Phocoenoides dalli (True 1885)

La marsopa de Dall (Phocoenoides dalli) és una espècie de marsopa que rebé atenció d'arreu del món a la dècada del 1970. Es revelà per primer cop al públic que palangres de pesca de salmó mataven milers de marsopes de Dall i altres cetacis cada any, capturant-los accidentalment.

És l'únic membre del gènere Phocoenoides. Fou anomenada en honor del naturalista estatunidenc William Healey Dall.

Referències

Sviňucha běloploutvá (Phocoenoides dalli) je jediný druh monotypického rodu Phocoenoides, je největším zvířetem z čeledi sviňuchovitých.

Výskyt

Tito kytovci jsou rozšířeni ve studenějších vodách na severu Tichého oceánu, od Kalifornského poloostrova podél západního pobřeží Spojených států amerických, Kanady a Aljašky až k pobřežím Japonska, Sachalinu a Kamčatky omývaných vodami Japonského, Ochotského a jižní části Beringová moře. Je to hlubinný druh který se u pobřeží zdržuje pouze v místech podmořských kaňonů nebo propadlin. Některé podnikají pravidelné migrační tahy ze severních oblastí k jihu v zimě a v létě nazpět v závislosti na výskytu potravy. Jsou považovány za poměrně hojný druh, jejich počet bezpečně překračuje milion jedinců.

Popis

Sviňucha běloploutvá dosahuje průměrné délky 2 m a váží až 200 kg. Tělo zvířete je zavalitější, u ocasu je ale silně zploštělé s patrným kýlem na hřbetní i břišní straně. Hlavu má malou a plošší než ostatních sviňuchy. Ploutve se nacházejí v blízkosti hlavy a jsou malé a špičaté, hřbetní je trojúhelníkovitého tvaru se zahnutým hrotem. Převážná část těla je zbarvená tmavě, na bocích jsou velké okrouhlé bílé skvrny které pokračují až v bílé břicho. Hruď, hrdlo a spodní čelist jsou tmavé. Na ploutvích je kombinace tmavé barvy se světlými skvrnami. Vzácně se vyskytují jedinci zbarveni zcela tmavě. V horní čelistí mívají na každé straně po 19 až 28, nejčastěji 22 až 24 drobných zubů, v dolní po 20 až 28, nejobvykleji 24 až 25 zubů které mají drobné výrůstky napomáhající zachycení kořisti.

Je dobrý plavec, dokáže plavat rychlostí až 30 km/hod, nad hladinu se vymršťuje jen ojediněle. Obvykle žije ve skupinkách do 20 jedinců, ojediněle je ke spatření ve skupině čítající i několik set zvířat.

Tito výhradní masožravci se za potravou potápějí do velkých hloubek, 500 m a více. Svědčí o tom obsahy žaludků ve kterých jsou nacházeny zbytky menších druhů hlubinných ryb a hlavonožců. Často loví živočichy pravidelně migrující v noci vzhůru do menších hloubek za potravou.

Rozmnožování

Samice dosahují pohlavní dospělosti ve věku 3 až 6 roků, samci od 5 do 8 let. K páření, které probíhá února do března nebo od července do srpna, dochází pravděpodobně co 3 roky. Po březosti trvající asi 11 měsíců se rodí jedno mládě dlouhé téměř 1 m a těžké asi 25 kg. Bývá matkou kojeno a opečováno asi 2 roky; samci se o potomky nestarají. Zdá se, že samice těhotné nebo kojící se pohybují více v severních oblastech. Průměrná délka života je u sviňuchy běloploutvé odhadována na méně než 20 roků. Primárními predátory jsou žraloci a kosatky.

Taxonomie

Tento druh je tvořen dvěma populacemi odlišujících se od sebe mj. velikosti ploch bílé barvy, podle jedněch odborníků se jedná o barevné variety a podle jiných o poddruhy:

• Phocoenoides dalli dalli - vyskytuje se u amerických břehu
• Phocoenoides dalli truei - vyskytuje se u asijských břehů

• Výskyt sviňuchy běloploutvé

• Porovnání velikosti s člověkem

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

• BioLib.cz – Phocoenoides dalli (Sviňucha běloploutvá) [online]. BioLib.cz [cit. 2013-06-25]. Dostupné online.
• MAZÁK, Vratislav. Zvířata celého světa: Kytovci. Ilustrace Vratislav Mazák. Praha: Státní zemědělské nakladatelství, 1988. 312 s. 07-034-88. Kapitola Sviňucha běloploutvá, s. 233-234.
• IUCN Red List of Threatened Species: Phocoenoides dalli [online]. International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, rev. 2012 [cit. 2013-06-25]. Dostupné online. (anglicky)
• CULIK, Boris M. Odontocetes, The toothed whales: "Phocoenoides dalli" [online]. UNEP/CMS Secretariat, Bonn, DE, rev. 2010 [cit. 2013-06-25]. Dostupné v archivu pořízeném dne 2012-05-31. (anglicky)
• DECKER, Jeffrey. Animal Diversity Web: Phocoenoides dalli [online]. University of Michigan Museum of Zoology, MI, USA, rev. 2002 [cit. 2013-06-25]. Dostupné online. (anglicky)
• Phocoenoides dalli [online]. NOAA Fishering Service, Silver Spring, MD, USA [cit. 2013-06-25]. Dostupné online. (anglicky)
• Phocoenoides dalli [online]. MarineBio.org, Encinitas, CA, USA [cit. 2013-06-25]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu sviňucha běloploutvá ve Wikimedia Commons

Hvidsidemarsvinet også kendt som Dalls marsvin (Phocoenoides dalli) er et medlem af marsvinefamilien under tandhvalerne. Arten er den eneste indenfor slægten phocoenoides. Dyret bliver 1,7-2,2 m langt og vejer 135-220 kg. Det er dermed den største marsvineart. Et hvidsidemarsvin kan leve op til 15 år. Dyret er udbredt i det nordlige Stillehav.

Der Weißflankenschweinswal (Phocoenoides dalli) oder auch Dall-Hafenschweinswal (benannt nach William Healey Dall) ist eine Walart aus der Familie der Schweinswale (Phocoenidae). Die Art kam in den 1970er-Jahren in die Schlagzeilen, als erstmals bekannt wurde, dass bei der Lachsfischerei jährlich Tausende Tiere sterben, indem sie sich in den Netzen verfangen und ertrinken.

Verbreitung

Weißflankenschweinswale kommen im nördlichen Pazifik und im Beringmeer vor. Im Süden reicht ihr Verbreitungsgebiet im Osten bis zur Halbinsel Niederkalifornien, im Westen bis ins südliche Japan. Wanderungen sind bekannt, im Sommer halten sie sich in nördlicheren Gebieten auf, während sie im Winter südwärts wandern.

Beschreibung

Der Schweinswal erreicht ausgewachsen eine Körperlänge zwischen 1,9 und 2,4 Meter und wiegt zwischen 170 und 210 Kilogramm.^[1] Er ist damit der schwerste Schweinswal.

Der Weißflankenschweinswal verdankt seinen Namen einer weißen Flanke, die vom Bauch bis zur Rückenflosse reicht, während die Oberseite schwarz ist. Weiß gefärbt ist außerdem die Spitze der Finne. Die Färbung der Tiere gleicht derjenigen des Schwertwals.

Lebensweise

Mit einer Höchstgeschwindigkeit von bis zu 55 km/h gehören sie zu den schnellsten Schwimmern aller Wale. Sie bewegen sich in Zick-Zack-Mustern fort. Sie leben in kleinen Schulen von zwei bis zu zehn Tieren, in reichen Nahrungsgründen können sich aber mehrere Hundert dieser Tiere versammeln. Ihre Nahrung besteht vorwiegend aus Tintenfischen und Fischen. Da in ihren Mägen auch tiefseebewohnende Arten gefunden wurden, geht man davon aus, dass sie gute Taucher sind. Diese Walart wird rund 15 Jahre alt.

Hybride

1998 wurde in British Columbia (Kanada) der Fötus eines Wales gefunden, der laut DNA-Untersuchungen ein Hybrid zwischen Weißflankenschweinswal und Gewöhnlichem Schweinswal war. Möglicherweise sind solche Hybriden häufiger, es würde eine Reihe von untypisch gefärbten Exemplaren erklären, die nahe Vancouver Island gesichtet wurden.

Bedrohung

Weißflankenschweinswal gefangen im Fischernetz

Die größte Gefahr für diese Walart ist der Walfang, der seit Mitte der 1980er-Jahre, als das Walfangmoratorium für viele große Walarten in Kraft trat, verstärkt betrieben wird. 1988 brachte mit 45.000 getöteten Tieren den Höhepunkt, derzeit gilt eine jährliche Fangquote von 18.000 Tieren. Da der Walfang fast ausschließlich von Japan aus betrieben wird, sind vor allem die Tiere des Westpazifiks bedroht. Auch sterben immer noch viele Tiere als Beifang in den Fischernetzen, inwieweit sich dieser Faktor auf die Gesamtpopulation auswirkt, ist nicht genau bekannt.

Belege

Literatur

• Richard Sale: A Complete Guide to Arctic Wildlife, Verlag Christopher Helm, London 2006, ISBN 0-7136-7039-8

Einzelbelege

1. ↑ Sale, S. 435

Dall's porpoise (Phocoenoides dalli) is a species of porpoise endemic to the North Pacific. It is the largest of porpoises and the only member of the genus Phocoenoides. The species is named after American naturalist W. H. Dall.

