Resident breeder.
Die roetvalk (Falco concolor) is 'n medium-grootte valk wat van noordoos Afrika tot by die suidlike Persiese Golf voorkom. Dit behoort aan 'n groep soortgelyke valke wat dikwels beskou word as 'n subgenus Hypotriorchis. Die Eleonoravalk word as sy naaste familielid beskou. [2] Die wetenskaplike naam concolor verwys na die voël se ewe gekleurde vere.
Dit is 'n elegante roofvoël en is 32-37 cm lank met 'n vlerkspan van 78-90 cm. Dit lyk soos 'n groot Europese boomvalk of 'n klein Eleonoravalk gebou, met 'n lang gepunte vlerke, 'n lang stert en slanke liggaam. Die volwassenes is blou-grys en die gebrek aan die swart ondervlerkdekvere onderskei dit van die Eleonoravalk. Die donker agterrand van die vlerke en stert onderskei dit van die Europese boomvalk.
Hierdie spesie broei op eilande en die kus of woestyn kranse van Libië tot Pakistan. Dit is 'n lang-afstand trekvoël, oorwintering in Oos-Afrika en die suide van Madagaskar. Dit is 'n seldsame swerwer noord van sy broei-habitat.
Die roetvalk eet hoofsaaklik ander voëls, maar dit eet ook groot insekte soos naaldekokers. Prooi word in die vlug geëet. Dit maak op 'n rotsrand nes en lê tot vier eiers.
Die roetvalk (Falco concolor) is 'n medium-grootte valk wat van noordoos Afrika tot by die suidlike Persiese Golf voorkom. Dit behoort aan 'n groep soortgelyke valke wat dikwels beskou word as 'n subgenus Hypotriorchis. Die Eleonoravalk word as sy naaste familielid beskou. Die wetenskaplike naam concolor verwys na die voël se ewe gekleurde vere.
Dit is 'n elegante roofvoël en is 32-37 cm lank met 'n vlerkspan van 78-90 cm. Dit lyk soos 'n groot Europese boomvalk of 'n klein Eleonoravalk gebou, met 'n lang gepunte vlerke, 'n lang stert en slanke liggaam. Die volwassenes is blou-grys en die gebrek aan die swart ondervlerkdekvere onderskei dit van die Eleonoravalk. Die donker agterrand van die vlerke en stert onderskei dit van die Europese boomvalk.
Hierdie spesie broei op eilande en die kus of woestyn kranse van Libië tot Pakistan. Dit is 'n lang-afstand trekvoël, oorwintering in Oos-Afrika en die suide van Madagaskar. Dit is 'n seldsame swerwer noord van sy broei-habitat.
Die roetvalk eet hoofsaaklik ander voëls, maar dit eet ook groot insekte soos naaldekokers. Prooi word in die vlug geëet. Dit maak op 'n rotsrand nes en lê tot vier eiers.
El falcó fumat[1] (Falco concolor) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita garrigues i zones rocoses del nord-est d'Àfrica i Orient Pròxim, a l'est de Líbia, Egipte, nord de Sudan, Eritrea, Iemen, Israel, Jordània i les illes del Mar Roig.
SRX was in this web page and he is in your PC sistem
El falcó fumat (Falco concolor) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita garrigues i zones rocoses del nord-est d'Àfrica i Orient Pròxim, a l'est de Líbia, Egipte, nord de Sudan, Eritrea, Iemen, Israel, Jordània i les illes del Mar Roig.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hebog tywyll (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: hebogiaid tywyll) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco concolor; yr enw Saesneg arno yw Sooty falcon. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. concolor, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r hebog tywyll yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Caracara cyffredin Caracara plancus Caracara gyddf-felyn Daptrius ater.jpg)
_(cropped).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hebog tywyll (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: hebogiaid tywyll) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco concolor; yr enw Saesneg arno yw Sooty falcon. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. concolor, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Der Schieferfalke (Falco concolor) ist ein etwas über turmfalkengroßer Vertreter der Gattung Falken (Falco) innerhalb der Unterfamilie der Eigentlichen Falken (Falconinae). Im Aussehen ähnelt er sehr stark Vertretern der dunklen Morphe des etwas größeren Eleonorenfalken, mit dem der obligate Fernzieher auch die Überwinterungsplätze auf Madagaskar teilt. Schieferfalken haben ihre Brutzeit weitgehend mit dem Durchzugsgipfel kleiner paläarktischer Zugvögel synchronisiert, von denen sie während ihrer Brutzeit sich selbst und ihre Jungen ernähren. Ihre weit verstreuten Brutkolonien liegen vor allem auf Felsklippen in der mittleren und östlichen Sahara, auf Inseln im Roten Meer sowie auf der Arabischen Halbinsel.
Der Schieferfalke wurde lange Zeit von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingeschätzt. Seit 2008 steht er auf der Liste der potentiell gefährdeten Vogelarten, da Beobachtungen in den Überwinterungsgebieten gezeigt haben, dass die Zahl der Falken deutlich gesunken ist.[1] Statt der 100.000 Individuen, die man früher unterstellte, geht man davon aus, dass derzeit noch maximal 20.000 geschlechtsreife Individuen vorkommen.
Mit einer Größe von 32 bis 37 und einer Spannweite von 75 bis 88 Zentimetern ist er etwas kleiner als der Eleonorenfalke und etwas größer als der Baumfalke.[2] Im Adultkleid sind Schieferfalken beiderlei Geschlechts blaugrau gefärbt; Weibchen sind etwas dunkler, sodass der beim Männchen erkennbare Farbkontrast des gesamten Oberseitengefieders zu den fast schwärzlichen Handschwingen bei ihnen kaum auffällt. Bei manchen Individuen sind Wangen, Kehle und Hals etwas heller; bei diesen zeichnet sich ein Bartstreif deutlich ab. Die unbefiederten Partien um die Augen sowie die Wachshaut sind beim Männchen leuchtend gelborange, bei Weibchen bläulich; diese Unterschiede bilden auch die einzige sichere Grundlage einer feldornithologischen Geschlechtsbestimmung, da der reverse Geschlechtsdimorphismus in Bezug auf Größe und Masse beim Eleonorenfalken, wie bei allen Falken, nur undeutlich ausgeprägt ist. Die Läufe sind bei beiden Geschlechtern gelblich, die Krallen schwarz.
