Falcipennis canadensis (Linnaeus 1758)

El grèvol de pícea^[1] (Falcipennis canadensis) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita als boscos de coníferes d'Alaska i Canadà, arribant als Estats Units a Minnesota, Wisconsin, Michigan, Nova York, Idaho i Montana. S'ha inclòs al monotípic gènere Canachites.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Grèvol del Canadà

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Grugiar Canada (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: grugieir Canada) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendragapus canadensis; yr enw Saesneg arno yw Spruce grouse. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. canadensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Caiff ei fagu er mwyn ei hela.

Teulu

Mae'r grugiar Canada yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius Ceiliog coedwig llwyd Gallus sonneratii Ffesant Amherst Chrysolophus amherstiae Ffesant euraid Chrysolophus pictus Ffesant Sclater Lophophorus sclateri Ffesant Tsiena Lophophorus lhuysii Gallus lafayetii Gallus lafayetii Petrisen Barbari Alectoris barbara Petrisen goesgoch Arabia Alectoris melanocephala Petrisen graig Alectoris graeca Petrisen graig Philby Alectoris philbyi Petrisen siwcar Alectoris chukar Petrisen Udzungwa Xenoperdix udzungwensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Tetřívek kanadský (Falcipennis canadensis) je středně velký pták z čeledi tetřevovitých. Žije v Severní Americe na Aljašce a v Kanadě. Živí především pupeny borovic a smrků. Vůči člověku se chová důvěřivě, není příliš plachý. Na Sibiři a ostrově Sachalinu žije jeho blízký příbuzný tetřívek sibiřský (Falcipennis falcipennis) nebo (Dendragapus falcipennis) s obdobným způsobem života.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu tetřívek kanadský ve Wikimedia Commons
• Taxon Dendragapus canadensis ve Wikidruzích

• Tetřívek kanadský na Biolibu

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Granhjerpe (latin: Falcipennis canadensis) er en fugl i familien fasanfugle, der lever i Canada og Alaska.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Granhjerpe

Stub

Das Tannenhuhn (Canachites canadensis, Syn.: Falcipennis canadensis) ist ein nordamerikanischer Hühnervogel aus der Familie der Fasanenartigen.

Merkmale

Das Tannenhuhn erreicht eine Körperlänge von 38 bis 45 Zentimetern. Die Flügelspannweite beträgt 50 bis 60 Zentimeter. Das Gewicht variiert zwischen 450 und 650 Gramm.^[1] Wie bei anderen Raufußhühnern variiert das Gewicht sehr stark im Jahresverlauf.^[2]

Das Männchen ist großteils grau-braun befiedert mit einer schwarzen Brust mit weißer Strichelung auf der Seite und einer schwarzen Kehle. Der schwarze Schwanz hat bei der Nominatform kastanienbraune Spitzen. Während der Brutzeit schwillt dem Männchen ein roter Kamm über dem Auge, die sogenannten „Rosen“. Dem Männchen der in den nördlichen Rocky Mountains lebende Unterart C. c. franklinii fehlt das braune Schwanzende; es hat dafür aber weiße Spitzen an den Oberschwanzdecken.

Das Weibchen ist bei beiden Unterarten braun gesprenkelt mit dunklen und weißen Strichen auf der Unterseite.

Vorkommen

Das Verbreitungsgebiet umfasst Alaska, große Teile Kanadas sowie Teile von Neuengland, Michigan, Washington, Oregon und Idaho. Grundsätzlich ist das Tannenhuhn eine boreale und nearktische Art, das Verbreitungsgebiet überlappt sich fast exakt mit der nordamerikanischen Taiga. Das Tannenhuhn bewohnt Nadelwälder.

Verhalten

Das Tannenhuhn lebt einzeln oder in kleinen Familiengruppen. Das Tannenhuhn ist nicht scheu: Es fliegt erst auf, wenn ein Mensch sich auf 6 bis 45 Meter genähert hat. Da es sich sogar gelegentlich fangen lässt, wird es auch „Fool hen“ (dt. „Narrenhuhn“) genannt. Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Nadeln und Knospen von Nadelbäumen. In der warmen Jahreszeit ergänzen auch Blätter, Blüten und Beeren, wie Blaubeeren und Krähenbeere, die Nahrung. Jungvögel fressen auch eine größere Menge von Insekten.

Fortpflanzung

In der Balzzeit plustert das Männchen sein Gefieder auf, schlägt mit den Flügeln und manchmal kurz auf, um Weibchen anzulocken. Das Nest des Tannenhuhns ist eine mit Gras ausgepolsterte Bodenmulde, die unter den Zweigen einer jungen Tanne verborgen ist. Das Gelege besteht aus acht bis elf beigefarbenen Eiern, die auch braune Flecken haben können. Die Jungvögel schlüpfen nach rund drei Wochen und werden mit zehn Tagen flügge.

Unterarten

Es sind sechs Unterarten anerkannt:^[3]

• Canachites canadensis osgoodi Bishop, 1900^[4] kommt im nördlichen Alaska vor.
• Canachites canadensis atratus Grinnell, 1910^[5] ist im südlichen Alaska verbreitet.
• Canachites canadensis canadensis (Linnaeus, 1758)^[6] kommt von Zentralalberta bis Labrador und Nova Scotia vor.
• Canachites canadensis canace (Linnaeus, 1766)^[7] ist im südöstlichen Kanada und ins nordöstliche Gebiet der USA verbreitet.
• Canachites canadensis isleibi(Dickerman & Gustafson, 1996)^[8] ist im südöstlichen Alaska verbreitet.
• Canachites canadensis franklinii (Douglas, 1829)^[9] ist vom südöstlichen Alaska bis in den Nordwesten Wyomings und Idahos verbreitet.

Literatur

• Miklos D. F. Udvardy: National Audubon Society Field Guide to North American Birds – Western Region Alfred A. Knopf, New York, 1977,1994,2006 ISBN 0-679-42851-8
• Richard Sale: A Complete Guide to Arctic Wildlife, Verlag Christopher Helm, London 2006, ISBN 0-7136-7039-8
• Roald Potapov und Richard Sale: Grouse of the World. New Holland Publishers, London 2013, ISBN 978-1-78009-250-8.
• Robert William Dickerman, Jack Gustafson: Descriptions of Three New Birds from Alaska. In: The Auk. Band 17, Nr. 2, 1900, S. 41–47 (englisch, westernfieldornithologists.org [PDF; 358 kB]).
• Robert William Dickerman, Jack Gustafson: The Prince of Wales spruce grouse: A new subspecies from southeastern Alaska. In: Western Birds. Band 27, Nr. 1, 1996, S. 41–47 (englisch, westernfieldornithologists.org [PDF; 132 kB]).
• David Douglas: Observations on some Species of the Genera Tetrao and Ortyx, natives of North America; with Descriptions of Four new Species of the former, and Two of the latter Genus. In: Transactions of the Linnean Society of London. Band 16, Nr. 2, 1828, S. 133–199 (biodiversitylibrary.org – 1833).
• Joseph Grinnell: Birds of the 1908 Alexander Alaska Expedition with a note on the avifauna relationships of the Prince William Sound district. In: University of California publications in zoology. Band 5, Nr. 12, 5. März 1910, S. 361–428 (biodiversitylibrary.org).
• Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 10. Auflage. Band 1. Imprensis Direct Laurentii Salvii, Stockholm 1758 (biodiversitylibrary.org).
• Carl von Linné: Systema Naturae per Regna Tria Naturae, Secundum Classes, Ordines, Genera, Species, Cum Characteribus, Differentiis, Synonymis, Locis. 12. Auflage. Band 1. Imprensis Direct Laurentii Salvii, Stockholm 1766 (biodiversitylibrary.org).

Einzelnachweise

Napaaqtum aqargia (Falcipennis canadensis)

The spruce grouse (Canachites canadensis), also known as Canada grouse, spruce hen or fool hen,^[2][3] is a medium-sized grouse closely associated with the coniferous boreal forests or taiga of North America. It is the only member of the genus Canachites.

It is one of the most arboreal grouse species, fairly well adapted to perching and moving about in trees. When approached by a predator, it relies on camouflage and immobility to an amazing degree; for example, letting people approach within a few feet before finally taking flight.

Taxonomy

In 1747 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of a female spruce grouse in the second volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The Brown and Spotted Heathcock". Edwards based his hand-coloured etching on a preserved specimen that had been sent to him in London from the Hudson Bay in Canada by a Mr Light.^[4] Edwards was later sent what he assumed was a specimen of the male bird by James Isham. In 1750 he included the male bird in the third volume of his book under the English name "The Black and Spotted Heathcock".^[5] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the spruce grouse with other grouse in the genus Tetrao. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Tetrao canadensis and cited Edwards' work.^[6] The spruce grouse is now the only species placed in the genus Canachites that was introduced in 1885 by the zoologist Leonhard Stejneger.^[7][8] The genus name Canachites combines the name Canace from Greek mythology with the Ancient Greek -itēs meaning "resembling".^[9]

In the first half of the 20th century, spruce grouse were classified as two separate species in the genus Canachites: spruce grouse (C. canadensis) and Franklin's grouse (C. franklinii), a position reinstated by Birdlife International in 2014. However, as of early 2021 the International Ornithological Congress (IOC)^[10], the American Ornithological Society^[11], and the Clements taxonomy^[12] retain Franklin's grouse as a subspecies of spruce grouse.

