Since they fly low, nenes often collide with fences and automobiles. Otherwise, there are no known adverse effects of nens on humans.
Other than threat and mating displays and sounds described previously, vocalizations are used to communicate with family members, solidify territory, send alarm calls, and threaten predators. Nenes also murmur when foraging as a way of maintaining foraging distance between family members. Chicks can send pleasure calls, distress calls, sleepy calls and greeting calls. Calls are louder during and close to breeding season.
In addition to auditory cues, vision is key in foraging and recognizing family members, predators, and opponents.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Other Communication Modes: duets
Perception Channels: visual ; ultraviolet; tactile ; acoustic ; chemical
Early Hawaiian settlers used nenes as a food source and hunted the birds to near extinction. In 1907, a hunting ban was placed on these birds, but still approached extinction by 1940 due to predation by introduced species as well as degradation of habitat and other human related destruction. In 1957, nenes were named the state bird in Hawaii and efforts to rescue the almost extinct population, including breeding in captivity and protecting nesting areas began. Though early programs for reintroducing birds into the wild failed, later ones have been very successful and the wild nene population is recovering at around 800 individuals. Currently the greatest threat to nenes is predation of eggs by introduced Indian mongooses (Herpestes javanicus).
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Nenes are the state bird of Hawaii and are thus a state symbol.
Positive Impacts: ecotourism
Nenes are important at spreading seeds for many of the plants on which they feed. They are also important food sources for many of the predators mentioned in the previous predation section.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Nenes are herbivores and forage solely on land. They eat leaves, grasses, flowers, berries, flowers, and seeds. Nenes usually eat the more nutrient rich bottom part of grasses, and grab and pull food with their beaks. Several important grasses on the Hawaiian islands that are eaten by nenes include Digitaria violascens, Andropogon virginicus, Sporobolus africanus, Carex wahuensis and some others.
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore )
The Hawaiian Goose, or nene, is endemic to the Hawaiian Islands.
Biogeographic Regions: pacific ocean (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Nenes inhabit a variety of habitats, including grasslands, scrub forests, and sparsely vegetated volcanic slopes.
Range elevation: 0 to 2400 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest ; mountains
Annual mortality varies greatly from study to study, depending on whether the animal is wild or in captivity, locality, elevation, etc. The range is from 0 to 87% annual mortality, with slightly lower mortality rates for males than females. In the wild the main causes of mortality include exposure (from low temperatures in high nesting locations), predation (from several indigenous and introduced raptor species, as well as rats, pigs, dogs and mongoose), competition with other species (due to an overlap in diet with game birds and grazing mammals), and starvation or dehydration due to drought. In captivity, 84% of deaths resulted from parasites and diseases while the remaining 16% resulted from trauma. Males die evenly throughout the year. Female mortality occurs mainly in the breeding season when they are most vulnerable to exposure, trauma, and stress from egg laying and predation.
Range lifespan
Status: wild: 28 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 42 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 213 months.
Adult nenes are either sepia or dark brown, with no difference in plumage between males and females. The face and crown are black, while the cheeks are cream-colored and the neck is buff with black streaks. The body is brown to grey, the wings are brown to gray, with white tips and the bottom side of the tail is black. The eyes, beak, and feet are black as well. Nenes have longer legs and less toe webbing than other geese, adaptations which aid walking on lava flows.
Range mass: 1.8 to 2.3 kg.
Range length: 53 to 66 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Males defend their brood and nest most often, while females also engage in defense sometimes. Threat displays such as the bent neck and forward threat are used to scare off predators. When defending themselves from aerial attack, nenes produce alarm calls, huddle in groups and spread wings, or they simply fly away. Chicks usually hide behind parents, leaving defense to them.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: aposematic
Nenes form life-long pair bonds. The male attempts to court the female by stiffly walking in front of her and showing her the white area under his tail. After the female has accepted the male, the two engage in a triumph ceremony in which the male aggressively pushes away rivals and then calls loudly. This is followed by calling into each other's ears. The display before copulation is comparable to other geese, except done on land instead of water. The head and neck are mutually dipped onto the ground, more and more synchronously. Finally the female becomes ready and the male mounts the female. Afterwards, the male raises his wings, pulls his mate's head back and touches her nape with his beak. This is followed by simultaneous calling by both birds, followed by the female flapping its wings and the male strutting.
Mating System: monogamous
Nenes have an extended breeding season ranging from August through April. However, the majority of nesting occurs between the months of October and March, and eggs are usually laid during the winter months between October and January. Nesting occurs on the ground in areas of dense vegetation. Nests are lined with plants and soft down. The female incubates and the male guards the female on the nest. Clutches consist of between 1 and 5 eggs, with an average of 3. Chicks are precocial, stop following parents within one year, and are sexually mature within 2 to 3 years.
Breeding interval: Breeding occurs once a year, though not all pairs lay eggs every year.
Breeding season: Breeding occurs from August through April, with most activity from October to March.
Range eggs per season: 1 to 5.
Range time to hatching: 29 to 31 days.
Average fledging age: 3 months.
Average time to independence: 1 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
The female selects the nesting site, usually near her own natal site. Females dig a shallow scrape, usually under a bush or tree, and line the scrape with vegetation. Males rarely contribute to nest building. Females incubate the eggs, while the male guards her, though not constantly. The female spends roughly four hours of each day away from the nest, when she eats and rests. During hatching, the female spends more time on the nest, and stays on top of the young until their down dries. The young do not need to be fed by parents. Young readily forage within the first day. However, they remain close to their parents until roughly one year old.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Male, Female); pre-independence (Protecting: Male, Female)
Die Hawaiiese gans (Branta sandvicensis), ook bekend onder sy plaaslike naam, Néné, is 'n gans wat slegs op die Hawaiise eilande Maui, Kauai en Hawaii voorkom.
Die Hawaiiese gans het in die middel van die 20ste eeu byna uitgesterf: in 1950 was daar maar 'n geskatte 30-50 ganse in die hele wêreld. 'n Intensiewe broeiprogram het die voëls van uitwissing gered en, alhoewel bevolkings vandag geensins volop is nie, het navorsing in 2006 op meer as 1 600 individue gedui. Dit word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie.
Die mannetjies- en wyfiegans het identiese veredosse: lig- en donkerbruin gestreepte lywe met 'n kenmerkende donker ring aan die ondernek. Die nek self is lig gekleurd, met 'n donker streep op die agternek wat van onder na bo loop tot by die kop. Die gesig is ook donker gekleurd.
Hawaiiese ganse is baie astrant, veral teenoor mense. Hul dieet bestaan hoofsaaklik uit gras, saad en bessies, maar hulle sal ook die lêkorrels van hoenders en eende vreet.
Die ganse broei tussen Mei en September. Hulle bou 'n nes op die grond wat die wyfie dan met dou uitvoer. Sy lê drie tot ses roomwit eieres wat na 30 dae uitbroei. Die kuikens is self na twee jaar broeigereed.
Die Hawaiiese gans (Branta sandvicensis), ook bekend onder sy plaaslike naam, Néné, is 'n gans wat slegs op die Hawaiise eilande Maui, Kauai en Hawaii voorkom.
Die Hawaiiese gans het in die middel van die 20ste eeu byna uitgesterf: in 1950 was daar maar 'n geskatte 30-50 ganse in die hele wêreld. 'n Intensiewe broeiprogram het die voëls van uitwissing gered en, alhoewel bevolkings vandag geensins volop is nie, het navorsing in 2006 op meer as 1 600 individue gedui. Dit word deur die IUBN geklassifiseer as 'n kwesbare spesie.
Die mannetjies- en wyfiegans het identiese veredosse: lig- en donkerbruin gestreepte lywe met 'n kenmerkende donker ring aan die ondernek. Die nek self is lig gekleurd, met 'n donker streep op die agternek wat van onder na bo loop tot by die kop. Die gesig is ook donker gekleurd.
Hawaiiese ganse is baie astrant, veral teenoor mense. Hul dieet bestaan hoofsaaklik uit gras, saad en bessies, maar hulle sal ook die lêkorrels van hoenders en eende vreet.
Die ganse broei tussen Mei en September. Hulle bou 'n nes op die grond wat die wyfie dan met dou uitvoer. Sy lê drie tot ses roomwit eieres wat na 30 dae uitbroei. Die kuikens is self na twee jaar broeigereed.
Branta sandvicensis Ar garreli Hawaii[1] (liester : garrelied Hawaii) a zo ur spesad evned palvezek, Branta sandvicensis an anv skiantel anezhañ.
Geotdebrer eo al loen.
Emañ brosezat al labous e takadoù maen-teuz enezeg Hawaii (ha degaset e Maui)[2].
Branta sandvicensis Ar garreli Hawaii (liester : garrelied Hawaii) a zo ur spesad evned palvezek, Branta sandvicensis an anv skiantel anezhañ.
L'oca de les Hawaii (Branta sandvicensis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita les terres altes de l'illa de Hawaii. Introduït a Maui.
L'oca de les Hawaii (Branta sandvicensis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita les terres altes de l'illa de Hawaii. Introduït a Maui.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gŵydd Hawaii (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyddau Hawaii) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Branta sandvicensis; yr enw Saesneg arno yw Hawaiian goose. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. sandvicensis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gŵydd Hawaii yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corhwyaden Anas crecca Chwiwell Anas penelope
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gŵydd Hawaii (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwyddau Hawaii) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Branta sandvicensis; yr enw Saesneg arno yw Hawaiian goose. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. sandvicensis, sef enw'r rhywogaeth.
Berneška havajská (Branta sandvicensis) je kachnovitý pták, vzácný endemit obývající Havajské ostrovy. Domorodci ho nazývají nene podle jeho typického volání, vědecký název sandvicensis pochází z někdejšího názvu pro Havaj Sandwichovy ostrovy. Berneška havajská je od roku 1957 oficiálním státním ptákem Havaje.