William Healey Dall's 1873 field notes on Phocoenoides from the Smithsonian Institution's Field Books collection

Taxonomy

Dall’s porpoise is the only member of the genus Phocoenoides. The dalli- and truei-types were initially described as separate species in 1911, but later studies determined that the available evidence only supported the existence of one species.^[4][5] Currently, these two color morphs are recognized as distinct subspecies, Dall's porpoise (Phocoenoides dalli dalli) and True's porpoise (Phocoenoides dalli truei).^[2]

Description

Dorsal view of a Dall's porpoise

Dall's porpoises can be easily distinguished from other porpoises and cetacean species within their range. They have a wide, robust body, a comparatively tiny head, and no distinguished beak. Their flippers are positioned at the front of the body and a triangular dorsal fin sits mid-body. Patterns of coloration are highly variable, but Dall’s porpoises are mostly black, have white to grey patches on the flank and belly, and frosting on the dorsal fin and trailing-edge of the fluke.^[6][7]

They are the largest porpoise species, growing up to 7.5 ft (2.3 m) in length and weighing between 370 and 490 lbs (130 and 220 kg).^[7] Sexual dimorphism is apparent in body size and shape, with mature males being larger, developing a deeper caudal peduncle, and having a dorsal fin that’s significantly angled forward in comparison to a female’s.^[6] Dall’s porpoise calves have a greyish coloration with no frosting on flippers and flukes. Calves measure about 100 cm at birth.^[8] Growth rates are similar at first, but at about 2 years old males begin to grow faster than females.^[8] Externally, maturity is measured by length which is usually attained at 3 – 5 years old.^[9] Sizes vary between populations, but on average females reach a maximum size of 210 cm and males grow to about 220 cm, except in the southern Okhotsk Sea where males can grow as long as 239 cm.^[8]

Two colormorphs have been identified: the dalli-type and truei-type. The truei-type, found only in the western Pacific, has a white belly patch that extends farther forward across the body than that of the dalli-type.^[6][4][10]

Distribution and habitat

A Dall's porpoise on a calm day in the Shelikof Strait

Dall’s porpoises are limited to the North Pacific: in the east from California to the Bering Sea and Okhotsk Sea, and in the west down to the Sea of Japan.^[11] They have been sighted as far south as Scammon’s Lagoon in Baja California when water temperature was unseasonably cold.^[11]

Dall’s porpoises generally prefer cold waters less than 64 °F (18 °C).^[7] Although mostly an offshore species, they do occur in deeper coastal waters, near submarine canyons or in fjords.^[7][11]

Behavior

A group of Dall's porpoises near Point Reyes

Foraging

Dall’s porpoises are opportunistic, hunting a variety of surface and mid-water species. Common prey are mesopelgic fish, such as myctophids, and gonatid squid.^[6][11][2] Stomach content analyses have also found cases of crustacean consumption, including krill and shrimp, but this is abnormal and likely not an important part of their diet.^[11] A previous study revealed that tagged Dall’s porpoises spent most of their time within 10 m of the surface,^[12] but have been recorded diving to depths of up to 94 m.^[13]

Social

Dall's porpoises live in small, fluid groups of 2 – 10 individuals,^[7] but aggregations of hundreds have been reported.^[11] They have a polygynous mating system in which males compete for females.^[14] During the mating season, a male will select a fertile female and guard her to ensure paternity.^[14] While guarding, males may sacrifice opportunities to forage on deep dives.^[14] Births usually take place in the summer after a gestation period of 11 – 12 months.^[11] Females generally give birth every 3 years, depending on their condition.^[7] Life expectancy is about 15 – 20 years, but a lot about their mortality is unknown.^[15]

Dall’s porpoises are prey to transient killer whales.^[16] They have, however, been observed in association with resident killer whales, engaging in apparent play behaviors with their calves, and swimming with them.^[17] One recognizable Dall’s porpoise was observed travelling with the AB pod of resident orca from May through October 1984.^[17] Great White Sharks are also a known predator, with at least one documented case on the eastern North Pacific Ocean.^[18]

Movement

Dall's porpoise in Prince William Sound causing a "rooster tail"

Dall’s porpoises are highly active swimmers. Rapid swimming at the surface creates a characteristic spray called a "rooster tail". They are commonly seen approaching boats to bowride, and they will also ride on the waves formed at the heads of larger swimming whales.^[7][11]

Population status

Abundance throughout their range and is estimated to be over 1 million, but current population trends are unknown.^[2]

Surveys along the coasts of California, Oregon, and Washington between 2008 and 2014 estimated a population abundance of 25,800.^[19][20] Alaska’s population is estimated to be 83,400.^[21][22] Abundance in coastal British Columbia is nearly 5,000 individuals.^[23]

Populations in the western North Pacific are divided by both subspecies and migratory patterns. Abundance of the offshore dalli-type is about 162,000.^[24] It is estimated that there are about 173,000 dalli-type that travel between Japan and the southern Okhotsk Sea.^[24][25] The dalli-type that migrates to the Okhotsk Sea in the summer is estimated at 111,000.^[25] The population of truei-type porpoises migrating between Japan and the central Okhotsk Sea number about 178,000.^[24]

Threats

Fisheries bycatch

Dall’s porpoises are vulnerable to fisheries bycatch. Thousands were killed in commercial driftnet fisheries until the United Nations issued a moratorium in the 1990s.^[2][26] Before the moratorium went into effect, 8,000 Dall’s porpoises are estimated to have been bycaught in one year alone (1989-1990).^[27] Smaller numbers, from several hundred to a few thousand, are estimated to have been bycaught in Japanese salmon fisheries in US waters and in the Bering Sea from 1981 to 1987.^[28] Driftnet and trawl fisheries still operate in some areas throughout their range,^[2] with particularly high levels of bycatch in Russian waters.^[29]

Hunting

Dall's porpoises at market in Japan

The Dall's porpoise is still harvested for meat in Japan. The number of individuals taken each year increased following the 1980s moratorium on whaling of larger cetacean species.^[30] In 1988, more than 45,000 Dall’s porpoises were harpooned.^[30] In 1990, after international attention was drawn to the issue, the Japanese government introduced a reduction on take. A quota of over 17,000 a year is in effect today (9,000 dalli-type in the Japan-southern Okhotsk Sea population; 8,700 from the truei-type population that migrates into the central Okhotsk Sea)^[2] making it the largest direct hunt of any cetacean species in the world.^[31] The hunt of Dall’s porpoises has been criticized by scientific committees which question the sustainability of large quotas on regional populations.^[32][33] Assessments are outdated for these targeted populations, and given the level of annual reported take, there may be regional declines in abundance.^[30][24]

Pollution

Environmental contaminants, including dichlorodiphenyldichloroethylene (DDE) and polychlorinated biphenyls (PCBs), are another threat to Dall’s porpoises. Pollutants accumulate in the blubber layer, and in high concentrations can reduce hormone levels, affect the reproductive system,^[34] and result in calf death.^[35]

Conservation status

Dall’s porpoise is listed as Least Concern on the IUCN Red List.^[2] Levels of both bycatch and commercial hunting are likely underestimates because they account only for reported data; however, there is no evidence for a range-wide decline of the species.^[2]

The species is also listed on Appendix II^[36] of the Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS), and, like all other marine mammal species, is protected in the United States under the Marine Mammal Protection Act (MMPA).^[37]

References

La marsopa de Dall (Phocoenoides dalli) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Phocoenidae, una de las seis especies de marsopa. La marsopa de Dall es el único miembro del género Phocoenoides, y su nombre proviene del naturalista norteamericano W. H. Dall.^[2]​

Llamó la atención mundial en la década de 1970 al informarse por primera vez públicamente que las redes de arrastre para la pesca del salmón estaban matando cada año cientos de marsopas de Dall y otros cetáceos a causa de la captura incidental.

Descripción

La forma única del cuerpo de Phocoenoides dalli la distingue fácilmente de otras especies de cetáceos. El animal tiene un cuerpo muy fino y cabeza pequeña. La coloración es casi similar a la de una orca: el cuerpo es gris oscuro a negro, con varias manchas muy definidas en los flancos que comienzan detrás de las aletas y se afinan hacia la cabeza.

La aleta dorsal se ubica justo atrás de la mitad del dorso y es muy erecta. La parte superior tiene una coloración mezclada de blanco a gris, al igual que las aletas. Las aletas de los ejemplares adultos se curvan hacia atrás en forma distintiva.

La marsopa de Dall es de mayor tamaño que otras especies de la familia, ya que puede crecer hasta 2,3 m de longitud y pesar entre 120 y 200 kilogramos. La longevidad característica es de 15 años.

Rivaliza con la orca para ser el mamífero marino más rápido, llegando a 56 km/h.^[3]​

Población y distribución

Se han identificado dos tipos de coloración característica, denominadas "dalli" y "truei", que no han sido definidas como subspecies hasta la fecha.

El tipo dalli está más extendido, con un hábitat que abarca el norte del Océano Pacífico desde California hasta el sur de Japón, y hasta el Mar de Bering en el norte.

El tipo truei está restringido a una pequeña área en el noreste del Pacífico norte y al este de Japón.

La especie difiere de otras marsopas porque prefiere aguas profundas y océano abierto, si bien puede acercarse a tierra. No existen estadísticas ciertas de la población total. La mayor concentración se da posiblemente en el Mar de Okhotsk.

Referencias

Bibliografía

• Marsopa de Dall en la Encyclopedia of Marine Mammals Thomas A. Jefferson, 1998. ISBN 0-12-551340-2
• National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World Reeves et al, 2002. ISBN 0-375-41141-0.
• Ballenas, delfines y marsopas Carwardine, 1995. ISBN 0-7513-2781-6

Põhjapringlik (Phocoenoides dalli) on pringellaste sugukonda kuuluv veeimetaja. Põhjapringlikud on perekonna Phocoenoides ainuliik.

