Molothrus bonariensis (Gmelin & JF 1789)

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Molothrus bonariensis ye un ave paseriforme de la familia de los ictéridos qu'habita n'América, estendiéndose por casi toa América del Sur, sacante nes selves tupies y nos montes, y en Trinidá y Tobago. Apocayá colonizó Chile y munches islles caribeñes, algamando Estaos Xuníos onde se-y suel alcuéntrase en Florida meridional. Les poblaciones qu'habiten zones más meridionales y septentrionales son parcialmente migratories.

Descripción

Los machos miden alredor de 20 cm de llargu y pesen 45 g, son de color negru con un rellumu tornasolado. Les femes miden 19 cm y pesen 31 g, el so plumaxe ye marrón escuru, más pálidu na zona inferior, con un picu llargo y apuntiao y pates llargues y delgaes. Hai una variedá de plumaxe negru y la subespecie septentrional M. b. cabanisii de Panamá y el norte de Colombia ye más pálida que la especie bonariensis. Los pitucos son como les femes, pero más veteados na parte inferior.

• Fema

• Machu adultu

• El tordu renegrido ye una especie que practica'l parasitismu social

Comportamientu

Esta abondosa y gregaria especie aliméntase principalmente d'inseutos y granes, incluyíu'l arroz y el forraxe sobre'l suelu o posaos sobre'l ganáu.

Reproducción

Al igual qu'otres especies de garrapateros, los tordos nun constrúin nials, depositen los sos güevos nos d'otres munches especies. Los güevos son de dos tipos, ablancazaos y ensin llurdios o azul pálido o verdes con puntos o llurdios escuros.

N'ocasiones destrúin los güevos de los sos anfitriones de nial dempués de poner los suyos. D'esta forma los pichones de tordu nacen y son criaos poles aves que fixeron el nial, creyendo que son les sos críes. Ye posible reparar, con frecuencia, cómo los pichones de tordu son más grandes que les aves que la críen. El periodu d'incubación de 11 a 12 díes, ye más curtiu qu'el de la mayoría de les especies anfitrionas y si coesisten colos pitucos de la especie a la qu'usurparon el nial, van ser estos postreros los que pasen fame cuando l'alimentu arraleza.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Molothrus bonariensis .

• Videos de Molothrus bonariensis n'Internet Bird Collection

Molothrus bonariensis és un ocell americana de la família dels ictèrids de l'ordre dels passeriformes. Es cria en gairebé tota Amèrica del Sud, excepte en les selves tupides i a les muntanyes, i a Trinitat i Tobago. Recentment ha colonitzat Xile i moltes illes del Carib, aconseguint Estats Units on se li sol trobar a Florida meridional. Les poblacions que habiten zones més meridionals i septentrionals són parcialment migratòries.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn gwartheg gloyw (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar gwartheg gloywon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Molothrus bonariensis; yr enw Saesneg arno yw Shiny cowbird. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn M. bonariensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.

Teulu

Mae'r aderyn gwartheg gloyw yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Seidenkuhstärling (Molothrus bonariensis), gelegentlich auch Glanzkuhstärling, ist ein kleiner Singvogel aus der Gattung der Kuhstärlinge. Die in weiten Teilen Südamerikas und der Karibik verbreitete Art wurde erstmals im Jahr 1789 durch den deutschen Naturforscher Johann Friedrich Gmelin wissenschaftlich beschrieben. Wie alle Vertreter seiner Gattung ist auch der Seidenkuhstärling ein Brutschmarotzer, der die Aufzucht der eigenen Jungen anderen Arten überlässt. Des Weiteren handelt es sich um einen Kulturfolger, der von menschlichen Veränderungen seines Lebensraums, wie etwa der Abholzung von Wäldern profitiert.

Merkmale

Seidenkuhstärlinge sind eher kleine Vögel, deren Größe je nach Unterart zwischen 18 (M. b. minimus) und 22 cm (M. b. cabanisii) beträgt. Ebenso variiert das Gewicht zwischen den Unterarten erheblich und kann im Bereich von 31 bis 65 g liegen. Der schwärzlich-graue Schnabel ist konisch geformt und von mittlerer Länge. Die verhältnismäßig dünnen Beine sind ähnlich gefärbt und enden in langen Krallen. Die Iris des Auges ist dunkelbraun oder bleifarben. Bei der Art liegt ein erheblicher Sexualdimorphismus vor. Das Gefieder des Männchens ist am ganzen Körper glänzend schwarz gefärbt. An den Flügeln und am Schwanz schimmert es grünlich blau, während der Rest des Körpers eher in Violett-, Blau- und Lilatönen glänzt. Die Weibchen sind deutlich unauffälliger gefärbt, an Kopf und Rücken zeigt ihr Gefieder oliv-braune Töne, die teilweise ins gräuliche übergehen. Am Rumpf und den Konturfedern dominieren die Grautöne zunehmend, während Brust und Bauch in braun gehalten sind. Der Schwanz und die Flügel zeigen ein dunkleres, schwärzliches Braun.

Weiblicher Seidenkuhstärling

Der Dimorphismus der Art zeigt sich bei fast allen Unterarten bereits nach der ersten vollständigen Mauser, wenn die juvenilen Seidenkuhstärlinge die einheitlich grauen Daunen des Nestlingsstadiums ablegen. Unter allen Kuhstärlingen ist dies nur bei dieser Art der Fall. Während männliche Jungvögel dann noch gut von adulten Tieren zu unterscheiden sind, kann es bei Weibchen bereits nach der zweiten Mauser schwierig sein, diese von ausgewachsenen Exemplaren zu trennen.

Männliche Seidenkuhstärlinge ähneln in ihrer Erscheinung einer Reihe anderer Singvögel, mit denen sie sich ihren Lebensraum teilen, wobei fast all diesen Arten jedoch der ausgeprägte Sexualdimorphismus fehlt. Besonders schwierig kann die Unterscheidung zwischen Seidenkuhstärling und Rotachsel-Kuhstärling sein, wobei neben dem Gesang die Form des Schnabels, der Glanz des Gefieders und die Farbe der Iris als trennende Merkmale herangezogen werden können. Insbesondere auf Grund des ähnlichen Glanzeffekts des Gefieders kann es außerdem zu Verwechslungen mit verschiedenen Grackeln kommen, die jedoch alle deutlich größer sind. Des Weiteren sind der Purpurstärling (eher grünlich glänzendes Gefieder und hellere Iris), der Rotaugenkuhstärling (unter anderem größer, rötliche Iris) sowie der Braunkopf-Kuhstärling (größer und bronzener Glanz) Kandidaten für mögliche Verwechslungen.^[1]

Verhalten

Der Seidenkuhstärling ist eine ausgesprochen soziale Art, die zur Nahrungsaufnahme und während Ruhephasen Schwärme von meist etwa 30, teilweise aber auch bis zu 200 Individuen bilden kann. Ruheplätze und ergiebige Futterstellen werden häufig mit Vertretern anderer Stärlingsarten geteilt. Auf wahrgenommene Bedrohungen, darunter auch Menschen, die sich den Vögeln zu sehr nähern, reagieren Seidenkuhstärlinge meist aggressiv. Hierbei nehmen sie eine Drohhaltung mit senkrecht nach oben gestrecktem Schnabel und weit gespreizten Flügeln ein. Besonders während der Paarungszeit kann dieses Verhalten auch gegenüber Vertretern der eigenen Art und des jeweils eigenen Geschlechts beobachtet werden. Offenbar handelt es sich hierbei um ein zeitlich begrenztes Territorialverhalten, das außerhalb der Brutzeit nicht zu beobachten ist. Während der Nahrungssuche legen die Vögel häufig mehrere Kilometer am Tag zurück. Seidenkuhstärlinge greifen – teilweise gemeinsam mit Individuen anderer Arten – aktiv Raubvögel an und versuchen diese zu verjagen, wenn sie einem Schwarm zu nahe kommen.^[2] Die Art ist teilweise migratorisch: Während in tropischen Klimazonen beheimatete Populationen als Standvögel gelten, ziehen Seidenkuhstärlinge aus temperierten Gebieten während der Wintermonate in wärmere Regionen. Auch hier kann es jedoch vorkommen, dass einzelne Individuen sich nicht an der Migration beteiligen.^[3]

Ernährung

Seidenkuhstärling an einer Futterstelle

Seidenkuhstärlinge sind bei der Wahl ihrer Nahrungsquellen nicht wählerisch und nehmen opportunistisch fast alles Essbare an, das sie finden können. Je nach saisonaler Verfügbarkeit stellen Gliederfüßer und kleinere Samen wie beispielsweise von Sorghum- und Millet-Hirsen einen Hauptbestandteil der Nahrung dar. Als Kulturfolger werden Seidenkuhstärlinge jedoch auch regelmäßig an künstlichen Futterstellen für Vögel gesichtet oder nehmen von Menschen übrig gelassene Reiskörner, Brotkrumen oder Getreide auf. Das Anlegen von Futterdepots ist von der Art nicht bekannt.^[4] Einige Vertreter der Art haben sich scheinbar darauf spezialisiert, Viehherden beim Grasen zu folgen und von diesen aufgescheuchte Insekten zu fressen.^[3]

Lautäußerungen

Die Art gilt grundsätzlich als sehr vokal, der am häufigsten gehörte Gesang wird als eine Folge von drei bis vier tiefen, gutturalen Lauten beschrieben, die in etwa wie purr klingen sollen, gefolgt von einem ansteigenden pe-tss-tseeee. Geschlechterspezifische Gesänge existieren ebenfalls: Während ausschließlich Männchen im Flug ein klares, dünnes Pfeifen ausstoßen, geben Weibchen vor allem beim Start ein schnelles, sich wiederholendes Schnattern wieder. Von beiden Geschlechtern wird außerdem ein kurzes, harsches chuck als Kontaktruf verwendet. Dieses findet des Weiteren, in noch kürzerer Form und schnell hintereinander wiederholt, Verwendung während Drohgebärden und Auseinandersetzungen.^[5] Auf Grund seines melodischen Gesangs war der Seidenkuhstärling vor allem auf den Westindischen Inseln lange Zeit ein beliebtes Haustier und wurde dort in Käfigen gehalten.^[6]

Fortpflanzung

Links: Molothrus bonariensis rechts: Curaeus curaeus, Sammlung Museum von Toulouse

Ein junger Seidenkuhstärling (links) wird nach Verlassen des Nests durch eine Morgenammer gefüttert. Morgenammern gehören zu den am häufigsten parasitierten Arten, haben sich jedoch auch am besten an das Verhalten des Seidenkuhstärlings angepasst.

