Vanellus indicus (Boddaert 1783)

Vanellus indicus aigneri

Ar gornigell India (pe kernigell India) a zo un evn, Vanellus indicus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous en Azia^[1].

Rummatadur

Dave

La fredeluga de màscara roja (Vanellus indicus) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita aiguamolls, rius i terres de conreu d'Àsia, al sud-est de Turquia, Iraq, sud i est d'Iran, nord-est d'Aràbia i sud de Turkmenistan, cap a l'est, a través de l'Afganistan, Pakistan, Sri Lanka i Índia fins al sud-oest de la Xina, Indoxina i el nord de Malacca.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Fredeluga de màscara roja

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cornchwiglen dagellgoch (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cornchwiglod tagellgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Vanellus indicus; yr enw Saesneg arno yw Red-wattled lapwing. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn V. indicus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r cornchwiglen dagellgoch yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva Cwtiad aur Pluvialis apricaria Cwtiad Caint Charadrius alexandrinus Cwtiad gwargoch Charadrius ruficapillus Cwtiad Llwyd Pluvialis squatarola Cwtiad Malaysia Charadrius peronii Cwtiad teirtorch Charadrius tricollaris Cwtiad torchog Charadrius hiaticula Cwtiad torchog bach Charadrius dubius Cwtiad tywod mawr Charadrius leschenaultii Hutan mynydd Charadrius morinellus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Rotlappenkiebitz (Vanellus indicus) ist ein mittelgroßer Watvogel in der Familie der Regenpfeifer (Charadriidae). Es werden vier Unterarten unterschieden.

Beschreibung

Rotlappenkiebitze erreichen eine Körperlänge von 32 bis 35 Zentimeter. Sie entsprechen damit in der Größe einem Kiebitz. Männchen und Weibchen gleichen sich im Aussehen.^[1]

Die gelben Beine und der rote Schnabel mit schwarzen Spitzen sind relativ lang. Das Oberseitengefieder hat eine hellbraune Farbe mit einem grün-metallischen Anflug. Der Vogel besitzt eine schwarze Krone, schwarzes Gefieder am vorderen Gesichtsbereich, schwarzes Brustgefieder und schwarze Spitzen an den weißen Schwanzfedern. An den Seiten des Gesichts befindet sich jeweils ein roter Lappen von der Schnabelwurzel bis zu den Augen. Am hinteren Gesichtsbereich ist das Gefieder weiß, das nach unten in ein weißes Unterseitengefieder ausläuft. Im Flug wird ein breites weißes Band sichtbar, das diagonal über den Flügel verläuft. Die Handschwingen, Handdecken und die äußeren Armschwingen sind schwarz. Die Oberschwanzdecken und Steuerfedern sind weiß. Der Schwanz weist eine breite schwarze Endbinde auf.

Jungvögel haben eine mattere und bräunlich verwaschene Kopfzeichnung. Das Kinn und die Kehle sind weißlich. Die roten Hautlappen sind bei Jungvögeln weniger stark ausgeprägt als bei adulten Vögeln.

Verbreitung und Lebensraum

Die Brutgebiete des Rotlappenkiebitzes erstrecken sich über Sumpfgebieten und entlang von Flüssen im Irak, Iran und Zentralasiens, sowie über weite Gebiete von Süd- und Südostasiens. Die Vögel, die im Süden von Russland brüten, wandern im Winter nach Südasien wie Indien und nach Ostafrika und Nordostafrika ab. Als seltener Gast kommt der Rotlappenkiebitz auch in Westeuropa vor. Das Verbreitungsgebiet der einzelnen Unterarten ist wie folgt verteilt:^[2]

• Die Nominatform Vanellus indicus indicus (Boddaert, 1783) kommt in Pakistan, Indien, Nepal und Bangladesh vor.
• Die Unterart Vanellus indicus lankae (Koelz, 1939) ist auf Sri Lanka verbreitet
• Die Unterart Vanellus indicus atronuchalis (Jerdon, 1864) kommt vom Nordosten Indiens und Myanmar bis nach Malaysia und Vietnam vor.
• Die Unterart Vanellus indicus aigneri (Laubmann, 1913) besiedelt den Südosten der Türkei, Irak, den Süden und Osten Irans, den Süden Turkmenistans, den Osten Arabiens, Afghanistan und Pakistan bis zum Indus.

Der Rotlappenkiebitz kommt überwiegend im Binnenland in der Nähe von Gewässern vor. Er kann auf Schlammflächen, an Tümpeln, Gräben, Kanälen und Flüssen beobachtet werden. Er ist ein Kulturfolger und kommt besonders häufig auf weiträumig bewässerten Feldern vor, kann aber auch in grasigem oder steinigem Ödland beobachtet werden.^[3]

Rotlappenkiebitze sind überwiegend Standvögel mit nur kurzen Wanderungen in Trockenzeiten oder nach Regenfällen. Die kleine Zahl der Brutvögel in Turkmenistan sind dagegen Zugvögel, die in Afghanistan oder Pakistan überwintern und in der zweiten Hälfte des April nach Turkmenistan zurückkehren. Es liegen nur wenige Informationen bezüglich der Bestandszahlen vor. Im Süden des Iran ist der Rotlappenkiebitz ein weitverbreiteter und häufiger Vogel. Möglicherweise profitiert die Art davon, dass in der iranischen Landwirtschaft zunehmend künstliche Bewässerung eingesetzt wird.^[4] Im Irak nahmen die Bestandszahlen vermutlich dramatisch ab, nachdem dort in den 1990er Jahren in großem Stil Feuchtgebiete trockengelegt wurden.

Lebensweise

Rotlappenkiebitze suchen vor allem während der Nacht nach Nahrung. Sie fressen überwiegend bodenbewohnende Wirbellose wie beispielsweise Käfer, Ameisen, Heuschrecken und Termiten. Daneben werden auch Mollusken, Würmer und Krebstiere aufgenommen.

Die Nester werden gewöhnlich direkt auf dem Boden errichtet und befinden sich meist in Wassernähe. Die flache Nistmulde wird häufig mit kleinen Steinchen oder anderem Material ausgelegt. Das Gelege besteht aus drei bis vier Eiern. Diese sind lederfarben mit einem gelblichen oder grünlichen Anflug und weisen schwarzbraune Flecken und Sprenkel auf. Beide Elternvögel brüten, den größeren Brutanteil hat jedoch das Weibchen. Die Brutdauer beträgt 26 Tage.^[5]

Literatur

• Peter Colston, Philip Burton: Limicolen. Alle europäischen Watvogel-Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung. BlV Verlagsgesellschaft, München 1989, ISBN 3-405-13647-4.
• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Afrika and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1
• Collin Harrison und Peter Castell: Jungvögel, Eier und Nester der Vögel Europas, Nordafrikas und des Mittleren Ostens. Aula Verlag, Wiebelsheim 2004, ISBN 3-89104-685-5

Einzelnachweise

1. ↑ Colston et al., S. 66
2. ↑ Delany et al., S. 167
3. ↑ Colston et al., S. 67
4. ↑ Delany et al., S. 169
5. ↑ Colston et al., S. 67

Nikilsora beravî (navê zanistî yê latînî: Vanellus indicus), çûkeke çîqdrêj lê gewdbiçûk û sivik e. Pişta wê qehwe; ser, berqurk, terî û serikên bazikên wê reş; bin zikê wê spehî; derdora çav û nikulê wê heyta nêvî sor e. Li ber avan dijî û axilbe xwe bi mûristanan, kurmikan, kêzikên bi bazik û bi şeytanokan xwedî dike.

Çavkanî

1. ↑ BirdLife International (2004). Vanellus indicus. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Retrieved on 11 May 2006.

टिटवी किंवा लाल गाठीची टिटवी, ताम्रमुखी टिटवी, राम टेहकरी किंवा हटाटी (इंग्लिश:Redwattled Lapwing; हिंदी:टीटाई, टिटी) हा एक पक्षी आहे. याला संस्कृतमध्ये टिट्टिभ, टिट्टिभक किंवा कोयष्टिक म्हणतात. इंग्लिशमध्ये यास लॅपविंग असा शब्द आहे. पायांच्या विशिष्ट रचनेमुळे टिटवीला झाडावर बसता येत नाही. ती जमिनीवरच तुरुतुरू चालते. जमीन उकरून त्यात अंडी घालते. टिट्‌-टिट्‌-ट्यूटिट्‌ असा आवाज काढून उडताना संकटाचा थोडा जरी संशय आला, तरी ती इतरांना सावध करते. टिटवा-टिटवी हे शब्द ज्ञानेश्वरीत दोनदा आले आहेत. संत एकनाथ यांनी टिटवी नावाचे भारूड लिहिले आहे.

कुररी नावाचा एक वेगळा पक्षी आहे.संस्कृतमध्ये तिला उत्क्रोश म्हणतात आणि इंग्रजीत ’इंडियन व्हिस्कर्ड टर्न. टिटवीप्रमाणेच हाही पक्षी नदीकाठच्या वाळूत अंडी घालतो. मराठी वाङ्‌मयात कुररीला टिटवा असे म्हटले आहे. कुररीचा उल्लेख महाभारतातील शांतिपर्वात, पंचतंत्र, रघुवंश, कथासरित्सागर, भागवताचा अकरावा स्कंध आदी ठिकाणी आला आहे.

वर्णन

टिटवी हा पक्षी सुमारे ३३ सें. मी. आकाराचा असून याची चोच लाल, डोके, गळा, छाती काळ्या रंगाची, त्या खाली पोटाकडे पांढरा रंग तर पाठीकडून पंखांपर्यंतचा भाग तपकिरी रंगाचा, पाय लांबट पिवळ्या रंगाचे असतात आणि यांची मुख्य ओळख म्हणजे दोन्ही डोळ्यांजवळ लाल रंगाचे कल्ले. नर-मादी दिसायला सारखेच असतात.

आवाज

टिटवीचा आवाज ऐका

वास्तव्य/आढळस्थान

टिटवी पक्षी हिमालयाच्या १८०० मी. उंचीपर्यंत संपूर्ण भारतभर आढळणारा सर्वसामान्य पक्षी असून भारताशिवाय तो बांगलादेश, पाकिस्तान, श्रीलंका, म्यानमार, इराण, इराक वगैरे देशांमध्येही आढळतो.

शेतीचे प्रदेश, मोकळे माळरान प्रदेश, उंच जंगलांच्या किनाऱ्यांजवळ, पाण्याच्याजवळ विशेषतः नदी, तलावांच्या किनाऱ्यांजवळ टिटवी पक्षी हमखास दिसून येतो.

खाद्य

लहान-मोठे कीटक शंख-शिंपल्यातील जीव हे टिटवी पक्ष्यांचे मुख्य खाद्य आहे.

प्रजनन काळ

या पक्ष्यांच्या वीणीचा काळ साधारणपणे मार्च ते ऑगस्ट असा असून मादी एकावेळी ३ ते ४ राखाडी किंवा राखाडी-तपकिरी रंगाची त्यावर काळे ठिपके असलेली अंडी देते. ही अंडी तलावांच्या, नदीच्या किनाऱ्याजवळील मोकळ्या मैदानात असतात. यांचे मुद्दाम बांधलेले घरटे नसते. अंड्यांजवळचा भाग सहसा खोलगट असतो आणि तेथे गारगोटी सारखे दगड असतात. यामुळे अंडी आणि दगडातील फरक चटकन ओळखता येत नाही. अंडी असतील त्या ठिकाणी जायचा प्रयत्न केल्यास नर-मादी मोठ्याने आवाज करीत त्या विरुद्ध दिशेने उडून लक्ष दुसरीकडे वेधून घेतात.

इतर

अनेक कथा-कविता-लोकगीतांमध्ये टिटवी पक्ष्यांचा उल्लेख आढळून येतो. पंचतंत्रच्या अनेक गोष्टीत टिटवीचा उल्लेख आहे.

