Melozone biarcuatum ye un ave emberízida que se distribúi n'altitúes medies dende'l sur de Méxicu hasta Hondures. Tamién hai poblaciones aisllaes en Costa Rica, que podríen constituyir una especie separada, llamada por dellos M. cabanisi.
El rascadorcito patilludo mide en promediu 15 cm na edá adulta y pesa 28 g. El picu ye gruesu y de color gris escuru. Les partes dorsales del cuerpu son color pardu oliváceo, ensin rayes. El patrón de la cabeza ye diagnósticu nesta especie: tien una gorra acoloratada que s'estiende dende la parte cimera de la frente hasta la nuca, y un parche auricular negru que s'estiende dende la nuca per debaxo de la mexella. Salvo la frente, que ye negra, el restu de la cara ye blanca, incluyendo pescuezu y gargüelu. Puede resultar paecencia al rascadorcito coronirrufo (M. kieneri), que tien un patrón similar, pero ensin blancu na cara. Dambes especies son alopátricas.
El restu de les partes ventrales ye fundamentalmente blancu, con delles rayes pardes, y les plumes cobertoras inferiores de la cola son de color canela.
La subespecie de Costa Rica tien una raya malar negra y un llurdiu negru nel pechu, amás de tener una corona ablonda más grande, que s'estiende hasta detrás del güeyu. La frente ye blanca.
Esta especie alcuéntrase, de manera típica, a altitúes ente 600 y 1 600 m snm. Vive n'árees riques en camperes y parrotales, tales como montes semi abiertos, plantíos de café, sebes y xardinos. Aliméntase de granes ya inseutos, buscando alimentu xeneralmente nel suelu.
La fema constrúi un nial en forma de taza a partir de fueyes, raicillas, tarmos y otros materiales vexetales, y a non más de 2 m sobre un parrotal o macolla. Pon 2 o 3 güevos blancos con llurdios acolorataos, que guara por 12 o 14 díes. El machu ayuda na alimentación de los pitucos. N'ocasiones los niales son parasitados pol tordu ojirrojo (Molothrus aeneus).
Distribúise dende'l sur y oriente del estáu de Chiapas, en Méxicu, nel sur y centru de Guatemala, n'El Salvador y nel occidente d'Hondures. En Costa Rica nel Valle Central, onde ye abondo común, y na cuenca del ríu Reventazón.
Melozone biarcuatum ye un ave emberízida que se distribúi n'altitúes medies dende'l sur de Méxicu hasta Hondures. Tamién hai poblaciones aisllaes en Costa Rica, que podríen constituyir una especie separada, llamada por dellos M. cabanisi.
Melozone biarcuata és una espècie d'ocell de la família dels emberízids que es distribueix en altituds mitjanes des del sud de Mèxic fins a Hondures. També hi ha poblacions aïllades a Costa Rica, que podrien constituir una espècie separada, anomenada per alguns M. cabanisi.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Melozone biarcuataAderyn a rhywogaeth o adar yw Bras daear wynebwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision daear wynebwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melozone biarcuatum; yr enw Saesneg arno yw Prevost’s ground sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. biarcuatum, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r bras daear wynebwyn yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras Brewer Spizella breweri Bras coed Spizella arborea Bras llwydaidd Spizella pallida Bras meysydd Spizella pusilla Bras Pigddu Spizella passerina Bras Worthen Spizella wortheni Pila mynydd cynffonwyn Phrygilus alaudinus Pila mynydd galarus Phrygilus fruticeti Pila mynydd gyddfwyn Phrygilus erythronotus Pila mynydd llwyd Phrygilus unicolor Pila mynydd llwytu Phrygilus carbonarius Pila mynydd Patagonia Phrygilus patagonicus Pila mynydd penddu Phrygilus atriceps Pila mynydd penllwyd Phrygilus gayi Pila mynydd Periw Phrygilus punensisAderyn a rhywogaeth o adar yw Bras daear wynebwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision daear wynebwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Melozone biarcuatum; yr enw Saesneg arno yw Prevost’s ground sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. biarcuatum, sef enw'r rhywogaeth.
Prevost's ground sparrow (Melozone biarcuata), also known as the white-faced ground sparrow, is an American sparrow.
