Dendrocygna arborea (Linnaeus 1758)

Qaradimdik ağac ördəyi və ya Şərqi Hindistan fitçalan ördəyi (lat. Dendrocygna arborea) — ağac ördəyi cinsinə aid quş növü.

Mənbə

İstinadlar

Ədəbiyyat

• Wildfowl by Madge and Burn, ISBN 0-7470-2201-1
• Staus, N.L. 1998. Behavior and natural history of the West Indian Whistling Duck on Long Island, Bahamas. Wildfowl 49: 194-206.

Xarici keçidlər

• Faktlar, birdlife.org (ing.)
• ARKive — qaradimdik ağac ördəyinin (Dendrocygna arborea) şəkilləri və videoları (ing.)

Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.

Dendrocygna arborea^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad an Anatidae.

Anvet e voe Anas arborea (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)^[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Kavout a reer ar spesad en Antilhez Bihanañ ha Brasañ hag e Bahamas^[3].

Liammoù diavaez

• Dendrocygna arborea war al lec'hienn BirdLife International.
• Dendrocygna arborea war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

Dendrocygna arborea és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita manglars, pantans amb arbres i canyars de les Grans Antilles, les Bahames i algunes de les Antilles Menors, com ara Barbuda i Illa d'Antigua. Va ser caçat i amenaçat, principalment per als seus ous. Mentrestant va ser protegit per la CITES però el control dels governs del seu és ineficaç. El seu hàbitat, zones humides és amenaçat per la transformació en terres de conreu o la urbanització, i les zones que queden sofreixen de desforestació, pol·lució i catàstrofes naturals.^[1]

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden chwibanog y palmwydd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid chwibanog y palmwydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendrocygna arborea; yr enw Saesneg arno yw Black-billed whistling duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. arborea, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r hwyaden chwibanog y palmwydd yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Cubatræand (latin: Dendrocygna arborea) er en træand, der lever i det nordlige Caribien.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Cubatræand

Die Kubapfeifgans (Dendrocygna arborea) ist eine Art der Entenvögel. In der Unterfamilie der Pfeifgänse stellt sie die größte Art dar. Sie ist auf den Großen Antillen, einigen Bahama-Inseln, den Kaimaninseln und den Kleinen Antillen bis nach Martinique verbreitet.

Beschreibung

Die Kubapfeifgans erreicht eine Länge von 48 bis 58 Zentimetern und wiegt um die 1200 Gramm und damit fast das Doppelte bis Dreifache der Zwergpfeifgans (D. javanica), der kleinsten Vertreterin unter den Pfeifgänsen. Die Flügellänge dieser Vogelart beträgt zwischen 23 und 27 Zentimetern. Kubapfeifgänse weisen keinen Geschlechtsdimorphismus auf. Ältere Männchen sind jedoch etwas farbintensiver. Die schwarzweiße Flankenzeichnung ist bei ihnen besonders scharf voneinander abgegrenzt. Bei Jungvögeln ist die Zeichnung mehr verwischt.

Lebensweise

Die Lebensgewohnheiten dieser Entenart sind relativ wenig erforscht. Sie hält sich bevorzugt in Waldsümpfen und in Mangrovenregionen in Küstengebieten auf. Sie ist weitgehend standorttreu und wandert nur wenig. Tagsüber ruhen die Vögel bevorzugt auf Ästen, die möglichst gewässernah sind. Sie sind dämmerungsaktiv und begeben sich zu diesen Zeiten auf Nahrungsflüge auf Felder und in Palmenhaine. Sie ernähren sich vor allem von Früchten, vor allem die Samen der Königspalme (Roystonea regia), Beeren, Samen und Getreide und nehmen auch etwas tierische Nahrung zu sich. Kubapfeifgänse tauchen nicht.

Die Fortpflanzungszeit der Kubapfeifgänse variiert je nach Örtlichkeit. Sie brüten in losen Gruppen auf Bäumen oder auf dem Bodengrund. Das Gelege umfasst sechs bis zwölf Eier, die etwa 30 Tage lang bebrütet werden.

Haltung in Europa

Gruppe von Kubapfeifgänsen im Kölner Zoo

Kubapfeifgänse wurden bereits sehr früh in Europa gehalten. Die ersten Enten gelangten im Jahre 1750 in eine englische Privatsammlung. 1831 wurden sie im Londoner Zoo und 1872 im Zoologischen Garten Berlin gezeigt. Der Kölner Zoo hatte bereits 1869 Zuchterfolge mit dieser Art.^[1] Da sie gegenüber anderen Entenvögeln sehr aggressiv werden kann, wird sie in der Regel entweder als Einzelpaar in sehr großen Anlagen oder in Einzelgehegen gehalten.

