (Hypoprion) macloti, en l'honneur de Heinrich Christian Macklot, qui a recueilli le spécimen type en Nouvelle-Guinée[7]. En 1862, l'ichtyologiste américain Theodore Gill élève Hypoprion au grade de genre, avec C. macloti comme espèce type. En 1985, Jack Garrick place Hypoprion comme un synonyme de Carcharhinus[8].
Les relations évolutives du Requin à nez rude ne sont pas totalement connues. Dans une étude de 1988 s'appuyant sur la morphologie de ces requins, Leonard Compagno regroupe provisoirement le Requin à nez rude avec le Requin de Bornéo (C. borneensis), le Requin à joues blanches (C. dussumieri), le Requin-baliai (C. hemiodon), le Requin baleinier (C. fitzroyensis), le Requin tiqueue (C. porosus), le Requin à taches noires (C. sealei) et le Requin à queue tachetée (C. sorrah)[9]. Les résultats des analyses moléculaires phylogénétiques ont été contradictoires, certains éléments confirmant l'hypothèse de Compagno : une étude de 1992 n'a pas pu résoudre la position du Requin nez rude en détail[10], une étude de 2011 a indiqué qu'il était proche du clade formé par le Requin à joues blanches et du Requin à taches noires[11] et une étude de 2012 a conclu qu'il s'agissait d'une espèce sœur du Requin de Bornéo[12].
Des dents appartenant apparemment au Requin à nez rude ont été retrouvées dans la rivière Pungo et la formation de Yorktown aux États-Unis, et dans la formation Pirabas au Brésil. Le plus ancien de ces fossiles date du Miocène inférieur (il y a 23 à 16 millions d'années)[13].
Inoffensif pour les humains, le Requin à nez rude est régulièrement pris dans les filets maillants et les palangres dans son aire de répartition. Il est utilisé pour la viande, qui est vendu fraîche ou séchée et salée, mais sa petite taille limite son intérêt économique[3]. Son faible taux de reproduction le rend vulnérable à la surpêche, et étant donné les niveaux actuels d'exploitation dans son aire de répartition, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) a évalué l'espèce comme quasi menacée. Au large du nord de l'Australie, le Requin à nez rude représente 13,6 % des captures au filet maillant et 4,0 % des captures à la palangre. Étant donné que ces pertes ne semblent pas avoir diminué sa population là-bas, l'UICN le considère comme de préoccupation mineure dans cette région[6].
Requin à nez rude
Le Requin à nez rude (Carcharhinus macloti) est une espèce de requin de la famille des Carcharhinidae, nommé ainsi parce que des cartilages fortement calcifiés sont présents dans son museau. C'est un petit requin de couleur bronze, atteignant une longueur de 1,1 m. Il a un corps mince et un nez long et pointu. Ses deux nageoires dorsales sont de taille modeste et ont des extrémités arrières allongées caractéristiques. Le Requin à nez rude est largement distribué dans l'ouest de l'Indo-Pacifique, du large du Kenya au sud de la Chine et au nord de l'Australie. Il vit dans les eaux chaudes et peu profondes à proximité du rivage.
Courant et grégaire, le Requin à nez rude est un prédateur qui se nourrit de poissons osseux, les céphalopodes et les crustacés. Cette espèce est vivipare, les embryons se développent en étant relié à leur mère via une connexion placentaire. Les femelles ont un cycle de reproduction biennal et ont des portées d'un ou deux petits après une période de gestation de douze mois. Le Requin à nez rude est pêché pour sa viande dans l'ensemble de son aire de répartition, et compte tenu de son faible taux de reproduction, l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) l'a classé comme quasi-menacé.
Carcharhinus macloti (Müller & Henle, 1839) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
Vivono nell'oceano Indiano e nel Pacifico occidentale, in particolare in Kenya, Tanzania, Pakistan, India, Sri Lanka, nel Mare delle Andamane, in Myanmar, Vietnam, Cina, Taiwan, ad Hong Kong, presso le Filippine[1], in Nuova Guinea. Sono stati avvistati anche nel Mare degli Arafura[2] e forse anche nel Golfo di Aden[3].