चित्रदालन

• टिटवीची अंडी

• टिटवी पिल्लू

• टिटवीचे कल्ले

टिट्टिभ (टिटिहरी) वर्ग का एक प्रसिद्ध पक्षी। इसे करबानक, लंबी, खरमा, पाणविक आदि भी पुकारते हैं। इसके नर और मादा दोनों ही एक ही रंगरूप के होते हैं। यह पक्षी लगभग 16 इंच लंबा होता है। शरीर का रंग राखीपन लिए होता है, उस पर गाढ़ी भूरी लकीर और चिह्न होते हैं। पीठ की चित्तियाँ घनी और नीचे की ओर बिखरी बिखरी सी रहती हैं। आँख पर होकर एक काली धारी सिर के बगल तक आती है। इसके ऊपर और नीचे की ओर एक हलकी भूरी लकीर होती है। डैने भूरे, दुम राख के रंग की और नीचे का हिस्सा सफेद होता है। गर्दन और पूँछ के नीचे का भाग ललछौंह भूरा और सीने पर खड़ी गाढ़ी भूरी धारियाँ होती हैं। आँख चटक पीली और चोंच तथा टाँगे पीली होती है।

यह बाग बगीचों और जंगलों के निकट जहाँ सूखे ताल और नरकुल तथा सरपत की झाड़ियाँ हो, प्राय: रहता है। यह एकदम भूमि पर रहनेवाला पक्षी है और अपना सारा समय खुले मैदान में घूमकर बिताता है। यह अपनी खूराक के लिए दिन की अपेक्षा रात में चक्कर लगाता है। अपने मटमैले रंग के कारण लोगों का ध्यान इसकी ओर तब तक आकृष्ट नहीं हो पाता जब तक यह आवाज कर भागता या उड़ता नहीं। खतरे के समय यह पर समेट कर जमीन में दुबक जाता है। सामान्यत: यह अकेले या जोड़े में रहता है। इसका मुख्य भोजन कीड़े मकौड़े हैं।

सन्दर्भ

बाहरी कड़ियाँ

• Holotype for lankae

हुटिट्याउँ नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-वाटल्ड ल्याप्विङ (Red-wattled Lapwing) भनिन्छ ।

तस्वीर संग्रह

• 
• 
• 

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

বালিঘোৰা^[2] (ইংৰাজী: Red-wattled Lapwing, বৈজ্ঞানিক নাম-Vanellus indicus) 'Charadriidae' গোটৰ অন্তৰ্ভুক্ত এবিধ জলচৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াৰ মাতটো ডাঙৰ আৰু ইংৰাজীত ইয়াৰ মাতটো শুনিবলৈ did he do it বা pity to do it যেন লগা বুলি কোৱা হয়৷^[3][4] ইয়াক সাধাৰণতে যোৰ পাতি বা সৰু গোটত চৰা দেখা যায় যদিও প্ৰজনন নোহোৱা কালত ই জাকপাতিও চৰিব পাৰে৷ ^[5]

বিৱৰণ

বালিঘোৰাৰ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য প্ৰায় ৩৫ ছে:মি:৷ ইয়াৰ ডেউকা আৰু পিঠি অংশ পাতল মটিয়া বৰণৰ৷ আনহাতে মুৰ আৰু বুকু অংশ ক'লা বৰণৰ হোৱা দেখা যায়৷ ডেউকাত বগা দাগ থকাও দেখা যায়৷ ইয়াৰ চকুৰ সন্মুখৰ অংশ (Wattle) অংশ উজ্জল ৰঙা৷ চুটি নেজডালৰ আগটো ক'লা, ঠোঁট ক'লা আৰু দীঘল ঠেং দুখন হালধীয়া হোৱা দেখা যায়৷ উৰন্ত অৱস্থাত ইয়াৰ ডেউকাৰ বগা আঁচবোৰ চকুত পৰে৷^[6]

মতা আৰু মাইকীৰ বাহ্যিক গঠন প্ৰায় একে হয় যদিও মতা বালিঘোৰাৰ ডেউকা মাইকীজনীতকৈ কিছু দীঘল হয়৷^[5]

বাসস্থান

বালিঘোৰাই সাধাৰণতে মুকলি জলাশয়ত চৰিবলৈ পছন্দ কৰে৷ গতিকে ইয়াক পানীপূৰ্ণ খেতি-পথাৰ, পুখুৰী, হ্ৰদ আদিত দেখা পোৱা যায়৷ মাজে সময়ে ই ২৬-২০০ টা পৰ্যন্ত লগ হৈ বৃহৎ গোট গঠন কৰি চৰে৷^[7] ইয়াক নতুনকৈ মুকলি কৰা বনাঞ্চল বা বৰষুণৰ পাণী জমা হোৱা অঞ্চলতো দেখা পোৱা যায়৷

বিতৰণ

বালিঘোৰাই সাধাৰণতে পশ্চিম এছিয়াৰ ইৰাক, ইৰাণৰ পৰা দক্ষিণ এছিয়া ৰ আফগানিস্তান, পাকিস্তান, ভাৰত আদি দেশত প্ৰজনন কৰে৷^[8]

আচৰণ

খাদ্য

বালিঘোৰাৰ প্ৰধান খাদ্য হ'ল বিভিন্ন পোক-পতংগ, শামুক আৰু অন্যান্য অমেৰুদণ্ডী প্ৰাণী৷ কেতিয়াবা ইহঁতে গুটি আদিও খোৱা দেখা যায়৷ ^[9]

প্ৰজনন

বালিঘোৰাই সাধাৰণতে মাৰ্চৰ পৰা আগষ্ট মাহৰ ভিতৰত প্ৰজনন কৰে৷ মাইকীজনীক আকৰ্ষিত কৰাৰ উদেশ্যে মতা বালিঘোৰা চৰায়ে পাখিবোৰ ফুলাই, ঠোঁটটো ওপৰলৈ কৰি মাইকী চৰাইজনীৰ চাৰিওফালে ঘুৰে৷ এজনী মাইকী চৰাইৰ আগত একাধিক মতা বালিঘোৰাই এনেদৰে প্ৰদৰ্শন কৰিব পাৰে৷^[7]

ইহঁতে মাটিতে বাহ সাজি কণী পাৰে৷ ^[10] এবাৰত ৩-৪ টাকৈ ক'লা ফুটুকীয়া বগা বৰণৰ কণী পাৰে৷^{[6] [11]}

তথ্যসূত্ৰ

লগতে চাওক

• Anon. (1991) Flocking of Red Wattled Lapwings. Newsletter for Birdwatchers 31(5–6):1.
• Dharmakumarsinhji, RS (1965) Small displacement by ground nesting birds. Newsletter for Birdwatchers 5(9):10.
• Gay,Thomas (1975). "More about the nesting of the Red-wattled Lapwing". Newsletter for Birdwatchers খণ্ড 15 (4): 9. http://www.archive.org/stream/NLBW15#page/n43/mode/1up/.
• Jamdar,Nitin (1985) Redwattled Lapwing (Vanellus indicus) suffering from cataract. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 82(1):197.
• Kalsi,RS; Khera,S (1986) Some observations on breeding and displacement behaviour of the Redwattled Lapwing Vanellus indicus indicus (Aves: Charadriidae). Res. Bull. Panjab Univ. 37:131–141.
• Khajuria,H (1972) Nestlings of the redwattled lapwing, Vanellus i. indicus (boddaert). Pavo 8(1&2):82–83.
• Koshy,MS (1989) Lapwings on a roof. Newsletter for Birdwatchers 29(7–8):7.
• Krishnan, M (1998) Ubiquitous alarmist. Blackbuck. 14(3&4):88–90.
• Jackson,P (1976) Redwattled Lapwing. Newsletter for Birdwatchers 16(3):11–12.
• Saxena,VS (1973) Unusual nesting by Redwattled Lapwing. Indian Forester 99:33–35.

ଟେଣ୍ଟେଇ ବା ତିତିରି(ଈଂରାଜୀରେ red-wattled lapwing, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Vanellus indicus) କ୍ୟାରାଡିଡ୍ରାଏ ପରିବାରର ଏକ ଏସୀୟ ପକ୍ଷୀ । ବଣ ଜଙ୍ଗଲ ବା ସନ୍ତସନ୍ତିଆ ସ୍ଥାନରେ ଏମାନେ ପାଦରେ ବୁଲି ବୁଲି ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରନ୍ତି । ଆଖପାଖରେ କୌଣସି ପଶୁ ବା ମଣିଷର ଗତିବିଧି ଦେଖିଲେ ଏମାନେ ଖୁବ୍ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ସତର୍କ ସୂଚନା ଦିଅନ୍ତି ।^[୨] ଭାରତକୁ ଆସିଥିବା ୟୁରୋପୀୟମାନଙ୍କୁ ଏମାନଙ୍କ ସତର୍କ ଧ୍ୱନିଟି ଈଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ଡିଡ୍ ହି ଡୁ ଇଟ୍ (did he do it) ବା ପିଟି ଟୁ ଡୁ ଇଟ୍ (pity to do it) ପରି ଶୁଣାଗଲା । ତେଣୁ ଅନେକ ପୁସ୍ତକ, ଗଳ୍ପରେ ଏହି ପକ୍ଷୀକୁ ଡିଡ୍ ହି ଡୁ ଇଟ୍ ପକ୍ଷୀ ବୋଲ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇଛି ।^[୩] ସ୍କଟ୍ ଶିକାରୀ ଓ ଜଙ୍ଗଲ କାହାଣୀ ଲେଖକ କେନ୍ନେଥ୍ ଆଣ୍ଡର୍ସନ୍ ନିଜ ଗଳ୍ପରେ ଏହି ପକ୍ଷୀକୁ ଡିଡ୍ ୟୁ ଡୁ ଇଟ୍ ଚଢ଼େଇ ବୋଲି କହିଛନ୍ତି । ସାଧାରଣତଃ ଟେଣ୍ଟେଇ ଯୋଡ଼ାରେ ବା ଛୋଟ ଦଳରେ ରୁହନ୍ତି । କୌଣସି ଜଳାଶୟର ନିକଟରେ ଏମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ପ୍ରତିକୁଳ ପ୍ରଜନନ ସମୟରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଶୀତଦିନରେ ଏମାନେ ବଡ଼ ଗୋଠରେ ଏକତ୍ରିତ ହେବାର ଦେଖାଯାଏ । ଏମାନେ ଭୂମି ଉପରେ ନିଜର ବସା ତିଆରି କରନ୍ତି ଓ ସେଥିରେ ୩ରୁ ୪ଟି ଅଣ୍ଡା ଦିଅନ୍ତି । ଏହି ଅଣ୍ଡାର ବାହ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ୱର ଛଳାବରଣ ଯୋଗୁଁ ଏହାକୁ ସହଜରେ ଦେଖିହୁଏ ନାହିଁ । କୌଣସି ପରଭୋଜୀ ପ୍ରାଣୀର ଆଗମନରେ ଏମାନେ ନିଜ ବସା ଚାରିପଟେ ଉଡ଼ି ବୁଲନ୍ତି ଓ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ସତର୍କ ସୂଚନା ଦିଅନ୍ତି । ଉଡ଼ିଲା ବେଳେ ପରଭୋଜୀ ପ୍ରାଣୀ ଉପରକୁ ଦେଖାଣିଆ ଲମ୍ଫ ମଧ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି । ଟେଣ୍ଟେଇ ଛୁଆମାନଙ୍କ ଦେହର ରୂପ ମଧ୍ୟ ନିଆରା ଓ ଭୂମିରେ ଛଳାବରଣ ଜାଣି ପାରିବା କଷ୍ଟକର । ଅଣ୍ଡାରୁ ଫୁଟି ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ଏମାନେ ନିଜ ମାତାପିତାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରି ଚାଲିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଅନ୍ତି । ବିପଦ ଦେଖିଲେ ଭୂମିରେ ବସିଯାନ୍ତି ବା ଘାସ ବୁଦା ଉହାଡ଼ରେ ଲୁଚିଯାନ୍ତି ।^[୪]

ବର୍ଗୀକରଣ

ସ୍ଥାନୀୟ ଶିକାରୀ ଓ ବନବାସୀ ଲୋକେ ଟେଣ୍ଟେଇ ସହିତ ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ପରିଚିତ । ଜଣେ ଫରାସୀ ବହୁଜ୍ଞ ଜର୍ଜ୍ ଲୁଇ ଲେକ୍ଲେ (କମ୍ଟେ ଡି ବୁଫୋନ୍)ଙ୍କ ୧୭୮୧ ମସିହାରେ ପ୍ରକାଶିତ ପୁସ୍ତକ Histoire Naturelle des Oiseauxରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଟେଣ୍ଟେଇର ଉଲ୍ଲେଖ ମିଳିଥିଲା ।^[୫] ଏଡ୍ମେ ଲୁଇ ଡବେଣ୍ଟଁଙ୍କ ନିରୀକ୍ଷଣରେ ଫ୍ରାଙ୍କୋଇଜ୍ ନିକୋଲାସ୍ ମାର୍ଟିନେଟ୍‍ଙ୍କଦ୍ୱାରା ଚିତ୍ରିତ Planches Enluminées D'Histoire Naturelle ଫଳକରେ ରହିଥିବା ଟେଣ୍ଟେଇ ଚିତ୍ର ବୁଫୋନ୍‍ଙ୍କ ଲେଖାର ସମର୍ଥନ କରୁଥିଲା ।^[୬] ଉଭୟ ଚିତ୍ର ଓ ଲେଖାରେ କିନ୍ତୁ କୌଣସି ବୈଜ୍ଞାନିକ ନାମ ଦିଆଯାଇନଥିଲା । ୧୭୮୩ ମସିହାରେ ଓଲନ୍ଦାଜ ପ୍ରକୃତିବିତ୍ ପିଟର୍ ବୋଡେର୍ଟ ନିଜ ଲେଖା Planche Enluminéesରେ ଟ୍ରିଙ୍ଗା ଇଣ୍ଡିକା (Tringa indica) ବାଇନୋମିଆଲ୍ ନାମର ବ୍ୟବହାର କରିଥିଲେ ।^[୭] ଭାରତର ପଶ୍ଚିମ ଉପକୂଳସ୍ଥ ଗୋଆରେ ସେ ଏହି ପ୍ରଜାତିକୁ ଦେଖିଥିଲେ ।^[୮] ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଟେଣ୍ଟେଇ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ Sarcogrammus ଓ Lobivanellus ପ୍ରଜାତିରେ ପରିଗଣିତ ହେଲା ଓ ସର୍ବଶେଷରେ ଆଉ ଜଣେ ଫରାସୀ ଜୀବବିଜ୍ଞାନୀ ମାଥୁରିନ୍ ଜାକ୍ସ୍ ବ୍ରିଶଁଙ୍କଦ୍ୱାରା ୧୭୬୦ ମସିହାରେ ପ୍ରସ୍ତାବିତ Vanellus ପ୍ରଜାତିରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଲା ।^{[୯][୧୦]} Vanellus ଶବ୍ଦଟି ହେଉଛି ଲାପ୍‍ୱିଂଗ୍ ("lapwing") ଚଢ଼େଇର ଏକ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଲାଟିନ୍ ନାମ । ଲାଟିନ୍ ଶବ୍ଦ vanusର ଅର୍ଥ ପଙ୍ଖା କରିବା ବା ପାଛୋଡ଼ିବା ଏବଂ indicus ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ହେଲା ଭାରତ ।^[୧୧]