Nene je dlouhá 50 až 70 cm a váží 1,5 až 3 kilogramy, přičemž samci jsou zřetelně větší. Peří má výraznou šedou, hnědou a bílou kresbu, hlava, zobák a nohy jsou černé. Pták žije převážně na souši, proto má zakrnělé plovací blány. Obývá stepi a lávová pole, živí se rostlinnou stravou. Je těžkopádný letec.
Předpokládá se, že berneška havajská se vyvinula asi před půl milionem let z populace bernešky velké, která na Havaj zalétla ze Severní Ameriky. Původně se vyskytovala hojně, ale predátoři zavlečení na ostrovy bílými osadníky (promyky, kočky) dramaticky snížili stavy tohoto druhu, takže v roce 1952 žilo na celém souostroví pouze třicet jedinců. Početnou kolonii však chovala zoologická zahrada v anglickém Slimbridge, odkud byly bernešky postupně reintrodukovány do své domoviny. Počátkem jedenadvacátého století se populace odhadovala na 800 kusů ve volné přírodě a zhruba tisíc v zajetí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu berneška havajská ve Wikimedia Commons
Berneška havajská (Branta sandvicensis) je kachnovitý pták, vzácný endemit obývající Havajské ostrovy. Domorodci ho nazývají nene podle jeho typického volání, vědecký název sandvicensis pochází z někdejšího názvu pro Havaj Sandwichovy ostrovy. Berneška havajská je od roku 1957 oficiálním státním ptákem Havaje.
Nene je dlouhá 50 až 70 cm a váží 1,5 až 3 kilogramy, přičemž samci jsou zřetelně větší. Peří má výraznou šedou, hnědou a bílou kresbu, hlava, zobák a nohy jsou černé. Pták žije převážně na souši, proto má zakrnělé plovací blány. Obývá stepi a lávová pole, živí se rostlinnou stravou. Je těžkopádný letec.
Předpokládá se, že berneška havajská se vyvinula asi před půl milionem let z populace bernešky velké, která na Havaj zalétla ze Severní Ameriky. Původně se vyskytovala hojně, ale predátoři zavlečení na ostrovy bílými osadníky (promyky, kočky) dramaticky snížili stavy tohoto druhu, takže v roce 1952 žilo na celém souostroví pouze třicet jedinců. Početnou kolonii však chovala zoologická zahrada v anglickém Slimbridge, odkud byly bernešky postupně reintrodukovány do své domoviny. Počátkem jedenadvacátého století se populace odhadovala na 800 kusů ve volné přírodě a zhruba tisíc v zajetí.
Hawaiigås (latin: Branta sandvicensis), også kaldet nēnē, er en andefugl, der lever på Hawaii.
Taksonomi fra Wikispecies Hawaiigås (latin: Branta sandvicensis), også kaldet nēnē, er en andefugl, der lever på Hawaii.
Die Hawaiigans oder Nenegans, hawaiisch Nēnē (Branta sandvicensis, Syn.: Nesochen sandvicensis)[1] ist eine zu den Meergänsen (Branta) gehörige Echte Gans (Anserini) und wird damit zur Familie der Entenvögel (Anatidae) gerechnet. Ihr Verbreitungsgebiet ist Hawaii.
Die Gans ist ein bekanntes Beispiel für den Einfluss der Europäer und der durch sie eingeführten Tiere auf die Population einer endemischen Tierart. Die Population ging von etwa 25.000 Tieren (1778) auf etwa 30 Gänse (1950) zurück und stieg durch eingeleitete Schutzmaßnahmen wieder auf etwa 1.000 (1999).
Die Hawaiigans hat ein durchweg braunes Gefieder und einen dem Hals gegenüber dunkleren Kopf. Das Weibchen ist etwas kleiner als das Männchen. Diese wiegen im Schnitt etwa 2,2 Kilogramm, während die Weibchen durchschnittlich 1,9 Kilogramm auf die Waage bringen. Weiterer Geschlechtsdimorphismus besteht nicht.
Im Jugendkleid ähneln die noch nicht ausgewachsenen Hawaiigänse den Altvögeln bereits sehr. Lediglich die Halsfärbung unterscheidet sich. Sie haben eine helle Halsfärbung mit einer grauen Rillung anstatt der lehmgelben der adulten Vögel. Im 1. Jahreskleid bestehen bei anliegenden Flügeln nur noch unauffällige Unterschiede zu den Altvögeln. Die Flügel weisen aber noch auffällig breite Säume auf.
Als Anpassung an den Untergrund aus erkalteter Lava, auf dem die Hawaiigans lebt, und die fast vollständige Abwesenheit von stehenden Gewässern in ihrem Lebensraum sind die Schwimmhäute zwischen den kräftigen Zehen deutlich reduziert. Während der etwa fünfwöchigen Mauser verliert die Hawaiigans die Fähigkeit zum Flug, was sie gegenüber Fressfeinden in Gefahr bringt. Hawaiigänse werden etwa 25 bis 30 Jahre alt.
Als Herbivoren ernähren sich die Hawaiigänse ausschließlich von pflanzlicher Nahrung, insbesondere von Gräsern, Samen und Beeren. Durch den teilweise hohen Wassergehalt, der durch die starken Niederschläge bedingt ist, benötigen sie keine weitere Wasserzufuhr.
Die Hawaiigans lebt und brütet sogar vollständig an Land auf erkalteten, aber fruchtbaren Lavafeldern in etwa 1500 bis 2500 Metern Seehöhe, wo sie auch ihre Jungen aufzieht. Dieser Lebensraum weist keine Wasserflächen oder Bäche auf. Allerdings sind die Niederschläge sehr hoch und es kommt regelmäßig zu einer starken Taubildung. Aus diesem Grund sind die Lavafelder dicht mit Gräsern, Beerensträuchern und anderen flachwüchsigen Pflanzen bewachsen. Diese Pflanzendecke ist jedoch auch sensibel gegenüber einer Beweidung durch Großtiere oder Nutzung durch Freizeitsportler.
Wie ihr Name andeutet, sind ihr Lebensraum die zu den USA gehörigen Inseln von Hawaiʻi, genauer die Insel Hawaiʻi selbst, wo sie vor allem auf dem Vulkankegel des Mauna Loa lebt, und die Inseln Maui und Kauaʻi. Als Standvogel bleibt sie das ganze Jahr über in diesem Lebensraum.
Männchen und Weibchen paaren sich auf Lebenszeit. Die Brutzeit geht von November bis Februar, die Gänse bauen dann ihr mit Daunen ausgekleidetes Nest am Erdboden. Das Weibchen legt etwa vier bis sieben Eier und brütet für etwa einen Monat. Die Jungtiere sind Nestflüchter.
Die Hawaiigans ist weltweit die seltenste Gänseart. Sie ist durch Bejagung, aber auch durch eingeschleppte Fressfeinde wie beispielsweise Hunde und Katzen kritisch vom Aussterben bedroht. Auch das Füttern durch Touristen gefährdet die Tiere, da sie sich dadurch mehr an den Straßenrändern aufhalten.
Von schätzungsweise 25.000 Exemplaren gegen Ende des 18. Jahrhunderts wurde ihre Zahl bis 1950 auf lediglich dreißig freilebende Exemplare dezimiert. Durch Aufzucht in Gefangenschaft und Wiederaussetzen der Vögel konnte bisher ein Aussterben vermieden werden, es wurden insgesamt etwa 2.000 Tiere wieder ausgewildert. Die anfänglichen Erfolge wurden jedoch durch eine intensivere Landwirtschaft, zunehmenden Autoverkehr und Straßenbau, Raubsäuger und Habitatverlust zu einem großen Teil wieder zunichtegemacht. Die Zahl der wild lebenden Tiere betrug 1990 etwa 350, dazu kommen zahlreiche in Zoos oder Wildparks gehaltene Exemplare. Die IUCN nennt für 1999 wieder knapp 1.000 Tiere. Die Population steigt weiter, wegen der geringen Gesamtpopulation wird sie aber noch als „gefährdet“ geführt. Heutige Schutzanstrengungen konzentrieren sich auf den Schutz des Habitats und die Kontrolle von Prädatoren.[2]
Die Hawaiigans oder Nenegans, hawaiisch Nēnē (Branta sandvicensis, Syn.: Nesochen sandvicensis) ist eine zu den Meergänsen (Branta) gehörige Echte Gans (Anserini) und wird damit zur Familie der Entenvögel (Anatidae) gerechnet. Ihr Verbreitungsgebiet ist Hawaii.
Die Gans ist ein bekanntes Beispiel für den Einfluss der Europäer und der durch sie eingeführten Tiere auf die Population einer endemischen Tierart. Die Population ging von etwa 25.000 Tieren (1778) auf etwa 30 Gänse (1950) zurück und stieg durch eingeleitete Schutzmaßnahmen wieder auf etwa 1.000 (1999).
De Hawaiigoos, ok Nēnē nömmt (Branta sandvicensis), is en Goos, de to de Seegöse un dor ok to de Echten Göse mit rekent warrt. As all Göse höört se to de Aantenvagels mit to. Se leevt up Hawaii. De Goos is en bekannt Bispeel for den Infloot vun de Europäers un vun de Tiere, de de mitbrocht hefft up de Populatschoon vun inheemsche Deerter in veel Gemarken vun düsse Eer. 1778 hett dat bi 25.000 Hawaiigöse geven, 1950 weern dor noch bi 30 Göse vun over. Bit 1999 is de Tahl wedder up bi 1.000 Vagels kladdert.
De Hawaiigoos hett dörgahns brune Feddern. An’n Kopp sünd se, gegen den Hals over, en beten dunkerer. De Goos is en beten wat lüttjer, as de Ganner. De Ganner weggt bi 2,2 kg, de Goos bi 1,9 kg. Sust verscheelt se sik nich wieter. Dat Ruden duert bi fiev Weken lang. In düsse Tied könnt de Hawaiigöse nich flegen un kaamt in Gefohr gegen de Tiere over, de jem freten wüllt. Hawaiigöse weert 25 bit 30 Johre oold.
