Galapagos penguins lay their eggs in caves or holes in the volcanic rock, reducing predation on their eggs. They also vocalize, attack, and use body movements (wing-flapping, vocal calls, etc.) to frighten away predators. This is most effective when a group of penguins confronts a predator. Predators on young penguins include rats, crabs, and snakes. As adults, Galapagos penguins are preyed on by hawks and owls, as well as feral cats and dogs. When foraging for food in the water, Galapagos penguins are preyed on by sharks and other large, marine animals. The pattern of black and white countershading on their body makes them difficult to see underwater. A predator looking from above will see a black-colored backside of the penguin that blends in with the darker, deeper water. A predator seeing the penguin from below will see a white underside that blends with the lighter-colored, shallow water.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Galapagos penguins are fairly small penguins, averaging only 53 cm in height and ranging in weight from 1.7 to 2.6 kg. Sexual dimorphism exists, in that males are slightly larger than females. Galapagos penguins are the smallest members of the Spheniscus or "banded" penguins. Members of this species are mainly black in color with white accenting colors on various locations of the body and a large white frontal area. As in all banded penguins, the head is black with a white mark that begins above both eyes and circles back, down, and forward to the neck. They have the narrowest head-stripe of the banded penguins, a factor that distinguishes them from the similar Spheniscus magellanicus. Below the head stripe, S. mendiculus has a small black collar that merges into the back. Below the black collar there is another white stripe that runs the length of both sides of the body, followed by a black stripe that also runs the length of the body.
Range mass: 1700 to 2600 g.
Average length: 53 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Galapagos penguins can live for 15 to 20 years. Because of high mortality rates due to predation, starvation, climatic events, and human disturbance, most Galapagos penguins do not live to such ages.
Typical lifespan
Status: wild: 15 to 20 years.
Average lifespan
Status: wild: 15-20 years.
Galapagos penguins occupy coastal areas and offshore waters where the cold Cromwell Current brings food and other population-sustaining necessities into the vicinity. These birds rest on sandy shores and rocky beaches and nest on areas of sheltered coast. Galapagos penguins primarily breed on the larger islands of Fernandina and Isabela where they lay eggs in caves or holes found in the volcanic rock of the islands. When feeding, they will hunt for small fish and crustaceans in the coastal waters, diving to a depth of approximately 30 m.
Range elevation: 10 (high) m.
Range depth: 30 (high) m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial ; saltwater or marine
Terrestrial Biomes: desert or dune
Aquatic Biomes: coastal
Other Habitat Features: caves
Spheniscus mendiculus is found on the Galapagos Islands, off the western coast of Ecuador. Spheniscus mendiculus is a year-round resident of the majority of the 19 islands in the Galapagos chain. Most individuals are found on the two larger islands of Fernandina and Isabela.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Galapagos penguins are carnivorous and eat all types of small fish (no longer than 15 mm in length) and other small marine invertebrates. Prey species include anchovies (Engraulidae), sardines and pilchards (Cleupidae), and mullets (Mulgilidae). Galapagos penguins use their short wings to swim through the water and their small, stout beaks to capture small fish and other small marine organisms. Galapagos penguins usually hunt in groups and capture small prey by seizing them from below. The position of their eyes in relation to the beak means that they see prey best from a position below the prey.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans; other marine invertebrates; zooplankton
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods)
Galapagos penguins are major predators of small fish and other marine invertebrates in the coastal waters of the Galapagos. They also act as prey for marine and avian predators in the Galapagos.
Galapagos penguins provide economic value to humans who use this species and its coastal habitat to promote ecotourism. Many tourists and avid birdwatchers will pay to travel and visit the habitats of the Galapagos penguins.
Positive Impacts: ecotourism
Galapagos penguins rely on a series of vocal calls and sounds as well as a complex array of body movements for varying communication purposes. Vocalizations are crucial in helping to identify mates and chicks. These calls, along with body movements such as wing-flapping, help to deter egg-snatching predators. In courtship rituals, S. mendiculus relies heavily on displays and postures that advertise sexual status (paired or not paired), help to attract a mate, and reinforce the bond between the pair. Spheniscus mendiculus also uses vocalizations and body movements for general communication, such as greetings and displays of emotion.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Galapagos penguins may cause minor economic harm to the seafood industry for humans. As S. mendiculus relies heavily on a diet of small fish, such as anchovies and sardines, collectively the species can have an effect on the number of small fish available to catch for human consumption in their range. It has been shown that a penguin population can eat upwards of 6,000 to 7,000 tons of food locally, approximately 3,000 tons of that total has some economic value to humans.
According to the IUCN Red List and the United States Endangered Species Act, Galapagos penguins are currently listed as endangered. Due to climatic changes brought about by El Niño and La Niña cycles, the food supply available to the Galapagos penguins varies greatly. These unpredictable shifts in food supply often lead to starvation and deaths and a substantial decline in the already dwindling penguin population. Furthermore, human disturbances and predation are major factors contributing to the decline of S. mendiculus. Human disturbance is the main cause for ecosystem harm that affects the nesting grounds of Galapagos penguins. Few efforts are underway to protect S. mendiculus. However, recently the Galapagos Conservation Trust launched the Sylvia Harcourt-Carrasco Bird Life Fund for Galapagos that will aim much of its efforts at conserving the population of Galapagos penguins. This fund provides a push for the conservation of S. mendiculus that may lead to other conservation actions, and eventually to a restored, healthy population.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: endangered
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Breeding in Galapagos penguins involves a fairly complex set of courtship rituals before copulation occurs. First, male Galapagos penguins must locate a mate if they do not already have one. Since these penguins generally copulate with the same mate throughout their lifespan, each year only a handful of adult penguins need to attract a new mate. Those that are searching for a new mate exhibit various courtship rituals that attract a mate and strengthen the bond between the two partners. Paired individuals also participate in courtship rituals that enhance the pair bond. Such courtship rituals include displays of mutual preening, flipper patting, and bill dueling. After finding a mate, but before copulation, each penguin pair builds a nest that is continuously renovated until the eggs are laid. When the complex courtship and initial nest building are complete, the penguins begin mating. In Galapagos penguins, as in all other penguins, mating involves a balancing act in which the male climbs upon the back of the female that is sprawled upon the ground on her stomach. Once on top, sometimes after several tries, the male and female copulate--the process usually only takes about one minute. Steady copulation usually begins to occur early before the first egg is laid. As egg laying draws closer the penguins may copulate more frequently, mounting up to 14 times a day. Once the eggs are laid, both male and female S. mendiculus care for the young, including incubating the egg, fasting, and foraging for food. This reproductive process occurs every time a pair of Galapagos penguins mate, up to two or three times a year.
Mating System: monogamous
Galapagos penguins breed two to three times a year, producing two eggs per clutch. As the breeding season lasts year round, most breeding occurs whenever coastal waters are cold enough and abundant with food supplies. These factors, necessary for breeding, occur most often between May and July, thus prompting most of the breeding of Galapagos penguins to occur during these months. However, as climatic changes are unpredictable, breeding can occur at any time of the year when conditions are favorable. Galapagos penguins construct nests in caves or volcanic-formed cavities before copulation takes place. At egg-laying Galapagos penguins incubate their eggs, which lasts from 38 to 42 days. After hatching, the same process of caring for the chick and foraging for food continues. Chicks fledge at approximately 60 days and are fully independent within 3 to 6 months. Female Galapagos penguins must wait another 3 to 4 years to reach sexual maturity while males must wait another 4 to 6 years.
Their nesting behavior is unique. Galapagos penguins will make their nests out of any resources that are available and often steal pebbles, sticks, and other components from a neighboring nest when the inhabitants are not present.
Breeding interval: Galapagos penguins generally breed two to three times a year, breeding when food supplies are plentiful in the surrounding coastal waters.
Breeding season: The breeding season of Galapagos penguins lasts throughout the year; however, most breeding takes place between May and July.
Range eggs per season: 4 to 6.
Range time to hatching: 38 to 42 days.
Average fledging age: 60 days.
Range time to independence: 3 to 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4 to 6 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Parental investment of Galapagos penguins is divided between both males and females. Incubation duties are shared and, when one incubates, the other ventures to coastal waters to forage for food. Similarly, at hatching, one parent broods and guards the newly-hatched chick while the other forages for food to nourish itself and the chick. The foraging parent returns with food to regurgitate for the chick. This intense guarding and feeding process occurs for about 30 to 40 days, at which point the chick has grown substantially and can then be left alone for periods of time while the parents forage. This post-guarding period generally lasts about one month, at its completion the chick will have completed its growth into an adult penguin.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Qalapaqos pinqvini[1] (lat. Spheniscus mendiculus) — Eynəkli pinqvinlər cinsinə daxil olan növ.
Qalapaqos pinqvinlərinin əsas xüsusiyyətləri ondadır ki, onlar nə Antarktik və subantarktik qurşağın adalarında nə də mülayim bölgədə yaşayırlar. Ekvatordan bir necə 10 km cənubda yayılmışlar. Onların yayılma arealında havanın temperaturu +18—28°С, suyun temperaturu isə +22—24 °С arsında dəyişir. Bu canlıların 90 % Fernandina və İsabela adalarında yayılmışdır.[2].
Yetkin fərdlərin uzunluğu 50 sm, çəkiləri isə 2,5 kq təşkil edir. Qida rasionunu kiçik balıq və xərçəngkimilər təşkil edir.
Bel və baş nahiyələri qara, sinəsi ağ rəngdə olur. Göz və dikdiyin ətrafları sarı təngə çalır. Yumurtaya hər iki valideyn 38-40 gün müddət ərzində nəzarət edir. 60-65 günlüyündə balalar açıq dənizə çıxa bilirlər. Onlar yuvanı dənizə yaxın qururlar.
_-on_rock_-Fernandina.jpg)
_-marching_to_sea.jpg)
Qalapaqos pinqvini (lat. Spheniscus mendiculus) — Eynəkli pinqvinlər cinsinə daxil olan növ.
Qalapaqos pinqvinlərinin əsas xüsusiyyətləri ondadır ki, onlar nə Antarktik və subantarktik qurşağın adalarında nə də mülayim bölgədə yaşayırlar. Ekvatordan bir necə 10 km cənubda yayılmışlar. Onların yayılma arealında havanın temperaturu +18—28°С, suyun temperaturu isə +22—24 °С arsında dəyişir. Bu canlıların 90 % Fernandina və İsabela adalarında yayılmışdır..
Yetkin fərdlərin uzunluğu 50 sm, çəkiləri isə 2,5 kq təşkil edir. Qida rasionunu kiçik balıq və xərçəngkimilər təşkil edir.
Bel və baş nahiyələri qara, sinəsi ağ rəngdə olur. Göz və dikdiyin ətrafları sarı təngə çalır. Yumurtaya hər iki valideyn 38-40 gün müddət ərzində nəzarət edir. 60-65 günlüyündə balalar açıq dənizə çıxa bilirlər. Onlar yuvanı dənizə yaxın qururlar.
Ar mank Galápagos(Daveoù a vank) a zo ur spesad manked, Spheniscus mendiculus an anv skiantel anezhañ.
Evel an holl vanked ez eo dic'houest da nijal.
Bevañ a ra diwar besked, ha gresteneged gwech am amzer.
Emañ brosezat ar spesad en inizi Galápagos (enez Fernandina ha kornôg enez Isabela)[1].
Ar mank Galápagos(Daveoù a vank) a zo ur spesad manked, Spheniscus mendiculus an anv skiantel anezhañ.
El pingüí de les Galápagos (Spheniscus mendiculus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És l'únic pingüí que viu al nord de la línia equatorial, afavorit per les baixes temperatures de l'aigua produïdes pel corrent de Humboldt.
La mandíbula superior del bec és negra i la inferior groga amb punta negra.
D'hàbits pelàgics, cria a les illes Galápagos, principalment a Fernandina i Isabela, però també en petit nombre, en Santiago, Santa Cruz i Floreana.
La major part dels nius s'observen entre maig i gener. Els nius es fan a menys de 50 metres de la vora, dins de coves o caus per protegir les cries de la radiació solar. Les parelles es formen per vida. La femella pon normalment dos ous, si bé només un sobreviurà. Ambdós pares coven els ous durant 38 – 40 dies, i més tard els dos fan torns en la cura dels pollets.
El pingüí de les Galápagos (Spheniscus mendiculus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És l'únic pingüí que viu al nord de la línia equatorial, afavorit per les baixes temperatures de l'aigua produïdes pel corrent de Humboldt.
Pengwin bach sy'n endemig i Ynysoedd y Galapagos yw Pengwin y Galapagos (Spheniscus mendiculus). Mae'n brin iawn fod pengwin yn byw a'r cyhydedd. Mae'n bwydo ar bysgod bach.[1] Mae'n nythu ar ynysoedd Fernandina ac Isabela.[1]
Pengwin bach sy'n endemig i Ynysoedd y Galapagos yw Pengwin y Galapagos (Spheniscus mendiculus). Mae'n brin iawn fod pengwin yn byw a'r cyhydedd. Mae'n bwydo ar bysgod bach. Mae'n nythu ar ynysoedd Fernandina ac Isabela.
Tučňák galapážský (Spheniscus mendiculus) je menší ohrožený druh tučňáka, který žije pouze na Galapážských ostrovech. Je jediným druhem tučňáků, který snáší vejce a vyvádí své potomstvo v okolí rovníku. Jako první se o něm zmínil ornitolog Carl Jakob Sundevall v roce 1871. Latinské jméno mendiculus v překladu znamená „malý žebrák“ a pravděpodobně odkazuje na jeho malou dosahující výšku (kolem 50 cm).
