dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

fornì da AnAge articles
Maximum longevity: 16.8 years (captivity)
licensa
cc-by-3.0
drit d'autor
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
sit compagn
AnAge articles

Behavior ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles use vocalizations to communicate with one another and visual displays and vocalizations in mating rituals. They will often produce vocalizations while sitting on perches, which sound like "uahaaaau...uahaaaau...uahaaaau". This is believed to be territorial behavior. Pairs of harpy eagles will often rub their bills together, which is believed to be part of mate bonding. Like all birds, harpy eagles perceive their environment through visual, tactile, auditory and chemical stimuli.

Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic

Other Communication Modes: duets

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Conservation Status ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles are listed as least concern by the IUCN Red List but notes the population is declining. They are listed as endangered by the United States Federal List in isolated regions of Mexico. The international trade of this species is regulated under CITES which considers harpy eagles to be under the greatest threat of becoming endangered. There have been many cases of local extinctions in areas with a lot of human activity. This is caused mainly to the destruction of its habitat due to logging and farming. There have also been reports of harpy eagles being shot by farmers who perceive the eagles as livestock predators. Programs are being set up to educate farmers and hunters to increase awareness and understanding of harpy eagles.

US Federal List: endangered

CITES: appendix i

IUCN Red List of Threatened Species: near threatened

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Benefits ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

There have been reports of harpy eagles preying on small livestock, such as chickens, of local farmers. However, this is a rare occurrence and the eagles overall have no adverse effects on humans.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Benefits ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles will occasionally be used in ceremonial rituals by indigenous hunters. Harpy eagles are also the national birds of both Panama and Parana, Brazil.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Associations ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles are apex predators of their rainforest ecosystems. Like most predators, they aid in keeping prey populations in check. They have an important role in controlling mesopredators such as capuchin monkeys (Cebus). Capuchin monkeys often prey on bird eggs, and if left unchecked these mesopredators could lead to the local extintions of sensitive species.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Trophic Strategy ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles depend on their 5 inch long talons and powerful legs to subdue prey items. They are well-adapted to snatching prey from the canopy and are powerful enough fliers to carry their prey away to a perch to feed. Harpy eagles' main food sources are sloths and primates, but have also been known to prey upon lizards, birds, small rodents, and sometimes small deer.

Animal Foods: birds; mammals; reptiles

Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Distribution ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles (Harpia harpyja) are distributed throughout Central to South America. They are found from southern Mexico to the eastern part of Bolivia, southern Brazil, and northern Argentina.

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Habitat ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles live in the canopies of tropical lowland rainforests. They prefer undisturbed forests but will also hunt along open patches of land. They generally are found in mid to upper levels of rain forest canopies where they are able to find preferred prey.

Habitat Regions: tropical ; terrestrial

Terrestrial Biomes: rainforest

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Life Expectancy ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles are estimated to live 25 to 35 years if they remain healthy. Disease and injury dramatically affects their chances of survival by inhibiting their ability to find and capture prey.

Average lifespan
Status: wild:
25 to 35 years.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Morphology ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles are the largest species of eagle with a body length that can range from 89 to 102 cm and a wing span of 2 m. Their talons can be up to 12.5 cm long. Females are normally larger with an average weight of 7 to 9 kg, while the males weigh an average of 5 to 8 kg. The mantle, scapulars, the top of the secondaries and primaries, secondary coverts, greater primary coverts, and the rump are slate black in color, but can vary to gray. The tail is made up of long gray feathers with horizontal black bars. The breast, belly, and flanks, are light grey with horizontal black stripes. The head, thighs and vent are light gray and the nape has a dark band across it. The crown of harpy eagles consists of long black feathers which raise when threatened, though some theorize they also raise them to direct sound to their ears. Their bills are black and their feet are yellow with black talons.

Range mass: 5 to 9 kg.

Average length: 89 to 109 cm.

Average wingspan: 2 m.

Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry

Sexual Dimorphism: sexes alike; female larger

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Associations ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles are apex predators of their rainforest ecosystems. Hatchling harpy eagles may be at risk from predation by other harpy eagles. This type of predation is a rare occasion as the parents defend the nest and their territory.

Known Predators:

  • Harpy eagles (Harpia Harpyja)
licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Reproduction ( Anglèis )

fornì da Animal Diversity Web

Harpy eagles form breeding pairs that last for life. The pair builds the nest together and chirp to each other while doing so. They will occasionally rub their bills together for a few seconds before going back to work. This activity seems to help them to preserve their bond. They build their nests in large, tall trees, high above the forest floor. During the nest building phase, the pair will rarely radiate more than 180 m from the nest. The mating pair of harpy eagles does not have a courtship display before mating, and will mate multiple times over a period of a few days.

Mating System: monogamous

The breeding season for harpy eagles coincides with the start of the rainy season which usually begins in April or May. Harpy eagles construct large nests that measure 1.2 m thick and 1.5 m across. The nests are built 27 to 43 m above ground, and consist of woven sticks lined with soft vegetation and animal fur. These impressive nests are reused by breeding pairs every year. The female lays two eggs, but will raise only one chick. Eggs are incubated for an average of 56 days. Both parents tend the chick for 10 months, well after the chick fledges between 6 and 7 months of age. Juveniles often stay near their parents for some time and will occasionally beg for food. Juveniles do not reach maturity until 5 or 6 years old, at which time they often return to their original nesting area to breed. Pairs of harpy eagles only breed once every 2 to 3 years.

Breeding interval: Harpy eagles breed once every 2 to 3 years.

Breeding season: The breeding season for harpy eagles begins in April or May and lasts until December or January.

Range eggs per season: 1 to 2.

Range time to hatching: 56 (high) days.

Range fledging age: 6 to 7 months.

Average time to independence: 10 months.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 4 to 5 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4 to 5 years.

Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; oviparous

Harpy eagles invest a lot of time and energy into their offspring. Both parents incubate the egg for the 56 day incubation period. The female will perform most of the incubation while the male is in search of food. Chicks are hatched altricial, and thus are helpless with downy feathers and eyes open. They will only tend a single chick, so if two eggs are laid, the first born will be fed and the second will perish from starvation. The parents actively tend the young for 10 months, which is several months after the chick fledges at 6 or 7 months old. The parents feed the juvenile once every few days and during this time the juvenile is mostly inactive while occasionally making small flights within the nesting tree. Juvenile harpy eagles often remain in the parents' territory for at least 1 year.

Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
The Regents of the University of Michigan and its licensors
sitassion bibliogràfica
Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_harpyja.html
autor
Kyle Shaner, Northern Michigan University
editor
Alec Lindsay, Northern Michigan University
editor
Rachelle Sterling, Special Projects

Amenazas ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Deforestación y fragmentación del hábitat debido a la apertura de tierras para la agricultura. También se ve afectada por la cacería, contaminación por pesticidas y tráfico ilegal (Stattersfield 2000, Iñigo et al. 1987). Otro factor que representa un riesgo para esta especie es la cacería directa y furtiva de sus presas principales como el mono araña y el hocofaisán. Los incendios forestales representan también una amenaza constante para las poblaciones del águila arpía; por ejemplo, en 1998 se registraron incendios en la Reserva de la Biósfera Selva El Ocote (que posiblemente forma parte del área de distribución de esta especie), los cuales afectaron considerablemente la porción sur-oeste de la reserva.

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

El hábitat disponible para esta especie se ha reducido en las últimas décadas; las selvas en donde habita están siendo arrasadas a un ritmo alarmante, incluso en las áreas naturales protegidas (v. gr. La Selva Lacandona, en donde se continúa extrayendo madera de manera irregular y hay invasión de terrenos por diversas comunidades para la obtención de áreas de trabajo). Recientemente, se ha estimado que sólo queda el 10% de la extensión original de selvas tropicales húmedas de México (Challenger 1998).

Refugios

Se considera que únicamente existen extensiones importantes de selvas en Veracruz (Uxpanapa), Oaxaca (Chimalapas), Chiapas (Selva Lacandona y posiblemente Selva El Ocote) y Campeche (Calakmul) (Iñigo 2000, Morales Pérez 1998, Escalante y Peterson 1993, González-García 1993); estas áreas constituyen los últimos refugios para esta especie en México.
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Biología ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Historia de vida

Especie residente, rara que requiere grandes extensiones de selvas conservadas (Íñigo 2000, Bierregaard 1994, Hilty y Brown 1986, Parker et al. 1982). Sus vocalizaciones son gritos cortos y sonidos semejantes a los de patos (Gochfeld et al. 1978). Densidad poblacional y tasa de reproducción bajas (Bierregaard 1994).

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

No existe ningún estudio dedicado a la distribución y estado de las poblaciones de esta especie. Sin embargo, la mayoría de los autores la ha considerado rara (Blake 1977, Ridgely y Gwynne 1976, Monroe 1968, Russell 1964, Slud 1964).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Comportamiento ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Especie residente. Es raro verla planear sobre el dosel, ya que por lo general acecha a sus presas dentro del bosque, atacando por sorpresa con una singular destreza y maniobrabilidad (Albuquerque 1995, Bierregaard 1994). Gochfeld et al. (1978) registraron en Venezuela la posible conducta de cortejo o mantenimiento de pareja con base en observaciones similares en el zoológico de Oklahoma en 1974. Durante este despliegue, observaron vuelos de la hembra de árbol en árbol, seguidos por vuelos del macho en la misma dirección. Al llegar al sitio donde se encontraba la hembra, se ubicaba debajo de ella y posteriormente se desplazaba hacia arriba, tras lo cual la hembra se movía hacia otro árbol, emitiendo vocalizaciones alternadamente.

Ámbito hogareño

Especie sedentaria (Bierregaard 1994). Su ámbito hogareño se ha estimado en cuando menos varios miles de hectáreas (King 1979, Thiollay 1989). Se ha especulado que suponiendo que se requieran 250 parejas para mantener una población viable, se requerirían al menos 37,500 km2 para mantener dicha población. Sin embargo, se han encontrado nidos exitosos, cada uno con un juvenil de ocho a 10 meses de edad, separados tan sólo 20 km. Esta situación debe considerarse cuidadosamente ya que podría depender de varios factores. Por otro lado, se comenta que las estimaciones publicadas sobre su ámbito hogareño se han basado en la especulación y que es esencial tener información fidedigna para establecer un plan de conservación para la especie (Bierregaard 1994).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Conservación ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Especie altamente sensible a los cambios en el hábitat debido a que requiere extensiones muy grandes de selvas no perturbadas (Albuquerque 1995, Stotz et al. 1996) por lo que la protección y el manejo adecuado de los recursos naturales en sus áreas de ocurrencia resulta de vital importancia para su conservación. Actualmente ha desaparecido de algunas áreas dentro de su área de distribución, particularmente en la porción norte y centro de Centroamérica (Stotz et al. 1996, Bierregaard 1994). Por lo tanto, se deben reforzar las acciones de protección dentro de las Áreas Naturales Protegidas e incluir dentro de reservas aquellas áreas en las que se ha registrado a esta especie. Adicionalmente, es necesario promover estudios sobre diferentes aspectos ecológicos como densidad poblacional, tasa reproductiva, condición migratoria y tamaño de sus poblaciones, así como evaluar el impacto de la cacería de sus presas y los cambios en el uso de suelo dentro de su área de distribución. También se debe intensificar la normatividad y vigilancia para contrarrestar el tráfico ilegal de ejemplares de la especie. Paralelamente, deben realizarse esfuerzos para su reproducción en cautiverio y analizar la factibilidad de su reintroducción, además de efectuar amplias campañas de educación ambiental en todos los niveles. En Panamá, a partir de 1997, la fundación "The Peregrine Fund" inició un programa de reintroducción del águila arpía, el cual incluye, además, conservación del hábitat, obtención de información científica sobre la especie. Hasta ahora se han liberado nueve águilas en hábitats silvestres y se ha obtenido información sobre su ecología y desempeño en vida libre.
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Descripción ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Águila muy grande y robusta, con una longitud total de 890 a 1000 cm y una envergadura de 2m (Bierregaard 1994). Los machos adultos pesan hasta 4800 g y las hembras entre 7000 y 9000 g, Ojos cafés, pico, cere y lores oscuros y patas amarillas. Cabeza gris, cresta negra larga y eréctil que se divide en dos. Pecho y partes dorsales color negro, cobertoras superiores de la cola con puntas blancas. Partes inferiores blancas, plumas de las patas barradas en negro; alas cortas y redondeadas, cola gris con tres bandas anchas de color negro en la parte superior, tres bandas blanquecinas en la parte inferior, y puntas blancas. Cobertoras inferiores de las alas blancas, con una barra negra a lo largo de las cobertoras centrales; primarias barradas en negro y secundarias en café (Howell y Webb 1995). Los juveniles tienen una coloración general blancuzca, dorso con líneas finas grises y cobertoras superiores de las alas ligeramente moteadas con negro, remeras negras, con motas y barras más pálidas. Parte superior de la cola gris con 6-7 bandas oscuras, parte inferior blanca con 6-8 barras delgadas negras. Parte inferior de las alas blancas y remeras negras claro. A partir de la primera muda básica y hasta la tercera, el plumaje cambia en tonos de color y en el número de barras en la cola; en la primera muda básica partes dorsales moteadas en negro, cresta con la punta oscura, pecho y plumas más internas de las alas gris pálido; número, ancho y color de las bandas de la cola varía de 1 a 7, pudiendo haber variación entre sexos. En la segunda muda básica partes superiores con moteado negro más extendido, cresta con puntas negras, pecho ligeramente moteado en negro, plumas de las patas frecuentemente con ligeras barras negras, cola con un marcado barrado en gris y negro, variando de 4 a 6 barras. En la tercera muda básica son muy semejantes al adulto pero tienen un ligero moteado claro en las partes superiores, pecho moteado en gris pálido y parte superior de la cola con 3 ó 4 bandas grises y delgadas. Adquieren el plumaje adulto después de la cuarta muda básica, que ocurre alrededor de los 4 años (Howell y Webb 1995).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Distribución ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Actual

MEXICO / CHIAPAS / CONCORDIA, LA

Finca Santa Cruz.

MEXICO / CHIAPAS / INDEPENDENCIA, LA

Finca Santa Cruz, 60 km. SSW de Independencia.

MEXICO / CHIAPAS / OCOSINGO

Chajul.

MEXICO / CHIAPAS / OCOZOCOAUTLA DE ESPINOSA

El Aguajito.

MEXICO / VERACRUZ / MINATITLAN

Cerca del Ejido López Arias.

Histórica-actual

BOLIVIA

BRASIL

COLOMBIA

ECUADOR

MEXICO

Distribución histórica: Desde el sur de México, en los estados de Veracruz, Oaxaca, Tabasco, Chiapas y Campeche (Morales-Pérez, 1992, 1998; Schaldach et al., 1997; Bierregaard, 1994; Iñigo et al., 1987; Álvarez del Toro, 1980; Paynter, 1955; Lowery & Dalquest, 1951; Friedmann et al., 1950; Brodkorb, 1943; Bonaparte, 1838).

Distribución actual: Ha desaparecido en buena parte de su área de distribución debido principalmente a la cacería y la deforestación (Bierregaard, 1994). El rango actualmente conocido del águila arpía se encuentra en las selvas prístinas en los remanentes ubicados en la Cuenca del Uxpanapa en Veracruz (se considera extirpada de la región de Los Tuxtlas), los Chimalapas en Oaxaca y las selvas El Ocote y la Lacandona en Chiapas (Puebla-Olivares et al., 2002; Iñigo, 2000; Morales-Pérez, 1998; González-García, 1993; Escalante & Peterson, 1993; Álvarez del Toro, 1980). También se encuentra en Tabasco y existen algunos registros para Campeche (Íñigo et al., 1987; Paynter, 1955).

PANAMÁ

Hacia el sur por Panamá; y desde el norte y este de Colombia (Chocó, Magdalena, este de los Andes hacia el norte hasta Meta y Vaupés), Venezuela, Guyana; al este de los Andes a través de Ecuador, este de Perú, centro y este de Bolivia (Cochabamba, Santa Cruz) y norte, este y sureste de Brasil (norte del Amazonas en la región Branco y al sur del Amazonas desde Pará este y sur de Mato Grosso y Rio Grande do Sul) hasta Paraguay y norte de Argentina (Salta, Jujuy, Tucuman, Formosa, Misiones) (Sibley & Monroe, 1990).

PERÚ

VENEZUELA
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Estado de conservación ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
NOM-059-SEMARNAT-2001

P en peligro de extinción




NOM-059-SEMARNAT-2010

P en peligro de extinción




CITES

Apéndice I




UICN

NT Casi amenazado




Otras clasificaciones de riesgo

ND

licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Estrategia trófica ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Sus presas son variadas, desde reptiles hasta mamíferos; sin embargo, la mayoría de presas que consume son monos (Cebus, Pithecia, Chiropotes), perezosos, martuchas y puercoespines (Fowler y Cope 1964, Rettig 1978, Eason 1989, Peres 1990, Robinson 1994). Con base en registros realizados por la gente local, se comenta la inclusión de hormigueros arborícolas en su dieta (Tamandua mexicana) e incluso de hocofaisanes (Crax rubra) (Lowery y Dalquest 1951). Comparativamente, en Brasil se ha registrado que en su mayoría consume perezosos de las especies Choloepus didactylus y Bradypus variegatus y tlacuache cuatro ojos (Philander opossum) (Galetti y Carvalho 2000). También se han registrado como presas los tepezcuintles (Agouti paca) (Izor 1985), monos aulladores adultos (Allouata) (Sherman 1991), guacamayas jacintas (Anodorhynchus hyacinthinus) y loros (Bierregaard 1994).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Hábitat ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Selvas tropicales perennifolias, requiere de grandes áreas sin perturbar y que soporten poblaciones de especies presa como monos, perezosos y hocofaisanes. Prefiere áreas alejadas de asentimientos humanos, pero existen algunos registros en México y Venezuela en claros inducidos por el hombre como cultivos y áreas de extracción forestal selectiva (Íñigo 2000, Hilty y Brown 1986).

Macroclima

Cálidos húmedo (Am) y subhúmedos (Aw) y semicálidos húmedos (Acm), en altitudes de los 0 a los 900 msnm (Stotz et al. 1996, Howell y Webb 1995). Algunos autores mencionan su presencia localmente hasta los 2000m del área neotropical (Sibley y Monroe 1990).

Tipo de ambiente

Selva alta perennifolia y, ocasionalmente, selva subperennifolia, selva caducifolia y bosque mesófilo de montaña (Iñigo et al. 1989, Iñigo 2000, Howell y Webb 1995, Hilty y Brown 1986).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Relevancia de la especie ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Relevancia de la especie

Es una especie indicadora de hábitats conservados ya que requiere grandes extensiones de vegetación conservada. Pertenece a un género monotípico y es el águila neotropical más grande. Al ser uno de los últimos eslabones de las cadenas tróficas, es indicador de la salud de los ecosistemas de los que forma parte (Albuquerque 1995).
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Reproducción ( Spagneul; Castilian )

fornì da Conabio
Su tasa de reproducción es muy baja (Bierregaard 1994). Anidan entre mayo y junio. Los nidos se construyen en árboles emergentes del dosel, en una altura promedio de 32 m aunque pueden ubicarlos entre 50 y 75 m en árboles de los géneros Ceiba, Mauritia o de la familia Lecythidaceae. Los nidos son estructuras masivas de aproximadamente 150cm de ancho y 80cm de alto, fabricados con ramas grandes y recubiertos con tallos verdes con hojas. Aparentemente muestran una gran fidelidad por el sitio de anidación (Bierregaard 1994, Rettig 1978). Ponen de uno a tres huevos por nidada (dos en promedio), de color blanco con ocasionales manchas café claro y cascarón de granulado fino. Ambos padres participan en la incubación, sin embargo, la hembra se encarga el 97% del tiempo de esta tarea. En este periodo el macho provee de alimento a la hembra cada siete días y mientras la hembra consume su alimento, el macho se dedica a la incubación. Aparentemente, sólo se desarrolla un polluelo que eclosiona después de 53 a 58 días de incubación. Este pollo es alimentado por su madre hasta cuatro veces al día. El polluelo come por sí solo a los 22 días de edad y entre los siete y 10 meses de edad no se aleja mucho del nido y depende de sus padres para alimentarse (Fowler y Cope 1964, Todd 1972, Rettig 1978, Bierregaard 1994). El cuidado parental se realiza por más de nueve meses, lo que podría indicar que esta especie sólo cría un polluelo cada dos años.

Fecundidad

De uno a tres huevos por nidada, dos en promedio.
licensa
cc-by-nc-sa-2.5
drit d'autor
CONABIO
sitassion bibliogràfica
Morales-Pérez, J. E. 2009. Ficha técnica de Harpia harpyja. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
autor
Morales-Pérez, J. E.
original
visité la sorgiss
sit compagn
Conabio

Habitat ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Viven en terrenos ondulados o planos cubiertos de bosque pluvial alto.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Behavior ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Son solitarios.

Vuelan ágil y velozmente como un Accipiter, dan unos pocos aletazos fuertes y se deslizan después en el dosel o por debajo de este. En raras ocasiones planean.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Distribution ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente, que en el pasado se encontraba ampliamente distribuida en las bajuras y las laderas de montañas con bosques húmedos, hasta por lo menos los 2000 m.s.n.m. en el lado del Caribe y al sur de la vertiente del Pacífico. En la actualidad, debido a la cacería y la deforestación, se encuentra casi extinta en Costa Rica. Es posible que queden unos pocos individuos en la Península de Osa, en la Cordillera de Talamanca o en los bosques en disminución constante del norte de la Llanura de San Carlos, cerca de la frontera con Nicaragua.


Distribucion General: Se encuentra del sureste de México hasta el norte de Argentina y el sureste de Brasil.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Trophic Strategy ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Caza durante vuelos cortos entre las copas de los árboles mientras presta atención a sus presas con la vista o el oído. Persigue o ataca con velocidad, y atrapa principalmente mamíferos arbóreos de tamaño mediano, especialmente perezosos y monos, a los que captura de lado o desde abajo.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Diagnostic Description ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
El macho mide 96 cm. y pesa 4.5 kg., y la hembra 107 cm. y 7.5 kg. Es enorme y de alas cortas y redondeadas, cola relativamente larga y las patas y el pico gruesos y fuertes. En los adultos la cabeza es gris pálido, y la cresta es occipital, negra pronunciada y dividida. El manto, el forro de las alas y la lista pectoral son anchas y de color negro y por debajo es blanco con barreteado de color negro en los muslos, los flancos y la región anal. Por encima las alas y la cola son negruzcas y por debajo es gris claro, con banda negras pronunciadas (4 bandas negras en la cola). El iris es café, el pico, la cera y los lores son negruzcas y las patas son amarillentas. En los individuos inmaduros la cabeza y la región superior son blancas, el manto es gris claro con manchas negruzcas, y las alas y la cola cuentan con bandas más delgadas e irregulares (aproximadamente 10 bandas en la cola). Existen varios plumajes intermedios, y se requieren por lo menos 4 años para adquirir el plumaje de adulto.

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Diagnostic Description ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Localidad del tipo: in México.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Conservation Status ( Spagneul; Castilian )

fornì da INBio
Es considerada una especie en peligro de extinción, debido a la pérdida de su hábitat por la deforestación y a la cacería indiscriminada, pues es considerada por los cazadores un trofeo de caza muy apreciado. Está protegida y regulada por la Ley de Conservación de la Vida Silvestre No. 7317, la Ley Orgánica del Ambiente No. 7554 y el decreto No. 26435-MINAE. Asimismo está incluida en el Apéndice l del Convenio sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).

licensa
cc-by-nc-sa-3.0
drit d'autor
INBio, Costa Rica
autor
Luis Humberto Elizondo C.
editor
The Nature Conservancy
sit compagn
INBio

Herpida ferv ( Breton )

fornì da wikipedia BR

An herpida ferv[1] (Harpia harpyja) a zo ur spesad evned-preizh eus kerentiad an Accipitridae.
Dibabet e oa bet da evn broadel gant Panamá.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

 src=
  • ██ Tiriad an herpida ferv.
  • Bevañ a ra al labous en un takad eus Amerika Latin hag a ya eus koadeier Kreizamerika da viz Arc'hantina ha kreisteiz Brazil[2].

    Liammoù diavaez


    Commons
    Muioc'h a restroù diwar-benn

    a vo kavet e Wikimedia Commons.

    Notennoù ha daveennoù

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia BR

    Herpida ferv: Brief Summary ( Breton )

    fornì da wikipedia BR

    An herpida ferv (Harpia harpyja) a zo ur spesad evned-preizh eus kerentiad an Accipitridae.
    Dibabet e oa bet da evn broadel gant Panamá.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia BR

    Harpia grossa ( Catalan; Valensian )

    fornì da wikipedia CA

    L'harpia grossa (Harpia harpyja) és una àguila neotropical. Aquesta espècie fou descrita el 1758 per Carl von Linné al seu Systema naturae com a Vultur harpyja. És l'únic membre del gènere Harpia.

    És el rapinyaire més gran i poderós que es troba al Nou Món. Sol viure a les zones baixes de les selves tropicals.

    El seu nom prové de les harpies de la mitologia grega, que eren esperits de l'aire que s'enduien els morts cap a l'Hades i als quals atribuïa un cos d'àguila i un cap de persona.

    És l'au nacional del Panamà i apareix l'escut d'armes del país.

    Descripció

    L'harpia és l'àguila més gran que existeix, darrere de l'àguila monera de les Filipines (Pithecophaga jefferyi). L'extinta àguila de Haast de Nova Zelanda feia però, el doble que una harpia.

    El cap de l'harpia és de color gris perla. La part superior de l'esquena, les ales i la pitrera estan cobertes de plomes de color negre pissarra. La part inferior de les ales i l'abdomen són blancs. La cua és negra amb tres franges grises. Com a tret molt característica, l'harpia té al cap una cresta erèctil. El seu bec és molt fort i disposa d'unes urpes que poden arribar a fer 15 cm, més llargues que les d'un ós bru.

     src=
    Vol de l'harpia

    La femella és més gran que el mascle. Sol fer uns 100-110 cm de llarg, uns 200 d'envergadura i pesa entre 6,5 i 9 kg de mitjana.

    Ecologia

    Aquesta espècie és activament carnívora. Les seves preses preferides són els mamífers arborícoles com ara les mones, els coatís o els peresosos. També pot atacar altres espècies d'ocells. Els esperons són extremadament potents per tal d'esclafar el cap de les víctimes i poden arribar a exercir una pressió de 42 kgf cm².

    Estat i conservació

    L'harpia està amenaçada per la desforestació i la caça indiscriminada.

    Referències

    Enllaços externs

     src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Harpia grossa Modifica l'enllaç a Wikidata
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CA

    Harpia grossa: Brief Summary ( Catalan; Valensian )

    fornì da wikipedia CA

    L'harpia grossa (Harpia harpyja) és una àguila neotropical. Aquesta espècie fou descrita el 1758 per Carl von Linné al seu Systema naturae com a Vultur harpyja. És l'únic membre del gènere Harpia.

    És el rapinyaire més gran i poderós que es troba al Nou Món. Sol viure a les zones baixes de les selves tropicals.

    El seu nom prové de les harpies de la mitologia grega, que eren esperits de l'aire que s'enduien els morts cap a l'Hades i als quals atribuïa un cos d'àguila i un cap de persona.

    És l'au nacional del Panamà i apareix l'escut d'armes del país.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autors i editors de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CA

    Eryr cribog mawr ( Galèis )

    fornì da wikipedia CY

    Aderyn a rhywogaeth o adar yw Eryr cribog mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eryrod cribog mawr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Harpia harpyja; yr enw Saesneg arno yw Harpy eagle. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.[1]

    Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. harpyja, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

    Teulu

    Mae'r eryr cribog mawr yn perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

    Rhestr Wicidata:

    rhywogaeth enw tacson delwedd Aquila spilogaster Aquila spilogaster Aquila wahlbergi Aquila wahlbergi
    Aquila wahlbergi.jpg
    Barcud wynepgoch Gampsonyx swainsonii
    Gampsonyx swainsonii Pearl Kite.jpg
    Eryr Adalbert Aquila adalberti
    Aquila adalberti (ad.).jpg
    Eryr Bonelli Aquila fasciata
    Bonelli's Eagle.jpg
    Eryr euraid Aquila chrysaetos
    Maakotka (Aquila chrysaetos) by Jarkko Järvinen.jpg
    Eryr Gurney Aquila gurneyi
    AquilaGurneyiWolf.jpg
    Eryr nadroedd Madagasgar Eutriorchis astur
    EutriorchisAsturKeulemans.jpg
    Eryr rheibus Aquila rapax
    2012-tawny-eagle-0.jpg
    Eryr rheibus y diffeithwch Aquila nipalensis
    Steppe Eagle Portrait.jpg
    Eryr ymerodrol Aquila heliaca
    Eastern Imperial Eagle cr.jpg
    Fwltur yr Aifft Neophron percnopterus
    Egyptian vulture.jpg
    Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

    Gweler hefyd

    Cyfeiriadau

    1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
    2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CY

    Eryr cribog mawr: Brief Summary ( Galèis )

    fornì da wikipedia CY

    Aderyn a rhywogaeth o adar yw Eryr cribog mawr (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eryrod cribog mawr) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Harpia harpyja; yr enw Saesneg arno yw Harpy eagle. Mae'n perthyn i deulu'r Eryr (Lladin: Accipitridae) sydd yn urdd y Falconiformes.

    Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. harpyja, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Awduron a golygyddion Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CY

    Harpyje pralesní ( Cech )

    fornì da wikipedia CZ

    Harpyje pralesní (Harpia harpyja, Linné 1758) je po kondorovi andském druhým největším dravcem Jižní Ameriky, může mít rozpětí křídel až dva metry a dosáhnout hmotnosti 9 kilogramů. Samec je výrazně menší než samice. Má masivní zobák a mohutné silné nohy opatřené až 13 cm dlouhými drápy. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně - hřbet je břidlicově černý, hlava a krk šedé, břicho bílé. Nohy jsou žluté. Ptáci mají v dospělosti na hlavě vztyčitelnou dvojitou chocholku.

    Harpyje má široká zaoblená křídla a dlouhý ocas, což jí umožňuje manévrovat mezi stromy.

    Potrava

     src=
    Harpyje s potravou

    Harpyje pralesní je aktivní lovec, způsobem lovu připomíná jestřába. Létá nízko nad lesem, na vyhlédnutou oběť se vrhá střemhlavým letem, obratně manévruje mezi stromy rychlostí až 90 km/h a strhává kořist z větví pomocí svých silných drápů. Dokáže ulovit až 10 kg těžkou kořist a ve vzduchu unese až 3/4 vlastní hmotnosti.

    Loví vřešťany, chvostany, malpy i jiné opice, hady, lenochody, aguti, mravenečníky, vačice, papoušky i jiné ptáky.

    Hnízdění

    Hnízdo je umístěné vysoko na stromech a může mít průměr až 1,5 m.

    Samice snáší jedno až dvě vejce, které zahřívá 56 dní. Mláďata jsou schopna letu až za 140 dní, dalšího půl roku je rodiče krmí na hnízdě a mládě zůstává v blízkosti hnízda i několik let. Harpyje vyvádějí mladé jen jednou za tři roky a většinou odchovají z každé snůšky jen jedno mládě.

    Rozšíření

    Obývá nížinné deštné pralesy Střední a Jižní Ameriky. Avšak je nyní ohrožena mýcením místních pralesů.

    Druhy harpyjí

    Kromě harpyje pralesní se v Jižní Americe vyskytuje také příbuzná harpyje krahujcová (Morphnus guianensis), která je nejbližší příbuzná harpyjí pralesních, byť systematicky nepatří do téhož rodu. Harpyje krahujcová je výrazně menší, nemá dvojitou chocholku, hruď a břicho má hnědobíle pruhované, ozobí a oči žluté. Vyskytuje se ve dvou formách, a to světlé a tmavé.

    Zajímavosti

    Způsobem života se harpyji podobá filipínský orel opičí, velikostí zase v Evropě žijící orlosup bradatý.

    Reference

    1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

    Externí odkazy

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CZ

    Harpyje pralesní: Brief Summary ( Cech )

    fornì da wikipedia CZ

    Harpyje pralesní (Harpia harpyja, Linné 1758) je po kondorovi andském druhým největším dravcem Jižní Ameriky, může mít rozpětí křídel až dva metry a dosáhnout hmotnosti 9 kilogramů. Samec je výrazně menší než samice. Má masivní zobák a mohutné silné nohy opatřené až 13 cm dlouhými drápy. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně - hřbet je břidlicově černý, hlava a krk šedé, břicho bílé. Nohy jsou žluté. Ptáci mají v dospělosti na hlavě vztyčitelnou dvojitou chocholku.

    Harpyje má široká zaoblená křídla a dlouhý ocas, což jí umožňuje manévrovat mezi stromy.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autoři a editory
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia CZ

    Harpy (fugl) ( Danèis )

    fornì da wikipedia DA

    Harpyen (latin: Harpia harpyja) er en af verdens største ørne. Harpyen lever i Mellem- og Sydamerika og er nationalfugl i Panama.

    Kilder

    Eksterne henvisninger

    Stub
    Denne artikel om fugle er kun påbegyndt. Hvis du ved mere om emnet, kan du hjælpe Wikipedia ved at udvide den.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia DA

    Harpy (fugl): Brief Summary ( Danèis )

    fornì da wikipedia DA

    Harpyen (latin: Harpia harpyja) er en af verdens største ørne. Harpyen lever i Mellem- og Sydamerika og er nationalfugl i Panama.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia-forfattere og redaktører
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia DA

    Harpyie (Vogel) ( Alman )

    fornì da wikipedia DE

    Die Harpyie (Harpia harpyja) (Aussprache [haʁˈpʰyːjə]) ist eine sehr große, kräftig gebaute Greifvogelart. Die Art bewohnt die tropischen Wälder Mittel- und Südamerikas, nistet auf den über das Kronendach ragenden „Urwaldriesen“ und ernährt sich vor allem von Faultieren und Affen. Die Gattung Harpia ist monotypisch mit der Harpyie als einziger Art.

    Beschreibung

    Die Harpyie gehört zu den größten Greifvögeln der Welt und ist wohl der physisch stärkste Greifvogel. Der Rumpf ist überaus kräftig, die Flügel sind relativ kurz und sehr breit, der Schwanz ist dagegen relativ lang. Körperbau und Färbung der Harpyie sind typisch für Greifvögel, die im Wald leben und dort schnelle und relativ große Beute jagen, und finden sich in sehr ähnlicher Form zum Beispiel auch bei Habicht und Sperber. Die Harpyie stellt hinsichtlich Größe und Gewicht ein Extrem dieses Typs dar.

    Sie erreicht eine Körperlänge von 89 bis 110 cm[1] und eine Flügelspannweite von 1,76 bis 2,01 m. Der Geschlechtsdimorphismus hinsichtlich Körpergröße und -gewicht ist sehr groß. Männchen wiegen 4,0 bis 4,8 kg und haben eine Flügellänge von 543 bis 580 mm, Weibchen erreichen ein Gewicht von 6,0 bis 9,0 kg und eine Flügellänge von 583 bis 626 mm. Beine, Zehen und Krallen sind außerordentlich kräftig, die Hinterkralle kann bis zu sieben Zentimeter lang sein.

    Das Gefieder ist am Rücken und der Brust schwarz, am Bauch weiß gefärbt, der Schwanz ist ebenfalls schwarz mit drei breiten grauen Horizontalbinden und einer schmalen grauen Endbinde. Die Unterschwanzdecken und die Befiederung der Beine (die sogenannten Hosen) sind weiß mit einer dunkelgrauen Querbänderung. Der Kopf ist grau; auffallend ist der breite, zweizipflige Federschopf am Hinterkopf, der bei Erregung aufgestellt wird. Die Iris ist hellgraubraun bis grau, Wachshaut und Schnabel sind schwarzgrau. Die Beine und Zehen sind blassgelb, die Krallen sind schwarz.

    Verbreitung

    Das Verbreitungsgebiet der Harpyie erstreckt sich von Süd-Mexiko über ganz Mittelamerika und das nördliche und mittlere Südamerika bis Süd-Brasilien und Nordost-Argentinien. In diesem großen Gebiet bewohnt die Harpyie vor allem die tropischen Regenwälder des Flach- und Hügellandes bis in etwa 900 m Höhe, lokal auch bis 2000 m Höhe, sowie angrenzende Waldbiome. Ein gewisser Schwerpunkt besteht in der Peruanischen Region Madre de Dios.

    Ernährung

    Der Körperbau der Harpyie ermöglicht das Erjagen von Tieren in den dicht bewachsenen Baumkronen des Regenwaldes. Die Harpyie jagt vor allem Säugetiere wie Faultiere und Affen, seltener auch andere Arten wie Agutis, Nasenbären und Opossums. Daneben wird zumindest gelegentlich ein breites Spektrum größerer Wirbeltiere genutzt, hierzu gehören größere Vögel, Echsen und Schlangen. Die Beute wird mit den außerordentlich kräftigen Zehen und Krallen getötet.

    Das Gewicht der Beutetiere ist bei Männchen deutlich geringer als bei Weibchen: Männchen erbeuten 0,5 bis 2,3 kg schwere Beutetiere, während Weibchen Tiere mit einem Gewicht von 2,7 bis 9 kg erbeuten können. Beutetiere mit einem Gewicht von über einem Kilogramm (Männchen) bzw. über vier Kilogramm (Weibchen) werden zerlegt und in Teilen zum Nest transportiert.

    Fortpflanzung

     src=
    Erregte Harpyie mit aufgestelltem Federschopf

    Das Nest wird in Höhen von 25 bis 55 m in der Krone emergenter Bäume gebaut, z. B. in Kapokbäumen oder in Amerikanischen Mahagonibäumen. Der Horst misst ca. 1,2 bis 1,5 m im Durchmesser und 0,6 bis 1,2 m in der Höhe. Das Gelege besteht aus ein bis drei weißen Eiern und wird fast ausschließlich vom Weibchen bebrütet. Die Brutzeit beträgt etwa 56 Tage. Sobald das erste Junge geschlüpft ist, werden die anderen Eier nicht mehr weiter bebrütet, sie sterben ab. Es wird immer nur ein Jungvogel aufgezogen.

    Der Jungvogel wird bis zum Alter von etwa 70 Tagen vom Weibchen bewacht. Das Männchen versorgt das Jungtier und das Weibchen während dieser Zeit mit Nahrung. Während der Brutzeit bringt das Männchen etwa alle sieben Tage Beute, während der Aufzucht des Jungen etwa alle 3,5 Tage. Wenn der Jungvogel über 70 Tage alt ist, jagt das Weibchen ebenfalls. Es erhält dann etwa alle 2,5 Tage ein Beutetier. Nach fünf bis sechs Monaten ist der Jungvogel flügge und erst nach weiteren mindestens acht bis zehn Monaten selbstständig. Erst mit vier Jahren werden sie geschlechtsreif. Bedingt durch die lange Phase, in der die Jungvögel von ihren Eltern abhängig sind, brüten Harpyien nur etwa alle zwei Jahre.

    Gefährdung

    Mittelfristig ist die Harpyie vor allem durch die Zerstörung ihres Lebensraumes, insbesondere durch Brandrodung, sowie durch direkte Bejagung bedroht. Sie ist aufgrund ihrer großen Raumansprüche nirgendwo häufig anzutreffen und kann wegen ihrer geringen Reproduktionsrate Verluste durch die Jagd nur sehr langsam ausgleichen. Die Harpyie kann auch in einer durch Rodungen stark fragmentierten Landschaft überleben, solange die verbliebenen Waldinseln groß genug sind; hier ist sie jedoch durch Bejagung besonders gefährdet. Langfristig wird sie vermutlich nur überleben, wenn es gelingt, ausreichend große Flächen des tropischen Regenwaldes unter Schutz zu stellen. Die Harpyie wird in der Roten Liste gefährdeter Arten der Weltnaturschutzunion IUCN als Art der Vorwarnliste (Near Threatened) geführt.[2]

    Ursprung des Namens

    Die Bezeichnung Harpyie ist der griechischen Mythologie entlehnt. Die Harpyien der Griechen waren vogelähnliche Dämonen des Sturms. Sie hatten den Körper eines Greifvogels, einen Frauenkopf und Vogelflügel. Es waren schreckliche Ungeheuer, die Nahrung und Kinder stahlen. Harpyie kann mit Rafferin übersetzt werden.

    Literatur

    https://doi.org/10.1590/S1415-47572008000100025 https://www.scielo.br/j/gmb/a/46qskPWynW4r7DrczcdXwqq/?lang=en

    Einzelnachweise

    1. F. Weick, L. H. Brown: Die Greifvögel der Welt. Birds of Prey of the World. Ein farbiger Führer zur Bestimmung der Ordnung Falconiformes. Parey, 1980, ISBN 3-490-08618-X.
    2. Harpia harpyja in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2009. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 11. März 2010.
     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia DE

    Harpyie (Vogel): Brief Summary ( Alman )

    fornì da wikipedia DE

    Die Harpyie (Harpia harpyja) (Aussprache [haʁˈpʰyːjə]) ist eine sehr große, kräftig gebaute Greifvogelart. Die Art bewohnt die tropischen Wälder Mittel- und Südamerikas, nistet auf den über das Kronendach ragenden „Urwaldriesen“ und ernährt sich vor allem von Faultieren und Affen. Die Gattung Harpia ist monotypisch mit der Harpyie als einziger Art.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia DE

    Chullu walli ( quechua )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Chullu walli,[2] Chuwalli[3] icha K'usillu anka, kichwapi Kushillu anka/wamani (Harpia harpyja) nisqaqa huk Awya Yalapi kawsaq hap'iq pisqum, k'usillu mikhuq.

    Pukyukuna

    1. BirdLife International (2008). «Harpia harpyja». Chikichasqa Rikch'aq Puka Sutisuyu, UICN nisqap kamachisqan 2020. 12 January 2009 p'unchawpi rikusqa.
    2. Daniela Manya, Jhon Cuji, Marcelo Mukushigua, Igor Manya, Gabriel Manya, Elvia Gualinga, Otoniel Santi, Ana Cadena (Equipo Técnico Comunitario de la NAPE), Alexandra Proaño (Presidenta de NAPE): “Andwa ishiji nujuanó awkenó”, Andua Sumak Kawsana Ñambi 2010 – 2020. Nacionalidad Andoa de Pastaza Ecuador (NAPE), Puka Yaku 2010. p. 26 [21]. Chullu hualli: Harpia harpyja.
    3. Fabián Potosí C. et al., Ministerio de Educación del Ecuador: Kichwa Yachakukkunapa Shimiyuk Kamu, Runa Shimi - Mishu Shimi, Mishu Shimi - Runa Shimi. Quito (DINEIB, Ecuador) 2009. p. 63. chuwalli [čuwalyi, čuliwalyi] s. amz. gavilán grande. Hatun anka kushilluta mikuk.

    Hawa t'inkikuna

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors

    Chullu walli: Brief Summary ( quechua )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Chullu walli, Chuwalli icha K'usillu anka, kichwapi Kushillu anka/wamani (Harpia harpyja) nisqaqa huk Awya Yalapi kawsaq hap'iq pisqum, k'usillu mikhuq.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors

    Taguato ruvicha ( Guarani )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Taguato ruvicha (Harpia harpyja) ha'e hína guyra juehegua, guyra jukaha hína (accipitriforme) oikóva upe aty juehepehẽ umi taguato jukaha mbytépe (accipitridae) oikovéva umi yvy mbyry'áiva Amérika yvyrusúpe. Taguato tuichavéva oiko Amérika-pe ha opaite Yvy ñemby pehẽngueme. Hekoha hína opaichagua ka'aguy guasu okyitereihápe.[1]

    Hete

    Umi guyra jukaha imbytépe, taguato ruvicha ha'e imbaretevévaEs la rapaz más poderosa; taguato ruvicha kuña ituichakue hína amo 100 cm ijyvatekue, 200 cm ipukukue pepo pepógui ha ipohýi amo 9 kg. Taguato ruvicha kuimba'e niko imichĩve, amo 196 cm ipukukue pepo pepógui ha ipohyikue amo 8 kg.

    Hague iñakãre hũngy asy, ikatu hũnte avei, ha ipepe hague hína morotĩ. Itĩ hũngy asyite ha imbarete.

    Oikove 40 ary ha ho'u opaichagua mymbakuéra.

    Taguato ruvicha tavarandúpe

    Heta mombe'urã ha mba'e oñemombe'úva ambuéva oñemombe'u ko guyra rehegua, ko mombe'ugua'úicha: Oje'e taguato ruvicha pe hekoverosãvéva guyrakuéra hesegua apytépe. Oikokuaa 70 ary peve ha upepeve og̃uahẽ hag̃ua -40 ary ohupytývo- oiporavova'erã mokõi tapégui, peteĩ. Añetehápe, ombotývo 40 ary, ipyapẽ jejopy ha oku'epáma ha ndaikatuvéima oipyhy mbarete porã mymba hembi'urãva. Ijuru'apy, ipuku ha hakuáva, ikarẽ ha ojeity ipyti'a gotyo. Ipepo ituja ha ipohýi ha hague katu ipoguasupa. Hasýma chupe iveve. Upépe, taguato oguereko mokõi tape: omano térã ombopyahu hekove, kane'õ ha teko'asýpe, 150 ára pukukue javeve. Upeverã oveveva'erã peteĩ yvyty yvatevehápe ha opytava'erã upépe, oñembohaity peteĩ itayke ypýpe noikotevẽmo'ãihápe oveve. Ojuhu rire upe tenda, taguato oñepyrũ ombota ijuru'apy itaykére oity peve ijuru'apy. Upéi oha'ãrõva'erã okakuaajey chupe peteĩ ipyahúva ha upéva reheve ohekyiva'erã peteĩteĩ umi ipyapẽ. Heñoijeývo chupe ipyapẽ pyahu, umíva reheve ojehague'ova'erã. 5 jasy ohasa rire osẽta haitýgui ha ovevejeýta oñembopyahu rire ha péicha, oikovéta 30 aryve.[2]

    Mandu'apy

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors

    Taguato ruvicha: Brief Summary ( Guarani )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Taguato ruvicha (Harpia harpyja) ha'e hína guyra juehegua, guyra jukaha hína (accipitriforme) oikóva upe aty juehepehẽ umi taguato jukaha mbytépe (accipitridae) oikovéva umi yvy mbyry'áiva Amérika yvyrusúpe. Taguato tuichavéva oiko Amérika-pe ha opaite Yvy ñemby pehẽngueme. Hekoha hína opaichagua ka'aguy guasu okyitereihápe.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors

    Άρπυια ( Grech modern (1453-) )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Η άρπυια είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, που απαντά αποκλειστικά στη Νότιο Αμερική. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Harpia harpyja και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [3]

    • Εικονική μορφή των τροπικών δασών της Κ. και Ν. Αμερικής, η άρπυια θεωρείται το ισχυρότερο αρπακτικό πτηνό και, έχει προσελκύσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον, λόγω της εκτεταμένης απωλείας των ενδιαιτημάτων της και της συνεχιζομένης μείωσης του πληθυσμού της (βλ. Μορφολογία, Κυνήγι, Κατάσταση πληθυσμού)

    Τάση παγκόσμιου πληθυσμού

    • Καθοδική ↓ [4]

    Ονοματολογία

    Οι λατινικές επιστημονικές ονομασίες του γένους Harpia, όπως επίσης και του είδους Harpyja, είναι ευθεία απόδοση της ελληνικής λέξης Άρπυια, από την εν χρήσει στον πληθυντικό λέξη Άρπυιες.

