dcsimg

Sensa tìtol ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Among native peoples, toucans are linked to evil spirits and are thought to be manifestation of demons. Medicine men will also use toucans as a way to fly to the world of the spirits.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Behavior ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris use different vocalizations for various purposes. The general call is a loud peeseek, pink, or a harsh pseek. They emit a grahhrr sound when aggravated. The alarm call is a shrill eeeyeeek. When collared aracaris are excited they emit a pitit sound.

Communication Channels: visual ; acoustic

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Conservation Status ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris, as of 2004, were classified as Least Concern (LC) by the IUCN red list of threatened species, they have no special status according to CITES.

US Migratory Bird Act: no special status

US Federal List: no special status

CITES: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: least concern

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Benefits ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

There are no known adverse effects of Pteroglossus torquatus on humans.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Benefits ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Aside from their important ecosystem roles, the main positive benefit to humans of P. torquatus is ecotourism. These birds are common throughout their range. Bird watchers see a great number of these birds when they go on hikes.

Collared aracaris are also traded in the pet industry. If raised from chicks and hand fed, they become quite tame.

Positive Impacts: pet trade ; ecotourism ; research and education

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Associations ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris are agents of seed dispersal in the tropical forests where they live. Seeds pass through their digestive tract unharmed and are deposited away from the parent plant.

Ecosystem Impact: disperses seeds

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris are omnivorous, eating fledgling birds, insects, eggs and dry fruits of Protium, palms, Cecropia and Ficus species.

In captivity collared aracaris are fed a diet that consists of dog food and fresh fruit. They are given plenty of water to bathe in and drink. They are also given a weak tea to drink every other month so that it will bind to the iron in their diet and help expel the iron. Iron damages their liver and is deadly. It is believed that the tannins in the tea resemble those found in water that these birds would drink in the rainforest.

As with all toucans, the bill of collared aracaris is specially designed to be durable for eating fruit, but also lightweight for flight. Though it looks heavy, the beak is thin. The inside is reinforced with a crisscross of lightweight rods made of bone. The “tooth-like” protrusions help toucans catch and grasp food in the bill.

Animal Foods: birds; reptiles; eggs; insects

Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit

Primary Diet: omnivore

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Distribution ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Pteroglossus torquatus, commonly known as "collared aracari", is found from southern Mexico to Colombia and some parts of Venezuela.

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Habitat ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracari preferred habitat is generally woody lowland forest or humid rainforest with secondary growth. These birds are found from sea level up to 1500 meters. They are fairly common throughout their range.

Range elevation: 0 to 1500 m.

Habitat Regions: tropical ; terrestrial

Terrestrial Biomes: forest ; rainforest

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Life Expectancy ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Longevity of collared aracaris in captivity and in the wild is unknown. Toco toucans (Ramphastos toco) live up to 20 years in captivity.

Average lifespan
Status: captivity:
20 years.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Morphology ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris have a mostly black back with a green tinge to the feathers. The plumage of the neck and throat is blackish while the upper tail and rump are bright red. The undertail and belly plumage is mostly yellow with black and red stripes across the abdomen. The upper portion of the beak is whitish-gray or sometimes whitish. The lower beak and lower ridge of the upper beak are black. The lower edge of the upper beak has widely-spaced tooth-like protrusions. The beak is light weight because of a crisscross of rods made out of bone. The skin that surrounds the beak and eyes is bright red. The eyes are yellow. In this species the female is similar to the male except that her beak is smaller. Juvenile collared aracaris have a duller appearance than adults. Average weight is about 230 g and body length is 41 cm on average.

Average mass: 230 g.

Average length: 41 cm.

Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry

Sexual Dimorphism: sexes alike

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Associations ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Young collared aracaris are preyed upon by white hawks and forest falcons. Predation is most common on fledglings.

Known Predators:

  • white hawks (Leucopternis albicollis)
  • forest falcons (Micrastur)
licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Reproduction ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Collared aracaris are monogamous and may mate for life. Courtship behaviors are not well known. Collared aracaris are cooperative breeders. Offspring from the previous clutch or clutches will help parents take care of their siblings. Approximately five to six adults will attend nestlings at a time, bringing food and guarding them. It is not known whether cooperative breeding is common in other toucan species.

Mating System: monogamous ; cooperative breeder

Collared aracaris breed once a year from January to May. They lay three eggs in a cluth.

Collared aracaris roost and make nests in large woodpecker holes or natural cavities about 6 to 30 m (20 to 100 ft) off the ground. These birds do not use materials for nesting. During the incubation period only one bird stays in the nest, usually one of the mating pair, to keep the eggs warm. Both of the parents take turns incubating the egg from 15 up to 18 days, with an average of 16 days. It takes another six weeks for the young to be able to leave the nest, at fledgling. The exact age at which collared aracaris are reproductively mature is unknown. However, related toco toucans become sexually mature between the ages of 3 and 4 years old.

Breeding interval: Collared aracaris breed once a year.

Breeding season: The breeding season for collared aracaris is January through May.

Average eggs per season: 3.

Range time to hatching: 15 to 18 days.

Average time to hatching: 16 days.

Average fledging age: 6 weeks.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous

Collared aracaris live in groups and five adults may roost in the nest cavity after the eggs hatch. Up to six adult birds will bring food to the nestlings. Some of the other adult birds that attend the nest are siblings to the new hatchlings, probably from the previous brood.

Collared aracaris, like other toucans, are born blind and naked and with very short beaks. On their heels they have special pads that protect them from the bottom of their nest. After six weeks they are ready to leave the nest but continue to be fed by adults for a few more weeks.

Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Garchow, K. 2006. "Pteroglossus torquatus" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pteroglossus_torquatus.html
autor
Kendra Garchow, Kalamazoo College
editor
Ann Fraser, Kalamazoo College
editor
Tanya Dewey, Animal Diversity Web

Amenazas ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Al igual que el Ramphastos sulfuratus , la destrucción acelerada de su hábitat , la cacería furtiva, comercio y tráfico ilegal, son fundamentalmente los problemas más serios a los que se enfrenta.

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

Debido a la fuerte perturbación a que son sometidas estas selvas tropicales por diversos factores (sobreexplotación forestal, cambio de uso de suelo, y asentamientos humanos), los Arasarís de collar se desplazan a otros medios alterados, tanto en áreas abiertas, como de vegetación secundaria, incluso hasta plantaciones de cacao y café .

Refugios

Salvo algunas reservas donde se distribuye esta especie, no se tiene conocimiento actualizado de preferencias por algún sitio en particular, no obstante, en la Reserva de la Biosfera Los Tuxtlas, actualmente se le observa en breñales, en matorrales de crecimiento secundario y zonas abiertas, tanto húmedas como secas, desplazándose de bosques primarios a estos ambientes como un refugio para ellas (Shaldach y Escalante 1997). También en la Reserva de la Biósfera de Calakmul, en Campeche se le observó en los fragmentos de selva aislada y corredores de la selva, alimentándose y solo de paso, regresando a realizar otras actividades en las selvas primarias ( Figueroa 2001).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Biología ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Historia de vida

Como la mayoría de los túcanes es un ave de atractivo colorido que se alimenta de frutos carnosos y arilados como palmas del género Protium, otros árboles, Cecropia obtusifolia, Stemmadenia, Ficus, Throphis, Hampea appendiculata, Virola koschnyi, Virola surinamensis, Casearia corymbosa y Tetragastris panamensis (Howe 1977, 1990, Howe y Vande Kerckhove 1981, Howe y Estabrook 1977), Nectandra salicifolia, Dendropanax arboreus y Bursera simaruba (Figueroa 2001). También consume insectos, pequeñas lagartijas y, ocasionalmente, huevos y pollos de aves pequeñas. El dormitorio es ocupado por varios individuos aglomerados, su voz es una serie de gritos metálicos fáciles de reconocer (Howell y Webb 1995, Chávez 1984).