Tučňák galapážský se živí výhradně rybí stravou, a především pak vyhledává různé druhy sardinek a ančoviček. Součástí jeho jídelníčku jsou ale i některé druhy hlavonožců, měkkýšů nebo korýšů. Hnízdí neobvykle až třikrát do roka. Nejprve se na hnízdiště dostaví samci, kteří obsadí zpravidla to samé hnízdo, na jakém se nacházeli naposledy. Tvoří zpravidla monogamní páry, a před pářením tak dochází pouze ke krátkodobým námluvám. Do hnízda snese samice jedno nebo dvě vejce (nejčastěji v období mezi květnem a červencem), a po 38 až 42 dnech inkubace se vylíhnou ochmýřená mláďata, o která pečuje obě pohlaví. Asi v 60 dnech života jsou plně opeřena a kolonii opouští.
Tučňák galápážský je velice vzácný pták o velmi nízké populaci, obývající pouze nevelkou rozlohu ostrovů. Věnovat se ochraně tohoto ohroženého druhu je nanejvýš důležité.
Tučňák galapážský je endemitem Galapážkých ostrovů. Největší hnízdící kolonie (95 %) jsou na ostrovech Isabela (angl. Albemarle) a Fernandina (Narborough), další drobné (5 %) na ostrovech Floreana (Charles), San Salvador (James), Santa Cruz (Indefatigable) a Bartolomé.[2][3][4]
Protože se pohybuje v blízkosti rovníku, může zatoulat jako vůbec jediný druh až na severní polokouli. Vždy se však jedná pouze o krátký pobyt v oceáně, a tak nelze z praktického hlediska říci, že je tučňáka galapážský jakousi výjimkou mezi ostatními druhy z řádu Sphenisciformes, jejichž výskyt je zcela vymezen na polokouli jižní. Ojediněle mohou tučňáci zahnízdit na vrcholku ostrova Isabela, který se nachází jen těsně nad rovníkem.
V místech která si vybrali za pravidelná hnízdiště se pohybuje teplota vzduchu od 25 do 40 °C a teplota vody od 15 do 28 °C. Vůbec přežit v těchto podmínkách tučňákům umožňují studené proudy Humboldtův z jihu a Cromwellův ze západu, které se u Galapág mísí s teplým proudem Panamským. Studené proudy ochlazují vodu a jsou bohaté na potravu.[5]
Vysokým teplotám se tučňáci galapážští přizpůsobili několika způsoby; Ve větším rozsahu než je zvykem kolísá jeho tělesná teplota, na vzduchu se pohybuje od 38 do 42 °C a ve vodě od 37 do 39 °C. Tělesnou teplotu snižují převážně vyzařováním tepla z nohou a křídel, ty jsou až o 7 °C chladnější než je teplota trupu. Na souši drží tučňáci vždy křídla odtažena od těla. Dále se ochlazují zrychleným dýcháním otevřeným zobákem, které může dosáhnout až 75 vdechů za minutu. Aby toho nebylo málo, po okrajích v okolí zobáku mají neopeřenou a narůžovělou kožní oblast, jež je hustě prokrvená a slouží rovněž k termoregulaci. Čím je jejich tělní teplota vyšší, tím větší množství krve se v těchto žlázách nachází a může být tak ochlazena okolním vzduchem. V takové situaci je pak růžově zabarvení kůže patrnější (tmavší).[6]
Tučňáci galapážští tráví přes den více než 12 hodin ve vodě, vylézají na břeh až večer. V době přepeřování se před sluncem skrývají do stínů skal nebo zalézají do jejich trhlin. Mají oproti jiným druhům rodu Spheniscus o třetinu kratší peří, což také usnadňuje vyzařování tepla.[6]
Tučňák galapážský je podobně zbarvený jako ostatní tučňáci z rodu Spheniscus. Na rozdíl od nich má ale tmavé tváře a jen úzký bílý pásek táhnoucí se od oka k hrdlu, zde se napojující k druhému úzkému pásku z druhé strany hlavy. Hlavu a oblast zad má tmavě šedou až tmavě hnědou (pocitově černou). Břicho má pak bíle s případnými černými fleky, které nikdy nejsou totožné s jiným jedincem. Toto kontrastní zbarvení je dělené nepravidelnou linií připomínající podkovu, kterou kopíruje mírně oddělený, avšak rozostřený pruh. Zobák je černě zbarvený s různorodými skvrnkami, ale spodní část vyniká delším bílým až růžovým páskem, u kořene zobáku pak nažloutlým.[3][7]
Mláďata jsou zbarvena modro-šedě s nedefinovaným vzorem. Odrostlejší jedinci jsou následně šedobílý, ošaceni již juvenilním (nepromokavým) peřím. Do plného opeření dospělých se vybarví až ve věku dvou let.[3][7]
Tučňák galapážský je nejmenším druhem svého rodu; o délce těla 48 až 53 cm, a hmotnosti 2 až 2,5 kg. Samec dosahuje nepatrně větších rozměrů než samice.[7] Velikost odpovídá Bergmannovu pravidlu; velikost zvířat téhož druhu nebo úzce příbuzné skupiny se zvětšuje se vzdálenosti od rovníků k oběma pólům.
Tučňák galapážský se živí výhradně rybí stravou, a především pak vyhledává různé druhy sardinek a ančoviček ve velikosti 10 až 180 mm. Součástí jeho jídelníčku jsou i některé druhy hlavonožců, měkkýšů nebo korýšů.[3][7]
Podniká asi 15 až 30 metrové ponory, v nichž setrvává zhruba 90 sekund (častěji se však pohybuje pouze v hloubce tří metrů). V období rozmnožování začíná lovit už za rozbřesku a vrací se zpravidla v odpoledních hodinách. Pakliže jsou podmínky zhoršeny (např. vlivem El Niño), přichází nakrmit svá mláďat patrně později, protože na moři setrvává déle.[3][7][8]
Loví ve skupinách o 30 až 80 jedincích, a jako tým spolu nahánějí hejnovité druhy ryb v mělkých zátokách. Soustavně obeplouvají vyhlédnuté hejno, které se stále více smrskává do sebe. V konečné fázi vzniká jakýsi sloup zmatených ryb krouživých kolem do kola; shora na ně tlačí vodní hladina, zatímco zdola na ně číhá několik hladových zobáků. Tučňáci pak do středu hejna vplouvají, a již snadnou kořist chytají a polykají. Pokud se nacházejí v blízkosti vodního dna, rozvíří navíc písek, jímž kořist dezorientují úplně (podobně a zcela účelně tak činí třeba některé druhy delfínů).[3][7]
Galapážské ostrovy skýtají bohatou faunu a tučňáci tak mají mnoho přirozených nepřátel. Hadi a krabi (především z rodu Graphus) se živí vejci z hnízd, a pro již vylíhlá mláďata představují hrozbu racci nebo sovy. Také invazivní druhy, jako zatoulaní psi a kočky zabíjejí mláďata nebo dospělé. Na moři se na snižování jejich počtu podílejí především žraloci, kosatky či lachtani.[3][7][8]
Rozmnožovací aktivity tučňáka galapážského nejsou fixně známy. Není limitován proměnlivou hojností potravy ani patrnější změnou svého prostředí, a tak častokrát hnízdí dvakrát až třikrát do roka.[7] Jeho rozhodnutí ovlivňuje maximálně teplota oceánu, která by se měla pohybovat v rozmezí 19–22 °C.[3] V takových vodách se vždy nachází dostatečné množství potravy. Jsou-li tyto skromné podmínky splněny, objeví se na břehu a zahnízdí.
Nejprve se na hnízdiště dostaví samci, kteří obsadí zpravidla to samé hnízdo, na jakém se nacházeli naposledy. Jednoduché hnízdo si připravují v dutinách skal nebo v lávových tunelech, které vystýlají měkkým podkladem, tedy trávou, větvemi nebo listím.Taktéž vytvářejí hnízda ze základu guána, nebo se jedná o ukrytou prohlubeň v zemině, případně o vyhloubenou noru. V jakémkoli případě se nacházejí na místech vzdálených zhruba 50 metrů od moře.[7]
Tučňáci galapážští tvoří zpravidla monogamní páry.[7] Před pářením tak dochází pouze ke krátkodobým námluvám, v kterých se o sebe partneři otírají, čistí se a v konečné fázi společně troubí, ve znamení uzavřeného svazku.[7] Při páření leží samice na břichu, samec ji vyskočí na záda a snaží se přitisknout svou kloaku k její.
Do hnízda snese samice jedno nebo dvě vejce (nejčastěji v období mezi květnem a červencem).[7] Po 38 až 42 dnech se vylíhnou ochmýřená mláďata, o která se starají oba rodiče. Zhruba v 60 dnech[9] mají mladiství juvenilní šat a kolonii opouští. Schopni reprodukce budou za poměrně dlouhou dobu ve stáří 4 až 6 let.[7] Tučňák galapážský se může dožít až 20 let.[7]
Podle IUCN je tučňák galapážský považován za ohrožený druh.[2] Jeho stavy jsou snižovány zapříčiněním člověka (tj. především komerční rybolov) a přirozených či invazivních predátorů, ale i následkem složitého klimatického jevu El Niño, který ohřívá studený Humboldtův proud. V řádkách několika let se tímto naruší ekologická rovnováha, a tučňáci trpí na nedostatek potravy.[2]
Ačkoli je populace tučňáků galapážských podle veškerých předpokladů nízká, neexistují záznamy s přesnějšími čísly; od roku 1971 se odhadovalo, že na ostrovech hnízdí asi 700 až 10 000 jedinců. V roce 2009 pak již pouze 1800 až 5000 jedinců. V současnosti (k roku 2017) se vyskytuje na Galapážských ostrovech zjevně obdobný počet těchto ptáků (asi 1000 až 2000 jedinců).[2][4][9]
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák galapážský ve Wikimedia Commons
Tučňák galapážský (Spheniscus mendiculus) je menší ohrožený druh tučňáka, který žije pouze na Galapážských ostrovech. Je jediným druhem tučňáků, který snáší vejce a vyvádí své potomstvo v okolí rovníku. Jako první se o něm zmínil ornitolog Carl Jakob Sundevall v roce 1871. Latinské jméno mendiculus v překladu znamená „malý žebrák“ a pravděpodobně odkazuje na jeho malou dosahující výšku (kolem 50 cm).
Tučňák galapážský se živí výhradně rybí stravou, a především pak vyhledává různé druhy sardinek a ančoviček. Součástí jeho jídelníčku jsou ale i některé druhy hlavonožců, měkkýšů nebo korýšů. Hnízdí neobvykle až třikrát do roka. Nejprve se na hnízdiště dostaví samci, kteří obsadí zpravidla to samé hnízdo, na jakém se nacházeli naposledy. Tvoří zpravidla monogamní páry, a před pářením tak dochází pouze ke krátkodobým námluvám. Do hnízda snese samice jedno nebo dvě vejce (nejčastěji v období mezi květnem a červencem), a po 38 až 42 dnech inkubace se vylíhnou ochmýřená mláďata, o která pečuje obě pohlaví. Asi v 60 dnech života jsou plně opeřena a kolonii opouští.
Tučňák galápážský je velice vzácný pták o velmi nízké populaci, obývající pouze nevelkou rozlohu ostrovů. Věnovat se ochraně tohoto ohroženého druhu je nanejvýš důležité.
Galapagospingvin (Spheniscus mendiculus) er den mindste art i slægten Spheniscus.[1][2] Det er også den eneste pingvinart, der lever nord for ækvator; dog ikke hele bestanden.[3] Galagapospingvinen er af IUCN klassificeret som en truet art.[4]
Arten er nært beslæget med humboldtpingvinen og lever endemisk på Galapagosøerne.[4] Galapagospingvinens krop er ca. 53 cm og voksne eksemplarer har en hvid tegning, der begynder ved øjnene og fortsætter i en bue over hovedets sider og ned over forkroppen.[2]
Galapagospingvin (Spheniscus mendiculus) er den mindste art i slægten Spheniscus. Det er også den eneste pingvinart, der lever nord for ækvator; dog ikke hele bestanden. Galagapospingvinen er af IUCN klassificeret som en truet art.
Arten er nært beslæget med humboldtpingvinen og lever endemisk på Galapagosøerne. Galapagospingvinens krop er ca. 53 cm og voksne eksemplarer har en hvid tegning, der begynder ved øjnene og fortsætter i en bue over hovedets sider og ned over forkroppen.
Der Galápagos-Pinguin (Spheniscus mendiculus) ist eine von vier Arten der Gattung der Brillenpinguine (Spheniscus). Er kommt weltweit nur auf den Galápagos-Inseln vor und ist mit ca. 1.200 Individuen (Stand: 2004) die seltenste Pinguinart. Er ist vom Aussterben bedroht. Auf der Roten Liste gefährdeter Tierarten hat er den Status EN (engl. 'endangered', in der deutschen Liste 'stark gefährdet'). Da sich die Galápagos-Inseln auf dem Äquator befinden, sind die Galápagos-Pinguine der Insel Isabela die einzige Pinguinart, die auch auf der nördlichen Hemisphäre brütet.[1]
Galápagos-Pinguine werden zwischen 48 und 53 Zentimeter groß und wiegen zwischen 1,5 und 2,5 Kilogramm. Die Männchen sind dabei etwas größer und schwerer. Ihr Höchstgewicht haben beide Geschlechter unmittelbar vor der Mauser, das Minimalgewicht unmittelbar danach (Männchen), beziehungsweise nach der Eiablage (Weibchen).