Sono stati osservati a profondità massime di 170 metri[4]. Abitano le piattaforme continentali ed insulari sia sotto costa che al largo[3].
La lunghezza massima registrata è di 110 cm[4]. Si tratta di un animale piccolo e snello con muso lungo e arrotondato, ma comunque appuntito. Non sono presenti creste interdorsali, le pinne pettorali sono di dimensioni ridotte, la prima dorsale è piccola, ma ha un prolungamento piuttosto lungo sul retro e la seconda dorsale è piccola e bassa con a sua volta un prolungamento posteriore[5]. Il dorso è grigiastro o brunito, mentre il ventre è bianco. Il margine posteriore delle pinne pettorali e il lobo ventrale della pinna caudale presentano bordi debolmente sbiancati. Il margine posteroventrale e quello dorsale della coda stessa sono neri[3].
Si nutrono soprattutto di pesci, ma anche di cefalopodi e crostacei[4].
Per via delle dimensioni limitate l'interesse commerciale della specie non è eccezionale[3]. La carne viene mangiata sia fresca che essiccata e sotto sale dall'uomo[5].
Carcharhinus macloti (Müller & Henle, 1839) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae.
De hardsnuithaai[3] (Carcharhinus macloti) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[4][5]
De hardsnuithaai komt voor in de Indische Oceaan en het westen van de Grote Oceaan. Meer in detail van west naar oost bij Kenia,[5] Tanzania,[5] Pakistan,[5] India,[6] Sri Lanka,[5] Andamanzee,[5] Myanmar,[5] Vietnam,[7] China,[5] Taiwan,[5] Hongkong,[8] Nieuw-Guinea[5] en de Arafurazee.[9]
De hardsnuithaai (Carcharhinus macloti) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.
Multimedia w Wikimedia Commons Carcharhinus macloti – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Zamieszkuje zachodnie i północne wybrzeża Oceanu Indyjskiego oraz wody południowo-zachodniego Pacyfiku. Preferuje płytkie wody przybrzeżne wzdłuż szelfów kontynentalnych, gdzie schodzi na głębokość nie większą niż 170 metrów. Nie migruje sezonowo. Posiada wrzecionowaty korpus oraz silnie wydłużoną wąską głowę o ostro zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. Charakterystyczną cechą jest duża różnica wielkości pomiędzy pierwszą i drugą płetwą grzbietową oraz proporcjonalnie duża płetwa ogonowa. Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie 1,1 m długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi od 1 do 2 młodych (zwykle 2) co dwa lata. Ciąża trwa 12 miesięcy. Głównym składnikiem diety C. macloti są małe ryby kostnoszkieletowe, czasami odżywiają się również głowonogami i skorupiakami. Rekin ten tworzy duże skupiska wraz z innymi gatunkami żarłaczy. Poławia się go na całym obszarze występowania, choć z uwagi na niewielkie rozmiary jego mięso oraz płetwy nie mają większego znaczenia ekonomicznego. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała, że rekin ten z uwagi na powolne tempo reprodukcji i prawdopodobieństwo przełowienia jest gatunkiem bliskim zagrożenia (NT). Jedynie populacja australijska z uwagi na brak spadków liczebności otrzymała stopień najmniejszej troski (LC).
Rekin ten został opisany w 1839 roku przez dwóch niemieckich przyrodników Johannesa Petera Müllera i Friedricha Gustava Jakoba Henle w pracy pt. "Systematische Beschreibung der Plagiostomen" jako Carcharias (Hypoprion) macloti. Holotypem został wyłowiony u wybrzeży Nowej Gwinei dorosły samiec, pochodzący ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie. Epitet gatunkowy honoruje Heinricha Christiana Macklota, niemieckiego zoologa, który zebrał sporą kolekcję zoologicznych i botanicznych okazów na terenie dawnych Holenderskich Indii Wschodnich, w tym także okaz typowy C. macloti[3]. W 1862 roku amerykański ichtiolog Theodore Gill podniósł podrodzaj Hypoprion do rangi rodzaju, z C. macloti jako gatunkiem typowym. W 1985 roku Jack Garrick zsynonimizował Hypoprion z rodzajem Carcharhinus[4].
