Gouelan ar Galápagos[1] pe Gouelan lost-gwennili(Daveoù a vank) a zo un evn-mor. Creagrus furcatus eo e anv skiantel. Gouennañ a ra en Inizi Galápagos, a-hend-all e chom er mor don. Ar spesad nemetañ eo er genad Creagrus.
Gouelan ar Galápagos pe Gouelan lost-gwennili(Daveoù a vank) a zo un evn-mor. Creagrus furcatus eo e anv skiantel. Gouennañ a ra en Inizi Galápagos, a-hend-all e chom er mor don. Ar spesad nemetañ eo er genad Creagrus.
La gavineta cua de tisora (Creagrus furcatus) és una gavina endèmica de les illes Galápagos i és una de les poques que s'alimenten de nit al mar. Es caracteritza pel seu plomatge grisós, quasi negre al cap i quasi blanc al pit; les potes són d'un color vermellós i destaca l'anell també vermellós al voltant de l'ull.
És l'única espècie del gènere Creagrus.
L'alimentació es basa en calamars i peixos superficials. A causa dels seus hàbits alimentaris nocturns aquesta gavina està ben adaptada als ambients foscos: ulls grans i bec blanquinós, fàcil d'identificar per les seves cries una vegada ha tornat al niu. Viu en colònies a la majoria d'illes de l'arxipèlag. L'aparellament es dóna cada 10 mesos, aproximadament.
La gavineta cua de tisora (Creagrus furcatus) és una gavina endèmica de les illes Galápagos i és una de les poques que s'alimenten de nit al mar. Es caracteritza pel seu plomatge grisós, quasi negre al cap i quasi blanc al pit; les potes són d'un color vermellós i destaca l'anell també vermellós al voltant de l'ull.
És l'única espècie del gènere Creagrus.
L'alimentació es basa en calamars i peixos superficials. A causa dels seus hàbits alimentaris nocturns aquesta gavina està ben adaptada als ambients foscos: ulls grans i bec blanquinós, fàcil d'identificar per les seves cries una vegada ha tornat al niu. Viu en colònies a la majoria d'illes de l'arxipèlag. L'aparellament es dóna cada 10 mesos, aproximadament.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylan y Galapagos (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylanod y Galapagos) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Creagrus furcatus; yr enw Saesneg arno yw Swallow-tailed gull. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. furcatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r gwylan y Galapagos yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus
.jpg)
,_Pantanal,_Brazil.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwylan y Galapagos (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwylanod y Galapagos) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Creagrus furcatus; yr enw Saesneg arno yw Swallow-tailed gull. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. furcatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Racek galapážský (Creagrus furcatus) je středně velkým druhem racka, endemickým pro Galapážské ostrovy; je jediným druhem monotypického rodu Creagrus.
Nezaměnitelný druh racka. Hlava je tmavošedá, krk světleji šedý, zbytek těla a ocas jsou bílé; hřbet je šedý. Křídla jsou typicky trojbarevná (podobně jako u racka Sabinova): loketní krovky jsou šedé, loketní letky a většina ruční části křídla bílá, krajní ruční letky a špičky středních ručních letek černé. Nohy jsou lososově růžové, zobák černý, se zelenavě bílou špičkou a červeným kořenem. V prostém šatu je hlava bílá s šedou kresbou kolem oka a světle šedými boky hrudi. Mladí ptáci jsou podobní dospělým v prostém šatu, loketní krovky jsou však hnědé se světlým lemem a na konci ocasu je černá páska. Ocas je ve všech šatech hluboce vykrojený, podobně jako u rybáků.
Hnízdí pouze na Galapážských ostrovech, a to celoročně. Zatoulaní ptáci byli zjištěni v Kalifornii, není vyloučeno, že se sem dostali za pomoci lodní dopravy.[2][3]
Dospělý racek v letu, s charakteristicky trojbarevnou kresbou křídel
Dospělý pták
Dospělí ptáci s mládětem
Obrázky, zvuky či videa k tématu racek galapážský ve Wikimedia Commons
Racek galapážský (Creagrus furcatus) je středně velkým druhem racka, endemickým pro Galapážské ostrovy; je jediným druhem monotypického rodu Creagrus.
Die Gabelschwanzmöwe (Creagrus furcatus) ist eine 55–60 Zentimeter große nachtaktive Möwenart, die in Südamerika vertreten ist.
Die Gabelschwanzmöwe hat ein graues Gefieder. Kopf, Schnabel und Schwanz sind schwarz. Der Hals, Bauch und Schnabelspitze und -ansatz sind weiß, Beine und Schwimmfüße rot. Sie hat einen roten Ring um die Augen, wodurch diese größer erscheinen. Das Schwanzende ist geteilt wie eine Gabel.
Die Gabelschwanzmöwe kommt auf den Galapagosinseln und in Kolumbien, Ecuador und im Süden von Peru vor. Zum Überwintern zieht sie auf die Inseln im Nordwesten Südamerikas. Es soll etwa 30.000 Tiere geben.
Sie jagt nachts in kleineren Schwärmen auf Meer und hält sich tagsüber bei ihrem Nest an der Küste auf. Die Jagdintensität ist bei Neumond besonders hoch und damit abhängig vom Mondzyklus.[1] Als Anpassung an die nächtlichen Verhältnisse sind die großen Augen der Vögel besonders lichtempfindlich.[1] Bei ihren Jagdausflügen überwindet sie Entfernungen von mehreren hunderten Kilometern. Sie ernährt sich von Tintenfischen, Krebstieren und anderen Meerestieren die sie an der Wasseroberfläche im Flug fängt. Sie stützt sich im schnellen spiralförmigen Flug Manövern auf ihre Beutetiere.
