Lanius cristatus ye una especie d'ave paseriforme perteneciente a la familia de los paniegues (Laniidae).[2] Distribúise per Siberia, Mongolia, Rusia, Xapón, China y Corea.[3]
Lanius cristatus ye una especie d'ave paseriforme perteneciente a la familia de los paniegues (Laniidae). Distribúise per Siberia, Mongolia, Rusia, Xapón, China y Corea.
El capsigrany bru[1] (Lanius cristatus) és un ocell de la família dels lànids (Laniidae) que habita boscos clars, matolls, sabanes i terres de conreu del centre i est de Sibèria fins a Kamtxatka i Sakhalín, Mongòlia i zones properes de la Xina, Corea i Japó. Les poblacions septentrionals arriben en hivern fins a Indonèsia i Filipines.
Des del 31 de desembre de 2014 i durant més de 100 dies se'n va observar un exemplar a Deltebre, Baix Ebre, constituint una raresa detectada per primer cop a la península Ibèrica.[2] L'última observació es va registrar el 17 d'abril de 2015.
El capsigrany bru (Lanius cristatus) és un ocell de la família dels lànids (Laniidae) que habita boscos clars, matolls, sabanes i terres de conreu del centre i est de Sibèria fins a Kamtxatka i Sakhalín, Mongòlia i zones properes de la Xina, Corea i Japó. Les poblacions septentrionals arriben en hivern fins a Indonèsia i Filipines.
Des del 31 de desembre de 2014 i durant més de 100 dies se'n va observar un exemplar a Deltebre, Baix Ebre, constituint una raresa detectada per primer cop a la península Ibèrica. L'última observació es va registrar el 17 d'abril de 2015.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cigydd brown (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cigyddion brown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lanius cristatus; yr enw Saesneg arno yw Brown shrike. Mae'n perthyn i deulu'r Cigyddion (Lladin: Laniidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. cristatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r cigydd brown yn perthyn i deulu'r Cigyddion (Lladin: Laniidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cigydd cynffonhir Affrica Urolestes melanoleucus Cigydd cynffonhir pigfelyn Corvinella corvina Cigydd helmog penwyn Eurocephalus anguitimens Cigydd helmog tinwyn Eurocephalus ruppelliAderyn a rhywogaeth o adar yw Cigydd brown (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cigyddion brown) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Lanius cristatus; yr enw Saesneg arno yw Brown shrike. Mae'n perthyn i deulu'r Cigyddion (Lladin: Laniidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn L. cristatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Ťuhýk hnědý (Lanius cristatus) je druh ptáka z čeledi ťuhýkovitých (Laniidae) obývající téměř celou Asii. Mohou se ale samostatně objevit i v Evropě nebo Severní Americe. Je blízce příbuzný druhům ťuhýk středoasijský (Lanius isabellinus) a ťuhýk obecný (Lanius collurio). Tito ťuhýci jsou zbarveni převážně hnědě, pohlavní dimorfismus není příliš výrazný, ale při bližším pohledu lze rozeznat samičku od samečka. Od zobáku až k zadní straně hlavy se táhne černý pruh, který se od zobáku směrem dozadu rozšiřuje. Jedná se o stěhovavý druh ptáka, který většinou zimuje na stejných místech jako předešlou sezónu.[2]
Ťuhýci hnědí jsou, jak již český název napovídá, převážně hnědě zbarvení, se zaobleným ocasem. Typickým znakem je i černá maska, nahoře lemovaná bílým pruhem, která se táhne od zobáku až po zátylek. V zimě může být černý pruh světlejší. Spodní partie jsou bílé až krémové barvy, boky jsou spíše rezavé. Křídla jsou celohnědá. Pohlavní dimorfismus u tohoto druhu téměř neexistuje; hlavním rozdílem mezi samicí a samcem je to, že samičky nemají masku černou, nýbrž tmavě hnědou. Nicméně, na dálku je nemožné pohlaví ptáka rozeznat. Mezi poddruhy je možné rozeznat jen drobné rozdíly: například poddruh L. c. lucionensis má hlavu zbarvenou spíše do šedé barvy a boky jsou výrazněji rezavější. Poddruh L. c. superciliosus má zase hlavu spíše do červena a bílý pruh nad černou maskou je u nich mnohem širší, než je tomu u jiných druhů.
Existují též kříženci několika poddruhů nebo obecně kříženci druhu ťuhýk hnědý s jinými ťuhýky. Například v centrální Japonsku dochází poměrně často ke křížení ťuhýků hnědých (konkrétně poddruhu L. c. superciliosus) s ťuhýky tygrovanými (Lanius tigrinus). V japonské prefektuře Išikawa zase dochází ke křížení poddruhů L. c. lucionensis a L. c. superciliosus.
Nominátní poddruh se rozmnožuje především severní část střední Asie, především Mongolsko, a zimy tráví v jižní Asii, Barmě, nebo na Malajském poloostrově. Podruh L. c. superciliosus hnízdí na ostrovech Sachalin, Kuril a v Japonsku. V zimě přesidluje na Sundy, Jávu nebo Sumatru. L. c. lucionensis hnízdí v Koreji a východní Číně, zimuje nejčastěji na Taiwanu a Filipínách, výjimečně i v Indii a na Andamanských ostrovech.
Do Evropy se tento druh zatoulá jen výjimečně a i v Severní Americe se jedná o vzácného návštěvníka, nicméně, byl tam již několikrát zaznamenán.
Ťuhýci hnědí jsou tažní ptáci a provedené průzkumy ukázaly, že jsou věrní svým zimovištím: často se vrací na ta samá místa každou zimu. Samotný přelet do zimovišť je různý, pokud ptáci míří například do Indie, běžně dorazí v srpnu nebo září, odlétají pak v dubnu.[3] Během zim tito ptáci přepeřují a jejich zpěv je v těchto obdobích slabý, podobný zpěvu špačků růžových (Pastor roseus). Zvláštností je, že při zpěvu zůstává jejich zobák zavřený, patrné jsou pouze pulsace na hrdle.
Období hnízdění začíná koncem května až června a pro toto období ptáci vyhledávají tajgy nebo různé polopouštní porosty, kde staví hnízda na keřích nebo stromech. Do hotového hnízda pak samička naklade dvě až šest nažloutlých vajec s množstvím černých teček.[4]
Tito práci se živí zejména hmyzem, například motýly.[5] Krom hmyzu loví ale i malé ptáky, například kruhoočka (Zosterops), nebo ještěrky.[6] Stejně jako jiné druhy ťuhýků, i tento je typický tím, že svoji kořist napichuje na dráty nebo ploty. Loví za letu a svoji kořst nejdříve pozorují a následně se na ni z výšky vrhnou.[7]
Druh ťuhýk hnědý poprvé popsal švédský biolog Carl Linné v roce 1757. Obecně jsou uznávány čtyři poddruhy: Lanius cristatus confusus (Stegmann, 1929), nominátní Lanius cristatus cristatus (Linnaeus, 1758), Lanius cristatus lucionensis (Linnaeus, 1766) a Lanius cristatus superciliosus (Latham, 1802).
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Brown shrike na anglické Wikipedii.
Ťuhýk hnědý (Lanius cristatus) je druh ptáka z čeledi ťuhýkovitých (Laniidae) obývající téměř celou Asii. Mohou se ale samostatně objevit i v Evropě nebo Severní Americe. Je blízce příbuzný druhům ťuhýk středoasijský (Lanius isabellinus) a ťuhýk obecný (Lanius collurio). Tito ťuhýci jsou zbarveni převážně hnědě, pohlavní dimorfismus není příliš výrazný, ale při bližším pohledu lze rozeznat samičku od samečka. Od zobáku až k zadní straně hlavy se táhne černý pruh, který se od zobáku směrem dozadu rozšiřuje. Jedná se o stěhovavý druh ptáka, který většinou zimuje na stejných místech jako předešlou sezónu.
Der Braunwürger (Lanius cristatus) ist ein Singvogel aus der Gattung der Echten Würger (Lanius) innerhalb der Familie der Würger (Laniidae). Der eher kleine Würger von recht einheitlich rötlichbraunem oder graubraunem Aussehen bewohnt ein sehr großes Verbreitungsgebiet, das sich vom Wendekreis des Krebses im Süden bis über den Polarkreis im Norden erstreckt. Nach Westen hin erreicht die Art die Vorgebirge des Altai in Kasachstan, im Osten die japanischen Inseln.
Die meisten Braunwürger sind Zugvögel, jene des Hohen Nordens extreme Langstreckenzieher. Nur einige Populationen im Südosten Chinas verbleiben das gesamte Jahr im Brutgebiet. Die Überwinterungsgebiete liegen auf dem indischen Subkontinent, in Indochina, auf den Philippinen und auf den meisten der indonesischen Inseln.
Braunwürger ernähren sich vor allem von Insekten und anderen Wirbellosen, erbeuten aber auch kleine Wirbeltiere, wie Mäuse, Eidechsen und Vögel. Sie bewohnen unterschiedliche Lebensräume, mehrheitlich jedoch offene, locker busch- oder baumbestandene Landschaften.
Die verwandtschaftliche Stellung des Braunwürgers innerhalb der Gattung ist nicht ausreichend geklärt. Üblicherweise wird er gemeinsam mit dem Isabellwürger und dem Neuntöter in eine Superspezies gestellt. Mit diesen beiden Arten hybridisiert er auch im äußersten Westen seines Verbreitungsgebietes. Auch mit dem Tigerwürger, mit dem ebenfalls Mischbruten festgestellt wurden, steht er in naher Verwandtschaft.[1]
Die Art, von der zurzeit vier Unterarten anerkannt sind, wird – trotz zum Teil dramatischer Bestandseinbußen vor allem in Japan[2] – in keiner Gefährdungsstufe gelistet.[3]
Mit einer Größe von etwa 18 Zentimetern und einem Gewicht um die 33 Gramm ist der Braunwürger ebenso groß und ungefähr so schwer wie der Neuntöter, dem er auch im Aussehen ähnlich ist. Die Geschlechter weisen keinen Größen- oder Gewichtsdimorphismus auf, ein Färbungsdimorphismus ist vorhanden, jedoch nicht sehr deutlich. Es werden vier Unterarten beschrieben, von denen sich drei nicht sehr auffällig voneinander unterscheiden, die Unterart L. c. lucionensis jedoch deutliche Färbungsunterschiede aufweist. Braunwürger wirken groß- und rundköpfig. Sie sind von relativ einheitlich brauner Oberseitenfärbung und heller, zum Teil gelblich oder orange behauchter Unterseite. Auffallend ist neben der würgertypischen schwarzen Gesichtsmaske ein rein weißer Überaugenstreif, der bei der Unterart L. c. superciliosus besonders deutlich ausgeprägt ist.[2]
Scheitel, Nacken, Mantel, Schultern und Bürzel sind rot- oder kastanienbraun, die Oberseite des gestuften Schwanzes ist geringfügig heller, stärker rötlichbraun mit einer, vor allem bei Männchen, etwas dunkleren Endregion. Vom oberen Schnabelansatz verläuft ein an der Stirn sehr schmales, sich aber rasch verbreiterndes schwarzes Band über die Augen bis hinter die Ohrdecken, das die würgertypische Maske bildet. Es ist fast im gesamten oberen Bereich von einem rein weißen Streifen begrenzt, der die Kontrastwirkung der Gesichtsmaske zusätzlich betont. Bei der Unterart L. c. superciliosus ist dieses Band besonders breit und bedeckt auch fast die gesamte Stirn. Die Schwingen sind dunkelbraun, die großen Flügeldecken sowie die Schirmfedern sind hellbraun gerandet. Eine Weißfärbung im basalen Bereich der Handschwingen fehlt meist oder ist nur sehr undeutlich ausgeprägt, sodass der Braunwürger zu den wenigen Würgerarten zählt, die im Flugbild keine weißen Flügelabzeichen aufweisen. Die gesamte Unterseite ist matt weiß gefärbt und unterschiedlich stark, besonders an den Flanken und in der unteren Bauchregion, gelblich oder orange-gelblich getönt. Der mächtige Hakenschnabel ist bei den Männchen schwarz, bei den Weibchen eher horngrau, der Unterschnabel ist heller, oft leicht rosa getönt. Beine und Zehen sind blaugrau, die Iris ist dunkelbraun.
