El rascló de Wallace (Habroptila wallacii) és un ocell de la família dels ràl·lids (Rallidae) i única espècie del gènere Habroptila. Habita pantans i aiguamolls d'Halmahera, a les illes Moluques.
El rascló de Wallace (Habroptila wallacii) és un ocell de la família dels ràl·lids (Rallidae) i única espècie del gènere Habroptila. Habita pantans i aiguamolls d'Halmahera, a les illes Moluques.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen Wallace (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod Wallace) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus wallaci; yr enw Saesneg arno yw Wallace’s rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. wallaci, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r rhegen Wallace yn perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corsiar Porphyrio porphyrio Iâr ddŵr Allen Porphyrio alleni
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rhegen Wallace (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: rhegennod Wallace) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Rallus wallaci; yr enw Saesneg arno yw Wallace’s rail. Mae'n perthyn i deulu'r Rhegennod (Lladin: Rallidae) sydd yn urdd y Gruiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. wallaci, sef enw'r rhywogaeth.
Die Trommelralle (Habroptila wallacii) ist ein mittelgroßer flugunfähiger Rallenvogel, der nur auf der indonesischen Insel Halmahera, einer nördlichen Molukken-Insel, vorkommt, wo er unzugängliche Sagopalmen-Sumpfgebiete in Waldnähe bewohnt. Sein Gefieder ist überwiegend dunkel schiefergrau, während die Haut um die Augen, der Schnabel und die Beine leuchtend rot sind. Sein Ruf ist ein tiefes trommelndes Geräusch, das von Flügelschlagen begleitet wird. Da es schwierig ist, den scheuen Vogel in seiner dicht bewachsenen Umgebung zu beobachten, ist über sein Verhalten nur wenig bekannt.
Die Trommelralle, die zuerst von dem englischen Biologen George Robert Gray 1861 beschrieben wurde, ist die einzige Art der monotypischen Gattung Habroptila. Ihr Lebensraum wird unter anderem durch die Umwandlung von Feuchtgebieten zu Reisanbaugebieten eingeschränkt, von der Weltnaturschutzunion (IUCN) wird sie als gefährdet (Vulnerable, VU) eingestuft.
Die Trommelralle ist ein kräftiger, mittelgroßer, 35 bis 40 cm langer, flugunfähiger Vogel. Bei erwachsenen Tieren sind Kopf, Nacken, Mantel, der obere Rücken und die obere Brust dunkel schiefergrau, wobei Kopf und Nacken am dunkelsten gefärbt sind. Vom unteren Rücken bis zum Schwanz sind sie kräftig tiefbraun. Rücken und Bürzel, die Schulterfedern und die Oberflügeldecken sind von verwaschen olivbrauner Farbe, zu den Schwanzdecken und Steuerfedern geht die Farbe in ein schwärzliches Braun über. Die Oberflügeldecken neigen zu einem verwaschenen Schiefergrau am äußeren Rand, die großen Handdecken sind dunkler, tiefbraun, mit dunklerer Mitte. Handdecken, Handschwingen und Armschwingen sind sehr dunkelbraun, die Schirmfedern sind etwas heller. Die Achselfedern und die Unterflügeldecken sind dunkel schieferfarben mit braunen Federzentren. Die untere Brust bis zum Steiß ist dunkel schiefergrau, durch die dunkelbraunen Federzentren erscheint der Bereich manchmal undeutlich gebändert. Die Unterschwanzdecken und die Beinbefiederung sind sehr dunkelbraun bis schwärzlich.[1]
Die Iris ist rot-orange, die nackte Haut um die Augen, der lange kräftige Schnabel, der Stirnschild sowie die Beine und Füße sind leuchtend rot. Es ist eine kleine Flügelklaue vorhanden. Männchen und Weibchen unterscheiden sich nicht im Erscheinungsbild. Das Gefieder von Jungvögeln wurde nicht beschrieben.[1]
Die Trommelralle ist ein Endemit Halmaheras, der größten Insel der indonesischen Inselgruppe der Molukken. Zwischen 1950 und 2003 wurde die Trommelralle von einem geschützten Gebiet von West Halmahera Regency aus gesichtet, das am Anfang der westlichen Halbinsel liegt, aber vor 1950 wurde sie bis zum südlichsten Punkt der Insel gesehen.[2] Neuere Daten zeigen, dass sie noch immer in einem erheblich größeren Bereich lebt, der auch den Nordosten der Insel umfasst[3] und Inselbewohner behaupten, dass sie auch in den Sümpfen nahe Kao im Nordwesten vorkommt.[2]
Die Trommelralle bewohnt dichtes, unzugängliches, sumpfiges Dickicht und Sumpfwald, insbesondere Sagopalmen-Sümpfe. Sie kommt in Gebieten mit Mischbeständen von Schraubenbäumen und Sagopalmen an Sago/Mangrove Übergängen[1], an Sumpfrändern am Übergang zu Vorberge-Laubwald[4] und auf Schwemmland, bevorzugt auf Halbinseln die in Schwemmland ragen, vor. Berichte über lokal häufige Vorkommen in Grasland gehen auf Verwechslungen mit der Rotsteiß-Kielralle (Amaurornis moluccanus) zurück.[1]
Der deutsche Vogelkundler Gerd Heinrich, der sich auf seine Forschungsreise vorbereitete, indem er sich in Brennnesseln wälzte, beschrieb in den 1930er Jahren:[5]
„I am solidly confident no European has ever seen this rail alive, for that requires such a degree of toughening and such demands on oneself as I cannot so easily attribute to others. Habroptila is shielded by the awful thorns of the sago swamps ... In this thorn wilderness, I walked barefoot and half-naked for weeks.“
„Ich bin sicher, dass kein Europäer diesen Vogel lebend gesehen hat, denn es erfordert einen solchen Grad an Abhärtung ..., wie ich sie anderen nicht leicht zugestehen kann. Habroptila ist geschützt durch die schrecklichen Dornen der Sago-Sümpfe ... In dieser dornigen Wildnis war ich wochenlang barfuß und halbnackt unterwegs.“
Zur Nahrung der Trommelralle gehören Pflanzensprossen und Insekten. An gefällten Sagopalmen nimmt sie Sago oder sucht nach sonstiger Nahrung.[1] Sie schluckt auch kleine Steine, um die Zerkleinerung der Nahrung zur fördern. Die Vögel sind anscheinend monogam, doch ist wenig über ihr Balzverhalten bekannt. Das einzige bekannte Nest, das 2010 in einem vermodernden Baumstamm gefunden wurde, war mit Holzspänen und trockenen Blättern ausgelegt.[3] Die beiden jungen Küken waren vollständig von schwarzen Daunenfedern bedeckt, wie sie für Nestflüchter typisch sind.[6]
Der Ruf des Vogels ist ein tiefes Trommeln, begleitet von einem Geräusch wie tuk, tuk, tuk, das mit den Flügeln erzeugt wird.[1] Nach einer örtlichen Legende wird das Geräusch dadurch erzeugt, dass der Vogel mit den Füßen auf einen hohlen Baumstamm oder Zweig schlägt.[7] Gerd Heinrich wies auf den lokalen Namen Soisa (Trommel) hin und beschrieb den Ruf als ein gedämpftes Trommeln purre - purre - purre - purre - purre, das manchmal in einem lauten Schrill endet.[8]
Das Verbreitungsgebiet der Trommelralle ist auf die Insel Halmahera beschränkt, der Bestand wird auf 3.500 bis 15.000 Vögel geschätzt. Die größten Bedrohungen für die Art sind die Zerstörung der Sago-Sümpfe durch die kommerzielle Sagogewinnung, das Anlegen von Kanälen und die Nutzung von Flächen für den Nassreisanbau. Flugunfähige Vögel sind darüber hinaus durch eingeschleppte Räuber gefährdet. So wird die Trommelralle gelegentlich von Hunden bei der Jagd auf Hirsche und Schweine erbeutet.[4]
Aufgrund der geringen und wahrscheinlich weiter abnehmenden Bestandsgröße sowie der Fragmentierung ihres Lebensraum durch anhaltenden Habitatverlust wird die Trommelralle von der International Union for Conservation of Nature (IUCN) als gefährdet (Vulnerable, VU) eingestuft.[4]
Über laufende Schutzmaßnahmen ist nichts bekannt. Für Halmahera wurde zwischen Lalobata und Ake Tajawe ein 3.550 km² großes Schutzgebiet vorgeschlagen, das alle Landschaftsformen umfasst. Es ist allerdings unklar, ob für die Trommelralle geeignete Landstriche oder ihre Verbreitungsgebiete beinhaltet sind.[4]
Die Trommelralle (Habroptila wallacii) ist ein mittelgroßer flugunfähiger Rallenvogel, der nur auf der indonesischen Insel Halmahera, einer nördlichen Molukken-Insel, vorkommt, wo er unzugängliche Sagopalmen-Sumpfgebiete in Waldnähe bewohnt. Sein Gefieder ist überwiegend dunkel schiefergrau, während die Haut um die Augen, der Schnabel und die Beine leuchtend rot sind. Sein Ruf ist ein tiefes trommelndes Geräusch, das von Flügelschlagen begleitet wird. Da es schwierig ist, den scheuen Vogel in seiner dicht bewachsenen Umgebung zu beobachten, ist über sein Verhalten nur wenig bekannt.
Die Trommelralle, die zuerst von dem englischen Biologen George Robert Gray 1861 beschrieben wurde, ist die einzige Art der monotypischen Gattung Habroptila. Ihr Lebensraum wird unter anderem durch die Umwandlung von Feuchtgebieten zu Reisanbaugebieten eingeschränkt, von der Weltnaturschutzunion (IUCN) wird sie als gefährdet (Vulnerable, VU) eingestuft.
The invisible rail, Wallace's rail, or drummer rail (Habroptila wallacii) is a large flightless rail that is endemic to the island of Halmahera in Northern Maluku, Indonesia, where it inhabits impenetrable sago swamps adjacent to forests. Its plumage is predominantly dark slate-grey, and the bare skin around its eyes, the long, thick bill, and the legs are all bright red. Its call is a low drumming sound which is accompanied by wing-beating. The difficulty of seeing this shy bird in its dense habitat means that information on its behaviour is limited.
