Lifespan, longevity, and ageing
fornì da AnAge articles
Maximum longevity: 62 years (wild)
Observations: Estimates suggest these whales may live up to 62 years (Ronald Nowak 2003). Average lifespan is probably over 30 years.
- licensa
- cc-by-3.0
- drit d'autor
- Joao Pedro de Magalhaes
- editor
- de Magalhaes, J. P.
Behavior
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
Perception Channels: tactile ; chemical
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Conservation Status
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
Though not enough whales are taken to be a threat to the species, deaths may also occur from entanglement in gilnets, float lines from lobster traps, and long lines (
http://www.ims.usm.edu/~musweb/ziphcav.htm).
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Benefits
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
About 20 individuals are taken by Japanese whalers each year. This is a relatively small number and they are not regularly hunted (Watson 1981).
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Trophic Strategy
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
Ziphius cavirostris eats mainly squid and deep water fish. They also eat crabs and starfish (Watson 1981).
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans; echinoderms
Primary Diet: carnivore (Molluscivore )
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Distribution
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
These whales have a worldwide distribution in deep waters below the 10 degree isotherm (Minasian et al. 1984, Watson 1981).
Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Habitat
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
-Z. cavirostris- have a worldwide distribution, though they seldom go north of the 10 degree isotherm. They are deep divers and prefer waters beyond the 1000 meter line (Watson 1981).
Aquatic Biomes: benthic ; coastal
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Life Expectancy
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
Average lifespan
Status: wild: 36.0 years.
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Morphology
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
-Ziphius cavirostris- is a medium-sized whale with an average body length of 6.4 meters. The female is usually a little larger and can be up to 7 meters long. Calves are 2.1 meters at birth. -Z. cavirostris- has a spindle shaped body that is a little stouter than other ziphiids. They have a small head (about 10% of their body length) and a distinct neck. As with all ziphiids, they have two grooves along the throat. They have a stubby beak which is almost indistinct in larger animals and a scooped out hollow behind the blowhole. Adult males have two large teeth on the lower jaw that grow up to 8 centimeters. In the females, the teeth never break through the gums. Some individuals have been found with 15-40 vestigial teeth that never erupted. -Z. cavirostris- have small rounded flippers that fold into depressions or "flipper pockets" on their flanks. They have a relatively tall fin (40 centimeters) that is shaped like a shark fin. There is a small notch in the center of their broad flukes.
The coloration of -Z. cavirostris- varies among individuals. In the Indopacific waters, the whales are often sienna colored, ranging from a dark yellow to a deep brown. Their backs are usually darker than their bellies, but some have a reversed coloration: pale backs with black stomachs. The head is almost always totally white, especially in older males. In the Atlantic waters, -Z. cavirostris- have a grey blue color, often with the same pale head coloration. They have dark spots around the eye. Juveniles are usually lighter than adults (Minasian et al. 1984, Watson 1981).
Average mass: 3000 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 2.701e+06 g.
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Reproduction
(
Anglèis
)
fornì da Animal Diversity Web
Both sexes mature at about 5 meters long. There is thought to be a sex ratio of 67% males to 33% females. Little is known about the reproduction of this species because there does not seem to be a specific breeding season. The whales breed and calves are born all year round. The average lifespan is at least 35 years (
http://www.ims.usm.edu/~musweb/ziphcav.htm. Minasian et al. 1984, Watson 1981).
Breeding season: The whales breed year round
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average gestation period: 365 days.
Average number of offspring: 1.
- licensa
- cc-by-nc-sa-3.0
- drit d'autor
- The Regents of the University of Michigan and its licensors
- sitassion bibliogràfica
- Lundrigan, B. and A. Myers 2000. "Ziphius cavirostris" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Ziphius_cavirostris.html
- editor
- Barbara Lundrigan, Michigan State University
- autor
- Allison Myers, Michigan State University
Biology
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
Very seldom seen at sea, almost everything known about Cuvier's beaked dolphin is based on studies of stranded animals (2) (5) (7). Consequently very little is known about the behaviour and ecology of this elusive species. Nonetheless, recent studies using digital tags are beginning to shed light on its extraordinary foraging habits. In particular, this species has been recorded diving to depths of nearly 1,900 metres, the deepest dives ever reported for any air-breathing mammal. Leaving the surface for up to 85 minutes at a time, the whales use echolocation to hunt prey in the lightless depths (6). Very little analysis has been undertaken on the stomach contents of this species, but deep sea-squid are thought to be the main source of food, with fish, and, to a lesser extent, crustaceans, also being taken (1) (2) (5).
Although often seen alone, groups of two to seven whales are most common (5) (7). Its inconspicuousness at sea is jointly attributed to its low, diffuse blow and its tendency to avoid vessels (2). The lifespan of Cuvier's beaked whale is thought to be at least 25 years (5).
Conservation
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
Given concerns on the effect of acoustic pollution on Cuvier's beaked whale and other beaked whales, efforts are being made to develop strategies that will reduce the chances of beaked whales being accidentally exposed to sonar and other high-intensity noise sources (1). In particular, the Agreement on the Conservation of Cetaceans of the Black Sea, Mediterranean Sea and Contiguous Atlantic Area (ACCOBAMS) has made recommendations that management measures be implemented to avoid use of military sonar in areas known to contain habitat especially suited to Cuvier's beaked whale. In addition, ACCOBAMS is encouraging further research to assess the impact of acoustic pollution on cetaceans, and most notably beaked whales (1) (8).
Description
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
In 1823, after mistaking a fragment of skull for a fossil, the French naturalist Georges Cuvier described a seemingly extinct species of whale. Several decades after his death, it became apparent that, far from being extinct, Cuvier's beaked whale was actually a relatively abundant, living species, occurring in offshore waters of all the world's oceans (1) (2) (4). Like the other beaked whales, this enigmatic cetacean has a robust, cigar-shaped body, a small dorsal fin set well back on the body, and relatively small flippers (2). The gently sloping forehead of this species grades into a short, stubby beak, while the lower jaw juts out well beyond the upper jaw (2) (5). Skin colouration varies considerably amongst individual whales, but most lie somewhere between dark slate-grey and rusty brown (4) (5). With age, and especially in males, the head, neck and back become lighter, such that the heads of very old males appear almost completely white (2) (4) (5). However, an even more distinct feature of adult males, are two large, cylindrical teeth which protrude somewhat incongruously from the tip of the lower jaw (4) (5). The extensive linear scarring, commonly seen on the sides of males, is evidence of the damage these teeth can inflict when males fight amongst each other for females (2) (4) (5). In addition, both sexes often have white oval scars, which are most likely inflicted by lampreys or cookie-cutter sharks (2).
Habitat
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
Cuvier's beaked whale is normally found in waters deeper than 200 metres, rarely close to the coast unless the continental shelf is particularly narrow and steep (1). Recent studies indicate that this species forages on average at depths of around 1000 metres (6).
Range
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
With a distribution that comprises all the oceans and most of the seas, with the exception of very high polar regions, Cuvier's beaked whale is one of the most widespread and abundant beaked whales in the world (1) (2) (4).
Status
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
Classified as Least Concern (LC) on the IUCN Red List (1) and listed on Appendix II of CITES (3).
Threats
(
Anglèis
)
fornì da Arkive
With Cuvier's beaked whales found stranded more often than any other species of beaked whale, its global population is thought to be relatively large (1) (5). Coupled with its widespread distribution, this species is not believed to be undergoing significant declines. Nonetheless, there are a variety of threats that may be causing localised declines in its abundance (1). Although historically it has never been hunted in significant numbers, it is regularly reported as by-catch in other fisheries. Furthermore, overfishing may be reducing the amount of 'prey' available to species such as Cuvier's beaked whale. Probably the greatest current concern is the effect of acoustic pollution, associated with sonar and seismic exploration, on this species (1) (5) (7). In recent years, mass strandings of Cuvier's beaked whale have been found to correlate closely with military activities (1).
Distribution in Egypt
(
Anglèis
)
fornì da Bibliotheca Alexandrina LifeDesk
- licensa
- cc-by-nc
- drit d'autor
- Bibliotheca Alexandrina
- autor
- BA Cultnat
- fornidor
- Bibliotheca Alexandrina
Status in Egypt
(
Anglèis
)
fornì da Bibliotheca Alexandrina LifeDesk
- licensa
- cc-by-nc
- drit d'autor
- Bibliotheca Alexandrina
- autor
- BA Cultnat
- fornidor
- Bibliotheca Alexandrina
Amenazas
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Factores de riesgo
En el pasado se capturaban ejemplares de esta especie, principalmente dentro de la pesquería japonesa de Berardius (Nishiwaki y Oguro, 1972; Omura et al., 1955). A pesar de que las capturas sobre esta última especie continúan, no se han capturado ejemplares de Z. cavirostris en años recientes. La captura de pequeños cetáceos en las Antillas Menores ocasionalmente llegó a capturar algunos ejemplares (Caldwell y Caldwell, 1971).
Al parecer la contaminación marina ha llegado a afectar a estos organismos, en Nueva Zelanda se reportaron niveles de toxinas como DDE, DDT, DDD y mercurio en la especie (Fordyce et al., 1979).
Comercio ilícito
Se ignora cuál es el volumen del comercio ilegal.
Comercio internacional licito
Ver archivo sobre Movimientos Transfronterizos de Cetáceos ubicado en Información Externa para la especie.
Utilización nacional
El artículo 60 Bis de la Ley General de Vida Silvestre establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables" (Anónimo, 2000 reformada el 26 de enero de 2006).
Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie
Es una especie oceánica y no se ve tan afectada por los impactos costeros causados por el hombre. El hábitat de la especie en lo que corresponde a la costa occidental de la Península de Baja California, y el Golfo de California en general se mantiene inalterado.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Biología
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales
La mayoría de los reportes de la especie en el Golfo de California se refieren a varamientos como los descritos por Orr (1966; 1967); Aurioles et al. (1984); Aguayo et al. (1986); Vidal (1991); Urbán et al. (1997) y Marín et al. (2002). A pesar de que Leatherwood y Reeves (1983) mencionan que es uno de los cetáceos con distribución más amplia, y a que Vidal et al. (1993) lo reportan como el zífido más común en el oriente del Pacífico Norte, Aurioles et al. (1984) lo describen como una de las especies de mamíferos marinos poco comunes en la Bahía de La Paz.
Dentro de los avistamientos reportados se pueden mencionar a los hechos por Barlow et al. (1997) y Mangels y Gerrodette (1994). En la costa occidental de la Península de Baja Calfiornia se encuentra el reporte de Urbán y Aguayo (1985).
Por su parte, Pérez y Gordillo (2002) reportaron el varamiento de un ejemplar en Mazunte, Tonameca, Oaxaca.
Para el Golfo de México, Wursig et al. (2000) mencionan que es escasa la información acerca de los movimientos estacionales de la especie, sin embargo la información existente sugiere que se trata de una de las especies de mesoplodontes más comunes en esta región.
Ortega (2000) menciona que existen muy pocos estudios sobre cetáceos en el sur del Golfo de México. Este autor menciona que entre 1998 y 1999 se registraron 55 avistamientos de cetáceos en la región, dentro de los cuales se encuentra esta especie.
Delgado et al. (1998) reportan un ejemplar varado en Campeche.
Historia de vida
El zifio de Cuvier, como mamífero, es una especie vivípara y homeoterma. Se distribuye en todos los océanos y mares, a excepción de las aguas polares. Es muy poca la información que se tiene sobre la distribución estacional o movimientos de esta especie, ya que la mayoría de la información que se tiene procede de animales varados. Leatherwood et al (1988) mencionan que debido a que algunos varamientos se han reportado en altas latitudes durante el invierno, no existe un patrón regular migratorio de norte a sur.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Biología de poblaciones
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Tamaño poblacional
México:
No hay información disponible.
Mundial:
Heyning (1989) reporta que no hay una estimación del tamaño poblacional disponible. Waring et al. (2001) reporta para todas las ballenas picudas de la porción occidental del Atlántico norte, incluyendo Z. cavirostris y Mesoplodon spec. un mínimo de 2,400 animales.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Comportamiento
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Los varamientos de Z. cavirostris son los más numerosos dentro del grupo de las ballenas picudas, indicando probablemente que no son tan raros como originalmente se pensaba. Hay dos registros de varamientos masivos de la especie, uno de 5 animales en Puerto Rico (Erdman et al., 1973) y otro de 6 animales en las Islas Galápagos (Robinson et al., 1983).
Aparentemente le tienen miedo a las embarcaciones, ya que hay evidencia de que se alejan buceando cuando estas se aproximan. La duración de los buceos hasta ahora reportada es de por lo menos 30 min (Kellog, 1940; Miyazaki y Wada, 1978).
Los tamaños de grupo van de 1-7 (1-25), aunque Pitman et al. (1987) mencionan que es más frecuente observar animales solitarios. Leatherwood et al. (1982) y Miyazaki y Wada (1978) han reportado a la especie saltando.
Barlow et al. (1997) estudiaron los patrones de buceo de la especie entre septiembre y noviembre de 1995 y encontraron que la duración de los 39 buceos observados variaron entre 17 y 40 minutos, mientras que el tiempo de permanencia en superficie fue de aproximadamente menos de 3 minutos.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Conservación
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Todos aquellos países que se encuentren en zonas subsolares, templadas y tropicales deberán responsabilizarse por la conservación de esta especie. En nuestro país la especie está protegida desde que México inicia su participación en los acuerdos internacionales para la regulación de la cacería de ballenas en La Comisión Ballenera Internacional en 1949 y en 1991, cuando México se adhirió a la Convención sobre Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Flora y Fauna Silvestre (CITES).
La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) con su Comisión para la Sobrevivencia de las Especies (SSC) no cuenta con ningún proyecto relacionado con el zifio de Cuvier, sin embargo se incluye en proyectos generales para el monitoreo de la pesquería de pequeños cetáceos y capturas accidentales (Perrin, 1989). Se recomienda que haya más recaudación de información general sobre la especie, ya que poco se sabe de ella.
En el 2000, la Comisión para la Cooperación Ambiental de América del Norte (CCA) identificó la región de Baja California al mar de Bering (B2B) como una de sus Regiones Prioritarias para las Conservación de la Biodiversidad en América del Norte, definidas como las zonas económicamente exclusivas de la costa occidental de México, Estados Unidos y Canadá, de 22oN a 65 oN de latitud. Las áreas prioritarias de conservación abarcan siete regiones ecológicas marinas en la región B2B. En México se encuentra la región ecológica del Pacífico sur de California, la cual incluye las siguientes áreas prioritarias de conservación: parte sur de la cuenca de las Californias/Islas Coronado, Bahía San Quintín/ Bahía El Rosario, Isla Guadalupe, El Vizcaíno/Isla Cedros, Laguna San Ignacio y Bahía Magdalena. En toda esta región se distribuye el zifio de Cuvier. Por otro lado, también se encuentra la región ecológica del Golfo de California, en donde un área prioritaria de conservación es el Corredor Los Cabos/Loreto, Alto Golfo de California, Grandes Islas del Golfo de California/Bahía de Los Ángeles, Bahía de Banderas e Islas Marías, en donde se ha reportado a la especie (Orr, 1967; Vidal et al., 1993; Balcomb et al., 1979; Urbán et al., 1997; Barlow et al., 1997; Mangels y Gerrodette, 1994).
Por su parte, la Coalición para la Sustentabilidad del Golfo de California, cuyo objetivo consiste en contribuir a la conservación de esta región, logrando reunir la mejor información científica en cuanto a los aspectos biológicos, ecológicos, físicos y socioeconómicos, para definir las prioridades de conservación del Golfo de California en un Mega-Taller realizado en Mazatlán, Sinaloa, en mayo de 2001, concluyó que dentro de las áreas marinas de importancia biológica están las Grandes Islas; la región de Loreto-Isla San José; y el Corredor La Paz-Los Cabos (Anónimo, 2004), localidades en donde se ha registrado a la especie.
Conservación del hábitat
De acuerdo a la Ley de Pesca (Anónimo, 1992) y a la reforma del 30 de noviembre de 2000 a la fracción V del artículo 3o de la misma ley, "Será atribución de la Secretaría de Medio Ambiente y Recursos Naturales dictar las medidas tendientes a la protección de los quelonios, mamíferos marinos y especies acuáticas sujetas a protección especial o en peligro de extinción y participar con las dependencias competentes en la determinación de estas dos últimas. Asimismo establecerá las vedas totales o parciales referentes a estas especies".
Ver Refugios, Conservación y Medidas de control.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Descripción
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
La descripción de esta especie está basada en parte de un cráneo colectado cerca de la villa de Fos, en Francia, en 1804.
La forma del cuerpo de un Z. cavirostris es similar a la de otros zífidos, es decir, presenta un cuerpo robusto con forma de puro, el cual presenta extremos menos angostos que los delfines. La aleta dorsal es relativamente pequeña y se encuentra ubicada en los 2/3 del cuerpo, posterior al rostro. La aleta va de moderadamente a fuertemente falcada. Las aletas pectorales son relativamente pequeñas, angostas y se encuentran alojadas dentro de una ligera depresión en el cuerpo, la cual también se puede llegar a encontrar en otros zífidos y aparentemente permite que las aletas pectorales se mantengan firmes contra el cuerpo, aunque su función real se desconoce. Como en otros zífidos, la aleta caudal es proporcionalmente grande y como regla, carece de la escotadura que se encuentra en el resto de los cetáceos (Heyning, 1989).
La cabeza del zifio de Cuvier es chata de perfil, con un poco definido y pequeño rostro, el cual presenta un ligero melón. De perfil, la hendidura de la boca primero corre ligeramente hacia abajo desde la punta del rostro, posteriormente hacia arriba conforme se aproxima al ojo. Presenta sólo un para de dientes, localizados en la punta de la mandíbula. Estos dientes están dirigidos anteriormente y dorsalmente. Los dientes erupcionan sólo en los machos adultos y se extienden por detrás del rostro y por lo tanto están situados por afuera de la comisura de la boca. Además presentan un par de surcos guiares (Leatherwood et al., 1988).
La fosa nasal es una media luna delgada con las puntas dirigidas anteriormente y se localiza ligeramente hacia el lado izquierdo (Heyning, 1989). El soplo es bajo, difuso y se dirige hacia delante (Backus y Schevill, 1961; Norris y Prescott, 1961), haciendo los avistamientos más difíciles de percibir.
El patrón de pigmentación del zifio de Cuvier no se conoce debido al poco número de especimenes examinados. Sin embargo, este patrón de pigmentación aparentemente es sexualmente dimórfico y cambia ontogenéticamente. La mayoría de las descripciones que se encuentran documentadas están basadas en fotografías de un macho maduro que se varó fresco. Este espécimen es de un gris pizarra oscuro en la mayoría del cuerpo con una cabeza claramente blanca. Esta coloración blanca continúa ligeramente hacia la porción posterior, a lo largo del dorso. Este parece ser el patrón encontrado en la mayoría de los machos descritos para el Atlántico Norte, el Pacífico Norte y el Hemisferio Sur. Por otro lado, las hembras adultas tienden a variar en el color, el cual va de un gris oscuro a un café-rojizo, con un ligero aclaración de la piel en la cabeza, el cual no es tan contrastante como en los machos y no parece extenderse posteriormente en el dorso del cuerpo. Generalmente suele haber patrones distintivos de pigmentación oscura en la cabeza de las hembras. El ojo es típicamente oscuro y presenta un par de medias lunas oscuras alrededor de este, una anterior y otra posterior. Un espécimen joven descrito para Nueva Zelanda presentaba una coloración negro oscuro o negro-azulado arriba y era claro por debajo, esta pigmentación es similar a la de los ejemplares jóvenes del género Mesoplodon y pudiera representar el patrón de pigmentación primitivo para las crías de muchos zífidos (Heyning, 1989).
La piel de los zifios presenta parches ovalados claros y marcas lineares que le dan al animal una apariencia moteada. Ambos tipos de marcas generalmente se encuentran en la mayoría de los zifios (Heyning, 1984). Estos parches ovales se atribuyen a marcas o cicatrices dejadas por lampreas o a tiburones del género Isistius sp. (Mead et al., 1982), sin embargo, también pueden ser atribuidas a infecciones de la piel. Por otro lado, las marcas lineales aparentemente representan cicatrices que resultan de los dientes de los machos que tratan de establecer su rango jerárquico durante peleas intraespecíficas, además de presentarse más comúnmente en machos maduros (Heyning, 1984).
Los machos alcanzan una longitud de 5.5 m y una máxima de 6.7, mientras que las hembras llegan a los 5.8m, con longitudes de hasta 7.0m, sin embargo también se menciona que no hay una diferencia significativa entre la longitud de ambos sexos, alcanzando ambos un tamaño promedio como adultos de 6.13m.
Los pesos que se han llegado a registrar para la especie oscilan entre los 270 kg para un macho de 2.69 m, hasta un peso de 2165 kg, mientras que para las hembras se tienen reportado un peso de 1300 kg para un ejemplar de 4.70 m, así como un peso de 2952 kg para una hembra de 6.58 m (Heyning, 1989).
El conteo de vértebras reportado para la especie es de C7, T9-10, L9-11, Ca 19-22 con un total de 46-49 vértebras (Oliver, 1922, Scott y Parker, 1989, True, 1910), sin embargo un ejemplar descrito en Buenos Aires presentó un total de 54 vértebras (Burmeister, 1866).
Se ha reportado la presencia de balanos Xenobalanus sp. en la aleta caudal y dorsal de algunos ejemplares varados (Bane y Zullo, 1981), así como balanos del género Conchoderma en los dientes apicales erupcionados (Fordyce et al., 1979; Minasian et al., 1984).
Información sobre especies similares
El zifio de Cuvier suele crecer más grande que el resto de los zífidos presentes en el Pacífico noroccidental, con la excepción del zífido de Baird y el zifido de Longman. Los zifios de Cuvier más pequeños pueden llegar a ser confundidos con otros animales del género Mesoplodon, sin embargo los individuos más viejos son mucho más claros, por lo menos en la cabeza, hasta llegar al blanco total en apariencia. Por otro lado, el zifio de Cuvier carece de un rostro prominente y presenta además de los dientes característicos de la especie en la punta de la mandíbula, un segundo par que puede estar o no expuesto. En general, el zifio de Cuvier tiende a ser más activo que cualquier otra especie de Mesoplodon. Probablemente pudiera confundirse también Z. cavirsotris con el delfín de Risso (Grampus griseus) ya que se trata de otra especie con una coloración blanca, debido a la tonalidad grisácea de su cuerpo y a la presencia de cicatrices, las cuales aumentan en número conforme los individuos se hacen más viejos, sin embargo esta especie raramente excede los 4 m de longitud (Leatherwood et al., 1988).
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Distribución
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Actual
Mundial
Como ocurre con la mayoría de los cetáceos poco comunes, la distribución de Ziphius cavirostris es conocida básicamente a partir de varamientos. Estos registros indican que la especies es la más cosmopolita de las ballenas picudas y se distribuye en todos los océanos y mares, a excepción de las aguas polares (Moore, 1963).
Esta especie se ha registrado en numerosos varamientos en la Gran Bretaña, Francia, España y Portugal, además del Mar Mediterráneo. Esta especie no se ha llegado a documentar en la costa Atlántica de Canadá. Numerosos varamientos se han presentado en la costa oriental de Estados Unidos y en la Costa del Golfo del mismo país, así como en aguas Caribeñas.
Son menos frecuentes los reportes de varamientos en el Atlántico sur, quizá debido al poco esfuerzo en la búsqueda y reporte de los mismos, sin embargo, los que hay, incluyen registros a todo lo largo de la costa de Sudamérica al sur, hasta Tierra del Fuego, así como varamientos en la costa suroccidental de África.
En el Pacífico nororiental, de Alaska hasta Baja California se han registrado diversos varamientos. Mitchell (1968) examinó los cráneos de estos varamientos y propuso la presencia de una población panmítica en la región. Algunos especimenes de Z. cavirsotris también se han encontrado en Hawaii (Galbreath, 1963; Richards, 1952) y en el Golfo de California (Orr, 1966; 1967). En el Pacífico noroccidental, se han registrado varamientos en las Islas Commander y en Japón, de hecho, en este último país, se llegaron a capturar un pequeño número de ejemplares dentro de la pesquería de Berardius durante todo el año, aunque la mayoría se capturaban entre mayo y octubre, con un pico en agosto.
En el Pacífico suroriental, a lo largo de la costa de Sudamérica, se han registrado ejemplares desde Chile hasta las Islas Galápagos. También se han reportado en el Pacífico occidental tropical y en Java. Numerosos registros también se han documentado en Nueva Zelanda y este tipo de eventos no son poco comunes a lo largo de las costas de Australia y Tasmania. En la porción occidental del Océano Índico se han registrado ejemplares de la especie a lo largo de las costas de Sudáfrica y las Islas Comoro.
MEXICO / BAJA CALIFORNIA
BAJA CALIFORNIA: Isla Smith, al N de la entrada a Bahía de los Ángeles (Orr, 1967); Bahía de San Luis Gonzaga (29o50'N) (Orr, 1966); San Ramón; San Felipe (Vidal, 1991).
Gallo y Figueroa (1997) reportaron que entre 1991 y 1993 realizaron observaciones estacionales de cetáceos en las aguas circundantes a Isla Guadalupe en donde observaron a la especie.
MEXICO / BAJA CALIFORNIA SUR
BAJA CALIFORNIA SUR: Ensenada de los Muertos (24o00'N;109o50'W; Bahía Amortajada, Isla San José; Punta Colorado (Vidal, 1991); Bahía de La Paz (Urbán et al., 1997); numerosos avistamientos, especialmente en la región central y profunda del Golfo de California al sur de los 28oN, frente a Bahía Concepción y entre la Bahía de La Paz y Los Frailes en el Golfo de California (Barlow et al., 1997; Mangels y Gerrodette, 1994).
MEXICO / CAMPECHE
Delgado et al. (1998) reportaron un varamiento de la especie en Campeche.
MEXICO / OAXACA
Pérez y Gordillo (2002) en Oaxaca.
MEXICO / SONORA
Gallo y Figueroa (1998) reportan a la especie en aguas cercanas a Guaymas, Sonora.
No endémica
MEXICO
En el Pacífico nororiental, de Alaska hasta Baja California se han registrado varamientos.
Numerosos varamientos se han presentado en el Golfo de México, así como en aguas Caribeñas. Wursig et al. (2000), Vidal (1991) y Ward et al., (2000) reportan que a pesar de que hay poca información respecto a la abundancia de la especie, existen una gran cantidad de varamientos reportados en el Golfo de México.
Localización geográfica de las localidades (latitud, longitud):
No es posible poner todas. A continuación se mencionan algunas del Pacífico mexicano:
24o49.55N/109o31.90 W
24o12.55N/108o29.88 W
20o30.38N/112o12.33 W
25o36.49N/115o40.01 W
Se cree que la distribución histórica de la especie en México es similar a la actual.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Ecología
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Categoria de edad, tamaño o estadio
Las categorías en las que se puede llegar a distinguir a esta especie son en madres con cría y adultos sin cría. Los machos tienen la cabeza más clara y en el cuerpo presentan cicatrices como rayas (Leatherwood et al., 1988).
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Estado de conservación
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2010
Pr sujeta a protección especial
CITES
Apéndice II
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Estrategia trófica
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
La mayoría de los registros listan al calamar como la principal fuente de alimento para la especie, aunque también se alimentan de peces, y de algunos crustáceos indicando que es una especie oportunista (Fordyce et al., 1979; Kenyon, 1961; Mithcell y Houck, 1967; Nishiwaki y Oguro, 1972; Omura et al., 1955; Ross, 1984, Tomilin, 1957). La mayoría de las presas reportadas para la especie se encuentran en mar abierto o son mesopelágicas u organismos bentónicos de aguas profundas, confirmando la idea de que Z. cavirostris es una especie oceánica, es decir de aguas profundas.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Gestión
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Comercio internacional
Existe la moratoria a la caza comercial de todas las grandes ballenas, establecida por la (CBI), que entró en vigor en 1986.
En México, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) estipula que son infracciones a lo establecido en esta Ley exportar o importar ejemplares, partes o derivados de la vida silvestre, o transitar dentro del territorio nacional los ejemplares, partes o derivados procedentes del y destinados al extranjero en contravención a esta Ley, a las disposiciones que de ella deriven y a las medidas de regulación o restricción impuestas por la autoridad competente o, en su caso, de la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).
Con base en la reforma de esta misma ley (26 enero 2006), el Artículo 55 Bis establece que "queda prohibida la importación, exportación y reexportación de ejemplares de cualquier especie de mamífero marino y primate, así como de sus partes y derivados, con excepción de aquéllos destinados a la investigación científica, previa autorización de la Secretaría".