Weibchen sind sehr ähnlich gefärbt. Im Allgemeinen ist das Braun der Oberseite matter, die Gesichtsmaske ist schmaler oder überhaupt nur hinter den Augen deutlich gezeichnet, der Überaugenstreif ebenfalls schmaler und oft nicht rein weiß, sondern cremefarben. Häufig ist eine feine Bänderung im Brustbereich und an den Flanken erkennbar.
Juvenile Braunwürger weisen auf der matt braungrauen Oberseite eine dichte zimtbraune Bänderung auf, die Gesichtsmaske ist braun und erst hinter den Augen erkennbar, der Überaugenstreif verwischt und unterbrochen. Die verwaschen hell bräunliche Unterseite ist mit Ausnahme des untersten Bauchabschnittes intensiv dunkel gebändert und gesperbert.
Der Braunwürger kommt im westlichen und südwestlichen Teil seines Verbreitungsgebietes sowie in manchen Überwinterungsgebieten sympatrisch mit dem Neuntöter und dem Isabellwürger vor. Mischbruten mit beiden Arten sind dokumentiert.[4] Eine sichere Bestimmung von Jungvögeln und immaturen Weibchen ist feldornithologisch sehr schwierig.[1]
Die Mauser des Braunwürgers ähnelt der des Tigerwürgers, unterscheidet sich jedoch in der Abfolge des Großgefiederwechsels. Wie der Tigerwürger vermausern auch Braunwürger zweimal im Jahr ihr gesamtes Federkleid. Die nachbrutzeitliche Mauser beginnt noch im Brutgebiet, unmittelbar nach – teilweise auch schon gegen Ende – der letzten Brut. Bei Vögeln in den südlichen Brutgebieten, also bei allen residenten Populationen und jenen, die nur Kurzstrecken ins Winterquartier zurücklegen, ist dies eine Vollmauser, die noch im Brutgebiet abgeschlossen wird. Bei in nördlicheren Breiten brütenden Vögeln, oder bei sehr späten Bruten, wird die Mauser nach dem Wechsel des Kleingefieders und einiger (individuell unterschiedlicher) Großfedern unterbrochen und entweder während ausgedehnter Rastpausen oder erst in den Überwinterungsgebieten fortgesetzt und vollendet. Eine zweite Komplettmauser beginnt recht bald danach, meist Ende Dezember/Anfang Januar, und ist mit Beginn des Heimzuges Anfang April/Anfang Mai abgeschlossen.[5] Die Juvenilmauser beginnt im Alter von 40–55 Tagen und betrifft vor allem das Kleingefieder und nur wenige Großfedern. Auch sie wird bei Zwischenaufenthalten während des Zuges oder mit Erreichen der Winterquartiere abgeschlossen. Ob alle diesjährigen Vögel vor dem ersten Heimzug ihr Gefieder noch einmal komplett vermausern ist unklar.[1]
Wie die meisten Würger sind auch Braunwürger nur in aggressionsgestimmten Situationen sowie in der Phase der Territoriumsetablierung und der Paarbildung akustisch auffällig. Der Gesang ist fast ausschließlich in der Vorbrutzeit zu hören. Am häufigsten ist ein mehrfach gereihter, heiserer Ruf zu hören, der dem Alarmruf des Neuntöters ähnlich ist. Er ist individuell unterschiedlich und schwer – am ehesten mit zcha…zcha… – zu transkribieren. In sehr hoher Aggressionsstimmung wird in die Rufreihen ein recht deutlich hörbares Schnabelknappen eingeflochten. Daneben dienen stakkatoartig gereihte ckack- oder avokale tck-Laute als weitere akustische Alarmsignale. In der Paarungszeit bettelt das Weibchen mit jiih…jiih…- Rufen, den Bettellauten der Nestlinge. Der Gesang ist ein recht lautes, trällerndes Zwitschern. Melodiöse und strukturierte Phasen werden von Pfiffen und Elementen aus dem Alarmrepertoire unterbrochen. Wie viele andere Würgerarten verwendet auch der Braunwürger Phrasen aus anderen Vogelgesängen und imitiert Geräusche verschiedenster Art.[6][7]
Der Braunwürger besiedelt ein sehr großes Areal, das sich in Nord-Süd-Richtung von Gebieten jenseits des Polarkreises bei ungefähr 70° Nord südwärts bis an die fast die Tropen berührenden südostchinesischen Brutgebiete am Wendekreis des Krebses erstreckt. Er gehört damit neben dem Nördlichen Raubwürger zu den Würgerarten, denen es gelungen ist, sich sehr unterschiedliche Klimazonen zu erschließen und sehr weit nach Norden vorzudringen. Die Westgrenze der Verbreitung ist unklar, möglicherweise auch gewissen Fluktuationen unterworfen. Allgemein wird sie um 80° Ost angesetzt; im Südwesten erreicht sie im Vierländergrenzgebiet von Russland, Kasachstan, der Mongolei und China den russischen und den mongolischen Altai und den nördlichen Nan Shan. In diesem Großraum liegen die Berührungszonen mit dem Neuntöter (vor allem im Dsungarischen Alatau) und dem Isabellwürger (in Daurien und im Mongolischen Altai).[8] Im Osten sind die Westhälfte Kamtschatkas, Sachalin, einige Inseln der südlichen Kurilen sowie in stark abnehmender Dichte Hokkaidō, Honshū und Kyūshū – sowie einige der kleineren japanischen Inseln – von dieser Art besiedelt.
Die Überwinterungsgebiete liegen südlich davon in Südostchina, Indochina, auf der Malaiischen Halbinsel, den Philippinen, vielen der großen und kleinen Inseln Indonesiens, sowie auf dem indischen Subkontinent und auf Sri Lanka.
Der Braunwürger kann in sehr unterschiedlichen Habitaten erfolgreich brüten. Er gehört insgesamt zu den Würgerarten mit einer sehr großen Habitatstoleranz.[10] Dennoch sind in diesem ausgedehnten Verbreitungsgebiet regionale Populationen eng an bestimmte Habitate gebunden, was die Art im Zusammenspiel mit der recht großen Brutplatztreue sehr anfällig für Lebensraumveränderungen macht.[11]
Immer ist eine Bevorzugung von aufgelockert busch- oder baumbestandenen Lebensräumen mit möglichst geringem, oder nur kurzem Bodenbewuchs festzustellen. Geschlossene, zusammenhängende Waldgebiete besiedelt die Art nicht, kommt jedoch in ausgedehnten natürlichen oder durch Holzgewinnung entstandenen Lichtungen, in früher Sukzessionsvegetation nach Waldbränden und an Waldrändern vor, sofern diese an Gebiete grenzen, die für den Beuteerwerb günstig sind. In der Taiga/Tundra-Übergangszone brütet die Art vor allem in lockeren Birkenbeständen, südlicher – in den zentralsibirischen Regionen – in Weiden entlang kleiner Flussläufe. Flussbegleitende Galerievegetation bietet in den Trockengebieten West- und Südwestchinas sowie der Mongolei geeignete Brutmöglichkeiten. Im Altaigebiet bilden oft mit einzelnen Lärchen und Wacholderbüschen bestandene Regionen günstige Habitate. Häufig besiedelt die Art auch Windschutzbepflanzungen am Rande von Kulturland, Baumreihen entlang von Straßen, gelegentlich auch Parks und sehr große Gärten.[6][12] Die Unterart L. c. superciliosus bevorzugt in Japan lichte Eichenwälder in Küstennähe oder mit Deutzien bestandenes Weide- und Grasland. Die am südlichsten verbreitete Unterart L. c. lucionensis brütet häufig in den Grenzzonen subtropischer und tropischer immergrüner Wälder sowie in Sekundärvegetation nach Holzeinschlägen.[2] Diese Unterart erscheint auch am häufigsten in von Menschen stark gestalteten Landschaften, vor allem in landwirtschaftlich genutzten Gebieten.[13]
Vertikal ist die Art vor allem in den Niederungen und im Hügelland unter 1000 Metern vertreten, im Südwesten des Verbreitungsgebietes kommt sie bis in Höhen von 1800 Metern vor, in den Überwinterungsgebieten auch noch in etwas höheren Lagen.[6]
Die Bestandsdichten sind sowohl regional als auch zeitlich starken Schwankungen unterworfen. Generell zeichnet sich aber auch gebietsübergreifend ein negativer Bestandstrend ab.[3][14] In sehr günstigen Habitaten, zum Beispiel auf Offenflächen nach Waldbränden in früher Nachfolgevegetation oder in Regionen mit einer Massenvermehrung von Forstschädlingen, insbesondere aus der Gattung Dendrolimus, erreicht der Braunwürger mit 80 Brutpaaren/km² sehr hohe Bestandsdichten. In solchen Gebieten kann der Nestabstand bei 70 Metern und darunter liegen.[9] Üblicherweise sind die Bestandsdichten aber wesentlich geringer und die Nestabstände mit etwa 300 Metern selbst in für die Art günstigen Lebensräumen bedeutend größer.[15] Die größten Siedlungsdichten der Unterart L. c. superciliosus in Japan werden mit 1–2 Brutpaaren/Hektar angegeben.[10]
Die Wanderungen des Braunwürgers sind noch nicht ausreichend erforscht, doch weisen die bisherigen Untersuchungen darauf hin, dass die einzelnen Unterarten voneinander getrennte Überwinterungsgebiete aufsuchen, die sich allerdings in ihren Grenzbereichen großräumig überschneiden.[10]
Bis auf ein relativ kleines Verbreitungsgebiet im Südosten Chinas und möglicherweise im Süden der Koreanischen Halbinsel,[2] das von mehrheitlich residenten Populationen bewohnt wird, sind Braunwürger obligate Zugvögel, jene der Nominatform häufig Langstreckenzieher, deren Überwinterungsgebiete vor allem in Indien und im Westteil Indochinas liegen. Von West nach Ost und Südost schließen jene von L. c. confusus, L. c. lucionensis und L. c. superciliosus daran an.[10] Einige Populationen legen bis zu 700 Kilometer nonstop über offenem Meer zurück.[16]
Der Wegzug der Brutvögel im äußersten Norden setzt schon Ende Juli ein und erreicht seinen Höhepunkt gegen Mitte/Ende August. Die Vögel südlicherer Regionen ziehen später weg, meist sind jedoch die Brutgebiete gegen Ende September vollständig geräumt. Der Heimzug von Braunwürgern der Unterart L. c. lucionensis beginnt Mitte März, jener der Nominatform gut einen Monat später. Gegen Ende Mai, spätestens Mitte Juni, sind die meisten Brutplätze besetzt.[14]
Braunwürger ziehen einzeln oder in sehr kleinen Gruppen – vor allem während der Nacht und in den ersten Morgenstunden. Den Tag verbringen sie mit Rast, Gefiederpflege und Nahrungssuche. Während des Wegzuges werden oft längere Pausen eingelegt, der Heimzug erfolgt zügiger. Adulte Vögel verlassen zuerst das Brutgebiet, Jungvögel ein bis zwei Wochen nach ihnen. In den Brutgebieten erscheinen oft die Männchen etwas vor den Weibchen.[10][14]
Wie alle Würger sind auch Braunwürger Nahrungsopportunisten. Sie bevorzugen zwar größere Wirbellose, vor allem Insekten, sammeln bei Massenaufkommen aber auch kleine Arten, deren Art oder Gattung später in den Speiballen nicht mehr bestimmbar ist. Unter den Insekten überwiegen Heuschrecken, Fangschrecken, Grillen, Zikaden, Käfer, Schmetterlinge und deren Raupen, Libellen, und Hautflügler, darunter auch stechende Arten. Wirbeltiere wie Nestlinge und kleine Sperlingsvögel, Mäuse, Frösche sowie Reptilien wie Geckos, Eidechsen und Agamen sind gelegentliche Beutetiere; als Nahrungslieferanten spielen sie offenbar in den Winterquartieren eine größere Rolle als während der Brutzeit.[17]
Braunwürger sind Wartenjäger. Nach einer sehr umfangreichen Untersuchung gelangen 89 % aller erfolgreichen Jagdversuche mit dieser Methode.[17] Die überwiegende Mehrzahl der Beutetiere (fast 60 %) wird innerhalb eines Radius von 1,5 Metern geschlagen, die weiteste beobachtete Entfernung einer erfolgreichen Attacke betrug 22 Meter.[17] Die Ansitzhöhe ist von der Höhe und der Dichte des Unterwuchses abhängig. Meist liegt sie um die 2 Meter, ist aber niedriger, wenn der Unterwuchs dichter und höher ist.[17]
Neben der Ansitzjagd suchen Braunwürger Substratoberflächen nach Beutetieren ab, jagen nach Großinsekten im Flug und greifen – vor allem in den Zugzeiten – in der Manier kleiner Falken kleine, in Schwärmen ziehende Zugvögel an.[17]
Braunwürger legen Vorräte durch Aufspießen und Einklemmen in Zweiggabeln an. Die überwiegende Mehrzahl der so aufbewahrten Beutetiere sind Wirbeltiere. Besonders häufig werden Fejervarya limnocharis – eine kleine, in Süd- und Südostasien häufige Froschart – und Verwandte aus diesem Artenkomplex auf den Spießplätzen gefunden. Nicht sofort verzehrte Beutetiere transportieren Braunwürger im Schnabel zu den Spieß- oder Fressplätzen.
