Red avadavats have long vocalizations used as location calls. Females have a shorter, softer version of the call, and use it less often. Both males and females of the species use voclizations during mating displays. At the start of the breeding season, males change their plumage from brown to red. When red avadavats are displaying aggressive behaviors they will use a shrill call. A higher pitched call is used when members of the species perceive danger to their young. Young learn songs from their fathers while in the nest.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
According to the IUCN Red List red avadavats are an animal of least concern because of their large population size and large geographic range.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse affects of Amandava amandava on humans.
To protect against predation, red avadavats stay in large groups, especially during the non-breeding season. Also, when they are alarmed, they move their tails from side to side and at a down angle. During the non-breeding season, brightly colored males lose their plumage and become brown, much like the females. This brown plumage may serve as camouflage during the dry season. Both breeding and non-breeding birds use a shrill call if they perceive danger, warning other group members. There is little information on predators of red adavavats.
Anti-predator Adaptations: cryptic
Red avadavats are about 10.16 centimeters in length (3 to 4 inches).
Males and females molt into breeding plumage each year. During the breeding season males have a deep red crown and back, and there are white streaks under the eyes. The sides of the head, down the breast and the undersides are scarlet. The wings, tail overfeathers, and flanks are dark red with white spots. The tail feathers are black. The beaks of the males are red. When females go into the breeding season they often molt and the chest and underbelly become a brighter yellow-orange.
At the end of the breeding season, males begin to molt to a plumage that resembles the coloration of females. The color of the underbelly ranges from a creamy tan to creamy yellow, and there are black streaks under the eyes. The crown, back, wings and tail are dark brown with fewer white spots than males in breeding season. Juveniles of this species are dull grayish brown all over. This is the first molt from the nestling stage. Nestlings are marked by dark skin and down, and have markings around the mouth.
Red avadavats have been introduced into many countries as a cage bird. Under poor conditions, plumage coloring loses its intensity. When they are kept at warm temperatures (40 degrees Celsius), kept in sunlight, and fed appropriately, the plumage will remain bright.
Range length: 10.16 (high) cm.
Average wingspan: 49 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes colored or patterned differently; male more colorful
No information could be found on lifespan in natural or captive environments.
Red avadavats are found in grassy areas, such as jungle clearings, gardens, and meadows. They also frequent sugarcane fields and areas near bodies of water, such as marshes. Red avadavats are accustomed to tropical temperatures and will lose plumage intensity in cooler, dryer environments.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural ; riparian
Red avadavats can be found throughout southern and southeastern Asia, from India to the Malay Peninsula and surrounding islands. These birds have been successfully introduced to the Philippines, Japan, Puerto Rico, and Hawaii.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); oriental (Introduced , Native ); oceanic islands (Introduced )
Red avadavats feed on a variety of food sources. In captivity red avadavats prefer seeds from sprouting millet. When feeding young, they prefer ant larvae and pupae, centipedes and caterpillars. They are known mainly as ground feeders.
Animal Foods: insects
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Granivore ); omnivore
Because red avadavats feed on seeds and small insects, they likely have a role in seed dispersal as well as pest control. They are also prey for larger predators. There is little additional information on the roles red avadavats have on the ecosystem.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Red avadavats are popular cage birds. Common names in the pet trade are strawberry finch or strawberry waxbill. The name originates from the scarlet red of the neck, chest, and underbelly, as well as their white spots.
Positive Impacts: pet trade
Male red avadavats use their bright red plumage in addition to a mating dance to attract females. The dance begins with males, a grass stem or feather in their mouth, deeply bowing with feathers erect. Usually the birds sing and hop between bows. Both males and females display. When the birds have paired, they separate from the larger group to build a nest. Red avadavats are monogamous within a breeding season, but no information could be found on potential life long monogamy.
In captive birds, males who are paired will mimic a display similar to begging of fledging young followed by an attack if a female or other bird comes too close. Females will display aggression against other females as well as brown males if a male in breeding plumage is present.
Mating System: monogamous
Red avadavats breed in the second half of the rainy season and into the following dry season. Breeding months vary regionally. Males begin molting into their bright red plumage as the breeding season begins. Out of the breeding season, males often do not entirely lose their red plumage before beginning molting for the breeding season. Breeding pairs have between 4 to 6 eggs in a clutch. The eggs take around 11 days to hatch; hatchlings take around 20 days to fledge.
Breeding interval: Red avadavats breed once a year.
Breeding season: Breeding can occur from January to April, varying regionally.
Range eggs per season: 4 to 6.
Average time to hatching: 11 days.
Average fledging age: 20 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
The eggs of Amandava amandava are incubated by both parents during the day. Females usually take over at night. Before fertilization, both males and females collect grass and sticks to create a nest. The nest is lined with soft feathers, tree cotton (found inside seed pods of trees of genus Bombax) and grass. Parents exhibit aggressive behaviors if another bird of the same or a different species gets too close to the nest. Both parents feed nestlings. If females produce another clutch before the first set of young are able to care for themselves, males will take charge of feeding the young.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Introduced breeder.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Amandava amandava ye una especie d'ave passeriforme de la familia Estrildidae.[2] Ye orixinariu del sur d'Asia, con una área de distribución global envalorada de más de 10.000.000 km² . Son populares aves de xaula debíu al coloríu del plumaxe de los machos na dómina de reproducción. El so hábitat orixinal son campos abiertos y camperes. El nome amandava provién[3] de la ciudá de Ahmedabad en Gujarat dende onde estos animales foron esportaos dientro del comerciu de mascotes.
Alcuéntrase en Bangladex, Camboya, China, Exiptu, India, Indonesia, Myanmar, Nepal, Paquistán, Tailandia y Vietnam. Esisten poblaciones introducíes na península Ibérica (España y Portugal), Brunéi, Fiji, Malasia, Puertu Ricu, Singapur y Ḥawai. N'España cría dende la década de 1970 y ta n'espansión, considerándose común nes vegues del Guadiana (Estremadura), según en dellos llugares de Madrid, Barcelona, Málaga y Granada.[4]
Reconócense les siguientes subespecies:[2]
Por cuenta del so potencial colonizador y constituyir una amenaza grave pa les especies autóctones, los hábitats o los ecosistemes, esta especie foi catalogada nel Catálogu Español de Especies exótiques Invasores, aprobáu por Real Decretu 1628/2011, de 14 de payares, tando prohibida n'España la so introducción nel mediu natural, posesión, tresporte, tráficu y comerciu.
Machu en Calcuta, Bengala Occidental, India.
En Calcuta, Bengala Occidental, India.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Amandava amandava ye una especie d'ave passeriforme de la familia Estrildidae. Ye orixinariu del sur d'Asia, con una área de distribución global envalorada de más de 10.000.000 km² . Son populares aves de xaula debíu al coloríu del plumaxe de los machos na dómina de reproducción. El so hábitat orixinal son campos abiertos y camperes. El nome amandava provién de la ciudá de Ahmedabad en Gujarat dende onde estos animales foron esportaos dientro del comerciu de mascotes.
El múnia roig (Amandava amandava) és un moixó de la família dels estríldids (Estrildidae) que habita de forma natural en la zona indomalaia. S'ha utilitzat profusament com ocell de gàbia pel vistós color del mascle en l'època de reproducció, el que ha afavorit la seva introducció a molts països.
Habita aiguamolls amb joncs, praderies, garrigues i terres de conreu a Pakistan i Índia fins als límits de l'Himàlaia, Nepal i Bangla Desh, sud de la Xina, Indoxina, Java i les illes menors de la Sonda des de Bali fins a l'illa de Timor i Roti. S'han introduït a molts llocs, com ara el Nord d'Egipte, Aràbia, Filipines, Hawaii, Mèxic, Puerto Rico i algunes zones del sud d'Europa, incloent els Països Catalans.[3]
S'alimenten principalment de llavors entre l'herba, però també d'insectes com ara els tèrmits, quan els tenen a l'abast.[4]
La temporada de cria va de Juliol a Novembre. Amb tires d'herba construeixen un niu globular amb entrada lateral, entre la vegetació o encara a terra. La niuada usual és de 5 - 7 ous blancs, que coven durant 13 dies. Els pollets romanen al niu 18 – 20 dies.[5]
Se n'han descrit tres subespècies:
El múnia roig (Amandava amandava) és un moixó de la família dels estríldids (Estrildidae) que habita de forma natural en la zona indomalaia. S'ha utilitzat profusament com ocell de gàbia pel vistós color del mascle en l'època de reproducció, el que ha afavorit la seva introducció a molts països.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwyrbig coch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwyrbigau cochion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Amandava amandava; yr enw Saesneg arno yw Red munia. Mae'n perthyn i deulu'r Cwyrbigau (Lladin: Estrildidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. amandava, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cwyrbig coch yn perthyn i deulu'r Cwyrbigau (Lladin: Estrildidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn deufannog gyddfbinc Hypargos margaritatus Cwyrbig morgrug cyffredin Parmoptila woodhousei
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwyrbig coch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwyrbigau cochion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Amandava amandava; yr enw Saesneg arno yw Red munia. Mae'n perthyn i deulu'r Cwyrbigau (Lladin: Estrildidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. amandava, sef enw'r rhywogaeth.
Tygříček tečkovaný (Amandava amandava) je středně velký zpěvný pták z čeledi astrildovitých, z rodu Amandava. Vyskytuje se na otevřených plochách, jako jsou pole či louky tropické Asie, současně je to i oblíbený okrasný pták, který bývá chován i v Česku. Atraktivní jsou především samci se svým pestrým zbarvením. Rodové jméno Amandava je odvozeno od města Ahmedabad v Indii, odkud byli dříve tito ptáci exportováni do obchodů se zvířaty.
Tygříček tečkovaný byl dříve zahrnut v rodu Estrilda, kam jej zařadil Jean Delacour. V tomto rodu bychom dnes nalezli především astrildy, jako je astrild vlnkovaný nebo žlutobřichý. Pozdější testy DNA a různá pozorování ale přiřazovali tyto ptáky spíše mezi tygříčky. V současnosti jsou uznávány celkem tři poddruhy, z nichž jeden má dokonce i český název: tygříček tečkovaný indický (Amandava amandava amandava), Amandava amandava flavidiventris a Amandava amandava punicea. Rozdíly mezi jednotlivými poddruhy jsou především v sytosti barve a rozmístění skvrn.