Die Gabelschwanzmöwe brütet das ganze Jahr über und legt dabei nur ein grünes oder blauweißes, mit violetten Pünktchen versehenes Ei. Das Nest besteht aus einem kleinen Steinhaufen, der zwischen Felsen angelegt wird. Die Brutdauer beträgt 34 Tage. Beide Alt Vögel versorgen das Junge. Erst im Alter von 7 oder 8 Wochen verlässt das Junge das Nest. Danach versorgen die beiden Alt Vögel das Junge noch mehrere Wochen weiter.
Küken in Tarnfarben
Gabelschwanzmöwe (GFDL 1.2)
1840 beschrieb Neboux die Gabelschwanzmöwe unter dem französischen Trivialnamen Mouette à queue fourchue. Da er keinen wissenschaftlichen Namen vergab, ist diese Veröffentlichung nach den Internationalen Regeln für die Zoologische Nomenklatur keine Erstbeschreibung. Als Fundort nannte er Monterey.[2] Da die Art praktisch nie in nordamerikanischen Gewässern vorkommt, galt der Fundort lange als fragwürdig. Heute weiß man, dass die Art während des El Niño sehr selten als Irrgast in diesem Gebiet vorkommen kann. Eine weitere Erklärung wäre eine Verwechslung der Fundortangaben an den Bälgen, die während der Reise der Fregatte Vénus gesammelt wurden, so dass das Typusexemplar eventuell auf den Galapagos-Inseln erlegt wurde.[3] Der wissenschaftliche Name wurde erstmals im zoologischen Atlas von Voyage autour du monde sur la frégate la Vénus veröffentlicht, der zwischen 1842 und 1846 in mehreren Lieferungen publiziert wurde. Die Illustration der Gabelschwanzmöwe auf Tafel 10 durch Paul Louis Oudart (1796–1860) war Teil der Lieferung 2 aus dem Jahre 1842. Da der Atlas erst 1846 vollständig war, findet man in der Literatur oft fälschlicherweise das Publikationsdatum 1846. Der wissenschaftliche Name auf der Tafel lautete Larus furcatus.[4] 1854 führte Charles Lucien Jules Laurent Bonaparte die Gattung Creagrus für die Gabelschwanzmöwe ein.[5] Dieser Name leitet sich vom griechischen »kreagra κρεαγρα« für »Fleischhaken, Haken«.[6] Der Artname »furcatus« ist das lateinische Wort für »gegabelt«.[7]
Aufgrund ihrer weiten Verbreitung und das für diese Art keinerlei Gefährdungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als (Least Concern) nicht gefährdet ein.
Die Gabelschwanzmöwe (Creagrus furcatus) ist eine 55–60 Zentimeter große nachtaktive Möwenart, die in Südamerika vertreten ist.
The swallow-tailed gull (Creagrus furcatus) is an equatorial seabird in the gull family, Laridae. It is the only species in the genus Creagrus, which derives from the Latin Creagra and the Greek kreourgos which means butcher, also from kreas, meat; according to Jobling it would mean "hook for meat" referring to the hooked bill of this species.[2] It was first described by French naturalist and surgeon Adolphe-Simon Neboux in 1846. Its scientific name is originally derived from the Greek word for gull, "Glaros" and via Latin Larus, "gull" and furca "two-tined fork".[3] It spends most of its life flying and hunting over the open ocean. The main breeding location is in the Galápagos Islands, particularly the rocky shores and cliffs of Hood, Tower and Wolf Islands, with lower numbers on most of the other islands. It is more common on the eastern islands where the water is warmer.[4]
It is the only fully nocturnal gull and seabird in the world,[5] preying on squid and small fish which rise to the surface at night to feed on plankton.[6]
The swallow-tailed gull has no structural or plumage differences between the male and female. In the breeding season, the adult has a black plumaged head and a bright red fleshy rim around each eye. Outside the breeding season, the head is white and the eye rim becomes black.[5] It has a grayish upper breast, gray mantle, and black wingtips. The mostly black bill has a contrasting white tip.[6]
In order to see while hunting for food at night, the swallow-tailed gull's eyes are larger in size and volume than those of any other gull. They also possess a tapetum lucidum in the back of the eye that reflects light back through the retina, increasing the amount of light available to the photoreceptor cells.[7]
A study of melatonin levels of swallow-tailed gulls found them to have no measurable daily melatonin rhythm, whereas a day-feeding gull that was chosen for comparison had the expected higher night time melatonin level for day active birds. High melatonin levels generally make birds sleepy. It is still unknown whether the melatonin levels are a cause or an effect of the swallow-tailed gulls' nocturnal activity.[8]
The swallow-tailed gull is a near-endemic breeding bird of the Galápagos Islands, although a few pairs nest on Malpelo Island off the coast of Colombia. When not breeding, it is totally pelagic, flying and hunting over the open oceans, and migrating eastward to the coasts of Ecuador and Peru.