Braunwürger sind vorwiegend tagaktiv, jagen aber in hellen Nächten gelegentlich auch noch in den ersten Nachtstunden.[10] Sie leben außerhalb der Brutzeit weitgehend solitär, während der Brutzeit in einer saisonalen Paarbindung. Im Verhalten ähneln sie sehr stark dem Neuntöter, sind aber insgesamt etwas weniger auffällig, verborgener als dieser. Sie beanspruchen sowohl ein Brut- als auch ein außerbrutzeitliches Territorium, das energisch gegen Artgenossen, andere Würgerarten und gegen Nahrungskonkurrenten verteidigt wird. Mit dem Büffelkopfwürger kommen sie auch in sehr eng aneinandergrenzenden, zum Teil überlappenden Revieren vor.[6] Die Aggressions- und Warnsignale bestehen aus lauten Rufreihen, Schauflügen an den Territoriumsgrenzen und – bei größerer Annäherung eines Widersachers – in der Einnahme einer als Pfahlstellung beschriebenen sehr aufrechten Körperhaltung, die bei anhaltendem Aggressionsdruck in die Buckelposition mit Schnabelzeigen und gleichzeitigem Schwanzstelzen übergeht.[18] Dieser höchsten Aggressionsgestik können direkte Berührungskämpfe folgen. Bei Würgerpaaren beteiligen sich Weibchen meist nur stimmlich an diesen Auseinandersetzungen.
Vor Flugfeinden fliehen Braunwürger still in dichtes Gebüsch; Nesträuber, insbesondere Elstern, werden aber direkt attackiert und auch außerhalb der Brutzeit gemobbt. Braunwürger erkennen verschiedene Kuckucksarten als Brutparasiten und versuchen sie aus der Nestumgebung zu vertreiben.[18]
Die Brutplatztreue ist vor allem bei den Männchen ausgeprägt. Eine umfangreiche Untersuchung stellte fest, dass 43 % der letztjährigen erfolgreichen Brüter an den Nistplatz zurückkehrten, dagegen nur 13 % der Weibchen.[19]
Die meisten Männchen erscheinen vor den Weibchen im Brutgebiet, sodass in den Brutgebieten für wenige Wochen ein großer Mangel an Weibchen herrscht. In dieser Zeit wurden Balzrituale zwischen sexuell hochgestimmten Männchen beobachtet.[10][20] Nach Ankunft der Weibchen vollzieht sich die eigentliche Balz und Paarbildung innerhalb sehr kurzer Zeit. Wesentlichste Balzelemente sind neben den Schauflügen und Gesängen die Pfahlstellung des Männchens in unmittelbarer Nähe des Weibchens, wobei das Männchen, begleitet von einem leise murmelnden Gesang, heftige Kopfrotationen vollführt. Nach einer gewissen Zeit führt das Weibchen ähnliche Bewegungen – oft synchron mit dem Männchen – aus. Futterübergaben bekräftigen die Bindung, worauf das Weibchen meist in dichteres Gebüsch schlüpft, wo die ersten Kopulationen erfolgen.[20]
Das Nest wird von beiden Partnern innerhalb einer Woche gebaut, die Hauptarbeit verrichtet jedoch das Weibchen.[21] Die Nestträger sind unterschiedliche Büsche oder Bäume, allein in der Ussuri-Region konnten zwölf verschiedene Arten festgestellt werden. Die Nesthöhe liegt im Durchschnitt bei etwa 2 Metern. Nicht selten bauen Braunwürger ihr Nest auch am Boden, meist innerhalb eines Graspolsters unter Büschen, eine Verhaltensweise, die nur bei wenigen Würgern – unter ihnen der Neuntöter – beobachtet wurde.[22] Das Nest selbst ist ein eher unordentliches, instabil wirkendes Gebilde, das aus einem äußeren Zweiggerüst und einem inneren, aus Gräsern, Stängeln, Ranken und Baststreifen verwobenen Napf besteht. Außen ist es oft mit Moos und Blättern etwas verkleidet, innen vor allem mit Tier- und Pflanzenwolle ausgelegt. Der Außendurchmesser schwankt zwischen 115 und 130 Millimetern, der Innendurchmesser liegt im Durchschnitt bei 80 Millimetern. Die Napftiefe beträgt etwa 55 Millimeter.[6]
Das Gelege besteht aus 4–6 (3–8) Eiern von mattweißer-, rosafarbener- oder grünlicher Grundfärbung. Vor allem am stumpfen Ende sind sie braun, grau oder violett gesprenkelt. Die Eigröße der Nominatform beträgt 22,8×17,3 Millimeter.[6] Die durchschnittliche Gelegegröße nimmt mit dem Breitengrad zu. Die kleinsten Eier und die kleinsten Gelege wurden bei der am weitesten im Süden verbreiteten und größten Unterart L. c. lucionensis festgestellt.[23] Im Norden beginnt die Hauptlegeperiode Mitte Juni und reicht bis Ende Juli, in den südlicheren Brutgebieten setzt sie etwas früher ein und dauert bis in den August. In Südjapan und Südostchina werden die ersten Gelege bereits gegen Ende April gefunden.[6] Der Großteil der Braunwürger brütet nur einmal im Jahr, bei Gelegeverlust sind Ersatzbruten jedoch die Regel. In den südlichsten Brutgebieten brüten viele Paare zweimal im Jahr.
Das Gelege wird fast ausschließlich vom Weibchen etwa 15 Tage (13–16) bebrütet; das Männchen versorgt es in dieser Zeit und in der ersten Woche nach dem Schlupf weitgehend mit Nahrung. Die Jungen schlüpfen nackt und blind, entwickeln sich jedoch sehr schnell und verlassen nach 13–14 Tagen das Nest. Sie verbleiben zunächst in unmittelbarer Nestnähe, wo sie von den Altvögeln weiter gefüttert werden. Mit zunehmender Selbstständigkeit entfernen sie sich weiter vom Neststandort, verbleiben aber bis zum ersten Wegzug meist innerhalb eines Radius von 800 Metern.[24]
Die Brut- und Nestlingsverluste durch Witterungseinflüsse und Nestprädation sind sehr groß. Die Ausfliegerate ist entsprechend niedrig. Einflüsse anthropogener Natur scheinen sie zusätzlich negativ zu beeinflussen: So betrug sie 1975 auf einer Probefläche auf Hokkaidō noch 75 %, 1996 jedoch nur mehr 29 %.[2]
Der Braunwürger wird allgemein in eine Superspezies mit dem Neuntöter und dem Isabellwürger gestellt. Mit beiden kommt es in den Berührungszonen der drei Arten zu Mischbruten, von denen zumindest jene mit dem Neuntöter keine Hybridisierungsminderungen in Bezug auf Gelegegröße und Bruterfolg aufweisen und die Nachkommen offenbar fertil sind.[4] Seltener kommt es zu Mischbruten mit dem Isabellwürger, über deren Fertilität nichts bekannt ist. In manchen Regionen Japans, im Primorje-Gebiet des äußersten südöstlichen Russlands und möglicherweise im Norden der Koreanischen Halbinsel wurden Mischbruten von Braunwürger und Tigerwürger festgestellt, auch über diese fehlen nähere Erkenntnisse. Bei allen Hybridbruten wurde bisher nur das heterospezifische Elternpaar bei der Brutpflege beobachtet, Genanalysen der Nestlinge sind nicht verfügbar. Meist war das Weibchen ein Braunwürger. Extrapaar-Kopulationen kommen bei Braunwürgern durchaus vor, die Befruchtung der Eier durch einen Artgenossen ist also nicht auszuschließen.[25]
Zur phylogenetischen Stellung des Braunwürgers innerhalb der Gattung liegt zurzeit nur eine Untersuchung vor, die acht Würgerarten berücksichtigt. Danach sind Neuntöter und Isabellwürger Schwesterarten, während Braunwürger und Schachwürger, beziehungsweise Büffelkopfwürger und Tibetwürger parallele Kladen in unmittelbarer genetischer Nähe bilden.[26]
Es werden vier Unterarten anerkannt, die sich klinal in Bezug auf Größe und Färbung des Oberseitengefieders unterscheiden. Die kleinste Unterart ist die Nominatform, die größte L. c. lucionensis:[1][2]
Die Bestandssituation des Braunwürgers ist unübersichtlich, wird von der IUCN jedoch mit LC = keine Gefährdung (least concern) bewertet.