ଏହି ଚଢ଼େଇର ଭୌଗୋଳିକ ବିତରଣ ଖୁବ୍ ବ୍ୟାପ୍ତ ଏବଂ ସବୁ ଅଞ୍ଚଳର ଟେଣ୍ଟେଇଙ୍କ ରଙ୍ଗରୂପରେ ସାମାନ୍ୟ ତଫାତ୍ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ଏହି ପକ୍ଷୀଙ୍କର ୪ ଗୋଟି ଉପ-ପ୍ରଜାତି ଚିହ୍ନଟ କରାଯାଇଛି :^[୧୨]

• ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ତୁର୍କୀରୁ ପାକିସ୍ତାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେଖାଯାଉଥିବା V. i. aigneri (ଆଲ୍‍ଫ୍ରେଡ୍ ଲବ୍‍ମାନ୍, ୧୯୧୩)
• କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ପାକିସ୍ତାନ, ନେପାଳ, ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବ ଭାରତ ଓ ବଙ୍ଗଳାଦେଶରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା V. i. indicus (ବୋଡେର୍ଟ୍, ୧୭୮୩)
• ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା V. i. lankae (ୱାଲ୍ଟର୍ କୋଲ୍ଜ, ୧୯୩୯)
• ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବ ଭାରତରୁ ଦକ୍ଷିଣ ଚୀନ, ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆ, ମାଳୟ ଉପଦ୍ୱୀପ ଓ ଉତ୍ତର ସୁମାତ୍ରାରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା V. i. atronuchalis (ଥୋମାସ୍ ଜେର୍ଡନ୍, ୧୮୬୪)

ବିବରଣୀ

ଟେଣ୍ଟେଇ ଚଢ଼େଇ ପ୍ରାୟ ୩୫ ସେ.ମି. ଲମ୍ବା । ଶରୀରର ପୃଷ୍ଠ ଓ ଡେଣାଗୁଡ଼ିକ ଫିକା ମାଟିଆ ରଙ୍ଗର ଓ ମଝିରେ ମଝିରେ ସବୁଜ ବା ବାଇଗଣୀ ଦାଗ ରହିଥାଏ । ମୁଣ୍ଡ ଓ ବେକର ଅଧିକାଂଶ ଭାଗ କଳା ରଙ୍ଗର । ଏକ ସ୍ପଷ୍ଟ ଧଳା ଦାଗ କଳା ଓ ମାଟିଆ ରଙ୍ଗର ପରକୁ ଲାଗି ମୁଣ୍ଡ, ବେକ, ପେଟ ଦେଇ ଲାଞ୍ଜ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇଥାଏ । ଟେଣ୍ଟେଇର ଛୋଟିଆ ଲାଞ୍ଜର ଅଗ୍ରଭାଗଟି କଳା ରଙ୍ଗର । ଆଖି ସାମନାରେ ଭ୍ରୁଲତା ବା ଅଳଙ୍କାର ପରି ଏକ ଲାଲ୍ ଅଂଶ ରହିଥାଏ । ଏହାର ଥଣ୍ଟଟି ଲାଲ୍ ରଙ୍ଗର ଏବଂ ଥଣ୍ଟର ଅଗଟି କଳା ରଙ୍ଗର । ଟେଣ୍ଟେଇର ଗୋଡ଼ଗୁଡ଼ିକ ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ଓ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗର । ଟେଣ୍ଟେଇ ଉଡ଼ୁଥିବା ସମୟରେ ଏହାର ଡେଣା ଓ ଲାଞ୍ଜର ଧଳା ଅଂଶ ଏକ ବାଟୁଳି ଖଡ଼ା ପରି ଦେଖାଯାଏ ।^[୧୩]

ପଶ୍ଚିମ ଏସିଆରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ପ୍ରଜାତି aigneriର ରଙ୍ଗ ସାମାନ୍ୟ ଫିକା ଏବଂ ଏମାନେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଟେଣ୍ଟେଇ ଉପପ୍ରଜାତିଙ୍କଠାରୁ ଆକାରରେ ସାମାନ୍ୟ ବଡ଼ । ଏହି ଉପପ୍ରଜାତି ତୁର୍କୀ, ଇରାନ, ଇରାକ, ଆଫଗାନିସ୍ତାନ ଓ ସିନ୍ଧୁ ନଦୀ ଉପତ୍ୟକାରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି । ସାରା ଭାରତ ବର୍ଷରେ ଟେଣ୍ଟେଇ ଚଢ଼େଇ ଦେଖିବାକୁ ପାଇବା । ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା lankae ଉପପ୍ରଜାତି ଆକାରରେ ଛୋଟ ଓ ଗାଢ଼ ରଙ୍ଗର ହୋଇଥାଏ । ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବ ଭାରତ ଓ ବଙ୍ଗଳାଦେଶରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା atronuchalis ଉପପ୍ରଜାତିର ଆଖି ତଳେ (ଗାଲ ପରି) ଧଳା ଚିହ୍ନ ରହିଥାଏ ଯାହାକୁ ପରିବେଷ୍ଟନ କରି ମୁହଁ ସାରା କଳା ରଙ୍ଗର ହୋଇଥାଏ ।^[୧୪]

ଅଣ୍ଡିରା ଓ ମାଈମାନଙ୍କ ରଙ୍ଗ ପ୍ରାୟତଃ ସମାନ, ଅଣ୍ଡିରା ମାନଙ୍କ ଡେଣା ମାଈମାନଙ୍କଠାରୁ ୫% ଅଧିକ ଲମ୍ବା ଥିବା ଦେଖାଯାଇଛି । ଟେଣ୍ଟେଇର ଶରୀରର ଦୈର୍ଘ୍ୟ ୩୨୦-୩୫୦ ମି.ମି., ଡେଣାଗୁଡ଼ିକର ଦୈର୍ଘ୍ୟ ୨୦୮-୨୪୭ ମି.ମି., ଥଣ୍ଟଟି ୩୧-୩୬ ମି.ମି., ନଳିଗୋଡ଼ ୭୦-୮୩ ମି.ମି. ଓ ଲାଞ୍ଜଟି ୧୦୪-୧୨୮ ମି.ମି. ହୋଇଥାଏ ।^[୪]

ହଳ ଯୋତା ଜମି, ଖୋଲା ଜମି, ଚରିବା ପଡ଼ିଆ, କାଦୁଆ ଜମି, ଶୁଖି ଆସୁଥିବା ଗାଡ଼ିଆ ଇତ୍ୟାଦି ନିକଟରେ ଯୋଡ଼ା ବା ତିନୋଟି ଲେଖାଏଁ ଟେଣ୍ଟେଇ ପକ୍ଷୀ ରୁହନ୍ତି । ବେଳେବେଳେ ୨୬-୨୦୦ଟି ପକ୍ଷୀଙ୍କ ଗୋଠ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ ।^[୧୫] ସଫା ହୋଇଯାଇଥିବା ଜଙ୍ଗଲ ଓ ବର୍ଷାପାଣି ଜମା ହୋଇଥିବା ସ୍ଥାନରେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଦେଖାଯାନ୍ତି । ଅଳ୍ପ ଦୂର ଦୌଡ଼ି ଟେଣ୍ଟେଇ ରହିଯାଏ । ଖାଦ୍ୟ ଦେଖିଲେ ଗୋଡ଼ ବଙ୍କା ନକରି, ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁ ଥଣ୍ଟରେ ଖାଦ୍ୟ ଉଠାଇ ନିଏ ।^[୧୬] ଟେଣ୍ଟେଇ ରାତିରେ ମଧ୍ୟ (ବିଶେଷତଃ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତିରେ) ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ବାହାରେ ।^[୪] ଏହି ପକ୍ଷୀ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସତର୍କ ଏବଂ ଅଳ୍ପ ଗତିବିଧି ଦେଖିଲେ ଓ ବିପଦ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସତର୍କ ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ବୋବାଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଏ । ତେଣୁ ପୂର୍ବ କାଳରେ ଟେଣ୍ଟେଇଠାରୁ ଅତି ବିରକ୍ତ ହେଉଥିବା କଥା ଅନେକ ଶିକାରୀ କହିଛନ୍ତି । ଏହାର ଉଡ଼ିବା ବେଗ ଅତ୍ୟଧିକ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ କେହି ବସା ଆଡ଼କୁ ଆସିଲେ ବା ଚିଲମାନେ ଆକ୍ରମଣ କଲେ ଏମାନଙ୍କ ବେଗ ବହୁ ମାତ୍ରାରେ ବଢ଼ିଯାଏ ।^[୧୩]

ଦେଖିବାକୁ ଓ ବୋବାଇବାରେ ଟେଣ୍ଟେଇ ଅତି ନିଆରା । ଏମାନେ ଉଭୟ ଦିନ ଓ ରାତିରେ ଶବ୍ଦ କରିବା ଶୁଣା ଯାଇଥାଏ ।^[୧୪]

ଛିଟା ଛିଟା ଦାଗରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କିଛି ଅଦ୍ଭୁଦ ଟେଣ୍ଟେଇ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି ।^[୧୭]

ଅନ୍ୟ କିଛି ଭାରତୀୟ ଭାଷାରେ ଟେଣ୍ଟେଇର ସ୍ଥାନୀୟ ନାମ ହେଲା :

• ତିତିରି ବା ଟିଟ୍ଟିଭ (ହିନ୍ଦୀ)
• ଟିଟ୍ଟିଭ (କନ୍ନଡ଼)
• ତତିହାର (ସିନ୍ଧୀ)
• ଟିଟୋଡ଼ି (ଗୁଜରାତି‌)
• ହାଟାଟୁଟ୍ (କାଶ୍ମୀରୀ)
• ବାଲିଘୋରା (ଅହମିଆ ବା ଆସାମିଆ)
• ୟେନ୍ନପ୍ପା ଚିତୱା (ତେଲୁଗୁ)^[୨]
• ଆଲ୍-କାଟି (ତାମିଲ୍).^[୨]

ଭୌଗୋଳିକ ବିତରଣ

ପଶ୍ଚିମ ଏସିଆ (ଇରାକ, ଦକ୍ଷିଣ-ପଶ୍ଚିମ ଇରାନ, ପର୍ସୀୟ ଉପସାଗର), ଦକ୍ଷିଣ ଏସିଆ (ବେଲୁଚିସ୍ତାନ, ଆଫଗାନିସ୍ତାନ, ପାକିସ୍ତାନ) ପ୍ରଭୃତି ଦେଶରେ ଟେଣ୍ଟେଇ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଅନ୍ତି । ଭାରତୀୟ ଉପମହାଦ୍ୱୀପରେ କନ୍ୟାକୁମାରୀରୁ ନେଇ ଉତ୍ତରସ୍ଥ କାଶ୍ମୀର ଓ ନେପାଳରେ ସମୁଦ୍ରପତନରୁ ୧୮୦୦ ମିଟର୍ ଉଚ୍ଚତା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଟେଣ୍ଟେଇ ଦେଖାଯାନ୍ତି । ଦକ୍ଷିଣ-ପୂର୍ବ ଏସିଆରେ ଟେଣ୍ଟେଇର ଆଉ ଏକ ଉପ-ପ୍ରଜାତି ଦେଖାଯାଏ । ସବୁ ଦେଶରେ ଏହି ପକ୍ଷୀମାନେ ପ୍ରାୟତଃ ମୂଳ ନିବାସୀ ।^[୧୮] ତେବେ ଆବଶ୍ୟକ ହେଲେ ଶରତ ଓ ବସନ୍ତ ଋତୁରେ ବେଲୁଚିସ୍ତାନ ଓ ଉତ୍ତର-ପଶ୍ଚିମ ପାକିସ୍ତାନର ଚଢ଼େଇମାନେ ପ୍ରବାସ କରିବା ଦେଖାଯାଇଛି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ପଶ୍ଚିମ ପରିବାସରେ ଟେଣ୍ଟେଇଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା କମିବାରେ ଲାଗିଛି ଓ ପୂର୍ବ ପରିବାସରେ ଅତ୍ୟଧିକ ମାତ୍ରାରେ ଟେଣ୍ଟେଇ ରହିଛନ୍ତି । ଯେକୌଣସି ଆର୍ଦ୍ରଭୂମି ପରିବାସ ନିକଟରେ ଏମାନେ ଦେଖାଯାଇଥାନ୍ତି ।