W 1988 roku Leonard Compagno, opierając się na badaniach fenetycznych, umieścił C. macloti w grupie razem z C. borneensis, C. dussumeri, C. fitzroyensis, C. hemiodon, C. sorrah, C. porosus i C. sealei[5]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wykazała, że C. macloti tworzy pojedynczy klad w obrębie rodzaju Carcharhinus[6]. Z badań molekularnych, na podstawie czterech loci mitochondrialnych (COI, NADH-2, CytB, 16S RNA) oraz jednego locus jądrowego (Rag-1) wynika, że C. macloti jest taksonem siostrzanym dla kladu, który tworzą C. dussumieri i C. sealei[7]. Analiza mitochondrialnego locus NADH-2 przeprowadzona w 2012 roku u 13 osobników wykazuje, że C. macloti tworzy wspólny klad z C. borneensis oraz, że wraz z C. porosus, są najbardziej bazalnymi przedstawicielami rodzaju Carcharhinus[8]. Ponadto genetyczne różnice między populacjami zamieszkującymi północne wody Oceanu Indyjskiego, Indonezję oraz Australię mogą wskazywać na istnienie trzech odrębnych gatunków w obrębie C. macloti[9].
Skamieniałe zęby należące prawdopodobnie do tego gatunku znajdowano w wielu miejscach, w tym na obszarze formacji Pungo River i Yorktown w Stanach Zjednoczonych, w skałach formacji Pirabas w Brazylii[10], w indyjskim stanie Orisa[11][12] oraz na terenie formacji Bhuban w Bangladeszu[13]. Najstarsze z nich datuje się na dolny miocen (23-16 Ma)[10].
Rekin ten posiada wrzecionowaty korpus oraz silnie wydłużoną wąską głowę o ostro zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. W szczękach mieści się kilka rzędów małych zębów – pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Górne zęby są masywniejsze od dolnych, a ich trzon jest szerszy w stosunku do podstawy. Krawędzie są ostre i lekko ząbkowane. Na brzegach podstawy zęba mieszczą się ostre guzkowate wyrostki. Dolne zęby są węższe i mniejsze oraz posiadają gładkie boczne krawędzie. Zarówno górne jak i dolne zęby są nieco zakrzywione na boki (w kierunku spojenia szczęk). W górnej szczęce mieści się 29-32 zębów, a w dolnej od 26 do 29. Niewielkie nozdrza osadzone są po bokach spodniej strony pyska, posiadają małe trójkątne fałdy skórne. Stosunkowo duże, okrągłe oczy wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Źrenice są zwężone i wydłużone wertykalnie. Rekin ten posiada pięć niedużych równych szczelin skrzelowych. Na spodzie pyska rekin posiada liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego[14][15][16].
Tępo zakończona pierwsza trójkątna płetwa grzbietowa ma długą wolną dalszą końcówkę. Kształtem przypomina łagodnie wygięty ku tyłowi sierp. Druga romboidalna płetwa grzbietowa jest kilkukrotnie mniejsza od pierwszej. Umiejscowiona jest tuż nad płetwą odbytową. Pomiędzy płetwami grzbietowymi nie występuje wyraźny międzygrzbietowy łuk. Płetwy piersiowe są stosunkowo duże i szerokie, z nieznacznie zagiętą dystalną krawędzią. Ulokowane są tuż za trzecią parą szczelin skrzelowych. Małe płetwy brzuszne mają trójkątny kształt. U samca z wewnętrznej, tylnej części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Płetwa odbytowa jest nieco większa od drugiej płetwy grzbietowej, lecz mniejsza od płetw brzusznych. Posiada zaokrąglony sierpowaty wierzchołek oraz zagiętą dystalną krawędź, która zakończona jest długą wolną końcówką. Na końcu ogona mieści się duża heterocerkiczna płetwa ogonowa, stanowiąca niekiedy 1/4 długości ciała rekina. Na końcu jej górnego płata – kilkukrotnie dłuższego od dolnego – mieści się duży, szeroki trójkątny fałd skórny, poprzedzony wyraźnym wcięciem[14][15][16].