Vögel bis zum zweiten Herbstkleid unterscheiden sich deutlich von Adulten. Abgesehen von der geringeren Größe ähneln sie stark weiblichen Eleonorenfalken der hellen Morphe. Ihre Oberseite ist graubraun mit deutlich heller gesäumten Federrändern. Die Unterseite auf rahmgelben, oder isabellfarbenen Grund deutlich dunkel längsgestrichelt. Die Oberseite des Kopfes ist dunkelgrau, die Wangen gelblich; ein Bartstreif ist meist deutlich erkennbar. Die befiederten Partien um die Augen sowie die Wachshaut sind blaugrau. Mit etwa 18 Monaten sind Schieferfalken ausgefärbt.[3]
Im Flug wirken Schieferfalken relativ großköpfig und außerordentlich langflügelig, wobei vor allem die schlanken, spitz zulaufenden Armschwingen auffallen. Bei vielen Schieferfalken sind die mittleren Steuerfedern des insgesamt kurzen Schwanzes etwas verlängert.[4]
In den Brutkolonien ist die Art akustisch sehr präsent, vor allem in den späteren Nachmittagsstunden und am Abend. Häufigster Ruf ist ein nicht besonders schnell gereihtes kii..kii..kii. Daneben auch ein schrilles, lautes Krii-e. . kriie das vielfältig variiert an Rufe des Turmfalkens erinnert.
Die Brutverbreitung des Schieferfalkens ist nur zum Teil bekannt. Er brütet im zentralen und südöstlichen Saharagebiet Libyens, in Nord, -Zentral und -Ostägypten, in Israel, Jordanien und Syrien, in zerstreuten Kolonien entlang der West- und Ostküste der Arabischen Halbinsel, sowie auf Felseninseln im Roten Meer. Die südlichsten Brutvorkommen liegen im zum Eritrea gehörenden Dahlak-Archipel, die östlichsten auf Inseln im Persischen Golf sowie an der Küste von Makran in Pakistan.
Schieferfalken brüten in ariden, weitgehend vegetationslosen Gebieten. Ihre Brutplätze und Brutkolonien liegen auf Felsenklippen, entlang von Steilküsten oder auf Koralleninseln, wo sie ihre Nistplätze oft unter Mangroven oder in Quellerbeständen anlegen. Die Brutplätze sind in manchen Gebieten sehr weit, oft mehrere 100 Meter, ja bis zu einigen Kilometern voneinander entfernt[5]; bei geringem Platz, aber günstigem Nahrungsangebot, wie zum Beispiel auf den Brutinseln im südlichen Roten Meer, können die Nestabstände weniger als 10 Meter betragen.
Während der Brutzeit halten sich Schieferfalken vor allem in tiefgelegenen Gebieten und im Küstenbereich auf. Im Winterquartier werden sie bis in Höhen von 1500 Metern angetroffen.[6]
Die Territorialität der Art scheint stark vom durchschnittlichen Nahrungsangebot abzuhängen. So wurden in einer israelischen Population, die sich hauptsächlich von durchziehenden Kleinvögeln ernährt, keine territorial motivierten Aggressionen festgestellt, während Schieferfalken, die auf einer der Küste Omans vorgelagerten Insel brüteten, jeweils einen Küstenabschnitt von etwa 70 Metern behaupteten.[7]
Schieferfalken sind meist obligate Fernzieher mit Überwinterungsgebieten vor allem auf Madagaskar und Küstengebieten in Mosambik. Gelegentliche Winterbeobachtungen von Schieferfalken in den südlichsten Verbreitungsgebieten lassen auf fallweise Überwinterungen einiger Individuen im Brutgebiet schließen.[8] Der Wegzug beginnt nicht vor Mitte Oktober, aber noch Mitte November halten sich Schieferfalken auf den Brutinseln im Roten Meer auf. Die Hauptzugroute folgt dem Flusslauf des Nil und dem Großen Afrikanischen Grabenbruch. Westpopulationen überfliegen in südwestlicher Richtung den Golf von Aden um auf die Hauptzugstraße zu stoßen. Die Winterquartiere werden gegen Ende November erreicht; frühestens Ende Februar beginnt der Heimzug. Die Ankunft an den Brutplätzen erfolgt ab Ende April, hauptsächlich aber im Mai.
Im Nahrungserwerb gleicht die Art dem Eleonorenfalken. Während der Brutzeit ernähren Schieferfalken sich und ihre Nachkommenschaft ausschließlich mit Vögeln, hauptsächlich durchziehenden kleinen Singvögeln. Die größten Beutetiere sind Wiedehopfe und Flughühner, die Hauptbeute setzt sich jedoch aus kleineren Vögeln wie Laubsängern, Würgern und Seglern zusammen. Die Häufigkeit der verschiedenen Arten im Nahrungsspektrum des Schieferfalken variiert sowohl regional als auch saisonal. In der frühen Zugzeit spielen paläarktische Frühzieher wie Pirol oder Bienenfresser eine wichtige Rolle, regional werden auch häufig Sturmschwalben erbeutet.
Außerhalb der Brutzeit bilden verschiedene Großinsekten, wie Heuschrecken, Grillen, Libellen und Käfer die wichtigsten Nahrungsbestandteile. Daneben werden noch Fledermäuse, Eidechsen und kleine Säugetiere geschlagen. Vögel spielen in dieser Zeit eine eher untergeordnete Rolle.