ପରିସ୍ଥିତିକ ବ୍ୟବହାର

ମାର୍ଚ୍ଚରୁ ଅଗଷ୍ଟ ମାସ ଟେଣ୍ଟେଇମାନଙ୍କ ପ୍ରଜନନ ସମୟ । ମିଳନ ପୂର୍ବରୁ ଅଣ୍ଡିରା ଚଢ଼େଇ ନିଜ ପର ଫୁଲାଇ ଓ ଥଣ୍ଟ ଉପରମୁହା କରି ମାଈ ଆଗରେ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରେ ଏବଂ ମାଈ ଚଢ଼େଇ ଚାରିପଟେ ବୁଲେ । ଗୋଟିଏ ମାଈ ଚଢ଼େଇ ସମ୍ମୁଖରେ ଏକାଧିକ ଅଣ୍ଡିରା ଚଢ଼େଇ ଏପରି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରି ମାଈକୁ ଆକୃଷ୍ଟ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ।^[୧୫] ଟେଣ୍ଟେଇ ଅତି ଚତୁରତାର ସହିତ ମାଟିରେ, ଖାଲରେ, ଗୋଡ଼ି ଓ ଛୋଟ ପଥର ପଡ଼ିଥିବା ସ୍ଥାନରେ ବା ଛେଳି, ଠେକୁଆ ପରି ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଶୁଖିଲା ମଳ ନିକଟରେ ଅଣ୍ଡା ଦିଏ ।^[୧୯] ଟେଣ୍ଟେଇ ଅଣ୍ଡାଗୁଡ଼ିକ ୪୨×୩୦ ମି.ମି. ଆକାରର, ଯାହାର ରଙ୍ଗ ମାଟିଆ ଓ ସେଗୁଡ଼ିକରେ କଳା କଳା ଛିଟା ଦାଗ ରହିଥାଏ । ଟେଣ୍ଟେଇ ଏକାବେଳକେ ପ୍ରାୟ ୩-୪ଟି ଅଣ୍ଡା ଦେଇଥାଏ । ଅଣ୍ଡା ପରି ଏମାନଙ୍କ ବସା ମଧ୍ୟ ଛଳାବରଣ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ସେ ସ୍ଥାନର ମାଟି, ପଥର ଇତ୍ୟାଦିର ରଙ୍ଗରେ ଲୁଚିଯାଏ ।^[୧୩] ଜନବସତି ରହିଥିବା ଅଞ୍ଚଳରେ ଟେଣ୍ଟେଇମାନେ ଘର ଛାତ ଉପରେ ବସା ବାନ୍ଧନ୍ତି ।^{[୨୦][୨୧][୨୨]} ଏପରିକି ରେଳ ଧାରଣା ମଧ୍ୟରେ ରହିଥିବା ଛୋଟ ପଥର ଶଯ୍ୟାରେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ବସା ବାନ୍ଧିବା ଦେଖାଯାଇଛି । ରେଳଗାଡ଼ି ଆସୁଥିଲେ ଚଢ଼େଇଟି ରେଳ ଧାରଣା ବାହାରକୁ ଚାଲିଯାଏ ଓ ଗାଡ଼ି ଯିବାପରେ ପୁଣି ଫେରିଆସେ ।^[୨୩] ଚାଷ ଜମି ପାଇଁ କୌଣସି ଅଞ୍ଚଳକୁ ସଫା କରିବା ବେଳେ ଟେଣ୍ଟେଇ ବସା ଓ ଅଣ୍ଡାକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ କରାଯିବାର କିଛି ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।^[୨୪] ବସା ତିଆରି କଲାବେଳେ ପାଖକୁ କୌଣସି ମାଂସାସୀ ପ୍ରାଣୀ ଆସିଲେ ଟେଣ୍ଟେଇ ସେମାନଙ୍କ ଉପରକୁ ଲମ୍ଫ ପ୍ରଦାନ କରି ଡରାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ବା ସେମାନଙ୍କୁ ବସାରୁ ଦୂରକୁ ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ।^{[୨୫][୨୬][୨୭][୨୮]}

ଉଭୟ ମାଈ ଓ ଅଣ୍ଡିରା ଚଢ଼େଇ ମିଶି ଅଣ୍ଡାଗୁଡ଼ିକ ଉଷୁମାଇଥାନ୍ତି । କୌଣସି ମାଂସଭୋଜୀ ଜୀବ ନିକଟକୁ ଆସିଲେ ସେମାନେ ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବା ପରି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତି କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଅନ୍ୟ ଆଡ଼କୁ ଆକର୍ଷଣ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଓ ଅପରାହ୍ନର ସବୁଠାରୁ ଗରମ ସମୟରେ ଅଣ୍ଡିରାମନେ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାନ୍ତି ଓ ଅନ୍ୟ ସବୁ ସମୟରେ ମାଈମାନେ ଅଣ୍ଡା ଉଷୁମାନ୍ତି ।^[୨୯] ୨୮ରୁ ୩୦ ଦିନରେ ଅଣ୍ଡାଗୁଡ଼ିକ ଫୁଟି ଛୁଆ ବାହାରିଥାନ୍ତି । ଟେଣ୍ଟେଇମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରଜନନ ସଫଳତା ହାର ପ୍ରାୟ ୪୦% । ନେଉଳ, କାଉ, ଚିଲ ପରି ଜୀବ ଏମାନଙ୍କ ଅଣ୍ଡା ଖାଇଯାଉଥିବାରୁ ଅଣ୍ଡାଟି ଫୁଟି ଛୁଆ ହେବାର ସମ୍ଭାବନା ପ୍ରାୟ ୪୩% । ତେବେ ଟେଣ୍ଟେଇମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶିଶୁମୃତ୍ୟୁ ହାର ପ୍ରାୟ ୮% ଏବଂ କେବଳ ପ୍ରଥମ ସପ୍ତାହରେ ସେମାନଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ଭାବନା ସର୍ବାଧିକ ଥାଏ ।^[୩୦]

ଅନ୍ୟ ଲାପ୍‍ୱିଂଗ୍ ପ୍ରଜାତିର ଚଢ଼େଇଙ୍କ ପରି ଟେଣ୍ଟେଇ ମଧ୍ୟ ନିଜର ପେଟ ପାଖର ପର ପାଣିରେ ଓଦା କରି ଛୁଆଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସେ ଓ ଛୁଆମାନେ ତାହାର ଓଦା ପରରୁ ପାଣି ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି । ଅଣ୍ଡାର ତାପମାତ୍ରା କମ୍ କରିବାକୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପଦ୍ଧତି କାମରେ ଆସିଥାଏ ।^{[୩୧][୩୨]}

ପାଣିର ଛୋଟ ଗାଡ଼ିଆ ବା ଜମା ହୋଇ ରହିଥିବା ପାଣିରେ ଏମାନେ ନିଜ ଦେହ ଓଦା କରନ୍ତି (ସ୍ନାନ କରନ୍ତି) । ରତିକ୍ରୀଡ଼ା ପରେ ବା ବସା ଛାଡ଼ିବା ସମୟରେ ନିଜ ପର ଖୁମ୍ପି ସଜାଡ଼ିଥାନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ଗୋଡ଼ରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ବା କୌଣସି ସମତଳ ସ୍ଥାନରେ ଏମାନେ ବିଶ୍ରାମ କରନ୍ତି ।^[୩୩]

ସ୍ୱସ୍ଥ ଓ ପ୍ରାପ୍ତବୟସ୍କ ପକ୍ଷୀମାନେ ମାଂସଭୋଜୀ ଜୀବଙ୍କଠାରୁ ସହଜରେ ଖସି ଯାଆନ୍ତି ଓ ନିଜର ଦ୍ରୁତବେଗରେ ଉଡ଼ିପାରିବାର କ୍ଷମତା ଯୋଗୁଁ ଚିଲ ଓ ଛଞ୍ଚାଣମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ସୁରକ୍ଷା କରିପାରନ୍ତି ।^[୧୩]

ଖାଦ୍ୟ

ଭୂମି ଉପରେ ବୁଲୁଥିବା କୀଟପତଙ୍ଗ, ଗେଣ୍ଡା, ଛୋଟ ଅମେରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣୀ, ପୋକଯୋକ ଇତ୍ୟାଦି ଟେଣ୍ଟେଇ ଚଢ଼େଇର ଖାଦ୍ୟ । ଟେଣ୍ଟେଇ ଶସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଖାଇଥାନ୍ତି । ଉଭୟ ଦିନ ଓ ରାତ୍ରି ସମୟରେ ଏମାନେ ଖାଇଥାନ୍ତି । ତେବେ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦିନବେଳା ଏମାନେ ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ କରୁଥିବା ଦେଖାଯାଏ ଓ ରାତିରେ କ୍ୱଚିତ୍ ଖାଦ୍ୟ ସନ୍ଧାନରେ ବାହାରନ୍ତି । କୋମଳ ଓ ଢିଲା ମାଟିରୁ ନିଜ ଗୋଡ଼ ସହାୟତାରେ ଏମାନେ ପୋକ ଇତ୍ୟାଦିଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରି ବାହାରି ଆସିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ପରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଆହରଣ କରନ୍ତି ।^[୩୪]

ଲୋକପ୍ରିୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ଟେଣ୍ଟେଇ

ଭାରତର କିଛି ସ୍ଥାନରେ ଲୋକ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ ଟେଣ୍ଟେଇ ଶୋଇବା ବେଳେ ପିଠିପଟେ ଶୁଏ ଓ ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟି ଉପରକୁ ଉଠାଇ ରଖିଥାଏ । ଏଥିରୁ ଏକ ହିନ୍ଦୀ ଲୋକବାଣୀ "टिटहरी से आसमान थामा जायेगा "ର ଜନ୍ମ; ଯାହାର ଅର୍ଥ ଟେଣ୍ଟେଇ କଣ ଆକାଶକୁ ଉଠେଇ ଧରି ରଖି ପାରିବ । କୌଣସି ଅଳ୍ପ ସାମର୍ଥ୍ୟବିଶିଷ୍ଟ, କମ୍ ଅନୁଭବୀ ବା ଦୁର୍ବଳ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଏକ ବଡ଼ ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ଦେଲେ ଏପରି ରୂପକ ଉକ୍ତି ବା ଋଢ଼ି ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଇଥାଏ ।^[୨]

ଟେଣ୍ଟେଇ ଚଢ଼େଇ କୌଣସି ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଅଣ୍ଡା ପାରିଲେ ତାହା ଆଗକୁ ଭଲ ବର୍ଷା ହେବାର ସୂଚନା ଦିଏ ବୋଲି ରାଜସ୍ଥାନର ଲୋକଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ରହିଛି ।^[୩୫] ପାରମ୍ପରିକ ଔଷଧ ପାଇଁ ଗାଁର ଚିକିତ୍ସକ ବା ବୈଦ୍ୟମାନେ ଟେଣ୍ଟେଇ ଚଢ଼େଇର ଅଣ୍ଡା ସଂଗ୍ରହ କରିଥାନ୍ତି ।^{[୩୬][୩୭][୩୮]}

ଆଧାର

ଅନ୍ୟ ଉତ୍ସ

• Anon. (1991) Flocking of Red Wattled Lapwings. Newsletter for Birdwatchers 31(5–6):1.
• Dharmakumarsinhji, RS (1965) Small displacement by ground nesting birds. Newsletter for Birdwatchers 5(9):10.
• Gay, Thomas (1975). "More about the nesting of the Red-wattled Lapwing". Newsletter for Birdwatchers. 15 (4): 9.
• Jamdar, Nitin (1985) Redwattled Lapwing (Vanellus indicus) suffering from cataract. Journal of the Bombay Natural History Society 82(1):197.
• Kalsi, RS; Khera, S (1986) Some observations on breeding and displacement behaviour of the Redwattled Lapwing Vanellus indicus indicus (Aves: Charadriidae). Res. Bull. Panjab Univ. 37:131–141.
• Khajuria, H (1972) Nestlings of the redwattled lapwing, Vanellus i. indicus (boddaert). Pavo 8(1&2):82–83.
• Koshy, MS (1989) Lapwings on a roof. Newsletter for Birdwatchers 29(7–8):7.
• Krishnan, M (1998) Ubiquitous alarmist. Blackbuck. 14(3&4):88–90.
• Jackson, P (1976) Redwattled Lapwing. Newsletter for Birdwatchers 16(3):11–12.
• Saxena, VS (1973) Unusual nesting by Redwattled Lapwing. Indian Forester 99:33–35.

