Regular passage visitor.
Ar flouperig hantergolierek a zo un evn amprevanetaer, Ficedula semitorquata an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous er c'hoadegi meneziek ar Balkanioù da walarn Iran[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar flouperig hantergolierek a zo un evn amprevanetaer, Ficedula semitorquata an anv skiantel anezhañ.
El papamosques de mig collar[1] (Ficedula semitorquata) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que cria en boscos poc densos del sud de la Península Balcànica, Grècia, Turquia, zona del Caucas i nord d'Iran. Passa l'hivern a l'Àfrica Oriental.
El papamosques de mig collar (Ficedula semitorquata) és un ocell de la família dels muscicàpids (Muscicapidae) que cria en boscos poc densos del sud de la Península Balcànica, Grècia, Turquia, zona del Caucas i nord d'Iran. Passa l'hivern a l'Àfrica Oriental.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog hanercoler (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion hanercoler) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ficedula albicollis semitorquata; yr enw Saesneg arno yw Semi-collared flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. albicollis semitorquata, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwybedog hanercoler yn perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronlas Luscinia svecica Eos Luscinia megarhynchos-2.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwybedog hanercoler (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwybedogion hanercoler) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ficedula albicollis semitorquata; yr enw Saesneg arno yw Semi-collared flycatcher. Mae'n perthyn i deulu'r Gwybedogion (Lladin: Muscicapidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. albicollis semitorquata, sef enw'r rhywogaeth.
Der Halbringschnäpper (Ficedula semitorquata) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae).
Der Halbringschnäpper ist ein kleiner Singvogel von 12–13 cm Körperlänge bei einer rund 23–24 cm betragenden Flügelspannweite. Ähnlich wie Trauerschnäpper und Halsbandschnäpper, die auch in Mitteleuropa vorkommen, ist das Prachtgefieder des Männchens auffällig schwarz/weiß gefärbt, mit weißem Bauch, schwarzem Kopf und Rücken und bräunlichen Armschwingen sowie einem weißen Fleck auf der Stirn. Das Weibchen ist, wie auch bei Halsband- und Trauerschnäpper, deutlich dezenter gefärbt. Sein Rücken ist dunkelbeige, der Bauch heller und fast weiß, die Flügel-Innenflächen sind weiß. Außerhalb der Brutzeit sind beide Geschlechter unauffällig gefärbt.[1] Vom Trauerschnäpper lässt sich der Halbringschnäpper nur sehr schwer unterscheiden, der Halsbandschnäpper hingegen wirkt, insbesondere durch seinen namensgebenden weißen Halsring (im Prachtkleid), deutlich heller.
Das Brutgebiet des Halbringschnäppers erstreckt sich über den südlichen Balkan und den Süden Russlands bis nach Vorderasien, mit Populationsschwerpunkten in der Türkei, in Russland und besonders im Iran. Seine Überwinterungsgebiete liegen in Ostafrika; in Mitteleuropa kommt er nur als gelegentlicher Durchzügler vor. Als Lebensraum bevorzugt er alte Laubwälder des Tieflandes und der Höhenlagen.
Als typischer Vertreter der Fliegenschnäpper ist der Halbringschnäpper ein Insektenjäger, insbesondere im Herbst kommen auch Beeren und Sämereien ergänzend hinzu.
Als Höhlenbrüter benötigt der Halbringschnäpper für die Brut natürliche Löcher und Nischen oder Spechthöhlen in Bäumen. Die Brutzeit reicht vom April bis in den Juli.
Trotz Bestandseinbrüchen seit den 1970er Jahren[2] führt die IUCN den Halbringschnäpper in der Roten Liste als "nicht gefährdet" (LC - least concern).[3]
Der Halbringschnäpper (Ficedula semitorquata) ist eine Vogelart aus der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae).
ЖьыкъанфӀыцӀэ (лат-бз. Ficedula semitorquata) — жьыкъан лъэпкъым щыщщ, жьыкъанкъуэлэн лъэпкъыгъуэм хыхьу.