Nad on suurimad pringellased maailmas^[viide?]. Nad on kuni 2,2 m pikad ja kaaluvad kuni 250 kg^[viide?]. Nad suudavad ujuda kiirusega kuni 55 km/h ja on seega ühed kiireimad vaalalised.

Põhjapringlikuid on kahte tüüpi (morfad): dalli-tüüp ja truei-tüüp. 95% truei-tüüpi põhjapringlikutest elab Jaapani ja Kamtšatka poolsaare ümbruses^[viide?]. Truei-tüüpi põhjapringlikutel on suurem valge laik kui dalli-tüübil, truei-tüübil ulatub see küljelaik loibadeni.

Põhjapringlikut iseloomustavad väikesed loivad, valge tipuga seljauim, valge küljelaik ning valge äärega saba. Põhjapringlikute pea, loivad ja selg on mustad.

Vaata ka

• Lõunapringlik

Dall mazopa (Phocoenoides dalli) Phocoenoides generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Phocoenidae familian sailkatuta dago. Phocoenoides generoko kide bakarra, iparraldeko Ozeano Barean bizi da. W. H. Dall estatubatuar naturalistaren izena darama.

Erreferentziak

• 'Phocoenoides dalli'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Phocoenidae

Phocoenoides dalli

Le marsouin de Dall (Phocoenoides dalli) est le seul représentant du genre Phocoenoides. Il tient son nom du naturaliste américain William Healey Dall (1845-1927).

Le marsouin de Dall est présent dans les eaux froides du Pacifique nord le long des côtes comme en haute mer.

Ses caractéristiques principales sont les suivantes :

• L'adulte a une taille comprise entre 1,70 et 2,40 mètres et pèse entre 170 et 200 kg.
• Ce marsouin a le corps noir avec une zone blanche sur chaque flanc et parfois sur le bout des nageoires caudale et dorsale.
• Sa tête et ses nageoires pectorales sont relativement petites et ses deux mâchoires sont garnies de 23 à 28 paires de dent en haut et de 24 à 28 en bas.
• La nageoire est proéminente et en forme de crochet.
• Il nage rapidement (jusqu'à 55 km/h) et est hyperactif.
• Il s'approche volontiers des bateaux en particulier lorsqu'ils sont rapides pour chevaucher les lames du sillage.
• Il s'assemble en petits bancs qui se regroupent parfois en vastes troupes de milliers d'individus.
• Le panache d'écume a une forme en "queue de coq".
• Il se nourrit de poissons et de calmars, attrapant des sardines en surface et des poissons-lanternes à des niveaux plus bas.

L'espèce a attiré l'attention du monde entier, lorsqu'on découvrit en 1970 que des bateaux de pêche au saumon en tuaient des milliers en les capturant de manière accidentelle. Par ailleurs, ils sont pêchés industriellement au Japon, où l'on en consomme la viande.

On peut la subdiviser en deux sous-espèces, qui diffèrent pour l'essentiel par leur répartition géographique et la distribution de leur couleur :
La sous-espèce Phoconoeides dalli dalli (True, 1885) fréquente l'ensemble de la zone de répartition de l’espèce, de la côte californienne jusqu'à la mer du Japon, en comprenant la mer de Béring et la mer d'Okhotsk. La partie blanche ventrale ne s'étend chez cette sous-espèce qu'entre la partie arrière des nageoires pectorales et la queue^[1],[2].
La sous-espèce Phoconoeides dalli truei (Andrews, 1911) hiverne sur les côtes du Japon septentrional et va chercher de la nourriture en été jusqu'à la mer d'Okhotsk. La partie blanche du ventre va de l’avant des ailerons jusqu'à la queue, avec une grande tache sur les flancs^[3].

Répartition du marsouin de Dall

Notes et références

Is ainmhí í an mhuc mhara Dall. Mamach atá ann.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Phocoenoides dalli é unha especie de cetáceo odontoceto da familia dos focénidos, o único membro do xénero Phocoenoides que, á súa vez, é o único da subfamilia dos focenoidinos (Phocoenoidinae).

Esta especie de toniña foi descrita en 1885 polo zoólogo estadounidense Frederick William True, que a denominou Phocoena dalli na honra do seu compatriota o naturalista William Healey Dall (1845-1927).

Pero cando máis tarde , en 1911, Roy Chapman Andrews describiu o xénero Phocoenoides,^[2] foi reclasificada neste xénero, de xeito que o seu nome científico válido actualmente é Pnocoenoides dalli (True, 1885).

Esta marsopa adquiriu certa sona nos medios de comunicación mundiais na década de 1970, cando se revelou por primeira vez ao público que a pesca de salmóns con palangres matara a miles destes cetáceos. Por outra parte, cómpre dicir que esta especie péscase industrialmente no Xapón, onde se consome a súa carne.

Catarcetrísticas

As características principais son as seguintes:^[3]

• Os adultos teñen un tamaño comprendido entre 1,70 e 2,40 m, e un peso de entre 170 e 200 kg.
• O corpo ten unha coloración chamativa: negra, con unha ampla zona branca nos flancos e, ás veces, no extremo das aletas dorsal e caudal.
• A cabeza e as aletas pectorais, situadas cerca da cabeza, son relativamente pequenas, e a súa boca, estreita, nun fociño cun bico pouco prominente e labios que poden ser negros ou brancos, está armada con de 23 a 28 pares de dentes na mandíbula superior, e de 24 a 28 na inferior.
• A aleta dorsal é prominente, en forma de gancho, e de cor variábel, normalmente negra na base e gris ou branca na parte superior.
• Nada rapidamente (até os 55 km/h) e é hiperactivo.
• Aproxímase aos barcos.
• Polo xeral viaxa en pequenos grupos, que poden ocasionalmente reunirse en grandes bancos de miles de individuos.

Distribución

Vive en augas frías do Pacífico setentrional, entre as Kamchatka á de Alasca, polo norte, e até os 50º N (asociado con golfiños), e desde os 40º N (asociado a caldeiróns) até mais ao sur (costas de Corea e Xapón) no leste e costas norteamericanas até a Baixa California no oeste.^[3]

Pouco se sabe sobre as súas migracións, pero parece que se despraza cara ao norte en verán e cara ao sur en inverno; algúns individuos poden pasar o verán tan ao norte como no estreiro de Bering.^[3]

Alimentación

Caza crustáceos, luras e peixes, apañando sardiñas e especies afíns en augas superficiais, e peixes lanterna a niveis máis baixos.

Estado de conservación

A especie é abundante, e estímase que a poboación actual é de máis de 1 millón de animais. A especie foi amplamente matada en operacións de pesca en alta mar con redes de deriva durante as décadas de 1970 e 1980, pero agora están prohibidas estas pescarías, e os niveis de capturas no actuais non están considerados como o suficientemente altos como para causar descensos poboacionais significativos. As capturas nas augas costeiras xaponesas, así como as incidentais nestas augasa e n as rusas (que se estiman globalmente nuns 20 000 espécimes ao ano), non parece que constitúan unha ameaza pra o descenso poboacional suficiente como para xustificar a inclusión desta especie en ningunha categoría de ameaza.^[4]

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Carwardine, Mark (1995): Ballenas, delfines y marsopas. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-1037-3.
• Duguy, R. e Robineau, D. (1987): Guía de los mamíferos marinos de Europa. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-0811-5.
• Heyning, John E (2002): "Cuvier's Beaked Whale", en Jefferson, Thomas A. Encyclopedia of Marine Mammals, pp. 305–307. San Diego: Academic Press. ISBN 0-12-551340-2.
• Lahuerta Mouriño, Fernando e Francisco X. Vázquez Álvarez (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago: Xunta de Galicia. ISBN 84-453-2913-8.
• Perrin, William F., Bernd Würsig & J. G. M. Thewissen (eds.) (2002): Encyclopedia of Marine Mammals. 2ª ed. San Diego: Academic Press. ISBN 978-0-12-373553-9
• Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (eds.) (2005): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference. Third edition. ISBN 0-8018-8221-4.

Outros artigos

• Cetáceos
• Odontocetos
• Focénidos

Il focenoide (Phocoenoides dalli) o focena di Dall è una specie di focena, un cetaceo che negli anni settanta attrasse l'attenzione di tutto il mondo. Per la prima volta venne reso noto al pubblico che ogni anno nelle reti per la pesca dei salmoni morivano migliaia di focenoidi e di altri cetacei catturati accidentalmente dalle reti.

Il focenoide è il solo membro del genere Phocoenoides. Il suo nome commemora il naturalista statunitense W.H. Dall.

Descrizione fisica

La caratteristica forma del corpo del focenoide lo rende facilmente distinguibile dalle altre specie di cetacei. Questo animale ha un corpo molto robusto e una testa piccola. La colorazione è piuttosto simile a quella dell'orca - la maggior parte del corpo di questa focena va dal grigio molto scuro al nero con una macchia bianca molto marcata sul fianco che comincia poco dopo le natatoie, che sono piccole e vicine alla testa. La pinna dorsale è situata proprio al centro del dorso e punta verso l'alto. La parte superiore della pinna dorsale varia dal bianco al grigio chiaro. La coda ha una colorazione simile. Negli adulti la coda è rivolta all'indietro, verso il corpo dell'animale, altro aspetto caratteristico. È più grande delle altre focene, raggiungendo i 230 cm di lunghezza e i 130-200 kg di peso. Vivono fino a 15 anni.