The swallow-tailed gull is unique among the gulls in feeding exclusively nocturnally,[5] mostly on fish and squid which rise to the surface at night to feed on plankton.[6] It leaves the colony as a flock at dusk, with a great deal of screaming and display.[4]
Calls and displays are quite different from other gulls, most resembling the vocalisations of the black-legged kittiwake and Sabine's gull. The loudest and most commonly heard call is an alarm referred to as "rattle-and-whistle", a gurgling scream made with the head moving side to side. This call is contagious, with other birds joining in without seeing the cause. A loud and rapid kweek, kweek, kweek is the greeting call between mates, made with the head and neck curved forward to the ground.[4]
The swallow-tailed gull breeds from about 5 years old,[5] with pairs frequently staying together from year to year.[4] Most breed throughout the year in mixed colonies on the cliffs of the Galápagos Islands sometimes on flat areas, and food for the young is hunted from the seas near to the nesting colonies.[5] The nest is made on a small platform on a cliff, usually less than 10 m above sea level,[4] by covering the rocky ground with small pieces of lava, white coral, and sea urchin spines, which prevent the egg from rolling.[5] Nesting birds tend to face the cliff, a habit common among exclusively cliff nesting gulls, such as the black-legged kittiwake.[6] The female usually lays one speckled egg per breeding attempt.[5][9] They are asynchronous breeders (can breed any time of the year), and follow a nine-month cycle, or less if an egg or chick is unsuccessful.[5] The egg is generally incubated for 31–34 days.[5] A chick takes its first flight at about 60–70 days old, and is fed by the adults until about 90 days, when it leaves the land, possibly with the adults, to live over the open seas.[5]
Population trends have not been estimated, but it is not thought to be threatened. The population was estimated to be about 35,000 individuals when it was last considered in 2004.[1]
The swallow-tailed gull (Creagrus furcatus) is an equatorial seabird in the gull family, Laridae. It is the only species in the genus Creagrus, which derives from the Latin Creagra and the Greek kreourgos which means butcher, also from kreas, meat; according to Jobling it would mean "hook for meat" referring to the hooked bill of this species. It was first described by French naturalist and surgeon Adolphe-Simon Neboux in 1846. Its scientific name is originally derived from the Greek word for gull, "Glaros" and via Latin Larus, "gull" and furca "two-tined fork". It spends most of its life flying and hunting over the open ocean. The main breeding location is in the Galápagos Islands, particularly the rocky shores and cliffs of Hood, Tower and Wolf Islands, with lower numbers on most of the other islands. It is more common on the eastern islands where the water is warmer.
It is the only fully nocturnal gull and seabird in the world, preying on squid and small fish which rise to the surface at night to feed on plankton.
La Forkovosta mevo aŭ Galapaga mevo estas ekvatora kaj ekvadora marbirdo de la familio de mevoj nome Laredoj. Tiu specio estas endemismo de la insularo Galapagoj kie loĝas en la plej parto de la insuloj, sed ĉefe ĉe Seymour kaj Mosquera. For de la reprodukta sezono ĝi estas tute pelaga, kaj migras orienten al marbordoj de Ekvadoro, Peruo, Kolombio kaj ĝis norda Ĉilio.
Ĝi estas unika inter mevoj, ĉar manĝas nur nokte (Harris 1970), kaj ĉefe kalmarojn kaj ankaŭ fiŝojn el la surfaco, plej ofte brilajn por pli facile esti vidataj nokte. Ĝi manĝas kolonie la tutan jaron. Ankaŭ malkiel aliaj mevoj la ino demetas nur unu ovon ĉiun demetadon (Agreda & Anderson 2003).
La aspekto de tiu specio estas simila al de aliaj mevoj, rilate grizajn suprajn partojn, dorson kaj flugilojn kaj eĉ kapon kiu estas preskaŭ nigra, kaj blankajn partojn, nome brusto, ventro kaj vosto. La plej rimarkindaj ecoj rilatas al nokturna vivo, ekzemple grandaj nigraj okuloj kun ruĝa okulringo kaj longa nigra beko kun klaraj blankaj markoj en pinto kaj bazo kio faciligas la kontroladon de ido en nesto por preni manĝaĵon. La kruroj estas ruĝaj. Dumfluge videblas la blanka kaj forkoforma vosto kaj flugilbildo simila al tiu de aliaj mevoj: grizaj dorso kaj flugilkovriloj, blanka la resto kaj nigraj flugilpintoj.
La Forkovosta mevo aŭ Galapaga mevo estas ekvatora kaj ekvadora marbirdo de la familio de mevoj nome Laredoj. Tiu specio estas endemismo de la insularo Galapagoj kie loĝas en la plej parto de la insuloj, sed ĉefe ĉe Seymour kaj Mosquera. For de la reprodukta sezono ĝi estas tute pelaga, kaj migras orienten al marbordoj de Ekvadoro, Peruo, Kolombio kaj ĝis norda Ĉilio.
Ĝi estas unika inter mevoj, ĉar manĝas nur nokte (Harris 1970), kaj ĉefe kalmarojn kaj ankaŭ fiŝojn el la surfaco, plej ofte brilajn por pli facile esti vidataj nokte. Ĝi manĝas kolonie la tutan jaron. Ankaŭ malkiel aliaj mevoj la ino demetas nur unu ovon ĉiun demetadon (Agreda & Anderson 2003).
La aspekto de tiu specio estas simila al de aliaj mevoj, rilate grizajn suprajn partojn, dorson kaj flugilojn kaj eĉ kapon kiu estas preskaŭ nigra, kaj blankajn partojn, nome brusto, ventro kaj vosto. La plej rimarkindaj ecoj rilatas al nokturna vivo, ekzemple grandaj nigraj okuloj kun ruĝa okulringo kaj longa nigra beko kun klaraj blankaj markoj en pinto kaj bazo kio faciligas la kontroladon de ido en nesto por preni manĝaĵon. La kruroj estas ruĝaj. Dumfluge videblas la blanka kaj forkoforma vosto kaj flugilbildo simila al tiu de aliaj mevoj: grizaj dorso kaj flugilkovriloj, blanka la resto kaj nigraj flugilpintoj.
La gaviota de las Galápagos (Creagrus furcatus), también conocida como gaviota tijereta o gaviota de cola bifurcada, es una especie de ave charadriforme de la familia de las gaviotas (Laridae). Es endémica de las islas Galápagos aunque puede verse también en las costas continentales ecuatorianas y peruanas. Es el único miembro del género Creagrus.
Öökajakas (Creagrus furcatus) on peamiselt Galápagose saartel levinud kajaklane.
Öökajakas on maailma ainus täielikult öise eluga kohastunud kajaklane ja merelind.[1]
Öökajakas (Creagrus furcatus) on peamiselt Galápagose saartel levinud kajaklane.
Öökajakas on maailma ainus täielikult öise eluga kohastunud kajaklane ja merelind.
Creagrus furcatus Creagrus generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.
