Dingos (Canis familiaris dingo), monitor lizards (Varanus varius), yellow-footed antechinus (Antechinus fiavipes), and cane toads (Rhinella marina) are the most significant predators for rainbow bee-eaters. These predators mainly prey on eggs and chicks. It has been suggested that introduced species (dingos and cane toads) have a higher predation rate than the native predators (monitor lizards and yellow-footed antechinus).
Rainbow bee-eaters exhibit mobbing behavior to deter predators. Also, it has been shown that nest predation decreases with increased colony size.
Known Predators:
Rainbow bee-eaters have many of the characteristics common to the family 'Meropidae' including brightly-colored plumage, medium to long wings, short legs, and long down-curved bills. Similar to many members of 'Meropidae', rainbow bee-eaters have tail streamers, which are elongated tail feathers that extend further than the other rectrices. Typically weighing 20 to 33 g, these birds grow up to 19 to 20 cm, not including the tail streamers which may add up to 7 cm to total length.
Rainbow bee-eaters have bright, distinguishing coloration. Their bodies are green with a bright aqua blue rump and burnished nape and crown. The wings of rainbow bee-eaters have reddish primary feathers bordered by green outer edges with dark gray colored tips. They have completely black tail feathers with streamers that vary by gender. Rainbow bee-eaters have a thin green area above their eyes (known as a supercilium) and a broad black eye stripe, bordered by a thin, light blue band underneath. They also have yellow on their chins and cheeks. Rainbow bee-eaters have rufous throats with a triangular black stripe (called a gorget) that narrows as it moves from the midline up to the shoulders.
Juvenile rainbow bee-eaters differ from the breeding adults’ coloration in several respects. The back and upper regions of the juveniles are an olive green, with pale yellow on their upper throat and chin. The lower throat is a reddish brown that blends into a vaguely streaked breast. Juvenile rainbow bee-eaters lack the streamers of the adults as well as the black gorget.
There is little sexual dimorphism in rainbow bee-eater however there are a few differences that can separate the sexes. Males have a red iris while females tend to have a more reddish-brown iris. The females are also duller than the males, with a less bronze color crown up top the head. Nearly a third of all adult males also have a thin hint of blue along the bottom of their black gorget. The key difference in characteristics between males and females are the tail streamers. Males have thin, long streamers with a speculated tip while females have a wider shorter version, averaging only 2 cm.
Range mass: 20 to 33 g.
Range length: 19 to 27 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently; male more colorful; ornamentation
Few studies have investigated the lifespan of rainbow bee-eaters. One study done in 1999, estimated that these birds live up to 24 months in the wild. This estimate was derived from maximum intervals between dates of banding and re-sightings. A possible explanation for the lack of research performed and the birds’ short lifespan could be the fact that these birds migrate over vast spans of open water. This migration pattern makes them difficult to track as well as having a high risk of death from exhaustion or starvation during the migration flight. In addition, there have been little studies of the age of maturity, though given the estimate of life expectancy and the once a year breeding season, rainbow bee-eaters must reach maturity rapidly in order to reproduce.
Average lifespan
Status: wild: 24 months.
Rainbow bee-eaters inhabit a variety of habitats depending on what regional environments are available to them. These include sandy pastures, lightly wooded savannas, forests near fresh water creeks and lakes, and arable land in Australia. In the subtropical regions such as Indonesia, rainbow bee-eaters have settled in bamboo grooves, seedling palm plantations, and waterways along lowland rain forests. In areas closer to human civilization, they’ve been seen in parks, gardens, and clearings of logged forest.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest ; scrub forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds
Other Habitat Features: urban ; suburban
All members of the Meropidae family (Bee-eaters) are considered “Old World” birds, inhabiting the Eastern hemisphere. Rainbow bee-eaters are the only species of bee-eaters that inhabits Australia. Most of the population breeds and inhabits mainland Australia but other populations of rainbow bee-eaters have been recorded in eastern Indonesia, New Guinea and a few in the Solomon Islands. Rainbow bee-eaters also have been recorded to fly as far north as the southern Ryuku islands of Japan, Saipan, Palau, and northern Mariana islands, though only as temporary visitors and not permanent residents to these regions.
Biogeographic Regions: oriental (Native ); australian (Native ); oceanic islands (Native )
Rainbow bee-eaters eat predominately bees and wasps, both which are members of the family Hymenoptera. It has been documented that rainbow bee-eaters also fed on butterflies and moths (Lepidoptera), damselflies (Zygoptera), dragonflies (Anisoptera), beetles (Coleoptera) and most flying insects. Typically, this species captures their prey on the wing, flying from perches of power lines or leafless branches to the airborne insect. A few studies have noted that spiders may possibly be in the diet.
Though some studies have reported that the prey is eaten in flight, most rainbow bee-eaters return to a perch with their meal. Since the majority of rainbow bee-eaters’ prey have venomous stingers, the birds use a specialized behavior to deal with this problem. Upon catching the bee and returning to a perch, a bird will turn the bee in its beak by flipping it until the birds’ beak holds the insect just behind the thorax. From there, rainbow bee-eaters whack the bee’s head against the hard perch, rendering it incapacitated. This may take several attempts. After the bee is stunned, the bird grips the bee by the tip of the abdomen and while closing its eyes, crushes the stinger, releasing the venom and bowels of the bee. Rainbow bee-eaters then rub the bee’s eviscerated end along the perch five to six times, removing the stinger, before consuming.
An example of the behavior can be found at the following You-tube link: http://www.youtube.com/watch?v=45hucuxKa58
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
As an insectivorous species, rainbow bee-eaters likely have an impact on the local populations of wasps, bees, and other insects. Rainbow bee-eaters also serve as a food source for both introduced and native predators. As they do not re-use nesting cavities, the vacated burrows may serve as shelter for other species.
It is unknown if rainbow bee-eaters benefit the human economy.
Specific communication information for rainbow bee-eaters is not well known. Most members of the Meropidae family are vocal birds, calling loudly and often to other members of their species. Bee-eaters are known to practice reciprocal calling, one bird singing first with another bird responding, as well as calling collectively as a group at one time. Audible communication is generally important among members of Meropidae though little is known about the calls or the type of information conveyed within them. According to one field guide, rainbow bee-eaters’ call is described as being a high-pitched combination of chitter and chirps. Like all bird species, rainbow bee-eaters perceive their environment through visual, auditory, tactile, and chemical cues.
Examples of their vocalizations can be found at the links:
http://www.youtube.com/watch?v=vieWHXSF3Q0. http://www.birdsaustralia.com.au/education-resources/rainbow-bee-eater.html .
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Rainbow bee-eaters are protected under the Environmental Protection and Biodiversity Conservation Act of 1999. The population size of rainbow bee-eaters is estimated at over one million individuals spread across an estimated six million square kilometers. Due to the large population size and home range, the IUCN lists them as a species of least concern.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Rainbow bee-eaters tend to settle or forage around beehives as a source of food. For honey harvesters and entomologists, the birds are known as pests and were often shot for bounty during the early 1900’s. Rainbow bee-eaters are now protected, but still may cause problems for honey harvesters across Australia.
