Odontophorus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ evned hag a denn d'ar c'hoailhed hag a vev en Amerika.
Odontophorus a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ evned hag a denn d'ar c'hoailhed hag a vev en Amerika.
Odontophorus és un gènere d'ocells de la família dels odontofòrids (Odontophoridae). És el gènere amb més espècies, dins la seva família, i habiten principalment en zones de selva humida de l'àrea neotropical.
S'han descrit 15 espècies dins aquest gènere:
Odontophorus és un gènere d'ocells de la família dels odontofòrids (Odontophoridae). És el gènere amb més espècies, dins la seva família, i habiten principalment en zones de selva humida de l'àrea neotropical.
The wood quails are birds in the genus Odontophorus of the New World quail family, which are residents in forests in the Americas.[1] The core range of the genus is centered in the lowlands and foothills of the northern Andes of Colombia and the mountain ranges of Central America; however, some species occur elsewhere in tropical and subtropical South America.
These are shy species, and as a consequence are amongst the most difficult galliform birds to study or even observe. The best chance of seeing wood quail is at dawn or dusk, when they may feed at the side of a road or on a forest track in family groups up to 12 birds. Nevertheless, when protected, they can become surprisingly tame, as has been shown at Paz de las Aves near Mindo, Ecuador, with the dark-backed wood quail.
Wood quail are 22–30 cm long, dumpy, short-tailed, stout-billed partridge-like birds with a bushy crest. The upper parts are dark brown, and the under parts are black, grey, brown, or rufous. Some species have a striking black and white throat or facial markings. The sexes are similar, but in some species, the female has a duller-coloured crest, and in others the under parts are more rufous or grey than in the male. The advertising calls are loud and distinctive duets consisting of repeated phrases, and are often the only indication that wood quail are present.
For most wood quail, information has mainly come from specimens, and breeding behaviour and habits are little known. The majority of species, including the relatively widespread spotted wood quail have never had their nests described.
Those species for which the feeding habits are known forage on the ground, scratching at the soil for seeds, fallen fruit, and insects. Wood quail are typically shy and wary; they normally make good their escape on foot, but if startled, explode into a short, fast flight into dense cover.
All wood quail species have been adversely affected by hunting and, in particular, rampant deforestation. Several species with restricted ranges are now considered threatened.
The genus Odontophorus was introduced in 1816 by the French ornithologist Louis Jean Pierre Vieillot to accommodate a single species, the marbled wood quail, which is therefore the type species.[2][3] The genus name Odontophorus is from Ancient Greek meaning "bearing teeth", from odous "tooth" and pherō "to carry".[4] The genus now contains 15 species.[5]
The wood quails are birds in the genus Odontophorus of the New World quail family, which are residents in forests in the Americas. The core range of the genus is centered in the lowlands and foothills of the northern Andes of Colombia and the mountain ranges of Central America; however, some species occur elsewhere in tropical and subtropical South America.
These are shy species, and as a consequence are amongst the most difficult galliform birds to study or even observe. The best chance of seeing wood quail is at dawn or dusk, when they may feed at the side of a road or on a forest track in family groups up to 12 birds. Nevertheless, when protected, they can become surprisingly tame, as has been shown at Paz de las Aves near Mindo, Ecuador, with the dark-backed wood quail.
Wood quail are 22–30 cm long, dumpy, short-tailed, stout-billed partridge-like birds with a bushy crest. The upper parts are dark brown, and the under parts are black, grey, brown, or rufous. Some species have a striking black and white throat or facial markings. The sexes are similar, but in some species, the female has a duller-coloured crest, and in others the under parts are more rufous or grey than in the male. The advertising calls are loud and distinctive duets consisting of repeated phrases, and are often the only indication that wood quail are present.
For most wood quail, information has mainly come from specimens, and breeding behaviour and habits are little known. The majority of species, including the relatively widespread spotted wood quail have never had their nests described.
Those species for which the feeding habits are known forage on the ground, scratching at the soil for seeds, fallen fruit, and insects. Wood quail are typically shy and wary; they normally make good their escape on foot, but if startled, explode into a short, fast flight into dense cover.
All wood quail species have been adversely affected by hunting and, in particular, rampant deforestation. Several species with restricted ranges are now considered threatened.
La Arbarkoturnoj estas birdoj de la genro Odontophorus (Odontoforoj), plej tipa genro de la familio de Odontoforedoj aŭ Amerikaj koturnoj, kiuj estas loĝantaj en arbaroj de Ameriko. La kernaj teritorioj de la genro centriĝas en la malaltaj teroj kaj montetoj de nordaj Andoj de Kolombio kaj en montaj teritorioj de Centrameriko; tamen kelkaj specioj loĝas aliloke en tropika kaj subtropika Sudameriko.
