A medium-sized duck (19 inches), the male Surf Scoter is most easily identified by its all-black body, orange-and-white bill, and white patches on the neck and forehead. The female is dark brown rather than black, and lacks the males’ white patches and bright bill. Duck hunters often refer to scoters as “coots,” although their resemblance to “real” coots is limited to their shared dark body pattern and is entirely superficial. The Surf Scoter breeds locally in Alaska, western Canada, and along the eastern shore of the Hudson Bay. Small numbers may breed elsewhere in Canada, but these areas are vast and difficult to explore, even in the warmer months. In winter, this species may be found along the Pacific coast from Alaska south to Baja California, on the Atlantic coast from Newfoundland south to Florida, and along the Gulf coast from Florida to east Texas. Surf Scoters breed in ponds and lakes in northern forest near the tree line at the edge of the tundra. In winter, this species may be found in saltwater estuaries, bays, and near-shore waters along the coast. Surf Scoters primarily eat bottom-dwelling mollusks and crustaceans, but also eat fish and, in summer, insects as well. Due to the relative inaccessibility of this species’ breeding grounds, most birdwatchers are more familiar with Surf Scoters during the winter. At this time of year, Surf Scoters are most easily observed out at sea through binoculars or spotting scopes, and may be seen floating in large flocks on the water, diving below the surface in pursuit of prey, or flying in lines over the tops of the waves. This species is primarily active during the day.
A medium-sized duck (19 inches), the male Surf Scoter is most easily identified by its all-black body, orange-and-white bill, and white patches on the neck and forehead. The female is dark brown rather than black, and lacks the males’ white patches and bright bill. Duck hunters often refer to scoters as “coots,” although their resemblance to “real” coots is limited to their shared dark body pattern and is entirely superficial. The Surf Scoter breeds locally in Alaska, western Canada, and along the eastern shore of the Hudson Bay. Small numbers may breed elsewhere in Canada, but these areas are vast and difficult to explore, even in the warmer months. In winter, this species may be found along the Pacific coast from Alaska south to Baja California, on the Atlantic coast from Newfoundland south to Florida, and along the Gulf coast from Florida to east Texas. Surf Scoters breed in ponds and lakes in northern forest near the tree line at the edge of the tundra. In winter, this species may be found in saltwater estuaries, bays, and near-shore waters along the coast. Surf Scoters primarily eat bottom-dwelling mollusks and crustaceans, but also eat fish and, in summer, insects as well. Due to the relative inaccessibility of this species’ breeding grounds, most birdwatchers are more familiar with Surf Scoters during the winter. At this time of year, Surf Scoters are most easily observed out at sea through binoculars or spotting scopes, and may be seen floating in large flocks on the water, diving below the surface in pursuit of prey, or flying in lines over the tops of the waves. This species is primarily active during the day.
An duanenn vailh a zo un evn palvezek, Melanitta perspicillata an anv skiantel anezhañ.
L'ànec negre frontblanc (Melanitta perspicillata) és un ocell aquàtic de la família dels anàtids (Anatidae) que habita la zona neàrtica. El reconeixement com a espècie de ple dret de Melanitta americana, abans considerada la subespècie americana de l'ànec negre (Melanitta nigra) pot ocasionar confusió amb el nom vulgar "ànec negre americà".
En època de cria habita estanys, rius i zones humides de la tundra oberta, o amb alguns arbres d'Alaska i nord de Canadà. Passa l'hivern a les costes d'Amèrica del Nord, arribant per l'Atlàntic fins a Florida i pel Pacífic fins a la Baixa Califòrnia. Amb alguna freqüència se'ls pot veure al nord-est d'Europa, però no pas als Països Catalans.
Neda sota l'aigua a la recerca de mol·luscs, crustacis i altres invertebrats, que són el component bàsic de la seva dieta.
Nia en petites colònies poc compactes o aïlladament. Aprofita lleugeres depressions a terra, on pon 5 – 9 ous.
L'ànec negre frontblanc (Melanitta perspicillata) és un ocell aquàtic de la família dels anàtids (Anatidae) que habita la zona neàrtica. El reconeixement com a espècie de ple dret de Melanitta americana, abans considerada la subespècie americana de l'ànec negre (Melanitta nigra) pot ocasionar confusió amb el nom vulgar "ànec negre americà".
Hwyaden sy'n byw o gwmpas yr arfordir yw Môr-hwyaden yr Ewyn. Mae'n nythu yng Nghanada ac Alaska. Mae'n hwyaden fawr, 44–48 cm o hyd. Dim ond y ceiliog sy'n ddu, tra mae'r iâr yn frown.
Yn y gaeaf, mae rhai yn symud i'r Llynnoedd Mawr. Ceir ambell un ger arfordir Cymru yn y gaeaf, fel rheol gyda heidiau o'r Fôr-hwyaden Ddu, ond mae'n aderyn prin yma. Mae'r gwyn ar y pen yn ei gwahaniaethu oddi wrth y Fôr-hwyaden Ddu.
Die Brillenente (Melanitta perspicillata) ist eine in Nordamerika beheimatete monotypische Meerente. Bislang fehlen Nachweise, dass sie auch in der Paläarktis brütet. Sie überwintert jedoch gelegentlich an den nördlichen Küsten Europas. Seit 1980 werden Im Winter in Nordgroßbritannien und Irland etwa 30 Individuen beobachtet. Auch in Frankreich, Dänemark, Norwegen und Finnland sind Brillenenten gelegentlich zu sehen.[1]
Die Brillenente wird 46 bis 55 cm lang, 800 bis 1200 g schwer und hat eine Flügelspannweite von 90 cm. Sie hat ein schwarzes Federkleid, lediglich die Männchen sind am Kopf durch zwei weiße Flecken und einen schwarz-weiß-roten Schnabel auffällig gezeichnet. Bei den Männchen ist das Gefieder insgesamt etwas weniger glänzend als dies bei der zur selben Gattung gehörenden Trauerente der Fall ist.[2] Die Füße der Männchen sind rot, die Augen weiß umrandet. Ähnlich wie die Plüschkopfente hat auch die Brillenente ein Schnabelschild und das Kopfprofil ist keilförmig. Im Ruhekleid ist beim Männchen die Schnabelfärbung weniger kontrastreich. Das Körpergefieder ist ruß-schwarz. Der weiße Nackenfleck ist noch vorhanden, die weißen Flecken am Kopf dagegen nicht.
Das Weibchen ist bis auf zwei hellere Stellen je Kopfseite ganz schwärzlich-braun. Der Körper ist dabei etwas dunkler gefiedert als Kopf und Hals. Ihr Schnabel ist dunkelgrau. Die Beine und Füße sind gelborange. Die Iris ist weiß. Im Ruhekleid ist ihr Gefieder eher einheitlich schwarzbraun. Jungvögel weisen das gleiche Federkleid wie das Weibchen auf.
Im Flug gleicht die Brillenente der Trauerente, obwohl Brillenenten etwas größer sind. Das Weibchen der Brillenente kann auf dem Wasser schwimmend außerdem mit dem Weibchen der Eiderente verwechselt werden. Verglichen zur Samtente ist die Brillenente ebenfalls etwas größer und es fehlen bei den Männchen die weißen Abschnitte auf den Flügeln, wie es für Samtenten charakteristisch ist. Brillenenten ziehen häufig in großen Schwärmen. Über offener See ist die Flughöhe sehr niedrig. Über Land dagegen fliegen sie deutlich höher und fallen durch ihren abrupten Richtungswechsel auf.[3]
Brillenenten sind normalerweise sehr leise Vögel. Brütende Männchen lassen ein leises Pfeifen hören sowie scharfe puk-puk-Rufe. Das Weibchen ruft während der Balz guttural krraak-krraak. Die Jungvögel werden mit einem scharfen craah von ihr vor Gefahren gewarnt.
Das Brutgebiet der Brillenente reicht von Zentralalaska ausgehend in Richtung Norden bis an die Ufer des Mackenzie. In Östlicher Richtung reicht es bis zur Hudsonbay und Zentrallabrador. Im Landesinneren von Nordamerika überlappt sich das Brutgebiet der Brillenente mit dem der Samtente. Allerdings sind Brillenenten etwa 10-mal häufiger als Samtenten.[4] Obwohl keine Unterarten für diese Entenart beschrieben werden, ist das Verbreitungsgebiet damit disjunkt.