Анэм и тхыцӀэр, щхьэщыгур щхъуэ-гъуэжьыфэщ, кӀащхьэр щхъуафэщ, жьэгъур хужь-гъуэжьыфэщ, ныбэ щӀагъыр хужьщ. Хъухэм я щхьэр, тхыцӀэр фӀыцӀэщ, е гъуабжэ-фӀыцӀафэщ.
Щопсэу Къаукъазым и къущхьэхъу мэзхэм, Тебэрды, Къаукъах къуэдмэзхэм, Щачэ и Ӏэгъуэблагъуэм, атӀанэ — Азиэ ЦӀыкӀум, Къажэрым, нэгъуэщӀ щӀыпӀэхэми.
The semicollared flycatcher (Ficedula semitorquata) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family, one of the four species of Western Palearctic black-and-white flycatchers. It breeds in montane forests of the southeastern corner of Europe (Balkan Peninsula) to Northwest Iran. It is migratory, wintering in Central and Eastern Africa.[2] It is a rare vagrant in western Europe. Tracking studies using geolocators have revealed that weather conditions during spring migration can have a large impact on the timing of Semicollared flycatcher migration and survival of adult birds.[3]
This is a 12–13.5 cm long bird, intermediate in appearance between collared flycatcher and European pied flycatcher. It has often been classed as a subspecies of collared flycatcher.
The breeding male is mainly black above and white below, with a white half-collar, extending further back than in pied, large white wing patch, extensively white tail sides and a large white forehead patch. It has a pale grey rump. The bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. It mainly takes insects in flight, rarely hunting caterpillars amongst the tree foliage like pied flycatcher.
Non-breeding male, females and juvenile semi-collared flycatchers have the black replaced by a pale brown, and may be very difficult to distinguish from other Ficedula flycatchers, particularly the collared flycatcher. A distinction is that semicollared may show a white second wing bar, but many individuals are not separable in the field.
Semicollared flycatchers are birds of belts of deciduous woodlands, especially oak and hornbeam, in mountainous areas. They build an open nest in a native tree-holes and old nests of woodpeckers, also the species can occupy nest-boxes.[4] The clutch size is 4-7 eggs. The song is again intermediate between collared and pied flycatchers, with slow strained whistles, but some rhythmic elements.
The semicollared flycatcher (Ficedula semitorquata) is a small passerine bird in the Old World flycatcher family, one of the four species of Western Palearctic black-and-white flycatchers. It breeds in montane forests of the southeastern corner of Europe (Balkan Peninsula) to Northwest Iran. It is migratory, wintering in Central and Eastern Africa. It is a rare vagrant in western Europe. Tracking studies using geolocators have revealed that weather conditions during spring migration can have a large impact on the timing of Semicollared flycatcher migration and survival of adult birds.
This is a 12–13.5 cm long bird, intermediate in appearance between collared flycatcher and European pied flycatcher. It has often been classed as a subspecies of collared flycatcher.
Struma River Valley - Bulgaria The breeding male is mainly black above and white below, with a white half-collar, extending further back than in pied, large white wing patch, extensively white tail sides and a large white forehead patch. It has a pale grey rump. The bill is black and has the broad but pointed shape typical of aerial insectivores. It mainly takes insects in flight, rarely hunting caterpillars amongst the tree foliage like pied flycatcher.
Non-breeding male, females and juvenile semi-collared flycatchers have the black replaced by a pale brown, and may be very difficult to distinguish from other Ficedula flycatchers, particularly the collared flycatcher. A distinction is that semicollared may show a white second wing bar, but many individuals are not separable in the field.
Semicollared flycatchers are birds of belts of deciduous woodlands, especially oak and hornbeam, in mountainous areas. They build an open nest in a native tree-holes and old nests of woodpeckers, also the species can occupy nest-boxes. The clutch size is 4-7 eggs. The song is again intermediate between collared and pied flycatchers, with slow strained whistles, but some rhythmic elements.