Schieferfalken werden schon gegen Ende des ersten Lebensjahres geschlechtsreif; manche Weibchen brüten auch schon im ersten, auf die Geburt folgenden Herbst erfolgreich, doch meist sind männliche wie weibliche Erstbrüter ein Jahr älter. Über das Balzverhalten und die Dauer der Paarbindung ist nichts bekannt. Schauflüge während des Heimfluges könnten darauf hinweisen, dass manche Schieferfalken schon verpaart oder zumindest angepaart die Brutplätze erreichen.[9]
Der Nistplatz liegt auf einer ebenen Stelle in einer Felsnische, in Halbhöhlen an Felsklippen, auf den flachen Koralleninseln im Roten Meer auch auf dem Boden, wenn möglich durch Büsche oder Quellerbestände etwas beschattet. In den Felsbrutplätzen werden nordexponierte Lagen bevorzugt. Schieferfalken brüten in dichten Kolonien mit Nistplatzabständen von wenigen Metern, aber auch in lockeren Verbänden, in denen die Entfernung zum Nachbarnest einige Kilometer betragen kann. Gelegentlich werden auch Krähennester, vor allem die des Wüstenraben (Corvus ruficollis) als Nistplatz benutzt. Die Nistmulde wird etwas ausgekratzt, gelegentlich auch spärlich mit Zweigen ausgelegt. Die Hauptbrutzeit ist mit dem regionalen Hauptdurchzug der Singvogelschwärme synchronisiert; die Legezeit liegt zwischen Mitte Juli und Mitte August. Das Gelege besteht aus 2 bis 3 (1 bis 4) Eiern, die im Durchschnitt 40 x 31 Millimeter messen und 22 Gramm wiegen. Sie werden etwa 28 Tage hauptsächlich vom Weibchen bebrütet, das in dieser Zeit vom Männchen mit Nahrung versorgt wird. Auch die Jungen werden ausschließlich vom Weibchen mit der vom Männchen herangebrachten Nahrung geatzt. Überschüssige Beutetiere werden gelegentlich an kühlen Stellen deponiert.[10] Die Nestlingszeit dauert zwischen 32 und 38 Tagen. Nach einer etwa dreiwöchigen Führungszeit sind die Jungen selbständig. Über die Jugenddismigration ist nichts bekannt, doch zeigen Beobachtungen beringter Falken eine sehr große Brutortstreue.
Trotz der in zum Teil isolierte Kolonien fragmentierten Brutverbreitung werden keine Subspezies unterschieden. Genetische Analysen bestätigten die auch auf Grund morphologischer und verhaltensbiologischer Ähnlichkeiten vermutete nahe Verwandtschaft der Art mit dem Baumfalken und dem Eleonorenfalken. Mit diesen bildet der Schieferfalke die monophyletische Untergattung Hypotriorchis innerhalb der Falconinae.[11] Inwieweit noch andere Falken, wie der Afrikanische Baumfalke (Falco cuvieri) oder der Malaienbaumfalke (Falco serverus) dieser Gruppe zuzuzählen sind, ist noch Gegenstand der Forschung.
Auf Grund des großen Verbreitungsgebietes und der weit verstreuten und meist unzugänglichen Brutplätze liegen keine detaillierten Bestandszahlen vor. An den bekannten Brutplätzen brüten etwa 1000 Paare, doch wurden erst in letzter Zeit zum Teil recht individuenstarke Kolonien in Israel und in Jordanien entdeckt.[12] Es wird angenommen, dass viele Kolonien bisher unentdeckt blieben. In den Überwinterungsgebieten, ist der Schieferfalke etwa zehnmal häufiger als der Eleonorenfalke, was unter Zugrundelegung der neuesten Bestandszahlen des Eleonorenfalken einer Gesamtpopulation von mindestens 100.000 Brutpaaren entsprechen würde. Birdlife international geht von einem Weltbestand von etwa 100.000 Individuen aus; diese Schätzungen beruhen jedoch noch auf einer alten, in der Zwischenzeit überholten Bestandserfassung des Eleonorenfalkens.[1] Der Bestand des Schieferfalkens ist zurzeit nicht gefährdet.
Der Schieferfalke (Falco concolor) ist ein etwas über turmfalkengroßer Vertreter der Gattung Falken (Falco) innerhalb der Unterfamilie der Eigentlichen Falken (Falconinae). Im Aussehen ähnelt er sehr stark Vertretern der dunklen Morphe des etwas größeren Eleonorenfalken, mit dem der obligate Fernzieher auch die Überwinterungsplätze auf Madagaskar teilt. Schieferfalken haben ihre Brutzeit weitgehend mit dem Durchzugsgipfel kleiner paläarktischer Zugvögel synchronisiert, von denen sie während ihrer Brutzeit sich selbst und ihre Jungen ernähren. Ihre weit verstreuten Brutkolonien liegen vor allem auf Felsklippen in der mittleren und östlichen Sahara, auf Inseln im Roten Meer sowie auf der Arabischen Halbinsel.
Der Schieferfalke wurde lange Zeit von der IUCN als nicht gefährdet (least concern) eingeschätzt. Seit 2008 steht er auf der Liste der potentiell gefährdeten Vogelarten, da Beobachtungen in den Überwinterungsgebieten gezeigt haben, dass die Zahl der Falken deutlich gesunken ist. Statt der 100.000 Individuen, die man früher unterstellte, geht man davon aus, dass derzeit noch maximal 20.000 geschlechtsreife Individuen vorkommen.
The sooty falcon (Falco concolor) is a medium-sized falcon breeding from northeastern Africa to the southern Persian Gulf region. The word sooty means to be covered in soot (ash), and is used to describe the color of the Sooty Falcon. Hence, the falcon gets its name from its color, the color of soot.
The Sooty Falcon is part of the order Falconiformes, family Falconidae and genus Falco. [2] The sooty falcon belongs to the hobby group, a rather close-knit number of similar falcons often considered a subgenus Hypotriorchis. Eleonora's falcon is sometimes considered its closest relative, but while they certainly belong to the same lineage, they do not seem to be close sister species.[3][4]
This is an elegant bird of prey, 32–37 cm long with a 78–90 cm wingspan. It is shaped like a large hobby or a small Eleonora's falcon, with its long pointed wings, long tail and slim body. The adults are blue-grey, and lack the black underwing coverts of the Eleonora's falcon. The young bird is like a large juvenile hobby, or small juvenile Eleanora's falcon. Its dark trailing edge to the wings and tail distinguish it from the former species, and it lacks the underwing contrast caused by the dark coverts of the larger falcon.[5]
This species is distributed across Southwest Asia and North Africa. [6] This species breeds on islands and coastal or desert cliffs from Libya to Pakistan). It is a long-distance migrant, wintering in east Africa and south to Madagascar and south-eastern South Africa. Increasingly regular sightings and a lack of historical records suggests that the wintering range has expanded south in recent decades.[5] It is a rare vagrant north of its breeding range.