Recorded dietary items include sago shoots and insects, and it also swallows small stones to help break up its food. It is apparently monogamous, but little else is known of its courtship behaviour. The only known nest was a shallow bowl in the top of a rotting tree stump that was lined with wood chips and dry leaves. The two young chicks were entirely covered in black down typical of precocial newly hatched rails. The estimated population of 3,500–15,000 birds and the restricted range mean that the invisible rail is classified as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). Habitat loss has occurred through the harvesting of sago and conversion of the wetlands to rice cultivation, and the rail is eaten by local people. The described nest was in an area frequented by local villagers, so the rail may be more adaptable to habitat changes than had been thought.
The rails are a large and very widespread family, with nearly 150 species. They are small to medium-sized, terrestrial or wetland birds, and their short bodies are often flattened laterally to help them move through dense vegetation. Island species readily become flightless; of 53 extant or recently extinct taxa restricted to islands, 32 have lost the ability to fly.[2]
The invisible rail, first classified by English zoologist George Robert Gray in 1860, is the only member of the monotypic genus Habroptila.[3][1] The genus name Habroptila derives from the Greek habros, "delicate, pretty, splendid" and ptilon, "feather, wing";[4] wallacii commemorates British zoologist Alfred Russel Wallace.[5] Local names include "soisa", "tibiales" and "rèie".[6]
This rail is related to the New Guinea flightless rail, Megacrex inepta, and the chestnut rail, Eulabeornis castaneoventris, all three Australasian genera probably being derived from Amaurornis ancestors.[1][7] Storrs Olson argued that the genus Megacrex was so similar to Habroptila that Megacrex should be considered a junior synonym of Habroptila, resulting in two species in the genus.[8] This was further lumped in Sidney Dillon Ripley's 1977 monograph of the Rallidae; he included Habroptila within the large genus Rallus. This suggestion was not accepted by Gerlof Fokko Mees, who pointed out distinct differences in the shape and structure of the bill.[9] A 2012 molecular phylogenetic analysis based on mitochondrial DNA sequence similarity found that Habroptila is part of evolutionary radiation within the broad genus Gallirallus that took place around 400,000 years ago in the region.[10] A 2014 genetic study found that it formed a clade with the extinct Hawkins's rail of the Chatham Islands, New Zealand, the divergence was estimated to have taken place around 10 million years ago, this clade was in turn sister to Gallirallus.[11]
The invisible rail is a large, 33 to 40 cm (13–16 in) long, flightless bird.[1] The adult has a mainly dark slate-grey body, dark brown plumage on the lower back, rump and wings, and a black uppertail. Its underparts are slightly paler slate-grey than the back, and the bare skin around the eye, the long, thick bill and the strong legs are bright red.[12] It has a small spine at the bend of the wings.[3] The sexes are identical in appearance; the plumage of fledged immature birds has not been described.[12]
The invisible rail is superficially similar to the purple swamphen, Porphyrio porphyrio, which has recently been found in Halmahera, but that species is larger, with a short, thick red bill and a red forehead shield; it also has purple underparts and a white undertail.[12] The invisible rail is different from the Calayan rail, Gallirallus calayanensis, in that it is larger and lacks the barred plumage of that species; there is no overlap between the ranges of the two species.[13]
The call is a low drumming, accompanied by a tuk, tuk, tuk made with the wings.[12] The nature of the vocalisation led to a local legend that the sound is made by the bird beating on a hollow tree or branch with its feet.[6] Gerd Heinrich noted the local name "soisa", meaning drum, and described the call as being a subdued drumming purre – purre – purre – purre – purre which sometimes ends in a loud shrill scream. The bird also produced a dull hum similar to the voice of the banded pig (Sus scrofa vittatus) and reminiscent of the call of the snoring rail (Aramidopsis plateni).[14] Calling is most frequent in the early morning or late evening, and a human tapping a sago stem with a machete may elicit a response from the bird.[12] A quieter version of the call is given at the nest.[15] Other sounds attributed to this rail, such as loud screams, may be incorrect, since they are like those produced by the pale-vented bush-hen (Amaurornis moluccana).[12]
The invisible rail inhabits the dense, spiky sago swamps of Halmahera, particularly where forest adjoins the boggy areas. Claims that the rail occurs in alang-alang grass are thought to have arisen from confusion with the pale-vented bush-hen.[12] German ornithologist Gerd Heinrich, who prepared for his Halmahera trip by rolling in stinging nettles, wrote of the sago swamp habitat in the 1930s:[16]
I am solidly confident no European has ever seen this rail alive, for that requires such a degree of toughening and such demands on oneself as I cannot so easily attribute to others. Habroptila is shielded by the awful thorns of the sago swamps... In this thorn wilderness, I walked barefoot and half-naked for weeks.
Sightings of the rail from 1950 to 2003 were from a restricted area of West Halmahera Regency, at the base of the western peninsula of the island, but it was recorded prior to 1950 as far as the southern point of Halmahera.[7] More recent records showed that it is still present in a significantly larger area, including the northeast of the island,[15] and locals claim that it also occurs in the swamps near Kao, in the northwest.[7]
The difficult habitat and retiring nature of the invisible rail mean that information on its lifestyle is sparse, and there are few confirmed sightings.[17] Recorded food items include sago shoots and insects. It also feeds at cut sago plants, although it is unclear whether it is eating the decaying plant or searching for other edible items.[7] It swallows small stones, as do all rails, to help break up its food in the gizzard.[18]
The invisible rail is thought to be monogamous, but little else is known of its courtship behaviour prior to nesting. A report of four or five striped chicks was long thought to be incorrect, since such a plumage is not normal for rails.[7] In this family, chicks are typically precocial, downy and black, with any ornamentation confined to the head, bare flesh, or specially modified plume feathers.[19]
The issue was resolved in November 2010 when a nest was found in the top of a rotting tree stump, 1 m (39 in) above ground level and 46 m (151 ft) in from the edge of a dry swamp forest in Aketajawe-Lolobata National Park. The nest depression was 15 cm (5.9 in) in depth, with a lower layer of small wood chips at its base and a lining of dead leaves. The egg shells were brownish-white with dark brown and black markings of different sizes. The two very young chicks were entirely covered in black down, contrasting with a white pollux (the equivalent of the thumbnail on a human hand) and pink index nail. The bill was black with a white tip, and the legs were black-streaked brown. The eyes had grey irises and blue pupils. Rail chicks leave the nest soon after hatching, so the chicks were assumed to be only a day or two old.[15]
Bird species with a restricted range are especially vulnerable to human activities, and eight of the 26 bird species occurring only in the Northern Maluku Endemic Bird Area are threatened, including the invisible rail.[7] Almost a quarter of all rail species have conservation concerns, and flightless island species are particularly at risk, at least 15 species having become extinct since 1600.[20] The estimated population of the invisible rail is 3,500–15,000 birds,[17] and its restricted range and small population mean that the species is classified as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature (IUCN),[1] although this rail is so poorly known that it may be more common than the estimates suggest.[7]
Habitat loss has occurred through commercial harvesting of the sago,[7] or conversion to rice cultivation and fishponds.[1] The rail is prized food for local people who catch it with traps made from strings of bark and hunt it with dogs.[12] The only described nest was in an area well-used by local villagers, and the rail may be more adaptable to habitat changes than had been thought. There were also several sightings in northeast Halmahera in 2008 and 2011, extending the area in which this bird has been seen in recent years.[15]
The invisible rail, Wallace's rail, or drummer rail (Habroptila wallacii) is a large flightless rail that is endemic to the island of Halmahera in Northern Maluku, Indonesia, where it inhabits impenetrable sago swamps adjacent to forests. Its plumage is predominantly dark slate-grey, and the bare skin around its eyes, the long, thick bill, and the legs are all bright red. Its call is a low drumming sound which is accompanied by wing-beating. The difficulty of seeing this shy bird in its dense habitat means that information on its behaviour is limited.
Recorded dietary items include sago shoots and insects, and it also swallows small stones to help break up its food. It is apparently monogamous, but little else is known of its courtship behaviour. The only known nest was a shallow bowl in the top of a rotting tree stump that was lined with wood chips and dry leaves. The two young chicks were entirely covered in black down typical of precocial newly hatched rails. The estimated population of 3,500–15,000 birds and the restricted range mean that the invisible rail is classified as vulnerable by the International Union for Conservation of Nature (IUCN). Habitat loss has occurred through the harvesting of sago and conversion of the wetlands to rice cultivation, and the rail is eaten by local people. The described nest was in an area frequented by local villagers, so the rail may be more adaptable to habitat changes than had been thought.
El rascón de Wallace (Habroptila wallacii)[2] es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae endémica de la isla de Halmahera en las Molucas septentrionales, perteneciente a Indonesia. Es un ave no voladora que habita en los bosques pantanosos, los humedales y las zonas colindantes a los bosques. Está clasificado como especie vulnerable en la Lista Roja de Especies Amenazadas de la UICN.
El rascón de Wallace fue descrita científicamente por el zoólogo inglés George Robert Gray en 1860.[1] Es el único miembro del género Habroptila[1] (que proviene del griego habros, "delicado", "hermoso", y ptilon, "pluma", y el nombre de su especie wallacii le fue dado por el zoólogo británico Alfred Russel Wallace). Se conoce solo por un puñado de especímenes y avistamientos confirmados, el más reciente en el 2003.[3] Esta especie podría estar emparentada con el rascón inepto (Megacrex inepta).[3]
Es un rascón no volador grande, que mide entre 33 y 40 cm de largo.[1] Ambos sexos tienen una coloración similar, plumaje gris oscuro con alas y cola pardo más oscuro, anillo periocular rojo, y pico y patas de color naranja rojizo. Sus partes inferiores son algo más claras. Se parece superficialmente al calamón común (Porphyrio porphyrio) y al rascón de Calayán (Gallirallus calayanensis), con los que se le puede confundir. Se diferencia del calamón común que recientemente se ha descubierto que también vive en Halmahera por sus manchas. Se diferencia del rascón de Calayán en que es de mayor tamaño y algunas de sus manchas con diferentes.[3][4] De las 26 endémicas de la región de las Molucas septentrionales el rascón de Wallace es una de las ocho especies amenazadas.[5]
El rascón de Wallace es autóctona de la zona más remota y densa de los palmerales pantanosos y humedales de Halmahera, perteneciente a Indonesia,[6][7] y prefiere los hábitats fronterizos donde los pantanos se juntan con los bosques y los claros. Las localizaciones de la región donde se ha avistado son Fanaha, Gane, Pasir Putih, Sondo, Tewe, y la bahía Weda. Además existen registros de que vive en los pantanos de Kao.[5] Está clasificado como especie vulnerable con una población estimada entre los 2500–9999 individuos. Las causas de su vulnerabilidad son su continua pérdida de hábitat debida a la agricultura, la fragmentación de su hábitat, el pequeño tamaño de su población concentrada en una región limitada, la depredación y la caza.[3][8] Su comportamiento sigiloso y esquivo en su denso hábitat hace especialmente difícil su estudio en la naturaleza. Por consiguiente se sabe poco sobre él y podría ser más numeroso de lo que se cree.[3] La mayoría de los palmares pantanosos han sido destruido para convertirlos en campos de arroz y piscifactorías.[1] Los nativos los cazan con cepos y perros.[6]
Se sabe poco del ciclo vital del rascón de Wallace. Su dieta se compone principalmente de brotes de plantas y demás materia vegetal e insectos. También se alimentan de los cortes abiertos en las palmeras.[5] Sus cantos son parecidos a tamborileos con un grito agudo.[6] Crían en pareja nidadas de entre 4 y 5 polluelos.