The species was later moved to the genus Dendragapus, congeneric with the blue grouse with which spruce grouse often share coniferous habitats. However, spruce grouse do not have inflatable cervical sacs as in blue grouse, and the natal plumage of the two species is different. Based on its stronger resemblance to the Siberian grouse (Falcipennis falcipennis), the spruce grouse was later reclassified into the genus Falcipennis. However, taxonomic studies found this classification to be paraphyletic, with the Siberian grouse being basal to a clade containing the spruce grouse, Tetrao, and Lyrurus. Due to this, the spruce grouse was again reclassified in Canachites, bringing its taxonomy full-circle.^[13]

The spruce grouse has six recognized subspecies:^[8]

Description

Spruce grouse are 38–43 cm (15–17 in) long; males weigh 550–650 g (19–23 oz) and females 450–550 g (16–19 oz). The spruce grouse has a wingspan range of 21.5-22.6 in (54.5-57.5 cm).^[16] Races vary slightly in plumage, especially in the tail pattern and in the extent of white on the underparts, but in general adult males are mainly grey above and black below, with white spots along the side, and a red patch of bare skin over the eye called the "eyebrow comb^[17]". This red eyebrow comb, should not be confused by a similar yellow marking found on other species of grouse including, but not limited to, sharp-tailed and dusky grouse. Adult females are mottled brown (red morph) or mottled grey (grey morph) with dark and white bars on the underparts. Juveniles resemble females. Females may be confused with ruffed grouse but they have a dark tail with a pale band at the end (while the reverse is true in ruffed grouse) and they do not erect their crown feathers when alarmed the way ruffed grouse do.

Spruce grouse are among the most silent of all grouse, but they nevertheless have a number of calls used to warn of predators, to repel territorial intruders, to maintain brood cohesion, or to elicit brooding. In the subspecies franklinii, territorial males are notable for their wing-clap display. At the end of a short flight through the trees, the wings are brought together over the back so as to produce two sharp claps, about 0.5 s apart, loud enough to be heard by the human ear 150 m away. These territorial displays can sometimes be elicited by similar hand clapping, and can be used to detect male territories and estimate their density. Other non-vocal sounds include soft drumming by territorial males (a sound produced by the beating wings) and a tail-swish and a whoosh produced by the tail feathers in flight.

Distribution and habitat

As a specialist of the taiga, the spruce grouse is found throughout Canada. In the United States, it is present in Alaska, northern New England, the Adirondacks in New York, northern Michigan, northeastern Minnesota, northern Wisconsin and the montane coniferous forests of Montana, Idaho, Maine, Oregon, and Washington. Spruce grouse are always associated with conifer-dominated forests, be they pine, spruce, or fir. They seem to prefer young successional stands. In summer they can be found near rich understory of blueberries and other shrub, and in winter they prefer denser stands.

The spruce grouse is essentially a permanent resident. However, in southwestern Alberta up to 35% of females and 7% of males move several kilometers (up to 11) between summer breeding sites and wintering sites.^[18][19] Similar movements have also been documented in Alaska^[20] and New Brunswick (Canada).^[21]

Behaviour and ecology

This species prefers to walk on the ground or along tree limbs rather than fly. Like other grouse, in the fall they grow "snow shoes" (short lateral extensions, or pectinations) on their toes. This increases the surface area of the toes and helps support the bird on snow and probably to grip branches as well. The pectinations are shed in the spring. Flights are usually over short distances, most commonly from the ground to a tree nearby, or vice versa. Flight can be rapid but no actual measures of velocity have been made.

Breeding

Males are promiscuous; they disperse and advertise a territory that is visited by females for mating. Females are solely responsible for the rest of the reproductive effort though males have been known to stay with young chicks and seem to aid in keeping the brood together. For a nest, they scratch a depression in the ground in a bush or under a low-lying coniferous branch or fallen tree, away from other females and from the males' territories. The nest is lined with grasses, leaves, and a few feathers. Nesting season is from early May to early July. Up to 10 eggs may be laid, the usual number being 4–7. Laying rate is 1 egg every 1.4 days.^[22] Eggs are about 40 mm (1.6 in) and are tawny olive or buff, marked with blotches of brown. Incubation begins with the last egg laid and lasts about 24 days. Young are about 15 g at hatching (0.5 ounces) and they are precocial; they walk out of the nest as soon as they are dry (about 8 h after hatching). They are capable of fluttering up from the ground at 1 week of age. The brood stays together and is accompanied by the hen, who broods them all night and frequently during the day until the young are 3–5 weeks old. Brooding behaviour of the female seems to be initiated by specific calls from the chicks when they are cold. At 70–100 days of age, chicks tend to leave the group and become independent. Females breed only once a year. Most females first breed at 1 year of age, but about half the males delay establishing a territory until 2 years. The species' lifespan appears to be about 5–6 years in the wild, though one study in Southwestern Alberta has found two males and one female that lived to be at least 13 years old.^[23]

Food and feeding

The staple winter food is conifer needles, clipped directly from the tree, preferably the midcrown of pines though other conifers such as spruce are exploited as well. Spruce needles are high in calcium and their increase in use by females in Spring may be related to egg production^[24] In summer the birds can forage on the ground, eating berries, green plants such as blueberry leaves, fungi, and some insects.^[24] In winter, when only needles are consumed, the caeca (dead-end extensions of the intestines) and ventriculus (gizzard) increase in size to support digestion.^[25] The crop is also well developed: up to 45 cc of needles^[26] (about 10% of body mass) can be stored in the crop at the end of the day, to be digested over the duration of the night fast. Like other birds, spruce grouse consume clay, grit or small stones to help their gizzard break down food. Chicks under 1 week old feed on insects and other arthropods, then switch to berries and fungi until the fall, when they start feeding on needles. Birds captured while on the winter diet have been maintained several months without loss of weight, on only pine needles and grit and clay taken from where they were seen consuming it.^[27]

Predators

Spruce grouse eggs are taken by American red squirrels,^[28][29] gray foxes, weasels, and possibly corvids. Adults can fall prey to various hawks and owls, red foxes, American and Pacific martens, wolves, cougars and coyotes.

Relationship with humans

This species is commonly hunted. Annual bag figures in the late 1970s were about 188,000 birds in the US and about 360,000 in Canada.^[23] Even though it has been deemed of Least Concern by IUCN, in the United States this bird is a protected species according to many northern states' hunting rules. The spruce grouse is available for hunting in Alaska from August 10 - March 31 and in some regions through May 15th according to the Alaska Department of Fish and Game. Conversely, the spruce grouse is considered threatened in its southern range - being listed as Endangered in New York and Vermont, and Critically Imperiled in Wisconsin according to NatureServe.^[30] In New York, the population is estimated at 175-315 individuals, with declines recorded since the 1970s. However, a management plan has been developed.^[31]

Gallery

• 

  Female spruce grouse, Grands-Jardins National Park, Québec

• 

  Male, Acadia National Park, Maine

• 

  Male spruce grouse during mating season

• 

  A chick, Gros Morne National Park, Newfoundland

References

• del Hoyo, J., A. Elliott, and J. Sargatal (eds.) (1994). Handbook of the Birds of the World. Volume 2. Barcelona: Lynx Edicions.
• Ehrlich, P.R., D.S. Dobkin, and D. Wheye (1988). The Birder's Handbook: A Field Guide to the Natural History of North American Birds. New York: Simon and Schuster Inc.
• Terres, J.K. (1982). The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds. New York: Alfred A. Knopf.
• Pendergast, B.A. and D.A. Boag (1971). "Maintenance and Breeding of spruce Grouse in Captivity" Journal of Wildlife Management 35(1):177-179.
• Pendergast, B.A. and D.A. Boag (1970). “Seasonal Changes in Diet of Spruce Grouse in Central Alberta” Journal of Wildlife Management 34(3):605-609.
• Pendergast, B.A. and D.A. Boag (1973). “Seasonal Changes in the Internal Anatomy of Spruce Grouse in Alberta” The Auk Vol. 90,(2): 307- 317.
• Pendergast, B.A. and D.A. Boag (1971). "Nutritional Aspects of the Diet of Spruce Grouse in Central Alberta" The Condor Vol. 73, (4): 437- 443.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Spruce_grouse&oldid=1154695044"

La Kanada lagopo (Falcipennis canadensis) estas mezgranda birdo apartenanta al la iama familio de la Tetraonedoj, aktuale inkludita en la pli ampleksa de la Fazanedoj. Laŭ ITIS, la nomo de tiu specio estas Canachites canadensis sed Alan P. Peterson, unika fonto de ITIS pri birdoj, indikas Falcipennis canadensis, laŭ kiu tiu artikolo. La Kanada lagopo havis iam la nomon de Savana lagopo^[2].

Ties reprodukta vivejo estas la tajgo tra Alasko kaj tuta Kanado, de kio kaj la komuna nomo kaj la latina scienca nomo. Ili loĝas ankaŭ en la borealaj arbaroj kiuj etendas al nordaj limaj subŝtatoj de Usono. Ili nestumas surgrunde en densa kreskaĵaro.

Aspekto

Morfologio

La mezaveraĝa enverguro de la Kanada lagopo estas de 41 cm^[3]. La mezaveraĝa pezo estas de ĉirkaŭ 490 g ĉe masklo kaj ĉirkaŭ 460 g ĉe ino^[4]. Tiuj lastaj statistikoj estas proksimumaj, ĉar estas geografia kaj sezona variadoj de la pezo de la birdoj^[5].

Plumaro

La tuta plumaro estas markata de strioj kaj makuletoj variantaj laŭ nuancoj de griza kaj bruna kun nigra kaj blanka. Estas du formoj de koloro ĉe inoj: una ruĝeca kaj alia griza. La vosto estas nigra borde de ruĝeco, escepte ĉe la subspecio franklinii kiu estas tutnigra. La masklo distingiĝas per ruĝaj karunkloj superokulaj kaj per gorĝo kaj brusto nigraj borde de blankaj makuletoj^[3]. Ties plumaro malfaciligas distingi ilin en ties habitato.