Popolazione e distribuzione

Sono state identificate due forme morfologiche dai colori ben definiti - la forma dalli e la forma truei. La forma dalli è più diffusa, avendo un areale che attraversa l'oceano Pacifico settentrionale dalla California meridionale al Giappone meridionale (comprendendo il mar del Giappone a sud e il mare di Bering a nord). La forma truei è più ristretta, occupando un'area più piccola del Pacifico nordoccidentale a nord e a est del Giappone. Questa specie differisce dalle altre focene in quanto preferisce le acque profonde e l'oceano aperto. Si ritrova generalmente vicino alla costa. In questo caso, risiede spesso vicino ai profondi canyon sottomarini. Si crede che la popolazione sia comune nella maggior parte del suo areale e, sebbene non esistano stime precise (i censimenti vengono resi difficoltosi dalla propensione di queste focene ad avvicinarsi alle imbarcazioni), la popolazione globale si calcola in centinaia di migliaia. La concentrazione più grande si ha forse nel mare di Okhotsk.

Comportamento

Focenoide nello stretto del Principe Guglielmo, Alaska, USA

I focenoidi sono creature molto attive. Nuotano spesso a zig zag a grande velocità sulla superficie dell'acqua o appena sotto di essa creando uno spruzzo noto come "coda di gallo". Appaiono e scompaiono quasi improvvisamente. Più veloci di tutti i piccoli cetacei, e avvicinandosi quasi alla velocità della più robusta orca, i focenoidi possono nuotare a 55 km/h. Queste focene si avvicinano alle imbarcazioni e nuotano nelle onde di prua e di poppa, ma perdono interesse se l'imbarcazione si muove piuttosto lentamente.

I focenoidi appaiono in piccoli gruppi (di circa 2-10 esemplari). I gruppi non sembrano essere uniti e si aggregano insieme quando c'è maggiore quantità di cibo. In occasioni molto rare sono stati visti allo stesso tempo un migliaio o più di esemplari. Si nutrono di una grande varietà di pesci e di cefalopodi. I banchi di pesci come aringhe, acciughe e sgombri rappresentano una fonte di nutrimento comune. Allo stesso tempo, il focenoide è preda dell'orca, l'unico predatore abbastanza veloce da poterlo cacciare^[1].

Ibridi

Baird ed altri (1998), determinando la sequenza del DNA, scoprirono che un feto trovato in Columbia Britannica era un ibrido intergenerico di un focenoide e di una focena comune. Questi ibridi non sono rari - sono all'origine di alcuni focenoidi dal colore atipico che nuotano nelle acque al largo della costa dell'isola di Vancouver.

Conservazione

Phocoenoides dalli

Molti focenoidi ogni anno rimangono uccisi accidentalmente nelle reti da pesca. Una seria causa di rischio è la caccia con l'arpione effettuata dai cacciatori giapponesi. Il numero di focene uccise ogni anno è aumentato drasticamente in seguito all'introduzione a metà degli anni ottanta della moratoria sulla caccia ai cetacei più grandi. Il maggior numero di uccisioni, 40.000, si è avuto nel 1988. Ora è operativa una quota di 18.000 individui all'anno. Comunque, resta il rischio che questo numero sia sufficiente ad annientare la popolazione del Pacifico occidentale.

Note

Bibliografia

• (EN) Cetacean Specialist Group 1996, Phocoenoides dalli, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• Phocoenoides dalli (TSN 180480). Integrated Taxonomic Information System. Accessed on 18 March 2006.
• Dall's Porpoise in the Encyclopedia of Marine Mammals Thomas A. Jefferson, 1998. ISBN 0-12-551340-2
• National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World Reeves et al, 2002. ISBN 0-375-41141-0.
• Whales, Dolphins and Porpoises Carwardine, 1995. ISBN 0-7513-2781-6
• An intergenetic breed in the family Phocoenoidae, Canadian Journal of Zoology, Baird, Willis, Guenther, Wilson and White 1998. Vol 76 pages 198-204.

De Dalls bruinvis of Dall-bruinvis (Phocoenoides dalli) is een soort bruinvis. De soort is genoemd naar William H. Dall die ze in de jaren 1870 in Alaska voor het eerst waarnam.

Uiterlijk

Dall-bruinvissen lijken wat op orka's: ze hebben een donkergrijze tot zwarte rug en een witte buik en flanken. Op de staart en rugvin zijn lichtgrijze tot witte franjes te zien. Er zijn weliswaar verschillen waar te nemen in deze patronen; die zouden kunnen wijzen op het bestaan van ondersoorten, namelijk het dallitype en het trueitype. De bovenkaak bevat 23 tot 28 paar tanden, de onderkaak 24 tot 28 paar.

Een volwassen exemplaar is zo'n 2 meter lang. Mannetjes zijn doorgaans iets langer, tot 2,4 meter. Daarmee zijn ze groter dan andere bruinvissen. De pasgeboren kalveren zijn zo'n 0,7 meter lang.

Dall-bruinvissen wegen tussen 130 en 200 kilogram.

Leefgebied

De Dall-bruinvis komt voor in gematigde streken in de Stille Oceaan. Ze leven er in diep kust- en oceaanwater, dit in tegenstelling tot andere bruinvissen. Het dallitype, het wijdst verspreide, komt voor van de grens met de Noordelijke IJszee tot Californië en tot het zuiden van Japan. Het trueitype komt voor in het noordwesten van de Stille Oceaan.

Gedrag

Dalls bruinvissen zijn erg actief. Ze zwemmen net onder het oppervlak met snelheden rond 55 km/u. Het spoor van bubbels dat ze achterlaten doet denken aan een hanenkam of veer. Ze racen soms rond excursiebootjes.

Ze leven in kleine groepjes van 2 tot 10 exemplaren. Groepjes zijn niet erg afgescheiden van andere: soms gaan groepjes samen op jacht. Heel af en toe komen zelfs meer dan duizenden exemplaren op dezelfde plaats samen.

Dalls bruinvissen jagen op inktvissen en kleine vissen zoals heek, haring, makreel en lodde.

Hybriden

Onderzoekers vonden in 1998 bewijs voor het bestaan van hybride vormen van Dalls bruinvissen en gewone bruinvissen. Dit zou ook het bestaan verklaren van enkele ontdekte vreemd gekleurde bruinvissen.

Bescherming

Met honderdduizenden geschatte exemplaren is deze soort vrij veelvoorkomend. De grootste populatie zou zich bevinden in de Zee van Ochotsk. De soort staat echter wel onder druk van visserij, waarbij ze in netten verstrikt kunnen geraken, en de harpoenjacht uit Japan. In 1988 werden er 40.000 gedood, tot nu toe het record. Dankzij een resolutie van de Internationale Walvisvaartcommissie in 1990 is het aantal gedode exemplaren wel teruggelopen tot zo'n 15.000 jaarlijks. Dit maakt van de Dalls bruinvis de meest bejaagde walvis. Bij deze slachtoffers komen ook nog het onbekende aantal doden door bijvangst.

• (nl) Carwardine, Mark; Hoyt Erich, Fordyce R. Ewan, Gill Peter, Walvissen, dolfijnen & bruinvissen - De complete gids voor zeezoogdieren, Könemann, Keulen, 2000, 288. ISBN 3-8290-6758-5.

Morświniec białopłetwy^[3], morświn białopłetwy^[4], morświn Dalla^{[potrzebny przypis]} (Phocoenoides dalli) – gatunek ssaka z rodziny morświnowatych (Phocoenidae).

Występowanie i biotop

Chłodne i umiarkowanie ciepłe wody północnego Oceanu Spokojnego i przyległych mórz. Preferuje wody o temperaturze poniżej 18°C.

Systematyka

Taksonomia

Takson po raz pierwszy opisany naukowo przez F. W. True w 1885 roku pod nazwą Phocaena dalli^[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał Alaskę (ang. „in the strait west of Adakh Island, one of the Aleutian group”)^[5]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Phocoenoides – morświniec^[3], utworzonego przez R. Ch. Andrewsa w 1911 roku^[6].

Podgatunki

Wyróżnia się dwa podgatunki morświna białopłetwego^[7]:

• P. dalli dalli (True, 1885)
• P. dalli truei Andrews, 1911

Genetyka

Badania genetyczne przeprowadzone przez Hayano i in. (2003) wykazały wyraźne różnice pomiędzy trzema populacjami tego gatunku^[8]. Baird i in. (1998) wykazali, że morświn białopłetwy krzyżuje się z morświnem zwyczajnym^[9][10].

Charakterystyka ogólna

Wygląd

Ciało tego walenia ma charakterystyczny kształt – morświn białopłetwy jest gruby i ma krótką głowę. Ubarwienie podobne do orki – większa część ciała jest ciemnoszara do czarnej z dużą, białą plamą na brzuchu i kilkoma mniejszymi na ogonie i płetwach. Płetwa grzbietowa ustawiona pionowo. Zęby tego morświna są niezwykle małe i łopatkowate; w każdym rowku zębowym znajduje się od 23 do 28 zębów. Osiąga do 239 cm długości i 130 do 200 kg masy ciała.

Tryb życia

Jest zwierzęciem bardzo aktywnym. Pływa z dużą prędkością (do 55 km/h), wykonując gwałtowne zwroty. Zanurza się na duże głębokości. Pływa w małych stadach składających się z 2–12 osobników. Takie stada czasami łączą się w duże zgrupowania (notowano do kilku tysięcy osobników).

Morświn Dalla żywi się prawdopodobnie rybami i kałamarnicami.

Jest atakowany głównie przez orki. Na niektórych osobnikach zaobserwowano ślady po atakach rekinów. Morświny białopłetwe bywają często zainfekowane wieloma pasożytami. Do najczęstszych pasożytów płucnych należą nicienie Halocercus dalli oraz Stenurus minor^[11].