Seidenkuhstärlinge bilden keine monogamen Paare, stattdessen werden die Weibchen während einer Brutsaison von mehreren Männchen begattet. Während der Balz versuchen die männlichen Vögel potenzielle Partnerinnen durch Verbeugungen am Boden, laute Gesänge und auffällige Flugmanöver für sich zu gewinnen. Kommt es zur Kopulation findet diese jeweils nur ein mal statt.^[2] Im Anschluss an die Begattung beginnen die Vögel nicht wie bei den meisten Arten üblich mit dem Nestbau, stattdessen handelt es sich um Brutschmarotzer, die sich für die Bebrütung ihrer Eier und die dann folgende Aufzucht der Jungvögel auf andere Arten verlassen. Entsprechend fehlt die Entwicklung eines Brutflecks beim Weibchen, der sonst bei vielen Arten üblich ist. Die Brutzeit ist zeitlich an die der ausgewählten Wirtsspezies angepasst. Hierfür kommt eine große Menge an Arten in Frage, wobei tendenziell Wirte, die etwas größer als Seidenkuhstärlinge sind und ähnliche Ernährungsgewohnheiten aufweisen, bevorzugt werden. Unter den etwa 250 beobachteten Wirtsarten wurden die folgenden Spezies insgesamt am häufigsten parasitiert: Morgenammer (Zonotrichia capensis), Blausteißammer (Diuca diuca), Gabelschwanz-Königstyrann (Tyrannus savana), Rosttöpfer (Funarius rufus), Weißbinden-Spottdrossel (Mimus triurus), Braunkopfstärling (Chrysomus ruficapillus) und Hauszaunkönig (Troglodytes aedon). Eine in einem Gebiet präferierte Wirtsspezies kann in einem anderen Gebiet trotz ähnlicher Verfügbarkeit nur eine untergeordnete Rolle spielen. Die Gründe für diese Auswahl sind nicht abschließend bekannt, Forschungen deuten jedoch darauf hin, dass individuelle Weibchen eine hohe Spezialisierung auf einen bestimmten Wirt aufweisen.^[7] Für das Auffinden geeigneter Nester nutzen weibliche Seidenkuhstärlinge verschiedene Methoden, darunter die stille und unauffällige Beobachtung eines Bereichs über einen längeren Zeitraum und das aktive Aufscheuchen mit dem Nestbau beschäftigter Vögel. Hierzu werden unter lautem Gesang kurze Flüge durch ein mögliches Nistareal unternommen, um durch auffliegende Vögel den Standort von Nestern herausfinden zu können. Wurde ein entsprechendes Nest ausgewählt, wird dieses in der Regel in den frühen Morgenstunden vor Sonnenaufgang, spätestens jedoch bis zur Mittagszeit, angeflogen. Hierbei scheint es unerheblich zu sein, ob die Wirtsvögel ihre eigenen Eier bereits gelegt haben. Während der Ablage der Eier sind die Wirtsvögel nicht notwendigerweise abwesend, der ganze Vorgang dauert nur circa 30 Sekunden. Es kommt vor, dass dasselbe Nest von mehreren Weibchen parasitiert wird, Nester mit mehr als 20, in Extremfällen auch deutlich über 30, Seidenkuhstärlingseiern konnten bereits beobachtet werden. Um den eigenen Bruterfolg zu erhöhen, werden vorgefundene Eier der Wirte regelmäßig punktiert oder aus dem Nest gestoßen.

Die Größe und Masse der oval geformten Eier hängt von der Unterart ab, im Durchschnitt liegt sie bei etwa 20 × 15 mm und circa 4 g. Des Weiteren gibt es zwei Farbvariationen, neben einer „makellosen“, weißen Form existiert noch eine deutlich seltenere „gesprenkelte“ Variante mit bläulichen und bräunlichen Flecken. Werden die Eier erfolgreich angenommen und bebrütet, vergehen bis zum Schlüpfen der Jungvögel etwa zehn bis elf Tage, was kürzer ist als die Nachkommen fast aller bevorzugter Wirtsarten benötigen. Unmittelbar nach dem Schlüpfen sind die Jungen noch nackt und hilflos, ihr durchschnittliches Gewicht liegt bei 2,5 bis 3,5 g. Nach vier bis fünf Tagen öffnen sich ihre Augen, kurz darauf beginnen sich mausgraue Daunen zu bilden. Während der Nestlingsphase zeigen Seidenkuhstärlinge ein äußerst aggressives und ausdauerndes Bettelverhalten, mit dem sie häufig in der Lage sind, den eigenen Nachwuchs des Wirts bei der Nahrungskonkurrenz auszustechen. Dieses Verhalten ist nicht auf die „Eltern“ beschränkt, sondern wird gegenüber allem, was sich dem Nest nähert angewendet. Nach 12 bis 14 Tagen werden die Jungen flügge und verlassen das Nest, verbleiben aber auch danach noch für einen Zeitraum von etwa drei Wochen in der Nähe der Eltern und werden von diesen weiter mit Nahrung versorgt.^[8] Bereits nach einem Jahr erreichen die Jungvögel selbst die Geschlechtsreife.

Eine Reihe von potenziellen Wirtsarten hat sich im Laufe der Zeit an die Fortpflanzungsstrategie des Seidenkuhstärlings angepasst, in vielen Fällen wird der fremde Nachwuchs erkannt und nicht weiter versorgt, was bei diesem zum Tode führt oder die Eier ignoriert und nicht bebrütet. Die Erfolgsrate des Seidenkuhstärlings variiert daher stark mit den gewählten Wirten, am höchsten ist sie beim Hispaniolatrupial mit etwa 77 %, während sie mit nur circa 7 % bei der Morgenammer am niedrigsten ausfällt.^[9]

Das parasitäre Brutverhalten des Seidenkuhstärlings wurde bereits im Jahr 1802 durch den spanischen Südamerikaforscher Félix de Azara in Argentinien und Paraguay beobachtet und beschrieben. Es handelt sich dabei um die älteste Beschreibung eines solchen Verhaltens bei einem Vogel, der nicht der Familie der Kuckucke angehört.^[10]

Verbreitung und Gefährdung

Verbreitungsgebiet des Seidenkuhstärlings

Das historische Verbreitungsgebiet des Seidenkuhstärlings liegt auf dem südamerikanischen Kontinent, wo die Art fast alle Lebensräume besiedelt. Lediglich dichte Wälder und Gebiete über 2000 m Höhe werden in der Regel gemieden, wobei Nachweise lokal auch bis auf 3500 m vorliegen. Etwa um das Jahr 1900 begann die Art sich von Venezuela aus sukzessive nordwärts über die Karibik auszubreiten, wo sie heute überall außer auf wenigen Inseln zwischen Anguilla und Guadeloupe anzutreffen ist. Zur Zeit stellen die Bahamas und der Süden Floridas die nördlichsten Ausläufer des Verbreitungsgebiets dar, eine weitere Ausdehnung in der Zukunft wird jedoch angenommen. Diese Entwicklung wird vor allem durch die zunehmende Abholzung der Wälder und die Ausbreitung von Agrarland in der Region ermöglicht, die für den Seidenkuhstärling neue geeignete Lebensräume schaffen.^[3] Auf Grund dieser Entwicklung führt die IUCN die Art als nicht gefährdet (Status least concern) und stellt eine anhaltend positive Bestandsentwicklung fest.^[11] In Teilen ihres erweiterten Verbreitungsgebiets gilt die Art als invasiv und bedroht den Fortbestand einiger Singvogelarten, die in der Vergangenheit nicht von Brutparasitismus betroffen waren, und dementsprechend keine oder nicht ausreichende Verteidigungsstrategien gegen dieses Verhalten entwickelt haben. Auf einigen karibischen Inseln werden daher aktive Maßnahmen zur Kontrolle der Seidenkuhstärling-Populationen ergriffen. So werden die Vögel beispielsweise auf Puerto Rico mit Fallen gejagt und anschließend getötet. Im Zuge dessen konnte sich etwa die Population des endemischen und stark gefährdeten Gelbschulterstärlings von nur noch 300 Exemplaren auf wieder 800 Tiere erholen.^[12] Da er, sofern verfügbar, Getreide aus menschlicher Produktion frisst, gilt der Seidenkuhstärling regional als Landwirtschaftsschädling und wird entsprechend bekämpft.^[6] Zu den natürlichen Fressfeinden des Seidenkuhstärlings zählen unter anderem Buntfalken, Merline und Goldstaub-Mangusten.^[2]

Systematik

Johann Friedrich Gmelin beschrieb die Art erstmals unter dem wissenschaftlichen Namen Tanagra bonariensis und stellte sie damit zunächst zu den Schillertangaren.^[13] Untersuchungen an mitochondrialer DNA deuten darauf hin, dass die einzelnen Arten innerhalb der Gattung Molothrus eine monophyletische Gruppe bilden. Des Weiteren bestehen offenbar besonders enge verwandtschaftliche Beziehungen zwischen dem Seidenkuhstärling und dem Rotaugenkuhstärling (M. aeneus) sowie dem Braunkopf-Kuhstärling (M. ater). Neben der Nominatform M. b. bonariensis werden zur Zeit sechs weitere Unterarten als gültig angesehen. Diese unterscheiden sich vor allem hinsichtlich ihrer Größe und Farbgebung, wobei die eindeutige Identifikation weiblicher Individuen meist leichter fällt, da diese in ihrer Färbung in der Regel deutlichere Unterschiede aufweisen als die Männchen. Das geografische Verbreitungsgebiet einiger Unterarten überschneidet sich teilweise.^[14]

• M. b. bonariensis (Gmelin, JF, 1789) – Östliches und südliches Brasilien, östliches Bolivien, Paraguay, Uruguay und Argentinien bis auf Höhe der Provinz Chubut. Eingeführt in einigen Regionen Chiles.
• M. b. cabanisii Cassin, 1866 – Östliches Panama und tropische Regionen Kolumbiens, wo es im Südosten zu Überschneidungen mit M. b. bonariensis kommen kann. Hierbei handelt es sich um die größte Unterart. Männchen ähneln der Nominatform, während Weibchen eine insgesamt blassere Farbgebung aufweisen.
• M. b. venezuelensis Stone, 1891 – Östliches Kolumbien, nördliches Venezuela, Amazonien bis nach Bolívar in Bolivien. Männchen zeigen ein ausgeprägteres lilanes Glänzen des Gefieders, während Weibchen allgemein dunkler sind.
• M. b. occidentalis von Berlepsch & Stolzmann, 1892 – Westliches Peru und äußerster Südwesten Ecuadors. Männchen ähneln M. b. venezuelensis, während Weibchen blassere Oberseiten, sehr blasse und gestreifte Unterseiten sowie dunkle Streifen hinter den Augen aufweisen.
• M. b. minimus Dalmas, 1900 – Äußerster Norden Brasiliens und Guyanas, Karibikinseln und südlichstes Florida. Dies ist die kleinste der sieben Unterarten, deren Männchen stark der Nominatform ähneln. Weibchen besitzen eine dunklere Stirn und Haube sowie auffällige Streifen an den Schulterfedern.
• M. b. aequatorialis Chapman, 1915 – Südwestliches Kolumbien und westliches Ecuador. Eine der größeren Unterarten. Männchen schillern eher violett und weniger bläulich, während die Weibchen insgesamt dunkler gefärbt sind und keine Streifen hinter den Augen aufweisen.
• M. b. riparius Griscom & Greenway, 1937 – Östliches Peru und Teile Amazoniens. Männchen entsprechen der Nominatform, während Weibchen an der Oberseite eine schwärzlichere und an der Unterseite eine blassere Färbung aufweisen.