Plenkreskuloj havas longan kvadratan nigran voston. Masklaj plenkreskuloj estas ĉefe grizaj kun nigra brusto kun blankaj strioj, nigra gorĝo kaj ruĝa makulo superokula. Inaj plenkreskuloj estas makulecbrunaj kun blankaj kaj malhelaj strioj en subaj partoj.

Dum la nomiga subspecio havas ruĝecbrunajn pintojn en vostoplumoj, la Franklina lagopo (D. c. franklinii) ne havas tiujn kaj anstataŭe havas blankajn pintojn en vostokovriloj.

Distingaj karakteroj

La masklo distingiĝas de la aliaj Tetraonedoj per la nigraj subaj partoj kaj la ruĝaj karunkloj. La distingo inter la ino de la Kanada lagopo kaj de tiuj de la aliaj membroj de la familio estas pli subtila. La identigon oni faras laŭ la grando de la birdo kaj per la bildo de la strioj kaj makuletoj de la plumaro. Somere la ino de la Lagopoj havas ĉiam blankon ĉe la flugiloj, basventre kaj krure. La ino de la Malhela lagopo estas pli malhela kun plumaro pli griza kaj strioj ne tiom markataj. La Kanada tetrao havas kresteton kaj voston grizan aŭ ruĝecan kun malhela bordo^[5].

• Lagopo

• Kanada tetrao

• Fulga lagopo

Sistematiko

Subspecioj

Estas agnoskataj du subspecioj ĉe la Kanada lagopo. La subspecio okcidenta, F. c. franklinii, kaj F. c. canadensis kiu okupas la centron kaj orienton de la kontinento^[5].

Parencaj specioj

La klasigo de tiu nearktisa birdo estis pridebatita. La subspecio okcidenta, F. c. franklinii, estis konsiderata distinga specio de la subspecio de la centro kaj oriento, F. c. canadensis, ĝis la unua duono de la pasinta jarcento.

Tiam estis agnoskitaj 4 subspecioj ĉe tiu specio: canadensis el Labrador al la Roka Montaro ; osgoodi el la baseno de Makenzio al nordo de la Brita Kolumbio, la Jukono kaj la centro de Alasko; canace el la Grandaj Lagoj al la Marprovincoj kaj la Nov-Anglio; atratus laŭlonge de la marbordo de sudokcidenta Alasko. Tiuj subspecioj ne estas plu agnoskataj. Krome kelkaj preferas klasigi la Kanadan lagopon en la genron Dendragapus^[5]. Krome oni trovas ankoraŭ ofte la nomon Dendragapus canadensis en la literaturo.

Kutimaro

La Kanada lagopo havas grandan fidon je sia kamuflo, kaj ofte restas ankoraŭ eĉ kiam oni alproksimiĝas je 1 metro. Pro tio surloke oni nomas ilin per moknomo "Freneza koko" aŭ en Alasko, "Stulta koko". Dum la vintraj monatoj, tamen, la Kanada lagopo iĝas tre timema pro manko de kamuflo; ili ekflugas kiam oni alproksimiĝas je 6–45 m. Maskloj en sia teritorio faras tamburan sonon per flugilfrapado.

Malpli voĉa ol aliaj lagopoj, tiu faras iome mildajn alvokojn inklude ululojn kaj klukadon. Maskloj foje tremoskuas vostojn aŭ flugilojn.^[6]

La Kanada lagopo estas birdo kaŝema kaj diskreta. La fakto ke ili kutime silentemas kaj ke ili ne ekflugas ĉiam kiam preterpasanto proksimiĝas malfaciligas ties vidon en la densa arbaro kie vivas. Ĝi permesas tioman alproksimiĝon ke eblas laŭdire mortigi ĝin per bastonfrapo^[7]. Tiu vundeblo eksplikas probable kial la specio malpliiĝis aŭ eĉ malaperis en la regionoj plej loĝataj en la sudo de ties teritorioj^[8].

La Kanada lagopo estas solema somere, kaj iras aparte la ino kun la idaro. Male vintre oni povas observi arojn de 2 al 30 individuoj^[9].

Vivejo

La Kanada lagopo estas specio de loĝantaj birdoj en koniferaj arbaroj, ĉefe inter tiuj kiuj konsistas el Nigra piceo aŭ Banks-pino. Ankaŭ ĉe Abioj, Cugoj, kaj Tujoj.^[5]. Ce Kebekio oni trovas kutime tiun specion en la arbaroj kie hegemonias la Nigra piceo kaj la Balzama abio kie kreskas densa arbustaro^[10].

Kelkaj povas moviĝi al mallongaj distancoj per piede aŭ al diferenca loko por vintro. Inoj kun junuloj povas loĝi je bordoj de arbarklarejoj, sed tendence resti proksime de koniferoj.^[6]

Manĝo

Tiuj birdoj manĝas surgrunde aŭ en arboj vintre. La dieto de la Kanada lagopo ege komponiĝas el vegetala materialo. Nur kiam la grundo estas libera de neĝo ĝi konsumas malgrandajn kvantojn de artropodoj. Somere ili manĝas ankaŭ berojn, verdajn plantojn kaj iomajn insektojn.

La cekumoj, digestaj sakoj de la intestinoj, pligrandiĝas por elteni la vintran dieton de tiu birdo konsista je pinglofolioj de koniferoj. La kapablo de la Kanada lagopo dependi nur de nutrofonto tiom malnutra kiom koniferpingloj por sekurigi sian vivtenon vintre surprizas. Ŝajne ili kompensas la feblan nutrokvanton de la pinpingloj per la ingestado de granda kvanto kies disponeblo ne estas problema en la nordaj arbaroj kie ili loĝas.

La Kanada lagopo manĝas multajn burĝonojn de pino kaj piceo, ĉar tiuj enhavas multan energion. Kaj pinglofolioj kaj burĝonoj konstituas la plej parton de ties nutrado kaj vintre ties unika nutrofonto^{[11][12][13][14]}.

Ĝi preferas la pinglofoliojn de pinoj, sed se forestas tiuj, ĝi nutras sin el pinglofolioj de aliaj koniferoj kiaj de piceoj^[15][16].

Laŭ la sezono, tiu lagopo aldonas dornojn, herboburĝonojn, florojn kaj fruktojn de arbustoj kaj fungojn^{[11][12][13][17]}. La idoj estas escepto al tiu nutroreĝimo vegetala kaj manĝas ĉefe materion animalan el la unuaj monatoj ĝis aĝo de 5 aŭ 6 monatoj kiam ili faras reĝimon kiel tiu de plenkreskuloj^[11][12].

Ili tendencas ankaŭ manĝi ŝtonetojn por helpi ties timusojn digesti sian manĝon.

Movo

La Kanada lagopo preferas piediri al ekflugi por moviĝi. Eĉ en arboj, oni vidas ilin piediri laŭlonge de branĉoj, saltetante de unu al alia pli ol ekflgui. Ĝia flugmaniero estas rapida kaj pova, karaktera de la membroj de la familoi de la Tetraonedoj^[5].

Migrado

La Kanada lagopo ne estas migranta birdo, sed specio de loĝantaj birdoj. La specio okupas la saman arealon la tutan jaron. Tamen ĉirkaŭ kvarono de la populacion faras migradeton ĉiujaran de mallonga distanco kiu ne modifas la distribuadon de la specio. El meza aŭgusto al fino de decembro, kelkaj individuoj, ĉefe inoj, abandonas la nestolokon por aliri al vintrejoj situaj ĝis deko de kilometroj de distanco. Tiuj migrantoj estas pli pretaj grupiĝi vintre kompare kun la nemigrantoj kiuj tendencas adopti pli teritorian konduton dum la malvarma sezono^[5].

Reproduktado

Pariĝado

La ino estas monogamia kaj la masklo poliginia. La masklo kiu intencas pariĝi plenumas memmontran ceremonion. Tiu ceremonio konsistas je plumerektigo, ĉefe ĉe la brusto kaj la vosto, krom de la ruĝaj karunkoj. Subigante iom la flugilojn, li cirklas ĉirkaŭ la ino, agitante sian plumaron, farante mallongajn haltojn kaj bekoplukante la grundon de tempo al tempo^[5].

Nestumado

La ovodemetado okazas fine de majo al meza junio. Tio varias laŭ la latitudo kaj la klimato printempa. La eloviĝo okazas en ia teritorio dum dekduo de tagoj, sed ĉe unu ovodemetado dum 24 horoj. Dua ovodemetado povas okazi post perdo de la unua pro predado.

La 6 al 8 ovoj estas demetata sur ioma grunda depresio ĉe konifero, kiu utilas kiel minimuma kamuflo por la nesto. La ovo, ovalforma, flavecoliva kaj foje makuleca, estas ĉirkaŭ 42 x 31 mm. Nur la ino kovas la ovojn. Tio komencas kiam la lasta ovo estas demetata kaj daŭras 21 tagojn.

La idoj, nidifugoj, faras elnestiĝon rapide survoje. Ili povas jam fari mallongan flugon post 6 aŭ 8 tagoj. La ino kovas la idojn nokte ĝis tri semajnoj. La junuloj abandonas la idaron dum septembro^[5].

Teritoriemo

La Kanada lagopo montras teritoriemon laŭseksan, tio estas, la inoj defendas teritorion kontraŭ la aliaj inoj kaj la maskloj defendas teritorion kontraŭ la aliaj maskloj. La teritoria konduto observeblas dum la reprodukta sezono, sed kelkaj individuoj defendas foje teritorion la tutan jaron. La mezaveraĝa teritorio de individuo etendas al areo de malpli de 24 ha. Tamen junaj maskloj nepariĝintaj povas vagadi ĉe teritorio en areo de ĝis 346 ha^[5].

