El corb marí carunculat (Phalacrocorax carunculatus) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). També se l'ha inclòs al gènere Leucocarbo com Leucocarbo carunculatus.[1]
Habita illes i illots de l'Estret de Cook, al centre de Nova Zelanda.
El corb marí carunculat (Phalacrocorax carunculatus) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). També se l'ha inclòs al gènere Leucocarbo com Leucocarbo carunculatus.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran dagellog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain tagellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax carunculatus; yr enw Saesneg arno yw Rough-faced cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. carunculatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r mulfran dagellog yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran dagellog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain tagellog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax carunculatus; yr enw Saesneg arno yw Rough-faced cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. carunculatus, sef enw'r rhywogaeth.
Die Warzenscharbe (Leucocarbo carunculatus, Syn.: Phalacrocorax carunculatus), auch als Warzenkormoran bezeichnet, ist eine Kormoranart, die endemisch auf einigen Inseln in der Cookstraße zwischen der Nord- und Südinsel Neuseelands ist. Die IUCN stuft die Warzenscharbe als gefährdet (vulnerable) ein und schätzt den Bestand auf weniger als 1000 geschlechtsreife Individuen.[1] Insgesamt ist die Population seit 50 Jahren stabil und man geht davon aus, dass die Zahl der Warzenscharbe nie sehr hoch war.
Die Warzenscharbe erreicht eine Größe von bis zu 76 cm und ein Gewicht von 2,5 Kilogramm.[2] In ihrem Erscheinungsbild ist sie schwarz und weiß. Der Kopf ist schwarz. Der Halsrücken, der Hinterrücken, der Bürzel und die Oberschwanzdecken haben einen metallisch blauen Schimmer. Die Unterseite ist weiß und die Füße rosa. Wenn die Flügel zusammengefaltet sind, ist ein weißes Band als Farbmuster zu erkennen. Während der Brutzeit befinden sich an der Schnabelbasis gelborange Warzen. Ansonsten ist der Schnabel graublau. Die Augen sind von einem blauen Ring umgeben.
Innerhalb ihres Verbreitungsgebietes kann die Warzenscharbe nur mit der Elsterscharbe verwechselt werden. Bei dieser ist allerdings das Gesicht ausgedehnter weiß gefiedert und auch am Hals befindet sich mehr weiß. Elsterscharben haben darüber hinaus schwarze Füße und Beine. Von anderen Kormoranarten kann die Warzenscharbe auch dadurch unterschieden werden, dass sie nicht aufbaumt und auch nicht die Flügel ausbreitet, um diese zu trocknen.[3]
Die Warzenscharbe brütet auf den vier Felsinseln White Rocks, Sentinel Rock, Duffers Reef und Trio Islands in den Marlborough Sounds in der Cookstraße. Es liegen bislang keine Beobachtungen dieser Kormoranart außerhalb der Marlborough Sounds vor. Ihre Nahrung suchen Warzenscharben in einem Umkreis von 24 Kilometer rund um diese kleine Inselgruppe. Die durchschnittliche Oberflächentemperatur des Wassers rund um die Inseln beträgt lediglich 12 Grad Celsius, was darauf hinweist, dass hier subantarktische Strömungen vorherrschen.
Die Hauptnahrung der Warzenscharbe besteht aus Arnoglossus scapha, einer linksäugigen Flunder, die von den Neuseeländern als „Witch“ bezeichnet wird. Diese Fischart spielt in der kommerziellen Fischerei keinerlei Rolle. Daneben fressen sie außerdem kleine Krustentiere. Die Nahrung wird überwiegend tauchend erbeutet, die einzelnen Tauchgänge dauern durchschnittlich 46,5 Sekunden. Der längste beobachtete Tauchgang hatte eine Dauer von 95 Sekunden.[4]
Die Fortpflanzungsbiologie der Warzenscharbe ist bislang nicht sehr gut untersucht. Warzenscharben sind während der Fortpflanzungszeit sehr scheu, so dass jegliche Untersuchung sich negativ auf den Bruterfolg dieser Art auswirken würde. Vermutlich handelt es sich bei Warzenscharben um Vögel, die eine monogame Paarbeziehung eingehen, die über mehr als eine Fortpflanzungssaison Bestand hat. Beide Elternvögel sind an der Brut beteiligt und beide versorgen die Jungvögel.[5]
Brütende Vögel werden hauptsächlich zwischen März und Dezember beobachtet, der Höhepunkt der Fortpflanzungszeit beginnt ab Mai, die Eiablage scheint im August weitgehend abgeschlossen zu sein.[6] Der gesamte Fortpflanzungszyklus nimmt fünf Monate in Anspruch und es ist nicht ausgeschlossen, dass in einigen Brutkolonien Vögel in weniger als zwölf Monaten eine zweite Brut beginnen. Warzenscharben sind Koloniebrüter. Die Brutkolonien umfassen zwischen zwei und 80 Nester und liegen mindestens einen Meter auseinander. Nur die unmittelbare Nestumgebung wird von den Elternvögeln verteidigt.[7] Die Gelegegröße besteht aus einem bis drei Eier, zwei Eier scheinen dabei die typische Gelegegröße zu sein. Frisch geschlüpfte Küken sind zunächst nackt.