Medidas nacionales
La Ley de Pesca (Anónimo, 1992) hace mención al castigo por capturar deliberadamente mamíferos marinos y especies en peligro de extinción, sin autorización de la Secretaría de Pesca (Última Reforma DOF 08-01-2001). En el Código Penal (Anónimo, 1931) se hace referencia a la imposición de penas para aquellas personas que dañen o priven de la vida a algún mamífero o que recolecten o comercialicen en cualquier forma sus productos o subproductos, sin contar con la autorización correspondiente; así como aquellas que realicen la caza, pesca o captura de especies de fauna silvestre utilizando medios prohibidos por la normatividad aplicable o amenace la extinción de las mismas; y a quienes lleven a cabo cualquier actividad con fines comerciales con especies de flora o fauna silvestre consideradas endémicas, amenazadas, en peligro de extinción, raras o sujetas a protección especial, así como sus productos o subproductos y demás recursos genéticos, sin contar con la autorización o permiso correspondiente.
Con base en la reforma del 26 enero 2006 a la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000), el Artículo 60Bis, establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables."
Dentro de las Normas Oficiales Mexicanas en materia ambiental se encuentran 3 que tiene que ver directamente con lineamientos y especificaciones para el desarrollo de actividades relacionadas con el aprovechamiento y conservación de los mamíferos marinos y en donde se incluiría al zifio de Cuvier:
Norma Oficial Mexicana NOM-059-SEMARNAT-2001, Protección ambiental-especies nativas de México de flora y fauna silvestres-categorías de riesgo y especificaciones para su inclusión, exclusión o cambio-lista de especies en riesgo. (D.O.F. 6-marzo-2002). Antes NOM-059-ECOL-2001; Norma Oficial Mexicana NOM-126-SEMARNAT-2000, Por la que se establecen las especificaciones para la realización de actividades de colecta científica de material biológico de especies de flora y fauna silvestres y otros recursos biológicos en el territorio nacional. D.O.F. 20-marzo-2001. Antes NOM-126-ECOL-2000; Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-135-SEMARNAT-2003, Para la regulación de la captura para investigación, transporte, exhibición, manejo y manutención de mamíferos marinos en cautiverio. (D.O.F. 30-06-03). De acuerdo al Código Penal (Anónimo, 1931) es deber de todos respetarlas, ya que en caso de lo contrario se impondrán penas a toda persona que las quebrante.
Supervisión de la población
En general dentro de las leyes ambientales se contempla el desarrollo y bienestar social junto con el aprovechamiento adecuado y ordenado de los recursos naturales. Particularmente, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) establece que el aprovechamiento de la fauna silvestre debe realizarse evitando o aminorando los daños que esta pueda sufrir, prohibiendo completamente todo acto de crueldad en su contra. Para lograr esto, la misma ley menciona que se requerirá de una autorización previa de la SEMARNAT para realizar actividades de aprovechamiento extractivo o no extractivo de la vida silvestre y para garantizar su bienestar, la continuidad de sus poblaciones y la conservación de su hábitat.
Ver apartado de Conservación.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Hábitat
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
De acuerdo a sus hábitos alimenticios se reporta como una especie oceánica (Heyning, 2002).
Macroclima
Fuera de Japón, los registros balleneros indican que la especie es más comúnmente encontrada en aguas profundas de más de 1000 m (Nishiwaki y Oguro, 1972). Durante los censos realizados en 1992-1997 la especie fue observada en la zona más profunda del golfo de México noroccidental, en profundidades de aproximadamente 2000m (Ward et al., 2000).
Tipo de ambiente
La distribución de la especie se conoce básicamente por varamientos. De todos los integrantes de la familia Ziiphidae es la especie más cosmopolita y se distribuye en todos los océanos, excepto en aguas polares (Heyning, 2002).
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Relevancia de la especie
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Relevancia de la especie
Valor ecológico:
Los cetáceos en general son indicadores útiles de la salud de un ecosistema y de su productividad. Pueden realizar cambios importantes en el ambiente marino y pueden ayudar a reactivar el ciclo de nutrientes en áreas poco productivas. Son fuente de alimento para otros animales terrestres (en caso de un varamiento) y de animales bentónicos. Por otro lado, hay otras especies de organismos como parásitos y organismos comensales en cuyas vidas los cetáceos desempeñan un papel importante, sea como lugar para vivir o como parte importante para cumplir una etapa de su ciclo de vida. Algunos cetáceos son colonizados por organismos comensales e invertebrados que los parasitan y también ayudan a otras especies como aves y peces a beneficiarse durante su alimentación.
Valor estético-recreativo:
La observación de cualquier cetáceo en su medio natural resulta ser atractivo y pudiera ofertarse a nivel turístico, como en el caso de otras especies de cetáceos, siendo así uno de los espectáculos de la fauna silvestre más importantes del mundo. Sin embargo es necesario mencionar que debido a que es una especie poco común en aguas mexicanas sólo se podría ofertar como una especie posiblemente a observar.
Valor educativo:
Este valor se relaciona con la concientización que logra el público que va a observar esta especie, en su medio natural o en cautiverio, al conocer algunos aspectos importantes de su biología o de su ambiente.
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Reproducción
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da Conabio
Poco se conoce sobre los parámetros reproductivos de Z. cavirostris. La edad de madurez sexual en los machos es de 11 años, a una longitud de 5.26 m, aunque Omura et al. (1955) reportaron una longitud promedio de madurez sexual de 5.50m. La longitud de madurez sexual en las hembras es de 5.12 m, aunque de acuerdo a la pesquería Japonesa, la longitud promedio de madurez sexual para las hembras es de 5.80m (Heyning, 1989). Tomilin (1957) reportó una temporada de crianza con un pico en otoño y Mead (1984) estimó un tamaño promedio al nacer de 2.7 m, con un peso de 250 kg.
Proporción sexual
De acuerdo a los datos obtenidos por la captura oportunista japonesa sobre la especie, se determinó que las capturas variaban de 3-35 animales por año, con una proporción sexual de estos datos de 67% de machos y de un 33% de hembras, aunque es poco claro si esta proporción refleja la actual estructura poblacional en el área o si está sesgada por el método de captura (Nishiwaki y Oguro, 1972; Omura et al., 1955).
- sitassion bibliogràfica
- Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Ziphius cavirostris. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
- autor
- Urbán R., J.
- autor
- M. Guerrero-Ruiz
Cuvier's Beaked Whale Range
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Map represents approximate range of species.
Did you know?
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
· Cuvier's beaked whales are one of the most frequently sighted species of beaked whales in the world. · Like other beaked whales, Cuvier's beaked whales are skittish and will avoid ships, including research vessels. · Of all beaked whale species, Cuvier's beaked whale probably has the most extensive range and distribution. · Cuvier's beaked whales are the most commonly stranded beaked whale along the U.S. Atlantic coast.
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
Distribution
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Cuvier's beaked whales have a cosmopolitan distribution and can be found in most oceans and seas worldwide. Most of the distribution information is based on stranding records. The seasonality and migration patterns of this species are not known. Recent genetic diversity studies indicate that Cuvier's beaked whales generally remain in their "home" ocean basins, which may create well-defined populations. In the Northern Hemisphere, they are known to occur near the Aleutian Islands, Bay of Biscay, British Columbia, Canada, Gulf of California, Gulf of Mexico, Massachusetts, Mediterranean Sea and the Shetlands. In the Southern Hemisphere, they are known to occur near New Zealand, South Africa, and Tierra del Fuego. They have also stranded in tropical environments such as the Bahamas, Caribbean Sea, Mediterranean Sea and the Galapagos Islands.
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
External morphology
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Head Shape The short, thick rostrum is poorly defined from the steeply sloping melon. The melon in Ziphius is relatively more bulbous than in Mesoplodon, but less so than Hyperoodon. The mouthline first sweeps downward from the rostral tip, then turns upwards toward the eye. Coloration Adult males are generally slate gray over most of the body with a distinctive white head. The white coloration continues posteriorly along the dorsum. Adult female coloration appears more variable, ranging from dark gray to a reddish brown. The skin on the head of females is lighter, but does not contrast as dramatically as in males. Usually there are some distinctive patterns of dark pigment on the head of adult females. The eye is typically dark and there is a highly variable pair of dark crescents surrounding the eye, one anterior, and one posterior. Young animals are described as black or dark bluish black and lighter below. Light oval patches and linear marks are common on the skin. Oval scars are attributed to lampreys or cookie-cutter sharks. Size Adult body length ranges between 5 to 7 m. Recorded maximum body length for adult males and females is 6.7 m, and 7.0 m, respectively. Length at birth is approximately 2.7 m. Most Likely Confused With: Hyperoodon ampullatus Hyperoodon planifrons Mesoplodon mirus
- licensa
- cc-by-3.0
- drit d'autor
- Smithsonian National Museum of Natural History Marine Mammal Program
Habitat
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Cuvier's beaked whales can be found in temperate, subtropical, and tropical waters. They have occasionally been sighted in "boreal" waters as well. They prefer deep "pelagic" waters (usually greater than 3,300 ft (1,000 m) of the continental slope and edge, as well as around steep underwater geologic features like banks, seamounts and submarine canyons. Recent surveys suggest that beaked whales, like this species, may favor oceanographic features such as currents, current boundaries, and core ring features.
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
Population Trends
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
For management purposes, Cuvier's beaked whales inhabiting U.S. waters have been divided into five stocks: the Alaska Stock, the California/Oregon/Washington stock, the Hawaiian stock, the Northern Gulf of Mexico stock and the Western North Atlantic stock. Reliable abundance estimates are unavailable for the Alaska stock. The estimated population of the Hawaiian stock is 7,000-13,000, the California/Oregon/Washington stock is 1,100-1,900, and the northern Gulf of Mexico stock is 65-95 animals. In the Western North Atlantic, the abundance estimate for undifferentiated beaked whales, which includes Cuvier's beaked whales, is 2,100-3,500 animals. Beaked whales are often lumped together in stock estimates due to their cryptic nature and difficulty of sighting and identifying them at sea. Estimates do not include a correction factor for submerged animals (with long dive times), which may be substantial and underestimate actual abundance. The Northern Gulf of Mexico and Western North Atlantic stocks are considered "strategic" because of uncertainty regarding stock size and evidence of human induced mortality and serious injury associated with acoustic activities. Other abundance estimates for Cuvier's beaked whales includes 20,000 in the eastern tropical Pacific and 90,000 in the eastern North Pacific. There are insufficient data to determine the population trends for this species.
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
Skull morphology
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Diagnostic features of the skull and mandible On the vertex of the dorsal skull the nasal bone extends forward of the premaxillary and frontal bones. Separates from Indopacetus, Mesoplodon, and Tasmacetus. When the posterior aspect of the skull is viewed from a point aligned with the long axis of the rostrum, the profile of the vertex is completely occluded by the supraoccipital , or so little of the vertex shows that the profile of descending sides of the vertex are not visible. Separates from Berardius. Adult males have a sexually dimorphic feature, the prenarial basin found on the dorsal aspect of the skull just anterior to the external bony nares. This feature is the result of resorption of bone from the premaxillaries, maxillaries, and vomer.
- licensa
- cc-by-3.0
- drit d'autor
- Smithsonian National Museum of Natural History Marine Mammal Program
Species Description
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Weight: 4,000-6,800 lbs (1,845-3,090 kg) Length: 15-23 ft (4.5-7 m) Appearance: a round and robust dark gray to a reddish-brown body, with a triangular "falcate" dorsal fin and an indistinct "beak" Lifespan: 60 years Diet: mostly squid and octopus, also eats fish and crustaceans Behavior: found individually or in small groups from 2-12 animals; they are deep divers Cuvier's beaked whales, sometimes called "goose-beaked whales," are members of the beaked whale family (Ziphiidae). They can reach lengths of about 15-23 ft (4.5-7 m) and weigh 4,000-6,800 lbs (1,845-3,090 kg). There is no significant "sexual dimorphism" in regards to body size for this species. These medium-size whales have a round and robust body, with a triangular "falcate" dorsal fin located far down the animal's back. The head is a sloping concave-shape with no obvious "melon", an indistinct beak, and a large slit-like blowhole. The jaw-line is slightly upturned giving the whale a "smiling" appearance. The profile of the head is sometimes described as goose-like. Like other beaked whale species, males have two small cone-shaped teeth erupting out of the tip of the bottom jaw that are often used for fighting. A Cuvier's beaked whale's body has variable coloration that ranges from dark gray to a reddish-brown, with a paler counter-shaded underside. The reddish-brown coloration is caused by the infestation of microscopic "diatoms" and algae. The body is often covered with linear scratches and oval-shaped scars. As this species grows older, they become paler, develop a more significant indentation on the top of the head and accumulate more scarring (especially males). There is a whitish coloration on the face and dark-colored patch around the eye. Many species of beaked whales (especially those in the genus Mesoplodon) are very difficult to distinguish from one another (even when dead). At sea, they are challenging to observe and identify to the species level due to their cryptic, skittish behavior, a low profile, and a small, inconspicuous blow at the waters surface; therefore, much of the available characterization for beaked whales is to genus level only. Uncertainty regarding species identification of beaked whales often exists because of a lack of easily discernable or distinct physical characteristics. When at the surface, Cuvier's beaked whales rarely breach or display other active behavior. Their small blow is about 3 ft (1 m) tall, angled slightly forward and to the left, and occurs in 20-30 second intervals, often making it barely visible to observers. As they swim, their head and body will roll high out of the water. When preparing for a deep, vertical dive, they may arch their back more than normal and usually display their flukes. These whales are typically found individually or in small groups from 2-12 animals, but groups of up to 25 animals have been reported. Lone animals are most likely males. Like other beaked whales, they are deep divers. Cuvier's beaked whales are capable of diving up to at least 3,300 ft (1,000 m) for 20-40 minutes to opportunistically feed on mostly cephalopods (e.g., squid and octopus) and sometimes fish and crustaceans. A pair of ventral throat grooves help to create a vacuum within their mouths, allowing the whales to suck in their targeted prey. Cuvier's beaked whales reach sexual maturity at lengths of 18-20 ft (5.5-6.1 m) for males and 20 ft (6.1 m) for females, which is usually between 7-11 years of age. Breeding and calving can apparently occur year round, but often during the spring. After a year-long gestation period, females give birth to a single calf every 2-3 years. Newborn calves, dark black or blue in coloration, are about 6.5-9 ft (2-2.7 m) long and weigh 550-660 lbs (250-300 kg). They have an estimated lifespan of up to 60 years.
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
Stranding Distribution
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Distributed over most oceans and most seas, except for high polar waters. Found in waters deeper than 1000 m. Ziphius has the widest distribution of any beaked whale species.
- licensa
- cc-by-3.0
- drit d'autor
- Smithsonian National Museum of Natural History Marine Mammal Program
Threats
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Entanglement in fishing gear Ship strikes Possible trauma from ocean noise, may be sensitive to underwater sounds and anthropogenic noise strandings of this species in the Bahamas, Caribbean Sea, Canary Islands, Gulf of California and Mediterranean Sea have been associated with active sonar and seismic activities Anthropogenic noise levels in the world's oceans are an increasing habitat concern, particularly for deep-diving cetaceans like Cuvier's beaked whales that use sound to feed, communicate, and navigate in the ocean. Have been taken in fisheries in the Caribbean, Chile, Indonesia, Peru and Taiwan. Have been incidentally taken in Japanese whaling operations targeting Baird's beaked whales
- sitassion bibliogràfica
- Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris). NOAA Fisheries Office of Protected Resources. http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/beakedwhale_cuviers.htm. Accessed on 23 Jan 2014.
- autor
- J Medby (jamiemedby)
Tooth morphology
(
Anglèis
)
fornì da EOL authors
Tooth position Teeth are located at the apex of the mandible and are directly anteriorally and dorsally. Occasionally there are small vestigial teeth in the gums or a second pair of slightly enlarged teeth posterior to the apical pair. Tooth exposure Teeth erupt in adult males and extend beyond the rostrum. Teeth do not erupt in females or juveniles. Tooth shape Teeth are conical and sharply pointed.
- licensa
- cc-by-3.0
- drit d'autor
- Smithsonian National Museum of Natural History Marine Mammal Program
Diagnostic Description
(
Anglèis
)
fornì da FAO species catalogs
Cuvier's beaked whales are relatively robust, as beaked whales go. They have a short, poorly defined beak, and a mouthline that is upcurved at the rear. A pair of V-shaped throat grooves is present. A diagnostic feature is the slight concavity on the top of the head, which becomes increasingly more noticeable in older animals. A fluke notch is sometimes present. The dorsal fin is small and falcate, and is set about two-thirds of the way back from the snout tip. The body is dark grey to light rusty brown, with lighter areas around the head and belly. The head and much of the back of adult males can be completely white. Generally, adults are covered with light scratches and circular marks. There is a single pair of forward-pointing conical teeth at the tip of the lower jaw; they generally erupt only in adult males and are exposed outside the closed mouth in large bulls. Can be confused with: This species is most likely to be confused with other beaked whales, especially species of Mesoplodon. The robust body, blunt head, and lighter coloration (especially around the head, and in adult males) may be sufficient to distinguish Cuvier's beaked whales, if seen. Whales of the genera Hyperoodon and Berardius are larger and have more bulbous foreheads and long tube-like snouts.
- sitassion bibliogràfica
- Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. .
- autor
- Food and Agriculture Organization of the UN
Size
(
Anglèis
)
fornì da FAO species catalogs
Length at birth is about 2.7 m; adults reach 7.5 m (males) and 7 m (females). Maximum recorded weight is nearly 3 000 kg.
- sitassion bibliogràfica
- Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. .
- autor
- Food and Agriculture Organization of the UN
Brief Summary
(
Anglèis
)
fornì da FAO species catalogs
This species tends to be rather inconspicuous in its behaviour. Dives of up to 40 minutes have been documented. Cuvier's beaked whales are found mostly in small groups of 2 to 7, but are not uncommonly seen alone. Seasonality of calving is not known in this species. Cuvier's beaked whales, like all beaked whales, appear to prefer deep water; they feed mostly on deep sea squid, but also take fish and some crustaceans.
- sitassion bibliogràfica
- Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. .
- autor
- Food and Agriculture Organization of the UN
Benefits
(
Anglèis
)
fornì da FAO species catalogs
There have been no major fisheries for this species, although small numbers have been taken deliberately in Japan, the Lesser Antilles, and the Mediterranean, and incidentally elsewhere. IUCN: Insufficiently known.
- sitassion bibliogràfica
- Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. .
- autor
- Food and Agriculture Organization of the UN
Distribution
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da IABIN
Chile Central
Habitat
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Especie fuertemente oceánica, condición común en los zifios, aunque puede verse en áreas costeras de aguas profundas.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Cyclicity
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Especie residente.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Behavior
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Especie solitaria o en grupos pequeños, entre 2 y 7 individuos. En Costa Rica solo se conocen avistamientos de 1 ó 2 individuos.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Distribution
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Distribucion en Costa Rica: En el Pacífico incluyendo la isla del Coco. Se ha observado cerca de la boca del golfo Dulce.
Distribucion General: Es una de las pocas especies de zifios con amplia distribución, casi cosmopolita, excluyendo, únicamente, las regiones polares. Sin embargo, no se conoce para los mares Báltico, Negro, Rojo y de Okhotsk, así como para el golfo Pérsico y la bahía de Hudson, a pesar de que son áreas dentro de su distribución general.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Trophic Strategy
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Calamares de profundidad, también peces y crustáceos.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Population Biology
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Las especies de la familia Ziphiidae son muy difíciles de identificar o distinguir unas de otras en el mar (salvo, quizá, el género Hyperoodon). Son especies que no suelen brincar, por lo que, normalmente, solo se les ve la aleta dorsal o una parte de la cabeza, características muy similares en las diferentes especies de la familia. En muchos casos, hay que tener, literalmente, un "ejemplar en mano" para poder identificar la especie. Si es una hembra o un juvenil, la situación es más complicada pues no poseen dientes desarrollados y con la forma tan particular que presentan los machos de muchas especies; es por esto que, en muchos estudios preliminares, los estimados de población se dan en términos del total de individuos observados que pertenecen a la familia, sin establecer estimados de poblaciones para especies particularesZ. cavirostris, Mesoplodon densirostris y Mesoplodon spA.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Diagnostic Description
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Los machos son ligeramente mayores (7,5 m) que las hembras (7 m) y se han pesado individuos de hasta 3 toneladas."Máscara" blanca en la cabeza, muy distintiva.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Benefits
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
En las Antillas Menores, Japón y en el Mediterráneo, se utiliza para carne y grasa.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Diagnostic Description
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Localidad del tipo: Francia, "dans le département des Bouches-du-Rhône, entre de Fos et l'embouchure du Galégeon" (entre Fos y la boca del río Galégeon).
Depositario del tipo: MNHN.
Recolector del tipo:
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Conservation Status
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da INBio
Apéndice II de CITES.
- autor
- Javier Rodriguez Fonseca
- editor
- Alejandro Acevedo-Gutiérrez
Zifio Cuvier
(
Breton
)
fornì da wikipedia BR
Zifio Cuvier (Ziphius cavirostris) a zo ur morvil dantek. Ar spesad nemetañ eo er genad Ziphius.
Zifio Cuvier ha den keñver-ha-keñver.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia authors and editors
Zífid comú
(
Catalan; Valensian
)
fornì da wikipedia CA
El zífid o zifi comú, zífid o zifi de Cuvier, balena amb bec de Cuvier o balena de Cuvier[1] (Ziphius cavirostris) és l'únic representant de la família dels zífids que és habitual a les costes dels Països Catalans.
Descripció
- Es tracta d'un animal de silueta robusta i cap acabat en bec que assoleix d'adult una grandària d'uns 6 m.
- No presenta dimorfisme sexual.
- La pell, sovint, es troba coberta d'unes marques allargades més clares que semblen cicatrius però que es troben ja en els nounats.
- Els exemplars de l'Atlàntic tenen un color blau gris i els individus joves són més clars que els adults.
- El cap és, gairebé sempre, totalment blanc (especialment en els mascles més vells) i tenen taques fosques al voltant de l'ull.[2][3]
Reproducció
Poc se sap sobre la seva reproducció. La talla de maduresa sexual és d'uns 5,5 m per a ambdós sexes. La duració de la gestació és probablement de prop d'un any, i la mida dels nounats, d'uns 2,70 m. No sembla que la reproducció segueixi una pauta estacional. La longevitat de l'espècie se situa probablement cap als 40 anys.[4]
Alimentació
La seva dieta es basa primordialment en cefalòpodes mesopelàgics o bentònics que es troben a una gran fondària i crancs,[5] raó per la qual se suposa que el zífid de Cuvier és un bon capbussador. De fet, s'han enregistrat immersions d'aquesta espècie de més de 30 minuts.[6]
Hàbitat
Dintre dels seus límits de distribució, el zífid de Cuvier ocupa sempre àrees allunyades de la costa, i se'l troba preferentment en zones amb fondàries superiors als 1.000 m.[7]
Distribució geogràfica
El zífid comú és cosmopolita. Es coneixen registres de la seva presència en tots els oceans de la Terra, tant en les latituds subpolars com en les tropicals. A l'Atlàntic Nord l'espècie ha estat freqüentment citada a les costes d'Europa i de l'Àfrica del Nord fins a la latitud del Senegal. Al Mediterrani, la seva presència està ben documentada per nombrosos avaraments i cites en alta mar, tant a la part occidental com a l'oriental.[8][9][10] A les costes catalanes el zífid comú sembla que és un cetaci prou comú, i els avaraments d'exemplars d'aquesta espècie al litoral català han estat relativament freqüents.[11][12][8] Filella[13] va descriure l'aparició d'una femella en avançat estat de gestació a la platja de Barcelona el març de 1973; el fetus feia 1,43 m de llargada, la qual cosa fa suposar que el naixement no era llunyà.
Costums
El zífid comú és un animal de comportament molt tímid vers l'ésser humà. Aquest fet, afegit a la seva distribució fortament pelàgica, fa que el nombre d'observacions d'exemplars vius en llibertat sigui molt limitat, i que sovint es tracti només de registres puntuals en els quals l'observació no ha durat més d'uns quants segons. Per aquesta raó, el comportament i molts trets de la biologia d'aquesta espècie són molt desconeguts.
En general viu en grups que no excedeixen els 5-6 individus, però tampoc són rars els exemplars que naveguen en solitari. Els avaraments massius d'aquesta espècie són poc freqüents, però al nord de la Costa Brava en tingué lloc un l'abril de 1982, quan 5 zífids de Cuvier van avarar simultàniament en diferents indrets al llarg d'un tram de costa de prop d'uns 30 km: un individu al Port de la Selva, un al Cap Norfeu, dos a Roses i un a l'Escala. Els animals no presentaven lesions o ferides externes que poguessin indicar algun tipus d'agressió, i les causes que van produir aquest avarament simultani no es van poder esbrinar mai.[14]
Longevitat
Pot arribar a viure 35 anys.[15]
Estat de conservació
El zífid comú està protegit pel Conveni de Berna (annex III) i es troba catalogat dintre de l'apèndix II del CITES. A banda d'ocasionals captures incidentals en xarxes d'arrossegament i de deriva, i dels 20 exemplars que són capturats cada any per baleners japonesos,[15] l'espècie no sembla presentar problemes específics de conservació.
Referències
-
↑ Noms comuns enumerats pel «Zífid comú». Cercaterm. TERMCAT, Centre de Terminologia.
-
↑ Ruiz-Olmo, Jordi i Aguilar, Àlex: Els Grans Mamífers de Catalunya i Andorra. Lynx Edicions, Barcelona, desembre de 1995. ISBN 84-87334-18-0, planes 198-200.
-
↑ Minasian, S., K. Balcomb, III, L. Foster. 1984. The World's Whales. The Smithsonian Institution, Estats Units.
-
↑ Heyning, J. E. (1989): Cuvier's beaked whale Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823. En: Handbook of Marine Mammals, vol. 4, S. H. Ridgway i R. J. Harrison (eds). Academic Press, Londres, pàg. 289-307.
-
↑ Nishiwaki, M. i Oguro, N.(1972): Catch of Cuvier's beaked whales off Japan in recent years. Sci. Rep. Whales Res. Inst., Tòquio, 24: 35-41.
-
↑ Miyazaki, N. i Wada, S. (1978): Observations of cetacea during whales marking cruise in the western Tropical Pacific, 1976. Sci. Rep. Whales Res. Inst., Tòquio, 30: 179-195.
-
↑ Office of Protected Resources (anglès)
-
↑ 8,0 8,1 Duguy, R., Aguilar, A., Casinos, A., Grau, E. i Raga, J. A. (1988): Étude comparative des échouages de cétacés sur les côtes Méditerranéennes de France et d'Espagne. Misc. Zool., 12: 339-345.
-
↑ Marchessaux, D. (1980): A review of the current knowledge of the cetaceans in the eastern Mediterranean Sea. Vie marine, 2: 59-66.
-
↑ McBrearty, D. A., Message, M. A. i King, G. A. (1986): Observations on small cetaceans in the north-east Atlantic Ocean and the Mediterranean sea: 1978-1982. Research on Dolphins, pàg. 224-249.
-
↑ Casinos, A. i Filella, S. (1975): Primer recull anual (1973) de la Comissió de cetologia de la Institució Catalana d'Història Natural. But. Inst. Cat. Hist. Nat., 39 (Sec. Zool., I): 5-26.
-
↑ Casinos, A. i Vericad, J. R. (1976): The cetacean of the Spanish coasts: a survey. Mammalia, 40(2):267-289.
-
↑ Filella, S. (1975): Nota sobre la hembra de Ballena de Cuvier, Ziphius cavirostris Cuv., que en avanzado estado de gravidez fue hallada en la playa de Barcelona, el día 24 de marzo de 1973. Inmers. Cien., (8-9):47-50.
-
↑ Ruiz-Olmo, Jordi i Aguilar, Àlex: Els Grans Mamífers de Catalunya i Andorra. Planes 198-200.
-
↑ 15,0 15,1 Watson, L. 1981. Sea Guide to Whales of the World. Londres, Gran Bretanya: Hutchinson and Co.
Bibliografia
-
Cuvier's Beaked Whale a l'Encyclopedia of Marine Mammals Thomas A. Jefferson, 1998. ISBN 0-12-551340-2.
-
National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World Reeves et al., 2002. ISBN 0-375-41141-0.
-
Whales, Dolphins and Porpoises, Carwardine, 1995. ISBN 0-7513-2781-6.
- Acevedo-Gutiérrez, A. 1996. Lista de mamíferos marinos en golfo Dulce e isla del Coco, Costa Rica. Revista de Biología Tropical 44(2): 933-934.
- Alling, A., 1986. Records of odontocetes in the northern Indian Ocean (1981-1982) and off the coast of Sri Lanka (1982–1984). Journal of the Bombay Natural History Society, 83, 376–394.
- Balcomb, K. C. i Claridge, D. E.: A mass stranding of cetaceans caused by naval sonar in the Bahamas. Bahamas Journal of Science, 8, 1–12. Any 2001.
- Fernández, A.: Beaked whale (Ziphius cavirostris) mass stranding on Almería's coasts in southern Spain. Informe de la Universitat de Las Palmas de Gran Canaria, Illes Canàries, 26-27-01-2006.
- Gerrodette, T. i D.M. Palacios. 1996. Estimados de abundancia de cetáceos en las aguas de las ZEE del Pacífico Tropical Oriental. Southwest Fisheries Science Center. Informe Administratiu LJ-96-10. 28 p.
