Barnardius zonarius[1] a zo ur spesad krakperokeded bras eus ar c'herentiad Psittaculidae.
Ar spesad nemetañ er genad Barnardius an hini eo.
Anvet e voe Psittacus zonarius (kentanv) da gentañ-penn (e 1805) gant ar skiantour saoz George Shaw (1751-1813).
Ar spesad a gaver ar pemp isspesad[2] anezhañ en Aostralia :
Barnardius zonarius a zo ur spesad krakperokeded bras eus ar c'herentiad Psittaculidae.
Ar spesad nemetañ er genad Barnardius an hini eo.
Anvet e voe Psittacus zonarius (kentanv) da gentañ-penn (e 1805) gant ar skiantour saoz George Shaw (1751-1813).
El lloro de collar groc [1] o lloro de Port Lincoln[2] (Barnardius zonarius) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) i única espècie del gènere Barnardius. Habita boscos, matolls, camps de conreu i ciutats de la major part d'Austràlia.
S'han descrit unes quatre subespècies: [3]
La primera de les subespècie ha estat tractada com una espècie diferent: lloro de Barnard (Barnardius barnardi).[4]
El lloro de collar groc o lloro de Port Lincoln (Barnardius zonarius) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) i única espècie del gènere Barnardius. Habita boscos, matolls, camps de conreu i ciutats de la major part d'Austràlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Parot torchfelyn penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotiaid torchfelyn penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Barnardius zonarius; yr enw Saesneg arno yw Port Lincoln parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. zonarius, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r parot torchfelyn penddu yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corbarot brongoch Micropsitta bruijnii Corbarot Finsch Micropsitta finschii Corbarot Meek Micropsitta meeki Corbarot penfelyn Micropsitta keiensis Corbarot wyneblwyd Micropsitta pusio Loricît cain Charmosyna pulchella Loricît Caledonia Newydd Charmosyna diadema Loricît gyddfgoch Charmosyna amabilis Loricît Josephine Charmosyna josefinae Loricît palmwydd Charmosyna palmarum Loricît talcenlas Charmosyna toxopei Macaw Spix Cyanopsitta spixii Macaw torgoch Orthopsittaca manilatusAderyn a rhywogaeth o adar yw Parot torchfelyn penddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: parotiaid torchfelyn penddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Barnardius zonarius; yr enw Saesneg arno yw Port Lincoln parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. zonarius, sef enw'r rhywogaeth.
Der Ringsittich (Barnardius zonarius), auch Kragensittich oder Bauers Ringsittich genannt, ist eine australische Papageienart. Es werden insgesamt drei Unterarten unterschieden. Gemeinsam mit dem Barnardsittich wird er in der Regel in die Gattung der Ringsittiche gestellt. Einige Taxonomen sehen im Barnardsittich allerdings auch eine Unterart des Ringsittichs und zählen den Ringsittich zur Gattung der Plattschweifsittiche.
Der Ringsittich erreicht eine Körperlänge von 37 Zentimetern. Die Nominatform wiegt zwischen 121 und 126 Gramm. Die im äußersten Südwesten Australiens vorkommende Unterart B. z. semitorquatus wird deutlich schwerer und erreicht ein Gewicht bis zu 206 Gramm.[1]
Der Ringsittich hat einen schwarzen Kopf und Nacken sowie eine obere Wangenregion, die schwarz ist. Die untere Wangenregion spielt ins blauviolette. Die Kehle und die Brust sind dunkelgrün. Bei einigen Individuen ist dieses Gefieder leicht bläulich. Auffallend ist das schmale gelbe Band, das im Hinternacken verläuft. Die Körperoberseite ist dunkelgrün und am Bürzel, an den Oberschwanzdecken sowie den kleinen Flügeldecken bläulich überlaufen.