Im 19. Jahrhundert gehörte die Warzenscharbe zu den Vogelarten, die für die Federmode gejagt wurden. Exemplare wurden auch erlegt, um Museen mit Vogelbälgen zu versorgen. Die Auswirkung, die diese Form der Bejagung auf die Gesamtpopulation hatte, lässt sich nicht abschätzen.[1] Zu den derzeitigen Bedrohungsfaktoren heute vor allem der kommerziellen Fischfang: In Gewässern in der Nähe der Brutkolonien wird unter anderem mit großen Schleppnetzen und Stellnetzen gefischt, in denen sich nach Nahrung suchende Warzenscharben verfangen können. Die Region, in der sich die Brutkolonien befinden, wird außerdem zunehmend für den Tourismus erschlossen. Störungen der brütenden Vögel durch vorbeifahrende Boote, niedrig fliegende Flugzeuge oder Taucher können dazu führen, dass die Brutvögel ihre Nester verlassen. Insbesondere die Gelege sind dann durch Möwen gefährdet. Gelegentlich werden Warzenscharben außerdem noch illegal geschossen.
Alle Brutkolonien sind heute geschützt, Boote müssen bei der Vorbeifahrt mindestens einen Abstand von 50 beziehungsweise 100 Meter einhalten, allerdings ist dieser Abstand möglicherweise nicht ausreichend, um die Vögel nicht zu stören. Die auf Duffers Reef kurzzeitig eingeschleppten Hausratten wurde dort 1983 erfolgreich beseitigt.[1]
Die Warzenscharbe (Leucocarbo carunculatus, Syn.: Phalacrocorax carunculatus), auch als Warzenkormoran bezeichnet, ist eine Kormoranart, die endemisch auf einigen Inseln in der Cookstraße zwischen der Nord- und Südinsel Neuseelands ist. Die IUCN stuft die Warzenscharbe als gefährdet (vulnerable) ein und schätzt den Bestand auf weniger als 1000 geschlechtsreife Individuen. Insgesamt ist die Population seit 50 Jahren stabil und man geht davon aus, dass die Zahl der Warzenscharbe nie sehr hoch war.
The New Zealand king shag (Leucocarbo carunculatus), also known as the rough-faced shag, king shag or kawau, is a rare bird endemic to New Zealand. Some taxonomic authorities, including the International Ornithologists' Union, place this species in the genus Leucocarbo. Others place it in the genus Phalacrocorax.
The New Zealand king shag was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it in the genus Pelecanus and coined the binomial name Pelecanus carunculatus.[2] Gmelin based his description on the "carunculated shag" that had been described in 1785 by the English ornithologist John Latham in his book A General Synopsis of Birds . Latham had based his description on a specimen in the Leverian Museum.[3] The New Zealand king shag is now one of 16 species placed in the genus Leucocarbo that was introduced in 1856 by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte.[4][5] The name Leucocarbo combines the Ancient Greek leukos meaning "white" with the genus name Carbo introduced by Bernard Germain de Lacépède in 1799. The specific epithet is from Latin caruncula meaning "small piece of flesh".[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[5]
.jpg)
It is a large (76 cm long, 2.5 kg in weight) black and white cormorant with pink feet. White patches on the wings appear as bars when the wings are folded. Yellow-orange swellings (caruncles) are found above the base of the bill. The grey gular pouch is reddish in the breeding season. A blue eye-ring indicates its kinship with the other blue-eyed shags.[7]
New Zealand king shags can be seen from the Cook Strait ferries in Queen Charlotte Sound opposite the beginning of the Tory Channel. They live in the coastal waters of the Marlborough Sounds where they are known to breed only on rocky islets at four small sites.[8]
The New Zealand king shag (Leucocarbo carunculatus), also known as the rough-faced shag, king shag or kawau, is a rare bird endemic to New Zealand. Some taxonomic authorities, including the International Ornithologists' Union, place this species in the genus Leucocarbo. Others place it in the genus Phalacrocorax.