Im Winterhalbjahr halten sich Brillenenten sowohl an den Küsten des Pazifiks und des Atlantiks auf und sind in dieser Zeit auch an den Großen Seen zu beobachten. In ihrem östlichen Verbreitungsgebiet überwintert sie bis nach Baja California. Für die pazifische Population sind Kalifornien und Baja California sogar die wichtigsten Überwinterungsgebiete. Die Brillenente kommt regelmäßig im Winter in Schottland und in Norwegen (Trondheimsfjord) vor.[5]
Die Brillenente ist ein Brutvogel an seichten Seen kleiner bis mittlerer Größe in offenen borealen Nadelwäldern. Sie bevorzugt dabei Gebiete mit hohem Grundwasserstand.[6] Während der Überwinterungszeit hält sie sich im Küstengewässer auf. Dabei entfernt sie sich in der Regel nicht mehr als einen Kilometer vom Land und hält sich überwiegend in Gewässern mit einer Tiefe unter 10 Metern auf. Sie nutzt häufig Küsten mit einer starken Brandung.
Die Brillenente ernährt sich von Weichtieren, Muscheln, Krebsen, Insekten und Wasserpflanzen. Während der Brutzeit handelt es sich dabei um Süßwasserarten. Im Winterhalbjahr und während der Mauserzeit hält sie sich auch im Küstengewässer auf und frisst dort vor allem Muscheln. Fressende Schwärme tauchen häufig synchron.[7]
Brutpaare bilden sich bereits während der Überwinterungsphase und die Balz zieht sich bis zur Ankunft in den Brutgebieten fort. Es handelt sich um eine Gruppenbalz, bei der kleine Gruppen von Männchen die Nähe von einem oder mehreren Weibchen suchen. Die Weibchen zeigen sich dabei aggressiv gegenüber unerwünschten Männchen.[8] Die Kopulation findet im Wasser stand; die Paare sondern sich dabei von den anderen Brillenenten ab. Die Brutpaare verstreuen sich weit über das Brutgebiet. Meist hält sich an einem Gewässer nur ein Brutpaar auf. Die Eiablage erfolgt in den letzten Wochen des Mais, meist gerade eine Woche nach Ankunft in den Brutgebieten. Die Eier sind cremefarben, wiegen etwa 62 Gramm. Ein Gelege besteht aus durchschnittlich 7,6 Eier. Es brütet nur das Weibchen. Die Paarbindung des Männchens lässt in den ersten Bruttagen stark nach. Sie verlassen in der Regel das brütende Weibchen in dieser Zeit.
Das Nest befindet sich in Gewässernähe, aber meist einige Meter vom Ufer entfernt. Es liegt gut versteckt zwischen Unterholz und befindet sich häufig unter überhängenden Ästen von Nadelbäumen. Die Schlupfzeit der Dunenküken fällt in die letzten Juni bis ersten Augustwochen. Der Höhepunkt der Schlupf ist in der Regel die zweite Juliwoche. Die Dunenküken sind Nestflüchter und verlassen, geführt von dem weiblichen Altvogel, meist binnen 24 Stunden das Nest. Sie können sich selbständig ernähren und tun dies, indem sie in flachem Wasser nach Nahrung tauchen. Die Jungvögel bleiben bis zu ihrem Flüggewerden im Familienverband. Die Aggressivität des weiblichen Altvogels gegenüber artgleichen Jungvögeln ist ein Grund dafür, dass es nicht zur Vermischung der verschiedenen Jungentenscharen kommt.
Für diese im hohen Norden brütende Entenart sind nur unzureichende Bestandszahlen vorhanden. Die IUCN schätzt die Zahl der geschlechtsreifen Individuen dieser Art auf 250.000 bis 1,3 Millionen. Sie stuft die Art als 
(=least concern – nicht gefährdet) ein, da das Verbreitungsgebiet sehr groß ist. Insgesamt wird insbesondere in Nordamerika ein abnehmender Bestandstrend festgestellt, allerdings wurden wegen der nearktischen Verbreitung dieser Art nur fünfzig Prozent des nordamerikanischen Verbreitungsgebietes untersucht.[9]
Die Brillenente wird sowohl in Nordkanada als auch in Alaska von der indigenen Bevölkerung bejagt (Subsistenzjagd). Dies ist sowohl in Kanada als auch in den Vereinigten Staaten erlaubt. Da zunehmend mehr Entenarten vor dieser Jagdform durch Verbote geschützt werden, nimmt der Jagddruck auf diese Art zu.[10]
Im November 2007 tötete ein Ölunfall in der Bucht von San Francisco tausende von Brillenenten. Etwa 40 Prozent der pazifischen Population waren von diesem Ölunfall beeinträchtigt. Nach Aussagen von Wissenschaftlern führte dieser Ölunfall nicht zu einer kritischen Bestandsgefährdung bei dieser Art. Er habe jedoch Auswirkung auf die Population insgesamt, da überwiegend gesunde, ausgewachsene Vögel betroffen waren, die zur Brutpopulation gerechnet werden müssen.[11]
Die Brillenente (Melanitta perspicillata) ist eine in Nordamerika beheimatete monotypische Meerente. Bislang fehlen Nachweise, dass sie auch in der Paläarktis brütet. Sie überwintert jedoch gelegentlich an den nördlichen Küsten Europas. Seit 1980 werden Im Winter in Nordgroßbritannien und Irland etwa 30 Individuen beobachtet. Auch in Frankreich, Dänemark, Norwegen und Finnland sind Brillenenten gelegentlich zu sehen.
Nakkahvít kolont (frøðiheiti - Melanitta perspicillata) er norðuramerikanskt slag, eigur við áir og vøtn, har trø vaksa spjødd. Tá ið bútíðin er av, er nakkahvít kolont í smáflokkum við strendurnar sunnan fyri bústaðin. Í Norðuratlantshavi er heilt lítið til av henni, men sæst tó javnan. Í Føroyum og Íslandi er hon mest sædd tíðliga um summarið og várið, men syðri, í Onglandi og Írlandi, mest um veturin.
Nakkahvít kolont er á stødd nøkulunda sum kolont, men serliga høvur og nev eru eitt sindur førari. Hon tykist tyngri á sær enn kolont. Veruliga kann hon tykjast ikki so ólík æðu. Nevið á fullbúna steggjanum er sermerkt, skrýtt gult og reytt. Umframt hevur hann eyðsýndan hvítan blett í nakkanum og í pannuni. Sum kolont, men er úrlík tí nær skyldu spegilsontini, hevur nakkahvít kolont ikki spegil. Hetta er gott eyðkenni á bøguni. Umframt nevskapið gáar tú eisini um stórar ljósar blettir á vangunum.
Nakkahvít kolont (frøðiheiti - Melanitta perspicillata) er norðuramerikanskt slag, eigur við áir og vøtn, har trø vaksa spjødd. Tá ið bútíðin er av, er nakkahvít kolont í smáflokkum við strendurnar sunnan fyri bústaðin. Í Norðuratlantshavi er heilt lítið til av henni, men sæst tó javnan. Í Føroyum og Íslandi er hon mest sædd tíðliga um summarið og várið, men syðri, í Onglandi og Írlandi, mest um veturin.
Nakkahvít kolont er á stødd nøkulunda sum kolont, men serliga høvur og nev eru eitt sindur førari. Hon tykist tyngri á sær enn kolont. Veruliga kann hon tykjast ikki so ólík æðu. Nevið á fullbúna steggjanum er sermerkt, skrýtt gult og reytt. Umframt hevur hann eyðsýndan hvítan blett í nakkanum og í pannuni. Sum kolont, men er úrlík tí nær skyldu spegilsontini, hevur nakkahvít kolont ikki spegil. Hetta er gott eyðkenni á bøguni. Umframt nevskapið gáar tú eisini um stórar ljósar blettir á vangunum.
Pilkunišku (Melanitta perspicillata) on lindu.
Linnun täs artikkelis käytetty nimi on kiännetty karjalan kieleh suomenkielizes nimespäi pilkkaniska.
Pilkunišku (Melanitta perspicillata) on lindu.
The surf scoter (Melanitta perspicillata) is a large sea duck native to North America. Adult males are almost entirely black with characteristic white patches on the forehead and the nape and adult females are slightly smaller and browner. Surf scoters breed in Northern Canada and Alaska and winter along the Pacific and Atlantic coasts of North America. Those diving ducks mainly feed on benthic invertebrates, mussels representing an important part of their diet.
In 1750 the English naturalist George Edwards included an illustration and a description of the surf scoter in the third volume of his A Natural History of Uncommon Birds. He used the English name "The great black duck from Hudson's Bay". Edwards based his hand-coloured etching on a preserved specimen that had been brought to London from the Hudson Bay area of Canada by James Isham.[2] When in 1758 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the tenth edition, he placed the surf scoter with the ducks and geese in the genus Anas. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Anas perspicillata and cited Edwards' work.[3] The surf scoter is now one of six species placed in the genus Melanitta that was introduced by the German zoologist Friedrich Boie in 1822.[4][5] The genus name Melanitta combines the Ancient Greek melas meaning "black" and netta meaning "duck". The specific name is from the Modern Latin perspicillatus meaning "spectacled", in turn derived from perspicere "to see through".[6]
A cladistic analysis based on several morphological characters placed the surf scoter as a monotypic taxon, closest to the white-winged scoter (Melanitta deglandi) and the velvet scoter (Melanitta fusca), which are both sister taxa.[7][8] These three species form the subgenus Melanitta, distinct from the subgenus Oidemia, which contains the black scoter (Melanitta americana) and the common scoter (Melanitta nigra).