- Jefferson, T. A, M. A. Webber, i R. L. Pitman. (2008). Marine Mammals of the World, A Comprehensive Guide to their Identification. Amsterdam, Elsevier. p. 98-101.
- Reeves, R. R., P. A. Folkens, et al. (2002). Guide to Marine Mammals of the World. Nova York, Estats Units, Alfred A. Knopf. p. 254-257.
- Rodríguez F., J. 1999. Cetáceos de Costa Rica: lista de especies y distribución preliminar. Revista de Biología Tropical. 23 p.
- Shirihai, H. i B. Jarrett (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton, Princeton University Press. p. 107-110.
- Tomich, P. Quentin. 1986. Mammals in Hawaii. Segona edició. Bernice P. Bishop Museum Special Publication 76. Honolulu, Hawaii: Bishop Museum Press. 375 pàg. ISBN 0-930897-10-2.
Enllaços externs
A
Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a:
Zífid comú
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autors i editors de Wikipedia
Zífid comú: Brief Summary
(
Catalan; Valensian
)
fornì da wikipedia CA
El zífid o zifi comú, zífid o zifi de Cuvier, balena amb bec de Cuvier o balena de Cuvier (Ziphius cavirostris) és l'únic representant de la família dels zífids que és habitual a les costes dels Països Catalans.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autors i editors de Wikipedia
Morfil Gylfinog Cuvier
(
Galèis
)
fornì da wikipedia CY
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Morfil Gylfinog Cuvier: Brief Summary
(
Galèis
)
fornì da wikipedia CY
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Ziphiidae ydy'r morfil gylfinog Cuvier sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod gylfinog Cuvier (Lladin: Ziphius cavirostris; Saesneg: Cuvier's beaked whale).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Ewrop, Awstralia, a Chefnfor India; ac ar adegau mae i'w ganfod ar arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Awduron a golygyddion Wikipedia
Vorvaňovec zobatý
(
Cech
)
fornì da wikipedia CZ
Vorvaňovec zobatý (Ziphius cavirostris) je kytovec z pestré čeledě vorvaňovcovitých kde je jediným druhem rodu Ziphius.
Výskyt
Žije jednotlivě nebo v menších skupinkách kosmopolitně, prakticky ve všech oceánech a mořích (včetně Středozemního), vyjma vysokých zeměpisných šířek a mělkých vod, neobývá vody chladnějších než 10 °C. Přestože se předpokládá, že ve světovém oceánu žije více než 100 000 jedinců, je jeho pozorování z blízka považováno za vzácnost. Vyskytuje se jen zřídka v blízkosti pobřeží, dává přednost hlubokým vodám.
Popis
Samci i samice mají poněkud zavalitější tělo, jsou přibližně stejně velcí 6 až 7 m a váží 2000 až 3000 kg. Jen sedminu neb osminu celkové délky těla zabírá jejich malá hlava do jejíž čelní části plynule přechází široký zobák, spodní čelist částečně přesahuje přes okraj horní. Ploutve prsní jsou krátké a široké, hřbetní je trojúhelníkovitá až srpovitá a nachází se na konci druhé třetiny délky těla, ocasní má mohutná a široká křídla. Na hrdle má dvě protáhlé rýhy. Zbarvení je variabilní, tělo je často šedé až šedočerné nebo šedomodré, hlava bývá krémově bílá stejně jako přední část hřbetu, spodní strana těla je ještě o poznání světlejší. Na tmavě zbarvených částech jsou nepravidelné bílé skvrny. Zbarvení je i geograficky rozdílné.
U dospělých zvířat je na samém konci každé dolní polovině čelisti pouze jediný zub, horní čelist je bezzubá. U samců zuby vyčnívají z čelisti, jsou dlouhé 4 až 8 cm a mívají v průměru i 4 cm, u samic bývají menší a nevyčnívají. Mláďata mají v každé polovině spodní i horní čelisti 30 až 40 zárodků zubů které nikdy nevyrostou a s přibývajícím věkem se obvykle vstřebají.
Potrava
Podle obsahu žaludků u uhynulých jedinců lze soudit, že se živí hlubinnými hlavonožci, rybami a některými korýši za kterými se potápějí do hloubek až 3000 m. Loví také hlubinné živočichy při jejich migraci za potravou směrem k hladině. Při hlubokém ponoru vydrží pod vodou až 138 minut,[2] což je jedna z nejvyšších hodnot pro živočicha dýchajícího vzduch. Po tak dlouhém ponoru asi potřebuje vyrovnat kyslíkový dluh a několik následujících ponoření je výrazně kratších, následující dlouhý neabsolvuje dříve než za hodinu.
Rozmnožování
Jsou to plachá zvířata a lze je na velkou vzdálenost jen stěží od sebe rozlišit. Jen málokdy je možno po delší dobu pozorovat, je málo údajů o jejích sociálních vztazích a reprodukci. Asi po roční březosti se rodí jedno mládě o cca třetinové velikosti matky a to průběžně po celý rok. Předpokládá se průměrná délka života 35 let.
Výskyt vorvaňovce zobatého
Porovnání velikosti s člověkem
Reference
-
↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
-
↑ http://news.nationalgeographic.com/news/2014/03/140326-cuvier-beaked-whale-record-dive-depth-ocean-animal-science/
-
BioLib.cz – Ziphius cavirostris (Vorvaňovec zobatý) [online]. BioLib.cz [cit. 2013-06-27]. Dostupné online.
-
MAZÁK, Vratislav. Zvířata celého světa: Kytovci. Ilustrace Vratislav Mazák. Praha: Státní zemědělské nakladatelství, 1988. 312 s. 07-034-88. Kapitola Vorvaňovec zobatý, s. 250-251.
-
IUCN Red List of Threatened Species: Ziphius cavirostris [online]. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, rev. 2012 [cit. 2013-06-27]. Dostupné online. (anglicky)
-
CULIK, Boris M. Odontocetes, The toothed whales: "Ziphius cavirostris" [online]. UNEP/CMS Secretariat, Bonn, DE, rev. 2010 [cit. 2013-06-27]. Dostupné v archivu pořízeném dne 2007-02-03. (anglicky)
-
LUNDRIGAN, Barbara; MYERS, Allison. Animal Diversity Web: Ziphius cavirostris [online]. University of Michigan Museum of Zoology, MI, USA, rev. 2000 [cit. 2013-06-27]. Dostupné online. (anglicky)
-
Ziphius cavirostris [online]. NOAA Fishering Service, Silver Spring, MD, USA [cit. 2013-06-27]. Dostupné online. (anglicky)
-
Ziphius cavirostris [online]. MarineBio.org, Encinitas, CA, USA [cit. 2013-06-27]. Dostupné online. (anglicky)
Externí odkazy
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia autoři a editory
Vorvaňovec zobatý: Brief Summary
(
Cech
)
fornì da wikipedia CZ
Vorvaňovec zobatý (Ziphius cavirostris) je kytovec z pestré čeledě vorvaňovcovitých kde je jediným druhem rodu Ziphius.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia autoři a editory
Småhovedet hval
(
Danèis
)
fornì da wikipedia DA
Småhovedet hval (Ziphius cavirostris) er en dyreart i familien af næbhvaler under hvalordenen. Det er den eneste art i slægten Ziphius. Hvalen er 5,5-7 m lang og vejer 2-3 t. Den småhovedede hval er en af de mest udbredte og hyppige næbhvaler. Småhovedet hval er aldrig set i Danmark.
Stub
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia-forfattere og redaktører
Cuvier-Schnabelwal
(
Alman
)
fornì da wikipedia DE
Der Cuvier-Schnabelwal (Ziphius cavirostris) ist die am weitesten verbreitete Art der Schnabelwale. Seinen deutschen Namen trägt er nach dem Naturforscher Georges Cuvier, der das zuvor unbekannte Tier 1823 beschrieb. Mit einer Tauchtiefe von 3000 m und einer Tauchzeit von fast 4 Stunden sind sie die Rekordhalter im Tief- und Langtauchen unter allen Säugetieren – noch vor dem Südlichen See-Elefanten.[1][2]
Merkmale
Der Schnabel dieses Wals ist kürzer als bei anderen Schnabelwalen und ähnelt tatsächlich dem Schnabel einer Gans. Das Tier wird 7 m lang und drei Tonnen schwer. Die Farbe ist bei jedem Individuum ein anderer Grau- oder Braunton; auch cremeweiße oder schwarze Cuvier-Schnabelwale kommen vor. Es gibt nur zwei funktionsfähige Zähne im Unterkiefer, alle anderen Zähne des Ober- und Unterkiefers sind verkümmert. Diese zwei Zähne sind beim Männchen wesentlich größer und entwickelter als beim Weibchen.
Verbreitung
Verbreitung des Cuvier-Schnabelwals
Cuvier-Schnabelwale leben in allen drei Ozeanen. Sie bewohnen tropische, subtropische und gemäßigte Breiten und wurden selbst in subpolaren Gewässern gesehen.
Lebensweise
Wie alle Schnabelwale tauchen sie lange und tief und ernähren sich vorwiegend von Tintenfischen. Mit einer maximalen Tauchtiefe von etwa 3000 m und einer Tauchzeit von 3 Stunden und 42 Minuten vor der Küste North Carolinas halten sie den Rekord für die gemessene Tauchtiefe und Tauchlänge unter allen Säugetieren.[1] Eine Analyse von mehr als 1000 Tieftauchgängen vor der Küste Südkaliforniens ergaben eine durchschnittliche Tauchtiefe von 1400 m.[3][4] Ermöglicht werden diese Tauchgänge durch einen besonders hohen Gehalt des Sauerstoff transportierenden Proteins Myoglobin in den Muskelzellen. Die wissenschaftliche Auswertung der Tauchgänge von sieben Cuvier-Schnabelwalen im Ligurischen Meer zeigte, dass Tiefen von 1900 Metern erreicht wurden. Durchschnittlich dauerte jeder Tauchgang eine Stunde.[5]
Bedrohung und Schutz
Für den kommerziellen Walfang war der Cuvier-Schnabelwal nie von Interesse. Japanische Fischer fangen ihn gelegentlich und bringen sein Fleisch auf die örtlichen Fischmärkte, aber in keiner nennenswerten Anzahl.
Einzelnachweise
-
↑ a b Nicola J. Quick, William R. Cioffi, Jeanne M. Shearer, Andreas Fahlman, Andrew J. Read: Extreme diving in mammals: first estimates of behavioural aerobic dive limits in Cuvier's beaked whales. Journal of Experimental Biology, September 2020 223: jeb222109 doi: 10.1242/jeb.222109
-
↑ Cuvier-Schnabelwal bricht Tauchrekord - Forscher dokumentieren erstmals einen fast vierstündigen Tauchgang Artikel bei scinexx.de
-
↑ Gregory S. Schorr, Erin A. Falcone, David J. Moretti, Russel D. Andrews: First Long-Term Behavioral Records from Cuvier’s Beaked Whales (Ziphius cavirostris) Reveal Record-Breaking Dives. PLOS, 26. März 2014, abgerufen am 27. März 2014 (englisch).
-
↑ Jonathan Amos: Beaked whale is deep-dive champion. BBC, 26. März 2014, abgerufen am 26. März 2014 (englisch).
-
↑ wissenschaft.de – "Rekord im Extremtauchen geht an die Schnabelwale", 23. Oktober 2006
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Cuvier-Schnabelwal: Brief Summary
(
Alman
)
fornì da wikipedia DE
Der Cuvier-Schnabelwal (Ziphius cavirostris) ist die am weitesten verbreitete Art der Schnabelwale. Seinen deutschen Namen trägt er nach dem Naturforscher Georges Cuvier, der das zuvor unbekannte Tier 1823 beschrieb. Mit einer Tauchtiefe von 3000 m und einer Tauchzeit von fast 4 Stunden sind sie die Rekordhalter im Tief- und Langtauchen unter allen Säugetieren – noch vor dem Südlichen See-Elefanten.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Balena me sqep e Kuvierit
(
albanèis
)
fornì da wikipedia emerging languages
Balena me sqep e Kuvierit (Ziphius cavirostris) është anëtari i vetëm i gjinisë Ziphius dhe e përhapura ndër balenat me sqep.[2] Edhe pse është pelagjik, preferon ujrat më të thella se 1,000 m dhe shmang anijet, është ende një nga balenat me sqep më të vrojtuara.[3]
Emri i llojit vjen nga greqishtja xiphos "shpatë" dhe latinishtja cavus "gropë" dhe rostrum "sqep", që nënkupton gropëzimet në kokë pranë vrimës së ajrit.[4]
Përhapja
Balenat me sqep të Kuvierit janë ndër balenat me sqep më kozmopolite sa i puerket përhapjes.
Në Shqipëri
Prania e balenës me sqep të Kuvierit u konfirmua vetëm një herë në ujrat shqiptare në vitin 1976 kur u kap në rrjetat e peshkimit pranë Durrësit.[5]
Shiko dhe
Referimet
- ^ a b William Perrin (2014). "Ziphius Cuvier, 1823". 137035. Mungon ose është bosh
|url=
(Ndihmë!); |access-date=
ka nevojë për |url=
(Ndihmë!) -
^ Grzimek, Bernhard (2003). Hutchins, Michael; Kleiman, Devra G.; Geist, Valerius; etj. (red.). Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Vol 15, Mammals IV (bot. 2nd)). Farmington Hills, MI: Gale Group. 0-7876-5362-4.
-
^ "Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris)". NOAA. dhjetor 2012. Arkivuar nga origjinali origjinali më 13 mars 2013. Marrë më 1 shkurt 2013.
-
^ "Cuvier's Beaked Whales, Ziphius cavirostris". MarineBio Conservation Society. 2013. Arkivuar nga origjinali origjinali më 18 gusht 2013. Marrë më 9 korrik 2016.
-
^ Plan Veprimi për Mbrojtjen e Cetaceve në Ujrat Shqiptare Archived 10 December 2014[Date mismatch] at the Wayback Machine. – Ministria e Mjedisit, Pyjeve dhe Administrimit të Ujërave
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
Balena me sqep e Kuvierit: Brief Summary
(
albanèis
)
fornì da wikipedia emerging languages
Balena me sqep e Kuvierit (Ziphius cavirostris) është anëtari i vetëm i gjinisë Ziphius dhe e përhapura ndër balenat me sqep. Edhe pse është pelagjik, preferon ujrat më të thella se 1,000 m dhe shmang anijet, është ende një nga balenat me sqep më të vrojtuara.
Emri i llojit vjen nga greqishtja xiphos "shpatë" dhe latinishtja cavus "gropë" dhe rostrum "sqep", që nënkupton gropëzimet në kokë pranë vrimës së ajrit.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autorët dhe redaktorët e Wikipedia
Cuvier's beaked whale
(
Anglèis
)
fornì da wikipedia EN
The Cuvier's beaked whale, goose-beaked whale, or ziphius (Ziphius cavirostris) is the most widely distributed of all beaked whales in the family Ziphiidae.[7] It is smaller than most baleen whales yet large among beaked whales. Cuvier's beaked whale is pelagic, inhabiting waters deeper than 300 m (1,000 ft). It has the deepest and longest recorded dives among whales at 2,992 m (9,816 ft) and 222 minutes, though the frequency and reasons for these extraordinary dives are unclear.[8][9] Despite its deep-water habitat, it is one of the most frequently spotted beached whales.[10]
The species was named Ziphius cavirostris by Georges Cuvier, based on a skull fragment which he believed to be a fossil from an extinct species.[11] He reused the genus name Ziphius from an undetermined species mentioned by historical sources.[12] The species name cavirostris, from Latin cavus "hollow" and rostrum "beak", refers to a bony structure (cavity) anterior of the nares (the bones of the nose), now known as the prenarial basin. It is now known to be unique to males of this species.[13][11]
Taxonomy
Skull of Cuvier's beaked whale
French naturalist and zoologist Georges Cuvier first described the species in Recherches sur les ossements fossiles ("Research on Fossil Bones", 1823)[14] based on a skull collected on the Mediterranean coast of France at Fos-sur-mer, Bouches de Rhone in 1804. He named it Ziphius cavirostris from the Latin cavus for "hollow" or "concave", referring to the prenarial basin, a deep hollow in the skull which is now known to be found only in males of this species.[15][16]
Cuvier believed the skull represented the remains of an extinct species, and chose the genus name Ziphius to reflect an undetermined species mentioned by historical authors.[14] Later, in 1850, paleontologist and zoologist Paul Gervais found the skull to be identical with that of a whale carcass more recently stranded on a beach.[17]
Cuvier's beaked whale is one of 22 species in the family Ziphiidae and the only member of the genus Ziphius.[18] No other ziphiid develops the dense rostral ossification of the prenarial basin.[15]
Description
Skeleton of Cuvier's beaked whale
The body of Cuvier's beaked whale is robust and cigar-shaped, similar to those of other beaked whales, and can be difficult to distinguish from many of the mesoplodont whales at sea.[19] Males and females tend to be similar in size.[20] The body of adult males is typically a dark gray, with their head being distinctly lighter, or even white. This light coloration extends along the posterior. Females vary in color from dark gray to a reddish-brown. The skin lightens on female's head to a lesser extent than in males, and does not extend along the posterior.[19][20]
Sex determination in Cuvier’s beaked whales can be on the basis of genetics, observation of the genital area, the presence or absence of erupted teeth in adults, or presence of a calf. Pigmentation patterns can also give indications of gender. Adult males show a contrasted uniform white cape which usually extends to the dorsal fin zone. Individual coloration in adult males varies from dark to almost white. However, more than a third of adult females show "sharp" pigmentation patterns similar to adult males. Therefore males and females of this pattern cannot be distinguished using pigmentation pattern alone. The majority of adult females show a “soft” cluster of pigmentation features characterized by a brownish coloration and a shorter contrasting white cape. However, similar patterns have been observed in subadult animals of both sexes, so a "soft" pigmentation pattern alone is insufficient evidence to conclude that an animal is female. [21]
Cuvier's beaked whales at birth have a weight about 250–300 kg (550–660 lb) and a length of 2–3 m (6 ft 7 in – 9 ft 10 in). Calves are black or dark blue with a white belly. Females reach maturity at an average length of 5.8–7.0 m (19–23 ft) and males at 5.8–6.9 m (19–22.5 ft), weighing about 2 to 3.5 tons.[22]
Cuvier's beaked whale is an odontocete — or toothed whale. Erupted teeth are only present in the adult males.[20] Males also develop two tusks in the right and left corners of their lower jaw. The tusks are possibly used for dueling between the males, though it has not been observed, but may also be used for fighting off threats such as orcas. Adults have many scars along their sides which can be used to identify individuals. The scars are thought, by researchers, to be from battles with males, predators, fights with squid, or cookiecutter sharks, which may score them or punch holes directly in their sides.[23] The frequency of scarring is higher in males than in females, and tends to increase with age.[20]
Their head is short and blunt, with a gradually sloping forehead, a small, poorly defined beak, and a slight melon. All the beaked whales have this general appearance, but Cuvier's beaked whale has a blunt shorter beak that distinguishes the Cuvier's beaked whale from others in the family Ziphiidae. In profile, their small, softly defined rostrum gives them the nickname or alternative name of goose-beaked whale.[24][19]
Ecology
Diving
Satellite-linked tags have been used to track and study whale movement. Data indicates that Cuvier's beaked whales follow a stereotypical dive pattern in which a deep dive of greater than 800 m (2,624 ft 8 in) is followed by several shorter, shallow dives. Cuvier's beaked whales typically display very short surface intervals (2 to 8 min), but infrequently spend extended intervals at the surface (30 to 310 min). Diving behavior shows little diel variation.[25]
Cuvier's beaked whales hold the records for both the deepest dive ever documented for any mammal and the longest dive ever documented for any mammal.[26] In 2014, scientists reported that a Cuvier's beaked whale off the coast of California dove up to 9,816 ft (2,992 m) below the ocean surface, the deepest dive documented for any mammal.[27][28][29] A study in 2020 reported a Cuvier's beaked whale making a dive that lasted 222 minutes, the longest dive ever documented for any mammal.[30][31] Supervising scientist Nicola Hodgkins noted that "the recorded dive-time of more than three hours is likely not typical, and instead the result of an individual pushed to its absolute limits".[31]
It is possible that Cuvier's beaked whales have developed alterations in metabolism and behavior that enable them to make deep dives beyond their predicted aerobic capacity.[32][33] Considering Cuvier beaked whale's ability to dive to almost 10,000 ft (3,000 m) and remain underwater for hours, there are suggestions that they may be able to collapse their rib cage and possibly lungs.[34] They are observed to make a leaping flourish when entering a dive into the pelagic depths.
During shallow dives, Cuvier's beaked whales tend to be silent, possibly to avoid predators. Below 200 m (656 ft 2 in) they use echolocation as part of foraging.[25] Exposure to high noise levels from anthropogenic sources, such as Navy sonar, appears to disrupt their behavior and has been linked to multiple mass stranding events affecting beaked whales.[15][31]
Food and foraging
Relatively little is known of the diving and feeding behavior of Cuvier’s beaked whales. There is evidence that Cuvier's beaked whales make highly coordinated foraging dives in small social groups. Such behavior may reduce predation risk; it does not appear to affect the whales' foraging success.[35][36]
It appears that Cuvier's beaked whale prefers diving deep and using a suction process to acquire fish. Diving deep to catch prey, Cuvier's beaked whales open their jaws, expand their throat and move their tongue in a way that creates a pressure change and sucks their prey, like squid and deep sea fish, directly into their mouths.[37] Grooves between their throat tissues enable the whale to expand this region.[38] Its jaw structure gives it a smiling appearance.[3]
The "melon" of the whale, the bump on top of its head, contains its organ for echolocation.[39][40] This means the whale can use sound waves to locate potential sources of food, which is helpful in the deep sea, where there is no sunlight. This deep diving with echolocation seems to help Cuvier's beaked whales avoid competition for their prey.
Scientists have used beached specimens to study the whale's eating habits via stomach analysis.[41][42] Examining Pacific Ocean whales, they found that cephalopods made up 98.0% (by number) and 87.7% (by mass) of the Cuvier's beaked whale diet. Among these were at least 37 varieties of squid, of many different sizes, with both mesopelagic and bathypelagic squid.[42] Prey of Cuvier’s beaked whales include Cranchiidae, Onychoteuthidae, Brachioteuthidae, Enoploteuthidae, Octopoteuthidae, and Histioteuthidae, as well as deep-sea fish.[43]
Comparing the stomachs of the whales found in the Pacific Ocean to those found in the Mediterranean found that the Mediterranean whales predominantly ate squid from a 1,000 to 2,000-foot level, whereas in the Pacific, the whales found in Monterey, California in 2015, Taiwan in 1995, Alaska, and Baja California had access to much deeper water.
As well as catching prey in the benthopelagic zone, they consumed a mixture of crustaceans and cephalopods further down in the bathypelagic zone. Molluscs and octopus only found in these deep-sea regions are also sometimes eaten in the bathypelagic zone. A whale retrieved in Monterey in 2015 was observed to have eaten 200 squids, five fish, and one very deep-sea shrimp. The shrimp and most of the squid were seemingly bathypelagic, and the fish were giant grenadiers off the benthopelagic ocean bottoms.[41]
Range and habitat
Cuvier's has a cosmopolitan distribution in deep, offshore waters from the tropics to the cool, temperate seas. In the North Pacific, it occurs as far north as the Aleutians and in the North Atlantic as far north as Atlantic Canada in the west to Shetland in the east. In the Southern Hemisphere, it occurs as far south as Tierra del Fuego, South Africa, southern Australia, New Zealand, and the Chatham Islands. It also frequents such inland bodies of waters as the Gulfs of Mexico and the Caribbean and Mediterranean Seas.[44] The Mediterranean population might be genetically distinct from the North Atlantic population(s).[45]
Cuvier's beaked whale may be one of the most common and abundant of the beaked whales, with a worldwide population likely well over 100,000. An estimated 80,000 are in the eastern tropical Pacific, nearly 1,900 are off the west coast of the United States (excluding Alaska), and more than 15,000 are off Hawaii.[2] The population in the Gulf of Mexico is extremely small and appeals have been made to have them made a protected species in this area.[46] As of 2019 this was rejected on the basis that there was insufficient scientific evidence to consider them a distinct population segment (DPS) under the Endangered Species Act (ESA).[47]
Interactions with humans
Whaling and fishing
Before 1955, it is estimated that Japanese whalers caught anywhere from 3 to 35 Cuvier's every year.[48] From 1955 until the 1990s, more than 4,000 Cuvier's beaked whales were reportedly caught. The species has reportedly been caught incidentally in fisheries in Colombia, in the Italian swordfish fishery, and in a drift gillnet fishery off California and Oregon on the U.S. west coast, where between 22 and 44 individuals died each year from 1992 to 1995.[48] Cuvier's beaked whale is covered by the Agreement on the Conservation of Small Cetaceans of the Baltic, North East Atlantic, Irish and North Seas (ASCOBANS) and the Agreement on the Conservation of Cetaceans in the Black Sea, the Mediterranean Sea and Contiguous Atlantic Area (ACCOBAMS). The species is further included in the Memorandum of Understanding Concerning the Conservation of the Manatee and Small Cetaceans of Western Africa and Macaronesia (Western African Aquatic Mammals MoU) and the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MoU).[49]
Sonar and military maneuvers
Cuvier's beaked whale seems to have a bad reaction to sonar. Strandings and beachings often occur near naval bases where sonar may have been in use. Cuvier's beaked whale has been observed in Hawaii avoiding diving for food or avoiding an area where sonar is in use. A higher incidence of strandings has been recorded in noisy seas such as the Mediterranean and multiple mass strandings have occurred following operations by the Spanish Navy in the Canary Islands.[50][51] In 2019, a review of evidence on the mass strandings of beaked whales linked to naval exercises where sonar was used concluded the effects of mid-frequency active sonar are strongest on Cuvier's beaked whales but vary among individuals or populations, and the strength of the whales' response may depend on whether the individuals had prior exposure to sonar. The report considered the most plausible explanation of the symptoms of decompression sickness such as gas embolism found in stranded whales to be the whales' response to sonar. It noted no more mass strandings had occurred in the Canary Islands once naval exercises using sonar were banned there, and recommended the ban be extended to other areas such as the Mediterranean, where mass strandings continue to occur.[52][53]
See also
References
-
^ "Ziphius cavirostris Cuvier 1824 (Cuvier's beaked whale)". PBDB.
-
^ a b Baird, R.W.; Brownell Jr.; R.L.; Taylor, B.L. (2020). "Ziphius cavirostris". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T23211A50379111. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T23211A50379111.en. Retrieved 12 November 2021.
-
^ a b "Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris)". NOAA Fisheries. December 29, 2021.
-
^ a b Perrin WF, ed. (2014). "Ziphius Cuvier, 1823". World Cetacea Database. World Register of Marine Species. Retrieved 16 March 2015.
-
^ "Ziphius". Global Biodiversity Information Facility. Retrieved 11 April 2021.
-
^ "Ziphius cavirostris". Global Biodiversity Information Facility. Retrieved 11 April 2021.
-
^ Grzimek, Bernhard (2003). Hutchins, Michael; Kleiman, Devra G.; Geist, Valerius; et al. (eds.). Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Vol 15, Mammals IV (2nd ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. ISBN 0-7876-5362-4.
-
^ Schorr, Gregory S.; Falcone, Erin A.; Moretti, David J.; Andrews, Russel D. (26 March 2014). "First Long-Term Behavioral Records from Cuvier's Beaked Whales (Ziphius cavirostris) Reveal Record-Breaking Dives". PLOS ONE. 9 (3): e92633. Bibcode:2014PLoSO...992633S. doi:10.1371/journal.pone.0092633. PMC 3966784. PMID 24670984.
-
^ Quick, Nicola J.; Cioffi, William R.; Shearer, Jeanne M.; Fahlman, Andreas; Read, Andrew J. (15 September 2020). "Extreme diving in mammals: first estimates of behavioural aerobic dive limits in Cuvier's beaked whales". The Journal of Experimental Biology. 223 (18): jeb222109. doi:10.1242/jeb.222109. PMID 32967976. S2CID 221886321.
-
^ "Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris)". NOAA Fisheries. December 29, 2021.
-
^ a b Allen, B. M.; Brownell, R. L.; Mead, J. G. (2011). "Species review of Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris (report SC/63/SM17)" (PDF). Scientific Committee Documents. International Whaling Commission. Retrieved 8 June 2022.
-
^ Cuvier, Georges (1823). Recherches sur les ossemens fossiles (in French). Vol. 5 (2nd ed.). Paris. pp. 350–2, fig. 7. Retrieved 3 February 2013.
-
^ Omura, Hideo (1972). "An osteological study of the Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris, in the northwest Pacific" (PDF). The Scientific Reports of the Whales Research Institute. 24: 1–34.
-
^ a b Cuvier, Georges (1823). Recherches sur les ossemens fossiles (in French). Vol. 5 (2nd ed.). Paris. pp. 350–2, fig. 7. Retrieved 3 February 2013.
-
^ a b c Allen, B. M.; Brownell, R. L.; Mead, J. G. (2011). "Species review of Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris (report SC/63/SM17)" (PDF). Scientific Committee Documents. International Whaling Commission. Retrieved 8 June 2022.