La Reĝa tufkormorano aŭ Karunkla tufkormorano (Phalacrocorax carunculatus), konata ankaŭ kiel Novzelanda tufkormorano aŭ pli simple kiel Novzelanda kormorano, estas rara birdospecio endemia de Novzelando.
Ĝi estas granda (76 cm longa, 2.5 kg peza) nigrablanka kormorano (nigraj supraj partoj kaj blankaj subaj partoj) kun rozkoloraj piedoj. Aperas blankaj makuloj en la flugiloj kiel strioj kiam la flugiloj estas falditaj. Flav-oranĝaj ŝvelaĵoj (karunkloj) troviĝas ĉe la bekobazo. La griza gorĝosako iĝas ruĝeca en la reprodukta sezono kaj aperas tufkrestoj sur kronopinto. Bluaj okulringoj indikas sian parencecon kun la aliaj bluokulaj tufkormoranoj. Ili povas esti vidataj el la pramareo de la Kuka Markolo ĉe Rio Reĝino Karloto antaŭ la komenco de la Kanalo Trojo.
La Reĝa tufkormorano loĝas ĉe marbordaj akvoj de la Riaro Marlborough kie oni konas ke ili reproduktiĝas nur sur rokaj insuletoj ĉe kvar malgrandaj lokoj.[1]
La Reĝa tufkormorano aŭ Karunkla tufkormorano (Phalacrocorax carunculatus), konata ankaŭ kiel Novzelanda tufkormorano aŭ pli simple kiel Novzelanda kormorano, estas rara birdospecio endemia de Novzelando.
El cormorán carunculado (Leucocarbo carunculatus)[1] es una especie de ave suliforme de la familia endémica de Nueva Zelanda.
Se trata de un cormorán de tamaño considerable, con 76 cm de largo y con un peso de 2,5 kg, con plumas blancas y negras y patas rosadas. Aparecen manchas en forma de barra en las alas cuando estas no están desplegadas. En la base del pico se pueden encontrar unas hinchazones de tono amarillo o anaranjado (carúnculos). El saco gular, de color gris, se vuelve rojo en la temporada de apareamiento. Un anillo azul alrededor de los ojos indica su parentesco con otras especies de cormoranes. Se los puede encontrar desde el Cook Strait Ferry hasta la bahía de Queen Charlotte, frente al inicio del Canal Tory en Nueva Zelanda.
Los cormoranes carunculados habitan en las aguas costeras de la región de Marlborough, donde anidan solamente en islotes rocosos de cuatro emplazamientos pequeños.[2]
El cormorán carunculado (Leucocarbo carunculatus) es una especie de ave suliforme de la familia endémica de Nueva Zelanda.
Leucocarbo carunculatus Leucocarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Leucocarbo carunculatus Leucocarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Maorimerimetso (Phalacrocorax carunculatus) on Uuden-Seelannin kotoperäinen merimetso. Sen elinympäristö rajoittuu Cookinsalmeen, jossa se pesii vain Marlborough Soundsissa. Lajin kanta on 102–126 paria. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Uuden-Seelannin Queen Charlotte Soundista vuonna 1789.[2]
Maorimerimetso (Phalacrocorax carunculatus) on Uuden-Seelannin kotoperäinen merimetso. Sen elinympäristö rajoittuu Cookinsalmeen, jossa se pesii vain Marlborough Soundsissa. Lajin kanta on 102–126 paria. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Uuden-Seelannin Queen Charlotte Soundista vuonna 1789.
Leucocarbo carunculatus
Le Cormoran caronculé (Leucocarbo carunculatus) est une espèce d'oiseaux de la famille des phalacrocoracidés endémique de Nouvelle-Zélande.
L'aire de nidification du Cormoran caronculé se limite à quatre petites îles de l'Île du Sud en Nouvelle-Zélande. La population se chiffre à quelques centaines.
Leucocarbo carunculatus
Le Cormoran caronculé (Leucocarbo carunculatus) est une espèce d'oiseaux de la famille des phalacrocoracidés endémique de Nouvelle-Zélande.