ଅନ୍ୟନ୍ୟ ଲିଂକ୍

• Holotype for lankae

ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭ (Red-wattled Lapwing), ಚರಾಡ್ರಿಡೇ ವಂಶದ (Charadriidae) ಒಂದು ಬಗೆಯ ಲ್ಯಾಪ್ವಿಂಗ್ (lapwing) ಅಥವ ದೊಡ್ಡ ಪ್ಲವರ್ (plover). ಇದರ ಕೂಗು ಎತ್ತರದ ಧ್ವನಿಯ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕೂಗಾಗಿದ್ದು , ಅದು ಬಗೆ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ "ಅವನು ಮಾಡಿದ್ದು" ("did he do it ") ಎಂಬಂತೆ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತದೆ .^[೨] ಸಹಜವಾಗಿ ಜೋಡಿಯಲ್ಲಿ ನೀರಿನ ಸಮೀಪ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಈ ಹಕ್ಕಿ - ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲೂ ಕಾಣಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.^[೩]

ವಿವರ

ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭ, ವೇಡರ್ ಗುಂಪಿನ ದೊಡ್ಡ ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲೊಂದು - ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಬಾಲದ ತುದಿಯ ಅಳತೆ ೩೫ cm. ಕೋಳಿ ಗಾತ್ರದ ಕಂದು ಹಕ್ಕಿ. ಇವುಗಳ ಬೆನ್ನು ಮತ್ತು ರೆಕ್ಕೆ ಯ ಭಾಗಗಳು ನೀಲಿ ಹೊಳಪಿನ ಕಂದು ಬಣ್ಣವಾಗಿದ್ದು, ತಲೆ, ಎದೆ ಮತ್ತು ಕಂಠ ಕಪ್ಪು ಆಗಿದ್ದು, ಕಣ್ಣಿನ ಹಿಂಭಾಗದಿಂದ ಕತ್ತಿನವರೇಗೆ ಬಿಳಿ ಪಟ್ಟಿ ಇದ್ದು, ಹೊಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಬಾಲದ ತಳ ಭಾಗ ಬಿಳಿಯಾಗಿದ್ದು, ಕಂದು ಮತ್ತು ಕಪ್ಪಿನ ನಡುವೆ ಬಿಳಿಯ ಪಟ್ಟೆ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬಿಳಿ ಅಂಚಿನ ಕಪ್ಪು ಮೋಟು ಬಾಲ, ಕೊಕ್ಕಿನ ಬುಡ ಕೆಂಪಾದರೂ - ತುದಿ ಕಪ್ಪು , ನೀಳವಾದ ಹಳದಿ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಗಮನ ಸೆಳೆಯುವ ಗಾಢ ಕೆಂಪು ಪಟ್ಟೆ (wattle) ಹುಬ್ಬಿನಂತೆ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಮುಂದೆ, ಕೊಕ್ಕಿನ ಬುಡದವರೆಗೆ ಚಾಚಿರುತ್ತದೆ . ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡುಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ.^[೪].

ಟರ್ಕಿ, ಇರಾನ್, ಇರಾಕ್ ಆಫ್ಗಾನಿಸ್ತಾನ್, ಬಂಗ್ಲಾದೇಶ, ಪಾಕೀಸ್ತಾನ, ಸಿಲೋನ್, ಬರ್ಮಾ, ಮತ್ತು ಭಾರತ ಈಶಾನ್ಯದ "ಐಜಿನಿರಿ" ಪಂಗಡದ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳು, ಭಾರತದ ಅನ್ಯ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿನ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭ ಗಳಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದು. ಶ್ರೀಲಂಕಾದ, "ಲಾಂಕಿ" ಪಂಗಡದ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭ ಗಾಢವೂ ಮತ್ತು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಕ್ಕದು.^[೫]

ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳ ಬಣ್ಣ ಒಂದೇ ಆದರೂ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಯ ರೆಕ್ಕೆ ೫% ನಷ್ಟು ಉದ್ದವಿದ್ದು , ಪಾದದ ಮೂಳೆಗಳು ಉದ್ದವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಹಕ್ಕಿಯ ದೇಹದ (ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ - ಬಾಲದವರೆಗು) ಅಳತೆ ೨೨೩–೨೧೭ mm., ರೆಕ್ಕೆ ೨೪೭–೨೦೮ mm ಕೊಕ್ಕು ೩೧–೩೬ mm., ಮಧ್ಯಬಾಗ ೭೦–೮೩ mm. ಮತ್ತು ಬಾಲ ೧೨೮–೧೦೪ mm.^[೩]

ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಜೋಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳಾಗಿ ಇವು ಕೆರೆ, ಸರೋವರ ಮತ್ತು ಅನ್ಯ ಜಲ ಮೂಲಗಳು , ಹೊಲಗಳು, ಗೋಮಾಳಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳು ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಯ ಕಾಲಗಳಲ್ಲಿ ೨೬ ರಿಂದ ೨೦೦ ಪಕ್ಷಿಗಳು ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲೂ ಕಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ^[೬].

ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳು ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ಎಚ್ಚರ ಇರಬಲ್ಲವು. ಅವು ಪೌರ್ಣಮಿಯ ರಾತ್ರಿಯ ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಹುಡುಕುತ್ತವೆ ^[೩]. ಹಗಲಿರಲಿ, ರಾತ್ರಿಯಾಗಿರಲಿ ಇವುಗಳ ಗಮನ ಅತೀ ಸೂಕ್ಷ್ಮ . ಆಪತ್ತಿನ ಸುಳಿವಾದ ಕೂಡಲೆ ಜೋರಾದ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕೂಗನ್ನು ಮೊಳಗಿಸುವ ಇವು ಬೇಟೆಗಾರರ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಕೆಡಿಸುತ್ತವೆ. ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕೆಲ ದೂರ ನಡೆಯಬಲ್ಲ, ಓಡಬಲ್ಲ ಇವು ಹಾರುವಾಗ ರೆಕ್ಕೆಯನ್ನು ಬಡೆದು, ಅಲ್ಪ ವೇಗಿಯಂತೆ ತೋರಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ಆಪತ್ತಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಗೂಡಿನ ರಕ್ಷಣಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಬೇಟೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗುವ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅತೀ ಚುರುಕಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತವೆ.^[೪]

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಕ್ಕೆ ವಿವಿದ ಸ್ಥಳೀಯ ಹೆಸರುಗಳುಂಟು. ತಿತೀರಿ (ಹಿಂದಿ), ತತೀರ (ಸಿಂಧಿ), ತಿತೋಡಿ(ಗುಜರಾತಿ), ಹತತೂತ್ (ಕಾಶ್ಮೀರಿ), ಬಲಿಗೋರ (ಅಸಾಮಿ), ಏನಪ್ಪ ಚಿಟವ (ತೆಲುಗು), ಆಳ್-ಕಾಟಿ (ತಮಿಳ್ - ಅರ್ಥ ಮಾನವನನ್ನು ಗುರುತಿಸು). ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ / ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಹೆಸರು ಉತ್ತುತ್ತಿ (ಹಳ್ಳಿ) ಟಿಟ್ಟಿರಿಪಕ್ಕಿ (ತುಳು) ಉಪ್ಪು ತೀತಿ (ಕೊಡವ) ಕಟದೇವನಹಕ್ಕಿ (ಸೋಲಿಗ) ತೀವಕ್ಕಿ(ಶಿಳ್ಳೆಕ್ಯಾತ) ಟಿಚೋಡಿ (ಲಂಬಾಣಿ) ಕಿತಗಿರ್ನ್ ( ಬೆಟ್ಟಕುರುಬ) ಟಿಬೋಯಿ (ಹಕ್ಕಿಪಿಕ್ಕಿ) ಉತ್ತುತ್ತಿಗಾಡು (ಹಗಲುವೇಷಗಾರರು) ಟ್ಯಾಂಟ್ರ್ ಹಕ್ಕಿ (ಕರಾವಳಿ,ಕುಂದಾಪುರ ಕನ್ನಡ) ಬೆಳದಿಂಗಳ ಹಕ್ಕಿ (ಮಲೆನಾಡು). .^[೨]

ಪ್ರಸಾರ

ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳ ಸಂತತಿ ಪಶ್ಚಿಮ ಇರಾಕ್ ನಿಂದ , ಇರಾನ್, ಅರಬಿ ಕೊಲ್ಲಿ , ಆಫ್ಗಾನಿಸ್ತಾನ್, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ್ ಹಾಗೂ ಇಡೀ ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲದೆ ೧೮೦೦ m. ಎತ್ತರದವರೆಗೂ ಕಾಶ್ಮೀರ್ ಹಾಗೂ ನೇಪಾಳದ ಹಿಮಾಲಯ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿದ್ದು, ಇದರ ಉಪಗಣ ಗಳಾಗಿ ಅಗ್ನೇಯ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತವೆ. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ಇವು ಸ್ಥಳೀಯ (ವಲಸೆ ಹೋಗದ) ಹಕ್ಕಿಗಳಾದರೂ - ಹಿಮಾಲಯ ಹಾಗೂ ಇತರ ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಇವು ಪರ್ವತಗಳಿಂದ ಅವರೋಹಿಸುತ್ತವೆ. ಮಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಕೆರೆ ಹಳ್ಳಗಳು ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಇವೂ ಹರಡುತ್ತವೆ.^{[೪][೪][೭][೮]}

ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸಂತತಿ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ, ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸಂತತಿ ಅಪಾರವಾಗಿದ್ದು ನೀರಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳ ಸಂತತಿ ಹರಡಿದೆ.

ವರ್ತನೆ ಮತ್ತು ಪರಿಸರ

ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಮಾರ್ಚ್ ನಿಂದ ಆಗಸ್ಟ್‌ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಸಲ್ಲಾಪದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಗಂಡು ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿ, ಕೊಕ್ಕುನ್ನು ಮೇಲ್ಮುಖ ಮಾಡಿ ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುತ್ತವೆ^[೬]. ನೆಲವನ್ನು ಕೆದರಿ ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಗೂಡಿನ ಸುತ್ತಲೂ ಕುರಿ ಹಾಗೂ ಮೊಲದ ಪಿಚಕೆಯನ್ನು ಹರಡಿ ಗೂಡನ್ನು ಮಾಡಿ, ೩-೪ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟು, ಮರಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.^[೯]. ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಕಂದು ಬಣ್ಣದ ಮೇಲೆ ವಿವಿದ ಗಾತ್ರದ ಗಾಢ ಮಣ್ಣಿನ ಬೊಟ್ಟುಗಳಿದ್ದು ಇವುಗಳ ಅಳತೆ ಸರಾಸರಿ ೪೨x೩೦ mm ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಗೂಡುಗಳು ಮತ್ತು ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಅವುಗಳಿರುವ ನೆಲದ ಬಣ್ಣ ಹಾಗೂ ಸುತ್ತಲಿನ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಹೋಲುವುದರಿಂದ ಅವುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದು ಸುಲಭವಲ್ಲ^[೪].

ಪಟ್ಟಣ ಹಾಗೂ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಮನೆಯ ಮೇಲ್ಚಾವಣಿಯ ಮೇಲೆ, ಕಲ್ಲುಗಳ ಸಂಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡು ಮಾಡುತ್ತವೆ^{[೧೦][೧೧][೧೨]}.

ರೈಲ್ವೆ ಹಳಿಯ ಸಂಧಿಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡುಮಾಡಿ ರೈಲು ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಗೂಡಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದು ರೈಲು ಹಾದು ಹೋದಮೇಲೆ ಗೂಡಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವ ವರ್ತನೆಯನ್ನೂ ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ^[೧೩].

ವ್ಯವಸಾಯ ಅಥವಾ ಇತರ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಗೂಡಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಕಂಡುಬಂದಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಗೂಡನ್ನೂ ಸುರಕ್ಷಿತ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ವರ್ಗ ಮಾಡಬಲ್ಲವು^[೧೪] .

ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟುವಾಗ ಅನ್ಯಭಕ್ಷಕರ ಗಮನವನ್ನು ಗೊಂದಲಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ ಇಲ್ಲವೆ ಮೇಲಿನಿಂದ ಹಾರಿಬಂದು ಕುಕ್ಕಿ ಅದನ್ನು ಓಡಿಸುತ್ತವೆ ^{[೧೫][೧೬][೧೭][೧೮]}

ಹೆಣ್ಣು ಮತ್ತು ಗಂಡು ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳೆರಡೂ ಕಾವು ಕೊಡುವ, ಅನ್ಯಭಕ್ಷಕರನ್ನು ಅಟ್ಟುವ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಯನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತವೆ. ದಿನದ ಅತೀ ಬಿಸಿಲಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸಂತತಿ ಹಾಗು ಕ್ಷೇತ್ರ ಪಾಲನಾ ಜವಾಬ್ಧಾರಿಗಳನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.^[೧೯]

ಮರಿಗಳು ೨೮-೩೦ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಒಡೆದು ಹೊರಬರುತ್ತವೆ. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಸಂತಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಯಶಸ್ಸು ೪೦%. ಮುಂಗುಸಿ, ಕಾಗೆ, ಗಿಡುಗ, ಗರುಡಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಭಕ್ಷಕಗಳಿಂದಾಗಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಅವಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ೪೩% ಸಂತತಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತವೆ. ವಾರ ಮೀರಿದ ಮರಿಗಳಾದ ಮೇಲೆ ಬದುಕುಳಿವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಬಹಳವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ (೮.೩% ನಷ್ಟು ಅಪಮೃತ್ಯುವಿಗೊಳಗಾಗುತ್ತವೆ) .^[೨೦]

ಗೂಡಿನಲ್ಲಿನ ಮರಿಗಳಿಗೆ ನೀರುಣಿಸಲು ಮತ್ತು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತಂಪಾಗಿಸಲು ಅವು ತಮ್ಮ ಕೆಳಭಾಗದ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿ ತರುತ್ತವೆ.^{[೨೧][೨೨]}

ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಮಿಂದ ಮೇಲೆ, ಗೂಡನ್ನು ಬಿಡುವ ಮುನ್ನ ಮತ್ತು ಮಿಥುನದ ನಂತರ ಅವು ತಮ್ಮ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಬಾಚಿ ತೀಡಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಕೆಳಭಾಗನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೊತ್ತರಿಸಿ ವಿಶ್ರಮಿಸಿದರೆ,ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಒಂಟಿಕಾಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ವಿಶ್ರಮಿಸುತ್ತವೆ.^[೨೩]

ದೃಢ ವಯಸ್ಕ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳಿಗೆ ಪರಭಕ್ಷಕರು ವಿರಳ. ಕೆಲ ಲಾಡಿಹುಳ ಮತ್ತು ಟ್ರೆಮಟೋಡ್ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳು ಇವುಗಳಿಗೆ ಧಕ್ಕೆಯುಂಟು ಮಾಡಬಲ್ಲವು.^{[೨೪][೨೫]}

ಆಹಾರ

ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳ ಆಹಾರ - ಬಲು ಬಗೆಯ ಕೀಟಗಳು, ಶಂಖುಹುಳ, ಅಕಶೇರುಕಗಳು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನೂ ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಗಲಲ್ಲಿ ಆಹಾರ ಸೇವಿಸುವ ಇವು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ಈ ಕಾರ್ಯ ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತವೆ. ^[೨೬]

ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ

ಭಾರತದ ಹಲವೆಡೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳನ್ನು ಜಾನಪದ ಕಥೆ, ಗಾದೆ ಮತ್ತು ಹಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ವಿಮರ್ಶಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವು ಕಾಲ್ಮೇಲ್ಮಾಡಿ (ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ಚಾಚಿ) ಮಲಗುವ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿನ ಒಂದು ನಾಣ್ನುಡಿ: “ತಿತರಿ ಸೆ ಆಸ್ಮಾನ್ ಥಾಮಾ ಜಾಯೇಗ ಕ್ಯ?” (ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭ ಆಕಾಶವನ್ನು ಹೊರಬಲ್ಲದೆ) - ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ಮೀರಿದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕಿದವರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ.^[೨] ರಾಜಾಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ, ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭಗಳು ಎತ್ತರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಗೂಡು ಮಾಡಿದರೆ ಉತ್ತಮ ಮಳೆಯ ಮುನ್ಸೂಚನೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇದೆ.^[೨೭] ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ನಾಟಿ ಔಷದಿಯಾಗಿ ಕೆಲವೆಡೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ.^{[೨೮][೨೯][೩೦]}

ಗ್ಯಾಲರೀ

• ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಹಾಗೂ ಮರಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕರೆ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಮರಿಗಳು ಎಚ್ಚರವಾಗುತ್ತವೆ.^[೪]

• ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಮೇಲೆ ಮರಿಗಳು ಗೂಡುಬಿಟ್ಟು ಪೋಷಕರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತವೆ

• ಹಾರುತ್ತಿರುವ ಕೆಂಪು ಟಿಟ್ಟಿಭದ ರೆಕ್ಕೆಯ ಮೇಲಿನ ಬಿಳಿ ಪಟ್ಟೆಗಳು ಮತ್ತು ಬಾಲದ ಮೇಲಿನ ಕಪ್ಪು ಪಟ್ಟೆಗಳಿಂದ ಇವುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಬಹುದು

• ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಮೇಲೆ ಮರಿಗಳು ಗೂಡುಬಿಟ್ಟು ಪೋಷಕರನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತವೆ

• View of the wattles

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

ಅನ್ಯ ಮೂಲಗಳು

• Anon. (1991) Flocking of Red Wattled Lapwings. Newsletter for Birdwatchers 31(5–6):1.
• Dharmakumarsinhji, RS (1965) Small displacement by ground nesting birds. Newsletter for Birdwatchers 5(9):10.
• Gay,Thomas (1975). "More about the nesting of the Red-wattled Lapwing". Newsletter for Birdwatchers. 15 (4): 9.
• Jamdar,Nitin (1985) Redwattled Lapwing (Vanellus indicus) suffering from cataract. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 82(1):197.
• Kalsi,RS; Khera,S (1986) Some observations on breeding and displacement behaviour of the Redwattled Lapwing Vanellus indicus indicus (Aves: Charadriidae). Res. Bull. Panjab Univ. 37:131–141.
• Khajuria,H (1972) Nestlings of the redwattled lapwing, Vanellus i. indicus (boddaert). Pavo 8(1&2):82–83.
• Koshy,MS (1989) Lapwings on a roof. Newsletter for Birdwatchers 29(7–8):7.
• Krishnan, M (1998) Ubiquitous alarmist. Blackbuck. 14(3&4):88–90.
• Jackson,P (1976) Redwattled Lapwing. Newsletter for Birdwatchers 16(3):11–12.
• Saxena,VS (1973) Unusual nesting by Redwattled Lapwing. Indian Forester 99:33–35.

The red-wattled lapwing (Vanellus indicus) is an Asian lapwing or large plover, a wader in the family Charadriidae. Like other lapwings they are ground birds that are incapable of perching. Their characteristic loud alarm calls are indicators of human or animal movements and the sounds have been variously rendered as did he do it or pity to do it^[2] leading to the colloquial name of did-he-do-it bird.^[3] Usually seen in pairs or small groups not far from water, they sometimes form large aggregations in the non-breeding season (winter). They nest in a ground scrape laying three to four camouflaged eggs. Adults near the nest fly around, diving at potential predators while calling noisily. The cryptically patterned chicks hatch and immediately follow their parents to feed, hiding by lying low on the ground or in the grass when threatened.^[4]

Taxonomy

Traditionally well known to native hunters, the red-wattled lapwing was first described in a book by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in his Histoire Naturelle des Oiseaux in 1781.^[5] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.^[6] Neither the plate nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert used the binomial name Tringa indica in his catalogue of the Planches Enluminées.^[7] The type locality is Goa in western India.^[8] It was subsequently placed in various other genera such as Sarcogrammus and Lobivanellus before being merged into Vanellus which was erected by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.^[9][10] Vanellus is the Medieval Latin for a "lapwing". It is a diminutive of the Latin vanus meaning "winnowing" or "fan". The specific epithet indicus is the Latin for "India".^[11]

Across their wide range there are slight differences in the plumage and there are four recognized subspecies:^[12]

• V. i. aigneri (Laubmann, 1913) – southeast Turkey to Pakistan
• V. i. indicus (Boddaert, 1783) – central Pakistan to Nepal, northeast India and Bangladesh
• V. i. lankae (Koelz, 1939) – Sri Lanka
• V. i. atronuchalis (Jerdon, 1864) – northeast India to south China, southeast Asia, Malay Peninsula and north Sumatra

• 

  V. i. indicus
  showing the diagnostic white wing bar and a broad black band on the white tail

• 

  V. i. aigneri
  Turkey

• 

  V. i. atronuchalis showing the white ear patch bounded by black, Thailand

• 

  V. i. lankae
  Sri Lanka

Description

Red-wattled lapwings are large waders, about 35 cm (14 in) long. The wings and back are light brown with a purple to green sheen, but the head, a bib on the front and back of the neck are black. Prominently white patch runs between these two colours, from belly and tail, flanking the neck to the sides of crown. Short tail is tipped black. A red fleshy wattle in front of each eye, black-tipped red bill, and the long legs are yellow. In flight, prominent white wing bars formed by the white on the secondary coverts.^[13]

Race aigneri is slightly paler and larger than the nominate race and is found in Turkey, Iran, Iraq, Afghanistan and the Indus valley. The nominate race is found all over India. The Sri Lankan race lankae is smaller and dark while atronuchalis the race in north-eastern India and eastern Bangladesh has a white cheek surrounded by black.^[14]

Males and females are similar in plumage but males have a 5% longer wing and tend to have a longer carpal spur. The length of the birds is 320–350 mm, wing of 208–247 mm with the nominate averaging 223 mm, Sri Lanka 217 mm. The Bill is 31–36 mm and tarsus of 70–83 mm. Tail length is 104–128 mm.^[4]

It usually keeps in pairs or trios in well-watered open country, ploughed fields, grazing land, and margins and dry beds of tanks and puddles. They occasionally form large flocks, ranging from 26 to 200 birds.^[15] It is also found in forest clearings around rain-filled depressions. It runs about in short spurts and dips forward obliquely (with unflexed legs) to pick up food in a typical plover manner.^[16] They are said to feed at night being especially active around the full moon.^[4] Is uncannily and ceaselessly vigilant, day or night, and is the first to detect intrusions and raise an alarm, and was therefore considered a nuisance by hunters. Flight rather slow, with deliberate flaps, but capable of remarkable agility when defending nest or being hunted by a hawk.^[13]

Its striking appearance is supplemented by its noisy nature, with a loud and scolding did-he-do-it call, uttered both in the day and night.^[14]

Leucistic abnormal plumages have been noted.^[17]

The local names are mainly onomatopoeic in origin and include titahri (Hindi), titawi (Marathi), tittibha (Kannada), tateehar (Sindhi), titodi (Gujarati), hatatut (Kashmiri), balighora (Assamese), yennappa chitawa (Telugu),^[2] aal-kaati (Tamil, meaning "human indicator").^[2]

Distribution

It breeds from West Asia (Iraq, SW Iran, Persian Gulf) eastwards across South Asia (Baluchistan, Sri Lanka, Afghanistan, Pakistan, the entire Indian subcontinent up to Kanyakumari and up to 1800m in Kashmir/Nepal), with another sub-species further east in Southeast Asia. May migrate altitudinally in spring and autumn (e.g. in N. Baluchistan or NW Pakistan), and spreads out widely in the monsoons^[13] on creation of requisite habitats, but by and large the populations are resident.^[18]

This species is declining in its western range, but is abundant in much of South Asia, being seen at almost any wetland habitat in its range.

Behaviour and ecology

The breeding season is mainly March to August. The courtship involves the male puffing its feathers and pointing its beak upwards. The male then shuffles around the female. Several males may display to females and they may be close together.^[15] The eggs are laid in a ground scrape or depression sometimes fringed with pebbles, goat or hare droppings.^[19] About 3–4 black-blotched buff eggs shaped a bit like a peg-top (pyriform), 42x30 mm on average. Nests are difficult to find since the eggs are cryptically coloured and usually matches the ground pattern.^[13] In residential areas, they sometimes take to nesting on roof-tops.^[20][21][22] They have been recorded nesting on the stones between the rails of a railway track, the adult leaving the nest when trains passed.^[23] Nests that have been threatened by agricultural operations have been manually translocated by gradually shifting the eggs.^[24] When nesting they will attempt to dive bomb or distract potential predators.^{[25][26][27][28]} Both the male and female incubate the eggs and divert predators using distraction displays or flash their wings to deter any herbivores that threaten the nest. Males appear to relieve females incubating at the nest particularly towards the hot part of noon.^[29] The eggs hatch in 28 to 30 days. The reproductive success is about 40%. Egg mortality is high (~43%) due to predation by mongooses, crows and kites. Chicks have a lower mortality (8.3%) and their survival improves after the first week.^[30]

Like other lapwings, they soak their belly feathers to provide water to their chicks as well as to cool the eggs during hot weather.^[31][32]

• 

  V. i. aigneri eggs from MHNT

• 

  Chicks and eggs on a scrape nest. The young hatch in synchrony and the cryptically plumaged chick typically lies still when alarmed.^[13]

• 

  The chick leaves the nest and follows the parents soon after hatching

• 

  A juvenile

They bathe in pools of water when available and will often spend time on preening when leaving the nest or after copulation. They sometimes rest on the ground with the tarsi laid flat on the ground and at other times may rest on one leg.^[33]

Healthy adult birds have few predators and are capable of rapid and agile flight when pursued by hawks or falcons.^[13] Hugh B. Cott claimed that the flesh of the bird was unpalatable based on evidence from an Indian geologist who noted that a hungry tiger cub refused to eat their meat.^[34] Some endoparasitic tapeworms, nematodes, and trematodes have been described from the species.^[35][36][37] Mortality caused by respiratory infection by Ornithobacterium rhinotracheale has been recorded in captive birds in Pakistan.^[38]

Diet

The diet of the lapwing includes a range of insects, snails and other invertebrates, mostly picked from the ground. They may also feed on some grains. They feed mainly during the day but they may also feed at night. They may sometimes make use of the legs to disturb insect prey from soft soil.^[39]

In culture

In parts of India, a local belief is that the bird sleeps on its back with the legs upwards and an associated Hindi metaphor Titahri se asman thama jayega ("can the lapwing support the heavens?") is used to refer to persons undertaking tasks beyond their ability or strength.^[2]

In parts of Rajasthan it is believed that the laying of eggs by the lapwing on high ground was an indication of good rains to come.^[40] The eggs are known to be collected by practitioners of folk medicine.^[41][42][43] The Bhils of Malwa believed that the laying of eggs by red-wattled lapwings in the dry beds of streams as forewarnings of delayed rains or droughts. Eggs laid on the banks on the other hand were taken as indications of normal rains.^[44]

References

La Ruĝbeka vanelo aŭ Hindia vanelo (Vanellus indicus) estas birdo de la familio de ĥaradriedoj kaj ordo de ĥaradrioformaj.