_in_New_Guinea.jpg)
|coautor= (ayuda) |isbn= incorrecto (ayuda). El rascón de Wallace (Habroptila wallacii) es una especie de ave gruiforme de la familia Rallidae endémica de la isla de Halmahera en las Molucas septentrionales, perteneciente a Indonesia. Es un ave no voladora que habita en los bosques pantanosos, los humedales y las zonas colindantes a los bosques. Está clasificado como especie vulnerable en la Lista Roja de Especies Amenazadas de la UICN.
Habroptila wallacii Habroptila generoko animalia da. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatua dago.
Habroptila wallacii Habroptila generoko animalia da. Hegaztien barruko Rallidae familian sailkatua dago.
Habroptila wallacii
Le Râle de Wallace (Habroptila wallacii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Rallidae. C'est un grand râle incapable de voler et endémique de l'île d'Halmahera, des Moluques du Nord en Indonésie. Il y vit dans les marais à sagoutiers adjacents aux forêts marécageuses. Son plumage est principalement gris-ardoise foncé ; la peau nue autour de ses yeux, son bec long et épais et ses pattes sont de couleur rouge vif. Son cri est semblable à un roulement de tambour et s'accompagne d'un battement d'ailes. La timidité de cet oiseau et la densité de son habitat font que peu d'informations sont connues sur son comportement.
Le Râle de Wallace se nourrit d'insectes et de pousses de sagou, et avale de petites pierres pour aider à la digestion mécanique de sa nourriture. Il semble être monogame, mais rien n'est connu sur son comportement de cour. Le seul nid connu à ce jour, peu profond, se situait en haut d'une souche d'arbre en décomposition et se formait de copeaux de bois et de feuilles mortes. Les deux oisillons qui s'y trouvaient étaient couverts d'un duvet noir caractéristique des râles venant d'éclore.
La faible population du Râle de Wallace, qu'on estime entre 3 500 et 15 000 représentants, et son aire de répartition restreinte en font une « espèce vulnérable » selon l'Union internationale pour la conservation de la nature. Ce râle est principalement menacé par la destruction de son habitat, due aux récoltes de sagou et à la conversion des zones humides en terres rizicoles. L'oiseau est également consommé par les populations locales. Le seul nid connu se trouvant dans une zone fréquentée par des villageois locaux, le Râle de Wallace pourrait s'adapter mieux qu'il n'était pensé aux changements de son habitat.
Le Râle de Wallace est un gros râle, mesurant 35 à 40 cm de longueur[2],[3]. L'adulte a le corps principalement gris-ardoise foncé, avec un plumage d'un brun sombre sur le bas du dos, sur le croupion et les ailes, et avec les plumes du dessus de la queue noires. Les parties inférieures sont légèrement plus pâles que le dessus du corps. La peau nue autour de l'œil, le bec long et fin, l'écusson frontal le surmontant et les pattes fortes sont d'un rouge éclatant[4]. Dans sa description de l'espèce, George Robert Gray rapporte la présence d'une petite épine sur l'aile, à la pliure de l'épaule. Les ailes et la queue sont très courtes[5]. Les sexes sont semblables ; le plumage des oiseaux emplumés mais encore immatures n'a pas été décrit[4].
Le Râle de Wallace ressemble superficiellement à la Talève sultane (Porphyrio porphyrio), qui est elle aussi présente sur Halmahera mais la talève est plus grosse, avec un bec très fort et un plus grand écusson frontal, des parties inférieures violacées et des sous-caudales blanches[4]. Le Râle de Wallace ressemble au Râle de Calayan (Gallirallus calayanensis), vivant aux Philippines, mais ce dernier est plus petit, a les couvertures primaires et sous-alaires barrées et n'a pas d'écusson frontal[6].
Le cri est semblable à un roulement de tambour, bas, et accompagné d'un tuk, tuk, tuk produit par les ailes[4]. La nature de cette vocalisation a donné naissance à une légende voulant que ce son était produit par l'oiseau en tapant avec ses pattes sur une branche ou un arbre creux[7]. Gerd Heinrich rapporte que le nom local de l'oiseau est « soisa », signifiant roulement de tambour, et décrit le cri comme un roulement feutré en pourr-pourr-pourr-pourr qui finit parfois avec un cri fort et strident[8],[9]. L'oiseau peut également produire un vrombissement sourd similaire au cri du Sanglier d'Asie (Sus scrofa vittatus) et rappelant le cri du Râle de Platen (Aramidopsis plateni)[8]. Le Râle de Wallace crie le plus souvent tôt le matin ou tard le soir, et répond parfois aux coups de machette des humains coupant les racines des sagoutiers[4]. Au nid, l'oiseau émet une version plus discrète de son cri[10]. D'autres sons ont été attribués à cette espèce, comme des cris sonores, mais pourraient provenir d'autres espèces, se rapprochant notamment de ceux produits par le Râle des Moluques (Amaurornis moluccana)[4].
Le Râle de Wallace vit dans un habitat difficile à explorer, et ses mœurs discrètes contribuent également à la rareté des informations disponibles sur son mode de vie. Ainsi, il y a peu d'observations confirmées de l'espèce[3].
Parmi les ressources que l'on sait consommées par le Râle de Wallace, on compte les pousses de sagou et des insectes. Il a aussi été observé se nourrissant sur les sagoutiers coupés, bien qu'on ne soit pas sûr s'il consommait des plantes en décomposition, ou s'il cherchait d'autres choses à manger parmi elles[11]. Cet oiseau avale également de petites pierres, comme le font tous les râles, pour aider à la digestion mécanique de sa nourriture dans son gésier[12].
Le Râle de Wallace semble être monogame, mais rien n'est connu sur son comportement de cour ou sur sa reproduction, avant la nidification proprement dite. Un signalement douteux, provenant de locaux, de 4-5 jeunes rayés a longtemps été la seule donnée, bien qu'elle ait toujours été jugée incorrecte, de tels plumages n'existant pas chez les autres espèces de râles[11]. Dans la famille des Rallidae, en effet, les poussins sont typiquement recouverts d'un duvet noir, toute ornementation étant restreinte à la tête, la chair nue, ou à des plumes spécialement modifiées[13]. Cette donnée incertaine est définitivement contredite en novembre 2010, quand un nid est trouvé au sommet d'une souche pourrissante, à un mètre du sol et à 46 m de la lisière d'une forêt secondaire, dans le parc national d'Aketajawe-Lolobata. Le nid était placé dans une dépression peu profonde (15 cm environ), avec des copeaux de bois et des feuilles mortes qui en tapissaient le fond. Les coquilles d'œufs étaient blanc-marronâtre avec des marques marron foncé et noires. Les deux tout jeunes oisillons qui s'y trouvaient étaient intégralement couverts d'un duvet noir, avec le pollux (l'équivalent de l'ongle du pouce sur une main humaine) blanc et l'ongle de l'index rose. Le bec était noir, avec la pointe blanche, et les pattes étaient marron et barrées de noir. L'iris était gris, et les pupilles bleues. Les jeunes râles quittent rapidement le nid après l'éclosion, et les poussins trouvés étaient donc probablement âgés d'un ou deux jours[10].
Le Râle de Wallace est endémique des Moluques, où il ne vit que sur l'île d'Halmahera. Il y peuple les marais à Sagoutiers (Metroxylon sagu), denses et épineux et, de préférence, là où la forêt jouxte les zones marécageuses. Il a été avancé que l'espèce pourrait également peupler les zones herbeuses à Imperata cylindrica, mais cela provient probablement d'une confusion avec le Râle des Moluques (Amaurornis moluccana)[4],[14]. Au début des années 1930[9], l'ornithologue allemand Gerd Heinrich, qui a préparé son voyage pour Halmahera en se roulant dans les Grandes orties (Urtica dioica), écrit sur les marais de sagoutiers[15] :
« J'ai la forte conviction qu'aucun Européen n'a vu ce râle vivant, puisque cela demande un tel degré d'endurcissement et d'exigences sur soi-même que je ne peux si facilement l'attribuer à d'autres. Habroptila est protégé par les terribles épines des marais de sagoutiers… Dans cette friche d'épines, j'ai marché pieds nus et à moitié-nu pendant des semaines. »
Après une traque de six mois dans la forêt vierge, il décrit sa première rencontre avec le Râle de Wallace[9] :
« Voilà que j'entends à nouveau, et à faible distance, ce son étrange « pourr pourr pourr pourr »… — comme un roulement de tambour continu et assourdi […] c'est la voix de Soisa, le Râle de la forêt vierge — […] « pourr pourr pourr pourr », le bruit de tambour est lointain, puis se rapproche […] A droite, un « pourr pourr pourr pourr » lui répond — le couple fait sa promenade du soir et les deux partenaires échangent des signaux […] Quelque chose de sombre bouge […] C'est un Oiseau… Je reconnais son bec rouge! […] Et le voilà qui apparaît de derrière le tronc d'un sagoutier — un Oiseau noir, au bec et aux pattes rouges! […] c'est un spectacle merveilleux. »
Après la disparition rapide de l'oiseau, Gerd Heinrich fait enclore et piéger la zone marécageuse et réussit, quelques jours plus tard, à en attraper un spécimen qui s'était pris dans un collet, et un autre est abattu[9]. Il poursuit ensuite son étude jusqu'en 1932 sur l'île de Célèbes où il réussit à abattre un Râle de Platen (Aramidopsis plateni)[9]. Entre 1950 à 2003, les observations de l'espèce se sont limitées à une zone restreinte située à la base de la péninsule Nord-Ouest de l'île d'Halmahera, mais l'oiseau a été signalé jusqu'à l'extrême sud de l'île avant 1950[11]. Des signalements plus récents montrent qu'il est toujours présent dans une zone plus grande, comprenant le Nord-Est de l'île[10] et les locaux affirment qu'il est également présent dans les marécages près de Kao, dans la péninsule Nord-Ouest d'Halmahera[11].