Die äußeren mittleren Flügeldecken sowie die äußeren Armdecken sind gelblich grün und werden zu den Spitzen hin grünlich blau. Die inneren Flügeldecken sowie die inneren Armdecken sind dunkelgrün. Die Handdecken sowie die Handschwingen und die äußeren Armschwingen sind schwarzbraun. Die Außenfahnen und die Spitzen der Fahnen sind blauviolett gesäumt. Der Bauch ist gelb und wird zum After und zu den Unterschwanzdecken hin gelblich grün.[2]
Die Weibchen ähneln den Männchen und sind ähnlich wie diese gefärbt, weisen aber insgesamt ein matteres Gefieder mit mehr schwarzbraunen Gefiederanteilen auf. Jungvögel ähneln den Weibchen, haben aber einen deutlich bräunlicheren Kopf. Allen noch nicht geschlechtsreifen Jungvögeln ist gemeinsam, dass sie einen blauen Unterflügelstreif haben.[3]
Die Unterart B. z. occidentalis, die südlich und westlich der Großen Sandwüste vorkommt, hat eine insgesamt hellere Gefiederfärbung. Bei ihr ist die untere Wangenregion hellblau und der Bauch zitronengelb. Die Unterart B. z. semitorquatus hat ein auffällig rotes Stirnband.[4]
Das Verbreitungsgebiet des Ringsittich ist Süd-, Zentral- und Westaustralien. Sie sind dort häufige und weit verbreitete Vögel. Es gibt außerdem rund um Sydney, Canberra und Melbourne – drei Städte, die außerhalb des natürlichen Verbreitungsgebietes liegen – verwilderte Populationen, die sehr wahrscheinlich von Gefangenschaftsflüchtlingen abstammen. Für Canberra und Melbourne ist belegt, dass diese verwilderten Populationen sich auch fortpflanzen.[5]
Ringsittiche sind eine sehr anpassungsfähige Art, die eine Vielzahl von Lebensräumen besiedelt. Sie kommen in den dichten Küstenwäldern im äußersten Südwesten ebenso vor wie im landwirtschaftlich geprägten Wheatbelt, in Malleegebieten, in semiariden Eukalyptus-Savannen, in aridem Akazien-Kasuarinen-Buschland sowie in sehr spärlich bewachsenen Wüstenregionen. In ariden Regionen sind Ringsittiche jedoch darauf angewiesen, dass ein Baumbestand entlang von Wasserläufen ihnen als Brutbäume dienen können.[6] Auf Grund ihrer Anpassungsfähigkeit sind sie in großen Teilen Westaustraliens die häufigste Art der Unterfamilie der Plattschweifsittiche.
Ringsittiche sind in ihrem Verbreitungsgebiet wegen ihres lebhaften Verhaltens sehr auffällige Vögel. Anders als die Barnardsittiche sind sie sehr lärmende Vögel. Sie treten überwiegend paarweise sowie in kleinen Schwärmen auf. Ihren Aktivitätshöhepunkt haben sie am frühen Morgen sowie am späten Nachmittag. Die heiße Mittagszeit über halten sie sich überwiegend in dichten Baumkronen oder in dichten Büschen auf.
Ringsittiche leben überwiegend von Samen, Früchten, Nüssen, Beeren, Nektar, Blüten, Knospen sowie Blattschösslingen und Insekten und deren Larven. Im Südwesten ihres Verbreitungsgebietes suchen Ringsittiche ihre Nahrung eher auf Bäumen als auf dem Boden. Sie bevorzugen dabei einige wenige Eukalyptusarten und sind mit ihren langen Schnäbeln in der Lage, die napfförmigen Samenkapseln aufzureißen und zu spalten. Auf Obstplantagen können Ringsittiche beträchtliche Schäden anrichten. Sie fressen ähnlich wie Kappensittiche und Stanleysittiche besonders gerne Äpfel und Birnen.
Die Brutzeit ist abhängig vom Verbreitungsgebiet. Die südlichen Populationen brüten gewöhnlich von August bis Dezember. Im Inneren Australiens bestimmt die Niederschlagsmenge den Fortpflanzungsbeginn. Ringsittiche sind Höhlenbrüter, die bevorzugt Eukalyptusbäume als Brutbaum nutzen, die sich in der Nähe von Wasserstellen oder -läufen befinden. Das Gelege besteht aus vier bis sieben Eiern, die auf eine Schicht verrottenden Holzmulms am Boden der Nisthöhle gelegt werden.[7] Es brütet nur das Weibchen. Die Brutdauer beträgt 20 bis 22 Tage. Untersuchungen haben für Ringsittiche eine sehr hohe Reproduktionsrate nachgewiesen: In einem Beobachtungszeitraum von vier Jahren wurden 30 Gelege untersucht. Aus den 144 festgestellten Eiern schlüpften 117 Jungvögel, von denen 108 flügge wurden.[8]
Der Ringsittich (Barnardius zonarius), auch Kragensittich oder Bauers Ringsittich genannt, ist eine australische Papageienart. Es werden insgesamt drei Unterarten unterschieden. Gemeinsam mit dem Barnardsittich wird er in der Regel in die Gattung der Ringsittiche gestellt. Einige Taxonomen sehen im Barnardsittich allerdings auch eine Unterart des Ringsittichs und zählen den Ringsittich zur Gattung der Plattschweifsittiche.