Systematik

Die genaueren Verwandtschaftsverhältnisse innerhalb der Pfeifgänse sehen folgendermaßen aus:

Tüpfelpfeifgans (D. guttata)

Kubapfeifgans (D. arborea)

Gelbbrustpfeifgans (D. bicolor)

Sichelpfeifgans (D. eytoni)

Wanderpfeifgans (D. arcuata)

Zwergpfeifgans (D. javanica)

Witwenpfeifgans (D. viduata)

Herbstpfeifgans (D. autumnalis)

Weißrücken-Pfeifgans (Thalassornis leuconotus)

Bedrohung

Die Kubapfeifgans wurde aufgrund ihrer Eier intensiv bejagt. Inzwischen ist sie vor menschlicher Bejagung durch die CITES geschützt, doch die Kontrolle durch die dortige Regierung ist mangelhaft. Der Lebensraum der Kubapfeifgans, Feuchtgebiete, ist durch Ackerbau und Bebauung gefährdet. Über die Hälfte der verbliebenen Feuchtgebiete sind ernsthaft von Abholzung, Umweltverschmutzung und Naturkatastrophen, wie Dürre oder Hurrikans, bedroht. Auch könnten Prädatoren eine Erklärung für den zurückgehenden Bestand sein. Die IUCN listet die Kubapfeifgans als „gefährdet“ (vulnerable)^[2].

Einzelnachweise, Literatur und Weblinks

Einzelnachweise

1. ↑ Kolbe, S. 71.
2. ↑ Dendrocygna arborea in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 17. November 2009.

Literatur

• T. Bartlett: Ducks And Geese - A Guide To Management. The Crowood Press, 2002, ISBN 1-85223-650-7
• Hartmut Kolbe: Die Entenvögel der Welt. Ulmer Verlag 1999, ISBN 3-8001-7442-1
• Josep del Hoyo u. a.: Handbook of the Birds of the World. 1. Band: Ostrich to Ducks. Lynx Edicions, 1992, ISBN 84-87334-10-5.

Weblinks

– Album mit Bildern

• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Dendrocygna arborea in der Internet Bird Collection

The West Indian whistling duck (Dendrocygna arborea) is a whistling duck that breeds in the Caribbean. Alternative names are black-billed whistling duck and Cuban whistling duck.

Distribution

The West Indian whistling duck is widely scattered throughout the West Indies, including a large breeding population in the Bahamas, and smaller numbers in Cuba, the Cayman Islands, Antigua and Barbuda, Jamaica, Hispaniola (both the Dominican Republic and Haiti), and Puerto Rico. It is largely sedentary, apart from local movements, which can be 100 km or more.

Description

The West Indian whistling duck is the largest and darkest of the whistling ducks with a length of 48 to 58 cm (19 to 23 in). The female weighs from 800 to 1,320 g (1.76 to 2.91 lb) and the male weighs from 760 to 1,240 g (1.68 to 2.73 lb); this species is about the size of a mallard.^[3] It has a long black bill, long head and longish legs. It has a pale foreneck and light brown face. The crown, back, breast and wings are dark brown to black, and the rest of the underparts are white with heavy black markings.

All plumages are similar, except that juveniles are duller and have a less contrasted belly pattern.

Breeding

Nests have been reported in tree cavities, on branches, in clumps of bromeliads, and on the ground under thatch palms and other dense bushes. The usual clutch size is 10-16 eggs. It habitually perches in trees, which gives rise to its specific name.

Diet and behavior

The birds are mostly nocturnal and secretive, inhabiting wooded swamps and mangroves, where this duck roosts and feeds on plant food including the fruit of the royal palm.

Threats

The West Indian whistling duck has suffered extensive hunting for its eggs and for sport. Wetlands are a very limited habitat in the Caribbean, with continuing conversion for development and agriculture. More than 50% of remaining wetlands are seriously degraded by the cutting of mangroves and swamp-forest, pollution (especially over-use of pesticides1) and natural catastrophes such as droughts and hurricanes. Predation is inadequately documented but may be a factor.