Parazitado

La nestoparazitado interspecia estis neniam observata ĉe la Kanada lagopo. Konsiderante la altan instinkton teritorian de la inoj kaj la sekvan agresemon, tiu parazitado estas probable rara okazo ĉe tiu specio^[18][19].

Distribuado

La Kanada lagopo troviĝas en tuta Kanado, el Atlantikaj Provincoj al la Brita Kolumbio kaj Jukono, al la usonaj subŝtatoj de Alasko, Vaŝingtonio, Idaho, Minesoto, Miĉigano, kaj Nov-Anglio. La norda limo de ties distribuado korespondas al malapero de la koniferoj, ties biotopo, en tundro. La anstataŭo de la koniferoj per la arbaroj deciduaj kaj per la herbejoj limas sian sudan distribuadon^[5].

La specio estis enmetita sukcese en la insulon de Novtero en 1964^[20] kaj en la insulon Antikostio en 1985.^[21].

Restaĵoj de la Kanada lagopo date de la lasta glaciepoko de la Plejstoceno en Virginio montras, ke la distribuado de tiu specio etendis pli sude tiame.^[22]

Demografio kaj populacio

Vivodaŭro

Kelkaj individuoj atingis aĝon de 13 jaroj^[5].

Populacio

La denseco de populacio povas atingi 83 birdojn por 100 ha^[23].

Predado

La Kanada lagopo, ties ovoj kaj idoj same kiel plenkreskuloj, suferas diversajn predantojn. La Kojoto, la Ruĝa vulpo, la Kanada linko kaj la Amerika marteso estas teraj predantoj. La Akcipitro kaj foje la Granda kornostrigo estis iam vidataj kaptantaj tiun lagopon^[10][24][25].

Rilato kun homoj

La Kanada lagopo bezonas arbarojn de koniferoj gravaj por ties survivado. La arbarklarigado, ofte praktikata en la koniferaj arbaroj, havas negativan sekvon sur la populacio de tiu birdospecio. Parto de la populacio vivtenas sin en la restantaj arbareroj, sed malpliiĝanta^{[26] [27] [28] [29]}

Tiu lagopo estas ankaŭ specio de ĉasbestoj ĉasata pro ties viando.

Konservado

Kvankam ĝi estas konsiderata Malplej Zorgiga de IUCN, tiu birdo estas protektata specio laŭ la ĉasregularo de Vermont.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Dendragapus canadensis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. BirdLife International (2004). Dendragapus canadensis. 2006 IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj. IUCN 2006. Konsultita la 11an de majo 2006. Malplej Zorgiga

1. ↑ Galliformes, Zoonomen
2. ↑ Les oiseaux du Canada, Godfrey, William Earl, Musée national du Canada, 1967, Otavo, paĝo 506, isbn= 231776834
3. ↑ ^{3,0 3,1} Guide d’identification des oiseaux de l’Amérique du Nord, National Geographic, David, Normand, Broquet, 2002, Saint-Constant, Kebekio, paĝo 480, isbn = 2890005518, oclc = 48535619
4. ↑ CRC handbook of avian body masses, Dunning, John B., Jr., CRC Press, 2008, Boca Raton, paĝo 655, isbn = 9781420064445, oclc = 144331624
5. ↑ ^{5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11} Boag, D. A. kaj M. A. Schroeder. Spruce Grouse (Falcipennis canadensis), Birds of North America Online, ISSN = 1061-5466, no = 005, 1992, A. Poole konsultita la 10a januaro 2009
6. ↑ ^{6,0 6,1} Stucker, S. Minnesota Conservation Volunteer, September-October 2009. MN Department of Natural Resources. 73.
7. ↑ La chasse au Québec, Martin, Paul-Louis, Boréal, 1990, Montréal, paĝo 408, isbn=2890523454, oclc =22278943
8. ↑ Les oiseaux du Canada, Godfrey, William Earl, Marcel Broquet, 1986, LaPrairie, paĝo 650, isbn=2890002772, oclc =20530720
9. ↑ Role of winter food in regulating numbers of Alaskan spruce grouse Ellison, Laurence Naaman, University of California, 1972, Berkeley, Doktora Tezo.
10. ↑ ^{10,0 10,1} Les oiseaux nicheurs du Québec : atlas des oiseaux nicheurs du Québec méridional, Gauthier, Jean kaj Yves Aubry, L'Association québécoise des groupes d'ornithologues, 1995, Montréal, paĝo 1295, isbn=2980155314, oclc = 35878601
11. ↑ ^{11,0 11,1 11,2} Pendergast, B. A. kaj D. A. Boag, Seasonal Changes in Diet of Spruce Grouse in Central Alberta, Journal of Wildlife Management, ISSN= 0022-541X, no=3, 1970, vol 34, paĝoj 605-611, Wildlife Society
12. ↑ ^{12,0 12,1 12,2} Foods, mobility, habitat selection and density of spruce grouse, Lattner, Michael Thomas, Université de Toronto, 1982, Toronto, paĝo 109, formato M. Sc. tezo,
13. ↑ ^{13,0 13,1} Naylor, B. J., J. F. Bendell Clutch size and egg size of spruce grouse in relation to spring diet, food supply, and endogenous reserves, Canadian Journal of Zoology, ISSN= 0008-4301, no 4, 1989, vol 67, paĝoj 969-980, Les Presses scientifiques du CNRC
14. ↑ Crichton, V., Autumn and Winter Foods of the Spruce Grouse in Central Ontario, Journal of Wildlife Management, ISSN=0022-541X, no 4, 1963, vol 27, paĝo 597, Wildlife Society.
15. ↑ Ellison, Laurence N. Winter Food Selection by Alaskan Spruce Grouse, Journal of Wildlife Management, ISSN=0022-541X, no 2, 1976, vol 40, paĝoj 205-213, Wildlife Society.
16. ↑ Hohf, R. S., J. T. Ratti, R. Croteau, Experimental analysis of winter food selection by Spruce Grouse, Journal of Wildlife Management, ISSN=0022-541X, no 1, 1987, vol 51, paĝoj 159–167, Wildlife Society.
17. ↑ Defranceschi, P. F., D. A. Boag, Summer foraging by spruce grouse: implications for galliform food habits, Canadian Journal of Zoology, ISSN=0008-4301, no 6, 1991, vol 69, paĝoj 1708-1711, Les Presses scientifiques du CNRC.
18. ↑ Herzog, P. W., D. A. Boag, Seasonal changes in aggressive behavior of female Spruce Grouse, Canadian Journal of Zoology, ISSN=0008-4301, no 10, 1977, vol 55, paĝoj 1734-1739, Les Presses scientifiques du CNRC,
19. ↑ Nugent, D. P. kaj D. A. Boag, Communication among territorial female Spruce Grouse, Canadian Journal of Zoology, ISSN=0008-4301, numero 11, 1982, volumo 60, paĝoj 2624–2632, Les Presses scientifiques du CNRC.
20. ↑ Tuck, Leslie M., Recent Newfoundland bird records, Auk, ISSN= 0004-8038, no 2, 1968, vol 85, paĝoj 304-311, American Ornithologists' Union.
21. ↑ Charactérisation de l’habitat de reproduction du tétras du Canada (Dendragapus canadensis) sur l’ile d’Anticosti, Lemay, Yves, Université du Québec à Trois-Rivières, 1989, Trois-Rivières, paĝo 133.
22. ↑ Notes on fossil and subfossil birds, Wetmore, Alexander, Smithsonian Institution, 1962, Washington, oclc = 2999195, vol 145, no 2.
23. ↑ Resources and dynamics of the boreal zone, Proceedings of a Conference, Thunder Bay, Ont., August 1982. Wein, R. W., R. R. Riewe, I. R. Methuen, Association of Canadian Universities for Northern Studies, 1983, Otavo.
24. ↑ Keppie, Daniel M., Patrick W. Herzog, Nest site characteristics and nest success of Spruce Grouse, Journal of wildlife management, ISSN=0022-541X, no 3, 1978, vol 42, paĝoj 628-632, Wildlife Society.
25. ↑ Squires, John R., Leonard F. Ruggiero, Winter Prey Selection of Canada Lynx in Northwestern Montana, Journal of wildlife management, ISSN=0022-541X, no 2, 2007, vol 71, paĝoj 310-315, Wildlife Society.
26. ↑ Huggard, David J., Use of habitat features, edges and harvest treatments by spruce grouse in subalpine forest, Forest ecology and management, ISSN= 0378-1127, no 1-3, 2003, vol 175, paĝoj 531-544, Elsevier Scientific Pub.
27. ↑ Potvin, François, Réhaume Courtois, Louis Bélanger, Short-term response of wildlife to clear-cutting in Quebec boreal forest: multiscale effects and management implications, Canadian journal of forest research, ISSN= 0045-5067, no 7, 1999, vol 29, paĝoj 1120 -1127, Les Presses scientifiques du CNRC.
28. ↑ Potvin, François, Réhaume Courtois, Incidence of spruce grouse in residual forest strips within large clear-cut boreal forest landscapes, Northeastern Naturalist, ISSN= 1092-6194, no 4, 2006, vol 13, paĝoj 507 -520, Humboldt Field Research Institute.
29. ↑ Turcotte, Francis, et al. Impact à court terme de l’exploitation forestière sur le tétras du Canada (Falcipennis canadensis) (Short-term impact of forest logging on spruce grouse (Falcipennis canadensis)), Canadian journal of forest research, ISSN=0045-5067, no 2, 2000, vol 30, paĝoj 202 -210, Les Presses scientifiques du CNRC.