The only extinct Melanitta species, M. cerutti, used to be present in California during the late Pliocene, but it has been moved in the genus Histrionicus (Harlequin duck).[9]
The genus Melanitta is part of the Mergini tribe, a monophyletic group of the Northern Hemisphere.[8] It includes eiders, mergansers, goldeneyes and other sea ducks.[8][10] This tribe is part of the family Anatidae, along with the swans and geese.
The Surf Scoter reaches sexual maturity after 3 years. The adult male is on average 1,050 g (2.31 lb) and 48 cm (19 in) in length while the adult female averages about 900 g (2.0 lb) and 44 cm (17 in) in length, making this the smallest species of scoter on average.[11] The surf scoter has a wingspan of 29.9-30.3 in (76-77 cm).[12]
The male is completely velvety black except for white patches on the forehead and the nape. It has a swollen bill, appearing orange at a distance but patterned with white, red and yellow, and a black spot near the base. The female is browner than the male, with a fairly uniform plumage, slightly darker above than below. Indistinct paler patches are present on the cheeks below the eye and sometimes a whitish patch is on the nape, a unique trait among scoters. The bill is black with green or blue colorations The juvenile has a plumage similar to the female, but mainly paler and browner, and the breast and belly are whitish[13]
The surf scoter is easily distinguishable from other scoters by the white patch on the head of the adult male and its unique bill pattern. Females and immatures have a bulkier bill with a squarish base and a more flattened head profile than other scoters. The black and the white-winged scoters are physically very similar to the surf scoter but in flight, the surf scoter is the only one with completely dark wings.[13]
Like all sea ducks, the surf scoter becomes flightless during the simultaneous molt of its flight feathers. This vulnerable period happens usually in late July through early August and lasts for about four weeks. Before molting the flight feathers, all waterfowl undergo a complete body molt, replacing the bright colors of the basic plumage of males by the duller alternate or eclipse plumage.[14] In the Surf Scoter, however, the eclipse plumage is believed to be limited or absent such that males similar in both basic and alternate plumage, but may have a browner belly and duller or "messier" appearance in summer. [15]
The plumage is a good indicator of the age for male surf scoters, but not for females. Second-year males are similar to adults but may have brownish feathers and/or lack the white forehead patch.[16]
Surf scoters are generally silent and their few vocalizations are poorly known. During courtship display, males perform a gurgling call and an explosive puk-puk. Females defend their young with a crowlike call.[11] When alarmed, surf scoters will often make a sound like a "guk," somewhere between a "cluck" and a "tok," while rapidly surveying their environment or taking to flight en masse.
Compared to most Northern American sea ducks, the surf scoter breeds exclusively in North America, mostly in Northern Canada and Alaska.[11] Then, they take different migration routes to spend the winter in more temperate environments.
While small numbers regularly winter in western Europe as far south as the British Isles, the vast majority of surf scoters winter along the Pacific and Atlantic coasts of North America. The Pacific coast host the highest number of individuals and its large wintering range extends over 5000 km, from the Aleutian Islands in Alaska to the Baja Peninsula in Mexico.[17]
This migratory species breeds in the boreal forests near northern freshwater lakes.[17] Very few nests have been observed but they tend to be near spruce cover, slightly upland to wetland areas.[13] To complete its molt before migration, the surf scoter travels to a molting site, which differ from the wintering or the nesting site. Because of the vulnerable state of the ducks in those periods, molting sites are assumed to have profitable food and lower predation risks and they are located in bays, inlets or estuaries.[17] The surf scoter winters in marine habitats near the shore.[13][11]
Many migration routes have been observed, and the route choice of the surf scoter will depend on the latitude of its nesting site.[18] The departure date of the birds may vary according to their wintering site, but the date of arrival and settling on the nesting site appear to be synchronous. This suggest that because of different factors such as the weather or varied foraging conditions, the individuals adjust their migration timing to meet an optimized reproductive schedule. [18] The ducks face very different environmental conditions depending on the location of their wintering grounds, which affect their migratory behavior. Higher proportions of males have been located in the northern part while more females and juveniles winter in the southernmost portion of the range.[17] In spring, males and females migrate together to their breeding area and they usually settle at their nesting sites less than a week after arrival.[19]
Surf scoters form pairs on wintering and staging grounds. Most pairs are formed before the arrival on the breeding grounds. Studies showed a strong fidelity in the nesting areas of surf scoters over the years.[20]
The building of the nest usually starts in mid-May to early June and it occurs on the ground close to the sea, lakes or rivers, in woodland or tundra. Females dig a bowl-shaped nest in the ground and lines it with nearby ground debris and down. About 5 to 9 eggs are laid and each may range from 55 to 79 g (1.9–2.8 oz) and average 43.9 mm (1.73 in) in breadth and 62.4 mm (2.46 in) in length.
The incubation lasts for about 28 to 30 days and is provided by the female only.[13] Occasional (and likely accidental) brood mixing between different females occurs in areas with high densities of nests and hatching is synchronous among the eggs. The female usually chooses a feeding area less than 2 meters deep and protected from strong winds for its offspring.[19] When they reach those food-rich wetland, they begin feeding on their own. The mother abandons its young before they reach the flight age, at about 55 days.[19]
The fledged offspring congregate in small groups on the breeding area before migrating to the wintering grounds, independently of the adults. Studies in Quebec have demonstrated a duckling mortality of 55-65%, probably influenced by the weather conditions shortly after hatching.[19]
The surf scoter mainly feeds on benthic invertebrates. During the breeding period, surf scoters forage in pairs or small groups on a diverse range of freshwater invertebrates. However, the sea ducks feed on marine organisms for the rest of the year, in flocks ranging from a few individuals to several thousands birds. Important foods include crustaceans, herring spawn, gastropods and small bivalves such as mussels.[13][11]
In late winter and spring, Surf scoters tend to shift their diet according to the relative profitability of the food, showing a level of opportunism.[21] For example, they start feeding in seagrass beds, on epifaunal crustaceans that have increased in size over winter[22] or on Pacific herring eggs (Clupea pallasi), during the fish spawning.[23]
As the prey landscape changes, surf scoters will adjust their foraging effort and habitat selection. Effort is lowest in December, due to high prey abundance, and it increases until mid-February, when prey declines. It increases again in March, probably due to the increasing daylight time for foraging. As the season progresses, surf scoters move to habitats with lower prey declines, instead of staying in habitats poor in prey and increasing their foraging effort.[24]
Surf scoter usually captures its food underwater and consumes it whole. They have been observed to select smaller bivalves than those available, probably because of the energy cost of processing shell matter. They also seem to select slow-swimming epifaunal crustaceans.[22]
Surf scoters consume smaller prey that are located in complex habitat such as mussel beds, which makes them use more visual cues than their congeneric white-winged scoters. They may also visually locate siphons formed by infaunal bivalves to capture them. Gut analysis demonstrated a strong ability to avoid ingesting vegetation while feeding on attached herring eggs.[22][25]
Flocks of surf scoter appear to dive in a highly synchronous fashion and this synchrony is correlated with the group size.[26] Dive duration vary with many factors such as prey type, density and profitability, season[23] and water depth. [21] Surf scoters increase their dive duration when they are feeding on herring spawning, which are harder to capture than sessile bivalves.[23]
Adult scoters of this species dive for crustaceans and molluscs, while the ducklings live off any variety of freshwater invertebrates.
In a necrotic study on sea ducks, parasitic diseases were an important cause of mortality. The only parasite found in dead surf scoters was the Acanthocephalan Polymorphus spp., which causes peritonitis, an inflammation of the abdomen's lining, and possibly emaciation. Out of 39 studied individuals, seven were fatally affected by this worm. A mortality of about 100 surf scoters was also estimated along the coast of California in the spring of 1995. The other mortality causes included emaciation due to starvation (17 individuals), toxicity from petroleum (3 individuals), and trauma from firearm or collisions in different structures (2 individuals).[27]
Predation of eggs and ducklings have not been studied in detail but bald eagles, golden eagles and mustelids have been identified as the main predators of surf scoters in marine habitats. Marked individuals showed a higher mortality rate in winter than during wing molt.[28]
In November, 2007, an oil spill in San Francisco harbour oiled and killed thousands of birds including many surf scoters. About 40% of the birds affected were from this species. Scientists said that while the species is not endangered it has declined 50 to 70% over the past 40 years and this spill could decrease populations since most of the affected birds are healthy adults.[29]
The extremely large range and population size of the surf scoter assures it a status of Least Concerned, according to the IUCN. The populations have been apparently decreasing over the last years, but this small decline is not rapid enough to consider moving the species in the Vulnerable category. The global population is estimated to be between 250,000 and 1,300,000 individuals.[1]
The surf scoter (Melanitta perspicillata) is a large sea duck native to North America. Adult males are almost entirely black with characteristic white patches on the forehead and the nape and adult females are slightly smaller and browner. Surf scoters breed in Northern Canada and Alaska and winter along the Pacific and Atlantic coasts of North America. Those diving ducks mainly feed on benthic invertebrates, mussels representing an important part of their diet.