Current conservation measures

D. arborea is ranked under CITES Appendix II, as well as CMS Appendix II. It is legally protected throughout much of its range, but law enforcement is inadequate. The West Indian Whistling Duck Working Group initiated a conservation programme in 1997. There are several protected areas in the region but, in general, suitable habitat, especially wetlands, is under-represented. Ducks are predated on Antigua and Barbuda by the small Indian mongooses introduced to control the cane rats which was largely unsuccessful as the rats live in trees.

Proposed conservation measures

Conduct extensive surveys to assess numbers and distribution; assist local authorities in establishing a long-term monitoring programme; conserve key sites; enforce legal protection; initiate public education and awareness programmes.

References

• Wildfowl by Madge and Burn, ISBN 0-7470-2201-1
• Staus, N.L. 1998. Behavior and natural history of the West Indian Whistling Duck on Long Island, Bahamas. Wildfowl 49: 194–206.

La Kariba arbanaso, Dendrocygna arborea, estas membro de la grupo de arbanasoj kiu reproduktiĝas en Karibio. Alternativaj nomoj estas Nigrabeka arbanaso kaj Kuba arbanaso.

Disvastiĝo

La Kariba arbanaso estas amplekse disigita tra Karibio, inklude grandan reproduktantan populacion en Bahamoj, kaj pli malgrandajn nombrojn en Kubo, Kajmanoj, Antigvo-Barbudo, kaj Jamajko. Ĝi estas tre sedenta, krom lokaj movoj, kiuj povas esti de 100 km aŭ plie. Ĉefe inter insuloj.

Nestoj estis registritaj en arbokavoj, aŭ branĉoj (el kio la genra komuna nomo), en herbotufoj de Bromeliacoj, kaj surgrunde sub tegmentopalmoj kaj aliaj densaj arbustoj. Ili kutime ripozas en arboj, kio havigas kaj la komunan genran nomon kaj ambaŭ nomojn laŭ la latina scienca nomo, ĉar Dendrocygna estas kunmetaĵo de du radikoj el kiuj la unua nome greka Dendro aludas al arbo, dum la dua nome latina cygna aludas al cignoj, dum arborea por la specifa nomo signifas en la latina simple “arba” aŭ “arboloĝanta”. Ĉiukaze tiu arba kutimo estas pli ofta en tiu ĉi specio ol ĉe la aliaj samgenraj.

Kutimaro

Tiuj birdoj estas ĉefe noktuloj kaj sekretemaj, kaj loĝas en arbaraj marĉoj kaj mangrovoj, kie tiu anaso ripozas kaj manĝas plantojn inklude la fruktojn de la palmoj de la genro Roystonea. Ili pasas malmultan tempon ĉeakve kaj pleje ĉearbe.

La kutima ovargrando estas 10-16 ovoj.

Aspekto

La Kariba arbanaso estas la plej granda (48-58 cm longa) kaj plej malhela el sia genro. Ĝi havas longan nigran bekon, longan kapon kaj longecajn nigrajn krurojn. Ĝi havas palan kolon kaj helbrunan vizaĝon. La krono, dorso, brusto kaj flugiloj estas malhelbrunaj al nigrecaj, kaj la resto de subaj partoj estas blankaj kun tre nigraj markoj.

Ĉiuj plumaroj estas similaj, escepte ke junuloj estas iom pli sankoloraj kaj havas malpli kontrastan ventrobildon.

Minacoj

La Kariba arbanaso suferis etendan troan ĉasadon pro ties ovoj kaj por sporto. Humidejoj estas tre limigita habitato en Karibio, kun konstanta konverto al disvolviĝo kaj agrikulturo. Pli da 50% de la restantaj humidejoj estas draste degradataj pro forhakado de mangrovoj kaj marĉarbaroj, poluado (ĉefe pro troa uzado de pesticidoj) kaj naturaj katastrofoj kiaj sekego kaj uraganoj. Predado estas maltaŭge dokumentata sed povus esti alia faktoro.

La tutmonda populacio estas ĉirkaukalkulata je 15,000 individuoj.

Nunaj konservoproponoj

Tiu specio aperas en CITES, Apendico II kaj ĉe la CMS, Apendico II. Ĝi estas laŭleĝe protektata tra multe de sia teritorio, sed la leĝobeo maltaŭgas. Laŭ N. L. Staus (1997) la West Indian Whistling Duck Working Group iniciatis konservoprogramon en 1997. Laŭ L. G. Sorenson (1997) estas kelkaj protektataj areoj en la regiono sed, ĝenerale, la taŭgaj habitatoj, ĉefe humidejoj, estas sub-protektataj. Laŭ N. L. Staus (1997) tiuj anasoj estas predataj en Antigvo de la herpestoj enmetitaj por kontroli la kanratojn kio ege malsukcesis ĉar tiuj ratoj loĝas en arboj.