Skórę rekina pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Grzbiet rekina przybiera różną barwę, od jasnoszarej po jasnobrązową. Spód i boki są nieco jaśniejsze, barwy białej lub srebrnej. Głowa oraz krawędzie płetwy ogonowej są ciemniejszej barwy niż reszta ciała. Dorosłe osobniki C. macloti osiągają 1-1,1 długości[14][15][16]. Wielkość nie zależy od płci i nie jest cechą dymorfizmu płciowego[16].
C. macloti występuje w wodach Oceanu Indyjskiego oraz południowo-zachodniego Oceanu Spokojnego. Spotykany jest od północnych wybrzeży Kenii po Mjanmę w wodach Oceanu Indyjskiego, w tym u wybrzeży Sri Lanki i Andamanów. W Pacyfiku znajdowany od wybrzeży Wietnamu po Tajwan, u wybrzeży południowej Japonii, w Indonezji oraz w wodach Nowej Gwinei i północnej Australii[2][15]. Preferuje płytkie przybrzeżne wody wzdłuż górnych półek szelfów kontynentalnych, choć może schodzić nawet na głębokość 170 m. Dzięki oznakowywaniu i rejestrowaniu danych geosatelitarnych wiadomo, że C. macloti nie jest gatunkiem silnie migrującym – 30% śledzonych osobników nie przemieściło się o więcej niż 50 km. Najdłuższy dystans pokonany przez jednego osobnika wynosił 711 km[14].
Rekin ten tworzy duże grupy, często wraz z innymi żarłaczami jak C. sorrah czy C. tilstoni. Samce i samice zwykle przebywają w osobnych grupach[15]. Głównym składnikiem diety C. macloti są małe ryby kostnoszkieletowe, czasami odżywiają się również głowonogami i skorupiakami[17]. Wśród pasożytów tego gatunku wyróżnia się nicienie (Acanthocheilus rotundatus)[18] oraz tasiemce (Otobothrium carcharidis) żyjące w górnych fragmentach jelita[19].
Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Zapłodnienie odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych samców. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego. W późniejszym czasie, po wykorzystaniu zasobów przez młode, pęcherzyk żółtkowy łączy się ze ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywienie z organizmu matki, aż do momentu porodu[20]. Samice rodzą od 1 do 2 młodych (zwykle 2) co dwa lata. Ciąża trwa około 12 miesięcy. Młode w trakcie narodzin mierzą od 40 do 55 cm długości[2][21]. Samice osiągają dojrzałość płciową po osiągnięciu 70-89 cm, a samce zdolne są do rozrodu przy długości 69-81 cm[21]. Rekin ten może żyć nawet 15-20 lat[2].
Z uwagi na niewielkie rozmiary uważany za niegroźnego dla ludzi. C. macloti jest poławiany za pomocą sieci skrzelowych oraz takli powierzchniowych (linek z haczykami) przez lokalnych rybaków oraz na potrzeby przemysłu na wszystkich obszarach występowania. Wykorzystuje się zwłaszcza jego mięso, które sprzedawane jest w postaci świeżej, suszonej lub solonej oraz płetwy na potrzeby produkcji zupy z płetwy rekina. Jednakże z uwagi na rozmiary, gatunek ten nie ma większego znaczenia ekonomicznego[16]. Czasami znajdowany jako przyłów przez trawlery krewetkowe. Biorąc pod uwagę powolne tempo reprodukcyjne oraz obecny poziom eksploatacji gatunku, które mogą sprzyjać przełowieniu, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała C. macloti za gatunek bliski zagrożenia (NT) i wpisała go do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych. Na północy Australii gatunek ten stanowi 13,6% połowów za pomocą sieci skrzelowych oraz 4% połowów z użyciem takli. Badania sugerują, że działania te nie wpływają na liczebność australijskiej populacji, dlatego też IUCN nadała lokalny statut gatunku najmniejszej troski (LC)[2].