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Partiendo de la base que el arasarí de collar se localiza en diversas reservas dentro de su área de distribución, es probable que las poblaciones por lo menos en dichos lugares se mantegan estables en el corto plazo. La falta de estudios autoecológicos y sinecológicos no apoyan el conocimiento actualizado de sus poblaciones, aunado a la baja protección que se le brinda en otras áreas por la cacería furtiva, comercio ilegal y tráfico.
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Comportamiento ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Es muy sociable, formando grupos de 6 a 15 individuos, duermen en grupos o en parejas en un hueco (Lambourne 1992, Elizondo 2000).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Conservación ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Una de las mejores estrategias de conservación hasta la fecha ha sido la creación de Áreas Naturales Protegidas , así como la designación de las Áreas de Importancia para la Conservación de las Aves (AICAS).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Descripción ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Ave mediana de cuerpo delgado (38 a 48 cm) (Ridgway 1914), con un peso aproximado de 242g. Cabeza, cuello y espalda de color negro, alas y cola negruzca, con tintes verdosos. Tienen un semicollar de color canela, el cual divide el cuello de la espalda. Las partes inferiores son amarillas, con una mancha negra en el pecho y una franja roja y negra en el vientre. Muslos canela, pico aserrado y bicolor, maxila marfil y mandíbula negra. La piel desnuda alrededor del ojo con la parte anterior negra y la posterior roja, iris amarillo, patas de color gris verde azulado, cola larga. Sexos similares (Álvarez del Toro 1971, Howell y Webb 1995, Peterson y Chalif 1989).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Distribución ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Histórica

MEXICO / CAMPECHE

7.5 km W Escarcega; 19.7 km EN Zoh Laguna; 81 km S Campeche, San Juan; Hopelchen, brecha Xpujil; Pontechango; Xpujil, ruinas Chicana; Reserva de la Biosfera de Calakmul.

MEXICO / CHIAPAS

Se reporta el registro más antiguo en Chiapas en julio de 1940.
Chiapas; 26 km N Ocozocoautla; 2 mi E El Real; 9 km NE Mapastepec; Lado E Tonalá; Escuintla; 8.5 E Comitán; Tapachula; río Grijalva, arriba Chiapa de Corzo; Tapachula. Los Llanos; aproximadamente 21 km SE Tonalá; 7 km E Estación Juárez, Rancho Alejandría; 8,5 km E Estación Juárez, Rancho Alejandría.

MEXICO / OAXACA

Río Sarabia, Coatzacoalcos, Rancho San Carlos; 8 km NW Tapanatepec, Rancho Sol y Luna; 12 mi NW Tapanatepec, Rancho Efigenia; 18 mi N Matías Romero, río Sarabia; 18 mi N Matías Romero; 24.3 mi N Matías Romero; Sarabia. Arroyo Tonto; Juchitán, La Gloria; 7 mi S Chahuites; Mar Muerto, Punta Paloma; 25 mi S Tuxtepec; 24 mi N Matías Romero, Montebello; NW Tapanatepec, rancho San Vicente; Parque Nacional Lagunas de Chacahua; Santo Domingo Zanatepec, rancho Chepe Negro, río el Zapote; rancho Chepe Negro, 8 km N Santo Domingo Zanatepec; 1.6 Km SW de Valle Nacional; San Miguel Soyaltepec; río Tonto.

MEXICO / QUINTANA ROO

Pueblo Nuevo X-Can; 4 km NNE Felipe Carrillo Puerto; 15.5 km S Felipe Carrillo Puerto; Hacienda Santa Rosa; 5 km S Felipe Carrillo Puerto.

MEXICO / TABASCO

La Venta; Comalcalco., 1 km N Comalcalco.

MEXICO / VERACRUZ

6 mi S puente Coatzacoalcos; 0.5 km W Cerro Balzapote, Tuxtla Mts.; 45 mi S Acayucan, La Gloria; 15 mi N San Andrés Tuxtla; Sierra San Andrés Tuxtla, Tepalapa; 9 mi NNE Catemaco; Dos Amates; 8 km NW Potrero, río Atoyac; 3 km N Presidio; 20 km E Jesús Carranza; 15 mi W Suchilapa; 0.5 mi W Suchilapa; 0.5 km W Cerro Balzapote. Tuxtla Mts; 0.5 km Cerro Balzapote. Tuxtla Mts Las Cabañas; 0.5 km W Cerro Balzapote. Tuxtla Mts; Sontecomapan Tuxtla Mts; 4 mi W Suchilapan del río; Peñuela; 2 km N Dos Amates; Catemaco, Playa Azul; Catemaco, Playa Escondida, Las Cabañas; San Andrés Tuxtla, Estación de Biología Tropical Los Tuxtlas; 200 m S Estación de Biología Los Tuxtlas; Balzapote, 21 km NE Catemaco; Playa Escondida, 22 km NE Catemaco.

MEXICO / YUCATAN

Chicanná.

Histórica-actual

COLOMBIA

Desde el Sur de México, norte de Colombia y costas de Venezuela.

MEXICO

Distribución histórica: En México, al Este de Veracruz, Tabasco, Campeche, Yucatán, Quintana Roo, Oaxaca y Chiapas. Especie residente (Ridgway, 1914; Miller et al., 1957; Gruson, 1976; Peterson & Chalif, 1989; Howell & Webb, 1995).

Distribución actual: No se conoce con precisión su distribución actual, pero se asume que con las medidas de protección para los diferentes ecosistemas, por ejemplo dentro de Reservas Naturales o de Áreas Naturales Protegidas, como la Estación de Biología Tropical Los Tuxtlas, Veracruz y la Reserva de la Biosfera de Calakmul, Campeche, en donde habita este tucán, se está conservando, no solo a esta especie, sino a otras más. Shaldach y Escalante (1997), consideran que este tucán es bastante común en la región de Los Tuxtlas. Por la escasez de estudios actualizados, no es posible delimitar de manera adecuada, su rango distribucional.
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Estado de conservación ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial




NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial




CITES

CITES




UICN

LC Preocupación menor




Otras clasificaciones de riesgo

NOM-ECOL-059: (R) rara.

licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Estrategia trófica ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Frutos de: Protium, Cecropia spp y Stemmaadena donnell-smithii. (Elizondo 2000). Virola surinamensis, Virola koschnyi, Cecropia obtusifolia, Ficus, Hampea apppendiculata, Casearia corymbosa y Tetragastris panamensis. (Howe 1977, 1990, Howe et al. 1981). Nectandra salicifolia, Dendropanax arboreus y Bursera simaruba (Figueroa 2001)
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Hábitat ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Acorde a la literatura y observaciones personales, este tucán se ubica en bosques primarios, orillas de bosques primarios, incluso islas o manchones de bosque, áreas abiertas, pastizales, sabanas y arbustos altos en vegetación secundaria, matorrales espesos en áreas húmedas, plantíos de café, fragmentos de selva aislada y akalché (selva baja) ( Binford 1989, Peterson y Chalif 1989, Howell y Webb 1995, Shaldach y Escalante 1997, Stotz, et al. 1996, Figueroa 2001).

Macroclima

Se localiza en climas cálido húmedos y semihúmedos, desde el nivel del mar hasta los 1200m (Peterson y Chalif 1989).