Bildaro

Karibaj arbanasoj

Karibaj arbanasoj kun Jakano

Referencoj

• BirdLife International (2006). Dendrocygna arborea. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Mapo kaj kriterioj kial tiu specio estas vundebla
• Wildfowl de Madge kaj Burn, ISBN 0-7470-2201-1
• Staus, N.L. 1998. Behavior and natural history of the West Indian Whistling Duck on Long Island, Bahamas. Wildfowl 49: 194-206.

La yaguasa de pico negro, suirirí yaguaza,^[2]​ sirirí yaguaza, chiriría, chiriría caribeña, yaguaza o pato silbador pico negro (Dendrocygna arborea) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae, autóctona de varias islas caribeñas. Se encuentra en Cuba, islas Caimán, República Dominicana, Puerto Rico, Haití, Jamaica y Bahamas.

Referencias

Dendrocygna arborea Dendrocygna generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Dendrocygna
• Anatidae

Karibianviheltäjäsorsa (Dendrocygna arborea)^[2] on sorsalintu.

Levinneisyys

Karibianviheltäjäsorsaa tavataan Länsi-Intian saaristossa. Sen kannaksi on arvioitu 10 000–19 999 yksilöä. Se on luokiteltu vaarantuneeksi, koska sen levinneisyysalue on pieni ja sirpaloitunut ja sopivat elinympäristöt vähenemässä. Laji on kuitenkin runsastumassa, ja sen uhanalaisuusluokitusta voidaan ehkä lieventää tulevaisuudessa.^[1]

Lähteet

Dendrocygna arborea

Le Dendrocygne des Antilles (Dendrocygna arborea) aussi appelé Dendrocygne à bec noir est une espèce d'oiseau de la famille des anatidés. Parmi tous les dendrocygnes c'est l'espèce qui se perche le plus souvent dans les arbres, en particulier sur les palmiers.

Description

La tête. Au Grand Cayman, Caraïbes.

Il s'agit du plus grand des dendrocygnes puisqu'il mesure entre 48 et 58 cm. Le plumage est brun foncé avec des taches noires et blanches sur les flancs, les joues et le cou. Le bec et les pattes sont noirs. Il ressemble beaucoup au Dendrocygne tacheté plus petit, aux ailes davantage brun foncé et à la répartition différente.

Le juvénile est plus terne avec les parties inférieures plus striées que tachetées.

Répartition et habitat

Le Dendrocygne des Antilles habite les Antilles notamment les Bahamas, Cuba, Hispaniola, Porto Rico, la Jamaïque, les Îles Caïmans, les îles Vierges et la Barbade. Il est accidentel dans les Antilles françaises. C'est un oiseau des mangroves et des marais boisés.

Biologie

Il passe peu de temps sur l'eau préférant rester caché sur les berges ou perché dans les arbres. C'est un oiseau craintif dont l'activité est principalement crépusculaire et nocturne. Le nid est généralement placé dans un tronc d'arbre, une Broméliacée, ou dans les broussailles près de l'eau. Le Dendrocygne des Antilles est un oiseau sédentaire même si certains individus voyagent entre les îles.

Populations

L'espèce est classée vulnérable au niveau international. La population se situe aux alentours de 15 000 oiseaux. Le Dendrocygne des Antilles souffre de la chasse excessive qui lui est faite ainsi que du drainage des zones humides.

Is éan í feadlacha na nIndiacha Thiar Is ball d'fhine na Anatidae í.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

La dendrocigna delle Indie Occidentali, anatra fischiatrice becco nero o dendrocigna becconero (Dendrocygna arborea (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia degli Anatidi.^[2]

Distribuzione e habitat

Occupa un areale discontinuo che comprende gran parte dell'area delle Indie Occidentali; la popolazione riproduttiva più numerosa vive alle Bahamas, ma popolazioni più piccole si incontrano anche a Cuba, sulle isole Cayman, ad Antigua e Barbuda e in Giamaica.