Tento malý zpěvný pták je snadno rozpoznatelný od ostatních druhů, především pak samci. Pohlavní dimorfismus je výrazný: samičky jsou většinou menší, ale liší se především zbarvením, které je téměř celé světle hnědé, až na dolní partie, které jsou bílé. Mají oranžový, mohutnější zobák a nohy ve stejné barvě. Oči jsou velké kulaté, oříškové barvy. Naopak samečci jsou velmi pestří; většinu jejich těla pokrývá rudě červená, na křídlech se pak červená střídá s hnědou a po jejich okrajích jsou i bílé drobné skvrnky. Ocasní pera jsou černá, na konci zakulacená. I zobák je docela jiný, není tak mohutný, spíše do špičky a v podobném odstínu červené, jaký je na hlavě. Jejich oči jsou opět rudě červené. Mladí jedinci se podobají spíše samičkám a jejich pohlaví lze plně rozeznat až po prvním přepeřování.
Tygříček tečkovaný se vyskytuje především v otevřených terénech s vysokou trávou, hlavně v blízkosti vodního toku či lidských obydlí. Poddruhy se liší i v místech rozšíření, například tygříčka tečkovaného indického můžeme pozorovat v Bangladéši, Indii, Srí Lance, Nepálu a Pákistánu, poddruh Amandava amandava flavidiventris žije nejčastěji na území Číny, Indonésie, Thajska a Vietnamu a populace tygříčků tečkovaných na východ od ostrova Jáva bývá nazývána Amandava amandava punicea.
Za pomoci lidí se tito ptáci volně vyskytují ale i v jižním Španělsku, na Bruneji, Fidži, v Egyptě, Malajsii, Portugalsku, Singapuru, Havaji nebo Puerto Rico.
Tento druh astrildovitých ptáků je obvykle k vidění v menších hejnech do patnácti kusů. Na přítomnost lidí většinou reagují schováváním se ve vysoké trávě. Období hnízdění probíhá v monzunovém období nebo krátce po něm. Tehdy se od sebe jednotlivé páry většinou drží dále, ale obecně nejsou agresivní. Samečci se před samičkami většinou „upravují“, tedy čechrají a uhlazují si peří. Hnízda staví ze stébel trávy a samička do něj později naklade pět až šest čistě bílých vajec. Živí se hlavně semeny trav, mimo to ale také hmyzem, jako jsou termiti.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Red avadavat na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tygříček tečkovaný ve Wikimedia Commons
Tygříček tečkovaný (Amandava amandava) je středně velký zpěvný pták z čeledi astrildovitých, z rodu Amandava. Vyskytuje se na otevřených plochách, jako jsou pole či louky tropické Asie, současně je to i oblíbený okrasný pták, který bývá chován i v Česku. Atraktivní jsou především samci se svým pestrým zbarvením. Rodové jméno Amandava je odvozeno od města Ahmedabad v Indii, odkud byli dříve tito ptáci exportováni do obchodů se zvířaty.
Der Tigerfink (Amandava amandava), auch Tigerastrild oder Tüpfelastrild, ist eine Art aus der Familie der Prachtfinken. Er ist im Südosten Asiens beheimatet, kommt aber als Gefangenschaftsflüchtling in vielen Teilen der Welt vor.
Der Tigerfink ist mit 9–10 cm Körperlänge etwa so groß wie ein Sommergoldhähnchen. Er zeigt im Brutkleid einen ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus, außerhalb der Brutzeit ähnelt das Männchen im Aussehen dem Weibchen. Der spitze, kurze Schnabel ist in allen adulten Kleidern leuchtend rot gefärbt und trägt eine dunkle Linie entlang des Oberschnabels. Die Iris hat eine rote, rot-bräunliche oder orange Färbung, die Füße sind fleischfarben bis bräunlich.
Das Männchen zeigt im Brutkleid an Gesicht, Halsseiten und Unterseite ein intensives Rot, das an den Flanken von weißen Tupfen durchsetzt ist. Der Zügel ist dunkel und unter dem Auge findet sich oft eine Linie aus feinen weißen Punkten. Oberkopf und Nacken sind etwas dunkler rot und olivfarben überhaucht. Rücken und Schultern sind bräunlich rot mit feinen weißen Flecken auf den Schulterfedern die zu den Flügeln hin größer werden. Das Flügelgefieder ist dunkelbraun bis schwärzlich mit teils rötlich braunen Säumen und weißen Spitzen an Armdecken und Schirmfedern. Der Bürzel und die Oberschwanzdecken sind rot mit rosa bis weißen Flecken. Die Steuerfedern sind schwarzbraun und zeigen unterseits weiße Spitzen. Unterer Bauch und Unterschwanzdecken sind dunkelbraun bis schwarz mit einer rötlichen Nuance.
Das Weibchen ist oberseits erd- bis graubraun, unterseits beige und zu den Flanken hin hellorange überhaucht. Die Zügel sind dunkel, die gepunktete Linie unter dem Auge hellbeige. Die Schulter- und Flügelfedern sind warm braun und zeigen an den Armdecken und Schirmfedern feine beige Spitzen. Der Bürzel und die Oberschwanzdecken sind wie beim Männchen rot, die Fleckung meist unauffälliger. Der Schwanz ist braunschwarz bis schwarz. Das Männchen im Ruhekleid unterscheidet sich kaum, jedoch sind die Flecken auf Oberschwanzdecken und an den Armdecken größer und das Gesicht ist gräulicher, die Kehle weißgrau. Am Unterbauch und den Unterschwanzdecken zeigen sich rote Spitzen, die zur Brutzeit mehr werden.
Das Jugendkleid ähnelt ebenfalls dem des Weibchens. Es fehlen jedoch die roten Gefiederpartien und die Spitzen der Armdecken bilden ein doppeltes Band auf dem zusammengelegten Flügel. Die beigen Spitzen der Schirmfedern sind breiter. Der Schnabel ist dunkel- bis schwarzbraun. Als einzige Prachtfinkenart wechselt der männliche Tigerfink im ersten Jahr nicht sofort in das Brutkleid, sondern in das Ruhekleid.
Der Tigerfink ist vom mittleren Pakistan bis nach Vietnam, sowie auf Java und den kleinen Sunda-Inseln verbreitet. Es werden drei Unterarten beschrieben.
Innerhalb ihres Verbreitungsgebietes leben Tigerfinken in Gras- und Schilfbeständen, auch im Gebüsch an Weg und Feldrändern sowie in Gärten. In Deutschland und den Nachbarländern sind Brutversuche und erfolgreiche Bruten von entflogenen Tigerfinken dokumentiert. In Spanien (seit 1978), Portugal (seit den 1990er Jahren) und in Italien (seit 1983) ist der Tigerfink als Neozoon etabliert und breitet sich aus.[1]
Der Tigerfink ist primär ein Bewohner von Schilf und feuchtem Hochgras am Ufer von Wasserflächen. Er kommt auch auf mit Gras bewachsenen Lichtungen im Regenwald vor und wurde auch auf Zuckerrohrfeldern sowie den grasdurchschossenen Gebüschstreifen zwischen Reisfeldern beobachtet. Er hat sich auch menschlichen Siedlungsraum erschlossen und ist in Dörfern und Gärten zu beobachten. Die Brutzeit variiert in Abhängigkeit vom Verbreitungsgebiet. Im Allgemeinen fällt sie in die zweite Hälfte der Regenzeit. Auf Flores liegt sie abweichend davon in der Trockenzeit. Es sind sehr gesellige Vögel. Die Partner eines Jahres bleiben ganzjährig zusammen und schmiegen sich beim Ruhen aneinander. Außerhalb der Fortpflanzungszeit sind sie in größeren Gruppen zu beobachten, die untereinander eine ausgeprägte soziale Gefiederpflege zeigen.[2]
Das Nest wird niedrig über dem Erdboden versteckt. Es ist meist gut versteckt und rundlich. Das Gelege besteht aus vier bis sieben Eiern. Es wurden auch schon Nester mit vierzehn Eiern gefunden. Vermutlich handelt es sich dabei aber um Fälle, bei denen zwei Weibchen im selben Nest ablegten. Die Brutzeit beträgt elf Tage. An der Aufzucht der Jungvögel sind beide Elternvögel beteiligt.
Tigerfinken werden schon sehr lange in Europa als Ziervogel gehalten. Bereits im 18. Jahrhundert wurden sie von dem französischen Ornithologen Vieillot gepflegt. In Asien geht die Haltung von Tigerfinken noch länger zurück. Sie werden teilweise in sehr großer Zahl nach Europa eingeführt. Bis heute zählen sie zu den populären Prachtfinkenarten, auch wenn sie nicht mehr so zahlreich gehalten werden wie dies früher der Fall war.[3]
Der Tigerfink (Amandava amandava), auch Tigerastrild oder Tüpfelastrild, ist eine Art aus der Familie der Prachtfinken. Er ist im Südosten Asiens beheimatet, kommt aber als Gefangenschaftsflüchtling in vielen Teilen der Welt vor.
Το αβαντάβατ (Amandava amandava) είναι ένα πουλί μεγέθους σπουργιτιού της οικογένειας Εστριλδίδες. Απαντάται στα ανοιχτά λιβάδια της τροπικής Ασίας και είναι δημοφιλές ως πουλί του κλουβιού λόγω του πολύχρωμου φτερώματος των αρσενικών κατα την αναπαραγωγική περίοδο. Αναπαράγεται στην ινδική υποήπειρο κατα την εποχή των μουσώνων. Η ονομασία του είδους amandava και η κοινή ονομασία ονομασία αβαντάβατ προέρχεται από την πόλη Αχμενταμπάντ στο Γκουτζαράτ από όπου προμηθευόταν η αγορα κατοικιδίων αυτά τα πουλιά παλαιότερα[1][2].
Αυτός ο μικρός σπίνος αναγνωρίζεται εύκολα από την στρογγυλευμένη μαύρη ουρά και το ράμφος που είναι εποχιακά κόκκινο. Τα οπίσθια είναι κόκκινα το αρσενικό κατα την περίοδο αναπαραγωγής είναι κόκκινο στα περισσότερα ανώτερα μέρη του σώματος εκτός από την μαύρη λώρίδα των ματιών, το κάτω μέρος της κοιλιάς και τα φτερά. Υπάρχουν άσπρες κηλίδες στο κόκκινο σώμα και στα φτερά. Το αρσενικό τον υπόλοιπο καιρό είναι είναι πιο σκούρο αλλά έχει κόκκινα οπίσθια ενώ το θηλυκό έχει λιγότερες κηλίδες στο φτέρωμα. [3][4]
Το αβαντάβατ (Amandava amandava) είναι ένα πουλί μεγέθους σπουργιτιού της οικογένειας Εστριλδίδες. Απαντάται στα ανοιχτά λιβάδια της τροπικής Ασίας και είναι δημοφιλές ως πουλί του κλουβιού λόγω του πολύχρωμου φτερώματος των αρσενικών κατα την αναπαραγωγική περίοδο. Αναπαράγεται στην ινδική υποήπειρο κατα την εποχή των μουσώνων. Η ονομασία του είδους amandava και η κοινή ονομασία ονομασία αβαντάβατ προέρχεται από την πόλη Αχμενταμπάντ στο Γκουτζαράτ από όπου προμηθευόταν η αγορα κατοικιδίων αυτά τα πουλιά παλαιότερα.