Tipo de ambiente

Selvas medianas y altas perennifolias caracterizadas por especies como: Ficus yoponensis, F. insipida, Ceiba pentandra, Astrocaryum mexicanum, Chamaedora pinnatifrons, C. alternans, Sensu lato, Epidendrum, Peperomia, Psychotria y Eupatorium, Bursera simaruba, Pouteria sapota, Cecropia obtusifolia, Brosimum alicastrum, Jacaratia dolichaula, Tabebuia guayacan, Aristolochia schippii, Poulsenia armata (Dirzo et al. 1997). Ceiba petandra, Bursera simaruba, Swietenia macrophylla, Pimenta dioica, Cedrela odorata, Dendropanax arboreus y Platymiscium yucatanum (Figueroa 2001).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Relevancia de la especie ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Relevancia de la especie

Por sus hábitos de alimentación, mayormente frugívora se le puede considerar dispersora de semillas, ayudando en la regeneración de las selvas tropicales (Howe 1977, Howe y Estabrook 1977 y Howe. VandeKerckhove 1981).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Reproducción ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
La época de reproducción es de mayo a septiembre (Álvarez del Toro 1971). Binford (1989) reportó que la época reproductiva en Oaxaca, en Sierra de Miahuatlán, se inicia en abril y termina hasta junio, con una puesta de 3 huevos. En Costa Rica, se reproducen de enero a mayo, anida en huecos de los árboles, a una altura de 6 a 30 m. Ponen 3 huevos (Elizondo 2000, Skutch 1958). Los polluelos son nidícolas y permanecen en el nido por espacio de 43 días (Lambourne 1992). Hay un reporte de anidación APRA el 27 de abril de 1966 ,cuando se encontró un nido con 3 huevos en Sierra de Miahuatlán, Rancho Sol y Luna, Oaxaca (Binford 1989).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Chávez-Castañeda, N. 2009. Ficha técnica de Pteroglossus torquatus. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Chávez-Castañeda, N.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Behavior ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Forman grupos de 6 a 15 individuos. Asimismo, pueden dormir en grupos o en parejas en un solo hueco.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Distribution ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente de común a abundante en las bajuras y piedemontes a lo largo de la vertiente del Caribe (excepto en los sitios bastante deforestados); asciende localmente hasta los 1000 m. y alcanza los 1200 m. de altura en el sureste. En el lado del Pacífico generalmente es de poco común a rara desde la frontera con Nicaragua hacia el sur, hasta las Juntas de Abangares (Guanacaste). Es más numerosa en la Península de Nicoya y en las laderas más bajas de la Cordillera de Guanacaste. Se desvía en raras ocasiones hasta el Valle Central.


Distribucion General: Se encuentra desde el sur de México hasta el oeste de Ecuador.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Diagnostic Description ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Localidad del tipo:
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Diagnostic Description ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Adulto: cabeza, cuello y pecho negro lustroso; collar nucal angosto y rojizo; región superior verde oliva oscuro; alas oliva oscuro; rabadilla y coberteras supracaudales rojas; región inferior amarilla brillante en gran parte, con tinte rojo; mancha negra redonda en la parte de arriba del pecho; faja ancha y negra, mas o menos mezclada con rojo, através de la parte superior del abdomen; muslos castaños; iris del ojo amarillo brillante; maxila amarillento claro opaco, frecuentemente con marrón cerca de la base; mandíbula negra; "diente" burdos a lo largo de la maxila; línea blanca y angosta alrededor de la base del pico; patas verde oliva brillante.
Jovenes: mucho más opacos que los adultos; cabeza y pecho negro tiznado; espalda oliva cafecina oscura; rabadilla rojo más opaco; por debajo amarillo pálido con manchas y faja del pecho poco definidas; sin la línea blanca en la base del pico ni el aserrado prominente.
licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Reproduction ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Construyen su nido dentro de un agujero hecho por un pájaro carpintero (Picidae) o en una cavidad natural dentro de un árbol, a una altura de 6 a 30 m. Ponen 3 huevos. Se reproducen de enero a mayo.

El nido es atendido por 5 o más individuos.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Trophic Strategy ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Se alimentan de frutos carnosos y arilados (Protium, palmas, "guarumos" (Cecropia spp.)), insectos, lagartijas pequeñas, huevos y polluelos de aves pequeñas.

Un individuo fue observado en Guanacaste comiendo flores de "huevos de caballo" (Stemmadenia donnell-smithii) (Jiménez, Q., 1993, com. pers.).

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Habitat ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Viven en el dosel y los bordes de los bosques, bosques secundarios viejos, plantaciones de cacao y bosques de galería (bosques riparios).

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Pteroglossus torquatus ( Asturian )

fornì da wikipedia AST

El tucancillo collarejo o arasarí encollaráu[1] (Pteroglossus torquatus), ye un pequeñu tucán con aspeutos físicos asemeyaos a los d'un paseriforme. Habita dende'l sur de Méxicu hasta Panamá.

Descripción

Como otros tucanes, el tucancillo collarejo ye bien coloríu y tien un gran picu. Los adultos comúnmente miden 41 cm de llargu y lleguen a pesar 230 gr. Los sexos son similares n'apariencia, con cabeza y pechu negros, rabadilla coloráu brillante. Presenta un collar acoloratáu na parte trasera de la nuca, lo que-y valió'l nome de collarejo y l'epítetu científicu (torquatus). El banduyu ye mariellu brillante, con un llurdiu negru nel pechu y una banda colorada y negra nel abdome. Les zanques son de color castañu. La piel facial, ensin plumes, ye negra tornándose marrón detrás de los güeyos mariellos. La parte cimera del picu ye mariellu opacu, con un cantu negru que sigue un patrón de dientes en forma de sierra nos cantos del mesmu, y termináu nuna punta negra. El quexal inferior ye negra. Les pates son verdes.

Los tucancillos xuveniles son muncho menos vistosos, cola cabeza color negru sarriu y verde olivo nes partes cimeres del cuerpu. La rabadilla colorada y el vietre mariellu ye menos vistosu y el llurdiu nel pechu, la banda del abdome y el patrón nel picu nun s'estremen.

El llamáu del tucancillo collarejo ye fuerte y agudu.

Comportamientu

El tucancillo collarejo ye un residente común nes selves de tierres baxes y montes un pocu abiertos. Parvadas pequeñes, usualmente conformaes por 6-15 aves, traviesen el monte en vuelu rápidu y direutu.

Esta especie arborícola ye principalmente frugívora, pero tamién consume inseutos, pequeños reptiles, güevos d'aves y otres preses pequeñes.

Depositen 3 güevos blancos en cuévanos naturales al descubiertu o nials de picatueros a lo cimero de los árboles. Dambos sexos guaren los güevos por 16 díes, depués de los cualos los pitucos permanecen nel nial. Al nacer son ciegos y nun tener plumes, tienen picos curtios y almadines especializaes nos talones pa protexelos de les rugosidades del fondu del nial. Son alimentaos por dambos padres, quien pueden ser asistíos hasta por otros 3 adultos, probablemente integrantes de niaraes anteriores. Abandonen el nial dempués d'alredor de 6 selmanes, pero siguen siendo alimentaos polos adultos per delles selmanes más.

Los tucancillos estremar del restu de los tucanes por perchar en grupos sociales a lo llargo de too l'añu, más de 6 adultos y pitucos pueden habitar nuna mesmu cuévanu d'un árbol, dormiendo toos coles coles plegaes sobre l'envés.

Referencies

  1. Bernis,F.; De Juana, Y.; Del Fuexu, J.; Fernández-Cruz, M.; Ferrer, X.; Sáez-Royuela, R. y Sargatal, J.. «Nomes en castellán de les aves del mundu encamentaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Septima parte: Piciformes)». Ardeola 49 (1). http://www.ardeola.org/files/ardeola_495.pdf. Consultáu 'l 15 d'avientu de 2008.