The Australian ringneck (Barnardius zonarius) is a parrot native to Australia. Except for extreme tropical and highland areas, the species has adapted to all conditions. Treatments of genus Barnardius have previously recognised two species, the Port Lincoln parrot (Barnardius zonarius) and the mallee ringneck (Barnardius barnardi),[2] but due to these readily interbreeding at the contact zone they are usually regarded as a single species B. zonarius with subspecific descriptions.[3][4] Currently, four subspecies are recognised, each with a distinct range.
In Western Australia, the ringneck competes for nesting space with the rainbow lorikeet, an introduced species. To protect the ringneck, culls of the lorikeet are sanctioned by authorities in this region. Overall, though, the ringneck is not a threatened species.
The subspecies of the Australian ringneck differ considerably in colouration.[2] It is a medium size species around 33 cm (11 in) long. The basic colour is green, and all four subspecies have the characteristic yellow ring around the hindneck; wings and tail are a mixture of green and blue.
The B. z. zonarius and B. z. semitorquatus subspecies have a dull black head; back, rump and wings are brilliant green; throat and breast bluish-green. The difference between these two subspecies is that B. z. zonarius has a yellow abdomen while B. z. semitorquatus has a green abdomen; the latter has also a prominent crimson frontal band that the former lacks (the intermediate shown in the box has characteristics of both subspecies).[5] The two other subspecies differ from these subspecies by the bright green crown and nape and blush cheek-patches. The underparts of B. z. barnardi are turquoise-green with an irregular orange-yellow band across the abdomen; the back and mantle are deep blackish-blue and this subspecies has a prominent red frontal band. The B. z. macgillivrayi is generally pale green, with no red frontal band, and a wide uniform pale yellow band across the abdomen.[5]
The calls of the Mallee ringneck and Cloncurry parrot have been described as "ringing",[5] and the calls of the Port Lincoln ringneck and Twenty-eight parrot have been described as "strident".[5] The name of the Twenty-eight is an onomatopoeic derived from its distinctive call, which sounds like "twenty-eight" (or the French equivalent, '"vingt-huit", according to one early description).[6]
The Australian ringneck was first described by English naturalist George Shaw and drawn by Frederick Polydore Nodder in the 1805 in their work The Naturalist's Miscellany: Or, Coloured Figures of Natural Objects; Drawn and Described Immediately From Nature. He called it Psittacus zonarius "zoned parrot".[7] A broad-tailed parrot, it is most closely related to the rosellas of the genus Platycercus,[8] and has been placed in that genus by some authorities, including Ferdinand Bauer.[9]
Pre-existing names for the species, derived from the Nyungar language of Southwest Australia, are dowarn [pronounced dow’awn] and doomolok [dorm’awe’lawk]; these were identified from over one hundred records of regional and orthographic variants to supplement the names already suggested by John Gilbert, Dominic Serventy and others.[10]
Currently, four subspecies of ringneck are recognised, all of which have been described as distinct species in the past:[4][11] (As of 1993, the Twenty-eight and Cloncurry parrot were treated as subspecies of the Port Lincoln parrot and the mallee ringneck, respectively.[5])
Several other subspecies have been described, but are considered synonyms with one of the above subspecies. B. z. occidentalis has been synonymised with B. z. zonarius.[12] Intermediates exist between all subspecies except for between B. z. zonarius and B. z. macgillivrayi.[4][13] Intermediates have been associated with land clearing for agriculture in southern Western Australia.[13]
The classification of this species is still debated, and molecular research by Joseph and Wilke in 2006 found that the complex split genetically into two clades—one roughly correlating with B. z. barnardi and the other with the other three forms; B. z. macgillivrayi was more closely related to B. z. zonarius than to the neighbouring B. z. barnardi. The researchers felt it was premature to reorganise the classification of the complex until more study was undertaken.[4]
The Australian ringneck is active during the day and can be found in eucalypt woodlands and eucalypt-lined watercourses. The species is gregarious and depending on the conditions can be resident or nomadic. In trials of growing hybrid eucalypt trees in dry environments parrots, especially the Port Lincoln parrot, caused severe damage to the crowns of the younger trees during the research period between 2000–3.[18]
This species eats a wide range of foods that include nectar, insects, seeds, fruit, and native and introduced bulbs. It will eat orchard-grown fruit and is sometimes seen as a pest by farmers.[2][19]