La Duonkoluma muŝkaptulo, Ficedula semitorquata, estas malgranda paserina birdo de la familio de Muŝkaptuledoj, unu el la kvar specioj de Nigrablankaj muŝkaptuloj de Okcidenta Palearkto. Ili reproduktiĝas en la sudorienta angulo de Eŭropo, Mezoriento kaj sudokcidenta Azio. Ili estas migrantaj, kiuj vintras en Afriko. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
Tiu estas 12-13.5 cm longa birdo, intermeza laŭ aspekto inter la Blankakola muŝkaptulo kaj la Blanknigra muŝkaptulo. Ĝi estis ofte klasata kiel subspecio de Blankakola muŝkaptulo.
La reprodukta masklo estas ĉefe nigra supre kaj blanka sube, kun blanka duonkolumo, etende pli ol ĉe la Blanknigra muŝkaptulo sed ne ĝis la nuko kiel ĉe la Blankakola muŝkaptulo, granda blnaka flugilmakulo, markataj blankaj vostobordoj kaj granda blanka fruntomakulo. Ili havas palgrizan pugon. La beko estas nigra kaj havas la larĝan sed pintakran tipon de dumflugaj insektomanĝantoj. Ili ĉefe manĝas insektojn dumfluge, rare ĉasas raŭpojn inter la foliaro kiel la Blanknigra muŝkaptulo.
Nereproduktaj maskloj, inoj kaj junuloj de Duonkoluma muŝkaptulo havas palbrunan koloron anstataŭ nigran, kaj povas esti malfacile distingeblaj el aliaj muŝkaptuloj de la genro Ficedula, ĉefe de la Blankakola muŝkaptulo. Distingilo estas ke la Duonkoluma muŝkaptulo povas montri plian blankan flugilstrion pli supre al la ŝultro, sed multaj individuoj ne estas facile separeblaj en naturo.
Duonkolumaj muŝkaptuloj estas birdoj de zonoj de deciduaj arbaroj, ĉefe de kverkoj kaj karpeno, en montaraj areoj. Ili konstruas malferman neston en arbotruo, kie la ino demetas 4-7 ovojn. Ankaŭ la kanto estas intermeza inter la Blankakola muŝkaptulo kaj la Blanknigra muŝkaptulo, kaj konsistas el mallaŭtaj streĉaj fajfoj, sed ankaŭ el kelkaj ritmaj elementoj.
La Duonkoluma muŝkaptulo, Ficedula semitorquata, estas malgranda paserina birdo de la familio de Muŝkaptuledoj, unu el la kvar specioj de Nigrablankaj muŝkaptuloj de Okcidenta Palearkto. Ili reproduktiĝas en la sudorienta angulo de Eŭropo, Mezoriento kaj sudokcidenta Azio. Ili estas migrantaj, kiuj vintras en Afriko. Ĝi estas rara vaganto en okcidenta Eŭropo.
Tiu estas 12-13.5 cm longa birdo, intermeza laŭ aspekto inter la Blankakola muŝkaptulo kaj la Blanknigra muŝkaptulo. Ĝi estis ofte klasata kiel subspecio de Blankakola muŝkaptulo.
La reprodukta masklo estas ĉefe nigra supre kaj blanka sube, kun blanka duonkolumo, etende pli ol ĉe la Blanknigra muŝkaptulo sed ne ĝis la nuko kiel ĉe la Blankakola muŝkaptulo, granda blnaka flugilmakulo, markataj blankaj vostobordoj kaj granda blanka fruntomakulo. Ili havas palgrizan pugon. La beko estas nigra kaj havas la larĝan sed pintakran tipon de dumflugaj insektomanĝantoj. Ili ĉefe manĝas insektojn dumfluge, rare ĉasas raŭpojn inter la foliaro kiel la Blanknigra muŝkaptulo.
Nereproduktaj maskloj, inoj kaj junuloj de Duonkoluma muŝkaptulo havas palbrunan koloron anstataŭ nigran, kaj povas esti malfacile distingeblaj el aliaj muŝkaptuloj de la genro Ficedula, ĉefe de la Blankakola muŝkaptulo. Distingilo estas ke la Duonkoluma muŝkaptulo povas montri plian blankan flugilstrion pli supre al la ŝultro, sed multaj individuoj ne estas facile separeblaj en naturo.