Das Rückengefieder ist dunkel und das Bauchgefieder ist weiß und kann dunkle Flecken haben. Wie alle Brillenpinguine hat auch der Galápagos-Pinguin ein weißes Band, das am Auge beginnt und bogenförmig bis zum Schnabelansatz verläuft. Hufeisenförmig um den Bauch herum zieht sich ebenfalls ein weißer Streifen. Allerdings ist bei ihm diese Zeichnung weniger deutlich als bei den anderen Arten ausgeprägt. Der Schnabel ist schwarz und an der Unterseite zieht sich ein weißes Band bis zur Schnabelspitze.
Am Schnabelansatz haben die Tiere federlose Hautflecke, die wegen der starken Durchblutung rosa gefärbt sind. Diese dienen dem Wärmeaustausch und verhindern so, dass die Tiere überhitzen. Es wird vermutet, dass die Hautflecke bei der Identifizierung des Brutpartners eine Rolle spielen, da Galápagos-Pinguine keine der für andere Pinguinarten typischen Begrüßungsrituale erkennen lassen.
Das Gefieder der Küken ist hellgrau und kann rund um die Augen etwas aufhellen. Werden die Küken älter, bildet sich ein grauweißes Junggefieder aus, das keine Streifen hat. Nach der ersten Mauser erhalten die Jungen ihr Erwachsenengefieder.
Die Verbreitung des Galápagos-Pinguins ist auf die Galápagos-Inseln beschränkt. 95 % aller Brutpaare sind in den Kolonien auf der Hauptinsel Isabela und der ihr vorgelagerten Insel Fernandina anzutreffen; auf Santa Cruz befinden sich die restlichen Tiere.
Der Bestand wurde 2004 auf rund 1200 geschlechtsreife Exemplare geschätzt, und es wird angenommen, dass der Bestand seit 1999 nahezu stabil ist. Man geht mittlerweile davon aus, dass die Schätzung von 1971, die von 3400 geschlechtsreifen Tieren ausgegangen war, zu hoch lag und auf 2100 Exemplare korrigiert werden muss. Durch verschiedene Ereignisse – den Ausbruch des Vulkans Chico 1979, einen starken El-Niño-Effekt in den Jahren 1982/83, die Zunahme der Verschmutzung der Meere und die Zunahme des Fischfangs – ging die Zahl in den 1980er Jahren bis auf rund 500 Tiere zurück. Bis Mitte der 1990er Jahre konnte sich der Bestand auf geschätzte 1950 Tiere erholen. Ein erneuter starker El Niño 1997 bis 1998 führte zu einem erneuten Rückgang um ein knappes Drittel auf die oben genannte Zahl.
Galápagos-Pinguine sind keine ausdauernden Taucher, sie können lediglich 90 Sekunden unter Wasser bleiben, erreichen aber dabei Tiefen von bis zu 15 Metern; durchschnittlich bewegen sie sich jedoch bei der Jagd in Tiefen von drei Metern.
Die Hauptnahrung der Galápagos-Pinguine ist der Fisch, dem sie im Verbund nachjagen. Ihre Hauptbeute sind Kleinfische aus der Ordnung der Heringsartigen (Clupeiformes) wie Sardinen und Sardellen. Bei der Jagd werden die Beutefische in Buchten getrieben und dort festgesetzt. Im freien Wasser versuchen die Pinguine, ihre Beute durch Umkreisen zu so genannten Fischsäulen zu formieren, in denen die Pinguine abwechselnd ihre Beute fangen.
Galápagos-Pinguine sind Höhlenbrüter. Die Bruthöhle wird dabei in der Regel in ausreichend tiefen Guanoschichten angelegt; seltener werden vulkanische Spalten benutzt, die dann mit Nistmaterial wie Seegras oder anderem Pflanzenmaterial gepolstert werden. Der Brutzyklus der Pinguine ist unregelmäßig und scheint von der Wassertemperatur abhängig zu sein – die ihrerseits wiederum für das Nahrungsangebot verantwortlich ist. Es kann dabei vorkommen, dass Brutpaare bis zu dreimal im Jahr brüten. So kommt es auch vor, dass die Pinguine während der Brutzeit mausern, was für Pinguine ungewöhnlich ist. Bei ausreichendem Nahrungsangebot fressen sich die Pinguine daher das notwendige Polster an und beginnen mit der Brut. Das Gelege besteht aus zwei im Abstand von drei bis fünf Tagen gelegten Eiern. Die Paare brüten ungefähr 40 Tage lang, bis die Jungen zeitversetzt schlüpfen. Während der ersten drei Wochen bleibt immer ein erwachsenes Tier am Nest, um ein Überhitzen der Küken, die in dem Alter noch nicht in der Lage sind, ihre Körpertemperatur selbständig zu regulieren, zu verhindern. Dadurch ist aber jeweils nur ein Elterntier in der Lage, die Jungen mit Nahrung zu versorgen, so dass die Konkurrenz zwischen den beiden Küken bei ungünstiger Nahrungssituation dazu führt, dass nur das stärkere gefüttert wird und das schwächere langsam stirbt. Nach dieser Zeit jedoch versorgen beide Elternteile die Küken für weitere acht Wochen mit Nahrung, bis diese selbständig sind.
Galápagos-Pinguine haben – anders als beispielsweise die antarktischen Arten – nicht nur Feinde im Wasser, sondern auch an Land. Die auf den Galápagos-Inseln heimischen Sumpfohreulen (Asio flammeus) und der Galapagosbussard (Buteo galapagoensi) machen gelegentlich Jagd auf Pinguine. Auch die von Menschen eingeschleppten Hunde, Katzen und Ratten können für die Tiere und ihre Brutkolonien eine Gefahr darstellen. Im Wasser zählen verschiedene Arten von Requiemhaien, der Orca (Orcinus orca), der Galápagos-Seelöwe (Zalophus wollebaecki) sowie der Galápagos-Seebär (Arctocephalus galapagoensis) zu ihren Fressfeinden. Küken und Eier sind zusätzlich durch einheimische Schlangen und die Rote Klippenkrabbe (Grapsus grapsus) gefährdet.
Die letztendlich größte Gefahr für die Art ist El Niño, der durch das Ausbleiben der benötigten Nahrung den Bruterfolg einer ganzen Saison zunichtemachen und eine nicht unerhebliche Zahl von Alttieren auf einen Schlag töten kann.
Der Galápagos-Pinguin (Spheniscus mendiculus) ist eine von vier Arten der Gattung der Brillenpinguine (Spheniscus). Er kommt weltweit nur auf den Galápagos-Inseln vor und ist mit ca. 1.200 Individuen (Stand: 2004) die seltenste Pinguinart. Er ist vom Aussterben bedroht. Auf der Roten Liste gefährdeter Tierarten hat er den Status EN (engl. 'endangered', in der deutschen Liste 'stark gefährdet'). Da sich die Galápagos-Inseln auf dem Äquator befinden, sind die Galápagos-Pinguine der Insel Isabela die einzige Pinguinart, die auch auf der nördlichen Hemisphäre brütet.
The Galapagos penguin (Spheniscus mendiculus) is a penguin endemic tae the Galapagos Islands. It is the anly penguin that lives north o the equator in the wild. It can survive due tae the cuil temperaturs resultin frae the Humboldt Current an cuil watters frae great depths broucht up bi the Cromwell Current. The Galapagos Penguin is ane o the bandit penguins, the ither species o which live maistly on the coasts o Africae an mainland Sooth Americae.
The Galapagos penguin (Spheniscus mendiculus) is a penguin endemic tae the Galapagos Islands. It is the anly penguin that lives north o the equator in the wild. It can survive due tae the cuil temperaturs resultin frae the Humboldt Current an cuil watters frae great depths broucht up bi the Cromwell Current. The Galapagos Penguin is ane o the bandit penguins, the ither species o which live maistly on the coasts o Africae an mainland Sooth Americae.
De Galapagospenguin (Spheniscus mendiculus) is soarte yn it skaai fan de brilpinguins dy't foarkomt op 'e Galapagoseilannen. It is de ienichste pinguinsoarte dy't by de evener libbet, en dêrmei op it noardlik healrûn foarkomme kin. Dat de Galapagospinguin yn dy omkriten libje kin komt omdat de kâlde golfstream fan Humboldtstream de temperatuer leech hâldt. Nei alle gedachten is dy golfstream ek de rûte dy't de pinguins nei de Galapagoseilannen brocht hat. De measte Galapagospinguins libje op Fernandina en oan de westkust fan Isabella, mar der libje ek lytse groepkes op de oare eilannen.
De Galapagospenguin (Spheniscus mendiculus) is soarte yn it skaai fan de brilpinguins dy't foarkomt op 'e Galapagoseilannen. It is de ienichste pinguinsoarte dy't by de evener libbet, en dêrmei op it noardlik healrûn foarkomme kin. Dat de Galapagospinguin yn dy omkriten libje kin komt omdat de kâlde golfstream fan Humboldtstream de temperatuer leech hâldt. Nei alle gedachten is dy golfstream ek de rûte dy't de pinguins nei de Galapagoseilannen brocht hat. De measte Galapagospinguins libje op Fernandina en oan de westkust fan Isabella, mar der libje ek lytse groepkes op de oare eilannen.
Galápago yperana (Spheniscus mendiculus) - (karaiñe'ẽ: pingüino de las Galápagos), ha'e peteĩ guyra juehegua ndoveveiva, yperanaicha, ha'e peteĩ yperana jehaipy juehegua, oikovente ypa'ũnguéra Galápago, tetã Ekuator-pe.
Ko guyra ohaityponte ypa'ũnguéra Galápago, tetã Ekuator-pe. Ko guyra michĩva (35-40 cm). Ohaitypo añóre, poteĩ yperana ndie.
Oikovente 2000 Galápago yperana.
Ο πιγκουίνος των Γκαλάπαγκος (Spheniscus mendiculus) είναι πιγκουίνος ενδημικός των Νησιών Γκαλάπαγκος. Είναι ο μόνος πιγκουίνος που ζει βόρεια του ισημερινού.[1] Τα δροσερά νερά του ρεύματος Χούμπολτ και Κρόμγουελ τους επιτρέπουν να επιβιώνουν παρά το τροπικό γεωγραφικό πλάτη.
Ο μέσος πιγκουίνος έχει μήκος 49 εκατοστών και βάρος 25 κιλά. Είναι το δεύτερο μικρότερο είδος πιγκουίνου, μετά το μικρό πιγκουίνο. Έχουν μαύρο κεφάλι με λευκό περίγραμμα γύρω από τα μάτια. Τα θηλυκά είναι μικρότερα από τα αρσενικά.
Περίπου το 90% των πιγκουίνων ζουν στο νησί Fernandina και τη δυτική ακτή της νήσου Isabela, στο δυτικό τμήμα του αρχιπελάγους. Μικροί πληθυσμοί επίσης να εμφανιστούν στο Σαντιάγκο, Βαρθολομαίος, βόρεια της Σάντα Κρουζ και στο Floreana. Το βόρειο άκρο της Isabela διασχίζει τον ισημερινό, με την έννοια ότι κάποιοι πιγκουίνοι ζουν στο βόρειο ημισφαίριο.
Ο πιγκουίνος των Γκαλάπαγκος (Spheniscus mendiculus) είναι πιγκουίνος ενδημικός των Νησιών Γκαλάπαγκος. Είναι ο μόνος πιγκουίνος που ζει βόρεια του ισημερινού. Τα δροσερά νερά του ρεύματος Χούμπολτ και Κρόμγουελ τους επιτρέπουν να επιβιώνουν παρά το τροπικό γεωγραφικό πλάτη.
Ο μέσος πιγκουίνος έχει μήκος 49 εκατοστών και βάρος 25 κιλά. Είναι το δεύτερο μικρότερο είδος πιγκουίνου, μετά το μικρό πιγκουίνο. Έχουν μαύρο κεφάλι με λευκό περίγραμμα γύρω από τα μάτια. Τα θηλυκά είναι μικρότερα από τα αρσενικά.
Περίπου το 90% των πιγκουίνων ζουν στο νησί Fernandina και τη δυτική ακτή της νήσου Isabela, στο δυτικό τμήμα του αρχιπελάγους. Μικροί πληθυσμοί επίσης να εμφανιστούν στο Σαντιάγκο, Βαρθολομαίος, βόρεια της Σάντα Κρουζ και στο Floreana. Το βόρειο άκρο της Isabela διασχίζει τον ισημερινό, με την έννοια ότι κάποιοι πιγκουίνοι ζουν στο βόρειο ημισφαίριο.
The Galápagos penguin (Spheniscus mendiculus) is a penguin endemic to the Galápagos Islands, Ecuador. It is the only penguin found north of the equator.[4] Most inhabit Fernandina Island and the west coast of Isabela Island. The cool waters of the Humboldt and Cromwell Currents allow it to survive despite the tropical latitude. The Galápagos penguin is one of the banded penguins, the other species of which live mostly on the coasts of Africa and mainland South America. It is one of the smallest species of penguin in the world. Because of their warm environment, Galápagos penguins have developed techniques to stay cool. The feathers on their back, flippers, and head are black, and they have a white belly and a stripe looping from their eyes down to their neck and chin. Each penguin keeps only one mate, and breeds year-round. Their nests are typically in caves and crevices as protection against predators and the harsh environment. The Galápagos penguin has a lifespan of about 15 to 20 years, but due to predation, life expectancy in the wild could be significantly reduced.