The sooty falcon eats mainly birds (e.g. Sandgrouse), but it will take large insects, such as dragonflies, which are transferred from talons to beak and eaten in flight. They have also been known to eat lizards and crabs. During their breeding season they exclusively feed on small birds. [6]
During winter the falcons hunt alone, in groups or even as flocks of up to 15 individuals. These hunting flocks tend to perch on trees and feed on swarming insects. During the breeding, summer, season males do the majority of the hunting. Four hunting techniques are employed: (1) Diving from a perch. The falcons spot prey from their perch and then dive bomb and catch it. (2) Flushing. Flushing is a technique used in which falcon individuals fly low over bushes or trees in an attempts to flush other birds out, after which they catch them. (3) Flying up to come down. When a falcon spots a flying prey bird they try to fly further above it, and then dive down to intercept the prey. (4) Survey flight. Individuals circle areas at great heights in hopes of spotting a prey item. Once prey is spotted the falcon flies down below the prey, and then turns back up into the prey's flight path to catch it. [6]
Sooty Falcons lay eggs during mid-summer, and unlike most other falcons, occasionally nest in colonies. The falcons breed in the arid deserts of Southwest Asia and North Africa during the summer months, which is remarkable due to high summer temperatures. They breed in three types of arid environment: (1) small islands in the Red Sea, (2) mountainous deserts and (3) in deserts with rocky outcrops. It nests on a ledge or on rocks, laying up to four eggs.[5] While the falcons tend to nest on high cliffs, they have also been found nesting between rocks or on the ground. Nests are scraped into soft limestone, chalk or sandstone cliffs, and face away from the sun to provide shelter from its rays. Nest also function as perches from which defense against predators is mounted. [6]
Birds begin to display and mate during April and May, with eggs being layed by July-August. Egg incubation lasts approximately 27-29 days. Incubation is predominantly performed by the female, while the male only taking shifts for 1-7 minutes while the female sunbathes. Males hunt and bring food to the female and chicks once they have hatched. During the incubation period males provide females with 3-4 birds per day. Excess food is cached on shaded ledges outside the nest. Doing this ensures that food is regulated and that it is available when it is scarce. It also keeps the nests clean, and prevents parasites and pests from being attracted to the nests. The young falcons remain in the nest for 32-38 days, after which they still remain near the nest for a further 2-3 weeks. During this period the parents still take care of them, but thereafter the level of parental care begins to decrease. [6]
Birds nesting on islands in the Sea of Oman have a mean clutch size of 2.83 and brood size of 2.11, with 12% of nests failing at the egg or nesting stage.[7]
The falcons migrate from their breeding grounds in Southwest Asia and North Africa to winter in Eastern and South-eastern Africa. The journey takes approximately 13 days and covers a distance of 5500 kilometers. The falcons start their migration during the night but tend to travel only during the day. They stop-over at rest spots along Eastern Africa, spots where there are potential water sources. [8]
It was formerly classified as Least Concern by the IUCN, but has recently been shown to be rarer than formerly believed. Consequently, it was uplisted to Vulnerable status in 2017.[1] It is estimated that their population ranges between 2800 and 4000 individuals and that these numbers are declining. [6] The breeding population of Sooty falcons on the islands of northern Oman is in decline, with human disturbance on accessible islands a likely cause, as falcons breeding close to beaches have lower nesting success than those breeding further away.[9] Hence, mitigating human disturbances and protecting natural habitats is of critical conservation concern to the Sooty Falcon.
The sooty falcon (Falco concolor) is a medium-sized falcon breeding from northeastern Africa to the southern Persian Gulf region. The word sooty means to be covered in soot (ash), and is used to describe the color of the Sooty Falcon. Hence, the falcon gets its name from its color, the color of soot.
La Malhela falko (Falco concolor ) estas malgranda rabobirdo apartenanta al la genro Falco de la falka familio de Falkedoj. Ĝi reproduktiĝas el nordorienta Afriko al la regiono de suda Persa Golfo. Ĝi apartenas al la grupo de la apusfalkoj, fermita nombro de similaj falkoj ofte konsiderataj kiel subgenro Hypotriorchis. La Kliffalko estas foje konsiderata ties plej proksima parenco, sed dum ili apartenas al sama stirpo, ili ne ŝajnas proksimaj frataj specioj[1].
Tiu estas eleganta rabobirdo, 32–37 cm longa kun enverguro de 78–90 cm. Ĝi havas formon kiel tiu de granda Alaŭdfalko aŭ de malgranda svelta Kliffalko, kun ties longaj pintecaj flugiloj, longa vosto kaj svelta korpo. Plenkreskuloj estas blugrizaj, kaj ne havas la nigrajn subflugilojn de la Kliffalkoj. La gorĝo estas blankeca, la beko kun nigra pinto kaj flavaj vaksaĵo, ĉirkaŭokulo kaj piedoj. Junulo estas kiel granda junulo de apusfalkoj aŭ malgranda junulo de Kliffalkoj. Ties malhela bordo de flugiloj kaj vosto distingas ĝin el menciita specio, kaj ĝi ne havas la subflugilan kontraston kaŭze de malhelaj kovriloj de la pli granda falko.
Tiu specio reproduktiĝas en insuloj kaj marbordaj aŭ dezertaj klifoj el Libio al Pakistano). Ĝi estas longdistanca migranto, kiu vintras en orienta Afriko kaj suden al Madagaskaro. Ĝi estas rara vaganto norde de sia reprodukta teritorio.
La Malhela falko manĝas ĉefe birdojn, sed ili manĝas ankaŭ grandajn insektojn, kiaj libeloj, kiuj estas transpasataj el ungoj al beko kaj manĝataj dumfluge. Ili nestumas en kornico aŭ rokoj; la ino demetas ĝis 4 ovojn.
Ĝi estis iam klasita kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN[2]. Sed novaj studoj montris ke ĝi estas pli rara ol antaŭsupozata. Sekve ĝi estis subenlistita al statuso de Preskaŭ Minacata en 2008[3].