Duonkolumaj muŝkaptuloj estas birdoj de zonoj de deciduaj arbaroj, ĉefe de kverkoj kaj karpeno, en montaraj areoj. Ili konstruas malferman neston en arbotruo, kie la ino demetas 4-7 ovojn. Ankaŭ la kanto estas intermeza inter la Blankakola muŝkaptulo kaj la Blanknigra muŝkaptulo, kaj konsistas el mallaŭtaj streĉaj fajfoj, sed ankaŭ el kelkaj ritmaj elementoj.
El papamoscas semiacollarado (Ficedula semitorquata)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia del suroeste de Asia, el extremo suroriental de Europa y África.
El papamoscas semiacollarado mide entre 12 y 13,5 cm de largo, con una apariencia intermedia entre el papamoscas acollarado y el papamoscas cerrojillo. En el pasado fue clasificado como una subespecie del papamoscas acollarado.
El macho en época de cría tiene las partes superiores principalmente negras, con manchas blancas, y las inferiores blancas. Presenta gran parte de las alas manchadas en blanco, además de los laterales de la cola, y una pequeña mancha blanca en la frente. Los laterales de su cuello son blancos, en extensión mayor que el papamoscas cerrojilo. Su obispillo es de color gris claro. Su pico es negro, y tiene la forma puntiaguda y ancha de los insectívoros aéreos.
Las hembras, los machos en plumaje no reproductivo y los juveniles tienen las partes superiores de tonos pardos claros, salvo las alas y cola que también son negras y blancas. Así son bastante difíciles de diferencian de otros miembros de Ficedula, en especial del papamoscas acollarado, del que en el pasado fue considerado una subespecie.
Es un pájaro migratorio, que cría en el sureste de la península balcánica, Anatolia, el Caucaso y regiones aledañas, y viaja al sur para pasar en la región de los Grandes Lagos de África.[3] Es un divagante raro en Europa occidental.
El papamoscas semiacollado es un habitante del cinturón de bosque caducifolio de las zonas montañosas, en especial de robles y carpes.
Se alimenta principalmente de insectos que captura al vuelo, aunque de vez en cuando atrapa orugas entre el follage de los árgoles.
Construye su nido en forma de cuando en los huecos de los árboles, tanto en los formados naturalmente en los árboles grandes como en los huecos viejos de pájaros carpinteros, también puede ocupar las cajas nidos.[4] El tamaño de su puesta oscila entre 4-7 huevos.
Su canto también es intermedio entre el del papamoscas acollarado y el cerrojillo, con silvidos lentos con algunos elementos rítmicos.
El papamoscas semiacollarado (Ficedula semitorquata) es una especie de ave paseriforme de la familia Muscicapidae propia del suroeste de Asia, el extremo suroriental de Europa y África.
Ficedula semitorquata Ficedula generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Ficedula semitorquata Ficedula generoko animalia da. Hegaztien barruko Muscicapidae familian sailkatua dago.
Balkaninsieppo (Ficedula semitorquata) on Kaakkois-Euroopassa esiintyvä varpuslintulaji.
Balkaninsiepon pituus on noin 13 cm, siipien kärkiväli 23,5–24 cm ja paino 12–17 g, keskimäärin 13–14 g. Se muistuttaa suuresti sekä kirjosieppoa että sepelsieppoa. Koiras on mustavalkoinen, naaras ruskeanvalkoinen. Koiraalla siiven keskimmäisten peitinhöyhenten kärjet ovat valkoiset. Nuorta lintua ja naarasta on maastossa lähes mahdoton erottaa sepelsieposta.