Yölokki (Creagrus furcatus) on itäisellä Tyynellämerellä elävä lokkilaji.
Yölokki on selkäpuolelta harmaa ja vatsapuolelta valkoinen, sen pää on musta, silmänympärys punainen, tumman nokan kärki keltainen ja koivet punaiset. Sukupuolet ovat samanvärisiä.
Yölokit asuvat Galápagossaarilla, pääasiassa saariston itäosassa, sekä Kolumbian länsirannikon edustalla olevalla Malpelosaarella. Lajin elinympäristön ala on 79 300 neliökilometriä ja populaation koko 35 000 yksilöä[2]. Nebouxin kerrotaan kuvailleen lajin holotyypin Montereystä Kaliforniasta, vaikka oikeasti se oli Galápagokselta[3].
Pesimäaikana linnut asuvat karuilla saarilla, muun ajan ne viettävät avomerellä.
Yölokki on yhdyskuntalintu ja parit elävät melko uskollisessa parisuhteessa. Pesimäkierron pituus on noin yhdeksän kuukautta, pesinnän epäonnistuessa lyhyempi. Pesä on paljaalla kalliolla, ja siihen on kerätty kiven- ja korallinpalasia ja meren tuomia roskia. Naaras munii yhden munan, jota haudotaan 31–34 päivää. Poikanen oppii lentämään 60–70 päivän ikäisenä. Sukukypsä se on noin viisivuotiaana.
Yölokki on ainoa lokkilaji, joka saalistaa yöllä merenpintaan nousevia kalmareita, äyriäisiä ja pikkukaloja.
Yölokki (Creagrus furcatus) on itäisellä Tyynellämerellä elävä lokkilaji.
Creagrus furcatus
La Mouette à queue fourchue (Creagrus furcatus) est une espèce d'oiseaux de mer de la famille des laridés. Il s'agit d'une espèce pratiquement endémique des îles Galápagos, de mœurs essentiellement nocturnes et hauturières.
Le genre Creagrus ne comporte que cette espèce (genre monotypique).
Creagrus furcatus, é unha especie de ave da orde dos caradriformes, suborde dos laros e familia dos láridos, a única integrante do xénero Creagrus.
É endémica das illas Galápagos, aínda que pode verse tamén nas costas continentais ecuatorianas e peruanas.
A descrición do xénero foi feita en 1854 polo naturalista francés Charles Lucien Bonaparte.
A especie foi descrita en 1846 polo médico e naturalista francés, Adolphe-Simon Neboux,[2] citado na obra de Joseph Decaisne Voyage Autour du Monde sur la Frégate la Venus Pendant les Années 1836-1839. Botanique, publicada o ano 1864, baixo o nome de Larus furcatus.[3]
Creagrus furcatus, é unha especie de ave da orde dos caradriformes, suborde dos laros e familia dos láridos, a única integrante do xénero Creagrus.
É endémica das illas Galápagos, aínda que pode verse tamén nas costas continentais ecuatorianas e peruanas.
Il gabbiano codadirondine (Creagrus furcatus, Neboux 1846) è un uccello della famiglia dei Laridi.
Creagrus furcatus non ha sottospecie, è monotipico.
Questo gabbiano é endemico delle Isole Galápagos. Raramente è stato avvistato anche in California.
In volo
De zwaluwstaartmeeuw (Creagrus furcatus) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae). De zwaluwstaartmeeuw is de enige soort binnen het geslacht Creagrus. Het is een bijna endemische vogelsoort van de Galapagoseilanden.
De vogel is 51 tot 57 cm lang en weegt 610 tot 780 g. Het is een opvallende meeuw met een diep gevorkte staart. Volwassen vogels hebben een donkergrijze kop die geleidelijk naar achter en naar beneden richting borst bleker wordt. De mantel, bovenvleugel en rug zijn grijs, de staart en de stuit zijn wil. De snavel is donker, bijna zwart met een witte vlek op de basis van de bovensnavel.[2]
De soort broedt hoofdzakelijk op kliffen vooral op de oostelijk gelegen Galapagoseilanden en het eiland Malpelo ten westen van Colombia, maar ook wel op grindstranden met vegetatie. De vogel mijdt de koudere wateren ten oosten van Fernandina en het westen van Isabela.[2]
Buiten de broedtijd verblijft de vogel op open zee, vaak 500 km van kusten, waar hij foerageert op haringachtigen en pijlinktvissen.[1]
De grootte van de populatie is onbekend en er is ook niets bekend over aantalsfluctuaties. De zwaluwstaartmeeuw heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven zeer gering en daarom staat de vogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe zwaluwstaartmeeuw (Creagrus furcatus) is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae). De zwaluwstaartmeeuw is de enige soort binnen het geslacht Creagrus. Het is een bijna endemische vogelsoort van de Galapagoseilanden.
Svalestjertmåke (Creagrus furcatus) er en pelagisk overflatebeitende sjøfugl i den monotypiske slekten Creagrus Bonaparte, 1854 og tilhører gruppen av måker (Larinae). Også arten er monotypisk.