De Hawaiigoos fritt man bloß Planten, sunnerlich Gras, Saat un Beeren.
De Hawaiigoos leevt un brott heel un deel an Land up kole, man fruchtbore Lavafeller in 1.500 bit 2.000 m Hööchde. Dor treckt se ok ehre Jungen up. Dor gifft dat keen Beken oder Pöhle. Man dat regent faken un dat gifft bannig veel Dau. Vundeswegen wasst up de Lavafeller allerhand Gräser, Strüker mit Beeren un annere Planten, de nich hooch weert. As de Naam al seggt, is de Goos tohuse up de Eilannen vun Hawaii, wat to de USA tohören deit. Dor leevt se up dat Eiland Hawaii up den Vulkankegel vun den Mauna Loa un up de Eilannen Maui un Kauai. As Standvagel blifft se dor dat ganze Johr over.
Goos un Ganner blievt dat ganze Leven tosamen. Bröden doot se vun November bit Februar. De Göse boot dat Nest up’e Eer un staffeert dat mit Dunen ut. De Goos leggt veer bit seven Eier un brott um un bi een Maand lang. Dat duert denn twee bit dree Maande un de Jungen könnt dat Nest verlaten.
Up de ganze Welt is de Hawaiigoos de roorste Göseaart. Vunwegen Jagd, man ok vunwegen Feende, as Katten oder Hunne, de up de Eilannen insleept wurrn sünd, mutt man sik Sorgen maken over dat Utstarven vun de Vagels. Ok Touristen, de de Vagels vun’t Auto ut fodern doot, bringt de Göse in Gefohr, wiel se sik denn mehr an’e Straten upholen doot un dootföhrt weert. De IUCN seggt, 1999 harr dat wedder knapp 1.000 Deerter geven. De Populatschoon warrt jummers noch grötter, man up de Rode List steiht de Aart unner den Status „hett al wat afkregen“. Hüdigendags weert se schuult dör Schuul vun dat Habitat un dör Kuntrull vun Katten un Hunne.[1]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Hawaiigoos, ok Nēnē nömmt (Branta sandvicensis), is en Goos, de to de Seegöse un dor ok to de Echten Göse mit rekent warrt. As all Göse höört se to de Aantenvagels mit to. Se leevt up Hawaii. De Goos is en bekannt Bispeel for den Infloot vun de Europäers un vun de Tiere, de de mitbrocht hefft up de Populatschoon vun inheemsche Deerter in veel Gemarken vun düsse Eer. 1778 hett dat bi 25.000 Hawaiigöse geven, 1950 weern dor noch bi 30 Göse vun over. Bit 1999 is de Tahl wedder up bi 1.000 Vagels kladdert.
The nene (Branta sandvicensis), also known as the nēnē or the Hawaiian goose, is a species of bird endemic to the Hawaiian Islands. The nene is exclusively found in the wild on the islands of Oahu,[3] Maui, Kauaʻi, Molokai, and Hawaiʻi. In 1957, it was designated as the official state bird of the state of Hawaiʻi.[4]
The Hawaiian name nēnē comes from its soft call.[5] The specific name sandvicensis refers to the Sandwich Islands, a former name for the Hawaiian Islands.[6]
The holotype specimen of Anser sandvicensis Vigors (List Anim. Garden Zool. Soc., ed.3, June 1833, p.4.) is held in the vertebrate zoology collection at World Museum, National Museums Liverpool, with accession number NML-VZ T12706.[7] The specimen was collected from the Sandwich Islands (Hawaiian Islands) and came to the Liverpool national collection via the Museum of the Zoological Society of London collection, Thomas Campbell Eyton’s collection, and Henry Baker Tristram’s collection.
It is thought that the nene evolved from the Canada goose (Branta canadensis), which most likely arrived on the Hawaiian islands about 500,000 years ago, shortly after the island of Hawaiʻi was formed. This ancestor is the progenitor of the nene as well as the prehistoric giant Hawaiʻi goose (Branta rhuax)[8] and nēnē-nui (Branta hylobadistes). The nēnē-nui was larger than the nene, varied from flightless to flighted depending on the individual, and inhabited the island of Maui. Similar fossil geese found on Oʻahu and Kauaʻi may be of the same species. The giant Hawaiʻi goose was restricted to the island of Hawaiʻi and measured 1.2 m (3.9 ft) in length with a mass of 8.6 kg (19 lb), making it more than four times larger than the nene. It is believed that the herbivorous giant Hawaiʻi goose occupied the same ecological niche as the goose-like ducks known as moa-nalo, which were not present on the Big Island.[9] Based on mitochondrial DNA found in fossils, all Hawaiian geese, living and extinct, are closely related to the giant Canada goose (B. c. maxima) and dusky Canada goose (B. c. occidentalis).[8]
The nene is a medium-sized goose at 41 cm (16 in) tall. Although they spend most of their time on the ground, they are capable of flight, with some individuals flying daily between nesting and feeding areas. Females have a mass of 1.525–2.56 kg (3.36–5.64 lb), while males average 1.695–3.05 kg (3.74–6.72 lb), 11% larger than females.[10] Adult males have a black head and hindneck, buff cheeks and heavily furrowed neck.[11] The neck has black and white diagonal stripes.[11] Aside from being smaller, the female Nene is similar to the male in colouration. The adult's bill, legs and feet are black. It has soft feathers under its chin. Goslings resemble adults, but are a duller brown and with less demarcation between the colors of the head and neck, and striping and barring effects are much reduced.
Nene gosling on Kauai
Unison calling Kīlauea Point
The nene is an inhabitant of shrubland, grassland, coastal dunes, and lava plains, and related anthropogenic habitats such as pasture and golf courses from sea level to as much as 2,400 m (7,900 ft).[12] Some populations migrated between lowland breeding grounds and montane foraging areas.[13]
The nene could at one time be found on the islands of Hawaiʻi, Maui, Kahoʻolawe, Lānaʻi, Molokaʻi, Oʻahu and Kauaʻi. Today, its range is restricted to Hawaiʻi, Maui, Molokaʻi, and Kauaʻi. A pair arrived at the James Campbell National Wildlife Refuge on Oʻahu in January 2014; two of their offspring survived and are seen regularly on the nearby golf courses at Turtle Bay Resort.
The breeding season of the nene, from August to April, is longer than that of any other goose;[14] most eggs are laid between November and January.[10] Unlike most other waterfowl, the nene mates on land.[11] Nests are built by females on a site of her choosing, in which one to five eggs are laid (average is three on Maui and Hawaiʻi, four on Kauaʻi). Females incubate the eggs for 29 to 32 days, while the male acts as a sentry. Goslings are precocial, able to feed on their own; they remain with their parents until the following breeding season.[10]
The nene is a herbivore that will either graze or browse, depending on the availability of vegetation. Food items include the leaves, seeds, fruit, and flowers of grasses and shrubs.[12]
The nene population stands at 3,862 birds, making it the world's rarest goose.[15] It is believed that it was once common, with approximately 25,000 Hawaiian geese living in Hawaiʻi when Captain James Cook arrived in 1778.[11] Hunting and introduced predators, such as small Indian mongooses, pigs, and feral cats, reduced the population to 30 birds by 1952.[11] The species breeds well in captivity, and has been successfully re-introduced. In 2004, it was estimated that there were 800 birds in the wild, as well as 1,000 in wildfowl collections and zoos.[11] There is concern about inbreeding due to the small initial population of birds. The nature reserve WWT Slimbridge, in England, was instrumental in the successful breeding of Hawaiian geese in captivity. Under the direction of conservationist Peter Scott, it was bred back from the brink of extinction during the 1950s for later re-introduction into the wild in Hawaiʻi. There are still Hawaiian geese at Slimbridge today. They can now be found in captivity in multiple WWT centres. Successful introductions include Haleakala and Piʻiholo ranches on Maui.[16][17] NatureServe considers the species Imperiled.[18]
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The nene (Branta sandvicensis), also known as the nēnē or the Hawaiian goose, is a species of bird endemic to the Hawaiian Islands. The nene is exclusively found in the wild on the islands of Oahu, Maui, Kauaʻi, Molokai, and Hawaiʻi. In 1957, it was designated as the official state bird of the state of Hawaiʻi.
The Hawaiian name nēnē comes from its soft call. The specific name sandvicensis refers to the Sandwich Islands, a former name for the Hawaiian Islands.
La Havaja ansero, konata ankaŭ kiel Nene aŭ Nēnē (Branta sandvicensis), estas specio de birdo de la familio de Anasedoj, kvankam ĝi ne estas "vera" ansero. Ĝi estas la plej rara anasedo, kiu preskaŭ formortis dum la 1950-aj jaroj.
Ĝi estas la oficiala ŝtata birdo de la usona subŝtato Havajo, kaj estas nature trovebla nur kiel endemio en la insuloj de Havajo, Kauai kaj Maui.
La specio estis foje vastnombra. Tamen, la specio preskaŭ formortis en 1952, kies ekzempleroj estis mortigitaj fare de mungotoj, porkoj kaj katoj, kiam nur 30 birdoj vivis. Nun, pli ol 500 vivas nature, kaj multaj aliaj vivas kaptivece.