Balkaninsieppo elää laikuittain Balkanilla, Kreikassa ja Turkissa. Yhtenäisempi esiintymisalue on Mustanmeren itäpuolella ja Kaspianmeren eteläpuolella. Euroopan populaation koko on 15 000–53 000 paria, joka on noin puolet lajin kokonaispopulaatiosta. Balkaninsieppo on taantunut viime vuosikymmeninä pääasiassa elinympäristöjen tuhoutumisen takia. Laji on muuttolintu, joka talvehtii pääosin Itä-Afrikassa Sudanista Tansaniaan. Lajia ei ole tavattu Suomessa.
Balkaninsieppo elää vuoriston lehti- ja sekametsissä, etenkin tammien ja pyökkien seurassa. Laji suosii vesistöjen läheisyyttä.
Balkaninsiepot tekevät pesänsä puunkoloon tai linnunpönttöön 2,5–12 m:n korkeudelle. Naaras rakentaa yksin pesän ja munii yleensä viisi tai kuusi munaa, joita se hautoo 13–14 päivää. Molemmat puolisot huolehtivat poikasista, jotka lähtevät pesästä noin 15 päivää vanhoina. Laji pesii yleensä vain kerran kesän aikana.
Balkaninsieppo saalistaa lähes yksinomaan lentäviä hyönteisiä. Saalistustapa on samanlainen kuin harmaasiepon: lintu istuu näkyvällä paikalla ja sieppaa lentävän hyönteisen, palaten usein samalle tähystyspaikalle.
Balkaninsieppo (Ficedula semitorquata) on Kaakkois-Euroopassa esiintyvä varpuslintulaji.
Ficedula semitorquata
Le Gobemouche à demi-collier est une espèce de passereau appartenant à la famille des Muscicapidae.
Cet oiseau niche dans le sud-est de l'Europe : Albanie, Arménie, Bulgarie, Géorgie, Grèce, Macédoine, Russie et Turquie. Cela représente entre la moitié et les deux tiers de la population totale, le reste nidifie au Moyen-Orient (surtout l'Iran). L'espèce hiverne dans une petite région de l'est de l'Afrique. Les populations de l'espèce déclinent depuis les années 1970.
Son habitat est constitué de forêts de montagne (jusqu'à 2 000 m). L'espèce souffre de la destruction de son habitat.
Ficedula semitorquata
Le Gobemouche à demi-collier est une espèce de passereau appartenant à la famille des Muscicapidae.
De balkanvliegenvanger (Ficedula semitorquata) is een zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae). Het is een vliegenvanger die sterk lijkt op de withalsvliegenvanger die broedt in Zuidoost-Europa, Klein-Azië en het Kaukasusgebied tot in noordwestelijk Iran en 's winters naar Afrika trekt.
De vogel is 12 tot 13,5 cm lang. Het mannetje is zwart en wit gekleurd en verschilt in kleine details van de withalsvliegenvanger en de bonte vliegenvanger. Het wit van de hals loopt niet zo ver door als bij de withalsvliegenvanger en iets verder dan bij de bonte vliegenvanger. Kenmerkend zijn verder de witte buitenste staartpennen. Het vrouwtje is grijsbruin van boven en wit van onder en is iets lichter grijs op de hals dan het vrouwtje van de bonte en de withalsvliegenvanger.[2]
Deze soort broedt op de Balkan, Klein-Azië en het Kaukasusgebied tot in noordwestelijk Iran. De vogel trekt in de winter naar het midden en oosten van Afrika. Het broedgebied is half open bos in bergachtig gebied tot 2000 m boven zeeniveau, vaak in de buurt van rivieren.[3]
De grootte van de populatie werd in 2015 door BirdLife International geschat op 58 tot 350 duizend volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af door ontbossing waarbij natuurlijk eikenbos wordt vernietigd. Het tempo van achteruitgang is echter niet verontrustend (minder dan 20% achteruitgang na drie generaties), daarom staat deze soort als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe balkanvliegenvanger (Ficedula semitorquata) is een zangvogel uit de familie van vliegenvangers (Muscicapidae). Het is een vliegenvanger die sterk lijkt op de withalsvliegenvanger die broedt in Zuidoost-Europa, Klein-Azië en het Kaukasusgebied tot in noordwestelijk Iran en 's winters naar Afrika trekt.