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia AST

Pteroglossus torquatus: Brief Summary ( Asturian )

fornì da wikipedia AST
Pteroglossus torquatus

El tucancillo collarejo o arasarí encollaráu (Pteroglossus torquatus), ye un pequeñu tucán con aspeutos físicos asemeyaos a los d'un paseriforme. Habita dende'l sur de Méxicu hasta Panamá.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia AST

Araçarí de collar ( Catalan; Valensian )

fornì da wikipedia CA

L'araçarí de collar (Pteroglossus torquatus) és un ocell de la família dels ramfàstids (Ramphastidae). Habita la selva humida i altres formacions boscoses del sud de Mèxic, incloent la Península de Yucatán, Amèrica Central, nord de Colòmbia i oest i nord de Veneçuela.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Araçarí de collar Modifica l'enllaç a Wikidata
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autors i editors de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CA

Araçarí de collar: Brief Summary ( Catalan; Valensian )

fornì da wikipedia CA

L'araçarí de collar (Pteroglossus torquatus) és un ocell de la família dels ramfàstids (Ramphastidae). Habita la selva humida i altres formacions boscoses del sud de Mèxic, incloent la Península de Yucatán, Amèrica Central, nord de Colòmbia i oest i nord de Veneçuela.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autors i editors de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CA

Arasari torchgoch ( Galèis )

fornì da wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Arasari torchgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: arasarïaid torchgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pteroglossus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Collared araçari. Mae'n perthyn i deulu'r Twcaniaid (Lladin: Ramphastidae) sydd yn urdd y Piciformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r arasari torchgoch yn perthyn i deulu'r Twcaniaid (Lladin: Ramphastidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CY

Arasari torchgoch: Brief Summary ( Galèis )

fornì da wikipedia CY

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Arasari torchgoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: arasarïaid torchgoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pteroglossus torquatus; yr enw Saesneg arno yw Collared araçari. Mae'n perthyn i deulu'r Twcaniaid (Lladin: Ramphastidae) sydd yn urdd y Piciformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. torquatus, sef enw'r rhywogaeth.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CY

Arassari pestrý ( Cech )

fornì da wikipedia CZ

Arassari pestrý (Pteroglossus torquatus) je velký pták z čeledi tukanovitých. Dorůstá 43–48 cm, je převážně tmavý s jasně červeným kostřcem, žlutou spodinou těla s výrazným tmavým pruhem a skvrnou, oranžovou neopeřenou kůží kolem očí a černo-žlutým zobákem. Žije ve vlhkých lesích na území Belize, Kolumbie, Kostariky, Ekvádoru, Salvadoru, Guatemaly, Hondurasu, Mexika, Nikaraguy, Panamy a Venezuely. Žije v malých hejnech o 6-15 jedincích. Živí se převážně plody, ale požírá též hmyz či ptačí vejce. Hnízdí v dutinách stromů, kam klade 3 bílá vejce. Na jejich asi 16 denní inkubaci se pak podílí oba rodiče. Mláďata jsou opeřena ve věku asi 6 týdnů.

 src=
Arassari pestrý

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  • Pteroglossus torquatus [online]. The IUCN Red List of Threatened Species [cit. 2010-09-27]. Dostupné online. (anglicky)
  • KHOLOVÁ, Helena (autorka českého překladu). Ptáci. Praha: Euromedia Group, k. s., 2008. ISBN 9788024222356. S. 316.
  • Stiles & Skutch: A guide to the birds of Costa Rica. ISBN 0-8014-9600-4 (anglicky)

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia autoři a editory
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CZ

Arassari pestrý: Brief Summary ( Cech )

fornì da wikipedia CZ

Arassari pestrý (Pteroglossus torquatus) je velký pták z čeledi tukanovitých. Dorůstá 43–48 cm, je převážně tmavý s jasně červeným kostřcem, žlutou spodinou těla s výrazným tmavým pruhem a skvrnou, oranžovou neopeřenou kůží kolem očí a černo-žlutým zobákem. Žije ve vlhkých lesích na území Belize, Kolumbie, Kostariky, Ekvádoru, Salvadoru, Guatemaly, Hondurasu, Mexika, Nikaraguy, Panamy a Venezuely. Žije v malých hejnech o 6-15 jedincích. Živí se převážně plody, ale požírá též hmyz či ptačí vejce. Hnízdí v dutinách stromů, kam klade 3 bílá vejce. Na jejich asi 16 denní inkubaci se pak podílí oba rodiče. Mláďata jsou opeřena ve věku asi 6 týdnů.

 src= Arassari pestrý
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia autoři a editory
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia CZ

Halsbandarassari ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src=
Bauchseite eines Halsbandarassaris
 src=
Kopfstudie eines Halsbandarassaris

Der Halsbandarassari (Pteroglossus torquatus) ist ein in Mittelamerika beheimateter Spechtvogel aus der Familie der Tukane. Er gehört der Gattung der Schwarzarassaris an und wurde erstmals 1788 von Johann Friedrich Gmelin beschrieben. Er gehört zu den wenigen Tukanarten, die im Freiland über einen längeren Zeitraum beobachtet wurden.[1]

Merkmale

Halsbandarassaris werden etwa 41 Zentimeter groß und erreichen ein Gewicht von 230 Gramm. Ihr Gefieder ist an Kopf, Flügeln und Rücken überwiegend schwarz, zwischen den Flügelenden befindet sich ein roter Fleck von unterschiedlicher Ausdehnung. Die Bauchseite ist dagegen größtenteils gelblich, kennzeichnend ist hier ein breites, schwarz-rotes Band: die Beine sind grün. Der Unterschnabel ist meistens schwarz, der Oberschnabel dagegen in der Regel größtenteils gelb, mit einigen schwarzen Zacken. Die Eier der Tiere sind weiß. Der Ruf des Vogels wird als dünn und hoch beschrieben.[2]

Die Stimme des Halsbandarassaris erinnert an ein helles „Niesen“ und wird lautmalerisch mit ksíyik oder pítsek umschrieben. Aggressiv erregte Halsbandarassaris geben auch einen grahhrr-Laut von sich.[3]

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet der Halsbandarassaris reicht von Mexiko über Panama bis nach Ecuador und Venezuela. Dort sind sie in waldigem Flachland und feuchten Regenwäldern zu finden, im Gegensatz zu vielen anderen Tukanarten allerdings normalerweise nicht in Regionen über 1500 Metern über dem Meeresspiegel.

Nach Angaben der IUCN ist der Bestand derzeit nicht gefährdet.[4]

Verhalten

Der Halsbandarassari tritt oft in kleinen Gruppen auf. Seine Nahrung besteht hauptsächlich aus Früchten, Insekten, Vogeleiern und Eidechsen. Sie übernachten in alten Spechthöhlen oder natürlich entstandenen Baumhöhlungen. Freilandbeobachtungen lassen darauf schließen, dass sie während der Übernachtung häufig in Familiengruppen verbleiben und dass ihnen in ihrem Territorium mehrere Übernachtungshöhlen zur Verfügung stehen.[5]

Als Nistplatz nutzt der Vogel Baumhöhlen, aus denen er gelegentlich bereits dort brütenden König- und Linienspechten abspenstig macht.[6] Häufig handelt es sich aber auch um eine der Übernachtungshöhlen.[7] Sowohl Männchen wie Weibchen beteiligen sich an der Brut, die etwa 16 Tage dauert. Für gewöhnlich werden 2–4 weiße Eier bebrütet. Die Küken sind nach ungefähr 6 Wochen (Nestlingszeit: 45 Tage[8]) flügge, werden allerdings noch einige Wochen nach Verlassen des Nests gefüttert. Neben den Eltern beteiligen sich auch andere Artgenossen an der Fütterung der Küken. Dabei handelt es sich vermutlich um noch nicht geschlechtsreife Jungvögel, die von den Elternvögeln abstammen. Neben Halsbandarassaris zeigen auch andere Arten der Gattung Pteroglossus, z. B. der Grünarassari, ein solches kooperatives Brutsystem mit Geschwisterfütterung. Halsbandarassaris gelten als monogam.[9]

Haltung

Halsbandarassaris wurden früher häufiger in Zoologischen Gärten und Vogelparks sowie auch in Privathand gehalten. Zu Beginn des 20. Jahrhunderts gab es Halsbandarassis allerdings nur noch in drei europäischen Zoos. In den 1980er Jahren gehörte unter anderem die Wilhelma in Stuttgart zu den Zoologischen Gärten, die erfolgreich Halsbandarassaris züchtete.[10]