Negative Impacts: crop pest
Rainbow bee-eaters breed in socially monogamous pairs and make use of cooperative breeding strategies, but as of yet, there is no information regarding courtship rituals in this species. It is also uncertain whether these couplings last a lifetime or whether the monogamous partnership lasts only for the season. While they are monogamous, Rainbow bee-eater pairs often have a single, male “helper” to assist with all aspects of rearing young.
Mating System: monogamous ; cooperative breeder
Rainbow bee-eaters nest in ground cavities, constructed by both parents and the male helper. They excavate the burrows in level ground or ridges ruts and low banks. This species can nest colonially, with up to 50 burrows in the same area. The burrow is either straight or bent to one side, usually a meter to 3.3 meters long with a small chamber at the end. Rainbow bee-eaters do not make a nest but some may line the terminal chamber with grass, feathers, or wasp wings. The burrows of Rainbow bee-eaters generally are not reused each season; however, studies of banded pairs show the same nesting regions may be used repeatedly.
The time at which the breeding season begins varies regionally. Typically this occurs around the Australian spring, September through November. In New Guinea, the eggs are laid in September, while Southern Australian populations lay in mid-November and December. Only one clutch of eggs is normally produced each season. Some studies have found that if a nest is lost early in the breeding season, the couple may attempt a second clutch. This second clutch, however, contains fewer eggs than the original. Females lay somewhere between 3 and 7 pearl colored eggs, (average usually being 4 or 5) laid over the course of 5 days. After the third egg is laid, incubation begins and after 22 to 31 days the eggs hatch, usually all on the same day. The young remain in the burrows for nearly a month before emerging outside and continue to be fed by the parents and the helper for another two to four weeks.
Breeding interval: Rainbow bee-eaters breed once, possibly twice a year.
Breeding season: Rainbow bee-eaters breed from September to December.
Range eggs per season: 3 to 7.
Average eggs per season: 4 to 5.
Range time to hatching: 22 to 31 days.
Average fledging age: 28 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both parents and the helper excavate the burrows. Both parents and the helper also participate in all aspects of caring for the young, from incubation to post-fledging. After the chicks fledge, they continue to be fed by the parents and helper for another two to four weeks.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Merops ornatus[1] ye una especie d'ave coraciiforme de la familia Meropidae. Ye la única especie d'esta familia que s'atopa n'Australia. Nun se conocen subespecies.[2]
Los abeyerucos australianos son aves brillantemente coloriaes que lleguen a tener 18 a 20 cm de llargu incluyendo les llargues plumes de la cola. El llombu cimeru y les nales son verdes, y el llombu inferior y les cobertoras debaxo de la cola son de color azul brillante. Los llaos inferiores de les nales y les plumes primaries de vuelu son acolorataes cola punta negra, y el color de la cola va de negru a violeta escuru. Los dos plumes centrales de la cola son más llargues que les restantes y na fema son más llargues que nel machu. La coroniella na cabeza, el gargüelu, el pechu y el banduyu son de color amarellentáu maciu. Tienen tamién un pechero negru y una banda negra cubre los güeyos que son coloraos.
L'abeyerucu australianu ye una especie común y puede atopase nel branu n'árees non forestadas na mayor parte del sur d'Australia y Tasmania, sicasí tase volviendo cada vegada más rara en parques suburbanos. Migren pa envernar al norte d'Australia y Nueva Guinea y dalgunes de les islles del sur d'Indonesia.
Como tolos abeyerucos, los abeyerucos australianos son aves bien sociables. Cuando nun críen duermen xuntos en grandes grupos en carbes trupes o en grandes árboles.
La estación reproductiva ye enantes y dempués de la estación lluviosa nel norte, y de payares a xineru nel sur. Piénsase que los Abeyerucos australianos apáriense pa tola vida. El machu trái-y a la hembra insecto mientres ella escava la lluriga que va ser el so nial. Cava la lluriga banciándose sobre les sos nales y pates, y escargatando col picu, y espulsando escontra tras el suelu sueltu coles pates mientres se bancia sobre'l picu. La fema puede escavar unos 8 cm acaldía. El túnel del nial ye bien estrechu, y el cuerpu de l'ave entra tan apretadamente ente les parés que cuando entra y sale el cuerpu funciona como un pistón, bombiando aire fresco al interior y sacando l'aire viciáu. Conocer d'abeyerucos australianos que compartieron la so lluriga con otra pareya ya inclusive con otres especies d'aves. La fema pon ente 3 y 7 güevos blancos, que son guaraos unos 24 díes hasta la eclosión. Les críes dexen el nial a los 30 díes y son alimentaes por dambos padres, según por cualesquier otru nuevu abeyerucu mayor que nun atopara pareya o la perdiera. Conozse que los sapos Bufo marinus depredan los pitucos.[3]
Los abeyerucos australianos comen mayormente inseutos voladores, pero como lu indica'l so nome tienen predilección poles abeyes. Siempres tán en busca d'inseutos voladores y pueden estremar una comida potencial hasta a 45 metros de distancia. Una vegada columbrada la so presa un abeyerucu se descuelga en picada de la so percha p'atrapala al vuelu cola so llongura y finu picu negru y va volar de nuevu al so puestu d'acesmo. Ellí entós cute la so presa contra la percha par sometela. Anque los abeyerucos australianos son realmente inmunes a los aguiyones d'abeyes y aviespes, depués de prindales resfréguen-yos l'aguiyón contra la percha pa esprendelo, cerrando los güeyos pa evitar, al romper la vexiga del venenu, qu'ésti-y chisque y afectar la vista. Un Abeyerucu Australianu puede comer dellos cientos d'abeyes per día, polo son bien mal vistos polos apicultores, pero'l so dañu ye compensáu pol rol nel control de plagues d'inseutos como llagostas, y aviespes.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Merops ornatus ye una especie d'ave coraciiforme de la familia Meropidae. Ye la única especie d'esta familia que s'atopa n'Australia. Nun se conocen subespecies.
Ar gwespetaer kanevedenn a zo un evn amprevanetaer, Merops ornatus an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en Aostralia.
Ar gwespetaer kanevedenn a zo un evn amprevanetaer, Merops ornatus an anv skiantel anezhañ.
L'abellerol irisat [1] (Merops ornatus), és un ocell de la família dels meròpids (Meropidae) molt semblant a l'abellerol comú d'Europa.
Fan 19–24 cm de llargària, incloent-hi les llargues plomes centrals de la cua. Aspecte típic d'abellerol. Cara dorsal de les ales i part superior del dors verd brillant, mentre que la gropa i la part inferior de l'esquena és blava. Cara inferior de les ales i les remeres primàries de color vermellós, amb les puntes negres. Cua, de negra a morada, amb dues plomes centrals llargues, més en el cas dels mascles. Capell, coll i part superior del pit, de color groc clar. Ratlla negra a través de l'ull i sota aquesta una ratlla blava. Taca negra al pit.