    Οι Άρπυιες ήσαν μυθολογικές δαιμονικές θεότητες στενά συνδεδεμένες με το θάνατο, τον οποίο όμως δεν επιφέρουν οι ίδιες στους θνητούς, αλλά τους οδηγούν σε αυτόν. Τα όντα αυτά είναι πιθανότατα προελληνικής καταγωγής, προϋπήρχαν δηλαδή των πρώτων καταγεγραμμένων αναφορών από τους μεγάλους αρχαίους Έλληνες ποιητές Όμηρο και Ησίοδο. Η σύνδεσή τους με το θάνατο συνετέλεσε ώστε να θεωρούνται οι ίδιες υπεύθυνες για το θάνατο των ανθρώπων και, ότι έρχονται για να αρπάξουν την ψυχή τους και να την πάνε στον Άδη, ή να την μεταφέρουν στις Ερινύες, ενώ ο μύθος λέει ότι ήσαν απλοί εντολοδόχοι. Η εμφάνισή τους ήταν τρομακτική: σε πρώιμο μελανόμορφο αγγείο που βρέθηκε στην Αίγινα και φυλάσσεται στο Μουσείο του Βερολίνου, εικονίζονται ως γυναικείες φτερωτές μορφές που τρέχουν, με ιδιαίτερα γαμψά δάκτυλα για να δηλωθεί ο αρπακτικός χαρακτήρας τους, ενώ την παράσταση συνοδεύει επιγραφή: ΑΡΕΠΥΙΑ. Μπορεί όμως και να έχουν τη μορφή πουλιού, πάντοτε όμως με γυναικείο πρόσωπο.[5]

    Η σύνδεση του πτηνού με τα όντα αυτά είναι κάτι παραπάνω από σαφής, λόγω της εμφάνισής του και των -όντως- ισχυροτάτων γαμψωνύχων του. Η ίδια η λέξη παραπέμπει ευθέως στο ρήμα αρπάζω, αυτό όμως αφορά μόνο στην ηχητική ρίζα της και όχι την ετυμολογική, όπως λανθασμένα πιστεύεται, διότι ο συσχετισμός με σκοπό την ερμηνεία της δασύτητας, δεν ευνοείται από την γεννήτορα λέξη αρεπυία, η οποία οξύνεται: [ΕΤΥΜΟΛ. Άρπυια < Αρεπυία, αβέβαιης ετυμολογίας παράλληλος τύπος (πρβλ. ορόγυια-όργυια), από τον οποίο προήλθε η πρώτη με συγκοπή του ε λόγω των περιβαλλόντων φθόγγων ρ και π. Η υπόθεση ότι η λέξη αποτελεί ουσιαστικοποιημένη μετοχή παρακειμένου σε -υια, χωρίς αναδιπλασιασμό (πρβλ. άγυια, αίθυια), από τη ρίζα του ρήματος ρέπτομαι «τρέφομαι, αποζώ», δεν ικανοποιεί μορφολογικά και σημασιολογικά].[5]

    Συστηματική ταξινομική

    H άρπυια περιγράφηκε από τον Λινναίο το 1758, ως Vultur Ηarpyja (Μεξικό, 1758). [6] Ανήκει σε μονοτυπικό γένος, δηλαδή δεν περιλαμβάνει άλλα είδη και, φαίνεται να αποτελεί υπερείδος μαζί με το Morpnus guianensis, έναν αετό της Νοτίου Αμερικής, επίσης. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, μαζί με το Harpyopsis novaeguineae, τα τρία είδη συγκροτούν την υποοικογένεια Αρπυίνες (Harpiinae), χωρίς όμως αυτή η άποψη να έχει γίνει ακόμη αποδεκτή, οπότε ακολουθείται η ισχύουσα ταξινόμηση στην υποοικογένεια Αετίνες (Accipitrinae).[2][7]

    Τέλος, παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι η άρπυια ήταν συγγενής με τον αετό των Φιλιππίνων (Pithecophaga jefferyi), αλλά πειραματικά δεδομένα ανάλυσης DNA έδειξαν ότι, τα δύο είδη απέχουν γενετικά.[8]

    Γεωγραφική εξάπλωση

     src=
    Γεωγραφική εξάπλωση του είδους Harpia harpyja (με το γκρίζο χρώμα απεικονίζονται οι περιοχές , όπου έχει πιθανότατα εκλείψει

    H άρπυια είναι αετός που ανήκει στη Νεοτροπική οικοζώνη, απαντά δηλαδή αποκλειστικά στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Συγκεκριμένα, η εξάπλωση του είδους αρχίζει από το Ν ΜεξικόΒερακρούς, Οαχάκα και Καμπέτσε )και συνεχίζεται νότια μέσω της κεντρικής αμερικανικής λωρίδας, από την Κολομβία και νοτιότερα μέχρι την Α Βολιβία και, ανατολικά από τη Βενεζουέλα προς Βραζιλία και τη ΒΑ Αργεντινή (επαρχία Μισιόνες). [3][6] Από αυτές τις περιοχές, η άρπυια απαντά περισσότερο στη Βραζιλία, σχεδόν σε όλη τη γεωγραφική της επικράτεια.[9] Με εξαίρεση κάποιες περιοχές στον Παναμά, το είδος έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλη την Κεντρική Αμερική και το Μεξικό, λόγω της εκτεταμένης υλοτόμησης των μεγάλων τροπικών δασών (βλ. και Κατάσταση Πληθυσμού). [10]

    (Πηγές:[3][6][11])

    Βιότοπος

    Η άρπυια κατοικεί στα τροπικά πεδινά δάση από τον θόλο (canopy), όπου και συχνάζει περισσότερο, μέχρι χαμηλά στην αναδυόμενη βλάστηση. Συνήθως απαντά κάτω από τα 900 μέτρα, αλλά έχουν καταγραφεί και άτομα έως τα 2000 μέτρα. [1] Συνήθως προτιμά να φωλιάζει σε σημεία πολύ πυκνής βλάστησης, αλλά κυνηγάει σε περιοχές με ανοίγματα για να διευκολύνεται η κίνησή της, ή και στο έδαφος. [12][13] Γενικά, οι άρπυιες αποφεύγουν τις περιοχές με όχληση, όμως, μπορεί να πετούν πάνω απο τα δασοόρια σε μια ποικιλία ενδιαιτημάτων, όπως -έτσι ονομάζονται στην τοπική γλώσσα- cerrados, caatingas, φυτείες buriti, αλλά και σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και πόλεις, ή σε περιοχές όπου ασκείται έντονη υλοτομία. [14]

    Μορφολογία

     src=
    Το χαρακτηριστικό κεφάλι της άρπυιας με ανοιγμένο το λοφίο

    Η άρπυια είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό πτηνό του Νέου Κόσμου [15] και από τα μεγαλύτερα είδη αετών παγκοσμίως (βλ. Βιομετρικά στοιχεία).

    Η άνω επιφάνεια του σώματός της καλύπτεται από γκριζόμαυρα -στο χρώμα του σχιστόλιθου (slate grey)- πτερά, ενώ η κάτω επιφάνεια είναι κυρίως λευκή, εκτός από τους πτερωμένους ταρσούς, οι οποίοι φέρουν μαύρες ραβδώσεις. Υπάρχει ευρεία μαύρη ζώνη κατά μήκος του άνω μέρους του στήθους, που χωρίζει το γκρίζο κεφάλι από τη λευκή κοιλιά. Το κεφάλι είναι ανοικτό γκρι, και στέφεται με διπλό λοφίο, ένα από τα κυριότερα διαγνωστικά στοιχεία του πτηνού. Το λοφίο ανοίγεται όταν το πουλί είναι εξιταρισμένο ή απειλείται, αν και κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η ανύψωση των πτερών του λοφίου, βοηθάει στην κατεύθυνση των ήχων προς τους ακουστικούς πόρους του κεφαλιού. Τα φτερά του προσώπου σχηματίζουν ένα είδος «προσωπικού δίσκου» (facial disc), ενώ οι οφθαλμοί είναι τοποθετημένοι κοντά, ο ένας στον άλλο, εξασφαλίζοντας στο πτηνό εξαιρετική διόφθαλμη όραση. Η άνω επιφάνεια της ουράς είναι μαύρη με τρεις γκρι ζώνες, ενώ το κάτω μέρος είναι μαύρο με τρεις άσπρες ζώνες. Η ίριδα είναι γκρι, καφέ ή κόκκινη, το κήρωμα και το γαμψό, ισχυρότατο ράμφος είναι μαύρα ή μαυριδερά, οι ταρσοί και τα πόδια είναι κίτρινα, ενώ οι γαμψώνυχες είναι μαύροι.

    Τα φύλα είναι παρόμοια σε μοτίβα και χρώματα, ωστόσο εμφανίζεται φυλετικός διμορφισμός, όσον αφορά στο μέγεθος, με τα θηλυκά να είναι ογκωδέστερα και πολύ βαρύτερα. Τα νεαρά άτομα είναι ασπριδερά-γκριζωπά, με λευκωπό λοφίο. γκριζοκαφέ άνω επιφάνεια και αρκετές σκούρες λωρίδες στην ουρά.

    • Αντίθετα με ό, τι πιστεύεται, η άρπυια δεν είναι ούτε ο μεγαλύτερος, ούτε ο βαρύτερος αετός, έχει όμως τους μεγαλύτερους και ισχυρότερους γαμψώνυχες (talons) από τα αρπακτικά πτηνά που, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα βιομετρικά του χαρακτηριστικά (ισχυρό κρανίο, ευρείς ταρσοί, μικρές αλλά πλατιές πτέρυγες και μακριά ουρά), τον κάνουν ένα πανίσχυρο κυνηγό των τροπικών δασών. Μάλιστα, το εκπέτασμά του (άνοιγμα πτερύγων) είναι σχετικά μικρό, ώστε να μπορεί να ελίσσεται στο πυκνό δασικό περιβάλλον όπου κατοικεί.

    (Πηγές:[16][17][18][19][20][21])

    Βιομετρικά στοιχεία

    • Μήκος σώματος: (86,5-) 89 έως 102 (-107) εκατοστά
    • Άνοιγμα πτερύγων: 176 έως 224 εκατοστά
    • Μήκος εκάστης πτέρυγας: Αρσενικό 54,3-58 εκατοστά, Θηλυκό 58,3-62,6 εκατοστά
    • Μήκος ουράς: 37-42 εκατοστά
    • Μήκος ταρσού: 11,4-13 εκατοστά
    • Μήκος ραμφοθήκης: 4,2-6,5 εκατοστά
    • Μήκος γαμψώνυχα: 8 έως 9 εκατοστά (-12,5)
    • Βάρος: Αρσενικό 4-4,8 κιλά, Θηλυκό 6-9 κιλά

    (Πηγές: [17][18][19][22][23][24]

    Τροφή

    Οι άρπυιες είναι κυρίαρχα ενεργά αρπακτικά πτηνά, που σημαίνει ότι οι ενήλικες είναι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και δεν έχουν φυσικούς θηρευτές. [25]

    Φαίνεται περίεργο, αλλά η κυνηγετική συμπεριφορά της άρπυιας είναι ελάχιστα γνωστή, πέρα από τις παρατηρήσεις των υπολειμμάτων σε μερικές φωλιές. Κρίνοντας από αυτό, οι άρπυιες συχνά κυνηγούν στο δασικό θόλο (canopy), ενώ λίγες είναι οι επιθέσεις από τις άκρες του δάσους, όπως κατά μήκος των παρυφών σε λίμνες και ποτάμια. [26][27] Αυτό μπορεί μεν να συμβαίνει, αλλά πιθανότατα είναι «παραπλανητικό» διότι αυτές οι θέσεις παρέχουν μεγαλύτερη ορατότητα για τους παρατηρητές, οπότε υπερεκτιμάται το ποσοστό τους.

    Το διαιτολόγιό τους είναι εξαιρετικά ποικίλο, αλλά η βασική τους λεία είναι τα δενδρόβια θηλαστικά και, αναλύσεις έδειξαν ότι, επικεντρώνονται κυρίως σε βραδύποδες και πιθήκους. [28] Έρευνα που διενεργήθηκε μεταξύ 2003 και 2005 σε περιοχή ωοτοκίας στο Παρίντινς (Parintins), της επαρχίας Αμαζόνας (Amazonas) στη Βραζιλία, περιελάμβανε συλλογές από υπολείμματα θηραμάτων που προσφέρονταν στους νεοσσούς και, μετά τη διαλογή τους, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, η λεία των ενηλίκων αποτελείτο κατά 79% από βραδύποδες που ανήκαν σε 2 είδη: το Bradypus variegatus (39%), και το Choloepus didactylus (40%), ενώ διάφορα είδη πιθήκων περιλαμβάνονταν στο υπόλοιπο 11,6% των θηραμάτων. Σε παρόμοια έρευνα στον Παναμά, όπου απελευθερώθηκε ένα ζευγάρι αρπυιών που ήταν σε αιχμαλωσία, το 52% των θηραμάτων του αρσενικού και το 54 % του θηλυκού ήταν και πάλι 2 είδη βραδυπόδων: το Bradypus variegatus και το Choloepus hoffmanni. [29] Σε μία φωλιά στη Βενεζουέλα, όλα τα κατάλοιπα που βρέθηκαν γύρω από την φωλιά αποτελούνταν από βραδύποδες.

    Η άλλη βασική λεία των αρπυιών είναι οι πίθηκοι, που περιλαμβάνουν διάφορα είδη όπως, καπουτσίνους, σάκι, τίτι, σκιουροπιθήκους και αραχνοπιθήκους. Τα μικρότερα είδη, όπως οι ταμαρίνοι και οι μαρμοσέτες, δεν φαίνεται να προσελκύουν το ενδιαφέρον των αρπυιών. [17] Σε αρκετές φωλιές στη Γουιάνα, οι πίθηκοι αποτελούν περίπου το 37% των υπολειμμάτων που βρέθηκαν εκεί [30] και, στον Ισημερινό το 35% από 10 συνολικά φωλιές, περιελάμβαναν καπουτσίνους.[31]

    Άλλα, μερικώς δενδρόβια θηλαστικά, που περιλαμβάνονται λιγότερο στη διατροφή των αρπυιών είναι ακανθόχοιροι, σκίουροι, οπόσουμς, μυρμηκοφάγοι, ακόμη και σχετικά μεγαλύτερα σαρκοφάγα, όπως αγκούτια, κοάτια, πότοι, αρμαδίλλοι, αλεπούδες και τάιρες. [17] Στο Παντανάλ (Pantanal), ένα ζευγάρι που φώλιαζε, θήρευε σε μεγάλο βαθμό τον ακανθόχοιρο Coendou prehensilis και το αγκούτι Dasyprocta azarae. [32]

    Η άρπυια μπορεί να επιτεθεί, επίσης, και σε διάφορα είδη πουλιών, όπως τους παπαγάλους αρά. Σε έρευνα στο Παριντίν (Parintin), τα κοκκινοπράσινα μακάο ήσαν το 0,4% της λείας, με τα άλλα πτηνά να φθάνουν το 4,6%.[33] Άλλοι παπαγάλοι που συμπεριλαμβάνονταν στα θηράματα, ήταν οι -κινδυνεύοντες- Anodorchynchus hyacinthinus, ενώ θηρεύονταν και κρακίδες. [17]

    Πρόσθετα στοιχεία της διατροφής τους, αποτελούν τα ερπετά, κυρίως αμφισβαίνια, ιγκουάνας, και φίδια. [17][34] Μάλιστα, φίδια έως 5 εκατοστά σε διάμετρο έχουν παρατηρηθεί να τεμαχίζονται στη μέση και, στη συνέχεια τα κομμάτια καταπίνονται ολόκληρα. [17] Περιστασιακά, θηρεύονται πολύ μεγαλύτερα θηράματα όπως πεκάρια, καπιμπάρας και ελάφια, μεταφέρονται συνήθως σε ένα κούτσουρο ή χαμηλό κλαδί και καταναλώνονται σταδιακά και επί τόπου, δεδομένου ότι είναι πάρα πολύ βαριά για να μεταφερθούν ολόκληρα στη φωλιά. [17][35][36]

    • Υπάρχει αναφορά για επίθεση και θανάτωση ελαφιών μαζάμα (Mazama americana), ένα είδος που συνήθως ζυγίζει πάνω από 30 κιλά (!) Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο αετός πρέπει να τεμαχίσει το θήραμα και να το μεταφέρει σταδιακά στη φωλιά του, ή να το καταναλώσει επί τόπου. [37]

    Τέλος, οι άρπυιες έχουν καταγραφεί να θηρεύουν κατοικίδια ζώα, όπως κοτόπουλα, αρνιά, κατσίκια και νεαρούς χοίρους, αλλά αυτό είναι σπάνιο υπό κανονικές συνθήκες. [17] Αντίθετα, είναι πολύ χρήσιμες στον έλεγχο του πληθυσμού κάποιων θηρευτών όπως των καπουτσίνων, οι οποίοι λυμαίνονται συστηματικά τα αβγά των πτηνών και μπορεί να προκαλέσουν μέχρι και τοπικές εξαφανίσεις των ευαίσθητων ειδών. [38]

    Κυνήγι

    Ισχύς

     src=
    Άρπυια εν πτήσει

    Η άρπυια μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος αετός στην υφήλιο, αλλά είναι αναμφίβολα ο ισχυρότερος. Διαθέτει τους μεγαλύτερους γαμψώνυχες από όλα τα αρπακτικά πτηνά, οι οποίοι είναι σε θέση να ασκήσουν πίεση 42 kgf/εκ², ή 4,1 MPa ή 530 lbf/in² ή 400 N/εκ²., που σημαίνει ότι επιφέρεται ακαριαίος θάνατος στα θηράματα. Οι άρπυιες μπορούν άνετα να σηκώσουν θηράματα μέχρι 7 κιλά και να τα μεταφέρουν στη φωλιά τους, ενώ έχουν καταγραφεί περιπτώσεις άρσης θηραμάτων που είχαν το ίδιο βάρος με αυτές. [17] Λόγω μικροτέρου μεγέθους, τα αρσενικά συνήθως συλλαμβάνουν σχετικά μικρότερη λεία, με ένα τυπικό εύρος 0,5 έως 2,5 κιλών (περίπου το μισό από το βάρος τους), αλλά τα -μεγαλύτερα- θηλυκά συλλαμβάνουν θηράματα, με καταγεγραμμένο ελάχιστο βάρος περίπου 2,7 κιλών. Έχουν καταγραφεί ενήλικα θηλυκά να αρπάζουν τακτικά μεγάλους αρσενικούς πιθήκους ή βραδύποδες βάρους 6 έως 9 κιλών και, να πετάνε μακριά χωρίς προσγείωση, ένα εξαιρετικό δείγμα ισχύος (φυσική: έργο ανά μονάδα χρόνου). [17][36][39] Το μέγεθος της λείας που μεταφέρεται στη φωλιά είναι συνήθως μεσαίου μεγέθους, αφού έχουν καταγραφεί θηράματα από 1 έως 4 κιλά. [17] Τα αρσενικά μεταφέρουν θηράματα μέσου βάρους 1,5 κιλού, ενώ τα θηλυκά 3,2 κιλών. [40]

    • Οι γαμψώνυχες της άρπυιας μπορεί να έχουν το ίδιο μήκος με εκείνους μιάς αρκούδας, ενώ το πάχος των ταρσών της μπορεί να είναι το ίδιο με εκείνο του πήχη ανθρώπου.[20]

    Τεχνικές

    Μερικές φορές, οι άρπυιες παραμονεύουν για το θήραμα από σταθερή θέση πόστου («sit and wait»), στρατηγική συνηθισμένη για τα αρπακτικά που κατοικούν στα δάση. Το πόστο είναι ένα ψηλό σημείο κοντά σε ένα ξέφωτο, ένα ποτάμι ή μία θέση «αναζήτησης άλατος» (salt-lick), όπου πολλά θηλαστικά πάνε και «γλείφουν» πετρώματα επειδή έχουν ανάγκη από μέταλλα και ιχνοστοιχεία. [17] Ωστόσο, η πιο κοινή τεχνική του είδους είναι το κυνήγι με μικρές αερολισθήσεις (glidings), πάνω από ένα συγκεκριμένο χώρο ο οποίος «σαρώνεται», ενώ παρεμβάλλονται σύντομες στάσεις από δέντρο σε δέντρο. Όταν το θήραμα εντοπιστεί, η άρπυια «καταδύεται» και το αρπάζει, ενώ περιστασιακά, μπορεί επίσης να κυνηγάει με διαρκείς πτήσεις μέσα ή και πάνω από το δασικό θόλο. Τέλος οι άρπυιες έχουν επίσης παρατηρηθεί να κυνηγούν «κατά πόδας», ένα στυλ θήρευσης ιδιαίτερα κοινό στους ικτίνους (accipiters). Αυτό περιλαμβάνει καταδίωξη του θηράματος εν πτήσει, με διαδοχικούς ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα που, απαιτεί ταχύτητα και ευκινησία, στοιχεία που οι άρπυιες διαθέτουν σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό. [17]

    Ηθολογία

    Οι άρπυιες είναι μοναχικοί αετοί και ζουν κατά ζεύγη, ενώ κάποιες φορές παρατηρείται επίσης και ένα τρίτο, νεαρό άτομο που, προφανώς είναι το μικρό τους από την τελευταία περίοδο αναπαραγωγής. Είναι μοναχικοί κυνηγοί που χρησιμοποιούν αποκλειστικά την οξεία αίσθηση της όρασης για να εντοπίσουν τη λεία τους, ενώ κυνηγούν μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. [41][42]

    Χρησιμοποιούν διάφορα φωνήματα για να επικοινωνούν μεταξύ τους, πολλά από τα οποία πιστεύεται ότι έχουν να κάνουν με τη διεκδίκηση του ζωτικού τους χώρου. [43][44]

    Φωνή

    Αναπαραγωγή

    Σε ιδανικά ενδιαιτήματα οι φωλιές των αρπυιών μπορεί να είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους, όπως σε ορισμένα μέρη του Παναμά και της Γουιάνας όπου, οι φωλιές με νεοσσούς βρίσκονται 3 χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη -σχετικά κοντινή απόσταση για πτηνά διεκδίκησης ζωτικού χώρου-, ενώ βρίσκονται σε απόσταση 5 χμ. στη Βενεζουέλα. Στο Περού, η μέση απόσταση μεταξύ των φωλιών ήταν 7,4 χμ. και, η μέση έκταση που καταλαμβάνεται από κάθε αναπαραγόμενο ζευγάρι εκτιμήθηκε σε 4.300 εκτάρια (11.000 στρέμματα), περίπου. Σε λιγότερο ιδανικές περιοχές, όμως, με κατακερματισμένες δασικές εκτάσεις, οι φωλιές εκτιμήθηκαν στα 25 χιλιόμετρα η μία από την άλλη.[34]

    Η άρπυια έχει την μακρύτερη σε διάρκεια περίοδο αναπαραγωγής, η έναρξη της οποίας συμπίπτει με την έναρξη των βροχών κατά τον Απρίλιο-Μάιο και επεκτείνεται μέχρι τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο του επομένου έτους. Πρακτικά, μπορεί να αναπαραχθεί οποιονδήποτε μήνα του έτους, ωστόσο, οι στατιστικές δείχνουν ότι ένα ζευγάρι αρπυιών συνήθως ανατρέφει μόνο έναν (1) νεοσσό κάθε 2-3 χρόνια.

    Η μεγάλη φωλιά είναι κατασκευασμένη από χοντρά κλαδιά, πλεγμένα μεταξύ τους μαζί με μαλακή βλάστηση ή μαλλί από ζώα, η οποία έχει συνήθως 1,2 μέτρα βάθος και 1,5 μέτρο μήκος και, μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί κατά τη διάρκεια αρκετών ετών. [19] Οι φωλιές βρίσκονται ψηλά σε ένα δέντρο, συνήθως στην κύρια διχάλα του, 16 έως 43 μέτρα από το έδαφος, ανάλογα με το ύψος της τοπικής βλάστησης. Ένα από τα ευρέως χρησιμοποιούμενα δένδρα για την κατασκευή της φωλιάς είναι το καπόκ (Ceiba pentandra), ένα από τα ψηλότερα στη Νότια Αμερική. Γι’ αυτό, σε πολλούς ιθαγενείς πολιτισμούς της περιοχής θεωρείται κακή τύχη να κόψουν το δέντρο kapok, με αποτέλεσμα, το γεγονός αυτό να μπορεί να συμβάλλει στην προστασία των βιοτόπων του είδους. [45] Το πουλί χρησιμοποιεί επίσης και άλλα μεγάλα δέντρα για να χτίσει τη φωλιά του, όπως το Bertholletia excelsa[46] ή το Vochysia divergens. [47] Η φωλιά κατασκευάζεται και από τους δύο εταίρους, ενώ κατά τη διάρκεια της κατασκευής, δεν απομακρύνονται ακτινωτά περισσότερο από 180 μέτρα από αυτήν.

     src=
    Νεαρή άρπυια

    Δεν υπάρχει κάποιο γνωστό τελετουργικό ερωτοτροπίας μεταξύ των εταίρων, εκτός από το ότι τρίβουν συχνά τα ράμφη τους, ως μέρος της δήλωσης πίστης μεταξύ τους, ενώ πιθανότατα ζευγαρώνουν εφ’ όρου ζωής. Το θηλυκό γεννά 2, σπανίως 3 αβγά, αλλά μετά την εκκόλαψη του πρώτου, το δεύτερο αυγό αγνοείται από τους γονείς και συνήθως αποτυγχάνει να εκκολαφθεί κι αυτό, εκτός αν το πρώτο αυγό καταστραφεί. Το αυγό επωάζεται για περίπου 56 ημέρες, και ο νεοσσός είναι φωλεόφιλος, χρειάζεται δηλαδή άμεσα την προστασία των γονέων. Εάν εκκολαφθεί και το δεύτερο αυγό, ο νεοσσός επειδή έχει γεννηθεί αργότερα, συνήθως δεν σιτίζεται καλά και πεθαίνει, κάτι που συνηθίζεται στα αρπακτικά πτηνά. Η σίτιση του νεοσσού γίνεται πολύ αραιά, κάθε λίγες ημέρες, γι αυτό και έχει πολύ αργή ανάπτυξη, ενώ όταν γίνει 36 ημερών, μπορεί να σταθεί και να περπατήσει αδέξια. Αποκτά την ικανότητα να πετάξει στην ηλικία των 6 μηνών, αλλά οι γονείς συνεχίζουν να τον σιτίζουν για 6 έως 10 μήνες, ακόμη. Το αρσενικό κυνηγάει και τροφοδοτεί το θηλυκό κατά την επώαση, όπως και τον αετιδέα αργότερα, αλλά μπορεί να συμμετέχει περιστασιακά και στην επώαση, ενώ το θηλυκό κυνηγάει και φέρνει θηράματα στη φωλιά.

    Από πρόσφατη καταγραφή νεοσσού στο Μπελίζ, η δίαιτα του νεοσσού περιελάμβανε οπόσουμς (Didelphis marsupialis), κοάτια (Nasua narica) και ουρλιαχτές πιθήκους (Alouatta pigra). Η σεξουαλική ωριμότητα δεν επιτυγχάνεται, παρά μόνον όταν τα πουλιά είναι 4 έως 6 ετών, οπότε αποκτούν και το οριστικό τους πτέρωμα. [17][40][48] Οι ενήλικες μπορούν να γίνουν επιθετικοί προς τους ανθρώπους οι οποίοι διαταράσσουν την περιοχή ωοτοκίας ή φαίνεται να είναι μια απειλή για τους νεοσσούς. [49]

    Απειλές

    Παρόλο που η άρπυια εξακολουθεί να εμφανίζεται σε αρκετές περιοχές, η κατανομή και οι πληθυσμοί της έχουν ελαττωθεί σημαντικά. Απειλείται κυρίως από την απώλεια των ενδιαιτημάτων της που προκαλείται από την επέκταση της υλοτομίας, της κτηνοτροφίας και των γεωργικών εκτάσεων. Δευτερευόντως , απειλείται από τη λαθροθηρία, επειδή θεωρείται ως απειλή για τα οικόσιτα ζώα ή/και για τον ίδιο τον άνθρωπο, κάτι παντελώς ανυπόστατο, που όμως πιστεύεται λόγω του μεγάλου μεγέθους και του «άγριου» παρουσιαστικού της. [50] Αυτός, άλλωστε είναι και ο κύριος λόγος που αποτελεί ένα «διακαή στόχο» για τους λαθροκυνηγούς, αφού, πέρα από κάποια μεμονωμένα περιστατικά επίθεσης σε κατοικίδια ζώα, δεν έχουν καταγραφεί επιθέσεις στον άνθρωπο. [34] Δυστυχώς, η άρπυια λόγω του χαρακτήρα της αποτελεί σχετικά εύκολο στόχο για τους λαθροκυνηγούς, που την θεωρούν ως απαραίτητο «τρόπαιο» για τη συλλογή τους. [20] Επίσης, απειλείται και από κάποιους «συλλέκτες» που την συλλαμβάνουν παράνομα και την κρατούν αιχμάλωτη ως αξιοπερίεργο (sic) θέαμα.

    Κατάσταση πληθυσμού

    Αυτές οι απειλές ισχύουν σε όλη τη γεωγραφική κατανομή του είδους, έτσι ώστε σε μεγάλα τμήματά της το πουλί εμφανίζεται μόνο σπάνια. Στη Βραζιλία, έχει εντελώς εξαφανισθεί από το τροπικό δάσος που «βλέπει» στον Ατλαντικό και απαντά μόνο στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της κύριας ηπειρωτικής λεκάνης του Αμαζονίου και, μάλιστα, μία βραζιλιάνικη δημοσιογραφική έρευνα που έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έδειξε ότι οι άρπυιες , στο έδαφος της Βραζιλίας, περιορίζονται πλέον μόνον στη βόρεια πλευρά του ισημερινού. [51] Βέβαια, κάποια επιστημονικά δεδομένα του 1990, δείχνουν ότι κάποιοι πληθυσμοί των τροπικών δασών του Ατλαντικού μπορεί να είναι μεταναστευτικοί. [52]

     src=
    Ενήλικο άτομο σε ζωολογικό κήπο

    Μεταγενέστερη έρευνα στη Βραζιλία έδειξε ότι, μετά το 2009 το είδος, έξω από τη μεγάλη Λεκάνη του Αμαζονίου, είναι Άκρως Απειλούμενο (CR) στις περιοχές Εσπίριτο Σάντο, Σάο Πάολο και Παρανά, σε κίνδυνο (EN) στο Ρίο ντε Τζανέιρο και, ίσως εξαφανισμένο (EX) στο Ρίο Γράντε ντο Σουλ και Μίνας Γκεράις. Πάντως, λόγω του απροσίτου των περιοχών, το πραγματικό μέγεθος του συνολικού πληθυσμού του στη Βραζιλία είναι ακόμη άγνωστο. [53][54][55]

    • Σε παγκόσμιο επίπεδο, το είδος θεωρείται Σχεδόν Απειλούμενο (NT) από την IUCN, [1], ενώ απειλείται με εξαφάνιση από τη Σύμβαση CITES (Παράρτημα Ι).

    Η οργάνωση ‘’The Peregrine Fund’’ θεωρεί ότι ανήκει στα «εξαρτώμενα από προστασία είδη», που σημαίνει ότι εξαρτάται από σκληρή προσπάθεια για την αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία και την απελευθέρωση στη φύση, καθώς και την προστασία των οικοτόπων του, προκειμένου να αποτραπούν περαιτέρω επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά προς το παρόν αποδέχεται τη θέση της IUCN. Πάντως, σε τοπικό επίπεδο, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η άρπυια θεωρείται Άκρως Απειλούμενο είδος (CR) στο Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, όπου έχει εκλείψει από το μεγαλύτερο τμήμα της πρώην κατανομής της, ενώ θεωρείται ως Σχεδόν Απειλούμενο (NT) ή Τρωτό (VU) στο μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Αμερικής. Στο νότιο άκρο της κατανομής της, στην Αργεντινή, βρίσκεται μόνο στα δάση της κοιλάδας Παρανά στην επαρχία Μισιόνες, ενώ έχει εξαφανιστεί από το Ελ Σαλβαδόρ, και μάλλον από την Κόστα Ρίκα. [10][56][57]

    Συνολικά, το είδος έχει χάσει 27,6-45,5% των ενδιαιτημάτων του, μέσα σε τρεις γενιές (56 έτη) με βάση ένα μοντέλο της αποψίλωσης των δασών του Αμαζονίου. [58][59] Ωστόσο, οι απώλειες έξω από την Αμαζονία, κρίνεται ότι είναι πιθανό να είναι χαμηλότερες, [60] έτσι ώστε το είδος θα μειωθεί κατά 25-30% σε περισσότερες από τρεις γενιές.

    Μέτρα διαχείρισης

    Διάφορες πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση του είδους έχουν ξεκινήσει σε διάφορες χώρες: Από το 2002, η οργάνωση The Peregrine Fund ξεκίνησε ένα πρόγραμμα συντήρησης και έρευνας στην επαρχία Νταριέν του Παναμά. [61] Παρόμοιο -αλλά σημαντικά ογκωδέστερο- ερευνητικό έργο διεξάγεται σήμερα στη Βραζιλία, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Αμαζονίου, μέσω του οποίου 45 γνωστές θέσεις φωλιάσματος παρακολουθούνται από ερευνητές και εθελοντές από τις τοπικές κοινωνίες. Σε ένα νεοσσό έχει τοποθετηθεί ένας ραδιοπομπός, που επιτρέπει να παρακολουθείται για περισσότερο από τρία χρόνια μέσω δορυφόρου της InPe (Εθνικό Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών της Βραζιλίας). [62] Επίσης, πραγματοποιείται φωτογραφική καταγραφή μιας φωλιάς στον Εθνικό Δρυμό Carajás από τον φωτογράφο της βραζιλιάνικης έκδοσης του περιοδικού National Geographic, João Marcos Rosa.[63]

     src=
    Πορτρέτο άρπυιας

    Στο Μπελίζ «τρέχει» το Πρόγραμμα Αποκατάστασης της Άρπυιας του Μπελίζ, το οποίο ξεκίνησε το 2003 με τη συνεργασία της Sharon Matola, που ίδρυσε και διαυθύνει τον ζωολογικό κήπο του κράτους και της οργάνωσης The Peregrine Fund. Στόχος αυτού του προγράμματος είναι η αποκατάσταση της άρπυιας στο Μπελίζ, διότι ο πληθυσμός του αετού μειώθηκε ως αποτέλεσμα του κατακερματισμού των δασών, του κυνηγιού και της καταστροφής των φωλιών, με αποτέλεσμα σχεδόν να εκλείψει. Έχουν απελευθερωθεί άτομα που είχαν εκτραφεί σε αιχμαλωσία, στην περιοχή Διατήρησης και Διαχείρισης Ρίο Μπράβο, προσεκτικά επιλεγμένη για την ποιότητα των δασικών ενδιαιτημάτων και τη γειτνίαση με τη Γουατεμάλα και το Μεξικό. Μέχρι το Δεκέμβριο του 2009, 15 άρπυιες είχαν απελευθερωθεί και παρακολουθούνται από την οργάνωση ‘’The Peregrine Fund’’ μέσω δορυφορικής τηλεμετρίας. [64] Τελικά, το πρώτο καταγεγραμμένο επίσημο στοιχείο για νεοσσό από τη μικρή αυτή χώρα, ήρθε τον Νοέμβριο του 2010, μία από τις βορειότερες αναφορές για το είδος μετά την εξαφάνισή του από την εκεί επικράτεια. [65]

    Τον Ιανουάριο του 2009, ένας νεοσσός από τον -σχεδόν εξαλειφθέντα- πληθυσμό του Παρανά της Βραζιλίας, εκκολάφθηκε σε αιχμαλωσία και διατηρείται στην περιοχή του φράγματος Ιταϊπού, στα σύνορα Βραζιλίας/Παραγουάης. Το Σεπτέμβριο του 2009, ένα ενήλικο θηλυκό, αφού διατηρήθηκε σε αιχμαλωσία για 12 χρόνια σε ιδιωτικό χώρο, εφοδιάστηκε με ραδιοπομπό και απελευθερώθηκε σε φυσικό περιβάλλον στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου Πάου, στην Μπαΐα της Βραζιλίας. [66]

    Πέρα από αυτά, είναι απαραίτητη η συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες για να αποτραπεί η λαθροθηρία, να διευρυνθεί το δίκτυο προστατευομένων περιοχών, να διευκρινιστούν οι ακριβείς οικολογικές απαιτήσεις του είδους και η ικανότητά του να ανθίσταται στον κατακερματισμό και την αλλοίωση των οικοτόπων του. [1]

    Κουλτούρα

    Η άρπυια είναι το Εθνικό Πτηνό του Παναμά και απεικονίζεται στο θυρεό του κράτους. Μάλιστα, αρχικά δεν διευκρινιζόταν επίσημα ποιο είδος αετού απεικονιζόταν στο θυρεό, μέχρις ότου με το Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 50 του 2006, διευκρινίστηκε ότι το απεικονιζόμενο πτηνό είναι μιά άρπυια. [67]

    Τον Ιανουάριο του 2008, κυκλοφόρησε ένα χαρτονόμισμα των 10 μπολιβάρ στη Βενεζουέλα, με τη μορφή της άρπυιας στο πίσω μέρος. Ταυτόχρονα στο site της Κρατικής Τράπεζας της Βενεζουέλας έγινε αναφορά στο πτηνό, ότι είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό της χώρας, με εξάπλωση βόρεια του ποταμού Ορινόκο , στις πολιτείες Καραμπόμπο, Αράγουα και Μιράντα ι Ντιστρίτο Καπιτάλ.

    Σημειώσεις

    i. ^ Κατ’ άλλους ερευνητές ανήκει στην ιδιαίτερη υποοικογένεια Αρπυίνες (Harpiinae), χωρίς όμως αυτό να έχει γίνει ευρέως αποδεκτό.

    Παραπομπές

    1. 1,0 1,1 1,2 1,3 BirdLife International (2013). Harpia harpyja στην Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών της IUCN. Έκδοση 2013.2. Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN). Ανακτήθηκε 12 Μαρτίου 2014.
    2. 2,0 2,1 Howard and Moore, p. 98
    3. 3,0 3,1 3,2 Howard and Moore, p. 112
    4. http://www.iucnredlist.org/details/full/22695998/0
    5. 5,0 5,1 Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ. 11, σ. 176
    6. 6,0 6,1 6,2 http://ibc.lynxeds.com/species/harpy-eagle-harpia-harpyja
    7. http://www.itis.gov/servlet/SingleRpt/SingleRpt?search_topic=TSN&search_value=557728
    8. Lerner et al
    9. http://noticias.terra.com.br/ciencia/sustentabilidade/gaviao-real-uma-das-maiores-aves-de-rapina-do-mundo,51184c132967b310VgnCLD200000bbcceb0aRCRD.html
    10. 10,0 10,1 Weidensaul
    11. BirdLife International and NatureServe (2013). «Harpia harpyja: Χάρτης γεωγραφικής κατανομής». IUCN. Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2014.
    12. Bierregaard
    13. Parker et al
    14. Sigrist, p. 192
    15. The illustrated atlas of wildlife. University of California Press. 2009. p. 115. ISBN 978-0-520-25785-6.
    16. Ross Piper (2007). Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals. Greenwood Publishing Group. p. 89. ISBN 978-0-313-33922-6
    17. 17,00 17,01 17,02 17,03 17,04 17,05 17,06 17,07 17,08 17,09 17,10 17,11 17,12 17,13 17,14 Ferguson-Lees & Christie
    18. 18,0 18,1 Howell
    19. 19,0 19,1 19,2 http://animaldiversity.ummz.umich.edu/accounts/Harpia_harpyja/
    20. 20,0 20,1 20,2 «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2013.
    21. http://www.blueplanetbiomes.org/harpy_eagle.htm
    22. Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 in: del Hoy, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    23. Trinca, C.T., Ferrari, S.F. & Lees, A.C. "Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia" (PDF). Cotinga. Retrieved 2013-03-28
    24. Smithsonian miscellaneous collections (1862). Archive.org. Retrieved on 2013-03-09
    25. The Encyclopedia of Birds. Infobase Publishing. p. 36. ISBN 978-0-8160-5904-1
    26. Eason
    27. Peres
    28. SANTOS, D. W. (2011). [WA548962, Harpia harpyja (Linnaeus, 1758)]. Wiki Aves - A Enciclopédia das Aves do Brasil. Retrieved August 30, 2013
    29. Touchton et al
    30. Izor
    31. Muñiz-López et al
    32. Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja). Avesderapinabrasil.com. Retrieved on 2012-08-21
    33. Aguiar-Silva
    34. 34,0 34,1 34,2 Bierregaard
    35. Capybara. akronzoo.org
    36. 36,0 36,1 San Diego Zoo's Animal Bytes: Harpy Eagle. Sandiegozoo.org. Retrieved on 2012-08-21
    37. Durate, J.M.B., Vogliotti, A. & Barbanti, M. (2008). Mazama americana στην Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών της IUCN. Έκδοση 2013.2. Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN). Ανακτήθηκε 29 Μαρτίου 2014.
    38. Shaner, K. 2011. "Harpia harpyja" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed August 21, 2012
    39. Gavião-real". Brasil 500 Pássaros (in Portuguese). Eletronorte. Retrieved July 6, 2010 (2010-07-06)
    40. 40,0 40,1 Rettig
    41. Rettig
    42. De Carvalho, Jr. & Galetti
    43. Rettig & Hayes
    44. Rettig
    45. Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press
    46. Holly Hughes (29 January 2009). Frommer's 500 Places to See Before They Disappear. John Wiley & Sons. p. 178. ISBN 978-0-470-43162-7.
    47. Harpia (gavião-real). Avesderapinabrasil.com. Retrieved on 2012-08-21
    48. Rettig, N., K. Hayes (1995). Remote world of the harpy eagle. National Geographic, 187(2): 40–49
    49. Adam Vaughan (July 6, 2010 (2010-07-06)). "Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam". guardian.co.uk.
    50. Salanotti
    51. "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN 0102-6178, 11:129, July 1996, pp. 40 and 42
    52. Alluvion of the Lower Schwalm near Borken. Birdlife.org. Retrieved on 2012-08-21.
    53. Where an adult male was observed in August 2005 at the preserve kept by mining corporation Vale do Rio Doce at Linhares: cf. Srbek-Araujo, Ana C.; Chiarello, Adriano G. (2006). "Registro recente de harpia, Harpia harpyja (Linnaeus) (Aves, Accipitridae), na Mata Atlântica da Reserva Natural Vale do Rio Doce, Linhares, Espírito Santo e implicações para a conservação regional da espécie". Revista Brasileira de Zoologia 23 (4): 1264. doi:10.1590/S0101-81752006000400040
    54. Nevertheless, in 2006, an adult female – probably during migration – was seen and photographed at the vicinity of Tapira, in the Minas Gerais cerrado: cf. Adilson Luiz de Oliveira and Robson Silva e Silva Registro de Harpia (Harpia harpyja) no cerrado de Tapira, Minas Gerais, Brasil. Revista Brasileira de Ornitologia 14 (4) 433–434. December 2006
    55. Couto, Clarice. "Viva a Rainha". Globo Rural 25 (288): 65.
    56. The Misiones Green Corridor. Redyaguarete.org.ar. Retrieved on 2012-08-21
    57. For a map of the species historical and current range, see Fig. 1 in Lerner, Heather R. L.; Johnson, Jeff A.; Lindsay, Alec R.; Kiff, Lloyd F.; Mindell, David P. (2009). "It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs". In Ellegren, Hans. PLoS ONE 4 (10): e7336. doi:10.1371/journal.pone.0007336. PMC 2752114. PMID 19802391
    58. Soares-Filho et al
    59. Bird et al
    60. Α. Lees
    61. Harpy Eagle Harpia harpyja. Globalraptors.org. Retrieved on 2012-08-21
    62. Projecto Gavião-real INPA; Globo Rural, 25:288, page 62
    63. João Marcos Rosa (2011-06-22). Mirada alemã: um olhar crítico sobre o seu próprio trabalho. abril.com.br
    64. THE BELIZE HARPY EAGLE RESTORATION PROGRAM (BHERP). belizezoo.org
    65. http://www.bioone.org/doi/abs/10.1676/11-156.1
    66. Revista Globo Rural, 24:287, September 2009, 20
    67. Ιταλική Βικιπαίδεια

    Πηγές

    • BirdLife International. 2004. Birds in Europe: population estimates, trends and conservation status. BirdLife International, Cambridge, U.K.
    • IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
    • Aguiar-Silva (2007). «Dieta do gavião-real Harpia harpyja (Aves: Accipitridae) em florestas de terra firme de Parintins, Amazonas, Brasil». Thesis
    • Bell, C. 1998. Returning the Harpy Eagle. ZooNooz 71: 8-13.
    • Bierregaard, R. O. 1994. Neotropical Accipitridae (Hawks and Eagles). In: del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. (ed.), Handbook of the birds of the world, pp. 52–205. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
    • Chebez, J. C. 1994. Los que se van: especies argentinas en peligro. Albatros, Buenos Aires.
    • Chebez, J. C. 1995. Acerca de la distribución de la Harpia en Argentina. Nuestras Aves 31: 21-23.
    • J. Ferguson-Lees; David A. Christie (2001). Raptors of the world. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 717–19. ISBN 978-0-618-12762-7.
    • Galetti, M.; Martuscelli, P.; Pizo, M. A.; Simão, I. 1997. Records of Harpy and Crested Eagles in the Brazilian Atlantic forest. Bulletin of the British Ornithologists' Club 117: 27-31.
    • Steve N. G. Howell (30 March 1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-854012-0.
    • Izor, R. J. (1985). "Sloths and other mammalian prey of the Harpy Eagle". pp. 343–346 in G. G. Montgomery (ed.), The evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas. Smithsonian Institution, Washington, D.C.
    • Lerner, Heather R. L.; Mindell, David P. (2005). "Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA". Molecular Phylogenetics and Evolution 37 (2): 327–346. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. ISSN 1055-7903. PMID 15925523. Retrieved 31 May 2011
    • Matola, S. 2004. Harpy eagle restoration project. Belize Audubon Society Newsletter 36: 4-5.
    • Malingreau, J. -P.; Tucker, C. J. 1988. Large-scale deforestation in the southeastern Amazon basin of Brazil. Ambio 17: 49-55.
    • Muela, A.; Curti, M. 2005. Harpy Eagle releases in Belize. Peregrine Fund Newsletter 36: 8-9.
    • Muñiz-López, R., O. Criollo, and A. Mendúa. 2007. Results of five years of the "Harpy Eagle (Harpia harpyja) Research Program" in the Ecuadorian tropical forest. pp. 23–32 in K. L Bildstein, D. R. Barber, and A. Zimmerman (eds.), Neotropical raptors. Hawk Mountain Sanctuary, Orwigsburg, PA.
    • Parker, T. A.; Stotz, D. F.; Fitzpatrick, J. W. 1996. Ecological and distributional databases. In: Stotz, D.F.; Fitzpatrick, J.W.; Parker, T.A.; Moskovits, D.K. (ed.), Neotropical bird ecology and conservation, pp. 113–436. University of Chicago Press, Chicago.
    • Rettig, N. (1978). "Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja)". Auk 95 (4): 629–643
    • Talia Salanotti, researcher for the Brazilian National Institute of Amazonian Research, cf. O Globo, May the 13th. 2009; abridgement available at Maior águia das Américas, gavião-real sofre com destruição das florestas; on the random killing of harpies in frontier regions, see Cristiano Trapé Trinca, Stephen F. Ferrari and Alexander C. Lees Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia. Cotinga 30 (2008): 12–15
    • Tomas Sigrist, Ornitologia Brasileira. Vinhedo: Avis Brasilis, 2013, ISBN 978-85-60120-25-3
    • Thiollay, J. -M. 1985. Birds of prey in French Guiana - a preliminary survey. Bulletin of the World Working Group on Birds of Prey 2: 11-5.
    • Touchton, Janeene M.; Yu-Cheng Hsu; Palleroni, Alberto (2002). "Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama". Ornitologia Neotropical (The Neotropical Ornithological Society) 13.
    • Vargas, J. deJ.; Whitacre, D.; Mosquera, R.; Albuquerque, J.; Piana, R.; Thiollay, J.-M.; Márquez, C.; Sánchez, J.E.; Lezama-López, M.; Midence, S.; Matola, S.; Aguilar, S.; Rettig, N.; Sanaiotti, T. 2006. Status and current distribution of the Harpy Eagle (Harpia harpyja) in Central and South America. Ornitologia Neotropical 17: 39-55
    • Weidensaul, Scott (2004). The Raptor Almanac: A Comprehensive Guide to Eagles, Hawks, Falcons, and Vultures. New York, New York: Lyons Press. pp. 280–81. ISBN 1-58574-170-1.

    Βιβλιογραφία

    • «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας» (RDB), Αθήνα 1992
    • Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980.
    • Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979
    • Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987.
    • Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993
    • Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988.
    • Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989
    • Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988
    • Enticott Jim and David Tipling: Photographic Handbook of the Seabirds of the World, New Holland, 1998
    • Gray, Mary Taylor The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998
    • Handrinos & Akriotis, The Birds of Greece, Helm 1997
    • Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995
    • Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003.
    • Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990
    • Jobling, J. 1991. A dictionary of scientific bird names. University Press, Oxford.
    • Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007
    • Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, Collins
    • Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii).
    • Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988
    • R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000
    • Rob Hume, RSPB Complete Birds of Britain and Europe DK, 2002
    • Valpy, Francis Edward Jackson, An Etymological Dictionary of the Latin Language
    • Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990
    • Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002
    • Χανδρινός Γ. και Δημητρόπουλος Α.: Τα Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδ. Ευσταθιάδης, Αθήνα, 1982
    • Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989
    • Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991
    • Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά.
    • Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3.
    • Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979
    • Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988.
    • Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ)
    • Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ)
    • Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994
    • Χανδρινός Γιώργος (Ι), «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας»
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Συγγραφείς και συντάκτες της Wikipedia

    Άρπυια: Brief Summary ( Grech modern (1453-) )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Η άρπυια είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, που απαντά αποκλειστικά στη Νότιο Αμερική. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Harpia harpyja και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό).

    Εικονική μορφή των τροπικών δασών της Κ. και Ν. Αμερικής, η άρπυια θεωρείται το ισχυρότερο αρπακτικό πτηνό και, έχει προσελκύσει το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον, λόγω της εκτεταμένης απωλείας των ενδιαιτημάτων της και της συνεχιζομένης μείωσης του πληθυσμού της (βλ. Μορφολογία, Κυνήγι, Κατάσταση πληθυσμού)
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Συγγραφείς και συντάκτες της Wikipedia

    Буудайыктар ( Kirghiz; Kyrgyz )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Буудайыктар (лат. Harpia) — бүркүттөрдүн бир уруусу, булардын төмөнкү түрлөрү бар:

    • таажылуу буудайык (лат. Н. harpyja)
    • маймылчыл буудайык (Pitherophaga jefferi)

    Таажылуу Буудайык (лат. Н. harpyja)[2]

    Таажылуу буудайык - сакталып калган бүркүттөрдүн эң ирилеринин жана күчтүүлөрүнүн бири. Буудайыктын денесинин узундугу 90-110 см. Канаттарынын чалгыны 2 метрге чейин жетет. Ургаачысынын салмагы 7,5-9 кг, эркектери 4-4,8 кг. Буудайыктын аркасы (жону) каралжын боз түстүү. Башынын түсү боз, көздөрү каралжын келип чоң болот, тумшугу салыштырмалуу кичине, бирок күчтүү, төбөсүндө кара чалгын таажысы бар. Башынан ылдый тарткан көгүш-бозомтук түс, алкымына келгенде агыш тартып, андан ылдый боору жана канаттары каралжын, ичи ак, буутары кара-чаар болот. Ыкыстаганда таажысы тик туруп калат. Жаш куштардын таажысынын түсү ачыгыраак болот. Буттары шадылуу жана абдан кубаттуу болуп чоң салмакты көтөр алат. Манжаларында курч узун кара тырмактары бар.