Il cormorano caruncolato (Leucocarbo carunculatus J. F. Gmelin, 1789) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nell'Isola del Sud della Nuova Zelanda[2].
Lungo circa 76 cm, presenta gola, petto e ventre bianchi, testa, nuca e dorso neri e una mascherina facciale arancione.
Vive in Nuova Zelanda[1].
Il cormorano caruncolato (Leucocarbo carunculatus J. F. Gmelin, 1789) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso nell'Isola del Sud della Nuova Zelanda.
De wrattenaalscholver (Leucocarbo carunculatus, synoniem: Phalacrocorax carunculatus) is een vogel uit de familie Phalacrocoracidae (Aalscholvers).
De vogel is gemiddeld 76 cm lang. Deze aalscholver is van boven zwart met een blauwe metaalglans. Van onder is hij wit en de poten zijn roze. Op de vleugel bevinden zich witte vlekken. Boven de snavelbasis zitten oranje gele lellen (wratten).[1]
Deze soort is endemisch in Nieuw-Zeeland op het Zuidereiland. Ongeveer 85% van de populatie broedt in vijf verschillende broedkolonies die liggen op kleine rotseilanden langs de kust.[1]
De wrattenaalscholver heeft een beperkt broedgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2015 geschat op 350 tot 1500 individuen en de populatie-aantallen nemen af door verstoring door toeristen. Als de aalscholvers wegvliegen van de broedplaatsen, worden de eieren en kuikens door meeuwen gepredeerd. Verder is de visserij met staande netten in de buurt van de kolonies een gevaar. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De wrattenaalscholver (Leucocarbo carunculatus, synoniem: Phalacrocorax carunculatus) is een vogel uit de familie Phalacrocoracidae (Aalscholvers).
Vorteskarv (Phalacrocorax carunculatus) er ein særs sjeldan skarveart som er endemisk til New Zealand.
Vorteskarvar er ca. 76 centimeter i lengd og veg om lag 2,5 kilogram. Fjørdrakta er i svart, med kvit underside frå strupen til undergumpen, og kvite flekker på vengfjørene som utgjer eit kvitt band på vengen når fuglen sit. Beina er lyseraude og auga har blå augering. Over nebbrota er det ein gul til oransje, naken hudflekk, og strupe og andlet får ein raud hudpose i hekketida.
Einaste hekkestaden i verda er nokre små øyar i Marlborough Sounds mellom Nordøya og Sørøya på New Zealand.
Vorteskarvar hekkar i koloniar og bygg reir få meter over havoverflata. Dei legg lyseblå egg i mai til juni, normalt to egg i kullet, men eit eller tre egg førekjem. Som andre skarvar er dei fisketarar, men kan òg ta kreps og krabbe. Dei dukkar ned til 20-40 metters djupne, og kan vere under vatn opp til 1,5 minutt, typisk 45 sekund.
Verdspopulasjonen var estimert til 350-1500 individ i 2002, og er stabil.[1]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Vorteskarv Vorteskarv (Phalacrocorax carunculatus) er ein særs sjeldan skarveart som er endemisk til New Zealand.
Vorteskarvar er ca. 76 centimeter i lengd og veg om lag 2,5 kilogram. Fjørdrakta er i svart, med kvit underside frå strupen til undergumpen, og kvite flekker på vengfjørene som utgjer eit kvitt band på vengen når fuglen sit. Beina er lyseraude og auga har blå augering. Over nebbrota er det ein gul til oransje, naken hudflekk, og strupe og andlet får ein raud hudpose i hekketida.
Einaste hekkestaden i verda er nokre små øyar i Marlborough Sounds mellom Nordøya og Sørøya på New Zealand.
Vorteskarvar hekkar i koloniar og bygg reir få meter over havoverflata. Dei legg lyseblå egg i mai til juni, normalt to egg i kullet, men eit eller tre egg førekjem. Som andre skarvar er dei fisketarar, men kan òg ta kreps og krabbe. Dei dukkar ned til 20-40 metters djupne, og kan vere under vatn opp til 1,5 minutt, typisk 45 sekund.
Verdspopulasjonen var estimert til 350-1500 individ i 2002, og er stabil.
Multimedia w Wikimedia Commons Kormoran szorstkodzioby (Phalacrocorax carunculatus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje obszar Nowej Zelandii.