Descrizione

La dendrocigna delle Indie Occidentali, lunga 48–58 cm, è la specie più grande del genere Dendrocygna, nonché quella con il piumaggio più scuro. Ha becco, testa e zampe piuttosto lunghi. La parte anteriore del collo è chiara e la faccia marrone chiaro. La sommità della testa, il dorso, il petto e le ali variano dal marrone scuro al nero e sul resto delle regioni inferiori, di colore bianco, spiccano moltissime macchie nere. Il becco è nero.

I sessi sono simili; i giovani, invece, hanno un piumaggio più scialbo con macchie sul ventre meno nitide.

Biologia

Questa specie ha abitudini prevalentemente notturne ed è molto riservata; vive nelle paludi boscose e fra le mangrovie, dove va in cerca delle sostanze vegetali di cui si nutre, compresi i frutti della palma reale. Come indica il nome (Dendros in greco significa «albero»), trascorre gran parte del tempo appollaiata sugli alberi.

È un uccello stanziale e al massimo effettua spostamenti locali di 100 km o più. Costruisce il nido nelle cavità degli alberi, sui rami, tra i cespi delle Bromeliacee o anche sul terreno, ai piedi delle palme o nella fitta boscaglia. Ogni covata è composta da 10-16 uova.

Conservazione

La dendrocigna delle Indie Occidentali ha sofferto molto a causa della caccia e della raccolta delle uova. Nei Caraibi le zone umide occupano un'estensione molto limitata, dato che molte di esse sono state prosciugate per fare spazio a insediamenti umani o a terreni per l'agricoltura. Più del 50% delle zone umide rimaste sono seriamente danneggiate dal disboscamento, dall'inquinamento (dovuto soprattutto all'indiscriminato uso dei pesticidi) e dalle catadtrofi naturali, come siccità e uragani. Anche i predatori potrebbero aver influito sulla diminuzione della specie.

Note

Bibliografia

• Wildfowl by Madge and Burn, ISBN 0-7470-2201-1
• Staus, N.L. 1998. Behavior and natural history of the West Indian Whistling Duck on Long Island, Bahamas. Wildfowl 49: 194-206.

De West-Indische fluiteend (Dendrocygna arborea) is een eend uit de familie van de Anatidae. Hij leeft in de Caraïben (West-Indië)

Beschrijving

Deze eenden zijn voornamelijk ’s nachts actief en verschuilen zich overdag. Dit maakt het moeilijk om wilde exemplaren van de West-Indische fluiteend te spotten. Het is, met een lengte van 48 tot 58 cm, de grootste vogel in het geslacht Dendrocygna. Borst en vleugels zijn donkerzwart van kleur, met diepzwarte markeringen. Het verenkleed van onvolwassen vogels is minder contrastrijk.

Voortplanting

West-Indische fluiteend maakt een nest in boomholten, op grote takken, tussen bromelia’s, tussen het riet of in de buurt van andere dichte struiken. In het nest worden doorgaans 10 tot 16 eieren gelegd.

Verspreiding en leefgebied

Het is een wijdverspreide vogel in de Caraïben en hij wordt tevens gefokt door de lokale bevolking, onder meer in de Bahama's, Cuba, de Kaaimaneilanden, Antigua en Barbuda en Jamaica. Het is een echte standvogel, die zelden verder dan 100 km van zijn nest afdwaalt.

Status

De West-Indische fluiteend heeft ernstig te lijden gehad onder massale bejaging en ook de eieren waren erg geliefd bij verzamelaars. Verder hebben ze ook te lijden onder de klimaatverandering, dat wil zeggen er worden langere droogteperiodes voorspeld en een zeespiegelstijging. Verder is het leefgebied van de West-Indische fluiteend aangetast door slecht waterbeheer, vervuiling (onder andere pesticiden in de landbouw), omhakken van mangroven en tropische stormen. De handel in wilde West-Indische fluiteenden is verboden krachtens het CITES-verdrag (Appendix II). De grootte van de populatie werd volgens een beoordeling uit 2012 van BirdLife International geschat op 6 tot 15 duizend individuen. Hoewel de vogel weer toeneemt, staat hij nog steeds als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Palmeplystreand (Dendrocygna arborea) er en art i gruppen av plystreender (Dendrocygninae) som inngår i slekten Dendrocygna (treender). Arten er utbredt i deler av Karibia (Bahamas, Turks- og Caicosøyene, De store Antillene og de nordlige små Antillene, og sørover til Dominica).