Einzelnachweise

1. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Appearance. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 9. März 2020 (englisch).
2. ↑ ^{a b c} Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Behavior. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 11. März 2020 (englisch).
3. ↑ ^{a b c} Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Distribution. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 9. März 2020 (englisch).
4. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Diet and Foraging. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 10. März 2020 (englisch).
5. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Sounds and Vocal Behavior. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 11. März 2020 (englisch).
6. ↑ ^{a b} Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Conservation. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 12. März 2020 (englisch).
7. ↑ Ricardo López-Ortiz, Eduardo A. Ventosa-Febles, Katsí R. Ramos-Álvarez, Roseanne Medina-Miranda, Alexander Cruz: Reduction in host use suggests host specificity in individual shiny cowbirds (Molothrus bonariensis). In: Ornitologia Neotropical. Band 17, 2006, S. 259–269.
8. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Breeding. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 13. März 2020 (englisch).
9. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Demography and Populations. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 13. März 2020 (englisch).
10. ↑ Nick B. Davies: Cuckoos, Cowbirds and Other Cheats. T & AD Poyser, London 2000, ISBN 978-1-4081-3666-9, S. 18.
11. ↑ Shiny Cowbird. In: BirdLife International. iucnredlist.org, 2018, abgerufen am 9. März 2020 (englisch).
12. ↑ Alexander Cruz, Ricardo López-Ortiz, Eduardo A. Ventosa-Febles, James W. Wiley, Tammie K. Nakamura, Katsi R. Ramos-Alvarez, William Post: Ecology and Management of Shiny Cowbirds (Molothrus bonariensis) and Endangered Yellow-Shouldered Blackbirds (Agelaius xanthomus) in Puerto Rico. In: Ornithological Monographs. Band 78, Nr. 57, 2005, S. 38–44, doi:10.2307/40166813.
13. ↑ Molothrus bonariensis (Gmelin, 1789). In: gbif.org. Abgerufen am 13. März 2020 (englisch).
14. ↑ Peter E. Lowther: Shiny Cowbird Molothrus bonariensis – Systematics. In: cornell.edu. T. S. Schulenburg, 2011, abgerufen am 3. März 2020 (englisch).

Taraqchi^[1] (Molothrus bonariensis) nisqaqa huk laya takiq pisqum, rikch'aq chhaqim. Huk pisqukunap - iskay pachakmanta aswan rikch'aq, ahinataq tiluchip - q'isanta qichuspa chaypi kaq runtukunata qarquspa kikinpa runtunkunata tiluchiwan uywachin. Taq, taq, taq icha Taraq, taraq, taraq nispa waqaykunmi.

Palamakunatam, rurukunatam, murukunatam mikhun. Chakrakunata anchata waqllichiq pisqum, manam munakusqachu.

Pukyukuna

1. ↑ YouTube - Encarna Lazarte: Qhochalita (Cueca Quechua). TARAQCHI = AveS parasíticas de color plumaje café oscuro.

Hawa t'inkikuna

• Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Taraqchi.

• Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Taraqchi
• Conosur Ñawpaqman No 127 (disimri 2007), p. 12: Juliancitumanta Taraqchimantawan
• Julieta Zurita Cavero (ed., Proeibandes, Qhuchapampa 2009): Imaymanta Qhichwapi ñawikunanchikpaq puquykunamanta, p. 13-19: Ariel Balderrama Rocha: Sara puquyniymanta riqsichispa (Laguna Sulty-Punata), Taraqchimanta: p. 16.

The shiny cowbird (Molothrus bonariensis) is a passerine bird in the New World family Icteridae. It breeds in most of South America except for dense forests and areas of high altitude such as mountains.^[2] Since 1900 the shiny cowbird's range has shifted northward, and it was recorded in the Caribbean islands as well as the United States, where it is found breeding in southern Florida.^[3] It is a bird associated with open habitats, including disturbed land from agriculture and deforestation.^[2]

Adults are sexually dimorphic. Males are all black with a purple-blue iridescence. The female is smaller, with dull brown plumage that is sometimes paler on the underparts. Females of the species can be distinguished from the female brown-headed cowbird by their longer, finer bills and flatter heads.^[2] The shiny cowbird's diet consists mainly of insects, other arthropods^[4] and seeds, and they have been recorded foraging for grains in cattle troughs.^[2]

Like most other cowbirds, it is an obligate brood parasite, laying its eggs in the nests of many other bird species such as the rufous-collared sparrow.^[5] Different host species show different responses to their nests being parasitised, with behaviours ranging from accepting and caring for the cowbird eggs, to rejecting the eggs from the nest.^[2] As the shiny cowbird is an effective generalist brood parasite, it can be considered the South American counterpart to the brown-headed cowbird.^[6]

Taxonomy

The shiny cowbird is a passerine in the family Icteridae, which includes the blackbirds. The species was first described in 1789 by Johann Friedrich Gmelin. It has seven described subspecies due to geographic variation:^[2][7]

• Molothrus bonariensis bonariensis (Gmelin, 1789) - Eastern and southern Brazil, eastern Bolivia, Paraguay, Uruguay, Argentina, and introduced in Chile.
• Molothrus bonariensis cabanisii (Cassin, 1866) - Eastern Panama, western Colombia, eastern Andes, and southeastern Colombia.
• Molothrus bonariensis aequatorialis (Chapman, 1915) - southwestern Colombia, western Ecuador, Guayaquil, and Puná Island.
• Molothrus bonariensis occidentalis (Berlepsch and Stolzmann, 1892) - Extreme southwestern Ecuador, western Peru and northern Chile.
• Molothrus bonariensis venezuelensis (Stone, 1891) - Eastern Colombia and northern Venezuela.
• Molothrus bonariensis minimus (Dalmas, 1900) - Lesser Antilles, Tobago, Trinidad, Guianas, extreme northern Brazil, West Indies, Carriacou, Puerto Rico, Hispaniola (Dominican Republic and Haiti), Cuba, and Florida.
• Molothrus bonariensis riparius (Griscom and Greenway, 1937) - Lower Amazon Valley and eastern Peru.

Description

Physical appearance of the shiny cowbird adult depends on subspecies. Sizes range from 31-40 grams in mass and 18 cm in length (M. b. minimus), to 55-65 grams in mass and 22 cm in length (M. b. cabanisii).^[2]

Basic adult plumage for M. b. bonariensis is black with purple-blue iridescence for males, and dusty gray-brown for females.^[8] M. b. cabanisii males have plumage similar to M. b. bonariensis, while females are paler in colouration.^[8] M. b. aequatorialis males have violet iridescence and females are dark in colour.^[8] M. b. occidentalis males have rich purple iridescence, and females are distinct compared to the other subspecies as they have a pale upper body and very pale, streaked underparts.^[8] M. b. venezuelensis males look similar to M. b. occidentalis, and females dark in colour.^[8] M. b. minimus males look similar to M. b. bonariensis, and females have a darker head than M. b. bonariensis and have streaked scapulars and inter-scapulars.^[8] M. b. riparius males are similar to M. b. bonariensis, and the females have darker upper bodies and paler underparts than M. b. bonariensis.^[8]

Female shiny cowbird

Upon hatching, shiny cowbirds are altricial and are confined to their nests. Hatchlings are covered in a gray down.^[2] Juvenile males are dark on their upper body, with dull dray underparts streaked with dark brown or black, and a buff abdomen. Females are a buff brown colour on top, with light buff, brown, or gray underparts that may or may not be streaked with brown.^[2]

Eggs are ovate in shape, and can exist as either a spotted morph, or an unspotted "immaculate" morph. They are usually white in colour, though they sometimes take on a light blue, light gray, or buff hue.^[2]

Distribution and habitat

The shiny cowbird is a year-round resident across most of South America, where it lives in open areas such as open forests and cultivated land.^[2] Within the last century, the range of the species has shifted northward, and birds have been recorded in the West Indies and southern Florida.^[3] This shift in range is due to increased human conversion of forests into open cultivated and agricultural land, habitats which are preferred by the shiny cowbird.^[9] This range shift into new regions allows the cowbird to exploit new naive host species.^[9]

Effect of deforestation

Grouping of males

Deforestation and conversion of forested land to open agricultural fields and pastures has led to a northward shift in the range of the shiny cowbird, as this species prefers open habitats.^[9] These deforested areas may be home to host species that were previously not parasitized by cowbirds. These naive hosts likely do not have defenses against parasitism, and may be more negatively affected by the presence of the cowbirds.^[9] The species spread from South America to mainland Puerto Rico in 1955, and subsequently reached the Dominican Republic in 1973, and Cuba in 1982. Since 1985, the shiny cowbird has been recorded in Florida.^[10]

Behaviour and ecology

Breeding

Sexual behaviour and courtship

Shiny cowbirds do not form monogamous pairs. They have a promiscuous mating system where individuals will copulate with many different mates.^[11]

During courtship, male shiny cowbirds perform a song while circling a female, and when the song is finished they bow to their prospective mate. This bow is a display used in both mating rituals and as a show of aggression toward other males.^[2] It consists of the male ruffling his feathers while arching his wings and lowering his tail. The display is performed either on the ground, in a tree, or while flying. Following a successful mating display, the pair will copulate once.^[8]

Brood parasitism

Molothrus bonariensis in a clutch of Curaeus curaeus - MHNT

The shiny cowbird is an obligate brood parasite, meaning that adults will lay their eggs in the nests of other species and their offspring rely entirely on their hosts for parental care.^[12] They are generalists, and have about 250 different host species.^[2] As a host generalist, their young are non-mimetic, meaning they do not attempt to replicate the behaviours of host chicks like a host specialist species might.^[12] In regions of South America including Argentina, Uruguay, Brazil, and Venezuela, the main host species of the shiny cowbird is the rufous-collared sparrow.^[5][13]

Female shiny cowbirds do not build nests, as they rely on their hosts to care for their offspring, but they will preferentially select hosts that build enclosed nests such as nests built in cavities.^[2] They will look for host nests both actively, and by silently watching for hosts. When a host nest is found, they will flush the host away from the nest by noisily flying around the area.^[9] An individual shiny cowbird may lay its eggs across many different nests.^[2]

A juvenile (left) being fed by a rufous-collared sparrow (right)

Host response

Responses to parasitic eggs and chicks in the nest varies among hosts. Sometimes even within a host species, the response to parasitism is context-dependent. For example, when grayish baywings were acting as host parents to shiny cowbird young, cowbirds would only continue to receive parental care after they fledged if they had been raised alone in the nest without any baywing nest mates.^[12] Yellow warblers have been recorded to reject shiny cowbird eggs around 40% of the time, either by deserting their nest or building a new nest on top of the parasitised one.^[14] In hosts such as the creamy-bellied thrush, where parasitism by shiny cowbirds does not have a large negative effect on the survival of their own chicks, the hosts do not exhibit egg-ejection behaviour. This acceptance of parasitic eggs may also be due to the fact that the eggs are similar in appearance, and the host would risk harming its own eggs in the process.^[15]

Effect on host species

Brood parasitism from shiny cowbirds will have a negative effect on the reproductive success of their hosts through a variety of factors employed by the different life stages of the cowbird. Adult females can negatively affect the host by pecking and killing host eggs^[16] and removing the host eggs from the nest.^[17] Shiny cowbird eggs have a short incubation period of about 10–11 days.^[2] Many of the parasite's hosts have eggs that incubate for longer. One of their main hosts across much of South America, the rufous-collared sparrow, has an incubation period of 12–13 days.^[13] The shiny cowbird will sometimes also lay an egg before the host species begins laying.^[18] Laying their eggs before their host, as well as having a shorter incubation period, allows for the hatching of the parasitic chick to occur before the host eggs hatch. When the cowbirds hatch before the sparrows in the nest, sparrows usually do not gain much weight and die within about three days.^[13] In one study, nestling mortality almost doubled when comparing a non-parasitised nest to one that had been parasitised by a shiny cowbird.^[13]

Shiny cowbirds can have a large negative effect on critically endangered species, such as the pale-headed brush finch. Human modification of their restricted geographic range led to habitat loss in the case of the finches, but also introduced more cowbirds into the now open area. Parasitism by shiny cowbirds is thought to be an important factor in the population decline of the pale-headed brush finch.^[17]

References

La Brila molotro aŭ Bonaera molotro laŭ traduko de la specifa scienca nomo, Molothrus bonariensis, estas specio de birdoj de la familio de Ikteredoj kaj genro de molotroj kiu enhavas 5 speciojn de nestoparazitaj birdoj.