Temas pri timidaj specioj, kaj kiel sekvo ili estas inter la plej malfacilaj specioj inter la Kokoformaj birdoj por studi aŭ eĉ observi. Plej bona oportuno vidi arbarkoturnojn estas mateniĝe aŭ krepuske, kiam ili povas manĝi ĉe ŝoseflankoj aŭ ĉe arbarpado en familiaj grupoj de ĝis 12 birdoj. Tamen, se protektataj ili povas ixgis surprize fidemaj, kiel montrate ĉe Paz de las Aves ĉe Mindo, Ekvadoro, kaze de la Nigradorsa koturno.
La Arbarkoturnoj estas 22-30 cm longaj, dumpy, mallongvostaj, fortikabekaj perdrikecaj birdoj kun tufa kresto. La supraj partoj estas malhelbrunaj, kaj la subaj partoj estas nigraj, grizaj, brunaj aŭ ruĝecbrunaj. Kelkaj specioj havas rimarkindajn nigrablankajn gorĝajn aŭ vizaĝajn markojn. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed ĉe kelkaj specioj la ino havas pli senkoloran koloran kreston, kaj ĉe aliaj la subaj partoj estas pli ruĝecaj aŭ grizaj ol ĉe la masklo. La avertalvokoj estas laŭtaj kaj distingaj duetoj konsistaj je ripetataj frazoj, kaj estas ofte la ununuraj indikoj ke estas Arbarkoturnoj.
Ĉe plej parto de Arbarkoturnoj, informo venis ĉefe el specimenoj, kaj oni scias malmulte pri ties reproduktado kaj kutimaro. Ĉe majoritato de specioj, inklude la relative disvastigata Punktokoturno, neniam oni priskribis la neston.
La specioj ĉe kiuj oni konas la manĝokutimojn manĝas surgrunde, skrapinte ĝin serĉe de semoj, falitaj fruktoj kaj insektoj. La Arbarkoturnoj estas tipe timidaj kaj timemaj; ili kutime fuĝas perpiede, sed se ili ekflugas, okazas eksplodo en mallonga rapida flugero al densa kovro.
Ĉiuj specioj de Arbarkoturnoj suferis ĉasadon kaj krome pliiĝantan senarbarigon. Kelkaj specioj kun limigitaj teritorioj estas nun konsiderataj minacataj.
La Arbarkoturnoj estas birdoj de la genro Odontophorus (Odontoforoj), plej tipa genro de la familio de Odontoforedoj aŭ Amerikaj koturnoj, kiuj estas loĝantaj en arbaroj de Ameriko. La kernaj teritorioj de la genro centriĝas en la malaltaj teroj kaj montetoj de nordaj Andoj de Kolombio kaj en montaj teritorioj de Centrameriko; tamen kelkaj specioj loĝas aliloke en tropika kaj subtropika Sudameriko.
Temas pri timidaj specioj, kaj kiel sekvo ili estas inter la plej malfacilaj specioj inter la Kokoformaj birdoj por studi aŭ eĉ observi. Plej bona oportuno vidi arbarkoturnojn estas mateniĝe aŭ krepuske, kiam ili povas manĝi ĉe ŝoseflankoj aŭ ĉe arbarpado en familiaj grupoj de ĝis 12 birdoj. Tamen, se protektataj ili povas ixgis surprize fidemaj, kiel montrate ĉe Paz de las Aves ĉe Mindo, Ekvadoro, kaze de la Nigradorsa koturno.
La Arbarkoturnoj estas 22-30 cm longaj, dumpy, mallongvostaj, fortikabekaj perdrikecaj birdoj kun tufa kresto. La supraj partoj estas malhelbrunaj, kaj la subaj partoj estas nigraj, grizaj, brunaj aŭ ruĝecbrunaj. Kelkaj specioj havas rimarkindajn nigrablankajn gorĝajn aŭ vizaĝajn markojn. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed ĉe kelkaj specioj la ino havas pli senkoloran koloran kreston, kaj ĉe aliaj la subaj partoj estas pli ruĝecaj aŭ grizaj ol ĉe la masklo. La avertalvokoj estas laŭtaj kaj distingaj duetoj konsistaj je ripetataj frazoj, kaj estas ofte la ununuraj indikoj ke estas Arbarkoturnoj.