Für viele Gebiete, vor allem in den Kernzonen in Sibirien, fehlen aktuelle Bestandsanalysen. Insgesamt zeigt sich aber ein negativer Trend[3], der in manchen Gebieten, wie in der Amur-Ussuri-Region, vor allem aber in Japan, dramatische Dimensionen angenommen hat.[27] In Japan ist die Unterart L. c. superciliosus von Bestandseinbrüchen betroffen, die gebietsweise in den letzten 20 Jahren über 80 % betragen. Der Status von L. c. lucionensis in Südjapan ist unklar. Als Gründe für den Rückgang werden Lebensraumverluste, gesteigerter Insektizideintrag, aber auch die anhaltende Verfolgung der Art in den Überwinterungsgebieten angegeben.[11] Bemerkenswert ist, dass der gebietsweise mit dem Braunwürger in denselben Lebensräumen vorkommende Büffelkopfwürger in diesem Zeitraum seine Bestandsdichten nicht nur halten, sondern sogar erhöhen konnte.[27]
Wie alle kleinen- und mittelgroßen Sperlingsvögel hat auch der Braunwürger eine große Anzahl von natürlichen Feinden, vor allem Greifvögel und dämmerungs- und tagaktive Eulen, insbesondere die Sperbereule. Der Bruterfolg wird von einigen Nestprädatoren, vor allem von Mardern, von Krähen, in Siedlungsnähe von Hauskatzen, in den südlicheren Verbreitungsgebieten auch von Schlangen sowie von Brutparasiten verringert. Insgesamt parasitieren vier Kuckucksarten Braunwürgergelege, unter denen der Kurzflügelkuckuck seine Legezeiten weitgehend mit den Brutzeiten des Braunwürgers synchronisiert hat.[28]
Der Braunwürger (Lanius cristatus) ist ein Singvogel aus der Gattung der Echten Würger (Lanius) innerhalb der Familie der Würger (Laniidae). Der eher kleine Würger von recht einheitlich rötlichbraunem oder graubraunem Aussehen bewohnt ein sehr großes Verbreitungsgebiet, das sich vom Wendekreis des Krebses im Süden bis über den Polarkreis im Norden erstreckt. Nach Westen hin erreicht die Art die Vorgebirge des Altai in Kasachstan, im Osten die japanischen Inseln.
Die meisten Braunwürger sind Zugvögel, jene des Hohen Nordens extreme Langstreckenzieher. Nur einige Populationen im Südosten Chinas verbleiben das gesamte Jahr im Brutgebiet. Die Überwinterungsgebiete liegen auf dem indischen Subkontinent, in Indochina, auf den Philippinen und auf den meisten der indonesischen Inseln.
Braunwürger ernähren sich vor allem von Insekten und anderen Wirbellosen, erbeuten aber auch kleine Wirbeltiere, wie Mäuse, Eidechsen und Vögel. Sie bewohnen unterschiedliche Lebensräume, mehrheitlich jedoch offene, locker busch- oder baumbestandene Landschaften.
Die verwandtschaftliche Stellung des Braunwürgers innerhalb der Gattung ist nicht ausreichend geklärt. Üblicherweise wird er gemeinsam mit dem Isabellwürger und dem Neuntöter in eine Superspezies gestellt. Mit diesen beiden Arten hybridisiert er auch im äußersten Westen seines Verbreitungsgebietes. Auch mit dem Tigerwürger, mit dem ebenfalls Mischbruten festgestellt wurden, steht er in naher Verwandtschaft.
Die Art, von der zurzeit vier Unterarten anerkannt sind, wird – trotz zum Teil dramatischer Bestandseinbußen vor allem in Japan – in keiner Gefährdungsstufe gelistet.
Agache-écreuhèle breune (Lanius cristatus)
Ang Tarat (Lanius cristatus; tinatawag ding Pakis-kis; Ingles: Brown Shrike), ay isang ibon sa pamilyang Laniidae na pinakakaraniwang natagagpuan sa Asya. Tulad ng ibang mga ibon sa pamilyang Laniidae, ito'y makikilala sa taglay nitong katangi-tanging itim na "benda" sa mata.[2] Madalas itong dumapo sa tuktok ng mga palumpong habang naghahanap ng mahuhuling pagkain.
Ang mga ehemplong nakikita sa Pilipinas ay bahagi ng subspesyeng lucionensis na siyang nagpapaanak sa masmalalamig na bahagi ng Asya bago mandayuhan sa bahaging Tropiko ng Asya kapag tag-lamig na. [3][4][5]
Sa kulturang Tagalog, kilala ang mga ibong ito sa pagiging maingay, kung kaya naging palasak na paglalarawan sa taong madaldal o mahilig mansisi ng iba ang katagang “Taratitat na parang tarat!” Kung hindi sa huni nito, ang Tarat ay madalas pinagkamalang maya o 'di kaya'y pipit. [6]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ing tarat (Lanius cristatus) ayup ya king familiang shrike a keraklan king Asia mayayakit. Anti kareng aliwang shrike, atin yang "maskalang bandidu" ("bandit mask") king kayang mata. Mabibye ya kareng makabilad o makabusning lugal nung maki palungpung ampong mangalating pun dutung, nung nu ya tutuklu king babo da reng masuksuk a palumpung ba nong dakpan deng kayang kanan. Bibilug lang makakawaning subspecies deng mapilangng populacion o grupu ning ayup a ini, a mangebun kareng mangarimlang dake ning Asia, at mamalis king tuknangan da neng panaun ning karimlan kareng malisangan o tropical nang dake ning Asia. Neng kayi, mangaras la king Europa ampong Pangulung America.
Ang Tarat (Lanius cristatus; tinatawag ding Pakis-kis; Ingles: Brown Shrike), ay isang ibon sa pamilyang Laniidae na pinakakaraniwang natagagpuan sa Asya. Tulad ng ibang mga ibon sa pamilyang Laniidae, ito'y makikilala sa taglay nitong katangi-tanging itim na "benda" sa mata. Madalas itong dumapo sa tuktok ng mga palumpong habang naghahanap ng mahuhuling pagkain.
Ang mga ehemplong nakikita sa Pilipinas ay bahagi ng subspesyeng lucionensis na siyang nagpapaanak sa masmalalamig na bahagi ng Asya bago mandayuhan sa bahaging Tropiko ng Asya kapag tag-lamig na.
Sa kulturang Tagalog, kilala ang mga ibong ito sa pagiging maingay, kung kaya naging palasak na paglalarawan sa taong madaldal o mahilig mansisi ng iba ang katagang “Taratitat na parang tarat!” Kung hindi sa huni nito, ang Tarat ay madalas pinagkamalang maya o 'di kaya'y pipit.
Ing tarat (Lanius cristatus) ayup ya king familiang shrike a keraklan king Asia mayayakit. Anti kareng aliwang shrike, atin yang "maskalang bandidu" ("bandit mask") king kayang mata. Mabibye ya kareng makabilad o makabusning lugal nung maki palungpung ampong mangalating pun dutung, nung nu ya tutuklu king babo da reng masuksuk a palumpung ba nong dakpan deng kayang kanan. Bibilug lang makakawaning subspecies deng mapilangng populacion o grupu ning ayup a ini, a mangebun kareng mangarimlang dake ning Asia, at mamalis king tuknangan da neng panaun ning karimlan kareng malisangan o tropical nang dake ning Asia. Neng kayi, mangaras la king Europa ampong Pangulung America.
Çĕпĕр шăланĕ (лат. lanius cristatus) — çĕрçи пек çăткăн вĕçен кайăк.
Çĕпĕр шăланĕн тăршшĕ 18 см, йывăрăшĕ 34,5 г.
Çӳлти пайĕ хăмăртан хĕрлĕ-хăмăр тĕслĕ. Хӳри вăрăм, вĕçĕ çаврака. Куçĕсем урлă пур шăлансен пек хура йĕр иртет. Йĕрĕ хĕлхи вăхăтра шуранкарах. Хура йĕр çийĕн куç харширен çӳллĕрех шурă йĕр пур. Аялти пайĕ хăйма-шурă тĕслĕ хырăмĕпе аяккисем хĕрлĕрех тĕслĕ.
Вăта Çĕпĕр, Камчатка, Сахалинпа çурçĕр Японире пурăнать. Кăнтăрта Алтая, Монголине, Маньчжурине тата Кореяпа Китая çити саланнă.
Жизненное пространство — это полярная и арктическая зона, а также степные и пустынные зоны и горные регионы.
Çĕпĕр шăланĕн йăвине инди куккукĕ хăйĕн çăмартине хăварать.
Çĕпĕр шăланĕ (лат. lanius cristatus) — çĕрçи пек çăткăн вĕçен кайăк.
Çĕпĕр шăланĕн тăршшĕ 18 см, йывăрăшĕ 34,5 г.
Çӳлти пайĕ хăмăртан хĕрлĕ-хăмăр тĕслĕ. Хӳри вăрăм, вĕçĕ çаврака. Куçĕсем урлă пур шăлансен пек хура йĕр иртет. Йĕрĕ хĕлхи вăхăтра шуранкарах. Хура йĕр çийĕн куç харширен çӳллĕрех шурă йĕр пур. Аялти пайĕ хăйма-шурă тĕслĕ хырăмĕпе аяккисем хĕрлĕрех тĕслĕ.
Вăта Çĕпĕр, Камчатка, Сахалинпа çурçĕр Японире пурăнать. Кăнтăрта Алтая, Монголине, Маньчжурине тата Кореяпа Китая çити саланнă.
Жизненное пространство — это полярная и арктическая зона, а также степные и пустынные зоны и горные регионы.
Çĕпĕр шăланĕн йăвине инди куккукĕ хăйĕн çăмартине хăварать.
பழுப்புக் கீச்சான் (ஆங்கிலப் பெயர்: brown shrike, உயிரியல் பெயர்: Lanius cristatus) என்பது ஒரு வகைக் கீச்சான் குடும்பப் பறவை ஆகும். ஆண் பறவை 27-34 கிராமும், பெண் பறவை 28-37 கிராமும் இருக்கும்.
மற்ற கீச்சான் பறவைகளைப் போலவே இதன் கண்களின் மேல் ஒரு கருப்புக் கோடு போடப்பட்டதைப்போல் உள்ளது. இதன் காரணமாக முகமூடி அணிந்ததைப்போல் உள்ளது. இந்த முகமூடி போன்ற கருப்பு நிறம் பளபளப்பாக இருக்கும். இந்தக் கருப்பு நிறத்திற்கு மேல் வெள்ளை நிறப் புருவம் காணப்படுகிறது. இது பொதுவாகப் புதர்ப் பகுதிகளில் காணப்படும். முட்புதர்களின் மேல் தன் கால்களால் இருகப் பற்றியபடி இரையைத் தேடியவாறு உட்கார்ந்து இருக்கும். இவை ஏற்காட்டிற்கு வலசை வருகின்றன.
இதன் மேல்புறம் பழுப்பு நிறமாகக் காணப்படும். கருப்பு முகமூடியானது குளிர்காலத்தில் வெளிரிக் காணப்படும். தலை ஆண் பறவைக்கு அடர்ந்த பழுப்பு நிறத்திலும், பெண் பறவைக்கு சாம்பல் கலந்த பழுப்பு நிறத்திலும் காணப்படும். இதன் இறக்கைகள் பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கும். இவற்றின் வாலில் சிறிய பிளவு காணப்படும்.[2]
பழுப்புக் கீச்சான் (ஆங்கிலப் பெயர்: brown shrike, உயிரியல் பெயர்: Lanius cristatus) என்பது ஒரு வகைக் கீச்சான் குடும்பப் பறவை ஆகும். ஆண் பறவை 27-34 கிராமும், பெண் பறவை 28-37 கிராமும் இருக்கும்.