Svalestjertmåke blir omkring 51–61 cm lang og veier typisk 610–780 g. Vingespennet utgjør normalt cirka 124–139 cm. Arten karakteriseres av en dyp kløftestjert og et relativt langt nebb til måke å være. I hekkedrakt har arten mørkgrå hodehette og mørke brune ekstra store øyne med en smal gul ring rundt. Nebbet er sort og har en hvit flekk ved basen, og ytterdelen har en liten krok og er gråhvit. Oversiden av fjærdrakten er mørkere grå og danner sammen med vingene et karakteristisk triangulært mønster. De lange, spisse vingene er mørkegrå, hvite og lysgrå, med håndsvingfjær som har sorte tupper. Gumpen og stjerten er hvit, i tillegg til undersiden generelt. De undere ekstremitetene er dus rødrosa og relativt korte.[1]
Arten er tilnærmet endemisk for Galápagosøyene og hekker bare der og på Malpelo, ei mindre øy utenfor kysten av Colombia. Arten er imidlertid hovedsakelig utbredt i de østlige delene av arkipelet. Utenfor hekketiden streifer arten sørover langs kysten av Sør-Amerika, fra Ecuador til det sentrale Peru (av og til også så langt sør som til kysten av det sentrale Chile), og er da fullstendig pelagisk.[1]
Arten regnes som den mest nattaktive av alle måker. Man antar dessuten at artens kallesignaler kan ha en ekkolokaliserende funksjon. Arten eter mest om natten, men også noe på dagtid, ofte langt til havs. Fugler er observert etende 500 km fra nærmeste fastgrunn. Føden består i hovedsak av mindre tiarmede blekkspruter, som fanges når disse søker mot havoverflaten om natten, og ellers fisk i sildefamilien (Clupeidae), inkludert Sardinops sagax (søramerikasardin). Arten ser ut til jevnlig å lide av periodisk matmangel.[1]
Arten hekker året rundt, asynkront rundt om på de ulike Galápagosøyene, men synkront innenfor de mange hekkekoloniene. Hekketiden varer gjerne i cirka seks måneder, men den kan vare opp mot 9–10 måneder for enkelte individuelle par. Fuglene danner løselige kolonier med god avstand til andre kolonier. De tetteste kan inkludere opp mot 30 par per 200 m², men enkelte par hekker også solitært. Redet plasseres direkte på bakken, ofte under busker eller steiner og som regel ganske nært sjøen. Hunnen legger ett enkelt egg, som er blekt grønnaktig eller blåaktig. Egget inkuberes av begge foreldrene og klekker etter cirka 33–35 dager. Avkommet mates konstant de første 48 timene, og ungen blir ved redet i flere uker. Den første fulle fjærdrakten oppstår etter cirka 58–65 dager, men ungen holder seg ved kolonien og er avhengig av foreldre i opp mot 90–140 dager.[1]
Inndelingen i første kolonne følger i hovedsak Taxonomy in Flux og er i henhold til Boyd (2016).[2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19] Inndelingen i andre kolonne følger HBW Alive og er i henhold til Burger, Gochfeld & Bonan (2018).[20] I begge tilfeller følger norske navn på grupper og arter Norsk navnekomité for fugl i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[21][22] Norske arts- og gruppenavn i parentes er imidlertid ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser.
Inndeling etter Taxonomy in Flux Inndeling etter HBW Alive
Svalestjertmåke (Creagrus furcatus) er en pelagisk overflatebeitende sjøfugl i den monotypiske slekten Creagrus Bonaparte, 1854 og tilhører gruppen av måker (Larinae). Også arten er monotypisk.
A gaivota-rabo-de-andorinha (Creagrus furcatus), também conhecida popularmente como gaivota das Ilhas Galápagos é uma ave marinha equatorial da família Laridae (larídeos) das gaivotas. É a única espécie do gênero Creagrus (termo que deriva do latim Creagra pelo grego kreourgos, "açougueiro", de kreas, "carne")[2] Foi descrita pela primeira vez pelo naturalista francês e cirurgião Adolphe-Simon Neboux, em 1846. Seu nome científico é originalmente derivado da palavra grega para gaivota, "Glaros", via latim Larus, "gaivota" e furca "forquilha de duas pontas".[3] Passa a maior parte de sua vida a voar e a caçar no oceano aberto. O principal local de reprodução é nas Ilhas Galápagos, em particular as margens rochosas e nos penhascos das ilhas Hood, Tower e Wolf, com números significativamente mais baixos na maioria das outras ilhas. É mais comum nas ilhas do leste onde a água está mais quente.[4]
A gaivota-do-rabo-de-andorinha não possui diferenças estruturais ou de plumagem entre machos e fêmeas. Na época de reprodução, o adulto tem uma cabeça preta emplumada e uma borda carnuda vermelha brilhante ao redor de cada olho. Fora da estação de reprodução, a cabeça é branca e a borda do olho fica preta.[5] Tem o peito superior acinzentado, manto cinza e as pontas das asas pretas. A conta na maior parte preta tem uma ponta branca contrastante.[6]
Para enxergarem enquanto procuram alimentos durante a noite, os olhos da gaivota são maiores em tamanho e volume que os de qualquer outra gaivota. Eles também possuem um tapetum lucidum na parte de trás do olho que reflete a luz através da retina, aumentando a quantidade de luz disponível para as células fotorreceptoras.[7]
Um estudo dos níveis de melatonina das gaivotas-do-rabo-de-andorinha descobriu que elas não tinham um ritmo diário mensurável de melatonina, enquanto que uma gaivota diurna que foi escolhida para comparação apresentava o nível de melatonina mais alto esperado para as aves ativas no dia. Os níveis altos melatonina geralmente fazem com que as aves estejam predispostas ao sono. Ainda não se sabe se os níveis de melatonina são uma causa ou um efeito da atividade noturna das gaivotas.[8]
A gaivota é um pássaro reprodutor quase endêmico das Ilhas Galápagos, embora alguns pares aninhem na Ilha de Malpelo ao largo da costa da Colômbia. Quando não se reproduz, é totalmente pelágica, voando e caçando sobre os oceanos abertos e migrando para o leste, até as costas do Equador e do Peru.