Its English name commemorates French naturalist Florent Prévost.[2]
This bird breeds at middle altitudes from southern Mexico to western Honduras. The Cabanis's ground sparrow was previously considered a subspecies. It is found typically at altitudes between 600 and 1600 m in the undergrowth and thickets of semi-open woodland, coffee plantations, hedgerows and large gardens.[3]
Prevost's ground sparrow is on average 15 cm long and weighs 28 g. The adult has a stubby dark-grey bill, unstreaked olive-brown upperparts, a rufous crown and mainly white underparts. Young birds are browner above, have yellower underparts, and a duller indistinct head pattern. It has a simple head pattern in which the rufous of the crown extends down the sides of the neck as a half collar behind the white face.
Usually found in pairs, the bird is a shy species best seen at or near dusk. They sometimes venture in the open in the early morning.[3]
The nest, built by the female, is a neat lined cup constructed less than 2 m up in a bush or large tussock. The female lays a clutch of two or three ruddy-blotched white eggs, which she incubates for 12–14 days. The male helps in feeding the chicks. This species is sometimes parasitised by the bronzed cowbird.
The bird feeds on the ground on seeds, fallen berries, insects and spiders.
Calls include a thin tsit or a clearer psee. The male's song, given from a hidden perch in the wet season, is a whistled pst’t’t’t peer peer peer whee whee whee.
Prevost's ground sparrow (Melozone biarcuata), also known as the white-faced ground sparrow, is an American sparrow.
La Blankavizaĝa melozono, Melozone biarcuatum, estas Amerika pasero, tio estas birdospecio de la familio de Emberizedoj. Ĝi reproduktiĝas je mezaj altitudoj el suda Meksiko al okcidenta Honduro kaj en Kostariko. La izolata kostarika formo povas esti separata specio, Kabanisa melozono (M. cabanisi).
Tiu birdo troviĝas tipe je altitudoj inter 600 kaj 1600 m en subkreskaĵaro kaj arbustaro de duonmalferma arbaro, kafoplantejoj, hexgoj kaj grandaj ĝardenoj. La nesto, konstruata de la ino, estas kovrata taso konstruita je malpli de 2 m supergrunde en arbusto aŭ granda herbotufo. La ino demetas 2 al 3 ruĝecmakulitajn blankajn ovojn, kiujn nur ŝi kovas dum 12-14 tagoj. La masklo helpas en idomanĝigado. Tiu specio estas foje parazitata de la Bronza molotro.
La Blankavizaĝa melozono estas averaĝe 15 cm longa kaj pezas 28 g. Plenkreskulo havas fortikan malhelgrizan bekon, nestriecajn olivecbrunajn suprajn partojn, pli malhelan voston, ruĝecan kronon kaj ĉefe blankajn subajn partojn.
La norda formo havas simplan kapobildon kie la ruĝeca krono etendas suben al la kolflankoj kiel duonkolumo sub la tre blanka vizaĝo formante sube pli kompletan duonkolumon blankan.
Ĉe la kostarika subspecio, la ruĝeca koloro de la krono etendas ĝis malantaŭokule al la tuta vango kaj estas bordita en sia antaŭa bordo je nigra. Tiu nigra bordo estas rompita de blanka okulringo. La frunto estas pli blanka, nur bordita sube per fajna nigra linio, estas nigra mustaĉa strio, kaj nigra centra brustomakulo.
Diferencas ambaŭ formoj pro plia etendo de la brikoruĝa krona koloro aŭ de la blanka vizaĝokoloro, kio estas kialo por la komuna nomo.
Junuloj estas pli brunaj supre, havas pli flavajn subajn partojn, kaj pli senkoloran nedistingan kapobildon.
La alvoko de la Blankavizaĝa melozono inkludas fajnan cit aŭ pli klara psii. La maskla kanto, elsendita el kaŝa ripozejo en humida sezono, estas fajfa pst’t’t’t pia pia pia ŭii ŭii ŭiii.
La Blankavizaĝa melozono manĝas surgrunde semojn, falitajn berojn, insektojn kaj araneojn. Ĝi estas kutime en paroj, sed estas timida specio plej vidata je aŭ ĉe krepusko.
Alternativa komuna nomo de tiu specio rememoras la francan naturaliston Florent Prévost kiu unuafoje priskribis ĝin al la scienco, kaj la latina scienca nomo de la kostarika subspecio aludas al la germana ornitologo Jean Cabanis.
