.
Formicivora grisea, tamién denomináu hormiguerito pechinegro (en Colombia), coicorita (en Venezuela), coicorita del sur (en Venezuela) o papa-formiga-pardu (en portugués, en Brasil)[3] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Formicivora qu'integra la familia Thamnophilidae. Vive en Suramérica.
Mide de media 12,7 cm y pesa 9,4 g. Los machos tienen el llombu y el pileu de color pardu buxu, y son de de color negru la so cara, pechu, banduyu, nales y la cola. Presenten una franxa blanca qu'enmarca les zones negres de cara y pechu. Amás tienen dos franxes blanques que crucien les nales. Les plumes de la cola tamién tienen les puntes blanques. Les partes cimeres de les femes presenten coloraciones bien similares a les de los machos. Sicasí les femes de les poblaciones sureñes tienen les partes inferiores de color anaranxáu y presenten una llista superciliar tamién naranxa; ente que les femes de les poblaciones del norte tienen les partes inferiores de color ablancazáu con llixos escuros.[ensin referencies] Estes diferencies de coloración amás de les diferencies qu'esisten ente los cantares lleven a dalgunos a considerar a les poblaciones del norte como una especie estreme: Formicivora entemedia.[4] El picu ye llargu y afiláu.[5]
Alcuéntrase en Bolivia, Brasil, Colombia, la Guayana francesa, Guyana, Panamá, Surinam, Trinidá y Tobagu y Venezuela.[1] Ver detalles en Subespecies.
Habita nuna variedá d'ambientes de les rexones tropical y subtropical, como montes secundarios, carbes y montes secos, hábitats del gordón mariniegu, montes de galería y hasta manglares. Estes aves viven en rexones baxes hasta los 1000 msnm.[6] En dellos llugares ye sintópico col hormiguerito dorsirrufo (Formicivora ablonda) y col hormiguerito ventrinegro (Formicivora melanogaster).[5]
Percuerre la vexetación trupa, saltando de forma metódica, mientres mueve la cola abierta pa los llaos.[7] Suelen atopase en pareyes territoriales. Siguen bandaes mistes y dacuando, regueros de formigues.[5]
Aliméntase de pequeños inseutos y otros artrópodos qu'atrapen so la foyarasca.[8]
Les femes suelen poner dos güevos de color crema con llixos violacees que son guaraos por dambos sexos. Los niales tán fabricaos con yerbes en forma de concu y tán asitiaos nes partes baxes de los árboles o los parrotales. A pesar de la vixilancia y defensa de los padres los niales son dacuando escalaos por pequeños depredadores, como'l tití común.[9]
Emite un cantar caltriante y seco, un “chip” repitíu 20 vegaes o más, dacuando variando pa un “chidip”.[7]
El IUCN nun considera qu'esta especie tea amenazada globalmente.[1] Sicasí la so capacidá p'aguantar l'alteración humana de les sos hábitats nun ye bien grande, y en delles rexones siguir cuntando cola so presencia podría depender de la proteición de los hábitats.[8]
La especie F. grisea describióse per primer vegada pol naturalista neerlandés Pieter Boddaert en 1783 sol nome científicu Turdus griseus; llocalidá tipo «Cayenne, Guayana francesa».[2]
Estudio morfolóxicos, de vocalización y moleculares indiquen que, con esceición de la especie Formicivora iheringi, toles especies asitiaes nel presente xéneru formen un grupu bien definíu. Estudios morfolóxicos y de vocalización recién y estensivos suxuren que los parientes más próximos de la presente especie son Formicivora ablonda y Stymphalornis acutirostris; con esti postreru la rellación ta soportada por estudios xenéticos. Diferencies xeográfiques na vocalización y vultables diferencies nel plumaxe de les femes suxuren fuertemente que dalgunes subespecies representen especies separaes; ríquense más estudios. Per otru llau, fumosa posiblemente nun s'estreme de Entemedia. La forma descrita deluzae conocida por un únicu exemplar de Rio de Janeiro (Brasil), lo que posiblemente representaría una subespecie distinta, ye considerada como non confirmada por dellos autores[2] y reconocida por Clements Checklist 6.9.
El grupu politípico Entemedia ye consideráu como la especie separada Formicivora entemedia pol IOC, como suxuríu por Zimmer y Isler (2003),[10] col SACC aguardando propuesta.[11]
Clements Checklist 6.9 reconoz 9 subespecies estremaes en 2 grupos,[12] cola so correspondiente distribución xeográfica:[2]
Grupu politípico grisea:
Grupu politípico Entemedia:
.