-
^ Omura, Hideo (1972). "An osteological study of the Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris, in the northwest Pacific" (PDF). The Scientific Reports of the Whales Research Institute. 24: 1–34.
-
^ Turner, W (1872). "On the occurrence of Ziphius cavirostris in the Shetland Seas, and a comparison of its skull with that of Sowerby's whale (Mesoplodon Sowerbyi)". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. Edinburgh. 26 (4): 759–80. doi:10.1017/s0080456800025618. OCLC 26145032. S2CID 131076630.
-
^ MacLeod, Colin D. (27 November 2017). "Beaked Whales, Overview". In Wursig, Bernd; Thewissen, J. G. M. 'Hans'; Kovacs, Kit M. (eds.). Encyclopedia of Marine Mammals (Third ed.). Academic Press. pp. 80–82. ISBN 978-0-12-804381-3. Retrieved 8 June 2022.
-
^ a b c Heyning, John E.; Mead, James G. (2009). "Cuvier's Beaked Whale". In Perrin, William F.; Würsig, Bernd; Thewissen, J.G.M. (eds.). Encyclopedia of Marine Mammals (Second ed.). pp. 294–295. doi:10.1016/B978-0-12-373553-9.00069-9. ISBN 978-0-12-373553-9.
-
^ a b c d Coomber, Frazer; Moulins, Aurelie; Tepsich, Paola; Rosso, Massimiliano (9 June 2016). "Sexing free-ranging adult Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris) using natural marking thresholds and pigmentation patterns". Journal of Mammalogy. 97 (3): 879–890. doi:10.1093/jmammal/gyw033. JSTOR 26373107. PMC 5909803. PMID 29692471.
-
^ Coomber, Frazer; Moulins, Aurelie; Tepsich, Paola; Rosso, Massimiliano (9 June 2016). "Sexing free-ranging adult Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris) using natural marking thresholds and pigmentation patterns". Journal of Mammalogy. 97 (3): 879–890. doi:10.1093/jmammal/gyw033. JSTOR 26373107. PMC 5909803. PMID 29692471.
-
^ "Cetacean Research & Rescue Unit | Cuvier's beaked whale". www.crru.org.uk. Retrieved 2020-12-08.
-
^ Rosso, Massimiliano; Ballardini, Marco; Moulins, Aurelie; Maurizio, Wurtz (April 2011). "Natural markings of Cuvier's beaked whale Ziphius cavirostris in the Mediterranean Sea". African Journal of Marine Science. 33: 45–57. doi:10.2989/1814232X.2011.572336. S2CID 84751724. Retrieved 21 January 2022.
-
^ "Cuvier's Beaked Whale". The Australian Museum. April 21, 2022. Retrieved 9 June 2022.
-
^ a b Shearer, Jeanne M.; Quick, Nicola J.; Cioffi, William R.; Baird, Robin W.; Webster, Daniel L.; Foley, Heather J.; Swaim, Zachary T.; Waples, Danielle M.; Bell, Joel T.; Read, Andrew J. (6 February 2019). "Diving behaviour of Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris) off Cape Hatteras, North Carolina". Royal Society Open Science. 6 (2): 181728. Bibcode:2019RSOS....681728S. doi:10.1098/rsos.181728. PMC 6408375. PMID 30891284.
-
^ Garcia de Jesus, Erin (23 September 2020). "A beaked whale's nearly four-hour-long dive sets a new record". Science News.
-
^ Schorr, Gregory S.; Falcone, Erin A.; Moretti, David J.; Andrews, Russel D. (26 March 2014). "First Long-Term Behavioral Records from Cuvier's Beaked Whales (Ziphius cavirostris) Reveal Record-Breaking Dives". PLOS ONE. 9 (3): e92633. Bibcode:2014PLoSO...992633S. doi:10.1371/journal.pone.0092633. PMC 3966784. PMID 24670984.
-
^ Lee, Jane J. (2014-03-26). "Elusive Whales Set New Record for Depth and Length of Dives Among Mammals". National Geographic. Archived from the original on 2014-03-29.
-
^ Dunham, Will (March 26, 2014). "How low can you go? This whale is the champion of deep diving". Reuters – via in.reuters.com.
-
^ Quick, Nicola J.; Cioffi, William R.; Shearer, Jeanne M.; Fahlman, Andreas; Read, Andrew J. (15 September 2020). "Extreme diving in mammals: first estimates of behavioural aerobic dive limits in Cuvier's beaked whales". The Journal of Experimental Biology. 223 (18): jeb222109. doi:10.1242/jeb.222109. PMID 32967976. S2CID 221886321.
-
^ a b c McGrath, Matt (24 September 2020). "Mysterious beaked whale smashes mammal diving record". BBC News.
-
^ Braun, Camrin D.; Arostegui, Martin C.; Thorrold, Simon R.; Papastamatiou, Yannis P.; Gaube, Peter; Fontes, Jorge; Afonso, Pedro (3 January 2022). "The Functional and Ecological Significance of Deep Diving by Large Marine Predators". Annual Review of Marine Science. 14 (1): 129–159. doi:10.1146/annurev-marine-032521-103517. ISSN 1941-1405. PMID 34416123. S2CID 237254422. Retrieved 9 June 2022.
-
^ Joyce, Trevor W.; Durban, John W.; Claridge, Diane E.; Dunn, Charlotte A.; Fearnbach, Holly; Parsons, Kim M.; Andrews, Russel D.; Ballance, Lisa T. (11 October 2017). "Physiological, morphological, and ecological tradeoffs influence vertical habitat use of deep-diving toothed-whales in the Bahamas". PLOS ONE. 12 (10): e0185113. doi:10.1371/journal.pone.0185113. PMC 5636075. PMID 29020021.
-
^ Palmer, Jane (15 January 2015). "Secrets of animals that dive deep into the ocean" (PDF). maxineu.bio. Retrieved 8 June 2022.
-
^ Alcázar-Treviño, Jesús; Johnson, Mark; Arranz, Patricia; Warren, Victoria E.; Pérez-González, Carlos J.; Marques, Tiago; Madsen, Peter T.; Aguilar de Soto, Natacha (13 January 2021). "Deep-diving beaked whales dive together but forage apart". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 288 (1942): 20201905. doi:10.1098/rspb.2020.1905. PMC 7892404. PMID 33402065.
-
^ Aguilar de Soto, Natacha; Visser, Fleur; Tyack, Peter L.; Alcazar, Jesús; Ruxton, Graeme; Arranz, Patricia; Madsen, Peter T.; Johnson, Mark (December 2020). "Fear of Killer Whales Drives Extreme Synchrony in Deep Diving Beaked Whales". Scientific Reports. 10 (1): 13. doi:10.1038/s41598-019-55911-3. PMC 7005263. PMID 32029750.
-
^ "A Deep Dive Into an Undersea Mystery: Beaked Whales". Headwaters Magazine. 18 May 2019. Retrieved 9 June 2022.
-
^ "Sea Wonder: Cuvier's Beaked Whale". National Marine Sanctuary Foundation. Retrieved 9 June 2022.
-
^ Zimmer, Walter M. X.; Johnson, Mark P.; Madsen, Peter T.; Tyack, Peter L. (June 2005). "Echolocation clicks of free-ranging Cuvier's beaked whales ( Ziphius cavirostris )". The Journal of the Acoustical Society of America. 117 (6): 3919–3927. doi:10.1121/1.1910225. hdl:1912/2358. ISSN 0001-4966. PMID 16018493. Retrieved 9 June 2022.
-
^ Cranford, Ted W; Krysl, Petr; Hildebrand, John A (1 March 2008). "Acoustic pathways revealed: simulated sound transmission and reception in Cuvier's beaked whale ( Ziphius cavirostris )". Bioinspiration & Biomimetics. 3 (1): 016001. doi:10.1088/1748-3182/3/1/016001. ISSN 1748-3182. PMID 18364560. S2CID 26098966. Retrieved 9 June 2022.
-
^ a b Adams, Josh; Walker, William A; Burton, Erica J; Harvey, James T (March 2015). "Stomach Contents of a Cuvier's Beaked Whale ( Ziphius cavirostris ) Stranded in Monterey Bay, California". Northwestern Naturalist. 96 (1): 93–98. doi:10.1898/NWN14-10.1. S2CID 83912214. Retrieved 9 June 2022.
-
^ a b West, Kristi L.; Walker, William A.; Baird, Robin W.; Mead, James G.; Collins, Paul W. (4 July 2017). "Diet of Cuvier's beaked whales Ziphius cavirostris from the North Pacific and a comparison with their diet world-wide". Marine Ecology Progress Series. 574: 227–242. Bibcode:2017MEPS..574..227W. doi:10.3354/meps12214. ISSN 0171-8630.
-
^ Evans, Peter GH (1987). The Natural History of Whales and Dolphins. New York: Facts on File Publications. ISBN 0816017328. OCLC 14271801.
-
^ Reeves, Randall R; Stewart, Brent S; Clapham, Phillip J; Powell, James A (2002). National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World. Alfred A. Knopf. p. 254. ISBN 0375411410.
-
^ D. Holcer D.. Fortuna M.C.. Mackelworth C. P.. 2014. Status and Conservation of Cetaceans in the Adriatic Sea (pdf). United Nations Environment Programme. Mediterranean Action Plan. Regional Activity Centre for Specially Protected Areas. Retrieved on September 04, 2017
-
^ Valdivia, Abel (October 11, 2017). "PETITION TO LIST THE GULF OF MEXICO CUVIER'S BEAKED WHALE (ZIPHIUS CAVIROSTRIS) AS ENDANGERED OR THREATENED UNDER THE ENDANGERED SPECIES ACT" (PDF). Center for Biological Diversity. Retrieved 9 June 2022.
-
^ "Endangered and Threatened Wildlife; 90-Day Finding on a Petition To List the Cuvier's Beaked Whale in the Gulf of Mexico as Threatened or Endangered Under the Endangered Species Act". Federal Register. National Oceanic and Atmospheric Administration. March 25, 2019. Retrieved 9 June 2022.
-
^ a b Taylor, B. L.; Baird, R.; Barlow, J.; Dawson, S. M.; et al. (2008). "Ziphius cavirostris". IUCN Red List of Threatened Species. 2008. Retrieved 3 February 2013.old-form url
-
^ "Species". Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS).
-
^ "Lethal Sounds: The use of military sonar poses a deadly threat to whales and other marine mammals". NRDC. June 2006. Retrieved 3 February 2013.
-
^ Faerber, Meghan M.; Baird, Robin W. (March 2010). "Does a lack of observed beaked whale strandings in military exercise areas mean no impact has occurred? A comparison of stranding and detection probabilities in the Canary and the main Hawaiian Islands". Marine Mammal Science. doi:10.1111/j.1748-7692.2010.00370.x.
-
^ Bernaldo de Quirós, Y.; Fernandez, A.; Baird, R. W.; Brownell, R. L.; Aguilar de Soto, N.; Allen, D.; Arbelo, M.; Arregui, M.; Costidis, A.; Fahlman, A.; Frantzis, A.; Gulland, F. M. D.; Iñíguez, M.; Johnson, M.; Komnenou, A.; Koopman, H.; Pabst, D. A.; Roe, W. D.; Sierra, E.; Tejedor, M.; Schorr, G. (30 January 2019). "Advances in research on the impacts of anti-submarine sonar on beaked whales". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 286 (1895): 20182533. doi:10.1098/rspb.2018.2533. PMC 6364578. PMID 30963955.
-
^ Batchelor, Tom (30 January 2019). "Scientists demand military sonar ban to end mass whale strandings". The Independent.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia authors and editors
Cuvier's beaked whale: Brief Summary
(
Anglèis
)
fornì da wikipedia EN
The Cuvier's beaked whale, goose-beaked whale, or ziphius (Ziphius cavirostris) is the most widely distributed of all beaked whales in the family Ziphiidae. It is smaller than most baleen whales yet large among beaked whales. Cuvier's beaked whale is pelagic, inhabiting waters deeper than 300 m (1,000 ft). It has the deepest and longest recorded dives among whales at 2,992 m (9,816 ft) and 222 minutes, though the frequency and reasons for these extraordinary dives are unclear. Despite its deep-water habitat, it is one of the most frequently spotted beached whales.
The species was named Ziphius cavirostris by Georges Cuvier, based on a skull fragment which he believed to be a fossil from an extinct species. He reused the genus name Ziphius from an undetermined species mentioned by historical sources. The species name cavirostris, from Latin cavus "hollow" and rostrum "beak", refers to a bony structure (cavity) anterior of the nares (the bones of the nose), now known as the prenarial basin. It is now known to be unique to males of this species.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia authors and editors
Trubeka zifio
(
Esperant
)
fornì da wikipedia EO
Trubeka zifio, Kuviera bekobaleno aŭ anserbeka baleno (Ziphius cavirostris), unuura membro de la genro Ziphius, estas la plej amplekse distribuata el ciuj bekobalenoj.[1] Ĝi estas unu el la plej ofte viditaj bekobalenoj, spite sian preferon por profundaj pelagaj akvoj, kutime pli profunde ol 1,000 m.[2]
La latinlingva scienca nomo derivas el la greka ksifos, "glavo", kaj el la latinaj cavus, "truo" kaj rostrum, "beko", reference al la identigila formaĵo en la kapo antaŭ la spirtruo.[3]
Historio de malkovro
La franca anatomiisto Georges Cuvier [kuviE], en sia traktaĵo Sur les Ossemens fossiles (1823),[4] unuafoje priskribis la specion baze nur sur neperfekta kranio el la mediteranea marbordo de Francio. Ĝi estis akirita de M. Raymond Gorsse en la departemento Bouches-du-Rhône, apud Fos, en 1804 el lokano kiu estis trovinta ĝin surstrande la antaŭan jaron. Cuvier nomis ĝin Ziphius cavirostris, nome specia nomo derivita el la latina vorto cavus por "truo" aŭ "kavaĵo", reference al la profunda truo (antaŭnaztrua baseno) en la kranio, nome diferenciga trajto de la specio. Cuvier kredis, ke ĝi reprezentas la restaĵojn de formortinta specio. Zoologoj ne konstatis la vivantan naturon de la specio ĝis 1850, kiam Paul Gervais komparis la tipan specimenon al alia kiun li mem trovis surstrande ĉe Aresquiès, Hérault, maje samjare, kaj trovis, ke ambaŭ estas identaj.[5] Ne estas konekto inter la Kuviera bekobaleno kaj la mita Ziphius, aŭ "Akvostrigo", nome kreitaĵo de la mezepoka folkloro kiu havis karakterojn kaj de strigo kaj de fiŝo. Ĝia dorsa naĝilo estis konsiderita glavoforma, kaj gratis ŝipajn ŝelojn, dum la beko estis konsiderita simila al kapo de strigo.[6]
Notoj
-
↑ Grzimek, Bernhard (2003). Hutchins, Michael; Kleiman, Devra G.; Geist, Valerius; et al., eds. Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Vol 15, Mammals IV (2a eld.). Farmington Hills, MI: Gale Group. ISBN 0-7876-5362-4.
-
↑ "Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris)". NOAA. 15a de Januaro 2015. Alirita la 29an de Marto 2017.
-
↑ "Cuvier's Beaked Whales, Ziphius cavirostris". MarineBio Conservation Society. 2013. Alirita la 7an de Novembro 2018.
-
↑ Cuvier, Georges (1823). Recherches sur les ossemens fossiles. 5.1 (2a eld.). Parizo. pp. 350–2, fig. 7. Alirita la 7an de Novembro 2018.
-
↑ Turner, W (1872). "On the occurrence of Ziphius cavirostris in the Shetland Seas, and a comparison of its skull with that of Sowerby's whale (Mesoplodon Sowerbyi)". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. Edinburgh. 26 (4): 759–80. doi:10.1017/s0080456800025618. OCLC 26145032.
-
↑ Naish, Darren. (2014). Book Review: Sea Monsters on Medieval and Renaissance Maps. Tetrapod Zoology. Alirita la 7an de Novembro 2018.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Trubeka zifio: Brief Summary
(
Esperant
)
fornì da wikipedia EO
Trubeka zifio, Kuviera bekobaleno aŭ anserbeka baleno (Ziphius cavirostris), unuura membro de la genro Ziphius, estas la plej amplekse distribuata el ciuj bekobalenoj. Ĝi estas unu el la plej ofte viditaj bekobalenoj, spite sian preferon por profundaj pelagaj akvoj, kutime pli profunde ol 1,000 m.
La latinlingva scienca nomo derivas el la greka ksifos, "glavo", kaj el la latinaj cavus, "truo" kaj rostrum, "beko", reference al la identigila formaĵo en la kapo antaŭ la spirtruo.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Ziphius cavirostris
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da wikipedia ES
El zifio o ballenato de Cuvier (Ziphius cavirostris) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Ziphidae. Es el zifio de mayor distribución conocida. Su estudio moderno inició en 1823 por Georges Cuvier a partir de un cráneo encontrado años antes en las costas de Francia.
Descripción
Este cetáceo tiene un hocico corto en comparación con otras especies de zifios. El melón de su cráneo es de color blanco o crema. Posee también una banda dorsal de este color. El resto de su cuerpo varia según el individuo, desde el gris oscuro al café rojizo. La aleta dorsal varía en forma y tamaño dentro de la especie.
El zifio de Couvier es de tamaño medio entre los cetáceos; tiene una longitud y peso promedios de 6,4 m y 3.000 kg. La hembra con frecuencia es ligeramente más grande y puede alcanzar los 7 m de longitud. Las crias miden 2,1 metros al nacer.[2] Su longevidad está calculada en unos 40 años. El zifio de Couvier es el mamífero que mayor profundidad y tiempo puede estar sumergido, llegando a records de 137 minutos bajo el agua y una profundidad de casi 3000 metros. [3]
Población y distribución
La distribución del zifio de Cuvier es conocida sobre todo a partir de varamientos. Tiene una amplia distribución a través de los océanos Atlántico, Pacífico e Índico. Se han encontrado individuos tan al norte como las islas Shetland y al sur hasta Tierra del Fuego.
Estado de conservación
En 2008 se catalogó en la lista roja de la IUCN como especie bajo preocupación menor. No se disponen de estimaciones globales, sobre la población total de este cetáceo, pero se considera que su población no es inferior a 100.000 individuos. La especie tiene un rango de distribución muy amplio y las principales amenazas son los altos niveles de ruidos causado por los humanos, en especial sonares militares y las capturas accidentales. La combinación de su amplia distribución y su abundancia relativa, es suficiente para que no ocurra una disminución global mayor al 30% en tres generaciones.[1]
Véanse también
Referencias
-
↑ a b Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. (2008). «Ziphius cavirostris». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2008 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 26 de febrero de 2009.
-
↑ ADW - University of Michigan Museum of Zoology. «Ziphius cavirostris - Cuvier's beaked whale» (en inglés). Consultado el 23 de agosto de 2010.
-
↑ «Zífio de Cuvier, el cetáceo récord mundial de inmersión a pulmón libre». Consultado el 10 de agosto de 2017.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores y editores de Wikipedia
Ziphius cavirostris: Brief Summary
(
Spagneul; Castilian
)
fornì da wikipedia ES
El zifio o ballenato de Cuvier (Ziphius cavirostris) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Ziphidae. Es el zifio de mayor distribución conocida. Su estudio moderno inició en 1823 por Georges Cuvier a partir de un cráneo encontrado años antes en las costas de Francia.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores y editores de Wikipedia
Cuvier moko-balea
(
Basch
)
fornì da wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipediako egileak eta editoreak
Cuvier moko-balea: Brief Summary
(
Basch
)
fornì da wikipedia EU
Cuvier moko-balea (Ziphius cavirostris) Ziphiidae familiako zetazeoa da, moko-baleen familian hedatuena dena.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipediako egileak eta editoreak
Hanhennokkavalas
(
Finlandèis
)
fornì da wikipedia FI
Hanhennokkavalas eli aiemmalta nimeltään cuvierinvalas (Ziphius cavirostris)[2] on laajimmalle levinnyt nokkavalaiden heimon laji ja sukunsa ainoa laji. Lajin tieteellinen nimi tulee latinan sanoista cavus (ontto) ja rostrum (kuono, nokka), jotka viittaavat valaan päässä hengitysaukon edessä olevaan kuoppaan.[3]
Hanhennokkavalas kasvaa noin 6,5–7 metriä pitkäksi ja painaa keskimäärin kolme tonnia. Naaraat ovat suurempia kuin koiraat. Niillä on pieni pää ja selvästi erottuva niska. Väritys vaihtelee yksilön ja asuinalueen mukaan, Atlantilla siniharmaa sävy vallitsee, kun taas Indopasifisella merialueella ovat vallalla ruskean sävyt. Varsinkin vanhoilla koirailla pää on vaaleampi kuin vartalo.[4] Valaan suupielet kaartuvat ylöspäin, se näyttää virnistelevän.[3]
Hanhennokkavalaita tavataan muilla maailman merialueilla paitsi lähellä napaseutuja tai kovin matalilla alueilla.[1] Ne välttävät alle kymmenen asteen lämpötiloja ja alle tuhannen metrin syvyyksiä.[4]
Hanhennokkavalas syö mustekaloja ja syvänmeren kalalajeja.[3]
Metsästys ei ole ollut uhkana hanhennokkavalaille, mutta on epäilty että ajoittain havaittavat onnettomuudet, joissa suuri joukko hanhennokkavalaita ajautuu maihin ja kuolee, ovat liittyneet ihmisen valtameressä tuottamaan melusaasteeseen ja sonarien käyttöön.[3]
Lähteet
-
↑ a b Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L.: Ziphius cavirostris IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.2. 2008. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 1.8.2014. (englanniksi)
-
↑ Cajander, Veli-Risto & Similä, Tiu: Suurvalaat ja delfiinit, s. 202–203. Helsinki: Otava, 1987. ISBN 951-1-08889-0.
-
↑ a b c d Ziphius cavirostris, Cuvier's Beaked Whale Marine Bio
-
↑ a b Lundrigan, B. and A. Myers.: "Ziphius cavirostris" 2000.. Animal Diversity Web. Viitattu 11.8.2011.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Hanhennokkavalas: Brief Summary
(
Finlandèis
)
fornì da wikipedia FI
Hanhennokkavalas eli aiemmalta nimeltään cuvierinvalas (Ziphius cavirostris) on laajimmalle levinnyt nokkavalaiden heimon laji ja sukunsa ainoa laji. Lajin tieteellinen nimi tulee latinan sanoista cavus (ontto) ja rostrum (kuono, nokka), jotka viittaavat valaan päässä hengitysaukon edessä olevaan kuoppaan.
Hanhennokkavalas kasvaa noin 6,5–7 metriä pitkäksi ja painaa keskimäärin kolme tonnia. Naaraat ovat suurempia kuin koiraat. Niillä on pieni pää ja selvästi erottuva niska. Väritys vaihtelee yksilön ja asuinalueen mukaan, Atlantilla siniharmaa sävy vallitsee, kun taas Indopasifisella merialueella ovat vallalla ruskean sävyt. Varsinkin vanhoilla koirailla pää on vaaleampi kuin vartalo. Valaan suupielet kaartuvat ylöspäin, se näyttää virnistelevän.
Hanhennokkavalaita tavataan muilla maailman merialueilla paitsi lähellä napaseutuja tai kovin matalilla alueilla. Ne välttävät alle kymmenen asteen lämpötiloja ja alle tuhannen metrin syvyyksiä.
Hanhennokkavalas syö mustekaloja ja syvänmeren kalalajeja.
Metsästys ei ole ollut uhkana hanhennokkavalaille, mutta on epäilty että ajoittain havaittavat onnettomuudet, joissa suuri joukko hanhennokkavalaita ajautuu maihin ja kuolee, ovat liittyneet ihmisen valtameressä tuottamaan melusaasteeseen ja sonarien käyttöön.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Baleine de Cuvier
(
Fransèis
)
fornì da wikipedia FR
Ziphius cavirostris
La baleine de Cuvier ou baleine à bec de Cuvier ou ziphius de Cuvier, également connue sous le nom de baleine à bec d'oie (Ziphius cavirostris), est la seule espèce actuelle du genre Ziphius.
C'est la baleine à bec la plus abondante et la plus largement répandue[1], probablement plus de 100 000 individus[2], mais elle reste généralement discrète et a été peu observée.
Description et habitat
Comparaison de taille entre la baleine à bec de Cuvier et un plongeur.
C'est une espèce au corps fusiforme, à petite tête, qui mesure environ six mètres pour un poids variant de cinq tonnes à sept tonnes. L'évent est à l'arrière de la tête. Cette petite baleine ne possède que deux dents à l'extrémité de la mâchoire inférieure[3].
Elle présente tant de variations de couleur et de cicatrices qu'il n'existe pas deux individus semblables. Chez les vieux mâles le dessus est presque blanc devant la nageoire dorsale. Sa livrée est éminemment variable : marron brun clair ou crème à gris-bleu ou noir violacé qui peut paraître rougeâtre au soleil. Sa chair est presque noire, chargée en myoglobine, la protéine qui stocke l'oxygène.
Absente seulement des eaux polaires, elle est fréquente en mer Méditerranée ou en mer du Japon. Elle est sédentaire dans l'archipel de Hawaï. Elle est rarement observée près du littoral sauf quand les eaux côtières sont profondes.
C'est le mammifère pouvant plonger le plus profondément et le plus longtemps avec un record observé à 2 992 m de profondeur et 137,5 min d'apnée[4]. En 2020, ce record est battu avec l'enregistrement d'une plongée en apnée de 3 h 42, soit quasiment cent minutes de plus que le précédent record[5]. Les causes biologiques de cette résistance exceptionnelle à l'apnée restent encore inconnues.
Biologie
- Taille du mâle : 6 à 7 m, taille de la femelle : 5,10 à 6,60 m, taille à la naissance : 2,20 m et plus.
- Masse : 3 500 kg maximum, masse à la naissance : environ 300 kg
- Régime alimentaire: céphalopodes benthiques, quelques poissons pêchés en profondeur et crustacés.
- Espérance de vie : près de 60 ans
- Habitat : haute mer.
- Aire de répartition : eaux tropicales et tempérées, dont la mer Méditerranée.
Son nom vient du célèbre naturaliste français Georges Cuvier.
Squelette et crâne de baleine de Cuvier.
Conservation
Si l'espèce n'est pas considérée comme menacée, la pollution plastique représente un risque de mortalité pour ces baleines qui peuvent confondre les sacs plastiques avec des calmars quand elles pêchent à grande profondeur. Une baleine a dû être abattue en Norvège en 2017 et on a retrouvé quarante sacs plastiques qui obstruaient son estomac[6]. En 2019, c'est une jeune baleine de Cuvier qui est trouvée morte avec quarante kilogrammes de sacs plastiques dans l'estomac[7].
Notes et références
-
↑ Adrien Gannier, Apports de deux méthodes complémentaires pour l'évaluation d'une population de cétacés : l'exemple du Ziphius (Ziphius cavirostris) au nord de la mer Tyrrhénienne, ENV Lyon, Thèse, 28 avril 2017 (lire en ligne).
-
↑ Alain Diringer (préf. Marc Taquet), Mammifères marins et reptiles marins de l'océan Indien et du Pacifique, Éditions Orphie, 2020, 272 p. (ISBN 979-10-298-0254-6), Ziphius de Cuvier pages 68-69
-
↑ « Ziphius de Cuvier », sur www.cetaces.org.
-
↑ (en) Gregory S. Schorr, Erin A. Falcone, David J. Moretti et Russel D. Andrews, « First Long-Term Behavioral Records from Cuvier’s Beaked Whales (Ziphius cavirostris) Reveal Record-Breaking Dives », PLOS ONE, vol. 9, no 3, 26 mars 2014, e92633 (ISSN , PMID , PMCID , DOI , lire en ligne, consulté le 13 mai 2018).
-
↑ Brice Louvet, « Baleine de Cuvier : des biologistes enregistrent une plongée record », sur sciencepost.fr, 27 septembre 2020 (consulté le 11 février 2021).
-
↑ « Une baleine abattue en Norvège après avoir ingéré des sacs plastiques », Science et avenir, 9 février 2017
-
↑ « Aux Philippines, une jeune baleine retrouvée avec 40 kg de sacs plastique dans l’estomac », Science et avenir, 18 mars 2019
Voir aussi
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Baleine de Cuvier: Brief Summary
(
Fransèis
)
fornì da wikipedia FR
Ziphius cavirostris
La baleine de Cuvier ou baleine à bec de Cuvier ou ziphius de Cuvier, également connue sous le nom de baleine à bec d'oie (Ziphius cavirostris), est la seule espèce actuelle du genre Ziphius.