The average Galápagos penguin is 48–50 centimetres (19–20 in) tall and weighs around 2–4 kilograms (4.4–8.8 lb).[5] It is the second-smallest species of penguin, after the little penguin. Females are usually smaller than males. Galápagos penguins have a black head with a white border running from behind the eye, around the black ear coverts and chin, to join on the throat. The top of the beaks are black and fade into pink on the bottom.[6] They have two black bands across the breast that connect to the back, the lower band extending down the flanks to the thigh.[7] Juveniles differ in having a wholly dark head, grayer on side and chin, and no breast band.[6]
Ninety percent of Galápagos penguins live on Fernandina Island and the west coast of Isabela Island, in the western part of the archipelago, but small populations also occur on Santiago, Bartolomé, northern Santa Cruz, and Floreana.[8] The northern tip of Isabela crosses the equator, meaning that some Galápagos penguins live in the Northern Hemisphere, the only penguins to do so.
Galápagos penguins are confined to the Galápagos Islands, foraging in the cool Cromwell Current during the day and returning to the land at night. They eat small schooling fish, mainly mullet, sardines, pilchards and anchovies,[7] and sometimes crustaceans. They normally range only a few kilometers from their breeding sites, depending on the cold, nutrient-rich currents to bring them food.
Air temperatures in the Galápagos remain in the range 15–28 °C (59–82 °F). During El Niño seasons, the penguins defer breeding because their food becomes less abundant; this makes the chances of raising offspring successfully unfavorable compared to the chances of dying in the attempt. This was especially detrimental during the 1982-83 El Niño, where a decline in population of 77% was observed.[9] The penguins usually breed when the sea surface temperature is below 25 °C (77 °F). The strong tropical sun is problematic for this species. Their primary means of cooling off is going in the water, but other behavioral adaptations for thermoregulation come into play when they must remain on land. One method involves stretching out their flippers and hunching forward to keep the sun from shining on their feet, which exchange heat rapidly because they have high blood flow and lack insulation. Another method is to pant, using evaporation to cool the throat and airways. Galápagos penguins protect their eggs and chicks from the hot sun by keeping them in deep crevices in the rocks.
_-Isabela2.jpg)
Galápagos penguins are a monogamous species, each pair mating for life.[10] There are fewer than 1,000 breeding pairs of Galápagos penguins in the world.[11] After completing courtship, with rituals including bill dueling, flipper patting, and mutual preening, the pair will build and maintain a nest.[7] Most nests are seen between May and July because both quantity of food and climate conditions are typically most optimal. The nests are made within 50 metres (160 ft) of the water on the shore. Adults stay near the breeding area during the year with their mate. It lays one or two eggs in places such as caves and crevices, protected from direct sunlight, which can cause the eggs to overheat.[10] Incubation takes 38–40 days, with both parents incubating.[12] One parent will always stay with the eggs or young chicks while the other may be absent for several days to feed.[13] A pair usually rears only one chick. Galápagos penguins will molt before they breed, and are the only penguins to do this twice a year. Molting takes up to 15 days to complete.[6] They do this for their own safety, as food availability in the Galápagos is typically unpredictable.[14] If there is not enough food available, they may abandon the nest.
It takes about 60–65 days for the chicks to become independent.[12] Newly hatched chicks have downy feathers that do not become waterproof until the chicks grow into juveniles.[14] The juvenile plumage, attained by thirty days after a chick hatches, is dark brown or gray above and white below. These feathers are mainly needed to protect the chicks from the strong sun rather than keep them warm.
Bermudian naturalist Louis L. Mowbray was the first to successfully breed the Galápagos penguins in captivity.[15]
Galápagos penguins have a lifespan ranging from 15 to 20 years, but because of environmental factors and predation, their life expectancy is reduced.[5] They are listed on the IUCN Red List of Threatened Species as Endangered, and as of 2018 there are around 1,200 mature penguins left.[16] It is currently the rarest penguin species (a status often falsely attributed to the yellow-eyed penguin).
The Galápagos penguin is a particularly vulnerable bird species due to its limited range on the Galápagos Islands. With a population of only about 1800, it remains on the endangered species list, and its population will likely fluctuate strongly in response to anthropogenic changes in the region.[17] The primary danger to the Galapagos penguin is the climate phenomena known as El Niño.[18] In 1982-83 and 1997–98, two strong El Niño events resulted in Galapagos penguin population declines of 77% and 65%, respectively.[18] Additionally, the years 1965-66, 1968–69, 1972–73, 1976, 1986–87, 1991–92 and 1993 all had relatively weak El Niño events which were associated with slow population recovery. Conversely, during La Niña events when sea surface temperatures are lower than normal and the climate patterns shift, Galapagos penguin populations begin to recover.[18] Anthropogenic climate change has been shown to increase frequency and intensity of El Niño events beyond levels of natural variability which negatively impacts the Galapagos penguin.[19] Warmer temperatures caused by El Niño are associated with poorer female condition and lower adult body weights. The warmer temperatures of El Niño events result in a decrease in upwelling of the cold nutrient rich waters which decreases phytoplankton productivity and results in bottom up trophic disruptions that reduce the food availability for the Galapagos penguin.[20] This lack of food leads to poor breeding success and a disproportionate female death rate, causing population decline and disrupting future recovery by creating uneven sex ratios in the populations.[20] Predictive models suggest future El Niño events will increase in frequency and severity over the next century, posing further threats to the Galapagos penguin.[21] If the pattern of El Niño events from 1965-2004 continues, there is a 30% chance of extinction for the Galapagos penguin.[21] If the frequency of strong El Niño events were to double over this same time period, the chance of extinction would be 80%.[21]
Another potential threat to the Galápagos penguin is disease. Preliminary studies, such as one conducted in 2001, found no evidence of Avian malaria or Marek’s disease in Galápagos penguin populations.[22] Despite these findings, the researchers recommended further observations, citing the death of 800 chickens in the Galápagos Islands from Marek’s disease, the presence of mosquitos known to carry Avian malaria, and the known impacts of these diseases on other endemic bird populations in Hawaii.[22] Later, a 2009 study revealed the presence of a species of Plasmodium in Galápagos penguins, the parasite genus that causes Avian malaria.[23] The presence of this parasite suggests that diseases are able to travel from other populations to the isolated Galápagos penguin communities. Further research suggests that cross-species transmission may occur between endemic Galápagos species and migratory birds such as the Bobolink.[24] Understanding how these diseases reach the Galápagos Islands and transmit between its bird species is a focus for developing conservation strategies for endangered species such as the Galápagos penguin.
Other threats include humans harvesting penguins for oil and other products, competition with fisheries for krill and other fish, habitat loss, increased predation from invasive species, bycatch, and pollution.[25] On Isabela Island, humans may be contributing to the decline of this species due to introduced cats, dogs, and rats which attack penguins, destroy nests, and spread disease.[10] Other threats on land include crabs, snakes, rice rats, Galápagos hawks, and short-eared owls.[7] While in the water, predators include sharks, fur seals, and sea lions.[12][26] They also face the hazards of unreliable food resources and volcanic activity.[27] Illegal fishing activity may interrupt the penguins' nesting, and they are often caught in fishing nets by mistake.
These impacts are particularly threatening because of the population structure of the Galápagos penguin.[28] The Galápagos penguin consists of two geographic subpopulations, but studies suggest that there is sufficient gene flow between these populations to treat them together when considering conservation strategies. Additionally, the Galápagos penguin demonstrates relatively low genetic diversity, making it especially vulnerable to disease, predation, and other environmental changes.[28]
The Galápagos penguin (Spheniscus mendiculus) is a penguin endemic to the Galápagos Islands, Ecuador. It is the only penguin found north of the equator. Most inhabit Fernandina Island and the west coast of Isabela Island. The cool waters of the Humboldt and Cromwell Currents allow it to survive despite the tropical latitude. The Galápagos penguin is one of the banded penguins, the other species of which live mostly on the coasts of Africa and mainland South America. It is one of the smallest species of penguin in the world. Because of their warm environment, Galápagos penguins have developed techniques to stay cool. The feathers on their back, flippers, and head are black, and they have a white belly and a stripe looping from their eyes down to their neck and chin. Each penguin keeps only one mate, and breeds year-round. Their nests are typically in caves and crevices as protection against predators and the harsh environment. The Galápagos penguin has a lifespan of about 15 to 20 years, but due to predation, life expectancy in the wild could be significantly reduced.
La Galapaga pingveno (Spheniscus mendiculus) estas pingveno endemia de Galapagoj. Ĝi estas la ununura pingveno kiu loĝas norde de ekvatoro en naturo. Ili povas survivi pro la malvarmaj temperaturoj rezulte el la Humboldta Marfluo kaj la malvarmaj akvoj el grandaj profundoj alportitaj de la Kromvela Marfluo. La Galapaga pingveno estas unu el la bendopingvenoj, kies aliaj specioj loĝas ĉefe ĉe la marbordoj de Afriko kaj kontinenta Sudameriko.
La averaĝa Galapaga pingveno estas 49 cm longa kaj 2.5 kg peza. Ĝi estas la dua plej malgranda specio de pingveno. Ties malgrando estas adpto al pli varma medio, same kiel ili ne bezonas havi la korpon kovrita el graso.
Ili havas nigran kapon kun blanka bordo el malantaŭokulo, ĉirkaŭ la nigraj orelkovriloj kaj la mentono, kiu kuniĝas ĉe la gorĝo. Ili havas nigrec-grizajn suprajn partojn kaj blankecajn subajn partojn, kun du nigraj bendoj tra la brusto, el kiuj la plej suba etendas suben tra la flankoj al femuroj. Junuloj diferencas ĉar havas tute malhelan kapon, pli griza en flankoj kaj mentono, kaj ne javas brustobendon. La pingveninoj estas pli malgrandaj ol la maskloj, sed pri aliaj detaloj estas tre similaj.
La Galapaga pingveno loĝas ĉefe en Insulo Fernandina kaj ĉe la okcidenta marbordo de Insulo Isabela, sed ankaŭ malgrandaj populacioj estas dise en aliaj insuloj en Galapagoj.
Kvankam 90 % el la Galapagaj pingvenoj loĝas inter la okcidentaj insuloj Fernandina kaj Isabela, ili loĝas ankaŭ en Santiago, Bartolome, norda Santa Cruz, kaj Floreana. La plej norda pinto de Isabela trapasas la ekvatoro, kio signifas, ke la Galapagaj pingvenoj foje vizitas la nordan hemisferon, kaj ili estas la nuraj pingvenoj kiuj faras tion.
Tiuj pingvenoj restas ĉe la arkipelago. Ili restas ĉe la Kromvela Marfluo dumtage ĉar ĝi estas pli malvarma kaj revenas surteren nokte. Ili manĝas malgrandajn ariĝantajn fiŝojn, ĉefe mugilojn, sardinojn kaj foje krustulojn. Ili sexrĉas manĝon dumtage kaj normale ĝis malmultaj kilometroj el ties reproduktaj lokoj. Ili dependas el la malvarma nutro-riĉaj marfluoj kiuj alportas al ili manĝon.
La temperaturo ĉe la insuloj restas inter 15 kaj 28 gradoj Celsius (59–82 °F). Dum la sezono de El Niño, la pingvenoj ĉesas reproduktadon, ĉar ties manĝo iĝas malpli abunda; tio faras la ŝancojn idozorgadi sukcese nefavora kompare kun la ŝancoj mortigixi dum la klopodo. Ili kutime reproduktiĝas kiam la marsurfaca temperaturo estas sub 24 gradoj Celsius (75 °F) kio rezultas en pli da manĝo por ili. La forta suno estas la ĉefa problemo por la pingvenoj. Ties ĉefa rimedo por malvarmigi sin estas iri al akvo, sed ili havas aliajn kutimarajn adaptojn por la tuta tempo kiun ili pasas surtere. Ili uzas du metodojn por termoregulado en pli varma vetero surtere. Unu estas per etendo de ties naĝiloj kaj ĝibigo antaŭen por teni la sunardon for el ties piedoj, ĉar ili povas perdi varmon tra siaj naĝiloj danke al sangofluo tie. Ili ankaŭ anhelas, uzante vaporigon por refreŝigi la gorĝon kaj la aersistemon. Galapagaj pingvenoj protektas siajn ovojn kaj idojn el varmega suno metante ilin en profundajn fendojn en la rokoj.
Tiu specio estas endanĝerita, kun ĉirkaŭkalkulita populacio de ĉirkaŭ 1,500 individuoj en 2004, laŭ esploro fare de la Scienca Stacio Charles Darwin. La populacio suferis alarmigan malpliiĝon de ĉirkaŭ 70 % en la 1980-aj jaroj, sed ĝi estis poste malrapide rekuperante. Ĝi estas ĉiukaze la plej rara pingvena specio (statuso kiu estas ofte false atribuata al la Flavokula pingveno). Populaciniveloj ja estas influataj de la efiko de Suda Fluktuo de El Niño, kio malpliigas la disponeblon de fiŝariĝintaj fiŝoj, kio kondukas al malalta reproduktado aŭ malsatego. Tamen, antropogenikaj faktoroj (ekz. naftopoluado, fiŝkaptado per aldona kaptado kaj por konkurenco) povas esti aldonataj al la pliiĝanta malpliiĝo de tiu specio. Ĉe la Insulo Isabela, enmetitaj katoj, hundoj kaj ratoj atakas pingvenojn kaj detruas siajn nestojn. Enakve ili estas predataj de ŝarkoj, ledofokoj kaj marleonoj.