Taksony te czasami podnoszone są do rangi odrębnych gatunków[8][9]. Wyróżniono trzy podgatunki P. carunculatus[10]:
Dla Europejczyków kormoran szorstkodzioby został odkryty w maju 1773, kiedy Johann Reinhold Forster odłowił jeden okaz w Queen Charlotte Sound podczas wyprawy Jamesa Cooka[11].
Długość ciała do 76 cm, masa ciała – około 2,5 kg[6]. Podgardle, pierś i brzuch białe. Głowa, szyja i grzbiet czarne, skóra głowy (maska) pomarańczowoczerwona. Niebieska obwódka pod oczami, na dziobie łata z żółtawych brodawek.
Kormorany szorstkodziobe gnieżdżą się na skałach. Żywią się rybami żyjącymi w okolicy dna; trzon ich diety stanowią flądry Arnoglossus scapha. Prawdopodobnie ptaki tego gatunku nie wyprowadzają lęgów regularnie co roku. U kormorana szorstkodziobego okres lęgowy trwa przeważnie w maju i czerwcu. Gniazdo to platforma z gałęzi i wodorostów spojonych guanem. Zniesienie liczy 1–3 jasnoniebieskie jaja. Brak informacji na temat inkubacji czy czasu do opierzenia się młodych[11].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (zagrożony wyginięciem) pod nazwą Phalacrocorax carunculatus[7].
Kormoran szorstkodzioby (Phalacrocorax carunculatus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje obszar Nowej Zelandii.
Kormorán kráľovský alebo kormorán novozélandský (Phalacrocorax carunculatus) je zriedkavý endemický druh kormorána vyskytujúci sa na Novom Zélande.
Je to veľmi veľký druh čierno-bieleho kormorána, má ružové nohy, je dlhý 76 cm a váži 2,5 kg. Má biele príštipky na krídlach. Ich vak je normálne sivý ale v období párenia je červenkastý. Má modrý prstenec okolo očí. Vyskytuje sa v okolí Marlboroughu na Novom Zélande.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kormorán kráľovský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kormorán kráľovský
Kormorán kráľovský alebo kormorán novozélandský (Phalacrocorax carunculatus) je zriedkavý endemický druh kormorána vyskytujúci sa na Novom Zélande.
Vårtskarv[2] (Phalacrocorax carunculatus) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som endast förekommer i Nya Zeeland.[3]
Vårtskarv är en stor svartvit skarv med en kroppslängd på 76 centimeter. Huvud och ovansida är svart med metalliskt blå glans. Undersidan är vit, fötter rosa. De vita fläckarna på vingarna ser ut som ett vitt band på sittande fågel. Ovanför näbbasen syns gulorangea vårtor.[1]
Fågeln är endemisk för öarna i Cooksundet i Nya Zeeland mellan Nordön och Sydön.[3] 85% av världspopulationen häckar i fem kolonier på lika långa öar: White Rocks, Sentinel Rock, Duffers Reef, North Trio och Rahuinui Island.[1]
Arten placeras allt oftare i det egna släktet Leucocarbo,[4][1] efter genetiska studier.[5]
Skarvarnas taxonomi har varit omdiskuterad. Traditionellt har de placerats gruppen i ordningen pelikanfåglar (Pelecaniformes) men de har även placerats i ordningen storkfåglar (Ciconiiformes). Molekulära och morfologiska studier har dock visat att ordningen pelikanfåglar är parafyletisk.[6] Därför har skarvarna flyttats till den nya ordningen sulfåglar (Suliformes) tillsammans med fregattfåglar, sulor och ormhalsfåglar.[3]
Arten har en mycket liten population på endast 350-1500 individer. Beståndet har de senaste 50 åren varit stabilt, men dess storlek samt det mycket begränsade utbredningsområdet gör arten mycket känslig för möjliga framtida störningar. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som sårbar.[1]
Fågeln har på svenska även kallats kungsskarv.
Wikispecies har information om Phalacrocorax carunculatus.
Vårtskarv (Phalacrocorax carunculatus) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar som endast förekommer i Nya Zeeland.
Wikimedia Commons'ta Leucocarbo carunculatus ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Leucocarbo carunculatus ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Leucocarbo carunculatus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Yeni Zelanda'ya endemiktir.
Siyah ve beyaz tüylere sahip pembe ayaklı bu karabatak türünün boyu 76 cm. civarında ve ağırlığı da 2,5 kg. civarındadır. Kanatlarda bulunan beyaz lekeler kanatlar katlandığında çizgi şeklinde görülür. Gri renkli boğaz kesesi üreme döneminde kızılımsı bir renge bürünür. Göz çevresinde mavi bir halka vardır.