La Okulvitra maranaso (Melanitta perspicillata) estas amerika birdospecio el klaso birdoj, ordo Anseroformaj (Anseriformes) kaj familio anasedoj (Anatidae) ene de ties grupo de maranasoj. Ĝi estas klasifikita en la subgenro „Melanita”, kune kun la Blankaspegula maranaso kaj la Blankaflugila maranaso, disde de la subgenro „Oidemia”, respektive Nigra kaj Amerika maranasoj.
La plenkreska ino averaĝe pezas proksimume 900 gramojn kaj longas 44 cm, dum la plenkreska malino pezas averaĝe 1050 gramojn kaj longas 48 cm, iganta tion la plej malgranda specio de maranaso averaĝe. Temas pri specio kun seksa duformismo.
La masklo estas tutnigra, krom pro rimarkindaj kaj kontrastege blankaj makuloj sur la nuko kaj frunto. Li havas bulbecan ruĝan (supre kaj baze), flavan (pinte) kaj blankan (baze inkludante nigran kontrastan makulon) kolorojn. Tiun elstaran bekobildon disvolvigas maskloj dum la unua vintro; por la dua disvolviĝas grando (ŝvelas) kaj ruĝa koloro. Liaj okuloj (irisoj) estas rimarkinde blankaj. La inoj estas malhebrunaj al nigrecaj birdoj kun palaj kapmakuloj en nuko (kiel masklo, sed multe malpli blanka kaj kontrasta), kaj mallantaŭokule kaj bride (kiel ĉe la inoj de la Blankaspegula maranaso. La kojnforma kapo kaj manko de blanka en la flugiloj helpas distingi inan okulvitran maranason de la Blankspegula maranaso. Ambaŭ seksoj havas ruĝajn krurojn kaj naĝas havante levatajn vostojn. Junuloj estas similaj al inoj, sed sen nuka makulo kaj kun pli nigreca krono.
La nesto estas konstruita sur la tero proksime al la maro, apud lagoj aŭ riveroj, en maldensarbaro aŭ tundro. La inbirdo demetas 5-9 ovojn. Ovo povas pezi 55-79 gramojn kaj havi la larĝon de 43,9 mm kaj longon de 62,4 mm. Foja (kaj verŝajne hazarda) idaro-miksado inter malsamaj inoj okazas en areoj kun altaj densecoj de nestoj. Kresko estas relative rapida kaj la kovtempo estas proksimume 28 al 30 tagoj. La idoj sendepende flugpretas post proksimume 55 tagoj.
Plenkreskaj maranasoj de tiu specio plonĝas por krustuloj kaj moluskoj, dum la anasidoj nutras sin el diversaj sensal-akvaj senvertebruloj.
Ĝi estas granda maranaso, kiu vivas en Kanado kaj Alasko. Ĝi travintras pli sude en moderklimataj zonoj, sur la marbordoj de la norda Usono. Malmulte da ili regule vintras en okcidenta Eŭropo, ĉefe en sudo de Britio kaj Irlando. Kelkaj birdoj travintrumas sur la Grandaj Lagoj. Ĝi formas grandajn grupojn sur taŭgaj marbordaj akvoj. Tiuj estas dense loĝataj kaj la birdoj tendencas kune ekflugi.
Novembre de 2007, naftoverŝo okazinta ĉe la haveno de San Francisco oleis kaj mortigis milojn da birdoj inklude multajn Okulvitrajn maranasojn. Ĉirkaŭ 40 % el la birdoj tuŝitaj estis de tiu specio. Sciencistoj diris, ke kvankam la specio ne estas endanĝerita ĝi malpliiĝis je 50 al 70 % dum la pasintaj 40 jaroj kaj tiu naftoverŝo povus malpliigi la populaciojn ĉar plej el la tuŝitaj birdoj estis sanaj plenkreskuloj.[1]
La Okulvitra maranaso (Melanitta perspicillata) estas amerika birdospecio el klaso birdoj, ordo Anseroformaj (Anseriformes) kaj familio anasedoj (Anatidae) ene de ties grupo de maranasoj. Ĝi estas klasifikita en la subgenro „Melanita”, kune kun la Blankaspegula maranaso kaj la Blankaflugila maranaso, disde de la subgenro „Oidemia”, respektive Nigra kaj Amerika maranasoj.
El negrón costero (Melanitta perspicillata, también llamado negrón careto[2] y negreta nuca blanca) es un ave mergino de gran tamaño, que habita en Canadá y Alaska. Forma parte del subgénero Melanitta, junto con el negrón especulado y el negreta alas blancas, a diferencia de los negrones pertenecientes al subgénero Oidemia, como el estadounidense y el común.
La hembra adulta pesa alrededor de novecientos gramos y mide cuarenta y cuatro centímetros de largo, mientras que el adulto pesa mil cincuenta gramos y mide cuarenta y ocho centímetros. Son la especie más pequeña, en promedio, de los negrones. Se caracterizan por su forma corpulenta y su pico largo. El macho es enteramente negro, excepto por unas manchas blancas en la nuca y la frente. El pico es bulboso y de color rojo, amarillo y blanco; las hembras, por su parte, presentan un plumaje amarronado con manchas más claras en la cabeza. La cabeza en forma de cuña y las alas, sin plumas blancas, distinguen a las hembras de negrón careto de las hembras de negrón especulado.
Los adultos de esta especie se alimentan de crustáceos y moluscos que cazan durante el nado, y las crías comen cualquier tipo de invertebrados de agua dulce.
Construyen un nido sobre la tierra, cerca del mar, lagos o ríos, en bosques o en zonas de tundra. La hembra deposita entre cinco y nueve huevos cada vez. Los huevos pesan entre cincuenta y cinco y setenta y nueve gramos y miden alrededor de cuarenta y tres milímetros de largo, con una circunferencia de sesenta y dos milímetros. Ocasionalmente (y probablemente por accidente), en zonas con altas densidades de nidos, se mezclan los huevos de diferentes padres. Las crías crecen relativamente rápido, y el período de incubación dura entre veintiocho y treinta días. Los polluelos están listos para mantenerse por sí mismos a los cincuenta y cinco días de nacer.
El negrón costero migra durante el invierno hacia el sur, hacia la zona templada sobre la costa del norte de los Estados Unidos. Algunas poblaciones pasan el invierno en Europa Occidental, en zonas como Gran Bretaña e Irlanda y otros migran hacia los Grandes Lagos. Forman colonias grandes en áreas costeras y suelen migrar juntos, en grupos muy numerosos.
En noviembre de 2007, un derrame de petróleo en el puerto de San Francisco causó la muerte de miles de aves, incluyendo varios negrones costeros. Alrededor del cuarenta por ciento de las aves afectadas eran pertenecientes a esta especie. Los científicos aseguraron que aunque la especie no está amenazada, su número ha bajado entre un cincuenta y setenta por ciento durante los últimos cuarenta años y este derrame podría afectar su continuidad, dado que la mayoría de las aves muertas o heridas eran adultos sanos.[3]
El negrón costero (Melanitta perspicillata, también llamado negrón careto y negreta nuca blanca) es un ave mergino de gran tamaño, que habita en Canadá y Alaska. Forma parte del subgénero Melanitta, junto con el negrón especulado y el negreta alas blancas, a diferencia de los negrones pertenecientes al subgénero Oidemia, como el estadounidense y el común.
Ahatebeltz kopetazuria (Melanitta perspicillata) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Itsas-hegazti hau Kanadan eta Alaskan bizi da eta neguan Estatu Batuetara (eta batzuetan Europara ere) migratzen da[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ahatebeltz kopetazuria (Melanitta perspicillata) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Itsas-hegazti hau Kanadan eta Alaskan bizi da eta neguan Estatu Batuetara (eta batzuetan Europara ere) migratzen da.
Pilkkaniska (Melanitta perspicillata) on iso pohjoisamerikkalainen sorsalintu.
Pilkkaniskalle on tyypillistä kömpelö vartalonmuoto ja iso nokka. Koiras on muuten musta, mutta niskassa on vaaleampia läikkiä. Naaras taas on ruskehtava. Yksilön pituus on tavallisesti 46–55 cm, siipien kärkiväli 90 cm ja paino 800 – 1 200 g.