Estas malpli ol 1000 reproduktaj paroj de Galapaga pingveno en la mondo. Reproduktado ekas kiam la temperaturo de la marsurfaco falas al ĉirkaŭ 24°C.[1] Plej nestoj estas vidataj inter majo kaj januaro. La nestoj estas farataj ĉe 50 m al la akvo ĉe la marbordo, kutime ĉe insuloj Fernandina kaj Isabela. Plenkreskulo restas ĉe la reprodukta areo dum la jaro kun sia partnero kiun ĝi estis elektita porvive. Kiam la pingvenoj estas reproduktantaj, kovado okazas dum 38–40 tagoj kaj ambaŭ gepatroj kunresponsas. Ĉirkaŭ 30 tagojn post eloviĝo kaj idozorgado fare de ambaŭ gepatroj, la idoj havas plumojn kiuj estas malhelbrunaj supre kaj blankaj sube. La celo de tio estas protekti la idojn el la forta suno pli ol teni ilin varme. La Galapaga pingveno pariĝas porvive. La ino demetas unu aŭ du ovojn en lokoj kiaj kavetoj kaj fendoj, protektitaj el rekta sunlumo, kio povus konduki al trovarmigo de la ovoj. Ĉiam restos unu el la gepatroj kun la ovoj aŭ idoj dum la alia forestas dum kelkaj tagoj por manĝi. La gepatroj kutime survivigas nur unu idon. Se ne estas sufiĉe manĝo disponebla, la nesto povas esti abandonata. Bermuda naturalisto Louis L. Mowbray estis la unua kiu sukcese bredis la Galapagajn pingvenojn en kaptiveco.[2]
Pro la malgrando de la Galapaga pingveno, ĝi havas multajn predantojn. Surtere la pingvenoj estas predataj de kraboj, serpentoj, strigoj kaj akcipitroj, dum en akvo ili estas predataj de ŝarkoj, ledofokoj kaj marleonoj.[3] Ili frontas multajn minacojn el homoj, same kiel la hazardoj de nefidindaj manĝoresursoj kaj vulkana aktiveco.[4] Kontraŭleĝaj fiŝkaptistoj ĝenas ĉe la pingvenaj lokoj kaj la birdoj estas ofte kaptitaj en fiŝkaptadaj retoj erare.
La Galapaga pingveno (Spheniscus mendiculus) estas pingveno endemia de Galapagoj. Ĝi estas la ununura pingveno kiu loĝas norde de ekvatoro en naturo. Ili povas survivi pro la malvarmaj temperaturoj rezulte el la Humboldta Marfluo kaj la malvarmaj akvoj el grandaj profundoj alportitaj de la Kromvela Marfluo. La Galapaga pingveno estas unu el la bendopingvenoj, kies aliaj specioj loĝas ĉefe ĉe la marbordoj de Afriko kaj kontinenta Sudameriko.
El pingüino de las Galápagos[2] o pájaro bobo de Galápagos (Spheniscus mendiculus) es una especie endémica de las islas Galápagos. Es la única especie de pingüino que vive en libertad al norte del ecuador. Puede sobrevivir debido a las temperaturas frías resultado de la corriente de Humboldt y las aguas frías de las grandes profundidades traídas por la corriente de Cromwell.
El pingüino de las Galápagos mide 49 cm de largo y pesa 2,5 kg de media. Es la segunda especie de pingüinos más pequeños después del pingüino azul, es un ejemplo de enanismo insular. Los pingüinos de las Galápagos tienen la cabeza negra con un borde blanco que corre desde detrás del ojo, alrededor de las orejeras negras y la barbilla, para unirse en la garganta. Tienen la parte superior de un color negro grisáceo y la parte inferior blanquecina, con dos bandas negras en el pecho, extendiéndose la banda inferior por los flancos hasta el muslo. Los juveniles se diferencian en que tienen la cabeza totalmente oscura, gris a los lados y en la barbilla, y no tienen banda en el pecho. Los pingüinos hembra son más pequeños que los machos.
Los pingüinos de las Galápagos se encuentran principalmente en la isla Fernandina y en la costa oeste de la isla Isabela, pero existen pequeñas poblaciones que se extienden por otras islas del archipiélago de las Galápagos.
El 95% de los ejemplares del pingüino de Galápagos habita en las islas Isabela, y Fernandina, en la parte occidental del archipiélago, con el 5% restante en las islas Bartolomé, Santiago, Floreana, y Logie.
Esta especie vive en las grutas costeras cercanas al océano, buscando temperaturas templadas. Los pingüinos entran al agua para refrescarse del fuerte sol y nadan de una manera muy peculiar con lentitud y con sus cabezas fuera del agua.
Los pingüinos permanecen en el archipiélago. Se quedan cerca de la corriente de Cromwell durante el día, hasta que baja la temperatura para volver a tierra firme por la noche. Se alimentan de pequeños bancos de peces, principalmente de mújoles, de sardinas y, a veces, de crustáceos. Solo buscan comida por el día y generalmente en un radio de pocos kilómetros desde el lugar de nidificación. Dependen de las corrientes frías y llenas de nutrientes que les proporcionan alimento.
La temperatura en las islas Galápagos se mantiene entre 15 °C y 28 °C. Durante la temporada de El Niño, los pingüinos dejan de nidificar porque la comida escasea: esto hace que las probabilidades para conseguir sacar adelante a la cría sean desfavorables comparadas con la probabilidad de morir en el intento. Por lo general, se reproducen cuando la temperatura de la superficie del mar está por debajo de 24 °C, lo que se traduce en más abundancia de comida. El fuerte sol es el principal problema para los pingüinos. Su principal medio de enfriamiento está en el agua, pero sufren otras adaptaciones del comportamiento a causa de todo el tiempo que han de pasar en tierra. Utilizan dos métodos de termorregulación en el clima más cálido de tierra firme. Uno de ellos es estirar sus aletas y doblar la espalda hacia adelante para evitar que el sol toque sus pies, ya que pueden eliminar calor a través de sus aletas gracias al flujo sanguíneo en estas últimas. También jadean, usando la evaporación para enfriar la garganta y las vías respiratorias. Los pingüinos de Galápagos protegen sus huevos y crías del caliente sol manteniéndolos en profundas grietas de las rocas.
La especie se encuentra amenazada, con una población estimada de alrededor de mil quinientos ejemplares en 2004, según una encuesta realizada por la Estación Científica Charles Darwin. Su población sufrió una alarmante disminución de más del 70 % en la década de 1980, pero se está recuperando lentamente. Por lo tanto, es la especie de pingüino más escasa (un estado que a menudo se atribuye erróneamente al pingüino ojigualdo). Los niveles de población sufren la influencia de los efectos de El Niño u Oscilación del Sur, que reduce la disponibilidad de peces gregarios y que provoca el descenso de su reproducción o su inanición. Sin embargo, los factores antropogénicos de contaminación por hidrocarburos (por ejemplo, la pesca de captura secundaria y la competencia) pueden estar entre los factores que contribuyen al declive permanente de esta especie. En la isla Isabela, los gatos, perros y ratas introducidos atacan a los pingüinos y destruyen sus nidos. Cuando están en el agua, son presa de los tiburones, focas y leones marinos. Además, son otros factores la escasez de alimento y la endogamia.[3]
No anida en colonias, sino en pequeños grupos de dos o tres parejas. Incuban una puesta de dos huevos durante cuarenta días. Las crías van al agua a partir de los tres meses.
Hay menos de mil parejas reproductoras de pingüinos de las Galápagos en el mundo. La mayoría de los nidos se producen entre mayo y enero. Los nidos se hacen en la costa a un máximo de 50 m (160 ft) de distancia del agua, por lo general, en las islas Fernandina e Isabela. Los adultos permanecen con su pareja cerca de la zona de cría durante el año. Cuando los pingüinos están criando, la incubación tarda entre treinta y ocho y cuarenta días con la ayuda de ambos progenitores. Los pingüinos de las Galápagos se emparejan para toda la vida. Ponen uno o dos huevos en lugares como cuevas y grietas, protegidos de la luz solar directa que puede provocar su sobrecalentamiento. Uno de los padres siempre se quedará con los huevos o con las crías mientras que el otro está ausente durante varios días para buscar comida. Los padres suelen criar a una única cría. Si no hay comida suficiente, pueden dejar abandonado el nido. A los treinta días de la eclosión de los huevos, las plumas de los polluelos son de color marrón en la parte superior y blanco en la inferior. Estas plumas protegen a los polluelos del fuerte sol en lugar de mantenerlos calientes.
El naturalista de Bermudas Louis L. Mowbray fue el primero en criar pingüinos de Galápagos en cautividad con éxito.[4]
Debido a su pequeño tamaño, el pingüino de las Galápagos tiene muchos depredadores. En tierra, los pingüinos son presa de cangrejos, culebras, ratas arroceras, gatos, buteos de las Galápagos y búhos campestres. En el agua, son presa de tiburones, focas y leones marinos. Afrontan muchos peligros debido a la actividad humana, así como el peligro de precarios recursos alimentarios y la actividad volcánica. Los pescadores ilegales pueden interrumpir la nidificación de los pingüinos y, a menudo, estos acaban en las redes de pesca por equivocación.
.jpg)
_male.jpg)
_male.jpg)
_-Isabela2.jpg)
.jpg)
_-Isabela2.jpg)
_-Isabela2.jpg)
|coautores= (ayuda) El pingüino de las Galápagos o pájaro bobo de Galápagos (Spheniscus mendiculus) es una especie endémica de las islas Galápagos. Es la única especie de pingüino que vive en libertad al norte del ecuador. Puede sobrevivir debido a las temperaturas frías resultado de la corriente de Humboldt y las aguas frías de las grandes profundidades traídas por la corriente de Cromwell.
Galápagose pingviin (Spheniscus mendiculus) on Galápagose saartel elav pingviiniliik. See on kõige põhjapoolsema levikuga pingviin.
Galápagose pingviin on ohustatud liik, neid arvatakse olevat looduses 1500 isendit.
Galápagose pingviin (Spheniscus mendiculus) on Galápagose saartel elav pingviiniliik. See on kõige põhjapoolsema levikuga pingviin.
Galápagose pingviin on ohustatud liik, neid arvatakse olevat looduses 1500 isendit.
Spheniscus mendiculus Spheniscus generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Spheniscus mendiculus Spheniscus generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Galapagosinpingviini (Spheniscus mendiculus) on Galápagossaarilla endeemisenä elävä pingviinilaji. Se on maailman pohjoisin pingviinilaji ja ainoa, joka joskus liikkuu pohjoiselle pallonpuoliskolle asti. Se pystyy elämään lähellä päiväntasaajaa, koska kylmä Humboldtin merivirta sekä Cromwellin virran aikaansaama kumpuaminen pitävät Galápagosin lähivedet viileinä.
Galapagosinpingviini kasvaa noin puoli metriä pitkäksi. Sen pää on muuten musta, mutta aikuisella yksilöllä kulkee valkea juova silmien ympäri ja korva-aukkojen takaa leuan alle. Selkäpuoli on tummanharmaa, vatsapuoli valkeahko. Rinnan poikki kulkee kaksi mustaa raitaa.
Galapagosinpingviini on uhanalainen; vuonna 2004 niitä arvioitiin olevan jäljellä noin 1 500 yksilöä. Rajatun pesimäalueen takia se on herkkä mille tahansa ympäristön muutoksille, ja El Niño vaikuttaa säännöllisesti kannan vaihteluihin.
Galapagosinpingviini (Spheniscus mendiculus) on Galápagossaarilla endeemisenä elävä pingviinilaji. Se on maailman pohjoisin pingviinilaji ja ainoa, joka joskus liikkuu pohjoiselle pallonpuoliskolle asti. Se pystyy elämään lähellä päiväntasaajaa, koska kylmä Humboldtin merivirta sekä Cromwellin virran aikaansaama kumpuaminen pitävät Galápagosin lähivedet viileinä.
Spheniscus mendiculus
Le Manchot des Galápagos (Spheniscus mendiculus) est l'espèce de manchot qui vit le plus au nord. En effet son habitat se situe aux Îles Galápagos, sur l'équateur.
Il est un des plus petits de la famille des Spheniscidae.
Sa petite taille est une adaptation aux températures élevées des Galápagos où il n'a pas besoin d'être gros et couvert de graisse.
Sa tête est toute noire, avec une ligne blanche de sa gorge vers ses yeux.
En novembre 2020, le parc national des Galapagos annonce avoir observé sur l'île Isabela un manchot au plumage entièrement blanc, peut-être un cas de leucisme ou d'albinisme, chose encore jamais observée chez cette espèce[1].
Spheniscus mendiculus
Le Manchot des Galápagos (Spheniscus mendiculus) est l'espèce de manchot qui vit le plus au nord. En effet son habitat se situe aux Îles Galápagos, sur l'équateur.
Galapagoški pingvin (Spheniscus mendiculus) je pingvin endemičan za galapagoško otočje.
Ovo je jedina vrsta pingvina koja živi na ekvatoru, gdje može preživjeti zahvaljujući hladnim morskim strujama, Humboltovoj i Cromwellovoj. Najbliži rođaci ovoj vrsti pingvina su magareći, Magellanov i Humboldtov pingvin.
Galapagoški pingvin živi prvenstveno na otoku Fernandina i zapadnim obalama otoka Isabela, gdje se gnijezdi oko 95% jedinki. No, postoje i male kolonije i na drugim otocima Galapagoškog arhipelaga, poput otoka Santa Cruz.
Galapagoški pingvin poraste do visine od 48 do 53 cm i težine od 1,5 do 2,5 kg. Mužjaci su nešto krupniji od ženki. Imaju crnobijelo perje, crno po leđima i glavi, i bijelo po trbuhu i licu, i crn kljun koji je sa donje strane bijel skoro do vrha kljuna.