Viu en terrenys oberts, manglars i boscos, especialment prop de l'aigua d'Austràlia continental. A l'hivern austral, la població del sud migra cap al nord, a Nova Guinea, Salomó, Sulawesi i les illes menors de la Sonda.[2]
Com altres abellerols, són aus molt socials. Fora d'època de cria, dormen junts en grans grups en matolls espessos o grans arbres. Mengen sobretot insectes voladors, amb predilecció per les abelles. Cacen des d'una talaia, on tornen amb la presa per treure-li el fibló amb el sac de verí. Pot menjar centenars d'abelles en un dia. També mengen vespes i altres insectes. La temporada de cria, al nord, és abans i després de la temporada de pluges, mentre que al sud va de novembre fins a gener. Sembla que les parelles s'associen per vida. La femella excava el cau per al niu mentre el mascle li porta l'aliment. La femella pon 3-7 ous blanc brillant, que cova durant 24 dies. Els joves romanen al niu uns 30 dies i són alimentats per ambdós pares, i encara per individus que no s'han aparellat o han perdut la parella.
L'abellerol irisat (Merops ornatus), és un ocell de la família dels meròpids (Meropidae) molt semblant a l'abellerol comú d'Europa.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwenynysor amryliw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwenynysorion amryliw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Merops ornatus; yr enw Saesneg arno yw Australian bee Eater. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. ornatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwenynysor amryliw yn perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwenynysor aeliog Merops superciliosus Gwenynysor amryliw Merops ornatus
.jpg)
_in_Tirunelveli.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwenynysor amryliw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwenynysorion amryliw) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Merops ornatus; yr enw Saesneg arno yw Australian bee Eater. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenynysorion (Lladin: Meropidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. ornatus, sef enw'r rhywogaeth.
Vlha ozdobná (Merops ornatus) je 21–28 cm velký druh ptáka z čeledi vlhovitých.
Žije v otevřených lesích a křovinatých krajinách, obvykle blízko vody, na území Austrálie, Indonésie a Nové Guiney.
Je částečně tažná, živí se létajícím hmyzem a hnízdí v tunelech, které si sama hloubí ve strmých březích nebo svazích. V jedné snůšce je obvykle 4–5 bílých vajec, na kterých sedí střídavě oba rodiče 22–31 dnů.[2][3][4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlha ozdobná ve Wikimedia Commons
Galerie vlha ozdobná ve Wikimedia Commons
Vlha ozdobná (Merops ornatus) je 21–28 cm velký druh ptáka z čeledi vlhovitých.
Der Regenbogenspint (Merops ornatus) ist ein Vogel aus der Gattung (Merops) und Familie der Bienenfresser (Meropidae). Er kommt natürlicherweise in Australien, Indonesien, Osttimor, den Salomonen und Papua-Neuguinea vor.
Das Regenbogenspintmännchen wird 22 bis 25 cm groß, von denen aber allein der Schwanz 2 bis 6 cm misst, und rund 30 Gramm schwer. Das Weibchen ist etwas kleiner und leichter, auch wird der Schwanz beim Weibchen nur 1 bis 2 cm lang.
Der Regenbogenspint ist hauptsächlich grün und blau mit einem schwarzen Streifen über den Augen, einer grünen Kehle, einem schwarzen Schwanz und einem schwarzen Schnabel. Männchen und Weibchen haben keinen nennenswerten Dimorphismus.
Er ernährt sich von Hautflüglern, die er auf einem Ast sitzend aus einer Entfernung von bis zu 50 m erkennen kann. Nach der sofort darauf erfolgenden Jagd entfernt er bei giftigen Beutetieren mit viel Geschick den Stachel. Ein Regenbogenspint frisst mehrere hundert Insekten am Tag, deren unverdaulichen Teile er als Gewölle wieder hervorwürgt.
Vermutlich erreicht der Regenbogenspint die Geschlechtsreife am Ende des 1. Lebensjahres. Paarungszeit und Brutsaison ist in den Monaten August bis Januar. Er brütet in kleineren, losen Kolonien, hier helfen oft Jungvögel der letzten Brut bei der Aufzucht der nächsten Brut.
Der Regenbogenspint (Merops ornatus) ist ein Vogel aus der Gattung (Merops) und Familie der Bienenfresser (Meropidae). Er kommt natürlicherweise in Australien, Indonesien, Osttimor, den Salomonen und Papua-Neuguinea vor.
Das Regenbogenspintmännchen wird 22 bis 25 cm groß, von denen aber allein der Schwanz 2 bis 6 cm misst, und rund 30 Gramm schwer. Das Weibchen ist etwas kleiner und leichter, auch wird der Schwanz beim Weibchen nur 1 bis 2 cm lang.
Der Regenbogenspint ist hauptsächlich grün und blau mit einem schwarzen Streifen über den Augen, einer grünen Kehle, einem schwarzen Schwanz und einem schwarzen Schnabel. Männchen und Weibchen haben keinen nennenswerten Dimorphismus.
Er ernährt sich von Hautflüglern, die er auf einem Ast sitzend aus einer Entfernung von bis zu 50 m erkennen kann. Nach der sofort darauf erfolgenden Jagd entfernt er bei giftigen Beutetieren mit viel Geschick den Stachel. Ein Regenbogenspint frisst mehrere hundert Insekten am Tag, deren unverdaulichen Teile er als Gewölle wieder hervorwürgt.
Vermutlich erreicht der Regenbogenspint die Geschlechtsreife am Ende des 1. Lebensjahres. Paarungszeit und Brutsaison ist in den Monaten August bis Januar. Er brütet in kleineren, losen Kolonien, hier helfen oft Jungvögel der letzten Brut bei der Aufzucht der nächsten Brut.
The Rainbow bee-eater (Merops ornatus) is a near passerine bird in the bee-eater faimily Meropidae. It is the anly species o Meropidae foond in Australie.
The Rainbow bee-eater (Merops ornatus) is a near passerine bird in the bee-eater faimily Meropidae. It is the anly species o Meropidae foond in Australie.
The rainbow bee-eater (Merops ornatus) is a near passerine bird in the bee-eater family Meropidae.
