Pinna ist die namengebende Muschel-Gattung der Familie der Steckmuscheln (Pinnidae) aus der Ordnung der Ostreida.
Die Gattung Pinna ist durch große bis sehr große, gleichklappige Gehäuse charakterisiert. Sie sind im Umriss fächerförmig, keilförmig oder paddelförmig; sie können über einen Meter lang werden (größtes gefundenes Exemplar: 120 Zentimeter).[1] Die Gehäuse stecken mit dem Vorderende nach unten im weichen Sediment. Das hintere (obere), ständig klaffende Ende ragt etwa zu ein bis zwei Drittel aus dem Sediment. Die Wirbel sitzen am vorderen (unteren) Ende. Die Gehäuse sind seitlich meist abgeflacht. In der Mitte der Längsachse verläuft außen ein Kiel, der aber bei manchen Arten im Adultstadium verschwinden kann. Er korrespondiert im Innern des Gehäuses mit einer Längsfurche, die die Perlmuttschicht in zwei längliche Loben teilt. Am Ventralrand nahe dem Vorderende (unten, im Sediment) ist ein weiterer klaffender Spalt vorhanden; hier tritt der Byssus nach außen. Das Schloss ist zahnlos. Das Ligament ist sehr lang, erstreckt sich über fast die gesamte Länge des Dorsalrandes und liegt in einer Rinne (subintern).
Die Schale bestehend aus der mineralischen Schale und dem organischen Periostracum ist vergleichsweise dünn und zerbrechlich, aber zu einem gewissen Grad auch flexibel. Die mineralische Schale ist aus einer äußeren, kalzitischen Prismenschicht und einer inneren, aragonitischen Perlmuttschicht aufgebaut.[2] Die Perlmuttschicht bildet innen zum Hinterende hin zwei Loben. Die Oberfläche ist mit Rippen, oder scharfen, reihig angeordneten Schuppen oder nach hinten offene Schuppen versehen, oder auch annähernd glatt mit mehr oder weniger deutlichen Anwachsstreifen.
Der vordere Schließmuskel sitzt nahe dem Vorderende (unten) und ist relativ klein. Der hintere Schließmuskel (am oberen Ende) ist dagegen sehr groß. Er sitzt etwas ventral (bezogen auf die Gehäusebreite) und nahe der hinteren Mantellinie, die aber deutlich vom Gehäusehinterrand (= oberes Ende) abgerückt ist. Er kann somit noch unterhalb der Mitte (bezogen auf die Gehäuselänge in Lebendstellung) sitzen.
Die rezenten Vertreter der Gattung Pinna leben in gemäßigten, subtropischen und tropischen Meeren. Sie kommen vom flachen Subtidal bis in etwa 100 Meter Wassertiefe, selten auch tiefer vor.
Die Pinna-Arten stecken mit dem Vorderende nach unten im weichen Sediment, das Hinterende ragt meist zu etwa ein bis zwei Drittel aus dem Sediment.
Die Gattung geht auf Carl von Linné zurück, der das Taxon bereits 1758 beschrieb.[3] Typusart ist Pinna rudis Linné, 1758 (Raue Schinkenmuschel). Die MolluscaBase[4] und die Paleobiology Database[5] weisen der Gattung folgende Arten zu (mit weiteren Ergänzungen):
Schultz & Huber (2013) unterteilten die Gattung Pinna in die Untergattungen Pinna (Pinna), Pinna (Abyssopinna) Schultz & Huber, 2013, Pinna (Cyrtopinna) Mörch, 1853, Pinna (Exitopinna) Iredale, 1939, Pinna (Quantulopinna) Iredale, 1939, Pinna (Subitopinna) Iredale, 1939;[12] hinzu kommen die fossilen Untergattungen Pinna (Plesiopinna) Amano, 1956 und Pinna (Sulcatopinna) Hyatt, 1892[13]. Letztere wird von einigen Autoren auch als eigenständige Gattung behandelt. Die Gattung Atrina wird in die drei Untergattungen Atrina (Atrina), Atrina (Australopinna) Schultz & Huber, 2013 und Atrina (Servatrina) Iredale, 1939 unterteilt.
Die MolluscaBase verzeichnet die Synonyme Pinnula Rafinesque, 1815 und Streptopinna Martens, 1880. Letztere wird jedoch von Peter Schultz und Markus Huber als eigenständige Gattung behandelt.[12] Lemer et al. (2014) werteten Streptopinna Martens, 1880 jedoch wieder zur Untergattung ab.[14]
Pinna ist die namengebende Muschel-Gattung der Familie der Steckmuscheln (Pinnidae) aus der Ordnung der Ostreida.