Multimedia w Wikimedia Commons Muchołówka półobrożna (Ficedula semitorquata) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Gniazduje w południowo-wschodniej Europie.
Długość ciała wynosi około 13 cm, masa ciała 8–17,2 g[2]. Jest podobna do muchołówki białoszyjej, ale zamiast obroży ma półobrożę[4].
Muchołówki półobrożne są wędrowne. Gniazdują w Albanii, Bułgarii, Grecji, Turcji i obszarze od Kaukaz i Zakaukazia na południe po północny i północno-zachodni Iran[2]. W 2011 po raz pierwszy stwierdzono lęg w Serbii[5]. Zimują we wschodnio-centralnej Afryce – od Sudanu Południowego na południe do zachodniej Tanzanii[2].
Środowiskiem życia muchołówek półobrożnych podczas sezonu lęgowego są pasy lasów na zboczach górskich do około 2000 m n.p.m. z przewagą dojrzałych drzew zrzucających liście na zimę (zwłaszcza dębów i grabów), jak i również nadrzeczne i położone na bagnach lasy jesionów wąskolistnych (Fraxinus angustifolia). Zasiedlają również skupiska platanów wschodnich (Platanus orientalis). Sporadycznie gnieżdżą się w starych lub opuszczonych saach, zagajnikach i plantacjach, parkach miejskich i dużych ogrodach albo zalesionych skrajach miast i wsi[6].
Muchołówki półobrożne zakładają gniazda w dziuplach dzięciołów, ale używają również budek lęgowych. BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. W latach 2005–2012 muchołówkę półobrożną IUCN klasyfikowało jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), w 2015 klasyfikację zmieniono na gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[2].
Muchołówka półobrożna (Ficedula semitorquata) – gatunek ptaka z rodziny muchołówkowatych (Muscicapidae). Gniazduje w południowo-wschodniej Europie.
Długość ciała wynosi około 13 cm, masa ciała 8–17,2 g. Jest podobna do muchołówki białoszyjej, ale zamiast obroży ma półobrożę.
Muchołówki półobrożne są wędrowne. Gniazdują w Albanii, Bułgarii, Grecji, Turcji i obszarze od Kaukaz i Zakaukazia na południe po północny i północno-zachodni Iran. W 2011 po raz pierwszy stwierdzono lęg w Serbii. Zimują we wschodnio-centralnej Afryce – od Sudanu Południowego na południe do zachodniej Tanzanii.
Środowiskiem życia muchołówek półobrożnych podczas sezonu lęgowego są pasy lasów na zboczach górskich do około 2000 m n.p.m. z przewagą dojrzałych drzew zrzucających liście na zimę (zwłaszcza dębów i grabów), jak i również nadrzeczne i położone na bagnach lasy jesionów wąskolistnych (Fraxinus angustifolia). Zasiedlają również skupiska platanów wschodnich (Platanus orientalis). Sporadycznie gnieżdżą się w starych lub opuszczonych saach, zagajnikach i plantacjach, parkach miejskich i dużych ogrodach albo zalesionych skrajach miast i wsi.
Muchołówki półobrożne zakładają gniazda w dziuplach dzięciołów, ale używają również budek lęgowych. BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. W latach 2005–2012 muchołówkę półobrożną IUCN klasyfikowało jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened), w 2015 klasyfikację zmieniono na gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern).
Balkanflugsnappare[2] (Ficedula semitorquata) är en fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar som förekommer i sydöstra Europa och västra Asien.[3]
Balkanflugsnapparen är nära släkt med och mycket lik de tre andra svartvita flygsnapparna i västpalearktis. I utseendet är den en mellanting mellan halsbandsflugsnappare (Ficedula albicollis) och svartvit flugsnappare (Ficedula hypoleucos).[4] Jämfört med svartvit har hanen mer vitt på halssidan och mer vitt på basen av handpennorna, och av de tre arterna har den allra mest vitt på stjärtbasen.[4] Unikt för arten både hos hane och hona är vitspetsade mellersta vingtäckare.[4]
Balkanflugsnapparens lockläte, ett kort och rakt "tyyp", påminner mest om halsbandsflugsnapparens, men är lägre i tonhöjd, likt sibirisk gransångare. Sången är relativt svag med liknande pressade toner som halsbandsflugsnappare men i rytmen mer som svartvit flugsnappare.