    Таралыш аймагы

    Бул ири бүркүт Борбордук жана Американын тропикалык токойлорунда жана түздүктөрүндө Мексикадан Бразилияга чейинки аймакта жашашат.

    Элдик фольклордо

    Буудайык - кыргыз элдик оозеки чыгармачылыгында куштардын төрөсү, алп бүркүт катары сүрөттөлөт.

    Элдик макалда "Ит төрөсү -Кумайык, куш төрөсү - Буудайык" - деп айтылат.

    Семетей эпосунда

    "Буудайык конду туурума, Талпына күндү чүмкөдү. Булуту жок апачык, Карартып күндү бүркөдү." (Ж.Мамай)

    Молдо Кылычтын "Буудайык" дастанында кыргыз саятчы мүнүшкөр буудайык кармап таптагыны сүрөттөлөт.

    Колдонулган адабияттар

    Шилтемелер

    1. Harpia harpyja. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.1. International Union for Conservation of Nature (2012). Текшерилген күнү 16 Июль (Теке) 2012.
    2. Орус тилиндеги Уикипедиядан алынды
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia жазуучу жана редактор

    Уқоби ҳорпӣ ( tagich )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Уқоби ҳорпӣ (лот. Harpia harpyja) — навъе уқоб аст, ки нерӯмандтарин ва бузургтарин парандаи шикории қораи Амрико ба шумор меравад.

    Ном

    Номи ҳорпӣ барои ин уқоб баргирифта аз номи як махлуқи аҳриманӣ дар афсонаҳои Юнони Бостон аст, ки ниме зан ва ниме парандаи шикорӣ буд[1]. Дар Бразилия уқобҳои ҳорпӣ бо номи «шоҳини салтанатӣ» шинохта мешаванд[2].

    Тавсифоти умумӣ

    Уқоби ҳорпӣ яке аз бузургтарин навъҳои уқоб аст, ки ҷинси модаи он 6 то 10 килограмм ва ҷинси нари он 5 то 8 килограмм вазн ва 95,5 сантиметр тӯл дорад.

    Ин паранда гоҳе уқоби ҳорпии амрикоӣ номида мешавад то аз уқоби попуоӣ шинохта шавад, ки он ҳам гоҳе уқоби ҳорпии попуоӣ (гвинавӣ) номида мешавад. Ин ду уқоб аз назари зоҳирӣ ва навъи зиндагӣ шабоҳати зиёде ба уқоби филиппинӣ доранд.

    Тарзи ҳаёт

    Ин уқоби нерӯманд, ки тоҷе аз парҳои сафед бар рӯйи сар дорад, дар ҷангалҳои боронӣ ва гармсерии Амрикои Ҷанубӣ ва Марказӣ аз ҷануби Мексика гирифта то Бразилия зиндагӣ мекунад ва дар баландтарин нуқтаи муртафеътарин дарахтон ошёна мекунад ва ҷонвароне чун тӯтиҳои мокоъу, маймунҳо ва танбалҳоро туъмаи худ месозад. Нимаи болои бадани уқоби ҳорпӣ сиёҳ ва нимаи поини баданаш сафед аст ва як хатти сиёҳ рӯйи синааш дида мешавад.

     src=
    Уқоби ҳорпӣ ҳангоми парвоз

    Шумора

    Ҷамъияти ин парандаи шикорӣ ба суръат дар ҳоли коҳиш аст ва ин коҳиш ба вежа дар Мексика ва Амрикои Марказӣ чашмгиртар аст[3]. Камтар аз 50 000 адад (бар пояи омори соли 2008)[4] аз ин паранда дар саросари ҷаҳон боқӣ мондааст.

    Эзоҳ

    1. Мушорикаткунандагони Википедияи Форсӣ. عقاب هارپی. Википедияи Форсӣ.
    2. publisher1. عقاب هارپی | نیرومندترین و بزرگترین پرندهٔ شکاری قارهٔ آمریکا + عکس | خبرگزاری بین المللی شفقنا(форсӣ). 25 феврали 2020 санҷида шуд.
    3. eagle | Characteristics, Habitat, & Facts(англ.). Encyclopedia Britannica. 25 феврали 2020 санҷида шуд.
    4. Species factsheet: Harpy Eagle Harpia harpyja. BirdLife International.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Муаллифон ва муҳаррирони Wikipedia

    Уқоби ҳорпӣ: Brief Summary ( tagich )

    fornì da wikipedia emerging languages

    Уқоби ҳорпӣ (лот. Harpia harpyja) — навъе уқоб аст, ки нерӯмандтарин ва бузургтарин парандаи шикории қораи Амрико ба шумор меравад.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Муаллифон ва муҳаррирони Wikipedia

    ஹார்பி கழுகு ( tamil )

    fornì da wikipedia emerging languages

    இந்த கட்டுரை தென் அமெரிக்காவில் வாழும் ஹார்பி கழுகை பற்றியது.நியூ கினியா ஹார்பி கழுகு.

    ஹார்பி கழுகு - தென் அமெரிக்க மழைக்காடுகளில் வசிக்கும் ஒரு மிகப் பெரிய கழுகு வகை.

    வெளி இணைப்புக்கள் --- மேற்கோள்கள்

    1. BirdLife International (2008). Harpia harpyja. 2006 ஐயுசிஎன் செம்பட்டியல். ஐயுசிஎன் 2006. தரவிறக்கப்பட்டது 12 January 2009.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

    ஹார்பி கழுகு: Brief Summary ( tamil )

    fornì da wikipedia emerging languages

    இந்த கட்டுரை தென் அமெரிக்காவில் வாழும் ஹார்பி கழுகை பற்றியது.நியூ கினியா ஹார்பி கழுகு.

    ஹார்பி கழுகு - தென் அமெரிக்க மழைக்காடுகளில் வசிக்கும் ஒரு மிகப் பெரிய கழுகு வகை.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்

    Chullu walli ( Aymara )

    fornì da wikipedia emerging_languages
    Harpia harpyja
     src=
    Chullu walli suyu.

    Chullu walli, (Harpia harpyja) (kastilla aru: águila harpía, Harpía ), jamach'i uywa.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors

    Harpy eagle ( Anglèis )

    fornì da wikipedia EN

    The harpy eagle (Harpia harpyja) is a neotropical species of eagle. It is also called the American harpy eagle to distinguish it from the Papuan eagle, which is sometimes known as the New Guinea harpy eagle or Papuan harpy eagle.[5] It is the largest and most powerful raptor found throughout its range,[6] and among the largest extant species of eagles in the world. It usually inhabits tropical lowland rainforests in the upper (emergent) canopy layer. Destruction of its natural habitat has caused it to vanish from many parts of its former range, and it is nearly extirpated from much of Central America. In Brazil, the harpy eagle is also known as royal-hawk (in Portuguese: gavião-real).[7] The genus Harpia, together with Harpyopsis and Morphnus, form the subfamily Harpiinae.

    Taxonomy

    The harpy eagle was first described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae as Vultur harpyja,[8] after the mythological beast harpy. The only member of the genus Harpia, the harpy eagle is most closely related to the crested eagle (Morphnus guianensis) and the New Guinea harpy eagle (Harpyopsis novaeguineae), the three composing the subfamily Harpiinae within the large family Accipitridae. Previously thought to be closely related, the Philippine eagle has been shown by DNA analysis to belong elsewhere in the raptor family, as it is related to the Circaetinae.[9]

    The specific name harpyja and the word "harpy" in the common name both come from Ancient Greek harpyia (ἅρπυια). They refer to the harpies of Ancient Greek mythology. These were wind spirits who flew the dead to Hades or Tartarus, purported to have the lower body and talons of a raptor and the head of a woman, standing anywhere from the height of a tall child to as high as a grown man; some depictions have the creatures possessing an eagle-like body with the exposed breasts of an elderly female human, a giant wingspan and the head of a grotesque, sharp-toothed, mutant eagle—something more akin to a goblin with wings.[10]

    Description

    A skull exhibited at the Museum für Naturkunde, Berlin

    The upperside of the harpy eagle is covered with slate-black feathers, and the underside is mostly white, except for the feathered tarsi, which are striped black. A broad black band across the upper breast separates the gray head from the white belly. The head is pale grey, and is crowned with a double crest. The upperside of the tail is black with three gray bands, while the underside of it is black with three white bands. The irises are gray or brown or red, the cere and bill are black or blackish and the tarsi and toes are yellow. The plumage of males and females is identical. The tarsus is up to 13 cm (5.1 in) long.[11][12]

    Female harpy eagles typically weigh 6 to 9 kg (13 to 20 lb).[13][14][11][15] One source states that adult females can weigh up to 10 kg (22 lb).[16] An exceptionally large captive female, "Jezebel", weighed 12.3 kg (27 lb).[17] Being captive, this large female may not be representative of the weight possible in wild harpy eagles due to differences in the food availability.[18][19] The male, in comparison, is much smaller and may range in weight from 4 to 6 kg (8.8 to 13.2 lb).[13][11][15][14] The average weight of adult males has been reported as 4.4 to 4.8 kg (9.7 to 10.6 lb) against an average of 7.3 to 8.3 kg (16 to 18 lb) for adult females, a 35% or higher difference in mean body mass.[14][20][21] Harpy eagles may measure from 86.5 to 107 cm (2 ft 10.1 in to 3 ft 6.1 in) in total length[12][15] and have a wingspan of 176 to 224 cm (5 ft 9 in to 7 ft 4 in).[11][12] Among the standard measurements, the wing chord measures 54–63 cm (1 ft 9 in – 2 ft 1 in), the tail measures 37–42 cm (1 ft 3 in – 1 ft 5 in), the tarsus is 11.4–13 cm (4.5–5.1 in) long, and the exposed culmen from the cere (the beak) is 4.2 to 6.5 cm (1.7 to 2.6 in).[11][22][23] Mean talon size is 8.6 cm in males, and 12.3 cm in females.[24]

    It is sometimes cited as the largest eagle alongside the Philippine eagle, which is somewhat longer on average (between sexes averaging 100 cm (3 ft 3 in)) but weighs slightly less, and the Steller's sea eagle, which is perhaps slightly heavier on average (mean of three unsexed birds was 7.75 kg (17.1 lb)).[10][21][25] The harpy eagle may be the largest bird species to reside in Central America, though large water birds such as American white pelicans (Pelecanus erythrorhynchos) and jabirus (Jabiru mycteria) have scarcely lower mean body masses.[21] The wingspan of the harpy eagle is relatively small, though the wings are quite broad, an adaptation that increases maneuverability in forested habitats and is shared by other raptors in similar habitats. The wingspan of the harpy eagle is surpassed by several large eagles that live in more open habitats, such as those in the Haliaeetus and Aquila genera.[11] The extinct Haast's eagle was significantly larger than all extant eagles, including the harpy.[26]

    This species is largely silent away from the nest. There, the adults give a penetrating, weak, melancholy scream, with the incubating males' call described as "whispy screaming or wailing".[27] The females' calls while incubating are similar, but are lower-pitched. While approaching the nest with food, the male calls out "rapid chirps, goose-like calls, and occasional sharp screams". Vocalization in both parents decreases as the nestlings age, while the nestlings become more vocal. The nestlings call chi-chi-chi...chi-chi-chi-chi, seemingly in alarm in response to rain or direct sunlight. When humans approach the nest, the nestlings have been described as uttering croaks, quacks, and whistles.[28]

    Distribution and habitat

    Relatively rare and elusive throughout its range, the harpy eagle is found from southern México (incl. Chiapas, Oaxaca and the Yucatán states) and south through Central America, into South America to as far south as Argentina. They can still be seen by tourists and locals in Costa Rica and Panamá. As their preferred habitat is rainforest, they nest and hunt predominantly in the emergent layer. The eagle is most common in Brazil, where it is found across the entire country.[29] With the exception of some areas of the aforementioned Panamá and Costa Rica, the species is nearly extinct in Central America, likely due to the logging industry’s decimation of much of the Meso-American rainforests. And their habitat is expected to decline further due to climate change.[30] The harpy eagle prefers tropical, lowland rainforests and may also choose to nest within such areas from the canopy to the emergent vegetation. They typically occur below an elevation of 900 m (3,000 ft), but have been recorded at elevations up to 2,000 m (6,600 ft).[2] Within the forests, they hunt in the canopy or, rarely, on the ground, and perch on emergent trees to scout for prey. They do not generally occur in disturbed areas, liking to avoid humans whenever possible, but regularly visit semi-open forest and pasture mosaic, in hunting forays.[31] Harpies, however, can be found flying over forest borders in a variety of habitats, such as cerrados, caatingas, buriti palm stands, cultivated fields, and cities.[32] They have recently been found in areas where high-grade forestry is practiced.

    Behavior

    Feeding

    Feeding on a small prey.
    A stuffed specimen of a harpy eagle preying on a macaw at the Museum für Naturkunde, Berlin

    Full grown harpy eagles are at the top of a food chain.[33] They possess the largest talons of any living eagle and have been recorded as carrying prey weighing up to roughly half of their own body weight.[11] This allows them to snatch from tree branches a live sloth and other large prey items. Most commonly, harpy eagles use perch hunting, in which they scan for prey activity while briefly perched between short flights from tree to tree.[11] Upon spotting prey, the eagle quickly dives and grabs it.[11] Sometimes, harpy eagles are "sit-and-wait" predators (common in forest-dwelling raptors),[11] perching for long periods on a high point near an opening, a river, or a salt lick, where many mammals go to attain nutrients.[11] On occasion, they may also hunt by flying within or above the canopy.[11] They have also been observed tail-chasing: pursuing another bird in flight, rapidly dodging among trees and branches, a predation style common to hawks (genus Accipiter) that hunt birds.[11]

    A recent literature review and research using camera traps list a total of 116 prey species.[34][35] Its main prey are tree-dwelling mammals, and a majority of the diet has been shown to focus on sloths.[36] Research conducted by Aguiar-Silva between 2003 and 2005 in a nesting site in Parintins, Amazonas, Brazil, collected remains from prey offered to the nestling by its parents. The researchers found that 79% of the harpy's prey was accounted for by sloths from two species: 39% brown-throated sloth (Bradypus variegatus), and 40% Linnaeus's two-toed sloth (Choloepus didactylus).[37] Similar research in Panama, where two captive-bred subadults were released, found that 52% of the male's captures and 54% of the female's were of two sloth species (brown-throated sloth and Hoffmann's two-toed sloth (Choloepus hoffmanni).[38] Harpy eagles are capable of hunting all size of sloths, including full-grown adult two-toed sloths weighing up to 9 kg (20 lb).[39]

    Along with sloths, monkeys, such as the tufted capuchin (Cebus appella), are one of the main prey of the harpy eagle.[40]

    Another major prey of harpy eagles is monkeys. At several nests in Guyana, monkeys made up about 37% of the prey remains found at the nests.[41] Similarly, cebid monkeys made up 35% of the remains found at 10 nests in Amazonian Ecuador.[42] Monkeys regularly taken include capuchin monkeys, saki monkeys, howler monkeys, titi monkeys, squirrel monkeys, and spider monkeys. Smaller monkeys, such as tamarins and marmosets, are seemingly ignored as prey by this species.[11] Small monkeys typically weighing between 1 and 4 kg (2.2 and 8.8 lb), such as Wedge-capped capuchin (Cebus olivaceus), tufted capuchin (Sapajus apella), and white-faced saki (Pithecia pithecia) are the most frequently taken.[34][43] Larger howler monkeys are also taken, mainly Colombian red howler (Alouatta seniculus), but also Guyanan red howler (Alouatta macconnelli) and mantled howler (Alouatta palliata).[34] These monkeys weigh between 5.5 and 8.2 kg (12 and 18 lb) in females and 7.2 to 9 kg (16 to 20 lb) in males, and female harpy eagles can take all age of these howlers, including adult males while male harpy eagles tend to focus on juveniles.[44][45][46] In one study, breeding harpy eagles hunted Yucatán black howler (Alouatta pigra), the largest howler monkey which can weigh between 6.4 and 11.3 kg (14 and 25 lb), although the ages of the monkeys taken by these eagles are unknown.[47][48] Nevertheless, adults of other large monkeys can be taken by female harpy eagles, including woolly monkey (Lagothrix cana) and Peruvian spider monkey (Ateles chamek), and red-faced spider monkey (Ateles paniscus) which can weigh around 5.8 to 9.4 kg (13 to 21 lb) and possibly exceeding 10 to 11 kg (22 to 24 lb) in large males.[34][35][49][43][50]

    Other partially arboreal and even land mammals are also preyed on given the opportunity. In the Pantanal, a pair of nesting eagles preyed largely on the porcupine (Coendou prehensilis) and the agouti (Dasyprocta azarae).[51] Both species of tamanduas (Tamandua mexicana & T. tetradactyla) are taken and armadillos, especially nine-banded armadillo (Dasypus novemcinctus) are also taken,[34][35] as well as carnivores such as kinkajous (Potos flavus), coatis (Nasua nasua & N. narcia), tayras (Eira barbara), and occasionally margays (Leopardus wiedii) and crab-eating foxes (Cerdocyon thous).[11][34] In one instant, an adult greater grison (Galictis vittata) was killed and partly consumed by subadult female harpy eagle.[52] Those carnivoran prey species usually weigh around 1.4 to 7.2 kg (3.1 to 15.9 lb),[53][50] but there is a report that harpy eagles prey on possibly larger carnivores such as ocelot (Leopardus pardalis) and adult crab-eating raccoon respectively.[49][14] Other mammals, such as young peccaries, deer fawns, squirrels and opossums are additionally taken.[11]

    The eagle may also attack bird species such as macaws: At the Parintins research site, the red-and-green macaw (Ara chloropterus) made up for 0.4% of the prey base, with other birds amounting to 4.6%.[37][54] Other parrots have also been preyed on, as well as cracids such as curassows and other birds like seriemas.[11] In one occasion, dependent juvenile male eagle quickly learned how to hunt black vultures (Coragyps atratus) and accounted for 9 of our 10 records of harpy predation on vultures.[35] Additional prey items reported include reptiles such as iguanas, tegus, snakes, and amphisbaenids.[11][15] In Suriname, green iguanas (Iguana iguana) can be important prey source, and predation on yellow-footed tortoise (chelonoidis denticulata) have been recorded twice.[34]

    The eagle has been recorded as taking domestic livestock, including chickens, lambs, goats, and young pigs, but this is extremely rare under normal circumstances.[11] They control the population of mesopredators such as capuchin monkeys, which prey extensively on bird's eggs and which (if not naturally controlled) may cause local extinctions of sensitive species.[55]

    Males usually take relatively smaller prey, with a typical range of 0.5 to 2.5 kg (1.1 to 5.5 lb) or about half their own weight.[11] The larger females take larger prey, with a minimum recorded prey weight of around 2.7 kg (6.0 lb). Adult female harpies regularly grab large male howler or spider monkeys or mature sloths weighing 6 to 9 kg (13 to 20 lb) in flight and fly off without landing, an enormous feat of strength.[11][56][57]

    Prey items taken to the nest by the parents are normally medium-sized, having been recorded from 1 to 4 kg (2.2 to 8.8 lb).[11] The prey brought to the nest by males averaged 1.5 kg (3.3 lb), while the prey brought to the nest by females averaged 3.2 kg (7.1 lb).[28] In another study, floaters (i.e. birds not engaging in breeding at that time) were found to take larger prey, averaging 4.24 kg (9.3 lb), than those that were nesting, for which prey averaged 3.64 kg (8.0 lb), with prey species estimated to weigh a mean of 1.08 kg (2.4 lb) (for common opossum) to 10.1 kg (22 lb) (for adult crab-eating raccoon).[14] Overall, harpy eagle prey weigh between 0.3 kg and 6.5 kg, with the mean prey size equalling 2.6 ± 0.8 kg [58]

    Harpy eagle in flight

    Breeding

    In ideal habitats, nests would be fairly close together. In some parts of Panama and Guyana, active nests were located 3 km (1.9 mi) away from one another, while they are within 5 km (3.1 mi) of each other in Venezuela. In Peru, the average distance between nests was 7.4 km (4.6 mi) and the average area occupied by each breeding pairs was estimated at 4,300 ha (11,000 acres). In less ideal areas, with fragmented forest, breeding territories were estimated at 25 km (16 mi).[15] The female harpy eagle lays two white eggs in a large stick nest, which commonly measures 1.2 m (3.9 ft) deep and 1.5 m (4.9 ft) across and may be used over several years. Nests are located high up in a tree, usually in the main fork, at 16 to 43 m (52 to 141 ft), depending on the stature of the local trees. The harpy often builds its nest in the crown of the kapok tree, one of the tallest trees in South America. In many South American cultures, cutting down the kapok tree is considered bad luck, which may help safeguard the habitat of this stately eagle.[59] The bird also uses other huge trees on which to build its nest, such as the Brazil nut tree.[60] A nesting site found in the Brazilian Pantanal was built on a cambará tree (Vochysia divergens).[61]

    No display is known between pairs of eagles, and they are believed to mate for life. A pair of harpy eagles usually only raises one chick every 2–3 years. After the first chick hatches, the second egg is ignored and normally fails to hatch unless the first egg perishes. The egg is incubated around 56 days. When the chick is 36 days old, it can stand and walk awkwardly. The chick fledges at the age of 6 months, but the parents continue to feed it for another 6 to 10 months. The male captures much of the food for the incubating female and later the eaglet, but also takes an incubating shift while the female forages and also brings prey back to the nest. Breeding maturity is not reached until birds are 4 to 6 years of age.[11][28][31] Adults can be aggressive toward humans who disturb the nesting site or appear to be a threat to their young.[62]

    Status and conservation

    Subadult in Belize Zoo

    Although the harpy eagle still occurs over a considerable range, its distribution and populations have dwindled considerably. It is threatened primarily by habitat loss due to the expansion of logging, cattle ranching, agriculture, and prospecting. Secondarily, it is threatened by being hunted as an actual threat to livestock and/or a supposed one to human life, due to its great size.[63] Although not actually known to prey on humans and only rarely on domestic stock, the species' large size and nearly fearless behaviour around humans reportedly make it an "irresistible target" for hunters.[15] Such threats apply throughout its range, in large parts of which the bird has become a transient sight only; in Brazil, it was all but wiped out from the Atlantic rainforest and is only found in appreciable numbers in the most remote parts of the Amazon basin; a Brazilian journalistic account of the mid-1990s already complained that at the time it was only found in significant numbers in Brazilian territory on the northern side of the Equator.[64] Scientific 1990s records, however, suggest that the harpy Atlantic Forest population may be migratory.[65] Subsequent research in Brazil has established that, as of 2009, the harpy eagle, outside the Brazilian Amazon, is critically endangered in Espírito Santo,[66] São Paulo and Paraná, endangered in Rio de Janeiro, and probably extirpated in Rio Grande do Sul (where a recent (March 2015) record was set for the Parque Estadual do Turvo) and Minas Gerais[67] – the actual size of their total population in Brazil is unknown.[68]

    Globally, the harpy eagle is considered near threatened by IUCN[2] and threatened with extinction by CITES (appendix I). The Peregrine Fund until recently considered it a "conservation-dependent species", meaning it depends on a dedicated effort for captive breeding and release to the wild, as well as habitat protection, to prevent it from reaching endangered status, but now has accepted the near threatened status. The harpy eagle is considered critically endangered in Mexico and Central America, where it has been extirpated in most of its former range; in Mexico, it used to be found as far north as Veracruz, but today probably occurs only in Chiapas in the Selva Zoque. It is considered as near threatened or vulnerable in most of the South American portion of its range; at the southern extreme of its range, in Argentina, it is found only in the Parana Valley forests at the province of Misiones.[69][70] It has disappeared from El Salvador, and almost so from Costa Rica.[71]

    National initiatives

    Various initiatives for restoration of the species are in place in various countries. Since 2002, the Peregrine Fund initiated a conservation and research program for the harpy eagle in the Darién Province.[72] A similar—and grander, given the dimensions of the countries involved—research project is occurring in Brazil, at the National Institute of Amazonian Research, through which 45 known nesting locations (updated to 62, only three outside the Amazonian basin and all three inactive) are being monitored by researchers and volunteers from local communities. A harpy eagle chick has been fitted with a radio transmitter that allows it to be tracked for more than three years via a satellite signal sent to the Brazilian National Institute for Space Research.[73] Also, a photographic recording of a nest site in the Carajás National Forest was made for the Brazilian edition of National Geographic Magazine.[74]

    Adult at São Paulo Zoo, Brazil

    In Panama, the Peregrine Fund carried out a captive-breeding and release project that released a total of 49 birds in Panama and Belize.[75] The Peregrine Fund has also carried out a research and conservation project on this species since the year 2000, making it the longest-running study on harpy eagles.[13][76]

    In Belize, the Belize Harpy Eagle Restoration Project began in 2003 with the collaboration of Sharon Matola, founder and director of the Belize Zoo and the Peregrine Fund. The goal of this project was the re-establishment of the harpy eagle within Belize. The population of the eagle declined as a result of forest fragmentation, shooting, and nest destruction, resulting in near extirpation of the species. Captive-bred harpy eagles were released in the Rio Bravo Conservation and Management Area in Belize, chosen for its quality forest habitat and linkages with Guatemala and Mexico. Habitat linkage with Guatemala and Mexico were important for conservation of quality habitat and the harpy eagle on a regional level. As of November 2009, 14 harpy eagles have been released and are monitored by the Peregrine Fund, through satellite telemetry.[77]

    In January 2009, a chick from the all-but-extirpated population in the Brazilian state of Paraná was hatched in captivity at the preserve kept in the vicinity of the Itaipu Dam by the Brazilian/Paraguayan state-owned company Itaipu Binacional.[78] In September 2009, an adult female, after being kept captive for 12 years in a private reservation, was fitted with a radio transmitter before being restored to the wild in the vicinity of the Pau Brasil National Park (formerly Monte Pascoal NP), in the state of Bahia.[79]

    In December 2009, a 15th harpy eagle was released into the Rio Bravo Conservation and Management Area in Belize. The release was set to tie in with the United Nations Climate Change Conference 2009, in Copenhagen. The 15th eagle, nicknamed "Hope" by the Peregrine officials in Panama, was the "poster child" for forest conservation in Belize, a developing country, and the importance of these activities in relation to climate change. The event received coverage from Belize's major media entities, and was supported and attended by the U.S. Ambassador to Belize, Vinai Thummalapally, and British High Commissioner to Belize, Pat Ashworth.[80]

    In Colombia, as of 2007, an adult male and a subadult female confiscated from wildlife trafficking were restored to the wild and monitored in Paramillo National Park in Córdoba, and another couple was being kept in captivity at a research center for breeding and eventual release.[81] A monitoring effort with the help of volunteers from local Native American communities is also being made in Ecuador, including the joint sponsorship of various Spanish universities[82]—this effort being similar to another one going on since 1996 in Peru, centred around a native community in the Tambopata Province, Madre de Dios Region.[83] Another monitoring project, begun in 1992, was operating as of 2005 in the state of Bolívar, Venezuela.[84]

    Harpy eagle with wings raised in attack posture

    In human culture

    Depiction of harpy eagles in Maya codices according to the 1910 book, Animal figures in the Maya codices by Alfred Tozzer and Glover Morrill Allen[85]

    The harpy eagle is the national bird of Panama and is depicted on the coat of arms of Panama.[86] The 15th harpy eagle released in Belize, named "Hope", was dubbed "Ambassador for Climate Change", in light of the United Nations Climate Change Conference 2009.[87][88]

    The bird appeared on the reverse side of the Venezuelan Bs.F 2,000 note.

    The harpy eagle was the inspiration behind the design of Fawkes the Phoenix in the Harry Potter film series.[89] A live harpy eagle was used to portray the now-extinct Haast's eagle in BBC's Monsters We Met.[90]

    References and notes

    1. ^ "Fossilworks: Harpia harpyja".
    2. ^ a b c BirdLife International (2022). "Harpia harpyja". IUCN Red List of Threatened Species. 2021: e.T22695998A197957213. doi:10.2305/IUCN.UK.2021-3.RLTS.T22695998A197957213.en. Retrieved 28 September 2022.|date= / |doi= mismatch
    3. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
    4. ^ "Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja)". avesderapinabrasil.com. Archived from the original on 2014-01-10. Retrieved 2014-01-25.
    5. ^ Tingay, Ruth E.; Katzner, Todd E. (23 February 2011). Rt-Eagle Watchers Z. Cornell University Press. pp. 167–. ISBN 978-0-8014-5814-9. Archived from the original on 27 June 2014. Retrieved 22 October 2016.
    6. ^ The illustrated atlas of wildlife. University of California Press. 2009. p. 115. ISBN 978-0-520-25785-6.
    7. ^ "Programa de Conservação do Gavião-real". gaviaoreal.inpa.gov.br. Archived from the original on 2014-02-01. Retrieved 2014-01-25.
    8. ^ Linnaeus, C (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae. (Laurentii Salvii). p. 86. V. occipite subcristato.
    9. ^ Lerner, Heather R. L.; Mindell, David P. (November 2005). "Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 37 (2): 327–346. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. PMID 15925523. Archived (PDF) from the original on 6 June 2011. Retrieved 31 May 2011.
    10. ^ a b Piper, Ross (2007). Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals. Greenwood Publishing Group. p. 89. ISBN 978-0-313-33922-6.
    11. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Ferguson-Lees, J.; Christie, David A. (2001). Raptors of the world. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 717–19. ISBN 978-0-618-12762-7. Archived from the original on 2016-12-22. Retrieved 2016-10-22.
    12. ^ a b c Howell, Steve N. G. (30 March 1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-854012-0.
    13. ^ a b c "Size of Harpy Eagle | Rainforest Top Predator | Whitehawk Birding Blog". 2020-06-25. Archived from the original on 2020-06-28. Retrieved 2020-06-26.
    14. ^ a b c d e Miranda, Everton B. P.; Campbell-Thompson, Edwin; Muela, Angel; Vargas, Félix Hernán (2018). "Sex and breeding status affect prey composition of Harpy Eagles Harpia harpyja". Journal of Ornithology. 159 (1): 141–150. doi:10.1007/s10336-017-1482-3. S2CID 36830775.
    15. ^ a b c d e f Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 in: del Hoy, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    16. ^ Trinca, C.T.; Ferrari, S.F. & Lees, A.C. "Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia" (PDF). Cotinga. Archived from the original (PDF) on 2012-10-23. Retrieved 2013-03-28.
    17. ^ Wood, Gerald (1983). The Guinness Book of Animal Facts and Feats. ISBN 978-0-85112-235-9.
    18. ^ O'Connor, R. J. (1984). The Growth and Development of Birds, Wiley, ISBN 0-471-90345-0
    19. ^ Arent, L. A. (2007). Raptors in Captivity. Hancock House, Washington. ISBN 978-0-88839-613-6
    20. ^ Whitacre, D. F., & Jenny, J. P. (2013). Neotropical birds of prey: biology and ecology of a forest raptor community. Cornell University Press.
    21. ^ a b c Dunning, John B. Jr., ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses (2nd ed.). CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5.
    22. ^ Sagip Eagle. Gbgm-umc.org. Retrieved on 2012-08-21.
    23. ^ Smithsonian miscellaneous collections (1862). Archive.org. Retrieved on 2013-03-09.
    24. ^ Viloria, Ángel L.; Lizarralde, Manuel; Blanco, P. Alexander; Sharpe, Christopher J. (2021). "Ethno-ornithological notes and neglected references on the Harpy Eagle Harpia harpyja in western Venezuela". Bulletin of the British Ornithologists' Club. 141 (2): 156–166. doi:10.25226/bboc.v141i2.2021.a6.
    25. ^ Gamauf, A.; Preleuthner, M. & Winkler, H. (1998). "Philippine Birds of Prey: Interrelations among habitat, morphology and behavior" (PDF). The Auk. 115 (3): 713–726. doi:10.2307/4089419. JSTOR 4089419. Archived (PDF) from the original on 2014-08-23. Retrieved 2019-06-27.
    26. ^ Museum of New Zealand (1998). Giant eagle (Aquila moorei), Haast’s eagle, or Pouakai. Archived 2010-05-22 at the Wayback Machine Accessed 4 June 2011
    27. ^ "Identification – Harpy Eagle (Harpia harpyja) – Neotropical Birds". Neotropical.birds.cornell.edu. Archived from the original on 2013-06-07. Retrieved 2013-05-13.
    28. ^ a b c Rettig, N. (1978). "Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja)". Auk. 95 (4): 629–643. JSTOR 4085350. Archived from the original on 2014-12-03. Retrieved 2013-03-09.
    29. ^ "Gavião-real, uma das maiores aves de rapina do mundo – Terra Brasil". noticias.terra.com.br. Archived from the original on 2015-09-25. Retrieved 2014-01-25.
    30. ^ Sutton, Luke J.; Anderson, David L.; Franco, Miguel; McClure, Christopher J. W.; Miranda, Everton B. P.; Vargas, F. Hernán; Vargas González, José De J.; Puschendorf, Robert (July 2022). "Reduced range size and Important Bird and Biodiversity Area coverage for the Harpy Eagle ( Harpia harpyja ) predicted from multiple climate change scenarios". Ibis. 164 (3): 649–666. doi:10.1111/ibi.13046. ISSN 0019-1019.
    31. ^ a b Rettig, N.; Hayes, K. (1995). "Remote world of the harpy eagle". National Geographic. 187 (2): 40–49.
    32. ^ Sigrist, Tomas (2013) Ornitologia Brasileira. Vinhedo: Avis Brasilis. ISBN 978-85-60120-25-3. p. 192
    33. ^ Muñiz-López, R. (2017). "Harpy Eagle (Harpia harpyja) mortality in Ecuador" (PDF). Studies on Neotropical Fauna and Environment. 52 (1): 81–85. doi:10.1080/01650521.2016.1276716. S2CID 88504113. Archived (PDF) from the original on 2018-05-20. Retrieved 2018-06-05.
    34. ^ a b c d e f g Miranda, Everton B. P. (2018). "Prey Composition of Harpy Eagles (Harpia harpyja) in Raleighvallen, Suriname". Tropical Conservation Science. 13: 194008291880078. doi:10.1177/1940082918800789.
    35. ^ a b c d Miranda, Everton BP, et al. "Tropical deforestation induces thresholds of reproductive viability and habitat suitability in Earth’s largest eagles." Scientific Reports 11.1 (2021): 1-17.
    36. ^ Santos, D. W. (2011). WA548962, Harpia harpyja (Linnaeus, 1758) Archived 2013-10-14 at the Wayback Machine. Wiki Aves – A Enciclopédia das Aves do Brasil.. Retrieved August 30, 2013
    37. ^ a b Aguiar-Silva, F. Helena (2014). "Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy". Journal of Raptor Research. 48 (1): 24–35. doi:10.3356/JRR-13-00017.1. S2CID 86270583.
    38. ^ Touchton, Janeene M.; Yu-Cheng Hsu; Palleroni, Alberto (2002). "Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama" (PDF). Ornitologia Neotropical. 13. Archived from the original (PDF) on May 9, 2008.
    39. ^ Rettig, Neil L. "Breeding behavior of the harpy eagle (Harpia harpyja)." The Auk 95.4 (1978): 629-643.
    40. ^ Everton B. P. Miranda; Carlos A. Peres; Vítor Carvalho-Rocha; et al. (30 June 2021). "Tropical deforestation induces thresholds of reproductive viability and habitat suitability in Earth's largest eagles". Scientific Reports. 11. doi:10.1038/S41598-021-92372-Z. ISSN 2045-2322. PMC 8245467. Wikidata Q107387906.
    41. ^ Izor, R. J. (1985). "Sloths and other mammalian prey of the Harpy Eagle". pp. 343–346 in G. G. Montgomery (ed.), The evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas. Smithsonian Institution, Washington, D.C.
    42. ^ Muñiz-López, R., O. Criollo, and A. Mendúa. (2007). Results of five years of the "Harpy Eagle (Harpia harpyja) Research Program" in the Ecuadorian tropical forest. pp. 23–32 in K. L Bildstein, D. R. Barber, and A. Zimmerman (eds.), Neotropical raptors. Hawk Mountain Sanctuary, Orwigsburg, PA.
    43. ^ a b Ford, Susan M., and Lesa C. Davis. "Systematics and body size: implications for feeding adaptations in New World monkeys." American Journal of Physical Anthropology 88.4 (1992): 415-468.
    44. ^ Gil-da-Costa, Ricardo. "Howler monkeys and harpy eagles: A communication arms race." Primate anti-predator strategies (2007): 289-307.
    45. ^ Peres CA (1990) A harpy eagle successfully captures an adult male red howler monkey. Wilson Bull 102:560–561
    46. ^ Márquez, Pilar Alexánder Blanco, and Blas Chacares. "El águila harpía (Harpia harpyja): Especie centinela de primates en la Reserva Forestal de Imataca." LA PRIMATOLOGÍA EN VENEZUELA: 145.
    47. ^ Di Fiore, A.; Campbell, C. (2007). "The Atelines". In Campbell, C.; Fuentes, A.; MacKinnon, K.; Panger, M.; Bearder, S. (eds.). Primates in Perspective. New York: Oxford University Press. pp. 155–177. ISBN 978-0-19-517133-4.
    48. ^ Rotenberg, J. A., Marlin, J. A., Pop, L., & Garcia, W. (2012). First record of a Harpy Eagle (Harpia harpyja) nest in Belize. The Wilson Journal of Ornithology, 124(2), 292-297.
    49. ^ a b Alvarez-Cordero, Eduardo. Biology and conservation of the Harpy Eagle in Venezuela and Panama. University of Florida, 1996.
    50. ^ a b Emmons, L. H., and F. Feer. "Neotropical Rainforest Mammals-A Field Guide text." (1990).
    51. ^ Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja) Archived 2010-07-20 at the Wayback Machine. Avesderapinabrasil.com. Retrieved on 2012-08-21.
    52. ^ Casanova, Gabriel Enrique Maldonado, Ramiro Ninabanda, and Mayra Licuy. "Depredación de grisón grande (Galictis vittata) por Águila Harpía Harpia harpyja." Revista Ecuatoriana de Ornitología 8.1 (2022): 44-47.
    53. ^ Hunter, Luke. Field guide to carnivores of the world. Bloomsbury Publishing, 2020.
    54. ^ Aguiar-Silva (2007). "Dieta do gavião-real Harpia harpyja (Aves: Accipitridae) em florestas de terra firme de Parintins, Amazonas, Brasil" Archived 2019-04-05 at the Wayback Machine. Thesis
    55. ^ Shaner, K. (2011). Harpia harpyja Archived 2011-04-06 at the Wayback Machine (On-line), Animal Diversity Web. Accessed August 21, 2012
    56. ^ San Diego Zoo's Animal Bytes: Harpy Eagle Archived 2007-10-13 at the Wayback Machine. Sandiegozoo.org. Retrieved on 2012-08-21.
    57. ^ "Gavião-real". Brasil 500 Pássaros (in Portuguese). Eletronorte. Archived from the original on February 11, 2010. Retrieved July 6, 2010.
    58. ^ Aguiar-Silva, F. Helena; Sanaiotti, Tânia M.; Luz, Benjamim B. (2014). "Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy". Journal of Raptor Research. 48: 24–35. doi:10.3356/JRR-13-00017.1. S2CID 86270583.
    59. ^ Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.
    60. ^ Hughes, Holly (29 January 2009). Frommer's 500 Places to See Before They Disappear. John Wiley & Sons. p. 178. ISBN 978-0-470-43162-7. Archived from the original on 22 April 2019. Retrieved 22 October 2016.
    61. ^ Harpia (gavião-real) Archived 2010-07-20 at the Wayback Machine. Avesderapinabrasil.com. Retrieved on 2012-08-21.
    62. ^ Vaughan, Adam (July 6, 2010). "Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam". guardian.co.uk. Archived from the original on March 7, 2016. Retrieved December 11, 2016.
    63. ^ Talia Salanotti, researcher for the Brazilian National Institute of Amazonian Research, cf. O Globo, May the 13th. 2009; abridgement available at Maior águia das Américas, gavião-real sofre com destruição das florestas Archived 2012-10-12 at the Wayback Machine; on the random killing of harpies in frontier regions, see Cristiano Trapé Trinca, Stephen F. Ferrari and Alexander C. Lees Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia Archived 2011-04-28 at the Wayback Machine. Cotinga 30 (2008): 12–15
    64. ^ "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN 0102-6178, 11:129, July 1996, pp. 40 and 42
    65. ^ Alluvion of the Lower Schwalm near Borken Archived 2009-01-05 at the Wayback Machine. Birdlife.org. Retrieved on 2012-08-21.
    66. ^ Where an adult male was observed in August 2005 at the preserve kept by mining corporation Vale do Rio Doce at Linhares: cf. Srbek-Araujo, Ana C.; Chiarello, Adriano G. (2006). "Registro recente de harpia, Harpia harpyja (Linnaeus) (Aves, Accipitridae), na Mata Atlântica da Reserva Natural Vale do Rio Doce, Linhares, Espírito Santo e implicações para a conservação regional da espécie". Revista Brasileira de Zoologia. 23 (4): 1264. doi:10.1590/S0101-81752006000400040.
    67. ^ Nevertheless, in 2006, an adult female – probably during migration – was seen and photographed at the vicinity of Tapira, in the Minas Gerais cerrado: cf. Oliveira, Adilson Luiz de; Silva, Robson Silva e (2006). "Registro de Harpia (Harpia harpyja) no cerrado de Tapira, Minas Gerais, Brasil" (PDF). Revista Brasileira de Ornitologia. 14 (4): 433–434. Archived from the original (PDF) on November 2, 2010.
    68. ^ Couto, Clarice. "Viva a Rainha". Globo Rural. 25 (288): 65. Archived from the original on 2014-08-19.
    69. ^ The Misiones Green Corridor Archived 2010-06-13 at the Wayback Machine. Redyaguarete.org.ar. Retrieved on 2012-08-21.
    70. ^ For a map of the species historical and current range, see Fig. 1 in Lerner, Heather R. L.; Johnson, Jeff A.; Lindsay, Alec R.; Kiff, Lloyd F.; Mindell, David P. (2009). Ellegren, Hans (ed.). "It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs". PLOS ONE. 4 (10): e7336. Bibcode:2009PLoSO...4.7336L. doi:10.1371/journal.pone.0007336. PMC 2752114. PMID 19802391.
    71. ^ Weidensaul, Scott (2004). The Raptor Almanac: A Comprehensive Guide to Eagles, Hawks, Falcons, and Vultures. New York, New York: Lyons Press. pp. 280–81. ISBN 978-1-58574-170-0.
    72. ^ Harpy Eagle Harpia harpyja Archived 2011-07-20 at the Wayback Machine. Globalraptors.org. Retrieved on 2012-08-21.
    73. ^ Projecto Gavião-real Archived 2014-02-01 at the Wayback Machine INPA; Globo Rural, 25:288, page 62
    74. ^ Rosa, João Marcos (2011-06-22). Mirada alemã: um olhar crítico sobre o seu próprio trabalho. abril.com.br
    75. ^ Watson, Richard T.; McClure, Christopher J. W.; Vargas, F. Hernán; Jenny, J. Peter (March 2016). "Trial Restoration of the Harpy Eagle, a Large, Long-lived, Tropical Forest Raptor, in Panama and Belize". Journal of Raptor Research. 50 (1): 3–22. doi:10.3356/rapt-50-01-3-22.1. ISSN 0892-1016.
    76. ^ "Harpy Eagle | The Peregrine Fund". peregrinefund.org. Archived from the original on 2020-06-29. Retrieved 2020-06-27.
    77. ^ The Belize Harpy Eagle Restoration Program (BHERP). belizezoo.org
    78. ^ G1> Brasil – NOTÍCIAS – Ave rara no Brasil nasce no Refúgio Biológico de Itaipu Archived 2009-02-12 at the Wayback Machine. G1.globo.com. Retrieved on 2012-08-21.
    79. ^ Revista Globo Rural, 24:287, September 2009, 20
    80. ^ "The Importance of Hope, the Harpy Eagle". 7 News Belize. 2009-12-14. Archived from the original on 2010-07-22. Retrieved 2009-12-16.
    81. ^ Márquez C., Gast-Harders F., Vanegas V. H., Bechard M. (2006). Harpia harpyja (L., 1758) Archived 2011-07-07 at the Wayback Machine. siac.net.co
    82. ^ "Sponsorship and Exhibition at ATBC OTS" (PDF). International Conference Celebrating the 50th Anniversary of the Association for Tropical Biology and Conservation and the Organization for Tropical Studies. 23–27 June 2013, San José, Costa Rica. 2013. Archived from the original (PDF) on February 3, 2014.
    83. ^ Piana, Renzo P. "The Harpy Eagle (Harpia harpyja) in the Infierno Native Community" Archived 2015-04-29 at the Wayback Machine. inkaways.com
    84. ^ (in Spanish) Programa de conservación del águila arpía. Ecoportal.net (2005-12-15). Retrieved on 2012-08-21.
    85. ^ Tozzer, Alfred M.; Allen, Glover M. Animal figures in the Maya codices. Biodiversity Heritage Library. Retrieved 25 November 2020.
    86. ^ Goldish, Meish (2007). Bald Eagles: A Chemical Nightmare. Bearport Publishing Company, Incorporated. p. 29. ISBN 978-1-59716-505-1.
    87. ^ "Raptor Education Soars in Toledo". The Belize Zoo and Tropical Education Center. 2013. Archived from the original on 2014-02-02. Retrieved 2013-12-05.
    88. ^ "The Importance of Hope, the Harpy Eagle". 7 News Belize. December 14, 2009. Archived from the original on 7 October 2017. Retrieved 2 November 2015.
    89. ^ Lederer, Roger J. (2007). Amazing Birds: A Treasury of Facts and Trivia about the Avian World. Barron's Educational Series, Incorporated. p. 106. ISBN 978-0-7641-3593-4.
    90. ^ "Haast's eagle videos, news and facts". BBC. Archived from the original on 2012-01-14. Retrieved 2014-01-25.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EN

    Harpy eagle: Brief Summary ( Anglèis )

    fornì da wikipedia EN

    The harpy eagle (Harpia harpyja) is a neotropical species of eagle. It is also called the American harpy eagle to distinguish it from the Papuan eagle, which is sometimes known as the New Guinea harpy eagle or Papuan harpy eagle. It is the largest and most powerful raptor found throughout its range, and among the largest extant species of eagles in the world. It usually inhabits tropical lowland rainforests in the upper (emergent) canopy layer. Destruction of its natural habitat has caused it to vanish from many parts of its former range, and it is nearly extirpated from much of Central America. In Brazil, the harpy eagle is also known as royal-hawk (in Portuguese: gavião-real). The genus Harpia, together with Harpyopsis and Morphnus, form the subfamily Harpiinae.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia authors and editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EN

    Amerika harpio ( Esperant )

    fornì da wikipedia EO

    La Amerika harpio, Harpia harpyja, estas eĉ pli ol 100 cm longa -tio estas pli ol duono de meza homo- kun enverguro de 200 cm kaj pezo de 8 ĝis 9 kg; maskloj nur ĝis 5 kg. Inoj -kiel en multaj aliaj rabobirdoj- estas pli grandaj kaj pezaj ol la maskloj, ĝis unu triono.

    Inoj de harpioj tipe pezas 6 al 9 kg.[2][3] Unu escepte granda kaptiva ino nome "Jezebel" pezis 12.3 kg.[4] Sed ĉar kaptiva, tiu granda harpiino povus ne esti reprezenta de la ebla pezo en naturaj harpioj pro diferencoj en manĝodisponeblo.[5][6] La masklo, kompare, pezas nur ĉirkaŭ 4 al 4.8 kg.[2][3] Harpiagloj estas 89 al 105 cm longaj[3] kaj havas enverguron de 176 al 201 cm.[2] Inter nunaj agloj, nur la Filipina aglo kaj la Stelera maraglo alproksimiĝas al similaj dimensioj, kvankam la enverguro de la Harpiaglo estas relative malgranda (adapto kiu pliigas manovreblon en arbaraj habitatoj kaj estas kunhavata de aliaj rabobirdoj en similaj vivejoj) kaj estas surpasata de kelkaj grandaj agloj de malferma kamparo kiaj la Militaglo, Kojnvosta aglo kaj la Stelera maraglo.[2] Tamen la formortinta Haasta aglo de Novzelando estis preskaŭ 50% pli granda kaj ege pli granda ol ĉiuj nunaj agloj, inklude la Harpion.[7]

    Supraj partoj (kaj brusto, kiel rubando ĝis la kolo) estas ardeznigrecaj al malhelgrizegaj kun cindrogriza kapo kaj blankaj subaj partoj kiaj ventro, subflugiloj, vosto kaj krurplumaro (en krurplumaro estas ankaŭ malhelaj makuletoj kiel horizontalaj strioj, en vosto nigraj bandoj kaj en subflugiloj nigraj strioj proksime de la pintoj).

    Ambaŭ seksoj havas tre diferencigan erekteblan duoblan kronkreston de longaj plumoj ĉirkaŭ kolo, nuko kaj la tuta kapo, kiu faras ties imagon pli teruriga. Ankaŭ la pufiĝanta blanka plumaro de la ventro bombastigas sian imagon. La plumaroj de masklo kaj ino estas identaj. La tarso estas ĝis 13 cm longa.[2]

    La okuloj estas nigraj. La kruroj estas flavaj kaj la nigraj krifoj longas ĝis 13 cm. Amerika harpio povas preni per ties krifoj laŭ forto de 42 kilogramoj por cm². Ili ankaŭ povas porti pli ol 3/4 de sia korpopezo. Per tiuj krifoj ili povas predi eĉ sufiĉe grandajn mamulojn.