La havaja nomo Nēnē devenas el ties milda alvoko.[1]
La Nene evoluis el la Kanada ansero (Branta canadensis), kiu plej verŝjajne migris al Havaja insularo antaŭ 500,000 jaroj, tuj post kiam formiĝis la insulo de Havajo. Tiu praulo estas la prapatro de la Nene same kiel ankaŭ de la prahistoria Giganta havaja ansero[2] kaj de la Nēnē-nui (Branta hylobadistes). La Nēnē-nui estis pli granda ol la Nene, varie el neflugaj birdoj al flugaj depende el individuoj, kaj loĝis en la insulo de Maui. Similaj fosiliaj anseroj troviĝantaj en Oahu kaj Kauai eble estis de sama specio. La Giganta havaja ansero estis limigita en la insulo de Havajo kaj estis 1.2 m longa kun pezo de 8.6 kg, kio faras ĝin pli da kvar fojojn pli grandajn ol la Nene. Oni supozas, ke la herbivora Giganta havaja ansero okupis la saman ekologian niĉon kiel la anserecaj anasoj konataj kiel moa-nalo, kiuj ne loĝis en la Granda Insulo.[3] Baze sur la DNA troviĝinta en fosilioj, oni povas diri, ke ĉiu havajaj anseroj, kaj vivantaj kaj mortintaj, estas tre proksime rilataj al la Giganta havaja ansero (B. c. maxima) kaj al la Okcidenta kanada ansero (B. c. occidentalis).[2]
La Nene estas mezgranda ansero 41 cm alta. Kvankam ili pasas plej tempon surgrunde, ili kapablas flugi, kaj kelkaj individuoj flugas ĉiutage inter nestolokoj kaj manĝareoj. Inoj havas pezon de 1.525 – 2.56 kg, dum maskloj averaĝe 1.695 – 3.05 kg, tio estas 11% pli grandaj ol inoj.[4] Masklaj plenkreskuloj havas nigrajn kapon kaj malantaŭan kolon, sablokolorajn vangojn kaj tre faltecan kolon.[5] La kolo havas blankanigrajn diagonalajn striojn.[5] Krom esti pli malgranda, la ino de Nene estas simila al masklo en koloro. La beko, kruroj kaj piedoj de plenkreskulo estas nigraj. Ĝi havas mildajn plumojn sub sia mentono. Junuloj similas al masklo, sed estas pli sablokolore brunaj kaj kun malplia limigo inter la koloroj de la kapo kaj de la kolo, kaj ties strieco estas multe malplia. La beko, kruroj kaj piedoj estas samaj kiel ĉe plenkreskulo.[5] Ties fortaj fingroj estas kusenaj kaj havas reduktitan retecon, nome adapto kiu permesas ĝin rapide trapasi asprajn terenojn kiaj laftavoloj.[6]
La Nene povis iam troviĝi en la insuloj de Havajo, Maui, Kahoolawe, Lanai, Molokai, kaj Kauai. Nune ties teritorio estas limigita al la insuloj de Havajo, Maui, Molokai, kaj Kauai. La Nene estas loĝanto de arbustaroj, herbejoj, marbordaj dunoj, kaj laftavoloj, kaj rilataj homtuŝitaj habitatoj kiaj paŝtejoj kaj golfludejoj el marnivelo ĝis tiom multe kiom ĝis 2400 m.[7] Kelkaj populacioj migris inter reproduktejoj de malaltaj teroj kaj montaraj manĝareoj.[6]
La reprodukta sezono de la Nene, el aŭgusto al aprilo, estas pli longa ol tiuj de ĉiu ajn alia ansero;[8] plej ovoj estas demetataj inter novembro kaj januaro.[4] Malkiel plej aliaj akvobirdoj, la Nene pariĝas surtere.[5] Nesto estas konstruata de ino en loko de ŝi elektita, en kiu ŝi demetas 1 al 5 ovojn (averaĝe estas tri en Maui kaj Havajo, kvar en Kauai). Ino kovas la ovojn dum 29 al 32 tagoj, dum la masklo viglas gardiste. Idoj estas frumaturaj, kaj kapablas manĝi per si mem; ili restas kun siaj gepatroj ĝis la venonta reprodukta sezono.[4]
La Nene estas herbovorulo kiu ĉu paŝtas herbon aŭ plukopaŝtas, depende el la disponeblo de vegetaĵaro, kaj tiam manĝeroj estas folioj, semoj, fruktoj, kaj floroj de herbo aŭ arbustoj.[9]
La Nene estas la plej rara ansero en la mondo. Oni supozas, ke ĝi estis iam komuna, kun ĉirkaŭ 25,000 Havajaj anseroj vivantaj en Havajo kiam la kapitano James Cook alvenis en 1778.[5] Tamen, ĉasado kaj enmetitaj predantoj, kiaj la Malgranda herpesto, porkoj, kaj katoj, malpliigis la populacion al nur 30 birdoj ĉirkaŭ 1952.[5] Tamen, tiu specio bone reproduktiĝas en kaptiveco, kaj estis sukcese reenmetita; en 2004, oni ĉirkaŭkalkulis ke estis 800 birdoj en naturo, kaj 1000 en akvobirdaj kolektoj kaj bestoĝardenoj.[5] Tamen, estas iom da zorgo pro interna reproduktado pro la malgranda dekomenca populacio. La naturrezervejo WWT Slimbridge, en Anglio, ludis gravan rolon en la sukcesa reproduktado de la Havaja ansero en kaptiveco. Sub direktorado de la konservisto Peter Scott, oni reproduktigis ĝin el riska bordo al formorto dum la 1950-aj jaroj al pli posta reenmeto en naturon en Havajo. Estas ankoraŭ Havajaj anseroj ĉe Slimbridge nuntempe. Ili povas nune troviĝi en kaptiveco en ĉiu ejo de WWT. Sukcesaj reenmetoj okazis ankaŭ ĉe ranĉoj de Haleakala kaj Piiholo en Maui.[10][11]
Kapo
La distinga kolbildo
La distinga kolbildo
Nene, familio
Grupo de Nēnē; la birdo dekstre montras la karakteran piedon
Signalo en Havajo avertante pri trapasontaj Havajaj anseroj
Du Havajaj anseroj ĉe la Nacia Naturrezervejo Pinto Kilauea.
Grupo de Havajaj anseroj ĉe golfludejo de Waikoloa en aprilo 2010.
Du Havajaj anseroj ĉe Pali Trail inter Maalaea kaj Lahaina.
Ĉe humideja rezervejo WWT Slimbridge en Anglio.
La Havaja ansero, konata ankaŭ kiel Nene aŭ Nēnē (Branta sandvicensis), estas specio de birdo de la familio de Anasedoj, kvankam ĝi ne estas "vera" ansero. Ĝi estas la plej rara anasedo, kiu preskaŭ formortis dum la 1950-aj jaroj.
Ĝi estas la oficiala ŝtata birdo de la usona subŝtato Havajo, kaj estas nature trovebla nur kiel endemio en la insuloj de Havajo, Kauai kaj Maui.
La specio estis foje vastnombra. Tamen, la specio preskaŭ formortis en 1952, kies ekzempleroj estis mortigitaj fare de mungotoj, porkoj kaj katoj, kiam nur 30 birdoj vivis. Nun, pli ol 500 vivas nature, kaj multaj aliaj vivas kaptivece.
La havaja nomo Nēnē devenas el ties milda alvoko.
La barnacla de Hawái (Branta sandvicensis), también conocida como ganso de Hawái o barnacla nené,[2] es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de las islas Hawái.
Adaptada a una vida terrestre entre los parajes volcánicos, estuvo a punto de extinguirse a mediados del siglo XX por la introducción de cerdos, ratas y gatos en las islas (caso común entre todos los endemismos insulares); de una población salvaje de aproximadamente 25 000 individuos se pasó a entre 30 y 50 en los años 1950.[3] Por suerte para la especie es fácil su reproducción en los zoológicos, donde hoy son más abundantes que en su propio medio natural. En 2004 se estimó que 800 ejemplares vivían en libertad en Hawái, mientras que otros 1 000 vivían en cautiverio en zoológicos.[3]
La barnacla de Hawái (Branta sandvicensis), también conocida como ganso de Hawái o barnacla nené, es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae endémica de las islas Hawái.
Adaptada a una vida terrestre entre los parajes volcánicos, estuvo a punto de extinguirse a mediados del siglo XX por la introducción de cerdos, ratas y gatos en las islas (caso común entre todos los endemismos insulares); de una población salvaje de aproximadamente 25 000 individuos se pasó a entre 30 y 50 en los años 1950. Por suerte para la especie es fácil su reproducción en los zoológicos, donde hoy son más abundantes que en su propio medio natural. En 2004 se estimó que 800 ejemplares vivían en libertad en Hawái, mientras que otros 1 000 vivían en cautiverio en zoológicos.
Branta sandvicensis Branta generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Branta sandvicensis Branta generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Havaijinhanhi eli nene (Branta sandvicensis, havaijiksi nēnē) on Havaijin kansallislintu ja kanadanhanhelle sukua oleva hanhilaji.[2][3] Lajia tavaan vain kolmella Havaijin saarella, ja se luokitellaan vaarantuneeksi. Onnistuneiden suojelutoimien avulla lajin kanta on kasvanut on 1900-luvun puolivälin 30 yksilöstä yli 2 000 yksilöön.