The rainbow bee-eater is the only species of Meropidae found in Australia and is monotypic.[2][3] Its closest relative is most likely the olive bee-eater (Merops superciliosus) of southern and eastern Africa,[3] but molecular phylogenetic analysis places the rainbow bee-eater as closest relative with the European bee-eater (M. apiaster).[4] It was first described by John Latham in 1801. The generic name is Ancient Greek merops which means 'bee-eater' and the specific epithet is Latin ornatus 'ornate, adorned'.[5]
Rainbow bee-eaters are brilliantly coloured birds that grow to be 23–28 cm (9.1–11.0 in) in length, including the elongated tail feathers, and weighing 20–33 g (0.71–1.16 oz).[6][3] The upper back and wings are green in colour, and the lower back and under-tail coverts are bright blue. The undersides of the wings and primary flight feathers are rufous to copper with green edges and tipped with black, and the tail is black to deep violet.[3] The rainbow bee-eater's two central tail feathers are longer than the other tail feathers, and are longer in the male rainbow bee-eaters than in the females.[7] The crown of the head, the stomach and breast, and the throat are pale yellow-orange in color, and it has a black crescent-shaped gorget and a black stripe, edged with blue, extending through its bright red eye.[7] They have small, syndactylous feet (i.e., with toes partly united).[6] The juvenile has a greener crown, lacks throat bands and tail streamers.[7]
Rainbow bee-eaters are a common species and can be found during the summer in forested areas in most of southern Australia, excluding Tasmania. They migrate north during the winter into northern Australia, New Guinea, and some of the southern islands of Indonesia.[6][3] A vagrant has been recorded on Miyako Island, Japan.[8]
They may be found in open woodlands, beaches, dunes, cliffs, mangroves, and farmlands, and they often visit parks and private gardens.[6][9]
Like all bee-eaters, rainbow bee-eaters are very social birds. When they are not breeding they roost together in large groups in dense undergrowth or large trees.[3]
The rainbow bee-eater makes a series of loud, melodious "pir-r-r" calls, characterized by rapid vibrating and high pitch, usually in flight.[7][6] A softer, slower call is exchanged between perching birds.[7]
Rainbow bee-eaters are ground-nesting birds, like all bee-eaters.[10] Breeding season is before and after the rainy season in the north, and from November to January in the south.[7][3] Rainbow bee-eaters are believed to mate for life. The male will bring the female insects while she digs the burrow that will be their nest. The bee-eater digs its burrow by balancing on its wings and feet, and digs with its bill, then pushing loose soil backwards with its feet while balancing on its bill. The female bee-eater can dig about three inches down every day. The nest tunnel is very narrow, and the birds' bodies press so tightly against the tunnel walls that when the birds enter and exit their movement acts like a piston, pumping in fresh air and pushing out stale air. Rainbow bee-eaters have also been known to share their nest tunnels with other bee-eaters and sometimes even other species of birds. The female lays between 3 and 7 rounded, translucent white eggs, measuring 24 by 18 mm (0.94 by 0.71 in), which are incubated for about 21 to 24 days until hatching.[7] The young bee-eaters fledge after 28 to 31 days and are fed by both parents, as well as by any other members of the communal group.[7] Cane toads are known to prey on nestlings.[11]
Rainbow bee-eaters mostly eat flying insects, but, as their name implies, they have a real taste for bees.[3] Rainbow bee-eaters are always watching for flying insects, and can spot a potential meal up to 45 metres away. Once it spots an insect a bee-eater will swoop down from its perch and catch it in its long, slender, black bill and fly back to its perch. Bee-eaters will then knock their prey against their perch to subdue it.[7] Even though rainbow bee-eaters are actually immune to the stings of bees and wasps, upon capturing a bee they will rub the insect's stinger against their perch to remove it, closing their eyes to avoid being squirted with poison from the ruptured poison sac. Bee-eaters can eat several hundred bees a day, so they are obviously resented by beekeepers, but their damage is generally balanced by their role in keeping pest insects such as locusts and hornets under control.
Opponents of the Roe 8 project in Perth, Western Australia, claimed that the rainbow bee-eater migrates to the Beeliar Wetlands, which is in the pathway of the Roe Highway extension.[12] Following the 11 March 2017 election, the incoming Labor Government suspended this project and reclamation work by volunteers has begun.[13]
The rainbow bee-eater is a common, migratory species with a wide distribution and stable population, which is classified as least concern on the IUCN Red List.[1]
Flying
Rainbow bee-eater sunning, early morning SE Queensland, Australia
Photographed at Dayboro, SE Queensland, Australia
Rainbow bee-eater entering a nesting burrow in the Beeliar wetlands
The rainbow bee-eater (Merops ornatus) is a near passerine bird in the bee-eater family Meropidae.
La Ĉielarka abelmanĝulo , Merops ornatus, estas specio de abelmanĝulo, tio estas birdo de la familio de Meropedoj. Ĝi estas endemismo loĝanta en Aŭstralio kaj krome tiu specio estas la ununura membro de la familio de Meropedoj, kiu troviĝas en Aŭstralio, do la ununura meropo aŭstralia.
La Ĉielarka abelmanĝulo estas tre brilkolora birdo kun multaj nuancoj kaj diversaj partoj kun diferencaj koloroj; tiu specio estas 19 ĝis 21 cm longa kaj pezas 21-33 g la masklo kaj 20-31 g la ino. La supra dorso kaj la flugiloj (kovriloj) estas verdaj, kaj la suba dorso kaj subvostaj kovriloj estas brilbluaj. La subflugiloj kaj unuarangaj flugoplumoj estas brunruĝaj kun nigraj pintoj, kaj la vosto estas nigra al malhelviola. La du centraj vostoplumoj de la Ĉielarka abelmanĝulo estas iomete pli longaj ol la aliaj vostoplumoj kaj multe pli longaj ĉe inoj ol ĉe maskloj. La krono, la ventro kaj brusto, kaj la gorĝo estas helflavecaj kaj krome tiu specio havas nigrajn subgorĝon kaj strion tra la ruĝa okulo.
Pli precize la kapo kaj la vizaĝo de tiu birdo estas mirinde belega kaj buntokolora: la longa kaj subenkurbita beko estas nigra, iomete blueca ĉebaze kontraste kun la nigrega traokula strio kiu tie komencas; tiu strio trapasas la okulo de nigra pupilo (kompreneble) kaj ruĝa irizo. Sub la strio estas tre markita helblua mallarĝa strieto kaj super tiu pli nuance perdita verdeca strio kiu sekvas al verdeca frunto kiu ankaŭ nuance iĝas bruneca en supra kaj malantaŭa krono kiu siavice iĝas verdeca al ŝultroj kaj supra dorso. Aliflanke sub la beko kaj helblua strieto la gorĝo estas flava kaj nuanciĝas ruĝbrune al nigra mentona larĝa strio kiu siavice nuanciĝas al verda supra brusto. Tuta gamo de koloroj de kie venas la nomo en kelkaj nacilingvoj kaj en Esperanto.
La junuloj ne estas tiom buntaj.
La Ĉielarka abelmanĝulo estas komuna specio kaj povas esti trovata somere en nearbarigitaj areoj en plej parto de suda Aŭstralio kaj Tasmanio, tamen ili iĝis pli kaj pli pli raraj en ĉirkaŭurbaj parkoj. Ili migras norden dum vintro al norda Aŭstralio, Novgvineo, kaj kelkaj el la sudaj insuloj de Indonezio, ĉefe proksime de la Toresa markolo, en Sulaveso, la Bismarkoj kaj la nordo de la Salomonoj; dum la birdoj de norda Aŭstralio estas loĝantaj. La specio preferas ebenaĵojn kaj terkulturejojn, kie facile videblas sur kabloj aŭ fostoj. Ili bezonas tamen taŭgajn lokojn por nestumi pli ol akvon aŭ taŭgajn vegetalojn por ties insektoj.
Kiel ĉiu meropo, la Ĉielarka abelmanĝulo estas tre socia birdo. Kiam ili ne estas reproduktantaj, ili ripozas kunaj en grandaj grupoj de ĝis 500 individuoj en densa arbustejo aŭ grandaj arboj. Tiu meropo estas ludema specio, kiu ŝatas sun- kaj sablobani kaj ludi per forĵeto de folieroj aŭ insekteroj por rekapti ilin.