Carcharhinus macloti – gatunek dużej drapieżnej ryby chrzęstoszkieletowej z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Zamieszkuje zachodnie i północne wybrzeża Oceanu Indyjskiego oraz wody południowo-zachodniego Pacyfiku. Preferuje płytkie wody przybrzeżne wzdłuż szelfów kontynentalnych, gdzie schodzi na głębokość nie większą niż 170 metrów. Nie migruje sezonowo. Posiada wrzecionowaty korpus oraz silnie wydłużoną wąską głowę o ostro zakończonym pysku z małym U-kształtnym otworem gębowym. Charakterystyczną cechą jest duża różnica wielkości pomiędzy pierwszą i drugą płetwą grzbietową oraz proporcjonalnie duża płetwa ogonowa. Dorosłe osobniki osiągają maksymalnie 1,1 m długości.
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocną pterygopodium, narządu płciowego samca. Samica rodzi od 1 do 2 młodych (zwykle 2) co dwa lata. Ciąża trwa 12 miesięcy. Głównym składnikiem diety C. macloti są małe ryby kostnoszkieletowe, czasami odżywiają się również głowonogami i skorupiakami. Rekin ten tworzy duże skupiska wraz z innymi gatunkami żarłaczy. Poławia się go na całym obszarze występowania, choć z uwagi na niewielkie rozmiary jego mięso oraz płetwy nie mają większego znaczenia ekonomicznego. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała, że rekin ten z uwagi na powolne tempo reprodukcji i prawdopodobieństwo przełowienia jest gatunkiem bliskim zagrożenia (NT). Jedynie populacja australijska z uwagi na brak spadków liczebności otrzymała stopień najmniejszej troski (LC).
Hårdnosig haj (Carcharhinus macloti ) är en haj i familjen gråhajar. Den hör till de mindre gråhajarna, som fullvuxen når den en längd på upp till 110 centimeter. Hajen förekommer i Indiska oceanen och i västra Stilla havet, ovan kontinentalsockeln, ner till 170 meters djup. Den är en predator som främst tar olika benfiskar.
Fortplantningen är vivipar. Honorna får vanligen bara två ungar per kull. Ungarna är i förhållande till andra gråhajsarter och i jämförelse med honornas storlek ganska stora, omkring 45 centimeter.
Könsmognaden inträffar när individerna uppnår en längd på 70-75 centimeter. Livslängden för arten uppskattas till 15-20 år. Det antas att en fullvuxen hona har en reproduktioncykel på två år.
Av IUCN kategoriseras hårdnosig haj som nära hotad. Det främsta hotet mot arten är att det förekommer ett visst fiske av den i kombination med låg reproduktionstakt.
Wikimedia Commons har media som rör hårdnosig haj.
Denna hajrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Hårdnosig haj (Carcharhinus macloti ) är en haj i familjen gråhajar. Den hör till de mindre gråhajarna, som fullvuxen når den en längd på upp till 110 centimeter. Hajen förekommer i Indiska oceanen och i västra Stilla havet, ovan kontinentalsockeln, ner till 170 meters djup. Den är en predator som främst tar olika benfiskar.
Fortplantningen är vivipar. Honorna får vanligen bara två ungar per kull. Ungarna är i förhållande till andra gråhajsarter och i jämförelse med honornas storlek ganska stora, omkring 45 centimeter.
Könsmognaden inträffar när individerna uppnår en längd på 70-75 centimeter. Livslängden för arten uppskattas till 15-20 år. Det antas att en fullvuxen hona har en reproduktioncykel på två år.
Av IUCN kategoriseras hårdnosig haj som nära hotad. Det främsta hotet mot arten är att det förekommer ett visst fiske av den i kombination med låg reproduktionstakt.
Загальна довжина досягає 1,1 м. Середні розміри — 80-90 см. Голова середнього розміру. Морда довга, загострена, вузька, загострена. Очі відносно великі, з мигательною перетинкою. Біля ніздрів присутні носові клапани. На верхній губі слабко помітна борозна. Рот серпоподібний, великий. На верхній щелепі є 29-32 зубів, на нижній — 26-29. Зуби скошені, з пильчастою крайкою. Тулуб стрункий. Осьовий скелет налічує 151–156 хребців. Грудні плавці невеликі, серпоподібної форми, із загостреними або трохи закругленими кінчиками. Має 2 спинних плавця з довгими вільними кінчиками в основі задньої крайки (є характерною особливістю цієї акули). між спинними плавцями немає помітного хребтового узвишшя. Передній спинний плавець дещо серпоподібної форми. Він значно більше за задній. Розташовано трохи позаду кінців грудних плавців. Задній спинний плавець — позаду анального плавця. Хвостовий плавець гетероцеркальний, верхня лопать значно довше за нижню.