Ĉe plej parto de Arbarkoturnoj, informo venis ĉefe el specimenoj, kaj oni scias malmulte pri ties reproduktado kaj kutimaro. Ĉe majoritato de specioj, inklude la relative disvastigata Punktokoturno, neniam oni priskribis la neston.
La specioj ĉe kiuj oni konas la manĝokutimojn manĝas surgrunde, skrapinte ĝin serĉe de semoj, falitaj fruktoj kaj insektoj. La Arbarkoturnoj estas tipe timidaj kaj timemaj; ili kutime fuĝas perpiede, sed se ili ekflugas, okazas eksplodo en mallonga rapida flugero al densa kovro.
Ĉiuj specioj de Arbarkoturnoj suferis ĉasadon kaj krome pliiĝantan senarbarigon. Kelkaj specioj kun limigitaj teritorioj estas nun konsiderataj minacataj.
Odontophorus es un género con siete especies de plantas suculentas perteneciente a la familia Aizoaceae.[1][2]
El género fue descrito por Nicholas Edward Brown, y publicado en The Gardeners' Chronicle, ser. 3 81: 12. 1927.[3] La especie tipo es: Odontophorus marlothii N.E. Br.
Odontophorus es un género con siete especies de plantas suculentas perteneciente a la familia Aizoaceae.
Metsäviiriäiset (Odontophorus) on amerikanviiriäisten heimoon kuuluva lintusuku. Siihen kuuluu 15 lajia, jotka elävät metsissä Costa Ricasta Brasiliaan, Paraguayihin, Boliviaan ja Peruun ulottuvalla alueella. Ne ovat suurikokoisia, vahvanokkaisia ja -jalkaisia lintuja, jotka muistuttavat ulkonäöltään peltopyytä.[1]
Metsäviiriäiset (Odontophorus) on amerikanviiriäisten heimoon kuuluva lintusuku. Siihen kuuluu 15 lajia, jotka elävät metsissä Costa Ricasta Brasiliaan, Paraguayihin, Boliviaan ja Peruun ulottuvalla alueella. Ne ovat suurikokoisia, vahvanokkaisia ja -jalkaisia lintuja, jotka muistuttavat ulkonäöltään peltopyytä.
Odontophorus est un genre de plantes succulentes de la famille des Aizoaceae.
Odontophorus N.E.Br., in Gard. Chron., ser. 3, 81: 12 (1927)
Type : Odontophorus marlothii N.E.Br.
Odontophorus est un genre de plantes succulentes de la famille des Aizoaceae.
Odontophorus N.E.Br., in Gard. Chron., ser. 3, 81: 12 (1927)
Type : Odontophorus marlothii N.E.Br.
Odontoforus é un xénero de aves da orde dos galiformes, que é o tipo da familia dos odontofóridos e da subfamilia dos odontoforinos (os paspallases do Novo Mundo), do que se coñecen 15 especies.
As especies deste xénero viven en bosques das Américas. O núcleo principal da súa área de distribución está nas terras baixas a as estribacións dos Andes do norte de Colombia e nas cordilleiras de América Central. Porén, algunhas especies encóntranse nalgúns lugares da Suramérica tropical e subtropical.[1]
Son aves con corpo que recorda ao das perdicess, de 22 a 30 cm de lonxitude, coa cola curta e o bico groso, e presentan unha crita de plumas mestas. A plumaxe nas partes superiores é de cor marrón escuro, e as inferiores de cor negro, gris, pardo ou avermellado. Algunhas especies teñen rec hamantes marcas distintivas na garganta, ou na face, en branco e negro. Ambos os sexos son similares, pero nalgunhas especies a femia ten a crista de cor máis apagada e, noutras, as partes inferiores son máis avermelladas ou grises que no macho.
Son especies tímidas e cautelosas e, polo tanto, están entre as galiformes máis difíciles de estudar, ou mesmo de observar. A mellor oportunidade para velas é ao amencer ou ao atardecer, cando se alimentan nos bordos das estradas o das pistas forestais en grupos familiares de até 12 aves. Porén, cando se sinten protexidas, poden volverse sorprendentemente dóciles, como se demostrou na Paz de las Aves, cerca de Mindo, Ecuador, coa especie Odontophorus melanonotus.[2]
As súas chamadas son duetos ruidosos e distintivos que consisten en frases repetidas que, a miúdo, son a única indicación de que existen estas aves na zona. Para a maioría das especies, a información dispoñibel provén principalmente duns poucos espécimes, e os seus hábitos, incluso os de reprodución, son pouco coñecidos.