மற்ற கீச்சான் பறவைகளைப் போலவே இதன் கண்களின் மேல் ஒரு கருப்புக் கோடு போடப்பட்டதைப்போல் உள்ளது. இதன் காரணமாக முகமூடி அணிந்ததைப்போல் உள்ளது. இந்த முகமூடி போன்ற கருப்பு நிறம் பளபளப்பாக இருக்கும். இந்தக் கருப்பு நிறத்திற்கு மேல் வெள்ளை நிறப் புருவம் காணப்படுகிறது. இது பொதுவாகப் புதர்ப் பகுதிகளில் காணப்படும். முட்புதர்களின் மேல் தன் கால்களால் இருகப் பற்றியபடி இரையைத் தேடியவாறு உட்கார்ந்து இருக்கும். இவை ஏற்காட்டிற்கு வலசை வருகின்றன.
ငှက်တဇပ် (Brown shrike) ကို ဝါးရုံငှက်ဟူ၍လည်း ခေါ်သည်။ ငှက်ဘီလူးမျိုးတွင် ပါဝင်သည်။ အလျား ၇ လက္မခွဲခန့်ရှိ၍ ငှက်၏ကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် လခြမ်းသဏ္ဌာန် အစင်းများရှိသည်။ ကွင်းပြင်များ၌ တွေ့ရ၍ ချုံပုတ်ကြားမှ အသံအုပ်အုပ် အော်လေ့ရှိသည်။ ဖျတ်လတ်စွာ ပျံသန်းတတ်သည်။ ဆိုက်ဘေးရီးယားအရှေ့ပိုင်း၊ မွန်ဂိုလီးယား၊ မန်ချူးလီးယားနှင့် တရုတ်ပြည်တို့တွင် တွေ့ရှိရသည်။ တောင်မြင့်များပေါ်၌ ကူးသန်းသွားလာတတ်သည်။ [၂]
In Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature feeding in Kolkata, West Bengal, India.
Immature feeding in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
Immature in Kolkata, West Bengal, India.
ငှက်တဇပ် (Brown shrike) ကို ဝါးရုံငှက်ဟူ၍လည်း ခေါ်သည်။ ငှက်ဘီလူးမျိုးတွင် ပါဝင်သည်။ အလျား ၇ လက္မခွဲခန့်ရှိ၍ ငှက်၏ကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် လခြမ်းသဏ္ဌာန် အစင်းများရှိသည်။ ကွင်းပြင်များ၌ တွေ့ရ၍ ချုံပုတ်ကြားမှ အသံအုပ်အုပ် အော်လေ့ရှိသည်။ ဖျတ်လတ်စွာ ပျံသန်းတတ်သည်။ ဆိုက်ဘေးရီးယားအရှေ့ပိုင်း၊ မွန်ဂိုလီးယား၊ မန်ချူးလီးယားနှင့် တရုတ်ပြည်တို့တွင် တွေ့ရှိရသည်။ တောင်မြင့်များပေါ်၌ ကူးသန်းသွားလာတတ်သည်။
The brown shrike (Lanius cristatus) is a bird in the shrike family that is found mainly in Asia. It is closely related to the red-backed shrike (L. collurio) and isabelline shrike (L. isabellinus). The genus name, Lanius, is derived from the Latin word for "butcher", and some shrikes are also known as "butcher birds" because of their feeding habits. The specific cristatus is Latin for "crested", used in a broader sense than in English.[2] The common English name "shrike" is from Old English scríc, "shriek", referring to the shrill call.[3]
Like most other shrikes, it has a distinctive black "bandit-mask" through the eye and is found mainly in open scrub habitats, where it perches on the tops of thorny bushes in search of prey. Several populations of this widespread species form distinctive subspecies which breed in temperate Asia and migrate to their winter quarters in tropical Asia. They are sometimes found as vagrants in Europe and North America.
In 1747 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the brown shrike in the second volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The Crested Red, or Russit Butcher-Bird". Edwards based his hand-coloured etching on a specimen that had been sent from Bengal to the silk-pattern designer Joseph Dandridge in London.[4] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the brown shrike with the other shrikes in the genus Lanius. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Lanius cristatus and cited Edwards' work.[5] The specific epithet is Latin meaning "crested" or "plumed".[6]
Four subspecies are recognised:[7]
This shrike is mainly brown on the upper parts and the tail is rounded. The black mask can be paler in winter and has a white brow over it. The underside is creamy with rufous flanks and belly. The wings are brown and lack any white "mirror" patches. Females tend to have fine scalloping on the underside and the mask is dark brown and not as well marked as in the male. The distinction is not easy to use in the field but has been tested with breeding birds in Japan where the female can be identified from the presence of a brood patch.[8] The use of multiple measurements allows discrimination of the sex of about 90% of the birds.[9] Subspecies lucionensis has a grey crown shading into the brown upperparts and the rump appears more rufous than the rest of the upper back.[10] The tail is more brownish and not as reddish as in the red-backed shrike.[11] Younger birds of lucionensis have a brown crown and lack the grey on the head. Subspecies superciliosus has a broad white supercilium and a richer reddish crown. The tail is redder and tipped in white.[12][13]
A number of confusing forms are known from central Asia where the populations of cristatus, isabellinus and collurio overlap. The taxonomy has been in a state of flux and some forms such as phoenicuroides formerly considered as subspecies of L. cristatus have been moved to the species L. isabellinus.[10][14] Subspecies lucionensis has been recorded interbreeding with superciliosus in Ishikawa, Japan[15] while superciliosus has interbred with Lanius tigrinus in central Japan.[16]
The nominate form breeds in northern Asia from Mongolia to Siberia and winters in South Asia, Myanmar and the Malay Peninsula. The race confusus described from the same region is not well marked but is said to have a wider white brow and paler upperparts and is sometimes included within the nominate population. Subspecies superciliosus (sometimes called the Japanese shrike) breeds on the islands of Sakhalin, Kuril and Japan and winters in Hainan, Sumatra, Java, and the Sundas. Subspecies lucionensis, sometimes known as the Philippine shrike (local names: tarat or pakis-kis),[17][18][19] breeds in Korea and eastern China wintering mainly in Taiwan and the Philippines but also on the Andaman Islands and in peninsular India.[10][20][21][22] Stuart Baker suggested that the species may breed in the Cachar Hills of Assam but the idea was questioned by Claud Buchanan Ticehurst.[23]
This species is rare in Europe and vagrants have been recorded in the United States and Canada.[24][25][26]
The brown shrike is a migratory species and ringing studies show that they have high fidelity to their wintering sites, often returning to the same locations each winter.[27][28][29] They begin establishing wintering territories shortly after arrival and their loud chattering or rattling calls are distinctive. Birds that arrive early and establish territories appear to have an advantage over those that arrive later in the winter areas.[30][31] The timing of their migration is very regular with their arrival in winter to India in August and September and departure in April.[32] During their winter period, they go through a premigratory moult.[27] Their song in the winter quarters is faint and somewhat resembles the call of the rosy starling and often includes mimicry of other birds. The beak remains closed when singing and only throat pulsations are visible although the bird moves its tail up and down while singing.[11][33]
The breeding season is late May or June and the breeding habitat includes the taiga, forest to semi-desert where they build a nest in a tree or bush, laying two to six eggs.[34]
They feed mainly on insects, especially Lepidoptera.[35] Like other shrikes, they impale prey on thorns. Small birds and lizards are also sometimes preyed upon.[36] A white-eye (Zosterops) has been recorded in its larder.[11] They typically look out for prey from a perch and fly down towards the ground to capture them.[37]
The brown shrike (Lanius cristatus) is a bird in the shrike family that is found mainly in Asia. It is closely related to the red-backed shrike (L. collurio) and isabelline shrike (L. isabellinus). The genus name, Lanius, is derived from the Latin word for "butcher", and some shrikes are also known as "butcher birds" because of their feeding habits. The specific cristatus is Latin for "crested", used in a broader sense than in English. The common English name "shrike" is from Old English scríc, "shriek", referring to the shrill call.
Like most other shrikes, it has a distinctive black "bandit-mask" through the eye and is found mainly in open scrub habitats, where it perches on the tops of thorny bushes in search of prey. Several populations of this widespread species form distinctive subspecies which breed in temperate Asia and migrate to their winter quarters in tropical Asia. They are sometimes found as vagrants in Europe and North America.
La Brunkrona lanio aŭ Bruna lanio, Lanius cristatus estas malgranda paserina birdo kiu apartenas al plej tipa genro Lanius de la familio de Laniedoj. Ĝi troviĝas ĉefe en Azio. Ĝi formas superspecion kun la tre proksimaj Ruĝdorsa lanio, L. collurio, kaj la Izabela lanio, L. isabellinus. Kiel ĉe plej parto de aliaj lanioj, ĝi havas distingan nigran "maskon" traokulan. Ĝi troviĝas ĉefe en malferma arbustaro, kie ĝi ripozas sur pintoj de dornaj arbustoj serĉe de predoj. Kelkaj populacioj de tiu disvastigata specio formas distingajn subspeciojn kiuj reproduktiĝas en moderklimata Azio kaj migras al siaj vintraj teritorioj en tropika Azio. Ili troviĝas foje kiel vagantoj en Eŭropo kaj Nordameriko.
Tiu lanio estas ĉefe bruna en supraj partoj, kiel ties nomo sugestas, kaj ties vosto estas rondoforma. La nigra masko povas esti pli pala vintre kaj havas blankan superokulan strion super tiu. La subaj partoj estas kremokoloraj kun blanka gorĝo, kaj ruĝecaj flankoj kaj ventro. La flugiloj estas brunaj kaj ne havas blankajn flugilstriojn malkiel aliaj lanioj.
Inoj havas fajnan skvamecon sube kaj ilia masko estas malhelbruna kaj ne estas tiom markata kiom ĉe masklo.
Subspecio lucionensis havas grizan kronon nuance al la brunaj supraj partoj kaj la pugo aperas pli ruĝeca ol la resto de supra dorso.[1]
Oni konas kelkajn konfuzajn formojn el centra Azio kie koincidas la populacioj de cristatus, isabellinus kaj collurio.[2]
La nomiga formo reproduktiĝas en norda Azio el Mongolio al Siberio kaj vintras en Suda Azio, Birmo kaj la Malaja duoninsulo. La raso confusus priskribita el la sama regiono ne estas bone markata sed havas pli ampleksan blankan superokulan strion kaj pli palajn suprajn partojn kaj estas foje inkludata en la nomiga populacio.
Subspecio superciliosus (foje nomata Japana lanio) reproduktiĝas en la insuloj de Saĥalino, Kuriloj kaj Japanio kaj vintras en Hajnano, Sumatro, Javo, kaj la Sundoj. Subspecio lucionensis, foje konata kiel Filipina lanio, reproduktiĝas en Koreio kaj orienta Ĉinio kaj vintras ĉefe en Tajvano, Filipinoj sed ankaŭ ĉe la Andamanoj kaj en duoninsula Barato.[1][3][4][5]
Tiu specio estas rara en Eŭropo kaj oni konstatis vagantojn en Usono kaj Kanado.[6][7]
La Brunkrona lanio estas migranta specio kaj ringostudoj montris ke ili havas grandan fidelon al siaj vintraj teritorioj, kaj revenas al la samaj lokoj ĉiuvintre.[8][9] Ili ekmarkas siajn vintrajn teritoriojn tuj post ties alveno kaj ties laŭta babilemaj aŭ vibrantaj alvokoj estas distingaj. Birdoj kuj alvenas frue kaj markas teritoriojn ŝajne havas avantaĝon super tiuj kiuj alvenas poste al vintraj areoj.[10][11] La tempo de ties migrado estas tre regula kun alveno por vintro en Barato septembre kaj eliro en aprilo.[12] Dum la vintra periodo, ili suferas antaŭmigradan plumoŝanĝon.[8]
La reproduktaj habitatoj inkludas tajgon, arbarajn al duondezertajn kie ili konstruas neston en arbo aŭ arbusto, kie la ino demetas 2-6 ovojn.