La Malhela falko (Falco concolor ) estas malgranda rabobirdo apartenanta al la genro Falco de la falka familio de Falkedoj. Ĝi reproduktiĝas el nordorienta Afriko al la regiono de suda Persa Golfo. Ĝi apartenas al la grupo de la apusfalkoj, fermita nombro de similaj falkoj ofte konsiderataj kiel subgenro Hypotriorchis. La Kliffalko estas foje konsiderata ties plej proksima parenco, sed dum ili apartenas al sama stirpo, ili ne ŝajnas proksimaj frataj specioj.
Tiu estas eleganta rabobirdo, 32–37 cm longa kun enverguro de 78–90 cm. Ĝi havas formon kiel tiu de granda Alaŭdfalko aŭ de malgranda svelta Kliffalko, kun ties longaj pintecaj flugiloj, longa vosto kaj svelta korpo. Plenkreskuloj estas blugrizaj, kaj ne havas la nigrajn subflugilojn de la Kliffalkoj. La gorĝo estas blankeca, la beko kun nigra pinto kaj flavaj vaksaĵo, ĉirkaŭokulo kaj piedoj. Junulo estas kiel granda junulo de apusfalkoj aŭ malgranda junulo de Kliffalkoj. Ties malhela bordo de flugiloj kaj vosto distingas ĝin el menciita specio, kaj ĝi ne havas la subflugilan kontraston kaŭze de malhelaj kovriloj de la pli granda falko.
Tiu specio reproduktiĝas en insuloj kaj marbordaj aŭ dezertaj klifoj el Libio al Pakistano). Ĝi estas longdistanca migranto, kiu vintras en orienta Afriko kaj suden al Madagaskaro. Ĝi estas rara vaganto norde de sia reprodukta teritorio.
La Malhela falko manĝas ĉefe birdojn, sed ili manĝas ankaŭ grandajn insektojn, kiaj libeloj, kiuj estas transpasataj el ungoj al beko kaj manĝataj dumfluge. Ili nestumas en kornico aŭ rokoj; la ino demetas ĝis 4 ovojn.
Ĝi estis iam klasita kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN. Sed novaj studoj montris ke ĝi estas pli rara ol antaŭsupozata. Sekve ĝi estis subenlistita al statuso de Preskaŭ Minacata en 2008.
El halcón pizarroso (Falco concolor)[2] es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae que cría normalmente en el noreste de África, alrededor del mar Rojo y en ciertas costas e islas del golfo Pérsico. Pertenece a un grupo de halcones, claramente emparentados, que a menudo se considera un subgénero Hypotriorchis. El halcón de Eleonora (Falco eleonorae) es a veces considerado su pariente más cercano. No se conocen subespecies.[3]
Es un ave rapaz de 32-37 cm de largo con una envergadura de 78-90 cm. Tiene la forma de un alcotán grande o un halcón de Eleonora pequeño, con alas largas y puntiagudas, cola larga y cuerpo delgado. Los adultos son de color azul-gris, y faltan las plumas negras bajo las alas que sí se presentan en el halcón de Eleonora.
Esta especie cría en regiones desérticas, desprovistas de vegetación, y en las islas y acantilados costeros de África desde el noreste de Libia a Israel y el Mar Rojo. Se trata de un migrador de larga distancia, en el invierno se desplaza hasta Madagascar y la costa de Mozambique. Es raro verlo al norte de su área de cría.
El halcón pizarroso come principalmente aves, desde aves canoras hasta abubillas (Upupa epops). En sus cuarteles invernales la dieta se compone de grandes insectos, como libélulas, que son transferidos de las garras de pico y se come en vuelo.
Cría en colonias (hasta 100 parejas). Anida en una repisa o en las rocas, donde coloca hasta cuatro huevos. Antes estaba clasificada como una especie de Preocupación Menor por la UICN.[4] Actualmente se calcula su población en unas 1000 parejas de cría. La UICN elevó su categoría hasta casi amenazada en 2008.[5]
Datos: Q747785
Multimedia:
Especies: Falco concolor
El halcón pizarroso (Falco concolor) es una especie de ave falconiforme de la familia Falconidae que cría normalmente en el noreste de África, alrededor del mar Rojo y en ciertas costas e islas del golfo Pérsico. Pertenece a un grupo de halcones, claramente emparentados, que a menudo se considera un subgénero Hypotriorchis. El halcón de Eleonora (Falco eleonorae) es a veces considerado su pariente más cercano. No se conocen subespecies.
Belatz urdin (Falco concolor) Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Ekialdeko Afrikan eta Pertsiar golkoan bizi da.
Belatz urdin (Falco concolor) Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.
Ekialdeko Afrikan eta Pertsiar golkoan bizi da.
Nokihaukka (Falco concolor) on harvinainen arabimaissa pesivä jalohaukka.
Linnun pituus on 33–36 cm ja siipien kärkiväli 85–110 cm. Nokihaukka on pitkäsiipinen, siro haukka, kooltaan hieman nuolihaukkaa suurempi. Sen höyhenpuku on yksivärinen, joko yleisempi hopeanharmaa tai harvinaisempi noenmusta. Sukupuolet ovat samanvärisiä, naaras on koirasta 15 % suurempi. Nuori lintu on selkäpuolelta tummanruskea ja vatsapuolelta voimakkaan ruskea- ja mustaviiruinen.
Nokihaukka pesii Pohjois-Afrikan Libyasta ja Egyptistä Arabian niemimaalle ja Persianlahden saarilla Omanista Pakistaniin. Pieni kanta on myös Jordanian ja Israelin eteläosissa. Laji on muuttolintu, joka talvehtii pääosin Madagaskarilla ja vähemmässä määrin Itä-Afrikan rannikolla.[1]
Vuonnan 2014 nokihaukan kannan kooksi arvioitiin 1 400 – 2 000 paria. Pienen ja vähenevän populaation takia laji luokitellaan vaarantuneeksi.[1]
Nokihaukat elävät kuivilla ja karuilla saarilla ja vuorilla sekä autiomaissa.
Pesinnän ajankohta määräytyy lintujen syysmuuton mukaan elo-syyskuulle. Pesä on kallionkolossa tai maassa pensaan suojassa ja se on vain kuoppa maassa, jossa on toisinaan joitakin korsia tai risuja. Naaras munii kaksi tai kolme munaa, joskus neljä. Molemmat puolisot osallistuvat hautomiseen, sillä kummallakin on hautomalaikku. Haudonta-aika on neljä viikkoa ja poikaset oppivat lentämään 32–38 päivän ikäisinä.