Zagrożenia i ochrona

Gatunek nie jest objęty konwencją waszyngtońską. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)^[2]. W okolicach Japonii połowy harpunowe oraz przypadkowe zgony poprzez zaplątanie w sieci do połowu łososi przyczyniły się do znacznego zmniejszenia populacji tego gatunku na tamtych terenach^[12].

Przypisy

Bibliografia

1. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Phocoenoides dalli. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 12 grudnia 2007]
2. CMS: Phocoenoides dalli (True, 1885) (ang.). [dostęp 12 grudnia 2007].
3. Peter Gill, Linda Gibson: Wieloryby, delfiny i morświny. Warszawa: "Cibet" PNT, 1998, seria: Poznawaj z Nami. ISBN 83-85749-15-2.

O marsopa (Phocoenoides dalli), boto-de-dall ou marsopa-de-porto-dall^[1] é uma espécie da família Phocoenidae, da ordem dos cetáceos. É encontrado nas águas temperadas frias do Pacífico Norte. Alimenta-se durante a noite, em regiões de baixa profundidade.

Referências

Referências

• MEAD, J. G.; BROWNELL, R. L. (2005). Order Cetacea. In: WILSON, D. E.; REEDER, D. M. (Eds.) Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3ª edição. Baltimore: Johns Hopkins University Press. p. 723-743.

Dalls tumlare (Phocoenoides dalli) är en av sex arter av familjen tumlare. Arten är ensam i släktet Phocoenoides.^[2] Den är uppkallad efter den amerikanska naturforskaren William Healey Dall.^[3]

Utseende

Arten är lätt att känna igen för den skiljer sig ifrån andra valar. Djuret har en väldigt tjock kropp och litet huvud och dess teckning påminner om späckhuggarens. Huvuddelen av kroppen är mörkgrå eller svart och med vita stråk som börjar bakom de små fenorna. Den yttersta delen av stjärtfenan är oftast ljusgrå eller vit. Dalls tumlare är den största arten av tumlare. Den kan bli upp emot 220 centimeter lång och väga mellan 130 och 220 kilo. De flesta individer är däremot 180 till 200 centimeter långa.^[4]

Utbredning

Det finns två olika varianter av Dalls tumlare. Den ena kallas för dalli – typen och är den mest spridda av varianterna. De håller till i norra Stilla havet, från Kaliforniens kust till södra Japan. Truei – typen däremot håller till på ett mindre område i Stilla havet och runt Japan. Det enda som skiljer de båda åt är deras spridningsområde och deras färgteckning. Ibland listas båda typer som underarter.^[1] Dalls tumlare skiljer sig ifrån andra tumlare i ett annat avseende. Den föredrar djupt vatten och öppet hav framför vikar och sund. Vid de tillfällen de kommer i närheten av land håller den sig till djupvattens raviner.^[1]

Ekologi

Dalls tumlare är en väldigt aktiv val. Den brukar ofta sicksacka i hög hastighet alldeles under vattenytan. Den är den snabbaste av de små valarna och den kommer nästan upp i späckhuggarens hastighet. En Dalls tumlare kan komma upp i en hastighet av 55 kilometer i timmen. Den är som andra tumlare när det gäller båtar och vågsvall men går inte båten tillräckligt fort förlorar den snabb intresset.

Tumlarna brukar samlas i grupper för att äta och jaga. En flock har vanligen upp till 12 medlemmar och ibland bildar flera flockar en större grupp. Deras byten är allmänt fiskar som stillahavsansjovis och sill samt en och en annan bläckfisk. Dessutom ingår några kräftdjur i födan.^[5]

Arten utför vandringar under årets lopp. Den hittas under sommaren längre norrut och längre bort från kusterna. Honor kan para sig under hela året men de flesta ungar föds under våren och sommaren.^[5] Dräktigheten varar 11 till 12 månader. Ungdjuret är vid födelsen cirka en meter lång och väger ungefär 25 kg.^[6] Ungen diar sin mor uppskattningsvis två till fyra månader. Könsmognaden infaller för honor efter 3,5 till 4,5 år och för hannar efter 4 till 6 år. Många exemplar lever 15 år och den äldsta kända individen var 22 år gammal. Ibland faller Dalls tummlare offer för späckhuggaren eller för en större haj.^[5]

Status

Många tumlare dör varje år på grund av fiskenät och trålar. Sedan förbudet att jaga de stora valarna infördes har japanska jägare koncentrerat sig på de små tumlarna. Det uppskattas att drygt 18 000 individer dödas varje år.

Trots hoten är Dalls tummlare inte sällsynt. Den listas av IUCN som livskraftig (LC).^[1]

• Dalls tumlare i Alaska, USA

• 

Se även

• vanlig tumlare
• flasknosdelfin
• strimmig delfin
• Deltadelfin

Källor

• Fritt översatt i från engelska Wikipedia.

Noter

1. ^ [a b c d] Phocoenoides dalli på IUCN:s rödlista, auktor: Hammond, P.S. et. al. (2012), besökt 30 augusti 2018.
2. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (2005) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 3rd ed., Phocoenoides
3. ^ Dall's Porpoise, National Park Service, 2018-03-15, läst 2018-08-30.
4. ^ J. Decker (13 april 2002). ”Dall's porpoise” (på engelska). Animal Diversity Web. University of Michigan. http://animaldiversity.org/accounts/Phocoenoides_dalli/. Läst 3 oktober 2015.
5. ^ [a b c] G. Ceballos, red (2014). ”Phocoenoides dalli” (på engelska). Mammals of Mexico. The Johns Hopkins University Press. sid. 1140-1142. ISBN 1-4214-0879-1
6. ^ Perrin, Wursig & Thewissen (2009). ”TABLE I”. Encyclopedia of Marine Mammals. Academic Press. sid. 229

Beyaz yanlı musur (Phocoenoides dalli), yalnızca Kuzey Pasifik Okyanusunda bulunan bir musurgil türüdür. 1970'lerde ilk defa halka yakın olmalarıyla dünya çapında dikkat çekmişlerdir ki bundan önce sombalığı yakalayan balıkçı tekneleri kazara ağlarına binlerce beyaz yanlı musur ve diğer balinaları yakalayıp öldürürmüşlerdir. Beyaz yanlı musurlar Phocoenoides cinsinin tek üyeleridir. Türün İngilizce ismi (Dall's porpoise) Amerikan natüralist W. H. Dall'dan gelmektedir.

Açıklama

Beyaz yanlı musurun sırtından görünümü.

Beyaz yanlı musurun benzersiz gövde şekli sayesinde bu tür diğer balina türlerinden kolayca ayırt edilebilir. Bu hayvanların gövdeleri oldukça kalındır ve başları küçüktür. Renkleri genelde katil balinalara benzer; musurgilin ana gövdesi çok koyu bir gri ile siyah renkte olup, yan tarafları ve karınlarında ise beyaz çizgiler bulunur. Sırt yüzgeçleri sırtlarının tam ortasında bulunur ve dik durmaktadır. Yüzgeçlerinin üst kısımları beyaz ile açık gri arası bir renge sahiptir.

Kuruklarının iki kısmı da buna benzer bir renge sahiptir. Erişkinlerin kuyruklarının her iki parçası da hayvanın gövdesine doğru geriye kavislidir ki bu da başka bir ayırt edici özellikleridir. Diğer musurgillerden daha büyüktür, 2.3 m (7.5 ft) boyuna kadar büyüyebilirler ve kiloları 130 ila 220 kg (290 ila 490 lb) arasındadır.^[3] Bu türde ayrıca seksüel dimorfizm de bulunmaktadır, erkekler daha büyük olur ve ayrıca daha derin kuyruk sapları ve anüslerinin arkasında bir tümsek bulunur.^[3] Genç beyaz yanlı musurlar grimsi bir renge sahip olup koyu renkli kuyrukları vardır.

Nüfus ve dağılım

Shelikof Strait'te beyaz yanlı musur sakin bir gün geçirirken.

Beyaz yanlı musurlarının yaşam alanları Kuzey Pasifik'i ve Bering, Okhotsk ile Japon gibi denizleri de kapsamaktadır. Yaşam alanlarının en güneyinde bulunan bölgenin batısında doğu Japonya, doğusunda ise doğu Kaliforniya bulunmaktadır, en kuzeyindeki bölge ise Bering Denizidir.^[4] Bu hayvanlar eğer normalde soğuk olmayan mevsimlerde soğukla karşılaşırlarsa Güney Aşağı Kaliforniya'daki Ojo de Liebre Lagoon'a girerler.^[5] Ayrıca nadiren de olsa Çukçi Denizine de yolculuk ederler.^[4]

Beyaz yanlı musurlar 180 metreden (590 ft) daha derin soğuk suları tercih ederler.^[3] Kıta sahanlığı bitişiğinden yamaçlar ve okyanus suları arasında bulunurlar.^[6] Genellikle açık denizlerde yaşarlarken, Kuzey Amerika'da derin kıyı sularında da görülürler.^[4] Orada, genellikle derin su vadilerinde bulunurlar.

İki tutarlı ve iyi tanımlanmış farklı renkte morf (dalli tipi ve truei tipi) tespit edilmiştir. Dalli tipi bu musurun doğal yaşam alanlarında belirirken, truei tipi çoğunlukla batı Pasifik'te ve nadiren doğusunda yaşarlar.^[3] Bu morflarda yalnızca renkli desenler olduğu için (truei tipinin göbeğinde daha belirgindir) bunların ayrı alttürler olup olmadığı bir soru işaretidir.^[5][7] Japonya yakınlarında bunlardan 104,000 kadar, Okhotsk denizinde 554,000 kadar, Alaska'da 83,000 kadar ve ABD kıtasında ise 100,000 kadar olduğu düşünülmektedir.^[4]

Ekoloji ve yaşam tarzları

Prince William Sound'da bir beyaz yanlı musur "horoz kuyruğu" oluştururken.