Les râles forment une famille grande et largement répandue, comprenant près de 150 espèces. Ce sont des oiseaux terrestres ou habitant les zones humides, de taille petite à moyenne, au corps comprimé latéralement qui leur permet de se faufiler au travers de végétations denses. Les espèces insulaires de râles perdent rapidement leur aptitude au vol. Ainsi, des 53 taxons insulaires actuels ou récemment éteints, 32 ont perdu leur capacité à voler[16].
Le Râle de Wallace est décrit en 1860 par le zoologiste britannique George Robert Gray, qui le place dans un nouveau genre, monotypique, Habroptila. Le nom de genre vient du grec habros, « doux »[17] et ptilon, « plume, duvet ». L'épithète spécifique, wallacii, commémore le zoologiste britannique Alfred Russel Wallace[18]. Localement, l'espèce est appelée de divers noms, comme « soisa »,« tibiales » ou « rèie »[7]. Les anglophones nomment parfois l'oiseau « invisible rail », le « râle invisible », en raison de sa discrétion, ou « drummer rail », le « râle joueur de tambour », en référence à son cri particulier.
Le Râle de Wallace est phylogénétiquement proche du Râle géant (Megacrex inepta) et du Râle à ventre roux (Eulabeornis castaneoventris), tous uniques représentants de leurs genres respectifs, d'Australasie, et probablement apparentés au genre Amaurornis[1],[11]. En 1973, Storrs L. Olson a proposé le regroupement du Râle géant et du Râle de Wallace dans le genre Habroptila, disposant de la priorité[19]. Dans sa monographie de 1977 sur les Rallidés, Sidney Dillon Ripley va encore plus loin en fusionnant le genre Habroptila dans le gros genre Rallus. Cette suggestion n'est pas suivie en 1982 par Gerlof Fokko Mees, qui relève des différences significatives dans la forme et la structure du bec des espèces australasiennes[20]. Une phylogénie moléculaire, inférée à partir de séquences mitochondriales, montre en 2012 que le genre Habroptila fait partie d'une radiation évolutive au sein du gros genre Gallirallus, qui a eu lieu dans la région, il y a 400 000 ans[21].
Le Râle de Wallace figure sur un timbre indonésien édité en juillet 2012 et faisant partie d'une série sur les espèces d'oiseaux menacées du pays[22].
Les espèces d'oiseaux dont l'aire de répartition est peu étendue sont particulièrement vulnérables aux activités humaines. Huit des 26 espèces d'oiseaux uniquement présentes dans la « zone d'oiseaux endémiques des Moluques du Nord » sont menacées, le Râle de Wallace en faisant partie[11]. Près d'un quart des espèces de râles sont menacées à des degrés divers, les espèces incapables de voler étant plus en danger que les autres. Depuis l'an 1600, au moins quinze espèces se sont éteintes[23].
La population du Râle de Wallace est aujourd'hui estimée entre 3 500 et 15 000 individus[3]. Son aire de répartition restreinte et sa faible population en font une « espèce vulnérable » selon l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN)[1], bien qu'elle soit peut-être plus commune que les estimations ne le suggèrent, compte tenu des trop rares témoignages la concernant[11].
La perte d'habitat de l'espèce est due aux récoltes de sagou[11] et à la conversion des zones humides en terres rizicoles[1]. Le râle est un mets prisé par les populations locales, qui le capturent avec des pièges faits de cordes d'écorce et le chassent à l'aide de chiens[4].
Le seul nid connu à ce jour se situait dans une zone assez fréquentée par les villageois locaux ; le râle pourrait s'adapter plus facilement aux changements d'habitat qu'on ne le pensait auparavant. Plusieurs observations de l'espèce ont également été signalées au nord de l'île d'Halmahera en 2008 et 2011, élargissant ainsi la zone dans laquelle le Râle de Wallace a été observé dans les années récentes[10].
Habroptila wallacii
Le Râle de Wallace (Habroptila wallacii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Rallidae. C'est un grand râle incapable de voler et endémique de l'île d'Halmahera, des Moluques du Nord en Indonésie. Il y vit dans les marais à sagoutiers adjacents aux forêts marécageuses. Son plumage est principalement gris-ardoise foncé ; la peau nue autour de ses yeux, son bec long et épais et ses pattes sont de couleur rouge vif. Son cri est semblable à un roulement de tambour et s'accompagne d'un battement d'ailes. La timidité de cet oiseau et la densité de son habitat font que peu d'informations sont connues sur son comportement.
Le Râle de Wallace se nourrit d'insectes et de pousses de sagou, et avale de petites pierres pour aider à la digestion mécanique de sa nourriture. Il semble être monogame, mais rien n'est connu sur son comportement de cour. Le seul nid connu à ce jour, peu profond, se situait en haut d'une souche d'arbre en décomposition et se formait de copeaux de bois et de feuilles mortes. Les deux oisillons qui s'y trouvaient étaient couverts d'un duvet noir caractéristique des râles venant d'éclore.
La faible population du Râle de Wallace, qu'on estime entre 3 500 et 15 000 représentants, et son aire de répartition restreinte en font une « espèce vulnérable » selon l'Union internationale pour la conservation de la nature. Ce râle est principalement menacé par la destruction de son habitat, due aux récoltes de sagou et à la conversion des zones humides en terres rizicoles. L'oiseau est également consommé par les populations locales. Le seul nid connu se trouvant dans une zone fréquentée par des villageois locaux, le Râle de Wallace pourrait s'adapter mieux qu'il n'était pensé aux changements de son habitat.
Mandar gendang (bahasa Latin: Habroptila wallacii, bahasa Inggris: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail) adalah satu spesies burung Rallidae besar yang tidak terbang, yang merupakan hewan endemik di pulau Halmahera, Maluku Utara, Indonesia. Spesies ini mendiami rawa-rawa lebat pepohonan sagu yang berdekatan dengan hutan. Bulunya didominasi warna abu-abu gelap, dengan kulit terbuka di sekitar matanya. Paruhnya yang panjang dan tebal serta seluruh kakinya berwarna merah cerah. Suaranya seperti tabuhan gendang yang perlahan, yang diiringi kepakan sayapnya. Karena sulit mengamati burung pemalu ini di habitatnya yang padat, maka informasi mengenai perilakunya juga terbatas.
Burung ini tercatat memakan tunas sagu dan serangga, serta menelan kerikil kecil untuk membantu pencernaan makanannya. Ia kelihatannya bersifat monogami, namun tidak banyak informasi mengenai perilaku masa kawinnya. Satu-satunya rupa sarang yang diketahui berbentuk mangkuk dangkal di atas tunggul pohon lapuk, yang dilapisi serpihan kayu dan daun kering. Dua ekor anak mandar gendang seluruhnya terselubung bulu bawah (down feather) berwarna hitam, khas keluarga burung Rallidae yang baru menetas.
Populasinya diperkirakan antara 3.500-15.000 ekor, dan area penyebarannya yang terbatas membuatnya digolongkan sebagai "rentan" oleh International Union for Conservation of Nature (IUCN). Telah terjadi pengurangan habitat akibat pemanenan sagu dan pengalihan lahan basah menjadi persawahan, dan burung ini juga dimakan oleh penduduk setempat. Sarang yang digambarkan sebelumnya berada di daerah yang sering dikunjungi masyarakat setempat, sehingga mungkin saja burung ini telah lebih beradaptasi pada perubahan habitatnya dibandingkan perkiraan sebelumnya.