Nokihaukat saalistavat pääasiassa lentäviä hyönteisiä, lintuja ja lepakoita. Ne saalistavat aktiivisimmin aamu- tai iltahämärissä mutta myös päivällä. Laji on erikoistunut pyydystämään syysmuutolla lentäviä, väsyneitä lintuja, samoin kuin välimerenhaukka. Säihkylinnut muodostavat suuren osan poikasajan ravinnosta.
Nokihaukka (Falco concolor) on harvinainen arabimaissa pesivä jalohaukka.
Falco concolor
Le Faucon concolore (Falco concolor) est une espèce de rapaces diurnes appartenant à la famille des Falconidae.
Le terme concolore signifie d'une couleur uniforme.
Le Faucon concolore est un faucon de taille moyenne (environ 34 cm de long pour une envergure de 84 cm). Son plumage est entièrement gris sombre ou gris perle avec le dos strié de noir.
Cet oiseau vit dans le nord-est de l'Afrique, au Pakistan et au Moyen-Orient ; il hiverne au Mozambique et à Madagascar.
Falco concolor
Le Faucon concolore (Falco concolor) est une espèce de rapaces diurnes appartenant à la famille des Falconidae.
Il falco fuligginoso o falco unicolore (Falco concolor Temminck, 1825) è un uccello falconiforme della famiglia dei Falconidi[2]. Questo falco di medie dimensioni nidifica nell'area che va dall'Africa nord-orientale alla regione meridionale del Golfo Persico.
Appartiene al gruppo dei lodolai, un clade che riunisce insieme varie specie molto simili tra loro, spesso considerate come un sottogenere a parte, Hypotriorchis. Alcuni studiosi ritengono che il suo parente più stretto sia il falco della regina, ma, sebbene tale specie appartenga senza alcun dubbio alla stessa linea evolutiva, non sembra essere una sua specie sorella[3].
È un rapace elegante, lungo 32–37 cm e con un'apertura alare di 78–90 cm. Ricorda moltissimo un grosso lodolaio eurasiatico o un piccolo falco della regina, con le sue lunghe ali appuntite, la coda lunga e il corpo snello. Gli adulti sono di colore grigio-azzurro e sono privi delle copritrici nere del sottoala tipiche del falco della regina. Gli esemplari giovani sono simili a grossi esemplari giovanili di lodolaio o a piccoli esemplari giovanili di falco della regina. I margini scuri delle ali e della coda, però, distinguono il falco fuligginoso da entrambe le suddette specie; non presenta, inoltre, il caratteristico contrasto cromatico tra sopraala scuro e sottoala chiaro tipico dei falchi più grandi.
Il falco fuligginoso si nutre soprattutto di uccelli, ma cattura anche grossi insetti, come le libellule, che vengono trasferiti dagli artigli al becco e consumati in volo. Nidifica su una cengia rocciosa o tra le rocce, deponendo fino a quattro uova.
Questa specie nidifica sulle isole, nelle zone costiere e nelle aree desertiche rocciose dell'area estesa dalla Libia al Pakistan. Effettua migrazioni molto lunghe per svernare in Africa orientale e Madagascar. Solo di rado si spinge a nord del suo areale di nidificazione.
In passato la IUCN classificava questo falco tra le specie a «rischio minimo»[4]. Recenti ricerche, però, hanno dimostrato che è più raro di quanto ritenuto in precedenza. Di conseguenza, a partire dal 2008, è stato inserito tra le specie «prossime alla minaccia»[1].
Il falco fuligginoso o falco unicolore (Falco concolor Temminck, 1825) è un uccello falconiforme della famiglia dei Falconidi. Questo falco di medie dimensioni nidifica nell'area che va dall'Africa nord-orientale alla regione meridionale del Golfo Persico.
Appartiene al gruppo dei lodolai, un clade che riunisce insieme varie specie molto simili tra loro, spesso considerate come un sottogenere a parte, Hypotriorchis. Alcuni studiosi ritengono che il suo parente più stretto sia il falco della regina, ma, sebbene tale specie appartenga senza alcun dubbio alla stessa linea evolutiva, non sembra essere una sua specie sorella.
De woestijnvalk (Falco concolor) is een middelgrote valk die broedt van Noordoost-Afrika tot Pakistan en overwintert in zuidelijk Afrika. Hij is verwant aan de boomvalken en Eleonora's valk. De wetenschappelijke naam (concolor) verwijst naar het egaal gekleurde verenkleed.
De woestijnvalk is een slanke vogel met een lange staart en lange, spitse vleugels. Zijn lengte bedraagt 32 tot 37 cm en zijn spanwijdte 75 tot 88 cm. Het verenkleed van de soort is volledig blauwgrijs. In tegenstelling tot bij veel andere valkensoorten, zijn het mannetje en het vrouwtje vrijwel identiek. Jonge vogels tot 18 maanden zijn duidelijk van volwassen dieren te onderscheiden. Hun voorkant is nog roomkleurig met donkere strepen, ook de wangen zijn licht gekleurd.
De woestijnvalk broedt op geïsoleerde plaatsen in het woestijngebied van Libië tot Jordanië. Daarnaast komt hij voor aan de kust van het Arabisch Schiereiland, op eilanden in de Perzische Golf en de Rode Zee, zoals de Dahlak-Archipel, en aan de kust van Pakistan. De soort overwintert op Madagaskar en aan de kust van Mozambique.
Tijdens het broedseizoen leeft de woestijnvalk op steile rotshellingen in bergachtig terrein in de woestijn of op kleine, onbewoonde eilanden. Tijdens het overwinteren geeft de soort de voorkeur aan bosachtig gebied in de buurt van water. Ook het voedselpatroon laat duidelijke verschuivingen zien. Tijdens het zomerseizoen voedt de soort zich vooral met vogels, vaak trekvogels. Soms vogels zo groot als een hop. In continentaal Afrika wordt de voorkeur gegeven aan grote insecten zoals libellen.