Beyaz yanlı musurlar öncelikli olarak küçük balıkları (sayısız türü) ve kafadan bacaklıları yerler.^[4] Ringa, ançüez, sardalya, uskumru, barlam ve Scomberesocidae gibi büyük gruplar halinde dolaşan balıklar^[3][4] favori avları arasındadır, bunların yanında da mesopelagic balığı, ışıldakgiller ve derin su Osmeridae'si de sevdikleri balıklar arasındadır.^[4] Ayrıca kril de tüketebilirler, ama bunlar beslenme düzenleri açısından o kadar da önemli değildir.^[4] Beyaz yanlı musurlar derin dalgıçlardır. 94m'ye kadar daldıkları tespit edilmiştir.^[8] Beyaz yanlı musurlar, katil balina ve büyük beyaz köpek balığına yem olurlar. Ama yine de, Saulitis et al. (2000) açıklamasına göre Prince William Sound'da beyaz yanlı musurlar ile katil balinalar arasında agresif olmayan etkileşimler vardır; "Beyaz yanlı musurların yerli katil balinalar ile birlikte yüzdükleri gözlemlendi, katil balinalar ile çekici oyun davranışları sergilemişler ve katil balinaların tam önlerinde suyun altına girip çıkmışlardır, hatta bazen fiziksel temas bile olmuştur...Bir tane hatırda kalıcı beyaz yanlı musur AB başkanı ile 1984 yılında Mayıs ayından Eylül ayına kadar kalmıştır".^[9] Bu hayvanlar ayrıca bazı parazitlere duyarlıdır. Karaciğer kelebekleri yoluyla Nastitrema isimli bir iç paraziti kapabilirler, ki bu parazit yunuslar için ölümcüldür.^[4] Yunusların dış parazitleri ise balina bitleridir.

Beyaz yanlı musurlar son derece aktif yaratıklardır. Sık sık su yüzeyinde ya da altında büyük bir hız ile kendi etraflarında zigzag hareketi yaparak "horoz kuyruğu" adı verilen su dalgalanmasına sebep olurlar. Bu hayvanlar aniden ortaya çıkıp kaybolabilirler. Bütün küçük deniz memelileri arasında en hızlıları olan beyaz yanlı musurlar 55 km/s hızına kadar yüzebilirler, bu hız da neredeyse katil balinaların hızındadır. Bu musurlar teknelere yaklaşır ve reverans yaparak teknenin kıçına asılarak sürüklenirler, ama tekne çok hızlı gidiyorsa dikkat kaybedebilirler. Ayrıca büyük balinaların kafalarının oluşturduğu dalgalarda "burun binme" de yaparlar.^[4] Bundan farklı olarak daha sakin hareketler de yapabilirler, mesela su yüzeyinde yaptıkları hafif dönemeçler.^[4] Çok nadiren sudan sıçrama hareketi yaparlar.^[4] Beyaz yanlı musurların uyudukları hiç gözlemlenmemiştir.^[10]

Beyaz yanlı musurlar iki ila 12 arasında değişen küçük gruplarla yaşarlar.^[3] Yine de beslenirlerken yüzlercesi bir araya gelebilir.^[3] Bu hayvan türünde çok eşlilik görülür ama erkekler dişilerini diğer erkeklerden uzak tutmaya çalışırlar.^[11] Çiftleşme sezonu süresince, bir erkek doğurgan bir dişi seçer ve kendi yavrusunu dünyaya getireceğinden emin olmak için onu korur.^[11] Erkekler bunu yaparken bazen derin dalışlarla bulunan yemleri kaybetmeyi göze alırlar.^[11] Doğumlar genelde yaz aylarında gerçekleşir.^[4] Bu hayvanların gebeliği 10 ila 11 ay arası sürmekte ve süt salgılama dönemi ise en az iki ay sürmektedir.^[3] Durumlarına bağlı olarak, dişiler her yıl doğum yapabilirler.^[3] Beyaz yanlı musurlar 22 yıla kadar yaşamlarını sürdürebilirler.^[12]

Bir araştırmaya göre^[13] DNA dizileme sırasında Britanya Kolumbiyası'nda bir cenin bulunduğu ve bu ceninin beyaz yanlı musur ile bayağı musurun karışımı olan bir melez olduğu belirlenmiştir. Bu melez nadir de olmayabilir— Vancouver Adası'nda görülen bazı tipik olmayan renkli beyaz yanlı musurların ataları olarak da tanımlanabilirler.

Korunma durumu

Birçok beyaz yanlı musur her sene balık ağlarına yakalanarak öldürülüyor.^{[zıpkın ile bu türü öldürmeleri büyük bir endişeye yol açmıştır.[Uluslararası Balinacılık Kurulu'nun (IWC) çözümü sonucunda yakalama sayısı azalmıştır; yine de hala her sene 15,000 civarında yakalama olmaktadır, ki bu durum beyaz yanlı musurun bütün dünyada diğer deniz memelileri ile karşılaştırıldığında en çok avlanan tür olmasına sebep olur. 2008 yılında, bu avlanma durumu IWC ve IWC'nin Bilimsel Komitesi tarafından eleştirilmiştir.[14] Şu anda bu kota her sene 16,000 yakalanma sayısındadır. Ek olarak, sayısı bilinmeyen bazıları da vurulmuş ya da yakalama sırasında kayıplara karışmıştır. Bu tehditlere rağmen, beyaz yanlı musurları üretken popülasyonlar arasında oldukça yaygın bir tür olmaya devam etmektedir.}

Beyaz yanlı musurlar, Vahşi Hayvanların Göçmen Türlerinin Korunmasına ilişkin Bonn Sözleşmesi (CMS) dahilinde olumsuz korunma statüsü olması ya da uluslararası anlaşmalarla sağlanacak işbirliğinden olumlu olarak yararlanabileceği için Ek-II listesinde bulunmaktadırlar.^[15]

Ayrıca bakınız

• Balina ve yunuslar listesi
• Deniz biyolojisi

Kaynakça

Dış bağlantılar

• www.dallsporpoise.org
• Whale & Dolphin Conservation Society (WDCS)
• EIA cetacean campaign, Beyaz yanlı musur yakalamaları hakkında raporlar.
• EIA in the USA, raporlar & haberler.
• Convention on Migratory Species page on the Dall's porpoise
• Voices in the Sea - Sounds of the Dall's Porpoise

• 1 Поширення
• 2 Опис
• 3 Спосіб життя і харчування
• 4 Відтворення
• 5 Джерела

Cá heo Dall (danh pháp hai phần: Phocoenoides dalli) là thành viên duy nhất của chi Phocoenoides và cũng là một loài của cá heo chỉ có ở Bắc Thái Bình Dương. Nó được biết đến trên toàn thế giới trong những năm 1970 khi các tàu đánh bắt cá hồi đã giết chết hàng ngàn con cá heo Dall và các loài động vật biển có vú khác mỗi năm. Nó được đặt theo tên sau của nhà tự nhiên học người Mỹ William Healey Dall.

Phân bố và môi trường sống

Một con cá heo Dall tại eo biển Shelikof

Cá heo Dall thích sống ở vùng nước lạnh ở độ sâu trên 180 mét (590 ft).^[3] Nó được tìm thấy trên các thềm lục địa hoặc gần các sườn núi dưới biển.^[4] Trong khi đó, môi trường sống chủ yếu là ở vùng biển xa bờ Bắc Mỹ gần các hẻm núi và nước sâu.

Phạm vi sống của cá heo Dall ở Bắc Thái Bình Dương và các vùng biển lân cận, bao gồm biển Bering, biển Okhotsk và biển Nhật Bản. Phạm vi phía phía Tây tới cực Nam là ở Nhật Bản và kéo dài sang phía Đông cực Nam tới California, trong khi cực Bắc là khu vực biển Bering.^[5] Chúng không được tìm thấy ở Baja California, kể cả là vào mùa lạnh^[6] và thi thoảng cũng thấy ở biển Chukchi, mặc dù là rất hiếm.^[5]

Số lượng hiện nay của cá heo Dall vào khoảng 104.000 con ở ngoài khơi Nhật Bản, 554.000 con ở biển Okhotsk, 83.000 con ở ngoài khơi Alaska và 100.000 con ở gần lục địa Hoa Kỳ.^[5]

Mô tả

Ảnh từ trên cao của một con cá heo Dall

Cá heo Dall có hình dạng cơ thể độc đáo làm cho nó dễ dàng phân biệt được với các loài khác. Màu sắc bên ngoài của chúng khá giống với cá voi sát thủ, nhưng sự phân bố là rõ ràng với mảng trắng trên sườn và bụng còn màu đen ở vùng đầu kéo dài dọc theo lưng tới đuôi. Vây lưng nằm thẳng đứng và ở chính giữa của lưng. Phần trên của vây lưng có màu trắng xám. Cơ thể của một con trưởng thành ở cá heo Dall là lớn hơn so với các loài cá heo khác, với chiều dài lên đến 2,3 mét (7,5 ft) và trọng lượng từ 130 – 220 kg (290 - 490 lb).^[3]. So với con cái thì con đực có kích thước lớn hơn, cuống đuôi dài hơn và một cái bướu phát âm thanh ở phía sau hậu môn.^[3]. Cá heo con có màu xám tối.