El gallo canadiense o urogallo de Canadá (Falcipennis canadensis),^[2]​^[3]​ es una especie de ave galliforme de la familia de los Phasianidae propia de América del Norte. Es un ave de tamaño mediano estrechamente asociada con los bosques de coníferas boreales o taiga. Es uno de los urogallos más arborícolas, bastante bien adaptado para moverse y posarse en los árboles. Está presente en Quebec y su nombre en francés es "tétras du Canada."

Distribución y hábitat

Se puede encontrar en todo Canadá. En los Estados Unidos está presente en Alaska, Maine, el norte Míchigan, el noreste de Minnesota y los bosques de coníferas de Montana, Idaho y Washington. Esta ave siempre está asociada a los bosques dominados por coníferas, ya sea pinos, o abetos. Pueden ser encontrados en verano cerca de sotobosques ricos en arbustos de arándanos y otros, y en invierno prefieren bosques más densos.

Subespecies

Se reconocen seis subespecies de esta ave:^[4]​

• F. c. atratus (Grinnell, 1910)
• F. c. canace (Linnaeus, 1766)
• F. c. canadensis (Linnaeus, 1758)
• F. c. franklinii (Douglas, 1829)
• F. c. torridus (Uttal, 1939)
• F. c. osgoodi (Bishop, 1900)

Referencias

Bibliografía

• del Hoyo, J., A. Elliott, and J. Sargatal (eds.), 1994, Handbook of the Birds of the World Volume 2, Barcelona: Lynx Edicions.
• Boag, D.A. and M.A. Schroeder, 1992, Spruce Grouse, In The Birds of North America, No.5 (A, Poole, P. Stettenheim, and F. Gill, eds.), Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, DC: The American Ornithologists' Union.
• Ehrlich, P.R., D.S. Dobkin, and D. Wheye, 1988, The Birder's Handbook: A Field Guide to the Natural History of North American Birds, New York: Simon and Schuster Inc.
• Terres, J.K., 1982, The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds, New York: Alfred A. Knopf.

Falcipennis canadensis Falcipennis generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Falcipennis
• Phasianidae

Kanadanpyy (Canachites canadensis,^[4] synonyymeja Falcipennis canadensis ja Dendragapus canadensis) on Pohjois-Amerikan pohjoisosista kotoisin oleva keskikokoinen kanalintu, joka kuuluu aitokanojen heimoon.^[5][6]

Ulkonäkö ja koko

Kanadanpyy on tukeva, noin 40 senttimetrin pituinen metsäkanalintu, jolla on verraten lyhyt kaula ja pyrstö. Koiras on naarasta hieman kookkaampi ja värikkäämpi. Sen tunnistaa silmien yläpuolella sijaitsevasta punaisesta, höyhenettömästä helttanahasta sekä mustasta kurkusta ja rinnasta, joita reunustavat valkokärkiset sulat. Naaraalla ei ole punaista helttanahkaa ja sen rintaa koristavat mustat, harmaat ja valkoiset poikkiraidat. Molempien sukupuolten pyrstösulat ovat ruskeat tai mustat.^[5]

Kanadanpyyn poikaset näyttävät sukupuolestaan riippumatta samanlaisilta kuin täysikasvuiset naaraat. Ne muuttuvat aikuisen näköisiksi vasta 35–40 päivän kuluttua syntymästä.^[5]

Levinneisyys

Kanadanpyy on kotoisin Pohjois-Amerikan pohjoisosista. Nimensä mukaisesti sen levinneisyysalue käsittää lähes koko Kanadan. Sitä tavataan myös Yhdysvaltojen pohjoisimmissa osavaltioissa.^[5]

Elinympäristö

Kanadanpyy viihtyy nuorissa metsiköissä, missä matalalla roikkuvat puunoksat suojaavat sitä vihollisilta. Talveksi se hakeutuu yleensä banksinmäntyä kasvaviin metsiin neulasten houkuttelemana. Sen elinympäristö vaihtelee jonkin verran levinneisyysalueen itä- ja länsiosissa: idässä se elää suoalueilla, joilla kasvaa tiheässä kuusia, pihtoja, sypressikasveja ja kanadanlehtikuusia, kun taas lännessä se viihtyy korkeammalla sijaitsevissa havumetsissä, joiden valtapuita ovat mustakuusi ja banksinmänty.^[5]

Koiraalla on yleensä 4–6 hehtaarin laajuinen reviiri, jota se puolustaa hyvinkin raivokkaasti muilta koirailta. Osa koiraista ei kuitenkaan pidä reviiriä vaan liikkuu usean neliökilometrin laajuisella alueella.^[5]

Talvella kanadanpyy suojautuu pakkaselta tekemällä lumihankeen kiepin kuten metso ja teeri. Se saattaa pysytellä kiepissä jopa 22 tunnin ajan.^[5]

Elintavat

Ravinto

Täysikasvuisena kanadanpyy syö enimmäkseen havupuiden neulasia. Sen suosimia puulajeja ovat banksinmänty, valkokuusi, mustakuusi, lehtikuuset, kontortamänty ja kataja. Ruokavalioon kuuluvat myös monien kanervakasvien ja lumimarjojen lehdet ja marjat. Vastasyntyneet poikaset käyttävät ravintonaan niveljalkaisia ja viikon päästä syntymästä myös marjoja. Syntymävuotensa marraskuuhun mennessä ne syövät jo enimmäkseen havunneulasia.^[5]

Lisääntyminen

Kanadanpyykoiras pariutuu useamman naaraan kanssa. Tällaista lisääntymiskäyttäytymistä sanotaan polygyniaksi. Koiraat kilpailevat naaraiden huomiosta pörhistelemällä höyheniään ja pyrähtämällä lentoon. Samalla koiras pyrkii koko ajan pitämään värikkään etupuolensa naaraan näkyvissä. Juuri ennen parittelua koiras säntää naaraan lähelle useita kertoja ja levittää pyrstöään.^[5]

Naaras rakentaa pesän suojaisaan pensaikkoon tai sammaleikkoon, tiheään kuusikkoon tai matalien oksien alle. Se munii 4–8 munaa ja hautoo niitä 21–25 päivää. Koiras ei auta naarasta pesän puolustuksessa tai poikueen kaitsemisessa. Naaras ääntelee tavallisesti vain uhattuna, jolloin se varoittaa lajitovereitaan äänekkäästi kaakattamalla (kruk-kruk-kruk). Poikaset oppivat lentämään 2,5–4 kuukauden ikäisinä ja niistä tulee sukukypsiä 10–12 kuukauden ikäisinä.^[5]

Suojelu ja uhat

Kanadanpyy välttelee luonnostaan monia petolintuja, kuten haukkoja ja pöllöjä, mutta ei osaa pelätä ihmistä. Monet metsästäjät pitävätkin sen ampumista turhan helppona, vaikka se luokitellaan yleisesti riistalinnuksi. Sen olemassaolo on vaarantunut vain Michiganin osavaltiossa.^[5]

Lähteet

Falcipennis canadensis

Le Tétras du Canada (Falcipennis canadensis) appartient à l'ancienne famille des tetraonidae actuellement incluse dans celle, plus vaste, des phasianidae. Selon ITIS, le nom de cette espèce est Canachites canadensis mais Alan P. Peterson, unique source d'ITIS pour ce qui concerne les oiseaux, l'indique comme Falcipennis canadensis, d'où le choix fait dans cet article. Le Tétras du Canada portait autrefois le nom de Tétras des savanes^[1].

Description

Morphologie

L’envergure moyenne du Tétras du Canada est de 41 cm^[2]. La masse moyenne est d’environ 490 g pour le mâle et d’environ 460 g pour la femelle^[3]. Ces dernières statistiques sont approximatives, car il y a une variation géographique et saisonnière de la masse des oiseaux^[4].

Plumage

L’ensemble du plumage est dominé par des rayures et des mouchetures variant dans les tons de gris/brun avec du noir et du blanc. Deux formes de coloration existent pour la femelle : l’une rousse et l’autre grise. La queue est noir bordée de roux, sauf chez la sous-espèce franklinii qui est toute noire. Le mâle se distingue par des caroncules rouges au-dessus des yeux et par la gorge et la poitrine noir bordée de mouchetures blanches^[2]. Son plumage le rend difficile à discerner dans l’habitat où on le trouve.

Caractères distinctifs

Le mâle se distingue des autres Tetraonidae par les dessous noirs et les caroncules rouges. La distinction entre la femelle du Tétras du Canada et celle des autres membres de la famille est plus subtile. L’identification se fait à partir de la taille de l’oiseau et du motif des rayures et mouchetures du plumage. Pendant l’été, la femelle des Lagopèdes a toujours du blanc sur les ailes le bas du ventre et les pattes. La femelle du Tétras sombre est plus grosse avec un plumage plus gris et des rayures moins prononcées. La Gélinotte huppée a une huppe et la queue grise ou rousse avec une bordure sombre^[4].

• Lagopède des saules

• Gélinotte huppée

• Tétras fuligineux

Systématique

Sous-espèces

Deux sous-espèces sont reconnues pour le Tétras du Canada. La sous-espèce de l’ouest, F. c. franklinii, et F. c. canadensis qui occupe le centre et de l’est du continent^[4].