Ili manĝas ĉefe insektojn, ĉefe lepidopterojn.[13] Ili tipe serĉas predon el ripozejo kaj ekflugas suben surgrunden por kapti ilin.[14]
en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo feeding en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Manĝanta nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
Nematurulo en Kalkato, Okcidenta Bengalo, Barato.
La Brunkrona lanio aŭ Bruna lanio, Lanius cristatus estas malgranda paserina birdo kiu apartenas al plej tipa genro Lanius de la familio de Laniedoj. Ĝi troviĝas ĉefe en Azio. Ĝi formas superspecion kun la tre proksimaj Ruĝdorsa lanio, L. collurio, kaj la Izabela lanio, L. isabellinus. Kiel ĉe plej parto de aliaj lanioj, ĝi havas distingan nigran "maskon" traokulan. Ĝi troviĝas ĉefe en malferma arbustaro, kie ĝi ripozas sur pintoj de dornaj arbustoj serĉe de predoj. Kelkaj populacioj de tiu disvastigata specio formas distingajn subspeciojn kiuj reproduktiĝas en moderklimata Azio kaj migras al siaj vintraj teritorioj en tropika Azio. Ili troviĝas foje kiel vagantoj en Eŭropo kaj Nordameriko.
El alcaudón pardo (Lanius cristatus)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Laniidae propia de Asia.[3] Se distribuye por Siberia, Mongolia, Japón, China y Corea.[4]
El alcaudón pardo (Lanius cristatus) es una especie de ave paseriforme de la familia Laniidae propia de Asia. Se distribuye por Siberia, Mongolia, Japón, China y Corea.
Antzandobi arrea (Lanius cristatus) Lanius generoko animalia da. Hegaztien barruko Laniidae familian sailkatua dago.
Siperianlepinkäinen (Lanius cristatus)[2] on aasialainen lepinkäisten heimoon kuuluva varpuslintu, joka risteytyy joskus pikkulepinkäisen kanssa.[3]
Siperianlepinkäinen on 17,5–20 cm pitkä. Koiraalla on punaruskea selkäpuoli, musta naamari, leveä valkoinen silmäkulmanjuova ja valkoinen kurkku. Vatsapuoli on syvän kellanruskea. Sukupuolet ovat lähes samannäköiset, mutta koiraan naamari on mustempi ja naaraan rinnassa on aina heikkoa poikkijuovitusta.[3]
Siperianlepinkäinen pesii Itä- ja Pohjois-Aasiassa ja talvehtii Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa.[1] Euroopassa laji on harvinainen harhailija.[3] Lajin kokonaispopulaatiota ei tiedetä, mutta laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Siperianlepinkäinen pesii soilla, metsäaukioilla ja metsäaroilla.[3]
Siperianlepinkäinen (Lanius cristatus) on aasialainen lepinkäisten heimoon kuuluva varpuslintu, joka risteytyy joskus pikkulepinkäisen kanssa.
Lanius cristatus
La Pie-grièche brune est une espèce de passereau de la famille des Laniidae.
Cet oiseau niche dans la moitié nord de l'Asie orientale ; elle y hiverne dans la partie sud.
pie-grièche brune venant d'attraper une mante religieuse
L'averla bruna (Lanius cristatus Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia Laniidae[2].
Il nome scientifico della specie, cristatus, deriva dal latino e significa appunto "munito di cresta", in riferimento alla calotta cranica colorata.
Misura 17-20 cm di lunghezza, per 27-30 g di peso[3]: a parità d'età, le femmine sono lievemente più grosse e pesanti rispetto ai maschi.
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto e massiccio, muniti di grossa testa ovale e allungata con becco forte e uncinato piuttosto lungo, la quale sembra incassata direttamente nel torso: le zampe sono forti e piuttosto corte, le ali sono arrotondate e la coda è lunga circa la metà della lunghezza totale dell'animale, sottile e dall'estremità squadrata.
Il piumaggio presenta dimorfismo sessuale[4]: nei maschi fronte, vertice e nuca sono di colore bruno-grigiastro, che sfuma in un bruno più carico su dorso e ali (con queste ultime che presentano remiganti più scure e tendenti al color bruno-cannella scuro, mentre il codione mostra evidenti sfumature rossicce), il quale tende a scurirsi sulla coda (che è dello stesso colore delle ali, con sottocoda e basso ventre di color bianco-sabbia) e a schiarirsi su petto e fianchi, che presentano sfumature color albicocca. La gola ed i lati del collo sono di colore bianco: bianco è anche il sopracciglio, che sovrasta una mascherina facciale nera che si estende dai lati del becco all'orecchio passando attraverso gli occhi. A differenza delle altre specie di averla con le quali condivide il proprio areale e con le quali può essere confusa, l'averla bruna manca di specchio alare bianco[5].
Nelle femmine rimangono i pattern generali nella colorazione (colorazione più scura dorsalmente e più chiara ventralmente, mascherina facciale, sopracciglio chiaro), tuttavia manca il nero (con la mascherina facciale che è di color cioccolata e spesso è limitata all'area posteriore degli occhi, orecchie e guance) ed il bianco cefalico e ventrale tende piuttosto al giallino, con le penne di petto e fianchi dagli orli lievemente più scuri a dare all'area un aspetto a scaglie[6].
Al di là del dimorfismo sessuale, nella specie è presente una certa variabilità geografica nel piumaggio: le popolazioni settentrionali presentano colorazione più calda (con sfumature rossicce su calotta, dorso e fianchi e aree bianche facciali più estese) e quelle meridionali più grigie e con area ventrale più chiara, sopracciglio più stretto e spesso punta della coda bianca.
Entrambi i sessi presentano becco nero con metà basale della mandibola inferiore ed orlo basale di quella superiore di colore grigio-perla, zampe bruno-nerastre ed occhi di colore bruno scuro.
L'averla bruna è uccello dalle abitudini di vita essenzialmente diurne, che vive da solo o in coppie in territori che vengono accanitamente difesi dagli intrusi[7]: questi animali passano la maggior parte del tempo appollaiati su un posatoio in evidenza nel proprio territorio, dal quale possono essere facilmente avvistati dalle altre averle nelle vicinanze (che quindi sono scoraggiate dall'invadere il territorio altrui), ed allo stesso tempo possono tenere d'occhio i paraggi alla ricerca di eventuali prede che si trovassero a passare nei dintorni.
Dal proprio posatoio, non di rado l'averla bruna lascia udire il proprio richiamo a scopo territoriale: quest'ultimo si compone di lunghe serie di aspri e veloci cicalecci, che divengono più alti all'approssimarsi di un intruso. Se quest'ultimo non desiste dall'intento di entrare in un territorio non suo nonostante i richiami e le parate minacciose che ad essi seguono viene immediatamente aggredito a beccate e colpi d'ala e d'artigli.
Dopo l'arrivo nei siti di svernamento, i richiami divengono più sommessi e simili a quelli dello storno roseo: l'animale mantiene il becco chiuso mentre canta, con la gola che pulsa nel processo e la coda che si muove dall'alto verso il basso[8].
L'averla bruna è un uccello carnivoro e predatore: questi uccelli, similmente a quento osservabile un po' in tutte le averle, sono soliti passare molto tempo appollaiati su di un posatoio in evidenza osservando i dintorni, pronti a planare verso il suolo per ghermire le eventuali prede di passaggio. Come molte altre specie congeneri, anche l'averla bruna è solita spezzettare le prede di maggiori dimensioni ed impalarle (assieme a tutto il resto del cibo in eccesso) infilzandole in cespugli spinosi o filo spinato.
La dieta di questi uccelli si compone perlopiù di insetti (in maggioranza cavallette, farfalle e coleotteri[9]) ed altri invertebrati: talvolta, le averle brune predano anche piccoli invertebrati (soprattutto lucertole[10]), e in un singolo caso sono stati osservati resti di un occhialino fra le riserve di cibo impalate di uno di questi animali[11].
Si tratta di uccelli monogami, le cui coppie si ritrovano anno dopo anno nei territori riproduttivi, mostrando verso di essi grande filopatria e dove giungono grossomodo sempre nello stesso periodo con grande precisione, competendo con le altre coppie per conservarli[12][13].
La stagione riproduttiva comincia in maggio (circa un mese più tardi nelle aree più settentrionali dell'areale[3]) e si protrae per tutta l'estate boreale: durante questo periodo, viene generalmente portata avanti una singola covata.
Il nido, a forma di coppa, viene costruito nella parte terminale di un ramo d'albero o di cespuglio da ambedue i sessi, intrecciando rametti e fibre vegetali e foderando la parte interna con materiale più soffice: al suo interno, la femmina depone 3-6 uova di colore beige, munite di sparsa variegatura più scura in particolare sul polo ottuso, che essa (nutrita e protetta dal maschio) provvede a covare per un paio di settimane, al termine delle quali schiudono pulli ciechi ed implumi.
I nidiacei vengono nutriti e accuditi da ambo i genitori: in tal modo, essi divengono in grado d'involarsi a una ventina di giorni dalla schiusa, rendendosi del tutto indipendenti a poco più di un mese di vita.
L'averla bruna è una specie a distribuzione asiatica: si tratta di uccelli migratori, nei quali l'areale riproduttivo e quello di svernamento non coincidono, con le uniche popolazioni stanziali che possono essere osservate nel sud-est della Cina.
L'areale riproduttivo di questi uccelli va dalla Siberia centrale alla Chukotka a sud fino al Pamir e alla Cina centrale e centro-orientale (e forse fino al distretto di Cachar nell'Assam[14]) attraverso la Mongolia, la Kamchatka, le isole Curili, il Giappone,la Corea e la Manciuria: al sopraggiungere della stagione fredda le varie popolazioni migrano verso sud raggiungendo il subcontinente indiano (comprese le isole Andamane[15][16]), il Sud-est asiatico, Taiwan o le grandi Isole della Sonda. Esemplari isolati in dispersione sono stati osservati in Europa[17] e Nordamerica[18][19].
L'averla bruna è un uccello piuttosto versatile in termini di habitat, popolando un ampio range di territori che vanno dalla taiga alle aree semidesertiche financo alle aree urbane e suburbane, purché vi sia presenza di aree aperte con punti sopraelevati (abitazioni isolate, alberi o macchie arboree/cespugliose, pali della luce) dai quali osservare i dintorni.
Se ne riconoscono quattro sottospecie[2]:
La sistematica della specie è piuttosto tormentata: in passato è stata accorpata di volta in volta all'averla piccola (con la quale si ibrida nelle aree in cui gli areali delle due specie si sovrappongono[3]) o l'averla isabellina, tuttavia le indagini genetiche hanno dimostrato che le tre specie sono distinte fra loro[2]: all'interno del taxon si individuano tre cladi, con superciliosus e lucionensis equidistanti fra loro e da un sottoclade comprendente la sottospecie nominale e confusus[3].