Thức ăn chủ yếu của cá heo Dall là các loài cá nhỏ và mực^[5]. Các loài cá như cá trích, cá cơm, cá thu, cá tuyết và các loài cá biển mỏ dài và một số loại cá nhỏ khác ^[3][5] là những con mồi ưa thích của chúng. Cá heo Dall cũng là những thợ lặn tốt, có thể lao xuống độ sâu khoảng 100 mét.^[7]

Mối đe dọa của cá heo Dall ngoài con người thì còn có cá voi sát thủ và cá mập trắng. Cùng với đó, bệnh tật do các loài ký sinh trùng như sán lá, sán Nastitrema... và tình trạng mắc cạn cũng gây nên cái chết cho cá heo Dall.^[5]

Cá heo Dall là loài động vật có tính linh hoạt cao. Chúng thường xuyên bơi ngoằn ngoèo xung quanh với tốc độ lớn hoặc ngay dưới bề mặt nước, tạo ra những sóng nước được gọi là "rooster tail" (đuôi gà trống). Chúng có thể xuất hiện và biến mất một cách đột ngột. Trong các loài động vật biển nhỏ có vú, cá heo Dall là loài di chuyển có tốc độ nhanh nhất, nó có thể bơi với vận tốc lên đến 55 km/h, ngang với loài cá voi sát thủ. Vì vậy, chúng rất thích bơi trước mũi các tàu thuyền di chuyển với tốc độ lớn. Loài cá heo này hiếm khi nhảy lên khỏi mặt nước như những loài cá heo khác.^[5]

"Đuôi gà trống" được tạo ra bởi một con cá heo Dall tại Prince William Sound

Cá heo Dall sống thành từng nhóm nhỏ từ 2 đến 12 con.^[3] Tuy nhiên, khi săn mồi nó có thể tập hợp lên tới hàng trăm cá thể.^[3]

Sinh sản

Một con đực có thể giao phối với rất nhiều con cái khác nhau, và nó sẽ bảo vệ "đàn vợ" đông đúc của nó.^[8]. Thời gian sinh đẻ thường diễn ra vào mùa hè.^[5] Cá heo cái mang thai kéo dài từ 10 - 11 tháng, và thời kỳ cho con bú kéo dài ít nhất thêm 2 tháng nữa.^[3] Tùy thuộc vào tình trạng, con cái có thể sinh con mỗi năm một lần hay lâu hơn.^[3] Tuổi thọ của cá heo Dall có thể đạt tới 15 năm.

Cá heo Dall bị giết thịt ở Nhật Bản

Một nghiên cứu ^[9] xác định thông xét nghiệm DNA từ một bào thai được tìm thấy ở vùng biển của British Columbia là một cá thể lai giữa cá heo Dall và cá heo Harbour. Cái này có thể là không phải hiếm gặp nhưng nó có thể là bằng chứng giải thích về những con cá heo Dall có màu sắc khác lạ được phát hiện ngoài khơi bờ biển của đảo Vancouver.

Bảo tồn

Mỗi năm, có rất nhiều cá heo Dall bị săn bắt bởi lưới đánh cá. Số lượng cá heo bắt mỗi năm tăng lên đáng kể sau khi lệnh cấm săn bắn loài động vật biển có vú lớn được ban hành trong những năm giữa 1980. Nhiều nhất là vào năm 1988, khi hơn 40.000 con đã bị đánh bắt. Sự chú ý của thế giới đến loài cá heo này khi vào năm 1990 Ủy ban quốc tế Whaling (IWC) đã quy định các công ước để giảm thiểu số lượng đánh bắt. Tuy nhiên, vẫn có khoảng 15.000 con bị săn bắt mỗi năm, khiến nó trở thành loài bị săn bắt nhiều nhất trong bộ Cá voi. Việc săn bắt đã nhiều lần bị chỉ trích từ phía IWC và Ủy ban khoa học, gần đây nhất là vào năm 2008.^[10] Một hạn ngạch quy đinh mỗi năm không được săn bắt quá 16.000 con đã có hiệu lực. Mặc dù có rất nhiều những mối đe dọa, nhưng cá heo Dall vẫn là một loài khá phổ biến với những người đánh bắt thủy sản. Cá heo Dall được liệt kê trong Phụ lục II ^[11] của Công ước về Bảo tồn các loài động vật hoang dã di cư (CMS).

Xem thêm

• Danh sách các loài trong bộ Cá voi
• Sinh học biển

Tham khảo

Liên kết ngoài

• The Dall’s porpoise
• Whale & Dolphin Conservation Society (WDCS)
• EIA cetacean campaign:Reports on dall's porpoise catches.
• EIA in the USA: reports & news.
• Convention on Migratory Species page on the Dall's porpoise

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

Белокрылая морская свинья, или морская свинья Далля^[1] (лат. Phocoenoides dalli) — единственный вид рода Phocoenoides семейства морских свиней. Видовое название дано в честь американского натуралиста Уильяма Хилея Далла^[en] (1845—1927)^[2].

Внешний вид и другие особенности

Самцы длиной 1,7—2 м, самки 1,7—1,8 м, средний вес 100—220 кг, новорождённый 1 м и ≈11 кг. Спина и бока черные, на боках большое белое пятно от генитальной области до уровня спинного плавника или чуть дальше, белая кайма на спинном плавнике и лопастях хвоста, спинной плавник треугольный, слегка серповидный, у взрослых самцов скошенный вперед. У самцов выраженный горб перед хвостом. Известны две цветовые морфы этого вида: описанный выше dalli-тип и truei-тип, у которого белое пятно на боках сильнее заходит вперед — до уровня грудных плавников. Кроме того, существуют переходные стадии между этими морфами, встречаются также целиком черные животные и другие варианты окраски. В некоторых источниках это не просто цветовые морфы, а различные виды: белокрылая морская свинья (Phocoenoides dalli) и южная белокрылая морская свинья (Phocoenoides truei)^[3].

В сравнении с афалиной у белокрылой морской свиньи в два раза больше отношение массы крови к массе тела, в три раза выше концентрация красных кровяных телец и в 1,4 раза больше относительная масса сердца, так как она и плавать может быстрее афалины, и нырять может глубже^[4].

• Белокрылая морская свинья на быстром ходу взмётывает характерный фонтанчик брызг

Распределение и популяции

Держатся как у берега, так и в открытом море. Обычный вид в дальневосточных водах, распространен от Японского до Охотского, Берингова и Чукотского морей, встречается у побережья острова Сахалин, Курильских и Командорских островов, Камчатки и Чукотки. Dalli-тип распространен повсеместно, truei-тип встречается в водах Приморья и южных Курильских островов. Раньше эти формы считали разными расами или подвидами, но недавние исследования показали, что это цветовые морфы, доля которых в разных популяциях варьирует. Известны гибриды между белокрылой и обыкновенной (Phocoena phocoena) морскими свиньями.

Образ жизни и поведение

Обычно держатся группами численностью менее 20 животных, редко собираются стадами из нескольких сотен особей. Часто встречаются вместе с тихоокеанскими белобокими дельфинами, иногда некоторое время сопровождают группы рыбоядных косаток. Как правило, не выпрыгивают из воды. Могут нырять на глубину до 500 м. Всё время находятся в быстром движении,^[5] скорость достигает 37 км/ч, любят кататься на носовой волне быстро идущего судна^[3]. Характерна быстрая смена наружного кожного покрова на новый — за время порядка недели^[6]. Питаются рыбой и головоногими, охотятся обычно ночью. Половозрелости достигают к 3,5 годам. Беременность 10—12 месяцев, лактация около 4 месяцев. Продолжительность жизни до 22 лет.

В неволе обычно живут мало, хотя выловленный около острова Анакапа в 1965 году самец по кличке Марти (англ. Marty) прожил в Пойнт-Мугу^[en] 21 месяц, потребляя ежедневно 12—14 кг пищи^[7].

Примечания

多尔鼠海豚（学名：Phocoenoides dalli）也称无喙鼠海豚，白腰鼠海豚，是鼠海豚科多尔鼠海豚属中唯一的一种，以美国博物学家威廉·希利·多尔（William Healey Dall）的姓氏命名。分布于北太平洋海域。

参考资料

イシイルカ（Phocoena dalli) はクジラ目ハクジラ亜目ネズミイルカ科イシイルカ属に属する小型のイルカである。 主な生息域は北太平洋の温帯の海域である。 1970年、サケを捕るためのトロール網による混獲によって、毎年数千頭のイシイルカなどが被害に遭っていることが明らかにされ、イシイルカは注目を集めた。 種小名のdalliおよび英名のDall's Porpoise（ドールのネズミイルカ）はアメリカの動物学者Dallに由来する。

イシイルカ属 (Phocoenoides)はネズミイルカ科に属する生物分類の一つ。イシイルカ属に属するのはイシイルカのみである。この属はネズミイルカ属に内包される。

形態[編集]

ネズミイルカ科の中では大きな種類であり、体長は230cm、体重は130kgから200kg程度まで成長する。特徴のある体型であるため、他のクジラ目の種との識別は容易である。頭部が小さいのに対して、胴はずんぐりしている。また胸びれも小さく、頭部に近接している。背びれはほぼ中央に位置し、基部が広い三角形で、大きい。尾びれは扇形で両端は頭部方向に湾曲しており、中央に切れ込みがある。これも特徴的な形状である。体色は幾分シャチに似ている。全体的には非常に濃い灰色から黒色であり、胸びれの後方から体側にかけて白色のパッチがある。体色の境界ははっきりしている。背びれの先端は白あるいは明るい灰色、尾びれの後縁も同じく白あるいは明るい灰色である。^[1]