Keluarga burung Rallidae berjumlah besar dan tersebar sangat luas, hampir mencapai 150 spesies. Ukuran tubuhnya kecil hingga sedang, hidup di daratan atau lahan basah, dan seringkali tubuh pendek mereka berbentuk pipih ke samping, sehingga mudah melintasi vegetasi lebat. Spesies-spesies yang tinggal pulau segera kehilangan kemampuan terbangnya; dari 53 takson di pulau yang masih ada atau baru saja punah, 32 di antaranya telah kehilangan kemampuan terbang.[2]
Mandar gendang, yang pertama kali diklasifikasikan oleh ahli zoologi Inggris George Robert Gray pada tahun 1860, adalah satu-satunya yang termasuk genus monotipik Habroptila.[1] Nama genus Habroptila berasal dari kata Yunani habros (lembut, cantik, indah) dan ptilon (bulu, sayap);[3] wallacii berasal dari nama ahli zoologi Britania Alfred Russel Wallace.[4] Nama lokalnya meliputi "soisa", "tibiales" dan "rèie".[5]
Burung ini juga ada kaitannya dengan mandar kasuari (Megacrex inepta) dan mandar bakau (Eulabeornis castaneoventris), di mana ketiga genus Australasia tersebut kemungkinan berasal dari leluhur Amaurornis.[1][6]. Storrs Olson berpendapat bahwa genus Megacrex sangatlah mirip dengan Habroptila sehingga Megacrex seharusnya dianggap sebagai padanan baru dari Habroptila, yang mengakibatkan adanya dua spesies dalam genus tersebut.[7] Selanjutnya Sidney Dillon Ripley menyamakan keduanya dalam monografnya tentang Rallidae tahun 1977; ia memasukkan Habroptila dalam genus besar Rallus. Usulan ini, bagaimanapun, tidak diterima oleh Gerlof Fokko Mees, yang menunjukkan perbedaan-perbedaan tersendiri dalam bentuk dan struktur paruh.[8] Suatu analisis filogenetik molekuler berdasarkan kesamaan urutan DNA mitokondria menemukan bahwa Habroptila merupakan bagian dari radiasi evolusioner dalam genus Gallirallus yang lebih luas, yang terjadi sekitar 400.000 tahun yang lalu di wilayah tersebut.[9]
Mandar gendang adalah seekor burung besar yang tak dapat terbang dengan panjang 33 hingga 40 cm (13 hingga 16 in).[1] Burung dewasa memiliki tubuh yang utamanya berwarna abu-abu gelap, bulu coklat gelap pada punggung bagian bawah, pantat dan sayap, serta ekor berwarna hitam. Bagian bawah tubuhnya sedikit lebih pucat warna abu-abunya dibanding punggungnya, kulit tak berbulu di sekitar mata, paruh yang panjang dan tebal, serta kaki-kaki yang kuat berwarna merah cerah.[10] Ia juga memiliki sebuah tulang kecil di lekukan sayapnya.[11] Mandar gendang dengan jenis kelamin yang berbeda identik dalam penampilannya; sementara bulu burung muda yang belum dewasa belum pernah terdeskripsikan.[10]
Mandar gendang secara sepintas mirip dengan mandar besar (Porphyrio porphyrio) yang baru-baru ini ditemukan di Halmahera, tetapi spesies tersebut lebih besar, memiliki paruh berwarna merah yang pendek dan tebal, dengan sebuah jengger merah; Porphyrio juga memiliki bagian bawah tubuh yang berwarna ungu, dan ekor bagian bawah berwarna putih.[10] Mandar gendang berbeda dengan mandar Calayan (Gallirallus calayanensis), dimana mandar gendang berukuran lebih besar dan tidak memiliki bulu-bulu pembatas seperti pada mandar Calayan; tidak ada saling tumpang tindih dalam rentang kedua spesies ini.[12]
Burung ini mengeluarkan suara seperti suara gendang yang pelan, disertai dengan bunyi tuk, tuk, tuk yang dibuat dengan sayapnya.[10] Sifat suaranya menciptakan sebuah legenda lokal, dimana suara itu —diceritakan— dibuat oleh burung tersebut dengan memukul-mukul dalam sebuah rongga pohon atau cabang dengan kaki-kakinya.[5] Gerd Heinrich mencatat nama lokal atau sebutan khas burung ini adalah "soisa", yang berarti gendang, dan menggambarkan suaranya sebagai sebuah gendang yang terkendali purre - purre - purre - purre - purre yang terkadang berakhir dengan suatu jeritan melengking yang nyaring. Mandar gendang juga menghasilkan suatu dengungan membosankan mirip dengan suara Sus scrofa vittatus (sebuah subspesies babi hutan), dan mengingatkan pada suara yang dihasilkan mandar dengkur (Aramidopsis plateni).[13] Suaranya paling sering terdengar pada dini hari atau malam hari, dan seseorang yang sedang mencacah batang sagu dengan sebilah parang mungkin akan mendapatkan respon dari burung tersebut.[10] Versi yang lebih tenang dari suaranya dapat terdengar pada sarangnya.[14] Orang yang mengira suara seperti jeritan nyaring berasal dari mandar gendang mungkin saja salah, karena suara seperti itu juga dihasilkan oleh Amaurornis moluccana (spesies burung yang juga termasuk familia Rallidae).[10]
Mandar gendang mendiami rawa-rawa yang dipenuhi pohon sagu (rumbia) di Halmahera, terutama pada daerah rawa berlumpur yang berdekatan dengan hutan. Ada klaim yang menyatakan bahwa burung ini juga terdapat di rerumputan alang-alang, namun kerancuan tersebut diperkirakan merujuk pada spesies burung yang masih dalam satu keluarga (familia) —yaitu Amaurornis moluccana.[10][15] Seorang ahli ornitologi (ilmu yang mempelajari burung) Jerman Gerd Heinrich, yang mempersiapkan perjalanannya ke Halmahera dengan bergulir pada semak jelatang, menuliskan mengenai habitat rawa pohon sagu pada tahun 1930-an:[16]
Saya sangat yakin belum ada orang Eropa yang pernah melihat burung ini dalam keadaan hidup, sebab hal itu membutuhkan suatu tingkat ketangguhan dan hasrat pada diri seseorang yang mana tidak saya temukan dengan mudah pada orang-orang. Habroptila terlindung oleh duri-duri yang mengerikan dari rawa-rawa pohon sagu ... Dalam belantara duri ini, saya berjalan dengan bertelanjang kaki dan setengah bertelanjang badan selama berminggu-minggu.
Mandar gendang berhasil ditemukan dan diamati pada tahun 1950-2003 di suatu daerah terbatas di Kabupaten Halmahera Barat, pada pangkal semenanjung barat pulau Halmahera, namun sebelum tahun 1950 tercatat —bahkan— sampai ujung selatan pulau itu.[6] Catatan yang lebih baru menunjukkan bahwa burung ini masih terdapat pada area yang lebih luas secara signifikan, termasuk bagian timur laut pulau tersebut,[14] dan penduduk setempat mengklaim bahwa burung ini juga terdapat di rawa-rawa dekat Kao, di bagian barat laut.[6]
Habitat yang sulit dan sifat pemalu dari mandar gendang menyebabkan langkanya informasi perihal gaya hidupnya, dan hanya ada sedikit penampakannya yang telah dikonfirmasi.[17] Makanannya, menurut catatan, mencakup tunas tanaman sagu dan serangga. Burung ini juga makan di tunggul pohon sagu, walau tidaklah jelas apakah ia makan tanaman yang telah membusuk itu atau mencari yang lain untuk dimakan.[6] Mandar gendang menelan batu-batu kerikil kecil, sebagaimana juga semua burung dalam keluarga Rallidae, untuk membantu 'penggilingan' makanan yang dilakukan di organ ampela.[18]
Mandar gendang diperkirakan adalah burung yang monogami, tetapi sedikit yang diketahui tentang perilaku mereka dalam masa kawin sebelum bersarang. Laporan yang menyebutkan bahwa mandar gendang memiliki 4-5 anak berwarna belang (bergaris) telah lama dianggap tidak benar, karena bulu yang demikian tidaklah wajar untuk burung dalam keluarga Rallidae.[6] Dalam keluarga (familia) ini, anak-anak yang baru menetas biasanya relatif mandiri dan sudah dapat berjalan (prekosial), berbulu halus warna hitam, dengan beberapa hiasan sebatas pada kepalanya, tanpa bulu sama sekali, atau memiliki jambul.[19]
Persoalan terpecahkan pada bulan November 2010 ketika sebuah sarang ditemukan di atas suatu tunggul pohon yang telah membusuk, 1 meter di atas permukaan tanah dan 46 meter dari tepi hutan rawa kering di Taman Nasional Aketajawe-Lolobata. Sarangnya sedalam 15 cm, dengan lapisan bawah yang mengandung serpihan kayu kecil di dasarnya dan selapis dedaunan kering. Kulit telurnya berwarna putih kecoklatan, ditandai dengan warna hitam dan coklat gelap dalam berbagai ukuran berbeda. Kedua anaknya yang masih sangat muda ditutupi seluruhnya dengan bulu bawah (down feather) warna hitam. Paruhnya berwarna hitam dengan ujungnya berwarna putih, dan kaki-kakinya coklat bergaris-garis hitam. Matanya memiliki selaput pelangi berwarna abu-abu dan pupil yang berwarna biru. Anakan Rallidae meninggalkan sarangnya segera setelah menetas, sehingga dapat dikatakan bahwa mereka menjadi anak-anak hanya selama satu atau dua hari.[14]
Spesies burung dengan penyebaran dalam area geografis yang terbatas sangat rentan terhadap aktivitas manusia, dan 8 dari 26 spesies burung yang hanya terdapat pada "Wilayah Burung Endemik Maluku Utara" berada dalam keadaan terancam, termasuk mandar gendang.[6] Hampir seperempat dari semua spesies burung Rallidae memiliki masalah konservasi, dan spesies pulau yang tak dapat terbang adalah yang utamanya berisiko, setidaknya 15 spesies telah punah sejak tahun 1600.[20] Populasi mandar gendang diperkirakan antara 3.500-15.000 burung,[17] sebarannya dalam area geografis yang terbatas dan populasinya yang kecil menandakan spesies ini diklasifikasikan sebagai spesies rentan menurut International Union for Conservation of Nature (IUCN).[1] Walaupun spesies ini kurang begitu dikenal, mungkin saja populasinya lebih besar pada kenyataannya dibanding perkiraan.[6]
Berkurangnya habitat mandar gebang terjadi karena pemanenan sagu secara komersial,[6] atau pengalihan rawa-rawa yang menjadi habitatnya menjadi areal persawahan dan tambak ikan.[1] Mandar gendang juga menjadi bahan makanan yang disukai penduduk setempat, mereka menangkapnya menggunakan perangkap yang terbuat dari rangkaian kulit kayu dan memburunya dengan anjing.[10] Satu-satunya sarang mandar gendang, yang telah diamati, berada di daerah yang biasa digunakan penduduk setempat, dan burung tersebut mungkin saja saat ini lebih mudah beradaptasi terhadap perubahan habitat dibandingkan dengan perkiraan sebelumnya. Ada juga beberapa tanda-tanda keberadaan mandar gendang di wilayah timur laut Halmahera pada tahun 2008 dan 2011, memperluas daerah keberadaan burung ini yang telah teramati dalam beberapa tahun terakhir.[14]
Mandar gendang (bahasa Latin: Habroptila wallacii, bahasa Inggris: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail) adalah satu spesies burung Rallidae besar yang tidak terbang, yang merupakan hewan endemik di pulau Halmahera, Maluku Utara, Indonesia. Spesies ini mendiami rawa-rawa lebat pepohonan sagu yang berdekatan dengan hutan. Bulunya didominasi warna abu-abu gelap, dengan kulit terbuka di sekitar matanya. Paruhnya yang panjang dan tebal serta seluruh kakinya berwarna merah cerah. Suaranya seperti tabuhan gendang yang perlahan, yang diiringi kepakan sayapnya. Karena sulit mengamati burung pemalu ini di habitatnya yang padat, maka informasi mengenai perilakunya juga terbatas.
Burung ini tercatat memakan tunas sagu dan serangga, serta menelan kerikil kecil untuk membantu pencernaan makanannya. Ia kelihatannya bersifat monogami, namun tidak banyak informasi mengenai perilaku masa kawinnya. Satu-satunya rupa sarang yang diketahui berbentuk mangkuk dangkal di atas tunggul pohon lapuk, yang dilapisi serpihan kayu dan daun kering. Dua ekor anak mandar gendang seluruhnya terselubung bulu bawah (down feather) berwarna hitam, khas keluarga burung Rallidae yang baru menetas.
Populasinya diperkirakan antara 3.500-15.000 ekor, dan area penyebarannya yang terbatas membuatnya digolongkan sebagai "rentan" oleh International Union for Conservation of Nature (IUCN). Telah terjadi pengurangan habitat akibat pemanenan sagu dan pengalihan lahan basah menjadi persawahan, dan burung ini juga dimakan oleh penduduk setempat. Sarang yang digambarkan sebelumnya berada di daerah yang sering dikunjungi masyarakat setempat, sehingga mungkin saja burung ini telah lebih beradaptasi pada perubahan habitatnya dibandingkan perkiraan sebelumnya.