Quellen

Literatur

Einzelbelege

  1. Lantermann, S. 139
  2. Skutch, A. F. (1958): Roosting and Nesting of Aracari Toucans (PDF; 1,5 MB), in The Condor: 60(4): S. 202.
  3. Lantermann, S. 141
  4. Pteroglossus torquatus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2011. Eingestellt von: BirdLife International, 2009. Abgerufen am 13. November 2011.
  5. Lantermann, S. 139
  6. Kilham, L. (1977): Pale-Billed Woodpeckers Robbed of Nest Hole By Collared Aracaris (PDF; 173 kB) in Auk: 94(4): 774–775.
  7. Lantermann, S. 140
  8. Robiller, Dr. Franz, Das große Lexikon der Vogelpflege, Eintrag "Pteroglossus", Ulmer, Stuttgart 2003, S. 670.
  9. Lantermann, S. 140
  10. Lantermann, S. 141
 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Halsbandarassari: Brief Summary ( Alman )

fornì da wikipedia DE
 src= Bauchseite eines Halsbandarassaris  src= Kopfstudie eines Halsbandarassaris

Der Halsbandarassari (Pteroglossus torquatus) ist ein in Mittelamerika beheimateter Spechtvogel aus der Familie der Tukane. Er gehört der Gattung der Schwarzarassaris an und wurde erstmals 1788 von Johann Friedrich Gmelin beschrieben. Er gehört zu den wenigen Tukanarten, die im Freiland über einen längeren Zeitraum beobachtet wurden.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia DE

Collared aracari ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The collared aracari or collared araçari (Pteroglossus torquatus) is a near-passerine bird in the toucan family Ramphastidae. It is found from Mexico to Colombia and Venezuela.

Taxonomy

The collared aracari was described by the Spanish naturalist Francisco Hernández (1514-1587) in his work Rerum medicarum Novae Hispaniae thesaurus, seu, Plantarum animalium mineralium Mexicanorum historia which was published posthumously in 1651. In his Latin text Hernández used the name De Cochitenacatl, the word for the bird in the local Nahuatl language.[2] Later ornithologists based their own descriptions on that by Hernández. These included Mathurin Brisson in 1760,[3] the Comte de Buffon in 1780,[4] and John Latham in 1782.[5]

When the German naturalist Johann Friedrich Gmelin revised and expanded Carl Linnaeus's Systema Naturae in 1788 he included the collared aracari and cited the descriptions by earlier ornithologists. He placed it with the toucans in the genus Ramphastos and coined the binomial name Ramphastos torquatus.[6] The specific epithet is a Latin word meaning "collared".[7] When John Gould published a hand-coloured illustration of the collared aracari in 1854 he commented: "We find in the writings of the older authors — Gmelin, Latham, and others — a species of this family called Ramphastos torquatus, which may have been intended to indicate the present bird, but their descriptions and measurements are somewhat inapplicable; at the same time it is the only species yet discovered having a distinct reddish collar at the back of the neck, and there is no other bird which agrees so well with their obscure descriptions".[8] The type location has been restricted to the state of Veracruz in southeast Mexico.[9] The collared aracari is now one of 14 species placed in the genus Pteroglossus that was introduced in 1811 by Johann Karl Wilhelm Illiger.[10][11]

The International Ornithological Committee (IOC) and BirdLife International's Handbook of the Birds of the World (HBW) recognize three subspecies:[11][12]

  • P. t. torquatus - (Gmelin, 1788)
  • P. t. erythrozonus - Ridgway, 1912
  • P. t. nuchalis - Cabanis, 1862 (originally described as a separate species.[13])

The South American Classification Committee of the American Ornithological Society and the Clements taxonomy include two other subspecies that IOC and HBW separate as the stripe-billed aracari (P. sanguineus) and pale-mandibled aracari (P. erythropygius).[14][15][11][12]

This article follows the IOC/HBW three-subspecies model.

The red collar, which gives the bird its name, is visible on the back of the neck of this Costa Rican bird.

Description

Like other toucans, the collared aracari is brightly marked and has a large bill. Adults are 38 to 41 cm (15 to 16 in) long and weigh 175 to 250 g (6.2 to 8.8 oz). Males and females have the same coloration of the bill and plumage but the female's bill is shorter than the male's. The three subspecies' bills are alike. The adult's bill has a narrow vertical white line at its base. Its maxilla is buffy white darkening to dull reddish brown at its base. Its tip and culmen are black. The maxilla has black and yellowish white notches. The bill's mandible is black. Adults of the nominate subspecies have mostly glossy black upperparts with a narrow cinnamon rufous collar at the base of the nape and bright red lower back, rump, and uppertail coverts. Their head, throat, and uppermost breast are greenish black. Their lower breast, belly, and undertail coverts are yellow. The breast has a variable red wash and a black spot in its center; the upper belly is crossed by a narrow red and black band. Their thighs are cinnamon to rufous. Juvenile collared aracaris are much duller than adults, with a sooty-black head and chest and brownish olive upperparts. The red rump and yellow underparts are paler, and the breast spot, belly band, and bill pattern are indistinct.[13]

Subspecies P. t. erythrozonus is similar to the nominate but smaller and has a much smaller breast spot or none at all. P. t. nuchalis is also similar to the nominate, but its breast spot is usually larger and the white basal line on the bill is wider.[13]

The most common call is described as "a high, sharp, squeaky, note, such as seek, pseek, pink or penk, or a two-parted pi-cheet or squi-zeek." They also make a "purr" and an "“aggressive, rasping grhhrr". A rattle call "bddddddt" may actually be non-vocal. Collared aracari's wings make an audible whir during flight.[13]

Distribution and habitat

The subspecies of collared aracari are found thus:[11][13]

  • P. t. torquatus, from east-central Mexico south through Central America to just into northwestern Colombia, but not on the Yucatán Peninsula
  • P. t. erythrozonus, southeastern Mexico including the Yucatán Peninsula, Belize, and Peten in northern Guatemala
  • P. t. nuchalis, northern Colombia and northern Venezuela

The collared aracari inhabits the interior and edges of evergreen primary forest and mature secondary forest and also coffee, cacao, and fruit plantations. In the semi-arid parts of northern Colombia and Venezuela it also occurs in gallery forest. In elevation it is found from sea level to about 1,000 m (3,300 ft).[13]

Behavior

Social behavior

Collared aracaris typically travel in groups of about six to 15 individuals that sometimes include other toucan species. They also roost communally; up to seven may occupy a cavity overnight.[13]

Feeding

The collared aracari's diet is mostly fruit but it also feeds on large insects, the eggs and nestlings of other birds, and other small vertebrates. It mostly forages from the forest's mid level to the canopy but will feed on fruits in the understory. They glean fruit by stretching from a perch, bending, and even hanging upside down. They regurgitate large fruit seeds which often remain viable.[13]

Breeding

The collared aracari's breeding season is from January to May in most of its range. It nests in tree cavities, usually those excavated by large woodpeckers but also natural ones. They may enlarge the cavity, which can be up to 30 m (98 ft) above the ground. The clutch size is usually three eggs but can be as large as five. The incubation period is 16 to 17 days and both parents incubate. Fledging occurs 26 to 30 days after hatch. The parents and often up to three other adults provision the nestlings. They are fed mostly with insects when young.[13]