Breeding season for the northern populations starts in June or July, while the central and southern populations breed from August to February, but this can be delayed when climatic conditions are unfavourable. The nesting site is a hollow in a tree trunk.[20] Generally four or five white oval eggs are laid measuring 29 mm x 23 mm, although a clutch may be as few as three and as many as six.[21] Fledgling survival rates have been measured at 75%.[22]
Although the species is endemic,[23] the species is considered not threatened,[1] but in Western Australia, the Twenty-eight subspecies (B. z. semitorquatus) gets locally displaced by the introduced rainbow lorikeets that aggressively compete for nesting places.[24] The rainbow lorikeet is considered a pest species in Western Australia and is subject to eradication in the wild.[25]
In Western Australia, a licence is required to keep or dispose of more than four Port Lincoln ringnecks.[26] All four subspecies are sold in the Canary Islands and in Australia,[26] and they are traded via the CITES convention.[27] The sale of the Cloncurry parrot is restricted in Queensland.[28] The Australian ringneck can suffer from psittacine beak and feather disease, which causes a high nestling mortality rate in captivity.[29]
The Australian ringneck (Barnardius zonarius) is a parrot native to Australia. Except for extreme tropical and highland areas, the species has adapted to all conditions. Treatments of genus Barnardius have previously recognised two species, the Port Lincoln parrot (Barnardius zonarius) and the mallee ringneck (Barnardius barnardi), but due to these readily interbreeding at the contact zone they are usually regarded as a single species B. zonarius with subspecific descriptions. Currently, four subspecies are recognised, each with a distinct range.
In Western Australia, the ringneck competes for nesting space with the rainbow lorikeet, an introduced species. To protect the ringneck, culls of the lorikeet are sanctioned by authorities in this region. Overall, though, the ringneck is not a threatened species.
El perico de Barnard o perico de Port Lincoln (Barnardius zonarius)[2][3] es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae nativa de Australia.
Tradicionalmente se reconocían dos especies en el género Barnardius, Barnardius zonarius y Barnardius barnardi,[4] pero ambas se hibridaban en la zona de contacto y actualmente se consideran una sola especie.[5][6]
El perico de Barnard fue descrito científicamente por el naturalista inglés George Shaw en 1805. Se clasifica en la familia Psittaculidae,[7] dentro de la subfamilia Platycercinae, emparentado con los miembros del género Platycercus; algunos taxónomos como Ferdinand Bauer lo han situado en este último género.[8]
Suelen reconocerse tres o cuatro subespecies, que en el pasado estuvieron todas ellas descritas como especies separadas:[6][3][9][10]
La clasificación de esta especie todavía se discute, y los estudios genéticos han demostrado que todas las subespecies están muy próximas.[6]Se han descrito varias subespecies más pero se consideran sinónimas de las anteriores. B. z. occidentalis se considera sinónima de B. z. zonarius.[11] Existen ejemplares con características intermedias entre todas las subespecies excepto entre B. z. zonarius y B. z. macgillivrayi.[6][12] Los intermedios suelen asociarse a las tierras aclaradas para la agricultura del sur de Australia Occidental.[12]
Las subespecies de perico de Barnard difieren considerablemente en su coloración.[4] Es un perico de tamaño medio, con unos 33 cm de longitud. Su color principal es el verde y las cuatro subespecies tienen una característica lista amarilla alrededor de la parte posterior del cuello. En su cola se mezcla el verde y el azul.
Las subespecies B. z. zonarius y B. z. semitorquatus tienen la cabeza negruzca con las mejillas azuladas; la espalda, obispillo y alas de color verde intenso; y la garganta y el pecho verdes azulados. Se diferencian en que B. z. zonarius tiene el abdomen amarillo mientras que B. z. semitorquatus lo tiene verde. Además esta última tiene una prominente lista roja carmesí en la frente y la otra carece de ella.[10] Las otras dos subespecies se diferencian de estas por tener el píleo y la nuca de un color verde intenso y ciertos tonos rojizos en las mejillas. Las partes inferiores de B. z. barnardi son de color verde turquesa con una banda irregular amarilla anaranjada cruzando el abdomen. Su espalda y manto son de color azul negruzco y también esta subespecie tiene una banda roja en la frente. B. z. macgillivrayi es de tonos verdes más claros, sin banda frontal roja, y con una ancha banda uniforme cruzando su abdomen.[10]
El perico de Barnard es diurno y se encuentra en los bosques de eucaliptos y los cursos de agua con eucaliptos. Esta especie es gregaria y según las condiciones meteriológicas puede ser sedentaria o nómada.