Il rallo di Wallace (Habroptila wallacii G. R. Gray, 1861), unica specie del genere Habroptila G. R. Gray, 1861, è un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola di Halmahera, nelle Molucche settentrionali[2].
Specie piuttosto rara, è noto solamente a partire da pochi esemplari e da rari avvistamenti, il più recente dei quali risalente al 2003[3]. Gli studiosi ritengono che possa essere strettamente imparentato con il rallo di d'Albertis (Megacrex inepta)[4]. È noto anche come rallo invisibile o, presso gli anglosassoni, Drummer Rail («rallo batterista»), a causa del suo richiamo che somiglia a un rullo di tamburo continuo e soffocato; gli abitanti di Halmahera, invece, lo chiamano Soisa[5][6].
Il rallo di Wallace è un grosso Rallide incapace di volare lungo 33–40 cm[1]. Entrambi i sessi presentano una colorazione simile, grigio ardesia scuro, con il piumaggio di ali e coda dai toni marrone scuro; attorno agli occhi è presente una zona di pelle nuda di colore rosso; il becco e le zampe, abbastanza lunghi, sono di colore arancio-rossastro. Le regioni inferiori sono leggermente più chiare. La specie emette un basso richiamo tamburellante intervallato da strilli più elevati. Nell'aspetto ricorda alla lontana sia la gallinella olivacea (Amaurornis olivacea) che il pollo sultano (Porphyrio porphyrio), recentemente scoperto su Halmahera: il primo, tuttavia, ha dimensioni più piccole e becco e zampe più corti e di colore giallo, mentre il secondo, al contrario, ha dimensioni maggiori, piumaggio dai toni più bluastri, becco più breve e tozzo e copritrici del sottocoda di colore bianco[3][7].
Il rallo di Wallace vive unicamente nelle regioni più remote e fitte delle foreste paludose di palme di sago e delle zone umide di Halmahera[6][8], prediligendo le aree dove le paludi sono intervallate a foreste e radure. Nello specifico, la specie è stata avvistata nelle località di Fanaha, Gani, Pasir Putih, Sondo, Tewe e Weda Bay. Secondo i locali, sarebbe presente anche nelle paludi di Kao[4].
Delle 26 specie di uccelli endemici delle Molucche settentrionali, il rallo di Wallace è una delle otto considerate in pericolo di estinzione[4].
Conosciamo ben poco riguardo alla biologia del rallo di Wallace. La sua dieta è costituita prevalentemente da radici, sostanze vegetali e insetti, ma si nutre anche del midollo dei tronchi di sago tagliati[4]. Come è già stato detto in precedenza, il suo richiamo ricorda il rullo di un tamburo (da cui il nome inglese alternativo di Drummer Rail) intervallato da gridi più acuti[6]. Negli uccelli, l'incapacità di volare comporta cambiamenti nella morfologia della cintura scapolare e delle penne, nonché nelle dimensioni corporee, e in passato alcuni studiosi avevano inoltre ipotizzato che fosse correlata alle dimensioni del cervello. Tuttavia, è stato dimostrato che le dimensioni cerebrali non sono affatto correlate alla capacità di volare, dal momento che tale correlazione è stata riscontrata unicamente nell'alca impenne (Pinguinus impennis), nel kakapo (Strigops habroptila) e in alcune specie di pinguino[9]. Il rallo di Wallace è monogamo, e ciascuna coppia depone 4-5 uova. Secondo gli abitanti di Halmahera, l'uccello abbandonerebbe la foresta durante la stagione secca[4].
Il rallo di Wallace viene classificato tra le specie «vulnerabili», e la sua popolazione viene stimata sui 2500-9999 esemplari. Tra i fattori che ne mettono a rischio la sopravvivenza ricordiamo la continua distruzione e frammentazione dell'habitat per fare spazio a terreni agricoli e a strutture per l'acquacoltura, gli attacchi da parte dei predatori, le ridotte dimensioni della popolazione, l'areale limitato e, in alcune zone, la caccia, praticata con trappole e cani[3][10]. La sua elusività, il comportamento riservato e l'impraticabilità dell'habitat in cui vive rendono molto difficile il suo studio in natura. Di conseguenza, è poco conosciuto e potrebbe addirittura essere più numeroso di quanto si creda[3].
Il rallo di Wallace (Habroptila wallacii G. R. Gray, 1861), unica specie del genere Habroptila G. R. Gray, 1861, è un uccello della famiglia dei Rallidi originario dell'isola di Halmahera, nelle Molucche settentrionali.
Specie piuttosto rara, è noto solamente a partire da pochi esemplari e da rari avvistamenti, il più recente dei quali risalente al 2003. Gli studiosi ritengono che possa essere strettamente imparentato con il rallo di d'Albertis (Megacrex inepta). È noto anche come rallo invisibile o, presso gli anglosassoni, Drummer Rail («rallo batterista»), a causa del suo richiamo che somiglia a un rullo di tamburo continuo e soffocato; gli abitanti di Halmahera, invece, lo chiamano Soisa.
Mandar gendang (Bahasa Latin: Habroptila wallacii: Habroptila wallacii, Bahasa Inggeris: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail) ialah satu spesies burung Rallidae besar yang tidak terbang, yang merupakan haiwan endemik di pulau Halmahera, Maluku Utara, Indonesia. Spesies ini mendiami paya lebat pokok sagu yang berdekatan dengan hutan. Bulunya didominasi warna kelabu gelap, dengan kulit terbuka di sekitar matanya. Paruhnya yang panjang dan tebal serta seluruh kakinya berwarna merah cerah. Suaranya seperti tabuhan gendang yang perlahan, yang diiringi kepakan sayapnya. Kerana sukar mengamati burung pemalu ini di habitatnya yang padat, maka maklumat mengenai perilakunya juga terhad.
Burung ini dicatat memakan tunas sagu dan serangga, serta menelan kerikil kecil untuk membantu pencernaan makanannya. Ia kelihatannya bersifat monogami, namun tidak banyak maklumat mengenai kelakuan semasa pengawanan Satu-satunya rupa sarang yang diketahui berbentuk mangkuk cetek di atas tunggul pokok reput, yang dilapisi serpihan kayu dan daun kering. Dua ekor anak mandar gendang seluruhnya terselubung dengan bulu bawah (down feather) berwarna hitam, khusus bagi keluarga burung Rallidae yang baru menetas.
Populasinya dianggarkan antara 3,500-15,000 ekor, dan area penyebarannya yang terhad membuatnya digolongkan sebagai "terancam" oleh International Union for Conservation of Nature (IUCN). Telah berlaku pengurangan habitat akibat penuaian sagu dan alihan tanah lembap menjadi sawah, dan burung ini juga dimakan oleh penduduk setempat. Sarang yang digambarkan sebelumnya berada di daerah yang sering dikunjungi masyarakat setempat, sehingga burung ini lebih menyesuaikan pada perubahan habitatnya berbanding anggaran sebelumnya.
Keluarga burung Rallidae berjumlah besar dan tersebar sangat luas, hampir mencapai 150 spesies. Ukuran tubuhnya kecil sehingga sederhana, hidup di daratan atau tanah lembap, dan seringkali tubuh pendek mereka berbentuk pipih ke tepi, sehingga mudah melintasi tumbuh-tumbuhan lebat. Spesies-spesies yang tinggal pulau kehilangan kemampuan terbangnya; daripada 53 taksonomi di pulau yang masih terdapat atau baru sahaja pupus, 32 di antaranya telah kehilangan kemampuan terbang.[1]
Mandar gendang, yang pertama kali diklasifikasikan oleh ahli zoologi Inggeris George Robert Gray pada tahun 1860, ialah satu-satunya yang termasuk genus monotipik Habroptila.[2] Nama genus Habroptila berasal daripada perkataan Yunani habros (lembut, cantik, indah) dan ptilon (bulu, sayap); wallacii berasal daripada nama ahli zoologi British Alfred Russel Wallace.[3][4] Nama lokalnya meliputi "soisa", "tibiales" dan "rèie".[5]
Burung ini juga terdapat kaitannya dengan mandar kasuari (Megacrex inepta) dan mandar bakau (Eulabeornis castaneoventris), di mana ketiga-tiga genus Australasia tersebut kemungkinan berasal daripada leluhur Amaurornis.[2][6]. Storrs Olson berpendapat bahawa genus Megacrex sangatlah mirip dengan Habroptila sehingga Megacrex sepatutnya dianggap sebagai padanan baru daripada Habroptila, yang mengakibatkan adanya dua spesies dalam genus tersebut.[7] Selanjutnya Sidney Dillon Ripley menyamakan kedua-duanya dalam monografnya tentang Rallidae tahun 1977; ia memasukkan Habroptila dalam genus besar Rallus. Usulan ini, bagaimanapun, tidak diterima oleh Gerlof Fokko Mees, yang menunjukkan perbezaan tersendiri dalam bentuk dan struktur paruh.[8] Suatu analisis filogenetik molekul berdasarkan kesamaan urutan DNA mitokondria mendapati bahawa Habroptila merupakan sebahagian daripada sinaran evolusi dalam genus Gallirallus yang lebih luas, yang berlaku sekitar 400,000 tahun yang lalu di wilayah tersebut.[9]
Mandar gendang ialah seekor burung besar yang tidak mampu terbang dengan panjang 33 hingga 40 cm (13–16 in) cm (13–16 in).[2] Burung dewasa mempunyai tubuh yang utamanya berwarna kelabu gelap, bulu coklat gelap pada punggung bahagian bawah, belakang dan sayap, serta ekor berwarna hitam. Bahagian bawah tubuhnya sedikit lebih pucat warna kelabunya dibanding punggungnya, kulit tidak berbulu di sekitar mata, paruh yang panjang dan tebal, serta kaki-kaki yang kuat berwarna merah cerah.[10] Ia juga mempunyai sebuah tulang kecil di lekukan sayapnya.[11] Mandar gendang dengan jantina yang berbeza seiras dalam penampilannya; sementara bulu burung muda yang belum dewasa belum pernah terdeskripsikan.[10]