Ĝi troviĝas en plej parto de Sudameriko escepte la plej densajn ĝangalojn, montojn kaj dezertojn (kvankam ĝi disvastiĝas en tiuj habitatoj se ili estas modifitaj de homoj), la plej malvarmaj kaj sudaj regionoj (ekz. Fuegio), kaj en Trinidado kaj Tobago. Ĝi ĵus koloniigis Ĉilion kaj multajn insulojn de Karibio, kaj eĉ atingis Usonon, kie ĝi probable reproduktiĝas en suda Florido. Nordaj kaj plej sudaj populacioj estas parte migrantaj.

Ĝi estas birdo asocia kun malfermaj arbaroj kaj terkultivejoj.

Aspekto

Brila molotro (ino)

La maskloj estas ĉirkaŭ 20,3 cm longaj kaj pezas 45 g, estas nigraj kun multkolora irizeco, sed ĉefe violkolora en kapo, dorso kaj subaj partoj, dum verdecaj ĉe flugiloj kaj vosto. La inoj estas 19 cm longaj kaj pezas 31 g, kaj ties plumaro estas malhelbruna, pli pala sube. Temas pri specio kun longa kaj pintakra beko kaj longaj kaj maldikaj kruroj. Estas granda vario de nigraj plumaroj kaj la norda subspecio M. b. cabanisii de Panamo kaj norda Kolombio estas pli pala ol la nomiga subspecio bonariensis. Junuloj estas kiel inoj, sed pli striecaj sube.

La ino povas esti distingata el ino de Brunkapa molotro pro sia pli longa, pli fajna beko, hela superokula strio kaj pli markata kapobildo.

La kanto de la masklo estas ronronado kaj fajfo, puaar puaar puaarte-ciiii. La alvoko de la masklo estas akra fajfo cii-cii, sed la ino elsendas akran tintadon.

Manĝo

Tiu abunda kaj gregema specio manĝas ĉefe insektojn kaj semojn, inklude rizon kaj manĝas surgrunde aŭ eĉ sur gregaro.

Reproduktado

Molotrido manĝigata de Ruĝkola plumzonulo.

Kiel plej parto de aliaj molotroj, ĝi estas nestoparazito, kaj la ino demetas siajn ovojn en nestoj de multaj diversaj birdospecioj, kiaj (en Brazil) la Ruĝkola plumzonulo kaj la Maskla fluvikolo. La ovoj estas dutipaj, ĉu blankecaj kaj senpunktaj, aŭ helbluecaj aŭ verdecaj kun malhelaj punktoj kaj makuletoj. La ovoj de la gastiganto estas foje forigitaj, kaj se mankas manĝo, la gastigantidoj povas malsatmorti, sed pli grandaj gastigantaj specioj estas malpli ĝenataj. La kovoperiodo de 11–12 tagoj estas pli mallonga ol tiu de plej parto de gastigantoj. Formortigo de la Brila molotro en la malgranda teritorio de la Palkapa atlapeto kaŭzis populacian pliiĝon ĉe tiu draste endanĝerita specio.

El tordo renegrido (Molothrus bonariensis),^[2]​ también conocido como gamusino y chamón parásito (Colombia), morajú (Argentina), mirlo (Chile), tordo común (Uruguay), reina Josmary (Venezuela), Chupin y azulãovaquer (Brasil), tordo renegrido y mulata (Paraguay), vaquerita, pájaro vaquero (República Dominicana) y vaquero mirlo (Cuba),^[3]​ es un ave paseriforme de la familia de los ictéridos que habita en América, extendiéndose por casi toda América del Sur, excepto en las selvas tupidas, en las montañas, en Trinidad y Tobago. Aparece en Chile a mediados del siglo XIX aparentemente, cruzando desde Argentina por la zona central. También ha colonizado muchas islas caribeñas, alcanzando Estados Unidos donde se le suele encontrar en Florida meridional. Las poblaciones que habitan zonas más meridionales y septentrionales son parcialmente migratorias.^[4]​

Descripción

Los machos miden alrededor de 20 cm de largo y pesan 45 g, son de color negro con un brillo tornasolado. Las hembras miden 19 cm y pesan 31 g, su plumaje es marrón oscuro, más pálido en la zona inferior, con un pico largo y puntiagudo y patas largas y delgadas. Hay una variedad de plumaje negro y la subespecie septentrional M. b. cabanisii de Panamá y el norte de Colombia es más pálida que la especie bonariensis. Los polluelos son como las hembras, pero más veteados en la parte inferior.^[5]​

• Hembra

• Macho adulto

• El tordo renegrido es una especie que practica el parasitismo de puesta

• Macho adulto

• Mirlo o Tordo renegrido en Venezuela

• Pichón de tordo

Comportamiento

Esta abundante y gregaria especie se alimenta principalmente de insectos y semillas, incluido el arroz y el forraje sobre el suelo o posados sobre el ganado.

Reproducción

Molothrus bonariensis en n nido de Curaeus curaeus - MHNT

Al igual que otras especies de garrapateros, los tordos no construyen nidos, depositan sus huevos en los de otras muchas especies (Parasitismo de puesta). Los huevos son de dos tipos, blanquecinos y sin manchas o azul pálido o verdes con puntos o manchas oscuras.

En ocasiones destruyen los huevos de sus anfitriones de nido después de haber puesto los suyos. De esta forma los pichones de tordo nacen y son criados por las aves que hicieron el nido, creyendo que son sus crías. Es posible observar, con frecuencia, cómo los pichones de tordo son más grandes que las aves que lo crían. El período de incubación de 11 a 12 días, es más corto que el de la mayoría de las especies anfitrionas y si coexisten con los polluelos de la especie a la que han usurpado el nido, serán estos últimos los que pasen hambre cuando el alimento escasee.

Referencias

Molothrus bonariensis Molothrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Molothrus
• Icteridae

Hohtoturpiaali, aikaisemmalta nimeltään loistolehmälintu^[2] (Molothrus bonariensis) on eteläamerikkalainen turpiaalien heimoon kuuluva varpuslintu. Se ei hoida itse jälkeläisiään vaan loisii pienten varpuslintujen pesiin. Sen munia on kahdenvärisiä: yksivärisen valkeahkoja sekä sinisiä tai vihreitä, joissa on tummaa kuviointia.

Lähteet

Molothrus bonariensis

Le Vacher luisant (Molothrus bonariensis) est une espèce d'oiseaux de la famille des ictéridés et qu’on retrouve dans la majeure partie de l’Amérique du Sud et des Antilles.

Distribution

Le Vacher luisant habite pratiquement toute l’Amérique du Sud à l’exception de larges secteurs au centre de l’Amazonie dans le nord du Brésil ainsi que la Cordillère des Andes. Il a récemment colonisé les Antilles et même le sud de la Floride^[1].

Sous les latitudes tropicales, il est plutôt sédentaire. Dans les climats plus tempérés, en Floride notamment, il est partiellement migrateur, une portion seulement de la population étant migratrice^[2].

Systématique

On reconnaît sept sous-espèces au Vacher luisant qui se distinguent surtout par la taille et la coloration du plumage des femelles^[1].

• M.b. bonariensis : occupe toute la moitié sud du Brésil ;
• M.b. minimus : occupe le nord-est du Venezuela, la Guyana, le Suriname, la Guyane, l’extrême nord-est du Brésil, les Antilles et le sud de la Floride ;
• M.b. venezuelensis : occupe le Venezuela et l’extrême est de la Colombie ;
• M.b. cabanisii : occupe l’est du Panama et de la Colombie ;
• M.b. aequatorialis : occupe la côte du Pacifique de la Colombie à l’Équateur ;
• M.b. occidentalis : occupe la côte du Pacifique de l’Équateur au Pérou ;
• M.b. riparius : occupe l’Amazonie au sud de l’Amazone.

Habitat

Un jeune Vacher luisant nourri par un Bruant chingolo

On rencontre le Vacher luisant dans les champs, les pâturages, les forêts clairsemées et les clairières forestières. Il se nourrit au sol notamment dans les champs cultivés et peut devenir une peste pour les cultures de riz et le maïs. Dans certaines régions, il est étroitement associé au bétail, se nourrissant près des animaux et se perchant sur eux. En dehors de la saison de nidification, il peut former des dortoirs importants dans les marais^[1].

Nidification

Œuf de Molothrus bonariensis dans une couvée de Curaeus curaeus - Muséum de Toulouse

Le Vacher luisant est un parasite généraliste. On rapporte qu’il a parasité un total de 232 espèces d'oiseaux. De toutes ces espèces, 74 ont été observées élever les jeunes de ce vacher. Les espèces les plus fréquemment choisies comme hôte sont : le Bruant chingolo, le Diuca gris, le Tyran des savanes, le Fournier roux, le Moqueur à ailes blanches, le Carouge à calotte rousse et le Troglodyte familier^[2].