Ĝi reproduktiĝas el Irako orienten tra tropika Azio. Kelkaj nordaj reproduktantoj estas migrantaj, sed la resta loĝantaro estas loĝanta escepte por eventuala sezona ioma disigo. Tiu specio malpliiĝas en ties okcidenta teritorio, sed estas multnombra en granda parto de tropika Azio, kie videblas en preskaŭ ĉiu malseka medio. Tiu specio preferas marĉojn kaj similajn akvajn mediojn.

Ili estas facible videblaj kaj rekoneblaj birdoj. Ili estas grandaj vadbirdoj, grandaj kiel Eŭrazia vanelo, sed kun nigraj krono, gorĝo, kolo, brusto kaj vostopinto. La supra vizaĝo, malantaŭa kolo, flankoj, ventro kaj vosto estas blankaj -ĉio kiel strio ekde la okuloj malantaŭen- kaj la flugiloj kaj dorso estas brunaj, sed supre kun verdecaj nuancoj kaj en antaŭa flugilo kun violecaj. Beko -kun nigra pinto- kaj vizaĝaj bridoj -ĝis okuloj- estas ruĝegaj kaj la longaj kruroj estas flavaj. Ĝia alloga aspekto bone kongruas kun ties bruema naturo, per laŭta kaj kvazaŭ skoldanta alvoko.

La ino demetas 3-4 makuletajn okrajn ovojn en surplanka truo.

La manĝo de la Ruĝbeka vanelo estas ĉefe insektoj, helikoj kajaliaj senvertebruloj, kiuj estas bekoplukitaj el la planko. La specio manĝas kaj tage kaj nokte.

• 

Referencoj

• BirdLife International (2004). Vanellus indicus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006.

El avefría india (Vanellus indicus) es una especie de ave en la familia Charadriidae. Esta especie limícola posee un llamado característico de alarma que suena tipo did ji duit o piti tu duit^[2]​ lo que ha dado lugar a distintos nombres locales.^[3]​ Por lo general se los observa en parejas o pequeños grupos no lejos del agua aunque pueden formar bandadas más grandes durante el invierno (fuera de la temporada de reproducción).^[4]​

Descripción

El avefría India es un ave limícola grande, mide unos 35 cm de largo. Las alas y su espalda son de un tono marrón claro con un brillo púrpura, su cabeza y pecho y parte frontal del cuello son negros. Posee una franja prominente blanca que va entre estos dos colores, desde el vientre hasta la cola, bordeando el cuello hasta los laterales de la corona. Su cola es corta y posee la punta negra. Posee una carúncula carnosa roja enfrente de cada ojo, pico rojo con extremo negro, y largas patas amarillas. En vuelo, se observan unas franjas prominentes blancas en sus alas.^[5]​

La raza aigneri es algo más clara y más grande que la raza nominada y habita en Turquía, Irán, Irak, Afganistán y el valle del río Indo. La raza nominada habita por toda la India. La raza de Sri Lanka lankae es más pequeña y oscura mientras que atronuchalis la raza en el noreste de la India y este de Bangladés tiene carrillos blancos rodeados de una coloración negra.^[6]​

Distribución

Se reproduce desde el oeste de Asia (Irak, suroeste de Irán, el Golfo Pérsico) hacia el este a través del sur de Asia (Baluchistan, Afganistán, Pakistán, todo el subcontinente Indio hasta Kanyakumari y hasta los 1800msnm en Cachemira/Nepal), con una subespecie más al este en el sureste de Asia. Puede migrar en altitud en otoño y primavera (por ejemplo al norte de Baluchistan o noroeste de Pakistán), y se dispersa mucho durante los monzones^[5]​ al crearse hábitats adecuados, pero en general las poblaciones son residentes.^[7]​

Referencias

Bibliografía

• Anon. (1991) Flocking of Red Wattled Lapwings. Newsletter for Birdwatchers 31(5–6):1.
• Dharmakumarsinhji, RS (1965) Small displacement by ground nesting birds. Newsletter for Birdwatchers 5(9):10.
• Gay,Thomas (1975). «More about the nesting of the Red-wattled Lapwing». Newsletter for Birdwatchers 15 (4): 9.
• Jamdar,Nitin (1985) Redwattled Lapwing (Vanellus indicus) suffering from cataract. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 82(1):197.
• Kalsi,RS; Khera,S (1986) Some observations on breeding and displacement behaviour of the Redwattled Lapwing Vanellus indicus indicus (Aves: Charadriidae). Res. Bull. Panjab Univ. 37:131–141.
• Khajuria,H (1972) Nestlings of the redwattled lapwing, Vanellus i. indicus (boddaert). Pavo 8(1&2):82–83.
• Koshy,MS (1989) Lapwings on a roof. Newsletter for Birdwatchers 29(7–8):7.
• Krishnan, M (1998) Ubiquitous alarmist. Blackbuck. 14(3&4):88–90.
• Jackson,P (1976) Redwattled Lapwing. Newsletter for Birdwatchers 16(3):11–12.
• Saxena,VS (1973) Unusual nesting by Redwattled Lapwing. Indian Forester 99:33–35.

Vanellus indicus Vanellus generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Vanellus
• Charadriidae

Kenttähyyppä (Vanellus indicus) on aasialainen kahlaaja. Lajin nimesi ja kuvaili tieteelle Pieter Boddaert 1783.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 32–35 cm, siipien kärkiväli 80–81 cm ja paino 180–200 g. Töyhtöhyypän kokoluokkaa oleva kahlaaja, jonka höyhenpuku on pääosin mustavalkoinen, pitkät koivet ovat keltaiset ja nokka punamusta. Selkä ja siipien peitinhöyhenet ovat ruskeat. Sukupuolet ovat samanvärisiä.

Esiintyminen

Eteläaasialainen laji, joka elää Irakista ja Iranista Intiaan ja Kaakkois-Aasiaan aina Malakan niemimaalle saakka. Lajinkanta on elinvoimainen. Pohjoisimmat Keski-Aasian populaatiot ovat muuttolintuja, valtaosa kannasta on paikkalintuja. Lajia ei ole tavattu Suomessa.

Elinympäristö

Monentyyppiset avomaat vesistöjen läheisyydessä.

Lisääntyminen

Pesä on avoimesti maassa. Munia on tavallisesti 4, usein 3, joskus 2. Molemmat emot hautovat. Poikaset ovat pesäpakoisia.

Ravinto

Maassa elävät hyönteiset ja etupäässä kovakuoriaiset, sekä myös muut pienet selkärangattomat.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1985: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. III. – Oxford University Press. Hong Kong. ISBN 0-19-857506-8
• Haryana online

Vanellus indicus

Le Vanneau indien (Vanellus indicus) est une espèce d'oiseaux limicoles de la famille des Charadriidae.

Répartition

Cet oiseau vit en Irak, Iran, au Pakistan, en Afghanistan, Inde, Cachemire, Népal et Asie du Sud-Est.

Description

Le Vanneau indien est un grand échassier mesurant environ 35cm de long (un peu plus gros qu'un pigeon biset mais avec des jambes plus longues). Son envergure est d'environ 80 cm. Les ailes et le dos sont brun clair avec des reflets violets, mais la tête, la poitrine et la partie antérieure du cou sont noirs. Une large bande blanche s'étend entre ces deux couleurs, depuis la queue jusqu'à la couronne. La queue, courte, est à bout noir. Il a une caroncule charnue rouge en avant de chaque œil, un bec rouge à bout noir et de longues pattes jaunes. En vol, on voit une grande barre alaire blanche formée par les plumes secondaires.

Il a une masse de 110 à 230 g.

La sous-espèce aigneri est légèrement plus pâle et plus grande que la sous-espèce nominale et se trouve en Turquie, Iran, Irak, Afghanistan et dans la vallée de l'Indus. La sous-espèce nominale se trouve dans toute l'Inde. La sous-espèce lankae du Sri Lanka est plus petite et plus foncée, alors que la sous-espèce atronuchalis rencontrée dans le nord-est de l'Inde et l'est du Bangladesh a une joue blanche entourée de noir.

Mâles et femelles ont des plumages semblables, mais les mâles ont des ailes légèrement plus longues et ont tendance à avoir un éperon tarsien plus long.

Habituellement rencontré à deux ou en petits groupes, non loin de l'eau, il peut former de grandes bandes en hiver, en dehors de la saison de reproduction.

Habitat

Le vanneau indien vit dans des contrées ouvertes proches des sources d'eau fraîche ou saumâtre comme les marais, les bords de rivière, les rizières, les jeehls, les bancs de vase, les prairies humides et les réservoirs artificiels. Il apprécie particulièrement les cultures de céréales, les prairies et les pâtures, les jardins de grande taille.

Nutrition

Le vanneau indien est insectivore.

Il mange des coléoptères et d'autres insectes, y compris de papillons, des fourmis, des larves de mouche, des sauterelles, des criquets, des punaises, des pinces-oreilles et des termites.

Il ingurgite aussi des mollusques, des vers de terre et des crustacés.

Reproduction

Le vanneau indien construit un nid qui est souvent une simple dépression naturelle ou un grattage au sol. La petite cavité est parcimonieusement garnie de végétaux ou non. Le lieu de ponte qui contient 3 ou 4 œufs ornés de taches noires est parfois entouré d'un petit parapet de petits galets de pierre ou de bouses séchées. Les deux parents couvent à tour de rôle pendant 25 jours les œufs. Les oisillons naissent avec une grosse tête, de longues pattes et un plumage parsemé de taches noires et blanches.^[1]

Galerie de photographies

• Parc national de Khao Yai, Thaïlande

• Parc national de Kaeng Krachan, Thaïlande

Notes et références

Taxinomie

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des sous-espèces suivantes :

• V. i. aigneri (Laubmann, 1913) : du sud-est de la Turquie au Pakistan ;
• V. i. indicus (Boddaert, 1783) : du centre du Pakistan au Népal, nord-est de l'Inde et Bangladesh ;
• V. i. lankae (Koelz, 1939) : Sri Lanka ;
• V. i. atronuchalis (Jerdon, 1864): du nord-est de l'Inde au sud de la Chine, Indochine, péninsule Malaise et nord du Sumatra.

La pavoncella indiana dalle caruncole rosse (Vanellus indicus, Boddaert, 1783), è un uccello della famiglia dei Charadriidae.

Sistematica

Vanellus indicus ha quattro sottospecie:

• Vanellus indicus aigneri
• Vanellus indicus atronuchalis
• Vanellus indicus indicus
• Vanellus indicus lankae

Distribuzione e habitat

La sottospecie V. i. aigneri vive in Turchia sudorientale, Iraq, Iran, Penisola Arabica, regioni caucasiche e Pakistan. V. i. atronuchalis vive nell'India nordorientale (Assam), in Myanmar, nella Cina meridionale, in Indocina e Indonesia. V. i. indicus vive in Pakistan orientale, India, Bangladesh e Nepal. Infine, V. i. lankae è endemico dello Sri Lanka.

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Vanellus indicus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Burung Rapang Duit merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Vanellus indicus. Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar dalam koleksi gambar haiwan di Tanah Melayu. ^[2]

Ciri-ciri

Burung Rapang Duit ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Rapang Duit mempunyai paruh tanpa gigi.

Taburan

Ia membiak dari Asia Barat (Iraq, Barat daya Iran, Teluk Arab/Parsi) ketimursepanjang Asia Selatan (Wilayah Balochistan, Afghanistan, Pakistan, keseluruhan benua India sehingga wilayah Kanyakumari dan sehingga 1,800 meter di Kashmir/Nepal), dengan satu lagi sub-spesies jauh ke timur di Asia Tenggara. Perpindahan burung pada May secara latitude pada musim bunga dan luruh (contoh. di Utara Wilayah Balochistan atau Barat Laut Pakistan), dan tersebar luas di monson^[3] dengan pembentukan habitat yang sesuai, tetapi sebahagian besar populasi adalah residen.^[4]

Spesies ini merosot di julat barat, tetapi banyak terdapat di kebanyakan Asia Selatan, dilihat disebahagian besar habitat berpaya di julatnya.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Rapang Duit membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Rujukan

Pautan luar

• Carian Google burung Rapang Duit .

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De Indische kievit (Vanellus indicus) behoort tot de familie van kieviten en plevieren (Charadriidae).