A gaivota-dorabo-de-andorinha é única entre as gaivotas cuja alimentação é exclusivamente noturna,[5] principalmente em peixes e lulas que se elevam à superfície à noite para se alimentar de plânctons.[6] Sai da colônia como um rebanho ao anoitecer, com uma grande quantidade de gritos e exibição.[4]
A comunicação e as exibições são bastante diferentes das outras gaivotas, mais parecidas com as vocalizações da gaivota de Sabine. A chamada mais alta e mais comummente ouvida é um alarme denominado "chocalho e assobio", gorgolejo feito com a cabeça movendo-se de lado a lado. Este chamado é contagioso, com outros pássaros se ajuntando sem ver a causa. Um kweek, kweek, kweek alto e rápido, é o chamado de saudação entre os companheiros, feito com a cabeça e o pescoço curvados para o chão.[4]
A gaivota-do-rabo-de-andorinha tem sua ninhada aproximadamente aos 5 anos de idade,[5] com os casais frequentemente ficando juntos de um ano para o outro.[4] A maioria das raças ao longo do ano se agrupam em colônias misturadas nas falésias das Ilhas Galápagos às vezes em áreas planas, e os alimentos para os jovens são caçados nos mares próximos das colônias de nidificação.[5] O ninho é feito em uma pequena plataforma em um penhasco, geralmente, a menos de dez metros acima do nível do mar,[4] cobrindo o solo rochoso com pequenos pedaços de lava, coral branco e ouriço-do-mar, que impedem o ovo de rolar.[5] Os pássaros de aninhamento tendem a enfrentar o penhasco, um hábito comum entre as gaivotas exclusivamente de penhasco, como a gaivota-tridáctila.[6] A fêmea geralmente coloca um ovo salpicado na tentativa de reprodução.[5][9] Elas são criadoras assíncronos (podem reproduzir qualquer época do ano) e seguem um ciclo de nove meses, ou menos, se um ovo ou um filhote não tiver sucesso.[5] O ovo geralmente é incubado por 31–34 dias.[5] Uma fêmea faz seu primeiro voo em cerca de 60–70 dias de idade e é alimentada pelos adultos até cerca de 90 dias, quando sai da terra, possivelmente com os adultos, para viver ao longo dos mares abertos.[5]
As tendências de população não foram estimadas, mas não se acredita que elas estejam ameaçadas. A população foi estimada em cerca de 35 mil indivíduos quando foi considerada pela última vez em 2004.[1]
A gaivota-rabo-de-andorinha (Creagrus furcatus), também conhecida popularmente como gaivota das Ilhas Galápagos é uma ave marinha equatorial da família Laridae (larídeos) das gaivotas. É a única espécie do gênero Creagrus (termo que deriva do latim Creagra pelo grego kreourgos, "açougueiro", de kreas, "carne") Foi descrita pela primeira vez pelo naturalista francês e cirurgião Adolphe-Simon Neboux, em 1846. Seu nome científico é originalmente derivado da palavra grega para gaivota, "Glaros", via latim Larus, "gaivota" e furca "forquilha de duas pontas". Passa a maior parte de sua vida a voar e a caçar no oceano aberto. O principal local de reprodução é nas Ilhas Galápagos, em particular as margens rochosas e nos penhascos das ilhas Hood, Tower e Wolf, com números significativamente mais baixos na maioria das outras ilhas. É mais comum nas ilhas do leste onde a água está mais quente.
Svalstjärtad mås[2] (Creagrus furcatus) är en måsfågel begränsad till västra Sydamerika som unikt för sin familj är nattlevande.[3]
Svalstjärtad mås är mycket karakteristisk mås med djupt kluven stjärt. Den är 51–61 centimeter i kroppslängd och har ett vingspann på 124–139 centimeter. I häckningsdräkt svart huvud och en lysande röd flik runt ögat. I vinterdräkt är huvudet vitt och fliken svart. I övrigt är den grå på övre delen av bröstet liksom manteln. I flykten syns en bred vit triangel på de svartspetsade vingarna. Den huvudsakligen svarta näbben har en konstrasterande vit spets.[4]
Arten har ovanligt stora ögon vilket möjliggör det nattliga födosökandet. De har också en välutvecklad tapetum lucidum längst bak i ögat som reflekterar det synliga ljuset och därmed ökar tillgängligt ljus för näthinnan.[5]
Arten häckar framför allt i Galápagosöarna men också på ön Malpelo utanför Colombia. I Galápagosöarna finns den framför allt kring de östra öarna Española, Genovesa och Wolf där vattnet är varmare.[6] Utanför häcktid återfinns arten från Ecuador till norra Chile.[3] Den har tillfälligt observerats så långt norrut som till Seattle på USAs västkust.[7]
Svalstjärtad mås placeras som ensam art i släktet Creagrus behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter. Den är systerart till andra andra måsar och trutar.[8]
Svalstjärtad mås är unik bland måsfåglar i att uteslutande födosöka på natten,[9] huvudsakligen efter fisk och bläckfisk som kommer upp till ytan i jakt på plankton.[4] Den lämnar häckningskolonin i skymningen.[6]
Arten häckar året runt i artblandade kolonier på klippor från fem års ålder[9] i par som håller ihop från år till år.[6] Själva boet byggs på en plattform, oftast lägre än tio meter över havsytan,[6] där fågeln skrapar ihop små lavabitar, vit korall och taggar från sjöborrar för att förhindra ägget från att rulla runt.[9] Honan lägger ett spräckligt ägg som ruvas i 31-34 dagar.[9][10] Ungen är flygg vid 60-70 dagars ålder och matas vidare av sina föräldrar till ungefär 90 dagars ålder.[9]
Svalstjärtad mås har ett stort utbredningsområde, men en relativt liten världspopulation vars trend dessutom är okänd. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser dock att den inte kan anses hotad, varför den kategoriseras som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör svalstjärtad mås.
Wikispecies har information om Creagrus furcatus.
Svalstjärtad mås (Creagrus furcatus) är en måsfågel begränsad till västra Sydamerika som unikt för sin familj är nattlevande.
Це незавершена стаття з орнітології.