Galapagoški pingvini imaju iste partnere cijeli život. Legu jedno ili dva jajeta po sezoni, na skrivenim mjestima zaštićenim od direktnih sunčevih zraka koji mogu dovesti do pregrijevanja jajeta. Jedan od roditelja uvijek ostaje sa jajima i mladima dok je drugi u lovu po nekoliko dana. Roditelji u potpunosti odhrane obično samo jedno mladunče. Kad nema dovoljno hrane, mladunče može napustiti gnijezdo.
Galapagoški pingvini su ugrožena vrsta. Postoji ukupno oko 2.100 jedinki (po podacima fondacije "Charles Darvin" iz 2006. godine), odnosno oko 1.000 parova spremnih za razmnožavanje po Međunarodnoj radnoj grupi za očuvanje pingvina. Broj jedinki ove vrste je doživio uznemirujući pad od oko 70% 1980-ih godina, zbog "El Nino-a" i povećanog ribarstva, kao i zbog zagađenja, kada je ukupan broj jedinki spao na oko 500. Nakon toga se počeo sporo oporavljati da bi se povratio na 1950 1990-ih godina a zatim iz istih razloga između 1997. i 1998. godine ponovo pao za oko 65%.
Na otoku Isabela, čovjek je sa sobom donio pse, mačke i štakore, koji znajunapadati ove pingvine i njihova gnijezda. U vodi, njihovi prirodni neprijatelji su morski psi, tuljani i morski lavovi.
Zbog svega ovoga, ovo je najugroženija pingvinska vrsta. Novija istraživanja ukazuje da je vjerojatnost da galapagoški pingvini u potpunosti izumru u narednih 100 godina jednaka 30%.
Galapagoški pingvin (Spheniscus mendiculus) je pingvin endemičan za galapagoško otočje.
Ovo je jedina vrsta pingvina koja živi na ekvatoru, gdje može preživjeti zahvaljujući hladnim morskim strujama, Humboltovoj i Cromwellovoj. Najbliži rođaci ovoj vrsti pingvina su magareći, Magellanov i Humboldtov pingvin.
Galapagoški pingvin živi prvenstveno na otoku Fernandina i zapadnim obalama otoka Isabela, gdje se gnijezdi oko 95% jedinki. No, postoje i male kolonije i na drugim otocima Galapagoškog arhipelaga, poput otoka Santa Cruz.
Lo Spheniscus mendiculus, o Pinguino delle Galapagos, classificato da Sundevall nel 1871, è un uccello che appartiene alla famiglia dei Spheniscidae.
Privo di sottospecie, è quindi monotipico.
È lungo 48–53 cm, pesa intorno ai 2,2 chilogrammi. È considerato quello di minori dimensioni fra gli appartenenti al suo genere.
Come dice anche il nome lo si trova quasi esclusivamente sulle Galápagos, è il pinguino che vive più a nord, a cavallo dell'Equatore.
Il pinguino delle Galapagos, come ogni altro pinguino, si nutre principalmente di pesci. Sta soffrendo come altri uccelli del suo ordine dell'innalzamento delle temperature (riscaldamento globale), che fanno sì che riesca a trovare meno pesci di quelli preferiti per la sua dieta.
Lo Spheniscus mendiculus, o Pinguino delle Galapagos, classificato da Sundevall nel 1871, è un uccello che appartiene alla famiglia dei Spheniscidae.
Galapagų pingvinas (Spheniscus mendiculus) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis.
Galapagų pingvinas tarp pingvininių paukščių unikalus tuo, kad jų buveinės yra ne antarktidos rajonuose, o keletas kilometrų nuo Galapagų salyno ekvatoriaus. Oro temperatūra buveinių vietose svyruoja nuo 18 iki 28° C šilumos, o vandens nuo 22 iki 24° C šilumos. Apie 90 % pingvinų gyvena Fernandinos ir Isabelos salose.[2]
Mažiausi Pietų Amerikos pingvinai. Suaugėlių ūgis siekia 50 cm, o svoris 2,5 kg. Patinai nežymiai stambesni už pateles. Galapagų pingvinų galva ir nugara – juodi, balta juosta eina nuo gerklės į viršų link galvos ir siekia akis, iš priekio pingvinas baltas. antsnapis ir snapo galiukas – juodi, apatinė snapo dalis ir oda aplink akis – rožiškai geltoni.[3]
Socialūs, gyvena didelėse kolonijose. Gyvenimo trukmė - 15 – 20 metų. Patelės lytiškai subręsta 3 – 4 metų, o patinai 4-6.
Pagrindinis maistas – smulkios, iki 15 mm ilgio žuvys ir vėžiagyviai.
Monogamai. Veisiasi 2 – 3 kartus per metus. Lizdus krauna urvuose ar vulkaninės kilmės ertmėse, šalia vandens. Iškloja pagaliukais, akmenukais. Dėtyje du kiaušiniai. Patinai ir patelės pasikeisdami kiaušinius peri apie 38-40 dienų. Būdami 60-65 dienų, paukščiukai išplaukia į jūrą su suaugėliais.[3].
Naturalūs priešai yra Oryzomys galapagoensis, Grapsus grapsus, Galapagų gyvatės, Galapaginiai suopiai, balinės pelėdos, paprastosios liepsnotosios pelėdos, šunys, katės.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis Galapagų pingvinas yra nykstanti rūšis. 2015 metais populiaciją sudarė 1200 suaugusių individų.
Galapagų pingvino populiacijos mažėjimo priežastys:
Rūšies apsaugos veiksmai:
Increasing the Galapagos Penguin Population anglų k.
WWF. Galapagos Penguin anglų k.
Penguins World. Galapagos penguin anglų k.
Galapagų pingvinas (Spheniscus mendiculus) – pingvininių (Spheniscidae) šeimos paukštis.
Galapagų pingvinas tarp pingvininių paukščių unikalus tuo, kad jų buveinės yra ne antarktidos rajonuose, o keletas kilometrų nuo Galapagų salyno ekvatoriaus. Oro temperatūra buveinių vietose svyruoja nuo 18 iki 28° C šilumos, o vandens nuo 22 iki 24° C šilumos. Apie 90 % pingvinų gyvena Fernandinos ir Isabelos salose.
De galapagospinguïn (Spheniscus mendiculus) is een zeevogel uit de familie van de pinguïns (Spheniscidae). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort van de Galapagoseilanden.
De vogel is 53 cm lang, het is een relatief kleine, zwart wit gekleurde pinguïn. De vogel is kleiner dan de humboldtpinguïn (S. humboldti) en heeft ook een slankere snavel. De kop is bijna geheel zwart met slechts een dunne witte band die van het voorhoofd, achter het oor naar de keel loopt. De bovenkant is zwartgrijs en de onderkant is voornamelijk wit,met twee evenwijdige zwarte banden over de borst die naar onder lopen tot aan de poten. Onvolwassen vogels missen deze dubbele band en hebben een geheel donkere kop.[1]
De galapagospinguïn is endemisch op de Galapagoseilanden. Ongeveer 95% van de broedpopulatie bevond zich rond 2006 op de eilanden Isabela en Fernandina, in het westelijk deel van de archipel. Ongeveer 5% kwam voor op de kleinere eilanden Bartolomé, Santiago, Floreana en nog een paar kleine eilandjes in het midden en zuiden van het gebied. De aantallen fluctueren echter sterk, samenhangend met de aanwezigheid van vis, die weer sterk afhangt van El Niño.
Het leefgebied van deze pinguïns ligt voor een klein deel ten noorden van de evenaar, die door de Galapagosarchipel loopt. Het is daardoor de enige soort pinguïn die (deels) voorkomt op het noordelijk halfrond. Toch is de verspreiding van deze zeevogel sterk verbonden met relatief koel oceaanwater dat rijk aan voedingsstoffen is. De vogels foerageren in het zeegebied dat westelijk van de archipel ligt en verwijderen zich daar bij tot 23,5 km van hun nest en onvolwassen vogels trekken tot 64 km van hun broedkolonie vandaan. Vogels die eenmaal in een bepaalde kolonie broeden, blijven in 80% van de gevallen deze plaats trouw.[1]
De galapagospinguïn heeft een zeer klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2007 geschat op krap 1000 individuen. De populatie-aantallen fluctueren sterk door het effect van El Niño. Door klimaatverandering worden deze fluctuaties sterker. Tussen 1982-83 nam de populatie met 77% af en tussen 1997-98 met 65%. Verder kunnen (soms illegale) visserijpraktijken slachtoffers maken en zijn er verwilderde katten die de kuikens in de kolonies bedreigen en mogelijk optreden als overbrenger van vogelziekten. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe galapagospinguïn (Spheniscus mendiculus) is een zeevogel uit de familie van de pinguïns (Spheniscidae). Het is een bedreigde, endemische vogelsoort van de Galapagoseilanden.
Galapagospingvin, Spheniscus mendiculus er ein pingvin endemisk til Galápagosøyane. Det er den einaste pingvinen som òg lever naturleg nord for ekvator, dei kan overleve i så varmt klima på grunn av nedkjøling frå Perustraumen og kjølig vatn frå store djupn bringa opp av Cromwellstraumen. Dei nærskylde andre artane i slekta Spheniscus lever langs kysten av fastlandet av Sør-Amerika og sørlege Afrika.
Galapagospingvinen er den tredje minste arten av pingvinar. Den gjennomsnittlege galapagospingvinen er 49 centimeter lang og veg 2,5 kilo. Dei har eit svart hovud med eit kvitt band som går bak frå auget, rundt dei svarte øyredekkarar og fram og ned til halsen. Dei har gråsvart overside og kvit underside. Ungfuglar har eit heilt mørkt hovud. Hofuglar er mindre enn hannane, men er elles ganske lik.
Galapagospingvinen lever primært på Fernandina Island og vestkysten av Isabela-øya, men små bestandar er spreidd på andre øyar i Galapagosøygruppa. Nordspissen av Isabela kryssar ekvator, noko som tyder at galapagospingvinar tidvis vitjar den nordlege halvkula, som einaste pingvinart.
Galapagospingvin, Spheniscus mendiculus er ein pingvin endemisk til Galápagosøyane. Det er den einaste pingvinen som òg lever naturleg nord for ekvator, dei kan overleve i så varmt klima på grunn av nedkjøling frå Perustraumen og kjølig vatn frå store djupn bringa opp av Cromwellstraumen. Dei nærskylde andre artane i slekta Spheniscus lever langs kysten av fastlandet av Sør-Amerika og sørlege Afrika.
Galapagospingvinen er den tredje minste arten av pingvinar. Den gjennomsnittlege galapagospingvinen er 49 centimeter lang og veg 2,5 kilo. Dei har eit svart hovud med eit kvitt band som går bak frå auget, rundt dei svarte øyredekkarar og fram og ned til halsen. Dei har gråsvart overside og kvit underside. Ungfuglar har eit heilt mørkt hovud. Hofuglar er mindre enn hannane, men er elles ganske lik.
Galapagospingvinen lever primært på Fernandina Island og vestkysten av Isabela-øya, men små bestandar er spreidd på andre øyar i Galapagosøygruppa. Nordspissen av Isabela kryssar ekvator, noko som tyder at galapagospingvinar tidvis vitjar den nordlege halvkula, som einaste pingvinart.
Galapagospingvin (Spheniscus mendiculus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten båndpingviner (Spheniscus). Slekten, som er en av seks slekter i pingvinfamilien, inkluderer også kappingvin, humboldtpingvin og magellanpingvin.
Galapagospingvinen er endemisk for Galápagosøyene i Stillehavet, som den også er oppkalt etter. Det er verdens nordligst levende pingvinart, og den eneste som også finnes nord for ekvator.[1]
Galapagospingvinen blir omkring 53 cm høy[2] og veier typisk 1,6–2,5 kg. Som pingviner flest er den sort på oversiden og hvit på undersiden. Den ligner mye på magellanpingvinen, men er mindre og har smalere sorte markeringer i buken. Den kjennetegnes dessuten av et hvitt bånd som danner et hesteskolignende mønster på kinnene. Nebbet er sort på oversiden og på ytterdelen av undernebbet, mens resten av undernebbet er elfenbenshvitt. Nebbet er dessuten lenger og slankere enn hos andre pingviner.[3] Kinnene er hvite. Vingene er omdannet til luffelignende svømmeredskaper, som fuglen bruker til å skape framdrift med når den dykker.
Galapagospingvinen er endemisk for Galápagosøyene, dit man tror den kom med Perustrømmen (tidligere kalt Humboldtstrømmen). Dette er en om lag 1 000 km lang østlig grensestrøm (en type havstrøm) som renner nordvestover langs kysten av Sør-Amerika, fra Chile til Peru, og bringer med seg kalde vannmasser og næring fra Antarktis opp langs kysten og vestover i havet langs ekvator.
Et hovedproblem for arten er varmen ved ekvator, derfor tilbringer fuglene mye tid om dagen i det kjølige vannet som bringes inn mot vestkysten av øyene med Cromwellstrømmen.
Når fuglene går på land om dagen søker den skygge og holder de vingene ut fra kroppen for å kjøle seg ned i varmen.[4] De kjølige nettene tilbringes på land.[5]
Totalbestanden på noen få tusen par ble drastisk redusert til under 500 individer etter et år (El Niño[5]) med hekkesvikt. Senere har bestanden tatt seg noe opp. I 2005 og 2007 regnet man med at det var omkring 1 200 voksne individer der.[1] El Niño påvirker imidlertid bestanden gjennom endringer i havstrømmene.