Leucocarbo carunculatus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Yeni Zelanda'ya endemiktir.
Phalacrocorax carunculatus є ендеміком Нової Зеландії. 92 % популяції гніздиться на Білих скелях, скелях Сентінел, рифі Дуфферс і островах Тріо, що входять до складу островів Мальборо. Ці острови знаходяться за 40 км на північ від Південного острова у протоці Кука. Є дві невеликих колонії на острові Д'юрвіля. Птахи раніше гніздились на півострові Д'юрвіля й островах Te Куру Куру. Дослідження 1992—2002 років вказують, що популяція виду становить близько 645 птахів, у тому числі 102—126 гніздових пар. Розмір популяції, як вважається, залишається стабільним протягом останніх 50 років.
Великий, чорний-білий баклан. Завдовжки до 76 см, вагою 2,5 кг. Голова, шия, нижня частини спини, крижі, надхвіст чорного кольору з блакитним відблиском. Черево біле. Ноги рожеві. Білі плями на крилах з'являються у складеному стані. Жовто-оранжева ділянка шкіри знаходиться вище основи дзьоба.
Баклан гніздиться на невеликих острівцях та скелях. Гнізда розміщені близько 1 м один від одного. Птах живиться дрібною рибою. Основу раціону складає камбала виду Arnoglossus scapha, що не має комерційного значення.
Це незавершена стаття з орнітології.Phalacrocorax carunculatus là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.[1]
Phalacrocorax carunculatus là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.
Phalacrocorax carunculatus
(Gmelin, 1789)
Новозела́ндский бакла́н[1] (лат. Phalacrocorax carunculatus) — морская птица из семейства баклановых.
Эндемик Новой Зеландии. 92 % популяции гнездится на Белых скалах, скалах Сентинел, рифе Дуфферс и островах Трио, входящих в состав островов Мальборо. Эти острова находятся в 40 км к северу от Южного острова в проливе Кука. Есть две небольших колонии на острове д’Юрвиля. Птицы ранее гнездились на полуострове д’Юрвиля и островах Te Куру Куру. Исследования 1992—2002 годов указывают, что популяция вида составляет около 645 птиц, в том числе 102—126 гнездящихся пар. Численность популяции остаётся стабильной на протяжении последних 50 лет.
Крупная птица чёрно-белого цвета с длиной тела до 76 см и весом 2,5 кг[2]. Голова, шея, нижняя части спины, подхвостье, надхвостье чёрного цвета с голубым отливом. Брюхо белое. Ноги розовые. Белые пятна на крыльях появляются в сложенном состоянии. Жёлто-оранжевый участок кожи находится выше основания клюва.
Баклан гнездится на небольших островках и скалах. Гнёзда размещены на расстоянии около 1 метра друг от друга. Птица питается мелкой рыбой. Основу рациона составляет камбала Arnoglossus scapha, которая не имеет коммерческого значения.
Новозела́ндский бакла́н (лат. Phalacrocorax carunculatus) — морская птица из семейства баклановых.
Эндемик Новой Зеландии. 92 % популяции гнездится на Белых скалах, скалах Сентинел, рифе Дуфферс и островах Трио, входящих в состав островов Мальборо. Эти острова находятся в 40 км к северу от Южного острова в проливе Кука. Есть две небольших колонии на острове д’Юрвиля. Птицы ранее гнездились на полуострове д’Юрвиля и островах Te Куру Куру. Исследования 1992—2002 годов указывают, что популяция вида составляет около 645 птиц, в том числе 102—126 гнездящихся пар. Численность популяции остаётся стабильной на протяжении последних 50 лет.
Крупная птица чёрно-белого цвета с длиной тела до 76 см и весом 2,5 кг. Голова, шея, нижняя части спины, подхвостье, надхвостье чёрного цвета с голубым отливом. Брюхо белое. Ноги розовые. Белые пятна на крыльях появляются в сложенном состоянии. Жёлто-оранжевый участок кожи находится выше основания клюва.
Баклан гнездится на небольших островках и скалах. Гнёзда размещены на расстоянии около 1 метра друг от друга. Птица питается мелкой рыбой. Основу рациона составляет камбала Arnoglossus scapha, которая не имеет коммерческого значения.