Espèces apparentées

La classification du Tétras du Canada a été sujette à débat. La sous-espèce de l’ouest, F. c. franklinii, était considérée comme une espèce distincte de la sous-espèce du centre et de l’est du continent, F. c. canadensis, jusqu’à la première moitié du siècle dernier. Quatre sous-espèces était alors reconnues pour cette dernière espèce : canadensis du Labrador aux Montagnes Rocheuses ; osgoodi du bassin du MacKenzie jusqu’au nord de la Colombie-Britannique, le Yukon et le centre de l’Alaska ; canace des Grands Lacs aux Maritimes et la Nouvelle-Angleterre ; atratus le long de la côte du sud-ouest de l’Alaska. Ces sous-espèces ne sont maintenant plus reconnues. Par ailleurs, certains préféraient classer le Tétras du Canada dans le genre Dendragapus^[4]. D’ailleurs, on rencontre encore souvent le nom Dendragapus canadensis dans la littérature.

Écologie et comportement

Habitat

Le Tétras du Canada est une espèce étroitement associée aux forêts de conifères. Il affectionne les peuplements denses d’épinettes, de pins, de sapins, de tsuga ou de thuya^[4]. Au Québec, on le retrouve généralement dans les forêts dominées par l’Épinette noire et le Sapin baumier où croît une strate arbustive dense^[5].

Comportements distinctifs

Le Tétras du Canada est un oiseau très peu farouche et discret. Le fait qu’il soit généralement silencieux et qu’il ne s’envole pas toujours lorsqu’un marcheur passe à proximité le rend difficile à repérer dans la forêt dense où il vit. On l’approche de si près qu’il est même possible de le tuer à l’aide d’un bâton^[6]. Cette vulnérabilité explique probablement pourquoi l’espèce ait diminué ou disparu dans les régions les plus urbanisées dans le sud de son aire de répartition^[7].

Le Tétras du Canada est plutôt solitaire pendant la saison estivale, mis à part la femelle avec ses petits. À l’hiver par contre, on peut observer des rassemblements de deux à une trentaine d’individus^[8].

Locomotion

Le Tétras du Canada préfère souvent marcher plutôt que de voler pour se déplacer. Même dans les arbres, on le voit marcher le long des branches, sautillant de l’une à l’autre plutôt que de prendre son envol. Son vol est rapide et puissant, caractéristique des membres de la famille des Tetraonidae^[4].

Alimentation

La diète du Tétras du Canada se compose largement de matière végétale. Ce n’est que lorsque le sol est libre de neige qu’il consomme de petites quantités d’arthropodes. Les épines de conifères et les bourgeons terminaux constituent la majeure partie de son alimentation et, pendant l’hiver, son unique source de nourriture^{[9],[10],[11],[12]}. Il préfère les épines de pins, mais en l’absence de cette essence, il se nourrit volontiers des épines d’autres conifères comme l’épinette^[13],[14]. Selon la saison, le tétras ajoute à sa diète d’épines, les jeunes pousses d’herbacées, les fleurs et les fruits d’arbrisseaux et des champignons^{[9],[10],[11],[15]}. Les oisillons font exceptions à ce régime végétarien en se nourrissant surtout de matière animale lors des premiers mois de leur existence jusqu’à l’âge de cinq ou six mois où ils ont alors un régime comme celui des adultes^[9],[10].

La capacité du Tétras du Canada de dépendre exclusivement d’un aliment d’une aussi faible valeur nutritive que des épines de conifères pour assurer sa subsistance en hiver est étonnante. Il semble compenser le faible apport alimentaire des épines par l’ingestion d’une grande quantité dont la disponibilité n’est pas problématique dans les forêts nordiques qu’il habite. Pendant la saison hivernale, la masse de son intestin augmente afin de pouvoir assimiler la quantité supplémentaire de cet apport végétal^[4].

Chant

Le Tétras du Canada est généralement silencieux, bien qu’il puisse émettre une plusieurs cris et sons non vocaux. Seule la femelle émet un cri aigu qui peut être qualifié de chant et qui semble avoir une fonction territoriale. Le mâle de la sous-espèce franklinii produit une suite de deux claquements secs avec ses ailes vers la fin d’un vol vrombissant qui a lieu lors de la parade nuptiale. La sous-espèce canadensis ne produit pas ces claquements distinctifs à la fin du vol^[4].

Reproduction

Accouplement

La femelle est monogame et le mâle polygyne. Le mâle qui courtise une femelle exécute une parade. Cette parade consiste à ériger les plumes, particulièrement celles de la poitrine et de la queue, ainsi que les caroncules rouges. Les ailes légèrement tombantes, il circule autour de la femelle, agitant sont plumage, faisant de brefs arrêts et picorant le sol de temps en temps^[4].

Nidification

La période de ponte des œufs se déroule entre la fin mai et la mi-juin. La date de ponte varie en fonction de la latitude et de la rigueur du climat printanier. La période d’éclosion des couvées s’étend sur une douzaine de jours, mais l’éclosion des œufs d’une couvée se déroule à l’intérieur de 24 heures. Une deuxième couvée peut être pondue advenant la perte de la première par l’effet de la prédation.

Les œufs, au nombre de six à huit, sont pondus dans une légère dépression du sol au pied d’un conifère, de sorte que celui-ci procure un minimum de camouflage pour le nid. L’œuf, ovale, de couleur fauve-olive et parfois tacheté, et mesure environ 42X31 mm. Seule la femelle couve les œufs. L’incubation commence lorsque le dernier œuf est pondu et dure 21 jours.

Les oisillons, nidifuges, quittent le nid rapidement à la marche. Ils peuvent déjà effectuer de court vol dès l’âge de six ou huit jours. La femelle couve les oisillons pendant la nuit jusqu’à l’âge de trois semaines. Les jeunes quittent la couvée dans le courant du mois de septembre^[4].

Parasitisme

Le parasitisme intraspécifique n’a jamais été observé chez le Tétras du Canada. Considérant l’instinct territorial élevé des femelles et l’agressivité qui en résulte, le parasitisme est probablement un événement rare chez cette espèce^[16],[17].

Territorialité

Le Tétras du Canada exerce une territorialité intrasexuelle, c’est-à-dire que les femelles défendent un territoire contre les autres femelles et les mâles défendent un territoire contre les autres mâles. Le comportement territorial s’observe pendant la période de nidification, mais certains individus défendent parfois un territoire à longueur d'année. Le domaine vital d’un individu s’étend en moyenne sur une superficie de moins de 24 ha. Toutefois, les jeunes mâles non accouplés peuvent errer sur un territoire d’une superficie jusqu’à 346 ha^[4].

Migration

Le Tétras du Canada n’est pas en soi un oiseau migrateur. L’espèce occupe la même aire de répartition à longueur d'année. Toutefois, environ le quart de la population effectue une migration annuelle de faible distance qui ne modifie pas la répartition de l’espèce. Entre la mi-août et la fin décembre, certains individus, surtout les femelles, quittent le lieu de nidification pour rejoindre des aires d’hivernages situés jusqu’à une dizaine de kilomètres de distance. Ces migrateurs sont plus susceptibles de se rassembler en groupe à l’hiver comparés aux sédentaires qui ont tendance à adopter un comportement territorial pendant la saison froide^[4].

Répartition

Le Tétras du Canada se retrouve sur tout le territoire canadien, des Provinces de l'Atlantique à la Colombie-Britannique et le Yukon, débordant dans les états américains d’Alaska, Washington, Idaho, Minnesota, Michigan, et la Nouvelle-Angleterre. La limite nord de sa répartition correspond à la disparition des conifères, son habitat, dans l’écosystème toundrique. Le remplacement des conifères par les forêts feuillues et les prairies limite sa répartition au sud^[4].

L’espèce a été introduite avec succès sur l’île de Terre-Neuve en 1964^[18] et sur l’Île d'Anticosti en 1985^[19].

Des restes de Tétras du Canada datant de la dernière glaciation du Pléistocène en Virginie montre que la répartition de cette espèce s’étendait plus au sud à cette époque^[20]

Démographie et population

Longévité

Quelques individus ont atteint l’âge de 13 ans^[4].

Population

La densité de population peut atteindre 83 oiseaux pour 100 ha^[21].

Prédation

Le Tétras du Canada, les œufs, les oisillons autant que les adultes, compte plusieurs prédateurs. Le Coyote, Le Renard roux, le Lynx du Canada et la Martre d'Amérique sont ses prédateurs terrestres. L’Autour des palombes et parfois aussi le Grand-duc d'Amérique ont été vus capturer ce tétras^{[22],[23],[5]}.

Relation avec l’Homme, menaces sur l'espèce

Le Tétras du Canada, comme ses cousins européens, a besoin de peuplements de conifères importants pour survivre. La destruction de son habitat par des coupes à blanc, souvent pratiquées dans les forêts conifériennes, a un impact négatif sur la population de cet oiseau. Une partie de la population arrive à subsister dans les lisières de forêts restantes, mais en nombre plus restreint^{[24],[25],[26],[27]}.

La pression de chasse est une autre menace potentielle ou effective pour l'espèce, qui est un gibier localement réputé et chassée pour sa chair.

C'est en outre une des très nombreuses espèces d'oiseaux vulnérable au saturnisme animal^[28]

Notes

Falicpennis canadensis é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Falcipennis.

É un tetraonino propio das rexións más setentrionais de América do Norte, de tamaño mediano, e estreitamente asociado aos bosques de coníferas boreais ou taigas. É unha das pitas do monte máis arborícolas, ben adaptado para moverse e pousar nas árbores.