Pilkkaniska pesii Kanadassa sekä Alaskassa ja talvehtii Yhdysvaltojen pohjoisosien rannikoilla. Osa pilkkaniskoista muuttaa talveksi Britteinsaarille, ja osa näistä harhautuu Skandinaviaan.
Pilkkaniska viihtyy parvissa rannikolla.
Pesä on maassa lähellä rantaa. Tavallisesti pesä vuorataan untuvalla ja siihen tehdään 5–9 munaa.
Ravinnokseen pilkkaniska käyttää äyriäisiä ja nilviäisiä.
Pilkkaniska (Melanitta perspicillata) on iso pohjoisamerikkalainen sorsalintu.
Melanitta perspicillata
La Macreuse à front blanc (Melanitta perspicillata) ou Macreuse à lunettes, est une espèce d'oiseau de la famille des Anatidae.
La Macreuse à front blanc a sensiblement la taille de la Macreuse noire : environ 55 cm de longueur pour une envergure de 78 à 92 cm et un poids de 907 à 1 000 g. Elle possède un bec large et haut lui donnant un profil d'Eider. Le mâle présente un plumage noir avec une tache blanche au niveau de la nuque, une autre sur le front (d'où son actuel nom spécifique français) et deux lunettes noires (d'où son ancien nom spécifique français) à la base du bec tricolore (rouge, jaune et blanc). La femelle et le jeune sont bruns avec deux taches claires sur les côtés de la tête.
Cet oiseau vit au Canada et en Alaska ; il hiverne le long des côtes jusqu'aux îles Aléoutiennes et le sud des États-Unis.
Cet oiseau plonge avec les ailes écartées.
La Macreuse à front blanc consomme divers invertébrés, principalement des crustacés et des mollusques.
Melanitta perspicillata
La Macreuse à front blanc (Melanitta perspicillata) ou Macreuse à lunettes, est une espèce d'oiseau de la famille des Anatidae.
O pentumeiro careto[2] ou parrulo pentumeiro americano[3] (Melanitta perspicillata) é un pato grande nativo de América do Norte.[4] En Galicia pode aparecer ás veces como unha ave accidental moi rara.[3] Os machos adultos son enteiramente negros con manchas brancas características na fronte e caluga, e as femias adultas son lixeiramente menores e máis marróns.[5] Reprodúcense no norte do Canadá e Alasca e invernan ao longo das costas do Pacífico e Atlántico de América do Norte.[4] Estes patos mergulladores aliméntanse principalmente de invertebrados bentónicos, e os mexillóns representan unha parte importante da súa dieta.[5]
Como moitas outras especies de aves, o pentumeiro careto foi descrito primeiro por Carl Linnaeus en 1758 na 10ª edición de Systema Naturae,[6] dándolle o nome binomial de Anas perspicillata. O nome do xénero Anas é o nome latino para 'pato'.[7] O nome específico procede do latín perspicillatus, 'con anteollos', derivado de perspicere, 'ver a través'.[7]
Posteriormente a especie foi transferida ao xénero Melanitta, cuxo nome deriva das palabras do grego antigo melas, 'negro' e netta, 'pato'.[7] Contén 5 especies existentes.[8][9]
Unha análise cladística baseada en varios caracteres morfoóxicos situou o pentumeiro careto como taxon monotípico, próximo a Melanitta deglandi e Melanitta fusca, que son ambos taxons irmáns.[8][10] Estas tres especies constitúen o subxénero Melanitta, contraposto ao subxénero Oidemia, que contén a Melanitta americana e a Melanitta nigra.
A única especie extinta de Melanitta coñecida é M. cerutti, que vivía en California durante o Plioceno tardío, pero a especie foi trasladada ao xénero Histrionicus (do pato arlequín).[11]
O xénero Melanitta forma parte da tribo Mergini, un grupo monofilético do hemisferio norte.[10] Inclúe os éideres, mergos, ollodourados e outros patos mariños.[10][12] A tribo forma parte da familia Anatidae, xunto cos cisnes e gansos.
O macho adulto pesa como media 1050 g e mide 48 cm de lonxitude, mentres que a femia adulta pesa como media uns 900 g (2.0 lb) e mide 44 cm de longo, polo que é a especie de pentumeiro máis pequena como media.[5]
O macho é completamente negro aveludado agás as manchas brancas da fronte e caluga. Ten un peteiro inchado, que parece laranxa visto a distancia, pero con debuxos brancos, vermellos e amarelos e unha mancha negra preto da base. A femia é máis marrón que o macho, cunha plumaxe bastante uniforme, lixeiramente máis escura pola parte superior que pola inferior. Presenta unhas manchas máis claras e pouco marcadas nas meixelas baixo o ollo e ás veces unha mancha abrancazada na caluga, que é un trazo característico dos pentumeiros. O peteiro é negro con coloracións verdes e azuis. Os xoves teñen unha plumaxe similar á da femia, pero principalmente é máis clara e máis marrón, e o peito e barriga son abrancazados.[13]
O pentumeiro careto é doadamente distinguible doutros pentumeiros pola mancha branca da cabeza do macho adulto e o seu debuxo único do peteiro. As femias e inmaturos teñen un peteiro máis masivo e un perfil da cabeza máis aplanado que noutros pentumeiros, lembrando a forma do éider Somateria mollissima. Os pentumeiros M. americana e M. deglandi son fisicamenre moi similares ao pentumeiro careto pero en voo o careto é o único que ten as ás completamente negras.[13]
Como todos os patos mariños, o pentumeiro careto perde a capacidade de voar durante a muda simultánea das súas plumas de voo. Este período vulnerable ten lugar normalmente a finais de xullo ata primeiros de agosto e dura unhas catro semanas. Antes de mudaren as plumas de voo, todas as aves acuáticas sofren unha muda corporal completa, substituíndo as súas brillantes cores da plumaxe básica dos machos pola plumaxe de eclipse alternativa máis apagada.[14]
A plumaxe é un bo indicador da idade dos machos desta especie, pero non para as femias.[15]
Comparado coa maioría dos patos de Norteamérica, o pentumeiro careto caracterízase porque se reproduce exclusivamente en Norteamérica, principalmente no norte de Canadá e Alasca.[5] Despois, segue diferentes rutas para pasar o inverno en terras máis temperadas.
Aínda que un número relativamente pequeno deles inverna regularmente no oeste de Europa e chega polo sur ata as illas británicas, a gran maioría dos pentumeiros caretos fano nas costas pacíficas e atlánticas de Norteamérica. A costa do Pacífico alberga o maior número de individuos e a súa grande área de invernada esténdese uns 5000 km, desde as illas Aleutianas en Alasca á península de Baixa California en México.[4]
Esta especie migratoria reprodúcese en bosques boreais preto dos lagos de auga doce do norte.[4] Observáronse moi poucos niños, pero adoitan estar preto de zonas cubertas por abetos, en zonas lixeiramente máis altas que as zonas húmidas.[13] Para completar a súa muda antes da migración, o pentumeiro careto viaxa a áreas de muda, que son distintas das áreas de invernada ou das de reprodución. Debido ao estado vulnerable dos patos neses períodos, os sitios de muda pénsase que teñen boa dispoñibilidade de comida e baixo risco de predación e están localizados en baías, enseadas ou estuarios.[4] Inverna en hábitas mariños preto da costa.[13][5]
Os pentumeiros caretos forman parellas nos tereos de invernada e descanso. A maioría das parellas fórmanse antes da chegada aos terreos de reprodución. Os estudos realizados mostran unha forte fidelidade nas áreas de nidificación ao longo dos anos.[16]
A construción do niño empeza xeralmente a metade de maio ata inicios de xuño e ocorre no chan preto do mar, lagos ou ríos, en bosques ou tundra. As femias escavan un niño con forma de cunca no chan e fórrao con restos que hai arredor polo chan e penuxe. Poñen de 5 a 9 ovos, que pesan de 55 a 79 g e como media miden 43,9 mm de largo e 62,4 mm de longo.