C'est la baleine à bec la plus abondante et la plus largement répandue, probablement plus de 100 000 individus, mais elle reste généralement discrète et a été peu observée.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Míol mór Cuvier
(
Irlandèis
)
fornì da wikipedia GA
Ainmhí mór is ea an míol mór Cuvier.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Údair agus eagarthóirí Vicipéid
Zifio de Cuvier
(
Galissian
)
fornì da wikipedia gl Galician
O zifio de Cuvier,[3] Ziphius cavirostris, é unha especie de cetáceo odontoceto da superfamilia dos zifioideos, familia dos zifíidos, unha das dúas especies viventes da subfamilia dos zifiinos, e único representante do xénero Ziphius.[4][5][6]
É o zifio de maior distribución coñecida. O seu estudo moderno iniciouno en 1823 Georges Cuvier a partir dun cranio encontrado anos antes nas costas de Francia.
Taxonomía
Descrición
A especie foi descrita en 1823 polo naturalista francés Georges Cuvier na súa obra Recherches sur les ossements fossiles. Nouv. éd., 5 (1): 1-352.[6][7]
Etimoloxías
- Xénero
O nome científico Ziphius foi cuñado por Georges Cuvier, que parece que o derivou dunha adaptación do grego antigo ξίφος xíphos "espada", en alusión ao estreito bico destes animais.[8]
- Especie
O epíteto específico, cavirostris, así mesmo debido a Cuvier, está formado polos elementos do latín científico cavi-, da raíz do adxectivo latino cavus, -a, -um, "oco", "baleiro", e -rostris, do latín rostrum, -i, "fociño", "bico",[9] aludindo ao seu bico oco (no melón).
Sinonimia
Ao longo do tempo, ademais do nome que lle deu Cuvier, e que é o actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos numerosísimos sinónimos seguintes:[10]
-
Aliama desmarestii Gray, 1864
-
Aliama indica Gray, 1865
-
Delphinorhynchus australis Burmeister, 1865
-
Delphinus desmaresti Risso, 1826
-
Delphinus philippii Cocco, 1846
-
Epiodon australe Burmeister, 1867
-
Epiodon australis Gray, 1871
-
Epiodon chathamiensis Hector, 1873
-
Epiodon cryptodon Gray, 1870
-
Epiodon desmarestii Carus, 1893
-
Epiodon heraultii Gray, 1872
-
Epiodon patachonicum Burmeister, 1867
-
Hyperodon semijunctus Cope, 1865
-
Hyperondon semijunctus Hall & Kelson, 1959
-
Hyperoodon capensis Gray, 1865
-
Hyperoodon desmarestii Gray, 1850
-
Hyperoodon doumetii Gray, 1850
-
Hyperoodon gervaisii Duvernoy, 1851
-
Petrorhynchus capensis Gray, 1865
-
Petrorhynchus indicus Gray, 1865
-
Petrorhynchus mediterraneus Gray, 1871
-
Ziphiorrhynchus cryptodon Burmeister, 1865
-
Ziphius aresques Gray, 1871
-
Ziphius australis Trouessart, 1904
-
Ziphius cavirostris indicus Deraniyagala, 1945
-
Ziphius chatamensis Lahille, 1899
-
Ziphius chathamensis Flower, 1885
-
Ziphius chathamiensis Iredale & Troughton, 1934
-
Ziphius cryptodon Fischer, 1857
-
Ziphius decavirostris Gray, 1871
-
Ziphius grebnitzkii Stejneger, 1883
-
Ziphius indicus Van Beneden, 1863
-
Ziphius novaezealandiae Haast, 1876
-
Ziphius savii Richiardi, 1873
-
Zyphius chathamensis Moreno, 1895
Características
As pricipais características que permiten distinguir o zifio de Cuvier doutras especies de cetáceos semellantes son as seguintes:[11][12][13]
Esqueleto dun exemplar de zifio de Cuvier conservado no Museo de Xenebra.
-
Corpo longo e robusto, de tamaño medio entre os cetáceos, cunha lonxitude media comprendida entre os 5,5 e os 6,5 m e pesos entre as 2,6 e as 7 t; as femias son lixeiramente máis grandes, cun tamaño máximo observado de 7 m.[14] As crías miden unha media de 2,1 m ao naceren.[15] Calcúlase que pode chegar a vivir uns 40 anos.
- A cabeza, relativamente pequena, presenta unha curvatura frontal pouco convexa entre o fociño, cun bico curto, en comparación con outros zifios, e o espiráculo, en forma de croissant, coa concavidade enterior, sitúase entre 1/8 e 1/10 da lonxitude total da cabeza; este carácter diferénciao dos hiperoodontinos (a outra das dúas subfamilias en que se divide a familia dos zifíidos), que teñen o espiráculo bastante máis lonxe cara a atrás. Detrás do espiráculo presenta unha pequena fendedura. E, debaixo da garganta, hai dous sucos formando unha "V" coas ramas non xuntas, sensibelmente paralelas ás da mandíbula inferior.
- A boca ten a mandíbula inferior proxectada cara a adiante máis que a superior, e presenta no ápice un único par de dentes, os únicos do animal, de aparencia piriforme e que miden de 7 a 8 cm de lonxitude e uns 4 cm de diámetro, pero a parte superior, cónica, non sobresae da enxiva, nos machos, máis de 2,5 a 3 cm; os das femias son máis delgados, e é raro que a súa punta sexa visíbel por riba da enxiva.
- A aleta dorsal é de pequeno tamaño e forma triangular, co bordo posterior que pode ser cóncavo (aleta falciforme), ou non, e está situada atrasada, ao principio do terzo posterior do corpo. As aletas pectorais son curtas, de forma lanceolada e cor variábel (desde a parda clara á branca, pasando por varias tonalidades de cor crema intermedias). A aleta caudal, bastante ancha, non adoita ter escotadura central e, cando a presenta, é lixeira; os seus bordos posteriores son cóncavos.
- A coloración xeral do corpo, suxeita a variacións individuais, varía entre a parda escura, parda torrada e clara, ou crema, a unha gris azulada ou negra purpúrea (que pode verse avermellada cando se ve á luz forte do sol). O bico, a fronte, o melón e o mento son de cor branca crema ou totalmente branca. Nos machos vellos, a parte superior do corpo pode ser case branca diante da aleta dorsal. Todo o corpo presenta manchas e cicatrices circulares de cor crema, sobre todo na parte inferior e nos flancos.
Hábitat e distribución
Hábitat
Ziphius cavirostris é unha especie que habita en augas temperadas dos océanos e mares de todo o mundo, desde os trópicos até ás rexións polares, entre os 90° N e os 90° S, e entre os 180° W e os 180° E.[14]
Distribución
Distribución do zifio de Cuvier.
A distribución do zifio de Cuvier coñécese sobre todo en base ao gran número de varamentos, e a algunhas observacións. Parece ser un dos zifios de distribución máis cosmopolita, cun ámbito moi extenso nos océanos Atlántico, Pacífico e Índico, encontrándose individuos desde as illas Shetland a máis de 60º N até o arquipélago da Tierra do Fogo, a 55º S, non estando presentes, por tanto, tan só nas augas polares de ambos os hemisferios.[11][12]
Encóntrase en torno a moitas illas oceánicas, e son bastante comúns en mares pechados, como o Mediterráneo ou o do Xapón. Reside todo o ano en augas de Hawai e outras zonas, e non se coñecen migracións.[12]
Nas costas europeas as poboacións máis importantes están no golfo de Biscaia e na conca occidental do Mediterráneo (costas de España, Francia e Italia, pero sinaláronse algúns varamentos en Grecia).
Non se viu no canal da Mancha, e só penetra excepcionalmente no mar do Norte. Raros animais erráticos foron observados nas costas de Suecia en no mar Báltico.[11] A súa presenza en augas próximas a Galicia é pouco frecuente.[13]
Poucas veces se acerca á costa, excepto en canóns submarinos ou en zonas onde a plataforma continental é estreita e as augas costeiras son profundas.[12]
Comportamento
O zifio de Cuvier é unha especie peláxica, gregaria, oceanódromo, que nada a profundidades entre os 0 e os 8 000 m, usualmente entre os 1 000 e os 4 000 m,[14] que se despraza en pequenos grupos de até 25 individuos. Polo xeral evita os barcos, pero ás veces é curioso e amigábel, sobre todo en Hawai. Algúns animais puidéronse observar no momento de saltar por completo fóra da auga, cousa que parece pouco frecuente; no salto sae da auga case verticalmente, e cae cara a atrás de forma torpe.[11][12]
O sopro respiratorio está dirixido lixeiramente cara a diante e á esquerda, pero é baixo e pouco conspicuo; pode verse mellor tras unha inmersión longa.[12] Na inmersión profunda, arquéase e saca a aleta cuadal por riba da auga para mergullarse verticalmente.[11] As inmersións adoitan duraren entre 20 e 40 min, seguramente con de 2 a 3 sopros cada 10 ou 20 seg.[12] A profundidade alcanzada nos seus mergullos parece ser da orde dos 300 m (información obtida a partir das especies encontradas nos contidos estomacais), e a duración da inmersión pode durar até 30 min.[11]
Parece dar tombos na auga, e pode asomar a cabeza cando nada velozmente, e coa aleta dorsal visíbel.[12]
Bioloxía
Pouco é o que se sabe da vida do zifio de Cuvier. A madurez sexual alcánzase, en ambos os sexos, cando chegan medir 5,5 m. Non se coñece ningún dato sobre a época do emparellamento nin da duración da xestación,[13] pero o período de nacementos parece ser, no golfo de Biscaia, en primavera. As crías miden, ao naceren, de 2 a 3 m.[11]
O seu réxime alimenticio componse fundamentalmente de cefalópodos de augas profundas,[11] pero tamén pode comer pequenos peixes e algúns crustáceos.[14]
Relación cos humanos
Cada ano, uns 20 individuos son capturados por baleeiros xaponeses. Este é un número relativamente pequeno e non son cazados regularmente.[16]
Estado de conservación
En 2008 a UICN catalogou o estado do zifio de Cuvier na súa Lista vermella como puco preocupante (LC). Aínda que non se dispón de estimacións globais sobre a poboación total deste cetáceo, considérase que non é inferior aos 100 000 individuos.[1]
A especie ten unha área de distribución moi ampla, e as principais ameazas son os altos niveis de ruídos causado polos humanos, en especial os sonares militares, e as capturas accidentais. A combinación da súa ampla distribución e da súa abundancia relativa, é suficiente para que non ocorra unha diminución global maior do 30 % en tres xeracións.[1]
Notas
-
↑ 1,0 1,1 1,2 Taylor, B. L.; Baird, R.; Barlow, J.; Dawson, S. M.; Ford, J.; Mead, J. G.; Notarbartolo di Sciara, G.; Wade, P. & Pitman, R. L. (2008):Ziphius cavirostris na Lista vermella da UICN. Versión 2016.1. Consultada o 20-08-2016.
-
↑ Zphius cavirostris en MSW.
-
↑ Lahuerta Mouriño, Fernando e Francisco X. Vázquez Álvarez (2000), p. 314.
-
↑ Taylor, B. L.; Baird, R.; Barlow, J.; Dawson, S. M.; Ford, J.; Mead, J. G.; Notarbartolo di Sciara, G.; Wade, P. & Pitman, R. L. (2008): Taxon Ziphius na Lista vermella da UICN. Versión 2016.1. Consultada o 20-08-2016.
-
↑ Ziphius Cuvier, 1823 no WoRMS.
-
↑ 6,0 6,1 Ziphius en MSW.
-
↑ Ziphius cavirostris Cuvier 1824 en Fossilworks.
-
↑ Ziphius no Merriam-Webster's Unabridged Ditionary.
-
↑ cavirostris en engyes.com
-
↑ Ziphius cavirostris Cuvier, 1823 no WoRMS.
-
↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 Dupuy e Robineau (1987), pp. 152-153.
-
↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 Carwardine, M. (1995), pp. 142-143.
-
↑ 13,0 13,1 13,2 Díaz d'a Silva, J. I. e Cartelle, Y. (2007), p. 128.
-
↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Ziphius cavirostris Cuvier, 1823 en SeaLifeBase.
-
↑ Ziphius cavirostris na ADW. Consultada o 20-8-2016.
-
↑ Watson, Lyall (1981): Sea Guide to Whales of the World. London: Hutchinson and Co. ISBN 978-0-09-146600-8.
Véxase tamén
Bibliografía
- Carwardine, Mark (1995): Ballenas, delfines y marsopas. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-1037-3.
- Díaz d'a Silva, J. I. e Cartelle, Y. (2007): Guía dos mamíferos de Galicia. A Coruña: Baía Edicións. ISBN 978-84-96893-20-7.
- Duguy, R. e Robineau, D. (1987): Guía de los mamíferos marinos de Europa. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-0811-5.
- Heyning, John E (2002): "Cuvier's Beaked Whale", en Jefferson, Thomas A. Encyclopedia of Marine Mammals, pp. 305–307. San Diego Academic Press. ISBN 0-12-551340-2.
- Lahuerta Mouriño, Fernando e Francisco X. Vázquez Álvarez (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago: Xunta de Galicia. ISBN 84-453-2913-8.
-
Perrin, William F., Bernd Würsig & J. G. M. Thewissen (eds.) (2002): Encyclopedia of Marine Mammals. 2ª ed. San Diego: Academic Press. ISBN 978-0-12-373553-9
- Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (eds.) (2005): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference. Third edition. ISBN 0-8018-8221-4.
Outros artigos
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores e editores de Wikipedia
Zifio de Cuvier: Brief Summary
(
Galissian
)
fornì da wikipedia gl Galician
O zifio de Cuvier, Ziphius cavirostris, é unha especie de cetáceo odontoceto da superfamilia dos zifioideos, familia dos zifíidos, unha das dúas especies viventes da subfamilia dos zifiinos, e único representante do xénero Ziphius.
É o zifio de maior distribución coñecida. O seu estudo moderno iniciouno en 1823 Georges Cuvier a partir dun cranio encontrado anos antes nas costas de Francia.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores e editores de Wikipedia
Gáshnallur
(
Islandèis
)
fornì da wikipedia IS
Gáshnallur (fræðiheiti: Ziphius cavirostris) einnig nefndur skuggnefja og gæsanefja er allstór tannhvalur og eina tegundinn í ættkvíslinni Ziphius. Þeir eru hluti af ættinni svínhvalir (Ziphiidae). Ekkert annað spendýr hefur kafað jafn djúpt svo vitað er.
Lýsing
Teikning af gáshnalli, sjá má tennurnar í neðrikjálka
Gáshnallur minnir á aðra svínhvali og eru tarfarnir heldur stærri en kýrnar. Þeir eru þéttbyggðir og straumlínulagaðir, bakuggi lítill og bægslin einnig fremur lítil og getur dýrið lagt þá þétt að skrokknum. Eins og hjá öðrum svínhvölum er sporðurinn fremur stór. Höfuðið er lítið og er á því óvægileg enniskúla. Nafn hvalategundarinnar á íslensku er dregið af laginu á trýninu. Fremst í neðrikjálka fullorðinna tarfa eru tvær alllangar tennur sem skaga út úr kjaftinum eins og undirbit.
Gáshallar eru að mestu dökkgráir en með ljósar höfuð sem getur verið næstum því hvítt hjá eldri törfum. Þar að auki er húðin alsett minni ljósum blettum. Stærstu dýrin verða 7-7,5 metra á lengd og get orðið allt að 3 tonnum á þyngd (þó oftst 2-2,5 tonn).
Útbreiðsla og hegðun
Gáshnallar er algengasta og útbreiddasta tegund svínhvala. Lítið er þó vitað um vistfræði þeirra, þeir halda sig fjarri skipum og halda til á reginhafi þar sem hafdýpi er mikið. Það er þó þekkt að þessir hvalir eru mjög góðir kafarar sem sennilega geta kafað niður á 2000 metra dýpi og kannski enn dýpra. Þann 17. október 2006 mældist gáshnallur sem kafaði niður á 1 899 metra dýpi[1]. Það tekur hvalinn um 20 sekúndur að endurjafna súrefnismagn líkamans eftir köfun áður enn hann getur kafað að nýju.
Helsta vitneskja um gáshalla hefur fengist af rannsóknum á strönduðum dýrum. Greinilegt er að þeir nota bergmálsmiðun til að rata um hafdjúpin og til að leita ætis. Svo er að sjá að gáshnallar séu háðari þessum lífrænu bergmálsmiðun en aðrir hvalir og heimildir eru fyrir því að þeir hafi mist áttir og strandað vegna sónars frá fiskiskipum[2]. Þeir halda saman í hópum með 2 til 15 dýrum en það er ekki óvenulegt að rekast á einstaka dýr. Gáshnallar haf sést stökkva en það virðist þó vera fremur óvenjuleg hegðun. Ekkert bendir til þess að gáshallar færi sig til eftir árstímum.
Gáhallar eru algengir í tempruðum og hitabeltishöfum þar sem er mikið hafsdýpi (meir en 1000 metra dýpi). Það er sjaldgæft að sjá þessa tegund í nánd við strendur. Gáshnallar hafa sést við Ísland en afar sjaldan.
Þessi hvalategund lifir aðallega á kolkröbbum og öðrum hryggleysingum.
Veiðar og fjöldi
Veiðar hafa aldrei beinlínis verið stundaðar á gáshnalli en japanskir hvalveiðimenn drepa um 20 dýr á ári í samband við veiði á öðrum hvölum. Tegundin er á Viðbótarlista II við samning um alþjóðaverslun með tegundir í útrýmingarhættu og er merkt að um hana séu ekki nægar upplýsingar á lista Alþjóðlegu náttúruverndarsamtakanna - IUCN.
Neðanmáls
-
↑ «It's official: New free-diving record is 1,899 meters (6,230 feet)». Powered by CDNN - CYBER DIVER News Network by LEWIS SMITH
-
↑ Feeding ecology of Cuvier's beaked whale (Ziphius cavirostris): a review with new information on the diet of this species, höfundar M.B. Santos, G.J. Pierce, J. Herman, A. López, A. Guerra, E. Mente og M.R. Clarke í tímaritinu Journal of the Marine Biological Association of the UK (2001), Cambridge University Press
Heimildir
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Höfundar og ritstjórar Wikipedia
Gáshnallur: Brief Summary
(
Islandèis
)
fornì da wikipedia IS
Gáshnallur (fræðiheiti: Ziphius cavirostris) einnig nefndur skuggnefja og gæsanefja er allstór tannhvalur og eina tegundinn í ættkvíslinni Ziphius. Þeir eru hluti af ættinni svínhvalir (Ziphiidae). Ekkert annað spendýr hefur kafað jafn djúpt svo vitað er.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Höfundar og ritstjórar Wikipedia
Ziphius cavirostris
(
Italian
)
fornì da wikipedia IT
Lo zifio (Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823), unica specie del genere Ziphius, è un cetaceo della famiglia degli Zifiidi[2].
Etimologia
Il nome generico Ziphius è di origine incerta: è possibile che derivi dal greco xiphos, «spada», forse per il rostro allungato, considerato spadiforme; l'epiteto specifico cavirostris, invece, deriva dal latino cavum e rostrum, «dal rostro cavo». In inglese la specie è nota come Cuvier's Beaked whale: Beaked whale, «balena dal becco», è la denominazione volgare dell'intera famiglia degli Zifiidi. Altro nome anglosassone è Goose-beaked whale, «balena a becco d'oca», riferito al particolare aspetto del rostro[3].
Descrizione
Maschi e femmine raggiungono dimensioni simili (contrariamente alla diffusa opinione che, uniche fra gli odontoceti, le femmine di zifio siano più grandi dei maschi). Le dimensioni medie dell'adulto sono di circa 6 m; il massimo valore misurato, in un esemplare femmina catturato presso Tarragona nel 1944, era di 7,60 m. Il peso dell'adulto si aggira mediamente sulle 3 tonnellate, ma può raggiungere un massimo di 6. La lunghezza media del neonato si aggira intorno ai 2,7 m. Lo zifio ha corpo siluriforme, piuttosto tozzo, e capo piccolo, lateralmente compresso, leggermente convesso superiormente per la presenza di un piccolo melone, con il rostro molto corto. Lo sfiatatoio, posto sulla verticale degli occhi e leggermente asimmetrico sulla sinistra, è a mezzaluna con la concavità rivolta in avanti. Subito dietro lo sfiatatoio si trova una depressione, tipica della specie. La rima boccale è corta, dalla tipica forma sigmoide, quasi a «sogghigno»; l'apice della mandibola è decisamente sporgente in avanti, sotto alla mascella superiore. Nella regione golare possiede due solchi, disposti a V con il vertice rivolto in avanti, ma che non si congiungono. La pinna dorsale, piccola e triangolare, più o meno falcata, è situata all'inizio del terzo posteriore del corpo. Le pinne pettorali sono piccole e sottili (10-11% della lunghezza totale); quando tenute aderenti al corpo, rientrano in un'apposita depressione che è tipica degli Zifiidi. La coda è piuttosto grande (27% della lunghezza totale), con seno interlobare appena abbozzato o assente: anche questa una caratteristica della famiglia. Le principali difficoltà nel descrivere la colorazione dello zifio derivano dal fatto che gran parte delle informazioni su questa specie provengono dall'osservazione di esemplari spiaggiati, spesso morti da tempo, e in cui i particolari della pigmentazione sono profondamente modificati dal decesso. Pare comunque che esistano differenze di colorazione dovute all'età e al sesso. I maschi adulti presentano una colorazione grigio ardesia su tutto il corpo, tranne che sulla testa e sul dorso immediatamente retrostante, che sono bianchi o biancastri. Le femmine adulte possono essere da grigio scuro a bruno rossiccio a bruno caffelatte, con il capo di sfumatura più chiara, anche se mai bianco come nei maschi; una regione scura circonda l'occhio, che spesso è anche ornato da due prominenti strie scure a mezzaluna, una anteriore e una posteriore all'occhio stesso. La livrea del piccolo sembra invece essere di color nero bluastro, col ventre di tonalità più chiara. Il colore di fondo dello zifio è inoltre quasi sempre frammisto a graffiature e macchie chiare di forma ovale. Le prime, assai più frequenti sui corpi dei maschi adulti, sembrano il risultato di interazioni competitive e aggressive; le seconde, forse, cicatrici lasciate da lamprede e dal piccolo squalo pelagico tropicale Isistius brasiliensis[4].
Biologia
Comportamento
I pochi resoconti disponibili descrivono lo zifio come un nuotatore rilassato e tranquillo, con una velocità che si aggira sui 3 nodi (5 km/h). È il mammifero marino con la più grande capacità di immersione subacquea, è in grado di raggiungere quasi 3.000 metri di profondità e di restare immerso per 3 ore e 42 minuti senza respirare. Il rostro non viene spinto fuori dall'acqua; una tipica sequenza respiratoria inizia con l'apparizione del melone, seguita dall'emissione di un soffio piuttosto modesto. Poi il capo scompare sott'acqua mentre appare il resto del dorso con la pinna dorsale. La sequenza di superficie, nel corso della quale il cetaceo nuota in genere appena sotto il pelo dell'acqua, comporta una serie di soffi intervallati da circa 20 sec. L'ultima respirazione prima dell'immersione - che può durare oltre 30 minuti - è accompagnata quasi sempre dal sollevamento della coda fuori dall'acqua, come fanno i capodogli. Esistono anche casi documentati di zifii che saltano goffamente fuori dall'acqua[4]. Non esistono dati sulle abitudini migratorie dello zifio[4]. Le informazioni in merito sono talmente frammentarie da non consentire di delineare la struttura sociale di questa specie. La maggior parte delle osservazioni riguarda esemplari isolati o in piccoli gruppi di 2-4 esemplari. Il branco più grande di cui si ha notizia era costituito da 25 esemplari[4]. L'estrema rarità degli avvistamenti in mare di zifio indica la grande timidezza di questa specie, che di certo si adopera per tenersi alla larga dalle imbarcazioni e dalle attività dell'uomo[4]. Riguardo alla produzione di suoni, non esistono particolari in merito[4]. Proprio dagli spiaggiamenti sappiamo che lo zifio non è poi così raro come si potrebbe supporre dall'esiguità degli avvistamenti. Quasi la totalità di questi spiaggiamenti riguarda spiaggiamenti singoli. Si conoscono pochi casi di spiaggiamenti in massa di zifii: uno di 5 esemplari a Puerto Rico, un altro di 6 esemplari alle Galápagos, infine due alle Canarie, uno dei quali di almeno 12 esemplari. In Liguria, nel maggio 1963, nel giro di pochi giorni si spiaggiarono, lungo un arco di costa di alcune decine di chilometri, ben 15 esemplari di zifio; tecnicamente non si può in questo caso parlare di spiaggiamento collettivo, malgrado i singoli eventi fossero di certo collegati tra loro[4]. Lo zifio può essere attaccato dall'orca. Nel 1985, al largo di Finale Ligure, un'orca fu fotografata mentre staccava brani di carne da una carcassa fresca di zifio, che con ogni probabilità essa stessa aveva catturato. La principale causa di mortalità per lo zifio in Mediterraneo sono comunque con ogni probabilità le catture accidentali in reti pelagiche derivanti. Da segnalare infine l'ipotesi che per lo meno alcuni degli spiaggiameneti collettivi di zifio (ad esempio quelli avvenuti alle Canarie, e forse anche quello in Liguria) fossero in qualche modo correlati con esercitazioni militari, e con conseguenti esplosioni subacquee[5].
Alimentazione
Da quei pochi stomaci esaminati, soprattutto di esemplari catturati al largo del Giappone, sembrerebbe che lo zifio sia un predatore opportunista, anziché un eminente teutofago come spesso si legge. Si ciberebbe, cioè, delle prede maggiormente disponibili a seconda dei casi: prevalentemente calamari meso- e batipelagici quando si trova a profondità di poco inferiori ai 1000 m, mentre a profondità superiori divengono predominanti nella sua dieta varie specie di pesci. In Mediterraneo l'evidenza del contenuto stomacale di esemplari spiaggiati indica che qui lo zifio si ciba di calamari, in prevalenza Histioteuthis reversa, H. bonnellii e Ancistroteuthis lichtensteinii[6].
Riproduzione
I parametri riproduttivi dello zifio sono per lo più sconosciuti. Non sembra che esista una precisa stagione riproduttiva. La maturità sessuale avviene quando gli esemplari (di entrambi i sessi) raggiungono i 5,5 m di lunghezza. La longevità probabilmente raggiunge i 40 anni[4].
Distribuzione e habitat
Lo zifio è il cetaceo che presenta la più vasta distribuzione all'interno della famiglia degli Zifiidi. È infatti presente in tutti gli oceani e i mari del mondo, dalle acque tropicali e temperato-fredde, fino all'isoterma dei 10 °C; sembra invece assente dalle acque polari. Purtroppo, quasi tutti i dati riguardanti la sua distribuzione provengono dall'esame degli spiaggiamenti, il che non costituisce certo una forma di informazione diretta e totalmente attendibile[1]. Lo zifio è senza dubbio un cetaceo pelagico di acque temperate e tropicali, che raramente si avventura nei pressi della costa e sopra la piattaforma continentale, ma sembra preferire acque dove la profondità raggiunge e supera i 1000 m[1].
Tassonomia
Nel 1804 Raymond Gorsse ritrovò presso la foce del fiume Galegéon, vicino a Fos (sulla costa francese del Mediterraneo), un cranio semifossile di cetaceo che fu poi inviato a Parigi, al Museo nazionale. Qui fu esaminato da Cuvier, che lo descrisse più tardi, nella sua opera Recherches sur les ossements fossiles, come un cetaceo estinto, al quale diede il nome di Ziphius cavirostris per via del notevole sviluppo che presentava il bacino prenariale[7]. Da allora crani di zifio apparvero qua e là in svariate regioni del mondo, e furono descritte via via, dagli zoologi che se ne occuparono, sempre con la creazione di nuove specie, finché lo zoologo scozzese Sir Edward Turner, esaminando nel 1872 un cetaceo spiaggiato alle Isole Shetland, si accorse che lo zifio non era per niente estinto, e che si trattava di un'unica specie più volte descritta con differenti nomi[8]. La convinzione che Ziphius sia un genere monotipico ha resistito fino ad oggi, malgrado la specie dimostri di possedere una discreta variabilità geografica[4].
Conservazione
Non esistono dati sulla consistenza della specie. Lo zifio sembra essere comunque un cetaceo poco abbondante, malgrado la sua capillare diffusione. Ogni tanto viene catturato al largo del Giappone, e ancor più raramente presso altre località dove viene praticata la caccia artigianale agli odontoceti minori (Piccole Antille, Sri Lanka, etc.); tuttavia questo limitato prelievo di certo non ne influenza la consistenza numerica. Nella Lista Rossa della IUCN lo zifio è elencato nella categoria delle specie a rischio minimo[1].
Note
-
^ a b c d (EN) Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. 2008, Ziphius cavirostris, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
-
^ (EN) D.E. Wilson e D.M. Reeder, Ziphius cavirostris, in Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, 3ª ed., Johns Hopkins University Press, 2005, ISBN 0-8018-8221-4.
-
^ Cuvier's Beaked Whales, Ziphius cavirostris, su marinebio.org, MarineBio Conservation Society, 2013. URL consultato il Febbraio 2013 (archiviato dall'url originale il 18 agosto 2013).
-
^ a b c d e f g h i Heyning, J. E. 1989. Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823. pp. 289-308 in: Ridgway, S. H. e R. Harrison (a cura di), Handbook of marine mammals. Vol. 4. River dolphins and the larger toothed whales. Academic Press, London. 442 p.