Galapagospingvinen spiser mest småfisk, som de kalde havstrømmene bringer med seg til øygruppen. Endringer i havstrømmene kan derfor gi katastrofale følger for arten. Når temperaturen i vannet stiger som følge av El Niño forsvinner føden, som ellers finnes i de kalde vannmassene. Også galapagospingvinen fanger føden under dykking.[5]
Arten er monogam og parforholdet varer livet ut. Fugler i god kondisjon kan i gode år produsere tre kull med kyllinger. Redet bygges i naturlige huler og ganger i lavaen. Hunnen legger normalt 1–2 egg, som begge foreldrene ruger på i 38–40 dager. Etter ytterligere 60–65 har ungene fått voksen fjærdrakt og er klare til å gå i sjøen.[5]
Galapagospingvin (Spheniscus mendiculus) er en flygeudyktig sjøfugl i slekten båndpingviner (Spheniscus). Slekten, som er en av seks slekter i pingvinfamilien, inkluderer også kappingvin, humboldtpingvin og magellanpingvin.
Galapagospingvinen er endemisk for Galápagosøyene i Stillehavet, som den også er oppkalt etter. Det er verdens nordligst levende pingvinart, og den eneste som også finnes nord for ekvator.
Multimedia w Wikimedia Commons Pingwin równikowy (Spheniscus mendiculus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkujący wyłącznie wyspy Galapagos. Jest to jedyny gatunek pingwina gnieżdżący się na półkuli północnej.
Pingwin równikowy (Spheniscus mendiculus) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkujący wyłącznie wyspy Galapagos. Jest to jedyny gatunek pingwina gnieżdżący się na półkuli północnej.
Cechy gatunku Dorosłe osobniki mają wierzch ciała czarny, spód biały. Przy brzegu białej plamy na spodzie biegnie szeroki czarny pas. Cienki biały pas otacza boki głowy. Wymiary średnie dł. ciała ok. 40–45 cmO pinguim-das-galápagos (Spheniscus mendiculus) é uma ave da ordem Sphenisciformes (pinguins), nativa do Arquipélago de Galápagos. Esta espécie de pinguim é, endemicamente, a mais setentrional de todas, vivendo junto à Linha do Equador. Desse modo, esta é a única espécie de pinguins que pode ser encontrada no hemisfério norte.[1]
Este pinguim tem 50 centímetros de altura e 2 quilos de peso. Suas asas medem 23 centímetros. Seu corpo é preto e branco com nuances azuladas. O bico é curto, curvado na ponta.
São monogâmicos e permanecem com o mesmo parceiro toda a vida. As posturas resultam em dois ovos, que são incubados alternadamente pelo macho e fêmea. O ninho e as crias nunca são deixados ao abandono.Eles fazem os seus ninhos nas cavidades de rochas perto do mar.[2]
A espécie encontra-se classificada como Em Perigo, com uma população de menos de 2 000 indivíduos.[1] Estão ameaçados pela poluição dos mares, as capturas acidentais em redes de pesca e pelas mudanças climáticas globais que afetam seu habitat. Além disso, espécies introduzidas nas ilhas representam outros perigos como, por exemplo, cães que são portadores de doenças que podem se espalhar para os pinguins e gatos que se tornaram predadores. Ainda há os ventos fortes dos últimos El Niños que causaram mortalidade de 77% da população.[1]
O pinguim-das-galápagos (Spheniscus mendiculus) é uma ave da ordem Sphenisciformes (pinguins), nativa do Arquipélago de Galápagos. Esta espécie de pinguim é, endemicamente, a mais setentrional de todas, vivendo junto à Linha do Equador. Desse modo, esta é a única espécie de pinguins que pode ser encontrada no hemisfério norte.
Este pinguim tem 50 centímetros de altura e 2 quilos de peso. Suas asas medem 23 centímetros. Seu corpo é preto e branco com nuances azuladas. O bico é curto, curvado na ponta.
São monogâmicos e permanecem com o mesmo parceiro toda a vida. As posturas resultam em dois ovos, que são incubados alternadamente pelo macho e fêmea. O ninho e as crias nunca são deixados ao abandono.Eles fazem os seus ninhos nas cavidades de rochas perto do mar.
A espécie encontra-se classificada como Em Perigo, com uma população de menos de 2 000 indivíduos. Estão ameaçados pela poluição dos mares, as capturas acidentais em redes de pesca e pelas mudanças climáticas globais que afetam seu habitat. Além disso, espécies introduzidas nas ilhas representam outros perigos como, por exemplo, cães que são portadores de doenças que podem se espalhar para os pinguins e gatos que se tornaram predadores. Ainda há os ventos fortes dos últimos El Niños que causaram mortalidade de 77% da população.
Galapaški pingvin (znanstveno ime Spheniscus mendiculus) je vrsta pingvina, ki živi samo na Galapaškem otočju v Tihem oceanu, s čemer je najseverneje razširjen pingvin in edini, ki uspeva ob ekvatorju. Z dolžino 40–45 cm in težo 1,6-2,5 kg je tudi eden najmanjših pingvinov na svetu.
Operjenost je črno-bela, s črnim hrbtom in belim trebuhom. Od grla po strani glave poteka tanka bela črta, ki naredi ovinek in se zaključi pri očesu, črna črta v obliki podkve pa obroblja trebuh. Po operjenosti in tudi sicer je podoben sorodnemu Humboldtovemu pingvinu, vendar je slednji bistveno večji. Kljun je na zgornji strani črn, spodnja stran in koža okrog njega pa sta bledo rožnate barve.
Tako daleč na severu uspeva na račun hladnega Humboldtovega toka, ki prinaša s hranili bogate vode iz antarktičnega kroga. Te omogočajo množično uspevanje rib, s katerimi se hrani, lovi predvsem ciplje in sardine ter občasno rake. Po drugi strani je njegovo okolje podvrženo velikim in nepredvidljivim podnebnim nihanjem zaradi pojava El Niño, ki občasno prinaša s hranili revnejše tople vode in posledično povzroča pomanjkanje hrane. Temu se je galapaški pingvin prilagodil s fleksibilnim obdobjem parjenja, ki je energetsko najzahtevnejša aktivnost; v ugodnih pogojih ima lahko do tri legla na leto, ko pa pride pomanjkanje, se sploh ne pari. Odvisno od jakosti pojava El Niño tako prihaja do velikih nihanj populacije.
Vrsta ima najmanjše gnezditveno območje in najmanjšo populacijo med vsemi pingvini. Gnezdi v skalnih odprtinah in manjših jamah, skoraj izključno na otokih Fernandina ter Isabela, gnezditveno populacijo ocenjujejo na zgolj 800 parov. Še v 1970. letih je bilo število galapaških pingvinov ocenjeno na 3400, potem pa je močan El Niño leta 1977 skrčil populacijo na četrtino. Od takrat si je populacija nekoliko opomogla, a jo je znova huje prizadel El Niño konec 1990. let. Dodatno jih ogrožata ribolov in turizem, zato velja vrsta za prizadeto.
Galapaški pingvin (znanstveno ime Spheniscus mendiculus) je vrsta pingvina, ki živi samo na Galapaškem otočju v Tihem oceanu, s čemer je najseverneje razširjen pingvin in edini, ki uspeva ob ekvatorju. Z dolžino 40–45 cm in težo 1,6-2,5 kg je tudi eden najmanjših pingvinov na svetu.
Operjenost je črno-bela, s črnim hrbtom in belim trebuhom. Od grla po strani glave poteka tanka bela črta, ki naredi ovinek in se zaključi pri očesu, črna črta v obliki podkve pa obroblja trebuh. Po operjenosti in tudi sicer je podoben sorodnemu Humboldtovemu pingvinu, vendar je slednji bistveno večji. Kljun je na zgornji strani črn, spodnja stran in koža okrog njega pa sta bledo rožnate barve.
Tako daleč na severu uspeva na račun hladnega Humboldtovega toka, ki prinaša s hranili bogate vode iz antarktičnega kroga. Te omogočajo množično uspevanje rib, s katerimi se hrani, lovi predvsem ciplje in sardine ter občasno rake. Po drugi strani je njegovo okolje podvrženo velikim in nepredvidljivim podnebnim nihanjem zaradi pojava El Niño, ki občasno prinaša s hranili revnejše tople vode in posledično povzroča pomanjkanje hrane. Temu se je galapaški pingvin prilagodil s fleksibilnim obdobjem parjenja, ki je energetsko najzahtevnejša aktivnost; v ugodnih pogojih ima lahko do tri legla na leto, ko pa pride pomanjkanje, se sploh ne pari. Odvisno od jakosti pojava El Niño tako prihaja do velikih nihanj populacije.
Vrsta ima najmanjše gnezditveno območje in najmanjšo populacijo med vsemi pingvini. Gnezdi v skalnih odprtinah in manjših jamah, skoraj izključno na otokih Fernandina ter Isabela, gnezditveno populacijo ocenjujejo na zgolj 800 parov. Še v 1970. letih je bilo število galapaških pingvinov ocenjeno na 3400, potem pa je močan El Niño leta 1977 skrčil populacijo na četrtino. Od takrat si je populacija nekoliko opomogla, a jo je znova huje prizadel El Niño konec 1990. let. Dodatno jih ogrožata ribolov in turizem, zato velja vrsta za prizadeto.
Galápagospingvin[2] (Spheniscus mendiculus) är den minsta arten i släktet Spheniscus.[3][4] Den är också den enda pingvinart som lever norr om ekvatorn, vilket dock inte gäller hela beståndet.[5]
Galápagospingvinen är endemisk för Galápagosöarna, som tillhör Ecuador. Där häckar den på öarna Isabela, Fernandina, Floreana och Santiago samt ett stort antal mindre skär. Ungefär 95% av hela populationen häckar på öarna Isabela och Fernandina i västra delen av ögruppen.[6][7] Under häckningstid födosöker fåglarna nära boplatserna och kusten, medan den efter häckning kan röra sig längre ut till havs. Galápagospingvinen har tillfälligt observerats i Panama. Den är troligen närmast släkt med humboldtpingvinen (Spheniscus humboldti).
Galápagospingvinen är cirka 53 centimeter lång. Som adult har den en vit hakremsa som börjar vid ögonen, går i en båge över huvudets sidor och fortsätter under hakan.[4]
Den häckar utmed kusten alldeles över havsnivån och dyker i relativt grunda vatten efter byten.[1]
Historiskt har artens bestånd varierat kraftigt, från 700 individer 1983 till 10 000 1971. 2009 beräknades beståndet till mellan 1 800 och 4 700 individer.[6][7] De stora variationerna i beståndet tros bero på oregelbundenheter i levnadsbetingelser i den marina miljön, exempelvis El Niño, som tros öka i framtiden.[1] Detta får, i kombination med det lilla beståndet och det begränsade utbredningsområdet, internationella naturvårdsunionen IUCN att kategorisera den som starkt hotad (EN).[1]
Galápagospingvin (Spheniscus mendiculus) är den minsta arten i släktet Spheniscus. Den är också den enda pingvinart som lever norr om ekvatorn, vilket dock inte gäller hela beståndet.
Дорослі особини галапагосских пінгвінів досягають зросту близько 50 см і ваги близько 2,5 кг. У галапагоських пінгвінів голова і спина чорні, біла смуга йде від горла вгору до голови і доходять до очей, спереду пінгвіни білі. Над дзьобом і кінчик над дзьобом — чорні, під дзьобом і шкіра навколо очей — рожево-жовті.
Галапагоський пінгвін унікальний серед інших пінгвінових тим, що його ареал — не антарктічні і субантарктичні райони, а розташовані всього в декількох десятках кілометрів від екватора Галапагоські острови. Близько 90 % пінгвінів мешкають на островах Фернандіна і Ізабела. У Галапагоських пінгвінів найменший ареал і найменша чисельність серед пінгвінів. Світова популяція налічує менше 1000 пар.
Основний раціон галапагоських пінгвінів — дрібні риби, ракоподібні.
Кількість особин галапагоських пінгвінів оцінюється в 1500—2000 дорослих птахів. Температура повітря в місцях проживання коливається в межах +18 — +28°С, води — +22 — +24°С.
Галапагоські пінгвіни висиджують яйця зазвичай 38-40 днів, поперемінно самець з самкою. У віці 60-65 днів пташенята виходять в море з дорослими особинами. Гніздяться галапагоські пінгвіни поруч з водою.
Це незавершена стаття з орнітології.Chim cánh cụt Galápagos (danh pháp hai phần: Spheniscus mendiculus) là một loài chim trong họ Spheniscidae.[2] Đây là một loài chim cánh cụt loài đặc hữu của quần đảo Galapagos. Loài chim cánh cụt này chỉ sinh sống ở phía bắc của đường xích đạo trong hoang dã. Chúng có thể sống sót nhờ vào nhiệt độ mát mẻ từ dòng hải lưu Humboldt và vùng nước mát từ dưới sâu được dòng hải lưu Cromwell mang lên bề mặt. Chim cánh cụt Galapagos là một trong những loài chim cánh cụt spheniscus, các loài khác trong nhóm này chủ yếu là sống ở các bờ biển châu Phi và lục địa Nam Phi.
Chim cánh cụt Galápagos chủ yếu được tìm thấy tại Đảo Fernandina và bờ tây của đảo Isabela, nhưng có một số lượng nhỏ rải rác trên các đảo khác thuộc quần đảo Galápagos.
Trong khi 90% số chim cánh cụt Galápagos sống ở các đảo phía tây của Fernandina và Isabela, chúng cũng xuất hiện trên Santiago, Bartolomé, phía bắc Santa Cruz và Floreana. Cực bắc của đảo Isabela vắt ngang qua xích đạo, tức là một số chim cánh cụt Galápagos sống ở bán cầu phía bắc, chúng là loài chim cánh cụt duy nhất như thế.