La Blankavizaĝa melozono, Melozone biarcuatum, estas Amerika pasero, tio estas birdospecio de la familio de Emberizedoj. Ĝi reproduktiĝas je mezaj altitudoj el suda Meksiko al okcidenta Honduro kaj en Kostariko. La izolata kostarika formo povas esti separata specio, Kabanisa melozono (M. cabanisi).
Tiu birdo troviĝas tipe je altitudoj inter 600 kaj 1600 m en subkreskaĵaro kaj arbustaro de duonmalferma arbaro, kafoplantejoj, hexgoj kaj grandaj ĝardenoj. La nesto, konstruata de la ino, estas kovrata taso konstruita je malpli de 2 m supergrunde en arbusto aŭ granda herbotufo. La ino demetas 2 al 3 ruĝecmakulitajn blankajn ovojn, kiujn nur ŝi kovas dum 12-14 tagoj. La masklo helpas en idomanĝigado. Tiu specio estas foje parazitata de la Bronza molotro.
La Blankavizaĝa melozono estas averaĝe 15 cm longa kaj pezas 28 g. Plenkreskulo havas fortikan malhelgrizan bekon, nestriecajn olivecbrunajn suprajn partojn, pli malhelan voston, ruĝecan kronon kaj ĉefe blankajn subajn partojn.
La norda formo havas simplan kapobildon kie la ruĝeca krono etendas suben al la kolflankoj kiel duonkolumo sub la tre blanka vizaĝo formante sube pli kompletan duonkolumon blankan.
Ĉe la kostarika subspecio, la ruĝeca koloro de la krono etendas ĝis malantaŭokule al la tuta vango kaj estas bordita en sia antaŭa bordo je nigra. Tiu nigra bordo estas rompita de blanka okulringo. La frunto estas pli blanka, nur bordita sube per fajna nigra linio, estas nigra mustaĉa strio, kaj nigra centra brustomakulo.
Diferencas ambaŭ formoj pro plia etendo de la brikoruĝa krona koloro aŭ de la blanka vizaĝokoloro, kio estas kialo por la komuna nomo.
Junuloj estas pli brunaj supre, havas pli flavajn subajn partojn, kaj pli senkoloran nedistingan kapobildon.
La alvoko de la Blankavizaĝa melozono inkludas fajnan cit aŭ pli klara psii. La maskla kanto, elsendita el kaŝa ripozejo en humida sezono, estas fajfa pst’t’t’t pia pia pia ŭii ŭii ŭiii.
La Blankavizaĝa melozono manĝas surgrunde semojn, falitajn berojn, insektojn kaj araneojn. Ĝi estas kutime en paroj, sed estas timida specio plej vidata je aŭ ĉe krepusko.
Alternativa komuna nomo de tiu specio rememoras la francan naturaliston Florent Prévost kiu unuafoje priskribis ĝin al la scienco, kaj la latina scienca nomo de la kostarika subspecio aludas al la germana ornitologo Jean Cabanis.
El rascadorcito patilludo[1] o toquí cuatro ojos (Melozone biarcuata) es una especie de ave paseriforme de la familia Passerellidae que se distribuye en altitudes medias desde el sur de México hasta Honduras. La población aisladas del centro de Costa Rica que se atribuía a esta especie, ahora se consideran una especie separada, M. cabanisi.
El rascadorcito patilludo mide en promedio 15 cm en la edad adulta y pesa 28 g. El pico es grueso y de color gris oscuro. Las partes dorsales del cuerpo son color pardo oliváceo, sin rayas. El patrón de la cabeza es diagnóstico en esta especie: tiene una gorra rojiza que se extiende desde la parte superior de la frente hasta la nuca, y un parche auricular negro que se extiende desde la nuca por debajo de la mejilla. Salvo la frente, que es negra, el resto de la cara es blanca, incluyendo cuello y garganta. Puede resultar parecido al rascadorcito coronirrufo (M. kieneri), que tiene un patrón similar, pero sin blanco en la cara. Ambas especies son alopátricas.
El resto de las partes ventrales es fundamentalmente blanco, con algunas rayas pardas, y las plumas cobertoras inferiores de la cola son de color canela.
La subespecie de Costa Rica tiene una raya malar negra y una mancha negra en el pecho, además de poseer una corona rufa más grande, que se extiende hasta detrás del ojo. La frente es blanca.