ललमुनियाँ या लालमुनी चिरई (अंगरेजी: Red avadavat, Red muniya, बै॰:Amandava amandava) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
ललमुनियाँ या लालमुनी चिरई (अंगरेजी: Red avadavat, Red muniya, बै॰:Amandava amandava) चिरइन के एगो प्रजाति बाटे।
लाल मुनिया नर
लाल मुनिया नर
लाल मुनिया मादी
मुनियाचे घरटे
लाल मुनियाचा थवा
म : लाल मुनिया किंवा लाल मनोली, हिं : लाल मुनिया, सं : लटवाका, इं : Red Munia, Avadavat, Strawberry Finch, शास्त्रीय नाव : Amandava amandava (जुने Estrilda amandava)
साधारण १० सें. मी. आकाराचा चिमणीपेक्षा लहान असलेल्या नर लाल मुनियाचा मुख्य रंग लाल-गुलाबी व त्यावर पांढरे ठिपके असतात आणि पोटाचा व शेपटीचा काही भाग काळपट असतो. तर मादीच्या चोच, डोळे, शेपटीवरील भागाचा रंग लाल, पाठीचा रंग तपकिरी व त्यावर पांढरे ठिपके असतात.
मुनिया पक्षी उंच गवत असलेल्या दलदली प्रदेशात आणि त्या भोवतालच्या झुडपी जंगलात भारतभर आढळतो. याचा वीणीचा हंगाम जून ते ऑगस्ट असून हा गवताचे छोटे घरटे बांधतो. घरटे जमिनीपासून साधारणपणे १ मी. उंच असलेल्या गवतात, झुडपात असते. मादी एकावेळी ४ ते ६ पांढरी शुभ्र अंडी देते. अंडी उबविणे, पिलांना खाऊ घालणे, स्वच्छता ठेवणे, देखरेख करणे आदी सर्व कामे नर-मादी मिळून करतात.
सुंदर रंगामुळे हे पक्षी मोठ्या प्रमाणात पाळले जातात.
बाह्य दुवे
http://apalanisargmitra.blogspot.in/2013/01/red-munia-or-strawberry-finch.html
ৰঙা টুনি(ইংৰাজী: Red Avadavat বা Red Munia, বৈজ্ঞানিক নাম-Amandava amandava) এবিধ সৰু আকাৰৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক সাধাৰণতে এছিয়াৰ মুকলি খেতি-পথাৰ বা ঘাঁহনি আদিত দেখা পোৱা যায়৷
ৰঙা টুনি সাৰু আকাৰৰ চৰাই৷ ইয়াৰ দেহটো ৰঙা বৰণৰ আৰু বগা ফুটুকীয়া৷ ইয়াৰ নেজডাল ক'লা আৰু ঠোঁটটো ৰঙা৷ প্ৰজনন কালত মতা ৰঙা টুনিৰ সমগ্ৰ দেহটো ৰঙা হৈ পৰে৷ কেৱল ইয়াৰ চকুৰ চাৰিওকাষে ক'লা বৰণৰ আঁচ থকা দেখা যায়৷ প্ৰজনন নোহোৱা কালত মতা চৰাইৰ ৰং শেঁতা পৰা হয়৷ মাইকীজনীৰ ৰং শেঁতা আৰু ডেউকাত বগা ফুটবোৰ মতাটোতকৈ কমকৈ থকা দেখা যায়৷ [2][3]
ৰঙা টুনিৰ মূল প্ৰজাতিটো বাংলাদেশ, ভাৰত, শ্ৰীলংকা, নেপাল আৰু পাকিস্তানত দেখা পোৱা যায়৷ তদুপৰি চীন, থাইলেণ্ড, ভিয়েটনামত ই বিস্তৃত হে আছে৷ ইয়াৰে আন দুটা উপ-প্ৰজাতি punicea আৰু decouxi. ক্ৰমান্বয়ে জাভা আৰু কম্বোডিয়াত দেখা পোৱা যায়৷[4][5][6][7]
ৰঙা টুনিয়ে প্ৰধানত: ঘাঁহনিৰে পূৰ্ণ সমতল অঞ্চল বা খেতি পথাৰৰ আশে পাশে চৰি ভাল পায়৷ [2]
ৰঙা টুনিক সাধাৰণতে সৰু সৰু গোটত চৰা দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ [8] ই খুউব চুটি আৰু খৰকৈ 'চ্চিইইপ'' ধৰণে মতা শুনা যায়৷ [9]
ৰঙা টুনিয়ে ঘাঁহৰ গুটি, পোক-পৰুৱা আদি খাই জীয়াই থাকে৷[10]
এই চৰাইবিধে প্ৰজনন কালত যোৰা পাতে৷[11] যোৰাৰ ইটোৱে সিটোৰ পাখি পৰিষ্কাৰ (preen) কৰি দিয়ে৷ [12] ইহঁতে ঘাঁহ পাতেৰে বাহ সাজে৷ এবাৰত ৫-৬ টাকৈ বগা বৰণৰ কণী পাৰে৷ [13]
Male in Kolkata, West Bengal, India.
In flock in Kolkata, West Bengal, India.
Male & Female at Pocharam lake, Andhra Pradesh, India.
Male in Manjira Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
ৰঙা টুনি(ইংৰাজী: Red Avadavat বা Red Munia, বৈজ্ঞানিক নাম-Amandava amandava) এবিধ সৰু আকাৰৰ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক সাধাৰণতে এছিয়াৰ মুকলি খেতি-পথাৰ বা ঘাঁহনি আদিত দেখা পোৱা যায়৷
ਲਾਲ ਮੁਨੀਆ ਜਾਂ ਸੁਰਖ਼ਾ, ਇੱਕ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਚਿੜੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਖੰਭਾਂ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਚਟਾਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਘਾਹ ਵਾਲੇ ਖੁੱਲੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਰੰਗੀਨ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਕਰ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਪੰਛੀ ਵੱਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਮੌਨਸੂਨ ਦੀ ਰੁੱਤ ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੀ ਅਣਸ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਾਮ Avadavat ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਜਰਾਤ ਰਾਜ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਉੱਤੇ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਥੋਂ ਇਸ ਦਾ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰਨਾਂ ਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਪੰਛੀ-ਵਪਾਰ ਵਜੋਂ ਨਿਰਯਾਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। [2][3]
ਲਾਲ ਮੁਨੀਆ ਜਾਂ ਸੁਰਖ਼ਾ, ਇੱਕ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਚਿੜੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਖੰਭਾਂ ਉੱਤੇ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਚਟਾਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਘਾਹ ਵਾਲੇ ਖੁੱਲੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਰੰਗੀਨ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਕਰ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਪੰਛੀ ਵੱਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਵਿੱਚ ਮੌਨਸੂਨ ਦੀ ਰੁੱਤ ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੀ ਅਣਸ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੰਛੀ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਾਮ Avadavat ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਜਰਾਤ ਰਾਜ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅਹਿਮਦਾਬਾਦ ਉੱਤੇ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਥੋਂ ਇਸ ਦਾ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰਨਾਂ ਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਪੰਛੀ-ਵਪਾਰ ਵਜੋਂ ਨਿਰਯਾਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
சிவப்புச் சில்லை ( Red Munia) என்பது ஒருவகைப் பறவையாகும். இது ஆசியா கண்டத்தின் சில பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. இது சிட்டுக் குருவியின் இயல்புகளுடன் ஒத்திருக்கும். கூட்டம் கூட்டமாக இரை மேயக்கூடியது.
10 செ.மீ. உள்ள இப்பறவை அளவில் சிட்டுக்குருவியைவிட சிறியது. ஆண்பறவையும் பெண்பறவையும் ஒன்றுபோல காணப்படும். இதன் உடல் தவிட்டு நிறத்துடனும், அதில் சில வெள்ளைப் புள்ளிகளுடனும் காணப்படும். இப்பறவையின் அலகு, பிட்டம் ஆகியன இரத்தச் சிவப்பு நிறத்திலும் இருக்கும். கூடுகட்டும் காலத்தில் ஆண்பறவை படத்தில் உள்ளது போல சிவப்பு நிறத்திற்கு மாறிவிடும்.
தமிழ்நாட்டின் கிழக்குக் கடற்கரை சார்ந்த மாவட்டங்களில் காணப்படுவதில்லை. திருச்சி, மதுரை, கோவை மாவட்டங்களில் ஆங்காங்கே காணலாம். தென் மாவட்டங்களில் இதன் இருப்பு பற்றிய விவரம் தெளிவற்றதாக உள்ளது. கடை வீதிகளில் பறவைகளைக் கூண்டுகளில் அடைந்து விற்போர் இதனையும் இதனை அடுத்த சில்லைகளையும் விற்பனை செய்வது நகரங்களில் பரவலாகக் காணப்படுகிறது.
இணையாகவோ 30 வரையான சிறு குழுவாகவோ பிற சில்லைகளுடன் சேர்ந்து புல் வெளிகளிலும், விளை நிலங்களிலும் இரைதேடும். கரும்பு வயல்களின் மேலமைந்த மின் கம்பிகளில் காணலாம். இது இரவில் நாணல் புதர்களிலும் கரும்புத் தோட்டங்களிலும் சென்று அடையும் புல் விதைகளும் சிறு தானியங்களையும் உணவாகக் கொள்ளும். இது பறக்கும்போது குரல் கொடுத்தவாறு இருக்கும்.
ஆண்டு முழுதும் இதன் கூடுகளைக் காணலாம். புல்லைக் கொண்டு பந்து வடிவிலான கூட்டினைப் பக்கவாட்டில் அமைந்த நுழைவாயிலோடு அமைத்து 6 முதல் 10 முட்டைகள் இடும்.
சிவப்புச் சில்லை ( Red Munia) என்பது ஒருவகைப் பறவையாகும். இது ஆசியா கண்டத்தின் சில பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. இது சிட்டுக் குருவியின் இயல்புகளுடன் ஒத்திருக்கும். கூட்டம் கூட்டமாக இரை மேயக்கூடியது.