Status

The IUCN has assessed the collared aracari as being of Least Concern. It has an extremely large range but an unknown population size that is believed to be decreasing. No immediate threats have been identified.[1] "[A]lthough it tolerates secondary forest, it nonetheless is very susceptible to deforestation" and is hunted by indigenous peoples.[13]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Collared Araçari Pteroglossus torquatus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22726200A94914704. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22726200A94914704.en. Retrieved 23 December 2022.
  2. ^ Hernández, Francisco (1651). Rerum medicarum Novae Hispaniae thesaurus, seu, Plantarum animalium mineralium Mexicanorum historia (in Latin). Romae: Typographeio Vitalis Mascardi. p. 46, Cap. CLX.
  3. ^ Brisson, Mathurin Jacques (1760). Ornithologie, ou, Méthode Contenant la Division des Oiseaux en Ordres, Sections, Genres, Especes & leurs Variétés (in French and Latin). Vol. 4. Paris: Jean-Baptiste Bauche. pp. 421–423. The absence of two stars (**) at the start of the section indicates that Brisson had not examined a specimen.
  4. ^ Buffon, Georges-Louis Leclerc de (1780). "Le Conchicat". Histoire Naturelle des Oiseaux (in French). Vol. 7. Paris: De l'Imprimerie Royale. pp. 124–125.
  5. ^ Latham, John (1782). A General Synopsis of Birds. Vol. 1, Part 1. London: Printed for Benj. White. pp. 330–331, No. 7.
  6. ^ Gmelin, Johann Friedrich (1788). Systema naturae per regna tria naturae : secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis (in Latin). Vol. 1, Part 1 (13th ed.). Lipsiae [Leipzig]: Georg. Emanuel. Beer. p. 354.
  7. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 388. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  8. ^ Gould, John (1854). A Monograph of the Ramphastidae, or Family of Toucans (2nd ed.). London: self. Plate 20 and text.
  9. ^ Peters, James Lee, ed. (1948). Check-List of Birds of the World. Vol. 6. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. p. 74.
  10. ^ Illiger, Johann Karl Wilhelm (1811). Prodromus systematis mammalium et avium (in Latin). Berolini [Berlin]: Sumptibus C. Salfeld. p. 202.
  11. ^ a b c d Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (January 2023). "Jacamars, puffbirds, barbets, toucans, honeyguides". IOC World Bird List Version 13.1. International Ornithologists' Union. Retrieved 17 February 2023.
  12. ^ a b HBW and BirdLife International (2022) Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 7. Available at: http://datazone.birdlife.org/userfiles/file/Species/Taxonomy/HBW-BirdLife_Checklist_v7_Dec22.zip retrieved December 13, 2022
  13. ^ a b c d e f g h i j Green, C. and R. Kannan (2020). Collared Aracari (Pteroglossus torquatus), version 1.0. In Birds of the World (T. S. Schulenberg, Editor). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA. https://doi.org/10.2173/bow.colara1.01 retrieved December 23, 2022
  14. ^ Remsen, J. V., Jr., J. I. Areta, E. Bonaccorso, S. Claramunt, A. Jaramillo, D. F. Lane, J. F. Pacheco, M. B. Robbins, F. G. Stiles, and K. J. Zimmer. Version 24 July 2022. A classification of the bird species of South America. American Ornithological Society. https://www.museum.lsu.edu/~Remsen/SACCBaseline.htm retrieved July 24, 2022
  15. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, T. A. Fredericks, J. A. Gerbracht, D. Lepage, S. M. Billerman, B. L. Sullivan, and C. L. Wood. 2022. The eBird/Clements checklist of birds of the world: v2022. Downloaded from https://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download/ retrieved November 10, 2022

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Collared aracari: Brief Summary ( Anglèis )

fornì da wikipedia EN

The collared aracari or collared araçari (Pteroglossus torquatus) is a near-passerine bird in the toucan family Ramphastidae. It is found from Mexico to Colombia and Venezuela.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia authors and editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EN

Kolumarasario ( Esperant )

fornì da wikipedia EO

La Kolumarasario, Pteroglossus torquatus, estas mezgranda kaj kolora birdo el la familio de la Ramfastedoj kaj ordo de Pegoformaj de Sudameriko, kiu enhavas la tukanojn, tukanetojn, arasariojn, ktp. Temas pri specio kiu reproduktiĝas el suda Meksiko al Panamo; ankaŭ en Kolombio kaj ĝis okcidenta Ekvadoro kaj nordokcidenta Venezuelo.

Priskribo

 src=
Montrante la suprajn partojn kaj la bekon

Kiel aliaj tukanoj, la Kolumarasario estas brile kolora kaj havas grandan bekon. La plenkreskulo estas tipe 41 cm longa (10 cm la beko) kaj pezas 230 g.

Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspektoj, kun nigraj kapo kaj mentono kaj malhelaj olivverdaj supraj partoj, krom ruĝa pugo kaj supra vosto. Estas ruĝeca kolumo malantaŭe (fakte bruneca tra la tuta kolo, sed tro malvidebla) kio nomigas la specion laŭ popola kaj scienca (torquatus) nomoj. La subaj partoj montras rimarkindan belan bildon, ĉar estas brilflavaj kun ronda nigra punktomakulo en la centro de la brusto ĉirkaŭita de ruĝaj punktetonuancoj (pli markitaj en supra brusto) kaj nigroruĝa bendo tra la ventro. La kruroj estas flavaj.

La nuda vizaĝa haŭtaĵo estas nigra, kaj ruĝa malantaŭ la flava okulo. La supra makzelo estas helflava kun brunecaj nuancoj ĉe bazo, tre markita per bildo de nigrecaj segilecaj “dentoj” ĉe la tranĉa bordo, kaj nigra pinto. La suba makzelo estas nigra, kaj la kruroj estas verdaj.

Junuloj de Kolumarasario estas multe pli senkolora, kun fulgonigra kapo kaj brunecaj verdaj supraj partoj. La ruĝa pugo kaj la flavaj subaj partoj estas pli palaj, kaj la brustopunkto, la ventrostrio kaj la bekobildo estas nedistingaj.

La voĉo de la Kolumarasario estas laŭta, akra psik, aŭ pisiik aŭ “tiĉek”, kvazaŭ tusado.

Kutimaro

Etaj aroj, kutime konsistantaj el 6-15 birdoj, moviĝas tra la arbaro kun rapida rekta flugo en linio sekvante la gvidanton. Tiu ĉi specio estas ĉefe arborema kaj fruktomanĝanta, sed manĝas ankaŭ insektojn, lacertojn, birdovojn kaj aliajn etajn predojn.

Reproduktado

 src=
En birdoparko en Honduraso.

La Kolumarasario estas komuna loĝanto kaj reproduktulo en arbaroj de malaltaj teroj kaj en iome pli malfermaj arbaroj. La ino demetas 3 blankajn ovojn en nekovrita kavaĵo aŭ olda nesto de pegedoj alte en arbo.

Ambaŭ seksoj kovas la ovojn dum ĉirkaŭ 16 tagoj, kaj la tukanidoj restas en la nesto post eloviĝo. Ili estas blindaj kaj nudaj je la nasko, kaj havas mallongajn bekojn kaj specialajn kusenojn sur siaj kalkanoj por protektiĝi kontraŭ la aspra grundo de la nesto. Ili estas manĝigataj de ambaŭ gepatroj, helpitaj de ĝi tri aliaj plenkreskuloj, probable el antaŭa ovodemetado, kaj elnestiĝo okazas post ĉirkaŭ 6 semajnoj, kvankam la junuloj estos ankoraŭ manĝigataj de laplenkreskuloj dum kelkaj semajnoj post elnestiĝo.

La arasarioj estas nekutimaj inter tukanoj pro ripozi socie tra la jaro, en grupoj de ĝis ses plenkreskuloj kaj zorgas la idaron dormante en la sama truo kun la vostoj super siaj dorsoj.

Tiu ĉi specio hibridiĝas kun la Stribeka arasario, Pteroglossus sanguineus ekzemple en Panamo.

Listo de subspecioj

  • Pteroglossus torquatus erythrozonus Ridgway, 1912
  • Pteroglossus torquatus nuchalis Cabanis, 1862
  • Pteroglossus torquatus torquatus (Gmelin, 1788)

Referencoj

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Kolumarasario: Brief Summary ( Esperant )

fornì da wikipedia EO

La Kolumarasario, Pteroglossus torquatus, estas mezgranda kaj kolora birdo el la familio de la Ramfastedoj kaj ordo de Pegoformaj de Sudameriko, kiu enhavas la tukanojn, tukanetojn, arasariojn, ktp. Temas pri specio kiu reproduktiĝas el suda Meksiko al Panamo; ankaŭ en Kolombio kaj ĝis okcidenta Ekvadoro kaj nordokcidenta Venezuelo.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EO

Pteroglossus torquatus ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

El tucancillo collarejo o arasarí acollarado[1]​ (Pteroglossus torquatus), es un pequeño tucán con aspectos físicos semejantes a los de un paseriforme. Habita desde el sur de México hasta Venezuela.