Creagrus furcatus là một loài chim trong họ Laridae.[2] Nó là loài duy nhất trong chi Creagrus, tên chi xuất phát từ Creagra trong tiếng Latin và kreourgos trong tiếng Hy Lạp nghĩa là đồ tể, từ kreas, thịt; theo Jobling nó có nghĩa là "cái móc thịt" đề cập đến mỏ cong của loài chim này. Loài này được mô tả lần đầu tiên bởi nhà tự nhiên học và bác sĩ phẫu thuật người Pháp Adolphe-Simon Neboux năm 1846.
Chúng dành phần lớn thời gian trong đời để bay và săn mồi trên vùng biển mở. Các khu vực sinh sản chính của chúng là ở quần đảo Galápagos, đặc biệt là những bờ đá và những vách đá Hood, Tower và các đảo Wolf, số lượng của chúng thấp hơn trên hầu hết các đảo khác. Chúng phổ biến hơn trên các hòn đảo phía đông, nơi nước ấm hơn.
_-Espanola_-Punta_Suarez2.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-side_upper_body.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Creagrus furcatus là một loài chim trong họ Laridae. Nó là loài duy nhất trong chi Creagrus, tên chi xuất phát từ Creagra trong tiếng Latin và kreourgos trong tiếng Hy Lạp nghĩa là đồ tể, từ kreas, thịt; theo Jobling nó có nghĩa là "cái móc thịt" đề cập đến mỏ cong của loài chim này. Loài này được mô tả lần đầu tiên bởi nhà tự nhiên học và bác sĩ phẫu thuật người Pháp Adolphe-Simon Neboux năm 1846.
Chúng dành phần lớn thời gian trong đời để bay và săn mồi trên vùng biển mở. Các khu vực sinh sản chính của chúng là ở quần đảo Galápagos, đặc biệt là những bờ đá và những vách đá Hood, Tower và các đảo Wolf, số lượng của chúng thấp hơn trên hầu hết các đảo khác. Chúng phổ biến hơn trên các hòn đảo phía đông, nơi nước ấm hơn.
Creagrus furcatus (Néboux[de], 1842)[1]
Охранный статус
Галапагосская чайка[2] (лат. Creagrus furcatus) — вид птиц из семейства чайковых (Laridae), единственный в роде галапагосских чаек[2] (Creagrus)[1]. Является эндемиком Галапагосских островов, одна из 19 видов морских птиц архипелага, из которых пять являются эндемиками.
Галапагосская чайка имеет величину около 50 см. Её окраска серая с разными оттенками. Голова и хвост немного темнее, живот и кончик клюва — белые, а перепончатые лапки — красные. У неё красный круг вокруг глаз, из-за которого глаза кажутся крупнее. Численность галапагосской чайки на Галапагосских островах оценивается в 30 тысяч особей. Этот вид охотится в ночное время в открытом море, а день проводит в своём гнезде на побережье. Галапагосская чайка гнездится на протяжении всего года, откладывая за раз по одному яйцу.
.jpg)
_-Espanola_-Punta_Suarez2.jpg)
Спаривание
Галапагосская чайка (лат. Creagrus furcatus) — вид птиц из семейства чайковых (Laridae), единственный в роде галапагосских чаек (Creagrus). Является эндемиком Галапагосских островов, одна из 19 видов морских птиц архипелага, из которых пять являются эндемиками.
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : アカメカモメ属 Creagrusアカメカモメ（赤目鷗[2]、Creagrus furcatus）は、赤道付近に分布する海鳥の1種で、カモメ科に分類される。本種はアカメカモメ属 Creagrus 唯一の種であり、唯一の夜行性のカモメでもある。世界で最も美しいカモメともされる[3]。別名エンビカモメ[3]。
本種は、フランスの博物学者で外科医である Adolphe-Simon Neboux により1846年に記載された。記載された当初はカモメ属（英語版） Larus に分類されていた。現在の属名はラテン語の Creagra とギリシア語の kreourgos （ともに肉屋を意味する）、および食肉を意味するギリシア語の kreas に由来するが、Jobling によるとこの属名は「食肉を吊るすためのフック」のことであると考えられ、本種が鉤状のくちばしを持つことを指しているという[4]。種小名の furcatus は、「2本歯のフォーク」を意味するラテン語の furca に由来する[5]。