Esta especie come un amplio espectro de alimentos incluido el néctar, los insectos, las semillas, frutos, y bulbos de especies nativas e introducidas. Como a veces consume la fruta en crecimiento de los huertos se le considera una plaga para la agricultura.[4][13]
La época de cría de las poblaciones norteñas empieza en junio o julio, mientras que la de las poblaciones del centro y sur de Australia crían de agosto a febrero, pero se puede retrasar si las condiciones climáticas son desfavorables. Anida en los huecos de los troncos de los árboles.[14] Suele poner de cuatro a cinco huevos ovales y blancos, que miden 29 mm x 23 mm, aunque las puestas pueden tener de tres a seis.[15] La tasa de supervivencia de los polluelos es del 75%.[16]
Esta especie se extiende por la mayor parte de continente australiano, salvo las selvas húmedas de norte, y no se considera amenazada[17][1] aunque en Australia Occidental la subespecie B. z. semitorquatus ha sido localmente desplazada por el introducido lori arcoíris que compite agresivamente por los mismos lugares de anidamiento.[18] El lori arcoíris es considerado una plaga en Australia Occidental y está sometido a medidas de erradicación de la naturaleza.[19]
En Australia Occidental se necesita una licencia para tener o deshacerse de más de cuatro pericos de Barnard.[20] Todas sus subespecies se venden en Australia,[20] y su comercio se regula mediante la convención CITES.[21] La venta de ejemplares de B. z. macgillivrayi está restringida en Queensland.[22] El perico de Barnard puede padecer enfermedad del pico y las plumas de los psitaciformes, y causa una alta tasa de mortalidad entre los polluelos en cautividad.[23]
El perico de Barnard o perico de Port Lincoln (Barnardius zonarius) es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae nativa de Australia.
Barnardius zonarius Barnardius generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Barnardius zonarius Barnardius generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Isosepelkaija (Barnardius zonarius) on australialainen kaija. Barnardius-suvun lajeja oli aikaisemmin kaksi, mutta nykyisin katsotaan B. barnardin olevan B. zonariuksen alalaji.
Linnun pituus on 3742 cm ja paino 123–206 g. Sen höyhenpuku on pääosin vihreä, pää, posket ja niska ovat mustat, kaulassa on kirkkaan keltainen sepel ja pitkä pyrstö on sinikiiltoinen ja valkokärkinen. Naaras muistuttaa koirasta mutta on väreiltään himmeämpi ja sen pää on ennemminkin tummanruskea kuin musta. Nokka on vaaleanharmaa, koivet harmaat ja iiris ruskea.
Isosepelkaijat elävät laajalla alueella Australian sisäosissa, lajin elinympäristön ala on 1–10 miljoonaa neliökilometriä ja populaation koko on yli 100 000 yksilöä. Siitä tunnetaan neljä alalajia.
Isosepelkaija on suosittu häkkilintu Euroopassa.
Laji elää hyvin monenlaisissa elinympäristöissä, kuten jokivarsien eukalyptusmetsiköissä, pensaikoissa, esikaupunkien ja viljelysmaiden metsiköissä.
Pesintä alkaa elokuussa ja voi jatkua helmikuulle, jos olot ovat suotuisat, jolloin laji voi pesiä kahdesti kesän aikana. Pesä on tavallisesti syvällä eukalyptuksen onkalossa. Naaras munii neljästä kuuteen munaa, tavallisesti viisi, joita se hautoo keskimäärin 20 päivää. Naaras poistuu ruokailemaan vain aikaisin aamulla ja illalla. Koiras vartioi lähipuussa ja varoittaa heti, jos vaara uhkaa. Poikaset jättävät pesän viiden viikon ikäisinä.
Ruokavalio koostuu hedelmistä, pähkinöistä, siemenistä, marjoista, silmuista, kukista ja hyönteisistä sekä niiden toukista. Erityistä herkkua näyttävät olevan erään kurkun (Cucumis myriocarpus) ja vesimelonin (Citrullus lanatus) siemenet sekä pensastupakan (Nicotiana glauca) hedelmät.