Chim cánh cụt Galápagos (danh pháp hai phần: Spheniscus mendiculus) là một loài chim trong họ Spheniscidae. Đây là một loài chim cánh cụt loài đặc hữu của quần đảo Galapagos. Loài chim cánh cụt này chỉ sinh sống ở phía bắc của đường xích đạo trong hoang dã. Chúng có thể sống sót nhờ vào nhiệt độ mát mẻ từ dòng hải lưu Humboldt và vùng nước mát từ dưới sâu được dòng hải lưu Cromwell mang lên bề mặt. Chim cánh cụt Galapagos là một trong những loài chim cánh cụt spheniscus, các loài khác trong nhóm này chủ yếu là sống ở các bờ biển châu Phi và lục địa Nam Phi.
Spheniscus mendiculus Sundevall, 1871
Ареал
Галапагосский пингвин[1][2] (лат. Spheniscus mendiculus) — вид очковых пингвинов.
Галапагосский пингвин уникален среди остальных пингвиновых тем, что ареал — не антарктические и субантарктические районы, даже не умеренные, а располагающиеся всего в нескольких десятках километров от экватора Галапагосские острова. Температура воздуха в местах обитания колеблется в пределах +18—28°С, воды — +22—24 °С.[3] Около 90 % пингвинов обитают на островах Фернандина и Исабела[4].
Взрослые особи достигают роста около 50 см и веса около 2,5 кг. Основной рацион питания — мелкие рыбы, ракообразные.
У галапагосских пингвинов голова и спина чёрные, имеется белая полоса идет от горла вверх к голове и доходят до глаз, спереди пингвины белые. Надклювье и кончик подклювья — чёрные, подклювье и кожа вокруг глаз — розовато-жёлтые.
Птицы высиживают яйца обычно 38—40 дней, попеременно самец с самкой. В возрасте 60—65 дней птенцы выходят в море со взрослыми особями. Гнездятся галапагосские пингвины рядом с водой.
Количество особей оценивается в 1500—2000 взрослых птиц.
_-on_rock_-Fernandina.jpg)
_-marching_to_sea.jpg)
Галапагосский пингвин (лат. Spheniscus mendiculus) — вид очковых пингвинов.
Галапагосский пингвин уникален среди остальных пингвиновых тем, что ареал — не антарктические и субантарктические районы, даже не умеренные, а располагающиеся всего в нескольких десятках километров от экватора Галапагосские острова. Температура воздуха в местах обитания колеблется в пределах +18—28°С, воды — +22—24 °С. Около 90 % пингвинов обитают на островах Фернандина и Исабела.
Взрослые особи достигают роста около 50 см и веса около 2,5 кг. Основной рацион питания — мелкие рыбы, ракообразные.
У галапагосских пингвинов голова и спина чёрные, имеется белая полоса идет от горла вверх к голове и доходят до глаз, спереди пингвины белые. Надклювье и кончик подклювья — чёрные, подклювье и кожа вокруг глаз — розовато-жёлтые.
Птицы высиживают яйца обычно 38—40 дней, попеременно самец с самкой. В возрасте 60—65 дней птенцы выходят в море со взрослыми особями. Гнездятся галапагосские пингвины рядом с водой.
Количество особей оценивается в 1500—2000 взрослых птиц.
加拉帕戈斯企鵝（学名：Spheniscus mendiculus）是一種分佈於南美洲科隆群岛的企鵝，是唯一野生于赤道北部的企鹅。由于受到秘鲁寒流和克伦威尔洋流的共同影响，科隆群岛的环境气温远低于赤道其他地区，这才使得企鹅可以在此生存。黑腳企鵝、麥哲倫企鵝和漢波德企鵝皆其近親。加拉帕戈斯企鹅主要分布在科隆群岛主岛伊莎贝拉岛（Isla Isabela）西岸外的费尔南迪纳岛（Isla Fernandina）上，但群岛中的其它島嶼也有一些小型的加拉帕戈斯企鵝族群分佈。
加拉帕戈斯企鵝是體型第三小[來源請求]的企鵝。牠們是唯一涉足北半球的野生企鵝，表示牠們比大部份野生企鵝生活的地方都要更北。百分之九十的加拉帕戈斯企鵝住在西科隆群岛的伊莎贝拉岛和费尔南迪纳岛上，其餘則居住在聖地亚哥岛、巴托洛梅島（Isla Bartolomé）、聖克魯斯省北部及佛羅里亚那島（Floreana）。
加拉帕戈斯企鵝（学名：Spheniscus mendiculus）是一種分佈於南美洲科隆群岛的企鵝，是唯一野生于赤道北部的企鹅。由于受到秘鲁寒流和克伦威尔洋流的共同影响，科隆群岛的环境气温远低于赤道其他地区，这才使得企鹅可以在此生存。黑腳企鵝、麥哲倫企鵝和漢波德企鵝皆其近親。加拉帕戈斯企鹅主要分布在科隆群岛主岛伊莎贝拉岛（Isla Isabela）西岸外的费尔南迪纳岛（Isla Fernandina）上，但群岛中的其它島嶼也有一些小型的加拉帕戈斯企鵝族群分佈。
_-Isabela2.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペンギン目 Sphenisciformes 科 : ペンギン科 Spheniscidae 属 : フンボルトペンギン属 Spheniscus 種 : ガラパゴスペンギン
ガラパゴスペンギン（Spheniscus mendiculus）は、ペンギン目ペンギン科フンボルトペンギン属に分類される鳥類。ペンギンの中で最も低緯度の赤道直下に生息する[1]。
ガラパゴス諸島のフェルナンディナ島、イサベラ島（西部、北東部[5]）で主に繁殖する[6][7]。イサベラ島北部の一部が赤道より北にあるため、生息域はわずかに北半球にはみ出ている。バルトロメ島、フロレアナ島でも繁殖が認められ[1]、非繁殖期も繁殖地周辺で過ごすが、ときにサンチャゴ島のほか[1]、ソンブレロ・チノ島やラビダ島[5]、サンタ・クルス島（北部[5]）およびバルトラ島やセイモア・ノルテ島（セイモア島）でも観察される[1]。
全長53センチメートル[5][8]。（48-53センチメートル[4]）。体重1.7-2.6キログラム[4]。フンボルトペンギン属の4種うち最小種[2]。種小名のmendiculus は「物乞いのような」の意で、ペンギンの中でも小形（3番目に小さい[1]）であることに由来する[7]。メスよりもオスの方がやや大型になる[2][8]。
全身は短い羽毛で覆われる[4]。頭部や体上面の羽衣は黒色で[7]、眼から喉にかけて白い筋模様が入る[2][4]。下面の羽衣は白く、胸部には黒い斑点と不明瞭な黒い横縞が入る[2][4]。オスはメスよりも上面と下面の体色が明瞭[2][4]。
上嘴および嘴の先端は黒く、下嘴は黄色みのある淡色で[7][9]、基部の周辺は黒い[2]。肢（あし）は黒い[2]。虹彩は褐色である[10]。
眼の周辺や嘴基部に羽毛はなく、繁殖期になると黒斑のあるピンク色の皮膚が裸出する[2][7]。腹部の斑紋とともに、この裸出部の大きさや模様は個体により異なる[7]。オスは喉の白色の部分や、嘴基部の皮膚の裸出部がメスよりも広い[8]。
若鳥の上面は灰色で、頭部や胸部の斑紋がない[5]。
昼間に採食を行い[2][11]、水におよそ30秒未満（最長79秒）潜って採餌し[11]、夜間は陸上に上がって休む[7]。たびたび陸にも戻るが[7]、日中は海上で20-200羽の群れで採餌していることが多い[11]。ただし海水温が高く小魚が少ない時期には、通常、単独か番（つがい）または小さな群れで行動し、大きな群れを作ることはほとんどない[7]。
食性は動物食で、主にボラやサーディンといった1-15cmの魚類を食べ[11]、また甲殻類も食べると考えられている[4]。
陸上に上がると日陰に隠れて暑さをしのぐ[4]。また、日光を背にして立ち、腋と肢が日陰になるような姿勢で体温を冷まし、さらに高温になると激しく喘いで（パンティング、英: panting）体温調節をする[7]。換羽期は不定期で、非繁殖期に行う[3]。
上陸に適した海岸に近い砂漠地帯の低地で繁殖する[11]。繁殖個体においては、巣または水中でも求愛行動（ディスプレイ）が見られ、「くちばし鳴らし」（英: bill dueling）や「頭回し」（英: head movement）が認められる。また陸上、海中ともに交尾する[7]。周年繁殖するが、繁殖期は不定期で海水温が高く食物が少ない時期は繁殖しない[2][4]。海面の表層温度が24℃未満であり平均水温が低い時節に繁殖し、一般には6-9月および12-3月に繁殖活動が多いが、少数は4-5月の雨季にも繁殖する[12]。つがいで繁殖もしくは小規模な集団営巣地（コロニー）を形成する[4]。直射日光を避けて[7]、海岸の岩の割れ目、洞窟などに、1回に2個の卵を産む[2][4]。抱卵期間は38-40日で[2]、雌雄ともに抱卵する[12]。孵化後およそ30日間親鳥により育雛された後[13]、雛は孵化してから60-65日で巣立つ[2][12]。寿命は11歳以上の記録が認められる[7]。
人為的に移入されたノイヌやノネコ、ドブネズミやクマネズミによる捕食、船舶事故による油の海洋汚染、漁業による混獲、観光客による撹乱などにより生息数は減少している[2][3][4]。エルニーニョ現象によっても生息数が変動し、1970-1971年には6,000-15,000羽とも推定されたが[7][5][14]、特に1982-1983年（生息数が23%まで減少）、1997-1998年（生息数が34-35%まで減少）に生息数が激減した[2][4]。1999年における生息数は1,200羽と推定されている[2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ガラパゴスペンギン（Spheniscus mendiculus）は、ペンギン目ペンギン科フンボルトペンギン属に分類される鳥類。ペンギンの中で最も低緯度の赤道直下に生息する。
갈라파고스펭귄(학명: Spheniscus mendiculus)은 갈라파고스 제도의 고유종 펭귄이다. 이것은 야생에서 적도 북쪽에 사는 유일한 펭귄으로, 훔볼트 해류에서 기인되는 서늘한 기후와 크롬웰 해류로부터 생성되는 매우 깊은 바다 속 차가운 바닷물 덕에 생존할 수 있었다. 가장 가까운 친척은 줄무늬펭귄속의 아프리카펭귄, 마젤란펭귄과 훔볼트펭귄이다. 갈라파고스펭귄은 주로 페르난디나섬과 이사벨라섬 서쪽 해안에서 발견되지만, 소수의 개체가 갈라파고스 제도의 다른 섬에 흩어져 서식하고 있다.
갈라파고스 펭귄은 세 번째로 작은 종이며, 다른 어떤 펭귄보다 더 북쪽에 살고 있다. 갈라파고스 펭귄의 90%가 페르난디나섬과 이사벨라섬 서쪽에 서식을 하고 있고, 산티아고섬이나 바르톨로메섬, 북부 산타크루즈섬, 그리고 플로레아나섬에 살고 있다.
이사벨라섬의 북단으로 적도가 지나가고 있는데, 이 생명체가 때로는 북반구를 방문하는 유일한 개체임을 알게 해 준다.
길이 48–53 cm, 체중 1.7-2.6kg이 나가며, 훔볼트 펭귄에 속하는 작은 종이다. 암컷보다 수컷 쪽이 약간 더 크다. 전신은 짧은 깃털이 감싸고 있으며, 머리와 몸 윗면 깃옷은 흑갈색이고, 눈으로부터 목에 걸쳐 백색 무늬가 들어가 있다. 날개 아래 부분은 백색, 가슴에 검은 반점과 불규칙한 검은 가로 줄무늬가 들어간다. 부리 끝은 검은색, 아래 부리가 황색 또는 흰색으로 바닥은 검고, 뒷다리는 까맣고, 홍채는 갈색이다.
수컷은 암컷보다 윗면과 아랫면의 몸 색깔이 선명한 특징도 있다. 번식기가 되면 부리 아래 부분의 깃털이 없어지고, 핑크색 피부가 노출된다. 수컷은 목의 흰 부분이나 부리 아랫 부분의 피부가 노출된 부분이 암컷보다 넓다.
해안에 가까운 사막 지대의 저지대에서 번식한다. 밤에는 육지로 올라와 휴식을 취한다. 바다에서는 20-200 마리의 무리 먹이를 같이 잡는 경우가 많다. 그러나 바닷물이 높은 시기에는 단독 또는 차례로 행동하면서 무리를 만드는 경우는 거의 없다. 육상에 올라가면 그늘에 숨어 더위를 식힌다. 털갈이를 하는 시기는 부정기적으로 비번식기가 된다.
식성은 동물성 식품에 주로 어류를 먹는다. 낮에는 채식을 한다. 사육 형태는 난생이며, 해마다 번식하고, 번식기에는 부정기적으로 바닷물의 소금기가 높아져 음식이 적은 시기는 번식하지 않는다. 혼자 사육하거나, 소규모 집단 둥지를 형성한다. 해안과 바위 틈새와 동굴에서 한번에 2개의 알을 낳는다. 알을 품는 기간은 38-40 일이며, 새끼는 부화 후 60-65일만에 독립을 한다.
.jpg)
_-standing_on_rock.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
_-3_on_rock_by_sea.jpg)