Notes et références

Il Vaccaro splendente (Molothrus bonariensis) è un uccello passeriforme del Nuovo Mondo della famiglia degli Itteridi. Si riproduce nella maggior parte del Sud America ad eccezione delle fitte foreste e aree di alta quota come le montagne.^[1] Dal 1900 la distribuzione dei Vaccari spendenti si è spostata verso nord, ed è stata registrata nelle isole dei Caraibi e negli Stati Uniti, dove si riproduce nel sud della Florida.^[2] È un uccello associato ad habitat aperti, incluse le terre deturpata dall'agricoltura e dalla deforestazione.^[1] Gli adulti sono sessualmente dimorfici. I maschi sono tutti neri con un'iridescenza viola-blu. La femmina è più piccola, con piumaggio bruno opaco che a volte è più chiaro sulle parti inferiori. Le femmine della specie possono essere distinte dalla femmina Vaccaro testa bruna per i loro becchi più lunghi e sottili e le teste più piatte.^[1] La dieta del Vaccaro splendente è costituita principalmente da insetti e semi ed è stato registrato il foraggiamento di cereali direttamente dalle mangiatoie dei bovini.^[1] Come la maggior parte degli altri Vaccari, è un parassita della covata, che depone le uova nei nidi di molte altre specie di uccelli come il Passero dal collare rossiccio o il Fornaio rossiccio.^[3] Diverse specie ospiti mostrano differenti risposte quando i loro nidi vengono parassitati, con comportamenti che vanno dall'accettare e prendersi cura delle uova di Vaccaro, al loro rigetto con espulsione dal nido.^[1] Poiché il Vaccaro è un efficace parassita della covata, può essere considerato la controparte sudamericana del Vaccaro testa bruna.^[4]

Tassonomia

Il Vaccaro splendente è un passeriforme della famiglia Icteridi, che include i merli. La specie fu descritta per la prima volta nel 1789 da Johann Friedrich Gmelin. Ha sette sottospecie descritte a causa della variazione geografica:^[1][5]

• Molothrus bonariensis bonariensis (Gmelin, 1789) – Brasile orientale e meridionale, Bolivia orientale, Paraguay, Uruguay, Argentina e introdotto in Cile.
• Molothrus bonariensis cabanisii (Cassin, 1866) – Panama orientale, Colombia occidentale, Ande orientali e Colombia sudorientale.
• Molothrus bonariensis aequatorialis (Chapman, 1915) - Colombia sud-occidentale, Ecuador occidentale, Guayaquil e isola di Puná.
• Molothrus bonariensis occidentalis (Berlepsch e Stolzmann, 1892) - Estremo sud-ovest dell'Ecuador, Perù occidentale e Cile settentrionale .
• Molothrus bonariensis venezuelensis (Stone, 1891) - Colombia orientale e Venezuela settentrionale.
• Molothrus bonariensis minimus (Dalmas, 1900) – Piccole Antille, Tobago, Trinidad, Guianas, estremo nord del Brasile, Indie occidentali, Carriacou, Porto Rico, Hispaniola (Repubblica Dominicana e Haiti), Cuba e Florida.
• Molothrus bonariensis riparius (Griscom e Greenway, 1937) - Bassa Valle Amazzonica e Perù orientale.

Descrizione

L'aspetto fisico del Vaccaro splendente adulto dipende dalla sottospecie. Le dimensioni variano da un peso di 31/40 grammi e 18 cm di lunghezza (M. b. Minimus) a 55/65 grammi di peso per 22 cm di lunghezza (M. b. Cabanisii).^[1] Il Piumaggio adulto di base per M. b. bonariensis è nero con irridescenza viola-blu per i maschi e grigio-marrone polveroso per le femmine.^[6] I maschi di M. b. cabanisii hanno piumaggio simile a M. b. bonariensis, mentre le femmine hanno una colorazione più chiara.^[6] I maschi di M. b. aequatoriali hanno iridescenza viola e le femmine sono di colore scuro.^[6] I maschi di M. b. occidentalis hanno una ricca iridescenza viola e le femmine sono distinte rispetto alle altre sottospecie in quanto hanno una parte superiore del corpo pallida e parti inferiori molto pallide e striate.^[6] I maschi di M. b. venezuelensis hanno un aspetto simile alle femmine di M. b. occidentalise con un colore scuro.^[6] I maschi di M. b.minimus hanno un aspetto simile a M. b. bonariensis mentre le femmine hanno una testa più scura del M. b. bonariensis e hanno scapolari e interscapolari striati.^[6] I maschi di M. b. riparius sono simili a M. b. bonariensis e le femmine hanno il corpo superiore più scuro e le parti inferiori più chiare del M. b. bonariensis.^[6]

Femmina di Vaccaro splendente

Al momento della schiusa, i Vaccari sono altruistici e sono confinati nei loro nidi. I piccoli sono coperti da un piumaggio grigio.^[1] I maschi giovani sono scuri sulla parte superiore del corpo, con parti inferiori opache, striate di marrone scuro o nero e un addome color cuoio. Le femmine sono di colore marrone scuro sulla parte superiore, con parti inferiori marrone chiaro, marrone o grigio che possono o non possono essere striate di marrone.^[1] Le uova sono di forma ovale e possono esistere sia come metamorfosi maculata, sia come metamorfosi "immacolata" senza macchie. Di solito sono di colore bianco, anche se a volte assumono una tonalità blu chiaro o grigio chiaro.^[1]

Distribuzione e habitat

Lo Vaccaro splendente resiede tutto l'anno in gran parte del Sud America, dove vive in aree aperte come foreste aperte e terreni coltivati.^[1] Nell'ultimo secolo, l’estensione della specie si è spostata verso nord e gli uccelli sono stati registrati nelle Indie occidentali e nel sud della Florida.^[2] Questo spostamento di areale è dovuto alla maggiore conversione umana delle foreste in terreni coltivati e aree agricole aperte, gli habitat preferiti dal Vaccaro.^[7] Questo spostamento di areale in nuove regioni consente al Vaccaro di sfruttare nuove specie ospiti ingenue.^[7]

Effetti della deforestazione

La deforestazione e la conversione dei terreni boschivi in campi agricoli e pascoli aperti ha portato a uno spostamento verso nord dell’areale del Vaccaro splendente, poiché questa specie preferisce gli habitat aperti.^[7] Queste aree deforestate possono ospitare specie che in precedenza non erano state parassitate dai Vaccari. Questi ospiti ingenui probabilmente non hanno difese contro il parassitismo e possono essere influenzati più negativamente dalla presenza dei Vaccaro.^[7] La specie si diffuse dal Sud America al Porto Rico nel 1955 e successivamente raggiunse la Repubblica Dominicana nel 1973 e Cuba nel 1982. Dal 1985, il Vaccaro splendente è stato registrato anche in Florida.^[8]

Comportamento ed ecologia

Riproduzione

Comportamento sessuale e corteggiamento

I Vaccari splendenti non formano coppie monogame. Hanno un sistema di accoppiamento promiscuo in cui gli individui si accoppiano con molti compagni diversi. Durante il corteggiamento, i maschi di mucca lucenti eseguono una canzone mentre circondano una femmina, e quando la canzone è finita si inchinano al loro potenziale compagno. Questo arco è un'esibizione usata sia nei rituali di accoppiamento che come dimostrazione di aggressività verso altri maschi.^[1] Durante il rituale il maschio arruffa le penne mentre inarca le ali e abbassa la coda. La dimostrazione viene eseguita a terra, su un albero o durante il volo. Dopo un rituale di accoppiamento riuscito, la coppia si accoppierà una volta.^[6]

Parassitismo della covata

Il Vaccaro è un parassita della covata, il che significa che gli adulti depongono le uova nei nidi di altre specie e la loro prole si affida interamente ai loro ospiti per le cure parentali.^[9] Sono generalisti e hanno circa 250 diverse specie ospiti.^[1] In qualità di ospiti generalisti, i loro piccoli non sono mimetici, il che significa che non tentano di replicare i comportamenti dei pulcini ospitanti come potrebbe fare una specie ospite specialista.^[9] Nelle regioni del Sud America, tra cui Argentina, Uruguay, Brasile e Venezuela, le principali specie ospite del Vaccaro spendente sono il Passero dal collare rossiccio e il Fornaio rossiccio.^[3][10]

Le femmine di Vaccaro non costruiscono nidi, poiché si affidano ai loro ospiti per prendersi cura della loro prole, ma selezioneranno preferenzialmente ospiti che costruiscono nidi chiusi come i nidi costruiti nelle cavità.^[1] Cercheranno i nidi degli ospiti sia attivamente che osservando silenziosamente gli ospiti. Quando viene trovato un nido ospite, scacceranno l'ospite lontano dal nido volando rumorosamente intorno all'area.^[7] Un singolo Vaccaro può deporre le uova in molti nidi diversi.^[1]

Un giovane (sinistra) nutrito da un Passero dal collare rossiccio (destra)

Risposta dell’ospite

Le risposte alle uova e ai pulcini parassiti nel nido variano tra gli ospiti. A volte anche all'interno di una stessa specie, la risposta al parassitismo dipende dal contesto. Ad esempio, quando l’Agelaioides badius agivano come genitori ospitanti per i giovani Vaccari, questi continuavano a ricevere cure parentali solo dopo il loro volo se erano stati allevati da soli nel nido senza compagni di nido.^[9] Sono state osservate Dendroiche gialle (Setophaga petechia) rifiutare le uova di Vaccari circa il 40% delle volte, sia abbandonando il nido sia costruendone uno nuovo sopra quello parassitato.^[11] In ospiti come il Tordo panciacrema (Turdus amaurochalinus), dove il parassitismo provocato da Vaccari splendenti non ha un grande effetto negativo sulla sopravvivenza dei propri pulcini, gli ospiti non mostrano comportamenti di espulsione delle uova. Questa accettazione delle uova parassite può anche essere dovuta al fatto che le uova sono simili nell'aspetto e l'ospite rischierebbe di espellere le proprie uova.^[12]

Effetto sulle specie ospiti

Il parassitismo della covata da parte dei Vaccari splendenti può avere un effetto negativo sul successo riproduttivo dei loro ospiti attraverso una varietà di fattori legati alle diverse fasi di vita del pulcino di Vaccaro. Le femmine adulte possono influenzare negativamente l'ospite beccando e uccidendo le uova dell'ospite ^[13] e rimuovendole dal nido.^[14] Le uova del Vaccaro hanno un breve periodo di incubazione, circa 10/11 giorni.^[1] Molti degli ospiti del parassita hanno uova che incubano più a lungo. Uno dei loro ospiti principali in gran parte del Sud America, il Zonotrichia capensis, che ha un periodo di incubazione di 12/13 giorni, ma anche il Fornaio rossicico .^[10] Il Vaccaro a volte depone anche un uovo prima che la specie ospite inizi a deporre.^[15] Deporre le uova prima del loro ospite, oltre ad avere un periodo di incubazione più breve, consente la schiusa del pulcino parassita prima che le uova dell'ospite si schiudano. Quando le uova dei Vaccari si schiudono prima dei Passeri nel nido, I pulcini di quest’ultimi di solito non ingrassano molto e muoiono entro circa tre giorni.^[10] In uno studio si è registrato che la mortalità dei nidiacei è quasi raddoppiata in confronto alla nidiata di un nido non parassitato con uno che è stato parassitato da un Vaccaro splendente.^[10] Il Vaccaro splendente può avere un grande effetto negativo sulle specie in pericolo di estinzione, come il Atlapetes pallidiceps. Le modifiche del loro areale dovute all’antropizzazione ha portato alla perdita dell'habitat nel caso dei Fringuelli, ma ha anche introdotto più Vaccari nell'area aperta o disboscate. Si ritiene che il parassitismo causato dai Vaccari sia un fattore importante nel declino della popolazione del Fringuello dalla testa pallida.^[14]

Note

Bibliografia

Libri

• Pereira, J.F.M. 2008. Aves e Pássaros Comuns do Rio de Janeiro. Technical Books, Rio de Janeiro.