Забарвлення спини коливається від сірого до сіро-коричневого кольору. Інколи присутня більш темна облямівка верхньої лопаті хвостового плавця. На грудних плавцях та нижній лопаті хвостового плавця є блідо-світла облямівка.
Тримається глибин до 170 м, біля острівних та континентальних шельфових схилів. Часто утворює зграї разом з іншими видами сірих акул. Живиться дрібною костистою рибою, кальмарами, каракатицями, дрібними восьминогами, інколи ракоподібними.
Статева зрілість настає при розмірах 70-75 см. Це живородна акула. Вагітність триває 11-12 місяців. Самиця народжує 1-2 акуленят завдовжки 45 см. Народжуються 1 раз у 2 роки.
М'ясо їстівне. Сама акула не являє загрози для людини.
Мешкає біля узбережжя Танзанії, Кенії, Ємену, від Пакистану до М'янми, уздовж В'єтнаму, південного Китаю, островів Суматра, Ява, Калімантан, о. Нова Гвінея, західної та північної Австралії.
Cá nhám mõm dài (danh pháp khoa học: Carcharhinus macloti) là một loài cá mập mắt trắng (họ Carcharhinidae), tên tiếng Anh: hardnose shark (cá mập/nhám mõm cứng, có tên như vậy vì có các sụn vôi hóa mạnh tại mõm của chúng). Loài cá nhám nhỏ có màu đồng này đạt chiều dài 1,1 m (3,6 ft), cơ thể mảnh mai, mõm dài và nhọn. Hai vây lưng có kích thước khiêm tốn của chúng có rìa phía sau kéo dài rất đặc trưng. Loài cá nhám này phân bố rộng khắp ở tây Ấn Độ-Thái Bình Dương, từ Kenya tới nam Trung Quốc và bắc Australia. Nó sinh sống trong vùng nước ấm áp, nông gần bờ.
Cá nhám mõm dài (danh pháp khoa học: Carcharhinus macloti) là một loài cá mập mắt trắng (họ Carcharhinidae), tên tiếng Anh: hardnose shark (cá mập/nhám mõm cứng, có tên như vậy vì có các sụn vôi hóa mạnh tại mõm của chúng). Loài cá nhám nhỏ có màu đồng này đạt chiều dài 1,1 m (3,6 ft), cơ thể mảnh mai, mõm dài và nhọn. Hai vây lưng có kích thước khiêm tốn của chúng có rìa phía sau kéo dài rất đặc trưng. Loài cá nhám này phân bố rộng khắp ở tây Ấn Độ-Thái Bình Dương, từ Kenya tới nam Trung Quốc và bắc Australia. Nó sinh sống trong vùng nước ấm áp, nông gần bờ.
Индийская ночная акула[1] (лат. Carcharhinus macloti) является одним из видов рода серых акул, семейства Carcharhinidae. Обитает в индо-западной части Тихого океана между 26° с.ш. и 11° ю.ш. Встречается на глубине до 170 м. Рацион состоит преимущественно из костистых рыб, кроме того, поедает головоногих и ракообразных[2].
Встречается у берегов Кении, Танзании, Пакистана, Индии, Шри-Ланки, Мьянмы, Вьетнама, Тайваня, Гонконга, Филиппин и в Андаманском море[3].
Это небольшая акула размером около 0,7-0,75 м, максимальный размер составляет 1,1 м. У неё вытянутое тонкое тело обтекаемой формы. Морда закругленный, удлиненная, нос слегка приподнят. Грудные плавники маленькие. Гребень между первым и вторым спинными плавниками отсутствует. Первый и второй спинные плавники невысокие, позади обоих плавников у основания имеются длинные свободные кончики. Окрас от серого до серо-коричневого, брюхо белое. Задние края грудных и вентральный край нижней лопасти помечен белым цветом. Кончик верхней лопасти хвостового плавника помечен чёрным[4].