Totalpopulasjonen er beskjeden og fragmentert, og dessuten synkende. Arten er ifølge IUCNs rødliste sårbar^[1] og dessuten ifølge BirdLife International utryddet fra en rekke andre øyer i Karibia.^[2][3] Arten inngår dessuten både på CITES Appendix II og CMS Appendix II.^[1]

Biologi

Palmeplystreand

Palmeplystreand er én av de to største plystreendene og måler cirka 48–58 cm, og hunnen blir større enn hannen. Hannen veier typisk 760–1 240 g, hunnen typisk 800–1 320 g. Kjønnene er ellers tilnærmet like, men ungfuglene er gjerne noe dusere utfarget og har mindre tydelige spetter.^[2]

Fjærdrakten er hvit i buken med sorte flekker (spetter). Oppover brystet veksler den fra brun til rødbrun med mørke spetter, mens den nederst på halsen har en nærmest sort ring med hvite spetter, som gradvis blir mer gråhvit med mindre synlige spetter øverst på halsen og i hodet. Nebbet er sort og læraktig og ender i en liten krok. Issen er nærmest sort, men blir mer gradvis rødbrun ned mot de mørke øynene. Ryggen er rødbrun til brun og oversiden av vingene, som har karakteristiske brede brune fjær med lys kanttrim. Undervingene er mørke. Undergumpen er hvit med små mørke spetter.^[2]

Vokaliseringen består av serier med fem høyfrekvente harde «piiip» når den flyr. Denne pipingen blir konstant om den blir skremt, spesielt når den har unger.^[2] Arten opptrer i sump og myr som har rikelig med trær, spesielt mangrover, men også på grunt vann i innsjøer og dammer. I så måte er den å finne både i ferskvann, brakkvann og saltsjøer. På Cuba opptrer den ofte også på rismarkene. På Bahamas foretrekker den våtmark omgitt av Rhizophora mangle eller Conocarpus erectus.^[2]

Arten er primært frukteter, og den eter helst frukt fra Roystonia regia (cubakongepalme), bær, frø (spesielt gressfrø) og korn. Den sper på kostholdet med noe animalsk føde, trolig mest andunger. Arten er mest aktiv i matfatet om natten, men i mangrovene eter den også på dagtid. Den svømmer, vagler seg i trær og opptrer på bakken og i vadesonen, men det er uklart om arten dykker.^[2]

Hekketiden varierer med lokaliteten og kan opptre året rundt. Arten er antatt å være monogam, og bevise for flerårige parforhold finnes. Parene danner løselige grupper og bygger redene i mangrovetrær (Rhizophora) eller i en fordypning (fôret med løv) i bakken under en palme eller i et tett buskas, ofte opp mot 1–2 km fra vann. Hunnen legger normalt 6–12 (typisk 7–8) kremhvite egg, av og til så mange som 16 egg, men også så få som fire egg. Inkubasjonstiden tar cirka 30 dager, og foreldrene ruger i 24-timers skift. Begge foreldrene bidrar fram til avkommet får full fjærdrakt, men akkurat hvor lang tid det tar er ukjent.^[2]

Palmeplystreand regnes som standfugl, som kun gjør korte trekk (15–40 km), typisk mellom hekkeplassen eller hjemmeområdet og matforrådene.^[2]

Inndeling

Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).^[4] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).^[5][6] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.

• Anseriformes, andefugler
  • Anatidae, andefamilien
    • Dendrocygninae, plystreender
      • Dendrocygna (treender)
        • D. viduata, maskeplystreand
        • D. autumnalis, rødnebbplystreand
        • D. guttata, perleplystreand
        • D. arborea, palmeplystreand (monotypisk)
        • D. bicolor, brunplystreand
        • D. eytoni, prydplystreand
        • D. arcuata, hetteplystreand
        • D. javanica, småplystreand
      • Thalassornis (monotypisk)
        • T. leuconotus, hvitryggand
    • Oxyurinae, skarvender
    • Anserinae, svaner og gjess
    • Anatinae, ender

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Palmeplystreand – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Palmeplystreand i Encyclopedia of Life
• (en) Palmeplystreand i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Palmeplystreand hos Fossilworks
• (en) Palmeplystreand hos NCBI
• (en) Palmeplystreand hos ITIS
• (en) Kategori:Dendrocygna arborea – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Dendrocygna arborea – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Dendrocygna arborea – detaljert informasjon på Wikispecies

Drzewica karaibska (Dendrocygna arborea) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Zamieszkuje rejon Karaibów, w szczególności Bahamy.