A incubación dos ovos dura de 28 a 30 días e faina só a femia.[13] Pode ocorrer de forma ocasional (e probablemente accidental) unha incubación mixta entre diferentes femias en áreas cunha alta densidade de niños e a eclosión dos ovos é síncrona. A femia xeralmente elixe para a súa descendencia unha área de alimentación de menos de 2 metros de profundidade e protexida dos fortes ventos.[17] Cando chegan a estas zonas húmidas ricas en alimento, empezan a alimentarse por si mesmos. A nai abandona as súas crías antes de que cheguen a idade de voar, uns 55 días.[17]
As crías emplumadas congréganse en pequenos grupos na área de reprodución antes de migraren aos terreos de invernada, independentemente dos adultos. Os estudos feitos en Quebec demostraron unha mortalidade dos parruliños do 55 ao 65%, probablemente influenciada polas condicións meteorolóxicas despois da eclosión.[17]
Aliméntase principalmente de invertebrados bentónicos. Durante o período de reprodución, os pentumeiros caretos buscan alimento en parellas ou pequenos grupos entre unha ampla gama de invertebrados de auga doce. Porén, os patos mariños aliméntanse de organismos mariños durante o resto do ano, en bandadas que constan desde uns poucos individuos a varios milleiros. Importantes alimentos son crustáceos, ovos de arenque, gasterópodos e peqenos bivalvos como os mexillóns.[13][5]
Ao final do inverno e primavera, os pentumeiros caretos tenden a cambiar a súa dieta de acordo co proveito relativo que obteñen da comida, mostrando certo oportunismo.[18] Por exemplo, empezan alimentándose en campos de anxiospermas mariñas, en crustáceos de epifauna que aumentan de tamaño en inverno[19] ou dos ovos do arenque do Pacífico Clupea pallasi, durante a desova dos peixes.[20]
Cando as presas cambian, os pentumeiros caretos axustan a súa busca de alimento e a selección de hábitat. Os menores esforzos para buscar alimento ten que facelos en decembro, debido á grande abundancia de presas, e increméntanse ata a metade de febreiro, cando as presas escasean. Increméntanse outra vez en marzo, probablemente debido ao aumento das horas de luz para poder buscar alimento. A medida que a estación avanza, móvense a hábitats con menor escaseza de presas, en vez de permaneceren en hábitats pobres en alimento e teren que incrementar os seus esforzos para procurarse comida.[21]
O pentumeiro careto xeralmente captura a comida baixo a auga e cómea enteira. Foron observados seleccionando bivalvos pequenos entre todos os que están dispoñibles, probablemente porque o custe de enerxía de procesar o material das cunchas é elevado. Tamén parece que selecciona crustáceos da epifauna que nadan lentamente.[19]
Comen as presas máis pequenas que localizan en hábitats complexos, como zonas de mexillóns, que lles obrigan a usar máis a vista que os pentumeiros do mesmo xénero Melanitta deglandi. Tamén poden localizar visualmente os sifóns formados por bivalvos para capturalos. As análises dos seus estómagos demostraron que teñen unha gran habilidade para non inxerir vexetación cando comen ovos de arenque adheridos a ela.[19][22]
As bandadas parecen mergullarse de modo moi sincronizado e esta sincronía está correlacionada co tamaño do grupo.[23] A duración dos mergullos varía con moitos factores, como o tipo de presa, densidade e rendemento das presas, estación [20] e profundidade da auga. [18] Incrementan a duración dos seus mergullos cando se alimentan de ovos de arenques, que son máis difíciles de apañar que os bivalvos sésiles.[20]
Os adultos mergúllanse para capturar crustáceos e moluscos, mentres que as crías viven de calquera tipo de invertebrado de auga doce.
Utilizan moitas rutas de migración, e a ruta elixida depende da latitude do seu sitio de nidificación.[24] A data de partida das aves pode variar de acordo co seu sitio de invernada, pero a data de chegada e o establecemento nos sitios de nidificación parecen estar sincronizados. Isto suxire que, debido a diferentes factores como o tempo ou condicións variadas para a busca de comida, os individuos axustan o seu momento de iniciar a migración para optimizar o seu programa de reprodución.[24] Enfróntanse a condicións ambientais moi diferentes dependendo da localización dos seus terreos de invernada, o cal afecta ao seu comportamento migratorio. Localizáronse grandes proporcións de machos na parte norte, mentres que hai máis femias e xoves na parte sur da súa área de distribución.[4] En primavera, os machos e femias migran xuntos ás súas áreas de cría e normalmente establécense nun sitio de nidificación menos dunha semana despois da súa chegada.[17]
Os pentumeiros caretos son xeralmente silenciosos e súas poucas vocalizacións son pouco coñecidas. Durante a exhibición de cortexo, os machos realizan unha chamada gorgolexante e un son explosivo de tipo puc-puc. As femias defenden as crías cunha chamada parecida á dos corvos.[5]
Nun estudo de necropsias de patos mariños, as doenzas parasitarias eran unha causa importante de mortalidade. O único parasito atopado en pentumeiros caretos mortos era o acantocéfalo Polymorphus spp., que causa peritonite, unha inflamación da cuberta abdominal, e posiblemente delgadeza extrema. De 39 individuos que foron estudados, sete estaban mortalmente afectados por este verme. Estimouse na costa de California unha mortalidade duns 100 pentumeiros caretos na primavera de 1995. Outras causas de mortalidade inclúen a delgadeza extrema debida á fame (17 individuos), toxicidade polo petróleo (3 individuos), e traumas causados por armas de fogo ou colisións en diferentes estruturas corporais (2 individuos).[25]
A predación dos ovos e crías non foi estudada en detalle, pero as aguias Haliaeetus leucocephalus e Aquila chrysaetos e os mustélidos foron identificados como depredadores de pentumeiros caretos en hábitats mariños. Os individuos marcados mostraron unha taxa de mortalidade máis alta en inverno que durante a muda das ás.[26]
En novembro de 2007, unha vertedura de petróleo na baía de San Francisco impregnou e causou a morte de miles de aves, incluíndo moitos pentumeiros caretos. Un 40% das aves afectadas eran desta especie. Os científicos dixeron que aínda que a esecie non está en perigo, declinou entre o 50 e o 70% nos últimos 40 anos e esta vertedura puido contribuír a unha maior diminución da poboación, xa que afectou principalmente a adultos sans.[27]
A súa área de distribución tremendamente grande e o seu gran tamaño de poboación asegúralle a esta especie un status de "especie pouco preocupante", segundo a IUCN. As poboacións foron aparentemente decrecendo nos últimos anos, pero este pequeno descenso non está sendo rápido dabondo como para considerar cambiar o status da especie á categoría de vulnerable. A poboación global estímase entre 250 000 e 1 300 000 individuos.[1]
O pentumeiro careto ou parrulo pentumeiro americano (Melanitta perspicillata) é un pato grande nativo de América do Norte. En Galicia pode aparecer ás veces como unha ave accidental moi rara. Os machos adultos son enteiramente negros con manchas brancas características na fronte e caluga, e as femias adultas son lixeiramente menores e máis marróns. Reprodúcense no norte do Canadá e Alasca e invernan ao longo das costas do Pacífico e Atlántico de América do Norte. Estes patos mergulladores aliméntanse principalmente de invertebrados bentónicos, e os mexillóns representan unha parte importante da súa dieta.
L'orco marino dagli occhiali (Melanitta perspicillata) è una grande anatra marina che nidifica in Canada e in Alaska. Viene classificato nel sottogenere Melanitta, insieme agli orchi marini e agli orchi marini del Pacifico, distinto dal sottogenere Oidemia, gli orchetti marini americani e agli orchetti marini.
Sverna un po' più a sud, in zone temperate, sulle coste degli Stati Uniti settentrionali. Un piccolo numero sverna regolarmente in Europa occidentale, spingendosi a sud fino alla Gran Bretagna e all'Irlanda. Alcuni uccelli possono trascorrere l'inverno sui Grandi Laghi. Sulle acque costiere particolarmente accoglienti forma grandi stormi. I membri di questi raggruppamenti sono strettamente uniti e questi uccelli tendono a decollare tutti insieme.
Il nido edificato viene costruito sul suolo, nei pressi del mare, di laghi o fiumi, nelle foreste o nella tundra. Vi vengono deposte 5-9 uova. Un uovo può pesare 55-79 grammi ed avere una larghezza media di 43,9 mm e una lunghezza di 62,4 mm. Occasionalmente (e forse accidentalmente), in aree con un'alta densità di nidi, le nidiate vengono mischiate tra femmine diverse. Lo sviluppo è relativamente rapido e il periodo di incubazione varia dai 28 ai 30 giorni. I piccoli raggiungono l'indipendenza a circa 55 giorni.
Una femmina adulta pesa in media 900 grammi ed è lunga 44 cm, mentre un maschio adulto raggiunge i 1050 grammi e i 48 cm, dimensioni che fanno di questa specie la più piccola degli orchi. Questa specie è caratterizzata da un grande becco di forma tozza. Il maschio è tutto nero, ad eccezione di alcune macchie bianche sulla nuca e sulla fronte. Ha un becco bulboso rosso, giallo e bianco. Le femmine sono uccelli bruni con macchie pallide sulla testa. La testa a forma di zeppa e la mancanza di zone bianche sulle ali aiutano a distinguere le femmine di orco marino dagli occhiali dalle femmine di orco marino.
I membri adulti di questa specie si immergono alla ricerca di crostacei e molluschi, mentre gli anatroccoli dipendono da una vasta gamma di invertebrati di acqua dolce.
L'orco marino dagli occhiali (Melanitta perspicillata) è una grande anatra marina che nidifica in Canada e in Alaska. Viene classificato nel sottogenere Melanitta, insieme agli orchi marini e agli orchi marini del Pacifico, distinto dal sottogenere Oidemia, gli orchetti marini americani e agli orchetti marini.