-
^ Lethal Sounds: The use of military sonar poses a deadly threat to whales and other marine mammals, su nrdc.org, Natural Resources Defense Council, Giugno 2006. URL consultato il Febbraio 2013.
-
^ Peter G. H. Evans, The Natural History of Whales and Dolphins, New York, Facts on File Publications, 1987, ISBN 0-8160-1732-8.
-
^ (FR) Georges Cuvier, Recherches sur les ossemens fossiles, vol. 5.1, 2ª ed., Paris, 1823, pp. 350-2, fig. 7. URL consultato il Febbraio 2013.
-
^ W. Turner, On the occurrence of Ziphius cavirostris in the Shetland Seas, and a comparison of its skull with that of Sowerby's whale (Mesoplodon Sowerbyi), in Transactions of the Royal Society of Edinburgh, vol. 26, n. 4, Edinburgh, 1872, pp. 759-80, DOI:10.1017/s0080456800025618.
Bibliografia
- Hadoram Shirihai. Whales, Dolphins and Seals: A Field Guide to the Marine Mammals of the World. A & C Black Publishers Ltd (11 Sept. 2006). pgg. 107-110. ISBN 978-88-6694-0-180.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autori e redattori di Wikipedia
Ziphius cavirostris: Brief Summary
(
Italian
)
fornì da wikipedia IT
Lo zifio (Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823), unica specie del genere Ziphius, è un cetaceo della famiglia degli Zifiidi.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autori e redattori di Wikipedia
Tikrasis snapuotis
(
lituan
)
fornì da wikipedia LT
Binomas Ziphius cavirostris Tikrasis snapuotis (lot. Ziphius cavirostris, angl. Cuvier’s beaked whale, goosebeak whale) – snapuotųjų banginių (Ziphiidae) šeimos žinduolis. Dar vadinamas Kiuvje snapuočiu, pagerbiant paleontologą Žoržą Kiuvje, kuris 1823 m. sugebėjo aprašyti rūšį pagal 1804 m. Prancūzijos pakrantėje rasto kritusio banginio gaišenos dalį. Dėl sunkumų atpažįstant šią rūšį (sunkiai atskiriama ne iš artimo atstumo) ir plataus arealo gyvūnų skaičius išlieka nežinomas.
Apibūdinimas
Užauga iki 7 m ir gali sverti 2–3 tonas. Kūnas nuo tamsiai pilkos iki sodrios rudos spalvos. Snapo formos snukis bukas. Gyvenimo trukmė iki 40 m. Tarp jūros žinduolių yra giliausiai panyrantys – su palydovinių siųstuvų, pritvirtintų ant banginio plaukmenų, pagalba nustatyta, kad vienas gyvūnas pasiekė 3 km gelmę, kitas išbuvo po vandeniu 137 min.
Paplitęs visuose vandenynuose, išskyrus Arktį, dažniausiai dideliame, virš 1 km gylyje, šaltuose ir tropiniuose vandenynuose. Rūšis sutinkama nuo Šetlando salų šiaurėje iki Ugnies Žemės pietuose.
Nuorodos
Vikiteka
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
Tikrasis snapuotis: Brief Summary
(
lituan
)
fornì da wikipedia LT
Tikrasis snapuotis (lot. Ziphius cavirostris, angl. Cuvier’s beaked whale, goosebeak whale) – snapuotųjų banginių (Ziphiidae) šeimos žinduolis. Dar vadinamas Kiuvje snapuočiu, pagerbiant paleontologą Žoržą Kiuvje, kuris 1823 m. sugebėjo aprašyti rūšį pagal 1804 m. Prancūzijos pakrantėje rasto kritusio banginio gaišenos dalį. Dėl sunkumų atpažįstant šią rūšį (sunkiai atskiriama ne iš artimo atstumo) ir plataus arealo gyvūnų skaičius išlieka nežinomas.
Muziejaus eksponatas
Tikrojo snapuočio dydis
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
Dolfijn van Cuvier
(
olandèis; flamand
)
fornì da wikipedia NL
De dolfijn van Cuvier, Ziphius cavirostris, is een walvisachtige uit de familie der spitssnuitdolfijnen, Ziphiidae. Het is waarschijnlijk de meest algemene spitssnuitdolfijn, en tevens de enige soort uit het geslacht Ziphius. Hij dankt zijn Nederlandse naam aan Georges Cuvier, de Franse natuurkenner die de soort voor het eerst beschreef. De wetenschappelijke naam Ziphius is afgeleid van een fabeldier, de ziphius.
Beschrijving
De dolfijn van Cuvier heeft een lang lichaam en een (voor een spitssnuitdolfijn) vrij korte bek. De ronde meloen loopt langzaam over in de bek. De kleur is meestal grijs tot blauwgrijs, maar kan roodbruin tot zwart zijn. De kop is bleker gekleurd, soms zelfs wit, bij oudere mannetjes. Bleke plekken bevinden zich ook op de flanken en de buik, en op de rug en flanken zijn vaak littekens aan te treffen. Deze littekens worden vooral bij mannetjes aangetroffen en zijn waarschijnlijk ontstaan door gevechten met andere Cuviers of door zuighaaien, cookiecutter sharks. Op twee derde van de rug bevindt zich een rugvin. Deze varieert in vorm en grootte, maar is meestal klein. Achter de kleine flippers ligt een holte, waarin de flippers worden gelegd bij het duiken.
Het dier heeft twee tanden op de punt van de onderkaak, die bij mannetjes zichtbaar kunnen zijn als de bek gesloten is. Op deze tanden groeien soms eendenmossels. Mannetjes zijn iets kleiner dan vrouwtjes, mannetjes worden 5,3 tot 6,9 meter lang en 5,6 ton zwaar, vrouwtjes 5,1 tot 7,0 meter lang en 6,5 ton zwaar. Bij de geboorte is het dier ongeveer 220 tot 270 centimeter lang.
Gedrag en verspreiding
De dolfijn van Cuvier komt wereldwijd voor, waar hij vooral in de diepzee leeft. Hij jaagt op pijlinktvissen en op diepzeevissen. Ze duiken kaarsrecht naar beneden. Bij waarnemingen van dieren met een zender werd een duikdiepte van 2992 meter gemeten en een duiktijd van 2 uur 17 minuten.[2][3] Daarmee is hij, voor zover bekend, het diepst duikende zoogdier. Een groot deel van de dag brengen de dieren door met duiken. Gemiddeld zevenmaal per dag duiken ze 1 à 2 kilometer diep. Tussendoor duiken ze nog een aantal keer 50 à 800 meter diep, met telkens 2 à 3 minuten rusttijd aan het oppervlak. 's Nachts rusten ze regelmatig een half uur aan de oppervlakte.
Meestal wordt deze soort solitair waargenomen, dan zijn het oudere mannetjes, of in kleine groepjes van drie tot tien, soms tot vijfentwintig dieren. Het dier kan minstens 36 jaar worden.
Doordat hij vooral ver van de kust, diep in de zee leeft, is er over de soort weinig bekend. De meeste informatie is gekomen van gestrande exemplaren. Regelmatig wordt het dier ook op volle zee aangetroffen: in de oostelijke tropische Stille Oceaan is het de meest waargenomen walvisachtige van zijn grootte. Dit is de spitssnuitdolfijn die het vaakst wordt aangetroffen bij strandingen. Strandingen zijn wereldwijd aangetroffen, in zowel de Atlantische, Grote als Indische Oceaan, van de Shetlandeilanden tot Vuurland.
Bescherming
Door zijn verborgen levenswijze is weinig bekend over de aantallen en trends. De soort wordt een enkele keer door Japanse walvisvaarders gedood, maar raakt ook regelmatig verstrikt in visnetten. Waarschijnlijk is de soort gevoelig voor lawaai, aangezien in 'luidruchtige' zeeën als de Middellandse Zee het aantal strandingen groter is dan in andere zeeën en ook bij militaire oefeningen het aantal strandingen groter wordt.
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia-auteurs en -editors
Dolfijn van Cuvier: Brief Summary
(
olandèis; flamand
)
fornì da wikipedia NL
De dolfijn van Cuvier, Ziphius cavirostris, is een walvisachtige uit de familie der spitssnuitdolfijnen, Ziphiidae. Het is waarschijnlijk de meest algemene spitssnuitdolfijn, en tevens de enige soort uit het geslacht Ziphius. Hij dankt zijn Nederlandse naam aan Georges Cuvier, de Franse natuurkenner die de soort voor het eerst beschreef. De wetenschappelijke naam Ziphius is afgeleid van een fabeldier, de ziphius.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia-auteurs en -editors
Gåsenebbhval
(
norvegèis
)
fornì da wikipedia NO
Gåsenebbhval eller småhodehval (Ziphius cavirostris), også kalt cuviers nebbhval og cuviernebbhval, er en monotypisk[1] hvalart som tilhører i nebbhvalfamilien (Ziphiidae), der den er eneste art i slekten Ziphius. Som sådan tilhører familien også tannhvalene (Odontoceti), og artene har tenner, om enn fåtallige i tilfellet gåsenebbhvalen.
Gåsenebbhvalen innehar den offisielle verdensrekorden i dyp-dykking blant pattedyr. Det eneste dokumenterte tilfellet av gåsenebbhval i norske farvann strandet i Hjeltefjorden (Sotra) og måtte bøte med livet der. Den har siden fått tilnavnet «Plasthvalen».
Etymologi
Slektsnavnet Ziphius er latin og følger av det greske uttrykket xiphos, som betyr sverd og viserer til artens karakteristiske nebbformede snute. Artsbenevnelsen cavirostris er et sammensatt ord som følger av de to latinske uttrykkene cavus, som betyr hul, hule, eller hulrom, og rostrum, som betyr snute eller nebb. I så måte refererer cavus til den hule formasjonen (melonen) som dette sjøpattedyret har ved basen av snuten.
Det er uklart hva det riktige norske navnet på denne arten er. Artsdatabanken fører den (primært) opp som småhodehval, men anerkjenner også de tre andre navnene; gåsenebbhval, cuviers nebbhval og cuviernebbhval.[2] Beskrivelsen gåsenebbhval er imidlertid mest brukt, også i vitenskapelig sammenheng, og er i bruk av Norsk Zoologisk Forening.
Biologi
Gåsenebbhval er naturlig
underbitt, og ytterst på underkjeven har voksne hanner to forstørrende
tenner som stikker ut. Disse er omkring 8
cm lange.
Gåsenebbhvalen regnes som en mellomstor hval, der hodet utgjør cirka 10 prosent av lengden og regnes som lite. Det vesle hodet er også opphav til den norske benevnelsen småhodehval. Den gjennomsnittlige lengden ligger rundt 6,4 meter, og i snitt veier den cirka 3 tonn, men de største hunnene kan bli mer enn 7 meter lange og veie mer. Nyfødte kalver måler cirka 2,1 meter,[3] men lite eller ingen ting er kjent om denne artens paringsatferd.
Gåsenebbhvalen ligner andre nebbhvaler. Den har en robust, strømlinjeformet kroppsbygning, en relativt liten (cirka 40 cm høy) sigdformet ryggfinne, og forholdsvis små sveiver som kan legges flatt inntil sidene. Som hos andre nebbhvaler er den horisontale halefinnen relativt stor. Hodet er lite og ganske butt i formen og har en svakt markert pannekul (melon). Munnen former et karakteristisk «nebb», som har gitt opphav til den norske benevnelsen gåsenebbhval. Arten er naturlig underbitt, og ytterst på underkjeven har voksne hanner to forstørrende tenner, cirka 8 cm lange, som stikker ut.[3]
I Atlanterhavsregionen varierer som regel kroppsfargen fra sort til mørk skifergrå over det meste av kroppen. I Indiahavet og Stillehavet kan kroppsfargen variere fra gulbrun til mørk brun. Som regel er dyret mørkest over ryggen, men det finnes også eksempler på det motsatte. Eldre hanner har et distinkt hvitt hode. Hunner er gjerne noe blekere i pigmenteringen. Begge kjønn har mørke flekker rundt øynene. Kroppen har dessuten spredte små lyse flekker og bærer ofte preg av slåssing gjennom tannmerker (arr) i huden. Ungdyr er generelt lysere enn voksne individer.
Arten viser få åpenbare tegn på kjønnsdimorfisme, og som hos mange andre nebbhvaler kan kjønnene bare positivt identifiseres gjennom direkte genital observasjon, genetikk, tilstedeværelse eller ikke av forstørrende fortenner ytterst på underkjeven (hanner), og nærhet (hunner) eller ikke (hanner) til en eventuell kalv.[4]
Utbredesle
Gåsenebbhvalen har størst utbredelse av alle nebbhvalene og er trolig mest tallrik i tempererte og tropiske farvann, herunder sjelden i kystnære strøk.[3]. Arten er regnes som pelagisk og er utbredt i alle verdenshavene, inkludert i yttergrensene mot Polhavet og Sørishavet, men det er uklart om (og eventuelt i hvilken grad) den opptrer i polhavene. Det er den eneste nebbhvalen som er opptrer på regulært vis i Middelhavet, men den unngår Adriaterhavet og Svartehavet. Den unngår dessuten grunne havområder og foretrekker hav med store dyp, typisk minst 1 000 m og mer.[5]
Atferd
Gåsenebbhvalen bruker
ekkolokalisering for å orientere seg i det stummende mørket som finnes på de havdyp denne arten helst jakter. Ekkosignalene sendes ut og mottas gjennom den såkalte
melonen
Selv om gåsenebbhvalen er den vanligste og mest utbredte av nebbhvalene, vet man allikevel svært lite om artens atferd, fordi den typisk unngår båter (herunder forskere), er sky ved overflaten, gjør lange dykk, og ofte befinner seg i lite tilgjengelige farvann.[4]
Arten lever helst i små flokker på 2–7 dyr, men det er heller ikke uvanlig å se solitære dyr og flokker på opp mot 15 dyr. Den er også observert mens den hopper, men dette hører trolig til sjeldenhetene. Det er til nå ikke funnet bevis for at gåsenebbhvalen migrerer sesongvis.
Det lille man ellers vet om denne hvalen kommer helst fra hvaler som har strandet. Gåsenebbhvalen bruker ekkolokalisering for å orientere seg i det stummende mørket som finnes på de havdyp denne arten helst jakter, samt til å lokalisere og fange et bytte. Og trolig er nebbhvalene derfor mer avhengig av sine biosonarer enn tannhvaler flest.
Som andre nebbhvaler bruker gåsenebbhvalen en spesiell sugeteknikk for å fange byttet. Man har ikke visst så alt for mye om denne artens matvaner, annet enn at den er predatorisk og jakter blekkspruter, fisker og krepsdyr på store dyp. En relativt ny studie, fra det nordlige Stillehavet, bekrefter imidlertid nå, at dietten i all hovedsak består av blekksprut og noe dypvannsfisk og krepsdyr. Datagrunnlaget for studien, som ble samlet fra strandede individer i perioden 1976–2016, viser at hele 98 prosent (87,7 prosent av massen) av dietten besto blekksprut, og likeledes at utvalget med blekkspruter besto av hele 37 ulike arter i tilsammen 16 familier. At blekksprut utgjorde en så stor andel var nytt for forskerne. Fisken fordelte seg på fem familier, mens krepsdyr kun besto av tre arter.[6]
Dykking
Det har lenge vært antatt at spermhval (Physeter macrocephalus) kan dykke ned til et dyp på cirka 3 000 meter eller mer, men det er en hypotese som til nå ikke har latt seg bekrefte. Mange tannhvaler er imidlertid usedvanlig gode dykkere, og nebbhvaler har lenge blitt antatt å være blant de beste. Arten har siden den 17. oktober 2006 innehatt verdensrekorden i dyp-dykking for pattedyr, og siden forbedret den betydelig. Når hvalene kommer til overflaten restituerer de oksygennivået i kroppen i løpet av cirka 20 sekunder, før de eventuelt dykker på nytt. Etter svært dype dykk har det blitt observert at denne hvalarten gjerne hviler ved overflaten i lengre tid enn normalt forventet. Dette, og det faktum at hvalen ofte strander, har ført til at noen forskere tror at den kan få en slags dykkersyke, dersom den dykker igjen for raskt etter et dypdykk.
Den 17. oktober 2006 dykket en gåsenebbhval (for første gang) beviselig til 1 899 meter, og satte med det ny offisiell verdensrekord i dyp-dykking for pattedyr. Dykket varte i 85 minutter.[7] Med det reiste spørsmålet seg, om ikke denne arten kunne dykke både dypere og med lenger varighet, og rekorden ble ettertrykkelig smadret den 17. februar 2011, da en annen gåsenebbhval (Zc015; hunnhval) dykket ned til hele 2 992 m utenfor kysten av California, i et dykk som varte i cirka 80 minutter, men også to andre gåsenebbhvaler (Zc010 og Zc011) har beviselig dykket dypere enn den tidligere rekorden fra 2006.[8]
Forskerne merket åtte gåsenebbhvaler utenfor kysten av California og tok i mot data fra hvalene, som blant annet målte forflytningsmønster, dybder og dykketider, over en periode på cirka to år (2010–2012). Hvalene som ble merket besto av fire voksne hunner (Zc010, Zc015, Zc017 og Zc019), tre vokse hanner (Zc011, Zc016 og Zc020), og en unghval (Zc014) av ukjent kjønn. Det lengste dykket (utført av Zc010) som ble målt i varte i hele 137,5 minutter.[8]
Under den perioden de åtte hvalene ble testet, ble hvert enkelt individs dykk registrert og målt, blant annet med hensyn til største dybde og lengst varighet. Tabellen under viser resultatene (men ikke nødvendigvis for samme dykk):[8]
Tagg Kjønn Største dyp Lengste varighet Zc010 hunn
1 924 m. 137,5 min. Zc011 hann
2 295 m. 114,7 min. Zc014 ukjent
1 872 m. 082,7 min. Zc015 hunn
2 992 m. 112,5 min. Zc016 hann
1 840 m. 110,4 min. Zc017 hunn
1 840 m. 099,7 min. Zc019 hunn
1 808 m. 091,2 min. Zc020 hann
1 872 m. 114,7 min. Stranding
Gåsenebbhvalen er den av nebbhvalene som oftest strander, men årsakene til slike hendelser har vært svært uklare. I senere tid har forskere forsøkt å avdekke om såkalt akustisk forurensning (sonarstøy) kan være en medvirkende eller betydelig årsak til at hvalene strander. I mars 2000 strandet nemlig tolv gåsenebbhvaler etter en militærøvelse utenfor Bahamasøyene.[9] En tilsvarende hendelse oppsto under en liknende militærøvelse Gran Canaria i september 2002, da sju gåsenebbhvaler strandet. Det har også vært spekulert i om dykkersyke (gassbobler i blodet) kan ha vært en medvirkende årsak til at nebbhvaler strander, herunder om sonarsignalene kan være en utløsende årsak gjennom å skade det avanserte hørselsorganet disse hvalene har.[10]
Det viser seg at gåsenebbhval er den hvalarten som oftest strander når såkalt mellomfrekvensaktiv (MFA) sonar er i bruk,[11] men relasjonene er lite forstått.[8] En studie fra 2013 bekrefter at gåsenebbhvalen er svært sensitiv for MFA-sonar, som gjerne jobber i frekvensområdet 3–4 kHz.[10] En ganske ny (2017) undersøkelse av artens matvaner bekrefter også at gåsenebbhvalen er den hvalarten som oftest strander i forbindelse med militær aktivitet knyttet til bruk av sonar.[6]
Inndeling
Det finnes flere måter å dele inn nebbhvalene på. En måte er å dele artene inn etter formen på nebbet, som nebbhvaler og spissnebbhvaler. En annen måte er å dele de inn etter sine biologiske slekter, slik det er gjort nedenfor.
Det har hersket en viss usikkerhet omkring hvorvidt slekten kjempenebbhvaler (Berardius) består av én, to eller tre arter. Her listes slekten i henhold til CTDs klassifisering som to ulike arter i samme slekt. Det har dessuten vært knyttet stor usikkerhet til om den svært sjeldne longmanspisshvalen skal klassifiseres som i sin egen slakt, som Indopacetus pacificus, eller i slekten Mesoplodon. Nyere forskning viser imidlertid nå at denne hvalen bør klassifiseres i en egen slekt.[12]
Inndelingen under følger revisjon 15488 av 26. juni 2018 ved Comparative Toxicogenomics Database (CTD) og er i henhold til MDI Biological Laboratory og NC State University.[13] Inndelingen støttes også av WoRMS.[14]
Treliste
-
Cetartiodactyla, hvaler og klovdyr
-
Cetacea, hvaler
-
Odontoceti, tannhvaler
-
Ziphiidae, nebbhvalfamilien
-
Berardius, kjempenebbhvaler
-
Hyperoodon, (egentlige nebbhvaler)
-
Indopacetus (monotypisk)
-
Mesoplodon, spissnebbhvaler
-
M. bidens, nordspisshval
-
M. bowdoini, andrewsspisshval
-
M. carlhubbsi, buespisshval
-
M. densirostris, blainvillespisshval
-
M. europaeus, gervaisspisshval
-
M. ginkgodens, ginkgospisshval
-
M. grayi, grayspisshval
-
M. hectori, hektorsspisshval
-
M. layardii, layardspisshval
-
M. mirus, truespisshval
-
M. perrini, perrinspisshval
-
M. peruvianus, dvergspisshval
-
M. stejnegeri, stejnegerspisshval
-
M. traversii, bahamondespisshval
-
Tasmacetus (monotypisk)
-
Ziphius (monotypisk)
-
Z. cavirostris, gåsenebbhval
Plasthvalen
Den 28. januar i 2017 ble en 6 m lang gåsenebbhval avlivet ved Vindenes i Hjeltefjorden, på innsiden av Sotra, da man trodde at den var skadet, fordi den svømte mot land og var så rolig.[15][16] Det viste seg ved slaktingen at hvalen var svært avmagret og hadde store mengder plast i fordøyelsessystemet, som var tilstoppet. Under obduksjonen av dyret ble det funnet 30 plastposer og plastflak i tarmer og magen på dyret.[17][18] I ettertid har hvalen fått tilnavnet «plasthvalen». Plasten fra hvalens mage og plastforurensing i havet ble senere tema for en ny utstilling (som står til sommeren 2019) ved Universitetsmuseet i Bergen,[19] og episoden med hvalen vakte stor internasjonal oppsikt og har siden satt kraftig fokus på forsøplingen i havet og langs kysten.[20]
Annet
Denne hvalarten jaktes det normalt ikke på, men japanske hvalfangere tar allikevel (utilsiktet eller ikke) omkring 20 individer hvert år. Arten står på CITES liste II, men listes som livskraftig på IUCNs rødliste.[5]
Se også
Referanser
-
^ Dalebout, M. L., Robertson, K. M., Frantzis, A., Engelhaupt, D., Mignucci-Giannoni, A. A., Rosario-Delestre, R. J. and Baker, C. S. 2005. Worldwide structure of mtDNA diversity among Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris): Implications for threatened populations. Molecular Ecology 14: 3353-3371. doi:10.1111/j.1365-294X.2005.02676.x
-
^ Artsdatabanken (2018) Småhodehval Ziphius cavirostris. Artsdatabanken, besøkt 2018-07-03
-
^ a b c Lundrigan, B. and A. Myers 2000. Ziphius cavirostris (On-line), Animal Diversity Web. Accessed July 02, 2018 at http://animaldiversity.org/accounts/Ziphius_cavirostris/
-
^ a b Coomber, F., Moulins, A., Tepsich, P., & Rosso, M. (2016). Sexing free-ranging adult Cuvier’s beaked whales (Ziphius cavirostris) using natural marking thresholds and pigmentation patterns. Journal of mammalogy, 97(3), 879-890. doi:10.1093/jmammal/gyw033
-
^ a b Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. 2008. Ziphius cavirostris. The IUCN Red List of Threatened Species 2008: e.T23211A9429826. http://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2008.RLTS.T23211A9429826.en. Downloaded on 02 July 2018.
-
^ a b West, K. L., Walker, W. A., Baird, R. W., Mead, J. G., & Collins, P. W. (2017). Diet of Cuvier’s beaked whales Ziphius cavirostris from the North Pacific and a comparison with their diet world-wide. Marine Ecology Progress Series, 574, 227-242.
-
^ Lewis Smith (October 17, 2006). "It's official: New free-diving record is 1,899 meters (6,230 ft)". CDNN. http://www.cdnn.info/news/industry/i061017a.html.
-
^ a b c d Schorr, G. S., Falcone, E. A., Moretti, D. J., & Andrews, R. D. (2014). First long-term behavioral records from Cuvier’s beaked whales (Ziphius cavirostris) reveal record-breaking dives. PloS one, 9(3), e92633. doi:10.1371/journal.pone.0092633
-
^ Waring GT, Quintal JM, Schwartz SL (Eds.; 2001) U.S. Atlantic and Gulf of Mexico Marine Mammal Stock Assessments – 2001. NOAA Technical Memorandum NMFS-NE-168.
-
^ a b Stacy L. DeRuiter, Brandon L. Southall, John Calambokidis, Walter M. X. Zimmer, Dinara Sadykova1, Erin A. Falcone, Ari S. Friedlaender, John E. Joseph, David Moretti, Gregory S. Schorr, Len Thomas1 and Peter L. Tyack (2013). "First direct measurements of behavioural responses by Cuvier's beaked whales to mid-frequency active sonar". Biology Letters. 9 (4): 20130223. doi:10.1098/rsbl.2013.0223. PMC 3730631 Freely accessible. PMID 23825085.
-
^ Simonis, A., Thayre, B., Oleson, E., & Baumann-Pickering, S. (2016). Mid-frequency active sonar and beaked whale acoustic activity in the Northern Mariana Islands. The Journal of the Acoustical Society of America, 140(4), 3413-3413. DOI:10.1121/1.4970970
-
^ May-Collado, Laura og Agnarsson, Ingi. 2005. «Molecular Phylogenetics and Evolution xxx (2006) xxx–xxx - Cytochrome b and Bayesian inference of whale phylogeny». Science Direct Arkivert 27. september 2007 hos Wayback Machine.
-
^ CTD (2018) Ziphiidae - beaked whales. Revisjon 15488 av 26. juni 2018, Comparative Toxicogenomics Database. Besøkt 2018-07-03
-
^ Perrin, W.F. (2018). World Cetacea Database. Ziphiidae Gray, 1850. Accessed through: World Register of Marine Species at: http://www.marinespecies.org/aphia.php?p=taxdetails&id=136986 on 2018-07-03
-
^ «Måtte avlive strandet hval på Sotra». VG. 28. januar 2017. Besøkt 30. januar 2017.
-
^ «Hvalen som ble skutt ved Vindenes var helt spesiell». Bergensavisen. 30. januar 2017. Besøkt 31. januar 2017.
-
^ «UiB-forskere fant sjelden hval full av plast». Universitetet i Bergen. 10. april 2017. Besøkt 28. september 2017.
-
^ «Fann 30 plastposar i magen på den sjeldne kvalen». NRK Hordaland. 1. februar 2017. Besøkt 2. februar 2017.
-
^ Universitetsmuseet i Bergen (30.05.2017) Plasthvalen. Formidlingsavdelingen ved Universitetsmuseet i et samarbeid med Overhaus.
-
^ Eivind Solberg-Hansen Fondenes (2017) Historien om hvalen med plast i magen blir utstilling. Universitetet i Bergen, 08.03.2017. Besøkt 2018-07-03
Eksterne lenker
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia forfattere og redaktører
Gåsenebbhval: Brief Summary
(
norvegèis
)
fornì da wikipedia NO
Gåsenebbhval eller småhodehval (Ziphius cavirostris), også kalt cuviers nebbhval og cuviernebbhval, er en monotypisk hvalart som tilhører i nebbhvalfamilien (Ziphiidae), der den er eneste art i slekten Ziphius. Som sådan tilhører familien også tannhvalene (Odontoceti), og artene har tenner, om enn fåtallige i tilfellet gåsenebbhvalen.
Gåsenebbhvalen innehar den offisielle verdensrekorden i dyp-dykking blant pattedyr. Det eneste dokumenterte tilfellet av gåsenebbhval i norske farvann i Hjeltefjorden (Sotra) og måtte bøte med livet der. Den har siden fått tilnavnet «».
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia forfattere og redaktører
Zyfia gęsiogłowa
(
polonèis
)
fornì da wikipedia POL
Multimedia w Wikimedia Commons Zyfia gęsiogłowa[4], wal Cuviera[5] (Ziphius cavirostris) – gatunek ssaka z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).
Systematyka
Taksonomia
Rodzaj i gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez G. Cuviera w 1823 roku w książce Recherches sur les ossemens fossiles de quadrupèdes[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał teren pomiędzy Fos a ujściem rzeki Galégeon we Francji[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Ziphius – zyfia[4].