    La alvokaro estas kombino de ununota ascenda kaj dunotaj (dua noto pli mallongega kaj ascenda) alvokoj; temas pri akra fajfado.

    Kutimoj

     src=
    Manĝe ĉe Zoo de Miami, Usono

    Tiu neotropisa specio estas tre aktivema ĉasanto karnovora kaj estas pintopredanto, kio signifas ke plenkreskuloj estas je la pinto de manĝoĉeno kaj ne havas naturajn predantojn. Ties ĉefa predo estas arboloĝantaj mamuloj kiaj simioj, koatoj, bradipoj, histrikoj, kinkajuoj, formikomanĝuloj kaj didelfedoj ; studo estrita de Aguiar-Silva inter 2003 kaj 2005 en nestoloko de Parintins, Amazonio, Brazilo, kolektis restaĵojn el predoj proponitaj de la gepatroj al idoj kaj poste identigitaj, konklude, ke laŭ terminoj de preditaj individuoj, la bazo de la harpipredo estis komponita je 79 % el bradipoj el du specioj: nome Griza bradipo, Bradypus variegatus, kvante je 39% de individua predobazo, kaj Dufingra bradipo, Choloepus didactylus, je 40%; variaj simioj kvantis je 11.6% de sama predobazo. En simila studo en Panamo, kie estis liberigita paro de kaptivbredataj subplenkreskuloj, 52% de la masklaj kaptoj kaj 54% de la inaj estis ankaŭ de du bradipaj specioj (Bradypus variegatus kaj Hofmana dufingra bradipo, Choloepus hoffmanni).[8] En Pantanalo paro de nestagloj predis la histrikon Prenpova histriko, Coendou prehensilis, kaj la akution Azara akutio, Dasyprocta azarae.[9]

    Ĝi ankaŭ povas ataki aliajn birdajn speciojn kiaj araoj: ĉe Parintins la Verdaflugila arao formis 0.4% de la predobazo, kun aliaj birdoj kvante al 4.6%.[10] Aldonaj predaĵoj estas reptilioj kiaj igvanoj kaj serpentoj. Foje estas kaptataj pli grandaj predoj kiaj junaj cervoj kaj kapibaroj kaj ili estas kutime portataj al stumpo aŭ malalta branĉo kaj parte manĝataj, ĉar ili estas tro pezaj por esti portataj enteraj al nesto.[11][12]

    Ĝi povas esti agresema kontraŭ homoj se oni ĝenas nestolokojn aŭ minacas ties idojn: tiele ornitologoj penas studi ilin, ĉar estas atakataj kaj vunditaj spite helpon de kuglimunaj veŝtoj kaj kaskoj. Ĝi povas ataki hejman bestaron kiaj hundoj aŭ kokoj, eĉ infanojn, sed ne estas serioza informo pri infanrabo spite onidirojn kaj pri bestaro estas rare. Ili kontrolas populaciojn de mezpredantoj kiaj kapucensimioj kiuj predas etende birdovojn kaj kiuj (se ne nature kontrolataj) povus kaŭzi lokajn formortojn de sensivaj specioj.[13]

    La fingroj de la Harpio estas ege povegaj kaj helpas je la predomortigo. La Harpiaglo povas fari premon de 42 pondoj/cm² (4.1 paskaloj aŭ 400 N/cm2) per siaj fingroj.[14] Ĝi povas ankaŭ porti pli da tri kvaronojn de sia korpopezo. Tio permesas la birdon kroĉikapti vivantan bradipon el arbobranĉoj, same kiel aliajn grandajn predaĵojn: estas informoj de Harpioj kaptintaj kaj elflugantaj kun hurlosimioj kaj bradipoj pezaj ĝis 6.5 al 7.7 kg.[11][15]

    Ili el- kaj alflugas de arbo en arbo kaj ili uzas ilin por ĉasi kaj kaŝi sin. Ili flugas je 80 km/h. Ekde sia gvatejo ili kontrolas eblajn predojn, riveron kaj salejon.

    Kutime ĝi estas soleca kaj pariĝas nur dum reproduktado.

    Reproduktado

    Harpinesto estas granda kaj konstruita el bastonetoj: ĉirkaŭ metron kaj duono granda sur arbo je alteco de 30 ĝis 50 metroj. Paro da harpioj reproduktas nur unu idon ĉiujn 2-3 jaroj kaj nur 3 idojn dumvive. La ino demetas du blankajn ovojn kaj kovas dum du monatoj, sed je la unua eloviĝo ŝi haltas kovadon kaj do la duan ovon oni forigas. La ido pruvas ties flugilojn dum 6 monatoj. Tamen la gepatroj plue manĝigas ĝin dum aliaj 6-10 monatoj; dum la patro ĉasas, la patrino manĝigas la idon per tiu alportita manĝo. Kiam la junulo estas 5-monata, ĝi prepariĝas al ekflugo; kiam estas 9-monata jam flugas, sed ankoraŭ ricevas manĝon (ankoraŭ estas pli hela ol plenkreskulo). Poste aperas nigraj vosto kaj flugilplumoj. La gepatroj disiĝas antaŭ la foriro de la junulo el la areo, kie ĝi povas resti sola dum unu jaro.

    Paroj estas monogamaj kaj uzas la saman neston dum jaroj.

    Ili povas esti agresemaj al homoj kiuj ĝenas siajn nestolokojn aŭ ŝajnas minaco al junulo kiel registrite en televida programo.[16] La harpio ofte konstruas sian neston en kronopinto de kapok-arbo, unu el plej altaj arboj en Sudameriko. En multaj sudamerikaj kulturoj estis konsiderata malbonsortiga forhaki la kapokarbo, kiu povas helpi la konservon de la biotopo de tiu rimarkinda aglo.[17] Tiu birdo uzas ankaŭ aliajn grandajn arbojn por konstrui sian neston, kiaj la arbo de la Brazilnukso.[18] Nestoloko troviĝanta en la brazila Pantanalo estis konstruita en arbo Cambará (Vochysia divergens).[19]

    Ambaŭ gepatroj bone zorgas la idon. La masklo alportas manĝon dum la ino konstante kontrolas kaj zorgas la idon kaj la neston. Dekomence ŝi diserigas la predon, poste permesas la filon mem diserigi kaj poste eĉ predi. La masklo povas malproksimiĝi por ĉasi, eĉ malfrui dum tagoj, dum proksimaj populacioj de simioj povas ne esti tuŝataj: tiele, kiam la junulo ekĉasos, povos facile trovi predon. Ankaŭ aliaj bestoj povas loĝi ĉe la harpinesto por profiti timon de eventualaj predantoj, kiel ekzemple tukanoj, kiuj estas rapidaj flugantoj kaj ne predoj mem de la Harpiagloj.[20]

    Insektoj povas esti danĝeraj por junulo, tiele la Harpiagloj uzas verdajn folibranĉetojn kiel insekticido kaj alportas ilin ĝis 40 fojojn en 3 semajnoj.[20]

    Minacata specio

     src=
    Subplenkreskulo, "Panama," en Beliza Zoo, Belizo

    Amerika harpio estas minacata pro habitatoperdo provokata de incendioj, senarbarigo por lignoproduktado, brutara ranĉado, agrikulturo, mineralserĉado kaj ĉasado en sia medio. Ĉasado estas rilata al fakta minaco al brutaro kaj/aŭ supozata al homa vivo, pro ties grando.[21] Tiaj minacoj okazas tra ties teritorioj, en grandaj partoj el kiuj la birdo iĝis nur subita vidaĵo: en Brazilo ĝi tute malaperis el la Atlantikaj arbaroj kaj troviĝas nombre nur en plej malproksimaj partoj de Amazona Baseno; brazila ĵurnalista rakonto de la mezaj 1990-aj jaroj jam plendis, ke tiam ĝi troviĝis nombre, en Brazila teritorio, nur en la norda flanko de Ekvatoro.[22] Sciencaj registroj de 1990 tamen sugestas, ke la atlantikarbara populacio de harpioj povus esti migranta.[23] Sekvaj studoj en Brazilo asertis, ke ĉe 2009 la Harpiaglo, for de la Brazila Amazonio, estas draste endanĝerita en Espírito Santo,[24] San-Paŭlo kaj Paranao, endanĝerita en Rio de Ĵanejrio, kaj probable formortinta en Rio Grande do Sul kaj Minas Gerais[25] - la fakta grando de ties totala populacio en Brazilo estas nekonata.[26]

    Jam malaperis ekzemple de Kostariko.

    Tutmonde la specio Harpia harpyja estas en la ruĝa listo de endanĝerigitaj specioj, nome konsiderata kiel Preskaŭ Minacata fare de la IUCN kaj minacata je formorto ĉe CITES (apendico I). IUCN

    La Peregrine Fund ĝis ĵuse konsideris ĝin kiel "konservodependa specio", signife ke ĝi dependas el dediĉata klopodo al kaptiva reproduktado kaj liberigo al naturo same kiel el habitata protektado por eviti ke ĝi atingu la statuson de endanĝerita sed nune ĝi akceptis la statuson de Preskaŭ Minacata. La Harpiaglo estas konsiderata draste endanĝerita en Meksiko kaj Centrameriko, kie ĝi malaperis el plej parto de siaj iamaj teritorioj: en Meksiko, ĝi troviĝis tiom norde kiom ĝis Veracruz, sed nune probable loĝas nur en Ĉiapaso en la Selva Zoque. Ĝi estas konsiderata kiel Preskaŭ Minacata aŭ Vundebla en plej parto de la sudamerikaj partoj de siaj teritorioj: ĉe la suda pinto de ties teritorioj, en Argentino, ĝi troviĝas nur en la arbaraj valoj de la rivero Parano ĉe la provinco de Misiones.[27][28]

    Naciaj iniciatoj

     src=
    Plenkreskulo ĉe la Zoo de San-Paŭlo, Brazilo
     src=
    Plenkreskulo ĉe Belizo

    Variaj iniciatoj por rekuperado de la specio estas nune farataj en variaj landoj: el 2002, Peregrine Fund iniciatis konservadon kaj studadan programon por la Harpiaglo en Darieno, Panamo.[29] Simila, kaj pli granda pro la dimensioj de la lando, projekto okazas nune en Brazilo, ĉe la Nacia Instituto de Amazonia Priserĉado, laŭ kiu 45 konataj nestolokooj (nune 62, nur tri for de la Amazona Baseno kaj ĉiuj tri nune neaktivaj) estas kontrolataj de priserĉistoj kaj volontuloj el lokaj komunumoj. Ido de Harpiaglo estis kontrolata per radiotransmisiilo kio permesis sekvi ĝin dum pli da tri jaroj per satelita signalo sendita el INPE (Brazila Instituto por Spacostudoj).[30] Krome fotara registrado de nestoloko en la Nacia Arbaro Carajás estas nune farata de la fotisto por la brazila eldono de Gazeto National Geographic João Marcos Rosa.[31]

    En Belizo, estas The Belize Harpy Eagle Restoration Project. Ĝi ekis en 2003 kun kunlaborado de Sharon Matola, Fondinto kaj Direktoro de la Beliza Zoo kaj The Peregrine Fund. La celo de tiu projekto estis la restarigo de la Harpiagloj en Belizon. La populacio de la Harpiagloj malpliiĝis kiel rezulto de arbarfragmentado, pafado kaj nestodetruado, rezulte en preskaŭ loka formorto de la specio. Kaptivbredataj Harpiagloj estis liberigitaj en la Konservareo de Rio Bravo en Belizo, elektita pro la kvalito de ties arbara habitato kaj rilatoj kun Gvatemalo kaj Meksiko. La vivejaj ligoj kun Gvatemalo kaj Meksiko estis gravaj por la konservado de la biotopokvalito kaj de la Harpiagloj je regiona nivelo. Novembre de 2009 estis liberigitaj 14 Harpiagloj kaj ekkontrolitaj fare de la Peregrine Fund, pere de satelita telemetrio.[9]

    Januare de 2009 ido de la preskaŭ formortinta populacio de la Brazila ŝtato de Paranao estis bredata en kaptiveco je la rezervejo ĉe la Itajpuo de la Brazil-paragvaja ŝtata entrepreno Itaipu Binacional [10]. Septembre de 2009 ina plenkreskulo, post esti kaptiva dum 12 jaroj en privata rezervejo, estis ligita al radiotransmisiilo antaŭ esti liberigita en naturon ĉe la Nacia Parko Pau Brasil (iam NP Monte Pascoal), en la subŝtato de Bahio.[32]

    Decembre de 2009 la 15a Harpiaglo estis liberigita en la Konservareo de Rio Bravo en Belizo. La liberigo estis koincidita kun la Klimatŝanĝa Konferenco de 2009 okazinta en Kopenhago. Tiu 15a aglo, kromnome "Hope" (Espero), fare de la funkciuloj de la Peregrine Fund en Panamo, estis la "poster child" (simbolo) por arbarkonservado en Belizo, evolulando, kaj por la gravo de tiuj aktivaĵoj rilate al Tutmonda varmiĝo kaj Klimata ŝanĝo. La evento aperis en la ĉefaj belizaj amaskomunikiloj, kaj estis subtenita de la usona ambasadoro en Belizo, nome Vinai Thummalapally, kaj de la Britia Alta Komisiisto en Belizo, nome Pat Ashworth. [11]

    En Kolombio en 2007 paro de Harpiagloj komponita de maskla plenkreskulo kaj de ina subplenkreskulo konfiskitaj el la kontraŭleĝa trafiko estis reenportita al la naturo kaj kontrolitaj en la Nacia Parko Paramillo en Kordovo, dum alia paro estis retenita kaptivece en studada centro por bredado kaj eventuala liberigo.[33] Kontrolaj klopodoj kun helpo de volontuloj el lokaj amerikaj indiĝenaj komunumoj okazas ankaŭ en Ekvadoro, inklude la kuna sponsorado de diversaj hispanaj universitatoj[34]- simile al aliaj klopodoj el 1996 en Peruo, centre ĉirkaŭ la indiĝena komunumo de Tambopata Provinco, Madre de Dios.[35] Alia kontrolada projekto, el 1992, estis funkcianta ĝis 2005 en la subŝtato de Bolívar, Venezuelo.[36]

    Populara kulturo

     src=
    Harpiaglo dumfluge.
    • Amerika harpio estas nacia birdoblazono de Panamo, kaj tiele pentrita en la nacia blazono.
    • Amerika harpio estas la besto kiun artistoj pentris por kreado de 'Fawkes the phoenix' (Fokso la fenikso) por la filmo Harry Potter and the Chamber of Secrets ("La ĉambro de sekretoj").
    • La Harpiaglo aperas en la kovrilo de la libro de O'Reilly Media nome R in a Nutshell.
    • Harpiaglo nome Bubba aperas multe en la novelo de Garry Kilworth nome "Frost Dancers" (Frostodancistoj) kiel antagonisto de la leporo kiu estas la heroo de la libro.
    • La 15a Harpiaglo nome "Hope" liberigita en Belizo estis elektita "Ambasadoro pri la klimatoŝanĝo" en Belizo, rilate al la Klimatŝanĝa Konferenco de 2009.

    Notoj

    1. Linnaeus, C. (1758) Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata.. Holmiae. (Laurentii Salvii).. “V. occipite subcristato.”.
    2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Ferguson-Lees, J., & D. Christie (2001). Raptors of the World. Helm Identification Guides, London. ISBN 0-7136-8026-1
    3. 3,0 3,1 3,2 Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 en: del Hoyo, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    4. Wood, The Guinness Book of Animal Facts and Feats. Sterling Pub Co Inc (1983), ISBN 978-0-85112-235-9.
    5. O'Connor, R. J. (1984). The Growth and Development of Birds. ISBN 0-471-90345-0
    6. Arent, L. A. (2007). Raptors in Captivity. Hancock House, Washington. ISBN 978-0-88839-613-6
    7. Museum of New Zealand (1998). Giant eagle (Aquila moorei), Haast’s eagle, or Pouakai. Konsultita la 4an de junio de 2011
    8. (2002) “Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama”, Ornitologia Neotropical 13.
    9. [1]
    10. "Aguiar-Silva 2007 Dieta do gavião-real Harpia harpyja (Aves: Accipitridae) em florestas de terra firme de Parintins, Amazonas, Brasil", resumo ĉe [2]
    11. 11,0 11,1 http://www.sandiegozoo.org/animalbytes/t-harpy_eagle.html
    12. http://www.akronzoo.org/learn/capybara.asp
    13. http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Harpia_Harpyja.html
    14. Giant Harpy Eagle grabs the Sloth Video. Disclose.tv. Alirita 2009-01-12.
    15. Gavião-real (portugale). Brasil 500 Pássaros. Eletronorte. Alirita 2010.
    16. Adam Vaughan. "Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam", 2010.
    17. Ross Piper (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.
    18. Cf. Brazilian birdwatchers' (Wikiaves) site
    19. Cf. Retejo Aves de Rapina do Brasil (Brazilaj rabobirdoj)
    20. 20,0 20,1 Kiel konstatita de la temo de la televida programo “El águila comemonos de Venezuela” (La Simimanĝanta aglo de Venezuelo), 2010 en TV1, Hispanio.
    21. Talia Salanotti, researcher for the Brazilian National Institute of Amazonian Research, cf. O Globo, May the 13th. 2009; abridgement available at [3]; vidu [4]
    22. "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN 0102-6178, 11:129, Julio 1996, paĝoj 40 kaj 42
    23. Cf. Birdlife International
    24. kie maskla plenkreskulo estis observata aŭguste de 2005 ĉe la rezervejo de minadentrepreno Vale do Rio Doce ĉe Linhares: cf. [5]
    25. Tamen en 2006 ina plenkreskulo - probable dum migrado - estis vidata kaj fotata ĉe Tapira, en la cerado de Minas Gerais : cf. [6]
    26. "Viva a Rainha", historio de Clarice Couto, Globo Rural, 25:288, Oktobro 2009, paĝo 65
    27. Cf.
    28. Por mapo de la historiaj kaj nunaj teritorioj de la specio, vidu Heather R. L. Lerner, Jeff A. Johnson, Alec R. Lindsay, Lloyd F. Kiff kaj David P. Mindell: "It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels Of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs", Figuro 1, disponebla ĉe [7]
    29. Cf. retejo de Peregrine Fund
    30. Projecto Gavião-real INPA; Globo Rural, 25:288, page 62
    31. Cf. blog
    32. Revista Globo Rural, 24:287, September 2009, 20
    33. Cf.
    34. Cf.
    35. Renzo P. Piana, "The Harpy Eagle (Harpia harpyja) in the Infierno Native Community", disponebla ĉe [8]
    36. Cf.

    Vidu ankaŭ

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EO

    Amerika harpio: Brief Summary ( Esperant )

    fornì da wikipedia EO

    La Amerika harpio, Harpia harpyja, estas eĉ pli ol 100 cm longa -tio estas pli ol duono de meza homo- kun enverguro de 200 cm kaj pezo de 8 ĝis 9 kg; maskloj nur ĝis 5 kg. Inoj -kiel en multaj aliaj rabobirdoj- estas pli grandaj kaj pezaj ol la maskloj, ĝis unu triono.

    Inoj de harpioj tipe pezas 6 al 9 kg. Unu escepte granda kaptiva ino nome "Jezebel" pezis 12.3 kg. Sed ĉar kaptiva, tiu granda harpiino povus ne esti reprezenta de la ebla pezo en naturaj harpioj pro diferencoj en manĝodisponeblo. La masklo, kompare, pezas nur ĉirkaŭ 4 al 4.8 kg. Harpiagloj estas 89 al 105 cm longaj kaj havas enverguron de 176 al 201 cm. Inter nunaj agloj, nur la Filipina aglo kaj la Stelera maraglo alproksimiĝas al similaj dimensioj, kvankam la enverguro de la Harpiaglo estas relative malgranda (adapto kiu pliigas manovreblon en arbaraj habitatoj kaj estas kunhavata de aliaj rabobirdoj en similaj vivejoj) kaj estas surpasata de kelkaj grandaj agloj de malferma kamparo kiaj la Militaglo, Kojnvosta aglo kaj la Stelera maraglo. Tamen la formortinta Haasta aglo de Novzelando estis preskaŭ 50% pli granda kaj ege pli granda ol ĉiuj nunaj agloj, inklude la Harpion.

    Supraj partoj (kaj brusto, kiel rubando ĝis la kolo) estas ardeznigrecaj al malhelgrizegaj kun cindrogriza kapo kaj blankaj subaj partoj kiaj ventro, subflugiloj, vosto kaj krurplumaro (en krurplumaro estas ankaŭ malhelaj makuletoj kiel horizontalaj strioj, en vosto nigraj bandoj kaj en subflugiloj nigraj strioj proksime de la pintoj).

    Ambaŭ seksoj havas tre diferencigan erekteblan duoblan kronkreston de longaj plumoj ĉirkaŭ kolo, nuko kaj la tuta kapo, kiu faras ties imagon pli teruriga. Ankaŭ la pufiĝanta blanka plumaro de la ventro bombastigas sian imagon. La plumaroj de masklo kaj ino estas identaj. La tarso estas ĝis 13 cm longa.

    La okuloj estas nigraj. La kruroj estas flavaj kaj la nigraj krifoj longas ĝis 13 cm. Amerika harpio povas preni per ties krifoj laŭ forto de 42 kilogramoj por cm². Ili ankaŭ povas porti pli ol 3/4 de sia korpopezo. Per tiuj krifoj ili povas predi eĉ sufiĉe grandajn mamulojn.

    La alvokaro estas kombino de ununota ascenda kaj dunotaj (dua noto pli mallongega kaj ascenda) alvokoj; temas pri akra fajfado.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EO

    Harpia harpyja ( Spagneul; Castilian )

    fornì da wikipedia ES

    La arpía mayor,[2]águila arpía, águila harpía o simplemente harpía (Harpia harpyja) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que vive en la zona neotropical. Es el águila más grande del Hemisferio Occidental y del Hemisferio Austral, y la única especie del género Harpia. Su hábitat es el bosque lluvioso. No se reconocen subespecies.[3]

    El águila harpía es el ave nacional de Panamá y la especie símbolo de la diversidad biológica de Ecuador. También, es el ave de la Fuerza Aérea Colombiana y en ella está inspirado el helicóptero Arpía IV.[4]

    Se le llama también águila coronada, aunque tal nombre es dado también a otras especies, en particular a Stephanoaetus coronatus y a Harpyhaliaetus coronatus.

    El género Harpia, junto con Harpyopsis y Morphnus forman la subfamilia Harpiinae.

    Características

    Las dimensiones promedio de la hembra de la arpía mayor son 100 cm de largo, 200 cm de envergadura (distancia entre los extremos de las alas) y un peso medio de 7.35 kg.[5][6]​ El macho tiene dimensiones más pequeñas: hasta 196 cm de envergadura y un peso aproximado de 5.95 kg.[5][6]​ Es una de las águilas más grandes del mundo, siendo superada en envergadura solamente por el águila monera (Pithecophaga jefferyi), el águila marcial (Polemaetus bellicosus, 206.5 cm), el águila real (Aquila chrysaetos, 207 cm), el águila audaz (Aquila audax, 210 cm), el pigargo gigante (Haliaeetus pelagicus, 212.5 cm) y el pigargo europeo (Haliaeetus albicilla, 218.5 cm), aunque generalmente el cuerpo de la arpía es más robusto y más largo que el de las anteriores.

     src=
    Águila arpía con sus alas extendidas.

    Los adultos de ambos sexos tienen el mismo color de plumaje y consiste en tres tonalidades básicas: gris en la cabeza; gris muy oscuro, casi negro en algunos ejemplares, en la doble cresta en la cabeza, el cuello, parte superior del cuerpo y de las alas; y gris muy claro, casi blanco, en la parte inferior del cuerpo y de las alas. En las patas tiene unas líneas oscuras. En la cola tiene franjas del gris oscuro y del gris muy pálido. El pico es gris muy oscuro. La piel en las patas es amarilla clara. Las uñas son de color gris muy oscuro. Posee un pico fuerte y garras que pueden alcanzar los 15 cm de largo.

     src=
    Ave en cautiverio.

    En cautiverio pueden vivir más de 60 años.[5]​ Sus ojos suelen tener el iris color marrón oscuro aunque algunos individuos lo pueden tener de color gris claro. Existen diferencias en el color del plumaje entre las aves jóvenes y adultas: las últimas presentan una banda ancha negra en el pecho y sus alas son de color gris oscuro, mientras que los juveniles son mucho más claros. Estas aves forman parejas de por vida.

     src=
    Ave adulta en cautiverio.

    Historia natural

    La edad reproductiva del águila arpía comienza aproximadamente a los seis años.[7]​ Construyen sus nidos con ramas y palos entrecruzados en las copas de árboles altos y según un estudio realizado en Darien, Panamá, los nidos se encuentran a una altura media de 25.3 m.[8]​ Las hembras suelen poner uno o dos huevos, y tienen una puesta cada dos o tres años.[5]​ Los huevos eclosionan aproximadamente a los 56 días. La cría es alimentada diariamente, pero el suministro de alimentos puede suspenderse por una semana, para luego ser reiniciado. Los juveniles mudan sus plumas todos los años y su plumaje se va oscureciendo hasta tener el plumaje de adulto a los cinco o seis años de edad.

     src=
    Alimentando un águila arpía en el Zoológico de Miami, Estados Unidos.

    Es una especie superpredadora. Sus presas favoritas son los mamíferos arborícolas como varias especies de monos, perezosos o coatíes.[6]​ También se alimenta de aves y reptiles, como loros, buitres negros (Coragyps atratus), o iguanas verdes.[6][9]​ Pese a su porte tiene la habilidad de penetrar las frondas y espesos follajes para cazar a sus presas, siendo uno de los animales proporcionalmente más fuertes del mundo. Prefieren las densas selvas vírgenes, por lo que la pérdida de su hábitat la pone en peligro de extinción. Su morfología está altamente adaptada al hábitat en el que caza. en efecto, sus alas, proporcionalmente respecto a su tronco, no son tan largas (lo que le permite volar ágilmente dentro de las copas densas de los árboles) aunque sí anchas; la cresta y corona de plumas, además de señal fanérica, tiene la función de redirigir los sonidos hacia sus oídos, que sumados a unos ojos de aguda vista preparados para la penumbra le permiten percibir rápidamente los menores movimientos de sus presas entre las espesas frondas. Ocupa el dosel superior de los bosques, y acostumbra estar cerca de los «barreros» (sitios con sal aflorante), donde se encuentran varias especies de animales, sobre todo mamíferos, que constituyen parte de su dieta. También se alimenta de crías de venado, pecaríes, armadillos, y otros. La hembra suele quedarse en el nido, cuidándolo de peligros nocturnos y diurnos, como búhos. Si el macho vuelve al nido sin comida, no es bien recibido por la hembra, que le exige traer comida al siguiente retorno.

     src=
    Arpía mayor macho en Brasil.

    Distribución geográfica

    Su distribución histórica iba desde el Sur de México, pasando por toda Centroamérica y llegando al Sur de Brasil y norte de Argentina. En la actualidad su distribución se ha visto notablemente reducida,se ha reducido notablemente en Sudamérica, Panamá es el único país donde todavía existe una población saludable.[10]​ En Sudamérica se puede encontrar en Colombia, en Panamá,[11]​ Ecuador,[12]​ Guyana,[13]Venezuela, Región Amazónica de Perú, Surinam y Guyana Francesa hasta el Sureste de Brasil y Paraguay y el Norte de Argentina. Hay también reportes de avistamientos en Formosa, Salta y en Jujuy.[14]​ Vive tanto en la vertiente atlántica como en la pacífica.

    Estado de conservación

     src=

    La Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) la enlista en su libro rojo como una especie casi amenazada.[15]

    En Panamá, por su condición de ave nacional,[16]​ está protegida por ley. Existen instituciones como MiAmbiente, The Peregrine Fund/Fondo Peregrino, Fundación Rapaces y Bosques, ANCON, Patronato Amigos del Águila Arpía, entre otras que trabajan en su protección y estudio. The Peregrine Fund/Fondo Peregrino llevó a cabo un proyecto de cría en cautividad y de liberación en diferentes áreas de Panamá y Belice.[17][7][18]​ Paralelamente, The Peregrine Fund/Fondo Peregrino, desde el año 1987, ha estado llevando a cabo un proyecto de investigación y conservación del águila arpía principalmente en Panamá, siendo este el proyecto de investigación de águilas arpías más duradero del mundo.[5][19][7]​ En Ecuador está el "Programa de Conservación del Águila Harpía en Ecuador" que trabaja especialmente para ella y para las comunidades que comparten sus territorios con esta águila. En 1992 fue lanzado el Proyecto de Conservación del Águila Arpía en Venezuela, esta iniciativa tiene como principal objetivo la preservación de la población (en su ambiente natural) de estas águilas en Venezuela, así como también lograr la creación y protección de corredores ecológicos, que permitan el intercambio genético entre las diversas poblaciones del país. Este proyecto conservacionista concentra sus actividades en la Reserva forestal de Imataca, estado Bolívar.[20]

     src=
    Ejemplar en desarrollo nombrado "Panamá", en el Zoológico de Belice.

    El Harpia harpyja fue declarado monumento natural de la provincia de Misiones en Argentina mediante la ley n.º 3320 sancionada el 22 de agosto de 1996.[21]

    Importancia ecológica

    La llaman “detective ecológico” ya que es un indicador de la salud de la flora y fauna del lugar donde permanece, debido a que se encuentra en la cima de la cadena alimenticia. La presencia de esta ave en un lugar indica que todas las especies presentes en el ecosistema están en total equilibrio.

    Datos de interés

    • Toma su nombre de las harpías, monstruos mitad mujer mitad ave de la mitología griega.
    • Existen datos sobre un águila crestada (Morphnus Guianensis) alimentando a un juvenil de águila arpía en Panamá.[22]
    • El águila arpía aparece en el anverso de los billetes venezolanos (de forma vertical) de BsF. 10,00 y BsF. 2000,00 para sensibilizar a la población y fomentar su conservación.[23]
    • Aparte de ser el ave nacional de Panamá, también aparece en su escudo de armas.
    Escudo de armas de Panamá
    • En la Amazonia peruana pueden cazar loros y guacamayos y se han visto casos de capturas de perezosos de hasta 6 kilogramos.
    • Sus poderosas garras, en las hembras, pueden llegar a crecer hasta igualar el tamaño de las garras de un oso pardo.[5][24]
     src=
    Poderosas garras de un ejemplar en el Zoológico de la Universidad Federal de Mato Groso.

    Referencias

    1. BirdLife International (2013). «Harpia harpyja». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.3 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 4 de febrero de 2015.
    2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1994). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Segunda parte: Falconiformes y Galliformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 41 (2): 183-191. ISSN 0570-7358. Consultado el 1 de enero de 2014.
    3. Clements, J. F. 2007. The Clements Checklist of Birds of the World, 6th Edition. Cornell University Press. Downloadable from Cornell Lab of Ornithology
    4. Programa A Harpia Ecuador
    5. a b c d e f «Size of Harpy Eagle | Rainforest Top Predator | Whitehawk Birding Blog» (en inglés estadounidense). 25 de junio de 2020. Consultado el 26 de junio de 2020.
    6. a b c d Miranda, Everton B. P.; Campbell-Thompson, Edwin; Muela, Angel; Vargas, Félix Hernán (1 de enero de 2018). «Sex and breeding status affect prey composition of Harpy Eagles Harpia harpyja». Journal of Ornithology (en inglés) 159 (1): 141-150. ISSN 2193-7206. doi:10.1007/s10336-017-1482-3. Consultado el 26 de junio de 2020.
    7. a b c Watson, Richard T.; McClure, Christopher J. W.; Vargas, F. Hernán; Jenny, J. Peter (2016/03). «Trial Restoration of the Harpy Eagle, a Large, Long-lived, Tropical Forest Raptor, in Panama and Belize». Journal of Raptor Research 50 (1): 3-22. ISSN 0892-1016. doi:10.3356/rapt-50-01-3-22.1. Consultado el 26 de junio de 2020.
    8. González, José de J. Vargas; Vargas, F. Hernán; Carpio, Darisnel; McClure, & Christopher J. W. (2014). «CARACTERÍSTICAS DE LA VEGETACIÓN EN SITIOS DE ANIDACIÓN DEL ÁGUILA ARPÍA (HARPIA HARPYJA) EN DARIÉN, PANAMÁ.». Ornitologia Neotropical 25 (2): 207-218. Consultado el 26 de junio de 2020.
    9. Touchton, Janeene M.; Palleroni, Yu-Cheng Hsu and Alberto (2002). «Foraging Ecology of Reintroduced Captive-Bred Subadult Harpy Eagles (Harpia Harpyja) on Barro Colorado Island, Panama.». Ornitologia Neotropical 13 (4): 365-380. Consultado el 26 de junio de 2020.
    10. «Vargas González, José & Whitacre, David & Mosquera, R. & Albuquerque, Jorge & Piana, Renzo & Thiollay, Jean-Marc & Márquez, C. & Sánchez, J.E. & Lezama-López, M. & Midence, S. & Matola, S. & Aguilar, S. & Rettig, N. & Sanaiotti, T.. (2006). Status and current distribution of the Harpy Eagle (Harpia harpyja) in Central and South America. Ornitologia Neotropical. 17. 39-55.».
    11. «A harpy eagle (Harpia harpyja) - Joel Sartore». web.archive.org. 25 de febrero de 2018. Consultado el 26 de junio de 2020.
    12. Muñiz-López, Ruth; Limiñana, Ruben; Cortés, Gonzalo D.; Urios, Vicente (1 de noviembre de 2012). «Movements of Harpy Eagles Harpia harpyja during their first two years after hatching». Bird Study 59 (4): 509-514. ISSN 0006-3657. doi:10.1080/00063657.2012.722190. Consultado el 26 de junio de 2020.
    13. Rettig, Neil L. (1978). «Breeding Behavior of the Harpy Eagle (Harpia Harpyja)». Auk 95 (4 (October-December)): 629-643. Consultado el 26 de junio de 2020.
    14. «Águila arpía: características, hábitat, alimentación y más». Hablemos de aves. Consultado el 3 de febrero de 2018.
    15. International), BirdLife International (BirdLife (1 de octubre de 2016). «IUCN Red List of Threatened Species: Harpia harpyja». IUCN Red List of Threatened Species. Consultado el 26 de junio de 2020.
    16. «LEY 18De 10 de abril de 2002 “Que declara al Águila Arpía ave nacional y dicta otras medidas”».
    17. Campbell-Thompson, Edwin; Vargas, F. Hernán; Watson, Richard T.; Muela, Angel; Cáceres, Nilton C. (2012/06). «Effect of Sex and Age at Release on the Independence of Hacked Harpy Eagles». Journal of Raptor Research 46 (2): 158-167. ISSN 0892-1016. doi:10.3356/JRR-10-74.1. Consultado el 26 de junio de 2020.
    18. «Harpy Eagle | The Peregrine Fund». peregrinefund.org. Consultado el 26 de junio de 2020.
    19. «Harpy Eagle | The Peregrine Fund». peregrinefund.org. Consultado el 26 de junio de 2020.
    20. «Conoce tu fauna: Hoy, el Águila Arpía». Radio El Hatillo, la estación ecológica. 13 de febrero de 2018. Archivado desde el original el 11 de agosto de 2011. Consultado el 3 de febrero de 2018. «Concientes de la disminución de la población en el rapaz de mayor tamaño de América, un grupo de investigadores y ambientalistas, liderados por Pilar Alexander Blanco Márquez y Eduardo Álvarez Cordero –coordinador panamericano de Earthmatters crearon en 1992 el “Proyecto de Conservación del Águila Arpía en Venezuela”, desarrollando sus actividades, en la Reserva Forestal de Imataca –estado Bolívar, localidad donde se ubica la especie en estado silvestre.»«Recordemos q el trafico de aves es ilegal y sobre todo cuando se trata de especies en peligro de extinción». Archivado desde el original el 14 de febrero de 2018. Consultado el 3 de mayo de 2019.
    21. «LEY XVI – Nº 44 (Antes Ley 3320)». Archivado desde el original el 18 de febrero de 2018. Consultado el 17 de febrero de 2018.
    22. «Crested Eagle (Morphnus Guianensis) Feeding a Post-Fledged Young Harpy Eagle (Harpia Harpyja) in Panama».
    23. «BCV le da la bienvenida a nuevos billetes y monedas». Banco Central de Venezuela. 26 de octubre de 2007. Archivado desde el original el 28 de septiembre de 2008. Consultado el 3 de febrero de 2018. «Asimismo, el anverso de todos los billetes es vertical y en el reverso aparecen paisajes y figuras de especies autóctonas en vías de extinción, como la tonina, el cardenalito, el cachicamo, el oso frontino, el águila arpía y la tortuga carey. Con esto se busca fomentar la conciencia ambientalista y sensibilizar a la población sobre la conservación y respeto por la biodiversidad nacional.»
    24. «Águila arpía: características, hábitat, alimentación y más». Hablemos de aves. Archivado desde el original el 3 de febrero de 2018. Consultado el 3 de febrero de 2018. «Sus garras son muy poderosas y pueden llegar a ser tan grandes como las del oso pardo.»

    Bibliografía

     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia ES

    Harpia harpyja: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

    fornì da wikipedia ES

    La arpía mayor,​ águila arpía, águila harpía o simplemente harpía (Harpia harpyja) es una especie de ave accipitriforme de la familia Accipitridae que vive en la zona neotropical. Es el águila más grande del Hemisferio Occidental y del Hemisferio Austral, y la única especie del género Harpia. Su hábitat es el bosque lluvioso. No se reconocen subespecies.​

    El águila harpía es el ave nacional de Panamá y la especie símbolo de la diversidad biológica de Ecuador. También, es el ave de la Fuerza Aérea Colombiana y en ella está inspirado el helicóptero Arpía IV.​

    Se le llama también águila coronada, aunque tal nombre es dado también a otras especies, en particular a Stephanoaetus coronatus y a Harpyhaliaetus coronatus.

    El género Harpia, junto con Harpyopsis y Morphnus forman la subfamilia Harpiinae.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autores y editores de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia ES

    Harpia harpyja ( Basch )

    fornì da wikipedia EU

    Harpia harpyja Harpia generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

    Harpia arranoa Ertain Amerikatik Hego Amerikara hedatzen da Argentina eta Txile izan ezik, eta baso tropikal euritsu, heze eta hostotsuetan bizi da, zuhaitz handienetako goiko adaburuetan bere kabia eraikiz.

    Panamako animali nazionala da eta harro hitz egiten dute bertan bere indarrez, edertasunez, elegantziaz eta adorez.

    Ezaugarriak

    Arrano hau munduko arrano eta hegazti harraparirik boteretsu, sendo, mardul eta indartsuena da, nahiz eta hegalen luzeran 6 arrano baino txikiagoa izan, gorputz luzeran eta pisuan handiena da (Japoniar itsasoko Pigargoarekin batera) eme handiak 9-10 kg-ra helduz. 2 metroko hegal luzera du punta batetik bestera eta tamaina handiko hegaztia izanik zein baso hostotsuenetan bizi izanik ere ikaragarrizko abilezia du abiadura bizian joateko zuhaitz eta hosto ugarien artean.

    15 zm-ko atzapar sendo eta zorrotzak ditu (arrano guztietan handienak eta kodiak artz erraldoien tamainakoak) eta atzapar zorrotz horiek estutzeko duen indar ikaragarria eransten badiogu animali handiak ehizatzeko gai da. Esaten da, gizon baten garezurra apurtzeko moduko indarra dutela euren atzapar sendoak estutzean, baita gizon baten besoa edota hanka odol fluxurik gabe uzteko heina ere, gorputzaren atal hori gogor estutuz gero.

    Elikadura

    Hegazti eder zein indartsu hau bere habitateko superharraparia da eta haren harrapakinen artean nagi hiruhatzak, tximino orrolari gorria, kaputxino tximinoa eta mota askotako ugaztun ertainak daude, koatia besteak beste. Sarritan narrasti mota batzuk ere ehizatzen ditu, iguana berdea eta sugeak hain justu ere. Bera baino txikiago diren hegaztiak orokorrean bizkorregiak dira harrapakin bihurtzeko eta beraz ez dira bere menuan sartzen.

    Sinbologia

    Panamako ikur nazionala da eta herri horren armarrian agertzen da, Panamaz gain Venezuelan sinbologia berezia du arrano honek, eta 2008ko urtarrilean herrialde horretako 10 bolibar indartsuen azalean agertu zen bertoko indigena famatuenarekin batera, Guaicaipuro jauntxoarekin. Hori ez ezik, Venezuelako banku zentralean billete horri erreferentzia eginez, arrano miresgarri honen historia eta deskribapena agertzen da.

    Iraute egoera

    Ia arriskuan dagoen animalia da arriskuan dauden animalien zerrendaren arabera, eta bere desagerpenaren arrisku nagusia basoen suntsipena da.

    Erreferentziak

    1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
    2. (Ingelesez) IOC Master List

    Ikus, gainera

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EU

    Harpia harpyja: Brief Summary ( Basch )

    fornì da wikipedia EU

    Harpia harpyja Harpia generoko animalia da. Hegaztien barruko Accipitridae familian sailkatua dago.

    Harpia arranoa Ertain Amerikatik Hego Amerikara hedatzen da Argentina eta Txile izan ezik, eta baso tropikal euritsu, heze eta hostotsuetan bizi da, zuhaitz handienetako goiko adaburuetan bere kabia eraikiz.

    Panamako animali nazionala da eta harro hitz egiten dute bertan bere indarrez, edertasunez, elegantziaz eta adorez.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipediako egileak eta editoreak
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia EU

    Harpyija (lintu) ( Finlandèis )

    fornì da wikipedia FI
    Tämä artikkeli käsittelee Harpia-suvun lintulajia. Katso myös täsmennyssivu Harpyija.

    Harpyija (Harpia harpyja) on Etelä- ja Keski-Amerikassa esiintyvä suurikokoinen päiväpetolintu, jota yleensä tavataan trooppisten alankojen sademetsien latvuskerroksissa. Harpyija on sukunsa ainoa laji sekä suurin ja voimakkain Amerikan kotkista.

    Koko

    Harpyijanaaraat ovat keskimäärin 100–110 cm pitkiä, niiden siipiväli on 200 cm ja yleensä ne painavat noin 7,5 kg. Poikkeukselliset naaraat ovat painaneet yli 9 kg ja yksi vankeudessa ollut naaras, ”Jezebel”, painoi 12,3 kg.[2] Kotkista ainoastaan filippiinienkotka ja kuningasmerikotka lähentelevät harpyijan kokoluokkaa. Koiraat ovat naaraisiin verrattuna pieniä, ne painavat vain noin 4,75 kg. Harpyija on väriltään pääosin tummanharmaa, mutta vatsa on valkoinen ja pää on tuhkanharmaa.

    Ravinto

    Harpyija on aktiivisesti metsästävä lihansyöjä. Se metsästää puissa eläviä nisäkkäitä kuten apinoita, koateja ja laiskiaisia, mutta se voi myös hyökätä toisten lintulajien kimppuun. Sen kynnet ovat erittäin voimakkaat, mahdollisesti kaikista petolinnuista voimakkaimmat.Lisääntyminen

    Harpyijapariskunta saa yhden poikasen 2–3 vuoden aikana. Pariskunta munii kaksi valkoista munaa suureen korkealla puussa olevaan risupesään. Ensimmäisen poikasen kuoriuduttua toinen muna jää huomiotta eikä kuoriudu. Poikanen oppii lentämään kuuden kuukauden ikään mennessä, mutta vanhemmat jatkavat sen ruokkimista vielä 6–10 kuukauden ajan.

    Suojelu

    Harpyijaa uhkaavat hakkuut ja metsästys sen elinalueella. Lajista on tullut harvinainen näky suuressa osassa sen esiintymisaluetta.

    Lähteet

    1. BirdLife International: Harpia harpyja IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. 2013. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 7.5.2014. (englanniksi)
    2. Carwardine, Mark: Animal Records, s. 117. Sterling Publishing Company, Inc., 2008.
    Käännös suomeksi
    Tämä artikkeli tai sen osa on käännetty tai siihen on haettu tietoja muunkielisen Wikipedian artikkelista.
    Alkuperäinen artikkeli: en:American Harpy Eagle

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia FI

    Harpyija (lintu): Brief Summary ( Finlandèis )

    fornì da wikipedia FI
    Tämä artikkeli käsittelee Harpia-suvun lintulajia. Katso myös täsmennyssivu Harpyija.

    Harpyija (Harpia harpyja) on Etelä- ja Keski-Amerikassa esiintyvä suurikokoinen päiväpetolintu, jota yleensä tavataan trooppisten alankojen sademetsien latvuskerroksissa. Harpyija on sukunsa ainoa laji sekä suurin ja voimakkain Amerikan kotkista.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedian tekijät ja toimittajat
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia FI

    Harpie féroce ( Fransèis )

    fornì da wikipedia FR

    Harpia harpyja

    La harpie féroce (Harpia harpyja), seule espèce du genre Harpia, aussi connue au Brésil sous le nom de faucon-royal (en portugais : gavião-real), est un aigle forestier d'Amérique latine. C'est le plus grand et le plus puissant rapace de la forêt tropicale et il figure parmi les plus grandes espèces d'aigles dans le monde. La harpie vit habituellement dans les forêts tropicales humides des basses terres, dans la couche supérieure de la canopée. La destruction de son habitat naturel réduit fortement son aire de répartition : elle a presque disparu d'Amérique centrale.

    Description

    Morphologie

     src=
    Une harpie féroce photographiée dans le parc aux oiseaux de Foz do Iguaçu au Brésil.

    La harpie féroce peut mesurer jusqu'à un mètre, avec une envergure pouvant dépasser les deux mètres, et un poids compris entre 4,8 et 9,3 kilogrammes[1]. Son espérance de vie est d'environ 40 ans[2]. Le dessus du poitrail est noirâtre et contraste avec la couleur blanche située juste en dessous. Sa tête blanche est surmontée d'une crête érectile noirâtre sur l'occiput[3]. Son bec bleu-noir est extrêmement puissant, tout comme ses pattes jaunes, dont le dessus est strié de bandes noires et dont la griffe du doigt postérieur peut atteindre six centimètres. Ses ailes sont longues et arrondies[4]. La harpie féroce est considérée comme le plus grand aigle d'Amérique du Sud. Les harpies féroces mesurent de 107 cm et possèdent une envergure de 224 cm. Parmi les mensurations standard de cet oiseau, la corde de l’aile mesure 54-63 cm, la queue mesure 37-42 cm, le tarse a une longueur de 11,4-13 cm et la taille du culmen est de 4,2 à 6,5 cm.

    La harpie féroce fait partie des plus grands aigles[5] aux côtés de la harpie de Nouvelle-Guinée, qui est un peu plus longue, et du pygargue empereur, qui est légèrement plus lourd[6]. L'envergure de la harpie féroce est relativement petite, ce qui augmente sa manœuvrabilité dans les habitats forestiers. Cette manœuvrabilité est partagée par d'autres rapaces vivant dans des habitats similaires. L'envergure de la harpie féroce est surpassée par celle de plusieurs grands aigles qui vivent dans des habitats plus ouverts, tels que ceux des genres Haliaeetus et Aquila[1]. L'aigle géant de Haast (espèce de Nouvelle-Zélande disparue au XVe siècle) était significativement plus grand que tous les aigles existants, y compris la harpie féroce[7].

    Chant et cris

    Cette espèce est en grande partie silencieuse loin du nid mais dans ce dernier, les adultes poussent un cri pénétrant, faible, mélancolique resemblant a un « wheeeeeee »[8] . L'appel des mâles en incubation est décrit comme « cris ou gémissements chuchotant ». Les appels des femelles pendant l'incubation sont semblables, mais plus graves. En s'approchant du nid avec de la nourriture, le mâle pousse « des gazouillis rapides, des appels semblables à ceux de l'oie et parfois des cris aigus ». La vocalise des deux parents diminue au fur et à mesure que les oisillons grandissent, tandis que celle des oisillons devient de plus en plus forte. Les oisillons en alerte produisent un son qui se rapproche fortement d’un « chi-chi-chi-chi-chi-chi-chi »[9]. Quand les humains s'approchent du nid, les oisillons ont été décrits comme émettant des croassements et des sifflements[9].

    Dimorphisme sexuel

    La femelle est généralement plus grande que le mâle et peut peser jusqu'à deux fois le poids de ce dernier[8]. Une femelle en captivité exceptionnellement grande, baptisée « Jezebel », pesait 12,3 kg[10]. En raison des différences de disponibilité de la nourriture en captivité, cette grande femelle peut ne pas être représentative du poids possible chez les harpies féroces à l’état sauvage[11]. Le mâle, en comparaison, est beaucoup plus petit avec un poids dans les environs de 4,8 Apparence du juvénile

    Les individus juvéniles ont un plumage gris, marbré de noirâtre sur le dessus du corps, tandis que la tête et les parties inférieures sont blanches. La crête est plus touffue et déjà foncée. La queue est striée de plusieurs fines barres caudales[12]. Ce n'est qu'au terme de trois à quatre ans que le juvénile acquiert son plumage adulte et sa maturité sexuelle.

    Comportement

    Reproduction et nidification

     src=
    Le Ceiba pentandra, arbre préféré de la harpie féroce pour sa nidification.