Formicivora grisea, tamién denomináu hormiguerito pechinegro (en Colombia), coicorita (en Venezuela), coicorita del sur (en Venezuela) o papa-formiga-pardu (en portugués, en Brasil) ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Formicivora qu'integra la familia Thamnophilidae. Vive en Suramérica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw morgrug ystlyswyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod morgrug ystlyswyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Formicivora grisea; yr enw Saesneg arno yw White-fringed antwren. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. grisea, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae'r dryw morgrug ystlyswyn yn perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Brych morgrug cynffongoch Chamaeza ruficauda Brych morgrug cynffonfyr Chamaeza campanisona Brych morgrug llinellog Chamaeza nobilis Brych morgrug rhesog Chamaeza mollissima Brych morgrug Schwartz Chamaeza turdina Brych morgrug Such Chamaeza meruloides Pita morgrug bronfrych Hylopezus ochroleucus Pita morgrug bronresog Hylopezus perspicillatus Pita morgrug sbectolog Hylopezus macularius Pita morgrug torgoch Hylopezus fulviventris Pita morgrug yr Amason Hylopezus berlepschiAderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw morgrug ystlyswyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod morgrug ystlyswyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Formicivora grisea; yr enw Saesneg arno yw White-fringed antwren. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Morgrug (Lladin: Formicariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. grisea, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
The southern white-fringed antwren (Formicivora grisea) is an insectivorous bird in the antbird family Thamnophilidae. It is a resident breeder in tropical South America from Colombia southeast to the Guianas and Brazil.
The southern white-fringed antwren was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in his Histoire Naturelle des Oiseaux in 1775 from a specimen collected in Cayenne, French Guiana.[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Turdus griseus in his catalogue of the Planches Enluminées.[4] The southern white-fringed antwren is now placed in the genus Formicivora that was introduced by the English naturalist William Swainson in 1824.[5][6] The generic name combines the Latin words formica for "ant" and -vorus "eating" from vorare "to devour". The specific epithet grisea is from the Medieval Latin griseus meaning "grey".[7]
The northern white-fringed antwren (Formicivora intermedia) was previously considered as a subspecies of the southern white-fringed antwren but is now separated as a separate species based on differences in the vocalizations.[8][9]
Two subspecies are recognised:[6]
The southern white-fringed antwren is 12–13 cm (4.7–5.1 in) long, and weighs 9–12 g (0.32–0.42 oz).[10] The male has a grey-brown crown and upperparts, and black wings, tail, lower face and underparts. There are two conspicuous white wing bars and a white stripe running from above the eye down the sides of the breast and flanks. The tail feathers are tipped with white. The female's upperparts are much like the male, but females of the southern populations are orange below and have an orange supercilium. These occur south and east from southeastern Colombia and southernmost Venezuela. Northern population's females have underparts which are buff with dark streaks.
It has a tu whistle followed by a trilled churet, and a repeated and accelerating tu-ik call. Southern birds also have a repetitive chump-chump-chump song, quite unlike the northern white-fringed antwren (Formicivora intermedia).
This is a common and confiding bird of second growth woodland, usually found as territorial pairs. The southern populations are associated with scrubby bushes on white sandy soils and restinga habitat. These birds inhabit the lowlands, up to around 200 m ASL. In some places, they are sympatric with the rusty-backed antwren (F. rufa). The white-fringed antwren feeds on small insects and other arthropods taken from undergrowth twigs and foliage.[11]
The female lays two purple-marked creamy white eggs, which are incubated by both sexes, in a grass hammock nest low in a tree or shrub. Nests are occasionally plundered by predators, for example smallish mammals like the common marmoset (Callithrix jacchus), despite the birds' attempts to defend their offspring.[12]
Of a total of 13 birds studied in Colombia—in the Parque Nacional de La Macarena and near Turbo—only one was infected with blood parasites (an undetermined Plasmodium species).[13]
This bird is not considered globally threatened by the IUCN.[1][14] However, its resilience to human alteration of habitat is not too pronounced, and in some regions its continuing presence would seem to depend on protection of habitat.[11]
The southern white-fringed antwren (Formicivora grisea) is an insectivorous bird in the antbird family Thamnophilidae. It is a resident breeder in tropical South America from Colombia southeast to the Guianas and Brazil.
El hormiguerito coicorita[4] (Formicivora grisea), también denominado hormiguerito pechinegro (en Colombia), coicorita (en Venezuela), coicorita del sur (en Venezuela) u hormiguerito de pecho negro (en Perú),[5] es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Formicivora de la familia Thamnophilidae. Es nativo de Sudamérica.