Mandar gendang secara mirip dengan mandar besar (Porphyrio porphyrio) yang baru-baru ini ditemui di Halmahera, tetapi spesies tersebut lebih besar, mempunyai paruh berwarna merah yang pendek dan tebal, dengan sebuah balung merah; Porphyrio juga mempunyai bahagian bawah tubuh yang berwarna ungu, dan ekor bahagian bawah berwarna putih.[10] Mandar gendang berbeza dengan mandar Calayan (Gallirallus calayanensis), dimana mandar gendang berukuran lebih besar dan tidak mempunyai bulu penghadang seperti pada mandar Calayan; tidak terdapat saling tumpang tindih dalam julat kedua spesies ini.[12]
Burung ini mengeluarkan bunyi seperti bunyi gendang yang perlahan, disertai dengan bunyi tuk, tuk, tuk yang dibuat dengan sayapnya.[10] Sifat suaranya menciptakan sebuah legenda tempatan, di mana bunyi itu diceritakan dibuat oleh burung tersebut dengan memukul-mukul dalam sebuah rongga pokok atau dahan dengan kaki-kakinya.[5] Gerd Heinrich mencatat nama tempatan atau sebutan khas burung ini ialah "soisa", yang bermaksud gendang, dan menggambarkan suaranya sebagai sebuah gendang yang terkawal purre - purre - purre - purre - purre yang kadang kala berakhir dengan suatu jeritan melengking yang nyaring. Mandar gendang juga menghasilkan suatu dengungan membosankan mirip dengan bunyi Sus scrofa vittatus (sebuah subspesies babi hutan), dan mengingatkan pada bunyi yang dihasilkan mandar dengkur (Aramidopsis plateni).[13] Suaranya paling sering terdengar pada petang hari atau malam hari, dan seseorang yang sedang mencacah batang sagu dengan sebilah parang mungkin akan mendapatkan tindak balas daripada burung tersebut.[10] Versi yang lebih tenang daripada suaranya dapat terdengar pada sarangnya.[14] Orang yang mengira bunyi seperti jeritan nyaring berasal daripada mandar gendang mungkin sahaja salah, kerana bunyi seperti itu juga dihasilkan oleh Amaurornis moluccana (spesies burung yang juga termasuk familia Rallidae).[10]
Mandar gendang mendiami paya yang dipenuhi pokok sagu (rumbia) di Halmahera, terutamanya pada daerah paya berlumpur yang berdekatan dengan hutan. Terdapat tuntutan yang menyatakan bahawa burung ini juga terdapat di rerumputan alang, namun kekeliruan tersebut diperkirakan merujuk pada spesies burung yang masih dalam satu keluarga (familia) —iaitu Amaurornis moluccana.[10][15] Seorang ahli ornitologi (ilmu yang mempelajari burung) Jerman Gerd Heinrich, yang mempersiapkan perjalanannya ke Halmahera dengan bergulir pada semak jelatang, menuliskan mengenai habitat paya pokok sagu pada tahun 1930-an:[16]
Saya sangat yakin belum terdapat orang Eropah yang pernah melihat burung ini dalam keadaan hidup, sebab hal itu memerlukan suatu peringkat ketangguhan dan hasrat pada diri seseorang yang mana tidak saya temukan dengan mudah pada orang-orang. Habroptila terlindung oleh duri-duri yang mengerikan dari paya pokok sagu. Dalam belantara duri ini, saya berjalan dengan bertelanjang kaki dan setengah bertelanjang badan selama berminggu-minggu.
Mandar gendang berjaya ditemukan dan diamati pada tahun 1950-2003 di suatu daerah terhad di Daerah Halmahera Barat, pada pangkal semenanjung barat pulau Halmahera, namun sebelum tahun 1950 tercatat —malah— hingga hujung selatan pulau itu.[6] Nota yang lebih baru menunjukkan bahawa burung ini masih terdapat pada area yang lebih luas secara ketara, termasuk bahagian timur laut pulau tersebut, dan penduduk setempat mendakwa bahawa burung ini juga terdapat di paya dekat Kao, di bahagian barat laut.[14][6]
Habitat yang sukar dan sifat pemalu dari mandar gendang menyebabkan langkanya maklumat perihal gaya hidupnya, dan hanya terdapat sedikit penampakannya yang telah dikonfirmasi.[17] Makanannya, menurut nota, merangkumi tunas tanaman sagu dan serangga. Burung ini juga makan di tunggul pokok sagu, walau tidaklah jelas ada ia makan tanaman yang telah membusuk itu atau mencari yang lain untuk dimakan.[6] Mandar gendang menelan batu-batu kerikil kecil, sebagaimana juga semua burung dalam keluarga Rallidae, untuk membantu 'penggilingan' makanan yang dilakukan di organ ampela.[18]
Mandar gendang diperkirakan ialah burung yang monogami, tetapi sedikit yang diketahui tentang kelakuan mereka dalam masa kahwin sebelum bersarang. Laporan yang menyebutkan bahawa mandar gendang mempunyai 4-5 anak berwarna belang (bergaris) telah lama dianggap tidak benar, kerana bulu yang demikian tidaklah wajar untuk burung dalam keluarga Rallidae.[6] Dalam keluarga (familia) ini, kanak-kanak yang baru menetas biasanya relatif berdikari dan sudah dapat berjalan (prekosial), berbulu halus warna hitam, dengan beberapa hiasan sebatas pada kepalanya, tanpa bulu sama sekali, atau mempunyai jambul.[19]
Persoalan terpecahkan pada bulan November 2010 ketika sebuah sarang ditemukan di atas suatu tunggul pokok yang telah membusuk, 1 meter di atas permukaan tanah dan 46 meter dari tepi hutan paya kering di Taman Negara Aketajawe-Lolobata. Sarangnya sedalam 15 cm, dengan lapisan bawah yang mengandung serpihan kayu kecil di asasnya dan selapis dedaunan kering. Kulit telurnya berwarna putih kecoklatan, ditandai dengan warna hitam dan coklat gelap dalam pelbagai ukuran berbeza. Kedua anaknya yang masih sangat muda ditutupi seluruhnya dengan bulu bawah (down feather) warna hitam. Paruhnya berwarna hitam dengan ujungnya berwarna putih, dan kaki-kakinya coklat bergaris-garis hitam. Matanya mempunyai selaput pelangi berwarna kelabu dan pupil yang berwarna biru. Anakan Rallidae meninggalkan sarangnya segera selepas menetas, sehingga dapat dikatakan bahawa mereka menjadi kanak-kanak hanya selama satu atau dua hari.[14]
Spesies burung dengan penyebaran dalam area geografi yang terhad sangat terdedah terhadap aktiviti manusia, dan 8 dari 26 spesies burung yang hanya terdapat pada "Wilayah Burung Endemik Maluku Utara" berada dalam keadaan terancam, termasuk mandar gendang.[6] Hampir seperempat dari semua spesies burung Rallidae mempunyai masalah pemuliharaan, dan spesies pulau yang tak dapat terbang ialah yang utamanya berisiko, sekurang-kurangnya 15 spesies telah pupus sejak tahun 1600.[20] Populasi mandar gendang diperkirakan antara 3,500-15,000 burung, sebarannya dalam area geografi yang terhad dan populasinya yang kecil menandakan spesies ini diklasifikasikan sebagai spesies terancam menurut International Union for Conservation of Nature (IUCN).[17][2] Walaupun spesies ini kurang begitu dikenal, mungkin sahaja populasinya lebih besar pada kenyataannya dibanding anggaran.[6]
Berkurangnya habitat mandar gebang berlaku kerana penuaian sagu secara komersial, atau alihan paya yang menjadi habitatnya menjadi kawasan persawahan dan tambak ikan.[6][2] Mandar gendang juga menjadi bahan makanan yang disukai penduduk setempat, mereka menangkapnya menggunakan perangkap yang diperbuat daripada rangkaian kulit kayu dan memburunya dengan anjing.[10] Satu-satunya sarang mandar gendang, yang telah diamati, berada di daerah yang biasa digunakan penduduk setempat, dan burung tersebut mungkin semasa ini lebih mudah menyesuaikan terhadap perubahan habitat berbanding dengan anggaran sebelumnya. Terdapat juga beberapa tanda-tanda kewujudan mandar gendang di wilayah timur laut Halmahera pada tahun 2008 dan 2011, memperluas daerah kewujudan burung ini yang telah teramati dalam beberapa tahun terakhir.[14]
_in_New_Guinea.jpg)
_in_New_Guinea.jpg)
_in_New_Guinea.jpg)
|access-date= (bantuan) |access-date= (bantuan) Mandar gendang (Bahasa Latin: Habroptila wallacii: Habroptila wallacii, Bahasa Inggeris: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail: invisible rail, Wallace's rail, drummer rail) ialah satu spesies burung Rallidae besar yang tidak terbang, yang merupakan haiwan endemik di pulau Halmahera, Maluku Utara, Indonesia. Spesies ini mendiami paya lebat pokok sagu yang berdekatan dengan hutan. Bulunya didominasi warna kelabu gelap, dengan kulit terbuka di sekitar matanya. Paruhnya yang panjang dan tebal serta seluruh kakinya berwarna merah cerah. Suaranya seperti tabuhan gendang yang perlahan, yang diiringi kepakan sayapnya. Kerana sukar mengamati burung pemalu ini di habitatnya yang padat, maka maklumat mengenai perilakunya juga terhad.
Burung ini dicatat memakan tunas sagu dan serangga, serta menelan kerikil kecil untuk membantu pencernaan makanannya. Ia kelihatannya bersifat monogami, namun tidak banyak maklumat mengenai kelakuan semasa pengawanan Satu-satunya rupa sarang yang diketahui berbentuk mangkuk cetek di atas tunggul pokok reput, yang dilapisi serpihan kayu dan daun kering. Dua ekor anak mandar gendang seluruhnya terselubung dengan bulu bawah (down feather) berwarna hitam, khusus bagi keluarga burung Rallidae yang baru menetas.
Populasinya dianggarkan antara 3,500-15,000 ekor, dan area penyebarannya yang terhad membuatnya digolongkan sebagai "terancam" oleh International Union for Conservation of Nature (IUCN). Telah berlaku pengurangan habitat akibat penuaian sagu dan alihan tanah lembap menjadi sawah, dan burung ini juga dimakan oleh penduduk setempat. Sarang yang digambarkan sebelumnya berada di daerah yang sering dikunjungi masyarakat setempat, sehingga burung ini lebih menyesuaikan pada perubahan habitatnya berbanding anggaran sebelumnya.
De Halmahera-ral (Habroptila wallacii) is een vogel uit de familie van de Rallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae), uit het monotypische geslacht Habroptila.