Tiu specio uzas diversajn kantojn. Kutima estas rulaĵo kiel 'prrp prrp' 'prii' aŭ 'drrt' sufiĉe simila al tiu de la Eŭropa abelmanĝulo, sed pli tranĉita kaj malpli melodia. Tiu meropo markas la eventualajn predantojn per elsendado de 'klip klip klip' forte kaj rapide. Ili defendas sian teritorion per serio de nervozecaj 'pir pir'.
La reprodukta sezono estas antaŭ kaj malantaŭ la pluva sezono en nordo, kaj el novembro al januaro sude. Oni supozas, ke la Ĉielarka abelmanĝulo pariĝas porvive kaj ĉu en izolitaj paroj ĉu en kolonioj. La masklo alportas al la ino insektojn dum ŝi elfosas la tunelon kiu iĝis ilia nesto. Tiu meropo faras sian tunelon en ebenaj aŭ malmulte klinitaj grundoj, malkiel aliaj meropoj ne en vertikalaj muroj, kaj elfosas per balancado de flugiloj kaj piedoj kaj per sia beko, poste forigas la elfosaĵon reen per siaj piedoj dum balancado de sia beko. La nestotunelo estas longa el 50 cm ĝis 2 m kaj tre mallarĝa, kaj la korpoj de la birdoj premas tion forte kontraŭ la muroj de la tunelo, ke kiam la birdoj eniras kaj eliras, ilia movo agadas kiel pistono, pumping in freŝan aeron kaj forigante uzitan aeron. Oni scias, ke tiu meropo foje kunhavis sian nestotunelon kun aliaj meropoj kaj foje eĉ kun aliaj specioj de birdoj. La ino demetas el 3 ĝis 7 brilajn blankajn ovojn, kiuj estos kovataj dum 24 tagoj ĝis eloviĝo. La idoj elnestiĝos post ĉirkaŭ 30 tagoj kaj ĝis tiam estas manĝigataj de ambaŭ gepatroj kaj eĉ de pli aĝaj meropoj, kiuj ne pariĝis aŭ perdis sian partneron. Tiam la idoj pezas eĉ pli ol plenkreskuloj kaj kiam ekflugas perdas iomete da pezo.
La Ĉielarka abelmanĝulo manĝas ĉefe flugantajn insektojn, sed, kiel la nomo "abelmanĝulo" sugestas, ili havas veran preferon por abeloj. La Ĉielarka abelmanĝulo ĉiam gvatas atendante flugantajn insektojn, kaj povas kontroli eventualan manĝaĵon de malproksime. Kiam ili vidis la insekton la abelmanĝulo subensaltas el la gvatejo kaj prenas ĝin per sia longa, svelta, nigra beko kaj flugas reen al la gvatejo. La Ĉielarka abelmanĝulo tiam frapas sian predon kontraŭ la ripozejon por mortigi ĝin. Eĉ kvankam tiuj meropoj estas imunaj al pikiloj de abeloj kaj vespoj, post kapti la abelon ili frotos la pikilon de la insekto kontraŭ la ripozejo por forigi ĝin dum ili fermas siajn okulojn por eviti la venenon el la rompita sako. La Ĉielarka abelmanĝulo povas manĝi kelkajn centojn da abeloj ĉiutage, kaj kompreneble estas malsatataj de abelbredantoj, sed ties damaĝo estas ĝenerale kompensita de sia rolo malpliigante pestinsektojn kiel akridoj, krabroj kaj vespoj.
La Ĉielarka abelmanĝulo , Merops ornatus, estas specio de abelmanĝulo, tio estas birdo de la familio de Meropedoj. Ĝi estas endemismo loĝanta en Aŭstralio kaj krome tiu specio estas la ununura membro de la familio de Meropedoj, kiu troviĝas en Aŭstralio, do la ununura meropo aŭstralia.
El abejaruco australiano (Merops ornatus)[1] es una especie de ave coraciiforme de la familia Meropidae. Es la única especie de esta familia que se encuentra en Australia. No se conocen subespecies.[2]
Los abejarucos australianos son aves brillantemente coloreadas que llegan a tener 18 a 20 cm de largo incluyendo las largas plumas de la cola. La espalda superior y las alas son verdes, y la espalda inferior y las cobertoras debajo de la cola son de color azul brillante. Los lados inferiores de las alas y las plumas primarias de vuelo son rojizas con la punta negra, y el color de la cola va de negro a violeta oscuro. Las dos plumas centrales de la cola son más largas que las restantes y en la hembra son más largas que en el macho. La coronilla en la cabeza, la garganta, el pecho y el vientre son de color amarillento pálido. Tienen también un pechero negro y una banda negra cubre los ojos que son rojos.
El abejaruco australiano es una especie común y puede encontrarse en el verano en áreas no forestadas en la mayor parte del sur de Australia y Tasmania, sin embargo se está volviendo cada vez más rara en parques suburbanos. Migran para invernar al norte de Australia y Nueva Guinea y algunas de las islas del sur de Indonesia.
Como todos los abejarucos, los abejarucos australianos son aves muy sociables. Cuando no crían duermen juntos en grandes grupos en matorrales densos o en grandes árboles.
La estación reproductiva es antes y después de la estación lluviosa en el norte, y de noviembre a enero en el sur. Se piensa que los Abejarucos australianos se aparean de por vida. El macho le trae a la hembra insectos mientras ella excava la madriguera que será su nido. Cava la madriguera balanceándose sobre sus alas y patas, y escarbando con el pico, y expulsando hacia atrás el suelo suelto con las patas mientras se balancea sobre el pico. La hembra puede excavar unos 8 cm cada día. El túnel del nido es muy estrecho, y el cuerpo del ave entra tan apretadamente entre las paredes que cuando entra y sale el cuerpo funciona como un pistón, bombeando aire fresco al interior y sacando el aire viciado. Se conoce de abejarucos australianos que han compartido su madriguera con otra pareja e incluso con otras especies de aves. La hembra pone entre 3 y 7 huevos blancos, que son incubados unos 24 días hasta la eclosión. Las crías dejan el nido a los 30 días y son alimentadas por ambos padres, así como por cualquier otro joven abejaruco mayor que no haya encontrado pareja o la haya perdido. Se conoce que los sapos Bufo marinus depredan los polluelos.[3]
Los abejarucos australianos comen mayormente insectos voladores, pero como lo indica su nombre tienen predilección por las abejas. Siempre están en busca de insectos voladores y pueden distinguir una comida potencial hasta a 45 metros de distancia. Una vez avistada su presa un abejaruco se descuelga en picada de su percha para atraparla al vuelo con su largo y fino pico negro y volará de nuevo a su puesto de acecho. Allí entonces golpea su presa contra la percha par someterla. Aunque los abejarucos australianos son realmente inmunes a los aguijones de abejas y avispas, luego de capturarlas les restriegan el aguijón contra la percha para desprenderlo, cerrando los ojos para evitar, al romper la vejiga del veneno, que éste le salpique y le afecte la vista. Un Abejaruco Australiano puede comer varios cientos de abejas por día, por lo son muy mal vistos por los apicultores, pero su daño es compensado por el rol en el control de plagas de insectos como langostas, y avispas.