L'averla bruna (Lanius cristatus Linnaeus, 1758) è un uccello passeriforme della famiglia Laniidae.
Burung Seliah (Lanius cristatus) merupakan burung dalam keluarga shrike yang terdapat kebanyakannya di Asia. Ia berkait rapat dengan (L. collurio) dan (L. isabellinus). Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar yang terdapat di Tanah Melayu. [2]
Sebagaimana shrikes yang lain, ia memiliki ciri jelas "Topeng Perompak" melalui matanya. dan terdapat kebiasaanya di habitat semak terbuka, di mana ia bertenggek di puncak semak berduri menunggu mangsa. Beberapa populasi spesies tersebar luas ini membentuk spesies kecil tersendiri yang membiak di Asia Serdahana dan berpindah pada musim sejuk ke Asia Tropika. Mereka kadang-kala dijumpai sesat di Europe dan Amerika Utara.
Shrike ini bisanya perang di bahagian atas dan ekor bulat. Topeng hitam mungkin pucat pada musim sejuk dan mempunyai garis putih atasnya. Bahagian perut putih dengan sisi dan perut rufous.
Mereka makan serangga, terutamanya lepidoptera.[3] Sebagaimana shrikes yang lain, mereka menyula mangsa pada duri. Burung kecil dan biawak kecil turut dijadikan mangsa.[4] [5]
Burung Seliah (Lanius cristatus) merupakan burung dalam keluarga shrike yang terdapat kebanyakannya di Asia. Ia berkait rapat dengan (L. collurio) dan (L. isabellinus). Ia merupakan salah satu daripada spesies yang digambarkan oleh William Farquhar yang terdapat di Tanah Melayu.
Sebagaimana shrikes yang lain, ia memiliki ciri jelas "Topeng Perompak" melalui matanya. dan terdapat kebiasaanya di habitat semak terbuka, di mana ia bertenggek di puncak semak berduri menunggu mangsa. Beberapa populasi spesies tersebar luas ini membentuk spesies kecil tersendiri yang membiak di Asia Serdahana dan berpindah pada musim sejuk ke Asia Tropika. Mereka kadang-kala dijumpai sesat di Europe dan Amerika Utara.
De bruine klauwier (Lanius cristatus) is een zangvogel uit de familie van de klauwieren. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] De soort broedt in een groot deel van Azië, en overwintert in het oriëntaals gebied. Deze soort is zeer nauw verwant aan de grauwe klauwier (L. collurio) en de Daurische klauwier (L. isabellinus) en werd vroeger wel als ondersoort van de eerste beschouwd.
De bruine klauwier is gemiddeld 20 cm lang. De vogel is overwegend bruin van boven en hij heeft een afgeronde staart. De vogel heeft een zwart "masker" rond het oog en daarboven een lichte wenkbrauwstreep. De buik en borst zijn roomkleurig, maar de flanken toe meer roodbruin. Het vrouwtje is valer gekleurd en heeft een op visschubben gelijkend verenkleed op de borst en het masker is donkerbruin in plaats van zwart.
Er worden vier ondersoorten van de bruine klauwier onderscheiden.[3] De nominaat broedt in het noorden van Azië van Mongolië tot in Siberië en overwintert op het schiereiland Malakka en is 's winters algemeen in vooral het noordwesten van Borneo.[4] De ondersoort L. c. confusus komt in praktisch hetzelfde gebied voor. De ondersoort L. c. superciliosus broedt op Sachalin, de Koerilen en Japan en overwintert op Hainan, Sumatra, Java en de Kleine Soenda-eilanden. L. c. lucionensis broedt in Korea en Oost-China en overwintert voornamelijk op Taiwan, de Filipijnen, Grote Soenda-eilanden maar ook op de Andamaneilanden en in India.
De soort telt 4 ondersoorten:
De bruine klauwier is een dwaalgast in Europa. Hij is waargenomen op de Britse Eilanden en verder in Italië, Noorwegen, Denemarken, Frankrijk en Duitsland.[5] Op 18 januari 2014 is in het Achterhoekse Veldhunten een bruine klauwier gespot; dit is de eerste bevestigde waarneming in Nederland.[6][7]
De bruine klauwier heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Het tempo ligt echter onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om die redenen staat deze klauwier als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De bruine klauwier (Lanius cristatus) is een zangvogel uit de familie van de klauwieren. De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort broedt in een groot deel van Azië, en overwintert in het oriëntaals gebied. Deze soort is zeer nauw verwant aan de grauwe klauwier (L. collurio) en de Daurische klauwier (L. isabellinus) en werd vroeger wel als ondersoort van de eerste beschouwd.
Brunvarslar (Lanius cristatus) er ein fugl i varslarfamilien som lever i Asia.
Han er nært nærskyldt med tornskate, L. collurio, og isabellavarslar, L. isabellinus. Slektsnamnet, Lanius, er avleidd frå det latinske ordet for «slaktar», og nokre varslarar er også kjente som «slaktarfuglar» på grunn av utvalet av føde. Den spesifikke cristatus er latin for «oppreist» brukt i ei utvida tyding.[1]
Brunvarslarar er 17–20 cm i lengd og har kroppsvekt på 27–37 gram, hannfuglar noko meir enn hoer.[2] Brunvarslar er med det litt større enn tornskate, men langt mindre enn arten varslar.[3]
Mønsteret i fjørdrakta er mykje lik drakta til tornskate, men meir i brunt på oversida og lysare metta kremfarga gulbeige på undersida. Generelt har alle brunvarslarar ei typisk ansiktmaske med ei brei, svart augestripe frå nebb og til bak øyrane. Over dette er det ei tynnare kvit pannestripe og under augestripa eit kvitt område som går rundt strupen og ned på brystet. Hovudet over pannestripa er generelt bruntona. Underarten som hekkar i Japan er kraftig raudbrun på oversida, underarten som hekkar lengst sør har grå overside inkludert hovud, men framleis raudbrun stjert. Kjønna er mykje like, men hoer kan vere litt bleikare.[2]
Halen er relativt lang og smal, men synast avrunda i flukt, nebbet er kraftig med krok i enden.[3]
Hekkeområdet er særs vidt over store delar av sentrale og austlege Russland, Mongolia, Japan, Koreahalvøya, nordvestlege Kina. Avgrensing i nordvest omtrent ved byen Dudinka, vidare sørover aust for nedslagsfeltet for elva Jenisei omtrent ved byen Novosibirsk og litt inn i nordaustlegaste Kasakhstan. Avgrensing i nordaust nord for Anadyrbukta mot Beringhavet, vidare sørover inkludert Kamtsjatkahalvøya og øyane som avgrensar Okhotskhavet, sør til sørlegaste Japan.
Overvintringsområdet er frå India i vest, austover sør for Himalaya til og med Søraust-Kina, sørover over det meste av Søraust-Asia inkludert Filippinene og Indonesia vest for Wallace-linja.[2][4]
Denne arten er ein sjeldan streiffugl i Europa.
Det er til saman fem kjente registreringar i Noreg i følge Artsobservasjonr.no, alle i oktober eller november. Ein i Vestfold, elles berre på Vestlandet.[5] Den siste registreringa vart gjort på Utsira i Rogaland i oktober 2019.[6]
Brunvarslarar lever hovudsakleg av insekt, spesielt sommarfugllarver, Lepidoptera. I likskap med andre varslarar kveler dei byttedyr. Andre leddyr og små ryggstrengdyr som småfuglar og øgler blir òg nokre gonger byttedyr. Dei speidar vanlegvis etter byttedyr frå ei grein og flyg ned mot bakken for å fange dei.
Hekkesesongen er i lengst sør i mai og i nord juni, og hekkehabitatet inkluderer taiga, skog til halvørken, der dei bygger eit reir i eit tre eller ein busk. Brunvarslarar har berre eitt kull i sesongen og legg vanlegvis fire til seks egg.[2]
Brunvarslaren er ein trekkfugl og ringmerking viser at dei ofte returnerer tilbake til dei same stadene kvar vinter. Dei byrjar å etablere vinterterritorium like etter tilkomme. Timinga for migrasjonen er etter nokså regelbundne tider. I løpet av vinterperioden gjer dei ei myting.[7][8][9]
Storleiken på den globale populasjonen er trudd å vere minkande, men ikkje kvantifisert. IUCN har klassifisert arten som livskraftig (LC).[4]
Brunvarslar (Lanius cristatus) er ein fugl i varslarfamilien som lever i Asia.
Han er nært nærskyldt med tornskate, L. collurio, og isabellavarslar, L. isabellinus. Slektsnamnet, Lanius, er avleidd frå det latinske ordet for «slaktar», og nokre varslarar er også kjente som «slaktarfuglar» på grunn av utvalet av føde. Den spesifikke cristatus er latin for «oppreist» brukt i ei utvida tyding.
Brunvarsler (vitenskapelig navn Lanius cristatus) er en fugl.
Brunvarsler (vitenskapelig navn Lanius cristatus) er en fugl.
Dzierzba brązowa (Lanius cristatus) – gatunek niewielkiego ptaka z rodziny dzierzb (Laniidae). Dawniej uważany za podgatunek gąsiorka (Lanius collurio).
Zamieszkuje w zależności od podgatunku[3]:
Dzierzba brązowa (Lanius cristatus) – gatunek niewielkiego ptaka z rodziny dzierzb (Laniidae). Dawniej uważany za podgatunek gąsiorka (Lanius collurio).
Zamieszkuje w zależności od podgatunku:
dzierzba brązowa (L. cristatus cristatus) – Syberię i południową Kamczatkę. Zimuje w pasie od Indii po Małe Wyspy Sundajskie. dzierzba japońska (L. cristatus superciliosus) – Japonię i Sachalin. Zimuje w pasie od południowych Chin po Sumbę i Timor L. cristatus confusus – Mandżurię i okolice Pekinu. Zimuje na Półwyspie Malajskim. L. cristatus lucionensis – wschodnie Chiny i Półwysep Koreański. Zimuje na Filipinach i Borneo, rzadziej na Półwyspie Indochińskim i Birmie oraz Molukach i Celebesie. Cechy gatunku U samca grzbiet i wierzch głowy ciemnobrązowy, pierś blada. Na policzkach ciemna maska. U samic upierzenie mniej kontrastowe, maska na policzkach jaśniejsza. Wymiary średnie długość ciała ok. 18 cmPicanço-castanho (nome científico: Lanius cristatus) é uma espécie de ave passeriforme da família dos picanços encontrada principalmente na Ásia.[1][2]
Picanço-castanho (nome científico: Lanius cristatus) é uma espécie de ave passeriforme da família dos picanços encontrada principalmente na Ásia.
Brun törnskata (Lanius cristatus) är en fågel i familjen törnskator (Laniidae) som främst förekommer i Asien. Som de flesta törnskator har den en distinkt svart ögonmask. Den återfinns främst i öppna busklandskap, där den ofta sitter i toppen av en taggig buske i väntan på ett byte. Flera populationer av denna vitt spridda art bildar distinkta underarter. Den häckar i de tempererade delarna av Asien och övervintrar i tropiska Asien. Den är en sällsynt gäst i Europa och Nordamerika.