Características

Esta pita do monte mide entre 38 e 43 cm de lonxitude; os machos pesan de 550 a 650 g, e as femias de 450 a 550 g.^[2][3] Estes pesos son aproximados, xa que existe variación xeográfica e estacional na masa destas aves.^[4]

A subespecies varían lixeiramente na plumaxe, especialmente no patrón da cola e na extensión da zona branca das partes inferiores. En xeral, os machos adultos son principalmente grises nas partes superiores e negros nas interiores, con manchas brancas ao longo dos flancos e unha mancha vermella de pel espida sobre o ollo. As fembras adultas son de cor marrón apencada (forma "vemella") ou gris apencada (forma "gris") con bandas escuras e brancas nas partes inferiores. Os xuvenís parécense ás femias.^[4]

Distribución e hábitat

Pódese encontrar en todo o Canadá e, nos Estados Unidos, está presente en Alasca, Maine, o norte de Míchigan, o nordeste de Minnesota e nos bosques de coníferas de Montana, Idaho e do Estado de Washington.

Esta especie sempre está asociada aos bosques dominados por coníferas, xa sexan piceas, piñeiros, abetos ou tuias. Pode encontrarse en verán cerca de sotobosques ricos en arbustos como arandos e outros, prefirindo en inverno bosques máis densos.^[4][5]

Taxonomía

Descrición

A especie foi descrita inicialmente en 1758 por Linneo na 10ª edición do seu Systema Naturae,^[6] baixo o nome de Tetrao canadensis. Posteriormente situouna dentro do xénero Canachites,^[7] e, máis tarde, en Dendragapus.^[4][6] Finalmente, despois de que en 1823 Elliot descibira o xénero Falcipennis, foi integrada neste.

Etimoloxía

Para a etimoloxía de xénero, ver Falcipennis.

O epíteto específico, canadensis, alude ao país que concentra a maior parte da súa poboación.

Sinónimos

• Canachites canadensis (Linnaeus, 1758)
• Dendragapus canadensis (Linnaeus, 1758)
• Tetrao canadensis Linnaeus, 1758

Subespecies

Na acutualidade recoñécense na especie as seis subespecies seguintes:^[6][8]

• Falcipennis canadensis atratus (Grinnell, 1910)
• Falcipennis canadensis canace (Linnaeus, 1766)
• Falcipennis canadensis canadensis (Linnaeus, 1758)
• Falcipennis canadensis franklinii (Douglas, 1829)
• Falcipennis canadensis isleibi Dickerman & Gustafson, 1996
• Falcipennis canadensis osgoodi (Bishop, 1900)

Nota: a Unión Internacional para a Consercación da Natureza recoñece a subespecie Falcipennis canadensis franklinii como especie inependente, Falcipennis franklinii, en contra do organismo oficial para a clasificación científica das aves, o Congreso Ornitolóxico Internacional (que tamén segue o ITIS).

Controversia taxonómica Dengragapus - Falcipennis

Dadas as similitudes entre moitas das especies dos tetraoninos, non hai acordo unánime sobre a taxonomía do xénero Dengragapus.

Así, por exemplo, o Sistema Integrado de Información Taxonómica (ITIS), só considera como válida a especie Dengragapus obscurus,^[6] considerando a Dendragapus fuliginosus como unha subespecie desta, Dendragapus obscurus fuliginosus (Ridgway, 1873),^[9] utilizando como fonte a Zoonomen - Zoological Nomenclature Resource, 2005.05.23.

Outros consideran a especie Dendragapus falcipennis, que a maioría clasifican como Falcipennis falcipennis.^[1][10][11]

Finalmente, outros consideran a Dendragapus canadensis, especie definida por Linneo como Tetrao canadensis Linnaeus, 1758, que a maioría dos autores clasifican tamén dentro do xénero Falcipennis, como Falcipennis canadensis.^[12]

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• de Juana, E. (1994): "Family Tetraonidae (Grouse)". En: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. Handbook of the Birds of the World, Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-15-6, pp. 376–411.
• del Hoyo, J., Collar, N. J., Christie, D. A., Elliott, A. and Fishpool, L. D. C. (2014): HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Volume 1: Non-passerines. Barcelona, Spain / Cambridge, UK.: Lynx Edicions / BirdLife International. ISBN 978-84-9655-394-1.
• Dickinson, E. C., ed. (2003): The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 3nd ed. London: Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-6536-9.

Outros artigos

• Fasiánidos
• Tetraoninos
• Falcipennis

Il tetraone delle peccete (Falcipennis canadensis (Linnaeus, 1758)) è un uccello di medie dimensioni, appartenente alla famiglia dei Fagianidi, diffuso nel Nord America.^[1]

Descrizione

Gli adulti hanno una lunga coda quadrata nera, con l'estremità marrone. I maschi adulti hanno il corpo per la maggior parte grigio, il petto nero, su cui spiccano delle strisce bianche, la gola nera e una macchia rossa sull'occhio. Le femmine adulte sono screziate di marrone con strisce scure e bianche sulle regioni inferiori.

Distribuzione e habitat

L'habitat in cui nidifica è la foresta boreale, o taiga, dell'Alaska e del Canada. Vive anche nelle foreste boreali degli Stati Uniti che confinano con quest'ultimo stato. Nidifica sul terreno, dove alleva numerose nidiate.

Biologia

Sono uccelli stanziali. Alcuni di essi d'inverno si spostano a piedi per brevi distanze, raggiungendo altre località.

Questi uccelli si nutrono sul suolo o, d'inverno, sugli alberi. Il cieco, una sacca digestiva dell'intestino, cresce di dimensioni per supportare la dieta invernale di questo uccello, composta da aghi di conifere. D'estate si nutrono anche di bacche, germogli e insetti.

Se vengono individuati rimangono fermi e possiamo avvicinarli fino ad una distanza di un metro, a eccezione dei mesi invernali, quando diventano molto più schivi, dal momento che sulla neve non riescono a mimetizzarsi; possono volare anche per distanze di 6–45 m. I maschi territoriali emettono un suono tambureggiante sventolando le ali.

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2004, Falcipennis canadensis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Vogels

Het Bossneeuwhoen (Falcipennis canadensis of Dendragapus canadensis) is een ruigpoothoen uit het geslacht Falcipennis.

Leefwijze

Het bossneeuwhoen verplaatst zich gemakkelijk door bomen. Wanneer een roofdier nadert, blijft het bossneeuwhoen stil zitten totdat het roofdier op een paar meter afstand is, dan vlucht het bossneeuwhoen pas.

Kenmerken

Bossneeuwhoenders worden ongeveer 38-43 cm lang. Mannetjes wegen 550-650 g en vrouwtjes 450-550 g. Qua kleuren verschillen de mannetjes en vrouwtjes niet veel. Soms worden de vrouwtjes verward met Bonasa umbellus.

Taxonomie

Het bossneeuwhoen heeft zes ondersoorten:

• F. c. osgoodi: Centraal Alaska en de Northwest Territories in Canada.
• F. c. atratus: Rond de kust van zuidwest Alaska.
• F. c. canadensis: Canada: van centraal Alberta tot aan Labrador.
• F. c. canace: Maine, zuidwest Canada van Manitoba tot aan Nova Scotia.
• F. c. torridus: Nova Scotia.
• F. c. franklinii: Brits-Columbia en de Rocky Mountains.

Deze soort komt voor op de taiga's van Noord-Amerika.

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Borowiak kanadyjski, jarząbek kanadyjski^[6] (Falcipennis canadensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zasiedla Kanadę oraz mały fragment Stanów Zjednoczonych.

Systematyka

Gatunek został opisany przez szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza w 1758 roku pod nazwą Tetrao canadensis. Okaz typowy pochodził z Zatoki Hudsona. Nazwa rodzajowa Falcipennis, pochodzi od łacińskich słów falx i pennis, oznaczających sierpowate lotki. Nazwa gatunkowa canadensis odnosi się do jednego z dwóch krajów, w jakim występuje – Kanady^[7] Polska nazwa "borowiak" odnosi się do środowiska, jakie zasiedla. Wyróżnia się siedem podgatunków. Borowiak kanadyjski jest jednym z dwóch przedstawicieli rodzaju Falcipennis z rodziny kurowatych (Phasianidae).

Podgatunki

Wyróżniono kilka podgatunków F. canadensis^[8][9][10]:

• F. canadensis osgoodi – północna Alaska.
• F. canadensis atratus – południowa Alaska.
• F. canadensis isleibi – południowo-wschodnia Alaska.
• F. canadensis canadensis – borowiak kanadyjski – środkowa Alberta do Labradoru i Nowej Szkocji.
• F. canadensis canace – południowo-wschodnia Kanada i północno-wschodnie USA.
• F. canadensis franklinii – borowiak brunatny – południowo-wschodnia Alaska do północno-zachodniego Wyomingu i Idaho.

Występowanie

Borowiak kanadyjski zasiedla Kanadę, poza najbardziej północnymi częściami, wnętrze Alaskę oraz północno-zachodnią część Stanów Zjednoczonych. W Kanadzie występuje w części na południe od północno-wschodniego Terytoriów Północno-Zachodnich. W zasiedla USA zachodnią Montanę, wschodnie Idaho, południe stanu Waszyngton oraz północny Oregon. Jego środowiskiem są borealne lasy iglaste i ich obrzeża.

Charakterystyka

Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy, obie płcie z maskującym ubarwieniem. Borowiak kanadyjski mierzy 38–40 cm, waży średnio 529 g. Koguty są nieco mniejsze od kur^[11]. Samiec ma ubarwienie szaro-czarno-biało-białe, samica szaro-brązowo-beżowa. Charakterystyczna, czerwona róża nad okiem obecna także u samicy, lecz mniejsza. Średniej długości szary dziób.