El abejaruco australiano (Merops ornatus) es una especie de ave coraciiforme de la familia Meropidae. Es la única especie de esta familia que se encuentra en Australia. No se conocen subespecies.
Merops ornatus Merops generoko animalia da. Hegaztien barruko Meropidae familian sailkatua dago.
Merops ornatus
Le Guêpier arc-en-ciel (Merops ornatus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Meropidae. C'est la seule espèce de Meropidae rencontrée en Australie.
Ce sont des oiseaux aux couleurs brillantes qui peuvent mesurer de 20 à 25 cm de longueur, y compris les plumes de la queue. La partie supérieure du dos et les ailes sont de couleur verte, le bas du dos et le dessous de la queue sont bleu vif. Le dessous des ailes et les rémiges primaires sont rouges avec l'extrémité noire, la queue est noire à violet foncé. Les deux rectrices médianes sont plus longues que les autres, et sont plus longues chez la femelle que chez le mâle. La couronne de la tête, le ventre, la poitrine et la gorge sont jaune pâle. Cet oiseau a une bavette noire ainsi qu'une bande noire au niveau des yeux rouges.
C'est une espèce commune qu'on peut trouver au cours de l'été dans les zones non boisées de la plus grande partie du sud de l'Australie et de la Tasmanie, mais elle est de plus en plus rare dans les parcs suburbains. Elle migre vers le nord pendant l'hiver allant dans le nord de l'Australie, la Nouvelle-Guinée, et certaines des îles du sud de l'Indonésie.
Comme tous les guêpiers, ce sont des oiseaux très sociables. Quand ils ne sont pas en période de reproduction, ils passent la nuit ensemble, en grands groupes, dans les sous-bois denses ou les grands arbres.
Merops ornatus
Le Guêpier arc-en-ciel (Merops ornatus) est une espèce d'oiseau appartenant à la famille des Meropidae. C'est la seule espèce de Meropidae rencontrée en Australie.
Kirik-kirik australia (Merops ornatus) adalah spesies burung dalam famili Meropidae. Burung ini berbiak di Australia, pada musim dingin bermigrasi ke Pulau Irian dan Indonesia bagian timur.[2]
Kirik-kirik australia (Merops ornatus) adalah spesies burung dalam famili Meropidae. Burung ini berbiak di Australia, pada musim dingin bermigrasi ke Pulau Irian dan Indonesia bagian timur.
De regenboogbijeneter (Merops ornatus) is de enige bijeneter die voorkomt in Australië.
De regenboogbijeneter is 23 tot 28 cm lang. Net als andere soorten uit dit geslacht is dit een sierlijke, overwegend blauw en groen gekleurde vogel. Kenmerkend zijn een licht gebogen zwarte snavel, een zwarte oogstreep die van onder gemarkeerd wordt door een lichtblauwe streep en van boven door een groene vlek. Verder is de kruin oranje, een tint die langzaam in de nek overgaat in een groenig gekleurde mantel. De keel is ook oranje, duidelijk afgegrensd met een donkere borstband waaronder een lichtgroene borst en buik.[2]
De regenboogbijeneter heeft een groot verspreidingsgebied dat reikt van Celebes (oostelijk van de Wallacelijn) tot Nieuw-Guinea en de Salomoneilanden en zuidelijk tot Zuid-Australië, maar niet op Tasmanië. In de zuidelijke winter trekken de vogels in het zuiden naar het noorden van het verspreidingsgebied. Het is een vogel van open landschappen waarin geschikt broedhabitat aanwezig is in de vorm van zandige oevers en stijlranden.
De grootte van de populatie werd in 2008 geschat op minstens een miljoen individuen. Dit aantal is stabiel. Om deze redenen staat deze bijeneter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1][2]
Foto uit Zuidoost-Queensland.
Regnbogebietar, Merops ornatus, er ein nær-sporvefugl i bietarfamilien Meropidae. Dette er den einaste bietararten som lever i Australia. Han er ein flyttfugl som vandrar nordover om vinteren.
Regnbogebietar er ein briljant farga art som blir 19-24 cm, maksimalt 28 cm, i lengd, inkludert dei langstrakte halefjørene. Øvre rygg og vengdekkfjører er grøne i farga, og den nedre delen av ryggen og dekkfjørene under stjerten er lys blå. Undersida av vengene og handsvingfjørene er raude med svart på tippen, og halen er svart til djupt fiolett. Regnbogebietarar har to sentrale halefjør som er mykje lengre enn dei andre halefjørene, og lengst på hannfuglane. Krona på hovudet, buken, brystet og halsen er bleik gulaktig i farga, og han har ei svart smekke og ei svart augestripe. Han har raud iris. Nebbet er kraftig nedbøygd.
Regnbogebietar er ein vanleg art i utbreiingsområdet, sommarstid kan han bli observert i skogsområde i mesteparten av det sørlege Australia unntatt Tasmania. Dei trekkjer nordover til nordlege Australia, Ny-Guinea, og nokre av dei sørlege øyane i Indonesia om vinteren.
Dei vel habitat i opne skogsområde, ved strender, sanddyner, klipper, mangrove, og dei vitjar ofte parkar og hagar.[1][2]
Som andre artar av bietarar, er regnbogebietarar sosiale fuglar. Utanom hekkesesongen kviler dei saman i store flokkar i tett undervegetasjon eller i store tre.
Hekkesesongen er før og etter regntida i nord, og frå november til januar i sør. Ein trur regnbogebietarar dannar par for livet. Hoa grev ut hòlet til reirplassen, ho balanserer på vengene og føtene, grev samstundes med nebbet, og skyver ut laus jordmasse bakover med føtene. Hoa kan grave rundt 7 til 8 cm ned kvar dag. Hannen bringer føde av insekt til hoa medan ho grev. Tunnelen inn til reirhòlet er særs trong, og fuglane trykkjer kroppen så hardt mot tunnelveggene at kroppen fungerer som eit stempel som pumpar frisk luft og pressar ut gammal luft når dei passerer gjennom tunnelen.
Regnbogebietarar har òg vore kjente for å dele tunnelane med andre bietarar og nokre gonger òg med fuglar av andre artar. Hoa legg mellom 3 og 7 skinande kvite egg, som blir ruga i omtrent 24 dagar før klekking. Begge foreldra syter for mat til ungane som blir flygedyktige etter ca. 30 dagar. Agapadder er kjente for å ta bietarungar.[3]
Regnbogebietarar beitar mest på insekt i flukt, men som namnet ymtar om føretrekkjer dei bier. Regnbogebietarar vil alltid speide etter flygande insekt, og kan oppdage eit potensielt måltid opptil 150 meter unna. I det bietaren har oppdaga eit insekt vil han stupe ned frå greina der han sit, fangar insektet og flyg tilbake til greina. Bietaren vil då slå bytet mot greina for å avlive det. Sjølv om regnbogebietarar er immune mot stikk av bier og kvefs, vil dei fjerne stikkbrodden frå insektet ved å gni det mot greina, samstundes som dei lèt att auga for å unngå å giftsprut. Bietarar kan ete fleire hundre bier om dagen, og kan gjere skade for birøktarar, men skaden er generelt balansert med rolla dei har i å halde bestanden av skadeinsektartar som grashopper og stikkekvefs under kontroll.
|coauthors= (hjelp) Regnbogebietar, Merops ornatus, er ein nær-sporvefugl i bietarfamilien Meropidae. Dette er den einaste bietararten som lever i Australia. Han er ein flyttfugl som vandrar nordover om vinteren.