Brun törnskata bildar tillsammans med sina två närmsta släktingar törnskata (L. collurio) och isabellatörnskata (L. isabellinus) en så kallad superart och har vid olika tillfällen också behandlats som underart till dessa arter. Arten delas idag upp i fyra underarter L. c. cristatus, L. c. lucionensis, L. c. supercilious och L. c. confusus där den senare skiljer sig minst ifrån cristatus och ibland behandlas den också som en del av nominatformen. Vissa auktoriteter kategoriserar även taxonet supercilious som den egna arten japansk törnskata (Lanius supercilious).[2]
Brun törnskata är en asiatisk flyttfågel som häckar i de tempererade delarna av Asien och övervintrar i tropiska Asien. De olika underarterna av brun törnskata uppvisar tillsammans de nordligaste, östligaste och sydligaste häckningspopulationerna av de tre närbesläktade törnskatsarterna cristatus, isabellinus och collurio.
Brun törnskata är en sällsynt gäst i Europa. I Sverige har den endast påträffats en gång, på ön Nidingen i Halland 3/10 1984.[8] Fågeln betraktades först vara en isabellatörnskata, men 2006 omgranskades fyndet och bestämdes till brun törnskata. Den har också observerats i USA och Kanada.[9][10] I
Brun törnskata har en längd på 17–20 cm, ett vingspann på 30–38 cm och den har en rundad stjärt.[2] Den är till största delen brun på ovansidan och har en svart, väl markerad ögonmask, som dock kan vara blekare vintertid. Ovanför masken finns ett vitt, ganska brett parti medan hjässan är brun. Undersidan är krämfärgad med rödbrun kroppssida och bröst. Ovansidan av vingen är brun och saknar helt ljus handbasfläck. Honorna är fint vattrade på kroppssidan och masken är inte lika mörkt och distinkt som hos hanen. Underarterna uppvisar delvis en klinal skillnad. Lucionensis har grå hjässa och en kontrasterande vit kind gentemot bröstets mer krämfärgade ton. Underarten supercilious har en ljusare rödbrun ton på ovansidan än nominatformen.[2] Underarten confusus skiljer sig inte så tydligt ifrån nominatformen men den har ett större vitt fält ovanför den svart ögonmasken och en ljusare undersida.[4]
Ett flertal övergångsformer är kända ifrån Centralasien där häckningspopulationer av arterna cristatus, isabellinus och collurio överlappar varandra.[11]
Ringmärkning har visat att brun törnskata är mycket trogen sina övervintringsområden och återvänder år efter år till samma platser.[12][13] De etablerar sina revir kort efter att de anländer till sina vinterkvarter. Individer som anländer tidigt och etablerar revir har sedan ett övertag över de som anländer senare.[14][15] Tidpunkten för flyttningen är mycket regelbunden och till övervintringsområdena i Indien anländer de i september och flyttar igen i april.[16] Under vintern genomgår de en ruggning som avslutas innan vårflytten påbörjas.[12]
Häckningsbiotopen utgörs av taiga, skog och halvöken där de bygger sina bon i träd och buskar. Den lägger 2-6 ägg per kull.
De lever främst av insekter och då speciellt fjärilar.[17] De sitter vanligtvis högt upp på en gren i en buske och spanar efter byten som de ofta dyker mot marken för att fånga, vilket är en typisk metod för törnskatorna.[18]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1]
Brun törnskata i vinterkvarter i Kolkata, Västbengalen, Indien.
Födosökande individ, under första vintern (1K), i Kolkata, Västbengalen, Indien.
Brun törnskata (Lanius cristatus) är en fågel i familjen törnskator (Laniidae) som främst förekommer i Asien. Som de flesta törnskator har den en distinkt svart ögonmask. Den återfinns främst i öppna busklandskap, där den ofta sitter i toppen av en taggig buske i väntan på ett byte. Flera populationer av denna vitt spridda art bildar distinkta underarter. Den häckar i de tempererade delarna av Asien och övervintrar i tropiska Asien. Den är en sällsynt gäst i Europa och Nordamerika.
Bách thanh nâu hay Bách thanh mày trắng (danh pháp hai phần: Lanius cristatus) là một loài chim thuộc Họ Bách thanh chủ yếu phân bố ở châu Á. Nó có quan hệ gần với Bách thanh lưng đỏ (Lanius collurio) và Bách thanh Isabelline. Giống như hầu hết các chim bách thanh khác, nó có một "mặt nạ tên cướp" màu đen riêng biệt qua mắt và được tìm thấy chủ yếu trong môi trường bụi rậm mở, nó đậu trên ngọn của bụi gai để tìm kiếm con mồi. Một số quần thể của loài phân bố rộng rãi này hình thành phân loài riêng biệt sinh sản ở châu Á ôn đới và di chuyển đến khu đông của họ trong vùng nhiệt đới châu Á. Chúng đôi khi được tìm thấy như là kẻ sống lang thang ở châu Âu và Bắc Mỹ.
Bách thanh nâu hay Bách thanh mày trắng (danh pháp hai phần: Lanius cristatus) là một loài chim thuộc Họ Bách thanh chủ yếu phân bố ở châu Á. Nó có quan hệ gần với Bách thanh lưng đỏ (Lanius collurio) và Bách thanh Isabelline. Giống như hầu hết các chim bách thanh khác, nó có một "mặt nạ tên cướp" màu đen riêng biệt qua mắt và được tìm thấy chủ yếu trong môi trường bụi rậm mở, nó đậu trên ngọn của bụi gai để tìm kiếm con mồi. Một số quần thể của loài phân bố rộng rãi này hình thành phân loài riêng biệt sinh sản ở châu Á ôn đới và di chuyển đến khu đông của họ trong vùng nhiệt đới châu Á. Chúng đôi khi được tìm thấy như là kẻ sống lang thang ở châu Âu và Bắc Mỹ.
Lanius cristatus Linnaeus, 1758
Охранный статусСибирский жула́н[1] (Lanius cristatus) — плотоядная птица из отряда воробьинообразных семейства сорокопутовых.
Сибирский жулан достигает длины 18 см и весит в среднем 34,5 г.
Верхняя часть тела преимущественно от коричневого до красновато-коричневого цвета. Хвост длинный, закруглённый на конце. Через глаза проходит характерная для сорокопутов чёрная полоса. Эта полоса может быть бледнее в зимний период. Над чёрной полосой проходит белая надбровная полоса. Нижняя часть тела кремово-белая с красноватым брюхом, по бокам тела красноватого цвета.
Область распространения простирается от Центральной Сибири через Камчатку, Сахалин и север Японии. На юге она простирается до Алтая, в Монголию, Маньчжурию, а также в Корею и Китай.
Жизненное пространство — это полярная и арктическая зона, а также степные и пустынные зоны и горные регионы.
В гнёзда сибирского жулана свои яйца подкладывает индийская кукушка[2][3].
Сибирский жула́н (Lanius cristatus) — плотоядная птица из отряда воробьинообразных семейства сорокопутовых.
红尾伯劳(学名:Lanius cristatus)为伯劳科伯劳属的一种,俗名褐伯劳。分布于俄罗斯、朝鲜、日本、臺灣、蒙古、印度、中南半岛、菲律宾以及中国的黑龙江、吉林、辽宁、内蒙古、甘肃、宁夏、青海、陕西、河北、河南、山东、四川、江苏、浙江、安徽、湖北、湖南、江西、福建、广东、广西、云南、贵州、海南等地,一般生活于温湿地带森林鸟类、常见于平原、丘陵至低山区,多筑巢于林缘、开阔地附近。该物种的模式产地在孟加拉国。[1]
红尾伯劳(学名:Lanius cristatus)为伯劳科伯劳属的一种,俗名褐伯劳。分布于俄罗斯、朝鲜、日本、臺灣、蒙古、印度、中南半岛、菲律宾以及中国的黑龙江、吉林、辽宁、内蒙古、甘肃、宁夏、青海、陕西、河北、河南、山东、四川、江苏、浙江、安徽、湖北、湖南、江西、福建、广东、广西、云南、贵州、海南等地,一般生活于温湿地带森林鸟类、常见于平原、丘陵至低山区,多筑巢于林缘、开阔地附近。该物种的模式产地在孟加拉国。
アカモズ(赤百舌、Lanius cristatus)は、スズメ目モズ科モズ属に分類される鳥類。
インド、インドネシア、カンボジア、シンガポール、スリランカ、タイ、大韓民国、中華人民共和国、台湾、朝鮮民主主義人民共和国、日本、ネパール、バングラデシュ、フィリピン、ブルネイ、ベトナム、マレーシア、ミャンマー、モンゴル人民共和国、ラオス、ロシア東部
夏季に中華人民共和国や日本、ロシア東部、朝鮮半島で繁殖し、冬季になるとインドやインドネシア、東南アジアへ南下し越冬する。日本では亜種シマアカモズが九州南部や南西諸島、亜種アカモズが北海道、本州東部に繁殖のため飛来(夏鳥)し、本州西部、四国、九州では渡りの途中に飛来(旅鳥)、沖縄では越冬のため飛来(冬鳥)する。
全長20cm。嘴の基部から眼を通り後頭部へ続く黒い筋模様(過眼線)が入る。翼は黒い羽毛で覆われ、羽縁は褐色。
メスは体側面に鱗状の斑紋が入る個体もいる。
上面は灰褐色、下面は白い羽毛で覆われる。頭部は灰褐色の羽毛で覆われる。額の白色部はやや広い。
上面は暗い赤褐色、下面は白いの羽毛で覆われる。額の白色部は狭く不明瞭。
上面は灰褐色、下面は淡褐色の羽毛で覆われる。頭部は灰色の羽毛で覆われる。額および眼上部の眉状の斑紋(眉斑)は白色部が狭く不明瞭。
上面は赤褐色、下面は白い羽毛で覆われる。額および眉斑は白く、繋がる。
開けた森林や林縁、草原などに生息する。モズと同所に生息する場合は、モズの縄張りの間を縫うように生息する。
食性は動物食で、昆虫類、節足動物、両生類、爬虫類、小型の鳥類、小型哺乳類などを食べる。はやにえを行う。樹上から獲物に襲い掛かるもしくは飛翔しながら獲物を捕える。捕らえた獲物を木の枝等に突き刺し(はやにえ)たり、木の枝股に挟み貯蔵する。
繁殖形態は卵生。樹上に枯草等を組み合わせた皿状の巣を作り、日本では5-7月に1回に4-7個の卵を産む。カッコウに托卵の対象とされることもある。メスのみが抱卵し、抱卵期間は14-16日。
開発による生息地の破壊などにより生息数は減少している。
L. c. superciliosus アカモズ
絶滅危惧IB類 (EN)(環境省レッドリスト)
몸길이는 약 20cm이다. 수컷의 겨울깃은 이마에서 머리꼭대기까지는 잿빛이다. 뒤쪽으로 갈수록 갈색을 띠다가 등과 어깨에 이르러서는 노란색을 띤 잿빛 갈색이 된다. 부리와 눈선은 검고 눈썹선과 뺨, 턱밑, 멱은 흰색이다. 가슴, 옆구리, 배, 아래꽁지덮깃은 크림색이 도는 갈색이며 옆구리는 약간 진한 갈색을 띤다. 허리와 위꽁지덮깃은 누런 갈색을 띤다. 평지 관목 숲에 살면서 메뚜기, 매미, 잠자리, 나비 따위의 날아다니는 곤충과 작은 포유류, 조류, 양서류, 따위를 잡아먹는다.