    Les harpies, comme les aigles en général, sont monogames et forment des couples unis pour toute la vie, mais hormis en période de reproduction, les partenaires ont chacun leur territoire de chasse et ne se rejoignent que pour la pariade[3]. Elles font leur nid dans de très hauts arbres ayant des branches bien séparées pour en faciliter l'accès ou la sortie en vol, en passant toujours par les mêmes couloirs aériens[3]. La harpie féroce apprécie particulièrement le kapokier pour édifier son nid qui se trouve souvent entre 50 [3]. La période de reproduction s'étend de juin à novembre. La durée d'incubation est de 30 jours. Une ponte a lieu tous les deux ou trois ans. La femelle pond un ou deux œufs d'un blanc jaunâtre[3], mais un seul jeune voit le jour car la femelle stoppe la couvaison dès la première éclosion[4]. Le jeune teste ses ailes et son vol six mois après sa naissance[2]. Il restera sous la surveillance de ses parents, qui continueront de l'alimenter, durant six mois supplémentaires[2]. Les harpies féroces peuvent se montrer très agressives envers des dangers potentiels, y compris envers les humains[13].

    Technique de chasse

     src=
    Arrivée au nid avec un capucin brun.

    La harpie féroce est un carnivore, un chasseur actif, superprédateur dont la vitesse maximale en vol peut atteindre une vitesse de 80 km/h[14],[15]. Les harpies féroces sont des prédateurs dit « sit-and-wait » (fréquents chez les rapaces forestiers)[1]. Chez les harpies, cela consiste à se percher et à regarder pendant longtemps depuis un haut perchoir (arbre assez élevé en général) près d'une rivière (où de nombreux mammifères vont pour se nourrir et se désaltérer)[1]. La technique de chasse la plus commune de l'espèce est la chasse à la perche, qui consiste à balayer les alentours du regard pour vérifier l'activité des proies jusqu'à en repérer une qui leur semble intéressante. Quand la proie est repérée, la harpie féroce plonge rapidement et l'attrape. À l'occasion, elles peuvent aussi chasser en volant à l'intérieur ou au-dessus de la canopée[1]. Elles ont également été observées chassant « à la queue », un style de prédation commun aux faucons et aux aigles du genre Accipiter[1] qui sont les espèces d'aigles chassant généralement d'autres espèces d'oiseaux.

    Alimentation

     src=
    Le paresseux, proie de choix de la harpie.

    La harpie féroce est un prédateur émérite : ses serres peuvent exercer une pression supérieure à celle de la mâchoire d'un loup[16] et être, dans le cas de la femelle, plus grosses que les griffes d'un grizzli mâle[17]. C'est un aigle adapté au vol acrobatique en milieu forestier et en espaces réduits. Son appellation « féroce » provient de l'extrême agressivité dont elle fait preuve lorsqu'il s'agit de défendre son territoire ou son nid, ce qui en fait un rapace difficile à étudier sans protections adéquates. Ses principales proies sont les mammifères arboricoles : les paresseux (notamment les paresseux à trois doigts)[18],[17] et les singes (tels que le Singe-araignée commun ou le Hurleur roux)[18] constituent l'essentiel de son régime alimentaire. Les recherches menées par Aguiar-Silva entre 2003 et 2005 dans un site de nidification à Parintins dans l'Amazonas au Brésil, ont permis de recueillir des restes de proies apportées à un poussin par ses parents. Après les avoir triés, les chercheurs ont conclu qu'en termes de proies, la base de l'alimentation de la harpie féroce dans l'Amazonas est composée à 79 % par des paresseux de deux espèces : Bradypus variegatus représentant 39 % des proies, et Choloepus didactylus représentant jusqu'à 40 % de l'alimentation de la harpie féroce dans cette région ; divers singes représentaient 11,6 % de la consommation du même nid. Dans un projet de recherche similaire au Panama, où deux sous-adultes élevés en captivité ont été relâchés, 52 % des proies des mâles et 54 % de celles des femelles appartenaient à deux espèces de paresseux (Bradypus variegatus et Choloepus hoffmanni). Dans un nid vénézuélien, les restes comprenaient des paresseux. Les singes régulièrement consommés sont notamment des singes de la famille des Cebus (capucins), des singes de la famille des sakis, des singes hurleurs (Alouates), des singes titi (Callicebus), des singes-écureuils (Saïmiris) et des singes-araignées (Atèles). Les petits singes, tels que les tamarins, sont apparemment dédaignés par la harpie féroce[19]. Dans plusieurs nids en Guyane, les singes constituaient environ 37 % des restes[20]. De même, les Cebidae constituaient 35 % des restes trouvés dans dix nids en Amazonie équatorienne. D'autres mammifères partiellement arboricoles et même terrestres sont également des proies pour cet oiseau. Ces proies comprennent des porcs-épics de la famille des Erethizontidae, des écureuils, des opossums (et notamment le pian), des fourmiliers, des tatous et même des carnivores relativement grands tels que le kinkajou, les coatis et la tayra[1]. Dans le Pantanal, un couple de harpie féroce basait son alimentation en grande partie sur le porc-épic (Coendou prehensilis) et l'agouti (Dasyprocta azarae)[21]. La harpie féroce peut également attaquer des espèces d'oiseaux telles que les aras : sur le site de recherche de Parintins, l'ara rouge et l'ara vert constituaient 0,4 % du total des proies, les autres oiseaux représentant 4,6 %[22]. D'autres perroquets ont également été retrouvés comme étant des proies. Les proies additionnelles signalées incluent des reptiles tels que des iguanes (et notamment Iguana iguana), des tégus et certains serpents. Des observations ont montré que les serpents mesurant jusqu'à cinq centimètres de diamètre étaient coupés en deux, puis les morceaux étaient avalés entiers. À l'occasion, des proies plus grandes comme les capybaras , les pécaris et les daguets sont capturées. Ces proies sont généralement trop lourdes pour être transportées jusqu'au nid et sont donc mangées sur place. La harpie féroce a également été aperçue chassant du bétail domestique comme de la volaille, des agneaux, des chèvres et des porcelets, voire des chiens[3], mais cela est extrêmement rare dans des circonstances normales. Les harpies féroces régulent les populations telles que les singes capucins qui mangent abondamment les œufs d'oiseaux et qui (s'ils ne sont pas naturellement régulés) peuvent provoquer des extinctions locales d'espèces sensibles.

     src=
    Harpie féroce en vol.

    Il a été observé que ces oiseaux peuvent soulever des proies pouvant égaler leur propre masse corporelle. Cela leur permet d'attraper un paresseux vivant ou d'autres types de proies énormes[6]. Les harpies féroces prennent régulièrement des proies pesant plus de 7 kg[6]. Les femelles adultes attrapent régulièrement, tout en étant en vol, des singes hurleurs (Alouates), des singes-araignées mâles (Atèles) ou bien des paresseux adultes pesant de 9 kg[23] et s'envolent sans atterrir, ce qui représente un énorme exploit. Les mâles prennent généralement des proies relativement plus petites que celles des femelles, avec une fourchette typique de 2,5 kg, soit environ la moitié de leur propre poids. Les plus grandes femelles prennent des proies plus grandes, avec un poids de proie enregistré minimum d'environ 2,7 kg. Les proies ramenées au nid par les femelles adultes sont normalement de taille moyenne, de 4 kg, avec un poids moyen de 3,2 kg, et celles amenées au nid par les mâles pesaient en moyenne 1,5 kg.

    Distribution et habitat

    Rare dans toute son aire de répartition, la harpie féroce est originaire du Mexique (où elle est presque éteinte). Son aire de distribution, qui s'étend sur 17 600 000 km2[24], traverse l'Amérique centrale depuis le Mexique et l'Amérique du Sud jusqu'en Argentine[21]. Elle est la plus commune au Brésil, où elle est présente sur l'ensemble du territoire. À l'exception de certaines régions du Panama, l'espèce est presque éteinte en Amérique centrale, à la suite de l'exploitation d'une grande partie de la forêt tropicale[25].

     src=
    Canopée de la forêt guyanaise vue du sol

    Les harpies féroces habitent les forêts pluviales tropicales et peuvent être aperçues dans la canopée à végétation émergente[25]. Elles sont généralement aperçues en dessous d'une altitude de 900 m, mais ont été repérées à des altitudes allant jusqu'à 2 000 m[26]. Dans la forêt tropicale, elles chassent dans la canopée ou parfois sur le sol, et se posent sur les arbres émergents à la recherche de proies. Elles ne se rencontrent généralement pas dans les zones perturbées, mais visitent régulièrement des mosaïques forestières/pastorales semi-ouvertes, principalement lors d'incursions de chasse. Les harpies, cependant, peuvent être aperçues volant au-dessus des lisières de forêt dans une variété d'habitats, tels que les champs cultivés ou les villes[27]. Elles ont été repérées dans des zones où la sylviculture de haute qualité est pratiquée[27].

    Statut et conservation

    À l'échelle mondiale, la harpie féroce est considérée comme vulnérable (VU) par l'UICN[26] et menacée d'extinction par la CITES (annexe I). Jusqu'à récemment, le Fond Peregrine la considérait comme « espèce dépendante de la conservation », ce qui signifie que pour l'empêcher d'atteindre le statut d'espèce menacée, l'espèce dépend d'efforts spécifiques pour la reproduction en captivité et la libération dans la nature, ainsi que pour la protection de son habitat. La harpie féroce est considérée comme gravement menacée au Mexique et en Amérique centrale, où elle a disparu de la majeure partie de son ancienne aire de répartition. Au Mexique, on l'a trouvée aussi loin au nord dans l'État de Veracruz, mais depuis le début des années 2000, elle n'a plus été observée qu'au Chiapas dans le Selva Zoque (en)[28]. Elle a disparu du Salvador et presque disparu du Costa Rica. Elle est considérée comme quasi menacée ou vulnérable dans la majeure partie de la zone sud-américaine de son aire de répartition ; à l'extrême sud de celle-ci, en Argentine, on la trouve uniquement dans les forêts de la vallée du Paraná, dans la province de Misiones.

    Menaces

     src=
    Harpie féroce au sol en position d'attaque, ailes relevées.

    Bien que la harpie féroce existe encore dans une aire considérable, sa répartition et sa population ont beaucoup diminué. Elle est menacée principalement par la perte d'habitat due à l'expansion de l'exploitation forestière, à l'élevage de bétail, à l'agriculture et à la prospection des minerais et notamment du minerai d'or[29]. Secondairement, elle est menacée par la chasse car elle est considérée comme une menace pour le bétail et pour l'humain, en raison de sa grande taille[30]. Bien qu'elle ne soit pas réellement connue pour s'attaquer aux humains et rarement aux animaux domestiques, la grande taille de l'espèce et son comportement audacieux envers les humains en font une « cible irrésistible » pour les chasseurs. De telles menaces s'appliquent dans toute son aire de répartition où, dans de grandes parties, l'oiseau est en passe de disparaître. Au Brésil, il a pratiquement disparu de la forêt tropicale atlantique et ne se trouve qu'en nombre appréciable dans les parties les plus reculées du bassin amazonien ; Un compte-rendu journalistique brésilien du milieu des années 1990 se plaignait déjà qu'à l'époque il ne se trouvait en nombre significatif sur le territoire brésilien qu'au nord de l'Équateur. Cependant, les données scientifiques des années 1990 suggèrent que la population de harpies de la forêt atlantique pourrait être migratrice. Des recherches ultérieures au Brésil ont établi qu'en 2009, la harpie féroce est, en dehors de l'Amazonie brésilienne, gravement menacée dans les états d'Espírito Santo, de São Paulo et du Paraná, en danger dans le Rio de Janeiro et elle a très probablement disparu du Minas Gerais et du Rio Grande do Sul (où il y a néanmoins une récente observation, en mars 2015, dans le Parc d'État du Turvo). La taille totale réelle de la population d'harpie féroce au Brésil est inconnue.

    Initiatives nationales et internationales

    Diverses initiatives de protection de l'espèce sont mises en place dans différents pays. Depuis 2002, le Fond Peregrine a lancé un programme de conservation et de recherche pour la harpie féroce dans la province du Darién[31]. Un projet similaire — et plus grand, compte tenu des dimensions des pays concernés — est en cours au Brésil, à l'Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia[32] à travers lequel 45 sites de nidification connus sont surveillés par des chercheurs et des bénévoles des communautés locales (récemment le nombre de sites a augmenté à 62, dont trois seulement situés en dehors du bassin amazonien). Un poussin harpie féroce a été équipé d'un émetteur radio qui lui permet d'être suivi pendant plus de trois ans via un signal satellite envoyé à l'Institut national brésilien de recherches spatiales. En outre, un enregistrement photographique d'un site de nidification dans la forêt nationale de Carajas a été réalisé pour l'édition brésilienne du magazine National Geographic[33].

    Au Belize, le projet de conservation de la harpie féroce a débuté en 2003 avec la collaboration de Sharon Matola, fondatrice et directrice du zoo du Belize et du fond Peregrine. Le but de ce projet était le rétablissement de l'aigle harpie au Belize. La population de l'aigle a diminué en raison de la fragmentation de la forêt, de la chasse et de la destruction des nids, entraînant une quasi-disparition de l'espèce. Des harpies féroces élevées en captivité ont été relâchées dans la zone de conservation et de gestion du Rio Bravo à Belize, choisie pour son habitat forestier de qualité et ses liens avec le Guatemala et le Mexique. Le lien entre ces trois pays était important pour la conservation de l'habitat de qualité et de la harpie à l'échelle régionale. En novembre 2009, quatorze harpies féroces ont été relâchées et sont surveillées par le Fond Peregrine, grâce à la télémétrie par satellites[34].

    En janvier 2009, un poussin de la population quasi disparue de l'État brésilien de Paraná a été mis en captivité dans la réserve conservée dans les environs du barrage d'Itaipu de l'entreprise publique brésilo-paraguayenne Itaipu Binaciona[35]. En septembre de la même année, une femelle adulte, détenue pendant douze ans dans une réserve privée, a été équipée d'un émetteur radio avant d'être remise en liberté dans les environs du Parc national de Pau Brasil (en) (anciennement : Parc national Monte Pascoal) dans l'état de Bahia. En décembre 2009, une quinzième harpie féroce a été relâchée dans l'aire de conservation et de gestion du Rio Bravo, au Belize. Le relâché a eu lieu en même temps que la Conférence des Nations Unies sur les changements climatiques, à Copenhague. Ce quinzième aigle, surnommé Hope (« Espoir ») par les responsables du Fond Peregrine au Panama, était le symbole de la conservation des forêts au Belize, un pays en développement, et de l'importance de ces activités par rapport au changement climatique. L'événement a été couvert par les principales entités médiatiques du Belize et a été soutenu par l'ambassadeur des États-Unis au Belize, Vinai Thummalapally, et par le Haut-commissaire britannique au Belize, Pat Ashworth[36]. En Colombie, à partir de 2007, un individu mâle adulte et un individu femelle subadulte saisis alors qu'ils étaient capturés par des réseaux de trafic d'espèces sauvages ont été remis en liberté dans le parc national de Paramillo dans le département de Córdoba et un autre couple a été gardé en captivité dans un centre de recherche en vue de le faire se reproduire[37]. Un travail de surveillance avec l'aide de volontaires des communautés amérindiennes locales est également en cours en Équateur, y compris le parrainage conjoint de plusieurs universités espagnoles — cet effort est similaire à un autre qui se déroule depuis 1996 au Pérou, centré autour d'une communauté autochtone de la province de Tambopata, dans la région de Madre de Dios. Un autre projet de suivi, commencé en 1992, était opérationnel depuis 2005 dans l'État de Bolívar au Venezuela.

    En 2013, une harpie féroce nommée « Panama », née en captivité au Miami MetroZoo, a été relâchée dans le Parc municipal de Summit au Panama[38].

    Dans la culture

     src=
    Armoiries du Panama surmontées d'une harpie féroce tenant en son bec la devise du pays.

    Au XIXe siècle, dans les mémoires relatant son voyage de plusieurs années en Amérique du Sud, Alcide d'Orbigny a indiqué que chez les Indiens, le propriétaire d'une harpie vivante était un homme estimé[3].

    La harpie féroce est l'oiseau national du Panama : elle est représentée comme ornement extérieur sur ses armoiries. La 15e harpie féroce libérée au Belize, nommée « Hope », a été dotée du titre d'« ambassadrice pour le changement climatique » à la suite de la conférence des Nations Unies de 2009 sur les changements climatiques.

    La harpie féroce a inspiré la conception de Fumseck (en anglais Fawkes the Phoenix), le phénix d'Albus Dumbledore dans la série de films Harry Potter[39]. Une harpie féroce vivante a été utilisée pour dépeindre l'aigle géant de Haast éteint depuis le XVe siècle dans Monster We Met (en), une série de la BBC[40].

    La harpie féroce apparaît sur les billets de 10 bolivars vénézuéliens, ainsi que sur une pièce de monnaie de 25 cents de 1976 du Guyana.

    En philatélie, la harpie féroce a été représentée sur près d'une centaine de timbres émanant d'une trentaine d'États différents[41].

    La longue-vue de l'entreprise allemande Zeiss, Zeiss Victory Harpia 85, a été nommée ainsi en référence à la harpie féroce[42].

    Depuis 2008, l'opération Harpie de la Gendarmerie nationale en Guyane vise à lutter contre l'orpaillage illégal. Elle porte ce nom en référence à la harpie féroce.

    Taxonomie

    La harpie féroce a été décrite pour la première fois par Carl von Linné dans son ouvrage Systema Naturae, en 1758, où il la nommait Vultur harpyja. Seul membre du genre Harpia, la harpie féroce est la plus proche parente de la harpie huppée (Morphnus guianensis) et de la harpie de Nouvelle-Guinée (Harpyopsis novaeguineae), ces trois espèces composant la sous-famille Harpiinae[43].

    Le nom d'espèce harpyja et le mot harpie dans le nom normalisé « harpie féroce » viennent tous deux du grec ancien hárpuia (ἅρπυια). Ils se réfèrent aux Harpies de la mythologie grecque antique[6].

    Appellations dans plusieurs langages

    Annexes

    Références taxonomiques

    Notes et références
    • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .
    1. a b c d e f et g (en) James Ferguson-Lees, Raptors of the world, Houghton Mifflin, 2001 (ISBN 9780618127627, OCLC , présentation en ligne).
    2. a b et c « La harpie féroce, un oiseau de proie », sur www.bestioles.ca (consulté le 1er mars 2018).
    3. a b c d e f et g Bernhard Grzimek (dir.) et Maurice Fontaine (dir.), Le Monde animal en 13 volumes : Encyclopédie de la vie des bêtes, t. VII : Oiseaux 1, Zurich, Éditions Stauffacher S.A., 1972, 1re éd., 556 p., chap. XV (« Vautours américains, Secrétaires et Accipitridés »), p. 370-371.
    4. a et b Oiseaux.net, « Harpie féroce - Harpia harpyja - Harpy Eagle », sur www.oiseaux.net (consulté le 1er mars 2018).
    5. « La harpie féroce, l'un des plus grands et plus puissants rapaces au monde », Gentside Découverte,‎ 19 juillet 2017 (lire en ligne, consulté le 1er mars 2018).
    6. a b c et d (en) Piper Ross, Extraordinary animals : an encyclopedia of curious and unusual animals, Westport, Greenwood Press, 2007 (ISBN 9780313339226, OCLC , présentation en ligne).
    7. (en) « Giant eagle (Aquila moorei), Haast’s eagle, or Pouākai », sur Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa (consulté le 17 mars 2018).
    8. a et b « Harpie féroce », sur www.oiseaux-birds.com (consulté le 1er mars 2018).
    9. a et b (en) Neil L. Rettig, « Breeding behavior the Harpy Eagle (Harpia Harpyja) », vol. 95, no 4, sur The Auk, sora.unm.edu, octobre 1978 (consulté le 17 mars 2018).
    10. (en) Gerald L. Wood, The Guinness book of animal facts and feats, Guinness Superlatives, 1982 (ISBN 9780851122359, OCLC , présentation en ligne).
    11. (en) Raymond J. O'Connor, The growth and development of birds, Wiley, 1984 (ISBN 0471903450, OCLC , présentation en ligne).
    12. Thibaut van Tomme, « Harpie Féroce », sur oiseauxdeproie.webh.ovh (consulté le 1er mars 2018).
    13. (en) Adam Vaughan, « Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam », sur the Guardian, 6 juillet 2010 (consulté le 4 mars 2018).
    14. [réf. incomplète]Berger, Berger, Rothman[Où ?].
    15. Richard C. Vogt (trad. Valérie Garnaud-d'Ersu), La forêt vierge à la loupe [« Rain Forest »], Larousse, 2014, 64 p. (ISBN 978-2-03-589818-0), Petits et grands oiseaux pages 48 et 49
    16. « Oiseaux du Bout du Monde », sur worldofbirds.free.fr (consulté le 9 mars 2018).
    17. a et b Rachel Nuwer, « En Amazonie, au secours des aigles géants », National Geographic France, no 254,‎ novembre 2020, p. 108-119
    18. a et b (pt-BR) « Foto gavião-real (Harpia harpyja) por Danilo Mota », sur www.wikiaves.com (consulté le 3 mars 2018).
    19. (en) F. Helena Aguiar-Silva, Tânia M. Sanaiotti et Benjamim B. Luz, « Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy », Journal of Raptor Research, vol. 48, no 1,‎ 1er mars 2014, p. 24–35 (ISSN , DOI , lire en ligne, consulté le 17 mars 2018).
    20. (en) Gerald Gene Montgomery, The Evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas, Smithsonian Institution Press, 1985 (ISBN 0874746493, OCLC , présentation en ligne).
    21. a et b (pt) « Gavião-real (Harpia harpyja) », sur Aves de Rapina Brasil (consulté le 17 mars 2018).
    22. (pt) Francisca Helena Aguiar da Silva, « Dieta do gavião real Harpia Harpyja Aves Accipitridae em florestas terra firme Parintins Amazonas Brasil », sur biblioteca.universia.net (consulté le 17 mars 2018).
    23. (en) « Harpy Eagle », sur San Diego Zoo Animals & Plants (consulté le 17 mars 2018).
    24. (en) « NT - Harpy Eagle Harpia harpyja », sur Birdlife international Data Zone (consulté le 18 mars 2018).
    25. a et b (en) Scott Weidensaul, The raptor almanac, New York, Lyons Press, 2000 (ISBN 1585741701, OCLC , présentation en ligne).
    26. a et b (en) « Harpia harpyja (American Harpy Eagle, Harpy Eagle) », sur Liste rouge de l'UICN (consulté le 20 mars 2022).
    27. a et b (pt) Tomas Sigrist, Avifauna brasileira : guia de campo Avis Brasilis (ISBN 9788560120253, OCLC , présentation en ligne).
    28. « Première observation d'une Harpie féroce au Mexique depuis 13 ans | Ornithomedia.com », sur Ornithomedia (consulté le 10 mars 2018).
    29. (en) Cristiano Trapé Trinca, Stephen F. Ferrari et Alexander C. Lees, « Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia », 2008 (consulté le 17 mars 2018).
    30. (pt-BR) Carlos Albuquerque, « Maior águia das Américas, gavião-real sofre com destruição das florestas », O Globo,‎ 13 mai 2009 (lire en ligne, consulté le 4 mars 2018).
    31. (en) « Harpia harpyja », sur Fond Peregrine (consulté le 17 mars 2018).
    32. (pt-BR) « Programa de Conservação do Gavião-real », sur gaviaoreal.inpa.gov.br (consulté le 17 mars 2018).
    33. (en) « Blogs - Revista National Geographic Brasil » (version du 6 juillet 2011 sur l'Internet Archive), 6 juillet 2011.
    34. (en) « The Belize Harpy Eagle Restoration Program (BHERP) » (version du 5 juillet 2008 sur l'Internet Archive), sur The Belize Zoo - The Zoo, 5 juillet 2008.
    35. (pt-BR) « Ave rara no Brasil nasce no Refúgio Biológico de Itaipu », sur g1.globo.com (consulté le 17 mars 2018).
    36. (en) Jacqueline Godwin, « The Importance of Hope, the Harpy Eagle », sur www.7newsbelize.com (consulté le 17 mars 2018).
    37. (es) « Harpia harpyja (L., 1758) », sur SIB Sistema de Información sobre Biodiversidad de Colombia (consulté le 17 mars 2018).
    38. « Flash : Elle s'appelle "Panama", c'est une harpie féroce, et elle rejoindra bientôt le Parc Municipal de Summit », sur Vivre au Panama (consulté le 17 mars 2018).
    39. (en) Roger J. Lederer, Amazing birds : a treasury of facts and trivia about the avian world, Barrons, 2007 (ISBN 9780764135934, OCLC , présentation en ligne).
    40. (en-GB) « Haast's eagle videos, news and facts (archive) », sur BBC Nature Wildlife (consulté le 17 mars 2018).
    41. « Harpy Eagle Harpia harpyja », sur Theme Birds on Stamps (consulté le 19 mars 2018).
    42. « Test de la longue-vue Zeiss Victory Harpia 85 et match Harpia 95 / Swarovski ATX 95 | Ornithomedia.com », sur Ornithomedia (consulté le 13 juin 2018).
    43. (en) Heather R.L. Lerner et David P. Mindell, « "Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA » [PDF], 2005 (consulté le 17 mars 2018).
    44. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad et ae « Harpia harpyja (Harpy Eagle) - Avibase », sur avibase.bsc-eoc.org (consulté le 13 juin 2018).
    45. (ja) Asahi Shinbun, « オウギワシク », sur Kotobank,‎ mai 2018 (consulté le 15 mai 2018).
    La version du 24 mars 2018 de cet article a été reconnue comme « bon article », c'est-à-dire qu'elle répond à des critères de qualité concernant le style, la clarté, la pertinence, la citation des sources et l'illustration.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia FR

    Harpie féroce: Brief Summary ( Fransèis )

    fornì da wikipedia FR

    Harpia harpyja

    La harpie féroce (Harpia harpyja), seule espèce du genre Harpia, aussi connue au Brésil sous le nom de faucon-royal (en portugais : gavião-real), est un aigle forestier d'Amérique latine. C'est le plus grand et le plus puissant rapace de la forêt tropicale et il figure parmi les plus grandes espèces d'aigles dans le monde. La harpie vit habituellement dans les forêts tropicales humides des basses terres, dans la couche supérieure de la canopée. La destruction de son habitat naturel réduit fortement son aire de répartition : elle a presque disparu d'Amérique centrale.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia FR

    Rapiolar ( Irlandèis )

    fornì da wikipedia GA

    An t-iolar is mó ar Domhan, 90 cm ar airde. Áitríonn sé foraoisí báistí ar na machairí ó Mheiriceá Láir ó dheas go dtí an Airgintín. Tearc; dubh, bán is liath; na cosa mór. Itheann sé mamaigh a mhaireann sna crainn (moncaithe, spadáin is eile) agus roinnt éan.

     src=
    Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.
     src=
    Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
    Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Údair agus eagarthóirí Vicipéid
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia GA

    Orao harpija ( Croat )

    fornì da wikipedia hr Croatian

    Orao harpija (Harpia harpyja), ponekad poznat kao i američki orao harpija je neotropska vrsta orla. To je najveća i najmoćnija ptica grabljivica u Amerikama te jedan od najvećih živućih vrsta orlova na svijetu. Obično nastanjuje tropske prašume gdje živi visoko u krošnjama. Zbog uništavanja šuma broj mu se smanjio, što je do posebnog izražaja došlo u Srednjoj Americi.

    Taksonomija

    Prvi ju je opisao Carl Linné 1758. u svom Systeme natturae kao Vultur harpyja po mitološkoj zvijeti harpiji. Ona je jedini član roda Harpia i usko je povezana s grivastima orlovima (Morphnus guianensis) te s papuanskim orlovima (Harpyopsis novaeguineae). Te tri ptice sastavljaju potporodicu Harpiinae unutar velike porodice Accipitridae. Ispočetka se mislilo da su u rodu s filipinskim orlovima, ali je to DNK analizom odbačeno.

    Ime su dobili po harpijama, mitološkim bićima iz grčke mitologije koje su imale tijelo orla i glavu čovjeka.

    Izgled

    Gornja strana je prekrivena crnim perjem, a donja uglavnom bijelim. Ima crnu traku preko prsa do vrata, a glava je blijedo siva s dvostrukom grivom u obliku krune. Perje u mužjaka i ženke je jednako. Donji dio stopala dug je oko 13 cm. Ženka obično teži od šest do devet kilograma (jedna ulovljena ženka težila je nevjerovatnih 12 kilograma), dok su mužjaci mnogo lakši i teže oko četiri do pet kilograma. Krila su relativno kratka i zdepasta, duga od 54 do 63 centimetra (u ženak je krilo veće). Visina mu se kreće između 89 i 105 centimetara, dok raspon krila iznosi od 176 do 201 cm. Pogrešno je smatrana najvećim, jer je od njega u prosjeku veći filipinski orao. Tijekom 2-3 godine podignu svega jednog ptića, pa su zbog toga u malom broju u odnosu na druge ptice.

    Stanište

    Orao nastanjiva područje Meksika, Srednje Amerike te Južne Amerike sve do Argentine. U Srednjoj Americi je pred nestajanjem zbog intezivnog krčenja šuma. Obično živi u krošnjama, visoko iznad tla.

    Prehrana

    Orao harpija je vrhunski predator i na vrhu je hranidbenog lanca što znači da nema prirodnih neprijatelja koji ga mogu ugroziti. Njegov plijen uglavnom čine sisavci kao što su ljenivci, majmuni, mravojedi, dikobrazi, oposumi. Ponekad napadaju i manji "zalogaj" kao što su papige te gmazovi poput zmija i guštera. Od većeg plijena napada kapibare i mlade jelene. Rijetko se događa, da nekad orlovi napadaju i stoku. veliki plijen proždiru na krošnji jer je prevelik za gnijzdo.

    Popularna kultura

    • Orao je nacionalni simbol više država, a nalazi se na grbu Paname.
    • inspiracija za film Harry Potter
    • U Belizeu prozvan "amabasadorom klimatskih promjena"
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autori i urednici Wikipedije

    Orao harpija: Brief Summary ( Croat )

    fornì da wikipedia hr Croatian

    Orao harpija (Harpia harpyja), ponekad poznat kao i američki orao harpija je neotropska vrsta orla. To je najveća i najmoćnija ptica grabljivica u Amerikama te jedan od najvećih živućih vrsta orlova na svijetu. Obično nastanjuje tropske prašume gdje živi visoko u krošnjama. Zbog uništavanja šuma broj mu se smanjio, što je do posebnog izražaja došlo u Srednjoj Americi.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autori i urednici Wikipedije

    Harpia harpyja ( Italian )

    fornì da wikipedia IT

    L'aquila arpia (Harpia harpyja (Linnaeus, 1758)) è una specie di aquila neotropicale. Viene anche chiamata aquila arpia americana o aquila arpia brasiliana per distinguerla dall'aquila papuana, che viene a volte indicata come aquila arpia della Nuova Guinea o aquila arpia papuana.[3] L'aquila arpia è il rapace più grande e potente presente in tutto il suo areale,[4] e tra le più grandi specie di aquile esistenti al mondo. Di solito abita le foreste pluviali tropicali di pianura nella parte superiore (emergente) della canopia. Tuttavia, la distruzione del suo habitat naturale l'ha fatta scomparire in molte parti del suo precedente areale, ed è stata quasi estirpata da gran parte dell'America centrale. In Brasile, l'aquila arpia è anche conosciuta come falco reale (in portoghese: gavião-real).[5][6] Il genere Harpia, insieme ai generi Harpyopsis e Morphnus formano la sottofamiglia Harpiinae.

    Descrizione

     src=
    Cranio esposto al Museum für Naturkunde, Berlino

    Il piumaggio dorsale dell'aquila arpia è di colore nero ardesia, mentre la parte ventrale è per lo più bianca, ad eccezione dei tarsi piumati, che presentano piccole bande nere orizzontali. La base del collo è adornata da un'ampia fascia nera che separa il grigio della testa dal bianco del petto. La testa è grigio chiaro ed è adornata da una doppia cresta di piume grigie dalla punta più scura. La parte superiore della coda è nera con tre bande grigie che la attraversano orizzontalmente, mentre la parte inferiore è attraversata da tre bande bianche. L'iride è grigia o marrone o rossa, la cera e il becco sono neri o nerastri, mentre i tarsi e le dita dei piedi sono gialli. Il piumaggio è identico tra maschi e femmine. Il tarso è lungo fino a 13 centimetri.[7][8]

    Le femmine pesano in genere da 6 a 9 kg (da 13 a 20 libbre),[7][9][10][11] ed alcune femmine adulte possono arrivare a pesare fino a 10 kg (22 libbre).[12] Una femmina in cattività eccezionalmente grande, "Jezebel", pesava 12,3 kg (27 libbre).[13] Tuttavia, essendo vissuta in cattività, questo esemplare potrebbe non essere rappresentativa del peso possibile per le femmine selvatiche, per via della disponibilità di cibo.[14][15] I maschi, a confronto, è molto più piccolo e può raggiungere un peso compreso tra i 4 e i 5,95 kg (8,8-13,1 libbre).[7][9][10][11] Il peso medio dei maschi adulti è stato riportato tra i 4,4 e i 4,8 kg (da 9,7 a 10,6 libbre) contro una media di 7,35 a 8,3 kg (da 16,2 a 18,3 libbre) per le femmine adulte, una differenza del 35% o superiore nella massa corporea media.[10][16][17] Le aquile arpie possono misurare da 86,5 a 107 centimetri di lunghezza totale[8][11], con un'apertura alare da 1,76 a 2,24 metri.[7][8] Tra le misure standard, la corda alare misura 54-63 centimetri, la coda misura 37-42 centimetri, il tarso è lungo 11,4-13 centimetri, e il culmen esposto dalla cera è compreso tra i 4,2 e i 6,5 centimetri.[7][18][19] La dimensione media degli artigli è di 8,6 centimetri nei maschi e di 12,3 centimetri nelle femmine.[20]

     src=
    In volo

    Talvolta, l'aquila arpia è citata come l'aquila più grande esistente insieme all'aquila delle Filippine, che è in media un po' più lunga (tra i sessi con una media di 100 centimetri) ma pesa leggermente di meno, e l'aquila di mare di Steller, che è forse leggermente più pesante in media (la media di 3 uccelli dal sesso sconosciuto era di 7,75 kg).[17][21][22] L'aquila arpia può essere comunque considerata la più grande specie di uccello che risiede nell'America centrale, sebbene i grandi uccelli acquatici come i pellicani bianchi americani (Pelecanus erythrorhynchos) e gli jabiru (Jabiru mycteria) abbiano masse corporee medie appena inferiori.[17] L'aquila arpia ha ali relativamente corte e ampie, un adattamento che aumenta la sua manovrabilità negli habitat forestali ed è condiviso da altri rapaci che vivono in habitat simili. Per questo la sua apertura alare è superata da diverse grandi aquile che vivono in habitat più aperti, come quelli dei generi Haliaeetus e Aquila.[7] L'estinta aquila di Haast era significativamente più grande di tutte le aquile esistenti, inclusa l'aquila arpia.[23]

    Questa specie è in gran parte silenziosa lontano dal nido. Lì, gli adulti emettono un grido penetrante, debole e malinconico, ed maschi durante il periodo di cova emettono "grida o lamenti".[24] I richiami delle femmine durante la cova sono simili, ma più bassi. Mentre si avvicina al nido con il cibo, il maschio emette "rapidi cinguettii, richiami simili a quelli di un'oca e occasionali urla acute". La vocalizzazione in entrambi i genitori diminuisce con l'età dei nidiacei, mentre i pulcini diventano più vocali. I pulcini emettono un chi-chi-chi...chi-chi-chi-chi, per richiamare l'attenzione dei genitori in risposta alla pioggia o alla luce solare diretta. Quando gli umani si avvicinano al nido, i pulcini emettono gracidii, starnazzi e fischi.[25]

    Biologia

    Dieta

     src=
    Un esemplare mentre si nutre di un coniglio, allo zoo di Miami in Florida, Stati Uniti
     src=
    Un esemplare impagliato mentre preda un'ara aliverdi al Museum für Naturkunde, Berlino

    Le aquile arpie adulte sono tra i superpredatori del loro ecosistema, e pochi animali posano un serio pericolo agli esemplari adulti.[26] Tuttavia, due giovani aquile, rilasciate in natura come parte di un programma di reintroduzione in natura, sono state cacciate e uccise rispettivamente da un giaguaro e da un ocelot.[27] Le sue prede principali sono i mammiferi che vivono sulle chiome degli alberi e la maggior parte della loro dieta si concentra su bradipi[28] e scimmie.

    Una ricerca condotta da Aguiar-Silva, tra il 2003 e il 2005, in un sito di nidificazione a Parintins, Amazonas, Brasile, ha raccolto e analizzato tutti resti delle prede portate in un nido per i pulcini dai genitori. I ricercatori hanno scoperto che il 79% delle prede dell'aquila arpia era rappresentato da bradipi di due specie: il 39% dal bradipo dalla gola bruna (Bradypus variegatus) e il 40% dal bradipo bidattilo di Linneo (Choloepus didactylus).[29] Una ricerca simile a Panama, osservò come in una coppia di due esemplari allevati in cattività e rilasciati in natura, il 52% delle prede catturate dal maschio e il 54% della femmina erano due specie di bradipo: il bradipo dalla gola bruna e il bradipo bidattilo di Hoffmann (Choloepus hoffmanni).[30]

     src=
    Insieme ai bradipi, le scimmie come il cebo dai cornetti (Sapajus apella), sono una delle principali prede dell'aquila arpia

    Le scimmie compongono una parte importante nella dieta di questi uccelli, e le specie più comunemente predate includono scimmie cappuccino, saki, scimmie urlatrici, scimmie titi, saimiri e scimmie ragno. Scimmie più piccole, come tamarini e uistitì, sono apparentemente ignorate come preda.[7] In diversi nidi in Guyana, le scimmie costituivano circa il 37% dei resti delle prede ritrovate nei nidi.[31] Allo stesso modo, le scimmie cappuccine costituivano il 35% dei resti trovati in 10 nidi nell'Ecuador amazzonico.[32] Anche altri mammiferi parzialmente arboricoli e persino terrestri possono divenire preda di questo rapace se si presenta l'opportunità, tra cui porcospini, scoiattoli, opossum, formichieri, armadilli e persino carnivori di piccola-media taglia, come kinkajou, coati e tayra.[7] Nel Pantanal, una coppia di aquile nidificanti predava in particolare porcospini arboricoli (Coendou prehensilis) e agouti (Dasyprocta azarae).[33]

    Anche gli uccelli compongono una parte della dieta di questo rapace, in particolare le are: nel sito di ricerca di Parintins, l'ara aliverdi rappresenta lo 0,4% della dieta di una coppia nidificante, che con altri uccelli rappresenta il 4,6% della loro dieta complessiva.[29][34] Anche altri pappagalli sono prede abituali, così come i cracidi, come i curassow, e altri uccelli come il seriema.[7] Ulteriori prede includono rettili, come iguane, tegu e serpenti.[7][11] Una recente revisione della letteratura indica un totale di 102 specie predate.[35]

    Sono stati anche osservati esemplari predare bestiame domestico, come polli, agnelli, capre e maialini, sebbene queste istanze siano estremamente rare in circostanze normali.[7] Le aquile arpie sono molto importanti anche per il controllo della popolazione di mesopredatori come le scimmie cappuccine che predano ampiamente le uova degli uccelli e che (se non controllate naturalmente) possono causare estinzioni locali di specie sensibili.[36]

    Le aquile arpie possiedono gli artigli più grandi di qualsiasi aquila vivente e sono state osservate sollevare prede che eguagliavano il loro stesso peso corporeo.[7] Ciò consente loro di strappare un bradipo vivo dai rami degli alberi, così come altre prede proporzionalmente grandi per le loro dimensioni.

    I maschi di solito catturano prede relativamente più piccole, con un range tipico da 0,5 a 2,5 kg, o circa la metà del proprio peso.[7] Le femmine, più grandi, possono catturare prede più grandi, con un peso minimo della preda di circa 2,7 kg. Le femmine adulte sono in grado di afferrare regolarmente grandi scimmie urlatrici, scimmie ragno o bradipi adulti, che possono pesare dai 6 ai 9 kg, in volo e trasportarle in volo fino al loro nido senza atterrare, un'enorme impresa di forza.[7][37][38]

    Le prede portate al nido dai genitori sono normalmente di taglia media, essendo comprese tra gli 1 e i 4 kg.[7] Le prede portate al nido dai maschi pesano in media 1,5 kg, mentre le prede portate al nido dalle femmine pesano in media di 3,2 kg.[25] In un altro studio, si è scoperto che i floater (ovvero gli uccelli che non si riproducevano in quel momento) catturavano prede più grandi, con una media di 4,24 kg, rispetto a quelle che stavano nidificando, per le quali le prede era in media di 3,64 kg, con specie con un peso medio di 1,08 kg per un opossum comune, e 10,1 kg per un procione cancrivoro adulto.[10] Nel complesso, le prede dell'aquila arpia pesano tra i 0,3 kg e i 6,5 kg, con la dimensione media della preda pari a 2,6 ± 0,8 kg.[39]

    Normalmente, le aquile arpie usano la caccia d'appollaiamento, in cui l'animale scansiona l'area e l'attività delle loro prede, appollaiandosi per brevi periodi e spostandosi da un albero all'altro.[7] Dopo aver individuato la preda, l'aquila si fionda rapidamente su di essa, afferrandola con i potenti artigli e immobilizzandola con il suo peso e la forza dell'impatto.[7] Talvolta, invece, le aquile arpie prediligono la caccia "sit-and-wait" (comuni nei rapaci che vivono nelle foreste)[7], dove rimangono appollaiati per lunghi periodi su un punto alto vicino ad un'apertura, un fiume o un deposito di sale dove molti mammiferi vanno ad assumere nutrienti.[7] A volte, possono anche cacciare volando all'interno o al di sopra delle chiome degli alberi.[7] Sono stati anche osservati individui inseguire le loro prede in volo, schivando agilmente alberi e rami, uno stile di predazione comune ai falchi (genere Accipiter[7]) che cacciano altri uccelli in volo in habitat chiusi come le foreste.

    Riproduzione

     src=
    Una femmina in un nido allo zoo di Norimberga, Germania

    In un habitat ideale, i nidi delle aquile arpie rimangono abbastanza vicini tra loro. In alcune parti di Panama e della Guyana, i nidi attivi si trovavano a circa 3 km di distanza l'uno dall'altro, mentre in Venezuela si trovano a meno di 5 km l'uno dall'altro. In Perù, la distanza media tra i nidi è di 7,4 km e l'area media occupata da ciascuna coppia riproduttiva è stata stimata a 4.300 ettari. Negli habitat meno favorevoli, come le aree colpite da deforestazione e foreste frammentate, i territori usati dalle coppie sono stati stimati a 25 km.[11] Le femmine depongono due uova bianche in un grande nido di rami e bastoncini, profondo 1,2 metri e con un diametro di 1,5 metri, che viene utilizzato dalla coppia per diversi anni. Il nido viene continuamente allargato e riparato dai genitori con nuovi rametti e foglie anche dopo la nascita del pulcino. È stato osservato come le aquile arpie selezionino specifiche piante per la riparazione e l'allargamento del nido una volta nato il pulcino. Queste piante hanno due azioni sul nido: la prima è che queste piante allontanano gli insetti che possono minacciare le aquile ed i loro piccoli, mentre la seconda è la composizione igienica del nido; posizionando foglie fresche sulle prede che hanno portato al nido, queste aquile prevengono infezioni e malattie e assicurano un ambiente sicuro e pulito per i loro pulcini. I nidi vengono costruiti sugli alberi più alti, di solito nella diramazione principale, a 16-43 metri da terra a seconda della statura degli alberi locali. Le aquile arpie costruiscono spesso i loro nidi nella chioma dei kapok, uno degli alberi più alti del Sudamerica. In molte culture sudamericane, abbattere un albero kapok è considerato un gesto di malaugurio, in quanto proteggere questi alberi aiuta a salvaguardare l'habitat di questo maestoso rapace.[40] Questi rapaci possono usare anche altri alberi di grandi dimensioni per costruire il loro nido, come il noce del Brasile[41], e un sito di nidificazione osservato nel Pantanal brasiliano era stato costruito su un albero di cambará (Vochysia divergens).[42]

    Non è noto se queste aquile eseguano un corteggiamento nuziale e si ritiene che siano monogame. Una coppia di aquile arpie, di solito, alleva un solo pulcino ogni 2-3 anni. Dopo la schiusa del primo pulcino, il secondo uovo viene ignorato e normalmente non si schiude, a meno che il primo pulcino non muoia. L'uovo viene incubato per circa 56 giorni. Quando il pulcino ha 36 giorni, è già in grado di stare in piedi e camminare goffamente per il nido. Il pulcino si invola all'età di 6 mesi, anche se i genitori continueranno a nutrirlo per altri 6-10 mesi. Sia il maschio che la femmina si prendono cura dell'uovo e del pulcino covandolo a turno. Durante la cova, il maschio porta il cibo per la femmina e, in seguito, per l'aquilotto, ma fa anche un turno di incubazione mentre la femmina va a caccia per se stessa e per il partner. La maturità riproduttiva non viene raggiunta fino a quando gli uccelli non raggiungono i 4-6 anni di età.[7][25][43] Gli adulti possono essere estremamente aggressivi nei confronti degli umani che disturbano il loro sito di nidificazione o per qualsiasi animale che sembri una minaccia per i loro piccoli.[44]

    Distribuzione e habitat

    Rara in tutto il suo areale, l'areale dell'aquila arpia si estende dal Messico, attraverso l'America centrale e in Sud America fino all'estremo sud dell'Argentina. Nelle foreste pluviali, vivono nello strato emergente della canopia. La specie è più comune in Brasile, dove si trova in tutto il territorio nazionale.[45] Ad eccezione di alcune aree di Panama, la specie è quasi estinta in America Centrale, in seguito al disboscamento di gran parte della foresta pluviale (essendo stata completamente estirpata a El Salvador, ad esempio[46]). L'aquila arpia abita le foreste pluviali tropicali di pianura, spostandosi all'interno di tali aree dalla chioma alla vegetazione emergente. In genere si spostano al di sotto di un'altitudine di 900 metri, ma sono stati osservati esemplari ad altitudini fino a 2.000 metri.[1] All'interno della foresta pluviale, cacciano nella canopia o talvolta a terra e si appollaiano sugli alberi emergenti in cerca di prede. Generalmente stanno lontane dalle aree disturbate dalla deforestazione, ma visitano regolarmente il mosaico semiaperto di foreste/pascoli, principalmente durante le incursioni di caccia.[43] Possono, tuttavia, essere osservate mentre sorvolano i confini delle foreste in una varietà di habitat, come cerrado, caatinga, palmeti buriti, campi coltivati e città.[47] Sono state osservate anche in aree dove viene praticata la silvicoltura di alto livello.