"ಕೆಂಪು ರಾಟವಾಳ", "ಕೆಂಪು ಮುನಿಯ" ಅಥವಾ "ಸ್ಟ್ರಾಬೇರಿ ಪಿ೦ಚ್" (ಅಮಾಂಡವ ಅಮಾಂಡವ) ಎಂಬುದು ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು. ಇದು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರದ ಹಕ್ಕಿಯ ಎಸ್ಟ್ರಿಲ್ಡಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಏಷ್ಯಾದ ಉಷ್ಣವಲಯ ಪ್ರದೇಶದ ಕುರುಚಲು, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಪಂಜರದಲ್ಲಿ ಸಾಕಲು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದ್ದು , ಸಂತಾನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಮಯ ಪುಕ್ಕಗಳ್ಳುಳ್ಳ ಸು೦ದರ ಹಕ್ಕಿ. ಇವುಗಳು ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಸೂನ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂತಾನಕ್ಕೆ ಸಜ್ಜುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದರ ವರ್ಗದ ಹೆಸರು "ಅಮಾಂಡವ" ಮತ್ತು ಇದರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಹೆಸರು "ಅವಡವತ್" (avadavat)ಎಂಬುದು, ಗುಜರಾತಿನ ಅಹ್ಮಾದಾಬಾದ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಲು ಮುದ್ದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಹಲವೆಡೆ ಇವುಗಳ ಮಾರಾಟವು ಸಹ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.[೨][೩]
ಈ ಕೆಂಪು ರಾಟವಾಳ ಹಕ್ಕಿಯು ತುಂಬ ಸಣ್ಣ ಪಕ್ಷಿ, ಈ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಅದರ ಬಾಲದ ಸುತ್ತ ಇರುವ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಇದನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದು. ಬಾಲದ ಕೆಳಗೆ ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿ ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮೈ ಮೇಲೆಲ್ಲ ಕೆಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಣ್ಣು ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ, ಹೊಟ್ಟೆಯ ಕೆಳಗೆ ಮತ್ತು ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಕಪ್ಪಗಿದೆ. ಕೆಂಪು ದೇಹ ಮತ್ತು ರೆಕ್ಕೆಯ ಪುಕ್ಕಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಯ ಚುಕ್ಕಿಗಳು ಇರುತ್ತವೆ. ಸಂತಾನಾಭಿವೃದ್ಧಿಯಿಲ್ಲದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಯು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಂಕುಬಣ್ಣದಿಂದ ಕೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಬಾಲದ ಕೆಳಗೆ ಕೆಂಪಗಿರುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಹಕ್ಕಿಯು ಯಾವಾಗಲೂ ಮಂಕುಬಣ್ಣವಾಗಿದ್ದು, ರೆಕ್ಕೆಯ ಗರಿಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಯ ಚುಕ್ಕಿಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ.[೪][೫]
ಜೀನ್ ಡೆಲಕೋರ್ (Jean Delacour) ರವರ ಪ್ರಕಾರ ಮೊದಲು ಕೆಂಪು ಅವಡವಟ್ ಗಳು ಕೂಡ "ಎಸ್ಟ್ರಿಲ್ಡ" ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಇವುಗಳ ಒಳರಚನೆ, ನಡವಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಜೀವರಾಸಯನ [೬] ಮತ್ತು ಡಿ ಎನ್ ಎ ಅಧ್ಯಾಯನದಿಂದ ಈಗ "ಅಮಾಂಡವ" ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಲಾಗಿದೆ.[೭][೮][೯] ಈ ಎಸ್ಟ್ರಿಲ್ಡಿನೆ ಪ್ರಭೇದ ಭಾರತ ಭೂಖಂಡದಲ್ಲಿ ವಿಕಸನಗೊಂಡವೆಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗಿದೆ. ನಂತರ ಅಫ್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಪೆಸಿಫಿಕ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋದವೆಂದು ತಿಳಿಯಲಾಗಿದೆ. 9 mya ಹಿಂದೆ ಕೆಂಪು ಮುನಿಯಗಳು ಹಸಿರು ಮುನಿಯಗಳಿಂದ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ.[೧೦]
ಕೆಂಪು ರಾಟವಾಳಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮೈದಾನ ಪ್ರದೇಶಗಳು, ಎತ್ತರವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಹಲವು ಬಾರಿ ನೀರಿನ ಬಳಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕೃಷಿ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತವೆ.[೪] ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳಿದ್ದು. ಅದರ ಉಪಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬಾಂಗ್ಲದೇಶ, ಭಾರತ, ಶ್ರೀಲಂಕ, ನೇಪಾಳ ಮತ್ತು ಪಾಕೀಸ್ತಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸೂಚಿಸಲಾಗಿದೆ; ಬರ್ಮಾಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಹಾಗೆ "ಫ್ಲಾವಿಡಿವೆಂಟ್ರಿಸ್" ಎಂತಲೂ. ಹಾಗೆಯೇ ಚೀನಾದ ಕೆಲ ಭಾಗ, ಇಂಡೋನೆಷಿಯ, ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್ ಮತ್ತು ವಿಯಾಟ್ನಂ)ನಲ್ಲು ಕರೆಯುವರು;[೧೧]ಜಾವದ ಪೂರ್ವದ ಜನಗಳು punicea ಎಂತಲೂ ಮತ್ತು ಕಾಂಬೊಡಿಯಾದಲ್ಲಿ decouxi ಎಂತಲೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.[೧೨][೧೩][೧೪][೧೫]
ದಕ್ಷಿಣ ಸ್ಪೈನ್ ನಲ್ಲಿ ಇವುಗಳ ಸಾಂದ್ರತೆ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ[೧೬] Brunei, Fiji,[೧೭] ಈಜಿಪ್ಟ್[೧೮]ಮಲೇಶಿಯಾ,ಪೋರ್ಚ್ ಗಲ್, ಪೂರ್ಟೋ ರಿಕೋ,ಸಿಂಗಪೂರ್ ಮತ್ತು ಹವೈ[೧೯][೨೦]
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಸಣ್ಣ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸಣ್ಣಸಣ್ಣ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.[೨೧] ವೇಗವಾಗಿ ರೆಕ್ಕೆ ಬಡಿದುಹಾರುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಹಸಿರು ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದ ಇವುಗಳು ಕಾಣಸಿಗುವುದು ತುಂಬ ವಿರಳ. ಸಂತಾನೋತ್ಪತಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳಿರುತ್ತವೆ,[೨೨] ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಹಾರಿದ ನಂತರ ವಿಭಿನ್ನ ರೀತಿಯ ಸಣ್ಣ ದನಿಯಲ್ಲಿ "ಪ್ಸೀಪ್ ಪ್ " ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತವೆ.[೨೩] ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ತಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಪುಕ್ಕಗಳನ್ನು ಕದಡಿ ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ಮತ್ತೊಂದು ಹಕ್ಕಿಯ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಹ್ವಾನಿಸುತ್ತವೆ.[೨೪] ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಳುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಜೀವಿಸುವ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಗೆದ್ದಲು ಹುಳುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ.[೨೫]
ಹುಲ್ಲಿನ ಗರಿಗಳಿಂದ ವೃತ್ತಾಕಾರವಾಗಿ ತನ್ನ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಸುಮಾರು 5 ರಿಂದ 6 ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ.[೨೬]
Male in Kolkata, West Bengal, India.
In flock in Kolkata, West Bengal, India.
Male & Female at Pocharam lake, Andhra Pradesh, India.
Male in Manjira Wildlife Sanctuary, Andhra Pradesh, India.
ಏಪ್ರಿಲ್ ನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ತಿ ಕಪ್ಪಾಗಿರುವ ಕೊಕ್ಕು, ಮೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ, ನವೆಂಬರ್ ಮತ್ತು ಡಿಸೆಂಬರ್ ನಲ್ಲಿ ಕೊಕ್ಕಿನ ಬಣ್ಣ ಕಪ್ಪಾಗುತ್ತದೆ. [೨೭] ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಹಕ್ಕಿಯ ಬಾಹ್ಯ ರಚನೆಯು ಏರುಪೇರಾಗುತ್ತದೆ.[೨೮] ಉಣ್ಣೆಯಂತಹ ಪರಾವಲಂಬಿ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಹಕ್ಕಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಕ್ನೋಸಿರ. “ಬ್ರೂಲಿಯ ಅಮಂಡವ" ಮತ್ತು ಅಂಬ್ಲೈಸಿರ, “ಮೈರ್ಸಿಡೇ ಅಮಂಡವ " ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ.
[೨೯] ಮತ್ತು ಈ ಪಕ್ಷಿಗಳಿಂದ ತೆಗೆದ ಪರಮೈಕ್ಸೋ ವೈರಸ್ ಜಪಾನ್ ನಲ್ಲಿ ಇಡಲಾಗಿದೆ.[೩೦][೩೧]
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_Male_in_Kolkata_W_IMG_3315.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
_W_IMG_0447.jpg)
.jpg)
-_Male_in_Kolkata_W_IMG_3315.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_Male_in_Kolkata_W_IMG_3315.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
_W_IMG_0435.jpg)
_W_IMG_4408.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_Male_in_Kolkata_W_IMG_3315.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
_W_IMG_0435.jpg)
_W_IMG_4408.jpg)
|coauthors= ignored (|author= suggested) (help) |trans_title= ignored (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) |trans_title= ignored (help) "ಕೆಂಪು ರಾಟವಾಳ", "ಕೆಂಪು ಮುನಿಯ" ಅಥವಾ "ಸ್ಟ್ರಾಬೇರಿ ಪಿ೦ಚ್" (ಅಮಾಂಡವ ಅಮಾಂಡವ) ಎಂಬುದು ಈ ಹಕ್ಕಿಯ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರು. ಇದು ಗುಬ್ಬಚ್ಚಿ ಗಾತ್ರದ ಹಕ್ಕಿಯ ಎಸ್ಟ್ರಿಲ್ಡಿಡೇ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಏಷ್ಯಾದ ಉಷ್ಣವಲಯ ಪ್ರದೇಶದ ಕುರುಚಲು, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿಗಳು ಪಂಜರದಲ್ಲಿ ಸಾಕಲು ಯೋಗ್ಯವಾಗಿದ್ದು , ಸಂತಾನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಮಯ ಪುಕ್ಕಗಳ್ಳುಳ್ಳ ಸು೦ದರ ಹಕ್ಕಿ. ಇವುಗಳು ಭಾರತದ ಉಪಖಂಡದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಸೂನ್ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂತಾನಕ್ಕೆ ಸಜ್ಜುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದರ ವರ್ಗದ ಹೆಸರು "ಅಮಾಂಡವ" ಮತ್ತು ಇದರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಹೆಸರು "ಅವಡವತ್" (avadavat)ಎಂಬುದು, ಗುಜರಾತಿನ ಅಹ್ಮಾದಾಬಾದ್ ನಗರದಲ್ಲಿ ಸಂಶೋಧಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಸಾಕಲು ಮುದ್ದಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಹಲವೆಡೆ ಇವುಗಳ ಮಾರಾಟವು ಸಹ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.