Mide de media 12,7 cm y pesa 9,4 g. Los machos tienen la espalda y el píleo de color pardo grisáceo, y son de color negro su cara, pecho, vientre, alas y la cola. Presentan una franja blanca que enmarca las zonas negras de cara y pecho. Además tienen dos franjas blancas que cruzan las alas. Las plumas de la cola también tienen las puntas blancas. Las partes superiores de las hembras presentan coloraciones muy similares a las de los machos. En cambio las hembras de las poblaciones sureñas tienen las partes inferiores de color anaranjado y presentan una lista superciliar también naranja; mientras que las hembras de las poblaciones del norte tienen las partes inferiores de color blanquecino con motas oscuras.[cita requerida] Estas diferencias de coloración además de las diferencias que existen entre los cantos llevan a algunos a considerar a las poblaciones del norte como una especie aparte: Formicivora intermedia.[6] El pico es largo y afilado.[7]
Se distribuye de forma disjunta en Bolivia, Brasil, Colombia, la Guayana francesa, Guyana, Panamá, Surinam, Trinidad y Tobago y Venezuela.[1] Ver detalles en Subespecies.
Habita en una variedad de ambientes de las regiones tropicales y subtropicales, como bosques secundarios, matorrales y bosques secos, hábitats del cordón litoral, bosques de galería y hasta manglares. Estas aves viven en regiones bajas hasta los 1000 msnm.[8] En algunos lugares es sintópico con el hormiguerito dorsirrufo (Formicivora rufa) y con el hormiguerito ventrinegro (Formicivora melanogaster).[7]
Recorre la vegetación densa, saltando de forma metódica, mientras mueve la cola abierta para los lados.[9] Suelen encontrarse en parejas territoriales. Siguen bandadas mixtas y ocasionalmente, regueros de hormigas guerreras.[7]
Se alimentan de pequeños insectos y otros artrópodos que atrapan bajo la hojarasca.[10]
Las hembras suelen poner dos huevos de color crema con motas violáceas que son incubados por ambos sexos. Los nidos están fabricados con hierbas en forma de cuenco y están colocados en las partes bajas de los árboles o los arbustos. A pesar de la vigilancia y defensa de los padres los nidos son ocasionalmente saqueados por pequeños depredadores, como el tití común.[11]
Emite un canto penetrante y seco, un “chip” repetido 20 veces o más, a veces variando para un “chidip”.[9]
El IUCN no considera que esta especie esté amenazada globalmente.[1] Sin embargo su capacidad para resistir la alteración humana de sus hábitats no es muy grande, y en algunas regiones seguir contando con su presencia podría depender de la protección de los hábitats.[10]
La especie F. grisea fue descrita por primera vez por el naturalista neerlandés Pieter Boddaert en 1783 bajo el nombre científico Turdus griseus; localidad tipo «Cayenne, Guayana francesa».[12]
El nombre genérico femenino «Formicivora» proviene del latín «formica»: hormiga y «vorare»: devorar; significando «devorador de hormigas»;[13] y el nombre de la especie «grisea», proviene del latín «griseum»: gris.[14]
Estudios morfológicos, de vocalización y moleculares indican que, con excepción de la especie Formicivora iheringi, todas las especies posicionadas en el presente género forman un grupo bien definido. Estudios morfológicos y de vocalización recientes y extensivos sugieren que los parientes más próximos de la presente especie son Formicivora rufa y F. acutirostris; con este último la relación está soportada por estudios genéticos. Diferencias geográficas en la vocalización y notorias diferencias en el plumaje de las hembras sugieren fuertemente que algunas subespecies representan especies separadas; se requieren más estudios. Por otro lado, fumosa posiblemente no se distinga de intermedia. La forma descrita deluzae conocida por un único ejemplar de Río de Janeiro (Brasil), lo que posiblemente representaría una subespecie distinta, es considerada como no confirmada por algunos autores[12] y reconocida por Clements Checklist v.2016.
El grupo politípico intermedia es considerado como la especie separada Formicivora intermedia por el IOC, como sugerido por Zimmer e Isler (2003),[15] con el South American Classification Committee (SACC) aguardando una propuesta.[16]
La clasificación Clements Checklist v.2016 reconoce 9 subespecies divididas en 2 grupos,[3] con su correspondiente distribución geográfica:[12]
Grupo politípico grisea:
Grupo politípico intermedia:[17]
El hormiguerito coicorita (Formicivora grisea), también denominado hormiguerito pechinegro (en Colombia), coicorita (en Venezuela), coicorita del sur (en Venezuela) u hormiguerito de pecho negro (en Perú), es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Formicivora de la familia Thamnophilidae. Es nativo de Sudamérica.