Η πίννα (Pinna) (γράφεται και πίνα), είναι γένος δίθυρων μαλακίων της οικογένειας των Πιννιδών και της τάξης των Ανισομυαρίων. Ζει στις εύκρατες και στις θερμές θάλασσες. Μοιάζει με τεράστιο μύδι. Το όστρακό της αποτελείται από λεπτά και πλατιά ελάσματα, τα οποία είναι ενωμένα στην κορυφή τους, ώστε να ανοίγουν και να κλείνουν Το ζώο, το οποίο τρώγεται χωρίς να είναι ιδιαίτερα εύγευστο, χρησιμοποιείται κυρίως ως δόλωμα στο ψάρεμα. Στο όστρακο της πίννας σπάνια σχηματίζονται μαργαριτάρια, τα οποία όμως δεν έχουν ιδιαίτερη οικονομική αξία.
Το μήκος του ζώου φτάνει τα 80 εκατοστά.(σε μία περίπτωση, στον Σκαραμαγκά Αττικής, ανασύρθηκε το 1961 πίννα με μήκος 103 εκ.) Τα όστρακα της πίννας είναι λεπτά στο πλατύ μέρος τους, σε σχήμα τριγώνου και μυτερά στο ένα άκρο, ενώ από το άλλο είναι στρογγυλεμένα. Στο εξωτερικό μέρος έχουν χρώμα κίτρινο και από μέσα παρουσιάζουν ελαφρύ ιριδισμό.
Στον ελληνικό χώρο και ιδίως στη Χαλκιδική (στις Νέες Φώκιες) απαντάται η πίννα η ευγενής. Επίσης στη Μεσόγειο ζει και η πίννα η κτενοειδής, εδώδιμη. Το μήκος της είναι περίπου 20 εκατοστά. Αρκετά είδη συμβιώνουν με καβούρια (πιννοθήρες, γνωστά και ως πιννοκαβούρια), τα οποία βρίσκουν προστασία στην κοιλότητά της. Σε αντάλλαγμα, την προειδοποιούν να κλείσει τα ελάσματά της όταν υπάρχει κίνδυνος.
Εκτός από την αλιεία, όπου χρησίμευε ως δόλωμα, η πίννα χρησιμοποιούνταν και για την κατασκευή μεταξένιων υφασμάτων. Συγκεκριμένα, η βύσσος της πίννας χρησιμοποιούνταν για κατασκευή τέτοιων υφαντών στην νότια Ιταλία και στη Σικελία. Επίσης, από τη βύσσο κατασκευάζονταν κάλτσες και γάντια.
Η πίννα αποτελεί απειλούμενο είδος καθώς κινδυνεύει άμεσα με εξαφάνιση και απαιτείται η λήψη μέτρων για τη προστασία του πληθυσμού της στη Μεσόγειο Θάλασσα[1]. Η ύπαρξή της κινδυνεύει τόσο από τη θαλάσσια ρύπανση και την παράνομη αλίευση όσο και από την εμφάνιση του παρασίτου Haplosporidum pinnae, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε το 2016 στις ακτές της Ισπανίας και θανατώνει μαζικά τους πληθυσμούς πίννας.[2] Το παράσιτο αυτό ευθύνεται πιθανότατα και για τους μαζικούς θανάτους του είδους στην Ελλάδα, καθώς η ύπαρξή του ανιχνεύθηκε σε νεκρές πίννες μετά από έρευνες του Τμήματος Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών της Σχολής Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου.[3]
Η πίννα (Pinna) (γράφεται και πίνα), είναι γένος δίθυρων μαλακίων της οικογένειας των Πιννιδών και της τάξης των Ανισομυαρίων. Ζει στις εύκρατες και στις θερμές θάλασσες. Μοιάζει με τεράστιο μύδι. Το όστρακό της αποτελείται από λεπτά και πλατιά ελάσματα, τα οποία είναι ενωμένα στην κορυφή τους, ώστε να ανοίγουν και να κλείνουν Το ζώο, το οποίο τρώγεται χωρίς να είναι ιδιαίτερα εύγευστο, χρησιμοποιείται κυρίως ως δόλωμα στο ψάρεμα. Στο όστρακο της πίννας σπάνια σχηματίζονται μαργαριτάρια, τα οποία όμως δεν έχουν ιδιαίτερη οικονομική αξία.
Pinna is a genus of bivalve molluscs belonging to the family Pinnidae. [2]
The type species of the genus is Pinna rudis.
The most completely studied species in the genus is P. nobilis, a Mediterranean pen shell which was historically important as the principal source of sea silk.
These pen shells can reach a length of about 80–90 cm (31–35 in). They are characterized by thin, elongated, wedge-shaped, and almost triangular shells with long, toothless edges. The surface of the shells shows radial ribs over their entire length.
Pinna is distinguished from its sibling genus Atrina by the presence of a sulcus dividing the nacreous region of the valves, and the positioning of the adductor scar on the dorsal side of shells.
These bivalves most commonly lie point-first on the sea bottom in which they live, anchored by a net of byssus threads.
Species in the genus Pinna are geographically widespread. This genus is very ancient, going back up to the Carboniferous period. It is especially represented in Jurassic and Cretaceous fossils.[1]
According to the World Register of Marine Species, species in the genus Pinna include:[3]
Pinna is a genus of bivalve molluscs belonging to the family Pinnidae.
The type species of the genus is Pinna rudis.