寿命は15年程度である。

• ヒトとの大きさ比較

• アメリカ合衆国アラスカ州、プリンス・ウィリアム湾の個体

• 背面

生息数と分布[編集]

分布域

イシイルカ型（Dalli型、Dalli Type）とリクゼンイルカ型（Truei型、Truei Type）の2形態が存在することが知られている。 Dalli型の生息域は広く、南カリフォルニア州から南日本にかけての広汎な北太平洋一帯（日本海、ベーリング海も含む）に棲息する。 Truei型の生息域は狭く、日本の北や東の太平洋の北西海域のみに棲息する。 他のネズミイルカ科のイルカとは異なり、水深の深い海域を好む海洋性である。 沿岸に近付くこともあるが、それでも多くの場合には水深の深い海域に留まる。

正確な生息数は不明であるが、生息域においては珍しくはないと考えられている。 イシイルカは人間の船に接近してくるために、生息数を正確に調査することが困難になっている。 全生息数は数十万頭であり、おそらくオホーツク海に棲息する個体数が最大であろうと考えられている。生息数に関しては「保護」も参照されたい。

行動[編集]

イシイルカは非常に活発なイルカである。 波しぶきを立てながら、海面すれすれを高速に、時にはジグザグに泳ぐ。 突然海面上に現れたり、逆に急に隠れたりする。 泳ぐ速度は小型のクジラ目としては最も速い部類に属し、最高55km/h程度の速度で泳ぐことができる。

人間の船に近付き、船首波を跳ぶことが多い。 しかし船の速度が遅い場合には、興味を失って船から離れることも少なくない。

2頭ないし10頭程度の小さな群を成して行動することが多い。 強く結束された群というよりも、単に良い餌場に集まっているだけかもしれない。 極稀であるが、千頭以上の巨大な群を成すこともある。

主に魚類や頭足類を食べる。 ニシン、イワシ、サバの群が一般的な餌である。

交雑[編集]

Bairedらは、遺伝子解析により、ブリティッシュコロンビア州で見つかった胎児がイシイルカとネズミイルカの交雑によるものであることを明らかにした[BAIRED98]。 バンクーバー島の沖において、ネズミイルカに似ており、普通とは異なる体色のイシイルカが見られるが、その起源はイシイルカとネズミイルカとの交雑であるという説もある。

人間との関り[編集]

食料として見た場合、イシイルカの体内に含まれる微量の水銀に注意する必要がある。 厚生労働省は、イシイルカを妊婦が摂食量を注意すべき魚介類の一つとして挙げており、2005年11月2日の発表では、1回に食べる量を約80gとした場合、イシイルカの摂食は週に2回まで（１週間当たり160g程度）を目安としている^[2]。

保護[編集]

毎年、多くのイシイルカが漁網による混獲の被害に遭っている。 しかしながら、多くの生息域においては、生息数に致命的な影響を与えるほどの被害ではないだろうと考えられている。 より深刻な影響は日本などで行われている捕鯨による。 1980年代中頃からの大型鯨類の捕鯨禁止（モラトリアム）の影響で、イシイルカなどの小型鯨類の捕獲数が激増した。 1988年は4万頭が捕獲された。東日本大震災の影響により2011年以降は捕獲量が激減している。

日本における捕鯨状況[編集]

水産総合研究センターによるデータ（ストランディングや混獲を含まず）^[3]。

• 1979年 - 計：6,872頭
• 1980年 - 計：6,718頭
• 1981年 - 計：10頭
• 1982年 - 計：12,833頭
• 1983年 - 計：12,776頭
• 1984年 - 計：9,764頭
• 1985年 - 計：10,378頭
• 1986年 - 計：16,515頭
• 1987年 - 計：25,600頭
• 1988年 - 計：40,367頭
• 1989年 - イシイルカ型：18,953頭、リクゼンイルカ型：13,095頭、計：32,048頭
• 1990年 - イシイルカ型：9,360頭、リクゼンイルカ型：12,442頭、計：21,802頭
• 1991年 - イシイルカ型：4,671頭、リクゼンイルカ型：6,457頭、不明：6,506頭、計：17,634頭
• 1992年 - イシイルカ型：3,394頭、リクゼンイルカ型：8,009頭、計：11,403頭
• 1993年 - イシイルカ型：5,731頭、リクゼンイルカ型：8,587頭、計：14,318頭
• 1994年 - イシイルカ型：8,093頭、リクゼンイルカ型：7,854頭、計：15,947頭
• 1995年 - イシイルカ型：7,002頭、リクゼンイルカ型：5,394頭、計：12,396頭
• 1996年 - イシイルカ型：8,038頭、リクゼンイルカ型：8,062頭、計：16,100頭
• 1997年 - イシイルカ型：8,533頭、リクゼンイルカ型：10,007頭、計：18,540頭
• 1998年 - イシイルカ型：5,303頭、リクゼンイルカ型：6,082頭、計：11,385頭
• 1999年 - イシイルカ型：6,379頭、リクゼンイルカ型：8,428頭、計：14,807頭
• 2000年 - イシイルカ型：7,513頭、リクゼンイルカ型：8,658頭、計：16,171頭
• 2001年 - イシイルカ型：8,430頭、リクゼンイルカ型：8,422頭、計：16,852頭
• 2002年 - イシイルカ型：7,614頭、リクゼンイルカ型：8,335頭、計：15,949頭
• 2003年 - イシイルカ型：8,308頭、リクゼンイルカ型：7,412頭、計：15,720頭
• 2004年 - イシイルカ型：4,614頭、リクゼンイルカ型：9,175頭、計：13,789頭
• 2005年 - イシイルカ型：6,880頭、リクゼンイルカ型：7,784頭、計：14,664頭
• 2006年 - イシイルカ型：4,212頭、リクゼンイルカ型：7,802頭、計：12,014頭
• 2007年 - イシイルカ型：4,070頭、リクゼンイルカ型：7,287頭、計：11,357頭
• 2008年 - イシイルカ型：2,594頭、リクゼンイルカ型：4,632頭、計：7,226頭
• 2009年 - イシイルカ型：1,773頭、リクゼンイルカ型：7,767頭、計：9,540頭
• 2010年 - イシイルカ型：1,256頭、リクゼンイルカ型：3,663頭、計：4,919頭
• 2011年 - イシイルカ型：89頭、リクゼンイルカ型：1,863頭、計：1,952頭
• 2012年 - イシイルカ型：29頭、リクゼンイルカ型：376頭、計：405頭
• 2013年 - イシイルカ型：95頭、リクゼンイルカ型：1,198頭、計：1,293頭

脚注[編集]

参考文献・外部リンク[編集]

1. ITIS Report Phocoenoides dalli^{[リンク切れ]} (2006年3月18日アクセス)
2. Thomas A. Jefferson, Dall's Porpoise in the Encyclopedia of Marine Mammals (1998). ISBN 0125513402
3. Reeves et al, National Audubon Society Guide to Marine Mammals of the World (2002). ISBN 0375411410.
4. Carwardine, Whales, Dolphins and Porpoises (1995). ISBN 0751327816
5. Baird et al., An intergenetic breed in the family Phocoenoidae, Canadian Journal of Zoology, Vol. 76, pp. 198-204 (1998).
6. Dall's Porpoise^{[リンク切れ]} phocoena.org
7. 海棲哺乳類図鑑「イシイルカ」^{[リンク切れ]} 国立科学博物館 動物研究部
8. 海棲哺乳類図鑑「イシイルカ（イシイルカ型）」^{[リンク切れ]} 国立科学博物館 動物研究部
9. 海棲哺乳類図鑑「イシイルカ（リクゼン型）」^{[リンク切れ]} 国立科学博物館 動物研究部
10. 水産庁国際資源班、「平成14年度 国際漁業資源の現況 『イシイルカ』」 [1] (PDF) ^{[リンク切れ]} （1979年から2001年の捕獲頭数に関する資料）
11. 岩崎他、「日本の小型鯨類調査・研究についての進捗報告 2000年5月から2001年5月まで」[2] (PDF) ^{[リンク切れ]} （2000年の捕獲頭数に関する資料）
12. 岩崎、「日本の小型鯨類調査・研究についての進捗報告 2001年6月から2002年4月まで」[3] (PDF) ^{[リンク切れ]} （2001年の捕獲頭数に関する資料）
13. 岩崎、「日本の小型鯨類調査・研究についての進捗報告 2002年5月から2003年3月まで」[4] (PDF) ^{[リンク切れ]} （2002年の捕獲頭数に関する資料）
14. 水産総合研究センター遠洋水産研究所、「日本の小型鯨類調査・研究についての進捗報告 2003年4月から2004年4月まで」[5] (PDF) ^{[リンク切れ]} （2003年の捕獲頭数に関する資料）

• マーク・カーワディーン 『完璧版 クジラとイルカの図鑑』 マーティン・カム、日本ヴォーグ社〈自然環境ハンドブック〉、ISBN 4-529-02692-2。

작은곱등어는 쇠돌고랫과의 돌고래로 작은곱등어속의 유일한 종이다. 학명과 영어이름(Dall's Porpoise)은 미국의 학자 W.H. Dall의 이름을 따서 붙여졌다.

두 가지 분명한 형으로 나눌 수 있는데, 하나는 "달리형"이고, 다른 하나는 "트루아이형"이다. 달리형이 트루아이형보다 서식지가 넓게 퍼져있다. 매년 많은 작은곱등어가 고기잡이 그물에 걸려 죽는다. 그러나 보다 심각한 문제는 일본이 자행하는 포경이다.

각주