Descripción

 src=
El collar rojo, del cual el ave recibe su nombre es visible en este espécimen de Costa Rica.
Pteroglossus torquatus -Macaw Mountain Bird Park -8c.jpg

Como otros tucanes, el tucancillo collarejo es muy colorido y posee un gran pico. Los adultos comúnmente miden 41 cm de largo y llegan a pesar 230 gr. Los sexos son similares en apariencia, con cabeza y pecho negros, rabadilla rojo brillante. Presenta un collar rojizo en la parte trasera de la nuca, lo que le ha valido el nombre de collarejo y el epíteto científico (torquatus). El vientre es amarillo brillante, con una mancha negra en el pecho y una banda roja y negra en el abdomen. Los muslos son de color castaño. La piel facial, sin plumas, es negra tornándose marrón detrás de los ojos amarillos. La parte superior del pico es amarillo opaco, con un borde negro que sigue un patrón de dientes en forma de sierra en los bordes del mismo, y terminado en una punta negra. La mandíbula inferior es negra. Las patas son verdes.

Los tucancillos juveniles son mucho menos vistosos, con la cabeza color negro hollín y verde olivo en las partes superiores del cuerpo. La rabadilla roja y el vientre amarillo es menos vistoso y la mancha en el pecho, la banda del abdomen y el patrón en el pico no se distinguen.

El llamado del tucancillo collarejo es fuerte y agudo.

Comportamiento

Pteroglossus torquatus -Honduras-8.jpg

El tucancillo collarejo es un residente común en los selvas de tierras bajas y bosques un poco abiertos. Parvadas pequeñas, usualmente conformadas por 6-15 aves, atraviesan el bosque en vuelo rápido y directo.

Esta especie arborícola es principalmente frugívora, pero también consume insectos, pequeños reptiles, huevos de aves y otras presas pequeñas.

Depositan 3 huevos blancos en cavidades naturales al descubierto o nidos de pájaros carpinteros en lo alto de los árboles. Ambos sexos incuban los huevos por 16 días, luego de los cuales los polluelos permanecen en el nido. Al nacer son ciegos y no poseen plumas, tienen picos cortos y almohadillas especializadas en los talones para protegerlos de las rugosidades del fondo del nido. Son alimentados por ambos padres, quienes pueden ser asistidos hasta por otros 3 adultos, probablemente integrantes de nidadas anteriores. Abandonan el nido después de alrededor de 6 semanas, pero continúan siendo alimentados por los adultos por varias semanas más.

Los tucancillos se diferencian del resto de los tucanes por perchar en grupos sociales a lo largo de todo el año, más de 6 adultos y polluelos pueden habitar en una misma cavidad de un árbol, durmiendo todos con las colas plegadas sobre el dorso.

Referencias

  1. Bernis,F.; De Juana, E.; Del Hoyo, J.; Fernández-Cruz, M.; Ferrer, X.; Sáez-Royuela, R. y Sargatal, J. (2002). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Septima parte: Piciformes)». Ardeola 49 (1): 121-125. Archivado desde el original el 26 de diciembre de 2005. Consultado el 15 de diciembre de 2008.

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Pteroglossus torquatus: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

fornì da wikipedia ES

El tucancillo collarejo o arasarí acollarado​ (Pteroglossus torquatus), es un pequeño tucán con aspectos físicos semejantes a los de un paseriforme. Habita desde el sur de México hasta Venezuela.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores y editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia ES

Pteroglossus torquatus ( Basch )

fornì da wikipedia EU

Pteroglossus torquatus Pteroglossus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ramphastidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EU

Pteroglossus torquatus: Brief Summary ( Basch )

fornì da wikipedia EU

Pteroglossus torquatus Pteroglossus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ramphastidae familian sailkatua dago.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia EU

Araçari à collier ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Pteroglossus torquatus

L'Araçari à collier (Pteroglossus torquatus) est une espèce d'oiseau de la famille des Ramphastidae.

Habitat et répartition

 src=
Araçari à collier au Costa Rica.

Son aire s'étend du sud du Mexique au nord de la Colombie et du Venezuela.

Mensurations

Il mesure 43 – 48 cm. Son poids varie selon les sous-espèces.

Alimentation

Il se nourrit des fruits de Bursera, Casearia, Ehretia, Ficus, Metopium toxiferum, Myrica etc.

Sous-espèces

Cet oiseau est représenté par trois sous-espèces :

  • Pteroglossus torquatus erythrozonus Ridgway, 1912 ;
  • Pteroglossus torquatus nuchalis Cabanis, 1862 ;
  • Pteroglossus torquatus torquatus (Gmelin, 1788).

Références

Notes et références

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Araçari à collier: Brief Summary ( Fransèis )

fornì da wikipedia FR

Pteroglossus torquatus

L'Araçari à collier (Pteroglossus torquatus) est une espèce d'oiseau de la famille des Ramphastidae.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia FR

Halsbandarassari ( olandèis; flamand )

fornì da wikipedia NL

Vogels

De halsbandarassari (Pteroglossus torquatus) is een vogel uit de familie Ramphastidae (toekans).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor van Mexico tot Venezuela en telt 3 ondersoorten:

  • Pteroglossus torquatus torquatus: van het oostelijke deel van Centraal-Mexico tot noordwestelijk Colombia.
  • Pteroglossus torquatus erythrozonus: zuidoostelijk Mexico, Belize en noordelijk Guatemala.
  • Pteroglossus torquatus nuchalis: noordoostelijk Colombia en noordelijk Venezuela.

Externe links

Noot
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NL

Halsbandarassari: Brief Summary ( olandèis; flamand )

fornì da wikipedia NL

De halsbandarassari (Pteroglossus torquatus) is een vogel uit de familie Ramphastidae (toekans).

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia NL

Arasari obrożny ( polonèis )

fornì da wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Arasari obrożny (Pteroglossus torquatus) – gatunek ptaka z rodziny tukanowatych występujący w Ameryce Południowej od południowego Meksyku po Kolumbię i Wenezuelę.

Wygląd

Ptak o wadzę ok. 230 g. i długości ciała ok. 40 cm.Pióra na grzbiecie czarne, połyskujące na zielono. Pierś i szyja białawe, nasada ogona czerwona. Dziób biało-czerwono-czarny, na jego końcu znajdują się przypominające zęby wyrostki. Oczy żółte, skóra wokół nich czerwona. Samice można odróżnić od samców po mniejszym dziobie.

Tryb życia

Arasari obrożne żyją w lasach, w stadach składających się z 6-15 osobników. Są wszystkożerne - żywią się owocami, orzechami, owadami, a także jajami i pisklętami innych ptaków. Udomowione osobniki chętnie jedzą karmę dla psów.

Rozmnażanie

Arasari obrożne są monogamiczne, łączą się w pary na całe życie. Rozmnażają się raz w roku, od stycznia do maja. Samica składa w dziupli drzewa ok. 3 jaj, z których po ok. 16 dniach wykluwają się nagie i ślepe pisklęta. Młodymi zazwyczaj opiekuje się 5-6 ptaków - rodzice oraz potomstwo z poprzedniego miotu. Po sześciu tygodniach pisklęta wychodzą z gniazda, ale są jeszcze przez pewien czas karmione przez rodziców. Nie wiadomo, kiedy arasari obrożne uzyskują dojrzałość płciową, przypuszcza się, że tak jak u spokrewnionych z nimi gatunków dzieje się to w wieku 3-4 lat. Ptaki te mogą żyć 20 lat.