U samca wierzch ciała, łącznie z głową, szary, dosyć gęsto, czarno prążkowany, na karku żółtawy w czarne paski. Gardło i pierś czarne, na policzku biała plamka. Na piersi trzy białe pasy, wyglądające jak korale. Spód ciała brązowoszary w białe, nieco rozciągnięte, trójkątne plamy. Skrzydło szaro-brązowo-beżowe, ułożone w maskujący wzór. Ogon czarny, środkowe sterówki żółto zakończone, zewnętrzne biało.

Samica o trudnym do zdefiniowania, pstrokatym upierzeniu. Na grzbiecie żółtawe pióra mają czarne obrzeżenia lub wypełnienia, co sprawia wrażenie łuskowania. Skrzydła pstrokate, biało-brązowe. Ogon początkowo czarny, potem w większości brązowy, a na zakończeniach biały. Spód ciała podobny zarówno do ubarwienia grzbietu, jak i skrzydeł.

Zachowania

Jest ufnym i cichym ptakiem. W trakcie toków rozkłada ogon i stroszy pióra. Najczęściej spotykany na skrajach zrębów i poboczach duktów leśnych. Samiec wydaje niskie "wwhoot". Można także usłyszeć szum skrzydeł oraz tupanie. W powietrzu samiec klaszcze skrzydłami. Kury gdaczą^[12]. Borowiak kanadyjski odżywia się igłami i pączkami z roślin zimozielonych. Niekiedy zjada także owady^[13].

Lęgi

Wyprowadza 1 lęg^[14]. Samce są poligamiczne. Samica sama buduje gniazdo z gałązek, trawy liści, mieści się ono w w niewielkim zagłębieniu w ziemi pod pochylonym, martwym drzewem. Rozpoczyna lęgi pod koniec maja. Składa 5-8 jaj o wymiarach 44x32 mm. Inkubacja trwa 17-24 dni. Młode są opierzone po około 10 dniach.

Status

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Ogólną populację szacuje się na około 1 200 000 ptaków, a zasięg występowania na około 7 550 000 km². Z powodu swojej ufności często jest zabijany przez myśliwych, ale większe szkody czyni niszczenie środowiska.

Przypisy

Bibliografia

• David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 83, 111. ISBN 978-83-01-15733-3.
• Lepage D.: Borowiak kanadyjski (Canachites canadensis). Avibase. Światowa Baza Danych o Ptakach.
• Spruce Grouse (Falcipennis canadensis). Internet Bird Collection.
• Spruce Grouse Dendragapus canadensis. BirdLife International.
• W. Bruce McGillivray, Federation of Alberta Naturalists, Glen P. Semenchuk: Federation of Alberta Naturalists Field Guide to Alberta Birds, s. 86.
• Ilse Storch,WPA/Birdlife/SSC Grouse Specialist Group: Grouse: Status Survey and Conservation Action Plan 2000-2004, ss. 26-28
• Falcipennis canadensis.
• Spruce Grouse Fact Sheet.
• P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)

Granjärpe^[2] (Falcipennis canadensis) är en medelstor nordamerikansk skogshöna.^[3]

Utseende

Granjärpen är en mörk järpe som mäter 38-43 centimeter, väger cirka 550-600 gram och påminner mycket om den närbesläktade amurjärpen men är något mindre.^[4] Den adulta hanen har ett svart ansikte med vita fläckar, med tydlig rött fjäderlöst ögonbryn. Ryggen är mörkbrun till svart fint vattrad i mörkgrått. Vingarna är bruna och bröst och buk svart till grå med tydliga vita fläckar. Den svarta stjärten har ett brunt ändband. Den adulta honan är vattrad i brunt, svart, gult och vitt.

Utbredning och systematik

Granjärpen delas upp i sex underarter som i sin tur delas upp i två grupper:^[3]

• canadensis-gruppen
  • Falcipennis canadensis osgoodi – förekommer från Alaska och Yukon till Stora Slavsjön till Athabascasjön.
  • Falcipennis canadensis atratus – förekommer från Bristol Bay i södra Alaska till Prince William Sound och Kodiak Island.
  • Falcipennis canadensis canadensis – förekommer i barrskog i Kanada, från centrala Alberta till Labradorhalvön.
  • Falcipennis canadensis canace – förekommer i sydöstra Kanada och närliggande USA, från Minnesota till Maine.
  • Falcipennis canadensis torridus – endemisk för Nova Scotia.
• Falcipennis canadensis franklinii – förekommer i barrskog från allra sydöstligaste Alaska till nordvästligaste USA.

Underarten torridus inkluderas ofta i canadensis.^[5] Ofta urskiljs också underarten isleibi med utbredning i sydöstra Alaska.^[5]

Sedan 2014 urskiljer Birdlife International och naturvårdsunionen IUCN franklinii som en egen art, "franklinjärpe".^[1]

Granjärpen är inte särskilt nära släkt med järpen utan står snarare närmare orrar och tjädrar. Tidigare placerades den i släktet Dendragapus, men förs numera till Falcipennis tillsammans med amurjärpen efter DNA-studier. Möjligen är dock inte amurjärpen och granjärpen inte varandras närmaste släktingar, varför granjärpen i framtiden kan flyttas till det egna släktet Canachites.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Notera att IUCN dock urskiljer "franklinjärpen" som egen art, varför de hotbedöms var för sig. "Franklinjärpen" anses likaså vara livskraftig.^[6]

Bildgalleri

• Adult hona.

• Hane i häckningsdräkt.

• Kyckling i Gros Morne National Park, Newfoundland

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Dendragapus canadensis Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 2014-03-20.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Mark Brazil (2009) Birds of East Asia, Helm Field Guide, A&C Black Publishers, London, sid:30-31, ISBN 978-0-7136-7040-0
5. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2016. IOC World Bird List (v 6.4). doi : 10.14344/IOC.ML.6.4.
6. ^ Birdlife International 2016 Falcipennis franklinii Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-10.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör granjärpe.
  Bilder & media
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Binominal adı Falcipennis canadensis
(Linnaeus, 1758)
Dış bağlantılar Wikimedia Commons'ta Falcipennis canadensis ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Falcipennis canadensis ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.

Falcipennis canadensis, orman tavukları (Tetraoninae) familyasından, Kuzey Amerika'nın kuzeyinde subarktik bölgedeki kozalaklı ağaçlardan oluşan kuzey ormanlarıyla kaplı taygada yaşayan kuş türü. Ağaçlara iyi adapte olmuş orman tavuğu türüdür ve kamuflaj yeteneği sayesinde insanların birkaç metre yaklaşmasına ses çıkarmaz. Gözde av kuşudur. 6 alt türü bulunur.

Morfoloji

Boyu 38–43 cm olup erkeği 550–650 g, dişisi ise 450–550 g ağırlığındadır. En fazla 13 yıl yaşayan örneği vardır^[1].

Kaynakça

Tavuksular ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Falcipennis canadensis là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Научная классификация Международное научное название

Falcipennis canadensis Linnaeus, 1758

Синонимы Ареал

Охранный статус
Систематика
на Викивидах
Изображения
на Викискладе ITIS 553896NCBI 109674EOL 1178423FW 368030

Канадская дикуша^[1] (лат. Falcipennis canadensis) — птица семейства тетеревиных, обитающая в Северной Америке.

Описание

Канадская дикуша длиной от 38 до 45 см. Размах крыльев составляет от 50 до 60 см. Вес варьирует от 450 до 650 г^[2].

Оперение самца большей частью серо-бурого цвета, грудь чёрного цвета с белыми полосами по сторонам, горло чёрное. У чёрного хвоста каштановые вершины. В период гнездования у самца над глазами набухают красные брови.

Оперение самки коричневого цвета с тёмными и белыми полосами на нижней части тела.

Распространение

Область распространения охватывает Аляску, большую часть Канады, а также часть Новой Англии, Мичигана, Вашингтона, Орегона и Айдахо. Это полярный и неарктический вид. Канадская дикуша населяет хвойные леса.

Образ жизни

Канадская дикуша живёт в одиночку или в маленьких семейных группах. Это не робкая птица, которая взлетает только в том случае, если человек приблизится к ней на расстояние от 6 до 45 м. Питание состоит преимущественно из листьев и почек хвойных деревьев. В тёплое время года рацион дополняют также листья, цветки и ягоды, такие как черника и водяника. Молодые птицы питаются также большим количеством насекомых.

Размножение

В брачный период самец, расправив оперение, машет крыльями, чтобы привлечь внимание самки. Гнездо представляет собой выложенную травой ямку на земле, скрытую под ветками молодой ели. В кладке от 8 до 11 бежевых яиц с коричневыми пятнами. Молодые птицы вылупляются примерно через 3 недели и становятся самостоятельными в возрасте 10 дней.

Примечания

ハリモミライチョウ 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : ライチョウ科 Tetraonidae 属 : Dendragapus 種 : ハリモミライチョウ
D. canadensis 学名 Dendragapus canadensis
(Linnaeus,1758) シノニム

Falcipennis canadensis

和名 ハリモミライチョウ 英名 Spruce Grouse

ハリモミライチョウ （学名：Falcipennis canadensisもしくはDendragapus canadensis）は、キジ目ライチョウ科に分類される鳥類の一種。

分布[編集]

北アメリカ

形態[編集]

特徴は写真参照。

生態[編集]

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

Clements分類上の位置[編集]

Clements鳥類分類

絶滅危惧評価[編集]

• LEAST CONCERN (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
  
  ^[1]

参照・注釈[編集]

外部リンク[編集]

• Dendragapus canadensis Spruce Grouse(bird videos by the Internet Bird Collection)

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、ハリモミライチョウに関連するメディアがあります。 ウィキスピーシーズにハリモミライチョウに関する情報があります。 この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=ハリモミライチョウ&oldid=47212268」から取得