Isosepelkaija (Barnardius zonarius) on australialainen kaija. Barnardius-suvun lajeja oli aikaisemmin kaksi, mutta nykyisin katsotaan B. barnardin olevan B. zonariuksen alalaji.
Barnardius zonarius
La Perruche à collier jaune (Barnardius zonarius) est une espèce de grande perruche originaire d'Australie appartenant à la famille des Psittacidae.
La Perruche à collier jaune est représentée par quatre sous-espèces :
La Perruche de Port Lincoln (sous-espèce type) mesure environ 36 cm de long. La tête et la nuque sont noires chez le mâle, plus brunâtres chez la femelle. La base de la nuque est marquée par un demi-collier jaune. La gorge, la poitrine et le croupion sont vert bleuâtre. Le ventre est jaune virant au vert jaunâtre dans la région anale et au niveau des sus-caudales. Le dos est vert, tout comme la queue étagée se terminant en pointe.
La Perruche vingt-huit (sous-espèce semitorquatus) se distingue de la précédente par une taille plus grande (environ 40 cm), une silhouette plus trapue, la présence d'une bande frontale rouge et le dessous du corps entièrement vert.
Cette espèce vit dans les forêts denses d'eucalyptus et dans les semi-déserts torrides.
On en trouve de plus en plus en Europe et en particulier en France; un groupe de perruches se seraient échappées d'un chargement à Orly, et répandu rapidement dans les jardins et parcs de la région parisienne[1]
La Perruche de Port Lincoln peuple le sud-ouest de l'Australie occidentale et l'Australie centrale.
La Perruche vingt-huit vit dans le sud-ouest de l'Australie.
Cet oiseau se déplace en petits groupes ou en couples.
Cette espèce consomme des graines de graminées ou de plantes arbustives. Elle occasionne également des dégâts aux vergers et aux cultures de blé. La Perruche vingt-huit mangerait davantage de fruits que les autres sous-espèces.
Des mutations ont été sélectionnées en captivité : bleue (la plus fréquente), lutinos, cinnamon, panachée, pâle et misty[2].
D'après Alan P. Peterson, 4 sous-espèces ont été décrites :
Barnardius zonarius
La Perruche à collier jaune (Barnardius zonarius) est une espèce de grande perruche originaire d'Australie appartenant à la famille des Psittacidae.
Il parrocchetto di Port Lincoln (Barnardius zonarius (Shaw, 1805)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi, endemico dell'Australia. È l'unica specie del genere Barnardius.[2]
Si presenta con taglia attorno ai 38 cm, cappuccio sulla testa blu-nero, collare giallo sulla nuca, banda tra petto e addome gialla, remiganti e timoniere bluastre. La differenza tra i sessi non è rilevabile, essendo legata a sfumature di colore e a leggere variazioni di taglia (il maschio è più grande).
Specie adattabile, frequenta diversi ambienti: foreste secondarie, foreste a galleria, foreste tropicali costiere, savane alberate e savane desertiche dell'interno. È stanziale ma anche ottimo volatore, in grado di compiere notevoli spostamenti se l'acqua scarseggia. Si adatta a ogni cibo possibile a seconda di dove vive: frutti, fiori e germogli nella foresta; semi, bacche e radici nelle savane, ma viene usato anche tutto ciò che l'uomo ha portato nel suo areale e che può essere commestibile. Nidifica tra giugno e febbraio e può anche portare a termine due schiuse. Depone 4-6 uova, incubate per 21 giorni. I piccoli lasciano il nido a circa 6 settimane dalla schiusa.
Il suo areale comprende un terzo del continente australiano e va dall'Australia occidentale all'Australia meridionale, fino a Port Lincoln. Esistono anche tre popolazioni isolate tra loro, una nel nord del Queensland e nei Territori del Nord, l'altra nel sud del Queensland e nella parte settentrionale del Nuovo Galles del Sud. È specie ampiamente diffusa in natura e anche in cattività si adatta bene: sia in Australia sia negli Stati Uniti viene comunemente allevata, mentre in Europa non è molto diffusa.
Comprende le seguenti sottospecie:[2]
Il parrocchetto di Port Lincoln (Barnardius zonarius (Shaw, 1805)) è un uccello della famiglia degli Psittaculidi, endemico dell'Australia. È l'unica specie del genere Barnardius.
De port-lincolnparkiet (Barnardius zonarius) is een vogel behorende tot de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld), meer specifiek tot het geslacht Barnardius.