Zagrożenia

Ptaki te są popularne na terenach swojego występowania i nie grozi im bezpośrednie niebezpieczeństwo. Największymi naturalnymi wrogami, zwłaszcza dla młodych, są ptaki z rodzaju Micrastur, oraz białostrząb duży

Przypisy

  1. Pteroglossus torquatus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Pteroglossus torquatus. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).

Bibliografia

  1. Pteroglossus torquatus (ang.). Animal Diversity Web. [dostęp 24 stycznia 2010].
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia POL

Arasari obrożny: Brief Summary ( polonèis )

fornì da wikipedia POL

Arasari obrożny (Pteroglossus torquatus) – gatunek ptaka z rodziny tukanowatych występujący w Ameryce Południowej od południowego Meksyku po Kolumbię i Wenezuelę.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia POL

Pteroglossus torquatus ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

Araçari-de-pescoço-preto (Pteroglossus torquatus) é uma espécie de ave da família dos Ramphastidae.[1]

Referências

 title=
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Pteroglossus torquatus: Brief Summary ( portughèis )

fornì da wikipedia PT

Araçari-de-pescoço-preto (Pteroglossus torquatus) é uma espécie de ave da família dos Ramphastidae.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Autores e editores de Wikipedia
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia PT

Halsbandsaraçari ( svedèis )

fornì da wikipedia SV

Halsbandsaraçari[2] (Pteroglossus torquatus) är en fågel i familjen tukaner inom ordningen hackspettartade fåglar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Halsbandsaraçari delas in i fem underarter i tre grupper med följande utbredning:[3]

Underarterna sanguineus och erythropygius urskiljs ofta båda två som egna arter, strimnäbbad araçari respektive bleknäbbad araçari.[4] Å andra sidan inkluderar vissa även eldnäbbsaraçari (P. frantzii) i halsbandsaraçari.[5]

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Pteroglossus torquatus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2015) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-05-01
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01
  4. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.2). doi : 10.14344/IOC.ML.5.2.
  5. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.

Externa länkar

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia författare och redaktörer
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SV

Halsbandsaraçari: Brief Summary ( svedèis )

fornì da wikipedia SV

Halsbandsaraçari (Pteroglossus torquatus) är en fågel i familjen tukaner inom ordningen hackspettartade fåglar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.

Halsbandsaraçari delas in i fem underarter i tre grupper med följande utbredning:

torquatus-gruppen P. t. torquatus – tropiska södra Mexiko till nordvästra Colombia P. t. erythrozonus – Yucatánhalvön till Belize och Petén i nordöstra Guatemala P. t. nuchalis – nordöstra Colombia (Santa Marta-bergen) och bergen i norra Venezuela P. t. sanguineus – östra Panama och norra Colombia, i söder till nordvästra Ecuador P. t. erythropygius – västra Ecuador, senaste fynden gjorda i nordligaste Peru (Tumbes)

Underarterna sanguineus och erythropygius urskiljs ofta båda två som egna arter, strimnäbbad araçari respektive bleknäbbad araçari. Å andra sidan inkluderar vissa även eldnäbbsaraçari (P. frantzii) i halsbandsaraçari.

Halsbandarassari.jpg Pteroglossus torquatus (Collared aracari).jpg Pteroglossus torquatus -Belize -eating ripe palm fruits-8.jpg Pteroglossus torquatus -Belize-8 (1).jpg Pteroglossus torquatus -Costa Rica-8 (1).jpg Pteroglossus torquatus -Macaw Mountain Bird Park -8b.jpg Pteroglossus torquatus Costa Rica.jpg
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia författare och redaktörer
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia SV

Pteroglossus torquatus ( vietnamèis )

fornì da wikipedia VI


Pteroglossus torquatus là một loài chim. Loài chim này sinh sản từ nam México đến Panama; và cũng ở Ecuador, Colombia, VenezuelaCosta Rica.

 src=
Phía trước

Loài chim này có cái mỏ to. Con trưởng thành dài điển hình 39–41 cm và cân nặng 190-275 gram[2]. Con trống và con mái có bề ngoài như nhau. Chúng di chuyển từng đàn 6-15 con trong rừng với cuộc bay trực tiếp và nhanh. Chúng chủ yếu ăn quả cây nhưng cũng ăn côn trùng, thằn lằn, trứng và các con mồi nhỏ khác. Cả con chim trống và mái cùng ấp trứng trong 16 ngày thì nở.

Liên kết ngoài

Bản mẫu:Ramphastidae


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ Gõ kiến này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia VI

Pteroglossus torquatus: Brief Summary ( vietnamèis )

fornì da wikipedia VI


Pteroglossus torquatus là một loài chim. Loài chim này sinh sản từ nam México đến Panama; và cũng ở Ecuador, Colombia, VenezuelaCosta Rica.

 src= Phía trước

Loài chim này có cái mỏ to. Con trưởng thành dài điển hình 39–41 cm và cân nặng 190-275 gram. Con trống và con mái có bề ngoài như nhau. Chúng di chuyển từng đàn 6-15 con trong rừng với cuộc bay trực tiếp và nhanh. Chúng chủ yếu ăn quả cây nhưng cũng ăn côn trùng, thằn lằn, trứng và các con mồi nhỏ khác. Cả con chim trống và mái cùng ấp trứng trong 16 ngày thì nở.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visité la sorgiss
sit compagn
wikipedia VI

Ошейниковый арасари ( russ; russi )

fornì da wikipedia русскую Википедию
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Тукановые
Род: Арасари
Вид: Ошейниковый арасари
Международное научное название

Pteroglossus torquatus (Gmelin, 1788)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 554290NCBI 283161EOL 1177764

Ошейниковый арасари[1] (лат. Pteroglossus torquatus) — птица семейства тукановых (Ramphastidae), обитающая в Центральной Америке. Относится к роду арасари и впервые описана в 1788 году немецким систематиком живой природы Иоганном Фридрихом Гмелином.

Внешний облик

Ошейниковые арасари достигают длины 41 см и весят около 230 г. Их оперение на голове, крыльях и спине преимущественно чёрное, между кончиками крыльев расположено красное пятно варьирующего размера. Нижняя сторона тела главным образом желтоватая, характерна широкая чёрно-красная полоса. Ноги зелёного цвета. Нижняя сторона клюва, как правило, чёрная, верхняя — жёлтая с несколькими чёрными зигзагами. Крик этой птицы описывается как высокий.

Распространение

Ареал ошейникового арасари простирается от Мексики до Эквадора и Венесуэлы. Он встречается на лесистых равнинах и во влажных тропических лесах. В отличие от других видов туканов, его как правило нет в регионах, расположенных выше 1500 м над уровнем моря. По оценкам МСОП, данный вид в настоящее время не находится под угрозой.

Поведение

Ошейниковый арасари встречается в небольших группах. Его пища состоит главным образом из плодов, насекомых, птичьих яиц и ящериц. В качестве гнезда и убежища он использует древесные дупла, из которых он порой изгоняет гнездящихся там дятлов. В насиживании яиц, которое длится около 16 дней, принимают участие оба родителя. Птенцы начинают летать в возрасте 6 недель, однако родители кормят их на протяжении ещё нескольких недель. Примечательно, что еду для птенцов добывают не только родители, но и другие сородичи. Ошейниковые арасари считаются моногамными птицами.

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 193. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Авторы и редакторы Википедии

Ошейниковый арасари: Brief Summary ( russ; russi )

fornì da wikipedia русскую Википедию

Ошейниковый арасари (лат. Pteroglossus torquatus) — птица семейства тукановых (Ramphastidae), обитающая в Центральной Америке. Относится к роду арасари и впервые описана в 1788 году немецким систематиком живой природы Иоганном Фридрихом Гмелином.

licensa
cc-by-sa-3.0
drit d'autor
Авторы и редакторы Википедии