Подобно прочим представителям рода серых акул, эти акулы являются живородящими; развивающиеся эмбрионы получают питание посредством плацентарной связи с матерью, образованной опустевшим желточным мешком[5]. Вероятно, самки приносят потомство один раз в два года. В помете 2 акулёнка. Новорожденные появляются на свет относительно крупными — 0,45 м. Продолжительность жизни — 15-20 лет (данных недостаточно). .[6]
Не представляет опасности для человека. Случаев нападения не зафиксировано.[7] На протяжении всего ареала является объектом кустарного и промышленного рыболовства, добывается с помощью жаберных сетей, ярусов и тралов. Максимальный уровень добычи, вероятно, осуществляется в Пакистане, Индии, Шри-Ланке и Китае. Также есть данные о промысле этого вида акул в Австралии и Индонезии. Низкая скорость репродукции делает его уязвимым к перелову. Международный союз охраны природы (МСОП). Оценил статус сохранности вида, как «Близкий к уязвимому положению» (NT). Наименьшее опасения вызывает популяция австралийских вод. Данные о численности представителей этого вида отсутствуют[8].
Индийская ночная акула (лат. Carcharhinus macloti) является одним из видов рода серых акул, семейства Carcharhinidae. Обитает в индо-западной части Тихого океана между 26° с.ш. и 11° ю.ш. Встречается на глубине до 170 м. Рацион состоит преимущественно из костистых рыб, кроме того, поедает головоногих и ракообразных.
枪头真鲨（学名：Carcharhinus macloti），又名麥氏真鯊、大沙，为真鲨科真鲨属的鱼类。分布于肯尼亚、坦桑尼亚、巴基斯坦、印度、斯里兰卡、缅甸、新几内亚沿岸以及大陆、台湾西部海域等。该物种的模式产地在新几内亚。[1]
这是一篇與鲨鱼相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 枪头真鲨（学名：Carcharhinus macloti），又名麥氏真鯊、大沙，为真鲨科真鲨属的鱼类。分布于肯尼亚、坦桑尼亚、巴基斯坦、印度、斯里兰卡、缅甸、新几内亚沿岸以及大陆、台湾西部海域等。该物种的模式产地在新几内亚。
保全状況評価[1] NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 綱 : 軟骨魚綱 Chondrichthyes 目 : メジロザメ目 Carcharhiniformes 科 : メジロザメ科 Carcharhinidae 属 : メジロザメ属 Carcharhinus 種 : ホコサキ C. macloti 学名 Carcharhinus macloti
ホコサキ Carcharhinus macloti はメジロザメ属に属するサメの一種。インド太平洋の熱帯域に広く分布し、沿岸に生息する。吻の軟骨が高度に石灰化して硬くなることが特徴で、英名Hardnose sharkもこれに由来する。小型のサメで、全長1.1m。体は細く、背鰭の後端が長く伸びる。体色は青銅色。群居性で、主に硬骨魚を食べる。胎生で2年毎に1-2匹の仔を産む。分布域全域で漁が行われており、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