Charakterystyka ogólna
Rodzina Hyperoodontidae – wale dziobogłowe były liczne w miocenie i piocenie[7]. Samice osiągają dojrzałość płciową u głowy z długość ciała ok. 6,1 metra, a następnie rosną do maksymalnie 7 metrów. Otwarcie ust jest stosunkowo niewielkie. Dziób jest krótki i wtapia się w pochyłe czoło[8]. Samce mają jedną parę funkcjonalnych zębów, które wystają z końcówki żuchwy. Samice są bezzębne[7][9]. Rzędy małych szczątkowych zębów zwykle występują w obu szczękach.
Zyfia to duży i silny waleń. Ubarwienie skóry ma ciemnobrązowe, płowobrązowe lub łupkowoszare. Stronę brzuszną jaśniejszą. Na skórze ma liczne jasne plamki.
Samce są często pokryte jasnymi zadrapaniami. Głowa jest mała i często bardzo jasna, u dorosłych samców biała. Występuje wyraźny dziób z wąskim pyskiem. U samic zęby pozostają całkowicie ukryte w dziąsłach, natomiast u samców są wydłużone (dorastają do 8 cm) i wystają ze szczęki podobnie jak u dzików. Wyraźne przewężenie w okolicy szyjnej. Płetwa grzbietowa przesunięta daleko do tyłu. Choć są podobne do wielu innych gatunków wielorybów, można rozpoznać je po ich kształcie, krótkim dziobie i wyjątkowym ubarwieniu. Kolor korpusu jest ciemnoszary/czarny przechodzący do jasnobrązowego, podczas gdy głowa jest zasadniczo bledsza, prawie biała/kremowo biała. Poszczególne zwierzęta tego gatunku mogą różnić się od siebie ubarwieniem. Starsze samce mają tendencję do rozjaśniania koloru i stają się bardziej białawe z wiekiem, a niektóre zwierzęta mogą być widoczne z jasnym pomarańczowym połyskiem na skórze, co jest spowodowane okrzemkami[10]. Zwykle wokół oka jest ciemniejsza plama. Gdy zwierzęta dojrzewają, zwiększa się zakres tej bladej pigmentacji[11].
Wszystkie zwierzęta mają zakrzywiony pysk, dając wygląd "uśmiechu".
Płetwy są małe i zaokrąglone[12]. Mała płetwa grzbietowa znajduje się dwie trzecie odległości od głowy i przylega do ciała. Podobnie jak w przypadku innych wielorybów z dziobem, nie ma żadnego nacięcia[13].
Wymiary
Samce osiągają długość do 6,5 m, a samice do 7 m, przy masie do 3000 kg[14].
Samce osiągają dojrzałość płciową na 5,4 metrach długości swojego ciała, a następnie rozwijają się maksymalnie do 6,7 metrów. Często cytowany raport o długości 8,5 metra jest błędny. Długość płetwy piersiowej wynosi około 50 cm, wysokość płetwy grzbietowej o trójkątnym kształcie osiąga około 40cm. Dorosły samiec o długości 5,7 metra waży 2450 kg.
Występowanie
Występuje w umiarkowanych i tropikalnych wodach wszystkich oceanów i w niektórych półzamkniętych morzach[13]
Zyfia gesiogłowa wydaje się być pierwotnie tropikalnym organizmem wnioskując po jej występowaniu, jednakże przenosi się na północ do umiarkowanych wód w okresie letnim. Istnieją również zapisy z dalekich północnych Wysp Aleuckich i Zatoki Alaski o jej występowaniu w tych rejonach. Zyfia gęsiogłowa jest szeroko rozpowszechniona (unika wód arktycznych). Rejon występowania obejmuje wody wokół Ameryki Północnej na Atlantyku od Massachusetts do Karaibów w Zatoce Meksykańskiej. Na Pacyfiku występuje od południowej części Morza Beringa do równika Wieloryby te żyją praktycznie wszędzie, z wyjątkiem regionów polarnych. Są ogólnie badane wokół małych wysp oceanicznych, gdzie głębokie wody są blisko brzegu[10][8]. Zyfie gęsiogłowe spotyka się przede wszystkim na pełnym morzu, rzadziej w pobliżu brzegów. Najczęściej przebywają w wodach głębszych niż 1000 m.
Tryb życia
Gatunek ten porusza się w grupach złożonych z 20 – 40 osobników, przy czym podczas polowania i jedzenia obowiązuje pewna hierarchia. Stare samce mogą żyć pojedynczo. Mocne wydłużone szczęki i zredukowane uzębienie (ma tylko jedną parę zębów), wskazują na sposób odżywiania. Wale te żywią się przede wszystkim kałamarnicami, rzadziej polują na ryby głębinowe. Są bardzo silnymi pływakami. Często niespodziewanie wynurzają się na powierzchnię i po krótkim odpoczynku równie szybko znikają. Związane jest to z ich bardzo głębokim i długim nurkowaniem. W marcu 2014 roku grupa badaczy z Cascadia Research Collective, prowadzona przez Gregory Schorr, po sprawdzeniu zapisów 3732 godzin nurkowań tych zwierząt odkryła, że jeden z osobników zanurkował na głębokość 2992m, inny zaś pozostawał pod powierzchnią wody przez 2 godziny 17 minut 30 sekund. To dwa nowe rekordy świata dla ssaków. Wcześniej rekordy te należały do słoni morskich.
Zwykle Zyfia gęsiogłowa występuje na morzu i często nurkuje na duże głębokości (unikając statków) pozostając pod wodą przez 30 minut lub dłużej, gdzie poluje i żywi się kalmarami, niektórymi rybami i skorupiakami[8][12].Przed nurkowaniem podnosi grzbiet ogonka prosto nad powierzchnię. Zaobserwowano, że wyskakuje z wody. Podczas skoków wale wynurzają się całkowicie z wody. Zanotowane zostały istniejące grupy ok. 40 osobników, ale szkółki zwykle zawierają mniej niż połowę tej liczby. Zwierzęta te często podróżują nurkując i żyją razem w dość ścisłej korelacji[15][16]. Obecność dobrze rozwiniętego ucha wewnętrznego sugeruje, że ziphiidy są echolokatorami. Podróżują w grupach zazwyczaj złożonych z dwóch osobników lub samotnie. Niewiele wiadomo na temat społecznych nawyków zwierzęcia[17][8]. Samce podczas walk godowych mogą używać jako broni wystających zębów, gdyż ich skóra pokryta jest nacięciami.
Rozród
Ciąża u wali Cuviera trwa około 12 miesięcy. Po tym okresie na świat przychodzi jedno młode o długości 2 – 3 m i masie urodzeniowej wynoszącej 270 kg. Dojrzałość płciową samce uzyskują przy długości 5,5 m, samice zaś przy długości 5,8 m. Zauważono, że porody występują w lecie lub wczesną jesienią[10].
Długość życia
Gatunek ten może dożywać 36 lat.
Wielkość populacji
Gatunek ten jest trudny do obserwacji i badania, dlatego trudno stwierdzić jego liczebność. Obecnie ocenia się stan populacji na około 100000 osobników[18].
Na wale Cuviera polują rekiny i orki. W przeszłości bywał także poławiany przez japońskich wielorybników.
Znaczenie dla gospodarki
Zyfia gęsiogłowa należy niewątpliwie do najczęstszych i najliczniejszych ze wszystkich wielorybów, a ogólna obfitość prawdopodobnie przekroczy 100 000 osobników (nie ma informacji na temat tendencji w globalnej obfitości tego gatunku)[19]. Prawdopodobnie jak w przypadku innych wielorybów dziobowych, zagrożenia, które mogą powodować powszechne spadki ich liczebności, obejmują wysoki poziom dźwięku antropogenicznego, w szczególności sonaru wojskowego i badań sejsmicznych oraz przyłowów. Uważa się, że określone częstotliwości używane w sonarze wojskowym do wykrywania okrętów podwodnych mogą wywoływać panikę, powodując ich zbyt szybki powrót na powierzchnię, co powoduje stan podobny do zawrotów głowy. W ostatnich latach wątki grupowe zostały dokładnie zbadane pod kątem przyczyny śmierci, a marynarki wojenne zostały silnie powiązane z tym precedensem. Przynęta z Ziphius cavirostris została odnotowana tylko w kilku łowiskach. Handel i połów walenia jest niewielki[16].
Znaczenie w ochronie środowiska
Ziphius cavirostris to jedyny gatunek wielorybów z dziobem[20]Gatunek został wpisany do Appendix II – CITES (gatunki, które niekoniecznie są zagrożone wyginięciem, ale mogą się nimi stać)[21], oraz ONZ uwzględniło Ziphius cavirostris w konwencji o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego w 2009 r.[22] Natomiast w 2004 r. strony porozumienia CMS-owego UNEP w sprawie ochrony waleni na Morzu Czarnym, Morzu Śródziemnym i przyległym obszarze atlantyckim przyjęły rezolucję zalecającą, aby w umowie uniknąć działalności człowieka- wprowadzającej hałas o wysokiej intensywności w środowisku morskim obszarze, na którym mogą występować wysokie stężenia wielorybów Cuviera. Komitet naukowy porozumienia modeluje obecnie dane z obserwacji śródziemnomorskich w celu wygenerowania predykcyjnych map siedliskowych Ziphius[23].
Aktualne kierunki badań naukowych
Badania nad Ziphius cavirostris dotyczą poszerzenia wiedzy na temat jego rozmieszczenia i występowania na Morzu Śródziemnym, na którym powszechnie występuje. Wielkość populacji została oszacowana dla mórz Alborán i Ligurii. Badania potwierdziły preferencje gatunkowe dla zbocza kontynentalnego i jego szczególne powiązanie z kanionami podmorskimi, jak stwierdzono również w innych częściach świata[24] .Przeprowadzane też były badania na Morzu Tyrreńskim, których celem było porównanie obecności, rozmieszczenia i użytkowania siedlisk dzikiego wieloryba Cuvier w dwóch okresach(1990-1992 i 2007-2011). Wyniki podkreślają długoterminową wierność miejsca dzikiego Zyfi gesiogłowej w Centralnym Morzu Tyrreńskim. Ponadto podkreślają znaczenie regionu morskiego Centralnego Morza Tyrreńskiego oraz zdolność ciągłego monitorowania w celu identyfikacji zmian w częstotliwości i rozmieszczeniu waleni, niezbędnych do adaptacyjnego podejścia do zarządzania ochroną[25].
Równie ważnym zagadnieniem dla badaczy było poznanie diety Ziphius cavirostris z Północnego Pacyfiku i porównanie jej z dietą tego gatunku na całym świecie. Znajomość składu diety może być wykorzystana do zrozumienia, w jaki sposób wieloryby wykorzystują swoje siedliska a także może pomóc w określeniu lokalizacji ważnych obszarów żerowania[26].
Dodatkowo przeprowadzano badania, które dowiodły powiązanie w obecności dzioba z podwodnymi kanionami i kontynentalnym zboczem w rejonie Kanionu Genui oraz zbadano środowiska charakterystyczne tych wielorybów w rejonie kanionu Genui korelującego obecnością wielorybów w zmienne oceanograficzne[27].
Przypisy
-
↑ a b c d Ziphius cavirostris, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
-
↑ a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ziphius cavirostris. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 20 stycznia 2010]
-
↑ Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. 2008, Ziphius cavirostris [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015-3 [dostęp 2015-09-24] (ang.).
-
↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 191. ISBN 978-83-88147-15-9.
-
↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 399, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
-
↑ a b G. Cuvier: Recherches sur les ossemens fossiles de quadrupèdes. Wyd. 2. T. 5. Paryż: Deterville, 1823, s. 350. (fr.)
-
↑ a b KazimierzK. Kowalski KazimierzK., Ssaki. Zarys teriologii, Kraków: Wydawnictwo PWN, 1971 .
-
↑ a b c d Ronald MR.M. Nowak Ronald MR.M., Walker’s Mammals of the World Volume II, 1991 .
-
↑ EE. Turyn EE., Zwierzęta. Encyklopedia Ilustrowana., 2005 .
-
↑ a b c Cetacean Research & Rescue Unit | Cuvier's beaked whale, www.crru.org.uk [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ The Beaked Whale Resource – Cuviers Beaked Whale, www.beakedwhaleresource.com [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ a b Cuvier's beaked whale, „WDC, Whale and Dolphin Conservation” [dostęp 2018-03-26] (ang.).
-
↑ a b BernardhB. Grzimek BernardhB., Grzimek’s Annimal Life Encyclopedia Volume II Mammals II, 1975 .
-
↑ Dr. B. Lundrigan, A. Myers: Ziphius cavirostris (ang.). Animal Diversity Web, 20 stycznia 2010.
-
↑ Cuvier's beaked whale, „WDC, Whale and Dolphin Conservation” [dostęp 2018-03-26] (ang.).
-
↑ a b Ziphius cavirostris (Cuvier's Beaked Whale, Goose-beaked Whale, Goosebeak Whale), www.iucnredlist.org [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ Cuvier's beaked whale, „WDC, Whale and Dolphin Conservation” [dostęp 2018-03-26] (ang.).
-
↑ Boris Culik: Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823 (ang.). Convention on Migratory Species (CMS). [dostęp 20 stycznia 2010].
-
↑ Cuvier's beaked whale, „WDC, Whale and Dolphin Conservation” [dostęp 2018-03-26] (ang.).
-
↑ Ziphius cavirostris (Cuvier's Beaked Whale, Goose-beaked Whale, Goosebeak Whale), www.iucnredlist.org [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ Wilson D.E., M.D.M.D. Reeder M.D.M.D., Mammals species of the Word., „Smithsonian Institution Press, Washington”, 1993 .
-
↑ http://orka.sejm.gov.pl/SUE6.nsf/Pliki-zal, orka.sejm.gov.pl [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ Ziphius cavirostris (Cuvier's Beaked Whale, Goose-beaked Whale, Goosebeak Whale), www.iucnredlist.org [dostęp 2018-03-26] .
-
↑ PodestàP. M. PodestàP. i inni, Chapter Four – Cuvier's Beaked Whale, Ziphius cavirostris, Distribution and Occurrence in the Mediterranean Sea: High-Use Areas and Conservation Threats, „Advances in Marine Biology”, 2016 .
-
↑ ArcangeliA. A. ArcangeliA. i inni, Long-term presence and habitat use of Cuvier's beaked whale (Ziphius cavirostris) in the Central Tyrrhenian Sea., „Marine Ecology”, 2016 .
-
↑ WestW. K.L. WestW. i inni, Diet of Cuvier’s beaked whales Ziphius cavirostris from the North Pacific and a comparison with their diet world-wide, „Marine Ecology Progress Series.”, 2017 .
-
↑ LanfrediL. C. LanfrediL. i inni, Key Oceanographic Characteristics of Cuvier’s Beaked Whale (Ziphius cavirostris) Habitat in the Gulf of Genoa (Ligurian Sea, NW Mediterranean), „Journal of Oceanography and Marine Research.”, 2016 .
Linki zewnętrzne
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Zyfia gęsiogłowa: Brief Summary
(
polonèis
)
fornì da wikipedia POL
Zyfia gęsiogłowa, wal Cuviera (Ziphius cavirostris) – gatunek ssaka z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Baleia-bicuda-de-cuvier
(
portughèis
)
fornì da wikipedia PT
A baleia-bicuda-de-cuvier (nome científico: Ziphius cavirostris) é um cetáceo e a mais amplamente distribuída de todas as baleias-bicudas da família Ziphiidae.[6] É menor do que a maioria das baleias de barbatanas, mas grande entre as baleias-bicudas. É pelágica, habitando águas mais profundas do que 1 000 pés (300 metros). Tem os mergulhos mais profundos e mais longos registrados entre as baleias a 9 816 pés (2 992 metros) e 222 minutos, respectivamente, embora a frequência e as razões para esses mergulhos extraordinários não sejam claras.[7][8] Apesar de seu habitat em águas profundas, é uma das baleias encalhadas mais frequentemente avistadas.[9]
Etimologia
O nome do gênero zífio vem do grego xiphos "espada" e o nome da espécie cavirostris do latim cavus "oco" e rostrum "bico", referindo-se ao recuo na cabeça na frente do espiráculo.[10]
Taxonomia
O naturalista e zoólogo francês Georges Cuvier descreveu a espécie pela primeira vez em Recherches sur les ossements fossiles ("Pesquisa sobre ossos fósseis", 1823)[11] com base em um crânio encontrado na costa mediterrânea da França em Fos-sur-mer, Bouches de Rhone. O chamou de Ziphius cavirostris do latim cavus para "oco" ou "côncavo", referindo-se à bacia prenariana, um oco profundo no crânio que é um traço diagnóstico da espécie. Cuvier acreditava que o crânio representava os restos de uma espécie extinta. Mais tarde, em 1850, o paleontólogo e zoólogo Paul Gervais descobriu que o crânio era idêntico ao de uma carcaça de baleia mais recentemente encalhada em uma praia.[12]
Descrição
O corpo da baleia-bicuda-de-cuvier é robusto e em forma de charuto, semelhante ao de outras baleias-bicudas e pode ser difícil de distinguir de muitas das baleias mesoplodontes no mar. O corpo dos machos adultos é tipicamente cinza escuro, com a cabeça nitidamente mais clara, ou mesmo branca. Esta coloração clara se estende ao longo da parte posterior. As fêmeas variam em cor de cinza escuro a marrom-avermelhado. A pele da cabeça da fêmea clareia menos do que nos machos e não se estende ao longo da parte posterior.[13] Geralmente nascem pesando cerca de 500 libras e entre 6,8 e pouco mais de 2,5 metros de comprimento. Os filhotes são pretos ou azul-escuros com barriga branca. As fêmeas atingem a maturidade com uma média de 19 a 23 pés de comprimento e os machos de 19 a 22,5 pés, pesando cerca de 2 a 3,5 toneladas.[14]
Mergulhando fundo para pegar a presa, abrem suas mandíbulas de uma forma que cria sucção. Um par de ranhuras na garganta permite que expanda essa região ao sugar sua presa. Este tipo de mandíbula e construção muscular faz com que pareçam ter uma aparência sorridente. Seu crânio tem uma reentrância e o formato de um capacete de bicicleta com sulcos no topo de um nariz semelhante a um ganso, dando a ele o nome de "bico". Todas as baleias-bicudas têm esta aparência geral, mas a baleia-bicudas-de-cuvier tem um bico mais curto em comparação com outras da família dos zifiídeos. Têm um melão ligeiramente bulboso, que pode ser branco ou às vezes mais marrom para as fêmeas. Têm uma cabeça particularmente inclinada gradualmente levando ao melão e um rostro pequeno e suavemente definido, que lhes dá seu apelido ou nome alternativo de baleia de bico de ganso.[13]
Ecologia
Mergulho
Em 2014, os cientistas relataram que usaram marcas ligadas a satélite para rastrear as baleias-bicudas-de-cuvier na costa da Califórnia e descobriram que um espécime mergulhou até 9 816 pés (2 992 metros) abaixo da superfície do oceano, o que representa o mergulho mais profundo já documentado para qualquer mamífero.[7][15][16][17] Outro estudo, publicado em 2020, relatou uma espécime fazendo um mergulho que durou 222 minutos, o que representa o mergulho mais longo já documentado para qualquer mamífero.[8] O cientista supervisor Nicola Hodgkins observou que "o tempo de mergulho registrado de mais de três horas provavelmente não é típico, e sim o resultado de um indivíduo levado ao seu limite absoluto". A exposição a altos níveis de ruído de um sonar militar próximo provavelmente causou o comportamento anormal.[18]
Alimentação e forrageamento
As baleias-bicudas-de-cuvier se alimentam de várias espécies de lulas, incluindo cranquiídeos (Cranchiidae), onicotêutidas (Onychoteuthidae), braquiotêutidas (Brachioteuthidae), enoplotêutidas (Enoploteuthidae), octopotêutidas (Octopoteuthidae) e histiotêutidas (Histioteuthidae), bem como peixes de águas profundas.[19] Os cientistas usaram espécimes encalhados para estudar os hábitos alimentares das baleias por meio de análises estomacais.[20]
Distribuição e habitat
Tem uma distribuição cosmopolita em águas profundas e no mar aberto, desde os trópicos até os mares frios e temperados. No Pacífico Norte, ocorre tanto ao norte quanto as ilhas Aleutas e no Atlântico Norte ao extremo norte das províncias atlânticas do Canadá no oeste até as Xetlândias no leste. No Hemisfério Sul, ocorre tão ao sul quanto na Terra do Fogo, na África do Sul, no sul da Austrália, na Nova Zelândia e nas ilhas Chatham. Também frequenta corpos de águas interiores como os golfos do México e os mares do Caribe e Mediterrâneo.[21] A população mediterrânea pode ser geneticamente distinta da(s) população (ões) do Atlântico Norte.[22]
As baleias-bicudas-de-cuvier pode ser uma das baleias-bicudas mais comuns e abundantes, com uma população mundial provavelmente superior a 100 000 indivíduos. Cerca de 80 000 indivíduos estão no Pacífico Oriental tropical, quase 1 900 estão na costa oeste dos Estados Unidos (excluindo o Alasca) e mais de 15 000 estão ao largo do Havaí.[2]
Interação com os seres humanos
Baleeira e pesca
Antes de 1955, estima-se que os baleeiros japoneses capturavam de 3 a 35 cuvier por ano. De 1955 até a década de 1990, mais de 4 000 espécimes foram capturadas. A espécie foi supostamente capturada acidentalmente em pescarias na Colômbia, na pesca do espadarte italiano e na pesca com rede de emalhar de deriva na Califórnia e Oregão, na costa oeste dos Estados Unidos, onde entre 22 e 44 indivíduos morreram a cada ano de 1992 a 1995.[2] É abrangida pelo Acordo sobre a Conservação de Pequenos Cetáceos dos Mares Báltico, Atlântico Nordeste, Irlandês e do Norte (ASCOBANS) e pelo Acordo sobre a Conservação dos Cetáceos no Mar Negro, Mar Mediterrâneo e Área Atlântica Contígua (ACCOBAMS). A espécie também está incluída no Memorando de Entendimento Sobre a Conservação do Peixe-Boi e Pequenos Cetáceos da África Ocidental e da Macronésia (MoU dos Mamíferos Aquáticos da África Ocidental) e no Memorando de Entendimento para a Conservação de Cetáceos e Seus Habitats na Região das Ilhas do Pacífico (MoU dos cetáceos do Pacífico Cetáceos).[23]
Sonar e manobras militares
A baleia-bicudo-de-cuvier parece ter uma reação ruim ao sonar. Encalhes geralmente ocorrem perto de bases navais onde o sonar pode estar em uso. Foi observada no Havaí evitando mergulhar em busca de comida ou evitar uma área onde o sonar está em uso. Uma maior incidência de encalhes foi registrada em mares barulhentos, como o Mediterrâneo, e vários encalhes em massa ocorreram após as operações da marinha espanhola nas ilhas Canárias.[24][25] Em 2019, uma revisão das evidências sobre o encalhe em massa de baleias de bico ligado a exercícios navais onde o sonar foi usado concluiu que os efeitos do sonar ativo de média frequência são mais fortes, mas variam entre indivíduos ou populações, e a força da resposta das baleias pode depender se os indivíduos tiveram exposição anterior ao sonar. O relatório considerou a explicação mais plausível dos sintomas da doença da descompressão, como embolia gasosa encontrada em baleias encalhadas, como a resposta das baleias ao sonar. Observou que não ocorreram mais encalhes em massa nas ilhas Canárias uma vez que os exercícios navais usando sonar foram proibidos lá, e recomendou que a proibição fosse estendida a outras áreas, como o Mediterrâneo, onde encalhes em massa continuam a ocorrer.[26][27]
Notas
- Este artigo foi inicialmente traduzido, total ou parcialmente, do artigo da Wikipédia em inglês, cujo título é «Cuvier's beaked whale», especificamente .
Referências
-
↑ «Ziphius cavirostris Cuvier 1824 (Cuvier's beaked whale)». PBDB
-
↑ a b c Baird, R. W.; Brownell Jr., R. L.; Taylor, B. L. (2020). «Cuvier's Beaked Whale - Ziphius cavirostris». Lista Vermelha da IUCN. União Internacional para Conservação da Natureza (UICN). p. e.T23211A50379111. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T23211A50379111.en. Consultado em 26 de agosto de 2021
-
↑ William Perrin (2014). «Ziphius Cuvier, 1823». World Cetacea Database. World Register of Marine Species
-
↑ «Ziphius». Species. GBIF. Consultado em 26 de agosto de 2021
-
↑ «Ziphius cavirostris». Species. GBIF. Consultado em 26 de agosto de 2021
-
↑ Grzimek, Bernhard (2003). Hutchins, Michael; Kleiman, Devra G.; Geist, Valerius; et al., eds. Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Vol 15, Mammals IV 2nd ed. Farmington Hills, MI: Gale Group. ISBN 0-7876-5362-4
-
↑ a b Schorr, Gregory S.; Falcone, Erin A.; Moretti, David J.; Andrews, Russel D. (26 de março de 2014). «First Long-Term Behavioral Records from Cuvier's Beaked Whales (Ziphius cavirostris) Reveal Record-Breaking Dives». PLOS ONE. 9 (3): e92633. Bibcode:2014PLoSO...992633S. PMC . PMID 24670984. doi:10.1371/journal.pone.0092633
-
↑ a b Quick, Nicola J.; Cioffi, William R.; Shearer, Jeanne M.; Fahlman, Andreas; Read, Andrew J. (15 de setembro de 2020). «Extreme diving in mammals: first estimates of behavioural aerobic dive limits in Cuvier's beaked whales». The Journal of Experimental Biology. 223 (18): jeb222109. PMID 32967976. doi:10.1242/jeb.222109
-
↑ «Cuvier's Beaked Whale (Ziphius cavirostris)». NOAA. 15 de janeiro de 2015. Consultado em 29 de março de 2017. Arquivado do original em 30 de março de 2017
-
↑ «Cuvier's Beaked Whales, Ziphius cavirostris». The MarineBio Conservation Society (MarineBio). 18 de maio de 2017. Consultado em 18 de janeiro de 2021
-
↑ Cuvier, Georges (1823). Recherches sur les ossemens fossiles (em francês). 5 2nd ed. Paris: [s.n.] pp. 350–2, fig. 7
|acessodata=
requer |url=
(ajuda) -
↑ Turner, W (1872). «On the occurrence of Ziphius cavirostris in the Shetland Seas, and a comparison of its skull with that of Sowerby's whale (Mesoplodon Sowerbyi)». Edinburgh. Transactions of the Royal Society of Edinburgh. 26 (4): 759–80. OCLC 26145032. doi:10.1017/s0080456800025618
-
↑ a b Heyning, John E.; Mead, James G. (2009). «Cuvier's Beaked Whale». Encyclopedia of Marine Mammals. Cambrígia, Massachussetes: Imprensa Acadêmica. pp. 294–295. ISBN 978-0-12-373553-9. doi:10.1016/B978-0-12-373553-9.00069-9
-
↑ «Cetacean Research & Rescue Unit | Cuvier's beaked whale». www.crru.org.uk. Consultado em 8 de dezembro de 2020
-
↑ Lee, Jane J. (26 de março de 2014). «Elusive Whales Set New Record for Depth and Length of Dives Among Mammals». National Geographic. Cópia arquivada em 29 de março de 2014
-
↑ Dunham, Will (26 de março de 2014). «How low can you go? This whale is the champion of deep diving». Reuters – via in.reuters.com
-
↑ «The Globe and Mail»
-
↑ McGrath, Matt (24 de setembro de 2020). «Mysterious beaked whale smashes mammal diving record». BBC News
-
↑ Evans, Peter GH (1987). The Natural History of Whales and Dolphins. Nova Iorque: Facts on File Publications. ISBN 0816017328. OCLC 14271801
-
↑ West, Kl; Walker, Wa; Baird, Rw; Mead, Jg; Collins, Pw (4 de julho de 2017). «Diet of Cuvier's beaked whales Ziphius cavirostris from the North Pacific and a comparison with their diet world-wide». Marine Ecology Progress Series. 574: 227–242. Bibcode:2017MEPS..574..227W. doi:10.3354/meps12214
-
↑ Reeves, Randall R; Stewart, Brent S; Clapham, Phillip J; Powell, James A (2002). National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World. [S.l.]: Alfred A. Knopf. p. 254. ISBN 0375411410
-
↑ Holcer, D.; Fortuna, M. C.; Mackelworth C. P. (2014). Status and Conservation of Cetaceans in the Adriatic Sea (PDF). Túnis e Paris: Programa das Nações Unidas para o Meio Ambiente, Centro Regional de Atividades para Áreas Especialmente Protegidas
-
↑ «Species». CMS
-
↑ «Lethal Sounds: The use of military sonar poses a deadly threat to whales and other marine mammals». NRDC. Junho de 2006. Consultado em 3 de fevereiro de 2013
-
↑ Faerber, Meghan M.; Baird, Robin W. (março de 2010). «Does a lack of observed beaked whale strandings in military exercise areas mean no impact has occurred? A comparison of stranding and detection probabilities in the Canary and the main Hawaiian Islands». Marine Mammal Science. doi:10.1111/j.1748-7692.2010.00370.x
-
↑ Bernaldo de Quirós, Y.; Fernandez, A.; Baird, R. W.; Brownell, R. L.; Aguilar de Soto, N.; Allen, D.; Arbelo, M.; Arregui, M.; Costidis, A.; Fahlman, A.; Frantzis, A.; Gulland, F. M. D.; Iñíguez, M.; Johnson, M.; Komnenou, A.; Koopman, H.; Pabst, D. A.; Roe, W. D.; Sierra, E.; Tejedor, M.; Schorr, G. (30 de janeiro de 2019). «Advances in research on the impacts of anti-submarine sonar on beaked whales». Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 286 (1895). 20182533 páginas. PMC . PMID 30963955. doi:10.1098/rspb.2018.2533
-
↑ Batchelor, Tom (30 de janeiro de 2019). «Scientists demand military sonar ban to end mass whale strandings». The Independent
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores e editores de Wikipedia
Baleia-bicuda-de-cuvier: Brief Summary
(
portughèis
)
fornì da wikipedia PT
A baleia-bicuda-de-cuvier (nome científico: Ziphius cavirostris) é um cetáceo e a mais amplamente distribuída de todas as baleias-bicudas da família Ziphiidae. É menor do que a maioria das baleias de barbatanas, mas grande entre as baleias-bicudas. É pelágica, habitando águas mais profundas do que 1 000 pés (300 metros). Tem os mergulhos mais profundos e mais longos registrados entre as baleias a 9 816 pés (2 992 metros) e 222 minutos, respectivamente, embora a frequência e as razões para esses mergulhos extraordinários não sejam claras. Apesar de seu habitat em águas profundas, é uma das baleias encalhadas mais frequentemente avistadas.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Autores e editores de Wikipedia
Småhuvudval
(
svedèis
)
fornì da wikipedia SV
Småhuvudval (Ziphius cavirostris) är en art i familjen näbbvalar som har det största utbredningsområdet av alla arter i familjen.