Formicivora grisea Formicivora generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.
Formicivora grisea Formicivora generoko animalia da. Hegaztien barruko Thamnophilidae familian sailkatua dago.
De zuidelijke witbandmiersluiper (Formicivora grisea) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae.
Deze soort telt 3 ondersoorten:
De zuidelijke witbandmiersluiper (Formicivora grisea) is een zangvogel uit de familie Thamnophilidae.
Papa-formiga-pardo (nome científico: Formicivora grisea) é uma espécie de ave pertencente à família dos tamnofilídeos. Pode ser encontrada na Colômbia, Guianas e Brasil.
A espécie foi descrita pela primeira vez pelo polímata francês Georges-Louis Leclerc, conde de Buffon em sua obra Histoire Naturelle des Oiseaux, de 1775, a partir de uma espécime coletada em Caiene, na Guiana Francesa.[2] Também foi ilustrado em uma placa colorida à mão gravada por François-Nicolas Martinet em Planches Enluminées D'Histoire Naturelle, que foi produzida sob a supervisão de Edme-Louis Daubenton para acompanhar o texto de Buffon.[3] Nem a legenda da placa nem a descrição de Buffon incluíam um nome científico, mas em 1783 o naturalista holandês Pieter Boddaert cunhou o nome binomial Turdus griseus em seu catálogo Planches Enluminées.[4]
Atualmente, a espécie está agora localizada no gênero Formicivora, que foi introduzido pelo naturalista inglês William Swainson em 1824.[5][6] O nome genérico combina as palavras latinas formica (que significa "formiga") e -vorus (que significa "comer"), originada de vorare (que significa "devorar"). O epíteto específico grisea vem do latim medieval griseus, que significa "cinza".[7]
A espécie Formicivora intermedia foi anteriormente considerada como uma subespécie do Formicivora grisea, mas agora está separada como uma espécie separada com base nas diferenças nas vocalizações.[8][9]
Duas subespécies são reconhecidas:[6]
Possui entre 12–13 cm (4.7–5.1 in) de comprimento e pesa entre 9–12 g (0.32–0.42 oz).[10] Os machos são normalmente cinzas-marrom nas costas e preto no ventre, mantendo uma grossa sobrancelha branca que conecta com as laterais brancas. Já as fêmeas são variáveis, geralmente com sobrancelha branca e manchas nas asas.[11]
É uma ave comum, geralmente encontrada em duplas. As populações do sul estão associadas a arbustos frondosos em solos de areia branca e habitat de restinga. As aves habitam as terras baixas, até cerca de 200 metros acima do nível do mar. Em alguns lugares, são simpátricos com a ave Formicivora rufa. A espécie se alimenta de pequenos insetos e outros artrópodes retirados de galhos de vegetação rasteira e folhagem.[12]
A fêmea põe dois ovos brancos marcados com púrpura, que são incubados por ambos os sexos, em um ninho de rede de grama baixo em uma árvore ou arbusto. Os ninhos são ocasionalmente saqueados por predadores, por exemplo, pequenos mamíferos como o saguim (Callithrix jacchus), apesar das tentativas dos pássaros de defender sua prole.[13]
De um total de 13 aves estudadas na Colômbia - no Parque Nacional de La Macarena e perto de Turbo - apenas uma estava infectada com parasitas sanguíneos (uma espécie indeterminada de Plasmodium).[14]
A União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) não considera a espécie ameaçada.[1][15] No entanto, sua resiliência à alteração humana do habitat não é muito pronunciada e, em algumas regiões, sua presença contínua parece depender da proteção do habitat.[12]
Papa-formiga-pardo (nome científico: Formicivora grisea) é uma espécie de ave pertencente à família dos tamnofilídeos. Pode ser encontrada na Colômbia, Guianas e Brasil.
Vitrandad myrsmyg[2] (Formicivora grisea) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Vitrandad myrsmyg delas in i nio underarter:[3]
Vitbrynad myrsmyg (F. intermedia) behandlas ofta som en del av vitrandad myrsmyg.[4]
Vitrandad myrsmyg (Formicivora grisea) är en fågel i familjen myrfåglar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Vitrandad myrsmyg delas in i nio underarter:
Formicivora grisea rufiventris – förekommer i östra Colombia och södra Venezuela Formicivora grisea grisea – förekommer i Guyanaregionen samt östra BrasilienVitbrynad myrsmyg (F. intermedia) behandlas ofta som en del av vitrandad myrsmyg.
Formicivora grisea là một loài chim trong họ Thamnophilidae.[2]
Formicivora grisea là một loài chim trong họ Thamnophilidae.