Articoli

• Arendt WJ & Mora TAV. (1984). Range Expansion of the Shiny Cowbird in the Dominican-Republic. Journal of Field Ornithology. vol 55, no 1. p. 104-107.
• Astie AA. (2003). New record of Shiny Cowbird (Molothrus bonariensis) parasitism of Black-chinned Siskins (Carduelis barbata). Wilson Bulletin. vol 115, no 2. p. 212-213.
• Astie AA & Reboreda JC. (2006). Costs of egg punctures and parasitism by shiny cowbirds (Molothrus bonariensis) at Creamy-bellied Thrush (Turdus amaurochalinus) nests. Auk. vol 123, no 1. p. 23-32.
• Baltz ME. (1995). First records of the Shiny Cowbird (Molothrus bonariensis) in the Bahama Archipelago. Auk. vol 112, no 4. p. 1039-1041.
• Blanco DE. (1995). Brood Parasitism of the Shiny Cowbird Molothrus bonariensis on Chestnut-Capped Blackbird Agelaius ruficapillus, in Eastern Buenos Aires Province. Hornero. vol 14, no 1–2. p. 44-45.
• Cavalcanti RB & Pimentel TM. (1988). Shiny Cowbird Parasitism in Central Brazil. Condor. vol 90, no 1. p. 40-43.
• Cruz A & Andrews RW. (1997). The breeding biology of the Pied Water-Tyrant and its interactions with the Shiny Cowbird in Venezuela. Journal of Field Ornithology. vol 68, no 1. p. 91-97.
• Cruz A, Manolis TD & Andrews RW. (1990). Reproductive Interactions of the Shiny Cowbird Molothrus-Bonariensis and the Yellow-Hooded Blackbird Agelaius-Icterocephalus in Trinidad West Indies. Ibis vol 132, no 3. p. 436-444.
• Cruz A, Manolis TH & Andrews RW. (1995). History of shiny cowbird Molothrus bonariensis brood parasitism in Trinidad and Tobago. Ibis vol 137, no 3. p. 317-321.
• Debrot AO & Prins TG. (1992). First Record and Establishment of the Shiny Cowbird in Curaçao. Caribbean Journal of Science. vol 28, no 1–2. p. 104-105.
• Dolores M & Juan CR. (2005). Conspecific and heterospecific social learning in shiny cowbirds. Animal Behaviour. vol 70, p. 1087.
• Feare CJ & Zaccagnini ME. (1993). Roost departure by shiny cowbirds (Molothrus bonariensis). Hornero. vol 13, no 4. p. 292-293.
• Fiorini VD & Reboreda JC. (2006). Cues used by shiny cowbirds (Molothrus bonariensis) to locate and parasitise chalk-browed mockingbird (Mimus saturninus) nests. Behavioral Ecology and Sociobiology. vol 60, no 3. p. 379-385.
• Fraga RM. (2002). Notes on new or rarely reported Shiny Cowbird hosts from Argentina. Journal of Field Ornithology. vol 73, no 2. p. 213-219.
• Fraga RM. (2005). The Brown-backed Mockingbird (Mimus dorsalis) as a shiny cowbird (Molothrus bonariensis) host. Ornitologia Neotropical. vol 16, no 3. p. 435-436.
• Gabriela L. (1998). Parasitism by Shiny Cowbirds of Rufous-bellied Thrushes. The Condor. vol 100, no 4. p. 680.
• Gallardo JM. (1977). Molothrus-Bonariensis and Vigilance of Nests Parasitized by It. Physis Seccion C los Continentes y los Organismos Terrestres. vol 36, no 92. p. 345-346.
• Gochfeld M. (1978). Begging by Nestling Shiny Cowbirds Molothrus-Bonariensis Adaptive or Mal Adaptive. Living Bird. vol 17, p. 41-50.
• Grzybowski JA & Fazio VW, III. (1991). Shiny Cowbird Reaches Oklahoma USA. American Birds. vol 45, no 1. p. 50-52.
• Hutcheson WH & Post W. (1990). Shiny Cowbird Collected in South Carolina USA First North American Specimen. Wilson Bulletin. vol 102, no 3.
• Juan Pablo I. (2002). Nectarivorous feeding by Shiny Cowbirds: A complex feeding innovation. The Wilson Bulletin. vol 114, no 3. p. 412.
• Kattan GH. (1996). Growth and provisioning of Shiny Cowbird and House Wren host nestlings. Journal of Field Ornithology. vol 67, no 3. p. 434-441.
• Kattan GH. (1997). Shiny cowbirds follow the 'shotgun' strategy of brood parasitism. Animal Behaviour. vol 53, p. 647.
• King JR. (1973). Reproductive Relationships of the Rufous-Collared Sparrow and the Shiny Cowbird. Auk. vol 90, no 1. p. 19-34.
• Kluza DA. (1998). First record of Shiny Cowbird (Molothrus bonariensis) in Yucatan, Mexico. Wilson Bulletin. vol 110, no 3. p. 429-430.
• Lea SEG & Kattan GH. (1998). Reanalysis gives further support to the 'shotgun' model of shiny cowbird parasitism of house wren nests. Animal Behaviour. vol 56, p. 1571-1573.
• Lichtenstein G. (2001). Low success of shiny cowbird chicks parasitizing rufous-bellied thrushes: chick-chick competition or parental discrimination?. Animal Behaviour. vol 61, p. 401-413.
• Lopez-Ortiz R, Ventosa-Febles EA, Ramos-Alvarez KR, Medina-Miranda R & Cruz A. (2006). Reduction in host use suggests host specificity in individual shiny cowbirds (Molothrus bonariensis). Ornitologia Neotropical. vol 17, no 2. p. 259-269.
• Lyon BE. (1997). Spatial patterns of shiny cowbird brood parasitism on chestnut-capped blackbirds. Animal Behaviour. vol 54, p. 927-939.
• Mason P. (1986). Brood Parasitism in a Host Generalist the Shiny Cowbird Molothrus-Bonariensis I. the Quality of Different Species as Hosts. Auk. vol 103, no 1. p. 52-60.
• Mason P. (1986). Brood Parasitism in a Host Generalist the Shiny Cowbird Molothrus-Bonariensis Ii. Host Selection. Auk. vol 103, no 1. p. 61-69.
• Mason P & Rothstein SI. (1986). Coevolution and Avian Brood Parasitism Cowbird Molothrus-Bonariensis Eggs Show Evolutionary Response to Host Discrimination. Evolution. vol 40, no 6. p. 1207-1214.
• Mason P & Rothstein SI. (1987). CRYPSIS VERSUS MIMICRY AND THE COLOR OF SHINY COWBIRD EGGS. American Naturalist. vol 130, no 2. p. 161-167.
• Massoni V & Reboreda JC. (1998). Costs of brood parasitism and the lack of defenses on the yellow-winged blackbird shiny cowbird system. Behavioral Ecology and Sociobiology. vol 42, no 4. p. 273-280.
• Massoni V & Reboreda JC. (2001). Number of close spatial and temporal neighbors decreases the probability of nest failure and Shiny Cowbird parasitism in colonial Yellow-winged Blackbirds. Condor. vol 103, no 3. p. 521-529.
• Mermoz ME & Fernandez GJ. (1999). Low frequency of Shiny Cowbird parasitism on Scarlet-headed Blackbirds: anti-parasite adaptations or nonspecific host life-history traits?. Journal of Avian Biology. vol 30, no 1. p. 15-22.
• Mermoz ME & Reboreda JC. (1994). Brood parasitism of the shiny cowbird Molothrus bonariensis, on the brown-and-yellow Marshbird, Pseudoleistes virescens. Condor. vol 96, no 3. p. 716-721.
• Mermoz ME & Reboreda JC. (1999). Egg-laying behaviour by shiny cowbirds parasitizing brown-and-yellow marshbirds. Animal Behaviour. vol 58, p. 873.
• Mermoz ME & Reboreda JC. (2003). Reproductive success of shiny cowbird (Molothrus bonariensis) parasitizing the larger brown-and-yellow marshbird (Pseudoleistes virescens) in Argentina. Auk. vol 120, no 4. p. 1128-1139.
• Pereira LE, Suzuki A, Moraes Coimbra TL, Pereira de Souza R & Bocato Chamelet EL. (2001). [Ilheus arbovirus in wild birds (Sporophila caerulescens and Molothrus bonariensis)]. Revista de Saude Publica. vol 35, no 2. p. 119-123.
• Perez-Rivera RA. (1986). Parasitism by the Shiny Cowbird Molothrus-Bonariensis in the Interior Parts of Puerto-Rico. Journal of Field Ornithology. vol 57, no 2. p. 99-104.
• Porto GR & Piratelli A. (2005). Ethogram of the shiny cowbird, Molothrus bonariensis Gmelin (Aves, Emberizidae, Icterinae). Revista Brasileira de Zoologia. vol 22, no 2. p. 306-312.
• Post W. (1992). First Florida Specimens of the Shiny Cowbird. Florida Field Naturalist. vol 20, no 1. p. 17-18.
• Post W. (1993). First specimen of the shiny cowbird, Molothrus bonariensis (Aves: Emberizidae) in North Carolina. Brimleyana. vol 0, no 19. p. 205-208.
• Post W, Cruz A & McNair DB. (1993). The North American invasion pattern of the shiny cowbird. Journal of Field Ornithology. vol 64, no 1. p. 32-41.
• Post W, Nakamura TK & Cruz A. (1990). Patterns of Shiny Cowbird Parasitism in St. Lucia West Indies Southwestern Puerto Rico. Condor. vol 92, no 2. p. 461-469.
• Post W & Wiley JW. (1977). Reproductive Interactions of the Shiny Cowbird and the Yellow-Shouldered Blackbird. Condor. vol 79, no 2. p. 176-184.
• Post W & Wiley JW. (1977). The Shiny Cowbird in the West-Indies. Condor. vol 79, no 1. p. 119-121.
• Post W & Wiley JW. (1992). The head-down display in Shiny Cowbirds and its relation to dominance behavior. The Condor. vol 94, no 4. p. 999.
• Ruckdeschel C, Shoop CR & Sibley D. (1996). First sighting of the shiny cowbird in Georgia. Oriole. vol 61, no 2–3. p. 29-30.
• Sackmann P & Reboreda JC. (2003). A comparative study of Shiny Cowbird parasitism of two large hosts, the Chalk-browed Mockingbird and the Rufous-bellied Thrush. Condor. vol 105, no 4. p. 728-736.
• Salvador SA. (1984). Study of Parasitism in Raising Shiny Cowbirds Molothrus-Bonariensis and Chalk-Browed Mockingbirds Mimus-Saturninus in Villa Maria Cordoba Argentine. Hornero. vol 12, no 3. p. 141-149.
• Smith PW & Sprunt AI. (1987). The Shiny Cowbird Reaches the USA Will the Scourge of the Caribbean Impact Florida's Avifauna Too?. American Birds. vol 41, no 3. p. 370-371.
• Sykes PW, Jr. & Post W. (2001). First specimen and evidence of breeding by the shiny cowbird in Georgia. Oriole. vol 66, no 3–4. p. 45-51.
• Viviana M & Juan Carlos R. (2002). A neglected cost of brood parasitism: Egg punctures by Shiny Cowbirds during inspection of potential host nests. The Condor. vol 104, no 2. p. 407.
• Wiley JW. (1985). Shiny Cowbird Molothrus-Bonariensis Parasitism in 2 Avian Communities in Puerto-Rico. Condor. vol 87, no 2. p. 165-176.
• Wiley JW. (1986). Growth of Shiny Cowbirds Molothrus-Bonariensis and Host Chicks. Wilson Bulletin. vol 98, no 1. p. 126-131.