Balkanflugsnappare häckar i blandskog och lövskog i bergstrakter, gärna med ek eller avenbok, gärna utmed floder och i dungar, upp till 2.000 meter över havet. [1][4] Den återfinns också i sumpskog och översvämningsskog med kaukasisk ask (Fraxinus angustifolia) eller i galleriskog med orientalisk platan (Platanus orientalis).[1] Tillfälligtvis häckar den även i gamla eller övergivna trädgårdar och stadsparker.[1] Den häckar i trädhål utmejslade av hackspettar, men häckar även i holkar.[1]
Fågeln är en flyttfågel som häckar från bergsskogar på Balkanhalvön till nordvästra Iran. Den övervintrar i östra Afrika och uppträder sällsynt i Västeuropa.[3] Tidigare har arten behandlats som underart till halsbandsflugsnappare, men DNA-studier visar att den är mer avlägset släkt och troligen systerart till en grupp med halsbandsflugsnappare, atlasflugsnappare (Ficedula speculigera) och svartvit flugsnappare.
Arten anses minska i antal relativt kraftigt, troligen på grund av habitatförstörelse, varför internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som nära hotad.[1] I Europa, som tros motsvara 50-75% av utbredningsområdet, tros det häcka 21.400-87.300 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör balkanflugsnappare.
Wikispecies har information om Ficedula semitorquata.
Balkanflugsnappare (Ficedula semitorquata) är en fågel i familjen flugsnappare inom ordningen tättingar som förekommer i sydöstra Europa och västra Asien.
Alaca sinekkapan (Ficedula semitorquata), sinekkapangiller (Muscicapidae) familyasından bir sinekkapan türü.
Güneydoğu Avrupa'nın köşesi, Orta Doğu ve güneybatı Asya'da yayılış gösterirler. Göçmendirler. Kışı Afrika'da geçirirler. Batı Avrupa'da nadir görülürler.
Büyüklükleri 12-13.5 cm kadardır. Gaga siyah ve geniştir. Şekli ise havayla ilgili böcekçil hayvanlardaki gibi sivri uçludur.Kara sinekkapan gibi uçarken yakaladıkları böceklere ek olarak, meşe yapraklarının arasındaki tırtılları da avlarlar.
Dökülen ormanlık bölgeler, özellikle meşe ve gürgenin etrafı ve dağlık alanların kuşlarıdırlar. Bir ağaç deliğinde açık bir yuva inşa eder ve yuvaya 4-7 yumurta koyulur.
Üreme döneminde olmayan erkek, dişiler ve yavru alaca sinekkapan, soluk bir kahverengi ile değiştirilen ve diğer Fidecula sinekkapanlarından, özellikle halkalı sinekkapandan ayırılması çok zor olabilen siyah rengi vardır.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Ficedula semitorquata là một loài chim trong họ Muscicapidae.[2]
_I-Haryana_IMG_8045.jpg){kind=small}
Bài viết liên quan đến Họ Đớp ruồi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Ficedula semitorquata là một loài chim trong họ Muscicapidae.
Ficedula semitorquata (Homeyer, 1885)
Охранный статус
Полуошейниковая мухоловка[1][2], или мухоловка кавказская[3][4] (лат. Ficedula semitorquata) — певчая птица семейства мухоловковых (Muscicapidae)[2].
Вид очень сходен с мухоловкой-пеструшкой и мухоловкой-белошейкой, но обладает рядом признаков, промежуточных между признаками данных видов. Раньше считалась подвидом мухоловки-белошейки. На гнездовании совместно с указанными выше видами не встречается. На всем ареале являются перелетными и зимуют главным образом в Африке[2].