Esta especie se encuentra, de manera típica, a altitudes entre 600 y 1 600 m snm. Vive en áreas ricas en pastos y arbustos, tales como bosques semi abiertos, plantaciones de café, setos y jardines. Se alimenta de semillas e insectos, buscando alimento generalmente en el suelo.
La hembra construye un nido en forma de taza a partir de hojas, raicillas, tallos y otros materiales vegetales, y a no más de 2 m sobre un arbusto o macolla. Pone 2 o 3 huevos blancos con manchas rojizas, que incuba por 12 o 14 días. El macho ayuda en la alimentación de los polluelos. En ocasiones los nidos son parasitados por el tordo ojirrojo (Molothrus aeneus).
Se distribuye desde el sur y oriente del estado de Chiapas, en México, en el sur y centro de Guatemala, en El Salvador y en el occidente de Honduras. En Costa Rica en el Valle Central, donde es bastante común, y en la cuenca del río Reventazón.
El rascadorcito patilludo o toquí cuatro ojos (Melozone biarcuata) es una especie de ave paseriforme de la familia Passerellidae que se distribuye en altitudes medias desde el sur de México hasta Honduras. La población aisladas del centro de Costa Rica que se atribuía a esta especie, ahora se consideran una especie separada, M. cabanisi.
Melozone biarcuata Melozone generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Melozone biarcuata Melozone generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Valkonaamasirkku (Melozone biarcuata) on Keski-Amerikassa tavattava sirkkuleihin kuuluva varpuslintu.
Kooltaan valkonaamasirkku on 14–15 cm. Lintujen ulkonäkö vaihtelee alalajeittain. M. b. cabanisi -alalajin päälaki on musta, niska ja pään sivut ovat ruosteenruskeat. Silmien ympärillä on valkoinen alue ja nokasta alaspäin lähtee musta viiksijuova. Selkä on vaalean oliivinruskea. Vatsa on väriltään valkoinen ja rinnassa on musta laikku. M. b. biarcuata -nimialalajilla pään valkoinen alue on laajempi ja viiksijuovat sekä rintalaikku puuttuvat.[3]
Valkonaamasirkkua tavataan alueelta, joka ulottuu Meksikosta Costa Ricaan.[1] Lajin elinympäristöä ovat metsien pensaikkoinen aluskasvillisuus ja kahviplantaasit. Elinympäristöt sijaitsevat yleensä 600–2 000 metrin korkeudella meren pinnasta.[4][3]
Valkonaamasirkut liikkuvat yleensä yksin tai pareittain.[3] Ravintonaan linnut käyttävät hyönteisiä, joita ne etsivät maasta lehtiaineksen joukosta.[4]
Valkonaamasirkku (Melozone biarcuata) on Keski-Amerikassa tavattava sirkkuleihin kuuluva varpuslintu.
Melozone biarcuata
Le Tohi à face blanche (Melozone biarcuta) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Passerellidae.
De witwanggrondgors (Melozone biarcuata) is een zangvogel uit de familie Emberizidae (gorzen).
Deze soort telt 2 ondersoorten:
De witwanggrondgors (Melozone biarcuata) is een zangvogel uit de familie Emberizidae (gorzen).
Melozone biarcuata é uma espécie de ave da família Emberizidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras e México.[1]
Os seus habitats naturais são: florestas secas tropicais ou subtropicais, regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude e florestas secundárias altamente degradadas.[1]
Melozone biarcuata é uma espécie de ave da família Emberizidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras e México.
Os seus habitats naturais são: florestas secas tropicais ou subtropicais, regiões subtropicais ou tropicais húmidas de alta altitude e florestas secundárias altamente degradadas.
Glasögonbusksparv[2] (Melozone biarcuata) är en fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.[3]
Glasögonbusksparv förekommer i höglänta områden i Centralamerika, från södra Mexiko (Chiapas) till Guatemala, El Salvador och västra Honduras.[3] Fåglar i sydöstra Mexiko urskiljs ibland som underarten hartwegi.[4] Tidigare behandlades costaricabusksparv som en underart till biarcuata.
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Glasögonbusksparv (Melozone biarcuata) är en fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.
Melozone biarcuata là một loài chim trong họ Emberizidae.[1]
Melozone biarcuata là một loài chim trong họ Emberizidae.