Multimedia w Wikimedia Commons Żołna tęczowa (Merops ornatus) – gatunek ptaka z rodziny żołn (Meropidae), występujący w Australii i Tasmanii. Można ją spotkać także w Nowej Gwinei i Indonezji, gdzie zimuje. Gatunek ten jest monotypowy.
Żołna tęczowa (Merops ornatus) – gatunek ptaka z rodziny żołn (Meropidae), występujący w Australii i Tasmanii. Można ją spotkać także w Nowej Gwinei i Indonezji, gdzie zimuje. Gatunek ten jest monotypowy.
Średnie wymiary Długość ciała - 20 cm.Abelharuco-australiano (Merops ornatus), ou abelharuco-do-arco-íris, é uma única espécie da família dos abelharucos que é encontrada na Austrália.
Abelharuco-australiano são pássaros coloridos que crescem em torno 19 a 24 cm e pode chegar aos 28 cm de comprimento, incluindo as penas da cauda alongada. A parte superior das costas e as asas são de cor verde, e parte inferior das costas e da cauda são azuis brilhantes. A parte inferior das asas e penas de vôo primárias são vermelho e com ponta preta, e a cauda é preto ao violeta profundo. Duas penas centrais da cauda são mais longas do que as outras penas da cauda, e nos machos são maiores que as das fêmeas. A cabeça, o tórax e a garganta são amarelos bem pálidos. Eles têm uma faixa preta através dos seus olhos avermelhados e o tórax.
Abelharuco-australiano é uma espécie comum e pode ser encontrado durante o verão em áreas florestadas na maior parte do sul da Austrália excluindo Tasmânia. Eles migram para o norte durante o inverno no norte da Austrália, Nova Guiné e algumas ilhas do sul da Indonésia. Eles podem ser encontrados em florestas abertas, praias, dunas, falésias, mangues, matas e muitas vezes visitas de parques e jardins privados.[1][2]
Como outros abelharucos, também são pássaros muito sociais. Quando eles não estão produzindo eles pousam juntos em grandes grupos em vegetação rasteira e árvores de grande porte.
A época de reprodução ocorre antes e após o período chuvoso no norte e em novembro a janeiro no sul. Esses abelharucos "acreditam" em companheirismo para a vida. O macho trazem os insetos para as fêmeas, enquanto elas arrumam a toca que será seu ninho. O túnel do ninho é muito estreito, e os corpos das aves pressionam com tanta força contra as paredes do túnel que, quando as aves entram e saem o seu movimento funciona como um pistão, segura o ar e empurra para fora o ar. Os abelharucos também foram conhecidos para compartilhar túneis seu ninho com outros abelharucos e às vezes até outras espécies de aves. A fêmea põe entre 3 e 7 ovos brancos brilhantes, que são incubados por cerca de 24 dias até a eclosão. O abelharuco jovem empena após cerca de 30 dias e são alimentados por ambos pais. Os sapos-cururu são conhecidos também como predadores de seus filhotes.[3]
Eles comem principalmente insetos voadores, mas, como seu nome sugere, eles preferem as abelhas. Estão sempre olhando para insetos voadores, e pode detectar uma refeição potencial de até 150 metros de distância. Os abelharucos estão imune às picadas de abelhas e vespas, após a captura de uma abelha que vai esfregar ferrão do inseto contra o seu poleiro para removê-lo, fechar os olhos para evitar ser esguichado com o veneno rompido. Eles podem comer várias centenas de abelhas por dia, então eles são obviamente ressentidos pelos apicultores, mas seu dano é geralmente compensada por seu papel em exterminar pragas como gafanhotos, marimbondos e vespas sob controle.
|coautor= (ajuda) Abelharuco-australiano (Merops ornatus), ou abelharuco-do-arco-íris, é uma única espécie da família dos abelharucos que é encontrada na Austrália.
Regnbågsbiätare[2] (Merops ornatus) är en huvudsakligen australisk fågel i familjen biätare inom ordningen praktfåglar.[3]
Regnbågsbiätaren är som namnet avslöjar en mycket färgglad biätare. Fjäderdräkten är överlag grönglänsande, med gyllene hjässa, orangegul strupe, kopparfärgade svartspetsade vingar och blått på nedre delen av buken. Den blåglänsande svarta stjärten är lång med förlängda centrala stjärtfjädrar. Från den långa, smala och nedåtböjda svarta näbben går ett tjockt, svart ögonstreck bakåt till örontäckarna, blåkantat undertill. Mellan strupen och bröstet syns ett brett svart band. Undersidan av vingen är lysande orange, kantad i svart.[4]
Könen är lika, honan dock med kortare stjärtspröt och ett tunt svart streck under det svarta bröstbandet. Kroppsstorleken är 19-21 cm, med ytterligare upp till sju cm förlängda stjärtfjädrar. Vanligaste lätet är ett upprepat och rullande "prrrrp" eller "prrreee".[4]
Regnbågsbiätaren häckar i Australien samt på östra Nya Guinea, möjligen även i östra Små Sundaöarna.[4] Sydliga populationer övervintrar i norra delen av utbredningsområdet, huvudsakligen på och kring Nya Guinea, men även västerut genom Wallacea.[4] Tillfälligt har den påträffats i Palau, Taiwan och Japan.[1][5] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Regnbågsbiätaren hittas i öppen skog, buskmarker och röjda områden, vanligen nära vatten. Födan består av olika sorters insekter, huvudsakligen, bin och getingar, men även trollsländor, fjärilar och skalbaggar. Fågeln häckar i lösa kolonier i sandbankar, där den gräver ut en lång tunnel som avslutas i en kammare som den fodrar med gräs. Båda könen ruvar äggen och matar ungarna. Äggläggning sker i september i Papua Nya Guinea, augusti till november och januari till mars i västra Queensland och från mitten av november till mitten av december i södra Australien.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till minst en miljon individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör regnbågsbiätare.
Wikispecies har information om Merops ornatus.
Regnbågsbiätare (Merops ornatus) är en huvudsakligen australisk fågel i familjen biätare inom ordningen praktfåglar.
Влітку райдужна бджолоїдка мешкає на більшій частині території Австралії і Тасманії, за виключенням лісових районів. Вона зимує на півночі Австралії, в Новій Гвінеї і на островах Індонезії.