Herkenning

De vogel is 32 tot 35 cm lang en heeft een spanwijdte van 80 tot 81 cm en weegt 110 tot 230 gram. De vogel heeft een opvallend rijkgeschakeerd verenkleed, met een zwarte borst en kruin en wit op de zijkanten van de hals. In vlucht is de vleugel driekleurig: zwart wit en grijsbruin. Opvallend verschillen met de sporenkievit zijn de lange gele poten. de rode snavelbasis en teugel en een vrij smalle rechte, zwarte band op de staart.^[2][3]

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt wijdverspreid voor in Azië, ook in het Midden-Oosten en telt 4 ondersoorten:

• V. i. aigneri: van zuidoostelijk Turkije tot Pakistan.
• V. i. indicus: van centraal Pakistan tot Nepal, noordoostelijk India en Bangladesh.
• V. i. lankae: Sri Lanka.
• V. i. atronuchalis: van noordoostelijk India tot zuidelijk China, zuidoostelijk Azië, Maleisië en noordelijk Sumatra.

Het leefgebied ligt in laagland en op hoogvlaktes tot 1800 boven de zeespiegel, in een groot aantal typen open landschappen vaak in de buurt van zoet water zoals modderbanken, natte graslanden, agrarisch gebied zoals weilanden, korenvelden, pas geploegd land, soms ook op gazons van grote tuinen.^[2]

Status

De Indische kievit heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd en er zijn geen cijfers over trends. Om deze redenen staat deze kievit als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Czajka indyjska (Vanellus indicus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych, podrodziny sieweczek. Występuje na obszarze od Bliskiego Wschodu po południowo-wschodnią Azję. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek wspomniał Pieter Boddaert w wydanym w 1783 Table des Planches Enluminéez d'Histoire Naturelle de M. D'Aubenton. Holotyp pochodził z Indii. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Tringa Indica^[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza czajkę indyjską w rodzaju Vanellus; wyróżnia 4 podgatunki^[4]. Poza przedstawicielami podgatunku V. i. atronuchalis, u których wyraźnie widoczna jest odrębność, u pozostałych podgatunków zmiany w morfologii mają raczej charakter ekokliny^[5].

Podgatunki i zasięg występowania

IOC wyróżnia następujące podgatunki^[4]:

• V. i. aigneri (Laubmann, 1913) – południowo-wschodnia Turcja, Irak, Iran, wschodnia Arabia, południowo-wschodnie okolice Morza Kaspijskiego, Afganistan i Pakistan; prawdopodobnie lęgną się również w skrajnie północno-wschodniej Syrii^[5]
• czajka indyjska^[6] (V. i. indicus) (Boddaert, 1783) – wschodni Pakistan, Indzie, Nepal i Bangladesz^[5]
• V. i. lankae (Koelz, 1939) – Sri Lanka^[5]
• czajka białoucha^[6] (V. i. atronuchalis) (Jerdon, 1864) – północno-wschodnie Indie (Assam) i Mjanma po północną Malezję i południowy Wietnam^[5]

Morfologia

Długość ciała wynosi 32–35 cm^[5][7], rozpiętość skrzydeł 80–81 cm, masa ciała 110–230 g^[5]. Długość skrzydła wynosi 208–247 mm, dzioba 31–36 mm, skoku 70–83 mm, ogona 70–83 mm. Nie występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Czoło, ciemię, kark i tył szyi czarne. Pokrywy uszne, boki głowy i pierś są, w przypadku ptaków podgatunku nominatywnego, białe. Broda, gardło i środek piersi czarne. Spód ciała porośnięty białymi piórami. Grzbiet po górną część kupra, barkówki, lotki III rzędu i większość pokryw skrzydłowych jasnosnobrązowe z zielonawym połyskiem. Pokrywy skrzydłowe średnie i mniejsze odznaczają się fioletowawym połyskiem. Końcówki pokryw skrzydłowych większych i zewnętrznych średnich białe. Lotki II rzędu u nasady są białe, dalej czarne; te bardziej wewnętrzne są całkiem białe. Lotki I rzędu wraz z pokrywami pierwszorzędowymi czarne. Niższa część kupra biała, podobnie jak pokrywy podogonowe. Sterówki białe, przed końcem występuje czarny pasek, na środkowej parze obrzeżony brązowo^[7].

Dziób czerwony, końcowa ⅓ czarna. Nad kantarkiem występuje niewielki, czerwona narośl, która łączy się z wąską czerwoną obrączką oczną. Tęczówka czerwona, w przypadku ptaków młodych bardziej brązowa. Nogi jasnożółte, niekiedy z zielonawym lub szarawym odcieniem. Z nadgarstka wyrasta krótki, ciemny szpon^[7].

Ekologia i zachowanie

Przeważnie czajki indyjskie spotykane są w pobliżu wód, ale przebywają również na terenach rolniczych i trawiastych, jeśli są na nich niewielkie zbiorniki wodne i rowy. Mogą gniazdować w pobliżu ludzkich siedlisk, w New Delhi odnotowano przypadek założenia gniazda na dachu. Nie są towarzyskie, przeważnie przebywają w parach albo grupach rodzinnych, jednak poza sezonem lęgowym mogą tworzyć stada liczące do 30 osobników. Żerują głównie nocą, szczególnie podczas pełni^[7]. Żywią się chrząszczami i innymi bezkręgowcami, w tym mrówkami, motylami, prostoskrzydłymi, skorkami, termitami i mięczakami^[5].

Lęgi

Okres lęgowy trwa od marca do września, dokładny czas trwania zmienny zależnie od występowania^[7]. W Pundżabie trwa on od kwietnia do sierpnia. Zniesienie liczy od 2 do 4 jaja; badane w Pundżabie w trzech kolejnych latach (2010–2012) miały średnią długość kolejno 42,42 mm, 41,58 mm i 42,34 mm, a szerokość – 30,61 mm, 30,12 mm i 29,71 mm. Inkubacja trwa 28–38 dni^[8]

Status

IUCN uznaje czajkę indyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako nieznany^[9].

Przypisy

Rödflikvipa^[2] (Vanellus indicus) är en asiatisk fågel i familjen pipare inom ordningen vadarfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Rödflikvipa delas in i fyra underarter med följande utbredning:^[3]

• Vanellus indicus aigneri – förekommer från sydöstra Turkiet till Pakistan
• Vanellus indicus indicus – förekommer i östra Pakistan, Indien, Nepal och Bangladesh
• Vanellus indicus lankae – förekommer på Sri Lanka
• Vanellus indicus atronuchalis – förekommer från nordöstra Indien och Myanmar till Vietnam och Malackahalvön

Arten har även påträffats i Jordanien och Israel.^[4]

Utseende

Rödflikvipan är en relativt stor vipa med en kroppslängd på 32-25 centimeter. Arten har en unik kombination av långa, gula ben samt svart strupe, hätta, nacke och bröstmitt men vita bröstsidor. I flykten syns ett svart tvärband mitt på den vita stjärten. Typisk är också röd orbitalring, näbbrot och tygel. Ryggen är ofläckat jordbrun.^[5]

Hos underarten atronuchalis (som föreslagits utgöra en egen art) möts den svarta strupen och nacken så att huvudet är helsvart så när som på en vit kindfläck.^[6]

Ekologi

Arten förekommer i öppna områden nära sötvatten eller bräckvatten, i alltifrån flodbanter, gräsmarker, stora trädgårdar och åkrar till öppen skog, ruderatmark och till och med områden med gräs utmed vägar. Den ses i låglänta områden upp till 1.800 meters höjd i Sri Lanka och åtminstone 2.300 meters höjd i Himalaya. Den lägger tre till fyra ägg under vår eller sommar beroende på område, i en grund grop i marken, oftast nära vatten. Arten livnär sig av skalbaggar och andra insekter, men också mollusker, kräftdjur och maskar.^[1]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med okänd utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 50.000 och 60.000 individer, varav det i Europa tros häcka 50-100 par.^[1]

Bilder

• V. i. aigneri i Turkiet

• V. i. atronuchalis

• Närbild av de köttiga röda karunklerna

• Dununge

• Notera de karaktäristiska vita vingbanden och det breda svarta bandet på stjärten

• Rödfflikvipans läte

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2012 Vanellus indicus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Tarsiger.com Fynd av rödflikvipa i västpalearktis
5. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 146. ISBN 978-91-7424-039-9
6. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör rödflikvipa.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Vanellus indicus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Kızıl ibikli kız kuşu (Vanellus indicus), yağmurcungiller familyasına ait bir kuş türü.

Yaklaşık 35 cm boyları vardır (Kaya güvercininden biraz daha büyük, daha uzun bacaklarla). Kanatlar ve arka, açık kahverengidir ama baş ve göğüs ve boynun ön parçası siyahtır. Kuyruk kısa olup ucu siyahtır. Her gözün önünde kırmızı etli bir ibik vardır. Gaga siyah uçlu olup kırmızıdır ve uzun bacaklar sarı renklidir. Karıncalar, kanatlı böcekler, tırtıllar ve diğer böcekler, salyangozlar ve diğer omurgasız hayvanları çoğunlukla yerden seçerek alırlar.

Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Підвиди
• 4 Ареал
• 5 Примітки
• 6 Джерела

1. ↑ ^{а б в} Bikram Grewal; Garima Bhatia (25 April 2017). A Photographic Field Guide to the Birds of India, Pakistan, Nepal, Bhutan, Sri Lanka, and Bangladesh. Princeton University Press. с. 157. ISBN 978-0-691-17649-9.(англ.)
2. ↑ Stephen Message; Don W. Taylor (20 October 2016). Waders of Europe, Asia and North America. Bloomsbury Publishing. с. 142–143. ISBN 978-1-4729-4602-7.(англ.)
3. ↑ V.L. Saxena and A. K. Saxena. The Study of Nidification Behavior In Red Wattled Lapwings, Vanellus indicus. Asian J. Exp. Sci., Vol. 27, No. 2, 2013; 17-21 (англ.)

Vanellus indicus (tên tiếng Anh: Te vặt) là một loài chim trong họ Charadriidae.^[2] Loài này sinh sản từ Tây Á (Iraq, tây nam Iran, Ả Rập / Vịnh Ba Tư) về phía đông trên khắp Nam Á (Baluchistan, Afghanistan, Pakistan, toàn bộ Ấn Độ n tiểu lục địa đến Kanyakumari và lên đến 1800m trong Kashmir / Nepal), với một loài phân loài ở phía đông ở khu vực Đông Nam Á. Chúng có thể di chuyển theo độ cao trong mùa xuân và mùa thu (ví dụ như ở bắc Baluchistan hoặc tây bắc Pakistan), và lan ra rộng rãi trong gió mùa^[3]. vào việc tạo ra môi trường sống cần thiết, nhưng phần lớn quần thể te vặt là loài định cư.^[4]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Te vặt tại Wikispecies

Украшенные чибисы ищут корм, прежде всего, ночью. Они питаются преимущественно населяющими землю беспозвоночными животными, такими как например жуки, муравьи, саранча и термиты. Наряду с этим поедаются также моллюски, черви и ракообразные.

Гнёзда сооружаются обычно непосредственно на земле и находятся чаще вблизи водоёмов. Плоская ямка для гнезда часто выкладывается маленькими камнями или другим материалом. В кладке от 3 до 4 яиц. Они коричневые с желтоватым или зеленоватым налётом имеют чёрно-коричневые пятна. Обе родительских птицы высиживают, тем не менее, самка принимает в этом большее участие. Продолжительность высиживания составляет 26 дней^[4].

Примечания

二名法 Vanellus indicus
(Boddaert 1783)^[2]

肉垂麦鸡（学名：Vanellus indicus）为鸻科麦鸡属的鸟类。该物种的模式产地在印度。^[2]

亚种

• 肉垂麦鸡云南亚种（学名：Vanellus indicus atronuchalis）。在中国大陆，分布于云南等地。该物种的模式产地在缅甸。^[3]

参考文献

• Anon. (1991) Flocking of Red Wattled Lapwings. Newsl. for Birdwatchers 31(5-6):1.
• Dharmakumarsinhji,RS (1965) Small displacement by ground nesting birds. Newsl. for Birdwatchers 5(9):10.
• Gay,Thomas. More about the nesting of the Red-wattled Lapwing. Newsl. for Birdwatchers. 1975, 15 (4): 9.
• Jamdar,Nitin (1985) Redwattled Lapwing (Vanellus indicus) suffering from cataract. J. Bombay Nat. Hist. Soc. 82(1):197.
• Kalsi,RS; Khera,S (1986) Some observations on breeding and displacement behaviour of the Redwattled Lapwing Vanellus indicus indicus (Aves: Charadriidae). Res. Bull. Panjab Univ. 37:131-141.
• Khajuria,H (1972) Nestlings of the redwattled lapwing, Vanellus i. indicus (boddaert). Pavo 8(1&2):82-83.
• Koshy,MS (1989) Lapwings on a roof. Newsl. for Birdwatchers 29(7-8):7.
• Krishnan, M (1998) Ubiquitous alarmist. Blackbuck. 14(3&4):88-90.
• Jackson,P (1976) Redwattled Lapwing. Newsl. for Birdwatchers 16(3):11-12.
• Saxena,VS (1973) Unusual nesting by Redwattled Lapwing. Indian Forester 99:33-35.

维基共享资源中相关的多媒体资源：肉垂麦鸡 维基物种中的分类信息：肉垂麦鸡

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=肉垂麦鸡&oldid=49143669”