Havaijinhanhien koko vaihtelee 56–71 senttimetrin välillä. Linnulla on musta pää ja kermanväriset posket. Vaaleanharmaassa niskassa on mustia raitoja ja kapea tumma rengas niskan alaosassa. Höyhenpuvun väri vaihtelee harmaan ja ruskean välillä ja siinä on poikittaisia raitoja. Nokka, jalat ja räpylät ovat mustat. Silmät ovat tummanruskeat. Koiras on tyypillisesti naarasta isokokoisempi – täysikasvuinen koiras painaa noin 2,1 kg ja naaras noin 1,8 kg – mutta ne ovat muutoin samannäköiset.[3]
Laji on harvinainen ja uhanalainen, maailman kuuden uhanalaisimman vesilinnun joukossa. Sitä esiintyy vain kolmella Havaijin saariryhmän saarella, Havaijilla, etenkin Hawaii Volcanoesin kansallispuistossa, sekä Kauailla ja Mauilla. Sen häviämiseen muilta Havaijin saarilta ovat vaikuttaneet metsästys, munankerääminen ja saarille tuodut vieraat petonisäkkäät.[3] Alimmillaan kannan arveltiin olleen 1900-luvun puolivälissä vain noin 30 yksilöä. Suojeluponnistusten ansiosta lajin kannan arvioitiin olleen vuonna 1997 jo 885 yksilöä[3] ja vuonna 2011 yli 2 000 yksilöä.[1] Nykyään merkittävin kantaa rajoittava tekijä on suotuisten elinympäristöjen puute. Toinen merkittävä uhka ovat edelleen vieraat petonisäkkäät. Muita uhkia ovat taudit, sisäsiittoisuus ja auto-onnettomuudet.[1] Laji on rauhoitettu, ja havaijinhanhen tappamisesta voi saada jopa 50 000 Yhdysvaltain dollarin sakot tai vuoden vankeutta.[4]
Lintu elää ja pesii harvakasvustoisellakin rantaviivalla, pensaikoissa, ruohikoissa, ja metsissä, joissa on kuivahkoa maata, vulkaanista tuhkaa, hiilimurskaa ja laavakiveä.[3]
Naaraat munivat tyypillisesti kolme munaa. Pesä on maassa.[3]
Havaijinhanhet syövät lehtiä, siemeniä, marjoja, ruohojen kukintoja, yrttejä ja pensaiden kasvustoja.[3]
Havaijinhanhi eli nene (Branta sandvicensis, havaijiksi nēnē) on Havaijin kansallislintu ja kanadanhanhelle sukua oleva hanhilaji. Lajia tavaan vain kolmella Havaijin saarella, ja se luokitellaan vaarantuneeksi. Onnistuneiden suojelutoimien avulla lajin kanta on kasvanut on 1900-luvun puolivälin 30 yksilöstä yli 2 000 yksilöön.
Branta sandvicensis
La Bernache néné (Branta sandvicensis) est une espèce de palmipèdes appartenant à la famille des Anatidae et à la sous-famille des Anserinae.
La Bernache néné mesure entre 56 et 71 cm de longueur. Son plumage est brunâtre sauf pour la calotte et le côté du cou qui sont noirs et le reste du cou et de la tête qui sont jaunâtres. Les doigts ne sont que partiellement palmés.
Cette espèce est originaire des îles Hawaï où elle fréquente les pentes des volcans avec une végétation clairsemée. C'est une espèce sédentaire. Elle est adaptée pour grimper sur les pentes de roches volcaniques grâce à des pattes à palmure réduite ainsi que des griffes solides.
C'est l'espèce d'oie la plus terrestre ; elle se nourrit exclusivement sur les champs de lave. La Bernache néné vit généralement en familles, les oiseaux ne se regroupant que pendant la mue.
Cette espèce a été sauvée de l'extinction par l'élevage en captivité. En 1952, il ne restait qu'une trentaine d'oiseaux sauvages en raison de la chasse et de la prédation exercée par des espèces introduites : chiens, chats et mangoustes. L'élevage en captivité notamment par le Wildfowl and Wetlands Trust à Slimbridge et la lutte contre les prédateurs ont permis de ramener la population sauvage à plus d'un millier d'individus grâce aux lâchers d'oiseaux nés en captivité.
Branta sandvicensis
La Bernache néné (Branta sandvicensis) est une espèce de palmipèdes appartenant à la famille des Anatidae et à la sous-famille des Anserinae.
Gé thearc, dúchasach do thalamh ard ar oileáin Haváí is ea an Ghé Haváíoch (Branta sandvicensis; Haváis: nēnē). Na sciatháin gearr, scamall laghdaithe ar na cosa. Itheann sí torthaí is luibheanna. Níos lú ná 50 cinn díobh fágtha i 1950, ach le pórú i mbraighdeanas tá níos mó ná 2,000 anois ann.
O ganso de Hawai (Branta sandvicensis), tamén coñecido coma nēnē na lingua hawaiana, é unha especie de ave anseriforme da familia Anatidae endémica das illas Hawai.
Adaptada a unha vida terrestre entre os paraxes volcánicos, estivo a punto de se extinguir a mediados do século XX pola introdución de porcos, ratas e gatos nas illas (caso común entre todos os endemismos insulares); dunha poboación salvaxe de 25.000 individuos pasouse a só 34 nos anos cincuenta. Por sorte para a especie é doada a súa reprodución nos zoolóxicos, onde hoxe son máis abundantes que no seu propio medio natural.
O ganso de Hawai (Branta sandvicensis), tamén coñecido coma nēnē na lingua hawaiana, é unha especie de ave anseriforme da familia Anatidae endémica das illas Hawai.
Adaptada a unha vida terrestre entre os paraxes volcánicos, estivo a punto de se extinguir a mediados do século XX pola introdución de porcos, ratas e gatos nas illas (caso común entre todos os endemismos insulares); dunha poboación salvaxe de 25.000 individuos pasouse a só 34 nos anos cincuenta. Por sorte para a especie é doada a súa reprodución nos zoolóxicos, onde hoxe son máis abundantes que no seu propio medio natural.
Nene adalah panggilan untuk Angsa Hawaii. Nene adalah nama dari sejenis angsa yang hanya ditemukan di Kepulauan Hawaii. Merupakan spesies kepulauanHawaii. Ukuran panjang burung kira kira 65 cm (25 inchi) berwarna abu-abu coklat diseluruh tubuhnya, ada warna hitam di leher dan wajahnya, sukar dibedakan untuk jenis.
Pemangsa Angsa Hawaii adalah Anjing, kucing, babi dan manusia.
Tahun1993, Angsa Hawaii berkurang perkembang biakannya, total pertumbuhan di Kepulauan Laysand.
Nene adalah panggilan untuk Angsa Hawaii. Nene adalah nama dari sejenis angsa yang hanya ditemukan di Kepulauan Hawaii. Merupakan spesies kepulauanHawaii. Ukuran panjang burung kira kira 65 cm (25 inchi) berwarna abu-abu coklat diseluruh tubuhnya, ada warna hitam di leher dan wajahnya, sukar dibedakan untuk jenis.
Pemangsa Angsa Hawaii adalah Anjing, kucing, babi dan manusia.
Tahun1993, Angsa Hawaii berkurang perkembang biakannya, total pertumbuhan di Kepulauan Laysand.
L'oca delle Hawaii (Branta sandvicensis Vigors, 1834), nota anche come nene o nēnē, è una specie di oca endemica delle Hawaii[2]. Uccello ufficiale dello stato delle Hawaii, in natura è presente esclusivamente sulle isole di Maui, Kauai e Hawaii. Il nome nēnē, di origine hawaiiana, è onomatopeico, e si riferisce al suo debole richiamo[3].
La nene si è evoluta a partire da alcuni esemplari di oca del Canada (Branta canadensis), che molto probabilmente migrarono verso le Hawaii 500.000 anni fa, poco dopo la formazione dell'isola di Hawaii. Questi antenati furono i progenitori della nene, così come di due forme preistoriche, l'oca delle Hawaii gigante[4] e la nēnē-nui (Branta hylobadistes). La nēnē-nui era più grande della nene ed era in grado di volare o no a seconda degli esemplari; viveva sull'isola di Maui. Resti fossili di oche simili ritrovati su Oahu e Kauai potrebbero appartenere a membri della stessa specie. L'oca delle Hawaii gigante era relegata all'isola di Hawaii, e con una lunghezza di 1,2 m e un peso di 8,6 kg era oltre quattro volte più grande della nene. Si ritiene che l'oca delle Hawaii gigante, erbivora, occupasse la stessa nicchia ecologica delle anatre simili a oche conosciute come moa-nalo, che non erano presenti su Hawaii[5]. Analizzando il DNA mitocondriale prelevato dai fossili, si è scoperto che tutte le oche delle Hawaii, sia viventi che scomparse, sono strettamente imparentate con l'oca del Canada gigante (B. c. maxima) e con l'oca del Canada scura (B. c. occidentalis)[4].
Con un'altezza di 41 cm, la nene è un'oca di medie dimensioni. Sebbene trascorra la maggior parte del tempo al suolo, è in grado di volare, e alcuni esemplari si spostano tutti i giorni in volo tra le aree di nidificazione e quelle di foraggiamento. Le femmine pesano 1,5-2,5 kg, mentre i maschi, con un peso di 1,6-3,0 kg, sono più grandi dell'11%[6]. I maschi adulti hanno la testa e la parte posteriore del collo nere, le guance color camoscio e il collo fortemente corrugato[7]. Sul collo sono presenti strisce diagonali bianche e nere[7]. Tranne che per le dimensioni inferiori, le femmine di nene presentano una colorazione simile a quella dei maschi. Negli adulti becco, zampe e piedi sono neri. Sotto il mento vi è un soffice piumino. Gli anatroccoli somigliano ai maschi, ma hanno il piumaggio di un marrone più spento, con i colori di testa e collo meno marcati; inoltre, le striature e altri disegni sono meno evidenti. Becco, zampe e piedi sono identici a quelli degli adulti[7]. Le robuste dita sono rigonfie e solo parzialmente palmate, adattamento, questo, che consente all'animale di attraversare rapidamente anche terreni accidentati, come le distese di lava[8].
Un tempo la nene era presente sulle isole di Hawaii, Maui, Kahoolawe, Lanai, Molokai e Kauai. Oggi, il suo areale si è ristretto ad Hawaii, Maui, Molokai e Kauai. La nene abita boscaglie, praterie, dune costiere e distese di lava, ma anche habitat antropogenici nei loro pressi, come pascoli e campi da golf, dal livello del mare a più di 2400 m di quota[9]. Alcune popolazioni migrano tra i terreni di nidificazione, in pianura, e le aree di foraggiamento, in montagna[8].
La nene è erbivora, e si nutre sia pascolando che brucando, a seconda della vegetazione disponibile. La dieta comprende foglie, semi, frutti e fiori di piante erbacee e arbusti[10].