De broedperiode van de woestijnvalk begint relatief laat, in augustus. Hierdoor is er voor de jonge vogels een groot voedselaanbod, omdat in oktober grote aantallen trekvogels uit Noord-Europa en Azië door de broedgebieden trekken. Het legsel van twee tot drie eieren wordt op een richel of een gat in een klif gelegd en komt na 27 tot 30 dagen uit. Het vrouwtje broedt de eieren uit, terwijl het mannetje voor voedsel zorgt. Na 32 tot 38 dagen verlaten de jongen het nest.
De grootte van de populatie werd in 2014 door BirdLife International geschat op 15 tot 30 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen volgens lokale tellingen aan trekkende valken af. Het vermoeden wordt steeds sterker dat in de overwinteringsgebied habitatverlies optreedt waardoor de broedpopulatie in aantal afnemen. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.
woestijnvalk, juveniel, illustratie van John Gerrard Keulemans
woestijnvalk, juveniel, Allée des baobabs, bij Morondava, Madagaskar
De woestijnvalk (Falco concolor) is een middelgrote valk die broedt van Noordoost-Afrika tot Pakistan en overwintert in zuidelijk Afrika. Hij is verwant aan de boomvalken en Eleonora's valk. De wetenschappelijke naam (concolor) verwijst naar het egaal gekleurde verenkleed.
Multimedia w Wikimedia Commons Sokół śniady (Falco concolor) – gatunek średniego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).
Gnieździ się na obszarach leżących od północno-wschodniej Afryki po południowe regiony Zatoki Perskiej. Należy do grupy sokołów o wąskich i długich skrzydłach, kobuzów, a czasem zalicza się go, wraz z innymi spokrewnionymi sokołami, do grupy Hypotriorchis. Niektórzy ornitolodzy uważają za najbliższego krewnego tego ptaka - sokoła skalnego. Choć należy do tej samej linii ewolucyjnej to nie wygląda na bliski, siostrzany gatunek dla sokoła śniadego[3].
Ma 32–37 cm długości i 78–90 cm rozpiętości skrzydeł. Kształtem ciała, długimi i ostro zakończonymi skrzydłami, długim ogonem i wysmukłą sylwetką przypomina dużego kobuza lub małego sokoła skalnego. Dorosłe ptaki mają niebiesko-siwą barwę i pozbawione są czarnych pokryw podskrzydłych, jak ma to miejsce u sokoła skalnego.
Młody sokół śniady wygląda jak duży osobnik młodociany kobuza lub mały młodociany sokół skalny. Ciemna smuga ciągnąca się na krawędzi skrzydeł i ogona odróżnia ten gatunek od innych podobnych sokołów. Brakuje mu też pokrywy podskrzydłowej, która kontrastowałaby z ciemnymi pokrywami u większych sokołów.
Sokół śniady żeruje na wyspach i przybrzeżnych lub pustynnych klifach od Libii po Pakistan. Migruje na dalekie odległości ze względu na zimowiska ulokowane we wschodniej Afryce i na południe do Madagaskaru. W północnych obszarach miejsc gniazdowych czasami spotyka się ptaki koczujące.
Szeroki obszar występowania i niedostępność terenów lęgowych utrudnia przeprowadzenie dokładnej inwentaryzacji. Poznano miejsca rozrodu 1000 par lęgowych, niedawno odkryto istotne stanowiska lęgowe w Izraelu i Jordanii. Uważa się, że wiele kolonii pozostaje nadal niezauważonych. Szacowana liczba ogólnej populacji sokoła śniadego przez organizację Bird Life International to 100 000 par lęgowych (podkreślić należy, że są to dane przestarzałe).
Sokół śniady żywi się głównie małymi ptakami (zwłaszcza w okresie lęgowym), np. pokrzewkami, na początku migracji wiosną - żołnami i wilgami, i innymi ptakami śpiewającymi, ale chwyta też większe owady, jak ważki różnoskrzydłe, nietoperze, a nawet jaszczurki i drobne ssaki. Dieta uzależniona jest od lokalnych zasobów w pokarm i od pory roku. Ofiary łapie szponami po czym w locie przenosi je do haczykowatego dzioba by je zjeść.
Okres lęgowy jest zsynchronizowany z głównym okresem przelotów lokalnych ptaków śpiewających. Trwa od połowy lipca do połowy sierpnia. Gnieździ się na półkach skalnych, przy jaskiniach, płaskich terenach, wyspach koralowych na Morzu Czerwonym lub skalistych zboczach. Gniazdo znajduje się często w krzakach w nieco zacienionym miejscu. Sokoły śniade mogą zajmować konstrukcje lęgowe innych ptaków, np. kruków pustynnych Samica znosi do 4 jaj, które mierzą średnio 40 x 31 mm i ważą 22 gramów. Wysiadywanie zajmuje 28 dni. Rolą samca jest w tym czasie dostarczanie przyszłej matce pożywienia. Nie poznano dobrze zachowania godowego. Widywane loty godowe w trakcie migracji wskazują, że łączenie w pary może mieć miejsce przez przylotem na obszary lęgowe. Może tworzyć dość gęste kolonie lęgowe, gdzie co parę metrów znajduje się gniazdo, ale pary mogą gnieździć się w odległości nawet kilku kilometrów od siebie.
Sokoły śniade osiągają dojrzałość płciową pod koniec pierwszego roku życia. Niektóre samice, które z sukcesem wychowały młode w pierwszym lęgu przystępują do kolejnego jesienią. Nadmiary żywności mogą gromadzić w odpowiednich do tego miejscach na później. Pisklęta opuszczają gniazdo po 32-38 dniach. Po kolejnych trzech tygodniach młode stają się niezależne. Dane z obrączkowania wskazują, że ptaki są wierne swoim miejscom gniazdowania i wracają w te same okolice co roku.
IUCN uznawało dawniej gatunek jako wymagający najmniejszej troski[2]. Nowe badania jednak wykazały, że sokoły śniade są rzadszymi ptakami niż sądzono. W konsekwencji ustalono status zagrożenie na bliski zagrożeniu wymarcia[2].
Sokół śniady (Falco concolor) – gatunek średniego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).