De port-lincolnparkiet heeft een lichaamslengte tussen de 32,5 en 37 centimeter, het is daardoor een middelgrote papegaai. Kenmerkende is de lange, trapsgewijs spits toelopende staart.
Deze soort staat op de IOC World Bird List als één soort die verdeeld is in vier ondersoorten. Vroeger werden meer ondersoorten onderscheiden en was de soort ook nog eens gesplitst in twee soorten, de barnardparkiet en de port-lincolnparkiet.
B. z. macgillivrayi komt voor in het oosten van het Noordelijk Territorium en het noordwesten van Queensland. Deze ondersoort werd als een ondersoort beschouwd van de barnardparkiet. Deze ondersoort is het minst contrastrijk van de vier, want overwegend groen gekleurd.
B. z. barnardi (barnardparkiet) komt voor in het zuidoosten van Australië. Deze ondersoort heeft meer contrast waarbij opvalt een rood vlekje boven de snavel, een gele halsband en een blauwe mantel.
B. z. semitorquatus komt voor in het zuidwesten van West-Australië. Dit is een contrastrijke ondersoort met een rode vlek boven de snavel en verder een donkerblauwe keel. De rest van de kop is donkerbruin, waardoor de kop als geheel zeer donker oogt. De ondersoort bereikt ook de grootste lengte.
B. z. zonariuskomt rest van West-Australië tot Midden- en Zuid-Australië. Bij deze soort ontbreekt de rode vlek boven de snavel.
De port-lincolnparkiet komt voor een in groot aantal landschapstypen met zowel bos als scrubland, maar ook in parken en tuinen. De ondersoort B. z. macgillivrayi heeft voorkeur voor bos in de buurt van waterlopen, maar voor alle vormen geldt dat het vogels zijn van overgangsgebieden tussen bos en open landschap met water en struikgewas.[2]
De port-lincolnparkiet heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de totale populatie is niet gekwantificeerd en neemt plaatselijk toe. Om deze redenen staat deze parkiet als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe port-lincolnparkiet (Barnardius zonarius) is een vogel behorende tot de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld), meer specifiek tot het geslacht Barnardius.
Rozella czarnogłowa (Barnardius zonarius) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich. Występuje w Australii. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał George Shaw w 1805. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Psittacus zonarius. Holotyp pochodził z Port Lincoln (Australia Południowa)[4]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza gatunek w monotypowym rodzaju Barnardius. Wyróżnia 5 podgatunków; najnowszy opisano w 2016[5]. Badania genetetyczne i analiza morfologii wykazała, że nie ma mocnych dowodów na słuszność wyróżniania więcej, niż 1 gatunku z dwoma podgatunkami[6].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[5]:
Długość ciała wynosi 32–44 cm; masa ciała 105–200 g (różna u przedstawicieli różnych podgatunków)[9]. Długość skrzydła wynosi 168–185 mm, długość ogona 157–218 mm, długość dzioba 17–22 mm, długość skoku 20–24 mm[8].
Opis dotyczy ptaków podgatunku nominatywnego. Głowa czarnobrązowa. Policzki, niższa część gardła i pokryw usznych pokryta niebieskimi plamkami. Z tyłu szyi widoczna jaskrawożółta półobroża. Grzbiet ciemnozielony, na obrzeżach piór występują wąskie ciemniejsze krawędzie. Kuper jest nieco zieleńszy i bardziej połyskliwy. Zewnętrzne pokrywy skrzydłowe średnie jaskrawe, żółtozielone, wewnętrzne bardziej zielone. Zgięcie skrzydła turkusowe. Pokrywy pierwszorzędowe ciemnobrązowe, chorągiewki zewnętrzne ciemnoniebieskie. Lotki I rzędu czarniawe, na chorągiewkach zewnętrznych widać silną emarginację. Chorągiewki zewnętrzne niebieskie, ku końcowi kolor przechodzi w szaroniebieski. Spód skrzydła czarniawy z niebieskoturkusowymi pokrywami podskrzydłowymi. Pierś ciemnozielona z ciemnymi krawędziami piór. Niższa część brzucha zielona z żółtym nalotem. Pokrywy podskrzydłowe żółtozielone. Środkowe sterówki ciemnozielone, kolor stopniowo przechodzi w ciemnoniebieski; zewnętrzne jasnobiebieskie z ciemnymi nasadami i białymi końcówkami. Dziób jasnoszary, tęczówka brązowa, nogi szare[8].