De glanskoevogel (Molothrus bonariensis) is een zangvogel uit de familie Troepialen (Icteridae).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in de zuidoostelijke Verenigde Staten door centraal Zuid-Amerika en telt 7 ondersoorten:

• Molothrus bonariensis minimus: zuidelijk Florida, West-Indië, de Guiana's en noordelijk Brazilië.
• Molothrus bonariensis cabanisii: van oostelijk Costa Rica tot westelijk Colombia.
• Molothrus bonariensis venezuelensis: oostelijk Colombia en noordelijk Venezuela.
• Molothrus bonariensis aequatorialis: zuidwestelijk Colombia en westelijk Ecuador.
• Molothrus bonariensis occidentalis: zuidwestelijk Ecuador en westelijk Peru.
• Molothrus bonariensis riparius: oostelijk Ecuador, oostelijk Peru en westelijk Brazilië.
• Molothrus bonariensis bonariensis: van centraal en oostelijk Brazilië tot Chili, Bolivië en Argentinië.

Externe link

• Avibase

Silketrupial (Molothrus bonariensis) er en fugl i trupialfamilien.

Underarter

Det finnes 7 underarter av silketrupial^[2]:

• Molothrus bonariensis minimus
• Molothrus bonariensis cabanisii
• Molothrus bonariensis venezuelensis
• Molothrus bonariensis aequatorialis
• Molothrus bonariensis occidentalis
• Molothrus bonariensis riparius
• Molothrus bonariensis bonariensis

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Silketrupial i Encyclopedia of Life
• (en) Silketrupial i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Silketrupial hos NCBI
• (en) Silketrupial hos ITIS
• (en) Kategori:Molothrus bonariensis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Molothrus bonariensis – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Molothrus bonariensis – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Starzyk granatowy (Molothrus bonariensis) – gatunek małego lub średniej wielkości ptaka z rodziny kacykowatych. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Friedrich Gmelin w 1789 w pierwszym tomie Systema naturae... Holotyp pochodził z Buenos Aires. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Tanagra bonariensis^[4]. Epitet gatunkowy bonariensis nawiązuje do miejsca odłowienia holotypu (Bonaria → Buenos Aires)^[5]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza starzyka granatowego w rodzaju Molothrus^[2]. Jest blisko spokrewniony ze starzykiem brunatnogłowym (M. ater), którego przypomina zwyczajami i głosem^[6].

Podgatunki

IOC wyróżnia 7 podgatunków^[2]. Nie uznaje M. b. melanogyna (Stolzmann, 1926^[7]) i M. b. milleri (Naumburg & Friendmann, 1927^[8]), które obejmują ptaki będące przedstawicielami ciemniejszej odmiany osobników podgatunku nominatywnego. Nie jest znane pochodzenie izolowanej chilijskiej populacji starzyków granatowych^[6].

Najpóźniej, bo w 1937 roku, opisany został Molothrus bonariensis riparius przez Griscoma i J. C. Greenwaya. Holotypem była samica odłowiona 11 czerwca 1933 w Pinhy nad rzeką Tapajós^[9]. Wcześniej, w 1915 Frank Michler Chapman wyodrębnił Molothrus bonariensis aequatorialis na podstawie samicy odłowionej 5 sierpnia 1912 w Barbacoas (Nariño, południowo-zachodnia Kolumbia)^[10]. Molothrus bonariensis minimus po raz pierwszy opisał Raymond de Dalmas w 1900 pod nazwą Molothrus minimus, uznając go za osobny gatunek^[11]. Podobnie i Molothrus bonariensis occidentalis został początkowo uznany za odrębny gatunek przez Berlepscha i Stolzmanna w 1892^[12]. Rok wcześniej Witmer Stone podjął się próby rewizji okazów uznanych za przedstawicieli M. bonariensis i pokrewnych; wyodrębnił nowy podgatunek (Molothrus bonariensis venezuelensis), który uznał za odrębny gatunek; holotyp pochodził z nieokreślonej lokacji w Wenezueli^[13]. Pomijając podgatunek nominatywny, chronologicznie najwcześniej opisano Molothrus bonariensis cabanisii. Swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi morfologii reprezentantów nowego taksonu (opisanego jako M. cabanisii) John Cassin podzielił się w 1866 na łamach Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia^[14].

Zasięg występowania

Zasięg występowania w zależności od podgatunku^[2]:

• M. b. minimus – południowo-wschodnie Stany Zjednoczone (Floryda), Karaiby, Trynidad i Tobago, region Gujana i skrajnie północna Brazylia (okolice Rio Branco)^[6]
• M. b. cabanisii – wschodnia Kostaryka, Panama i zachodnia Kolumbia^[6]
• M. b. venezuelensis – północna Wenezuela i wschodnia Kolumbia
• M. b. aequatorialis – południowo-zachodnia Kolumbia i zachodni Ekwador^[6]
• M. b. occidentalis – skrajnie południowo-zachodni Ekwador (Prowincja Loja) i zachodnie Peru^[6]
• M. b. riparius – wschodni Ekwador, wschodnie Peru, dolina Amazonki w Brazylii (na wschód od Óbidos)^[6]
• M. b. bonariensis – wschodnia i centralna Brazylia (na południe od Amazonki) na południe po wschodnią Boliwię, Paragwaj, Urugwaj i Argentynę (na południe po centralną prowincję Santa Cruz) oraz Chile (region Coquimbo na południe po Aisén)

W 1994 po raz pierwszy odnotowano starzyka granatowego na Bahamach (na North Andros Island). Wcześniej w 1982 pierwszy raz stwierdzono go na Kubie, w 1973 na Dominikanie, a w 1955 na Portoryko. W 1985 dokonano pierwszego stwierdzenia w Ameryce Północnej. Do 1993 obserwowano przedstawicieli M. bonariensis w kilku stanach, w tym na Florydzie (1985^[15]), w Georgii, Luizjanie, Karolinie Północnej, Oklahomie, Teksasie i Maine^[16]. 27 maja 1996 dokonano pierwszego stwierdzenia dla Meksyku; ptaka zaobserwowano w Celestún na półwyspie Jukatan^[15]. Przedstawiciele M. bonariensis nie występują w niektórych częściach Amazonii, ich zasięg w tym regionie powiększa się wraz z wycinką lasów^[17].

Morfologia

Długość ciała wynosi 17–21,5 cm^[6]. Przedstawiciele poszczególnych podgatunków znacząco różnią się osiąganymi rozmiarami. Najmniejsi są reprezentanci M. b. minimus, gdzie samce osiągają średnio masę 39 g, zaś samice 32 g, zaś największe są ptaki z podgatunku M. b. cabanisii – średnia masa ciała samców to 64 g, samic – 56 g. Ptaki podgatunku nominatywnego są pod względem masy przeciętnie (średnio 56 g dla samców i 45,6 g dla samic) (nie podano liczby zbadanych osobników)^[18]. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Samce są w większości czarne z fioletowawą – lub niebieskozieloną, na skrzydłach i, nieznacznie, na ogonie – opalizacją, najintensywniejszą na głowie, szyi i piersi. Upierzenie samic w większości jest szare po brązowoszare, z jaśniejszym spodem ciała. Przeważnie za okiem występuje jasny pasek, najbardziej widoczny u samic podgatunków M. b. aequatorialis i M. b. occidentalis. Samice M. b. occidentalis są ogółem najjaśniejsze ze wszystkich starzyków granatowych, z jasnoszarym spodem ciała pokrytym nieregularnymi, popielatymi paskami^[17]. Dziób smukły, o stożkowatym kształcie. Tęczówka ciemna^[15].

Niejednokrotnie najłatwiej rozpoznać starzyki granatowe w stadzie, ponieważ u części pokrewnych gatunków nie występuje dymorfizm płciowy. Samce M. bonariensis są bardzo podobne do samców starzyków krótkodziobych (M. rufoaxillaris)^[17].

Ekologia i zachowanie

Starzyki granatowe zamieszkują różne półotwarte i otwarte środowiska. Są szczególnie liczne na terenach rolniczych z porozrzucanymi skupiskami drzew i zakrzewieniami. Szybko zasiedlają wylesione obszary. Przeważnie starzyki granatowe odnotowywane są poniżej 2000 m n.p.m., ale w zachodniej Argentynie ich zasięg sięga do 3500 m n.p.m. W Boliwii i Peru powszechne są stwierdzenia na wysokościach większych, niż 3000 n.p.m. Zwłaszcza w Ekwadorze większość stwierdzeń pochodzi z wysokości 900–1000 m n.p.m., ale regularnie odnotowuje się te ptaki wyżej, między 1400 a 1600 m n.p.m. Pojedyncze stwierdzenia dotyczyły wyżyn – do 2700 m n.p.m., ale nie obserwowano aktywności lęgowej na takich wysokościach. Od 11 kwietnia do 15 maja 2015 obserwowano w Quito młodocianego starzyka granatowego, co dowodzi, że kacyki te są w stanie skolonizować miasto położone na znacznej wysokości^[19].

Przeważnie starzyki granatowe przebywają w niewielkich stadach (większe grupy tworzą podczas odpoczynku)^[17]. W Argentynie we wrześniu notowano stada liczące 100–200 osobników; przed nadejściem pory lęgowej (październik) widywano mniejsze stada, w których było 24–30 osobników, ale większość ptaków przebywała w grupach 1–2 samic i 2–4 samców^[20]. Żerują głównie na ziemi. Często przyjmują charakterystyczną postawę lekko zadzierając ogon do góry^[17]. Pożywieniem tych kacyków są bezkręgowce i nasiona, zarówno roślin dzikich, jak i uprawnych^[6]; nie jedzą dużych nasion, np. słonecznika (Helianthus)^[20]. Odnotowano również żerowanie na nektarze Combretum^[6] i uprawianego w północnej Argentynie tęgosza mocnego Phormium tenax^[21]. Jedzą ryż i chleb podawany im przez ludzi, wydziobują również ze żłobów karmę dla zwierząt gospodarskoch^[20].