Som namnet antyder är djurets nos kortare än nosen hos andra näbbvalar. Den liknar i viss mån gåsens näbb. Kroppslängden ligger vid sju meter och vikten vid tre ton. Kroppsfärgen hos de olika individerna varierar vanligen mellan grå- och brunaktig. Även vitaktiga och svarta exemplar är kända. Bara två tänder i underkäken är användbara, alla andra tänder i under- respektive överkäken är rudimentära. De nämnda två tänderna är hos hannar betydligt större och kraftigare än hos honor.
Småhuvudval förekommer i de tre största oceanerna i tropiska, subtropiska och tempererade havsområden. Enskilda exemplar har även iakttagits i subpolara regioner.
Liksom andra näbbvalar dyker de länge och till större djup. Födan utgörs främst av bläckfiskar. Vetenskapliga mätningar i Liguriska havet angående deras dykaktiviteter visade att dessa näbbvalar dyker till ett djup av 1 900 meter. I genomsnitt stannar de en timme under vattenytan.[2]
Småhuvudvalar innehar flera dykrekord för däggdjur. 2011 följde amerikanska forskare småhuvudvalar utanför Kaliforniens kust och noterade ett dyk ner till 2992 m och att dyk kunde vara över två timmar, som mest 137,5 minuter. [3][4]
Småhuvudval var aldrig mål för större jakt. Japanska fiskare fångar ibland dessa djur och säljer dem på lokala marknader men denna jakt är inte hotande för beståndet.
Källor
- Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia
Noter
-
^ Ziphius cavirostris på IUCN:s rödlista, auktor: Cetacean Specialist Group (1996), version 9 maj 2006
-
^ wissenschaft.de - "Rekord im Extremtauchen geht an die Schnabelwale", 23 oktober 2006[död länk] - För kaskelot finns däremot bevis att de når lägre djup.
-
^ Djupdykande val slår rekord, Aftonbladet, 2014-03-27, läst 14 april 2014.
-
^ Gregory S. Schorr; Erin A. Falcone; David J. Moretti; Russel D. Andrews (2014). ”First long-term behavioral records from Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris) reveal record-breaking dives”. PLOS ONE 9 (3): sid. e92633. doi:10.1371/journal.pone.0092633. PMID 24670984.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia författare och redaktörer
Småhuvudval: Brief Summary
(
svedèis
)
fornì da wikipedia SV
Småhuvudval (Ziphius cavirostris) är en art i familjen näbbvalar som har det största utbredningsområdet av alla arter i familjen.
Som namnet antyder är djurets nos kortare än nosen hos andra näbbvalar. Den liknar i viss mån gåsens näbb. Kroppslängden ligger vid sju meter och vikten vid tre ton. Kroppsfärgen hos de olika individerna varierar vanligen mellan grå- och brunaktig. Även vitaktiga och svarta exemplar är kända. Bara två tänder i underkäken är användbara, alla andra tänder i under- respektive överkäken är rudimentära. De nämnda två tänderna är hos hannar betydligt större och kraftigare än hos honor.
Småhuvudval förekommer i de tre största oceanerna i tropiska, subtropiska och tempererade havsområden. Enskilda exemplar har även iakttagits i subpolara regioner.
Liksom andra näbbvalar dyker de länge och till större djup. Födan utgörs främst av bläckfiskar. Vetenskapliga mätningar i Liguriska havet angående deras dykaktiviteter visade att dessa näbbvalar dyker till ett djup av 1 900 meter. I genomsnitt stannar de en timme under vattenytan.
Småhuvudvalar innehar flera dykrekord för däggdjur. 2011 följde amerikanska forskare småhuvudvalar utanför Kaliforniens kust och noterade ett dyk ner till 2992 m och att dyk kunde vara över två timmar, som mest 137,5 minuter.
Småhuvudval var aldrig mål för större jakt. Japanska fiskare fångar ibland dessa djur och säljer dem på lokala marknader men denna jakt är inte hotande för beståndet.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia författare och redaktörer
Cuvier gagalı balinası
(
turch
)
fornì da wikipedia TR
Cuvier gagalı balinası (Ziphius cavirostris) Ziphius cinsinin tek üyesi. Gagalı balinagiller arasında en yaygın olanıdır. Açık denizlerde yaşadığı halde 1,000 m (3,300 ft)'den daha derin suları tercih eder ve gemilerden kaçınır.
Akdeniz'in Fransa kıyılarında, kusurlu baş iskeletine dayanılarak Georges Cuvier tarafından Sur les Ossemens fossiles (1823)[1] eserinde ilk kez tasvir edildi.
Dış bağlantılar
Notlar
Kaynakça
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia yazarları ve editörleri
Cuvier gagalı balinası: Brief Summary
(
turch
)
fornì da wikipedia TR
Cuvier gagalı balinası (Ziphius cavirostris) Ziphius cinsinin tek üyesi. Gagalı balinagiller arasında en yaygın olanıdır. Açık denizlerde yaşadığı halde 1,000 m (3,300 ft)'den daha derin suları tercih eder ve gemilerden kaçınır.
Akdeniz'in Fransa kıyılarında, kusurlu baş iskeletine dayanılarak Georges Cuvier tarafından Sur les Ossemens fossiles (1823) eserinde ilk kez tasvir edildi.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia yazarları ve editörleri
Справжній дзьоборил
(
ucrain
)
fornì da wikipedia UK
Справжній дзьоборил (Ziphius cavirostris) — єдиний представник роду дзьоборилих родини дзьоборилі.
Опис
У довжину справжні дзьоборили не перевищуть 8 м. Самки, як і в плавунів, трохи більші за самців. На відміну від інших видів родини, має короткий і конічний дзьоб, низьке й похиле «чоло», короткий розріз рота. Дихало у формі півмісяця ріжками звернено вперед. Єдина пара майже несплощених і швидкозношуваних з верхівки зубів, сидить на передньому кінчику нижньої щелепи. Зуби самців в 2-3 рази товщі, ніж у самок. Забарвлення тіла мінливе, але переважно сіре, воно світлішає на череві й (у старих особин) на голові. По тілу розкидані білі неправильні плями в поперечнику від 2 до 5-8 сантиметрів і довгі смужки. Перші — це зарослі сліди нападу міног, а другі — сліди укусів родичів.
Ареал
Дзьоборили розповсюджені у всіх помірних і теплих водах Світового океану, від широти Шетландских островів до Південної Африки, Патагонії, Тасманії, Нової Зеландії, але всюди нечисленні. Харчуються дзьоборили головоногими молюсками. Плавають зазвичай поодинці. Удалині від берегів пірнають на 10-30 хвилин, після чого довго (до 10 хвилин) перебувають на поверхні. На мілководдях і поблизу берегів строки занурення варіюють від 1-2 до 5-6 хвилин, а число виринань між дихальними паузами буває від 1 до 3. Статевої зрілості досягають при довжині тіла близько 5,5 метрів. Регулярного промислу цього кита немає.
Ця стаття не містить посилань на джерела. Ви можете допомогти поліпшити цю статтю, додавши посилання на надійні джерела. Матеріал без джерел може бути підданий сумніву та вилучений. (січень 2011)
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Автори та редактори Вікіпедії
Справжній дзьоборил: Brief Summary
(
ucrain
)
fornì da wikipedia UK
Справжній дзьоборил (Ziphius cavirostris) — єдиний представник роду дзьоборилих родини дзьоборилі.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Автори та редактори Вікіпедії
Cá voi mõm khoằm Cuvier
(
vietnamèis
)
fornì da wikipedia VI
Ziphius cavirostris là một loài động vật có vú trong họ Ziphiidae, bộ Cetacea. Loài này được G. Cuvier mô tả năm 1823.[2] Mặc dù là loài sinh sống gần mặt nước, loài cá này thích nước sâu hơn 1.000 m (3.300 ft) và tránh tàu, nó vẫn là một trong những loài cá voi có mỏ thường xuyên nhất được phát hiện.
Cơ thể của cá voi mỏ khoằm Cuvier là mạnh mẽ và hình điếu xì gà, tương tự như những con cá voi mỏ khoằm khác và có thể khó phân biệt với nhiều loài trong số những con cá voi mesoplodon trên biển. Loài cá voi mỏ khoằm này phát triển chiều dài lên đến khoảng 5-7 m và trọng lượng 2.500 kg (5.500 lb). Không có sự khác biệt đáng kể kích thước giữa cá đực và cá cái. Loài cá voi này có phạm vi phân bố tòa cầu ở vùng nước biển sâu, vùng biển ngoài khơi từ nhiệt đới đến các vùng biển ôn đới mát mẻ. Ở miền Bắc Thái Bình Dương, hiện diện tận phía bắc quần đảo Aleutia và ở Bắc Đại Tây Dương xa về phía bắc Massachusetts ở phía tây đến Shetlands ở phía đông. Ở Nam bán cầu, chúng phân bố phía nam cũng như Tierra del Fuego, Nam Phi, miền nam Australia, New Zealand, và quần đảo Chatham. Nó cũng thường hay lui tới các cơ quan nội địa như các vùng biển như vịnh Mexico và nhiều khả năng vùng biển Caribbean và Địa Trung Hải. Chúng có thể là phổ biến nhất của Ziphius trong vùng Suruga Bay, Nhật Bản.
Hình ảnh
Chú thích
-
^ Taylor, BL; Baird, R; Barlow, J; Dawson, SM; Ford, J; Mead, JG; Notarbartolo di Sciara, G; Wade, P; Pitman, RL (2008). “Ziphius cavirostris”. IUCN. Truy cập tháng 2 năm 2013. Chú thích sử dụng tham số
|coauthors=
bị phản đối (trợ giúp) -
^ Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Ziphius cavirostris”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
Tham khảo
Liên kết ngoài
Phương tiện liên quan tới Ziphius cavirostris tại Wikimedia Commons
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Cá voi mõm khoằm Cuvier: Brief Summary
(
vietnamèis
)
fornì da wikipedia VI
Ziphius cavirostris là một loài động vật có vú trong họ Ziphiidae, bộ Cetacea. Loài này được G. Cuvier mô tả năm 1823. Mặc dù là loài sinh sống gần mặt nước, loài cá này thích nước sâu hơn 1.000 m (3.300 ft) và tránh tàu, nó vẫn là một trong những loài cá voi có mỏ thường xuyên nhất được phát hiện.
Cơ thể của cá voi mỏ khoằm Cuvier là mạnh mẽ và hình điếu xì gà, tương tự như những con cá voi mỏ khoằm khác và có thể khó phân biệt với nhiều loài trong số những con cá voi mesoplodon trên biển. Loài cá voi mỏ khoằm này phát triển chiều dài lên đến khoảng 5-7 m và trọng lượng 2.500 kg (5.500 lb). Không có sự khác biệt đáng kể kích thước giữa cá đực và cá cái. Loài cá voi này có phạm vi phân bố tòa cầu ở vùng nước biển sâu, vùng biển ngoài khơi từ nhiệt đới đến các vùng biển ôn đới mát mẻ. Ở miền Bắc Thái Bình Dương, hiện diện tận phía bắc quần đảo Aleutia và ở Bắc Đại Tây Dương xa về phía bắc Massachusetts ở phía tây đến Shetlands ở phía đông. Ở Nam bán cầu, chúng phân bố phía nam cũng như Tierra del Fuego, Nam Phi, miền nam Australia, New Zealand, và quần đảo Chatham. Nó cũng thường hay lui tới các cơ quan nội địa như các vùng biển như vịnh Mexico và nhiều khả năng vùng biển Caribbean và Địa Trung Hải. Chúng có thể là phổ biến nhất của Ziphius trong vùng Suruga Bay, Nhật Bản.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Клюворыл
(
russ; russi
)
fornì da wikipedia русскую Википедию
Латинское название
Ziphius cavirostris
Cuvier, 1823 Ареал
Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе
ITIS 180498 NCBI 9760 Охранный статус
Вызывающие наименьшие опасенияIUCN 3.1 Least Concern: 23211 Клюворыл[1][2], или настоящий клюворыл[3][2], или кювьеров клюворыл[4][2], или средний плавун[2] (лат. Ziphius cavirostris) — морское млекопитающее из семейства Клюворыловых, единственный представитель рода Ziphius. Альтернативное название — клюворыл Кювье (в честь первооткрывателя Жоржа Кювье, который в 1823 году смог описать вид по найдённой в 1804 году на побережье Франции части туши). Из-за трудностей с опознанием этого вида (издали трудноотличим от других) и широкого ареала количество животных в популяции остаётся неизвестным.
Описание
Вырастает до 7 метров и может весить 2—3 тонны. Окрас от тёмно-серого до насыщенно-коричневого. Рыло тупое. Продолжительность жизни до 40 лет.
Американские зоологи установили, что клюворыл — рекордсмен по глубине и продолжительности погружения среди морских млекопитающих. Долго считалось, что оба этих рекорда принадлежит южным морским слонам: были известны случаи их погружения на 2 388 метров и на 120 минут. Учёным из американской исследовательской организации "Cascadia" удалось прикрепить к плавникам восьми клюворылов спутниковые передатчики, которые зафиксировали два новых рекордных погружения[5]. Одно животное достигло глубины 2 992 м, второе продержалось под водой 137,5 минут[6][5].
Распространение
Живёт во всех океанах кроме Северного Ледовитого, предпочитая глубокие воды от прохладных до тропических. Вид наблюдался от Шетландских островов на севере до Огненной Земли на юге.
Сохранение
Необходимость особой охраны не очевидна. Считается страдающим от сетей и восприимчивым к шумам видом.
Примечания
-
↑ Гептнер В. Г., Чапский К. К., Арсеньев В. А., Соколов В. Е. Млекопитающие Советского Союза. Том II. Часть 3. Ластоногие и зубатые киты / под ред. В. Г. Гептнера. — М.: Высшая школа, 1976. — С. 647—654. — 718 с.
-
↑ 1 2 3 4 Соколов В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Млекопитающие. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1984. — С. 119. — 10 000 экз.
-
↑ Томилин А. Г. Отряд Китообразные (Cetacea) // Жизнь животных. Том 7. Млекопитающие / под ред. В. Е. Соколова. — 2-е изд. — М.: Просвещение, 1989. — С. 375—376. — 558 с. — ISBN 5-09-001434-5
-
↑ Полная иллюстрированная энциклопедия. «Млекопитающие» Кн. 2 = The New Encyclopedia of Mammals / под ред. Д. Макдональда. — М.: Омега, 2007. — С. 469. — 3000 экз. — ISBN 978-5-465-01346-8.
-
↑ 1 2 Киты установили рекорд среди млекопитающих по глубине погружения
-
↑ Schorr G. S., Falcone E. A., Moretti D. J., Andrews R. D. (2014). “First long-term behavioral records from Cuvier's beaked whales (Ziphius cavirostris) reveal record-breaking dives”. PLOS ONE. 9 (3). DOI:10.1371/journal.pone.0092633. PMC 3966784. PMID 24670984.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Авторы и редакторы Википедии
Клюворыл: Brief Summary
(
russ; russi
)
fornì da wikipedia русскую Википедию
Клюворыл, или настоящий клюворыл, или кювьеров клюворыл, или средний плавун (лат. Ziphius cavirostris) — морское млекопитающее из семейства Клюворыловых, единственный представитель рода Ziphius. Альтернативное название — клюворыл Кювье (в честь первооткрывателя Жоржа Кювье, который в 1823 году смог описать вид по найдённой в 1804 году на побережье Франции части туши). Из-за трудностей с опознанием этого вида (издали трудноотличим от других) и широкого ареала количество животных в популяции остаётся неизвестным.
- licensa
- cc-by-sa-3.0
- drit d'autor
- Авторы и редакторы Википедии
柯氏喙鯨
(
cinèis
)
fornì da wikipedia 中文维基百科
二名法 Ziphius cavirostrisG. Cuvier, 1823[1] 柯氏喙鯨(學名:Ziphius cavirostris),旧称柯维氏喙鲸,又称柯维氏鲸。是喙鯨科中分布範圍最廣的一種。直到10至20年前,幾乎所有研究資料都來自於擱淺個體的調查,目前科學家對牠們的分布、數量、與行為等已有更深入的瞭解。即使經過了許多勘查與研究,柯氏喙鯨與中喙鯨屬之間的分類關係仍然無法確定,在海面上很難區分兩屬喙鯨,若是有經驗的觀察者較有辨別的可能。牠們又被稱作鵝喙鯨(Goose-beaked Whale)和鹅嘴鲸,由於其頭部側面觀有點像鵝的頭部而得名。種名“cavirostris”源自拉丁文的“cavus”,意為“中空的”或“凹陷的”,反映雄鯨前額鼻骨凹陷的特徵。
基本資料
其他俗名:柯維氏喙鯨(舊譯)、Goose-beaked Whale(英)、ZIPHIUS(法)、BALLENA DE CUVIER、ZIPHIO DE CUVIER(西)
脊椎骨數目:頸椎7塊、胸椎9-10塊、腰椎9-11塊、薦椎0塊、尾椎19-22塊;總計46-49塊
出生時身長體重:2.0-2.7m、250-350kg
最大身長體重記錄:雄-7.0m、雌-6.7m;體重可達2,030-3,400kg
壽命:至少約40年,可能達60年以上
外型特徵
柯氏喙鯨的體型中等,相當粗壯而呈雪茄狀。由於牠們的嘴喙比其他喙鯨短,且額隆略呈球狀而凸出,整體外觀似乎前端被截去了一樣。額隆隆起的幅度大,但到了短而粗的嘴喙部分則較平緩。嘴部曲線短,側面觀先略往下彎曲,至中段往上翹至接近眼睛水平高度。背鰭相當小,呈鐮刀形,位於背部約體長2/3處。胸鰭相當小而窄,兩側體壁有所謂的“胸鰭窩”可收納胸鰭,此構造可能與游泳有關。和其他喙鯨一樣,在喉嚨兩側各有1道深溝。僅成年雄鯨長有外露的牙齒,位於下顎最高處,即使閉上嘴時仍可看見,有時會有茗荷介附生。
一般而言,其體色為深灰色,有一些反蔭蔽(countershading,動物保護色的一種類型;這類動物背部深於腹部,上面投下的光線使它全身顏色均勻而不醒目)的效果。成年雄鯨頭部為白色,此淺色區域會往後方背部小部分延伸;雌鯨外觀呈深灰至紅褐色,頭部較淺但不及雄鯨那般對比明顯。眼睛周圍區域顏色較深,前後方皆有淺色的月牙形或山形斑紋。皮膚表面常有許多橢圓形白斑與細長白線痕,特別是在腹部與身體側面,前者可能是遭雪茄鮫(或稱達摩鯊 cookie-cutter shark, Isistius brasiliensis)咬傷或遭八目鰻(或稱七鰓鰻 lamprey)吸附所造成的傷痕,而後者則可能是雄鯨彼此間爭鬥時牙齒劃傷留下的刮痕。幼鯨背部顏色較暗而腹部較淺。
分布
除了兩極附近高緯度海域以外,柯氏喙鯨可說是遍布全世界,主要棲息於熱帶至冷溫帶的深層海域。擱淺在世界各地都曾發現,北大西洋包括英國、法國、西班牙、葡萄牙、美國東部與加勒比海,甚至地中海也曾有發現記錄;南大西洋的記錄較少,最南達南美洲南端的火地島(Tierra del Fuego)。在太平洋自阿留申群島、下加利福尼亞半島(Baja California)直到智利南部,以及夏威夷、日本、澳洲、紐西蘭等地。牠們在比斯開灣(Bay of Biscay)南部有季節性出現的情形,牠們主要在冬末與春季出現(2至5月),集中於狹窄緯度範圍(北緯43度30分至45度30分),水深1,500至3,000公尺深處。牠們似乎有非常特殊的棲地需求,例如海底坡度梯度有高度變化的水域。
属于中国国家重点保护动物等级:二级
習性
柯氏喙鯨一般單獨或組成3到12頭左右的小群體活動,若在主要覓食區則可達25頭。其噴氣低而發散,在海面看來相當模糊。在少數地點曾目擊到牠們進行躍身擊浪的動作。牠們能潛水20-40分鐘,在海面時每10-20秒噴氣1次。一般推測牠們會以深潛的方式來避開接近的船隻,所以要觀察的話以從後方接近最佳。柯氏喙鯨的擱淺記錄比其他喙鯨要來得多,在哥斯大黎加與加拉巴哥群島曾有集體擱淺記錄。
生殖
秋季似乎是生產高峰,其餘幾乎一無所知。
食性
一般認為柯氏喙鯨主食1,000公尺深處的槍烏賊(squid),但由其胃內容物的研究發現,魚類似乎佔相當大的比例,可能也會食用甲殼類。因為牠們不具功能性牙齒,柯氏喙鯨應以抽吸的方式獵食,其他喙鯨可能也是如此。
現狀
由於牠們難以偵察或辨識,其數量不明。由美國西海岸的調查顯示當地約有數千頭棲息。和其他喙鯨比較起來,柯氏喙鯨由於分布廣泛與出現率較高,受到人類活動的影響也較大。日本曾經少量捕捉柯氏喙鯨,年獲量3-35頭,多半由捕貝氏喙鯨的捕鯨船捕獲。其中67%為雄性,但此數據尚不足以說明實際族群的性別比例。另外牠們也可能陷入深水域的流刺網而死亡。有強烈懷疑指出,牠們對於特殊噪音非常脆弱,在工業區、軍事區、甚至是遊戲區附近容易威脅牠們的生存。
參考書目
-
^ 中国科学院动物研究所. 鹅喙鲸. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-03-27]. (原始内容存档于2016-03-05).
- Hadoram Shirihai / illustrated by Brett Jarrett,《A Complete Guide to Antarctic Wildlife: The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and the Southerocean》,Alula Press Oy, 2002: p349-352. ISBN 951-98947-0-5
- Pieter A. Folken, Randall R. Reeves, etc. / illustrated by Pieter A. Folkens,《Guide to MARINE MAMMALS of the World》,Alfred A. Knopf, 2002: p254-257. ISBN 0-375-41141-0
- Mark Carwardine / illustrated by Martin CammDorling,《DORLING KINDERSLEY HANDBOOKS: WHALES, DOLPHINS AND PORPOISES》,Dorling Kindersley, 1995: p142-143. ISBN 0-7513-2781-6
-
John E. Heyning,《Cuvier's Beaked Whale(Ziphius cavirostris)》,edit by William F. Perrin, Bernd Würsig, etc. 《Encyclopedia of marine mammals》,Academic Press, 2002: p305-307. ISBN 0-12-551340-2
-
John E. Heyning,《Cuvier's Beaked Whale - Ziphius cavirostris G. Cuvier, 1823》,edited by Sam H. Ridgway and Sir Richard Harrison, F.R.S. 《Handbook of Marine Mammals, Volume 4: River Dolphins and the Larger Toothed Whales》,Academic Press, 1989. ISBN 0-12-588504-0
柯氏喙鯨: Brief Summary
(
cinèis
)
fornì da wikipedia 中文维基百科
柯氏喙鯨(學名:Ziphius cavirostris),旧称柯维氏喙鲸,又称柯维氏鲸。是喙鯨科中分布範圍最廣的一種。直到10至20年前,幾乎所有研究資料都來自於擱淺個體的調查,目前科學家對牠們的分布、數量、與行為等已有更深入的瞭解。即使經過了許多勘查與研究,柯氏喙鯨與中喙鯨屬之間的分類關係仍然無法確定,在海面上很難區分兩屬喙鯨,若是有經驗的觀察者較有辨別的可能。牠們又被稱作鵝喙鯨(Goose-beaked Whale)和鹅嘴鲸,由於其頭部側面觀有點像鵝的頭部而得名。種名“cavirostris”源自拉丁文的“cavus”,意為“中空的”或“凹陷的”,反映雄鯨前額鼻骨凹陷的特徵。
アカボウクジラ
(
Giaponèis
)
fornì da wikipedia 日本語
アカボウクジラ: Brief Summary
(
Giaponèis
)
fornì da wikipedia 日本語
アカボウクジラ(赤坊鯨、Ziphius cavirostris)はハクジラ亜目アカボウクジラ科アカボウクジラ属に属する中型のクジラである。
アカボウクジラ属 (Ziphius) はアカボウクジラ科に属する属の一つで、アカボウクジラただ1種のみが属する。
민부리고래
(
Corean
)
fornì da wikipedia 한국어 위키백과
민부리고래 또는 퀴비에부리고래(영어: goose-beaked whale 또는 Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris)는 부리고래과에 속하는 고래의 일종이다. 민부리고래속(Ziphius)의 유일종이다. 모든 부리고래 중에서 가장 널리 분포한다.[1] 원양에 서식하는 고래로, 선박을 피하기 위해 1,000m 이상의 깊은 바다를 선호하지만 부리고래 중에서 가장 흔히 발견된다.[2] 현재까지 최고의 잠수깊이는 2011년에 꼬리표가 달린 민부리고래가 기록한 2,992m(9,816 ft)이다.[3]
학명의 속명은 "칼"(sword)을 의미하는 그리스어 "시포스"(xiphos)에서 유래하였으며, 종소명은 "부리"(rostrum, beak)를 뜻하는 라틴어 "카부스"(cavus)에서 유래하였다.[4]
각주
민부리고래: Brief Summary
(
Corean
)
fornì da wikipedia 한국어 위키백과
민부리고래 또는 퀴비에부리고래(영어: goose-beaked whale 또는 Cuvier's beaked whale, Ziphius cavirostris)는 부리고래과에 속하는 고래의 일종이다. 민부리고래속(Ziphius)의 유일종이다. 모든 부리고래 중에서 가장 널리 분포한다. 원양에 서식하는 고래로, 선박을 피하기 위해 1,000m 이상의 깊은 바다를 선호하지만 부리고래 중에서 가장 흔히 발견된다. 현재까지 최고의 잠수깊이는 2011년에 꼬리표가 달린 민부리고래가 기록한 2,992m(9,816 ft)이다.
학명의 속명은 "칼"(sword)을 의미하는 그리스어 "시포스"(xiphos)에서 유래하였으며, 종소명은 "부리"(rostrum, beak)를 뜻하는 라틴어 "카부스"(cavus)에서 유래하였다.
Distribution
(
Anglèis
)
fornì da World Register of Marine Species
in all oceans
van der Land, J. (ed). (2008). UNESCO-IOC Register of Marine Organisms (URMO).
- licensa
- cc-by-4.0
- drit d'autor
- WoRMS Editorial Board
Distribution
(
Anglèis
)
fornì da World Register of Marine Species
The distribution of Cuvier's beaked whales is poorly known and is based mainly on stranding records (Leatherwood et al. 1976). In the western Atlantic, strandings have been reported from Nova Scotia along the eastern USA coast south to Florida, around the Gulf of Mexico, and within the Caribbean.
North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)
- licensa
- cc-by-4.0
- drit d'autor
- WoRMS Editorial Board
Habitat
(
Anglèis
)
fornì da World Register of Marine Species
from tropics to polar regions, oceanic
van der Land, J. (ed). (2008). UNESCO-IOC Register of Marine Organisms (URMO).
- licensa
- cc-by-4.0
- drit d'autor
- WoRMS Editorial Board
IUCN Red List Category
(
Anglèis
)
fornì da World Register of Marine Species
Least Concern (LC)
IUCN (2008) Cetacean update of the 2008 IUCN Red List of Threatened Species.
- licensa
- cc-by-4.0
- drit d'autor
- WoRMS Editorial Board