    Tassonomia

    L'aquila arpia venne descritta per la prima volta da Carl Linneous nella sua decima edizione del 1758 del Systema Naturae, come Vultur harpyja[48] in riferimento alle arpie della mitologia greca. L'unico membro del genere Harpia, l'aquila arpia, è strettamente imparentata con l'aquila della Guinea (Morphnus guianensis) e l'aquila arpia della Nuova Guinea (Harpyopsis novaeguineae), e le tre compongono la sottofamiglia Harpiinae, all'interno della famiglia Accipitridae. In passato molti ricercatori pensavano che il più stretto parente dell'aquila arpia fosse l'aquila delle Filippine, per via della morfologia e dell'ecologia simile, tuttavia è stato dimostrato tramite l'analisi del DNA, che l'aquila delle Filippine appartiene ad un'altra famiglia di rapaci, i Circaetinae, e le somiglianze tra le due specie sono frutto di un'evoluzione convergente.[49]

    Sia il nome del genere, Harpia, sia il nome della specie, harpyja, così come il nome comune dell'animale derivano dal greco antico harpyia (ἅρπυια), e fa riferimento alle arpie della mitologia greca. Queste erano spiriti del vento che portavano i morti nell'Ade o nel Tartaro e si diceva che avessero un corpo simile ad un avvoltoio e il volto di donna.[21]

    Conservazione

     src=
    Subadulto, "Panama", allo zoo di Belize

    Sebbene abbia un areale notevole, l'aquila arpia sta divenendo sempre più rara, e la sua distribuzione e le popolazioni selvatiche sono diminuite notevolmente. È minacciata principalmente dalla perdita dell'habitat a causa della deforestazione eccessiva per far posto all'allevamento del bestiame e all'agricoltura intensiva. È inoltre minacciata per dalla caccia, particolarmente dalle popolazioni locali che la vedono come una minaccia per il bestiame e/o per se stessi, a causa delle sue grandi dimensioni.[50] In realtà le aquile arpie attaccano raramente il bestiame domestico in condizioni normali, e non si hanno resoconti di attacchi a persone. Tuttavia, le sue grandi dimensioni e il fatto che non sembrino aver paura degli umani ne fanno un "bersaglio irresistibile" per i cacciatori.[11] Tali minacce si applicano in tutto il areale, in gran parte del quale l'uccello è diventato solo uno spettacolo transitorio; in Brasile, è stata quasi spazzata via dalla foresta pluviale atlantica e si trova in numeri apprezzabili solo nelle parti più remote del bacino amazzonico; già un resoconto giornalistico brasiliano della metà degli anni '90 lamentava che all'epoca l'animale era presente in numeri significativi in territorio brasiliano solo sul lato settentrionale dell'Equatore.[51] I documenti scientifici degli anni '90, tuttavia, suggeriscono che la popolazione della Foresta Atlantica potrebbe essere migratoria.[52] Successive ricerche in Brasile hanno stabilito che, a partire dal 2009, l'aquila arpia, al di fuori dell'Amazzonia brasiliana, è localmente in pericolo critico di estinzione a Espírito Santo[53], São Paulo e Paraná, in pericolo nel Rio de Janeiro, e probabilmente estirpata a Rio Grande do Sul (con l'ultimo avvistamento ufficiale risalente a marzo 2015 nel Parque Estadual do Turvo) e Minas Gerais[54], mentre le dimensioni effettive della popolazione totale brasiliana è sconosciuta.[55]

    A livello globale, l'aquila arpia è considerata una specie vulnerabile secondo la Lista Rossa IUCN[1] e minacciata di estinzione dalla CITES (appendice I). The PeregrineFund, fino a poco tempo fa, la considerava una "specie dipendente dalla conservazione", il che significa che la sua sopravvivenza dipende da uno sforzo dedicato per la riproduzione in cattività e il rilascio in natura, così come la protezione dell'habitat, per evitare che raggiunga lo stato di in pericolo, ma ora ha accettato lo stato di prossima alla minaccia. L'aquila arpia è considerata in pericolo di estinzione in Messico e in America Centrale, dove è stata estirpata nella maggior parte del suo precedente areale; in Messico si trovava un tempo fino a Veracruz, ma oggi probabilmente si trova solo in Chiapas nella Selva Zoque. È considerata localmente prossima alla minaccia o vulnerabile nella maggior parte della porzione sudamericana del suo areale; all'estremo sud del suo areale, in Argentina, si trova solo nelle foreste della Valle del Paranà, nella provincia di Misiones.[56][57] È invece scomparsa da El Salvador, e quasi completamente dal Costa Rica.[46]

    Iniziative nazionali

    Diverse iniziative per la conservazione della specie sono in atto in vari paesi. Dal 2002, The PeregrineFund ha avviato un programma di conservazione e ricerca per l'aquila arpia nella Provincia di Darién.[58] Un progetto di ricerca simile – e più ampio, viste le dimensioni dei paesi coinvolti – è in corso in Brasile, presso l'Istituto Nazionale di Ricerche Amazzoniche, attraverso il quale 45 siti di nidificazione noti (aggiornati a 62, solo tre al di fuori del bacino amazzonico e tutti e tre inattivi) sono monitorati da ricercatori e volontari delle comunità locali. Un pulcino di aquila arpia è stato dotato di un trasmettitore radio che permette di seguirlo per più di tre anni tramite un segnale satellitare inviato all'Istituto nazionale di ricerche spaziali.[59] Inoltre, per l'edizione brasiliana del National Geographic Magazine è stata realizzata una registrazione fotografica di un sito di nidificazione nella foresta nazionale di Carajás.[60]

     src=
    Adulto allo zoo di São Paulo, Brasile

    A Panama, The PeregrineFund ha realizzato un progetto di riproduzione e rilascio in cattività che ha rilasciato un totale di 49 uccelli a Panama e Belize..[61] The PeregrineFund ha anche condotto un progetto di ricerca e conservazione su questa specie dal 2000, rendendolo lo studio più longevo sull'aquila arpia.[9][62]

    A Belize, il Belize Harpy Eagle Restoration Project è iniziato nel 2003 con la collaborazione di Sharon Matola, fondatrice e direttrice dello zoo di Belize e del The PeregrineFund. L'obiettivo di questo progetto era il ripristinare la popolazione di aquile arpia all'interno di Belize. La popolazione di Belize è diminuita a causa della frammentazione della foresta, delle caccia e della distruzione dei nidi, con la conseguente quasi estirpazione della specie. Gli esemplari allevati in cattività sono stati rilasciati nell'area di conservazione e gestione del Rio Bravo in Belize, scelta per il suo habitat forestale di qualità e per i collegamenti con Guatemala e Messico. Il collegamento dell'habitat con il Guatemala e il Messico è stato importante per la conservazione dell'habitat di qualità e dell'aquila arpia a livello regionale. A partire dal novembre 2009, sono state rilasciate 14 arpie e sono monitorate dal PeregrineFund, attraverso telemetria satellitare.[63]

    Nel gennaio 2009, un pulcino della popolazione quasi estirpata dello stato brasiliano del Paraná è stato incubato in cattività nella riserva tenuta nelle vicinanze della diga di Itaipu dall'azienda statale brasiliana/paraguaiana Itaipu Binacional.[64] Nel settembre 2009, una femmina adulta, dopo essere stata tenuta in cattività per 12 anni in una riserva privata, è stata dotata di un trasmettitore radio prima di essere riportata in libertà nei pressi del Parco Nazionale del Pau Brasil (ex Monte Pascoal NP), nello stato di Bahia.[65]

    Nel dicembre 2009, una quindicesima aquila arpia è stata rilasciata nell'area di conservazione e gestione del Rio Bravo in Belize. Il rilascio è stato programmato per collegarsi con la Conferenza delle Nazioni Unite sui cambiamenti climatici del 2009, a Copenaghen. Questo esemplare, soprannominato "Hope" (che significa "speranza") dai funzionari di Peregrine a Panama, è stata la "figlia del manifesto" per la conservazione delle foreste in Belize, un paese in via di sviluppo, e l'importanza di queste attività in relazione al cambiamento climatico. L'evento ha ricevuto copertura dalle principali entità mediatiche del Belize ed è stato sostenuto dall'ambasciatore degli Stati Uniti in Belize, Vinai Thummalapally, e dall'Alto Commissario britannico in Belize, Pat Ashworth.[66]

    In Colombia, a partire dal 2007, un maschio adulto e una femmina subadulta confiscati al traffico di animali selvatici sono stati riportati allo stato selvatico e monitorati nel Parco Nazionale Paramillo a Córdoba, e un'altra coppia è stata tenuta in cattività in un centro di ricerca per la riproduzione e l'eventuale rilascio.[67] Anche in Ecuador è in corso uno sforzo di monitoraggio con l'aiuto di volontari delle comunità locali di nativi americani, compresa la sponsorizzazione congiunta di varie università spagnole[68], simile a un altro in corso dal 1996 in Perù, incentrato intorno a una comunità indigena della provincia di Tambopata, Regione Madre de Dios.[69] Un altro progetto di monitoraggio, iniziato nel 1992, è operativo dal 2005 nello stato di Bolívar, Venezuela.[70]

    Nella cultura di massa

     src=
    Raffigurazione di aquile arpie nei codici Maya secondo il libro del 1910, Figure animali nei codici Maya di Alfred Tozzer e Glover Morrill Allen[71]

    L'aquila arpia è l'uccello nazionale di Panama ed è raffigurata sullo stemma ufficiale di Panama.[72] La legge 34 del 1949 stabilisce che un'aquila sia in cima allo stemma. La legge, in verità, non stabiliva quale specie di aquila dovesse essere riprodotta ma la maggior parte delle scuole ha in seguito esibita proprio un'arpia. La legge 18 del 2002 ha stabilito che l'arpia sia l'uccello nazionale. La legge 50 del 17 maggio 2006 ha infine integrato la già citata legge del 2002 stabilendo definitivamente che la specie di aquila da riprodurre nello stemma nazionale è proprio l'aquila arpia.[72]

    La quindicesima aquila arpia rilasciata in Belize, denominata "Hope" (che significa "speranza"), è stata soprannominata "Ambasciatore per i cambiamenti climatici", alla luce della Conferenza delle Nazioni Unite sui cambiamenti climatici del 2009.[73][74]

    L'aquila arpia appare sul retro della banconota venezuelana da 2.000 bolivares fuertes.

    L'aquila arpia è stata l'ispirazione dietro il design di Fanny (Fawkes) la fenice e Fierobecco (Buckbeak) l'ippogrifo, nella serie di film di Harry Potter;[75]

    Un'aquila arpia è stata usata per ritrarre l'aquila di Haast ormai estinta nel documentario BBC Monsters We Met;[76]

    Note

    1. ^ a b c BirdLife International. (2021). Harpia harpyja. The IUCN Red List of Threatened Species DOI: 10.2305/IUCN.UK.2017-1.RLTS.T22695998A110872388.en
    2. ^ Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja), su avesderapinabrasil.com. URL consultato il 25 gennaio 2014 (archiviato dall'url originale il 10 gennaio 2014).
    3. ^ Tingay, Ruth E. e Katzner, Todd E., Rt-Eagle Watchers Z, Cornell University Press, 23 febbraio 2011, pp. 167–, ISBN 978-0-8014-5814-9. URL consultato il 22 ottobre 2016 (archiviato dall'url originale il 27 giugno 2014).
    4. ^ The illustrated atlas of wildlife, University of California Press, 2009, pp. 115, ISBN 978-0-520-25785-6.
    5. ^ Programa de Conservação do Gavião-real, su gaviaoreal.inpa.gov.br. URL consultato il 25 gennaio 2014 (archiviato dall'url originale il 1º febbraio 2014).
    6. ^ (EN) Gill F. and Donsker D. (eds), Family Accipitridae, in IOC World Bird Names (ver 9.2), International Ornithologists’ Union, 2019. URL consultato il 9 maggio 2014.
    7. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Ferguson-Lees, J. e Christie, David A., Raptors of the world, Houghton Mifflin Harcourt, 2001, pp. 717–19, ISBN 978-0-618-12762-7. URL consultato il 22 ottobre 2016 (archiviato dall'url originale il 22 dicembre 2016).
    8. ^ a b c Howell, Steve N. G., A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America, Oxford University Press, 30 marzo 1995, ISBN 978-0-19-854012-0.
    9. ^ a b c (EN) Size of Harpy Eagle | Rainforest Top Predator | Whitehawk Birding Blog, su whitehawkbirding.com, 25 giugno 2020. URL consultato il 26 giugno 2020 (archiviato dall'url originale il 28 giugno 2020).
    10. ^ a b c d Everton B. P. Miranda, Edwin Campbell-Thompson, Angel Muela e Félix Hernán Vargas, Sex and breeding status affect prey composition of Harpy Eagles Harpia harpyja, in Journal of Ornithology, vol. 159, n. 1, 2018, pp. 141–150, DOI:10.1007/s10336-017-1482-3.
    11. ^ a b c d e f Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 in: del Hoy, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    12. ^ Trinca, C.T., Ferrari, S.F. e Lees, A.C., Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia (PDF), su freewebs.com, Cotinga. URL consultato il 28 marzo 2013 (archiviato dall'url originale il 23 ottobre 2012).
    13. ^ Gerald Wood, The Guinness Book of Animal Facts and Feats, 1983, ISBN 978-0-85112-235-9.
    14. ^ O'Connor, R. J. (1984). The Growth and Development of Birds, Wiley, ISBN 0-471-90345-0
    15. ^ Arent, L. A. (2007). Raptors in Captivity. Hancock House, Washington. ISBN 978-0-88839-613-6
    16. ^ Whitacre, D. F., & Jenny, J. P. (2013). Neotropical birds of prey: biology and ecology of a forest raptor community. Cornell University Press.
    17. ^ a b c CRC Handbook of Avian Body Masses, 2nd, CRC Press, 2008, ISBN 978-1-4200-6444-5.
    18. ^ Sagip Eagle. Gbgm-umc.org. Retrieved on 2012-08-21.
    19. ^ Smithsonian miscellaneous collections (1862). Archive.org. Retrieved on 2013-03-09.
    20. ^ Ángel L. Viloria, Manuel Lizarralde, P. Alexander Blanco e Christopher J. Sharpe, Ethno-ornithological notes and neglected references on the Harpy Eagle Harpia harpyja in western Venezuela, in Bulletin of the British Ornithologists' Club, vol. 141, n. 2, 2021, pp. 156-166, DOI:10.25226/bboc.v141i2.2021.a6.
    21. ^ a b Ross Piper, Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Publishing Group, 2007, pp. 89, ISBN 978-0-313-33922-6.
    22. ^ Gamauf, A., Preleuthner, M. e Winkler, H., Philippine Birds of Prey: Interrelations among habitat, morphology and behavior (PDF), in The Auk, vol. 115, n. 3, 1998, pp. 713–726, DOI:10.2307/4089419, JSTOR 4089419. URL consultato il 27 giugno 2019 (archiviato dall'url originale il 23 agosto 2014).
    23. ^ Museum of New Zealand (1998). Giant eagle (Aquila moorei), Haast’s eagle, or Pouakai. Archiviato il 22 maggio 2010 in Internet Archive. Accessed 4 June 2011
    24. ^ Identification – Harpy Eagle (Harpia harpyja) – Neotropical Birds, su neotropical.birds.cornell.edu. URL consultato il 13 maggio 2013 (archiviato dall'url originale il 7 giugno 2013).
    25. ^ a b c Rettig, N., Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja), in Auk, vol. 95, n. 4, 1978, pp. 629–643, JSTOR 4085350. URL consultato il 9 marzo 2013 (archiviato dall'url originale il 3 dicembre 2014).
    26. ^ R. Muñiz-López, Harpy Eagle (Harpia harpyja) mortality in Ecuador (PDF), in Studies on Neotropical Fauna and Environment, vol. 52, n. 1, 2017, pp. 81–85, DOI:10.1080/01650521.2016.1276716. URL consultato il 5 giugno 2018 (archiviato dall'url originale il 20 maggio 2018).
    27. ^ Harpy Eagle Restoration Reaches New Heights (PDF), su assets.peregrinefund.org, The Peregrine Fund Newsletter 2003. URL consultato il 4 giugno 2018 (archiviato dall'url originale il 6 agosto 2018).
    28. ^ Santos, D. W. (2011). WA548962, Harpia harpyja (Linnaeus, 1758) Archiviato il 14 ottobre 2013 in Internet Archive.. Wiki Aves – A Enciclopédia das Aves do Brasil.. Retrieved August 30, 2013
    29. ^ a b Aguiar-Silva, F. Helena, Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy, in Journal of Raptor Research, vol. 48, n. 1, 2014, pp. 24–35, DOI:10.3356/JRR-13-00017.1.
    30. ^ Janeene M. Touchton, Yu-Cheng Hsu e Alberto Palleroni, Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama (PDF), in Ornitologia Neotropical, vol. 13, 2002 (archiviato dall'url originale il 9 maggio 2008).
    31. ^ Izor, R. J. (1985). "Sloths and other mammalian prey of the Harpy Eagle". pp. 343–346 in G. G. Montgomery (ed.), The evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas. Smithsonian Institution, Washington, D.C.
    32. ^ Muñiz-López, R., O. Criollo, and A. Mendúa. (2007). Results of five years of the "Harpy Eagle (Harpia harpyja) Research Program" in the Ecuadorian tropical forest. pp. 23–32 in K. L Bildstein, D. R. Barber, and A. Zimmerman (eds.), Neotropical raptors. Hawk Mountain Sanctuary, Orwigsburg, PA.
    33. ^ Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja) Archiviato il 20 luglio 2010 in Internet Archive.. Avesderapinabrasil.com. Retrieved on 2012-08-21.
    34. ^ Aguiar-Silva (2007). "Dieta do gavião-real Harpia harpyja (Aves: Accipitridae) em florestas de terra firme de Parintins, Amazonas, Brasil" Archiviato il 5 aprile 2019 in Internet Archive.. Thesis
    35. ^ Everton B. P. Miranda, Prey Composition of Harpy Eagles (Harpia harpyja) in Raleighvallen, Suriname, in Tropical Conservation Science, vol. 13, 2018, pp. 194008291880078, DOI:10.1177/1940082918800789.
    36. ^ Shaner, K. (2011). Harpia harpyja Archiviato il 6 aprile 2011 in Internet Archive. (On-line), Animal Diversity Web. Accessed August 21, 2012
    37. ^ San Diego Zoo's Animal Bytes: Harpy Eagle Archiviato il 13 ottobre 2007 in Internet Archive.. Sandiegozoo.org. Retrieved on 2012-08-21.
    38. ^ (PT) Gavião-real, in Brasil 500 Pássaros, Eletronorte. URL consultato il 6 luglio 2010 (archiviato dall'url originale l'11 febbraio 2010).
    39. ^ F. Helena Aguiar-Silva, Tânia M. Sanaiotti e Benjamim B. Luz, Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy, in Journal of Raptor Research, vol. 48, 2014, pp. 24–35, DOI:10.3356/JRR-13-00017.1.
    40. ^ Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.
    41. ^ Hughes, Holly, Frommer's 500 Places to See Before They Disappear, John Wiley & Sons, 29 gennaio 2009, pp. 178, ISBN 978-0-470-43162-7. URL consultato il 22 ottobre 2016 (archiviato dall'url originale il 22 aprile 2019).
    42. ^ Harpia (gavião-real), su avesderapinabrasil.com. URL consultato il 21 agosto 2012 (archiviato dall'url originale il 20 luglio 2010).
    43. ^ a b N. Rettig e K. Hayes, Remote world of the harpy eagle, in National Geographic, vol. 187, n. 2, 1995, pp. 40–49.
    44. ^ Vaughan, Adam, Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam, in guardian.co.uk, 6 luglio 2010. URL consultato l'11 dicembre 2016 (archiviato dall'url originale il 7 marzo 2016).
    45. ^ Gavião-real, uma das maiores aves de rapina do mundo – Terra Brasil, su noticias.terra.com.br. URL consultato il 25 gennaio 2014 (archiviato dall'url originale il 25 settembre 2015).
    46. ^ a b Scott Weidensaul, The Raptor Almanac: A Comprehensive Guide to Eagles, Hawks, Falcons, and Vultures, New York, New York, Lyons Press, 2004, pp. 280–81, ISBN 978-1-58574-170-0.
    47. ^ Sigrist, Tomas (2013) Ornitologia Brasileira. Vinhedo: Avis Brasilis. ISBN 978-85-60120-25-3. p. 192
    48. ^ (LA) C Linnaeus, Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata., Holmiae. (Laurentii Salvii)., 1758, pp. 86.
      «V. occipite subcristato.»
    49. ^ Heather R. L. Lerner e David P. Mindell, Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA (PDF), in Molecular Phylogenetics and Evolution, vol. 37, n. 2, novembre 2005, pp. 327–346, DOI:10.1016/j.ympev.2005.04.010, PMID 15925523. URL consultato il 31 maggio 2011 (archiviato dall'url originale il 6 giugno 2011).
    50. ^ Talia Salanotti, researcher for the Brazilian National Institute of Amazonian Research, cf. O Globo, May the 13th. 2009; abridgement available at Maior águia das Américas, gavião-real sofre com destruição das florestas Archiviato il 12 ottobre 2012 in Internet Archive.; on the random killing of harpies in frontier regions, see Cristiano Trapé Trinca, Stephen F. Ferrari and Alexander C. Lees Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia Archiviato il 28 aprile 2011 in Internet Archive.. Cotinga 30 (2008): 12–15
    51. ^ "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN 0102-6178, 11:129, July 1996, pp. 40 and 42
    52. ^ Alluvion of the Lower Schwalm near Borken Archiviato il 5 gennaio 2009 in Internet Archive.. Birdlife.org. Retrieved on 2012-08-21.
    53. ^ Where an adult male was observed in August 2005 at the preserve kept by mining corporation Vale do Rio Doce at Linhares: cf. Ana C. Srbek-Araujo e Adriano G. Chiarello, Registro recente de harpia, Harpia harpyja (Linnaeus) (Aves, Accipitridae), na Mata Atlântica da Reserva Natural Vale do Rio Doce, Linhares, Espírito Santo e implicações para a conservação regional da espécie, in Revista Brasileira de Zoologia, vol. 23, n. 4, 2006, pp. 1264, DOI:10.1590/S0101-81752006000400040.
    54. ^ Nevertheless, in 2006, an adult female – probably during migration – was seen and photographed at the vicinity of Tapira, in the Minas Gerais cerrado: cf. Oliveira, Adilson Luiz de e Silva, Robson Silva e, Registro de Harpia (Harpia harpyja) no cerrado de Tapira, Minas Gerais, Brasil (PDF), in Revista Brasileira de Ornitologia, vol. 14, n. 4, 2006, pp. 433–434 (archiviato dall'url originale il 2 novembre 2010).
    55. ^ Couto, Clarice, Viva a Rainha, in Globo Rural, vol. 25, n. 288, pp. 65 (archiviato dall'url originale il 19 agosto 2014).
    56. ^ The Misiones Green Corridor Archiviato il 13 giugno 2010 in Internet Archive.. Redyaguarete.org.ar. Retrieved on 2012-08-21.
    57. ^ For a map of the species historical and current range, see Fig. 1 in Heather R. L. Lerner, Jeff A. Johnson, Alec R. Lindsay, Lloyd F. Kiff e David P. Mindell, It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs, in Hans Ellegren (a cura di), PLOS ONE, vol. 4, n. 10, 2009, pp. e7336, Bibcode:2009PLoSO...4.7336L, DOI:10.1371/journal.pone.0007336, PMC 2752114, PMID 19802391.
    58. ^ Harpy Eagle Harpia harpyja Archiviato il 20 luglio 2011 in Internet Archive.. Globalraptors.org. Retrieved on 2012-08-21.
    59. ^ Projecto Gavião-real Archiviato il 1º febbraio 2014 in Internet Archive. INPA; Globo Rural, 25:288, page 62
    60. ^ Rosa, João Marcos (2011-06-22). Mirada alemã: um olhar crítico sobre o seu próprio trabalho. abril.com.br
    61. ^ Richard T. Watson, Christopher J. W. McClure, F. Hernán Vargas e J. Peter Jenny, Trial Restoration of the Harpy Eagle, a Large, Long-lived, Tropical Forest Raptor, in Panama and Belize, in Journal of Raptor Research, vol. 50, n. 1, marzo 2016, pp. 3–22, DOI:10.3356/rapt-50-01-3-22.1, ISSN 0892-1016.
    62. ^ Harpy Eagle | The Peregrine Fund, su peregrinefund.org. URL consultato il 27 giugno 2020 (archiviato dall'url originale il 29 giugno 2020).
    63. ^ The Belize Harpy Eagle Restoration Program (BHERP). belizezoo.org
    64. ^ G1> Brasil – NOTÍCIAS – Ave rara no Brasil nasce no Refúgio Biológico de Itaipu Archiviato il 12 febbraio 2009 in Internet Archive.. G1.globo.com. Retrieved on 2012-08-21.
    65. ^ Revista Globo Rural, 24:287, September 2009, 20
    66. ^ The Importance of Hope, the Harpy Eagle, 7 News Belize, 14 dicembre 2009. URL consultato il 16 dicembre 2009 (archiviato dall'url originale il 22 luglio 2010).
    67. ^ Márquez C., Gast-Harders F., Vanegas V. H., Bechard M. (2006). Harpia harpyja (L., 1758) Archiviato il 7 luglio 2011 in Internet Archive.. siac.net.co
    68. ^ Sponsorship and Exhibition at ATBC OTS (PDF), in International Conference Celebrating the 50th Anniversary of the Association for Tropical Biology and Conservation and the Organization for Tropical Studies. 23–27 June 2013, San José, Costa Rica, 2013 (archiviato dall'url originale il 3 febbraio 2014).
    69. ^ Piana, Renzo P. "The Harpy Eagle (Harpia harpyja) in the Infierno Native Community" Archiviato il 29 aprile 2015 in Internet Archive.. inkaways.com
    70. ^ (ES) Programa de conservación del águila arpía. Ecoportal.net (2005-12-15). Retrieved on 2012-08-21.
    71. ^ Alfred M. Tozzer e Glover M. Allen, Animal figures in the Maya codices, su Biodiversity Heritage Library. URL consultato il 25 novembre 2020.
    72. ^ a b Goldish, Meish, Bald Eagles: A Chemical Nightmare, Bearport Publishing Company, Incorporated, 2007, p. 29, ISBN 978-1-59716-505-1.
    73. ^ Raptor Education Soars in Toledo, su belizezoo.org, The Belize Zoo and Tropical Education Center, 2013. URL consultato il 5 dicembre 2013 (archiviato dall'url originale il 2 febbraio 2014).
    74. ^ The Importance of Hope, the Harpy Eagle, in 7 News Belize, 14 dicembre 2009. URL consultato il 2 novembre 2015 (archiviato dall'url originale il 7 ottobre 2017).
    75. ^ Lederer, Roger J., Amazing Birds: A Treasury of Facts and Trivia about the Avian World, Barron's Educational Series, Incorporated, 2007, pp. 106, ISBN 978-0-7641-3593-4.
    76. ^ Haast's eagle videos, news and facts, in BBC. URL consultato il 25 gennaio 2014 (archiviato dall'url originale il 14 gennaio 2012).

     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia IT

    Harpia harpyja: Brief Summary ( Italian )

    fornì da wikipedia IT

    L'aquila arpia (Harpia harpyja (Linnaeus, 1758)) è una specie di aquila neotropicale. Viene anche chiamata aquila arpia americana o aquila arpia brasiliana per distinguerla dall'aquila papuana, che viene a volte indicata come aquila arpia della Nuova Guinea o aquila arpia papuana. L'aquila arpia è il rapace più grande e potente presente in tutto il suo areale, e tra le più grandi specie di aquile esistenti al mondo. Di solito abita le foreste pluviali tropicali di pianura nella parte superiore (emergente) della canopia. Tuttavia, la distruzione del suo habitat naturale l'ha fatta scomparire in molte parti del suo precedente areale, ed è stata quasi estirpata da gran parte dell'America centrale. In Brasile, l'aquila arpia è anche conosciuta come falco reale (in portoghese: gavião-real). Il genere Harpia, insieme ai generi Harpyopsis e Morphnus formano la sottofamiglia Harpiinae.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autori e redattori di Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia IT

    Harpija (paukštis) ( lituan )

    fornì da wikipedia LT
    Binomas Harpia harpyja

    Harpija (lot. Harpia harpyja, angl. Harpy Eagle, vok. Harpyie) – plėšrus vanaginių (Accipitridae) šeimos paukštis, su pilkomis, juodomis ir baltomis plunksnomis ir ilga dryžuota uodega. Turi dvigubą skiauterę, stiprų snapą ir labai storas, galingas kojas. Tai labai stambus paukštis, sveria 4-9 kg, ištiesti sparnai yra daugiau kaip 2 metrai. Harpija labai vikri, todėl gali skraidyti tarp medžių viršūnių ir gaudyti grobį. Gaudo tinginius, gyvates, driežus, papūgas ir net beždžiones.

    Gyvena Meksikos pietinėje dalyje ir paplitusi iki Pietų Amerikos centrinės dalies. Lizdą suka aukštai medžiuose. Dažnai tupi ant nudžiuvusių šakų ir stebi žemiau esančią lają bei ieško grobio. Šio paukščio populiacija nyksta, kadangi kertami miškai ir ardomos natūralios jų gyvenimo buveinės.

    Šaltiniai

    Vikiteka

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia LT

    Harpija (paukštis): Brief Summary ( lituan )

    fornì da wikipedia LT

    Harpija (lot. Harpia harpyja, angl. Harpy Eagle, vok. Harpyie) – plėšrus vanaginių (Accipitridae) šeimos paukštis, su pilkomis, juodomis ir baltomis plunksnomis ir ilga dryžuota uodega. Turi dvigubą skiauterę, stiprų snapą ir labai storas, galingas kojas. Tai labai stambus paukštis, sveria 4-9 kg, ištiesti sparnai yra daugiau kaip 2 metrai. Harpija labai vikri, todėl gali skraidyti tarp medžių viršūnių ir gaudyti grobį. Gaudo tinginius, gyvates, driežus, papūgas ir net beždžiones.

    Gyvena Meksikos pietinėje dalyje ir paplitusi iki Pietų Amerikos centrinės dalies. Lizdą suka aukštai medžiuose. Dažnai tupi ant nudžiuvusių šakų ir stebi žemiau esančią lają bei ieško grobio. Šio paukščio populiacija nyksta, kadangi kertami miškai ir ardomos natūralios jų gyvenimo buveinės.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia LT

    Neotropikas harpija ( léton )

    fornì da wikipedia LV

    Neotropikas harpija jeb vienkārši harpija, arī harpijērglis (Harpia harpyja) ir liela auguma vanagu dzimtas (Accipitridae) plēsīgais putns, un tā ir vienīgā suga harpiju ģintī (Harpia). Tā mājo Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu lietus mežos,[1] uzturoties koku lapotnes augšējos zaros. Intensīvā lietus mežu izciršana ir izraisījusi šīs sugas populācijas strauju samazināšanos. Daudzviet tā ir izmirusi un Centrālamerikā gandrīz vairs nav sastopama.

    Neotropikas harpija ir Panamas nacionālais putns un ir attēlota Panamas ģerbonī.[2]

    Etimoloģija

     src=
    Visbiežāk neotropikas harpija novērojama Brazīlijā
     src=
    Galvu rotā dubults cekuls

    Sugas nosaukums ir atsauce uz Senās Grieķijas mitoloģisko tēlu harpiju, kuras ķermenis bija kā ērglim, bet galvasievietei.[3] Šajā vārdā šo sugu nosauca zviedru zoologs Kārlis Linnejs 1758. gadā, dodot tai zinātnisko nosaukumu Vultur harpyja.[4]

    Izplatība

    Mūsdienās neotropikas harpija ir reti sastopams putns. Tās izplatības areāls sākas ar Meksikas dienvidiem, turpinās cauri Centrālamerikai, Dienvidamerikas ziemeļu daļai, sasniedzot Argentīnas ziemeļaustrumus.[1] Visbiežāk to var novērot Brazīlijā.[5] Kā sekas lietus mežu izciršanai, Centrālamerikā, izņemot dažus Panamas reģionus, neotropikas harpija ir izmirusi.[6]

    Neotropikas harpija mājo ieleju tropiskajos lietus mežos un pamatā uzturas koka lapotņu augšējā daļā, lai gan tā medījot nolaižas arī līdz zemei. Tā parasti uzturas mežos, kas neatrodas augstāk par 800 metriem virs jūras līmeņa, bet reizēm to var novērot līdz 2000 metriem virs jūras līmeņa.[1] Lai arī neotropikas harpija ir tipisks meža putns, tā medību nolūkos mēdz pārbaudīt arī skrajākus mežus, ar plašākiem klajumiem, un mežmalas gar tropisko savannu — serado, krūmāju audzi — katingu, palmu audzēm, kultivētiem tīrumiem un pilsētām.[7]

    Izskats

    Neotropikas harpija ir liels plēsīgais putns. Kā jau tas raksturīgs plēsīgajiem putniem, mātītes ir lielākas nekā tēviņi. Parasti mātīte sver 6—9 kg,[8][9] bet lielākā datētā mātīte ir svērusi 10 kg.[6] Nebrīvē putni parasti izaug lielāki nekā savvaļā un lielākā mātīte nebrīvē ir svērusi 12,3 kg.[10] To nosaka fakts, ka nebrīvē putni tiek baroti regulāri un ar atbilstošu, augstvērtīgu barību. Tēviņi ir daudz mazāki un parasti sver 4—4,8 kg.[8][9] Neotropikas harpijas ķermeņa garums ir 86,5—107 cm, spārnu plētums 176—224 cm.[8][9]

    Apspalvojums abiem dzimumiem ir vienāds. Ķermeņa augšpusē tas ir melns, apakšpusē — balts, bet kāju stilbiem melni- balti svītrains. Krūšu augšdaļā harpijai ir plata, melna josla, atdalot gaiši pelēko galvu no baltā vēdera. Galvu rotā dubults cekuls. Aste ir melna, kurai augšpusē ir trīs pelēkas joslas, bet apakšā trīs baltas joslas. Acis ir pelēkas, brūnas vai sarkanas, knābis melns vai tumši pelēks, kājas un pirksti dzelteni.

    Pirksti un pēdas

    Harpijai ir garākie nagi no visiem plēsīgajiem putniem un tās pirksti un pēdas ir ļoti spēcīgas. Tās satvēriens spēj radīt ekstrēmi lielu spiedienu līdz pat 42 kgf/cm².[11] Harpija spēj pacelties spārnos ar upuri, kas sver tikpat, cik pats putns.[8] Tā kā tēviņi ir mazāki, tie medī mazākus dzīvniekus nekā mātītes. Tēviņa medījums parasti sver 0,5—2,5 kg, mātītei apmēram 2,7 kg. Liela mātīte ļoti bieži medī zīdītājus, kas sver 6—9 kg, spējot to notvert lidojumā un, nenosēžoties zemē, ar upuri pacelties augšup līdz ligzdai.[8][12]

    Uzvedība

    Neotropikas harpija ir aktīvs plēsējs, kas daudz laika pavada medījot. Lielajam putnam nav dabīgo ienaidnieku.[13] Neotropikas harpija kā daudzi citi mežos dzīvojošie plēsīgie putni medījot nosēžas uz kāda augsta koka zara un vēro apkārtni. Šāds koks parasti aug klajuma tuvumā, upes krastā vai dabīgas sāls atradnes tuvumā, kur pulcējas dzīvnieki, lai laizītu sāli. Tomēr tā biežāk medī, vērojot apkārtni, veicot īsus pārlidojumus no zara uz zaru.[8] Kad harpija pamana medījumu, tā strauji pikē cauri koku lapotnei un sagrābj upuri. Reizēm plēsējs izvēlas taktiku, lēni lidojot virs meža vai cauri koku lapotnei. To var novērot arī dzenoties pakaļ medījumam. Šāds paņēmiens ir raksturīgāks vanagiem, kas medī putnus. Kad harpija medī putnu, tā spēj veikli manevrēt starp koku zariem, lielajam putnam vienlaicīgi saglabājot lielu lidošanas ātrumu.[8]

    Barība

     src=
    Neotropikas harpija ir ļoti aktīvs plēsīgais putns, kas spēj nomedīt trīs reizes smagāku medījumu par sevi pašu

    Harpijas galvenais medījums ir kokos dzīvojošie zīdītāji, no kuriem visiecienītākie ir sliņķi un pērtiķi. 2003. un 2005. gada pētījumos Brazīlijā atklājās, ka sliņķi sastāda 79%, bet pērtiķi 11,6% no visas mazuļiem pienestās barības.[14] Kādā ligzdas novērojumā Venecuēlā mazuļiem tika nesti tikai sliņķi, bet pētījumos Gajānā nomedītie pērtiķi sastādīja 37% no kopējā medījuma,[15] Ekvadorā 35%.[16] No pērtiķiem visbiežāk tikuši nomedīti kapucīni, saki, bļauri, titi un saimiri. Toties mazākas pērtiķu sugas, piemēram, tamarīnus un kalitriksus harpijas, šķiet, vispār ignorē.[8] Retos gadījumos tiek nomedīti arī citi kokos vai pat uz zemes mītoši zīdītāji, piemēram, dzeloņcūkas, vāveres, oposumi, skudrlāči, bruņneši un pat salīdzinoši lieli plēsēji, piemēram, kinkažu, degunlācīši un tairas.[8] Neotropikas harpija reizēm medī arī putnus, piemēram, aras, vai rāpuļus, piemēram, iguānas un čūskas.[8] Čūskas, kuru diametrs ir līdz 5 cm, tiek ar knābi sagrieztas uz pusēm un tad gabali norīti veseli. Lielākie zīdītāji, kurus harpijas reizēm nomedī, ir kapibaras, pekari un brieži. Tā kā šis medījums ir pārāk smags, lai to uznestu augšā līdz ligzdai, tas daļēji tiek apēsts koka zemākajos zaros vai uz krituša koka stumbra.[8][12][17] Ja tiek nomedīts briedis — Amerikas sarkanā mazama, kas sver vairāk kā 30 kg, harpija to saplosa gabalos uzreiz uz zemes un apēd uz vietas, jo medījums ir pārāk smags, lai ar to paceltos spārnos.[18] Ļoti retos gadījumos neotropikas harpija uzbrūk arī mājlopiem un mājputniem: vistām, aitām, kazām un jaunām cūkām.[8]

    Reģionos, kuros izmirušas neotropikas harpijas, strauji savairojas kapucīni, kas savukārt lielos apjomos izposta putnu ligzdas, apēdot olas un mazos putnēnus, tādējādi izraisot dažu sugu izmiršanu.[19]

     src=
    Neotropikas harpija lidojumā

    Ligzdošana

    Ideālos apstākļos neotropikas harpiju ligzdas var atrasties samērā tuvu viena otrai. Dažos Panamas un Gajānas reģionos var novērot, ka starp ligzdām ir apmēram 3 km, Venecuēlā tie ir 5 km, bet Peru — vidēji 7,4 km. Katram ligzdojošam pārim ir apmēram 4300 ha liela teritorija. Mazāk labvēlīgos apstākļos, kur blakus notiek intensīva mežu izciršana, ligzdas viena no otras atrodas 25 km attālumā.[20] No zariem sakrautā ligzda ir liela, tās diametrs ir apmēram 1,5 m, augstums 1,2 m. Tā atrodas augstu kokā, galveno zaru žāklī, apmēram 16—43 m augstumā, atkarībā no koka augstuma. Visbiežāk tiek izmantoti Latīņamerikas kapoki (Ceiba pentandra), kuri ir vieni no augstākajiem Dienvidamerikas kokiem. Daudzās vietējo tautu kultūrās, nozāģēt kapoku ir slikta zīme.[21] Harpija ligzdošanai izmanto arī citus augstus kokus, piemēram, Brazīlijas riekstkokus (Bertholletia excelsa). Ligzda tiek izmantota vairākus gadus.

    Neotropikas harpijas veido pāri uz mūžu. Ligzdošana notiek ik pa 2—3 gadiem, katru reizi vecākiem izaudzinot vienu jauno putnu. Mātīte parasti izdēj 2 baltas olas, bet, kad pirmais mazulis izšķiļas, otrā ola tiek pamesta. Inkubācijas periods ilgst apmēram 56 dienas. Lielāko daļu perē mātīte un tēviņš medī, barojot arī mātīti. Ik pa laikam tēviņš nomaina perējošo mātīti, tad medībās dodas mātīte un dalās ar medījumu arī ar tēviņu. Kad mazulis ir 36 dienas vecs, tas spēj piecelties un spert pirmos grīļīgos soļus. Pieauguša putna apspalvojums tam izaug 6 mēnešu vecumā, bet vecāki to turpina barot vēl 6—10 mēnešus. Dzimumbriedumu jaunie putni sasniedz 4—6 gadu vecumā.[8][22] Ligzdošanas laikā harpijas ir ļoti agresīvas un var uzbrukt arī cilvēkam.[23]

    Aizsardzība

     src=
    Neotropikas harpija Belizas zoodārzā

    Lai arī kopējais izplatības areāls neotropikas harpijai ir ļoti liels, tās populācija ir sadrumstalota un saskaņā ar Starptautiskās dabas un dabas resursu aizsardzības savienības (IUCN) datiem ir gandrīz apdraudēta putnu suga (angļu: near threatened).[1] Sugai ļoti kritisks stāvoklis ir Meksikā un visā Centrālamerikā. Kādreiz tā bija sastopama līdz Verakrusas pavalstij Meksikas vidienē, bet mūsdienās tā, iespējams, dzīvo tikai līdz Čjapasai Meksikas dienvidaustrumos. Suga ir gandrīz izmirusi arī Argentīnā un mūsdienās tā sastopama tikai Paranas upes ielejā Misjonesas provincē.[6]

    Sugas izdzīvošanu apdraud, pirmkārt, mežu izciršana, lauksaimniecības zemju attīstība, mājlopu ganību iekārtošana. Otrkārt, to medī zemnieki kā bīstamu putnu, kurš apdraud mājlopus. Tā kā putns ir ļoti liels un bezbailīgs, valda uzskats, ka tas apdraud arī cilvēku, lai gan nav zināms neviens nopietns uzbrukums cilvēkam, kā arī mājlopiem harpijas uzbrūk ļoti reti. Mūsdienās neotropikas harpija ir kļuvusi par retu putnu un pamatā saglabājusies tikai visbiezākajos un neskartākajos Amazones džungļos. Kopējais populācijas skaits nav zināms, bet tas kļūst arvien mazāks.

    Viens no veidiem, kā tiek atjaunota harpiju populācija, ir to audzēšana nebrīvē un jauno putnu palaišana savvaļā, kā arī aizsargātu teritoriju izveidošana. Nopietnus aizsardzības pasākumus ir veikusi Panamas valdība, 2002. gadā izveidojot īpašu harpiju izpētes programmu un veicot stingrus aizsardzības pasākumus.[24] Līdzīgi pasākumi mūsdienās tiek veikti arī Brazīlijā.[25] Belizā 2003. gadā, sadarbojoties ar Belizas zoodārzu, tika uzsākta neotropikas harpiju populācijas restaurācijas programma.

    Atsauces

    1. 1,0 1,1 1,2 1,3 IUCN: Harpia harpyja
    2. Vladimir Berrío-Lemm. Escudo de Armas de Panamá, versión corregida y simplificada
    3. Ross Piper (2007). Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Publishing Group. p. 89. ISBN 978-0-313-33922-6.
    4. Linnaeus, C (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata. (in Latin). Holmiae. (Laurentii Salvii). p. 86. "V. occipite subcristato."
    5. Gavião-real, uma das maiores aves de rapina do mundo
    6. 6,0 6,1 6,2 Weidensaul, Scott (2004). The Raptor Almanac: A Comprehensive Guide to Eagles, Hawks, Falcons, and Vultures. New York, New York: Lyons Press. pp. 280—81. ISBN 1-58574-170-1.
    7. Tomas Sigrist, Ornitologia Brasileira. Vinhedo: Avis Brasilis, 2013, ISBN 978-85-60120-25-3, page 192
    8. 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 J. Ferguson-Lees; David A. Christie (2001). Raptors of the world. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 717—19. ISBN 978-0-618-12762-7.
    9. 9,0 9,1 9,2 Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 in: del Hoy, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    10. Wood, The Guinness Book of Animal Facts and Feats. Sterling Pub Co Inc (1983), ISBN 978-0-85112-235-9.
    11. Giant Harpy Eagle grabs the Sloth Video
    12. 12,0 12,1 Birds: Harpy Eagle
    13. The Encyclopedia of Birds. Infobase Publishing. p. 36. ISBN 978-0-8160-5904-1.
    14. Touchton, Janeene M.; Yu-Cheng Hsu; Palleroni, Alberto (2002). "Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama". Ornitologia Neotropical (The Neotropical Ornithological Society) 13.
    15. Izor, R. J. (1985). "Sloths and other mammalian prey of the Harpy Eagle". pp. 343-346 in G. G. Montgomery (ed.), The evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas. Smithsonian Institution, Washington, D. C.
    16. Muñiz-López, R., O. Criollo, and A. Mendúa. 2007. Results of five years of the "Harpy Eagle (Harpia harpyja) Research Program" in the Ecuadorian tropical forest. pp. 23—32 in K. L Bildstein, D. R. Barber, and A. Zimmerman (eds.), Neotropical raptors. Hawk Mountain Sanctuary, Orwigsburg, PA.
    17. «Akron Zoo: Capybara». Arhivēts no oriģināla, laiks: 2011. gada 24. jūlijā. Skatīts: 2011. gada 24. jūlijā.
    18. IUCN: Mazama americana
    19. ADW: Harpia harpyja
    20. Bierregaard, R. O. 1994. "Harpy Eagle". Page 191 in J. del Hoyo, A. Elliott, and J. Sargatal (editors). Handbook of birds of the world. Volume 2. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.
    21. Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.
    22. Rettig, N. (1978). "Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja)". Auk 95 (4): 629—643.
    23. Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia
    24. The Peregrine Fund: Harpy Eagle
    25. João Marcos Rosa (2011-06-22). Mirada alemã: um olhar crítico sobre o seu próprio trabalho. abril.com.br

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autori un redaktori
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia LV

    Neotropikas harpija: Brief Summary ( léton )

    fornì da wikipedia LV

    Neotropikas harpija jeb vienkārši harpija, arī harpijērglis (Harpia harpyja) ir liela auguma vanagu dzimtas (Accipitridae) plēsīgais putns, un tā ir vienīgā suga harpiju ģintī (Harpia). Tā mājo Centrālamerikas un Dienvidamerikas tropu lietus mežos, uzturoties koku lapotnes augšējos zaros. Intensīvā lietus mežu izciršana ir izraisījusi šīs sugas populācijas strauju samazināšanos. Daudzviet tā ir izmirusi un Centrālamerikā gandrīz vairs nav sastopama.

    Neotropikas harpija ir Panamas nacionālais putns un ir attēlota Panamas ģerbonī.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autori un redaktori
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia LV

    Burung Lang Harpy ( malèis )

    fornì da wikipedia MS

    Burung Helang Harpy adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Harpia harpyja.

    Ciri-ciri

    Burung Helang Harpy ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Helang Harpy adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Helang Harpy tidak bergigi.

    Makanan

    Pembiakan

    Burung Helang Harpy membiak dengan bertelur. Telur Burung Lang Harpy bercangkerang keras.

    Habitat

    Pautan luar


    Senarai burung Burung merpati A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Pengarang dan editor Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia MS

    Burung Lang Harpy: Brief Summary ( malèis )

    fornì da wikipedia MS

    Burung Helang Harpy adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Harpia harpyja.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Pengarang dan editor Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia MS

    Harpij (roofvogel) ( olandèis; flamand )

    fornì da wikipedia NL

    Vogels

    De harpij (Harpia harpyja) is een roofvogel behorend tot de familie havikachtigen (Accipitridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Vultur harpyja in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] Het is de grootste soort van de groep der kuifarenden en de enige soort uit het geslacht Harpia.

    Uiterlijk

     src=
    Portret van de harpij waarop de kuif goed te zien is.

    De harpij, vernoemd naar de gevaarlijke wezens uit de Griekse mythologie, is een van de grootste arenden ter wereld. Het verenkleed van de harpij is donkergrijs, met uitzondering van de asgrijze kop en de witte buik. Over de borst loopt een zwarte band. Beide geslachten hebben een kuif van lange veren op de bovenkant van de kop, die opgezet kan worden. De harpij heeft korte, maar zeer sterke poten met lange, sterk gekromde nagels. De brede vleugels zijn voor een vogel van deze omvang kort en stellen de harpij, samen met de beweeglijke staart, in staat in de dichte bossen te jagen. Vrouwelijke harpijen zijn gemiddeld een derde groter dan de mannelijke exemplaren. De lichaamslengte bedraagt 89 tot 102 cm, de spanwijdte 175 tot 220 cm en het gewicht 4 tot 9 kg.

    Verspreiding en leefgebied

    De harpij is een bewoner van de laaglandregenwoud in Midden- en Zuid-Amerika met als kerngebied het Amazoneregenwoud van Brazilië en Peru waar hij voorkomt in ongeschonden, maar ook wel in secundair bos tot op 900 m boven de zeespiegel.

    Status

    De harpij heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) niet zo groot. In geschikt leefgebied is harpij nog redelijk algemeen. De grootte van de populatie wordt geschat op 20 tot 50 duizend individuen. De harpij gaat in aantal achteruit. Deze fanatieke roofvogel heeft een enorme aantrekkingskracht op jagers en afschot is zeer nadelig voor de populaties van deze vogel die zich langzaam voortplant. Verder wordt gevreesd voor aantasting van zijn leefgebied, door de voortdurende ontbossingen. Als de jacht beperkt kan worden en als de landen waarbinnen het Amazoneregenwoud ligt een ecologische structuur scheppen van met elkaar verbonden stukken ongeschonden of goed beheerd secundair bos, dan kan de vogel van de Rode Lijst worden afgevoerd. Nu staat hij als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

    Voedsel

    Allerlei middelgrote dieren, zoals apen, luiaards, boomstekelvarkens, kleine beren, toekans, papegaaien, leguanen en slangen vormen het voedsel van de harpij. De sterke poten en klauwen zijn zeer geschikt om deze dieren uit de bomen te grijpen. Soms daalt de harpij ook verder af naar beneden en grijpt hij aguti’s en hoendervogels van de bosbodem.

    De harpij pakt zijn prooi meestal uit de boomkruinen, waarbij hij zich dwars door de kroonlaag stort en zich met grote behendigheid tussen de takken door manoeuvreert. Tijdens zijn duikvluchten kan deze arend snelheden van wel 50 km/h bereiken. Vaak zit de harpij op een uitstekende tak in het kronendak, uitkijkend naar een prooi. Wanneer de prooi gegrepen is, neemt de harpij zijn prooi mee door de lucht naar een brede tak of nest om hem op te eten. Grotere prooien zoals luiaards of grote apen worden deels direct opgegeten.

    Voortplanting

    Harpijen zijn net als alle andere arenden monogaam en blijven tot de dood bij dezelfde partner. Nesten, die bestaan uit een platform van takken, worden gebouwd in hoge bomen, soms wel veertig tot zestig meter boven de grond. Harpijen brengen één of twee jongen groot per legsel. De broedtijd bedraagt 53-56 dagen. De jongen worden na het uitkomen tien maanden of zelfs meer gevoerd door de ouders.

    Verwanten

    In Latijns-Amerika leeft verder nog een verwant van de harpij: de wurgarend (Morphnus guianensis). In Nieuw-Guinea leeft een ander verwant die in het Nederlands harpij-arend (ook wel Nieuw-Guinese harpij-arend, Harpyopsis novaeguineae) wordt genoemd.

    Symboliek

    De harpij wordt in Panama gezien als nationale vogel en staat daarom in het wapen van Panama.

    Bronnen, noten en/of referenties
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia NL

    Harpij (roofvogel): Brief Summary ( olandèis; flamand )

    fornì da wikipedia NL

    De harpij (Harpia harpyja) is een roofvogel behorend tot de familie havikachtigen (Accipitridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Vultur harpyja in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Het is de grootste soort van de groep der kuifarenden en de enige soort uit het geslacht Harpia.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia-auteurs en -editors
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia NL

    Harpyørn ( norvegèis )

    fornì da wikipedia NO

    Harpyørnen (Harpia harpyja) er en meget stor neotropisk ørn som klassifiseres i haukefamilien (Accipitridae). Arten, som er eneste art i slekten Harpia, er den største ørnen i Amerika, og den regnes blant verdens største og mektigste ørner. Arten står på CITES liste I (de mest truede artene) og på IUCNs rødliste som nær truet.[1] Tap av habitat og jakt utgjør de største truslene.