The red avadavat (Amandava amandava), red munia or strawberry finch, is a sparrow-sized bird of the family Estrildidae. It is found in the open fields and grasslands of tropical Asia and is popular as a cage bird due to the colourful plumage of the males in their breeding season. It breeds in the Indian Subcontinent in the monsoon season. The species name of amandava and the common name of avadavat are derived from the city of Ahmedabad in Gujarat, India, from where these birds were exported into the pet trade in former times.[2][3]
The red avadavat was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the binomial name Frigilla amandava.[4] Linnaeus based his description on "The Amaduvads Cock and Hen" that has been described and illustrated in 1738 by the English naturalist Eleazar Albin.[5] Linnaeus specified the locality as East India but this was restricted to Kolkata (Calcutta) by E. C. Stuart Baker in 1921.[6][7] This species is now placed in the genus Amandava that was introduced in 1836 by the English zoologist Edward Blyth.[8][9]
The red avadavat were earlier included in the genus Estrilda by Jean Delacour. This placement was followed for a while but morphological,[10] behavioural, biochemical[11] and DNA studies now support their separation in the genus Amandava.[12][13][14]
Three subspecies are recognised:[9]
This small finch is easily identified by the rounded black tail and the bill that is seasonally red. The rump is red and the breeding male is red on most of the upper parts except for a black eye-stripe, lower belly and wings. There are white spots on the red body and wing feathers. The non-breeding male is duller but has the red-rump while the female is duller with less of the white spotting on the feathers.[15][16]
Red avadavats are found mainly on flat plains, in places with tall grasses or crops, often near water.[15] The species has four named subspecies. The nominate subspecies is called amandava and is found in Bangladesh, India, Nepal and Pakistan; the Burmese form is called flavidiventris (also found in parts of China, Indonesia, Thailand and Vietnam);[6] the population further east in Java is called punicea and in Cambodia, decouxi.[17][18][7][19]
Introduced populations exist in several locations worldwide: southern Spain,[20] Brunei, Fiji,[21] Egypt,[22] Malaysia, the United States, Bahrain, Guadeloupe, Iran, Italy, Réunion, Malaysia, Mexico, the Dominican Republic, Martinique, Portugal, Japan, Puerto Rico, Singapore and Hawaii.[23][24][25]
This finch is usually seen in small flocks,[26] flying with rapid wingbeats and descending into grass clumps where they are hard to observe. Pairs stay together during the breeding season.[27] These birds produce a distinctive low single note pseep call that is often given in flight. The song is a series of low notes.[28] Birds of a flock will preen each other, ruffling their head feathers in invitation.[29] They feed mainly on grass seeds but will also take insects such as termites when they are available.[30]
They build a globular nest made of grass blades. The usual clutch is about five or six white eggs.[31]
The beak begins to turn red in May and darkens during November and December. The beak then turns rapidly to black in April and the cycle continues.[32] These seasonal cycles are linked to seasonal changes in daylength.[33]
Two ectoparasitic species of bird lice (an ischnoceran, Brueelia amandavae, and an amblyceran, Myrsidea amandava) have been identified living on them[34] and a paramyxovirus has been isolated from birds kept in Japan.[35][36]
Though the current conservation status of Red avadavat is Least Concern (LC), it has become increasingly uncommon in at least part of Southeast Asia. In Thailand, they are described an uncommon to rare resident.[37] In Cambodia, Red avadavats were already "exported by the thousands" to Vietnam in the 1920s, described as "uncommon and irregular" in the early 1960s, and populations are now considered to be low and of concern, yet significant numbers were still found in the merit release trade in 2012.[38]
,_Dhaka,_Bangladesh.jpg)
Red avadavat (male) from Dhaka, Bangladesh
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
Female with red rump visible
Male in non-breeding plumage
Male Amandava amandava amandava in breeding plumage
.jpg)
Red avadavat female in its habitat
Red Munia (male) at New Town, Kolkata marshland
The red avadavat (Amandava amandava), red munia or strawberry finch, is a sparrow-sized bird of the family Estrildidae. It is found in the open fields and grasslands of tropical Asia and is popular as a cage bird due to the colourful plumage of the males in their breeding season. It breeds in the Indian Subcontinent in the monsoon season. The species name of amandava and the common name of avadavat are derived from the city of Ahmedabad in Gujarat, India, from where these birds were exported into the pet trade in former times.
El bengalí rojo[2] (Amandava amandava) es una especie de ave passeriforme de la familia Estrildidae.[3] Es originario del sur de Asia, con un área de distribución global estimada de más de 10.000.000 km² . Son populares aves de jaula debido al colorido del plumaje de los machos en la época de reproducción. Su hábitat original son campos abiertos y pastos. El nombre amandava proviene[4] de la ciudad de Ahmedabad en Gujarat desde donde estos animales fueron exportados dentro del comercio de mascotas.
Se encuentra en Bangladés, Camboya, China, Egipto, India, Indonesia, Burma, Nepal, Pakistán, Tailandia y Vietnam. Existen poblaciones introducidas en la península ibérica (España y Portugal), Brunéi, Fiyi, Malasia, Puerto Rico, Singapur y Hawái. En España cría desde la década de 1970 y está en expansión, considerándose común en las vegas del Guadiana (Extremadura), así como en algunos lugares de Madrid, Barcelona, Málaga y Granada.[5]
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[6]
Se reconocen las siguientes subespecies:[3]
El bengalí rojo (Amandava amandava) es una especie de ave passeriforme de la familia Estrildidae. Es originario del sur de Asia, con un área de distribución global estimada de más de 10.000.000 km² . Son populares aves de jaula debido al colorido del plumaje de los machos en la época de reproducción. Su hábitat original son campos abiertos y pastos. El nombre amandava proviene de la ciudad de Ahmedabad en Gujarat desde donde estos animales fueron exportados dentro del comercio de mascotas.
Amandava amandava Amandava generoko animalia da. Hegaztien barruko Estrildidae familian sailkatua dago.
Amandava amandava Amandava generoko animalia da. Hegaztien barruko Estrildidae familian sailkatua dago.
Punatiikeripeippo (Amandava amandava) on pienikokoinen loistopeippoihin kuuluva varpuslintu. Lajin nimesi Carolus Linnaeus 1758.
Linnun pituus on 9,5 cm, siipien kärkiväli 13-14,5 cm ja paino noin 10 g. Juhlapukuinen koiras on helppo tuntea: pääosa höyhenpuvusta on karmiininpunainen, siivet ja pyrstö ovat ruskehtavat ja nokka on punainen. Naaras ja nuori lintu ovat päältä harmaanruskeita, alta vaaleita ja niillä on punertava nokka. Nokka on lyhyt ja tukeva siemensyöjälinnun nokka. Laulu on korkeaa visertelyä.
Eteläaasialainen laji, jonka alkuperäinen elinalue ulottuu Pakistanista Bangladeshiin (nimialalaji amandava), Burmasta ja Lounais-Kiinasta Timoriin (alalaji flavidiventris) sekä Kaakkois-Aasiasta Indonesiaan ja Fidžiin (alalaji punicea). Laji on yleinen ja sen kanta on elinvoimainen.[1] Laji on enimmäkseen paikkalintu.
Punatiikeripeippo on ollut suosittu häkkilintu jo kauan. Karanneista lemmikeistä on muodostunut luonnossa elinkykyisiä populaatioita muun muassa Eurooppaan, Arabiaan, Egyptiin, Japaniin ja Réunionille. Euroopassa se pesii vieraslajina paikoitellen ainakin Espanjassa ja Italiassa ja mahdollisesti Portugalissa. Egyptissä tavattiin ensimmäinen yksilö luonnossa vuonna 1861 ja se on nykyisin paikallisesti yleinen.
Eurooppalaiset populaatiot elävät ruo'ikoissa ja erilaisissa viljelyhabitaateissa. Aasiassa suosikkihabitaatteja ovat erilaiset pensaikkoiset avomaat ja riisipellot.
Pesä on hyvin piilotettuna tiheässä pensaassa tai ruohovartisten kasvien varassa lähellä maan- tai vedenpintaa. Se on ruohonkorsista rakennettu, hieman litteä ontto pallo, rakennettu tasaiselle alustalle kuten oksan tai lakoontuneen ruohon päälle. Kiinniteaineena on käytetty hämähäkinseittiä. Pesä on sisältä vuorattu höyhenillä tai hienoilla kasvikuiduilla. Tuntemattomasta syystä monissa pesissä on hiiltynyttä puuta. Molemmat puolisot osallistuvat pesän rakentamiseen, mihin kuluu noin 3 päivää. Usein naaras aloittaa muninnan ennen pesän valmistumista, jolloin koiras jatkaa rakennustöitä.
Naaras munii gramman painoisia munia 4-8 kappaletta. Joskus on tavattu jopa 14-munaisia pesyeitä, jolloin todennäköisesti 2 naarasta on muninut samaan pesään. Haudonta-aika on Espanjassa 13-14 päivää, Intiassa ja vankeudessa 10-12 päivää. Molemmat puolisot hautovat, naaras öisin. Molemmat emot ruokkivat ja hoitavat poikasia, jotka ovat lentokykyisiä 17-21 päivää vanhoina. Emot eivät siivoa pesää loppuaikoina, joten se on poikasten ulosteiden tahraama. Poikaset itsenäistyvät noin 5 viikon ikäisinä. Punatiikeripeippo pesii tavallisesti 2 kertaa kesässä.
Heinien ja ruohojen siemenet, pienessä määrin hyönteiset.
Punatiikeripeippo (Amandava amandava) on pienikokoinen loistopeippoihin kuuluva varpuslintu. Lajin nimesi Carolus Linnaeus 1758.
Amandava amandava
Le Bengali rouge (Amandava amandava) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Estrildidae.
Cet oiseau mesure environ 10 cm de longueur. Il présente un dimorphisme sexuel.
En plumage nuptial, le mâle est brun roux avec les côtés de la tête, la gorge, les parties inférieures et le croupion écarlates, les ailes fortement tachées de blanc et la queue noire. En période internuptiale, il ressemble à la femelle avec notamment la poitrine grise lavée de jaune. Les yeux sont marron, le bec rouge et les pattes roses.
Comme le moineau, il se nourrit de diverses graines[1].
Cet oiseau vit en Inde, au Pakistan, dans le sud du Népal, en Chine, en Asie du Sud-Est et aux Moluques.
Cette espèce peuple des zones herbeuses dégagées dont la jungle arbustive, les marais, les prairies, les rizières et divers milieux cultivés.
Cet oiseau est représenté par trois sous-espèces :
- sous-espèce Amandava amandava amandava
- sous-espèce Amandava amandava flavidiventris (Wallace, 1864)
- sous-espèce Amandava amandava punicea (Horsfield, 1821)
Amandava amandava
Le Bengali rouge (Amandava amandava) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Estrildidae.