Lęgi

Osobnik młodociany karmiony przez pasówkę obrożną (Zonotrichia capensis)

Okres lęgowy na Portoryko trwa od marca do października, w Wenezueli od maja do września, a w północnej Argentynie od września do lutego^[6]. Pieśń samców jest płynna, zwięzła i bulgocząca; podczas jej wykonywania ptaki często stroszą pióra na szyi^[17]. Podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju, starzyki granatowe są pasożytami lęgowymi. Do 2013 włącznie odnotowano 267 gatunków (należących do 15 rodzin), na których pasożytują lub próbowały pasożytować starzyki granatowe (w tym w przypadku 40 takowe pasożytnictwo stwierdzono tylko raz, a 5 gatunków jest dyskusyjnych). Jest to największa liczba z całego rodzaju (na 2. miejscu plasuje się starzyk brunatnogłowy, na 3. – czarny, M. aeneus). Większość wymienili Friedmann i Kiff w 1985, w późniejszych latach z listy wykreślono 2 gatunki, natomiast kilka dodano^[22]. Według danych z 1963 najpospolitszymi gospodarzami starzyków granatowych były pasówki obrożne (Zonotrichia capensis), diuki (Diuca diuca), tyrany widłosterne (Tyrannus savana), garncarze rdzawe (Funarius rufus), przedrzeźniacze białoskrzydłe (Mimus triurus), ciemnokacyki kasztanowogłowe (Chrysomus ruficapillus) i strzyżyki śpiewne (Troglodytes aedon)^[20]. Wśród pasożytowanych gatunków są również zagrożone wyginięciem (stan z 2007), jak narażone: mniszek blady (Xolmis dominicanus) i wojak pampasowy (Leistes defilippii) oraz zagrożona kardynałka (Gubernatrix cristata)^[23]. Samica gniazd do których może złożyć jaja, szuka przeważnie samotnie, niekiedy dwie lub trzy samice szukają gniazd razem, czasami w towarzystwie jednego samca^[24]. Starzyki potrafią zredukować rozmiar wylęgu jaj gospodarza do około 20%. Sukces wyklucia z jaja gospodarza może spaść nawet do 80%. Spowodowane jest to wyrzucaniem jaj gospodarza, a także ich niższą wydajnością inkubacji^[25].

Jaja starzyków granatowych wykazują niesamowitą zmienność. Skorupka może mieć barwę czysto białą albo różowawą lub białą, jasnoszarą lub jasnoniebieską i pokrytą w różnym stopniu różowymi lub czerwonymi wzorkami. Na niektórych występują podobne do śladu długopisu znaczki, na innych – duże, czekoladowobrązowe plamy^[18]. Mimo rozmaitości ubarwienia skorupki można z grubsza wyodrębnić trzy typy jaj: czysto białe, pośrednie i plamkowane, przy czym to w trzecim typie występują najbardziej zróżnicowane skorupki. Czysto białe jaja M. bonariensis odnotowywano we wschodniej Argentynie, Urugwaju i południowo-wschodniej Brazylii (gdzie ich odsetek sięga 50%) i zdają się nie występować nigdzie indziej w Ameryce Południowej, z wyjątkiem południowo-zachodniego Ekwadoru i obszarów skolonizowanych przez starzyki granatowe w XX wieku (Karaiby)^[26]. Według danych z 1929 wymiary jaj wynoszą 20–26 na 18–22 mm^[18]. Wzorzystość skorupki nie jest dziedziczona po matce na chromosomie W – nie występuje korelacja między haplotypem a występowaniem wzoru na skorupce^[26]. Przynajmniej w Argentynie i Urugwaju gospodarze mogą akceptować jaja o czystej skorupce i o plamkowanej skorupce lub wyłącznie te o plamkowanej skorupce^[27]. Starzyki granatowe nakłuwają dziobem jaja innych ptaków, zarówno tych pasożytowanych, jak i niepasożytowanych^[28].

Szacunkowo podczas jednego sezonu lęgowego samica składa od 60 do 120 jaj^[18]. Dla porównania spokrewnione starzyki brunatnogłowe w Kanadzie podczas krótkiego sezonu lęgowego składają łącznie do 40 jaj. Ewentualny związek dużej płodności samic starzyków granatowych z morfologią ich układu rozrodczego był przedmiotem badań; nie odnaleziono jednak żadnych unikatowych cech morfologicznych, które wiązałyby się z produkcją tak dużej liczby jaj^[29]. Okres inkubacji trwa od 11 do 13 dni. Pisklęta porośnięte są czarniawym puchem. Wnętrze dzioba czerwonawe^[18]. Przeżywalność piskląt jest tym większa, im mniejsza jest masa ciała piskląt gospodarza, jako że u gatunków, gdzie jest ona stosunkowo duża, występuje intensywniejsza konkurencja o pokarm między potomstwem. Badano rozmiary jaj i rozwój piskląt starzyków granatowych w Reserva El Destino (prowincja Buenos Aires, Argentyna) w przypadku dwóch gospodarzy o różnej masie, większej i mniejszej od starzyków: przedrzeźniaczy białobrewych (Mimus saturninus; masa ciała: 70–75 g) i strzyżyków śpiewnych (Troglodytes aedon; masa ciała: 12–13 g). Jaja starzyków w gniazdach przedrzeźniaczy były większe, niż w gniazdach strzyżyków. Młode samce rosły szybciej od samic. W 9. dniu życia masa piskląt płci męskiej wynosiła 41,2 ± 1,6 g (n=13), zaś masa samic w tym wieku 35,9 ± 1,2 g (n=12; później nie była już mierzona)^[30]. Po 3 dniach ukazują się osłonki przyszłych lotek. 4. dnia życia pisklętom starzyków granatowych otwierają się oczy, zaś 5. dnia są już całkowicie otwarte^[20]. Dymorfizm płciowy przejawiający się w masie ciała można zauważyć już w 7. dniu życia piskląt^[31]. Według danych z 1929 przeważnie młode starzyki granatowe opuszczają gniazdo po 10 dniach życia^[20].

Badania pokazują, że samice pasożytniczych starzyków mają większy hipokamp, niż niepasożytnicze podgatunki. Prawdopodobnie ułatwia im to lokalizowanie i oszacowanie jakości gniazd gospodarzy. Uważa się też, że zmiany te występują jedynie sezonowo w okresie lęgowym.^[32]

Status

Przyczyną gwałtownego spadku liczebności epoletników lagunowych (Agelaius xanthomus) z południowo-zachodniego Portoryko było pasożytnictwo ze strony starzyków granatowych

IUCN uznaje starzyka granatowego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako wzrostowy ze względu na ekspansję gatunku w kierunku Karaibów, Ameryki Centralnej i Stanów Zjednoczonych^[33].

Starzyk granatowy uwzględniony jest w Global Invasive Species Database^[18]. Ich populacja stale wzrasta, co może stanowić zagrożenie dla innych gatunków ptaków, które nigdy wcześniej nie miały do czynienia z pasożytnictwem lęgowym.^[33]. Pasożytnictwo ze strony starzyków granatowych było główną przyczyną gwałtownego spadku liczebności epoletników lagunowych (Agelaius xanthomus) w latach 40. i 50. XX wieku. Między latami 1974–1975 a 1981–1982 liczebność ich populacji w południowo-zachodnim Portoryko zmniejszyła się o około 80%, spadając z około 2000 osobników w 1974 do blisko 300 w 1982. Prowadzony był program zakładający m.in. wyłapywanie starzyków granatowych i zabijanie ich. Zwiększył się populacja epoletników, ponadto zasiedliły nowe obszary, nieobjęte programem^[34].W latach 90. XX wieku pojawienie się populacji starzyków w Meksyku spowodowało ich konflikt i zagrożenie dla endemicznych gatunków.^[35] Wśród ptaków z Trynidadu i Tobago przedmiotem badań nad wpływem starzyków granatowych na sukces lęgowy stały się ciemnokacyki żółtogłowe (Chrysomus icterocephalus); negatywny wpływ był jednak minimalny^[36].

Starzyk granatowy był jednym z gatunków ptaków, na których testowano toksyczność i potencjalne zagrożenie 998 różnych substancji chemicznych. Dostarczyło to wiele wiedzy na temat poziomu zachorowalności i pozwoliło oszacować średni czas rozprzestrzeniania się epidemii pośród ptaków.^[37]

Przypisy

O chupim (Molothrus bonariensis) é uma ave passeriforme da família Icteridae. Os machos de tais animais possuem uma coloração aparentemente preta, mas quando expostos ao sol, brilham em um tom azul-violeta, enquanto as fêmeas são mais pardacentas e menos reluzentes.^{[carece de fontes?]}

Molothrus bonariensis em um ninho de Curaeus curaeus - MHNT

Um chupim jovem sendo alimentado por um tico-tico

Também são conhecidos pelos nomes de anu, anum, arumará, azulão, azulego, boiadeiro, brió, carixo, catre, chopim-gaudério, corixo, curixo, corrixo, corvo, engana-tico, engana-tico-tico, gaudério, godério, godero, gorrixo, grumará, iraúna, maria-preta, negrinho, papa-arroz, parasita, parasito, pássaro-preto, uiraúna, vaqueiro, vira, vira-bosta e vira-vira.^{[carece de fontes?]}

O chupim é conhecido por colocar seus ovos nos ninhos de outras espécies aves, para que as mesmas possam chocá-los, criá-los e alimentá-los como se fossem seus próprios filhotes, um processo conhecido como parasitismo de ninhos. Por isso acabou virando sinônimo de aproveitador. São diversas as espécies parasitadas por essa ave, mas a mais comum de se ver alimentando um filhote de chupim é o tico-tico. Registros desse parasitismo tiê-sangue, tiê-preto, cardeal dentre outros também já foram registados.^{[carece de fontes?]}

São aves de comportamento curioso, se apropriam do ninho de outras aves.

No Brasil, mais especificadamente no Rio Grande do Sul onde a espécie é encontrada com grande frequência, em razão das plantações de arroz. Outra curiosidade no Rio Grande do Sul, é a denominação de "Chupim" a pessoas que se aproveitam da situação para tirar proveito de outras, ou simplesmente como se fala por todo o país ficar na "aba do chapéu".

Referências

• BirdLife International (2004). Molothrus bonariensis (em inglês). IUCN 2006. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2006 . Página visitada em 06.11.2007.
• http://g1.globo.com/sp/campinas-regiao/terra-da-gente/noticia/2015/05/chupim-e-ave-admirada-pelo-voo-e-tem-comportamento-curioso.html
• https://www.cruzeirodovale.com.br/colunas/vida-e-ciencia/chupim-a-ave-oportunista-/

Glanskostare^[2] (Molothrus bonariensis) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Glanskostare delas in i sju underarter med följande utbredning:^[3]

• M. b. bonariensis – östra Bolivia till Paraguay, Brasilien, Uruguay och centrala Argentina
• M. b. minimus – Antillerna (i norr till Martinique), Trinidad och Tobago, samt i Guyanaregionen och norra Brasilien
• M. b. cabanisii– östra Panama (Darién) till Colombia
• M. b. venezuelensis – tropiska östra Colombia och norra Venezuela
• M. b. aequatorialis – tropiska sydvästra Colombia till västra Ecuador och Isla Puna
• M. b. occidentalis – sydvästligaste Ecuador (Loja) och i västra Peru (söderut till Lima)
• M. b. riparius – tropiska östra Peru (Rio Ucayali) till Amazonområdet (Pará)

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Bilder

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Molothrus bonariensis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2018) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2018 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2018-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör glanskostare.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Molothrus bonariensis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Molothrus bonariensis là một loài chim trong họ Icteridae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Molothrus bonariensis tại Wikispecies

Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s