    Beskrivelse

     src=
    Harpyørn

    Harpyørn er cirka 89-105 cm lang og har et vingespenn på cirka 176–201 cm. Den veier typisk 4–9 kg, avhengig av kjønn. Hunnen (6–9 kg) er betydelig større enn hannen (4–4,8 kg), noe som er typisk for rovfuglene.[2] Bare kjempehavørn (Haliaeetus pelagicus) kan måle seg i størrelse, selv om også apeørn (Pithecophaga jefferyi) tilhører gigantene.

    Harpyørnen er hovedsakelig grå med gråsvart delt brystkrans og overside. Kroppen er massiv og vingene er relativt korte i forhold til kroppen og avrunda, men de har usedvanlig stor bæreflate (ekstra lange svingfjær), sammenlignet med ørner med et tilsvarende eller større vingespenn. Det er trolig en adapsjon som har vært nødvendig for at den store fuglen skal kunne manøvrere effektivt blant trærne i jungelen. Stjerten er lang og vifteformet. Buken er hvit, mens hodet, som har ei splittet (todelt) fjærkrone (som blir mørke mot tuppene) som kan reises etter ønske, er lysere askegrått. Typisk er også kransen av fjær rundt halsen, som kan reises så de minner om en parabol. Nebbet tilnærmet sort og svært kraftig. Lemmene har lys gul bar hud fra albuen og ned og er meget kraftige, med store klør. Øvre del er fjærkledd og hvit og sortspraglet.

    Artens nærmeste nålevende slektning ser ut til å være brynjeørn (Morphnus guianensis).[2]

    Utbredelse og habitat

    Harpyørn er utbredt fra det sørlige Mexico til det nordøstlige Argentina og trives i urørt tropisk lavlandsregnskog, i høyder opp mot 800 moh. Enkeltindivider har blitt registrert i høyder opp mot 1 600 moh. Det er dessuten registrert et tilfelle på cerradoen i Sørøst-Brasil, sørvest i Minas Gerais 1 150 moh.[2]

    Atferd

    Ernæring

    Harpyørnen er en aktiv rovfugl som jakter på et bredt utvalg av pattedyr, reptiler og fugler som lever i trærne, spesielt dovendyr og apekatter (spesielt brølaper og kapusineraper), men også iguaner, slanger og annet. De voldsomme klørne, som er på størrelse med en brunbjørns klør, er formidable våpen og griperedskaper. Arten kan løfte med seg et bytte på opp mot halve egenvekten.

    Reproduksjon

    Harpyørnene bygger rede i trekronene på store trær, vanligvis 25–55 meter over bakken (i Guyana og Ecuador 50–75 m over bakken).[2] Arten legger vanligvis kun 2 egg (3–4 unntaksvis) og hekker normalt annethvert år. Inkubasjonstiden er typisk 56 dager (64 i fangenskap).[2] Hannen jakter og mora tar seg av ungen. Normalt får hannen bare komme ombord i reiret når han bringer mat. Ungen får voksen fjærdrakt da den er omkring 6 måneder gammel. Ungfugler holder seg imidlertid innenfor en radius på 100 m fra redet til de er minst 15 måneder gamle, og noe lenger unna fram til de er omkring 30 måneder.[2]

    Harpyørnen trues av jakt, fangst og avskoging og har blitt et sjeldent syn.

    Referanser

    1. ^ BirdLife International. 2013. Harpia harpyja. The IUCN Red List of Threatened Species 2013: e.T22695998A48128299.
    2. ^ a b c d e f Bierregaard, R.O., Jr, Kirwan, G.M. & Sharpe, C.J. (2016). Harpy Eagle (Harpia harpyja). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Besøkt 2016-03-23


    Eksterne lenker

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia NO

    Harpyørn: Brief Summary ( norvegèis )

    fornì da wikipedia NO

    Harpyørnen (Harpia harpyja) er en meget stor neotropisk ørn som klassifiseres i haukefamilien (Accipitridae). Arten, som er eneste art i slekten Harpia, er den største ørnen i Amerika, og den regnes blant verdens største og mektigste ørner. Arten står på CITES liste I (de mest truede artene) og på IUCNs rødliste som nær truet. Tap av habitat og jakt utgjør de største truslene.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia forfattere og redaktører
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia NO

    Harpia wielka ( polonèis )

    fornì da wikipedia POL
    Commons Multimedia w Wikimedia Commons

    Harpia wielka[5] (Harpia harpyja) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae); jedyny przedstawiciel rodzaju Harpia[5][6]. Zamieszkuje lasy tropikalne w Ameryce Południowej i Środkowej, od południowego Meksyku do północnej Argentyny.

    Taksonomia

    Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 10. wydaniu Systema Naturae. Holotyp pochodził z Meksyku. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Vultur Harpyja[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza harpię wielką w monotypowym rodzaju Harpia[6]. Autorem tego rodzaju jest Louis Jean Pierre Vieillot[7]. Prawdopodobnie jedynym blisko spokrewnionym wobec harpii wielkiej gatunkiem jest harpia gujańska (Morphnus guianensis)[8], badane sekwencje DNA u przedstawicieli obydwu gatunków były w blisko 91% identyczne[9]. Badany był kariotyp harpii; u przedstawicieli tego gatunku 2n=58[10].

    Morfologia

    Długość ciała wynosi 89–105 cm, masa ciała samców 4000–4800 g, samic 6000–9000 g; rozpiętość skrzydeł 176–201 cm[8] (według innego źródła 183-224 cm). Pazury harpii osiągają długość do 12,5 cm[11]. Choć samice są większe od samców, wymiary w literaturze rzadko podawane są odrębnie w zależności od płci ptaka[12]. Harpie są masywnymi, dużymi jastrzębiowatymi. Ich dzioby barwy czarnej są silnie hakowato zagięte na końcu. Woskówka również jest czarna, ewentualnie czarniawa. Na środkowej części ciemienia znajduje się rozdwojony czub. Skrzydła są szerokie i zaokrąglone. Ogon stosunkowo długi[12]; sterówki szare, pokryte poprzecznymi, czarnymi pasami[11]. Głowa i szyja szare, wierzch ciała ciemnoszary. Na piersi dostrzec można szeroką, czarną przepaskę. Niższa część piersi i brzuch białe. Osobniki młodociane są jasnoszaro-białe; dorosłe upierzenie osiągają po kilku latach. Skok mocny, barwy żółtej. Tęczówka szara lub brązowa[12].

    Zasięg występowania

    Zasięg występowania harpii wielkiej rozciąga się od południowego Meksyku (od południowego Veracruz, Oaxaca, Tabasco po Chiapas i, prawdopodobnie, Campeche) przez Amerykę Centralną po Kolumbię i Ekwador, da;ej na wschód poprzez Wenezuelę, Gujanę i na południe na wskroś Peru, Boliwii (na zachód po La Paz i Pando), Paragwaj i Brazylia po skrajnie północno-wschodnią Argentynę (Misiones)[8].

    Gatunek wytępiony został w części swojego zasięgu, głównie w środkowej i północnej części Ameryki Centralnej. Podejrzewano również wymarcie w Rio Grande do Sul, jednak w środku lat 90. XX wieku pojawiły się doniesienia, jakoby ptaki z południowego Mata Atlântica (lasu atlantyckiego) miały migrować[13]. W Belize między 1980 a 2000 rokiem dokonano jedynie pięciu pewnych obserwacji; w tym kraju gatunek uchodzi za krytycznie zagrożony. W 2010 odkryto tam gniazdo harpii[14]. W sąsiedniej Gwatemali bardzo nieliczne[12]. W Kostaryce niegdyś były to ptaki bardzo liczne, pod koniec lat 80. XX wieku według Stilesa i Skutcha mogły być już wymarłe. W latach późniejszych pojawiły się bardzo nieliczne doniesienia[15].

    Ekologia i zachowanie

    Harpie wielkie zamieszkują nizinne lasy tropikalne; przeważnie odnotowywane są niżej 800 m n.p.m., jednak jedna obserwacja w Kolumbii miała miejsce na wysokości 1600 m n.p.m.[8] Według innego źródła spotykane są do około 2000 m n.p.m. Zamieszkują także lasy galeriowe. Zdają się móc przeżywać w izolowanych połaciach dziewiczych lasów, częściowo poddawanego wycince lasu oraz, przynajmniej tymczasowo, w zaroślach wtórnych z nielicznymi wybijającymi się ponad roślinność drzewami. Rzadko wznoszą się ponad korony drzew, nieczęsto widuje się je nad otwartymi przestrzeniami. Nie są specjalnie nieufne, jednak mimo swoich rozmiarów mało rzucają się w oczy[15]. Według jednego z badań (wyniki opublikowano z 2015 roku), w którym poddano także przeglądowi dotychczasowe wyniki, około 50% pokarmu harpii wielkich stanowią leniwce. 20% ofiar stanowią zaś naczelne, w tym duże małpy, jak wyjce (Alouatta) oraz kapucynki Sapajus i Cebus. Podczas tego badania jako 4. najważniejszą zdobycz odnotowano ursonowate – igłozwierze (Sphiggurus) oraz koendu (Coendou); stanowiły 5% zarówno zdobyczy, jak i spożywanej biomasy. Do pozostałej, znacznie rzadszej zdobyczy zaliczają się m.in. ostronosy (Nasua), kinkażu żółte (Potos flavus), ptaki (przeważnie ary) czy dydelfy (Didelphis)[16].

    Lęgi

    W latach 1980–1992 odnotowano blisko 113 gniazd, z czego 52 w Panama[8]. Współcześnie zbadano jednak rozród w całej rozciągłości zasięgu, po Argentynę. Okres lęgowy zmienny w zależności od regionu występowania. Gniazdo ma formę dużej platformy gałęzi z płytkim zagłębieniem pośrodku. Ulokowane jest wysoko w koronie drzewa, w jego budowie uczestniczą oba ptaki z pary[15]. Przeważnie umieszczone jest na drzewie wznoszącym się ponad korony innych drzew, często jest to puchowiec (Ceiba). Gniazda badanie w Gujanie i Brazylii ulokowane były 33–41 m nad ziemią, zaś 5 gniazd z Peru mieściło się 21–27 m nad ziemią[12]. Zniesienie liczy 1–2 jaja; och skorupka jest matowobiała, zwykle od gniazda pokrywają je brązowawe plamy. W przypadku, gdy złożone zostały dwa jaja, tylko jedno pisklę dożywa opierzenia. Inkubacja trwa blisko 56 dni, jedno z badanych młodych opierzyło się w pełni po 141–148 dniach życia[15].

    Status zagrożenia

    IUCN uznaje gatunek za bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2017)[13][4]. Gatunek występujący na szerokim obszarze, ale stosunkowo rozproszony i rzadki, oraz powoli się mnożący, przez co jest szczególnie wrażliwy na odstrzał. Liczebność spada wskutek niszczenia jego naturalnego środowiska (wyrąb lasów), polowania, prawdopodobnie także konkurencji z ludźmi o pożywienie[4][13]. Pod ścisłą ochroną. Aby ocalić harpię, w Panamie uznano ją w 2002 roku za symbol tego kraju i surowo karze się kłusownictwo[17]. Harpie wielkie cechuje wysokie zróżnicowanie genetyczne, co jest korzystne dla ich przetrwania[18].

    Harpia widnieje na herbie Panamy oraz brazylijskiego stanu Paraná. W herbie Mato Grosso widoczny jest feniks, który dzięki swojemu czubowi przypomina harpię[19].

    Przypisy

    1. Harpia harpyja, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. Harpia, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 23 grudnia 2017]
    3. a b Karol Linneusz: Systema Naturae. Wyd. 10. 1758, s. 86.
    4. a b c BirdLife International 2013, Harpia harpyja [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2016-1 [dostęp 2017-12-23] (ang.).
    5. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2017-12-14). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 23 grudnia 2017].
    6. a b F. Gill & D. Donsker (red.): New World vultures, Secretarybird, kites, hawks & eagles (ang.). IOC World Bird List: Version 7.3. [dostęp 23 grudnia 2017].
    7. Louis Jean Pierre Vieillot: Vieillot's Analyse d'une nouvelle ornithologie élémentaire. 1816, s. 24.
    8. a b c d e Bierregaard, R.O., Jr, Kirwan, G.M. & Sharpe, C.J.: Harpy Eagle (Harpia harpyja). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2017. [dostęp 23 grudnia 2017].
    9. Lerner HRL, Mindell DP. Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 37 (2), s. 327–346, 2005. DOI: 10.1016/j.ympev.2005.04.010. PMID: 15925523.
    10. de Oliveira EH, Habermann FA, Lacerda O, Sbalqueiro IJ, Wienberg J, Müller S. Chromosome reshuffling in birds of prey: the karyotype of the world's largest eagle (Harpy eagle, Harpia harpyja) compared to that of the chicken (Gallus gallus). „Chromosoma”. 114 (5), s. 338-43, 2005. DOI: 10.1007/s00412-005-0009-5. PMID: 16163545.
    11. a b Kyle Shaner: Harpia harpyja Harpy eagle. W: Animal Diversity Web [on-line]. University of Michigan, 2011. [dostęp 23 grudnia 2017].
    12. a b c d e Schulenberg, Thomas S.: Harpy Eagle Harpia harpyja. W: Neotropical Birds Online [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, 2009. [dostęp 23 grudnia 2017].
    13. a b c Harpy Eagle Harpia harpyja. BirdLife International. [dostęp 23 grudnia 2017].
    14. James A. Rotenberg, Jacob A. Marlin, Liberato Pop & William Garcia. First Record of a Harpy Eagle (Harpia harpyja) Nest in Belize. „The Wilson Journal of Ornithology”. 124 (2), s. 292-297, 2012. DOI: 10.2307/41480745. JSTOR: 41480745.
    15. a b c d Harpy Eagle Harpia harpyja. Global Raptor Information Network, 12 listopada 2011. [dostęp 23 grudnia 2017].
    16. Everton B. P. Miranda. Conservation implications of harpy eagle Harpia harpyja predation patterns. „Endangered Species Research”. 29, s. 69–79, 2015. DOI: 10.3354/esr00700.
    17. Sharon Guynup: Conservationists Fight to Save Harpy Eagles (ang.). National Geographic News, 3 czerwca 2002. [dostęp 23 grudnia 2017].
    18. Heather R. L. Lerner , Jeff A. Johnson, Alec R. Lindsay, Lloyd F. Kiff, David P. Mindell. It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels Of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs. „PLoS ONE”. 4 (10), 2009. DOI: 10.1371/journal.pone.0007336.
    19. Cristiano Trapé Trinca, Stephen F. Ferrari & Alexander C. Lees. Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia. „Cotinga”. 30, s. 12–15, 2008.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia POL

    Harpia wielka: Brief Summary ( polonèis )

    fornì da wikipedia POL

    Harpia wielka (Harpia harpyja) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae); jedyny przedstawiciel rodzaju Harpia. Zamieszkuje lasy tropikalne w Ameryce Południowej i Środkowej, od południowego Meksyku do północnej Argentyny.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autorzy i redaktorzy Wikipedii
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia POL

    Harpia harpyja ( portughèis )

    fornì da wikipedia PT

    O gavião-real[3][4] (nome científico: Harpia harpyja), também chamado cutucurim, gavião-de-penacho, harpia, uiraçu, uiracuir, uiruuetê, uraçu,[5] águia-brasileira ou uiraçu-verdadeiro,[6] é uma ave acipitriforme da família dos acipitrídeos (Accipitridae). É a maior e mais poderosa ave de rapina encontrada em toda a sua extensão[7] e está entre as maiores espécies de águias existentes no mundo. Geralmente habita florestas tropicais de baixa altitude na camada superior (emergente) do dossel. A destruição de seu habitat natural fez com que desaparecesse de muitas partes de seu antigo território e está quase extirpado de grande parte da América Central.

    Etimologia

    O nome específico harpyja e a palavra "harpia" no nome comum vêm do grego antigo harpyia. Referem-se às harpias da mitologia grega antiga, espíritos do vento que levavam os mortos para o Hades ou Tártaro, e diziam ter um corpo como um abutre e o rosto de uma mulher.[8] Por causa do tamanho e ferocidade do animal, os primeiros exploradores europeus da América Central nomearam-nas como harpias. "Gavião-de-penacho" e "gavião-real" são referências ao penacho na cabeça característico da espécie, com um formato semelhante ao de uma coroa. "Uiruuetê" é um termo tupi que contém o termo e'tê, "verdadeiro", gwï'ra, "ave", e talvez 'una no sentido de "preto" ou -u'su no sentido de "grande"[9][10] "Uiraçu" e "uraçu" (registrado a primeira vez em 1822 como uiraaçu) vieram do termo tupi gwïrawa'su, construído a partir de gwï'ra, "ave", e wa'su, "grande".[11][12] Uiracuir ou uirakuir vieram da junção dos termos tupi para "pássaro" (gwirá, uirá) e para "cortante/afiado" (kuir, cuir) utilizados por nativos guaranis da região mais a sudeste da América do Sul.[13] Por fim, Cutucurim é de origem incerta, mas possivelmente deriva de cutiú (do tupi kuti'u), que significa "gavião preto do Amazonas", e o elemento final -una, "preto", que pode reduzir-se a -um e -u.[14]

    Taxonomia

    O gavião-real foi descrito pela primeira vez por Carlos Lineu em seu livro de 1758 10.ª edição do Systema Naturae como Vultur harpyja,[15] em homenagem à mitológica harpia. Sendo único membro do gênero Harpia, o gavião-real está mais intimamente relacionado com o uiraçu-falso (Morphnus guianensis) e a águia-papua (Harpyopsis novaeguineae), os três que compõem a subfamília dos harpiíneos (Harpiinae) dentro da grande família dos acipitrídeos (Accipitridae). Apesar de antigamente ser classificado como próximo a águia-filipina (Pithecophaga jefferyi), uma análise de DNA mostrou que essa espécie é mais próxima ao grupo dos circetíneos (Circaetinae).[16]

    Descrição

    Morfologia

     src=
    Um crânio exibido no Museu de História Natural de Berlim, na Alemanha

    A parte superior do gavião-real é coberta com penas pretas, e a parte inferior é principalmente branca, com exceção dos tarsos emplumados, que são listrados de preto. Uma larga faixa preta na parte superior do peito separa a cabeça cinzenta da barriga branca. A cabeça é cinza pálido e é coroada com uma crista dupla.[17] A parte superior da cauda é preta com três faixas cinzas, enquanto a parte inferior é preta com três faixas brancas. As íris são cinzentas, castanhas ou vermelhas, a cera e o bico são pretos ou enegrecidos e os tarsos e dedos são amarelos. A plumagem de machos e fêmeas é idêntica. O tarso atinge até 13 centímetros de comprimento.[18][19]

    Os gaviões-reais fêmeas geralmente pesam de seis a nove quilos.[20][21][18][22] Uma fonte afirma que as fêmeas adultas podem pesar até 10 quilos.[23] Uma fêmea cativa excepcionalmente grande, chamada "Jezebel", pesava 12,3 quilos.[24] Estando em cativeiro, esta grande fêmea pode não ser representativa do peso possível em gaviões selvagens devido às diferenças na disponibilidade de alimentos.[25][26] O macho, em comparação, é muito menor, variando de quatro a seis quilos.[20] [18][22][21] O peso médio dos machos foi relatado como 4,4 a 4,8 quilos contra uma média de 7,3 a 8,3 quilos para fêmeas adultas, uma diferença de 35% ou mais na massa corporal média.[21][27][28] Os gaviões-reais podem medir de 86,5 a 107 centímetros de comprimento total[22] e com uma envergadura de 176 a 224 centímetros.[19] Entre as medidas padrão, a corda da asa mede 54 a 63 centímetros, a cauda mede 37 a 42 centímetros, o tarso tem 11,4 a 13 centímetros comprimento, e a cimeira exposta da cera tem de 4,2 a 6,5 centímetros.[18][29][30] O tamanho médio da garra é de 8,6 centímetros nos machos e 12,3 centímetros nas fêmeas.[31]

    Essa ave é citada como a maior águia ao lado da águia-filipina, que é um pouco mais longa em média (com média de um metro de comprimento), mas pesa um pouco menos, e o pipargo-gigante (Haliaeetus pelagicus), que talvez seja um pouco mais pesado em média (a média de três aves assexuadas foi de 7,75 quilos).[8][28][32] O gavião-real pode ser a maior espécie de ave da América Central, e grandes aves aquáticas, como pelicanos-brancos-americanos (Pelecanus erythrorhynchos) e jaburus (Jabiru mycteria) tenham massas corporais médias apenas um pouco mais baixas.[28] A envergadura do gavião-real é relativamente pequena, embora as asas sejam bastante largas, uma adaptação que aumenta a manobrabilidade em habitats florestais, sendo uma característica compartilhada por outras aves de rapina em habitats semelhantes. A envergadura do gavião-real é superada por várias grandes águias que vivem em habitats mais abertos, como as dos gêneros Haliaeetus e Aquila.[18] A Águia-de-haast (Harpagornis moorei) extinta era significativamente maior do que todas as águias existentes, incluindo o gavião-real.[33]

    Cantos e gritos

    Esta espécie é em grande parte silenciosa quando está longe do ninho. Quando estão no ninho, os adultos emitem um grito penetrante, fraco e melancólico, com o chamado dos machos incubantes descrito como "gritos ou lamentos sussurrantes".[34] As chamadas das fêmeas durante a incubação são semelhantes, mas são mais baixas. Ao se aproximar do ninho com comida, o macho costuma emitir "chiados rápidos, chamadas de ganso e gritos agudos ocasionais". A vocalização em ambos os pais diminui à medida que os filhotes envelhecem, enquanto os filhotes se tornam mais vocais. Os filhotes chamam chi-chi-chi-chi-chi-chi-chi, aparentemente em resposta à chuva ou luz solar direta. Quando os humanos se aproximam do ninho, os filhotes fazem sons descritos como "coaxando", "grasnando" e "assobiando".[35]

    Distribuição e habitat

    Raro em toda a sua extensão, o gavião-real é encontrado desde o México, passando pela América Central e América do Sul até o sul da Argentina. Nas florestas tropicais, vive na camada emergente. É mais comum no Brasil, onde é encontrada em todo o território nacional.[36] Com exceção de algumas áreas do Panamá, a espécie está quase extinta na América Central, após o corte de grande parte da floresta tropical lá (tendo sido completamente extirpada de El Salvador, por exemplo[37]). O gavião-real habita florestas tropicais de várzea e pode ocorrer dentro dessas áreas desde o dossel até a vegetação emergente. Geralmente ocorre abaixo de uma altitude de 900 metros, mas indivíduos já foram registrados em altitudes de até 2 000 metros.[1] Dentro da floresta tropical, caça no dossel ou às vezes no chão, e pousa em árvores emergentes em busca de presas. Geralmente não ocorrem em áreas ocupadas pelo homem, mas visita regularmente o mosaico floresta/pastagem semiaberto, principalmente em incursões de caça.[38] Os gaviões-reais podem ser encontradas sobrevoando as fronteiras da floresta em uma variedade de habitats, como cerrados, caatingas, palmeiras de buriti, campos cultivados e cidades.[39]

    Comportamento

    Reprodução

     src=
    Espécime de mafumeira, a árvore preferida à nidificação dos gaviões-reais, no Jardim Botânico do Rio de Janeiro

    Os gaviões-reais, como as águias em geral, são monogâmicos e formam pares unidos por toda a vida, mas, exceto durante a época de reprodução, os parceiros têm cada um seu próprio território de caça e só se reúnem para acasalar.[17] Em algumas partes do Panamá e da Guiana, ninhos ativos foram localizados a três quilômetros de distância um do outro, enquanto estão a cinco quilômetros um do outro na Venezuela. No Peru, a distância média entre ninhos foi de 7,4 quilômetros e a área média ocupada por cada casal reprodutor foi estimada em 4 300 hectares. Em áreas menos ideais, com floresta fragmentada, os territórios de reprodução foram estimados em 25 quilômetros.[22] O gavião-real fêmea põe dois ovos brancos em um grande ninho de gravetos forrado com folhas e musgo,[17] que geralmente mede 1,2 metro de profundidade e 1,5 metro de diâmetro e pode ser usado por vários anos. Os ninhos se localizam no alto de árvores, geralmente na bifurcação principal, entre 16 a 43 metros, dependendo da estatura das árvores locais. O gavião-real costuma construir seu ninho na copa das mafumeiras (Ceiba pentandra), uma das árvores mais altas da América do Sul. Em muitas culturas sul-americanas, cortar a mafumeira é considerado má sorte, o que pode ajudar a proteger o habitat desta águia.[8] A ave também usa outras árvores grandes para construir seu ninho, como a castanheira-do-pará (Bertholletia excelsa).[40] Um local de nidificação encontrado no Pantanal brasileiro foi construído em uma árvore de cambará (Vochysia divergens).[41]

    A época de reprodução estende-se de junho a novembro.[17] Não se conhece nenhum tipo de exibição entre os pares de gaviões-reais, e acredita-se que acasalem por toda a vida. Um par de gaviões-reais geralmente cria apenas um filhote a cada 2-3 anos. Após a eclosão do primeiro pintinho, o segundo ovo é ignorado e normalmente não eclode, a menos que o primeiro filhote morra. O ovo é incubado por volta de 56 dias. Quando o filhote tem 36 dias de idade, pode ficar de pé e andar desajeitadamente. O pintinho empluma aos 6 meses, e os pais continuam a alimentá-lo por mais 6 a 10 meses. O macho captura grande parte da comida à fêmea que incuba o ovo, e depois apara o seu filhote, mas também faz turnos de incubação enquanto a fêmea forrageia, enquanto ela traz presas de volta ao ninho. A maturidade reprodutiva não é alcançada até que as aves tenham 4 a 6 anos de idade.[18][42][38] Os adultos podem ser agressivos com humanos que perturbam o local de nidificação ou que pareçam ser uma ameaça para seus filhotes.[43]

    Técnicas de caça

     src=
    Gavião-real em voo

    O gavião-real adulto é um carnívoro no topo da cadeia alimentar,[44] cuja velocidade máxima de voo pode atingir 80 km/h.[45] Todavia, foi notado que dois gaviões-reais jovens que estavam sendo soltas na natureza como parte de um programa de reintrodução foram caçados por uma onça-pintada (Panthera onca) e uma jaguatirica (Leopardus pardalis).[46] Os gaviões-reais possuem as maiores garras de todas as águias viva e foram registrados como levantando presas que pesam o mesmo que seu próprio peso corporal. Isso permite que elas capturem preguiças vivas, assim como outras presas proporcionalmente grandes. Mais comumente, os gaviões-reais usam a tática de caça de poleiro, na qual escaneiam a atividade das presas enquanto empoleiram-se brevemente entre voos curtos de árvore em árvore. Ao avistar a presa, o gavião-real mergulha rapidamente e a agarra. Às vezes, os gaviões-reais executam predação do tipo "sentar e esperar" (comuns em aves de rapina que vivem na floresta), pousando por longos períodos em um ponto alto perto de uma abertura, um rio ou uma salina, onde muitos mamíferos vão para obter nutrientes. Ocasionalmente, eles também podem caçar voando dentro ou acima do dossel. Eles também foram observados em perseguições aéreas: perseguindo outras aves em voo, esquivando-se rapidamente entre árvores e galhos, um estilo de predação comum aos falcões do gênero Accipiter que caçam pássaros.[18]

    Alimentação

     src=
    Espécime empalhado de gavião-real adulto predando uma arara em exibição no Museu de História Natural de Berlim, na Alemanha
     src=
    Junto com a preguiça, os macacos, como o macaco-prego-das-guianas (Sapajus appella), são uma das principais presas do gavião-real.[47][48]

    Os machos geralmente pegam presas relativamente menores, com um intervalo típico de 0,5 a 2,5 quilos ou cerca de metade do seu próprio peso. As fêmeas maiores pegam presas maiores, com um peso mínimo de presas registrado de cerca de 2,7 quilos. Os gaviões-reais adultos pegam regularmente grandes bugios (Alouatta) machos, macacos-aranha (Ateles) ou bichos-preguiça (Folivora) pesando de seis a nove quilos em voo.[49][50] As presas levadas para o ninho pelos pais são normalmente de tamanho médio, tendo sido registradas presas de um a quatro quilos.[18] As presas trazidas para o ninho por machos pesavam em média 1,5 quilo, enquanto a presa trazida para o ninho pelas fêmeas tiveram uma média de 3,2 quilos.[35] Em outro estudo, aves não nidificantes pegaram presas em média de 4,24 quilos, mais do que a média das nidificantes, de 3,64 quilos, com espécies de presas estimadas em peso médio de 1,08 quilos (para gambá-comum (Didelphis marsupialis)) a 10,1 quilos (para o mão-pelada (Procyon cancrivorus) adulto).[21] No geral, as presas do gavião-real pesam entre 0,3 a 6,5 quilos, com o tamanho médio de presa igual a 2,6 ± 0,8 quilos[51] Uma recente revisão de literatura e pesquisa usando armadilhas fotográficas lista um total de 116 espécies diferentes de presas.[52][47] Uma pesquisa realizada por Aguiar-Silva entre 2003-05 em um local de nidificação em Parintins, Amazonas, coletou restos de presas oferecidas ao filhote. Os pesquisadores descobriram que 79% das presas eram compostas por preguiças de duas espécies: 39% preguiça-comum (Bradypus variegatus) e 40% de preguiça-real (Choloepus didactylus).[51] Pesquisa semelhante no Panamá, onde dois subadultos criados em cativeiro foram liberados, descobriu que 52% das capturas do macho e 54% das fêmeas eram de duas espécies de preguiça (preguiça-comum e Choloepus hoffmanni).[53]

    Em vários ninhos na Guiana, os macacos constituíam cerca de 37% dos restos de presa encontrados nos ninhos.[54] Da mesma forma, os macacos-prego (Sapajus) compuseram 35% dos restos encontrados em 10 ninhos na Amazônia equatoriana.[55] Macacos capturados regularmente incluem macacos-prego, parauacus (Pithecia), bugios, guigós (Callicebus), saimiris e macacos-aranha. Macacos menores, como micos (Saguinus) e saguis (dos gêneros Callithrix, Callibella, Cebuella, Mico) são aparentemente ignorados como presas por esta espécie.[18] Gaviões-reais machos geralmente caçam macacos pequenos ou jovens, mas as gaviões-reais fêmeas adultos são conhecidos por matar macacos maiores como macaco-barrigudo-cinzento (Lagothrix cana), Alouatta palliata e Ateles chamek, que pode pesar até 9 quilos. Até mesmo os maiores macacos da América do Sul, como o macaco-aranha-preto adulto (Ateles paniscus), que pode pesar entre 7,5 e 13,5 quilos pode ser vítima do gavião-real.[52][47][56] Em outro estudo, gaviões-reais reprodutores caçaram Alouatta pigra que podem pesar de 6,4 a 11,3 quilos, embora sejam desconhecidas as idades dos macacos capturados por esses gaviões-reais.[57][58]

     src=
    Antigo ninho de gavião-real em Pijibasal, Panamá

    Outros mamíferos parcialmente arborícolas e até terrestres também são predados dada a oportunidade, incluindo porcos-espinho (eretizontídeos), esquilos, gambás (didelfiídeos), tamanduás (vermilíngues), tatus (dasipodídeos e clamiforídeos) e animais carnívoros, como juparás (Potos flavus), quatis (Nasua), iraras (Eira barbara) e, ocasionalmente, gatos-maracajás (Leopardus wiedii) e graxains-do-mato (Cerdocyon thous).[18][52] Há um relato de gaviões-reais atacando jaguatiricas adulta e mãos-peladas.[56][21] No Pantanal, um par de águias nidificantes predava em grande parte porcos-espinho (Coendou prehensilis) e cutias (Dasyprocta azarae).[41] O gavião-real também pode atacar espécies de aves, como as araras: no campo de pesquisa de Parintins, a arara-vermelha (Ara chloropterus) compunha 0,4% das presas, com outras aves no valor de 4,6%.[51] Outros papagaios também são predados, assim como cracídeos como mutuns e outras aves como seriemas (cariamídeos).[18] Em uma ocasião, um juvenil dependente aprendeu rapidamente a caçar urubus-de-cabeça-preta (Coragyps atratus).[47] Itens de presas adicionais relatados incluem répteis como iguanas, teiús (Tupinambis) e cobras.[22] O gavião-real já foi registrado atacando animais de criação, incluindo galinhas, cordeiros, cabras e porcos jovens, mas isso é extremamente raro em circunstâncias normais.[18] Eles controlam a população de mesopredadores, como os macacos-prego, que atacam amplamente os ovos das aves e que (se não controlados naturalmente) podem causar extinções locais de espécies sensíveis.[59]

    Estado e conservação

     src=
    Subadulto no Zoológico de Belize

    Embora o gavião-real ainda ocorra em uma área considerável, sua distribuição e populações diminuíram consideravelmente. Está ameaçado principalmente pela perda de habitat devido à expansão da extração de madeira, pela pecuária e pela agricultura. Secundariamente, é ameaçado por ser caçado como uma ameaça real ao gado e, supostamente, à vida humana, devido ao seu grande tamanho.[60][23] Embora não seja conhecido por caçar humanos e raramente atacar animais domésticos, o tamanho grande da espécie e o comportamento destemido em torno dos humanos fazem dela um “alvo irresistível” para os caçadores.[22] Tais ameaças se aplicam em toda a sua extensão, em grande parte das quais o pássaro se tornou apenas uma visão transitória; no Brasil, foi praticamente exterminada da Mata Atlântica e só é encontrada em números apreciáveis nas partes mais remotas da bacia amazônica; um relato jornalístico brasileiro de meados da década de 1990 já reclamava que na época só era encontrado em números expressivos em território brasileiro no lado norte da linha do Equador.[61] Registros científicos da década de 1990, no entanto, sugerem que a população de gaviões-reais da Mata Atlântica pode ser migratória.[62] Pesquisas posteriores no Brasil estabeleceram que, em 2009, o gavião-real, fora da Amazônia brasileira, estava criticamente ameaçado no Espírito Santo,[63] São Paulo e Paraná, ameaçada no Rio de Janeiro, e provavelmente extirpada no Rio Grande do Sul (onde uma observação em março de 2015 foi feita no Parque Estadual do Turvo) e Minas Gerais[64] – o tamanho real de sua população total no Brasil é desconhecido.[65]

    Ao longo das pesquisas no Brasil, foi classificado em várias listas de conservação: em 2005, constava como criticamente em perigo na Lista de espécies ameaçadas de extinção do Estado do Espírito Santo;[66] em 2010, como criticamente em perigo na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado de Minas Gerais;[67] em 2011, como criticamente em perigo na Lista de espécies de Flora e Fauna ameaçadas de extinção do Estado de Santa Catarina;[68] em 2014, como criticamente em perigo na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado do Rio Grande do Sul[69][70] e em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo;[71] em 2014 e 2018, respectivamente, como vulnerável no Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção e na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio);[72][73] e em 2017, como criticamente em perigo na Lista do grau de ameaça das espécies de Flora e Fauna do estado da Bahia.[74][4]

    Globalmente, o gavião-real é considerado quase ameaçada pela União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN) em sua Lista Vermelha[1] e ameaçado de extinção pelno Apêndice I da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES). O Fundo Peregrino até recentemente a considerava uma "espécie dependente da conservação", o que significa que depende de um esforço dedicado à reprodução em cativeiro e liberação na natureza, bem como à proteção do habitat, para evitar que atinja a situação de ameaçada, mas agora aceitou a situação de quase ameaçado. O gavião-real é considerado criticamente ameaçado no México e na América Central, onde foi extirpado na maior parte de sua antiga área de distribuição; no México, costumava ser encontrado tão ao norte quanto Veracruz, mas hoje provavelmente ocorre apenas em Chiapas na Selva Zoque. É considerado quase ameaçado ou vulnerável na maior parte da porção sul-americana de sua área de distribuição. Na Argentina, é encontrado apenas nas florestas do vale do rio Paraná, na província de Misiones.[75][76] Desapareceu de El Salvador, e quase desapareceu da Costa Rica.[37]

    Iniciativas nacionais

    Várias iniciativas à recuperação da espécie estão em andamento em vários países. Desde 2002, o Fundo Peregrino iniciou um programa de conservação e pesquisa ao gavião-real na província de Darién, no Panamá.[77] Um projeto de pesquisa semelhante – e maior, dadas as dimensões dos países envolvidos – está ocorrendo no Brasil, no Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia (INPA), por meio do qual dezenas de locais de nidificação conhecidos estão sendo monitorados por pesquisadores e voluntários das comunidades locais. Um filhote de gavião-real foi equipado com um transmissor de rádio que permite rastreá-lo por mais de três anos, com o sinal de satélite enviado ao Instituto Nacional de Pesquisas Espaciais (INPE).[78] Além disso, foi feito um registro fotográfico de um ninho na Floresta Nacional de Carajás à edição brasileira da revista National Geographic.[79]

    O Fundo Peregrino realizou um projeto de criação e soltura em cativeiro que liberou um total de 49 aves no Panamá e em Belize.[80] O Fundo Peregrino também realizou um projeto de pesquisa e conservação sobre esta espécie desde o ano 2000, tornando-se o estudo mais antigo sobre gaviões-reais.[81][82] Em Belize, o Projeto de Restauração da Harpia de Belize começou em 2003 com a colaboração de Sharon Matola, fundadora e diretora do Zoológico de Belize e do Fundo Peregrine. O objetivo deste projeto era o restabelecimento do gavião-real em Belize. A população da águia diminuiu devido à fragmentação da floresta e destruição de ninhos, resultando na quase extirpação da espécie. Os gaviões-reais criados em cativeiro foram soltos na Área de Conservação e Manejo Rio Bravo, em Belize, escolhida por seu habitat florestal de qualidade e as ligações com a Guatemala e o México. A ligação do habitat com a Guatemala e o México foi importante à conservação do habitat de qualidade e do gavião-real em nível regional. Até novembro de 2009, 14 gaviões-reais foram soltos na região e são monitorados pelo Fundo Peregrino, por meio de telemetria via satélite.[83]

     src=
    Representação de gaviões-reais em códices maias de acordo com o livro de 1910, Figuras animais nos códices maias de Alfred Tozzer e Glover Morrill Allen[84]

    Em janeiro de 2009, um filhote da população quase extirpada do estado brasileiro do Paraná foi incubada em cativeiro na reserva mantida nas proximidades da represa de Itaipu pela empresa estatal brasileira/paraguaia Itaipu Binacional.[85] Em setembro, uma fêmea adulta, após 12 anos de cativeiro em uma reserva particular, recebeu um rádio transmissor antes de ser devolvida à natureza nas proximidades do Parque Nacional do Pau Brasil (antigo Parque Nacional do Monte Pascoal), na estado da Bahia.[86] Em dezembro, um 15.º gavião-real foi solto na Área de Conservação e Manejo Rio Bravo, em Belize. A soltura foi programada para coincidir com a Conferência das Nações Unidas sobre Mudanças Climáticas 2009, em Copenhague. O 15.º gavião-real, apelidada de "Esperança" pelos funcionários da Peregrine no Panamá, foi o "garoto-propaganda" da conservação da floresta em Belize, um país em desenvolvimento, e da importância dessas atividades em relação às mudanças climáticas. O evento recebeu cobertura das principais entidades de mídia de Belize, e contou com o apoio e a participação do embaixador dos Estados Unidos em Belize, Vinai Thummalapally, e do alto comissário britânico em Belize, Pat Ashworth.[87]

    Na Colômbia, em 2007, um macho adulto e uma fêmea subadulta confiscados do tráfico de animais selvagens foram devolvidos à natureza e monitorados no Parque Nacional Paramillo, em Córdova, com outro casal mantido em cativeiro em um centro de pesquisa para reprodução e eventual libertação.[88] Um esforço de monitoramento com a ajuda de voluntários de comunidades nativas americanas também está sendo feito no Equador, com o patrocínio conjunto de várias universidades espanholas[89] — esse esforço é semelhante a outro que vem acontecendo desde 1996 no Peru, centrado em torno de um nativo comunidade da Província de Tambopata, Região de Madre de Dios.[90]

    Na cultura humana

    O gavião-real é a ave nacional do Panamá e está representada no brasão de armas do Panamá.[91] O 15.º gavião-real solto em Belize, batizada de "Esperança", foi apelidada de "Embaixadora das Mudanças Climáticas", à luz da Conferência das Nações Unidas sobre Mudanças Climáticas de 2009.[92][87] A ave apareceu no verso da nota venezuelana de dois mil bolívares fuertes.[93] Um gavião-real foi a inspiração por trás do design de Fawkes, a Fênix, na série de filmes Harry Potter.[94] Um gavião-real viva foi usada para representar a agora extinta águia-de-haast em Monsters We Met da British Broadcasting Corporation (BBC).[95] Está desenhado no brasão do Panamá,[91] e também no brasão de armas dos estados brasileiros do Paraná,[96][97] do Museu Nacional, no Rio de Janeiro, e do 4.º Batalhão de Aviação do Exército Brasileiro.[98]