O bengalí vermello, (Amandava amandava) é un paxaro do tamaño dun pardal da familia dos begalís (Estrildidae). Os bengalís son aves de gaiola populares, grazas á plumaxe rechamante dos machos reprodutores. O seu nome específico amandava ten á súa orixe na cidade india de Ahmedabad, no Guxarat, de onde eran exportados para o comercio de mascotas.
Os bengalís miden uns 9 cm. de lonxitude e amosan un marcado dimorfismo sexual na época reprodutora. As femias son castañas agrisadas, amareladas na parte inferior do corpo. A plumaxe nupcial dos machos é predominantemente vermella. No peito, nos flancos, e nas plumas cobertoiras de alas e cola teñen puntos brancos. Os machos, nos primeiros anos, cambian, acabada a época reprodutora, a plumaxe vermella noutra semellante á das femias.
Os bengalís vermellos están espallados dende a India e Indochina , ata Xava e as illas pequenas da Sunda. Hai tamén poboacións en Exipto. Dentro desta área de distribución distínguense tres subespecies:
Dende os anos 1980 bandos de bengalís móvense tamén na rexión italiana da Toscana, onde as poboacións existentes teñen a súa orixe en exemplares domésticos fuxidos. Hai tamén poboacións introducidas en España, Brunei, Fixi, Malaisia, Portugal, Porto Rico, Singapur and Hawai.
Os bengalís viven en áreas de herbáceas ou xunqueiras e no mato preto dos camiños ou das beiras dos bosques ademais de en xardíns.
O bengalí vermello, (Amandava amandava) é un paxaro do tamaño dun pardal da familia dos begalís (Estrildidae). Os bengalís son aves de gaiola populares, grazas á plumaxe rechamante dos machos reprodutores. O seu nome específico amandava ten á súa orixe na cidade india de Ahmedabad, no Guxarat, de onde eran exportados para o comercio de mascotas.
Pipit benggala (bahasa Latin: Amandava amandava) adalah spesies burung dari keluarga Estrildidae, dari genus Amandava. Burung ini merupakan jenis burung pemakan padi, biji rumpu dan memiliki habitat di semak, padang rumput, lahan pertanian, sawah, rumpun gelagah. Tersebar sampai ketinggian 1.500 m dpl.
Pipit benggala memiliki tubuh ukuran kecil (10 cm).
Burung jantan: Warna merah padam. Sayap dan ekor kehitaman. Ada bintik-bintik pada sisi tubuh. Sayap dan tunggir berbintik putih kecil.
Burung betina: Tubuh bagian bawah kuning tua abu-abu. Mantel coklat. Tunggir merah. Sayap dan ekor kehitaman. Ada beberapa bintik putih pada sayap. Iris coklat, paruh merah, kaki merah daging. Terbang cepat dalam kelompok yang tidak kenal lelah.
Burung ini membuat sarang berbentuk bola khas, dari rumput, pada vegetasi rendah berpaya atau berumput. Telur berwarna putih, jumlah 5-6 butir. Berbiak bulan Mei, Juni, Desember.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Pipit benggala (bahasa Latin: Amandava amandava) adalah spesies burung dari keluarga Estrildidae, dari genus Amandava. Burung ini merupakan jenis burung pemakan padi, biji rumpu dan memiliki habitat di semak, padang rumput, lahan pertanian, sawah, rumpun gelagah. Tersebar sampai ketinggian 1.500 m dpl.
Il bengalino comune o bengalino moscato (Amandava amandava Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia degli Estrildidi[2].
Non bisogna confondere questi uccelli col diamante mandarino, spesso erroneamente denominato anch'esso "bengalino" e non strettamente imparentato con questa specie.
Inizialmente ascritta al genere Estrilda da Delacour[3], questa specie è stata spostata assieme ad altre due in un proprio genere, Amandava, in seguito ad esami biochimici, morfologici e comportamentali[4][5][6].
Se ne riconoscono tre sottospecie[2]:
In passato, se ne riconosceva una quarta sottospecie, Amandava amandava decouxi, endemica della Cambogia ed attualmente accorpata ala sottospecie punicea[11].
Il bengalino moscato occupa un areale piuttosto ampio, che spazia dal Pakistan all'Indonesia attraverso tutto il subcontinente indiano ed il sud-est asiatico, spingendosi a nord fino alle pendici dell'Himalaya e allo Yunnan.
La specie è stata inoltre introdotta in numerose aree, dove si è ambientata con successo formando popolazioni stabili: Borneo, Figi[12], Porto Rico, Hawaii, Egitto[13], nelle Piccole Antille[14][15]. In Europa si ha notizia di coppie riproduttrici di questi uccelli in Spagna meridionale nel 1978[16], in Italia (dove sono state segnalate delle colonie nelle province di Pisa, Pistoia e Lucca a partire dal 1983[17]) ed in Portogallo a partire dal 1990[16].
L'habitat d'elezione del bengalino comune è rappresentato dalle aree pianeggianti a copertura erbosa e con presenza di macchie alberate o cespugliosa, oltre che di una o più fonti d'acqua dolce permanente nelle vicinanze: questi uccelli dimostrano di non temere eccessivamente l'uomo, e colonizzano senza problemi anche le aree coltivate, le periferie dei villaggi, i parchi ed i giardini urbani[18].
Misura circa 9–10 cm di lunghezza, con il maschio che a parità d'età è leggermente più grande rispetto alla femmina.
Si tratta di uccelli dall'aspetto minuto e dal becco sottile e appuntito, di forma conica.
Durante l'anno i sessi sono piuttosto simili, presentando livrea di colore bruno-grigiastro, più scuro su ali, dorso (dove diviene bruno carico), sottocoda e coda (dove diviene nero) e più chiaro su petto e ventre, con lieve puntinatura bianca su ali e fianchi, e una banda nera che partendo dai lati del becco raggiunge l'occhio: nel maschio tuttavia i colori sono più vividi ed il codione è di colore rosso. Durante il periodo riproduttivo, invece, la colorazione del maschio diviene di un colore rosso intenso su testa, dorso, petto e fianchi, con sfumature gialline sul ventre più o meno marcate a seconda della sottospecie.
Le zampe sono di color carnicino, gli occhi sono bruno-rossicci, il becco cambia colore ciclicamente a seconda della stagione: rosso da maggio a novembre, comincia a scurirsi in dicembre fino a divenire completamente nero in aprile, salvo poi tornare nuovamente rosso. Il cambiamento della colorazione del becco è legato al numero di ore di luce, che influisce sulla secrezione ormonale tiroidea degli animali[19][20].
Si tratta di uccelli che all'infuori del periodo riproduttivo tendono a riunirsi in gruppetti di poche decine di individui, che si muovono velocemente fra l'erba alta, scendendo spesso al suolo per nutrirsi, bere o fare il bagno ed immobilizzandosi in caso di pericolo, in maniera tale da mimetizzarsi con l'ambiente circostante[21][22]. I vari membri del gruppo si tengono in costante contatto tramite un breve richiamo cinguettato, emesso con particolare frequenza durante il volo[23]: durante la giornata, essi inoltre non mancano di fare interazione sociale, in particolare operazioni di grooming che vengono richieste agli altri uccelli arruffando le penne della testa[24]: le coppie sono ben riconoscibili nell'ambito del gruppo, poiché i partner tendono a posizionarsi vicini sui posatoi, a dormire assieme e a interagire fra di loro più spesso che con gli altri membri dello stormo.
Il bengalino è un uccello principalmente granivoro, che basa la propria dieta sui semi di graminacee come panico, miglio, scagliola e niger, integrando la propria dieta durante il periodo riproduttivo con piccoli insetti, principalmente termiti[25].
A differenza di molte specie di estrildidi, nel bengalino è presente un periodo riproduttivo molto ben definito, che varia a seconda della zona presa in considerazione ma che coincide generalmente con la parte finale della stagione delle piogge (anche se in alcune aree, ad esempio su Flores, esso cade durante la stagione secca); con l'approssimarsi del periodo riproduttivo il maschio effettua una muta del piumaggio che lo porta ad assumere la tipica livrea nuziale prevalentemente rossa, e comincia ad emettere incessantemente il proprio canto, costituito da note basse e flautate, per conquistare la femmina.
Ambo i sessi collaborano nella costruzione del nido, che consiste in una struttura globulare costituita da rametti e fibre vegetali intrecciate ed imbottita internamente di materiale morbido, ubicata nel folto della vegetazione a poca distanza dal suolo (un metro o anche meno): al suo interno la femmina depone 4-7 uova biancastre, che cova alternandosi col maschio per 11-13 giorni. Si ha notizia di covate anche più consistenti (fino a 14 uova, forse deposte da più femmine in un unico nido), tuttavia generalmente in questi casi i soggetti non portano a termine la cova[26]. I nidiacei, che vengono accuditi da ambedue i genitori, sono pronti per l'involo attorno alle tre settimane dalla schiusa, tuttavia essi tendono a restare nei pressi del nido (tornandovi per dormire durante la notte e chiedendo sempre più sporadicamente l'imbeccata ai genitori) per un altro mese circa.
Questa specie è diffusa su un areale molto ampio e le popolazioni sono numericamente stabili, per questi motivi la specie non è considerata a rischio dalla IUCN[1].
Il bengalino comune o bengalino moscato (Amandava amandava Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia degli Estrildidi.
Non bisogna confondere questi uccelli col diamante mandarino, spesso erroneamente denominato anch'esso "bengalino" e non strettamente imparentato con questa specie.
De tijgervink (Amandava amandava) is een klein vogeltje uit de familie van de prachtvinken (Estrildidae) dat in het wild voorkomt in een India, Indochina en de Indische Archipel.
De tijgervink is 9,5 tot 10,5 centimeter lang. In het broedseizoen is de bovenzijde van het mannetje donker roodbruin met een zwarte staart. De vleugels zijn donkerbruin, terwijl de rest van zijn lichaam helderrood is. Op de flanken, rug en vleugeldekveren bevinden zich witte stippen. Na het broedseizoen wordt hij meer vaalbruin. Het vrouwtje heeft overwegend grijs met geel en bruine tinten.[2]
Er zijn drie ondersoorten:[3]
Het leefgebied bestaat uit vlak terrein met een weelderige vegetatie van bijvoorbeeld hoog gras of riet, maar ook in dicht begroeide akkers. Vaak in de buurt van water.
Ontsnapte kooivogels hebben verwilderde populaties gevormd in: Italië, Portugal, Spanje, Bahrain, Egypte, Iran, Brunei, Maleisië, Réunion, Dominikaanse Republiek, Guadeloupe, Mexico (land), Puerto Rico, Verenigde Staten, Fiji, Vanuatu en Japan.