Райдужні бджолоїдки — суспільні птахи. Тільки під час гніздового періоду птаха тримаються парами. Всією зграєю райдужні бджолоїдки влаштовуються на нічліг в густому чагарнику або на великих деревах. Ці «спальні» бувають настільки переповнені, що птахи торкаються один одного крилами. Інша «суспільна подія» — це прийняття сонячних ванн. Птахи усаджуються на гілках дерев і підставляють променям сонця свої спини. Бджолоїдки часто злітають з дерева на землю, де купаються в піску. Завдяки «пісочним» процедурам вони чистять пір'я і позбавляються від паразитів. Бджолоїдки гніздяться в посушливих районах з рідколіссям з листопадних дерев.
У райдужних бджолоїдок є звичка сидіти на телеграфних стовпах або гілках усохлих дерев, звідки вони спостерігають за потенційною здобиччю. Птахи вертять головою в різні боки, щоб бачити все навколо себе і не прогавити комах, що пролітають мимо. Ці птахи помічають бджолу, на відстані 5-10 метрів і негайно кидаються на неї. Тільки найспритнішим комахам вдається уникнути дзьоба бджолоїдки. Птахи, що полюють на бджіл, нечутливі до їх отрути, проте, зловивши бджолу, птах спочатку позбавляє її жала. Процедура по відділенню жала проводиться птахом дуже спритно: райдужна бджолоїдка тримає бджолу в дзьобі і потирає її черевцем об гілку, щоб відірвати жало разом з отруйною залозою. Неперетравлювані частини здобичі бджолоїдка відригує.
Райдужні бджолоїдки утворюють пари відразу ж після повернення на місця гніздування. Птахи вітають один одного радісними трелями. Частиною шлюбного ритуалу є показ скуйовдженого пір'я на голові і помах хвостом. Перед спаровуванням самець дає самці символічний подарунок у вигляді спійманих комах. Обидва птахи разом викопують гніздову нору, яку вони риють своїм міцним і гострим дзьобом. При цьому птахи відкидають лапами розпушену землю назад. Бджолоїдка може використовувати одночасно обидві лапи, тому що спирається об землю дзьобом і згинами шпалер крил. Птах може за день поглибити нору на 8 см.
Самка після спаровування з перервою в два дні відкладає поодинці яйця. Проте гнізда райдужних бджолоїдок часто розорюються хижаками, в результаті гине вся кладка або пташенята, що вилупилися. Основні вороги цих птахів — великі ящірки, дикі собаки і лисиці. Пташенят, що вилупилися, вигодовують обидва батьки. Сім'я тримається разом навіть після того, як пташенята стають на крило. Молоді птахи допомагають своїм батькам, а іноді й іншим дорослим птахам вигодовувати пташенят з наступної кладки.
Це незавершена стаття з орнітології.Merops ornatus là một loài chim trong họ Meropidae.[2] Nó là loài Meropidae duy nhất tìm thấy tại Australia.
Merops ornatus là một loài chim trong họ Meropidae. Nó là loài Meropidae duy nhất tìm thấy tại Australia.
Радужные щурки образуют пары сразу же после возвращения на места гнездования. Птицы приветствуют друг друга радостными трелями. Частью брачного ритуала является показ взъерошенных перьев на голове и помахивание хвостом. Перед спариванием самец даёт самке символический подарок в виде пойманных насекомых. Обе птицы вместе выкапывают гнездовую нору. Самка после спаривания с перерывом в два дня откладывает по одному яйцу. Однако гнёзда радужных щурок часто разоряются хищниками, в результате гибнет вся кладка или вылупившиеся птенцы. Основные враги этих птиц — крупные ящерицы, дикие собаки и лисицы. Вылупившихся птенцов выкармливают оба родителя. Семья держится вместе даже после того, как птенцы становятся на крыло. Молодые птицы помогают своим родителям, а иногда и другим взрослым птицам выкармливать птенцов из следующей кладки.
Уже в Древнем Риме пчеловоды опасались нашествия голодных щурок. Знаменитый римский поэт Вергилий написал: «Защищайте свои улья от щурок» Современные пчеловоды также не могут простить птицам того, что они охотятся на пчёл. Особенно много этих насекомых становится добычей щурок в дождливую, холодную погоду, когда насекомые летают медленнее. Однако можно сказать, что ловля многочисленных вредителей, таких как саранча, осы и шершни, которые также охотятся на пчёл, является достаточным возмещением ущерба, нанесённого пчеловодам.
Радужная щурка роет нору своим крепким и острым клювом. При этом она отбрасывает лапами взрыхлённую землю назад. Щурка может использовать одновременно обе лапы, потому что опирается о землю клювом и сгибами обоих крыльев. Большую часть работы проделывает самка, иногда она работает с таким азартом, что обрывает себе хвостовые перья и даже может их поломать. Радужная щурка может за день углубить нору на 8 см.
На большей части ареала радужная щурка довольно многочисленна, кроме того, постепенно птица осваивает всё новые регионы.
Радужные щурки образуют пары сразу же после возвращения на места гнездования. Птицы приветствуют друг друга радостными трелями. Частью брачного ритуала является показ взъерошенных перьев на голове и помахивание хвостом. Перед спариванием самец даёт самке символический подарок в виде пойманных насекомых. Обе птицы вместе выкапывают гнездовую нору. Самка после спаривания с перерывом в два дня откладывает по одному яйцу. Однако гнёзда радужных щурок часто разоряются хищниками, в результате гибнет вся кладка или вылупившиеся птенцы. Основные враги этих птиц — крупные ящерицы, дикие собаки и лисицы. Вылупившихся птенцов выкармливают оба родителя. Семья держится вместе даже после того, как птенцы становятся на крыло. Молодые птицы помогают своим родителям, а иногда и другим взрослым птицам выкармливать птенцов из следующей кладки.
彩虹蜂虎（学名：Merops ornatus）为蜂虎科蜂虎屬下的一个种。
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ブッポウソウ目 Coraciiformes 科 : ハチクイ科 Meropidae 属 : ハチクイ属 Merops 種 : ハチクイ M. ornatus 学名 Merops ornatusハチクイ（蜂食、学名：Merops philippinus）とは、ブッポウソウ目ハチクイ科に分類される鳥。
オーストラリアで繁殖する。オーストラリア北部では留鳥として周年見ることができる。南部で繁殖したものは冬期は北部に渡り、ニューギニア、セレベス等まで飛来する。
日本では、1904年に沖縄県宮古島で採集された記録があるだけの迷鳥である[1]。
体長約26cm。頭上、上背、胸等はやや褐色味のある緑色で、下背、腰、尾羽はコバルト色の美しい鳥である。雌雄ほぼ同色。過眼線は黒色。尾は角型で、中央の2枚の羽が長く伸びて先が尖っている。
開けた場所を好む。飛翔してハチ等の昆虫を捕食することが和名の由来である。地上でアリを食べることもある。鳴き声は、「ピルッ」、「ピッ」という短い声。
ハチを捕食する場合は毒針を抜いてから食べる。また、ハチの毒に対する免疫を持っているため、ハチに刺されても死ぬ事は無い。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 