    Referências

    1. a b c d BirdLife International (2021). «Harpia harpyja». Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas. 2021: e.T22695998A197957213. doi:. Consultado em 21 de abril de 2022
    2. «Raptors». IOC World Bird List (em inglês). Consultado em 13 de Outubro de 2010
    3. Paixão, Paulo (Verão de 2021). «Os Nomes Portugueses das Aves de Todo o Mundo» (PDF) 2.ª ed. A Folha — Boletim da língua portuguesa nas instituições europeias. p. 154. ISSN 1830-7809. Consultado em 13 de janeiro de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 23 de abril de 2022
    4. a b «Harpia harpyja (Linnaeus, 1885)». Sistema de Informação sobre a Biodiversidade Brasileira (SiBBr). Consultado em 22 de abril de 2022
    5. Ferreira, A. B. H. (1986). Novo Dicionário da Língua Portuguesa 2.ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 882-883
    6. «Gavião-real». Michaelis. Consultado em 21 de abril de 2022
    7. The illustrated atlas of wildlife. Barkeley, Califórnia: Imprensa da Universidade da Califórnia. 2009. p. 115. ISBN 978-0-520-25785-6
    8. a b c Piper, Ross (2007). Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals. Westport, Conneticute: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-313-33922-6
    9. Grande Dicionário Houaiss, verbete "uiruuetê"
    10. Ferreira, A. B. H. (1986). Novo Dicionário da Língua Portuguesa 2.ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 1733
    11. Ferreira, A. B. H. (1986). Novo Dicionário da Língua Portuguesa 2.ª ed. Rio de Janeiro: Nova Fronteira. p. 1733, 1740
    12. Grande Dicionário Houaiss, verbete uiraçu e uraçu
    13. Gómez, Félix Giménez (1996). Dicionário Guarani/Ibérico. Assunção: Guarani Libro Editora. p. 119
    14. Grande Dicionário Houaiss, verbete cutucurim
    15. Lineu, Carlos (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata. (em latim). Estocolmo: Laurentii Salvii. V. occipite subcristato.
    16. Lerner, Heather R. L.; Mindell, David P. (novembro de 2005). «Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA» (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 37 (2): 327–346. PMID 15925523. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. Consultado em 31 de maio de 2011. Cópia arquivada (PDF) em 6 de julho de 2011
    17. a b c d Grzimek, Bernhard; Fontaine, Maurice (1972). «chap. XV (« Vautours américains, Secrétaires et Accipitridés »)». Le Monde animal en 13 volumes: Encyclopédie de la vie des bêtes, t. VII : Oiseaux 1 1.ª ed. Zurique: Éditions Stauffacher S.A. p. 370-371
    18. a b c d e f g h i j k l Ferguson-Lees, J.; Christie, David A. (2001). Raptors of the world. Boston, Massachussetes: Houghton Mifflin Harcourt. pp. 717–19. ISBN 978-0-618-12762-7. Consultado em 22 de outubro de 2016. Cópia arquivada em 22 de dezembro de 2016
    19. a b Howell, Steve N. G. (30 de março de 1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxônia: Imprensa da Universidade de Oxônia. ISBN 978-0-19-854012-0
    20. a b «Size of Harpy Eagle | Rainforest Top Predator | Whitehawk Birding Blog» (em inglês). 25 de junho de 2020. Consultado em 26 de junho de 2020. Arquivado do original em 28 de junho de 2020
    21. a b c d e Miranda, Everton B. P.; Campbell-Thompson, Edwin; Muela, Angel; Vargas, Félix Hernán (2018). «Sex and breeding status affect prey composition of Harpy Eagles Harpia harpyja». Journal of Ornithology. 159 (1): 141–150. doi:10.1007/s10336-017-1482-3
    22. a b c d e f Thiollay, J. M. (1994). «Harpy Eagle (Harpia harpyja)». In: del Hoy, J.; Elliot, A; J. Sargatal. Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions. p. 191. ISBN 84-87334-15-6
    23. a b Trinca, C.T.; Ferrari, S.F.; Lees, A.C. «Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia» (PDF). Cotinga. Consultado em 28 de março de 2013. Arquivado do original (PDF) em 23 de outubro de 2012
    24. Wood, Gerald (1983). The Guinness Book of Animal Facts and Feats. Londres: Guinness Superlative Limited. ISBN 978-0-85112-235-9
    25. O'Connor, Raymond J. (1984). The Growth and Development of Birds. Hoboquém, Nova Jérsei: Wiley. ISBN 0-471-90345-0
    26. Arent, L. A. (2007). Raptors in Captivity. Washington: Hancock House
    27. Whitacre, D. F.; Jenny, J. P. (2013). Neotropical birds of prey: biology and ecology of a forest raptor community. Ítaca, Nova Iorque: Imprensa da Universidade de Cornell
    28. a b c Dunning, ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses 2nd ed. Boca Ratón, Flórida: CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5
    29. «The Philippine Eagle: Largest in the World». Sagip Eagle. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 28 de setembro de 2013
    30. Smithsonian miscellaneous collections (1862).
    31. Viloria, Ángel L.; Lizarralde, Manuel; Blanco, P. Alexander; Sharpe, Christopher J. (2021). «Ethno-ornithological notes and neglected references on the Harpy Eagle Harpia harpyja in western Venezuela». Bulletin of the British Ornithologists' Club. 141 (2): 156–166. doi:
    32. Gamauf, A.; Preleuthner, M.; Winkler, H. (1998). «Philippine Birds of Prey: Interrelations among habitat, morphology and behavior» (PDF). The Auk. 115 (3): 713–726. JSTOR 4089419. doi:10.2307/4089419. Consultado em 27 de junho de 2019. Cópia arquivada (PDF) em 23 de agosto de 2014
    33. Museum of New Zealand (1998).
    34. «Identification – Harpy Eagle (Harpia harpyja) – Neotropical Birds». Neotropical.birds.cornell.edu. Consultado em 13 de maio de 2013. Arquivado do original em 7 de junho de 2013
    35. a b Rettig, N. (1978). «Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja. Auk. 95 (4): 629–643. JSTOR 4085350. Consultado em 9 de março de 2013. Cópia arquivada em 3 de dezembro de 2014
    36. «Gavião-real, uma das maiores aves de rapina do mundo – Terra Brasil». noticias.terra.com.br. Consultado em 25 de janeiro de 2014. Arquivado do original em 25 de setembro de 2015
    37. a b Weidensaul, Scott (2004). The Raptor Almanac: A Comprehensive Guide to Eagles, Hawks, Falcons, and Vultures. Nova Iorque: Lyons Press. pp. 280–81. ISBN 978-1-58574-170-0
    38. a b Rettig, N.; Hayes, K. (1995). «Remote world of the harpy eagle». National Geographic. 187 (2): 40–49
    39. Sigrist, Tomas (2013). Guia de Campo Avis Brasilis – Avifauna brasileira. São Paulo: Avis Brasilis. ISBN 978-85-60120-25-3
    40. Hughes, Holly (29 de janeiro de 2009). Frommer's 500 Places to See Before They Disappear. Hoboquém, Nova Jérsei: John Wiley & Sons. ISBN 978-0-470-43162-7. Consultado em 22 de outubro de 2016. Cópia arquivada em 22 de abril de 2019
    41. a b Menq, Willian (2018). «Harpia (gavião-real)». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 20 de julho de 2010
    42. Rettig, N. (1978). «Breeding behavior of the Harpy Eagle (Harpia harpyja. Auk. 95 (4): 629–643. JSTOR 4085350. Consultado em 9 de março de 2013. Cópia arquivada em 3 de dezembro de 2014
    43. Vaughan, Adam (6 de julho de 2010). «Monkey-eating eagle divebombs BBC filmmaker as he fits nest-cam». guardian.co.uk. Consultado em 11 de dezembro de 2016. Arquivado do original em 7 de março de 2016
    44. Muñiz-López, R. (2017). «Harpy Eagle (Harpia harpyja) mortality in Ecuador» (PDF). Studies on Neotropical Fauna and Environment. 52 (1): 81–85. doi:10.1080/01650521.2016.1276716. Consultado em 5 de junho de 2018. Cópia arquivada (PDF) em 20 de maio de 2018
    45. Vogt, Richard C. (2014). Traduzido por Garnaud-d'Ersu, Valérie. «La forêt vierge à la loupe [« Rain Forest »]». Paris: Larousse: 48-49. ISBN 978-2-03-589818-0
    46. «Harpy Eagle Restoration Reaches New Heights» (PDF). The Peregrine Fund Newsletter 2003. Consultado em 4 de junho de 2018. Arquivado do original (PDF) em 6 de agosto de 2018
    47. a b c d Miranda, Everton B. P.; Peres, Carlos A.; Carvalho-Rocha, Vítor Carvalho-Rocha; et al. (30 de junho de 2021). «Tropical deforestation induces thresholds of reproductive viability and habitat suitability in Earth's largest eagles». Scientific Reports (em inglês). 11. ISSN 2045-2322. doi:10.1038/S41598-021-92372-Z !CS1 manut: Uso explícito de et al. (link)
    48. Bonilla, Juan Miguel Hernández (30 de junho de 2021). «As maiores águias do mundo estão morrendo de fome por causa do desmatamento na Amazônia». EL PAÍS. Cópia arquivada em 1 de julho de 2021
    49. «San Diego Zoo's Animal Bytes: Harpy Eagle». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 13 de outubro de 2007
    50. «Gavião-real». Brasil 500 Pássaros. Eletronorte. Consultado em 6 de julho de 2010. Arquivado do original em 11 de fevereiro de 2010
    51. a b c Aguiar-Silva, F. Helena; Sanaiotti, Tânia M.; Luz, Benjamim B. (2014). «Food Habits of the Harpy Eagle, a Top Predator from the Amazonian Rainforest Canopy». Journal of Raptor Research. 48: 24–35. doi:10.3356/JRR-13-00017.1
    52. a b c Miranda, Everton B. P. (2018). «Prey Composition of Harpy Eagles (Harpia harpyja) in Raleighvallen, Suriname». Tropical Conservation Science. 13. 194008291880078 páginas. doi:
    53. Touchton, Janeene M.; Yu-Cheng Hsu; Palleroni, Alberto (2002). «Foraging ecology of reintroduced captive-bred subadult harpy eagles (Harpia harpiya) on Barro Colorado Island, Panama» (PDF). Ornitologia Neotropical. 13. Cópia arquivada (PDF) em 9 de maio de 2008
    54. Izor, R. J. (1985). «Sloths and other mammalian prey of the Harpy Eagle». In: Montgomery, G. G. The evolution and ecology of armadillos, sloths, and vermilinguas. Washington: Instituto Smithsonian. p. 343–346
    55. Muñiz-López, R.; Criollo, O.; Mendúa, A. (2007). «Results of five years of the "Harpy Eagle (Harpia harpyja) Research Program" in the Ecuadorian tropical forest». In: Bildstein, K. L.; Barber, D. R.; Zimmerman, A. Neotropical raptors. Orwigsburg, Pensilvânia: Santuário Hawk Mountain. p. 23–32
    56. a b Alvarez-Cordero, Eduardo (1996). Biology and conservation of the Harpy Eagle in Venezuela and Panama. Gainesville: Universidade da Flórida
    57. Di Fiore, A.; Campbell, C. (2007). «The Atelines». In: Campbell, C.; Fuentes, A.; MacKinnon, K.; Panger, M.; Bearder, S. Primates in Perspective. Nova Iorque: Imprensa da Universidade de Oxônia. p. 155–177. ISBN 978-0-19-517133-4
    58. Rotenberg, J. A.; Marlin, J. A.; Pop, L.; Garcia, W. (2012). «First record of a Harpy Eagle (Harpia harpyja) nest in Belize» (PDF). The Wilson Journal of Ornithology. 124 (2): 292-297
    59. Shaner, K. (2011). «Harpia harpyja». Animal Diversity Web, Museu de Zoologia da Universidade de Michigão. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 6 de abril de 2011
    60. Talia Salanotti, pesquisadora do Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia, cf. O Globo, May the 13th. 2009; resumo disponível em «Maior águia das Américas, gavião-real sofre com destruição das florestas». Cópia arquivada em 12 de novembro de 2012
    61. "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN , 11:129, July 1996, pp. 40 and 42
    62. «Alluvion of the Lower Schwalm near Borken». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 5 de janeiro de 2009
    63. Onde um macho adulto foi observado em agosto de 2005 na reserva mantida pela corporação de mineração Vale do Rio Doce em Linhares: cf. Srbek-Araujo, Ana C.; Chiarello, Adriano G. (2006). «Registro recente de harpia, Harpia harpyja (Linnaeus) (Aves, Accipitridae), na Mata Atlântica da Reserva Natural Vale do Rio Doce, Linhares, Espírito Santo e implicações para a conservação regional da espécie». Revista Brasileira de Zoologia. 23 (4): 1264. doi:
    64. Nevertheless, in 2006, an adult female – probably during migration – was seen and photographed at the vicinity of Tapira, in the Minas Gerais cerrado: cf. Oliveira, Adilson Luiz de; Silva, Robson Silva e (2006). «Registro de Harpia (Harpia harpyja) no cerrado de Tapira, Minas Gerais, Brasil» (PDF). Revista Brasileira de Ornitologia. 14 (4): 433–434. Cópia arquivada (PDF) em 2 de novembro de 2010
    65. Couto, Clarice. «Viva a Rainha». Globo Rural. 25 (288): 65. Cópia arquivada em 19 de agosto de 2014
    66. «Espécies ameaçadas de extinção no Espírito Santo». Instituto de Meio Ambiente e Recursos Hídricos (IEMA), Governo do Estado do Espírito Santo. Consultado em 1 de maio de 2022
    67. «Lista de Espécies Ameaçadas de Extinção da Fauna do Estado de Minas Gerais» (PDF). Conselho Estadual de Política Ambiental - COPAM. 30 de abril de 2010. Consultado em 2 de abril de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 21 de janeiro de 2022
    68. Lista das Espécies da Fauna Ameaçada de Extinção em Santa Catarina - Relatório Técnico Final. Florianópolis: Governo do Estado de Santa Catarina, Secretaria de Estado do Desenvolvimento Econômico Sustentável, Fundação do Meio Ambiente (FATMA). 2010
    69. de Marques, Ana Alice Biedzicki; Fontana, Carla Suertegaray; Vélez, Eduardo; Bencke, Glayson Ariel; Schneider, Maurício; Reis, Roberto Esser dos (2002). Lista de Espécies da Fauna Ameaçadas de Extinção no Rio Grande do Sul - Decreto Nº 41.672, de 11 de junho de 2002 (PDF). Porto Alegre: Museu de Ciências e Tecnologia da Pontifícia Universidade Católica do Rio Grande do Sul; PANGEA - Associação Ambientalista Internacional; Fundação Zoo-Botânica do Rio Grande do Sul; Secretaria Estadual do Meio Ambiente (SEMA); Governo do Rio Grande do Sul. Consultado em 2 de abril de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 31 de janeiro de 2022
    70. «Decreto N.º 51.797, de 8 de setembro de 2014» (PDF). Porto Alegre: Estado do Rio Grande do Sul Assembleia Legislativa Gabinete de Consultoria Legislativa. 2014. Consultado em 2 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 16 de março de 2022
    71. Bressan, Paulo Magalhães; Kierulff, Maria Cecília Martins; Sugleda, Angélica Midori (2009). Fauna Ameaçada de Extinção no Estado de São Paulo - Vertebrados (PDF). São Paulo: Governo do Estado de São Paulo, Secretaria de Infraestrutura e Meio Ambiente do Estado de São Paulo (SIMA - SP), Fundação Parque Zoológico de São Paulo. Consultado em 2 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 25 de janeiro de 2022
    72. «PORTARIA No - 444, DE 17 DE DEZEMBRO DE 2014» (PDF). Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMbio), Ministério do Meio Ambiente (MMA). Consultado em 24 de julho de 2021
    73. «Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção» (PDF). Brasília: Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio), Ministério do Meio Ambiente. 2018. Consultado em 3 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 3 de maio de 2018
    74. «Lista Oficial das Espécies da Fauna Ameaçadas de Extinção do Estado da Bahia.» (PDF). Secretaria do Meio Ambiente. Agosto de 2017. Consultado em 1 de maio de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 2 de abril de 2022
    75. «The Misiones Green Corridor». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 13 de junho de 2010
    76. Para um mapa do alcance histórico e atual da espécie, veja a Fig. 1 em Lerner, Heather R. L.; Johnson, Jeff A.; Lindsay, Alec R.; Kiff, Lloyd F.; Mindell, David P. (2009). Ellegren, Hans, ed. «It's not too Late for the Harpy Eagle (Harpia harpyja): High Levels of Genetic Diversity and Differentiation Can Fuel Conservation Programs». PLOS ONE. 4 (10): e7336. Bibcode:2009PLoSO...4.7336L. PMID 19802391. doi:
    77. «Harpy Eagle Harpia harpyja». Cópia arquivada em 20 de julho de 2011
    78. «Projecto Gavião-real». Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia (INPA); Globo Rural, 25:288, page 62. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 1 de fevereiro de 2014
    79. Rosa, João Marcos (22 de junho de 2011). «Mirada alemã: um olhar crítico sobre o seu próprio trabalho». National Geographic Brasil. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 6 de julho de 2011
    80. Watson, Richard T.; McClure, Christopher J. W.; Vargas, F. Hernán; Jenny, J. Peter (março de 2016). «Trial Restoration of the Harpy Eagle, a Large, Long-lived, Tropical Forest Raptor, in Panama and Belize». Journal of Raptor Research. 50 (1): 3–22. ISSN 0892-1016. doi:
    81. «Size of Harpy Eagle | Rainforest Top Predator | Whitehawk Birding Blog» (em inglês). 25 de junho de 2020. Consultado em 26 de junho de 2020. Arquivado do original em 28 de junho de 2020
    82. «Harpy Eagle | The Peregrine Fund». peregrinefund.org. Consultado em 27 de junho de 2020. Arquivado do original em 29 de junho de 2020
    83. «The Belize Harpy Eagle Restoration Program (BHERP)». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 5 de julho de 2008
    84. Tozzer, Alfred M.; Allen, Glover M. Animal figures in the Maya codices. Cambrígia, Massachussetes: Museu de Cambrígia, Massachussetes. Consultado em 25 de novembro de 2020
    85. «Ave rara no Brasil nasce no Refúgio Biológico de Itaipu». G1. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 12 de fevereiro de 2009
    86. Revista Globo Rural, 24:287, September 2009, 20
    87. a b «The Importance of Hope, the Harpy Eagle». 7 News Belize. 14 de dezembro de 2009. Consultado em 16 de dezembro de 2009. Arquivado do original em 22 de julho de 2010
    88. Márquez, C.; Gast-Harders, F.; Vanegas, V. H.; Bechard, M. (2006). «Harpia harpyja (L., 1758)». Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 7 de julho de 2011
    89. «Sponsorship and Exhibition at ATBC OTS» (PDF). International Conference Celebrating the 50th Anniversary of the Association for Tropical Biology and Conservation and the Organization for Tropical Studies. 23–27 June 2013, San José, Costa Rica. 2013. Arquivado do original (PDF) em 3 de fevereiro de 2014
    90. Piana, Renzo P. «The Harpy Eagle (Harpia harpyja. the Infierno Native Community. Cópia arquivada em 29 de abril de 2015
    91. a b Goldish, Meish (2007). Bald Eagles: A Chemical Nightmare. Nova Iorque: Bearport Publishing Company, Incorporated. ISBN 978-1-59716-505-1
    92. «Raptor Education Soars in Toledo». The Belize Zoo and Tropical Education Center. 2013. Consultado em 5 de dezembro de 2013. Arquivado do original em 2 de fevereiro de 2014
    93. «2 000 Bolívares, Venezuela». en.numista.com (em inglês). Consultado em 19 de abril de 2022
    94. Lederer, Roger J. (2007). Amazing Birds: A Treasury of Facts and Trivia about the Avian World. Nova Iorque: Barron's Educational Series, Incorporated. ISBN 978-0-7641-3593-4
    95. «Haast's eagle videos, news and facts». BBC. Consultado em 25 de janeiro de 2014. Arquivado do original em 14 de janeiro de 2012
    96. «Governo Ratinho Junior adota brasão do Paraná como marca da gestão». Governo do Estado do Paraná. 9 de janeiro de 2019. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 21 de abril de 2022
    97. «Zoo de Curitiba dá boas-vindas a harpia vinda do Mato Grosso». Prefeitura Municipal de Curitiba. 5 de dezembro de 2019. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 21 de abril de 2022
    98. «O voo cada vez mais raro da Harpia ou Gavião-real». O Eco. 28 de dezembro de 2012. Consultado em 21 de abril de 2022. Cópia arquivada em 21 de abril de 2022

     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia PT

    Harpia harpyja: Brief Summary ( portughèis )

    fornì da wikipedia PT

    O gavião-real (nome científico: Harpia harpyja), também chamado cutucurim, gavião-de-penacho, harpia, uiraçu, uiracuir, uiruuetê, uraçu, águia-brasileira ou uiraçu-verdadeiro, é uma ave acipitriforme da família dos acipitrídeos (Accipitridae). É a maior e mais poderosa ave de rapina encontrada em toda a sua extensão e está entre as maiores espécies de águias existentes no mundo. Geralmente habita florestas tropicais de baixa altitude na camada superior (emergente) do dossel. A destruição de seu habitat natural fez com que desaparecesse de muitas partes de seu antigo território e está quase extirpado de grande parte da América Central.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Autores e editores de Wikipedia
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia PT

    Harpia harpyja ( romen; moldav )

    fornì da wikipedia RO


    Acvila harpia (Harpia harpyja) este o pasăre din ordinul Accipitriforme, familia Accipitridae, care trăieste în zona neotropicală. Trăiește în păduri cu multe precipitații. Se numește de asemenea acvilă coronată, deși acest nume este dat și altor specii, Stephanoaetus coronatus și Harpyhaliaetus coronatus.

    Dimensiunile medii ale femelei de acvilă harpia sunt de 100 cm lungime, 200 cm anvergură și greutate de 7,5 kg. Masculul are dimensiunile mai mici (96 cm anvergură și o greutate de 4,5 kg. Acvila harpia este a doua ca mărime din lume, fiind depășită doar de acvila filipineză (Pithecophaga jefferyi). Penajul este gri pe cap, negru pe spate, partea superioară a aripilor și pe abdomen. Coada este neagră cu trei linii gri. Are o creastă de fulgi erectilă pe cap. Acvila harpia are un cioc puternic și gheare care pot ajunge la o lungime de 15 cm. Poate trăi până la 40 ani.

    Vârsta reproductivă începe la 4/5 ani. Construiește cuiburi cu ramuri intersectate în arborii înalți (20-40m). În aceste cuiburi femela depune 1/2 ouă care incubeaza 56 zile.

    Este un animal răpitor și prăzile sale favorite sunt maimuțe și leneși; de asemenea se alimentează cu reptile (iguane verzi, serpi) și alte păsări. În ciuda mărimii are abilitatea de a pătrunde în vegetația deasă și de a vâna, este unul dintre animalele cele mai puternice în raport cu greutatea sa, ea putând ridica în zbor de trei ori propria greutate.

    Aria sa de răspândire cuprinde sud-estul Mexicului trecând prin America Centrală, până în sud-estul Braziliei și nordul Argentinei. Trăiește pe ambele părți ale Americii de sud, pe coasta Atlanticului dar și pe coasta Pacificului.

    Numele său provine de la Harpie, monstru jumătate femeie și jumătate pasăre din mitologia greacă.

    Legături externe

    Commons
    Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Harpia harpyja
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autori și editori
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia RO

    Harpia harpyja: Brief Summary ( romen; moldav )

    fornì da wikipedia RO


    Acvila harpia (Harpia harpyja) este o pasăre din ordinul Accipitriforme, familia Accipitridae, care trăieste în zona neotropicală. Trăiește în păduri cu multe precipitații. Se numește de asemenea acvilă coronată, deși acest nume este dat și altor specii, Stephanoaetus coronatus și Harpyhaliaetus coronatus.

    Dimensiunile medii ale femelei de acvilă harpia sunt de 100 cm lungime, 200 cm anvergură și greutate de 7,5 kg. Masculul are dimensiunile mai mici (96 cm anvergură și o greutate de 4,5 kg. Acvila harpia este a doua ca mărime din lume, fiind depășită doar de acvila filipineză (Pithecophaga jefferyi). Penajul este gri pe cap, negru pe spate, partea superioară a aripilor și pe abdomen. Coada este neagră cu trei linii gri. Are o creastă de fulgi erectilă pe cap. Acvila harpia are un cioc puternic și gheare care pot ajunge la o lungime de 15 cm. Poate trăi până la 40 ani.

    Vârsta reproductivă începe la 4/5 ani. Construiește cuiburi cu ramuri intersectate în arborii înalți (20-40m). În aceste cuiburi femela depune 1/2 ouă care incubeaza 56 zile.

    Este un animal răpitor și prăzile sale favorite sunt maimuțe și leneși; de asemenea se alimentează cu reptile (iguane verzi, serpi) și alte păsări. În ciuda mărimii are abilitatea de a pătrunde în vegetația deasă și de a vâna, este unul dintre animalele cele mai puternice în raport cu greutatea sa, ea putând ridica în zbor de trei ori propria greutate.

    Aria sa de răspândire cuprinde sud-estul Mexicului trecând prin America Centrală, până în sud-estul Braziliei și nordul Argentinei. Trăiește pe ambele părți ale Americii de sud, pe coasta Atlanticului dar și pe coasta Pacificului.

    Numele său provine de la Harpie, monstru jumătate femeie și jumătate pasăre din mitologia greacă.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia autori și editori
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia RO

    Harpijski orel ( Spagneul; Castilian )

    fornì da wikipedia SL

    Harpijski orel (znanstveno ime Harpia harpyja) je neotropska vrsta kraguljev, ki je razširjena po Srednji in Južni Ameriki.

    Opis

    Harpijski orel je visok okoli 90 centimetrov, njegov razpon peruti pa znaša do dva metra. Gre za enega največjih in najmočnejših orlov na svetu. Samice so večje od samcev in lahko tehtajo med 6 in 9 kilogramov,[2][3] izjemoma pa tudi več.[4] V ujetništvu je ptica z imenom Jezebel tehtala celo 12 kg, kar je najtežja znana ptica te vrste.[5] Zgornja stran je prekrita s črnim perjem, spodnja stran je svetlo siva do bela. Preko prs do vratu poteka črna proga, a glava je bledo siva z dvojno pernato krono. Samci in samice so enako obarvani.

    Kračnice (tarsusi) merijo do 13 cm in so rumene barve.[2][6]

    Taksonomija

    Vrsto je prvi opisal Carl Linnaeus v svoji Systema Naturae leta 1758 kot Vultur harpyja.[7] Poimenoval jo je po starogrški mitološki pošasti harpiji.

    Reference

    1. "Harpia harpyja". Rdeči seznam ogroženih vrst IUCN. Verzija 2013.2. Svetovna zveza za varstvo narave. 2013. Pridobljeno dne 26 November 2013.
    2. 2,0 2,1 J. Ferguson-Lees; David A. Christie (2001). Raptors of the world. Houghton Mifflin Harcourt. str. 717–19. ISBN 978-0-618-12762-7.
    3. Thiollay, J. M. (1994). Harpy Eagle (Harpia harpyja). p. 191 in: del Hoy, J, A. Elliott, & J. Sargatal, eds. (1994). Handbook of the Birds of the World. Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
    4. Trinca, C.T.; Ferrari, S.F. & Lees, A.C. "Curiosity killed the bird: arbitrary hunting of Harpy Eagles Harpia harpyja on an agricultural frontier in southern Brazilian Amazonia" (PDF). Cotinga. Pridobljeno dne 2013-03-28.
    5. Wood, The Guinness Book of Animal Facts and Feats. Sterling Pub Co Inc. (1983), ISBN 978-0-85112-235-9.
    6. Steve N. G. Howell (30 March 1995). A Guide to the Birds of Mexico and Northern Central America. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-854012-0.
    7. Linnaeus, C (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata. (latinščina). Holmiae. (Laurentii Salvii). str. 86. V. occipite subcristato.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia SL

    Harpijski orel: Brief Summary ( Spagneul; Castilian )

    fornì da wikipedia SL

    Harpijski orel (znanstveno ime Harpia harpyja) je neotropska vrsta kraguljev, ki je razširjena po Srednji in Južni Ameriki.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Avtorji in uredniki Wikipedije
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia SL

    Harpyja (fågel) ( svedèis )

    fornì da wikipedia SV
    För sagoväsendet, se harpyja.

    Harpyja[2] (Harpia harpyja) är en av världens största örnar och förekommer i den neotropiska regionen.[3] Den är störst och kraftfullast av de rovfåglar som lever i regnskog.[4] Den lever vanligtvis i de övre trädnivåerna i tropisk låglandsregnskog . Habitatförstöring har lett till att arten försvunnit från stora delar av sitt ursprungliga utbredningsområde och den är nästan utrotad från Centralamerika.[5]

    Systematik och utbredning

     src=
    Harpyja.

    Harpyjan beskrevs första gången taxonomiskt 1758 av Carl von Linné i hans Systema Naturae som Vultur harpyja,[6] efter det mytologiska väsendet harpyja.

    Harpyja placeras som ensam art i släktet Harpia, och DNA-studier visar att dess närmaste släktingar är papuaörn och amazonörn. De tre arterna utgör tillsammans underfamiljen Harpiinae inom familjen hökfåglar. Tidigare brukade harpyjan föras till de så kallade apörnarna, en grupp av ej närbesläktade arter, som likväl liknar varandra på grund av evolutionskonvergens.[7]

    Harpyjan lever i Latinamerika, från södra Mexiko till östra Bolivia, i södra Brasilien och norra Argentina, företrädesvis i låglandsregnskogar.

    Utseende och anatomi

    Harpyjan har en kroppslängd på cirka en meter, ett vingspann på cirka två meter och en kroppsvikt för honan på 6 till 9 kg, medan hanen väger mellan 4 och 4,6 kg. Huvudet pryds av två karakteristiska uppstickande fjädertofsar.

    Föda

    Favoritfödan är sengångare, men även apor, myrslokar, trädpiggsvin och andra stora ryggradsdjur står på menyn. Den är tillsammans med filippinsk apörn den enda fågel som i huvudsak livnär sig på däggdjur. Fågelns näbb är inte mer imponerande än hos till exempel havsörnar, snarare tvärtom. Men de extremt kraftiga tarserna och långa vassa klorna utgör dess mycket effektiva vapen. Harpyja kan lyfta byten upp till två tredjedelar av sin egen vikt, men den kan döda avsevärt större djur än så och då den flyger nästan lika tyst som ugglor kan den dra stor fördel av överraskningsmomentet. Får fågeln tag i nacken på ett däggdjur är detta nedlagt mycket snabbt. De 5 cm långa och vassa klorna tränger djupt in i ryggraden och med ett tryck på över 400 N/cm2 knäcker den ryggkotor eller sliter sönder ryggradsnerven. Fågeln tros aldrig anfalla större byten framifrån.

    Harpyja och människan

    Status och hot

    Habitatförstörning har lett till att arten försvunnit från många stora av sitt ursprungliga utbredningsområdet och den är nästan utrotad från Centralamerika.[5] Harpyjan är idag sällsynt, men inte akut utrotningshotad. Någorlunda vanlig är den endast i Amazonas. Harpyjan har jagats bland annat för de vackra huvudfjädrarna som använts som prydnader. IUCN kategoriserar den som nära hotad.[1]

    Namn

    Trivialnamnet harpyja härstammar från antika grekiskans ἅρπυια och refererar till de mytologiska harpyjorna, vindandar som hämtade de döda till Hades, och sades ha örnkroppar och människoansikten.[8]

    I kulturen

    Harpyjan är Panamas nationalfågel och finns avbildad på statsvapnet.

    Referenser

    1. ^ [a b] BirdLife International 2013 Harpia harpyja Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 24 maj 2016.
    2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
    3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
    4. ^ The illustrated atlas of wildlife. University of California Press. 2009. sid. 115. ISBN 978-0-520-25785-6. https://books.google.com/books?id=NaCbUACCTjAC&pg=PA115
    5. ^ [a b] ”It works!”. gaviaoreal.inpa.gov.br. http://gaviaoreal.inpa.gov.br/. Läst 25 januari 2014.
    6. ^ Linnaeus, C (1758) (på la). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata.. Holmiae. (Laurentii Salvii). sid. 86. ”V. occipite subcristato.”
    7. ^ Lerner, Heather R. L.; Mindell, David P. (November 2005). ”Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA”. Molecular Phylogenetics and Evolution 37 (2): sid. 327–346. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.010. PMID 15925523. http://www-personal.umich.edu/~hlerner/LM2005.pdf. Läst 31 maj 2011.
    8. ^ Piper, Ross (2007). Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals. Greenwood Publishing Group. sid. 89. ISBN 978-0-313-33922-6. https://books.google.com/books?id=eqegRf2UstIC&pg=PA89
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia SV

    Harpyja (fågel): Brief Summary ( svedèis )

    fornì da wikipedia SV
    För sagoväsendet, se harpyja.

    Harpyja (Harpia harpyja) är en av världens största örnar och förekommer i den neotropiska regionen. Den är störst och kraftfullast av de rovfåglar som lever i regnskog. Den lever vanligtvis i de övre trädnivåerna i tropisk låglandsregnskog . Habitatförstöring har lett till att arten försvunnit från stora delar av sitt ursprungliga utbredningsområde och den är nästan utrotad från Centralamerika.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia författare och redaktörer
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia SV

    Harpia Kartalı ( turch )

    fornì da wikipedia TR
     src=
    Harpia Kartalı

    Harpia Kartalı ortalama ağırlığı 8–10 kg arasında olup 2,2 m kanat açıklığına sahip en güçlü kartal türleri arasında bulunmaktadır. Güney Amerika bölgesine özgü bu kartalın yemek listesinde maymunlar ve tembel hayvanlar mevcuttur. Pençe uzunlukları 13–15 cm olmaktadır. Harpiya kartalları yuvalarını yağmurdan korumak zorundadır. Bunun için gerekli büyük kanatlara sahiptir.

    Stub icon Gündüz yırtıcı kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia TR

    Гарпія велика ( ucrain )

    fornì da wikipedia UK

    Загальна характеристика

    Довжина тіла цього орла від 90 до 110 см. Розмах крил близько 2-х метрів. Самиця важить в середньому 7–9 кг, більш дрібний самець 5–8 кг. Гарпія має темно-сіру спину. Світло-сіра голова з великими від сіруватих до коричневих очима і порівняно невеликим, але потужним чорним дзьобом прикрашена широким темним пір'ям. У момент збудження гарпія піднімає його майже вертикально на голові. У молодих птахів чуб світліший. Черево біле, на оперених лапах дрібні темні смужки. На шиї темний широкий нашийник. По довгому хвосту йдуть широкі поперечні смуги темно-сірого кольору. Лапи надзвичайно великі й потужні, здатні витримати дуже велику вагу, пальці озброєні дуже довгими чорними кігтями[2][3].

    Середовище проживання

    Велика гарпія мешкає в Центральній і Південній Америках, від Мексики до Бразилії й пн.-сх. Аргентини[4].

    Це лісовий птах, який гніздиться і полює в тропічних лісах, як правило, нижче 900 м, але локально до 2000 м над рівнем моря[4].

    Живлення

    Основною їжею гарпії є лінивці, мавпи й інші ссавці, а також рептилії й великі птахи. Зокрема, в їх раціоні зустрічаються агуті, носухи, опосуми, броненосці, мурахоїди, змії діаметром до 5 см, ящірки й амфисбени; серед птахів — кракси, каріами, папуги-ара та інші. Гарпії є єдиними хижаками, що полюють на їжатців (деревних дикобразів). З сіл гарпії часто крадуть свиней і дрібних собак.

    Розмноження

    Гарпія гніздиться в кроні високих дерев на висоті 50–75 м над землею, часто біля води. Широке гніздо будує з товстих гілок і вистеляє його листям і мохом. Одне і те ж гніздо використовується парою багато років. Гніздяться гарпії через рік. Самиця відкладає, як правило, одне жовтувате яйце. Пташенята розвиваються дуже повільно і довго перебувають під опікою батьків. Біля гнізда дорослі птахи агресивні, нападають на сторонніх, сміливо проганяючи навіть людей. У віці 8–10 місяців пташенята гарпії вже добре літають, однак годуватися самостійно все одно не можуть і далі гніздової ділянки батьків не відлітають. Можуть голодувати до 10–14 днів без шкоди для себе.

    Чисельність

    Чисельність цих великих південноамериканських орлів — менше ніж 50 000 особин (за оцінкою 2008 року), і вона неухильно скорочується. Основною причиною цього є знищення лісів в районах гніздування гарпій, а також особливості розмноження: пара зазвичай вирощує єдине пташеня раз на 2–3 роки. Програми з реінтродукції діють у Белізі й Панамі[4].

    Галерея

    Примітки

    1. Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
    2. Shaner, K. (2011). Harpia harpyja. Animal Diversity Web. Процитовано 20.01.2018. (англ.)
    3. Harpia harpyja. Arkive. Архів оригіналу за 17.02.2015. Процитовано 20.01.2018. (англ.)
    4. а б в BirdLife International (2017). Harpia harpyja. The IUCN. Процитовано 20.01.2018.

    Посилання

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia UK

    Гарпія велика: Brief Summary ( ucrain )

    fornì da wikipedia UK
    У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Гарпія (значення).
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Автори та редактори Вікіпедії
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia UK

    Đại bàng Harpy ( vietnamèis )

    fornì da wikipedia VI

    Đại bàng Harpy, tên khoa học Harpia harpyja, là một loài đại bàng của vùng Tân bắc giới còn được gọi với cái tên là đại bàng châu Mỹ để phân biệt nó với loài Đại bàng Papua (hay được gọi là Đại bàng Harpy New Guinea).

    Đây là loài chim săn mồi lớn nhất được tìm thấy ở châu Mỹ và là một trong những loài đại bàng lớn nhất thế giới còn tồn tại. Môi trường sinh sống của loài này là ở các khu rừng nhiệt đới thấp và rừng nhiệt đới cao. Do môi trường của chúng ngày càng mất đi nên nhiều khu vực ở Trung Mỹ đã không còn thấy loài đại bàng Harpy nữa.

    Phân loại

    Loài đại bàng này được tìm thấy và mô tả vào năm 1758 thuộc chi Harpia và có quan hệ gần gũi với loài đại bàng mào (Morphnus guianensis ) và Đại bàng Harpy New Guinea. Tên của loài đại bàng này xuất phát từ Hy Lạp cổ đại gắn với loài thú thần thoại Harpy có khuôn mặt người và thân hình của một con đại bàng.

    Mô tả

    Lưng của loài đại bàng Harpy có màu đen, phía dưới là màu trắng hay sọc đen. Đầu của chúng có màu xám nhạt, với những túm lông đỉnh đầu trông giống như vương miện. Phía sau đuôi có màu đen và xám.

    Cá thể cái khi trưởng thành thường nặng 6 – 9 kg, trong điều kiện nuôi nhốt chúng có thể nặng tới 12.3 kg. Trong khi đó, cá thể đực so với con cái thì có kích thước nhỏ hơn nhiều với chỉ khoảng 4 - 4,8 kg). Chiều cao của đại bàng Harpy từ 86,5–107 cm và có sải cánh dài 1,76 đến 2,24 m. Đây chính là một trong số những loài đại bàng lớn nhất (cùng với Đại bàng Philippine, Đại bàng biển Steller).

    Phân bố

    Loài này phân bố từ Mexico, kéo dài qua Trung Mỹ và tới tận Argentina. Riêng ở một số khu vực ở Trung Mỹ, chúng gần như đã tuyệt chủng do mất môi trường sống là những khu rừng nhiệt đới. Chủ yếu chúng sống ở vùng rừng nhiệt đới thấp có độ cao dưới 900 m.

    Hiện nay, một số quốc gia đã có những chương trình bảo tồn loài Đại bàng Harpy như tại Vườn quốc gia Darien (Panama), Vườn quốc gia Paramillo (Colombia), Khu bảo tồn Rio Bravo (Belize).. và một số quốc gia Guatemala, Mexico, Brazil..

    Con mồi

    Là loài săn mồi đỉnh, đại bàng Harpy săn bắt hầu hết các loài động vật có kích thước từ nhỏ đến trung bình, bao gồm chủ yếu là các loài lười, khỉ, ngoài ra còn săn bắt các loài nhím, sóc, thú có túi, thú ăn kiến, và thậm chí cả gấu mèo. Con mồi khác là các loài chim, như là các loài vẹt, và các loài bò sát, như kỳ nhông iguana, rắn, kỳ đà Tegu. Đôi khi chúng giết cả những con mồi lớn hơn như lợn rừng Nam mỹ, hươu đỏ và lợn nước capybara.

    Nhờ có bộ móng vuốt lớn nhất trong số các loài đại bàng,đại bàng Harpy thường xuyên bắt được con mồi có trọng lượng hơn 7 kg. Con trống thường bắt con mồi nhỏ hơn, khoảng 0,5–2 kg, trong khi con mái có con mồi lớn hơn, từ 6–9 kg. Với con mồi lớn hơn mà chúng không có khả năng mang về tổ, chúng sẽ ăn tại chỗ và quay lại nhiều lần để ăn.

    Chú thích

    Tham khảo

     src= Wikispecies có thông tin sinh học về Đại bàng Harpy
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia VI

    Đại bàng Harpy: Brief Summary ( vietnamèis )

    fornì da wikipedia VI

    Đại bàng Harpy, tên khoa học Harpia harpyja, là một loài đại bàng của vùng Tân bắc giới còn được gọi với cái tên là đại bàng châu Mỹ để phân biệt nó với loài Đại bàng Papua (hay được gọi là Đại bàng Harpy New Guinea).

    Đây là loài chim săn mồi lớn nhất được tìm thấy ở châu Mỹ và là một trong những loài đại bàng lớn nhất thế giới còn tồn tại. Môi trường sinh sống của loài này là ở các khu rừng nhiệt đới thấp và rừng nhiệt đới cao. Do môi trường của chúng ngày càng mất đi nên nhiều khu vực ở Trung Mỹ đã không còn thấy loài đại bàng Harpy nữa.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    original
    visité la sorgiss
    sit compagn
    wikipedia VI

    Южноамериканская гарпия ( russ; russi )

    fornì da wikipedia русскую Википедию
    Царство: Животные
    Подцарство: Эуметазои
    Без ранга: Вторичноротые
    Подтип: Позвоночные
    Инфратип: Челюстноротые
    Надкласс: Четвероногие
    Класс: Птицы
    Подкласс: Настоящие птицы
    Инфракласс: Новонёбные
    Семейство: Ястребиные
    Подсемейство: Гарпиевые
    Род: Гарпии (Harpia Vieillot, 1816)
    Вид: Южноамериканская гарпия
    Международное научное название

    Harpia harpyja Linnaeus, 1758

    Ареал

    изображение

    Охранный статус Wikispecies-logo.svg
    Систематика
    на Викивидах
    Commons-logo.svg
    Изображения
    на Викискладе
    ITIS 560358NCBI 202280FW 137202
    У этого термина существуют и другие значения, см. Гарпия.

    Южноамериканская гарпия[1] (лат. Harpia harpyja) — крупная хищная птица из семейства ястребиных. Единственный вид своего рода[2].

    Общая характеристика

    Длина тела этого ястреба от 90 до 110 см[3]. Размах крыльев около 2-х метров. Самка весит 6—9 кг, более мелкий самец 4–4,8 кг[4]. Гарпия имеет тёмно-серую спину. Светло-серая голова с большими тёмными глазами и сравнительно некрупным, но мощным чёрным клювом украшена широкими тёмными перьями. В момент возбуждения гарпия приподнимает их почти вертикально на голове наподобие «рожек». У молодых птиц хохол более светлый. Брюхо белое, на оперенных лапах мелкие тёмные полоски. На шее тёмный широкий ошейник. По длинному хвосту идут широкие поперечные полосы серого цвета. Лапы чрезвычайно большие и мощные, способные выдержать очень большой вес, пальцы вооружены очень длинными чёрными когтями.

    Распространение

    Этот крупный ястреб обитает на равнине в тропических лесах Центральной и Южной Америки, от Мексики до Бразилии[3].

    Образ жизни

    Гарпия — это лесной орёл, гнездящийся и охотящийся в тропических лесах.

    Питание

    Основной пищей гарпии являются ленивцы, обезьяны и другие млекопитающие[3], второстепенной пищей являются рептилии и крупные птицы[4]. В частности, в их рационе встречаются агути, носухи, опоссумы, броненосцы, муравьеды, змеи диаметром до 5 см, ящерицы (в том числе тейиды) и амфисбены; среди птиц — краксы, кариамы, попугаи-ара и другие[4]. Гарпии являются единственными хищниками, за исключением гладколобых кайманов, охотящимися на древесных (или цепкохвостых) дикобразов[источник не указан 1846 дней]. Из деревень гарпии иногда таскают кур, кошек, поросят и ягнят.

    Размножение

    Гарпия гнездится в кроне высоких деревьев на высоте 50—75 м над землёй, часто возле воды. Широкое гнездо строит из толстых веток и устилает листьями и мхом. Одно и то же гнездо используется парой много лет. Гнездятся гарпии через год. Самка откладывает, как правило, одно желтоватое яйцо. Птенцы развиваются очень медленно и долго находятся на попечении родителей. Возле гнезда взрослые птицы агрессивны, нападают на посторонних, смело прогоняя даже человека. В возрасте 8—10 месяцев птенцы гарпии уже хорошо летают, однако кормиться самостоятельно всё равно не могут и дальше гнездового участка родителей не улетают. Могут голодать до 10—14 дней без вреда для себя.

    Численность

    Численность этих крупных южноамериканских орлов — менее 50 000 особей (по оценке 2008 года)[5], и она неуклонно сокращается. Основной причиной этого является уничтожение лесов в районах гнездования гарпий, а также особенности размножения: пара обычно выращивает только одного птенца раз в 2—3 года[3][4].

    Примечания

    1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 44. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
    2. Lerner H. R., Mindell D. P. Phylogeny of eagles, Old World vultures, and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA // Molecular Phylogenetics and Evolution. — 2005. — Vol. 37, № 2. — P. 327–346. — DOI:10.1016/j.ympev.2005.04.010. — PMID 15925523.
    3. 1 2 3 4 В. Е. Соколов и др. Жизнь животных. Птицы / под ред. В. Д. Ильичева, И. В. Михеева. — 2-е изд. — М.: Просвещение, 1986. — Т. 6. — С. 137–138. — 300 000 экз.
    4. 1 2 3 4 Ferguson-Lees J., Christie D. A. Raptors of the world. — Houghton Mifflin Harcourt, 2001. — P. 717–719. — ISBN 978-0-618-12762-7.
    5. Species factsheet: Harpia harpyjaBirdLife International (англ.)
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Авторы и редакторы Википедии

    Южноамериканская гарпия: Brief Summary ( russ; russi )

    fornì da wikipedia русскую Википедию
    У этого термина существуют и другие значения, см. Гарпия.

    Южноамериканская гарпия (лат. Harpia harpyja) — крупная хищная птица из семейства ястребиных. Единственный вид своего рода.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Авторы и редакторы Википедии

    角雕 ( cinèis )

    fornì da wikipedia 中文维基百科

    角鵰学名Harpia harpyja),又名哈佩鵰哈比鷹,是新熱帶界的一種。牠們最初是由卡爾·林奈於1758年所描述,並命名為Vultur harpyja[3]後來被編入自立的角鵰屬中。

    角鵰的名字是與希臘神話哈耳庇厄有關,哈耳庇厄是一種人面鷹身的怪物,負責將死人帶到哈底斯面前。牠們是美洲中最大隻及最強壯的猛禽,很多時都棲息在熱帶低地森林的上冠層。牠們也是世界上最大型的鷹之一,現存只有食猿鵰較牠們大。已滅絕哈斯特鷹差不多比牠們大50%,同時具備了擁有所有現存成年鳥類中最強179公斤以上的腳爪握力。

    特徵

    角鵰的上身羽毛呈灰黑色,下身的則是白色。在胸部上至頸部有黑間。頭部呈淡灰色,有兩個冠。雄鵰及雌鵰外觀完全一樣。爪長達13厘米。

    雌性角鵰平均長108厘米,翼展闊200厘米,重6.5-9公斤。只有食猿鵰虎頭海鵰有接近的身型,但角鵰的翼展較短。雄雕只重約3.8-5.4公斤。

    生態

     src=
    飛行中的角雕。

    角鵰是肉食性的,會主動捕獲獵物。其獵物主要有棲於樹上的哺乳動物,如蜘蛛猴吼猴長鼻浣熊食蟻獸樹懶豪豬負鼠,牠們也會攻擊其他鳥類,如金剛鸚鵡和一些爬蟲類,如鬣蜥雙領蜥屬。曾有過記錄一條寬度5公分的蛇被角鵰切碎吞下[4]。偶而角鵰也獵捕更大的獵物,像是水豚西猯鹿。角鵰的爪極度強壯,可以壓住獵物,施加的壓力達4.1M帕斯卡[5]牠們也可以抓起超過其體重四分之三的物件。雖然體型巨大,但飛行時發出的聲響卻非常小,即使在獵物頭頂上掠過,也不容易被察覺。

    角鵰會在高樹上以樹枝築巢,很多時都會在南美洲最高的爪哇木棉上築巢。由於砍伐爪哇木棉在南美洲代表了惡運,所以幫助了保存牠們的棲息地。[6]牠們每次會生兩隻蛋,蛋呈白色。角鵰的成長期為兩年,但要到了四五歲左右才完全成熟,有繁殖能力。當第一隻蛋孵化後,角鵰就會忽略第二隻蛋,第二顆蛋便不會孵化。雛鵰出生後6個月就會換羽,但父母仍會照顧牠多6-10個月。若對其巢造成騷擾或威脅牠們的雛鵰,牠們會變得很攻擊性。

    保育狀況

    角鵰受到砍伐及獵殺所威脅,在大部份地方,都只能短暫的見到牠們。如在巴西,牠們已從大西洋森林中消失,只有在偏遠的亞馬遜盆地出沒。[7]世界自然保護聯盟將角鵰列為近危[1],而《瀕危野生動植物種國際貿易公約》則指牠們已接近滅絕的邊緣。游隼基金會(The Peregrine Fund)指牠們是依賴保護的物種,需要飼養放生及保護棲息地等保育工作。

    文化

    Escudo armas Panama.png 角鵰是巴拿馬國鳥,也被用來放在巴拿馬國徽中。

    參考

    1. ^ 1.0 1.1 BirdLife International. (2017). Harpia harpyja. The IUCN Red List of Threatened Species doi:10.2305/IUCN.UK.2017-1.RLTS.T22695998A110872388.en
    2. ^ Aves de Rapina BR | Gavião-Real (Harpia harpyja). avesderapinabrasil.com. [2014-01-25].
    3. ^ (拉丁文)Linnaeus, C. Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata.. Holmiae. (Laurentii Salvii). 1758: 86. V. occipite subcristato.
    4. ^ J. Ferguson-Lees; David A. Christie (2001). Raptors of the world. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 717–19. ISBN 978-0-618-12762-7.
    5. ^ Giant Harpy Eagle grabs the Sloth Video. Disclose.tv. [2009-01-12].
    6. ^ Piper, Ross. Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals. Greenwood Press. 2007.
    7. ^ "Senhora dos ares", Globo Rural, ISSN 0102-6178, 11:129, July 1996, pgs. 40 and 42

    外部連結

     src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:角雕
     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    维基百科作者和编辑

    角雕: Brief Summary ( cinèis )

    fornì da wikipedia 中文维基百科

    角鵰(学名:Harpia harpyja),又名哈佩鵰或哈比鷹,是新熱帶界的一種。牠們最初是由卡爾·林奈於1758年所描述,並命名為Vultur harpyja。後來被編入自立的角鵰屬中。

    角鵰的名字是與希臘神話哈耳庇厄有關,哈耳庇厄是一種人面鷹身的怪物,負責將死人帶到哈底斯面前。牠們是美洲中最大隻及最強壯的猛禽,很多時都棲息在熱帶低地森林的上冠層。牠們也是世界上最大型的鷹之一,現存只有食猿鵰較牠們大。已滅絕哈斯特鷹差不多比牠們大50%,同時具備了擁有所有現存成年鳥類中最強179公斤以上的腳爪握力。

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    维基百科作者和编辑

    オウギワシ ( Giaponèis )

    fornì da wikipedia 日本語
    オウギワシ Harpia harpyja2.jpg
    オウギワシ Harpia harpyja
    保全状況評価 NEAR THREATENED
    (IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
    Status iucn3.1 NT.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : タカ目 Accipitriformes : タカ科 Accipitridae : オウギワシ属 Harpia
    Vieillot, 1816 : オウギワシ H. harpyja 学名 Harpia harpyja (Linnaeus, 1758) 英名 American Harpy Eagle

    オウギワシ(扇鷲、学名:Harpia harpyja、英名:American Harpy Eagle、あるいは単にHarpy Eagle)は、タカ目タカ科に属する鳥類の一種。 本種のみでオウギワシ属を形成する。

    分布[編集]

    形態[編集]

    Harpia harpyja 001 800.jpg
     src=
    飛び立つオウギワシ

    大型の猛禽類。平均的な雌は全長100cm、翼開長200cm、体重7.5kg に達する。雄は雌より小型で、体重は4.75kg 程度。爪の長さは13cm もある。体の大きさはフィリピンワシオオワシと並び、猛禽類では最大の部類に入る。

    生態[編集]

    熱帯雨林に生息する。

    食性は動物食で、哺乳類サルナマケモノなど)、鳥類爬虫類イグアナなど)、両生類などを捕食する。樹間をすり抜けるように飛行し、獲物を捕らえる。 時速65 - 80キロメートルで飛来する鉤爪の衝撃力は18300ジュールに達し、そのエネルギーはライフル銃の銃弾のほぼ3倍に匹敵する[1]

    2年周期で繁殖し、高木の樹上に営巣する[1]

    Sibley分類体系での位置[編集]

    シブリー・アールキスト鳥類分類
    ハヤブサ下目 Falconides
    タカ小目 Accipitrida
    タカ亜科 Accipitrinae

    保全状態評価[編集]

    画像[編集]

    脚注[編集]

    参考文献[編集]

    • 上田恵介監修 『小学館の図鑑NEO 鳥』 小学館、2002年、164頁。
    • 小宮輝之監修 『原色ワイド図鑑 鳥』 学習研究社、2002年(改訂新版)、182頁。
    • ドナ・ハート、ロバート・W・サスマン 『ヒトは食べられて進化した』 伊藤伸子訳、化学同人、ISBN 9784759810820。
    執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    ウィキペディアの著者と編集者

    オウギワシ: Brief Summary ( Giaponèis )

    fornì da wikipedia 日本語

    オウギワシ(扇鷲、学名:Harpia harpyja、英名:American Harpy Eagle、あるいは単にHarpy Eagle)は、タカ目タカ科に属する鳥類の一種。 本種のみでオウギワシ属を形成する。

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    ウィキペディアの著者と編集者

    부채머리수리 ( Corean )

    fornì da wikipedia 한국어 위키백과

    부채머리수리(영어: Harpy eagle)는 익장이 2m가 넘어 현존 사냥을 할 줄 아는 맹금류 중 가장 큰 종으로 분류되며 주로 중남미에 서식한다. 학명은 그리스 신화의 인면조 하르피아에서 유래한 Harpia harpyja이다.

    사냥 및 생태

    부채머리수리는 날개가 상대적으로 짧아 숲에서 빠르게 방향을 전환할 수 있다. 재규어아나콘다와 함께 중남미 최상위 포식자이며, 나무늘보원숭이, 개미핥기, 카피바라같은 큰 포유류를 주로 잡아먹고, 종류를 즐겨 사냥하기도 하며, 강에 사는 어류도 잡아먹는다.

    밀렵과 서식지역인 중남미 숲의 파괴로 인해 멸종위기에 처해 있다. 나무늘보나 원숭이들을 한번에 즉사시킬수 있는 발톱을 가지고 있으며, 이들의 발은 성인의 손정도의 크기이며 그 끝에는 불곰의 발톱보다 긴 발톱이 달려있다.

    계통 분류

    2021년 카타나흐(Catanach) 등과 생스터(Sangster) 등의 연구에 기초한 부채머리수리아과 계통 분류이다.[2]

    부채머리수리아과

    박쥐매속

         

    파푸아독수리속

         

    부채머리수리속

       

    Morphnus

           

    각주

    1. BirdLife International. 2017. Harpia harpyja (amended version of 2017 assessment). The IUCN Red List of Threatened Species 2017: e.T22695998A117357127. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2017-3.RLTS.T22695998A117357127.en. Downloaded on 09 November 2021.
    2. Amaral et al. (2006, 2009), Arshad (2009), Barrowclough et al. (2014), Breman et al. (2013), Bunce et al. (2005), Catanach et al. (2021), Gamauf and Haring (2004), Griffiths et al. (2007), Haring et al. (2007b), Helbig et al. (2005), Knapp et al. (2019), Kocum (2006), Kruckenhauser et al. (2004), Lerner and Mindell (2005), Lerner et al. (2008, 2017), Nagy and T¨ok¨olyi (2014), Oatley et al. (2015), Ong et al. (2011), Riesing et al. (2003), Sangster et al. (2021), Wink and Sauer-G¨urth (2004)
     title=
    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia 작가 및 편집자

    부채머리수리: Brief Summary ( Corean )

    fornì da wikipedia 한국어 위키백과

    부채머리수리(영어: Harpy eagle)는 익장이 2m가 넘어 현존 사냥을 할 줄 아는 맹금류 중 가장 큰 종으로 분류되며 주로 중남미에 서식한다. 학명은 그리스 신화의 인면조 하르피아에서 유래한 Harpia harpyja이다.

    licensa
    cc-by-sa-3.0
    drit d'autor
    Wikipedia 작가 및 편집자