Morfologia

Długość ciała wynosi 48–58 cm, masa ciała samców 760–1240 g, samic 800–1320 g^[4]. U dorosłych osobników większość upierzenia brązowa, z czarno-białymi wzorami na bokach, białawym brzuchem i czarnym dziobem^[5].

Zasięg występowania

Zasięg występowania obejmuje obszar zwany dawniej Indiami Zachodnimi. Obecnie miejsca lęgowe odnotowano jedynie na Bahamah, Turks i Caicos, Kubie, Kajmanach, Jamajce, Republice Dominikany, Portoryko i Antigui i Barbudzie. Środowisko życia stanowią namorzyny oraz tereny bagniste^[5].

Behawior

Gatunek osiadły, aktywny w nocy, o zmierzchu i świcie. W dzień zbiera się w grupy do 100 osobników celem wspólnego wypoczynku lub żeruje. Gniazda mieszczą się między liśćmi palm, w zaroślach oplątw lub w dziupli. Na Antigui odnotowano także gniazdo w postaci dołka wydrapanego w ziemi i wysłanego liśćmi. Okres lęgowy trwa cały rok, najintensywniejszy jednak w miesiącach letnich^[5]. Samica składa zazwyczaj 6-12 kremowym jaj o wymiarach 56,4-61 mm x 40,7-43,4 mm i masie 54,5-71 g^[4]. Okres inkubacji trwa około 30 dni^[4].

Przypisy

Karibvisseland^[2] (Dendrocygna arborea) är en nattaktiv hotad visseland som förekommer i Västindien.^[3]

Utseende

Karibivisselanden är en stor (48-56 centimeter) och långhalsad brun and med svartvita teckningar på flankerna. Den är störst och mörkast av alla visseländer, genomgående mörkbrun och mörkast på ryggen, med ljusare ansikte och hals. Näbben är svart. Brun visseland, som förekommer i samma område, är mer gulaktig med ett vitt streck på sidan och vita övre stjärttäckare. Karibvisslenanden utstöter en gäll vissling: tjiriría.^[1]

Utbredning och levnadssätt

Fågeln förekommer i öppna våtmarker i Bahamas, Stora Antillerna och norra Små Antillerna^[3] Den är huvudsakligen men kan göra lokala rörelser på 100 km eller mer. Boet placeras i trädhål, på grenar, bland bromelior eller på marken. Fågeln lägger tio till 16 ägg.

Karibvisselanden har för vana att vila uppe i träd vilket är orsak till dess vetenskapliga artepitet arborea. Arten är mestadels nattlevande och tillbakadragen. Den lever av vegetatibilisk föda, bland annat frukt från palmer av typen Roystonea.

Status och hot

Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som sårbar.^[1] De främsta hoten utgörs av habitatförstöring av våtmarker, jakt, äggplockning och miljögifter.^[1] Världspopulationen består endast av 10.000-20.000 individer, men den tros stiga i antal till följd av framgångsrika bevarandeåtgärder.^[1]

Bilder

• 
• 
• Vilar uppe i träd.

Referenser

Källor

• Wildfowl by Madge and Burn, ISBN 0-7470-2201-1
• Staus, N.L. 1998. Behavior and natural history of the West Indian Whistling Duck on Long Island, Bahamas. Wildfowl 49: 194-206.

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2012 Dendrocygna arborea Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör karibvisseland.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Dendrocygna arborea.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Dendrocygna arborea, Karayipler'de yaşayan ıslıkçı ördek türü.^[1] Bahamalar'da büyük bir populasyonu olan tür Küba’da, Cayman Adaları’nda, Antigua ve Barbuda ile Jamaika'da bulunur.

Fiziki özellikleri

Islıkçı ördek cinsi içinde en büyük tür olan Dendrocygna arborea 48–58 cm boyundadır. Uzun kafası, uzun ayakları ve uzun siyah gagası vardır. Boynunun ön tarafı soluk renklidir ve yüzü açık kahverengidir. Tepesi, sırtı, göğsü ve kanatları koyu kahve ile siyah arasındadır. Alt tüyleri siyah çizgili beyaz renklidir.

Notlar

Dış bağlantılar

Wikispecies'te konuyla ilgili sayfa mevcuttur:

Dendrocygna arborea

• "West Indian Whistling-duck videos, photos & sounds". Internet Bird Collection. Lynx Editions. 29 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi.