Масса тела 13—14 г[2]. Взрослый самец характеризуется чёрно-белой окраской. От самца мухоловки-белошейки отличается прерывающимся на затылке ошейником (полуошейник), небольшим лобным пятном (иногда разделённым посередине, как у мухоловки-пеструшки), более тёмной поясницей, широкой белой каймой вдоль крайних рулевых перьев и белыми пятнами в основании всех рулевых перьев, за исключением средней пары. На хвосте у самца больше белого оперения (в отличие от самца мухоловки-пеструшки). Расправленный хвост своей окраской напоминает хвост у малой мухоловки. Самка такая же светлая, как и самка мухоловки-белошейки.
Взрослая самка имеет такую же окраску, как и самки мухоловки-белошейки, но в области лба у некоторых особей имеется незначительное просветление. Белый либо светло-охристый окрас в основании первостепенных маховых появляется на наружных опахалах с 3—5 пера, а на внутренних — со 2, 3 или 5.Взрослые птицы обоих полов отличаются от мухоловки-пеструшки и мухоловки-белошейки (а также их гибридов) наличием добавочной белой полоски на крыле, которая проходит по вершинам средних кроющих маховых перьев.
Птицы в ювенильном оперении весьма похожи на мухоловок-белошеек соответствующего возраста.
Песня является нечто средним между песнями мухоловки-пеструшки и мухоловки-белошейки — по своему строю она ближе к первой, а по высокой свистовой тональности — ко второй. Позывки и сигналы беспокойства — «тююп», несколько ниже, чем у других видов рода, напоминают таковые у пеночки-теньковки.
«Замещает» близкие виды пёстрых мухоловок на юге и востоке Балканского полуострова, на территории Кавказа, в Закавказье, Малой Азии. Зимует в Центральной и Восточной Африке[5].
Зарегистрирован в весенний период в Крыму и Юго-Западной Туркмении, но гнездование вида в этих местах не доказано[2].
На миграциях часто наблюдается в смешанных группах с мухоловкой-белошейкой. С мухоловкой-пеструшкой пространственно разобщена (включая миграционные пути). Совместно все три вида встречаются на зимовках в Африке.
На территории российской части Кавказа в целом вид немногочисленный, встречается спорадично. Очень редкий вид на восточном Кавказе, на западном местами обычный, на север проникает до среднего течения Кубани[2].
Прилетает на места гнездовий в начале апреля, отлёт затягивается до сентября. Населяет широколиственные и смешанные леса, предпочитая пойменные леса с дуплистыми тополями. Обитает также в садах и парках, в горах поднимается на высоты 2 тысяч метров над уровнем моря. На равнинах селится в пойменных лиственных лесах, обычно недалеко от предгорной зоны[2].
Гнездится в дуплах деревьев и в искусственных гнездовьях. В качестве строительного материала для гнезда используется мох, листья деревьев и кустарников, стебли, листья и корешки трав. Лоток выстилается сухими стеблями, лубяными волокнами, листьями трав — главным образом дикорастущих злаков, реже волосками шерсти, конским волосом, перьями. Строительство гнезда занимает 5—16 дней[2].
Количество яиц в кладке составляет 4—7, чаще всего 5—6. Яйца однотонной окраски, голубой цвет насыщенный, с синим оттенком. Птенцы вылупляются на 13—14 день насиживания[2].
Возможно, гибридизируется с мухоловкой-белошейкой в местах соприкосновения границ ареалов этих видов на Балканах.
Полуошейниковая мухоловка, или мухоловка кавказская (лат. Ficedula semitorquata) — певчая птица семейства мухоловковых (Muscicapidae).
Вид очень сходен с мухоловкой-пеструшкой и мухоловкой-белошейкой, но обладает рядом признаков, промежуточных между признаками данных видов. Раньше считалась подвидом мухоловки-белошейки. На гнездовании совместно с указанными выше видами не встречается. На всем ареале являются перелетными и зимуют главным образом в Африке.