Sverna un po' più a sud, in zone temperate, sulle coste degli Stati Uniti settentrionali. Un piccolo numero sverna regolarmente in Europa occidentale, spingendosi a sud fino alla Gran Bretagna e all'Irlanda. Alcuni uccelli possono trascorrere l'inverno sui Grandi Laghi. Sulle acque costiere particolarmente accoglienti forma grandi stormi. I membri di questi raggruppamenti sono strettamente uniti e questi uccelli tendono a decollare tutti insieme.
Il nido edificato viene costruito sul suolo, nei pressi del mare, di laghi o fiumi, nelle foreste o nella tundra. Vi vengono deposte 5-9 uova. Un uovo può pesare 55-79 grammi ed avere una larghezza media di 43,9 mm e una lunghezza di 62,4 mm. Occasionalmente (e forse accidentalmente), in aree con un'alta densità di nidi, le nidiate vengono mischiate tra femmine diverse. Lo sviluppo è relativamente rapido e il periodo di incubazione varia dai 28 ai 30 giorni. I piccoli raggiungono l'indipendenza a circa 55 giorni.
Una femmina adulta pesa in media 900 grammi ed è lunga 44 cm, mentre un maschio adulto raggiunge i 1050 grammi e i 48 cm, dimensioni che fanno di questa specie la più piccola degli orchi. Questa specie è caratterizzata da un grande becco di forma tozza. Il maschio è tutto nero, ad eccezione di alcune macchie bianche sulla nuca e sulla fronte. Ha un becco bulboso rosso, giallo e bianco. Le femmine sono uccelli bruni con macchie pallide sulla testa. La testa a forma di zeppa e la mancanza di zone bianche sulle ali aiutano a distinguere le femmine di orco marino dagli occhiali dalle femmine di orco marino.
I membri adulti di questa specie si immergono alla ricerca di crostacei e molluschi, mentre gli anatroccoli dipendono da una vasta gamma di invertebrati di acqua dolce.
De brilzee-eend (Melanitta perspicillata) is een vogel uit de familie Anatidae.
Het verenkleed van het mannetje is overwegend zwart, slechts op het voorhoofd en de nek bevinden zich witte vlekken. Hij heeft roodachtige poten en een grote snavel met een rode bovenzijde, een gele tip en een lichtgrijze zijkant met een donkergrijze vlek. Het vrouwtje is groenbruin, met lichte vlekken op de wang, achter het oog en in de nek. De snavel is groenig.
De brilzee-eend voedt zich met schaaldieren en weekdieren, maar ook plantaardig plankton.
De dieren bouwen hun nest op de grond dicht bij de zee, meren of rivieren. Het vrouwtje legt 5 tot 9 eieren, die na 28 tot 30 dagen uitkomen.
In november 2007 werden duizenden brilzee-eenden gedood door een olieramp voor de kust van San Francisco, in Californië. 40% van de vogels die door deze ramp getroffen werden, was brilzee-eend.
De brilzee-eend (Melanitta perspicillata) is een mariene eend uit de familie van de Anatidae. Hij broedt in Canada en Alaska. Tijdens de winter migreren zij massaal naar het noorden van de Verenigde Staten, en er zijn zelfs vogels die dan helemaal naar West-Europa komen (voornamelijk Groot-Brittannië en Ierland). Velen overwinteren ook bij de Grote Meren, op de grens tussen de Verenigde Staten en Canada.
Bronnen, noten en/of referentiesDe brilzee-eend (Melanitta perspicillata) is een vogel uit de familie Anatidae.
Brilleand (Melanitta perspicillata) er ein fugl i andefamilien og ei stor dukkand som hekkar i nordlege Canada og i Alaska.
Dei overvintrar lengre sør i tempererte soner, på kysten av det nordlege USA. Eit fåtal treffast regelmessige i Vest-Europa vinterstid, så langt sør som Dei britiske øyane. Nokre fuglar kan overvintre på Dei store sjøane. Dei dannar store flokkar i eigna kystfarvatn. Desse fuglane er tettvaksne, og fuglane har ein tendens til å ta av saman.
Hoene er mindre enn hannar, vaksne hoer er i gjennomsnitt ca. 900 gram og 44 cm i lengd, hannar ca. 1 050 gram og 48 cm i lengd, noko som gjer dette den minste arten i slekta Melanitta. Kroppsforma er noko klumpa med eit stort nebb. Hannen er heilt svart, med unntak av kvite flekker på nakke og panne. Han har eit oppsvulma nebb med raude, gule og kvite teikningar. Hoene er brune fuglar med bleike hovudflekker. Det kileforma hovudet og mangel på kvitt i vengene bidreg til å skilje dei frå hoene av sjøorre.
Vaksne brilleender dukkar etter krepsdyr og blautdyr, medan andungane kan leve av eit utval av andre virvellause dyr i ferskvatn.
Det fôra reiret ligg på bakken i nærleiken av sjø, vatn eller elver, i skog eller på tundra. Kullet er på 5-9 egg. Eit egg kan variere i området 55-79 gram og er gjennomsnittleg 4,4 cm i breidda og 6,2 cm i lengd. Det førekjem sporadisk blanding av ungekulla frå fleire hoer i område med høge tettleikar av reir. Veksten er relativt rask, og rugeperioden er ca. 28 til 30 dagar. Avkommet vil vere flygedyktige og uavhengige av foreldra etter ca. 55 dagar.
Populasjonen er estimert til totalt 250 000 til 1,3 millionar individ (2006) og er minkande.[1]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Brilleand Brilleand (Melanitta perspicillata) er ein fugl i andefamilien og ei stor dukkand som hekkar i nordlege Canada og i Alaska.
Dei overvintrar lengre sør i tempererte soner, på kysten av det nordlege USA. Eit fåtal treffast regelmessige i Vest-Europa vinterstid, så langt sør som Dei britiske øyane. Nokre fuglar kan overvintre på Dei store sjøane. Dei dannar store flokkar i eigna kystfarvatn. Desse fuglane er tettvaksne, og fuglane har ein tendens til å ta av saman.
Hoene er mindre enn hannar, vaksne hoer er i gjennomsnitt ca. 900 gram og 44 cm i lengd, hannar ca. 1 050 gram og 48 cm i lengd, noko som gjer dette den minste arten i slekta Melanitta. Kroppsforma er noko klumpa med eit stort nebb. Hannen er heilt svart, med unntak av kvite flekker på nakke og panne. Han har eit oppsvulma nebb med raude, gule og kvite teikningar. Hoene er brune fuglar med bleike hovudflekker. Det kileforma hovudet og mangel på kvitt i vengene bidreg til å skilje dei frå hoene av sjøorre.
Vaksne brilleender dukkar etter krepsdyr og blautdyr, medan andungane kan leve av eit utval av andre virvellause dyr i ferskvatn.
Det fôra reiret ligg på bakken i nærleiken av sjø, vatn eller elver, i skog eller på tundra. Kullet er på 5-9 egg. Eit egg kan variere i området 55-79 gram og er gjennomsnittleg 4,4 cm i breidda og 6,2 cm i lengd. Det førekjem sporadisk blanding av ungekulla frå fleire hoer i område med høge tettleikar av reir. Veksten er relativt rask, og rugeperioden er ca. 28 til 30 dagar. Avkommet vil vere flygedyktige og uavhengige av foreldra etter ca. 55 dagar.
Populasjonen er estimert til totalt 250 000 til 1,3 millionar individ (2006) og er minkande.
Brilleand (vitenskapelig navn Melanitta perspicillata) er en fugl i andefamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Brilleand (vitenskapelig navn Melanitta perspicillata) er en fugl i andefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Uhla pstrodzioba, uhla amerykańska[5] (Melanitta perspicillata) – gatunek dużego lub średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Amerykę Północną od delty Mackenzie i Zatoki Hudsona po środkową Kanadę. Zimuje na wybrzeżach Ameryki Północnej – zachodnim od południowej Alaski po Kalifornię i na wschodnim od Karoliny Południowej po Florydę oraz na północnym wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej i nad Wielkimi Jeziorami Północnoamerykańskimi. Okazyjnie pojawia się na Aleutach, północnowschodniej Syberii, w głębi lądu w USA i Meksyku, na Antylach, Grenlandii, Hawajach, Bermudach, Azorach, Japonii oraz w północnej i środkowej Europie. W Polsce nie pojawia się.
Uhla pstrodzioba, uhla amerykańska (Melanitta perspicillata) – gatunek dużego lub średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Amerykę Północną od delty Mackenzie i Zatoki Hudsona po środkową Kanadę. Zimuje na wybrzeżach Ameryki Północnej – zachodnim od południowej Alaski po Kalifornię i na wschodnim od Karoliny Południowej po Florydę oraz na północnym wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej i nad Wielkimi Jeziorami Północnoamerykańskimi. Okazyjnie pojawia się na Aleutach, północnowschodniej Syberii, w głębi lądu w USA i Meksyku, na Antylach, Grenlandii, Hawajach, Bermudach, Azorach, Japonii oraz w północnej i środkowej Europie. W Polsce nie pojawia się.