Aquelas especies para as que se coñecen os hábitos de alimentación, aliméntanse no solo, rañándoo en busca de sementes, froitos caídos e insectos.
Cando son molestadas polo xeral escapan a pé, pero de setirse moi ameazadas, levántanse nun voo curto e rápido cara a unha cobertura vexetal densa.
Todas as especies víronse afectadas negativamente pola caza e, en particular, pola deforestación dos seus hábitats. Por iso varias especies con áreas de dispersión restinxidas considéranse ameazadas de extinción.
O xénero foi descrito en 1816 polo ornitólogo e francés Louis Jean Pierre Vieillot,[3] na páxina 51 da súa obra Analyse D'Une Nouvelle Ornithologie Élémentaire.[4]
O nome Odontophorus está formado polos elementos do latín científico Odonto- e -phorus.
O primeiro está tirado da raíz do xenitivo do substantivo do grego antigo ὀδών ὀδόντος odṓn odóntos 'dente'; e o segundo, do verbo φέρω phérō, 'levar'.[5]
Na actalidade recoñécense no xénero as seguintes 15 especies:[3]
Odontoforus é un xénero de aves da orde dos galiformes, que é o tipo da familia dos odontofóridos e da subfamilia dos odontoforinos (os paspallases do Novo Mundo), do que se coñecen 15 especies.
Odontophorus Vieillot, 1816 è un genere di uccelli galliformi diffuso in America latina[1]. È il genere tipo della famiglia Odontophoridae.
È il genere più numeroso della famiglia degli Odontoforidi e comprende le seguenti specie:[1]:
Odontophorus Vieillot, 1816 è un genere di uccelli galliformi diffuso in America latina. È il genere tipo della famiglia Odontophoridae.
Odontophorus is een geslacht van vogels uit de familie Odontophoridae.
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Odontophorus is een geslacht van vogels uit de familie Odontophoridae.
Multimedia w Wikimedia Commons Odontophorus – rodzaj ptaka z podrodziny przepiórów (Odontophorinae) w rodzinie przepiórowatych (Odontophoridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce[6].
Długość ciała 22–30 cm; masa ciała 220–457 g (samce są większe i cięższe od samic)[7].
Do rodzaju należą następujące gatunki[10]:
Odontophorus – rodzaj ptaka z podrodziny przepiórów (Odontophorinae) w rodzinie przepiórowatych (Odontophoridae).
Odontophorus é um género botânico pertencente à família Aizoaceae[1].
Tandvaktlar (Odontophorus) är ett släkte fåglar i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar med 15 arter som förekommer från södra Mexiko till nordöstra Argentina.[1]
Tandvaktlar (Odontophorus) är ett släkte fåglar i familjen tofsvaktlar inom ordningen hönsfåglar med 15 arter som förekommer från södra Mexiko till nordöstra Argentina.
Fläckig tandvaktel (O. guttatus) Marmortandvaktel (O. gujanensis) Svartstrupig tandvaktel (O. melanotis) Rödpannad tandvaktel (O. erythrops) Stjärntandvaktel (O. stellatus) Grå tandvaktel (O. capueira) Diamanttandvaktel (O. balliviani) Svartfläckig tandvaktel (O. hyperythrus) Mörkryggig tandvaktel (O. melanonotus) Rödbröstad tandvaktel (O. speciosus) Svartpannad tandvaktel (O. atrifrons) Tacarcunatandvaktel (O. dialeucos) Colombiatandvaktel (O. strophium) Venezuelatandvaktel (O. columbianus) Vitstrupig tandvaktel (O. leucolaemus)
Це незавершена стаття з орнітології.Odontophorus là một chi chim trong họ Odontophoridae.[1][2]
Odontophorus là một chi chim trong họ Odontophoridae.
Odontophorus Vieillot, 1816
Лесные перепела (лат. Odontophorus) — род курообразных птиц из семейства зубчатоклювых куропаток (Odontophoridae). Представители рода обитают в горных и равнинных лесах Южной Америки. Этих скрытных птиц можно увидеть только в сумерках или на рассвете.
Птицы достигают в длину 20—30 см. Питаются на земле подножным кормом (семена, насекомые).
Описано 15 видов[1]:
Лесные перепела (лат. Odontophorus) — род курообразных птиц из семейства зубчатоклювых куропаток (Odontophoridae). Представители рода обитают в горных и равнинных лесах Южной Америки. Этих скрытных птиц можно увидеть только в сумерках или на рассвете.
Птицы достигают в длину 20—30 см. Питаются на земле подножным кормом (семена, насекомые).
.jpg)
.png){kind=small}