Deze soort is endemisch op het Indonesische eiland Halmahera en leeft met name in moerasbossen, draslanden en bosranden. De IUCN-status is kwetsbaar en de soort wordt weinig gezien.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Halmahera-ral (Habroptila wallacii) is een vogel uit de familie van de Rallen, koeten en waterhoentjes (Rallidae), uit het monotypische geslacht Habroptila.
Saracura-invisível (nome científico: Habroptila wallacii) é uma espécie de ave endêmica da Indonésia e que pertence à família dos ralídeos.[1]
A saracura-invisível é uma ave de grande porte e incapaz de voar, com 33 a 40 cm de comprimento. O adulto tem o corpo predominantemente de cor cinza-ardósia escuro; plumagem marrom-escura na parte inferior do dorso, garupa e asas; e a parte superior do rabo preta. A parte inferior do corpo é ligeiramente mais pálida que o dorso; e a pele nua ao redor dos olhos, o bico longo e grosso e suas robustas pernas são de um vermelho brilhante. Ela tem uma pequena espinha na curva das asas. Os sexos são idênticos em aparência; a plumagem dos indivíduos jovens emplumados não foi descrita.
A espécie é superficialmente semelhante ao caimão-comum, Porphyrio porphyrio, que foi recentemente encontrado em Halmaera, mas essa ave é maior, com um bico vermelho curto e espesso e um escudo vermelho na testa; ela também tem plumagem roxa e área branca abaixo do rabo. A saracura-invisível se diferencia de Gallirallus calayanensis por ser maior e não ter a plumagem barrada daquela espécie; não há sobreposição entre a área de ocorrência das duas espécies.
A chamada é uma batida baixa, acompanhada por um tuk, tuk, tuk feito com as asas. A natureza da vocalização levou a uma lenda local de que o som é feito pela ave batendo com os pés em uma árvore oca ou em um galho. Gerd Heinrich anotou o nome local "soisa", que significa tambor, e descreveu a chamada como sendo um ronronar-purre-purre-purre-purre moderado de bateria que às vezes termina em um grito estridente e alto. A ave também produziu um zumbido abafado semelhante à voz do porco bandado (Sus scrofa vittatus) e que lembra o canto da saracura-roncadora (Aramidopsis plateni). O chamado é mais frequente no início da manhã ou no fim da noite, e uma pessoa batendo no tronco do sagu com um facão pode provocar uma resposta da ave. Uma versão mais silenciosa do chamado é emitida a partir do ninho. Outros sons atribuídos a este ralídeo, como gritos altos, podem estar incorretos, uma vez que são muito parecidos com aqueles produzidos por Amaurornis moluccana.
Saracura-invisível (nome científico: Habroptila wallacii) é uma espécie de ave endêmica da Indonésia e que pertence à família dos ralídeos.
Halmaherarall[2] (Gallirallus wallacii) är en flygoförmögen fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar endemisk för ön Halmahera i Maluku Utara i Indonesien.[3]
Fågeln är en stor, 40 centimeter lång rall som inte kan flyga. Dess fjäderdräkt är främst skiffergrå. Den nakna huden runt ögonen, den långa, tjocka näbben, och benen är ljust röda. Lätet är ett lågt trummande ljud som åtföljs av slag med vingarna.
Halmaherarallen lever i ogenomträngliga sago-kärr som förekommer i anslutning till skogar. Svårigheten att sikta denna skygga fågel i dess täta habitat har gjort att informationen om dess beteende är mycket begränsad. De registrerade födoämnena inkluderar insekter och skott av sagopalmen.
Den sväljer också små stenar som bidrar till att bryta ned maten. Den tycks vara monogam, men för övrigt är mycket lite känt om dess uppvaktningsbeteende. Det enda kända boet var en skål uppe på toppen av en ruttnande stubbe. Det var fodrat med träflisor och torra löv. De två små ungarna var helt täckta av svart dun, vilket är typiskt för nykläckta rallungar.
Fågeln förekommer endast på Halmahera i norra Moluckerna.[3] Arten placeras traditionellt i det egna släktet Habroptila, men DNA-studier visar att detta är inbäddat i Gallirallus.[4] Clements et al, som följs här, expanderar därför Gallirallus till att omfatta även halmaherarallen, medan andra istället delar upp Gallirallus i flera släkten, varvid halmaherarallen behålls i sitt monotypiska släkte.[1]
Den uppskattade världspopulationen på 3 500–15 000 fåglar och det mycket begränsade utbredningsområdet gör att halmaherarall är klassad som sårbar av Internationella naturvårdsunionen.[1] Förlust av livsmiljöer har uppstått genom skördande av sagopalmen och omvandling av våtmarker till risodlingar. Denna rall används också som föda av de lokala människorna. Det bo som har beskrivits befann sig i ett område som besöks av lokala bybor, så rallen kan vara mer anpassningsbar till miljöförändringar än vad man tidigare har trott.
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Alfred Russel Wallace (1823-1913), brittisk zoolog och zoogeografins fader.[5]
Wikimedia Commons har media som rör halmaherarall.
Wikispecies har information om Habroptila wallacii.
Halmaherarall (Gallirallus wallacii) är en flygoförmögen fågel i familjen rallar inom ordningen tran- och rallfåglar endemisk för ön Halmahera i Maluku Utara i Indonesien.
Habroptila wallacii là một loài chim trong họ Rallidae đặc hữu đảo Halmahera ở Bắc Maluku, Indonesia, nơi nó sống ở các đầm lầy sago gần với các khu rừng. Bộ lông của nó có màu đá bảng đen-xám, một cái mõ dài, đày và chân màu đỏ tươi. Khó quan sát loài chim nhút nhát này vì nó sống trong môi trường rậm rạp khiến việc nghiên cứu thông tin về nó bị hạn chế.
Habroptila wallacii là một loài chim trong họ Rallidae đặc hữu đảo Halmahera ở Bắc Maluku, Indonesia, nơi nó sống ở các đầm lầy sago gần với các khu rừng. Bộ lông của nó có màu đá bảng đen-xám, một cái mõ dài, đày và chân màu đỏ tươi. Khó quan sát loài chim nhút nhát này vì nó sống trong môi trường rậm rạp khiến việc nghiên cứu thông tin về nó bị hạn chế.
Habroptila wallacii G. R. Gray, 1860
Ареал
Пастушок-барабанщик[1] (лат. Habroptila wallacii) — крупный вид нелетающих птиц из семейства пастушковых, единственный представитель монотипного рода Habroptila.
Крупная, до 55 см длиной, чёрная птица с длинным красным клювом и красными ногами. Обитает на острове Хальмахера (Малайский архипелаг).
Питается мелкими позвоночными, в основном грызунами, рептилиями, амфибиями и мелкими птицами, насекомыми и изредка семенами. Образ жизни изучен мало.
Пастушок-барабанщик (лат. Habroptila wallacii) — крупный вид нелетающих птиц из семейства пастушковых, единственный представитель монотипного рода Habroptila.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : クイナ科 Rallidae 属 : ハルマヘラクイナ属Rallus wallacii
和名 ハルマヘラクイナ 英名 Drummer railハルマヘラクイナ（Habroptila wallacii）は、ツル目クイナ科ハルマヘラクイナ属に分類される鳥類。本種のみでハルマヘラクイナ属を構成する。
全長35-38センチメートル[1]。頭部や背、胸部の羽衣、翼は黒い[1]。腰や下面の羽衣は黒褐色[1]。
虹彩は橙赤色[1]。嘴は長く、分厚い[1]。嘴と後肢は橙赤色[1]。
サゴヤシなどが繁茂する湖沼、湿原などに生息し、水場に対し半島状に突出した地形を好む[1]。飛翔することはできない[1]。
生息地では食用とされることもある[1]。罠や犬を用いた狩猟で捕えられる[2]。
開発による生息地の破壊、食用の狩猟、人為的に移入されたネコによる捕食などにより、生息数の減少が懸念されている[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
월리스뜸부기(Invisible rail)은 인도네시아 말루쿠우타라 주 할마헤라섬에 사는 고유한 날지 못하는 뜸부기이다. 숲과 가까운 사고야자 늪지에 서식한다. 깃털은 대부분 검은 편이고(다크 슬레이트 그레이색), 눈 주위에는 맨살에 있고, 길고 두꺼운 부리를 가지고 있으며 다리는 밝은 빨간 색이다. 울음소리는 날개를 퍼덕이면서 내고, 낮은 북소리이다. 좁은 지역에 살고, 겁이 많은 성격 때문에 관찰하기가 힘들어 행동에 대한 정보가 적은 편이다.
사고야자와 벌레를 먹는 걸로 알려져 있다. 또한, 음식을 소화시키기 위해 작은 돌들을 먹기도 한다. 일부일처제인 것 외에는 구애 및 짝짓기에 관한 정보가 적다. 둥지는 알려진 바로는 목제조각과 마른 잎을 이용해 썩은 나무 그루터기 위에 만든다. 태어난 새끼는 전형적인 뜸부기의 조성조의 특징을 갖고 전체가 검은 솜깃털로 덮혀있다. 추정되는 수는 3,500~15,000 정도이며 국제 자연 보전 연맹에 의해 취약종으로 분류되고 있다. 사고야자 경작과 쌀 경작을 위한 습지 개발로 인한 서식지 파괴나 마을 사람들의 월리스뜸부기 사냥 및 식용은 월리스뜸부기를 멸종 취약종으로 만들었다. 사는 곳이 마을 사람들에 의해 자주 발견되어서, 전보다 더 환경 변화에 민감해졌다.
월리스뜸부기가 속해 있는 뜸부기과는 약 150마리의 종이 있는 과이다. 몸은 크지 않고, 육지나 습지대에 살며, 그들의 짧은 몸은 식생을 더 자유롭게 움직이기 위하여 비스듬히 납작해져 있다. 육지에 사는 종들 중 53개의 종 중에서 32개의 종이 날지를 못한다.[2]
윌리스 뜸부기는 1860년 조지 로버트 그레이가 첫 번째로 분류했고, 하브롭틸라속(Habroptila)의 유일한 종이 되었다. 하브롭탈라속은 그리스어로 '우아한, 예쁜, 화려한' 뜻인 "하브로스(Habros)"와 '깃털, 날개'를 뜻하는 "프틸론(ptilon)"에서 유래했다.[3] "월리스(wallacii)"는 영국의 동물학자인 앨프리드 러셀 월리스를 기념하여 지어졌다.[4] 지역 주민들은 "soisa", "tiabiales","rèie"라고 부른다.[5]
.png){kind=small}