Gnieździ się na obszarach leżących od północno-wschodniej Afryki po południowe regiony Zatoki Perskiej. Należy do grupy sokołów o wąskich i długich skrzydłach, kobuzów, a czasem zalicza się go, wraz z innymi spokrewnionymi sokołami, do grupy Hypotriorchis. Niektórzy ornitolodzy uważają za najbliższego krewnego tego ptaka - sokoła skalnego. Choć należy do tej samej linii ewolucyjnej to nie wygląda na bliski, siostrzany gatunek dla sokoła śniadego.
Sotfalk[2] (Falco concolor) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.[3]
Sotfalken är en flyttfågel som häckar lokalt från bergsområden i nordöstra Afrika, kring Levanten, lokalt vid klippiga kuster på Arabiska halvön och till Pakistan. Den övervintrar i kustområde i sydöstra Afrika och på Madagaskar.[3] Undersökningar visar att den vidgat sitt övervintringsområde söderut de senaste decennierna.[4] Den är en mycket tillfällig gäst norr om utbredningsområdet med bara ett fåtal europeiska fynd från Italien och Frankrike.[5]
Sotfalken tillhör en grupp närbesläktade falkar där bland andra lärkfalk och eleonorafalk ingår. Den betraktas ofta som systerart till eleonorafalk men DNA-studier visar att den står närmare lärkfalken.[6][7]
Sotfalken är en mycket elegant falk, 32–37 cm lång och med en vingbredd på 78–90 cm. Med sina långa spetsiga vingar, långa stjärt och smäckra kropp påminner den om en stor lärkfalk eller liten eleonorafalk. De vuxna fåglarna är blågrå och saknar eleonorafalkens svarta vingundersida. Ungfågeln skiljer sig från unga lärkfalkar med mörk kant på vingar och stjärt och saknar eleonorafalkens kontrastrika teckning på undersidan av vingen.[4]
Sotfalken lever huvudsaklingen på fåglar men tar även större insekter som till exempel trollsländor. Dessa fångas med klorna och äts i flykten. Boet placeras på en klippavsats eller stenblock. Fågeln lägger upp till fyra ägg.[4]
Tidigare betraktades sotfalken vara livskraftig men är ovanligare än man tidigare trott. 2008 placerade internationella naturvårdsunionen IUCN arten i hotkategorin nära hotad (NT) och sedan 2017 i hotkategorin sårbar.[1] Värdspopulationen tros idag bestå av endast 1.400-2.000 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör sotfalk.
Wikispecies har information om Falco concolor.
Sotfalk (Falco concolor) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.
İsli doğan (Falco concolor), doğangiller (Falconidae) familyasından orta büyüklükte bir doğan türü.
İsli doğan, avcı kuşların narin bir türüdür. 32–37 cm boyunda, 78–90 cm kanat açıklığındadır. Görünüşü, uzun sivri kanatları ve kuyruğu, ince bedeniyle delice doğana ya da ada doğanına benzer. Yetişkinler mavi-gridir ve ada doğanından farklı olarak kanat altı siyahlıkları yoktur. Genç kuşlar iri genç delice yavrularına benzerdir.
İsli doğanlar genellikle kuşlarla beslenirler, bununla beraber kızböcekleri gibi iri böcekleri de uçarken pençeleriyle ağızlarına alırlar.
Yuvalarını çıkıntılı kayalara vb. yerlere yaparlar, 4 üzeri yumurta bırakırlar.
Bu tür, kuzeydoğu Afrika'dan Libya, İsrail ve Kızıl Deniz'e kadar olan kıyı kesimlerinde, adalarında ya da kurak uçurumlarında bulunur. Kışları, uzun aralarla Afrika'nın batısına ve güneyine, Madagaskar'a kadar olan bölgelere göç eder. Dağılım kuşağının kuzeylerinde nadir yerleşik olarak bulunurlar.
İsli doğan (Falco concolor), doğangiller (Falconidae) familyasından orta büyüklükte bir doğan türü.
Мешкає у пустелях Лівії та Єгипту, на прибережних острівцях Аравійського півострова. Зимує на Мадагаскарі та узбережжі Східної Африки.
Сягає 32-37 см в довжину з розмахом крил 78-90 см. Самці однобарвно-димчасті, у самок верх буруватий, низ охристо-строкатий. Гніздяться в нішах, під камінням і кущиками, обов'язково в тіні, так як насиджують у спеку, що перевищує 40-42 °С. У період вигодовування пташенят полюють на мігрантів з півночі (у тому числі на бджолоїдок, одудів, куликів, вивільг і дрібних горобиних) і тому гніздяться пізно, в кінці липня — серпні. Зимують разом з соколами Елеонори на Мадагаскарі і в прилеглих районах Африки, полюють також, головним чином, на летючих комах.
Це незавершена стаття з орнітології.Cắt bồ hóng (danh pháp hai phần: Falco concolor) là một loài chim lá thuộc chi Cắt trong họ Cắt (Falconidae).[2]
Loài này phân bố từ đông bắc châu Phi đến nam vịnh Ba Tư. Nó dài 32–37 cm, sải cánh dài 78–90 cm.
Cắt bồ hóng (danh pháp hai phần: Falco concolor) là một loài chim lá thuộc chi Cắt trong họ Cắt (Falconidae).
Loài này phân bố từ đông bắc châu Phi đến nam vịnh Ba Tư. Nó dài 32–37 cm, sải cánh dài 78–90 cm.
Falco concolor Temminck, 1825
Ареал
Серебристый чеглок[1] (лат. Falco concolor) — вид хищных птиц рода соколов.
Длина 32-37 см, размах крыльев 78-90 см.
Питается мелкими птицами и крупными насекомыми.
Перелётная птица. Гнездится в пустынных районах северо-восточной Африки, Ближнего Востока, Аравийского полуострова, прибрежных районов Пакистана. Зимует на Мадагаскаре и побережье Мозамбика.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Серебристый чеглок (лат. Falco concolor) — вид хищных птиц рода соколов.
Длина 32-37 см, размах крыльев 78-90 см.
Питается мелкими птицами и крупными насекомыми.
Перелётная птица. Гнездится в пустынных районах северо-восточной Африки, Ближнего Востока, Аравийского полуострова, прибрежных районов Пакистана. Зимует на Мадагаскаре и побережье Мозамбика.