De tijgervink heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar is plaatselijk in geschikt habitat algemeen en soms zeer algemeen. Om deze redenen staat de tijgervink als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Deze kleine sterke vogel kan in Nederland gehouden worden in een buitenvolière maar wel met extra fijnmazig gaas tegen ontsnappen en moet 's winters in een binnenruimte kunnen verblijven. Zijn voedsel bestaat uit een witte en gele gierst (millet) en kanariezaad. Daarnaast moet vers drinkwater, grit en maagkiezel altijd ter beschikking staan. Bij een goede voeding en verzorging zal de tijgervink in de volière makkelijk tot broeden overgaan.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Amandava amandava op Wikimedia Commons. De tijgervink (Amandava amandava) is een klein vogeltje uit de familie van de prachtvinken (Estrildidae) dat in het wild voorkomt in een India, Indochina en de Indische Archipel.
Tigerastrild (Amandava amandava) er en fugl astrildfamilien og tilhører slekten Amandava[2]. Det er autorer som inkluderer gulbrystastrild og gitterastrild i slekten Amandava.
De er populære kjæledyr på grunn av tigerastrildhannens fargerike fjærdrakt om sommeren.
Det naturlige utbredelse er Bangladesh, Kambodsja, Kina, Egypt, India, Indonesia, Burma, Nepal, Pakistan, Thailand og Vietnam. Fins innførte populasjoner sør i Spania, Brunei, Fiji, Malaysia, Portugal, Puerto Rico, Singapore og Hawaii.
Det er beskrevet tre underarter av tigerastrild[2]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tigerastrild (Amandava amandava) er en fugl astrildfamilien og tilhører slekten Amandava. Det er autorer som inkluderer gulbrystastrild og gitterastrild i slekten Amandava.
De er populære kjæledyr på grunn av tigerastrildhannens fargerike fjærdrakt om sommeren.
Det naturlige utbredelse er Bangladesh, Kambodsja, Kina, Egypt, India, Indonesia, Burma, Nepal, Pakistan, Thailand og Vietnam. Fins innførte populasjoner sør i Spania, Brunei, Fiji, Malaysia, Portugal, Puerto Rico, Singapore og Hawaii.
Multimedia w Wikimedia Commons Bengalik czerwony, bengalik pospolity, amandawa, bengalik tygrysi[4] (Amandava amandava) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae), zamieszkujący południową i wschodnią Azję: Indie, Półwysep Indochiński oraz wyspy: Flores, Lombok, Hajnan, Sumba, Timor. Zamieszkuje nizinne trzcinowiska oraz podmokłe tereny z wysoką roślinnością.
Osiąga do 10 cm długości. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. U samca niemal całe upierzenie czerwone. Kantarek i skrzydła czarne. Ns bokach i pokrywach skrzydłowych obecne są białe plamki, podobnie jak i na jaskrawoczerwonych pokrywy nadogonowe. Sterówki czarne. Samica z pozoru podobna do samicy astrylda falistego (Estrilda astrild). Cechuje ją jednak czarny kantarek i okolice oczu, skrzydła podobnie jak u samca czarne z białymi kropkami, czerwony kuper oraz jasny spód ciała[5].
Opisano trzy podgatunki tego ptaka[6][2]:
Gatunek introdukowano, podobnie jak i astrylda falistego, w Portugalii. W środowisku naturalnych przebywa zwykle w trzcinowiskach[5].
Bengalik czerwony, bengalik pospolity, amandawa, bengalik tygrysi (Amandava amandava) – gatunek małego ptaka z rodziny astryldowatych (Estrildidae), zamieszkujący południową i wschodnią Azję: Indie, Półwysep Indochiński oraz wyspy: Flores, Lombok, Hajnan, Sumba, Timor. Zamieszkuje nizinne trzcinowiska oraz podmokłe tereny z wysoką roślinnością.
CharakterystykaOsiąga do 10 cm długości. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. U samca niemal całe upierzenie czerwone. Kantarek i skrzydła czarne. Ns bokach i pokrywach skrzydłowych obecne są białe plamki, podobnie jak i na jaskrawoczerwonych pokrywy nadogonowe. Sterówki czarne. Samica z pozoru podobna do samicy astrylda falistego (Estrilda astrild). Cechuje ją jednak czarny kantarek i okolice oczu, skrzydła podobnie jak u samca czarne z białymi kropkami, czerwony kuper oraz jasny spód ciała.
Zasięg występowaniaOpisano trzy podgatunki tego ptaka:
A. amandava amandava – Pakistan, Indie, Nepal i Bangladesz. A. amandava flavidiventris – Mjanma, południowe Chiny, południowo-zachodnia i środkowa Tajlandia i Małe Wyspy Sundajskie. A. amandava punicea – południowo-wschodnia Tajlandia, Kambodża, południowy Wietnam, Jawa i Bali.Gatunek introdukowano, podobnie jak i astrylda falistego, w Portugalii. W środowisku naturalnych przebywa zwykle w trzcinowiskach.
O bengali-vermelho ou bengali-mosqueado (Amandava amandava) é um pássaro do tamanho dum pardal da família dos estrildídeos. Os bengalis são aves de gaiola populares, graças à plumagem rechamante dos machos reprodutores. O seu nome específico amandava tem à sua origem 9na cidade indiana de Ahmedabad, no Guzarate, de onde eram exportados para o comércio de animais de estimação.
Os bengalis medem cerca de 9 cm de comprimento e possuem um marcado dimorfismo sexual na época reprodutora. As fêmeas são acastanhadas grisadas, amareladas na parte inferior do corpo. A plumagem nupcial dos machos é predominantemente vermelha. No peito, nos flancos, e nas plumas coberteiras de asas e cauda têm pontas brancas. Os machos, nos primeiros anos, cambiam, acabada a época reprodutora, a plumagem vermelha noutra semelhante à das fêmeas.
Os bengalis-vermelhos estão espalhados desde a Índia e Indochina, até Java e as ilhas pequenas da Sonda. Há também povoações no Egito. Dentro desta área de distribuição distinguem-se três subespécies:
Desde os anos 1980 bandos de bengalis movem-se também na região italiana da Toscana, onde as povoações existentes têm a sua origem em exemplares domésticos fugidos. Há também povoações introduzidas em Espanha, Brunei, Fiji, Malásia, Portugal, Porto Rico, Singapura e Havai. Esta ave é oriunda da Ásia. Em Portugal foi introduzida, tendo estabelecido populações selvagens.
Os bengalis-vermelhos vivem em áreas de herbáceas ou junqueiras e no mato perto dos caminhos ou das beiras dos bosques ademais de em jardins.
O bengali-vermelho ou bengali-mosqueado (Amandava amandava) é um pássaro do tamanho dum pardal da família dos estrildídeos. Os bengalis são aves de gaiola populares, graças à plumagem rechamante dos machos reprodutores. O seu nome específico amandava tem à sua origem 9na cidade indiana de Ahmedabad, no Guzarate, de onde eram exportados para o comércio de animais de estimação.
Röd tigerfink[2] (Amandava amandava) är en asiatisk fågel i familjen astrilder inom ordningen tättingar.[3]
Röd tigerfink är en mycket liten finkliknande fågel, endast tio centimeter lång. Hanen i häckningsdräkt är karakteristisk med sin djupröda fjäderdräkt översållad av vita fläckar. Honan och hanen utanför häckningstid är brunfärgade med röd näbb, röd övergump och övre stjärttäckare och vita spetsar på den mörka vingens tertialer. Fågeln återfinns i högvuxen fuktig gräsmark och i vassbälten.[4]
Röd tigerfink delas in i tre underarter med följande utbredning:[3]
Fågeln har därutöver etablerat livskraftiga populationer med ursprung från burfåglar i en lång rad länder: Italien, Portugal och Spanien i Europa; Bahrain, Egypten, Israel, Iran och Saudiarabien i Mellanöstern; Egypten i Afrika; Malaysia, Brunei och Japan i Asien; USA, Mexiko, Puerto Rico, Martinique och Guadeloupe i Amerika samt i Vanuatu och på ön La Réunion.[1][5]. Ursprunget till dess förekomst i Laos och Sri Lanka är oklart.[1]
Den placeras av vissa auktoriter som enda art i släktet Amandava,[3] medan andra auktoriteter även placerar arterna grön tigerfink och guldbröstad tigerfink i släktet[6][7].
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig eller lokalt vanlig.
Wikimedia Commons har media som rör röd tigerfink.
Wikispecies har information om Amandava amandava.
Röd tigerfink (Amandava amandava) är en asiatisk fågel i familjen astrilder inom ordningen tättingar.
Mai hoa (danh pháp hai phần: Amandava amandava) là một loài chim thuộc họ Chim di. Chim mai hoa thường gặp trên các cánh đồng và trảng cỏ nhiệt đới ở châu Á.
Chim mai hoa phân bố ở khu vực thung lũng sông Ấn ở Pakistan cho đến khu vực Brahmaputra ở phía nam bán đảo Ấn Độ. Chúng kiếm ăn trên các cánh đồng gần nguồn nước[2]. Loài này có bốn khu vực tập trung: Khu vực chính ở Bangladesh, Ấn Độ, Sri Lanka, Nepal và Pakistan; nhóm thứ hai được gọi là flavidiventris (có ở Trung Quốc, Indonesia, Thái Lan và Việt Nam);[3], nhóm thứ ba ở Java được gọi là punicea còn nhóm decouxi có ở Campuchia.[4][5][6][7]
Mai hoa (danh pháp hai phần: Amandava amandava) là một loài chim thuộc họ Chim di. Chim mai hoa thường gặp trên các cánh đồng và trảng cỏ nhiệt đới ở châu Á.
Amandava amandava
(Linnaeus, 1758)
Тигровый астрильд[1], красная муния[2] (лат. Amandava amandava) — птица из рода амандавы (Amandava) семейства вьюрковых ткачиков (Estrildidae). Обитает в открытых полях и лугах тропической Азии. Используется как домашнее животное, из-за яркого оперения самца во время брачного периода. В силу своего миролюбивого нрава, красивого оперения, относительной нетребовательности к условиям содержания эта маленькая (9-10 см) птичка пользуется заслуженной популярностью.
Тигровый астрильд — единственный представитель всего подсемейства астрильдовых, который в брачный сезон меняет желтовато-серую окраску оперения на кирпично-красную. Кроме того, самцы и самки этого вида обладают довольно приятной, мелодичной песенкой. Правда, у самки она покороче и менее разнообразна.
Отличить самку от самца в негнездовой период довольно сложно. Ориентиром может служить лишь наличие желтизны на брюшке самки. Брюшко самца окрашено в серовато-белые тона. Но с приближением периода размножения самец покрывается отдельными пятнами красно-кирпичного цвета, начиная с головы и шеи. Примерно через месяц вся передняя часть его туловища становится из бледно-серой насыщенно-красной, брюшко — чёрным, а по бокам тела и на крыльях хорошо заметны белые пятнышки крупнее и больше количеством, чем у самки.