The most completely studied species in the genus is P. nobilis, a Mediterranean pen shell which was historically important as the principal source of sea silk.
Pinna est un genre de mollusques bivalves de la famille des Pinnidae, dont les espèces sont appelées « nacres ».
Selon World Register of Marine Species (25 janvier 2017)[1] :
Pinna est un genre de mollusques bivalves de la famille des Pinnidae, dont les espèces sont appelées « nacres ».
Vide etiam paginam discretivam: Pinna (discretiva)
Pinna est cosmopolitum? bivalvium familiae Pinnidarum genus, cui sunt testae magnae, elongatae, cuneiformes, quae saepe apice desuper stant in alveo maris ubi habitant, a rete filorum byssi adligatae.
Genus Pinna a genere Atrina sulco distinguitur, qui nacream? valvarum regionem dividit, et loco cicatricis adductoris in latere dorsali testarum.
Typus generis est Pinna rudis.
Species generis planissime investigata est Pinna nobilis, quaedam pinnida Mediterranea, cui olim erat momentum ut primus serici marini fons.
Genus Pinna antiquum est, et in fossilibus Cretaceis invenitur.
Haec stipula ad bivalve spectat. Amplifica, si potes! Vide etiam paginam discretivam: Pinna (discretiva)
Pinna est cosmopolitum? bivalvium familiae Pinnidarum genus, cui sunt testae magnae, elongatae, cuneiformes, quae saepe apice desuper stant in alveo maris ubi habitant, a rete filorum byssi adligatae.
Genus Pinna a genere Atrina sulco distinguitur, qui nacream? valvarum regionem dividit, et loco cicatricis adductoris in latere dorsali testarum.
Typus generis est Pinna rudis.
Species generis planissime investigata est Pinna nobilis, quaedam pinnida Mediterranea, cui olim erat momentum ut primus serici marini fons.
Genus Pinna antiquum est, et in fossilibus Cretaceis invenitur.
Pinna is een geslacht van weekdieren, dat fossiel bekend is vanaf het Jura. Tegenwoordig bestaan nog enkele soorten van dit geslacht.
Deze in groepen levende tweekleppige zakschelp heeft een dunne, pinvormige schelp met een bijna driehoekige vorm met een lange, tandeloze slotrand en gapende kleppen. De schelp is over de hele lengte bezet met radiaire ribben. Binnen in de kleppen bevindt zich een, door een opvallende groeve in twee lobben gedeeld, parelmoerig gebied. Deze groeve is aan de buitenzijde te zien als een lichte kam. Het geslacht graaft zich met de spitse punt in in het sediment. De lengte van de schelp bedraagt ± 22 cm.
Pinna is een geslacht van weekdieren, dat fossiel bekend is vanaf het Jura. Tegenwoordig bestaan nog enkele soorten van dit geslacht.
Pinna[1] är ett släkte av musslor. Pinna ingår i familjen Pinnidae.[1]
Pinnasläktets mussor har ett tunt och trekantigt skal, utvändigt försett med fjäll. De förekommer i Medelhavet och andra varmare hav. Byssustrådarna har använts vid fläteriarbeten och vävnader. I dess mantelhåla lever musselväktaren symbiotiskt.[2]
Kladogram enligt Catalogue of Life[1]:
Pinnidae Pinna
Wikimedia Commons har media som rör Pinna (djur).
Wikispecies har information om Pinna.
Pinna Linnaeus, 1758
Пи́нны (лат. Pinna) — род морских двустворчатых моллюсков семейства Pinnidae. Известен из мелового периода.
Раковина удлинённая, клиновидная, длиной от 80 до 90 см. Острым концом моллюск прикрепляется к твёрдым предметам на морском дне при помощи сети из нитей биссуса.
Наиболее полно изучена благородная пинна (Pinna nobilis), обитающая в Средиземном море. В древности этого моллюска добывали ради биссуса, из которого затем получали дорогостоящую ткань виссон.
Пи́нны (лат. Pinna) — род морских двустворчатых моллюсков семейства Pinnidae. Известен из мелового периода.
Раковина удлинённая, клиновидная, длиной от 80 до 90 см. Острым концом моллюск прикрепляется к твёрдым предметам на морском дне при помощи сети из нитей биссуса.
Наиболее полно изучена благородная пинна (Pinna nobilis), обитающая в Средиземном море. В древности этого моллюска добывали ради биссуса, из которого затем получали дорогостоящую ткань виссон.
江珧蛤屬（学名：Pinna），又名裂江珧屬，是江珧蛤科之下的一個腹足綱軟體動物的屬。本屬的模式種是Pinna rudis。
以下為部分屬於江珧蛤属的物種：
fa的参考文献提供内容
TaiBNET_313517的参考文献提供内容
TaiBNET_313518的参考文献提供内容
TaiBNET_313519的参考文献提供内容
江珧蛤屬（学名：Pinna），又名裂江珧屬，是江珧蛤科之下的一個腹足綱軟體動物的屬。本屬的模式種是Pinna rudis。