O pato-careto, pato-das-ondas ou negrola-de-lunetas (Melanitta perspicillata) é um pato e pertence à ordem Anseriformes.[1] É parecido com o pato-preto, distinguindo-se deste último pela mancha branca na nuca e pela protuberância no bico.
Este pato distribui-se pelo continente norte-americano, sendo muito raro na Europa.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
O pato-careto, pato-das-ondas ou negrola-de-lunetas (Melanitta perspicillata) é um pato e pertence à ordem Anseriformes. É parecido com o pato-preto, distinguindo-se deste último pela mancha branca na nuca e pela protuberância no bico.
Este pato distribui-se pelo continente norte-americano, sendo muito raro na Europa.
Vitnackad svärta[2] (Melanitta perspicillata) är en amerikansk dykand som placeras i undersläktet Melanitta, tillsammans med svärta amerikansk knölsvärtaoch sibirisk knölsvärta, distinkt från undersläktet Oidemia som omfattar sjöorre och amerikansk sjöorre.[3]
Vitnackad svärta är en medelstor and, 45–46 centimeter lång, avgjort mindre än dess nära släkting svärtan, i samma storlek som sjöorren. Likt sina europeiska släktingar är fjäderdräkten helmörk och likt sjöorren, men till skillnad från svärtan (och amerikansk knölsvärta och sibirisk knölsvärta) är även vingarna mörka. Olikt sjöorren dyker vitnackad svärta med halvöppna vingar och bockar inte huvudet när den vingar sig. Näbben är förhållandevis stor och kilformad.
Hanens fjäderdräkt är helsvart, utöver vita fält i nacken och på pannan. Näbben är uppsvälld vid basen och tecknad i svart, orange och vitt. Ögat är vitt. Honan är smutsbrun och lik svärthonan med två ljusare fläckar på sidan av huvudet, men har ofta också en ljus fläck i nacken och en mer kilformad, kraftigare näbb.
Adult hona.
Adult hane.
I par.
Hona vitnackad svärta tillsammans med ett par amerikansk knölsvärta.
Vitnackad svärta är en flyttfågel som häckar i Kanada och Alaska och övervintrar längre söderut i tempererade zonen, utmed USA:s norra kuster. Ibland övervintrar den vid Stora sjöarna. Ett mindre antal övervintrar regelbundet i Västeuropa så långt söderut som Brittiska öarna. I Sverige ses den årligen, totalt sett fram till och med 2014 vid strax över 100 tillfällen.[4]
Vitnackad svärta placerar sitt fodrade bo på marken i närheten av hav, sjö eller floder i skogsmark eller på tundra. Äggen ruvas i 28–30 dagar och ungarna blir flygga efter ungefär 55 dagar. Vintertid bildar vitnackad svärta stora, täta flockar och de tenderar att lyfta samtidigt. De adulta fåglarna dyker efter kräftdjur och blötdjur medan ungarna lever av olika färskvattenlevande ryggradslösa djur.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattades 2006 till mellan 250.000 och 1,3 miljoner individer.[1]
Wiktionary har ett uppslag om vitnackad svärta.
Wikispecies har information om Melanitta perspicillata.
Vitnackad svärta (Melanitta perspicillata) är en amerikansk dykand som placeras i undersläktet Melanitta, tillsammans med svärta amerikansk knölsvärtaoch sibirisk knölsvärta, distinkt från undersläktet Oidemia som omfattar sjöorre och amerikansk sjöorre.
Vịt biển khoang cổ, tên khoa học Melanitta perspicillata, là một loài chim trong họ Vịt.[2]
Melanitta perspicillata (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Пестроносый турпан[1] (лат. Melanitta perspicillata) — птица семейства утиные.
Пестроносый турпан длиной от 46 до 55 см, весом от 800 до 1200 г, размах крыльев 90 см. Окрас оперения чёрный, у самцов на голове два белых пятна и чёрно-бело-красный клюв. Ноги самцов красные, глаза с белой окантовкой. В зимнем наряде окраска клюва у самца менее контрастна.
Окрас оперения самки черновато-коричневого цвета. При этом окраска тела темнее, чем головы и шеи. Клюв тёмно-серый. Ноги жёлто-оранжевые. Радужины белые. В зимнем наряде оперение скорее единообразно чёрно-коричневое. Оперение молодых птиц похоже на оперение самок.
Пестроносый турпан — это обычно очень тихая птица. Гнездящиеся самцы издают тихий свист, а также резкие призывы «пук-пук». Самка в период токования кричит «гуттурал-крраак-крраак». Молодых птиц предупреждают об опасности резким криком «краа».
Область гнездования вида простирается от Центральной Аляски в северном направлении до берегов Маккензи. В восточном направлении — до Гудзонова залива и центрального Лабрадора. В материковой части Северной Америки ареал гнездования пестроносого турпана перекрывается с гнездовым ареалом турпана[2]. При этом популяция пестроносых турпанов примерно в 10 раз больше популяции турпана. Хотя у этого вида уток подвиды не описаны, его ареал считается разорванным.
В зимний период уток можно наблюдать как на побережье Тихого и Атлантического океанов, так и на Великих озёрах. Они зимуют на востоке своего ареала до Нижней Калифорнии. Для тихоокеанской популяции Калифорния и Нижняя Калифорния являются важнейшими регионами зимовки. Пестроносый турпан регулярно залетает зимой в Шотландию и Норвегию (Тронхеймс-фьорд)[3].
Пестроносый турпан — это выводковая птица. Она обитает на небольших и средней величины озёрах в таёжных хвойных лесах. При этом она предпочитает области с высоким уровнем грунтовых вод[4]. Во время зимовки она населяет прибрежные воды. При этом она, как правило, не удаляется дальше чем на 1 км от суши, предпочитая водоёмы глубиной менее 10 м. Часто птицы используют побережье с сильным прибоем.
Пестроносый турпан питается моллюсками, двустворчатыми, ракообразными, насекомыми и водорослями. При этом в течение гнездового периода речь идёт о пресноводных видах. В зимнее время и в период линьки она обитает на побережье и питается, прежде всего, двустворчатыми. Стаи птиц часто ныряют синхронно[5].
Гнездящиеся пары образуются уже во время зимовки. Во время группового токования маленькие группы самцов ищут близость одной или нескольких самок. При этом самки ведут себя агрессивно по отношению к нежелательным самцам. Спаривание происходит в воде, при этом пары уединяются от других птиц. Гнездящиеся пары распределяются по всему гнездовому ареалу. Часто на одном водоёме остаётся только одна пара. Откладывание яиц происходит обычно через неделю после прибытия в область гнездования. Яйца кремового цвета, весом примерно 62 г. В кладке в среднем 7 яиц, высиживает которую только самка.
Гнездо находится вблизи водоёма, но чаще в нескольких метрах от берега. Оно хорошо укрыто в подлеске и часто находится под стелющимися ветвями хвойных деревьев. Птенцы появляются на свет в период с конца июня по начало августа, но чаще, как правило, на второй неделе июля. Пуховички покидают гнездо чаще в течение 24 часов в сопровождении самки. Они могут самостоятельно питаться, ныряя на мелководье в поисках пищи. Молодые птицы остаются в семейном союзе, пока не смогут летать.
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : クロガモ属 Melanitta 種 : アラナミキンクロアラナミキンクロ（荒波金黒、学名：Melanitta perspicillata）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。
旧北区、新北区に生息する。繁殖地は、カナダ、アラスカ。冬期にはカムチャツカ半島、アリューシャン列島からアメリカ西海岸、東海岸に渡る。日本では、冬期まれな冬鳥として本州中部以北の海上に飛来する。観察例のほとんどが、1～2羽である。
全長はオスで約50～56cm。オスは全身が濃い黒で、額の大きな角斑と後頭部の大きな白色の三角が特徴的。嘴に黄色、橙色、黒色、白色の4色の模様がある。メスは全体に黒褐色で、眼先と耳羽、後頸に白斑がある。嘴は灰褐色。
繁殖期には淡水湖沼とその周辺に生息する。非繁殖期は、海岸や海上で群れを形成して生活する。時には海岸近くの池や沼に入ることもある。
食性は動物食で、潜水して貝類や甲殻類を捕食する。
繁殖形態は卵生。繁殖期は6月から7月で、淡水湖沼の小島や茂みを選び営巣する。1腹5-7個の卵を産み、抱卵日数は27-28日である。
「アーアーアー」と鳴く。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
_and_a_Surf_Scoter_(Melanitta_perspicillata)_(12198725846).jpg)