Несмотря на происхождение из стран с тропическим климатом, тигровые астрильды нетребовательны к условиям содержания и хорошо переносят даже несильные морозы (до — 5 °C). Они могут жить в уличных вольерах до глубокой осени. Но тигровые астрильды очень требовательны к наличию солнечного света. При его недостатке красный цвет у самцов темнеет и становится почти чёрным.
Кормом для птиц служат все сорта проса, канареечное семя, могар, семена сорных трав, различные мелкие насекомые, зелень, яичный корм. В период выкармливании птенцов следует регулярно давать мучных червей, мотыля, тлю и т. п. Суточная норма зернового корма — 1 — 1,5 чайных ложки на птицу.
Для размножения тигровым астрильдам лучше предоставить просторную вольеру, декорированную кустами, ветками или вьющимися растениями. Но можно обойтись и большой (80х40х60 см) клеткой. В просторном помещении их можно содержать и с другими видами астрильдовых, но не с родственными и агрессивными, во избежание ссор.
При наличии подходящего укрытия (густые ветки, куст) тигровые астрильды вьют из сухих травинок шарообразное гнездо. Но чаще они занимают искусственные гнездовья из двух сшитых канареечных гнездовых основ или деревянные домики размером 12х12х12 см с полуоткрытой передней стенкой. В одном из таких гнездовий они и устраивают своё гнездо, используя для этого мягкое сено, перья и т. п.
По окончании строительства гнезда самка откладывает четыре-шесть белых яиц. Днем обе птицы насиживают их поочерёдно, а ночью — вместе. Через 13-14 дней вылупляются птенцы, покрытые сероватым пухом с заметно фосфоресцирующими околоклювными валиками и характерным рисунком на внутренней полости рта. В первые дни они издают звуки, похожие на тихое поскрипывание, но к моменту вылета из гнезда голос меняется и становится похожим на негромкий стрекот.
В возрасте 22-25 дней часто с ещё не сошедшим на голове пушком молодые птенцы покидают гнездо. Внешне они похожи на самку, но более тускло окрашены, клюв чёрный, надхвостье коричнево- красное, белые пятнышки отсутствуют.
Своеобразен способ выпрашивания птенцами корма у родителей. Птенец подскакивает к одному из родителей, опускает голову вниз и поднимает одно из крыльев, как бы загораживая конкурентов. Открытый рот с вращающимся языком направлен на взрослую птицу, сопровождается все это довольно громкими трескучими звуками. Родители ещё 2-3 недели их кормят, после чего молодые начинают питаться самостоятельно. Этот момент можно определить по прекращению крика птенцов при выпрашивании корма.
В возрасте 3 месяцев у молодых птиц начинается первая линька, которая заканчивается к 6 месяцам. Самцы приобретают брачный наряд лишь к следующему сезону размножения.
Тигровый астрильд, красная муния (лат. Amandava amandava) — птица из рода амандавы (Amandava) семейства вьюрковых ткачиков (Estrildidae). Обитает в открытых полях и лугах тропической Азии. Используется как домашнее животное, из-за яркого оперения самца во время брачного периода. В силу своего миролюбивого нрава, красивого оперения, относительной нетребовательности к условиям содержания эта маленькая (9-10 см) птичка пользуется заслуженной популярностью.
红梅花雀（学名：Amandava amandava）是梅花雀科红梅花雀属的一种，分布于多米尼加共和国（引进种）、老挝、印度尼西亚、东帝汶、斐济（引进种）、波多黎各（引进种）、埃及（引进种）、中国大陆（云南、贵州、海南）、菲律宾（引进种）、伊朗（引进种）、文莱（引进种）、瓜德罗普（引进种）、巴基斯坦、马来西亚（引进种）、马提尼克（引进种）、孟加拉国、瓦努阿图（引进种）、意大利（引进种）、印度、巴林（引进种）、斯里兰卡、越南、尼泊尔、柬埔寨、美国（引进种）、日本（引进种）、缅甸、墨西哥（引进种）、西班牙（引进种）、泰国、留尼汪（引进种）和葡萄牙（引进种）。该物种的保护状况被评为无危。[2]
红梅花雀的平均体重约为9.2克。栖息地包括亚热带或热带的（低地）湿润疏灌丛、亚热带或热带的湿润低地林、耕地、湿地、种植园和亚热带或热带的（低地）干草原。该物种的模式产地在印度。[1]
红梅花雀（学名：Amandava amandava）是梅花雀科红梅花雀属的一种，分布于多米尼加共和国（引进种）、老挝、印度尼西亚、东帝汶、斐济（引进种）、波多黎各（引进种）、埃及（引进种）、中国大陆（云南、贵州、海南）、菲律宾（引进种）、伊朗（引进种）、文莱（引进种）、瓜德罗普（引进种）、巴基斯坦、马来西亚（引进种）、马提尼克（引进种）、孟加拉国、瓦努阿图（引进种）、意大利（引进种）、印度、巴林（引进种）、斯里兰卡、越南、尼泊尔、柬埔寨、美国（引进种）、日本（引进种）、缅甸、墨西哥（引进种）、西班牙（引进种）、泰国、留尼汪（引进种）和葡萄牙（引进种）。该物种的保护状况被评为无危。
红梅花雀的平均体重约为9.2克。栖息地包括亚热带或热带的（低地）湿润疏灌丛、亚热带或热带的湿润低地林、耕地、湿地、种植园和亚热带或热带的（低地）干草原。该物种的模式产地在印度。
この項目では、鳥のベニスズメについて説明しています。その他の用途については「べにすずめ」をご覧ください。 
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : カエデチョウ科 Estrildidae 属 : ベニスズメ属 Amandava 種 : ベニスズメ A. Amandava 学名 Amandava amandavaベニスズメ（紅雀、学名：Amandava amandava）は、スズメ目カエデチョウ科の鳥である。
広大な範囲に分布する汎存種で、北アフリカから中東を経てインド、中国南部を含む東南アジア全域にまで及んでいる。
日本ではかご抜けした個体が野生化したものが定着している。日本以外にイベリア半島、フィリピン、ブルネイ、フィジー、プエルトリコ、およびハワイ諸島に移入され定着している。
メジロより一回り小さい。おそらく日本で流通しているフィンチ（洋鳥）のなかで最小と思われる。
雌雄で体色が異なり、オスの生殖羽は頭部と胸腹面が鮮やかな鮮紅色で、背中から翼にかけては暗赤色。翼と尾は暗褐色で、体側から翼にかけて円形の白い点紋がある。ただしこのオスの生殖羽の鮮やかな赤い色彩は、飼育下においては年月を経る毎に黒化する傾向がある。繁殖期のオスは複雑な美しい声でよくさえずる。
若鳥とメスは背面が暗褐色、胸腹面はクリーム色に近く、腰から上尾筒にかけて紅色がさす。雌雄ともに目からクチバシにかけて黒線がよぎり、クチバシは暗赤色、脚は黄紅色である。
非繁殖期のオスは特徴的な鮮紅色が色褪せくすんだ感じになるので、販売されている個体には人工的に赤い着色を施したものが時おり見られる。オスだけでなく、メスや若鳥にも紅や緑といった無関係な人工着色を施すこともある。
原産地では草原や水田が主な住みかであるが、日本で野生化したものは主に河川敷のアシ原を住みかとする留鳥である。原産地では雨季が繁殖期だが、飼育下においてはエサが足りていればいつでも繁殖する。
日本において野生化した個体は、春から秋にかけススキやチガヤといった丈の高い草に営巣し繁殖する。成鳥は単子葉植物の種子を主食とするが、繁殖期には昆虫を捕らえてヒナに与える。また冬には大群を形成する。
姿も鳴き声も美しいので18世紀から輸入され飼われてきた。日本で野外における繁殖が確認されたのは高度経済成長がはじまった1960年頃からで、1970年代から1980年代頃には日本各地で繁殖が確認されたが、近年は激減したようである。
詳細に調査した記録がないので正確には不明だが、とりあえず現今まで確認されていない。最盛期から個体数が大幅に減少し、分布も大きく縮小したので今後何らかの影響が出ることも考えにくい。
鮮紅色に白い斑点をまぶしたようなオスの外見がイチゴに似ているので 英名には Strawberry finch, Red Strawberry の別名もある。 Red Avadavat と呼ばれることも多いが、この Avadavat や学名の Amandava は本種の出荷地であったインド共和国グジャラート州の都市アフマダーバードにちなむ。和名は中国名の紅梅花雀に由来する。
野生では熱帯にしか分布しないが、寒さに対しても強いので飼いやすい鳥である。なお飼育下での繁殖が難しいのと、原産地で穀物害鳥として駆除されていることもあり、鳥インフルエンザで鳥類の生体輸入が原則禁止される以前は、日本で流通している個体はほぼ全て野生個体を捕獲したものであった。
エサはブンチョウ、ジュウシマツに用いる四種混合でもよいが、アワ以外はあまり食べないので、アワをかなり多めに入れるとよい。
つがいで飼うと頻繁に産卵するが、抱卵期にメスが非常に神経質になりオスを追い立てるので、狭いかごでの巣引きはまず間違いなく失敗する。ジュウシマツを仮親とする方法もヒナの口が小さすぎて給餌がうまくゆかず無理で、ケージでの巣引きも育雛期にはヒナの小さな口に合う昆虫といった生餌や、強いすり餌を必要とするためエサの選択に神経を使う。アワなどの背の高いイネ科植物を植えた屋外の禽舎の中で飼育するのが、自ら植物を利用して巣づくりをし、生餌も禽舎の中で自然発生したものを利用できるので、繁殖環境としては最も望ましい。いずれにしても巣引きが難しい鳥である。
かつては多くの個体が大量かつ安価に輸入・流通していたが、鳥インフルエンザの影響を受け東南アジアからの野鳥の輸入が途絶えたため、他のアジアンフィンチ同様現在ほとんど見ることができない。ヨーロッパでは飼い鳥として累代飼育もされているが、ヨーロッパの多くの国からも鳥の生体輸入が禁止されているため、近年ペットショップなどで稀に売り出されるのは生体輸入が禁止されていないスペインもしくはベルギーで累代飼育された個体にほぼ限られており、価格もコキンチョウなど高級フィンチすら超える高価な飼い鳥になっている。
ベニスズメ（紅雀、学名：Amandava amandava）は、スズメ目カエデチョウ科の鳥である。
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
_W_IMG_4408.jpg)
_W2_IMG_0435.jpg)
_Photograph_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
-_In_flock_in_Kolkata_W_IMG_3313.jpg)
_W_IMG_0435.jpg)
-_Female_in_Kolkata_W_IMG_3311.jpg)