La stagione della nidificazione della nene, da agosto ad aprile, è la più lunga di quella di qualsiasi altra oca[11]; la maggior parte delle uova vengono deposte tra novembre e gennaio[6]. Diversamente dalla maggior parte degli Anseriformi, la nene si accoppia sul terreno[7]. Nei nidi, costruiti dalle femmine in siti scelti accuratamente, vengono deposte da una a cinque uova (in media tre su Maui e Hawaii, e quattro su Kauai). Le femmine covano le uova per 29-32 giorni, mentre i maschi fanno da sentinella. Gli anatroccoli sono precoci e sono in grado di trovare il cibo da soli; rimangono con i genitori fino alla successiva stagione della nidificazione[6].
Quando, nel 1778, arrivò nelle Hawaii il capitano Cook, c'erano probabilmente 25.000 nene, ma, come molte specie insulari, quest'oca non riuscì a resistere efficacemente agli animali introdotti dai coloni e ai mutamenti ambientali che si accompagnarono allo sviluppo dell'agricoltura[7]. Nel 1950 la popolazione dell'oca delle Hawaii, che era stata decimata anche dalla caccia, era sospesa sull'orlo dell'estinzione, e il numero degli animali selvatici restanti era stimato da trenta a cinquanta[7]. Nel 1957 i conservazionisti cominciarono a far riprodurre le oche in cattività, nella speranza di conservare un residuo della popolazione declinante e di poterla un giorno reintrodurre in natura[7]. I programmi finalizzati alla liberazione in natura di oche allevate in cattività si rivelarono inizialmente difficili, ma sforzi recenti hanno avuto maggior successo. Oggi esistono popolazioni modeste ma stabili di nene nelle isole di Hawaii, Maui e Kauai. Quelle di Hawaii ridivennero selvatiche nel 1982, dopo che l'uragano Iwa ebbe distrutto le gabbie delle oche in cattività sul versante sud-orientale dell'isola[7]. Le nene si adattarono rapidamente al bassopiano erboso, privo di manguste. In considerazione del loro grande successo, recentemente i biologi ne hanno liberate altre sulle coste settentrionali e nord-occidentali di Kauai. Oggi nelle Hawaii ci sono circa 800 nene selvatiche, il cui numero sta aumentando a ogni stagione di riproduzione, e un altro migliaio vivono in giardini zoologici e in collezioni private fuori delle Hawaii[7]. La maggiore di queste collezioni private si trova nella riserva del Wildfowl and Wetlands Trust di Slimbridge, in Inghilterra. Un piccolo gruppo di nene (probabilmente fuggite da Slimbridge) pare stia godendosi la vita nel cuore di Londra al St. James Park, un tranquillo rifugio per uccelli acquatici di fronte a Buckingham Palace. Nelle Hawaii la caccia alle nene non è più permessa, ma quest'oca è ancora minacciata dai predatori introdotti dall'uomo, le manguste e cani e gatti selvatici, che saccheggiano continuamente i loro nidi. Gli sforzi di conservazione stanno continuando, e il futuro delle nene nelle Hawaii, pur non essendo certo, è senz'altro promettente. Pare giusto che la nene, ancora nell'incertezza se entrare o no nell'elenco delle specie a rischio di estinzione, sia l'uccello rappresentativo dello stato delle Hawaii.
La caratteristica colorazione del collo.
Famiglia di nene.
Gruppo di nene; nell'esemplare a destra è visibile la caratteristica forma del piede.
Cartello ad Hawaii che indica l'attraversamento di nene.
Due nene in una riserva di Kauai.
Gruppo di nene sul campo da golf di Waikoloa (aprile 2010).
Due nene ad Hawaii.
Esemplare al Wildfowl and Wetlands Trust di Slimbridge.
L'oca delle Hawaii (Branta sandvicensis Vigors, 1834), nota anche come nene o nēnē, è una specie di oca endemica delle Hawaii. Uccello ufficiale dello stato delle Hawaii, in natura è presente esclusivamente sulle isole di Maui, Kauai e Hawaii. Il nome nēnē, di origine hawaiiana, è onomatopeico, e si riferisce al suo debole richiamo.
De hawaiigans of néne (Branta sandvicensis) is een ganzensoort die endemisch is voor Hawaï en het naburige eiland Maui. Midden jaren 1950 was deze vogel bijna uitgestorven.
De hawaiigans is een overwegend bruin gekleurde gans met donkere veren op de kop en hals. De zwemvliezen zijn enigszins gereduceerd en hij loopt veel vloeiender en sneller dan andere ganzen; hij waggelt niet.
Zijn leven speelt zich, in tegenstelling tot dat van andere ganzensoorten, grotendeels op het land af. Hij is niet afhankelijk van de nabijheid van water en voedt zich met allerlei besjes, granen en grassen die hij op het land vindt.
De gemiddelde nestgrootte bij deze soort is 4 of 5 eitjes, die na ongeveer een maand broeden uitkomen.
De néne kwam vroeger in groten getale voor op Hawaï en het naburige eiland Maui. De kleine populatie die uiteindelijk overbleef broedde op spaarzaam begroeide vulkaanhellingen. Het oorspronkelijke leefgebied bestond uit natuurlijke graslanden in de nabijheid van terrein met struikgewas. Hiervan is veel verloren gegaan door omzetting van ongerepte natuur in gebied in agrarisch gebruik.
Rond 1950 waren er mogelijk nog maar 30 individuen in het wild over. Naast inkrimping van het leefgebied had de populatie sterk te lijden door jacht en predatie van een ingevoerd roofdier, de Indische mangoeste (Herpestes javanicus auropunctatus) en bovendien bleken de ganzen gevoelig voor infecties met Toxoplasma gondii een parasiet die de ziekte toxoplasmose veroorzaakt. Toxoplasma is een eencellige die werd overgebracht door verwilderde katten. Daarnaast eist het autoverkeer een hoge tol; vooral volwassen dieren worden vaak aangereden.
In gevangenschap gefokte vogels zijn in de jaren zestig van de 20e eeuw in hun oorspronkelijke leefgebied op de eilanden Hawaï, Molokai, Maui en Kauai uitgezet en de soort is nu niet meer in gevaar. Volgens een schatting uit 2011 zijn er 2500 individuen in het wild. Er broedde waarschijnlijk maar hoogstens 500 paar met succes. BirdLife International schatte in 2012 het aantal volwassen dieren tussen de 250 en 1000. Het voorplantingsresultaat blijft onder de verwachtingen en daarom is aanvulling met ganzen die in gevangenschap gefokt zijn nog steeds noodzakelijk. Om deze redenen staat deze gans als "kwetsbaar" op de internationale Rode Lijst van de IUCN.[1]
De hawaiigans of néne (Branta sandvicensis) is een ganzensoort die endemisch is voor Hawaï en het naburige eiland Maui. Midden jaren 1950 was deze vogel bijna uitgestorven.
Hawaiigås (Branta sandvicensis) er ein fugl i andefamilien.
Hawaiigås (Branta sandvicensis) er ein fugl i andefamilien.
Hawaiigås (Branta sandvicensis) er en standfugl i andefamilien som tilhører gruppen med gjess. Arten er stedegen for noen av Hawaiiøyene og er valgt som delstatsfugl for Hawaii. På hawaiisk heter den nēnē. Arten er listet som sårbar (VU) på IUCNs rødliste og truet av utryddelse.[1]
Hawaiigåsa har trolig utviklet seg fra forfedre som en var[2] eller lignet mye[3] på kanadagås (B. canadensis), og hawaiigås minner også mye om den. Det er imidlertid flere distinkte forskjeller, også i utfarging. Selv om hawaiigås er en dyktig flyger har den relativt korte vinger og lange bein, og dessuten redusert svømmehud mellom tærne. En klar indikasjon på at arten oppholder seg mer på land enn i vann.
Det er bevis for at det har eksistert minst 8 andre gåsearter på Hawaii, men disse ble utryddet etter at polynesierne ankom øyene. Disse artene var ikke flygedyktige.[3]
Hawaiigås er stedegen for Hawaii og lever vilt kun på øyene Oahu, Maui, Kauaʻi og Hawaiʻi. Den er planteeter og trives i kystsonen og lavlandet, ofte på karrig og steinet lavagrunn, der den beiter på ulike urter, frø og frukt.
Da kaptein James Cook kom til Hawaii i 1778 antar man et det fantes omkring 25 000 hawaigås der, men midt på 1940-tallet var antallet redusert til cirka 50 individer (IUCNs rødliste hevder cirka 30 individer[1]).[3] Årsaken til den store reduksjonen i antall var i hovedsak jakt og konkurranse og predasjon fra andre innførte dyr.[3]
På 1970-tallet ble det ved Hawai‘i Volcanoes National Park igangsatt et eget avlsprogram for å redde arten, men forvillede tamkatter og innført indisk mungo (Herpestes edwarsi) vanskeliggjør arbeidet.[3] Mange fugler blir også drept av biltrafikken. Bestanden av hawaiigås har imidlertid sakte økt. I 2004 ble den anslått til cirka 1 241 individer, i 2006 cirka 1 744 individer, og i 2011 til cirka 2 500 individer.[1] Bestandsøkningen kommer imidlertid stort sett fra fugler som blir utsatt fra avlsprogrammet. Forskerne antar at færre enn 1 000 ville individer hekker suksessfullt.[1]
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Hawaiigås (Branta sandvicensis) er en standfugl i andefamilien som tilhører gruppen med gjess. Arten er stedegen for noen av Hawaiiøyene og er valgt som delstatsfugl for Hawaii. På hawaiisk heter den nēnē. Arten er listet som sårbar (VU) på IUCNs rødliste og truet av utryddelse.
Multimedia w Wikimedia Commons Bernikla hawajska[5], gęś hawajska (Branta sandvicensis) – endemiczny gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae), występujący jedynie na archipelagu Hawaje. Występuje wyłącznie na wyspach Oʻahu[6], Maui, Kauaʻi, Molokaʻi, oraz Hawaiʻi. Jest również oficjalnym ptakiem stanu Hawaje.