1839年のSystematische Beschreibung der Plagiostomen において、ドイツの生物学者ヨハネス・ペーター・ミュラーとヤーコプ・ヘンレによって記載された。この時の学名はCarcharias (Hypoprion) macloti で、種小名はニューギニア島でタイプ標本を採集したハインリッヒ・クリスチャン・マックロット(Heinrich Christian Macklot)への献名である[3]。1862年、アメリカの魚類学者テオドール・ギルはHypoprion 亜属を属に昇格させ、本種をそのタイプ種とした。1985年、Jack GarrickによりHypoprion 属はCarcharhinus 属のシノニムとされた[4]。Maclot's sharkという英名もある[5]。
系統は完全には解明されていない。1988年の形態系統解析では暫定的にボルネオメジロザメ・Carcharhinus dussumieri ・Carcharhinus hemiodon ・Carcharhinus fitzroyensis ・Carcharhinus porosus ・Carcharhinus sealei ・ホウライザメを含むグループに属するとされた[6]。分子系統解析の結果は一定せず、ある程度形態系統と一致する部分もある。1992年の解析では確たる結果は得られなかったが[7]、2011年にはC. dussumieri 種群に属するという結果が[8]、2012年にはボルネオメジロザメの姉妹群という結果が得られている[9]。
本種の歯化石は、米国のプンゴ川やYorktown Formations・ブラジルのPirabas Formationから産出する。最古の化石は中新世前期（230-160万年前）のものである[10]。
体は細く、細長く尖った吻を持つ。他のメジロザメ属の種と異なり、吻の軟骨は高度に石灰化して硬くなっている。眼は丸くてかなり大きく、瞬膜を備える。前鼻弁は小さく、口は弧を描き、口角の唇褶は目立たない。hyomandibular pore（口角にある小孔の列）が拡大しているとする資料もあるが、他の資料では否定されている。歯列は上顎で29-32・下顎で26-29。上顎歯は細く滑らかな尖頭を持ち、左右の基部には非常に粗い鋸歯がある。下顎歯は小さく滑らかである。鰓裂は5対でかなり短い[2][5][11]。
胸鰭はかなり短くて尖り、鎌型である。第一背鰭は中程度の大きさで三角形、胸鰭の後端から起始する。第二背鰭は小さくて低く、臀鰭基底の中間から起始する。2基の背鰭の後端は長く伸び、背鰭の間にはわずかな隆起線がある。尾柄には、尾鰭の起始部に顕著な凹窩がある。尾鰭下葉はよく発達し、上葉の後縁先端には欠刻がある。皮膚は重なり合った皮歯で覆われる。各皮歯は楕円形で、3本の水平隆起が縁の突起に向けて走る。背面は青銅色で腹面は白、体側には目立たない淡い帯がある。胸鰭・腹鰭・臀鰭の縁は白くなることがあり、第一背鰭と尾鰭上葉の縁は黒くなることがある。全長1.1mに達する[2][5][11]。
インド太平洋の熱帯域に広く豊富に生息する。インド洋ではケニアからミャンマーとスリランカ・アンダマン諸島。太平洋ではベトナムから台湾・日本南部、ニューギニアからオーストラリア北部で見られる[1][5]。浅い沿岸に生息し、最深で170mから報告がある。標識調査ではあまり長距離を移動しないことが示され、放流した個体の30%は最初の捕獲地から50km以内の場所で再捕獲された。最大の移動距離は711kmだった[2]。
大きな群れを作り、ホウライザメやCarcharhinus tilstoni を伴うことも多い。雌雄は通常分離している。餌は主に硬骨魚で、頭足類・甲殻類も食べる[5]。寄生虫として回虫のAcanthocheilus rotundatus [12]、条虫の Otobothrium carcharidis がある[13]。他のメジロザメ類同様に胎生で、卵黄を使い果たした胚は卵黄嚢を胎盤に転換する。雌は2年毎に1-2匹の仔を産む。妊娠期間は12ヶ月。出生時は45-55cm、性成熟時は70-75cm。寿命は最低でも15-20年[1]。
人には無害である。分布域の大部分で、刺し網や釣りによる地域漁業・商業漁業で捕獲される。肉は生・干物・塩漬けとして販売されるが、小さいために価値は限られる[11]。繁殖力が低いため乱獲に弱いと考えられ、漁業活動によってそれなりの量が捕獲されていることから、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。オーストラリア北部では、刺し網による漁獲の13.6%、延縄による漁獲の4.0%を構成している。これによる個体数の減少は見られず、この地域での保全状況は軽度懸念とされている[1]。
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
ホコサキ Carcharhinus macloti はメジロザメ属に属するサメの一種。インド太平洋の熱帯域に広く分布し、沿岸に生息する。吻の軟骨が高度に石灰化して硬くなることが特徴で、英名Hardnose sharkもこれに由来する。小型のサメで、全長1.1m。体は細く、背鰭の後端が長く伸びる。体色は青銅色。群居性で、主に硬骨魚を食べる。胎生で2年毎に1-2匹の仔を産む。分布域全域で漁が行われており、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