全長57cm (55-60cm) 、翼開長131cm (124-139cm) [6]。体の形態や羽毛に性差はないが、雄のほうが平均として大きい[6]。胸の上部は灰色みを帯び、襟羽は灰色で、翼端は黒い。くちばしは大部分が黒色だが、先端は対照的に白い[7]。繁殖期の成鳥は頭部の羽毛が黒くなり、両眼は赤い肉質の環で縁取られる。非繁殖期には頭部は白く、眼の縁取りは黒くなる[8]。
アカメカモメはガラパゴス諸島に繁殖するほぼ固有の鳥であり、主な繁殖地はエスパニョラ島（英: フッド島）、ヘノベサ島（英: タワー島）、ウォルフ島（英: ウェンマン島）の岩礁海岸や絶壁だが、それ以外の島々でも少数が繁殖する。とくに海水温の高い東の島々に多い[9]。少数のつがいがコロンビアの沖合のマルペロ島に営巣する[6]。非繁殖期には完全に遠洋にいて、外洋上で飛翔して捕食し、エクアドルやペルーの沿岸へと東に渡る。
アカメカモメは、カモメ類のなかで唯一夜間にのみ採餌する[8]。夕暮れになると、大きな鳴き声をあげ、ディスプレイをしながら集団でコロニーを離れる[9]。主な餌は、夜になるとプランクトンを食べるために海面近くまで浮上する魚やイカである[7]。イカの発光や、魚の動きに反応してプランクトンが発する蛍光をたよりに餌を捕ると考えられている[3]。また、夜間に採餌することで、グンカンドリによる略奪を避ける利益があるとされる[3]。
鳴き声やディスプレイは他のカモメ類とはかなり異なり、ミツユビカモメやクビワカモメの発する声に最も似る。最も大きく、かつ最も一般に聞かれる鳴き声は、「ガラガラ声とホイッスル」と呼ばれる警戒音であり、頭を左右に動かし喉を鳴らして鳴き声をあげる。この鳴き声は伝播し、警戒の対象となった物を見ていない他の個体も加わる。大声で速い kweek, kweek, kweek という声は、頭と頸を地面へと前方に曲げてなされる配偶者間の挨拶の鳴き声である[9]。
アカメカモメは、およそ 5 歳より繁殖し[8]、つがい相手は毎年同じであることが多い[9]。大半の個体は一年中、ガラパゴス諸島の断崖や、時には平地でコロニーを作っては繁殖し、雛のための餌はそのコロニー周辺の海で集められる[8]。巣はふつう海抜10m未満の、岩肌の小さな壇にあり[9]、卵が転がるのを防ぐため、岩肌を溶岩の小片やサンゴの骨格、ウニの棘で覆って作られる[8]。営巣中の鳥は断崖側を向いていることが多いが、これはミツユビカモメなど、もっぱら断崖に営巣するカモメ類共通の習性である[7]。
卵には斑点があり、雌は1回の繁殖でふつう1個の卵を産む[8][10]。繁殖は同調せず、年間を通じて9か月周期で産卵するが、卵や雛がうまく育たなかった場合にはより短い周期になる[8]。卵は通常31–34日で孵化する[8]。雛はおよそ60–70日後に初めて飛べるようになり、おそらく成鳥とともに陸地を離れて外洋上で暮すようになるまでの約90日は、成鳥によって給餌される[8]。
個体群の動向は推定されていないが、絶滅の危機にあるとは考えられていない。その個体数は、2004年の最後の調査時において、約35,000羽と推定された[1]。
夜間に餌を探すために、アカメカモメの眼はカモメ類のなかで最も大きく発達している。さらに、その眼の裏側には輝板を備えており、これが網膜を通る光を反射することで、光受容細胞が受ける光量を増加させている[11]。
一般的に、血液中のメラトニン濃度が高くなると鳥類は眠くなる。アカメカモメを用いた研究では、1日の間の血中メラトニン濃度の周期的変動は検出されなかった。一方、同じ研究で比較対象として調査されたユリカモメ（この種は昼間に採餌する）では、昼行性の鳥類で予測される通り、夜間にメラトニン濃度が高くなった。このようなメラトニン濃度の特性が、アカメカモメを夜行性にする原因なのか、それとも夜間に活動する結果としてメラトニン濃度が変化しているのかはまだ不明である[12]。
ガラパゴス諸島の岩地
雛（ひな）
アカメカモメ（赤目鷗、Creagrus furcatus）は、赤道付近に分布する海鳥の1種で、カモメ科に分類される。本種はアカメカモメ属 Creagrus 唯一の種であり、唯一の夜行性のカモメでもある。世界で最も美しいカモメともされる。別名エンビカモメ。
本種は、フランスの博物学者で外科医である Adolphe-Simon Neboux により1846年に記載された。記載された当初はカモメ属（英語版） Larus に分類されていた。現在の属名はラテン語の Creagra とギリシア語の kreourgos （ともに肉屋を意味する）、および食肉を意味するギリシア語の kreas に由来するが、Jobling によるとこの属名は「食肉を吊るすためのフック」のことであると考えられ、本種が鉤状のくちばしを持つことを指しているという。種小名の furcatus は、「2本歯のフォーク」を意味するラテン語の furca に由来する。
제비꼬리갈매기(Swallow-tailed Gull, 학명: Creagrus furcatus)는 갈매기과에 속하는 적도 바다새이다. 이것은 Creagrus에 속하는 유일한 종이며, 학살자를 뜻하는 라틴어의 Creagra와 그리스어의 kreourgos 그리고 이 종의 고리 모양의 부리로 인해 “고기를 거는 고리”라는 의미로 고기를 뜻하는 kreas에서 유래되었다.
이 종은 1846년 프랑스인 박물학자이자 외과의사인 아돌프 시몬 네부(Adolphe-Simon Neboux)에 의해 최초로 설명되었다. 그 과학적 이름은 원래 갈매기를 뜻하는 그리스 단어인 “Glaros"에서 시작하여 라틴어의 갈매기를 뜻하는 Larus와 이지 포크를 뜻하는 furca에서 유래되었다. 이 종은 대부분의 생애를 탁트인 바다 위에서 날거나 사냥을 하는데 보낸다. 주요 서식지는 타워 섬과 울프 섬의 바위가 많은 해안과 숲의 절벽의 꼭대기 틈이다. 나머지 개체는 다른 섬에 소수가 흩어져 있다. 수온이 따듯한 동쪽 섬에서는 더 흔하게 볼 수 있다.
야간에 플랑크톤을 먹기 위해 해수면으로 올라온 오징어나 작은 생선을 사냥하는 세계에서 유일한 완전 야행성 갈매기이며, 바다새이다.[1]
_-Espanola_-Punta_Suarez.jpg)
On rocky ground, Galápagos Islands
A Swallow-tailed Gull chick
제비꼬리갈매기(Swallow-tailed Gull, 학명: Creagrus furcatus)는 갈매기과에 속하는 적도 바다새이다. 이것은 Creagrus에 속하는 유일한 종이며, 학살자를 뜻하는 라틴어의 Creagra와 그리스어의 kreourgos 그리고 이 종의 고리 모양의 부리로 인해 “고기를 거는 고리”라는 의미로 고기를 뜻하는 kreas에서 유래되었다.
_-Espanola_-Punta_Suarez.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-side_upper_body.jpg)
.jpg)
_-side_upper_body.jpg)
_-mating2.jpg)
_-side_upper_body.jpg)
_-Espanola_-Punta_Suarez.jpg)