Hawajska nazwa nēnē pochodzi od charakterystycznego dźwięku jaki wydają te ptaki[7]. Nazwa gatunkowa „sandvicensis” wywodzi się ze starej nazwy archipelagu Hawaje – Sandwich Islands[8]. W Polsce jest hodowana.
Duży ptak o długości ciała o 60 cm, rozpiętość skrzydła 35-37,8 cm[9]. Osiąga wagę od 1,5 kg do 3 kg przy czym samce są średnio o 11% większe od samic[10]. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego w upierzeniu. Pióra tworzą na szyi charakterystyczne, czarne rowki, które pozwalają na odróżnienie jej od innych gatunków z rodzaju Branta[11]. Młode są podobne do samców, kolor ich upierzenia jest jednak bardziej brązowy, a rowki na szyi są mniej widoczne. Pomimo prowadzenia naziemnego trybu życia, jest zdolny do lotu. Zdarzały się przypadki codziennych lotów między gniazdem, a miejscem żerowania. Zdarzają się młode pozbawione możliwości lotu. Błona pławna na stopach zredukowana. Na palcach występuje warstwa grubszej łuski, która chroni stopę przed uszkodzeniami podczas pokonywania trudnych terenów[12].
Zamieszkuje głównie zarośla, przybrzeżne wydmy, pola lawowe oraz ekosystemy wytworzone przez człowieka takie jak pola golfowe czy pastwiska. Spotykany jest do 2400 m n.p.m. oraz potrafi migrować z niższych terenów na te wyżej położone[13]. Niegdyś występował na wielu wyspach archipelagu Hawaje (Hawaiʻi, Maui, Kahoʻolawe, Lānaʻi, Molokaʻi oraz Kauaʻi), jednak w wyniku polowań i introdukcji europejskich drapieżników jego populacja jest obecnie ograniczona do wysp Hawaiʻi, Maui, Molokaʻi, Kauaʻi i Oʻahu.
Sezon godowy trwa od sierpnia do kwietnia (dłużej niż u jakiejkolwiek innej gęsi), większość jaj jest składana w okresie od listopada do stycznia[10]. Jaja składa na lądzie w odróżnieniu od większości Anatidae[11]. Samica tworzy gniazdo, do którego składa do 5 jaj (średnio 3-4 w zależności od wyspy, na której występuje). Jaja wysiaduje samica, a samiec spełnia rolę strażnika. Pisklęta wykluwają się po około 30 dniach, są zagniazdownikami, a więc zdolne są do samodzielnego zdobywania pokarmu. Pozostają z rodzicami do następnego sezonu godowego[10].
Bernikla hawajska jest roślinożercą. Spożywa głównie liście, nasiona, owoce, kwiaty i trawy[13].
Badania dowodzą, że bernikla hawajska wyewoluowała z bernikli kanadyjskiej (Branta canadensis), która przybyła na Hawaje około 500,000 lat temu, wkrótce po tym jak uformował się archipelag Hawaje. Za przodka ne-ne uznaje się nene-nui (Branta hylobadistes)[14], był on większy od nene oraz często pozbawiony możliwości lotu. Występował na wyspie głównie na wyspie Maui, ale odnaleziono podobne skamieniałości również na wyspach Oʻahu i Kauaʻi. Mierzył 1,2 m i ważył około 9 kg[15]. Badania mitochondrialnego DNA sugerują, że wszystkie bernikle hawajskie są blisko związane z Branta canadensis maxima i Branta canadensis occidentalis[14].
Jest uznawana za najrzadszą gęś na świecie. Szacuje się, że w momencie przybycia Jamesa Cooka na Hawaje w 1778 roku, populacja bernikli hawajskiej wynosiła 25,000 osobników. Polowania oraz introdukcja drapieżników (świń, kotów, mangust) doprowadziły do redukcji populacji do 30 osobników w 1952 roku. Bardzo dobrze rozmnaża się w niewoli co pozwoliła na reintrodukcję gatunku. W 2004 roku populacja została oszacowana na 1000 przedstawicieli gatunku[11]. Występują jednak problemy z rozmnażaniem z powodu małej populacji, z której reintrodukowano gatunek. Obecnie żyje około 2500 osobników. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (zagrożona wyginięciem)[16].
Branta sandvicensis z wyraźnie widocznymi charakterystycznymi czarnymi rowkami z piór na szyi
Rodzina bernikli hawajskich
Upierzenie głowy z bliska
Młody osobnik z rodziną
Pływająca Branta sandvicensis
Museum specimen
Bernikla hawajska, gęś hawajska (Branta sandvicensis) – endemiczny gatunek ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae), występujący jedynie na archipelagu Hawaje. Występuje wyłącznie na wyspach Oʻahu, Maui, Kauaʻi, Molokaʻi, oraz Hawaiʻi. Jest również oficjalnym ptakiem stanu Hawaje.
Hawajska nazwa nēnē pochodzi od charakterystycznego dźwięku jaki wydają te ptaki. Nazwa gatunkowa „sandvicensis” wywodzi się ze starej nazwy archipelagu Hawaje – Sandwich Islands. W Polsce jest hodowana.
O Ganso-do-havaí ou ganso-havaiano[1] (Branta sandvicensis) é uma espécie de ganso endémico da ilhas do Havai.
O Ganso-do-havaí ou ganso-havaiano (Branta sandvicensis) é uma espécie de ganso endémico da ilhas do Havai.
Hawaiigås[2] (Branta sandvicensis) är en fågel inom släktgruppen gäss, endemisk för ögruppen Hawaiiöarna och ögruppens nationalfågel.
Hawaiigåsen utvecklades ur kanadagäss (Branta canadensis), som med största sannolikhet migrerade till Hawaii för 500 000 år sedan, en kort tid efter att ön Hawaii formades. Dessa kanadagäss är det genetiska ursprunget för både hawaiigåsen så väl som den förhistoriska Nēnē-nui (Branta hylobadistes).[3]
Den lever ursprungligen i bergen på ön Hawaii. Den introducerades på Maui, och förrymda individer har etablerat en vild population på Kauai. Den häckar ursprungligen på lavafält, det vill säga på land till skillnad från merparten av arterna inom familjen änder.
Den har svart huvud, sandfärgade kinder och dess ljust gråbeige hals är djupt fårad av svarta streck. Näbben och benen är gråsvarta. Könen är lika men honan är något mindre. Ryggen, kroppsidorna och vingovansidorna är grå med kraftiga tvärgående mörkare streck. Undergumpen är vit och stjärten svart.
Simhuden mellan de starka tårna är tillbakaväxt vilket är en anpassning till dess liv på land.
Idag är den världens mest ovanliga gås. Historiskt var den mycket vanlig på Hawaii men på grund av habitatförstöring och introducerade predatorer som manguster, grisar och katter så minskade populationen kraftigt och 1952 fanns det bara 30 individer kvar. Det har dock visat sig att den förökar sig bra i fångenskap och dessa har senare återplacerats i det vilda så att det år 2004 fanns en vild population på 500 individer och 2008 mer än 1000 adulta individer. Populationen är fortfarande liten men eftersom trenden är positiv så kategoriseras den bara som sårbar (VU) av IUCN.[1]
Wikimedia Commons har media som rör hawaiigås.
Hawaiigås (Branta sandvicensis) är en fågel inom släktgruppen gäss, endemisk för ögruppen Hawaiiöarna och ögruppens nationalfågel.
Wikimedia Commons'ta Branta sandvicensis ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Branta sandvicensis ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Branta sandvicensis ördekgiller familyasından Hawaii adalaraından Maui Adası, Kauaʻi Adası ve Hawaii Adası'na endemik kaz türü. Yumuşak sesli bir kaz ötüşü dolayısıyla Hawaii dilinde, ve halk arasında, bu tür kazın adı nene olarak bilinmektedir. Bu tür kaz ABD'nin Hawaii eyaletinin resmi kuşudur.[1]
Branta sandvicensis 41 cm boyunda orta büyüklükte bir kazdır. Dışiler 1,525-2,56 kg, erkekler ise 1,695-3,05 kg ağırlığındadır.[2] Erişkin erkeklerin başı ve ensesinin arkası siyah renklidir. Yanakları ten rengi olan bu kazın boynu oldukça yoğun çizgilidir. Boyunda siyah ve beyaz diyagonal şeritler görünür. Biraz daha küçük olmasının dışında dişiler erkekler ile aynı renklerdedir. Erişkinlerin gagası, ayakları ve bacakları siyah renklidir. Çenesinin altında yumuşak tüyler bulunur.
"Hawaii Kazı", Nene, dünyada en nadir bulunan kaz türü başında gelmektedir.[3] Hawaii adasının beyaz ırktan Avrupalılar, yani İngiliz denizcisi ve kaşifi James Cook, tarafından 1778'de ilk ziyareti zamanında Hawaii'de yaklaşık 15.000 "nene" bulunduğu tahmin edilmektedir.[4]. Fakat Avrupalı denizcilerin adaları ziyaretleri arttıkça bu adalara yaban domuzlar, kediler ve küçük Asya manguzları gibi küçük yırtıcı vahşi hayvanlar getirilmiş ve "nene" kazlarını avlayan, yani "predatör" olan, bu adalara getirilen yeni hayvanlar Hawaii kazı "nene"'nin hemen hemn neslini tüketmişlerdir. 1952'de Hawaii 'de sadece 30 tane "nene" kaldığı bilinmektedir. Bu kadar çok az sayıda "nene" kazının kendi arasında vahşi olarak üremesi imkansız olduğu ve bu kazın neslini tükeneceği tahmin edilmekteydi.