Le nâu mỏ đen (danh pháp hai phần: Dendrocygna arborea) là một loài chim thuộc phân họ Le nâu. Loài này sinh sản ở Ca Ri Bê. Chúng được tìm thấy ở West Indies, bao gồm quần thể sinh sản ở Bahamas và một quần thể nhỏ hơn ở Cuba, quần đảo Cayman, Antigua và Barbuda, và Jamaica. Nó chủ yếu là định cư, ngoài các di chuyển địa phương, có thể là 100 km trở lên. Đã được báo cáo làm tổ trong hốc cây, nhánh cây, các nhóm tích tụ của dứa, và trên mặt đất dưới lòng bàn tay tranh và bụi cây dày đặc. Quy mô tổ thường là 10-16 trứng. Nó có thói quen đậu trên cây.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Le nâu mỏ đen tại Wikispecies

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Ареал
• 3 Примечания
• 4 Источники

黑嘴樹鴨（學名：Dendrocygna arborea）是鴨科樹鴨屬的鳥類，已知僅分布於加勒比地區。

特徵

黑嘴樹鴨是樹鴨屬中最大及最深色的，長48-58厘米。牠們的喙是黑色的，頭部及腳都很長。牠們的前頸淡色，面部呈淺褐色。冠、背部、胸部及雙翼呈深褐色至黑色，身體的其他部份是白色的，有很密的黑色斑紋。雄鳥及雌鳥相似，雛鳥的則較深色，腹部顏色也較不明確。

分佈及行為

黑嘴樹鴨散佈在西印度群島，最大的群族是在巴哈馬群島，在古巴、開曼群島、安提瓜和巴布達及牙買加也有少數的群族。雖然牠們大部份時間都站著不動，但遷徙就可以達100公里以上。牠們會在樹孔、樹枝、叢林、地上及其他茂密的地方築巢。牠們每次會生10-16隻蛋。牠們習慣在樹上生活。

黑嘴樹鴨是夜間活動的，在沼澤及紅樹林出沒。牠們主要吃植物的部份，包括王棕屬的果實。

保育狀況

黑嘴樹鴨受到大量捕獵，其蛋亦被採集。牠們所居住的濕地因開發而逐漸消失，而餘下的大部份都受到破壞。牠們正受到《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄二及《遷移物種公約》附錄二的保護

參考

外部連結

• BirdLife Species Factsheet
• ARKive有關黑嘴樹鴨的相片及映片

ハシグロリュウキュウガモ（Dendrocygna arborea） は、カモ目カモ科リュウキュウガモ属に分類される鳥類。

分布[編集]

アメリカ領ヴァージン諸島、プエルトリコ、アンティグア・バーブーダ、イギリス領ヴァージン諸島、ケイマン諸島、タークス・カイコス諸島、キューバ、ジャマイカ、セントクリストファー・ネイビス、ドミニカ共和国、ハイチ、バハマ^[2]

形態[編集]

全長48 - 56センチメートル^[4]。翼長23 - 27センチメートル^[3]。リュウキュウガモ属最大種^[3]。後頭の羽毛が膨らみ瘤状になる^[4]。上面の羽衣は褐色で、灰褐色の斑紋が入る^[4]。喉から胸部は淡褐色、胸部から腹部は濃褐色で、頸部から胸部にかけて濃褐色の斑紋が入る^[4]。体側面は黒く、白い斑紋が入る^[3][4]。尾羽下面の基部を被う羽毛（下尾筒）は黒く、白い斑紋が入る^[4]。

虹彩は黒褐色^[4]。嘴の色彩は黒い^[3][4]。後肢の色彩は黒や濃灰色^[3][4]。

生態[編集]

マングローブ林^[3]、湿地林などに生息する^[4]。夜行性で^[3]、昼間は集団で大木の樹上で休むことが多い^[4]。

食性は植物食で、主にダイオウヤシ属の果実を食べるが、液果、草本の種子なども食べる^[4]。

繁殖様式は卵生。ヤシ類など大木の樹上や樹洞に巣を作る^[4]。6 - 10個の卵を産む^[3]。抱卵期間は30日^[3]。

人間との関係[編集]

開発や干拓による生息地の破壊、密猟などにより生息数は減少した^[4]。2013年現在は生息数は増加傾向にある^[2]。2007年における生息数は10,000 - 19,999羽と推定されている^[2]。

1831年にロンドン動物園が初めて本種を飼育し、1869年にケルン動物園が初めて本種の飼育下繁殖に成功した^[5]。日本では1978年に野毛山動物園が初めて本種の飼育下繁殖に成功した^[5]。

出典[編集]

関連項目[編集]

• リュウキュウガモ属