Środowiskiem życia rozelli czarnogłowych są różnorodne siedliska, między innymi nadrzeczne zarośla eukaliptusów kamaldulskich (Eucalyptus camaldulensis), malee, otwarte zadrzewienia eukaliptusów, obszary upraw, pustynne zakrzewienia i obszary podmiejskie. Rozelle półobrożne (B. z. semitorquatus) mają bardziej sprecyzowana wymagania co do środowiska. Preferują wysokie nadbrzeżne zadrzewienia, szczególnie Corymbia calophylla. Rozelle czarnogłowe tworzą silne więzi. Zwykle spotykane są w grupach rodzinnych lub małych grupach liczących do 8 osobników. Najbardziej aktywne są rano i wieczorem; są głośne. Żywią się nektarem, pąkami, nasionami, owocami, owadami i ich larwami. Często odwiedzają uprawy zbóż i sady; wykopują również cebulki Romulea rosea[8].
Przedstawiciele podgatunku nominatywnego w centralnej i południowej części zasięgu gniazdują od sierpnia do lutego (jeden albo dwa lęgi), w północnej części zasięgu od czerwca do września[9]. Gniazda mieszczą się w dziuplach, które wyściełane są wiórami. Zniesienie liczy 4–7 jaj. Inkubacja twa około 19 dni; samica opuszcza gniazdo tylko celem żerowania lub zostania nakarmioną przez samca. Przez pierwszy tydzień życia piskląt karmi je wyłącznie matka, później do obowiązków dołącza ojciec. Młode opuszczają gniazdo blisko 4 tygodnie później[8].
IUCN uznaje rozellę czarnogłową za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1994. BirdLife International uznaje trend populacji za wzrostowy[10].
Rozella czarnogłowa (Barnardius zonarius) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich. Występuje w Australii. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Ringparakit[2] (Barnardius zonarius) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.[3].
Ringparakiten delas in i fyra underarter med följande utbredning:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Ringparakit (Barnardius zonarius) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar..
Barnardius zonarius là một loài chim trong họ Psittacidae.[2]
Barnardius zonarius là một loài chim trong họ Psittacidae.
Barnardius zonarius Shaw, 1805
СинонимыВоротничковый попугай[2] (лат. Barnardius zonarius) — птица семейства попугаевых.
Длина тела составляет примерно 37—38 см.
Оперение в основном зелёного цвета. Голова чёрная с оттенком, щеки голубоватые. У некоторых птиц имеется узкая красная полоска в районе лба. У некоторых желтая отметка на затылке. Нижней части спины перья имеют сине-зеленый окрас. Крылья желто-зеленого цвета. Горло и грудь голубовато-зеленого цвета. Живот желтый. Ноги серого цвета. Самки бледнее самцов.
Могут содержаться в качестве домашних животных.
Вид обитает в южной, центральной и западной частях Австралии.
Птицы питаются преимущественно семенами, плодами, орехами, ягодами, цветками и почками, насекомыми и их личинками. На юго-западе своего ареала птицы ищут корм скорее на деревьях, чем на земле. Могут нанести вред плантациям плодовых деревьев, особенно грушам и яблоням.
Период гнездования зависит от области распространения. Южные популяции гнездятся обычно с августа по декабрь. На материковой части Австралии начало размножения определяет количество осадков. Попугаи откладывают яйца в дупле, предпочитая в качестве гнездового дерева эвкалипты, растущие вблизи водоёмов или рек. В кладке от 4 до 7 яиц. Высиживает только самка. Инкубационный период составляет от 20 до 22 дней[3].
Подвиды воротничкового попугая сильно различаются по окрасу: у B. z. zonarius и B. z. semitorquatus голова чёрного цвета, спина, хвост и крылья ярко-зелёные, горло и грудь сине-зелёные. У B. z. zonarius живот жёлтого цвета, у B. z. semitorquatus он зелёный. У двух других подвидов ярко-зелёная «корона» на голове и сине-зелёные щёки. В окрасе B. z. macgillivrayi преобладают светло-зелёные тона.
Вид впервые описан Джорджем Шоу в 1805 году. Некоторые систематики относят этот вид в близкий род Розелл (Platycerus). Был описан подвид B. z. occidentalis, позднее признанный синонимом B. z. zonarius.
Воротничковый попугай (лат. Barnardius zonarius) — птица семейства попугаевых.