Neyse ki bu "nene" türü kazların ehlileştirmeden insanların bakımı ve koruması altında rahatça yaşayıp üretilmesi mümkün olmuştur. İngiliz Doğa tarihçisi Peter Scott 1950'lı yılları başında birkaç "Nene" çiftini İngiltere'nin güneybatısında bulunan "Slimbridge Yaban Ördekgiller ve Islak Araziler Vakfı Merkezi"'ne getirip burada burada üremelerini sağlamıştır. 2004 yılından İngltere'den gönderilen "nene" kazları Hawaii'da vahşi alanlara tekrar salınmışlardır. Günümüzde bu kazlar çeşitli hayvanat bahçesinde ve özellikle İngıtere'de bulunan "Yaban Ördekgiller ve Islak Araziler Vakfı" merkezlerinde insan bakımı altında yaşadıkları gibi, 800 kadar "nene" türü "Hawaii kazı" Hawaii adasında vahşi olarak yaşamaktadır.[4]
Kauai, Princeville Büyük Hayvan çiftliğinde Nene
Hawaii kazına has özel boyun işaretleri
Nene kazı ailesi
Motorlu vasıtalara Hawaii kazları geçişini ikaz eden Hawaii adası yol işareti
"Kilaunea Point Ulusal Vahşi Hayvan Korunağı"'nda 2 Hawaii kazı
Maui adasından "Pali Yürüyüş Patikası"nda iki "Hawai Kazı"
İngiltere "Yaban Ördekgiller ve Islak Araziler Vakfı" Slimbridge merkezinde Hawaii kazı
Museum specimen -
_-_465.jpg)
_(7).JPG)
|is= görmezden gelindi (yardım) Branta sandvicensis ördekgiller familyasından Hawaii adalaraından Maui Adası, Kauaʻi Adası ve Hawaii Adası'na endemik kaz türü. Yumuşak sesli bir kaz ötüşü dolayısıyla Hawaii dilinde, ve halk arasında, bu tür kazın adı nene olarak bilinmektedir. Bu tür kaz ABD'nin Hawaii eyaletinin resmi kuşudur.
Ngỗng Hawaii[1] (danh pháp hai phần: Branta sandvicensis) là một loài chim trong họ Vịt.[2] Đây là một loài ngỗng đặc hữu của quần đảo Hawaii. Đây là chim chính thức của bang Hawaiʻi, nene độc quyền được tìm thấy trong tự nhiên trên các đảo Oahu, Maui, Kauaʻi, Molokai và Hawaiʻi. Cái tên Hawaii nēnē xuất phát từ tiếng gọi mềm của nó. Tên gọi cụ thể là sandvicensis dùng để chỉ đảo Sandwich, tên cũ của quần đảo Hawaii. Người ta cho rằng loài ngỗng này triển từ ngỗng Canada (Branta canadensis), rất có thể xuất hiện trên quần đảo Hawaii khoảng 500.000 năm trước, ngay sau khi đảo Hawaii được hình thành.
Ngỗng Hawaii (danh pháp hai phần: Branta sandvicensis) là một loài chim trong họ Vịt. Đây là một loài ngỗng đặc hữu của quần đảo Hawaii. Đây là chim chính thức của bang Hawaiʻi, nene độc quyền được tìm thấy trong tự nhiên trên các đảo Oahu, Maui, Kauaʻi, Molokai và Hawaiʻi. Cái tên Hawaii nēnē xuất phát từ tiếng gọi mềm của nó. Tên gọi cụ thể là sandvicensis dùng để chỉ đảo Sandwich, tên cũ của quần đảo Hawaii. Người ta cho rằng loài ngỗng này triển từ ngỗng Canada (Branta canadensis), rất có thể xuất hiện trên quần đảo Hawaii khoảng 500.000 năm trước, ngay sau khi đảo Hawaii được hình thành.
Гавайская казарка[1] или нене[2] (англ. nēnē; Hawaiian goose, лат. Branta sandvicensis) — островная птица из семейства Утиные (Anatidae), эндемик Гавайских островов. Практически не летает и не плавает, гнездится на земле, поэтому страдает от завезённых на острова хищников.
Родиной нене являются несколько крупных островов штата Гавайи, США.
Питается зелёными частями растений и плодами кустарников.
До прихода на Гавайские острова европейцев в конце XVIII века их численность достигала 25 тысяч.
Размножаются с ноября по февраль. Самка откладывает 3—6 яиц в почву или на застывшую лаву в гнездо, выстланное пухом. Птенцы вылупляются на 29—30 день и начинают летать на 70—80 сутки.
Как и другие гуси, нене во время линьки теряют способность летать в течение 6-8 недель.
Из-за ограниченности ареала и инвазии чужеродных видов (главным образом крысы и мангусты), вид подвергается угрозе исчезновения.
К началу XX века в природе сохранились считанные пары нене. Некоторое время вид считался исчезнувшим в дикой природе[3].
В целях сохранения вида в 1950-х годах разводилась в Европе под руководством Питера Скотта.
В настоящее время охраняется и разводится в национальном парке Хавайи-Волкейнос.
Гавайская казарка или нене (англ. nēnē; Hawaiian goose, лат. Branta sandvicensis) — островная птица из семейства Утиные (Anatidae), эндемик Гавайских островов. Практически не летает и не плавает, гнездится на земле, поэтому страдает от завезённых на острова хищников.
夏威夷雁（学名：Branta sandvicensis），又名黃頸黑雁或黃額黃雁，是夏威夷特有的一種雁，也是夏威夷州的州鳥。牠們只分佈在茂宜島、考艾島及夏威夷島。
夏威夷雁是演化自加拿大雁，最有可能是於50萬年前夏威夷島剛剛形成後不久遷徙到來。史前巨大的夏威夷雁[2]及Branta hylobadistes也是這個祖先的後裔。根據化石的粒線體DNA，所有夏威夷的雁，無論是現存或已滅絕的，都與Branta Canadensis maxima及Branta Canadensis occidentalis是近親。[2]
夏威夷雁是中等身型的雁，高41厘米。雌鳥重1.525-2.56公斤；雄鳥重1.695-3.05公斤，較雌鳥重11%。[3]成年雄鳥的頭部及後頸黑色，頰部淺黃色。[4]頸部有明顯的黑白斜間。[4]雌鳥在顏色上與雄鳥相似。成鳥的喙及腳都是黑色的。牠們的下巴有軟毛。雛鳥外觀像雄鳥，但呈深褐色，頭部及頸部並沒有明顯的分界，斜間也不怎麼明顯。[4]牠們的趾上有枕及退化的蹼，令牠們可以輕鬆的在橫渡如熔岩平原等地方。[5]
夏威夷雁曾一度分佈在夏威夷島、卡胡拉威島、拉奈島、摩洛凱島及考艾島。現時牠們只限於在夏威夷島、茂宜島、摩洛凱島及考艾島生活。牠們棲息在叢林、草原、沙丘及熔岩平原，而人工的棲息地包括由海平面至海拔2400米的草坪及哥爾夫球場。[6]一些族群曾遷徙到低地及山區的地方。[5]
夏威夷雁的繁殖季節是介乎8月至4月之間，比任何一種雁的都要長。[7]牠們會於11月至1月間生大部份的蛋，每次約生2-5隻蛋。[3]牠們獨特的地方是在陸上交配的。[4]雌鳥會負責選址、築巢及孵蛋，孵化期約為29-32天；雄鳥則會負責放哨。雛鳥在孵化後就可以自行覓食，在下一個繁殖季節到來前都會與父母同住。[3]
夏威夷雁的數量曾經很多，於1778年當詹姆斯·庫克（James Cook）到達夏威夷時就約有25000隻。[4]但於1952年，因被入侵的掠食者所獵食，就只餘下約30隻。[4]由於人工繁殖及重新引入的成功，於2004年估計牠們在野外的數量就回升到800隻，飼養的就有約1000隻。[4]不過牠們卻可能會面臨近親繁殖的風險。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : コクガン属 Branta 種 : ハワイガン B. sandvicensis 学名 Branta sandvicensis (Vigors, 1833) 和名 ハワイガン 英名 Hawaiian gooseハワイガン（Branta sandvicensis、ハワイ語:Nene＝ネネ）は、鳥綱カモ目カモ科コクガン属に分類される鳥類。
アメリカ合衆国（カウアイ島、ハワイ島、マウイ島）[1][2][3]固有種
全長56-71センチメートル[1]。翼長オス27.2-37.8センチメートル、メス35-36.8センチメートル[2]。頭部の羽衣は黒く、頬は褐色[1]。頸部の羽衣は褐色で、黒い縞が入る[1][2]。上面の羽衣は暗褐色で、羽毛の外縁（羽縁）が淡色[1]。下面の羽衣は灰褐色で、黒い斑紋が入る[1]。腰や尾羽は黒く、尾羽基部の背面を被う羽毛（上尾筒）は白い[1]。
嘴は黒い[1]。虹彩は暗褐色[1]。後肢の皮膚は分厚く、これにより足場の悪い溶岩地帯を歩行することに適している[3]。趾の間には水かきはあまり発達していない[2]。後肢は黒い[1]。
繁殖形態は卵生。地面の窪みに巣を作る[1]。3-5個の卵を産む[2]。抱卵期間は29日[2]。
ハワイ州の州鳥に指定されている[3]。生息地では食用とされることもあった[2]。
食用の乱獲、人為的に移入されたイヌ、ブタ、ネズミによる被害などにより生息数は激減した[2]。1960年に国際鳥類保護会議で国際保護鳥に指定された[2]。1960年から人口孵化させた個体を国立公園などに再導入する試み（1960-1973年にハワイ島に804羽、マウイ島に391羽を放鳥[2]。1990年までに計2,100羽を放鳥[1]）が進められている[1][2]。18-19世紀における生息数は25,000羽[2]、1951年における生息数は30羽、1999年における生息数は925羽と推定されている[1]。
1823年にはヨーロッパで飼育されるようになり飼育下繁殖も成功していたが、その血統は1900年までにほぼ絶えたとされる[2]。生息数が減少した後は1949年にハワイで、1952年にイギリスで飼育下繁殖に成功した[2]。1953年における飼育個体数は35羽（イギリス16羽、ハワイ19羽）、1977年における飼育個体数は585羽以上（飼育施設数82）[2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
